หัวข้อ: นิยายรักของขวัญ 7 ปี <หนุ่ม IT กับ DJ สุดหล่อ>

[sarin]

ดูแลรักษาสุขภาพ...
อย่าลืมพักผ่อนนะฮะ..
เป็นกำลังใจให้ฮะ

[ken_krub]

หายไวๆนะ  เป็นกำลังใจให้ครับ

[(^_^)Jawaa!!!]

หายไว ๆ นะคะ

มีพี่นิคดูแลอย่างดี

คงหายไว แน่นอน เนอะ

[kdds]

หายไวๆน้าาา

[cassper_W]

หายไวไวน๊า

[zandwizz]

 


หายไว ๆ นะค๊าบ......... คุงเอ


รักษาสุขภาพด้วยนะค๊าบ..........


หายก่อนแล้วค่อยมาต่อก็ได้


 


ปล. ถ้าพี่นิคฉีดยาให้เนี่ย คงจะต้องนอนซมอีกหลายวันเลยล่ะ 5555++++

[ja ne]

เน่ๆๆๆๆๆ
แอบเห็นนะ ตัวเขียวๆ ไปนอนซะเลย
ห้ามเล่นเน็ต เด๋วไม่หาย มาแต่งต่อมะได้

เป็งห่วง

[BABY_CHICK]

 :เฮ้อ:รักษาสุขภาพด้วยนะครับ คุณเอ 

คุณ donDAKE!! ภาษาไทยอ่านว่าไงครับ

โดนแดก

โดนเด็ก

ดันดาก

ดันเด็ก

ดันแดก

ล้อเล่งน้า ไปละ ฟิ้วววววว

[kiyomine]

ดันๆๆๆๆๆ
รอๆๆๆๆๆ
รักษาสุขภาพนะคับ 

[ISACBTMN]

หายไวๆนะ 

[[€]ŝĊörŦ]

พักผ่อนมากๆ นะค้าบบ

จะได้หายไวๆ ควิก

       

[Otaku]

 

หายไวๆนะคับพี่เอ

ว่าแต่พี่นิคไม่ได้ฉีดยาให้บ่อยๆหรอ 

[zandwizz]

 


ยังไม่หายหรอ

กินยายัง

 

[ja ne]

คุณ donDAKE!! ภาษาไทยอ่านว่าไงครับ

โดนแดก

โดนเด็ก

ดันดาก

ดันเด็ก

ดันแดก

ล้อเล่งน้า ไปละ ฟิ้วววววว

อ่านว่า "ดอง-ดา-เกะ" :โหลๆ:
แต่ ไอ้
โดนเด็ก
กะ
ดันเด็ก

ก้อไม่เลวเหมือนกันเน๊ออออออออออ
 

[ultramanzaku]

รักษาสุขภาพด้วยน้า 


จาได้กลับมาต่อเร็วๆ


โอ้มเพี้ยง 

จงหายๆๆๆๆ

อิอิ

[gift_deb]

รักษาสุขภาพด้วยนะ

[A_wAy_G_mAn]

 :โหลๆ:มารายงานตัวแล้วครับ  ค่อยยังชั่วขึ้นมาหน่อยแล้วครับ

ถ้าไม่ได้มานั่งแต่ง แล้วเอามาลงต่อผมอึดดัดแย่เลย

ขอบคุณทุกความห่วงใยที่ทุกท่านมีให้ผมนะครับ 

p.s. พี่นิคบอกว่าตั้งแต่ผมแต่งเรื่องนี้ดื้อและทะลึ่งขึ้นเยอะเลย บอกอะไรก็ไม่ค่อยฟัง(สงสัยมาอ่านเจอคำว่าฉีดยามั้ง )
พี่นิคยังบอกอีกว่าใจคอจะเอาเรื่องของตัวเองไปเล่าให้คนอื่นฟังหมดเลยใช่ไหม เรื่องบ้างเรื่องพี่นิคก็รู้จากในนี้แหละ  แต่บางเรื่องก็เว่อร์ไปนิด  บางเรื่องก็ขาดไปหน่อย (สรุปจะให้เราทำไงว่ะ  )

มาอ่านต่อเลยนะครับ   

[A_wAy_G_mAn]

บทที่สิบสาม --- เอาใจ&ง้อ


หลังกลับจากสุพรรณที่ไปงานแต่งพี่สาวของบอย ทำให้ผมรู้จักกับพี่เก่ง  และพี่เก่งก็ได้บอกรักผมอย่างเป็นทางการ  ทั้งๆที่ผมรู้ว่ามีคนแอบรักผมอย่างไม่เป็นทางการอยู่ถึงสองคนแล้วก็ตาม แล้วไหนจะพี่แป้งที่ตอนนี้ผมแน่ใจแล้วว่าพี่เขาจีบผมแน่นอน

พี่แป้งจะมาดักรอผมทุกเช้าที่หน้าหอ  พาไปทานข้าวแล้วก็ไปส่งที่คณะ  (ยกเว้นวันไหนที่พี่เขาเรียนเช้าผมเรียนสายกว่าผมก็จะไปเอง) วันพฤหัสที่ผมกับหนึ่งไปใส่บาตรด้วยกัน พี่เขายังมารอเลยขนาดตั้งแต่เจ็ดโมงเช้า  แล้วก่อนนอนทุกคืนจะต้องมี sms จากพี่แป้งมาไม่ตอนสี่ทุ่มกว่าๆก็ห้าทุ่มเป็นประจำไม่เคยขาดตั้งแต่วันที่พี่ได้เบอร์ผมไปจนวันนี้มันก็จะสามอาทิตย์แล้ว นี่คือกิจวัตรประจำวันของผมที่มีพี่แป้งเข้ามาเกี่ยวข้อง

“ถ้าแป้งไม่ติดซ้อมทุกเย็นนะ จะไปรับเอ ตอนเย็นที่คณะด้วย  จะได้ไปทานข้าวเย็นด้วยกันแล้วไปส่งที่หอ” แป้งบอก (แป้งเริ่มใช้สรรพนามแทนตัวเองว่า แป้ง ตั้งแต่ผมกลับสุพรรณและให้ผมเรียกว่า แป้ง ไม่ต้องมีพี่ ให้ผมแทนตัวเองว่าเอ โดยให้เหตุผลว่า ห่างกันแค่ปีเดียวเอง เรียกอย่างนี้แหละหนิดหนมดี)

“พี่..เอ๊ย ...แป้งครับ  แค่นี้ก็ลำบากแป้งแล้ว  เอไม่เห็นว่าแป้งต้องมารับเอทุกเช้าเลยนี่ เอมีรถ เอขับมาเรียนเองได้  อีกอย่างเลิกเลี้ยงข้าวเช้าเอซักทีเถอะ ให้เอเลี้ยงแป้งบ้าง แป้งไม่กลัวคนอื่นเขาว่าเหรอครับว่าเลี้ยงเด็กนะ”ผมบอก (ผมเคยคุยกับแป้งเรื่องมารับที่หน้าหอและเลี้ยงข้าวซึ่งแทบจะทุกเช้าแล้ว  แป้งก็บอกว่า เอ อย่าคิดมาก ใครจะว่ายังไงก็ช่าง  แป้งไม่สน  ให้เอสนแป้งคนเดียวก็พอ นี่แหละความมั่นใจของแป้ง ที่จริงผมเองที่ใจอ่อนไม่กล้าปฏิเสธแป้งไปตรงๆว่าอยากไปกับหนึ่งเหมือนเมื่อก่อน)

“ใครจะว่าแป้งเลี้ยงเด็ก ก็ดีนะซิ  ว่าแต่เด็กคนนี้จะยอมให้เลี้ยงหรือเปล่าน้า...”แป้งพูดพร้อมยิ้มมาทางผม

“ถึงแล้ว เอไปก่อนนะ ขอบคุณครับ”ผมรีบเปิดประตูรถลงไปเมื่อถึงหน้าคณะเพื่อเลี่ยงคำถามนั้น

...

ส่วนตอนเย็นของผมก็เป็นเวลาของพี่เก่ง  พี่เก่งจะมาดักคอยผมที่แถวๆหน้าคณะเป็นประจำ  โดยมักอ้างว่ามาเก็บภาพแถวนี้มันสวยดี  แล้วพี่เก่งก็จะชวนผมไปที่บึงสีฐานหน้ามอ ไปถ่ายภาพพระอาทิตย์ตกดินที่นั่น บางครั้งพี่แกก็สอนผมเรื่องเทคนิคการถ่ายภาพต่างๆ เสร็จแล้วก็จะพาผมทานข้าวเย็นในมอบ้าง นอกมอบ้างแล้วก็มาส่งผมที่หอ นี่แหละกิจวัตรประจำวันของผมที่มีพี่เก่งเข้ามาเกี่ยวข้อง

“เอ นี่เรียนรู้เร็วนะ  ดูภาพนี้ซิปรับspeedแสง แล้วโฟกัสสวยมาก”พี่เก่งดูภาพแล้วชมผม เราทั้งสองนั่งที่พื้นหญ้านุ่มๆ  ข้างหน้ากำลังมีพระอาทิตย์ดวงกลมโตสีส้มๆกำลังจะตกลงไปในบึงขนาดใหญ่ มีนกเป็ดน้ำว่ายไปมา  นกกาบินกลับรัง

“อย่างนี้แหละ ได้อาจารย์ดี”ผมบอก

“พี่ไม่อยากเป็นอาจารย์หรอก”พี่เก่งบอก

“ทำไมอ่ะพี่ เป็นอาจารย์ดีนะ ได้ถ่ายทอดความรู้ที่เราให้คนอื่นด้วย อย่างพี่ทำได้สบายมาก”ผมว่า

“เป็นอาจารย์ ก็รักลูกศิษย์ตัวเองไม่ได้นะซิ”พี่เก่งพูดพร้อมยิ้มๆมองมาทางผม

“พี่อยากเป็นศิลปินใช่ม่ะ ผมรู้”ผมรีบแก้เก้อ (ผมเริ่มชินกับการที่พี่เก่งปล่อยขนมจีบแบบนี้แล้ว คุยกับพี่แกทีไร ก็ก็ขายขนมจับให้ผมแทบทุกครั้ง ถึงแม้ว่าผมจะไม่มีปฏิกิริยาตอบรับว่าจะเอาขนมจีบนั้นเลย)

“ใช่พี่อยากเป็นศิลปิน  พี่จะได้มาบรรเลงรักให้เอฟังไง”พี่เก่งเพ้อต่อ

“พอเถอะพี่  พี่ไม่เบื่อผมบ้างเหรอ”ผมถาม

“พี่จะเบื่อหัวใจตัวเองได้ยังไง ก็พี่บอกแล้วไงว่าหัวใจอีกครึ่งหนึ่งของพี่อยู่ที่เอ  มืดแล้วไปหาไรกินดีกว่า”พี่เก่งพูดแล้วส่งมือมาให้ผมดึงผมลุกขึ้นตาม แล้วเราก็ไปหาอะไรกินกันหลังจากนั้นพี่แกก็ขับรถโฟล์คเต่าสีขาวไปส่งผมที่หอ

...

นี่แหละครับกิจวัตรประจำวันของผม(ที่มีร่วมกับพี่แป้งและพี่เก่ง) ผมแทบไม่มีเวลาเป็นของตัวเองเลย ยกเว้นช่วงกลางวันเวลาเรียนที่ได้อยู่กับเพื่อนๆที่คณะ  งานที่องค์การไม่ต้องพูดถึง จะสามอาทิตย์แล้วมั้งที่ผมไม่เข้าไปเลยตั้งแต่เกิดเรื่องที่คอนโด  โดยผมให้ข้ออ้างกับตัวเองว่าไปกับพี่สองคนนี้ไม่มีเวลาว่าง (ที่จริงผมอยากหลบหน้าพี่นิคกับพี่หมอทีมากกว่า)

“ไปกินข้าวมาเหรอหนึ่ง  ขอโทษนะช่วงนี้ที่เราปล่อยให้หนึ่งไปกินข้าวคนเดียวบ่อยๆ”ผมบอกเมื่อเห็นหนึ่งเดินเข้ามาในห้อง

“ไม่เป็นไรหรอก เราเริ่มชินแล้วล่ะ”หนึ่งพูดเหมือนน้อยใจ

“โอ๋ๆ...แต่ช่ะแต่.....น้อยใจเหรอ”ผมแหย่เล่น

“ไม่นี่ ก็แค่เราไม่ได้มีคนมาคอยรับไปทานข้าวเช้าแล้วไปส่งที่คณะ ตกเย็นก็มีอีกคนไปรับที่คณะแล้วไปทานข้าว”หนึ่งพูดประชดเล็กๆ

“น้อยใจเป็นด้วย”ผมไม่ว่าเปล่าวิ่งเอามือไปจี้เอวหนึ่ง

“หยุด...ฮ่าๆ...หยุดเอ....ฮ่....า....พอแล้ว”หนึ่งพูดพร้อมหัวเราะ

“หายน้อยใจยัง”

“ก็ไม่ได้น้อยใจอะไร แซวเล่น  แต่เอ เราถามนายหน่อยซิ  เราก็รู้นะว่า เอ่อ....นายเป็นยังไง เราก็รู้นะว่าเราเป็นยังไง แต่นายจะคบทั้งสองคนในเวลาเดียวกันเลยเหรอ”หนึ่งถามผมอย่างกล้าๆ กลัวๆ

“เฮ๊ย.....คิดมาก แป้งก็พี่เรา  พี่เก่งก็พี่เรา  พี่น้องกันทั้งนั้น”ผมบอก

“พี่เก่งเราว่าไม่เท่าไหร่  แต่พี่แป้งนะเป็นผู้หญิง  แล้วนายก็เป็นเอ่อ.....เออ....เป็น”หนึ่งไม่กล้าพูดต่อ

“พูดมาเถอะ เราเป็นเกย์ใช่ม่ะ เราไม่โกรธหรอก ถ้าเราจะปิดบัง เราจะบอกหนึ่งในคืนนั้นทำไม”ผมบอกหนึ่งตั้งแต่ผมรู้ว่าผมเป็นอะไร มีอะไรผมก็เล่าให้หนึ่งฟังและหนึ่งก็บอกว่าตัวเองก็เป็นเหมือนกัน ผมกับหนึ่งเลยคุยกันทุกเรื่อง ไม่มีเรื่องไหนเลยที่หนึ่งจะไม่รู้เรื่องของผม เพราะผมเชื่อใจหนึ่ง ไม่ว่าจะเป็นเรื่องพี่นิค พี่หมอที พี่เก่งหรือพี่แป้ง

“ใช่ๆเรารู้ว่าเอไม่ปิดบังเรา เราก็ไม่ปิดบังเอ เราเองก็บอกเอเหมือนกันว่าเราก็เป็น แบบมันสับสนนะแต่เราคิดว่าเอกับพี่แป้ง...”หนึ่งพูดเหมือนมีอะไรมาติดอยู่ที่คอ พูดไม่เต็มปากทุกครั้งที่จะพูดว่าเราเป็นอะไรถึงแม้ว่าเราทั้งสองคนจะยอมรับมันได้ แต่ในใจลึกๆและสังคมรอบข้างของเรามันทำให้เราคัดค้านตัวเองที่เป็น

“ก็บอกแล้วไง พี่แป้งเราก็เห็นเขาเป็นพี่”ผมบอกกับหนึ่ง

“แต่เราว่าพี่แป้งคิดกับเอมากกว่านั้น”

“พี่เขาแค่เอาใจเราเฉยๆ แบบพี่เอาใจน้องนะ”ผมบอกไปทั้งๆที่รู้ในใจว่าแป้งกำลังจีบผม

“เราว่าไม่แค่เอาใจหรอก  เออ  พูดถึงเรื่องเอาใจ  พักนี้ไม่ค่อยเห็นพี่หมอซื้อเค้กมาเอาใจเอเลยเน๊อะ  พี่ดีเจอะไรนั่นอีกคน ปกติจัดรายการก็จะเปิดเพลงนั้นเพลงนี้ตามที่เอขอ เอาใจเอน่าดูเลย”หนึ่งบอก

“ช่วงนี้พี่หมอทีคงยุ่งๆมั้ง พี่นิคเราก็ไม่ได้ไปขอเพลงนิ ไม่ค่อยได้ฟัง”ผมตอบแบบเลี่ยงสายตาหนึ่ง

“เอ เราไม่รู้นะว่ากำลังคิดทำอะไรอยู่กับเรื่องพี่แป้ง พี่เก่งที่มาเอาใจเอ แต่เราอยากบอกเอว่า การที่เขามาเอาใจเรา เราก็ควรเอาใจเขาบ้าง เคยได้ยินไหม เอาใจเขามาใส่ใจเรา”หนึ่งบอก

“คร้าบบบบบ คุณครูหนึ่ง”ผมทำเสียงล้อหนึ่ง  แล้วเราก็ไปอาบน้ำเข้านอนกัน 

 “การที่เขามาเอาใจเรา เราก็ควรเอาใจเขาบ้าง”ผมนอนคิดประโยคที่หนึ่งพูดบนเตียง กับพี่แป้งหรือพี่เก่งเราก็เอาใจใส่กับเขาอยู่นะตอนเช้าเรายกให้พี่แป้ง ตอนเย็นเรายกให้พี่เก่ง แค่นี้น่าจะพอไหมนะสำหรับคำว่าเอาใจของสองคนนั้น ถึงแม้ว่าตอนนี้เราจะคิดกับพี่ทั้งสองคนแค่พี่น้อง แต่พี่สองคนนั้นคิดกับเรามากกว่านั้น

“พักนี้ไม่ค่อยเห็นพี่หมอซื้อเค้กมาเอาใจเอเลยเน๊อะ  พี่ดีเจอะไรนั่นอีกคน ปกติจัดรายการก็จะเปิดเพลงนั้นเพลงนี้ตามที่เอขอ เอาใจเอน่าดูเลย” คำพูดของหนึ่งอีกประโยคลอยเข้ามาในหัวผม ใช่ซิสองคนนี้เอาใจเรา แต่เราไม่เคยเอาใจเขาเลย แต่ช่วงนี้จะเอาใจเขายังไงน้า  เข้าหน้ากันไม่ติดด้วย  หรือเราคิดมากไปเอง  พี่หมอทีกับพี่นิคอาจจะไม่รู้สึกอะไรเลยก็ได้(ปลอบใจตัวเอง เอาความรู้สึกเขามาล้อเล่นขนาดนั้น  ไม่รู้สึกก็ไม่ใช่คนแล้ว  ไม่น่าเลยไอ้แผนเก้งชนเก้งอะไรเนี๊ยะ) ใช่แล้วๆ  เราต้องเอาใจเขาบ้างซะแล้ว อย่างน้อยจะได้ไถ่โทษที่ทำกับพี่เขาไง เอาว่ะเป็นไงเป็นกัน ตอนนี้ขอนอนเอาแรงก่อนแล้วนะ 

...

หลังจากที่กิจวัตรประจำวันตอนเช้าของผมเสร็จ(ที่มีพี่แป้งมาร่วมเป็นกิจวัตรด้วย)  ผมก็เข้าเรียนตามปกติ จนถึงเวลาพักเที่ยง วันนี้ไม่มีเรียนบ่ายเพราะอาจารย์ยกคลาส  โอกาสนี้แหละ ช่วงเวลาที่เราได้เป็นเวลาของตัวเองซักทีไม่มีใครมายุ่งเกี่ยว  ผมให้บอยไปส่งที่หอเพื่อไปเอารถ แล้วผมก็ขับที่ร้านเค้กเจ้าประจำ สั่งเค้กที่พี่หมอทีชอบมาสองชิ้น แล้วก็ขับรถไปที่คอนโดพี่หมอที ผมรู้ว่าช่วงนี้ไม่มีใครอยู่แน่ๆ ไม่ว่าจะเป็นพี่หมอทีหรือพี่นิค เพราะมันเป็นเวลาเรียนอยู่  ผมไม่ต้องกลัวว่า เก้งจะชนเก้งอีก ผมตรงไปหน้าห้องพี่หมอทีเอาเค้กแขวนไว้ที่หน้าประตูห้อง(เหมือนที่พี่หมอทีชอบทำให้ผม)

แล้วผมก็กลับมาที่องค์การนักศึกษา แต่ไม่เจอใคร ผมเดินไปหยิบกระดาษแผ่นหนึ่งแล้วเขียนว่า “ขอเพลงอะไรก็ได้ที่ใช้ง้อคนให้หายโกรธ มอบให้ดีเจ จาก....”ไม่ดีกว่าไม่ลงชื่อดีกว่า แล้วผมก็เดินเอากระดาษแผ่นนั้นไปติดไว้ที่โต๊ะนายกองค์การนักศึกษา แล้วรีบออกมาก่อนที่ใครจะมาเห็นเข้า

แค่นี้แหละ ตอนนี้เราเอาใจแบบหยั่งเชิงดูก่อนก็แล้วกัน  ผลจะเป็นยังไงน้า  กลับหอดีกว่าวันนี้ไหนๆก็เอาใจคนอื่นแล้ว ยังเหลืออีกคนที่ต้องเอาใจคือหนึ่ง วันนี้จะได้พาหนึ่งไปกินข้าวเย็นด้วยกันหลังจากไม่ได้ไปกินด้วยกันหลายอาทิตย์แล้ว

ติ๊ด.................ติ๊ด..............เสียงโทรศัพท์ผมดังขึ้น

“ครับพี่เก่ง  ........ อ๋อ วันนี้ผมไม่มีเรียนบ่ายครับ อาจารย์ยกคลาสครับ.......พี่อยู่ที่คณะเหรอครับ ตอนนี้ผมอยู่หอแล้ว.......วันเสาร์นี้ว่างครับ....ครับ.....งั้นวันเสาร์ห้าโมงเจอกันครับ”ผมรับโทรศัพท์พี่เก่ง เพราะพี่เก่งไปคอยผมที่คณะแล้วไม่เจอผม พี่เก่งนัดวันเสาร์ห้าโมงเย็นผมบอกตัวเองกลัวลืม

ผมมองดูเวลาหกโมงกว่า หนึ่งยังไม่มา ออนเอ็มเช็คเมล์คอยแล้วกัน  ผมออน MSN แล้วพี่หมอทีก็เข้ามาทัก ผมกำลังจะออฟไลน์หนีเหมือนทุกที  แต่ตอนนี้เรากำลังเป็นฝ่ายเอาใจเขาอยู่นะผมบอกตัวเอง  คุยกับพี่เขาซิ (ต่อไปนี้เป็นสนทนาใน MSN ระหว่างผมกับพี่หมอทีนะครับ โดยพี่หมอทีใช้ชื่อว่า T_med  ผมใช้ชื่อว่า Aa&aA)

T_med  ดีครับ น้องเอ ขอบคุณมากนะครับสำหรับเค้ก  พี่ว่ากำลังจะโทรหาอยู่พอดีหลังเช็คเมล์เสร็จ

Aa&aA สวัสดีครับพี่หมอที เค้กอะไรครับ  (ผมทำเป็นไม่รู้เรื่อง)

T_med  อ้าวไม่ใช่น้องเอ เหรอครับ โทษทีครับ

Aa&aA เค้กอะไรเหรอครับ (ผมถามต่อ)

T_med  ก็ไม่รู้ว่ามีเด็กมือซนที่ไหน เอาเค้กที่พี่ชอบมาแขวนหน้าประตูห้อง 

Aa&aA แล้วพี่หมอทีทานหรือยังครับ

T_med  ทานไปชิ้นเดียวเอง

Aa&aA ถ้าเขาใส่ยาพิษล่ะพี่หมอที

T_med  น้องเอ ช่วยพี่ด้วย  พี่หายใจไม่ออก  ช่วยพี่...ด้วย...

Aa&aA เว่อร์แล้วพี่หมอที พี่เป็นหมอก็รักษาเองซิครับ  หรือว่าพี่จะฉีดยาให้ตัวเอง อิอิ

T_med  ทะลึ่งแล้วนะ ตกลงของน้องเอใช่ไหมครับ

Aa&aA ทำไมคิดว่าเป็นผมครับ

T_med  ก็จะมีใครซักกี่คนที่รู้ว่าพี่ชอบเค้กรสอะไรและร้านไหนที่ถูกใจ ก็มีแต่น้องเอกับ...

Aa&aA กับใครครับ (ผมนึกถึงเรื่องพี่หมอทีกับพี่นิคขึ้นมาทันที)

T_med  กับตัวพี่เองไง 555

Aa&aA ช่วงนี้ผมไม่ค่อยได้เจอพี่หมอทีเลยนะครับ (จะเจอได้ยังไงก็เรามัวแต่หลบเขานี่นา)

T_med  พี่ก็ไม่ค่อยเจอน้องเอเลย

Aa&aA จะเจอได้ยังไงล่ะพี่หมอที ก็ผมบอกว่าไม่ค่อยเจอพี่หมอที  ถ้าพี่หมอทีเจอผมก็แปลกแล้ว

T_med  ใช่ๆ จริงๆด้วย 555

Aa&aA พี่หมอทีไม่ได้เจอหน่อยเดียว พี่หมอทีเอ๋อไปเยอะนะครับ  สงสัยต้องฉีดยาให้ตัวเองแก้โรคเอ๋อได้แล้วมั้งครับ 55555

T_med  กล้าว่าพี่เอ๋อเหรอ เดี๋ยวพี่โกรธนะ

Aa&aA ผมรู้ว่าพี่หมอทีโกรธใครไม่เป็นหรอก (โดยเฉพาะผม --- ผมคิดในใจ)

T_med  พี่จะโกรธแล้วนะ  นับหนึ่งถึงสาม 1.......  2...........

Aa&aA มีการนับด้วยเหรอ  อ่ะ ก็ได้ๆ  ทำไงให้หายโกรธครับคุณพี่หมอทีคร้าบบบบบบบบ

T_med  ไม่รู้ ไม่ชี้ จะโกรธต่อ 2นิดๆ......2หน่อยๆ........

Aa&aA พี่หมอทีเล่นอะไร เป็นเด็กๆไปได้

T_med  ก็เล่นกับเด็กต้องทำตัวเป็นเด็ก  นี่น้องเอว่าพี่เป็นเด็กเหรอ  โกรธต่อแล้วนะ 2.1.... 2.2 ...... 2.3 .......

Aa&aA 2.10 แล้วก็ 3 เลยครับพี่หมอที 55555

T_med  น้องเอ ไม่คิดจะแกล้งง้อพี่บ้างเหรอครับ

Aa&aA แกล้งง้อก็ได้ครับ  คุณพี่หมอทีคร้าบบบบบบ  อย่าโกรธผมนะครับ  ผมมันเลว  ผมมันไม่ดี  ผมมันแตกปลาย  5555

T_med  ขนาดง้อพี่ยังโดนแกล้งเลย

Aa&aA ก็บอกว่าแกล้งง้อไงครับ 5555 

T_med  อ่ะ เล่นคำอีก

Aa&aA คุณพี่หมอทีคร้าบบบบบบบบ  วันเสาร์นี้บ่ายสามโมงไปทานเค้กกันนะครับ 

T_med  จะแกล้งอะไรพี่อีกละครับน้องเอ

Aa&aA อันนี้ผมง้อจริงๆครับ

T_med  จริงเหรอครับ ได้ครับๆ

Aa&aA งั้นวันเสาร์บ่ายสามโมงเจอกันครับ ผมไปทานข้าวก่อนนะครับหนึ่งมาพอดี

T_med  ครับ เจอกันครับ

(ผมคิด---พี่หมอทีเอาใจง่ายจัง ง้อสำเร็จแล้วเราไม่ต้องหลบหน้าพี่หมอทีอีกต่อไป เราจะได้พี่ชายที่ดีกลับคืนมาแล้ว พี่ชายหรือเปล่าหว่า....ช่างมันยังไม่คิดตอนนี้ ยังเหลือพี่นิคอีกคนสามทุ่มก็รู้ผล)

“อ้าว เอ วันนี้กลับหอเร็วได้อ่ะ”หนึ่งทัก

“ก็เราจะไปกินข้าวกับหนึ่งไง คิดถึงหนึ่งมากๆเลย”ผมพูด(ติดประโยคปากหวานเอาใจมากไปป่าวว่ะ ช่วงนี้มีแต่คนเอาใจแล้วก็ต้องเอาในคนอื่นอยู่ด้วย) พร้อมปิดคอม

“น้อยๆหน่อย เจอกันทุกวัน ไปกินข้าวกันเถอะหิวแล้ว”หนึ่งบอก แล้วเราก็ไปทานข้าวกลับมาอาบน้ำ สามทุ่มพอดี

“หนึ่งเปิดวิทยุ ฟังพี่นิคจัดรายการซิ”ผมบอก

“ทำไม ขอเพลงไว้เหรอ”หนึ่งถาม

“อือ”ผมตอบแล้วอ่านหนังสือไป ฟังไปในใจก็คิดว่าเขาจะยอมเปิดให้ไหมนะ  เพลงที่หนึ่งก็แล้ว  เพลงสอง  เพลงสาม  เพลงสุดท้าย ไม่เห็นเปิดเลยไม่พูดตามโน้ตที่เราบอกไว้ด้วย  หรือว่าจะไม่เห็นโน้ตนั้น เป็นไม่ได้  หรือว่ายังโกรธเราอยู่  แต่จะโกรธอะไรเรานักว่ะ  อีกอย่างโน้ตนั้นก็ไม่ได้ลงชื่อ

“ไหนอ่ะเพลงที่ขอ  ไม่เห็นพี่ดีเจบอกชื่อเอเลย”หนึ่งถามพร้อมปิดวิทยุเพราะรายการจบแล้ว

“สงสัยคงลืมมั้ง นอนกันเถอะ”ผมบอกพร้อมเก็บหนังสือเข้าเตียงนอน ในใจคิดว่าทำไมง้อยาก เอาใจยากอย่างนี้ว่ะ  ใจเย็นๆพรุ่งนี้เอาใหม่ ใช้แผนเดิมนี่แหละ  แล้วผมก็ได้รับ sms จากพี่แป้งว่า

(พรุ่งนี้คงไปรับไม่ได้ติดธุระ ขอชดเชยพาเอไปทานข้าวดูหนังวันเสาร์ตอนเที่ยงนะ ห้ามปฏิเสธ  นอนห่มผ่าด้วยนะ จากแป้ง)

................................................................................................

“สวัสดีจ๊ะน้องเอ ไม่ได้เจอหน้าน่ารักๆของน้องเอตั้งนาน ทำไมวันนี้มาได้ล่ะ”พี่แหววทักผม

“ก็ช่วงสอบ แล้วก็ยุ่งๆเรื่องงานกลุ่มนิดหน่อยครับ”(โกหกนั้นตายตกนรก)

“พี่ไปเข้าห้องน้ำเดี๋ยวนะ ฝากเฝ้าองค์การด้วย”พี่แหววบอกผม

“ครับๆ” (ผมคิดในใจค่อยยังชั่ว ถ้าพี่แหววอยู่ผมคงไม่กล้าเอาโน้ตไปไว้ที่โต๊ะพี่นิคแน่) ว่าแล้วผมก็เดินเอาแผ่นโน้ตจะไปวางไว้ที่โต๊ะพี่นิค  ผมมองไปบริเวณโต๊ะ ไม่เห็นโน้ตแผ่นเก่า  แสดงว่าพี่แกต้องเห็นแน่ๆ แต่ทำไมไม่ยอมเปิดเพลงให้เราว่ะ หรือว่าครั้งนี้เราจะระบุชื่อเพลงกับชื่อเราไปเลยดีหว่า เอาไงดีว่ะ)

“ทำอะไรน่ะ”เสียงพี่นิคดังขึ้นมาจากห้องประชุมเล็กที่ถูกเปิดออก

(ตายแล้วกู  ไม่ตายคราวนี้จะตายคราวไหน  ไม่ได้ๆวางฟอร์มไว้  อย่าให้เขาเห็นโน้ต)ผมรีบขยำแล้วกำกระดาษแผ่นนั้นแน่น “เออ........ป่าว..ครับพี่”

“หึ”เสียงในลำคอพี่นิค แล้วก็ยิ้มมุมปากแบบยิ้มเพชฌฆาตมาทางผมก่อนที่จะหันหลังเดินไป

(เอาไงดีว่ะ เราต้องเอาใจเขานะ เอาไงดี – ผมคิด) “พี่นิคครับ”ผมเรียก

พี่นิคหยุดหันมามองผมช้าๆพร้อมทำเสียงเข้ม “มีอะไร”

“คือคอมที่สถานีไม่เสียเหรอครับ ถ้าเสียเรียกผมไปช่วยดูให้ก็ได้นะครับ ไม่ต้องเกรงใจ”ผมบอก

“อือ ขอบใจ”แล้วพี่นิคก็หันหลังกำลังจะเดินไปต่อ

“พี่นิคครับ”ผมเรียกอีก

“มีอะไรอีก พูดให้มันจบทีเดียวซิ”พี่นิคมองด้วยสายตาพิฆาตสุดฤทธิ์

“คือ...คือ....ผมว่าผมไปเช็คเครื่องคอมที่สถานีให้ดีกว่าครับ ไปตรวจดูให้น่ะครับ เพื่อเป็นอะไรจะได้ซ่อมไม่ยาก ผมไม่ได้ไปดูให้พี่นานแล้ว งั้นเสาร์นี้พี่ไปจัดรายการตอนสองทุ่มผมไปด้วยนะครับ”ผมบอก (ประมาณว่าขอให้ได้ไปก่อน แผนเอาใจค่อยคิดต่อ)

พี่นิคหันหลังแล้วเดินออกไป พร้อมพูดว่า “มาตอนทุ่มครึ่งก็ได้  จะได้เช็คเครื่องด้วย”

(ไชโย  ในที่สุดก็สำเร็จไปครึ่งหนึ่ง ไปสถานีค่อยคิดอีกทีว่าจะง้อเอาใจยังไง  ทำไมพี่นิคมันฟอร์มเยอะอย่างนี้ว่ะ  แต่เดี๋ยวนะวันเสาร์นี้กับนัดสี่นัด  ตายๆๆๆ  จะแยกร่างไงว่ะ ไล่เวลาก่อน เที่ยงกินข้าวดูหนังกับพี่แป้ง  บ่ายสามกินเค้กกับพี่หมอที  ห้าโมงเย็นเจอพี่เก่งที่ชมรมโฟโต้  ทุ่มครึ่งไปสถานีกับพี่นิค  ดูเวลาแล้วน่าจะทัน เอาว่ะเป็นไงเป็นกัน   เราต้องเอาใจเขาไม่ให้เขาเอาใจเราอย่างเดียว)   

...

[A_wAy_G_mAn]

บทที่สิบสาม --- เอาใจ&ง้อ (ต่อ)

และแล้ววันเสาร์ก็มาถึง ผมตื่นเกือบสิบเอ็ดโมง อาบน้ำแต่งตัว รอพี่แป้งที่จะมารับ  ผมตั้งใจว่าจะทานข้าวหนึ่งชั่วโมง แล้วดูหนังตอนบ่ายโมง  หนังจบก็บ่ายสองกว่าๆ จากนั้นก็ไปหาพี่หมอทีที่ร้านเค้ก นั่งทานเค้กคุยโน่นคุยนี่ถึงบ่ายสี่โมงกว่าๆ  ก็ไปหาพี่เก่งที่ชมรมโฟโต้ว่าแต่พี่เก่งให้ไปทำไรหว่าไม่เห็นบอก  แต่ต้องให้เสร็จก่อนหนึ่งทุ่มเพราะต้องไปหาพี่นิคที่สถานี วางไว้อย่างนี้คงไม่ผิดแผนนะ

“เอ หนังสนุกเน๊อะ”พี่แป้งถามผมตอนออกจากโรงหนัง

“ใช่ สนุกดี  ฉากที่สัตว์ประหลาดโผล่มาแป้งตกใจจนกรี๊ดเลย”ผมล้อ

“เอ อย่าล้อแป้งซิ”แป้งพูดพร้อมทำท่าหมดความมั่นใจ (ผมสังเกตเห็นความน่ารักของแป้งตรงนี้เอง เพราะตลอดเวลาที่อยู่ด้วยกันแป้งจะมั่นใจมาก แต่เวลาที่แป้งลดความมั่นใจลงมาจะดูเป็นผู้หญิงที่น่ารักมากๆ ผมมีความสุขจังได้มาทานข้าวดูหนังกับผู้หญิงน่ารักๆอย่างนี้)

“เอเป็นไรป่าว เห็นเอมองนาฬิกาบ่อยๆ”แป้งถาม

“เอมีนัด แป้งช่วยไปส่งเอที่หอได้ไหม เอจะไปเอารถ”

“แป้งกำลังจะชวนเอ ไปเดินเล่นต่อ  ไม่เป็นไร  ไปส่งก็ได้”แล้วแป้งก็ทำตามแต่โดยดี

“ขอบใจมากนะแป้ง”ผมบอกแป้งเมื่อลงจากรถ แล้วก็รีบขับรถตัวเองออกไปทันทีเพราะเหลืออีกห้านาทีจะบ่ายสามโมงแล้ว

ผมเดินเข้าไปในร้านเค้กเห็นพี่หมอทีคอยอยู่  ผมมองนาฬิกา มาช้าไปเจ็ดนาที
“สวัสดีครับพี่หมอที มาคอยนานไหมครับ”

“ดีน้องเอ พี่คอยตั้งแต่น้องเอชวนพี่ทางเอ็มแล้วครับ”พี่หมอเล่นมุข  แล้วผมกับพี่หมอนั่งทานเค้กกันไปคุยกันไป บางทีมีเค้กติดที่ปากผมพี่หมอทีก็เอากระดาษมาเช็ดให้ พร้อมชมอีกว่าปากผมสีชมพูน่ารักดี เราทานเค้กกันไปไม่รู้ว่านานเท่าไหร่ รู้แต่ว่าผมมีความสุขที่ผมไม่ต้องคอยหลบหน้าพี่หมอที  ได้มองหน้าพี่เขาเต็มๆ มองดวงตาหลังแว่นนั่น แววตาที่อบอุ่น ห่วงใย ผมอยากให้เวลา....เวลา ตายแล้วจะห้าโมงแล้วนี่หว่า

“พี่หมอทีครับ ผมมีธุระตอนห้าโมงเย็น เดี๋ยวคงต้องขอตัวก่อนนะครับ วันนี้ผมขอเลี้ยงพี่หมอทีนะครับ”ผมบอก (ทั้งๆที่ไม่อยากไปเลย)

“พี่ว่ากำลังจะชวนน้องเอ ไปซื้อของแล้วเลี้ยงข้าวเย็นอยู่พอดี ไม่เป็นไรพี่จ่ายเอง ให้น้องเลี้ยงน่าเกลียด”

“ผมจ่ายเองครับ จะได้เป็นการง้อพี่หมอทีไงครับ”แล้วผมก็รีบเรียกเขามาคิดเงินแล้วชิงตัดหน้าวางเงินก่อน

“ไปแล้วครับ แล้วเจอกันครับ”ผมบอกพี่หมอทีแล้วรีบออกไป

ผมมาถึงหน้าห้องชมรมถ่ายภาพ แต่เหมือนไม่มีคนอยู่  ผมกดโทรศัพท์หาพี่เก่ง  พี่เก่งรับโทรศัพท์แล้วบอกว่าให้เปิดประตูเดินเข้ามาเลย

ผมผลักประตูเข้าไป  ผมตะลึงกับสิ่งที่เห็นอยู่ตรงหน้า  ห้องของชมรมถ่ายภาพเป็นเหมือนห้องล้างฟิล์มค่อนข้างมืดแต่มีไฟสีแดงๆพอให้มองเห็น  ผมมองไปรอบๆเห็นภาพที่เพิ่งถูกล้างแล้วแขวนให้แห้งอยู่หลายร้อยใบ ภาพเหล่านั้นแล้วแต่เป็นภาพของผมทั้งหมด  เป็นภาพผมในอิริยาบถต่างๆ

ผมมายืนกลางห้องแล้วหันไปรอบๆก็เห็นแต่ภาพถ่ายของตัวเอง  แล้วทันใดนั้นก็มีเสียงหนึ่งดังขึ้น เป็นเสียงกีต้าร์โปร่ง เบาๆ สบายๆ แล้วมีเสียงร้องตามมา เสียงนั้นไม่ใช่ใครที่ไหน เป็นเสียงของพี่เก่ง

....................เมื่อใดหัวใจกระวนกระวายสับสน หวั่นไหวเพราะใคร
บางคนโดยไม่มีสาเหตุ ปล่อยมันเป็นไป และเพียงเราลองเปิดใจ
จะพบว่ามี บางคนพิเศษ เกิดขึ้นในใจ เปลี่ยนโลกทันใด..................................

ตอนนี้ผมขนลุก ตัวชาไปหมด  สายตาที่พี่เก่งมองมาทางผม มันช่างเป็นสายตาที่หวานหยดย้อยอะไรเช่นนั้น  ผมได้แต่ยืนยิ้มแล้วน้ำตาผมก็ไหล  มันเหมือนว่าโลกนี้มีเพียงเราสองคน  ไม่มีใครอื่นอีก  ทำไมนะผู้ชายคนนี้ถึงทำให้เราได้มากมายขนาดนี้   

......................มหัศจรรย์แห่งรัก สร้างสรรค์พลังอันยิ่งใหญ่
.......ต่างคนอยู่ไกลแสนไกล กลับมาอยู่เคียงชิดใกล้ ก่อฝันในใจด้วยรัก
..........และความผูกพันเมื่อเธอสบตากับฉัน
...........ต่างพบว่าใจเราไหวหวั่นเป็นนาทีที่สำคัญ จดจำต่อไปแสนนาน...........................

ผมยกมือมาเช็ดน้ำตาเบาๆ แล้วยิ้มให้กับพี่เก่ง  ผมเดินไปนั่งข้างพี่เก่ง ที่ตอนนี้กำลังโซโลกีต้าร์อยู่  ผมไม่รู้ว่าอารมณ์พาไปหรือว่าเป็นความต้องการของหัวใจ ผมเอาหน้าซบที่ไหล่พี่เขา แล้วผมก็ร้องไห้  ร้องออกมาแบบไม่อายพี่เก่งเลย  เพราะมันเป็นน้ำตาแห่งความสุข  ตั้งแต่เกิดมาไม่เคยมีใครมาทำอะไรโรแมนติกขนาดนี้ให้ผมเลย  ผมได้แต่กระซิบออกมาเบาๆว่า “ขอบ...คุณ...ครับ”

....................อบอุ่นดั่งดวงตะวัน อ่อนหวานละมุนดังแสงจันทร์

เมื่อเราเอื้อมมือถึงกัน โลกคล้ายหยุดหมุนชั่วกาล

จะมีเพียงฉันและเธอข้ามผ่านเขตคืนวันอันสวยงาม....................

พี่เก่งเล่นกีต้าร์จบเพลง เอากีต้าร์วางลงแล้วเอามือมาโอบกอดผมไว้ “ขี้แยจัง” พร้อมขยี้หัวผมเบาๆ

ผมค่อยๆเงยหน้าขึ้น แต่พี่เก่งจับหัวผมเบาๆแล้วให้มาซบที่เดิม “ร้องไห้ ให้เสร็จก่อน พี่ไม่อยากเห็นน้ำตาของเอ เดี๋ยวพี่อดใจไม่ได้พี่จะร้องตาม” พี่เก่งพูดแล้วหัวเราะนิด ผมนั่งซบตรงไหล่ของพี่เก่ง ผมอบอุ่น มีความสุข ลืมเรื่องทุกอย่าง ไม่คิดอะไรอีกแล้วทั้งนั้น

“พี่เก่ง”ผมเรียก  พร้อมเอาหน้าออกจากไหล่ของพี่เขา พี่เขาก็ปล่อยมือที่โอบผมอยู่

“ครับ ร้องไห้เสร็จแล้วเหรอ”พี่เก่งแซวผม

“ขอบคุณนะครับพี่  พี่ทำได้ยังไง”ผมถาม

“ก็เหมือนกับเพลงที่ร้องให้ฟังไงครับ”พี่เก่งบอก

“เพลงอะไรครับ ผมเกิดไม่ทัน”ผมพูดยิ้มเจื่อนๆ

“มหัศจรรย์แห่งรักไงครับ”พี่เก่งบอกพร้อมจ้องตาผมไม่กระพริบ จนผมหลบตา

“พี่ก็รู้ว่าผม............”

“พี่บอกแล้วไง ให้เอรู้อย่างเดียวก็พอว่าพี่รักเอ  พี่ไม่สนว่าเอจะคิดยังไงกับพี่  ให้พี่ได้รักเอก็พอครับ พูดไปแล้วพี่ก็เหมือนคนเห็นแก่ตัว พี่ทำเพื่อให้ใจพี่ได้ทำตามสิ่งที่มันเรียกร้อง  แค่นี้พี่ก็สุขใจแล้ว แต่ดูเอซิ มานั่งร้องไห้”พี่เก่งบอก

“ไม่ครับผมก็มีความสุขครับ มีความสุขมากด้วย”ผมบอกพร้อมจับมือพี่เก่ง

“หิวยัง ไปกินข้าวกัน”พี่เก่งชวน แล้วผมกับพี่เก่งก็ไปกินข้าวเย็นกัน  นั่งคุยกันไป พี่เก่งคอยตักโน่นตักนี่ให้ผม จนเรากินเสร็จ ก็นั่งคุยกันอีกหน่อย ผมมองดูนาฬิกาบอกเวลา ทุ่มสิบห้านาที ตอนแรกก็ไม่คิดอะไร ไปๆมาๆมันตะหงิดๆ อ๋อ........นัดกับพี่นิคทุ่มครึ่งลืมไปเลย  ผมก็บอกกับพี่เก่งว่าทุ่มครึ่งมีนัดแล้วก็ขอตัวออกมา (ทั้งๆที่ใจไม่อยากไปเลย ให้ตายเถอะ)

ผมขับรถมาจอดที่ลานจอดรถของสถานี เห็นรถพี่นิคจอดอยู่ ในรถเห็นพี่นิคกำลังนั่งเลือกแผ่น  ผมเดินเข้าไปทัก

“สวัสดีครับพี่นิค”ผมทัก พี่นิคเงยหน้าขึ้นมามอง

“มาตรงเวลาดีนี่ แป๊บนะขอเลือกเพลงก่อน”พี่นิคบอก

“พี่นิควันนี้ผมขอเพลงได้ไหมครับ”ผมบอก

“เพลงอะไรก็ได้ที่เปิดง้อคนกำลังโกรธใช่ไหม”พี่นิคพูดออกมาโดยไม่มองผม

อึ้ง ! (แสดงว่าพี่นิคเห็นกระดาษแผ่นนั้น) “ครั...บ .....ใช่ครับ”

“ขอให้ใครล่ะ  ให้คนเดิมหรือเปล่า”พี่นิคถามเหมือนแกล้งผม แล้วลงจากรถเดินเข้าไปในสถานี
ผมไม่ตอบแต่เดินตามเข้าไป พอเข้าไปถึงผมก็ตรวจเช็คสภาพคอมทั่วๆไปไม่มีอะไรมาก แล้วก็ถึงเวลาพี่นิคจัดรายการ

........................................เธออย่าโกรธฉันเลย อยากให้รู้ว่าฉันไม่ตั้งใจ
ถ้าเธอจะยอมพูดกันให้เข้าใจ ให้ฉันทำอะไรก็ยอม
เธออย่ามาพูดเลย โกรธกันแล้วมาพูดกันทำไม
ก็เคยทำเป็นไม่แคร์ ไม่สนใจ ตอนนี้ทำไมพูดดี..................
..................ถ้าไม่ง้อเธอ จะไปง้อใคร มีเธอเท่านั้นนอกจากนั้นไม่มีใคร
(ถ้าไม่ดีกัน) ก็จะคอยตามง้อตลอดไป
ไม่ง้อเธอได้อย่างไร ก็ฉันมีแต่เธอ..................

พี่นิคเปิดเพลงนี้ พร้อมส่งสายตาที่ตอนนี้ไม่ดุแล้ว เป็นสายที่มองมาแล้วทำให้ผมใจสั่นจนต้องหลบสายตานั้น  พี่นิคทำยิ้มแบบเห็นผมเป็นตัวตัวตลก  ผมเริ่มอายหน้าแดง

..................เธอก็ลองคิดดู จำได้ไหมเคยทำให้ฉันโกรธ
แต่ฉันก็บอกแล้วไงว่าขอโทษ บอกแล้วว่าไม่ตั้งใจ
เหมือนกับตอนนี้เลย อยากให้เธอลองคิดให้เข้าใจ
ว่าเราต้องมาง้อกันเพราะอะไร มาง้อทำไมคิดดู..................

“สวัสดีครับ วันนี้เปิดตัวด้วยเพลงง้อของอนัน อันวา เพลงเก่าไปนิดนะครับ แต่ถ้าใครงอนกัน โกรธกันอยู่ ฟังเพลงนี้รับรองหายโกรธแน่นอนครับ  เพลงนี้เป็นเพลงพิเศษที่คนพิเศษขอให้ดีเจอีกด้วยครับ   ดีเจเองก็..........”เสียงพี่นิคจัดรายการไป แต่หัวผมเมื่อได้ยินว่าคนพิเศษมันก็ประมวลผล  คนพิเศษ  เพลงพิเศษ  ขอให้ดีเจ  เพลงง้อ  ใช่เราหรือเปล่าหว่าที่บอกให้เขาเปิด  แล้วเราเป็นคนพิเศษตรงไหน  สงสัยคงตลกเป็นพิเศษในสายของพี่เขามั้ง  หรือว่า......ไม่ใช่ๆ ไม่อยากคิด  เอาเป็นว่าเราง้อพี่เขาสำเร็จแล้ว  แล้วผมก็นั่งคิดอะไรต่อไปอีกเรื่อย  จนพี่นิคจัดรายการ

“เอ เหม่ออะไร”เสียงพี่นิคออกจากห้องส่งมาเรียกผม

“เปล่าๆ ครับ พี่จัดเสร็จแล้วเหรอครับ”

“ไม่เหม่อ แต่ไม่รู้ว่าพี่จัดเสร็จหรือยัง  แล้วได้ฟังไหมล่ะ เปิดให้แล้วนะ”พี่นิคบอก

“ครับ  ขอบคุณครับ”

“ป่ะ ไปกินนมกัน มีร้านนมเปิดใหม่แถวนี้ เขาโทรเข้ามาขอเพลงด้วย ว่าจะแวะไปดูซักหน่อย”พี่นิคชวน

ผมกับพี่นิคไปถึงร้านนม เป็นร้านที่จัดได้น่ารักมากๆ  บรรยากาศดี  เป็นสัดส่วนเหมือนนั่งอยู่ในสวน  มีการเอาไม้กระถางที่สูงประมาณอกมาล้อมเหมือนเป็นห้องแต่เป็นห้องกลางแจ้ง  ในแต่ละห้องจะมีโต๊ะญี่ปุ่นไว้ตรงกลางแล้วมีเบาะให้นั่ง  ตรงกลางโต๊ะมีตะเกียงเจ้าพายุวางไว้ พร้อมขวดโหลดน้ำตาลรูปทรงแปลกๆ  พอพี่นิคมาถึงเจ้าของร้านก็ออกมาต้อนรับเองเลย ขอถ่ายรูปกับลายเซ็นแล้วเอาไปโชว์ที่หน้าร้าน  ผมเดินเข้ามาเลือกโต๊ะที่นั่ง  ผมเลือกโต๊ะในสุดเพราะคนน้อยดีแล้วดูเป็นส่วนตัว  แล้วพี่นิคก็เดินเข้ามา ผมอ่านเมนูอยู่

“พี่เอาไรอ่ะ”ผมถาม

“ไม่ต้องสั่งหรอก เดี๋ยวเจ้าของร้านเขาจัดมาให้เอง วันนี้เขาให้กินฟรี”พี่นิคบอก

“เป็นดีเจก็ดีเน๊อะ ได้กินของฟรีด้วย”ผมแซว

“อยากเป็นไหมล่ะ  แต่อย่างพี่ว่าเป็นโปรแกรมเมอร์ดีแล้ว เหมาะดี”พี่นิคบอก

“พี่นิคไม่โกรธผมแล้วใช่ไหม”ผมถาม

“โกรธอะไร”พี่นิคบอกพร้อมหลบหน้า (คนปากแข็ง ไม่ยอมรับใช่ไหม) แล้วเขาก็เอาของมาเสิร์ฟเป็นนมปั่นใส่คิทแคทสองแก้ว พร้อมขนมปังอีกสองสามอย่าง

“ก็เรื่องที่คอนโด  ถ้าพี่ไม่โกรธทำไมต้องเสียงดังใส่ผม แล้วว่าผมด้วย”ผมบอก

“เสียงพี่ก็ดังอย่างนี้แหละ ทำไม”พี่นิคปากแข็งสุดๆ

“ก็ไม่มีอะไร  ไหนพี่ขอดูปากหน่อยดิ่  อ้าด้วย”ผมบอกพี่นิคก็ทำหน้างงๆแต่ก็ทำตาม ผมใช้ส้อมจิ้มขนมปังชิ้นใหญ่ใส่ปากพี่นิค  “นี่แน่  ปากแข็งดีนัก เคี้ยวไปเลย 555”

“แกล้ง....พี่....เหรอ”พี่นิคพูดฟังไม่ค่อยรู้เรื่องเพราะขนมปังเต็มปากซะขนาดนั้น

“โทษฐานคนปากแข็งไง เอาเป็นว่าพี่หายงอนหายโกรธผมแล้วนะ”ผมบอก

“แล้วทำไมเราถึงหลบหน้าหลบตาไม่เข้ามาองค์การบ้างเลย”พี่นิคถาม

“ไม่ได้หลบ ไม่ค่อยว่าง”ผมบอก(อย่างปากแข็งเหมือนกัน)

“ไหนดูปากซิ อ้าด้วย”พี่นิคจะใช้มุขเดิมกับผม แต่ผมไหวทัน  ตอนที่พี่นิคป้อนขนมปังให้ ผมเล็งไปที่มือของพี่แกแล้วกัดซะ “โอ๊ย........เป็นโรคพิษสุนัขบ้าป่าวนี่”

“ว่าผมเป็นหมาเหรอ”ผมบอก

“แล้วคนที่ไหนจะมากัดฟ่ะ คนกำลังจะป้อนให้ดีๆ”พี่นิคบอกแล้วทำหน้าโมโห

“ขอโทษครับ  เจ็บมากเปล่า”ผมรู้สึกผิด

“ลองดูเองไหมล่ะ”พี่นิคพูดพร้อมก้มดูมือตัวเอง ผมยื่นมือของผมไปให้พี่นิค

“เอามาทำไม”พี่นิคถามผม

“ก็ให้พี่กัดไง  ผมจะได้รู้ว่าเจ็บมากป่าว”ผมบอกแบบรู้สึกผิดจริงๆ

“ดี เตรียมตัวนะ”พี่นิคจับมือผม แล้วอ้าปากทำท่าจะกัด  ผมหลับตาใจหายแวบมันเสียวๆพิลึก

“หลับตาทำไม”พี่นิคถาม

“ก็มันกลัวๆเสียวๆอ่ะ”ผมตอบพี่นิค

“ฮ่าๆ จะกัดจริงๆแล้วนะ เตรียมตัว กัดแล้วนะ”แล้วพี่นิคก็ยกมือผมขึ้นมาทำท่าจะกัดตั้งหลายที
ผมก็ใจหายแวบไปหลายครั้ง จนครั้งสุดท้ายพี่นิคเอามือผมขึ้นมาแล้วก็ จูบ ซะงั้น  ผมที่หลับตาอยู่ถึงกับลืมตาตกใจตะลึงในสิ่งที่พี่นิคทำ มือผมเย็นทันที

“หนาวเหรอ มือเย็นเชียว เมื่อกี้ยังอุ่นๆอยู่เลย  หรือว่าเจอพี่กัดที่เดียวเสียเลือดหมดตัว”พี่นิคบอกพร้อมปล่อยมือผม  ผมรีบจับมือมาประสานกันไว้

“พี่กัดแล้วเหรอ”ผมถาม (เมื่อกี้มันจูบชัดๆ กัดตอนไหนว่ะ)

“ใช่ กัดแบบน้องหมาไง  อย่างที่เรากัดพี่เขาเรียกว่าหมาบ้ากัด 555”พี่นิคพูดพร้อมหัวเราะ

“น้องหมา หรือหมาแก่ไม่มีฟันกัดกันแน่”ผมย้อน

“ว่าพี่แก่เหรอ  เอามือมาใหม่เลยคราวนี้จะกัดแบบหมาป่า”พี่นิคบอก  แต่ผมไม่ยื่นให้

“พี่บอกว่าไม่โกรธผม  แล้วทำไมพี่ถึงไม่เปิดเพลงให้ผมเมื่อวานนี้ล่ะ  ผมคอยฟังอยู่”ผมถาม

“ก็ทุกทีเห็นมาขอเอง หรือไม่ก็โทรมา ไม่เคยเขียนโน้ตทิ้งไว้นี่”พี่นิคแก้ตัวน้ำขุ่นๆ

“พี่รู้ว่าผมเขียนโน้ตไว้ด้วย”

“ลายมือไก่เขี่ยขนาดเห็นที่ไหนก็จำได้”พี่นิคบอก

“ว่าผมลายมือไม่สวยเหรอ  ................เราคุยกันอีกล้านแปด เป็นช่วงเวลาที่ผมได้พี่นิคคนเก่าที่คุยสนุก ไม่ดุไม่ทำหน้าเข้มตาน่ากลัวใส่ผมอีก  แล้วเราก็กลับหอ ผมถึงห้องสี่ทุ่มกว่า

“เอ เราซื้อลูกชิ้นทอดพันสาหร่ายของโปรดเอมาให้อ่ะ กินดิ่ยังร้อนๆอยู่เลย”หนึ่งบอก

(ให้กินอีกเหรอ ตายแน่ๆ วันนี้กินอะไรมาสารพัดแน่นท้องไปหมด  แต่ถ้าเราไม่กินหนึ่งจะเสียใจนะ อุตส่าห์มีน้ำใจซื้อมาฝาก)

“อืม ขอบใจนะ”แล้วผมก็ฝืนกิน

“ไม่อร่อยเหรอ  ทำไมทำหน้าอย่างนั้นล่ะ”หนึ่งถาม

“เปล่าๆ อะไรดี”ผมบอก

“อร่อยก็กินให้หมดเลยนะ ไม่ต้องเพื่อเรา  เราแปรงฟันจะนอนแล้ว”หนึ่งบอก

(สี่ไม้ ไม้ละสี่ลูก สิบหกลูก ตายแน่ๆ วันนี้ทานข้างเที่ยงกับพี่แป้งอีกสองชั่วโมงมากินเค้กกับพี่หมอที  อีกสามชั่วโมงกินข้าวเย็นกับพี่เก่ง เมื่อครู่ก็เพิ่งกินนมขนมปังกับพี่นิค แล้วนี่อีกสิบหกลูก  จะทิ้งก็กลัวหนึ่งเสียใจ เอาว่ะกัดฟัน ในที่สุดที่หมด  ผ่านไปครึ่งชั่วโมง  หนึ่งนอนหลับแล้ว  แต่ผมนอนไม่หลับ  ทำไมมันปวดท้องอย่างนี้ว่ะ  ท้องทำไมมันเหมือนบวมขึ้น  หรือว่าเราท้อง  อะไรว่ะไปกับคนสี่คนแล้วใครจะเป็นพ่อเด็กอ่ะ  ไม่ใช่เวลามาตลกนะเฟ้ย  ปวดท้องจะตายแล้ว  ไม่ไหวปลุกหนึ่งก่อนดีกว่า)

“หนึ่งๆ  เราปวดท้อง”ผมเรียก  หนึ่งลุกขึ้นมาดู มาจับท้องแล้วตีท้องผมเสียงดังเหมือนดีดแตงโมเลย

“สงสัยอาหารไม่ย่อย  ไปทำอะไรมา”หนึ่งถาม

“อย่าเพิ่งถามได้ไหม หนึ่งเรียนเภสัชไปซื้อยามาให้เราหน่อยดิ่”ผมบอก หนึ่งก็ไปซื้อยามาให้เป็นยาช่วยย่อยและลดกรดในกระเพาะ  ผมกินยาแล้วสักพักก็ดีขึ้น

“ไปกินอะไรมาเยอะแยะ ถึงกับอาหารไม่ย่อย”หนึ่งถาม (ก็ลูกชิ้นมึงไง  ไอ้หนึ่งถามได้)

“ก็เรา..............ผมเล่าให้หนึ่งฟังทั้งหมด

“อ้าว ไม่กินก็ได้  เราไม่ได้ว่าอะไร  อิ่มขนาดนั้นฝืนกินเข้าไปได้ไง”หนึ่งบอก

“ก็เรากลัวหนึ่งเสียใจ  หนึ่งบอกเราเองไม่ใช่เหรอว่าเราต้องเอาใจคนที่เอาใจเราบ้าง”ผมบอก

“แต่เราว่าที่เอทำ มันเกินคำว่าเอาใจนะ  เอรู้ไหมว่าสี่คนนั้นจะคิดยังไงกับเอ”

“ก็คงรู้สึกดีมั้งที่เราไปเอาใจ”ผมบอก

“เอ นายเข้าใจอะไรผิดไปเปล่า  เอาใจของเราหมายความว่า ให้เอ เอาความรู้สึกของคนคนนั้นมาเปรียบเทียบเมื่อเป็นเอบ้าง ยกตัวอย่าง ถ้าเอเป็นพี่แป้ง เอจะรู้สึกยังไงถ้ามีคนแบบเอมาทำอะไรแบบนี้ให้พี่แป้ง เราหมายถึงเอาใจเขามาใส่ใจเรา ไม่ใช่หเอไปวิ่งเอาใจคนอื่นไปทั่ว”หนึ่งบอก

“เหรอ เราก็นึกว่าเราจะต้องเอาใจทุกคน  แล้วที่นี้เราจะทำยังไงดีอ่ะ  ทุกคนก็จะเข้าใจว่าเรามีใจให้ใช่ไหม”ผมถาม

“ใช่แน่นอน ที่เราห่วงที่สุดตอนนี้คือพี่แป้ง เขาเป็นผู้หญิงนะ เขาจะรับได้เหรอ”หนึ่งว่า

“เราว่าเราน่าห่วงที่สุดงานนี้  เราทำไงดี”ผมบอก

“ไม่รู้ใครเรียนผูกก็เรียนแก้เองแล้วกันนะ”หนึ่งบอกพร้อมเข้านอน

“อ้าว...ฝันดีนะ”ผมบอก

ผมนอนคิด เอาว่ะเป็นไง  เป็นกัน  เราก็แค่เอาใจในฐานะน้องชายเท่านั้น  ไม่ได้รู้สึกอะไรเป็นพิเศษกับใคร (จริงเหรอ) ถึงแม้จะรู้ว่าทั้งสี่คนนั่นไม่ได้คิดกับเราแค่น้อง  แต่เราเชื่อใจเราเองว่าเราเป็นได้แค่พี่น้องกันจริงๆเท่านั้น(จะโกหกใจตัวเองไปอีกนานแค่ไหน) แล้วไอ้ความคิดในวงเล็บมึงมายุ่งอะไรด้วยว่ะ (ก็เราเป็นส่วนหนึ่งของนายเหมือนกันนี่นา) ว๊ากกูมีสองร่าง สงสัยจะกินมากจนเบลอ (นายไม่ได้เบลอหรอก เราเป็นความต้องการส่วนลึกในใจนาย  นายปกปิดเราไว้มานานแล้ว ต่อไปนี้เราจะประท้วง เราจะไม่ยอมนายอีกต่อไปแล้ว ) ผีหลอกแน่ๆเลย อยู่ก็เหมือนกับใครก็ไม่รู้  นอนดีกว่า  น่ากลัว ๆ  แล้วถ้ามันเป็นความต้องการส่วนลึกของเราจริงๆล่ะ  แล้วต่อไปเรากับพี่สี่คนนั้นจะเป็นยังไงล่ะ.....................................................................

+++ จบบทที่สิบสาม +++


*** ข้อคิดคำคมประจำบท ***

-   เป็นอาจารย์ ก็รักลูกศิษย์ตัวเองไม่ได้นะซิ
-   การที่เขามาเอาใจเรา เราก็ควรเอาใจเขาบ้าง
-   เอาใจเขามาใส่ใจเรา
-   เรียนผูกก็เรียนแก้เอง

[meawmeaw]

แล้วทีนี้เอจะทำยังไงต่อน้อ

 

[nana]

 :m1:พี่นิคมาแล้ว


 

[A-J.seiya*]

 

เครียดแทนเออ่ะ !!~

จะทำไงล่ะคะทีนี้

=='




    เชียร์พี่นิค

งื้อออออ

[DeShiWa]

 

อ่าครับเชียร์พี่นิคนะครับ

แล้วสงสารพี่หมอทีอะครับ

เลือกไม่ถูกแบบว่ามีพระเอก2คนได้ปะ อิอิ

 

[แก้ว]

โอ้...แม่เจ้า
ตารางแน่นจริง ๆ เลยค่ะ

แต่จะทำยังไงดีล่ะเนี่ย 

[sarin]

เอคุง....
ทำจายฮะ..เกิดเป็นคนน่าร้ากก้อเงี้ยะ.....

[kdds]

อืม...วันเดียวสี่นัด แบ่งร่างได้ไงเนี่ยะ
ในที่สุด พี่นิคก็กลับมา

[ISACBTMN]

ทำได้ไงเนี่ยในวันเดียวกัน

[Joobperman]

 
 น้องเอจ๋า...สุดยอดมากจ๊ะ เป็นการเอาใจเขา(หลายคน)ที่เหนื่อยที่สุดเลยนะ    
 ชอบตรงที่นัดพี่นิคเป็นคนสุดท้าย...จะได้มีเวลาอยู่ด้วยกันนานหน่อย ไม่ต้องเร่ง
 แต่...ทำไมกลับหอเร็วจัง แค่ 4 ทุ่มเอง พี่นิคไม่ชวนไปเที่ยวไหนหรือจ๊ะ 
 ...แหมมมมม..ก็ไม่เจอพี่นิคมานานแล้วนะ...น่าจะอยู่เอาใจพี่นิคให้มากกว่านี้หน่อย 
 เชียร์พี่นิคเต็มที่...มาดพี่เค้าก็ฟอร์มดีจัง...อย่างนี้แหละถึงจะเอาน้องเออยู่หมัด 
 น้องเอจะได้ไม่ไปเอาใจใครเขาอีก     
 รอผลว่าจะเป็นยังไงต่อไปจ้า....
 
 ปอลอ...พี่ vicka เองนะจ๊ะ ( ชื่อใหม่..แต่คนเดิมจ้า) 
 ปอลออีก...ดูแลสุขภาพด้วยนะ เป็นห่วง 
 ปอลออีกที...พี่นิคฉีดยาให้แล้วหรือยังน้าๆๆๆ   

[Electrolyte]

นายเอคับ....ทำได้ไงนี่วันเดียว....เหอะๆๆๆนายเอคุงนับถือเลยคร้าบ..............


ไงก็ดูแลตัวเองดีๆนะ..............เราเป็นห่วง



นายเอคุง

[uME_HeRo]

แบ่งมาสักคนสิน้องเอ