' ► Choice รักที่ต้องเลือก UP! 9.8.58 {จบแล้ว/แจ้งข่าว ll อัพตอนพิเศษที่ 8} หน้า 44
สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด
สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด
สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด

สนใจโฆษณาติดต่อ laopedcenter[at]hotmail.com คลิ๊กรายละเอียดที่ตำแหน่งว่างเลยครับ

สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด

ผู้เขียน หัวข้อ: ' ► Choice รักที่ต้องเลือก UP! 9.8.58 {จบแล้ว/แจ้งข่าว ll อัพตอนพิเศษที่ 8} หน้า 44  (อ่าน 381420 ครั้ง)

ออฟไลน์ mukkai

  • a Day dreamer
  • เป็ดมัธยม
  • *
  • กระทู้: 179
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +6/-0
คำพูดสุดท้ายนี่แอบแทงใจดำเบาๆ โรมไม่ได้ยินใช่มั้ย ฮี่ๆ

ถ้าอยู่กับโรมแล้วมีความสุขก็ทำไปเต๊อะ แต่มีลางว่าจะมีคลื่นพายุตามมาเบาๆ :ruready

ออฟไลน์ toou

  • เป็ดHera
  • *
  • กระทู้: 1051
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +48/-3
เชียร์โรมอินสุดใจเลยค่ะ

ออฟไลน์ Tsubamae

  • เป็ดเด็กช่าง
  • *
  • กระทู้: 258
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +25/-0
อินคะ ชักเริ่มงงกับคุณเธอ มันชัดเจนมันแน่นอนแล้วหรอคะ
มันดีแล้วหรอคะที่ทำแบบนี้ ให้ความหวังเค้าไปทั่ว ถลำลึกทั้ง
สองฝ่าย. เหยียบเรือสองแคม จับปลาสองมือ ไม่รู้ว่าจะสรรหาคำใด

คนที่ดีกับคนที่รักต่างกัน แต่ไม่จำเป็นต้องทำร้ายทั้งคู่แบบนี้
ปากว่าจะยอมทิ้งโรมเพื่อมาหาไฟท์อยู่หยกๆ แต่อีกเดี่ยวก็มานอน
กับคนที่พึ่งบอกว่าจะยอมทิ้ง แบบนี้คือ? อยากจะสงสาร อยากจะเข้าใจ
แต่มันก็ไม่ใช่ ไม่สุด
เห็นอีกคนเป็นตัวแทนของอีกคน สุดท้ายก็ เห็นแก่ตัว
เฮ้อออ ไม่คืบหน้าไปไหนอีกแล้ว เลือกยากนัก ปล่อยทิ้งมันทั้งสองคนนั้นแหละ

ออฟไลน์ nuttzier

  • เป็ดมหาวิทยาลัย
  • *
  • กระทู้: 476
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +7/-0
โรมเป็นคนดีปล่าวเนี๊ยะ 
แล้ว มีความสัมพันธุ์กับ เพื่อนอาจารย์ที่ ม. ของไฟร์ท เค้าเป็นใคร


โหยยยยย  มายาวๆจิ  อดใจรอจะมิไหวแว๊ว  ๕๕๕๕๕

ออฟไลน์ ssipra

  • นักอ่านมืออาชีพ
  • เป็ดHestia
  • *
  • กระทู้: 784
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +35/-2
ยังไงก็เชียร์ไฟท์นะ ทีมไฟท์นะ  :serius2:

ออฟไลน์ PoPuAr

  • เป็ดHephaestus
  • *
  • กระทู้: 1422
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +97/-2
เริ่มไม่ค่อยชอบใจหมออินแล้วล่ะ
ถ้าไม่คิดจะรักโรม แล้วยอมโรมทำไมกัน
สวยแล้วเลือกได้เหรอ ระวังไว้เหอะ
สุดท้ายหมอจะไม่เหลือใคร



ออฟไลน์ —Bell♥—

  • รุกไม่เก่ง .. รับสุดยอด
  • เป็ดประถม
  • *
  • กระทู้: 12
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +0/-0
อินน่ารักกกกกกกก !!

//รออ่านอยู่นะ มาต่อไว ๆ

ออฟไลน์ eye_gun

  • เป็ดประถม
  • *
  • กระทู้: 35
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +3/-0
เข้ามารอปลอบใจโรม   :hao4:

ออฟไลน์ patwo

  • เป็ดนักขาย
  • เป็ดHera
  • *
  • กระทู้: 989
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +932/-27
ตอนที่ 25

“ หมออิน หมออิน " มือที่เขย่าตัวผมเงยหน้าขึ้นมองคนอีกคน แพรก็ส่งยิ้มมาให้ " เป็นอะไรทำไมมายืนเหม่ออยู่ตรงนี้ เอ้านี่ชุดทำงานค่ะ ไม่เปลี่ยนซะนะ คุณตินฝากมากให้ "

“ ขอบคุณนะ "

“ เป็นอะไร วันนี้มันต้องสดใสร่าเริงไม่ใช่เหรอ ไปนอนบ้านคุณโรมมาเป็นไงบ้าง " สายตาที่อยากรู้ผมเบือนหน้าหนีจากมัน จะพูดว่าอะไรดีในเมื่อทุกอย่างที่มันต้องเซงแบบนี้ก็ทำตัวเองทั้งนั้น ตั้งแต่ตอนนั้นไอ้โรมไม่พูดกับผมเลยครับ ถามคำก็ตอบคำ ส่งอลิซเสร็จมันก็มาส่งผมจบแค่นั้น .. ขี้งอนชิบหายพูดแค่นี้ ทำเป็นโกรธ

“ นี่ แพร "

“ ว่าไง "

“ เปล่า " ผมส่ายหน้าก่อนจะเดินเอาเสื้อผ้าไปใส่ในห้องน้ำ แต่งตัวออกมาด้วยหน้าเซงๆมือที่ล้วงหยิบโทรศัพท์ในกระเป๋า ผมอยากจะกดโทรออกแต่ก็ตัดใจเก็บมันไว้ในกระเป๋าอย่างเดิม

“ วันนี้มีผู้ป่วยพิเศษด้วยนะคะคุณหมอ "

“ หื้ม ? “ หันไปตามสายตาแพรที่เชิดหน้าไปทางเก้าอี้ผู้ป่วยหน้าห้อง ไฟท์อุ้มอลันไว้ มันยิ้มให้ผม  " คิวที่เท่าไหร่เหรอ "

“ กลางๆนะคะ "

“ โอเค ผมพร้อมแล้วนะ "

ผมตรวจเด็กคนแล้วคนเล่าจนมาถึงคิวกลาง ไอ้ไฟท์อุ้มอลันเดินยิ้มเข้ามาหาผม มันนั่งลงตรงหน้าแต่เด็กน้อยก็ไม่หันมาหาผมเลยครับ

“ เป็นอะไรครับ อลันให้อาอินตรวจหน่อยนะ "

“ อลันทำไงอาอินก่อน "

“ สวัสดีครับ " เสียงอ่อนๆยกมือไหว้ผม หน้าซีดๆของอลัน ปากแห้งเหมือนจะแตก กับเบ้าตาที่ยุบลงไป

“ อลัน ท้องเสียใช่มั๊ย กินอะไรก็อ้วกออกมาตลอด "

“ มึงรู้ได้ไงว่ะ "

“ เอาอลัน มานี่ " ผมอุ้มเด็กน้อยขึ้นมานอนบนเตียงเจาะให้น้ำเกลือเข้าเส้นเลือด มันเป็นภาวะขาดเกลือแร่ที่น่าจะมาจากโรคไวรัสลงกระเพาะ " อลันป่วยมากี่วันแล้วไฟท์ "

“ ก็สองวัน "

“ ลูกฉี่บ่อยรึเปล่า "

“ ไม่รู้วะ มันฉี่มันก็ไปฉี่เองไม่ได้บอกกูนี่ " คำตอบของมันผมหันไปมองไอ้ไฟท์ที่ยืนอยู่ข้างๆ

“ มึงต้องสังเกต ไม่ว่าจะเป็น อเล็กซ์ อลัน หรืออะเดลก็ตาม เด็กนะเค้าไม่รู้หรอกว่าเค้าเป็นอะไร เค้าไม่ได้สังเกตอาการเล็กๆน้อยๆของเค้า ที่มันเป็นหน้าที่มึง "

“ กูต้องหาเมียสักคนแล้วมั้ง "

“ หาเมียเพื่อให้เค้าเลี้ยงลูกให้มึง ตระกะประหลาด "

“ พ่อหม้ายก็คิดแบบนี้กันทั้งนั้นละ " พูดแค่นั้นมันนั่งลงข้างเตียง ลูบหัวลูกชายมันก่อนจะหันมามองผม " แล้วกับพ่อหม้ายลูกหนึ่งคนนั้นเป็นยังไงบ้าง เค้าชื่ออะไรนะ "

“ ชื่อโรม "

“ เป็นไงบ้างละ "

“ ก็เพิ่งทะเลาะกัน " บอกมันแค่นั้น ผมเปิดม่านให้มันกับอลันนั่งอยู่ด้านใน

“ อิน "

“ กูจะตรวจเด็กต่อ ให้อลันนอนสักพักเถอะ ร่างกายแกขาดเกลือแร่นะ "

“ งั้นเดี๋ยวค่อยคุย " มันว่าแค่นั้นผมก็เริ่มตรวจเด็กต่อ คนไข้คนแล้วคนเล่าที่ผมตรวจผ่านไปจนได้เวลาพัก เปิดม่านเข้าไปหามันที่นั่งอยู่ข้างๆลูกตัวเอง

“ เป็นไงบ้าง "

“ ก็อย่างที่เห็น " เชิดหน้าไปหาอลัน ผมเดินเข้าไปใกล้มองดูหน้าของหนูน้อยที่เริ่มสีขึ้นมาบ้าง ลูบเหงื่อบนหน้าผากให้ก่อนจะพิงตัวเองกับเก้าอี้ข้างเตียง

“ ไฟท์..”

“ ทะเลาะอะไรกันมาละ "

“ กูปากหมาเอง " ผมยอมรับออกไปแบบนั้นถอนหายใจออกมา ไอ้ไฟท์ก็หัวเราะ

“ เพื่อนกูเคยวิตกตอนทำแฟนโกรธด้วยเหรอวะ ปกติได้ยินมึงพูดแค่ว่า ช่างหัวมันถ้ากูสำคัญเดี๋ยวมันก็ต้องมาง้อ "

“ ก็เหมือนมันจะง้อ " ผมบอกออกไปแบบนั้น ไฟท์ดึงผมมายืนอยู่ตรงหน้าของมัน " มันไม่พูดกับกูเลย ตั้งแต่ที่ทะเลาะกัน "

“ แล้วมึงไปปากหมากับมันเรื่องอะไร "

“ เรื่อง..” อยากจะพูดให้ฟังอยู่หรอกนะแต่ว่าตอนนี้เหมือนน้ำท่วมปากตัวเองไปแล้ว ผมมองหน้าไอ้ไฟท์ลังเลจนต้องกัดปากตัวเอง

“ มีอะไรกันแล้ว อย่างงั้นเหรอ "

“ เอ่อ อื้ม " พยักหน้าให้มันไอ้ไฟท์เงียบไป

“ เร็วนะมึง "

“ เร็วเหี้ยอะไร เมื่อก่อนถูกใจคืนเดียวกูก็ไปนอนด้วยแล้ว " ก้มลงมองหน้ามันไอ้ไฟท์ยกยิ้ม " ยิ้มอะไร "

“ เป็นไงบ้างละ "

“ เจ็บ "

“ หึ อย่าลืมพามันมาแนะนำกับกูละ " เอื้อมมือมาจับมือผมมันกุมมือของผมไว้แบบนั้น แกว่งมือไอ้ไฟท์ไปมา ผมแค่กำลังคิด

“ ไฟท์ จริงเหรอที่มึงพูดว่า พ่อหม้ายส่วนใหญ่ก็หาเมียใหม่เพื่อมาดูแลลูกให้เค้า "

“ อิน ความรักมันไม่ใช่เรื่องของมึงคนเดียวนะ ก็ในเมื่อมึงรักเค้าแล้ว เรื่องของเค้าก็คือเรื่องของมึง เรื่องของมึงก็คือเรื่องของเค้า มันอยู่ที่ว่ามึงนะ รับเรื่องของเค้ามาเป็นเรื่องของมึงได้รึเปล่า เลิกคิดถึงแค่ตัวเองสักทีเถอะ  "

“ มึงบอกตัวเองมั๊ย "  ผมสวนกลับไอ้ไฟท์เงียบลง

“ เพราะกูรู้ว่ากูเห็นแก่ตัว กูเลยบอกให้มึงไปรักกับคนที่เค้าไม่เห็นแก่ตัวเถอะ กูนะอยู่แบบนี้ก็ดีแล้ว ก็กูมันเห็นแก่ตัวนี่ อีกอย่างนะ กูว่าพอมึงรักเค้า เรื่องของลูกเค้า ก็ไม่ใช่ปัญหาสำคัญอะไรหรอก ก็ถ้ามึงรักเค้า มึงก็ต้องรักลูกของเค้าด้วย "

“ ไฟท์กูอยากรู้ "

“ ว่าอะไร "

“ มึงไม่คิดอะไรกับกูจริงๆเหรอ "

“ แล้วมึงไม่รู้เหรอว่ากูคิดอะไรกับมึง " สายตาเราจ้องมองกัน ผมรู้นะว่ามันคิดอะไร เหมือนกับรู้แต่ไม่ยอมรับว่ารู้ ผมรู้ว่าถ้าคบกันมันผมเองต้องไม่มีความสุข เหมือนมีความสุขที่จะอยู่กับโรมมากกว่าเลยแกล้งทำเป็นไม่รู้ หาข้ออ้างต่างๆมายืดเวลา ตอนนี้ก็เหมือนอยากจะรั้งๆมันไว้ ทั้งๆที่ขาก็เดินไปทางไอ้โรมแล้ว แต่พอเหมือนเห็นว่ามันกับวาดสนิทกันเกินไป ก็ไม่ชอบใจขึ้นมาดื้อๆ

   พอคิดมาถึงตรงนี้ก็รู้สึกว่าตัวเองก็เป็นแค่คนเห็นแก่ตัวคนนึง มันก็เท่านั้น..  กับไฟท์ที่นั่งอยู่ตรงหน้าตอนนี้ ไฟท์กับโรมคงเป็นของที่ผมซื้อมาในเวลาใกล้เคียงกัน ผมเลือกที่จะใช้โรม และกับไฟท์ที่ไม่ได้ใช้ก็ไม่อยากจะให้ใครทั้งนั้น

“ ก็รู้ใช่มั๊ย " มันถามผมเองก็พยักหน้า " สำหรับเรา เพื่อนกันคงจะดีสุด ในเมื่อทางที่กูเดินกับทางที่มึงเดินมันมาบรรจบกันไม่ได้ แบบนี้ก็ดี เพราะอินที่เป็นเพื่อนกูนะดีที่สุดแล้ว "

“ ทำไมวะ "

“ มึงจะได้ไม่ต้องกังวล ทำหน้าเครียดๆว่าความรู้สึกระหว่างเราคืออะไร มึงกับกูจะเป็นอะไรกันในอนาคต จะคบ หรือจะเลิก ถ้าคบจะดีมั๊ย หรือถ้าเลิกจะกลับมาเป็นเพื่อนกันได้รึเปล่า ตอนนี้มึงก็ไม่ได้มีความคิดพวกนี้แล้วใช่มั๊ยละ "

“ ทำไมเราถึงเดินทางเดียวกันไม่ได้นะ..”

“ กูให้ความสุขมึงแบบที่มึงอยากได้ ไม่ได้หรอก เพราะกูไม่ได้กล้าถึงขนาดบอกใครๆได้ว่า เราเป็นอะไรกัน "

“ ทำไมเจอหน้ามึงทีไร ต้องพูดเรื่องนี้ทุกที "

“ งั้นมาพูดเรื่องของมึง ทะเลาะกับเค้าเรื่องอะไรละ ปากหมานะ ไปปากหมาเรื่องอะไร "

“ เมื่อเช้ากูบอกมันไปว่า มีอะไรกันครั้งเดียว กูไม่เอามาผูกมัดหรอก "

“ สมควรจะโดนโกรธ เป็นกู กูจะฟันแล้วทิ้งให้ดู จะได้สมพรปากมึง " ฟังแล้วก็ได้แต่ถอนหายใจ ไอ้ไฟท์ลุกขึ้นขึ้นมาตรงหน้าผม มือที่ยกขึ้นมาขยี้หัวนั้นเหมือนหลายๆครั้งที่มันชอบปลอบตอนเป็นเด็ก ประโยคปลอบใจที่มักขึ้นต้นด้วยคำว่า " ไม่เป็นไรหรอก  ก็ไปง้อเค้าสิ "

“ นั่นเหละที่ยาก กูเคยง้อใครที่ไหน "

“ กูไง คนที่มึงเคยง้อ "

“ ก็นั่นมันมึง " พอเป็นไฟท์แล้วอะไรๆก็เหมือนเกรงใจไปซะหมด ผมรักษาน้ำใจไฟท์เสมอ แต่ไม่เคยรักษาน้ำใจคนอื่นเลย ก็หมือนกับไอ้โรมตอนนี้

“ ถ้าเค้าสำคัญก็แค่ไปง้อ.. ง้อคนสำคัญมันไม่ได้ทำให้เสียศักดิ์ศรีหรอก ก็นั่นมันคนสำคัญของเรานิ จริงมั๊ย "

...............................................

' คนสำคัญ '  ผมทวนประโยคนี้อยู่ซ้ำแล้วซ้ำเล่าหลังจากจัดการย้ายอลันไปห้องผู้ป่วยเด็ก มือถือที่กำลังถืออยู่ถูกยกขึ้นมากดรหัส ผมสูดลมหายใจเข้าไปเต็มปอดก่อนจะกดโทรออกหาอีกคน

“ ครับ " ตอบเสียงทุ้มๆแบบไม่ใช่ตัวมันที่ใช้ทักทายผม " อิน มีอะไร "

“ คือ วันนี้จะให้กูไปรับอลิซให้รึเปล่า "

“ ไม่ต้องหรอก กูจัดการเอง  แค่นี้นะกูจะทำงาน " พูดแค่นั้นก่อนจะสายจะถูกตัดไปโดยไม่ให้ผมพูดอะไรทั้งนั้น  มองโทรศัพท์ที่ดับลงผมถอนหายใจออกมา

“ ไอ้คนขี้งอน "

“ มายืนบ่นอะไรงุ้งงิ้งอยู่คนเดียว " เสียงของตินทักผม หันไปมองอีกคนที่ยืนทำหน้าสงสัยอยู่ตรงหน้า  " ทำไมมีอะไร "

“ เปล่า "

“ วันนี้ไม่ไปรับลูกรึไง "

“ พ่อมันงอนกูอยู่จะไปรับลูกเค้าได้ไง "  พูดออกไปเซงๆ ตินก็หัวเราะ

“ อะไรว่ะ คู่ข้าวใหม่ปลามันแบบมึงมาทะเลาะกันได้ไง หรือว่า.. "

“ หรือว่าอะไร "

" กูว่าที่ทะเลาะกันเพราะเค้าทนไม่ได้กับคำพูดคำจา แบบหมาๆของมึงแน่ๆ  "

“ ไม่อยากฟังอะไรจากมึงเลย เงียบไปเลยนะ เงียบไป  " เอามือปิดปากมัน ไอ้ตินหัวเราะดังลั่นทางเดิน ผมถอนหายใจเซงๆ ก็ไม่เคยง้อใครเลยครับ ถ้าไม่นับไฟท์ มันก็เป็นคนแรกที่ผมโทรไปหาก่อน

“ ไปง้อซะสิ "

“ กูไปได้ที่ไหนทำงานอยู่ "

“ ก็เห็นเดินร่อนไปร่อนมา " มันเหล่ผมที่ถอนหายใจออกมา

“ มาส่งอลันที่ห้อง อลันเข้าโรงพยาบาล "

“ ลูกไอ้ไฟท์อะนะ " พยักหน้าให้ตินก็หันไปทางห้องที่ผมเดินออกมา " เป็นอะไร "

“ เชื้อไวรัสลงกระเพาะ แต่ตอนนี้อาการคงที่ละ คงนอนที่นี่สักสองสามวัน "

“ งั้นเหรอ ต้องไปดูสักหน่อยละ " มันยกมือขึ้นลูบหัวผม " เลิกงานแล้วก็รีบไปง้อซะละ ทำหน้าหนักใจมากๆเดี๋ยวตีนกาก็ขึ้นหรอก "

“ นี่ติน เวลาที่มึงทะเลากับพี่ลูกปัดนะ ทำยังไงเค้าถึงหายโกรธมึงเหรอ "

“ ก็แค่พูดในสิ่งที่อยากจะพูดละมั้ง คิดยังไงก็บอกไปแบบนั้น แต่สำหรับมือใหม่.. ก็ยากหน่อยนะ ที่จะง้อ ก็มึงไม่เคยง้อใครเลยนี่ คบกับใครคนนั้นตามมึงต้อยๆตลอด ก็ดี จัดว่าจะได้ดัดสันดานมึงบ้าง "

“ พูดแบบนี้หมายว่าไง กับวาดแล้วหวง กูมันตัวอะไร น้องมึงเหมือนกันนะติน "

“ น้องเหมือนกันแต่สกิลเรื่องผู้ชายนี่ต่างกันเยอะ คนนึงไม่ประสา อีกคนโชกโชนเหลือเกิน "

“ ถ้ากูเป็นแบบวาดก็ได้ขึ้นคานแบบวาดพอดี " 

“ แล้วเป็นแบบมึง ทำให้เค้ารักและอยู่กับมึงได้สักคนรึยัง "  เบือนหน้าหนีใส่คำพูดตรงๆของติน แต่ก็อย่างที่มันพูดไม่เถียงเลยสักคำ ผมคบผู้ชายมาหลายคน จะแบบเจอกันครั้งแรกแล้วถูกใจ หรือคบนานๆ แต่ไม่ว่าจะแบบไหนก็ไม่เคยคบกันได้ตลอดรอดฝั่งสักคน อาจเพราะนิสัยของผม เพราะไม่ว่าใครมันก็ไม่ถูกใจ หรือเพราะยังไม่เจอคนที่ใช่ก็ไม่รู้

สองชั่วโมงสุดท้ายของการทำงาน เลทไปนิดหน่อยเพราะติดคนไข้กลุ่มสุดท้ายกับเครสด่วนที่เข้ามา ผมออกจากโรงพยาบาลนั่งบีทีเอสมาลงที่อโศกเพราะรถของผมเมื่อวานแม่ก็ขับไปไว้ที่บ้านแล้ว

“ สวัสดีครับ " ผลักประตูเข้าไปลมเย็นของห้องทำงานที่เงียบสงบปะทะเข้ากับหน้าของผม คนสามคนที่นั่งอยู่เงยหน้าขึ้นมามอง ไอ้พุธเหลือบมองไอ้ปัน ก่อนทั้งสองคนจะเหลือบมองไอ้ฮิม

“ พี่อิน สวัสดีครับ  "

“ เอ่อ.. กูซื้อขนมมาฝากด้วยนะ " ชูถุงขนมให้พวกมันผมตั้งไว้บนโต๊ะ " เป็นอะไรกันวะ ทำไมดูพวกมึงเครียด "

“ ขนมมาแล้ว กำลังโหยหาเลย " ไอ้พุธไอ้ปันวิ่งเข้ามามันเปิดถุงขนมของผม

“ เป็นอะไรกันวะ ทำไมพวกมึงดูแปลกๆ "

“ ก็เฮียดิพี่อิน ไม่รู้เป็นไร อารมณ์เสียทั้งวันเลย พูดกันก็ไม่ได้ ไปกินข้าวกลับมาสายสองนาทีก็ด่า ด่าแรงด้วย เหมือนพ่อผมไปเหยีบยตาปลาพี่แก ไม่รู้ไปโกรธใครมา " ไอ้ปันว่าอีกคนก็เสริม

“ แล้วพอพูดถึงพี่อินก็โดนด่าด้วย บอกว่าให้เงียบปากไปเลย  " มันหยิบขนมให้ถุง ก่อนจะนึกขึ้นได้ว่าพูดอะไรออกมา " ขอโทษครับ "

“ แต่จริงๆก็ทะเลาะกันนิดหน่อย "

“ รีบเคลียร์เลยพวกผมเดือดร้อนขั้นสุดจริงๆ ขนาดพี่ฮิมยังโดน เดี๋ยวอีกครึ่งชั่วโมงก็ประชุมแล้ว ถ้าเฮียยังเป็นแบบนี้อยู่ เฮียเอาผมตายแน่ๆถ้าผมไม่มีความคิดเห็นอะไร " เสียงบ่นโหยหวนของมันไม่ได้ทำให้ผมสงสารแต่ทำให้ผมกลัวซะมากกว่า

“ มึงก็แค่เสมอความคิดเห็นมันจะยากอะไรวะ ปกติกูเห็นพูดมาก "  ไอ้ฮิมว่าไอ้พุธที่หน้าหงอยลง

“ ก็เวลาเฮียโกรธ ผมแม่งชอบพูดไม่ออกทุกทีเลย "

“ นี่พวกมึง " เสียงที่ดังออกมาจากห้องทำงานที่ถูกเปิดออกมา คนที่ก้มหน้าอ่านแฟ้มพับมันลงทันทีตอนที่เห็นหน้าผม มันมองเลยไปที่ไอ้พุธไอ้ปันที่ยืนอยู่ข้างๆ " นี่มันใช่เวลาพักของมึงเหรอ ถึงมายืนกินขนมกันนะ "

“ ไม่ใช่ครับ "

“ ไม่ใช่ครับแล้วปากมึงแดกอะไรอยู่ "

“  ขนม " ตอบกันเสียงเศร้าผมหันไปหาไอ้โรมที่ไม่ได้มองมาที่ผมเลย

“ กูเอามาฝากมันเองละ "

“ แต่นี่ก็ไม่ใช่เวลากิน " ก็ยังไม่มองมาที่ผมอยู่ดี หัวหน้างานที่เอาแต่ดุลูกน้องด้วยสายตา ครั้งแรกเหมือนกันที่ผมเห็นมันเป็นแบบนี้ทั้งๆที่ปกติมันจะเป็นคนที่ทำให้ผมยิ้มได้เสมอ แต่ก็ผมเองที่ทำให้มันหงุดหงิดแบบนี้

“ โรม อยากคุยด้วยหน่อย "

“ ขอโทษนะ แต่ตอนนี้กูไม่ว่างทำงานอยู่ " หันมาพูดกับผมแบบส่งๆเหมือนไม่ใส่ใจ ผมเองที่ไม่เคยง้อใครอยากจะบอกให้มันรู้ว่า ความอดทนของคนเรามันก็มีขีดจำกัดและผมเองก็คงไม่ทนถ้ามันจะเป็นอยู่แบบนี้

“ ไอ้คนขี้งอน!! มึงนะ มันขี้งอน! " ผมตะโกนออกไปดังจนทุกคนที่นั่งอยู่ตรงนั้นหันมามอง ได้ยินเสียงหลุดหัวเราะของไอ้พุธไอ้ปันแต่ตอนนี้ผมเองก็เอาแต่จ้องหน้าไอ้โรมไม่มองไปทางไหน " ใช่ กูพูดแบบนั้นมันฟังแล้วก็น่าโกรธอยู่หรอก แต่มึงเอาแต่เงียบแบบนี้มึงคิดว่าตัวเองอายุเท่าไหร่กัน สิบสี่เหรอสัด ที่พอแฟนพูดอะไรไม่เข้าหูแล้วงอนไม่พูดด้วยนะ กูโทรมาก็ทำเข้มใส่ เมื่อเช้าไปส่งที่ทำงานก็ไม่พูดด้วย พอมาง้อก็ทำเป็นไม่สนใจอีก หันมามองหน้ากูเลยนะ " ผมดึงมันให้หันมามองหน้าผมโกรธจริงๆครับรู้เลยว่าตัวเองหน้าแดงสุดๆทั้งโกรธทั้งเขิน  " โกรธก็พูดออกมาสิ บอกกูว่าโกรธทีหลังอย่าพูดแบบนี้ แล้วเมื่อเช้าอยู่ๆมึงเข้ามากอดแล้วบอกว่า มึงเป็นของกูแล้วนะ กูเขินไม่เป็นเหรอสัด กูก็เขินเป็นเหมือนกันนะ ส่วนเรื่องนั้น..ขอโทษที่พลั้งปากพูดออกไป "

“  คิกคิกคิก " เสียงหัวเราะจากไอ้สองตัวข้างๆผม ไอ้โรมหันไปมองมันสองคนที่เงียบลงไปทันทีพอถูกจ้อง

“ หัวเราะเชี้ยไร ไปทำงาน " ว่าพวกมันสองคนแค่นั้นก่อนจะหันมาหาผม " ส่วนมึงก็มานี่ ตังยุ่งจริงๆ "

“ ไม่ได้ยุ่งสักหน่อย " 

   ปิดประตูลงมองออกไปด้านนอกพวกไอ้พุธไอ้ปันแล้วก็ไอ้ฮิมกำลังขำกันอย่างบ้าคลั่งเลยครับ ไอ้โรมกดม่านฝั่งที่ผมเห็นนั่นลงห้องทั้งห้องกลายเป็นห้องทึบๆมันจ้องหน้าผม

“ หายงอนได้ยัง พ่อคนขี้งอน "

“ ยัง " เดินเข้ามาหามันดันตัวผมพิงกับโต๊ะทำงาน มือของมันทั้งสองข้างกั้นตัวของผมเอาไว้ไม่ให้หนีไปไหน  " เพราะงั้นคนมาง้อก็ช่วยง้อต่ออีกหน่อยนะ "

“ ไม่ง้อแล้วเว้ย " เบือนหน้าไปอีกทางผมนั่งพิงกับโต๊ะทำงานของมันก่อนจะหันไปทางอื่น

“ อย่าคิดว่า กูจะเอามึงทำเมียนะ แค่กูเอากับมึงคืนเดียวนะ " เสียงนิ่งๆที่พูดออกมาผมมองหน้ามัน " เจ็บบ้างมั๊ยอินที่กูพูดแบบนี้นะ เจ็บบ้างรึเปล่า เวลาที่มึงจริงจังกับใครสักคนแล้วคนที่มึงจริงจังด้วยพูดกับมึงแบบนี้ มึงจะโกรธรึเปล่า เอากันครั้งเดียวอย่าเอากูไปผูกมัด เหอะ.. กูคงเป็นไอ้บ้าที่จริงจังกับมึงแค่คนเดียวสินะ คงมีกูคนเดียวที่คิดว่าจริงจังกับเรื่องของเรา “

“ ไม่ใช่แบบนั้น " ก้มหน้าลงมาซบไปอกของมัน " ขอโทษ "

“ อย่าพูดแบบนั้นอีก " เชยคางผมขึ้นมามองตา โรมจ้องผมอยู่แบบนั้น " มึงเป็นของกูแล้ว เพราะงั้นถ้ามึงจะหวังหนีไปหาใครละก็ มันคนนั้นเจ็บแน่เข้าใจมั๊ย เพราะกูไม่ใช่คนที่เอาหนเดียวแล้วผ่านกูตัดสินใจเอากับใครแล้วคนนั้นคือ คนของกู "

“ ถามจริงมึงทำตัวแบบนี้ตั้งแต่เรียนรึเปล่า "

“ เปล่าทำกับมึงคนเดียว "

“ อ้าว แล้วทำไม "

“ ก็เพราะว่ากูจริงจังกับมึงไง เลยไม่อยากให้ไปเป็นของใครคนอื่นอีก ตอนนี้มึงเป็นของกูคนเดียวเท่านั้น " คางที่ถูกเชยขึ้นของผม ตาที่สบกันของเราโรมก้มมาจูบผมอย่างดูดดื่ม ผ่อนลมหายใจออกมารอยจูบของเราผละออกจากกันมันไล่จูบเบาๆลงที่ต้นคอของผม

“ จริงจังกับคนแแบบกูนะ มันจะดีเหรอโรม " เสียงแผ่วๆของผมถามมันออกมา รอยยิ้มที่ยิ้มตอบกลับมาหาผมนั้น โรมเอาจมูกของมันมาแนบกับจมูกของผมไว้ เขินครับทั้งเขินและรู้สึกดี

“ แล้วทำไมแฟนกูถึงเป็นคนไม่มั่นใจในตัวเองขนาดนี้นะ "

“ ไม่รู้สิ " เว้นเสียงไปสักพักผมดึงหน้าตัวเองให้ออกห่างจากมัน " บางทีดูเอง ก็ไม่รู้อะไรเกี่ยวกับตัวกูเลย "

“ ไม่ต้องพยายามหาคำตอบหรอก ว่าใครคือคนที่ใช่ เพราะคนที่ใช่มันไม่ได้มาจากสมอง  แต่มันมาจากความรู้สึก มีความรู้สึกมากกับใครเป็นพิเศษ ก็คนนั้นละ คนที่มึงรัก  "

“ แล้วถ้าวันนึงมันไม่่ใช่มึงละ "

“ บอกกูก่อนที่กูจะรักมึงไปมากกว่านี้ กูขอเท่านี้ก็พอ " 

    ไม่มีคำตอบจากผม ไม่มีเสียงใดๆจากมัน มีแต่สองมือของผมที่เลื่อนขึ้นไปกอดคอของมันไว้ รอยยิ้มของโรมก้มลงมาใกล้จนริมฝีปากจรดลงบนริมฝีปากของผม ความอุ่นที่เราแนบชิด ลิ้นชื้นที่ผลัดกันเข้าไปควานหาความรู้สึกภายใน เสียงดูดดื่มของน้ำลายที่ผมได้ยิน ใบหน้าของเราเอียงรับความเหนียวลื่นเหล่านั้น

   มือของโรมล้วงเข้ามาในเสื้อของผม ไล้ขึ้นมาสูงจนถึงหัวนมมันคลึงหัวนมของผม ผละปากออกจากกันจูบลงที่ข้างแก้มก่อนจะไล่ลงมาเป็นต้นคอ

“ นี่โรม " เสียงแผ่วๆของผม เนคไทถูกดึงลงออกจากเสื้อพร้อมกับกระดุมเสื้อด้านบน  เสื้อร่อนลงจากไหล่ โรมไล่มาจูบลงบนผิวของผม

“ อิน.. “ เสียงลุ่มหลงไล่จูบขึ้นมาจนถึงใบหูของผม

   ก๊อก ก๊อก ก๊อก เสียงเคาะประตูบอกถึงคนใหม่ที่กำลังเข้ามา แต่ทั้งผมทั้งมันกลับไม่มีใครหยุดทุกอย่างยังคงดำเนินไป เหมือนไม่ได้ยินก็ไม่ใช่ แต่แค่มันหยุดไม่ได้ก็เท่านั้น

“ เอ่อ.. ขอโทษนะครับ แต่ว่า เฮียอีกสิบนาทีประชุม "

“ เออขอบใจ " พูดแค่นั้นแต่มันยืดตัวกอดผมไว้ ไอ้ฮิมเดินออกไปโรมก็เริ่มจูบผมอีกครั้ง

“ อีกสิบนาทีมึงประชุม "

“ อีกตั้งสิบนาที "

“ ไปเตรียมตัวได้แล้ว " ดึงตัวเองให้ออกห่างแต่มันก็ยังดึงดันจะเข้ามาหา " โรม "

“ งั้นคืนนี้นอนที่บ้านกูเถอะ "

“ กูไม่มีเสื้อผ้า " ผมบอกแบบนั้นก่อนจะดึงเสื้อตัวเองขึ้นมาใส่ไว้ให้เหมือนเดิม มองดูผิวของตัวเองที่มีเสื้อผ้าปกปิดผมพบว่ารอยจูบมากมายฝังอยู่ตามร่างกายของผม

“ เดี๋ยวไปรับอลิซแล้วกูจะพามึงไปเอาเสื้อผ้าที่บ้าน "

“ นอนก็ได้ แต่ไม่ทำเรื่องแบบนั้นนะ " พูดเสียงนิ่งๆออกไป ไอ้โรมนิ่งไปสักพักก่อนจะก้มลงมากอดผม

“ อินใจร้าย ทำไมอินใจร้ายกูแบบนี้ "

“ ใจร้ายเหี้ยอะไร ของเมื่อคืนยังทำกูเจ็บอยู่เลย " ยกมือขึ้นลูบหลังมันไอ้โรมก็ยังกอดผมอยู่แบบนั้น  ปากก็พ่นคำว่าใจร้ายออกมาซ้ำๆ

“ อินใจร้าย อินใจร้าย อินใจร้ายกับกูมากเลยนะ " ไม่เคยคิดว่าชีวิตนี้จะได้มาเห็นมุมนี้ของมึง ไอ้คนตัวโตๆที่กอดกูไว้แล้วพูดคำว่า กูใจร้ายแค่เพราะว่าไม่ให้เอานี้ ท่าทางของมันเหมือนตอนอลิซอยากได้ขนมเลยครับ

“ เดี๋ยวคืนนี้กูให้นอนกอดถ้ามึงยอมว่าเอาแค่นั้น กูก็จะไปนอนด้วยก็ได้ "

“ คนใจร้าย " มันกระซิบพูดข้างๆหูผมก่อนจะงับ

“ คนขี้งอน " ว่ามันกลับบ้าง ผมหอมแก้มมัน เราจ้องหน้ากันก่อนที่ผมจะนึกบางอย่างขึ้นมาได้

" แล้ววันนี้อลิซไปไหน "

" เรียนพิเศษเปียโน "

" ปกติเรียนวันนี้เหรอ "

" ก็วันนี้กูมีประชุมตอนเย็นก็เลย ลงเรียนแทรกให้อลิซไปก่อน ก็.. "

" ก็เพราะเราทะเลาะกัน จำไว้นะโรม ต่อให้เราทะเลาะกันหรือใครจะโกรธกับใครก็ช่าง เรื่องของอลิซไม่เกี่ยวเรื่องของอลิซอยู่เหนืออารมณ์ของเราตกลงมั๊ย กูไม่อยากให้มึงเอาไปลงกับลูก เหมือนงอนกูแล้วไม่อยากให้กูไปรับอลิซให้ กูว่ามันไม่ใช่ "

“ โอเคครับ ว่าที่คุณแม่ ผมขอโทษ คราวหลังจะไม่ทำอะไรแบบนี้อีกแล้ว "

“ งั้นก็เอากุญแจรถมา "

“ จะไปไหน "

“ ไปรับอลิซที่เรียนพิเศษ "

“ ก็เดี๋ยวไปด้วยกัน "

“ เลิกประชุมกี่โมงเถอะ " มันมองเวลาก่อนจะทำท่าคิด " ชั่วโมงนึง โดยประมาณ "

“ เอากุญแจรถมาให้กู ถ้าเผื่อมึงยังประชุมไม่เสร็จกูจะออกไปรับอลิซเอง " โรมยื่นกุญแจรถมาให้ผม มันหันไปจัดเอกสารของมันที่จะเข้าประชุม

“ นั่งอยู่ในห้องนี้ ถ้าหกโมงเย็นกูยังไม่ออกมาก็ไปรับอลิซได้เลย "

“ อลิซเลิกเรียนกี่โมง "

“ หกโมงเย็น " ดีงาม ลูกเลิกเรียนหกโมงเย็น ไปรับหกโมง พ่อแม่แบบนี้มีที่ไหน  บอกเลยครับว่า ที่นี่  " เจอกันครับ " จูบผมอีกครั้งก่อนจะเดินออกไปนอกห้อง

ผมนั่งลงบนโซฟารู้สึกมีกลิ่นอายประหลาดเกิดขึ้นกับชีวิตยังไงก็ไม่รู้ครับ รู้สึกถึงความเป็นครอบครัว รู้สึกถึงความรัก รู้สึกเหมือนมันคือคนที่ผมแคร์ รู้สึกว่าต้องมาง้อเพราะว่าแคร์และอยากให้มันคงอยู่  รู้สึกว่าดีใจที่ในที่สุดก็เข้าใจกันได้ .. มันประหลาดหรือเพราะว่าผมไม่เคยมี  ความรัก ก็ไม่อาจทราบได้

.............................................


เมื่อกี้อัพนิยายผิด.. ยังไม่มีตอนที่ 25 ดันไปอัพตอนที่ 26  :sad4:
ตอนที่ 25 ของแท้ ต้องตามนี้
ยังคงอยู่ในช่วงของโรมอิน แต่ตอนหน้าจะมีพี่ไฟท์ทั้งตอนเลย
สุดท้ายนี้อยากบอกอินว่า ถ้ามันใช่ มันก็ใช่เหละ
ฝากแท็ก  #Choiceต้องเลือก ด้วยคร่า
ขอบคุณที่เข้ามาอ่านแล้วคอมเม้นท์  :กอด1: :L2: :3123: :L1: :pig4:
« แก้ไขครั้งสุดท้าย: 12-10-2014 20:55:21 โดย patwo »

ออฟไลน์ เจ้าหญิงขี้ลืม

  • เป็ดHestia
  • *
  • กระทู้: 629
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +41/-4
เข้าใจกันซักทีน้อ
โรมอินจะอยู่ด้วยกันอีกนานมั้ยน้อ
แบบว่าแอบบเศร้าเลยตอนที่อินพูดว่า ถ้าไม่ใช่ก็ขอให้บอกกันก่อนที่จะรักอินไปมากกว่านี้
สงสารโรมอ่ะ
คงต้องลุ้นกันต่อไปสินะ ว่าพระเอกเรื่องนี่เป็นใคร
จะโรม หรือ ไฟท์
แต่ที่แน่ๆ อินฟาดเรียบทั้งสองแล้วจ้า :katai2-1:

CoMMuNiTY Of ThAiBoYsLoVE

ประกาศที่สำคัญ


ตั้งบอร์ดเรื่องสั้น ขึ้นมาใครจะโพสเรื่องสั้นให้มาโพสที่บอร์ดนี้ ถ้าเรื่องไหนไม่จบนานเกิน 3 เดือน จะทำการลบทิ้งทันที
https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=2160.msg2894432#msg2894432



รวบรวมปรับปรุงกฏของเล้าและการลงนิยาย กรุณาเข้ามาอ่านก่อนลงนิยายนะครับ
https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0



สิ่งที่ "นักเขียน" ควรตรวจสอบเมื่อรวมเล่มกับสำนักพิมพ์
https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=37631.0






ออฟไลน์ GlassesgirL

  • เป็ดHera
  • *
  • กระทู้: 1037
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +65/-2
ไม่คิดว่าโรมจะขี้งอน ต้องรออินมาง้อ อินก็สมควรรู้ใจตัวเองได้แล้วนะ
เพราะแคร์โรมมากแบบนี้ ตามมาง้อแบบนี้ เรื่องความรักมันต้องใช้หัวใจ
เมื่อใจมันบอกว่าใช่ ใจมันมีความสุขก็อยู่กับมัน ไม่ต้องคิดมากเกินไปนะ
ส่วนไฟท์อินคงจะเหมาะเป็นเพื่อนกันแหละมั้ง (แม้เราจะหวังในไฟท์อิน  :mew2:)
รอลุ้นว่าไฟท์จะเป็นยังไงต่อ จะมีใครเข้ามาไหม แล้วกับอาจารย์คนนั้น
ปล.เราอยากอ่านเรื่องของเด็กๆบ้างจัง คึคึ
 :mew1: :L2:

ออฟไลน์ Raiwyn

  • - ไรวิน -
  • เป็ดประถม
  • *
  • กระทู้: 86
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +10/-1
พี่โรมคงจะรู้สึกเหมือนโดนฟันแล้วทิ้งใช่มั้ย 555555 โอ๋นะ
ขอให้หมออินรักโรมจริงๆ รักครั้งนี้ คนนี้คือใช่ ขอแค่นี้แหละจากใจแม่ยก  :hao5:

ออฟไลน์ PoPuAr

  • เป็ดHephaestus
  • *
  • กระทู้: 1422
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +97/-2
อยู่กับโรมก็มีความสุขดีนี่ แล้วคุณหมอจะแสวงหาอะไรอีก
เราเชื่ิอว่าโรมจะไม่ทำให้อินเสียใจแน่นอน
อินกำลังจะพบความสุขที่หามาทั้งชีวิต เพราะฉนั้น
อย่าลังเลและโลเลอีกเลย จงเชื่อมั่นในความรักของโรม
ที่มีให้กับหมออิน สิ่งที่ดีในชีวิตไม่ได้เกิดขึ้นบ่อยๆ
เมื่อเราได้มันมาแล้ว อยากให้เก็บรักษาไว้ให้ดีที่สุด

อยากให้โรมเป็นพระเอกของหมออินจริงๆนะ

ออฟไลน์ veeveevivien

  • เป็ดเด็กช่าง
  • *
  • กระทู้: 385
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +37/-0
 :mew2:  บอกความรู้สึกตามตรง ครั้งแรกที่เริ่มอ่านเราเชียร์โรมมาตลอด จนกระทั่ง โรม ได้กะอิน แต่เรากลับรู้สึกหน่วง ๆ ในความรู้สึก ใช้ความรู้สึกว่าถ้าเป็น อิน จะมีความสุขไหมนะ แต่บอกตัวเองว่า ไม่ รู้สึกว่าที่ทำไปเพียงเพราะตอบแทนความอบอุ่น และความรักของโรมเท่านั้น มาวันนี้ แต่ก็เอาเถอะ ไหน ๆ ก็เชียร์โรมมาตลอดแล้ว ก็คงต้องเชียร์โรม ให้หนักแน่นให้มาก รักอินด้วยความรู้สึกทั้งหมด เพราะคนอย่างอิน ให้ถมความรักมากเท่าไหร่ก็ไม่เต็มในความรู้สึกหรอก ฉะนั้น โรมต้องใส่ใจและอดทนกับคนอย่างอินให้มากกกกก รักโรมค่ะ

ปล.เหตุผลที่ไม่เชียร์ไฟท์เพราะไฟท์ก็ไม่เหมาะกับคนอย่างอินหรอก คนขี้กลัว 2 คน อยู่ด้วยกันไม่ได้หรอก ชีวิตมีแต่ล้มเหลวเพราะมัวแต่กลัว ต้องเฮียโรมเท่านั้นที่จะเอาอินอยู่ :mew6:

ออฟไลน์ tkaekaa

  • เป็ดเด็กช่าง
  • *
  • กระทู้: 329
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +9/-0
สงสารไฟท์อยู่ดีที่อินเลือกโรมแล้ว แต่ก็ผิดที่ไฟท์เองก็ไม่เคลียร์ ถอยออกมาเองด้วย

ออฟไลน์ Arancia

  • เป็ดมหาวิทยาลัย
  • *
  • กระทู้: 463
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +43/-2
หน่วงเบาๆ หน่วงๆ
คือชอบโมเม้นต์ที่อินอยู่กับโรมนะ

แต่ก็แอบกลัวเหมือนมันมีเมฆหมอกสีเทาๆมาเรื่อยๆ
เอาใจช่วยพี่ไฟท์หาแม่ให้เด็กๆนะคะ ไม่อยากให้กลับไปคาราคาซังเหมือนเดิม

ออฟไลน์ BeeRY

  • ❤。◕‿◕。ยิ้มเข้าไว้นะ。◕‿◕。❤
  • เป็ดHades
  • *
  • กระทู้: 9404
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +897/-8
บรรยากาศพ่อแม่ลูกกำลังจะเริ่มขึ้นแล้ว อิอิ :o8:
มีช่วงเวลาแบบนี้นานๆนะหมออิน ดูมีความสุขมากเลย  :กอด1:
โรมก็น่ารักไม่แพ้ลูกสาวเชียว :-[

ออฟไลน์ mukkai

  • a Day dreamer
  • เป็ดมัธยม
  • *
  • กระทู้: 179
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +6/-0
โล่งอกที่ไฟท์อินคุยเรื่องโรมกันได้เข้าใจ

คุนหมอวีนแตก แอบโหด'หันมามองหน้ากูเลยนะ"!5555555555
โหย ต่อไปมีเรื่องค้างคาใจอะไรก็คุยกันให้รู้เรื่องเนอะ เดี๋ยวระเบิดลงอีกนะพ่อคนขี้งอน :laugh:

ออฟไลน์ Candy Venus

  • เป็ดประถม
  • *
  • กระทู้: 22
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +1/-0
โปรดเถอนะ

แสดงว่ารักฉันอีกครั้งหนึ่ง

ได้โปรด ไม่อยากให้เป็นคู่ไหนแล้ว

ขอเป็น โรม+อิน นะนะนะนะนะนะ

ออฟไลน์ toou

  • เป็ดHera
  • *
  • กระทู้: 1051
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +48/-3
รักกันตลอดไปน๊าาาาา
เชียร์คู่นี้ตลอดค่าาา
 :call:

CoMMuNiTY Of ThAiBoYsLoVE






ออฟไลน์ Yunatsu

  • เป็ดAphrodite
  • *
  • กระทู้: 3650
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +233/-5
โอ้ยยยย ไฟท์ทำไมมม
ทำไมต้องงกลัวววด้วยยย
ทำไมต้องกลัวด้วย
ไม่เอาไม่เอา
บอกอินดิ ยอมอินดิ

ขอร้องงง ไฟท์อินนะ ไฟท์อินนะ

ออฟไลน์ nutty

  • เป็ดHera
  • *
  • กระทู้: 1142
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +63/-3
ถึงบทน้อยลงมาก&ไฟท์ดูเห็นแก่ตัวตอนเปิดเรื่อง
แอบเชียร์ลึกๆเพราะติดภาพพี่ชายสุดเฟอร์เฟคของไฟ
อยากให้ไฟท์มีความสุข เหมือนคู่น้องชาย
แต่อ่านมาถึงตอนนี้แล้วเศร้า เหมือนมาทำให้อินรู้ตัว
เลือกได้แล้วมั้งว่าคนไหนตัวจริง พารท์นี้โรมมันน่ารักมีงอนกัน

ออฟไลน์ zazoi

  • เป็ดHera
  • *
  • กระทู้: 970
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +139/-1
โอ้ย ขอเป็นโรมอินเถอะ เพราะไฟม์เองก็ชัดเจนแล้วว่าจะไม่เปิดเผย ส่วนโรมชัดเจนทั้งสองครอบครัวแล้ว :L2: :L2:

ดีใจที่อินจะได้รู้จักความรักจริงๆ มากกว่าการเอาชนะครอบครอง :กอด1: :กอด1:

ออฟไลน์ liza sarin

  • เป็ดนักขาย
  • เป็ดAres
  • *
  • กระทู้: 2538
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +91/-14
โรม-อิน หวานมากตอนนี้

ออฟไลน์ ssipra

  • นักอ่านมืออาชีพ
  • เป็ดHestia
  • *
  • กระทู้: 784
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +35/-2
อินเลือกได้สักทีนะ ไม่ต้องโลเลแล้วนะ

ออฟไลน์ Tsubamae

  • เป็ดเด็กช่าง
  • *
  • กระทู้: 258
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +25/-0
อ่านตอนนี้แล้วมีความรู้สึกว่า จะไม่ใช่ไฟท์แล้วแฮะ คงต้องรอลุ้นตอนหน้า
ที่หนมบอกจะมีไฟท์เต็มๆ อะไรๆคงชัดขึ้นกว่าเดิมแล้วล่ะ. ความรู้สึกที่อินคิดว่า
ไม่เคยมี เกิดขึ้นกับโรม ไม่เข้าใจว่าคืออินไม่เคยรักไฟท์ หรือไม่เคยรู้จักความรัก
ที่แท้จริง? บางทีก็เหมือนอินยังมีเยื่อใยกับไฟท์ ในบางคำพูดเหมือนจะอยากกระตุ้น
ความรู้สึกไฟท์อยู่กลายๆ รู้สึกอยากให้ไฟท์ลองทุ่มสุดตัวกับอิน แสดงความรักให้
ชัดเจนเหมือนที่โรมทำบ้าง อยากรู้ว่า อินจะเลือกใครเมื่อถึงตอนนั้น 
เอาเถอะไม่ว่าจะยังไง สุดท้ายไฟท์ก็ยังเป็นแบบนี้ ยังคงขี้ขลาด ยังคงกลัว
หรือทั้งหมดเราอาจจะคิดไปเองว่าไฟท์รักอิน ทั้งที่จริงแล้วแค่ความหวั่นไหวของ
เพื่อนสนิทที่อยู่ใกล้กันจนเกินไปในช่วงเวลาที่อ่อนแอทำให้ความสัมพันธ์มันเลยเถิดแค่นั้น?

ออฟไลน์ naamsomm

  • เป็ดมหาวิทยาลัย
  • *
  • กระทู้: 538
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +47/-2
ชอบความเป็นเพื่อนของคู่อินไฟท์นะ
แต่ชอบพี่โรมอ่ะ
น่ารักดี  ขี้งอลด้วยอ่ะ  ง้อยากอีกต่างหาก
แต่ดูแล้วชีวิตพี่โรมกับอลิชต้องมีหมออินดูแลนี่แหละ

ออฟไลน์ eye_gun

  • เป็ดประถม
  • *
  • กระทู้: 35
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +3/-0
ต้องขอบคุณไฟท์ที่ช่วยให้อินรู้ใจตัวเอง  โรม+อิน  เป็นคู่ที่เหมาะสมกันแล้ว  ขอให้เป็นครอบครัวสุขสันต์ต่อไป o18

ออฟไลน์ —Bell♥—

  • รุกไม่เก่ง .. รับสุดยอด
  • เป็ดประถม
  • *
  • กระทู้: 12
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +0/-0
หายงอลกันซะที

// ชอบคู่ อิน-โรม น่ารักก :)

ออฟไลน์ patwo

  • เป็ดนักขาย
  • เป็ดHera
  • *
  • กระทู้: 989
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +932/-27
ตอนที่ 26

“ อาจารย์เตวิช " ผมทักคนที่กำลังจะเดินผ่าน มือที่กำลังจะเอื้อมไปจับ มันเหมือนว่าอาจารย์กำลังหลบหน้าผมโดยเจตนา ถอนหายใจออกมาทั้งๆที่มันก็พอมีสาเหตุบ้างที่ว่าทำไมถึงหลบหน้ากันแบบนี้

หลายวันก่อนผมแอบไปรู้ความลับของอาจารย์ที่ผมเหมือนไม่สมควรรู้ ความลับที่ว่าแท้จริงแล้วแฟนปัจจุบันของไอ้อินเป็นแฟนเก่าของอาจารย์เตวิช แต่ผมจะไม่มีข้อสงสัยอะไรเลยถ้าวันนั้นอาจารย์เตวิชไม่ทำท่าทางแปลกๆใส่ผม ตอนที่บอกความจริงเรื่องของแฟนเก่าของอาจารย์ไป เพราะถ้าเลิกกันแล้วจะมีรักใหม่มันก็คงไม่แปลกอะไร แต่เพราะอะไรถึงทำท่าทางประหลาดๆแบบนั้น

“ อาจารย์เตวิช "

“ ผมต้องรีบไปสอนนะครับ " บอกแค่นั้น ตอนที่ผมเดินตาม ขาที่เร่งเดินหนีขึ้นไปผมพยายามก้าวตามให้ทันอีกคนที่พยายามเร่งตัวเองให้เดินออกไปข้างหน้า " เฮ้ย! “

“ อาจารย์ หนูขอโทษ " เสียงดังที่ผมหยุดฝีเท้าลง เหตุการณ์ข้างหน้าเพราะรีบเร่งเกินไปเลยชนกับนักศึกษาคนนึงที่เดินถือน้ำหวานอยู่ น้ำสีแดงนั้นหกใส่เสื้อสีขาวของเค้า

“ ไม่เป็นไร ช่างมันเถอะ " หยุดอยู่ตรงนั้น เอกสารที่ถือมากระจายไปหมด นักศึกษายังคงยกมือไหว้ขอโทษอย่างรู้สึกผิด  เสื้อเลอะน้ำไปหมดอีกคนสะบัดก่อนจะก้มลงเก็บของ

“ อาจารย์หนูช่วยค่ะ "

“ มาครับผมช่วย " ก้มลงช่วยเก็บหนังสืออีกคน ผมหันไปหาอาจารย์เตวิช " อาจารย์ไปล้างตัวเถอะ เดี๋ยวมีสอนไม่ใช่เหรอ เดี๋ยวผมเก็บให้เอง "

“ เอ่อ..”

“ เดี๋ยวจะไม่ทันนะครับ " ถอนหายใจอย่างเสียไม่ได้ แต่ก็ยอมออกไปล้างเสื้อแต่โดยดี ผมหันไปบอกนักศึกษาที่ก้มเก็บหนังสือมาให้ผม " คุณไปเข้าเรียนเถอะ เดี๋ยวผมจัดการเอง "

“ ก็ได้ค่ะ ขอบคุณนะคะอาจารย์ " ผมพยักหน้าก่อนจะลุกขึ้นรออีกคนที่ออกมาจากห้องน้ำ อาจารย์เตวิชเดินตรงเข้ามาหาด้วยอารมณ์ที่เสียไม่ไปแบบสุดๆ ยืนอยู่ตรงหน้าผมก้มหน้าก่อนจะยื่นมือตรงมาหา

“ ขอบคุณนะครับ "

“ เรื่องวันนั้นที่เผลอไปยุ่งเรื่องของคุณผมขอโทษนะ  มันไม่ใช่ว่าไม่ได้ตั้งใจหรอก จริงๆเพราะมันเป็นภาพคนที่ผมรู้จักผมเลยถามออกไป ถ้าทำให้อาจารย์ไม่สบายใจผมขอโทษนะ "

“ ช่างมันเถอะครับ จริงๆมันก็แค่อดีต "  อีกคนว่าแบบนั้นก่อนจะรับหนังสือที่ผมเก็บไว้แล้วเดินออกไป

“ อาจารย์เตวิช " ผมเรียกอีกคนนึงไว้

“ ครับ “

" คือ ถ้าวันนี้หลังเลิกงาน ไปกินข้าวด้วยกันมั๊ยครับ คือ ผมอยากจะขอโทษในสิ่งที่ทำไป "

“ อยากจะแค่รู้เรื่องของผมกับโรมใช่มั๊ยครับ ที่อยากจะชวนไปกินข้าวนะ " ผมเงียบไปมองอีกคนที่หันมาจ้องหน้าผม " ถ้าอาจารย์อยากรู้มากนัก ผมจะเล่าให้ฟังก็ได้ครับ แต่เตือนไว้ก่อนว่า คุณกำลังเสือกเรื่องของคนอื่นอยู่รึเปล่า แล้วก็ถามตัวเองดีๆเถอะ ว่ามันสมควรมั๊ย ที่จะอยากรู้เรื่องของชาวบ้าน "  กลืนน้ำลายคงตัวเองดังอึก รู้สึกสะอึกกับคำด่าผู้ดีแบบนั้นชิบหายเลย บอกไว้ก่อนเลยว่า ด่าแบบนี้มีแค่แม่ผมคนเดียวหรอกครับ ที่ทำได้

“  ผมไม่ค่อยถือด้วยสิ " ได้แต่ถอนหายใจออกมา อีกคนไม่ตอบได้แต่เดินขึ้นตึกไปสอนวิชาถัดไป ผมเองก็เช่นกัน ผมเดินกลับห้องฟักอาจารย์ของตัวเอง

   คว้าโทรศัพท์ขึ้นมาหมุนเล่นๆ เบอร์ไอ้อินคือเบอร์โทรด่วนที่ผมตั้งเอาไว้อยู่แล้ว ผมกดโทรออกไม่นานสายที่รออยู่นาน ไอ้อินก็กดรับ

“ ว่าไง "

“ ทำอะไรอยู่ "

“ กำลังทำอะไรบางอย่าง " ผมขมวดคิ้ว ได้ยินเสียงหัวเราะมันลอยเข้ามาในสาย " อลิซครับไม่ใช่ๆ เอาไปต่อตรงนี้ ใช่แบบนั้นละ "

“ อยู่กับลูกแฟนมึงเหรอว่ะ "

“ เออ วันนี้กูหยุดแต่อลิซดันป่วยพอดี กูเลยมาอยู่เป็นเพื่อน มึงมีอะไรละ "

“ ก็เปล่านะ " ผมถอนหายใจก่อนจะยิ้มออกมา " มีความสุขมั๊ยว่ะ อยากรู้ "

“ ก็ดี "

“ เอาดีๆ "

“ ก็มีความสุขดีละมั้ง " มันพูดออกมาแบบนั้น แค่เสียงหายใจก็รู้แล้วว่ากำลังยิ้มอยู่ ผมยิ้มตามมันก่อนจะได้เสียงนึงลอดเข้ามา " อาอินขา หนูเปิดไม่ได้ มันแข็ง "

“ เดี๋ยวอาอินเปิดให้นะ "

“ ทำไมไม่เรียกม๊าอินว่ะ " ผมแซว

“ พ่อมึงดิ กูผู้ชายนะเว้ย "

“ ผู้ชายทำไมได้เป็นเมียพ่อน้องอลิซวะ " อีกคนที่เงียบลงมันคงจัดการของบางอย่างให้เด็กคนนั้นอยู่ " นี่อิน "

“ ว่าไง "

“ ทำไมไอ้โรมถึงมีลูกทั้งๆที่เป็นเกย์วะ "

“ ถามกูกี่ครั้งแล้วว่ะไฟท์ แต่เรื่องนั้นกูก็ไม่รู้หรอกว่ะ ถามทำไมวะ "

“ ก็แค่แปลกใจ "ผมตอบออกไปแบบนั้น ทั้งๆที่อยากจะพูดออกไปเลยว่า ผมเจอแฟนเก่าไอ้โรมอยากให้มันแน่ใจว่าที่ไอ้โรมเลิกกับแฟนไม่ได้มีปัญหาอะไรที่จะทำให้มันกลับมารักกันได้อีก บอกตรงๆเลยครับ ไม่อยากให้อินเสียใจ มันเสียใจมาเยอะแล้ว

“ คนเค้าไม่อยากเล่า ก็ช่างเค้าเถอะ "

“ แน่ใจว่ามึงไม่อยากรู้ " มันเงียบไป

“ อยากดิ ฮ่าๆ แต่ว่า เรื่องแบบนี้มันอ่อนไหวไม่ใช่เหรอวะ ถ้าเราถามไปก็ทำให้มีปัญหากันเปล่าๆว่ะ " อยากจะเถียงอยู่หรอกนะ ว่าถ้ามันไม่คิดอะไรถามให้ตายก็คงไม่มีปัญหา แต่ตอนนี้ทำได้แค่เงียบ

“ ก็จริงของมึง งั้นกูวางละ มึงดูแลลูกของผัวมึงเถอะ กูทำงานละ "

“ ไฟท์ " มันเสียงผมไว้ก่อนจะวางสาย

“ ไว้วันไหนกูว่างเราไปกินข้าวกันนะ "

“ อื้ม นัดมาแล้วกัน " ผมกดวางสายก่อนจะมองไปที่ภาพนึงที่ตั้งอยู่บนโต๊ะ ภาพตอนเด็กๆของผมกับไอ้อิน ภาพที่เรากำลังกอดคอกันตอนนั้นอยู่ประมาณประถมสามได้มั้งครับ ผมยิ้มให้มันก่อนจะก้มหน้าลงตั้งใจทำงานอีกครั้ง

   ช่วงเวลาเลิกงานตอนเย็นของผม แอบเหล่ห้องข้างๆที่ยังคงทำงานแต่เสียงก็เงียบลงมากแล้ว ผมพยายามจะออกไปให้พร้อมกับใครอีกคนที่จะออกจากห้องพอดี

“ อ้าว อาจารย์เตวิช จะกลับบ้านแล้วเหรอครับ "

“ ครับ " เสียงนิ่งๆที่ตอบผม เค้าถอนหายใจก่อนจะหันไปทางอื่น ผมเดินตามอีกคนออกมา ลานจอดรถเดียวกันผมเดินเข้าไปหาคนที่กำลังเปิดล๊อครถของตัวเอง

“ อาจารย์ไปกินข้าวด้วยกันมั๊ยครับ "

“ อยากจะฟังให้ได้เลยใช่มั๊ยครับ " อีกคนพูดแบบนั้นผมก็พยักหน้า " งั้นช่วยบอกเหตุผลสักข้อที่ผมจะต้องเล่าให้คุณฟังหน่อย "

“ แฟนคนปัจุบันของแฟนเก่าคุณ คือเพื่อนรักของผม ผมว่าอาจารย์เองก็คงอยากรู้ความเป็นไปของอีกฝ่าย ผมเดาไม่ถูกเหรอครับ คุณไม่อยากรู้เหรอ ว่าตอนนี้เค้าเป็นยังไงบ้าง "

“ กำลังล่อผมเหรอ "

“ แล้วคุณติดกับดักผมมั๊ยละ "  ถามอีกคนแบบนั้น เป็นครั้งแรกที่เห็นอีกคนยกยิ้มมุมปากขึ้นมา ก่อนที่เค้าจะปรับสีหน้าให้บึ้งเหมือนเดิม

“ ตกลงว่า "

“ รู้จักร้านอาหารแถวทองหล่อมั๊ยละครับ " พิกัดชัดเจนร้านแม่ผมเองครับ พยักหน้าให้อาจารย์เตวิช " งั้นก็เจอกันที่นั่นแล้วกันครับ "

“  ตกลงครับ "

ขับรถตามกันมาจากมหาลัยจนถึงลานจอดรถของร้าน ลุงยามหน้าร้านเดินลงมาเปิดประตูให้ผม แกยกมือไหว้ " สวัสดีครับ คุณไฟท์ "

“ สวัสดีครับลุง แต่ผมบอกแล้วใช่มั๊ย ว่าอย่าไหว้ผม ลุงไหว้ผมบ่อยๆ อายุผมสั้นพอดี "

“ ก็มันชินแล้วนี่ครับ " แกว่าด้วยเสียงนอบน้อมก่อนยิ้ม

“ แล้วยังไม่เลิกงานเหรอครับ "

“ ไอ้แจ็คมันยังไม่มา มันขอให้ลุงอยู่แทนมันสักสองชั่วโมง มันจะพาแฟนมันไปหาหมอ "

“ แล้วแฟนมันเป็นอะไรละ ทำแบบนี้เดี๋ยวจะถูกหักเงินเดือนนะครับ เข้างานสาย "

“ แฟนมันท้อง " อะไรว่ะ ยังไม่ทันเรียนจบมหาลัยเมียมันท้องแล้วเหรอว่ะ ผมขมวดคิ้วลุงก็หัวเราะ " เด็กวัยรุ่นมันก็แบบนี้ละ อย่าไปสนใจเลย ลุงรู้ว่าคุณไฟท์ห่วง แต่ลุงไหว "

“ ไหวแน่นะ "

“ ไหวครับ " แกพูดแบบนั้นก่อนจะยิ้ม อาจารย์เตวิชเดินเข้ามาใกล้ผม

“ อาจารย์ดูสนิทกับคนที่ร้านนี้จังนะ " ผมยกยิ้มอีกคนก็มองไปรอบๆ " ผมเพิ่งเคยมาสองสามครั้งเอง ที่นี่ อาหารอร่อยนะครับ "

“ ขอบคุณครับ " ผมตอบอีกคนก็ได้แต่ขมวดคิ้ว

“ แล้วอาจารย์มาขอบคุณผมทำไม ผมชมเจ้าของร้าน "

“ ก็ผมไง ลูกชายเจ้าของร้าน "

“ หื้ม ? “

“ สงสัยอะไร เรื่องจริง งั้นไม่เชื่อไปถามเจ้าของร้านตัวจริงเลยก็ได้ " ผมผลักหลังอีกคนเบาๆให้ก้าวเดินเข้าไปในร้าน เสียงกริ้งประตูดังขึ้นทุกคนหันมามอง

“ คุณไฟท์สวัสดีค่ะ "

“ สวัสดีครับ คุณแม่อยู่มั๊ยครับ "

“ อยู่ข้างในค่ะ " พนักงานหน้าร้าน ผายมือเข้าไปด้านใน ผมพยักหน้าก่อนจะพาอีกคนเดินเข้าไป

“ เฮ้ย นี่เรื่องจริง "

“ ก็จริงนะสิ " ผมว่าก่อนจะผลักประตู เอ่ยเรียกอีกคน " คุณแม่ครับ "

“ อ้าว น้องไฟท์ " คุณแม่ทักก่อนจะเดินเข้ามาหา คนข้างๆผมยกมือขึ้นไหว้

“ สวัสดีครับ "

“ สวัสดีค่ะ " แม่หันมามองผม สายตาบอกใบ้ให้แนะนำ

“ อาจารย์เตวิช นี่คุณแม่ผมครับ ส่วนแม่ นี่อาจารย์เตวิชเพื่อนที่ทำงานไฟท์เองครับ วันนี้ไฟท์พามาชิมอาหารแสนอร่อยของร้านเรา " ผมเข้าไปกอดอีกคนจากด้านหลัง แม่ยิ้มให้อาจารย์เตวิชก่อนจะจับมือผมที่กอดเอวอยู่

“ เด็กปากหวาน อาจารย์เชิญตามสบายนะคะ เดี๋ยวแม่จะเลี้ยงเมนูพิเศษเลย "

“ อย่าเลยครับ คุณน้า ผมเกรงใจ ยังไงก็ขออุดหนุนดีกว่า "

“ ได้ยังไงกัน ลูกชายพาเพื่อนที่ทำงานมาให้รู้จักทั้งที ต้องเลี้ยงหน่อยแล้วละ คนนี้นะ เพื่อนเค้าน้อย ไม่ต้องเกรงใจลูก ตามสบายเลย ไฟท์พาเพื่อนไปนั่งที่โต๊ะได้เลยครับ อยากกินเมนูอะไรพิเศษบอกได้เลยนะ ก็เพื่อนที่ทำงานของลูกชายทั้งคน ไม่เป็นไรหรอกโน๊ะ "

“ งั้นไฟท์ ไปรอข้างนอกนะ " แอบหอมแก้มแม่ไปที ก่อนจะพาอีกคนเดินออกมา ผมเลือกโต๊ะที่อยู่ในสวนครับ สงบดี

“ อาจารย์ดูสนิทกับแม่ดีนะครับ "

“ ก็แม่ผมนี่ครับ อาจารย์ไม่สนิทกับครอบครัวตัวเองเหรอ "

“ สนิทครับ " นั่งลงตรงข้ามกัน เมนูที่สั่งส่วนใหญ่เป็นเมนูขึ้นชื่อของร้าน สั่งชากินคนละแก้ว อาหารที่เริ่มทะยอยออกมา พวกเราเริ่มกินก่อนที่จะพูดอะไรออกมา

“ อาจารย์ จะเป็นอะไรมั๊ยถ้าผมจะขอเรียกชื่อเล่นของอจารย์เฉยๆ แบบ อาจารย์ก็เรียกผมว่า ไฟท์ ก็ได้ จริงๆแล้ว อายุเราก็ไม่ได้ห่างกันเท่าไหร่ "

“ ก็ได้นะครับ "

“ แล้วชื่อเล่นของอาจารย์คือ "

“ เรียกเต แล้วกันครับ "  เสียงเรียบๆบอกแบบนั้น คือจะบอกว่าธรรมดา ผมก็รู้สึกคนตรงหน้าผิดปกติ เตก็ไม่ใช่คนที่หน้าตาขี้เหร่อะไร ออกจะหน้าตาดีด้วยซ้ำ แต่ชอบทำตัวน่ากลัวตลอดเวลา ปิดกั้นตัวเองจากผู้คน ไม่สนใจใครทั้งนั้น เหมือนกำลังหนีอะไรอยู่สักอย่าง

“ แล้วเต ทำไมถึงเลิกกับไอ้โรมละ "

“ ตอบผมมาก่อนว่าทำไมคุณ ว่าทำไม ไฟท์ถึงถามถึงเค้า "

“ ก็บอกไปแล้ว ว่าตอนนี้เค้ามาเป็นแฟนของเพื่อนสนิทผม "

“ เค้าเป็นยังไงบ้าง "

“ เท่าที่เห็นก็ สบายดี มันมีลูกสาวคนนึงนี่ " บอกแบบนั้นอีกคนก็ก็ก้มหน้าลงทันที

“ ลูกสาวของเค้าคงโตแล้วสินะ "

“ ประมาณ สี่ขวบแล้วละ เป็นเด็กผู้หญิง "

“ ชื่อน้องอลิซ ชื่อจริง ชื่อเด็กหญิงมิลาน "

“ มึงรู้นี่ " อีกคนเงยหน้าขึ้นมองตอนที่ผมพูดคำนั้น " โทษที พออยากจะสนิทด้วยแล้วคำเพราะๆมันพูดลำบาก "

“ เอาที่สบายใจเถอะ กูก็ไม่ค่อยชอบพูดเหมือนกัน  มึงหัวเราะอะไร "

“ เปล่า " ผมส่ายหน้า " แค่เห็นมึงไม่เคยพูดอะไรแบบนี้มาก่อน ตอนแรกคิดว่าพูดไม่เป็น "

“ กูก็คนเปล่าว่ะ "

“ ฮ่าๆ " พยักหน้าให้มัน แต่รอยยิ้มของเต ก็ยังมีคำถาม " มึงอยากถามอะไรเกี่ยวกับมันถ้ากูรู้ กูจะตอบ "

“ เค้าเป็นยังไงบ้าง สบายดีมั๊ย ตอนนี้ทำงานอะไร แล้วลูกสาวน่ารักรึเปล่า แล้ว แฟนใหม่ละ หน้าตาเป็นยังไง เค้ารักกันมากรึเปล่า มันยังขี้งอนอยู่มั๊ย แล้ว "

" ใจเย็นๆ เต ค่อยๆถามก็ได้ " ผมบอกอีกคนแบบนั้นที่หลบหน้าลงทันที เอื้อมมือไปประคองหน้าของอีกคน

" ขอโทษที่กูถามมึงมากไป แต่พอมึงบอกว่าจะบอก กูเองก็มีคำถามจะถามเต็มไปหมด เยอะแยะจนหยุดไม่ได้ ไม่รู้ทำไม กู.. ไม่รู้ " น้ำตาไหลผ่านมือผม เกลี่ยมันออกไปผมยิ้มให้อีกคนก่อนจะตอบ

“ กูจะตอบคำถามที่กูรู้แล้วกัน "

“ ตอบมาสิ " มันเงยหน้าขึ้นมองหน้าผม ดวงตากลมๆนั้นยังมีน้ำตาคลออยู่เต็มไปหมด

“ ก็สบายดีนะ แต่ว่าเท่าที่เพื่อนกูเล่าลูกสาวมันเป็นโรคภูมิแพ้ที่มารักษากับเพื่อนกู เพื่อนกูเป็นหมอนะ ชื่ออิน หน้าตาก็ดีนะ " ผมล้วงมือเข้าไปในกระเป๋ากดคลิกสองสามครั้งในเฟสบุ๊คของไอ้อินมีภาพมันแล้วก็อลิซอยู่ ผมจำได้เพราะว่าตัวเองเคยไปกดไลค์ไว้ครั้งนึง " นี่ไง น้องอลิซ แล้วก็ อิน "

“ คนนี้เหรอ เค้าเป็นหมอเหรอ " ผมพยักหน้าระหว่างที่อีกคนที่หยิบมือถือผมไปดู

“ เป็นหมอเด็กนะ "

“ หน้าตาดีจังนะ " ก็ใช่ว่าคนที่พูดอยู่จะหน้าตาแย่ แค่อินหน้าตามันหวานมากกว่าก็เท่านั้น " อลิซก็น่ารัก” ว่าแค่นั้นก่อนจะยื่นโทรศัพท์คืนให้ผม

“ อื้ม เป็นเด็กช่างพูดมากๆเลยละ พ่อแม่ไอ้อินไม่เคยมีลูกสาวมาก่อน แถมยังอยากได้หลาน มาเจออลิซที่ช่างอ้อนเข้าไป ไปไหนไม่เป็นเลย บ้านนี้ติดอลิซสุดๆเลยละ "

“ กูว่า เค้าคงสบายดี มีคนรัก แล้วก็มีลูก " อีกคนยิ้มก่อนจะก้มหน้าลง มือของผมประคองหน้าอีกคนให้เงยขึ้นอีกครั้ง สายตาของเราที่จ้องกัน ผมถาม

“ มึงยังรักเค้าอยู่ใช่มั๊ย " หลบตาผมพอได้ยินคำนี้ มันสะบัดหน้าออกจากมือของผม  แต่เสี้ยววินาทีต่อจากนั้นไม่รู้ทำไมผมดึงมันเข้ามากอด  อาจเพราะแววตาคู่นั้นมันน่าสงสาร น่าสงสารเกินกว่าจะปล่อยให้นั่งเสียใจนิ่งๆ

“ มันไม่สำคัญหรอก "

“ ไม่สำคัญยังไง "

“ ก็ไม่สำคัญว่ายังรักกันอยู่รึเปล่า เพราะวันนี้เค้าก็มีความสุขกับคนอื่นแล้ว "

“ รักกันขนาดนี้ทำไมถึงเลิกกันละ ไอ้โรมบอกเลิกเหรอ " เตดึงตัวเองออกมาจากอกผม มันส่ายหน้า

“ กูเป็นคนบอกเลิกเค้าเอง "

“ รักเค้ามากแล้วบอกเลิกเค้าทำไมว่ะ "

“ มึงรับได้เหรอ คนที่เค้าบอกว่ารักมึงมากๆ แต่กลับไปพลาดทำผู้หญิงท้อง มึงรับได้เหรอ ถ้าผู้หญิงคนนั้นเอาแต่ด่ามึงบอกว่ามึงทำให้อนาคตของเด็กคนนึงที่กำลังจะเกิดต้องพังเพราะพ่อแม่ไม่ได้อยู่ด้วยกัน ต้องทำให้เค้าเป็นผู้หญิงที่ท้องไม่มีพ่อ ต่อให้แฟนของมึงขอร้องให้มึงอยู่กับเค้า แต่มึงทนได้เหรอ ที่จะยอมรับอยู่ในสภาพแบบนั้น เลี้ยงดูลูกของแฟนเรากับผู้หญิงคนนึง เด็กที่เป็นสายเลือดของแฟนเรา แต่ไม่ใช่สายเลือดของเรา เด็กที่เกิดจากการนอกกายของแฟนเรา แม้จะไม่ตั้งใจ แต่กูทำใจไม่ได้หรอกไฟท์ กูทำไม่ได้จริงๆ " น้ำตาของมันไหลออกมา เตก้มหน้าลงร้องไห้ตอนที่ผมทำได้แค่ลูบหัวมันเอาไว้ ปากที่เม้มเป็นเส้นตรงผมคิดไม่ออกแม้กระทั้งคำพูดดีๆสักคำ " ทั้งๆที่กูกับมันรักกันมาก รักกันมาตั้งนาน รู้มั๊ย กูไม่เคยคิดเลยว่า ชีวิตจะมีวันนี้ ชีวิตในวันที่ไม่มีมันนะ "

น้ำตาถูกเช็คออกไปลวกๆจากตา อาจารย์เตวิชที่ดูไม่น่าคบ ตอนนี้ผมรู้แล้วว่าการแสดงออกแบบนั้นก็เพราะปิดบังความอ่อนแอของมันก็เท่านั้น จริงๆเพราะแค่ไม่อยากยุ่งกับใครอีกแล้ว เลยต้องทำตัวให้ห่างจากคนอื่นเข้าไว้ " กูไม่รู้ว่าตัวเองร้องไห้ทำไม แต่กูพยายามหยุดแล้ว แต่มันไม่หยุดว่ะ ขอโทษนะมึง กูขอโทษ "

“ แต่กูมีวิธีนะ " ดึงตัวเองเข้าไปใกล้มัน มือที่เอื้อมไปประคองอยู่ที่คอของมันนั้น ผมดึงมันเข้ามาใกล้ ไม่รู้ทำไมถึงต้องทำแบบนี้ แต่ผมจูบมันทั้งๆที่รู้ว่าไม่ควรทำแบบนั้น

ปากแนบสนิทผมรู้สึกถึงน้ำตาที่ไหลอาบแก้มของตัวเองที่มาจากอีกคน ความแห้งของริมฝีปากทุกอย่างนิ่งอยู่นาน ก่อนที่เตดึงตัวเองออกมา มันลุกขึ้นยืนตรงหน้าผม

“ จะไปไหน " จับมือมันไว้แต่ ทุกอย่างเงียบ

“ มึง ทำเหี้ยอะไรว่ะ "

“ ทำให้มึงหยุดร้องไห้ หรือมึงจะเถียงว่ามึงไม่หยุด "

“ อย่าทำแบบนี้อีก ต่อให้กูร้องไห้หนักแค่ไหน มึงแค่ปล่อยกูไว้อย่างงั้น "

“ อเมริกันสไตส์ " ไม่มีข้ออ้างที่ดีกว่านี้แล้ว ผมไม่มีเหตุผลที่เอามาบอกว่าทำไมถึงจูบมัน เหมือนว่า บางอย่างสั่งให้ทำ ทุกอย่างดูไร้เห็นผล

“ อ้าง " คำพูดเดียวสั้น ๆ เราหัวเราะให้กัน ตอนที่มองหน้ามันที่กำลังหัวเราะ ผมรู้สึกโล่งใจอย่างบอกไม่ถูกเลยครับ

...................................................

“ ลมอะไรหอบมึงมาว่ะไฟท์ " เสียงทักของไอ้อินตอนที่เห็นผม เดินตรงเข้าไปหามัน ในเวลาที่เกือบสามทุ่มของวันนี้อินเข้าเวรดึก หลังจากที่แยกย้ายกับเตผมก็ตรงมาที่นี่ ในใจเหมือนกับว่ามันอยากบอก อยากบอกอีกคนให้รู้เรื่อง

“ ลมคิดถึง " มันยิ้มออกมาตอนที่ผมพูดแบบนั้น เดินเข้าไปใกล้ ผมยื่นขนมที่ร้านให้มัน

“ มึงไปร้านแม่มึงมาเหรอวะ "

“ อื้ม เลยเอามาฝาก "  เป็นคุ๊กกี้ครับ เพิ่งอบใหม่ๆวันนี้เลย แม่ให้เตไปถุงนึงแล้วก็ให้ผมมาสอง

“ ขอบใจ " มันหยิบขึ้นมาเปิด ไอ้อินเปิดกิน " อร่อยว่ะ ยังอุ่นๆเลยนี่หว่า "

“ ก็เพิ่งอบ "

“ แล้วมึงมาหากูทำไม "

“ มาหาไม่ได้เหรอว่ะ มีแฟนมีลูกแล้วมึงไม่เอาเพื่อนแล้วเหรอ " มองหน้ามันไอ้อินขมวดคิ้ว

“ กูพูดตอนไหน กูแค่ถามเพราะปกติมึงไม่มาเวลานี้ "

“ กูมีอะไรจะบอกว่ะ "

“ เออ ว่ามา " มันทำหน้าตาตั้งใจฟัง แต่ผมเองในตอนนั้นกลับพูดอะไรไม่ออก " แล้วเงียบทำไมว่ะ "

“ ตอนนี้มึงกับไอ้โรมเป็นไงบ้างวะ "

“ ก็โอเค ธรรมดา เรื่อยๆ " มันพูดเหมือนไม่สนใจแต่ผมรู้มันคงมีความสุขมาก อินเป็นคนมีความรู้สึกชัดเจน คือถ้าไม่สบอารมณ์กับใครมันจะแสดงอาการทันทีว่า ไม่ชอบ

“ มีความสุขเลยอะดิ " ผลักหัวมัน ไอ้อินยิ้มแต่ก็ไม่ตอบอะไร

“ แล้วจะถามอะไร ก็ถามๆมา "

“ เชี้ยเอ้ย อยู่ๆก็ลืมว่ะ " ผมยกมือเกาหัวตัวเอง ไอ้อินทำหน้างง

“ อะไรของมึงว่ะ มาหากูตั้งไกล เสือกลืมได้ ลืมจริงเหรอไอ้สัด หรือว่าไม่กล้าถาม "

“ เคยเหรอวะ อะไรที่กูไม่กล้าถามมึงนะอิน "

“ เยอะแยะไป " มันพูดแบบยักไหล่ก่อนจะหันไปทางอื่น เสียงข้อความที่ส่งเข้ามาในมือถือมัน อินยกขึ้นมากดดูก่อนจะยิ้ม

“ ใครว่ะ "

“ ไอ้โรม " ยัดมือถือใส่กระเป๋ากางเกง " ช่างมันเถอะ มึงอะนึกได้ยัง "

“ อิน ตอนนี้มึงมีความสุขเปล่าว่ะ "

“ ก็มี ทำไม " คิ้วของมันขมวดกัน ผมพยักหน้า

“ กูอยากรู้แค่นี้ว่ะ " ผมเดินเข้าไปตบไหล่มัน หน้าตางงๆของมันเหมือนยังไม่เข้าใจเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น ไม่เข้าใจว่าทำไม ผมถึงมา ไม่เข้าใจความหมายในคำถามของผม แต่ผมก็ไม่จำเป็นต้องอธิบาย เพราะถ้ามันมีความสุข ก็อย่ารับรู้ความทุกข์ ความกังวลที่ผมอยากจะบอกเลย

“ อะไรว่ะ "

อย่าถามถึงเหตุผล รู้แค่ว่า มึงมีความสุข นั่นก็ดีแล้ว อย่ารู้เลย


.........................................

รู้สึกหน่วงจนแน่นหน้าอกไปหมดแล้ว  :เฮ้อ:
มันเริ่มไม่ใช่รักสามเศร้าแล้ว มันเริ่มเป็นรักสี่เศร้าแล้วละงานนี้ :z3:
รู้สึกสงสารอาจารย์เตวิช  สงสารไฟท์ ไม่รู้ทำไม
มันเป็นความรู้สึกเศร้าที่พูดไม่ออก อึดอัดแน่นอยู่ในใจ
ตอนต่อไปเจอกันนะเด้อ  :katai4:
ฝากแท็ก  ‪#Choiceต้องเลือก ด้วยคร่าาาา
ขอบคุณที่เข้ามาอ่านและคอมเม้นท์นะจ้ะ  :กอด1: :L2: :3123: :L1: :pig4:

 

สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด


สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด
สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด