หัวข้อ: ก รุ ง เ ท พ...ค ว า ม ท ร ง จ ำ ใ น ฤ ดู ร้ อ น : ตอนจบ (Jul 12, 2014)

[Lucea]

(ต่อครับ)



อริยะยิ้มแหยเมื่อเผลอเดินชนกับเด็กชายตัวเปี๊ยกที่ต่อแถวซื้ออาหารอยู่หน้าเคาน์เตอร์ เดือดร้อนให้ระรินต้องเป็นฝ่ายเข้ามาไกล่เกลี่ย เจ้าเด็กหน้ายักษ์ถึงเลิกตะโกนด่าเขาให้ขายขี้หน้าคนทั้งร้าน อาหารมื้อเร่งด่วนถือเป็นความจำเป็นในการประทังความหิวหลังจากดูหนังรักโรแมนติกที่ระรินฟุ้งนักหนาว่าห้ามพลาด สามทุ่มครึ่งอาร์มก็เดินออกจากร้านเคเอฟซีพร้อมกับชุดไก่ทอดใส่กล่องกลับบ้านเซ็ตใหญ่โดยมีหญิงสาวเดินเคียงข้าง พอมาถึงบันไดเลื่อน เด็กสาวก็หันมาหาทางเขาพร้อมกับใบหน้าที่แสดงออกถึงความขอบคุณ

“หนักไหมคะ คือจริงๆ รินถือเองก็ได้” เด็กสาวเอ่ยขึ้นด้วยความเกรงใจ ลำพังแค่อาหารที่เขาซื้อกลับบ้านก็ไม่น้อยแล้วยังช่วยถือข้าวของจุกจิกที่เธอซื้อเล่นฆ่าเวลาก่อนเข้าโรงหนังอีก

“ไม่เลยค่ะ ให้อาร์มช่วยถือนะคะ” คนใส่แว่นตรงหน้าส่งยิ้มให้กับเธอ

“เสียดายจัง หนึ่งน่าจะมาทานด้วยกัน” ดวงตาสดใสหม่นลงชั่ววูบ แต่เพียงครู่ก็กลับมาเป็นประกายดั่งน้ำค้างยามเช้าเช่นเดิม

“ก็ชวนแล้ว แต่มันเล่นตัวไม่ยอมมา” เด็กหนุ่มยักคิ้วตอบพร้อมส่งเสียงหัวเราะ “เดี๋ยวรินจะไปไหนต่อคะ หรือจะทานขนมอีกหน่อยไหม”

“ไม่ดีกว่าค่ะ อาร์มเถอะ อิ่มแน่นะ ทานไปนิดเดียวเอง”

“เดี๋ยวกลับไปก็ต้องกินอีก” อารยะยกมือขึ้นตีหน้าท้องตัวเองแล้วยิ้มเผล่ จนระรินอดไม่ได้ที่จะยิ้มขำ

“จริงสิ จำที่รินเคยบอกอาร์มได้ไหม เรื่องกิจกรรมปั่นจักรยานชมกรุงเทพของชมรมน่ะ สรุปว่าเป็นวันที่ 11 เมษาฯ นะ อาร์มไปได้ไหม”

“ก่อนวันหยุดสงกรานต์นั่นเหรอ”

“ใช่ค่ะ เห็นพี่ ๆ บ่นกันว่าถ้าหลังจากช่วงสงกรานต์กลัวความกระตือรือร้นจะไม่มีเหลือ น้อง ๆ คงได้หมดพลังไปกับการเล่นสาดน้ำกันแล้ว”

“ฮ่า ๆ ก็จริงนะ แต่ถ้าไปมันจะเป็นตัวประหลาดไหมนะ ไม่รู้จักใครนี่สิ”

“ก็รู้จักรินไง หรือจะลองชวนหนึ่งมาด้วยก็ได้นะ ปั่นจักรยานกันหลาย ๆ คนก็สนุกดี”

อริยะยักหัวไหล่ตอบแล้วส่งยิ้มให้เธอ

หลังจากนั่งรถไฟฟ้าไปส่งระรินที่สถานีวงเวียนใหญ่แล้ว เด็กหนุ่มก็นั่งย้อนกลับมาที่สถานีอารีย์ ชุดไก่ทอดในกล่องระอุจนกลายเป็นไอน้ำ ซึ่งเขาก็ได้แต่หวังว่ามันยังจะพอกรอบให้สมกับเป็นไก่ทอดอยู่บ้าง ไม่กลายเป็นไก่นึ่งให้ขายขี้หน้าไปเสียก่อน ลงจากสถานีรถไฟฟ้าได้ อริยะก็ซ้อนมอเตอร์ไซค์รับจ้างเข้าหมู่บ้านที่อยู่ไม่ห่างออกไป

ลัดเลาะเข้าซอยแคบ ๆ ไม่ถึงห้านาที เด็กหนุ่มตัวโย่งก็กระโดดลงมายืนอยู่หน้าทาวน์เฮาส์หลังเล็ก ๆ ที่มีต้นเฟื่องฟ้าปลูกอยู่หน้าบ้าน อริยะกดกริ่งที่หน้าประตูรั้ว ไม่นานนักหญิงสาววัยกลางคนก็ชะโงกหน้าออกมาจากด้านในพร้อมรอยยิ้ม เห็นดังนั้นแขกผู้มาเยือนก็ยกมือไหว้อย่างคุ้นเคย

“อาร์มมาหาหนึ่งเหรอลูก มาเสียดึกเลย”

“ขอโทษคุณแม่ที่รบกวนนะครับ” คนที่ยืนเกาะประตูรั้วประจบเสียงหวาน “พอดีไปกินข้าวกับเพื่อนมา เลยซื้อมาฝากคุณแม่ด้วยครับ ไก่ทอด”

นาตยาส่ายหัวยอมแพ้กับกลิ่นหอมฉุยตรงหน้า เธอไม่สันทัดกับอาหารเร่งด่วนแบบวัยรุ่นชอบทาน “ของโปรดคนข้างบนโน่น เอาไปกินกับเจ้าหนึ่งเถอะ แม่อิ่มแล้ว หนึ่งน่าอยู่บนห้องนั่นน่ะ สงสัยนั่งเล่นเกมอยู่”

“ทานบนห้องได้ไหมครับ” อาร์มชูไก่ทอดถุงโต ขออนุญาต

“จ้า...อย่าลืมเก็บลงมาทิ้งถังขยะด้วยแล้วกัน”

พูดจบ หญิงสาวก็เห็นเพื่อนซี้ของลูกชายกระโดดแผล็วขึ้นบันไดบ้านอย่างเชี่ยวชาญ อริยะมาหาลูกชายเธอบ่อย เห็นหน้ากันจนกลายเป็นคนคุ้นเคย เพื่อนซี้ย่ำปึ๊กของพิธานคนนี้ไม่เพียงแต่ขึ้นชื่อเรื่องความหล่อเหลา กิตติศัพท์เรื่องเข้าหาผู้ใหญ่ก็ไม่ได้ด้อยกว่ากันเลย ไม่เพียงแต่เฉพาะคนในบ้าน กับเพื่อนบ้านละแวกใกล้เคียงเด็กหนุ่มก็ประเหลาะปากหวานไปทั่วเล่นเอาคุณปู่ คุณย่า คุณป้า คุณลุงทั้งซอยบ่นคิดถึงเป็นประจำ

ได้ยินเสียงโวยของลูกชายจากบนบ้านพร้อมสัตว์เลี้อยคลานที่ดังกระหึ่มเผื่อแผ่ไปละแวกใกล้เคียง นาตยาก็เอนตัวลงบนโซฟาพร้อมรอยยิ้มขัน ก่อนจะนั่งสนใจละครหลังข่าวเรื่องโปรดของเธอต่อไป



“บ้านช่องไม่มีอยู่หรือไง มาบ่อยเหมือนเป็นบ้านเอ็งเลยนะ” พิธานโหวกเหวกเมื่อเห็นตัวกวนประสาทมายืนสลอนอยู่หน้าประตูห้องนอน

“ก็พี่อายส์ห้ามเปิดแอร์ในห้องนอนก่อนสี่ทุ่มนี่ ร้อนจะตาย ใครจะไปทนไหว”

พิธานถอนหายใจ “นี่มันสี่ทุ่มครึ่งไปแล้ว กลับไปบ้านแต่แรกก็เปิดแอร์ได้แล้ว ซื่อบื้อ”

“เออ...ก็จริงเนอะ เอาเถอะ ไหน ๆ ก็มาแล้ว” อริยะแทรกตัวผ่านบานประตู วางถุงไก่ทอดบนโต๊ะที่มุมห้องเสร็จก็กระโจนขึ้นบนเตียงละม้ายว่าเป็นห้องนอนของตนเอง “ซื้อไก่ทอดมาฝากด้วยนะ แต่คงเย็นแล้ว มากินกัน”

“เพิ่งไปกินกับหญิงมา แล้วนี่หิวอีกแล้วเหรอ”

“กินไปนิดเดียวไง” อาร์มตอบพร้อมลุกขึ้นมาแกะถุงพลาสติกออก เพ่งมองหาชิ้นที่ใหญ่สุด

“แล้วไม่กินเยอะ ๆ จะซื้อกลับทำไม แบบนี้รินไม่โมโหตายเหรอ”

“ก็บอกว่าซื้อไปฝากคนที่บ้าน ขืนรู้สิ โดนงอนแน่” คนพูดทำหน้าแขยง

“โกหกไปเรื่อย พูดเหมือนนี่เป็นบ้านน้อยมึงเลยนะ มีกูเป็นเมียน้อยงั้นสิ” พิธานทำหน้ายุ่ง แต่ก็เดินมาหยิบไก่ทอดกิน อริยะหยิบแบบปรุงรสเผ็ดส่งให้ด้วยรู้นิสัยของเพื่อนรักเป็นอย่างดี

“ไม่รู้อะไร หนึ่งน่ะเมียหลวง มาก่อน แถมรู้ใจกันกว่าใคร”

เกิดความรู้สึกปั่นป่วนประหลาดในใจของคนที่ได้ยิน พิธานแอบเหลือบตามองผู้พูด แต่อริยะก็เคี้ยวไก่ทอดไปเรื่อย ๆ เหมือนไม่ได้เอ่ยอะไรที่ผิดแปลกออกมา เห็นดังนั้นเขาจึงก้มหน้าก้มตาจัดการของโปรดตรงหน้าบ้าง กินไปได้สองชิ้น หนึ่งก็ถอยลงไปนั่งพุงกาง ทว่าอีกคนยังกินต่อไปเรื่อย ๆ

“อดอยากมาจากไหน”

“ก็หิว”

อาร์มยังคงทานต่อเรื่อย ๆ ชิ้นแล้วชิ้นเล่าจนหนึ่งนึกสงสัยว่าหมอนี่เอากระเพาะจากไหนมายัดอาหารมากมายแบบนี้ หรือว่าตอนไปเดตกับรินจะเผื่อท้องมาเพื่อกินกับเขา ถ้าเป็นใช่นั่นถือว่าเป็นความคิดที่บ้าบอมาก

แล้วถ้าใช่ล่ะ?

กลางอกของพิธานรู้สึกอุ่นขึ้น เจ้าตัวจะเคยรู้ไหมว่าพักหลัง ๆ ความสนิทใกล้ชิดและคำพูดหยอกล้อแบบไม่คิดอะไรนั้นทำให้เพื่อนแบบเขารู้สึกหายใจไม่ปกติทุกครั้ง

“คราวหลังไม่ต้องซื้อมาหรอก เปลืองเงินเปล่า ๆ เก็บเงินไว้เลี้ยงข้าวสาวไป”

“เป็นอะไร ทำเป็นงอนไปได้ ก็ชวนแล้วไม่ไป” หัวคิ้วของอริยะมุ่นขึ้นด้วยความฉงน

“ใครงอน?”

“ก็หนึ่งไง”

“ไม่เคย”

“นี่ไง หลักฐาน”

อาร์มปล่อยสะโพกไก่ทอดในมือแล้วจูงเจ้าของห้องมาที่กระจกบานสูงซึ่งติดอยู่ที่ผนัง จากนั้นก็ยึดหัวไหล่ทั้งสองข้างเอาไว้จากด้านหลังไม่ให้หนีไปไหน ขืนตัวอยู่สักพักจนจับคนยุกยิกให้อยู่มั่นคง คนใส่แว่นจึงชะโงกหน้าออกมาจากด้านหลังของบ่า มองแววตาที่บูดบึ้งผ่านเงาสะท้อนของกระจกด้วยรอยยิ้มกวนประสาทแบบที่ทำเป็นประจำ

“ใครน้อ...”

“อะไร” หนึ่งตวัดเสียงแข็ง

“คนขี้งอน”

“อย่ามาบ้า”

“โอ๊ะ ยิ้มแล้ว”

“ประสาทเปล่า ร้อนจะตาย ใครจะไปบ้ายิ้ม” หนึ่งค้านหัวชนฝาทั้งรอยยิ้มที่เปื้อนหน้า

คางของคนที่อยู่ด้านหลังค่อย ๆ ทาบลงบนหัวไหล่ พิธานได้ยินเสียงลมหายใจอุ่นที่คลอเคลียอยู่ข้างใบหู และนั่นก็ดึงเอาความรู้สึกวูบไหวอันแปลกประหลาดกลับมาก่อกวนความรู้สึกอีกครั้ง เด็กหนุ่มกำลังรู้สึกเหมือนชีพจรตัวเองเต้นเร็วขึ้น หัวใจก็สูบฉีดด้วยจังหวะคึกโครมเหมือนดนตรีเต้นรำ

“หนึ่งไง หนึ่งกำลังยิ้ม”

“เปล่า”

“จริงสิ”

“จริง”

“ไม่ยิ้มก็ไม่ยิ้มมม...”

เสียงทุ้มที่เจือเสียงหัวเราะแผ่ว ๆ กระซิบที่ข้างหู หนึ่งคุ้นเคยกับเสียงนี้มาเนิ่นนาน แล้วอันที่จริงอาร์มก็ไม่ได้กระซิบอะไรเลย ตัวกวนประสาทยังคงพูดด้วยเสียงปกติ และใช้ชีวิตเหมือนทุกวันที่ผ่านมา คงมีแต่เพียงเขาคนเดียวกระมังที่ทำให้เรื่องปกติคุ้นเคยกลายให้กลายเป็นเรื่องพิเศษ

“วันที่ 11 ไปขี่จักรยานกันนะ รินชวน”

“ไม่ไป”

“ทำไมล่ะ”

“ขี่ไม่เป็น”

“ไม่ยากหรอก เดี๋ยวสอนให้”

พิธานถอนหายใจแล้วส่ายหัว

“ไปนะ”

คนที่ถูกรบเร้ายังคงยืนนิ่ง พยายามนึกทบทวนว่านับตั้งแต่รู้จักกันมาตั้งแต่ปีหนึ่งจนกระทั่งถึงตอนนี้ก็เข้าปีที่สาม จะมีสักกี่ครั้งที่ตนเองไม่ใจอ่อนตามแววตาออดอ้อนคู่นั้น และเมื่อยิ่งค้นหาก็ยิ่งจะพบความจริงที่ว่าเกินกว่าครึ่งคือความล้มเหลว หนึ่งไม่รู้ว่าเพราะตัวเองใจแข็งไม่พอ...หรือเพราะว่าแพ้ทางเจ้าของเสียงทุ้มที่กรอกหูอยู่ทุกวันกันแน่

“ไปเถอะ”

“คราวหลังไม่ต้องซื้ออะไรมาฝากเพื่อเป็นสินบนก็ได้นะ”

“ไม่ใช่สินบน นี่ซื้อมากินกันเฉย ๆ ไง” อริยะออกน้ำหนักกดคางลงที่หัวไหล่เขาเบา ๆ จากนั้นก็เริ่มโหม่งหัวของพิธานไปมาจนอีกฝ่ายถึงกับต้องพึมพำอย่างอ่อนใจ

“ก็ไปกินเวลาอื่นเอา กินดึก ๆ มันอ้วนนะ”

ดูเหมือนอีกฝ่ายจะไม่รู้สึกอะไรกับความผิดปกติที่เกิดขึ้น หลายวันมานี้เขาต้องนับหนึ่งถึงสิบ พยายามอย่างหนักที่จะควบคุมมันไว้...กดเอาไว้เพื่อไม่ให้ความคิดแปลก ๆ มันเปิดเผยออกมาให้เจ้าตัวได้รับรู้

“ไหนดูหน่อย”

ไม่รอให้อนุญาต สองมือของคนที่อยู่ด้านหลังก็เลื่อนลงจากหัวไหล่แล้วถลกเสื้อยืดของเขาขึ้นมาจนถึงอก อาร์มขยับหน้ายื่นเข้าใกล้อีกนิด สำรวจหน้าท้องของหนึ่งจากกระจกแต่ก็ไม่รู้สึกถึงความผิดปกติตรงไหน สักพักรอยยิ้มเล็ก ๆ ก็ผุดผาดขึ้นบนมุมปาก พร้อมกับปลายนิ้วชี้ที่ค่อย ๆ กดลงบนพุงของคนตรงหน้า

หนึ่ง...สอง...แล้วก็สาม...

จิ้ม...จิ้ม...จิ้ม...

“ไอ้บ้า !” หนึ่งหัวเราะจักจี้

“ไม่เห็นอ้วนเลย” อริยะยืนยันพร้อมรอยยิ้ม

พูดจบมือทั้งสองข้างของเด็กหนุ่มก็ปล่อยมือจากชายเสื้อแล้วเปลี่ยนมาสวมกอดเต็มตัว คางที่วางอยู่บนบ่ากลายเป็นศูนย์ถ่วงของศีรษะไปโดยอัตโนมัติ อริยะโยกหัวตัวเองไปมา ซ้ายขวา...ซ้ายและขวา...โขกศีรษะด้านข้างของคนกลัวอ้วนเป็นจังหวะเบา ๆ

“ห่วงหล่อเสียจริง อยู่บ้านต้องใส่โคโลญจน์ซะด้วย นี่กลิ่นใหม่ใช่ไหม”

“อืม แม่ซื้อมาให้”

“จริง ๆ ชอบกลิ่นเก่ามากกว่า”

พิธานยกมือทั้งสองข้างของตัวเองขึ้นจับวงแขนที่โอบอยู่ ตั้งใจจะดึงให้คลายออก แต่เหมือนแขนของเขาจะปรปักษ์ต่อความคิดของสมองที่สั่งการ ความตั้งใจที่มีจึงหยุดลงเพียงมือซึ่งเกาะกุมอยู่บนอ้อมแขนอุ่น ๆ นั้น หากจะพูดกันตรง ๆ แล้วพิธานก็ไม่ค่อยชอบตัวเองในตอนนี้เท่าไรนัก หรืออันที่จริงอาจจะไม่ชอบเลยด้วยซ้ำ

“ปล่อยเถอะ อากาศยิ่งร้อน ๆ อยู่”

คนที่กอดอยู่หัวเราะเบา ๆ ข้างหู “ที่ชอบห้องหนึ่งก็เพราะเปิดแอร์ตลอดนี่แหละ”

คราวนี้เป็นเสียงกระซิบจริง ๆ

แม้จะเป็นเวลาสามทุ่มกว่าแล้ว อากาศอบอ้าวก็ยังคงวนเวียนอยู่ทั่วกรุงเทพมหานคร นภที่ออกมาเดินยืดเส้นยืดสายเล่นเริ่มรู้สึกไม่มั่นใจเสียแล้วว่าการออกมาหาอะไรรองท้องยามดึกด้านนอกจะเป็นทางออกที่ดีกว่าการสั่งอาหารจากรูมเซอร์วิสของโรงแรม ปริมาณคนที่เบียดเสียดอยู่ตามร้านขายของริมฟุตปาธเมื่อพ่วงเข้ากับอากาศร้อนทำให้เหงื่อซึมออกมาจนเริ่มเปียกแผ่นหลัง สุดท้ายนภก็เป็นฝ่ายพ่ายแพ้ จบแผนการทั้งหมดลงกับร้านอาหารฟาสต์ฟู้ดตรงหน้า พลิกประตูเปิดเข้าไปได้ ชายหนุ่มแปลกถิ่นก็หยุดชะงักอยู่กับที่ ปลายเท้าทั้งสองข้างถูกหมุดที่มองไม่เห็นตรึงไว้ไม่ให้ขยับไปไหน

เช่นเดียวกับปรมะที่นั่งอยู่ในร้าน ขณะนั้นเป็นจังหวะที่ชายหนุ่มเบือนหน้ากลับมาจากบรรยากาศด้านนอกพอดี ปืนนิ่งค้างไปชั่วขณะ กระทั่งปรายฟ้าเอี้ยวตัวหันกลับมามองตาม แล้วก็เป็นหญิงสาวที่ลุกขึ้นยืนโบกมือทักทายเขาอย่างเป็นธรรมชาติ

“นภหรือเปล่า จำน้ำได้ไหม”

นภที่กำลังยืนอ้ำอึ้งสะบัดหัวไปมาเพื่อเรียกสติ เขาจำเธอได้ ไม่เคยลืมเธอเลย

“ลูกน้ำ”

เจ้าของรอยยิ้มน่ามองหัวเราะสดใส “แล้วมาได้ไง เห็นว่าย้ายไปอยู่ต่างประเทศแล้วไม่ใช่เหรอ”

“พอดีพาเพื่อนมาเที่ยวสงกรานต์น่ะ” ปรายฟ้าเหลียวซ้ายแลขวามองหาเพื่อนที่ว่า จนอีกฝ่ายต้องอธิบาย “คือเขาเจ็ตแล็กนิดหน่อยน่ะ”

“งั้นดีเลย ไปนั่งด้วยกัน”

ไม่รอให้อีกฝ่ายตอบรับหรือปฏิเสธ ปรายฟ้าก็ดึงแขนชายหนุ่มที่ห่างหายไปจากประเทศไทยร่วมสิบปีให้มาร่วมโต๊ะอาหารด้วยกัน หญิงสาวดันนภให้เข้าไปนั่งด้านในสำเร็จก็เอาตัวเองกั้นอีกฝ่ายไม่ให้หนีไปไหน

มันนานมาแล้ว นานจนเธอเกือบลืมไปแล้วว่าครั้งหนึ่งเธอเคยเรียนพร้อม ๆ กับสองหนุ่มนี้ รักสนิทสนมกันพอสมควรจนกระทั่งเกิดเหตุให้ปรายฟ้าลาออกในคราวนั้น นับจากนั้นหญิงสาวก็ตัดขาดจากเพื่อนในมหาวิทยาลัยทั้งหมด ไม่พูดอธิบาย ไม่ชี้แจงอะไรทั้งสิ้น จะมีก็เพียงแค่ปืนเท่านั้นที่ยังติดต่อกัน

“นายมาได้ยังไง” ปืนถามขึ้น

“ไม่มีมารยาทเลยปืน” ปรายฟ้าส่ายหัว “นภพาเพื่อนฝรั่งมาเที่ยวสงกรานต์ แล้วตอนนี้เพื่อนที่ว่าก็เมาเครื่องบินอยู่ในห้องพัก เลยออกมาหาอะไรกินคนเดียว มีอะไรสงสัยอีกไหม” เธอตอบแทนอย่างฉะฉาน

ประมะกะพริบตาเหมือนกับยังงอยู่ ช่วงจังหวะนั้นธีมก็เดินกลับมาที่โต๊ะ เด็กน้อยทำหน้ามุ่ยเมื่อเห็นว่ามีใครอีกคนโผล่มาที่โต๊ะ รูปร่างหน้าตาแบบไม่คุ้นเคย จะเป็นใครก็ช่าง แต่หมอนั่นก็ทำให้เขาต้องย้ายไปนั่งกับตาแก่กวนประสาทแบบพ่อ ซึ่งธีมไม่ชอบเลย

“นั่งสิธีม นี่เพื่อนแม่กับพ่อตั้งแต่สมัยเรียน ยกมือสวัสดีสิครับลูก”

แม้จะยังหน้าตูบไม่หาย แต่เด็กชายชวิศก็กระพุ่มมือขึ้นไหว้อย่างว่าง่าย

“ลูก ?” นภเอ่ยขึ้นด้วยเสียงแผ่วเบา

ปรายฟ้ายักไหล่ตอบอย่างอารมณ์ดี “ก็...อย่างที่รู้กันน่ะ”

ชายหนุ่มยังคงอ้ำอึ้ง แม้อยากจะไถ่ถามต่อ หากแต่อยู่ต่อหน้าเด็กตัวน้อย นภก็เลือกที่จะปิดปากเงียบ ส่วนสิ่งที่อยากรู้ คำตอบอะไรก็ไม่ชัดเจนเท่ากับเด็กชายตัวน้อยที่นั่งอยู่ตรงหน้าในขณะนี้

“แล้วนี่จะอยู่ถึงเมื่อไร วางแผนจะไปเที่ยวไหนบ้าง” เธอถาม

“คงถึงสิ้นสงกรานต์แหละน้ำ แต่จะไปที่ไหนบ้าง บอกตามตรงว่ายังไม่รู้เลย ไม่ได้กลับมาหลายปี เห็นอีกทีกรุงเทพทำเอางงไปหมด”

ใบหน้าเรียวได้รูปพยักหงึก ๆ แล้วลูกน้ำก็พูดขึ้นขณะที่เอาหลอดเขี่ยก้อนน้ำแข็งขึ้นมาเคี้ยวเล่นในปาก “ไม่เห็นยากเลย ให้ปืนพาเที่ยวสิ”

ข้อเสนอนั้นทำให้ชายหนุ่มสองคนที่นั่งอยู่นิ่งเงียบไปสักพักคล้ายกับมีกำแพงหนาก่อตัวขึ้นในอากาศ เงียบไปสักเสี้ยวนาที สุดท้ายปืนก็เป็นฝ่ายทำลายกำแพงที่กักกั้นบรรยากาศที่เงียบเชียบนั้น

“ผมต้องทำงาน”

“งั้นก็ทำเวลาอื่น งานของปืนจะทำที่ไหน ทำเมื่อไรก็ได้นี่ ถ้าคุ้นทางกรุงเทพ น้ำคงอาสาไปแล้ว นาน ๆ ได้เจอกันที นายจะใจดำกับเพื่อนเก่าได้ลงคอเชียวเหรอ” พูดจบ ปรายฟ้าก็สะกิดธีมให้ลุกขึ้นยืนแล้วหันมาส่งยิ้มให้ชายหนุ่มสองคนที่นั่งอยู่ “นี่ก็ดึกแล้ว เห็นทีจะต้องพาธีมกลับบ้านเสียที”

“ไม่เอา ยังไม่กลับ แม่อย่าเพิ่งกลับ ไม่เอา”

พอเป็นแม่ เสียงดื้อรั้นก็ดูจะเปลี่ยนโทนเสียงไปเป็นกึ่งออดอ้อน แต่ปรายฟ้าไม่คิดจะฟัง ความเอาแต่ใจทำให้หญิงสาวเลี้ยงธีมตัวน้อยแบบคอมมิวนิสต์ผูกขาด คำสั่งคำไหนคำนั้น ไม่มีข้อยกเว้นทั้งลูก...และพ่อ

“พรุ่งนี้อย่าลืมนัด” ลูกน้ำพูดกับปืนแล้วหันกลับมาที่ธีมตัวน้อย “สวัสดีคุณพ่อกับพี่นภสิจ๊ะ”

รอยยิ้มของหญิงสาวทำเอาเด็กชายชวิศห่อไหล่ลงทันที ผลจากระบอบเผด็จการที่ว่าทำให้ไม่กี่นาทีต่อมา ปรายฟ้าก็จากไปพร้อมกับเด็กชายตัวจ้อยที่ยังมุ่ยหน้าไม่เลิก ส่วนธีม...แม้จะออกอาการชัดแจ้งว่าไม่อยากกลับ แต่ดวงตาดื้อแพ่งของเด็กน้อยที่ดูจะปิดแหล่ไม่ปิดแหล่กลับชวนขันในสายตาของผู้เป็นพ่อยิ่งนัก

“เฮ้อ...อยู่ใกล้กับคนเอาแต่ใจตัวเองนี่ลำบากนะ ว่าไหม ?” เสียงทุ้มที่คุ้นหูดูจะผ่อนคลายลงจนเป็นโทนเสียงที่ติดอยู่ในความทรงจำ ปืนเงยหน้าขึ้นส่งยิ้มให้กับเขา “หิวไหม ?”

ผิวสีแทนที่ดูจะคล้ามแดดขึ้น เสียงทุ้มอ่อนโยน และรอยยิ้มที่คุ้นตาตรงหน้าทำให้เกิดความรู้สึกหลากหลาย และแม้แต่ตัวนภเองก็อธิบายไม่ถูกว่าสิ่งที่กำลังเป็นอยู่คืออะไร

“ก็นิดหน่อย งั้น...เดี๋ยวขอไปซื้อก่อนนะ” นภลุกขึ้นแต่มือกว้างของปรมะกลับคว้าข้อมือเขาไว้

“นายกินอันนี้ก็ได้ เพิ่งซื้อมา ยังไม่ได้กินเลย”

ศีรษะของปรมะโคลงมาทางจานอาหารที่วางอยู่บนโต๊ะ เห็นแบบนั้น คนที่ยืนขึ้นจึงจำต้องนั่งลงอีกครั้งด้วยความเกรงใจ นภนั่งมองนิ้วมือทั้งสองข้างของปืนแกะกล่องกระดาษออก ก่อนที่มือกว้างจะหยิบขวดซอสมะเขือเทศขึ้นมาพร้อม ๆ กับประกายสีดำอุ่นอ่อนซึ่งตวัดขึ้นมาหยุดจ้องอยู่ที่นัยน์ตาของตน

“ยังชอบกินซอสมะเขือเทศอยู่หรือเปล่า ?”

นภอ้ำอึ้ง พูดอะไรไม่ออก

ความเงียบที่เป็นคำตอบทำให้รอยยิ้มของอีกฝ่ายฉีกตัวกว้างขึ้น ปรมะบีบซอสมะเขือเทศลงไปบนจาน หยิบแท่งมันฝรั่งจุ่มซอสจนชุ่มแล้วค่อย ๆ ยื่นมันมาจนใกล้ริมฝีปากคนที่นั่งตรงข้าม

“กินสิ”

นภกลั้นหายใจนั่งนิ่ง

“อุตส่าห์ป้อนเลยนะ”

คนถูกป้อนกดใบหน้าลง จ้องมองแผ่นอกแน่นของปรมะที่ขยายตัวด้วยลมหายใจที่สูดเข้าปอดเป็นจังหวะสม่ำเสมอ ที่สุดของระดับสายตานั้น ริมฝีปากอิ่มซึ่งล้อมกรอบด้วยไรหนวดอ่อนกำลังโค้งตัวเป็นรอยยิ้ม ทุกอย่างกำลังเปลี่ยน...เปลี่ยนไปสู่เหตุการณ์เก่า ๆ ที่เคยทำให้นภเจ็บปวด

“ไม่เป็นไร เรากินเองได้”

“เถอะน่า” อีกฝ่ายพยักเพยิด ไม่ล้มเลิกความคิดจนสุดท้ายนภก็ยอมละทิฐิให้จบเรื่องไป

นภกัดเฟรนช์ฟรายส์จุ่มซอสมะเขือเทศไปเพียงครึ่ง หากแต่สัมผัสที่รู้สึกบนปลายลิ้นกลับมีเพียงรสชาติของความทรงจำมากมาย

มีเพียงไม่กี่ครั้งหรอกที่ความเจ็บปวดทำให้นภอยากหนีปัญหา และเพียงไม่กี่คนบนโลกนี้ที่ทำให้เขารู้สึกเช่นนั้นได้ หากทิมคือคนที่ทำให้ชายหนุ่มไม่กล้าที่จะกลับมากรุงเทพตลอดระยะเวลาสิบกว่าปีที่ผ่านมา

คนที่นั่งอยู่ตรงหน้าในตอนนี้ก็คือคนที่ทำให้นภต้องหนีจากกรุงเทพไปเรียนต่อที่เยอรมัน

นภตอบตัวเองไม่ได้ว่าความรู้สึกในตอนนี้คืออะไร มันคงเป็นส่วนผสมระหว่างความดีใจ สุขใจ ตื่นเต้น ประหลาดใจ ที่แฝงด้วยเจ็บปวดและความหวาดกลัวในอัตราส่วนที่สมมาตรกัน เท่ากันทุกอย่างจนสรุปไม่ได้ว่าตนเองกำลังรู้สึกอย่างไรแน่

ปืนส่งเฟรนช์ฟรายส์อีกครึ่งที่เหลือจากนภเข้าปากตนเองแล้วส่งยิ้มแบบที่เจ้าตัวมักจะทำตอนสมัยเรียน นภหยุดสายตาอยู่บนรอยยิ้มนั้น มองดูนิ้วโป้งที่เกลี่ยปาดเกลือเม็ดเล็ก ๆ ออกจากหยักปากสีแดงฝาดอย่างเชื่องช้าด้วยหัวใจที่เต้นเร็วขึ้นหนึ่งจังหวะ นภต้องหยุดมัน จบเรื่องทุกอย่างก่อนที่ความรู้สึกของเขาจะกลับไปเป็นแบบเดิม

“เรื่องพรุ่งนี้...”

“นานแล้วนะที่ไม่ได้นั่งคุยกันสองคนแบบนี้” ปรมะพูดแทรกขึ้นเบา ๆ รอยยิ้มชวนมองยังคงแต่งแต้มเหนือริมฝีปากอิ่มเอิบนั้น

นภเลื่อนสายตาขึ้นไป พยายามเลี่ยงรอยยิ้มนั้นจึงเผลอสบประสานกับแววตาที่คุ้นเคยตรงหน้า ก่อนที่เข็มนาฬิกาจะหมุนย้อนกลับ ร่างสูงโปร่งก็รีบเบือนหน้าไปทางอื่นแล้วนิ่งเงียบ แม้ทุกอย่างจะดูปกติไม่มีอะไร แต่ในหัวใจของนภกลับเต้นแรงเหมือนเจียนจะระเบิด ใบหน้า...แขนขา...แม้กระทั่งอวัยวะทุกส่วนของร่างกายจู่ ๆ ก็ร้อนผ่าวเหมือนจะมอดไหม้

นี่เป็นเพราะเขายังไม่ชินกับอากาศร้อน ๆ ของกรุงเทพใช่ไหม ?

ขอบคุณที่ติดตามอ่านกันนะครับ ตัวละครหลักออกมาครบแล้ว เส้นเรื่องเริ่มชัดแล้วว่าใครจับคู่กับใคร
จากนี้ไปคิดว่าน่าจะจำกันได้ง่ายขึ้นครับ ขอบคุณที่ติดตามอ่านกัน ติดตามตอนต่อไปนะครับ

+ 1 สำหรับทุกคอมเมนต์นะครับ ขอบคุณสำหรับทุกกำลังใจ คำแนะนำ และความเวิ่นร่วมกันครับ 5555

ป.ล.1 ตัวละครออกครบแล้วนะครับ จากนี้ไปน่าจะอ่านง่ายขึ้นแล้วววว
ป.ล.2 พี่สิงห์ไม่ใช่ช่างแอร์ในตำนานนะ! สงสารอานนท์เถอะ 55555555
ป.ล.3 นัง เอ๊ย! น้องแม็กซ์ปลายสัปดาห์นะขอรับ

[เจ้าหญิงขี้ลืม]

น่าติดตามทุกคู่เลย
อยากรู้ปมหลังของรักสามเส้า เราสามคนอ่ะ ปรมะ ลูกน้ำ นภ

[SenzaAmore]

  ในที่สุดก็เข้าใจความเป็นมา พออ่านแยกๆคู่แล้วงงมาก ไม่รู้เป็นอยู่คนเดียวรึเปล่า
พอกลับไปอ่านใหม่ตั้งแต่แรกก็ชักจะสนุกละ มันเริ่มเข้าใจ55

คู่หนึ่ง-อาร์มนี่ชักจะสงสารหนึ่งแล้วอ่ะ อาร์มเหมือนคนหลายใจ

คู่ดนัย-ตรีดูน่ารัก มุ้งมิ้งดีนะ

สงสารนภ ชีวิตนี้อะไรจะอกหักตลอดๆ สงสัยจะได้คู่กับปืน
เดาว่าก่อนหน้านี้ปืนกิ๊กกับลูกน้ำ และนภเป็นเพื่อนสนิทที่แอบชอบปืน
แต่สุดท้ายปืนก็ลงเอยลูกน้ำเพราะลูกน้ำท้องแน่เลย((เดาเอานะ))

รอตอนต่อไปค่ะ

[malula]

อาร์มนี่ยังไง เที่ยวกับแฟนแล้วมานัวเนียกับเพื่อน ถ้าไม่คิดก็อย่าเที่ยวทำให้ใครหวั่นไหวสิ
ตรี-นัทจะตีกันตายก่อนงานเสร็จ คนนึงก็กวนโอ๊ยอีกคนก็เครียดเกิน
ที่นึกไม่ถึงคือปืน-นภ แอบเจ็บเล็ก ๆ สินะ ชอบอิเด็กธีมจริง ๆ แสบมาก

[bobby_bear]

จนถึงตอนนี้ ก้หลงรักนิยายเรื่องนี้อย่างจังซะแล้ว
อย่างที่รู้กันว่านิยายในเล้ามีหลายแบบหลายสไตล์
นิยายเรื่องนี้เหมือนเรากำลังดูหนังประมาณ Love Actually ที่เนื้อเรื่องเกี่ยวพันทุกตัวด้วยเหตุการณ์หลัก
เดาว่าในหลังเรื่องนั้นคือ คริสมาสต์ เรื่องนี้ก็คงเป็นสงกรานต์
ชอบจัง

อ่านคู่หนึ่งอาร์มแล้วอยากตบกะโหลกอาร์มซักที
เข้าใจความรู้สึกของหนึ่ง มันก้ำกึ่งอ่ะ แบบจะเข้าตัวเองก็ทำได้ไม่หมด เพราะอีกฝั่งก็มีแฟนอยู่แล้ว
คือเคยตกอยู่สถานการณ์นั้น สุดท้ายคนที่เจ็บสุดก็คือฝ่ายหนึ่ง

คู่นภกับปืนก็น่าสนใจนะ
นภเป็นที่ฝังกับอดีตเยอะ แค่เจอปืนวันเดียวภาพในอดีตก็เต็มไปหมด
อยากรู้ว่าเรื่องคู่นี้จะเป็นยังไง

ตรีกับนัท เหอ ๆ ๆ ๆ
คู่นี้นี่น่าจะมัน 5555 ตรีนี่อีโก้อย่างเยอะ
น่าสนุก

ชอบมากครับ สัญญาว่าจะติดตามครับผม

[-west-]

ตรีดูราชินีชอบกล หรือเราคิดไปเอง
เรื่องของปืนกับนภบีบใจมากกก คนรักเก่า หรือแอบรักเขาข้างเดียว เอ๊ะยังไง แล้วน้ำรู้อะไรมากน้อยแค่ไหน คืออยากรู้ กรี๊ดดด
ตอนแรกชอบคู่อาร์มมากก แต่ตอนนี้อยากอ่านปืนนภมากกว่าแล้ว มันคาใจ
จะว่าไปคู่อาร์มหนึ่งก็สงสารหนึ่งนะ นังอาร์มนี่ยังไง มาหลอกแต๊ะอั๋งทั้งๆ ที่มีแฟนอยู่แล้วเหรอ
เดี๋ยวจะโดนเพ่นกบาลล

[aiLime13]

มีความรู้สึกว่า พงษ์พิพัฒน์ นี่น่าหมั่นไส้ม๊ากมากกกกก
อ่านแล้วอยากหยิกให้เอวเขียว โอ้ยยย หลงตัวเองงงงงงงงง 555555
เชียร์คุณดนัยค่ะ ขอให้สู้นะคะ ร้ายมาขอให้ร้ายกว่า คู่นี้ดูท่าจะร้อนจนลุกเป็นไฟ กร้ากกกก 

แต่เราชอบอาร์มหนึ่งงงง แงงงงงงงงงงงงงงงง T___T
ทำไมให้ฟีลหวาน น่ารัก แล้วก็ดราม่าไปพร้อมกันได้ขนาดนี้ ฮือออออออออออ
อาร์มนี้ยังไง หนึ่งก็ดูพิเศษขนาดนั้น แต่ตัวเองก็มีระรินอยู่แล้ว โอ้ยยย ปวดใจหนึบๆ แทนหนึ่ง
แค่ชอบตอนอยู่หน้ากระจกมากเลย ฉากนี้พีคมาก แงงงงง T___T

ส่วนคู่ปืน นภ ตอนแรกเรานึกว่าจะเจอทิมซะอีก แอร๊ยยยยย
ลูกชายพี่ปืนน่ารักจังเลยค่ะ 55555555555 เป็นเด็กที่เซี้ยวมาก นั่นพ่อนะ ก้ากกกกก
มีความรู้สึกว่าความสัมพันธ์ปืน นภ ลูกน้ำ นี่มันต้องมีเหตุผลสำคัญที่ทำให้นภไม่อยู่ไทย
แล้วลูกน้ำก็เลือกที่จะเลี้ยงลูกคนเดียวเป็นพ่อปรมะตัวดีนี่แหละ กลิ่นรักสามเศร้าเราสามคนลอยมา อรั้งงงง
ชอบบบบบบบบบบบ

ปาดเหงื่อ (เพราะอากาศร้อน 55555) รอติดตามตอนหน้าค่าาาา 

[AGALIGO]

อ่านเรื่องนี้แล้วเหมือนดูซีรี่ย์เลยอ่ะ
มีตัดสลับฉากไปมาสนุกดี

+ 1 + เป็ดจ้า

[schneesturm_fubuki]

  เรื่องนี้หลายคู่จนเกือบงง แต่ก็สนุกดีนะได้อ่านมุมมองงความรักหลายๆแบบ

อารมณ์ประมาณ Love actually อ่านมาจนถึงตอนที่สามรู้สึกว่าเราจะถูกจริตกับคู่ ปืน นภ ที่สุด (สองตอนแรกชอบ อาร์ม หนึ่ง)

เป็นการกลับมาพบกันอีกครั้งในรอบหลายปี ที่ติ่งดราม่าชื่นชอบ

ปล. จะรอตอนต่อไปนะคะ 

[hembetaro]

ตอนนี้ช่างแอร์ในตำนานไม่ออกมาเบย  คิดถึงอ่ะ อาร์มหนึ่งแอบหวานแต่ยังอึนและหน่วงอยู่อ่ะ ชอบแนวเพื่อนสนิทคิดไม่ซื่อจัง ส่วนปืน(ทำไมนภเรียกทิว-แอบสับสน  ) กับนภนี่งงๆนะ ตอนทร่เจอนภตอนแรกปืนเหมือนไม่อยากเจอ เพราะน้ำอยู่ด้วยเหรอ  แน่พอน้ำกลับไปปืนเปลี่ยนโหมดเหมือนรุก+ยั่วนภ บอกไม่ถูกอ่ะ แต่ว่าถ่าปืนทำแบบนี้ตั้งแต่ตอนที่เรียนด้วยกันก็ไม่แปลกใจนะที่นภหนีไป-คือต้องการอะไรจากกรรรรรรู๊!!!    ส่วนนัทกับตรีคู่นี้ท่าทางแรงอ่ะนะ ขิงเจิอข่าแล้วสินะ ท่าจะมันส์นะคู่นี้    ว่าแต่นังตรีนี่อ่านแล้วเหมือนนังแมกซ์ภาคคุณชายนะ คิือนางมโนทุกอย่างเข้าข้างตัวเอง และโลกต้องหมุนรอบตัวนางเลย นางดีสุด นางเริ่ดสุด ประมาณนี้ล่ะมั้ง 

[evanescence_69]

ทิมที่ว่า เป็นเรื่องนี้ป่ะ  ผมไ่ม่อยากอยู่คนเดียวบนดวงจันทร์

สรุปเอาตัวละคร ในหลายๆเรื่องของคนเขียนมาเป้น เรื่องพิเศษ ใช่ไหมครับ

[Lucea]

สวัสดีครับ ต้องขอโทษจริงๆ ที่หายไป จู่ๆ ก็โดนงานเทหล่นมาทับจนขยับมาแต่งนิยายต่อไม่ได้เลย
ตอนนี้เริ่มเคลียร์ออกไปได้บ้างแล้ว แตว่าก็ยังไม่ทั้งหมดเลยรีบมาต่อก่อนครับ
ที่ต่อเรื่องนี้ก่อนเพราะว่าพอมีค้างไว้แล้วบางส่วน แต่เพิ่มอีกไม่เยอะเท่าไหร่
ส่วน LIE ขอเวลาอีกสักหน่อยครับ จะรีบมาไวที่สุดเนอะ ไม่นานครับๆ

จะว่าไปแล้วของเรื่องนี้นี่ลืมๆ กันหรือยังนะ ตัวละครยิ่งเยอะๆ อยู่
เยอะขนาดที่คนแต่งยังเบลอๆ จำไม่ได้ในบางทีเหมือนกัน 55555555
แต่ว่าเริ่มเข้าเนื้อเรื่องแต่ละคู่แล้วครับ หลังจากนี้จำไม่ยากแล้ว ตอนนี้มีสองคู่ ลองอ่านดูนะครับ


   

ตอนที่ ๔

รุ่งเช้า อานนท์หอบความสยองมาเต็มกระเป๋า ชายหนุ่มร่างเล็กมาถึงที่ทำงานในเวลาเช้ากว่าปกติและเลือกที่จะไปดักรอคุณโกวิท ผู้จัดการฝ่ายขายที่หน้าเครื่องตอกบัตรตรงทางเข้าก่อนที่ทุกอย่างจะสายเกินไป

แม้จะไม่มั่นใจว่าเกิดอะไรขึ้นหลังจากเหตุการณ์เผชิญหน้าอย่างไม่คาดฝัน แต่ที่จำได้อย่างแม่นยำก็คือเสียงตวาดเข้มและดวงตาดุเหมือนกับสิงโตซึ่งจ้องเหมือนจะขย้ำให้แหลกคามือ รู้ตัวอีกทีอานนท์ก็ตื่นขึ้นที่ห้องนอนของตัวเองในตอนเช้าเสียแล้ว

เขาวิ่งกระหืดกระหอบผ่านทางแคบ ๆ ที่วนเข้าด้านข้างของอาคารจอดรถ ทางที่ทั้งอับและมืดนี้แยกส่วนออกจากลูกค้าที่มาเดินห้างเพื่อเป็นทางเฉพาะพนักงานเข้าออกคอมเพล็กซ์ หัวใจของอานนท์กำลังสั่นพั่บ ๆ ด้วยอาการตื่นเต้น ขณะที่สองขาวิ่งพล่านไปทั่ว สองตาก็คอยชะเง้อมองหาหัวหน้าเพื่อขอความช่วยเหลือ ความที่ลนลานจัดจนไม่ระวัง อานนท์จึงเผลอวิ่งไปชนกำแพงเข้า แรงปะทะทำให้เขากระเด้งไปนั่งก้นจ้ำเบ้าอยู่บนพื้นในทันที

“โอ๊ยยย...” ชายหนุ่มร้องเสียงยาว ฝ่ามือกุมตรงสะโพกด้วยความปวด และเมื่อแหงนหน้าขึ้น สิ่งที่ได้เห็นทำให้คนซุ่มซ่ามลืมความเจ็บจนร้องไม่ออก

ฉิบ - หาย - แล้ว

เพชรกล้าระบายลมหายใจตัวเองอย่างเหลืออด ดวงตาสีเข้มเรืองรองเหมือนจะฉาบด้วยเปลวไฟ อานนท์เพิ่งรู้ว่าความเป็นจริงแล้ว สิ่งที่ตัวเองชนเข้าเต็มรักนั้นก็คือหน้าอกของพี่สิงห์ และนั่นก็ห่างไกลกว่าจะเรียกได้ว่ากำแพงไปมากโข

“ขะ..ขอโทษ..ครับ” สองมือกระพุ่มไหว้โดยอัตโนมัติ เห็นทีจะไม่รอดชีวิตไปถึงคุณโกวิทเอาเสียแล้ว

เพชรกล้าพยายามข่มโทสะ ร่างสูงใหญ่ขบกรามแน่น เขม้นมองคนที่นั่งทรุดอยู่บนพื้น เห็นอีกฝ่ายยังอ้ำอึ้ง เอาแต่ไหว้ปลก ๆ มือขวาของชายหนุ่มที่สูงเป็นยักษ์ก็ยื่นออกไปคว้าคอเสื้อแล้วกระชากขึ้น พริบตา น้ำหนักหกสิบกิโล ฯ ของอานนท์ก็ลอยหวือขึ้นในอากาศเหมือนปุยนุ่น เด็กหนุ่มร่างเล็กกลืนน้ำลาย...เอื้อกใหญ่ มือไม้แข้งขาอ่อนปวกเปียกจนทำอะไรไม่ถูก

“จะสร้างปัญหาให้กับคนอื่นอีกนานไหม อานนท์ !”

“เปล่าครับ...ผม...ขอโทษ”

เพชรกล้าจ้องเขม็งกลับพลางนึกค่อนในใจในความไม่ได้เรื่อง ร่างสูงใหญ่คลายมือจากคอเสื้อ ยังไม่ทันจะปล่อยนิ้วมือทั้งห้าออกดี อานนท์ก็โงนเงนแล้วทรุดลงไปนั่งพับกับพื้นใหม่ นายช่างใหญ่พรูลมหายใจด้วยความรำคาญลูกตา “อ้อนแอ้นเสียจริง เป็นผู้ชายประสาอะไร”

“อูยยย...เจ็บ” อานนท์ร้อง ยกมือจับข้อเท้าที่ดันกระแทกพื้นอีกรอบ

สบตากับดวงตาที่ชื้นไปด้วยน้ำตา อารมณ์ที่เริ่มเย็นลงของเพชรกล้าก็เดือดขึ้นปุด ๆ “คราวนี้อะไรอีก มันเป็นอะไรนักหนา !”

“ไม่เป็นอะไรครับ”

“สรุปว่าไม่เป็นอะไร ?” เพชรกล้ามองอย่างชั่งใจ แต่เมื่อเห็นท่าทางอวดเก่งที่น่ารำคาญของคนตรงหน้า เขาก็ทรุดตัวนั่งลงแล้วเอื้อมมือออกไปจับข้อเท้าอานนท์ช้า ๆ แล้วเริ่มออกแรงบีบเต็มแรง

มือที่แข็งเป็นคีมของคนตรงหน้าเล่นเอาอานนท์ทำหน้าเหยเก อยากร้องออกมาใจจะขาด แต่ก็ฝืนเงียบไว้ด้วยไม่อยากถูกด่าว่าอ้อนแอ้นขี้โรคให้ได้ขายขี้หน้าอีก

เพชรกล้าอ่านความรู้สึกนั้นออกทุกอย่าง ริมฝีปากยิ้มแสยะด้วยรู้สึกสาสมใจ “ก็ดี ถ้าไม่มีธุระอะไรช่วยรีบตามมาที่ห้องช่างด้วย เข้าใจใช่ไหมว่าฉันไม่ได้มีเวลาทั้งวัน”

อานนท์ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าพี่สิงห์ให้ตามไปที่ห้องทำไม แต่พอจะเอ่ยปากถาม ผู้ชายหน้าเข้มคนนั้นก็หันหลังกลับแล้วเดินจากไปเสียแล้ว ชายหนุ่มได้แต่มองข้อเท้าตัวเอง รู้สึกปวดตุบเหมือนถูกเหล็กร้อนจี้ และเมื่อเปิดปลายขากางเกงออกดูก็มีเพียงรอยบวมแดงและอาการที่เริ่มชาไม่รับรู้อะไร

ห้องช่างอยู่ถัดจากทางเข้าพนักงานส่วนพลาซ่าไปประมาณห้าร้อยเมตร เป็นทางเบี่ยงแคบ ๆ ซึ่งเต็มไปด้วยลมร้อนที่เป่าออกจากท่อเครื่องปรับอากาศของคอมพล็กซ์ กลิ่นของน้ำยาเคมี ประกายไฟบัดกรี และเสียงกระทบของโลหะตลอดเวลาจนอานนท์เริ่มเวียนหัว เท้าซ้ายของเขาก็เริ่มแปลบขึ้นเรื่อย ๆ กระทั่งปวดจนแทบไม่อยากก้าวขาต่อเมื่อมาถึงประตูห้องช่าง

“มาหาพี่สิงห์ใช่ไหม อยู่ด้านในโน่น” ฝ่ายธุรการของช่างเงยหน้าขึ้นจากจอคอมพิวเตอร์แล้วบุ้ยหน้าไปด้านใน แต่เมื่อเห็นท่าเดินกระเผลกของอานนท์ เขาก็รีบลุกขึ้นมาช่วยพยุง “นี่โดนอะไรมาเนี่ย”

“คือเมื่อกี้หกล้มนิดหน่อยน่ะ”

“แล้วไหวไหม ถ้าปวดมากลาพักไม่ดีกว่าเหรอ เห็นพี่สิงห์บอกว่าจะมีคนมาอบรมพิเศษวันนี้ก็ไม่คิดว่าจะเจ็บมาด้วย”

“พอไหว ๆ แค่อบรมคงไม่เป็นไร” เห็นอีกฝ่ายมองเหมือนแย้ง อานนท์ก็ยิ้มแหย “คือผมเป็นคนซุ่มซ่ามน่ะ เจอแบบนี้จนชินแล้ว เรื่องเล็กเดี๋ยวก็หาย แต่อบรมนี่สิเรื่องใหญ่ ฟังเท่าไรมันก็ไม่เข้าหัว ภาษาอังกฤษก็ไม่ค่อยจะได้ ก็เลยต้องอดทน พยายามหน่อย ไม่อย่างนั้นก็ตามเขาไม่ทัน”

ฟังแล้ว คนที่ช่วยพยุงอยู่ก็หันมาส่งยิ้มให้ “โอเค เอาแบบนั้นก็ได้ แต่ถ้าไม่ไหวหรือมีอะไรให้ช่วยก็บอกได้นะ ไม่ต้องเกรงใจ ผมชื่อตูน เป็นแอดมิน ดูพวกเอกสารในออฟฟิศช่าง อานนท์ใช่ไหม”

คนถูกถามยิ้มแฉ่ง พยักหน้าหงึก ๆ ก่อนจะพูดต่อ “ถามหน่อยสิ พี่สิงห์นี่แกเป็นคนโหดมากไหม”

“โธ่...ถามอะไรก็ไม่รู้”

ห้องทำงานของเพชรกล้าเป็นห้องที่ไม่ได้ติดเครื่องปรับอากาศแบบห้องธุรการ พื้นที่แคบ ๆ แออัดไปด้วยอุปกรณ์ไฟฟ้าหลากประเภทจนแทบไม่มีที่ยืน อานนท์ยืนอยู่นิ่ง ๆ มองผู้ชายร่างยักษ์ตรงหน้าที่เคลื่อนไหวไปมาราวกับว่าชิ้นส่วนอิเล็กทรอนิกส์ตรงหน้าเป็นส่วนหนึ่งของร่างกายตนเอง กระทั่งเจ้าของห้องที่กำลังวุ่นวายอยู่เงยหน้าขึ้นมามอง

“คิดว่าฉันต้องมาทำงานในวันหยุดเพื่อมามองใครสักคนมายืนทำหน้าโง่แบบนั้นเหรอ อานนท์”

แม้จะยังกลัวอยู่บ้าง แต่อานนท์ก็เริ่มชินแล้วกับเสียงตวาดและถ้อยคำเชือดเฉือนของพี่สิงห์ ชายหนุ่มค่อย ๆ กระย่องกระแย่งเดินเข้ามาหาผู้ชายตัวโตในชุดบอยเลอร์สูทของช่าง แต่ข้อเท้าที่ปวดจนบวมเปล่งทำให้ผู้ชายตัวเปี๊ยกอดไม่ได้ที่จะร้องโอ๊ยขึ้นมาเบา ๆ เป็นระยะ

“จะเป็นจะตายขึ้นมาเชียว ทำไม ? พอได้อ้อนตูนแล้วรู้สึกติดใจหรือไง ?”

“เปล่าครับ” อานนท์ตอบหน้ายุ่งแล้วนั่งจ๋องลงข้าง ๆ จอมโหด

“ไม่รู้หรอกนะว่านายโกวิทเห็นอะไรในคนไม่ได้เรื่องแบบนี้ ถึงขนาดออกปากขอร้องเองให้ช่วยอบรมต่อ ดูจะมั่นใจเหลือเกินนะว่านายจะทำได้”

คนที่ดูก่นด่านั่งเงียบ พอปะติดปะต่อเรื่องได้ อานนท์รู้ดีกว่าทั้งคู่ไม่กินเส้นมาแต่ไหนแต่ไร และถ้าคนแบบหัวหน้าเขาถึงกับยอมออกปากไหว้วานกับพี่สิงห์ นั่นแปลว่าคุณโกวิทเชื่อมั่นในคนไม่เอาอ่าวแบบเขา และนั่นทำให้อานนท์บอกตัวเองว่าจะไม่ยอมแพ้ เขาจะไม่ทำให้หัวหน้าต้องเสียหน้าและผิดหวังเป็นอันขาด

“ผ..ผมจะตั้งใจครับ ผมจะทำให้ได้”

เพชรกล้ามองหัวไหล่เล็ก ๆ ที่สั่นพั่บไม่หายแล้วนึกขำ “เอาเถอะ ได้ไม่ได้เดี๋ยวก็ได้รู้กันก่อนถึงสงกรานต์นี่แหละ”

พูดจบพี่สิงห์ก็หัวเราะ อานนท์ทำหน้างง ไม่ค่อยเข้าใจอะไรนัก แต่ที่ทำให้เขาแปลกใจยิ่งกว่าก็คือรอยยิ้มของคนตรงหน้า ว่ากันว่าพี่สิงห์เป็นคนจริงจังจนเหมือนคนไม่มีความรู้สึก ไม่พูดเล่น ไม่ยิ้ม ไม่หัวเราะกับใคร แม้อานนท์จะรู้ดีว่าสิ่งที่กำลังย้อนแย้งกับทุกคำพูดที่ได้ยินมานั้นคือรอยยิ้มและเสียงหัวเราะในความโง่เขลาไม่ได้เรื่องของตนเอง ถึงอย่างไรภาพตรงหน้านั้นก็คือรอยยิ้มไม่ผิดเพี้ยน และนั่นก็ทำให้อานนท์เริ่มจะลืมท่าทีเกรี้ยวกราดตลอดเวลาที่ผ่านมาไปเอาดื้อ ๆ

“มองอะไร”

“เปล่า...เปล่าครับ”

“งั้นฟังนี่” อานนท์มองคนตรงหน้าที่หยิบหาอะไรบางอย่าง “ทุกวันนี้แอร์เป็นอุปกรณ์ไฟฟ้าที่กินไฟมากที่สุด ไฟฟ้ามากกว่าร้อยละ 60 ที่เสียกันก็มาจากแอร์ที่เห็นนี่แหละ ดังนั้นการจะซื้อตัวผลาญเงินแบบนี้สักเครื่องมาไว้ที่บ้านเลยเป็นเรื่องที่ลูกค้าจะคิดรอบคอบกว่าโปรโมชั่นสินค้าทั่วไป ประหยัดไฟไหม ทนทานหรือเปล่า”

พี่สิงห์ขยับเข้ามาใกล้ เริ่มหยิบอุปกรณ์ชิ้นเล็กชิ้นน้อยขึ้นมาอธิบาย กลิ่นฉุนอ่อน ๆ ที่ไม่คุ้นลอยคลุ้งขึ้นในจมูก อานนท์มองหัวเข่าที่เบียดกัน รู้สึกถึงความใกล้ชิดและบรรยากาศที่ดูผ่อนคลายมากขึ้น เมื่อเลื่อนสายตาขึ้นมองใบหน้าในระยะใกล้ คิ้วเข้มของพี่สิงห์ดูหนาและเรียงตัวกว่าคิ้วของเขามาก จมูกที่มีสันหยักก็ดูเป็นผู้ชายไม่เหมือนของเขา โดยเฉพาะเมื่อเทียบกับรูปร่าง มาลีมักบอกว่าเขาเป็นผู้ชายประเภทจิ้มลิ้มกระจุ๋มกระจิ๋ม คำพูดนั้นดูชัดเจนขึ้นหลายเท่าเมื่อเทียบกับรูปร่างสูงใหญ่ผึ่งผายแบบลูกผู้ชายของพี่สิงห์ ไม่นับรวมกับประสิทธิภาพของร่างกาย ถ้าต้องทำงานในห้องอับที่ไม่มีแอร์แบบนี้ อานนท์คงเป็นลมล้มพับในไม่กี่ชั่วโมง แต่พี่สิงห์คนนี้กลับดูมีชีวิตชีวาอย่างประหลาด ฝ่ามือกว้างที่กร้านหยาบ ผมหยักศกที่ชื้นกระเซิงไปด้วยเหงื่อ และดวงตาอันมุ่งมั่นคู่นั้น ทุกสิ่งทุกอย่างในตอนนี้ทำให้อานนท์ลืมภาพเก่า ๆ ที่เคยเห็นของพี่สิงห์ไปเสียหมด

“หน้าฉันมีอะไร”

“เปล่าครับ” คนตัวเล็กสะดุ้ง อ้ำ ๆ อึ้ง ๆ เหมือนขโมยที่โดนจับได้ แต่อานนท์ก็แค่แอบมอง ไม่ได้ทำอะไรเสียหายหรือคิดร้ายอะไรนี่นา

“อานนท์ !”

“เปล่านะครับ เปล่า ๆ ไม่มีอะไร”

“ถามว่าสรุปว่าพัดลมส่งลมเย็นกับพัดลมระบายความร้อนต่างกันยังไง วันนี้จะได้คำตอบไหม !”

พอได้ยินชัด ๆ อานนท์ก็อ้าปากค้าง ชายหนุ่มพยายามนึกถึงเสียงที่อาจพอตกค้างอยู่ที่ไหนสักแห่งในหยักสมอง จนแล้วจนรอดก็พบแต่ความว่างเปล่าที่โหดร้าย “คือ...”

“ตอบ !”

“ตอบ ๆ ตอบแล้ว” อานนท์ร้องลั่น “มันก็คือ...พัดลมเหมือนกันไม่ใช่เหรอพี่สิงห์ ?”

ใบพัดลมโลหะฟาดโป๊กเข้าที่กลางหัวทันที คนตัวเล็กยกมือขึ้นจับหัวตัวเอง เจ็บน้อยกว่าที่คิด แม้จะไม่ใช่เรื่องน่าภูมิใจแต่หัวแข็งก็เป็นข้อดีอย่างหนึ่งที่อานนท์พอจะยืดแบบเงียบ ๆ ได้ มันเกิดขึ้นหลังจากโดนใครต่อใครรุมเขกหัวแต่เด็ก ทั้งยาย พ่อแม่ คุณครู แม้กระทั่งเพื่อน พอโดนบ่อย ๆ ก็ชิน แล้วพอชินก็เริ่มรู้สึกว่าปกติธรรมดา

คนบางประเภทก็ต้องเจ็บก่อนถึงจะจำ เพชรกล้าคิดแบบนั้น ร่างสูงใหญ่ตวาดเสียงเข้มด้วยความโมโหก่อนจะยิ้มเย้ย “เจ็บไหม !”

แต่คนบางประเภทนั้นไม่ได้นับรวมอานนท์ คนถูกฟาดหัวยกสองมือขึ้นลูบกระหม่อมป้อย ๆ ดวงตาใสแจ๋วเหมือนเด็กน้อยอ่อนเดียงสาที่ถูกหวดก้นแบบไม่รู้ว่าตัวเองผิดอะไร “ไม่ค่อยเจ็บครับ พอทนไหว”

เพชรกล้าชะงัก เกิดมาเขาไม่เคยพบเคยเจอคนประเภทนี้มาก่อน ตาคู่นั้นบอกว่าคนพูด...พูดทุกคำจากใจจริง ไม่ได้ตั้งใจยวนประสาทแม้แต่น้อย และนั่นก็เล่นเอาหัวหน้าช่างจอมโหดทำอะไรต่อไม่ถูก “ถามให้สำนึก ไม่ใช่ให้ตอบ !”

“อ้าววว...” อานนท์ทำหน้างง “ผมไม่รู้”

“โอ๊ย...มันโง่เป็นวัวเป็นควายอะไรขนาดนี้ !”

นี่ก็ชินแล้ว อานนท์นั่งมองตาใส เขาโดนยายด่าแบบนี้มาตั้งแต่เด็ก ๆ (แน่นอนว่าบางครั้งมาลีก็ด่า) เหตุการณ์ทำนองนี้ไม่ได้เกิดขึ้นครั้งแรก และชายหนุ่มร่างเล็กก็นั่งมองพี่สิงห์ที่เริ่มออกอาละวาดทำลายข้าวของในห้องด้วยความรู้สึกชินชา มีเพียงสิ่งเดียวที่ดูจะต่างต่างกว่าทุกครั้งก็คือความรู้สึกแปลก ๆ เวลาเห็นผู้ชายร่างยักษ์ตรงหน้า

“ในหัวมันเป็นสมองหรือขี้เลื่อย !” เพชรกล้าอาละวาดพร้อมยิ้มหยัน

อานนท์รู้สึกกระตุก ถึงมันจะแฝงแววเย้ยเยาะแต่ก็ไม่ชิน...ยังไม่ชิน...ไม่ชินสักครั้ง...กับรอยยิ้มของคนคนนี้


   

(ยังมีต่อครับ)

[Lucea]

(ต่อครับๆ)




ดนัยเหลือบมองเข็มนาฬิกาที่ข้อมือขวาของตัวเองแล้วกลับมาเคาะปลายนิ้วกับโต๊ะอย่างอารมณ์ดี จนมัยมนัสที่นั่งประชุมอยู่เอ่ยถามขึ้นมาด้วยความแปลกใจ

“อากาศมันร้อนถูกใจหรือไง วันนี้ถึงยิ้มอารมณ์ดีแต่เช้า”

คนอารมณ์ดีที่ว่าเงยหน้าขึ้นมองคนที่ส่งเสียงถาม มัยมนัสหรือคะน้า เป็นผู้จัดการอาวุโสฝ่ายการตลาด ซึ่งนั่นทำให้ดนัยที่เป็นผู้จัดการฝ่ายสื่อสารการตลาดซึ่งมีหน้าที่ดูแลพวกสื่อโฆษณาและภาพลักษณ์ทั้งหมดขององค์กรต้องประสานงานด้วยบ่อย ๆ

นอกจากใบหน้าที่ถูกชะตาแล้ว รุ่นพี่คนนี้ยังเป็นผู้ชายที่มีนิสัยน่ารักเหลือเชื่อ เรียกได้ว่าเป็นแบบที่เขาชอบทุกอย่าง หลายปีก่อนดนัยเคยแม้ถึงกระทั่งตามจีบ ปลูกต้นรักเป็นเวลานานหลายเดือน หมั่นรดน้ำพรวนดินใส่ปุ๋ยเป็นอย่างดี ไม่รู้ว่าทำไมสุดท้ายที่ได้เด็ดดอมกลับกลายเป็นแห้วหลายไร่ คราวนั้นเล่นเอาเขาเสียความมั่นใจไปไม่น้อย ถึงขนาดล่วงเลยมาหลายปีก็ยังไม่คิดจะมีใคร

“ปกติก็ยิ้มแบบนี้ตลอดนะ”

“ไม่ใช่มั้ง” คนฟังส่ายหัว อมยิ้มน้อย ๆ “นัทก็น่าจะรู้ว่าพี่พอจะคุ้นเคยกับคนนิสัยประเภทนี้เป็นพิเศษไม่ใช่หรือ”

“พอก่อน” ดนัยยกมือห้าม “โอเค ผมรู้ว่าพี่คุ้นเคยแค่ไหน แต่อย่าพูดถึงพี่ทิมอะไรนั่น...ได้โปรดเถอะ แค่ได้ยินชื่อก็เซ็งแล้ว”

คะน้าหัวเราะ พอจะรู้ว่าเจ้าตัวโดนแผลงฤทธิ์อะไรใส่ไว้จนขยาด “สรุปว่ามีเรื่องดี ๆ อะไร ?”

“ไม่มีอะไรหรอกครับ ก็แค่รอเวลา” ดนัยตอบอย่างแจ่มใส

ประมาณเก้าโมง...น่าจะเก้าโมง ไม่เกินนี้

ชายหนุ่มยิ้มกริ่ม ความสุขเบ่งบานจนเก็บไม่มิด เมื่อคืนหลังจากที่แยกกับตรี พงษ์พิพัฒน์ เขาก็โทรล้อบบี้บริษัทโฆษณาหลายแห่ง รวมไปถึงฝ่ายโฆษณาของสถานีด้วย ออกอุบายนิดหน่อยว่าเรตติ้งของรายการเช้านี่ที่ประเทศไทยไม่กระเตื้องมาหลายเดือนแล้ว ในขณะที่คู่แข่งรายการประเภทเล่าข่าวสถานีอื่นกลับปรับเปลี่ยนกุลยุทธ์กันมากมาย แล้วรายการที่ไจแอนท์โคล่าให้การสนับสนุนอยู่จะไม่ทำอะไรแปลกใหม่ให้กับรายการเลยหรือ

“ถ้าปรับให้ดูมีความแปลกใหม่ขึ้น มันก็จะตรงกับสิ่งที่ไจแอนท์โคล่ามองหา งบที่เหลืออีก 15 ล้านปีนี้ผมจะได้มีที่ลงเสียที”

“จริงหรือครับ ความแปลกใหม่คือคอนเซ็ปต์ของเช้านี้ที่ประเทศไทยเลยครับ แบบนี้คุณนัทคิดว่าทางรายการควรจะปรับอะไรดีครับ”

“ผมไม่ค่อยมีความรู้เรื่องรายการทีวีหรอกครับ”

“เราทำให้คนแบบคุณนัทดูนี่แหละครับ ไม่ใช่ทำให้คนทีวีดูกันเอง เอาแบบนี้สิครับ ถ้าเป็นคุณนัทคิดว่าอะไรที่ควรจะปรับให้มันดูสดใส ทันสมัยขึ้น”

“พวกรายการเล่าข่าว สำคัญก็ที่พิธีกรหรือเปล่าครับ”

คำตอบนั้นเป็นแค่หมัดแย็บที่น่าจะทำให้มึนกันไปบ้าง ดนัยมั่นใจว่าเช้านี้ จะเป็นเช้าที่ร้อนระอุยิ่งกว่าเช้าวันไหน ๆ ของตรี พงษ์พิพัฒน์เลยทีเดียว

มันเป็นเรื่องที่ช่วยไม่ได้ เขาก็แค่ทำงานของตัวเอง ในเมื่ออะไร ๆ มันไม่สมน้ำสมเนื้อกับที่เสียไป เขาก็แค่จะเอาที่ส่วนที่สมควรได้คืนให้บริษัทตามเกมกติกา และด้วยระยะเวลาอันจำกัด พงษ์พิพัฒน์คนนั้นย่อมไม่มีทางเลือกอื่นเว้นแต่จะหันกลับมาทุ่มเทให้กับไจแอนท์โคล่าเต็มที่

อุณหภูมิร้อนขึ้นกว่าเมื่อวานอีกหนึ่งถึงสององศา ชายหนุ่มจิบคาปูชิโนเย็นแล้วคลายปมเนคไทออก ดนัยคิดว่าฤดูร้อนปีนี้น่าจะเป็นสังเวียนเดือดของธุรกิจเครื่องดื่มและไอศกรีมอย่างแน่นอน

เก้านาฬิกาสี่สิบห้านาที คะน้าละสายตาจากเข็มนาฬิกาที่ค่อย ๆ หมุนไปตามจังหวะของมัน หลายนาทีที่ผ่านมา เขาเห็นเพื่อนร่วมงานรุ่นน้องเอาแต่ผุดลุกผุดนั่ง คอยจ้องโทรศัพท์มือถือ หน้าตาที่ดูยิ้มกริ่มเมื่อครู่เริ่มกลับเข้าสู่สภาวะปกติ และยิ่งนานอาการกระสับกระส่ายก็ดูจะรุนแรงขึ้น ดนัยหยิบถ้วยกาแฟขึ้นมาดูด พอเห็นว่ามันหมดเกลี้ยงไปนานแล้วก็โยนทิ้งลงถังขยะอย่างหัวเสีย

ชายหนุ่มพับแขนเสื้อขึ้นแล้วถอนหายใจขึ้นในความว่างเปล่า เขาทรุดตัวลงนั่งดูสรุปตัวเลขด้วยอาการหงุดหงิดแต่ยังไม่ทันจะพลิกหน้ากระดาษแผ่นใหม่ ประตูห้องประชุมก็เปิดออกพร้อมกับผู้ชายร่างสูงสง่าในชุดสูทอย่างดีพร้อมกระเป๋าถือแบรนด์เนมใบใหญ่ ดนัยเงยหน้ามองร่างสูงสมส่วนที่ยืนเชิดหน้าราวกับคุณชาย รู้สึกว่าการรอคอยสิ้นสุดเสียที

นับว่าเป็นเรื่องที่น่าประทับใจแฮะ

ดนัยยกมือขึ้นลูบคางตัวเองเบา ๆ แล้วส่งยิ้มให้ดาน่า ครีเอทีฟสาวของรายการยืนหน้าแห้งอยู่ด้านหลังตรี เดิมทีเดียวเขาแค่คะเนว่าจะได้รับแค่โทรศีพท์นัดไปคุยงานแบบจริง ๆ จัง ๆ เสียที ใครจะคิดคนอวดดีแบบนั้นจะโผล่มายืนคอตั้งอยู่ในออฟฟิศเขาแบบนี้

“เพราะคุณไม่รับโทรศัพท์ และผมรู้ว่าไจแอนท์โคล่าคงรู้สึกดีเป็นอย่างยิ่งที่ผมแวะมาประชุมเกี่ยวกับงานถ่ายถึงออฟฟิศ จริงไหมครับคุณบอมบ์”

ดนัยโคลงหัวอย่างไม่ใส่ใจ “สองสิ่งที่คุณควรรู้คือ...หนึ่ง...ไม่มีโทรศัพท์ของคุณมาถึงผม และสอง...ผมชื่อนัท”

ข้อแรกชายหนุ่มพยักหน้าเข้าใจ แต่พอถึงข้อสอง พงษ์พิพัฒน์ทำตาโตเหมือนไม่อยากเชื่อ “ไม่จริง เมื่อวานคุณเองบอกว่าชื่อ...อะไรสักอย่าง เอาเถอะครับ ผมมีทางออก ทำไมคุณไม่เปลี่ยนชื่อเป็นบอมบ์ล่ะ ?”

ดนัยคิ้วกระตุก เขาเงยหน้าขึ้นมองคนพูดแล้วยกมือขึ้นกอดอก

“โอเค คุณชื่ออะไรไม่ใช่เรื่องสำคัญ เมื่อเช้าผมโทรเข้าที่ออฟฟิศคุณแล้วแต่สุภาพสตรีสุดสวยคนนั้นก็บอกว่าไม่มีคนชื่อบอมบ์ที่ออฟฟิศนี้ ซึ่งเห็นได้ชัดว่าไม่ใช่ความผิดผม และ...คุณต้องเข้าใจว่าเทปแรกของไจแอนท์โคล่าจะถ่ายตอนหกโมงเย็นวันนี้ ผมอยากประชุมเรื่องไอเดียที่ไม่ธรรมดาของคุณคร่าว ๆ เราจะร่วมกันคิดโปรเจ็กต์นี้ด้วยกัน”

“คือ...คุณนัทคะ ดาน่าบอกแล้วแต่น้องตรีเธออยากเข้ามาด้วยตัวเองค่ะ” เห็นสีหน้าลำบากใจของหญิงสาว ดนัยก็โบกมือบอกว่าไม่ใช่เรื่องสำคัญ

“นี่คุณคะน้าครับ เป็นซีเนียร์เมเนเจอร์ฝ่ายการตลาด” ดนัยแนะนำ ดาน่ายกมือไหว้อ่อนหวาน ทว่าตรี พงษ์พิพัฒน์กลับชะงักไปสามวินาที

“ชื่อเก๋ มีสไตล์ ไม่เหมือนคนอื่น” พงษ์พิพัฒน์ก็พูดขึ้นในที่สุด “หรือผมควรเปลี่ยนชื่อบ้างดีนะ ที่ผ่านมาผมลืมคิดถึงเรื่องนี้ไปเลย จริงสิ ! คิดว่า...ฟัวกราส์ดีไหมครับ ผมว่าให้ความรู้สึกหรูหราแบบยุโรปดี”

ดาน่าทำท่าเหมือนโดนน้ำร้อนลวก ดนัยทำท่าไม่สบอารมณ์ แต่คะน้ากลับดูจะนึกสนุกไปด้วย ชายหนุ่มจับตาดูดนัยมาตั้งแต่แรกที่ผู้ชายชื่อตรี พงษ์พิพัฒน์คนนี้ก้าวเข้ามาในห้อง แม้รุ่นน้องเขาจะแสดงออกว่าเฉยชาหรือกระทั่งฉุนเฉียว แต่นัยน์ตาที่วาวระยับนั้นกลับซ่อนความจริงไม่ได้แม้แต่น้อย

“เข้าเรื่องเถอะครับ พูดธุระของคุณมา คุณตรี” ดนัยพูดแทรกขึ้น

“โอเค เราจะเริ่มประชุมกันเดี๋ยวนี้” ตรีหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมาแล้ว selfie ภาพตัวเองกับนัทและคะน้าไปสี่ห้ารูป จากนั้นก็เลือกรูปที่ดีที่สุดอัพรูปขึ้นอินสตาแกรมหน้าตาเฉย “เช้านี้มีมีตติ้งกับลูกค้าที่ออฟฟิศไจแอนท์โคล่า ประชุมเครียด อากาศร้อนจัง เสร็จแล้วก็แท็กไปที่สถานี แล้วก็พี่จ๊อด โปรดิวเซอร์ แล้วใครอีกดีนะ”

พึมพำกับตัวเองเสร็จ ตรีก็เงยหน้าขึ้นมามองคนที่เหลือในห้องประชุม พอเห็นทุกคนทำท่างงเหมือนรออะไร พิธีกรรูปหล่อก็พูดต่อ

“ประชุมกันเลยครับ” ริมฝีปากของตรีคลายออกจนกลายเป็นรอยยิ้มแบบมืออาชีพ จากนั้นชายหนุ่มก็หยิบมือถือขึ้นมาดูใหม่ “โอ๊ะ...พี่จ๊อดกดไลค์แล้ว !”

ดนัยพ่นลมหายใจอย่างเหลืออด “เลิกทำอะไรไร้สาระแล้วหันมาทำงานเสียที มันหน้าที่ของคุณไม่ใช่หรือที่จะเสนอโครงการมา”

“คือเรื่องนี้...” ดาน่าอ้าปากจะพูด แต่ตรี พงษ์พิพัฒน์กลับยกมือขึ้นห้าม

“โธ่...คุณนุ้ยครับ เอ๊ะ...หรือวัฒน์ คุณเชษฐ์ โอเค ! คุณ...whatever คือผมอยากจะทำความเข้าใจว่าชีวิตจริงมันไม่เหมือนที่เห็นในละครหรอกครับ เรื่องประชุมออกไอเดียมันเป็นไปตามบทบาท ส่วนหน้าที่จริง ๆ ของผมก็คือแสดงให้ทุกคนเห็นว่าเรามีประชุมที่สำคัญมาก และที่สำคัญมากเพราะมีผม...ซึ่งทำหน้าที่การประชาสัมพันธ์ให้คนนับแสนได้รู้”

“คุณพูดอะไรของคุณ นั่นมันสคริปต์รายการใหม่หรือไง” ดนัยเสียงเข้มอย่างไม่เชื่อหู

“ยิ่งกว่านั้นอีกครับ อันนี้เป็นของจริง เมื่อเช้ามีใครสักคนบอกว่าผมดูไม่มีภาพลักษณ์ของความเป็นรุ่นใหม่ ทันสมัย คล่องแคล่วพอ และตอนนี้ผมก็ได้แสดงให้ทุกคนเห็นว่ามันไม่เป็นความจริง”

“ยังไง ?”

“อัพรูปลงไอจี”

“แล้วมันช่วยคุณได้ตรงไหน ?”

ดวงตาของพงษ์พิพัฒน์เบิกกว้างเหมือนไม่อยากเชื่อในสิ่งที่เพิ่งจะได้ยิน “คุณดูคนกดไลค์สิ สามร้อยกว่าคนในเวลาไม่ถึงสองนาที ไม่คิดว่านี่เป็น epic moment เหรอ My Gosh...ทำงานแบบนี้คุณต้องอัพเดทบ้างนะครับ”

ริมฝีปากของดนัยเม้มเน้น สักพัก เกมในแท็บเล็ตที่คนที่อัพเดทข่าวสารตลอดเวลากำลังเล่นอยู่ก็ส่งเสียงน่ารำคาญจนปวดหัว ตรี พงพษ์พิพัฒน์ คนคนนี้หลุดมาจากโลกไหนกัน !

ดนัยเลื่อนสายตาขึ้นไปมองชุดสูทสามชิ้นพอดีตัวแบบยุโรปที่ตรีสวมใส่อยู่ เสื้อเชิ้ตสีขาวเรียบกริบถูกสวมทับอีกชั้นด้วยเสื้อกั๊กพอดีตัว แล้วทับอีกชั้นด้วยสูทเบรเซอร์สุดเนี้ยบ เขามองไล่ไปถึงกระเป๋าแบรนด์เนมใบโตที่ทำหน้าที่ไม่ต่างจากผู้เป็นเจ้าของของมัน นั่นคือสร้างความเกะกะให้กับเขา

“นี่คุณรีบร้อนออกมาจากกอง พร้อมเสื้อผ้าเต็มยศแบบนี้นั่นนะ”

“ไม่ครับ ผมมาจากบ้าน คุณคงไม่คิดหรอกนะว่าเสื้อผ้าทีมงานจะใช้อิตาเลียนคัทแบรนด์หรูอย่างนี้”

“แล้วคุณใส่แบบนี้ออกจากบ้านเนี่ยนะ”

“ผมมีประชุมสำคัญกับคุณ และ First Impression เป็นเรื่องสำคัญเสมอนะครับ”

“ในเดือนเมษายน ที่กรุงเทพซึ่งอากาศร้อนแบบนี้นั่นหรือ”

พงษ์พิพัฒน์วางแท็บเล็ตในมือช้า ๆ แล้วหันมาถอนหายใจ ก่อนจะพูดด้วยน้ำเสียงจริงจัง “คุณเข้าใจแล้วใช่ไหมครับ เกิดเป็นคนมีชื่อเสียงมันไม่ง่ายเลย”

ดนัยส่ายหัวเหมือนคนเจียนจะคลั่ง ขอพักศึกชั่วครู่เพราะมึนจนขี้เกียจจะหาความต่ออีกแล้ว ชายหนุ่มลุกขึ้นหยิบกระเป๋าใบโตที่วางเกะกะอยู่บนโต๊ะแล้วตั้งท่าจะยกวางลงกับพื้น

“หยุด...หยุดก่อนครับ ! นั่นคุณจะทำอะไร ?” ตรีทำหน้าตาตื่น

“ผมทำงานไม่ได้ถ้ามีกระเป๋าใบใหญ่ขนาดนี้มาวางกองบนโต๊ะประชุม”

“งั้นวางมันลงช้า ๆ เบา ๆ นะครับ คุณกำลังเข้าใจผิด เพราะมันไม่ใช่แค่กระเป๋า”

“มีของที่แตกได้อย่างนั้นหรือ”

“ไม่ใช่ครับ ไม่มีของที่แตกได้ แต่สิ่งที่คุณกำลังถืออยู่มันสำคัญกว่านั้น”

ดนัยมองกระเป๋าในมือแล้วถามด้วยความสงสัย “แล้วมันอะไร”

ตรี พงษ์พิพัฒน์ไหวศีรษะไปมาอย่างเหนื่อยใจ ชายหนุ่มกระชับปกเสื้อสูทอิตาเลียนคัท ยืนขึ้นเต็มความสูง ก่อนจะพูดเสียงทุ้มจริงจังซึ่งเปี่ยมด้วยความภาคภูมิใจ

“มันคือหลุยส์ วิตตอง”

พูดจบ ดนัยก็โยนกระเป๋าที่ถืออยู่ในมือลงกับพื้นดังโครมอย่างไม่คิดเสียดาย

เริ่มเข้าเส้นเรื่องของแต่ละคู่แล้ว น่าจะพอเห็นบรรยากาศของแต่ละคู่และเนอะ
สำหรับตอนต่อไปจะเป็นคู่อาร์ม – หนึ่ง / ปืน – นภ / ชาฮิด – ภีม นะครับ
จะรีบไปแต่งเร็วไว แต่ขอคั่นด้วย LIE ก่อนสักตอนนะครับ ค้างไว้นานแล้ว
+ 1 ให้กับทุกคอมเมนต์นะครับ ขอบคุณที่ติดตามอ่านกันครับ

[LiqueuR]

ชอบเรื่องนี้ ฮี่ๆๆ

 

รออ่านนะค่ะะะ

[-west-]

นาย ทำไมเลาหมั่นไส้ตรีจังเลยยย
/เอาหลุยส์ วิคตองแช่น้ำรัว ๆ ด้วยความหมั่นไส้
เชื่อว่านัทเองก็คิดเหมือนกัน
แล้วนี่จะรักกันยังไงไหว ดูท่าทางตรีไม่สนใจอะไรนัทเลยสักนิดเนี่ย
ส่วนคู่พี่สิงห์กับอานนท์น่ารักดี เคะเรื่องนี้เหมาะกับคำว่าโง่แบบไม่มีข้อสงสัย
ล้มลุกคลุกคลานสอนกันให้รู้เรื่องนี้
เหนื่อยใจแทนสิงห์จริงๆ

[schneesturm_fubuki]

  สงสารน้องนนท์ พี่สิงห์ แกหฤโหดไปนะ
หมั่นไส้ ตรี และรอ ปืน นภ คริคริ

[aiLime13]

พี่สิงห์น่ากลัวจริงๆ 55555555555555

โอ้ยยย สงสารอานนท์ ชีวิตไม่ค่อยดี พี่สิงห์ทั้งดุทั้งด่า
แต่น้องน่ารักค่ะ นางไม่หือ ไม่อือ เป็นเคะตัวน้อยใสซื่อ โอ้ยยยย น่ารัก
ชอบตอนโดนเขกหัว ดีนะที่ตอบมาแบบนั้นแล้วพี่สิงห์ไม่พ่นไฟใส่
เอาน้ำแข็งใสมั้ยคะ? เผื่อจะได้ลดความรุ่มร้อนทางอารมณ์ลงบ้าง ถถถถถ 

ส่วนอีกคู่นี้ คุณตรียังทำตัวน่าหมั่นไส้เหมือนเดิมเลยค่ะ โฮกกกกกกกกกก
อยากจับนางมาหยิกเอวมาก โอ้ยยย หมั่นนนนน ขอแบรนด์เนมใบนั้นจากคุณดนัยได้มั้ยคะ?
ไม่ต้องเสียแรงทุ่มพื้น เดี๋ยวเลาเอาไปจุดไฟเผาให้เอง 5555555555555 นี่หมั่นไส้มาก
เอาใจช่วยคุณดนัยอีกที ขอให้สู้นะคะพี่ อย่าไปยอม!

รอตอนหน้าค้าบบบบ 

[cinquain]

เฮโฮ! คงต้องอ่านใหม่อีกสักรอบค่ะ
คนอ่านยังงงๆโก๊ะๆอยู่ >_<   

[malula]

คู่สิงห์-นนท์ บางทีก็แอบเห็นใจพี่สิงห์เหมือนกันนะ คือบางทีน้องก็...ก็โง่นั่นแหละ
ส่วนตรี-นัทหรือนัท-ตรี เอิ่ม ขอแนะนำให้ตบกันเลยดีกว่าค่ะ

[SenzaAmore]

ผีสิง เอ้ยพี่สิงห์ โคตรโหด
น้องเค้าก็แค่บื้อบ้างอะไรบ้างเท่านั้นเอ้ง55

คู่ตรี-ดนัยมาจากเรื่องของน้องคะน้าหรอเนี่ย ลืมสังเกตไปเลย
อยากให้พระเอกเป็นตรีจังเลย ชอบพระเอกกวน....

รอตอนต่อไปค่ะ

[Sillyfoolstupid]

อ่านแล้ว ตึ๊บเลย คือ...จำตัวละครไม่ได้ ลืมไปหมดแล้ว
ต้องไปค้นสมุดโน้ตที่จำได้ว่าเคยเขี่ย(มันสวยงามเป็นระเบียบมากกกก)แผนภูมิตัวละครไว้
ทำความเข้าใจใหม่ รื้อฟื้นออกมาจากก้นบึ้งเลยล่ะ ฮ่าๆๆๆๆ

เห็นว่าตอนหน้าจะมีชาฮิด+ภีม นี่มันเด็กน้อยไม่ใช่เหรอ อะไรยังไง???

[blanchard]

ละลานตาจริง ๆ  หลายคู่มว๊าก

ชอบคู่นนท์กับพี่สิงห์ที่สุด

หนึ่งกับอาร์มนี่เป็นอะไรที่โดนมาก ๆ

ตรีนี่กวนส้นสวด ๆ แอบเข้าข้างคุณนัท

รออ่านคู่ชาฮิดกับน้องภีม ชาฮิดนี่ต้องตาสวยขนตางอนแน่ ๆ

แอบรำคาญนภอะ ไม่ชอบคนคาแร็คเตอร์แบบเนี้ย ถ้าเจอในชีวิตจริงจะรีบหลีกให้ไกล

สนุกฝุด ๆ ฮะเรื่องนี้


ปล. ยังรอตอนใหม่ของพี่รุตน์กะอีแม๊กซิมอยู่นะครัช

[blanchard]

รอตอนใหม่ครับผม   

[Nemasis]

 

เลาจะลอ ตอนต่อไป

[Lucea]

สวัสดีครับ ต้องขอโทษจริงๆ ที่หายไปนานเลย พอดีวุ่นกับภารกิจมากมาย
พอมีเวลาว่างเลยปั่นยิบตามาก่อนครับ ฮ่าๆ
สัปดาห์หน้าจะพยายามเปิดโรงงานนรกปั่นมาอัพให้ได้อ่านกันอีกไวๆ ครับ
ขอบคุณมากๆ ที่ยังติดตามอ่านกันนะครับ เป็นเรื่องที่ตัวละครเยอะมาก
เยอะชนิดว่าคนแต่ง แต่งเองยังลืมเองเลยครับ +_+ ฝากตอนต่อไปด้วยนะครับ

ตอนที่ ๕

เป็นเวลาสิบโมงกว่า ขณะที่อมริตากำลังช่วยคุณนุชนารถ เจ้าของร้านตรวจรับตู้กดไอศกรีมแบบเหลวที่จะเอามาลงที่ร้าน ชาฮิดก็ออกมานั่งเล่นกับลิ้นห้อยและร้อนแฮ่ก สุนัขพันธุ์ทางที่อยู่ในซอยแบบทุกครั้ง เด็กชายตัวน้อยของสตางค์ผู้เป็นแม่มาซื้อตับปิ้งให้กับขนเกรียนทั้งสอง คิดว่าลิ้นห้อยกับร้อนแฮ่กคงหิวน่าดูถึงมานอนกระดิกหางส่งตาละห้อยอยู่หน้าร้านอาหารแบบนี้

"อย่าแย่งกันนะ" มือเล็กๆ ลูบไปบนหัวร้อนแฮ่กก่อนส่งตับปิ้งให้ รับไปได้ เจ้าขนเกรียนสีขาวก็คาบของโปรดออกไปแอบแทะที่มุมอับริมเสาไฟฟ้าไม่ห่างออกไป ขณะที่ลิ้นห้อยจอมขี้เกียจนอนแทะตับปิ้งอยู่กับที่สบายใจเฉิบ

เมื่อเช้าพี่ชายใจดีคนนั้นไม่ได้แวะให้ตับปิ้งกับลิ้นห้อยและร้อนแฮ่กแบบทุกครั้ง เช้านี้พี่คนนั้นดูรีบร้อนแปลกๆ สีหน้าเป็นกังวลไม่เหมือนทุกวัน ชาฮิดเห็นเขาวิ่งหน้าตั้งผ่านเจ้าสี่ขาทั้งสองตัวไป เจ้าหูตั้งได้แต่ร้องหงิง ๆ มองตาละห้อยด้วยความผิดหวัง ชาฮิดเห็นพี่ชายคนนั้นครั้งแรกในตอนที่เขากำลังส่งกระดูกไก่ให้เจ้าหมูอ้วนสองตัวนี้แล้วส่งเรียกว่าลิ้นห้อยกับร้อนแฮ่ก ชาฮิดเคยคุยกับพี่ชายใจดีคนนั้นครั้งสองครั้งเรื่องมันทั้งสองตัว แต่ก็ไม่เคยถามว่าชื่ออะไร เพิ่งจะมานึกได้ว่ายังไม่รู้จักชื่อก็ตอนที่นึกจะสงสัยขึ้นมานี้เอง

สำเร็จโทษไปหนึ่งไม้ ลิ้นห้อยก็ยกขาสะกิดหน้าแข้งเด็กน้อยตาคม ชาฮิดยกมือบ๋อแบ๋ อยากจะให้มากกว่านี้แต่แม่จำกัดงบมาแค่ตัวละไม้เท่านั้น ลิ้นห้อยลงไปนอนกลิ้งเอาหัวถูรองเท้าประจบเต็มที่ หางแกว่งเรี่ยพื้นเหมือนไม้กวาดตอนที่แม่ใช้กวาดบ้าน ส่วนร้อนแฮ่กหลังจากหม่ำเสร็จแล้วก็เริ่มขุดต้นไม้ข้างทางเล่นไปตามประสา ในตอนนั้นเองที่ชาฮิดเห็นผู้ใหญ่สองคนจูงมือเด็กชายวัยไล่เลี่ยกับเขาเดินตรงมาที่ร้าน พวกเขาเด่นสะดุดตากว่าจะเป็นคนที่อยู่อาศัยในละแวกนี้ คนผู้ชายถึงจะดูเซอร์แต่ก็สูงหล่อมาแต่ไกล ส่วนผู้หญิงคนนั้นก็สวยมีเสน่ห์ ตาคมชวนมอง

อย่างกับ อมิตาบ บาห์จัน ควงมากับ ไอศวรรยา ไร ยังไงยังงั้น !

ดวงตากลมโตของชาฮิดเลื่อนไปมองเด็กชายที่สูงไล่กับเขาที่อยู่ตรงกลางระหว่างทั้งสองคน ไม่แปลกใจเลยที่เด็กคนนั้นจะดูดีกว่าเด็กทั่วไป ผิวขาวอย่างกับไม่เคยโดนแดด ผมสั้น จัดแต่งเป็นทรงด้วยเจล ขนคิ้วดำแต่ไม่เป็นสีเข้มจัดและหนาแบบเขา ทุกอย่างเหมือนถูกย่อส่วนจนกลายเป็นของกระจุ๋มกระจิ๋มชวนมอง ถึงขนาดที่ทำหน้ามุ่ยแบบนั้นยังอดไม่ได้ที่จะแอบเหล่ดูสักนิดเลย ที่สำคัญ เด็กคนนั้นแต่งตัวด้วยเสื้อผ้าลายการ์ตูนเบ็นเท็น (ชาฮิดชอบดูถึงขนาดมีนาฬิกาข้อมือไว้ฝึกแปลงร่างแบบพระเอกที่บ้าน) คิดแล้วก็ได้แต่อิจฉา ชาฮิดอยากรู้ว่าถ้าตัวเองถูกจูงมือด้วยคนที่หน้าตาดีแบบนั้นจะรู้สึกแบบไหนกันนะ เขาคงจะยืดโก้เอาไปอวดเพื่อนที่โรงเรียนได้เป็นสัปดาห์

ชาฮิดเผลอมองอย่างลืมตัว แล้วจู่ ๆ เด็กคนนั้นก็หันมาสบตาเขา สักพัก จากหน้าที่บึ้งตึงกลายเป็นยิ้มเบิกบานทันตา ชาฮิดนึกถึงดอกไม้ตอนที่ค่อย ๆ แย้มออก สดใส น่ารัก และอยากเข้าไปใกล้ ๆ ตอนนั้นเองที่เด็กชายตัวเล็กกว่าเขาคนนั้นดึงมือออกจากอมิตาบ บาห์จันและไอศววรยา ไรแล้ววิ่งโบกมือมายังเขา ชาฮิดค่อย ๆ ยกมือโบกตอบโดยไม่รู้ตัว

"ชื่ออะไรน่ะ"

"ชาฮิด" คนถูกถามยิ้มแฉ่งตอบ

"ชาอะไรนะ"

"ชาฮิด"

"ชื่ออะไรแปลก ๆ" เด็กชายคนนั้นมุ่ยหน้าแล้วย่อตัวนั่งลง จากนั้นก็ลูบหัวลิ้นห้อย "ไอ้หมูเอ๊ย ทำไมแกไม่ชืิ่อให้มันเรียกง่าย ๆ หน่อย ชานม ชาเขียวอะไรก็ได้"

ชาฮิดยิ้มเก้อ เข้าใจแล้วว่าชื่อที่ถูกถามคือชื่อหมาไม่ใช่ตัวเอง

"เอ่อ...ถ้าหมาน่ะ มันชื่อว่าลิ้นห้อย ชาฮิดชื่อฉันเอง"

เด็กคนนั้นมองตาขวางมาทางชาฮิด หลิ่วตาลงทำนองว่าใครจะไปอยากรู้ชื่อกัน แต่พอหันกลับไปมองลิ้นห้อยก็หัวเราะสดใสแบบเดิม เจ้าลิ้นห้อยก็ช่างกระไร หงายพุงขึ้นให้เกาแล้วหลับตาพริ้ม กวนประสาทเสียจริง

"ลิ้นห้อย ๆ ชื่อนี้เหมาะกับแกเสียจริง อ้วนเอ๊ย"

ชาฮิดมองลิ้นห้อยห้อยลิ้นแดงแจ๋หล่นมาข้างปาก แหม...สบายอกสบายใจเสียจริงนะ

"ยังมีอีกตัว ชื่อร้อนแฮ่ก อยู่ตรงโน้น" ชาฮิดยกมือขึ้นชี้

"ร้อนแฮ่กเหรอ ร้อนแฮ่กอยู่ไหน"

เด็กแปลกหน้าคนนั้นชะโงกหาทันที ชาฮิดตั้งใจจะเรียกร้อนแฮ่กแต่คนที่สวยเหมือนไอศวรรยา ไรกลับดึงไว้แล้วก้มหน้า โน้มตัวลงมาถามชาฮิด "ฮัลโหล น้องอยู่ร้านนี้หรือเปล่าจ๊ะ" เด็กน้อยพยักหน้าตอบ "ตายจริง ดูสิปืน เด็กอะไรก็ไม่รู้ หล่อแต่เด็กเลย หน้าคม ยิ้มสวย มาดูใกล้ ๆ สิ ตาสวยมาก ขนตายาวกว่าน้ำอีก"

อมิตาบ บาห์จันที่เหมือนจะชื่อว่าปืนมองมาทางเขาแล้วยิ้มให้แบบขรึม ๆ ชาฮิดกำลังยืนงง ในละแวกชุมชนที่เขาอาศัยอยู่ เด็กคนไหน ๆ ก็เป็นแบบนี้เหมือนเคาะมาจากพิมพ์ ผิวสีแทน คิ้วเข้มคม มีดวงตาที่กลมและโต แต่ชาฮิดชอบมองคนผิวขาวมากกว่า เด็กชายชอบตาเล็ก ๆ แบบครอบครัวคนจีนมากกว่าตาที่กลมเป็นไข่นกกระทาแบบคนเชื้อสายอินเดียที่เห็นจนชินมาตั้งแต่เกิด

"คุณนุชนารถอยู่ไหม" ผู้ชายคนนั้นถาม

ชาฮิดพยักหน้าอีกครั้ง แล้วมือกว้างอย่างกับจะหุ้มศีรษะได้ทั้งหัวก็วางลงบนผมชาฮิดก่อนจะเปิดประตูเข้าไป วูบหนึ่ง หัวใจชาฮิดอบอุ่นขึ้นประหลาด เด็กน้อยหงายสองมือตัวเองขึ้นดู มันช่างเล็กจ้อยจนเทียบไม่ได้กับฝ่ามือนั้นเลย

ถ้าพ่อยังอยู่ มือของพ่อจะกว้างและอบอุ่นแบบพี่ชายคนนี้ไหมนะ ?

"สุดหล่อ...เรียกเรานั่นแหละ ชื่อว่าชาฮิดใช่ไหม" ไอศวรรยาที่เหมือนจะชื่อว่าน้ำเรียกชาฮิด เด็กน้อยพยักหน้า "เป็นเจ้าของร้านตัวน้อยหรือเปล่านะ"

"เปล่าครับ ผมมาช่วยแม่ทำงานตอนปิดเทอมเฉย ๆ"

แล้วจู่ ๆ ผู้หญิงคนนั้นก็เอานิ้วชี้จิ้มหัวเด็กผู้ชายที่นั่งเล่นลิ้นห้อยอยู่จนเกือบคะมำ "หัดมีมารยาทบ้าง แนะนำตัวเองบ้างสิจ๊ะเจ้าตัวแสบ"

"ไม่ !"

"งดไก่ทอดเคเอฟซีเย็นนี้" เธอยกนิ้วชี้ขึ้นเคาะคางตัวเองแล้วพูดอย่างอารมณ์ดี ส่วนคนที่ถูกเรียกว่าเจ้าแสบกำลังจ้องหน้าชาฮิดจนตาแทบถลน

"น้าชื่อลูกน้ำนะ จะเรียกว่าน้าน้ำก็ได้ ส่วนเจ้าหน้ามะเหงกนี่ชื่อว่าชวิศ ชื่อเล่นว่าธีม ถึงตัวจะเปี๊ยกแบบนี้แต่ก็สิบเอ็ดขวบแล้วนะ สุดหล่ออายุเท่าไหร่แล้วครับ"

"สิบสองครับ"

"สนิทกับพี่ชาฮิดเข้าไว้นะธีม" น้าลูกน้ำพูดแล้วก็เดินเข้าร้านไป

ชาฮิดยืนเก้อ ๆ อยู่สักพัก เพื่อนใหม่ก็พูดเสียงขุ่นขึ้นมา

"บอกไว้ก่อน ฉันไม่คิดจะเรียกพี่หรอกนะ เพราะเราไม่ได้เป็นอะไรกัน" ชาฮิดยืนอึ้ง "แล้วเมื่อไหร่จะเลิกจ้องเสียที มันน่ารำคาญนะ ไม่เคยเห็นคนเหรอไงกัน"

ด้านในร้าน ปรมะเดินเข้ามาก็เห็นนุชนารถกำลังยุ่งอยู่กับการติดตั้งตู้กดไอศกรีม ทันทีที่เห็นเขา เธอก็ส่งสัญญาณบอกให้รออีกสักพัก ปรมะมองไปรอบ ๆ ร้าน ไม่กี่อึดใจต่อมาปรายฟ้าก็เดินมาสมทบ ซึ่งเป็นช่วงที่มีราตัวน้อยยกแก้วน้ำเย็นออกมาเสิร์ฟให้กับทั้งสอง

"ตายจริง น้องสาวของชาฮิดหรือเปล่าคะ หน้าเหมือนกันเลย ตาโตน่ารักมาก"

มีรากระถดตัวถอยหลัง เด็กหญิงตัวน้อยยิ้มเขินแล้วรีบวิ่งไปหลบหลังอมริตาผู้เป็นแม่ ในเวลานั้นนุชนารถก็เดินมาหาทั้งคู่ ปรายฟ้าจึงไม่คิดจะถามต่อ

"ไงจ๊ะ ไม่ได้แวะมาซะนาน"

"พี่นุชสบายดีนะครับ" นุชนารถพยักหน้าพร้อมรอยยิ้มก่อนจะหันไปหยุดที่ปรายฟ้า "นี่ลูกน้ำครับ เอ่อ...ภรรยาผม"

"แค่อดีตน่ะค่ะ" ปรายฟ้าฉีกยิ้ม ตอบฉะฉานพร้อมหัวเราะตามแบบฉบับของเธอ "คุณนุชคงไม่ได้คิดจริง ๆ ใช่ไหมว่าจะมีผู้หญิงคนไหนทนอยู่กับผู้ชายทึ่ม ๆ แบบปืนได้นาน ๆ"

นุชนารถยิ้มตอบ เธอพอรู้เรื่องที่ปรมะเคยแต่งงานแล้วมาบ้างแต่ก็ไม่รู้ลึกไปถึงรายละเอียด ในตอนนั้นเธอแค่คิดว่าคงเป็นฝ่ายปรมะแน่แท้ที่เป็นฝ่ายสลัดรักจากผู้หญิง วันนี้ได้มาเห็นปรายฟ้า นุชนารถคิดว่าที่ผ่านมาเธอคงคิดผิดมาโดยตลอด ดูเหมือนเกมจะพลิกเป็นฝ่ายปืนที่คอยเป็นธุระห่วงใยให้ลูกน้ำตลอด แต่คิดแล้วก็น่าขัน ปรายฟ้าคนนี้เป็นผู้หญิงที่พูดจาหยิกเหน็บได้ตรงจุดเสียจริง บางครั้ง นุชนารถก็คิดว่ารุ่นน้องสุดเซอร์ของเธอออกจะตรงจนทึ่มไปเสียหน่อยอย่างเธอพูดนั่นแหละ

"ร้านน่านั่งมากเลยนะคะ ถึงจะกะทัดรัดแต่ก็ให้บรรยากาศที่รู้สึกเหมือนเป็นที่ของเราจริง ๆ มีมุมที่อยากจะนั่งฝังตัวอยู่แบบนั้นทั้งวันจนไม่อยากจะลุกไปไหน ถ้ามีหัวกว่านี้สักนิด น้ำคงจะเปิดร้านแบบนี้ที่เชียงใหม่แน่ ๆ"

นุชนารถยิ้มขอบคุณ รู้สึกว่าปรายฟ้าไม่ได้เป็นอย่างที่ตัวเองจินตนาการก่อนหน้านี้สักนิด ตรง ดูมั่นใจก็ใช่ แต่ก็เป็นคนตรงไปตรงมาที่ดูมีเสน่ห์ประหลาด นุชนารถไม่รู้สึกถึงความก้าวร้าว ไม่น่าคบอะไรจากผู้หญิงตรงหน้าคนนี้เลย "พี่ลงเครื่องทำซอฟต์ไอศกรีมพอดี อากาศร้อน ๆ แบบนี้น่าจะดีกับลูกค้า มีเด็ก ๆ มาช่วยก็น่าจะเหมาะ เฮ้อ...ปีนี้มันร้อนอะไรแบบนี้ก็ไม่รู้"

"แต่เด็กคงดูแลไม่ได้หรอกนะครับ มีหวังเจ้าธีมได้ทำเครื่องพังแน่"

"ว่าจะรับเด็กรายวันมาดูน่ะปืน เดี๋ยวพรุ่งนี้คงติดประกาศ เอาเฉพาะช่วงหน้าร้อน อยากขายพวกลูกค้าที่เดินผ่านไปผ่านมา ไม่ได้นั่งกินที่ร้านด้วย"

ปรายฟ้าเดินสำรวจไปทั่ว ก่อนจะเอนตัวลงไปนั่งกับโซฟาแล้วทำท่าจะเอนตัวนอน ปรมะที่เห็นเข้าก็ทำหน้าเหนื่อย ชายหนุ่มรีบเดินเข้าไปปราม แต่จู่ ๆ ปรายฟ้าก็พูดขึ้น

"น้ำสมัครได้ไหมคะ ชักจะติดใจบรรยากาศร้านนี้ขึ้นมาอย่างบอกไม่ถูก"

ปรมะยกมือตะปบหน้าผากตัวเองอย่างอ่อนใจ ขณะที่นุชนารถกลับดูจะสนใจในสิ่งที่ปรายฟ้าโพล่งขึ้นมา

"ไม่ทำเครื่องเจ๊งหรอกน่า" เธอยักคิ้วให้เขา "ยังไงเสีย น้ำก็ต้องมาส่งธีมที่นี่อยู่ดี น้ำชอบคุณนุช ชอบบรรยากาศของร้านนี้ แถมพี่น้องคู่นั้นก็น่ารักอย่างกับตุ๊กตา ชื่ออะไรนะ ชาคริต"

"ชาฮิดกับมีราค่ะ ลูกของอมริตานั่นน่ะ" นุชนารถบุ้ยใบ้ไปทางหญิงสาวร่างเล็กชาวอินเดียในชุดแม่ครัว ปรายฟ้าหันไปยิ้มให้อมริตาแล้วทำปากบอกเธอว่าลูกน่ารักมาก อมริตาโค้งขอบคุณแล้วเดินเข้าครัวไป ปรายฟ้าหันมาโน้มน้าวนุชนารถต่อ "นะคะคุณนุช น้ำอยากลองทำ"

ปรมะตั้งท่าจะปรามแต่นุชนารถกลับพูดว่า "เรื่องนั้นไม่มีปัญหาหรอก แต่พี่จะไม่มีเงินจ้างคุณน้ำเอาน่ะสิคะ"

"ค่าจ้างสักบาทก็ไม่เอาค่ะ น้ำทำเพราะแค่อยากทำอะไรแปลก ๆ บ้าง แต่ไม่ทำครัวนะคะ ทำไม่เป็น ไม่เสิร์ฟด้วยค่ะ เดี๋ยวจะทำจานแตกให้ขายขี้หน้าเอา เฝ้าแค่ตู้พอ ถ้าแค่กดไอศกรีมแบบนี้น้ำคิดว่าคงพอไหว"

"ไม่เอาน่าน้ำ"

"เงียบเถอะน่า ผู้หญิงเขาจะคุยกัน"

นุชนารถหลิ่วตามองหน้ายุ่ง ๆ ของปรมะแล้วลอบหัวเราะ เธอชักจะถูกชะตาความตรงไปตรงมาที่ดูแปลกไม่สนใจโลกของปรายฟ้าเข้าให้แล้วสิ

"ไม่เป็นไรนะ เราอยู่ตรงนี้ไง"

ระหว่างเสียงทุ้มที่ดังขึ้นที่ข้างหูกับเสียงหัวใจตัวเองที่กำลังเต้นอยู่ในตอนนี้ พิธานไม่รู้ว่าเสียงไหนจะได้ยินชัดไปกว่ากัน ลำพังทรงตัวให้มั่นคงบนจักรยานก็ถือว่าเป็นเรื่องลำบากแล้ว แต่ต้องฝืนทำเหมือนทุกอย่างเป็นปกติไม่มีอะไรด้วยถือว่าเป็นเรื่องยากเหลือเกิน

"ทรงตัวได้ยัง" อริยะถามอีกครั้งที่ข้างหู ชิดจนขาแว่นฝังลงบนแก้มของเขา

พิธานเกร็งคอจนกลืนน้ำลายไม่ลง เขาไม่ชอบช่วงเวลาแบบนี้เลย พักหลัง ๆ การใกล้ชิดกับอาร์มเหมือนจะทำให้ไม่เป็นตัวของตัวเองแม้แต่น้อย เหมือนจะมีความสุข แต่ก็เหมือนกับทุกข์จนแทบทนไม่ไหวในเวลาเดียวกัน สุขที่ได้อยู่ใกล้ ได้รู้สึกเหมือนว่าอีกฝ่ายให้ความสำคัญกับตัวเขามากกว่าใคร ๆ แต่ก็ทุกข์ใจทุกครั้งที่เมื่อมองดูโลกความเป็นจริง ยิ่งสุขเท่าไรมันก็ยิ่งทุกข์เท่านั้นเมื่อเห็นอาร์มเดินกับริน กินข้าวกับริน ทำทุก ๆ สิ่งทุก ๆ อย่างกับรินไม่ต่างกับที่ทำกับเขา หากจะมีสิ่งหนึ่งสิ่งใดที่ไม่เหมือนกันก็คงจะเป็นสถานะ

คนหนึ่งแฟน อีกคน...เป็นแค่เพื่อน

"มันไม่เวิร์กหรอก ปล่อยเถอะ"

พิธานไม่รู้ว่านั่นเป็นประโยคที่พูดกับอริยะ "ปล่อยเถอะ การหัดขี่จักรยานมันไม่เวิร์กหรอก" หรือเป็นประโยคที่พูดกับใจตัวเอง "ปล่อยเถอะ หลอกตัวเองไปวัน ๆ อยู่แบบนี้มันไม่เวิร์กหรอก" กันแน่

"อีกนิดน่า มันจะต้องเวิร์กสิ ทุกอย่างมันก็มีอุปสรรคหมดแหละ อย่าเพิ่งยอมแพ้" อริยะพูด กระชับทั้งสองมือที่ประคับประคองศูนย์ถ่วงการทรงตัวอยู่ที่เอวของคนที่หัดขี่จักรยานอยู่ขึ้นอีกนิด "นะ มันเวิร์กแน่ ๆ ขอร้อง อย่าเพิ่งยอมแพ้สิ"

มันจะเวิร์กเหรอ จะให้เขาแข่งกับอะไรเล่า แข่งเพื่ออะไร ทำอะไรแบบนี้เพื่ออะไร

"ไม่เอา เหนื่อยแล้ว พอแล้ว" เสียงแผ่วนั้นคล้ายว่าจะพูดกับตัวเอง

ดวงตาสีเข้มใต้กรอบแว่นเจือไปด้วยแววผิดหวัง อริยะปล่อยมือทั้งสองข้างที่กุมเอวพิธานออกแล้วถอนใจ "เงียบไปเลย สัญญากันแล้ว"

"ไว้คราวหน้าแล้วกัน"

"คราวนี้แหละ ไปกับรินสองคนก็แปลก ๆ ไม่รู้จักคนในชมรมนั้นเลย แต่ก็อยากไปนะ ดูกรุงเทพตอนพระอาทิตย์ตกดินน่าจะสวยดี ถนนแถวกระทรวง ฯ ก็สวยด้วย"

พิธานก้มหน้าลง ไม่รู้ว่าจะพูดอะไรดีทั้งกับอริยะ...ทั้งกับความรู้สึกตัวเอง

เมื่อคืนเขาฝัน มันอาจชวนสะอิดสะเอียนสำหรับบางคน มันงี่เง่า เขารู้ มันโคตรงี่เง่าสิ้นดี ไม่มีเหตุผล ที่มาที่ไป แล้วก็ไม่มีทางเป็นไปได้เลย แต่มันก็ฝันแบบนั้นไปแล้ว โดยไม่เจตนา โดยไม่คาดคิดให้มันเป็นอย่างนั้นมาก่อน ในนั้น จู่ ๆ อาร์มก็เดินมากอดเขา สารภาพว่ารัก มันรวดเร็วจนไม่ทันตั้งตัว เขาตกใจ แปลกใจ ดีใจ  ทำอะไรไม่ถูก กล้ามเนื้อหัวใจขยายตัวจนพองคับอก มันเหมือนดูคลิปวิดีโอในยูทูปที่เลือนลาง จำอะไรไม่ค่อยได้ คล้ายกับมีงานปาร์ตี้ที่แสนอลหม่านหมุนอยู่รอบ ๆ ตัว และที่กลางจุดศูนย์กลางของทุกอย่าง อาร์มจูบเขา โอบบ่า แล้วดึงเข้ามาซบ พูดตามนิสัยไม่มีลังเลแบบทุกครั้งว่าเป็นแฟนกันนะ ในตอนนั้นเหมือนอากาศของโลกทั้งใบกำลังอัดเข้าสู่ตัวเขา สูบเข้ามา...อัดเข้ามาจนแน่นจนเหมือนจะระเบิด แต่แปลกที่หัวใจมันก็ดูเหมือนจะพร้อมขยายรับพื้นที่มหาศาลแบบนั้นได้เรื่อย ๆ เพียงเพราะคำคำนั้น อาการคับไปทั้งอกที่ว่ายังคงลามมาถึงตอนเช้าที่ตื่น ก็รู้ว่าเป็นฝัน แต่มันก็เป็นเรื่องที่ทำให้เขาบ้ายิ้มอยู่บนเตียงไม่ลุกไปไหนอีกเป็นชั่วโมง ยิ้มโง่งมกับแสงแดดของฤดูร้อนที่เกลียดแสนเกลียด กอดหมอน ฟัดแล้วฟัดอีกแบบจะให้มันแหลกไปคามือ หลับตาแล้วฝันกลางวันบ้า ๆ บอ ๆ ว่ามันคือตัวอุ่น ๆ ของไอ้แว่นสุดเบื๊อกที่ยืนเสนอหน้าสอนเขาขี่จักรยานไม่รู้อะไรในตอนนี้ พวกเขานั่งโอบกันเงียบ ๆ ในที่ที่ไม่มีใคร เอาหัวพิงกัน สบตากัน แล้วต่างคนต่างก็ยิ้มเขิน มันคงไม่หยุดอยู่แค่นี้ถ้าไม่ใช่เพราะโทรศัพท์ของมันที่โทรมา เคยมีเวลาที่ทำตัวปัญญาอ่อนไหม คุยโทรศัพท์ไป เอานิ้วชี้จิ้ม ๆ วน ๆ อยู่บนหมอนตัวเองไป นั่นแหละ สิ่งที่เขาทำตอนที่คุยโทรศัพท์กับมันเมื่อเช้านี้

"ลองดูอีกสักตั้งไหม ถ้าจับจังหวะได้ ของแบบนี้มันก็ได้เลยนะ"

"ไม่แล้วละ ขี้เกียจ ไปกับรินสองคนเถอะ จะลากคนอื่นไปเป็น ก.ข.ค. ทำไม"

"โห...ขืนไปสองคนแบบนั้นมีหวังโดนล้อแย่"

พิธานก้าวขาลงจากจักรยาน เห็นแบบนั้น อริยะก็ทอดลมหายใจแล้วเดินอ้อมมาด้านหน้า มือทั้งสองข้างเอื้อมไปจับแฮนด์แล้วจูงไปใต้ร่มไม้ เดินไปข้าง ๆ กัน ต่างฝ่ายต่างเงียบไปสักพัก ก่อนที่คนซึ่งจูงจักรยานอยู่จะทำลายความเงียบด้วยรอยยิ้ม หัวใจของพิธานแกว่งเหมือนถูกจับโล้ชิงช้าขึ้นมาทันที

"อากาศร้อนเนอะ จะเผากันให้สุกเลยเหรอไง"

"วันก่อนทีวีก็เห็นก็บอกว่าจะร้อนกว่าทุกปี"

อริยะถอนหายใจแล้วถอดเสื้อมาม้วนพาดไว้บนหน้าขาตัวเอง "ไม่ไหวเลยเนอะ เหนียวเหนอะไปทั้งตัว"

คนที่นั่งข้าง ๆ เสมองไปอีกด้านโดยอัตโนมัติ ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมจะต้องทำอะไรงี่เง่าแบบนั้น

จักรยานถูกพิงไว้ใต้เงาไม้ มีแสงอาทิตย์แทงทะลุเพดานสีเขียวลงมาคล้ายกับจะบอกว่าการหลบหนีแดดในเมืองที่อุดมไปด้วยความร้อนแบบกรุงเทพนั้นเป็นเรื่องยากเหลือเกิน...การหนีจากความรู้สึกตัวเองก็คงไม่ต่างกัน

ที่เขาว่าเพื่อนสนิทคิดไม่ซื่อมันคงประมาณนี้ล่ะมั้ง ทั้งที่บอกตัวเองแล้วว่าจะเลิกสนใจ แต่วัชพืชที่เรียกว่าความไม่ซื่อสัตย์นี้ก็หยั่งรากลงแน่นเกินกว่าจะกำจัดให้หมดไปง่าย ๆ สุดท้ายเขาก็อดไม่ได้ที่จะแอบลอบมองคนที่นั่งอยู่ข้าง ๆ ด้วยลมหายใจแบบขาด ๆ เกิน ๆ แล้วจู่ ๆ อาร์มที่จับเสื้อกระพืออยู่ก็ร้องขึ้นพร้อมกับหันหน้ามาทางเขา

"โอ๊ย...หนึ่งช่วยถอดแว่นที"

"เป็นอะไร" พิธานถามพร้อมมองคนตรงหน้าที่หลับตาปี๋

"แสบ เหงื่อเข้าตา มือเลอะอยู่ ช่วยที เช็ดให้ด้วย"

"จะเช็ดให้ได้ยังไง มือก็เลอะเหมือนกัน"

"เถอะน่า แสบ เอาแว่นออกก่อน ไว ๆ เลย"

เขารีบทำตามที่บอกทุกอย่่าง พอแว่นถูกดึงออก อาร์มก็ฝังหน้าลงซบกับหัวไหล่ของหนึ่งทันที ตาขวาที่หลับอยู่ไถเบา ๆ กับแขนเสื้อตรงหัวไหล่ ให้ความอ่อนนุ่มของเนื้อผ้าซับเหงื่อบนตา คิ้ว ไล่ไปจนถึงหน้าผาก แล้วก็ซบค้างไว้แบบนั้นเหมือนนึกจะขี้เกียจขยับตัวขึ้นมาดื้อ ๆ

"ขอบใจนะ"

"เสร็จแล้วก็ออกไปซะที สกปรกโสโครก"

ถึงจะพูดไปแบบนั้น แต่ไม่ใช่เรื่องง่ายเลยสำหรับหนึ่ง การทำทุกอย่างให้เป็นปกติ ไม่ลุกลน หรือพูดเฉยเมย ไม่แสดงความห่วงใยอะไรมากไปกว่าเพื่อนคนหนึ่งพอจะทำได้ล้วนเป็นเรื่องที่ลำบากยากเย็นจริง ๆ ทุกอย่างดูจะสวนทางกันไปหมด

"แค่นี้ทำเป็นรังเกียจ" อาร์มหัวเราะ เอาผมไถต้นคอเขาเบา ๆ แล้วแกล้งเขย่าหัวให้ผมชื้นเหงื่อจิ้มหน้าจิ้มตาให้รำคาญเล่น "ขนเม่นทิ่มคอ"

"ออกไปเลย"

"ม่ายยย..." เม่นปัญญาอ่อนลากเสียงยาวแล้วหัวเราะคิกในลำคอ อริยะยกสองมือขึ้นรวบเอวของพิธานไว้ไม่ให้หนีไปไหน เอียงแก้มลงแนบเหนือหน้าอกที่กำลังเต้นโครมคราม "ชอบกลิ่นนี้จริง ๆ นะ รู้สึกเหมือนเหมาะกับหนึ่งกว่า"

หัวใจของพิธานเหมือนจะหยุดทำงานไปชั่วขณะ ทุกอย่างเงียบ...เงียบจนได้ยินเสียงหายใจของตัวเอง

"บ้าเปล่า มีแต่กลิ่นเหงื่อ"

"ถึงอะไรจะไม่ค่อยได้เรื่องเท่าไหร่ แต่เราจมูกดีนะ" อาร์มยกหัวขึ้นจากบ่าแล้วส่งยิ้ม ขณะที่หยิบแว่นขึ้นสวมกลับก็พูดไปเรื่อยเปื่อย "กลิ่นเดิมไม่ใช่กลิ่นเมื่อวาน ได้กลิ่นตั้งแต่ตอนสายที่เจอแล้ว ตอนนี้ก็ยังได้กลิ่นอ่อน ๆ อยู่เลย"

คนสวนแว่นเอาเสื้อพาดบ่าตัวเองแล้วลุกขึ้น อริยะสะบัดข้อเท้าไปมาแล้วยกมือขึ้นโอบบ่าพิธานไว้ "ไปขี่จักรยานกันต่อเถอะกัน"

"ขี้เกียจหัดถีบแล้ว ร่วงทุกที"

"ขี่ให้ หนึ่งซ้อนก็พอ"

ก็เป็นเสียแบบนี้ พิธานนึกค่อนกับตัวเองในใจ เขาไม่ได้ขี้เกียจจะขี่อะไรพวกนี้สักนิด เพียงแค่ไม่อยากจะตกอยู่ในสถานการณ์ที่เหมือนถูกเล่นกับความรู้สึกแบบนั้นอีกแล้ว ขืนเป็นแบบนี้ต่อไปเขาคงได้ตกหลุมรักเพื่อนสนิทเข้าเต็ม ๆ อย่างแน่นอน อริยะพาดเสื้อยืดตัวเองกับโครงเหล็กระหว่างแฮนด์จักรยาน บุ้ยหน้าไปทางข้างหลังเหมือนส่งสัญญาณให้ขึ้นซ้อนเสียที เอาวะ ช่างหัวปะไร อย่างน้อยก็ไม่ต้องเหนื่อยถีบเอง

"เวลาถีบจักรยานต้องอย่ากลัวจะล้ม มองไปข้างหน้า ไม่ต้องกังวลว่าจะทรงตัวได้หรือเปล่า แค่รักษาจังหวะของขาทั้งสองข้างให้พอดี ๆ กันแบบนี้ไปเรื่อย ๆ ก็พอ แล้วสักแป๊บมันก็จะรู้จังหวะไปเอง"

พิธานทอดถอนใจ อือออรับปากตามน้ำไป

"เกาะเอวเราไว้สิ จับเต็ม ๆ สองมือเลยจะได้ไม่สั่นไง"

"แค่เกาะก็พอใช่ไหม" พิธานมองอย่างลังเล ก่อนจะยกสองมือขึ้นเกาะเอวคนตรงหน้าแบบกล้า ๆ กลัว ๆ

"จับดี ๆ สิ ยังไม่ค่อยกล้าขึ้นไม่ใช่เหรอ"

"เออน่า" พิธานไม่ใช่คนโกหกเก่งเล่นละครแนบเนียบแบบนั้น คนมีชะนักติดหลังจะให้ทำเหมือนคนไม่คิดอะไรดูจะเป็นเรื่องไม่ง่ายเลย

เห็นท่ารั้งรอไม่ทำอะไรเสียที อริยะก็พักขาแล้วดึงทั้งสองแขนของเพื่อนรักเข้ามากอดตัวเองจนแนบไปทั้งตัว พิธานออกแรงขืนตัวไว้แต่จังหวะของอริยะดีกว่า แค่รวบข้อมือทั้งสองข้างแล้วกระตุก ร่างของพิธานก็คลอนไปข้างหน้า แนบตัวทั้งตัวเข้ากับแผ่นหลังอุ่น ๆ ของคนที่บังคับเหมือนถูกล็อกด้วยแม่กุญแจ

"กอดแบบนี้แล้วกัน" แล้วจักรยานก็พุ่งไปข้างหน้าอย่างรวดเร็ว อาร์มหลิ่วตามองมาทางด้านหลัง "เป็นไง รู้สึกอะไรไหม"

"อะไร"

"สมดุลย์ไง พอกอดแล้วตัวเราสองคนก็จะแนบกันใช่ไหม เราสองคนจะใช้สมดุลย์เดียวกัน สักพักก็จะเริ่มจับจังหวะมันได้ นี่ไง รู้สึกไหม จังหวะซ้ำ ๆ เท่าเดิม"

สายลมแตะแก้มทั้งสองข้างของพิธานจนร้อนผ่าว อุณหภูมิของร่างกายเหมือนจะระอุขึ้นจนใกล้เคียงกับแดด แยกไม่ออกด้วยซ้ำว่าใจตัวเองกำลังสั่นหรือเต้นคึกโครมอยู่กันแน่

"เกย์สัส จำเป็นไหมที่ต้องถอดเสื้อเนี่ย ไหนจะเหงื่อโสโครกนี่อีก"

"เจ็บว่ะ คู่จิ้นกันเขาต้องด่ากันขนาดนี้เลยเหรอ" อริยะหัวเราะชอบใจ ไม่ได้รู้สึกกระดากอายแม้น้อยนิด ไม่แม้แต่จะเอะใจว่าคนที่กอดอยู่นั้นรู้สึกแบบไหนกับสัมผัสที่ก้ำกึ่งแบบนี้ ดวงตาคู่นั้นเอาแต่มองไปข้างหน้า มองตรงไปที่จุดหมายเท่านั้น

"นี่..."

"หืม ?"

"มีเรื่องจะบอก แต่บอกแล้วอย่าปล่อยมือนะ ล้มแน่"

"อืม ไม่ปล่อยก็ไม่ปล่อย"

"เราขี้โกงหนึ่ง จริง ๆ แล้วเทคนิกขี่จักรยานอะไรแบบนี้มันไม่มีหรอก โกหกหมดเลย"

"ก็ว่างั้น"

"นี่..."

"คราวนี้อะไรอีก"

"หอมนะ พออยู่ใกล้ ๆ แบบนี้ เวลาลมจะพัดเหมือนกลิ่นมันจะวน ๆ อยู่รอบตัวเลย" อริยะหันกลับมาส่งยิ้ม "จริง ๆ ก็ไม่ได้โกหกทั้งหมดหรอกนะ ถ้าสังเกตดี ๆ ก็จะรู้" ใต้กรอบแว่นที่เป็นกระจกบาง ๆ ดวงตาคู่นั้นทอดมองมาที่เขา อริยะเอียงหัวลงนิดหน่อย พยักเพยิดคางมาทางพิธาน

"รู้แล้วใช่ไหม ถ้ากอดแน่น ๆ แบบนี้ เราก็จะเหมือนเป็นคนคนเดียวกัน ใช้สมดุลย์เดียวกัน"

"อืม...ถึงไม่ปล่อยมือไง"

พิธานหลับตาลงพร้อมกับรอยยิ้มสดใสของคนตรงหน้า เสียงพูดที่เหมือนจะมีเสียงหัวเราะเจืออยู่ตลอดเวลาดังขึ้นท่ามกลางกลิ่นหอมอ่อน ๆ ของสายลม

"กินข้าวเย็นด้วยกันนะ"

พูดอย่างกับเขาเคยปฏิเสธอะไรได้สักครั้ง

(ยังมีต่อนะครับ)

[Lucea]

(ต่อครับ)




สงครามเย็นระหว่างดนัยและพงษ์พิพัฒน์ดูท่าจะไม่จบง่าย ๆ จะต่างกับสามชั่วโมงที่แล้วก็เพียงแค่ย้ายสถานที่จากออฟฟิศของไจแอนท์โคลามายังสตูดิโอที่ใช้ถ่ายทำรายการเช้านี้ที่ประเทศไทย แถมลูกหลงยังเริ่มจะลุกลามไปสู่ทีมงานคนอื่น ๆ จนปวดหัวกันไปหมด ไม่เว้นแม้แต่ดาน่าที่กำลังนั่งทำตาปริบ ๆ มือที่ถือโทรศัพท์อยู่สั่นหงึกคล้ายคนหมดแรง

"เดี๋ยวนะคะ เรามาทำความเข้าใจกันอีกที น้องตรีโทรไปยกเลิกอาจารย์หมอที่ทางทีมงานติดต่อเอาไว้ใช่ไหมคะ"

ตรี พงพิพัฒน์มองไปที่หญิงสาว ยิ้มสบายอกสบายใจขณะที่หยิบแว่นกันแดดขึ้นมาสวม "ไม่ต้องขอบคุณก็ได้นะครับ"

"ขอบคุณ ?"

"ที่ผมเลือกเฉพาะสิ่งที่ดีที่สุดเพื่อรายการของเรา"

"เก๋ค่ะ เก๋ไก๋มาก" ดูเหมือนว่าผมหยิกหย็องของเธอจะฟูขึ้นอีกเท่าตัว ดาน่าหัวเราะร่วนแล้วจู่ ๆ ก็ทรุดลงนั่งกับเก้าอี้เหมือนคนหมดแรง "เก๋สุดตรงที่เราต้องอัดเทปกันเย็นวันนี้นี่แหละค่ะ ค่าสตูดิโอเอย อุปกรณ์ถ่ายทำเอย กล้องเอย ไฟเอย ค่าตัวทีมงานเอย ไหนจะคิวออกอากาศเอย เก๋มากค่ะ ถ้าเจอพี่จ๊อดฝากบอกทีนะคะว่าพี่รออยู่ที่ทางช้างเผือก วิญญาณพี่จะอยู่ที่นั่นค่ะ"

ดนัยเดินออกมาเห็นเหล่าทีมงานวิ่งพล่านเหมือนฝูงผึ้งแตกรัง นึกโทษตัวเองเหมือนกันที่เป็นตัวต้นเรื่อง ถ้าไม่ใช่เพราะเขาล้อบบี้ผู้ใหญ่เรื่องตรี พงษ์พิพัฒน์เมื่อคืน เหตุการณ์ต่าง ๆ คงไม่อลหม่านแบบนี้ แต่ใครจะคิดเล่าว่าพิธีกรงี่เง่าคนนั้นจะออกฤทธิ์เดชเผื่อแผ่ทีมงานคนอื่น ๆ ไปด้วย ถ้าเป็นคนปกติคงเจียมเนื้อเจียมตัว ตั้งใจทำงานเต็มที่ไปแล้ว ไม่ใช่ยิ่งแผลงฤทธิ์เดชอย่างกับพระอาทิตย์ฤดูร้อนที่สาดแดดเผาไปทั่วแบบนี้

ดนัยเห็นทีมงานหลายคนสุมหัวด่าตรี พงษ์พิพัฒน์กันขรม ชัดเจนขนาดเขาที่เป็นคนนอกแต่มองปราดเดียวก็ยังรู้ ถึงขนาดนี้แล้วตรี พงษ์พิพัฒน์จะไม่รู้ตัวเชียวหรือ หรือว่ารู้แต่แกล้งไม่รู้กันแน่

"ทำแบบนั้นไปได้ยังไง ไม่เห็นใจทีมงานกันบ้างเลย จบนอกแล้วไง หน้าตาดีแล้วไง ก็แค่เด็กเมื่อวานซืนที่ทำงานไม่เป็น"

ทีมงานคนหนึ่งเดินผ่านหน้าดนัยไปพร้อมกับคำพูดทำนองนั้นอีกชุดใหญ่ นี่จะเป็นเทปแรกที่มี Product Placement ของไจแอนท์โคลา ดูออกจะเป็นเรื่องไม่เข้าท่าสักเท่าไรที่เอาน้ำอัดลมมาเจอะกับหมอที่แนะนำเคล็ดลับการดูแลสุขภาพ แม้แต่เด็กก็ยังรู้ จุดขายของน้ำอัดลมมันไปกับเรื่องของสุขภาพเสียที่ไหน

"ผมว่ามันก็ดีอยู่แล้ว จะไปเปลี่ยนทำไม แล้วนี่ไม่ได้บอกทีมงานสักคน อีกไม่กี่ชั่วโมงก็จะอัดเทปอยู่แล้วจะให้ทำยังไง" เสียงคุณจ๊อด โปรดิวเซอร์ของรายการพูดใส่อารมณ์กับตัวปัญหา อันที่จริงจะเรียกว่าตะคอกก็คงไม่ผิด "คิดดูมันก็สมควรแล้วที่ผู้ใหญ่จะพิจารณาปรับในส่วนของพิธีกรใหม่หลังช่วงสงกรานต์ อะไรที่มันน่าเบื่อก็เปลี่ยนซะบ้างก็ดีเหมือนกัน"

ตรี พงษ์พิพัฒน์แค่ยิ้มแล้วยักหัวไหล่ และมันก็จบแค่นั้น

กระดาษปึกใหญ่ที่ดนัยเดาว่ามันคงเป็นสคริปต์สำหรับบันทึกเทปตอนเย็นถูกเขวี้ยงลงบนพื้นต่อหน้าคนที่นั่งไขว่ห้างทันที คุณจ๊อด โปรดิวเซอร์ของรายการด่าอีกสองสามประโยคต่อหน้าทีมงานทั้งหมดแล้วหยิบมือถือเดินคุยโทรศัพท์ออกไป ตรีดูจะรับมือได้ดีกว่าคาด ไม่ได้สะดุ้งสะเทือนแม้แต่น้อย เจ้าตัวยังก้มหน้าก้มตาฟังเพลงต่อไปอย่างสบายอารมณ์ ส่วนครีเอทีฟอย่างดาน่าก็ทำท่าจะร้องไห้เอา ดนัยมองทุกอย่างอยู่สักพัก แล้วเลือกจะเดินเข้าไปหาหญิงสาว

"มีอะไรที่ผมพอจะช่วยได้ไหมครับ"

"คุณนัท ดาน่าคิดไม่ออกจริง ๆ ค่ะ หัวจะแตกอยู่แล้ว ไม่รู้ว่าจะไปหาคุณหมอที่ไหนมาถ่ายรายการ นี่ก็ใกล้เวลาแล้ว ปกติน้องตรีเธอก็ไม่ใช่แบบนี้นะคะ ให้ทำอะไรก็ไม่มีปัญหา แต่คุณนัทไม่ต้องห่วงนะคะ ดาน่าจะทำให้อย่างดีที่สุด" พูดจบแล้วเธอก็หันไปขยุ้มหัวตัวเอง พึมพำเหมือนคนสติหลุด "โอ๊ย...แล้วนี่จะทำยังไงกันดีล่ะเนี่ย"

ดนัยครุ่นคิด โอเค ส่วนหนึ่งมันก็เป็นเพราะเขา ถึงแม้จะไม่ได้ชอบอะไรคุณจ๊อดหรือแม้แต่เธอคนนี้นัก แต่เขาไม่ได้มีเจตนาจะให้มันกระทบกับทุกฝ่ายแบบนี้ ทั้งหมดนี้เป็นเพราะตรี พงษ์พิพัฒน์คนเดียว

"ผมจะลองหาทางช่วยดูครับ"

ดาน่าขอบคุณเขาเป็นการใหญ่โต จากนั้นก็ขอตัวไปจัดการงานอื่น ๆ ต่อ ดนัยยืนมองรอบ ๆ ตัวอยู่สักพัก ก่อนที่ดวงตาคมจะไปหยุดอยู่ที่คนที่นั่งกระดิกเท้าอารมณ์ดีอยู่ตรงนั้น เขาเดินเข้าไปหา เมื่อเข้าระยะประชิดดนัยก็ดึงหูฟังข้างหนึ่งออกจากหูของตรี

"หยุดเล่นเกมสักพักแล้วคุยกับผมหน่อย" ดนัยพูดด้วยน้ำเสียงจริงจัง "ผมไม่ได้อยากยุ่งอะไรกับคุณนักหรอกนะ แต่อยากรู้ว่าคุณทำแบบนั้นไปทำไม"

"แบบไหน"

"ยกเลิกคิวของอาจารย์หมอที่จะอัดเทปเย็นนี้แล้วนั่งเฉย ๆ ทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น"

พงษ์พิพัฒน์ส่ายหัวระอาแล้วพูดอย่างไม่ทุกข์ร้อน "ไม่เอาน่า คุณอยากดูคนแก่ที่ไหนก็ไม่รู้ ขึ้นตัวหนังสือด้านล่างจอว่าเป็นหมอ แล้วมานั่งพูดเรื่องเคล็ดลับหน้าร้อนที่ใคร ๆ ก็รู้อยู่แล้วอย่างนั้นหรือเปล่าล่ะ"

"เอาจริง ๆ ก็ไม่"

"แล้วคุณจะเปลี่ยนช่องไหม"

ดนัยแสยะยิ้มขึ้นมาโดยที่เจ้าตัวก็คงไม่ทันเอะใจ พงษ์พิพัฒน์คนนี้ถึงจะชอบทำตัวเหมือนคนไม่มีสมอง ไม่แคร์ความรู้สึกคนอื่น แต่เพราะไม่แคร์ใครนั่นแหละ ในขณะที่คนอื่น ๆ ต่างก็พูดแบบรักษามารยาท ตรี พงษ์พิพัฒน์กลับให้เหตุผลที่จริงยิ่งกว่าจริง

"อุปสรรคของการทำสิ่งที่ดีที่สุดก็คือคำพูดที่ว่า ก็โอเค ก็ดีอยู่แล้ว นี่แหละ"

ดนัยมองคนที่ก้มหน้าก้มตาเล่นเกมกดไร้สาระในมือถือตัวเองต่อ ยอมรับตามตรงว่ารู้สึกทึ่งกับด้านนี้ของตรี พงษ์พิพัฒน์อยู่เหมือนกัน เรียกได้ว่าค่อนข้างน่าสนใจทีเดียว เขานิ่งเงียบสักพัก จู่ ๆ สมองก็เริ่มตั้งคำถามใหม่ว่าอะไร ๆ มันจะง่ายแค่นั้นจริงนั่นหรือ เขารู้สึกสะดุดบางอย่างในใจ และมันก็เป็นความรู้สึกที่รุนแรงจนไม่อาจจะปล่อยมันผ่านไปได้

"ที่คุณจ๊อดโกรธขนาดนั้น คงไม่ใช่แค่เพราะยกเลิกคิวอาจารย์หมอใช่ไหม"

รอยยิ้มที่ดูอย่างไรก็ไม่เข้าตาน่าจะเป็นคำตอบให้กับดนัยได้เป็นอย่างดี

"คุณตรี พงษ์พิพัฒน์...ไม่ตลกเลยนะครับ ทั้ง tie-in ทั้ง Product Placement ของไจแอนท์โคลา ผมไม่ได้จ่ายเกือบสองล้านเพื่อมาเจออะไรแบบนี้หรอกนะ"

ในที่สุดคนที่ถูกเรียกชื่อก็กดหยุดเกมแล้วหันมามองหน้า

"คุณจะใส่แว่นกันแดดในที่ร่มทำไม"

"สองเหตุผลใหญ่ครับ ข้อแรก เพราะมันทำให้รู้ว่าผมแตกต่างจากคนอื่น นั่นหมายความว่าผมเป็นคนพิเศษ และสอง เพราะว่ามันดูดีมากในชุดที่ผมสวมวันนี้"

ดนัยอ้าปากค้าง นึกอยากจะต่อว่าอะไรสักอย่างแต่ก็หาคำที่เหมาะสมกับคนตรงหน้าไม่ถูกจริง ๆ

"แทนที่จะมานั่งบ่นแบบนี้ คุณ...ที่เป็นหนึ่งในทีมงาน"

"ผมเป็นตั้งแต่เมื่อไหร่" ดนัยสวนขึ้นทันควันโดยไม่ต้องรอฟังให้ครบประโยค

"ตั้งแต่คุณเซ็นสัญญานั่นแหละ เวลาของรายการก็เป็นเวลาของคุณไม่ใช่หรือ ถ้าเป็นแบบนี้แล้วทำไมคุณถึงไม่ทำอะไรสักอย่างล่ะ ทำไมเราไม่ร่วมมือกัน คุณก็ได้โฆษณาของคุณเต็มที่ ส่วนผมก็ไม่ต้องเดือดร้อนเพราะไอเดียน่าเบื่อที่ไม่ดึงดูดพอแบบนี้"

"จะให้ผมทำอะไร"

"ถึงมันจะซ้ำซากจำเจ แต่ยังไงข้อมูลพวกนี้ก็จำเป็น สิ่งที่คุณต้องทำก็คือหาหมอสักคน ผู้หญิงหรือผู้ชายก็ได้ สาขาไหนก็ได้ เน้นที่หน้าตาดีเอาไว้ก่อน" ดนัยมองเหมือนไม่เชื่อในสิ่งที่ตัวเองได้ยิน ตรี พงพิพัฒน์ยังคงพูดต่อเหมือนเป็นเรื่องปกติธรรมดา "ไม่ต้องหน้าตาดีถึงขนาดผมก็ได้ นั่นอาจจะยากเกินไป เลือกที่หน้าตาธรรมดาหน่อย อืม...ประมาณคุณ ผมคิดว่าก็คงน่าจะพอใช้ได้ ขออายุไม่เกินสามสิบนะครับ"

คนฟังถึงกับแค่นหัวเราะ ก่อนจะหันกลับมาเค้นเสียงหนักแน่น "งั้นช่วยบอกผมทีว่าในขณะที่ทุกคนวิ่งวุ่น คุณทำอะไร"

"ผมทำในสองสิ่งที่สำคัญมาก นั่นคือการเป็นพิธีกรซึ่งเป็นหน้าฉากของทีมงานทุกคน...รวมทั้งคุณด้วย และอีกอย่างที่ไม่ใช่เรื่องง่ายเลย" พงษ์พิพัฒน์เว้นจังหวะคำพูด สีหน้าดูเคร่งเครียด "ผมต้องเป็นเครื่องหมายของสิ่งที่ดีที่สุดสำหรับทุกคน"

ดนัยนั่งอึ้ง เกิดมาจนอายุร่วมจะสามสิบ เห็นอะไรมาก็มาก รับมือกับเสือสิงห์กระทิงแรดด้วยชั้นเชิงทางธุรกิจมาสารพัด แต่กลับไม่เคยพบเคยเจอกับคนแบบนี้มาก่อนเลย

"ถ้าคุณจะชมก็ชมได้นะ ถึงจะชินแล้วแต่ก็สัญญาว่าจะทนฟังไม่ให้เสียน้ำใจแน่นอนครับ" พงษ์พิพัฒน์ส่งยิ้มแล้วหันมากะพริบตาให้เขาหนึ่งที

แทนที่จะฝังตัวอยู่แต่ในห้อง นภชวนคนที่อยากสัมผัสบรรยากาศกรุงเทพนักหนาออกมาเดินยืดเส้นยืดสายบ้าง เขาเลือกจะชวนฮานส์นั่งรถไฟฟ้าออกไปเดินย่านใจกลางเมืองที่เต็มไปด้วยห้างสรรพสินค้าขนาดใหญ่ แต่อาจารย์รุ่นน้องคนนี้ก็เอาแต่ส่ายหัว ฮานส์ไม่สนใจความหรูหราแบบนั้นเท่าไรนัก เขาไม่อยากบินข้ามน้ำข้ามทะเลมาเพืิ่อดูในสิ่งที่ประเทศตัวเองมี ซ้ำยังมีมากกว่า ดีกว่า และครบกว่าแบบนี้ ความเป็นไทยต่างหากที่ฮานส์สนใจจนต้องจ่ายค่าตัวเครื่องบินหลายยูโรมาที่กรุงเทพ ไม่ใช่สินค้าซูเปอร์แบรนด์พวกนั้น

"ผมอยากไปจตุจักร" ชายผมทองยืนยันแบบนั้น

"ที่นั่นร้อนมากนะฮานส์ แค่นี้ยังไม่ฟื้นตัวเลย ไปที่ร้อนแบบนั้นมีหวังได้เป็นลมแน่ ๆ" นภพยายามพูดช้า ๆ ให้รุ่นน้องที่ไม่คล่องภาษาไทยนักฟังทัน ซึ่งฮานส์ก็รับฟังด้วยดี ชายหนุ่มครุ่นคิดสักพักแล้วตอบด้วยน้ำเสียงที่ปราศจากความลังเล

"งั้นเราจะไปหลังจากที่ผมแข็งแรง...โอ๊ก...ดีแล้ว" พูดจบ ฮานส์ก็กระโจนลงจากเตียง วิ่งจู๊ดเข้าห้องน้ำทันที

ได้ยินเสียงอาเจียนไม่หยุด นภก็ได้แต่ถอนหายใจ อาการปรับตัวไม่ทันจากการเดินทางเมื่อมาเจออาการร้อนจัดทำให้ฮานส์มีอาการคล้ายกับคนเป็นลมแดด และดูเหมือนกับว่าจะไม่หายเอาง่าย ๆ ในชั่วโมงสองชั่วโมงแน่ นภได้แต่หวังว่ายาที่เขาแวะไปซื้อมาให้จะพอทำให้อาการล้มหมอนนอนเสื่อของฮานส์ดีขึ้นในเร็ววัน

คนป่วยโซซัดโซเซออกมาจากห้องน้ำได้ก็ล้มตัวลงนอนบนเตียงอีกครั้ง "วันนี้นภจะไปไหนก็ไปเถอะ ผมแล้วคงแรงไม่มี"

ผมคงไม่มีแรงแล้ว นภแก้ภาษาให้แต่ในใจ รู้ดีว่าพูดออกไป เพื่อนร่วมห้องก็คงไม่รับไม่รู้อะไรสักอย่างในเวลานี้

ชายหนุ่มเดินไปปิดม่านชั้นในที่เป็นผ้าทึบ เจตนาไม่ให้แสงแดดที่เป็นของแสลงสำหรับฮานส์ผ่านเข้ามาในห้องได้อีก เสร็จแล้วก็เดินมานั่งจับเจ่าที่เตียง เปิดโทรทัศน์ดูทีวีไปเรื่อยเปื่อยให้พอมีเสียงเป็นเพื่อน นภไม่รู้จะไปไหน เดิมที่เดียวเขาก็ไม่ได้วางแผนอยากจะเที่ยวอะไรเป็นพิเศษอยู่แล้ว

นภหยิบมือถือขึ้นมา ไล่ดูรายชื่อของคนที่เพิ่งแอดไปเมื่อคืน เขากดภาพดิสเพลย์ให้ขยายขนาดขึ้นแล้วจ้องมอง ภาพนั้นเป็นภาพถ่ายย้อนแสง จึงเห็นเพียงสีดำของเงาที่เป็นเค้าโครงหน้า แต่แค่นั้นก็มากพอที่จะทำให้รู้ว่าคนในภาพนั้นคือปืน มีรอยยิ้มบาง ๆ อยู่ในเงาสีดำนั้น มีดวงตาที่เหมือนจะตั้งคำถามกับสิ่งรอบ ๆ ตัวได้เสมอทุกเวลา มีรายละเอียดเล็ก ๆ น้อย ๆ แต่รวมเป็นองค์ประกอบที่มากมาย มากพอพอที่จะบอกว่าหลายปีผ่านไป ปืนยังดูคล้ายกับคนที่เขาพร้อมจะกลับไปตกหลุมรักได้อย่างง่ายดาย

นิ้วมือขวาของนภเลื่อนไปบนหน้าจอ ภาพดิสเพลย์นั้นถูกย่อให้กลับไปมีขนาดเล็กลงจนกลืนหายไปกับรายชื่ออื่น ๆ ในนั้น นภมองไปที่ตัวอักษรภาษาอังกฤษที่ถูกตั้งเป็นชื่อแทนเจ้าของภาพที่เพิ่งกดดู

"Falling in Love with The Sky... as Always"

แน่นอนว่าปรายฟ้าคือท้องฟ้า เมื่อวานก็เห็นแล้วว่าทั้งคู่ก็ดูสนิทสนมกันดี มีด้ายเส้นบาง ๆ ระหว่างทั้งคู่ที่มองไม่เห็น เส้นใยที่กันอาณาเขตให้เขาอยู่ด้านนอก แต่แค่ประโยคภาษาอังกฤษสั้น ๆ สิ่งที่ฝังอยู่ในหน้าอกข้างซ้ายของเขาก็กลับเต้นเร่าเหมือนไม่รักดี นภวางโทรศัพท์มือถือลง ลุกขึ้นยืนแล้วเดินไปแง้มม่าน ทอดสายตามองท้องฟ้าของกรุงเทพในเดือนที่ร้อนที่สุดของปี

แน่นอนว่านภย่อมจำได้ ชื่อของเขา... "นภ" ก็แปลว่าท้องฟ้าเช่นกัน

ภัทรพลวางหูโทรศัพท์แล้วมองคนตรงหน้าที่วุ่นวายอยู่กับจอคอมพิวเตอร์ หลายนาทีผ่านไปก็ดูไม่เห็นวี่แววว่าเจ้าของห้องจะละสายตาออกจากหน้าจอสี่เหลี่ยมเล็ก ๆ นั่นเลยสักนิด กระแอมไปสองครั้ง จิบน้ำแล้วจงใจวางขวดดังกว่าปกติไปอีกสี่รอบ ยังไม่รวมกับล้วงแคะแกะเกานับไม่ถ้วน ทุกอย่างก็ยังเหมือนเดิม ทั้งที่ตัวเองก็เป็นหมอเหมือนกับตุลธร แม้ว่าจะยังเป็นแค่แพทย์ใช้ทุนก็ตามที แต่ก็ไม่เห็นว่าจะมีหมอคนไหนที่วุ่นวายกับงานตัวเองได้เท่ากับคนที่อยู่ตรงหน้าสักครั้ง คบกันมาหลายเดือน แต่ก็ดูเหมือนจะไม่มีเวลาหวานแหววแบบคู่รักคนอื่น ๆ เขาเป็นกันสักที

"เมื่อกี้พี่นัทโทรมา อยู่ ๆ ก็บอกว่าคิดถึง แบบนี้จะทำยังไงดีนะ"

ดนัยหรือพี่นัทเป็นญาติห่าง ๆ ของเขา ถือเป็นลูกพี่ลูกน้องที่นาน ๆ จะได้เจอะเจอกันที ภัทรพลไม่ได้สนิทกับพี่นัทนัก ยังนึกแปลกใจไม่ได้ที่จู่ ๆ ก็ได้รับโทรศัพท์ขอความช่วยเหลือ อันที่จริงเขาเคยวางอุบายหลอกตุลธร ยกชื่อพี่นัทขึ้นมาอำว่าเป็นคนที่เขาแอบปลื้มนักหนา มันได้ผลที่ยอดเยี่ยมทีเดียวในตอนนั้น แต่พอหลังจากที่ตกลงเป็นแฟนกัน ชื่อของพี่นัทก็ไม่มีผลอะไรกับพี่ตุลเขาอีกเลย

"บอกว่าอยากเจอด้วย แบบนี้ก็ลำบากใจจัง"

ภัทรพลแสร้งถอนหายใจเบื่อ แต่ความเป็นจริงกลับจ้องหุ่นยนต์ตรงหน้าเขม็ง ไม่มีสัญญาณตอบรับจากหมายเลขที่ท่านเรียก ตุลธรยังคงง่วนอยู่กับการตอบอีเมลต่อไป คุณหมอหนุ่มจึงแกล้งหยิบดินสอขึ้นมาวาดการ์ตูน ได้ตัวการ์ตูนโง่ ๆ มาหนึ่งตัว แต่ปฏิกิริยาของอีกฝ่านนี่สิ ยังเหมือนเดิมไม่ผิดเพี้ยน

"เย็นนี้เลยนะ พอนึกอยากจะเจอก็ต้องเจอให้ได้ เป็นแบบนี้ทุกทีเลย" ปลายดินสอเคาะกับพื้นโต๊ะเป็นจังหวะ ตัวการ์ตูนโง่ ๆ เสร็จเป็นตัวที่สอง...แล้วก็สาม

ก็ได้ ถ้าจะเป็นแบบนี้ก็ได้ อย่าหาว่าเขาไม่เตือนก็แล้วกัน

"เหมือนหน้าผากจะเถิกขึ้นหรือเปล่านะครับ"

เสียงแป้นพิมพ์ชะงักไปหนึ่งจังหวะ แต่เพียงครู่เดียวเสียงรัวก็ดังขึ้นอีกครั้ง "ภัทร...พี่บอกแล้วนะว่าต้องตอบเมลด่วน เสร็จแล้วพี่จะคุยด้วยนะครับ"

ต้องให้เล่นปมเด่นถึงจะยอมฟังสินะ ริมฝีปากของภัทรพลโค้งตัวขึ้นด้วยความหมั่นไส้

ความรักที่มีช่องว่างระหว่างวัยไม่ใช่เรื่องยาก แม้ว่าจะอายุต่างกัน 18 ปี แต่ภัทรพลกลับไม่รู้สึกถึงระยะที่ห่างกันนั้นแม้แต่น้อย ออกจะภาคภูมิใจด้วยซ้ำ ก็แฟนทั้งหล่อ ทั้งเก่ง ทั้งฉลาด เซ็กซ์ก็ยอดเยี่ยม สมบูรณ์แบบจนคนทั้งโรงพยาบาลอยากจะมานั่งในตำแหน่งเขาจนตัวสั่น ดังนั้นก็ถือว่าไม่ใช่เรื่องแปลกใช่ไหมที่เขาจะมานั่งเฝ้าแฟนตัวเองทุกวันที่มีเวลาว่าง คอยปัดพวกมดแมลงที่พยายามจะมาเกาะแกะให้พ้นทาง

"หนึ่ง...สอง...สาม...สี่...ห้า...หน้าผากมีตั้งห้าชั้น โบท็อกซ์จะเอาอยู่ไหมนะ"

"ภัทรพล"

"พี่ให้ผมร้อยไหมให้ไหมครับ"

เสียงผ่อนลมหายใจที่ได้ยินคือสัญญาณของชัยชนะ ในที่สุดตุลธรก็ยอมทิ้งงานสักที คนอะไรก็ไม่รู้ ตามจีบอยู่ตั้งนานกว่าจะได้มาเป็นแฟน แต่พอเป็นแล้วก็ไม่เห็นจะมีช่วงเวลาหวานซึ้งแบบที่เคยจินตนาการไว้สักนิด ไม่รู้หรือไงกันนะว่ารักแค่ไหน

"เลิกแซวว่าแก่สักที พี่แก่จนปลงแล้ว จะเอาอะไรว่ามาเถอะ ไม่ต้องเอานัทมาอ้างกับพี่หรอก"

"โธ่...จะหึงกันสักนิดก็ไม่มี"

รอยยิ้มเล็ก ๆ ที่น่ามองตรงหน้าแทบจะหยุดลมหายใจของภัทรพล เขาชอบรอยยิ้มนี้ ชอบฟังเสียงทุ้ม ๆ ที่คอยเจ้ากี้เจ้าการสั่งสอนเขาแบบไม่รู้จักเหน็ดเหนื่อย พักหลัง ๆ แฟนสุดที่รักรู้ทันอุบายเขาไปหมดทุกอย่างแต่ก็ไม่เคยคิดจะดุกันสักครั้ง ยังตามใจทุกอย่างเหมือนเคย ดูจะมากกว่าเดิมเสียด้วยซ้ำไป

"แล้วนัทโทรมาทำไมล่ะครับ"

"เรื่องของเรื่องคือพี่นัทมีเรื่องนิดหน่อยครับ เห็นว่าโดนป่วนจากใครสักคนในทีมงานนั่นแหละ เดิมทีเดียวจะต้องเชิญหมอไปออกรายการเพื่อให้คำแนะนำเกี่ยวกับการปรับตัวในช่วงหน้าร้อน แต่ก็ยกเลิกคิวอาจารย์หมอท่านนั้นไปเฉย ๆ ป่วนไปทั้งกอง นี่เลยโทรมาขอให้ผมไปแทน"

"ภัทรว่างหรือเปล่าล่ะครับ ถ้าว่างพี่ว่าก็น่าไปช่วยนะ"

"ว่าง แต่ไม่อยากไป"

ตุลธรยิ้มกว้างขึ้นเหมือนรู้ทันกัน แผ่นหลังกว้างเอนลงพิงพนักก่อนที่แววตาอ่อนโยนคู่นั้นจะทอดมองมาที่เขาอย่างเอ็นดู "คราวนี้จะเอาอะไรอีก หืม ?"

"เปล๊า...ไม่มี้" ภัทรพลตอบเสียงสูง

"แบบนี้ดีไหม ถ้าไม่ดื้อ กลับบ้านแล้วพี่จะให้ภัทรจูบหนึ่งที"

ภัทรพลส่ายหน้ายิก แต่แอบอมยิ้ม มันต้องแบบนี้สิ รู้ทันเขาไปทุกอย่าง

"ไม่เห็นจะคุ้มเหนื่อย"

"พี่จะไม่ใส่เสื้อผ้าอะไรเลย"

"สักชิ้น ?"

"ครับ ไม่มีสักชิ้นครับ"

ภัทรพลไหวศีรษะด้วยจังหวะที่ช้าลง อยากจะตอบตกลงใจจะขาดแต่ต้องกลั้นใจเพื่อแพ็คเกจที่คุ้มกว่า ตุลธรรู้ทุกอย่างผ่านกรามแก้มที่เปลี่ยนเป็นสีฝาดชนิดรวดเร็วฉับไวของคนตรงหน้า ร่างสูงใหญ่โน้มตัวกลับมาด้านหน้าอีกครั้ง เท้าศอกกับพื้นโต๊ะแล้ววาดรอยยิ้ม

"แล้วพี่จะจัดเต็มให้ครับ"

"ไม่โกหกกันนะ"

"ครับ คืนนี้ภัทรหมดเนื้อหมดตัวแน่นอน"

ภัทรพลฟุบหน้าลงกับโต๊ะแล้วไม่พูดไม่จาอะไรอีก ตุลธรใช้ปลายนิ้วชี้เคาะเบา ๆ ที่พื้นโต๊ะข้างหูคนที่ซุกหน้าอยู่ ก่อนจะถามย้ำอีกครั้ง

"ตกลงว่ายังไงครับ"

"พี่ตุลขับรถไปส่งได้เปล่า"

"ได้สิครับ"

เสียงทุ้มดังขึ้นพร้อมกับรอยยิ้ม ข้อแลกเปลี่ยนถือเป็นอันตกลง ประทับตราลงนามด้วยสีแดงเรื่อบนใบหูของคนที่ฟุบหน้าอยู่ ภัทรพลขยับตัวยุกยิก ก่อนจะเอ่ยข้อต่อรองสุดท้ายด้วยเสียงที่แผ่วเพียงเสียงกระซิบ

"แล้ว...มัดจำก่อนได้เปล่าครับ"

"เงยหน้าขึ้นสิครับคนดี"

ภัทรพลค่อย ๆ เงยหน้าขึ้น เป็นจังหวะที่ของมัดจำถูกส่งมอบบนริมฝีปาก นุ่มนวล...ทว่าร้อนวาบกว่าพระอาทิตย์ดวงใด ๆ ในจักรวาลที่แสนกว้างใหญ่แห่งนี้

มีตัวละครรับเชิญมาจากเรื่อง Paper Moon ด้วยนะครับ โผล่มาให้พอหายคิดถึงกันนิดนึง 555
จบจากตอนนี้คิดว่าน่าจะพอจำตังละครได้ขึ้นอีกนิด เพราะเริ่มโยงเข้ากันแล้ว (หรือเปล่า 55)
ขอบคุณล่วงหน้าสำหรับทุกคอมเมนต์ คำแนะนำ เสนอแนะ ติชม และเวิ่นเว้อไปด้วยกันครับ
+1 ให้กับทุกคนเลยนะครับ ขอบคุณมากๆ จริงๆ จะพยายามมาต่อให้ไวๆ ครับ

[Windyne]

อุ๊ย! น้องภัทรจะไปถ่ายรายการ!!!!

ตอนนี้คู่พี่สิงห์หายแฮะ เรารอลุ้นคู่นั้น ^^

[เจ้าหญิงขี้ลืม]

หายไปนานเลยนะคะ อยากบอกว่าแอบลืมตัวละครไปบ้างเหมือนกัน หลายคู่มากเรื่องนี้เลยแอบบลืมบ้าง คงไม่ว่ากันนะคะ อิ อิ
มีตัวละครจากเรื่องpaper moon มาด้วย ชอบค่าา หวานกันจริงคู่นี้

[lovekimkina]

โฮกกกก ชอบคู่ปืนนภ มากๆๆๆๆ ดูแบบคลุมเครือดี
อยากอ่านต่อแล้วววว มาต่อไวๆนะคะ 
และก็รออ่านเรื่องแม็กกี้อยู่น้า โลภภ

[SenzaAmore]

อย่าบอกนะว่ามีคู่ชาฮิด-ภีมด้วย(มโนไกล5555)

อาร์ม-หนึ่ง ทำตัวชวนจิ้นว่าเป็นแฟนกันมากๆ
อาร์มจะเอายังไงเนี่ย ทำตัวเหมือนจีบหนึ่งเลย หรือความจริงก็แอบชอบหนึ่ง แต่กลัวความลับแตกเลยเอาผู้หญิงอื่นมาบังหนัา

คู่ปืน-นภนี่ชักจะยังไงๆ. แต่ชอบบบบ55

คู่พี่ตุลย์-น้องภัทร หวานเว่อร์ 

รอตอนต่อไปค่ะ