หัวข้อ: นิยายรักของขวัญ 7 ปี <หนุ่ม IT กับ DJ สุดหล่อ>

[zandwizz]

 


ดีใจด้วยที่หายแร้ว

หลังจากนี้ก็รักษาสุขภาพหน่อยเน่อ

ว่าแต่ เพิ่งหายไข้ แต่ต้องมาเคลียร์ปัีญหาตัวเองอีก

จะบ้าตาย

ไปแระ รออ่านอยู่นะ......

[ken_krub]

เป็นกำลังใจให้ครับ

[cassper_W]

สุดยอดดดดดมากกกเออออ

1 วัน สลับได้ไง 4 ราง เกือบไม่ทัน  ท้องอืดเลยยยยย

อยากรู้จังว่าลงเอยกะพี่นิคยังไง

[Simply Blue]

สามารถมากๆๆๆ  แต่คนรับมารู้ทีหลังคงเสียใจอ่ะ
ถ้าเป็นเพื่อนเอก็เป็นเพื่อนที่น่าคบมากๆๆ เทคแคร์คนดีอ่ะ แต่เป็นแฟนสงสัยต้องคิดหนัก

[A-ram 70]

อิจฉาอะ.........มีแต่คนมาแอบรัก


แต่ยังไงก็เชียร์ ดี เจ นิค

........สลับรางเก่งจังเลยวันหลังสอนมั้งดิ

[ranaways]

หายป่วยแล้วก้อ ต่อ ตอนที่14 เลยก้อได้ นะ เอ

555

พักก่อนก้อได้

 รักษาสุขภาพด้วย


เดี๋ยวเป็นอีกแล้วจะหนักนะคับ

[BABY_CHICK]

 :m4:นายเก่ง ร้องเพลงได้ถูกใจมาก ความหมายดีครับ ฟังเกือบทุกวัน (ที่รัดเกล้าร้องอ่ะ เสียงดีโคตรๆ)จนร้องได้แระ แต่มุขยังเลี่ยนไม่ยอมเปลี่ยนแปลง 55

 นายเอ มีคำคมมาฝากเรื่อยเลยนะ  แจมหน่อยนะ

เข็นครกจับตั๊กแตน มันจะง่ายกว่าแก้ปัญหาของนายนะ 
 

รอตอนต่อไป

[P_love]

เข้ามาเป็นกำลังใจให้กับน้องเอจ้า

เชียร์พี่นิค  ผู้ชายอาไร้ฟอร์มจัดชะมัด   น่ารัก

[sakiko]

วันนึง   4   นัด 



....................






โรงเรียนเปิดเทมอแล้ว

มาอ่านได้แต่ตอนกลางคืนอะ

ม่าด้ายมานั่ง เฝ้าทั้งวันแล้ว



..........

รอตอนต่อไปนะค่ะ   


P*S  รักษาสุขภาพด้วยนะค่ะ

 

[tutankamen]

ดีครับดี

คนอารายยย เสน่ห์แรงจริงๆ

ระวังสลับรางรถไฟไม่ถูกล่ะเยอะขนาดนั้นน่ะ

รอคอยอ่านต่อไปขอบคุณมาก จาก เพื่อนบ้าน มมส 

[[€]ŝĊörŦ]

จัดตารางนัดยังกะคิวงานเลย

เก่งมากๆเลย อิอิ

    

[ja ne]

 o13สุดยอด เอทำได้งัยเนี่ย 4 เดทใน 1วัน ยอดมนุษย์อยู่นี่เอง ฮ๊า........

[A_wAy_G_mAn]

  มาแล้วครับ  มาต่อให้อีกแล้วครับ

deshiwa --- ใจจริงผมอยากให้มีพระเอกมากกว่าสองคนด้วยซ้ำ (พี่ดีเจนิคสุดหล่อ พี่หมอทีที่แสนดี พี่เก่งตากล้องสุดโรแมนติก  น้องภูสุดเท่ ดีนะที่ไม่ขอพ่วงพี่ริชเถื่อนๆเซอร์ๆอีกคน   พี่นิคมาเจอประโยคนี้ มีหวังผมตายแน่ๆ )

sarin --- ผมจะพยายามทำใจครับ 

vicka (แอบไปเปลี่ยนชื่อมาเป็นJoobperman) --- พี่นิคยัดใต้โต๊ะให้พี่เปล่า   เชียร์พี่นิคจัง  แถมยังพยายามยุส่งผมให้กับพี่นิคอีก (เรื่องฉีดยา คิดว่าพี่นิคฉีดให้ผมยังละครับ  )

BABY_CHICK --- ขอบคุณสำหรับคำคมครับ  ตอนนั้นผมก็ไม่รู้ว่าตัวเองทำไปได้ยังไงวันเดียวกับสี่นัด จนอาหารไม่ย่อยเลย (ที่จริงคราวนั้นไปโรงพยาบาลเลยนะครับ หนึ่งไปซื้อยากินมันก็ไม่หายอ่ะ )

sakiko --- ตั้งใจเรียนนะครับ  เอ็นท์ให้ได้มอขอนะครับ  พี่เป็นกำลังใจให้   

tutankamen ---    ยินดีต้อนรับเพื่อนบ้าน มมส.ครับ  ด้วยใจจริงจากเด็ก มข. ครับ

  :m4:ขอปรบมือชมเชยให้กับทุกท่านครับ ที่ติดตามมาอ่านมาเม้นท์มาให้กำลังใจกัน  ขอบคุณครับ

[A_wAy_G_mAn]

บทที่สิบสี่ ---  กีฬาน้องใหม่


ตั้งแต่ผมไปคอยเอาใจคนอื่น ใครจะไปรู้ว่ามันจะได้ผลดีเกินคาด (ทั้งๆที่ตอนนั้นทำแบบไม่ได้หวังผลอะไรเลย  แค่อยากตอบแทนที่เขามาเอาใจเราบ้าง ก็เท่านั้นแหละ) ตอนนี้เวลาความเป็นส่วนตัวของผมเหลือน้อยลงทุกที เรียกว่าแทบจะไม่มีเลยก็ได้ เพราะเดี๋ยว พี่แป้งชวนไปนี่  พี่เก่งชวนไปโน่น  พี่หมอทีชวนไปนี่  พี่นิคชวนไปนู้น สารพัดที่จะชวนผมไป  จนผมเริ่มคิดและสับสนในหลายๆอย่างที่เกิดขึ้น  ผมต้องการค้นหาอะไรอีก  แล้วความรู้สึกที่ว่าเป็นแค่น้องชายมันจริงเหรอ แต่ตอนนี้ไม่ใช่เวลาที่จะมาคิดอะไรพวกนี้   ตอนนี้มันเวลาซ้อมแบด

“น้องเอ ไหวป่าว  พักก่อนก็ได้นะ  เดี๋ยวพรุ่งนี้ไม่มีแรงไปชิงที่สาม”เสียงพี่สตาร์ฟของคณะที่คุมกีฬาแบดมินตันบอกผม

“ครับพี่ไหวครับ”แล้วผมก็ตั้งตาตั้งตาซ้อมต่อไป หวดซ้าย หวดขวา เข้าเป้า เยี่ยม

การแข่งขันกีฬาน้องใหม่ จะถูกจัดขึ้นหลังสอบกลางภาคของภาคเรียนที่หนึ่งเสร็จไปแล้วประมาณหนึ่งเดือน  เป็นการให้น้องใหม่ทุกคนได้เล่นกีฬาเพื่อแข่งขันเอาเหรียญหรือถ้วยรางวัลมาให้คณะของตนให้มากที่สุดและเป็นการเชื่อมสัมพันธไมตรีที่ดีกับน้องใหม่คณะอื่นๆด้วย เพราะกีฬาสอนให้เรารู้จักแพ้อย่างสมศักดิ์ ชนะอย่างรู้คุณค่า และให้อภัยกันเยี่ยงมิตร กีฬาน้องใหม่มีระยะเวลาในการแข่งหนึ่งสัปดาห์และลงได้เฉพาะนักศึกษาปีหนึ่งเท่านั้น (จะมีกีฬาระหว่างคณะอีกทีตอนเทอมสองที่ลงแข่งได้ทุกชั้นปี) แล้วหลังจากแข่งกีฬาน้องใหม่เสร็จก็เหลือเวลาอีกประมาณหนึ่งเดือนที่จะมีการสอบปลายภาคของเทอมหนึ่ง (ทำไมเวลามันเร็วอย่างนี้ เพิ่งเข้ามาได้แป๊บเดียวเอง)

ตั้งแต่ช่วงเริ่มกีฬาน้องใหม่ก็ทำให้ผมกลับมามีโลกส่วนตัวมากขึ้น แต่ก็ต้องแบ่งเวลาซ้อมให้กับเจ้าแบดนี่แหละ อย่างน้อยก็ดีกว่าที่ต้องคอยไปไหนมาไหนกับพี่ทั้งสี่คน (ทั้งทีใจจริงๆไม่อยากไปเลย หรืออยากไปหว่า งง ตัวเอง) ผมเลือกลงกีฬาแบดมินตันตามที่ผมถนัดและผมก็ทำได้ดีพอควรเพราะพรุ่งนี้ผมจะได้ชิงที่สามกับคณะวิดวะแล้ว (ที่หนึ่งเป็นเกษตรกับศึกษาศาสตร์)

บางคณะคนน้อยทำให้น้องปีหนึ่งบางคนต้องลงกีฬาถึงสองสามอย่าง หรือไม่ส่งในกีฬาบางประเภทก็มี อย่างของหนึ่งเรียนเภสัชคนมีไม่มาก หนึ่งต้องลงกีฬาสองอย่างคือ วิ่งแข่งระยะสั้นกับหมากล้อม (ผมก็เพิ่งมารู้ว่าหมากล้อมมันเป็นกีฬาด้วย ยังมี บิท (ไพ่) อีกด้วย สารพัดกีฬาที่มีให้ลงแข่ง ฟันดาบ ยูโด ว่ายน้ำ ฯลฯ) คณะของผมคนค่อนข้างเยอะไม่ต้องห่วงเรื่องนี้ ส่วนใหญ่แชมป์กีฬาจะตกเป็นของศึกษา (เพราะมีเอกพละที่ไอ้โจ้มันเรียน มันก็เก่งกีฬาอยู่แล้ว) หรือไม่ก็วิดวะกับเกษตรเพราะสองคณะนี้มีคนเยอะ มีตัวเลือกเยอะ

พรุ่งนี้เราจะชิงที่สาม ถึงมันจะไม่ใช่ที่หนึ่งก็เถอะอย่างน้อยก็ยังได้ชิง  พรุ่งนี้ผมจะต้องทำให้ได้
พี่แป้ง  พี่เก่ง  พี่หมอทีรู้ว่าผมจะลงแข่งนัดสุดท้ายเพื่อชิงที่สาม ก็บอกว่าจะมาให้กำลังใจถึง
ขอบสนามเลย ยกเว้นพี่นิคคนเดียวที่ไม่พูดอะไร ผมก็เข้าใจดีเพราะแข่งกับน้องคณะพี่เขานี่

ถึงวันแข่งจริงที่สนามแบดบรรยากาศเต็มไปด้วยความคึกคัก ทำให้ผมประหม่าเล็กน้อย  ผู้คนมากมายไม่รู้มาจากไหนบ้าง ข้างหลังผมเป็นกองเชียร์คณะวิทย์โบกธงเหลืองรูปอะตอมพัดไปมาพร้อมร้องเพลงประจำคณะ  ข้างหน้าผมเป็นกองเชียร์คณะวิดวะ(ซึ่งส่วนใหญ่มีแต่ผู้ชาย เสียงเลยดังกึกก้องเข้มแข็งดุดัน) ธงสีเลือดหมูที่มีรูปเกียร์ถูกโบกพร้อมเสียงเพลงประจำคณะดังขึ้น ผมมองไปรอบๆสนามเห็นพี่หมอทียืนยิ้มให้อยู่ในเต้นท์กองอำนวยการฝ่ายปฐมพยาบาล  แล้วตรงกรรมการผู้ตัดสินก็เห็นพี่เก่งถือกล้องส่องเลนส์มาทางผม อีกฝากของสนามก็เห็นพี่แป้งโบกมือให้  แต่ไม่มีพี่นิคเลย (ผมคิดในใจอย่างน้อยก็น่าจะมาดูน้องคณะตัวเองแข่งนะ)

ปรี๊ด........ดดดดดดด.......เสียงกรรมการให้สัญญาณเริ่มขึ้น การแข่งขันใช้นับแต้มแบบสิบห้าลูก สองลูกดิว  สองในเซ็ตผมเป็นฝ่ายเสิร์ฟก่อนอย่างนี้ก็ได้เปรียบอยู่แล้ว

  ฝนเริ่มตกลงมาลมพัดเข้ามาในโรงยิมทำให้ต้องไปปิดประตูเพราะลมจะมีส่วนทำให้ลูกขนไก่เปลี่ยนทิศทาง ช่องประตูเหลือเพียงหน่อยเดียวพอให้ได้ระบายอากาศ การแข่งในเซ็ตแรกจบลง
ผมเป็นฝ่ายชนะ ส่วนใหญ่ได้คะแนนจากลูกเสิร์ฟ

ตอนนั่งพัก พี่สตาร์ฟเลยบอกว่าให้เตรียมตั้งลูกรับแล้วหยดหน้าเน็ต เพราะอีกฝ่ายรับลูกหยดไม่ค่อยได้  ให้ชนะเซ็ตนี้เลยจะได้ไม่ต้องดิวหรือแข่งเซ็ตสามอีก ผมพยักหน้ารับแต่สายตาผมมองไปหาพี่หมอที พี่หมอทียกนิ้วโป้งชมเชยพร้อมรอยยิ้มบาง  มองพี่เก่ง พี่เก่งเหมือนหัวเราะคนเดียวเบาๆแล้วก็ถ่ายรูปผมใหญ่เลย  มองไปทางพี่แป้ง พี่แป้งกระโดเชียร์ตบมืออย่างออกนอกหน้านอกตา 

แล้วตาผมก็ไปสะดุดอยู่ตรงที่ช่องประตูของโรงยิมที่เปิดแย้มไว้ประมาณหนึ่งฟุตเห็นจะได้  ตรงนั้นมีคนยืนอยู่  สายตาของคนนั้นมองมาที่ผม  ผมดูจากสภาพแล้วเขาต้องเปียกฝนมาแน่เลย แล้วทำไมเขาไม่เข้ามา แล้วทำไมพอผมมองเขา เขาต้องหลบผมด้วย  ผมไม่ทันคิดอะไรต่อก็ลงแข่งอีก

ผลปรากฏว่าผมชนะขาดลอย  พวกพี่ๆเพื่อนๆกองเชียร์เข้ามาล้อมผมไว้แล้วบูมให้ผมด้วยเพลง
บูมของคณะ  เสร็จแล้วทุกคนก็เข้ามาแสดงความดีใจกับผม  พี่หมอทีกับพี่เก่งไม่กล้าเข้ามาได้แต่ยืนยิ้มอยู่ไกลๆมีแต่พี่แป้งเข้ามาคุยด้วยแล้วซักพักก็สลายตัวกัน เพราะผมต้องไปลงชื่อเพื่อเข้ารับเหรียญ ผมจัดการธุระเสร็จกลับไปหอ อาบน้ำแล้วปิดมือถือ(ปกติจะเปิดตลอดแต่นี่อยากพักจริงๆ)แล้วเข้านอนเลยเพราะเหนื่อยมาก อีกอย่างพรุ่งนี้ก็วันเสาร์ขอนอนให้เต็มอิ่มหน่อยเถอะ

..................................................................................................

ผมตื่นเกือบเที่ยง  ตื่นมาก็เห็นหนึ่งถูห้องอยู่

“หนึ่งถูทำไม เราให้ถูบ้างก็ได้”ผมนอนพูดอยู่บนเตียง

“คร้าบ คุณชายเอ  จะถูให้แต่นอนตื่นเอาซะเที่ยงเลยนะ”หนึ่งพูดประชด 

ผมหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเปิดดู ทั้งพี่แป้ง พี่เก่ง พี่หมอทีโทรหาหลายสายเลย (แต่ไม่มีเบอร์พี่นิค)
ค่อยโทรกลับแล้วกันขออาบน้ำก่อน  แต่ว่าไปปิดโทรศัพท์ก็ดีเหมือนกันนะ ใครๆก็ติดต่อไม่ได้

“หนึ่งเดี๋ยวไปกินข้าวกันนะ เราอาบน้ำก่อน” ผมบอกหนึ่ง หลังจากอาบน้ำเสร็จก็ไปทานข้าวกัน ผมกะว่าจะเลยไปที่องค์การซักหน่อยเพราะช่วงแข่งกีฬาไม่ได้เข้าไปเลย แล้วผมก็ไปส่งหนึ่งที่หอแล้วผมกลับมาที่องค์การ

“สวัสดีครับพี่ปอ พี่ริช”ผมทักพี่เขาเมื่อเดินเข้าไปในองค์การ เห็นพี่ปอกับพี่ริชนั่งดูทีวีกันอยู่ที่โซฟา

“อ้าว เอ มาจั๋งได๋ มาเฮ็ดหยั๋ง มานั่งพี้ก่อน”พี่ปอบอก (อ้าวเอ มายังไง มาทำอะไร มานั่งนี่ก่อน)

“แจ๋วนี่หว่า เมื่อวานชนะน้องคณะพี่ได้ด้วย  งานนี้ต้องฉลอง”พี่ริชบอก

“ไม่หรอกครับ โชคช่วยมากกว่า”ผมบอกพร้อมเดินลงไปนั่งข้างพี่ปอ

“โห พี่ริช  วันนี้คิดยังไงขับBM เป็นราชรถมาจอดเกยที่หน้าองค์การได้ล่ะเนี่ยะ  อ้าวน้องเอก็อยู่เหรอ”พี่แหววทักตั้งแต่เดินเข้าหน้าประตู

“สวัสดีครับพี่แหวว”ผมทัก

“แหววของที่ให้ซื้อมา มีบ่ ครบบ่”พี่ปอถาม

“ครบค่ะ นี่ไง โจ๊กร้อนๆใส่ไข่ นี่แก้ยาลดไข้ ยาแก้เจ็บคอ แก้ไอ แก้น้ำมูกไหล แล้วก็ชุดทำแผล
ว่าแต่จะเอาไปให้ใคร เป็นอะไร เมื่อไหร่ ที่ไหน อย่างไร”พี่แหววถาม

“แฟนไผว่ะ เว้ามากอีหลี”พี่ปอบอก (แฟนใครว่ะ พูดมากจริงๆเลย)

“เลิกคบก็ได้นะปอ เราจะได้คบกับน้องเอ ใช่ไหมๆ”พี่แหววพูดพร้อมเดินมาหยิกแก้มผมเหมือนหยอกเด็กๆ ผมยิ้มอายๆ

“ห่วยๆ บ่ได้ๆ เอนี่ก็ฮู้จักหลบหน่อยแม๊ะ นั่งทื่ออยู่ได้”พี่ปอบอก (เฮ๊ยๆ ไม่ได้ๆ เอนี่ก็รู้จักหลบหน่อยซิ นั่งเฉยๆอยู่ได้) แล้วพี่แหววก็หัวเราะออกมา ผมก็ยิ้มอายก้มหน้า

“จะเล่นกันอีกนานไหมนี่”พี่ริชถามแบบฉุนๆ

“แหมๆ ทำเป็นอารมณ์เสียไปได้พี่ริช  ว่าแต่ทำไมวันนี้ขับรถมาได้ล่ะจะไปรับสาวที่ไหนเอ่ย  ทุกทีเห็นแต่ขี่เวสป้า”พี่แหววถาม

“พูดถึงเวสป้าแล้วเจ็บใจว่ะ  ยังอยู่ในอู่อยู่เลย  เพราะไอ้นิคคนเดียว บอกไม่ยอมเชื่อ เมื่อวานนี้อยู่ดีๆมันก็ขอยืมเวสป้าพี่ไป บอกว่าจะรีบไปดูน้องแข่งแบด  พี่ก็บอกให้เอารถไปฝนมันทำท่าจะตก  พี่จะได้ไปด้วยเพราะน้องคณะเหมือนกัน  มันก็บอกว่าหาที่จอดยาก  มันยังบอกอีกว่าพี่ไม่ต้องไปให้ช่วยตรวจดูงานบ้าอะไรของมันก็ไม่รู้มันบอกว่าสำคัญต้องเสร็จให้ทันพรุ่งนี้  พี่เลยยอมให้มันไป ระหว่างทางฝนตกหนักมองไม่เห็นทาง มันดันขับไปล้มซะได้  ดีนะที่ไม่เป็นอะไรมาก แขนถลอกนิดหน่อยแล้วก็ไม่สบายมีไข้ ตอนนี้นอนซมอยู่ที่คอนโดพี่น่ะ  แต่เวสป้าพี่เข้าอู่สีถลอก กำบังลมข้างแตกซ่อมได้หรือเปล่าก็ไม่รู้”พี่ริชบอก

“แสดงว่าของที่ให้แหววซื้อมานี่ เอาไปให้พี่นิคเหรอค่ะ”

“แม่นแล้ว”พี่ปอบอก (ใช่แล้ว)

“อ๋อ เวสป้าเข้าอู่ซ่อม ถึงว่าร้อยวันพันปีไม่เห็นพี่ริชขับBMซักที  แล้วนี่ไม่รีบเอาไปให้พี่นิคล่ะคะ เดี๋ยวโจ๊กเย็นหมด”

“ไอ้ปอ มึงเอาไปให้มันที กูอายที่จะขับรถไปว่ะ  กูคอยให้เพื่อนเอามอไซค์มาเปลี่ยนก่อน”พี่ริชบอก

“บ่ได้ กูว่าจะไปลงแปลงจักคราว บ่ได้ไปหลายมื้อแล้ว”พี่ปอปฏิเสธ (ไม่ได้ กูว่าจะไปลงแปลงซักหน่อย  ไม่ได้ไปมาหลายวันแล้ว)

“แหววเอาไปให้เองก็ได้ค่ะ แต่แหววเป็นผู้หญิงมันจะดูไม่ดีซิคะ ไปอยู่ด้วยกันสองตอ่สอง”

“ผมเอาไปให้ก็ได้ครับ ผมรู้จักคอนโดพี่ริชครับ”ผมเสนอตัว

“ดีเลย นี่จ๊ะของ รีบๆไป  ฝากบอกพี่นิคด้วยว่าหายไวๆนะ แล้วตอนเย็นๆพี่ถึงจะไปเยี่ยมกับปอนะ”พี่แหววบอก แล้วพี่ริชก็ส่งกุญแจห้องให้

...

ระหว่างขับรถ ผมคิดตลอดทางว่า ต้องใช่แน่ๆ สายของชายคนนั้นที่แอบมองผม วันที่ผมแข่งแบด ต้องเป็นพี่นิคแน่ๆ เขายอมทิ้งงานที่สำคัญขี่เวสป้าตากฝนมาดูเราแข่ง แต่ทำไม ไม่เข้ามาข้างในล่ะ หรือเป็นเพราะว่าตัวเขาเปียกเลยอายไม่กล้าเขามา หรือเป็นเพราะว่าเราแข่งกับน้องคณะของเขา ทำไมนะ     ผมจอดรถแล้วกำลังเดินขึ้นไป  โทรศัพท์ผมก็ดังขึ้นพี่แป้งโทรมา

“สวัสดีครับพี่แป้ง .....คือ.....เอ่อ....แบตผมจะหมดแล้วครับ..........”ผมรีบวางสายแล้วปิดมือถือทันทีก่อนที่พี่แป้งจะชวนผมไปไหนอีก ในใจผมได้แต่ขอโทษพี่แป้งที่ต้องทำแบบนี้ เพราะตอนนี้ผมไปให้ใครเอาใจไม่ได้ และไปเอาใจใครไม่ได้  นอกจากพี่นิค

ผมไขกุญแจและเปิดประตูห้องอย่างเบาและเงียบที่สุด (สาบานว่านี่คือห้องได้ไหมนี่  ทำไมมันรกอย่างนี้ว่ะ ผมคิด) ผมมองไปเห็นพี่นิคนอนหลับอยู่ในชุดเสื้อยืดกางเกงบอล  ที่แขนข้างขวามีรอยแผลถลอก  ผ้าห่มตกอยู่ข้างๆตัว (สงสัยนอนดิ้นน่าดู) ผมวางของแล้วค่อยๆหยิบผ้าห่มไปห่มให้พี่แกเหมือนเดิม (เวลานอนหลับนี่เหมือนเสือถอดเขี้ยวเล็บเลย น่าจับแก้...เอ๊ย..แกล้งชะมัด) แล้วผมก็นั่งมองพี่เขา

“ไอ้ริช กูไม่ไปหาหมอนะโว้ย เดี๋ยวก็หายแล้ว”พี่นิคพึมพำสงสัยคิดว่าคนที่มาห่มผ้าให้เป็นพี่ริช

ผมลุกเดินเอาโจ๊กไปวางไว้ในครัว (ทำไมมันรกอย่างนี้ว่ะ ถ้วยมาม่าตั้งแต่ชาติไหนเนี๊ยะ แช่ไว้ซะเหม็นเชียว ขึ้นราด้วย แวะจะอ้วก) เดินออกมาเห็นสภาพห้องทุกอย่างวางอย่างระเกะระกะไม่เป็นระเบียบ ฝุ่นหนาเป็นเมตรได้แล้วมั้ง (อยู่ข้างห้องพี่หมอทีตรงข้ามก็ห้องพี่กำปั้น ทำไมไม่ไปขอดูซะบ้างว่าห้องพี่สองคนนั้นเขาสะอาดแค่ไหน)

ผมจะไปเข้าห้องน้ำ อะไรกันเนี่ยะ  ห้องน้ำเขาทำไว้สวยๆ ทำไมมันโสโครกอย่างนี้  ไม่ไหวๆอั้นไว้ดีกว่า แล้วผมเดินออกมาตรงระเบียงนอกห้อง (ให้ตาย สาบานอีกครั้งได้ไหมว่านี่คือห้องพักของนักษาศึกษาหรือโรงผลิตขวดเหล้าขวดเบียร์กันแน่) ขวดเหล้าขวดเบียร์วางระเนระนาดเต็มไปหมด ที่อยู่ในลังก็มี (ถ้าเก็บขวดขายกูคงรวยคราวนี้แหละ) ผมทนต่อไปไม่ได้แล้ว

ผมค่อยๆลงมือเก็บที่ละส่วนของห้องอย่างเงียบๆ เพราะกลัวพี่นิคตื่น เริ่มจากไอ้ระเบียงขี้เหล้านี่แหละ จากนั้นก็ห้องครัว ห้องน้ำ ห้องนั่งเล่น มาถึงสุดท้ายก็ห้องนอน ผมแทบหมดแรงเพิ่งรู้ว่าทำงานบ้านมันก็เหนื่อยใช่เล่น (สงสารหนึ่งจังที่ห้องเรามีแต่หนึ่งทำ แล้วเราเป็นไรว่ะเนี่ยะ ต้องมานั่งทำให้พี่เขาด้วย)

มองดูนาฬิกาจะห้าโมงเย็นแล้ว พี่นิคเป็นอะไรมากเปล่าว่ะ เรามาอยู่นี่ตั้งสี่ชั่วโมงแล้วเก็บทุกอย่างจนเสร็จหมดยังไม่ยอมตื่นเลย   ผมเดินเข้าไปดูก็เห็นพี่แกนอน ยังหายใจอยู่ ผมนั่งลงกับพื้น ด้วยความเหนื่อยทำให้ผมเผลอหลับไปข้างเตียงพี่แก 

“เอ เอ”

“ใครเรียกฟ่ะ คนกำลังนอนเห็นไมนี่”ผมบ่นออกมาพร้อมหันหน้านี้ไปอีกทาง

ฟุ่บ....โอ้ย เหมือนมีอะไรนุ่มๆหล่นใส่หัวผม

“อะไรว่ะ ใครทำ”ผมสะลึมสะลือขึ้นมา เห็นพี่นิคหัวเราะเบาๆ แล้วข้างหัวผมก็มีหมอนตกอยู่

“นอนขี้เซาดีนัก มาตั้งแต่เมื่อไหร่”พี่นิคพูดยิ้มๆพร้อมหัวเราะ แต่เสียงยังแหบๆอยู่

“อืมก็ซักพักแล้วครับ  พี่เป็นยังไงบ้าง  ดีขึ้นหรือยังครับ  หิวไหมเดี๋ยวผมไปอุ่นโจ๊กมาให้  พี่ริชพี่ปอพี่แหวว  จะเข้ามาตอนเย็นๆครับ”ว่าแล้วผมก็ไปเอาโจ๊กเข้าเวฟ (ห้องพี่ริชดีจริงๆ เครื่องอำนวยความสะดวกมีครบทุกชิ้น) แล้วผมก็มาวางไว้พี่นิคพยายามตักกินเอง แต่ผมเห็นว่าที่แขนพี่แกตรงข้อพับมีรอบถลอกคงเจ็บซินะ

“พี่ครับ พี่กินไม่ถนัดเพราะเจ็บแผลหรือเปล่าครับ”ผมถาม

“เปล่าๆ ไม่หรอก ทานได้”พี่นิคปากแข็ง ก็ภาพมันฟ้องอยู่ จะยกแขนยังสั่นๆเลย

“พี่ครับ อะไรติดช้อนอ่ะครับ ขอผมดูหน่อย”ผมรีบแย่งช้อนมาจากพี่นิค แล้วตักโจ๊กพร้อมเอามาเป่าให้พออุ่นๆก่อนที่จะยื่นไปตรงปากพี่เขา “อ้าซิครับ หม่ำๆเร็ว หม่ำ”ผมบอก

“พี่ไม่ใช่เด็กนะครับ...อุ๊ส์...”พี่นิคพูดไม่ทันจบผมป้อนเข้าปากทันทีที่พี่แกอ้าปาก (ไม่ใช้ไม้นี่ก็ไม่ได้ป้อนซิ คนปากแข็งฟอร์มเยอะอย่างพี่นิคเนี่ยะ)

ผมป้อนพี่นิคไปคุยกันไป พี่นิคมองตาผม ผมก็มองตาพี่นิค มันเหมือนสายตาที่เราไม่เคยมีมาให้กันมาก่อน พอทานเสร็จพี่นิคไปเข้าห้องน้ำผมก็เอาถ้วยมาล้าง แล้วไปนั่งหน้าทีวี พี่นิคเดินมานอนลงตรงโซฟาหน้าทีวี

“พี่ไม่นอนที่เตียงละครับ จะได้สบายๆ”ผมบอก

“ตรงนี้แหละ เอจัดห้องใหม่เหรอ ดูสะอาดตาขึ้นเยอะเลย”พี่นิคบอก ผมพยักหน้ารับ(จะไม่สะอาดได้ไงกูเหนื่อยเก็บเกือบตายตั้งสี่ชั่วโมง)

“พี่นิคทานยายังครับ”ผมถาม

“ทานแล้ว”

“แล้วพี่นิคจะไม่ไปให้หมอเขาดูหน่อยเหรอครับ นี่ไง  พี่หมอทีอยู่ข้างห้องเรียกมาดูก็ได้”ผมบอก (กูพูดอะไรออกไป คิดบ้างไหมนี่  หาเรื่องอีกแล้ว)

“อย่าเลย เกรงใจเขา หมอทีคงยุ่ง  ช่างมันเถอะเดี๋ยวก็หาย เป็นไม่มากหรอก”พี่นิคพูดด้วยน้ำเสียงที่ดูเศร้าๆแล้วเงียบไป (ทำให้ผมคิดถึงเรื่องที่ว่าพี่นิคกับพี่หมอทีมีความหลังต่อกันขึ้นมาทันที)

.......เงียบ............ (ผมเริ่มอึดอัด พี่นิคนอนเหมือนคิดอะไรแต่สีหน้าไม่ค่อยสู้ดี)
“ดูทีวีดีกว่านะพี่”ผมกดไปมันเป็น UBC หนังครับพี่น้อง หนังอย่างว่าเลยฉากกำลังแบบว่ากำลังเข้าได้เข้าเข็ม พี่นิคหันมามองผม ด้วยสายตาประหลาดๆ 

“เปลี่ยนช่องดีกว่าหนังอะไรก็ไม่รู้ 555”ผมเปลี่ยนช่องเป็นช่องสารคดีสัตว์โลก มันก็เป็นตอนที่ลิงกำลังผสมพันธุ์กัน ผมยิ้มแห้งๆหันไปทางพี่นิค พี่นิคดูตาใสขึ้นมาทันที

“เปลี่ยนช่องดีกว่าไม่หนุกเลย”ผมกดเปลี่ยน ค่อยยังชั่วเป็นช่องโฆษณา  แต่มันเป็นโฆษณากระบอกสุญญากาศเพิ่มขนาดท่านชาย ผมหน้าแดงแลบลิ้นออกมาน้อยๆ พี่นิคหัวเราะผมเบาๆ

“ปิดแล้ว  ร้องเกะดีกว่า ตอนผมเก็บห้องเห็นแผ่นคาราโอเกะเยอะเลย”ผมบอกพร้อมเอื้อมมือไปหยิบแผ่นที่เขียนว่า VCD KARAOKE ไปใส่เครื่องเล่น

“อย่าเลย อย่าเปิด”พี่นิคบอก แต่ช้าไปแล้วผมใส่ไปแล้วกำลังรอมันโหลดขึ้นมา

“ผมร้องเบาๆพี่ ไม่รบกวนพี่หรอก”ผมบอก

แล้วมันก็โหลดภาพขึ้นมา เป็นหนังอย่างว่าอีกแล้วครับพี่น้อง.......ให้ตายเถอะ  ทำไมเป็นอย่างนี้ภาพที่เห็นจะๆระหว่างชายกับหญิงกำลังทำอะไรกัน แล้วข้างล่างมีเนื้อเพลงอยู่ ใครจะไปสนใจเนื้อเพลงล่ะ เพลงอะไรก็ไม่รู้ตั้งแต่สมัยไหน  ผมอึ้ง หน้าแดง จมูกแดง หูแดงไปหมดแล้ว (แล้วตอนนี้เจ้าเอน้อยกำลังตื่นตัวซะด้วย)

“บอกแล้วว่าอย่าเปิด”พี่นิคบอกผม แต่น้ำเสียงดูหื่นๆพิกล (หรือว่ากูหื่นเองว่ะ) แล้วพี่นิคก็คว้าหมอนมากอด (หรือว่านิคน้อยมัน.......ไม่นะ)

“เอ มานี่ซิ พี่จะบอกอะไร”พี่นิคเรียกผม (อะไรว่ะ  อย่านะพี่  เอยังไม่พร้อม  เอยังไม่รู้เลยว่ารักพี่จริงๆหรือเปล่า  ไม่นะพี่) ผมเดินไปนั่งลงข้างโซฟา พี่นิคเอามือมาจับไหล่ผมค่อยๆโน้มให้หัวผมไปอยู่ตรงหน้าพี่เขาแล้วพี่เขาก็กระซิบมาว่า

“เอ พี่อยาก....”พี่นิคกระซิบเบาๆที่ข้างหูยังไม่ทันจบ ผมก็ลุกขึ้นทันที

“พี่ ผมลูกคนมีพ่อมีแม่นะ  พี่จะทำไรผม  ผมไม่ยอม  อย่าคิดว่าเห็นผมอย่างนี้ผมจะไม่สู้คนนะ  พี่ทำอะไรพี่โดนแน่ๆ”ผมบอกเสียงดัง พร้อมทำท่าตั้งการ์ด

“เอ เอเป็นอะไร  ใครจะทำอะไรเอ  พี่กำลังจะบอกว่า พี่อยากกินส้ม  มันอยู่ในตู้เย็น เอช่วยเอามาให้พี่หน่อย”พี่นิคพูด

เพร้ง..............วิงส์.............(แตกกระจาย) ผมหน้าเจื่อนหดเหลือสองนิ้ว (เจ้าเอน้อยก็หดตาม อิอิ)
“ครับๆ ได้ครับ”ผมบอก

“เดี๋ยว มานี่ก่อน นั่งลง”พี่นิคสั่ง ผมทำถาม 

“ถ้าไม่อยากให้พี่ปล้ำเรา ก็ปิดคาราโอเกะซะ”พี่นิคกระซิบข้างหื่นทำเสียงหื่นๆแล้วหัวเราะดังๆเหมือนแกล้งผมเล่น  แต่ผมรีบปิดทันทีแล้วไปหยิบส้มมาปอก พร้อมเอาใยขาวๆและเม็ดออก
ป้อนคุณชายนิคทีละชิ้น

“นี่ๆ ให้ป้อนนะไม่ได้ให้กินเอง”พี่นิคบอก

“ก็เห็นยังเคี้ยวไม่หมดอ่ะ ขอชิมบ้างไม่ได้เหรอ”

“ได้ครับได้  อ่ะหมดแล้ว”พี่นิคอ้าปากให้ผมดู  ผมป้อนชิ้นต่อไป

“พี่นิค ผมถามพี่จริงๆ ผมอยากรู้ ทำไมวันนั้นพี่ไปถึงสนามแบดแล้วพี่ถึงไม่เข้าไปดูล่ะ ไปยืนแอบทำอะไรที่ซอกประตู”ผมถาม

“วันไหน  พี่ไม่ได้ไป”พี่นิคปฏิเสธอย่างปากแข่ง คงคิดว่าผมไม่รู้เรื่องจากพี่ริช

“ไม่เป็นไร  ผมไม่อยากรู้แล้ว  น่าเสียดายวันนั้นผมแข่งแพ้ไม่ได้เหรียญกับเขาเลย”ผมพูดพร้อมทำหน้าเศร้า

“โกหกเก่งนะเรา ชนะขาดลอยเห็นๆ หยดลูกจนฝ่ายตรงข้ามรับไม่ได้ ยังมาบอกว่าไม่ชนะอีก”พี่
นิคบอกพร้อมหัวเราะผม

“นั่นแน่  ไหนบอกว่าไม่ได้ไปไง  ทำไมรู้ว่าผมชนะล่ะ  รู้อีกว่าชนะยังไง  ใครกันแน่ที่โกหกเก่ง”ผมเอาคืน  พี่นิคทำหน้าเลิกลั่ก

“ก็ๆ ก็...รุ่นน้องพี่ไง  ใช่ๆ  รุ่นน้องพี่โทรมาบอก....  แข่งกับคณะพี่ไม่ใช่เหรอ”พี่นิคบอกพัลวัน

“เหรอ ผมอุตส่าห์ดีใจ นึกว่าพี่ไปเชียร์ซะอีก  ผมอยากรู้ว่าคนนั้นเป็นใครกันนะ เขาให้กำลังใจผมได้ดีเลยนะพี่  ผมอยากเจอเขาอีกจัง  ผมจะบอกเขาว่า ผมขอบคุณที่เขามาเชียร์ ผมมาให้กำลังใจผม  ถ้าเขาจะให้ผมทำอะไร ผมจะยอมทุกอย่างเลย”ผมก้มหน้าทำเป็นบ่นลอยๆเสียงเศร้าๆอีกรอบ (เจ้ามารยาจริงๆเลยกู)

“คือ...ที่จริง....วันนั้น....พี่ไปดูนะ  แต่ว่าพี่ไม่กล้าเข้าไป เพราะที่แขนพี่มีรอยถลอกแล้วก็เลือดไหล  ตัวก็เปียก  พี่กลัวว่าพี่เข้าไปแล้ว เอ จะไม่มีสมาธิในการแข่ง  พี่ก็เลย  ก็เลย.......”พี่นิคสารภาพ

“แอบดูอยู่ข้างนอกตรงประตูใช่ม้า”ผมพูดเสียงใสยิ้มออกมาแล้วหัวเราะ

“นี่เราแกล้งพี่อีกแล้วเหรอ”พี่นิคออกน้ำเสียงฉุนๆ

“ก็ใครบอกให้พี่ปากแข็งล่ะ  ผมขอบคุณนะครับที่ไปให้กำลังใจผม  จนพี่ต้องเป็นแบบนี้”ผมบอก

พี่นิคไม่พูดอะไร เอามือค่อยๆมาจับที่หัวผม โน้มหน้าผากผมลงให้ตรงกับปากของพี่เขาแล้ว.....

“ไม่ใช่ๆ นี่ไม่ใช่ห้องกู  กูเข้าห้องผิด”เสียงพี่ริชดังมาจากหน้าห้อง ผมรีบผลักตัวออก พี่นิคปล่อยมือแล้วคว้าไปเอาส้มแทน ไม่มองผมเลย ผมก็ไม่กล้ามองพี่เขา

“แม่นนี่แหละห้องมึง  เบิ่งหมายเลขห้องติ่หล่ะ”พี่ปอบอก (ใช่นี่แหละห้องมึง ดูหมายเลขห้องซิ)

“ห้องพี่ริชสะอาด เป็นระเบียบจังไม่น่าเชื่อ ขัดกับลุคพี่ริชมากๆ”พี่แหววบอก

“เอ เขาทำความสะอาดให้นะ จัดห้องให้ใหม่ด้วย”พี่นิคบอก  ทุกคนถึงบางอ้อ

“แล้วพี่นิคเป็นไงบ้างค่ะ”

“ดีขึ้นแล้วหล่ะ ได้พยาบาลดี”พี่นิคบอกพร้อมส่งยิ้มมาทางผม  ผมก็อายดิ่ครับ

“ขอบใจมากนะจ๊ะน้องเอ  พี่นิครายชื่อที่พี่ริชตรวจให้แหววส่งฝ่ายบุคคลแล้วนะคะ ไม่มีปัญหา”

“ตายแล้วกู  ตายแน่ๆ  ขวดเหล้าที่กูสะสมหายหมดเลย”พี่ริชพูดเสียงดังซะตกอกตกใจ

“พี่สะสมเหรอครับ  ขอโทษครับผมเก็บทิ้งหมดเลย  ผมไม่รู้  ผมขอโทษครับ”ผมบอกอย่างรู้สึกผิด

“เอาไปทิ้งไว้ไหน  พี่จะตามไปเอา”พี่ริชพูดน้ำเสียงกระวนกระวาย

“พอดีผมขนลงไปข้างล่าง  แล้วมีซาเล้งมาพอดีผมเลยให้เขาไปหมดเลยครับ”ผมบอก

“ซวยอะไรของกูว่าเวสป้าก็พัง ขวดเหล้าก็หาย”พี่ริชสบถ

“พี่ริชผมขอโทษนะครับ  ผมไม่รู้จริงๆ  ให้ผมไปตามหาซาเล้งคันนั้นก็ได้ครับ”ผมบอกอย่างรู้สึกผิดมากๆ

“ไม่เป็นไรหรอกน้องเอ  อย่าคิดมากนะ”พี่แหววปลอกผม

“บ่ต้องซีเรียส แค่ไอ้ริชมันสะสมว่าก่อนปิดเทอมหนึ่ง มันจะต้องกินเหล้าให้ได้ครบสองร้อยขวด”พี่ปอบอก

“นั่นมันตั้งหนึ่งร้อยแปดสิบสี่ขวดแล้วนะ  แล้วอีกหนึ่งเดือนจะปิดเทอมหนึ่งแล้ว  กูต้องเริ่มต้นใหม่อีก”พี่ริชบ่น

“เดี๋ยวกูช่วยมึงเอง 555”พี่ปอบอก  พี่แหววค้อนอย่างแรง

“มึงรีบหายไข้มาช่วยกูกินเหล้าเลย  น้องด้วยต้องรับผิดชอบมาตั้งวงกับพี่เลย”พี่ริชเริ่มพาล

“ผมดื่มไม่เก่งครับ แก้วเดียวก็เมาแล้วครับ”ผมบอก

“ไม่รู้ล่ะ  อีกหนึ่งเดือนกับสองร้อยขวด  ไปโว้ยไอ้ปอ  ไปซื้อเหล้ามาแดกกัน”พี่ริชบอกแล้วเดินออกไป พี่ปอก็ออกไปตาม

“พี่ริชนี่แปลกคนจริงๆเลย”พี่แหววบอก

“เอ กลับหอก่อนเถอะ เดี๋ยวพี่ริชกับพี่ปอกลับมาได้เมาแน่”พี่นิคบอกผม

“แล้วพี่เขาจะไม่โกรธเหรอครับ”ผมถามอย่างกลัวผิด

“มันไม่โกรธหรอก  มันแกล้งไปอย่างนั้นแหละ  มันหาเรื่องกินเหล้ามากกว่า  ดีซะอีกมีคนมาเก็บขวดไปทิ้งให้”พี่นิคบอก

“พี่ริชเขาเล่นๆนะจ๊ะ  น้องเอ  พี่รู้จักพี่เขาดี  ไปเราสองคนกลับหอดีกว่า ไม่งั้นได้โดนมอมแน่”พี่แหววบอก

“งั้นผมไปก่อนนะครับ”

“ไปก่อนนะคะพี่นิค  หายเร็วๆค่ะ”

แล้วผมก็ไปส่งพี่แหววที่หอเพราะพี่แหววนั่งรถมากับพี่ริชพี่ปอ  พอกลับถึงหอ  เห็นหนึ่งหน้าตาตื่นมาบอกผม

“เอ ไปไหนมา  เกิดเรื่องแล้ว”

“เกิดเรื่องอะไรหนึ่ง”

“ก็มีผู้หญิงวัยกลางคนออกจีนๆ พูดไทยไม่ค่อยชัดมากับลุงอีกคนแก่กว่าหน่อย มาบอกว่าเป็นอาอี๊ของเอ โทรติดต่อเอ ไม่ได้ตั้งแต่วันศุกร์วันนี้ก็โทรไม่ได้  เขากลัวว่าเอจะเป็นอะไร เลยเข้ามาหาที่หอ  เราเลยบอกว่าเอสบายดี ไม่เป็นอะไร  เขาบอกว่าให้เอโทรกลับด่วน มีเรื่องอะไรหรือเปล่าเอ”หนึ่งถามอย่างร้อนร้น

“สงสัยเป็นอาอี๊ กับลุงชัยมั้ง  ไม่รู้ซิ  เดี๋ยวเราโทรหา  พอดีเราปิดมือถือนะ”ผมบอกพร้อมเปิดมือถือ ใจไม่ดีเลย ทางบ้านหรืออาอี๊เป็นอะไรหรือเปล่านะ  ไม่น่าขนาดถึงต้องมาเองเลย  เกิดเรื่องอะไรแน่ๆเลย  เกิดอะไรขึ้นนะ

ติ๊ด............ติ๊ด.............รับซิ อาอี๊ รับสายซักที
 
(อ้ารับแล้ว..................)

+++ จบบทที่สิบสี่ +++


*** ข้อคิดคำคมประจำบท ***

- กีฬาสอนให้เรารู้จักแพ้อย่างสมศักดิ์ ชนะอย่างรู้คุณค่า และให้อภัยกันเยี่ยงมิตร

[ja ne]

ฮิ๊ววววววววววววว เกือบแย้วววววววววววววว อีกนิ๊สนึง

  :serius2:ไม่น่าเล๊ย พลาดไป มะเป็นไร โอกาสหน้ายังมี ฮิ๊วววววววววววววววววววววววววววว

[meawmeaw]

เกิดอะไรขึ้น 

[ranaways]

เกิดไรขึ้นเนี่ย

ใครเป็นไรป่าว

หรือว่าอาอี๊จะมาตามหาหลานเขย 555

[zandwizz]

 

ดีกานแระ

ว่าแต่จะมีไรเกิดขึ้นที่บ้านป่าวหว่า

รออ่านต่อไป อย่าใจจดจ่อ

 

[Otaku]

    เกิดอะไรขึ้น อาอี๊มาทำไมหรอ

พี่เอให้แบ่งสักคนดิ     ทำได้ไงอ่ะ  4 นัดภายในวันเดียว

[pongsj]

180 ขวด ได้ใจจิงๆ

[ken_krub]

เป็นกำลังใจให้ครับ

[A-ram 70]

ให้ผมช่วยกินไหมบจะได้ครบ 200 ขวดเร็วๆๆ

[Simply Blue]

หุ หุ หุ นิคไม่ค่อยแสดงความรู้สึกเลยเน๊อะ  ฟอร์มเยอะ ปากแข็งอีกต่างหาก 5555555

บรรยากาศการดูแลพยาบาลเป็นใจมากๆๆๆ อิอิ

ว่าแต่อาอี๊มาอะไรอ่ะ หวังว่าจะไม่มีอะไรร้ายแรงน๊า  คงเป็นแค่เป็นห่วงที่ติดต่อไม่ได้เท่านั้นนะ ติดตามต่อไป

[~NeMeSiS_PURE~]

จาเปงยางงายต่อปายยยยยยยยยยย

[DeShiWa]

 

อ่าครับผม บ้านพี่เอ อยู่ชลบุรีเหรอครับ

บ้านพ่อผมอยู่หลัง ตลาดหนองมน อะครับ

ผมรู้ละครับว่า ปัจจุบัน ใครเป็นแฟนพี่เอ

ผมรู้จากที่พี่เอ ตอบผมอะครับ อิอิ

รักกันนานนะครับผม อิอิ ว่างๆก็ไปอ่านเรื่องของผมบ้างนะครับ

มาให้กำลังใจผมหน่อย

[sarin]

 o7เกือบแล้ว...เฮ้อ.พี่ริชไม่น่าเลย.... :เตะ1:
เง้อ..เค้าล้อเล่น..อิ.อิ.
แอบเชียร์พี่ริชด้วยอ่ะ 

[kdds]

พี่ริช ฮาดีอ่ะ เค้าชอบบบบ 

[DarKLine]

อีกนิดเดียวจะจูบกันแล้ว เสียดายจัง

พี่ริชอย่างฮา

เกิดเรื่องอะไรขึ้นกับที่บ้านเนี้ย

[BABY_CHICK]

 :m4:อ้ายปอ ได้ออกฉากละ นานๆมาที ขอเป็นซาวน์แทร็คล้วนๆนะครับ ได้ อารมณ์ดี

พี่ริช รับสมัครตัวช่วย สะสมขวดมะ ไม่ต้องรอ ถึงเดือนหรอกนะ น่าจะไม่เกิน 1 สัปดาห์ เป้าทะลุ โอ๊ะ โอ๊ะ ม่ายช่าย ทะลุเป้า 200 แน่ๆ อิ อิ ขอดื่มแทนนายเอ ละกัน

เป็นกำลังใจให้ครับ

[แก้ว]

มาทำความสะอาดถึงห้องเลย
พี่นิคหลงแน่ ๆ แม่ศรีเรือน