หัวข้อ: นิยายรักของขวัญ 7 ปี <หนุ่ม IT กับ DJ สุดหล่อ>

[sakiko]

วันนี้เลิกเรียน 3 ทุ่ม 

กลับ มาแล้ว ได้อ่านเรื่องของ พี่เอ 


หายหน่อยเรย   


อยากบอกว่า พี่ริช ขา โพล่  มาผิดเวลาค่ะ   


 เกิดเรื่องอารายที่ บ้าน อาอี๊ พี่เอ อัง   

ค้างๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ   


ตัดแบบนี้  ..... 


ทำกันด้าย   
 

ยืนยัน เจตนาเดิม   เชียร์ พี่นิค ค่ะ   


P*S รักษาสุขภาพด้วยนะค่ะ +  ขอบคุณสำหรับกำลังใจค่ะ

เริ่ม อยากยุ  มข. แล้ว     


 

[Joobperman]

 เกือบแร่ะ...บรรยากาศช่างป็นใจ พี่ริชไม่น่ามาขัดจังหวะเล้ย... 
 พี่นิคนี่...ฟอร์มจัดนะ แต่คนแบบนี้รักจริงหวังแต่งนะจ๊ะ จะคอยเอาใจใส่ ดูแลเรา หู ตามองที่เราเสมอนะ   
 น้องเอ..ก็หมั่นเอาใจใส่พี่นิคบ้างน้า
 พี่ริชก็...เซอร์ แบบเท่ห์ ได้ใจชะมัด กินยอดข้าวเก่งจัง ตั้งใจทำสถิติจริง...จริ้ง... 
 อยากรู้..ตอนนี้พี่ริชรู้หรือยังว่าน้องเอเป็นแฟนพี่นิคหน่ะ  555 
 น้องเอจบตอนแบบให้ค้าง...ดีจริง...เฮอะ 
 ป.ล. ที่น้องเอถาม..พี่อยากให้พี่นิคพาน้องเอไปเที่ยวเกาะเสม็ดจัง    

 
 

[[€]ŝĊörŦ]

พี่นิคนี่ปากแข็งได้โล่ห์เลยนะ อิอิ

แล้วก็ที่อาอิ๊มาตามสงสัยจะเป็นห่วงมากกว่า

เพราะว่าโทรไม่ติด ตามประสาผู้ใหญ่ต้องห่วงหลานเป็นธรรมดา

                

[Estel]

อ่า ผมเป็นนักอ่านเงามาได้เกือบอาทิตย์นึงแล้วมั้ง
อ่านเรื่องนี้แล้วก็สนุกดีครับผม
มีรูปตัวละครให้อย่างกับอ่านนิยายอยู่ในเด็กดี

อ่านแล้วก้เลยอยากไปอยู่ มข แฮะ
แต่ ม ที่ศาลายาของผมก็มี นักศึกษาแพทย์เหมือนพี่ทีเยอะเหมีอนกาน
ไปหาแถวนั้นดีกว่า ถึงจะแค่เด็กปีหนึ่งก้เหอะ อิอิ

ไว้จะตามอ่านไปเรื่อยๆ ครับ

ปล คุณเอครับ เนื้อหอมมากเลยนะเนี่ย

[tutankamen]

  แหม๋ เกือบละนะนั่น 

[Electrolyte]

นายเอว่างๆๆๆมาเก็บห้องให้เราบ้างสิ...ไม่มีเวลาทำความสะอาดเลย...เหอะๆๆๆ

คิดถึงนายเอนะ....................นายเอคุงเอง

[LingNERD*]

คนมันฮอตตตตตต จิงๆเลยเนอะ 

แล้วเกิดเรื่องไรขึ้นอีกหรือป่าวน้า 

พี่เอมาต่อด่วนๆๆๆๆๆๆๆๆๆ 

[sakiko]

เข้า มารอ ก่อน ไป เรียน


 


รอตอนต่อ ไปนะค่ะ


 

[DekDoy]

 

[alive]

วันนี้มารอทั้งวันเลย

ไม่รู้จะได้มาอ่านอีกวันไหนเนี่ย

พรุ่งนี้ต้องทำงานแล้ว

แต่ยังงัยจะพยายามมาบ่อย ๆ แระกันน๊า

บ๊ะบาย   

 

[sarin]

แวะมารออีกรอบอ่ะ..

[ken_krub]

มารอส่งกำลังใจให้ครับ

[gift_deb]

พี่นิคเริ่มรุกนิดหน่อยละ

[sakiko]

>กลับ ถึงบ้าน


>เปิด Com


>เข้าเล้า


>เข้านิยายหวานๆ น่ารัก  โรแมนติก <<หนุ่ม IT กะ ดีเจสุดหล่อ >> อ่านไป ยิ้มไป ค้าบบบ




ฮื่อๆๆๆๆๆๆๆๆ   


ยังม่ามา   

รอ   

ร้อ   

รอ     


รอตอนต่อไปนะค่ะ   


 

[zandwizz]

มิมาหว่า

[A_wAy_G_mAn]

 :a11:มาแล้วครับ  มาต่อให้อีกแล้วครับ

ranaways --- ถูกใจจังครับ คิดได้ไงอาอี๊มาตามหาหลานเขย

Otaku ---  เลือกใครล่ะครับ  ผมจะได้แบ่งให้ถูก

A-ram 70+BABY_CHICK--- พี่ริชคงอยากได้เป็นเพื่อน 

LoVeMoDe --- ใช่ๆ คนอะไรไม่รู้ปากแข็งสุดๆ

deshiwa --- อ้าวเด็กชล ลูกน้ำเค็มเหมือนกัน  ยินดีครับ ว่าแต่เรื่องอะไรครับ จะได้ตามไปอ่านถูก

sarin --- พี่ริชกับผมคงเชียร์ไม่ขึ้นอ่ะครับ พี่ริชเขาผู้ชายแท้ๆ อีกอย่างผมไม่ค่อยชอบผู้ชายที่เถื่อนๆ

sakiko --- เลิกเรียนตั้งสามทุ่ม  ดูแลสุขภาพตัวเองด้วยนะครับ 

Joobperman --- อยากให้พี่นิคพาผมไปเกาะเสม็ดเหรอครับ (เหอๆ  ไปเสม็ดเสร็จทุกราย  แล้วผมจะรอดไหมนี่)

Estel --- ได้คุยเอ็มด้วยกัน  ดีใจจัง

*_^Mr_A-Kung^_* --- ค่าจ้างเก็บห้องของพี่ริชเป็นพี่นิคจะจูบผม  แล้วนายเอคุงจะให้อะไรเป็นค่าจ้างผมดีครับ

  :pig4:ขอบคุณทุกคนครับ  ไปอ่านกันต่อเลยครับ

[A_wAy_G_mAn]

บทที่สิบห้า --- ต้องเลือก


ผมกลับมาที่หอ หนึ่งหน้าตาตื่น บอกว่าอาอี๊กับลุงชัยมาหา  ถ้าผมมาแล้วให้โทรกลับด่วน ผมใจคอไม่ดียังไงไม่รู้  แค่ผมปิดโทรศัพท์วันเดียว ทำไมมันเกิดเรื่องอะไรขึ้น ผมรีบเปิดเครื่องแล้วโทรไปหาอาอี๊ทันที

ติ๊ด............ติ๊ด.............รับซิ อาอี๊ รับสายซักที ผมบ่นอย่างกระวนกระวายใจ  หนึ่งก็ยืนลุ้นอยู่ข้างๆ

“ดีครับอี๊  มีอะไรหรือเปล่ามาหาถึงหอ”ผมถามอย่างร้อนใจ

“อาเอ ลื้อหายไปไหนมา โทรหาก็ม่ายล่าย  หอก็ม่ายอยู่  รู้ไหมว่าอี๊เป็นห่วง”อาอี๊พูดต่อว่าผม

“แล้วอี๊มีอะไร มีอะไรหรือเปล่า บอกเอมาตรงๆเลย เอรับได้”ผมบอกแต่ในใจยังหวั่นๆ

“ก็อาเตี๋ยว อ้า...”อาอี๊พูดไม่ทันจบ

“อาเตี๋ยวเป็นอะไร  อี๊....... เตี๋ยวเป็นไร”ผมพูดเสียงดัง  หนึ่งเดินเข้ามาจับที่บ่าผมพร้อมบีบเบาๆ

“ฟังให้จบก่อนซิ อีม่ายล่ายเป็นอาราย อาเตี๋ยวอีจะกลับมาบ้านพรุ่งนี้ แล้วอีอยากเจออาเออ้า....”อาอี๊บอก  ผมถอนหายใจโล่งอก

“เห้อ.......นึกว่ามีใครเป็นไร  ตกใจหมด ทีหลังอี๊อย่าทำแบบนี้อีกนะ”ผมบอกอาอี๊

“ทำแบบไหน ลื้อนั่นแหละอย่าทำแบบนี้อีก  หายไปเป็นสองสามอาทิตย์ โทรก็ม่ายโทรมา  บ้านก็ม่ายเข้า  โทรไปหาก็ติดต่อม่ายล่าย  ไปหาที่หอก็ม่ายเจออีก......(อี๊บ่นอีล้านแปด)”

“พอแล้วอี๊ หูชาไปหมดแล้ว  พรุ่งนี้เอจะเข้าไปนะครับ”ผมบอก

“มาตอนนี้เลยม่ายล่ายเหรอ เพิ่งทุ่มกว่าๆเอง จะด้ายมานอนค้างด้วย พรุ่งนี้วันไหว้พระจันทร์นะ”อาอี๊บอก

“อ้าวพรุ่งนี้ไหว้พระจันทร์แล้วเหรอ เร็วแฮะ”ผมบอก

“ก็ช่ายนะซิ อาเตี๋ยวอีถึงด้ายกลับบ้านงาย   ชวนเพื่อนที่หอมาด้วยนะ  อ้อๆ  ชวนอาดีเจ กับอาคุงหมอมาด้วยซิ ไม่ได้เจอนานแหล้ว  ชวนมาไหว้พระจันทร์ด้วยกัน”อาอี๊บอก

“เอนะไปได้  แต่คนอื่นไม่รู้เขาว่างเปล่านะ  พี่นิคเองเขาก็ไม่สบาย วันนี้เอก็ไปเยี่ยมเขามาตอนที่อี๊มาหาแหละ”ผมบอกไป

“อานิคม่ายซาบายเหรอ ลองชวนดูก่อน บอกอานิคว่าอาอี๊ให้มา อีก็มา เชื่อซิ”อาอี๊บอก

“ได้ๆ เอาใจอาอี๊นะเนี่ยะ  งั้นไม่เกินสองทุ่มถึงบ้าน อาอี๊บอกให้ป้าต้อยกับแก้วเตรียมห้องที่บ้านเอไว้ด้วยแล้วกัน  เพื่อเพื่อนเอกับพี่หมอทีกับพี่นิคไปคืนนี้เลย จะได้มีที่นอน”ผมบอก

“ม่ายมีปัญหาน่า เดี๊ยวจะเตรียมกับข้าวให้เยอะๆนะ”อาอี๊บอกด้วยน้ำเสียงแจ่มใส

“แหม....รู้สึกอี๊จะดีใจจังเลยนะ ที่จะมีคนไปที่บ้านเนี่ยะ”ผมแซวอาอี๊

“ก็นานๆจะมีคนมาที บ้านจะได้คึกคักหน่อยซิ ขับรถมาดีๆนะ”แล้วอาอี๊ก็วางสายไป

“หนึ่งวันนี้ไปนอนบ้านเรานะ พรุ่งนี้วันอาทิตย์ค่ำๆค่อยกลับเข้าหอ”ผมชวนหนึ่ง

“มีอะไรเหรอ ทำไมต้องไปด้วยล่ะ”หนึ่งถาม ผมเลยเล่าให้หนึ่งฟังที่อาอี๊มาหา แล้วที่เพิ่งคุยกับอาอี๊เมื่อกี้นี้

“แล้วเอจะชวนพี่นิค กับพี่หมอไปจริงๆเหรอ”หนึ่งถามผม

“ไม่หรอก ตอบเอาใจอาอี๊ไปอย่างนั้นแหละ อีกอย่างพี่นิคก็ไม่สบายจะไปได้ไง ถ้าไปเจอกันอีกคราวนี้เป็นเก้งชนเก้งรอบสองแน่”ผมบอกหนึ่ง

“แต่เราว่าพี่นิคกับพี่หมอทีมีความเป็นผู้ใหญ่พอ คงไม่ทำอะไรที่แสดงออกมากเกินไปต่อหน้าอาอี๊หรอก”หนึ่งแสดงความคิดเห็น

“เหรอ แล้วหนึ่งว่าเราจะชวนไปดีไหมล่ะ”ผมถาม

“ไม่รู้ล่ะ รู้แต่ว่ามาโน้นแล้วอีกหนึ่งคน”หนึ่งบอก ผมมองไปเห็นพี่เก่งกำลังเดินขึ้นบันไดมาที่ห้อง ผมกับหนึ่งที่ยืนตรงระเบียงเลยรีบหลบเข้าห้อง

ก๊อกๆ ๆ เสียงเคาะประตู ไม่ต้องถามก็รู้ว่าใคร

“ดีครับพี่เก่ง”ผมเปิดประตูออกไปทัก

“นึกว่าจะไม่อยู่ พี่โทรหาเอไม่ได้เลยทั้งวัน  เป็นห่วงเลยมาดู”พี่เก่งบอก พร้อมเดินตามผมเข้ามาในห้อง

“อ้าวหนึ่งก็อยู่เหรอ”พี่เก่งทัก เมื่อเห็นหนึ่งนั่งอยู่ในห้อง

“หวัดดีครับพี่เก่ง ตอนนี้อยู่ อีกเดี๋ยวจะไม่อยู่แล้วครับ”หนึ่งตอบ

“จะไปไหน”พี่เก่งถาม

“จะไปบ้านเอครับ พรุ่งนี้ต้องเนียนเป็นคนจีนไปไหว้พระจันทร์กับเขาหน่อย”หนึ่งบอก

“ไหว้พระจันทร์ ที่มีการประดับโคมไฟด้วยใช่ป่าว ”พี่เก่งถาม แล้วหันมามองผม

“ครับ”ผมตอบ

“แจ๋วเลย พี่อยากไปถ่ายรูปจัง”พี่ก่งบอก

“พี่ก็ไปด้วยกันซิครับ  บ้านเออยู่ใกล้ๆเองครับ  ถ่ายรูปเสร็จพี่กลับเข้ามาในมอก็ได้  แต่ลืมไปผมไม่ใช่เจ้าของบ้าน ให้เจ้าของบ้านชวนดีกว่า”หนึ่งบอก

“ได้ครับ ได้ไปกับพวกผมก็ได้ครับ”ผมรับปากอย่างไม่กล้าปฏิเสธ

“งั้นพี่ขอกลับไปเอากล้องที่ชมรมก่อนนะ จะไปกันตอนไหน”พี่เก่งถาม

“ก็เก็บเสื้อผ้าเสร็จ ก็คงไปครับ”ผมบอก

“เก็บเสื้อผ้า แสดงว่าจะไปนอนค้างที่บ้านเอเหรอครับ”พี่เก่งถาม

“ครับ พี่ก็........”หนึ่งตอบแล้วก็หยุดพูดเหมือนนึกอะไรขึ้นมาได้(ว่าประโยคต่อไปควรเป็นเจ้าบ้านเอ่ย) แล้วหนึ่งก็หันมามองผม

“เออ....พี่ไปค้างที่บ้านผมก็ได้ครับ ไหว้พระจันทร์มันคืนพรุ่งนี้”ผมเอ่ยชวนอย่างเสียไม่ได้

“ครับๆ ดีจังเลย เดี๋ยวพี่ไปเก็บของก่อนะครับ อีกสิบนาทีมาครับ”พี่เก่งดูดีอกดีใจแล้วรีบวิ่งออกไป

“เอ เราขอโทษ เราแค่.....”หนึ่งพูดอย่างรู้สึกผิด

“ไม่เป็นไร เราเข้าใจ  หนึ่งแค่อยากชวนพี่เขาคุย  ดีซะอีกจะได้มีคนไปแทนพี่หมอทีกับพี่นิค”ผมบอกหนึ่ง

“จะไม่ชวนพี่หมอกับพี่นิคจริงๆ เหรอ”หนึ่งถาม

“ก็....”ผมพูดไม่ทันจบโทรศัพท์ผมก็ดังขึ้น

“สวัสดีครับแป้ง”ผมรับสาย

“เอ วันนี้แป้งโทรหาเอ ไม่ติดเลย  เอทานข้าวยัง ไปทานข้าวด้วยกัน”พี่แป้งโทรมา

“คือ.......พอดีแบตหมดนะ  เพิ่งกลับมาหอ”ผมปดออกไป

“งั้นไปทานด้วยกันนะ แป้งมีเรื่องคอมอยากปรึกษาเอด้วย”พี่แป้งเอ่ยชวน

“วันนี้คงไม่ได้หรอก เพราะเดี๋ยวเอกับเพื่อนจะไปทานข้าวกับที่บ้าน”ผมบอก

“บ้านเอ ที่เคยบอกว่าอยู่แถวๆห้าง.....ใช่ไหม”พี่แป้งถาม

“ดีเลย ไปด้วยได้ป่ะ ว่าจะแวะไปซื้อของอยู่พอดีเลย”พี่แป้งบอก

“อืม.........เออ...........”ผมอึกอัก

“ไม่เป็นไรนะ  ถ้าเอไม่สะดวก แป้งพูดเล่น”พี่แป้งพูดแบบแอบน้อยใจ

“ไม่ๆ ไปได้  งั้นอีกสิบนาทีแป้งมาคอยที่หน้าหอเอนะ”ผมพูดแบบรักษาน้ำใจพี่แป้ง

“จริงๆนะ งั้นเดี๋ยวเจอกัน”แล้วพี่แป้งก็วางสายไป

“หนึ่งพี่แป้งก็จะไปด้วย”ผมหันไปบอก

“เหรอ แล้วจะไปค้างด้วยเหรอ”หนึ่งถาม

“ไม่หรอก เราไม่ได้บอกว่าจะไปค้าง ไปทานข้าวด้วย แล้วก็ไปซื้อของคงกลับเข้ามอ”ผมบอก

“เอ ไหนๆก็ไหนๆแล้ว โทรชวนพี่หมอกับพี่นิคไปเถอะ”หนึ่งบอก

“ทำไมหนึ่งถึงอยากให้เราชวนพี่หมอทีกับพี่นิคไปจัง”ผมถามอย่างแคลงใจ

“เราว่าถึงเวลาที่ เอ ต้อง เลือก แล้วล่ะ”หนึ่งบอก

“เลือกอะไร ทำไมต้องเลือก”ผมงง

“โทรไปชวนพี่หมอกับพี่นิคซิ แล้วจะรู้เอง”หนึ่งบอก  ผมก็สองจิตสองใจว่าจะเอาไงดี  แต่โทรไปชวนก็ดีกว่าจะมารู้ทีหลังว่าอาอี๊ให้ชวนแล้วเราไม่ชวนจะเสียน้ำใจ ผมเลยตัดสินใจโทรไปชวนพี่หมอทีก่อน  พี่หมอทีบอกว่าออกเวรสองทุ่มแล้วจะตามเข้าไปที่บ้านเลยเพราะรู้จักและจำได้  
พี่นิคก็บอกว่าหายดีแล้วจะไปด้วย ผมเลยบอกว่าจะไปรับ เพราะยังไม่อยากให้พี่แกขับรถเอง (แต่น้ำเสียงพี่นิคฟังดูก็รู้ว่ายังไม่หาย แต่ทำไมถึงอยากไปด้วยจัง ไม่เข้าใจ)

ผมบอกให้หนึ่งคอยพี่เก่งกับพี่แป้งที่หอ แล้วผมจะไปรับพี่นิคก่อนแล้วค่อยกลับมาที่หอ  ผมไม่ลืมที่จะโทรไปบอกอาอี๊ว่าจะมีเพื่อนไปเพิ่มอีกสองคนเป็นผู้หญิงด้วยหนึ่งคน รู้สึกว่าอาอี๊จะดีใจมากๆที่ผมจะพาผู้หญิงเข้าบ้าน เพราะตั้งแต่ไปอยู่มหาวิทยาลัยผมไม่เคยพาเพื่อนผู้หญิงเข้าไปที่บ้านเลย (สมัยม.ปลาย เพื่อนๆผมไปที่บ้านผมบ่อยทั้งผู้ชายผู้หญิง เลยดูเป็นเรื่องปกติธรรมดา)

...

“มากันแหล้ว ๆ  เสียงรถหลายคันเลย”อาอี๊ออกมายืนคอยที่หน้าบ้าน พร้อมป้าต้อย

“อาอี๊ออกมายืนตากลมทำไม เดี๋ยวก็ไม่สบายหรอก”ผมบอก

“คุณเอ ก็อาเนี๊ยะพอรู้ว่าจะมีเพื่อนคุณเอมาเยอะ แถมยังมีผู้หญิงมาด้วยก็นั่งไม่ติดกับที่เลยคะ เดี๋ยวเดินเข้า เดินออก จนป้าเองลายตาเลยค่ะ”ป้าต้อยรายงาน

“อาต้อยอ่า...ซี้ซั้วอ่า  อาเอ ลื้ออย่าไปฟังมาก”อาอี๊บอก

ผมแนะนำให้อาอี๊รู้จักทีละคน (พี่นิคกับพี่เก่ง พี่แป้งเขารู้จักกันมาก่อนแล้ว เพราะเขาเป็นเด็กกิจกรรมเหมือนกัน เป็นถึงรองประธานและเลขาชมรมก็ต้องเคยไปประชุมแล้วทำงานร่วมกับองค์การบ่อยๆ ทำให้ผมไม่ต้องหนักใจเรื่องนี้มากนัก เพราะเขาดูๆก็พอสนิทกันอยู่)

“อาคุงหมอม่ายเห็นมา”อาอี๊ถามบนโต๊ะอาหาร ผมแอบมองหน้าพี่นิคก่อนตอบ

“พี่หมอทีเดี๋ยวก็คงมามั้ง”ผมตอบ พี่นิคก็ไม่มีปฏิกิริยาอะไร

“ใช่พี่หมอ ที่เป็นอุปนายกขององค์การใช่ไหม เอ”พี่แป้งถาม

“ใช่ ทำไมเหรอ”ผมถามคืน

“ดีจัง มีแต่คนรู้จักมาเจอกัน ทุกทีจะได้เจอกันก็ต่อเมื่อมีประชุม นี่เป็นเพราะอาอี๊กับเอเลยนะ เราถึงได้มาเจอกัน กินข้าวด้วยกันแบบนี้”พี่แป้งพูด

“ดีแหล้วๆ อาหนูแป้งพูดถูกแหล้ว  กินเยอะๆนะ  อาต้อยอ้า...ตักซุปที่ตุ๋นมาให้อานิคซี้  อีจะได้ซดร้อนๆ จะด้ายหายไวๆ”อาอี๊บอก

“แม่ไปเปิดประตูบ้านค่ะ นี่ค่ะซุป อ้าวพี่ดีเจนิคก็มาเหรอคะ แล้วที่แก้วฟังเสียงในวิทุยใครล่ะคะ”แก้วตักซุปที่อาอี๊ตุ๋นมาให้แทนป้าต้อยที่ออกไปเปิดประตู

“อ๋อ พอดีพี่ไม่สบายนิดหน่อยครับ ในวิทยุก็เสียงพี่นี่แหละครับ เป็นแบบจัดแห้งครับ แบบเปิดเทปเอาอะครับ”พี่นิคอธิบายพร้อมรับถ้วยซุปไปตักชิมแล้วทำหน้าแหยๆ ผมแอบขำเล็กๆกับหนึ่ง

“ซด เยอะๆนะอานิค นี่อาออี๊ตุ๋นให้กับมือเองเลยนะ ใช้อกไก่ ใส่เกากี้  ตังกุยขาว  หัวโสมด้วย
กินแล้วรับรองหายไข้มีแรงดีแน่ๆ  มีใครจะเอาไหม”อาอี๊หันไปถามคนอื่น  แต่ทุกคนที่มองหน้าพี่นิคแล้วก็พอจะรู้ว่ามันน่าจะมีรสชาติยังไง เลยพากันปฏิเสธ  ป้าต้อยเดินนำพี่หมอทีมาที่โต๊ะอาหาร

“อาคุงหมอมาแหล้ว เร็วๆ เพิ่งเจี๊ยะกันไปเอง มาๆนั่งตรงนี้”อาอี๊เรียกพี่หมอที พี่หมอทียกมือไหว้อาอี๊และทักทายทุกคน ผมมองทุกคนโดยเฉพาะพี่นิค เหตุการณ์ทุกอย่างปกติดี คงเป็นอย่างที่หนึ่งว่า พี่เขาเป็นผู้ใหญ่พอคงไม่ทำอะไรออกมาหรอก

หลังทานข้าวเสร็จ พวกเราทั้งหมดก็พากันไปนั่งทานผลไม้กันต่อที่ห้องรับแขก ดูทีวีไปคุยกันไป
อาอี๊กับป้าต้อยและแก้วช่วยกันตัดกระดาษแก้วสีต่างๆเอาไว้ทำโคมและประดับโต๊ะที่จะทำเป็นซุ้มไหว้พระจันทร์ในคืนพรุ่งนี้  พี่แป้งนั่งปลอกผลไม้ให้อาอี๊กับผม หนึ่งกับพี่หมอทีนั่งอ่านหนังสือพิมพ์ พี่นิคกับพี่เก่งดูเหมือนจะคุยอะไรกันซักอย่าง จนถึงเวลาจะสี่ทุ่ม  พี่แป้งจะขอตัวกลับ ผมเลยบอกอาอี๊

“อี๊ แป้งเขาจะกลับแล้ว” แป้งเดินมากับผมเข้าไปหาอาอี๊

“ห๊า.........จะกลับด้ายยังงาย  ดึกแหล้วๆ  อาหนูแป้งจะกลับปายยางงาย”อาอี๊บอกเสียงดัง

“ไม่เป็นไรค่ะ หนูกลับได้ค่ะ”แป้งบอก

“ม่ายล่ายๆ เป็นสาวเป็นแส้ อย่างนี้มันอันตราย อาเอก็ม่ายรู้อะไรมั้งเลย ให้กลับได้ยางงายเป็นแฟงตัวเองแท้”อาอี๊ว่าพลางพาลมาหาผม  ประโยคนั้นทำให้ทุกคนหันมามอง พี่แป้งยิ้มเขินๆ

“อี๊......”ผมเรียกอี๊อย่างอายๆ แล้วมองทุกคน ทุกคนหันไปทำกิจกรรมเหมือนเดิม

“อาหนูแป้งค้างกับอาอี๊นะ  เดี๋ยวอาอี๊ให้อาต้อยอีจัดห้องให้ที่ตึกใหญ่กับอาอี๊นี่แหละ พวกผู้ชายให้ไปนอนบ้านอาเอ”อาอี๊บอก

“อี๊ แต่แป้งไม่ได้เตรียมอะไรมาเลยนะ”ผมหาข้ออ้างให้

“ม่ายเป็นไร  ตอนนี้ห้างยังม่ายปิด  เดี๋ยวอาหนูแป้งไปกับอาเอ ไปซื้อเสื้อผ้าชุดใหม่กับของใช้  
อี๊ออกให้เอง”อาอี๊บอก

“ไม่เป็นไรค่ะ  เกรงใจอาอี๊เปล่าๆ”พี่แป้งรีบปฏิเสธ

“เกรงจง เกรงใจอะไร อาหนูแป้งก็เป็นเหมือนหลานอาอี๊คนหนึ่งแหละ  อาเอรีบพาไปเร็วๆซิ”อาอี๊เร่งผมพร้อมเดินไปหยิบบัตรเครดิตรส่งมาให้ผม  ผมลุกขึ้นแล้วมองหน้าแป้ง เหมือนแป้งจะเกรงใจเอามากๆผมพยักหน้าให้แป้งเหมือนส่งสัญญาณว่ายังไงก็ทานอาอี๊ไม่ไหวหรอก

“หนึ่ง ไปกับเราไหม”ผมชวน

“ม่ายล่ายๆ อาหนึ่งอีจะช่วยอี๊ทำโคมใช่ไม อาหนึ่ง”อาอี๊รีบพูดขึ้น

หนึ่งทำหน้าเหวอๆ “ครับๆ”

ผมหันไปมองอาอี๊ที่หันไปซุบซิบกับป้าต้อยแล้วก็หัวเราะกันเบาๆ  ผมกับพี่แป้งไปซื้อของกันกลับมาเห็นแก้วบอกว่าอาเตี๋ยวกลับมาถึงแล้ว เลยแยกย้ายกันไปนอน แล้วผมก็ส่งพี่แป้งให้กับแก้วบอกว่าฝากไปส่งที่ตึกใหญ่ด้วย  พี่แป้งเดินไปกับแก้ว  ผมเดินไปที่บ้านของผม

[A_wAy_G_mAn]

บทที่สิบห้า --- ต้องเลือก(ต่อ)

ผมเดินเข้าไปในบ้านไม่เห็นมีใครอยู่ (สงสัยเข้าห้องกันหมด แล้วจัดห้องกันยังไงเนี่ยะ มีสามห้องแต่มีตั้งห้าคนรวมผมด้วย) ผมเปิดประตูเข้าไปเห็นหนึ่งนั่งอ่านหนังสืออยู่

“กลับมาแล้วเหรอ บ้านเอน่าอยู่ดีเน๊อะ”หนึ่งถาม

“อือ....แล้วนอนกันยังไงเนี่ยะ”ผมถาม

“ป้าที่เขาพามาบอกว่ามีสองห้องแล้วก็ห้องเอ พวกเราก็จัดกันเอง ห้องใหญ่ข้างล่างพี่นิคกับพี่เก่งนอน ห้องข้างบนตรงข้ามกับห้องเอพี่หมอนอน ตอนแรกเราว่าจะนอนห้องเดียวกับพี่หมอ แต่เราไม่คุ้นเลยขอมานอนห้องเอดีกว่า”หนึ่งบอก

“หนึ่ง อาบน้ำก่อนเลยนะ เราขอเล่นเกมเดี๋ยว”ผมบอกหนึ่ง

“ทำไมเอ ไม่เอาคอมที่บ้านไปไว้ที่หออ่ะ ดูเหมือนมันจะดีกว่าที่เอใช้อยู่ที่หอตั้งเยอะนะ”หนึ่งบอก

“เราขี้เกียจย้ายอ่ะ อีกอย่างกลัวหาย”ผมบอก

“ดีแล้วแหละ เพราะวันก่อนเราได้ยินพวกชั้นสี่คุยเรื่องของหาย”หนึ่งพูด

“ชั้นสี่ก็ชั้นเดียวกับที่พี่นิคอยู่นี่”ผมบอก

“อ้าว  พี่นิคอยู่หอเดียวกับเราเหรอ  ไม่ค่อยเห็นหน้าเลย”หนึ่งถามอย่างแปลกใจ

“ก็ใช่นะซิ ห้องพี่แกอยู่บนหัวเราเลย  แกพักอยู่กับพี่ริช  แต่พี่ริชก็มีคอนโดอยู่อีกห้อง เลยไม่ค่อยเห็นหน้าพี่แกไง”ผมอธิบาย

“รู้ดีจริงๆเลยนะ  ว่าแต่ว่ารู้หรือยังว่าต้องเลือก”หนึ่งถาม

“ต้องเลือก  เลือกอะไร”ผมถามคืน

“ก็เลือกคนใดคนหนึ่งในสี่คนนี้ไง”หนึ่งบอก

“เลือกทำไม ไม่เห็นต้องเลือกเลย”ผมถามอย่าง งงๆ

“เอ .......... เอไม่รู้สึกลำบากใจหรือเหนื่อยบ้างเหรอที่ต้องดูแลเอาใจคนอื่นถึงสี่คน  เราเห็นสิ่งที่เอทำแล้วเราเหนื่อยแทนนะ  อีกอย่าง เอ ก็รู้ว่าการที่เอทำอย่างนั้นมันเป็นการเพิ่มความหวังให้กับทั้งสี่คน เอ โชคดีนะที่มีตัวเลือกเยอะ แต่การที่มีตัวเลือกเยอะก็ทำให้เราตัดสินใจลำบาก เหมือนกับข้อสอบแหละ  ก-ง ต้องเลือกตัวใดตัวหนึ่ง ไม่มีถูกหมดทุกข้อ”หนึ่งบอก

“ถ้าเราต้องเลือก เราต้องตัดสินใจ เราจะใช้อะไรเป็นเกณฑ์ล่ะ อย่างเวลาทำข้อสอบมันยังมีเกณฑ์ผิดถูกให้พอวิเคราะห์ใช่ม้า อีกอย่างเราว่าเราวางตัวกับทั้งสี่คนอย่างเหมาะสมและเท่าเทียมกันทุกคนนะ”ผมแย้ง

“เรื่องวางตัวเราไม่ว่าอะไรหรอก นั่นเรื่องส่วนตัวของเอ ส่วนเรื่องกฎเกณฑ์ที่จะตั้งเอย่อมรู้ดีกว่าเรา”หนึ่งบอก  แล้วเดินไปอาบน้ำ  ปล่อยให้ผมนั่งคิดอะไรคนเดียว

“เอ ไหนว่าจะเล่นเกม นั่งเหม่ออยู่หน้าคอม  คิดอะไร  คิดเรื่องกฎเกณฑ์อยู่เหรอ 55”หนึ่งพูดพร้อมหัวเราะเบาๆ

“หนึ่ง เราไม่รู้ซิ  เราคิดไม่ออก  ถ้าเอากฎเกณฑ์ความพอใจของทางบ้านและสังคม พี่แป้งชนะขาดลอยเห็นๆ  ถ้าเอากฎเกณฑ์ความโรแมนติกก็ยกให้พี่เก่ง ถ้าเอากฎเกณฑ์ที่ดูแลเอาใจใส่เราดีก็ต้องพี่หมอที  แต่พี่นิคเราหากฎเกณฑ์หรือเหตุผลไม่ได้เลย”ผมบอกพร้อมสะบัดหัวเหมือนไล่ความคิด

หนึ่งหัวเราะแล้วว่า “เอ เรื่องกฎเกณฑ์ไม่ต้องแล้วล่ะ  เรารู้แล้วว่าเอเลือกใคร”หนึ่งยิ้มๆ

“ใครอ่ะหนึ่ง เรายังไม่ได้เลือกเลย”ผมแย้ง

“เอ สมองคนเรามันมียาที่สามารถควบคุมได้ แต่จิตใจของเราไม่มียาตัวไหนควบคุมได้หรอกนะ”หนึ่งบอก (สมแล้วที่เรียนเภสัชเปรียบเข้ากับเรื่องยา)

“หนึ่งจะบอกว่าใจเรามันเลือกไปแล้วเหรอ”ผมถาม หนึ่งพยักหน้านิดๆ

“แล้วเราจะรู้ได้ยังไงว่าใจของเรามันเลือกใคร”ผมถามหนึ่ง

“เอาอย่างนี้นะ เอค่อยๆหลับตาลง อย่าคิดอะไร หลับตาลงช้าๆ  แล้วคิด มีความสุขมากที่สุดเวลาอยู่กับใครในบรรดาทั้งสี่คนนี้ ภาพใครเป็นภาพแรกที่ปรากฏขึ้น”หนึ่งบอกผมลองทำตามดู

ผมลืมตาขึ้น หนึ่งถาม“ภาพพี่นิคใช่ม่ะ 555”

ผมลืมตาขึ้นยิ้มอายๆ ภาพแรกที่ผมเห็นเป็นภาพที่พี่นิคกำลังเช็ดน้ำตาให้ผมที่ร้านส้มตำ  ภาพที่พี่นิคร้องคาราโอเกะแล้วมองมาทางผม ภาพที่พี่นิคจัดรายการไปก็ส่งสายตามองมาทางผม แล้วภาพต่อมาก็เป็นภาพที่พี่นิคจูบเบาๆที่มือผมตอนที่อยู่ร้านนม ภาพที่พี่นิคจะจูบที่หน้าผมตอนผมไปดูแลพี่เขา

“หนึ่งรู้ได้ยังไง  บอกล็อตตารี่งวดนี้หน่อยซิ”ผมแซวเล่นแก้เขิน

“บางทีการที่เราจะเลือกสิ่งใดสิ่งหนึ่ง ไม่จำเป็นต้องมีกฎเกณฑ์อะไรหรอก เพียงแต่ให้ใจเป็นผู้เลือกก็พอ”หนึ่งบอก

“งั้นหนึ่งทำมั้ง  หลับตาลง  หยุดคิด  แล้วมีความสุขมากที่สุดเวลาอยู่กับใคร”ผมทำล้อหนึ่ง

“บ้าน่า  เราไม่ได้มีตัวเลือกเหมือนเอซักหน่อย  เรานะไม่ว่าจะหลับตาหรือลืมตาเราก็เห็นแต่หน้าของแม่เราเท่านั้นแหละ”หนึ่งบอกด้วยเสียงเศร้าๆ

“หนึ่งแล้วเราจะรู้ได้ยังไงว่าตัวเลือกที่เราเลือก มันเป็นคำตอบที่ถูก”ผมรีบถามเมื่อเห็นหนึ่งเสียงเศร้าลงเมื่อพูดถึงแม่

“เอ เวลาเราเลือกตอบข้อสอบเราก็ไม่รู้หรอกใช่ไหมว่าเป็นคำตอบที่ถูกหรือเปล่า จนกว่าเราจะดูคำเฉลยหรือผลสอบออกมา”

“แล้วเมื่อไหร่ผลสอบมันจะออกล่ะ แล้วถ้าเราเลือกผิดล่ะ”ผมถาม

“เอ  เราว่าเอไปอาบน้ำเข้านอนได้แล้ว เวลาสอบเสร็จ เอสบายใจใช่ไหม ไม่ต้องมานั่งกังวลว่าผลมันจะเป็นยังไง นี่ก็เหมือนกัน เลือกแล้วก็เหมือนกับทำข้อสอบเสร็จแล้ว ที่เหลือก็ปล่อยให้มันเป็นไป”หนึ่งบอก

“หนึ่ง อีกคำถามเดียว หนึ่งไม่สนใจหลับตาแล้วเห็นเป็นหน้าพี่เก่งบ้างเหรอ เราว่าอย่างหนึ่งน่าจะชอบอะไรที่มันโรมานซ์นะ 5555”ผมแหย่หนึ่งแล้วหัวเราะดังๆก่อนเดินไปอาบน้ำ หนึ่งยิ้มหน้าแดง 

...

เราตื่นมาทานอาหารเช้าด้วยกัน ก่อนที่จะออกไปไหว้เจ้าที่ศาลปุงเถ่ากงม่า  อาเตี๋ยวกับอาอี๊ดูมีความสุขมาก มีพี่ทั้งสี่คนคอยเอาใจ พี่แป้งคอยกางร่มคอยบีบคอยนวดให้อาเตี่ยวอาอี๊(เพราะพี่แกเรียนเทคนิคฯกายภาพฯ)  พี่เก่งก็คอยถ่ายรูปหยอดลูกหวานใส่อาอี๊อยู่บ่อยๆ  พี่หมอทีก็คอยพูดเกี่ยวกับเรื่องสุขภาพให้อาเตี๋ยวฟังว่าเดินทางบ่อยๆควรรักษาสุขภาพยังไง พี่นิคก็เอาใจทั้งอาเตี๋ยวกับอาอี๊โดยการพยายามฝึกพูดภาษาจีน ชวนคุยถามโน่นถามนี่เกี่ยวกับการไหว้เจ้าไปเรื่อย  ผมกับหนึ่งเลยเหมือนเป็นคนนอกไปเลย

“เอ นี่ถ้าเป็นผู้หญิงทั้งสี่คนนะ รับรองงานนี้อาเตี๋ยวอาอี๊ของเอทุ่มสินสอดไม่อั้น  ดูซิแต่ละคนทำคะแนนใหญ่”หนึ่งแอบกระซิบแซวผมหลังไหว้เจ้าเสร็จ

“ไม่รู้ซิหนึ่ง  นั่นแหละอีกข้อที่เรากลัวสำหรับตัวเลือกที่เราเลือก”ผมพูดด้วยน้ำเสียงหนักใจ

“คิดมากน่า  ยังไงเราก็เลือกแล้ว”หนึ่งให้กำลังใจ

“เราเลือกแล้ว ถ้าเขาไม่เลือกเราล่ะ”ผมถามเบาๆ  แต่หนึ่งไม่ทันตอบก็มีเสียงตะโกนของพี่เก่งให้มาถ่ายรูปหมู่กันที่หน้าศาลเจ้า  หลังจากนั้นเราก็ไปทานข้าวเที่ยงกัน  อาเตี๋ยวเลือกร้านที่อยู่ริมบึงแก่นนคร อากาศดีถึงจะตอนกลางวันก็ไม่ร้อน  ทุกคนกินไปคุยไปดูมีความสุขมาก แม้แต่หนึ่งเองก็เถอะ แววตา สีหน้า น้ำเสียงที่เศร้าๆอยู่ตลอดเวลา ตอนนี้ก็หายไป เป็นหนึ่งที่ยิ้มง่าย คุยเก่ง แววตาสดใส

หลังจากทานข้าวเสร็จพวกเราก็กลับมาที่บ้าน แล้วก็มาช่วยกันตั้งโต๊ะเพื่อจัดเป็นซุ้มสำหรับไหว้พระจันทร์ในคืนนี้ ลุงชัยไปตัดก้านมะพร้าวมาให้แล้วก็เอามาโค้งใส่กันเพื่อทำเป็นซุ้ม โดยมีพี่เก่งคอยช่วยและออกแบบอยู่  ผมกับหนึ่งกำลังเลือกกระดาษแก้วที่ตัดไว้ตั้งแต่เมื่อคืนเพื่อเอาไปประดับที่ซุ้ม อาเตี๋ยว พี่หมอที พี่นิคกำลังบรรจงแขวนโคมที่โยงจากตัวบ้านไปจนถึงโต๊ะตั้งไหว้ที่ทำเป็นซุ้ม  อาอี๋ ป้าต้อย พี่แป้ง แก้ว กำลังช่วยกันจัดของสำหรับไหว้ในคืนนี้

หลังทานอาหารเย็นเสร็จประมาณทุ่มกว่าๆเห็นจะได้ พวกเราทุกคนก็ออกมาที่สนามหน้าบ้านตรงกลางแจ้ง    ที่ตอนนี้มีโต๊ะตั้งไหว้ประดับเป็นซุ้มอยู่แล้วมีโคมกระดาษที่โยงเป็นสายจากตัวบ้านมาที่ซุ้มโต๊ะตั้งไหว้  บนโต๊ะมีเครื่องไหว้เยอะแยะไปหมด มีผลไม้มงคล 9 ชนิด ขนมโก๋ ขนมจันอัน ขนมไหว้พระจันทร์ไส้ต่างๆ ขนมเปี๊ยะ แถมยังมีแป้ง กระจกและผ้าแพรอีกด้วย

พอทุกคนมาพร้อมกับอาเตี๋ยวก็ให้ลุงชัยจุดธูป แล้วส่งให้ทุกคน คนละสามดอก

“การไหว้พระจันทร์นี้นะ เป็นการระลึกถึงบรรพบุรุษของจีน ที่ครั้งหนึ่งได้เคยกู้แผ่นดินจีนกลับมาจากพวกกบฏ โดยได้ใช้ขนมไหว้พระจันทร์เป็นสื่อยัดไส้ส่งจดหมายบอกว่าวันพระจันทร์เต็มดวง จะนัดหมายโจมตีพร้อมกัน ทำให้กู้แผ่นดินกลับคืนมาได้ ตั้งแต่นั้นเป็นต้นมา พอถึงวันพระจันทร์เต็มดวงเดือนเก้า ก็จะพากันมารำลึงถึงเหตุการณ์ครั้งนั้น”อาเตี๋ยวพูดจบ พร้อมมองดูพระจันทร์ทำให้ทุกคนมองตาม

พระจันทร์คืนนี้งดงามมาก สีเหลืองนวลๆดูอบอุ่นละมุ่นละไม  ลมเย็นสบายๆพัดมาอากาศกำลังดีผมมองพระจันทร์อยู่นานจนเห็นพระจันทร์เป็นรูปหน้าพี่นิค (เฮ๊ย  เพี้ยนไปป่าวว่ะ  หน้าพี่เขาไม่กลมเหมือนพระจันทร์ซักหน่อย)

พวกเราก็ยืนคุยกันอยู่ข้างนอกซักพัก กะว่าธูปใกล้จะหมดจะได้ลาของไหว้แล้วเอาเข้าไปในบ้านเลย จะได้ไม่ต้องเข้าๆออกๆอีก พี่เก่งก็ถ่ายภาพมุมนั้น มุมนี้อย่างสมใจ

“อาอี๊คะ แล้วทำไมต้องมีแป้ง กระจก ผ้าแพรอะไรด้วยนะค่ะ”พี่แป้งถาม

“อ๋อๆ ให้นางฟ้าฉางเอ๋อไง เคยได้ยินไหมนางฟ้าฉางเอ๋อ”อาอี๊ถาม

“อี๊เล่าให้แป้งเขาฟังซิ เหมือนที่อี๊เล่าหลอกเอตอนเด็กๆไง”ผมบอก

“อาเอซี้ซั้วน่า  เล่าหลอกอะไรมันเรื่องจริงนะ”อาอี๊เริ่มเล่า  ทุกคนหันไปฟัง

“ที่จริงแล้วประเพณีการไหว้พระจันทร์เป็นประเพณีของผู้หญิง  จะเป็นงานที่ให้ผู้หญิงได้มีโอกาสไปเจอกับผู้ชาย มีครั้งหนึ่งเมื่อสมัยก่อนมีฮ่องเต้องค์หนึ่งชอบหนีเที่ยวออกนอกวัง  ไปเยี่ยมทุกข์สุขของราษฎร  วันหนึ่งฮ่องเต้องค์นี้ก็ได้ออกนอกวัง แล้วไปเจอกับฉางเอ๋อเข้า  ฮ่องเต้ตกหลุมรักทันที  ให้องครักษ์ที่ติดตามไปด้วยสืบหาว่านางเป็นใคร  องค์รักษ์กลับมารายงานว่าเป็นหญิงสามัญชนธรรมดา แต่งงานแล้วกับชายตัดไม้ อาศัยที่กระท่อมท้ายหมู่บ้าน  ฮ่องเต้ได้ยินอย่างนั้นก็เสียใจมาก  แต่ก็ไม่ยอมแพ้บอกให้องครักษ์ไปจับตัวนางมาถวายงานในวัง  ฉางเอ๋อตอนนั้นอยู่บ้านคนเดียว สามีออกไปล่าสัตว์ เห็นทหารมาก็ตกใจรีบเข้าไปอุ้มกระต่ายที่สามีเพิ่งหามาให้แล้วเข้าบ้าน  แต่ก็หนีไม่พ้นถูกทหารจับเข้าไปในวัง”

“น่าสงสารฉางเอ๋อจัง”พี่แป้งบอก

“พอไปอยู่ในวังนะ ฮ่องเต้ก็แต่งตั้งให้เป็นสนมเอก เอาใจสารพัดทุกอย่าง  แต่ฉางเอ๋อก็ไม่สนใจ  อยากจะกลับบ้านไปหาสามีท่าเดียว  วันๆเอาแต่คลุกอยู่กับกระต่ายที่สามีหามาให้  เพราะฉางเอ๋อรักสามีของนางคนเดียว ไม่อาจทำให้รักคนอื่นได้อีก ทำให้ฮ่องเต้น้อยใจมาก  ถึงกับบอกว่าฉางเอ๋อต้องการอะไรจะหามาให้ ฉางเอ๋อเคยได้ยินว่าฮ่องเต้มียาวิเศษ ถ้ากินแล้วจะตัวเบาแล้วอายุยืนด้วย ฉางเอ๋อเลยขอจากฮ่องเต้ เพราะฉางเอ๋อคิดว่าถ้าตัวเบาแล้วจะวิ่งได้เร็ว  ทำให้หนีออกจากวังได้ง่าย  พอฮ่องเต้เอายามาให้ ตอนแรกฉางเอ๋อก็กินแค่เม็ดเดียวแต่รู้สึกว่าตัวยังไม่เบาเลยกินเข้าไปอีกหลายเม็ด  พอยาออกฤทธิ์ตัวฉางเอ๋อก็ค่อยๆเบาขึ้นๆ เบาจนลอยได้แล้วสูงจากพื้นขึ้นเรื่อยๆ ฉางเอ๋อคว้าอะไรไม่ได้นอกจากหูกระต่ายที่ยาวออกมา แต่กระต่ายก็ตัวเบาไม่สามารถถ่วงน้ำหนักของฉางเอ๋อได้ ทำให้กระต่ายลอยไปกับฉางเอ๋อด้วย ฉางเอ๋อลอยสูงขึ้นไปเรื่อยๆพร้อมกับอุ้มกระต่าย ลอยจนถึงไปถึงดวงจันทร์เลย แล้วยาก็หมดฤทธิ์  ทำให้ฉางเอ๋ออยู่บนดวงจันทร์กับกระต่าย  ลองดูซิบนดวงจันทร์มีรูปนางฟ้าฉางเอ๋อ อุ้มกระต่ายด้วย”อาอี๊บอก

“อ้อ.....อาหนูแป้งมานี่ซิ”อาอี๊บอกพร้อมจับมือพี่แป้งไปที่โต๊ะไหว้แล้วเอาส้มโอมาวางไว้ในถาดที่มีแป้ง กระจกและผ้าแพรพร้อมในพี่แป้งยกอธิษฐานขอพรจากนางฟ้าฉางเอ๋อ  พอเสร็จแล้วอาอี๋ก็บอกให้แก้ว ไปเอามีดในบ้านมาให้พี่แป้งผ่าส้มโอออกดู  พี่แป้งรับมีดมาแล้วผ่าส้มโอออกดู

“ไหนๆดูซิ ....ว้า....”อาอี๊ดูแล้วแอบเสียใจนิดๆ

“เป็นอะไรเหรอค่ะ หนูผ่าไม่ถูกเหรอคะ ขอโทษค่ะ หนูไม่รู้ว่าต้องผ่ายังไง”พี่แป้งถาม

“ม่ายช่ายๆ  ผ่าดีแล้ว  แต่เขามีความเชื่อกันว่าถ้าผู้หญิงคนไหนที่ผ่าส้มโอ ที่ได้ถวายนางฟ้าฉางเอ๋อแล้ว ส้มโอลูกนั้นมีน้ำเยอะน้ำดี หวานฉ่ำ ถ้าเป็นผู้หญิงที่แต่งงานแล้วแสดงว่ากำลังจะได้ลูก  ถ้ายังไม่ได้แต่งงานแสดงว่ากำลังจะเจอเนื้อคู่”อาอี๊อธิบาย

“อ๋อค่ะ ว้า...ของแป้งส้มโอไม่ค่อยมีน้ำเลย ไม่รู้หวานหรือเปล่า”พี่แป้งบอกพร้อมมองมาทางผม

“แค่ความเชื่อน่า”อาเตี๋ยวบอกให้กำลังใจพี่แป้ง

“แล้วผู้ชายผ่าได้ไหมครับ  ผมอยากลอง”พี่เก่งพูดทีเล่นทีจริง

“เขาให้แต่ผู้หญิง ผู้ชายไม่เคยมีนะ....”อาอี๊บอก

“เอ้า.....ลองเล่นสนุกๆ  ผู้หญิงเข้าใช้ส้มโอ  ผู้ชายอย่างพวกเราใช้ส้มธรรมดาก็แล้วกัน ไปหยิบมาคนละลูก”อาเตี๋ยวพูดพร้อมหัวเราะขำๆ พี่เก่งรีบไปหยิบส้มจากโต๊ะตั้งไหว้มาเป็นคนแรก  ตามด้วยพี่หมอที  แล้วก็พี่นิค  ผมกับหนึ่งไม่หยิบ

“อ้าวแล้วลื้อสองคนไม่หยิบกับเขาเหรอ”อาเตี๋ยวทัก

“ไม่ครับ ผมยังไม่อยากมีความรัก  ผมอยากเรียนอย่างเดียว”หนึ่งตอบ ผมส่ายหน้ายิ้มๆ

“ดีๆ ใช่ได้ ไหนแกะส้มดูซิ แกะทีละคนแล้วชิมด้วย”อาเตี๋ยวบอกอย่างอารมณ์ดี

พี่เก่งรีบแกะคนแรก ปรากฏว่าได้ส้มฝ่อ ทำเอาทุกคนหัวเราะ แต่คนที่หัวเราะไม่ออกคือพี่เก่ง
ต่อมาพี่หมอที ส้มพี่หมอทีดูน่ากินมาก แต่พอพี่หมอทีชิมเข้าไปก็หลับตาปี๋ไม่บอกก็รู้ว่าเปรี้ยว
มาถึงพี่นิค พี่นิคยืนหันหลังให้ทุกคน แอบแกะส้มแล้วก็เดินมาที่ผม เอาส้มมาป้อนผมต่อหน้าทุกคน  ตอนนั้นหัวใจผมจะหยุดเต้น  พี่นิคกล้าทำได้ยังไง  อาเตี๋ยวอาอี๊จะรู้ไหมเนี่ยะ  พี่แป้ง พี่หมอที พี่เก่งจะคิดยังไง  ผมคิดหนัก แต่ก็อ้ารับส้มจากพี่เขาตามที่ใจมันเรียกร้อง

“ชิมให้พี่หน่อย พี่ไม่สบายปากขม ชิมไม่ค่อยรู้รส”พี่นิคพูดขึ้น ทำให้ผมโล่งอกและสายตาที่มองอยู่ก็โล่งอกตามไปด้วย แต่ที่จริงผมรู้ว่าพี่นิคสื่อถึงอะไร

“หวานไหม อาเอ”อาอี๊ถาม

“ครับ ก็หวานดี อร่อย อี๊ชิมซิ”ผมบอกแล้วพี่นิคก็เอาส้มไปให้อาอี๊ชิม

“หวานฉ่ำเลย  อย่างนี้กำลังมีความรักแน่ๆ”อาอี๊แซว พี่นิคหันมามองผม ผมอายจนหน้าแดง

“ไปๆ เก็บของไหว้เข้าบ้านกัน  เดี๋ยวพวกเราต้องกลับหอไม่ใช่เหรอ พรุ่งนี้วันจันทร์นี่”อาเตี๋ยวบอก

“แล้วเตี๋ยวจะไปต่างจังหวัดอีกวันไหนครับ”ผมถาม

“ก็อีกสามสี่วัน แล้วช่วงกินเจก็จะกลับมาอยู่ที่บ้านยาวๆ”อาเตี๋ยวบอก

“จะกินเจแล้วเหรอครับ วันไหนอ่ะ”ผมถาม

“ก็จันทร์หน้า  เอไปอยู่หอไม่ต้องกินก็ได้ ถ้าหากินลำบาก”อาเตี๋ยวบอกอย่างเป็นห่วง

“ไม่ยากเลยครับ ในมอมีร้านขายอาหารเจ”ผมบอก

“ตามใจแล้วกัน แล้วปิดเทอมจะกลับบ้านไหม(หมายถึงบ้านที่ชล)”อาเตี๋ยวถาม

“ก็ว่าจะกลับครับ แต่ยังไม่รู้วันไหนดูอีกทีก่อนครับ”ผมบอก

“อ่ะนี่ แบ่งๆกันไปกินนะ จะได้เฮงๆ”อาอี๊บอกพร้อมยื่นถุงผลไม้กับขนมไหว้พระจันทร์และของไหว้อีกสองสามให้กับทุกคน

แล้วพวกเราก็ขับรถเข้าในมอกัน ผมไม่ต้องไปส่งพี่นิคเพราะวันนี้พี่นิคจะมานอนที่หอ ไม่ไปนอนที่คอนโดของพี่ริช มาถึงหอหนึ่งไปเอาของหลังรถ พี่นิคลงรถแล้วกำลังจะเดินขึ้นหอหันกลับมาคุยกับผมว่า
“เอ ส้มหวานจริงๆเหรอ”

“ครับ หวาน ทำไมเหรอครับ”

“เปล่า ก็มีอย่างอื่นที่หวานกว่าส้มอีกนะ อยากชิมไหมล่ะ”พี่นิคพูดพร้อมเม้มปากตัวเองลงและมองมาที่ปากผมเหมือนต้องการสื่ออะไร  ซึ่งผมก็เข้าใจทำให้ผมก้มหน้ายิ้มไม่กล้าพูด  หนึ่งเดินมาพอดีผมเลยเปลี่ยนเรื่อง

“แล้วพี่ไม่สบายอยู่ จะนอนที่ห้องคนเดียวเหรอครับ”ผมถาม

“ไม่ เดี๋ยวไอ้ริชมันก็มา  ถ้ามันไม่มา เราจะมานอนเป็นเพื่อนพี่ไหมล่ะ”พี่นิคพูดพร้อมหัวเราะหื่นๆ

หนึ่งเห็นอย่างนั้นเลยรีบเดินหนีแบบประมาณว่าไม่อยากเป็น กขค ผมเห็นหนึ่งเดินหนี ผมรีบเดินตามหนึ่งโดยไม่หันมามองพี่นิคเลย ได้ยินแต่เสียงหัวเราะของพี่นิคตามหลัง  แล้วผมกับหนึ่งก็มาถึงห้อง

“หนึ่งเดินเร็วจังเลย คอยด้วยซิ”ผมบอกพร้อมหอบหน่อยๆ

“ก็ไม่อยากขัดคอคนที่กำลังมีความสุข  ไม่ต้องห่วงเรานะ  เรานอนคนเดียวได้”หนึ่งพูดเหมือนประชด

“หนึ่งพูดอะไร  จะไล่เราไปนอนไหน”ผมบอก

“ก็ไม่รู้เห็นว่าจะไปนอน เป็นเพื่อนใคร”หนึ่งบอก

“ไอ้หนึ่งบ้า...........”ผมบอกพร้อมเอาหมอนข้างไปตีหนึ่ง แล้วเราสองคนก็เล่นเอาหมอนตีกันจนเหนื่อย แล้วก็นอนคุยกันโดยส่วนมากหนึ่งจะเป็นล้อผมเสียมากกว่า  เราคุยกันจนง่วงแล้วก็หลับไป

+++ จบบทที่สิบห้า +++


*** ข้อคิดคำคมประจำบท ***

-   โชคดีนะที่มีตัวเลือกเยอะ แต่การที่มีตัวเลือกเยอะก็ทำให้เราตัดสินใจลำบาก เหมือนกับข้อสอบแหละ  ก-ง ต้องเลือกตัวใดตัวหนึ่ง ไม่มีถูกหมดทุกข้อ
-   สมองคนเรามันมียาที่สามารถควบคุมได้ แต่จิตใจของเราไม่มียาตัวไหนควบคุมได้หรอกนะ
-   บางทีการที่เราจะเลือกสิ่งใดสิ่งหนึ่ง ไม่จำเป็นต้องมีกฎเกณฑ์อะไรหรอก เพียงแต่ให้ใจเป็นผู้เลือกก็พอ

[uME_HeRo]

งานนี้ ท่าทางน้องเอเตรียมตัวปวดหัวน่าดู

มาครบทุกคน 

[A-ram 70]

ในที่สุดก็รู้ว่าต้องเลือกใคร 

 

แต่เรื่องคงไม่จบแค่นี้หรอกมั้ง   ....  มีคนหลงรักหลายคนเลยนิว่าป่าวค้าบบบบบบ

[SataRu]

อ่านจันทันแล้ว แต่ มาลงตอนต่อไป
 

[zandwizz]

 


นายเอเลือกได้แร้ว

แต่จะบอกกับสามคนที่เหลือยังไงเนี่ย

สงสารสามคนนั้นจัง

 


แบ่งพี่หมอทีมาทางนี้ก็ได้นะ  รับรองจะดูแลอย่างดี อิอิ.....

[sakiko]

อยาก มีเพื่อน แบบ พี่หนึ่ง จัง เรย  

"สมองคนเรามันมียาที่สามารถควบคุมได้ แต่จิตใจของเราไม่มียาตัวไหนควบคุมได้หรอกนะ"

ชอบคำพูดนี้ของพี่หนึ่งอะ--->  คำพูดนี้ คงเป็นส่วนหนึ่งที่ทำให้พี่เอตัดสินใจ อะไรด้ายง่ายขึ้นเนอะ  ปรามานว่า มีเพื่อนที่รุ ใจ


หลับ ตา แล้ว เห็น ภาพ ----->  โรแมนติกจังเรย  


อ่าว เห็น พระจันทร์ เป็นรุ หน้า พี่นิค ซะงั้น .....  


ตอนนี้เรยไดรู้เรื่องเกี่ยวกับ วัน ไว้ พระ จันทร์  เป็น ของ แถม  



พี่นิคแกะส้มป้อนด้วย  
ว่าแต่ว่า ส้มกับ พี่นิค อันไหน หวานกว่ากันค่ะ พี่เอ <ฮิฮิ>  

รอตอนต่อไปนะค่ะ    

P*S พี่เอรักษาสุขภาพด้วยนะค่ะ



 





 

[patee]

รับศึกหนักแน่งานนี้ เอเอ๋ย

[Joobperman]

 
อาอี๊ของน้องเอให้ความรู้เรื่องราวของการไหว้พระจันทร์กับพี่จริง ๆ..
พี่รู้แค่ที่เราไหว้เพราะระลึกถึงการกู้แผ่นดินเท่านั้น...  
พี่นิคเนี่ย...ทำเท่ห์เน๊าะ วิธีพิสูจน์ส้ม ไม่เหมือนใคร  
เอาใจช่วยน้องเอ กะ พี่นิค นะจ๊ะ  
มา..ม๊ะ...พี่ขอ 1 ทีหน่อยจ้า

[A-J.seiya*]

 


เลือกได้แล้วใช่มั๊ยคะ

ดีใจจังเลยอ่ะ



พี่นิค!!!!!


 



ลัลล้า~~



ชอบหนึ่งจังเลย   หุหุ

 

[Simply Blue]

อะนะ มุกป้อนให้ชิมส้มนี้  

แต่ละคนก็ดีๆๆทั้งนั้นเลยอ่ะ อิอิ อยากเก็บไว้ข้างตัวทุกคนเลยอ่ะ ถ้าทุกอย่างลงตัวไม่ว่าเอจะเลือกใครแล้วทุกคนยังคงเป็นเพื่อนกัน คงจะวิเศษไปเลยอ่ะ เพื่อนดีหายากยิ่งนัก  

แอบลุ้น เก่งกะหนึ่ง ด้วยคน 555555

[kdds]

เพิ่งรุ้ตำนานเรื่องไหว้พระจันทร์นี่เเหล่ะ

ตอนนี้หนึ่งได้ใจไปเต็มๆ หุ หุ มีเพื่อนดีมากๆ 
มารอดูต่อว่า ตัดสินใจเลือกเฮียนิคเเล้ว จะปฏิเสธอีก3หน่อได้ไง

[tutankamen]

  อ้ายฉ่า อาเอ อ่า สุดยอดเจงเรยอ่า

 :m1:ดีกานทุกคนเลย เปงผมนะ ขอเหมาได้ป่ะ 

  ไหว้พระจันทร์ ไม่ได้ทำ 5 ปีตั้งแต่ ม่ากะก๊งจากไป อ่านแล้วคิดถึงแก

[BABY_CHICK]

 :m4:หลัง จากเสีย น้ำตา จาก พี่เก่ง กะตี๋เล็ก  มาแล้ว (อีกเรื่องครับ)

อ่านเรื่องเอ บ้างสบายใจขึ้นเยอะ เป็นกำลังใจนะครับ

หลับฝันดีครับ