-
ข้อตกลงในการเข้ามาในเล้าเป็ด กรุณาอ่านทุกคน
เล้าแห่งนี้เป็นที่ที่คนชื่นชอบนิยาย boy's love หรือชายรักชาย หากใครหลงมาแล้วไม่ชอบ
กรุณากดกากบาทสีแดงมุมด้านขวาบนออกไปด้วย
ประกาศ กฎที่อื่นมีไว้แหก แต่ห้ามมาแหกที่นี่
1.ห้ามมิให้ละเมิดสิทธิส่วนตัวของคนแต่งและบุคคลในเรื่องทั้งหมด
การสนใจและชื่นชอบนิยายและเรื่องเล่าของคนในเรื่องควรมีขอบเขตที่จะไม่สร้างความเดือดร้อนให้เจ้าของเรื่อง เช่นเดียวกับเป็ดที่ตอนนี้ถูกรังควานตามหาตัวจากคนด้านต่างๆ จนตัดสินใจไม่เล่าเรื่องต่อ.........เนื่องจากบางเรื่องเป็นเรื่องเล่า.....................บางคนไม่ได้เปิดเผยตัวตน เขาพอใจจะมีความสุขในที่เล็กๆแห่งนี้โดยไม่ได้ตั้งใจให้คนภายนอกได้รับรู้เรื่องราวแล้วนำไปพูดต่อ เพราะปฎิเสธไม่ได้ว่าสังคมไม่ได้ยอมรับพวกเราสักเท่าไหร่
2.ห้ามมิให้โพสต์ข้อความ รูปภาพ ใช้ลายเซ็นหรือรุปส่วนตัวหรือสื่อใดๆที่ก่อให้เกิดความขัดแย้ง ไม่แสดงความเคารพ, หมิ่นประมาท,
หยาบคาย, เป็นที่รังเกียจ, ไม่เหมาะสม,ติดเรท x,ทำให้กระทู้กลายพันธ์,ไม่เกี่ยวพันกับนิยายที่ลง
หรืออื่นๆที่ขัดต่อกฎหมาย,ห้ามโพสกระทู้ที่จะสร้างประเด็นความขัดแย้ง ในเรื่อง การเมือง ศาสนา พระมหากษัตริย์
และสถาบันต่าง ๆ รวมถึงกระทู้ที่จะสร้างความแตกแยก ชวนวิวาท ของสมาชิกภายในเวปบอร์ด
การกระทำเช่นนั้นอาจทำให้คุณแบนทันที และถาวร . หมายเลข IP ของทุกโพสต์จะถูกบันทึกเพื่อใช้เป็นหลักฐาน
ในความเป็นจริงเป็นไปได้ยากมากที่จะให้แต่ละคนมีความคิดเห็นตรงกันทั้งหมด คนเรามากมายต่างความคิดต่างความเห็น เติบโตมาภายใต้ภาวะแวดล้อมต่างกันการแสดงความคิดเห็นที่แตกต่าง จึงควรทำเพื่อให้เกิดความเข้าใจกัน แบ่งปันประสบการณ์และมิตรภาพเพื่ออาจเป็นประโยชน์ในการใช้ชีวิต และไม่ว่าจะอย่างไรก็ควรเคารพในความคิดเห็นที่แตกต่างของบุคคลอื่นช่วยกันสร้างให้บอร์ดนี้มีแต่ความรักนะครับ
เรื่องบางเรื่องอาจจะเป็นทั้งเรื่องแต่งหรือเรื่องเล่าใดๆก็ขอให้ระลึกเสมอว่า อ่านเพื่อความบันเทิงและเก็บประสบการณ์ชีวิตที่คุณไม่ต้องไปเจอความเจ็บปวดเล่านั้นเองเพื่อเป็นข้อเตือนใจ สอนใจในการตัดสินใจใช้ชีวิต จึงไม่ต้องพยายามสืบหาว่าเรื่องจริงหรือเรื่องแต่งส่วนการพูดคุยนั้น ก็ประมาณอย่าทำให้กระทุ้กลายพันธุ์ห้ามเอาเรื่องส่วนตัวมาปรึกษาพูดคุยกันโดยที่ไม่เกี่ยวพันกับเรื่องในกระทู้นิยาย ถ้าจะวิจารณ์หรือแสดงความคิดเห็นทุกคนมีสิทธิแต่ขอให้ไปตั้งกระทู้ที่บอร์ดอื่นที่ไม่ใช่ที่นี่นะครับ
3.การนำเรื่อง ข้อความ รูปภาพมาโพส หรือนำข้อความใดๆไปโพสที่อื่นๆ กรุณาพยายามติดต่อเจ้าของเรื่องเท่าที่จะทำได้หรือแจ้งมายังบอร์ดนี้ก่อนนะครับ เนื่องจากเจ้าของเรื่องบางครั้งไม่ต้องการให้คนที่ไม่ได้ชื่นชอบนิยายชายรักชายเข้ามารับรู้ ลิขสิทธิ์ทั้งหมดเป็นของเจ้าของคนที่ทำขึ้นและเวปแห่งนี้นะครับ
4.ห้ามแจกเบอร์ แลกเมล บอกเมล แลก msn บนบอร์ด โดยเฉพาะการบอกเบอร์ หรือเมลของคนอื่นโดยที่เจ้าของไม่ยินยอมให้ส่งหรือติดต่อกันทางพีเอ็มจะปลอดภัยกว่าแล้วเมื่อมีการติดต่อสื่อสารกันให้พึงระวังถึงความปลอดภัย ความไม่น่าไว้ใจของผุ้คนทุกคนแม้จะมีชื่อเสียงในบอร์ดเป็นเรื่องส่วนตัวของแต่ละคนไป เพื่อลดความขัดแย้งภายในเล้า จึงไม่สนับสนุนให้มีการจีบกันในบอร์ดนะครับ
5.ห้ามจั่วหัวกระทู้ว่าเป็น “เรื่องเล่า” นักเขียนทุกคนอย่าโกหกคนอ่านว่าเป็นเรื่องจริงในกรณีแต่งเติมเพิ่มแม้แต่นิดเดียวให้ชี้แจงว่าเป็นเรื่องแต่งแม้จะแต่งเพิ่มขึ้นแค่ไม่ถึง 10 % ก็ตาม
เพราะแม้จะเป็นเรื่องที่เขียนจากเรื่องจริง เมื่อนำมาพิมพ์เป็นเรื่องผ่านตัวอักษร ย่อมเลี่ยงไม่ได้ที่จะมีการเพิ่มเติมเพื่อให้เกิดสีสันในเนื้อเรื่อง ทางเล้าถือว่านั่นคือการเพิ่มเติมเนื้อเรื่อง จึงไม่อนุญาตให้จั่วหัวกระทู้ว่าเป็น “เรื่องเล่า” แต่สามารถแจ้งว่าเป็น “นิยายที่อ้างอิงมาจากชีวิตจริง” ได้ มีคนมากกมายทะเลาะเสียความรู้สึกเพราะเรื่องนี้มามากแล้ว
6.การพูดคุยโต้ตอบระหว่างคนเขียนและคนอ่านนอกเรื่องนิยาย ทำได้ แต่อย่าให้มากนัก เช่น คนเขียนโพสนิยายหนึ่งตอน ก็ควรตอบเพียงคอมเม้นต์เดียวก็พอแล้ว โดยสามารถใช้ปุ่ม Insearch qoute ได้ ถ้าจะพูดคุยกันมากขึ้นแนะนำให้ไปตั้งกระทู้ใหม่ที่ห้องพูดคุยทั่วไป และลงลิงค์จากนิยายไปยังกระทู้พูดคุยกับแฟนคลับนิยายในรีพลายแรกด้วยนะครับ เพราะการที่คนเขียนและแฟนคลับพูดคุยกันมากทำให้หานิยายที่จะอ่านยาก ไม่เจอ ลำบากกับคนที่ไม่ได้เข้ามาตามอ่านทุกวัน
7. การกดบวกให้เป็ดเหลือง
7.1 นิยาย 1 ตอน จะให้ขึ้น Top list แค่ 1 Reply เท่านั้น ถ้าขึ้นเกิน จะลบคะแนนออก เหลือเฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด
7.2 นิยาย 1 เรื่อง จะให้ขึ้น Top list ไม่เกิน 3 Reply ถ้าเกิน จะลบคะแนนออก ให้เหลือ เฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด ลงมาตามลำดับ
7.3 Post ในห้องอื่น ๆ ก็จะใช้ หลักการเดียวกันนี้ เช่นกัน ยกเว้น
- 1 Reply ที่เกินมานั้น โมทั้งหลาย พิจารณาดูแล้วว่า ไม่เป็นการปั่นโหวต และเป็น Reply ที่น่าสนใจและเป็นที่ชื่นชอบจริง ๆ
8.Administrator และ moderator ของ forum นี้ มีสิทธิ์อ่าน, ลบ หรือแก้ไขทุกข้อความ. และ administrator, moderator หรือ webmaster ไม่สามารถรับผิดชอบต่อข้อความที่คุณได้แสดงความคิดเห็น (ยกเว้นว่าพวกเขาจะเป็นผู้โพสต์เอง).
9.คุณยินยอมให้ข้อมูลทุกอย่างของคุณถูกเก็บไว้ในฐานข้อมูล. ซึ่งข้อมูลเหล่านี้จะไม่ถูกเปิดเผยต่อผู้อื่นโดยไม่ได้รับการยินยอมจากคุณ .Webmaster, administrator และ moderator ไม่สามารถรับผิดชอบต่อการถูกเจาะข้อมูล แล้วนำไปสร้างความเดือดร้อนต่างๆ
10.ห้ามลงประกาศลิงค์โปรโมทเวป โฆษณา หรือโปรโมทในเชิงธุรกิจใดๆ ทุกชนิด ลงได้เฉพาะในห้องซื้อขาย ในเมื่อแนะนำเวปอื่นที่บอร์ดเรา ก็ช่วยแนะนำบอร์ดเราโดยลงลิงค์บอร์ดเรา เวป http://www.thaiboyslove.com ในบอร์ดที่ท่านแนะนำมาให้เราด้วย เมื่อจำเป็นต้องแนะนำลิงค์ให้ส่งลิงค์กันทาง personal message หรือพีเอ็มแทนนะครับจะสะดวกกว่า ส่วนในกรณีอยากแนะนำสิ่งดีๆให้เพื่อนๆได้อ่านจริงๆนั้นพยายามลงให้ห้องซื้อขายซะ หรือถ้าม๊อดเดอเรเตอร์จะพิจารณาเป็นกรณีๆไป ถ้ารู้สึกว่าไม่ได้โปรโมทเวป แต่อยากแนะนำสิ่งดีๆให้เพื่อนด้วยใจจริงจะให้กระทู้นั้นคงอยู่ต่อไป
11.บอร์ดนิยายที่โพสจนจบแล้วมีไว้สำหรับนิยายที่โพสในบอร์ด boy's love จนจบแล้วเท่านั้น จึงจะถูกย้ายมาเก็บไว้ที่นี่ หาอ่านนิยายที่จบแล้ว หรือคนเขียนไม่ได้เขียนต่อ แต่โดยนัยแล้วถือว่าพล็อตเรื่องโดยรวมสมควรแก่การจบแล้ว หากนักเขียนท่านใดได้พิมพ์เล่มกับสำนักพิมพ์ ต้องการลบเรือ่งบางส่วนออก โดยเฉพาะไคลแม๊ก หรือตอนจบที่สำคัญ ให้แจ้ง moderator ย้ายนิยายของท่านสู่ห้องนิยายไม่จบ เพื่อที่หากระยะเวลาเกินหกเดือนแล้ว เราจะได้ทำการลบทิ้ง หรือท่านจะลบนิยายดังกล่าวทิ้งเสียก็ได้ เนื่องจากบอร์ดนี้เก็บเฉพาะนิยายที่จบแล้ว
บอร์ดนิยายที่ยังไม่มาต่อจนจบไว้สำหรับ
นิยายที่คนเขียนไม่ได้มาต่อนาน หายไปโดยไม่มีเหตุผลสมควร ไม่ได้แจ้งไว้หรือแจ้งแล้วก็ไม่มาต่อ 3 เดือน จะย้ายมาเก็บในนี้เมื่อครบหกเดือนจะทำการลบทิ้ง ส่วนเรื่องไหนที่จะต่อก็ต่อในนี้จนกว่าจะจบ แล้วถึงจะทำการย้ายไปสู่บอร์ดนิยายจบแล้วต่อไป
12.ห้ามนำเรื่องพิพาทต่างๆมาเคลียร์กันในบอร์ด
13.ผู้โพสนิยาย และเขียนนิยายกรุณาโพสให้จบ ตรวจสอบคำผิดก่อนนำมาลงด้วยครับ
14.ส่วนคนอ่านทุกท่าน เวลาอ่านนิยาย เรื่องที่คนเขียนเขียน ก็ไม่ต้องไปอินมากนะครับ ให้เก็บเอาสิ่งดีๆ ประสบการณ์ ข้อคิดดีๆไปนะครับ
15. การนำรูปภาพ บทความ ฯลฯ มาลงในเวปบอร์ด ควรจะให้เครดิตกับ...
(1) ผู้ที่เป็นต้นตอเจ้าของบทความหรือรูปภาพนั้นๆ
(2) เวปไซต์ต้นตอที่อ้างอิงถึง
....ในกรณีที่เป็นบทความที่ถูกอ้างอิงต่อมาจากเวปไซต์อื่นๆ
- ถ้ามีแหล่งต้นตอของเจ้าของบทความ ให้โพสชื่อเจ้าของต้นตอของบทความหรือรูปภาพนั้นๆ พร้อมทั้งเวปไซต์ที่อ้างอิง
(กรณีนี้จะโพสอ้างอิงชื่อผู้โพสหรือเวปไซต์ที่เรานำมาหรือไม่ก็ได้ แต่ควรมั่นใจว่าชื่อต้นตอของที่มาถูกต้อง)
- ถ้าไม่สามารถหาชื่อต้นตอของรูปภาพหรือเวปไซต์ที่นำมาได้ ควรอ้างอิงชื่อผู้โพสและเวปไซต์จากแหล่งที่เรานำมาเสมอ
- ควรขออนุญาติเจ้าของภาพหรือเจ้าของบทความก่อนนำมาโพสค่ะ(ถ้าเป็นไปได้) ยกเว้นพวกเวปไซต์สาธารณะ เช่น หนังสือพิมพ์ออนไลน์ ฯลฯ ที่เปิดให้คนทั่วไปได้อ่านเป็นสาธารณะ ก็นำมาโพสได้ แต่ให้อ้างอิงเจ้าของชื่อและแหล่งที่มาค่ะ
- ไม่ควรดัดแปลงหรือแก้ไขเครดิตที่ติดมากับรูปหรือบทความก่อนนำมาโพส
- ถ้าเป็น FW mail ก็บอกไปเลยว่าเอามาจาก FW mail
16.นิยายเรื่องไหนที่คิดว่าเมื่อมีการรวมเล่มขายแล้วจะลบเนื้อเรื่องไม่ว่าบางส่วนหรือทั้งหมดออก กรุณาอย่าเอามาลงที่นี่ หรือสำหรับผู้ที่ขอนิยายจากนักเขียนอื่นมาลง ต้องมั่นใจว่าเรื่องนั้นจะไม่มีการลบเนื้อเรื่องไม่ว่าบางส่วนหรือทั้งหมดออกเมื่อมีการรวมเล่มขาย อนึ่ง เล้าไม่ได้ห้ามให้มีการรวมเล่มแต่อย่างใด สามารถรวมเล่มขายกันได้ แต่อยากให้เคารพกฎของเล้าด้วย เล้าเปิดโอกาสให้ทุกคน จะทำมาหากิน หรืออะไรก็ตามแต่ขอความร่วมมือด้วย เผื่อที่ทุกคนจะได้อยู่อย่างมีความสุข
17.ห้ามแจ้งที่หัวกระทู้เกี่ยวกับการจองหรือจัดพิมพ์หนังสือ แต่อนุโลมให้ขึ้นหัวกระทู้ว่า “แจ้งข่าวหน้า...” และลงลิงค์ที่ได้ตั้งเอาไว้ในแล้วในห้องซื้อขายลงในกระทู้นิยายแทน ถ้านักเขียนต้องการประชาสัมพันธ์เกี่ยวกับการจอง หรือจัดพิมพ์หนังสือของตนเองผ่านกระทู้นิยายของตนเอง นิยายเรื่องดังกล่าวจะต้องลงเนื้อหาจนจบก่อน (ไม่รวมตอนพิเศษ) จึงจะทำการประชาสัมพันธ์ในกระทู้นิยายได้ (ศึกษากฏการซื้อขายของเล้าก่อน ด้วยนะคะ)
- - - -- - - - - -- - - - - - -
####ประกาศก่อนอ่านจากคนเขียน
นิยายเรื่องนี้ไม่ใช่นิยาย BTS Next Station สถานีรักถัดไป ภาค 2 แต่เป็นเรื่องของพี่ชายของไฟ (ตัวละครนึงในเรื่องนั้น) เป็นเรื่องราวชีวิตของพี่ชายไฟที่เราเขียนแยกส่วนออกมา อาจมีตัวละครบางตัวที่กล่าวถึงถ้าไม่เข้าใจสมารถอ่านได้ตามลิ้งค์นี้ http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=38286.0
►► สารบัญ ◄ ◄
<a href="http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=41627.msg2667389#msg2667389">Choice รักที่ต้องเลือก :: Intro</a>
<a href="http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=41627.msg2667399#msg2667399">Choice รักที่ต้องเลือก :: ตอนที่ 1 </a>
<a href="http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=41627.msg2668961#msg2668961">Choice รักที่ต้องเลือก :: ตอนที่ 2 </a>
<a href="http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=41627.msg2673183#msg2673183">Choice รักที่ต้องเลือก :: ตอนที่ 3 </a>
<a href="http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=41627.msg2674682#msg2674682">Choice รักที่ต้องเลือก :: ตอนที่ 4 </a>
<a href="http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=41627.msg2679247#msg2679247">Choice รักที่ต้องเลือก :: ตอนที่ 5 </a>
<a href="http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=41627.msg2681150#msg2681150">Choice รักที่ต้องเลือก :: ตอนที่ 6 </a>
<a href="http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=41627.msg2688522#msg2688522">Choice รักที่ต้องเลือก :: ตอนที่ 7 </a>
<a href="http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=41627.msg2693652#msg2693652">Choice รักที่ต้องเลือก :: ตอนที่ 8 </a>
<a href="http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=41627.msg2702014#msg2702014">Choice รักที่ต้องเลือก :: ตอนที่ 9 </a>
<a href="http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=41627.msg2710100#msg2710100">Choice รักที่ต้องเลือก :: ตอนที่ 10 </a>
<a href="http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=41627.msg2717033#msg2717033">Choice รักที่ต้องเลือก :: ตอนที่ 11 </a>
<a href="http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=41627.msg2722941#msg2722941">Choice รักที่ต้องเลือก :: ตอนที่ 12 </a>
<a href="http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=41627.msg2728358#msg2728358">Choice รักที่ต้องเลือก :: ตอนที่ 13 </a> :
<a href="http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=41627.msg2734209#msg2734209">Choice รักที่ต้องเลือก :: ตอนที่ 14 </a>
<a href="http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=41627.msg2740527#msg2740527">Choice รักที่ต้องเลือก :: ตอนที่ 15 </a>
<a href="http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=41627.msg2746863#msg2746863">Choice รักที่ต้องเลือก :: ตอนที่ 16 </a>
<a href="http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=41627.msg2758900#msg2758900">Choice รักที่ต้องเลือก :: ตอนที่ 17 </a>
<a href="http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=41627.msg2765501#msg2765501">Choice รักที่ต้องเลือก :: ตอนที่ 18 </a>
<a href="http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=41627.msg2776490#msg2776490">Choice รักที่ต้องเลือก :: ตอนที่ 19 </a>
<a href="http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=41627.msg2800446#msg2800446">Choice รักที่ต้องเลือก :: ตอนที่ 20 </a>
<a href="http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=41627.msg2806968#msg2806968">Choice รักที่ต้องเลือก :: ตอนที่ 21 </a>
<a href="http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=41627.msg2813315#msg2813315">Choice รักที่ต้องเลือก :: ตอนที่ 22 </a>
<a href="http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=41627.msg2822063#msg2822063">Choice รักที่ต้องเลือก :: ตอนที่ 23 </a>
<a href="http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=41627.msg2833051#msg2833051">Choice รักที่ต้องเลือก :: ตอนที่ 24 </a>
<a href="http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=41627.msg2842140#msg2842140">Choice รักที่ต้องเลือก :: ตอนที่ 25 </a>
<a href="http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=41627.msg2846926#msg2846926">Choice รักที่ต้องเลือก :: ตอนที่ 26 </a>
<a href="http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=41627.msg2862611#msg2862611">Choice รักที่ต้องเลือก :: ตอนที่ 27 </a>
<a href="http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=41627.msg2876825#msg2876825">Choice รักที่ต้องเลือก :: ตอนที่ 28 </a>
<a href="http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=41627.msg2883500#msg2883500">Choice รักที่ต้องเลือก :: ตอนที่ 29 </a>
<a href="http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=41627.msg2897122#msg2897122">Choice รักที่ต้องเลือก :: ตอนที่ 30 </a>
<a href="http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=41627.msg2909822#msg2909822">Choice รักที่ต้องเลือก :: ตอนที่ 31 </a>
<a href="http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=41627.msg2916586#msg2916586">Choice รักที่ต้องเลือก :: ตอนที่ 32 </a>
<a href="http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=41627.msg2951303#msg2951303">Choice รักที่ต้องเลือก :: ตอนที่ 33 </a>
<a href="http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=41627.msg2958474#msg2958474">Choice รักที่ต้องเลือก :: ตอนที่ 34 </a>
<a href="http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=41627.msg2972050#msg2972050">Choice รักที่ต้องเลือก :: ตอนที่ 35 </a>
<a href="http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=41627.msg2999495#msg2999495">Choice รักที่ต้องเลือก :: ตอนที่ 36 </a>
<a href="http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=41627.msg3030048#msg3030048">Choice รักที่ต้องเลือก :: ตอนที่ 37 </a>
<a href="http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=41627.msg3037513#msg3037513">Choice รักที่ต้องเลือก :: ตอนที่ 38 </a>
<a href="http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=41627.msg3045604#msg3045604">Choice รักที่ต้องเลือก :: ตอนที่ 39 </a>
<a href="http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=41627.msg3054309#msg3054309">Choice รักที่ต้องเลือก :: ตอนที่ 40 </a>
<a href="http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=41627.msg3061972#msg3061972">Choice รักที่ต้องเลือก :: ตอนที่ 41 </a>
<a href="http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=41627.msg3069075#msg3069075">Choice รักที่ต้องเลือก :: ตอนที่ 42 </a>
<a href="http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=41627.msg3077890#msg3077890">Choice รักที่ต้องเลือก :: ตอนที่ 43 </a>
<a href="http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=41627.msg3085343#msg3085343">Choice รักที่ต้องเลือก :: ตอนที่ 44 (ตอนจบ) </a> :katai2-1: :katai4:
ตอนพิเศษ
<a href="http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=41627.msg3100280#msg3100280">Choice รักที่ต้องเลือก :: ตอนพิเศษที่ 1 </a>
<a href="http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=41627.msg3108009#msg3108009">Choice รักที่ต้องเลือก :: ตอนพิเศษที่ 2 </a>
<a href="http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=41627.msg3114931#msg3114931">Choice รักที่ต้องเลือก :: ตอนพิเศษที่ 3 </a>
<a href="http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=41627.msg3121790#msg3121790">Choice รักที่ต้องเลือก :: ตอนพิเศษที่ 4 </a>
<a href="http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=41627.msg3128946#msg3128946">Choice รักที่ต้องเลือก :: ตอนพิเศษที่ 5 </a>
<a href="http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=41627.msg3136154#msg3136154">Choice รักที่ต้องเลือก :: ตอนพิเศษที่ 6 </a>
<a href="http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=41627.msg3143487#msg3143487">Choice รักที่ต้องเลือก :: ตอนพิเศษที่ 7 </a>
<a href="http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=41627.msg3149702#msg3149702">Choice รักที่ต้องเลือก :: ตอนพิเศษที่ 8 </a> :katai2-1: :katai4:
ใครไม่มียูสในเล้าเป็ดสามารถแท็กผ่านแท็ก #Choiceต้องเลือก ได้นะคะ [/size]
ประกาศ !! เปิดจองนิยายเรื่อง : Choice รักที่ต้องเลือก
เปิดจองและโอนเงินตั้งแต่วันนี้ – 20 สิงหาคม 2558
หนังสือสามารถจัดส่งได้ภายในวันที่ 15 กันยายน 2558
รายละเอียดของหนังสือ
ผู้เเต่ง : K.Kanom
ขนาด : A5 กระดาษถนอมสายตา
จำนวนหน้า : 1000+ ( หนังสือมีจำนวน 2 เล่ม )
แบ่งเป็นเนื้อหา
ตอนหลัก 44 ตอนจบ
ตอนพิเศษ 15 ตอน ( อาจมีบวกลบเพิ่มเติม )
- เรื่องราวของโรมอิน
- เรื่องราวของเซฟวาด ( 5 – 6 ตอน )
- เรื่องของเต
- เรื่องของไฟท์
ของเเถม : ที่คั่น , โปสการ์ด , สมุดโน๊ต
ราคา : 900 ( ไม่รวมค่าจัดส่ง)
รูปแบบหน้าปกหนังสือ
( ตัวอย่างภาพปกแบบร่าง การลงสียังเป็นแบบร่าง ยังไม่เสร็จสมบูรณ์ )
(https://40.media.tumblr.com/14fdf0fdaf6ed994d8b05669bf78ba28/tumblr_ns3fq5sZOH1r44tuco1_540.jpg)
เนื้อเรื่องย่อ
สิ่งที่เรารักที่สุด ก็ไม่ได้หมายความว่าเราจะได้มาครอบครอง
สิ่งที่เราเลือก ก็ไม่ได้จำเป็นว่าจะต้องเป็นสิ่งที่ดีที่สุด
สิ่งที่เราเสียใจ ก็ไม่ได้จำเป็นว่าเราจะต้องจดจำ
สิ่งที่เรายึดติด ก็ไม่ได้หมายความว่ามันจะดีเสมอไป
เพราะ
สิ่งที่เห็น อาจจะไม่ใช่สิ่งที่เป็น
สิ่งที่เป็น อาจจะไม่ใช่สิ่งที่ใช่
สิ่งใช่ อาจจะไม่ใช่ สิ่งที่รัก
และ
สิ่งที่รัก ก็อาจจะไม่ใช่ สิ่งที่คงอยู่
Choice รักที่ต้องเลือก
วิธีการสั่งจองและโอนเงิน
1. กรอกรายละเอียดดังต่อไปนี้
ชื่อจริง – นามสกุล =
ที่อยู่ ( อย่างชัดเจนและโดยละเอียด ) =
จำนวนหนังสือที่ต้องการสั่ง =
อีเมล์ =
2. ส่งมาที่อีเมล์ fic.kanom@ฮอตเมล์.com
#คุณจะได้รับอีเมล์ตอบกลับ เรื่องรหัสผู้สั่งจอง เรื่องการโอนเงิน ( บัญชีธนาคาร ) และการแจ้งชำระการโอนเงินภายในอีเมล์ตอบกลับค่ะ
3. เมื่อโอนเงินแล้ว กรอกรายละเอียดดังนี้
รหัสผู้สั่งจอง
ชื่อจริง – นามสกุล
ที่อยู่
ภาพถ่าย สลิปบัตรการโอนเงิน
เวลาที่โอนเงิน
ส่งมาที่อีเมล์ fic.kanom@ฮอตเมล์.com
4. รอรับอีเมล์ตอบกลับ เป็นอันเสร็จสมบูรณ์
หากมีข้อสงสัย สามารถสอบถามได้ที่
ทวิตเตอร์ // @realkanom
เพจเฟสบุ๊ค // หนมมี่ผู้ใสซื่อ
-
Intro
สิ่งที่เรารักที่สุด ก็ไม่ได้หมายความว่าเราจะได้มาครอบครอง
สิ่งที่เราเลือก ก็ไม่ได้จำเป็นว่าจะต้องเป็นสิ่งที่ดีที่สุด
สิ่งที่เราเสียใจ ก็ไม่ได้จำเป็นว่าเราจะต้องจดจำ
สิ่งที่เรายึดติด ก็ไม่ได้หมายความว่ามันจะดีเสมอไป
เพราะ
สิ่งที่เห็น อาจจะไม่ใช่สิ่งที่เป็น
สิ่งที่เป็น อาจจะไม่ใช่สิ่งที่ใช่
สิ่งใช่ อาจจะไม่ใช่ สิ่งที่รัก
และ
สิ่งที่รัก ก็อาจจะไม่ใช่ สิ่งที่คงอยู่
Choice รักที่ต้องเลือก
____________________________
-
ตอนที่ 1
“ รับชาหรือกาแฟเพิ่มมั๊ยคะ " หันไปตามเสียงก่อนจะส่ายหน้า ผมวางหนังสือที่เกี่ยวกับทางการแพทย์ลง มองออกไปนอกหน้าต่างที่เห็นแค่ก้อนเมฆขาวและท้องฟ้าคราม อีกแค่ไม่กี่ชั่วโมงการเดินของผมก็จะสิ้นสุดลง
เดินทางจากประเทศไทยมาสวิตเซอแลนด์ไม่ใช่ครั้งแรกที่ผมทำแบบนี้ แต่ก่อนหน้านี้ก็เคยทำมาแล้ว มาบ่อยจนเพื่อนร่วมงานชอบแซวว่าแอบมีแฟนซุกไว้ที่นี่รึเปล่า แต่ความจริงมันเป็นแบบนั้นเมื่อไหร่กันละ ผมแค่มีเพื่อน .. เพื่อนรัก ก็เท่านั้นละ
ไฟท์ เพื่อนสนิทตั้งแต่เด็กของผมทำงานเป็นนักการทูตที่นี่ มองดูมันแล้วก็ไม่ต่างอะไรจากที่คิดไว้ในสมัยเด็ก เป็นคนที่มีความฝันตั้งแต่เด็ก มุ่งมั่น แล้วก็พยายาม ถึงจะเป็นคนที่คิดถึงแต่ตัวเองเป็นหลักแต่นั่นก็คือส่วนที่ผลักดันมาให้มันมีวันนี้ วันที่มันทำตามความฝันได้ และการเป็นคนที่เรียกได้ว่าสมบูรณ์แบบ
สามปีแล้วที่มันย้ายมันมาทำงานที่นี่สวิต หลังจากแต่งงานกับแฟนสาวที่ชื่อยูเรียลูกสาวท่านทูตสวิตในไทย เธอเป็นผู้หญิงที่สวยแถมยังมีความคิด วันแต่งงานของมันเมื่อสามปีก่อนใครๆก็อดชื่นชมไม่ได้เลยว่า ช่างเป็นคู่ที่เหมาะสมกัน แม้ในความเป็นจริงของใจผมลึกๆ จะคัดค้านก็เถอะ ผมไม่คิดว่าคนเราจะตัดสินใจแต่งงานกับใครได้ในปีเดียวหรอก ไม่มีใครรู้จักใครสักคนได้หมดภายในปีเดียว
แต่เพราะ ' ก็ถ้าแต่งแล้วอาชีพการงานจะมั่นคงขึ้น ก็เลยแต่ง อีกอย่างผู้หญิงก็เป็นคนที่เหมาะสมก็เลยแต่ง ' นั่นเป็นคำพูดที่ไฟท์พูดให้ผมฟังวันที่ตัดสินใจจะแต่งงาน ถึงปากจะพูดคำคัดค้านเท่าไหร่ แต่เมื่อมันจะทำแล้ว เสียงของผม ไม่มีทางที่คนแบบมันจะได้ยิน
ชีวิตที่แสนเฟอร์เฟคของมันในสวิตเริ่มต้นขึ้น หลังจากแต่งงานแล้วก็มีลูกคนแรก เด็กชายตัวน้อย ชื่ออเล็กซ์ ผมได้ไปเยี่ยมตอนที่ยูเรียคลอด แต่ยังไม่ทันจะถึงปลายปีผมก็ได้ข่าวว่าเธอ ท้องเด็กแฝดชายหญิง อลันกับอะเดล แล้วต่อมาจากนั้นอีกไม่ถึงปีก็ท้องอีกคนนึง ผมไม่รู้ทำไมมันถึงขยันปั้มลูกขนาดนั้น แต่ชีวิตของมันก็เริ่มลั่นคลอนพอมาถึงตรงนี้
การท้องลูกคนที่สามของยูเรียมีปัญหา ในระหว่างการตั้งครรภ์เธอมีอาหารครรภ์เป็นพิษที่ทำให้เป็นอันตรายต่อแม่ หมอบอกว่าถ้าเธอยืนยันที่จะคลอดลูกคนสุดท้องออกมาเธอก็เลี่ยงที่จะเสียชีวิต แต่เธอก็ยืนยันที่จะตั้งท้องต่อไป เพราะอายุครรภ์ก็สี่เดือนแล้ว ไฟท์หัวเสียที่สุดตั้งแต่ที่ผมเคยรู้จักมันมา กับคำพูดของเธอที่ว่า ' เธอจะไม่มีวันฆ่าลูกของตัวเองเด็ดขาด '
ครอบครัวที่เริ่มสมบูรณ์ก็แตกแยก มันเริ่มทะเละกับยูเรียมากขึ้นทุกวัน จนเด็กๆเริ่มจะมีปัญหา เธอเลยตัดสินใจย้ายกลับมาไทยพร้อมกับเด็กๆทุกคน โดยให้ข้ออ้างที่บ้านว่าอยากให้ลูกหัดพูดไทยบ้าง ไฟท์เป็นคนปกปิดส่วนเสียของตัวเองเสมอ และหลังจากนั้นไม่นาน ยูเรีย ก็เสียชีวิตในวันที่คลอด อัลเลน.. ลูกคนสุดท้องของมัน
และนี่ก็เป็นไฟท์บินแรกที่ผมมาหามัน หลังจากเกิดเหตุการณ์น่าเศร้านั้น .. คนที่ไม่เคยผิดพลาดแบบมัน คนที่ไม่เคยมีรอยตำหนิ แต่ตอนนี้มันกลับกลายเป็นพ่อม้ายเมียตายที่มีลูกติดสี่คน เทียบกับน้องชายของมันที่ไม่ได้เรื่องแต่ต้น แต่ตอนนี้กลับมีแฟนแล้วเป็นแรงสำคัญทำธุรกิจที่บ้าน
“ หลังจากวันนั้น มึงจะเป็นยังไงบ้างนะ "
......................................................
“ ฮัลโหล นี่มึงอยู่ไหน กูถึงแล้วนะ " กรอกเสียงไปตามสายโทรศัพท์ ผมรับกระเป๋าออกมารอคนที่บอกว่าจะมารับ แต่มองไปรอบๆแล้วก็ไม่เห็นแม้เงา
“ ยังทำงานอยู่เลยว่ะ กูมีประชุมนิดหน่อย เอาแบบนี้มึงไปที่บ้านกูก่อนแล้วกัน แล้วเดี๋ยวกูทำงานเสร็จจะรีบไปหา "
“ ไฟท์.เดี๋ยวมึง ” ยังไม่ทันเรียกหรือถามอะไรมันก็วางใส่หูผมไปซะแล้ว มองซ้ายมองขวาผมลากกระเป๋าใบเล็กที่เอาติดมาด้วย เดินออกไปเรียกแท็กซี่ มึงเล่นทิ้งกูแบบนี้ตลอดเลยนะไอ้สัด ให้มาหาแต่ไม่เคยจะว่าง
รถแท็กซี่จอดลงที่บ้านหลังใหญ่สองชั้นที่เรียกได้ว่า เงียบสงบจากทุกทีที่ผมมา ถอนหายใจกับความใหญ่โตแต่โดดเดี่ยวของมัน ผมลากกระเป๋าเข้ามาในบ้าน ไขกุญแจที่มีอยู่แล้วเข้าไป ก็เรียบร้อยกว่าที่ผมคิดไว้มาก หย่นตัวเองนั่งลงในห้องนั่งเล่น
ครืน ครืน ครืน คว้าโทรศัพท์ที่มีสายเข้ามาดู ผมเอนตัวนอนลงบนโซฟา ขมวดคิ้วกับสายที่ไม่โชว์ชื่อที่โทรเข้ามา
“ ครับ "
“ อิน ฉันเองนะ "
“ ฉันไหน " ผมถาม ปลายสายก็เงียบไป
“ นี่จำกันไม่ได้แล้วเหรอ นัทไง " ขมวดคิ้วตอนที่พยายามนึกชื่อ ผมพยักหน้าออกไปทั้งๆที่อีกฝ่ายคงจะไม่เห็น " อะไรกัน แล้วนี่อยู่ไหน นัทไปหาที่แผนกบอกว่าอินไปต่างประเทศ "
“ อยู่สวิต โทรมามีอะไร "
“ เรื่องที่พูดคราวก่อนนะจริงเหรอ .. ที่ว่าจะเลิกกัน "
“ คบกันไปก็ไม่ได้อะไรขึ้นมา อีกอย่างนัทเอง พ่อแม่ก็ไม่รู้ว่าเป็นแบบนี้ไม่ใช่เหรอ ไม่ใช่ว่าอินจะไม่รู้เรื่องที่นัทไปดูตัวหรอกนะ " บอกออกไปเสียงเรียบๆอีกคนก็เงียบไป
“ แต่เรื่องแบบนั้นนะ เราก็ผ่าฟันกันไปด้วยกันได้ ถ้าอินพร้อมจะสู้ไปพร้อมกัน "
“ ไม่เอาหรอก ไอ้ที่จะต้องทำอะไรน้ำเน่าพรรคนั้นนะ อินไม่เอาด้วยหรอก ก็ไม่ใช่ละครสักหน่อยไม่ใช่รึไง ที่แบบอะไรๆก็สมบูรณ์แบบ อินไม่ยอมให้ใครมาด่าอินง่ายๆหรอก ก็ไม่ใช่คนแบบนั้นอยู่แล้ว "
“ สามปีที่เราคบกันมามันไม่มีความหมายเลยรึไง นัทคิดว่าอินจะรักนัท "
“ รักเหรอ.. ความจริงที่นัทเข้ามาจีบอิน ก็เพราะเห็นว่าหน้าสวยดีแล้วอยากจะเอาไปอวดเพื่อนไม่ใช่รึไง ก็ไม่ได้เกิดจากความรักตั้งแต่แรกนิ "
“ อิน "
“ ต่างคนต่างก็มีเหตุผลเป็นของตัวเองทั้งนั้น จะว่าไปแฟนที่พ่อแม่ของนัทหาให้มันก็ดีออกนะ ก็เหมาะสมดีออก "
“ ไม่ใช่เพราะว่า เมียของไอ้ไฟท์ตายหรอกเหรอ ถึงเลิก ไม่ใช่เพราะมีความหวังหรอกเหรอไง อินนะ ทุกวันนี้ก็ยังแอบรักไอ้ไฟท์อยู่ไม่ใช่เหรอ ยังรออยู่ ไม่ใช่รึไง "
“ แล้วมันเรื่องอะไรของนัทละ " พูดออกไปเสียงเบาแบบนั้น ผมได้ยินเสียงหัวเราะที่ลอดเข้ามา
“ เริ่มคบฉันตอนที่ไฟท์จะแต่งงาน เลิกคบฉันตอนที่เมียไอ้ไฟท์ตาย.. อินที่ทำแบบนี้ได้ เลือดเย็นจังเลยนะ ..คุณหมอ " เว้นเสียงไปอีกสักพัก ได้ยินเสียงหายใจที่แผ่วเบาลงของปลาย " คอยดูเถอะ สักวันที่อินมีคนที่รักมากๆ เค้าจะทำแบบนี้ จะทิ้งอินไปแบบนี้ เหมือนอย่างที่อินทำกับนัท คอยดูเถอะ "
“ โทษทีนะ แต่อินเป็นหมอ อินไม่เชื่อเรื่องพรรคนั้นหรอก "
“ โชคดีแล้วกัน ขออย่าให้กรรมมันติดจรวดเร็วไป " กดวางสายก่อนจะโยนมือถือลงกับโต๊ะถอนหายใจออกมา ผมมองเพดานสูงที่ว่างเปล่า
คนเรามักเกลียดตัวตนของตัวเองเสมอ ตัวตนที่เราพยายามหาข้ออ้างเพื่อให้ตัวเองดูดี แต่ที่จริงแล้วเราเองก็ทำไปเพราะอยากจะปกปิดสิ่งที่อยู่ลึกลงไปในใจของเรา เราไม่ชอบคนที่ดีกว่าก็เพราะว่าเราอิจฉา แต่กลับบอกว่าก็เค้าไม่ดีจริงๆ อ้างไปแบบนั้นทั้งๆที่ก็กำลังอิจฉา .. คนเรา นี่ น่าสมเพชจังเลยนะ
“ โดยเฉพาะกู คนนี้ " หลับตาลงจนสนิท สติที่เลือนลางของผม ปลดตัวเองออกจากความคิดนั่นแล้วละครับ
“ อิน อิน .. ตื่น " ขมวดคิ้วเพราะมือที่ตบหน้าตัวเองเบาๆ ลืมตาขึ้นมาตอนที่เห็นใครอีกคนคร่อมร่างอยู่บนโซฟา หัวใจเต้นแรงเรียงลำดับต่อมาจากสายตาที่รับรู้ " อะไรวะ มาถึงก็หลับ กูช้าไปสามสิบนาทีเอง "
“ มาแล้วเหรอ สงสัยจะเดินทางนานไปหน่อยว่ะ โทษที "
“ โทษทีเรื่องอะไรวะ กูดีใจจะตายที่มึงมา " พูดเรื่องหน้านิ่งๆแบบนั้นตอนที่มองหน้าผมแล้วยิ้ม
“ ถุ้ย จะอ้วก มึงพูดอะไรวะ " หดขาตัวเองกลับมานั่ง คงเป็นอาการแก้เก้อที่ทำอะไรไม่ถูกของตัวเอง ยกมือขึ้นจับติ่งหูขยี้ไปมา
“ กูคิดแบบนั้นจริงๆ อยู่นี่ เหงาจะตายห่า " ไฟท์ทรุดตัวพิงลงกับโซฟา หลับตาก่อนจะยิ้มออกมา " ทุกวันกูออกไปทำงานคนเดียว รอให้คนมารับแค่คนเดียว ไม่มีใครที่จะดูแลอีกแล้ว ไม่มีคนทำอาหารให้กิน หรือแม้แต่เด็กๆที่คอยแต่วิ่งไปมาก็ไม่มี ทำงานหนักกลับบ้านคนเดียว แล้วก็นอน ชีวิตวนเวียนแบบนี้มาสามเดือนเต็มแล้ว "
“ แล้วไง จะเลิกเหรอ เลิกได้รึไง "
“ อะไรคือความหมายของการมีชีวิตอยู่กันวะ ความฝันของกูนะ มันดีจริงๆเหรอ " ถอนหายใจออกมา ผมหัวเราะ
“ ไฟท์ กูไม่ได้บินมาไกลเพื่อฟังเรื่องเครียดๆของมึงนะเว้ย กูดีใจที่มึงมีชีวิตอยู่ นั่นเหละคือความหมายของการมีชีวิตอยู่ของมึง " ตบไหล่มันไฟท์หันมามองหน้าผม " มึงสู้เพื่อความฝันมาตั้งแต่เราเป็นเพื่อนกัน มึงรู้ว่าตัวเองอยากเป็นอะไรทั้งๆที่ตอนนั้นกูเองยังไม่รู้เลย เพราะงั้น สู้มาขนาดนี้แล้ว ประสบความสำเร็จขนาดนี้แล้ว อย่าพูดแบบนี้สิว่ะ "
“ นั่นนะสินะ "
“ มึงก็แค่ มียูเรียอยู่ตลอดตั้งแต่เริ่มมาที่นี่ พอมันไม่มีมันก็เหงาแบบนี้เหละ แต่ก็ใช่ว่าไม่เคยอยู่นี่หว่า ตอนทะเลาะกันก็อยู่คนเดียว "
“ ก็ตอนนั้น เค้ายังอยู่ "
“ ตอนนี้ก็ยังอยู่ ยังอยู่ตรงนี้ " ชี้ไปที่หัวใจของมัน ไฟท์ถอนหายใจออกมา
“ ถ้ากูคิดแบบนั้นได้ก็คงจะดีนะสิ ถ้ากูกลับไม่ได้คิดแบบนั้นว่ะ กูคิดแค่ว่า เหงาว่ะ คนทำอาหารให้กินก็ไม่มี เหงาว่ะลูกๆก็ไม่มีให้มาวิ่งเล่นรอบๆ ชีวิตที่เคยเฟอร์เฟคของกู มันหายไปเพราะเธอคนเดียวที่ทำอะไรตามแต่ใจตัวเองแบบนั้น เธอคนเดียวที่ทำลายความสมบูรณ์แบบของกู ทั้งๆที่กูอายุยังไม่มากเท่าไหร่ กลับต้องมาเป็นพ่อม้ายลูกติดซะแล้ว "
“ ไฟท์ "
“ กูเหี้ยมากเลย ที่คิดอะไรแบบนี้ได้ เหมือนโยนความเห็นแก่ตัวให้คนตายไปแล้ว โทษคนที่ตายไปแล้ว คิดถึงแต่ตัวเอง เอาตัวเองมาเป็นที่หนึ่งตลอด คนแบบนี้กูนะ ไม่สมกับการเป็นพ่อคนเลยสักนิด "
“ ปรับปรุงสิมึง.. มันไม่สายหรอก ถ้ามึงคิดจะปรับปรุงตัวเอง รู้นี่ว่าเหี้ยตรงไหน ก็ปรับปรุงซะ "
“ กูคงคิดถึงตัวเองมากเกินไป ฝักใฝ่ถึงการงานที่ดี คิดแค่ว่าจะทำยังไงให้ได้เป็นทูตอย่างที่ฝัน คิดแค่นั้นจริงๆ ตอนที่แต่งงานกับยูเรียหรือแม้แต่มีอะไรกัน กูคิดแค่ว่าสำเร็จแล้ว ในที่สุดกูก็ได้เป็นอย่างที่หวัง พ่อยูเรียจัดการให้ได้จริงๆ ตามที่เค้าบอก เค้าทำให้ได้จริงๆ เพราะแบบนั้น กูเลยไม่เข้าใจแม้ความหมายที่ว่า เธอยอมตายเพื่อลูกมันคืออะไร เพราะกูไม่ได้รัก กูเลยไม่เข้าใจ อย่างงั้นหรอวะ งั้นก็คงเป็นอย่างที่ใครๆบอก กูแต่งงานกับยูเรียก็เพราะตำแหน่งจริงๆ "
“ ไฟท์..”
“ ไม่เหี้ยจริงๆก็คงทำไม่ได้ "
“ แค่รักตัวเองมากไป คิดถึงแค่รักตัวเองมากไป สำหรับมึงพอเป็นเรื่องงานกับความฝันหรือสิ่งที่รักแล้วก็มักจริงจังแบบนี้ตลอด เป็นแบบนี้มาตั้งแต่เด็กแล้ว ทั้งๆที่ปกติมึงที่กูรู้จักก็ไม่ใช่แบบนั้น "
“ แล้วเป็นแบบไหน " หันมาหาผม ไฟท์ยิ้ม " กูในแบบที่มึงรู้จักเป็นแบบไหนกันเหรอวะ "
“ ใจดีมั้ง ก็มึงมักเห็นใจคนอื่นเสมอ อย่าง วาด น้องกู ตอนนั้นมึงก็ชอบซื้อขนมเอาของเล่นเอาเสื้อผ้าของไฟมาให้ตลอด แต่พอเป็นเรื่องงาน เรื่องที่ตัวเองรัก ก็จริงจังจนลืมความเป็นตัวเองไปตลอด "
“ บางทีนั้นอาจจะเป็นตัวตนของกูก็ได้ พวกที่พุ่งชนกับทุกอย่างเพื่อบางสิ่งที่ต้องการ "
“ หึ เป็นนิสัยที่เหี้ยมากจริงๆ "
“ แดกเหล้ากันเถอะ พรุ่งนี้กูหยุดงาน มึงจะออกไปแดกที่อื่นหรือสั่งมาแดกที่บ้าน " หันมามองหน้าผมเหมือนมันกำลังใช้ความคิด
“ แดกที่นี่เถอะ จะได้แดกสบายๆ " ไฟท์พยักหน้าก่อนจะลุกขึ้นจากที่นั่ง มันคงออกไปสั่งอาหาร มองมันจากเบื้องหลังนั่นแล้วก็รู้สึกว่า คนเรานี่เห็นแก่ตัวว่ะ แต่จะมีสักกี่คนที่ยอมรับความเห็นแก่ตัวของตัวเองได้อย่างที่ไฟท์ คนที่สารภาพทุกอย่างที่คิดออกมาได้อย่างมัน
“ อิน .. “
“ หื้ม " หันไปมมองหน้ามัน ไฟท์จับผมยาวของผมที่ตกลงมาจากการมัดขึ้นทัดหู
“ มึงเป็นเพื่อนคนเดียวของกูเลยรู้มั๊ย เป็นเพื่อนคนเดียวเลยที่รับรู้ความรู้สึกทุกอย่างของกู เพื่อนที่เห็นกูทุกอย่าง กูดีใจนะที่มีมึงอยู่ ดีใจที่ยังมีมึงเป็นเพื่อนคนเดียวที่ไม่ทิ้งกูไปไหน ไม่ว่าจะเป็นยังไงก็ตาม "
“ อื้ม " บางที นี่อาจจะเป็นเหตุผลเดียวที่ผมยังคงอยู่ ยังคงเงียบอยู่แบบนี้ และไม่เอ่ยบอกความจริงในใจใดๆออกไป เพราะยังอยากเป็นเพื่อนกับมันอยู่ ความรักที่ผมมีต่อเพื่อนก็เลยต้องเป็นความลับ
“ แล้วมึงเป็นยังไงบ้างวะ " เอ่ยถามตอนที่เหล้าเข้าไปในปากเป็นแก้วที่สาม มันเหล่มองผม มือก็จิ้มหมูรมควันกินไปในขณะที่ผมยังกินแต่เหล้า
“ อะไรเป็นยังไง "
“ อย่ามาทำเป็นเฉไฉไปเลยไอ้สัด เรื่องนัท ไปถึงไหนละ "
“ เลิกกันแล้ว " บอกเสียงนิ่งๆไฟท์ก็ขมวดคิ้ว " ก็มันไปด้วยกันไม่ได้ อีกอย่างฝ่ายครอบครัวนัทก็จะหาผู้หญิงดีๆให้อยู่แล้ว ก็ดีแล้วละ เหมาะสมแล้ว "
“ เสียใจมั๊ย ที่เลิกกัน "
“ ไม่เลยสักนิด กูไม่คิดว่าจะมีความรักที่ยืดยาวอะไรกับความสัมพันธ์แบบนี้หรอก อีกอย่างก็ไม่ต้องพึ่งพาใครอยู่แล้ว ก็ไม่เห็นว่าจะต้องมีเป็นตัวตนเป็นตนเลยนี่หว่า " ตอบออกไปส่งๆ ไอ้ไฟท์จ้องหน้า
“ อิน คนเรานะเว้ยไม่ใช่พึ่งพากันแล้วต้องคบกันหรอก แต่เพราะเค้าอยากอยู่ด้วยกันมากกว่า ถึงคบกัน ไม่ต้องเป็นเกย์หรอก ชายหญิงก็เหมือนกัน ที่มึงพูดมา มึงก็แค่อ้าง "
“ รู้แล้วจะพูดทำไมว่ะ "
“ นัทมันก็ดีนะเว้ย ก็นักธุรกิจไฟแรง เป็นคนมีอนาคตคนนึง เท่าที่กูรู้จักมันมา "
“ ไม่ใช่ก็คือไม่ใช่ รอให้กูเจอใครที่กูรัก แบบที่น้องมึงเจอก่อนสิ กูก็ค่อยหยุด อีกอย่างกูไม่คบใครแบบมั่วๆอยู่แล้ว มึงก็รู้ "
“ ใช่กูรู้ แต่กูก็ไม่คิดว่านัทแฟนคนแรกของมึง มึงจะเลิกง่ายๆแบบนี้ กูอยากให้ชีวิตมึงเหมือนกับไฟ มันมีความสุขมากมึงรู้มั๊ย กูอยากให้มึงมีความสุขแบบนั้น "
“ ตอนนี้กูก็มีความสุขดี " มองหน้ามัน ไฟท์ก็จ้องผม " แล้วมึงละ เป็นไง "
“ ก็ดี เรื่อยๆ "
“ ไม่หาคนรู้ใจใหม่รึไง แต่งงานรอบสอง หาแม่ใหม่ให้เด็กๆ " หัวใจของผมแบบว่างเปล่าตอนที่พูดประโยคนี้ไฟท์ยิ้ม มันยกเหล้าขึ้นกินอีกแก้ว หน้าแดงๆของมัน คงมีอาการเมาอยู่หน่อยๆ
“ ใครจะมาเอา พ่อม้ายลูกสี่แบบกู ยากแล้วว่ะ "
“ ก็นะ "
“ แต่กู บอกมึงตรงๆเลยนะ ว่ากูอยากวะ " มองหน้าผม ไฟท์รินเหล้าของมันอีกแก้ว
“ อยากไรว่ะ "
“ อยากเอาใครสักคนมั้ง ฮ่าๆ เหี้ย กูเพิ่งสามสิบเองนะเว้ย แต่แม่งไม่ได้ใช้งานแล้วเหรอว่ะ ไม่คุ้มเลยไอ้เหี้ย " ก้มมองของตัวเองมันว่าออกมาแบบนั้น
“ ห๊ะ " อึ้งไปเหมือนกันตอนมาฟังอะไรแบบนี้ มึงก็ช่างพูดเรื่องอยากเอาคนอื่นได้แบบหน้าตานิ่งๆมากๆ ยังกับพูดว่า อยากกินข้าวไข่เจียวจังเลย
“ กูห่างหายมากเลยไอ้สัด บางทีอยากจนอยากจะออกไปซื้อบริการนะ แต่มันก็ไม่ใช่อยู่ดี จะเอาใครก็ไม่ได้ คนสมัยนี้โรคก็เยอะ จะจับผู้ชายก็เยอะ ได้แต่ช่วยตัวเองละกู เวลาอยากก็ต้องช่วยตัวเอง น่าเบื่อ "
เงียบไปสักพักตอนที่ฟังมันพูดประโยคนี้ ลำคอของผมแห้ง กัดปากตัวเองที่จนชา ไต่ตรองว่าดี หรือไม่ดี ในสิ่งที่ตัวเองกำลังอยากจะทำ แต่ไม่ใช่ง่ายๆ ไม่ใช่เหรอ ที่คนอย่างผมจะได้โอกาสนี้ ไม่ใช่เรื่องง่ายๆเลยที่เพื่อนจะได้โอกาสนี้
“ เอากับกูมั๊ย " ถอยเก้าอี้ไปจนสุดผมยืนขึ้นจ้องหน้ามัน
“ ห๊ะ ? อะไรนะ "
“ ถ้าอยาก มาเอากับกูมั๊ย "
สายตาสั่นไหวที่เรามองกัน ไฟท์ฝุดยิ้มขึ้นมา มันวางแก้วลงบนโต๊ะมันทำท่าจะเดินไป " พูดบ้าอะไรว่ะ "
“ กูพูดจริงๆ ถ้ามึงกับกูเอากัน หนึ่งยังไงกูก็ไม่ท้อง สองยังไงก็ไม่เสียหายเพราะยังไงก็ที่ลับ มึงโสดกูโสด ไม่มีใครเสียหายใดๆ มึงไม่คิดกูไม่คิด ก็แค่ เอากัน " พูดออกไปเรื่อยๆ ใจของผมสั่น ปากของผมสั่น รวบผมที่หล่นลงมาจนรู้สึกรุงรัง
“ แต่เอากับผู้ชายนะเว้ย "
“ ก็จริงนะ " คำพูดบางคำพูดเจ็บไม่ต่างอะไรกับการโดนตบหน้า แต่บางคำพูดโดนตบหน้ายังจะดีซะกว่าได้ฟัง ความเจ็บปวดทางใจรุนแรงกว่าการเจ็บปวดทางกายเสมอ เพราะกายเจ็บได้หายได้มียาดีก็หายเร็ว แต่ใจเจ็บยังไงก็มีแค่เวลาเท่านั้นที่จะรักษาได้ และเวลาก้ช่างยาวนานเหลือเกิน “ กูเป็นผู้ชาย "
เม้นปากตัวเองแก้เก้อ ผมถอนหายใจออกมา หันหลังจากโต๊ะที่นั่งกินเหล้าด้วยกัน และเสี้ยววินาทีต่อจากนั้น ทุกอย่างก็รวดเร็วจนไม่ทันตั้งตัว แต่พอรู้สึกตัวอีกที ผมรู้สึกตัวเองถูกรัดแน่นอยู่ในอ้อมกอดของมัน ปากที่แนบสัมผัสกันนั้นอุ่นจนใจของผมเต้นแรง
“ บอกไว้ก่อนว่ากูไม่เคยมีอะไรกับผู้ชาย "
“ ก็ไม่แตกต่างอะไรกับผู้หญิงหรอก " บอกมันแบบนั้น ผมสะกดความตื่นเต้นเอาไว้ไม่อยู่แล้วครับ ตอนที่หันหน้าไปหามัน ไฟท์มีท่าทีกังวล " ทำไม "
“ เปล่า แต่ไม่ได้คิดอะไรใช่มั๊ย แค่อยาก ก็เลยเอากัน "
“ อื้ม ใช่...ไม่ได้คิดอะไร " กอดเอวมันไว้ ไฟท์กอดผมแน่นขึ้น อบอุ่นจนแทบจะร้องไห้
พาตัวเองเดินมาที่ห้องกับใครอีกคน ผมพบว่าการที่เราได้ลองจมลงไปในความสุขนั้น ช่างเป็นอะไรที่หอมหวานเหลือเกิน เหมือนน้ำตาล แรกเริ่มที่ชิมก็รู้สึกดี อร่อยจนบางทีเราเองก็เผลอลืมไปว่า น้ำตาลที่อร่อยกินมากไปก็อาจจะเกิดโรคร้าย ทรุดตัวลงนั่งบนเตียงใครอีกคนที่ขึ้นมาคร่อมทับผมไว้ มันจูบที่ข้างแก้ม ก่อนจะเลื่อนมาเป็นปาก เงยหน้าให้สอดลิ้นเข้าไปได้ถนัดไฟท์สวมกอดผมเอาไว้
“ อิน .. ขอบใจนะ " ว่าแบบนั้นก่อนจะถอดเสื้อและกางเกงออก ดึงร่างของผมให้ขึ้นมานอนอยู่กางเตียง มันฉีกขาของผมออก
“ เดี๋ยวสิ ให้กูทำให้มึงก่อน " ขัดขืนขาที่มันจับแยกออก ผมลุกขึ้นมานั่งบนตัวมันที่ตอนนี้กำลังคุกเข่า ปลดเสื้อของมันที่ลงทีละเม็ด ไฟท์ปัดผมยาวของผมไว้ด้านหลัง มันปล่อยผมของผมลงมา ลูบไปที่ท้ายทอยก่อนจะจูบที่ปาก มือของผมปลดหัวเข็มขัด ล้วงเข้าไปคลึงภายในนั้นที่ตั้งโด่ง จับออกมาตั้งด้านนอกใช้มือทั้งอันรูดมันขึ้นลง
“ อิน " เรียกอยู่แบบนั้นตอนที่จูบไล่ลงมาจากคอ แล้วดูกลืนหน้าอก ใช้ฟันขบเม้นมัน อีกข้างก็ใช้มือบีบ หดเกร็งหน้าท้องตอนที่ทำแบบนั้น " มึงสวยมาก ยังกับผู้หญิงเลย "
“ อื้ม รู้แล้ว ใครๆก็บอกแบบนั้น " ประคองหน้าของมันที่ขึ้นมายอดนมของผม จูบลงไปบนริมฝีปาก " คิดถึงยูเรียเหรอมึง "
“ เปล่า ทำไม "
“ ถ้าคิดถึง กูเป็นยูเรียให้ได้นะ " จับเนคไทของมันขึ้น ผมกำลังจะปิดตาของมัน แต่ไฟท์ดึงมันไว้
“ กูกำลังเอากับมึง "
“ ไฟท์ " หัวใจของผมสั่น มันดึงผมเข้าไปจูบเป็นครั้งแรกที่รู้สึกสุขถึงขนาดนี้ ไฟท์กำลังมีอะไรกับผม ตอบรับลิ้นที่ควานเข้ามาหาดูดดึงจนได้ยินเสียงน้ำลายดังก้องอยุู่ในหู
ถอนริมฝีปากออกมันดันหลังของผมให้หันหลังให้ ค้ำเข่าลงในท่าคลานบนเตียง ไฟท์ในนิ้วเข้ามาให้ร่างของผม แอ่นตูดรับนิ้วแรกที่สอดเข้ามาเพิ่มอย่างต่อเนื่อง ผมตอดนิ้วของมันถี่ ไฟท์เริ่มขยับตัวปากของผมก็เริ่มอ้าออก มันเสียวไปทั้งท้องรู้สึกหดเกร็งไปทั้งร่าง
“ อ๊าห์ ไฟท์ อย่างงั้น " หมุนเป็นวงกลมเหมือนมันพยายามหาจุดกระสันในร่างของผม ย้ำไปตามจุดเริ่มๆ ผมเริ่มกำมือของตัวเองเข้ากับหัวเตียง " อื้อ "
“ ตรงนี้หรอ " ผมไม่ตอบแต่มันย้ำ " ตรงนี้รึเปล่าวะ อิน "
“ อ๊า ตรงนั้น อ๊ะ อย่าย้ำดิว่ะ " ยิ่งย้ำผมก็ยิ่งตอดแน่น ไฟท์กดนิ้วจนลึก มันดันนิ้วตัวเองเข้าออกเป็นจังหวะ ตัวของผมเริ่มเด้งออกไปข้างหน้า " อ๊า ตรงนั้น เร็ว เร็วอีก "
“ อย่าเพิ่งเสร็จดิว่ะ " ผมส่ายหน้าให้มัน ผมห้ามไม่อยู่แล้ว ทุกส่วนในร่างกายมันตอบสนองความต้องการของตัวเอง อยาก อยากเหลือเกิน อยากมีอะไรกับคนคนนี้ แค่จูบ กอด ดูดนม หรือแม้แต่ใช้นิ้ว ร่างกายทุกส่วนก็พร้อมจะเสร็จ มันเป็นต้องการ เพียงเพราะใครคนนี้เท่านั้น
“ ไฟท์ ใส่มา ใส่ของมึงมาเถอะว่ะ "
“ ได้ " ตอบตกลงแต่ก็ช้าอยู่นาน ผมได้ยินเสียงฉีกถุงยางอนามัยของมัน ก่อนหนังเนียวๆจะจ่อตรงช่องทางหลัง ส่วนปลายทักทายกับรอบช่องทางก่อนจะดันตัวเองเข้ามาช้าๆ " อื้อ แน่นว่ะ " ตบลงที่ตูดของผม มันลูบเบาๆ " ตูดมึงนี่ลื่นมือดีนะ " มันว่าแบบนั้นตอนที่ฉีกรูตูดของผมให้กว้างขึ้น ผมแอ่นตัวรับ ส่วนกลางที่ขยายใหญ่ของมัน กัดปากตัวเองจนรู้สึกเจ็บไปหมด ไฟท์ดันมันเข้ามาจนสุด
“ ไฟท์ อย่าเพิ่ง รอแปป กูไม่ได้มีอะไรกับใครมานานแล้ว แปปนึง "
“ มึงเหมือนคนที่ยังซิงเลย " โน้มตัวมากอดผมไว้ มันจูบไปตามแนวสันหลัง ไฟท์เริ่มขยับตัว มันดันตัวผมไปข้างหน้าจับหัวเตียงเอาไว้ตอนที่มันเริ่มทำแบบนั้น
ดึงออกจนเกือบสุดแล้วแทรกกลับมารวดเร็ว ทำอยู่แบบนั้นก่อนจะเริ่มเร่งความเร็วให้มากขึ้น สองมือของมันจับที่ช่องเอวของผม ดันเข้าออก
“ อ๊าาา ไฟท์ อ๊ะ อ๊ะ อ๊ะ อื้อออ " ครางเสียงยาวออกมา ผมได้ยินเสียงก้นกระแทกกับหน้าท้องของมัน เสียงตับที่ดังลั่นห้องแอร์ ผมร้อนจนแทบจะเป็นบ้า จิกมือกับหัวเตียงแน่นขึ้น ทุกอย่างเร็วขึ้นจนตัวของผมสั่นไปมา
“ อิน อิน อื้ออ อิน " มันกัดฟันตอนที่พูดคำนั้น ส่วนเสียดสีถูกันจนร้อน ผมหลับตาแน่นตอนที่ทุกอย่างแทบจะไร้การควบคุม และในวินาทีสุดท้ายนั้น ร่างของผมก็กระตุกแรงแม้จะไม่มีน้ำไหลผ่านออกมาให้รู้สึกชาไปทั่วร่างอย่างที่อยากให้เป็น แต่นี่มันก็ดีกว่าทุกครั้ง
“ อ๊าห์ แฮ่กๆ " หายใจถี่ผมทรุดร่างลงกับหมอนทั้งๆที่มือของมันยังจับช่วงก้นเอาไว้อยู่ " เหนื่อย อย่างเหนื่อยเลยไอ้เหี้ย "
“ ดีว่ะ แต่อยากรู้สึกดีกว่านี้ " มันว่าแบบนั้นเสียงนิ่งๆ ไฟท์ดึงส่วนกลางของตัวเองออกมา มันถอดถุงยางออก ก่อนที่ผมจะเปิดตากว้างนั้น เสียงถุงยางถูกฉีกออกจากถุง ส่วนกลางของมันแทงเข้ามาให้ร่างของผมจนมิด " อีกรอบนะอิน "
“ เอาสิ..กูเองก็อยากเหมือนกัน " ตอบออกไปด้วยเสียงเหนื่อยหอบของผม .. ถ้าเป็นมึง สำหรับกู ยังไงก็ได้อยู่แล้ว และนั่นคือความจริงที่ผมเอง ไม่ได้พูดออกไป
สี่วันแห่งการพักผ่อนของผม ทำได้แค่อยู่ในบ้านนี้ แล้วทำกิจกรรมที่เริ่มต้นกันไว้ในทุกมุมของบ้านที่อยากจะลองทำ จนถึงวันสุดท้ายที่ผมกลับ เสียงนึงกระซิบหูของผมว่า “ อีก สามเดือนหน้า มึงมาหากูอีกนะอิน " และนั่นคือคำพูดสุดท้าย ที่มัน บอกผมไว้ครับ
...................................................
ตอนแรกมาแล้วคร่าาา สำหรับเรื่องราวของ พี่ไฟท์ ( พี่ชายของไฟ ) และ หมออิน เพื่อนสนิท
สำหรับคนอ่านใหม่ที่ไม่เข้าใจเนื้อหาเพราะได้อ่านนิยายเรื่อง #BTSสถานีรัก แนะนำให้อ่านก่อนนะคะ
เพื่อความสนุกที่จะมีเพิ่มมากขึ้น ตามลิงค์นี้จ้า
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=38286.0
คนแต่งชื่อขนมยังเป็นมือใหม่อยู่มาก ถ้าหากใครอยากเม้นท์แต่ไม่ยูสในเล้าเป็ด
สามารถเม้นท์ได้ผ่านแท็ก #Choiceไฟท์อิน นะคะ
ขอบคุณที่เข้ามาอ่านนะคะ :L2: :L1: :pig4:
-
รักแต่เริ่มด้วยเซ็กซ์จะเก็บความรัก แล้วรับแต่ร่างกายไดนานแค่ไหนกัน
:hao5:
-
มาตอนแรก...เสัียเลือดเสียน้ำกันไปเลย :jul1:
-
ได้กลิ่นมาม่าโชยมาแต่ไกล สงสารหมออินนะ ก่อนจะเสิร์ฟมาม่าขอหื่นเยอะๆหน่อยะพี่หนม อิอิอิ :impress2:
-
:haun4: :haun4: :haun4:
-
ไม่ต้องเลือกและ รักเลย
-
กลิ่นมาม่าน้ำข้นหม้อใหญ่โชยมาเลยเรื่องนี้ :serius2:
ปล. ลิ้งค์ตอนแรก มันโผล่ไปตอนพิเศษ บอท ไนท์ ค่ะ
-
ไม่เอามาม่าค่ะ ไม่เอาาา. กรีดร้องงง :katai1:
-
:hao5: มีแววจะดราม่าอ่ะ
-
ไม่อยากจะคิดว่าจะมาม่าหม้อนี้จะข้นแค่ไหน เริ่มแรกก็ข้นจนหน่วงซ่ะและ
-
ดราม่าแน่เลยงานนี้
แต่ตอนแรกก็..... ได้ใจค่ะ555
-
สมัครเล้ามาเพื่อการนี้ การทวงนิยาย เอ้ย ไม่ใช่ ให้กำลังใจคนเขียน แบบบว่า อยากให้มาต่อตอนต่อไปไวๆๆไรงี้ :hao5: แหะๆๆๆ(นั้นมันก็เรียกว่าทวงแหละฟะ แหๆๆๆ) คือเราตามอ่านมาจากเรื่อง BTS ชอบแนวการแต่งของคนเขียนมากๆๆๆ และยิ่งรู้ว่าสถานีถัดไปคือ พี่ไฟท์หมออินคนสวย ยิ่งชอบ คือแบบแม้ว่า หมออินจะออกแค่ฉากเดียวมากะพี่ไฟท์ในเรื่อง BTS แต่มันเคมีมว้ากกก แค่ฉากเดียวนะนั้น ทำเราจิ้นฟินไกลเลย เพื่อนรัก รักเพื่อน อ้ายยย และในที่สุด สถานีใหม่พร้อมมาม่ารสน้ำข้นชามใหม่สุดไฉไล อ้ากกก แค่ตอนแรกที่ได้อ่านก็ใจเต้นตึกตัก รอตอนต่อไปแทบไม่ไหว ปกติไม่ค่อยอ่านนิยายไม่ยังโพสไม่จบ คือเค้าไม่ค่อยชอบการรอคอย แต่เรื่องนี้กรณีพิเศษ ไม่อ่านไม่ได้ ต้องอ่านๆๆๆ ดังนั้น ท่านนักเขียนคะ โปรดเห็นใจ ข้าน้อยฯ คนอ่านตาดำๆๆ ได้โปรดมาต่อตอนต่อไปไวไว(มีมาม่าก็ต้องมีไวไว 55+) บ่อยๆ(อันนี้ไม่ได้บังคับขู่เข็ญนะคะ (ข้าน้อยฯมิบังอาจ) แต่อยากขอร้องร้องขอวิงวอน กอดขา ร้องไห้ กระซิกๆๆ) เป็นกำลังใจให้นะคะ และ รออยู่นะค้าาา :hao5:
-
เริ่มต้นแบบนี้แอบคล้ายกับพาสเทมไฟเลยอ่ะ
อย่ามาม่าเยอะนะ
-
ดูเหมือนมันจะดราม่านะ เฮ้ออออออ
-
เสียเลือดและมีแววว่าจะเสียน้ำตา
ขอร้องงง อย่าดราม่ามากเลยน้าาาาาาาาา :hao5: :hao5:
-
กรีดร้องงงงงงงงงงงงงงงงงงงง แซ่บมากๆๆค่ะ ชอบเนื้อเรื่องแนวนี้มากๆๆเลย ส่วนตัวเราหาอ่านแนวนี้แล้วถูกใจไม่ค่อยได้
เรื่องนี้แค่อินโทรกับตอนที่ 1 แล้วก้หลงรักแล้วค่าา เป็นกำลังใจให้นะค๊าา สู้ๆๆ
ปล..รอตอนที่ 2 อย่างจดจ่อ 55555555
-
น่าติดตามมากๆๆๆๆ
คือน่าสงสารอินที่แอบหลงรักเพื่อนสนิทของตัวเองมาตั้งนาน
แล้วจะได้มีโอกาสสารภาพความในใจให้ไฟท์ได้รู้มั้ยเนี่ย
หรือจะเป็นแบบนี้ไปเรื่อยๆ ยอมเป็นที่ระบายอารมณ์ให้กับไฟท์
ปล. มันสะดุดนิดนึงตรงการใช้คำว่า "นะ" นะคะ คือประโยคที่แต่งมาส่วนมากต้องใช้ "น่ะ" มากกว่า
แต่คนแต่งใช้คำว่า "นะ" ตลอดเลยค่ะ ลองดูนะคะ
-
มันคงจะดีกว่านี้ถ้าไม่ได้ทิ้งคนนึงเพื่อมาหาอีกคนนึง
ตอนจบไม่น่าจะแฮปปี้นะ
แต่ก็อย่างว่ามันเป็นนิยายนี่เนอะ
-
ม่าม่าชามโตหรือเปล่าเรื่องนี้
-
อืม :กอด1: :เฮ้อ:
-
อืมมม จุดเริ่มต้นความสัมพันธ์เกินเพื่อนที่ไม่น่าราบรื่น
ยิ่งเป็นเพื่อนกันอย่างนี้ยิ่งจะยากกว่าคนอื่นเข้าไปอีก
ที่สำคัญไฟท์ไม่ได้ชอบผู้ชาย :เฮ้อ: อินน่ะไม่ตัองพูดถึง
แม้มีแววว่าจะโศกแต่เราก็จะตามให้กำลังใจนะจ๊ะ
เพราะเคยเสียน้ำตากับน้องไฟมาแล้ว ไม่หวั่นๆ
คนเราไม่มีใครไม่เคยเห็นแก่ตัวหรอกเราว่า :hao3:
ขอบคุณคนเขียนมากค่ะ :กอด1:
-
ลุ้นมากมาย จะเป็นยังไงต่อไปน้า
-
:sad4: :o12: รู้สึกถึงมาม่าชัดเจนมากค่าาาา สงสารหมออิน อยากให้สมหวัง :hao5:
-
เพิ่งได้อ่านสถานีรัก ชอบฮิมหยุ่นมากมาย
ตามมาเรื่องนี้จ้ะ สงสัยจะดราม่าหนักแน่เลย ไฟท์อิน สงสารอิน
เพื่อนกันเหรอ :z6: ไฟท์ ควรรู้นะ แค่เพื่อนไม่มีใครยอมขนาดนี้หรอก
อย่าทำซึน ทำเป็นมองไม่เห็น ยิ่งคนที่เป็นเพื่อนรักกันมาทำแบบนี้ ไม่สงสารเลยเหรอ มิตรภาพที่ผ่านมาไม่มีความหมายสินะ
เพื่อนนะไม่ใช่ไอ้ตัว :m31:
:pig4: นักเขียน
-
เริ่มจากคู่นอน สงสารหมออินเหมือนไฟช่วงแรกเลย
แต่สุดท้ายพี่ไฟท์จะเจ็บเหมือนพี่เทมไหม
เอามาม่าคืนให้เฮียเค้าด้วยนะ ฮุฮุ
-
เปิดเรื่องมาก็เข้มข้นซะขนาดนี้
มาม่าหม้อนี้ต้องแซ่บมากแน่ๆ ติดตามค่า :mc4:
-
พี่ขนมแต่งหนุกทั้งสองเรื่องเลย ิเรื่องนี้ขอให้มามู่แค่เนื้อเรื่องน้าาาาาาา :hao6: ตอนจบขอแบบแฮปปี้ ขอบคุณสำหรับการอัพนิยาย :katai4:
-
ตอนที่ 2
หิมะเริ่มตก ผมมองออกไปนอกหน้าต่างสูงเทียมกำแพง ความมืดมิดที่เห็น มีเพียงแสงไฟสีส้มตัดกับหิมะสีขาว คิดถึงครั้งนึงที่มันเคยมีเสียงหัวเราะเล็กๆ เสื้อผ้าตัวเล็กถูกใส่หลายชั้นจนตัวกลมไปหมด สามพี่น้องที่พี่ใหญ่เองยังเดินไม่คล่อง ก้าวไปตามปุยหิมะสูงแล้วเล่นปั้นหิมะกันอย่างสนุกข้างๆของพวกเขา ยูเรียได้แค่ถ่ายวิดีโอภาพแห่งความทรงจำนั้นไว้
“ คุณไฟท์คะ " หันไปตามเสียงที่เรียก พนักงานของสถานทูตเดินเข้ามาหา " วันนี้จะกลับบ้าน หรือว่านอนที่นี่คะ "
“ นอนที่นี่ครับ งานยังไม่เสร็จ "
“ ค่ะ งั้นดิฉันจะเตรียมห้องไว้ให้นะคะ " พูดแค่นั้นก่อนจะเดินออกไป ทรุดตัวพิงกับโต๊ะทำงานเหมือนเดิม ผมคว้าโทรศัพท์ขึ้นมากดโทรออกไปที่บ้าน ทั้งๆที่ไม่ได้ทำแบบนั้นเท่าไหร่
เป็นคนที่คิดมาตลอดว่า ถ้าเรายิ่งได้ยินเสียงสิ่งที่เราคิดถึง เราก็จะคิดถึงสิ่งนั้นมากขึ้น พอคิดได้แบบนั้นก็ยิ่งทำให้ไม่อยากจะโทรไปหาเด็กๆ ตอนนี้ อเล็กซ์ก็คงใกล้จะห้าขวบแล้ว
“ คุณแม่สวัสดีครับ " กรอกเสียงไปตามสาย ที่อีกฝ่ายกดรับ ผมได้ยินเสียงแม่ยิ้ม รู้สึกคิดถึงอย่างบอกไม่ถูก ไม่รู้ทำไม
“ สวัสดีครับน้องไฟท์ ว่าไงเรา โทรมาแบบนี้ มีอะไรรึเปล่า "
“ เหงา " คำเดียวที่บอกความรู้สึกทั้งหมดของผม เป็นคำเดียวจริงๆที่ใจตัวเองรู้สึกแบบนี้
“ ไฟท์ .. ไม่เอาน่าลูก อย่าคิดแบบนั้น "
“ แม่รู้มั๊ย ตอนนี้ไฟท์ไม่อยากจะทำอะไรเลย ไม่อยากจะกิน ไม่อยากจะทำงาน ไม่อยากจะทำอะไรทั้งนั้น เหมือนตามันคอยมองหาแต่สิ่งที่เคยมี เหงายังไงก็ไม่รู้แม่ ทั้งๆที่ จุดที่ยืนอยู่ ก็คือจุดที่ตัวเองอยากจะมาแล้วแท้ๆ เคยคิดว่าต่อให้มีใครถ้าได้ยืนอยู่ตรงจุดนี้ก็คงไม่เป็นไร แต่นี่มันไม่ใช่เลย ทั้งๆที่มีคนมากมายที่เรารู้จัก มีงาน มีสังคม แต่ก็รู้สึกขาด รู้สึกไม่ใช่อยู่ดี "
“ แล้วอะไรคือสิ่งที่ไฟท์คิดว่าใช่ละ ไฟท์จะทิ้งเหรอ ความฝันของไฟท์น่ะ ทั้งๆที่ไฟท์พยายามมาทั้งชีวิตเลยนะ จุดที่ไฟท์ยืนอยู่นะ ไม่ใช่ว่าใครจะไปถึงง่ายๆนะลูก "
“ ผมรู้ครับ เพราะผมก็เสียสละทุกอย่างก็เพราะมัน " ทั้งชีวิตวัยเด็กที่เคยอยากจะทำ อยากจะลอง ก็ไม่เคยได้ทำ การวางตัวให้เป็นที่น่านับถือ ให้เป็นคนเก่ง ทั้งๆที่น่าเบื่อ บางทีก็ไม่อยากทำ แต่ก็คิดมาตลอดว่า เพื่อความฝัน
“ แล้วเราจะทำยังไง..”
“ เด็กๆเป็นยังไงบ้างครับ บ่นคิดถึงผมบ้างรึเปล่า " เปลี่ยนเรื่องคุยกับแม่เพราะคิดว่ายิ่งพูดก็ยิ่งรู้สึกแย่
“ บ่นทุกวัน และก็บ่นทุกคืนด้วย คิดถึงคุณพ่อจังเลย อยากไปหาคุณพ่อ น่ารักมากเลยละ "
“ แล้วอัลเลนแม่ได้ไปเยี่ยมบ้างรึเปล่าครับ " ลูกชายคนเล็กของผม ตอนนี้อยู่กับตาแล้วก็ยายที่เป็นทูตสวิซประจำประเทศไทย เป็นความต้องการของท่านที่อยากจะดูแลหลานคนสุดท้องที่ยูเรียมอบทั้งชีวิตให้
“ ไปทุกอาทิตย์แต่อาทิตย์นี้คงไม่ได้ไป อเล็กซ์ป่วยนะ "
“ อ้าว ทำไมถึงป่วยละครับ "
“ ติดหวัดเพื่อนที่โรงเรียนนะ แต่ก็ไม่ได้เป็นอะไรมากหรอก ก็งอแงตามประสาเด็ก "
“ เหรอครับ "
“ ย่า ย่าคุยกับใคร " เสียงเล็กสอดเข้ามาตามสาย ผมเผลอยิ้มตอนที่ได้ยินเสียงนั้น อเล็กซ์แทบพูดไทยไม่ได้เลยตอนที่ไปจากที่นี่ เพราะยูเรียพูดกับลูกภาษาอังกฤษงานผมก็ยุ่งเลยไม่ค่อยได้พูดภาษาไทย
“ คุยกับคุณพ่อค่ะ อเล็กซ์จะคุยมั๊ย "
“ คุยครับ " ตอบรับแค่นั้นสักพักเสียงนึงก็เรียกผม " พ่อครับ "
“ อเล็กซ์ ได้ข่าวว่าไม่สบายเป็นยังไงบ้างครับ "
“ เล็กซ์ปวด ปวดไปหมดเลย คิดถึงพ่อ เมื่อไหร่พ่อจะมาเล็กซ์กับน้องครับ พ่อไม่คิดถึงเล็กซ์กับน้องเหรอ "
“ คิดถึงสิ แต่พ่อต้องทำงาน " ว่าออกไปแบบนั้นทั้งๆที่ปากก็แอบยิ้ม
“ แล้วทำไมพ่อไม่ทำงานที่นี่ ทำไมพ่อไม่เอาอเล็กซ์กับน้องไปอยู่ด้วย ทำไมต้องอยู่คนเดียว อยู่คนเดียวพ่อไม่เหงาเหรอ " คำถามที่ผมเองก็เงียบไป เออ ทำไมว่ะ
“ เหงาสิครับ ทำไมจะไม่เหงาละ คิดถึงอเล็กซ์กับน้องๆมากด้วย "
“ แล้วทำไมพ่อไม่กลับมาละครับ "
“ พ่อเค้าต้องทำงานนะลูก อเล็กซ์อย่างอแงเลยนะ " แม่พูดกับเอล็กซ์เหมือนจะแย่งสายออกไป คงจะเห็นอเล็กซ์เซ้าซี้ผมมากเกินไปเพราะยิ่งทำแบบนั้นตัวผมเองก็คล้อยตามในสักวัน " ไฟท์..”
“ แม่ไม่ต้องกลัวหรอก ถ้าถึงวันนึงที่ไฟท์ลาออกจากงานที่รักเมื่อไหร่ ให้แม่คิดไว้เลยว่า นั่นคือเพราะไฟท์สุดๆกับมันแล้ว มันไม่มีอะไรให้ไฟท์ทำแล้ว ไม่มีความตื่นเต้นอีกแล้ว ไม่ต้องพยายามอีกแล้ว "
“ งั้นถ้ากลับมาจริงๆ อยากจะทำอะไรละ ช่วยงานที่บริษัทพ่อกับเทมมั๊ย "
“ ร้านกาแฟของแม่นะ .. ไฟท์จองนะ อย่าเพิ่งให้ใครละ "
“ เอาจริงเหรอ ..”
“ บางทีก็แค่อยากจะอยู่แบบสบายๆ แล้วทำงานในแบบที่ไม่ต้องใช้ความพยายามมากมายแบบที่ทำอยู่บ้าง อยากมีชีวิตง่ายๆดูบ้าง " ผมเว้นเสียงตามเสียงถอนหายใจของแม่
“ แม่เชื่อนะ คนแบบไฟท์ถ้ามั่นใจว่าจะทำอะไรแล้ว ไฟท์จะไม่ถอยจนกว่าจะถึงที่สุดจริงๆ "
“ แล้วตอนนี้เทมกับไฟมันเป็นยังไงบ้างแม่ ได้ข่าวว่าจากพ่อว่า ทุกอย่างก็ไปได้ดี "
“ อื้ม ดีกว่าที่คิดไว้มากเลย อีกปีเดียวเทมจะจบออกมาแล้วช่วยงานพ่อได้แล้วละ แต่ตอนนี้เค้าก็ช่วยอยู่นะ พ่อเบาใจมากเลยละ "
“ ดีแล้วละครับ พ่อจะได้ไม่เหนื่อย "
“ ไฟท์ ยังไงซะ ก็คิดดีๆนะลูก สำหรับแม่นะ ยังไงซะแม่ก็เคารพการตัดสินใจของไฟท์ ไม่ว่าทางไหนก็ตาม ยังไงก็ยังมีครอบครัวของเรานะ "
“ ครับ ผมทราบ รักแม่นะ ฝากความคิดถึงถึงพ่อด้วย "
“ ครับผม เราก็ดูแลตัวเองดีๆละ ไม่ต้องห่วงเด็กๆนะ ทำงานให้เต็มที่ "
“ ครับแม่ สวัสดีครับ " ผมกดวางสายก่อนจะมองไปด้านนอกเหมือนเมื่อครู่ ถ้าถึงที่สุดแล้วจะทำอะไรต่อไปตอนนี้ก็เหมือนต้องหาแผนสำรองเอาไว้บ้างแล้วละครับ แผนสำรองของชีวิต
ผมว่า อนาคตคือสิ่งที่เราเหมือนกำลังวาดฝันเอาไว้ แต่ไม่ใช่อดีตที่คอยย้ำเตือนเราอยู่เสมอ หยิบภาพบนโต๊ะขึ้นมาดู ภาพที่ถ่ายไว้นานมากแล้ว เป็นภาพของยูเรียกับอเล็กซ์และเจ้าแฝดที่เพิ่งคลอด ผมเองยังจำความสุขตอนที่กดชัตเตอร์รูปนี้ได้ดี มันช่างแตกต่างจากวันนี้ ซะเหลือเกิน
“ ไฟท์ ..” ผมยังจำเสียงของแม่ เสียงตอนที่เอ่ยเรียกผมตอนที่เดินเข้ามากอดผมเอาไว้ ตรงหน้าห้องไอซียู ไฟที่ยืนกอดเทมร้องไห้ หรือแม้แต่อินที่นั่งอยู่ตรงนั้น เก้าอี้สีฟ้าตัวยาว แพทย์คนนึงเดินออกมาจากห้องนั้น เสียงของเธอหนักแน่น ไม่ต่างอะไรจากมีดที่กรีดลงบนหัวใจของผม
“ ขอแสดงความเสียใจด้วยค่ะ "
“ ครับ " บอกเธอแค่นั้น แม่ก็กอดผมแน่น " ผมขอเข้าไปหาเธอได้มั๊ย "
“ ค่ะ เชิญเลยค่ะ " เปิดประตูเข้าไปในห้อง ความเย็นที่ปะทะหน้าของผม ตรงหน้าเป็นร่างไร้ความรู้สึก ไม่มีแม้แต่วิญญาณ ร่างที่ถูกคลุมด้วยผ้าสีขาว
ผมจับปลายเท้าที่ยังอุ่นอยู่นั้น เลื่อนมาเป็นมือที่วางนิ่ง ลูบเบาๆก่อนจะจับเอาไว้ ใบหน้าสวยของเธอยังสวยเสมอแม้ไร้เครื่องสำอางใดๆ หวนนึกถึงคำพูดสุดท้ายที่เราพูดคุยกัน
“ หมายความว่าไง ที่บอกว่ายังไงก็จะไม่ทำแท้ง คิดอะไรอยู่ ยูเรียเธอจะตายนะ " หันไปมองคนที่นั่งอยู่ตรงหน้า ยูเรียในตอนนั้น อ่อนแอเพราะลูกในท้องอยู่แล้ว แต่มือก็ยังลูบท้องที่มีเด็กคนนั้นไม่ยอมหยุด
“ ไม่เป็นไร แต่ฉันทำไม่ได้จริงๆ ไฟท์ ทำไม่ได้จริงๆ ที่จะเอาเค้าออก เค้ามีชีวิตนะ ตอนนี้ก็ยังดิ้นอยู่ แล้วจะให้ฉันทำแบบนั้นได้ไง "
“ แล้วเธอละ เธอไม่รักชีวิตของเธอเลยเหรอ เรายังมี อเล็กซ์ อลัน อะเดล เธอจะปล่อยให้ลูกเราต้องไม่มีแม่เหรอ ยูเรีย " ผมเดินเข้าไปหาเธอ นั่งลงบนที่ตั้งแขนของโซฟา กอดเธอเอาไว้แน่น " ไม่ใช่ว่าผมไม่รักลูก แต่เรายังมีลูกอีกสามคน แล้วคุณยังมีผม คุณจะให้ลูกเราไม่มีแม่ แล้วจะให้ผมเป็นหม้ายเหรอ "
“ กลัวตัวเองจะเป็นหม้ายตั้งแต่หนุ่มๆ กลัวว่าเวลาเข้างานสังคม แล้วจะเจอสายตาแย่ๆ หรือว่า ห่วงเด็กๆ คุณกลัวอะไรมากกว่ากันแน่ ไฟท์ "
“ ไม่ใช่แบบนั้น "
“ ฉันรู้จักคุณมากกว่าที่คุณรู้จักฉัน แล้วก็มากกว่าที่คุณรู้จักตัวเอง "
“ ยูเรีย " วันนั้น ผมตีเสียงแข็งใส่เธอ แต่เธอก็แค่ยิ้ม มือที่ยังลูบท้องของตัวเองนั้น พูดออกมาเสียงแข็ง
“ ไม่ว่ายังไง ฉันจะเสี่ยงดู แม้จะเป็นแค่ หนึ่งเปอร์เซ็นต์ที่ฉันจะรอด ฉันก็จะลองเสี่ยงเพื่อให้ ลูกของเราได้เกิดมา " เธอยืนขึ้นจากโซฟา แต่ผมจับมือของเธอเอาไว้แน่น " ฉันจะไปประเทศไทยค่ะ คุณจะได้ไม่ลำบากที่มีเด็กเล็กๆอยู่ที่นี่ ฉันเองก็คงดูแลลูกเองไม่ไหว "
“ แต่ว่า .. “
“ รักคนอื่นบ้างนะไฟท์ คิดถึงคนบ้าง คุณนะ คิดถึงแต่ตัวเองมากเกินไป รักตัวเองมากเกินไป "
“ แล้วนี่ผมไม่รักคุณตรงไหน การที่ผมพูดแบบนั้น ก็เพื่ออยากให้คุณอยู่กับผม อยู่กับเด็กๆ " เถียงออกไปแบบนั้น ผมได้ยินเสียงยกยิ้มของเธอ
“ รักตัวเอง กับเห็นแก่ตัว มีแค่เส้นบางๆเท่านั้น ที่กั้นกันอยู่ ก็เหมือนกันที่ว่า คำพูดที่ดูเหมือนรักฉัน ก็มีแค่เส้นบางๆกั้นอยู่ ระหว่างคำพูดที่ดูเหมือนรักตัวเองของคุณ หัดรักคนอื่นบ้างเถอะค่ะ หัดเสียสละเพื่อใครซะบ้าง ฉันไม่โกรธหรอกนะ ที่คุณแต่งงานกับฉันเพราะอยากได้ตำแหน่งงาน ไม่เคยโกรธคุณเลยสักครั้ง ชีวิตของฉันน่ะ .. หวังเพียงแค่ อยากให้คุณ หัดรักคนอื่นบ้าง มันก็เท่านั้น รักคนอื่นบ้าง เสียสละเพื่อคนบ้าง มันไม่ทำให้คุณค่าของคุณ ดูลดน้อยลงไปหรอก "
ตอนนั้น ผมปล่อยให้เธอจากไป ประโยคสุดท้ายที่เราพูดคุยกัน เธอบอกแค่ว่าให้ผม ' ดูแลตัวเองให้ดี ไฟท์นะชอบทำงานดึก จริงจังกับสิ่งที่ตัวเองรัก จนลืมดูแลตัวเอง ไปนะ ' ผมไม่แม้จะรั้งเธอ ไม่แม้จะบอกเธอว่ารัก ปล่อยให้แผ่นหลังบางนั้นเดินจากไปจนลับสายตา
โทรศัพท์ที่เราคุยกัน ตลอดห้าเดือนที่ผ่านมา ผมไม่เคยได้รับสายเธอ ข้อความที่ยูเรียฝากเอาไว้ ผมทำได้แค่ฟังแต่ทุกครั้งที่จะโทรไปหาก็ไม่เคยว่าง บางทีแค่ยกหูแล้วรอสายก็มีงานใหม่เข้ามา บางทีก็โทรไปหาตอนที่เธอหลับไปแล้ว ใช้ชีวิตที่มีแค่งานกันงานจนลืมไปทุกอย่าง ห้าเดือนที่ผ่านไปรวดเร็วนั้น ผมแทบไม่ทันตั้งตัว ' คำว่ารักนะ มันต้องบอกตอนที่เราเจอหน้ากัน ' ตอนนั้นก็คิดแบบนั้นจริงๆ
' เข้าเดือนที่เก้าแล้ว ฉันรู้สึกถึงสิ่งที่ต่างๆที่เกิดขึ้นมากมายเลยค่ะ นึกถึงตอนที่เราเจอกันครั้งแรก ตอนที่คุณขอฉันแต่งงาน หรือตอนที่มีลูกคนแรก ฉันเล่าเรื่องทุกอย่างให้อัลเลนฟัง อัลเลนคือชื่อของลูกคนสุดท้องของเรานะไฟท์ ฉันไม่แน่ใจว่าตัวเองจะได้เจอกับเค้ารึเปล่า แต่ก็รู้สึกรักเค้ามาก ขอบคุณนะคะไฟท์ที่ทำให้ฉันมีช่วงเวลาที่มีความสุขแบบนี้ อลันกับอะเดล เรียกฉันว่าแม่ได้แล้วนะ อเล็กซ์ก็กำลังจะขึ้นอนุบาลแล้ว เด็กๆทุกคนน่ารักมากๆ ฉันนะ ถ้าคุณว่างก็อยากจะให้คุณมาเห็นพวกเค้านะคะ '
ใช้เวลาเกือบ สามอาทิตย์กว่าที่ผมจะเคลียร์งานทุกอย่างเสร็จแล้วจองตั๋วเครื่องบินเพื่อกลับประเทศไทย แต่เพียงแค่ขาก้าวลงที่สนามบินสุวรรณภูมิ โทรศัพท์สายนึงก็โทรเข้ามาหาซะก่อน
“ ไฟท์..” เรียกแค่นั้น มันก็เงียบไป ผมมองดูหน้าจอเป็นเบอร์ของอิน
“ อะไร "
“ ยูเรีย .. เสียแล้วนะ " ทุกอย่างเงียบผมกำมือถือก่อนจะกดตัดสายของอีกคนไป ทุกอย่างนิ่งจนผมแทบขับรถไปไหนไม่ได้ ปากที่อยากจะพูดอะไรสักคำกับเจ้าหน้าที่สนามบิน ก็ยังเอ่ยออกไปไม่ได้ ผมได้แต่มองคนที่ถามผมนิ่งๆ " คุณพิริยะ ครับ รถมารอรับแล้ว ไม่ทราบว่าคุณจะไปไหนก่อนครับ "
“ ไปโรงพยาบาล ไปให้เร็วที่สุด " บอกเสียงนิ่งจนพนักงานได้แค่เร่งฝีเท้าเดินนำผมไป รถของสนามบินถูกพามาที่โรงพยาบาล แต่ก่อนหน้านั้น กลับมีข้อความนึงที่ถูกส่งเข้ามา เป็นโปรแกรมไลน์ที่ส่งเข้ามาคาดว่าจะส่งมาตั้งแต่ผมอยู่บนเครื่องบิน ' หนึ่งข้อความเสียง '
กดฟังก่อนจะยกโทรศัพท์ขึ้นมาแนบหูของตัวเอง ' คุณเป็นยังไงบ้างคะ สบายดีรึเปล่า ทำงานหนักอยู่ใช่มั๊ย พักผ่อนบ้างนะคะ วันนี้ฉันจะคลอดแล้ว สิ่งที่ฉันอยากจะบอกคุณก็มีแค่ รักอัลเลนด้วยนะคะ รักแกให้เท่ากับที่รักอเล็กซ์และสองแฝด รักเค้า และให้ความรักเค้า แทนฉันด้วย ฉันน่ะ มีแค่สิ่งนี้เหละที่จะให้คุณได้ ฉันขอบคุณเสมอที่พระเจ้าทรงสร้างคุณมาให้ฉัน แม้จะเป็นแค่ช่วงนึงแต่ก็อยากจะขอขอบคุณ ดูแลตัวเองด้วยนะไฟท์ ฉันรักคุณนะคะ '
“ ผมเอง ก็รักคุณนะ ยูเรีย ผมรักคุณ " สวมกอดเธอที่นอนนิ่งอยู่ตรงหน้า กอดเธอแน่นที่สุดเท่าที่ผมเคยได้กอด เสียงบอกรักที่แทบจะตะโกนออกไป " ผมรักคุณ ผมรักคุณ " ตะโกนซ้ำๆอยู่แบบนั้น แต่ไม่มีเสียงตอบกลับมา ความเงียบงันในตอนนี้ไม่ต่างอะไรจากมีดที่กรีดลงมา
ไม่มีอีกแล้ว เธอจะไม่ได้ยินอีกแล้ว และต่อให้ตะโกนให้ดังแค่ไหน ก็ไม่ได้ยิน กอดเธอไว้ตรงนี้ คงทำได้แต่ร้องไห้อยู่แบบนั้น ความคิดที่บอกว่า คำว่ารักควรบอกตอนที่อยู่ตรงหน้า ไม่มีความหมายอะไรอีกแล้ว ทั้งที่ตอนนี้ผมเองก็กำลังกอดเธอ ปากที่กำลังบอกรักเธอ แต่ไม่มีความหมายอะไรอีกแล้ว
คำว่า รัก ที่คนฟังไม่ได้ยินก็เหมือนกัน พูดออกไปก็ไม่มีความหมายอะไร ทุกอย่างไม่มีความหมายอะไรอีกแล้ว แม้แต่คำพูดที่ว่า ถ้ารู้ว่าเป็นแบบนี้ก็คงจะไม่ทำแบบนี้ นั่นก็ไม่มีความหมายอะไรเช่นกัน
ชีวิตไม่ได้มียาวนานอย่างที่คิดหรอก .. บางทีก็อดใจหายไม่ได้เลย ว่าทำไม มันถึงสั้นถึงเพียงนี้ คำพูดที่บอกว่า ตอนนี้กอดได้ก็จงกอด บอกรักได้ก็ขอให้บอกออกไป ทำทุกอย่างในวันนี้ให้ดีที่สุด เพราะบางทีพรุ่งนี้ก็อาจไม่มีอยู่จริง
“ ไฟท์ " แม่สวมกอดผมตอนที่เดินออกมา มองไปเบื้องหน้า ไฟกับเทมที่ยืนกอดกันนั้น มือของเทมที่ลูบหัวน้องชายของผม ดีแล้วไฟที่มึงยังมีโอกาสได้ทำแบบนั้นกับคนที่รักมึงและมึงก็รักเค้า
ผมหลับตาลงกอดแม่ของผมไว้แน่น หลั่งน้ำตาออกมา ไม่ต่างอะไรกับเด็กในวันเก่าๆ ผมรักคุณนะ บางทีแค่อ้อมกอดเดียวที่อยากจะได้ ก็จะไม่ได้อีกแล้ว
ถ้าผมรู้ตัวเร็วกว่านี้ก็คงจะดี .. แต่ชีวิตนี้ก็เป็นแบบนี้ เรามักรู้ตัวตอนที่สายเสมอ รู้ตัวอีกที ก็หวนกลับไปทำอะไรไม่ได้อีกแล้ว ความรักต่อให้มากแค่ไหน ถ้าไม่บอกออกไป ก็ไม่มีค่าอะไรหรอก
ตอนนี้นะ.. ความรักของผมที่มีให้เธอ ไม่มีค่าอะไรอีกแล้ว
....................................................
“ หมายความว่าไงวะ " อินถามผมตอนที่เผลอเล่าเรื่องนี้ให้ฟัง หน้าตางงๆของมันหันมามองผมตอนที่นั่งกินเหล้ากันตรงริมหน้าต่างสูง
ครั้งที่สองแล้ว ที่มันมาหาผมหลังจากครั้งแรกที่เรามีอะไรกันไปความสัมพันธ์ที่ไม่มีอะไรคืบหน้า ใบหน้านิ่งๆของมันบอกกับผมแค่ว่า มันก็ไม่ได้คิดอะไร แค่รู้สึกว่าผมมีปัญหา มันก็พร้อมช่วย ทั้งๆที่ในความคิดตอนนี้ก็มีร้อยๆคำถามที่ว่า ' แม้เป็นความต้องการเรื่องอย่างว่า ก็พร้อมที่จะช่วยด้วยเหรอวะ '
“ อะไรของมึง "
“ อ้าว ไอ้สัดก็ที่มึงบอกว่าจะกลับไทย ในอนาคตนี่หมายความไง " อินว่าก่อนจะถอดยางที่ผูกผมออกแล้วผูกใหม่ ผมเส้นยาวรุงรังดูไม่เรียบร้อยเพราะมัดยาก มันเคยบอกว่า มัดไปสักพักก็ชอบหลุด โดนหัวหน้าด่าประจำเวลาผ่าตัดเลยต้องติดกิ๊ฟก่อนใส่หมวก ผมหลุดยิ้มตอนที่มันทำแบบนั้น เผลอคิดถึงไอ้ไฟน้องชายของตัวเองขึ้นมาทันที รายนั้นก็ชอบ ไอ้เทมบังคับให้ตัดที มันแทบจะร้องไห้
“ ก็ตามที่พูด ถ้ากูเบื่อที่นี่มากๆ ก็อาจจะกลับ "
“ มึงจะกลับไปทำอะไรวะ " มันถามเสียงเบา ตากลมๆที่จ้องมองผม อินเป็นคนสวยไม่ต่างอะไรจากผู้หญิงเลย มีทั้งความน่ารักและความสวยในตัวเอง รูปร่างผอมบางของมัน เป็นแบบนี้มาตั้งแต่เด็กๆ ไม่แปลกที่ไอ้ไฟจะหลงรักเพราะคิดว่าเป็นผู้หญิง ยังจำท่าทางเขินๆตอนหลบหลังผมแล้วเอาแต่ส่ายหน้าได้ไม่ยอมออกไปทักไอ้อินได้เลย พอแม่ถาม มันก็ชอบบอกว่า พี่อินสวยมันเขิน
พอวันวาเลนไทน์ทีไร ไอ้ไฟจะชอบแอบเอาดอกไม้ที่คนอื่นให้ผม เอาไปให้ไอ้อิน บางทีก็ตัดของแม่ไปให้บ้าง แอบรักแอบชอบมาตั้งแต่เด็กๆ แต่พอเข้าป.หนึ่งก็เลิกชอบไป เพราะดันไปเห็นไอ้อินใส่ชุดว่ายน้ำแบบเดียวกับผม มันเสียใจมากครับที่รู้ว่าไอ้อินเป็นผู้ชาย ร้องไห้งอแงกับแม่ใหญ่ เป็นแบบนี้มานานจนผมไม่แปลกใจเลยที่ใครๆ จะชอบมองว่าผมกับมันเป็นคู่เกย์กัน
ยังจำสีหน้าวิตกของมันได้ ตอนที่ใครๆก็ลือ เรื่องของเรา แต่ที่ตอนนั้นทำเป็นไม่ใส่ใจ เพราะคิดว่าถ้ากูหนี นั่นก็คือเรื่องจริง แต่ถ้าไม่หนีมันก็คือเรื่องไม่จริง ก็ช่างมันยังไงอินก็มีค่ามากกว่าเพื่อนคนอื่นอยู่แล้ว ตั้งแต่เด็กๆก็คิดแบนั้นมาตลอด ตอนนี้ก็คิด สำหรับเพื่อนทั้งหมดที่มี อินมีค่ามากกว่าใคร
“ ไม่รู้สิ ตอนนี้ยังคิดไม่ออก แล้วมึงอยากให้กูทำอะไร " ยกเหล้าขึ้นกินพร้อมกับมันฝรั่งทอด ไอ้อินทำท่านึก
“ ได้ทั้งนั้น เอาที่มึงสบายใจเถอะ .. อาจารย์มหาลัยมั๊ยละ มึงก็เรียนจบโทนี่หว่า แถมมีประสบการณ์เป็นถึงทูต กูว่าก็ได้อยู่นะ "
“ ก็อาจจะ ช่างเถอะตอนนี้กูยังคิดไม่ออก แล้วก็ยังวุ่นวายกันงานด้วย คิดออกก็ค่อยกลับ ถึงทางตันที่คิดว่าไม่มีอะไรสนุกแล้วจริงๆ ก็ค่อยไป " บอกออกไปแบบนั้นอินก็พยักหน้า
“ แล้วงานที่บริษัทพ่อมึงละ จะให้แฟนไอ้ไฟเลยเหรอไงว่ะ เงินทั้งนั้นมึงไม่อยากได้รึไง "
“ ไม่ละ เทมมันเหมาะสมกว่ากู อีกอย่างมันไฟแรงกว่ากูมาก กูนะมันหมดไฟแล้ว เหมือนว่าอยากเป็นทูตมากๆ พอเป็นแล้วทุกอย่างจบแล้วว่ะ คือกูคิดว่าอยากพัก กูเหนื่อย มันพอแล้ว แบบนั้นมากกว่า "
“ มึงที่เป็นแบบนี้กูไม่เคยเห็นเลยว่ะ "
“ เป็นแบบไหนวะ " ถามมัน อินหันมายิ้ม เป็นยิ้มสวยที่ผมเองยังนิ่ง
น่าแปลกทั้งๆที่ก็เคยเห็นมันยิ้มมาหลายครั้งแล้ว แต่ครั้งนี้แปลกกว่าทุกครั้ง จริงๆ ก็ไม่อยากจะยอมรับเลยว่า ผมมองอินแปลกไปตั้งแต่ เรามีอะไรกัน นับวันก็ยิ่งโหยหาแล้วก็มองมันแปลกไปเรื่อยๆ
“ แค่มึงทิ้งความฝันที่จะเป็นทูตลงไปได้ กูก็ว่านั่นก็แปลกแล้ว " มันหยิบมั่นฝรั่งทอดขึ้นมากิน " ไฟท์ที่กูรู้จัก คือคนที่ทำทุกอย่างเพื่อความฝันนี่หว่า ก็น่าแปลกไม่ใช่รึไงว่ะ เมื่อพอถึงจุดสูงสุดของความฝันมึง มึงดันทิ้งมันซะงั้น "
“ กูไม่ได้ทิ้ง แต่กูไม่มีจุดหมายอะไรที่จะให้ตัวเองดิ้นรนอีกแล้ว มันเหมือนจบแล้ว กูก็ได้เป็นแล้ว "
“ ไม่ใช่เพราะว่า ไม่มียูเรียเหรอว่ะ " มันเผลอพูดออกมาทั้งๆที่ก็ไม่ได้สบตาของผม " ไม่ใช่เพราะว่า มึงเคยมียูเรียแล้ววันนึงไม่มีเลยเลยรู้สึกเหงารึเปล่า ถึงอยากจะกลับไทยนะ "
“ กูเหงา " มองไปรอบๆบ้านของตัวเองที่ตอนนี้เปิดแค่โคมไฟสีส้มด้านบนไว้เท่านั้น " กูยอมรับเลยว่า ถึงจะมีสังคมที่ใหญ่ขนาดนี้ แต่กูก็เหงา บางทีกลับบ้านก็ไม่รู้จะทำอะไร ทำงานจนเหนื่อยแล้วก็หลับไปทุกวัน กูไม่มีวันหยุด ไม่อยากมี ไม่รู้จะมีไปทำไม ไม่อยากเที่ยวไม่อยากไปไหน ไม่อยากจะทำอะไรทั้งนั้น อยากจะทำงาน ทำแต่งานจนลืมเรื่องทั้งหมดไป "
ผม คือคนที่เคยสมบูรณ์แบบคนนึง มั่นใจในตัวเองได้มากถึงขนาดนั้น เพราะเกิดมาผมเองมีทั้งพ่อที่เป็นนักธุรกิจใหญ่ มีแม่เป็นคุณหญิง ครอบครัวสมบูรณ์แบบ เรียนหนังสือก็เก่ง หน้าตาก็ไม่ได้จัดว่าขี้เหร่อะไร ผมไม่เคยคิดว่าตัวเองจะมีวันนี้หรอก ถึงจะฟังแล้วดูเห็นแก่ตัว แต่ที่ยูเรียพูดก็ถูกทุกอย่าง ผมนะรักตัวเองมากไป
" อีกอย่างทำงานแบบนี้ หน้าที่การงานขวางคอชิบหาย จะเสเพลเพราะเมียตายสักหน่อยก็ไม่ได้ มึงก็ทำงานไม่ว่างจะมาหากูบ่อยๆหรอก "
“ แต่กูก็มาอยู่กับมึงแล้วนี่ไง " จ้องหน้าผมหลังจากที่พูดคำนั้น อินลุกขึ้นจากเก้าอี้
" มึงจะไปไหนว่ะ "
" อาบน้ำ ล้างตูดแปปนึง มึงคงไม่ทันอยากหรอก เดี๋ยวกูมา "
" หึ.. มึงนี่นะ " ผมยกยิ้มขึ้นมา ยอมรับเลยว่าแค่ฟังก็รู้สึกแล้วว่า อินน่าดึงดูดแค่ไหน คนที่เหมือนมัน พยายามเข้าหามันตั้งหลายคนและหลายครั้ง บางทีผมเองก็ไม่เข้าใจทำไมถึงไม่มีใครคบมันได้นาน เปรียบเทียบกับไฟแล้ว ไอ้อินดีกว่ามาก แต่ไฟกลับได้คนที่รักมันจริงๆแบบเทม ผมว่า บางทีหน้าตาดี การศึกษาดี ก็ไม่จำเป็นว่าต้องโชคดีเสมอไปหรอก
พาตัวเองเดินไปนั่งไขว้ขารอมันที่เตียง ไม่นานเสียงน้ำก็หยุด อินเดินออกมา มันไม่ใส่เสื้อผ้าเลยสักชิ้น เดินออกมาโต้งๆแบบนั้น ใช้ผ้าขนหนูเช็ดตัวเองไปเรื่อย ก่อนจะมาหยุดอยู่ที่ผม
“ กูสะอาดละ "
“ จริงดิ " จับไปที่น้องชายมัน แท่งยาวที่ผมลูบ อินเช็ดผมตัวเองไปเรื่อย " มึงกล้านะ อินดินออกมาทั้งแบบนี้ "
“ ทำเป็นไม่เคยเห็น " มันจับไหล่ผม ก้มหน้าลงมาถาม ผมยาวปะไหล่ของมันตกลงตาม มันเงยมอง " ไฟท์ ถ้ามึงกลับกรุงเทพ กูจะยังจำเป็นอยู่มั๊ยวะ "
“ ทำไมวะ ยังไงมึงก็เพื่อนกูนะเว้ยอิน " มันยิ้มมุมปาก
“ ก็จริงของมึง กูเป็นเพื่อนมึง "
“ หรืออยากจะเป็นมากกว่านั้น " คำที่ผมพูดออกไป อินเงยหน้าขึ้นมามอง ตากลมๆของมันเบิกกว้าง มือที่จับไหล่ของผมกำเสื้อส่วนนั้นไว้แน่น
“ กูว่า เลิกพูดเรื่องนี้เถอะว่ะ " อินก้มลงมาจูบผม ปากมันที่แนบสนิทลงมา รู้ว่าส่วนลึกของมันนั้น คิดอะไรอยู่ ลึกลงไปข้างในนั้น ' ถ้าไม่คิดว่าอยากจะเป็นเพื่อนแล้วก็คงตอบตกลงไปแล้ว ถ้าแต่ความสัมพันธ์ของเราจะเปลี่ยนไปเมื่อกลายมาเป็นคนรัก และเลิกลาไม่เกี่ยวข้องกันในท้ายที่สุด ก็เก็บความสันพันธ์ของเราไว้แบบนี้เถอะ มันยั่งยืนกว่า ' เพราะผมว่า ผมเองก็คิดแบบนั้น เพื่อนนะ ถ้าไม่อยากให้เป็นเพื่อน ก็คงบอกรักไปแล้ว แต่เพราะยังอยากจะเป็นเพื่อนอยู่ เลยต้องเก็บมันเอาไว้
กูไม่ได้โง่ถึงขนาดไม่รู้หรอกนะ ว่ามึงรู้สึกยังไงกับกู
....................................................
ขอแก้ข่าวให้พี่ไฟท์ พี่ไฟท์ไม่ได้หื่น พี่ไฟท์อบอุ่น
แต่ตอนนี้กำลังวอทอัพอุ่นเครื่องไปให้ถึงจุดนั้น กร้ากกก
ส่วนของเรื่องพี่ไฟท์ คนอ่านทั้งหลายกังวลว่า " เอ้ยย แค่ชื่อเรื่องก็ดราม่าแล้วคร่าคุณ ดราม่าแน่ๆ "
หนมอยากบอกว่า ไม่ถึงขนาดนั้นหรอก แต่มีอะไรหลายๆอย่างที่คาดเดาไม่ถึง
อ่านแบบสนุกๆลุ้นๆ กันดีกว่า จ้าาาา
สำหรับใครที่ไม่มียูสในเล้าเป็ดแตอยากเม้น
สามารถแท็กในเฟสหรือทวิตได้จ้าด้วยแท็กนี้ #Choiceไฟท์อิน
ขอบคุณที่เข้ามาอ่านและคอมเม้นท์จ้าาาาาาาา :กอด1: :L2: :3123: :L1: :pig4:
-
:sad4: :o12: ไฟท์รู้! ใจร้ายยยย สงสารอิน
-
รักเทอว์...หมออิน :hao5:
-
เริ่มเรื่องมา 2 ตอน ก็หน่วงๆๆซะไม่มี :katai1: ลุ้นกันต่อไป
-
อย่างน้อยยูเรียก็สอนอะไรหลายๆอย่างให้กับไฟท์
จะได้ไม่ผิดพลาด อีกครั้ง
-
น่าสงสารไฟท์จังงงงงงง หวังว่าหมออินจะมาดามใจไฟท์แล้วปะคองความรักไปตลอดรอดฝั่งน๊าาาาาา ขอบคุณพี่ขนมนะสำหรับการอัพนิยายให้อ่าน :katai4:
-
ไม่ค่อยชอบแนวนี้เลย
แต่จะรออ่านนะคะ แงๆ
-
โห !! ไฟท์รู้ว่าอินคิดยังงัย แล้วยังเลือกที่จะทำแบบนี้
โครตเห็นแก่ตัวเลย ถ้าอยากเป็นแค่เพื่อนก็ไม่ควรเอาเพื่อนมั้ย
แทงกั๊กอยู่นั่น อินคิดใหม่ทันมั้ย ตัวมีดีอยู่แล้ว ทำไมต้องเป็นของตายให้ไฟท์ด้วย :m16:
-
ถึงแม้ไฟท์เริ่มจะคิดถึงอินในแง่อื่นมากขึ้น ต้องการอินมากขึ้น เริ่มมองอินในมุมที่ต่างจากเพื่อนมองกัน
แต่ไฟท์ก็ยังเลือกที่จะไม่ก้าวผ่านเส้นขีดของคำว่าเพื่อน แม้จะรู้ว่าอีกฝ่ายคิดอะไร อาจเป็นเพราะไฟท์ยังไม่แน่ใจในควารู้สึกตัวเองดีพอหรือเปล่า..ก็หวังให้ไฟท์ รู้ตัวและรู้ใจตัวเองเร็วๆ ก่อนอะไรจะสายเกินแก้ไปเหมือนอดีต
อินค่ะอินนนนนนน ไฟท์อิน :mew1: :katai2-1: :hao7:
-
ถ้าแกยังเอากันเป็นวรรคเป็นเวรขนาดนี้
แถมไฟท์ก็รู้ว่าอินชอบ นี่มันไม่ใช่แค่เพื่อนแล้วล่ะ :katai1:
-
ขอให้ทุกคนมีแต่ความสุขสมหวัง สาธุ ม่าม่าอย่ามา
-
ตามมาจาก BTS จร้าาาาา
-
อ้าว พี่ไฟท์รู้ว่าพี่อินชอบตัวเอง แล้วยังจะทำแบบนี้กับพี่อินอีก เอาเปรียบกันเกินไปละป่าว ฮือ สงสารพี่อินจัง
ตอนนี้เรากำลังอ่าน BTS ฮิมหยุ่น อยู่นะ จะบอกว่า สนุกมากๆๆๆๆๆๆๆ น้องขนมแต่งนิยายดีนะเนี่ย แต่ก็ยังมีคำผิดอยู่บ้าง อิอิ
เอาเป็นว่าไปอ่านเรื่องโน้นต่อละกัน เพิ่งอ่านถึงตอนที่่ 19 (ถ้าจำไม่ผิด) หนทางนี้ยังอีกยาวไกล เอิ้กๆ
-
ถ้าไฟท์รู้ว่าอินชอบ แต่ตัวเองไม่ได้คิดอะไร ก็อย่ามาทำแบบนี้กับอินเลย เหมือนที่ยูเรียพูดเลย ไฟท์รักตัวเองมากกว่า
-
ทำไมพี่ไฟท์ถึงใช้ความรักของหมออินมาระบายอารมณ์ล่ะครัช
หรือพี่ไฟท์ลึกๆก็รักอินเหมือนกันครัช
ยังไง นี่ลุ้นมากครัช :katai4:
-
พี่ไฟท์รักตัวเองมากไปจริงๆอ่ะ
ทั้งที่รู้ว่าอินคิดยังไง ใจร้ายจัง
-
ชีวิตพี่ไฟท์เหมือนจะเหนื่อยนะ มีแต่งานกับงาน
ทำตามฝันมามากแล้วลองทำตามใจตัวเองดูบ้างก็ดีนะ
แม้การทำตามใจตัวเองมันจะไม่ถูกใจใครๆก็ตาม
แต่คนที่จะสุขหรือทุกข์ก็คือตัวเราเองนี่แหละ
ส่วนเรื่องพี่หมออิน ไฟท์ก็รู้นี่นาว่าพี่หมอคิดยังไง
ถ้ากลับไทยเมื่อไรคงเป็นรูปเป็นร่างมากกว่านี้เนาะ
ขอบคุณคนเขียนมากค่ะ :L2:
-
โอ้ว พี่ไฟท์อย่าเพิ่งหมดไฟสิ
-
เรื่องนี้ต้องวัดกันว่า ไฟท์หรือ หมออิน ใครมันจะเจ็บไปกว่าใคร
อีกคนก็รักตัวเองมาก ส่วนอีกคนก็เก็บทุกอย่างไว้
เอาสิ มาวัดกัน
-
อย่าดราม่าขนาดเทมไฟเลยนะพี่หนม คนอ่านใจจะขาดเอา :hao5: :hao5:
-
ไม่มีมาม่าแบบหน่วงจิตใช่มั้ย :hao4:
ขอให้พี่ไฟท์เริ่มหลงหมออินโดยเร็ว :call:
-
เพื่อนกัน เอากันมันส์ดีแบบนี้เหรอพี่ไฟท์ :z6:
สงสารหมออิน
-
ชอบอ่ะะะ
อ่านแล้วมันหน่วงๆดี
อินไฟท์ :mew1:
-
:impress2:
ติดตามคะๆๆๆๆๆๆๆ
สู้ๆนะคะนักเขียนนนนนนนนนนนน
-
ไม่แมนเลยพี่ไฟท์ รู้แล้วแต่ทำงี้ :z3: :z3:
สงสารอินจับใจ ฮืออออออออ
-
อ้ากกก ว่าแล้วว่าไฟท์ต้องรู้ ความรุ้สึกอิน ก็ตอนอินชวนให้มามีไรกัน ไฟท์มันยิ้มมุมปากด้วย ตะหงิดๆตั้งแต่ตอนนั้น พอมาอ่านตอนนี้ก็มั่นใจ สงสารอิน ระวังเหอะไฟท์ เป็นแคเพื่อน มไ่มีสิทธิ์หึง หวง ใดๆๆทั้งสิ้นนะเฟ้ย หมออินคนสวยจะกิ๊กกั๊กใครก็ด้ายย เชอะ :angry2: กลัวคำแช่งของนัทจัง แงๆๆ หมออินรักข้างเดียวมานาน ก็นทรมานพอแล้ว ขออย่าเจอแบบที่นัทแช่งอีกเลย :hao5:
ขอบคุณคนเขียนสำหรับตอนที่2 นะคะ และ......(เกาะขา เงยหน้าอ้อนวอน) .......รอตอนต่อไปอยุ่นะคะ :monkeysad: :monkeysad:
-
ตอนที่ 3
ชีวิตที่ไม่ถึงกับเบื่อหน่าย แต่ก็ไม่ได้เรียกว่าดีอย่างที่อยากเป็น ผ่านพ้นมาเกือบจะสองปีแล้ว สองปีที่ผมยังทำทุกอย่างเหมือนเดิม ยังคงทำงานแทบทั้งเดือน เพื่อขอพักยาวหนึ่งอาทิตย์เพื่อไปสวิต ทั้งๆที่รู้ว่าเวลาไปก็เพราะต้องไปทำเรื่องแบบนั้นกับคนที่ได้ขึ้นชื่อ เพื่อนรัก ของตัวเองและก็ยังไม่ได้เปลี่ยนฐานะอะไร และนี่ก็เป็นอีกครั้งที่ผมไป แล้วก็เพิ่งกลับมา
“ ไปเที่ยวมาตั้งสี่ ห้าวัน ทั้งๆที่น่าจะร่าเริง เหมือนชาร์ตแบตมาเต็ม แต่ไหงคุณหมอถึงหน้าตาอิดโรยแบบนี้ละคะ " เสียงดัดจริตพูดกรอกหูผมทั้งๆที่กำลังนอนคว่ำหน้าอยู่กับโต๊ะ เงยหน้าขึ้นมา ผมพบแพทย์หญิงคนนึงที่จัดได้ว่าหน้าตาดี ยืนเท้าสะเอวจ้องหน้าผมอยู่ " อะไร ตื่นแล้วมาทำหน้ามึน "
“ จะให้ทำหน้ายังไงวะ ตื่นมาแล้วเจอมึง ยังกับฝันร้าย "
“ พูดให้มันดีๆหน่อยเถอะ คุณหมอปากนะ ระวังนะจะไม่ได้เอาไว้ใช้พูดนะ เดี๋ยวแม่ก็ตัดซะหรอก " จับปากผม ไอ้พิงค์หัวเราะ มันพิงตัวกับโต๊ะก่อนเหล่
“ อะไรวะ "
“ กับไฟท์นะ เป็นไง ไม่เห็นเล่าเลยน๊า ว่าเป็นยังไงบ้าง รอบนี้แตกต่างกับรอบก่อนๆมั๊ยมึง "
“ ก็ไม่เห็นมีอะไรนิหว่า " หันไปมองแฟ้มผู้ป่วยที่ผมต้องดูแล ไอ้พิงค์แพทย์ร่วมรุ่นเดียวกันในแผนกก็จ้องผม มันดึงแฟ้มพวกนั้นออกจากมือ" อะไรอีกวะ "
“ บอกกูก่อน กูอยากรู้ "
“ ก็แค่ไปเจอกันเหมือนทุกที " บอกมันแค่นั้น ไอ้พิงค์ขมวดคิ้วไม่เชื่อก่อนจะถอนหายใจ
“ แค่นั้น จริงดิ ขนาดเมียตายแล้วมึงยังไม่น้ำยาทำอะไร ไฟท์เลยเหรอว่ะเนี้ย สองปีแล้วนะเว้ย ให้ตายดิเพื่อนกู " พิงค์เป็นเพื่อนของผมตั้งแต่สมัยเรียนมัธยมปลายด้วยกันยาวมาจนถึงมหาลัยแล้วก็ทำงานเป็นแพทย์ของแผนกกุมารแพทย์ มันรู้ทุกเรื่องที่เป็นเรื่องของผม ก็ถ้าไม่ใช่ไฟท์ พิงค์เป็นอีกคนที่เป็นเพื่อนสนิท
“ หมายความว่าไง "
“ กูหมายความตามที่พูดนั่นเหละย๊ะ " ยัดแฟ้มคนไข้ในมือ พิงค์เดินออกไปแต่ถึงอย่างงั้นก็ยังหันมาทิ้งท้าย " ระวังไว้เถอะ อยู่ไกลๆกันนะ ถ้าไม่รีบบอกความในใจอะไรออกไป หมาคาบไปแดกไม่รู้ด้วยน๊า.. แต่ก็นะ โดนคาบไปแดกครั้งนึงแล้วนิหน่า คิ "
“ คิพ่อคิแม่มึงสิ ไอ้สัด ไร้สาระ " พูดออกมาแบบนั้นก่อนจะหันไปมองโทรศัพท์มือถือของตัวเอง มันมีข้อความนึงถูกส่งเข้ามา ข้อความทางไกลจากสวิต " ทำอะไรอยู่วะ "
“ ทำงาน "
“ เมื่อไหร่จะมาหาอีก "
“ ตลกกูเพิ่งไป กลับมาอยู่ไทยยังไม่ถึงยี่สิบสี่ชั่วโมงเลยนะครับ "
“ เหรอ แต่กูคิดถึงมึงแล้ววะ " มองข้อความที่ถูกส่งเข้ามา กดส่งสติกเตอร์หน้าตกใจไปให้มัน แต่ยังไม่ทันจะพิมข้อความความอะไรเลย เสียงนึงก็ดังขึ้นมาก่อน
“ คุณหมออิน คุณหมอพัชเรียกค่ะ "
“ ครับ จะไปเดี๋ยวนี้เหละครับ " พยักหน้าบอกเธอ ผมส่งข้อความสุดท้ายไปหาไฟท์ " ไว้กูจะโทรหานะมึง กูทำงานก่อน "
เดินออกมาจากห้องตรวจของตัวเองไปตามทางเดินยาว ก้มหน้าทักพยาบาลทุกที่หันมายิ้มให้ เมื่อเช้าก็สำรวจมาแล้ว ไม่เห็นว่าตัวเองจะมีอะไรแปลกไป แต่ก็ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมใครๆ ก็มอง
“ นี่เนย์ ผมถามจริงเถอะ มองทำไมนักหนา หายไปแค่สี่วันคิดถึงขนาดนี้เลย " หันถามพยาบาลสาวที่ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ตอนผมถาม เธอเหล่ซ้ายมองขวา
“ ไปมีความสุขอะไรมาละคะ หมออิน ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่กับโทรศัพท์มือถือตลอดเลยนะ พักผ่อนรอบที่ผ่านมานะ ไปเดทกับคุณนัทเหรอ หรือว่าจะแต่งงาน บอกแต่เนิ่นๆสิค่ะ จะได้ตัดชุดถูก ธีมอะไรวางไว้รึยัง " กูอยู่กรุงเทพแต่ทั้งโรงพยาบาลแม่งไปสุไหงโกลก กันหมดแล้วสินะ ผมถอนหายใจเธอก็ยิ้มหวาน
“ เลิกกันแล้ว.. โอเค๊ เลิกกันมาจะเกือบสองปีแล้ว กระจายข่าวด้วยนะ อย่าเข้าใจผิด "
“ อ้าว แต่ไหงพยาบาลผู้ช่วยบอกยิ้มหน่อยยิ้มใหญ่ทั้งวัน " ปากมากจริงๆ แอบถอนใจตอนที่กรอกตาไปรอบทิศ ตัดสินใจหลบสายตาล้อๆด้วยกันเคาะประตูห้องตรวจของคุณหมอพัชรินทร์ก่อนจะเดินเข้าไปข้างใน
คุณหมอพัชรินทร์เป็นหัวหน้ากุมารแพทย์ของโรงพยาบาลนี้ เป็นคนสวยลูกสองที่ใจดีแต่เข้มงวดกับลูกน้องอย่างที่สุด นั่งลงตรงหน้าเธอวางปากกาก่อนจะยิ้ม
“ ฮันนีมูนไม่สนุกเหรอ "
“ เอาอีกแล้ว " เผลอพูดออกมาก่อนจะถอนหายใจ " โอเค พี่พัชฟังนะ ฟัง อิน ฟังจากปากอิน คืออินไปสวิตคนเดียว ไปหาไฟท์ ไม่ได้ไปฮันนีมูนสวีทหวานอะไรทั้งนั้นกับนัท เพราะเลิกไปแล้ว เมื่อสองปีก่อน โอเค๊ จบนะครับ แล้วที่ลือๆกันเนี้ย เอามาจากไหน "
“ ก็พยาบาลหน้าห้องคุณหมออินไง "
“ ตลก " ยกมือเกาผมยาวที่ผูกกึ่งกลางหัวของตัวเอง พี่พัชก็หัวเราะ " แล้วที่เรียกมามีอะไรครับ "
“ อ้อ เกือบลืม " เธอดึงแฟ้มตรงหน้าออกมาก่อนจะยื่นให้ผม ข้างในเป็นแฟ้มอาการของคนไข้รายนึง “ ช่วยทำแทนหน่อย "
“ ห๊ะ " อ้าปากเหวอๆ พี่พัชก็ยิ้มแห้ง
“ ก็นะ..แบบว่าจะพูดไงดีละ "
“ ก็แค่พูดออกมาตรงๆ "
“ เบื่อพ่อเด็ก ไม่อยากรักษาแล้ว " เธอมองหน้าผม ที่อ้าปากค้างนิดๆ ตอนได้ยิน .. คือแค่นั้น เหตุผลมีแค่นั้น " อลิซนะ เป็นเด็กน่ารักดีอยู่หรอก ส่วนพ่อแรกๆก็รู้สึกหล่อดีอยู่หรอกแต่พ่อภาษาอะไร บอกว่า ลูกแพ้อะไร ไม่เคยจำได้สักอย่าง เข้าโรงพยาบาลโคม่าตลอด บอกว่าให้ดูแลก็ไม่เคยทำ คิดว่ามีเงินแล้วเลี้ยงตามมีตามเกิดได้รึไง ชีวิตลูกไม่ใช่ผักปลาสักหน่อย เห็นว่าเมียทิ้ง ตัวเองก็ยุ่ง บางทีเอาลูกมาโรงพยาบาลก็เอามาทิ้งไว้ทั้งวันเหมือนที่นี่เป็นโรงเรียนอนุบาล ตัวเองก็หายหัวไปเลยทั้งวัน มารับอีกทีตอนเย็น ส่วนตัวอลิซก็น่ารักไม่เคยงอแงอะไร พ่อว่าไง ลูกก็ว่างั้นเด็กดีสุดๆก็จริง แต่คอยตามล้างตามเช็ดพ่อที่ไม่เคยรับผิดชอบอะไร นี่ก็ไม่ไหวหรอกนะ เพราะที่นี่โรงพยาบาลไม่ใช่สถานเลี้ยงเด็ก "
“ ท่าทางจะหนัก "
“ นะอิน พี่ขอร้อง ไม่มีใครเอาแล้วจริงๆ เครสนี้ น้องเป็นภูมิแพ้แล้วก็โรคหอบหืด โรคที่อินถนัดอยู่แล้วด้วย นะ นะอินน๊า พลีส ช่วยที คิดว่าช่วยพี่สักครั้งเถอะนะ นะๆ "
“ ผมก็ช่วยพี่มาหลายครั้งแล้วนะ " มองหน้าแบบเหล่ๆ พี่พัชก็ยิ้มกว้าง
“ ก็ช่วยอีกสักครั้ง ขอบใจจ๊ะ " ยัดแฟ้มคนไข้ใส่มือแล้วก็ผลักออกไปนอกห้อง เสียงประตูที่ปิดลง ผมมองขวาทีซ้ายที
“ นี่มัน .. เหี้ยอะไรว่ะ "
“ ซวยจังเลยนะคะ คุณหมอ " ตรอกย้ำกันชัดๆ " แต่ว่า พ่อของน้องอลิซนะ หล่อมากๆเลยนะคะ ละลายเลยละคร่า รับรอง เสียดายคุณหมอพัชไม่น่าย้ายเลยอะ เนย์ว่าอายุก็น่าจะพอๆกับคุณหมอ นี่เหละ "
“ เหรอ งั้นก็แต่งงานเร็วนะสิ " เหมือนไฟท์เลย รายนั้นก็แต่งงานเร็ว
“ เห็นว่าทำผู้หญิงท้องแล้วต้องรับผิดชอบ " พยักหน้าตามที่เธอเล่า " แต่ว่า เลิกกันแล้วละคะ ไปด้วยกันไม่ได้ "
“ ถามจริงเถอะ.. อยู่ข้างบ้านเค้าเหรอ รู้เรื่องเค้าดีจังเลยน้า คุณพยาบาล "
“ ก็แหม หมออิน ใครๆเค้าก็พูดกันทั้งนั้น "
“ เหรอ แล้วใครๆ นี่ใครละ " ถามอีกเธอก็ถอนหายใจใส่ผม
“ ก็สักคนนี่เหละคะ อย่าจริงจังนักเลยก็แค่เรื่องเม้าส์กันสนุกๆ "
“ แต่เรื่องบางเรื่องที่เรามองว่า สนุก คนเจ้าของเรื่องอาจจะไม่สนุกก็ได้ อีกอย่าง เรื่องที่ฟังอาจจะถูกใส่ไข่มาตั้งเท่าไหร่กว่าจะถึงหูเรา เชื่อได้ที่ไหนกัน " ผมเถียงออกไป ไม่ได้รู้จักกับพ่อน้องอลิซเป็นการส่วนตัวหรอกครับ แต่คิดว่า การนินทาเรื่องชาวบ้านที่เราไม่รู้จริงเป็นอะไรที่เหมือนใส่ร้ายเจ้าของเรื่อง
“ โธ่ ซีเรียสไปได้ "
“ ก็ต้องซีเรียสสิ ผมโดนออกจะบ่อย "
“ ก็หมออินสวยนี่น่า ใครๆก็ชอบพูดถึง พวกหมอศัลยนะ อยากจะจีบหมออินจะตาย "
“ ก็ไม่เห็นมาจีบ มองกันอยู่ได้ ความจริง ผมก็โสดนะ ไม่กล้าเอง อันนี้ก็ช่วยไม่ได้ "
“ แหมมม " ลากเสียงยาวจีบปากจีบคอใส่ ผมหัวเราะ " คุณหมอนะ ไม่เป็นอะไรแน่เหรอคะ "
“ แล้วจะให้เป็นอะไรละ "
“ ก็เลิกกับคุณนัทแล้วคนดีนะ คุณนัทน่ะ ไม่เสียใจเหรอคะ ถามจริง " ลากแฟ้มลงจากเค้าเตอร์ ผมยิ้มก่อนจะตอบคำถามของเธอ
“ ก็เพราะนัทเป็นคนดีไง เลยอยู่กับผมไม่ได้.. คนดีกับคนเลว อยู่ด้วยกันไม่ได้หรอก "
ตลอดเวลา ก็คิดแบบนั้นมาตลอด ที่นัทพูดคราวนั้นทุกอย่างก็คือเรื่องจริง ผมไม่เคยคบใครจริงจัง ใครมาจีบก็ไม่เคยสนใจ ไฟท์รู้ว่าผมเป็นอะไร ชอบแบบไหน เป็นพวกไหน แต่มันก็ไม่เคยสนใจเรื่องราวเหล่านั้น ถึงใครจะบอกว่ามันกิ๊กอยู่กับผม แทนที่จะห่างมันก็ยังคบ ไม่เคยแก้ไขข่าวลือที่มันไม่จริง ทุกครั้งที่ได้ยินกับหูไฟท์จะพูดแค่ว่า " เค้ามีปากเค้าพูดได้ทุกเรื่อง ช่างมันเถอะเรารู้อยู่แก่ใจอยู่แล้ว ว่าเราเป็นอะไรกัน "
บางทีก็อาจจะมีแค่มันที่รู้ ว่าตัวมันมีความสันพันธ์แบบไหนกับผม
ผมเริ่มหาคบนัทจริงจัง ตอนที่ไฟท์เริ่มคบกับยูเรียจริงจัง ความคิดในตอนนั้น คิดแค่ว่า ใครสักคนก็ได้ที่จะทำให้ลืมความคิดถึงและความเจ็บปวดนี้ไป นัทเป็นนักธุรกิจไฟแรงคนนึงที่เพิ่งสืบทอดตำแหน่งประธานบริษัทสินค้านำเข้ายี่ห้อหนึ่ง เป็นคนเชื้อสายจีนที่หน้าตาดี ความเหมาะสมที่ใครๆอิจฉา แต่ผมเลิกคิดแบบนั้นก็ตอนที่รู้ว่า ยูเรียเสีย เลิกคิดแบบนั้นก็ตอนที่รู้ว่า ไฟท์ต้องการใครสักคน
' คบกับนัทเพราะไฟท์มีแฟน เลิกกับนัทเพราะไฟท์ไม่มีใคร .. ' ใช้ใครอีกคนเป็นที่รองรับเวลาที่ตัวเองเหงาแบบนี้ ไม่เหี้ยจริง ทำไม่ได้หรอกครับ
“ คุณหมออิน " ผมยื่นแฟ้มคนไข้ให้พยาบาลหน้าห้องที่ยิ้มแห้งๆ
“ คุณแพรครับ ถ้ายังไม่หยุดเอาเรื่องของผมไปเม้าส์ จะย้ายให้ไปเป็นพยาบาลผู้ช่วยคุณหมอคนอื่นนะครับ "
“ แหมมม คุณหมออินก็อย่าซีเรียสขนาดนั้นสิคร่า ก็เวลาหมออินมีความสุขนะ น่าพูดถึงออกค่ะ " ไม่ได้ทุกข์ร้อนอะไรเลยสักนิด หนำซ้ำยังยิ้มกว้างออกมา แพรเป็นพยาบาลที่ทำงานมาก่อนผม ตอนที่ทำงานที่นี่แรกๆผมก็ได้แพรนี่เหละครับ เป็นผู้ช่วยที่จัดการให้แทบจะทุกอย่าง " ว่าแต่คุณหมอพัชเรียกไปแค่เรื่องคนป่วยคนนี้ หรอก เหรอ...คะ คุณหมอ ”
“ อะไร "
“ นี่มันน้องอลิซ "
“ แล้วยังไง " มองหน้าเธอที่เงยหน้าขึ้นมามองผมพอดี
“ ก็พ่อน้องหล่อมาก!! ”
“ อันนั้น ผมรู้แล้ว " บอกแค่นั้น ผมเดินเข้าห้องนั่งลงที่เก้าอี้ทำงานของตัวเอง " อยากจะเห็นเหลือเกินไอ้หล่อมากนี่ หน้าตาจะเป็นยังไงกันว้า "
.......................................................
-
ขับรถกลับบ้านหลังจากทำงานเสร็จเหมือนทุกวัน แต่โชคดีอยู่หน่อยที่วันนี้ได้กลับตอนเย็น เลี้ยวรถเข้าหมู่บ้าน ผมเจอคนตัวเล็กคุ้นตากำลังลากกระเป๋าเดินทางใบใหญ่เดินอยู่ริมทางเดิน
ปรี๊ด! กดแตรเรียกใครอีกคนก็หยุด สีหน้าตกใจกับรอยยิ้มกว้างที่สดใสนั้น ผมยิ้มตอบก่อนจะเปิดกระจกรถลง เด็กผู้ชายตัวเล็กที่ผมแทบไม่ได้เจอหน้าเลยเป็นปี
“ ไอ้วาด ขึ้นรถ เอากระเป๋าไปเก็บข้างหลัง " กำลังจะเปิดกระโปรงรถอีกคนก็พูดตระกุกตระกัก
“ คือ คุณอินอย่าเลยครับ ผมเดินเข้าไปได้ นี่ก็ใกล้ถึงแล้ว "
“ โทษที แต่กูเปิดประโปรงรถข้างหลังแล้ว ขึ้นมา " จำใจขึ้นมาจนได้ วาดเอากระเป๋าไปไว้ข้างหลังก่อนจะมานั่งตัวลีบๆอยู่ข้างๆผม มองหน้าคนที่ก้มหน้าอยู่ตลอดเวลานั้น เอื้อมมือไปขยี้หัวของมันจนยุ่งไปหมด อีกคนก็ยิ่งตัวลีบลง
วาดไว้ .. คือ ชื่อจริงของ วาด หลานชายของป้านวล ป้าแม่บ้านที่บ้านของผม พ่อแม่วาดตายตั้งแต่ยังเด็กไม่มีญาติคนไหนรับเลี้ยง ป้านวลเลยรับมาเลี้ยง เขามาย้ายอยู่กับครอบครัวผมตอนที่อายุได้สามขวบ แม่ผมตั้งชื่อให้ใหม่ว่า วาดไว้ เพราะอยากให้มีชีวิตที่สมบูรณ์แบบเหมือนที่รูปที่ถูกวาดไว้ ตอนที่มาแรกๆ วาดเป็นเด็กที่เศร้าแล้วก็กลัวทุกอย่าง มันไม่ค่อยยิ้ม แล้วก็เจียมตัวตลอดเวลา
วาดเป็นสิ่งเดียวที่ใครๆก็ต่างพากันเอ็นดู มันเป็นเด็กน่ารัก หน้าตาหวานๆของมัน มัดใจคนทั้งบ้านอยู่หมัด วาดห่างกับผม 9 ปี ตอนนั้นผมเองก็เพิ่ง 12 ปีมันก็เลยเหมือนน้องคนนึงมากกว่าจะเป็นอย่างอื่น สำหรับเด็กผู้ชายที่อยากมีน้องอย่างผม
วาดมีดีทุกอย่าง ทั้งเรียนเก่ง แล้วก็นิสัยดี ทำงานในบ้านในพ่อกับแม่อย่างหนักแลกกับค่าใช้จ่ายในการเรียนของมัน วาดทำทุกอย่างเท่าที่จะทำได้ ตั้งแต่เปิดประตู ตัดต้นไม้ ซักผ้า พาหมาไปอาบน้ำ ล้างรถ พ่อกับแม่เลยเป็นคนออกค่าเสื้อผ้าและของใช้แล้วก็ค่าขนมให้ ครั้งนึงพ่อเคยพูดว่า มันไม่หนักเลยกับแค่ส่งเด็กอย่างวาด เรียนเก่งเพื่อสอบให้ได้ทุนมาตลอดเป็นเด็กดีเพื่อให้คนอื่นยอมรับ เป็นเด็กที่คิดมาตลอดว่า ถ้าเป็นเด็กดีเรียนเก่งๆทุกคนก็ต้องรัก
ตอนนี้ก็เหมือนกัน วาดได้ทุนเรียนทันตแพทย์ที่มหาลัยแห่งนึงที่นครปฐม แต่คงจบปีหนึ่งแล้วละครับ เลยกลับมาบ้านแบบนี้ ได้ทุนเรียนพร้อมทำงานพิเศษหนักเกินกว่าคนทั่วไปจะรับได้ แต่เพื่อไม่ให้เป็นภาระของใคร คนแบบวาด มันก็ยอมทำ
“ คุณอิน "
“ กูบอกกี่ทีแล้วว่าให้เรียกว่า พี่อิน หูมึงตึง ไม่เข้าใจ หรือว่า ไม่ใส่ใจกันแน่วะ " นี่ก็เป็นอีกเรื่อง คุณอินๆอยู่นั่น บอกทุกครั้งที่แทบเจอหน้าว่าให้เรียกพี่ แต่ก็ไม่เคยทำตาม
“ ให้เรียกคุณเถอะครับ คุณอิน ถ้าป้านวลมาได้ยิน วาดก็ถูกดุอีก "
ผมมองหน้ามันที่ก้มหน้าลงมองมือตัวเอง มือที่หยาบกร้านเกินเด็กทั่วไป มือที่ทำงานหนักมาตลอด ผมยอมรับว่าตัวเอง สอบเข้าแพทย์ก็เพราะ พ่อแม่พี่ชายเป็นแบบนั้น แต่ที่เลือกเรียน เฉพาะกุมารแพทย์ก็มีเหตุผลเดียวคือ ผมจะอยากทำให้เด็กคนนี้ยิ้มได้ คิดแบบนี้มาตั้งแต่เด็กๆ ว่าอยากจะรักษาให้ วาด ยิ้มได้
“ ผมเปิดประตูให้ครับ " เดินลงไปจากรถ เปิดประตูให้ผม เอารถเข้าไปจอด กดแตรทักทายแม่ที่นั่งอยู่กับป้านวล เธอมีสีหน้าเรียบๆตอนที่เห็นวาด
ผมเคยเข้าใจผิดว่า ป้านวลไม่รักวาดเลยชอบเอาวาดมานอนด้วยกันที่ห้องนอนบ่อยๆ แต่จริงๆแล้วไม่ใช่แบบนั้นเลย ป้านวลรักวาดมาก เพราะก็เป็นหลานคนเดียวของแก แต่เพราะไม่อยากให้หลานเสียนิสัย ตัวเองก็มักไม่ค่อยให้ความรักอะไร มีแค่ผมกับที่บ้านมากกว่าที่ชอบให้ความรักกับวาด ตอนเด็กๆมันล้มรถจักรยานที โอ๋กันเป็นวัน
“ วาด กลับมาแล้วเหรอ เป็นยังไงบ้าง ปิดเทอมแล้วใช่มั๊ย " ทักวาดก่อนจะทักผมอีก คนข้างผมยกมือขึ้นไหว้แม่ก่อนจะยิ้ม
“ ครับคุณท่าน ปิดเทอมแล้ว ตอนนี้ก็ย้ายมาเรียนในกรุงเทพแล้ว "
“ อ้า ดีจังจะได้กลับมาอยู่บ้าน ตินกับพ่อนะ คิดถึงวาดจะตายบ่นถึงทุกวัน "
“ ผมก็บ่นถึงนะ " เดินเข้าไปกอดคุณแม่ที่วันนี้หยุดงาน หอมแก้มเต็มฟอด เธอยิ้มก่อนจะตีมือผม
“ เราน่ะ โตได้แล้ว ดูวาดสิ เหมือนจะโตกว่าเลย "
“ วาดเอาของไปเก็บนะครับ " เดินก้มหน้าออกไปจากวงสนทนา แม่ก็ถอนหายใจออกมา
“ วาดนี่นะ ไม่สมเป็นเด็กเลย จะแบกอะไรนักหนา บ่นบ่านะ เหนื่อยแทนจริงๆ "
“ ก็ป้านวลเลี้ยงวาดแบบนั้นเอง ก็ช่วยไม่ได้นี่ครับ โอ๊ย " โดนหยิกเข้าที่เอวเต็มแรง ผมยิ้มแห้งให้ป้านวล
“ พูดอะไรเกรงใจผู้ใหญ่บ้างนะอิน จะสามสิบแล้วนะ ยังจะทำเป็นเล่น " หน้าหดลงเหลือสามนิ้ว การพูดถึงอายุเป็นอะไรที่ตรอกย้ำผมขั้นสุด รู้สึกว่าชีวิตจะสามสิบแล้ว แต่แม่งยังไม่ไปถึงไหนเลย
“ ขอโทษครับป้านวล "
“ ไม่เป็นไรค่ะ อย่างที่คุณอินพูดนั่นก็ถูกแล้ว " เธอยิ้มก่อนจะก้มหน้าขอตัวออกไปจากโต๊ะ ผมมองหน้าแม่ที่ทำหน้าดุใส่ผม
“ เด็กอะไรนิสัยไม่ดีเลย "
“ โธ่แม่ แม่ก็คิดแบบนั้นเถอะ แต่แค่ไม่พูด " เหล่เธอที่ยิ้มออกมาก่อนจะถอนหายใจ
" นวลรักหลานแต่ก็ตีกรอบมากไป เค้ากลัวแค่ว่า วาดจะมาตีเสมออินกับติน เค้าไม่อยากให้วาดเป็นแบบนั้น อยากให้วาดเจียมตัวตลอด แต่บางทีก็เด็กนะ เค้าก็ควรสดใสบ้าง ควรเป็นไปตามวัย"
“ ก็ทำไงได้ละ ก็หลานเค้าเราพูดมากไม่ได้นี่ บอกว่าให้รักวาดมากๆหน่อย แกก็นิ่งซะแบบนั้น "
“ แล้วอินเป็นไงบ้างละ ช่วงนี้เป็นไง "
“ สบายดีครับ งานเครียดเหมือนทุกวันแต่ก็ โอเค จะเครียดก็เครสใหม่นี่ละ หมอพัชเพิ่งให้มา แล้วแม่ละ พรุ่งนี้ทำงานเช้าละสิ "
“ ใช่แล้ว ครับผม "
“ พักผ่อนบ้างนะครับ " บอกแค่นั้นแม่ก็ยิ้มกว้าง " ผมไปละ เข้าครัวไปให้วาดทำอะไรอร่อยๆให้กินดีกว่า แม่ก็อย่าลืมโทรบอกพ่อกับพี่ตินละ ว่าวาดกลับมาแล้ว "
“ จ้า พ่อลูกชาย "
เดินเข้าไปในครัวตรงส่วนข้างบ้านที่แยกออกมาในนั้นมีคนสองคนกำลังยืนคุยกันอยู่ วาดที่กำลังก้มหน้ากับป้านวลที่ยืนจัดการผักที่จะทำอาหารเย็นนี้
“ เถอะครับป้า ผมไม่อยากจะเป็นภาระของป้าอีกแล้ว "
“ คิดว่าจะรอดเหรอ ออกไปอยู่แบบนั้นนะ คิดเหรอว่า ทั้งทำงานพิเศษทั้งเรียนหนังสือ จะไหว จ่ายค่าหอพักมันแพงนะ "
“ วาดจะอยู่ถูกๆเอาแค่ซุกหัวนอนก็พอ ป้าไม่ต้องเป็นห่วงวาดหรอกครับ วาดเป็นผู้ชายวาดดูแลตัวเองได้ "
“ ป้ารู้ แต่วาด ถ้าไม่ไหวขึ้นมาอย่ากลับมานะ นี่ที่ไม่ใช่บ้านเรา มันไม่ใช่ที่พึ่งสุดท้ายที่วาดจะกลับมาได้ คิดให้ดีก่อนเถอะ จะทำอะไรนะ " เป็นคำพูดที่โคตรจะร้ายกาจ ยืนมองวาดที่เหมือนจะเถียงไม่ออกจนในที่สุด มันก็พูดขึ้นมาเหมือนไม่ค่อยมั่นใจเท่าไหร่
“ ครับ ผมรู้ " ท่าทางของป้านวลนิ่งทั้งๆที่อยากจะบอกว่า อย่าไป ท่าทางเป็นห่วงที่เหมือนไม่แสดงออกนั้น ได้แต่มองดูแล้วก็ถอนหายใจออกมา วาดมันก็แค่เด็กเพิ่งจะเรียนปีสอง ไอ้ที่บอกว่าถ้าพลาดไปแล้วอย่ากลับมานะ ดูร้ายไปมั๊ยที่พูดออกมาแบบนั้นนะ
“ คิดให้ดี ก่อนที่จะพูดเถอะ วาด "
“ ผมเอง แค่ไม่อยากให้ป้าจะต้องเสียเงินเพื่อผมอีก ไม่อยากเป็นภาระของคุณท่าน ป้าเคยสอนวาดว่าถ้าทำอะไรได้ตัวเองก็ควรที่จะทำมัน เราเกิดมาแบบนี้ก็ต้องช่วยเหลือตัวเองในทุกอย่าง ถ้าทำไม่ได้ก็ต้องพยายาม ถ้าล้มก็ต้องลุกเอง ต้องอดทน วาดอยากเป็นแบบนั้น อยากเป็นคนที่ไม่ต้องเป็นภาระของใคร "
“ งั้นก็ตามใจเถอะ "
ได้แต่ถอนหายใจออกมาจริงๆพอได้ยินคำนั้น ป้านวลห่วงวาดมากแต่ก็ไม่ยอมพูดสิ่งที่อีกคนคิด อีกคนก็คิดว่าเป็นภาระ ทั้งๆที่ไม่มีใครเคยคิดแบบนั้น เมนูที่อยากจะกินของอร่อยๆถูกกลืนลงคอ ผมเดินกลับเข้าไปในบ้านของตัวเองอีกครั้ง
“ แม่.. อินมีอะไรจะบอก "
ช่วงดึกอาหารจากห้องครัวส่งกลิ่นหอมฉุยไปทั่ว โต๊ะกินข้าวเป็นเรื่องน่ายินดีที่ พ่อกับตินมาทันมื้ออาหารพอดีทั้งๆที่ปกติก็ไม่เคยทัน ทุกคนดูตื่นเต้นที่ได้เห็นวาดในรอบหนึ่งปีที่หายไปเรียน ทันตแพทย์ที่ต่างจังหวัด แรกๆก็หวงกันสุดๆไม่ให้ไปแต่วาดพอถึงคราวที่ดื้อ มันก็ไม่ใช่คนที่ยอมใครง่ายๆหรอกครับ
“ ว้าว วันนี้อาหารน่ากินสุดๆ มีแกงส้มใบชะอมกุ้งด้วย " ตินอดชมวาดไม่ได้ มันยิ้มตอนที่วาดตักข้าวให้มัน วาดเป็นคนที่ตินสงสารที่สุดในโลก มันชอบพูดแบบนั้น ทุกครั้งเวลาไปไหนมันจะนึกถึงวาด นึกถึงเพราะสงสาร อยากให้วาดมีความสุข ไม่ต่างอะไรจากผมแล้วก็พ่อกับแม่ที่ก็คิดแบบนั้น
“ ของโปรดของคุณตินครับ แล้วก็นี่ ไก่ทอดสมุนไพรของโปรดของคุณท่านครับ หมูหวานของคุณอิน แล้วก็ผักผัดกุ้ง "
“ น่ากินทุกอย่างจริงๆ วาดทำเองหมดเลยเหรอ " แม่หันไปถามอีกคนก็พยักหน้า
“ นวลเห็นว่า คุณๆบ่นคิดถึงฝีมือวาดมานานเลยให้ วาดลงครัววันนี้นะคะ "
“ ยอดเยี่ยม วันนี้หุงข้าวกันไว้เยอะเลยใช่มั๊ย จะกินให้พุงกางเลย "
“ มากินด้วยกันสิวาด มาให้สัมภาษณ์หน่อยว่าเป็นยังไงบ้าง " พ่อเอ่ยชวนแต่อีกฝ่ายก็ส่ายหน้า " ผู้ใหญ่ชวนนะ ทำไมปฎิเสธละ "
“ คือผม..”
“ อย่าเลยคะ คุณท่าน มันไม่เหมาะสม " ป้านวลว่า พ่อก็ถอนหายใจออกมา
“ ให้วาดออกไปอยู่ข้างนอกเถอะนวล ถ้าวาดต้องการที่จะทำแบบนั้น ถ้าวาดคิดว่าตัวเองทำได้ก็ให้ลองดูเถอะ อย่าไปขู่เด็กแบบนั้นเลย ถ้าวาดล้ม กลับมาละกัน ยังไงที่นี่ ก็คือบ้านของวาด เราทุกคนคือสมาชิกในครอบครัวของวาดนะ "
“ แต่ว่า..”
“ ห่วงก็บอกไปตรงๆว่าห่วง ไม่เห็นมีอะไรยากเลย วาดเค้าคงดีใจนะ ถ้ารู้ว่าจริงๆ นวลรู้สึกแบบนั้น " เงยหน้าจากการกินข้าวขึ้นไปมองทั้งสองคนที่ยืนอยู่แบบกังวลทั้งคู่หลังจากประโยคนี้ของแม่ผม
“ จริงๆแล้ว แม่ก็มีคอนโดที่พระโขนงอยู่นี่ครับ ให้วาดไปอยู่สิ "
“ อย่าเลยครับ ไม่เอาดีกว่า " วาดพูดขึ้นมา ทุกคนหันไปมองก่อนจะยิ้ม
“ ไม่ต้องกลัวว่าจะให้ไปอยู่ฟรีๆหรอก ถ้าวาดไปอยู่ก็ต้องจ่ายส่วนกลางของคอนโดเองนะ รวมถึงค่าน้ำค่าไฟด้วย แม่ไม่ออกให้หรอก " แม่ผมว่า ทุกคนยิ้ม ค่าส่วนกลางไม่แพงหรอก ตกเดือนลงก็แค่ไม่กี่พัน
“ แต่ว่า "
“ ถ้าไปอยู่นนั่นนะ ป้านวลก็ไม่ต้องห่วงวาดด้วย ยังไงค่าหอพักก็คงไม่แพงแต่เหนื่อยกับการเดินทางหน่อย ส่วนงานพิเศษพี่จะฝากงานให้ที่ร้านขนมของแม่เพื่อน " ผมบอกก่อนที่ทุกคนจะยิ้มออกมา " วาดไม่ใช่ภาระของเราหรอกนะ แต่วาดเป็นน้องของพวกเรา เพราะงั้นเราต้องหาสิ่งที่ดีที่สุดให้วาดอยู่แล้ว "
“ ทุกคนเต็มใจทำนะ ไม่เป็นไรหรอก "
“ ใช่ ถ้ามันยากจนหลุดทุนเมื่อไหร่ พ่อจะส่งเอง ไม่เท่าไหร่ยังไงตอนนี้อินกับตินก็เรียนจบหมดแล้ว ไม่ต้องเครียดหรอกนะ ตั้งใจเรียนให้เต็มที่ก็พอ "
“ ครับ. “ ว่าแค่นั้นแต่ก็เอาแต่ก้มหน้า " ขอบคุณครับ "
“ อาหารวันนี้อร่อยมากเลย ขอเพิ่มข้าวอีกจานนะ " ตินยื่นจานไปให้วาด รอยยิ้มแรกที่ผมเห็นหลังจากที่วาดตอบรับความช่วยเหลือจากพวกเรา ผมรู้สึกว่าวาด น่ารักที่สุดเลยละครับ
..................................................
“ ของที่จะซื้อเข้าบ้านครบแล้วใช่มั๊ย " วาดพยักหน้าตอนที่ผมช่วยขนทุกอย่างขึ้นมาด้านบน คอนโดติดบีทีเอสพระโขนง ผมว่าเป็นอะไรที่สะดวกดีนะครับ บีทีเอสอยู่ข้างหน้าเลย แถมแม่ยังตกแต่งเฟอร์นิเจอร์ไว้ครบแล้วด้วย
“ ครบแล้วครับ แต่ว่า.. ทั้งหมดที่คุณอินจ่ายไป "
“ ก็มีงานทำเมื่อไหร่ ค่อนมาผ่อนแล้วกัน " พูดแค่นั้นวาดก็พยักหน้า " เดี๋ยวยังไม่ต้องจัดของนะ ไปสมัครงานก่อน นัดเจ้าของร้านไว้ให้แล้ว ไม่ไกลหรอก ทองหล่อตรงนี้เอง "
“ ร้านที่คุณอินบอกว่าเจ้าของเป็นเพื่อนคุณอินเหรอครับ "
“ ใช่แล้ว ร้านของไอ้ไฟท์ไง จำได้มั๊ย มึงน่าจะจำได้นะ "
“ ครับ จำได้ " ตอบเสียงเบาๆ พอหันไปมองวาดก็กำมือของตัวเองแน่น
“ ทำไมทำท่าทางแบบนั้นว่ะ เมื่อก่อนมึงติดไอ้ไฟท์จะตาย เวลาไอ้ไฟท์มาที่มึงก็ชอบวิ่งออกไปรับหน้าประตู เอาน้ำเอาขนมมาให้กินตลอด "
“ ก็ ไม่ได้เจอแล้วมั้งครับ ก็ตอนที่เจอตอนนั้นคุณไฟท์เอาการ์ดแต่งงานมาให้คุณท่าน "
“ เออ ก็จริงของมึง "
เลี้ยวรถเข้าไปในร้านเค้กสีขาวผมจอดรถที่ลานจอด วาดก็เดินตามลงไป วันนี้ที่ร้านคนค่อนข้างน้อย ผู้หญิงที่ผมนัดเจอยืนอยู่หลังเค้าเตอร์พอดี
“ คุณหญิงแม่ สวัสดีครับ "
“ อ้าว หมออินมาแล้วเหรอ สวัสดีครับ นั่งก่อนสิ " พยักหน้าตอบรับผมนั่งลง พร้อมกับวาด มันกวาดตามองดูรอบๆ ผมหันไปลูบหัวมัน วาดยิ้ม
“ ร้านสวยมากเลยครับพี่อิน "
“ ร้านนี้เป็นร้านขนมเค้กที่อร่อยที่สุดในย่านนี้ ขายดีที่สุด คนเยอะมาก แต่วันนี้คนไม่ค่อยเยอะเท่าไหร่นะ "
“ เพราะวันนี้มันเป็นวันธรรมดานะ " คุณหญิงแม่ยิ้มให้ผม ก่อนจะนั่งลงพนักงานเสริ์ฟน้ำให้ วาดยืนขึ้นทันทีตอนที่เค้าทำแบบนั้น
“ ขอบคุณครับพี่ "
“ นี่นะเหรอ วาดไว้ น้องชายอินที่จะให้มาทำงานที่ร้านแม่นะ หน้าตาน่ารักจัง " เธอยิ้มวาดก็ก้มหน้ามันยกมือไหว้คุณหญิงแม่
“ สวัสดีครับ คุณหญิง "
“ ค่อนข้างจะเป็นเด็กเก็บตัวหน่อย แต่ทำงานบริการได้แน่ครับ เพราะทำงานพาร์ททามมาเยอะแล้ว "
“ เหรอ ทำที่ไหนมาบ้างละ "
“ ก็ที่ร้านอาหารทั่วไปในห้างครับ ทำตอนเลิกเรียนทุกวัน แล้วก็ทำเต็มวันตอนเสาร์อาทิตย์ " พูดแบบไม่ค่อยกล้าพูดแต่คุณหญิงแม่ก็ยิ้มเอ็นดูมัน
“ แล้วตอนนี้เรียนอะไรละ อยู่มหาลัยแล้วใช่มั๊ย "
“ เรียนทันตะครับ กำลังจะขึ้นปีสอง "
“ เรียนหนักแต่ยังขยันทำงาน จะไหวเหรองานที่ร้านหนักนะ " ถามแค่นั้น วาดมันก็ตื่นตัวขึ้นมาทันที ตากลมๆนั้นเบิกกว้างมันพูดออกเสียงดังฟังชัด
“ ไหวครับ ผมทำได้ งานหนักแค่ไหนก็ทำได้ "
“ ทำได้แน่ครับคุณหญิงแม่ ผมการันตีอีกคนวาดทำงานมาแทบจะทุกอย่างแล้ว "
“ ผมจะทำงานพาร์ททามเวลาในวันที่มีเรียนครับ แต่ว่าจะทำเต็มวันเลยครับถ้าไม่มีเรียน " พูดออกมาแบบมั่นใจอีกครั้ง คุณหญิงแม่ยิ้มออกมา
“ งั้นขอทดลองงานหน่อย จริงๆ ที่ร้านแม่ก็ยังขาดคนทำเครื่องดื่มอยู่นะ เมื่อก่อนเพื่อนน้องไฟคนนึงเคยมาทำงานให้ตอนช่วงปิดเทอม เค้าทำอร่อยมากเลยแม่เลยขอให้น้องหยุ่น คือเพื่อนน้องไฟนะ จดสูตรไว้ให้ วาดลองทำดูสิ ถ้าทำได้แม่จะให้ทำตำแหน่งนี้ "
ออกนำเดินไปวาดก็เดินตาม ท่าทางของมันไม่ค่อยมั่นใจ ตอนที่คุณหญิงแม่พามันไปยืนหลังเครื่องปั่นน้ำ สมุดที่ถูกยื่นให้เธอสั่งอะไรบางอย่างก่อนจะเดินออกมานั่งอยู่ข้างผม
“ คุณหญิงแม่ครับ มีสูตรแบบนั้น วาดก็ต้องทำได้สิครับ "
“ ไม่หรอก หนึ่งช้อนชาของคนเราไม่เท่ากันหรอกนะ เพราะขนาดหยุ่นจดแบบละเอียดไว้ให้แม่ ยังไม่เคยมีใครทำออกมาได้อร่อยเท่าหยุ่นทำเลย รู้มั๊ยละ เค้าทำอร่อยถึงขั้นที่ว่าลูกค้าบางคนก็มากินเฉพาะช่วงที่เค้ามาทำงานที่ร้าน "
“ แล้วตอนนี้ไม่มาทำแล้วเหรอครับ ปิดเทอมแล้วนี่ครับ "
“ ตอนนี้เค้่าทำงานแล้วละ ก็คนที่ไปเรียนต่อโทพร้อมกับน้องไฟไง ตอนนี้เค้าก็ทำงานที่เดียวกัน "
“ ใช่สิครับ ผมลืมถามคุณหญิงแม่ไปเลยครับ ว่าไฟทำงานอะไรเหรอ " คำถามที่ทำให้เธอยิ้มกว้าง ดวงตาที่กระตือรืนร้นที่จะตอบเต็มที่ เด็กที่ไม่ค่อยได้เรื่องอย่างไฟเป็นความภาคภูมิใจของแม่มันได้ถึงขนาดนี้เลยเหรอว่ะ
“ งานพรีแล๊นซ์ออกแบบโปรแกรมเกมส์บนโทรศัพท์นะ แม่ก็ไม่ค่อยเข้าใจอะไรพวกนี้หรอกนะ แต่เค้าบอกว่ามีความสุขที่ได้ทำ มีเงินพอกินพอใช้ ก็พอแล้วละ อีกอย่างเทมก็ดูไฟอย่างดี สำหรับไฟนะ แม่ไม่ห่วงอะไรแล้วละ อ้อ อัลเลนก็อยู่กับเค้าด้วย "
“ งั้นเหรอครับ " พยักหน้าก่อนจะยิ้ม อย่างที่ได้ยินมาก็ถูกต้องจริงๆด้วย เมื่อหลานเดือนก่อนแม่เล่าให้ฟังว่า อัลเลนลูกชายคนเล็กของไฟท์ย้ายไปอยู่กับไฟแล้วก็เทม เห็นว่าอัลเลนติดเทมแฟนของไอ้ไฟมากตามที่แม่ผมเล่าเพราะเธอบังเอิญไปเดินห้างแล้ว ไฟมันเข้ามาทัก แต่ไม่คิดว่าจะให้ไปอยู่จริงๆ ตอนนั้นยังคิดว่าจะเป็นไปได้ไง " แล้วไฟท์มันว่าไงบ้างครับ ที่คุณหญิงแม่ยกอัลเลนไปให้อยู่กับไฟ "
“ เค้าพอใจที่จะให้มันเป็นแบบนั้น จริงๆก็เป็นความต้องการของเค้า " แม่พูดเสียงเบาตอนที่ถอนหายใจออกมา ดูก็รู้ว่าต้องหนักใจมาก " อัลเลนนะอยู่กับตากับยายเค้าตั้งแต่เกิด พอย้ายมาอยู่กับเราเค้าก็กลายเป็นเด็กที่เข้ากับพี่น้องไม่ได้ เล่นกับใครไม่ได้ ชอบอยู่คนเดียว แม่เอง จะดูแลแต่อัลเลนให้ความอบอุ่นอัลเลน มากกว่าอีกสามคนก็ไม่ได้ เลยปรึกษากับไฟท์ ไฟท์เลยให้ทางออกมาว่า จะดีกว่ารึเปล่าถ้าให้ อัลเลนไปอยู่กับไฟ เพราะไฟก็อยู่กับเทมแค่สองคน ถ้าแก่ตัวขึ้นมาก็คงไม่มีใครดูแล อีกอย่างเทมกับไฟก็ให้ความรักอัลเลนเต็มที่ เพราะทั้งคู่จะมีแค่อัลเลนคนเดียว "
“ แต่แม่ครับ ยังไงซะ " ทั้งเทมทั้งไฟมันก็ไม่ใช่พ่อของอัลเลนนี่หว่า ความอบอุ่นมันจะเท่ากันได้ไง
“ แม่ก็คิดเหมือนอินนั่นเหละ ไม่ใช่พ่อแม่ ไม่ได้เกิดมาจะให้ความอบอุ่นได้ไง ตอนแรกก็กลัวว่าอัลเลนจะเข้ากับเทมกับไฟไม่ได้.. แต่บางอย่างเราอาจจะแค่กังวลไปเองก็ได้ อัลเลนเหมือนเด็กที่ต้องการถูกปกป้อง พอใครคนอื่นที่ไม่ใช่คนที่เค้าเคยเห็นมาดูแลมาเอาใจ เค้าก็เลยคิดว่า เทมกับไฟช่วยเค้าได้ อัลเลนเปลี่ยนไปอย่างที่เราไม่เคยเห็นเลยละ "
“ งั้นก็ดีแล้วละครับ อัลเลนจะได้มีความสุข "
“ เสร็จแล้วครับ โกโก้ปั่น กับชาเขียวปั่น " ตั้งแก้วที่ถูกจัดจนสวยลงตรงหน้าคุณหญิงแม่ที่เลิกคิ้วพอใจ
“ จัดแก้วสวยมากเลย " ชมก่อนจะยกแก้วโกโก้ขึ้นชิม เธอเงียบไปสักพัก ก่อนจะยกอีกแก้วขึ้นชิม แล้วก็ยิ้ม
“ เป็นยังไงบ้างครับคุณหญิงแม่ " หน้าตาที่ไม่บอกค่อยอารมณ์เอาแต่ยิ้ม เธอผลักแก้วมาให้ผม
“ อินก็ลองชิมสิ " หยิบแก้วโกโก้ขึ้นมาชิมก่อน เป็นรสชาติเข้มข้นที่ปั่นออกมาได้ละเอียดเป็นเนื้อเดียวกันมากๆให้รสสัมผัสถึงความเข้มข้น บอกได้คำเดียวว่า โคตรอร่อย หยิบชาเขียวมาชิมอีกแก้ว รสชาติอร่อยเหมือนกันอย่างไม่น่าเชื่อ ผมมองดูวาดที่กำลังลุ้น
“ เป็นยังไงบ้างครับ "
“ พรุ่งนี้ทำงานวันแรกจนกว่าจะเปิดเทอม อย่าลืมเอาตารางเรียนมาให้ดูละ เดี๋ยวแม่จะเป็นคนจัดการเวลาทำงานให้เอง ส่วนเงินเดือน จะให้ตามเงินเดือนของพนักงานบาริต้าแล้วก็ตามจำนวนเวลาเข้างานนะ "
“ ครับ! ขอบคุณครับ ผมจะพยายามทำงานให้เต็มที่เลยครับ ขอบคุณครับ " ยกมือไหว้แล้วก้มลงจนสุด มันเองก็รู้สึกโล่งใจอย่างบอกไม่ถูกเลยเหมือนกันที่ได้ยินแบบนั้น เงินเดือนไม่น้อยแถมคุณหญิงแม่ยังเป็นคนที่มักคิดถึงคนอื่น วาดคงมีเวลาอ่านหนังสืออย่างเต็มที่กับเค้าบ้าง
“ ทำอะไรกันอยู่เหรอครับ " เสียงหัวเราะหยุดลง เราหันไปตามเสียงคุ้นเคยที่ดังขึ้นมาแทน สายตาของทุกคนเบิกกว้างไม่ต่างอะไรกับผม คนคุ้นตาที่เดินเข้ามานั้นทำเอาผมยืนขึ้นอัตโนมัติ
“ ไฟท์.. มึง มาได้ไงว่ะ "
“ ปลดประจำการทูตสวิตแล้วก็ต้องกลับบ้านดิ อยู่ทำไมงานก็ไม่มีทำ " มันยิ้มพร้อมกับยื่นมือสอดเข้าลูบลำคอของผม มือของมันนวดเบาๆ ก่อนจะเบนสายตาไปทางแม่ของมัน " คิดถึงแม่จังเลยครับ "
“ แม่ก็คิดถึงไฟท์ครับ เป็นไงบ้างลูกเดินทางเหนื่อยมั๊ย " หันไปกอดแม่ของตัวเองที่เธอเองก็หอมแก้มลูกชายแบบคิดถึง
“ นิดหน่อยครับ ว่าแต่ทำอะไรกันอยู่เหรอ " ไฟท์หันไปมองวาดที่ตอนนี้เหมือนนิ่งค้างไปแล้ว ดวงตากลมที่ไม่ไหวติงนั่น ทำให้ไฟท์ขมวดคิ้ว " นี่ วาดใช่มั๊ย น้องมึง "
“ เออ คนนี้เหละ " ผมพยักหน้าไฟท์ก็ยืนมือไปจับที่ผมของวาดแล้วขยี้แต่อีกคนก้มหน้าลงทันที คล้ายกับคนที่ทำตัวไม่ถูก
“ น่ารักดีนี่ ยังเหมือนตอนที่วาดยังเด็กๆเลย "
“ ขะ ขอบคุณครับ "
“ อินพาวาดเค้ามาสมัครเป็นคนทำเครื่องดื่มคนใหม่ที่ร้านนะ จะเริ่มงานพรุ่งนี้ "
“ จริงเหรอ อยากลองชิมมั่งว่ะ วาดทำให้พี่หน่อยสิ " ก้มหน้าของตัวเองพูดคุยกับอีกคนที่ได้แต่เลิ่กลักหันไปขวาทีซ้ายที วาดเม้มปาก หน้าก็แดง มันพยักหย้าลงช้าๆ
“ ได้ครับ คุณไฟท์จะรับน้ำอะไรดีครับ "
“ เรียกพี่สิ ไม่ต้องเรียกคุณหรอก " ยิ้มให้วาดเงยหน้าขึ้นมามอง มือก็ลูบหัวไม่หยุด น้องกูเป็นหมารึไงว่ะ ลูบอยู่ได้
“ พี่ไฟท์จะกินน้ำอะไรครับ "
“ มอคค่า อยากกินมอคค่าเย็น "
“ ได้ครับ " รับคำแล้วก็เดินออกไป ไม่นานแก้วน้ำถูกยื่นมาวางตรงหน้า แล้วไฟท์ก็หยิบขึ้นมาชิม และคำแรกกับสายตาถูกใจที่ส่งไปให้วาดนั้น ผมเป็นคนเดียวรึเปล่าที่คิดว่ามันแปลก
“ อื้ม ฝีมือดีนี่ "
“ ขอบคุณครับ "
“ ร้านแม่ต้องขายดีแน่ครับอร่อยขนาดนี้ "
“ แน่นอนอยู่แล้ว " เสียงหัวเราะที่ผมได้ยิน ไม่ได้เข้าหูเลยในตอนนี้ ตาที่มัวแต่จับภาพตรงหน้าของตัวเอง ภาพที่วาดกำลังยิ้มทั้งๆที่ไม่มีเรื่องอะไรให้น่ายิ้ม หลายๆครั้งที่ผมพยายามทำให้ยิ้มก็ไม่เคยยิ้ม แต่นี่คืออะไร
จะบอกว่า ยิ้มได้เพราะ ไฟท์ของผม..อย่างงั้นเหรอ
..................................................
เคยมีคนบอกว่า “ อะไรที่คาดเดาง่ายเกินไปมันมักจะไม่ค่อยน่าตื่นเต้นเท่าไหร่ “
อยากให้มาช่วยลุ้น มันมีอะไรที่ลึก ลับ ซับ ซ้อน มากกว่านั้น
เหรียญมีสองด้านเสมอนะคะ #จับมือคนอ่าน
ใครไม่มียูสในเล้า สามารถเม้นท์ผ่านทิวตและเฟสได้ ด้วยแท็ก #Choiceไฟท์อิน
ขอบคุณที่เข้ามาอ่านและคอมเม้นท์นะคะ ฝากด้วยจ้า :กอด1: :L2: :3123: :L1: :pig4:
ป.ล.สุขสันต์วันสงกรานต์นะจ๊ะ :impress2:
-
:a5:อย่าบอกนะว่าไฟท์กับวาด
แล้วหมออินกับพ่อเด็กคนนี้น :z3:
เราเชียร์ไฟท์อิน
-
:serius2: รู้สึกจะเหมือนเป็นรักอลเวง
-
เอ่อ คาดว่ามาม่าหม้อใหญ่เลยละนะ ฮือ :ling3:
-
:hao5: มันอึมครึมจังเลยค่ะพี่หนม
เราชอบหมออินจังเลย ตัวเล็กแต่ไม่อ่อนแอ ความคิดเข้มแข็ง ตอนที่ผ่านมาหมั่นไส้อีพี่ไฟท์มาก จะรักหมออินยังไงนะ
-
มันเป็นรักหลายเศร้าใช่ป่ะ?
แต่เราแอบเชียร์พ่อเด็กน่ะ :laugh:
-
choice เยอะจนไม่รู้จะจับคู่ใครกับใคร น่าลุ้น อิอิ
งานนี้ขอเดาใจหนมว่าต้องมีมาม่าจัดให้จากสองหนุ่มนี้
-
ไม่ใช่ไฟท์อินหรอคะ :katai1:
-
อินแอบรักไฟท์
วาดแอบชอบไฟท์
อินหน้าสวย
วาดหน้าหวาน
อินเป็นกุมารแพทย์
วาดเรียนทันตแพทย์
งั้นก็ 3P เถอะค่ะ ให้อินเป็นเมียหลวงเพราะแก่กว่า สูงกว่า สนิทกับไฟท์มากกว่า ได้กับไฟท์มานานกว่า
วาดคงเป็นเมียที่สองได้ เพราะเป็นเด็กเจียมตัวอยู่แล้ว อินก็คงเอ็นดู แบ่งไฟท์ให้บ้างหรอก (มั้ง)
-
เฮ๊ยยยยยยยยยยยยย อย่าบอกนะว่าไฟท์ วาด :serius2: :serius2: :serius2:
ม่ายยยยยยยยยยยยยยยย :o12: :o12:
เชียร์ไฟท์ อินน๊าาาาาาาาา พลีสสสสสสสสสส
-
ยังไงละเนี่ย วาดหน้าแดง ชอบไฟท์แน่นอน แล้วไฟท์ละ คิดอะไรกับวาดบ้างมั้ย
อินคงเจ็บปวดไม่น้อย ถ้าเกิดไฟท์ไปหลงรักวาดคนที่เสมือนเป็นน้องชายตัวเอง ตัวเองอุตส่าห์เฝ้าตอมไฟท์มานาน
จู่ๆ คนอื่นก็จะคาบไฟท์ไปแดรก ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆ (หัวเราะเพราะสงสารในโชคชะตาของหมออินคนสวย)
เรื่องนี้มันน่าติดตามและน่าลุ้นมากๆอะ
-
ขอเถอะ ไฟท์อินเถอะนะ
อินรักมาตั้งนาน เจ็บมาก็มากกกกกกกกก
อย่าให้วาดได้ไฟท์ไปเลย โอ๊ยยยย ไม่อยากคิดอ่ะ
อยากจะร้องงงงง :katai1: :katai1:
-
:z3: รักหลายเศร้าเหรอเนี่ย
ไม่เอาน่าเค้าเชียร์อินไฟท์ :katai1:
-
รู้สึกกลัวๆแหะ
-
:monkeysad: ดราม่าาาาา...ดราม่ามาแค่ไกล ท่าทางหนูวาดจะชอบไฟท์มากพอๆกับหมออินนะเนี่ย แล้วคนสุขนิยมแบบไฟท์คงเล่นกับน้องวาดแน่นอนอ่ะ อ๊ากกกกกก :serius2:
-
ม่ายยยยยยยยยยยยยย :ling1: ทำไมเป็นเช่นนี้ สงสารอินงะกลัววาดจะหว่านเสน่มารยาชายล้านเล่มเกวียนใส่ไฟท์แล้วไฟท์หลวมตัวไป. อินคงเจ็บปวดคนอ่านเจ็บปวดม่ายจจริงกรีดร้องออกมาาาาาาา// ขอบคุณพี่ขนมที่อัพนิยายงับและจะเป็นการน่ารักถ้าสัปดาห์มีอีก :katai4:
-
จะลึก ลับ ซับ ซ้อนยังไงขออย่างเดียวอย่าพลิกล็อกให้หมออินไม่ได้คู่พี่ไฟท์ก็พอ
อ่านแล้วหน่วงจริงไรจริง เพราะคาดเดาไม่ได้เลยคิดเองกลัวเอง ทุกคนดูน่าสงสารหมดเลย
ไม่อยากให้หมออินที่รักวาดแบบน้องแท้ ๆ มาตลอดต้องผิดใจกันเพราะพี่ไฟท์เลยอะ
นี่ยังไม่รวมพ่อของน้องอลิซที่หล่อมากกก จะมามีผลอะไรกับความรักของหมออินไหมนะ
รอติดตาม และบวก บวก เป็นกำลังใจให้ขนมต่อไปค๊า :pig4: :กอด1:
-
ดูก็รู้ว่า วาดชอบไฟท์ แต่เหมือนไฟท์ก็แค่เอ็นดูเหมือนน้องคนนึง #รึป่าว
แล้วไม่รู้คิดไปเองรึป่าวว่าเหมือนไฟท์ก็เริ่มมีใจให้อินแล้ว
แต่ดูแล้วคงอลเวง เลยอยากให้พ่อน้องอลิซมาชอบหมออินจัง จีบๆกันแล้วให้หมออินชอไปเลย เบื่อไฟท์ 5555555
-
ไฟท์ของผม เลยหรอหมออินนน หูยย ><
^นี่ทำให้นึกแบบหมออินต้องมีฟีลง้องแง้ง เอาแต่ใจมิใช่น้อย 55
ไม่อยากให้หมออินทะเลาะกับวาด หมออินที่บอกว่าตัวเองเลวงั้นงี้ ไม่สนใจคนที่คบกันมาตั้งนานนม แต่ใส่ใจวาดมาก ถ้าทะเลาะกันคงเสียใจกันมาก
ภูมิต้านทานดราม่าเยอะขึ้นจากเทมไฟ 55 แต่ฝนครึ้มทีไรเราก็กลัวจะเป็นหวัดทู้กที ห้วงห่วงทุกคนเลย
:katai3: นอนรอตอนต่อไป อิอิ
-
ไฟท์อินของเค้าร้องไห้เสียใจงอแงแปปค่ะ :hao5: :hao5: :hao5:
-
เอาล่ะสิ มีตัวแปรเพิ่มมาอีกหนึ่ง น่ารักด้วย !
แถมเป็นเด็กดีสุดๆ ลำบากใจแทนไฟท์จังเลย :laugh:
ชักไม่สนุกสำหรับหมออินแล้วสิ เอาใจช่วยหมอนะ
ไฟท์กลับมาคราวนี้คงมาพร้อมกับความอลเวงเป็นแน่
หนทางยังอีกยาวไกล รอลุ้นกันต่อไป
ขอบคุณคนเขียนมากค่ะ :กอด1:
+1และเป็ดจ้า
-
แต่เราแอบชอบหว่ะ
ถ้าจริงนะ
ไม่รู้นะ คือ เราว่าอินกับไฟท์ไม่ค่อยเหมาะกันยังไงไม่รู้ คือ ไปกันไม่ได้ หรอก เพราะ คำว่าเพื่อนที่มันมากเกินไป
ถ้าอินกับพ่อน้องอะไรนะ อลิซป่ะ อาจจะดีก็ได้ ไม่รู้ดิ
เราเชียร์นะ ถ้าเป็น อินคุณพ่อปริศนา กับ ไฟท์วาด
-
นี่เพ้อก่อนเลยว่า ไฟท์คงต้องชอบวาดแน่ๆ แล้ววาดดูท่าตอนนี้ก็ชอบไฟท์ด้วย :ling3:
หมออินจะทำยังไงดี โอ้ยยยย ไปไม่เป็นไร มันหน่วงมาก อยากจะอ่านตอนต่อไปเร็วๆ :katai1:
-
เรื่องชักยุ่งๆๆๆ :katai4:
-
อ้าวว ไฟท์จะไม่ลงเอยกับอินเหรอ -_-
-
มาต่อบ่อยนะ :katai4:
เริ่มหน่วงแล้วใช้ป่ะ :sad11:
สงสารหมออิน :กอด1:
-
อะไรอ่า วาด กับไฟว์นี้ยังไง
ไม่น้าาาาp
-
ตอนที่ 4
พาตัวเองกลับเข้าห้องนอนด้วยใจที่เต้นรัว ผมพิงตัวเองกับปานประตูที่ปิดแน่นก่อนจะทรุดลงตรงนั้น เอื้อมมือขึ้นจับหัวของตัวเอง ยังอุ่นอยู่เลย ผมคิดแบบนั้นตอนที่ยิ้มออกมาจนได้ ยิ้มเพียงแค่คิดถึงหน้าใครสักคน
“ ในที่สุดพี่ก็กลับมา " ลุกขึ้นยืนเดินเข้าไปในห้องนอน ทุกอย่างยังไม่ได้จัด กระเป๋าเดินทางวางอยู่ตรงนั้น ผมเปิดออกมาในกล่องที่เอาติดมาตัวมีตุ๊กตาอยู่สองตัว ตัวแรกคือหุ่นกันดั้ม และอีกตัวตุ๊กตาหมีสีน้ำตาล ของสองอย่างที่พี่ไฟท์เคยให้ผมไว้
มันเป็นช่วงนึงในชีวิตที่เคยผ่านเข้ามา และก็ยังจดจำอยู่จนถึงทุกวันนี้ เป็นช่วงเวลานึงในไม่กี่ช่วงเวลาที่ผมจดจำ ทั้งๆที่มันก็เป็นเรื่องราวที่ผ่านมานาน
“ พี่อิน " ตอนนั้นที่เอ่ยเสียงเรียกแบบนั้น ก็โดนป้าดุทันทีด้วยเสียงเข้มที่ฟังแล้วต้องสะดุ้ง
“ วาด ทำไมเรียกคุณแบบนั้น เราเป็นใครนะ แค่คนใช้นะ "
“ พี่ คุณอินให้เรียก " เธอถอนหายใจ
“ คุณอินกับคุณตินนะเป็นคนดี เธอก็พูดไปแบบนั้น เธอจะให้เรียกอะไรก็อย่าเรียกเราต่ำกว่าเค้า เราต้องเจียมตัวนะ " บอกแบบนั้นแล้วก็เดินจากไป ยังจำความรู้สึกมอมแมมของตัวเองในตอนนั้นได้ เสื้อสีขาวที่ไม่ขาว กางเกงสีดำที่ซักจนซีดที่บ้านนี้ไม่มีใครมีเสื้อผ้าเด็กตัวเล็กเก่าๆแล้ว วาดเลยต้องใส่ชุดเก่าที่ตัวเองมีตลอด
“ วาด ทำอะไร " เสียงที่เรียกผมตอนที่เงยหน้าขึ้นมอง รองเท้าที่ใส่ใกล้ขาดแล้ว แต่ป้าบอกว่าขาดแล้วค่อยซื้อ คุณท่านบอกเสมอว่าถ้าว่างจะพาไปซื้อ จะพาไปเที่ยวด้วย วาดรออยู่แต่ก็นานแล้ว ท่านไม่เคยว่าง
“ วาดกำลังจะไปรดน้ำต้นไม้ " นั่นเป็นงานตอนอายุได้ 4 ขวบ
“ รดถึงเหรอ "
“ ถึง "
“ ถึงครับดิ พูดครับด้วย " พี่อินยิ้มเป็นรอยยิ้มที่ใจดีที่สุด
“ ถึงครับ "
“ เดี๋ยวเพื่อนพี่อินจะมา วันนี้พี่อินเล่นเป็นเพื่อนไม่ได้นะ " พูดแค่นั้นก่อนจะเดินเข้าไปในบ้าน วิ่งไปเปิดน้ำ รดน้ำไปทั่วสวน โดนบ้างไม่โดนบ้างแต่ตอนนั้นตัวก็เปียกไปหมดแล้ว พอวิ่งไปปิดน้ำ ได้ยินเสียง ปรี๊ด! ที่หน้าบ้านพอดี รถที่รอจะเข้าบ้าน ไปเปิดประตูแต่เข็นประตูที่หนักมากไม่ไหว แต่ตรงนี้ไม่มีใคร มันเป็นหน้าที่ที่ต้องทำ ก็เลยยืนพยายามอยู่แบบนั้น
“ อึบ อืออออ อึบ อืออ " ไม่ไปสักนิดเดียว เหมือนไม่มีใครดันประตูอะไรทั้งนั้น สักพักก็ได้ยินเสียงหัวเราะ
“ ฮ่าๆ " หันไปมองดู เป็นพี่ชายคนนึงที่ท่าทางใจดีเดินเข้ามาหา ในตอนนั้นชุดที่ดูดีแบบนั้นเหมือนอย่างที่คุณตินกับคุณอินใส่เสมอ " ไม่ต้องเปิดแล้ว พี่ไฟท์จะเดินเข้าไปเอง ขอบคุณนะ "
“ ครับ " พยักหน้ามือหยุดที่จะการเปิด เข้าเดินเข้ามาใกล้ยกมือนึงขยี้หัวคนที่สูงเทียมเอว
“ ชื่อวาดใช่มั๊ย อินเล่าให้ฟังว่ามีน้องคนใหม่มาที่บ้าน "
“ ครับ แต่วาดไม่ใช่น้อง วาดเป็นคนใช้เฉยๆ เป็นหลานของป้านวล " พี่ไฟท์ยิ้มเค้าย่อตัวลงมา เอามือมาหยิกแก้ม
“ เสื้อเปียกหมดแล้ว ไปเปลี่ยนเสื้อก่อนเดี๋ยวจะเป็นหวัดนะ "
“ เปลี่ยนไม่ได้ ตอนนี้ปิดเทอมยังไม่มีเสื้อใส่ ป้านวลยังไม่ได้เอาลงเครื่องซักให้ ป้าไม่ว่าง ป้าบอกให้ใส่ประหยัดๆ " บอกตามความจริงแต่รอยยิ้มของพี่ไฟท์หดลง เค้าจ้องอยู่แบบนั้น
“ แล้วมีของเล่นรึเปล่า " ส่ายหน้าบอกไปอีกคนก็พยักหน้า
“ อ้าว ไอ้ไฟท์มาแล้วทำไมไม่เข้ามา " คุณอินกึ่งเดินกึ่งวิ่งเข้ามา พี่ไฟท์คนนี้ก็ยืนขึ้น
“ คนนี้เหรอ น้องวาดที่บอก "
“ อื้ม คนนี้เหละ วาดไว้ " ลูบหัวผมอีกคุณอินดึงเข้ามากอดไว้ เค้ายิ้มให้กันเป็นภาพที่เห็นตั้งแต่ตอนนั้น จนมาถึงตอนนี้
“ แล้วกี่ขวบ "
“ วาดตอบไฟท์ดิ ว่ากี่ขวบแล้ว " ยกนิ้วมือขึ้นสามนิ้วแต่ปากก็พูดอีกอย่าง
“ สี่ขวบครับ "
“ ไม่ใช่สักหน่อย แบบนี้ " จับมือผมเอานิ้วขึ้นมาอีกนิ้ว เค้ายิ้มให้อีกที
“ อายุน้อยกว่าไอ้ไฟนี่หว่า ไอ้ไฟตั้งเก้าขวบแล้ว "
“ เข้าข้างในเถอะไป " พี่อินว่าเค้าดันผมออก พี่ไฟท์ก็เดินตามเข้าไปข้างใน ก่อนจะหยุดเดินแล้วเอื้อมมือมาขยี้หัวอีกครั้ง
“ เป็นเด็กดีนะ วาดไว้ "
“ วาดไปบอกป้านวลให้พี่อินหน่อยว่าเพื่อนของพี่อินมาแล้ว "
“ ครับ " วิ่งเข้าไปในครัวตามคำสั่ง ป้านวลกำลังทำอะไรบางอย่างอยู่หน้าเตา ดึงชายเสื้อข้างหลังป้าก็หันมาทำหน้าดุ
“ อย่าดึงชายเสื้อป้าสิวาด มีอะไรก็เรียก "
“ เพื่อนของคุณอินมาแล้ว คุณอินให้มาบอกป้าครับ " พยักหน้าแค่นั้นก่อนจะหันไปจัดน้ำแล้วก็ขนมออกมาวางไว้บนถาด มีน้ำสีสวยๆกับขนมที่ออกมาจากกล่อง ขนมอร่อยๆที่คุณอินแบ่งให้แต่ป้าบอกว่าวาดกินไม่ได้
“ ถือขนมไหวมั๊ย " ลองถือดูไม่หนักเท่าไหร่ก็เลยพยักหน้า " ถือตามมา เดินระวังๆนะเดี๋ยวขนมหก "
“ ครับ "
เดินออกไปจากครัวเดินขึ้นตึกใหญ่ เพื่อนของคุณอินคนนั้นกำลังนั่งอยู่ข้างๆคุณอิน ทำอะไรสักอย่างกับหนังสือแล้วก็สมุดเต็มโต๊ะไปหมด
“ ของว่างค่ะ คุณอินคุณไฟท์ " ป้าบอกแบบนั้นก่อนจะตั้งของลง ป้าหันมาหยิบขนมที่วาดถือ คุณไฟท์ที่ป้าเรียกก็หันมามอง
“ หลานป้านวลน่ารักมากเลยครับ "
“ ขอบคุณค่ะ คุณไฟท์ " สีหน้าเรียบเฉยแบบนั้น มองไปแล้วก็เหมือนว่าจะไม่ชอบใจอะไรเท่าไหร่
“ ไฟท์ก็มีน้องครับ แต่น้องไฟท์ดื้อมากเลย เอาแต่ใจด้วย วาดน่ารักกว่า ไม่ดื้อเลย "
“ งั้นเหรอคะ "
“ วาดกินขนม มานั่งนี่ " คุณอินตบลงที่นั่งข้างๆ หันมองป้าที่ไม่ได้มองมา ก่อนจะส่ายหน้าออกไป " ป้านวลให้วาดนั่งกับอินนะ "
“ อย่าเลยค่ะคุณอิน เดี๋ยววาดซนคุณอินกับคุณไฟท์จะไม่มีสมาธิทำการบ้านนะคะ "
“ วาดมันไม่ซนหรอก มาสิอินสั่งนะ " ตบที่นั่งข้างๆ หันมองป้าที่พยักหน้าให้แสดงว่าอนุญาติให้นั่งได้ " ขอบคุณครับป้านวล "
“ งั้นป้าไปนะคะ " ป้าเดินออกไป คุณอินก็ยื่นขนมมาให้
“ ชอบไม่ใช่เหรอ กินสิอะ กินเยอะๆเลย "
“ ครับ " เทขนมนั่นมาให้เยอะแยะ ขนมรูปหมีข้างในมีช๊อคโกเล็ต นั่งกินไปพลางมองคนที่ทำการบ้านไป พี่ไฟท์หลุดขำ
“ ท่าทางวาดจะชอบนะ กินใหญ่เลย "
“ เออมันชอบ " พี่อินลูบหัว ไล่มาจับหลังเสื้อ " ทำไมเสื้อเย็นๆ "
“ ไปรดน้ำต้นไม้มา ไปมาตั้งนานแล้วแต่เสื้อยังไม่แห้ง "
“ แล้วยังไม่เปลี่ยนเสื้อผ้าอีก ไปเปลี่ยนเสื้อ " ส่ายหน้าจนผมยุ่งไปหมด
“ ไม่ไป ถ้าไปแล้ววาดจะไม่ได้กลับมากินขนมอีก " ได้ยินแต่เสียงถอนหายใจที่ประสานกันออกมา คุณอินพูดออกมาในท้ายที่สุด
“ งั้นก็ไม่ต้องไป นั่งนี่เหละ "
“ วาดน่ารักดีนะ " เหมือนจะหลุดพูดออกมา ตอนที่มองหน้าของผมในตอนนั้น คนพูดคงไม่ได้คิดอะไรและตอนนี้คงลืมมันไปแล้ว แต่ใครบางคนคนนี้ก็ไม่เคยลืม
ในเช้าวันต่อมาที่ยังคงใส่เสื้อสีมอๆ โดนปลุกให้ตื่นมาตั้งแต่เช้าต้องตักบาตรให้พ่อกับแม่ทุกวัน ป้านวลเป็นคนทำกับข้าวให้ พอใส่บาตรเสร็จก็ต้องจัดอาหารเช้าให้คุณๆทุกคน แต่เช้าวันนี้แปลกกว่าทุกวัน
“ วาด " เสียงคุณอินมาก่อนตัว เค้าลากตัววาดออกไปจากครัว โดนลากขึ้นตึกใหญ่ท่ามกลางสายของทุกคนที่มองมาด้วยรอยยิ้มที่เผลอยิ้มขึ้นทันทีตอนที่เห็นหน้างงๆของคนที่โดนลากมา " ไฟท์เรียก "
“ สวัสดีครับ " ไหว้คนที่เรียกก่อน รอยยิ้มที่พยักหน้ามีถุงมากมายวางอยู่ตรงนั้น
“ ไฟท์เค้าเอาเสื้อผ้ากับของเล่นมาให้วาดน่ะ " คุณท่านผู้หญิงบอกก่อนจะกวักมือเรียกให้เข้าไปหา " ชุดน่ารักๆทั้งนั้นเลยนะ " เอาเสื้อผ้าออกจากถุงกางทาบกับตัวก็พบว่ามันใส่ได้แทบจะทุกตัวเลย มีตั้งแต่ใส่ได้ตอนนี้ถึงใส่ได้ในอนาคต
“ ป้านวลละ วาด "
“ อยู่ในครัวครับ ข้าวต้มหมูต้มอยู่ " พอได้ยินแบบนั้นเธอก็พยักหน้า โดนจับถอดเสื้อเหลือแต่กางเกงในตั้งแต่เช้า ได้ใส่เสื้อผ้าใหม่เป็นครั้งแรก
“ วาดได้ใส่เสื้อใหม่ “ ยิ้มกว้างออกมาเลยถูกดึงเข้าไปกอด
“ ขอโทษนะวาด ทั้งๆที่ฉันรู้ว่าถ้าซื้อให้วาดต้องดีใจแน่ๆ แต่ก็ไม่มีเวลาไปซื้อให้สักที "
“ นี่ก็เสื้อตัวใหม่ครับ วาดยังไม่ได้ใส่เลย " ลูบเสื้อที่ตัวเองใส่ เธอคลี่ยิ้มออกมาก่อนจะมองไปรอบๆ เสื้อผ้าที่ไม่มีป้ายราคาถูกซักรีดมาหอม มีเยอะแยะมากมายจนไม่อยากซื้อเพิ่มอีก มีลายการ์ตูนเยอะแยะเต็มไปหมด มีหลายชุดหลายแบบ เอี้ยมก็มี กางเกงมีแทบทุกสีเลย เสื้อก็ด้วย
“ ขอบคุณนะน้องไฟท์ที่เอามาให้ ใจดีจังเราตัวแค่นี้ "
“ ผมเห็นวาดไม่ค่อยมีเสื้อผ้า อีกอย่างไฟน้องชายผมก็อายุห่างกันไม่มาก เสื้อผ้าไฟมีเยอะครับคุณแม่ บางตัวซื้อมาให้ถ้าเจ้าตัวไม่ชอบเค้าก็ไม่ใส่ เรื่องมากจนมีเสื้อผ้าเยอะไปหมด ไฟท์เลยไปขอแม่มา แม่ให้มาหมดเลย แม่บอกน้องจะได้เลือกใส่มีเสื้อผ้าใส่หลายๆชุด "
“ ขอบคุณนะ แล้วนั่นอะไรอีกละ " ชี้ไปที่ถุงที่พี่ไฟท์ถือ ทำท่านึกขึ้นได้ก่อนจะกวักมือเรียกให้เข้าไปหา ยืนอยู่ตรงหน้าเค้าเอาขนมกล่องสีเขียวที่มีขนมรูปหมีไส้ช๊อคโกเล็ตออกมากล่องใหญ่แล้วยื่นให้ ตาโตก่อนจะรับเอาไว้ แถมยังมีขนมคุ๊กกี้แบบอื่นอีกเยอะแยะ
“ อันนี้ขนมพี่ซื้อมาฝาก "
“ โห ไฟท์ซื้อมาให้น้องเยอะแยะเลย "
“ แม่ซื้อให้นะครับ ไฟท์ไปเล่าเรื่องวาดให้แม่ฟังตอนกลับบ้านพอดี แม่เลยแวะให้ซื้อของมาฝากวาดวันนี้ด้วย " พี่ไฟท์ล้วงลงไปในถุง " แต่อันนี้พี่ไฟท์ซื้อให้วาดเองนะ "
“ ครับ " รับคำเสียงใส ใครๆก็หัวเราะ
“ อันนี้ แล้วก็นี่ " เป็นหุ่นกันดั้มแบบประกอบร่างได้ หุ่นกัมดั้มสีขาวมีปีก อีกอันเป็นตุ๊กตาหมีตัวขนาดเด็กกอดสีน้ำตาล " พี่ไฟท์ซื้อมาให้วาด ของเล่นไง "
“ ของเล่น ให้วาดเหรอครับ " ถามแบบนั้นอีกคนก็พยักหน้า
“ อื้ม ของวาดทั้งหมดเลย " ยิ้มออกมาตอนได้ยินคำนั้น ก้มลงไหว้อีกคนก็ขยี้หัวก่อนจะพูดออกมาด้วยเสียงใจดี " เป็นเด็กดีนะวาด ถ้าเป็นเด็กดีต้องได้เจอแต่คนดีๆแล้วก็รักวาดแน่ๆ ถ้าวาดเป็นเด็กดี ถ้าพี่ไฟท์มาที่นี่ จะซื้อขนมซื้อของเล่นมาฝากเยอะๆเลย "
“ ครับ วาดจะเป็นเด็กดี " เพราะถ้าเป็นเด็กดีจะได้เจอกับพี่ไฟท์อีก ถ้าเป็นเด็กดีมากๆจะได้เจอคนดีๆแบบพี่ไฟท์
ความคิดที่ว่าอยากจะเป็นเด็กดีเพื่อใครตอนนี้ก็ยังคิดว่า เพื่อใครคนนั้นอยู่
ความรัก ไม่ใช่การครอบครอง แต่ความรักคือการที่เรามีใครสักคนไว้ให้คิดถึง และนั่นก็คือความรักของผม ที่มีต่อเขา
..........................................................
“ อันนี้ผ้ากันเปื้อนของร้านนะคะ น้องวาด " พี่เปิ้ลผู้จัดการร้านยื่นผ้ากันเปื้อนให้ผม จัดการใส่ผ้ากันเปื้อนเรียบร้อยก่อนจะแนะนำงานทั่วไปในร้าน " ร้านของเรามีสองส่วนนะ มีนอกกับใน ด้านนอกจะเป็นสวน ด้านในก็คือที่ที่เรายืนอยู่ เค้กจะทำมาจากในครัวทุกวันจะมีเค้กไม่เหมือนกัน แคชเชียร์จะเป็นหน้าที่ของพี่แก้ว ส่วนพนักงานเสิร์ฟ จะมี เปิ้ล วี แล้วก็ฝน เป็นผู้หญิงทั้งหมด เชฟมีสองคนก็คือเชฟจอร์นทำขนมเค้ก กับเชฟจันทร์ทำอาหารคาว คุณหญิงเป็นเจ้าของร้านมีลูกชายสองคน คนนึงชื่อไฟท์คนนึงชื่อไฟ พี่ไม่แน่ใจว่าตัวเองบอกไปหมดรึยัง เรามีอะไรสงสัยมั๊ย "
“ แล้วหน้าที่ของผม "
“ อ้อ นั่นนะสินะ " เธอยิ้มเก้อๆก่อนจะหัวเราะออกมา " เรื่องนี้สิที่ต้องพูดจะไปพูดเรื่องครอบครัวคุณหญิงทำไม วาดเป็นคนทำเครื่องดื่ม เค้าเตอร์จะอยู่ข้างแคชเชียร์นะคะ หน้าที่ก็ทำเครื่องดื่มตามออเดอร์ แล้วก็เก็บร้านหลังร้านปิด พรุ่งนี้ก็มาให้เช้ากว่านี้นะ จะได้มาเปิดร้านด้วยกัน ร้านเปิด สิบโมง มาสักเก้าโมงนะ "
“ ครับผม "
“ จะถามอะไรอีกมั๊ย "
“ ไม่มีแล้วครับ โอเคอีกสิบนาทีร้านจะเปิดแล้ว ก็ประจำตำแหน่งของตัวเองได้เลย อีกสักพักคุณหญิงก็จะมาละ "
“ ครับ " พยักหน้ารับผมเดินไปที่ตำแหน่งทำเครื่องดื่มของตัวเอง
“ สวัสดีจ้ะ พี่ชื่อแก้วนะ " หันไปไหว้เธอก่อนจะยิ้มให้ " ชื่อวาดใช่มั๊ย "
“ ครับ "
“ หน้าเด็กจังอายุเท่าไหร่เหรอ "
“ ยี่สิบครับ " ยิ้มให้หลังคำตอบเพราะไม่รู้จะถามอะไรออกไป
“ จริงสิ ตอนแรกคิดว่าอายุสักสิบเจ็ดสิบแปดนะ หน้าเด็กจัง แล้วยังเรียนอยู่ใช่มั๊ย เรียนอะไรละ "
“ ทันตะครับ อยู่ปีสอง "
“ ว้าว หายากนะเนี้ย เรียนหนักขนาดนี้ยังมาทำงานพิเศษอีก " เธอว่าก่อนจะถอนหายใจออกมา มือก็เปิดเครื่องนับเงินเทเงินหลายจำนวนลงไปตามช่อง " แต่ก็นะ คนเราก็ดิ้นรนเพื่อที่จะอยู่กันทั้งนั้นเหละ สู้ๆนะวาด ถ้าเราเรียนจบพี่ต้องได้ทำฟันฟรีนะ "
“ ฮ่าๆ ครับ " หัวเราะออกไปก่อนจะหันมาจัดการงานของตัวเองบ้าง
ร้านเปิดตอนสิบโมงชีวิตก็เริ่มยุ่งและวุ่นวายตั้งแต่ตอนนั้น พนักงานเสริ์ฟเดินกันขาลาก ผมได้ยินเสียงกดเปิดเงินจนแทบนับครั้งไม่ได้ หรือแม้กระทั่งตัวเองก็แทบไม่ได้เงยหน้าขึ้นมาจากการทำเครื่องดื่มเลยมือที่ยังไม่คล่องรู้สึกทำช้าจนบางทีก็หงุดหงิดตัวเอง
“ วาด " เสียงที่เรียกผมเงยหน้าขึ้นมาจากความวุ่นวาย ปากที่จะขานรับชะงักไปสักครู่ " ขยันจังเลยนะ ก้มหน้าก้มตาทำงานไม่มองหน้าใครเลย "
“ พี่ไฟท์ จะรับน้ำอะไรดีครับ "
“ ไม่ละ รอให้วาดว่างก่อนแล้วกัน " พูดแค่นั้นก่อนจะเดินหายเข้าไปในครัวของร้าน ถอนหายใจออกมา สาบานได้ว่าผมลืมไปเลยว่าเมื่อกี้ใส่อะไรลงไปในแก้วใบนี้
“ วาด ชาเขียวเย็นละ " เสียงพี่วีลอดเข้ามาในหู ตอนนั้นถึงจะได้สติว่าต้องทำอะไรบ้าง คุณหญิงท่านเดินตรวจร้านไปรอบๆ ส่ายหน้าแรงๆแล้วหันมาจดจ่อกับแก้วของตัวเอง
“ มีสมาธิหน่อยสิว่ะไอ้วาด สมาธิ สมาธิ เจอคนที่ชอบเข้าหน่อยสติหายเลยรึไง "
-
“ น้องวาดว่าอะไรนะ " พี่แก้วถามแต่ผมหันไปยิ้ม
“ พูดกับตัวเองนะครับ ฮ่าๆ "
“ ถ้าเหงาพี่พูดด้วยได้นะ พูดคนเดียวเดี๋ยวใครไม่รู้หาว่าบ้าหรอก " เธอว่าล้อๆ
“ เป็นไง เหนื่อยมั๊ยวาด วันนี้คนเยอะซะด้วย " คุณหญิงท่านเดินมายืนหน้าเค้าเตอร์ คนในร้านเริ่มเบาลงแล้วหลังจากพักเที่ยงแล้วก็ช่วงบ่ายโมงผ่านพ้นไป
“ ไม่ครับ แต่ไม่คล่องเท่าไหร่ ยังจำไม่ได้ว่าอะไรอยู่ตรงไหน "
“ เดี๋ยวก็ชินเองละ " เธอว่ายิ้มๆก่อนจะหันไปหาลูกชายที่เดินมาหาตรงหน้าพอดี " ไฟท์วันนี้กินที่ร้านดีกว่าแม่ว่า แม่ชักจะขี้เกียจออกไปไหนแล้วละ "
“ แล้วแต่ครับยังไงก็ได้ ตามสบาย แต่ว่าตอนเย็นนี้ผมมีนัดแล้วนะ "
“ อ้อ ไปรับเด็กๆใช่มั๊ย "
“ แล้วก็จะชวนคนแถวนี้ไปกินข้าวด้วย " คุณหญิงท่านเลิกคิ้วตอนที่ฟังจบ คุณไฟท์ยิ้มมุมปากก่อนจะหันมาทางผม " แต่ไม่รู้ว่าจะไปรึเปล่า "
“ ชวนวาดสินะ "
“ แน่นอนว่าต้องเป็นร้านที่ไม่เคยกินแน่นอน ไปด้วยกันนะ พี่อยากเลี้ยงข้าววาด ไม่ได้เลี้ยงอะไรนานแล้ว "
“ ไปสิวาด เมื่อก่อนตอนเด็กๆไฟท์เองก็ชอบมาขนนู้นขนนี่ไปให้วาดตลอดเลยนิ ตอนนั้นไฟท์ดูห่วงวาดมากๆเลย แม่เห็นแล้วรู้สึกดีมาก ลูกชายตัวเองรู้จักห่วงคนอื่นก็เป็น " ลูบผมของลูกชายเธอยิ้มก่อนจะเดินนำไปนั่งที่โต๊ะ พี่ไฟท์หันมายิ้มกับผมเค้าใช้นิ้วชี้มาตรงหน้า
“ ร้านปิดแล้วห้ามไปไหน เดี๋ยวไปกินอะไรอร่อยๆกัน "
“ ครับ " ตอบออกไปแต่มือก็เอาแต่กำผ้ากันเปื้อนของตัวเองแน่น หัวใจที่เต้นแรงแทบจะทะลุออกมานี้ ผมหยิกเข้ากับแขนของตัวเองก็ยังรู้สึกเจ็บ .. ทั้งหมดนี้ไม่ใช่ความฝัน ไม่ใช่ฝันเหมือนแต่ก่อนอีกแล้ว
..................................................
“ พี่แก้ว ผมล้างแก้วแล้วก็เช็ดเสร็จหมดแล้วครับ " เดินออกไปหาพี่แก้วก็ยิ้ม เธอมองไปรอบๆ
“ เก็บเก้าอี้แล้วกัน " เดินเก็บเก้าอี้พิงกับตัวโต๊ะ ทุกคนกำลังอยากจะปิดร้าน เพราะทุกอย่างดูรีบเร่งมากกว่าตอนเช้า มีแค่คนเดียวที่ค่อยๆทำ ละเอียดไปหมดนั่นก็คือพี่แก้ว
“ จัดไม่สวยต้องจัดใหม่นะ " เธอพูดแบบนั้นก่อนสปีดของงานจะลดต่ำลง ผมเก็บเก้าอี้ตัวสุดท้าย พี่แก้วก็เช็คทุกอย่างแบบละเอียด ได้เวลากลับบ้านตอนประมาณสี่ทุ่ม เกือบรถไฟฟ้าเที่ยวสุดท้ายพอดี หันไปจัดกระเป๋าพี่ๆทุกคนทะยอยกลับไป เหลือไว้แค่ผมกับพี่แก้ว " วาด วันนี้เก่งมากเลยนะ ขนาดเริ่มงานวันแรกก็ไม่ได้ช้า มากจนเกินไป "
“ ขอบคุณครับ แล้วพี่แก้วยังไม่กลับบ้านเหรอครับ "
“ กลับสิ แต่วาดออกไปก่อนนะ " ส่ายพวงกุญแจของร้าน ผมยิ้มแห้ง
“ ออกไปเดี๋ยวนี้ละครับ "
เดินออกไปพร้อมกัน พี่แก้วเช็คทุกอย่างเรียบร้อยก่อนจะปิดประตู ที่นี่มียามอยู่แล้วสองคนไม่มีปัญหาอะไรที่น่ากังวล หมุนตัวเองไปนั่งที่เก้าอี้ พี่แก้วก็นั่งลงข้างๆกัน
“ ไม่กลับบ้านเหรอครับ "
“ กลับสิ แต่แฟนมารับนะ แล้ววาดไม่กลับเหรอ "
“ มีนัดครับ "
“ อ้อ อย่างงั้น " เธอเงียบลงทุกอย่างโดยรอบก็เลยเงียบได้ยินเสียงเพลงจากผับแถวๆนี้แต่ไม่ถนัดนัก
“ พี่แก้วทำงานที่นี่นานแล้วเหรอครับ "
“ ก็ตั้งแต่คุณไฟท์เรียนมหาลัย คุณไฟยังอยู่ม.ต้นอยู่เลย " เธอว่ายิ้มๆ " แรกๆที่มาทำนะ แทบทำงานไม่ได้เลย ลูกชายเจ้าของร้านหล่อมาก แถมยังใจดี แต่จริงๆบ้านคุณหญิงก็ใจดีทั้งบ้านแม้ตอนนั้นคุณไฟจะไม่ค่อยแสดงออกก็เถอะ แต่ตอนนี้ก็เปลี่ยนไปแล้วละ "
“ แล้วทำไมถึงมาทำงานที่นี่ละครับ "
“ ตอนแรกก็ไม่ตั้งใจจะทำหรอก พี่นะจบบริหารไปสมัครงานที่ไหนแต่ก็ไม่ได้นะ แล้วก็ขี้เกียจกลับบ้านที่ต่างจังหวัดก็เลยมาทำงานเป็นเด็กเสริ์ฟที่นี่ แต่พอทำไปทำมา เงินเดือนมันดีจนน่าตกใจก็เลยทำต่อมาเรื่อย จนเป็นผู้จัดการนี่เหละ คุณหญิงนะท่านใจดี วาดทำงานเก่งๆ ท่านจะเอ็นดู "
“ ดีจังเลยนะครับ "
“ อื้ม พี่นะมาทำงานที่มีไม่มีปัญหาอะไรกับใครหรอก จะมีก็แค่กับลูกค้าที่บางคนก็เรื่องมากไปหน่อย กับพนักงานขาเม้าส์ทั้งหลาย ก็นะ ผู้หญิงนิ ก็ต้องเม้าส์เป็นธรรมดา อีกอย่างลูกชายท่านก็หล่อขนาดนั้นจะไม่ให้พูดถึงได้ไง ยิ่งคุณไฟมาเป็นเกย์อีก ยิ่งพูดถึงไปกันใหญ่ "
“ เป็นเกย์เหรอครับ คุณไฟน้องคุณไฟท์นะเหรอ "
“ อื้ม เม้าส์กันให้แซ่ดมาที่ร้านทีไรเม้าส์กันตลอด พี่ว่าจะเป็นรึเปล่ามันไม่สำคัญหรอก สำคัญที่ว่าเป็นแล้วมีความสุขรึเปล่า ชีวิตคุณไฟนะดีขึ้นมาจากแต่ก่อนเยอะ คุณหญิงไม่ต้องนั่งเครียดแล้ว ก็ดีแล้วละ "
“ พี่แก้วดูรักคุณหญิงมากเลยนะครับ "
“ แน่ละ ก็ท่านใจดี ไม่เคยเอาเปรียบลูกน้อง มีเหตุผล ตอนนี้พี่กังวลอยู่อย่างเดียว ท่านนะอายุมากแล้วแต่ต้องมาเลี้ยงหลานเล็กๆตั้งสามคน คุณไฟท์ยังลาออกจากงานอีก "
“ ลาออกจากงาน "
“ ก็ลาออกจากงานเป็นทูตที่สวิตไง ท่านนะเครียดมากเลยนะ ยิ่งคุณไฟท์ไม่คิดว่าจะทำอะไรท่านก็ยิ่งเครียด ก็คุณไฟท์นะไม่เคยเป็นแบบนี้มาก่อนเลยนิ ลูกชายที่เป็นคนจริงจังมาตลอดกลายมาเป็นแบบนี้เพราะภรรยาเสียมันก็น่ากลุ้มอยู่นะ "
แสงไฟของรถเก๋งญี่ปุ่นคันนึง สาดเข้ามาตามทาง เธอหันมายิ้มกับผมก่อนจะยืนขึ้น " พี่ไปก่อนนะวาด พรุ่งนี้เจอกัน "
“ ครับ "
มองดูเวลาที่เกือบห้าทุ่ม ผมมองไปนอกถนนที่ไม่มีรถคันไหนคิดจะเลี้ยวเข้ามา กลับมานั่งที่เดิมตอนที่เผลอคิดขึ้นมาได้ว่า พี่เค้าอาจจะลืมไปแล้ว จริงๆตอนนั้นก็อาจจะแค่พูดเล่น
“ เอาน่า ก็เคยชินกับการรอมาทั้งชีวิตแล้วนี่หว่า รออีกหน่อยจะเป็นอะไรไป "
เที่ยงคืน ตั้งความหวังไว้ว่าอีกยี่สิบนาทีถ้าไม่ก็จะไป พอยี่สิบนาทีก็บอกกับตัวเองว่าอีกสิบนาทีแล้วกัน พอสิบนาทีก็เพิ่มจำนวนเวลาอยู่แบบนั้น ยังคิดว่าความหวังนั้นจะยังอยู่
“ ตีหนึ่งแล้วนะหนู ยังรอให้พ่อมารับอยู่อีกเหรอ " ลุงยามที่ยืนอยู่หน้าร้านถามผม ก้มลงมองดูเวลาที่ไม่รู้ว่าตัวเองรอมานานถึงขนาดนี้แล้ว
“ จะกลับเดี๋ยวนี้เหละครับ " ก้มหน้าลงผมยกมือขึ้นไหว้ลุงยามที่ยิ้มให้ สะพายกระเป๋าเป้ขึ้นมาลุกขึ้นเดินออกไปจากที่นั่ง ถนนข้างหน้ายังมีรถผ่านไปมา กำสายกระเป๋าเป้ของตัวเองเอาไว้
“ อย่าร้องนะวาด มึงไม่ได้เกิดมาเพื่อร้องไห้ " ไม่ได้เกิดมาเพื่อ หลั่งน้ำตาตอนที่รู้สึกเจ็บปวด แต่เกิดมาเพื่ออดทนกับทุกสิ่งที่เกิดขึ้นเท่านั้น ก้าวขาเดินต่อไป
“ วาด!! ” หันไปตามเสียงทุกอย่างที่ดูเหมือนภาพช้าพวกนั้น ผมเห็นคนร่างสูงที่ใส่ชุดอยู่บ้านสบายๆหายใจหอบอยู่หน้ารถ เขาก้มหน้าก่อนจะวิ่งเข้ามาหาผม " ขอโทษ กูลืมไปเลยว่านัดมึงไว้ "
“ ไม่เป็นไรหรอกครับ " คงมีแค่คำนี้ที่พูดออกไปได้ เอื้อนเอ่ยอะไรออกไปไม่ได้อีกแล้ว น้ำลึกที่ผมดำดิ่งอยู่เมื่อครู่ช่วงเวลาเสียใจที่คิดว่าอีกเดี๋ยวก็คงตายแล้ว ตอนนี้มีคนกระชากผมขึ้นไปจากสิ่งที่เป็นอยู่ คนที่ผมรอคอย คนนั้น
“ โทษจริงๆว่ะ กูลืม กูไปรับลูกเสร็จก็กลับบ้าน สอนการบ้านพาเข้านอน ดูทีวีจนลืมมึงไปเลย เพิ่งคิดออกเมื่อกี้ โทษทีว่ะ "
“ ไม่เป็นไรครับ " ก็ยังดีที่คิดออก นั่นคือความคิดที่ดีกว่าคำว่า เป็นคนที่ถูกลืม
“ ทั้งๆที่กูเองสัญญาจะพามึงไปกินของอร่อยแท้ๆ " พี่ไฟท์จับแขนของผมเอาไว้ " มึงก็ยังคอยนะ เห้อออ กูจะไถ่โทษคราวหลังแล้วกัน ไปกลับบ้าน กูไปส่ง "
“ ครับ " พยักหน้าพี่ไฟท์ขึ้นรถ ผมก็ขึ้นตามไป รถของพี่ไฟท์ที่ได้นั่งเป็นครั้งแรกเล่นเอาทำตัวตรง สอดส่องสายตาไปยังของไฮเทคต่างๆในรถ คล้ายๆรถของคุณอินเลย
“ เสียดายว่ะ กูอยากพามึงไปกินพวกซาลาเปาไส้ไหลสักหน่อย แต่ป่านนี้แม่งคงปิดนอนกันไปหมดละ เที่ยวหน้าแล้วกันนะ " เค้าหันมายิ้มก่อนจะกลับไปสนใจถนนตรงหน้าต่อ " เห้อ กูยังจำครั้งแรกที่ซื้อขนมให้มึงกินได้เลย อยากเห็นภาพแบบนั้นอีก "
“ แบบนั้น แบบไหนเหรอครับ "
“ ก็แบบที่ยิ้มกว้างๆ ดีใจแบบสุดๆไง รอยยิ้มแบบที่ไอ้ไฟไม่ค่อยมีเพราะมันก็ได้ทุกอย่างที่อยากได้ตลอด ตอนนั้นนะพอกูเห็นมึงยิ้มแบบนั้น กูรู้สึกทันทีเลยว่า กูทำให้ใครบางคนมีความสุขได้ถึงขนาดนี้เลยเหรอ " ผมเงียบพี่ไฟท์ยกมือขึ้นลูบผมไว้ " ยิ้มไว้นะมึง เพราะรอยยิ้มนะเหมาะกับมึงที่สุด "
“ ครับ "
“ กูเอง พอเห็นมึงแล้วก็รู้สึกว่า ขนาดมึงยังยิ้มได้เลย ทำไมกูจะยิ้มไม่ได้ ขนาดมึงยังมีความสุขกับของชิ้นเล็กๆของคนอื่นได้เลย ทำไมกูเองจะมีบ้างไม่ได้จริงมั๊ย "
“ เอ่อ..” ไม่กล้าตอบ ไม่รู้จะพูดอะไรให้อีกคนสบายใจดี ผมรู้ว่าพี่ไฟท์คงมีเรื่องเครียดอยู่
“ ช่างมันเถอะ เห้อ แต่กูนี่น่า ลืมมึงซะได้ ตอนนี้ก็ดันไม่มีร้านไหนเปิดแล้วด้วย "
“ จริงๆก็มีอยู่นะครับ ถ้าคุณไฟท์อยากจะเลี้ยง เลี้ยงร้านนั้นก็ได้ "
“ ร้านไหนละ " หันมามองผมยิ้มออกมา
“ ขับรถตรงไปเรื่อยๆครับ เดี๋ยวผมบอกทางให้เอง "
ขับรถออกไปตามถนนที่ยังมีรถสัญจรไปมา ดึกแค่ไหนกรุงเทพรถก็ติดผมคิดแบบนี้มาตลอด ตอนเด็กๆตื่นตาตื่นใจทุกครั้งที่ได้ออกจากบ้าน รถจะติดแค่ไหนก็ไม่เคยบ่น
“ ร้านนั่นเหละครับ ป้ายสีเหลืองๆตรงหน้าเซ่เว่นนะครับ "
“ ชายสี่บะหมี่เกี๊ยว " พี่ไฟท์ทวนเสียงก่อนจะตีไฟเลี้ยวให้ชิดซ้ายริมถนน " เอาจริงนะ "
“ ครับ นี่เหละของอร่อย "
“ ตามใจแล้วกัน "
ร้านบะหมี่กะดึกสีเหลืองมีคนนั่งกินกันแต่ก็ไม่เยอะเท่าไหร่ พี่ไฟท์ลากเก้าอี้ตรงข้ามกับผมนั่ง ท่าทางเก้ๆกังๆมองไปรอบๆร้านที่ดูไม่น่ากินเท่าไหร่ ชายหนุ่มมีอายุขะมักเขม้นทำบะหมี่ให้ลูกค้าที่มายืนคอยสองคน ด้านหลังของแกเป็นภรรยาที่กำลังแยกอาหารที่กินไม่หมดลงถังแล้วโยนชามไปที่กะละมัง ทุกอย่างดูสกปรกไม่น่ากินในสายตาของคนตรงหน้าผมรู้
“ อื้ม แล้วจะกินอะไรละ "
“ ผมสั่งให้ครับ พี่ไฟท์กินได้ทุกอย่างใช่มั๊ย "
“ ไม่กินดีกว่า วาดกินเถอะ " พยักหน้าแค่นั้น ผมเดินไปสั่ง
“ บะหมี่เกี๊ยวแห้งพิเศษทุกอย่างหนึ่งครับ " บอกป้าคนขายแกหันมายิ้มให้
“ น้ำอะไรดีจ๊ะ "
“ น้ำเปล่าครับ "
“ บริการตัวเองตรงนู้นเลยนะ " ชี้ไปที่โต๊ะในสุดผมพยักหน้า เดินไปตักน้ำแข็งมาสองแก้ว ลังเลว่าจะไม่ตักแต่ก็ตักมาให้เพราะเป็นมารยาท
“ น้ำครับพี่ไฟท์ "
“ ขอบคุณครับ " รับไปแต่ก็ไม่กิน เขาเหลือบมองไปที่บริการน้ำ ก่อนจะฉุดมือผมที่กำลังกินน้ำลง " วาด อย่าเพิ่งกิน "
“ ทำไมครับ " หน้างงๆของผมวางแก้วลงพี่ไฟท์เดินเข้าไปในเซเว่น ก่อนจะเดินออกมาสิ่งที่ถืออยู่ในมือตอบข้อสังสัยของผมทั้งหมด ขวดน้ำดื่มยี่ห้อนึงวางลงตรงหน้าพร้อมกับหลอด
“ กินนี่ดีกว่า มันสะอาดกว่า "
“ ขอบคุณนะครับ " คนรวย บางทีก็เลือกกินแม้ขนาดน้ำเปล่า " แต่นี่มันก็ไม่ได้สกปรกอะไรนะ ผมว่า อีกอย่างก็ยังดีที่มีน้ำให้กิน "
“ สกปรก แค่เห็นถังใส่ก็รู้แล้วละ ไม่รู้เอามาจากไหน "
“ ผมว่า บางทีเรื่องบางเรื่องเราไม่ควรที่จะสืบหาต้นตอนะครับ ถ้ารู้แล้วไม่สบายใจก็ไม่รู้จะรู้ไปทำไม "
“ ก็อาจจะใช่นะ " มองคนที่ยิ้มกลับมา ใช้มือเท้าคางจ้องอยู่แบบนั้นจนทุกอย่างมีแต่ความเงียบ ตัวผมไม่ได้ยินแม้แต่เสียงของรถที่วิ่งผ่านไปมา
“ ทำไมถึงกลับมาละครับ พี่ไฟท์น่ะทำไมถึงกลับมา "
“ นี่ถามจริงๆ หรือเหม่ออยู่ " ตาโตขึ้นทันที ผมเปลี่ยนท่านั่งเท้าคางที่เอาแต่มองอีกคน หันไปหาป้าที่สั่งบะหมี่ไว้ โชคดีที่ได้พอดี
“ บะหมี่จ้ะ " ยื่นมาให้ ผมก็จัดการเช็ดตะเกียบกับช้อน กินเข้าไปทันที พี่ไฟท์หัวเราะ
“ อยากถามก็ถามได้นะ อยากรู้มั๊ยละ " หยิบฝุ่นขาวๆที่ผิดอยู่ตรงปลายผมออกให้ พี่ไฟท์เท้าคางมองผมบ้าง
“ ทำไมถึงกลับมาไทยละครับ ทั้งๆที่ตัวเองก็ "
“ ก็ประสบความสำเร็จขนาดนั้นแล้วนะเหรอ " ผมพยักหน้า แต่พี่ไฟท์มองไปทางอื่น
“ บางทีการที่เราประสบความสำเร็จก็ไม่ได้ความว่าเราจะมีความสุข แค่ไม่มีความสุขที่จะต้องทำอะไรแบบนนั้นอีก เลยกลับมา " เขาหันมายิ้มให้ผม " เหตุผลฟังดูไม่ขึ้นเลยใช่มั๊ย บางทีกูว่า กูกำลังหลอกตัวเองอยู่ "
“ เกี๊ยวหมูมั๊ยครับ อร่อยนะ " ตักเกี๊ยวไปให้ พี่ไฟท์ลังเลแต่ก็รับช้อนไปตักใส่ปากตัวเอง " คนเรานะ มีเรื่องที่ไม่อยากบอกใครกันทั้งนั้นเหละครับ แต่เพราะนั้นมันเป็นเรื่องของพี่ พี่ย่อมรู้เหตุผลของตัวเองดีที่สุด ตัดสินใจแล้ว อย่ามองกลับไปข้างหลังเลยครับ มุ่งไปข้างหน้าดีกว่า "
“ เกี๊ยวอร่อยดีนะ "
“ อีกชิ้นมั๊ยครับ " ตักให้อีก พี่ไฟท์ก็รับไปกินอีก เขายิ้มให้ผม
“ สั่งให้ถ้วยนึงสิ อร่อยดีนะ " จ้องหน้ากันก่อนผมกับพี่ไฟท์จะหลุดยิ้มออกมา
“ ป้าครับ ขอบะหมี่แบบของผม อีกถ้วยครับ ไม่ครับ ขอสองถ้วยเลย "
“ ตัวแค่นี้ทำไมกินเยอะจังว่ะ "
“ ต้องกินเยอะๆครับ เดี๋ยวต้องกลับไปท่องหนังสือ จะได้มีแรง "
“ แรงฮึดหรือว่าแรงนอน "
“ ไม่หลับหรอกครับ ไม่ต้องห่วง " ก้มหน้ากินบะหมี่ตรงหน้า เห็นแบบนี้ผมกินเยอะนะครับ เพราะกินเท่าไหร่ก็ยังตัวแค่นี้กินเท่าไหร่ก็ไม่อ้วน " แล้วคุณไฟท์ "
“ เรียกพี่ก็น่ารักดี พี่อนุญาติให้วาดเรียกว่าคุณแค่ตอนอยู่ในร้านก็ได้ แต่ถ้าอยู่กันสองคนต้องเรียกพี่ ตกลงมั๊ย "
“ แล้วพี่ไฟท์จะทำอะไรต่อไปละครับ " บะหมี่สองถ้วยถูกตั้งไว้ข้างหน้าเราตอนที่ผมเริ่มตั้งคำถามนี้ พี่ไฟท์เช็ดตะเกียบแต่ปากก็ตอบออกมา
“ คิดว่าคงเป็นอาจารย์สอน นักศึกษามั้ง ว่าจะลองไปสมัครพรุ่งนี้ ถ้าไม่ได้ ก็คงมาทำงานที่ร้านมั้ง "
“ อาจารย์สอนอะไรเหรอครับ "
“ ก็คงรัฐศาสตร์ จบด้านนี้มานี่ คงไม่สอนหมอฟันหรอกไม่ต้องกลัว "
“ ไม่ได้กลัวหรอกครับ " ดึงบะหมี่ถ้วยที่สองมากิน " ว่าแต่ แล้วเหตุผลที่พี่ลาออกจากงานมันจะไม่เป็นอะไรเหรอครับ ถ้าต้องบอกพวกเค้าไป "
“ วาด จำไว้นะ โลกนี้ไม่มีใครพูดความจริงหมดหรอก คนเรานะแม้รู้ว่าการโกหกมันไม่ดี แต่บางทีเราก็ต้องโกหกเพื่อความอยู่รอด แล้วก็เพื่อตัวเอง มนุษย์นะสร้างกฏมากมาย อันนั้นดีอันนั้นไม่ดี รู้ทั้งรู้ แต่ทุกคนก็ทำ ทุกคนพร้อมแหกกฏนั้น "
“ มนุษย์ก็เห็นแก่ตัวทุกคนไม่ใช่เหรอครับ "
“ ก็อาจจะนะ "
“ แต่ผมว่า คนเราเมื่อได้มีความรัก ที่เป็นความรักจริงๆแล้ว ความเห็นแก่ตัวก็ไม่มีแล้วละครับ จะมีแค่การทำเพื่อใครคนนึงที่รักเท่านั้น " และบางที ตัวผมเองก็คงกำลังเป็นแบบนั้นอยู่
“ พูดยังกับมีความรัก "
“ ไม่มีหรอกครับ " ผมมองพี่ไฟท์ที่ก้มลงสูดบะหมี่ ไม่มีความรักก็จริง แต่ก็มีคนที่แอบรักอยู่ " แล้ว ลูกพี่ไฟท์ละครับเป็นยังไงบ้าง เด็กๆคงดีใจน่าดูที่พี่กลับมา "
“ ดีใจปนวุ่นวายเลยละ แต่ละคนวัยซนทั้งนั้น "
“ กี่ขวบแล้วละครับ "
“ หกขวบคนนึง ห้าขวบสองคน อีกคนอยู่กับน้องชายกำลังจะสี่ขวบ "
“ โห หัวปีท้ายปีเลยนะครับ เป็นคุณพ่อที่ขยันทำการบ้านมาก " ผมล้อพี่ไฟท์จ้องหน้าผม
“ ก็สวิตมันหนาว หึ ฮ่าๆ ดูทำหน้าเข้ามึง แก้มแดงหมดแล้ว "
“ ก็ผมร้อน " ก้มหน้ากินบะหมี่ในจานตัวเองจนหมด รู้สึกอิ่มเหมือนอาหารมันแน่นถึงคอ มองดูไปรอบๆพี่ไฟท์ที่ยังกินไม่เสร็จ เพิ่งรู้วันนี้ว่าอีกคนเป็นคนกินอะไรช้าๆ ไม่เชิงเรียบร้อยแต่กินแบบมีระเบียบ " เดี๋ยวผมมานะครับ "
ว่าแบบนั้น ก่อนจะเดินเข้าไปในเซเว่น เมื่อกี้เห็นตู้ไอศกรีมวอลล์เลยคิดว่ามันน่าจะมีอยู่สักอันสองอัน ซื้อเสร็จก็เดินออกมาพี่ไฟท์ไม่นั่งอยู่ตรงนั้นแล้วครับ กำลังจ่ายเงินอยู่
“ พี่ไฟท์ " ทำท่าจะล้วงเงินแต่อีกคนเบรคไว้ก่อน
“ กูเลี้ยง "
“ ขอบคุณครับ "
“ ไปเสร็จละขึ้นรถ " เดินนำออกไปขึ้นรถ แต่ผมเรียกไว้ก่อน
“ พี่ไฟท์!! “ เจ้าตัวหันมา ผมยื่นไอติมขึ้นมาตรงหน้า " กินของหวานกันมั๊ยครับ "
“ เลี้ยงเหรอ "
“ อื้ม " พยักหน้าแบบนั้น อีกคนก็เดินมายืนตรงหน้า แกะไอศครีมยักษ์คู่ในถุง ผมแบ่งออกเป็นสองอันก่อนจะยื่นให้พี่ไฟท์ " นี่ครับ ผมเลี้ยง "
“ เข้าใจคิดนี่ "
“ พรุ่งนี้สมัครงานสู้ๆนะครับ ผมจะเป็นกำลังใจให้ " ยัดไอติมเข้าไปในปาก พี่ไฟท์หันมาก่อนจะยิ้ม นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่เคยเกิดขึ้นกับผม
หลายปีก่อนเคยมีพี่ชายใจดีคนนึงแบ่งไอติมยักษ์คู่แท่งนี้ให้ผม ก่อนหน้าวันที่ผมจะสอบเข้าชั้นป.หนึ่งในโรงเรียนเอกชนแห่งหนึ่ง โรงเรียนแสนแพงที่คุณท่านเป็นคนส่งเสียให้เรียน ' พรุ่งนี้สอบสู้ๆนะวาด พี่จะเป็นกำลังใจให้ '
“ เหมือนวันนั้นเลยว่ะ "
“ จำได้ด้วยเหรอครับ " รอยยิ้มที่ยิ้มให้ผมเหมือนวันนั้น มือคู่เดิมที่คอยลูบหัวผมเหมือนวันนั้น ไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลงไปเลยในความรู้สึกของผม
“ แน่นอนอยู่แล้ว "
............................................................
มีคนอ่านถามว่า ตกลงมันคู่ใครกันแน่
คืออยากบอกนะ แต่มันบอกไม่ได้ไง โธ่
ถ้าหนมบอกไปเหมือนเปิดกระโปรงให้คนอ่านดูมีวันนี้ใส่กางเกงในสีอะไรนั่นละ จริงๆ
เอาเป็นว่ามันเหมือนว่า ทำไมทุกคนถึงเชียร์ฮิมกับหยุ่น ทั้งๆที่พี่เทมตอนนั้นก็จีบหยุ่นอยู่
มันมีเหตุผลซ้อนอยู่แล้ว แต่ขอให้อ่านต่อไปก่อน เพราะตัวละครยังออกมามาไม่ครบเลยโน๊ะ
ใครไม่มียูสในเล้า สามารถเม้นท์ผ่านทิวตและเฟสได้ ด้วยแท็ก #Choiceไฟท์อิน
ขอบคุณที่เข้ามาอ่านและคอมเม้นท์นะคะ ฝากด้วยจ้า :กอด1: :L2: :3123: :L1: :pig4:
สุขสันต์วันสงกรานต์จ้า :mew1:
-
วาดเป็นอะไรที่เหมาะกับชื่อนางมาก สำหรับเราวาดโตมาแบบที่วาดไว้จริงๆ เหมือนรูปภาพที่สมบูรณ์แบบ แค่อยู่ในร้านเก่าๆ แล้วก็วาดโดยศิลปินยาจก #อุปมาอุปไมไปไหนเยอะแยะ วาดดูโตมากด้วยอะ นางไม่เรียกร้อง ไม่ง้องแง้ง อ่านแล้วเหมือนเห็นพี่ชายกับน้องชายที่ไม่เจอกันนานนั่งกินข้าวด้วยกัน แต่ขัดใจ มันเรียบเกิ๊น เหมือนเพื่อนนั่งปรับทุกข์กัน มันไม่ใช่อะะะ
ฟีลเหมือนตอนที่ไฟบอกว่าเซฟแทนพี่เทมไม่ได้ ทั้งๆที่เซฟมันแนะนำทางที่ดูเหมือนจะดีให้ แต่คือเซฟไม่เข้าใจจุดนั้นของไฟอะ ไม่เข้าใจเหมือนที่เทมเข้าใจ แล้วมันก็ไม่ใช่อะะ #ข้ามไปBTSตอนไหน 55
วาดให้ฟีลเราประมาณเซฟ มันต่างอะตอนที่ไฟท์บ่นกับอิน อันนั้นเข้าถึงฟีลลิ่งของไฟท์มากกว่า อันนี้มันเหมือนเปิดอ่านหนังสือฮาวทูมั้ง แต่เวลาไฟท์ปรึกษาอินมันอ่านแล้วขึ้นๆลงๆ อ่านแล้วอินกับปัญหาไฟท์ กับความรู้สึกไฟท์มากกว่าตอนนี้อะ อันนี้เหมือนเล่าปัญหาให้คนแปลกหน้าฟัง กับเล่าให้เพื่อนฟัง ฟีลมันไม่เหมือนกันนนนนน
มโนกลับไปที่เทมไฟ คือพี่เทมไม่ได้ให้ไฟเข้าไปกับปัญหาอะ แต่เทมอยู่ข้างๆไฟแบบเข้าใจ แล้ววันนึงทางออกมันก็มา แล้วก็ฝ่าไปด้วยกัน ความรู้สึกกับไฟท์อินตอนนี้มันประมาณนั้นอะะ #จะอธิบาย แต่ในหัวก็ยังตีกันเองอยุ่ :katai1:
ตอนที่แล้วแอบหวั่นไหวกับสายตาที่ไฟท์มองอิน แต่พออ่านตอนนี้ก็เข้าใจมากขึ้นว่าไฟท์คงคิดกับอินแค่น้องนั่นแหละ
หมดแม๊กละะะ รอไฟท์อินต่อออ 55
ปล.อยากกินไอติมยักคู่ ตอนร้อนๆและมืดๆแบบนี้คือช่ำคอแต่ลงพุง :ling1:
-
วาดน่าสงสารมากนะ ตบอิพี่ไฟท์ :beat: ยังดีที่มา
ถ้าหนมพูดแบบนี้ก็แสดงว่า เราหมดลุ้น ที่อยากให้วาดคู่ไฟท์อ่ะดิ เพราะเหมือนคู่ฮิมหยุ่น แต่อ่านต่อนะ สนุกมาก ชอบวาดมากเลย อยากให้เจอ ความสุข ความรัก ที่ไม่ต้องรอ ไม่ต้องอดทน รอเค้ามาหา ซักที
-
ก็ในเมื่อ #Choiceไฟท์อิน มันก็ต้องเป็นไฟท์กับอินนั่นแหละ
แต่ก็หวังให้วาดได้เจอคนดีๆที่วาดรักและรักวาดนะ
รู้สึกว่าเด็กคนนี้น่าสงสาร คงจะเหมือนไฟที่ก็น่าสงสารเหมือนกัน
แต่สุดท้ายไฟก็รักเทมและเทมก็รักไฟ อยากให้ทุกคนมีความสุข แฮปปี้ๆๆๆๆ
-
กลัวว่าความใจดีที่พี่ไฟท์มีหรือจะเรียกว่าเอ็นดูอะไรก็แล้วแต่ จะกลายเป็นการให้ความหวังน้องวาดรึเปล่า T.T
-
อ๊ายยยยยยยยยยยยย น้องวาดน่ารัก
ดาเมจรุนแรงจริงๆ
ถ้าคนเขียนไม่จับคู่ไฟท์อิน แล้วอินยังไม่มีอะไรกับไฟท์นะ
เชียร์คู่นี้สุดชีวิต น่ารักอ่ะ
-
บอกตามตรงนะ อยากเปิดกระโปรงดูกางเกงใน ของหนมจังเล๊ยยยยยยยยย :katai1:
โอ๊ย..........พี่ไฟท์นี่ฮอทจริง อะไรจริง
มีคนแอบรักมากมายไปหมด เชียร์ไม่ถูกกกกกกกกกก :mew2:
3P ไปเลยล่ะกัน อั๊ยย่ะ โดนถีบ ก็เค้าเชียร์ไม่ถูกกกกกกกกกนี่นา :o12:
-
เฮ้อ!!!!!!!!! เหอะๆๆๆ o22
-
บอกตรงๆ ตอนแรกเราเชียร์ 3P ไฟท์-อิน-วาด ตอนนี้กเออยาก แต่คิดไปคิดมาอยากให้ ไฟท์-อิน ติน-วาด มากกว่าอ่ะนะ :hao5:
-
ไฟท์อินฟอร์เอฟเวอะเท่านั้น :katai2-1: :katai2-1:
-
กรี๊ดดดดดดดด
รักพี่เสียดายน้อง ไม่รู้จะเชียร์ใครดี ใจนึงก็อยากให้อินได้คู่กับไฟท์ จะได้สมหวังสักที
อีกใจนึง ก็สงสารน้องวาด อุตส่าห์แอบชอบพี่ไฟท์มานานแล้วเหมือนกัน
ยิ่งมาอ่านพาร์ทนี้ ที่เหมือนจะชงให้ไฟท์ได้คู่กับวาด แล้วคือเค้าก็เหมาะสมกันดีเหมือนกันนะ
โอ๊ย แล้วอินละ จะเอาอินไปไว้ที่ไหน เฮ้อ...สมกับชื่อเรื่องจริงๆ รักที่ต้องเลือก มันเลือกยากมากๆอะ
-
เราไม่ได้คิดว่าน้องวาดไม่ดีนะคะ
แต่เหมือนจะเป็นเพราะชอบตัวหมออินจากเรื่องน้องไฟ (ที่น้องไฟเคยแอบชอบหมอเพราะคิดว่าหมอเป็นผู้หญิง)
เราก็คิดว่าหมอต้องน่ารักเรียบร้อยไม่ค่อยพูด ซึ่งจริงๆแล้วหมอไม่ค่อยเรียกร้องอะไรจากอีพี่ไฟท์เลย
แต่ต่อไปอาจจะเรียกร้องหรือเปล่าอันนี้มิรู้ o18
ทีนี้ก็เลยรู้สึกว่ารู้จักหมออินมากกว่าน้องวาด อยากที่พี่หนมบอกว่าให้เปิดใจแล้วค่อยๆดูกันไป
แต่ก็อยู่ที่พล็อตพี่หนมเนอะ เราแค่ชอบงาน จะไปบังคับจับคู่ให้เค้าเขียนมันก็ไม่ได้
เราชอบคาแร็คเตอร์หมออินมาก อยากจะอะเก้นสท์เดอะเวิร์ลเพื่อนาง 555555555
ดูราชินีแบบเงียบๆ สู้ต่อไปนะคะหมอ
สำหรับตอนนี้น้องวาดน่ารักมุมิมากค่ะ ขอห่อกลับบ้านหนึ่งที่ไว้ดูเล่น
สู้ๆนะคะพี่หนม :กอด1:
-
ลุ้นกันน่าดูเลยจริงๆว่าใครจะคู่ใคร
ยังไงก็เชียร์อิน-ไฟท์อ่ะ เค้าชอบหมดอิน
-
แอบหนักใจกับไฟท์
-
ไฟท์วาดมันไม่อินนะ รู้สึกเหมือนพี่น้อง เพราะถ้าได้กันนะอินจะน่าสงสารมาก
-
รักหมออิน :mew1:
-
ขอเม้นสักหน่อย พล็อตน้ำเน่ามากกกกกก
สี่ตอนแล้วยังเอื่อยๆ รอตอนห้าค่ะ
-
อุ้ยยยย อยากเปิด กกน ขนมดูจังค่ะ อิอิ เปนอะไรที่. ซับซ้อนลุ้นระทึกอีกแล้ว แต่อารมณ์มันต่างกันชัดอยู่นะ ไฟท์อิน กะ ไฟท์วาด น่ะ เวลาเค้าอยู่ด้วยกันน่ะ เหมือนเวลา เทมไฟ ไฟเซฟ อ่ะ ชอบนะอารมณ์ มันลุ้นระทึกดี หุหุ. ขอเกาะขอบจอรอตอนต่อนไปด้วยใจจดใจจ่อ o13
เสริฟตอนที่ 4 มา 2 รียาวแบบเต็มอิ่มเรย ขอบคุณมากๆนะคร่า :กอด1: ส่งกอดขนม กอดหยุ่น กอดไฟ กอดหมออิน กอดน้องวาด โฮะๆๆๆ (แล้วก็โดนแฟนขนม ฮิม พี่ไฟท์ เทม โบก อ้ากกกก). 555 เวิ่นไปเรื่อย :impress2:
-
รอเปิดตัวน้องชายหมออิน
อาจจะชอบวาด
เชียร์ไฟท์อิน :ped149:
-
เรืี่องมันยุ่งงงงงงงงงง :serius2:
-
น้องวาดที่แสนดีออกตัวก่อนเลยว่ารักของน้องไม่คิดจะครอบครอง
น่ารักอย่างนี้ต้องมีคนดูแล ว่าแต่ใครล่ะที่เหมาะกับน้อง
หรือจะเป็นตัวละครที่ยังไม่ออกมา มันต้องมีสักคนสิน่า
เพราะพี่ไฟท์เราจองให้พี่หมออินแล้ว :laugh3: ปักป้ายจองไว้ก่อน
ตอนนี้ปล่อยให้พี่ชายน้องชายเขารำลึกความหลังกันไปก่อน
เป็นภาพที่น่ารักดีนะ ไม่ชวนให้นึกเป็นอื่นเลย จริงจริ๊ง
ขอบคุณคนเขียนมากค่ะ :L2:
+1และเป็ดจ้า
-
เหมือนเราจะเจอ น้องวาดมาก่อนในBTS ป่าว
คลับคล้ายคลับคลา
หรือว่า มโนไปเอง
เหอะ เหอะ
เราว่าไฟท์คิดกะวาดแค่น้องอ่า เพราะตอนนี้มีเรื่องตอนเด็กที่ไฟท์ดูแลวาดเหมือนน้อง
เพราะน้องไฟไม่เหมือนคนอื่นไง งืม งืม
-
อ่านแล้วเครียดเลือกยากจริง ๆ วาดทั้งดูดีและน่าสงสารจนไม่อยากให้เป็นคนที่ต้องผิดหวังเลยอะ
แต่หมออินก็รักและเฝ้ารอพี่ไฟท์มานานเหมือนกัน เป็นรักที่เลือกยากจัง ณ ตอนนี้นะ
ก็หวังว่าจะมีตัวละครใหม่ซักคน ที่ออกมาทำให้เรารู้สึกว่าเหมาะสมที่จะเป็นคนดูแลวาด
และไม่เสียดายถ้าวาดจะไม่ได้คู่พี่ไฟท์ละกัน เพราะเราคงจะเชียร์พี่ไฟท์กะหมออินต่อไปนั่นแหละ
เหมือนที่เชียร์พี่ฮิมกะน้องหยุ่นตลอดแม้พี่เทมจะน่าสงสารและรักหยุ่นมากเหมือนกันก็เถอะ
รอติดตาม และบวก บวก เป็นกำลังให้ขนมต่อไปจ้า :pig4: :L2:
-
น้องวาดน่ารักหนมตัองหาคนดีๆๆมาคู่กะน้องวาดนะ อิอิ >///<
ปล.ตามมาอ่านต่อจาก#btsสถานนีรัก #ชอบท้ังสองเรื่องเป็นกำลังใจให้นะคะ ^^
ปล.ขอตอนพิเศษ เทมไฟ+น้องอันเลน พากันไปเล่นสงการ์ตนงี้
-
วาดแอบรักไฟท์มานานมากกกกก อยากรู้จังว่าไฟท์จะรู้รึป่าวว่าวาดคิดยังไงกับตัวเอง
-
เรื่องคู่ยังไม่ลงตัว
แต่ขออย่ามาม่าระหว่างอินกับน้องวาดเลย
ถ้าเป็นงั้นน้องวาดคงน่าสงสารมากเลย
-
ThankS
-
กรี้ดดดดดดดดดดดดดดดๆได้โปรดบอกฉันได้ไหมทำไมจึงเป็นเช่นนี้ได้โปรดบอกฉันชัดๆซักทีบอกสิว่าใครคู่ใครอินไฟท์อินไฟท์เท่านั้นๆมอ่านมุมขงวาดแล้วไม่ค่อยชอบเลยแหะ เราว่าวาดเอาแต่ทนๆๆๆๆๆๆๆแล้วก็บอกว่าแอบรักนู่นนี่นั่นดูไม่พยายามเลยแหะ อินสิตัวเข้าแลกกกกกกกก :haun4: น่ารักกรุบกริบปลื้มมมมมมมมมมอินมากๆ.ขอบคุณพี่หนมที่อัพนิยาย
-
หมออินน่ารักที่สุด
-
น้องวาดน่ารัก น่าสงสารมากเลย
แต่ยังไงก็เชียร์อินนะ!!! สาธุๆ ไฟท์อินเถอะๆ :mew2:
-
:z2:คิดถึงหมออิน
-
วาดน่ารักไปนะ ดูเป็นเด็กดี ยังไงก็เชียร์ไฟท์อินน๊าา
-
ตอนที่ 5
“ ยังไม่มาอีกเหรอ น้องอลิชนะ " ออกมาถามพยาบาลหน้าห้องที่ก็ส่ายหน้า
“ ยังไม่มาเลยค่ะ คุณหมอ ช้าไปสองชั่วโมงแล้วนะคะเนี้ย "
“ ขอให้พ่อเค้าแค่ลืมพาลูกมาก็พอ " ในโลกใบนี้ยังมีพ่อแบบนี้ด้วยเหรอว่ะ พ่อที่รู้ว่าลูกสาวของตัวเองเป็นโรคหอบหืด และภูมิแพ้ขนาดหนักแต่ยังพาลูกมาโรงพยาบาลสาย มีใบตรวจรักษายาวเป็นหางว่าว แพ้เกสรดอกไม้แต่ก็เอาให้ลูกดม แพ้แมลงก็ปล่อยให้ยุงกัด
“ ขอโทษครับ ขอโทษๆ ขอทางให้ลูกสาวคนสวยของผมกับคุณพ่อมือใหม่ที่ไม่ค่อยใส่ใจลูกหน่อย โอ๊ะ คุณพยาบาลคนสวยขอโทษนะครับ "
“ คุณโรมมาแล้ว " เสียงเพ้อๆที่ผมได้ยิน ชายร่างสูงใหญ่ผิวเหลืองออกไปทางเข้มกับคิ้วหนาและจมูกคมสัน แค่แว๊บเดียวที่มองก็รู้แล้วว่ามีเชื้อสายอื่นที่คงไม่ใช่แค่ไทยอย่างเดียว
ท่าทางที่ดูเจ้าชู้ของเขากับคำพูดที่ดูไม่ใส่ใจทำเอาใครๆหันมอง มองคนที่พูดคำพูดไม่น่าฟังแต่พอเห็นใบหน้าที่หล่อเหล่าขนาดนั้น คำพูดที่ไม่น่าฟังของเค้า ก็กลายเป็นคนพูดน่าฟังของคนหล่อที่ขี้เล่นไป คุณแม่และเหล่าพยาบาลรอบข้างผมที่มองเขาทำให้คิดแบบนั้น
“ ขอโทษนะครับ พอดีผมเพิ่งนึกขึ้นมาได้ว่า นางฟ้าของผมมีนัดกับคุณหมอคนใหม่วันนี้ ไม่ทราบว่าคุณหมอ.. “ เหลียวหันมามองผมเขายิ้มก่อนจะเปลี่ยนมาเป็นจ้อง " คุณหมอเหรอครับเนี้ย คุณหมออิน ใช่มั๊ย ที่อลิซจะตรวจด้วยวันนี้ "
“ ใช่ " ตอบเสียงเรียบอีกคนก็ยิ้มกว้าง
“ สวยจัง..” คงไม่ใช่คำพูดที่หวังว่าจะได้ยินจากผู้ชายหรอกครับ แม้จะเป็นพวกชอบเพศเดียวกันแบบผม แต่ยังไงกูก็ผู้ชาย
“ นี่ไม่ใช่คำแรกที่ผมอยากได้ยินหรอกครับ " ผมพูดอีกคนก็ยิ่งยิ้มกว้าง จัดว่าเป็นผู้ชายหล่อ
“ ขอโทษนะครับคุณหมอ พอดีผมเพิ่งเลิกประชุมแล้วที่ทำงานกับเนสเซอรี่ของอลิซอยู่ไกลกันมาก รถก็ติด เลยมาสาย "
“ คุณหมอขา ป๊าไม่ผิดนะคะ ป๊าพยายามรีบมาหาอลิซแล้วแต่ว่า ป๊าต้องทำงาน " เสียงเยื้อแย้วของเด็กผู้หญิงตากลมผิวขาวละเอียดแถมด้วยแก้มสีชมพูเงยหน้าขึ้นพูดกับผม สองมือของเธอจับมือของผมไว้แน่นแกว่งไปมาเชิงอ้อน
“ คุณแพร ขอแฟ้มผู้ป่วยด้วยครับ "
“ ได้ค่ะคุณหมอ " เธอตอบรับผมก่อนจะหันไปหา คุณพ่อของน้อง คนเจ้าชู้ที่กระพริบตาให้เธอทำเอาพยาบาลของผมช๊อคค้างไปชั่วขณะ " ผมเข้าไปรอในห้องนะ ไปครับอลิซไปตรวจกันนะ "
“ ค่ะ คุณหมอ " จูงมือเธอเดินไปแต่อีกมือที่จูงเธออยู่ก็ดึงไว้ไม่ให้ไป
“ มีอะไรครับ คุณพ่อ “
“ ขอเข้าไปด้วยได้มั๊ยครับ " ยิ้มหวานตอนที่พูดคำขอนั้น
“ เชิญครับ "
ภายในห้องสี่เหลี่ยม อลิซนั่งอยู่บนเก้าอี้เด็กตัวที่ติดอยู่กับผม ถัดไปเป็นพ่อของเธอที่เอาแต่มอง ผม " ขอโทษนะครับ ไม่ทราบหน้าผมมีอะไรติดอยู่รึเปล่า "
“ เปล่า ทำไมละครับ "
“ งั้นก็ช่วยเลิกมองแล้วสนใจลูกของคุณเถอะครับ "
“ อลิซลูกว่ามั๊ยคะ คุณหมออินนี่ดุจัง " หันมาถามลูกสาวที่อลิซเองก็หันมายิ้มให้ผม
“ คุณหมอยิ้มสิค่ะ จะได้สวยๆ จะได้ไม่ดุป๊า "
“ มาตรวจกันดีกว่านะครับนะ มา " ยิ้มให้เธอ ผมไล่ตรวจอาการของเธอไปเรื่อย น้องอลิซคนนี้พบว่าเป็นโรคหอบหืดในเด็ก แต่เธอไม่ได้เป็นรุนแรงจนน่าตกใจ แต่เพราะพ่อไม่ค่อยสนใจเลยไม่หายสักที
ครืน ครืน ครืน เสียงโทรศัพท์ที่ไม่ใช่ของผมดังขึ้น คุณพ่อของน้องอลิซผุดลุกขึ้น ก่อนจะก้มหน้าขอโทษแล้วเดินออกไปจากห้องตรวจ
“ คุณพ่อต้องไปแล้วแน่เลย " เสียงของเธอยังสดใสอยู่แบบนั้นทั้งๆที่พูดคำนั้นออกมา
“ ต้องไปเหรอ ต้องไปไหนละครับ "
“ ไปทำงานค่ะ ป๊าต้องไปทำงาน ป๊าบอกว่าป๊าต้องทำงานอลิซจะได้สบายๆ " เธอว่าแบบนั้นก่อนจะหันมองไปรอบๆห้องของผม " ป๊าบอกอลิซแบบนั้น บอกทุกวันเวลางอแงอยากให้ป๊าอยู่ด้วย "
“ เดี๋ยวหนูก็จะหายดี " ลูบหัวยุ่งๆของเธอผมยิ้ม
“ จริงเหรอค่ะ หนูจะหายเหรอ "
“ อื้ม หนูจะหายแต่หนูต้องเป็นเด็กดีนะ ไม่เคยงอแงตอนพ่นยาใช่มั๊ย " พยักหน้ารัวๆ
“ ไม่เคยค่ะ เพราะว่าถ้าทำแบบนั้นป๊าจะเหนื่อยมากขึ้น เวลาหนูเจ็บก็ร้องไห้ไม่ได้ป๊าจะเป็นห่วง แต่หนูก็แอบร้องไห้บ่อยๆ "
“ น้ำตาไม่เหมาะกับเด็กน่ารักๆอย่างอลิซหรอกครับ " หยิกแก้มใสๆของเธอ แววตาใสคู่นั้น ทำให้ผมหวนคิดถึงบางคน
เด็กตัวเล็กร่างกายผอมบางที่เดินอยู่หลังป้านวล คนที่แม้เขาจะจับชายกระโปรงเพราะกลัวก็ยังโดนดุ คนที่ไม่เคยมีรอยยิ้ม เด็กที่ดีใจแม้กระทั้งได้เสื้อผ้าจากคนอื่น คนที่มองโลกในแง่ดีและไม่เคยบ่นชะตาที่แสนตกต่ำของตัวเอง
“ คุณหมอหนูจะหายใช่มั๊ยคะ ป๊าจะไม่ต้องเหนื่อยเพราะหนูใช่มั๊ย ถ้าหนูหาย ป๊าจะมีเวลาให้อลิซ ป๊าจะได้ไม่ต้องทำงานหนัก "
“ คือหมอ..”
“ หนูจะรอแบบไม่ตั้งความหวังค่ะ " รอยยิ้มที่ใสซื่อนั่นผมไม่รู้เด็กตัวแค่นี้ทำไมถึงคำพูดพวกนี้ออกมา รู้แค่ว่า อลิซ คงเป็นเด็กที่มีนิสัยโตกว่าอายุ
“ หมอจะพยายามนะครับ " หยิกแก้มเธอเบาๆ แต่ยังพูดไม่จบคนนึงที่เดินออกไปก็โพร่งเข้ามาก่อน
“ อลิซ คือว่าป๊า " นั่งยองลงตรงหน้าลูกสาวของตัวเอง
“ หนูจะคอยป๊าอยู่ที่นี่ ไม่เป็นไรค่ะ อลิซอยู่ได้ " เอามือมาวางทาบอกของตัวเอง เด็กสี่ขวบกับท่าทางที่ผมไม่เคยเห็น
“ คุณหมอผมฝากแปปนึงนะครับ แค่แปปเดียว ที่ไซต์งานมีปัญหา ผมต้องไป "
“ ถ้าอลิซบอกว่าเธออยู่ได้ คุณก็ไปเถอะครับ "
“ แค่ไม่นานจริงๆ กลับมาทำตัวให้ว่าง ผมจะพาไปเลี้ยงข้าว โอเคนะครับ " พูดแค่นั้นแบบรวบรัดเค้าก้มลงหอมแก้มอลิซเสียงดังฟอด " ป๊ารักอลิซ เดี๋ยวมานะครับ "
“ แต่.. " ผมมองหน้าอลิซที่ยิ้มออกมา เสียงหัวเราะของเธอทำให้ผมยิ้ม
“ คุณหมอ คุณหมอยังไม่ได้ตกลงเลย ป๊าไปแล้ว "
ผลตรวจอาการของอลิซที่จัดว่ายังทรงตัว ไม่มีอาการอะไรที่น่าเป็นห่วง เด็กน้อยที่ยิ้มร่ากับของเล่นในมือของตัวเองที่ผมหยิบเอามาให้กอดเล่น
“ อลิซ นี่หนูไปโดนอะไรมาเหรอครับ " พลิกแขนของเธอดู ต้นแขนที่มีรอยแผลเป็นผื่นขนาดใหญ่
“ หนูไม่รู้แต่หนูคัน หนูบอกป๊าแล้ว แต่ป๊าบอกให้หนูเกา แต่ตอนนี้หนูเจ็บ " มองดูแผลด้วยตาตัวเองอลิซทำหน้างอแต่ก็ไม่ร้องไห้ ก็จะไม่เจ็บได้ไง เล็บตัวเองข่วนแผลเต็มๆตั้งกี่แผล
“ ทีหลังถ้าหนูคันก็อย่าเกาอีกนะ เอาแป้งทาตรงที่คัน หรือว่าลูบๆมันก็พอ แบบนี้นะ " ลูบที่แขนของเธอ อลิซหดแขนกลับ
“ อ่า หนูจักกะจี้น้า คุณหมอ " ขยี้หัวเธอผมยืนขึ้นก่อนจะเดินเอาแฟ้มออกไปด้านนอก
“ คุณแพร สั่งจ่ายยาตามนี้ "
“ ค่ะ คุณหมออิน " เธอมองไปในห้องก่อนจะมองหน้าผม
“ อีกนานแน่วันนี้กว่าคนเป็นพ่อจะมารับ "
“ น่ารักจังเลยนะคะ น้องอลิซนะ เรียบร้อยน่ารักเชียว "
“ แต่ไม่เหมือนเด็กเลยนะ คงมีอะไรในใจอยู่เยอะเลยละ " ว่าออกไปแบบนั้นเธอหันมายิ้มให้ผม
“ คิดถึงน้องวาดอีกแล้วเหรอค่ะ " แพรรู้ทุกอย่างเกี่ยวกับผม รู้ด้วยว่าทำไมมาเรียนหมอเด็ก
“ ก็นะ.. เรียนหมอเด็กเพราะวาดนิ "
“ คุณหมออินนะ ดูเหมือนไม่สนใจใคร แต่จริงๆแล้ว อ่อนไหวน่าดูเลยนะคะ เป็นคุณหมออ่อนไหวมันก็ดีอยู่หรอก แต่อ่อนไหวแบบนี้จะดีเหรอ " ว่าแค่นั้นก่อนจะเดินออกไป ผมว่าอาจจะจริงอย่างที่เธอพูด
“ อลิซ ไปกินขนมอร่อยๆด้วยกันมั๊ยครับ " ย่อตัวลงตรงหน้าอีกคนที่พยักหน้าลงทันทีด้วยรอยยิ้ม เอานิ้วจิ้มแก้มใสๆ
“ หนูกินไอติมได้มั๊ยค่ะ คุ๊กกี้ละ กินขนมเยอะๆเลยนะ หนูหิว "
“ หิวเหรอ "
“ ค่ะ เพราะว่าป๊ารีบมานี่ หนูเลยยังไม่ได้กินอะไรที่โรงเรียนก็ยังไม่ได้กิน นมอยู่หลังรถป๊า "
“ งั้นก็ไปกันเลย คุณหมอเลี้ยงเอง "
พาเด็กมาเลี้ยงขนมที่ร้านกาแฟร้านนึงใต้ตึกโรงพยาบาล เห็นแบบนี้ก็กินแก่งนะครับสั่งแซนวิชให้ก็กินหมด เพิ่มมัลฟินให้อีกอันก็หมดอีก น้ำก็กินไม่เหลือ สงสัยจะหิวจริง กินได้สักพักก็เล่น เล่นได้สักพักก็หลับ เป็นวัฎจักรของเด็กทุกคน แต่ที่ผมว่าเธอแตกต่าง อลิซค่อนข้างช่างพูด อย่างน้อยก็มากกว่าที่คิดเอาไว้
“ ยังไม่มาเลย หมออิน นี่จะครบสี่ชั่วโมงแล้วนะ อีกเดี๋ยวหมอก็ต้องออกเวรแล้ว "
“ เดี๋ยวออกเวรก่อนแล้วค่อยว่ากันแล้วกันว่าจะเอาไง "
“ แบบนี้สินะ หมอพัชเลยขอลา " เดินเข้าไปในห้อง อีกยี่สิบนาทีก็จะออกเวรแล้ว มองไปที่แฟ้มของอลิซหน้าแรกของประวัติมีเบอร์ของคุณพ่อของเธออยู่ในนั้น หยิบมือถือกำลังจะกดโทรออก แต่ดันมีสายเข้ามาก่อน
“ ไฟท์ " พูดแค่นั้นก่อนจะยิ้มออกมา ผมกดรับ " ว่าไงมึง "
“ อยู่ไหน "
“ โรงพยาบาลดิไอ้ห่า ถามเหี้ยไรไม่คิด แล้วมีอะไร "
“ จะพาไปฉลอง " มันหัวเราะ " ฉลองที่ได้งาน "
“ ตกลง จะเป็นอาจารย์จริงๆเหรอว่ะ " ถามย้ำแบบนั้นเพราะไม่รู้ความคิดของมัน ตอนที่เสนอความคิดเห็นให้มันเป็นอาจารย์ ตอนนั้นก็คิดว่าดีแล้ว ไฟท์ทำได้อยู่แล้วและจะทำได้ดีด้วยมันเป็นคนใจดีแถมยังใจเย็น แต่ผมเองก็ยังยึดติด ชอบที่มันจะเป็นทูตมากกว่า
“ จริง ก็คิดซะว่าในเมื่อไม่ได้เป็นแล้วก็อยากจะสอนให้คนที่เคยมีความฝันเดียวกันทำความฝันนั้นให้ได้ เหมือนที่กูเคยทำได้ไง "
ไฟท์มักพูดกับผมเสมอว่า พ่อแม่ถึงจะรักและสนับสนุนในความฝันของมัน แต่ก็ไม่เคยใช้ความรวยของตัวเองเล่นเส้นสายให้มันไปถึงจุดนั้น แม่มันบอกมันเสมอว่า มันต้องมีความพยายามต้องหยิบความฝันนั้นมาด้วยมือตัวเอง ฝันนั้นถึงจะมีค่า
“ กินที่ไหนดีว่ะ มึงอยากกินอะไร กูเลี้ยงดีกว่า เพื่อนได้งานทั้งที "
“ อยากกินชาบู "
“ มีร้านนึงอร่อยมาก อยู่ตรงพระโขนง "
“ กูกำลังจะออกจากมหาลัยละ " มันเงียบไปสักพักก่อนจะหัวเราะออกมา ผมได้ยินเสียงปิดประตูรถ " กูว่ากูอาจจะหาแม่วัยใสให้ลูกกูได้อยู่นะ "
“ โธ่ ไอ้สัด อาจารย์นะมึง ทำตัว " พูดแบบไปไม่ค่อยเป็น
“ ก็ไม่รู้สินะ " ทำเสียงตอแหลใส่ก่อนจะหัวเราะ " แล้วมึงออกเวรยัง "
“ ยังว่ะ ยังมีเรื่องต้องทำนิดหน่อย "
“ งั้นกูควรไปรอมึงที่ร้านแม่ มึงออกจากโรงพยาบาลก็โทรมา กูมีเรื่องจะปรึกษามึงด้วย "
“ อะไรว่ะ "
“ ความลับ " บอกเสียงเบา " จองร้านอาหารด้วยละ "
“ เออ " ผมวางสายก่อนจะมองเข้าไปในห้อง เด็กหญิงตัวน้อยตื่นพอดี หัวยุ่งๆกับดวงตากลมที่กระพริบถี่ปรับแสง
“ คุณหมออิน ขา "
“ ครับผม " เดินเข้าไปใกล้ก่อนจะนั่งลงข้างๆ เธอกอดผมไว้แน่น
“ ป๊าละคะ ป๊าของหนู "
“ ยังไม่มาเลยครับ สงสัยจะติดงานยุ่งมากๆอยู่นะ "
“ คุณหมอคะ " ชี้ที่นาฬิกาของตัวเอง ได้เวลาออกเวรของผมแล้ว หันมองอลิซที่ยิ้มให้ผม
“ หนูอยู่คนเดียวได้ หนูจะไปคอยป๊าข้างนอก " พูดแบบนั้นก่อนจะเดินลงจากเตียงแล้ววิ่งไปนั่งคอยที่เก้าอี้รอเข้าตรวจ ผมจุกอยู่ในคอจนพูดอะไรกับตัวเองไม่ออก กับความเข้มแข็งของเธอ ทั้งๆที่อายุแค่นี้
“ เดี๋ยวแพรอยู่เป็นเพื่อนแกเอง กลับเถอะคะ เมื่อคืนก็เข้าเวรดึก "
“ งั้นก็ฝากด้วยนะ "
-
เดินเข้าไปห้องผมถอนเสื้อกราว์ที่ใส่อยู่วางลงบนโต๊ะ แฟ้มประวัติของน้องอลิซยังวางอยู่ตรงนั้น เปิดดูข้างในเบอร์ของผู้ปกครองที่สามารถติดต่อได้มีตั้งแต่เบอร์ส่วนตัว เบอร์ที่ทำงาน แม้แต่เบอร์เลขาก็มี
“ ลองโทรไปแล้วกันว่ะ " พูดแบบนั้นก่อนจะกดเบอร์แล้วโทรออก รอสายสักพักก็มีคนรับสาย
“ ครับ "
“ คุณพ่อของน้องอลิซ " ใช่มั๊ยครับ ยังพูดไม่ทันจบประโยคนี้ อีกคนก็สวนขึ้นมาก่อน
“ ผมยังไม่เสร็จงานเลยครับ อีกสามชั่วโมงจะไปรับแก "
“ แต่แกนั่งคอยคุณอยู่นะ " พูดเสียงเรียบๆ อีกคนก็ดูท่าทางจะอยู่ข้างนอก เสียงเครื่องจักรที่ผมได้ยินดูวุ่นวาย เหมือนกำลังมีการตอกเสาเข็ม
“ ไม่เป็นไรหรอกครับ แกนั่งคอยผมประจำ ตอนนี้ผมยุ่งมากเลย บอกอลิซว่าอีกสามหรือสี่ชั่วโมงผมจะไปรับแกเอง ”
“ คุณให้เด็กรอที่โรงพยาบาลคนเดียว สามสี่ชั่วโมง คุณไม่เป็นห่วงแกเลยเหรอ ถ้ามีคนมาคุยด้วย ถ้ามีคนมาพาตัวไป "
“ ไม่มีอะไรแบบนั้นหรอกคุณ โรงพยาบาลมีความเข้มงวดพอ จริงมั๊ย "
“ แต่โรงพยาบาลคือที่ที่ใครจะเข้าจะออกก็ได้ คุณมาโรงพยาบาลได้ทุกเมื่อ ถ้าคุณป่วย แล้วเราก็ไม่ได้มีมาตรการในการดูแลลูกสาวของคุณที่เธอกำลังรอคุณมารับ "
“ แต่ผมต้องทำงาน แล้วมันก็สำคัญมาก นี่ขอโทษนะครับ ผมกำลังพูดสายกับใครอยู่ "
“ เฮียมาดูตรงนี้ดิ๊ หัวหน้ารับเหมาจะพูดด้วย " เสียงที่ลอดเข้ามาในสาย ผมถอนหายใจออกมา
“ แปป กูคุยกับคนที่โรงบาลอลิซอยู่ บอกมันรอ คุณ ผมยังไปไม่ได้หรอก คุณแค่ปล่อยแกไว้ตรงนั้นเหละ มาทำงานใหม่เหรอครับ ผมปล่อยแกไว้แบบนั้นบ่อยไป แกอยู่ได้ อลิซนะ.. "
“ แค่เด็ก แกยังเป็นแค่เด็ก .. แล้วถ้ามึงยังมีหัวใจ ยังคิดว่าตัวเองเป็นพ่อคนอยู่ ก็มารับลูกมึงซะ อย่าดีแต่ปล่อยไข่ เด็กเข้มแข็งแค่ไหน ยังไงก็คือเด็ก ไอ้พ่อเฮงซวย " ปลายสายที่เงียบไป ผมหลุดหัวเราะหึออกไป " กูชื่อหมออิน รู้ไว้ด้วย เพราะเดี๋ยวมึงจะตามหาตัวกูไม่ถูก "
วางสายไปก่อนจะคว้ากระเป๋าขึ้นมาสะพายบ่า เดินออกไปนอกห้อง เด็กผู้หญิงคนนึงที่นั่งอยู่หน้าห้องตรงนั้น สายตาเธอมองไปที่ ภาพของพ่อที่ดูแลลูกสาวคนนึง
“ โธ่เว้ย " เดินตรงไปข้างหน้า ย่อตัวลงตรงหน้าของอลิซผมจิ้มแก้วเธอ " อยากไปกินไอติมอร่อยๆกันอีกมั๊ย "
“ คุณหมอไม่กลับบ้านเหรอ "
“ หมอจะรอคุณพ่อเป็นเพื่อนอลิซเอง เหงาไม่ใช่เหรอครับ " ผมลุกขึ้นยืน ยื่นมืออกไปตรงหน้าอีกคนคว้ามือเอาไว้ก่อนจะยิ้มออกมา
“ หนูจะกินไอติมช๊อคโกเล็ตกับสตอเบอรี่ จะกินเยอะๆเลย "
“ งั้นก็ไปกันเลย "
ร้านไอศกรีมหน้าโรงพยาบาล ผมนั่งลงตรงหน้าเธอหลังจากที่สั่งไอติมเสร็จแล้ว เด็กน้อยหัวยุ่งลูบผมตัวเองให้เข้าทรง มองซ้ายทีขวาทีแบบตื่นตาตื่นใจ
“ อลิซครับ หนูอยู่กับพ่อสองคนเหรอ "
“ ค่ะ อยู่ด้วยกันสองคน " พยักหน้าผมก็ยิ้ม
“ แล้วคุณแม่ละ "
“ ป๊าบอกว่าอลิซไม่มีแม่ " ดิบเถื่อนที่สุดในสามโลก กูก็เพิ่งเคยได้ยินนี่เหละเหตุผลตรงตัวแบบนั้น
“ แล้วคุณปู่ละครับ คุณย่า "
“ ไม่มีคะ ไม่มีใครป๊าบอกว่า อลิซมีแค่ป๊า แล้วป๊าก็มีแค่อลิซ " เป็นครอบครัวแบบไหนกันว่ะ แปลกสัด
“ ไอศกรีมค่ะ " ไอศกรีมวางลงตรงหน้าไม่รอช้าอลิซกินมันทันที
นั่งกินไปสักชั่วโมง คนในร้านเริ่มเยอะเห็นทีว่าต้องกลับ เข้าไปในโรงพยาบาลอีก เดินจูงมือกันไปเรื่อยๆอลิซร้องเพลงให้ผมฟังเป็นเพลงเด็กแบบเพลงช้างที่ฟังแล้วก็น่ารักจนทำให้ผมยิ้มได้
“ ป๊า!! “ เสียงของเธอดังขึ้นตอนที่ปล่อยมือจากผมแล้ววิ่งเข้าไปหา พ่อตัวเอง คนที่กำลังหายใจหอบเหนื่อยออกมาแรงๆ
“ หาตั้งนานนึกว่าอยู่ไหน ที่แท้ก็มาอยู่กับคุณหมอปากร้ายคนนี้เอง "
“ พูดให้มันดีหน่อยสิครับ คุณพ่อ แล้วไหนบอกสามชั่วโมง "
“ ก็มีคนปากร้ายโทรไปด่าถึงที่ทำงาน ใครมันจะไปทำงานต่อได้ละคุณ "
“ ก็นึกว่าจะหน้าด้าน "
“ ปากร้ายจังว่ะ " มองคนตรงหน้าที่ยิ้มมุมปาก
“ คุณพ่อก็อย่าลืมไปเอายาละ ฝากไว้ที่พยาบาลหน้าเค้าเตอร์ " บอกแค่นั้นก่อนจะหันหลังเตรียมเดินออกไป แต่โดนจับแขนไว้ " ทำไม "
“ เรียกโรมสิ "
“ อะไร "
“ ต่อไปเรียกโรมนะอิน เพราะผมชื่อโรม แล้วผมจะเรียกหมอว่า อิน เหมือนกัน " เขาเลิกคิ้วมองผมที่ทำท่าทางนิ่งๆ " ไม่ชอบเหรอ "
“ ก็ดีกว่าคุณหมอปากร้าย "
“ แต่ก็ปากร้ายจริงๆ " เอื้อมมือมาดึงปากผม เจ็บจนต้องตาโตอีกคนหัวเราะ " ไปกินข้าวกัน "
“ ผมไม่ได้ว่างนะคุณ "
“ อะไรว้า บอกว่าให้เรียกโรมไง เรียนถึงหมอความจำปลาทองชะมัด "
“ กูไม่ว่าง กูมีนัดแล้ว "
“ พูดแบบนี้กูว่ามันก็ดิบเถื่อนดีนะ คุณหมอคงชอบแนวนี้ " ท่าทางเจ้าเล่ห์หันมายิ้มให้ ก่อนจะมองลูกสาวตัวเอง มือที่กอดเธออยู่ผมรู้มันสะกิด " อลิซหมออินจะไม่ไปกินข้าวกับเราละลูก "
“ ทำไมละคร่า หนูอยากให้หมออินไปด้วย ไปด้วยกันน๊า นะคะ น๊าา น๊าาาา " เอื้อมมือมาจับที่ไหล่ของผมเบา เธอเขย่า " นะคะน๊า ไปกับอลิซน๊า "
“ มึงใช้วิธีนี้ทุกครั้งเลยเหรอว่ะ "
“ เปล่าหรอก เฉพาะคนที่โดนใจเท่านั้นละ "
......................................................
“ เปลี่ยนไปกินมื้อดึกได้รึเปล่าว่ะ " กรอกเสียงไปตามสายตอนที่ขับรถตามรถแลนด์โรเวอร์สีดำข้างหน้า
“ ทำไม " ไอ้ไฟท์เปลี่ยนเสียงเป็นโทนต่ำทันทีหลังจากได้ยิน
“ กูมีธุระต้องไปกินข้าวกับเด็กที่ป่วย "
“ บริการหลังการตรวจเหรอว่ะ " มันหัวเราะเสียงดัง
“ เออน่า กูโทรไปเลื่อนที่ร้านละเป็นสองทุ่ม แล้วเจอกันมึง " วางสายไปผมตั้งใจขับรถตามรถคันหน้า มันจอดลงที่ร้านอาหารมีชื่อแห่งนึงในย่านเอกมัย เป็นร้านที่มีอาหารดังพอๆกับเค้ก
“ อลิซจะกินเค้กสตอเบอรี่ "
“ ได้เลย เอาชิ้นไหนดี " สองพ่อลูกที่กำลังเลือกดูเค้ก ผมเดินไปนั่งที่โต๊ะเลือกเมนูอาหาร
“ อยากกินอะไรสั่งเลย เดี๋ยวกูเลี้ยง " นั่งลงตรงข้ามผม ผิดกับอลิซที่เดินมานั่งที่โซฟาข้างๆผม
“ มันก็ต้องเป็นแบบนั้นอยู่แล้วรึเปล่าว่ะ " บอกมันก่อนจะหันมาหาสาวน้อยข้างๆ " อลิซกินข้าวอะไร กินข้าวผัดมั๊ย "
“ ไม่ค่ะคุณหมออิน อลิซจะกินเค้ก "
“ กินเค้กอย่างเดียวไม่ได้ต้องกินข้าวด้วย " บอกแบบนั้นก่อนจะหันไปสั่งพนักงานสำหรับข้าวผัดของเด็กหนึ่งจาน " มึงจะกินอะไร "
“ ห่วงใยเหรอ " ห่วงใยพ่องมึงไอ้สัด กูแค่ถาม
“ สปาเก็ตตี้คาโบนาร่า "
“ สปาเก็ตตี้มีตซอลกับข้าวคลุกกระปิ " ไม่อยากจะบอกว่าเป็นอาหารที่ไม่เข้ากันเลยสักนิด ไทยจ๋ากับฝรั่งโคตร “ มองอะไรครับ ผมอยากจะกินแบบนี้มีปัญหาเหรอ "
“ คิดไปเองรึเปล่า ว่ากูมอง "
“ ก็กูเห็น "
“ งั้นมึงก็มองกูสินะ ถึงรู้ว่ากูมองมึง " จ้องหน้ามันที่ยกยิ้มขึ้นมา ต่างฝ่ายต่างเงียบไป
“ หมออะไรพูดจาไม่น่าฟัง “ มันบ่นแต่ผมได้ยิน
“ เสียใจด้วยที่ตอนนี้กูออกเวรแล้ว “ มันถอนหายใจก่อนที่มันจะเลื่อนจานเค้กมาให้อลิซ
“ อลิซกินเค้กครับอะ "
“ อย่าเพิ่งกิน ต้องกินข้าวก่อน “ เบรคจานที่โดนผลักมาตรงหน้า “ กูถามจริงมึงทำงานอะไร เรื่องแค่นี้ก็ไม่รู้ " ผมหันไปหาอลิซที่กำลังนั่งมองผมกับพ่อของตัวเองเถียงกัน " อลิซพ่อหนูทำงานอะไรครับ "
“ อื้ม .. เป็นคนงานก่อสร้างคะ " เต็มปากเต็มคำทุกอย่างตรงนั้นเงียบ
“ หึ ฮ่าๆ ฮ่าๆ "
“ กูไม่ขำ " พูดเสียงนิ่งๆตอนหันมามองหน้าผม
“ แต่กูขำ " แล้วก็หัวเราะออกมาเสียงดัง “ ฮ่าๆ “
“ กูเป็นวิศวะกร "
“ ก็คือคนงานก่อสร้างนั่นละ " หันไปลูบหัวอลิซ " ลูกมึงก็เข้าใจถูกต้องแล้วนิหว่า โน๊ะ "
“ ค่ะ " พยักหน้าแบบใสๆผมกลั้นยิ้มแล้วหันไปทางอื่น
“ เวลายิ้มก็น่ารักดีนี่หว่า " แล้วกูก็หุบยิ้มเพราะมึง เรามองหน้ากันก่อนที่อาหารจะทะยอยลงมาเสริ์ฟ อลิซได้อาหารของตัวเองเป็นคนแรก
“ อลิซกินข้าวก่อนนะครับ " ผมแบ่งข้าวออกเป็นสองฝั่ง ท่าทางที่ไม่ค่อยชอบกินข้าวถ้าไม่แบ่งให้กิน เด็กจะรู้สึกเยอะและกินไม่หมด
“ แต่หนูไม่หิว หนูอยากกินเค้กมากกว่า " ชี้ไปที่เค้ก ก่อนจะช้อนตาขึ้นมองผม
“ กินแค่แปดคำ แค่แปดคำก็พอนะ อะ "
“ ก็ได้คะ แต่คุณหมอป้อนหนูนะ " ลุกขึ้นยืนบนโซฟาตอนที่หยิบช้อนมาให้ผมถือ เริ่มป้อนคำที่หนึ่งกับเด็กที่เอาแต่หันหลังเล่นฝาผนังกับรูปถ่าย
“ แบบนี้เหละที่อยากได้เลย "
“ อะไรของมึง " หันไปหาคนที่พูดลอยๆขึ้นมา โรมยักไหล่
“ อย่าทำเป็นไม่ได้ยินน่า กูรู้มึงได้ยิน " ถ้าไม่คิดเข้าข้างตัวเอง ผมคิดว่า ผู้ชายคนนี้กำลังสนใจในตัวผม และถ้าเป็นแบบนั้นจริงๆ ผมจะนับว่านี่คือการจีบที่แปลกที่สุด แปลกกว่าใครที่ในชีวิตของผม เคยเจอ
......................................
มาแล้วคร่า เปิดม่านผายมือต้อนรับอิมเมจหลักคนสุดท้าย..
ไม่มีอะไรจะพูดเลย พูดอะไรดี คนอ่านบางคนคงตบเข่าดังฉ๊าดแล้วพูดว่า “ กูว่าแล้ว! ”
คิดว่าน่าจะเป็นแบบนั้นหลังจากอ่านคอมเม้นท์และแท็ก กร้ากก
ขอให้อ่านผ่าน 10 ตอนไปก่อนนะคะ คิดว่าน่าจะเห็นอะไรชัดเจนขึ้น
เรื่องราวจะหวานขึ้น ตามลำดับ หนมคิดว่าอย่างงั้น ฝากด้วยจ้า
ใครไม่มียูสในเล้า สามารถเม้นท์ผ่านทวิตและเฟสได้ ด้วยแท็ก #Choiceไฟท์อิน
ขอบคุณที่เข้ามาอ่านและคอมเม้นท์นะคะ ฝากด้วยจ้า :กอด1: :L2: :3123: :L1: :pig4:
-
คุณโรมค่ะพาน้องอลิชไปกินเค้กที่ร้านแม่คุณไฟท์นะค่ะ
เพื่อจะเจอน้องวาด หมออินเองก็ไม่ค่อยมีเวลาหรอกค่ะ
เราเชียร์ไฟท์อิน อ่ะ :ling1:
-
อ่อออออ....ไฟท์-วาด โรม-อิน
อลิซน่ารักกกกอ่ะ แต่น่าสงสารมากกว่า :impress3:
-
เอาพี่โรมเนี่ยแหละ เชียร์ๆๆๆๆ อลิซน่ารัก ความคิดเกินเด็ก ดูเป็นผู้ใหญ่ แต่พี่โรมดูไม่ค่อยว่างมีเวลาให้อลิซเลย เฮ้อออ
-
ไฟท์กะโรม......
ไม่น่าเลือกสักกะคน
//ส่ายหัวรัวๆ
-
คือตอนที่่แล้วสารภาพว่าเราเชียร์ไฟท์-อินค่ะ เพราะรู้สึกว่าหมออิน(♥)ต้องสมหวังนะ
แต่จุดนี้คือแล้วแต่หัวใจหมอเลยค่า เรารับได้ คุณโรมน่ารักกวนตีนดีเราชอบ :laugh:
ส่วนพี่ไฟท์ถ้าทำนิสัยไม่ดีใส่หมอเราจะเลิกเข้าข้างแล้วนะคะ ต้องเป็นคนน่ารักรู้ไหม อย่าดุหมอ
รอตอนต่อไปค่ะพี่หนม สู้ๆ :กอด1:
-
อย่าพึ่งปักใจเลยโรม รอเจอวาดก่อนดีกว่าไหม ให้อินได้กับไฟท์เถอะเราเชียร์คู่นี้
-
วาดออกมาสิวาดออกมา วาดออกมาเร็วววววววววววววววววว :katai1: :katai1:
-
ชอบคู่นี้อ่ะ
แต่ tag ชัดเจนแล้วนะจ้ะ สรุป ไฟท์อิน โรมวาดซิหนะ แต่สนุกอ่ะ รอตอนต่อไปจ้าาา
-
รบกวนพาคุณโรมไปเจอน้องวาด ด้วยค่ะ เหอ เหอ
-
มันน่าห่วงตรงที่จะเริ่มหวานนี่แหละ
ห่วงว่าใครจะหวานกับใคร
จะเป็นคู่ที่คาดหวังไว้มั้ย ฮืออออออออออออ
-
โรมอินดูโอเคมากกกในความรู้สึก :-[ สองคนอยู่ด้วยกันบรรยากาศน่ารักมากๆ เราว่าเข้ากันดี :กอด1:
-
สงสารอลิซอะต้องรอพ่อนานๆคนเดียวเด็กหนอเด็ก
-
เริ่มน่าสนใจขึ้นล่ะ คู่แข่งไฟท์น่าสนใจมากกกกกกกกกกกกก 5555555555 :hao7:
แต่น้องอลิซน่ารักจังเลยค่ะ แต่ก็โคตรน่าสงสารน้องเลยอ่า :mew2:
-
โรมอาจจะเป็นคนที่เข้ามาทำให้ไฟท์รู้ใจตัวเองเร็วขึ้น
และอาจจะเข้ามาทำให้อินลังเล..แต่ยังไงไฟท์อิน มันก็อินกว่าาาาาาาา :mew1:
-
อ๊าก น่าติดตาม
ทำไม หมออินไม่สนใจ แล้วตี้องเลื่อนนัดไฟว์ละ
-
โรมก็เป็นตัวเลือกที่น่าสนใจของหมออิน
แต่ยังไงดีละ อยากให้หมออินได้กับไฟท์มากกว่า เคมีเค้ากันกว่าเยอะ
ส่วนโรมก็ยกให้น้องวาดละกัน
-
งูยยยย. เรืีองยุ่งกว่าเดิมอีก ง่อววว :katai1:
-
อยากจะตบโรมนะ พ่อเฮงซวยจริง ๆ
-
โรมวาดเน๊าะ ไฟท์อินเค้าคู่กัน
ชอบที่มันหน่วงนะ แต่ไม่ชอบถ้าอินจะปันใจ :mew2:
-
:z6: คุณพ่อต้องทำงานหนักขนาดให้ลูกรอที่โรงพยาบาลคนเดียว 3-4 ชั่วโมงเลยเหรอ
ดีนะที่ผ่านมาไม่โดนลักพาตัว
-
ไฟท์อินค่ะ สะบัดธงรัวๆ :katai4:
ส่วนโรมคู่วาดละกันนะคะ :katai5:
-
อลิซน่าร้ากกกก คุณโรมเคอะ ฉั้นอยากจะกรี้ดดอยากจะเชียร์คุณ แต่ๆๆๆๆๆๆๆๆ ฉันเป็นสาวกไฟท์อินไปแล้ววววว อ้ากกกกก หมออินรักพี่ไฟท์มานานเกินกว่าที่สาวกอย่างฉั้นจะเปลี่ยนใจเชียร์คุณ ดิฉั้นขอนำเสนอลูกชายอิฉั้นอีกคน นุ้งวาดค่ะ อั้ยยยย มีมาให้จิ้นอีกแล้วว แต่คงต้อง เกาะขาอ้อนวอน ขนมขาาาาาา ได้โปรดดดด อ้ายยย แต่ตอนนนี้แม้ฉั้นจะยึดมั่นในอุดมการ์ณแค่ไหน แต่ฉั้นก็ยังแอบจิ้น โรมอิน อ้ายยยคุณโรมแกกวนอ่ะ แกหล่อ แกๆๆๆๆ โอ้ยยยย ขอโทษนะ หมออิน เจ้แค่จิ้นๆๆนะจ้ะ ยังไงเจ้จะยังยืนยันจะเชียร์หมอให้พี่ไฟท์น้าาาาาา แหะๆๆๆ
ขอบคุณสำหรับตอนที่ 5 ค่ะ
-
ไม่ชอบโรมอ่ะ ในฐานะพ่อถือว่าใช้ไม่ได้เลย
ยังเราก็เชียร์อิน ไฟท์น่ะ :call:
-
แต่ละคน ไม่ไหวสักคนเลย ไฟท์ โรม ไม่น่าเชียร์เลยทั้งคู่ หมออินมาเป็นของเราดีกว่า
ถ้าวาดจะเป็นตัวโกงสักหน่อย ร้ายสักนิด คงเชียร์ง่ายกว่านี้
ทำร้ายไม่ลง
-
กรี้ดดดดดดดดดดดดน่ารักโรมน่ารัก :hao6: เชียร์ๆโรมอินแต่ให้อินโรมเป็นคู่หลักน๊่าาาาาาา
-
เป็นคุณพ่อที่ไม่มีเวลาให้ลูกแบบนี้ เหมาะจะให้น้องวาดคนดีช่วยดูแลน้องอลิซนะ
แล้วท่าทางเจ้าชู้กรุ่มกริมมีการให้ลูกช่วยอ้อนซะด้วย หมออินจะหวั่นไหวไหมนะ
กลัวหมออินจะต้องใจอ่อนให้น้องอลิซบ่อย ๆ อะ ยังไงหมออินต้องไปหาพี่ไฟท์นะ
เดี๋ยวพี่ไฟท์งอนไปหาน้องวาดกันพอดี สงสารน้องวาด เพราะอีกกี่ตอนก็จะเชียร์ให้หมออินคู่พี่ไฟท์คะ
รอติดตาม และบวก บวก เป็นกำลังใจให้ขนมต่อไปค๊า :pig4: :กอด1:
ปล.อยากให้ 10 ตอนไว ๆ จะได้มั่นใจว่าใครคู่ใคร
แล้วที่หวานขึ้นเนี่ยขอให้เป็นหมออินกะพี่ไฟท์ และพี่โรมกะน้องวาดนะคะ
-
ตอนที่ 6
“ ทำไมทำหน้าเปื่อยแบบนั้นว่ะ ถ้ามึงยุ่งก็ไม่ต้องมาก็ได้นะ " หันมาพูดแบบนั้น ตอนที่เดินเข้าไปในร้าน ตึกข้างบีทีเอสพระโขนงมีร้านชาบูร้านนึงที่อร่อยมากครับ ไอ้ไฟท์ชอบกินอะไรแบบนี้อยู่แล้วเลยผมเลยนัดมา แถมที่นี่ยังมีห้องญี่ปุ่นแบบส่วนตัวด้วย
“ กูเจอเรื่องเซงๆมา ไม่มีอะไรหรอก " เดินเข้าไปในร้านไฟท์ก็เดินมากอดคอหยุดตรงหน้าพนักงานที่เข้ามาทัก " จองไว้แล้วครับ ห้องญี่ปุ่นส่วนตัว "
“ คุณอิน ใช่มั๊ยคะ ทางนี้คะ " ผายมือเชิญเข้าไปที่ห้องส่วนตัว เป็นแบบโต๊ะญี่ปุ่นในห้องที่ค่อนข้างกว้าง นั่งลงตรงกันข้าม เราเริ่มสั่งอาหารมา เริ่มจากน้ำซุปชาบูแบบน้ำดำ สั่งเนื้อแล้วก็ผักมาอย่างละจาน ไม่มีน้ำจิ้มนะครับ ที่นี่เค้าใช้ไข่ดิบเป็นน้ำจิ้มเป็นสไตส์ญี่ปุ่นแท้ๆ
“ เดี๋ยวขอน้ำซุปแบบใสเตรียมไว้เลยนะครับ "
“ ค่ะ " เธอรับคำก่อนจะเดินออกไป น้ำซุปที่นี่ถ้ากินไปนานๆจะค่อนข้างเค็มมากครับ เพราะงั้นต้องเติมซุปใสลดความเค็ม
“ มากินบ่อยเหรอว่ะ "
“ ไอ้ตินชอบ มันชอบพามาแดก "
“ เมื่อไหร่พี่ตินจะแต่งงานวะ " คำถามที่ผมเองก็อยากรู้ พี่ชายผมชื่อตินครับเป็นศัลยแพทย์ที่มีแฟนแต่ก็ยังไม่แต่งงานสักที สามสิบกว่าเข้าไปแล้ว ก็ไม่รู้จะรออะไร พ่อแม่อยากจะได้หลานจะตายมันก็ไม่รีบให้ท่านสมหวัง
“ ไม่รู้มัน อยากสร้างรากฐานมั้ง "
“ ยังต้องสร้างอีกเหรอว่ะ นี่มันยังไม่พอเหรอวะ " ส่ายหน้าให้มัน อาหารทะยอยมาเสริ์ฟเต็มโต๊ะ
“ ช่วยปิดประตูด้วยนะครับ เดี๋ยวมีอะไรผมจะออกไปเรียกเอง "
“ ได้ค่ะ แต่ระวังเตาจะร้อนเกินไปนะคะ อย่าลืมเติมน้ำซุปด้วยนะคะ " เธอยิ้มก่อนจะก้มหน้าเดินออกไป ผมนั่งเริ่มใส่ผักเพราะรอไฟท์คงไม่ได้แดก มันไม่ค่อยชอบทำอะไรแบบนี้ รอผักสักพักเราก็เริ่มกิน
“ แล้วมึงเรียกกูมาคุยมีอะไรว่ะ "
“ ก็สมัครงานได้แล้ว "
“ แค่นั้น " มันยิ้มมุมปาก ก่อนจะจุ่มหมูแล้วยื่นมาให้ผม
“ จริงๆจะให้มึงช่วยหาคอนโดให้หน่อย "
“ อยากได้แถวไหน เส้นสุขุมวิท หรือว่าสีลม ติดแม่น้ำเจ้าพระยามั๊ย รึยังไง "
“ กูอยากได้ที่กูเดินทางสะดวกๆหน่อย เผื่อกูรีบไปไหน อยากได้แถวรถไฟฟ้าน่ะ เพราะทำงานแถวสามย่าน แล้วต้องช่วยร้านแม่ที่ทองหล่อด้วย " เงยหน้ามองมันตอนที่พูดคำนั้น
“ มึงขึ้นรถไฟฟ้าเป็นเหรอ "
“ เป็นดิ กูไม่ได้โง่นะอิน " เถียงผมตาโต เป็นคนที่พอมีข้อติแล้วชอบทำท่าทางแบบนั้นตลอด
“ ครั้งล่าสุดที่ขึ้นนะ เมื่อไหร่วะ "
“ ห้าปีที่แล้วมั้ง "
“ สุดสายบีทีเอสเส้นหน้าตึกนี้ คือที่ไหน "
“ อ่อนนุช " แค่คำตอบนั้นผมหัวเราะออกมาจนหมูกระเด็นออกจากปาก
“ สัด สกปรก "
“ อ่อนนุชพ่อมึงดิไฟท์ เค้าไปถึงอุดมสุขแล้วครับ " ส่ายหน้าบอกมัน ไอ้ไฟท์เงียบไปสักพัก มันตักผักในหม้อขึ้นกิน
“ โทษทีพอดีเด็กนอก "
“ แล้วอยากได้ยังไง "
“ เอาแบบสไตส์กูนะ กูรู้มึงรู้ใจกู " พยักหน้าตกลงแบบนั้นก็อาจจะจริงที่มันพูด บางทีตัวผมเองก็รู้ใจมันมากเกินไป นั่นอาจจะเป็นข้อดี แต่บางทีนั่นก็คือข้อเสีย เพราะยิ่งเรารู้จักใครบางคนดีมากๆ บางความคิดของเค้าบางทีก็ไม่ต้องพูดให้ได้ยินด้วยซ้ำ รู้เพียงแค่มองตา และในบางทีผมก็เจ็บปวดแม้ฟังคำตอบจากแววตาของมัน
“ กี่ห้องนอนดีละ "
“ เอาสักสามห้อง เผื่อลูกกู กูจะให้เด็กๆมานอนกับกูทุกเสาร์อาทิตย์ อีกห้องนึง เอาไว้เผื่อใครมา "
“ โอเค ไว้จะดูให้ละกัน ว่าแต่ มึงช่วยงานที่ร้านแม่ด้วยเหรอ "
“ อื้ม ใช่ แม่อายุมากแล้ว กูอยากให้เค้ามีความสุขกับหลานๆแล้วก็พ่อก็พอ กูเลยบอกว่าจะมาดูแลร้านให้เค้า "
“ ลูกดีเด่นเว้ยเฮ้ย "
“ มันก็ไม่ต้องทำอะไรเปล่าว่ะ เชฟมี พนักงานพร้อม "
“ ทำให้เจริญขึ้นนะ ไม่ใช่เลวลง " พูดดักไอ้ไฟท์หัวเราะ
“ เออน่า พูดมาก "
“ แต่จริงๆ แม่กูก็มีคอนโดนะ ตอนนี้ไอ้วาดก็อยู่ที่นั่น " จากที่ก้มกินก็เงยหน้าขึ้นมามองผม เสียงทุ้มๆของมันพูดออกมานิ่งๆ
“ ที่ไหนวะ "
“ พระโขนง "
“ ข้างหน้าตรงนี้ดิ " ผมพยักหน้า ไฟท์เอียงหน้าแล้วมองหน้าผม " ดีป่ะว่ะ ห้องเป็นไง "
“ ไม่ค่อยดีอะ ดีแค่ติดบีทีเอส กูว่ามันยังมีข้อเสียอีกเยอะ แถมยังไม่คุ้มราคา ไม่เหมาะกับมึงหรอก " บอกแค่นั้น ไฟท์ก็พยักหน้า ผมก้มลงกินอาหารตรงหน้า ไม่มีใครพูดอะไรต่อกัน แต่อยู่ๆมันก็ถามขึ้น
“ หวงน้องเหรอวะ "
“ ทำไมมึงถึงคิดแบบนั้นละ " มองหน้ามัน
“ ดูตามึงดิ ดูคิ้วมึง ขมวดจนจะรวมกันอยู่แล้วมั้งสัด " ยื่นหน้ามาตรงหน้าผมจับคิ้วที่เข้าหากันโดยไม่รู้ตัวมันหัวเราะ " เหี้ย อินหวงน้องเว้ย "
“ มึงไม่หวงไอ้ไฟรึไง "
“ คือถ้ากูรู้ว่า ไอ้เทมมาจีบน้องกู กูคงหวงแต่กูไม่รู้เลยไง รู้อีกทีแม่งได้กันละ น้องกูมันแรด "
“ มึงรู้ได้ไงว่าไอ้ไฟแรด มึงสนใจมันรึไง " ไอ้ไฟท์นิ่ง มันหัวเราะในลำคอ
“ นั่นนะสิ จริงๆกูก็มัวแต่ตามหาความฝัน ทำแต่งาน ไม่ได้สนใจอะไรทั้งนั้น สนใจแต่ตัวเอง พอรู้ตัวอีกที ไฟก็โตมากจนกูแทบจำไม่ได้ว่านั่นคือมัน วันที่กูเห็นไอ้เทมด่าญาติกูเพื่อไอ้ไฟ กูเงียบเลยมึงรู้มั๊ย กูมองมันสองแล้วกูคิดขึ้นมาว่า กูไม่ใช่คนที่ไอ้ไฟคอยหลบอยู่ข้างหลังแล้วเหรอว่ะ กูทำงานจนไม่รู้ตัวเลยว่าน้องกูหายไปแล้ว "
“ พูดซะแดกไม่ลง กูไม่น่าเริ่มใช่มั๊ย " ผมเข้าใจความรู้สึกของมันดี ไฟท์กับไฟมันเป็นพี่น้องที่รักกันมากตอนเด็กๆไปไหนมาไหนภาพที่เห็น ไฟก็คือเด็กที่อยู่หลังไฟท์ คอยแต่จับเสื้อจับขาร้องไห้งอแงไม่ยอมอะไรทั้งนั้น ขนาดมาบ้านผมไฟมันก็ต้องตามมา
“ ก็แน่ละ เมื่อก่อนติดกูยังกับอะไรดีจะไปไหนที ไฟท์ ไฟไปด้วย ไฟไปด้วย ตอนนี้เหี้ยอะไร หัวกูนี่เห็นบ้างมั๊ย แม่โทรไปบอกว่ากูกลับมามันยังไม่มาหาเลย งานยุ่ง ยุ่งเหลือเกิน แต่กูได้ข่าวว่า ทำงานอยู่บ้าน "
“ แน่ละ ก็น้องมึงมีคนอื่นให้ติดแล้วนี่หว่า "
“ ไม่รู้ว่าแม่งมีอะไรดีไอ้เทมถึงรัก เอาแต่ใจจะตายห่า วันนั้นแค่กูกลับบ้านมาแล้ว กูโทรไปบอกมึงให้มาหาทำธุระเสร็จก็แล้วรีบบินกลับ คือไม่ได้นัดมันออกมา มันโทรไปด่ากูยับ บอกว่ามันไม่สำคัญเลยใช่มั๊ยถึงไม่โทรหา โทรหาแต่เพื่อน "
“ ก็นะ " ก้มลงกินต่อ วันนั้นที่มันพูดถึงผมยังจำได้ ไม่มีอะไรมากมายแค่ไฟท์กลับไทยมาทำธุระเกี่ยวกับงานนิดหน่อย มันกลับมานอนบ้านมาเจอลูกๆแล้วก็พ่อแม่ พอดึกก็นัดผมมาทำเรื่องแบบนั้นเรื่องที่เรารู้กันแค่สองคน
“ แล้ววันนี้มึงเป็นอะไร ทำไมทำหน้าเซงๆตั้งแต่มา "
“ เจอคนไข้ประสาท " ผมส่ายหน้า " ไม่ๆ กูเจอพ่อคนไข้ประสาท "
“ ยังไงวะ "
“ ก็พ่อที่ไม่ใส่ใจลูก พวกประเภทดีแต่ไข่ทิ้งไว้ ไม่มีความรับผิดชอบ แถมยังปากดี "
“ มึงแม่งว่ากูปะวะ " จ้องหน้าผม เราหลุดหัวเราะออกมา
“ มึงอะ ยังมีพ่อแม่ แล้วก็ไอ้ไฟช่วยดูแลลูก มึงพร้อมจะมีพวกเขา ต่อให้ตอนนี้เป็นยังไง มึงก็ไม่ได้เลี้ยงลูกคนเดียว ไม่เหมือนกับไอ้เหี้ยนั่น อย่าพูดถึงเลย อารมณ์เสียว่ะ "
“ อะไรวะ เรื่องแค่นี้ทำให้มึงอารมณ์เสียได้ "
“ มันเยอะ อย่าพูดเลยว่ะ แดกเหอะ "
“ ท่าจะอารมณ์เสียจริง " ไฟท์ลุกขึ้นยืนหลังจากประโยคนั้น " กูอิ่มละ ไปล้างมือก่อน มึงอิ่มยัง "
“ ยัง " ยังมีหมูกับผักเหลือ รู้สึกยังไม่อิ่มเลยสั่งข้าวมาเพิ่มนั่งกินข้าวกับน้ำซุป ประตูไม้เลื่อนออกไอ้ไฟท์นั่งลงข้างผมเื้อมมือมากอดผมมองหน้ามัน " มีอะไร "
“ ทำกันมั๊ย "
“ ตรงนี้เหรอว่ะ " ถามมันมือก็ตักข้าวกิน ไอ้ไฟท์ยิ้ม
“ มึงชอบแบบนอกสถานที่เหรอวะ "
“ ไอ้สัด " ผลักหน้ามันไอ้ไฟท์กอดผมแน่นขึ้น
“ กูจริงจังนะ ตอนนี้น่ะ " ขยับมาใกล้ผม ปลายจมูกชนแก้ม
" แต่กูเพิ่งแดกข้าว "
“ เกี่ยวอะไรกันว่ะ "
“ กูเจ็บขี้แล้วมึงกำลังใส่จะทำไงวะไอ้สัด ไม่เอา " มันทำหน้าเซงแต่ไม่ได้ปล่อยแขนจากเอวผม " อย่าเสี่ยงเพราะความอยากเลย "
“ ขนาดนั้น "
“ เออ " ยื่นหน้าจูบริมฝีปากของมันไฟท์ยิ้ม " กูว่าเหตุผลจริงๆที่มึงอยากจะย้ายมาอยู่คอนโดนี่ ไม่ใช่เพราะใกล้ที่ทำงานแล้วละสัด "
“ ฮ่าๆ รู้ใจไอ้เหี้ย " ดึงตัวผมเข้ามา ก้มหน้าลงมาปากของเราสัมผัสกันอีกครั้ง สอดลิ้นเข้าหากันและกันตัวของผมถูกหันมาเผชิญหน้ากับมัน รสจูบที่รุนแรงขึ้นไฟท์ไล่ลงจูบไปตามซอกคอ
“ ไฟท์ อย่า เหี้ยเดี๋ยวกูขึ้น "
“ กูขึ้นแล้วว่ะ กูอยาก "
“ หยุดอยากเลยไอ้เหี้ย ไม่ใช่ที่ที่มึงจะอยากไอ้สัด หยุดเว้ย " ดันหน้ามันออก ผมลุกขึ้นออกจากห้องไปข้างนอก ไอ้ไฟท์ถอนหายใจ “ คิดเงินเลยครับ " จ่ายเงินค่าอาหารทั้งหมดผมกลับเข้ามาในห้อง " ไปกลับ "
“ เสร็จแล้วเหรอวะ "
“ เออ รีบเหอะ ไป " ดึงมันขึ้นมาผมสาวเท้าไปที่รถของตัวเอง เปิดประตูหลังผมดึงมันเข้ามา ก่อนจะปิดประตู
“ อะไรว่ะ " ไฟท์ดูงงๆ ผมถอนหายใจก้มหน้าลงปลดกางเกงของมันออก ส่วนตรงที่ตั้งลำขึ้น ผมดึงมาออกมาจากกางเกงใน
“ กูสาบานเลยว่า กูไม่ได้อยากทำแบบนี้หลังแดกข้าวเสร็จ "
“ ก็ไม่ต้องทำ " มันดึงหน้าผมขึ้นมาสองมือที่ประคองหน้าของผม สะบัดออกก่อนจะทัดผมไว้ข้างหู
“ แต่ถ้ากับมึง กูคิดว่าก็ไม่เป็นไร "
รูดมือเข้ากับส่วนกลางเปลือกหุ้มปลายหัวที่เปิดขึ้นมาใช้ลิ้นแตะแล้วก็เลีย ผมอมส่วนกลางนั้นเข้าไปทั้งหมดอมแล้วดูดมันขึ้นมาช้าๆ ปล่อยปากแล้วก้มลงดูดลงไปอีกครั้ง ไม่ได้เพิ่มความเร็วแต่กำลังสร้างอารมณ์ให้อีกคนได้มากกว่า ไฟท์เอื้อมมือมาถอดกระดุมเสื้อของผม ใช้นิ้วบี้หัวนมของผมไว้ เพิ่มความเร็วควบส่วนนั้นที่โปร่งพองมากขึ้น
“ อื้มม " ไฟท์ครางเบาๆ มันเคลื่อนมือมาจับหัวของผม นิ้วทั้งสิบสอดเข้ามา มันดันหัวผมลงแล้วดึงขึ้นให้ความเร็วของผมปากของผมอ้ากว้างครอบส่วนนั้นไว้ ไฟท์ซี๊ดปากตอนที่ฟันของผมเผลอขูดเข้ากับส่วนกลางของมัน
“ อื้อออ " ปลายแหลมของส่วนนั้นทิ่มถึงคอ รสน้ำขาวที่ได้ชิม ไม่ได้อร่อย ออกติดเปรี้ยว ขนชุ่มเหงื่อที่และเปียกเหม็นอับแต่ก็พอทนได้ ความเร็วของผมหลุดออกจากการควบคุม ดันมือกับเบาะที่นั่งไว้แน่นไม่ให้ล้มเสียการลงตัว จังหวะที่ถูกเร่งจนแรงมากนั้นปากของผมขยายออกร้อมกับตรงนั้นที่เต็มที่ความต้องการ ช่วงจังหวะสุดท้ายที่หัวโดนขยับเข้าออกอย่างแรง ไฟท์กระตุกน้ำของมันเข้ามาในปากของผมจนเต็ม " อึก.”
“ เฮ้ย มึง " ผมเด้งตัวขึ้นจากลำตัวของมัน เปิดประตูรถแล้ววิ่งออกไปตรงกระถางต้นไม้ผมอ้วกทุกอย่างออกมา ไม่ว่าจะเป็นข้าว หรือแม้แต่น้ำของมัน ไฟท์วิ่งลงมาลูบหลังของผมก่อนจะยื่นผ้าเช็ดหน้าเช็ดปากให้ " แปปๆ กูเอาน้ำให้ในรถกูมี "
ไปที่รถก่อนจะกลับมาพร้อมขวดน้ำเปล่าที่แถมมาจากปั้ม ป้วนปากทิ้งก่อนจะกินเข้าไปเกือบหมดขวด ผมถอนหายใจออกมาตอนที่เดินไปพิงรถของตัวเอง
“ เลี้ยงข้าวกูใหม่เลย ไอ้เหี้ย " ยื่นมือออกไปขอตังค์จากมัน ผมไม่ได้รับเงินหรอกครับ แต่กลับได้รับอ้อมกอด " ไฟท์..”
“ ขอบใจนะมึง " พูดแบบนั้นอยู่ข้างหูผม ก่อนจะรู้สึกได้ถึงความอุ่นที่ข้างแก้ม ไฟท์ยิ้มตอนที่ละหน้ามามองผมจูบอุ่นที่ริมฝีปากอีกครั้ง ผมกอดมันไว้แน่น ไฟท์เองก็เช่นกัน มันกอดผมไว้แน่น
“ ไฟท์ กูนะ..”
“ ขอบใจจริงๆว่ะ เพื่อน มึงแม่งเป็นเพื่อนที่อยู่กับกูทุกช่วงเวลาเลย กูจะสุขจะทุกข์ กูก็มีมึงอยู่ "
“ ก็กูเป็นเพื่อนมึง " ใช่..ทั้งๆที่กูควรคิดแค่นั้น ทั้งๆที่มึงก็ให้ได้แต่ตำแหน่งนั้น แต่ก็ยังจะฝืน ยังอยากจะเป็นให้มากกว่านั้น
“ ขับรถไหวมั๊ยว่ะ "
“ ไหว มึงกลับไปเถอะ "
“ จริงๆนะ " ท่าทางของมันลังเล แต่ผมพยักหน้า
“ มึงกลับไปเถอะ "
“ เออ งั้นเจอกัน " สิ้นคำพูดนี้มันถอยหลังกลับขึ้นรถของตัวเองแล้วขับกลับไป
ผมยืนอยู่ตรงนั้น ไม่รู้ทำไมแต่ทำได้แค่ยืนอยู่ตรงนั้น ที่ขัดออกมาแบบนั้น ไฟท์รู้เหรอว่าผมอยากจะพูดอะไร ขัดออกมาทันทีแบบนั้นรู้เหรอว่าผมรู้สึกยังไงกับมัน คำถามของผมไม่มีคำตอบ คำว่าเพื่อนคงเป็นความสัมพันธ์ที่เปราะบางเกินกว่าจะเอ่ยคำว่ารักออกไป มือของผมกำขวดน้ำแน่น พลาสติกบางยู่เข้ากับมือฝาขวดที่เปิดออกน้ำทั้งหมดทะลักออกมาจากขวดนั้น
-
“ หนังสดเมื่อกี้น่ะ ดูดดื่มจังเลยนะคุณหมอ " ผมหันไปตามเสียง และจากที่อารมณ์เสียก็เหมือนจะเพิ่มขึ้นอีกเป็นล้านเท่า คนที่ผมเจอวันนี้และคิดว่ามันก็เต็มอิ่มจนเกินจะทนเจอได้อีก
“ มึง.. ไอ้โรม "
“ รสชาติมันแย่ถึงกับต้องอ้วกเลยเหรอว่ะ " สาวเท้าเดินเข้ามาใกล้พิงตัวเองกับรถของผมแบบไม่ฟังชวน ผมมองหน้ามันก่อนจะเดินไปทิ้งขวดน้ำที่ถังขยะ " อะไรวะทะเลาะกับแฟนเหรอไง "
“ ไม่ใช่แฟน แค่เพื่อน "
“ แค่เพื่อนแล้วจูบดูดดื่มขนาดนั้นเลย อมKให้ด้วย เพื่อนแบบนี้ดีว่ะ งั้นเรามาเป็นเพื่อนกันมั๊ย " ผมมองหน้ามัน ไอ้โรมยกยิ้มขึ้นมา
“ เห็นตั้งแต่ตอนไหน "
“ ออกมาจากตึกเลยละ เข้าไปในรถทำเรื่องแบบนั้นก็เข้าใจอยู่หรอกนะว่าไฟรเวท แต่ช่วยดูหน่อยว่า รถนะมันจอดอยู่ใต้ไฟ แถมกระจกฟิล์มก็ไม่ได้มืดเท่าไหร่ ดีนะไม่ได้เอากัน "
“ แล้วยุ่งไรด้วยวะ "
“ ภาระลูกกะตาเว้ย " มันชี้เข้าไปที่ตาของตัวเองก่อนจะตวัดสายตามามองผม " กูออกมาสูบบุหรี่เนี้ย ไม่ได้อยากจะมาดูหนังสดของมึงกับแฟนหรอกนะ หนังโป๊ที่บ้านกูเยอะแยะ "
“ ก็บอกว่าไม่ใช่แฟนกู แค่เพื่อน "
“ แค่เพื่อน ทำไมต้องจูบกันด้วยวะ เอากันนี่แค่เพื่อนเหรอวะ " ผมกลืนน้ำลายลงคอก้มหน้ามองพื้นที่ว่างเปล่า
“ นั่นสินะ กูเองก็ไม่รู้เหมือนกันว่าทำอะไรอยู่ " ทุกอย่างเงียบ มีแต่เสียงหายใจที่ดังขึ้นมา พร้อมกับมือข้างนึงที่ตบลงบนหัวผม
“ แต่เป็นสิ่งที่มึงอยากจะทำใช่มั๊ยละ "
“ กูไม่อยากเอากับใครนะ " โรมถอนหายใจออกมาเสียงดังอีกครั้ง
“ ไม่ใช่ แต่กูหมายถึงว่า เพราะเป็นเค้าใช่มั๊ยมึงถึงอยากทำแบบนั้น "
“ แสนรู้ไปทุกเรื่องเลยนะมึง แต่ตอนนี้ที่มึงมาเสือกเรื่องกูอยู่เนี้ย ลูกมึงอยู่ไหนเหรอ กูได้ข่าวอยู่ด้วยกันสองคน แล้วมึงมาทำอะไรที่นี่ " มองไปที่ตึก ที่นี่มีร้านอาหารไม่เยอะ ผมคิดว่ามันคงมากินร้านอาหารเดียวกับผม
“ พาลูกน้องมาเลี้ยงข้าว เสร็จโปรเจ็ค "
“ ดี ดีมาก มึงมาเลี้ยงลูกน้องแล้วปล่อยให้ลูกอยู่บ้านคนเดียว ดีว่ะ " ผมหลุดหัวเราะในลำคอออกมา อีกคนก็ดึงเข้าตัวให้เข้าไปหา " เชี่ยไรวะ ไอ้สัด "
“ มึงดูนี่ " โชว์ภาพในมือถือให้ผมดู เป็นภาพน้องอลิซกับผู้หญิงมีอายุคนนึง
“ แม่มึงเหรอวะ "
“ คนทำงานที่คอนโดนะ กูจ้างเค้าพิเศษให้มาดูแลอลิซให้ช่วงที่กูไม่ได้อยู่บ้าน "
“ ไม่มีใครสำคัญกว่าพ่อแม่หรอก " บอกแค่นั้นผมดึงตัวเองออกมา " กูกลับบ้านละ ถอยออกไปจากรถกูได้แล้วครับ "
“ เฮ้ยเดี๋ยว " มันจับแขนผมไว้ แต่ตาก็มองโทรศัพท์ที่มีสายเข้ามา “ ครับป้าแมว มีอะไรเหรอครับ "
“ คุณโรมค่ะ คุณโรมคุณอลิซเธอโรคหอบกำเริบค่ะ ป้าพ่นยาแล้วแต่เธอไม่ดีขึ้นเลย ทำยังไงดีคะ ป้าทำอะไรไม่ถูกแล้วค่ะ “ เสียงลนๆลอดออกมาจากปลายสายผมมองหน้ามันที่มองผมก่อนจะกรอกเสียงลงไป
“ ผมจะไปเดี๋ยวนี้เหละครับ "
“ เรียกรถพยาบาลดิว่ะ มึงจะไปทำไม มึงคิดว่าทันเหรอไงว่ะ " ผมหยิบโทรศัพท์ขึ้นมากำลังจะโทรออก แต่ไอ้โรมเร็วกว่ามันคว้ามือผมเดินออกไปที่รถของมัน
“ กูเร็วกว่ารถพยาบาลอีก คอนโดกูอยู่อ่อนนุชแปปเดียวก็ถึง "
“ แล้วเอากูไปทำไม "
“ เอาไปรักษาลูกกูสิ " ความคิดกากๆของคนโง่ๆ
“ กูไม่มีเครื่องมือ มึงจะบ้ารึไงพาลูกมึงไปโรงพยาบาลดิว่ะ " บอกมันแต่ขาก็วิ่งไปที่รถ ขึ้นไปนั่งบนรถแลนด์โลเวอร์ที่สภาพข้างหลังเหมือนกองขยะ
“ กูรู้ว่ามึงต้องช่วยลูกกูได้ กูเลยจะพามึงไป "
“ พ่อคนแบบมึงเอา ตระกะไหน คิดว่าหมอทำอะไรได้ทุกอย่างรึไง "
“ แล้วมึงเรียนหมอทำไม ถ้าช่วยคนอื่นไม่ได้ กูเรียนวิศวะสร้างบ้านให้คนอื่นอยู่ สร้างความปลอดภัยให้บ้านไม่หล่นลงมาทับคนตาย งั้นมึงเรียนหมอทำไม ไม่ช่วยคน มึงบ้าป่ะว่ะ "
“ รีบๆขับไปเลยไอ้เหี้ย เถียงกับกูอยู่ลูกมึงได้ตายจริงๆ " รถขับออกไปเร็วอย่างที่ผมสั่ง ถึงคอนโดของมันเพียงแค่ห้าห้าทีแทบจะเร็วกว่าบีทีเอส ลงจากรถรีบวิ่งขึ้นคอนโด ชั้นเกือบชั้นบนสุดของที่นี่
“ อลิซ! ”
“ คุณโรม ช่วยด้วยคะ คุณอลิซแก " ผมวิ่งเข้าไปหาอลิซที่กำลังนอนหายใจหอบแรงๆพยุงเธอขึ้นมาให้นอนให้ท่าที่สบาย ยาพ่นตั้งอยู่บนโต๊ะผมกดใส่ปากของเธอแต่ไม่มียาออกยาหลอดนั้น
“ ยาพ่นหมด เมื่อกี้คุณป้าได้พ่นยาใส่ปากเธอมั๊ยครับ "
“ พ่นค่ะ แต่ออกนิดเดียว "
“ นี่ เอาไป " ไอ้โรมโยนยาขวดใหม่ให้ผม พ่นใส่ปากของอลิซที่พอผ่านไปสักพักเธอก็เริ่มหายใจเป็นปกติแต่ก็ยังมีอาการหายใจหอบอยู่ ผ่านไปยี่สิบนาทีที่อาหารเริ่มคงที่ ผมพ่นยาให้เธออีกครั้ง
“ ยาแก้หอบเอามาเม็ดนึง " โรมยื่นมาให้ผมทั้งถุง ป้าแม่บ้านเอาน้ำมาให้เธอถือมันมามือสั่น ตาก็เอาแต่มองอลิซ " กินยานะครับ คนเก่ง นิดนึงนะ "
“ คุณหมอ " ดึงตัวเองขึ้นมากอดผมปากเล็กๆที่อ้าออก ผมใส่ยาลงไปในปากเธอก่อนจะยื่นน้ำให้กิน
“ ป้าแมว ป้ากลับไปเลยก็ได้ครับ เดี๋ยวอลิซผมกับอินดูแลเอง ไม่ต้องห่วงหรอกครับ อินเป็นหมอดูแลอลิซอยู่แล้ว "
“ ค่ะ งั้นป้ากลับก่อนนะคะ " เธอว่าแค่นั้นก่อนจะก้มหน้าลุกออกไป ห้องกลับมาเงียบอีกครั้ง ไอ้โรมเดินเข้าไปในครัวที่อยู่เยื้องกับห้องนั่งเล่น
“ ทำไมมึงให้คนแก่มาดูแลเด็กว่ะ "
“ ก็กูจ้างใครไม่ได้ "
“ มันไม่ใช่เหตุผลที่ดีเลยว่ะ กูว่า วันนี้แค่อลิซหอบแกยังทำอะไรไม่ถูก แล้วถ้ามึงต้องไปต่างจังหวัดหลายวัน อลิซจะทำยังไงว่ะ มึงคิดอะไรอยู่ กูไม่เข้าใจพ่อแบบมึงเลยจริงๆ "
“ หิวมั๊ย กูมีมาม่ากระป๋องอยู่จะต้มพอดี จะแดกด้วยกันเปล่า " เขย่ามาม่าอยู่ตรงหน้าผม ไอ้โรมเป็นคนที่ชอบพูดเรื่องอื่นตอนที่คนอื่นกำลังด่า จัดว่าสันดานไม่ดี แต่ผมก็แอบกลืนน้ำลายกับของที่มันเอามาเบรคอยู่เหมือนกัน อยากกินน้ำซุปหมู
“ เออเอาดิ "
“ ก็อ้วกของเก่าออกหมดแล้วนี่นะ " อลิซเริ่มหลับไปเพราะฤทธิ์ยา ขนตายาวเรียงตัวกันสวยผมเงยหน้าขึ้นมองหน้าไอ้โรม
“ ห้องอลิซอยู่ไหนว่ะ "
“ ห้องขวาห้องนั้น " อุ้มอลิซเดินออกไปตามที่มันบอก ถึงตอนนี้เจอมันมาสองวันก็ยังไม่รู้ว่าแม่งเป็นพ่อประเภทไทน ห้องนอนอลิซที่น่าจะอยู่ติดกับห้องนอนของมันเป็นห้องขนาดกลางที่มีทุกอย่างในนั้นเป็นสีชมพู เตียงนุ่มๆกับตุ๊กตาเยอะๆผมวางเธอลงบนเตียงไฟหัวนอนเป็นแบบดาวที่ติดอยู่ทั่วทั้งห้องกระพริบไปมา สวยดีครับเป็นอะไรที่แปลกดีผมเองก็ไม่เคยเห็น
“ เดี๋ยวกูกลับละนะ "
“ ได้ไงว่ะ ถ้าลูกกูเป็นอะไรตอนกลางคืนขึ้นมา "
“ ก็พาไปโรงพยาบาลสิครับ " บอกแค่นั้นก่อนจะเดินไปรอบๆห้องของมัน เป็นคอนโดที่เรียบร้อยดีครับเป็นแบบสามห้องนอนสามห้องน้ำ มีห้องครัว ห้องนั่งเล่น ก็ถือว่าใหญ่มาก แถมระเบียงก็ยังกว้างอีก
แต่ที่แปลกคือคอนโดของมันไม่ค่อยมีภาพอลิซเลยครับ ผิดจากบ้านไฟท์ รายนั้นแทบจะเรียกได้ว่าทั้งบ้าน หลานน่ารัก ถ่ายภาพไหนก็น่ารักภาพนั้น สรุปก็เลยมีภาพเต็มบ้านไปหมด
“ อะ มาม่าได้ละ " ยื่นมาให้ผมพร้อมกับช้อนส้อมก่อนจะนั่งลงข้างๆกันที่โซฟา “ ขอบใจนะมึง กูต้องขอบใจมึง "
“ ก็หน้าที่กูนี่ มึงเป็นวิศวะมึงสร้างบ้านให้แข็งแรง กูเป็นหมอก็ต้องดูแลคนป่วย " ไอ้โรมหัวเราะมันพยักหน้าก่อนจะตักมาม่าเข้าไปกินเต็มปาก
“ คำพูดคุ้นสัด "
“ หมาแม่งพูด "
“ เออ มึงอยากรู้มั๊ยว่าทำไมกูถึงจ้างป้าแมวมาดูแลอลิซ ทั้งๆที่แกก็แก่แล้วแถมยังขี้ตกใจ "
“ อื้ม ทำไมละ "
“ แกจนมากเว้ย แทบจะเรียกว่าหามื้อกินมื้อ มึงลองคิดดูดิ คนแก่ขนาดนั้นแล้วยังต้องทำความสะอาดคอนโดมันใช่เหรอว่ะ วันนึงกูจ้างแกมาทำความสะอาดห้อง อยู่ๆแกก็เป็นลม กูเลยรู้ว่าเพราะแกไม่ได้กินข้าว แถมคนที่นี่จะไล่แกออกเพราะแกทำงานไม่ไหว "
“ มึงเลยจ้างแกไว้ ใจดีผิดประเด็นว่ะ เหมือนเอาลูกมาฝากไว้กับคนแก่ ลูกมึงหอบเค้าช๊อค คงเจริญกันไปใหญ่ "
“ กูแค่อยากช่วยเค้า ถ้าเค้าบอกว่าเค้าทำได้นั่นคือเค้าทำได้ ใจที่อยากทำงานมีค่ามากว่าแรงกำลัง " ผมหันมองหน้ามันตอนที่พูดคำนั้น
“ โรม มึงช่วยพวกเค้าไว้ไม่ได้ทั้งหมดหรอกนะเว้ย "
“ แต่ถ้าเค้ายืนอยู่ตรงหน้า กูก็คงใจดำไม่ลงว่ะ " มันว่าแค่นั้นก่อนจะก้มลงกินมาม่าต่อ " แต่บ้านกูก็สะอาดนะ ป้าแมวทำความสะอาดทุกวัน อลิซจะได้เจอฝุ่นน้อยๆ ก็ดีนะ งานไม่หนักเท่าไหร่หรอก "
“ ภาระแกเยอะเหรอว่ะ "
“ หลานคนนึงเรียนอยู่ เห็นว่าม.ปลาย แล้วก็สามีแกไม่สบาย " มองหน้าคนที่นั่งกินมาม่าอยู่ข้างผมตอนนี้ แว็บแรกที่ผมเจอมัน ผมคิดว่ามันเป็นคนที่เหี้ยมากแถมยังไม่มีความรับผิดชอบ บ้างานจนลืมลูก แต่ตอนนี้ผมเหมือนเจออีกด้านนึงของเหรียญ ด้านที่คนทั้งโรงพยาบาลที่ไม่ชอบมัน ไม่เคยได้เห็น ด้านที่ไม่ใช่คุณพ่อที่ดีแต่ไข่ทิ้งไว้ " ไม่แดกเหรอว่ะ "
“ แดกดิ " ก้มหน้าลงคนมาม่าในคัพ
“ มึงซึ้งในความดีของกูจนแดกไม่ลงเลยเหรอวะ "
“ กูไม่คิดว่าพ่อที่วันๆเอาแต่ทำงาน ทิ้งลูกไว้โรงพยาบาลอย่างมึง จะช่วยเหลือสังคมกับเค้าด้วย "
“ ก็แน่เหละ คนหล่อก็ต้องทำดีดิว่ะ " เราหันมองหน้ากันต่างฝ่ายต่างหลุดหัวเราะออกมา
“ มึงขี้โม้สัดอะไอ้เหี้ย "
“ เหมือนมึงอะ ดูเงียบๆปากแรงๆ ไม่คิดเหมือนกันว่าจะจูบผู้ชายแบบดูดดื่มอยู่กลางที่จอดรถ ใครจะเชื่อว่าเป็นหมอคนเดียวกันกับที่ด่ากู " มันมองหน้าผมที่เงียบลงไป ในถ้วยยังมีมาม่าอยู่ผมพอคิดถึงเรื่องนั้นมันก็ไม่อยากกินซะดื้อๆ
“ เขาเป็นเพื่อนสนิทกูตั้งแต่เด็กๆแล้วละ "
“ แอบชอบเพื่อนเหรอว่ะ "
“ มั้ง กูคิดว่าแบบนั้น "
" ไม่ต้องกินแล้ว มาม่าอืดหมดแล้ว อืดเหมือนเรื่องของมึงเลย เอามานี่ "
“ จะทิ้งเหรอว่ะ "
“ ถ้าใช้ไม่ได้ จะเก็บไว้ทำซากอ้อยอะไรละ " ลุกเดินไปที่ครัว มองมันจากมุมนี้ผมเดินออกไปยืนอยู่ตรงหน้ามัน
“ ถ้าเป็นมึงจะบอกรึเปล่าถ้าชอบใครสักคน "
“ สำหรับกูรู้ตัวเองดีว่า ตอนไหนควรบุก ตอนไหนควรนิ่ง และตอนไหนที่กูสมควรจะยอมแพ้ บอกรักเพื่อนสนิทนะ กูไม่กลัวหรอก ว่าเพื่อนจะเลิกคบ เพื่อนกูมีเยอะแล้ว แฟนดิที่ยังไม่มี " โรมจ้องหน้าผมสายตาของมันมองพร้อมกับรอยยิ้มที่มุมปาก " ถ้ากลัวเสียเพื่อนไปก็ไม่ต้องบอก เพื่อนมึงคงน้อย "
“ กูไม่ได้อยากบอก เพราะกูคิดว่าเค้าคงไม่ได้อยากฟัง "
“ มีหลายคนบนโลกใบนี้รู้ว่าอะไรจะเกิดขึ้นกับตัวเอง แต่แค่ขอเวลายืดออกไปหน่อย ไม่ใช่ว่าทำใจไม่ได้ บางทีเค้าแค่ไม่ชินกับการเปลี่ยนแปลง คิดในแง่ดีไว้ มึงก็เป็นผู้ชายที่สวยคนนึงจะกลัวอะไรว่ะ "
“ คนหน้าตาดีไม่ได้จำเป็นว่าต้องเป็นที่ต้องการนี่หว่า "
“ ไม่หรอก เพราะคนอย่างกูก็ต้องการนะ " มองหน้ามันตอนที่พูดคำนั้น " คนแบบมึง น่าสนใจดีออก ไม่ใช่เพราะว่ากูพูดให้มึงรู้สึกดี แต่กูรู้สึกแบบนั้น อย่างน้อยก็ไม่ใช่หมอทุกคนใช่มั๊ยที่จะห่วงลูกสาวกูจากใจจริงๆ แต่กูเห็นได้จากตามึงนะ " เดินเข้ามาใกล้ผม มือของมันยกขึ้นลูบหัวของผมจะดันไปข้างหลังจนหน้าเงยขึ้น ผมที่ตกลงมาที่เดิมตอนที่ก้มหน้าอยู่ตรงนั้น " อีกด้านกูคิดว่ามึงอ่อนโยนดี และนั่นเลยทำให้มึงเป็นคนที่น่าสนใจ "
“ นี่มึง.. “
“ อย่างที่บอก กูรู้ตัวเองดีว่า ตอนไหนควรบุก ตอนไหนควรนิ่ง และตอนไหนที่กูสมควรจะยอมแพ้ " ยกมือขึ้นยอมแพ้เหมือนโดนตำรวจจับต่อหน้าผม " ไม่ต้องหลงตัวเองหรอก นี่ไม่ใช่การสารภาพรัก มึงยังไม่โดนใจกูขนาดนั้น แค่เป็นคนที่น่าสนใจเท่านั้นเหละ "
................................................
มันแล้วแต่สเป็คของแต่ละคนจริงๆ สำหรับคำถามที่ว่า ใครดีกว่ากัน หรือว่าเลือกใครดี :katai4: :katai4:
แต่มันก็มีที่อาจจะไม่ดีทั้งคู่ แต่ไม่มีใครดีที่สุดหรอก
ทุกคนมีข้อเสียและข้อดี ขนาดเหรียญยังมีสองด้าน :o12:
ใครไม่มียูสในเล้า สามารถเม้นท์ผ่านทวิตและเฟสได้ ด้วยแท็ก #Choiceไฟท์อิน
ขอบคุณที่เข้ามาอ่านและคอมเม้นท์นะคะ ฝากด้วยจ้า :กอด1: :L2: :3123: :L1: :pig4:
-
:z6:
คือไฟท์เลวมาก บอกกกเลย เห็นแก่ตัวยังไงยังงั้น รับอย่างเดียวไม่เคยให้ ถ้าสิ่งที่ทำอยู่เรียกว่าเพื่อน งั้นอย่าเรียกอินว่าเพื่อนเลยหว่ะเพราะที่ไฟท์ทำมันไม่ใช่
อ่านตอนนี้นะ คือ บับว่า :beat: แบบว่า เอออ โรมให้ความรู้สึกเพื่อนมากกว่าอ่ะนะ คึคึ บอกเลยชอบดราม่า เพราะเกลียดอิไฟท์
-
ไฟท์จะมาอยู่คอนโดเดียวกับโรมเปล่าเนี่ย เพราะสเปคห้องเป็นแบบที่ไฟท์ต้องการเลย
พูดถึงโรม ถ้าในฐานะเพื่อน โรมเป็นเพื่อนที่น่าคบนะ ดูจริงใจดี
ฮาตอนที่โรมบอกอินว่าอย่าหลงตัวเอง ยังไม่ได้ชอบอินขนาดจะจีบอะไร
แบบสองคนนี้ดูทันกันดี อินกับโรมถ้าเป็นเพื่อนกันก็คงจะกลายเป็นเพื่อนสนิทกันได้ไม่ยาก
ส่วนไฟท์ คือ ณ จุดนี้คงต้องหาอะไรมากู้ศรัทธาคืนแล้วล่ะ
แต่ละเรื่องที่ทำกับอินไม่ไหวจะเคลียร์จริง ๆ ยิ่งตอนที่ย้ำคำว่าเพื่อนกับอิน
ทั้ง ๆ ที่อินเพิ่งทำในสิ่งที่ไฟท์ต้องการไป พอตัวเองสมใจก็ชิ่ง แบบเจ็บแทนอินเลยอ่ะ
งานนี้ ไฟท์คงต้องพิสูจน์ตัวเองหลาย ๆ อย่างเลยนะ เพราะยิ่งเจอด้านมืดไฟท์แบบนี้
แม่ยกของโรมน่าจะยิ่งเพิ่มขึ้น ฮ่าาาาาา แต่นะ เชียร์ไฟท์อินมาแต่ต้น ก็ต้องเชียร์ต่อไปให้ถึงที่สุด ^^
-
ขอบทเรียนราคาแพงให้ไฟท์สักหน่อย
เอาแบบโดนทีเดียว สำนึกไปตลอดชีวิต ไม่กล้าทำร้ายจิตใตอินอีกเลยงี้
ยังยึดมั่นใน ไฟท์อินนะ หวังว่าไฟท์จะดีขึ้นในเวลาอันใกล้นี้
ไม่งั้น ก็ไม่แน่ใจว่าจะเกลียดไฟท์รึเปล่า ไม่ชอบผู้ชายไร้ความรับผิดชอบ
โดยเฉพาะกับเรื่องของความรู้สึก ฮึ่ย!หงุดหงิดอิไฟท์
-
กรี๊ดดดดดดดดดด ค้างงงงงงงงงงงงง :serius2:
อยากกอ่านตอมากๆๆๆที่สุดดดดดดดดดด
เริ่มเชียร์คุณพ่อน้องอลิซแล้วค่าาาาาาาา มองเหรียญอีกด้านนี่ความดีปรากฏเลยค่าาาาาา5555555 :mew1:
หมออินสู้ๆน๊าาาาาาา ตัดใจจากไฟท์แล้วมาเปิดใจกับคุณพ่อน้องอลิซดิ ลองดูๆๆ ฮี๊วววววววว
ลูกสาวเค้าออกจะน่ารักน่าเอ็นดูขนาดดดดดด อิอิ :L2: :mew6:
-
ไม่มีใครดีที่สุดหรือเลวที่สุด แต่ละคนก็มีเหตุผลของใครของมัน
ความสัมพันธ์ของไฟท์อิน มันเดินมาไกลเกินกว่าจะสารภาพรักแล้ว
มีแต่ว่าต้องทำให้ชัดเจน โรมก็อาจจะเข้ามาเป็นตัวช่วยในการตัดสินใจของทั้งไฟท์อินได้
ยังไงก็เชียร์ไฟท์อินอยู่ดี ><
-
หมออินอย่าทำตัวเหมือนเราเป็นของตาย
อยากก็มา ได้ก็ไป ถึงจะเชียร์ไฟท์ แต่ทำงี้ได้ไง :katai1:
คนอย่างงี้ต้องดัดค่ะ ตอนนี้ไฟท์คะแนนติดลบเลย
หมออินค่ะ เราต้อง สวยเริ่ด เชิด หยิ่งค่ะ
แต่เราก็เชียร์ไฟท์อิน
-
:mew5: ไฟท์นี่ไม่ไหวเลยนะ
ถ้าอยากมากทำไมไม่หาแฟนหรือผู้หญิงซักคน
แสดงว่ามันเริ่มชอบ ผช แล้วสิเนี่ย
-
ขอบทเรียนหนักๆกับไฟท์ค่ะ
ถึงเราจะติ่งไฟท์อิน แต่!! ถ้าไฟท์นิสัยนี้เราก็รับไม่ได้นะเออ
คือไฟท์มันรู้ตัวเองว่าเห็นแก่ตัว แต่ก็ไม่ปรับปรุง
รอวันที่ต้องสูญเสียจริงๆเหอะ อย่ามาร้อง
สงสารหมออินสุดกำลังค่ะ
ถ้าหมออินจะคู่กับโรมเราก็เข้าใจเลย :katai4:
ถ้าไฟท์ยังไม่เปลี่ยนพฤติกรรม เราจะเป็นติ่งโรง แฮ่
-
โรมน่ารัก ๆ ๆ ๆ ๆ เชียร์ ๆ หมออินกับโรม :hao6: :hao6: :hao6: :hao6: :hao6: ให้ไฟท์คู่กับวาดไป อิอิ :hao3: ขอบคุณพี่ขนมที่อัพนิยายให้สาวกอ่านน๊าาาาาาาาาาาาา
-
น้องหนมนี่มันดราม่าในถ้วยมาม่าคัพ้เลยนี่นา รสชาดเข้มข้นขนาดนี้ต้องซดทุกวันซะแร้ววววว :o12:
มาม่าของพี่เทม-น้องไฟดูอ่อนเป็นมาม่ารสหมูสับไปเลย อันนี้ต้องต้มยำแซ่บน้ำข้น...รอซดๆ :impress2:
-
อ่านตอนนี้แบบว่าเลือดจะนองแล้วนะ แต่มันไม่ไช่อะจุกๆหน่วงๆซะงั้น
-
จิริงๆแอบขัดใจนิสัยพี่ไฟท์ อยากลองอ่านมุมของพี่ไฟท์ดูนะคะ
-
กำลังรอความอบอุ่น มุมพระเอก จากตัวไฟท์นะ ...
-
ยังอยากจะเชียร์ไฟท์อยู่นะ แต่ไม่เห็นต้องย้ำสถานะกันขนาดนั้นเลยนี่ โรมเป็นแค่เพื่อนอินเถอะ ท่าจะสนุก
-
เฮ้อ อ่านตอนนี้แล้วคิดหนัก ด้านแย่ ๆ ของพี่ไฟท์ กะ ด้านดีจนไม่น่าเชื่อของคุณพ่อโรมที่ดูไม่มีความรับผิดชอบ
แต่ยังไงโรมกะหมออินก็ให้ความรู้สึกของเพื่อนที่เข้าใจเพื่อนมากกว่าจะเป็นคนรักกันนะ
ส่วนพี่ไฟท์เพราะความเห็นแก่ตัวเลยไม่อยากสูญเสียคนสำคัญอย่างหมออินไปละมั้ง
แล้วพระโขนงกะอ่อนนุช ห่างกันป้ายเดียว น้องวาดกะพี่โรมก็เจอกันได้นะ
ยังไงก็เชียร์พี่ไฟท์หมออินต่อไปคะ ถ้าได้คู่กันกว่าจะถึงวันนั้นไม่รู้จะรักซ้อนซ่อนรักขนาดไหน
อ่านไปหน่วงไป เดาก็ไม่ถูก อยากอ่านต่อเร็ว ๆ จัง รอติดตาม และบวก บวก เป็นกำลังใจให้ขนมต่อไปค๊า
:pig4: :L2:
-
ไฟท์ชั้นไม่ค่อยปลื้มนายละนะ :laugh:
นายดูใจร้ายนิดๆ :katai5:
-
ใครๆก็ด่าไฟท์ งั้นขอด่าด้วยคนละกัน 5555555
คือขัดใจจริงๆ ทำแบบนี้กับหมออินคนสวยตลอด จะมีสักวันมั้ยที่แกจะให้หมออินเปลี่ยนสถานะ
แล้วพอพูดถึงน้องวาด ก็ออกอาการเชียวนะ หมออินก็แบบน้ำท่วมมาก อยากเป็นมากกว่าเพื่อน ก็พูดไม่ได้
เพราะกลัวอีกคนใจไม่ตรงกัน
แต่พาร์ทนี้โรมน่ารักนะ ช่วยให้กำลังใจหมออิน สนใจในตัวหมออินแล้วล่ะสิ ลองจีบดูนะ บางทีอาจจีบติดก็ได้ อิอิ
-
ไฟท์ทำไมแกเป็นคนแบบนี้ฟ่ะ :katai1:
-
ไฟท์ใจร้าย
ตัดสัมพันธ์อิน
-
โอ้ยย รวดเดียว 6 ตอนนน แต่จะชัดเจนตอน10 ชิมิ
งั้นสรุปให้ เป็น อินวาด โรมไฟท์ไหม จาได้เจ็บกันให้หมดเลย
เอ๊ะๆๆๆ หรือว่า 4p ดีไหม
แล้วอลิสก้แต่งงานกับลูกไฟท์ เกี่ยวกันไว้ให้หมดเลย
5555 :m20: :m20: :m20: :m20:
พอๆๆๆ เริ่มเพ้อเจ้อและ
รอต่อไปดีกว่า อีก4ตอนเองง แต่ว่าถ้าคนแต่งบอกว่าเหมือนฮิมหยุ่น
ก้ต้องเปนตามที่เราคิดซินะ ว่าไฟท์อิน โรมวาด
เพราะตอนแรก ก้เชียร์พี่ฮิมมมคนเดียววว อิอิ
โอ้ยย เครียด อยากอ่านต่อ ไม่รู้อ่า ยังไงก้ขอไฟท์อินนนน
-
ยังไงก็แล้วแต่ เห็นได้ลางๆว่าไฟท์จะเคลมวาด
และโรมก็จะบุกอินแต่เห็นอินทำแบบนั้น โรมก็คงต้องสินะ
แต่ในใจลึกๆเชียร์โรมกับหมออิน ปล่อยไฟท์กับวาดไปเลย ตามสบาย เหอะๆ
หมออินโคตรน่าสงสารรรร ตอนต่อไปพลีสสสสสส
-
ตอนนี้ก็อินกับไฟท์อินนะ
อยากให้อินสมหวัง
แอบรักมานานแล้ว
แต่มาเจอ วาด กับโรม
ก็รู้สึกเปลี่ยนทันที
ไฟท์กับวาด มีออร่าอบอุ่นแปลกๆ
ส่วนโรมกับหมออินชอบมากกกกกกกกกอ่ะ
ไม่มีแอ๊ป ใส่กันไม่ยั้ง ฉันเชียร์คู่นี้
-
ตอนนี้เหมือนโรม ได้คะแนนนำไฟท์เลย :katai2-1:
เหอ เหอ
-
กลัวใจหมออินจังเลย คือหมออินใจดี เราว่าอนาคตคงมีผิดนัดไฟท์แบบนี้บ่อยๆเพราะอยู่เป็นเพื่อนอลิซ
แล้วไฟท์ก็จะไปใกล้ชิดกับวาดแทน คือถ้าหมออินรู้ว่าวาดชอบไฟท์จริงๆ กลัวหมออินถอยเพราะขี้สงสารอ้ะ
เพราะประเด็นรักมานานของหมออินกับวาดมันก็คงไม่ต่างกันเท่าไหร่ คือนานทั้งคู่
ไฟท์ก็ดูไม่มั่นคงเลย สงสัยหมอจะโดนทิ้งแบบที่แฟนเก่าแช่งเอาไว้ตอนเลิกกันป่ะเนี่ย
ในใจนี่อยากให้ได้กับคุณพ่อแทนนะ เราว่าหมออินเหมาะกับคนแบบโรม ดูรู้ทันแรงด้วยกันทั้งคู่
ส่วนไฟท์ดูเหมาะกับวาดมากกว่านะ จืดชืดพอๆกัน เหอๆๆ :hao3:
น้องอลิซก็น่ารักเว่อร์ เป็นลูกคู่รับมุกคุณพ่อตลอดดดดด อนาคตคงได้ช่วยพ่อจีบคุณหมอ :laugh:
-
ไม่มีใครสมบูรณ์แบบหรอก พอคิดอย่างนี้ก็แอนตี้ไฟท์เล็กๆ แต่ดันเป็นคนที่อินชอบนี่นา :katai1:
ไม่รู้จะเชียร์ใคร เดาไม่ออกด้วยว่าสุดท้ายจะเป็นยังไง ต้องรออ่านอย่างเดียว ฝากเนื้อฝากตัวด้วยนะคะ :katai2-1:
-
ThankS
-
ไฟท์กับอินหยุดแค่เพื่อนเถอะ เป็นเพื่อนกันมาตั้งแต่เด็กจะให้เปลี่ยนเป็นอย่างอื่นมันยากแล้วล่ะ
นิสัยก็ไม่เข้ากันนะเราว่า ไฟท์มันเหมือนชอบดูแลคนอื่นดูจากไฟและวาด แต่อินนี่บินเดี่ยวสบาย
ลองจับคู่โรมวาดก็ไม่เข้าอย่างแรง ไม่ว่างทั้งคู่ โรมทำงาน วาดก็ทั้งเรียนทั้งทำงาน ใครดูน้องอลิซ
#คิดถึงน้องไฟค่ะ
-
สงสารอิน~
รู้สึกปลื้มคุณพ่อโรมมม 55555
ปล.อินคู่ใครก็ได้ ขอแค่อย่ามีไฟท์วาดพอ รู้สึกไม่ฟินกับคู่นี้ 5555555
-
ขนมขาาาาา ตอนต่อไปๆๆๆๆๆๆๆๆ แงๆๆๆๆๆ :angry2:อิพิไฟท์ เสียหมออินไปแล้วจะหนาวว ชิ โรมน่ะนะ ๆๆๆ โอ้ยยย ทำไม เท่ห์ได้ใจเจ้แบบนี้ ผู้ชายกวนๆๆ แต่มีมุมอบอุ่น อ่อนโยน มันใช่ๆๆๆๆ!! ใครก็อยากให้ลูกรักได้กับคนที่ดีที่สุด ในที่นี่เจ้ก็อยากเชียร์หมออินน้อยๆของเจ้ให้คุณโรมซะแล้ววว อ้ากมิได้นะ มิได้ เหตุใดข้าถึงใจง่ายเยี่ยงนี้ มิด้ายยย ไฟท์ :m31: :m16: ฉั้นจะให้โอกาสอีกๆๆๆ.....เฮ้ออออออ :ling1:แงๆๆๆๆ ขนมขาาามาต่อเร็วสิคะ พลีส ( เกาะขาออ้อนวอนน)
-
เพิ่งมาอ่านรวดเดียวเลย เราเป็นอีกคนที่ยังเชียร์ไฟท์อินนะคะ และยังคงจะเชียร์คู่นี้ไปตลอดทั้งเรื่องแหละ สงสารอินมากกกกก แต่ดูท่าคงต้องทำใจเพราะเรื่องมันออกแนวไฟท์วาด โรมอิน ไปแล้วอ่ะแง ถ้าขอร้องคุณคนเขียนจะยังให้เป็นคู่ไฟท์อินได้มั้ยอ่าคะ
ไฟท์วาดอ่านยังไงเราก็ไม่อินอ่ะ ถึงจะรอมานานเหมือนกัน แต่เราก็รู้สึกว่าความผูกพันธ์ของไฟท์กับอินมันมากกว่าเยอะเลยค่ะ อินรอจนไฟท์แต่งงานก็แล้ว เมียไฟท์ตายก็แล้ว พอจะมีโอกาสบ้างก็ยังต้องโดนน้องตัดหน้าไปอีก โฮ น่าสงสาร ลองคิดดูว่าถ้าไฟท์วาดจริงๆ อินจะเจ็บแค่ไหน คนสองคนที่ตัวเองรักดันมาคู่กันเอง สำหรับอิน เราคิดว่าสุดท้ายอาจจะใจดีพอที่จะยอมปล่อยทั้งสองคน แต่วาดนี่ ถ้าเกิดรู้ว่าอินรักไฟท์ขึ้นมาจะยอมปล่อยไฟท์ให้อินรึเปล่า อันนี้ก็เดาไม่ออกอ่ะนะ
ส่วนโรม ก็เคมีเข้ากับอินดีนะ ดูห่ามๆพอกัน 555 แต่มองอีกมุมนึงเราก็ว่าเค้าก็เหมาะจะเป็นเพื่อนคู่คิดให้อินได้ปรึกษาอะไรบ้าง ออกแนวทันกัน เพราะไฟท์นี่ดูยังไงก็เป็นเพื่อนอินอีกไม่ได้แล้วอ่ะ แต่ถ้าโรมคู่กับอินจริงก็ยังรู้สึกโอเคอยู่ แต่ประเด็นคืออินรอไฟท์มานานแล้ว ก็เลยอยากให้อินได้สมหวังกะคนที่อินหวังจริงๆค่ะ ไม่อยากให้อินต้องเป็นฝ่ายตัดใจสุดท้ายแห้วไรแบบนี้
ส่วนไฟท์ นี่คือใจร้ายมากๆ รู้ว่าอินรักอินหลง แต่ตัวเองไม่เปิดใจก็มาเอาเค้าอยู่ได้ แถมเหมือนจ้องจะเคลมด้วยวาดยังไงไม่รู้ (ไม่รู้คิดไปเองป่าว ความรู้สึกติดลบกะหมอนี่มากๆ) ไฟท์วาดนี่รู้สึกไม่โอเคเลยแฮะ เป็นคนอื่นที่ไกลตัวมาคู่กะไฟท์ยังจะดีกว่าคนใกล้ตัวอินอย่างวาดอีก น่าเอาโรมเป็นตัวกระตุ้นไฟท์หน่อยนะเนี่ย จะได้รู้ว่าพอตัวเองจะเสียอินไปจะยังเมินอยู่มั้ย ชิ!
ขอโทษค่ะ เม้นท์ยาว อ่านรวดเดียวเลยอินเนอร์มาเต็ม 555+ สนุกมากค่า มาอัพไวๆนะค้า ขอบคุณค่า :katai2-1:
-
เฮ้ยยยย แบบว่า ขอเชียร์โรมแทนไฟท์ขาดใจเลย ไม่ไหวนะพี่ไฟท์ ทำไมทำแบบนี้
เปลี่ยนคู่ทันที 555 เชียร์จริงๆนะ ดูทันกันดี ไม่ต้องมีใครเกรงใจใคร
ชอบการสร้างคาแรคเตอร์ในทุกๆเรื่องของคนแต่ง มันโดดเด่นและน่าติดตามมาก
รออ่านตอนต่อไปจ้า
-
ตอนที่ 7
สองอาทิตย์หลังจากพูดเรื่องคอนโดกับอิน วันนี้ผมก็ได้ชมคอนโดของจริงมากกว่าการพรรณาของเจ้าของ คอนโดหรูภายใต้โครงการและทำเลดีเยี่ยม เป็นห้องแบบสองชั้น สามห้องนอนสามห้องน้ำ พร้อมห้องรับแขก ห้องครัว มุมพักผ่อนหรือแม้แต่ระเบียง ทุกอย่างสวยถูกใจผมมาก ก็ถือว่าสมราคาคุย
“ สวยสมราคาคุยของเค้าจริงๆว่ะ " ไอ้อินว่ามันเดินไปรอบๆห้องที่ถูกจัดตกแต่งแล้ว แต่ก็ยังมีส่วนที่ผมไม่ชอบอีกมาก " เห็นวิวกรุงเทพชัดสัด "
กระจกสูงทอดตัวเป็นกำแพง เราอยู่ตึกชั้นสูงที่สามารถมองเห็นเมืองทั้งเมืองในยามค่ำคืนได้ อาจเรียกได้ว่าวิวที่สวยที่สุด " มึงรู้จักสถาปนิกเก่งๆบ้างรึเปล่าว่ะอิน "
“ ไม่นะ รู้จักแต่วิศวะ ทำไมว่ะ "
“ ถามเพื่อนมึงคนที่เป็นวิศวะให้หน่อยดิว่าเค้ารู้จักเปล่า กูจะจ้างให้มาออกแบบคอนโดให้ใหม่ " ประโยคนี้จบลงอินหันมองหน้าผม มันถอนหายใจออกมา
“ ยังไม่พอใจอะไรอีกว่ะ นี่ก็สวยมากแล้วนะเว้ย "
“ ก็สวยแต่ยังไม่ถูกใจทั้งหมด กูชอบพื้น กำแพง การจัดรูปแบบห้อง ทุกอย่างก็สวยดี แต่ไม่ชอบเฟอร์นิเจอร์ มึงจัดการให้ด้วยนะ เดี๋ยวกูนัดเค้ามาคุยที่ร้านแม่ "
“ ครับคุณชาย กระผมจะจัดการให้ " ว่าแบบนั้นก่อนจะบ่นตามออกมาอีกพักใหญ่ อินเคยชินกับความเรื่องมากของผมแต่ก็ยังบ่นทุกครั้ง มันหายไปโทรศัพท์ในที่ลับตาอยู่สักพักก่อนจะเดินออกมา " ได้ละ กูนัดให้พรุ่งนี้บ่ายโมง ที่ร้านแม่มึง "
“ เร็วมากสุดยอดคุณหมอจริงๆ "
“ เกี่ยวอะไรกันวะ " พูดจบก่อนจะหันไปมองรอบๆ " มึงจะตกแต่งอะไรเพิ่มวะ "
“ กูว่าห้องนี้มันไม่ใช่สไตส์กูเลยว่ะ อยากให้โทนที่อบอุ่นกว่านี้แต่ออกสีเข้ม อีกอย่างกูจะทำห้องให้เด็กๆด้วย ตกแต่งให้มันดูน่ารักหน่อย "
“ คุณพ่อดีเด่น " มันเว้นเสียงไปก่อนจะพูดขึ้นอีก " แต่ถามจริงเถอะ อยู่บ้านก็สบายอยู่แล้ว จะมาเสียเงินเยอะๆ อยู่คอนโดทำไมวะ เสียดายเงิน มึงซื้อคอนโดแพงๆแบบนี้ ไปซื้อบ้านยังดีกว่า "
“ กูมีเหตุผลของกูแล้ว " ผมว่าแบบนั้นก่อนจะเอื้อมมือไปกอดคอมัน ขยับตัวเข้าไปใกล้ " เวลาดึกๆปิดไฟให้หมด มองเห็นวิวกลางคืน " เลื่อนมือจากไหล่ลงมาเป็นเอว
“ หื่นกับกูมากเกินไปแล้วครับไอ้สัด "
“ อะไรกัน กูยังไม่ได้บอกอะไรเลย คิดไปถึงไหนแล้วมึง " ไอ้อินเงียบแต่ก็ไม่ได้ดึงตัวออกห่างจากมือผม กอดไว้แบบนั้น ทุกอย่างในบริเวณนั้นเงียบ
“ ไม่ใช่เพราะว่า รู้สึกคิดถึงเค้าตลอดเวลา ตอนที่เห็นหน้าลูกหรอกเหรอว่ะ ถึงมาอยู่ที่นี่ "
“ อาจจะมั้ง " ไม่แน่ใจเหมือนกัน ทุกอย่างเลือนลางจนแทบไม่รู้ด้วยซ้ำว่า ตัวเองกำลังทำอะไรอยู่ ชีวิตที่กลับมาเป็นคนที่ไม่จริงจังแบบนี้ ไม่มีอนาคตแบบนี้ ผมยอมรับทุกอย่างเหมือนไม่ใช่ตัวตนของผม
“ มึงรู้อะไรมั๊ย คนบางคนใช้เวลานานในการยอมรับสิ่งที่ตัวเป็น ยอมรับว่าลึกลงไปในใจแล้ว ตัวเรานั้นคิดอะไร " เอื้อมมือมาจับไหล่ของผม อินบีบมันเบาๆ " บ่าของมึงเคยหนักที่ต้องรับผิดชอบอะไรมามากก็จริง แต่ตอนนี้ในเมื่อมันไม่หนักแล้วมึงก็ไม่จำเป็นต้องเกร็งนะเว้ย เคยชินที่เคยมีได้ ก็ต้องเคยชินที่จะไม่มีได้ "
“ ทำเป็นรู้ดี " ก้มลงจูบมันหลังจากประโยคนี้ ริมฝีปากอุ่นของอินที่ผมแนบสนิทลงไป เสียงหัวเราะของมันผมผละริมฝีปากนั่นออกมองหน้ามัน นัยน์ตาสดใสคู่นั้นบางครั้งมันก็เศร้าหมอง คิดถึงอินคนที่เคยเป็นเพื่อนผม คนที่ตอนนี้ไม่ได้ยืนอยู่ตรงนี้และผมเองที่เป็นคนพรากมันไป
“ ไปหาไอ้ไฟยัง "
“ ยัง " จูบมันอีกครั้งผมยืดตัวกลับมาที่เดิมพอเจอคำถามนี้
“ ไปซะ " คำสั่งที่ทำให้ผมถอนหายใจ ตั้งแต่มาไทยถึงแม้จะไม่ได้วุ่นวายเท่าไหร่แต่ผมก็ไม่ได้ปลีกตัวไปหาไอ้ไฟเลย ประเด็นหลักไม่ใช่ว่าไม่อยากไปเจอน้อง แต่ไม่อยากจะเจอใครอีกคนมากกว่า ไม่ใช่ว่าทำใจไม่ได้ แต่ไม่เจอจนรู้สึกทำตัวไม่ถูกเมื่อต้องเจอตังหาก
“ เออน่า " พูดแบบไม่ใส่ใจไอ้อินถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่
“ อย่าตอแหลกูแล้วกัน เพราะถ้ามึงไม่ทำกูจะรู้ "
“ ก็จะไปวันนี้เหละ " กอดคอมันไว้อินเอนตัวให้เข้ามาใกล้ " เพราะกูจะพามึงไปด้วย "
“ เสียใจด้วย กูเข้าเวร " ดึงมือผมออกมันจัดทรงผมให้ก่อนจะยิ้ม " รักลูกให้มันเท่าๆกันหน่อยคุณพ่อ กูไปละ อย่าลืมไปหาอัลเลนละมึง แล้วเจอกัน "
สิ่งที่น่ากลัวที่สุด ผมคิดว่าบางทีมันอาจเป็นความคิดที่เรา คาดคิดไปก่อน
............................................
ใช้เวลาเดินทางไม่นานจากคอนโดมาถึงที่หมู่บ้าน แม่บอกแผนที่การเดินทางกับผมแบบละเอียดตั้งแต่ทางเข้าหมู่บ้านยันซอยที่มันอยู่ เลี้ยวไปตามถนนกว้างที่บ้านแต่ละหลังออกแบบไม่เหมือนกันผมจอดรถตรงบ้านสองชั้นที่มีบริเวน บ้านของไอ้ไฟไม่ได้เล็กแต่ก็ไม่ได้ใหญ่โตเหมือนบ้านเรา แต่ที่สำคัญผมคิดว่ามันอบอุ่นกว่า
“ กูได้ยินเหมือนเสียงจอดรถนะเมื่อกี้ เทมกลับบ้านแล้วเหรอวะ " เสียงที่ลอดออกมาจากในบ้าน ตอนที่ผมลงจากรถ มองเข้าไปในบ้านที่เต็มไปด้วยของเล่นที่กระจายเต็มไปหมดนั้น มีใครบางคนวิ่งออกมา คนตัวเล็กๆกับสายตากลมโต สายตาที่เหมือนกับเธอคนนั้น
“ ป๊าเทม!! " เสียงที่เร็วพอๆกับตัวนั้น พาตัวเองมาเกาะอยู่ที่ประตู และยังไม่ทันรู้ว่าผมเป็นใคร ประตูนั้นก็เปิดออกด้วยแรงของเด็กคนนั้น " ไม่ใช่นี่น่า ไม่ใช่ป๊าเทม อาไฟไม่ใช่ป๊าเทมนะ "
“ แล้วมึงจะออกมาทำไม เข้าไป มานี่เว้ย " เสียงเรียกที่เหมือนจะวิ่งไม่ทัน มือไอ้ไฟคว้าตัวมันไว้ก่อนจะเงยหน้าขึ้นมา แล้วทุกอย่างก็หยุดชะงักตรงนั้น " ไฟท์..”
“ เป็นไงบ้าง " เสียงของผมที่เอ่ยออกไปสวนกับคำพูดของไอ้ไฟนั้น ทำเอาอีกคนที่เคยยืนอยู่ตรงหน้าหันหน้ากลับไปกอดอยู่หลังไอ้ไฟทันที หน้าตาที่เหมือนกำลังกลัวผมสองมือที่กอดขาไอ้ไฟไว้แน่น " อะไรกันว่ะ "
“ เข้ามาก่อนดิ ร้อน " ผลักประตูให้กว้างขึ้น " จะเอารถเข้ามาจอดข้างในด้วยรึเปล่า " ผมส่ายหน้าไอ้ไฟก็เดินนำเข้าไปในบ้าน
ด้านในรกเป็นบริเวณ พื้นหน้าทีวีที่ฉายการ์ตูนมีแต่ของเล่น ถัดไปจากตรงนั้นที่โต๊ะมีขนมกับคอมพิวเตอร์ที่เปิดอยู่ ผมพอรู้มาบ้างว่ามันทำงานเป็นคนออกแบบแอปพิเคชั่นในโทรศัพท์ในบริษัทที่ญี่ปุ่นรายได้ส่วนตัวของมันดีกว่างานประจำของผมสมัยยังเป็นทูตซะอีก
“ ทำไมเพิ่งมาว่ะ มึงมานานแล้วไม่ใช่เหรอ "
“ ยุ่งๆนะ ก็เพิ่งกลับมาอะไรๆมันก็ยุ่งไปหมด " ไฟมองหน้าผม ก่อนจะหันไปตามแรงกระตุกของมือเล็กๆที่เรียก
“ อาไฟอุ้มหนู อุ้มหนูหน่อย อุ้มๆ "
“ ทำไมต้องอุ้มวะ นี่พ่อมึงนะให้พ่อมึงอุ้มดิ " บอกแบบนั้นเด็กคนนั้นก็หันมองผมแบบกลัวๆ แค่วินาทีเดียวที่มองมามันก็หันกลับไปกระตุกเสื้อไอ้ไฟอีกครั้ง
“ อุ้มหนูหน่อย อาไฟ อุ้มหนู อุ้มๆ " เสียงที่เริ่มงอแงหนักขึ้น ไอ้ไฟตัดสินใจอุ้มมันที่กอดไอ้ไฟเอาไว้แน่นทันที
“ ไม่ได้จะมาพากลับไปหรอก ไม่ต้องกลัวขนาดนั้นก็ได้ " สิ่งที่ผมเห็นทำให้พูดออกไปแบบนั้น ไอ้ไฟหันมามองหน้าผม
“ พูดให้มันดีๆหน่อยดิว่ะไฟท์ ลูกมึงนะเว้ย จริงๆกูว่ามันอาจจะง่วงเลยงอแง " อธิบายออกมาแบบนั้นมันมองดูเด็กคนนั้นที่เอาแต่กอดมันไว้ " อัลเลนไม่เอามึงอย่าทำแบบนี้ หันมามองหน้าพ่อมึงก่อน "
“ ไม่ ไม่ หนูไม่มอง “ ขืนไหล่ตัวเองที่ไฟมันก็ดึงให้มา “ หนูจะหาป๊าของหนู จะหาป๊าเทม จะหาป๊า "
“ ป๊า ?? มันเรียกไอ้เทมว่าป๊าเหรอวะ " ไฟพยักหน้าผมถอนหายใจออกมา " อัลเลน อัลเลนครับ พ่อมึงแค่มาหาเฉยๆนะ "
ผมจับท่อนแขนที่เอาแต่กอดไอ้ไฟ อัลเลนขัดขืนมันสะบัดออกช้าๆไม่อยากแม้จะให้จับ เสียงอือดังออกมาจากในคอผมกำมือของมันแน่น อัลเลนที่หันมาในตอนนั้นสบตากับผม ดวงตากลมแบบนั้นไม่มีใครมีในบรรดาลูกของผม ไม่เคยมีใครได้ตาสวยๆของยูเรียไปสักคน จะมีก็แค่คนนี้ คนเดียว
“ อึก หนูเจ็บ ปล่อยหนู หนูเจ็บอาไฟ หนูเจ็บ อึก ฮือๆ หนูเจ็บ " เสียงร้องทำเอาผมคายมือที่กำแน่นนั่นออกมา ผิวขาวกับรอยแดงจากฝ่ามือใหญ่นั่นไอ้ไฟหันมาจ้องหน้าผม
“ ไฟท์ กูรู้นะว่ามึงคิดอะไรอยู่ " เหมือนจะพูดต่อแต่อัลเลนขัดขึ้นมาก่อน เสียงร้องไห้ที่เริ่มดังขึ้น ผมรู้สึกไม่ต่างอะไรกับมีดพันๆเล่มที่พุ่งเข้ามาใส่ อัลเลนไม่เรียกผมว่าพ่อคงไม่เจ็บเท่าเรียกคนอื่นว่าพ่อ
“ ป๊าหนูจะหาป๊า ป๊าเทม อึก ป๊า อาไฟ "
“ เดี๋ยวกูมา แปปนึง " เดินออกไปนอกบ้าน ผมไม่รู้ว่ามันไปไหน รู้แค่ว่าเดินออกไปจนพ้นจากประตูบ้าน เดินดูไปรอบๆห้องนั่งเล่นที่มีแต่รูปถ่ายของครอบครัว ตั้งแต่เด็ก ไฟเป็นคนที่ชอบถ่ายภาพมันชอบเก็กท่าฮาๆให้แม่ยิ้มต่างจากผมที่ไม่ค่อยชอบถ่ายภาพเท่าไหร่
ตอนนี้อัลเลนคงเป็นเหมือนไฟดูได้จากรูปภาพหลายๆรูปที่ถ่ายใส่กรอบติดไว้เป็นกราฟฟิคเล่นขนาดกรอบบนผนังหลังทีวี ถ่ายคนเดียวก็มี ถ่ายกับไอ้ไฟ ถ่ายกับไอ้เทม หรือแม้แต่จะถ่ายคู่กับเพื่อนเยอะแยะไปหมด และแววตาทุกรูปของเด็กคนนั้นก็ดูสดใสไม่ต่างอะไรไปจากยูเรีย ผมเอื้อมมือไปหยิบภาพที่แขวนอยู่บนผนัง ภาพล่างสุดที่ต่างออกไปจากหลายๆรูป เด็กผู้ชายสองคนที่กำลังเอาแก้มบี้กัน ผมจำภาพนี้ได้ในห้องของผมก็มี
“ มึงนี่นะ "
“ ทำไม " ตอบไปแบบนั้นมือก็เอาภาพกลับไปไว้ที่เดิม มองดูภาพที่ติดไปทั่ว มีภาพของไอ้ไฟกับไอ้เทมสมัยคบกัน ขนาดภาพตอนเรียนจบหรือแม้แต่กลุ่มเพื่อนก็มี " มึงจัดภาพพวกนี้เก๋ดีว่ะ เอากรอบหลายๆแบบมาแต่งบนผนัง "
“ ไฟท์อย่าทำแบบนั้นกับอัลเลนดิว่ะ เด็กมันไม่รู้เรื่อง "
“ กูทำแบบไหน "
“ แบบที่บีบแขนมันเพราะตามันเหมือนแม่แบบนั้น อย่าทำแบบนั้นอีก " มันเดินเข้ามาใกล้ผมถอนหายใจออกมา
“ ภาพนี้มึงน่ารักดีนะ " ภาพของไอ้ไฟตอนเด็กๆข้างๆกันก็เป็นภาพของไอ้เทมตอนเด็กๆ
“ ไม่ได้อยากฟังกูพูดใช่มั๊ย "
“ ก็เปล่าหรอก แล้วเป็นไงบ้างละ โอเคมั๊ย "
“ ก็โอเค " ไฟตอบมันเดินเข้าไปในครัวเปิดตู้เย็นแล้วมองหาบางอย่าง " ไม่มีน้ำเหี้ยอะไรเลยว่ะ น้ำเปล่าไปก่อนนะ "
“ อื้ม " เดินถือมาให้ก่อนจะนั่งลงบนโซฟา " เป็นเด็กน่ารักรึเปล่า อัลเลนนะ "
“ ก็น่ารักดี แม้จะกวนตีนกับกูไปหน่อยก็เถอะนะ กูว่ามันไม่ค่อยรักกูหรอก มันรักไอ้เทมมากกว่ากูอีก "
“ การเรียนละเป็นยังไง มีเพื่อนเยอะมั๊ย นิสัยเป็นยังไง มีด้านที่ไม่ได้ดีรึเปล่า เค้าชอบกินอะไร ผลไม้ละชอบมั๊ย เป็นเด็กที่กินผักรึเปล่า " ผมรัวคำพูดเท่าที่ตัวเองจะนึกออก กำมือของตัวเองแน่นอย่างไม่รู้ตัว พอมารู้อีกทีไฟก็จับมือของผมไว้
“ ไฟท์ มึงโอเคนะ "
“ กูโอเค " บอกแบบนั้นผมล้มตัวลงพิงกับโซฟา " มึงตอบสิ "
“ การเรียนก็ดีนะมึง ครูก็ชอบชมบ่อยๆว่ามันฉลาด พัฒนาการก็ดี เรื่องเพื่อนอัลเลนมีเพื่อนสนิทอยู่ข้างๆบ้านนี่เหละสนิทกันมากแทบจะเรียกได้ว่าสนิทกันอยู่สองคน นิสัยดื้อไปหน่อย เหตุผลเยอะไป พูดมาก " พูดไปก็ยิ้มไปผมหลุดยิ้มตามที่มันพูด " แต่ก็ขี้อ้อน เวลามันอ้อนไอ้เทมนะ กูหลุดยิ้มตลอดอะ แต่เวลาแม่งเถียงกูนี่สิแทบอยากจะเอาผ้ามายัดปาก อัลเลนชอบกินผลไม้ แต่ไม่ค่อยชอบกินผัก "
“ มีความสุขมั๊ย "
“ กูว่ามันน่าจะมีนะ " ผมล้มตัวลงนอนตักไอ้ไฟ นานแล้วที่ไม่ได้ทำแบบนั้นครั้งสุดท้ายก็ตอนก่อนแต่งงาน ไฟขยับตัวขึ้นนั่งขัดสมาธิ
“ กูหมายถึงมึง มีความสุขมั๊ย " คำถามของผม ไฟเงยหน้าขึ้นมองภาพของมันตรงหลังผนังรอยยิ้มที่ค่อยๆคลี่ออกมานั้น
“ ถึงมันจะไม่ใช่อย่างที่กูคิด แต่กูว่า กูมีความสุขว่ะ "
“ งั้นก็ดีแล้ว " พูดแค่นั้นผมหลับตา
“ แล้วมึงละ เป็นยังไง เห็นแม่บอกว่าไปสมัครเป็นอาจารย์สอนที่มหาวิทยาลัย กับจะทำร้านต่อจากแม่ แต่กูว่า มึงมาทำงานบริษัทของพ่อดีกว่านะ "
“ ให้เทมทำเถอะ กูไม่นิยมดัดหลังใคร แบบพวกที่พอคนอื่นได้ดีแล้วดึงลงมาเอาตัวเองขึ้นไปแทน "
“ เทมไม่ใช่คนแบบนั้น มันไม่ได้คิดอะไรแบบนั้นหรอก " เถียงผมเสียงนิ่ง ไม่ต้องหันมองก็รู้ว่าเคืองอยู่ บางทีผมเองก็ลืมไปเลยว่าไฟไม่ใช่คนที่คิดถึงแต่ตัวเองอีกแล้ว
“ รู้ได้ยังไง "
“ ก็เพราะมันเป็นเทม เป็นคนที่กูรู้จัก กูเชื่อมั่นในตัวมัน ว่ามันไม่ใช่คนแบบนั้น กูเชื่อในคนที่.. “ เงียบเสียงลงไปผมลืมตาขึ้นมอง แต่มันกลับมองไปทางอื่น
“ คนที่อะไร... คนที่มึงรักนะเหรอ "
“ พูดมากว่ะ " ผมหัวเราะท่าทางของมันที่เหมือนทำอะไรไม่ถูก มือที่ไม่มีที่ตั้งแนบลงที่แก้มผมมันลูบ " ไฟท์ "
“ ว่าไง "
“ โกรธรึเปล่าที่อัลเลนเรียกเทมว่าป๊า แต่เทมมันไม่ได้สอนนะมึง กูก็ไม่ได้สอน อัลเลนเรียกไอ้เทมแบบนั้นตั้งแต่ที่มันสองคนเจอกัน เทมมันก็ไม่ได้อยากให้เรียก มึงก็รู้เทมมันเคารพมึงจะตาย " ยิ่งอธิบายผมก็รู้สึกว่ามันน่ารักซะเหลือเกิน ครั้งสุดท้ายที่ผมเห็นอาการแบบนี้ก็ตอนมันสี่ขวบ
“ กูรู้ว่ามันเคารพกู " ไม่ใช่เพราะผมเป็นพี่ชายไฟ แต่มันเคารพให้ฐานะรุ่นพี่คนนึงและก็เป็นแบบนั้นมาตลอด " แต่กูแค่ ลองคิดดูว่าลูกชายตัวเองไม่เรียกตัวเองว่าพ่อ ดันไปเรียกคนอื่นว่าพ่อ ตลกว่ะ กูเลวขนาดนั้นเลยเหรอว่ะไฟ "
“ เปล่าหรอก มึงแค่ไม่ได้ใกล้ชิดมัน ในเวลาที่มึงควรจะใกล้ชิด "
“ อย่างงั้นเหรอว่ะ "
“ อื้ม มึงจะเอามันกลับไปมั๊ยละ " ถามแบบนั้นด้วยเสียงเรียบๆ หันมองหน้ามันไอ้ไฟก็ก้มลงมามองหน้าผม " กูพูดจริงๆนะ มึงก็พ่อมัน ตอนนั้นมันเองก็งอแงจะตามมาอยู่กับไอ้เทมให้ได้ แม่เลยให้เอามาเลี้ยงแต่มันดันติดไอ้เทมมากไม่ยอมกลับ แม่ก็ปล่อยเลยตามเลย แต่ตอนนี้มันไม่เหมือนกัน มึงกลับมาแล้ว มึงเป็นพ่อมัน "
“ ถ้ากูทำแบบนั้น มึงจะมีความสุขเหรอ "
“ มันก็หลานกู ถ้าคิดถึงก็ไปหาได้นี่หว่า "
“ ถ้ากูทำแบบนั้นจริงๆ อัลเลนคงไม่มีความสุขหรอก ถ้ามันมีความสุขที่จะอยู่กับมึง ก็ให้มันอยู่ไปเถอะ "
“ เกลียดอัลเลนจริงๆเหรอวะ มึงนะ เกลียดเด็กคนนั้นแบบที่ใครๆพูดจริงๆเหรอ ที่มึงไม่เคยมาหามันเลยนะ เพราะเกลียดมันเหรอว่ะ แต่ไฟท์ พี่ชายกูไม่ได้เป็นคนใจร้ายแบบนั้น พี่ชายกูเป็นคนใจดี "
“ กูแค่ไม่อยากเห็นแววตาแบบนั้น ที่จ้องมองกู แววตาแบบนั้นเหมือนหลายปีก่อนใครบางคนคนนั้นเค้าจ้องมองกู แล้วพูดว่า กูนะมันรักแค่ตัวเอง กูแค่ไม่อยากจะเห็น "
“ ไฟท์ "
“ กูรู้ว่ากูมันเห็นแก่ตัว แต่ไม่เห็นต้องทำกับกูขนาดนี้เลยนี่หว่า ทิ้งกูไปแบบนั้นมันใช้ได้ที่ไหนว่ะ ทิ้งกูไปทั้งๆที่กูยังไม่ได้พูดว่าขอโทษ ทิ้งกูไปแล้วให้กูอยู่คนเดียวแบบนี้ มันใช้ได้ที่ไหนว่ะมึง กูเสียศูนย์เลยนะรู้บ้างมั๊ย "
“ พอไม่ต้องพูดแล้ว " บอกแค่นั้นไฟก้มลงมากอดผม ไม่ได้ร้องไห้ออกมา ทุกอย่างเป็นความรู้สึกชินชาเกินกว่าที่ใครจะเข้าใจ
“ ไฟ ใครมะ..” เสียงของบุคคลที่สามหยุดนิ่ง ผมลืมตามองดูไอ้เทมที่ยืนค้างท่าเดียวอยู่หน้าโซฟา วินาทีต่อมาไอ้ไฟเงยหน้าจากที่กอดผมอยู่
“ ไฟท์มา "
“ สวัสดีครับ " มันยกมือไหว้ผมด้วยเสียงเรียบๆ มองตามันที่มองผมหนุนตักไอ้ไฟอยู่
“ เออหวัดดี แต่กูพี่ชายมันนะ "
“ ครับ " ตอบเสียงเรียบๆก่อนจะถอนหายใจ ไอ้เทมมองซ้ายมองขวา " อัลเลนละมึง "
“ อยู่บ้านไอ้หยุ่น "
“ เป็นไงบ้างพี่ จะไปเป็นอาจารย์จริงๆเหรอวะ งานในบริษัทเยอะแยะนะ "
“ ให้มึงทำเถอะ มึงทำเก่งกว่ากู " เอาจริงๆ ผมอยากมีชีวิตง่ายๆเลยมาเลือกเดินทางนี้ ลุกขึ้นจากตักไอ้ไฟผมบิดขี้เกียจก่อนจะลุกขึ้นยืน " กูกลับละ เดี๋ยวต้องไปดูร้านให้แม่ต่อ "
“ ไม่ไปหาอัลเลนเหรอวะ "
“ อย่าไปให้มันร้องไห้เลย " พูดแค่นั้นก่อนจะจับไหล่ไอ้เทม " ฝากด้วยนะมึง "
“ แต่ยังไงมึงก็คือ พ่อมันนะ " ไอ้ไฟว่าผมหันไปมองมัน " ยังไงมันก็ต้องเรียกมึงว่าพ่อ "
“ กูรู้ ขอบใจนะไฟ " ขยี้หัวมันก่อนจะเดินออกไปข้างนอก ประตูบ้านที่เปิดออก ไอ้ไฟไอ้เทมเดินออกมาพร้อมผม มองไปยังบ้านที่เยื้องกันผมเห็นสายตาของใครคนนึงเกาะประตูบ้านมองดูอยู่ ข้างๆกันนั่นเป็นหมาตัวโตที่สูงเกือบจะเท่าเด็กสองคนที่อยู่ใกล้มัน
“ ขับรถดีๆนะ ไฟท์"
“ เออน่า " บอกแบบนั้นก่อนจะเปิดประตูรถขาที่กำลังจะก้าวเข้าไปเสียงนึงดังขึ้น
“ ป๊า!! ป๊ากลับมาแล้ว " ท่าทางสดใสมือที่โบกทักทาย ไอ้เทมหันไปมองก่อนจะยิ้ม มันเดินข้ามถนนกว้างกึ่งวิ่งเข้าไปหา อัลเลนกระโดดหามันทันทีที่ก้มตัวลงรับมาอุ้ม
“ ว่าไงมึง "
“ หนูคิดถึงป๊า คิดถึงมากเลย "
“ เว่อร์ พูดมาก เด็กพูดมาก " บี้หน้าลงกับท้องผมหันมองไอ้ไฟที่มองผมอยู่ ผมรู้ว่ามันคงพูดอะไรไม่ออก แม้จะปลอบมันก็คงพูดออกมาไม่ได้ ไฟไม่ใช่คนที่ปลอบคนเก่งเป็นแบบนั้นมาตั้งแต่เด็กๆแล้ว
“ ให้กูกอดมึงนะ " เดินเข้ามากอดผมสองมือที่กอดเอวผมไว้ ไม่ต่างอะไรจากตอนเด็กๆที่มันเอาแต่กอดขา สำหรับไฟตอนนั้นไม่ว่ามันจะสุขจะทุกข์ก็จะเอาแต่กอดขาผมเอาไว้ถ้าถามว่ารักใครที่สุด ไฟจะตอบว่า ไฟรักไฟท์มากที่สุด
“ ไฟรักใครที่สุด " ดึงตัวเองออกจากอ้อมกอดผมมันมองหน้าผมงงๆ “ คำตอบตอนนี้คงไม่ใช่กูอีกแล้ว แต่นั่นคือสิ่งที่บอกมึงว่า มึงโตแล้วนะ กูเองก็โตแล้วนะ "
“ เทม มักพูดกับกูเสมอว่า เรื่องที่เราไม่สบายใจ เดี๋ยวมันก็ผ่านไปเอง "
“ อื้ม กูรู้ " กูรู้ทุกอย่าง แต่ติดแค่ที่ว่ากูทำไม่ได้เลย
“ มีชีวิตใหม่นะมึง แล้วกลับมาเป็นพี่ชายคนเดิมของกูที่มีความหวังแล้วก็มีความฝันเหมือนเมื่อก่อน "
“ กูจะพยายาม "
“ แค่นั้นก็พอแล้ว แค่นั้นก็ดีกว่ามึงจะไม่พยายามที่จะทำอะไรเลย "
............................................................
-
“ ตกลงว่าตามนี้นะครับ " แบบคอนโดที่มีการตกลงกันเสร็จเรียบร้อยทุกอย่างจะเสร็จภายในเดือนนี้เพราะผมไม่ได้แก้ไขอะไรมาก แค่ออกแบบให้เข้ากับสไตส์ส่วนตัว สถาปนิกที่อินหามาก็เป็นคนที่ออกแบบคอนโดอยู่เลย ทุกอย่างเลยจัดว่าลงตัว
“ ครับ ขอบคุณมากนะครับ "
“ เสร็จเมื่อไหร่ผมจะแจ้งมาอีกทีนะครับ " เก็บสมุดลงกระเป๋า สถาปนิกที่มาคุยงานกับผมเดินออกไป แม่ก็เข้ามาทัก
“ ตกลงว่าโอเคแล้วใช่มั๊ย "
“ ครับผม " ยิ้มตอบกลับแม่ก็พยักหน้า " แม่โอเคนะ " ห่วงก็แต่เรื่องนี้ ห่วงความรู้สึกของแม่
“ แม่โอเคอยู่แล้ว เพราะไฟท์โอเคนิ เรื่องเด็กๆก็เอาตามที่เราตกลงกันเอาไว้ จันทร์ถึงศุกร์อยู่กับแม่ ถ้าไม่มีเรียนพิเศษแล้วไฟท์ว่างก็ให้ไปนอนด้วย " แม่ไม่อยากให้ผมห่างจากเด็กๆแล้วผมก็ไม่อยากจะทำแบบนั้นทุกอย่างเลยมาจบอยู่ที่คนละครึ่งทาง
“ ขอบคุณนะครับ " พูดแบบนั้นแม่ก็ยื่นมือเข้ามาจับที่หน้าของผม รอยยิ้มอ่อนๆที่เธอส่งมาให้
“ ลูกชายคนโตของแม่ที่คอยเอาแต่ไล่หาความฝัน คนที่มีความมุ่งมั่น คนคนนั้นหายไปไหนแล้วนะไฟท์ "
“ พูดเหมือนไฟเลย "
“ ถ้าพ่ออยู่ที่นี่ก็คงอยากจะพูดคำนี้เหมือนกัน รีบหาสิ่งที่เป็นตัวตนให้เจอนะไฟท์แล้วกลับมาเป็นคนเดิมของแม่ คนที่มีความสุขเหมือนอย่างแต่ก่อน "
“ เมื่อก่อนผมมีความสุขนาดนั้นเลยเหรอ "
“ ไฟท์มีความสุขกับความพยายามของตัวเองเสมอ ถึงแม้จะเหนื่อยแต่เพราะมันเป็นความฝันของไฟท์ ไฟท์เลยสนุกกับมัน " เจอคำพูดนี้เข้าไปรู้สึกตัวเองเถียงไม่ออกเลยได้แต่นั่งนิ่งๆ
“ แม่ครับ พอรู้จักคนทำความสะอาดบ้านแบบไปกลับมั๊ย "
“ ทำไมละ จะเอาไปทำอะไรเหรอ "
“ ก็ไฟท์มีคอนโดแล้ว แต่ไม่อยากให้พนักงานที่คอนโดมาทำความสะอาดให้ อยากได้คนที่ทำงานแบบเหมือนอยู่บ้านมากกว่า "
“ ไปกลับเหรอ เอาคนที่บ้านมั๊ยละ "
“ แค่ไปกลับก็คงไม่มีเวลาทำแล้วละครับ ไม่เป็นไรงั้นเดี่ยวไฟท์ให้อินหา "
“ หมออินอีกแล้วเรานะรบกวนเค้าทุกเรื่องเลย ใช่ว่าหมออินจะว่างจัดการให้เราทุกอย่างนะ " แม่ส่ายหน้าไปมาก่อนจะหันไปมองมุมเค้าเตอร์เครื่องดื่มที่พนักงานอย่างวาดกำลังขะมักเขม้นทำงานของตัวเอง " ไฟท์ "
“ ครับ "
“ ลูกลองถามวาดดูมั๊ย วันก่อนแม่เห็นเค้าพูดกับแก้วว่าอยากได้งานทำเพิ่มเป็นพวกติวหนังสือหรือว่างานที่ทำแค่ไม่กี่ชั่วโมงนะ " หลังคำพูดนั้น ผมหันไปมองวาดที่กำลังก้มหน้าก้มตาเด็กผู้ชายตัวเล็กหน้าหวานที่กำลังขยันจนบางทีก็รู้สึกว่ามากกว่าแรงกำลังที่เค้ามี
“ จะไหวเหรอแม่ นี่มันยังจะทำอะไรอีกว่ะแค่นี้ก็ทำงานจนตัวจะเป็นเกลียวอยู่แล้ว " บางทีผมก็เบื่อความดีของเด็กคนนี้เต็มทน ไม่รู้จะดีไปถึงไหน หาความน่ารักแบบเด็กๆแทบไม่เจอเลย ผมอยากให้วาดน่ารักเหมือนคนอื่นๆที่มีมุมน่าหมั่นเขี้ยวบ้าง ไม่ใช่ว่าน่ารักเพราะความเป็นเด็กดีที่ทำงานตัวเป็นเกลียวแบบนี้ ไม่เห็นจะน่ารักเลย ผมว่าถ้ามันเป็นเพลงก็คงเป็นเพลงที่น่าเบื่อมาก เรื่อยๆเปื่อยๆ คงจะต้องเป็นคนที่ชอบจริงๆถึงจะฟังได้
“ ก็ลองถามเค้าดูสิ " แม่ว่าก่อนจะหันไปเรียกอีกคน " วาด ! มานี่หน่อยสิจ๊ะ "
“ ครับ " ตอบรับคำก่อนจะเดินตรงหน้า วาดมองหน้าผมก่อนจะก้มหน้าเจอกันที่ไรก็แบบนี้ชอบก้มหน้าต่ำตลอด
“ พี่ไฟท์มีอะไรจะถามนะ "
“ มีอะไรครับ คุณไฟท์ " ถอนหายใจตั้งแต่ได้ยินศัพท์นามชื่อตัวเอง
“ ในแต่ละวันพอมีเวลาว่างสักสามถึงสี่ชั่วโมงรึเปล่า เอาแค่ช่วงเย็นๆหรือดึกๆก็ได้ พอว่างมั๊ย "
“ ว่างครับ! " ตอบออกมาแบบไม่คิดบางทีก็ไม่รู้ว่าจะอยากได้เงินไปทำไมหนักหนา แล้วรอยยิ้มสดใสแบบนั้นอีกก็ไม่เข้าใจเลยว่าทำไมถึงทำให้รู้สึกอยากจะยิ้มตามทุกครั้ง วาดอาจเป็นคนเดียวที่ทำให้ผมรู้สึกสงสารจนข้างในใจมันรู้สึกว่างเปล่าเป็นแบบนี้มาตั้งแต่เด็กๆ
“ จะจ้างให้เป็นพ่อบ้านหน่อย "
“ อะ อะไร นะครับ " เหมือนได้ยินไม่ถนัด วาดมองหน้าผมแบบตาโต
“ ทุกวันหาเวลาสามชั่วโมง มาทำความสะอาดคอนโดให้พี่ เงินเดือนจะได้ตามความขยัน เริ่มงานเดือนหน้าตอนที่คอนโดเสร็จแล้ว " พูดแบบไม่ให้อีกคนตอบโต้ ผมถอนหายใจออกมา " และข้อตกลงสำคัญ ห้ามรับงานอื่นให้ทำงานแค่สองที่ คือที่ร้านกับคอนโด ฝ่าฝืนไม่มีไล่ออก หักตังค์อย่างเดียว "
แค่อยากให้หยุดบ้าง อยากให้พักผ่อน ให้มีเวลาได้อ่านหนังสือ ได้ไปเที่ยวเล่น ไม่ใช่แบบนี้ แบบนี้มันหนักกินไปแล้ว ผมมองหน้าวาดที่ก้มลงต่ำสองมือที่ยกขึ้นไหว้ผม
“ ขอบคุณครับพี่ไฟท์ "
“ ยิ้มหน่อยสิ " บอกออกไปแบบนั้นเพราะคิดถึงช่วงเวลานึงขึ้นมา ครั้งแรกที่ผมให้ของวาด ครั้งแรกที่ได้เห็นรอยยิ้มของเด็กคนนี้ วาดคลี่ยิ้มออกมาท่าทางที่เขินอายซ่อนอยู่ในนั้น ผมยิ้มตาม " ยิ้มแบบนี้นะ แล้วก็ยิ้มบ่อยๆด้วยเข้าใจมั๊ย "
“ ครับ " ตอบแค่นั้น ผมลุกขึ้นแล้วขยี้ผมของมันก่อนจะลูบไปข้างหลัง
“ แบบนั้นละ ค่อยสมกับที่เป็นเด็กขึ้นมาหน่อย "
..........................................................................
เทมไฟและหนูอัลเลนอีกนิดหน่อย
ส่วนตัวขนมที่อาจคิดไปคนเดียว เราว่าไฟท์มีอะไรในใจเป็นร้อยอย่างเลย
เหมือนจะรักอิน เหมือนจะชอบวาด แต่ก็เหมือนจะลืมเมียตัวเองไม่ได้
ให้อารมณ์ผู้ชายปลดเกษียณที่ยังสับสนกับชีวิต ในมุมนึงหมั่นใส้พี่ไฟท์
แต่อีกมุมนึงก็สงสาร ไฟท์ไม่ใช่ตัวละครที่รองรับความรู้สึกของตัวละครอะ
คือไม่ใช่โรม ที่เข้ามาก็สนใจอิน ไม่ใช่วาดที่เข้ามาก็สนใจไฟท์ และไม่ใช่อินที่สนใจไฟท์มาตลอด
พี่ไฟท์เริ่มต้นจากเป็นพี่ชายแสนดีของไฟ เป็นทูต มีเมีย มีลูก เอากับอิน วาดมาชอบ และตอนนี้ก็จะใช้ชีวิตที่เหลืออยู่
รู้สึกตัวละครนี้หลายมิติว่ะ รู้สึกยาก เราเลยแนะนำว่าอย่าตัดสินว่า เฮ้ยพี่หนมตกลงพี่ไฟท์คู่ใคร
เอาจริงๆนิยายเรื่องนี้ ใครคู่ใครมันแค่เริ่มต้น บทจริงๆของรักที่ต้องเลือกมีอยู่หลังจากนั้น
ทำไมดูพูดเยอะ.. กร้ากกกกก
มีอะไรจะประกาศนิดนึง หนมมี่มีแฟนเพจแล้วนะเค่อะ กดไลค์ได้นะจ๊ะ https://www.facebook.com/btskkanom
ตอนนี้อัพเดทหน้าลูกพี่ไฟท์ในเพจแล้วด้วยครับผม
ขอบคุณที่เข้ามาอ่านและติดตาม
ตอนหน้าวันศุกร์เหมือนเดิม ใครไม่มียูสเล้าเม้นในทวิตหรือfbได้จ้าด้วยแท็ก #Choiceไฟท์อิน
ป.ล.ช้อนกับส้อมไม่มีความจำเป็นที่จะต้องใช้คู่กันหรอกนะ บางทีเราก็สามารถกินข้าวแค่กับช้อนยาวอันเดียว หรือบะหมี่กับส้อมแค่เท่านั้น
-
ไฟน่ารักที่สุด :katai2-1:
ปล.ได้โปรดเถอะน้องหนม พี่ขอ โรม & อิน ได้ป่ะ ในเมื่อไฟท์ยังเริ่มต้นชีวิตใหม่ได้บ้าง ก็ขอให้อินลืมอดีตแล้วเริ่มใหม่ไม่ต้องความรู้สึกรักครั้งแรกกับไฟท์ได้ป่ะ อยากให้อินเริ่มความทรงจำใหม่กับโรมอ่ะ ส่วนไฟท์กะไปอุปการะน้องวาดเถอะ เห็นน้องวาดรักนักรักหนานิ (แอบไม่ชอบน้องวาด) พี่ว่าน้องวาดเนี้ยะ "แรดเงียบ" นะในสายตาพี่ #อ่านแล้วอินนนนนนน ไม่อยากให้หมออินต้องมีชีวิตด้วยการเทิดทูนความรักกับคนที่ไม่เห็นค่าความรักของหมออินเลย เกลียดไฟท์อ่ะ สมน้ำหน้าเรื่องอัลเลน พี่เชียร์โรมสุดติ่งค่ะ ขอบอก :katai3:
-
โอยยยยยย น้ำตาไหลตอนไฟท์ไปหาลูก :sad11: :monkeysad:
อัลเลนเรียกพ่อหน่อยลูกกกกกกกกก T^T :m15:
-
พี่ไฟท์น่าสงสารนะ ฉากที่บ้านไฟคือน้ำตาพัง.. :hao5:
-
ไม่ค่อยชอบไฟท์เลยแหะะะะะะะ คือถ้าสนใจวาดเราว่าควรปล่อยมือจากอินไปงะ แล้วให้โรมมาดามใจอิน :hao6: :hao6: ส่วนไฟท์ก็ไปจีบวาดเลยยยยยยยยยยยยยยย ถือป้ายไฟเชียร์อินกับโรมน่ารักกรุบกริบ สงสารอินงะ ถ้าต้องมารักไฟท์ไรแบบนี้ ขอบคุณพี่หนมที่อัพนิยายให้อ่านนะงับบบบ
edit ตอนฉากลูกน้อยหอยสังข์เรียกเทม(ของเรา)ว่าป๊า สงสารน้าาาาา แต่ไม่ปลื้มที่โทษหญิงสาวที่ตายไปแล้ว ไรแบบนั้นคือเรามองว่าไฟท์ผิดนะที่่ทำงานจนไม่สนเลยยย แต่ยังโทษสาวน้อยคนนั้น ไม่แฟร์อ้ะ
-
:mew5: ไฟท์เหมือนกำลังป่วยทางจิตนะ
เหมือนสภาพจิตใจมันพังทลายไปตอนที่ยูเรียตายเลย
-
ตอนพี่ไฟท์ไปหาลูก นี่สะเทือนใจนะ แอบสงสารพี่ไฟท์นิดนึงที่ลูกไปเรียกคนอื่นว่าพ่อ
แต่จะโทษใครดีล่ะ โทษตัวเองละกันนะพี่ไฟท์ ที่ทำให้ลูกตัวเองกลายเป็นแบบนี้ไปได้
เอาแล้วไง น้องวาดมาทำงานบ้านให้พี่ไฟท์ อย่างงี้ก็มีเวลาอยู่ด้วยกันบ่อยน่ะสิ เดี๋ยวก็สปาร์คจนได้
แล้วหมออินคนสวยละ เอาหมออินไปไว้ไหน หรือให้หมออินเป็นตัวสำรอง เราไม่ยอมนะ :ling1:
ชีวิตพี่ไฟท์นี่ช่างวุ่นวายจริงๆ แก่แล้วนะพี่ จะตัดสินใจทำอะไร หรือจะเลือกใครมาเป็นแม่ของลูก ก็รีบๆทำซะนะ
ปล. ฮิมหยุ่นมาสร้างบ้านอยู่ใกล้กับเทมไฟเหรอ ถ้าอ่านไม่ผิด เพราะไฟได้กล่าวไว้ อิอิ
-
อยากให้ไฟท์หาตัวตนจริงๆให้เจอสักที เทมยังหึงแม้แต่พี่ชายของไฟหรอเนี่ยยย น่ารักไปไหน
-
อ้าว...หยุ่นกะไฟซื้อบ้านติดกันหรือนี่
แอบสงสารไฟท์เหมือนกัน เหมือนคนเคว้ง
แบบว่าพอเมียตายเริ่มทำใจได้ อยากเดินหน้า
แต่จะทำอะไรล่ะ ต้องเดินไปทางไหนล่ะ
อารมณ์แบบว่าชั้นเดินทางตรงมาตลอด
พอเดินมาถึงทางแยกแล้วต้องตัดสินใจ
จะไปทางซ้ายหรือขวา หรือจะเดินทางตรงต่อไป
แอบเศ้ราอ่ะ ต้องมาเริ่มตัดสินใจทางเดินของชีวิตตอนอายุขนาดนี้ ถ้าไฟท์ยังเป็นวัยรุ่นคงไม่สับสนขนาดนี้หรอก
เชียร์ โรม-อิน
-
ไฟท์เป็นคนคิดอะไรเยอะแยะไปหมดเลย
ปล่อยวางซะมั่งนะ
ชีวิตจะได้ดีขึ้น
แต่จะให้ไฟท์คู่กับวาด
ชีวิตจะเครียดไปมั๊ย
ชอบแบกอะไรเหมือนกันตลอด
ปล.ป๊าเทม กับ ไฟ น่ารักอ่ะ
พี่เทมหวงไฟตลอดๆ นั่นพี่ไฟท์นะ
-
สงสารหัวอกคนเป็นพ่อนะ มันคงเจ็บปวดน่าดู :hao5:
-
เราอ่าน เราสงสารไฟท์นะ
คนหมดไฟอ่า
-
หลากหลายความคิดเห็นกันเหลือเกิน
-
ปกติถ้ามีเคะน่ารักๆ น่าสงสาร ต้องสู้ชีวิตเข้ามาสร้างความอึมครึมสับสนให้ตัวเอกเราจะค่อนข้างเอ็นดูนะ ... แต่กรณีนี้ยกเว้นวาดไว้คนนึงละกัน =_=
เราว่าคนที่น่าสงสารจริงๆดูจะไม่ใช่น้องวาดที่แอบรัก ไม่ใช่ไฟท์ที่กำลังสับสนกับชีวิต แต่เป็นหมออินที่รักจนเหมือนยอมทำให้ทุกอย่าง :เฮ้อ:
-
บางทีการสับสนในชีวิตก็ไม่ได้จำกัดแค่ช่วงวัยรุ่นเท่านั้น
ตราบใดที่ยังมีชีวิตอยู่ เราก็ยังต้องพบเจอกับอุปสรรคและปัญหาที่เข้ามาในชีวิตให้ต้องตัดสินใจไปจนกว่าจะตายนั่นแหละ
แล้วบางทีการที่มีเพื่อนคู่คิด เพื่อนคู่ชีวิตที่ดี ก็จะช่วยให้เราตัดสินใจกับชีวิตได้ดีขึ้น
ถึงเค้าจะไม่ได้ช่วยตัดสินใจ แต่เค้าจะคอยอยู่เคียงข้างเป็นกำลังใจให้ อยู่ในที่ที่เหมาะสม
ดังนั้น ไฟท์จะเลือกใคร ก็จะเป็นการ "เลือก" ที่จะกลายเป็นจุดเริ่มต้นต่อไปของชีวิต
แลดูเหมือนทำใจได้ถ้าไฟท์จะเลือกใครก็ตาม
แต่จริงๆแล้ว ยังเชื่อมั่นใน #Choiceไฟท์อิน
-
กลับมาอยู่ข้างไฟท์อีกครั้ง รู้สึกเห็นใจยังไงบอกไม่ถูก ไฟท์ดูสับสน ไม่ลงตัว ล่องลอยยังไงไม่รู้ ไหนจะความรู้สึกผิดเรื่องยูเรียกับ เรื่องอิน มาเจอเรื่องอัลเลนอีก ชีวิตมีแต่หมองหม่น พอมาเจอคนซื่อตรงแบบวาด มีอะไรก็แสดงออกชัดเจน สดใส สมวัย ตาลุงไฟท์ที่ชีวิตครอบคลุมไปด้วยความเศร้า ความหมองหม่น จะหวั่นไหวไกับน้องมันก็ไม่แปลก เทียบกับหมออินที่มีความรู้สึกผิด ไหนจะคามสับสน ตัวหมออินเองตอนนี้แม้จะได้ร่างกายไฟท์มา แต่ก็ต้องเจ็บปวดมากกว่าเดิม เวลาอยู่ด้วยกัน แววความเศร้ามันปิดไม่มิด ไฟท์เองจะสัมผัสความรู้สึกนั้นได้ก็ไม่แปลก ตอนนี้ได้แต่หวังแค่ว่า ไฟท์จะเคลียร์ความรู้สึกนั้นได้สักที ตัดความรู้สึกผิดออกไป มองให้เห็นว่าสำหรับอินแลัวรักแบบไหน ถ้ายังตัดสินใจไม่ได้ก็ลองปล่อยอินไปก่อน อินเองก็ต้องยอมรับและยอมถอยออกมาด้วย จริงๆอินเป็นคนเริ่มเรื่อง คนที่ถอยก่อนเป็นอินก็ได้นะ เชื่อว่ากาลเวลาและความห่างจะช่วยพิสูจน์อะไรหลายๆอย่างและช่วยให้ทุกอย่างค่อยๆดีขึ้น
แอบหวังว่าจะมีใครสักคนนำไฟท์คนที่เคยมีความฝันคนนั้นกลับมา (หวังให้เป็นอิน แต่อินในตอนนี้ บอกได้เลยว่า ยังไม่พร้อมหรอก)อยากให้ไฟท์ทิ้งอดีต และมีชีวิตอยู่กับปัจจุบัน อยากให้ไฟท์กับอัลเลนเข้าใจกัน อยากให้อัลเลนเรียกไฟท์ว่าพ่อ บอกตรงๆอ่านตอนอัลเลนแล้วน้ำตาปริ่ม สงสารทั้งอัลเลนทั้งไฟท์
คนเราไม่เคยมีใครไม่ผิดพลาด อยู่ที่ว่าถ้าผิดไปแล้ว จะสำนึกได้ไหม ถ้าทำได้ก็ควรให้โอกาส
ช้อนกับส้อม สามารถแยกกันทำหน้าที่ได้ บางทีเวลากินก๊วยเตี๋ยวแห้งส้อมก็ทำหน้าที่คู่กับตะเกียบได้ดีกว่า ช้อนก็เหมือนกัน หรือแยกกันทำหน้าที่เดี่ยวๆก็ยังได้ แต่ช้อนกับส้อมก็ยังต้องเกิดมาเพื่อคู่กันเสมอ แม้จะไม่ได้ทำหน้าที่ด้วยกัน :m15: ใช่มั้ยคะ ฮือ ปวดใจ สับสน เรื่องนี้จบแฮปปี้ใช่ม้ายยยย ไม่โศกนาฏกรรมใช่ม้ายยย อย่างน้อยขอแค่ทุกคนแฮปปี้มีคู่ เลิฟๆๆๆ เจ้ก็ปลื้มใจแล้ว
ขอบคุณสำหรับตอนที่ 7 นะคะ
-
เป็นกำลังใจให้ไฟท์ แล้วก็คุณนักเขียนค่ะ
-
:katai1:
-
จะอะไรก็แล้วแต่ เราเชียร์โรมนะ
เราชอบผู้ชายชัดเจน เราไม่ชอบคนชัดเจนแบบอินกับโรม
เราจะติดตามเป็นตอนๆไป เรื่องนี้มันหน่วงมากน่ะ
-
โอ้ยยยยย สงสารไฟท์อะ ดูสับสน รีบหาทางออกให้เจอนะ
คนเรามีทางเลือกเสมอไฟท์ แต่อยู่ที่ว่าจะเลือกทางไหน
ถ้าเลือกไปแล้วต้องไม่เสียใจที่ตัดสินใจแบบนั้น ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น
-
พี่ไฟท์ดูสับสนหาหลักยึดไม่ได้เลย ยังอยู่ข้างพี่ไฟท์อยู่นะ อยากรู้ว่าคนนี้จะทำยังไงต่อไป จะยึดใครเป็นหลัก จะเดินไปทางไหน เอาใจช่วย
และตอนนี้ก็ยังสงสารหมออีกเหมือนเดิม ถ้ารู้ว่าไฟท์ให้วาดมาทำงานด้วยหมอจะรู้สึกยังไง หมอทำทุกอย่างให้พี่ไฟท์มาตลอดเลยเพราะหมอรัก ไม่เห็นหมอจะขัดใจพี่ไฟท์เสียที ถ้าหมออินยังทนไหวอยู่ก็ทนอีพี่ไฟท์หน่อยนะ เดี๋ยวไว้ไปอ้อนพี่หนมเอาคืนให้(55555) สู้นะหมอ ทำให้พี่ไฟท์คิดจริงจังซะทีว่าจะไปทางไหน
สู้ๆนะคะพี่หนม กอดๆ :กอด1:
-
ไฟท์เหมือนคนสมบูรณ์แบบ แต่ไม่ใช่เลย
:sad4:
-
ThankS
-
อ่านแล้วมีความรู้สึกว่าไม่ชอบน้องวาดยังไงก็ไม่รู้นะ
อยากให้อินกับไฟท์รักกัน แต่ก็ชอบโรมมาก
อินกับโรมอยู่ด้วยกัน กัดกันให้ความรู้สึกน่ารักดี
ยังไงก็เอาใจช่วยกับตัวละครทุกๆตัว^^
-
ตอนที่ 8
วันแรกของงานที่เฝ้ารอเกือบเดือนมาถึงแล้ว เงยหน้ามองตึกสูงก่อนจะสูดลมหายใจเข้ามาเต็มปอดกุญแจอยู่ในมือได้มาเมื่ออาทิตย์ก่อน ผมเดินเข้าไปในตึกชั้นที่พี่ไฟท์อยู่สูงจนเกือบจะเป็นชั้นสุดท้าย ทั้งชั้นที่มีห้องอยู่แค่สองห้องบอกถึงความใหญ่โตของมัน
“ ว้าว " เปิดประตูเข้าไปคำแรกหลังจากที่ได้เห็นภายในผมก็หลุดปากออกมาแบบนั้น วิวสวยของตึกสูงในเวลาช่วงเย็นแบบนี้สีฟ้าเข้าได้สีกับรถบนท้องถนน ห้องใหญ่ขนาดนี้ไม่คิดว่าจะทำเสร็จภายในวันนี้หรอกครับ
ผมใช้เวลาสำรวจของทั้งหมดตรงชั้นล่าง ก่อนจะเดินขึ้นไปที่ชั้นบนเป็นคอนโดแบบสองชั้นที่กว้างเอามากๆไม่ต่างจากบ้านเลย ห้องพี่ไฟท์เป็นห้องที่อยู่ติดกับฝั่งระเบียงเดินเข้าไปในห้องนั้น พี่ไฟท์ย้ายมาอยู่ที่นี่ได้หนึ่งอาทิตย์แล้วเท่าที่ผมรู้ มีเสื้อผ้าที่ใส่แล้วอยู่ในตะกร้าตรงห้องแต่งตัว ผ้าปูเตียงยับนิดหน่อยแต่ผ้าห่มถูกพับไว้อย่างดี
มองเตียงที่แน่นิ่งอยู่ตรงนั้น ที่นี่ไม่มีใครสูดลมหายใจเข้าเต็มปอดนี่คือเตียงที่พี่ไฟท์นอน มันจะมีกลิ่นของพี่ไฟท์อยู่ เหลียวหันไปมองอีกครั้งเตียงตอนนี้กลายสภาพมันมีมือแล้วกำลังกวักมือเรียกผมอยู่ เทพสององค์หลุดออกจากสมองของผม องค์นึงสีขาว องค์นึงสีแดง
“ ไปเลยนี่มันโอกาสทองแล้ว ไม่มีใครหรอก ขย้ำขยี้ให้พอใจต้องการเลยวาดเอาเลย " เทพองค์สีแดงบอกผมแบบนั้น
“ อย่านะวาด! เรามาทำงานนะ ถ้าพี่ไฟท์เห็นเค้าจะมองวาดเป็นโรคจิตนะ " เทพองค์สีขาวบอก ผมถอนหายใจหันหลังให้กับเตียงที่เชิญชวนแบบนั้น ผมถอนหายใจแล้วในที่สุด ก็ล้มลงเตียงนอนกว้างอย่างที่ใจอยากจะทำ
“ พี่ไฟท์ " คว้าหมอนเข้ามากอดก่อนจะพูดคำนั้น ผมฝังจมูกตัวเองสูดดมกลิ่นติดหมอนเข้าไปจนเต็มปอด ซบหน้าลงกับหมอน ผลิกตัวไปหาหมอนอีกฝั่ง ลมหายใจที่กำลังสูดดมของผมสะดุด " กลิ่นนี้มัน..”
มองที่หมอนผมจำกลิ่นนี้ได้แม่นยิ่งกว่ากลิ่นไหน อาจเพราะนอนด้วยกันบ่อยๆตั้งแต่เล็ก แล้วอีกคนก็ใช้แค่น้ำหอมกลิ่นนี้ แค่กลิ่นเดียว " กลิ่นคุณอิน "
ผมลุกขึ้นมานั่งมองไปบนเตียงสีขาวน่าแปลกที่เตียงสีขาวแต่กลับดูไม่ขาวเท่าไหร่เลย มันดูหม่นทั้งๆที่เข้ามาอยู่ยังไม่ถึงอาทิตย์ไม่คิดว่าจะเก่าแบบนี้ ผมว่าไม่แปลกหรอกครับที่คุณอินจะมานอนที่นี่ เพราะคุณอินกับพี่ไฟท์สนิทกันมาก แต่ในความไม่แปลกมันก็มีความแปลกอยู่
“ คงไม่หรอก " อะไรที่ผมกำลังคิดอยู่นั้นคงไม่ใช่หรอก พี่ไฟท์เป็นผู้ชายแต่งงานแล้วแถมยังมีลูก ถึงคุณอินจะเป็นแบบนั้นแต่ก็คงไม่ สลัดความคิดของตัวเองผมเดินมายังส่วนของห้องน้ำที่ติดกับห้องแต่งตัวขนาดใหญ่ เสื้อผ้าที่ใส่แล้วในตะกร้าผมหยิบขึ้นมากอดเอาไว้
“ ถ้าจะโรคจิตแล้วก็ขอโรคจิตให้แม่งสุดๆไปเลยละกัน " ผมหยิบเสื้อเชิ้ตของพี่ไฟท์ขึ้นมาจากตะกร้า เสื้อสีขาวตัวนั้นผมสูดลมหายใจเข้าไปเต็มปอดพร้อมกับกอดมันไว้แน่น " พี่ไฟท์ "
“ วาด ทำอะไรอยู่นะ " สะดุ้งกับเสียงทักมือที่กอดเสื้อแน่นของผมปล่อยลงต่ำ หัวใจของผมเต้นแรง
“ กำลังแยกเสื้อผ้าไปซักครับ "
“ ตอนนี้นะเหรอ ทุ่มนึงแล้วนะ จะซักผ้าเหรอ " พี่ไฟท์ยิ้มกับท่าทางเปิ่นๆของผมก่อนจะหลุดหัวเราะออกมา " ทำอย่างอื่นเถอะ นี่มันดึกแล้ว "
“ ครับ " พยักหน้าให้พี่ไฟท์ก่อนจะเดินออกไป ผมยกเสื้อขึ้นดมครั้งสุดท้ายก่อนจะวางลงในตะกร้าตามเดิม เดินกลับเข้ามาในห้องคิดว่าผ้าปูเตียงเป็นสิ่งที่ควรจะเปลี่ยนมากที่สุดในในตอนนี้
ผมเดินลงไปข้างล่างหลังจากจัดที่นอนใหม่จนเสร็จ เสียงทีวีที่ดังอยู่พี่ไฟท์กำลังดูข่าวช่วงเย็นที่กำลังฉาย เดินเข้ามาใกล้อีกคนก็หันมอง
“ พี่ไฟท์ผมเปลี่ยนผ้าปูที่นอนให้แล้วนะครับ เดี๋ยวพรุ่งนี้ผมจะเริ่มทำความสะอาดห้องให้ "
“ วันนี้มาทัวร์ที่ทำงานก่อนสินะ " หันมาแซว รอยยิ้มนั้นเชิดไปที่ตู้เย็น " เมื่อวานพอกูบอกไอ้อินว่าวาดจะมาทำความสะอาดห้องให้ มันก็จัดการซื้อของสดมาเพียบเลย ทำอะไรกินกันก่อนสิ อินบอกฝีมือสุดยอดเลยไม่ได้ใช่เหรอ "
“ คุณอินบอกแบบนั้นเหรอครับ "
“ บอกด้วยว่า วาดทำอาหารอร่อยกว่าป้านวลอีก จริงเหรอ "
“ ไม่หรอกครับแค่พอทำได้ " บอกแบบนั้นอีกคนก็พยักหน้า
“ งั้นทำหลายๆอย่างเลยนะ พี่จะคอยกินฝีมือวาดนะ " เว้นเสียงไปสักพัก พี่ไฟท์พูดขึ้นมาอีก " อ้อ แล้วทำของที่ตัวเองชอบด้วยนะ จะได้กินข้าวด้วยกัน "
“ นี่มันเกี่ยวกับงานบ้านด้วยเหรอครับ "
“ ไม่หรอก แต่มีเพื่อนกินข้าวก็ดีกว่าไม่ใช่รึไง จะได้นั่งคุยกันด้วย " ชาไปเกือบครึ่งร่างผมพาตัวเองหันกลับเข้าห้องครัวทันทีตอนได้ยินคำพูดนั้น เปิดตู้เย็นทั้งๆที่หยิบน้ำขึ้นมาแค่ขวดเดียว สมองตอนนี้แทบคิดอะไรไม่ออก ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าของที่ผมอยากกินเป็นอะไร รู้แค่ว่า พี่ไฟท์ชอบกินอะไรเท่านั้น สมองเบลอๆจินตนาการไปว่าอีกเดี๋ยวจะได้นั่งคุยกัน นั่งคุยแบบสองต่อสองกับพี่ไฟท์
ดีใจจนลืมตัวตนว่าตัวเองเป็นใคร ... ผมนะเอาจริงๆก็ไม่ชอบเลยที่ต้องมาฟังอะไรแบบนั้น ไม่ชอบที่ต้องดีใจเวลาที่ได้ยินคำพูดที่เหมือนใส่ใจของใครคนนั้นแล้วพอได้สติก็รู้ว่าเค้าก็แค่พูดไปแบบนั้นเอง หัวเราะตัวเองที่มักมีความสุขง่ายๆกับเรื่องแบบนี้ ทั้งๆที่ก็รู้ดีว่า สิ่งที่พี่ไฟท์ทำเค้าก็แค่รู้สึกว่า ผมเป็นน้องชายคนนึง ทำไปเพราะรู้สึกสงสารไม่ต่างอะไรจากตอนผมเป็นเด็ก
เหมือนจะมีความสุขนะ.. แต่ก็แค่เหมือนอาจเพราะ รู้ว่าอีกคนคิดอะไร แล้วตัวเราเป็นได้แค่ไหน ความสุขที่มีเลยไม่ใช่ความสุขที่สุดสักทีก็เท่านั้น
ผมเริ่มทำอาหารที่ตัวเองถนัดในตู้เย็นไม่ได้มีอะไรเยอะมาก มีแต่หมูไก่แล้วก็ไข่ ผักสองสามอย่างเป็นของที่พี่ไฟท์ชอบกินแต่ดูลักษณะของมันคนไปซื้อแค่เห็นว่าชอบก็ซื้อมา ไม่ได้สนใจหรอกครับว่ามันจะสดอยู่รึเปล่า แต่ผมว่านั่นคือความน่ารักของคุณอิน
“ หอมจัง " พี่ไฟท์เดินมาสูดลมหายใจอยู่ใกล้ มือที่กอดคอผม ตะหลิวที่กำลังผัดหมูพริกไทยดำของผมหยุดชะงัก " แค่ได้กลิ่นก็รู้แล้วว่าอร่อย "
“ พี่ไฟท์ขยับหน่อยครับ ผมไม่ถนัด "
“ เออโทษทีๆ " เอามือออกจากไหล่ผมถอนหายใจโล่ง " วาด พี่ว่าเรามาพูดมึงกูกันมั๊ย พี่อยากพูดกับวาดเหมือนเวลาพูดกับไอ้ไฟยังไงพี่ก็คิดว่าเราเป็นน้องชายของพี่คนนึงอยู่แล้ว "
“ น้องชายพี่ไฟท์นะเหรอครับ " พยักหน้าก่อนจะหันไปดูหม้อหุงข้าวที่ตอนนี้ข้าวสุกเรียบร้อย
“ ใช่ เรียกวาดว่าวาด แทนตัวเองว่าพี่รู้สึกไม่ค่อยสนิทกันเลย มันดูห่างเหินไงชอบกล " หันมามองผม " ได้ใช่มั๊ย "
“ ได้ครับ "
“ แล้วมึงไม่อยากพูดมึงกูกับกูบ้างเหรอ " ถามออกมาแบบนั้น ในแววตาของพี่ไฟท์มีท่าทางล้อเล่นอยู่
“ เอาจริงเหรอครับ ไม่เอาน่าเราไม่ใช่เพื่อนกันนะพี่ไฟท์ ให้วาดเรียกพี่ไฟท์แบบเดิมเถอะ เราห่างกันหลายปีนะ "
“ มึงว่ากูแก่เหรอ " ผมส่ายหน้าก่อนจะหยิบจานมาตักกับข้าวที่สุกแล้วขึ้นจากกระทะ
“ พี่ไฟท์ก็พูดเองทั้งนั้น วาดยังไม่ได้พูดอะไรเลย "
“ มึงนี่นะ " หยิกแก้มจนเอียงไปอีกข้าง " น่ารักดีว่ะ "
ทุกอย่างหยุดชะงักไปเพราะคำพูดนี้ ผมหันไปล้างกระทะก่อนจะผัดผักต่อ พี่ไฟท์หัวเราะตอนที่เห็นผมเริ่มหน้าแดงขึ้นมา " แบบนี้ค่อนสมเป็นเด็กหน่อย มีความรู้สึกเขิน มีอายมีล้อเล่น ดีๆ "
“ ทำไมพี่ไฟท์ถึงอยากให้ผมอยากเป็นเด็กนักละ ผมเองยังไม่อยากเป็นเด็กเลย " ไม่ได้หันมองแต่ถามออกไปแบบนั้น อยากรู้มานานแล้วพี่ไฟท์ชอบพูดคำนี้ประจำ อยากให้ผมเป็นเด็ก ผมเองไม่เห็นอยากจะเป็นเลยสักนิด ตอนนี้ก็คิดว่าตัวเองเกิดช้าเกินไป อยากเกิดไวกว่านี้ อยากมีระยะห่างกับพี่ไฟท์น้อยกว่านี้ อย่างน้อยถ้าตอนนี้เรียนจบก็ยังดี
“ ทำไมถึงไม่อยากเป็นเด็กละ เป็นเด็กนะดีออกนะ มึงจะทำอะไรก็ได้ ร่าเริงสดใสแค่ไหนก็ได้ เวลามึงทำผิดหลายคนจะให้อภัยเพราะมึงยังเป็นเด็ก และที่สำคัญเลยนะ มึงยังมีสิทธิที่จะเปลี่ยนความคิดได้ มึงเปลี่ยนอนาคตของมึงได้ แค่เปลี่ยนความคิด กูเองก็ยังมีหลายเรื่องที่อยากกลับไปแก้ไข "
“ ไม่ใช่ว่าเป็นเด็กแล้วจะทำอะไรก็ได้หรอกนะครับ ผมเองถึงเป็นเด็กแต่ก็มีบางอย่างที่ทำไม่ได้ "
“ อะไรที่อยากทำแล้วทำไม่ได้ละ "
“ พูดบางคำ หรือว่าแสดงความคิดเห็นกับคนที่โตกว่ามั้งครับ " ปรุงรสอาหารผมผัดผักแบบเร็วๆก่อนจะเทใส่จาน ผมยื่นให้พี่ไฟท์ " ฝากไปตั้งไว้บนโต๊ะหน่อยครับ ผมจะตักข้าวให้ "
“ อะไรวะ " พูดแบบนั้นแต่ก็ยอมเดินออกไปที่โต๊ะ ผมตักข้าวมาสองจานมองดูตัวเองแล้วก็รู้สึกว่าเป็นเด็กแล้วไม่เห็นจะดี อย่างน้อยแค่ผมอยากจะบอกรักใครสักคนที่รักมานานขนาดนั้น ยังทำไม่ได้เลย ถ้าเป็นเด็กแล้วดีจริงเค้าคงจะตอบรับแล้วไม่เห็นว่าเป็นแค่น้องแบบนี้
“ ข้าวครับ "
“ สามอย่างเอง " ผมพยักหน้า บนโต๊ะมีหมูผัดพริกไทย ผัดผักแล้วก็ เกี๊ยวกุ้งสำเร็จรูปที่อุ่นแล้ว
“ พี่ไฟท์อยากกินอะไรละครับ บอกผมได้นะพรุ่งนี้ผมจะทำให้ "
“ จริงเหรอ " พยักหน้าอีกคนก็ทำท่านึก " ตอนนี้ยังคิดไม่ออก ถ้าคิดออกจะโทรไปบอกแล้วกัน แต่ตอนนี้กูมีคำถาม มหาลัยมึงเปิดเมื่อไหร่ "
“ อีกสองอาทิตย์ครับ "
“ คิดว่าจะแบ่งเวลาเรียนกับทำงานยังไง "
“ หลังเลิกเรียนผมจะมาทำความสะอาดคอนโดให้พี่ไฟท์ทุกวันเลยครับ ส่วนงานที่ร้านผมจะทำแค่วันที่ไม่มีเรียนหรือว่าวันไหนที่มีเรียนช่วงบ่ายหรือเช้าก็จะไปทำครับ เพราะว่างานที่นี่ก็ทำแค่ตอนกลางคืนอยู่แล้ว "
“ จะไหวเหรอ มึงเรียนทันตะ มึงจะไม่อ่านหนังสือกับเค้าเลยรึไง "
“ ผมไหวครับ " พยักหน้าแบบมั่นใจต่อให้หนักกว่านี้ก็ไหว ถ้ายืนได้ด้วยลำแข้งของตัวเองได้ไม่ต้องใช้เงินของป้าได้ไม่ว่าเหนื่อยแค่ไหนก็จะทำ
“ มึงจะเอาเงินไปทำอะไรเยอะแยะ กูสืบจากอินมา มึงก็แค่จ่ายค่าน้ำค่าไฟกับค่าบำรุงคอนโด ไม่น่าจะหนักนะ เรียนก็ได้ทุนเรียน พักบ้างเถอะ มึงไม่เหนื่อยรึไง "
“ เหนื่อยครับ เหนื่อยมากด้วย แต่ที่ต้องทำเพราะผมไม่อยากเป็นภาระของใครอีกแล้ว ไม่อยากเป็นวาดคนที่คอยแต่ให้คนอื่นสงสาร "
“ ไม่มีใครคิดแบบนั้นหรอก "
“ แล้วที่พี่ให้งานผมทำ ให้ผมมาทำงานที่นี่ ไม่ใช่เพราะว่ากลัวว่าผมได้งานที่อื่นแล้วจะหนักเกินไปหรอกเหรอครับ " จ้องมองพี่ไฟท์ที่เงยหน้าขึ้นมามองผม สิ่งที่ผมรู้แต่ไม่พูดมีอยู่เยอะ ไม่พูดไม่ใช่ไม่รู้แค่บางทีก็ไม่อยากพูด
“ กูแค่อยากให้มึงพักบ้าง วาดที่กูเห็น มึงทำงานแบบนี้มาตั้งแต่เด็กยันโต ไม่เหนื่อยเหรอ ไม่อยากจะไปดูหนัง หรือทำอะไรแบบที่คนอื่นเค้าทำกันรึไง อินนะเป็นห่วงมึงมากเลยนะ “
“ เพราะแบบนั้นไงครับผมเลยไม่อยากทำให้คุณอินเป็นห่วง " เว้นเสียงไปสักพักพี่ไฟท์จ้องหน้าผม " ชีวิตของคนบางคนก็ไม่ได้มีให้เลือกมากนักหรอกครับ ถึงผมจะเป็นแบบนี้แต่ผมก็มีความสุขในแบบของผม "
“ แบบไหนกันวะ ไหนบอกกูหน่อย "
“ ความสุขของผมคือการได้ใช้เงินของตัวเองโดยที่ไม่ต้องให้ป้านวลหรือคุณท่านมาออกค่าใช้จ่ายให้ นั่นคือความความสุขของผม และ.. " แล้วความสุขของผมคือการได้ทำงานให้พี่ คนที่นั่งอยู่ตรงหน้าผมตรงนี้ ได้เห็นพี่ทุกวัน ได้ทำอะไรให้พี่ นั่นคือความสุขของผม
“ และอะไร " พี่ไฟท์ถามผมเองที่ได้สติตักกับข้าวตั้งหน้ามากิน
“ คิดไม่ออกแล้วละครับ ฮ่าๆ " หัวเราะกลบเกลื่อน " แต่ผมมีความสุขนะพี่ไฟท์ "
“ ถ้ามึงมีความสุขก็ดี "
“ ผมมีความสุขอย่างที่พี่คาดไม่ถึงเลยละ "
“ ขนาดนั้นเลย " พูดแบบนั้นก่อนจะก้มลงไปกินข้าวในจานของผมตัวเองต่อ ใช่ขนาดนั้นเลยละครับ เพราะการที่เราได้อยู่กับคนที่เรารัก ไม่ว่าเค้าจะรับรู้หรือไม่ว่าเรารัก นั่นก็เรียกว่าความสุขแล้ว
ตอนเป็นเด็กเคยสงสัยว่าทำไมพี่ผู้ชายใจดีตรงหน้าถึงใจดีนัก ตอนนั้นก่อนจะนอนก็แอบถามคุณอินทั้งๆที่ไฟมืดสนิทกอดอีกคนไว้แน่นคุณอินชอบลูบหัวแล้วตอบทุกครั้ง ' ไฟท์มีน้อง ไฟท์อยากให้วาดมีความสุขเหมือนที่น้องของไฟท์มี ' พอได้ยินแบบนั้นตอนนั้นมือก็กอดคุณอินไว้แน่น ' พี่อินวาดมีความสุขที่สุดเลย ' มีความสุขที่มีพี่อินและมีความสุขที่มีพี่ไฟท์
หลังมื้ออาหารผมเก็บจานล้างทำความสะอาดส่วนในห้องครัว ช่วงนี้พี่ไฟท์ยังไม่ได้ไปทำงาน ยังไม่มีเสื้อผ้าหรือชุดทำงานที่ต้องรีดเก็บของในครัวเสร็จออกมายืนดูใครอีกคนที่กำลังดูทีวีอยู่แบบนั้น แต่ตอนนี้ไม่ใช่ข่าวแล้ว พี่ไฟท์กำลังดูหนังของอเมริกาอยู่
“ พี่ไฟท์ผมกลับแล้วนะครับ "
“ จะกลับแล้วเหรอ " ลุกขึ้นจากโซฟาเค้าเดินตรงเข้ามาหา " ให้กูไปส่งมั๊ย "
“ แต่รถไฟฟ้าอยู่ตรงนี้เองนะครับ ผมไปเองน่าจะเร็วกว่า รถคงติด "
“ กูไปส่งแค่ที่รถไฟฟ้าเท่านั้นละ " บอกแบบนั้นด้วยท่าทางมั่นใจพี่ไฟท์เดินไปวางรองเท้าหยิบรองเท้าแตะของตัวเองขึ้นมาใส่ จัดเสื้อผ้าของตัวเองแบบลวกๆ " ไป "
“ เอางั้นก็ได้ครับ แต่แปปนะครับ ผมไปเอากระเป๋าก่อน " เดินหายเข้าไปด้านในผมเช็คในห้องครัวครั้งสุดท้าย ก่อนจะได้ยินเสียงเปิดประตู พี่ไฟท์คงออกไปรอแล้ว ก้าวขาเดินออกมาผมชะงักกึก
“ อ้าว วาด "
“ คุณอิน..” เอ่ยเรียกเหมือนสติหลุดออกไปจากความคิด ผมก้มหน้าลงไหว้อีกคน " สวัสดีครับ "
“ เออหวัดดี เป็นไงบ้างมึงโอเคมั๊ย "
“ ผมสบายดีครับ " คุณพยักหน้าท่าทางอิดโรยเดินตรงเข้ามาก่อนจะขยี้หัวผมจนยุ่งไปหมดก่อนจะโดนดึงเข้าไปกอด ยกมือขึ้นกอดตอบรับอีกคน คิดถึงครับคิดถึงมากบางทีก็อยากจะบอกอยากจะอ้อนเหมือนที่ตอนเด็กๆเคยได้ทำ
“ เหนื่อยก็บอกกู ไม่ต้องเกรงใจยังไงกูก็พี่มึง แล้วนี่มึงจะไปไหน " หันไปถามพี่ไฟท์ที่ยืนนิ่งอยู่ตรงนั้น
“ เปล่านิ ไม่ได้จะไปไหน "
“ งั้นดีกูจะสั่งพิชซ่ามากิน แดกด้วยกันนะ " พี่ไฟท์พยักหน้าเอารองเท้าที่กำลังจะไปส่งผมเก็บตามเดิน เขาเปลี่ยนมาใส่รองเท้าที่ใส่อยู่ในบ้าน
“ ผมกลับแล้วนะครับ "
“ โชคดีนะมึง " คุณอินบอกตอนที่ผมเดินสวนออกไปพี่ไฟท์ทำได้แต่ลูบหัวผมเหมือนทุกครั้ง
“ รอบหน้านะ "
“ ครับ " เสียงของผมเบาจนแทบจะไม่ได้ยิน ปิดประตูบานนั้นลง มีแต่ผมที่ยืนอยู่ตรงนี้ มีหลายคำถามที่ผมอยากรู้ คุณอินไม่กลับบ้านเหรอ ทำไมถึงมาที่นี่ แล้วทำไมพี่ไฟท์ถึงดูเปลี่ยนไปแบบนั้น ถ้าอยากจะไปส่งจริงๆ บอกว่า ไปส่งผมแปปเดียวก็น่าจะได้ ส่งแค่ที่ลิฟท์ตรงนี้ก็น่าจะได้ ผมอยากรู้ อยากรู้ว่ากลิ่นคุณอินที่เตียงของพี่ไฟท์ เกี่ยวข้องอะไรกันด้วยรึเปล่า
สิ่งที่ผมคิด คงได้แต่หวังว่า ขออย่าให้มันเป็นแบบนั้นเลย
......................................................
-
“ กินพิซซ่านะ มึงจะกินหน้าอะไร " หันไปถามอีกคนที่ยืนนิ่งอยู่ข้างกัน ไอ้ไฟท์เหมือนกำลังคิดอะไรบางอย่างก่อนจะหันหลังจะเดินออกไปข้างนอกแต่ผมจับแขนมันไว้ " มึงจะไปไหน "
“ จะไปข้างนอก "
“ ไปทำไมว่ะ " คำถามของผมไฟท์ถอนหายใจออกมาก่อนจะกอดผมไว้
“ นั่นนะสิ กูจะไปทำไมวะ "
“ อ้าวไอ้เหี้ย จะเดินออกไปแต่ยังไม่รู้ว่าจะไปทำไม มึงบ้าเปล่าวะ " พูดออกมาแบบนั้นได้ยินเสียงไอ้ไฟท์หัวเราะอยู่ริมใบหู
“ กูแค่รู้สึกว่าหน้าวาดมันแปลกๆ "
“ แปลก ? แปลกยังไง " ผมลดไอแพตที่กำลังเลือกรายการอาหารนั่นลงก่อนจะมองมันที่ก็มองผมสลับกับประตู
“ ก็เหมือนคนจะร้องไห้ "
“ คิดไปเองเล่ามึงนะ หน้าตามันก็แบบนั้นตลอด เศร้าๆหมองๆ " ดึงตัวเองออกจากมันผมกดสั่งพิซซ่า
“ เอาซีฟู๊ดนะ มึงกินซีสใช่มั๊ย "
“ อื้ม จะกินอะไรเพิ่มรึเปล่า "
“ ไม่ละ เอาที่มึงอยากเถอะ เดี๋ยวดูหนังกัน " พยักหน้าแบบนั้นไอ้ไฟท์เดินไปนั่งที่โซฟา ผมเองก็สั่งพิซซ่า แอบมองทุกอย่างที่เหมือนแปลกไปของมัน ก็ไม่เข้าใจเหมือนกันว่าเพราะอะไร
กลับมานั่งลงข้างมัน ตอนที่จัดการทุกอย่างเสร็จ ทีวีที่กำลังฉายหนังอยู่นั้น ผมเอนตัวเองพิงไปอีกทางก่อนจะยืดขาเอาไว้ด้านหลังมัน มองดูมันจากตรงนี้ผมหลับตาลงตอนที่สมองตั้งคำถามว่า เมื่อกี้มันคืออะไรกันว่ะ ท่าทางลังเลของมันแบบนั้นนานแล้วที่ไม่เคยเห็น
“ ถามจริงเถอะวะ ทำไมถึงจ้างวาดมาเป็นคนทำความสะอาดบ้านให้วะ "
“ ก็มันอยากทำ เห็นแม่กูบอกว่ามันหางานอยู่ "
“ ที่ร้านมึงนี่ยังไม่พอรึไงวะ จะทำอะไรเยอะแยะ " เป็นแบบนี้อีกแล้วให้ตาย ผมพยายามอย่างหนักมากกว่าเรื่องไหนๆก็คือให้วาดลดการทำงานของตัวเองลงบ้าง ที่ให้มาอยู่หอที่ให้มาทำงานร้านไอ้ไฟท์ก็เพราะเหตุผลเดียว อยากให้มันพักผ่อนบ้าง
“ เป็นคำถามเดียวกับที่กูถามมันนั่นเหละ "
“ แล้วมันว่าไง " ถามออกไปไอ้ไฟท์ก็ล้มตัวลงมาทับ สองมือของมันประคองหน้าของผมไว้
" หน้ามันสัด วันนี้เข้าเวรทั้งวันเลยดิ "
“ เออดิ ตอบเรื่องวาดหน่อยไฟท์มึงอย่าลีลา " ว่าแบบนั้นไอ้สัดนี่ก็หัวเราะ มันดันขาผมให้ฉีดออกก่อนจะดันตัวเองมาอยู่ตรงกลาง " กูยังไม่ได้แดกเหี้ยอะไรเลยนะไอ้สัด "
“ ถ้ามึงแดกก็เอากันไม่ได้ มึงจะให้กูทำไง "
“ ช่วยตอบกูเรื่องวาดก่อนได้มั๊ยว่ะ "
“ ไม่อยากตอบแล้วไอ้สัด " จูบลงปากผมไฟท์ลูบมือเข้าไปใต้เสื้อของผม ตัวที่หดเกร็งเอื้อมมือกอดคอของมันไว้ หัวนมถูกสะกิดก่อนจะบีบและขยี้ เลื่อนมือมาประคองหน้ามันเอาไว้จูบของเราดูดดื่มด้วยลิ้นที่สอดกอดเกี่ยวกันอยู่ในโพรงปาก เสียงหายใจของความต้องการ รวยรินจนความต้องการแทบจะแตกออกมาเป็นเสี่ยงๆ
“ เอากันทุกวันอยากอะไรนักหนา " เอื้อมมือมาจับหน้าของมันให้จ้องมองตาของผม " ไฟท์ "
“ กูเองก็ถามคำถามนั้นกับตัวเองเหมือนกัน " ปลดกระดุมเสื้อของผมออก ปากมันไล่ลงจูบผมต่ำลงมาถึงกลางอก กลืนน้ำลายลงไฟท์หัวเราะ " ขนาดนั้นเลย "
“ หยุดก่อนเถอะไอ้สัด..”
“ ไม่หยุดได้มั๊ยละครับ กูไม่อยากจะหยุดนี่ครับ “ ทำท่าทางแบบเด็กๆมันยิ้มก่อนจะจูบไปตามแก้ม มือที่ลูบเอวของผมไฟท์กอดผมไว้แน่น จ้องมองกันไม่มีใครหลบตาจนมันเลิกคิ้วขึ้น “ แล้วทำไมกูต้องหยุดด้วยวะ ก็ไม่อยากจะหยุด ไม่หยุดเว้ย “
“ หยุดเถอะน่าไอ้สัด จะเอากูให้ได้เลยรึไง กูเพื่อนมึงนะเว้ย “
“ นั่นสินะ “
“ ไฟท์..”
ครืน ครืน ครืน หันมองโทรศัพท์ที่สั่นอยู่บนโต๊ะ ผมที่กำลังอธิบายได้แต่จับเสื้อของมันไว้ แต่ไฟท์ดึงตัวเองออกจากผม หน้าตานิ่งๆของมัน หันไปกดรับสายสายโทรสายศัพท์ของผม พูดคุยด้วยไม่กี่ประโยคก่อนจะวางไว้ที่เดิม
“ มาส่งแล้วใช่มั๊ย “ ไฟท์พยักหน้า “ งั้นกูไปเอาก่อน “
“ ให้มันมาส่งที่ห้อง “ บอกแบบนั้น ผมก็ลุกขึ้นจากโซฟาไปเอากระเป๋าตังค์
“ อิน “
“ อะไร “ หันไปหามันไฟท์ถอนหายใจออกมา
“ เมื่อกี้นะ ที่มึงพูดจากใจมึงใช่มั๊ย “ มองหน้าผมที่หันไปมองหน้ามัน เรื่องที่ผมพูดแววตากระตุกขึ้นของผม
“ คือกูเผลอพูดไปเฉยๆ แค่อยากให้มึงหยุดเท่านั้นเอง “
“ กูว่าเรื่องของมึงกับกูนะ “
“ ไฟท์!! “ ผมเรียกมันเสียงดัง “ คือ...คือกูขอแดกก่อนมึงค่อยพูดดีกว่า คือกูหิวมากเลยว่ะ “
“ ตามสบายเลยครับ “ ว่าแบบนั้นมันหันไปสนใจทีวีของมัน ทุกอย่างของเราถ้าไม่ใช่เซ็กส์ก็คือเพื่อนปกติเหมือนไม่ได้มีอะไรเกิดขึ้น ตอนนี้ผมเองเริ่มหัวเสียกับคำพูดที่พลั้งปากออกไป แต่ถ้าจะให้พูดตอนนี้ไม่ได้หรอกรอให้อารมณ์เย็นกว่านี้ดีกว่าเผื่อมันจะลืม
พิซซ่าที่มาส่งหน้าห้อง ผมเอามานั่งกินหน้าทีวี ไฟท์เอื้อมมาหยิบไปกินชิ้นนึง ในหน้าทีวีที่ผมดู เราไม่แม้แต่จะพูดกัน ต่างคนต่างกิน ต่างคนต่างดูหนัง
“ ทำไมกินน้อยจังวะ “ ผมถามมันที่กินเข้าไปแค่สองชิ้น
“ กูเพิ่งกินข้าวกับวาดเมื่อกี้ “
“ อ้าว แล้วทำไมไม่บอกวะ กูจะได้ไม่ต้องสั่งมาเยอะ “
“ กินไม่หมดก็เก็บใส่ตู้เย็นไว้ พรุ่งนี้กูอุ่นกินเอง “
“ แล้วเป็นไงฝีมือทำกับข้าวของไอ้วาด อร่อยสมราคาคุยกูมั๊ยวะ “ หันไปถามมัน ตาของไฟท์มองทีวีมันพยักหน้า
“ เออ สม อร่อยจริงๆ มันทำกับข้าวเก่ง รสชาติใช้ได้เลย อารมณ์แดกข้าวบ้านมึงตอนเด็กๆ “
“ แน่นอน ก็มันเล่นทำมาตั้งแต่เด็กๆ ไอ้วาดหัวไว เรียนรู้อะไรก็เร็ว “
“ อิ่มยัง “ ผมส่ายหน้า กูเพิ่งกินไปสามชิ้นจะอิ่มเหี้ยอะไร ส่วนตัวผมเป็นคนชอบกินพิซซ่าอยู่แล้ว ชอบมากจนเคยกินหมดเป็นถาด แต่ตอนนี้ก็ไม่ใช่สำคัญอะไรหรอกครับ เหลือบมองไฟท์ที่ยังคงดูทีวี
“ มีอะไรจะพูดก็พูดมา “ ผมลุกขึ้นจากที่นั่งเดินไปล้างมือกินหมดไปแค่ครึ่งถาดเก็บไว้ก่อนครับ ถ้าหิวก็จะกินอีก
“ มึงมานั่งนี่ดิ “ เสียงมือที่ตบอยู่บนโซฟาผมหันไปมอง จัดการล้างปากก่อนจะเช็ด
“ รีบๆพูดมา “
“ ดีเหรอว่ะ ที่เรากำลังทำอยู่ “ ผมเดิมเข้าไปหามันตอนที่ไฟท์มันหรี่เสียงทีวี นั่งลงข้างกันมันก็หันมามองผม
“ แล้วเรากำลังทำอะไรกันวะ ก็ไม่เห็นเสียหายอะไร มึงไม่คิดอะไร กูก็ไม่ได้คิดอะไร “
“ เอากัน แบบไม่คิดอะไร มึงแน่ใจเหรอว่าไม่ได้คิดอะไรจริงๆ “ สายตาที่เหมือนคาดคั้นนั้นฟันของผมขบกันแน่น “ ตลอดระยะเวลาสองปีที่มึงไปหากูที่นู้น แล้วพอกูกลับมาก็ยังเหมือนเดิม ทำแบบนี้มาตลอดแน่ใจเหรอว่ะ ว่าไม่ได้คิดอะไร ไม่ได้คิดอะไรเหมือนที่ตกลงกันไว้ตั้งแต่ตอนแรกจริงๆ “
“ ทำไม อยู่ๆถึงถามวะ “ อาจเพราะไม่รู้จะพูดอะไรออกไป เลยพูดได้แต่คำคำนั้น ไฟท์รู้ใจผมเกินกว่าที่ตัวผมจะโกหกมันได้
“ อย่าให้กูต้องเอามึงเป็นที่ระบายอารมณ์อีกเลยอิน “ มันลุกขึ้นแต่ผมคว้ามือมันไว้
“ หมายความว่าไงว่ะ เดี๋ยว แค่พูดคำนั้นเหรอ คือกูไม่ได้คิดอะไรเว้ย แบบกูแค่หิวข้าวเอง คือปากมันก็พูดไป กูไม่ได้คิด “
“ แต่รู้มั๊ยคำพูดเมื่อกี้ทำให้กูคิดได้ว่า กูกลายเป็นคนที่เสพย์ติดร่างกายของมึงจนมากเกินไปแล้วรึเปล่า ก็อย่างที่มึงพูดมึงเพื่อนกู นั่นสิ ทำไมกูลืมไปได้วะ ว่ามึงแค่เพื่อนกู ตอนนี้กูเสพย์ติดร่างกายของเพื่อนสนิทตัวเอง กูเอาเพื่อนสนิทตัวเองมาทำเมียเพียงเพราะคำพูดของกูกับมึงที่ว่า ต่างฝ่ายต่างไม่คิดอะไร แต่มันเหมือนว่าตอนนี้กูอยาก กูก็จะเอา กูไม่ได้อยากรู้ความต้องการของมึง กูสนแค่ความรู้สึกตัวเอง “ มันเว้นเสียงลงไป ไฟท์ยืนอยู่ตรงนั้นไม่แม้จะหันมามองหน้าผมคนที่จับมือมันรั้งไว้ “ เมื่อก่อนเราอาจจะนานๆเจอกันครั้ง กูเลยไม่ได้รู้สึกอะไร แต่ไม่ใช่ตอนนี้ ถ้านานกว่านี้กูอาจเหมือนกำลังขังมึงไว้ให้อยู่กับกู และกูไม่อยากทำแบบนั้น “
“ มึงไม่ได้ขังกูหรอก “ แต่กูเองที่ยอมอยู่ในกรงนั้น
“ ไม่ได้คิดอะไรกับกูจริงๆเหรออินที่เราทำกัน กูกอดมึง กูจูบมึง เราเอากัน มึงร้องครางชื่อของกู กูดูดดื่มกับร่างกายของมึง ไม่ได้คิดจริงๆเหรอ กลับไปเป็นเพื่อนกันอย่างเดิมมั๊ย “
“ ไม่! “ ผมหลุดพูดออกไป ไฟท์ก้มลงมามองผมมันขวมดคิ้ว “ มึงไม่รู้จริงๆเหรอวะ ว่ากูคิดอะไรกับมึง กูกับมึงคบกันมานานขนาดนี้ มึงจะไม่รู้เลยเหรอว่ากูคิดอะไร กูรู้ว่ามึงรู้ “
“ อิน.. ใช่ โอเคกูยอมรับ กูรู้ และรู้มาตลอด " มันหันมาหาผมทั้งตัว หัวใจที่เต้นแรงของผม ผมรู้ว่าไฟท์ไม่ได้รู้สึกอะไรด้วย ไฟท์รู้สึกกับผมแค่เพื่อน แค่เพื่อนเท่านั้นไม่ได้มากมายเกินกว่านั้น แต่ผมเกลียด เกลียดสิ่งที่ผมรู้เพราะแม้มันไม่พูดแค่มองตาก็ยัง รู้สึกเจ็บปวดได้ นี่เหละ.. ความรักของเพื่อนสนิท " แต่มึงฟังกูนะ "
คำพูดที่กำลังเริ่มผมทำได้แค่เอียงตัวไปหยิบรีโมตของโทรทัศน์ขึ้นมาแล้วกดเสียงให้ดังที่สุด ไม่แม้จะมองหน้ามัน ผมไม่ได้ยินแม้เสียงถอนหายใจของไฟท์ ทุกอย่างนิ่งแม้เราจะจับมือกันไฟท์ก้มตัวลงมา มือของมันเลื่อนมาจับรีโมตทีวีที่ผมกำไว้แน่น
“ แค่นี้ มึงยังรับไม่ได้เลยถ้าเรารักกัน กูถามจริงๆเถอะ ถ้าเราคบกันแล้วต้องเลิกกัน มึงจะใช้ชีวิตอยู่ยังไง " ก็ไม่ต้องเลิกสิ นั่นคือคำตอบที่ผมอยากจะตอบมันหลังจากได้ยินคำนั้น
ความสัมพันธ์ของเรากลืนก็ไม่เข้าจะคายก็ไม่ออก มันต้องอมเอาไว้ทรมาณแต่ก็เลือกเองว่าจะเป็นแบบนี้ ไฟท์ย่อตัวลงตรงหน้าผม ไม่ใช่ครั้งแรกที่สายตาของเราสบกัน
“ กูไม่ได้หวังอะไรมากกว่านั้น มึงลืมไปเถอะ จำว่าเราเป็นเพื่อนกันก็พอ ตอนนั้นที่เริ่มต้นเพราะเป็นเพื่อนกันไม่ใช่เหรอว่ะ ถึงทำแบบนั้น ถ้าคิดแค่ว่า ระบายอารมณ์ให้กันเหมือนแต่ก่อน แค่กูปฎิเสธมึงครั้งเดียว แค่ขอกินข้าวก่อนมึงคิดจะไม่เอากูเลยเหรอว่ะ นะมึงแค่ลืมมัน มึงลืมๆมันไปเถอะไฟท์ "
ผมไม่รู้ว่าตัวเองพูดอะไร ทุกอย่างดูสบสน เหมือนที่พูดออกไปทุกอย่าง ประโยคยาวเยียดพวกนั้นกระชับใจความสำคัญได้แค่ ' อย่าไป ' อย่าให้กูกลับไปเป็นเหมือนแต่ก่อน อย่าเลิกที่จะเอากู ถ้ามึงไม่เอากู ทุกอย่างก็จะกลับมาเป็นเหมือนเดิม และมึงก็จะไปเอาคนอื่นและพอเป็นแบบนั้น ถ้ามึงจริงจังขึ้นมาอีก กูก็ต้องกลับไปอยู่ในสภาพแบบเดิมๆ คือเป็นเพื่อนที่มีความสำคัญเป็นที่สองรองจากคนรักของมึง
“ ไม่ใช่แบบนั้น อินฟัง แล้วใจเย็นๆ มึงกำลังจะสติแตก "
“ ใช่ที่ไหน ไม่ใช่เว้ย " ผมผลักมือมันที่กำลังเอื้อมมาจับหน้าผม " กูอยากเอากับมึง มึงก็อยากเอากับกู คิดแค่นี้คิดเหมือนเดิมไม่ได้เหรอวะ ทำไมวะไฟท์เราไม่เห็นเคยพูดเรื่องนี้ มึงไม่เคยพูดเรื่องที่จะเลิกมีอะไรกับกู กูไม่เห็นมึงเคยพูด แม้แต่คิดก็ไม่เคย มึงเอาแต่บอกตลอดว่า อยาก แล้วทำไมจะกลับไปเป็นแบบนั้นไม่ได้ "
“ เพราะกูคิดว่ามึงเป็นเพื่อน แล้วคำว่าอยากที่กูพูดก็เหมือนเรื่องทั่วไปที่เราพูดกันเวลามีปัญหา กูยึดว่ามึงไม่คิดอะไร กูไม่คิดอะไรยึดแต่คำนี้ ทั้งๆที่รู้ว่าในใจจริงๆของมึงไม่ใช่ อิน .." มันดึงมือตัวเองออกจากมือที่เราจับกันไว้ ไฟท์ลูบหน้าของผม " กูรักมึงนะอิน แต่พอได้แล้วมึง จะถลำลึกลงไปให้มากกว่านี้ทำไม อย่าให้ความใกล้ชิดของเราทำร้ายมึงดิวะ "
“ มันสายไปแล้วว่ะ .. ที่มึงพูดว่าอย่าให้ความใกล้ชิดทำร้ายกู ไฟท์ กูว่ามันสายไปแล้ว "
“ ไอ้อิน..”
“ จะเป็นอะไรมั๊ยวะ ถ้ากูจะบอกว่ากูพอใจ " พอใจที่จะเจ็บ พอใจที่จะได้ทำแบบนี้ ไม่เหตุผลที่อยากจะหยุด ไม่มีเหตุผลอะไร มีแค่ความรัก และคำว่ารู้สึก รู้สึกอยากได้ครอบครอง รู้สึกอยากจะเป็นเจ้าของแม้จะแค่บนเตียงก็อยากจะทำเพราะมันคือความสุข เป็นของสุขในตอนนี้ที่แม้จะเป็นช่วงสั้นๆ นั่นก็ถูกเรียกว่าความสุข " กูพอใจที่จะเป็นแบบนี้ ถ้ามึงทำเป็นไม่รู้เหมือนเดิม กูก็จะขอบคุณมาก "
“ เพื่ออะไรว่ะ "
“ ความสุขของกูไม่มีเหตุผล " แต่ถ้ามันจะมี เหตุผลของกูก็คือมึง แค่กูต้องการมึง นั่นจะเรียกว่าเหตุผลได้มั๊ยวะ " ช่วยทำกับกูเหมือนเดิมเถอะไฟท์ อย่าคิดอะไรแบบวันนี้อีก ช่วยทีเถอะว่ะ "
“ ถลำลึกมีแต่ทำให้เจ็บนะมึง " ผมรู้สิ่งที่มันเตือน ผมเองไม่ต่างอะไรจากคนที่ชอบลม รู้ว่ามีอยู่หายใจเข้าไปก็รู้สึกได้แต่กลับจับต้องมันไม่ได้
“ ไม่ต้องกลัวหรอก ถ้ากูมีคนที่ดีกว่า กูก็จะไปเหมือนทุกที กูไม่ถลำลึกหรอก มึงก็แค่เพื่อน " มองมันอยู่แบบนั้นไฟท์รู้ว่าผมกำลังโกหก แต่มันคงทำได้แค่ลูบหัวผม
เจ็บครับผมรู้หัวใจก็บอกแบบนั้น อ้อมกอดธรรมดา การพูดจาก็ธรรมดาแต่ภายในประโยคแสนธรรมดาเหล่านั้น ไฟท์บอกกับผมแค่ว่ากูจะไม่มีวันรักมึงไปมากกว่านี้ ไม่มีวันรักมากกว่าเพื่อน
“ อย่าให้กูต้องเลิกคบกับมึงเลยอิน ขอร้องเถอะวะ กูไม่อยากเสียมึงไป เพราะเพื่อนแบบมึงกูคงหาไม่ได้จากที่ไหนอีกแล้ว "
…...........................................................
คนเรามีความรักที่มันแตกต่างกัน :sad4: :o12:
มีอดีตไม่เหมือนกัน มีความต้องการไม่เหมือนกัน สุดแล้วแต่เราจะมองอยู่ในฝั่งของใคร
ยังไงก็ขอฝากแท็ก #Choiceไฟท์อิน ช่วยเม้นในทวิตหรือเฟสได้นะคะ
ขอบคุณที่เข้ามาอ่านและคอมเม้นท์คร่า :กอด1: :L2: :3123: :L1: :pig4:
-
คือสงสัยจะเป็นไฟท์วาดแล้วแหละมาแนวนี้
คืออ่านแล้วสงสารอินมากค่ะ แบบน้ำตาไหลเลย
ทำใจไม่ได้ถ้าเป็นไฟท์วาด ทำใจอ่านไม่ได้เลย
บอกตามตรงฉากที่วาดกับไฟท์ เราเลื่อนๆเลยอ่านคร่าวๆ ไม่อินและไม่ชอบ :sad4:
ปล ไฟท์อินคงไม่มีหวัง :เฮ้อ:
-
:เฮ้อ: :เฮ้อ:
อ่านแล้วหน่วงหว่ะ
แต่งดีมากนะ จนเราหน่วงจริงอึดอัดรำคาญใจบอกไม่ถูกกับความสัมพันธ์คู่นี้
-
ไฟท์นะเมื่อไรจะรู้ใจอินจริงๆสักที
-
ยิ่งใกล้ยิ่งเจ็บ อินเรามีค่ามากกว่านั้น
รักตัวเองบางเถอะนะ :mew6:
ถ้าไฟท์ยังเป็นแบบนี้
เราจะเช็คอินที่กรุงโรมแล้วนะ :o12:
-
อยากตีทั้งพี่ไฟท์ทั้งหมอเลย นี่พูดดด
ถามจริงๆ ทำยังไงไฟท์ถึงจะคิดแบบคนรักกับหมอได้ มันมีทางไหนอีก
ไฟท์ดูตัดสินเด็ดขาดแล้วว่าจะคิดกับหมอแค่เพื่อน (ลบนาง10คะแนน)
ถามจริงๆอีกรอบว่าที่ไฟท์ ถามหมออินว่าที่มีอะไรกัน กอดกัน จูบกัน แล้วหมอไม่ได้คิดอะไรจริงเหรอ
ตัวเองเคยคิดอะไรบ้างมั้ย หรือพอหมอบอกว่าจะไม่คิด ไฟท์ก็แค่เชื่อ ในเมื่อรู้อยู่แล้วว่าหมอคิดทำไมถึงอยากทำ
หมอก็คิดถึงตัวเองบ้าง เพื่อนสนิทแบบพี่ไฟท์ก็ปล่อยๆไปเถอะ :m15:
ทำตัวน่ารักๆให้เราเห็นหน่อย อยากเห็นโมเม้นน่ารักของหมอบ้าง อย่ามัวแต่หน่วงกันเลย
ไปกวนโรม ให้โรมกวนบ้าง จะได้ไม่เครียด คิดถึงน้องอลิซ!
ตอนนี้ก็ยังเชียร์ไฟท์อินอยู่นะ...มั้ง
สู้ๆกับพาร์ทต่อๆไปนะคะพี่หนม :กอด1:
-
:o12: :m15: :monkeysad: << ให้หมออินและตัวเอง
ฮืออออออออออ สงสารหมออินมากๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
ทำไมไฟท์ทำกับหมออินแบบนี้ ทำไมไม่รัก ทำไมไม่ให้โอกาส ทั้งที่ไฟท์ก็ไม่มีใครในตอนนี้ ไฟท์ก็แค่สับสน
และกำลังหาทางเดินให้ตัวเองอยู่ โปรดอย่าทำร้ายหมออินเลยจะได้มั้ย หมออินรอวันนี้มานานแล้ว
แต่อยู่ๆก็เหมือนถูกผลักให้ตกหน้าผา ทั้งที่กำลังจะมีคนมาช่วยแล้วแท้ๆ
วาดก็น่ารักดีอยู่หรอกนะ วาดก็อยากให้ตัวเองสมหวังในความรักกับพี่ไฟท์ของเค้า
แต่เราก็ยังอยากให้หมออินได้คู่กับไฟท์มากกว่า เพราะหมออินทำทุ่มเททุกอย่างเพื่อไฟท์มาตลอด
แล้วจะให้น้องวาดอยู่ๆ ก็คว้าไฟท์ไปครอบครอง ไม่ใช่เหรอ กรีดร้อง ไม่ยอมค่ะ :hao5: :ling1:
เช็คคำผิดกันสักนิด
เสพติด << ไม่มี ย การันต์ นะคะ
และการใช้ " นะ" กับ "น่ะ" ยังผิดเหมือนเดิมเลยค่ะ ในประโยคที่สมควรจะเป็นคำว่า "น่ะ" ในทุกประโยค
แต่กลับใช้ "นะ" ตลอด ลองทดลองอ่านออกเสียงประโยคพูดนั้นๆ ดู แล้วจะรู้ว่าคำไหนผิดนะคะ ลองดูนะคะ
-
เห็นทีต้องโบกมือลาพี่ไฟท์ถาวรแล้วหล่ะ :sad11: ถ้าพี่ไฟท์รักพี่อินในฐานะเพื่อนจริง ๆ คงต้องตัดใจออกห่างพี่อินมากกว่าที่เป็นอยู่ค่ะ บอกตามตรงค่ะ น้องหนม พี่ไม่เคยอ่านตอนวาดเลย ลากผ่านนนนนนนนยาวค่ะ เกลียดวาดอย่างแรง ขอย้ำว่าวาดเนี้ย แรดเงียบ ของจริง ไฟท์ท่าจะหลงของใหม่ก็ตามสบายค่ะ หมออินจะได้ตัดใจไปหาป๊าโรมเร็ว ๆๆ ขอเปลี่ยนแท็ก เป็น #อินโรม ได้ป่าวคะ :katai1:
อินโรม อินโรม อินโรม อินโรม อินโรมๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ :hao3:
-
:เฮ้อ: :z3: :katai1
-
เราไม่รู้นิสัยจริงๆไฟท์เป็นยังไงนะ พยายามทำความเข้าใจ เปิดใจแล้ว แต่ที่เห็นกลับเป็นผู้ชายโลเลคนนึง
ยิ่งตอนนี้ยิ่งเห็นได้ชัดเลย ตอนแรกบอกจะไปส่งวาด ทางนั้นก็มีความหวังไปละ พออินมา ลืมวาด พอเห็นวาดทำหน้าเหมือนจะร้องไห้ก็กลับไปอีก แบบนี้ไม่ไหวเลยอ่ะ คล้ายอารมณ์หมดศรัทธาในตัวพระเอก =__= ตอนที่ไฟท์พูดกับอินเรื่องความสัมพันธ์อ่ะ ยิ่งอ่านก็ยิ่งสงสารหมออิน หมายความว่าไงที่พูดแนวๆว่าที่ทำอยู่ดีแล้วเหรอ จะให้หยุด ก็รู้ความรู้สึกหมออินไม่ใช่หรอ แล้วทีนี้จะทำไงจะหยุดยังไง คิดว่ากลับไปเป็นเพื่อนกันแบบเดิมได้เหรอ ไฟท์ดูเหมือนใจดีกับคนทั้งโลกแต่ใจร้ายกับอิน มากๆเลย
-
หน่วงงงงงง คือแบบไฟท์ทำไมถึงเป็นนแบบนี้
สงสารอิน คือไฟท์พูดเหมือนตัดสินแแล้วว่าจะไม่มีทางรักอินเกินเพื่อน
แต่สิ่งที่ทำมันเกินมานานแล้วนะ
ถึงจะอ้างว่าอินไม่คิดไฟท์ไม่คิด
แต่การกระทำมันไม่ใช่อ่ะ
ไฟท์รู้ทั้งรู้นี่ว่าอินคิดอะไร แล้วถ้าไฟท์ไม่คิดจะสานต่อควาทคิดอิน ไม่คิดจะรักอินในแบบคนรัก
ไฟท์จะตอบรับคำพูดอืินทำไม มีอะไรกันทำไม
รุ้ว่าอินต้องเจ็บต็องเสียใจ
แล้วมาพูดตอนนี้ มันสายไปป่ะ ที่บอกไม่อยากเสียเพื่อนแบบอิน
คือเชียร์ไฟท์อินนัะ แต่ก็อดโกรธไฟท์ไม่ได้ พาร์ทนี้ติดลบ
แต่ไม่เอาไฟท์วาดนะ รับไม่ได้ :katai1:
พิมพ์ในมือถือก็ผิดๆถูกๆ ขอโทษน้า
แต่อยากเม้น อึดอัดไม่ไหวแล่วววว
-
โดยส่วตัวเราคิกว่าไฟท์มันดีแล้วที่คิดแบบนี้ได้
เราอยากให้มันคิดได้ตั้งนานแล้ว คือ เอากันมานานมาก ก็น่าจะรู้ว่ามันถลำลึก ยิ่งถ้าไม่ใช่ความรัก ไม่น่าทำแบบนี้
เพราะมันจะโหยหายแค่เซ็กซ์เปล่าๆ
ส่วนอิน จะว่าสงสาร เราคงไม่นะ อาจจะเป็นเพราะอินเอาเซ็กซ์ไปเป็นทางผ่านของความรักที่ตัวเองจะมีความสุข
เหมือนอินไม่ได้มองอนาคตที่จะมีความสุขทั้งสองฝ่าย อินหลงกับภาพมายา ทั้งๆที่รู้ว่าตัวเองเสนอตัณหาราคะให้ไฟท์แท้
บางทีเราอาจจะโทษอินก็ได้ที่ทำให้ไฟท์กลายเป็นเกย์ :เฮ้อ: ถ้าเป็นคนอื่นเราว่าไฟท์มันไม่ให้เข้าใกล้ขนาดนี้หรอกแต่เป็นเพราะเพื่อนแถมตอนนี้ไฟท์ก็เผยออกมาแล้วว่ารู้ว่าอินคิดยังไง ทำให้เรารู้ว่า ไฟท์ใช้อินเป็นสิ่งระบายอารมณ์และให้เซ็กซืที่อินอยากได้เป็นของตอบแทน
ช่างน่าเจ็บปวดในวังวนความรักแบบนี้จริงๆ เหมือนรักที่ไม่จีรัง
-
เกลียดวาด
-
วาดโรคจิตตตตตตตตตตตตต :katai1: :katai1:
อินถอยออกมาเหอะนะๆๆ ถอยเถอะนะ :monkeysad: :sad11:
หมออินสู้ๆน๊าาาาาา นายต้องเจอคนที่ดีกว่าสิ ต้องเจอน๊าาาาาาา
-
ไม่ชอบวาดเลยอะ ดูไม่จริงใจและโรคจิตไงก็ไม่รู้ เวลาจะทำไรต้องมีเจตนาแฝงมาเสมอ ไม่ชอบคนแบบนี้เลยอะ อยากให้วาดไม่สมหวัง ไฟท์รักกับอื่น ส่วนอินโรม เราเชียร์คุ่นี้สุดใจจจจจจจจ อิอิ ขอบคุณพี่ขนมที่มาอัพนิยายน้าาาาา
-
โอ้ยอึดอัดเพราะความกลัวและความลังเลของทั้งสองคน
:serius2: :serius2:
ทำไมไม่กล้าเดินหน้าแบบพี่เทมหละ
เอ๊ะๆๆๆ เด๋วก่อนนะ
เทมกับไฟ ก้เริ่มจากการมี เซ็กส์กันก่อน แล้วค่อยรักกัน
ขอให้ไฟท์กับอินเปนแบบนั้นนะ
จิงๆ ขอร้องงง ไฟท์อินนน ไม่งั้นทำใจไม่ได้แน่ ไม่รู้ทำไม ไม่ชอบเลยแน่ๆ ถ้าวาดคู่กับไฟท์
-
หมออินกลับไปให้พี่โรมรักษาแผลใจเถอะคับ ดีกว่าอยู่กับคนที่รักแต่ตัวเองอย่างไฟท์ วันหนึ่งไฟท์คงได้รับบทเรียนบ้างนัะ
ปล.ตอนน้องวาดคิดถึงพี่อินตอนเด็กแอบแว่บคิดไปว่าถ้าสามคนผัวเมียคงดีนะ แต่ลั้นเชียร์พี่โรม~ :o12:
-
ตอนนี้เริ่มเห็นด้วยกับไฟท์
ถ้าอยู่แบบนี้ต่อไปเรื่อยๆ
คนที่จะเจ็บมากสุด คืออินเองนั่นแหละ
-
ตอนของวาดอ่านแบบผ่านผ่านนนนนยาวเลยค่ะ ไม่ชอบจริงๆ :hao4:
อยากให้ไฟท์กับอินคู่กันแต่ก็สงสารอินค่ะ กลับไปซบโรมดีกว่าเนอะอิน สู้ๆ
-
เฮ้ย ไฟท์ เราว่ามันสายไปแล้วหว่ะ เอากันมาตั้งนาน
รู้ตั้งแต่แรกแล้วด้วย อินน่าจะลองเอากับคนอื่นดูนะ รักคนอื่นดูบ้างอิน
แบบนี้ อินสุขแบบเจ็บๆ วันนึงไฟท์มีคนอื่น อินจะทำไง?
-
ข้ามบทไฟท์วาดตลอด อ่านแบบคร่าว สารภาพเลย
อ่านแล้วมันเจ็บเกินไป สงสารอิน ปักใจอยากได้ไฟท์อิน
-
ไม่รู้แบบไหนดีกว่ากัน ความสุขบนความเจ็บปวดจริงๆเลยนะอิน :hao5:
แต่ไฟท์กับวาด ดูเป็นไปได้แฮะ :katai1:
-
สงสารหมอ แต่ก็นะ ถ้าหมอลองพูดกับไฟท์ตรงๆ เปิดใจไปเลยว่ารักไฟท์ มันอาจจะทำให้ไฟท์คิดอะไรได้บ้าง
ไฟท์ก็ทำตัวโลเล เหมือนมีอะไรติดอยู่ในใจ
ขอเลยหนมมี่ ไฟท์อินเถอะ หน่วงแค่ไหนก็จะอ่านนนนน :ling1:
-
ความรักใีนไม่มีเหตุผลมาตัาฃแต่ต้น......มีแต่แค่พอใจที่จะรักแค่ไหนมากกว่า
-
ตอนนี้เราว่าไฟท์คงกำลังจะทำทุกอย่างให้เข้าที่เข้าทางอยู่อ่ะนะ
เรื่องลูกก็ต้องคิด เรื่องงาน แล้วก็เรื่องความสัมพันธ์ที่เกินเลยนี่
ไม่ว่าจะเห็นแก่อิน รู้สึกผิดชอบชั่วดี หรือว่าเจอเป้าหมายใหม่ก็ตาม
เราเห็นด้วยกับไฟท์นะ อยู่อย่างนี้ก็มีแต่จะทำให้เดินหน้าต่อไม่ได้
ไฟท์จะมีคนอื่นโดยที่ยังมองหน้าอินได้เป็นปกติได้อยู่เหรอ
นิสัยเหมือนเห็นแก่ตัว แต่ก็ยังห่วงความรู้สึกของคนอื่นอยู่ดี
ทั้งวาดและอินมีความสุขอยู่ที่คนๆเดียวกันนั่นคือไฟท์ :เฮ้อ:
แม้จะบอกว่ามีความสุข แต่ใจจริงก็อยากได้มากกว่านี้ทั้งคู่
โดยเฉพาะวาดที่ยังเด็ก ความยับยั้งชั่งใจจะช่วยได้มากน้อยแค่ไหน
อินหยุดและถอยออกมาอาจจะทำให้อะไรๆดีขึ้นก็ได้นะ ลองดู
เม้นท์ยาววว เพราะอึดอัดกับความรู้สึกตอนนี้จริงๆ :katai1:
ขอบคุณคนเขียนมากค่ะ :L2:
+1และเป็ด ให้ไฟท์แล้วกัน :laugh:
-
เชียร์ให้อินถอยด้วยอีกคน ลองตั้งหลักใหม่เหอะ ถลำลึกไปแบบนี้ มีแต่เจ็บกับเจ็บ ห่างๆไปบ้าง อะไรๆมันอาจจะชัดเจนและดีขึ้น :o12:
อะไรที่ไม่ใช่ของๆเรา ก็ไม่มีวันเป็นของเราอยู่วันยังค่ำนั้นแหละ ยื้อไว้ให้เจ็บเปล่าๆ :z3:
หน่วงสุดๆๆๆ :monkeysad:
:pig4:ขอบคุณสำหรับตอนที่8นะคะ เข้ามาเช็คทุกวันเลย รอแบบใจจดใจจ่อมากๆ :impress2:
-
ถึงขั้นเม้นไม่ออก หนักหน่วงจริงตอนนี้
มันจะไปจบที่ตรงไหนว้า เฮ้อ
-
หน่วงสุดๆ...ToT
-
แหมะๆ คือดีนะที่ไม่ได้อ่านในที่สาธารณะ
นี่อินมากเลยยย
คือนี่ไฟท์พยายามชัดเจนอยู่ใช่ไหม? อยากเชียร์ให้อินตัดใจเหมือนกันนะ แต่รักมานานขนาดนี้คงไม่ใช่เรื่องง่าย แต่ก็สงสารอินนี่นาาาา
-
ไฟท์ละให้อินเป็นแค่เพื่อน แต่อินไม่ยอมฟัง แล้วเมื่อไรจะตัดใจได้ล่ะ :hao5:
-
หงุดหงิด อีไฟท์ :m16:
-
คีบั่บ....บั่บว่าาาาาา
:katai1: :katai1: :katai1:
-
:mew2: :mew2: :mew2: สงสารหมออิน ตกลงคู่กันกับไฟล์ใช่ไม๊ อยากให้ได้คู่กัน เชียร์ ๆๆ
-
เครียดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
อ่านแล้วเครียดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
ฮือออออออออออออออออออออออออออออออออออออออ จุกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก หน่ววววววววววววววววววววงไปหมดเลย
สงสารหมออิน........................จะปล่อยมือก้อทำไม่ได้......................ยอมเป็นที่ระบายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
:ling1: :ling1: :ling1: :ling1: :ling1: :ling1: :ling1: :ling1: :ling1: :ling3: :ling3: :ling3: :ling3: :ling3:
-
สงสารหมออินจิงๆ สงสัยจะต้ตองเป็นไฟท์วาดซะแล้ว..เพราะปกติไฟท์จะคิดถึงแต่ตัวเอง แต่ไฟท์ก้อให้ความสนใจวาดตั้งแต่วาดยังเด็ก เฮ้อ ทำใจไม่ได้อ่ะ ถ้าไฟท์จะคู่วาด วาดน่ากลัว เก็บกด และจิตๆด้วย รักหมออินอ่ะชอบโรม :pig2:
-
เฮ้อ หน่วงจริง น่าสงสารทุกคนเลยอะ ไม่รู้จะเป็นไฟท์อินได้รึเปล่า
ถ้าหมออินมีสิทธิ์เป็นได้แค่เพื่อนจริง ๆ ก็อยากให้หมออินเลิกวิ่งตามเหมือนกันนะ
แต่ไฟท์วาดจะเป็นไปได้เหรอ ตราบใดที่หมออินยังอยู่
ทั้งพี่ไฟท์และน้องวาดจะคบกันได้โดยไม่รู้สึกอะไรเลยเหรอ จะเป็นยังไงต่อไปนะเดาไม่ถูกเลย
สนุก แต่หน่วงมาก ๆ ค่ะ รอติดตาม และบวก บวก เป็นกำลังใจให้ขนมต่อไปจ้า :pig4: :L2:
-
ชอบโรมนะ น่ารักดี แล้วก็คิดว่าเหมาะกับหมออินดี แต่เรืีองนี้เหมือนไฟท์จะเป็นตัวสำคัญ แล้วไฟท์คุ่กับวาดเหรอ ความสัมพันธ์คาราคาซังมากเลย ยังไงเชียร์โรม อิน
-
ตามมาจากอีกเรื่องค่ะ
ขอสารภาพเลยนะคะว่าอ่านไปแค่ 2 หน้าเอง แต่พอเริ่มเห็นตัวละครวาดที่เริ่มเข้ามาก็รู้สึกแปลกๆ หน่วงๆจนไม่กล้าอ่านต่ออ่ะค่ะ
ความรู้สึกคงเหมือนตอนที่อ่านช่วงไฟกับเซฟ แต่อันนั้นยังไม่หน่วงเท่านี้เพราะรู้ว่ายังไงคนที่ไฟรักที่สุดก็คงเป็นพี่เทม :hao3:
แต่สำหรับพี่ไฟท์...เอิ่ม มันแปลกๆอ่ะ เป็นพระเอกที่แปลกมาก :mew5: นี่ขนาดอ่านไปแค่สองหน้าเองนะคะ ขออนุญาตกดข้ามมาอ่านคอมเม้นหน้าล่าสุดเลย
ทำใจอ่านเรื่องประมาณนี้ไม่ได้จริงๆอ่า บรรยากาศมันครึ้มๆ อึมครึมเกินไป กดดันจนอ่านไปละเครียด555
เอาเป็นว่าถ้าเรื่องอะไรๆมันคลี่คลายกว่านี้ เห็นคู่ตัวละครแน่ชัดแล้ว สัญญาว่าจะกลับมาอ่านนะคะ เพราะชอบสำนวนของคนแต่งค่ะ :) o13
เป็นกำลังใจค่ะ แต่บอกตรงๆขนาด 2 หนัาแรกที่เราอ่านน้องวาดดูเป็นเด็กดีมากกก แต่เรายังรู้สึกไม่ชอบเลยอ่า ไม่รู้สินะ เรื่องแบบนี้เซนส์ของผู้หญิงมันแรงนะคะ เหมือนจะมีอะไรไม่ชอบมาพากล5555
ขออนุญาตไม่อ่านต่อนะคะ ค้างไว้ที่หน้าสองก่อน อ่านเรื่องดราม่าซับซ้อนมากไม่ได้ จะเครียด นอนไม่หลับทู้กที 5555 :ling3:
-
ถ้าไฟท์วาดนี่เราไม่อินเลยอ่ะ ไม่ชอบวาดอย่างแรงเลย
สงสารหมออินอ่ะ จะถอยตอนนี้มันก็สายไปล่ะ ถลำลึกเกินไปแล้ว
อ่านแล้วเครียดดดดดดมาก ลุ้นสุดๆ
-
ฮือออ ใครคู่ใครก็ได้ แค่ไม่เอาไฟว์วาดก็พอ มันไม่อินอ่ะนะๆ คนแต่ง อย่าไฟท์วาดเลยนะๆ จุ๊ฟๆ
-
โรมอิน เชียร์ขาดใจ
ปล่อยไฟท์วาดไปตามทาง เชิญค่ะ
-
ฟังเพลงไปนึกถึงเรื่องนี้ไป อ่านรีรันตั้งแต่ตอนแรกจนถึงตอนล่าสุดไป น้ำตาปริ่ม :monkeysad:เดินมาไกล จนรู้ว่ามัน เหนื่อย พยายามทนฝืนไปเรื่อยๆ เหนื่อยใจไปทุกวัน ทำยังไงไม่ให้เขาเหินห่าง ทำอะไรให้เขาไปทุกอย่างแต่มันยังไม่พอ ถ้าหากจะต้องรักใคร แต่ว่ามันต้องคอยร้องขอ และอดทนรอกว่าเขาจะต้องการ บอกกับใจตัวเองว่าเหนื่อยก็พักถ้าเขา...ไม่รัก...ก็พอไม่ต้องคาดหวัง ไม่ต้องนั่งรอให้มันท้อหัวใจ บอกกับใจตัวเองว่าพอแล้วนะ จะรักเขามากเท่าใด ถ้าเขา...ไม่รัก...ถ้าหากเขา...ไม่ใส่ใจ...ปล่อยให้เขานั้นไปดีกว่า ทำอะไรให้เขาก็มองข้าม นานเท่าไหร่ที่ต้องคอยวิ่งตามทำอย่างนั้นเพื่อใคร มันก็คงจะถึงวันสิ้นสุดพอเรามาทบทวนว่า ควรหยุด หยุดที่จะเสียใจ :o12:
-
ตอนที่ 9
“ อาฮิม!! ” เสียงเรียกลั่นที่ผมได้ยินกลางสนามบิน ทุกคนที่เดินออกมาจากด้านในมอง เด็กผู้ชายใส่หมวกท่าทางซนๆเป็นตาเดียว ขาที่วิ่งกระโจนกอด ไอ้ฮิมก็คว้ามันเข้ามากอดรับเด็กคนนั้นซบ
“ ทำเหมือนกูไปสักเดือน กูไปสิงคโปร์แค่อาทิตย์เดียว เว่อร์ “
“ ก็หนูคิดถึง คิดถึงจริงๆ หนูคิดถึงอาฮิมสุดๆ “ หอมแก้มเสียงดังฟอด ไอ้พุธไอ้ปันหัวเราะเสียงดังแต่ผมแค่ยิ้ม ไอ้ฮิมเป็นรุ่นน้องที่ทำงานในบริษัทเดียวกับผม เป็นคนขยันทำงาน มีความรับผิดชอบผมเลยจับมันมาเป็นผู้ช่วย ตอนแรกลองของเด็กนอกครับอยากรู้ว่าจะเก่งสักแค่ไหน แต่มันก็อยู่มาได้ทั้งๆที่ไม่ว่าใครก็ทนอยู่ทำงานกับผมไม่ได้ ต้องบอกว่าความอดทนของมันทนมือทนตีนผมสุดๆ
“ ไอ้หยุ่นละ “
“ นู้นครับ “ ชี้ไปแบบไร้ทิศทาง แต่ไอ้ฮิมก็แค่ยิ้ม มันไม่ค่อยชอบเล่าเรื่องส่วนตัวของตัวเองเท่าไหร่ ผมรู้แค่ว่ามันมีแฟนชื่อหยุ่นเป็นผู้ชายแล้วมันก็หวงมาก ฟังจากไอ้พุธไอ้ปันเล่าตอนที่เคยซื้อหมาไปให้คราวก่อน ไอ้สองนี้บรรยายไปหลุดโลกว่าน่ารักอย่างงั้นอย่างงี้ เห็นว่าคบกันมานานตั้งแต่สมัยเรียนมหาลัยผมเคยเห็นภาพในกระเป๋าตังค์มันสองสามครั้ง ก็น่ารักดีครับหน้าตี๋ๆตาโตๆ
“ แล้วทำไงผู้ใหญ่ก่อนมึง “
“ สวัสดีครับ ผู้ใหญ่ “ เด็กมันว่า
“ อยู่หมู่บ้านไหนวะ เฮีย “ ไอ้พุธตบมุกแต่ผมอยากจะเอื้อมมือไปตบมันด้วยหลังมือสักที
“ เรียกเฮียดิ เรียกเหมือนอาฮิมมึงเรียกกูก็ได้ “
“ สวัสดีครับเฮีย “ ก้มลงไหว้ผมมันหันไปหาไอ้พุธไอ้ปัน “ อาพุธอาปันสวัสดีครับ “
“ สวัสดีครับ “
“ เอาซะเท่ห์เลยเว้ย “ ไอ้ฮิมว่ามันหอมแก้มเด็กในอ้อมกอด ผมรู้มันก็คงคิดถึงมากเฟสทามหากันทุกคืน แม้จะเฟสทามแบบทะเลาะกันก็เถอะ
“ ชื่ออะไรวะ “
“ ออสตินครับ สี่ขวบ “ เต็มปากเต็มคำ ผมว่ามันเป็นเด็กที่หน้าตาดีทีเดียวเลยนะ น่าจะลูกครึ่งแต่ตาดื้อใช่เล่น
“ ท่าทางจะดื้อว่ะ “
“ โคตรของโคตร ยิ่งกว่าดื้อ ไม่รู้จะสรรหาคนไหนมาเทียบแม่ง ดื้อเหี้ย “ พูดได้แค่นั้น แต่เด็กที่โดนว่ากับหน้ามุ้ยลง
“ ออสตินไม่ดื้อ ออสตินเป็นเด็กดี “
“ เหรอ ? เดี๋ยวกูถามไอ้หยุ่นก็รู้ ว่ามึงดื้อรึเปล่า “
“ ไม่ดื้อหรอก ออสตินเด็กดีนะ “ เถียงแบบนั้นก่อนจะตบลงที่อกของตัวเอง มันยิ้มแล้วกอดไอ้ฮิมเอาไว้ “ นู้นไง อาหยุ่น อาหยุ่น หนูเจออาฮิมแล้ว “ โบกมือไหวๆคนที่ผมเคยเห็นแต่ในภาพก็เดินเข้ามา ก็จัดว่าเหมือนที่ถูกบรรยายไว้นะครับ น่ารักเหมือนกันเลย
“ สวัสดีครับ “ มันยกมือขึ้นไหว้ผม แต่ไอ้พุธไอ้ปันยกมือขึ้นไหว้มัน
“ ไอ้หยุ่นนี่เฮียโรม เฮียนี่ไอ้หยุ่นแฟนผม “
“ เออ กูรู้ “ หลุดสายตาจากการมองอีกคนตอนที่มันพูดคำนั้น ไอ้พุธไอ้ปันโห่
“ เค้าหวงของเค้าเว้ย เฮ้ววววววววว “
“ กูแค่ดูเว้ย “ หันไปยิ้มให้อีกครั้ง ก็เป็นคนน่ารักดีครับ ดูเด็กๆ สงสัยสเป็คไอ้ฮิมจะชอบเลี้ยงต้อย
“ แล้วใครมารับพวกมึงวะ “ ไอ้ฮิมถามไอ้พุธไอ้ปันที่ส่ายหน้ามันสองคนหันมามองหน้าผม “ ว่าไงเฮีย “
“ มึงไปส่งพวกกูสิ “ บอกแบบนั้นไอ้ฮิมมันหันมองแฟนมัน
“ ได้นะ “
“ มึงเอารถอะไรมารับกู “
“ รถกู “ ตอบแบบนั้นไอ้ฮิมก็ถอนหายใจ
“ พี่กลับเองเถอะว่ะ ไอ้หยุ่นเอาโพลค์มารับผมคงไปไม่หมด “ แฟนมันหันมองมันก่อนจะมองพวกผม
“ ได้นะเว้ย ได้นะครับพี่โรม ไปได้นะพวกมึง เดี๋ยวก็ให้ไอ้ฮิมวนรถมารับ ก็ให้รอที่นี่ก่อน “
“ อย่าลำบากเลยครับไม่เป็นไร เดี๋ยวพวกผมจัดการเองพี่หยุ่น พี่กลับบ้านเถอะ “ ไอ้พุธว่า
“ มึงพูดเหมือนบ้านเราอยู่หน้าสุวรรณภูมิ “ ส่ายหน้ากับความคิดซื่อๆของแฟนตัวเองมันหันมาหาพวกผม “ ไปก่อนพี่เจอกันที่บริษัท ”
“ เออ เจอกัน “
“ อะไรวะ จริงๆก็วนรถได้ ไม่อยากรอก็นั่งแท็กซี่ตามมาที่บ้านเราดิวะ แล้วมึงก็ค่อยไปส่งทีละคน “ เสียงเถียงของแฟนมันไอ้ฮิมทำได้แค่ดึงคอไอ้หยุ่นเข้ามากอด ออสตินที่นั่งอยู่บนบ่ามัน
“ เงียบเถอะน่า กลับบ้านเรากันดีกว่า “
“ แล้วเราจะเอาไงวะ เฮีย “ ไอ้ปันเดินเข้ามาหาผมถอนหายใจใส่พวกมันสองคน
“ กูว่าไม่มีเมียอย่างพวกมึงกับกูต้องแท็กซี่ว่ะ “ เดินนำพวกมันลงชั้นล่างไอ้พุธส่งเสียงแซวผม
“ ไม่มีจริงดิ ไม่ค่อยอยากจะเชื่อเท่าไหร่เลยวะ วันก่อนผมเห็นพี่แม่ง กุลีกุจอหาสถาปัตยไปช่วยสาวที่ไหนอยู่เลย “ คำแซวของมันทำเอาผมขมวดคิ้ว ขนาดเป็นเรื่องของกู กูยังสงสัยเลยว่าตอนไหน
“ ตอนไหนของมึงวะ “
“ อ้าว! ก็ตอนนั้นไงที่เฮียให้พวกผมไปติดต่อฝ่ายสถาปัตยบอกว่าจะให้ไปออกแบบคอนโดไง โด่จำไม่ได้ ผมยังจำได้เลยเฮียบอกให้ผมหาคนเก่งๆ คนสวยรีเครสมา “
“ อ๋อ คุณหมอปากหมอ “ เผลอพูดออกมาตอนนึกถึงหน้าคนสวยที่จำได้ดี
“ อะไรวะเฮีย หมอปากหมา “
“ ยุ่งเรื่องกู “ ตบหัวคนขี้เสือกไปคนละที ผมเดินลงชั้นของที่จอดเรียกแท็กซี่แล้วต้องถอนหายใจกับจำนวนผู้โดยสาร
“ คนที่เฮียชมว่าสวย กูแม่งโคตรอยากรู้ว่าจะสวยสักแค่ไหนวะ “ เสียงไอ้ปันว่า ผมหันไปหาพวกมันที่ไม่ได้ทุกข์ร้อนกับการกลับบ้านเท่าไหร่
“ เฮ้ย พวกมึงอะ อยากกลับบ้านฟรีไม่ต้องเสียค่ารถมั๊ย “
“ โห ถามได้อยากดิเฮีย กระเป๋าผมแห้งแล้วเนี้ยเพิ่งถอยเกมส์ใหม่กันมา ทำไมวะ “
“ งั้นก็รอ “ บอกแบบนั้นผมชี้ไปที่นั่งด้านในสนามบิน ล้วงมือถือเข้าไปในกระเป๋าผมกดโทรออกหาใครคนนึงที่ตัวผมเองก็ไม่ได้เจอนานแล้ว งานยุ่ง อลิซก็ไม่ยอมป่วยสักที ช่วงนี้น่าแปลกที่แข็งแรงขึ้นอย่างประหลาด ทีพอหมอคนก่อนป่วยแทบจะเรียกได้ว่าทุกอาทิตย์
“ ว่าไงมึง “ รับสายแบบงัวเงียแน่นอนว่าตอนนี้มันก็ยังเช้าอยู่มาก สำหรับบางคนที่อาจจะอยู่เวรจนดึก
“ นอนอยู่เหรอวะ “ เงียบหายไปตอนที่ผมถามคำถามนี้ “ อิน “
“ กูยังไม่ได้นอนเลยว่ะ “
“ เข้าเวรเหรอวะ “
“ เปล่า ไม่ได้เข้า “ พูดแค่นั้นมันถอนหายใจออกมา “ แล้วมึงมีอะไรโทรหากูตั้งแต่เช้า อลิซเป็นอะไรรึเปล่า “ เพราะผมกับมันก็คุยกันแค่เรื่องนี้ ได้เบอร์โทรศัพท์มาก็ตอนนั้นที่อลิซอาการกำเริบมันบอกว่ามีไว้เผื่อฉุกเฉินอะไรมันได้จะบอกวิธีปฐมพยาบาลเบื้องต้นกับป้าแมว ส่วนตัวผมไม่ได้คุยอะไรกับมัน ล่าสุดก็ตอนมันให้หาสถาปัตยตกแต่งคอนโดให้ก็เท่านั้น เหมือนจะเป็นเพื่อนนะครับแต่ก็ไม่ใช่ ไม่ได้สนิท ผมกับมันเรียกว่าเพื่อนร่วมโลกน่าจะเหมาะกว่า เพื่อนร่วมโลกที่แอบเต๊าะอยู่
“ เปล่า แต่กูอยู่สนามบินมารับหน่อย “
“ เรื่อง จากที่กูอยู่ไกลนะ ไอ้สัด “ มันบ่นแต่ผมแอบหัวเราะ
“ กูไม่มีตังค์จะเรียกแท็กซี่กลับบ้าน มึงให้กูหาสถาปัตยมือดี กูหาให้มึงได้ ให้มารับแค่นี้มึงมาไม่ได้ “
“ อยู่ตรงนั้น เดี๋ยวกูไปรับ “
“ ขึ้นด่วนต่อโทรเวย์ เหยียบ ร้อยสี่สิบมาเลย กูเจ็บขี้ “
“ ไม่ขี้ที่สนามบินละไอ้สัด “
“ ไม่อุ่นตูด “ รับคำด่าสองสามคำก่อนไอ้อินจะวางสายผมกลับมานั่งที่เดิม ไอ้พุธไอ้ปันหลับไปแล้ว ผมนั่งดูภาพในมือถือขั้นเวลาโทรศัพท์ของผมมีภาพอลิซมากมาย ตั้งแต่เกิดจนโตมาถึงปัจจุบัน จริงๆตอนนี้ก็อยากโทรไปหาครับแต่คิดว่าน่าจะยังหลับอยู่
“ เฮ้ย! “ มือนึงตีแขนข้างผมที่ไม่รู้ตัวเลยว่าตัวเองเผลอหลับไปตอนไหน ลืมตาขึ้นมาอีกที คนหน้าสวยกับหัวยุ่งๆก็มายืนอยู่ตรงหน้า มือของมันล้วงกระเป๋าอยู่ในชุดเสื้อเชิ้ตกับกางเกงทำงาน
“ อ้าว มึงหากูเจอได้ไงวะ “ ไอ้อินมองไปรอบๆ ก่อนจะหันกลับมามองผม
“ ยากเหี้ยไรวะ แค่หาคนสมองเท่าถั่วแดง ที่คงคิดจะให้กูมารับเพราะไม่อยากจะต่อคิวแท็กซี่ “ ถอนหายใจมองออกไปที่รอแท็กซี่ ผู้คนที่มาต่อคิวเยอะเหมือนเดิม ผมไม่เข้าใจว่ามันเป็นวันสำคัญอะไรรึเปล่า น่าแปลกที่มีคนเยอะขนาดนั้น
“ มึงดูเถอะ มันไม่มีแท็กซี่ที่ไหนละ “
“ มึงคงไม่รู้จักแอร์พอร์ตลิงค์สินะ “ อีกคนว่า ผมถอนหายใจก่อนจะลุกขึ้นตรงหน้ามัน
“ แล้วมึงมารับกูทำไม ไม่บอกกูแต่แรกว่าให้กูกลับแอร์พอร์ตลิงค์ “ ไม่ยอมตอบผมไอ้อินมองไปทางอื่น
“ กูแค่มาจ่ายหนี้ที่ติดมึงไว้ “ เสียงนิ่งๆของมัน ผมหันหลังไปปลุกไอ้พุธไอ้ปันที่งัวเงียตื่นขึ้นมา มันมองหน้าผมก่อนจะมองหน้าไอ้อิน
“ นี่มึงมีลูกน้องด้วย “
“ แน่นอนสิว่ะ “ พยักหน้ารับมันก็พยักหน้าตาม
“ ดีมาก ทางเดียวกันไปด้วยกัน “
“ ประชดมากๆกูชวนคนแถวนี้กลับด้วยแล้วมึงจะหนาว “
“ ใครวะ เฮีย เมียใหม่เฮียเหรอวะ “ ไอ้พุธกระซิบข้างหูผม ท่าทางที่อยากรู้ของมันสองคนเอาแต่มองไอ้อินที่ก็มองไปรอบๆ
“ ไม่ใช่เว้ย คนขับรถ “
“ คนขับรถพ่อมึง “ สายตาสวยของไอ้อินมองพวกมันสองคนที่กรูเข้ามายืนข้างหลังผม
“ เหี้ย เฮียโคตรสวย เฮียไปหามาจากไหน เมียใหม่เฮีย แจ่มเหี้ยๆ “
“ ถ้ามึงจะกระซิบดังแบบนั้น มึงตะโกนออกไปเลยก็ได้นะ “ กระซิบกูทีไอ้อินหันมาชักสายตา
“ กูแค่ลูกหนี้ ที่ติดหนีเฮียพวกมึงอยู่ก็เท่านั้นละ เมียเหี้ยอะไร กูเป็นหมอรักษาลูกแม่ง “
“ พบรักกันที่โรงพยาบาลเหรอวะ “ ไอ้ปันหันมาถามผม คือกูเคยฟังไอ้ฮิมเล่าว่าพวกมึงแม่งเข้าใจอะไรยาก วันนี้กูเพิ่งเจอกับตัวเอง
“ ถ้ามึงสองคนอยากจะกลับบ้านก็เงียบเถอะ “
“ อะไรวะ “ เสียงซุบซิบของพวกมัน ผมหันไปหยิบกระเป๋ามาสะพาย ไอ้อินเดินหันหลังผมเองก็เดินตาม เสียงไอ้พุธไอ้ปันยังคงถกเถียงเรื่องของผมไม่มีที่สิ้นสุด
“ กูว่าเมียพี่ฮิมเด็ดแล้วนะ กูว่าเพื่อนเมียพี่ฮิมสวยแล้วนะ เจอเมียใหม่เฮียเข้าไป กูยอมให้เป็นที่สุดเลย สัด สวยเหี้ย “
“ กูว่าเฮียแม่งฟอร์มให้อลิซป่วยรึเปล่าวะ อารมณ์หวังเคลมหมอ “ หันมองมันสองคน ไอ้พุธไอ้ปันสะดุดกึกยื่นมือขึ้นมาทำท่ารูดซิบปาก
“ เด็กมึงจะให้กูไปส่งที่ไหนวะ “ ขึ้นรถมานั่งเรียบร้อย บีเอ็มดับเบิ้ลยูซี่เจ็ดสีขาวผมไม่ได้ตื่นเต้นที่ได้นั่งบีเอ็มเท่ากับไอ้สองคนหลังหรอกครับ
“ ส่งบีทีเอสที่ใกล้ที่สุด หย่นๆแม่งไปเถอะ “
“ ขอเป็นเส้นไลน์สุขุมวิทกลางๆจะดีมากเลยครับเจ้ “ ไอ้พุธที่พูดไม่คิดทำเอาไอ้อินหยุดนิ่ง มันหมุนตัวมามองหน้าไอ้พุธที่นั่งข้างหลัง
“ มึงพูดใหม่สิ “
“ ส่งที่คอนโดเฮียก็ได้ครับพี่ “ เสียงอ่อนๆของไอ้พุธ ทำให้มันเริ่มอ่อนลง ยื่นมือไปตบไหล่มัน
“ เอาน่ามึง ไปๆขับรถ มึงก็ปากหมานะไอ้พุธ “ หันมองมันแต่มันจ้องผมตาเขม็งเลยครับ กูว่าพรุ่งนี้ทำงานรู้เรื่อง กูคงดังไปทั้งบริษัท
“ ขอโทษครับ “
“ กูไปส่งทุกคนที่คอนโดมึงแล้วกัน “ พูดเสียงนิ่งๆ รถขับออกไป มีแค่เสียงไอ้พุธไอ้ปันเท่านั้น ที่ช่างถามไอ้อินที่ขับรถไปและตอบไปแบบไม่ค่อยอยากตอบอะไรเท่าไหร่ส่วนผมก็แกล้งเป็นหลับ
“ แล้วพี่อินทำงานเป็นหมอมานานแล้วเหรอครับ “
“ ก็ตั้งแต่เรียนจบ “
“ แล้วทำไมถึงเรียนหมอเด็กละครับ แต่ผมว่ามันก็เข้ากับหน้าพี่ดีนะ แต่ทำไมถึงเรียนละครับ “ ไอ้ปันถามมันมองสองคนที่ถามแต่มันผ่านกระจกมองหลัง
“ ก็กูชอบ ทำไมต้องมีเหตุผล “
“ พี่อินรักเด็กเหรอ “
“ มั้ง “
“ พวกผมสองคนก็เด็กนะ เฮียแม่งแก่แล้ว “ เกี่ยวอะไรกับกูไอ้สัด ผมได้แค่คิดแต่ไม่เถียง
“ เออ กูชอบเด็กแต่เด็กยังไม่บรรลุนิติภาวะนะ ไม่ใช่เด็กกว่ากูแบบพวกมึง “
“ เหมือนอกหักตั้งแต่ยังไม่เริ่มจีบ ล้มตั้งแต่ยังไม่ได้หัดเดินเลยวะ “ เปรียบซะกูอยากจะกระชากให้แม่งลงจากรถ แต่ไอ้อินหลุดหัวเราะ
“ แล้วทำไมพวกมึงมาทำงานที่นี่ได้ว่ะ “
“ พี่ไม่รู้อะไร ทำงานที่นี่ระดับหัวกระทิทั้งนั้น ฝ่ายวิศวะมีแค่ไม่กี่คนเองนะพี่ แถมหน้าตาดีทั้งนั้น เฮียงี้สาวติดยั้วเยี๊ยะยังกับหนอน พี่ฮิมก็เหมือนกันรายนั้นเหมือนแมลงวันตอมขี้เลย “
“ มึงแน่ใจเหรอว่านั้นหล่อ ฮ่าๆ กูว่าที่มึงเปรียบมาไม่น่าจะใช่ “ คิดเหมือนกันเลยว่ะ ไอ้อินหัวเราะเบาๆ แต่ไอ้พุธไอ้ปันหัวเราะดังกว่าออกแนวทุเรศ
“ พี่อิน แล้วพี่อินเป็นแฟนเฮียเหรอ ถามจริงๆไม่ต้องเขินหรอกครับ พี่ฮิมผู้ช่วยเฮียก็มีแฟนเป็นผู้ชาย “
“ ไม่ได้เป็นพวกมึงจะให้กูบอกกี่ครั้ง กูก็ตอบแบบนี้ว่าไม่ได้เป็น ถ้าเป็นเมื่อไหร่กูค่อยเปลี่ยนคำตอบ “
“ แสดงว่ากิ๊กกันอยู่ “ ไอ้ปันว่า ถ้าผมเป็นมันสองตัวก็คงจะถามออกมาแบบนั้น ไอ้อินพูดส่อเหมือนผมกับมันกิ๊กกันอยู่จริงๆ
“ พวกมึงเปลี่ยนคำถามเถอะวะ “
“ งั้นพี่อินมีแฟนยัง “
“ ยังไม่มี แต่ตอนนี้กูก็ไม่ได้เหงา “
“ โหยยยยยยยยยย สุดยอดเลยวะ “ มันโห่กันดังลั่นรถผมทำเป็นพลิกตัวไอ้อินก็พูดขึ้น
“ เดี๋ยวไอ้สัดโรมตื่น พวกมึงเงียบๆ “
“ ห่วงใยกันด้วยเว้ย แต่พี่ผมชอบคำนี้ผมขอยืมนะ ผมจะเอาไปตั้งสเตตัสเฟสบุ๊ค ยังไม่มีแฟนแต่ตอนนี้ก็ไม่ได้เหงา เด็ดสาดด “
“ มึงจะให้มันตื่นมาฟังพวกมึงนินทามันรึไง ไอ้ควาย “
“ เออ ก็จริงวะพี่ “ พวกมึงก็ควายกันหมดนั่นเหละ กูฉลาดอยู่คนเดียว
“ แล้วมันเป็นยังไงวะ เวลาทำงานดุพวกมึงมั๊ย “
“ เรียกได้ว่า ไม่เคยพูดดีด้วยสักวินาที เคี่ยวเหี้ยๆแต่ทุกงานที่เฮียเคี่ยวมันก็ออกมาดีหมด ถ้าเปรียบเฮียคือ เฮียแม่งคือขุมพลังงานกระแสไฟฟ้ารุนแรงปานนรกปล่อยพลังงานมากระตุ้นพวกผม โดยผ่านพี่ฮิมอีกที “
“ แบบนั้นเหละที่เรียกว่า หัวหน้างาน “ มันว่าแบบนั้นไอ้สองตัวข้างหลังก็เงียบ “ แล้วพวกมึงอยู่ไหนกัน บ้าน คอนโด “
“ คอนโดครับ อยู่ด้วยกันหารกันอยู่ พี่ถามทำไมจะไปส่งพวกผมเหรอ “
“ อยู่ตรงไหนละ “
“ คอนโดตรงบางจากพี่ มันไกลกว่าคอนโดเฮียนะ “
“ ก็ถัดไปไม่ใช่เหรอวะ เดี๋ยวกูไปส่ง มันก็ไม่ได้ไกลจากกันเท่าไหร่หรอก “
“ โห โคตรใจดีเลย ขอบคุณนะครับพี่อิน ว่าที่พี่สะใภ้ในอนาคตของพวกผม “
“ กูจะไม่ไปส่งมึงก็ตอนนี้เหละ ไอ้สัด “
“ โอเคๆ ดีรีดข้อมูลนะพี่ ขอบคุณนะครับพี่อินที่กรุณาบุญคุณนี้พวกผมสองคนจะไม่ลืมไปชั่วชีวิต “
“ เออ พูดมากจริง “ ตอบรับแค่นั้นแต่ผมรู้ไอ้สองคนข้างหลังมองมันเป็นนางฟ้าเทวดามาโปรดไปแล้ว ก็ส่วนลึกไอ้อินเป็นคนใจดี
ในรถที่ได้ยินเสียงพูดคุยของพวกมัน เรื่อยไปจนรถจอดทุกอย่างเคลื่อนไหวจนผมรู้สึกได้ เพราะประตูรถที่เปิดออกจากด้านหลัง มันคงมาส่งไอ้พุธไอ้ปัน
“ ขอบคุณนะครับพี่อิน ผมฝากเฮียด้วยนะ “
“ เออ มึงห่วงตัวเองเถอะ “
“ ขอบคุณครับพี่ “ ได้ยินเสียงลาสักพักรถก็เริ่มเคลื่อนตัวออกไป มันคงจะวกรถกลับไปส่งผม นานหลายนาทีที่รอให้รถจอดสนิท เสียงเกียร์ที่ถูกยกขึ้นพร้อมกับเสียงปลดเข็มขัด
“ เลิกแกล้งกลับแล้วตื่นขึ้นมาได้แล้วมึง “
“ หึ..” ผมหัวเราะในลำคอก่อนจะลืมตาข้างนึงขึ้นมามองมัน “ ใจดีจังเลยนะ มึงนะ “
“ รีบๆลงไปเถอะ ไอ้สัด “ ผมเดินออกจากรถคว้ากระเป๋าที่ตั้งอยู่ตรงที่วางเท้าขึ้นมาสะพาย ประตูที่เปิดค้างไว้ ผมก้มลงมาถามมัน
“ วันนี้ป้าแมวทำข้าวต้มหมู ถ้ามึงยังไม่ได้กินอะไรมา จะมากินด้วยกันก่อนมั๊ยละ “ ท่าทางที่กำลังคิดหนักมันหันมองผม “ ถ้าอยากจะนอน คอนโดกูมีห้องว่าง “
“ ทำไมมึงเชิญชวนกูจังว่ะ “
“ กูรู้น่า ว่าท่าทางคนไม่มีที่ไปแล้วอวดฉลาดมันเป็นแบบไหน แบบว่าน้ำเสียงของมึงตอนรับสายกูมันแบบ..“
“ แต่กูมีบ้าน ปิดประตูรถ “ มันว่าแค่นั้นผมก็ปิดประตูรถให้มัน บีเอ็มคันสีขาวเคลื่อนออกไปไม่ไกลนักก่อนจะหยุดจอดที่โรงจอดรถ อินเดินลงมาหาผม
“ กูคิดว่ามึงจะไม่มา “
“ บอกไว้ก่อนเลยว่า กูเป็นคนแดกเยอะ “
“ โชคดีพอๆกันที่บ้านกูก็เลี้ยงไม่อั้นอยู่แล้ว “
..............................................
-
“ ป๊า กลับบ้านแล้ว!!! “ เสียงใสที่ผมได้ยินตอนที่ประตูนเปิดออกเท้าเล็กที่วิ่งเข้ามายังอยู่ในชุดนอนกระโปรงยาวกับผมยาวที่ยุ่งเหยิง
“ อลิซ คิดถึงจังเลยครับ “ กอดเธอไว้แน่นก่อนจะหอมแก้มทั้งสองข้างก่อนจะจุ๊ฟที่ริมฝีปาก รอยยิ้มกว้างกอดผมไว้แน่นอีกครั้ง ก่อนที่เธอจะเห็นใครอีกคนเดินเข้ามา
“ คุณหมออิน “ ดิ้นลงจากตัวผม อลิซวิ่งเข้าไปกอดอีกคน อินย่อตัวลงมากอด “ ทำไมคุณหมออินมากับป๊าของอลิซละค่ะ “
“ หมออินหิวข้าว อยากจะกินข้าวกับอลิซก็เลยขอป๊าของอลิซมากินข้าวกับอลิซครับ “ นางฟ้าของผมยิ้มกว้าง มือเล็กๆคู่นั้นแกว่งมือของอีกคน
“ ดีใจจังเลย วันนี้อลิซจะได้กินข้าวกับคุณหมออิน “
“ งั้นตอนนี้คนสวยของป๊าก็ไปอาบน้ำได้แล้วครับ แต่งตัวให้น่ารักเลยนะ “
“ คร่าาาา “ ลากเสียงยาวใส่ผมเธอปล่อยมือของไอ้อิน ที่หันมามองหน้าผม
“ คุณหมออิน กับ คุณโรมจะรับข้าวต้มพร้อมคุณหนูใช่มั๊ยคะ “ ป้าแมวเอ่ยเสียงนอบน้อม ผมพยักหน้าก่อนจะเดินไปนั่งหน้าทีวี กระเป๋าเดินทางที่เอาติดมา มีของฝากอยู่พอสมควร
“ คุณหมออิน จะรับอะไรเพิ่มมั๊ยค่ะ “ เงยหน้าขึ้นมองบทสนทนาในห้องครัว ผมเห็นแค่คนที่ยืนนิ่งๆอยู่ที่โต๊ะอาหารส่ายหน้า
“ ป้าแมวอายุเท่าไหร่แล้วเหรอครับ “
“ ป้าอายุ 68 แล้วละค่ะ แก่มากแล้ว “ ยิ้มเหนื่อยๆ เหมือนทุกทีที่ผมเห็น เป็นคนแก่ที่ทำงานหนักมาทั้งชีวิตเพื่อดูแลครอบครัว “ คุณหมออินเป็นหมอเก่งจังเลยนะคะ “
“ ผมเป็นตามพ่อกับแม่นะครับ “
“ แบบนี้ก็เก่งทั้งตระกูลเลยนะสิคะ “
“ เรียกว่าการเลียนแบบกันมากกว่าครับ เหมือนเพราะเราเห็นเค้าแบบนั้น ก็เลยเป็นแบบนั้น “ ฟังน้ำเสียงที่มันตอบป้าแมวแล้ว รู้สึกเลยไอ้นี่ ทำไมเย็นชากับคนแก่ขนาดนั้นว่ะ
“ ก็เป็นทางเดินที่ดีไม่ใช่เหรอค่ะ “
“ ครับ ผมคิดว่าแบบนั้น “ อินตอบก่อนจะยื่นมือไปหยิบปาท่องโก๋บนโต๊ะที่วางอยู่ “ ป้าแมวทอดเองเหรอครับ “
“ ค่ะ ใช่ เพราะว่าคุณโรมชอบกินปาท่องโก๋กับข้าวต้มหมู “
“ อินก็ชอบกินครับ ตอนเด็กๆถ้าไม่มีปาท่องโก๋กินกับข้าวต้มจะไม่ยอมกินข้าวไปโรงเรียน เคยโดนแม่ตีก็เพราะเรื่องมาก “ หัวเราะออกมามันถอนหายใจ “ เป็นเด็กก็ดีนะ จะได้พูดได้ทุกอย่าง อยากจะได้อะไรไม่ต้องคิดถึงอะไร พูดออกไปได้ทุกอย่าง คนที่ฟังก็ไม่ว่าอะไร เพราะคิดว่าเป็นเด็ก “
“ เด็กอยากโตเป็นผู้ใหญ่ กลับกันที่ผู้ใหญ่ก็อยากจะเป็นเด็ก แต่ถ้าคิดให้ดีทุกช่วงอายุก็มีข้อเสียด้วยกันทั้งนั้น “
ผมคิดเหมือนที่ป้าแมวคิด หลายครั้งที่ผมอยากจะย้อนเวลาไปหาอดีต จนได้แต่คิดว่า ' ถ้าตอนนั้นกูทำแบบนั้น ' แต่แน่นอนครับ ผมทำได้แค่คิดไม่มีใครเดินกลับไปแก้ไขในอดีตได้ มีแต่ต้องเดินไปในอนาคต ที่อดีตพวกนั้นเป็นแค่ ความทรงจำ
“ คุณหมออิน ทำผมให้อลิซหน่อยนะคะ “ เสียงของอลิซปลุกเราทุกคนออกจากความคิดของตัวเอง นางฟ้าหัวยุ่งเดินเข้ามาอีกคนที่รับยางผูกผมคิตตี้กับแปรงสีชมพูเอาไว้
“ ทำไมทาแป้งแบบนั้นละครับ “ ปัดแป้งที่กระจายทั่วหน้าให้ ก่อนจะจับให้หันหลังแล้วหวีผมให้ “ อลิซผมยาวจังเลยนะ ทำไมไม่ตัดละครับ ไม่ร้อนเหรอ “
“ ไม่ร้อนค่ะ อลิซชอบเพราะป๊าชอบให้ผมยาว ป๊าชอบคนที่ไว้ผมยาวๆ “
“ ถูกต้อง รู้ใจป๊าจังเลยนะครับคนเก่ง “ ผมเอ่ยชมเธอ อลิซยิ้มหวาน แต่คนผูกผมก็ยังหน้านิ่งมันผูกจุดสูงๆรวบผมไว้จุกเดียวเหมือนก้อนอึให้อลิซ
“ ป้าแมว อลิซหิวแล้ว มากินข้าวกันเถอะค่ะ “
“ นั่งที่โต๊ะเลย เดี๋ยวป้าแมวตักให้นะ “
“ เอาถ้วยใหญ่ๆเลยนะคะ หนูจะกินอวดคุณหมออินว่าหนูกินข้าวเก่งมากๆเลย “
“ โห น่ารักจังเลยครับ “ หยิกแก้มเด็กน้อยที่ดิ้นดุ๊กดิ๊กอยู่บนเก้าอี้ ผมเดินไปนั่งที่หัวโต๊ะตอนที่แยกของฝากเสร็จเรียบร้อยแล้ว
“ ป้าแมว ทานด้วยกันนะครับ “ บอกเธอตอนที่ตั้งชามข้าวต้มไว้บนโต๊ะ ปาท่องโก๋ที่ผมชอบฉีกแล้วใส่ลงไปในถ้วยมีแค่อลิซกับป้าแมวที่ไม่ชอบกินแบบนั้น
“ อร่อยมั๊ยคะ คุณอิน “
“ อร่อยครับ “
“ อาหารของป้าแมวอร่อยทุกอย่างเลย อลิซชอบ “
“ ปากหวานจริงๆเลย พูดก็มาก “ ผมว่าอลิซก็หันมายิ้มให้
“ ก็หนูดีใจที่ป๊ากลับบ้านแล้ว หนูคิดถึงไม่ได้เจอป๊าตั้งหลายวัน “
“ ป๊าก็อยู่นี่แล้วไง รีบๆกินข้าวเดี๋ยวเราไปนั่งดูการ์ตูนกัน ป๊าซื้อมาให้เพียบเลย “ ไปต่างประเทศที่ไม่พลาดคือของฝาก ไม่ว่าจะชิ้นเล็กชิ้นใหญ่ก็ของให้มีสักชิ้น แม้อลิซจะไม่งอแงแต่ผมก็เหมือนว่าทิ้งลูกมา เหมือนทำผิดเลยต้องซื้อให้ตลอด
“ คุณหมออินดูการ์ตูนเป็นเพื่อนอลิซด้วยนะ “
“ เอางั้นเลยเหรอครับ มึงมีงานรึเปล่า “ อลิซพยักหน้าผมก็ถามอีกคน ไอ้อินมีทีท่าคิดแต่ก็ตอบตกลง
“ ไม่ได้ไปไหนอยู่แล้วละ “
การกินข้าวเช้าของเรามีแต่เสียงของอลิซที่ดังอยู่ ผมมองดูไอ้อินที่เอาแต่เขี่ยข้าวไปมาก่อนจะกินตลอดเวลาของมื้ออาหารจนกระทั่งอลิซกับป้าแมวกินข้าวเสร็จคนที่บอกว่า กินเก่ง ก็ยังกินไม่ถึงครึ่งชาม
“ ป๊า หนูไปดูการ์ตูนกับป้าแมวนะ “ อลิซว่าก่อนจะลุกจากเก้าอี้แล้วเดินไป ท่าทางตื่นเต้นเสียงดังอยู่ตรงนั้น แต่ก็ผิดจากตรงนี้ที่เงียบสนิท
“ ไหนมึงบอกว่า แดกเยอะ “
“ กูไม่ค่อยหิวว่ะ “
“ เป็นอะไรวะ ทะเลาะกับแฟนมึงคนนั้นที่กูเจอคราวก่อนอีกแล้วเหรอวะ คนที่มึงบอกว่าเพื่อนกัน “
“ ก็เพื่อนกันจริงๆ “ พูดแบบนั้นก่อนจะก้มกินข้าวที่เหลืออยู่ “ กูเป็นได้แค่นั้น “
ไม่มีใครพูดอะไรกันหลังจากนั้น ผมกินข้าวต้มถ้วยที่สองแบบเงียบๆ มันเองก็กินเงียบๆ ผมพาตัวเองไปนั่งข้างๆอลิซที่กำลังดูการ์ตูนหลังจากที่กินข้าวเสร็จ
“ ป้าแมวครับ ถุงนั้นของป้านะ ผมซื้อมาฝาก “ ชี้ไปที่ถุงใหญ่ที่ตั้งอยู่ข้างกระเป๋า เธอพยักหน้าก่อนจะหยิบมาดู มีทั้งของหลานชายและเสื้อผ้าตัวใหม่ๆ
“ ซื้อมาให้ทุกครั้งเลย ขอบคุณนะคะ คุณโรม แต่รอบหน้าไม่ต้องซื้อมาให้ป้าแล้วนะ “
“ ไปต่างประเทศก็ต้องมีของฝากสิครับ “ ว่าแค่นั้นเธอก็ยิ้ม “ ป้าแมวกลับบ้านได้แล้วละครับ ผมอยู่ดูแลอลิซเอง “
“ งั้นป้าทำความสะอาดในครัวแล้วก็จัดการเสื้อผ้าของคุณโรมเสร็จแล้วจะกลับเลยนะคะ “
“ ครับ “ พูดแค่นั้นก่อนจะล้มตัวลงตัวบนโซฟาตัวยาว คนที่กินข้าวเสร็จคนสุดท้ายเดินมานั่งที่โซฟาตัวที่ว่างอยู่ “ วันนี้มึงไม่มีงานเหรอ “
“ หยุด “
“ ป๊า ดูตลก “ อลิซเรียกผมก่อนจะชี้ไปที่ทีวีก่อนจะหันมายิ้มกับผม “ หนูง่วง “
“ อะไรเพิ่งตื่น ง่วงอีกแล้ว “
“ ดูการ์ตูนมากไปมั้ง เลยเพลีย “ อลิซลุกจากที่นั่งมานั่งบนตัวผม ก่อนจะกอดไว้แน่น “ อลิซลองหลับตา สักพักนะ “
“ ค่ะ คุณหมออิน “
“ อลิซนี่หน้าคล้ายๆเหมือนมึงเลยนะ “
“ อลิซหน้าเหมือนแม่กู ถ้ามึงเห็นแม่กู มึงจะรู้ว่าเหมือนแบบถอดพิมพ์กันออกมา “
“ คุณย่านะเหรอค่ะ แต่ป๊าบอกว่าหนูไม่มีย่า ”
“ ก็ไม่มีแต่เหมือนไงครับ “ กอดรัดคนสวยของผมไว้แน่น อลิซเอียงหน้าซบที่ไหล่
“ กูว่าหลับแน่ “
“ หลับก็ดีกูจะได้คุยกับมึงสักที “
“ คุย ? เรื่องอะไร “
“ มึงเครียดเรื่องอะไรนักหนาวะอิน ชีวิตมึงแม่งเหี้ยขนาดนั้นเลยเหรอวะ “ ผมถามมันที่ถอนหายใจออกมา ท่าทางเศร้าๆของมัน แย่กว่าตอนครั้งก่อนที่ผมเห็นซะอีก เงียบไปไม่ตอบ ผมลุกขึ้นจากที่นั่งอลิซหลับไปเรียบร้อยแล้ว “ กูพาอลิซไปนอนก่อนแล้วกัน หวังว่ากลับมามึงจะมีคำตอบ “
เปิดประตูเข้าไปห้องนอนอลิซผมวางเธอลงบนเตียง เปิดแอร์ก่อนจะห่มผ้า ป้าแมวยืนอยู่หน้าห้องในมือถือสัมภาระคงจะเตรียมตัวกลับแล้วเหมือนกัน “ ป้ากลับบ้านก่อนะคะ คุณโรม “
“ ครับผม “
“ อาหารเย็นป้าทำแล้วก็แลปไว้ให้แล้วอยู่ในตู้เย็นก่อนจะกินก็เอาออกมาอุ่นนะคะ “ เธอว่าก่อนจะกระชับกระเป๋าแล้วเดินออกไป ประตูห้องที่ปิดลงผมเดินกลับเข้าไปหยิบเบียร์ในตู้เย็น
“ เบียร์หน่อยมั๊ย “
“ เอามาดิ “ โยนให้มันตามคำสั่ง ไอ้อินรับไปก่อนจะเปิด “ โรม.. มึงว่า กูควรทำยังไงต่อไปดีวะ “
“ อะไรละ “
“ กูเหมือนโดนผลักออกมาให้อยู่ในที่ของตัวเอง ทั้งๆที่กำลังก้าวขาออกไป ให้ใกล้ความจริง ปากก็บอกกับเค้าว่าโอเค แต่กูว่าจริงๆ กูแม่งโคตรไม่โอเคอะ “
“ หมายว่าไงว่ะ “ ไม่เข้าใจที่มันพูด บางทีนี่อาจเป็นศัพท์ทางการ
“ เหมือนกูโดนบอกเลิกมาเลย เหมือนก้าวขาไปในความจริง แล้วคนที่ต้องรับรู้ความจริงก็ตะโกนบอกว่า มึงอย่าก้าวเข้ามานะ “ มันยกเบียร์ขึ้นจิบไปเรื่อยๆ หลังจากประโยคนั้น จนหมดกระป๋อง “ ขออีกป๋องได้เปล่า “
“ เอาไป ยังไม่ได้กิน “ เบียร์ที่ผมถือถูกยื่นให้มัน ไอ้อินกินเข้าไปอีกจนหมด “ ช้าๆ สองป๋องก็พอ “
“ มึงหวงของเหรอวะ ให้กูกินหน่อย เดี๋ยวกูไปซื้อกลับมาใช้คืนสองเท่าเลย กูอยากเมา มึงไปเอามาหน่อย “
“ งั้นก็แปปนึง “ ผมเดินไปที่ตู้เย็น ขนเบียร์ออกมาให้มันอีกสี่กระป๋อง เท่าที่แช่ไว้มีเท่านี้ที่เหลือก็มีแต่ยังไม่แช่ แต่ให้มันกินแค่นี้พอเพราะดูท่าทางจะคออ่อน
“ ขอบใจ “ หมดไปสองกระเป๋ามันเริ่มกินกระป๋องที่สาม
“ ตกลงมึงจะเล่ากูรึยังไง ว่ามึงเป็นอะไรทำไมมานั่งเป็นหมาหงอยแบบนี้ อมทุกข์เหลือเกินนะมึง “
“ ตอนนี้ยังไม่มีอารมณ์จะเล่า ไว้กูมีอารมณ์กูจะเล่าแล้วกัน “ นั่งลงบนโซฟานั่งมันผมพิงตัวเองกับที่พักแขนมองดูมันที่เปิดกระป๋องเบียร์กินไปเรื่อย กูขอฟันธงว่ามึงจะเล่าในครึ่งชั่วโมงที่จะถึงนี้แน่นอน
“ อึก เอิ้ก อื้ม อร่อยชะมัด มีอีกมั๊ย ขออีก “ ยื่นกระป๋องเบียร์กระป๋องสุดท้ายมาให้ผม
“ เมาแล้ว พอ นี่มึงหยิ่งกับกูขนาดที่จะเล่าเรื่องอะไร นี่ต้องใช้เหล้าขับเคลื่อนเลยเหรอ “ หยิบกระป๋องเบียร์ตั้งไว้บนโต๊ะอีกคนก็ทรุดลงมานั่งกับพื้น ขัดสมาธิก่อนจะก้มหน้า
“ แต่กูอยากกินอีก กูอยากเมา อยากจะกินอีก เอิ้ก.. ขออีกป๋อง “ ยื่นมือมาให้ผม สายตาที่ดูเศร้าของมันที่จ้องมองผม “ ขอกูอีกกระป๋องเถอะนะ กูก็แค่อยากจะลืม “
“ ลืม จะลืมอะไร พอแล้วอิน มึงเมามากแล้ว “
“ ลืม ลืมเมื่อคืน อึก อื้ม จริงๆ กูอยากลืมให้หมด ลืมให้หมดเลย “ อินก้มหน้าลงต่ำ จนเสียงที่มันพูดบางคำผมก็ได้ยินไม่ชัด “ ลืมว่าเคยเป็นเพื่อนไฟท์ กูไม่อยากเป็น ไม่อยากเป็นแค่เพื่อน อยากเป็นมากกว่านั้น ทำไมว่ะ ทำไมมันต้องให้กูเป็นแค่นั้น เอากูเป็นเมียแต่ให้กูเป็นเพื่อน แต่กูก็ยอมเองนี่นะ กูยอมขนาดนี้แล้ว มึงยังจะเอาอะไรอีก “ ตบมือเข้าที่อกตัวเองแรงๆ มันร้องไห้ออก
“ ไฟท์ยังไม่รู้อีกเหรอว่ะ ว่ากูจริงจัง กูจริงใจ กูก็แค่อยากจะรักมึง ก็เท่านั้นเอง อยากจะรักอะ กูเลยยอมทำได้ทุกอย่างไง ไอ้ควายทำไมมึงต้องพูดเหมือนไม่อยากให้กูเป็นแบบนั้นด้วย กูไม่ดีต้องไหน ใครๆก็ชมว่ากูสวย การศึกษาก็ดี พ่อแม่กูก็ไม่ได้รังเกียจ แถมกูเป็นถึงหมอ เแต่พราะกูเป็นเพื่อนแค่นั้นใช่มั๊ย มึงถึงปฎิเสธกู งั้นเลิกคบกัน แล้วมารักกับกูจริงๆจังเถอะนะ อึก ฮือๆ เจ็บว่ะ ทำไมมันเจ็บแบบนี้ ยิ่งพูดก็ยิ่งเจ็บ กูเจ็บตรงนี้ มึงรู้มั๊ย
ไอ้เหี้ยไฟท์ กูเจ็บ “
“ อิน..” ประคองหน้ามันขึ้นหน้า น้ำตาที่ไหลอาบสองแก้มของมัน อินหลับตาแน่น
“ กูยอมทุกอย่างแล้ว กูทำทุกทางแล้ว ยอมแม้กระทั้งมีอะไรกับมึงโดยที่ก็รู้ ว่ามึงไม่คิดอะไร แต่มึงก็บอกอยู่อย่างงั้นว่าอยากเป็นแค่เพื่อน มึงไม่อยากเสียเพื่อนดีๆแบบกูไป แล้วมึงถามกูบ้างรึเปล่าว่ากูอยากได้อะไร ถามกูมั๊ยว่าอยากเป็นอะไรกับมึง อยากเป็นเพื่อนหรืออย่างอื่น กูไม่อยากเป็นแค่เพื่อนกับมึงนี่ ไฟท์ ไม่อยากเป็นแค่เพื่อนมึง ไม่อยาก อึก ฮือๆ “
อินพุ่งเข้ามากอดผมตอนที่พูดประโยคนั้น สองมือที่ชะงักเอื้อมกอดปลอบมันไว้ ผมไม่รู้จะพูดอะไร ผมไม่ใช่คนที่ชื่อไฟท์ รู้สึกยังไงก็คงจะบอกไม่ได้ รู้แค่ว่าตอนนี้มันเสียใจ ผมรู้แค่นั้น
“ กู ต้องทำถึงแค่ไหนเหรอ ถึงจะเป็นได้มากกว่าเพื่อน กูทุ่มทั้งตัวแล้ว แต่เมื่อไหร่มันจะพอ เมื่อไหร่กันวะ ไฟท์.. ” มือที่กำเสื้อของผมแน่นปากมันก็พร่ำถึงแต่ผู้ชายคนนั้น ผมดึงตัวมันออกจากไหล่ของผมปาดน้ำตาที่ไหลรินอาบสองแก้มนั่น
“ อย่าร้องไห้..ถ้ามันทำให้มึงเสียใจก็ไม่มีค่าอะไรที่มึงจะรักมันหรอก ”
“ แต่กูรักมึงนี่ กูอยากได้มึงมาครอบครอง อยากให้มึงมาเป็นของของกู กูไม่อยากรออีกแล้ว ไม่อยากให้มึงสนใจคนอื่นมากกว่ากู เราเคยมีกันสองคนมาตลอด วันนึงพอมึงมีคนอื่นมึงก็ไม่สนใจกู กูยอมทุกอย่างเลยไฟท์แค่มึงจะสนใจกูเหมือนเดิม กูแค่อยากให้มึงอยู่กับกูข้างๆ เหมือนแต่ก่อน เหมือนตอนเด็กๆไง ไฟท์ “ สายตาของมันที่เหม่อมองผม ตอนนี้มันคงคิดว่าผมเป็นคนที่ชื่อไฟท์ อ้อมกอด เสียงที่ขอร้องมันคงเจ็บปวดเหมือนครั้งนึงผมเองก็เคยเป็นแบบนั้น การขอร้องใครสักคนให้อยู่ด้วย
“ อิน.. โทษทีนะ “
แต่ถ้าจะโทษกูขอให้มึงโทษรอยยิ้มยิ้มจางๆคู่นั้นที่ส่งมาเชิญชวนกูด้วยก็แล้ว หลังวินาทีที่เราสบตาผมก้มลงจูบลงบนริมฝีปากของมัน ในสมองวนเวียนแค่สายตาที่มันอ้อนวอนขอให้อยู่กับสมองของผมที่อยากจะพูดบางคำออกไป ' อย่าร้อง พอแล้วไม่ต้องร้องไห้ อย่าร้องไห้เลยนะอิน '
“ อิน.. กูอยู่แล้วไง “ บอกมันหลังจากดึงตัวเองออกจากริมฝีปากคู่สวยนั้น ดวงตาที่กระพริบลงช้าๆอินกอดผมไว้แน่นขึ้น
“ ไฟท์ ”
“ ไม่ใช่ “ ผมจูบอินอีกครั้ง คราวนี้จูบนานกว่าที่เคยจูบและลึกซึ้งมากกว่าที่เคยลึกซึ้ง รสชาติน้ำลายที่ผมสำหรับคุ้งกลิ่นเบียร์ไปทั้งปากก็ถือว่ายังรสชาติดี ผมเชยคางของมันขึ้นมาสบตาของผม
“ นี่โรม ”
............................................
ถ้านิยายยังไม่จบก็อย่าเพิ่งตัดสินว่าใครคู่ใคร #สโลแกรนใหม่ไฉไลจริงๆ
เอาจริงๆตอนนี้ ถ้าเหมือน เรามีการแข่งขัน
การที่มีคู่แข่งสองคนแล้วเราตัดกำลังคู่แข่งโดยไม่ให้ออกบทเลยมันก็ดูเหมือนไม่แฟร์
ของแบบนี้มันต้อง ตาต่อตา ฟันต่อฟัน บทต่อบท จริงมั๊ย
ยังไงก็ขอฝากแท็ก #Choiceไฟท์อิน ช่วยเม้นในทวิตหรือเฟสได้นะคะ
ขอบคุณที่เข้ามาอ่านและคอมเม้นท์คร่า
-
นอกจากคำว่าสงสารอินแล้วเราก็คิดอะไรอย่างอื่นไม่ออกเลยค่ะ
แบบถ้าตอนนี้โรมอินมีอะไรกัน
เรารับไม่ได้เลยค่ะ ไม่ใช่ว่านิยายของคนเขียนไม่ดี
แต่เราเป็นพวกโลกสวยแหละ 55555
คือปักใจให้ใครเป็นพระเอกแล้วเราก็จะเชียร์คนนั้น
โรมเหมือนจะใช้ความอ่อนแอของอินเข้าหาอินนะ
เหมือนพวกฉวยโอกาสเล็กน้อย
ถึงแม้น้องอลิซจะน่ารัก แต่โรมอินไม่ไหวค่ะ จริงจริง
ให้อนุญาตแค่จูบนะโรม นอกจากนั้นห้ามนะคะคนเขียน :sad4: :o12:
ปล.ไฟท์คงไม่สะทกสะท้านอะไรหรอก ก็ให้เป็นแค่เพื่อนนี่
-
:katai4: ดีแล้วที่อินคิดจะออกมา ได้โปรดเถอะหนม พี่ขอร้องเปลี่ยนแท็กนี้ตลอดไปเลยนะขอเป็น #โรมอิน
ปล.วาดควรคู่กะไฟท์ที่สุด :katai1:
-
:o12: :o12: :o12: :o12: :o12: :o12: :o12:
มันจะไม่ใช่ #choiceไฟท์อิน แล้วมั้งอย่างนี้
เดาว่าเดี๋ยวพอโรมได้อิน ก็อาจจะคบกัน
แล้วไฟท์ก็จะเริ่มรู้สึกหวง หวงไปหวงมา อินที่คบกับโรมบังหน้า
ก็ต้องกลับมาหาไฟท์อีก แต่มันจะเป็นอย่างที่เดามั้ย
หรือถ้าตอนจบยังไฟท์อินอยู่ แต่ระหว่างนี้ล่ะ เส้นอืดละนะ ไม่ชอบม่า
:sad4: :sad4: :sad4: :sad4: :sad4: :sad4: :sad4:
-
เจ็บอ่ะที้อินพูดว่า เป็นได้แค่นั่น แค่เพื่อน
โอ้ยยยยยย สงสารอิน
ถึงใครจะบอกว่าอินทำตัวเอง เลือกที่จะเป็นแบบนี้เอง
แต่เข้าใจมั้ย คนมันรักอ่ะ ให้ทำอะไรก็ยอม
ตอนแรกนี่เชียร์ไฟท์อินนะ แต่ตอนนี้ เริ่มไม่อยากใหเอินต้องร้องไห้แล้ว
ถ้ารักแล้วเจ็บปวดขนาดนี้พอดีมั้ย ลองถอยออกมา
ต่างคนจะได้มีเวลาให้ได้คิดอะไรบ้าง
แล้วถ้าอินแน่ใจว่าจะรักไฟท์ต่อไป ก็คงต้องยอมเจ็บแบบนี้ ฮือออ
เมื่อไหร่ไฟท์จะคิดได้ แอร้กกกกก เริ่มไม่ชอบไฟท์ล่ะ
อยากจะบอกอินว่า โรมก็โอนะ
-
ทำไมอินไม่ร้องไห้ให้ไฟท์เห็นบางนะ บางทีไฟท์อาจจะใจอ่อนก็ได้ :hao5:
-
นานาจิตตัง
-
จะไฟล์อิน โรมอิน ยังไงก็ได้ เเต่ไม่เอา ไฟล์วาด โรมวาด 55 เเอ๊ะยังไงๆ 555 ไม่ชอบๆๆ ไม่ชอบวาดอะ ความรุวสึกของเรา :z3: :z3: :z3: :z3: ยังก็ก็ขอให้อิน มีเเต่ความสุข ผ่านพ้นเเล้วมีเเต่เรื่องดีๆเข้ามา :call: :call: :call:
-
อ่านจบได้แต่ถอนหายใจเฮือกใหญ่ สงสัยคงต้องซดมาม่าไปอีกนาน :เฮ้อ:
สารภาพว่าเป็นพวกโลกสวยอีกคน คือแบบใจยังเชียร์ไฟท์อิน และในเมื่ออินยังรักไฟท์
ก็แอบทำใจไม่ได้ที่อินจะมีอะไรกับโรมในตอนหน้า หวังว่าโรมจะเป็นสุภาพบุรุษพอ
ที่จะไม่ทำอะไรอินในตอนที่อินหวั่นไหวและไม่พร้อมแบบนี้ เพราะถ้าโรมทำอะไรเลยเถิดไป
เราจะถือว่านิสัยแบบนี้ โรมจะไม่ใช่คู่แข่งที่น่ากลัวของไฟท์อีกต่อไป #โหมดแม่ยกไฟท์อินกำลังอินจัด
-
หมออิน :o12:
-
ออสตินมาจากไหนจ๊าาาา
น้าฮิมกับหนูหยุ่นมีบทแล้ว
ฮู้เล่ ๆๆๆๆๆๆ
ตอนนี้โรมพ่อน้องอลิชเรตติ้งพุ่งพรวดๆแน่ๆ
ดีแล้ว
หมออินได้ระบายซะบ้าง
-
จริงๆนิยายยังไม่จบ ก็ยังไม่อยากจับว่าใครคู่ใคร (เพราะเชียร์โรมไปแล้ว...กร๊ากกกก)
แต่แทค #Choiceไฟท์อิน นี่....
งั้นตอนหลังๆ ขอเอาคืนไฟท์เยอะๆๆๆๆๆๆๆๆ หน่อยนะ ฮาาาา (แค้นแทนอิน ฮาาา)
-
สงสารอินอ่า ทั้งที่อินยอมขนาดนี้แล้ว ทำไมไม่ชอบโรมน๊าาา
-
ไม่ใช่โรมเลยแหะตอนนี้ ฉวยโอกาสอินตอนเมา คือไม่ชอบผช แบบนี้ถ้าอยากให้อินรักก็ให้รักที่ตัวตน ที่นิสัยสิ ไม่ใช่ไรแบบนี้ แต่ก็ไม่ให้อินคู่กับไฟท์เหมือนกัน เพราะเชียร์อินโรม อิอิ และ ไม่อยากให้ ไฟท์ คู่กับ "วาด" เลย เพราะแบบ ไม่ชอบมากกกกกกกกกก ดู*** ไม่จริงใจ ยังไงก็ไม่ชอบ ๆ ๆ ไม่ชอบคนแบบนี้ อ่อนแอ ขอบคุณพี่หนมมมมม ที่อัพนิยายให้อ่านนนนนนนน :katai4:
-
คู่เดียวพอค่ะ ไม่เอาหลายคู่ที่เหลือเป็นตัวเลือกก็พอ ตัวประกอบไม่ต้องมีบทมาก ไว้อยากให้ เชิญเรืีองถัดไป รับไม่ได้ถึงขึดสุดถ้าไฟท์คู่วาด ถ้า heจะทำร้ายจิตใจอิน ใครคู่ใครพลิกล็อคไม่กังวลหรอก จะโรมอินโรมไฟท์ได้หมด แต่ไม่เอาไฟท์วาด ก็ไม่รุ้เป็นไปได้รึเปล่า ดุเรืีองราว แนวทางแล้ว สองคนนี้มันคุ่กันชัดๆ แหมมม คนมาก่อน เจ็บก่อนนี่สัจธรรมของโลกจริงๆ ถึงวันนั้นรักกัน ช่วยไปอยู่ไกลๆ ขัดลูกหูลูกตา คือจะเสพโรมอินไง ลุ้นให้ได้กันเหลือเกิน ชอบจริงๆนาา แนวนางเอกไม่จำเป็นต้องเป็นของ(พระเอกรึเปล่า) คนเดียวเสมอไป ส่วนไฟท์กลับใจตอนนี้ก็ยังทัน ให้อภัยกลับมาหาอิน แต่ถ้าเมื่อไหร่ทำอินเสียใจ (นี่ยังไม่เสียอีกเหรอ):fire: ฉันจะดับเครืีองชนแกทันที ส่วนวาด >>>>> สำหรับเรื่องนี้นุ๋ส่วนเกินลูก เรื่องของนุ๋เอง ขุ่นพี่จะพิจารณให้เป็นพิเศษอีกทีเนอะ :katai3:
-
คิดว่าโรมไม่น่าฉวยโอกาสมากกว่านี้กับอิน
แต่เจ็บนี้เหมือนไฟตอนต้นเลย "เป็นได้แค่คนที่เค้าไม่รัก"
-
โรมมมม...ยกป้ายไฟจร้า
โรม-อิน โรม-อิน :z7: :110011: :110011: :z7:
-
สงสารอิน เกลียดวาดดด เอามันออกไป คือคนเขียนก็เขียนให้วาดดูน่าสงสารนะ
แต่ทำไมเรารู้สึกว่าวาดไม่น่าสงสารเลย ทำตัวให้เราเกลียดมาก 5555
-
เมื่อคืน เราอ่านตอน 9 แอบแม่อ่านนอนคลุมโปง คห.แรกของตอน กลั้นขำกลัวแม่ได้ยิน
แถมแอบอ่านในมือถือด้วย พอความเห็นที่สองของตอน เราขอสารภาพว่า
ชอบบรรยากาศของโรม เพราะ โรมมันชัดเจน ด้วยนิสัยของมัน แต่ก็ไม่แน่
ถ้าเราเป็น อิน อาจจะรู้สึกว่าอยู่ด้วยแล้วสบายใจมาก จนเป็นเพื่อน หรือ
โรมอาจจะทำให้อินหวั่นไหวก็ได้ แต่ไฟท์ไม่ใช่ ไฟท์มันเป็นคนที่อินรักและฝังใจมาก
ยอมทุกอย่างก็แล้ว แล้วไง ไฟท์กลัวความเปลี่ยนแปลงมาทำให้เสียอิน แต่อินมันเสียใจมานานแล้ว
อ่านตอนที่มีโรมกับอลิซทีไร แอบลุ้นทุกที ให้ความรู้สึกเหมือน พ่อ แม่ ลูก มากๆอ่ะ ชอบแบบนี้
แต่เรื่องนี้สนุกตรงลุ้นนี่แหละ ส่วน วาด.... แบบว่า วาดก็มีสิทธิ์จะรักใครก็ได้ ใครก็โหยหาความรักทั้งนั้นแหละ
ทุกตัวละคร มีสิทธิ์ที่จะเลือก ในมุมมองของตัวเองทั้งนั้น (แต่ก็แอบลุ้น โรมอิน 5555)
ปล. แวะมาเม้นต์ บวกเป็ด และเป็นกำลังใจให้คนแต่งนะคะ
:katai4: :katai2-1: o13 :pig4:
-
โรมอิน เหมาะสมกันดี
ส่วนวาด อย่ามีคู่เลยน่ะ (ส่วนตัวแล้วไม่ชอบเลย)
-
กำลังคิดอยู่เชียวว่าคุณพ่อลูกหนึ่งไม่มาเลย
แล้วตอนนี้ก็มาสมใจ พร้อมพี่ฮิมและหนูหยุ่น
บรรยากาศเบากว่าตอนที่แล้วขึ้นมาหน่อยนึง
อ่านตอนนี้แล้วคล้ายๆกรณีฮิมกับพี่เทมเลยอ่ะ
แล้วก็คงจะมีวาดเป็นตัวแปร(เดาตามความรู้สึกนะ)
อยู่ที่คนกลางแล้วล่ะ ตอนนี้ยังเอาอะไรกับอินไม่ได้ด้วย
แผลยังใหม่แล้วก็เพิ่งเริ่ม ค่อยๆดูกันไป น่าจะอีกยาว
เปิดโอกาสให้โรมและตัวเองดูไหม แล้วค่อยตัดสิน
แม้สุดท้ายแล้วจะเป็นไฟท์ แต่ก็ให้มีช่องว่างบ้างก็ดี
ให้ได้มองได้เห็นอะไรมากขึ้น บางทีใกล้เกินไปก็มองไม่เห็น
เอาใจช่วยทุกคนนะจ๊ะ
ขอบคุณคนเขียนมากค่ะ :L2:
-
คิดถอยห่างอีพี่ไฟท์หน่อยหมอ ถอยออกมาบ้าง บางทีมุมมองตอนอยู่ใกล้กับตอนอยู่ไกลกันมันอาจจะไม่เหมือนกันก็ได้ ถอยออกมาให้เค้าได้รู้สึกว่าอะไรที่เคยอยู่ใกล้ตอนนี้มันหายไปไหน แต่ถ้าคนมันไม่รักไม่รู้สึกอะไรก็ปล่อยเค้าไปเถอะ เดี๋ยวรักเมื่อไหร่พี่หนมจะเอาคืนให้นะ (เหรอ 5555555)
สู้ๆนะคะ พี่ไฟท์ หมอ โรม วาด และพี่หนมมี่ กอดๆ :กอด1:
-
เชียรอิน ไฟท์ เท่านั้น
โรมอย่ามาทำตัวแบบนี้นะ ไม่ยอม อินเมา เคนะ
-
งั้นก็ยังไม่แน่ไม่นอนใช่มะ ว่าใครคู่ใคร
ก็ต้องลุ้นกันไปเรื่อยๆ ซึ่งถ้าหากให้พูดไป
โรมก็ดีนะ นิสัยก็ดูเหมือนเข้าอกเข้าใจหมออินไปซะทุกเรื่อง
ฐานะก็ดี ยิ่งปัญหาเรื่องลูกสาวกับแม่คนใหม่(?) ก็ยิ่งไม่มีให้เห็น
กลัวใจหมออินคนเดียว ว่าจะไม่มีเหลือให้ใครอีกนอกจากไฟท์
พาร์ทนี้มีฮิมโผล่มาด้วย ขนาดมีเมียเป็นตัวเป็นตน ยังเสน่ห์ล้นเหลือร้าย
หนักใจแทนหนูหยุ่นจริงๆเลย คริคริ
-
เฮ้อ
เหนื่อย
อีกนานไหม กว่าเค้าจะเลือกคู่กันได้
มัน ลุ้น เหนื่อยนะ
สงสารทุกฝ่าย
ตอนนี้ฮิมหยุ่น แย่งซีนเบาๆนะ
อิอิ
-
สงสารอินอะ ยกให้โรมเปนพระเอกก็ได้นะ T^T
-
เรื่องนี้เป็นเรื่องที่ดีมากก
อ่านแล้วได้เห็นมุมต่างๆของตัวละคร
คนที่เรามองว่าดีตอนแรกอาจจะไม่ได้ดีจริง
ส่วนคนที่เรามองว่าเค้าไม่ดี ความจริงเค้าอาจจะมีส่วนดีที่เราไม่รู้
รอติดตามผลงานต่อไปค่า
แอบกระซิบว่าเชียร์โรมอิน และไฟท์วาดล่ะ :z2:
-
บอกเลยว่าเชียร์คู่นี้ โดยส่วนตัวไม่ชอบแบบไฟท์อยู่แล้ว เชียร์โรมอินสิค่ะ!!!!
จะรักมายาวนานหรือยังไง จะมารู้ใจตัวเองทีหลังหรืออะไรไม่รู้แต่ไม่เชียร์อะ ไปคู่กับวาดยังดีซะกว่าเลย ดุมีความหลังกันเยอะนะจะได้ถมความรู้สึกกันทั้งคู่
อยากให้หมออินสดใสอะ เฮียโรมช่วยที
-
จะตามเชียร์ไฟท์อินต่อไป :กอด1:
ลุ้นต่อไป
โรมก็ไม่ใช่พระอิฐพระปูนนะ
-
โรมอินเหอะสงสารอิน
ลงทุนทำไปขนาดนี้เขายังไม่เหนค่า
หรือว่าได้มาง่ายเกินไปหว่าาาาา
-
:katai5: :katai5:
-
บางครั้งเราก็ต้องเปิดกว้างทางความคิดและความรู้สึก.......เพราะเราได้แค่มองดูไม่ใช่หมออินที่เป็นคนตัดสินใจ....
-
:hao5: เข้ามารอหมออินทุกวัน
-
วาดมาผิดเรื่องแล้วเธอ น่าสงสารอะ ไม่ได้ทำอะไรเลยมีแต่คนเกลียด
เราชอบวาดนะ เป็นเด็กขยัน สู้ชีวิต แต่ก็ไม่ได้เชียร์ให้คู่กับใคร บางทีปล่อยน้องมันอยู่คนเดียวต่อไปอาจจะดีกว่า
ถึงน้องจะชอบไฟท์แต่น้องไม่ได้มาแย่งไฟท์จากอินเพราะน้องมันไม่รู้ ถ้ารู้น่าจะถอยเพราะดูเจียมตัวขนาดนี้(มโนเอง)
ไฟท์ก็ไม่ชัดเจนเลยรู้ทั้งรู้ว่าอินรักตัวเองก็ยังจะไปมีอะไรกับเขา เหมือนจะคุยกันรู้เรื่อง แต่สุดท้ายก็มาพูดตัดความสัมพันธ์
เดาใจไม่ถูกเลย กลัวสุดท้ายไฟท์จะไม่เหลือใคร
อีกเรื่องคือ เราไม่ชอบที่ตัวละครพูด 'กู - มึง' กับเด็กเลยค่ะ ทำไมช่วงนี้เจอแต่นิยายที่พูดกูมึงกับเด็ก
เด็กก็คือเด็ก ต่อให้เป็นเด็กผู้หญิงหรือเด็กผู้ชายก็คือเด็กอยู่ดี ระวังเด็กจะเลียนแบบนะคะ
-
ตอนที่ 10
“ อื้อ..” ขยับตัวลุกขึ้นตื่นก็พบว่าตัวเองปวดหัวจนแทบจะระเบิดออกมา หรี่มองไปรอบด้านสภาพแวดล้อมที่ไม่เหมือนกับห้องนอนตัวเอง จำได้ว่าครั้งสุดท้ายที่ได้สติตัวเองกำลังกินเบียร์กับไอ้โรมที่หน้าทีวี
“ ตื่นแล้วเหรอ “ หันมองมันที่เหมือนโผล่มาจากที่ไหนสักที่ ผมเอียงตัวตามเสียงทัก ก่อนจะพยักหน้า
“ นี่ห้องมึง “
“ กูคงไม่เอาคนเมาที่ร้องไห้ควญครางเพราะผัวทิ้งไว้หน้าทีวีให้ลูกกูมาเห็นหรอก “ ว่าแบบนั้นก่อนจะมายืนทำเท่ห์พิงผนังห้องอยู่ตรงหน้าผม
“ เว่อร์ไปไอ้สัด “
“ เอาวิดีโอไปดูมั๊ย “
“ มีเหรอวะ “ เด้งตัวขึ้นมาตอนมันพูดแบบนั้น ผมตกใจนิดหน่อยมันก็ยกยิ้มก่อนจะส่ายหน้า
“ ไม่มีหรอก “ ว่าแบบนั้นมันก่อนจะถอนหายใจออกมา “ ทำไมมึงไม่ต่อยมันไปสักหมัด แล้วตะโกนบอกแม่งไปว่า มึงไม่อยากเป็นแค่เพื่อน แล้วถึงจะเสียเพื่อนแบบมันไปมึงก็ไม่เสียใจเพราะมึงอยากเป็นเมียไม่ใช่เพื่อน “
“ นี่มึงรู้ .. “ ผมเหวอกับสิ่งที่มันแต่แอบคิดทบทวนตัวเองว่ากูพูดอะไรออกไปบ้างตอนที่ไม่มีสติแบบนั้น กูไม่น่าคิดจะกินเบียร์ตั้งแต่แรกเลยจริงๆ ผมไม่ใช่คนคออ่อนหรอก แต่เป็นคนที่แดกเบียร์แล้วจะเมามากกว่าแดกเหล้า
“ กูรู้มากกว่าที่มึงรู้ใจตัวเองซะอีกมั้ง “ ทุกอย่างเงียบเรามองหน้ากัน “ ขอกูพูดอะไรอย่างนึงได้มั๊ยวะ “
“ อืม “
“ เพื่อนมึงนะ ท่าทางจะรักมึงมากนะอิน “
“ ทำไมมึงถึงคิดแบบนั้น แต่ก็จริงกูคบกันมาตั้งนานมันมีกูคนเดียวเป็นเพื่อนด้วยซ้ำมั้ง แบบเพื่อนสนิท คุยกันได้ทุกเรื่อง ทำไมมันจะไม่รักเพื่อนคนนี้ละ “ เพื่อนรัก ก็เป็นแค่เพื่อนรัก
“ ไม่ใช่แบบนั้น แต่ที่กูจะพูดคือ ที่มึงบอกว่าเค้ารู้ว่ามึงรู้สึกยังไงอยากอยู่ในฐานะไหนแต่เค้าให้มึงเป็นแค่เพื่อน บางทีกูว่าเพราะเขารักมึงมากกว่าที่ตัวมึงจะรู้สึก “ ขมวดคิ้วมองมัน โรมที่มีสายตาจริงจังมองผม “ เพื่อนที่กลายเป็นแฟน สิ่งนึงที่มึงควรรู้ไว้เลยว่า มึงไม่มีทางที่จะกลับมาเป็นเพื่อนกันได้อีก ถ้าเลิกกันไปแล้ว มึงคงไม่นั่งคุยแบบเพื่อนกับคนที่มึงเลิกไปแล้วแบบไม่คิดอะไรหรอกมั้ง บางทีกูว่าเค้าอาจจะอยากรักษามึงไว้ “
“ แต่กูไม่กลัวหรอก เพราะกูจะไม่มีวันเลิกกับมันอยู่แล้ว “
“ อยากจะได้ขนาดนั้นเลยเหรอวะ “
“ ห๊ะ ? “ ไม่เข้าใจที่มันถามไอ้โรมส่ายหน้าก่อนจะเดินออกไป
“ มึงจะนอนต่อก็เชิญ แต่ถ้าหิวก็ออกมากูจะอุ่นข้าวให้ แต่อินกูขอพูดอย่างนึงนะ “ เบื้องหลังที่ผมหันไปมองไอ้โรมกำลูกบิดประตูอยู่ “ ความรักแบบที่อยากจะได้มันมาเป็นของเราแค่คนเดียว อยู่กับเรา ทำตามที่เราต้องการนะ เรียกว่าความรักแบบกักขัง แต่ความรักที่หวังจะให้คนที่รักมีความสุข เรียกว่าความรักแบบกาให้ บางทีมึงก็ควรแยกแยะให้ออกนะ ว่ามึงนะ ที่ดิ้นรนอยากจะได้เพื่อนมึงมา มึงนะ รักมันจริงๆรึเปล่า แล้วรักแบบไหนกันแน่ “
ประตูที่ถูกเปิดออกหลังจากประโยคนั้น มันก้าวเดินออกไปก่อนที่ทุกอย่างในห้องนี้จะเงียบลง เบื้องหน้าของผมเป็นแค่พื้อนที่ผนังกว้างล้มตัวลงนอนอีกครั้งพร้อมกับคำถามมากมายในหัว
ผมรักไฟท์แบบไหนนะเหรอ บางทีผมถามตัวเองกับคำถามนี้ก็ไม่เข้าใจเหมือนกัน ตั้งแต่เด็กมันอยู่ข้างๆผมผมก็เคยชินกับการที่มีมันอยู่แบบนั้น ตอนที่แยกเรียนคนละคณะผมก็เคยกังวลว่ามันจะมีเพื่อนใหม่ที่จะมาสนิทมากกว่า ผมมีแฟนแต่ก็รักๆเลิกๆ เหมือนกับมันที่ไม่จริงใจกับใคร คบกับมันมาเสียใจที่ก็ที่โทรชวนไปนั่งกินข้าวด้วยกันแล้วมันต้องไปกับยูเรีย เสียใจที่มันเห็นยูเรียสำคัญกว่า เหมือนอิจฉาในใจลึกๆ แต่ก็ยอมรับว่าเป็นแบบนั้นจริงๆ
หวนคิดเสมอว่าอยากให้มันเป็นเด็กตลอดไป เด็กที่เราจะเป็นเพื่อนคนสำคัญของกันแล้วกัน ถ้าผมอยากจะไปกินข้าวกับมันแล้วมีนัดกับสาวที่ไหนไฟท์ที่ยกเลิกนัดกับสาวแล้วมาหาผมในตอนที่เป็นเด็กๆนั้น ผมรู้สึกชอบมันในแบบนั้นที่สุด
“ ใครจะไม่ชอบการเป็นคนสำคัญบ้างวะ “
ผมเรียกมันว่า ความรัก ทั้งหมดที่เกิดขึ้นระหว่างผมกับไฟท์ มีอะไรกันครั้งแรกก็เพราะเหตุผลเดียว ผมอยากมีอะไรกับมัน อยากเป็นคนสำคัญเหมือนแต่ก่อน เป็นเพื่อนที่ไม่ว่ามันมีปัญหาอะไรก็จะช่วยเหลือได้เสมอ
“ รักแบบกักขัง กับ รักแบบการให้ นี่กูมาให้ผู้ชายปากหมาที่โดนเมียทิ้งสอนนี่อะนะ เอาตัวมึงเองให้รอดก่อนเถอะ ไอ้โรม "
...................................................
“ จะกินข้าวมั๊ยมึง "
“ ไม่อะ กูจะกลับไปกินข้าวที่บ้าน นอนหลับให้นานๆ พรุ่งนี้กูทำงาน " บอกแค่นั้น ไอ้โรมก็พยักหน้า ผมมองไปรอบๆห้องอลิซไม่ได้อยู่แถวนี้ " อลิซไปไหน "
“ ไปเล่นกับเพื่อน "
“ เล่นกับเพื่อน " ผมทวนคำไอ้โรมก็พยักหน้า " เล่นอะไร "
“ ก็ที่สนามเด็กเล่นของคอนโด "
“ มึงนี่เป็นคุณพ่อที่สบายๆดีนะ แบบว่าลูกเป็นภูมิแพ้ แต่มึงปล่อยให้ลูกมึงไปเล่นกับเพื่อนแบบที่ว่ามึงไม่ดูแลเลย นี่คิดว่าแม่เพื่อนลูกจะดูแลอลิซดีขนาดนั้นเลย " มันฟังผมบ่นด้วยท่าทางเฉยชาก่อนจะเอื้อมมือขึ้นมาค้ำตรงผนังห้องเหนือหัวผม
“ เค้าดูแลอลิซดีกว่ากูแล้วกัน "
“ เหรอ คบกันอยู่เหรอวะ แบบ แม่เลี้ยงให้ลูกสาว " ไอ้โรมจ้องผม ทุกอย่างเงียบ
“ เอาเรื่องของตัวเองให้รอดเถอะ ไม่ต้องสนใจเรื่องกู แม่เลี้ยงอะไรให้ลูกกูอะไรนั่นกูเลือกเองละ "
“ เออ กูไปละ " พยักหน้าก่อนจะหันหลังลามัน ทีมึงเลือกเรื่องกูได้พอกูถามนิดหน่อยทำเข้มใส่ ไอ้สัดคิดว่าอยากรู้เรื่องของมึงรึยังไง
“ อิน " คว้าแขนผมเอาไว้
“ ทำไม "
“ เรื่องไฟท์เพื่อนมึง มึงจะเอายังไง "
“ ก็ไม่เอายังไง ก็ไฟท์มันเพื่อนกู คนแบบมันก็คงทำตัวตามปกติแบบที่กูทำนั่นเหละ " มองตามันที่เหมือนมีอะไรบางอย่างจะพูดกับผม " ทำไม มึงมีอะไร "
“ อยากให้มึงทบทวนดูดีๆ ว่ารักมันจริงๆรึเปล่า แบบ มึงรักเค้าแบบไหน เพื่อน หรือ คนรัก อะไรพวกนั้น " พยักหน้าให้มันแต่โรมก็ไม่สะสายตาไปจากผม " คนที่มาช้า ก็แค่ช้ากว่าไม่ได้หมายความว่าอะไรๆจะน้อยกว่า บางทีคนที่มาทีหลังอาจจะรอให้พร้อมก่อนคนที่มาก่อนก็ได้ แบบ.. คือกูฝากไว้ในมึงคิด "
“ อื้ม " การพยักหน้าที่ผมกลับรู้สึกในปากตอนนี้กลั้นยิ้มเอาไว้ตอนมองหน้า " แต่ว่าถ้าเป็นกู ไม่ว่าจะมาที่สองหรือมาคนแรก ถ้ากูคิดว่าใช่กูไม่เคยรอ กูพุ่งชนเต็มที่และพยายามเต็มที่ กูไม่คำนึงผลของมันหรอกกูคำนึงว่าตัวเองพยายามแค่ไหนแล้วสุดท้ายจะไม่ต้องมานั่งเสียใจกับมันตังหาก "
“ งั้นเหรอ " พยักหน้าตอนที่ผมพูดแบบนั้น " แล้วรอมันทำไมตั้งนานไม่พุ่งชนไปเลยตั้งแต่ทีแรกละ "
“ ก็กู..”
“ ไม่ใช่เพราะว่าเพิ่งมารู้สึกตัวตอนที่เค้าจะแต่งงานหรอกนะ " ผมไม่ตอบแค่นิ่งไป " กูมีอะไรจะบอก ตอนมึงเมานะ มึงบอกว่ามึงอยากได้ไฟท์มาครอบครองมึงอยากได้เค้ามาเป็นของมึงแบบเมื่อก่อน แต่กูไม่คิดว่านั่นคือความรักแบบคนรัก กูคิดว่านั่นคือความรักแบบเพื่อน "
“ ก็แล้วแต่คนนอกจะคิด กูคิดยังไงกับไฟท์ตัวกูรู้ดีที่สุด อีกอย่างนะ..” ปากที่กำลังเอ่ยคำพูดของผมเงียบสงบลง ตอนที่ไอ้โรมก้มลงมาจูบผม ดวงตาที่เบิกกว้างรับลิ้นที่สอดเข้ามาแค่ครั้งเดียวที่มันกวาดและกอดลิ้นของผมก่อนจะจูบเบาๆบนริมฝีปากอีกครั้ง
“ อีกอย่างที่จะบอก คือตอนมึงเมา กูจูบมึงด้วย "
สมองที่กำลังประมวลผมของผม ตอนนี้เกิดเหตุขัดข้องไปแล้วละครับ
.......................................................
“ เป็นอะไร ทำไมมึงเหม่อๆ " ฟังเสียงที่ลอดเข้าหูมา ผมหันไปหาคนที่จับต้นแขนไอ้พิงค์ขมวดคิ้ว " มึงเป็นอะไร กูพูดด้วยนี่เหม่อไปถึงไหนแล้ว "
“ กูไม่ได้เหม่อ กูแค่กำลังคิดอะไรบางอย่างอยู่ " สะบัดหัวตัวเองสองสามทีก่อนจะยกมือขึ้นจับปากตัวเอง " เออ พิงค์ มึงรู้จักลิปมันที่มันดีๆมั๊ย "
“ รู้ แต่มึงจะใช้ทำไม ปากมึงก็ไม่ได้แห้งอะไรนี่ "
“ แห้ง " ผมเถียงมันเสียงดังไอ้พิงค์สะดุ้ง " ก็มีคนบอกว่าปากกูแห้ง " แล้วก็ยังเป็นคนที่จูบกูได้หน้าตาเฉยเหมือนเดินชนกัน กัดปากตัวเองตอนที่คิดถึงความรู้สึกในตอนนั้นจูบอุ่นๆของมันหลังจากผละออกมาโรมมองผมก่อนจะพูดแค่ว่า ' ปากมึงแห้งนะ ' กูขอยกให้มันเป็นประสบการณ์การจูบที่แย่ที่สุดในชีวิต
“ ใครที่พูดแบบนั้น ไฟท์เหรอ " เหล่มองผมมันยิ้มดี๊ด๊า " อย่างนี้เหละน้า เค้าสัมผัสกันทั้งร่างกายนี่น่า "
“ พูดเหี้ยอะไรของมึง "
“ ไว้กูจะสั่งให้แล้วกัน พรีออเดอร์ถูกกว่าซื้อในห้าง "
“ กูอยากได้เลย กูจะไปซื้อหลังจากออกเวร "
“ ทำเป็นรีบร้อนทำไม เย็นมีนัดเดทกับไฟท์เหรอ "
“ ทำไมอะไรๆ ก็ต้องเป็นไฟท์วะ กูจะซื้อลิปสักแท่งเพราะปากแห้ง ไฟท์แม่งต้องจูบเหรอกูถึงจะรู้ กูรู้สึกเองไม่ได้รึไง นี่ก็ปากกู " ถามมันที่จิ๊ปากขัดใจออกมา
“ ก็มึงรักไฟท์ แน่นอนว่าไฟท์ก็ต้องมีส่วนผลักดันให้มึงหันมาดูแลร่างกาย ทั้งๆที่ปกติมึงก็ไม่เคยทำ กูพูดถูกมั๊ย "
“ มึงผิดแล้วละ " บอกแค่นั้นไอ้พิงค์ก็อ้าปากค้าง
“ เฮ้ย นี่มึงยอมแพ้เรื่องไฟท์แล้วเหรอวะ " มันเซ้าซี้แต่ผมก้มลงอ่านงานในแฟ้มที่ถือติดมือมา ไอ้พิงค์แย่งไป " ตอบกูก่อน "
“ พิงค์ มึงว่ากูควรทำไงต่อไปดีวะ "
“ เล่ามาสิมีอะไร " มองหน้ามันผมถอนหายใจก่อนจะเล่าเรื่องราวทั้งหมดของผมกับไฟท์
“ มีคนบอกกูว่า ที่ไฟท์พูดแบบนั้น เพราะอยากจะมีกูอยู่แบบนี้ ที่ไม่อยากเป็นแฟนกับกู เพราะอยากจะมีกูไว้ข้างๆแบบนี้ "
“ กูไม่รู้วะว่าใครบอกมึง แต่คนเรามันมองปัญหาไม่เหมือนกัน อาจจะจริงที่ไฟท์คิดแบบนั้นก็นั้นมันเหตุผลของไฟท์ แต่มึงก็มีเหตุผลของมึงไม่ใช่เหรอวะ "
“ เหตุผลของกู " คือกูอยากจะมีมันอยู่ใกล้ๆ อยากเป็นคนแรกที่มันคิดถึงเสมอ
“ แต่ก็คิดดูดีๆแล้วกันนะมึง เพื่อนกันนะก็คือเพื่อนกัน ถ้ามึงไม่คิดอยากจะได้มันเป็นเพื่อนแล้ว ก็บอกรักมันไปเถอะ มุ่งตรงไปข้างหน้าเลยทำตามที่หัวใจมึงสั่ง แต่ถ้าไม่คิดแบบนั้น ก็คิดให้ดีๆเถอะ มึงรู้จักไฟท์ดีกว่ากู อีกอย่างถ้าผลไม่ได้เป็นไปตามที่มึงหวัง มึงกลับมาแก้ไขอดีตไม่ได้แล้วนะ "
“ แล้วกูควรทำไงดีวะ กูเองยังสับสน "
“ ห่างจากมันสักพักไอ้ความรู้สึกที่อยากจะได้ไฟท์นะ แล้วเปิดใจมองไฟท์ว่าจริงๆมึงรู้สึกยังไงกับมัน คิดทบทวนดีๆ กูไปทำงานละ แล้วเจอกัน " พยักหน้าลามันผมเดินมาที่ห้องทำงานของผม มองดูคนไข้ที่เยอะเหมือนทุกวันเสียงเด็กเล็กร้องไห้งอแงจนแทบพูดคุยกันไม่รู้เรื่อง
“ คุณหมออิน วันนี้สู้ๆนะคะ " แพรบอกผมระหว่างที่กำลังยืนเช็คจำนวนผู้ป่วยคร่าวๆของวันนี้
“ เยอะน่าดูเลย "
“ กินข้าวมาอิ่มแล้วใช่มั๊ย "
“ เสียใจที่จะบอกว่ายัง ขอเตรียมตัวอีกห้านาทีนะ " แพรพยักหน้าก่อนที่ผมจะเดินเข้าห้องตรวจ จัดวางของให้เรียบร้อยผมหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดูไม่มีข้อความไลน์จากใคร ผมเช็คโซเชียลทุกอย่างไปเรื่อย
“ คุณหมอ สวัสดีคะ " แม่ของผู้ป่วยคนแรกที่เดินเข้ามาทักทายผม สุดท้ายก็ได้แต่ตั้งมือถือเอาไว้ที่เดิม
“ คนสุดท้ายก่อนจะออกเวรคะ คุณหมอ " แพรเดินเข้ามาพร้อมกับชาร์ตเอกสาร มือที่กำลังเปิดเอกสารประตูถูกออกเปิดออกมาว่าเป็นประวัติการรักษาของเด็กคนไหน
“ สวัสดีครับคุณหมอ " เงยหน้ามองคนที่เดินเข้ามา ผมมองแพรที่ได้แต่ยักไหล่ก่อนจะปิดประตูเดินออกไป
“ มึงมาทำไม "
“ พูดกับคุณพ่อของน้องอลิซเพราะๆหน่อยสิ " ไอ้โรมว่าก่อนจะเลื่อนเก้าอี้เข้ามานั่งอยู่ตรงหน้าผม " กินอะไรรึยัง "
“ มึงมีอะไรก็ว่ามา " พูดจบประโยคมือของมันเลื่อนมาลูบที่ปากผมรวดเร็วก่อนจะยิ้ม
“ ปากแห้งเหมือนเดิม "
“ ไอ้สัดนี่ "
“ แนะนำยาบำรุงสำหรับเด็กให้หน่อย "
“ ยาบำรุง บำรุงอะไร สายตา ร่างกาย แคลเซียม หรืออะไร " ไม่เข้าใจความต้องการของมัน ไอ้โรมทำท่าคิด
“ มีอะไรที่กินแล้วแข็งแรงบ้างวะ "
“ ยานะ กินเข้าไปเยอะๆไม่ดีหรอก ทางที่ดีควรกินอาหารให้ครบห้าหมู่น่าจะดีกว่า ถ้ามึงกลัวลูกป่วยก็ให้กินส้มเยอะๆ กินผัก กินผลไม้ " ผมว่ามันก็พยักหน้ารับ
“ แล้วมึงจะไปไหน " ถามตอนที่เห็นผมลุกขึ้น
“ กินข้าว ก็นี่มันพักเที่ยงกู "
“ บ่ายสามแล้วนะเว้ย " มองนาฬิกาตัวเองผมพยักหน้า
“ ไม่มีหมอคนไหนได้กินข้าวตรงต่อเวลาหรอก งานของกูไม่ใช่พนักงานบริษัทนะครับ " ส่ายหน้าให้ ผมคว้าเอากระเป๋าตังค์กับโทรศัพท์ออกมาใส่กระเป๋าถอดเสื้อกาวน์ " วันนี้ว่างรึไงวะ ปกติแค่พาลูกมาหาหมอมึงยังสาย "
“ ตอนแรกจะบอกว่าอยากจะมาซื้อยาก็เลยว่าง แต่ตอนนี้คงต้องบอกว่า พอดีอยากจะมาซื้อส้ม ก็เลยว่าง " เอาเสื้อไปแขวนผมแอบยิ้มตอนที่มันไม่เห็น
“ โรงพยาบาลไม่มีส้มขาย "
“ แต่มีคนช่วยเลือกส้มก็แล้วกัน " ลุกขึ้นข้างผม " เอาอร่อยทุกลูกเลยนะครับ คุณหมอ "
“ กูบอกมึงตอนไหนว่าจะไปด้วย " ยักไหล่ไม่สนใจมันเปิดประตูเดินออกไปนำหน้าผมเสียอีก พยาบาลหน้าห้องเหล่มองผมก่อนจะยิ้ม " แพร "
“ คุณแพรจะเอาอะไรรึเปล่าครับ ผมกับคุณหมอจะไปกินข้าวด้วยกัน "
“ ไม่ละคะ ขอบคุณนะคะ คุณโรม " แพรยิ้มเขินให้มันก่อนจะหันมายิ้มล้อผม มือที่เอื้อมมาดึงเลื้อของผมให้ก้มลงไปฟังเธอกระซิบ " กลับมาเล่าให้ฟังด่วนเลยนะ ไม่งั้นรู้กันทั้งโรงพยาบาลแน่ "
“ เป็นคำขู่ที่โคตรน่ากลัว " เธอหัวเราะก่อนที่ขาผมจะก้าวออกไปมีเสียงนึงเรียกไว้
“ หมออิน! “
“ หมอพิงค์ มีอะไรครับ " ขาที่เดินเร็วเข้ามาหาต่อหน้าคนอื่นก็ต้องเรียกกันอย่างสุภาพ " จะไปไหน "
“ ไป..” มองแผ่นหลังของคนที่เดินช้าคอยผมสลับกับหน้าอีกคนที่จ้องมองหาคำตอบ
“ ไหนบอกจะไปกินข้าวด้วยกัน "
“ พอดีต้องไปซื้อส้มวะ "
“ ซื้อส้ม " มันทวนเสียงแบบงงๆ แต่ผมพยักหน้า
“ เออน่ากูไปก่อนนะ ไว้คุยกัน "
“ เดี๋ยว แล้วจะซื้อที่ไหน "
“ ห้างมั้ง " ตอบแบบส่งๆ พิงค์ก็พยักหน้า
“ งั้นก็อย่าลืมซื้อลิปมันนะ " ตาผมเปิดกว้างตอนที่มันพูดคำนั้น เหลียวมองไปโรมที่หยุดเดินทันทีผมหันไปตอบรับ
“ ไม่ซื้อทำไมเล่า "
“ อ้าวก็ไหนบอกอยากจะได้ใช้เร็วๆ"
“ อะ เออน่า ที่ฝากซื้อใช่มั๊ย เดี๋ยวซื้อมาให้ ไปละ " ผละออกจากบทสนทนาอย่างรวดเร็วผมเดินเข้าไปหามันเดินผ่านมันไปไม่ได้รอคนที่หัวเราะลอยตามลมมาเลยสักนิด
........................................................
-
“ ส้มแบบนี้ใช้ได้มั๊ย " หยิบขึ้นมาให้ผมดู ผมส่ายหน้ามันก็หันไปหยิบลูกอื่น " ลูกนี้ "
“ กูเลือกส้มไม่เป็น " บอกแค่นั้นไอ้โรมก็ลดมือที่กระตือรือร้นที่จะเลือกส้มลงทันที " มองอะไร กูบอกตั้งแต่ก้าวขาออกมาจากโรงพยาบาลแล้วว่ากูเลือกส้มไม่เป็น "
“ พามาเปลืองน้ำมันจริงๆ "
“ กูขอร้องมึงเมื่อไหร่ "
“ ขอโทษนะครับ " มันหันไปหาผู้หญิงสวยคนที่กำลังยืนเลือกส้มอยู่ท่าทางเชี่ยวชาญของเธอเงยหน้ามองมันก่อนจะยิ้มหวาน
“ ค่ะ มีอะไรคะ " เตรียมพร้อมบอกเบอร์โทรศัพท์ ที่อยู่พร้อมเฟสบุ๊คเต็มที่
“ ช่วยเลือกส้มผมหน่อยได้มั๊ยครับ "
“ ได้สิค่ะ จะเอากี่ลูกละค่ะ "
“ สัก สองกิโลก็พอครับ " มันว่าเธอก็หยิบๆจับๆสองสามทีก่อนจะใส่มันลงไปในถุง
“ ชอบกินส้มเหรอคะ " เธอถามแต่ไม่โรมส่ายหน้า
“ จะเอาไปให้ลูกสาวนะครับ " มือที่กำลังเลือกส้มนั้นหยุดชะงัก เธอเงยหน้าขึ้นมองมันก่อนจะหยิบส้มสองสามผลแถวนั้น ส่งให้
“ นี่ค่ะ ขอตัวนะคะ " ว่าจบแล้วก็ตัดบทเดินไป ไอ้โรมหันหน้ามาหาผมมันเริกคิ้วขึ้นถาม
“ กูทำอะไรผิดไปเปล่าวะ "
“ ไม่รู้สิ กูไม่เคยจีบผู้หญิง " ว่าแบบนั้นผมกลั้นขำจนแทบจะร้องไห้ ไอ้โรมถอนหายใจพร้อมกับเทส้มทั้งถุงลงในกระบะ " ถามจริงมึงไม่เคยจีบผู้หญิงเลยรึไง "
“ ไม่เคย "
“ หมายความว่าไงวะ แม่อลิซนี่มึงไม่ได้จีบมารึไง " ผมหัวเราะแต่ไอ้โรมเงียบ รอยยิ้มของผมเริ่มหดลง " โรม "
“ ก็ไม่ได้จีบมา " ว่าแค่นั้นก่อนจะเดินไปที่อื่นแบบทันที
“ อะไรของมันวะ " ถามแค่นั้นต้องโมโหขนาดนั้นเลยรึยังไงวะ แผ่นหลังของมันเดินไปเลือกส้มแบบอื่นอยู่อีกฝั่ง ผมหันมองไปรอบๆป้าแม่บ้านคนนึงที่กำลังเลือกผลไม้ " ขอโทษนะครับคุณป้า ผมขอถามอะไรหน่อย "
“ จ้ะ ว่าไง "
“ คือผมจะซื้อส้มไปให้เด็กกินนะครับ คุณป้าพอช่วยแนะนำผมหน่อยได้มั๊ยครับ "
“ ได้สิ นั่นส้มแบบนั้นเด็กๆชอบ หลานป้าก็ชอบ ส้มจีนกินง่ายไม่เมล็ดด้วย เปรี้ยวอมหวานนิดๆ แช่เย็นกินอร่อย " เธอว่าก่อนจะชี้ไปที่ส้มที่จัดเป็นถุงๆ
“ เหรอครับ แต่ว่าผมเลือกไม่เป็น "
“ ป้าสอนให้ " เธอว่าแบบใจดีก่อนจะเดินนำผมไปที่ล๊อคของส้มจีน หยิบถุงนึงขึ้นมาเธอลูบๆคลำๆสองสามครั้ง " ส้มที่อร่อยเปลือกจะเรียบๆแล้วก็บาง เวลากดลงไปรู้สึกถึงเนื้อไม่ใช่แบบลมๆ แต่ว่าทั้งถุงนี้คงไม่ไม่อร่อยทั้งหมด เลือกเอาถุงสวยๆก็พอ "
“ ขอบคุณนะครับ " ยกมือไหว้เธอ เธอยิ้มก่อนจะยืนดูสักพัก
“ สองถุงนี้สวย เอาไปทั้งสองถุงเลยก็ได้นะจ้ะ "
“ ขอบคุณนะครับคุณป้า " รับส้มมาสองถุงผมเดินเข้าไปหามันที่ไม่ได้เลือกส้มแต่กำลังถอนหายใจอยู่ สะกิดหลังมัน
“ อะไร "
“ ส้ม " ยื่นออกไป ไอ้โรมรับไว้
“ ไหนบอกเลือกส้มไม่เป็น "
“ ทีหลังถ้าไม่ให้ถามก็บอก กูไม่ได้อยากรู้เรื่องมึงขนาดนั้น " ว่านั้นผมเดินออกมา ไอ้โรมเดินตามมันดึงผมไว้ให้เดินตามไปเช็คบิลผลไม้กับมัน เค้าเตอร์ที่ยืนรอคิวมีขนมที่วางขายล่อใจเด็ก ลูกอมช็อคโกเล็ตแล้วก็ขนมชิ้นเล็กๆ วางส้มสองถุงลงบนสายพานไอ้โรมดึงอมยิ้มออกมาสองอันวางไว้ข้างกับส้มสองถุงนั้น คงซื้อไปให้อลิซผมคิดแบบนั้น
“ มึงจะซื้ออะไรอีกรึเปล่า ถ้าไม่มีเราจะได้ไปกินข้าวกันเลย "
“ ไม่มี "
“ ลิปมันละ " หันมาถามชะงักไปสักพัก
“ อ้อ ที่เพื่อนกูฝากอะนะ ค่อย มาซื้อก็ได้ กูว่ามันคงยังไม่รีบใช้ "
“ รีบใช้เถอะ ปากแห้งมากเลยนะ " หันมองมันไอ้โรมอมยิ้มก่อนจะหันไปทางอื่น " อื้ม กูหมายถึงเพื่อนมึงไง "
“ กินก่อนเถอะ โซนเครื่องลำอางมันอยู่ชั้นบน "
“ โอเคงั้นก็กินก่อน " มันว่าก่อนจะเดินนำหน้าผมไป ไอ้โรมหันหน้ามาถาม " อยากจะกินอะไร "
“ มึงถามกูตอนที่เดินนำกูไปแล้วนะเหรอวะ "
“ ก็แค่ถามตามมารยาทเพราะยังไงมึงก็ต้องบอกว่า อะไรก็ได้อยู่แล้ว "
“ รู้ได้ไงไอ้สัด กูจะกินพิซซ่าเว้ย " บอกแบบนั้นมันก็พยักหน้ารับ
“ พอดีเลยร้านที่กูจะพามึงไปกินพิซซ่าก็อร่อย " ยักคิ้วให้แต่ผมถอนหายใจออกมา อะไรๆก็ดูเหมือนจะเข้าข้างและเป็นใจให้มึงหมดเลยนะไอ้สัด
ร้านอาหารที่อยู่กลางห้างผมคุ้นร้านนี้เพราะเคยไปกินอยู่สองสามครั้ง แต่ไม่ใช่สาขานี้ สาขาของห้างผมยังไม่เคยกิน เดินผ่านตู้เค้กผมนึกถึงอลิซที่คิดว่าวันนี้ก็คงไปโรงเรียน
“ กินอะไรสั่งเลย "
“ เลี้ยง "
“ ตอบแทนที่ช่วยเลือกส้มให้ไง " ท้าวคางมองมันที่โรมที่กำลังก้มดูเมนูอาหารอยู่ " ทำไม "
“ ก็ตั้งใจจะพามาอยู่แล้วไม่ใช่เหรอ " ว่าแค่นั้นผมก้มลงเลือกเมนูอาหาร " สั่งเป็นเครปเนื้อครับ แล้วก็แฮมเบอร์เกอร์หมู "
“ สปาเก็ตตี้มีสซอส แล้วก็จานแบ่งสองจานครับ " ว่าแค่นั้นเรายื่นเมนูให้พยักงานมันก็มองหน้าผม " ไหนบอกอยากจะกินพิซซ่า "
“ ก็ตอนนี้ไม่อยากกินแล้ว " คือมึงจะให้กูบอกได้ไงว่าตอแหล " ว่าแต่มึงเถอะ ท่าจะชอบจริงๆนะ ไอ้สปาสเก็ตตี้มีสซอสเนี้ย "
“ ก็พอแดกได้ "
“ จริงๆที่นี่ สปาเก็ตตี้หมูกรอบอะไรสักอย่างนึงนี่เหละ อร่อย "
“ แล้วทำไมไม่สั่ง " ผมไม่ตอบรู้สึกไม่อยากจะพูดกับมันขึ้นมาดื้อๆเพราะที่กูพูดกูไม่ได้บอกว่าจะแดก มันก็เป็นแค่การชวนคุย ไอ้โรมเป็นพวกกวนตีนปากไม่มีหูรูด มันนึกจะพูดมันก็พูด ชอบกวนชอบสอดน่ารำคาญ แต่ก็ไม่ถึงกับรำคาญ บางทีผมเองก็สับสนในความรู้สึกของผมเองชะมัด
นั่งกินข้าวกันไปเงียบๆ อร่อยทุกอย่างเลยครับโดยเฉพาะสปาเก็ตตี้เพราะที่นี่เด่นเรื่องนี้ ไอ้โรมดูเป็นคนกินไม่เก่งมันเอาแต่กินแฮมเบอร์เกอร์กับเครป กินสปาเก็ตตี้แค่ไม่กี่คำ ผมไม่ได้สั่งยังกินเยอะกว่า
“ ขอบคุณที่เลี้ยงนะมึง "
“ รอบหน้าเลี้ยงกูบ้างละกัน " บอกแบบนั้นตอนที่เดินออกจากร้านอาหาร ผมเดินเลี่ยงทำเป็นลืมไม่ผ่านบันไดเลือนที่ต้องขึ้นไปโซนเครื่องลำอางเดินนำมันไปฝั่งลิฟต์ด้านหลังของห้าง เพื่อไปลานจอดรถ
“ กูไม่ได้ลืมง่ายขนาดนั้นนะ อิน " ว่าเสียงเรียบๆ เสียงเท้าของมันเดินหันหลังกลับไปที่โซนเครื่องสำอาง ผมถอนหายใจตอนที่มันก็ไม่ลืมหยุดรอเพื่อมองว่าผมเดินไปด้วยรึเปล่า
“ ค่อยให้เพื่อนกูมาซื้อก็ได้นี่หว่า ไม่เห็นต้องรีบร้อน " แต่ถึงจะพูดแบบนั้น มันก็หยุดรอจนกว่าผมจะเดินเข้าไปใกล้
หลงเข้ามาในโซนเครื่องลำอางที่นานๆครั้งจะมา ผมหยิบโทรศัพท์พิมพ์ข้อความกับไอ้พิงค์ เพื่อถามร้านของสินค้าที่มันแนะนำ ร้านเล็กๆที่อยู่โซนหลังสุด เป็นลิปมันแบบที่มีรูปผึ้งเป็นโลโก้สินค้า
“ สวัสดีค่ะ " พนักงานขายทัก ผมเดินเข้าไปไอ้โรมยืนรอห่างออกไปก้าวนึง " สนใจลิปตัวไหนคะ "
“ ลิปมันครับ พอดี คือเพื่อนผมปากแห้งเลยฝากมาซื้อ "
“ สนใจแบบไหนดีคะ "
“ มีหลายแบบเหรอครับ " หันไปถามเธอที่ยิ้มออกมา ก็ทำไมวะลิปมันมันก็แค่ลิปมันมึงจะมีทำไมหลายๆแบบ
“ ก็มีแบบผสมผลไม้ตัวนี้จะหอม แบบผสมเปปเปอร์มินต์ตัวนี้จะเย็นๆ แล้วก็มีแบบผสมน้ำผึ้ง แบบป้องกันแสงแดด " และอีกเยอะแยะมากมาย ผมยืนฟังเธอพูดจนได้ยินเสียงหัวเราะจากด้านหลัง ผมคิดว่ามันคิดเหมือนผมว่าแค่ลิปมันมึงจะอะไรหนักหนา
“ เอาแบบที่ขายดีที่สุดมาแท่งนึงครับ "
“ ไม่มีกลิ่นส้มเหรอครับ " ไอ้โรมว่า
“ ไม่เอากูไม่ชอบกลิ่นส้ม " บอกมันแต่ไอ้โรมขมวดคิ้ว
“ ไหนบอกซื้อให้เพื่อน "
“ ก็เพื่อนกูไม่ชอบกลิ่นส้มไง "
“ งั้นรับเป็นแบบผสมเปปเปอร์มินต์นะคะ ลูกค้าจะดูสินค้าอื่นเพิ่มเติมมั๊ยคะ " ส่ายหน้าตอนที่ยื่นบัตรเครดิตให้ เธอเดินไปคิดค่าเสียหาย
“ จริงๆ หน้ามึงก็มีริ้วรอยอยู่นะ เวลายิ้มรอยตีนกาตรงหางตา "
“ หยุด " ชี้หน้ามันไอ้โรมหันหน้าไปสนใจพวกแท่งลิปแบบอื่น มันเปิดแล้วก็ดม
“ หอมดีวะ สีม่วงอันนี้ " เหล่ผมนิดๆก่อนจะปิดแล้วหันไปสนใจอย่างอื่น
“ เรียบแล้วค่ะ ลูกค้าเซ็นต์ตรงนี้นะคะ " ยื่นสมุดเล่มสีดำให้ผมเซ็นต์ลายเซ็นลงไปก่อนจะยื่นกลับให้เธอ " ขอบคุณนะคะ "
“ ครับ " รับถุงสินค้าเดินออกมาจากโซนพร้อมกับไอ้โรมที่ผิวปากสบายใจ
“ ดูแลหน้าตาตัวเองบ้างเถอะ คิดว่าหน้าตาดีแล้วจะไม่มีตีนการึไง "
“ มึงดูแลตัวเองเถอะ " ว่าแค่นั้นมันก็หัวเราะ
“ กูนะ ต้องหาคนดูแล กูไม่ต้องดูแลตัวเองหรอก " เอื้อมลงไปตบกระเป๋าตังค์ตัวเอง " กูมีนี้ก็พอ "
“ ไม่ง่ายเลยว่ะ ที่จะหาคนหลงตัวเองแบบมึง "
“ กูว่าก็ไม่ง่ายเลยเหมือนกันที่จะเจอคนแบบมึง " มันมองหน้าผม ในรอยยิ้มเจ้าเล่ห์นั้นมันยักไหล่ขึ้นก่อนจะเดินนำผมไป
“ หมายความว่าไงว่ะไอ้สัด "
ฟังเพลงร๊อคหูแตกระหว่างขับรถกลับโรงพยาบาล เอื้อมมือไปหรี่เพลงให้เบาลงไอ้โรมก็เปิดให้ดังขึ้น ผมทำได้แน่นั่งนิ่งๆมองทางข้างหน้าที่รถก็กำลังติด
“ มึงไม่ใช้รึไงลิปนะ ปากเริ่มลอกแล้วนะ " เสียงทักของมันทำเอาผมจับปากตัวเอง มันไม่ถึงกับนุ่มก็จริงแต่ก็ไม่คงไม่ได้ลอก กลีบปากออกจากแข็งๆตรงเกือบด้านใน ทำไมกูต้องรู้สึกกังวลอะไรขนาดนั้น
“ เลิกมองปากกูสักทีได้มั๊ยวะ มึงเป็นเหี้ยอะไรกับปากกูนักหนา พูดถึงอยู่ได้ "
“ ก็ปากมึงแห้ง " ว่าแบบนั้นก่อนมือข้างนึงจะยื่นเข้ามาจับปากของผม โรมลูบเบาๆก่อนคลึงมันทั้งปากบนและปากล่าง
“ พอแล้ว ไอ้สัด "ผมสะบัดออก ก่อนจะเอียงตัวออกจากมันแอบรู้สึกแปลกๆตอนที่มันสัมผัสแบบนั้นกับปากของผม
“ หึ " แล้วทำไมเสียงหัวเราะในลำคอที่โคตรเจ้าเล่ห์ของมัน ต้องทำกูหงุดหงิดแบบเสียหน้าขนาดนี้ด้วยวะ
จอดรถที่ลานจอดรถของโรงพยาบาลไอ้โรมดับเครื่องก่อนจะเดินลงมาพร้อมกับผม มันเรียกผมไว้ " อิน "
“ อะไร "
“ ไปแบบไม่ขอบคุณสักคำเลยนะมึง "
“ ขอบคุณ " บอกแบบนั้นมันก็ยกยิ้ม ยืนนิ่งมองหน้ากันสักพักไอ้โรมก็เปิดประตูหลังมันหาอะไรสักอย่างก่อนจะยื่นให้ผม เป็นอมยิ้มที่มันซื้อที่ห้างรสสตอเบอรี่
“ วันนี้ที่หงุดหงิดใส่ตอนชวนไปเลือกส้ม "
“ แล้วไง " มองมันที่ไม่ได้มองหน้าผม ท่าทางที่เหมือนไม่ค่อยได้ขอโทษใคร
“ โทษ " ว่าด้วยเสียงเรียบๆมือที่ยื่นอมยิ้มให้ผมนั้นดูมั่นคงแต่ก็แอบสั่น ไม่ได้ยื่นมือไปรับนานจนมันก็เงยหน้าขึ้นมา " ทำไมเรื่องมากวะ เอาไปดิ "
“ ไม่เอา "
“ ทำไม นี่มึง "
“ จะเอาอีกอัน " ว่าสวนมันขึ้นไปไอ้โรมขมวดคิ้ว " กูไม่ชอบกินสตอเบอรี่ "
“ เอ้าเหรอ ? แต่มันเป็นรสอมยิ้มที่กูชอบมากเลยนะ " หันไปหยิบอมยิ้มอีกอันให้ผม รับเอาไว้ผมกำแน่นน่าแปลกที่ใจสั่นกับแค่คำพูดแบบนั้น น่าแปลกที่กลับอยากจะกินอมยิ้มอีกอันขึ้นมาทันทีเพราะรู้ว่าอีกคนชอบมากแท้ๆแต่กลับเลือกที่จะให้เรา
ก็ยอมรับ กูไม่เคยเจออะไรแบบนี้มาก่อน
“ อิน..” เหมือนไม่ได้ยินเสียงเรียกนี้ ตอนนั้นก็ไม่รู้เลยด้วยซ้ำว่าเงียบไปนานเท่าไหร่ รู้อีกทีหลังคอของผมที่รู้สึกอุ่นนั้นมีมือนึงรองมันอยู่ ก่อนที่ปากจะเป็นลำดับต่อมาที่รู้สึกอุ่น
' อย่านะอิน ' ผมบอกตัวเองแบบนั้น แต่ตอนนั้น ไม่ว่าจะเป็นมือที่หยุดนิ่งหรือแม้แต่ลิ้นแต่ตอบรับรอยจูบดูดดื่มนั่น ตอนนั้นไม่มีใครฟังผมทั้งนั้น
“ ปากแห้ง อย่าลืมทาลิปนะอิน " พูดแบบนั้นข้างหูตอนที่ถอดริมฝีปากออกจากผม ถอนหายใจออกมาผมรู้ว่าตอนนั้นหน้าคงแดงจนได้แต่หลบ
“ กูรู้แล้วน่า "
...............................................
เคยบอกว่าถ้าแต่งถึง 10 ตอนแล้วจะรู้ได้ว่าใครคู่ใคร
ขอถอนคำพูดนะ #คนอ่านรุมตบ ขอโทษนะคะ แต่อยากจะบอกว่า
อย่าตัดสินอะไรเพียงแค่ โรมจูบอิน หรือ อินกับไฟท์เอากัน
การจูบกันหรือเอากัน ไม่ได้ได้หมายว่ามันจะจบลงด้วยการรักกันตลอดไป
คนเรามันต้องมีอะไรหลายๆ ที่ทำให้เรารู้สึกกับใครสักคนไปจนตายว่ามั๊ย
มันต้องเจอปัญหา ต้องตัดสินใจ ต้องมีอะไรๆมากกว่าความสุข
เรื่องนี้มันแบบ คนอายุมากขึ้น ความคิดมันสูงขึ้น ความเห็นแก่ตัวมันมากขึ้น
เรื่องนี้ค่อนข้างแต่งยาก มึนๆงงๆดราม่าจนอยากจะเปิดเรื่องน้องฟู่กับไอ้ฟู่แล้วเขียนแบบฟิวๆบีทีเอสมากเค่อะ
จำได้มั๊ย คนที่ด่าไฟที่ ร.พ. เด็กน่ารักที่ทั้งฮิมและเทมบอกว่าน่ารัก กร้ากกกกก
รู้สึกตัวเองยังคงงมอยู่ในวังวนของบีทีเอสไม่หลุดออกไปสักที TT
หนมฝากแท็ก #choiceไฟท์อิน ด้วยนะคะ
ขอบคุณที่เข้ามาอ่านและคอมเม้นท์จ้า :กอด1: :L2: :3123: :L1: :pig4:
-
มาแล้ว ดีใจ
-
:hao6: น่าร้ากกกกกกกกกกกกก เชียร์ โรมมมมมมมมมมมมม อ่ะ รักเฮียโรมที่สุด
ปล.รณรงค์ให้นักอ่านทุกท่านที่อ่านเรื่องนี้ ช่วยกันเปลี่ยนแท็กเรื่องนี้ จาก #ไฟท์อิน #โรมอิน เราต้องช่วยกันกดดัน น้องหนมค่ะ
จากทีม พี่โรม :mew3:
-
ยังไง ๆ ๆ เอ๊ะ ยังไง แต่ชอบโรมอ่ะ
-
ดีใจอ่ะ ไม่รู้ดิอ่านแล้วทำไม เคมีของอินโรม กับไฟท์วาดมันเข้ากันตั้งแต่อ่านครั้งแรกไม่รู้
ยังคงเชียร์ อินโรม ไฟท์วาด อยู่
-
เราชอบหลักการคิดของผู้เขียนนะคะ เราตัดสินใจอะไรแค่เล็กน้อยไม่ได้
เพราะถ้าเป็นชีวิตจริง เราต้องศึกษา เรียนรู้กันก่อน ชอบบบบบบบ o13
-
มาซักที เเหม๋ อินนนนนนนนนนนนนนนน โรมมมมมมมมมมมมมมมมม :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
:z3: :z3: :z3: :z3: :z3:
โอ้ยยย ถึงโรมจะทำดีแค่ไหน ก้เชียร์ไฟท์นะ
-
นี่ก็คนแก่อ่าน ทำไมไม่เข้าใจอารมณ์ เดาทางไม่ถูก
จับคู่มั่วไปหมด สับไปสับมา อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกก
เอาเรื่องน้องฟู่มาเหอะ รู้สึกเครียด แฮ่ก :serius2:
-
โรมอินเวลาอยู่ด้วยกันน่ารักดี บรรยากาศผ่อนคลาย อ่านละอมยิ่มตามหมออินเลย อยากให้น้องอลิซมีหมอเป็นแม่จัง :man1:
-
เคมีเค้าเข้ากันนน
โรมอิน :mew1:
-
ลุ้นต่อไปค่าาาาาา o13
-
ปบบนี้ต้องรอลุ้น
แต่แอบชอบนิสัยโรม
คือแบบคิดอะไรก็พูด(เหมือนเราเลย)
พูดแบบปากหมาก็เถอะ
-
ชอบหมออินอ่ะ เราว่าแล้วว่าอินอาจไม่ได้คู่กับไฟท์ หรืออาจจคู่กัน???
แต่เราเชียร์คู่โรมอินนะ เพราะเราว่าเคมีมันเข้ากันมากกว่า แต่แค่เสียดายว่าโรมไม่ได้เวอร์จิ้นของหมออินแค่นั้นแหละ 555555 :hao7: :hao7:
-
บอกตามตรงน่ะ ยิ่งอ่านยิ่งรู้สึกกลัว อะไรที่คิดที่หวังมันไม่เป็นไปตามนั้น
-
:hao7: หลงรักโรมซะแล้ว
ราศีพระเอกจับเต็มที่
ปอลิง: ขอเสนอ #โรมไฟท์ เพื่อเป็นทางออกจากดราม่าเรื่องนี้
-
เราชอบโรมมมมมมมมมมมมมมมมม
โรมสู้ๆๆๆๆ
งี่เง่าอย่างไฟต์อย่าไปสนใจเลย
ให้ได้กับวาดไปแหละ แคร์กันดีนัก หึ!
-
เลือกคู่ไม่ได้ หรือจะแบบช็อค สลับไปเลย
โรม ไฟท์ ไปเลย
-
โรมเริ่มทำคะแนน เพื่อให้ทิ้งห่างคู่แข่ง 55555555555
เวลาอยู่ด้วยกัน เคมีก็เข้ากันดีนะ
หมออินก็คล้ายๆจะเคลิ้มๆไปกับรสจูบของโรม
โอกาสของโรมมีแล้วนะ อย่าให้คะแนนตกล่ะ
-
จริงๆเราชอบไฟท์นะ แต่ชอบหมออินมากกว่า หมอคู่ใครเราก็จะชอบด้วยนะ :hao5:
-
เย้ อ่านทันแล้ว แต่ยังเลือกไม่ได้อะ ยิ่งอ่านยิ่งสับสน
ยังเชียร์พี่ไฟท์ แต่โรมก็น่ารัก ทั้งกวนทั้งเข้ากันได้ดีกะหมออิน
อ่านด้วยความหน่วงใจ หมออินจะเลือกใครล่ะ
ส่วนน้องวาดก็น่าสงสาร แต่ก็ไม่รู้สินะ อิอิ :เฮ้อ: สนุก หน่วง เศร้า :ling1:
รอติดตาม และบวก บวก เป็นกำลังใจให้ขนมต่อไปจ้า :pig4: :L2:
-
เชียร์คู่นี้ 5555555 ออกตัวมาโดยตลอดและยังเชียร์ต่อไป มันใช่อะขอร์จ มันใช่
รออ่านนะคะ ชอบ แต่งเก่งมาก
-
อ่านแล้วอยากชูป้ายไฟโรมอินไปเลย :m1
-
:aยิ่งอ่านยิ่งแบบว่า เรื่องนี้ไม่ต้องมีไฟท์ก้อได้ใช่มั้ยนะ ปกติเป็นแม่ยกเทมไฟ แต่เจอไฟท์เป็นแบบนี้ ไปไม่เป็นเลยอ่ะ สงสารอินนะถ้าไม่ได้คู้กับไฟท์มีความรู้สึกว่าอินต้องสูญเสียทั้งคนที่ตัวเองรักและเพื่อนที่สนิทที่สุดไป เพราะคงเป็นไปไม่ได้ที่คนที่เคยมีความสัมพันธ์กันแยกจากกันไปแล้วจะเป็นเพื่อนกันได้อย่างสนิทใจ ยิ่งอ่านตอนพิเศษน้องไฟน่ารักก็ยิ่งรู้สึกรักไฟท์อินนะ แต่ตอนนี้......#รู้สึกเหมือนเป็นแม่นางเอก#
ปล. น้องหนมแต่งนิยายสนุกนะคะ คนอ่านอินกันไปหมด เป็นกำลังใจให้จ้า
-
ลิปใช้ดีมากค่ะ เราคอนเฟิร์ม หมดไปหลายแท่งละ
เอ๊ะ! มายังไง
อิอิ ชอบมุ้งมิ้ง ปากแห้งจังเลย
แต่ก็ยังหน่วงนะ ไม่เลือก ไม่ลงล๊อกกะใครซักที เข้าคอนเซปชื่อนิยาย
โอ๊ยยยยย
ลุ้น เครียดนะคะ ขอบอก
-
โรมอินเท่านั้น :hao6: ชอบโรมน่ารักมุ้งมิ้ง :katai5: ขอบพระคุณพี่ขนมที่แต่งนิยายน๊าาาา
-
เพิ่งเข้ามาอ่าน 5555
บอกคนเขียนตรง ๆ อยากให้เปลี่ยนพระเอกเป็นโรม
อินอยู่กับโรมแล้วอารมณ์แบบแฟร์ ๆ ตรงไปตรงมา
แต่พออ่านพาทไฟท์อิน แล้วอึดอัดแทน ยิ่งมีน้องวาดด้วย >> แต่น้องไม่ได้ผิดนะ
อารมณ์ แบบ ให้ความหวังไม่รู้ตัวไรเงี้ย แต่ก้อไม่ได้เชียร์ไฟท์วาดแห๊ะ รู้สึกเหมือนมันไม่ใช่
ไม่รู้สิแล้วแต่ คนเขียนจะพาไป รออ่านนะจ๊ะ
-
ThankS
-
ตั้งแต่อ่านมาไม่เคยชอบโรมเลยนะ จนมาตอนนี้แหละ
โรมอินมุ้งมิ้งมาก อ่านไปยิ้มไป แต่ไม่กล้าเชียร์โรมอินอยู่ดี
เดี๋ยวเจอคนเขียนหักมุมแล้วทำใจไม่ได้ TT TT
เป็นกำลังใจให้นะ ขอเรื่องนี้ให้เคลียร์ก่อนอย่าเพิ่งเปิดเรื่องน้องฟู่เลย
อีกอย่างคือยังหมั่นไส้นางไม่หายมาว่าน้องไฟ
-
อยากจะชูป้ายไฟโรมอินสุดพลัง!!! :3123:
-
สนุกมากครับ รออ่านต่อ เชียร์เฮียโรม
-
งานนี้แม่ยกโรมคงได้กรีดร้องกันมั่งล่ะ มาแบบเต็มๆอ่ะ
มันคงยากไปที่จะบอกว่าใครคู่ใคร เพราะตอนนี้เราเองก็ไม่รู้ :laugh:
เอาน่า ถือซะว่ามีเรื่องมาให้หมออินได้ขบคิดเล่นเวลาว่างๆ
นอกจากเรื่องคนไข้ เด็ก และโรงพยาบาล อ้อ เรื่องปากแห้งด้วย :jul3:
อย่าไปคิดอะไรมาก ทำแล้วสบายใจก็ทำเถอะนะ ชีวิตมันสั้น
เห็นด้วยกับหมอพิงค์ ห่างๆมันซะมั่ง อาจจะมองเห็นอะไรมากขึ้น
ขอบคุณคนเขียนมากค่ะ :กอด1:
-
เค้าเชียร์โรมกับอินจ้า
ไม่รู้สิ
ชอบอ่ะ
รู้สึกบรรยากาศมันดี
ปล. เค้าอยากอ่านคู่พี่ฟู่น้องฟู่
เค้าเคยเมนท์ของตอนพิเศษของน้องฟู่ด้วย
เค้าอยากรู้ ^ ^
-
ไฟท์ขืนชักช้า ระวังโรมคาบไปรับประทาน
-
ตอนที่ 11
“ แค่นั้น หมายความว่าไงแค่นั้น คือไปกินข้าวด้วยกัน ไปรับสนามบิน แค่เพื่อนเหรอ ตลก “ แพรถามผมตอนที่กลับเข้ามาทำงานต่อ ถอนหายใจพิงตัวเองกับเบาะที่นั่งก่อนจะพยักหน้า
“ แล้วจะเอาแค่ไหน “
“ เอาหมดเลย เล่าให้หมดเลย เดี๋ยวนี้ แล้วคุณไฟท์ละ ไม่สนใจแล้วหรอ แต่ก็น่า หมออินนี่ท่าจะมีดวงทางได้พ่อหม้ายลูกติดนะ ลองคิดดูว่าผู้ชายที่สนใจสองคน คนนึงเข้ามาจีบก็พ่อหม้ายลูกติดหนึ่ง คนที่ตัวเองชอบก็พ่อหม้ายลูกติดสี่ แม่เจ้า ท่าทางจะต้องมาเอาดีด้านนี้นะ “
“ พูดมาก “ บอกแค่นั้นแพรยิ้มออกมา
“ แล้วสนใจคนไหนเป็นพิเศษละ แบบว่าคะแนนนำที่สุด “
“ ไม่มี “ ก็ตามที่พูดไม่มีคนไหนที่สนใจเป็นพิเศษ คนที่อยากจะให้เสนใจก็ไม่เคยสนใจ ขนาดออกมาจากคอนโดมันตั้งแต่สองวันก่อนไอ้ไฟท์ยังไม่แม้จะส่งข้อความไลน์มาหา ทั้งๆที่วันนั้นผมเองก็ออกมารับไอ้โรมแบบไม่ได้บอกมันด้วยซ้ำ ส่วนคนที่ไม่ให้อยากให้สนใจก็ทำให้ใจสั่นได้ตลอด
“ เวลาเท่านั้นเหละ ที่จะบอกได้ว่าคุณหมอจะเลือกใคร “ ว่าแบบนั้นทำท่าทางเหมือนกูรูเรื่องความรัก “ เปิดใจคนสองคนเข้ามาดูนะ ถึงแม้ตอนนี้จะไม่ได้ชอบคุณโรมมากมาย แต่เปิดใจรับเค้าเข้ามาหน่อยก็ดีนะ อย่าจมปรักอยู่กับคนที่ทำให้เราเสียใจเลย บางทีคนใหม่มันอาจจะดีกว่า “
“ พูดมาก “
“ พูดความจริงตังหาก คนเรามันต้องเดินหน้า “
ก๊อก ก๊อก เสียงเคาะประตูหน้าสองครั้งผมก้มดูนาฬิกาที่ยังไม่ถึงเวลาเข้าเวรก่อนจะหันไปมองแพรที่เดินออกไปเปิดประตูให้ คนที่เดินเข้ามาก็ขาประจำที่มาแทบทุกวันเวลาพัก
“ อิน เล่ากูมา คนนั้นใครที่ออกไปด้วยกัน “
“ มึงฟังแพรเล่าแล้วไม่ใช่เหรอว่าเค้าเป็นใคร “ ไอ้พิงค์ถอนหายใจมันเหล่
“ ก็อยากฟังจากปากมึง แต่ก็แซ่บอยู่น่า คนนั้นนะ “ ส่งสายตามาหาผมที่ถอนหายใจออกมา ทำไมรอบข้างมีแต่คนอยากรู้เรื่องราวของผมทั้งนั้น
“ ก็ดูไปก่อนเถอะค่ะ ของแบบนี้ “
“ กูจะเชียร์ใครดีน้า “ ทำท่าคิดก่อนจะหันมามองผม “ ไม่ดีหรอกเหรอมึงถึงถอนหายใจออกมาแบบนั้น บางทีกูว่าก็ดีออกนะ มึงจะไม่ได้จมปรักอยู่กับไฟท์ไง ลองมองคนอื่นบ้าง เปิดใจให้เค้ามันอาจจะดีกว่าสิ่งที่เป็นอยู่ บางทีของที่เราอยากได้มากๆพอได้มาแล้วมันก็แค่นั้นละ ตอนที่ได้มาค่ามันต่างกับตอนที่อยากได้นะ “
“ พูดเหมือนกันเลย “ ผมบ่นแต่ก็ยอมรับว่าคิดเหมือนกันอยากเปิดโอกาสให้คนอื่น แต่ในใจลุกๆก็อดคิดไม่ได้ว่าไอ้โรมคงจะไม่จีบผมเป็นจริงเป็นจังผู้ชายแบบมันดูไม่ค่อยสนใจอะไร อีกอย่างผมไม่คิดว่ามันจะจีบ ก็เพราะมันเคยเห็นผมทำเรื่องอย่างว่ากับไฟท์ “ แล้วมึงมาหากูนี่คือมาแค่เสือกเหรอ “
“ ก็เปล่าหรอกจะชวนไปชอปปิ้งหลังออกเวร “
“ ชอปปิ้งอะไร “
“ เครื่องสำอาง ก็มึงบอกจะไปซื้อลิป “ พยักหน้าให้มันแอบเหล่ลิปที่อยู่ในกระเป๋าผมพยักหน้า “ ไปด้วยกันนะ “
“ ก็ เอาสิ “ ตกไปกับมันเพราะผมว่าผมมีของที่ต้องซื้ออยู่เยอะเลยนะ
............................................
แผนกเครื่องสำอางของห้างนึงที่ผมมากับพิงค์ เป็นห้างที่คนเดินน้อยที่ถือว่าราคาแพงแถวพร้อมพงศ์ จอดรถก่อนจะเดินเข้าไปไอ้พิงค์ดูมีความสุขและลั๊นล๊าต่างกับตอนเข้าเวรลิบลับ มันเดินอยู่ข้างๆผมมองไปที่ร้านกาแฟที่ชอบมากินกับมันบ่อยๆ
“ เดี๋ยวช๊อปเสร็จเรามานั่งกินอะไรกันสักเล็กน้อยนะมึง “ พยักหน้าให้ผมเดินตามมันเข้าไป เคยมีคนบอกว่าผู้หญิงเวลามาซื้อของที่ชอบก็เหมือนเดินอยู่ในดงดอกไม้ มีความสุขผิดปกติ
“ วันนี้มึงจะซื้ออะไรวะ “
“ แป้งผสมรองพื้นกูหมด แล้วกูอยากได้ลิปสีใหม่ๆด้วย “ พูดไปตาก็ลอยไปตามที่ชอปต่างๆ ผมเดินตามมันที่แวะเข้าไปในชอปนึงไอ้พิงค์สั่งแป้งก่อนจะหันมาลองลิป ผมมองไปรอบๆเจอคนหลายวันที่เดินซื้อของอยู่และก็สะดุดกับป้าคนนึงที่กำลังทดสอบครีมบำรุงผิวหน้า
' รอยตีนกาตรงหางตา '
“ เชี้ย “ สถบออกมาตอนที่คิดถึงคำพูดของมัน
“ เป็นไรมึง “ พิงค์หันมาถาม มันกำลังลองลิปสีแดงอยู่
“ เปล่า “
“ นี่สวยมั๊ย สีวาเลนไทน์ “ บอกผมก่อนจะชี้ที่ปากเอียงหน้าซ้ายขวาให้ดู
“ ก็สีแดงสวยดี “
“ ไม่ใช่สีแดง สีวาเลนไทน์ “ ก็มันคือสีแดงไงครับ สีแดงก็คือสีแดงอยู่ดีจบ
“ เออ ตามใจมึงเถอะ “ ผมว่าปลงๆ “ เออ พิงค์ กูถามหน่อย “
“ ว่า “
“ คือ ตีนกากู มันชัดมากมั๊ยวะ “ หลบๆหน้าเวลาถามไอ้พิงค์หยุดเลือกลิปมันหันมาหัวเราะ “ มีอะไรตลกวะ “
“ เรื่องตีนกามึงไง ฮ่าๆ ทำไมวะร้อยวันพันปีไม่เคยสนใจหนังหน้าทำไมวันนี้สนใจขึ้นมา “
“ ก็เปล่าหรอก “
“ กูว่าคุณพ่อลูหนึ่งแม่งทักมาแน่ว่าหน้าเหี่ยว “ หันมองมันที่อมยิ้มมองผม “ หัวคิ้วเนี้ยไม่ต้องให้มันชนกันมากก็ได้ ปลงๆซะบ้างเดี๋ยวหน้าเหี่ยว “
“ หน้ากูเหี่ยวเลยเหรอวะ “
“ ก็ไม่มากแต่ก็ควรดูแลก่อนที่จะสายไปมากกว่านี้ “
“ แล้วต้องทำอะไรบ้างวะ “ มองไปรอบๆ “ คือกูอยากได้ครีมลดรอยตีนกา “ ก็ไม่เข้าใจว่าทำไมต้องสนใจคำพูดของมันด้วย
“ ฮ่าๆ มึงน่ารักว่ะ “ หลุดหัวเราะออกมามันตบไหล่ผม “ ตีนกามึงกูว่ารักษายากแล้ววะ เอาตรงๆ ต้องใช้เวลานานหน่อย “
“ มึงก็พูดอยู่นั่นกูถามว่าอะไรที่ใช้ดี “ พูดออกไปแบบนั้นมันก็ชี้ไปที่ร้านเดียวกับที่ผมมองครั้งแรก ร้านสีแดงที่มีป้าคนนึงซื้ออยู่คุ้นๆว่ามันเป็ยแบรนด์ญี่ปุ่นครับ
“ กูใช้อันนั้น แต่บางคนก็แพ้นะมึง สำหรับกู กูว่ามันก็โอเคเลยนะ “
“ เหรอ งั้นมึงพากูไปซื้อหน่อยสิ มึงว่าหนังหน้ากู กูควรทำไรบ้างวะ “
“ กูคิดว่าคงต้องทำเยอะ “ พิจารณาหน้าของผมจับที่ปลายคางหันไปซ้ายขวา “ ผิวหน้ามึงแห้งๆนะ แถมตีนกาก็เยอะจนจะเป็นฝูงกาอยู่แล้ว รูขุมขนก็กว้าง อื้ม “
“ กูจะซื้อทุกอย่างเลยที่มันช่วยให้แม่งดีขึ้นเร็วที่สุด “
“ มึงคะ แดกยายังต้องรอให้มันออกฤทธิ์ ครีมก็เหมือนกันมึงก็ต้องรอให้มันออกฤทธิ์เหมือนกันนะถึงจะเห็นผลนะ “ พูดแบบนั้นก่อนจะปล่อยมือลงจากคางผม “ แต่ว่ามันจะเร็วสุดๆมึงก็ไปฉีดฟิลเลอร์ แต่ยิ้มจะเกร็งๆนะไม่ค่อยโออะกูว่า ไปทำสปาหน้าดิ ทำสปาตัวเวลาเอากันลูบตัวมึงทีคงคิดว่า ซิงอะ ผิวหนุ่มเหมือนผิวเด็ก “
“ ก็แค่ผิวไม่ใช่ท่าทาง “ พูดแบบนั้นไอ้พิงค์ออกท่าทางหมั่นใส้เล็กๆด้วยกันแบะปาก มันเดินพาผมไปที่เค้าเตอร์นั่งรอสักพักก็ถูกพนักงานบรรยาสรรพคุณครีมยาวเยียด ราคาเซ็ตนึงหมื่นนิดๆผมถอนหายใจออกมาตอนที่มองไอ้พิงค์ แต่ก็สั่งเพิ่มครีมรอบดวงตาอีกหนึ่งกระปุก
“ คุณลูกค้าจะลองเช็คสภาพผิวหน้าดูมั๊ยค่ะ ทางเราบริการฟรีสำหรับผู้ที่ซื้อผลิตภัณฑ์ “
“ ลองค่ะ ลองเลย “ ไม่ใช่เสียงผม ไอ้พิงค์ว่าออกไปแบบนั้นมันดึงตัวผมให้เข้ามาใกล้ “ เอาให้หมดเลยมึงครีมแม่งแพงไปๆ “
“ เชิญนั่งตรงนี้เลยนะคะ “ ผายมือออกให้นั่งลง ผมนั่งลงเธอเปิดเครื่อง สักพักแท่งเครื่องสี่เหลี่ยมก็ชนเข้ากับหน้าผมค้างไว้อยู่ไม่ถึงสิบนาทีผลที่ได้ออกมา ผมได้รับมันเป็นใบกระดาษ “ ใบหน้าของลูกค้ามีความแห้งนะคะ แต่ในชุดที่คุณลูกค้าซื้อจะมีทั้งครีมกลางวัน ครีมกลางคืน น้ำเซรั่ม เวลาใช้ให้คุณลูกค้าล้างหน้าให้สะอาดเช็ดเบาๆให้แห้งแล้วก็ตบน้ำเซรั่มลงไปบนหน้ารอจนซึม ก่อนจะทาครีมแล้วก็ครีมอายตัวนี้นะคะ “
“ ครับ “ ตอบสั้นๆผมยื่นบัตรให้เธอ
“คุณลูกค้ารอสักครู่นะคะ “ เดินตัวปลิวไปที่แคชเชียร์ ได้เวลาก้มดูผมผิวหน้าของตัวเองแล้วครับ ไอ้พิงค์โผล่หน้าเข้ามา ตาที่เราจ้องมองตัวเองไอ้พิงค์หลุดขำออกมาน้ำลายกระเด็นเต็มกระดาษ
“ เชี้ย!พิงค์ “
“ อึก ฮ่าๆ โอ๊ย ไอ้เหี้ยกูขอโทษ โทษๆ “ ลูบมือไปบนกระดาษมันหัวเราะจนตัวโย “ เชี้ยอินมึง ฮ่าๆ เชี้ยเครื่องเหี้ยนี่แม่งโคตรทำร้ายเลยไอ้สัด “
“ กูว่าแม่งต้องมีอะไรผิดพลาดเครื่องนี้แม่งต้องตอแหลกู “ หันมองเครื่องผมรู้สึกโกรธจริงๆที่มันทำกับผมแบบนี้ ตอนนี้ผมอายุเกือบสามสิบ แต่เครื่องแม่งคำนวนออกมาว่าหนังหน้ากูตอนนี้ 45 แล้วครับ
“ โอ๊ยปวดท้อง “ ขำจนต้องกำท้องมาจับหน้าผม “ มึงไม่ต้องซีเรียสหรอก มันพิสูจน์ลึกลงไปใต้ชั้นผิวเว้ย “
“ เครื่องโกงเพราะอยากให้ซื้อครีมรึเปล่าวะ “ ผมลุกขึ้นยืนรู้สึกอาจจนนั่งไม่อยู่
“ แล้วจะไปไหน อายเหรอ “ ส่ายหน้าออกไปผมมองไปรอบๆ พยายามอยากจะออกไปสักที พาหน้าหน้าสี่สิบของตัวเองออกไป
“ จะไปซื้อลิป “
“ ไปด้วยๆ กูจะซื้อด้วย “ ลิปร้านเดินที่มาตอนกลางวันไอ้พิงค์เลือกๆดมๆของมันแต่ผมแค่หันไปหาพนักงาน
“ เอาฝาสีม่วงอันนี้ครับ “ ยื่นไปให้เธอพยักหน้าก่อนจะก้มลงเอาสิ้นค้าในสต๊อก
“ เชี้ย เลือกโคตรเร็ว “ มองหน้ามันที่ยังคงเลือกกลิ่นที่ชอบ
“ ก็มีคนบอกว่ามันหอม “
“ มีพิรุธอีกละ เอาสีนี้ค่ะ “ บอกพนักงานไอ้พิงค์หันมามองหน้าผม
“ กูไม่แน่ใจอะไรเลยวะตอนนี้ “ พูดออกไปมันก็ยิ้มอ่อนๆ “ เหมือนว่ากูไม่รู้ใจตัวเองเลย เสียใจนะเรื่องไฟท์ แต่พออยู่ใกล้ๆไอ้โรมกูก็เหมือนทุกอย่างมันหมดไป กูลืมเรื่องพวกนั้น ทำไมวะ ทั้งๆเสียใจขนาดนั้นแต่ทำไมกูถึงลืมได้ง่ายจังวะ ยังไงกันแน่วะพิงค์ “
“ นั่นสิ แต่เรื่องแบบนี้มันต้องใช้เวลาวะ กูว่าอีกไม่นานคำตอบนั้นมึงคงหาเจอ ไม่มีใครรู้ตัวว่าตัวเองต้องการอะไรในระยะเวลาอันสั้นหรอก ความรักก็เหมือนกัน “
ไม่มีใครหาคำตอบของความรักได้ภายในวันเดียว
ไม่มีคนที่โง่ที่สุดในเรื่องของความรัก เช่นกันที่มันไม่มีคนที่ฉลาดที่สุด
ได้ครีมกลับมาหลายเซ็ต ก่ออนหลับก็แวะซื้อที่มาร์กหน้ามาด้วย อะไรที่บอกว่าดีก็จัดการซื้อมันทั้งหมด ขับรถกลับบ้านวันนี้จะลองใช้เครื่องสำอางทั้งหมดเลยครับ ไอ้พิงค์บอกว่าจะซื้อคอร์สสปาหน้าให้ด้วย ผมอยากลองครับ ก็แค่อยากจะลอง
“ วันนี้กลับบ้านดึกทั้งๆเลิกเวรเร็ว ไปไหนมาเหรออิน..แล้วนั่นเครื่องสำอางเหรอ เดี๋ยวนี้ซื้อใช้ด้วยเหรอ “ พยักหน้าไปให้แม่ที่ทักขึ้นมา รอยยิ้มของเธอผมเบี่ยงถุงพวกนั้นหลบ
“ แล้วแม่มีอะไรรึเปล่าครับ “
“ เปล่าหรอก แต่วันนี้แม่เลิกเร็วเหมือนกันเลยคิดว่าจะกินข้าวด้วยแต่เราดันไม่กลับซะงั้น “
“ ไม่บอกละครับ ผมจะได้รีบกลับ “ พูดแบบนั้นผมกำลังจะเดินขึ้นชั้นบน
“ ดูแลตัวเองแบบนี้เจอรักแท้เข้าแล้วรึไง “ คำพูดที่ทำให้แทบจะหยุดเดิน จบจากไอ้พิงค์ก็โดนแม่แซวให้อีก ผมรู้ครับว่าการที่คนแบบผมจะมาดูแลตัวเองนั้นมันแปลก ก็ผมเป็นคนที่หน้าตาดีครับยอมรับตัวเองแบบนั้นได้เลยไม่ค่อยดูแลตัวเองเท่าไหร่ แค่ล้างหน้าธรรมดาครีมก็ทาบ้างไม่ทาบ้าง บางทีถ้าหน้าแห้งก็ทาบ่อยกว่าปกติ ไม่มีอะไรพิเศษ
“ ไม่เกี่ยวกันแล้วแม่ ก็แค่ “ เว้นเสียงลงไปสักพักผมนึกถึงหน้าใครบางคนขึ้นมา คำพูดซ้ำๆเดิมๆของมัน ปากแห้งนะ ตีนกาเยอะแล้วนะ ก้มลงมองของที่ตัวเองซื้อ ถ้าไม่แคร์กูจะซื้อทำไมตั้งเยอะแยะ
“ ก็แค่ ? “
“ อยากดูแลตัวเอง “ ไร้เหตุผลสิ้นดี แม่หัวเราะ
“ ไม่เข้าท่าเลยอิน อ้างอะไรแบบนั้นนะ “ แม่มองหน้าผมถอนหายใจ “ ขนาดนัทที่คบกันมานานยังไม่ขนาดนี้ ถ้าชัวร์เมื่อไหร่อย่าลืมพามาแนะนำบ้างละ “
“ ไม่มีหรอกครับ อะไรแบบนั้นนะ “ ตอบแค่นั้น ผมเดินขึ้นห้องนอนของตัวเอง วางถุงทั้งหมดลงบนเตียงถอนหายใจสักพักก่อนจะเปิดทุกอย่างออกมาดู “ มาร์กหน้าดีกว่า ท่าจะสนุก “
เข้าไปอาบน้ำล้างหน้าก่อนจะเอาที่ครอบผมตรึงไว้ มาร์กสีดำที่ว่าดีผมทาครีมเหนียวๆลงบนหน้า ครีมสีดำที่ดูหน้าน่าเกลียดว่ากันว่ารอให้มันแห้งแล้วพอลอกออกมามันจะมีสิวหรือสิ่งสกปรกหลุดออกมา
“ ถ้าแม่งดีจริงแม่งก็ต้องมีสารเหี้ยอะไรสักอย่างซึมเข้าไป ช่วยให้หนังหน้ากูดีขึ้นมาบ้างละว่ะ “
-
ครืน ครืน ครืน หันมองสายโทรศัพท์ที่เข้ามา เบอร์ที่โทรเข้าเป็นเบอร์ของคนที่เกลียดขี้หน้าที่เพิ่งเจอเมื่อตอนกลางวันถ้ามันโทรมาอย่างเดียวผมก็คงรู้สึกว่าไม่เลวร้ายเท่าไหร่ แค่ไม่เข้าใจว่าทำไมต้องเฟสทามมา หันซ้ายดูขวาจะวิ่งเข้าไปล้างหน้ามาร์กก็เพิ่งทาแถมแม่งยังแพงอีกกูก็ไม่กล้าสิครับแบบนี้
“ ไอ้ห่าจะโทรมาเพื่อ “ สไลค์มือถือกดรับหน้าจอของผมฉายหน้าไอ้โรมเต็มจอ ท่าทางที่กำลังงงว่า ทำไมมันถึงเห็นผมแค่เพดานขาวของห้องนอน
“ ไหนวะ โผล่หน้ามาดิ กูไม่ได้โทรมาเพื่อมองเพดานห้องมึงนะเว้ย “
“ แล้วโทรมาทำไมมีอะไร กูกำลังยุ่ง “ บอกแบบนั้นผม ผมก็ไม่ได้เสียงมันเหล่มองกล้องไอ้โรมมีท่าทางทีสงสัย
“ ทำอะไรอยู่วะ “ ผมคิดตอนที่มันพูดคำนั้น มองไปรอบๆห้องเพื่อหาข้ออ้าง
“ กูแก้ผ้าอยู่จะอาบน้ำ “
“ ไหนขอดูหน่อย “
“ ไอ้สัด “ สถบออกไปมันก็หัวเราะ
“ นี่ ส้มวันนี้ที่เลือกให้อร่อยมากเลย “
“ อื้ม จริงๆก็มึงก็ควรไปขอบคุณป้าคนนั้นที่ช่วยกูเลือก “
“ กูต้องขอบคุณมึงเพราะมึงขอบคุณป้าเค้าไปแล้ว “ บอกแบบนั้น ต่างคนก็ต่างเงียบมาร์กของผมเริ่มเซ็ตตัวบางพื้นที่ที่แห้งก็เริ่มยึดหน้า รู้สึกขยับปากยากยังไงก็ไม่รู้ครับ
“ งั้นก็แค่นี้ “
“ กูยังไม่อยากวาง อย่าเพิ่งวาง “
“ มีอะไรอีก “ เหล่มองมันที่มองมาที่โทรศัพท์ แต่มันก็เอาแต่เงียบ “ ไอ้โรม กูจะวางแล้วนะ “
“ กูยังไม่เห็นหน้ามึงเลย เฟสทามมา ก็อยากเห็นหน้าแต่มึงให้มองแต่เพดานแล้วจะให้กูวางสายได้ไง “
“ ถ้าเห็นแล้วมึงจะวางใช่มั๊ย ไอ้สัด “
“ ใช่ ทำไม มึงทำอะไรอยู่กันแน่วะ “ ยิ้มนิดๆออกมาผมกลืนน้ำลายมองหน้าตัวเองที่ดำไปทั้งหน้า “ มาร์กหน้าอยู่เหรอ “
“ ไม่ใช่เว้ย!” เถียงออกไปแบบทันทีไอ้โรมหัวเราะ
“ ใช่ แน่ไอ้สัด “
“ เปล่าเว้ย “
“ พูดมาก หน้าจะยิ่งเหี่ยวนะเว้ย เวลามาร์กหน้าเค้าต้องทำหน้านิ่งๆ พูดน้อยๆ ถ้ามึงยิ่งพูดหน้าจะยิ่งเหี่ยว จากที่เหี่ยวอยู่แล้วมันก็จะ..” กดตัดสายแม่งเลยครับ กูรำคาญ แต่มันก็ยังโทรกลับมาแบบไม่ลดละ หน้าที่เริ่มแห้งได้สักพักผมลอกมันออกมาเจ็บนิดหน่อยแต่มันก็เห็นอะไรชัดขึ้น โดยเฉพาะสิวเสี้ยนที่หลุดออกมา
ผมวิ่งเข้าไปล้างหน้าทาครีมก่อนจะถอนหายใจกับสายที่ยังโทรมา ผมกดรับมันก็หัวเราะใส่หน้าจอทันที ก็ยังจะด้านเฟสทามมานะมึง ทำตัวเหมือนเด็กมัธยมเพิ่งหัดมีความรักไปได้
“ อะไรนักหนาวะ “
“ ล้างหน้าแล้วเหรอ “
“ กูบอกกี่ทีแล้วว่าไม่ได้มาร์กหน้าไอ้สัด “
“ คราบมาร์กหน้าติดอยู่บนหน้าผากมึง “ ผมรีบหันเข้าหากระจกทันที วางมือถือลงแนบตัวเสียงไอ้โรมหัวเราะเป็นซาวด์แทรกประกอบ แต่ไม่เห็นมีอะไรติดอยู่เลยครับ ไม่มีเลย
“ ไอ้สัดโรม ไอ้เหี้ย มึงหลอกกู “
“ ไม่หลอกจะรู้เหรอ ว่ามึงมาร์กหน้าด้วย “ มันว่าหน้าจอที่เรามองกันไอ้โรมยิ้ม “ ดีใจนะที่เห็น “ ได้ยินแบบนั้นผมมองไปทางอื่น
“ ดีใจอะไรว่ะ ก็แค่กูมาร์กหน้า จริงๆ ปกติกูก็ทำ “ พูดออกไปแบบนั้นแต่ไม่มองไปที่มัน
“ ไหนหันมามองกู แล้วบอกกูใหม่ว่า ว่าปกติมึงก็ทำ “
“ ปกติกูก็ทำ กูมาร์กหน้าทุกวันอยู่แล้ว “ ผมมองหน้ามันไอ้โรมนิ่งไปสักพักมันก็ไม่ว่าอะไร “ ทำไม “
“ โกหกไม่เก่งเลยนะมึง แล้วพรุ่งนี้ออกเวรกี่โมง “
“ ถามทำไม “
“ อยากไปกินข้าวด้วย มึงติดเลี้ยงข้าวกู เพราะวันนี้กูเลี้ยงมึงแล้ว “
“ มึงเสือกมาเลี้ยงกูเองนะ “ ว่าออกไปแบบนั้นมันก็ยิ้ม
“ งั้นเสือกเลี้ยงอีกรอบ ก็ได้ใช่มั๊ย “
“ รวยนักเหรอวะ ถึงชอบเลี้ยงข้าวคนอื่น “
“ ไม่รวยมากสำหรับคนอื่น แต่จะรวยเป็นพิเศษเฉพาะคนที่ชอบ “ กลืนน้ำลายคงคอหน้าที่เริ่มแดงของผมก้มหน้าลง ไม่กล้าสบสายตากับมันเลยครับ ผมรู้สึกว่ามันมีบางอย่าง อะไรสักอย่าง “ หน้าแดงอะไร นี่กูแค่หยอด “
“ หยอดเหี้ยอะไร กูไม่ใช่ตู้โทรศัพท์ “
“ จะนอนรึยัง “
“ ก็กำลัง “ ผมขึ้นนอนบนเตียงแล้วครับ เอียงหลังลงห่มผ้าห่มก็นอนแล้วได้ “ พรุ่งนี้มึงทำงานกี่โมง “
“ เช้า พรุ่งนี้มีดูงานที่ไซต์ “
“ เหรอ “ พยักหน้าให้ผมจ้องไปรอบๆมันแบบสังเกต แค่งงๆว่าเหมือนจะไม่ใช่บ้านมันเลย “ นี่มึงอยู่ไหน “
“ ที่ทำงาน “
“ ที่ทำงาน ตอนนี้นะเหรอ สี่ทุ่มแล้ว มึงแล้วมึงไม่กลับบ้านรึไง อลิซละ “ ห่วงที่สุดก็เด็กนี่เหละครับ พ่อแม่งเฮงซวยเกิน
“ อยู่กับป้าแมว “ ผมพยักหน้าในคำตอบของมัน
“ รีบทำงานให้เสร็จแล้วกลับไปหาลูกมึงซะเถอะ “
“ เป็นห่วงเหรอ “
“ คำไหนที่แสดงให้เห็นเป็นแบบนั้น เว้นวรรคเหรอ “
“ แววตา .. “ ว่าแค่นั้นมันก็หัวเราะ “ มึงนอนเถอะ ฝันดี “
“ อื้ม พรุ่งนี้กูอยู่เวรดึก “ บอกออกไปแบบนั้นไม่เข้าใจเหมือนกันว่าทำไมถึงพูด ผมแค่เม้มปากตัวเอง โรมก็เอาแต่มองมาอยู่แบบนั้น
“ บอกทำไม อ่อยกูเหรอ “
“ ถ้าง่วงนอนมากก็อย่าขับรถแล้วกัน “ พูดแค่นั้นมันพยักหน้า
“ ฝันดีครับ “ ผมกดตัดสายตอนได้ยินเสียงนั้น มุดตัวเองลงไปกับเตียงเอาผ้าคลุมโปงตัวเองเอาไว้ บางทีก็แค่ไม่เข้าใจว่าทำไมหัวใจต้องเต้นแรง ถ้าคิดว่าประโยคที่พูดไปมันก็แค่ประโยคธรรมดาที่เราห่วงใยเพื่อนมนุษย์คนนึงมันก็เท่านั้น
แต่บางที มันอาจจะไม่ธรรมดาซะแล้วละมั้ง
..........................................................
ครืน ครืน เสียงโทรศัพท์ที่มีสายเข้ามา ผมลืมตาตื่นขึ้นก่อนจะพบว่าโทรศัพท์ที่สว่างอยู่บนหัวเตียงนั้นเบื้องเป็นนาฬิกาที่บอกเวลาแค่แปดโมงเช้า
“ ฮัลโหล " ไม่ได้มองเบอร์ที่โทรเข้าผมรับสายแบบเพลียๆทั้งๆที่นอนตื่นสายได้ทำไมกูจะต้องมาแหกขี้ตาตื่นตั้งแต่เช้าด้วยวะ
“ นอนอยู่เหรอวะ " ขมวดคิ้วกับเสียงผมดึงโทรศัพท์มาดูเบอร์ไอ้ไฟท์เป็นคนโทรเข้ามา
“ ไฟท์ อื้ม หลับอยู่ "
“ ออกไปกินข้าวด้วยกันหน่อยสิ " เสียงเรียบๆของมัน สองวันแล้วครับที่ผมไม่ได้ไปหา ไม่แม้จะไลน์ไปหามัน ผมเงียบแทนคำตอบ " ไม่ว่างเหรอ "
“ ก็เปล่า " ว่าออกไปยังไม่ทันจะนึกอะไรออก สายโทรศัพท์สายนึงโทรซ้อนเข้ามา ชื่อที่เด่นชัดผมกรอกเสียงบอกไฟท์ " แปปนะมึงสายซ้อน "
“ ว่าไงมึง "
“ มาหาหน่อยสิ คิดถึง " หลุดยิ้มออกมาแบบกลั้นไม่อยู่ " กินข้าวรึยัง ไปกินข้าวต้มหมูทรงเครื่องกันเปล่า "
“ มึงนี่ก็ว่างนะ "
“ จะจีบใครสักคนมันต้องหาเวลาว่างๆสิวะ " มันว่า
“ เอาเวลาว่างๆของมึงไปสนใจลูกมึงเถอะ "
“ กูอยู่ตึกตรงแยกอโศกนะ อยู่ชั้นที่ 30 ฝ่ายวิศวะนะครับ " พูดเสียงล้อๆ มันหัวเราะก่อนจะเงียบไป
“ บอกกูทำไม ใครอยากจะรู้ "
“ ก็ที่เงียบอยู่นาน ไม่ใช่ว่าคิดทางมาหาหรอกเหรอ " ทำเป็นเป็นรู้ดีไปซะทุกเรื่อง ผมกดวางสายมัน ไฟท์ก็ยังรอสายอยู่
“ โทษทีมึง "
“ ใครโทรมาวะ คุยกันตั้งนาน "
“ ก็ เพื่อนนะ " เสียงของผมพอให้ดูน่าสงสัยรึยังวะ ตอนที่พูดคำนั้นออกมา อยากให้ถามว่า ใคร เพื่อนที่ไหน อยากตอบ ตอบคำถามแบบนั้น
“ เหรอ แล้วมึงจะออกมากินข้าวกับกูรึเปล่า " ไม่ตอบแถมยังย้ำคำถามเดิมๆ ผมถอนหายใจออกมา
“ ไม่ว่างว่ะ กูมีนัดแล้ว "
“ งั้นเหรอ " ตอบแค่นั้น มึงทำให้กูโกรธแท้ๆแทนที่จะง้อ จะเซ้าซี้หน่อยไม่ได้หรอวะ จริงๆก็ไม่มีนัดแค่คิดถึงไอ้โรมขึ้นมาเลยบอกออกไปแบบนั้น ก็แค่อยากให้มัน หึงบ้าง คนที่มีอะไรกันมาตลอดแบบผมกับมัน จะไม่มีความรู้สึกอะไรต่อกันเลยเหรอวะ การทุ่มเทของผมมันไม่ส่งผลอะไรจริงๆเหรอวะ
“ อื้ม " ทำไมมึงถึงไม่พูดอะไรเกี่ยวกับเรื่องวันนั้นเลยนะ ' ขอโทษนะอินจริงๆกูไม่ควรพูดแบบนั้น กูน่าจะคิดถึงใจมึง ' หรือว่า ' ขอโทษนะที่ไม่ได้โทรมาหาเลย '
“ เออ งั้นว่างแล้วค่อยคุยกัน "
“ อื้ม บาย " วางสายไปแบบนั้น ผมลดมือถือลงก่อนจะตั้งลงกับเตียง เผลอยิ้มเยาะตัวเองออกมา " สำหรับมึงกูคงไม่มีความสำคัญอะไรจริงๆสินะ ไม่ได้อยากมีกู เหมือนที่กูอยากมีมึงเลยสินะ "
ตื่นนอนเต็มตา บางทีตัวผมก็อยากจะพาตัวเองออกจากเรื่องนี้เต็มทน การที่ไม่เป็นคนสำคัญของใครทั้งๆที่อยากเป็นนั้น มันทรมาณ ผมมีความรู้สึก เหมือนตัวผมเป็นเด็กที่อยากจะได้ของเล่นชิ้นนึงมากๆแต่ไม่ว่ายังไงก็ไม่มีทางได้มา ไม่ว่าจะเก็บเงินอย่างหนักหรือทุ่มเทแค่ไหน มันเป็นความรู้สึกที่ว่า กูต้องทำได้สิ มันต้องรักกูสิกูพยายามขนาดนี้แล้วทำไมมันจะไม่รักกู แต่ผมกลับลืมไปเลยว่า ความรักที่แท้จริงมันไม่ต้องใช้ความพยายามอะไรเลย
“ คำว่าเพื่อนที่ใช้มาตลอดชีวิต จะเปลี่ยนมาเป็นคำว่า คนรัก มันยากขนาดนั้นเลยเหรอวะ "
...........................................................
เมื่อหมออินเริ่มมี ข้อเปรียบเทียบ ระหว่างพี่ไฟท์กับพี่โรม
จริงๆ เวลาที่เราเจอคนสองคนที่คนนึงเรารัก อยากได้แต่ทำให้เราเสียใจ
กับอีกคนที่คอยเต๊าะเรา ความรู้สึกตอนโดนเต๊าะที่มัน ใจเต้นรัวจริงๆ รู้สึก 14 อีกครั้ง ฮ่าๆ
เจอกันตอนหน้านะเด้อ
หนมฝากแท็ก #choiceไฟท์อิน ด้วยนะคะ
ขอบคุณที่เข้ามาอ่านและคอมเม้นท์จ้า
-
พี่โรมทำคะแนนรัวๆมาก ไฟท์หายไปเลยโผล่มานิดเดียว หมออินสู้ๆน้า
กอดๆพี่หนม :กอด1:
-
o13 :impress2: :mc4: ดีใจมากกกกกกกกกกกกกกกกกก ฟินสุด ๆ อ่ะ เอาใจไปเลยค่ะ ไรท์ ชอบตอนนี้มากค่ะ โรม & อิน น่ารักดีค่ะ อยากให้อินหลุดพ้นบ่วงกรรมเสียที (จะเสียใจร้องไห้ฟูมฟายมากถ้าไฟท์ได้เป็นพระเอกอ่ะ)
ปล.ช่วยกันรณรงค์เปลี่ยนแท็กจาก #ไฟท์อิน เป็น #โรมอิน ด้วยค่ะ เราเชื่อในมวลพลังมหาประชาชน กร๊ากกกกกก
-
รอได้คู่ที่ชัดเจนแล้วค่อยมาอ่านดีกว่าค่ะ
เรากลัวไม่ได้อย่างที่หวัง :hao5:
-
อินจ๋า เราว่านี่ไฟท์ก็ง้อแล้วนะ
แต่เรื่องที่โกรธกันมันไม่ใช่เวลาง้อจะมาจ๊ะจ๊าได้ไง
เราว่านี่มันก็เป็นการง้อที่ดีสุดในฐานะเพื่อนแล้ว
เราชอบโมเมนท์โรมอินมากจ้าาาา
ขอยกป้ายไฟเชียร์
-
หลังๆมาโรมได้ใจกว่าเยอะ
หมออินสวยเลือกได้
อย่าได้แคร์ 555
-
ชอบโรมนะ ..
-
โรมสู้ๆ
-
:o12:
เราจะไม่แท็ก #choiceไฟท์อินแล้ว เพราะมันไม่ใช่ไฟท์อินแล้วอ่ะ
:sad4:
เห็นหลายคนเชียร์โรม ที่จริงโรมก็ดีนะ แต่เพราะมันเป็น #choiceไฟท์อิน มาก่อนไง
เหมือนปักใจไปแล้วว่าต้องไฟท์อิน พอมันไม่ใช่เลยผิดหวัง เสียใจ แงงงงงงงงงงงงง
:hao5:
-
:serius2:ลุ้นจนตัวโก่งไม่รู้ใครเป็นพระเอกกันแน่ กลัวคนที่เชียร์พลาด
-
:hao7: แนะนำ #โรมไฟท์ เพื่อตัดบ่วงดราม่า ฮ่าฮ่าฮ่า // โดนตบ :beat:
เหมือนโรมแอบหยอกๆมากกว่านะ อยู่กับโรมเหมือนอยู่กับเพื่อนสนิทเฮฮากว่าไฟท์อีกเป็นเพราะอินไม่ได้คิดอะไรมากละมั้ง
เรื่องไฟท์นี่ยังไงก็ไม่รู้ จะเชียร์ก็ไม่ได้เต็มปาก เพราะตอนนี้แค่สงสารแต่จะให้ไฟท์รักเพราะสงสารอันนี้ก็ไม่ดีแน่ๆ
อินใช้ SK-II สินะ แนะนำไลน์สีทอง แต่อินผิวแห้งไปใช้มาร์กกระชากวิญญาณได้ยังไง แห้งผากไปใหญ่
-
มันเป็นปัญาหาโลกแตกเลยนะ คนที่เรารักกับคนที่รักเรา...
ชอบหมออินตอนอยู่กับโรมนะ ดูมิ้งมุ้งเบาๆ 5555
-
โรม & อิน น่ารักกกกกกกกก :impress2:
-
รัก ได้ รอ ได้ แต่ทำไม? ลืมไม่เป็น :mew2:
-
โรม โรม อกเชียรไม่ได้เลยอะพี่โรมเค้ารุกหนักจริงๆ
-
เชียร์โรมขาดใจ :katai2-1:
-
โรมอินๆ
-
ชอบโรม
-
โอยยยยย เขินมากนี่จะละลายย :-[
ไม่รู่ว่าสุดท้ายโรมจะได้ใจหมออินมั้ย แต่ตอนนี้โรมได้ใจเราไปละ โคตรน่ารักกก
-
ไม่รู้จะเชียร์ใครจริงๆนะ แต่ไม่ว่าอินจะเลือกใคร คนนั้นก็ขอให้เป็นคนที่อินรักและมีความสุขที่ได้รักจริงๆ
-
ตอนนี้เขินพี่โรม ชอบที่พี่โรมจีบหมออิน
แต่อีกใจก็อยากรู้ว่าไฟท์จะเจ็บบ้างมั้ย
ถ้าไฟท์เป็นแบบที่พี่โรมบอกว่ารักอินมากถึงไม่อยากเปลี่ยน ถ้าเป็นแบบนั้นจริงคงเจ็บใจน่าดู เราสะใจ
ปล.อินี่ก็อินมากไป เกร็งจนเยี่ยวเหนียวทุกตอนฮะ :hao7:
-
เทใจให้โรมมมมม โบกป้ายยยยย
ส่วนไฟท์แบกคำว่าเพื่อนต่อไป อย่าคิดได้นะ เดี๋ยวโรมอกหัก 55555
-
ตัดสินใจยากจัง ไม่รู้จะเชียร์ใครดี
แต่แอบเอียงไปทางพ่อหม้ายลูกหนึ่งละ :o8:
-
เชียร์โรมอินเต็มที่ 555555555
ไฟท์ถอยไป~
-
ชอบโรมนะ แต่ตอนนี้ยังตัดสินอะไรไม่ได้แฮะถึงใจจะเทให้โรมอินไปกว่าครึ่ง
เดี๋ยวขนมนึกคึกเปลี่ยนขึ้นมาเงิบแดกกันพอดี ตอนนี้ไหลตามบทไปก่อนดีกว่าเนาะ 555555 o22
-
เรื่องน่าติดตามดีค่ะ
ตัวละครน่าสนใจทุกคนเลย
วาดก็เป็นตัวละครหนึ่งที่น่าสนใจมากเช่นกัน
รอตอนต่อไปค่ะ
-
ขอเชียร์โรมด้วยคน เพราะโรมน่ารักมาก เคมีเข้ากันกับหมออินแล้ว
ชอบเวลาสองคนนี้ต่อปากต่อคำ และโรมก็ดูจะจับทางหมออินได้หมดทุกอย่าง
หมออินต้องแพ้ทางโรมเข้าให้ในสักวันแน่ๆ
ปล่อยไฟท์ไปตามทางที่เค้าเลือกเองละกัน ไม่อยากให้หมออินจมปลักกับคนแบบไฟท์อีกต่อไปแล้ว
เพราะมันไม่มีอะไรดีขึ้นมาเลย มีแต่ย่ำอยู่กับที่่
-
จากที่ต้องรอ ตอนนี้หมออินกำลังจะเป็นฝ่ายเลือกบ้างแล้ว
นับเป็นครั้งแรกเลยมั้งที่หมออินปฏิเสธไฟท์เนี่ย :hao3:
เริ่มสนุกแล้วล่ะ หมออินเริ่มมีปฏิกิริยากับโรมมากขึ้นแล้ว
ออกแนวฮามากกว่าจะหวานนะ พูดจาก็รื่นหูกันดี :laugh:
แต่ดูอินแสดงออกเป็นธรรมชาติมากกว่าตอนอยู่กับไฟท์
คิดยังไงก็พูดอย่างนั้นได้เลยโดยที่ไม่ต้องกลัวโรมไม่พอใจ
คงต้องดูกันยาวๆ ยังไงก็จะติดตามต่อไปค่ะ
ขอบคุณคนเขียนมากค่ะ :L2:
+1และเป็ดจ้ะ
-
:ling1: :ling1: :ling1: :ling1: :ling1:
เอาอีกๆ ๕๕๕๕๕๕
สนุกดีอ่ะ
-
:hao7: โรมๆๆๆๆๆๆ ใช่มากๆๆ เอ้เอ่ ป่าวน้าเค้ายัง ไฟท์อิน แต่ก็อด โรมอินมะด้ายย เวลาอินอยู่กะโรมดูสบายๆไม่อึดอัดดี :hao3: ยังไงคงต้องรอดูต่อไปเรื่อยๆคงจะเริ่มชัดเจนมากๆขึ้นๆแล้วล่ะ รอๆๆตอนต่อไปอย่างใจจดจ่อ ขอบคุณสำหรับตอนทึ่11 นะคะ
-
ตอนที่ 12
ผมพาตัวเองมาที่ตึกแถวสี่แยกอโศกในเวลาที่เกือบจะเที่ยงวันจอดรถที่ตึกผมเดินออกไปกดลิฟท์ชั้น 30 ก็ไม่ได้อยากจะมาหรอกครับ แต่แค่ไม่อยากจะนอนอยู่บ้านคนเดียวเฉยๆจะนอนต่อก็คงจะนอนไม่หลับแล้ว ก็ใครมันจะไปหลับลงสมองสับสนคิดวุ่นวายอยู่แบบนั้น
“ ขอโทษนะครับ ฝ่ายวิศวะอยู่ทางไหนครับ " ถามคนที่เดินผ่านไป เธอเป็นสาวร่างเล็กที่หันมายิ้มให้
" ทางนั้นค่ะ " เธอผายมือออกไปด้านขวา ผมก้มหน้าขอบคุณ ก่อนจะเดินไป วันนี้ซื้อขนมไทยเจ้าอร่อยหน้าปากซอยบ้านมาด้วยครับ ผมขับรถผ่านพอดีเป็นเจ้าที่ขายดีมาก ขนาดอยู่ตรงปากซอยหน้าบ้านแท้ก็ยังไม่ค่อยได้กิน วันนี้โชคดีเป็นพิเศษก็เลยไปเหมามาเยอะครับ
เปิดประตูเข้าไปในแผนกมันเป็นแผนกที่กว้าง แต่มีคนทำงานแค่สี่คน โต๊ะกว้างๆแยกออกเป็นส่วนๆ ด้วยการยกพื้นห้อง ชั้นล่างสุดเป็นโต๊ะสองตัวของไอ้ปันกับไอ้พุธผมจำได้แค่ปรายตาไปมอง ยกพื้นขึ้นอีกขั้นโต๊ะของคนที่ผมไม่รู้จักแต่คุ้นตา แล้วก็ยกขึ้นอีกชั้นเป็นห้องแก้วแยกส่วนส่วนถัดไปนั้นก็เป็นห้องประชุม
“ หวัดดีครับ " พูดออกไปคนสามคนก็เงยหน้าขึ้นมองผม ไอ้พุธไอ้ปันตาโตก่อนจะลุกเข้ามาหาแบบกึ่งวิ่งแต่คนที่ไม่รู้จักทำได้แต่ทำหน้างงๆแล้วมองมาที่ผมเท่านั้น
“ พี่อินมาได้ไงครับเนี้ย ไม่เจอกันแปปเดียวสวยขึ้นอีกแล้วนะครับ " ไอ้พุธว่าสายตาล้อๆของมันสองคนจ้อมมองที่ถุงขนมของผม ชูขึ้นมาตรงหน้ามันสองคน
“ จะแดกมั๊ย ขนมเนี้ย "
“ แดกครับแดก ก็พี่อินสวยจะให้พูดว่าหล่อมันก็ " หยุดนิ่งไปสักพักมันยกมือขึ้นเกาปากตัวเอง
“ ทำไม มึงมีปัญหาอะไร "
“ เปล่าครับเปล่า หล่อก็หล่อ แต่ให้ดีขอพูดว่า น่ารักอะ " ยื่นถุงขนมไปให้พวกมันผมส่ายหน้า
“ เอาไปเลยพวกมึง พูดมาก "
“ แล้วพี่อินมาได้ไงครับเนี้ย " ไอ้ปันว่า มันเหล่ไปที่ห้องทำงานของไอ้โรม มองจากตรงนี้มันกำลังงานอย่างแข็งขัน ผมเดาว่าห้องนั้นน่าจะเก็บเสียงมันเลยไม่ได้ยินว่าใครมา
" เฮียมึงสั่งให้กูมาหา " บอกแค่นั้นแต่มันสองคนไม่สนใจอะไรแล้วครับ สนใจแค่ขนมอย่างเดียว มันเอาถุงขนมไทยของผมวางลงบนโต๊ะ ค้นหาของที่ตัวเองชอบกันใหญ่
“ โห มีฝอยทองกรอบของโปรดเฮียด้วยพี่อินซื้อมาฝากเฮียเหรอ รู้ใจกันจังเลยนะคนที่ไม่ได้เป็นอะไรกันเนี้ย " เสียงไอ้พุธแซวผมหันไปมองกล่องขนมฝอยทองที่มันกำลังจะเปิด ผมคว้ามันมาไว้ในมือ
“ นี่ของกู " บอกแบบนั้นไอ้พุธอมยิ้ม " อะไร แค่บังเอิญติดมาเว้ย "
“ เพิ่งนึกออกว่าเป็นของฝากของเฮียคนเดียวรึไงเจ๊ " ผมเตะลงไปบนข้อพับของมันด้วยความหมั่นใส้ มันหัวเราะร่ากันสองกัน จริงๆตอนซื้อก็ไม่รู้หรอกครับว่าของโปรดมัน แต่มันก็ต่างกันแล้ว ตอนนี้ผมรู้แล้วว่านี้เป็นของโปรดมัน งั้นก็ขอเก็บไว้ก่อนแล้วกัน
“ ไหนบอกว่าไม่ได้เป็นอะไรกัน แล้วมาหากันทำไวะ " ไอ้ปันว่าอีกคน
“ เพื่อนกันมาหากันไม่ได้รึไง " ตอบออกไปแบบนั้นมันสองคนก็ลอยหน้าลอยตาไปมา
“ เออ พี่คงยังไม่รู้จักพี่ฮิมใช่มั๊ย พี่ฮิมครับ นี่พี่หมออินเพื่อนร่วมโลกของเฮียที่เฮียกำลังเต๊าะอยู่ ส่วนพี่หมออินครับ นี่พี่ฮิมเลขาผู้ช่วยของเฮียผู้ร่วมโลกของพี่ที่เค้ากำลังเต๊าะพี่อยู่ " กูอยากจะยกมือขึ้นพลาดมึงด้วยหลังมือกูจริงๆ น้องคนที่ถูกแนะนำลุกขึ้นเค้ายกมือไหว้ผมก่อนจะยิ้ม ท่าทางคุ้นๆเหมือนเคยเห็นที่ไหน
“ สวัสดีครับ "
“ สวัสดีครับ " ยิ้มให้กันแต่ผมก็ยังรู้สึกคุ้นอยู่นะ ผู้ชายคนนี้
“ คุณหมออินจำผมได้มั๊ยครับ คนที่วันนั้นคุณหมอช่วยรับเครสคนไข้ที่เป็นแฟนผมไว้เพราะเค้าหมดสตินะ คุณหมอบอกผมว่าคุณหมอเป็นหมอเด็กไม่ใช่หมอแผนกฉุกเฉินให้จำชื่อคุณหมอไว้จะได้ตามตัวถูก " ผมพยักหน้าตอนที่เค้าพูดออกมา ผู้ชายคนนี้นี่เองว่าแล้วทำไมถึงรู้สึกว่าหน้าตาคุ้นๆ วันนั้นที่แผนกฉุกเฉินคนยุ่งมากเพราะรับคนป่วยที่เพิ่งโดนรถชนเข้าไปผ่าตัด ส่วนผมที่เข้าเวรตอนนั้นเลยถูกเรียกตัวมาช่วย จำได้ว่าแฟนเค้าคนนั้นจะหน้าตาน่ารักหน่อย
“ จำได้ครับ คุณนั่นเองก็คิดตั้งนานว่าใคร เหมือนจะคุ้นอยู่ " ท่าทางที่ดูหล่อภายใต้หนวดดำที่เสริมความดูดีอย่างน่าประหลาดนั้น เค้ายิ้มกว้างให้ผม
“ ไม่ต้องหว่านเสน่ห์เลย นี่ของเฮีย "
“ ของเฮียอะไรมึง กูบอกว่าแค่เพื่อน " หันไปหาไอ้พุธที่ทำเป็นไม่ได้ยิน เสียงนึงดังขึ้น
“ เฮ้ยพวกมึง.. อ้าว อิน ไหนบอกจะไม่มา " คำแรกที่ทักตอนที่เจอหน้าผม หน้าตาโทรมๆของมันดูแค่แว๊บเดียวก็รู้ว่าคงยังไม่ได้นอน
“ แค่ผ่านมาเฉยๆ " ไอ้โรมพยักหน้าแต่ไอ้ปันสวนขึ้น
“ ไม่เฉยๆหรอกเฮียเอาขนมมาฝากเต็มเลย "
“ งั้นเหรอ " เสียงนิ่มๆของมัน เดินออกมาจากห้องก่อนจะโยนงานในแฟ้มให้มันทั้งสอง " งั้นก็แดกไปทำไปซะ "
“ คร๊าบบบบบบ "
“ ส่วนมึงมานี่มา " เดินเข้ามาจับมือผมมันลากเข้าไปในห้อง
ภายในห้องทำงานของมันดูกว้างกว่าที่ผมมองเข้ามา มันดึงม่านลงทั้งหมด กันคนสอดรู้สองคนที่มองเข้ามาเป็นระยะ ผมนั่งลงบนโซฟามันก็พิงตัวเองกับโต๊ะ
“ ไหนบอกไม่มา "
“ ก็แค่ทางผ่าน " บอกแบบนั้นมันยกยิ้ม
“ ทางผ่านแต่มีขนมติดมาด้วย น่าเชื่อถือดีนี่ " มองหน้าผมก่อนจะเหล่มาที่ของที่ถือในมือ " ขอหนมกินหน่อย "
“ กูไม่ได้ซื้อมาให้มึง " พูดแบบนั้นก่อนจะแกะขนมออกมา ผมเอาเข้าปาก " กูซื้อมากินเอง "
“ ไม่เชื่อได้มั๊ย " หยิบฝอยกรอบในกล่องของผมไปกิน มันเคี้ยวอยู่สักพัก " อื้ม อร่อยว่ะ ซื่อมาจากไหนวะ "
“ แถวบ้าน "
“ แล้วบ้านอยู่ไหนละ " มันนั่งบนเก้าอี้ก่อนจะเลื่อนมาอยู่ตรงหน้าผม หันหน้าไปมองทางอื่น ผมไม่รู้ว่าหน้าผมแดงรึเปล่าแค่รู้สึกว่ามันร้อนนิดหน่อย " เขินอะไร กูแค่จะไปซื้อขนมหวาน "
“ กูก็ไม่ได้คิดว่ามึงจะไปหากูที่บ้านเหมือนกันละไอ้สัด " พูดออกไปแบบนั้นมันก็หัวเราะขึ้นมา สองมือที่ขยี้หัวผมจนยุ่งทั้งๆที่ผูกมาแล้วอย่างดี " ไอ้เหี้ยโรม "
“ มึงนี่ น่ารักชะมัดเลย " ว่าแบบนั้นก่อนจะยิ้มให้ มันค้ำหน้าตัวเองกับเบาะของเก้าอี้ก่อนจะหลับตา " กูเหนื่อยชะมัดเลย เดี๋ยวพอเที่ยงกูจะกลับไปทำงานสักหน่อย ตากูล้าไปหมดละ "
“ นี่ยังไม่ได้นอน " มันพยักหน้าผมหยิบฝอยทองกรอบในกล่องขึ้นมาชิ้นนึง " อ้าปาก " สั่งมันให้อ้าปาก ผมป้อนมัน
“ ของหวานกินแล้วจะได้มีแรง "
“ งั้นต้องขออีกชิ้นเพราะยังไม่ค่อยมีแรง " สายตาที่มองหน้าผม น่าแปลกที่ผมรู้สึกว่าสายตาเจ้าเล่ห์ของมันจะทำให้รู้สึกดีได้ถึงขนาดนี้ ป้อนให้มันอีกชิ้นจนหมดกล่อง " มึงรู้มั๊ยฝอยทองกรอบกูชอบมากที่สุดเลย "
“ เหรอ " พยักหน้ามัน โรมยังคงมองผม
“ แต่ตั้งแต่กินมา กูชอบกล่องนี้ที่สุด "
“ อื้ม " ตอบแบบนั้นแต่ในปากผมกัดฟันตัวเองไว้แน่น หน้านิ่งๆที่ผมปั้นไว้ ทำเป็นไม่รู้สึกอะไร ผมหลบตาตอนที่มันจ้องมองอยู่แบบนั้นกัดฟันตัวเองหนักขึ้น ตอนที่ใบหน้านั้นก็เคลื่อนช้าๆ มาจูบเบาๆลงที่ข้างแก้ม
“ ชอบที่สุดเลย "
“ กูรู้แล้วน่า คราวหน้าจะซื้อมาให้อีก “ แต่พอว่าแบบนั้นมันก็ยื่นมือมาจับหน้าของผมให้มองมาที่มัน
“ กูหมายถึงมึงตังหาก " ผมยอมรับว่า วินาทีนั้นหัวใจผมหล่นวูบลงไปอย่างไร้สาเหตุ
เดินออกจากห้องของมันตอนที่ใกล้จะเที่ยง วันนี้ไอ้โรมทำงานครึ่งวันหลังจากที่ทำงานหนักมาทั้งคืน สายตาที่มองเราตอนออกจากห้องมันหยิบงานอะไรสักอย่างไปให้น้องคนที่ชื่อ ฮิม ที่เป็นผู้ช่วย
“ เสร็จละ ฝากทำต่อด้วยแล้วกัน " พยักหน้ารับก่อนจะเปิดงานขึ้นมาดู
“ ครับโอเค แล้วนี่จะกลับบ้านเลย " ถามเหมือนไม่รู้ มันยิ้มๆแบบเหล่ๆไอ้โรม " แถวๆนี้ร้านอะไรอร่อยบ้างว้า "
“ เยอะแยะไปเว้ยพี่ นอกจากเค้าอยากจะมีโมเม้นท์ทำอาหารกินกันสองต่อสอง วิ้ววววววววว " โห่รับกันเสียงดังทั้งห้อง ไอ้โรมก้มหน้ายิ้ม
“ กูทำกับข้าวไม่เป็น " ผมบอก ไอ้โรมก็หันมามองหน้า
“ เรื่องจริงเหรอวะ " พยักหน้ามัน ไอ้โรมก็ล้วงมือเข้าไปในกระเป๋า
“ แต่กูเก่งนะ เรื่องทำกับข้าวนะแต่แค่ไม่ค่อยได้ทำ "
“ ยังกับสิ่งที่เต็มเติมให้กันและกันเลยนะ คนนึงทำกับข้าวไม่เป็นคนนึงทำเป็น " ไอ้ฮิมว่าอีก ผมว่าไอ้เหี้ยนี่หล่อแต่หน้าแล้วว่ะ รู้สึกแม่งปากหมาขึ้นทุกวินาทีที่ยืนอยู่ตรงนี้
“ เหมือนชีวิตมึงนะเหรอ "
“ โดนแล้วครับ โดนแล้ว " ไอ้ปันพากย์การสนทนาของผู้ช่วยกับเจ้านาย
“ แน่นอน ผมกับแฟนคือส่วนเติมเต็มของกันและกัน หรือใครจะเถียง " หันไปมองหน้าทุกคน มีแต่ความเงียบ
“ ใช่แล้วพี่ฮิม คือผมว่าถ้าพี่หยุ่นเป็นน้ำหนึ่งแก้วพี่ก็แม่งเป็นน้ำตาลที่หกลงไปในแก้วสักสามกิโลอะ เติมเต็มกันมาก " ไอ้พุธว่าไอ้โรมมันก็หัวเราะ
“ กูไปละ ไปอินกินข้าวกัน " ว่าแบบนั้นมันเดินนำผมก่อนเสียงไอ้พุธจะดังแทรกขึ้น
“ อ้าว แล้วฝอยทองกรอบของพี่อินที่บังเอิญหลงเข้ามาในถุงของฝากกล่องนั้น หายไปไหนแล้ววะ " ไอ้โรมหันมองหน้าผม " ไม่ได้เอามาฝากเฮียไม่ใช่เหรอครับ พี่อิน "
“ ใช่ๆ ไม่ได้เอามาฝากเฮียสักหน่อยไม่ใช่เหรอครับ " ไอ้ฮิมว่าเสริม ผมว่านี่มันบริษัทนรกชัดๆ
“ อะไรกันพี่ฮิม หมออินไม่ได้เอามาฝากเฮีย พี่อินเค้าไม่รู้ว่าเฮียชอบเว้ย "
“ อย่างนี้นี่เอง " มันหันมามองผม มือหนาของมันหันมากอดคอก่อนจะเดินนำออกจากห้อง เสียงแซวยังคงดังไม่ขาด " ไปกันเถอะ อย่าไปสนใจคนไม่มีความรักเลยวะ "
“ มึงพูดเหมือนกูกับมึงมี " ผมว่าแต่มันที่เอาแต่ยิ้มอยู่นั้น
“ อย่างน้อยเราก็ยังมีกันและกัน จริงมั๊ย "
“ ไม่จริง " ว่าแค่นั้นผมเอื้อมมือไปกดลิฟท์ มือที่กอดคอผมอยู่ ไอ้โรมใช้นิ้วของมันเกลี่ยแก้มผม
“ แต่กูอยากมีมึงนะ "
ทุกอย่างตรงนั้นเงียบ ผมที่ไม่กล้าจะเคลื่อนตัวไปไหน ลิฟท์ที่มาถึงในห้องนั้นที่เปิดกว้างไม่มีใครอยู่ในนั้น ขาของไอ้โรมก้าวเข้าไปก่อนผม แต่ผมนิ่งอยู่ตรงนั้น
“ เข้ามาสิ " สมองของผมก็สั่งการขาให้ก้าวออกไปตามคำสั่ง แต่ดูเหมือนว่ามันจะถูกหยุดเอาไว้ตรงนั้น มือที่เอื้อมมาตรงหน้าผม สายตาที่เราจ้องกัน ประตูลิฟท์ที่มันกดปุ่มค้างไว้
“ วันนั้น มึงก็เห็นไม่ใช่เหรอว่ากูกับไฟท์ทำอะไรกัน มึงรู้ว่ากูคร่ำครวญถึงมันมากแค่ไหน มึงรู้ทุกอย่าง แล้วทำไม " ถึงไม่ผลักกูออกไปสักที ทำไมถึงยังเข้ามาใกล้ ทำไมถึงยังชอบทำให้รู้สึกดี แค่คำว่าชอบเหรอ แค่คำนั้นหรอกเหรอ
“ แล้วคิดว่ากูไม่เคยทำกับคนอื่นเหรอ .. มึงไม่ใช่คนแรกของกูอิน และกูคงไม่เห็นแก่ตัวที่อยากจะเป็นคนแรกของมึง " ยื่นมือไปจับมือของมันโรมจับมือผมไว้แน่นมันดึงเข้ามาในลิฟท์
“ ถ้าแค่เพื่อน "
“ ไม่ละ เพื่อนกูมีเยอะแล้วแต่แฟนสิที่ยังไม่มี "
ประตูลิฟท์ปิดลงเหมือนริมฝีปากปากของผมที่ปิดกันแน่น รอบแขนแน่นที่กอดเอวผม เผยอปากขึ้นนิดเดียวลิ้นที่พร้อมอยู่ด้านนอกก็สอดตัวเข้ามาหา มันเกี่ยวลิ้นของผมที่ตอบรับอยู่โดยสันชาตญาณ ไม่ใช่ครั้งแรกที่เราจูบกัน แต่ถ้าพูดให้ถูก เรื่องแบบนี้ผมเชี่ยวชาญมากกว่าการเรียนซะอีก
“ ไร้เดียงสาอาจหาไม่ได้จากตัวมึง แต่กูคิดว่ามันมีดีกว่านั้น " ดึงตัวผมจนชนผนังลิฟท์ที่กอดเอว เคลื่อนตัวลงต่ำก้นกลมกลึงของผมถูกจับ โรมผละจูบออกมามันจ้องหน้าผม " ทำไมตัวสั่นวะ "
“ ก็มึงจับตูดกูครั้งแรก "
“ ทำเหมือนไม่เคย "
“ ก็กับมึงยังไม่เคย " พูดแบบนั้นมันก้มลงมาจูบปากผมอีก
“ งั้นก็ไปเคยกันดูมั๊ยละ "
“ ไม่ละขอบคุณ เพราะกูจะมีอะไรด้วยกับคนที่กูรู้สึกอยากมีเท่านั้น "
“ เดี๋ยวก็รู้สึกกับกู " ว่าแบบมั่นใจ โรมปล่อยมือจากตัวผม มันออกไปยืนห่าง " กูจะเคารพการตัดสินใจของมึงแล้วกัน "
พยักหน้าให้มัน เหลือบมองคนที่ยืนอยู่ข้างๆ ถ้าเป็นเมื่อก่อนก็คงโดดขึ้นเตียงกับมันไปแล้วแบบไม่ต้องคิดอะไร แต่ยิ่งแก่ผมก็ยิ่งคิดขึ้นได้ว่า บางทีผมก็อยากจะหยุดกับใครสักคน คนที่จะหยุดอยู่ที่ผมและทำให้ผมหยุดอยู่ที่มัน
“ กูว่าจะถามอยู่ กับเพื่อนมึงคนนั้น เป็นยังไงบ้างวะ " ในความเงียบนั้นมันถามขึ้น ผมถอนหายใจตอนที่ลดความอึดอัดลงไปได้บ้าง
“ ยังไม่ได้คุยกันเลยตั้งแต่วันนั้น อ้อ จริงๆเมื่อเช้ามันโทรมา "
“ ตอนที่กูโทรไปหากำลังคุยกับเค้าอยู่สินะ " หันไปมองหน้ามันไอ้โรมยกยิ้ม " มันขึ้นรอสาย "
“ ก็ใช่ " ตอนนี้จำไม่ได้แล้วด้วยซ้ำว่าคุยอะไรไปกับไฟท์ รู้แค่ว่าตอนนี้คุยอะไรอยู่กับไอ้โรม น่าแปลกที่ผมลืมทุกอย่างตอนที่อยู่กับมัน
“ จอดรถชั้นไหน "
“ ชั้นล่างสุด " บอกไปแบบนั้นมันก็พยักหน้า
“ งั้นเดี๋ยวกูไปส่ง " กดตรงชั้นห้า ลิฟท์ลงมาถึงชั้นอย่างรวดเร็ว ผมรู้สึกความกดดันที่ปกคลุมอยู่ในรถ ไม่รู้ว่าทำไมแต่คิดว่าคงตั้งแต่ที่ผมกับมันพูดคุยกันด้วยประโยคนั้น
“ วันนี้อยากจะไปกินอะไร "
“ กูอยากกินบะหมี่แห้ง "
“ ที่ไหนดีละ " เอื้อมมือมาจับเบาะรถที่ผมนั่งตอนถอยหลังออกจากลานจอด ผมยอมรับว่าผม กลายเป็นคนที่กลัวการปฎิเสธเรื่องอย่างว่าไปแล้วตั้งแต่วันนั้น พอเป็นใครที่แคร์ถ้าขอมาก็ไม่อยากจะเอ่ยปากว่าไม่ ทั้งๆที่ไม่อยาก ก็ตั้งแต่วันนั้นกลายเป็นว่ามันกลัวไปแล้ว
“ โรม " เรียกชื่อมันออกมา ผมดึงตัวเองเข้าไปจูบปากส่งลิ้นสอดเข้าไปในปาก ไอ้โรมหยุดนิ่งตอนที่ผมพยายามกอดเกี่ยวลิ้นของมันที่ไม่ได้ตอบรับ ทุกอย่างหยุด " ทำไมไม่รับ "
“ แล้วทำไมถึงจูบ คิดอะไรอยู่ " ยื่นมือมาลูบหัวผม " คิดถึงวันนั้นเหรอ "
“ วันไหน " ถามออกไปแบบนั้นไอ้โรมยกยิ้ม
“ ก็วันที่มึงเมา วันที่มึงร้องไห้ วันที่มึงบอกกูว่า ยอมให้เอาขนาดนี้แล้ว ทำไมถึงยังไม่ยอมคบกับมึงอีก "
“ อื้ม วันนั้นกูไม่ยอมให้มันเอา "
“ กลัวว่าแค่มึงปฎิเสธกูแค่นี้ กูจะเลิกยุ่งกับมึงเหรอ "
“ อื้ม " ผมยอมรับ ผมคิดแบบนั้นจริงๆ ใจมันรู้สึกไขว่เขวเหมือนไม่รู้ทางไหนดีที่อยากจะเลือก
“ อิน อย่าคิดว่าเพราะมีอะไรกับคนอื่นมาแล้ว มึงเลยไม่มีค่าแล้ว ไม่ใช่นะ อย่าคิดแบบนั้น ตัวมึงมีค่าถ้ามึงรู้จักหวงตัวของมึงเอง มึงให้มันเอานะ มึงเจ็บนะมึงต้องเลือกได้ดิว่าจะให้ใครสอดเข้ามา กูไม่อยากให้มึงคิดแบบนี้อีก มันเอาไข่สอดเข้ามาในตัวมึง มึงเจ็บนะ ใช่ ถึงมันจะเจ็บตอนมึงตอดแต่พอเสร็จ มันก็สบายคนเดียว ถ้ามึงไม่ได้อยากมึงก็เจ็บตัวฟรี มึงมีค่ากว่านั้น อย่าลดตัว "
“ อื้ม " ตอบรับแค่นั้น ผมมีค่าเหรอ แต่ต้องพูดว่าอยากมีค่ามากกว่า อย่างน้อยก็แค่ใครสักคน
“ กูจะรอแค่ตอนมึงพร้อม เพราะถ้าเรามีอะไรกันแล้ว นั่นคือมึงจะไม่สามารถมีคนอื่นได้อีก "
“ โรม คือกูก็ไม่ได้ ยังไม่เคยไง ครั้งแรกของกูตั้งแต่กูเข้ามหาลัยปีแรกแล้ว ก็นานแล้ว "
“ กูไม่สนอดีตและกูจะไม่เอากับมึงเพราะแค่เราอยากมีอะไรกัน กูชอบมีอะไรกับคนที่กูรัก แล้วจำไว้นะ แม้แต่วันนั้นที่กูเห็นมึงที่รถกับเขา กูก็ไม่สน " เอื้อมมือมาจับที่หน้าของผม " มึงมีค่านะ ถ้ามึงทำตัวของมึงให้มีค่า "
“ แต่กู..”
“ ถ้าคิดว่าไม่มีค่า ก็มองหาคนที่เห็นค่าในตัวมึงสิ แบบคนที่กำลังพูดกับมึงอยู่ตอนนี้ก็ได้ "
“ ก็ดีแต่เข้าข้างตัวเอง "
“ โปรโมชั่นนะ " พูดแค่นั้น ปากที่กำลังจะอ้างเถียงมันอีก โทรศัพท์ของผมดังขึ้น
“ แปปนะ " รับสายโทรศัพท์ที่โทรเข้ามา เบอร์ไอ้ไฟท์ที่โชว์อยู่ตรงหน้าจอผมมองหน้ามันก่อนจะกดรับ " ว่าไง "
“ ทำอะไรอยู่จะชวนไปกินข้าว " บอกแค่นั้นแต่ผมเงียบไป " อิน มึงไม่ว่างเหรอ "
“ ก็เปล่า "
“ แล้วอยู่ไหนวะ "
“ เดี๋ยวกูโทรกลับ " วางสายมันลง ไอ้โรมยกยิ้ม
“ จะไปหาเค้าก็บอก กูก็แค่กลับไปกินข้าวที่บ้าน "
“ แต่ว่า .. “ แต่ว่ากูบอกมึงไปแล้วว่ากูจะไปกินข้าวกับมึง
“ ไปเถอะ " ก็ยังคงพูดแบบนั้ตอนที่ผมมีทีท่าลังเล ไอ้โรมขับรถมาจอดอยู่ตรงข้างๆรถผมที่จอดอยู่ " ไปซะ แล้วค่อยเจอกัน "
“ กู "
“ ไปซะอิน ก่อนที่กูจะไม่ให้มึงไป " เปิดล๊อคประตูรถมันไม่ได้หันมามองหน้าผม " แล้วจำไว้ด้วยว่า ถ้าเรื่องนี้เกิดขึ้นอีก รอบหน้ากูจะไม่ปล่อยให้มึงไปไหนแล้วนะ "
................................................................
-
“ คุณพ่ออย่ามาจับหนูนะ คุณพ่อไปจับอลันเลย " ชี้ไปที่แฝดคนพี่ทั้งๆที่ผมคิดว่า จับเจ้าตัวเล็กคนนี้ก็คงง่ายกว่า อลิซยิ้มแฉ่งไม่ให้ผมเข้าไปใกล้ สะบัดมือแล้วชี้ไปที่พี่ชายฝาแฝดที่อยู่ที่บันได ขาที่ออกวิ่งอลิซวิ่งไปหลบหลังวาดที่ยืนดูดฝุ่นอยู่กลางบ้าน " อาวาดช่วยหนูด้วยนะ "
“ ไม่ต้องเลย มานี่เลย พ่อจับหนูได้ก็ต้องยอมแพ้สิครับ " ส่ายหน้าไปมาเอาแต่เกาะเอววาดไว้แน่น
“ ก็คุณพ่อยังจับหนูไม่ได้นี่น่า คุณพ่อไปจับอลันก่อน หนูเป็นน้อง หนูต้องโดนจับทีหลัง อาวาด ช่วยหนูด้วย " คนที่โดนจับไว้ยิ้มแห้ง
“ แล้วทำไมถึงไม่ให้คุณพ่อจับละครับ น้องอะเดลกลัวแพ้เหรอครับ " พยักหน้าให้หงึกๆอีกคนก็หันไปดู
“ แต่ถ้าแพ้รอบนี้ รอบหน้าอาจจะชนะก็ได้นะครับ ก็แค่แพ้ตอนนี้รอบหน้าก็แข่งใหม่ พยายามใหม่ก็ได้นะครับ "
“ แต่รอบที่แล้วหนูก็แพ้ คุณพ่อชอบมาจับหนูคนเดียวเลย กับอลันพ่อไม่ยอมจับ " ดูแฝดพี่ที่ส่ายตูดไปมา ปั้นหน้าลิงอยู่บนบันได วันนี้อเล็กซ์ไปเรียนพิเศษเลยไม่ได้มาซนด้วย
“ ก็อะเดลวิ่งช้า วิ่งเหมือนเต่าเลย อย่างงี้ อย่างงี้ " ทำท่ากระดึบไปมาบนบันได " อะเดลต้องวิ่งเร็วๆเหมือนอลันสิ อลันวิ่งเร็ว "
“ ก็หนูเป็นเด็กผู้หญิง หนูวิ่งไม่เร็วนี่น่า "
“ คำว่าผู้หญิงผู้ชายไม่ใช่ข้ออ้างหรอกลูก ถ้าเราพยายามผู้หญิงก็สามารถเก่งเหมือนผู้ชายได้นะครับ " บอกแบบนั้นก่อนจะนั่งลงบนโซฟา วิ่งไล่จับกันมาแต่เช้า เอาจริงๆในวัยแบบนี้ตอนนี้ผมก็เริ่มเหนื่อย
" น้องอะเดลไม่ได้แพ้หรอกครับจริงๆนะ แค่ไม่ถนัดการวิ่งเท่านั้นเอง หนูแพ้เวลาเล่นไล่จับทุกครั้งแต่เวลาแกล้งคุณพ่อตอนหลับ หนูก็ชนะทุกครั้งเลยไม่ใช่เหรอ แพ้เกมส์นี้ไปชนะเกมส์อื่นก็ได้ครับ " วาดบอกแบบนั้นอลิซก็ปล่อยมือจากเอวของมัน
“ ตอนที่อะเดลแอบหอมแก้มคุณพ่อตอนนอนคุณพ่อไม่รู้เลยนะ แต่ถ้าเป็นเจ้าอลันรู้ตั้งแต่เปิดประตูเข้ามาละ " ผมบอกก่อนจะหันไปมองอีกคน อลันกอดอกตัวเอง ผมกวักมือเรียกให้เข้ามาใกล้ " มานี่หน่อยไอ้แสบ "
“ ไม่เล่นแล้วเหรอ คุณพ่อ อะไรอะ อลันอยากเล่นอีก วิ่งๆอีก น๊า " มันงอแง
“ ไม่เล่นแล้วครับ มาเลยมาให้พ่อกอดหน่อย " ไม่มีใครวิ่งเข้ามาหา เพราะกลัวว่าถ้าผมจับได้แล้วจะแพ้
“ แล้วถ้าเปลี่ยนเป็นกอด จะยอมให้คุณพ่อกอดหน่อยได้มั๊ยครับ ทั้งคู่เลย " วาดมองหน้าเด็กสองคนที่เริ่มคิดหนัก
“ มาครับ มาให้กอดหน่อย " กางมืออกกว้างอะเดลเป็นคนแรกที่วิ่งเข้ามาให้ผมกอด หอมแก้มยุ้ยๆลงไปเต็มฟอดคนสวยก็ปีนขึ้นมานั่งบนตัก และวินาทีต่อมาจากนั้นอลันก็เข้ามากอดผมจากด้านหลังของโซฟา เด็กเล็กๆที่อยู่ด้วยกันเหมือนสงครามที่ทุกคนก็อยากจะเป็นคนชนะ ผมไม่เคยสอนให้อเล็กซ์ยอมน้องไม่ใช่ว่าเป็นพี่แล้วต้องแพ้แต่สอนให้อ่อนให้ได้เท่านั้น
ผมอยากให้ลูกทุกคนรู้จักยอมรับการพ่ายแพ้ และ รู้จักมีความสุขเวลาที่ชนะ คิดว่าทุกคนมีความเก่งคนละอย่างไม่ว่าจะเล่มเกมส์ไหนก็ตาม " ทำไมถึงไม่อยากแพ้ละ แค่แพ้เอง รอบหน้าอาจจะชนะก็ได้ "
“ แต่หนูไม่เคยชนะเลย "
“ อลันก็ไม่เคยชนะในการหอมแก้มพ่อตอนพ่อหลับเหมือนกัน พ่อว่าเราทั้งคู่มีความเก่งคนละอย่างนะ แต่ก็เก่งทั้งคู่เลย "
“ จริงเหรอ หนูเก่งใช่มั๊ยคะ " กอดตัวไว้แน่นทั้งคู่ ผมเอียงตัวนอนลงบนโซฟา ยังได้ยินเสียงเครื่องฝุ่นเป็นระยะ
“ วาด ช่วยเอานมให้แฝดหน่อย "
“ ครับพี่ไฟท์ " รับคำแค่นั้นเสียงดังในครัวก็เริ่มขึ้น ไม่นานนมสองขวดก็ถูกยื่นมาให้
“ ขอบคุณอาวาดด้วยครับเด็กๆ "
“ ขอบคุณคร๊าบ / ขอบคุณคร่า " กินนมกันไปสักพัก ในช่วงที่เกือบเที่ยงวันของวันหยุด อะเดลกับอลันก็หลับอยู่บนตัวผม
“ หลับแล้วเหรอครับ "
“ อื้ม " พยักหน้าให้อีกคนก็จัดการไปทำงานอย่างอื่น ผมพาเจ้าตัวเล็กทั้งคู่ขึ้นไปนอนข้างบนทีละคน จัดการห่มผ้าเปิดแอร์ ก่อนจะลงมาวาดเริ่มทำขนมให้เด็กๆกินเพราะอีกไม่นานก็ต้องไปรับอเล็กซ์กลับมาจากที่เรียนพิเศษ
“ แล้วนั่นจะทำอะไร " ถามคนที่กำลังเตรียมของ ผมเห็นไข่กับนมถูกเตรียมอยู่
“ เดี๋ยวจะทำแพนเค้กครับ "
“ เผื่อด้วยนะ " บอกแบบนั้นผมนั่งลงหยิบมือถือขึ้นมาดู ตั้งแต่เมื่อเช้าก็ไม่มีข้อความจากไอ้อินอีกเลย แต่ถ้าพูดให้ถูกต้องบอกว่ามันเงียบไปทั้งแต่ตอนนั้น ตอนที่ผมเลือกที่จะพูดคำนั้น คิดไว้แล้วว่าต้องเป็นแบบนี้ และผมเองก็ไม่น่าดึงมันเข้ามาใกล้ตัวขนาดนั้นเลย
ผมทำลายความเป็นเพื่อนของเรา ด้วยความต้องการ ทั้งๆที่รู้ว่ามันรักแต่พยายามบอกตัวเองว่า ไม่จริง ผมเสียยูเรียไป ผมอาจจะยืนอยู่ได้ แต่ผมไม่อยากเสียมันไปนั่นคือเหตุผลที่ว่าทำไมต้องกันมันให้ออกห่าง ที่ที่อินเคยอยู่มันคือ ที่ที่เราจะรักกันได้ตลอดไป นั่นคือความรักของเพื่อน แต่ความรักแฟนมันยากที่จะอยู่ด้วยกันตลอดไป เรารู้จักกันดีเกินไป ถ้าคบกันไปไม่นานคงเลิกแล้วก็กลายเป็นคนที่รู้จักกันไปในท้ายที่สุด ผมกับอินไม่ใช่พวกที่เลิกกับแฟนแล้วก็มาคบกันเป็นเพื่อนต่อหรอกครับ
ไม่หรอกเหรอ ความสัมพันธ์ แบบที่เราเข้าใจกัน อยู่ด้วยกัน มากกว่าเพื่อน แต่ไม่ใช่คนรักที่ต้องคอยทะเลาะกันไปมา
“ วาด..”
“ ครับ "
“ ช่วงนี้โทรหาอินบ้างมั๊ย " ส่ายหน้าแทนคำพูด มองมันที่เอาแต่ทำงานอยู่ตรงนี้ผมถอนหายใจออกมา
“ หนักใจเรื่องอะไรเหรอครับ เรื่องคุณอินเหรอ "
“ รู้ได้ไง "
“ ปกติพี่อินจะมาที่นี่บ่อย แต่นี่ผมไม่ได้กลิ่นคุณอินในห้องคุณไฟท์มาสามวันแล้ว " บอกแบบนั้นมันก็ขมวดคิ้ว วาดยิ้มหวานออกมา " คุณอินมีกลิ่นเฉพาะของคุณอินครับ เป็นกลิ่นน้ำหอมที่คุณอินชอบใช้ "
“ อื้ม กูไม่เจอมันมาสามวันแล้ว "
“ ทะเลาะกันเหรอครับ " ผมพยักหน้าให้มัน " ทำไมไม่ง้อละครับ คุณอินนะต้องรอพี่ไฟท์ไปง้ออยู่แน่ๆ ถึงปากจะบอกไม่เอาไม่ต้องแต่ในใจลึกๆของคุณอินเค้าก็ต้องรอให้ให้พี่ไฟท์ไปง้ออยู่ "
“ รู้เหรอ ว่ากูทะเลาะกับมันเรื่องอะไร "
“ เปล่าหรอกครับ ผมไม่รู้ แต่ผมรู้แค่ว่าถ้าเค้าเป็นคนสำคัญของผม ผมจะไปง้อเค้าครับ ถึงแม้ผมจะผิด ก็เพราะเค้าสำคัญนี่ครับ ยอมให้คนที่รักบ้าง ไม่เป็นไรหรอกครับ ก็ผมรักเค้านี่ครับ "
“ พูดเหมือนเคยมีความรักอีกแล้ว " ผมแซวอีกคนที่เอาแต่ยิ้ม
“ ก็ผมมีจริงๆนิครับความรักนะ "
“ อย่างงั้นเหรอ แต่กูไม่รู้หรอกนะว่าอินจะกลับมาเป็นเหมือนเดิมกับกูได้รึเปล่า กูกับมันทะเลาะกันนานเกินไปแล้วละ "
“ ตั้งแต่ที่ผมรู้จักคุณอินมา คนที่คุณอินคิดถึงคนแรกก็คือพี่ไฟท์ ไม่มีทางที่คุณอินจะไม่หายโกรธพี่ไฟท์หรอกครับ ก็เหมือนพี่ไฟท์ที่คงไม่โกรธพี่อินเหมือนกัน " วาดเดินออกมาใกล้ๆผม มันหยิบมือถือที่ผมถืออยู่ในมือ กดเบอร์ของอินก่อนจะวางมันลงในมืออย่างเดิม " คุณอินต้องรอพี่ไฟท์โทรชวนไปกินข้าวเที่ยงนี้แน่ๆ ส่วนอะเดลกับอลันผมจะดูแลเองครับ ไม่ต้องเป็นห่วง " เดินกลับไปที่เดิน แผ่นหลังบางๆของมันที่เปิดตู้เย็นอยู่นั้น " ห้องที่มันไม่มีกลิ่นคุณอินลอยอยู่ ผมว่ามันดูเหมือนไม่ใช่ห้องพี่ไฟท์เลยครับ แล้วพี่ไฟท์ที่โกรธกับคุณอินอยู่ ก็ดูเหมือนไม่ใช่พี่ไฟท์เลย "
“ งั้นก็ฝากเด็กๆด้วยนะ " ว่าแค่นั้นผมคว้ากุญแจรถมาถือก่อนจะเดินออกไปนอกห้อง
ก็เราเป็นเพื่อนรักกัน กูต้องการมึงมากที่สุด
เพราะงั้นมึงก็ต้อง ต้องการกูมากที่สุดเหมือนกัน
................................
น่าจะไม่ใช่ที่สุดแล้วละ คุณพี่ไฟท์
ก็ต้องรอให้ใครมาเตือนสตินะ แต่คิดว่าแบบนี้ละ
ไฟท์เหมือนเป็นคนไม่เคยผิดพลาด ตอนนี้เสียศูนย์ทุกสิ่งทุกอย่างเพียงเพราะ เมียตาย
อย่ามองว่าเป็นเรื่องเล่นๆ ถ้าอ่านมาจากบีทีเอสจะพบว่า ไฟท์ที่สมบูรณ์แบบไม่เคยรู้จักแม้ความผิดพลาด
คนที่ไม่เคยผิดพลาด แต่กลับต้องมาผิดพลาด มันใช้ชีวิตอยากอยู่นะ
เหมือนเรือสวยๆที่ล่องอยู่ในทะเลจำลอง แล้ววันนึงเค้าเอามันมาล่องอยู่ในมหาสมุทรจริงๆ ที่มีคลื่นลมแรงๆ
ทุกอย่างของไฟท์คือสิ่งใหม่ ส่วนหมออิน ก็เหมือน ลูกบอลนั่นละ ต้องพยายามดูให้ครบทุกด้าน
สุดท้ายนี้ ติ่งพี่โรมมากมาย เช็คนิยายไป ทุบกำแพงไป :z3: :z3: :z3:
อยากได้ผู้ชายคนนี้!!!!!! :katai1:
หนมฝากแท็ก #choiceไฟท์อิน ด้วยนะคะ
ขอบคุณที่เข้ามาอ่านและคอมเม้นท์จ้า :กอด1: :L2: :3123: :L1: :pig4:
-
มาแล้ววววววว
-
:katai1: ไม่น้าาาาาาาาาา ไม่อยากให้ไฟท์คิดได้อ่ะ อยากให้ไฟท์หยิ่งกว่านี้ ไม่สนใจอิน ไม่ง้ออินด้วย เพราะช่วงนี้ให้โรมทำคะแนนไปคนเดียวดีกว่า โอ๊ย!!!!!! :hao7: เค้ารักผู้ชายอย่างโรมที่สุดอ่ะ
ปล.ช่วยกันเปลี่ยน #ไฟท์อิน เป็น #โรมอิน กันเถอะ :hao6:
-
อินไปเลือกโรมแทนเถอะ ไฟถ้าจะร๔ตัวช้าาา ไปอีกนานอะ
-
เย๊ๆ ............... :mew1: :mew1: :mew1:
-
ตอนนี้แค่อยากให้อินมีความสุข
-
ขอ #โรมอิน นะคะ น่ารักที่สุด :กอด1: :กอด1:
-
:impress2: :impress2: :impress2: :impress2: พี่โรมน่ารัก
-
ไม่เอา ไฟท์กลับไปคิดเหมือเดิม โรมเท่านั้น โรมน่ารักกับอินมากก
-
เกลียดไฟท์อ่ะ 55555
รักหมออิน ให้หมออินได้กับโรม วาดได้กับคนอื่น ส่วนไฟท์ให้มันทุกข์ใจไปแบบนี้ล่ะ ดีแล้ว
-
:z3: :z3: :z3: :z3: :z3:
ไฟท์ๆๆๆ เปนไงบ้างงงงง
ไม่เอานะ ไม่ให้ไฟท์กับวาดดด
ไม่เอาาา ไม่ชอบวาด ส่วนตัวล้วนๆ
มันไม่ได้ให้ความรู้สึกน่าเอ็นดูเหมือนไฟเลย
ไม่รุ้ไม่ชอบวาดดด ไม่ชอบไม่ชอบบบ
-
อย่ามาคิดอะไรได้ในตอนนี้นะไฟท์ ช้านจะไม่ขอเชียร์อีกต่อไป
เปลี่ยนแทกใหม่ ให้เป็น #โรมอิน กันเต๊อะ
ชอบคำพูดของโรมนะ สอนหมออินได้หลายๆอย่าง ที่เหลือก็ขึ้นอยู่กับหมออินแล้ว จะจัดการชีวิตตัวเองยังไง
จะเลือกเดินทางไหน ทางที่ยังคงเจ็บปวด หรือทางที่จะเจอแต่ความสุขตลอดไป
-
หื้ออออ วาดดูดีขึ้นมา20เปอร์เซ็นต์ แต่พี่โรมเอาใจไปเลยรัวๆ :mew1: :mew1: :mew1:
-
รีบคิดได้เร็วๆเลยไฟท์ อย่าเห็นแก่ตัวนานนักเลย
ก่อนที่จะกลายเป็นติ่งโรมกันหมด ผชอะไรใจกว้าง ขยันหยอด
-
พี่โรม ่ :-[ :-[
-
:pig4: ไฟท์เอาไงก็เอาซะที ไม่งั้นจะเชียร์พี่โรมแล้วนะ
-
:z3: :z3: โอ๊ยตาย โรมนี่มันพระเอกชัดๆ
-
กรีดร้องงง พี่โรมเท่มากกกกกกกกกกกกกกกกก
-
:-[อินกับโรมนี่มันมุ้งมิ้งฟุ้งฟิ้งจิงๆนะเนี่ย :hao3:
ไฟท์ เป็นพ่อหม้ายต่อไปเหอะ หลงตัวเองต่อไป ==
-
ทำไมไม่ดีใจเลยแหะที่ไฟท์คิดได้เนี่ย =_= มันจะเศร้ามากถ้าคนหล่อแสนดีแบบนี้สุดท้ายไม่ได้เป็นคนที่ถูกหมออินเลือกอ่ะนะ เรื่องนี้ไฟท์อาจจะเป็นพระเอกแต่เราหวังให้นายเอกไม่ใช่อิน หมออินคือคุณค่าที่โรมคู่ควรมากกว่า
-
ฉันรักเค้าค่ะพี่ ฉันรักพี่โรมค่ะ
โรมอินเท่านั้นค่ะ
-
พี่ไฟฟฟฟฟฟท์ ซักทีเถอะค่ะ อย่าช้า ทุกวันนี้แทบจะไม่มีแฟนคลับพี่นอกจากเราแล้วค่ะ :m20: แต่เราเคารพในพล็อตของพี่หนมเสมอนะคะ หมอจะคู่กับใครก็ได้ที่พี่หนมคิดไว้ :กอด1:
ตอนนี้หมอน่ารักมากเลย ฮืออ ซึนเดเระนะเราอะ
-
โอ๊ยยยยยยยยย
พี่โรมโหมดนี้ ละลายจ้า
น่ารักมากกกกกกกกกกก
เข้าใจอินสุดๆเลย
ดูเหมือนจะกลายเป็นวาดช่วยเปลี่ยนไฟท์ทีละนิดเหมือนตอนเด็กเลย
ทำให้ไฟท์คนใจดี อ่อนโยนให้กลับมาเหมือนตอนเด็กๆ
-
แม่ยกโรม แต่แอบติ่งไฟท์
ชอบผู้ชายแบบโรมมากกว่าไฟท์อ่า เอาจริงๆ
ยังไงสุดท้ายอินจะได้กะใคร เราก็ขอให้มีความสุข
เรื่องนี้จะหน่วงกันไปถึงไหนกันน๊า
-
พี่โรม เอาใจไปเลยคร่าาา
น้องอินเลือกให้ดีนะลูกก
ยังไงก็เชียร์พี่โรมสุดใจ
-
บางทีนะ การที่หมออินอยู่กะไฟท์ มันก็ได้ข้อเปรียบเทียบกับเวลาอยู่กับโรม
บางที...หมออินอาจจะปล่อยมือจากสิ่งที่พยายามมานานก็ได้ :hao3:
เจอแบบโรม ใครไม่หวั่นไหว ก็บ้าแล้วววววว โอ๊ยยยยยยยย :-[
ใจละลาย ละลาย ใจละลาย ละลาย ละลายมากกกกกกกก :serius2:
เพราะเรื่องนี้เป็นรักที่ต้องเลือก อินต้องเลือกที่จะคว้าที่รักที่เรารัก
หรือรักที่มีคนมามอบความรักให้แบบที่อินมีให้อีกคน :เฮ้อ:
ไฟท์ก็ต้องเลือกจะรักแบบเพื่อนไปตลอดกาล(แต่เชื่อเถอะจุดนึงไฟท์จะไม่อยากเป็นแค่เพื่อน)
กับการที่จะรักแบบสุดๆ คือถ้าเรารักกันจริงๆ ไม่มีเหตุผลอะไรที่จะไม่ประคับประคองความรักให้ตลอดลอดฝั่งได้หรอก
กว่าจะรักใครสักคนมันยากมากนะ เวลาเลิกกันมันก็ยากไม่ต่างกัน ทำไมแกไม่ลองดูหล่ะไฟท์
ปล. ยิ่งอ่านยิ่งอิน เขินแทนหมออิน อ๊ากกกกกพ่อโรมมมมมมมมมม :man1: :impress2:
-
เฮ้อ!ถึงจะเคยนอยแด่ก ถึงขนาดจะไม่แท็ก #choiceไฟท์อิน หรือคิดจะเลิกอ่าน
เพราะรับไม่ได้ที่ไฟท์กับอินทำท่าจะกู่ไม่กลับ แต่ก็ไม่เคยเลิกได้จริงๆสักที
พอเห็นหนมโพส ก็ต้องรีบเข้ามาอ่านตลอด สุดท้ายแล้ว ก็ยังอยากรู้อยู่ดีว่าอินจะเป็นยังไง
ตอนอ่านเรื่องเทมไฟ ที่ไฟไปกับเซฟก็ยังไม่หน่วงเท่านี้นะ
เพราะไฟไม่ได้ปล่อยให้เซฟเข้ามาอยู่ในใจเหมือนอินรู้สึกกับโรม
จะรออ่านต่อไปนะคะ ขอโทษด้วยที่บางทีห้ามความรู้สึกหรือความคิดเห็นส่วนตัวไม่ได้จริงๆ
เห็นหลายคนเชียร์โรมแล้ว ก็ได้แต่ปลงว่าไฟท์อาจจะไม่ใช่พระเอกของใครหลายๆคน
ที่จริง เรื่องนี้ชอบอินคนเดียวนะ แต่เพราะเหตุผลเดิมว่า มัน Choice ไฟท์อินนั่นแหละ
เพราะเป็นคนที่ปักใจกับอะไรเดิมๆ ย้ำคิดย้ำทำน่ะ ก็เลยออกมาเป็นแบบนี้
รออ่านตอนต่อไปนะคะ เผื่อจะมีอะไรมาทำให้เปลี่ยนความคิดได้ สู้ๆค่ะ
-
บางเรื่องเหมือนผงเข้าตาจะเอาออกเองก็คงลำบากสินะ
ต้องอาศัยคนอื่นบ้าง ทั้งไฟท์ทั้งอินคงเป็นแบบนี้มั้ง
ปรับความเข้าใจแล้วเดินหน้าต่อ ชีวิตยังมีอะไรอีกเยอะ
น้องวาดกลับมามีบทบาทอีกครั้ง พูดจาได้น่าคิด
แอบคิดว่า ตอนวาดอยู่กับไฟท์มันคล้ายกับอินอยู่กับโรมเลย
ขอบคุณคนเขียนมากค่ะ :กอด1:
-
อ่านตอนนี้แล้วกลัวว่าโรม(ของme) จะไม่ได้เป็นพระเอกแหะะะะ :ling1: แต่ก็ชูป้ายไฟเชียร์ โรมอิน เท่านั้น
-
ชอบโรมจัง
-
ไม่น่าเชื่อว่าไฟท์จะมีมุมมองปัญญาอ่อนแบบนี้
ความรักแบบเพื่อนหรือมากกว่าเพื่อนถ้าลองได้เสียกันไปแล้ว ยังไงมันก็เปลี่ยนไปอยู่ดี
ขึ้นอยู่กับว่าจะยอมรับการเปลี่ยนแปลงได้มั้ยไม่ใช่หรอ
ทั้งเรื่องคนที่เจ็บสุดคือพี่โรมนะ อินหวั่นไหวเยอะอยู่นะ แต่คนที่อินเลือกก็ยังเป็นไฟท์
เชียร์โรมอินอะ ไฟท์ลูกก็มีแล้วยังคิดอะไรแปลกๆอยู่อีกอะ
-
โธ่ไฟท์ พอมาอ่านสองบรรทัดสุดท้ายทำไมเราแอบรู้สึกว่านายเห็นแก่ตัววะ
ติ่งพี่โรมสุดใจขาดตอนนี้ :katai5:
-
อยากอ่านไฟท์กับวาดแล้วอ่าาา
เชียร์โรมอินสุดชีวิต ไฟท์ก็รีบๆเคลียร์กะอินให้ได้สะทีน้าาาา
-
ตอนที่ 13
“ ว่าไง " กรอกสายไปตามโทรศัพท์ที่รออยู่นานกว่ามันจะโทรกลับมา ก่อนหน้านี้ผมโทรไปหาแล้วแต่ดูเหมือนว่ามันไม่สะดวกที่จะคุยกับผมเท่าไหร่ ท่าทางที่เงียบๆของมัน ก่อนจะพูดออกมาแค่ว่า เดี๋ยวกูโทรกลับ
“ มึงนะว่ายังไง โทรมาหากูเมื่อกี้ "
“ ไม่ว่างเหรอวะ "
“ ตอนนี้กูว่างแล้ว มีอะไรไฟท์ "
“ ไปกินข้าวกันมั๊ย มึงเข้าเวรกี่โมง " ผมพูดออกไปในที่สุด อาจเพราะไม่เคยโกรธกัน ผมรู้สึกตื่นเต้นยังไงก็ไม่รู้ครับ หัวใจมันสั่นๆ
“ เย็นๆนะ วันนี้กูเข้าเวรดึก "
“ เอารถไปจอดที่โรงพยาบาลกูจะไปรับ " บอกแค่นั้นผมวางสายก่อนจะขับรถตรงไปที่โรงพยาบาลของมัน ไอ้อินทำงานโรงพยาบาลเอกชนใจกลางเมืองครอบครัวของมันทุกคนก็ทำงานที่นี่ จำได้ว่าตอนเด็กๆเคยหัวแตกตอนวิ่งเล่นกับไอ้ไฟ ก็ได้พ่อไอ้อินนี่เหละครับเย็บแผลให้
จอดรถรอมันสักพักคาดว่ามันคงอยู่ไกลกว่าผม รถที่เข้ามาจอดข้างผม เปิดล๊อคประตูมันก็เข้ามานั่งด้านใน ไม่เจอกันสามวันก็ไม่ได้มีอะไรเปลี่ยนไปหรอกครับ ดูสดใสกว่าเดิมด้วยซ้ำ
“ หวัดดีมึง "
“ หายหัวไปเลยนะ " พยักหน้าตอนที่ผมพูดคำนั้น เหล่มองมัน " มึงหายไปไหนมาวะ ไม่โทรเลย "
“ แล้วทำไมมึงไม่โทรมาละ "
“ งอนเหรอวะ ที่วันนั้นกูพูดแบบนั้น " พอถามออกไปตรงๆ เราก็เงียบกันไปทั้งสองฝ่าย อินถอนหายใจออกมา มือของมันเอื้อมมือมาจับมือของผม
“ โทษที วันนั้นกูคงเอาแต่ใจตัวเองมากไปหน่อย ขอโทษที่ไม่มีเหตุผลกับมึงว่ะ "
“ จริงๆวันนั้นมึงอาจจะมีเหตุผลที่สุดแต่กูอาจจะไม่มีก็ได้ "
“ อย่างงั้นเหรอ " มันที่นั่งอยู่ข้างผม ตอบออกมาแบบเฉยชา เหมือนมันจะโกรธแต่ก็ไม่ใช่ เหมือนมันคิดเรื่องอื่นอยู่ เรื่องที่ไม่ใช่เรื่องของผม หัวใจของมันคงลอยออกไปไกล เหมือนเป็นอาจารย์ที่สอนอยู่กน้าห้องแต่เด็กก็ไม่ยอมฟังเอาแต่เหม่อ ทั้งๆที่ก็กำลังพูดเรื่องสำคัญ
“ อิน " คว้ามือที่กำลังเลื่อนหลุดจากมือผมมาจับไว้ มันที่เหมือนได้สติก็หันมามองหน้า
“ ไปกินข้าวกันมึง "
“ เป็นอะไร มึงเหม่อๆ คิดอะไรอยู่รึเปล่า "
“ เปล่า "
“ อย่าลืมว่ามึงโกหกกูไม่เก่ง " พยักหน้าเบาๆ มือที่จับกันอยู่นั้นเลื่อนออกไป " สามวันที่ผ่านมามึงไปไหนมา "
“ วันก่อนกูบอกมึงว่า กูรักมึงใช่มั๊ย "
“ จริงๆมึงไม่ได้พูด แต่เราก็แค่รู้ได้โดยที่ไม่ต้องพูดกัน " บอกแค่นั้น คราวนี้ก็เป็นผมบ้างที่มองออกไปข้างหน้า " มึงหรือว่าเราน่าจะลอง " พูดเรื่องนั้นอีกสักครั้ง
“ ไปกินข้าวกันเถอะ " เสียงที่สวนขึ้นมาขัดคำพูด มันที่มองหน้าผม " หมายความว่าไง "
“ อะไรหมายความว่าไง "
“ เมื่อกี้มึงพูด ว่าเราน่าจะลอง ลองอะไร ลองมาพูดเรื่องนั้นอีกครั้งเหรอ " สายตาที่มันจ้องมองผม ดวงตากลมๆของมันทำให้ใจผมสั่น สิ่งที่กลัวที่สุดในชีวิตก็คือการที่จะเสียมันไป ความรู้สึกสูญเสียที่ผมรู้สึกนั้นมันเจ็บปวดจนรู้สึกรับแทบไม่ไหว แต่ผมรู้ดีว่าถ้าเสียมันไปผมอาจจะยิ่งกว่าเสียใจซะอีก
บางทีก็แค่อยากรู้ ว่าที่มันบอกว่ารัก มันต้องการตัวผม หรือว่ารักผมจริงๆ รักแบบที่ผมไม่อยากเสียมันไป หรือรักแบบที่แค่ต้องการกันแน่ .. ตั้งแต่เด็กจนโตอินคนที่ผมรู้จักมักทำทุกอย่างในแบบที่ตัวเองต้องการ แต่พอได้มาแล้วมันก็เป็นคนที่ไม่เห็นค่ามันเท่าไหร่ และผมก็ไม่อยากเป็นคนนั้น
แต่มันจะรู้ จะเข้าใจผมบ้างมั๊ยนะ
ว่าความสูญเสียมันเจ็บปวดมากและผมก็ไม่ต้องการจะเจ็บปวดอีกแล้ว
“ ไฟท์ "
“ อยากจะกินอะไร "
“ บะ.. กินข้าว ไปกินข้าวที่ร้านแม่มึงกันมั๊ยละ ใกล้ดีเดี๋ยวกูจะได้กลับมาทำงาน "
“ เออ ก็ได้แล้วแต่มึงแล้วกัน " ถอยหลังออกจากลานจาอดรถ ผมขับรถมาเงียบๆ เสียงอินถามผมเรื่องวาด
“ งั้นวันนี้มันก็ทำงานที่บ้านมึง "
“ อื้ม "
“ งั้นกูเปลี่ยนร้านได้มั๊ยวะ อยากให้มึงเสียตังค์ "
“ คือที่จะไปที่ร้านแม่กูแค่อยากจะไปหาวาด " พยักหน้าออกมา มันยิ้ม
“ อยากกอดมัน คิดถึง กูไม่เจอมันเลย วาดมันไม่ค่อยโทรมากูหรอก เพราะรู้ว่าเวลามันโทรหากูจะชอบห่วงมันมากไป นึกถึงตอนเด็กๆ มันน่ารักมากเลยนะมึงว่ามั๊ย มึงยังชอบซื้อขนมมาฝากมันบ่อยๆ "
“ อื้ม ตอนนั้นกูก็หมั่นใส้ไอ้ไฟด้วยละ แม่ตามใจแม่งสุดๆเลย แต่พอกูมาเจอวาดที่ไม่เคยเถียงไม่มีปากเสียงอะไรก็ยิ่งเซงทำไมน้องมึงถึงน่ารักขนาดนั้นวะ แล้วดูน้องกูไอ้ไฟทั้งเอาแต่ใจทั้งดื้อ เทียบกับวาดที่แม่งโคตรตรงกันข้าม ตอนนั้นกูโคตรอยากเปลี่ยนแม่งกับวาด "
“ แต่ตอนนั้นกูก็อยากได้ไอ้ไฟเป็นน้องนะเว้ย " นึกถึงตอนนั้นก็ขำครับ เราเคยพูดกันเล่นๆว่าน้องใครดีกว่ากัน ผมอยากได้วาดเป็นน้องเพราะอยู่โอวาสดีครับ แต่อินมันอยากได้ไฟ มันบอกจะได้เล่นด้วยกันมันเล่นกับวาดทีไรวาดก็ยอมมันตลอด แต่เพราะไฟมันไม่เคยยอมผมไงครับ บางทีก็โกงผมด้วยซ้ำ
“ ก็มันไม่ดื้อกับมึงนี่หว่า ตอนเด็กๆไอ้ไฟเจอมึงทีม้วนยังกับเสื่อ อายเหมือนเกิน "
“ ฮ่าๆ แบบนี้เหละ กูมันหน้าตาดีตั้งแต่เด็กๆ "
“ กูยังไม่ได้พูดเลย อวดวะ " บอกแบบนั้น ผมเลี้ยวรถเข้าซอยเอกมัย 12 ร้านอาหารที่ผมพามันมา ไอ้อินชะงักนิดนึงตอนที่ผมเลี้ยวเข้าไป
“ จะกินที่นี่เหรอวะ " หันมาถามผมก็พยักหน้า
“ มึงชอบไม่ใช่เหรอ ร้านสไตส์แบบนี้ " เป็นร้านที่เปิดสาขาทั้งในเอกมัยและบนห้างครับ ร้านที่ใครหลายคนคิดว่ามีแต่ของหวาน และเครปเค้กอร่อยๆ แต่จริงๆร้านนี้ของคาวอร่อยมากครับ โดยเฉพาะพวกอาหารอิตาเลียน
“ ก็ชอบ " พูดแค่นั้นผมก็จอดรถ เราเดินขึ้นชั้นบนของร้านได้โต๊ะติดมุมที่ถือว่าสงบ แต่เพราะร้านไม่ใหญ่มากมันจึงไม่ได้ไพรเวทอะไรมากมาย เราสั่งอาหารมาสามสี่อย่าง ไอ้อินบอกว่ามันยังไม่ได้กินอะไรมา
“ ชอบกินสปาเก็ตตี้มีสซอสตั้งแต่เมื่อไหร่วะ " เพราะผมเห็นมันสั่งก็เลยถาม ปกติมันจะไม่ค่อยกิน
“ ไม่รู้วะ แค่รู้สึกอยากจะสั่ง ช่วงนี้ได้กินบ่อยมั้ง "
“ แล้วสามวันที่ผ่านมามึงไปไหนมา " ผมถามคำถามที่ตัวเองอยากรู้ ไอ้อินเงยหน้าจากเมนูของหวานที่ขอพนักงานมาดู
“ ก็อยู่บ้าน ไปทำงานแล้วก็ ไปเจอเพื่อน "
“ เพื่อน " งงกับคำตอบของมันอยู่เหมือนกัน อินไม่ใช่คนที่มีเพื่อนเยอะอะไรหรอกครับ ออกจะคบคนยากด้วยซ้ำ เพื่อนที่สนิทที่สุดตั้งแต่เด็กก็คือผม ส่วนเพื่อนตอนมหาลัยของมันก็พิงค์ " พิงค์เหรอ "
“ ก็ไม่ใช่หรอก ก็เพื่อนคนอื่น "
“ ถามจริง มึงมีใครที่กำลังดูๆกันอยู่รึเปล่า "
“ ไม่มี " คำตอบที่เหมือนแทบจะตอบทันทีตอนที่ผมถาม ท่าทางตกใจของมัน ผมยิ้ม ก็คงจะมีแล้วละแต่ไม่ยอมรับ
“ สปาเก็ตตี้มีสซอสคะ "
“ ของผมครับ " มันบอกก่อนพนักงานจะตั้งอาหารไว้ตรงหน้า ไอ้อินก้มหน้ากินไม่มองหน้าผมเลยสักนิด สปาเก็ตตี้ซอสครีมกุ้งของผมถูกยกมาเสิร์ฟหลังจากของมัน
ผมไม่มีปัญหาอะไรที่มันจะมีความสุข ถ้าจะไปอยู่กับคนที่รักมัน และมันก็รักเขา เพราะผมก็แค่เพื่อนคนจะยินดีที่สุดถ้ามันมีความสุข
“ ถ้ามีก็บอก ต้องแนะนำกูคนแรกนะ "
“ อื้ม ก็ถ้ามีคงบอกมึงคนแรก " บอกออกมาแค่นั้น ผมที่ยังเขี่ยเส้นในจาน
“ ถามจริงๆเถอะ ที่ไม่โทรกูหาเพราะลืมไปแล้วใช่มั๊ย ว่าเราทะเลาะกัน " เพราะตอนที่เรามีความสุขกับคนอื่น เรื่องที่เราทุกข์ที่สุดเรามองไม่เห็นหรอกครับ " นี่ ไม่คิดจะ "
“ ทำไมมึงถามเยอะแยะจังวะ เสือกอะไรเรื่องกู กูอยากเล่ากูก็เล่าเองละ "
' ก็กูสนใจ กูเลยอยากจะรู้ ' คนเราพอเป็นเรื่องที่เราอยากรู้ก็ถามเซ้าซี้ได้ทั้งวัน แต่พอคนอื่นอยากรู้เรื่องของเราบ้าง เรากลับปิดบัง แล้วแบบนั้นเราจะอยากรู้เรื่องของคนอื่นทำไม “ ถ้ามึงไม่ใช่เพื่อนกู กูก็ไม่อยากจะรู้หรอก ถ้าไม่อยากให้ถาม แล้วก็พูดกับกูดีๆอิน "
ผมว่าแค่นั้นก่อนจะกินอาหารทั้งหมดที่สั่งไปเรื่อยๆ ทุกอย่างบนโต๊ะอาหารได้ยินแต่เสียงของช้อนที่กระทบกับส้อมไม่มีการพูดคุยเรื่องอะไรนอกเหนือจากนั้น เช็คบิลก่อนจะกลับมาที่รถ ผมขับมาส่งมันที่โรงพยาบาล
“ ไฟท์ กูขอโทษที่พูดกับมึงแบบนั้น "
“ ช่างมันเถอะ มึงอยากพูดก็ค่อยพูดออกมา " บอกแค่นั้น เราเงียบอยู่นานภายในรถ " จริงๆวันนี้กูจะมาง้อมึงนะ แต่ดูเหมือนมึงคงไม่ได้โกรธกูแล้ว "
“ กูไม่ได้โกรธมึงนิ "
“ เหรอ " ไม่ใช่ไม่โกรธหรอก แต่ลืมไปแล้วตังหากว่า โกรธ มึงอาจมีความสุขจนลืมเรื่องที่เศร้าไปแล้วแต่นั่นก็ดีแล้ว มึงควรไปมีความสุขกับคนที่เค้าพร้อมที่รักมึงได้ คนที่ไม่ใช่เพื่อนมึงแบบกู " ตั้งใจทำงานนะ " หันไปลูบหัวมัน อินทำได้แค่พยักหน้า
“ แล้วเจอกันมึง "
“ อื้ม รอบหน้าถ้าเจอกันกูจะเล่ามึงแล้วกันนะ "
“ เอาที่มึงสบายใจแล้วกัน " บอกแบบนั้นมันก็เดินลงไปจากรถผม มองดูมันที่เดินไปที่รถของตัวเอง คงจัดการของบางอย่างก่อนจะไปทำงาน ผมถอนหายใจออกมายอมรับว่าอยากรู้แต่ก็คงถามอะไรออกไปมากมายไม่ได้ ก็แค่เพื่อน ถ้าสบายใจมันก็คงบอกเอง
คนเรามีหลายเหตุผล และหลากความรู้สึก คนที่รักกันคงไม่ต้องเหมือนกัน แต่แค่ต้องเข้าใจกัน แต่คนที่ไม่เข้าใจกันอย่าว่าแต่เป็นคนรักเลย เป็นแค่เพื่อนยังลำบาก
.......................................................................
“ คุณพ่อกลับมาแล้ว " เจ้าตัวเล็กสามคนวิ่งเข้ามาหาผม ตอนที่เปิดประตูเข้าไปในบ้าน อเล็กซ์ที่เพิ่งกลับจากเรียนพิเศษวาดคงไปรับกลับมา
“ อเล็กซ์เป็นยังไงบ้าง เรียนสนุกมั๊ย "
“ การเรียนสนุกด้วยเหรอครับ " ท่าทางหล่อเหลาที่ถามผมด้วยสายตาจริงจัง หัวเราะออกมาตอนที่ได้ฟังคำตอบนั้น
“ เออ ก็จริงนะ แล้วนี่ทำอะไรกันอยู่ "
“ กำลังดูการ์ตูนคะ " อะเดลตอบผมก่อนจะจูงมือพามาที่โซฟา ทุกคนดึงให้ผมนั่งลงตรงกลาง อเล็กซ์นั่งข้างนึงอลันข้างนึง ส่วนอะเดลก็นั่งบนตัก แต่ก็คงจะดีนะครับ ถ้ามีอัลเลนเพิ่มมาด้วยอีกคน
“ แล้วนี่อาวาดละ "
“ ทำความสะอาดห้องของพวกผมอยู่ครับ "
“ นี่ เด็กๆ พ่อว่าไปเล่นน้ำที่สระกันมั๊ยครับ "
“ เล่นน้ำ ไปคร่าาา หนูไปๆ หนูไปนะคะคุณพ่อขา อะเดลจะไป " เด้งตัวออกจากตักผม ยกมือขึ้นแกว่งอ้อนๆทันที ผมพยักหน้าพร้อมกับทั้งสองคนที่ไม่ต้องเสียแรงอ้อนให้เปลือง
“ งั้นก็ไปเตรียมตัว เตรียมเสื้อผ้ากันดีกว่า ไปครับ "
“ ไปกันเลย " วิ่งกันขึ้นไปชั้นบน ผมเดินตามไปก็พบว่าวาดกำลังเปลี่ยนผ้าปูผืนใหม่ให้เด็กๆ
“ อาวาด ไปว่ายน้ำกันเถอะคร่าา "
“ ว่ายน้ำเหรอ "
“ ใช่ เราจะไปว่ายน้ำกัน ไปด้วยกันมั๊ยละ " ผมบอก วาดที่ขมวดคิ้วตอนที่ผมยกยิ้มนิดๆ " ไปด้วยกันเถอะ ไหนๆ ก็ปูผ้าปูเตียงเสร็จหมดแล้วนี่ "
ชุดว่ายน้ำของทุกคนเตรียมพร้อม ผมใส่แค่กางเกงบิลลาบองตัวเดียวครับ ส่วนเด็กๆให้ใส่กางเกงขาสั้นแบบว่ายน้ำ ส่วนอะเดลใส่ชุดว่ายน้ำแบบสองชิ้นของเด็กผู้หญิง
“ น้องอะเดลน่ารักจังเลยครับ " วาดมันชมตอนที่ใส่หมวกว่ายน้ำให้อีกคน เจ้าตัวเล็กยิ้มหวานก่อนจะเข้าไปกอด
“ หนูเขิน อาวาดจังเลย "
“ ไม่ต้องเขินหรอกครับ ก็น่ารักจริงๆ มีคุณแมวคิตตี้สีขมพูน่ารักตรงนี้ด้วย " ชี้ไปที่กลางอก อีกคนก็หมุนรอบทิศ
“ ตรงกระโปรงก็มีนะคะ อาวาดชอบเหรอ ที่บ้านหนูมีเยอะแยะเลย เดี๋ยวหนูเอามาให้ใส่ "
“ ใส่ไม่ได้หรอกครับ แต่อาวาดว่ามันเหมาะอะเดลมากเลยนะครับ "
“ ก็หนูเป็นผู้หญิง หนูต้องชอบสีชมพู แล้วอาวาดชอบสีไหนเหรอค่ะ "
“ ชอบสีดำครับ ก็เพราะอาวาดเป็นผู้ชายไง " ยิ้มให้กับอะเดล ก่อนที่เจ้าตัวเล็กจะวิ่งเข้ามาหาผมที่พาทุกคนเดินลงไปเล่นที่สระว่ายน้ำเด็กของคอนโด
ทุกคนมีห่วงยางเป็นของตัวเองครับ แต่อเล็กซ์ตอนนี้เริ่มใส่แค่ห่วงยางที่แขนแล้วเพราะว่า ผมเพิ่งสอนให้ว่ายน้ำเป็น ตอนนี้ก็เริ่มหัดลอยตัวได้แล้ว สาดน้ำใส่กัน ผมจับอะเดลขี่คอวิ่งหนีการจับกุมของอลันกับอะเล็กไปรอบสระ เสียงหัวเราะของเหล่าเจ้าตัวแสบที่ทำให้ผมยิ้มได้
“ ไม่เล่นน้ำหรอ " ขึ้นจากสระมาทักคนที่นั่งมองเด็กๆเล่นน้ำนิ่งๆ ผมหยิบผ้าขนหนูมาเช็ดตัวก่อนจะนั่งลงตรงข้าม
“ ไม่ครับ ผมไม่ชอบเล่นน้ำ แล้วพี่ไฟท์เป็นยังไงบ้างครับ เรื่องคุณอิน "
“ จริงๆมันไม่ได้โกรธกูหรอก กูคงคิดไปเอง ก็เห็นมันมีความสุขดี "
“ แน่ใจเหรอครับ " มันจ้องหน้าผมตอนที่พูดคำนั้น
“ มึงมีจิตสัมผัสเหรอวาด ทำไมพูดเหมือนรู้ดี "
“ ก็ผมเห็นสายตาคุณไฟท์เศร้าๆ เลยคิดว่าคุณอินคงไม่คืนดีด้วย "
“ กูคิดว่าอินคงคบใครสักคนอยู่ แต่มันไม่ยอมบอกกู แต่ก็ คนแบบมันก็มักจะรอให้ชัวร์ก่อนถึงจะพูด "
“ ถ้ารู้แบบนั้น จะเศร้าทำไมละครับ "
“ ก็นั่นนะสินะ จะเศร้าทำไม " ขยี้ผ้าขนหนูกับหัวของตัวเองจนแห้ง " เพราะมันกำลังมีคนอื่นมั้ง เห็นแก่ตัววะ เพื่อนมีแฟนดันทำหน้าเศร้า ทั้งๆที่ปากก็บอก ยินดีด้วยแท้ๆ"
“ ไม่แปลกหรอกครับ ก็คุณไฟท์กับคุณอินสนิทกันมาก ก็ต้องเป็นแบบนั้นอยู่แล้ว ผมมักเหงาเวลาที่เพื่อนสนิทของผมมีแฟนเพราะมันมักไปไหนมาไหนกับแฟนมันแล้วชอบทิ้งให้ผมอยู่คนเดียว อยากจะโกรธมันเหมือนกันนะครับ แต่ผมก็โกรธมันไม่ลงหรอก ก็เพราะมันเป็นเพื่อนของผม "
“ ก็หาแฟนซะสิ เวลาที่เพื่อนมีแฟนนะ จะได้ไม่เหงา เหมือนก่อนพอกูมีแฟนทีไรไอ้อินก็มีเหมือนกัน ไม่เคยมีใครน้อยหน้ากว่ากันเลย"
“ ผมไม่รักใครแบบแค่อยากมีไว้แก้เหงาหรอกครับ "
“ ทำไมเหมือนด่ากันทางอ้อม แต่ก็นะกูแม่ง โคตรอยากเห็นแฟนของมึงเลย ถ้ามี ต้องพามาให้กูดูนะ " วาดยิ้มให้ผม มันไม่แม้จะพยักหน้า " มึงว่าความรักจะเป็นแบบไหน ถ้ามึงมีความรัก "
“ อื้ม รักของผมอาจจะเป็นการให้มั้งครับ ถ้าคนที่ผมรักมีความสุข ผมก็สุขแล้วละครับ ผมไม่ได้ต้องการให้เค้ามาเป็นของผม แต่ต้องการแค่เห็นเค้ามีความสุขก็พอ "
“ หึ .. มึงรักเค้าแต่ไม่อยากได้เค้า แปลก "
“ ก็บางทีคนที่เรารัก อาจจะอยู่กับคนอื่นแล้วมีความสุขมากกว่าอยู่กับเรา "
“ กูว่าพอถึงตอนที่มึงมีความรัก มึงคงทำแบบนั้นไม่ได้หรอก "
“ ได้สิครับ เพราะตอนนี้ก็ทำอยู่ " ไม่ได้มองหน้าผมวาดมันมองไปทางอื่นตอนที่พูดคำนั้น " แล้วคุณไฟท์ละครับ ความรักของคุณไฟท์เป็นแบบไหน "
“ กลัวมั้ง "
“ กลัว " ทวนเสียงออกมาก่อนจะมองหน้าผม
“ กูกลัวเค้าจากกูไป ที่กูไม่อยากมีความรักอีกแล้ว เพราะกลัวว่าเค้าจะจากกูไป กูมันเห็นแก่ตัววาด ไม่มีใครทนกูได้นานหรอก นั่นเหละคือเหตุผลที่ทำไมกูยังไม่อยากรักใคร กูเคยเสียคนนึงไปแล้ว ตอนนี้กูยังทนได้ แต่ถ้าเสียไปอีกคน กูคงทนไม่ได้ "
“ เพราะงั้นเลยคิดว่าอย่า เข้ามาใกล้กันเลยดีกว่านะเหรอครับ "
“ คงงั้น "
“ ถ้าจะรักก็อย่ากลัว เพื่อนของผมบอกไว้แบบนั้นครับ "
“ มึงก็เลยไม่กลัวที่จะเสียใจ เวลาแอบรักใครว่างั้นเถอะ " พยักหน้าให้ผม
“ ผมเจ็บนะ ตอนที่เห็นเค้าอยู่กับคนอื่น แต่ก็คิดว่า นั่นมันความสุขของเค้า เค้าก็แค่มีความสุขกับคนที่ไม่ใช่ผม มันก็เท่านั้นเองครับ ลองกลับมาคิดว่าถ้าเป็นผมไปยืนตรงนั้นเค้าอาจไม่มีความสุขก็ได้ งั้นก็ปล่อยให้เค้ามีความสุขกับคนเค้าที่เค้ารักเถอะครับ "
“ คนรักแบบมึงนะ หายากนะ " คำพูดที่ออกมาจากใจของผม วาดที่ผมเจอตอนที่มันเป็นเด็ก มันก็มักนึกถึงคนอื่นมาก่อนตัวเองเสมอ และตอนนี้มันก็ยังคงเป็นแบบนั้น " คนที่ได้เป็นคนที่มึงรัก คงจะเป็นคนโชคดีที่สุด "
“ ครับ ผมก็หวังว่าเค้าจะเป็นแบบนั้น "
................................................................
หนึ่งสิ่งที่อยากจะบอก “ อย่าตัดสินวาดว่าผิดเพียงแค่เพราะว่าเค้าแอบรักพี่ไฟท์ “
การแอบรักใคร ไม่ใช่การกระทำที่ผิดอะไร
หนมเข้าใจที่หลายคนอ่านเกลียดวาด และคงข้ามฉากล่างนี้ไปไม่อ่านมัน
และคงมองว่า ความรักแบบที่แค่เค้ามีความสุขเราก็สุขแล้ว คงไม่มีจริง
แต่ลองดู แฟนคลับกับนักร้อง นั่นไง ความรักที่ไม่จำเป็นต้องได้ครอบครองแค่เห็นเค้ามีความสุขก็พอใจแล้ว
#รู้สึกอิน จริงๆตัวบทของวาดเราเอามาจากชีวิตของติ่ง พี่ไฟท์ที่เหมือนแรงบันดาลใจของวาด
เหมือนบางคนที่เรียนภาษาเกาหลี เพื่ออยากเข้าใจในสิ่งที่ศิลปินตัวเองทวิต
ก่อนที่จะร้องไห้ไปเขียนไป #ทำไมรู้สึกอินอยู่คนเดียว
ฝากแท็ก #choiceไฟท์อิน ด้วยนะคะ
ขอบคุณที่เข้ามาอ่านและคอมเม้นท์ คร่าาา
-
รอให้วาดเจอเซฟไวไวนะ 5555 ส่วนพี่ไฟท์ :z6: :z6: :z6:
-
หมออินสู้ๆ พี่ไฟท์สู้ๆ พี่หนมมี่สู้ๆ :กอด1:
-
เหมือนอินหมดความสนใจในตัวไฟท์ไปแล้วอ่ะ
ไฟท์พูดไรก็ผิดก็รำคาญ ที่เหม่อๆนี่ ก็คงคิดถึงโรมอยู่แน่ๆเลย
ไม่ได้เกลียดวาดนะ สงสารด้วยซ้ำที่ชีวิตวาดต้องดิ้นรนขนาดนี้
เป็นเด็กที่ขยันมาก สู้ชีวิตสุดๆ
-
อินน่าสงสาร เหมือนเห็นความสุขอยู่ตรงหน้า
พี่ไฟท์ยื่นมือมาแล้วก็ดึงมือกลับไป
:เฮ้อ:
-
ขอโทษนะคะไรท์ บอกตรง ๆ ตอนนี้อ่านผ่าน ๆ ค่ะ เอาแค่พอรู้ เพราะว่าอยากจะ :z6: อีพี่ไฟท์มากกกกกกกกกก แต่ก็ดีค่ะ ไฟท์จะยินดีกับหมออินเรื่องคบกับคนอื่น ทำให้หมออินตัดสินใจง่ายดี
ปล.1 อยากอ่านพาร์ท เฮียโรม มากกกกกกกค่ะ รอเฮียโรมที่หน้าเพจทุกวันเลย :mew2:
ปล.2 เราอยากอ้อนวอนไรท์ ช่วยเปลี่ยนแท็กได้ไหมมมมม เป็น #โรมอิน ได้ไหมอ่ะ แบบว่าเชียร์สุดโต่ง ทันไหมอ่ะ :katai1:
-
ไม่ว่าอย่างไร การกระทำของไฟท์ที่มีต่ออินก็คือความเห็นแก่ตัวอยู่ดี
-
:m15:วาดนี่รักคือการให้จริง ส่วนไฟท์ไม่สนใจใครนอกจากความรู้สึกตัวเอง
-
คิดถึงโรมมมมมมมมมมมม
-
คนแบบไฟท์นี่ถ้ามันมีตัวตนจริงจะเป็นบุคคุลที่น่า :z6: มาก มันบื้อ มันซืีอหรือไรฟระ ความรู้สึกช้าจริง ฉันเท โรมอิน หมดหน้าตักแล้ว อย่ามาทำตัวมากหลักการ เสียดายเลย โรมไม่ออก น่าเบื่อ แต่เบื่อไฟท์นะ นิยายเรืีองนี้ยังนุกเสมอ รอตลอด เป็นกำลังใจให้นักเขียนละกันโนะ
-
ส่วนตัวไม่ได้เกลียดน้องวาด แต่อย่างที่บอก วาดกะไฟท์ มันดูไม่ลงตัวแหะ
55555 น้องแกมีความรักที่ยิ่งใหญ่และหายากมาก เป็นทัศนคติที่ดีจัง
ส่วนไฟท์ถ้าความกลัวทำให้ไม่กล้ารักใคร ก็กลัวต่อไปเหอะ ถ้าไม่ก้าวผ่านมันจะเจอความสุข
ได้ไง คิดไดัมันจะสายเอานะ แต่ !!!!!! โบกป้ายไฟพี่โรม หล่อ อบอุ่น ยังงี้เคลิ้มสิ 555 ยังเชียร์อยู่ววววว
-
โอ้ยยยเข้าใจไฟท์สุดๆ
สงสาร สู้ๆนะ
หวังว่าอินคงไม่หวั่นไหวก่าโรมไปก่อนนะ
-
เอาอีก เอาอีก เอ าอีก ขอยาวๆ ๕๕๕
โลภมากเนอะ
สนุกอ่ะ ติดเลยนะเนี๊ยะ
:ling3: :ling3: :ling3: :ling3:
-
ลึกๆแล้วเรื่องนี้คนน่าสงสารสุดไม่ใช่อิน ไม่ใช่วาด
แต่เป็นไฟท์ ถ้ายังไม่กล้าลองรักดู ระวังจะไม่เหลือใครนะ
-
เฮ้อ :เฮ้อ:เหมือนไฟท์ต้องให้น้องวาดชี้ทางโน่นนั่นนี่เลยอ่าค่ะ
-
รอบตอนต่อไปครัช
-
เซง อยากใหอินลืมๆผู้ชายขี้กลัวและเหนแก่ตัวไปมองโรมจริงๆจังๆสักครั้งอะ :m16:
-
:mew5: อิไฟท์นี่มันชอบอินแล้วนี่นา แค่ไม่กล้าเดินหน้าเพราะกลัวอินมันเบื่อแล้วจากไป :beat: :beat:
-
ไฟท์จะกลัวอะไรหนักหนา เดี๋ยวเสียอินไป จะมาเสียใจทีหลังไม่ได้นะ
ยกป้ายไฟเชียร์โรม :3123:
-
ไม่เคยนึกเกลียดวาดเลย เพราะทำได้เพียงแอบรักไม่ได้เข้ามาแย่งหรือแยกใครออกจากกันแค่แอบรักอยู่ในมุมของตัวเองซึ่งก็คงไม่ผิดนัก นึกสงสารด้วยซ้ำอยากให้วาดได้เจอคนที่รักวาดจริงๆที่สามารถให้วาดแสดงความรู้สึึกความต้องการมากกว่านี้ได้
แต่ไอ้ที่โมโหก็คือไฟท์นี้แหละ มันอึดอัดมากเลยนะอะไรก็ไม่ได้สักอย่างอะ ขัดใจ!!!
-
เรากลับสงสารวาดนะ อยากให้วาดสมหวัง
และอยากให้โรมสมหวังด้วยอ่ะ อิอิ #โรมอินๆ :-[
-
ตกลงเป็นไฟท์อินจริงๆอ่ะ
คนเขียนต้องมีโมเมนท์แบบอ่านแล้ว
อ๊ายยยยยย ไฟท์ อ่านแล้วฟินจิกหมอนให้ด้วยนะ
ไม่งั้นมันจะไม่อิน
เพราะตอนนี้เราและหลายๆคนยกป้ายไฟเชียร์โรมกันหมดแล้ว
อารมณ์ประมาณเพื่อนทะเลาะกับแฟนที่มันแสนแย่
แล้วดันมีผู้ชายแสนดีมาจีบ
เพื่อนก็ต้องเชียร์คนแสนดีแล้วยุให้เลิกกับนายแสนแย่อยู่แล้ว
ก็นายแสนแย่มาทำเพื่อนเราเสียใจนี่
คนดีๆมีอยู่ทำไมเพื่อนไม่เลือกหล่ะ
อารมณ์ตอนนี้ประมาณนี้เลยค่ะ
เพราะฉนั้นถ้าไฟท์เป็นพระเอก ก็ทำตัวดีๆได้แล้ว
ก่อนที่อินจะเทใจไปทางโรมหมด
-
เกลียดวาดเหมือนเดิม ชอบคนมีเจ้าของต้องตัดใจนะ
ยิ่งเป็นคนที่มีพระคุณกับตัวเองแล้วยิ่งต้องพยายามให้ได้
ถ้าทำไม่ได้จงไปอยู่ไกลๆ ไม่ใช่วนเวียนอยู่ในวังวนชีวิตเค้า
เพราะสุดท้าย มันจะกลายเป็นรัก 3 เศร้า
ไ่ม่มีใครไม่เห็นแก่ตัวเรื่องความรักหรอก บอกเลย
ไม่ว่าคุณจะเป็นคนดีแค่ไหนก็ตาม
คนเราได้คืบก็ต้องเอาศอก วันนี้ได้เป็นเพื่อน วันหน้าก็ต้องได้เป็นแฟน
พอเป็นแฟนก็อยากเป็นสามี ภรรยา
เราบอกจริงๆนะถ้าวาดไม่หนีไปไกลๆ ไม่ยอมตัดใจ เราก็จะเกลียดวาดไปเรื่อยๆ
แค่คุณตามแอบรักเค้า ตามวนเวียนอยู่ในชีวิตเค้านี่
ไม่ถือว่าคือการให้หรอก เพราะคุณก็คงหวังอยู่ลึกๆ นั่นแหล่ะให้เค้ามาชอบ
หวังว่าจะได้อยู่ใกล้ชิด ได้สนิทกันมากขึ้น
-
เหมือนจะโรมอิน :katai1:
แต่ก็อยากเห็นฉาก โรมอินสวีทกันล่ะไฟท์มาเจอ
นั่นล่ะจะได้รู้สักทีว่าใครวิน
-
เชียร์โรมอินสุดใจ
อ่านตอนนี้ละสงสารน้องวาด
ไม่เคยเกลียดน้องเลยนะ
พี่ไฟท์นี่จมกับความเจ็บปวดเกินไปละ
หัดมองไรใหม่ๆบ้างงง
-
แล้วไม่อยากเป็นคนโชคดีคนนั้นหรอคะ พี่ไฟท์ อิอิ
ณ จุดๆนี้ ไฟท์วาด โรมอินเท่านั้นค่ะ ห้ามขนมเปลี่ยนด้วย 555
-
อ่านไปอ่านมา...choice....รักที่ต้องเลือก อาจจะเป็น อิน-วาด //ตึ่งโป๊ะ!! นี่มันบราค่อนชัดๆ :laugh:
-
คือ...ไม่มีใครเชียร์ไฟท์เลยนะ มีแต่รุมกระหน่ำ รุมทืบให้จมดินกันทั้งนั้น
ตอนนี้เห็นใจไฟท์นิดนึงแหละ จากคนสำคัญกลายเป็นคนไม่สำคัญของคุณหมอไปซะแล้ว
จากเคยเป็นที่หนึ่ง กลับกลายเป็นคนไม่มีอันดับ ไม่น่าสนใจ ไม่อยากคิดถึง
คงต้องเร่งทำคะแนนใหม่แล้วละไฟท์ ตอนนี้โรมนำโด่งแบบไม่เห็นฝุ่น
ส่วนน้องวาด ในมุมมองความรัก พอได้รับทราบ ก็น่าสงสารน้องเค้าเนอะ ช่างเป็นรักที่เสียสละจริงๆ ซึ่งหาคนแบบนี้ได้ยากมาก
คำผิดที่เจอนะคะ
ตังหาก >> ต่างหาก และการใช้ "คะ" กับ "ค่ะ" ยังผิดอยู่นะคะ ลองกลับไปดูใหม่ และมีคำว่า "น่ะ" ที่ควรเอามาใช้
แต่น้องขนม ใช้คำว่า "นะ" หมดเลย ซึ่งมันไม่ถูกต้องค่ะ อ่านแล้วทำให้ประโยคทะแม่งๆ ฟังผิดเพี้ยนน่ะค่ะ
-
:z2: อ่านมาถึงตรงนี้เราขอเชียร์(love)อินโรม วาดไฟท์(ไว้รอฟาด><)
คนที่ชอบกับคนที่ใช่มันก็ไม่จำเป็นต้องคือคนๆเดียวกัน ไม่งั้นเค้าจะบอกเหรอว่าเกลียดแบบไหนจะได้แบบนั้น คนที่บอกว่าเกลียดก็คือคนที่มีความรู้สึกให้แต่ถ้าไม่สนใจคงเฉยๆ (เกี่ยวไรนิ!)
อ่านนิยายน้องหนมแล้วเรารู้สึกได้ถึงพลังงานบางอย่าง555 ทำให้เราค่อยๆอินซึมลึก o13 ลุ้นกันต่อไป
ว่าแต่ จะมีพลิคล็อคกันน่าดูรึเปล่าน้อ?!? :hao4:
อีกนิดดดดด เราชอบเด็กน้อยสุดๆ ทุกคนเลยน่ารักน่าฟัด มันเขี้ยว มาต่อไวๆน่ะค่ะ
-
เราเชียร์ไฟท์กับหมออิน
-
รออยู่น้าาาา
-
คนเรามันต่างกัน มุมมองอะไรต่างๆก็ต่างกันเป็นธรรมดา
เราว่าเรื่องเห็นแก่ตัวนี่ไม่ว่าใครก็เป็นนะ ทุกเรื่องอ่ะ
ยกเว้นวาดนะ รอดูอยู่ว่าใครจะเป็นผู้โชคดีคนนั้นของวาด
ทั้งไฟท์ทั้งอินต่างก็เห็นแก่ตัวด้วยกันทั้งนั้นแหละ
บังเอิญว่าตอนนี้มีคนให้เปรียบเทียบด้วยเลยยิ่งเห็นชัด
โรม กับ ไฟท์นี่แบบคนละขั้วเลย ความแตกต่างเด่นชัด
บางทีคนที่เรารักก็ไม่ต้องเป็นคนดีทุกอย่างเสมอไปก็ได้นี่นา
แค่อยู่ด้วยแล้วมีความสุขมันก็น่าจะพอแล้วเนอะ :hao3:
ขอบคุณคนเขียนมากค่ะ :L2:
-
ตอนที่ 14
“ ทำไมมาอยู่ตรงนี้วะ " เสียงที่เหมือนตกใจเอ่ยถามผมตอนที่เดินเข้ามาในแผนก ท่าทางที่ดูเหมือนเชื่อว่าเป็นผมที่นั่งคอยมันอยู่ตรงหน้าทำงาน ลุกเดินเข้ามาใกล้มันก่อนที่ผมจะตอบ
" นอนไม่หลับ "
“ นอนไม่หลับ " ทวนคำตอบของผม พยักหน้าให้แต่อินก็ยังงง
“ กลัวมึงหายไปมั้ง " ตอนที่ปากบอกออกไป ว่าให้ไป ตอนที่ทำเหมือนไม่เป็นไร ตอนนั้นในใจผมก็เหมือนสั่น ผมรู้ ผมต้องให้มันตัดสินใจในชีวิตของมัน แต่ในใจลึกๆก็ไม่อยากให้เป็นแบบนั้น ผมกลัวว่ามันจะไม่เลือกผม ใจที่จะกลับบ้านตอนนั้น ผมหันกลับมารอมันที่นี่
“ กูจะหายไปไหนละ ก็ยังอยู่ตรงนี้ "
“ ออกเวรกี่โมง "
“ กลับบ้านไปนอนซะมึง กูออกเวรเช้า "
“ สำคัญตัวผิดแล้วคิดว่ากูจะคอยรึไง " ยกยิ้มให้มันที่กำลังทำหน้าเพลียๆ ใจจริงของผมอยากจะบอกว่าใช่ ถ้ามันออกเวรเร็วแบบช่วงเย็นๆ ก็อยากจะพาไปกินบะหมี่ " อิน มานี่หน่อย " เดินนำออกไปด้านหลังโรงพยาบาล ขาก้าวออกไปตรงสวนด้านหลัง หันมาอีกทีเห็นมันเดินมาแบบนั้น ผมกอดมันไว้
“ เชี้ยโรม ทำอะไรของมึงว่ะ.”
“ ขอกอดสักสามนาที " มันนิ่งเหมือนหินตอนที่ผมกอด ดึงตัวออกจากมัน อินเงยหน้ามองผม สีหน้าลำบากใจของมันการไปเจอเพื่อนมันต้องมีปัญหาอะไรอยู่แน่ๆ ผมก้มลงจูบริมฝีปากอิ่มนั้น ความเย็นของลิปมันที่ใช้สัมผัสกับปากของผม ยกยิ้มก่อนจะแซวมัน " ไหนบอกซื้อให้เพื่อน "
“ อะไร "
“ นี่ไง " ยกมือขึ้นเกลี่ยปากของมันอินเม้มปากแน่น " ลิปที่กูกับมึงไปซื้อให้เพื่อนมึงวันนั้น "
“ แค่บังเอิญซื้อเหมือนกัน " ได้ยินคำตอบของคนปากแข็ง ผมดึงตัวมันมากอดไว้แน่น ก้มลงไปจูบมันอีกครั้ง ผมทำไมผมรู้สึกหยุดตัวเองไม่ได้เลย อยากจูบอยากหอมมันอยู่แบบนี้ สอดเกลียวลิ้นเข้าไปสัมผัสลิ้นเล็กๆของมันการตอบรับที่ดูเรียบง่ายผมเอียงคอประคองหน้าของมันให้ตั้งตรงไว้ เม้นปากของอินแรงจะผละออก
“ พรุ่งนี้กูจะมารับ พรุ่งนี้กูหยุดงาน "
“ อื้ม " ตอบสั้นๆแค่นั้น มันมองออกไปทางอื่น
“ งั้นกูไปละ "
“ โรม..”
“ ว่าไง "
“ มึงติดเลี้ยงบะหมี่กูอยู่นะ "
“ เดี๋ยวพรุ่งนี้มารับ " ผมบอกแค่นั้นก่อนจะเดินออกไป วันนี้จะกลับไปนอนให้เต็มอิ่ม พรุ่งนี้วันหยุดด้วยคงมีอะไรทำมากกว่านอนนิ่งๆอยู่ที่บ้าน
....................................................
ผมพาร่างของตัวเองกลับมาที่ห้องทำงาน ฟุบลงกับโต๊ะที่มีเอกสารมากมายตั้งอยู่ หลับตาแน่นกับความรู้สึกสับสนที่กำลังเกิดขึ้น ' กูเป็นอะไรวะ ' ทั้งๆที่วันนี้ไฟท์มาก็น่าจะดีใจ รออยู่ไม่ใช่เหรอ รอให้โทรกลับมาหา รอให้มาง้อ แต่พอเจอเข้าจริงๆ ใจของผมมันก็รู้สึกตื้อๆไปซะงั้น เหมือนกลัวและกังวลไปหมด
ส่วนลึกมันพูดออกมาว่า ' ไม่เป็นไรไฟท์ แบบนี้โอเคแล้วอย่าผูกมัดกันเหมือนแต่ก่อนก็ดีแล้ว ไม่ต้องพูดอะไรออกมาหรอก กูโอเคแล้ว ' ผมไม่อยากให้มันพูดอะไรที่ผมรู้สึกว่ามันแคร์ผม ไม่อยากฟังอะไรแบบนั้น ทำไมอยู่ๆถึงรู้สึกดีกับการที่จะอยู่แบบนี้ อยู่แบบไม่ผูกมัดทั้งๆที่ตลอดเวลาก็อยากโดนผูกมัดมาตลอด
“ เพราะมึงเหรอวะ " ลูบที่ปากของตัวเอง ผมเอาลิปในกระเป๋าขึ้นมาหมุน กูมีความสุขนะที่ได้อยู่กับมึง โรมเป็นคนที่อยู่ด้วยแล้วสบายใจ มันทำให้ผมยิ้มได้ทุกครั้งด้วยการกวนตีนของมัน ไม่ถึงกับมองโลกในแง่ดีแต่มีเหตุผล ผมไม่อยากให้มันหายไปเลยแค่คิดว่าถ้าเป็นแค่เพื่อนแล้วจะไม่ได้จูบกัน จะไม่โดนหยอดด้วยคำพูดสิ้นคิดของมันก็รู้สึก ไม่ได้อยากให้เป็นแบบนั้นขึ้นมาซะดื้อๆ ต่างกับไฟท์ ผมดีใจที่มันมาหาลึกๆก็อยากจะไปเจอ เวลาอยู่คนเดียวก็คิดถึงว่าทำไมมันไม่โทรหา แต่พอได้เจอจริงๆความต้องการก็เหมือนสิ้นสุดแล้วสำเร็จแล้ว และไม่อยากได้เพิ่มเติมอีก เหมือนอยากให้คงที่แบบนี้
ก๊อก ก๊อก ก๊อก
“ คุณหมอพร้อมรึยังคะ " พยักหน้ากับคำถามแพรเดินเข้ามาหาก่อนจะจับที่หน้าผาก " ไม่สบายเหรอทำไมหน้าดูเพลียๆ "
“ หนักใจ "
“ เรื่อง " ถามออกมาแบบอยากรู้ มันเดินมานั่งตรงข้ามกับผม ตรงเก้าอี้ผู้ป่วย แต่ก็ท่าจะป่วยครับคนนี้ ป่วยเป็นโรคอยากรู้เรื่องชาวบ้านเป็นชีวิตจิตใจ
“ ถ้าเรารู้สึกเสียดายคนสองคนจะทำไงดีวะ แบบคนนึงก็ไม่อยากเสียไป อีกคนก็ไม่อยากเสียไป "
“ แล้วต้องเลือกใครคนนึงเหรอ " แพรถามออกมามันมองหน้าผมแบบจ้องๆ " ที่ถามหมายถึงคุณไฟท์กับคุณโรมรึเปล่า "
“ อื้ม ทำไม "
“ สเน่ห์แรง " ว่าแบบนั้นก่อนจะถอนหายใจออกมา " ถามจริงๆเถอะ คิดว่าเค้าจะเลือกตัวเองรึไง แบบคุณโรมก็ยังคิดว่าพอเลือกอยู่นะเพราะเค้าก็มีชีวิตในแบบของเค้าก็ดูใส่ใจหมอดูรู้ว่ามาจีบ แต่คุณไฟท์เนี้ย คบกันมานานขนาดนี้ยังเป็นได้แค่เพื่อน นอนกันแล้วก็ยังแค่เพื่อนไม่มีอะไรพัฒนาไปมากกว่าเพื่อนและก็เพื่อน แน่ใจเหรอว่าเค้าจะเอาหมอจริงๆ เลือกมันเลือกได้นะหมอ แต่หมอก็ต้องคิดก่อนนะ ว่าเค้าจะเลือกหมอรึเปล่า ไม่ใช่ว่าไปเลือกเค้าแล้วสุดท้ายเค้าไม่เลือกเรา "
“ นั่นสินะ "
“ ถ้าชัวร์ก็ค่อยมานั่งเครียด เอาจริงๆเถอะ คุณไฟท์ดูไม่ออกด้วยซ้ำว่ามีใจให้หมอรึเปล่า "
“ แต่วันนี้มันก็ดูเหมือนแปลกๆไป ดูเหมือนพูดแล้วฟังดูแปลกๆ "
“ แปลกแบบไหนคะ แบบชอบนะเหรอ "
“ อื้ม ..” พยักหน้าแบบนั้นไอ้แพรก็ทำตาโต " แต่กูขัดมันก่อนว่ะ แบบพอมันจะพูดดันไม่อยากจะฟัง "
“ เฮ้ยยย ทำไมละ ไหนบอกรอมานาน ชอบนักชอบหนาอยากได้เหลือเกิน จะเอาๆ ไหงพอเค้าเล่นด้วยดันถอย "
“ ไม่ขนาดนั้นหรอก จะเอาอะไร "
“ เหอะๆ" หัวเราะแบบยกยิ้มออกมา " เอาจริงๆนะหมอ ไม่เห็นด้วยตั้งแต่ไปบี๊ปๆกันแล้ว ถ้าไม่ติดว่ามันเสียไปแล้วคงด่า "
“ ด่าว่าอะไร "
“ ง่าย ถามจริงๆเถอะ ไม่เสียดายบ้างเหรออย่างน้อยก็ความเป็นเพื่อน "
“ อดีตมันแก้ไขไม่ได้ จะพูดให้เจ็บปวดไปทำไมวะ "
“ งั้นขอพูดเรื่องอนาคตจากใจอีกเรื่องนึงนะหมอ ถ้าหมอรักคุณไฟท์อย่างที่บอกกับแพรตอนแรก รักแบบที่รักจริงๆอย่างที่ให้ได้ทุกอย่างเหมือนตอนนั้น หมอก็อย่าลังเลว่าคุณโรมดีรึเปล่า ตัดใจจากคุณโรมแล้วไปบอกรักคุณไฟท์เลย ยิ่งลังเลคนที่รักหมอจริงจะยิ่งเจ็บปวด อย่าเห็นแก่ตัว "
“ อย่าเห็นแก่ตัวสินะ " เป็นคำจำกัดความง่ายๆ ของตัวผมเลยจริงๆ
“ ถามตัวเองเถอะ ว่าตอนนี้ยังอยากได้คุณไฟท์เหมือนตอนนั้นรึเปล่า หรือว่าตอนนั้นหมอก็แค่อยากให้คุณไฟท์กับมาสนใจหมอเหมือนเดิม แบบที่คนที่มีเพื่อนคนเดียวเค้าทำกัน แพรรักหมอนะเลยอยากเตือนไว้ไม่อยากให้พลาดอีก "
“ อื้ม " พยักหน้าแค่นั้น ผมไม่โกรธและรู้ดีว่ามันคิดยังไง การจับปลาสองมือมันไม่ดีผมรู้ แต่ตอนนี้ก็เลือกที่ปล่อยไปไม่ได้จริงๆ คนนึงก็มีความสุขที่จะอยู่ด้วย อีกคนถึงจะมีความทุกข์แต่ก็ไม่อยากปล่อยไปไหน มันเป็นความคิดของคนที่เห็นแก่ตัวจริงๆ
“ อิน!! " ประตูที่เปิดโพร่งเข้ามา ผมหันไปหาต้นเสียง พิงค์ที่หายใจหอบอยู่หน้าห้อง " ไปห้องฉุกเฉินเดี๋ยวนี้ วาดเข้าโรงพยาบาล "
“ ห๊ะ!! " ลุกพรวดขึ้นจากเก้าอี้ ผมพุ่งตัวออกจากห้องของตัวเอง
หน้าห้องฉุกเฉินที่มีหมอคนนึงยืนอยู่ เธอเดินวนไปวนมาอยู่ตรงนั้น ผมวิ่งเข้าไปหาพร้อมกับพิงค์ แม่หันมาหาผมก่อนจะจับไหล่เอาไว้
“ แม่ วาดเป็นยังไงบ้าง แล้วทำไมแม่ไม่เข้าไปข้างในละครับ "
“ แม่ไม่อยากเห็นอิน วาดคงทรมาณมาก " บอกแค่นั้นก่อนจะกำเสื้อของผมไว้แน่น ท่าทางที่เป็นกังวลของเธอ ไม่ต่างอะไรกับตอนนั้นที่วาดเป็นไข้เลือกออกแล้วตอนนอนโรงพยาบาลเป็นอาทิตย์ๆ
“ แล้ววาดมาได้ไงครับ "
“ เห็นว่าปวดท้องมากจนล้มไปกลางร้านของคุณหญิงนะ เพื่อนๆในร้านเค้าก็เรียกรถพยาบาลให้เข้าไปรับแล้วพามาที่นี่ "
“ เหรอครับ แล้วใครอยู่ในห้องฉุกเฉิน "
“ ตอนแรกหมอชินดนัยรับไว้ แต่ตอนนี้ตินกับพ่อเข้าไปแล้วละ " พยักหน้าให้อีกครั้งผมจับหน้าอกของตัวเองแน่น ยอมรับว่าหวิว ถึงจะเห็นคนตายมานับครั้งไม่ถ้วนแต่ถ้าเป็นคนในครอบครัวความรู้สึกมันก็แตกต่างไปจากทุกครั้ง
นั่งลงตรงหน้าห้องฉุกเฉินเป็นเพื่อนแม่ ไม่นานประตูหน้าห้องก็เปิดออกมา พ่อกับตินเดินออกมาพร้อมกัน ท่าทางที่เป็นกังวลนั้น แม้แต่แม่เองยังไม่กล้าจะเอ่ยปากถาม
“ วาดเป็นยังไงบ้าง พ่อ "
“ ไส้ติ่งอักเสธ แต่บวมไม่มาก โชคดีแล้วละที่พามาโรงพยาบาลให้ผ่าตัดเลยแล้วกันเพราะถ้าปวดขึ้นมาอีกคราวนี้จะเป็นเป็นเรื่องใหญ่ " ถอนหายใจออกมา ก่อนจะตบไหล่ติน " พรุ่งนี้ตินผ่าตัดวาดกับพ่อนะ "
“ ครับ "
“ เข้าผ่าตัดเองเลยเหรอคุณ " แม่ถามพ่อก็พยักหน้า
“ เป็นห่วงนะ ไม่กล้าให้ใครทำเค้า "
“ ต้องเย็บแบบไม่ให้มีแผลเลยนะติน " ผมบอกมันก็พยักหน้า
“ ได้ข่าวว่าเข้าเวร มายืนอะไรตรงนี้ ไปเข้าเวรไป "
“ คิดว่าตัวเองเป็นห่วงน้องคนเดียวรึไงวะ "
“ เดี๋ยวค่อยมาเยี่ยมตอนวาดตื่น ตอนนี้ก็ไปทำงานได้แล้ว " มันดันหลัง ตินเป็นหมอแผนกฉุกเฉินครับ เป็นหมอมือดีคนหนึ่งรองจากพ่อผมที่เป็นอาจารย์หมอ แต่ตอนนี้ก็มีหมอชินดนัยคนนึงที่เพิ่งเข้ามาทำงานคุณหมอแผนกฉุกเฉินสุดหล่อที่ขี้เล่นเป็นที่หนึ่ง
.........................................................
เข้าเวรกลางคืนที่แสนเงียบเหงา แต่ก็คงเหงาแค่แผนกของผม มองไปรอบๆห้อง กดข้อความหาคนที่คิดว่าน่าจะคงหลับอยู่ในตอนนี้
' กูอยากกินบะหมี่แล้ว รีบตื่นแล้วรีบมารับกูเลยนะ ' ข้อความแรกถูกส่งไปในไลน์ ทำสติกเกอร์ทำท่าหิวส่งต่อไปด้วย
' น้องชายกูเข้าโรงพยาบาลว่ะ โรม พรุ่งนี้ต้องผ่าตัดไส้ติ่ง ทั้งๆที่แค่ไส้ติ่งแต่กูรู้สึกว่าเหมือนแม่งผ่าตัดใหญ่เลย พ่อกูผ่าเองด้วยซ้ำคงไม่มีปัญหาอะไร แต่กูเป็นห่วงมันวะ ไม่อยากให้มันเจ็บเลย '
ตอนที่วาดยังเป็นเด็กเวลาที่วิ่งล้มแล้วทำท่าจะร้องไห้ ป้านวลจะชอบมองมันแบบตาแข็งๆเหมือนจะบอกว่า ' อย่าร้องไห้นะวาด ' มันที่ฝืนไม่ร้องไห้แบบนั้นต้องวิ่งไปไกลๆแล้วแอบร้องไห้คนเดียวทุกที พอเป็นแบบนั้นทีไร ผมจะชอบวิ่งตามแล้วดึงมันมากอด ผมกับตินชอบปลอบมันที่สุด เพราะพอมันหยุดร้องไห้แล้วเราจะชอบหอมแก้มมัน
เดินมาที่แผนกฉุกเฉิน ห้องพิเศษของวาดที่ผมเปิดประตูเข้าไปมีใครบางคนกำลังยืนอยู่ เบื้องหลังที่ไม่คุ้นตาแน่นอนว่าไม่ใช่คนในบ้าน เสื้อกราวน์ยาวๆนั้น ผมทัก
“ ทำอะไรอยู่เหรอ หมอเซฟ "
“ หมออิน " หันหน้ามามองผม เซฟพับแฟ้มที่ตัวเองกำลังยื่นอ่านอยู่ลง มือที่ปรับสายน้ำเกลือนั่นก็ด้วย " เช็คคนไข้อยู่นะครับ เห็นว่าจะเข้าผ่าตัดพรุ่งนี้แล้ว น้องชายของหมอใช่มั๊ยครับ ผมดูจากนามสกุล "
“ อื้ม ใช่ " ผมเดินเข้าไปใกล้มัน ลูบหน้าหวานๆที่ถูกผมปิดเอาไว้ก่อนจะยิ้ม
“ อาจารย์หมอจะเป็นคนผ่าตัดเองเลย พรุ่งนี้หมอตินจะเข้าไปเป็นผู้ช่วย "
“ หมอเซฟคงคิดว่า แค่ผ่าตัดใส้ติ่งทำไมต้องทำให้เหมือนเป็นเรื่องใหญ่โตด้วยใช่มั๊ยละ เรื่องแค่นี้เองทำไมต้องให้อาจารย์หมอลงมาทำเอง " ความเงียบที่ไม่มีเสียงตอบรับ ผมลูบผมของวาดไปเรื่อยๆ " แต่ก็แบบนี้ละ สุดที่รักของเค้าทั้งคน ให้เค้าทำเองเถอะเค้าคงสบายใจ "
“ วาดไว้ เป็นลูกชายคนสุดท้องสินะครับ "
“ อื้ม เหมือนกับเป็นลูกหลงละมั้ง " คนที่หลงเข้ามาในบ้านของเรา เด็กที่พ่อและแม่หวังจะเปลี่ยนชีวิตที่โศกเศร้านั้นให้มีความสุข เปลี่ยนให้ตั้งแต่ชื่อ แล้วก็ขอมาเป็นลูกบุญธรรม แต่วาดก็คือวาด นานเท่าไหร่ก็ยังเป็นคนที่กดตัวเองให้ต่ำกว่าใครๆ
“ ห่างกันเยอะเหรอครับ "
“ ก็สิบสองปี " มองหน้าคนที่ยังคงตั้งคำถาม " ถามเยอะนะ หมอเซฟ "
“ ผมก็หลอกชวนหมออินคุยไปแบบนั้นละครับ อยากคุยกับหมอเฉยๆ " ว่าแบบนั้นก่อนจะยิ้มให้ผม สายตาของคนคนนี้ดูมีเสน่ห์นะครับครั้งแรกที่มองผมก็รู้สึกแบบนั้น ถอนหายใจออกมา " ทำไมครับ มีคนรู้ใจแล้วเหรอครับ "
“ ก็ไม่เชิง "
“ น้องชายหมออินน่ารักนะครับ หน้าตาคล้ายหมออินเลย แต่หมอตินคงหวงน่าดู ผมมองหน่อยก็ทำหน้าเข้มแล้ว "
“ ฮ่าๆ ก็ตินมันหวงวาดมาตั้งแต่เด็กๆแล้ว "
“ กับหมออินก็หวง กับวาดไว้ก็หวง งั้นก็ต้องขึ้นคานแล้วละครับ "
“ ถ้าวาดขึ้นคานก็ดีสิ อยากให้เป็นแบบนั้นอยู่แล้ว " ผมเคยพูดกับตินเล่นๆว่า ถ้าวาดขึ้นคานจะทำยังไงเพราะวาดไม่สนใจใครเลยครับ แต่ครั้งนึงผมกับตินเคยได้ยินเพื่อนวาดที่มาทำรายงานที่บ้านล้อว่ามีคนมาชอบมัน ตอนนั้นมันอยู่ม.ปลายแต่พวกผมเรียนจบแล้ว ก็บุกไปที่โรงเรียนด้วยความอยากรู้ สืบได้ว่าเป็นลูกคุณหนูมีตังค์คนนึงท่าทางเพลย์บอย ตินกับผมก็เลยบอกวาดไปว่าห้ามยุ่ง ช่วงนั้นผมกับตินไปส่งที่โรงเรียนเป็นอาทิตย์ เรียกว่าหวงสุดๆ
“ สงสารน้องหมอชะมัด "
“ แล้วหมอละ ไม่คิดจะมีแฟนรึไง "
“ ไม่มีใครชอบคนแบบผมหรอกครับ จีบไปก็เสียใจเปล่าๆ " ว่าแค่นั้น มันหันไปมองวาดอีกครั้ง ก่อนจะเดินออกไปจากห้องไป " แล้วเจอกันครับ หมออิน "
ร่างที่ขยับตัวเล็กน้อย ตอนที่ผมกำลังจะออกไปจากห้อง ผมหันกลับมามองวาดที่กำลังจะลืมตา " เป็นยังไงบ้าง ปวดท้องอยู่มั๊ย "
“ คุณอิน " เสียงแหบๆของมันเรียกผม ร่างที่กำลังพยายามขยับตัว
“ วาดไม่ต้องขยับ จะเอาอะไร "
“ น้ำครับ ผมหิวน้ำ "
“ กินไม่ได้นะมึง พรุ่งนี้ผ่าตัดไส้ติ่ง "
" ผ่าตัดเหรอครับ " หน้างงของมันบอกกับผมเหมือนว่าตัวมันยังมึนๆ
" อื้ม พรุ่งนี้พ่อจะเป็นคนผ่าตัดให้ แล้วทำไมอยู่ๆถึงปวดท้องขึ้นมาละ "
“ ไม่ทราบครับ แต่ปวดหน่วงมาหลายวันแล้ว แต่กินยาแก้ปวดก็หายตลอด "
“ รู้ใช่มั๊ยว่าเป็นไส้ติ่ง " พยักหน้าลงช้าๆ " แต่ไม่ยอมมาโรงพยาบาลเพราะกลัว พ่อแม่แล้วก็พี่จะรู้ใช่มั๊ย "
“ ก็วาดคิดว่า น่าจะไม่เป็นอะไรมาก "
“ แล้วเป็นรึเปล่าละ " ถามกลับไปแบบนั้นอีกคนก็เม้นปากแน่น
“ ขอโทษครับที่ทำให้เป็นห่วง "
" ใครๆก็ห่วงมึงกันทั้งนั้น แค่มึงเจ็บนิดเดียวแม่ก็จะร้องไห้แล้ว มึงต้องคิดถึงคนอื่นให้มากกว่านี้นะวาด คนที่รักมึงนะ มึงยังมีครอบครัว ทำไมถึงชอบคิดว่าไม่มีใครนัก " ถอนหายใจออกมาผมลูบหัวมันก่อนจะประคองหน้ามันไว้ วาดจับมือของผมมันบีบแน่น " เป็นอะไร หื้ม ไม่ต้องร้องพี่ไม่ได้ดุแค่พูดให้ฟัง "
" พี่อินวาดปวดท้อง "
ผมดึงที่กั้นเตียงลงก่อนจะก้มลงไปกอดมันไว้ เป็นเด็กที่พอป่วยแล้วจะขี้อ้อน นิสัยของมันเป็นแบบนี้ตั้งแต่เด็กๆ แถมยังรักษาไม่หาย
“ ปวดจริงๆหรืออ้อนพี่ละเนี้ย หื้ม ? "
ไม่มีเสียงตอบอะไรวาดน้ำตาคลอ ผมลูบหัวมัน จริงๆหกชั่วโมงหลังจากกินอาหารมื้อสุดท้ายก็ผ่าได้แล้วไม่เข้าใจเหมือนกันว่าทำไมต้องให้รอถึงเช้า เหมือนทุกอย่างต้องชัวร์สำหรับวาด
“ ขอโทษครับ " เสียงขออนุญาติดังขัดขึ้น ผมหันไปมอง ก็เจอหมอเซฟเดินเข้ามาใกล้ เขาเปิดแฟ้มของวาดก่อนจะหยิบปากกาด้าในออกมา " ผมลืมปากกาไว้นะ "
“ ผมก็ตกใจว่าหมอเข้ามาทำไม "
“ ทำไมเหรอครับ " อีกคนถามยิ้มๆก่อนจะมองผมสลับกับวาด " หมออินกับวาดเป็นพี่น้องที่รักกันมากเลยนะครับ "
“ แค่เฉพาะเวลาป่วยหรอก เวลาปกติดื้อจะตาย ใช่มั๊ย " ไม่เถียงอะไรมันทำได้แต่ทำหน้านิ่งๆตอนที่มีคนอื่นอยู่ด้วย
“ แล้วน้องวาดยังเรียนอยู่เหรอ เรียนอะไรละครับ "
“ ทันตแพทย์ครับ ปีสอง "
“ งั้นต่อไปหมออินก็เช็คสภาพฟันฟรีนะสิ "
“ เดี๋ยวพอวาดเรียนจบจะเปิดโรงพยาบาลเลย " ผมว่าแซวๆ " เพราะที่บ้านตอนนี้มีครบแล้ว หมอผ่าตัด หมอผ่าคลอด หมอเด็ก หมอฟัน "
“ ฮ่าๆ เข้าท่านะครับ สนใจน้องเขยเป็นหมอผ่าตัดอีกคนมั๊ย "
“ ประตูอยู่ทางนู้นหมอเซฟเชิญ " เสียงหัวเราะของคนได้ฟังขำเสียงดัง ก่อนจะพยักหน้าแล้วก็เดินออกไป ผมหันกลับมามองวาดก้มตัวลงกอดมันไว้ " เดี๋ยวพรุ่งนี้พี่จะมาหา หลับซะนะ "
“ พี่อินอยู่กับวาดจนกว่าวาดจะหลับนะครับ วาดปวดท้อง "
“ อื้ม พี่รู้แล้ว " ก้มลงหอมหน้าผากของมัน กอดอยู่ไม่นานสักพักมันก็หลับ ในใจผมอยากให้มันเป็นแบบนี้ตลอดไปถ้าเลือกได้ก็อยากให้มันป่วยตลอด เวลามันป่วยมันจะเป็นเด็กคนนึงที่ขี้อ้อนเหมือนเด็กทั่วๆไป มันจะเรียกผมแล้วก็คนในครอบครัวของเราด้วยคำที่พวกเราชอบฟัง เพราะแบบนั้นเวลามันป่วยใครๆถึงได้รักนักรักหนา
................................................
ในห้องพิเศษวุ่นวายกันตั้งแต่เช้า ผมที่ออกจากเวรแวะเข้ามาในห้องพิเศษของวาดที่อีกไม่นานจะเข้าผ่าตัด หมอสามคนยืนคนละมุม มุงดูคนป่วยที่ลืมตาตื่นมาแล้วและกำลังรอพยาบาลตรวจเลือดอยู่
“ เส้นเลือดของน้องวาดเล็กหาไม่เจอเลยค่ะ คุณหมอ " พยาบาลคนนั้นว่า ผมสังเกตว่าเธอดูเหมือนจะสั่นๆตอนที่พยายามฉีดยาให้วาดที่ทำหน้าซีดๆอยู่บนเตียง
“ มา ผมเจาะเอง "
“ คุณท่านครับ " วาดว่าเสียงอ่อยๆตอนที่พ่อผมจะลงมือเจาะเลือดมัน
“ ที่นี่ไม่มีป้านวลนะวาด "
“ พ่อครับ วาดกลัวเจ็บ " เสียงอ้อนๆของมันทำทุกคนยิ้ม
“ ไม่เจ็บหรอก แปปเดียวเอง " ตินลูบหัวมันที่เอียงหน้าหลบ ตอนที่พ่อเริ่มเจาะเลือดให้ เสียงอื้อดังอยู่ในลำคอแต่ทุกคนดันหัวเราะมัน
“ ไม่เจ็บเลยเห็นมั๊ย " ทำหน้านิ่งๆตอนพ่อพูดแบบนั้น “ แล้วจะบล๊อคหลังหรือว่ารมยาสลบดีละ " พ่อก้มลงถามมันที่ส่ายหน้า
“ ยาสลบ วาดไม่อยากเห็นตอนพ่อกับพี่ตินผ่าวาด วาดกลัว "
“ แต่ถ้ายาสลบถ้าฟื้นขึ้นมายังไม่เสร็จนี่อีกเรื่องนึงเลยนะ " ตินแกล้งล้อมัน เลยโดยแม่ตีเข้าให้
“ แกล้งน้องทำไมติน " แม่เดินเข้าไปลูบหัววาด ตอนนี้ทุกคนโอ๋ไม่ต่างอะไรกับผ่าตัดหัวใจหรือผ่าตัดสมอง แต่อีกใจผมก็คิดว่าไม่แปลกหรอกครับ นี่เป็นการผ่าตัดครั้งแรกของมัน " เดี๋ยวแม่จะให้พ่อเค้ารมยาสลบให้เราแบบที่ไม่ตื่นมาตอนผ่าตัดแน่ๆ ไม่ต้องกลัวนะ "
“ แม่จะเข้าไปด้วยกันมั๊ยครับ "
“ ไม่ครับ แต่แม่จะรอวาดอยู่ข้างนอกนะ "
“ งั้นพ่อกับตินไปเตรียมตัวแล้วนะ " พ่อกับตินเดินออกไปจากห้อง แม่หอมแก้มมันเต็มฟอดก่อนจะยิ้ม
“ วาดตื่นเต้นจังเลย "
“ แน่นอนเพราะเดี๋ยวต้องขึ้นเขียงแล้ว เขียงเย็นมากด้วยนะ " ล้อมันก่อนจะยิ้ม " แต่เพราะพ่อกับตินเป็นคนผ่าเอง แน่นอนว่าแผลจะออกมาสวยที่สุด ทำใจให้สบายๆ หายใจเข้าลึกๆ แล้วอีกเดี๋ยวเราก็ค่อยตื่นมาเจอกัน "
“ แล้วพอผ่าตัดเสร็จ ก็หยุดทำงานสักสองเดือนนะ พักร่างกาย แล้วห้ามผ่าผืนคำสั่งหมอเด็ดขาดเลิกเป็นห่วงเรื่องเงินได้แล้ว เพราะพ่อกับแม่จะส่งวาดเอง "
“ แต่ว่าวาดต้องไปทำงานที่ร้านกับที่บ้านของคุณไฟท์ "
“ เรื่องนั้นแม่จะให้พี่อินเป็นคนจัดการให้เอง "
“ อื้ม ไม่ต้องห่วงหรอกไฟท์มันเข้าใจ พี่จะคุยกับคุณหญิงท่านให้เอง "
“ แต่จะดีมาก ถ้าเลิกทำงานหนักสักทีนะวาด ถ้าแม่ทำได้อยากจะขอร้องจริงๆ " แม่อยากให้วาดตั้งใจเรียนครับ คือรู้ว่าเรียนเก่งเกรดไม่เคยตกแต่ก็อยากจะให้ตั้งใจเรียนเต็มที่ มีเวลาพักผ่อนเหมือนเด็กทั่วๆไป อีกอย่างแม่กับพ่ออยากจะส่งมันไปเรียนทันตกรรมเฉพาะทางที่เมืองนอกด้วย
“ เงียบเลย " พอพูดเรื่องนี้กันทีไรก็แบบนี้ครับ เวลามันดื้อวาดจะเงียบ
“ พูดแล้วเหนื่อย งั้นค่อยพูดแล้วกัน "
“ วาดอยากไปกินข้าวข้างนอกกับพี่อินพี่ตินแล้วก็พ่อกับแม่จังเลยครับ " หลุดยิ้มออกมาตอนที่มันพูดคำนั้น
“ เดี๋ยวเราไปกินข้าวด้วยกันทั้งครอบครัวเลยนะ "
“ สัญญาแล้วนะครับ "
“ อื้ม สัญญาครับ " บุรุษพยาบาลเข็นเตียงของมันออกไปจากห้อง ผมกับแม่เดินมารอที่หน้าห้องผ่าตัด
-
สมัยเด็กๆผมเคยคิดว่าคงจะดีถ้าไม่มีป้านวลที่คอยกดวาดให้ต่ำอยู่แบบนั้น ผมคิดว่าถ้าตอนนั้นไม่มีป้านวลจริงๆ วาดก็คงเป็นเด็กชายวาดไว้ที่แสนสดใส เป็นน้องคนสุดท้องของครอบครัวผม ไม่ใช่คนที่เฉยชากับความเป็นครอบครัวแต่ลึกๆในใจก็เรียกร้องอยู่ตลอดเวลาแบบนี้
“ อิน " หันไปตามเสียงเรียกที่วิ่งเข้ามา ไอ้โรมอยู่ในชุดอยู่บ้านต่างจากชุดทำงานที่เห็นกันประจำ ใส่แค่กางเกงยีนส์กับเสื้อยืดธรรมดา
“ โรม " ยืนขึ้นตอนที่เรียกชื่อมัน ขาที่เข้าใกล้มันก้มลงไหว้แม่ผม
“ สวัสดีครับ "
“ ครับ " แม่รับเสียงเบาๆ ท่านหันมาผม ก่อนจะหันไปแอบยิ้มทางอื่น
“ มึงมาได้ไงวะ " สมองเบลอๆของผมถามมันออกไป ไอ้โรมขมวดคิ้วก่อนจะยกโทรศัพท์ขึ้นมาให้ดู
“ มึงรายงานกูเองนะ แล้วน้องมึงเป็นยังไงบ้าง "
“ พ่อกับพี่กูผ่าตัดให้อยู่ " เอื้อมมือมาจับไหล่ผมไว้ โรมดึงผมเข้าไปกอด
“ โอเคนะ กูเข้าใจอยู่ถ้าอลิซต้องผ่าตัดจะแค่เล็บขบกูก็คงห่วง "
“ ผ่าตัดเล็บขบนี่นะเหรอ " ขมวดคิ้วให้มัน ผมหลุดยิ้มกับเรื่องสมมุติของมัน " ไอ้บ้า เล็บขบที่ไหนที่ต้องผ่าตัด "
“ ยิ้มแล้วก็ดี " หยิกแก้มผมก่อนจะเลื่อนมาขยี้หัว มันนั่งลงตรงเก้าอี้ผมก็นั่งข้างๆมัน
“ แล้วอลิซละ "
“ หลับ กูรีบออกมาหามึงก่อน ให้ป้าแมวอยู่เป็นเพื่อนไปก่อน เดี๋ยวจะกลับไปรับ วันนี้กูสัญญาจะพาไปเที่ยว "
“ เที่ยว เที่ยวที่ไหน "
“ สวนสัตว์มั้ง "
“ อย่าลืมเอาผ้าปิดปากไปด้วยละ " เตือนมันแบบนั้น ไอ้โรมก็ขมวดคิ้ว
“ กูไม่ได้มาบอกมึงเฉยๆนะอิน แต่กูจะมาชวนมึงไปด้วยกัน "
“ น้องกูไม่สบายอยู่นะเว้ย " พูดไปแบบนั้นแต่ฟันก็ขบกันแน่น ผมอยากยิ้มบางทีก็รู้สึกเหมือนตัวเองอายุสิบกว่าปีรู้สึกหัวใจเต้นแรงเหมือนตอนโดนจีบครั้งแรกยังไงอย่างงั้น ทั้งๆที่ใจก็ห่วงวาด ไม่ได้อยากจะไปไหนแต่ตอนนี้พอมันชวนก็รู้สึกอยากไปขึ้นไปแบบไม่ทราบสาเหตุ “ ไปกันสามคนเหรอวะ "
“ อื้ม "
“ เหรอ " ยิ่งเป็นแบบนั้นก็ยิ่งอยากไป ตอนนี้ใจมันลอยไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าแล้ว
“ รอดูอาการน้องก่อนแล้วกัน " พยักหน้าให้กัน ผมหันไปหาแม่ที่เหลือบตามามองเป็นระยะ ผมรู้ครับว่าเธอคงอยากจะรู้
“ แม่ครับ "
“ ว่าไง " ทำเสียงนิ่งๆ แต่ปากก็อมยิ้มไม่หยุด
“ นี่โรม โรมนี่แม่กู " ไอ้โรมยกมือไหว้ท่าน แม่ก็ยิ้มรับ " โรม เป็นเพื่อนอิน "
“ เหรอ " เหมือนไม่ค่อยเชื่อ แต่ก็ยอมพยักหน้ารับ " แล้วโรมทำงานอะไรละจ้ะ มาเป็นเพื่อนอินได้ยังไง "
“ ผมทำงานเป็นหัวหน้าวิศวะครับ พาลูกสาวมาตรวจกับหมออินบ่อยๆเลยรู้จักกัน " แม่ลดยิ้มลงนิดหน่อยตอนที่มันแนะนำตัวแบบนั้น แต่ไอ้โรมก็ยังยิ้มกว้าง
“ แล้วลูกสาวเป็นอะไรละ "
“ โรคหอบ แล้วก็ภูมิแพ้ในเด็กครับ " ผมตอบ แม่ก็พยักหน้ารับก่อนจะหันไปทางห้องฉุกเฉินเหมือนเดิม ไม่ใช่แค่แม่ที่สงสัยในตัวมันหรอกครับเพราะผมเองก็สงสัย โรมเป็นผู้ชายที่มีลูกแต่มันมาจีบผมที่เป็นผู้ชาย ถึงจะเหมือนกับไฟท์แต่ต่างกันตรงที่ว่า กับไฟท์ถ้าไม่ใช่ผมมันจะไม่ไปเอากับใครเหมือนเรามีอะไรกันเพราะเราอยาก แต่ไอ้โรมดูท่าทางของมันผมว่ามันคงไม่เป็นแบบนั้น ยิ่งผมไม่รู้เรื่องแม่แท้ๆอลิซ และยิ่งมันใกล้ชิดผมมากเท่าไหร่ ในใจลึกๆมันก็ยิ่งอยากจะรู้ ว่าเธอเป็นใคร
ประตูเลื่อนของห้องฉุกเฉินถูกเลื่อนออกมา พ่อเดินออกมาก่อนจะยิ้ม พยักหน้าให้แม่ที่เดินเข้าไปหา " เรียบร้อยแล้วละ ตินเย็บแผลอยู่ "
“ ไม่ตื่นขึ้นมาตอนผ่าตัดใช่มั๊ยคุณ "
“ ไม่เลย แต่ดูท่าทางไม่นานคงตื่น "
“ อย่างงั้นเหรอค่ะ ท่าทางจะเหนื่อยกว่าเครสใหญ่นะคุณ " แม่แซว พ่อก็พยักหน้ารับ
“ ผ่าตัดคนที่ตัวเองรัก ยากกว่าผ่าตัดคนอื่นเป็นสิบเท่า " พ่อเว้นเสียงไปก่อนจะมามองไอ้โรมที่อยู่ข้างผม “ แล้วนั่น..”
“ แฟนอิน "
“ แม่!! “ ผมพูดโพร่งออกไป " แค่เพื่อนครับ แฟนอะไรกันเล่า "
“ หงุดหงิดใหญ่แล้ว ฮ่าๆ ไปรอกันที่ห้องพิเศษเลยเดี๋ยวเสร็จก็คงถูกเข็นกลับไปพักที่นู้น " พ่อเดินกลับเข้าไปในห้อง แต่ผมกับโรมก็ยังนั่งอยู่ที่เดิม แม่เดินไปที่ห้องพิเศษเพื่อรอวาดแล้ว
“ พ่อกับแม่มึงเก่งวะ รู้ด้วยว่าเราเป็นอะไรกัน "
“ เป็นเชี้ยอะไร ก็แค่เพื่อน "
“ เป็นเพื่อนก็ดีนะ เป็นเพื่อนกับมึงทำอะไรได้ตั้งหลายอย่าง "
“ ไอ้เชี่ยโรม "
“ แล้วเป็นยังไงบ้าง กับเพื่อนคนนั้นเมื่อวานจะถามแต่ลืม " เสียงนิ่งๆของมันถามผม ทั้งๆที่มองออกไปด้านหน้า ไม่ได้สบตากันต่างคนต่างก็กุมมือของตัวเองไว้แน่น
“ ก็เหมือนเดิม "
“ เหมือนเดิมแล้วเหรอว่ะ "
“ ไม่เชิงแบบนั้นหรอก "
“ ยังไงกันแน่ " มันหันมามองผมพิงหลังตัวเองกับเบาะของเก้าอี้หน้าห้องฉุกเฉิน " ตกลงเหมือนเดิมกันแล้ว หรือยังไม่เหมือนเดิม "
“ แล้วถ้าเหมือนเดิม มึงจะทำอะไร "
“ ไปให้ไกลจากมึงมั้ง ก็เพราะถ้ามึงเหมือนเดิมกับเค้าแล้ว กูจีบไปยังไงก็ไม่ติด " น่าแปลกที่พอฟังคำนั้น หัวใจมันก็ชาวาบ ' ไปให้ไกลจากผม โรมจะไปให้ไกลจากผม และผมก็จะไม่ได้เห็นมันแล้ว อย่างงั้นเหรอ '
“ แต่ยังไงอลิซก็ต้องให้กูรักษาอยู่ดี มึงจะไปไกลจากกูสักแค่ไหนกัน "
“ หมอเด็กไม่ได้มีคนเดียวในประเทศไทยนี่หว่า " เหลือบมองมันที่มองตรงไปข้างหน้า แผ่นหลังที่ก้มลงผมเห็นแนวสันหลังของมันนูนขึ้นมาจากเสื้อที่ใส่ ทำไมรู้สึกกลัวขึ้นมาตอนที่มันพูดคำนั้น เหมือนใจมันมีแต่คำพูดที่ว่า อย่าไปไหนนะมึง อย่าไปเด็ดขาดเลยนะ
“ มึงแม่งปัญญาอ่อนวะ เรื่องแค่นั้น ทำไมวะเราจะเป็นเพื่อนกันไม่ได้เลยรึไง "
“ เพื่อนกูมีเยอะแล้วอิน เพราะงั้นถ้าการที่กูเห็นมึงแล้วจะทำให้กูเจ็บปวด งั้นเราจะเจอกันไปทำไมวะ สู้ไม่เจอกันแล้วเราก็ค่อยๆลืมกันไปน่าจะดีกว่า " ทำไมโหดร้ายกับความรู้สึกของกูขนาดนี้วะโรม ผมอยากจะพูดคำนี้ออกไปในตอนนั้น แต่ก็ทำได้แค่เงียบไว้ " อิน ..”
“ กูแม่ง รอให้ถึงวันที่กูจะไม่เห็นมึงไม่ไหวแล้ววะ แต่เพราะกูกับไฟท์ยังไม่เหมือนเดิม เพราะงั้น กูเลยต้องทนเห็นมึงไปอีกนานแน่ๆ " ลุกขึ้นยืนตอนที่รู้สึกว่าเสียงของผมมันเริ่มจะสั่น " น่าเบื่อจริงๆคนแบบมึงรู้มั๊ย บางทีกูเบื่อที่จะเห็นหน้ามึงสัดๆ "
“ อย่างงั้นเหรอ " ใบหน้านิ่งๆที่กูเบื่อ คำพูดกวนตีนแบบนั้นที่กูรำคาญ ท่าทางที่ทำเหมือนรู้ดีเรื่องกูทุกเรื่อง เสมอหน้าปลอบกูก่อนใคร แล้วการจีบควายๆที่ไม่มีคำหวานๆ
“ เออนะสิ เพราะงั้นไม่ว่าจะเป็นวันนี้ พรุ่งนี้ หรือจะอีกหลายๆวันข้างหน้า ก็ต้องมาให้กูเห็นนะโรม เพราะกูอยากรู้สึกเบื่อขี้หน้ามึงแบบนี้ " ไปอีกนาน
“ ทำไมคำด่ามึง ถึงฟังแล้ว ชื่นใจขนาดนี้ " เดินมากอดคอผม เรากำลังเดินไปที่ห้องพิเศษของวาด
“ ทำไมกูเห็นแก่ตัวแบบนี้วะ "
“ จะด่าตัวเองทำไม แค่นี้ยังมีคนด่าไม่พออีกเหรอ เหลือตัวเองไว้ให้กำลังใจตัวเองบ้างเถอะ เพราะถ้าขนาดตัวเองยังด่าตัวเองแล้วจะมีใครมาให้กำลังใจมึงอีก "
“ ครับผม ครับ " ตอบรับแค่นั้น ก่อนจะเคาะประตูห้องพิเศษ คนป่วยที่ผมเป็นห่วงตื่นขึ้นมาจากยาสลบกำลังส่งยิ้มสดใสพูดคุยกับหมอสองคนที่เพิ่งผ่าตัดให้
“ อิน มาพอดีวาดเพิ่งฟื้น "
“ ยังมึนๆจากยาสลบอยู่เลย " ตินว่ามันลูบหัววาดที่ยิ้มออกมา " ยิ้มได้แล้วรึไงเรา เมื่อกี้ยังร้องงอแงอยู่เลย "
“ วาดร้องไห้ด้วยเหรอ " แม่ถามมันก็พยักหน้า
“ ตินบอกว่าจะบล๊อคหลังจะได้รู้ว่างานของพ่อกับพี่เป็นยังไง แค่นั้นละน้ำตาคลอใหญ่ โวยวายงอแงลั่นห้อง "
“ วาดไม่เจ็บเลยพ่อกับพี่ตินผ่าวาดเบามากเลย ไม่เจ็บสักนิด "
“ ต่อไปนี้ก็ไม่ต้องเจ็บแล้วนะ " พ่อก้มลงหอมแก้มวาดมันก็ยิ้มกว้าง " พ่อผ่าไม่เจ็บจริงๆเหรอ "
“ ไม่เจ็บเลยครับ "
“ งั้นเรียกพยาบาลมาเอาเลือดไปตรวจหน่อย " ผมบอกมันก็ขมวดคิ้ว
“ อื้ออ ไม่เอาพยาบาล วาดกลัวเจ็บ " ตอนที่มันเด็กๆเพราะเส้นเลือดมันหายาก เวลาเข้าโรงพยาบาลมันร้องไห้จ้าทุกครั้งเพราะพยาบาลจะชอบเจาะแล้วควานหาเส้นเลือดให้ ตั้งแต่นั้นมันก็กลัวการเจาะเลือดมาตลอด
“ นี่ วันนี้พี่อินพาแขกพิเศษมาเยี่ยมวาดด้วยนะ " หันมามองหน้าผมก่อนจะมองทะลุไปด้านหลัง ไอ้โรมที่ยืนอยู่ แม่ยิ้มก่อนจะก้มลงไปกระซิบที่หูวาด " แฟนพี่อิน "
“ แม่..”
“ ไม่แนะนำให้รู้จักกันหน่อยเหรอ " ผมถอนหายใจออกมาตอนที่ทุกคนมองมาที่มัน ไอ้ตินทำหน้าเหี้ยที่สุดเพราะทั้งขมวดคิ้วและจ้องแบบจะฆ่าไอ้โรม คงคิดว่ามีดผ่าตัดกูอยู่ไหน
“ นี่โรม เพื่อนอิน ส่วนโรมนี่พ่อ แม่ แล้วก็ตินพี่ชายกู แล้วก็คนนี้นอนยิ้มกวนตีนกูอยู่บนเตียงไม่สมคนป่วย ชื่อวาดไว้ น้องชายกู "
“ สวัสดีครับ "
“ ทำงานอะไร " คำถามสั้นๆจากติน มันมองไอ้โรมจากหัวจรดเท้า
“ พี่ตินอย่าทำหน้าแบบนั้นครับ พี่โรมไม่กล้าตอบ "
“ เงียบไปเลย " โดนดุไปในที่สุดมันหันมามองโรมที่มองมันแล้วยิ้ม
“ เป็นหัวหน้าวิศวะกรครับ " ตอบแบบสั้นๆ ไอ้โรมเดินเข้ามาใกล้เตียงมันจับที่ปลายเตียง " หายไวๆนะครับน้องวาด "
“ ขอบคุณครับพี่โรม " ยกมือไหว้คนที่อวยพร ในแว๊บนึงที่วาดมองหน้าผมด้วยสายตาเศร้าๆของมัน ขมวดคิ้วสงสัยอยากจะถามแต่แม่ก็ขัดขึ้นมาก่อน
“ แม่ว่าอย่ากวนวาดเลย กลับไปทำงานได้แล้ว คุณก็กลับไปพักซะนะ ส่วนตินก็ไปทำงานต่อ แล้วอินกับโรมก็ไปเดทกันได้แล้ว แม่จะอยู่ดูวาดเองวันนี้แม่ไม่เข้าเวร "
“ ดีจังเลยครับ "
“ งั้นก็นอนได้แล้ว เดี๋ยวพอตื่นขึ้นมาจะได้กินข้าวไง "
“ ครับ " ตอบรับแม่แค่นั้น ผมเดินเข้าไปหามันตอนที่พ่อกับตินออกไปจากห้อง รวมถึงไอ้โรมด้วย มองหน้ามันก่อนจะจับมือ " พี่อิน "
“ ว่าไง มีอะไร "
“ ไม่ไปหาพี่ไฟท์เหรอ " คำถามที่ทำให้ผมนิ่ง มองหน้ามันในแววตาไม่มีอะไรนอกจากความเศร้า " พี่ไฟท์รอพี่อินให้ไปหาอยู่นะ "
“ เหรอ "
“ อื้ม " พยักหน้าแบบนั้น วาดยิ้มให้ผมมือที่จับผมแน่น ผมรู้ว่ามันคงอยากจะพูดมากกว่านี้แต่เพราะแม่ยังอยู่ใกล้ๆเลยพูดอะไรมากไม่ได้
“ นอนได้แล้วเดี๋ยวพี่กลับมาแล้วจะมาหา " ลูบหัวมัน วาดก็หลับตาลง
“ เที่ยวให้สนุกนะครับ "
ทางเดินของผมมีสองทาง แยกที่ผมต้องเลือก ว่าจะขวา หรือ ซ้าย
ก็อยากไปทั้งสองทาง เลยไม่รู้ว่า จะไปทางไหนดี
......................................................
หมอชินดนัย ชื่อเล่นหมอเซฟ ชื่อคุ้นๆนะ เด็กผู้ชายแทงพี่เทมไง คนที่มาจีบไฟ คนเดียวกัน
แต่หมอเซฟมาเป็นหมอได้ไงนั้น #เฉลยอยู่ในตอนพิเศษบีทีเอส แต่บอกได้สั้นๆว่า เซฟมันตรอมใจมา
ส่วนพี่โรม คิดว่าพี่โรมใจร้ายรึเปล่าที่พูดแบบนั้นกับหมอ พูดว่าถ้าไม่เลือกพี่โรม พี่โรมคงไปให้ไกลจากหมอ
หนมว่าถึงห่ามๆตามสไตส์พี่โรมไปหน่อย แต่ความจริงไม่ร้ายเท่าคำโกหกหรอก
เลยคิดว่าพี่โรมไม่ใจร้ายเลยนะ ก็เราเข้ามาจีบ ถ้าจีบแล้วไม่ติดเจอหน้ากันก็ทำให้เจ็บปวดเปล่าๆ
ห่างหายกันไปดีกว่า ระยะห่างจะได้ทำให้อีกคนทำใจได้มากขึ้น
คราวนี้ก็อยู่ที่หมออินจะเลือกเดินทางไหน เจอกันตอนหน้าจ้า
ฝากแท็ก #choiceไฟท์อิน ด้วยนะคะ
ขอบคุณที่เข้ามาอ่านและคอมเม้นท์ คร่าาา :กอด1: :L2: :3123: :L1: :pig4:
-
:z13:
ชอบวาดในหมวดผู้ป่วยด้วยคน น้องขี้อ้อนมากกกก
ตอนนี้คุณแม่แซบมา "แฟนพี่อิน" อ๊ากกกกกก
ปล หมอเซฟจะจีบวาดไว้ของเรารึเปล่านะ
-
เฮียโรมมมมมมมมมม ยิงคำถามตรงเป้าเป๊ะ เพื่อนมีเยอะแล้ว อยากมีเมียมากกว่า :katai2-1: ไม่รู้นะ ในส่วนของเรา เราคิดว่าเราเข้าใจเฮียโรมค่ะ ถ้าเจ็บที่ต้องเจอหน้ากัน ก็ไม่รู้จะมาเจอหน้ากันทำไม เราไม่ซาดิสพอที่จะชอบความเจ็บปวดค่ะ ถ้ารู้ว่ารักเท่าไหร่ก็ไม่ถึงใจเค้าก็ออกมาดีกว่า ชีวิตมีเรื่องให้ทำอีกเยอะ รัก เฮียโรมค่ะ :mew1:
ปล.วาดคะ เตรียมตัวปลอบใจพี่ไฟท์ด้วยนะคะ พี่เชียร์น้องวาดให้ปลอบใจพี่ไฟท์ค่ะ :hao3:
-
รอลุ่นต่อไป
-
เชียร์โรมอิน ขนาดนี้แล้วนะอิน เลือกได้แล้วมั้ง เวลาอยู่กับโรมไม่คิดถึงไฟท์แต่เวลาอยู่กับไฟท์คิดถึงโรม
สงสารน้องวาดอีกแล้วเจ็บแทนพี่ไฟท์ คู่อื่นเขาจะยังไงก็ช่างเขาเถอะนะ ลุ้นเซฟให้จีบวาด เชียร์คู่นี้ค่ะ เพราะเซฟก็น่าสงสารเหมือนกันโคจรมาเจอกันน่าจะโอเค
ตอนนี้ชอบครอบครัวหมออินสุดๆ น่ารักมาก คุณแม่คงสมใจแล้วอยากเจอแฟนอินมานานวันนี้มาเปิดตัวโดยบังเอิญ ฮาหมอตินหวงน้องมาก ระวังน้องขึ้นคาน ว่าแต่หมอตินนี่ชายแท้หรือเปล่า ฮ่าๆ น้องวาดเวลาอยู่กับครอบครัวแล้วดูเป็นเด็กน่ารักไปเลย ยิ่งอ่านยิ่งเซ็งคุณป้าของน้องทำไมต้องพรากความสดใสในวัยเด็กของน้องด้วย TT^TT
-
เพิ่งเริ่มอ่านเมื่อวาน วันนี้มีตอนใหม่มาพอดี
ความเห็นจากคนที่อ่านรวดเดียวนะคะ
เราเข้าใจว่าคนเขียนอยากให้มองเห็นความรักหลายๆ ด้าน ความรักแบบผู้ใหญ่ที่ต้องคิดนู่นนิดนี่หน่อย
กว่าจะเลือกว่าจะรักใครได้ อย่างหมออินนี่ดูไปดูมาอาจจะไม่ได้รักไฟท์มาแต่ต้นก็ได้ หรือไม่ก็เคยรักแต่ความรักนั้นกลายเป็นความเคยชินไปตั้งแต่เมื่อไรก็ไม่รู้ไปแล้ว (มั้ง? เราก็เดาๆ เอา)
ส่วนคนที่ดูจะโดนใจเราที่สุดคือโรม มาแรงๆ ออกตัวแรงๆ ตลอด กลัวจะเป็นคนที่ทำให้หมออินเจ็บแบบแรงๆ ด้วยสิ
ยิ่งแม่ของน้องอลิซยังไม่เปิดตัว นี่เรายิ่งกลัวมันจะเป็นประเด็นนะเนี่ย ;_;
สรุปคือเชียร์เฮียโรมอีกเสียงค่ะ
และออกตัวว่าไม่เชียร์ไฟท์วาดอีกคน ยังกลั่นความคิดออกมาเป็นเหตุผลไม่ได้ว่าทำไม
แต่เราไม่อยากให้เป็นแบบนั้นเลยจริงๆ
-
หมอเซฟ จะมีคู่ไหมนะภาคนี้
กลับมาภาคนี้ดูโตเลยนะเซฟ เป็นผู้ใหญ่เขียว น่ารัก
-
เพื่อนมีเยอะแล้ว เพื่อนมีแย่แล้ว
อยากจะเดิน อยากจะควงแขนเธอ
ใช่ไหมคุณโรม
หมออินเลือกไม่ได้ ก็เก็บเอาไว้ทั้งสองคนเลย
-
ก็ว่า คุ้นๆหมอเซฟ
ที่โผล่มานี่ มีบทบาทแย่งชิงกะเค้าด้วยป่าวนิ
เหอ เหอ
ก็ยังหน่วง หาทางออกไปเจอกันต่อไป
น้องวาดอ้อนแล้วน่ารักน่าหยิกมาก อิอิ
-
ชอบจังที่แม่เรียกโรมว่า แฟนอิน แฟนอิน แฟนอิน :-[ โอย เขินนน คู่กันเถอะ คู่กันนะ น่ารักมากมายอ่ะ
-
อ่าว เซฟฟฟฟ ไม่ได้เรียนรัฐศาสตร์ละหราาาา
มาเปนหมอ จะมีคู่กับเค้าไม๊เนี่ยยยยยย
แต่ว่าน้าาาาาา
อินน เลือกดีๆนะ ไม่ไปหาโรมมีงอนบอกเลย
#ยังคงเชียร์โรมอยู่
-
ป้านวลน่ะ เก็บถาวรเลยค่ะ :m16:
-
หมอเซฟ จำได้แล้วว จับพลัดจับผลูมาเป็นหมอได้ยังไงละเนี่ย
ก็หวังว่าคงไม่โผล่มาเป็นแค่ตัวประกอบนะคะ อยากให้มีบทบาทสำคัญๆหน่อย
เพราะหมอเซฟดูน่ารักดี และก็อยากให้สมหวัง หาคู่ให้หมอเซฟด้วยนะคะ
หรือจะคู่กับน้องวาด ก็น่าลุ้นอยู่เหมือนกัน
ปล.ตอนนี้เม้นท์ให้หมอเซฟล้วนๆ อิอิ ไม่ค่อยเอนเอียงเอาซะเลยย
-
ถามจริง อินไม่รู้เหรอว่าตัวเองรักใคร
พออยู่ๆตัวเองแลดูเป็นคนสำคัญของทั้งสองคน ก็สับสนซะงั้น
เราว่าอินไม่ได้สับสนหรอก แต่อินกำลังเสียดายมากกว่า
เห็นแก่ตัวมากเลยนะอิน :mew5: ทั้งๆที่รู้ว่าตัวเองเห็นแก่ตัวทำไมไม่ทำอะไรให้มันชัดเจนซะที
-
หมออินต้องเลือแล้ววว
พี่โรมเด็ดขาดมากกก
น้องวาดคู่กะหมอเซฟก็ดีน้า
รอตอนต่อไป
-
กรี๊ดดดดดดด ชั้ลรอการเผชิญหน้าแทบไม่ไหววว ว#อีนี่นิยมดราม่า โรมสู้ๆ
-
อัพแล้วววว :katai2-1:
อ่านแรกๆก็สงสัย หมอเซฟนี่ เซฟไหน? คุ้นๆนะ สุดท้ายเฉลย
ฉันว่าแล้ว!*ตบเข่า* แอบลุ้นเซฟจะมีคู่ไหมนะ5555
หมออินจ๋าาาา
คนเราถ้ามีช้อยที่ต้องเลือก
ลองมองดูตัวเลือกย่อยๆ ถ้าอันไหนไม่สำคัญ ไม่โอเค ตัดออกเลย
ไม่งั้น เราไม่มีทางก้าวไปข้างหน้าได้หรอกนะ สู้ๆ
ปล.แอบเชียร์โรม แต่สงสารไฟท์ :katai1:
-
ชอบเรื่องนี้นะ ชอบหมออินกับโรม
ไฟท์อินเราพอถูไถนะ แต่ไม่ได้อวย ส่วนไฟท์วาดก็สารภาพว่าไม่เชียร์ ไม่ค่อยอยากให้คู่กันเท่าไหร่
ยอมรับว่าไม่ชอบบุคลิกบางอย่างของวาดนิดหน่อย ไม่ได้เกี่ยวกับที่น้องชอบไฟท์หรืออะไร
/จะว่าไงดีหว่า คือแบบ ไฟท์วาดเราไม่โอแต่เรารู้สึกถ้าเป็นอินวาดเราโอเฉยเลยค่ะ..(สนใจโรมไฟท์ แล้วอินวาดแทนไหมคะ)
ไม่รู้สิคะตอนพี่อินหวงวาดบ้าง มาหาเพื่อกอดบ้างไรงั้นแบบ..แอบใจเต้นตึกตักตั้งแต่ตอนแรกๆแล้วค่ะ...(แบบพี่อินแมนๆนี่สั่นไหวหัวใจดีจัง(..อุ๊ย..) คือยังเคยแอบเชียร์ให้พลิกเป็นอินไฟท์)
เชียร์โรมกับหมออินต่อไปค่ะ เราชอบคู่นี้อยู่นะ รู้สึกว่าปล่อยอิตาโรมเลี้ยงลูกคนเดียวต่อคงมีปัญหาเอาหมออินมาช่วยเลี้ยงดีกว่า อลิซน่ารักมากค่ะ เรามีน้องยังเล็กเหมือนกัน เอ็นดู
-
วาดเวลาอ้อนแล้วน่ารักดี
แต่ยิ่งอ่านแล้วยิ่งรักแล้วก็สงสารวาด
โรมแบบว่าพูดกันขนาดนี้
อินเลือกโรมเถอะ
-
อยู่ที่การตัดสินใจของอินแล้วอ้ะ
โอยลุ้น
-
สงสารโรมอ่ะ ถ้าอินต้องคู่ไฟท์จริงๆ เฮ้อออออ :o12: :o12:
ว่าแต่หมอเซฟจะสมหวังในเรื่องนี้ป่าวคะ :monkeysad:
ปล. อยากให้วาดคู่ไฟท์จัง เพราะดูท่าทางจะรักไฟท์ และไฟท์เองก็น่าจะรักวาดได้ง่ายๆด้วย ส่วนอินน่ะเป็นของโรมซะ อิอิ :-[ :-[
-
ตาสว่างได้ละหมออินนนนน.....รักคนที่เค้ารักเราดีกว่า ลืมๆไฟท์มันซะ สงสารโรมที่ได้กำไร จุบเพื่อนฟรีตัลลอดดด(เอ๊ะ!)
-
อื้อฮือ มีน้ำตาคลออ่ะ
ทำไมหมออิน ถึงยังจะคิดถึงไฟท์อ่ะ
เลือก โรมได้แล้วน๊า ๕๕๕
-
เราว่าคนเรามีทางเลือกนะ หมออินแค่ให้โอกาสตัวเอง หลังจากที่จมปลักกับความรักที่อยากได้มานาน
โรมก็พูดได้ตรงดี ความคิดโรมทำให้เราได้เก็บมาคิด (อินกะเรื่องมากค่ะ) ถ้าไฟท์ยังมัวแต่รอ
เราว่า อินจะชอบโรมมากขึ้นก็ไม่แปลก คนที่เริ่มสร้างความสัมพันธ์ใหม่ด้วยกัน กับคนที่....
อยากสร้างความสัมพันธ์ด้วยมาตลอดแต่ที่ได้มาไม่เคยไปไกลกว่าเดิมเลย คนเรามันก็ท้อเป็นนะ
เหนื่อยเป็นที่จะเดินต่อไป เดินต่อไปทั้งๆที่ไม่รู้ว่าทางข้างหน้าจะเป็นยังไง
กับอีกคนที่ พร้อมจะเดินไปคู่กับเรา ถ้าเป็นตัวเราเอง เราคงเลือกคนที่พร้อมจะเดินไปด้วยกัน
ก็ได้แต่หวังว่าไฟท์จะมีทีเด็ดอะไรมามัดใจอิน ไฟท์ต้องเลือกแล้วแหละว่าเพื่อนหรือมากกว่านั้น
-
ลุ้นไม่ถูก เป็นเรื่องที่อ่านมากลางเรื่องแล้วหน่วงหัวใจ
เมื่อไหร่ชัดเจน คงเชียร์ได้อินกว่านี้
-
เอาตอนหน้ามาเร็วๆน้าาาา
-
อยากให้มีคนรักที่รักวาดมากๆ
คนรักที่เป็นคนของวาดจริงๆ
ที่จะเติมเต็มส่วนที่วาดขาดได้
-
ไม่หรอก พี่โรมไม่ได้ใจร้ายหรอก แค่ผู้ชายที่พูดตรงกับใจที่สุดคนนึงเนอะ (ไม่ได้เข้าข้างนะ จริงจริ๊งงงงงงง)
-
เชียร์พี่โรมสุดติ่ง น่าแซ่บด้วยจิงๆปู้จายคนนี้...หมออินอย่าลังเล อิไฟท์ยกให้นุ้งวาดไปเถท้ออออ :z3:
-
ตอนนี้ยกให้น้องวาด น้องนุชสุดท้องที่แสนน่ารัก
เป็นที่รักของคนทั้งครอบครัวมันเป็นอะไรที่ดีมากๆนะวาด
เราเองก็คิดเหมือนอิน อยากให้วาดเป็นอย่างนี้ไปตลอด
สดใสน่ารัก ขี้อ้อน สมวัยดี ที่สำคัญเป็นเด็กดีอยู่แล้วด้วย
โดนความน่ารักของน้องวาดกลบบรรยากาศมัวๆของอินไปเลย
มันเลือกยากเนาะ คนนึงก็ผูกพันธ์กันมาตั้งแต่เด็กแบบเกินเพื่อน
อีกคนก็กำลังสร้างความรู้สึกดีๆที่ไม่อยากสูญเสียเช่นกัน
ยังไงก็ตามให้กำลังใจอินและทุกคนต่อไปนะ :L2:
ขอบคุณคนเขียนมากค่ะ :กอด1:
-
กรี๊ดดดดดดด ทำไมเราอ่านแล้วจิ้นอินวาดละเนี่ยยยย อ๊ายยยย โบกธงโรมไฟท์เล็กๆ 5555+ เฮียโรมมุ้งมิ้งปิ๊งๆ เลย แต่เราก็ยังคงปักป้ายไฟท์อินต่อปาย 555+ ไม่ย่อท้อหรอกนะก็เชียร์มาตั้งแต่แรกแล้วนิ ถึงเฮียจะมาวินก็เหอะ >3< ก็ไม่ได้ไม่ชอบที่วาดรักไฟท์หรอกค่ะ แต่ไม่รู้ทำไม ที่คุณคนเขียนเขียนมาตอนแรกๆ มันชวนให้หมั่นไส้วาดยังไงไม่รู้แฮะ แต่ตอนนี้น้องวาดน่ารักแระ แต่ก็ไม่อยากให้คู่ไฟท์อยู่ดี
-
เราเป็นพี่โรมก็คงเป็นแบบนั้น :hao5:
ถ้าไม่เลือกเรา เราก็ขอไม่เจอหน้าเลยดีกว่า... :mew2:
ทำใจให้เป็นเพื่อนไม่ได้หรอก..... :mew4:
-
เชียร์พี่โรมอ่ะ จริงๆ
:impress2: :impress2:
-
ตอนที่ 15
“ กูขอกลับบ้านไปอาบน้ำก่อนแล้วกันนะ " หันไปบอกไอ้โรมที่ตอนที่กำลังขึ้นรถของตัวเอง ผมเพิ่งเห็นว่ารถของมันถูกจอดอยู่ข้างๆรถของผมพอดี
“ อื้ม เดี๋ยวกูขับตามไป "
“ คิดว่าจะขับตามทันรึไง " ผมถามมันก็เอาแต่ยิ้ม ไอ้โรมเดินไปขึ้นรถ ผมเองก็เหมือนกัน ขับรถตามกันมาจนถึงบ้าน วันนี้ป้านวลเป็นคนเปิดประตูให้เองเลยครับ ดูก็รู้ว่าคงคอยทุกคนอยู่
“ ป้านวล " ผมทักเธอตอนที่ลงจากรถ สีหน้าเรียบๆมองหน้าผม เธอยิ้มให้
“ กลับมาแล้วเหรอคะ คุณอิน "
“ ครับ ป้านวลนี่โรมเพื่อนอินครับ " แนะนำมันที่ยกมือไหว้ ป้านวลหันกลับมามองหน้าผม สายตาที่มีคำถามผมตัดสินใจพูดออกไปทั้งๆที่ก็คิดว่าอยากจะให้เธอเอ่ยถามขึ้นมาก่อน " วาดผ่าตัดเรียบร้อยแล้วครับไม่ต้องเป็นห่วง "
“ ค่ะ " ตอบรับแค่นั้นก่อนจะเดินเข้าไปในครัว ไอ้โรมมองหน้าผม มันคงสงสัย เดินนำเข้าไปในบ้านผมให้มันรอที่ห้องนั่งเล่นก่อนครับ
“ มึงรอนี่กูขึ้นไปอาบน้ำแปปนึง "
“ ขึ้นไปรอในห้องด้วยไม่ได้เหรอวะ "
“ ตรงนี้ละ " ผมย้ำมันก็เบ้หน้า
“ คิดว่ากูอยากจะทำอะไรมึงรึไง "
“ เออ " ตอบแบบไม่หลงตัวเองเท่าไหร่ ไอ้โรมก็หัวเราะ
“ คุณคิดถูกแล้ว โอเคกูนั่งคอยตรงนี้กูให้เวลามึง ยี่สิบนาทีเร็วๆด้วย "
“ เออน่า กูรู้แล้ว " วิ่งขึ้นไปชั้นบน ผมอาบน้ำใช้เวลานานกว่าปกติ แถมยังเลือกเสื้อผ้านานกว่าทุกครั้ง รู้สึกว่าตัวเองใส่ชุดอะไรก็ดูไม่ดีสักอย่าง
ทั้งๆที่มันก็แค่ใส่เสื้อยืดแต่ทำไมผมรู้สึกว่า มันดูดีชะมัด โลกนี้แม่งไม่ยุติธรรมเลยจริงๆ ผมเลยเลือกใส่เสื้อยืดสีขาวธรรมดากับกางเกงยีนส์การแต่งตัวที่ดูคล้ายมันอยู่นิดหน่อย เซ็ตผมตัวเองแบบที่ไม่ค่อยได้ทำ
“ ดูดีรึยังวะ " มองหน้ากระจกหันซ้ายขวา ก่อนจะถามตัวเองออกไป " แล้วทำไมกูต้องดูดีด้วยวะ แค่ไปเป็นเพื่อน เพื่อนพาลูกไปสวนสัตว์ " พอคิดได้แค่นั้นมือก็ขยี้หัวตัวเองจนยุ่ง ขยำเสื้อผ้าที่เรียบให้ยับนิดหน่อย ผมเดินลงไปชั้นล่าง
“ โห กูแทบจะหลับรอ "
“ กูเผลอหลับ " บอกแค่นั้นไอ้โรมลุกขึ้นเต็มความสูง มันเดินตรงเข้ามาหา ลูบผมที่ไม่เข้าทรงของผมให้เข้าที่เสื้อก็ด้วย
“ ท่าจะจริง "
“ ไปได้แล้วละ อลิซคอยมึงนานแล้ว " ผมออกเดินนำ
“ ครับผม ผมทราบแล้ว "
ขับรถจนมาถึงคอนโด อย่างที่มันพูดอลิซเสร็จทุกอย่างเรียบร้อยแล้ว วันนี้ใส่ชุดเอี้ยมยีนส์ถักเปียน่ารักเลยครับ สะพายกระเป๋าเป้ลายคิตตี้ไว้ข้างๆด้วย น่ารักสุดๆ แต่อย่างว่าละครับ เด็กหน้าตาดีจะแต่งตัวยังไงมันก็ดูดี
“ คุณหมออินไปกับหนูด้วย เหมือนที่ป๊าสัญญาไว้เลย " เธอวิ่งเข้ามากอดผมตอนที่พูดคำนั้น แอบหอมแก้มตอนที่พ่อมันไม่เห็นไปสองที อลิซยิ้มกว้าง " วันนี้หนูทำแซนวิชกับป้าแมวด้วย ทำให้ป๊าแล้วก็ทำให้คุณหมออินด้วยนะคะ "
“ จริงเหรอ ดีใจจังเลย งั้นคุณหมอจะกินให้เยอะๆเลย ตอนนี้คุณหมอหิวมากเลย ขอชิมเลยได้มั๊ยครับ "
“ ได้ค่ะ " พยักหน้ารับก่อนจะลากผมมาที่โต๊ะ ป้าแมวที่กำลังยืนจัดอาหารกลางวันใส่กล่องให้ มีทั้งผลไม้แซนวิชแล้วน้ำ ของใช้ทุกอย่างที่จำเป็นเธอเตรียมใส่เป้ไว้ให้ไอ้โรมหมดแล้ว
“ คุณอินยังไม่ได้ทานอะไรมาเหรอคะ "
“ ยังเลยครับ หิวมาก พอดีโดนลากมาหลังจากเข้าเวรดึก " บอกแบบนั้นเธอยิ้มก่อนจะหยิบแซนวิชทูน่ายื่นให้ผม
“ รองท้องก่อนนะคะ "
“ ขอบคุณครับ ป้าแมว " นั่งกินขนมปังกับนมอยู่ข้างๆอลิซที่ทำอาหารให้ผมกิน เป็นขนมปังชิ้นเล็กๆที่ตัดแบ่งเป็นคำเล็ก เหมือนเล่นมากกว่าแต่ก็กินได้จริงๆ
“ คุณโรมคะ " ป้าแมวเรียกไอ้โรมที่เดินออกมาจากห้อง เดินไปที่อีกฝั่งของคอนโด ท่าทางจะมีเรื่องที่กังวล หันมองอลิซที่ยังคงยิ้ม วันนี้คงมีความสุขๆเพราะกำลังจะได้ไปเที่ยว
“ ไปกันเลยมั๊ยครับ เที่ยงแล้ว "
“ ไปเลยคร่า " เสียงใสของอลิซว่าแบบนั้นก่อนจะลุกขึ้นจากเก้าอี้ ไอ้โรมสะพายกล้องรวมทั้งกระเป๋าที่ตั้งอยู่บนโต๊ะ มันอุ้มอลิซลงจากเก้าอี้ " หนูไปแล้วนะคะ ป้าแมว บ๊ายบาย "
“ เที่ยวให้สนุกนะคะ คุณอลิซ"
“ ไปแล้วครับ " บอกพร้อมกับไอ้โรมเอาออกเดินทางจากคอนโดมุ่งหน้าสู่สวนสัตว์เปิดเขาเขียวชลบุรี คือเอาจริงๆถ้ามึงบอกกูว่ามาไกลขนาดนี้กูจะไม่อยากจะตามมาด้วยเลย
นั่งรถนานผมหลับไปตอนที่นั่งอยู่บนรถ เสียงร้องเพลงของอลิซกล่อมผมหลับไปในตอนนั้น ลืมตาขึ้นมาตอนที่รถกำลังจะเคลื่อนเข้าสู่ด้านใน คนที่ตื่นเต้นกว่าใครคงไม่พ้นอลิซ จมูกเล็กๆหอมแก้มผมปลุกให้ตื่น
“ อาอินขา ตื่นๆ ถึงแล้วน้า " อยู่ๆสรรพนามการเรียกชื่อก็เปลี่ยนไป คงเป็นพ่อมันที่สั่งให้เรียกแบบนั้นผมยิ้มก่อนจะลืมตาขึ้นมา
“ ถึงแล้วเหรอครับ " บอกตรงๆว่าขี้เกียจมาก แต่ก็รู้สึกสดชื่นดี สดชื่อกับธรรมชาติกับความสุขของเด็ก จอดรถตรงลานจอด ผมเดินไปซื้อผลไม้ที่มีวางขาย มาใส่ไว้ในกระเป๋าใบใหญ่ที่เตรียมเอามา ผมอ่านรีวิวมานิดหน่อยมีคนบอกว่า คือถ้าซื้อตรงนี้มันจะถูกกว่าถ้าเราไปซื้อด้านในครับ ไอ้โรมไปเช่ารถกอล์ฟขับชมสวนสัตว์
“ หนูจะได้นั่งรถแบบในทีวีด้วย " อลิซหันไปหาไอ้โรมที่ขับรถเข้ามารับ ผมเอาผลไม้ขึ้นไปตั้งตรงที่วางเท้า อลิซนั่งอยู่บนตักผม " หนูตื่นเต้นจังเลย "
“ จริงเหรอ หื้มม แต่ไม่บอกใครๆก็รู้ละครับ ว่าลูกนะตื่นเต้น " ไอ้โรมยิ้มกว้างมันก้มลงหอมแก้ม
“ นั่น ตรงนั้นมีนกค่ะ! “ เสียงตื่นเต้นชี้ไปที่ป้ายสวนสัตว์ นกสีขาวขายาวที่ยืนกันเป็นฝูงอยู่ตรงนั้น " นกอะไรก็ไม่รู้ ขาย๊าวยาว อาอิน "
“ นกฟรามิงโก้ครับ บางตัวมันยืนขาเดียวด้วยเห็นมั๊ย "
“ ทำไมมันยืนขาเดียวละคะ มันยืนได้เหรอ " อลิซลุกขึ้นยืนมองดูนกให้ชัด
“ มันยืนได้ครับ เพราะมันกำลังหลับ นกฟรามิงโก้เวลาหลับจะยืนขาเดียวแล้วเอาหัวของมันซ่อนไว้ "
“ แล้วมันไม่เมื่อยเหรอคะ "
“ ไม่หรอกครับ มันเป็นธรรมชาติของมัน เหมือนกับคนที่ตอนนอนราบๆบนเตียงนุ่มๆ ถึงจะหลับสบายไงครับ " บอกแบบนั้น คนขับรถก็ขับต่อไป
“ อลิซ ดูอาอินตรงนั้นสิครับ " ไอ้โรมชี้ไปที่ลิง
“ ไอ้เหี้ย " ผมสะกิดมันก่อนจะด่ามันแบบไม่ออกเสียง มันหลุดขำ แต่อลิซขมวดคิ้ว
“ ลิงไม่เหมือนอาอินสักหน่อย อาอินสวยไม่เห็นเหมือนลิง ป๊าอย่าว่านะ " ตีที่แขนป๊ามันที่ทำโตใส่
“ อะไร แค่อธิบายนกฟรามิงโก้ตัวเดียวไปเป็นพวกเค้าแล้วเหรอ ใจง่ายจังลูกใครน้า " โดนบิดจมูกไปอีกทีนึง อลิซทำหน้ายู้ใส่
“ แต่อลิซครับ อันนั้นไม่ใช่ลิงนะ อันนี้ชะนี "
“ ที่มันมันร้อง ผัวๆ นะครับ "
“ ไอ้โรม "
“ แต่มันเหมือนลิงเลย "
“ ชะนีไม่มีหางครับ แต่ลิงมี "
“ อย่างงี้นี่เอง " ไอ้โรมพยักหน้าเห็นด้วย เราขับรถไปเรื่อยๆแวะจอดทุกจุดที่มีสัตว์ ตั้งแต่สวนละมั่ง ฮิปโปโปเตมัส แล้วก็หมีขอ
“ นั่น ยีราฟ "
“ ยีราฟภาษาอังกฤษ สะกดว่าอะไรครับ " ไอ้โรมถามลูกสาวมัน
“ giraffe ยีราฟ "
“ เก่งมากเลย " ผมชมอลิซยิ้มกว้างเลยครับ เด็กมักชอบเวลาที่ตัวเองโดนชมอยู่เสมอ " อลิซดูสิครับยีราฟคอมันเป็นยังไง "
“ คอมันย๊าวยาว "
“ เราลงไปให้อาหารมันกันดีกว่า " ยีราฟคอยาวโน้มหัวลงมากินผักที่อลิซป้อน
“ ลิ้นมาโดนนิ้วหนูด้วย " หันมากอดผมทันทีตอนที่เป็นแบบนั้น " อาอิน นู้น ตัวอะไรไม่รู้มันยืนสองขาได้ด้วยละ นู้นๆ "
“ อ๋อ ตัวเมียร์แคทครับผม มันหันไปมาทางเดียวกันด้วยเห็นมั๊ย "
“ เห็นคร่า แล้วทำไมมันต้องหันไปมาด้วยละ "
“ มันกำลังระวังภัยกันครับ แบบว่ากลัวว่าจะมีคนมีทำร้ายไงครับ "
“ โอ๋ๆ แต่หนูจะไม่ทำร้ายมันนะคะ โอ๋ๆ อย่ากลัวนะ เด็กดีนะเด็กดี " เอื้อมมือไปทำท่าลูบหัวแบบปลอบๆ
“ ไปดูอย่างอื่นกันดีกว่านะ " ขับรถผ่านสัตว์หลายตัว ไอ้โรมหยุดรถตรงหน้ากรงสัตว์ชนิดนึง
“ อิน เพื่อนมึง " หันไปตามมือที่มันชี้ หน้านิ่งไปสักพัก " ลงไปถ่ายภาพกับเพื่อนหน่อยมั๊ย "
“ ไม่ละ ขอบใจ " ตอบแบบนั้นก่อนจะหันไปมองเพื่อนของผมที่ไอ้โรมว่า มันคือกรงแรดครับ แรดหลายตัวที่กำลังนอนในที่ร่มอย่างมีความสุข บางตัวก็เดินไปมา
“ ทำไม ป๊าชอบว่าอาอินของหนู "
“ ของหนูอะไร ของป๊านะ "
“ ของหนู " อลิซกอดคอผมที่ผมเองหอมแก้มผู้พิทักษ์ไปเต็มฟอด อลิซหอมแก้มผมกลับ
“ อลิซของอาอินน่ารักจังเลย "
“ อาอินๆ ไปดูแมวน้ำ ตรงนั้น ป๊าจอดรถไว้ตรงนี้เลย " ชี้ไปที่ส่วนของตัวนากครับ ผมพาเดินลงไปดู ไอ้โรมจริงๆมีหน้าที่แค่ไม่กี่อย่าง ขับรถ แล้วก็ถ่ายภาพ แถมด้วยการแซะผมเวลาเจอสัตว์ตัวที่มันชอบ
ขับรถต่อไปหลังจากการดูนาก ก็แวะดูการแสดงครับ มีทั้งการแสดงของ นก นาก แล้วก็เสือ สายตาตื่นตาตื่นใจของอลิซไม่ต้องพูดถึงความรู้สึกของไอ้โรม ขนาดผมเองยังรู้สึกมีความสุขเลยครับ
พักนั่งกินข้าวหลังจาดที่ดูการแสดงตรงที่นั่งหน้าสวนผีเสื้อไอ้โรมเอาแซนวิชที่ป้าแมวทำให้ขึ้นมาเปิดกล่องกิน อลิซที่วิ่งไปวิ่งมาอยู่แถวๆนั้น
“ อลิซครับมากินขนมก่อนนะ "
“ แต่หนูไม่หิว " ส่ายหน้าไปมา แล้วก็วิ่งไปเรื่อย ผมลุกขึ้นเดินตามคนที่เอาแต่วิ่งมีความสุข กว่าจะได้สักคำรู้สึกเหนื่อยเหลือเกินครับ
“ กินน้ำครับ เดี๋ยวป๊าจะพาไปซื้อของเล่น "
“ มีด้วยเหรอ " ตาโตขึ้นมาทันทีพอตอนที่พูดถึงของเล่น
“ มีสิครับ เยอะด้วย แต่ตอนนี้ป๊าขอนั่งพักก่อนนะ " มันว่าตอนที่ยัดแซนวิชเข้าไปคำโต หันมามองผมที่ก็กินอยู่เหมือนกัน " ขอบคุณนะที่มึงมาวันนี้ "
“ อื้ม " พยักหน้าเป็นคำตอบ ผมยกมือขึ้นปัดเช็ดเศษขนมปังทูน่าที่ติดอยู่ที่ปากมัน
“ อลิซเป็นไงในสายตาของมึงวะ "
“ ถามทำไม "
“ อยากรู้ " มันหันมามองหน้า ผมมองไปที่อลิซที่วิ่งไปมาแบบมีความสุขเด็กที่มีแต่รอยยิ้ม " ก็น่ารัก สดใส แล้วก็ช่างอ้อน ก็สมวัยแต่ที่แปลกกว่าคนอื่น คือไม่ค่อยงอแง "
“ สรุปว่า ชอบ "
“ ทำไมต้องไม่ชอบ "
“ แล้วครอบครัวมึงจะชอบลูกสาวกูรึเปล่า " หันไปมองหน้ามันที่กำลังตั้งคำถามพวกนั้น หัวใจของผมเต้นแรง อยู่ๆก็เป็นแบบนั้นโดยที่ไม่ทราบสาเหตุ
“ ถามทำไมวะ "
“ ก็ถ้ากูคบกับใครสักคน กูอยากให้เค้าชอบอลิซ กูไม่อยากให้เค้าตั้งคำถามว่าทำไม กูมีลูกแต่มาสนใจลูกเค้าที่เป็นผู้ชาย "
“ นั่นสิ ทำไมมึงมีลูกแต่ยังมาสนใจกู อย่างมึงก็ควรจะหาผู้หญิงคนใหม่เป็นแม่เลี้ยงให้อลิซ " ผมคิดแบบนี้จริงๆ ไอ้โรมควรหาผู้หญิง
“ อลิซ เกิดจากความไม่ตั้งใจของกู " ทุกอย่างเงียบตอนที่มันกำลังอธิบาย " กูไม่ได้รักแม่ของอลิซ เราเป็นแค่เพื่อนกัน แต่กูพลาดเองละที่ไว้ใจเธอ " เว้นเสียงไปสักพักมันก็ถอนหายใจออกมา " เอาเป็นว่า กูอยากได้คนที่รักอลิซจริงๆ แบบที่กูรัก ไม่อยากมีปัญหาแม่เลี้ยงเกลียดลูกกูแล้วพอกูไม่อยู่ก็แอบทำร้าย "
“ มึงดูละครมากเกินไปนะ " ผมว่า ทั้งๆที่ใจก็อยากจะถามออกไปว่า ไว้ใจ ไว้ใจเรื่องอะไร ทำไมถึงพลาด เกิดขึ้นได้ยังไง มีอีกเป็นล้านคำถามแต่มันก็ตัดจบทุกอย่างลงแค่นั้น
“ ละครก็สะท้อนชีวิตจริงไม่ใช่เหรอวะ "
“ กูว่าที่บ้านกูไม่มีปัญหาหรอก ถ้ากูไม่มีปัญหา "
“ อ่อยกูอีกแล้วนะอิน " มันหันมาแซว มือที่เอื้อมมาบิดจมูกผมก่อนจะเลื่อนมือมาจับกันไว้ ก้มลงมองมือของกันและกัน " แต่กูชอบนะ เวลาที่มึงอ่อยกู "
“ อ่อยในความหมายของมึงคือ เหี้ยอะไร "
“ ประโยคที่พูดแล้วดูเหมือนมีใจให้กูมั้ง " ทุกอย่างตรงนั้นเงียบ ผมที่พยายามรวบรวมสติ เลือดทุกส่วนของร่างกายไหลลงมารวมกันที่หน้า นี่เหรอวะความรู้สึกของเดทแรกที่เราได้มากับคนที่เราชอบ หน้าของมันเลื่อนเข้ามาใกล้ผมก่อนจะยิ้ม “ จะทำให้กูดีใจเก้อรึเปล่าวะ "
“ นั่นมันเรื่องของอนาคต " ตอบเลี่ยงๆ ผมหันมองดูอลิซที่กำลังดูผีเสื้อที่เกาะอยู่บนต้นไม้
“ กูอยากรู้อนาคตจังวะ " โรมเอียงตัวลงกับเก้าอี้ที่เรานั่ง มือที่กำกันแน่น ไม่มีเหตุผลอะไรถ้าเราไม่ใช่ของกันและกัน เมื่อถึงวันนึงที่ต้องปล่อยมือกัน มือที่กำกันแน่นนั้นก็ไม่มีความสำคัญอะไรเลย ความรู้สึกดีๆทั้งหมดนั่นก็ด้วย วันเวลาเหมือนลบไปด้วย คำพูดเดียว
ผมเองก็อยากจะรู้อนาคตไม่ต่างจากมันหรอกครับ แม้อนาคตนั้น ผมจะเป็นคนเลือกเองก็ตาม
................................................
“ อาอินขา " เสียงใสที่กำลังเหนื่อยเรียกผม แขนเล็กเข้ามากอดขาของผม ตอนที่ดูเหมือนมีคนมองมาแล้วกำลังล้อ " พี่คนนั้นมองหนู หนูอายจังเลย "
“ ก็หนูน่ารักเลยมีคนมองไงครับ " อุ้มอลิซขึ้น ท่าทางจะง่วงแล้วครับเพราะนี่ก็เย็นแล้ว แต่เด็กคนนี้ลั๊นล๊าทั้งวันไม่ได้นอนพักเลย ทั้งๆที่ปกติพอถึงเวลาเที่ยงก็ต้องกินนมนอน ยังจำเสียงใสตอนเข้าไปนกแพนกวินได้เลย แต่ดูท่าทางว่าตอนนี้จะไม่ได้เป็นแบบนั้นแล้วละครับ
“ ง่วงแล้วเหรอวะ " ไอ้โรมที่กลับจากเอารถกอล์ฟที่เราเช่ามาไปคืน ผมพยักหน้าให้มันก็ตีมือเข้าหากันเรียกอลิซไปอุ้มแทน " อลิซครับมาให้ป๊าอุ้มมา "
“ ไม่ หนูจะให้อาอินอุ้มหนู "
“ ง่วงแล้วแน่ นมอยู่ในรถเดี๋ยวไปถึงป๊าจะเอาให้นะ " พยักหน้าแล้วซุกกับตัวผม เดินมาถึงรถผมเปิดประตูเข้าไปคราวนี้อลิซก็คว้าตุ๊กตากระต่ายแล้วนอนกอดบนตัวผมแน่นเลยครับ
“ เอานมมาหน่อย ไอ้โรม "
“ ดูดของมึงไปก่อน "
“ ตลก ไอ้สัดเร็วๆ " ผมบอกแต่ไม่โรมดูเหมือนไม่ถนัดอะไรสักอย่างเกี่ยวกับลูกของมัน " มึงให้มันเร็วกว่านี้ได้มั๊ยวะ "
“ เออ เอาไปนี่เสร็จละ " มันยื่นขวดนมที่ยังปิดฝาไม่สนิทมาให้ผมที่มีหน้าที่ปิดฝาขวดนมให้สนิทแล้วก็ ส่งให้อลิซกินต่อ มือเล็กๆกอดผมแน่นปรับเบาะให้อีกคนนอนสบายขึ้นรวมทั้งตัวผมด้วย " กูว่าอีกเดี๋ยวคงหลับ "
“ แวะกินข้าวกันก่อนนะ แล้วค่อยกลับ "
“ ตามใจมึง ยังไงวันนี้กูก็ไม่เข้าเวร มีอีกทีพรุ่งนี้กลางคืน "
“ ช่วงนี้เข้าเวรกลางคืนเหรอวะ " พยักหน้าให้มัน แต่มันก็เป็นแค่ช่วงๆหรอกครับ สลับกับคนอื่นเช้าบ้างกลางคืนบ้างแล้วแต่วัน
-
ขับรถจากสวนสัตว์มาถึงร้านอาหารใช้เวลาประมาณสามสิบนาทีครับ เป็นร้านอาหารติดทะเลที่มีระเบียงยาวยื่นออกไป อลิซที่เพิ่งหลับไป ไอ้โรมจอดรถก่อนจะดึงอลิซออกจากตัวผม
“ อลิซครับ ตื่นนะ ไปกินข้าวกัน " เด็กที่เพิ่งหลับไปมันเอานมออกจากปาก ดึงตุ๊กตาออกแล้วพยายามปลุกลูกตัวเองด้วยการเขย่า ดวงตากลมที่ลืมตาขึ้นมาด้วยความงุนงง
“ ฮือออ ไม่เอา กระต่ายของหนู ฮือออ " คว้ามือจะหยิบตุ๊กตาที่โดนดึงออกมา ไอ้โรมมองหน้าลูกมันก่อนจะตีไปที่ข้างแก้มเบาๆ
“ ตื่นครับ อลิซไม่งอแงนะ ไปกินข้าวกัน " แต่เด็กที่ไหนมันจะฟังวะ เด็กที่เพิ่งได้นอนร้องงอแงแค่นี้ไม่ใช่เรื่องแปลก
“ เอาอลิซมานี่มา " ผมอุ้มอีกคนที่ร้องไห้โยเยมาหา ยื่นนมให้กินพร้อมกับตุ๊กตา ไอ้โรมขมวดคิ้ว
“ อย่าให้มันหลับมึง เราต้องไปกินข้าว อลิซครับ "
“ เด็กมันจะนอน มึงก็แค่ปล่อยให้มันนอนไปไอ้โรม อลิซเพิ่งได้หลับไม่ถึง สามสิบนาทีเลยมึงก็จะปลุกแล้ว "
“ แต่มันต้องกินข้าว "
“ กูจัดการเอง " ผมว่าแค่นั้น มันก็ยอมลงจากรถ ผมหยิบผ้าขนหนูสีชมพูของอลิซติดไปด้วยผืนนึง เธอเริ่มหลับไปอีกรอบ เข้าไปร้านอาหารที่ได้ที่นั่งด้านนอก ลมทะเลพัดเย็นสบาย
“ แล้วมึงจะให้อลิซนอนบนตัวมึงแบบนั้น "
“ ก็ไม่เป็นไร ให้หลับไปก่อนวันนี้ก็ยังไม่ได้นอน " เอาผ้าที่ติดมาห่มให้ ไม่อยากให้โดนไอทะเลมากครับ เดี๋ยวจะเป็นหวัด
“ สั่งอะไรกินกันดี "
“ ห่วงแดกมากกว่าห่วงลูกอีกนะมึง " ผมว่า ไอ้โรมยักคิ้วก่อนจะมองเมนูอาหารตรงหน้าไปเรื่อยๆ " อยากกินกุ้งเผา ปลาเผา แล้วก็อะไรเผ็ดๆ "
“ อะไรดีละ "
“ ต้มยำทะเลน้ำข้น กุ้งชุปแป้งทอดให้อลิซ ปลาสามรส ปลาเผา กุ้งเผา ข้าวผัด อยากกินหอยแครงเผา "
“ ถ้าปูที่นี่ไม่ต้องแกะเอง กูจะสั่งเลย อยู่อยากกิน ปลากหมึกผัดพริก " ปรึกษาอาหารกันอยู่นาน แต่ก็สั่งทุกอย่างที่พูดไปนั่นเหละครับ ไม่รู้จะกินหมดรึเปล่า
สั่งอาหารไปประมาณครึ่งชั่วโมง ทุกอย่างก็ทะยอยมาจนเต็มโต๊ะ ผมกลืนน้ำลายตอนที่ทุกอย่างวางลงมา โชคดีที่ไอ้โรมสั่งไปจานเล็กครับ มันบอกว่าสั่งจานเล็กๆ จะได้กินได้หลายๆอย่าง
“ น่ากิน " แทบจะยัดทุกอย่างเข้าปากไปในตอนนี้ ส่วนตัวผมลำบากนิดหน่อยเพราะอลิซอยู่บนตัวผม
“ โอเครึเปล่า มากูอุ้มอลิซเอง "
“ ไม่เป็นไร มึงกินเถอะ เดี๋ยวตื่นแล้วงอแงอีก "
“ ว่าที่คุณแม่ดีเด่นจริงๆ " มันแซว ผมวางช้อนที่กำลังจะกินข้าว
“ พูดให้มันดีๆนะมึง " ไม่ใช่ไม่ชอบ แต่มันฟังแล้วรู้สึก จักกะจี้หูยังไงชอบกล ไอ้โรมแกะกุ้งให้ผมมันเอามาวางบนจาน
“ ง้อนะ "
“ ส้นตีน " ผมยิ้มออกมา ตอนที่มันพูดคำนั้นเหมือนอยู่ๆมันก็สถบออกไป ยิ้มเขินจนหน้าแดง ผมตักกุ้งคำนั้นกิน
“ อร่อยมั๊ย "
“ งั้นๆละ " ไอ้โรมยิ้มตอนที่ผมพูดแบบนั้น มันยังคงตักนู้นตักนี่ให้ผมกิน วันนี้ไม่เปลืองแรงในการแกะกุ้งเลยครับ แถมน้ำจิ้มซีฟู๊ดยังแซ่บเอามากๆ อลิซเริ่มขยับตัวเปลี่ยนท่าที่กอดผม คนนี้ก็หลับแบบคอพับคออ่อนเลยครับท่าทางจะหมดแรงจริงๆ “ อันนี้อร่อยวะ มึงต้องลองกิน " ตักหอบแครงให้มันผมราดน้ำไปช้อนใหญ่ ยื่นช้อนไปป้อนมัน
“ จริงๆ กูไม่นิยมกินหอยหรอกนะ อันนี้จะกินเพราะเห็นแก่ที่มึงป้อน "
“ แดกๆไป " ขยับช้อนไปใกล้ไอ้โรมกิน มันหลับตาปี๊ น้ำจิ้มแซ่บมากบอกเลย
“ เชี้ย อร่อยสัด "
“ หอยอร่อยใช่มั๊ย " ผมถามก่อนจะยิ้มล้อๆให้มัน
“ หอยแครง อร่อย " ย้ำแค่นั้น ในสมองของผมก็เกิดคำถาม
“ โรม พ่อหรือแม่ของมึงใครที่เป็นคนต่างชาติวะ " ไอ้โรมมันหน้าลูกครึ่งจ๋ามากครับ มีความเป็นเอเชียผสมน้อยมาก
“ พ่อ กูเป็นคนอิตาลี แม่กูเป็นคนไทย "
“ งั้นมึงก็ต้องพูดภาษาอิตาลีได้นะสิ " พยักหน้าให้ ก่อนจะกินหอยแครงเข้าไปอีก
“ ก็พูดได้ทั้งอิตาลี อังกฤษ แล้วก็ไทย กูเกิดที่นู้นเรียนประถมที่นู้น ย้ายมาเรียนนานาชาติที่นี่ก็ตอนม.ปลายแล้ว "
“ เหรอ กูอยากฟังมึงพูดภาษาอิตาลีวะ "
“ Poiché la prima volta che vediamo a vicenda ogni giorno, farmi felice e sarebbe meglio se ogni giorno è come questo “ ยาวออกมาจากปากมันผมได้อึ้งและนิ่งไป ใช่..กูฟังไม่ออกสักคำ ฟังแล้วบางทีก็คล้ายๆกับภาษาแขก
“ เอ่อ... แปลหน่อยได้มั๊ยสัด "
“ ไม่ได้ " พูดแค่นั้นมันก็ก้มลงกินข้าวผัดต่อ ผมได้แต่เกาหัวตัวเอง งงๆ
“ เอ้า! เชี้ย กูอยากรู้ บอกหน่อย พิมให้ก็ได้เดี๋ยวกูไปแปลให้เกิ้ลเอง "
“ งั้นไว้กูพิมส่งไปให้ในมือถือ ตอนนี้กูกินข้าวก่อน " บอกแค่นั้นมันก็ตักกุ้งให้ผมกินอีก " กินไปๆ อย่าสงสัยเยอะ "
“ แล้วมึงไม่คิดจะสอนให้อลิซพูดภาษาอิตาลีได้บ้างเหรอ เก๋ดีนะกูว่า พูดอังกฤษได้ อิตาลีก็ได้ ไทยก็ได้ "
“ ตอนนี้ให้หัดนับเลขอยู่ แต่ทุกวันนี้กูก็งงไปหมดแล้ว กูพูดไทยบ้าง อังกฤษบ้าง อิตาลีบ้าง บางทีกูก็มึน มึงย้ายมาอยู่กับกูสิ จะได้ช่วยสอนพูดอังกฤษให้อลิซ "
“ ตลกดีนะมึง " หยอดกูอยู่นั่น ช่องใส่เหรียญกูกร่อนหมดแล้วไอ้สัดโรม " แล้วทำไม ถึงออกมาอยู่คนเดียววะ แบบว่าทำไมถึงไม่พาอลิซไปเจอพ่อกับแม่มึง อลิซก็เป็นน่ารักนะ "
“ พ่อแม่กับกูรับไม่ได้ ที่กูทำผู้หญิงท้อง แต่จริงๆก็รับกูที่เป็นเกย์ไม่ได้มานานแล้ว เค้าโยนเงินให้กูก้อนนึงก่อนจะตัดขาดกัน แล้วบอกว่าจะไปไหนก็ไป กูไม่ใช่ลูกเค้า มันก็เท่านั้น ก็ยังดีที่ยังโยนเงินให้ไม่งั้นตอนนั้นกูก็คงลำบาก "
“ ตอนนั้นมึงอายุประมาณกี่ปีวะ "
“ ยี่สิบสี่ " ว่าแบบชิวๆ แต่ผมรู้สึกตื้อในคอชะมัด อยากจะถามอีกนะครับ มีคำถามเป็นร้อย โดยเฉพาะเรื่องของมันกับแม่อลิซ
“ แล้วกูถามได้รึเปล่า "
“ ว่าทำไมกูถึงมีอลิซได้ ทั้งๆที่กูเป็นเกย์ " พยักหน้าให้มัน ไอ้โรมถอนหายใจ
“ เค้าเป็นเพื่อนกู เพื่อนสนิท เรามีอะไรกันเพราะกูเมาแล้วกูก็ไว้ใจมันให้มันพากูมาส่งที่คอนโด กูโดนมันมอมยานิดหน่อยก็เลยมีอะไรกับมันเพราะกูคิดว่านั่นแฟนกู แล้วอยู่ๆมันก็ท้อง กูจะให้เอาเด็กออกแต่มันก็ไม่ยอม มันบอกว่ามันรักกูและไม่ว่ายังไงก็ต้องอยู่กับกูให้ได้ กูต้องรับผิดชอบ ตอนนั้นกูที่มีแฟนออยู่แล้วมันพูดไม่ออกเลย แฟนบอกเลิกกู แล้วกูก็ต้องทนอยู่กับคนที่กูไม่ได้รัก "
“ พอแล้ว " ผมว่าตัดคำพูดของมัน ไอ้โรมที่เหมือนจะลอยไปไกลมันหันมามองมือของผมที่เอื้อมไปจับมือของมัน " ไม่ต้องพูดแล้ว กูเข้าใจ "
“ มึงรู้มั๊ย เด็กคนนั้นนะ ตอนที่คลอดมาตัวเล็กนิดเดียวเพราะแม่มันเกลียดกูที่กูไม่ยอมรักมัน จนเอาไปลงกับเด็ก อลิซก็เลยไม่แข็งแรงไง แต่พอมันคลอดได้สักพักหลังจากที่ออกจากโรงพยาบาลมันก็หายไปเลย รู้อีกทีมันก็ไปแต่งงานใหม่อยู่เมืองนอกแล้ว "
“ ก็ดีแล้ว คิดซะว่ามึงกับเค้าก็ไม่ต้องทนทรมาณอยู่ด้วยกัน อลิซก็ด้วย "
“ ตอนแรกกูคิดว่า อลิซคือตัวปัญหาในชีวิตกูเลยรู้มั๊ย เด็กตัวเล็กๆเอาแต่ร้องไห้งอแงจนกูต้องจ้างพี่เลี้ยงสร้างภาระให้กูทุกอย่าง เงินทุกบาทที่มีกูต้องมาให้อลิซ มาดูแลเค้า เมื่อก่อนตอนที่มีปัญหากูมองเด็กคนนี้ที่หลับอยู่ก็รู้สึกไม่ชอบใจ ถ้าไม่มีอลิซตอนนี้กูคงมีความสุขกับคนที่กูรักไปแล้ว แต่พอเค้าเริ่มโตขึ้นเรื่อยๆ วันที่เรียกกูว่าป๊าคำแรกทั้งๆที่กูไม่ได้สอน กูว่ามันเหมือนสิ่งสำคัญในชีวิตของกูไปแล้ว " พยักหน้าให้มัน เรายิ้มให้กันไอ้โรมก็ถอนหายใจมันหันมาตั้งคำถามกับผมบ้าง " แล้วมึงละทำไมถึงเรียนหมอเด็ก "
“ กูเริ่มเป็นหมอเพราะที่บ้าน ก็เป็นหมอทั้งบ้านก็เลยอยากเป็นตามแต่ที่เป็นหมอเด็ก เพราะว่ากูอยากทำให้เด็กยิ้มได้ วาดน้องชายกูมันไม่เชิงว่าป่วยบ่อยแต่ก็ไม่แข็งแรง สภาพจิตใจก็ไม่ค่อยดีกูเลยอยากจะทำให้เด็กๆคนอื่นไม่เป็นแบบมัน อีกอย่างมันท้าทายดีเหมือนต้องต่อสู้กับคนที่บอกเราได้ว่าเค้าเจ็บ บอกได้แค่เสียงร้องไห้ "
“ วาด ทำไมต้องสภาพจิตใจไม่ดีวะ หรือว่าวาดกดดันที่บ้านฉลาดกันหมด "
“ ก็เพราะมันไม่ใช่น้องชายแท้ๆไง เป็นหลานของป้าแม่บ้านที่พ่อกับแม่ขอมาเป็นลูกบุญธรรม แต่ก็ยังอยู่ในความดูแลของป้าแม่บ้าน เค้าเหมือนกดๆวาดอะกูว่า "
“ คนที่เปิดประตูให้เราวันนี้ "
“ อื้ม "
“ ดูหน้าก็ดุใช่ย่อยนะ "
“ ป้านวลใจดีกับกูแล้วก็พี่ชายแต่มักใจร้ายกับหลานตัวเอง "
“ คนบางคนที่พูดไม่เป็นแม้คำว่ารักมันก็มักจะเป็นแบบนี้ละ " พยักหน้าเห็นด้วยกับมัน เรากินอาหารกันจนเกือบหมด ก่อนที่ผมเอากล่องใส่แซนวิชที่กินหมดไปตั้งแต่ที่สวนสัตว์ขึ้นมา ตักข้าวผัดใส่ลงไปในกล่องตามด้วยกุ้งชุบแป้งทอด
“ จะเอาไปกินทำไม ไม่สั่งใหม่วะ "
“ อลิซกินคนเดียวไม่หมดหรอก แค่นี้ก็เยอะแล้ว กูตักไว้ให้มึงป้อนอลิซคืนนี้ "
“ โอเค " รับคำแค่นั้น ก่อนจะเช็คบิล ตั้งแต่กลับจากสวนสัตว์กินข้าว อลิซก็ไม่มีทีท่าว่าจะตื่นเลยครับ หลับยิงยาวของแท้ ยาวจนตัวผมเองก็เริ่มเมื่อย
อลิซเริ่มขยับตื่นตอนที่รถขับเข้ากรุงเทพ บรือตามองผมสลับกับไอ้โรมก่อนจะล้มตัวลงมากอดผมต่อ แต่ไม่หลับแล้วครับ คราวนี้แค่กอดเฉยๆ
“ เดี๋ยวมึงส่งกูที่โรงพยาบาลนะ กูจะไปหาน้องกู "
“ โอเคครับ "
“ อาอินจะไปไหน " เสียงใสที่ถามผม อลิซมองหน้าดวงตากลมๆนั้นกระพริบถี่ " จะไปไหนคะ "
“ จะไปเยี่ยมน้องชายของอาอินที่โรงพยาบาลครับ อลิซก็กลับบ้านไปนอนต่อกับป๊านะ "
“ แต่หนูอยากให้อาอินไปด้วย " กอดผมแน่นขึ้น ท่าทางจะโดนเด็กติดแล้วละครับ
“ ไม่ได้หรอกครับ ไว้เดี๋ยวเราก็เจอกันอีก "
ครืน ครืน ครืน เสียงโทรศัพท์ที่โทรเข้ามาของไอ้อิน ผมหันไปมองมันที่กดรับสาย การสนทนาเป็นภาษาอังกฤษที่ผมจับใจความได้ว่า งานของมันมีปัญหาและต้องได้การแก้ตอนนี้แต่แผนนงานของมันกลับอยู่ที่บริษัท กดวางสายลงมันโยนโทรศัพท์ไปตรงที่ว่าง
“ กูโทรหาป้าแมวให้มั๊ย "
“ ป้าแมวไปต่างจังหวัด หลายวันกว่าจะกลับ " นี่คงเป็นเรื่องที่ป้าแมวพูดกับมันเมื่อเช้าสินะ ผมพยักหน้ามันก็หันมามองผม " ไม่เป็นไรเดี๋ยวกูพาอลิซไปที่บริษัทก่อนแล้วกัน "
“ แล้วถ้ามึงงานไม่เสร็จละ คงไม่ได้ปล่อยให้ลูกนอนที่นั่นใช่มั๊ย "
“ แล้วจะให้กูทำยังไงวะ " ก็เถียงไม่ออกเหมือนกัน ผมก้มลงมองอลิซที่กำลังมองออกไปนอกหน้าต่าง
“ เอาแบบนี้ ให้อลิซอยู่กับกูก่อน มึงเสร็จงานมึงก็มารับกลับไป "
“ จะเอาแบบนั้น " ถามผมเพื่อความแน่ใจ
“ อลิซครับ เดี๋ยวป๊าต้องไปทำงานต่อ หนูอยู่กับอาอินก่อนได้มั๊ย เดี๋ยวเราไปดูการ์ตูนนะ "
“ เย้!! หนูจะอยู่กับอาอิน หนูรักอาอินที่สุดเลย " พุ่งเข้ามากอดผมแบบยิ้มกว้าง หันไปพยักให้ไอ้โรม เราก็ตกลงกันตามนั้น
“ งั้นอลิซอยู่กับอาอินก่อน แล้วเดี๋ยวป๊าจะมารับนะครับ " พยักหน้าแบบเชื่อฟัง รถเข้ามาจอดที่โรงพยาบาล ผมหยิบไปแค่กล่องข้าวแล้วก็ผ้าขนหนู เสื้อผ้าอีกชุดที่ป้าแมวเตรียมใส่ถุงไว้ให้ตอนไปเที่ยวเผื่อว่าต้องเปลี่ยน
“ ป๊าตั้งใจทำงานนะคะ บ๊ายบาย " บอกแบบนั้นก่อนจะจุ๊บไปที่ปากเต็มๆ มือเล็กๆโบกลาไอ้โรมจนจนสุดตา
“ งั้นเราก็เข้าไปข้างในได้แล้วครับ ไป " อุ้มอีกคนเข้ามาพยาบาลมองกันทั้งโรงพยาบาลเลยครับ ก็แน่นอนว่าผมเป็นหมอที่นี่ร้อยวันพันปีไม่เคยพาเด็กเข้ามา แถมเด็กคนนี้ยังโด่งดังเพราะพ่อผู้ไม่สนใจด้วย ช่วงนี้ก็มีข่าวลือของผมกับไอ้โรมอยู่แล้วจากพยาบาลหน้าห้องของผมนั่นเหละ แต่ดูท่าตอนนี้จะซุบซิบกันไปใหญ่แล้ว
“ ทำไมหนูต้องมาที่นี่ด้วยคะ อาอิน หนูป่วยเหรอ "
“ เปล่าครับ แต่ว่าน้องชายของอาอินป่วย "
“ น้องชายของอาอินเจ็บมากมั๊ยคะ "
“ ไม่หรอกครับ เพราะเดี๋ยวถ้าได้กำลังใจจากรอยยิ้มใสๆของอลิซ น้องชายของอาอินต้องหายป่วยแน่ๆเลย " ผมบอกแบบนั้นอีกคนก็ยิ้มกว้าง กดลิฟท์ไปที่ชั้นที่วาดพักอยู่ แต่.. เสียงข้อความในโทรศัพท์ดังขึ้นมาก่อน
หยิบมือถือขึ้นมาดู หน้าจอสี่เหลี่ยมฉายภาพของข้อความตัวภาษาอังกฤษที่ผมไม่เข้าใจ ก่อนจะเป็นภาษาไทยที่ถูกส่งมาต่อมา ' ประโยคกูที่กูพูดให้มึงฟังวันนี้ '
“ ถึงแล้วครับ เดินออกไปเลย " จูงมืออีกคนไปตามทางเดินยาวๆ อีกมือของผมที่กำลังก๊อปข้อความนั้นไปแปล แต่ไอ้โรมก็ส่งมันมาให้ก่อนอีกครั้ง
“ ' ตั้งแต่ครั้งแรกที่เจอกัน มึงทำให้ทุกๆวันของกูมีความสุข และคงจะดีถ้าทุกวันจะเป็นไปแบบนี้ ' นั่นเป็นประโยคที่กูพูดออกไป " วางมือถือลงข้างตัวตอนที่อ่านประโยคนั้นเสร็จ หน้าที่เริ่มร้อนของผมรู้สึกหายใจไม่ออกจนได้แต่ยิ้มออก ก่อนจะพิมข้อความตอบกลับไป
' มึงเองก็ยังไม่ได้พากูไปกินบะหมี่เลยนะโรม รอบหน้าต้องพาไปกินด้วยนะ '
ก็ไม่ใช่แค่ทุกวันของมันคนเดียวที่มีความสุขขึ้น เพราะของผมมันก็เป็นแบบนั้น
..............................................................
ขอโทษที่อัพช้านะคะ วันนี้หลับเพลินไปหน่อย :t3:
รู้สึกความเป็นครอบครัวพ่อแม่ลูกอบอวลไปหมดในตอนนี้
ในที่สุดก็รู้เรื่องแม่ของอลิซแล้ว ว่าเธอเป็นใคร
ตอนนี้ไม่มีดราม่าเลย คิดไปคนเดียวเปล่าว่ะ มันรู้สึกอบอุ่นยังไงบอกไม่ถูก
เจอกันตอนหน้านะคร่าาาา
ฝากแท็ก #choiceไฟท์อิน ด้วยนะคะ
ขอบคุณที่เข้ามาอ่านและคอมเม้นท์ คร่าาา :กอด1: :L2: :3123: :L1: :pig4:
-
จิ้มไว้ก่อนครับ แหม่ะ -_-
-
อ่านตอนนี้แล้วยิ้มตลอดเลยค่ะ ดูทุกคนมีความสุข โดยเฉพาะอินที่ไม่เคยเจอความรู้สึกนี้
บอกตรงๆว่าขอให้อินเลือดโรมเถอะ อย่ามีมาม่าเลย แถมคิดว่าครอบครัวอินน่าจะรักอลิซด้วย
แต่ทุกอย่างก็สะดุดเมื่อเจอประโยค ฝากแท็ก #choiceไฟท์อิน ด้วยนะคะ ฮืออออออออออออออออออ โรมของเค้า
-
แต่ทุกอย่างก็สะดุดเมื่อเจอประโยค ฝากแท็ก #choiceไฟท์อิน ด้วยนะคะ ฮืออออออออออออออออออ โรมของเค้า
สะดุดท่อนเดียวกันเลย คือสรุปเราต้องทำใจแต่เนิ่นๆใช่ไหม
-
เรื่องช่วงหลังๆนี่มาแนว โรมอิน สุดๆเลย
ถ้าอยู่ๆใกล้จบพี่ไฟท์มาคาบไปนี่แอบเงิบอ่ะ
ถึงจะสปอยล์ว่า ไฟท์อิน ก็เถอะ
-
คนนึงทำให้โลกมืดอึมครึมมาหลายปี
อีกคนทำให้มีแต่ความสุขในทุกวัน
ถ้าไฟท์ไม่รีบมาทำคะแนน
จะเปลี่ยนใจโรมอินแล้วนะ
-
:katai2-1: :katai2-1:
-
เห็นหลายคนเชียร์โรมแต่แอบสะดุดแท็ก ไฟท์อิน
ในขณะที่แม่ยกอิน ที่เชียร์ไฟท์ ไม่คิดว่าแท็กช่วยอะไรได้
เพราะตอนนี้ทั้งตอนไม่มีพี่ไฟท์เล้ยยยยยยยย
นี่ก็ตื่นมาอ่านนิยายตอนตีหนึ่ง แล้วเมื่อไหร่จะนอน???
-
พ่อแม่ลูกไปเที่ยวสวนสัตว์ บรรยากาศเหมือนคู่ข้าวใหม่ปลามันเลยยย ดูหวานๆ :mew1:
-
ไม่อยากจะคิดอะไรมากเลยตอนนี้ รอดูรออ่านดีกว่า
*ไล่อ่านความคิดเห็นของแต่ละคนมันก็สนุกดีนะ
-
ชักเริ่มไม่อยากให้ถึงตอนที่อินเลือก กลัวโรมเศริาอ้ะ
เปลี่ยนเป็นโรมได้มั้ย :mew2:
-
ThankS
-
ตอนหวานๆกรุ่นกลิ่นไอรักแบบนี้จะทำให้เราปวดใจมากถ้าสุดท้ายหมออินไม่เลือกพี่โรม อย่าหลอกให้รักแล้วจากไปนะคะ นี่ไม่ได้พูดแทนพี่โรมอย่างเดียว แต่เราพูดแทนตัวเองด้วย หลงรักโรมอินเข้าแล้วจริงๆ :hao5:
-
อ๊ายยยย
ตอนนี้มันช่างมุ้งมิ้ง น่ารักมาก
หยอดตลอดๆๆอ่ะ โรม
แม่ยกจิกหมอนแล้ว
-
ให้ความรู้สึกเป็นครอบครัวสุขสันต์
อยู่กันพร้อมหน้าพร้อมตา พ่อ แม่ ลูก
อยากให้น้องอลิซมีคุณแม่ที่แสนรักเด็กอย่างหมออินจังเลย
โรมต้องเร่งทำคะแนน มัดใจหมออินให้สำเร็จนะ
หมออินก็โอนอ่อนมาทางนี้มากแล้ว
ไม่อยากให้โรมเสียใจ และก็ไม่อยากให้หมออินเลือกผิดด้วย
คำผิดที่เจอ และสะดุดตามาก
พิม >> พิมพ์
-
:กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
เห้อย้ายมาอยู่ด้วยกันเลยได้ม้ายยย555+
-
เวลาอินอยู่กับโรมนี่นึกถึงเพลง'เธอทำให้ฉันรู้สึกเหมือนตอน14 ตอนที่ฉันมีแฟนคนแรก~~"
นี่แอบเขินอยู่ตลอดเวลา :o8:
รอหมออินได้ไปกินบะหมี่กับเฮียโรมอยู่นะคะ5555555
ปล.ฝากแท็ก #choiceไฟท์อิน นี่แค่จะโปรโมทใช่มั้ยคะ(กำลังมโน)
รึว่าเอาจริง??? :a5: 555 แล้วแต่หมออินสบายใจเลยค่ะ
;_____;)/
-
ตอนนี้แม่ยกโรมมาเต็มค่ะ
-
น้องอลิซน่ารักมากๆเลย โรมก็น่ารัก หลงรักพ่อลูกคู่นี้ซะแล้ว :กอด1:
-
ฮือๆ ซึ้งง่ะ ....... เอาอีกๆ
-
ตกลงปลงใจกันเร็วๆน้า :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
สงสารโรมอะ ตอนแรกคิดว่าเป็นพ่อภาษาอะไรไม่ได้เรื่องเลยพออ่านตอนนี้... เป็นพ่อโดยไม่ได้ตั้งใจจริงๆ
พ่อแม่ไล่ออกจากบ้าน เพื่อนสนิทหักหลัง แฟนก็ทิ้ง หมออินช่วยมาเป็นครอบครัวให้โรมกับน้องอลิซด้วยเถอะ
แต่ถ้าอินคู่โรมจริงไฟท์คงไม่เหลือใครแล้วนอกจากพี่ตินเพราะเราเชียร์เซฟวาด (มโนไกลมากค่ะ) ^^
-
ตามมาจากเรื่องก่อนค่ะ bts อ่านมาถึงตอนนี้ก็ยังชั่งใจอยู่นะคะว่าใครจะคู่กะใคร มันไม่แน่นอนเลยจริงๆ แบบนี้ก็ลุ้นดีเหมือนกันนะคะ แต่ถ้าเป็นคู่ปัจจุบันจริงๆก็โอเลยล่ะ อิน-โรม เคมีเข้ากันดีอ่ะ ส่วนพี่ไฟท์ อีกนานมั้ยคะกว่าจะรู้ใจตัวเอง เฮ้อ
แล้วมาต่ออีกนะคะ
-
นั่น จริงๆ ชอบโมเม้น ของ โรม กับ อินนะ มันไม่หน่วงอ่ะ
-
:hao6: :hao6:
-
ทำให้เรายิ้มได้ขนาดนี้ถ้าจะเป็นไฟท์อินก็ต้องขอเวลานิดนะ
ตอนนี้หลงเสน่ห์น้องอลิซไปเต็มๆ ตัวพ่อเองก็ใช่ย่อยนะจ๊ะ
ดีใจนะที่หมออินรู้สึกว่าตัวเองมีความสุข เพราะมันขมุกขมัวมานาน
ไม่ว่ายังไงก็จะติดตามต่อไปนะคะ
ขอบคุณคนเขียนมากค่ะ :กอด1:
+1และเป็ดจ้า
-
อ่านตอนนี้แล้วมีความสุข
อินโรมเท่านั้นนน
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
เชียร์ อิน โรมน๊าาาาาาาาาาาา
ไม่เอาหักมุมน๊าาาาาา ฮืออออออออออ
-
ตอนที่ 16
ก๊อก ก๊อก ก๊อก เคาะประตูก่อนจะเปิดเข้าไป ในห้องพักของผู้ป่วยตอนนี้ มีทั้งแม่พ่อแล้วก็ตินอยู่ครบเลยครับ ทุกคนหันมามองคนที่ผมพามาด้วยเป็นตาเดียว
“ สวัสดีค่ะ แนะนำตัวกับทุกคนก่อนนะครับอลิซ " ผมก้มลงบอกอีกคน ที่ก็ย่อตัวลงไหว้
“ สวัสดีค่ะ หนูชื่ออลิซค่ะ อายุสี่ขวบ "
“ ลูกใครนะอิน " พ่อถามผม ลูบหัวเด็กที่ยืนอยู่ข้างหน้าก่อนจะตอบ
“ ลูกของโรมครับ "
“ หน้าตาน่ารักจัง " แม่เสริมขึ้นมา อลิซก็ยิ้มเขินเลยครับเธอหันมากอดผม " เขินใหญ่แล้ว "
“ อลิซครับ นี่คุณพ่อคุณแม่ของอาอินนะ แล้วคนนั้นก็พี่ชาย แล้วก็คนที่นอนไม่สบายอยู่บนเตียงเป็นน้องชายนะครับ " อธิบายออกไปแบบนั้น ตินก็สวนขึ้น
“ แล้วสอนแบบนั้น เด็กมันจะเรียกยากมั๊ยละ "
“ แล้วจะให้เรียกว่าอะไรละ "
“ ลุงชื่ออาตินนะครับ เรียกลุงว่า ลุงตินนะ "
“ ลุงติน " เสียงใสๆเรียก อลิซยิ้มกว้าง
“ แล้วก็ เรียกว่า ตา กับ ยายแล้วกันนะ " แม่บอกแบบนั้น อลิซก็เรียกตามที่บอก เธอหันมาผม
“ อาอิน หนูมีคุณตากับคุณยายแล้ว มีคุณลุงด้วยนะ " ผมลืมไปเลยว่าอลิซไม่เคยมีญาติที่ไหน พยักหน้าให้คนที่มีท่าทางดีใจ
“ งั้นคนนี้เรียกอะไรดี " ตินก้มลงถามวาด คนบนเตียงทำท่าคิด
“ น้าได้มั๊ยครับ วาดไม่อยากแก่เลย "
“ น้าวาด แล้วกันนะ " ผมบอกอีกคนก็เดินไปที่เตียง ขาเล็กขึ้นไปบนบันไดเตี้ยๆ เกาะขอบเตียงก่อนจะบอกอีกคน
“ น้าวาด ไม่สบายหายป่วยไวๆนะคะ "
“ ขอบคุณครับน้องอลิซ " คนสวยของผมยิ้มหวานก่อนจะเดินกลับมากอดผมไว้
“ หิวข้าวยัง กินข้าวกันดีกว่า "
“ หิวแล้วค่ะ " พยักหน้าน้อยๆผมนั่งลงข้างเตียงวาด อลิซก็เข้ามายืนตรงกลาง ข้าวก็เป็นกล่องที่ผมเตรียมไว้ให้นั่นเหละครับ ข้าวผัดกับกุ้งชุบแป้งทอด " น่ากินจังเลย แต่หนูไม่กินผักนะ "
“ ทำไมไม่กินผักละครับ "
“ ก็ผักมันไม่อร่อยนี่ค่ะ คุณตา " พูดเสียงอ่อยๆ ตาก็มองว่าผมแอบตักผักสีเขียวๆที่ไม่ชอบให้กินรึเปล่า
“ ไม่อร่อยก็ต้องกินครับ เพราะมันมีประโยชน์นะ " พ่อบอกแบบนั้น อลิซจ้องหน้าผม แขนเล็กๆกอดเอวผมไว้
“ อาอินนิดเดียวนะ นิดนึง "
“ อะ นิดนึง " แค่นิดนึงจริงๆครับ แต่คนกินทำหน้าแย่แล้ว ผมว่าไอ้โรมมันคงไม่ค่อยสนใจลูกหรอกครับ ไม่กินก็คือไม่กินคงไม่มีการบังคับ " อ้าปากกว้างๆเลย อั้ม "
“ อร่อย เอากุ้ง กุ้งตัวนี้ " ชี้เลือกกับข้าวในกล่อง
“ แล้วแม่เค้าละอิน " แม่ถามขึ้นท่ามกลางความเงียบตรงนั้น พ่อขมวดคิ้ว
“ ถามอะไรแบบนั้น ค่อยถามตอนที่อลิซไปแล้วก็ได้ "
“ หนูไม่มีแม่ ป๊าบอกว่าหนูไม่มีแม่ค่ะ หนูมีแค่ป๊า แล้วก็มีป้านวล มีอาอินของหนู แล้วหนูก็มีคุณตา คุณยาย น้าวาด ลุงติน หนูมีเยอะแล้ว มีเยอะแยะเลย " ยิ้มใสๆยิ้มให้ทุกคน แต่ทำไมผมถึงรู้สึกเศร้าแบบนี้ ลูบผมคนที่เอาแต่ยิ้ม
“ อลิซน่ารักจังเลยครับ "
“ อาอิน หนูจะกินกุ้งอีก "
“ กุ้งเหรอ นี่ครับ " ตักกุ้งป้อนแก้มกลมก็เคี้ยวตุ้ยๆ
“ น่าจะมีน้ำซุปหน่อยนะ ดูมันแห้งๆยังไงชอบกลนะแม่ว่า อลิซหนูชอบแบบแห้งๆเหรอ "
“ หนูชอบทุกอย่างเลย เพราะว่าอาอินป้อนหนู " เอาใจกันขั้นสุด ผมก้มหอมแก้มอีกคนที่ก็ยิ้มเขิน กินข้าวกันจนเสร็จตบท้ายด้วยน้ำหวานแช่เย็นชื่นใจ
“ แล้วตอนนี้อลิซเรียนที่ไหนแล้วลูก "
“ เรียนที่โรงเรียนค่ะ "
“ ตามนั้นเลยแม่ " ผมบอกก่อนทุกคนในห้องจะหัวเราะออกมา อลิซนั่งอยู่บนตักพ่อผม ตอนนี้กำลังสนิทกันได้ที่เลยครับ เด็กช่างอ้อนมาเจอกับผู้ใหญ่สองคนที่อยากมีหลาน
“ ถูกเลย อลิซครับ ถูกต้องที่สุดเลย " ไอ้ตินว่า ผมเดินไปหาวาด ตอนนี้ทำได้แค่นอนนิ่งๆครับ แต่อีกวันคงต้องลุกเดินบ้าง
“ วันนี้เป็นไงบ้าง "
“ สบายดีครับ ก็วาดนอนทั้งวาดจะไม่สบายได้ไงครับ ไม่ต้องทำงานเลย พี่ตินเอาเกมส์มาให้เล่นด้วย "
“ ก็กลัวจะเซ็ง " ตินว่าแบบนั้นผมก็นั่งลงบนเตียง
“ แล้วใครทำแผลให้ "
“ เมื่อเช้าแม่ทำให้ครับ แต่ว่าตอนเย็นพี่ตินทำให้ "
“ อยากทำให้บ้าง เวรพรุ่งนี้ตอนกลางคืน พี่จะมาทำให้นะ " ผมบอก พรุ่งนี้เข้าเวรพอดีครับ เวรกลางคืนไม่ค่อยมีเครสจะแอบดอทมาทำแผลให้สักหน่อย อยากเห็นพุงขาวๆ
“ พี่ติน พี่ตินดูพ่อกับแม่สิครับ ยิ้มให้อลิซใหญ่เลย " วาดทักขึ้น ไอ้ตินก็ถอนหายใจ มันเอื้อมมือไปบีบจมูกวาดที่ย่นหน้าใส่มัน
“ เงียบไปเลย "
“ นั่นนะสิ เมื่อไหร่จะแต่งงานสักทีวะ ให้พี่ลูกปัดรอนานๆ มันจะดีเหรอวะ " แฟนไอ้ติน ชื่อพี่ลูกปัดครับเป็นหมอด้านหัวใจ คบกันมาตั้งแต่สมัยเรียนแต่ก็ยังไม่แต่งงานสักที ตอนนี้ก็สามสิบต้นๆแล้วก็ยังไม่มีวี่แวว
“ วาดอยากอุ้มหลาน " ทำมือเหมือนอุ้มเด็ก หันไปยักคิ้วให้กัน ไอ้ตินก็ทำหน้าหน่ายๆ
“ ทุกวันนี้กูอยู่ห้องฉุกเฉิน เจอหน้านางพยาบาล กับคนไข้มากกว่าปัดอีก เวลาว่างก็แทบไม่เคยจะตรงกัน "
“ แบบนั้นก็เลยอยากให้แต่งงานไงครับ จะได้อยู่ด้วยกัน กุ๊กกิ๊กกันสักหน่อยถ้าพอมีเวลาว่างตรงกัน " ไอ้วาดว่ายิ้มๆ
“ กูก็อยากอุ้มหลานนะติน "
“ มึงมีอลิซแล้ว จะอยากอุ้มอะไรอีก หลานนะ "
“ เกี่ยวอะไรกับอลิซ "
“ ดูคนทำเป็นไม่รู้เรื่องสิวาด " มันหันไปหาพวก วาดยิ้มให้ผม ไอ้ตินก็ยักคิ้วให้ " มึงกิ๊กกับพ่อเด็กอยู่ไม่ใช่รึไง ถึงไหนแล้วละ ลงเตียงยัง "
“ พูดเหี้ยอะไร วาดยังเด็ก ยังเว้ย " เอื้อมมือไปปิดหูวาด อีกคนก็หลบ
“ ไม่เด็กแล้วครับ วาดฟังได้ ปีนี้ ยี่สิบแล้ว จะมีแฟนได้แล้วนะครับ "
“ ไม่ได้!! ” ประสานเสียงขึ้นมาพร้อมกัน ไม่ใช่แค่วาดที่สะดุ้ง อลิซหรือแม้แต่พ่อแม่ผมก็เป็น
“ อะไรกัน อยู่ๆก็เสียงดังขึ้นมานะลูก อลิซตกใจหมด " แม่กอดอลิซเอาไว้ ตากลมๆนั่นมองผม
“ โอ๋ๆ อาอินขอโทษนะครับ " เดินไปหาอีกคนที่พยักหน้าเข้าใจ สงสัยไอ้โรมจะไม่เคยเสียงดังใส่
“ ทำไมอาอินเสียงดังจังเลย "
“ ก็น้าวาดบอกว่าจะมีแฟนได้แล้วนะสิ ยังเร็วไปเถอะ ห้ามมีเด็ดขาด แค่มีใครมาจีบก็ต้องรายงานทันที "
“ ใช่ จะต้องให้พี่สองคนรับรู้ก่อน ถ้าพี่สองคนตกลงก็มีแฟนได้เลย "
“ พ่อกับแม่ยังไม่เห็นว่าอะไรเลยนะครับ "
“ พ่อกับแม่ว่าไง ถ้าวาดจะมีแฟน "
“ ก็มีไปสิ ยี่สิบแล้วนะปีนี้ แต่ก็พามาให้ดูตัวด้วยละ " พ่อว่าแค่นั้น ผมกับไอ้ตินก็ถอนหายใจออกมา
“ ยังไงก็ไม่ได้ จะรักจะชอบใครก็ต้องบอกให้พี่รู้ก่อน "
“ ใช่แล้ว ถูกเลย " ไอ้ตินว่าเสริมผม แต่อลิซยังคงมองหน้าผมงงๆ
“ อาอิน แฟนคืออะไรเหรอคะ "
“ คืออะไรเหรอ ? “ อธิบายไม่ถูกเหมือนกันนะครับ พอมาได้ยินแบบนี้ " คือ คนสองคนที่อยู่ด้วยกัน ยิ้มให้กัน มีความสุขกัน คนสองคนที่ชอบอยู่ด้วยกัน คนสองคนที่รักกัน "
“ งั้นอาอินกับป๊าเป็นแฟนกันรึเปล่า ก็อาอินกับป๊าชอบอยู่ด้วยกัน " ทุกคนกลั้นยิ้มกับคำถามนั้น
“ แค่เพื่อนครับ "
“ โกหกเด็กไม่ดีเลยน๊า " ไอ้ตินแซวผม
“ อาบน้ำได้ครับ ตัวเหนียวหมดแล้วไม่หอมเลย " อุ้มอลิซเข้าไปอาบน้ำ ได้ยินเสียงแม่แซวตามมา
“ คนขี้อาย หลบไปแล้วละ "
ในห้องอาบน้ำมีทุกอย่างเลยครับ เพราะแม่มานอนเฝ้าวาดเมื่อคืน อาบน้ำสระผมให้อลิซ ทาแป้งให้หอมชื่นใจผมปะแป้งตรงหน้าให้ขาวๆเลยครับใส่ชุดเสื้อยืดกางเกงขาสั้นที่ป้าแมวเตรียมมา ผมยังไม่แห้งก็โป๊ะผ้าขนหนูไว้ก่อน
“ ดูมันทาแป้งให้อลิซ " พ่อว่าตอนที่ดึงอลิซเข้าไปลูบแป้งที่ติดอยู่เป็นก้อนๆให้เข้าที่
“ อลิซนี่ลูกเสี้ยวใช่มั๊ย อิน " แม่ถาม จริงๆดูหน้าก็รู้แล้วว่าไม่ใช่คนไทยแท้ๆ อลิซหน้าคล้ายๆไอ้โรมเลยครับ เลยออกฝรั่งผสมเอเชีย
“ โรมลูกครึ่งไทยอิตาลีครับอลิซเลยมีเชื้ออิตาลีนิดหน่อย "
“ มาทำไมสวยเชียว " ตินชม
“ หนูอยากดูการ์ตูน หนูการ์ตูนได้มั๊ยคะ " อลิซถามตอนที่ไปยืนอยู่หน้าทีวี
“ ได้สิครับ มา ลุงตินเปิดให้นะ " ลากเก้าอี้ให้เจ้าตัวเล็กนั่ง ตินเปิดการ์ตูนให้อลิซดู เสียงหัวเราะของมุกการ์ตูนตลกๆ ผมหันไปหาแม่
“ ใครมาเยี่ยมวาดบ้างแม่ วันนี้นะ "
“ ก็มีคุณหญิง แล้วตาไฟท์มา "
“ เหรอครับ "
“ เรายังไม่ได้บอก เรื่องให้น้องว่าหยุดทำงานไปก่อนหรอกเหรอ แม่ถามคุณหญิงแล้วก็ไฟท์ไม่มีใครรู้เรื่องเลย คิดว่าเราโทรไปขอให้น้องหยุดทำงานแล้วซะอีก ลืมเหรอ " พยักหน้าให้แม่ที่ถอนหายใจออกมา
“ เดทกับแฟนจนลืมเลยเหรออิน "
“ แม่บอกกี่ทีแล้ว ว่าโรมนะ เพื่อนอิน " รอยยิ้มของแม่ ผมคิดว่าเธอคงไม่เชื่อผมหรอกครับ " แล้วไฟท์ว่าไงบ้าง "
“ ไฟท์บอกว่าไม่ต้องไปทำแล้วก็ได้ ให้พักผ่อนจนหายรีเล็กซ์ร่างกายสักเดือน เค้าแซววาดให้วาดไปเที่ยวกับเพื่อนบ้างนะ "
“ แล้ววาดยอมเหรอครับ "
“ พ่อออกกฏเหล็กแล้ว ถ้าไม่ยอมคราวนี้พ่อจะโกรธ "
“ พักกี่เดือนละครับ ที่พ่อขอเค้าไว้ "
“ ห้าเดือน " แม่ว่ายิ้มๆ " ค่าใช้จ่ายของเค้าพ่อกับแม่จะเป็นคนจัดการเอง จริงๆก็ไม่ยอมหรอก แต่พอขู่ว่าจะโกรธแล้วพ่อก็ทำหน้าเข้มแบบจริงจัง วาดก็เลยต้องยอม "
ครืน ครืน ครืน เสียงโทรศัพท์ของผมดัง หน้าจอที่โชว์คนโทรเข้านั้น เป็นเบอร์ของไอ้โรมผมกดรับ " ว่าไง "
“ กูกำลังออกจากที่ทำงานแล้วนะ อลิซทำอะไรอยู่ "
“ ดูการ์ตูนอยู่ มึงไม่ต้องขับรถเร็วนะ ไม่ต้องรีบ "
“ เป็นห่วงกูเหรอ " มันแซวผม
“ กูยังไม่ได้พูดอะไรเลยนะ "
“ เดี๋ยวเจอกันครับ " พูดแค่นั้นมันกดวางสาย ผมเดินเข้าไปหาอลิซที่นั่งดูการ์ตูนอยู่กับพ่อผม สนิทกันไปแล้วครับพิงกันดูการ์ตูนมีความสุขกันสุดๆไปเลย
“ อลิซครับ ป๊าจะมารับแล้วนะ ง่วงรึยัง " ส่ายหน้าไปมาแต่ก้มลงมากอดผมไว้
“ อาอิน ไปนอนกับหนูที่บ้านน๊า "
“ ไม่ได้หรอกครับ วันนี้นอนกับป๊าไปก่อนนะ " บอกเธอแค่นั้นอลิซก็กอดผมแน่น
“ ท่าทางอลิซจะติดอินนะ " พ่อว่าก่อนจะลุกขึ้นยืน เขาลูบหัวอลิซ พ่อผมอยากได้ลูกสาวมากครับเคยคิดจะปั๊มกับแม่หลังคลอดผมแต่ก็ไม่ติดแล้ว
“ แค่วันนี้ละครับ เพราะวันนี้เราไปดูอะไรมานะ อลิซเล่าคุณตาสิครับ "
“ ดูสัตว์เยอะแยะเลยค่ะ มีคุณนกสวยๆยืนขาเดียวด้วย แล้วก็มีแพนกวินที่เดินแบบนี้ " โยกตัวไปมาพ่อผมก็ยิ้ม " มีเยอะแยะเลยโน๊ะ อาอิน "
“ ครับ มีเยอะเลย งั้นผมพาอลิซไปส่งโรมแล้วนะ มันคงใกล้ถึงแล้ว "
“ จะกลับแล้วเหรอ " แม่ถามก่อนจะเดินเข้ามาใกล้ เธอหอมแก้มอลิซไปเต็มฟอด " แล้วมาอีกน๊า ถ้ามาอีกเราไปกินขนมกันนะอลิซ "
“ ค่ะ คุณยาย บ๊ายบายนะคะคุณตา ลุงติน น้าวาด บ๊ายบายนะคะ " โบกมือลาทุกคน ผมเก็บของใส่กระเป๋าพาอลิซออกมาจากห้อง ดูเวลาอีกประมาณสิบนาทีไอ้โรมคงจะถึงแล้ว
พาอลิซออกมาคอยข้างนอก จูงมือกันเดินมาอลิซร้องเพลงให้ผมฟัง เป็นเพลงช้างเพลงเดียวกับครั้งแรกที่เราเจอกันเลยครับ เดินมาเรื่อยๆแบบไม่ได้มอง ผมชนใครคนนึงเข้า
“ อุ้ย โทษครับ " เงยหน้าขึ้นมอง ทุกอย่างนิ่งชะงักไฟท์ยืนอยู่ตรงนั้น " ไฟท์ "
“ จะไปไหน "
“ พาอลิซไปส่ง " หันมองเธอที่เงยหน้าขึ้นมองผมสลับกับไอ้ไฟท์ " อลิซครับ นี่อาไฟท์ เพื่อนของอาอิน "
“ สวัสดีค่ะ "
“ ลูกใครวะ "
“ ลูก เพื่อนกู " ผมเว้นเสียงตอนที่ตอบมัน ไอ้ไฟท์เลิกคิ้ว " แล้วมึงมาที่นี่ทำไม "
“ มาเยี่ยมวาด " ชูกระติกอะไรสักอย่างขึ้นมา " แม่กูให้เอาน้ำซุปไก่มาให้ "
“ เหรอ " ตอบแบบนั้นมันก็พยักหน้า ก่อนจะเดินไปที่ลิฟท์ ผมหันไปมองไฟท์ พอหันมาอีกทีไอ้โรมก็ยืนอยู่ข้างหน้าแล้ว มันยิ้มตอนที่เห็นผม
“ ป๊า มาแล้ว " อลิซวิ่งเข้าหา ไอ้โรมอุ้มคนสวยของมันไปกอด
“ ขับรถเร็วแน่เลยไอ้สัด เลยมาถึงก่อนเวลาตั้งห้านาที "
“ ไม่เร็วจะได้เห็นของดีเหรอ " มันว่าแบบนั้นก่อนจะยื่นมือมาลูบหัวผม โรมเลื่อนลงมาจับที่แก้มมันเกลี่ยเบาๆ
“ โรม "
“ มันคงยากสินะ แต่กูเข้าใจ "
“ มึงคิดเหี้ยอะไรอยู่ " ผมถาม อะไรที่มันเห็น ผมยังไม่ได้ทำอะไรเลยสักนิด
“ คิดในสิ่งที่มึงไม่ยอมรับมั้ง " ว่าแบบนั้นมันหันไปหาลูกสาวมัน " อลิซครับ บอกลาอาอินเลยครับเราจะกลับบ้านแล้ว "
“ บ๊ายบายค่ะ อาอินแล้วเจอกันนะคะ "
“ บ๊ายบายครับคนสวยของอา " ผมหอมแก้มเธอแต่ไอ้โรมก้มลงมาหอมแก้มผม มันยิ้ม
“ ฝันดีแน่เลยกู "
“ ขับรถดีๆละ "
“ เป็นห่วงเหรอ "
“ อื้ม " ตอบรับแค่นั้น ไอ้โรมนิ่งไปก่อนจะยิ้มออกมา
“ จะเหยียบแค่แปดสิบเท่านั้น " บอกแบบนั้นมันกอดผมอีกทีก่อนจะเดินออกไป
" ถึงบ้านแล้วจะโทรมาด้วยนะ " ตะโกนออกไป ไอ้โรมแค่ยกมือทำท่าโอเคแค่นั้น
-
เดินกลับขึ้นไปที่ห้องของวาด ขาของผมที่เร่งเร็วขึ้น พอถึงห้องก็เปิดเข้าไป ภาพที่ผมเห็นคือไฟท์กำลังคุยอะไรบางอย่างกับวาด มือของมันลูบหัววาดที่พยายามขยับตัวให้ออกห่าง
“ พี่อิน " วาดเรียกผมทันทีที่เห็น เดินเข้าไปหาไฟท์มันมองหน้าผม
“ กี่วันถึงออกจากโรงพยาบาลได้ละ "
“ ก็น่าจะอีกสองอาทิตย์ " บอกแค่นั้นไฟท์มันก็พยักหน้า
“ หายไวๆนะวาด จะได้มาเป็นกรูรูที่ปรึกษาด้านความรักของพี่อีก "
“ กรูรูด้านความรักอะไรกันวะ " ผมถาม ไอ้ไฟท์ก็ยิ้ม
“ ก็น้องมึงไง มึงไม่รู้เหรอ น้องมึงนะตอบคำถามเรื่องความรักได้ทุกคำถาม รู้ดียิ่งกว่าคนเคยมีเมียแล้วแบบกูอีก" มือที่กำเตียงของผมมันแน่นขึ้นตอนที่มันพูดแบบนั้น ทำไมไม่เห็นเคยรู้เรื่องนี้วาดสนิทกับไฟท์ขนาดไหนเหรอวะ คนอย่างไอ้ไฟท์ที่ไม่เคยเล่าเรื่องส่วนตัวให้ใครอื่นฟังยกเว้นผม ถึงไปเล่าให้วาดฟังได้
“ เหรอ เคยมีความรักด้วยรึไงเรา " วาดส่ายหน้า มันมองผมกับไฟท์สลับกันก่อนจะมองหน้าแม่
“ แม่ครับ วาดหิวแล้ว " หันไปมองแม่ที่กำลังตักซุปร้อนๆที่ไอ้ไฟท์เอามาวาดกิน
“ จ้าๆ มาแล้ว มากินกันดีกว่าหอมมากเลยลูก " ตั้งเอาไว้บนโต๊ะเลื่อนกินข้าวแม่ลากมาใกล้วาด ผมสองคนเลยต้องถอยห่าง สายตาของไฟท์ที่ยังมองวาด ผมมองอยู่ตรงนี้ก่อนจะเรียกมัน
“ ไฟท์ ไปส่งกูที่บ้านหน่อยสิ "
“ อ่า ใช่เลยพรุ่งนี้อินเข้าเวรนี่น่า " แม่หันมาบอก ก่อนจะหันไปเป่าซุปป้อนวาด " กว่าแม่จะกลับก็คงอีกนาน รอกลับพร้อมพ่อ อินกลับไปก่อนก็ได้ "
“ งั้นจะกลับเลยมั๊ยละ " มันถามผม พยักหน้ารับไอ้ไฟท์ก็หันไปหาวาด
“ หายไวๆนะวาด "
“ ขอบคุณครับพี่ไฟท์ "
“ พี่อินพรุ่งนี้มาเยี่ยมผมอีกนะ "
“ ต้องมาสิ " ตอบแค่นั้นก่อนจะเดินไปหา ผมก้มลงหอมแก้มมัน " พี่กลับก่อนนะ คืนนี้ก็ฝันดีละ "
“ ฝันดีเหมือนกันนะครับ " ว่าแค่นั้นผมกับไอ้ไฟท์ก็เดินออกจากห้อง ตามทางเดินยาวที่ไม่มีใครพูดอะไรกัน เราเดินกันมาจากถึงรถ
“ พรุ่งนี้มึงทำงานรึเปล่า " ผมหันไปถามไอ้ไฟท์ที่พยักหน้า
“ ก็ต้องทำอยู่แล้ว พรุ่งนี้มันวันจันทร์ มึงไม่ทำรึไง "
“ ก็ทำ พรุ่งนี้กูเข้าเวรดึก "
“ เด็กคนนั้น คือลูกใครวะ " อยู่ๆไอ้ไฟท์ก็ถามขึ้นมา " เด็กที่ชื่ออลิซนะ "
“ ลูกเพื่อนกู "
“ ใช่เด็กคนเดียวกันที่มึงบอกว่า เคยขอให้มึงไปกินข้าวด้วยรึเปล่า "
“ ก็ใช่ "
“ งั้นก็คงไม่ใช่เพื่อนแล้วละ พ่อมันจีบมึงอยู่ใช่มั๊ย " หันมายิ้มให้ผม " กูอยากรู้เร็วๆ มึงก็อิดออดไม่เล่ากูเลยนะไอ้สัด "
“ ก็คงเป็นแบบนั้น "
“ แล้วมึงชอบเค้ามั๊ยละ "
“ เร็วที่จะบอกออกไปว่าชอบหรือว่าไม่ชอบ มึงก็รู้ว่ากูมีคนที่ชอบอยู่แล้ว "
“ แล้วคนที่มึงชอบอยู่แล้วนะ มึงแน่ใจเหรอ ว่ามึงชอบเค้าจริงๆ " เสียงที่ไม่มั่นใจนั่นถามผม ไฟท์มองไปแค่หน้าด้านของรถเท่านั้น " ถ้าชอบเค้าจริง มึงชอบเค้าแบบไหนละ "
“ อยากได้ให้มาเป็นแฟนละมั้ง " ผมเองก็มองออกไปด้านข้างของหน้าต่าง
“ แต่ถ้าจะคบกันมึงก็ต้องเลิกติดต่อกับคนคนนั้น "
“ รับได้เหรอ ถ้าจะบอกใครๆว่าเป็นเกย์ " ไฟท์ไม่ใช่คนที่รับได้ถ้าจะบอกใครๆว่าเป็นเกย์ มันรักความสมบูรณ์ในชีวิตจะตาย เป็นคนที่ไม่ชอบมีรอยด่างในชีวิต ขนาดมีอะไรกับผมมันยังไม่เคยบอกให้ใครได้รู้เลย ทุกวันนี้เรื่องของมันกับผมเหมือนมีแค่ผมกับมันที่รู้
“ ถ้าเราจะรักกันแล้วทำไมต้องบอกคนอื่น เรารู้เฉพาะเราสองคนไม่ได้เหรอ " ไฟท์หันมาถามผม มันเลี้ยวจอดลงตรงข้างทาง
“ แล้วทำไมถึงให้คนอื่นรับรู้ไม่ได้ "
“ มึงก็รู้กูเป็นยังไง "
“ มึงก็ยอมรับตัวตนของมึงให้ได้สิ มึงชอบที่จะมีอะไรกับกูไม่ใช่เหรอ แสดงว่ามึงก็เป็น มึงก็แค่ยอมรับ " ผมก็อยากจะบอกพ่อแม่ผมเหมือนกันว่ามีคนรักคือมัน อยากให้มันแนะนำตัวผมกับที่บ้านของมันเหมือนกัน ขนาดไอ้โรมมันยังยอมรับแล้วทำไมไฟท์จะยอมรับไม่ได้
แต่ก็ลืมนึกไปว่า โรมกับไฟท์ มันคนละคนกัน
“ จะเอายังไงกันแน่วะอิน กูไม่เข้าใจ มึงอยากให้กูรักมึง หรือมึงอยากเป็นเจ้าของกูกันแน่ พอตอนที่เรามีปัญหามึงมีคนใหม่เข้ามามึงสนใจแต่เค้ามึงไม่สนใจกู แต่พอกูเริ่มเฉยมึงก็เริ่มมาเรียกร้อง มึงจะเอาอะไรกันแน่วะ ต้องการอะไร คือต้องการให้กูสนใจแต่มึงเท่านั้น อะไรๆก็มึง มึงต้องมาเป็นที่หนึ่ง คือมึงอยากเป็นที่หนึ่งของกู แต่มึงไม่ได้แคร์เลยว่าใครจะเป็นที่หนึ่งของมึง "
“ ไม่ใช่แบบนั้น " ผมเถียงทั้งๆที่ไม่รู้จะพูดอะไร
“ งั้นตอบกูมาสิ ว่าไม่ได้หึงกูกับวาด ตอบกูมาสิว่าที่พูดอยู่ ไม่ใช่เพราะว่า มึงเห็นน้องตัวเองสนิทกับกูมากไปมึงเลยหึงน้องมึง มึงอยากเป็นคนสำคัญของกูจริงๆเหรอ งั้นมึงเลิกยุ่งกับผู้ชายคนนั้นแล้วมาคบกับกูจริงๆจัง มึงทำได้มั๊ย "
“ ได้ แต่มึงต้องพากูไปแนะนำตัวกับแม่มึงก่อน "
“ ความรักของมึงคือการบีบบังคับให้กูยอมเหรอวะ ถ้ากูไปบอกแม่จริงๆ มึงเลิกรักษาเด็กนั่นได้มั๊ยละ ย้ายโรงพยาบาลออกมาไม่ติดต่อกับคนนั้นอีก ไม่พูดไม่คุยไม่เจอหน้า ถ้ากูบีบบังคับมึงบ้างมึงจะว่าไง " ไฟท์ออกรถอีกครั้งตอนที่ทุกอย่างนั้นเงียบ ไม่มีเสียงเถียงของผม ความรู้สึกตอนนี้สับสนไปหมด ถ้าเลิกรักษาอลิซก็ต้องเลิกยุ่งกับโรมไปด้วยถ้าเป็นแบบนั้น.. ถ้าเป็นแบบนั้นก็ไม่อยากให้มันเกิดขึ้นเหมือนกัน.. แต่จะปล่อยไฟท์ไปก็ไม่อยากจะปล่อย อย่างที่มันพูดผมไม่อยากให้มันเห็นใครเป็นที่หนึ่งยกเว้นผม
' เห็นแก่ตัวชะมัด ' ผมสถบกับตัวเองในระหว่างทางกลับบ้านที่มีแต่ความเงียบ ไฟท์ขับรถมาส่งผมจนถึงหน้าบ้าน “ ไฟท์ "
“ กูมีอะไรจะบอก " มันจอดรถก่อนจะยกมือขึ้นลูบแก้มของผม " มึงยังเป็นที่หนึ่งของกูเสมออิน มึงไม่ต้องกลัวว่ากูจะเปลี่ยนไป มึงยังคงเป็นเพื่อนที่ดีที่สุด แล้วยังคงเป็นเพื่อนที่กูรักที่สุดเสมอ แล้วบอกไว้ตรงนี้เลยว่า กูไม่ได้ชอบวาด กับวาดกูคิดแค่ว่ามันคือน้องชายคนนึงของกู เหมือนไอ้ไฟที่มันก็เป็นน้องชายกู คราวนี้มึงสบายใจได้รึยัง คราวนี้มึงเลิกอยากจะเป็นที่หนึ่งของกูได้รึยัง เลิกคิดอยากจะชนะกูได้รึยัง "
“ ขอโทษนะมึง " ผมพูดได้แค่นั้น เพราะตัวเองไม่รู้จะเถียงอะไร มันไม่ใช่นะ ไม่ใช่อย่างงั้นแต่ผมก็ตอบออกไปไม่ได้ คำพูดของมันเหมือนเข็ม ทิ่มแทงความจริงในความรู้สึกของผมจนพลุนไปหมด
“ มึงรักกูจริงๆเหรอ มึงถามตัวเองเถอะ รักกูจริงๆ หรืออยากจะเอาชนะกูกันแน่ "
นั่นสิ.. รัก หรือแค่อยากจะเอาชนะกันแน่
บางทีกูอาจต้องบอกตัวเองว่า กูเคยรักมึงจริงๆกูเคยยอมมึงทุกอย่าง
แต่ตอนนี้กูมีตัวเลือกที่ทำให้กูมีความสุขกว่าเข้ามา
ใจกูเลยไม่ได้เลือกมึงมาเป็นเป็นอันดับแรกอีกแล้ว .. ใจกูมันเลย ลังเล แบบนี้
........................................................
“ แม่กลับบ้านแล้วนะ พรุ่งนี้เราเจอกันนะ " บอกผมแบบนั้น รอยยิ้มหวานๆก็ก้มลงมาหอมแก้ม พ่อที่ยืนข้างกันก็ด้วย " ดูทำหน้า ไม่เอาไม่หงอยนะ "
“ ผมรู้ครับ ไม่ได้หงอยเลย ขับรถกลับบ้านดีๆนะครับ " พรุ่งนี้แม่กับพ่อต้องทำงานคืนนี้เลยนอนค้างไม่ได้ แม้ผมไม่อยากจะนอนโรงพยาบาลคนเดียวเท่าไหร่ แต่ก็งอแงไม่ได้ ผมชอบเวลาที่ได้อยู่กับ พ่อกับแม่อยู่กับพี่ตินพี่อิน มีความรู้สึกที่ได้เป็นที่รักของครอบครัว
“ พรุ่งนี้พ่อกับแม่จะมาแต่เช้าเลยตกลงมั๊ย " พยักหน้าให้ บอกไม่ได้หรอกครับว่ากลัวผี
“ ไปกันคุณ ก่อนที่เด็กจะร้องไห้ " พ่อบอกแม่แค่นั้นก่อนทั้งคู่จะเดินออกไป แม่ผู้แสนดีของผมปิดไฟให้มืดทั้งห้องเลยครับ เสียงแอร์ดังตลอดเวลาผมได้แต่หลับตาสนิทกับตัวเองในความมืด หลับไม่ลงหรอกครับ กลัวมากกว่า
หลายชั่วโมงผ่านไป ผมก็ยังนอนไม่หลับนอนคิดเรื่องเยอะแยะมากมายไปหมด คิดถึงเรื่องของพี่อิน คิดถึงเรื่องของพี่ไฟท์ ถ้าพี่ไฟท์มีใจให้พี่อินแล้วทำไมไม่จีบหรือเพราะความเป็นเพื่อน เพราะนิสัยสมบูรณ์แบบมันค้ำคอ แล้วถ้าพี่อินมีใจให้พี่ไฟท์ทำไมไปชอบกับคุณโรม หรือว่าพี่อินไม่ได้ชอบพี่ไฟท์จริงๆ
แกร๊ก.. เสียงประตูทำเอาทำสะดุ้งข่มตาหลับแน่นตอนที่ไม่รู้ว่าใครเข้ามา ผมได้ยินเสียงขำตอนที่พยายามขมวดคิ้วไม่ให้เค้ารู้ว่าตื่นอยู่
“ ยังไม่นอนอีกเหรอ ดึกแล้วนะ " ลืมตาช้าๆผมพบว่า หมอคนนึงยืนอยู่ข้างเตียงเค้าจัดการเช็คบางอย่างกับขวดน้ำเกลือของผม
“ นอนไม่หลับครับ " บอกแบบนั้นเค้าก็ยิ้มออก สองมือล้วงเข้าไปในกระเป๋า
“ เป็นลูกชายหมอ กลัวโรงพยาบาลได้ไง "
“ ก็ไม่ได้มีกฏห้ามว่า ลูกชายหมอห้ามกลัวผีนี่ครับ " เหลือบตามองไปรอบๆ หมอคนนั้นก็พยักหน้า
“ แต่จริงๆผมก็เจอบ่อยนะ "
“ หมอล้อเล่นน่า มันไม่ตลกหรอกนะครับ "
“ พูดความจริงก็หาว่าล้อเล่น จริงๆหมอก็เคยหลับระหว่างเข้าเวร ตื่นขึ้นมาไม่รู้ใครเอาผ้ามาห่มให้ " ขมวดคิ้วฟังเรื่องราวของคนที่ทำหน้าตาจริงจังตอนที่เล่าผม " แล้วพอถามพยายามเค้าก็บอกว่า เค้าเปล่า "
“ แล้วงั้นใครละครับ "
“ นั่นนะสิ ใครกันนะ " ยิ้มล้อๆก่อนจะเหลือบไปซ้ายขวา " ใครกันนะ "
“ หมอ มันไม่ตลกเลยนะ "
“ แล้วแผลเป็นยังไงบ้าง พรุ่งนี้คงต้องเริ่มเดินได้แล้วนะ ขยันเดินเยอะๆละ "
“ ครับ แล้วหมอชื่ออะไรเหรอ "
“ ชินดนัย แต่ถ้าให้ดีก็เรียกพี่เซฟดีกว่านะ ถามทำไมละครับ "
“ จะไปฟ้องพ่อว่า ตอนกลางคืนมีหมอมาหลอกผีวาดด้วย "
“ กลัวจังเลย ทำไงดีน๊า " ยิ้มกว้างออกมาผมหลุดยิ้มตามอีกคนก็เปลี่ยนเรื่องคุย " ทำไมถึงชื่อวาดไว้ละ ชื่อเพราะดีนะ แต่ต่างกับหมอติน หมออิน "
“ ไม่รู้สิครับ แม่ตั้งให้ "
“ แต่ก็เหมาะดีนะ หน้าตาดีเหมือนมีคนจงใจวาดไว้เลย "
“ ขอบคุณครับ " เหลือบไปทางอื่นตอนที่ได้ยินคำนั้น
“ ครั้งแรกเหรอ ที่โดนชมนะ "
“ ก็เปล่า แต่ไม่เคยได้ยินต่อหน้าแบบนี้เฉยๆ " กำผ้าห่มขึ้นมาห่มอีกคนก็หัวเราะ
“ พี่ตินพี่อินไม่เคยชมรึไง "
“ ก็ชม แต่ว่านั่นพี่ตินกับพี่อินนี่ครับ "
“ งั้นก็หัดชินเวลาคนอื่นชมได้แล้ว เพราะเรานะน่ารักจริงๆนะ " รอยยิ้มค่อยๆยิ้มออกมาตอนที่เค้าชมผมอีกครั้ง " แล้วทำไมยังไม่นอน ดึกแล้วนะ "
“ นอนไม่หลับครับ มีเรื่องให้คิดนิดหน่อย "
“ มีเรื่องให้คิด ท่าทางจะวุ่นวายน่าดู เรื่องอะไรละเผื่อพี่จะช่วยได้ "
“ อื้ม มันเป็นเรื่องที่ค่อนข้างซับซ้อนนะครับ ผมไม่ค่อยเข้าใจหรอก แต่หมอเคยมีความรู้สึกที่ว่า แค่เห็นคนที่เรารักมีความสุขเราก็มีความสุขแล้วมั๊ยครับ หลายคนบอกว่าไม่มีหรอกความรักแบบนั้นนะ ใครจะยอมให้คนที่เรารักไปมีความสุขกับคนอื่น แต่ผมเป็นแบบนั้นนะ "
“ พี่ก็เป็นแบบนั้น " เสียงของเค้าเบา ตอนที่พูดคำนั้น " ทำไมมันจะไม่มีละ การที่เห็นคนที่เรามีความสุข แล้วเราก็มีความสุขนะ เยอะแยะไป พี่เองก็เป็นหนึ่งในนั้น "
“ หมอเคยอกหักด้วยเหรอ "
“ พี่ก็คนนะ ก็ต้องเคยมีความรักสิ แต่ความรักของพี่มันไม่สมหวังนะ มาทีหลังเค้า แค่มาช้าไปหน่อย "
“ เค้าก็แค่ไม่ใช่คนที่เกิดมาเพื่อคู่กับหมอ คิดแบบนี้สิครับ บางทีคู่ของหมออาจจะไม่ใช่เค้า หมอเลยไม่สมหวัง แต่ว่าถ้ามีคนคู่กับหมอสักวันเค้าก็ต้องมาครับ ผมเชื่อว่าแบบนั้น "
“ เรานะ จะไม่ลองพยายามหน่อยเหรอ ตอนที่พี่อกหักพี่พยายามมากเลยนะ เพื่อที่จะได้รักเค้านะ แต่ก็นั่นละ มันสุดความพยายามของเราแล้ว ถ้าเค้าไม่รัก เราก็แค่ต้องปล่อย "
“ ผมไม่อยากจะให้คนที่ผมรักต้องหนักใจ ไม่รู้สิครับเค้าหนักใจมากพอแล้ว มีเรื่องเศร้าๆมากพอแล้ว ผมแค่อยากให้เค้ามีความสุข ในแบบที่เค้าอยากจะมี แต่ก็นั่นละครับมีหลายอย่างในตัวของเค้าที่ผมไม่เข้าใจ ผมหมายถึงตัวตนของเค้า "
“ นายดีเกินไป รู้มั๊ย บางทีคนที่ดีเกินไปมักตกเป็นเหยื่อ "
“ ผมว่าหมอคงเคย.. เสียสละเพื่อคนที่หมอรัก ถูกมั๊ยครับ เพราะงั้น ผมคิดว่าหมอคงเข้าใจโดยที่ผมไม่ต้องอธิบายอะไร "
“ นั่นมันก็จริงนะ " หมอเซฟว่าแบบนั้น เค้ายิ้มก่อนจะเดินออกไปจากห้องของผม แต่ผมเรียกเค้าไว้ก่อน
“ เอ่อ.. หมอเซฟช่วยเปิดไฟให้ผมหน่อย "
“ เป็นหมอแต่กลัวผีซะได้นี่ " เดินมาเปิดไฟที่หัวเตียงให้ เขายิ้มล้อๆ
“ ก็ผมเรียนหมอฟัน นั่นมันเป็นข้อยกเว้นนะครับ "
..................................
ความรู้สึกแรก หมออินแม่งกั๊กว่ะ โรมก็จะเอา พี่ไฟท์ก็ไม่ปล่อยทำแบบนี้ทั้งพี่โมทั้งพี่ไฟท์ก็เจ็บด้วยกันทั้งคู่นะ
ความรู้สึกที่สอง หมอเซฟกับน้องวาดน่ารักจังเลย แต่ก็หวนคิดถึงน้องไฟอีกจนได้
ความรู้สึกที่สาม ขอบคุณที่เข้ามาอ่านและคอมเม้นท์จ้าาาาาาาาาาาาา :กอด1: :L2: :3123: :L1: :pig4:
ยังไงก็ฝากแท็ก #Choiceไฟท์อิน ด้วยนะคะ
-
จิ้มตูดพี่หนม :hao7: :hao7:
-
:hao3: :hao3:
-
อยากจะบ้าตาย :ling1: เริ่มสงสารไฟท์แล้วนะ
-
ชอบวาด ส่วนไฟท์ อิน โรม ก็............. :ling1: :ling1: :ling1: :ling1:
-
เดี่ยวนะ "หมอเซฟ"
ใช่เซฟไฟรึเปล่า
เเต่เซฟนั้นเรียนรัฐศาสตร์ป่ะ
ตัวละครใหม่มาเพิ่มอีกเเล้ว
อยากให้ หมอเซฟวาด นะ
เเต่
หมออินละ
หมออินไฟท์
หรือ
หมออินโรม
น่าสงสารจุง
สุดท้ายหมออินลาบวช
โรมไฟท์ได้กันเองคะ
#จบข่าว [\b]
-
อยากให้เซฟสมหวังนะ นัองวาดเค้าดีจริง
ปล เริ่มหมั่นไส้อิน แต่ไฟท์ก้อไม่ใจเลย
ทำให้มีความสุขได้ไม่สุด รู้สึกไม่มั่นคง
-
รอดูคู่วาดดีกว่า
-
จิ้ม :z2: :z2:
-
สติลโรมอิน น้องอลิซน่ารักมากกกก เด็กอะไรน่ารักน่าฟัดแถมฉลาดด้วยรักเลย :man1:
ไฟท์กลับไปเลี้ยงลูกเถอะนะ
-
รักแปดเส้า
-
กรี๊ดดดด สวยเลือกได้เลยทีเดียวนะคะอิน
เราว่าอินเหมาะกับโรมมากกว่าไฟท์อ่ะ เพราะโรมมีสิ่งที่อินขาดคือความชัดเจนเรื่องความสัมพันธ์ แถมอลิซยังเข้ากับทุกคนในบ้านได้ดี
ส่วนไฟท์ต่อให้เริ่มชอบอินยังไง แต่ไม่พร้อมจะเปิดเผยแบบนี้ ก็หยุดดีกว่านะ ส่วนตัวเราว่าการที่รักกันแต่ไม่ยอมเปิดเผยให้คนอื่นรู้นี่ เหมือนเป็นเมียน้อยอ่ะ รักกันแต่ต้องหลบซ่อน เพื่อ?????
เห็นเซฟแล้วคิดถึงเทมไฟเลยอ่ะ อ่านเรื่องนี้แล้วตอนแรกอยากให้วาดได้กะไฟท์นะ แต่พอเซฟออกมาแล้ว อยากให้วาดคู่เซฟมากกว่า ดูท่าทางจะเถียงกันน่ารักดี อินก็คู่โรม ส่วนไฟท์อยู่คนเดียวมานานแล้ว แถมมีลูกอีกตั้งสามคน พอแล้วแหละเนอะ 55555
-
เริ่มทำใจไว้ว่า โรมจะแห้วแม้กระทั่งวาด :mew5:
-
3P ย๊ากกกกกกก :katai4:
-
อ๊ายยยยไม่นะพี่โรม จะไม่คู่กะใครเลยเหรอ อกหักอีกแล้ว อ่ะดิ
อินนี่ตกลงสักคนได้มั้ย สงสารทัังไฟท์ทั้งพี่โรมเลย
-
หมออินแม่ง กั๊กจิงด้วย
ทำไมถึงรู้สึกว่าไฟท์รักอินมากกก แต่แค่ไม่ยอมรับตัวเองไม่กล้าที่จะเปิดตัวว่าเปนเกย์
แต่ตอนนี้อินกำลังลังเลมากกกก
ดูเหมือนว่า ยังไง ไฟท์คงไม่ได้กับวาด
งั้นให้วาดคู่ก่าน้องเซฟสุดน่าสงสารละกัน ดูน่ารักดี
แต่ว่า......ถ้าเปนแบบนั้น
สุดท้ายจะต้องมีคนหนึ่งเจ็บสุดไปเลย
ทำไมมม มันไม่ลงตัว ไม่เหมือนพี่ฮิมหยุ่น เทมไฟเลย
แง้ๆๆๆ ทำไงดี มีตัวละครลับอีกม้ายยย
แบบเอามาดามใจโรมไรงี้ คือแบบรู้สึกผิดก่าโรม ถ้าจะให้อินเลือกไฟท์
แต่ว่าก้ไม่อยากให้โรมเปนพระเอก ไม่รู้ทำไม โอ้ยยยย
เครียดมากกกกกกก
หรือว่าอินจะเลือกโรมมม แล้วไฟท์จะอยู่แบบโสดๆ ไม่เอาน้าาาาา ไฟท์มีชีวิต ที่น่าสงสารมามากกกกกแล้วววว
โอ้ยยย เครียดดดดดดด มากกก
:ling1: :ling1: :ling1: :ling1: :ling1:
-
โรมมมมมมมมมมม อย่ายอมแพ้นะ ฮือออ
อีไฟต์ ไปรักกับวาดเลยไป หวงหมออินให้โรม 555
-
ตอนแรกอินคงจะรักไฟท์จริงๆน่ะแหละ แต่พอมีโรมเข้ามาเลยหวั่นไหว แอบเทใจให้เงียบๆ วาดน่ารักจริงๆเลยน๊า หมอเซฟก็ดี อลิซน่ารักที่สุดดดดด :mew1:
-
หมออิน จับปลาสองมือมันไม่ดีนะ
แต่ถ้าเลือกไม่ได้ ก็ขขอสองไปเลย :z1:
-
เซฟ วาดน่ารักมากกกก
น้องอลิชก็น่ารัก
ไม่แปลกนะที่อินจะลังเล ก็เค้ามีโอกาสเลือกนะ
สงสารโรมนะ โรมมาเต็มมาก
-
เชียร์คู่รองค่ะ เพราะคู่หลักยังวุ่นๆอยู่
คราวนี้หมอเชฟสมหวังแน่นอน จีบน้องวาดให้ติดนะคะ เอาใจช่วย ดูแล้วเคมีเข้ากันอย่างแรง น่ารักกันทีเดียว
ส่วนรักวุ่นๆของหมออิน มันก็พูดยากนะ ไฟท์พูดถูก หมออินกั๊กไว้ ไม่อยากเสียใครไปสักคน อยากให้ตัวเองเป็นที่หนึ่ง
อยากให้ทุกคนรุมรัก รุมเอาใจใส่ ถ้าสุดท้ายแล้วหมออินจะได้คู่กับไฟท์ มันก็ไม่ยุติธรรมกับโรมนะ โรมเค้าทำคะแนนมาดีตลอด
จะเขี่ยทิ้งไปง่ายๆ มันก็ไม่สมควรอย่างมาก ใจนึงก็อยากให้หมออินรักกับโรม แต่อีกใจนึงก็เชียร์ไฟท์ เพราะหมออินรักมาก่อน
มันสับสนอลหม่านซะจริงๆ ต้องลุ้นกันต่อไป เนอะๆ
-
พูดยาก เลือกไม่ถูกว่าจะเชียร์ใครดีจริงๆๆๆ ..... - -"
-
เซฟกลับมาขอให้สมหวังนัะ
-
คือ ตัดวาดออกจากสารบบได้เลย น้องคงไม่เหมาะกับวังวนนี้
น้องดีเกินไป :laugh: จัดให้คู่กับพี่เซฟดีกว่า ดีเหมือนกัน(?)
ปัญหามันอยู่ที่อินแล้วล่ะ เป็นคนกลางที่แสนจะปวดหัว
คนเราอ่ะเห็นแก่ตัวด้วยกันทุกคนแหละไฟท์ เอาใจช่วยทุกคนนะ
ขอบคุณคนเขียนมากค่ะ :กอด1:
-
ไฟท์หนอไฟท์ :mew2:
-
มารอทุกวันเลย :katai2-1: :katai2-1:
-
รอตอนต่อไปอยู่น๊าาาาาาาาา หายไปนานคิดถึงนะคะ
-
ตอนที่ 17
“ เจ็บแผลพี่ติน ไม่ไปได้มั๊ย " ผมหันไปถามคุณหมอติน ที่วันนี้มาชวนผมออกไปเดินเล่น เป็นการเดินเพื่อให้แผลไม่ตึงหลังการจากผ่าตัด แต่อาจเพราะนอนมาหลายวันเลยรู้สึกไม่อยากจะเยื้ยงย่างไปไหนทั้งนั้น แค่ยืดตัวก็เจ็บแล้ว
“ ไม่ได้ ลุกมาเลย " ว่าแบบนั้น พี่ตินเอาพี่ปิดปากมาใส่ให้
“ วาดไม่อยากไปเลย " บ่นออกไปแบบนั้น แต่ขาก็เริ่มออกเดิน เสาน้ำเกลือผมใช้เป็นที่ยึดให้ตัวเองเดินไปเริ่มๆตามทางเดิน
“ เมื่อคืนนอนหลับมั๊ย "
“ หลับครับ แต่ดึกมากแล้วถึงจะหลับ วาดกลัว "
“ กลัวอะไร " อีกคนหัวเราะออกมา ตอนที่หันมามองหน้าผม
“ ก็กลัวผี "
“ ผี ? มันมีที่ไหน ไม่มีหรอก "
“ แต่หมอเซฟบอกวาดว่ามี เค้าบอกว่า เค้าเคยโดนผีหลอก " หันไปบอกพี่ตินที่หันมายิ้มล้อๆ
“ แล้วไอ้หมอเซฟมันเข้าไปทำอะไรในห้องเราดึกๆ "
“ มาเช็คอะไรก็ไม่รู้ครับ เกี่ยวกับขวดน้ำเกลือ "
“ มันสนใจน้องพี่เปล่า ปกติถ้าว่างก็มีแต่นอน "
“ เปล่าสักหน่อย ไม่ใช่แบบนั้น " พูดออกไปก็โดนบีบจมูก พี่ตินจับมันแล้วส่ายไปมา
“ เรามันจะไปรู้อะไร หมอเซฟมาจีบเราแน่ๆ "
“ พี่ตินเลิกแซวเลย วาดฟ้องพ่อจริงๆนะ "
“ ฟ้องพ่อดิ เพราะพ่อต้องแซวเรากลับมากกว่าพี่สองเท่าแน่นอน " ว่าแบบนั้นก่อนจะประคองให้ผมหลบพยาบาลคนนึงที่เข็นผู้ป่วยผ่านมา " ไอ้หมอเซฟเดี๋ยวก่อนเถอะ บังอาจมาจีบน้องพี่ "
“ เค้าก็แค่เข้ามาตรวจอาการ พี่ตินเว่อร์ "
“ ต้องเว่อร์ มีน้องน่ารักต้องเว่อร์เข้าไว้ " ลูบหัวผม เราเดินยิ้มให้กันไปเรื่อยๆ ตามทางเดิน พี่ตินเป็นพี่ที่ใจดีไม่ต่างอะไรกับพี่อินเลย ผมไม่รู้เลยว่าตกลงแล้ว พี่ตินกับพี่อินใครใจดีกว่ากัน
“ พี่ติน สวัสดีครับ "
“ อ้าวไอ้ไฟท์ เออหวัดดี " หันหน้ามองคนที่เดินตรงมา วันนี้พี่ไฟท์ไม่มีอะไรมาฝากเหมือนทุกวันที่ต้องมีอะไรติดมือมา " ไปไงมาไงวะ "
“ มาเยี่ยมวาด เป็นไงบ้าง "
“ มาเยี่ยมทุกวันเลยเว้ย " พี่ตินเหล่ผม " มึงกลัวมันหายช้า แล้วไปทำงานให้ช้าหรือไง "
“ เปล่าสักหน่อยครับ มาเยี่ยมเฉยๆ "
“ จริง " พี่ตินย้ำถามพี่ไฟท์
“ จริงๆมีเรื่องที่จะปรึกษาวาดนิดหน่อย "
“ เรื่องอะไร "
“ เรื่องหัวใจ "
“ เรื่องหัวใจ เรานี่นะเหรอ ที่ปรึกษาเรื่องหัวใจให้ไอ้ไฟท์ เฮ้ย นี่แอบไปมีใครไม่บอกพี่รึเปล่า " พี่ตินหันมาหาผม จ้องหน้าหาความจริงคิ้วขมวดกันแต่ก็ยิ้มกว้างมาให้
“ ไม่มี พี่ตินเลิกหาเรื่องวาดเลย "
“ ฮ่าๆ โอเคๆ งั้นพี่กลับไปทำงานละ กูฝากพาน้องกูไปที่ห้องด้วยนะ " พี่ตินหันไปบอกพี่ไฟท์แบบนั้น อีกคนพยักหน้าพี่ตินขยี้หัวผมเค้าเดินออกไป ยังไม่ทันที่ผมจะเรียกไว้ ก็หายไปคุยกับพยาบาลแล้ว
“ วันนี้ออกมาเดินได้แล้วเหรอ "
“ ครับ พี่ตินบังคับให้เดิน " บอกไปแบบนั้น ผมหันไปมองพี่ไฟท์ที่มีทีท่าหนักใจ ใต้ตาดำคล้ำคงจะยังไม่ได้นอน " เมื่อคืนนอนไม่หลับเหรอครับ "
“ มีเรื่องให้คิดเยอะไปหน่อย "
“ ท่าทางจะเป็นเรื่องที่คิดไม่ตกน่าดู "
“ ถ้ารู้ว่า คนที่พูดว่าชอบเราเค้าพูดไปอย่างงั้น พูดเพราะเห็นว่าเราไม่สนใจเค้า แบบนั้นจะทำไงดี "
“ บางทีก็อาจจะไม่ได้เป็นอย่างที่พี่ไฟท์คิดก็ได้นะครับ "
“ อย่าเข้าข้างกันน่า " พี่ไฟท์พูดแบบนั้นก่อนจะยิ้มให้ผม เปิดประตูเข้าไปในห้องที่ไม่มีคนอยู่ ผมนั่งลงบนเตียงพี่ไฟท์จัดการเก็บเสาของสายน้ำเกลือให้
“ ผมไม่ได้เข้าข้าง จะให้ผมเข้าข้างใครละครับ ผมยังไม่รู้เลยว่าพี่ไฟท์ชอบใครอยู่ "
“ อย่างงั้นเหรอ "
“ อื้ม " พยักหน้าให้แบบนั้น แต่มือก็กำขอบเตียงแน่น " ก็พี่ไฟท์ไม่เคยบอก "
“ นึกว่ารู้ " เค้าพูดแค่นั้นก่อนจะหันมาจ้องหน้าผม เค้ายิ้ม ผมว่าพี่ไฟท์รู้ครับว่าผมรู้ " ทำไมถึงรู้ละ ทั้งๆที่พี่ไม่เคยบอก "
“ กลิ่นในห้องพี่ไฟท์ มันหายไปครับ แล้วก็พี่ไฟท์ดูเศร้าๆ "
“ ช่างสังเกต " ยิ้มกับคำชมนั้นแต่มันก็ไม่ใช่แบบนั้นเสมอไป ผมเองก็อยากจะบอกว่า เพราะอยู่ในสายตาตลอดก็เลยรู้ไปหมดทุกอย่าง รู้ว่าคิดอะไรอยู่ มีความสุขกับเรื่องอะไร เศร้ากับเรื่องอะไร บางทีผมเองก็มาเข้าใจเอาวันนี้ว่า การที่เรารู้ทุกอย่างไม่ใช่เรื่องที่ดี รู้ก่อน เราก็เจ็บปวดก่อน ความจริงมันเป็นแบบนั้น
“ มันเป็นความจริงเหรอครับ ที่พี่ไฟท์บอก อะไรที่ทำให้คิดแบบนั้น "
“ เมื่อวานเค้าหึงพี่ด้วยละ "
“ อย่าบอกนะครับว่า กับผม " พยักหน้าให้ผมเราถอนหายใจออกมาพร้อมกัน
“ น่าแปลกนะ พี่รู้สึกเจ็บหัวใจชะมัด มันเหมือนเรามีความสำคัญตอนที่เค้ารู้สึกว่าจะเสียไป แต่ตอนเค้ามีความสุขเค้าก็ลืม ตอนที่เค้าไม่มีใครเค้าก็มาคิดถึงเรา มันให้ความรู้สึกว่า เรามีค่าแค่นั้น "
“ พี่ไฟท์ไม่จริงจังรึเปล่า เค้าเลยทำแบบนั้น ถ้าพี่ไฟท์จริงจังก็อาจจะไม่เป็นแบบนั้นก็ได้นะครับ "
“ พี่กลัว กลัวว่าถ้าได้คบกันแล้วเลิกกันไป แม้แต่คำว่าเพื่อนก็คงไม่มีเหลือ " เสียงพูดเบาๆพูดออกมาเค้าถอนหายใจก่อนจะเงยหน้าขึ้นมายิ้มให้ผม มือนั้นลูบมาหัว " พี่ไม่ใช่คนเก่งอะไรอีกแล้ววาด กลายเป็นคนที่กลัวความล้มเหลวไปแล้ว กลัวแม้กระทั้งข้อเสียของตัวเอง "
“ พี่ไฟท์ " จะทำยังไงกับคนตรงหน้าดี ผมอยากจะกอดเค้าแล้วบอกว่าไม่เป็นไรหรอกนะครับ เดี๋ยวมันก็จะผ่านไป ไม่เป็นไรหรอกนะพี่อยากได้อะไรผมจะทำให้ อยากให้ผมไปบอกเค้ามั๊ย ผมจะไปบอกให้ ขอร้องให้เค้าไม่เลิกรักพี่ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นก็ตาม ใจที่อยากทำทุกอย่าง ตอนนี้ทุกอย่างมันแน่นตื้อไปหมดในหัวใจ
“ ขอบคุณนะวาด " กอดผมเอาไว้แน่นตอนที่พูดคำนั้น แอบซบไหล่กว้างนั้น น้ำตาของผมไหลออกมาตอนที่ถูกเค้ากอด ถึงแม้ว่าที่ถูกทำแบบนั้นเพราะอีกคนจะแค่จะขอบคุณก็ไม่เป็นไร
“ ไม่เป็นไรครับ "
“ วาด ! “ หันไปตามเสียงของประตูที่เปิดเข้ามา พี่อินนิ่งอยู่ตรงนั้น ตอนที่เห็นพี่ไฟท์กอดผม ขืนตัวออกมาพี่ไฟท์หันไปมองพี่อินที่ได้แต่ยืนนิ่งๆ " มึง "
“ พี่กลับละ หายไวๆนะ " ลูบหัวผมส่งท้ายก่อนจะเดินออกไป พี่ไฟท์ทักพี่อินที่ยืนอยู่ที่ประตู " มาทำงานเร็วนะมึง ไหนบอกเข้าเวรกลางคืน "
“ กูมาหาน้อง "
“ อื้ม งั้นกูไปทำงานละ มีสอนคาบบ่าย " บอกพี่อินแบบนั้นก่อนจะเดินออกไป สายตาที่มองอีกคนไปจนสุดทางพี่อินหันหน้ามามองผม
“ ทำไมไอ้ไฟท์มากอดวาดแบบนั้น "
“ พี่ไฟท์มาปรึกษาเรื่องความรักครับ " ตอบออกไปไม่เต็มเสียง ผมไม่รู้ว่าตัวเองควรพูดรึเปล่า
“ ทีหลังอย่าให้มันทำแบบนั้นอีก " ว่าด้วยเสียงเรียบๆผมก็พยักหน้า
“ ครับ " ถอนหายใจออกมาตอนพูดคำนั้น พี่อินคงหึง ต้องคิดอะไรไปไกลอยู่แน่ๆ
“ คือพี่ไฟท์เสียใจมาก พี่ไฟท์น่าสงสารมากนะครับพี่อิน ดูเหมือนเค้าไม่สนใจแต่ว่าเค้าก็สนใจมาก ตัวตนของพี่ไฟท์พี่อินรู้ดีที่สุดพี่อินอย่าลืมมันนะ "
“ พูดอะไร ไม่เข้าใจ " อยู่ๆก็เสียงดังขึ้นมา " แล้ววาดรู้เรื่องไฟท์ดีขนาดนั้นเลยรึไง ทีหลังอย่าให้มันกอด... มัน ดูไม่ดี " พูดเสียงเบาในตอนสุดท้าย
“ ขอโทษครับ "
“ จริงๆพี่แค่หวงเรานะ " ขยับตัวเดินเข้ามาใกล้ พี่อินลูบหัวผม " ขึ้นไปนอนดีๆไป เดี๋ยวพี่จะล้างแผลให้ "
“ ให้คุณพยาบาลล้างก็ได้ครับ จริงๆพี่อินน่าจะไปตามพี่ไฟท์นะ "
“ ไม่ต้องหรอก ตามไปก็เท่านั้น " ว่าแค่นั้นตาก็ก้มลงเปิดเสื้อผม " ไฟท์มัน ไม่รู้สิ พี่สับสน สับสนไปหมดแล้ว บางทีก็ไม่รู้ว่าตัวเองทำอะไรอยู่ ไม่รู้ว่าตัวเองต้องการอะไร มีความสุขกับคนนั้นไม่อยากจะปล่อยไปไหน แต่ก็อยากจะรักกับคนนี้อยากจะชนะสักทีเพราะเหนื่อยมานาน "
“ เดี๋ยวเวลามันก็บอกเราได้เองละครับ ว่าอะไรที่พี่อินต้องการอะไรจริงๆ "
“ นี่นะเหรอกรูรูเรื่องความรักของไอ้ไฟท์ " ก้มลงมาลูบหัวผม
“ ไม่ใช่หรอกครับ ผมแค่พูดไปตามที่ผมคิด "
ก๊อก ก๊อก เสียงเคาะประตูดังขึ้น พี่อินยืดตัวขึ้นมองคนที่เดินเข้ามา หมอเซฟมาพร้อมกับพยาบาลแล้วก็เครื่องมือทำแผล
“ สวัสดีครับหมออิน "
“ วันนี้หมอเซฟจะมาทำแผลให้วาดเหรอ "
“ ครับ หมอตินไม่ว่างมีผ่าตัด หรือว่าพี่อินจะทำ "
“ ให้หมอเซฟทำเถอะ หมอในแผนก " ว่าแค่นั้น พี่อินก้มหน้าลงมาหอมแก้มผมอีกที " เดี๋ยวพี่ไปหาอะไรกินก่อน แล้วพี่มาหาใหม่หลังทำแผลเสร็จนะ "
“ ครับ "
“ มาทำแผลกันเถอะครับ " หมอเซฟหันมาพูดกับผม นางพยาบาลที่อยู่ช่วยข้างๆ เธอเดินออกไปนอกห้องตามพี่อินออกไป " ขอโทษนะ ขอหมอดูพุงหน่อย " เปิดเสื้อขึ้นมาอีกคนยิ้ม " ขาวจัง "
“ หมอ หมอเป็นหมอนะครับ "
“ ขอล้อเล่นกับคนไข้บ้างสิ จริงจังกับคนไข้คนอื่นมาทั้งวันแล้วนะ " เปิดแผลผมขึ้นมาหลังจากที่ผมปิดไว้เมื่อครู่ ไม่มีอะไรก็แค่เช็คแผลตามปกติ " หมอตินสุดยอดของการเย็บแผลจริงๆเนี๊ยบมาก "
“ หมอรีบล้างแผลเถอะ " ผมบอกอีกคนก็ยกยิ้ม
“ ทำไมวันนี้ทำหน้ายุ่งจัง "
“ หมอรู้ด้วยเหรอ "
“ เห็นความกังวลออกมาจากแววตาตอนที่คุยกับพี่ชายตัวเอง ไม่เหมือนเวลาที่คุยปกติที่จะยิ้มร่า " ก้มหน้าก้มตาทำไปแต่ปากก็ถาม " มีเรื่องหนักใจสินะ "
“ ก็นิดหน่อยครับ "
“ เหรอ "
“ เมื่อคืนหมอบอกว่า เป็นคนดีเกินไปมักตกเป็นเหยื่อ พอมาคิดวันนี้แล้ว รู้สึกกลัวๆยังไงก็ไม่รู้ "
“ เรื่องบางเรื่องมันไม่ใช่เรื่องของเรา อย่าเอามาคิดให้หนักสมองเลย " แผลของผมถูกล้างเสร็จเรียบร้อย หมอเซฟเปลี่ยนขวดน้ำเกลือขวดใหม่ให้
“ ก็มันเป็นเรื่องของคนที่ผมรัก "
“ แล้ววาดไม่รักตัวเองเหรอ วาดมัวแต่รักคนอื่นแล้ววาดไม่รักตัวเองเหรอ ไม่ได้สงสารตัวเองหรอกเหรอ " ทุกอย่างตรงนั้นเงียบ " พี่ไม่รู้ว่าวาดกำลังเครียดเรื่องอะไร แต่สิ่งที่พี่อยากจะบอกคือ มันเป็นเรื่องของคนอื่นเราไม่ต้องไปใส่มันมากนักหรอก เพราะยิ่งใส่ใจมากเราเองที่ต้องเสียใจ รักตัวเองเถอะถ้าเรามามัวใส่ใจคนอื่น แล้วตัวเราเองใครจะมาใส่ใจ "
“ ก็คนที่รักผมไง "
“ บางทีคนที่รักวาด ก็อยากเห็นวาดมีความสุขนะ แล้ววาดมีความสุขรึยังละตอนนี้นะ "
“ ผมไม่ค่อยรู้จักมันสักเท่าไหร่หรอกครับ ไอ้ความสุขที่ว่านั่นนะ "
“ ก็ปล่อยความเครียดซะบ้างจะได้รู้จักมันมากขึ้น " หมอเซฟเอามือมาดันคิ้วสองข้างที่ขมวดเข้าหากันให้แยกออกจากกัน
“ ผมกังวลจังเลยครับ กังวลแทนคนอื่น "
“ ความอยากรู้ไม่ได้เป็นบาป แต่บางเรื่องที่เรารู้อาจทำให้เราเป็นทุกข์ " ยิ้มกว้างออกมา หมอเซฟลูบหัวผม " ผมนุ่มจัง ว่าแล้วทำไมใครๆชอบลูบ แก้มจะหอมด้วยมั๊ยนะ "
“ หมอเซฟพูดอะไรนะ "
“ ก็เห็นใครๆชอบหอม " หัวเราะออกมาตอนที่ผมทำได้แค่ขมวดคิ้ว " แค่ล้อเล่นนะ ไม่ต้องทำหน้ายุ่งขนาดนั้นก็ได้ "
“ หมอม้อ คนป่วยแบบนี้บ่อยเหรอ "
“ แค่ไม่ค่อยชอบเวลาคนป่วยทำหน้าหมดอาลัยตายอยากมันก็เท่านั้นละ ก็พี่เป็นหมอนิ "
“ เป็นการรักษาที่แปลกดีนะครับ "
“ แต่ก็ทำให้วาดยิ้มได้ " เอื้อมมือมาจับแก้มของผม ก่อนจะเดินออกไปจากห้อง สวนทางกับแม่ที่เดินเข้ามาพร้อมกับปิ่นโตอาหารของมื้อเที่ยงวันนี้
...........................................................
ผมถอนหายใจตอนที่เดินออกมาจากห้องของวาด ก็พอรู้แอบกำมือตัวเองตลอด เป็นความรู้สึกที่เห็นแก่ตัวสิ้นดี เมื่อคืนผมหลับไม่ลงเลยจะหลับก็ปาเข้าไปเกือบเที่ยงคืนแล้ว สมองทำงานตลอดเวลาเอาแต่คิดถึงเรื่องนั้น เรื่องที่ไฟท์พูดกับผม ใครๆก็รักตัวเอง เพิ่งรู้ตัวว่าเป็นแบบนี้ ก็ตอนที่ไฟท์พูดคำเหล่านั้นออกมา เพิ่งนึกออก ก็ตอนเผลอไปบีบบังคับมัน
ไฟท์ไม่มีทางทำตามที่ผมบอก ไฟท์รักตัวเองมากเกินไป เพราะไม่เคยผิดพลาดมันเลยกลายเป็นคนที่รับความผิดพลาดของตัวเองไม่ได้ มันถอยห่างทุกอย่างที่ทำให้มันผิดพลาด มันกลัวแม้กระทั้ง ความรัก
ส่วนผม คือคนอยากเป็นคนสำคัญ อยากจะประกาศให้ใครๆรู้ว่า ผมสำคัญ สำคัญสำหรับมันไม่ใช่ที่เป็นอยู่ตอนนี้ ไม่ใช่แบบลับๆ ผมอยากจะเปิดเผย เมื่อคืนตอนที่พูดออกไปแบบนั้นถ้าไม่เจอใครอีก ถ้าไม่มีความสุขกับอีกคนอยู่ คงตอบรับไปแล้ว แต่เพราะไม่อยากปฎิเสธแต่ก็ไม่อยากจะตอบรับ ก็เลยพูดคำพูดเห็นแก่ตัวแบบนั้นออกไป
“ กูเกลียดตัวชะมัด " เกลียดแม้กระทั้งตัวเองรู้สึกโกรธ เพียงแค่เห็นมันสนใจน้องชายผม มากกว่าผม ทั้งๆที่พอทีผมสนใจคนอื่นมากกว่ามัน ผมกลับไม่รู้สึกอะไร ทั้งๆที่ก็บอกกับใจตัวเองว่า รักมันมากแท้ๆ
ครืน ครืน ครืน เสียงโทรศัพท์ตัดความกังวลของผมออกไป หยิบมันมาจากกระเป๋าผมยกยิ้มกับตัวเองตอนที่ ภาพของใครคนนึงโชว์ขึ้นมาที่หน้าจอ ' ภาพของอลิซ '
“ มึงก็ต้องโทรมาตอนที่กูเศร้าทุกทีสินะ ไอ้สัด " ผมกดรับสาย " ว่าไงสัด "
“ ตอบรับไม่เพราะ เดี๋ยวกูจะโทรไปใหม่ "
“ ไม่ต้องเลย มีอะไรจะพูดก็พูดๆมา กูไม่ได้ว่างให้มึงมากวนตีนทั้งวันนะไอ้โรม "
“ คิดถึง " ทุกอย่างเงียบตอนที่ได้ยินคำพูดนั้น " มึงบอกเองนะ ว่าอยากจะฟังคำพูดตรงๆ จากกู "
“ หึ " หัวเราะออกไป ไอ้โรมก็เงียบ " โรม "
“ ไปกินบะหมี่กัน "
“ บะหมี่เหรอวะ "
“ ก็กูค้างมึงอยู่ "
“ มีร้านเด็ดรึเปล่าวะ ธรรมดากูไม่แดกนะ ไม่อร่อยก็ไม่แดกด้วย "
“ มีอยู่ อโศก เดี๋ยวจะไปรับ "
“ ไม่ต้องหรอก มึงก็วนไปวนมาอยู่นั่น กูไปหาเอง "
“ อยากมาหากู ก็สารภาพมาเถอะ " มันแซว ผมกดวางสาย เบื่อที่จะได้ยินเสียงหัวเราะของมันเอามากๆเลยครับ
ขับรถออกจากโรงพยาบาลมาจอดรถที่ใต้ตึกทำงานของมัน ไอ้โรมยืนรอที่ชั้นล่างอยู่แล้ว ผมเอาถุงขนมออกจากรถ เป็นขนมปังธัญพืชครับ ขายอยู่ที่ข้างๆโรงพยาบาลเป็นขนมอร่อยที่ดีต่อสุขภาพ
“ ขนมอีกละ "
“ กูซื้อมาฝากไอ้พุธไอ้ปันแล้วก็ไอ้ฮิมเถอะ " ยื่นใส่มือมันไอ้โรมไม่รับ
“ ไม่มีของกู กูไม่รับ "
“ ก็มี แหกตาดูก่อนกูซื้อมาตั้งแปดชิ้น มันมีหลายรส "
“ ของกูรสอะไร "
“ ฝอยทอง อย่างอื่นมึงก็เลือกเอาแล้วกัน กูไม่รู้มึงชอบอะไร "
“ จำได้ด้วยว่ากูชอบฝอยทอง แล้วมีลูกเกด หรือว่าทูน่าอะไรแบบนี้มั๊ย หมูหยอง "
“ มีหมดนั่นละ มึงชอบเหรอ "
“ ชอบสิ " มันพูดตอนที่หาขนมปังในถุง " ชอบมึงนะ "
“ พ่อง กูหมายถึงหนมปัง มีช่องว่างไม่ได้เลยนะ หยอดกูตลอด "
“ มีช่องว่างเราก็ต้องทำคะแนน ไม่ได้หรอกกูมันคนคลุกดินคลุกทราย กลัวสู้หนุ่มสูทผูกไทค์ไม่ได้ "
“ มึงกลายเป็นคนพูดมากไปตั้งแต่เมื่อไหร่ กูถามว่าชอบไส้ไหน "
“ จริงๆ ถ้าหนมปังไม่ชอบฝอยทองเท่าไหร่ ชอบพวกลูกเกด ทูน่า หมูหยองมากกว่า "
“ ก็หยิบไปก่อน ที่เหลือก็ให้ลูกน้องมึง " มันเหล่มามองผม แล้วอีกถุงนั้น
“ ก็ซื้อมาฝากอลิซจะได้กินไปโรงเรียน "
“ น่ารักอะ อยากได้เป็นเมีย " เบือนหน้าหนีมัน ไอ้โรมหัวเราะตอนที่หยิบถุงขนมของอลิซในมือผม เอาขนมไส้ที่มันชอบใส่ลงไปในถุง มันยื่นมาให้ผม " อย่ามัวเขิน เอาไปกูฝากไว้ก่อนเดี๋ยวกินข้าวเสร็จกูมาเอา "
“ ถ้าลืมละน่าดู "
“ ไม่ลืมหรอกครับ ไปกินข้าวกัน อยากเลี้ยงข้าวมึงใจจะขาดละ กระเป๋าร้อนอยากจ่ายตังค์ " ทำเสียงล้อๆมันกอดคอผมเดินออกไปจากลานจอดรถ เราเดินขึ้นสะพานไปลงอีกด้าน เดินอีกนิดหน่อยผมเจอร้านบะหมี่ที่ติดกับโรงแรมดัง
“ ร้านนี้เหรอวะ "
“ อื้ม อร่อยนะ บะหมี่แห้งหมูหวานกับเนื้อปูอร่อย ลองสั่งดู "
“ โอเค " เข้ามานั่งในร้านเป็นร้านอาหารจีนครับ ที่มีขายติ่มซำ แล้วก็บะหมี่ ไอ้โรมสั่งบะหมี่แห้งแบบเดียวกับของมันให้ผม มันหันมาถามผม
“ ชอบกินเกี๊ยวเปล่า "
“ ชอบ " บอกแค่นั้นมันก็ไม่พูดอะไร ได้ยินมันสั่งเป็ดตุ๋นแล้วก็หอยจ๊อมาเพิ่ม นั่งได้สักพักอาหารก็มาเสริ์ฟ น่าตาน่ากินสมการรอคอย
“ ถ้าไม่อร่อย รอบหน้ากูยอมเลี้ยงอีก "
“ ถ้าแบบนั้นจะโง่บอกว่าอร่อยทำไมวะ " ถามมันออกไปไอ้โรมเลิกคิ้ว มันคงเห็นด้วยกันคำพูดของผม ปรุงรสเล็กน้อยให้พอเผ็ดๆ
“ มึงชอบกินเกี๊ยวใช่มั๊ย " ยังไม่ทันตอบมันตักเกี๊ยวของมันมาให้ผมกิน
“ ให้กูเพื่อ มึงไม่กินรึไง "
“ ไม่กิน กูไม่ชอบ "
“ จะไม่ลองกินหน่อยรึไง " คีบเกี๊ยวขึ้นมาชิม รสชาติดีเลยนะครับ จัดว่าอร่อย " เอา ชิมสักชิ้นน่า "
“ ไม่ชอบแล้วจะแดกทำไม แดกไปก็ไม่ชอบอยู่ดี "
“ มึงนี่นะ "
“ เรื่องบางเรื่องก็เหมือนกัน ถ้าที่มันเป็นอยู่มันทุกข์ใจก็ปล่อยๆมันไปเถอะ " คีบบะหมี่ขึ้นมากิน สูดเข้าไปเต็มปาก มันคีบหอยจ๊อกินตามไป
“ โรม "
“ กูแค่ไม่เข้าใจว่าทำไม ทั้งๆที่มึงเสียใจแต่มึงก็ยังทนอยู่ ไม่เข้าใจว่ามึงจะทำให้ตัวเองเสียใจทำไม ทำให้คนอื่นเสียใจทำไม เป็นมาโซคิสเหรอ ถามจริง พวกชอบความเจ็บปวดนะ "
“ บางที กูแค่เป็นคนที่อยากจะเอาชนะ " แล้วมึงคือคนที่ให้กูรู้สึกไม่อยากจะเอาชนะอะไรทั้งนั้นอีกแล้ว มันเหมือนว่า กับไฟท์ผมอยากจะชนะมันมากๆอยากได้เป็นแฟน แต่โรมก็เหมือนเชือดที่รั้งผมอยู่แล้วบอกว่า มึงจะพยายามดิ้นรนให้ตัวเองเสียใจทำไม ทำไมมึงไม่อยู่นิ่งๆละ ทำไมไม่ลองหยุดพยายามแล้วคว้าเอาสิ่งที่มึงจับต้องได้แบบกูละ
“ เอาชนะคนแบบกูสิ เหมือนจะดูง่ายแต่กูเสร็จยากนะ กูซอยถี่ "
“ กูเกลียดมึงจริงๆ " เกลียดคนที่ทำให้กูยิ้ม เกลียดคนที่ทำให้กูลืมทุกอย่าง บางทีก็สุขจนลืมไปเลยว่า ต้องให้ความสำคัญกับใครคนนั้น
.......................................................
เพราะความรัก มันไม่มั่นคงตั้งแต่แรก มันก็เลย ง่ายต่อการเข้ามาของใครอีกคน
ถ้าความรักของเราแข็ง ถ้าเรารักใครคนนั้นจริงๆ มันจะไม่เป็นแบบนี้หรอก
คนนึงก็อยากจะชนะ คนนึงก็เสียดาย
ลองคิดดูว่าวันนึงที่อินต้องไม่มีโรม ชีวิตอินจะเหงามากมั๊ย
เหมือนกันที่ว่าถ้าอินไม่มีไฟท์ อินจะรู้สึกยังไง จะรู้สึกทำใจได้เปล่าที่จะเป็นได้แค่เพื่อนจริงๆ
ถ้าเราไม่เห็นแก่ตัว ก็ตัดสินได้ง่ายๆ รักใครก็เลือกคนนั้น แต่เพราะเห็นแก่ตัว โจทย์ข้อนี้ บอกเลยว่า ยาก
#อาทิตย์ที่แล้วไม่ได้อัพนิยายเรื่องนี้ขอโทษนะคะ แต่แต่งไม่ทันจริงๆ มัวแต่ไม่เขียน เทมไฟ TTTT
อาทิตย์นี้มาอัพแล้วนะ เด้อจ้า
ฝากแท็ก #choiceไฟท์อิน ด้วยนะคะ
-
โอ้ยยยยย
เอาจิงง ต่อให้เรื่องนี้ลงเอยแบบ โรมได้กับอิน
เราก้ยังเกลียดโรมอยู่ดี ไม่รู้เหมือนกัน ว่าทำไม
ถึงรู้สึกแบบนั้น
หรือบางที คำว่าเลือก มันไม่ได้อยู่ทีว่าอินจะเลือกใครหละ
แต่ว่า ไฟท์เองก้ต้องเลือก เลือกที่จะจมกับความกลัวของตัวเองหรือว่าเลือกจะเดินต่อไปข้างหน้า
เพราะว่าอดีตของไฟท์มันเจ็บปวด
แล้วจะให้ไฟท์เจ็บปวดอีกหรอออ
โอ้ยย สงสารไฟท์
เรื่องที่แล้ว ไฟก้เปนตัวรอง
ให้บ้านนี้ได้เปนพระเอกบ้างน้า ให้ไฟท์เปนพระเอกน้า
ปล.แต่ยังไงก้อ่านนะ ไม่ว่าใครจะเปนพระเอก
-
ไม่รู้จะบอกกับเธอได้ยังไง จะผิดไหมถ้าบอกว่าเท่ากัน
อาจจะเห็นแก่ตัวเมื่อเธอช่างดีกับฉัน และเขาก็สำคัญเป็นคนที่รู้ใจ
หากฉันฝันถึงเธออย่างเขา หรือถ้าเขาแสนดีอย่างเธอ สิ่งที่ถามฉันคงไม่ลำบากใจ
อย่าเลยอย่าบอกให้ฉันเลือกเลย เพราะฉันไม่เคยรู้เลย ไม่รู้ว่าจะเลือกใคร
ขาดเธอก็เหงาขาดเขาก็คงเสียใจ ไม่อยากจะเลือกใคร อยากเก็บเธอเอาไว้ทั้งสองคน
-
เข้าใจ ตรรกะ คำว่า อยากเก็บไว้ทั้ง 2 คน
แต่มันเป็นไปได้ยาก เรื่องนี้ดูหน่วง แต่มันสะท้อนอารมณ์พื้นฐาน
ของมนุษย์ดีแห๊ะ รอการตัดสินใจ เลือก ของอินค่ะ
-
เราว่ามันยากอยู่นะกับการเปลี่ยนสิ่งที่คิดที่ยึดมาตลอด ถึงจะเห็นว่าถ้าเปลี่ยนอะไรๆจะดีขึ้น
แต่ก็คิดก็เชื่อแบบนี้มานานแล้วไง อยู่ๆจะมาเปลี่ยนแล้วถ้าสิ่งที่ว่าดีตอนนี้หายไปล่ะ?
ยากอยู่นะ
-
สุดท้ายก็ต้องมีคนเจ็บ
-
:เฮ้อ:
-
เอาอีก เอาอีก เอาอีก ๕๕๕๕๕๕
:ling1: :ling1: :ling1: :ling1: :ling1:
อยากอ่านต่อยาวๆเลยแหล่ะ
สนุกมากกกกกกก
อยากให้พี่ินกับพี่โรม หวานกันอีกอ่ะ น่ารัก
-
ทั้งไฟท์&อินเป็นคนเห็นแก่ตัวที่น่าสงสารทั้งคู่
-
มันยากนักเหรอ ที่จะรู้ว่าตัวเองรักใครกันแน่
วันๆเอาแต่อยากเอาชนะ อยากได้แค่แฟน ไม่ใช่ความรัก
อินก็ไม่ต่างจากพวกที่หาคู่นอนไปวันๆ
-
อินท์โรมเถอะนะๆๆๆๆๆๆๆๆๆ :z3:
-
เราว่าอินเหมาะกับโรมเพราะอินชอบโรมได้โดยไม่มีความอยากเอาชนะ เราว่าความรักไม่ควรมีเรื่องแพ้ชนะนะ
กับไฟท์อินบอกว่ารักมานานจึงอยากชนะ เพราะตัวไฟท์เองก็ไม่ชัดเจนจนถึงตอนนี้ ทำให้อินไม่มั่นใจ
เราว่าอินก็ไม่ผิดนะ ก็ในเมื่อคนที่ตัวเองรักไม่ชัดเจนกับตัวเองสักที จะให้เลือกก็คงไม่ใช่ เพราะก็ไม่รู้ว่าเลือกไปแล้วเค้าจะเลือกเราหรือเปล่า แถมยังทำให้อีกคนเสียใจด้วยอีก แต่ถ้าสมมติว่าไฟท์ชัดเจนขึ้นมาว่ารักอินจริงๆเหมือนที่โรมพยายามทำอยู่ เมื่อนั้นอินต้องตัดสินใจแบบจริงจังแล้วล่ะ
ปล. วาดจะได้คู่กับเซฟป่าวคะ ดูเหมาะกันดี เพราะวาดดูเรียบง่ายและเหงาเกินไป และแอบคิดว่าถ้าไฟมาเยี่ยมวาดแล้วเกิดเจอเวฟพอดีเนี่ย จะเป็นยังไงบ้าง ที่แน่ๆเทมคงนั่งไม่ติด 5555
-
เข้าใจความรู้สึกไฟท์นะ
ความรักไม่รู้มันจะดีจะร้ายยังไง
ถ้าจบไม่สวยอาจจะไม่เหลืออะไรเลยแม้กระทั่งความเป็นเพื่อน
แล้วอินคือเพื่อนคนสำคัญที่รู้จักกันมาตั้งแต่อนุบาล
เป็นเรา เราก็คิดหนัก
อยากบอกอินว่าคนเราบางครั้ง เกิดมาก็แค่รักกัน
เพราะงั้นเลือกทั้งคนที่รักและอยู่ด้วยกันแบบมีความสุขได้แบบโรมเถอะ
-
อ่านแต่คอมเมนท์มาหลายตอนแล้วค้าบบบบ
เมื่อไหร่จะเลือกได้ซักทีน๊อ แต่ขอไม่เอาไฟท์วาดนะ
-
:z3: ทำไมต้อง choiceไฟท์อินด้วย.....เค้าจะเอาโรมอินๆๆๆๆๆ ทำไมต้องทนอยุ่กับคนที่ทำแต่ให้เราทุกใจด้วย คนเราก็แปลก
-
งานนี้ใครจะเป็นเจ็บ
แต่คิดว่าก็คงต้องเจ็บทุกคน
แล้วแต่ใครจะเจ็บมากกว่ากัน
คนที่เจ็บสุดน่าจะเป็นอินมากกว่า
เพราะเลือกไม่ได้สักที 55555555
-
สมชื่อเรื่องทุกตอน รักต้องเลือกจริงๆ เลือกที่จะปล่อยหรือเลือกที่จะยึดติด
ชอบความดราม่า ซับซ้อนในความสัมพันธ์และสมจริงมาก
คนแต่ง แต่งเก่งขึ้นมากเรื่อยๆเลยค่ะ
รออ่านตอนต่อไป
แต่ยังไงก็เป็นแม่ยก โรมอิน เพราะชอบสไตล์ชิลล์ๆมากกว่า 5555
-
ชีวิตนี้มันเลือกยาก
-
สุดท้าย
วาดคาบอินไปแดรกกกกกกก 55555555555555
-
ThankS
-
อินจะเลือกอยู่กับใครหนอ รักพี่เสียดายน้อง เฮ้อออ
-
ตอนแรกแปลกๆกับวาด อ่านไปอ่านมา
รู้สึกผิดที่คิดงั้นกับวาดอ่ะ เป้นได้แค่ที่ปรึกษาคงเจ็บน่าดู
-
ก็เพราะมันเลือกไม่ได้ไงก็เลยยังเป็นแบบนี้ :เฮ้อ:
เหมืนอย่ำอยู่กับที่ เดินหน้าก็ไม่ได้ ถอยยิ่งไม่ได้ใหญ่
ในสังคมเราก็มีคนแบบนี้อยู่อีกเยอะแยะไปหมด
แต่เพราะบางคนไม่ทุกข์มันก็เลยไม่เป็นอะไร
ถ้าใครสักคนจะมีความสุข มันก็คงไม่เป็นแบบนี้หรอก
แอบเชียร์วาดกับเซฟนะ อยากให้วาดมีความสุข
เซฟโตแล้วความคิดความอ่านดีมากทีเดียว
ความคิดเหมือนไม่แคร์ใคร แต่มันเป็นความจริง
สรุปคือเชียร์คู่นี้แล้วกัน :hao3: คี่(เพราะสามคน)นั้นก็รอแล้วกัน
คาดว่าคงอีกสักพักล่ะ กว่าอะไรๆจะชัดเจนกว่านี้
ขอบคุณคนเขียนมากค่ะ :กอด1:
+1และเป็ดค่ะ
-
เฮ้ออออออออออออ
:เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ:
-
ตอนที่ 18
“ อาจารย์พิระยะค่ะ " ผมหันไปตามเสียงของนักศึกษาสาวที่ตะโกนเรียก กระโปรงดำเหนือหัวเข่าวิ่งเข้ามาใกล้ด้วยใบหน้ายิ้มแย้มที่สวยหวาน มือคู่นั้นยื่นถุงบางอย่างมาให้ " หนูซื้อขนมมาฝากค่ะ พอดีไปที่ร้านหน้ามหาลัย เห็นว่าอาจารย์ชอบ "
“ ขอบคุณมากครับ แต่ว่าขนมนี้ไม่เพิ่มเกรดหรอกนะ " ผมว่าล้อๆเธอก็ยิ้มหวาน
“ หนูไม่คิดอย่างงั้นสักหน่อยแค่เอามาให้เฉยๆ เพราะเห็นว่าอาจารย์เคยบอกว่าชอบกิน "
“ งั้นก็ขอบคุณมากครับ "
“ ค่ะ เจอกันในคราสนะคะ " ว่าแบบนั้นก่อนที่ขาคู่นั้นจะก้าวออกไป ผมเปิดประตูห้องคณะ ทักทายทุกคนก่อนจะเดินวนเข้ามาในห้องพักของตัวเอง แต่ยังไม่ทันเปิดประตูใครบางที่เดินตามเข้ามาพอดีนั้นผมหันกลับไปทัก
“ สวัสดีครับ อาจารย์เตวิช "
“ สวัสดีครับอาจารย์พิริยะ " หันมาพูดแค่นั้นก่อนจะไขประตูเข้าไป ผมแอบยิ้มคนที่ยืนมึนๆงงๆ เหมือนเหนื่อยมากเหลือเกินกับการสอนของวันนี้
“ ขนมมั๊ยครับ " ชูถุงขนมขึ้นมาอีกคนก็ขมวดคิ้ว อาจารย์เตวิชเป็นอาจารย์สอนรัฐศาสตร์เหมือนกันครับแต่สอนคนละวิชากับผม เป็นคนที่เรียนเก่งมากจนได้มาเป็นอาจารย์ที่นี่ เป็นผู้ชายหน้าตาธรรมดา ที่มีความพิเศษอย่างนึงคือ เค้าเป็นคนที่ขาวมาก ผมเคยคิดว่าไอ้ไฟหรือไอ้อินขาวแล้วแต่ก็ยังแพ้ครับ คนนี้ขาวจริงๆ ขาวสว่าง แถมยังมีลักยิ้มบนใบหน้าหวานๆนั้นอีก แต่ผมว่า อินสวยกว่านะ ถ้าพูดถึงผู้ชายหน้าหวาน
“ ขนมอะไรครับ อาจารย์ "
“ ก็แค่ขนมที่นักศึกษาให้มา "
“ ฮอตจริงๆเลยนะครับ อาจารย์นะ ได้ขนมทุกวันเลย "
“ อยากได้จากนักศึกษาสาวบ้างเหรอครับ " ผมถามอีกคนก็คิ้วขมวด
“ ผมเป็นอาจารย์นะครับ มีหน้าที่สอนหนังสือ "
“ แหม ผมก็แค่รับน้ำใจจากนักศึกษาน่า ไม่รับมาก็เสียดายเค้าอุตส่าห์ซื้อมาให้ " พูดออกไปแบบนั้นแต่เหมือนอีกคนยังทำหน้าเหมือนเดิม เป็นคนที่ชอบทำหน้านิ่งๆอยู่ตลอดเวลา ฉายาจากนักศึกษา ยมทูตที่มาจากนรก " ขนมครับ "
“ ขอบคุณครับ " พูดเสียงนิ่งๆ ก่อนจะเปิดประตูเข้าไปในห้อง
“ เฮ้ย! เดี๋ยวอาจารย์ครับ " ผมกันมือประตูที่กำลังจะปิดเอาไว้มองดูหน้าคนที่พยายามจะดันกลับ ผมเผลอเห็นภาพบางภาพที่ตั้งอยู่บนโต๊ะที่เปิดแน่นไม่เคยให้เข้าตลอดเวลา
“ ออกไปนะเว้ย "
“ โทษครับ ผมแค่จะเอาขนมมาให้อีกชิ้น เห็นว่าท่าทางจารย์ดูเหนื่อยๆ " รับขนมของผมไป แต่ตาผมหันไปมองภาพนึงที่ตั้งอยู่บนโต๊ะ
“ มองอะไร อาจารย์ "
“ นี่แฟนอาจารย์เหรอ " ชี้ไปที่กรอบรูปที่ตั้งอยู่บนโต๊ะ
“ ไม่ใช่เรื่องอะไรของคุณ ออกไปจากห้องผม " พูดแค่นั้นตัวผมก็โดนผลักมายืนหน้าห้องประตูห้องนั้นถูกปิดลง
“ อะไรว่ะ ถามถึงแฟนแค่นี้ต้องยั๊วะด้วย " ทั้งๆที่แฟนตัวเองก็ออกจะท่าทางดูดี แต่น่าจะเด็กกว่านะ สงสัยจะอายที่ตัวเองแก่กว่า
“ อาจารย์เตวิช คุณโอเคนะ "
“ ครับ แต่กรุณาอย่ารบกวน " วิญญาณผีนรกตัวไหนสิงอีกว่ะเนี้ย คำพูดของนักศึกษาแต่ไม่ได้พูดออกไปหรอกครับ ได้แค่คิดในใจ
.......................................................
เวลาหลังเลิกงานที่ไม่รู้จะพาตัวเองไปไหน ชีวิตดูไม่มีที่ไปและเศร้ากว่าที่เคยรู้สึก ผมไม่อยากกลับไปอยู่ที่คอนโดคนเดียว แต่ก็ไม่อยากจะไปสร้างความเดือดร้อนใจให้แม่ กลับบ้านแล้วทำหน้าเครียดทีไรแม่จับได้ตลอด ผมขับรถพาตัวเองมาเรื่อยๆอย่างไม่มีจุดหมาย รถหยุดอีกทีก็มาจอดที่หน้าบ้านของไอ้ไฟแล้วครับ
เดินลงจากรถ กดกริ่งหน้าบ้านสามครั้งกว่าจะมีคนออกมาเปิด น้องชายท่าทางโรยแรงของผมเดินคอตกออกมาดู พอเห็นว่าใครยืนอยู่หน้าบ้านมันก็เปลี่ยนท่าทีทันที
“ ไฟท์ มาได้ไงวะ " มันเปิดประตูรับผม ที่เดินเข้าไปกอดคอมัน
“ ก็อยากจะมาหาน้อง " ว่าแค่นั้นมันก็ขมวดคิ้วใส่
“ กูไม่เชื่อ มึงไม่ต้องมาตอแหล กูเป็นน้องมึงมายี่สิบกว่าปีแล้วนะ " มันว่าแบบนั้นก่อนจะเดินผ่านไปที่ห้องครัว หยิบแปปซี่กระป๋องมาให้ผม
“ แล้วนี่อัลเลนไปไหน "
“ ไปโรงเรียนสิ " ว่าแบบนั้น มันนั่งลงข้างๆผม
“ แล้วไม่ไปรับอัลเลนที่โรงเรียนรึไง สี่โมงกว่าแล้วนะ "
“ วันนี้ไม่ใช่เวรกูไปรับมัน วันนี้ไอ้หยุ่นไปรับ "
“ ไอ้หยุ่นไหน "
“ เพื่อนบ้านกัน หลานมันก็เพื่อนอัลเลน เค้าเรียนโรงเรียนเดียวกันเลยให้รับอัลเลนมาด้วย ไปหลายคันเปลืองน้ำมัน เปลืองพื้นที่บนถนน "
“ คนดีเว้ย แต่ขี้เกียจก็บอก " บอกแค่นั้นยังไม่ทันจะถามอะไรต่อ ประตูหน้าบ้านก็เปิดออกมา เสียงใสๆที่ผมได้ยินวิ่งเข้ามาพร้อมกับเสียงกระดิ่งติดกระเป๋า กรุ๊งกริ๊งมาแต่ไกล
“ อาไฟ หนูกลับมาแล้ว วันนี้หนู.." ทุกอย่างเงียบไปตอนที่อัลเลนหันมามองหน้าผม อัลเลนหยุดนิ่ง ตากลมๆของมันมองมาที่ผม
“ หนูอะไร หื้ม ? ว่าแต่ทำยังไงพ่อก่อน "
“ สวัสดีครับ " ก้มลงไหว้ผมก่อนจะเดินตัวลีบๆมากอดไอ้ไฟไว้ จัดการดึงกระเป๋าเป้ที่สะพายออก อัลเลนเรียนโรงเรียนนานาชาติแต่คนละที่ที่พี่ๆเค้าเรียน " อาไฟ วันนี้หนูมีผลสอบ "
“ เหรอ งั้นเอามาอวดกูเลย มาเลยๆ " พอบอกแบบนั้น อัลเลนก็ส่ายหน้าเข้ากับอกของมัน ไอ้ไฟถอนหายใจ ผมว่ามันคงเหนื่อยกับการที่จะทำให้อัลเลนเข้ากับผมให้ได้
“ หนูจะไปเล่นบ้านออสติน "
“ ไม่ได้ พ่อมึงมาต้องคุยกับพ่อมึงก่อน " ส่ายหน้าไม่เอาลูกเดียวคราวนี้ผมดึงมันเข้ามากอดบ้าง หน้าเหวอๆนั่น ร้องไห้จ้าออกมาทันที
“ หื้ม อาไฟ อาไฟหนูจะหาอาไฟ อาไฟช่วยหนูด้วย อาไฟ อึก ฮือๆ อาไฟ อาไฟของหนู ฮือๆ " ร้องไห้ลั่นไปเรื่อยๆ ผมมองหน้ามัน
“ เงียบนะอัลเลน "
“ อึก " สูดน้ำมูกเข้าไปเต็มปอด มันพยายามขืนตัวเองลงจากตัวผมพยายามแบบสุดชีวิตขืนตัวเองสุดๆ " ป๊า หนูจะหาป๊า ป๊าเทม ป๊าของหนู "
“ เงียบ! แล้วฟังที่พ่อจะพูด "
“ เอ่อ..ไฟท์ กูว่านะ " ไฟพยายามที่จะห้ามตอนที่ผมเสียงดังขึ้น
“ อาไฟ " ยื่นมือจะให้ไอ้ไฟอุ้ม ผมกันตัวมันให้ออกห่าง
“ มึงเงียบไป กูจะคุยกับลูกกู "
“ ทำไมอัลเลนถึงต้องร้องไห้ทุกครั้งที่เห็นพ่อละ ไม่ดีใจเหรอที่เห็นพ่อนะ " ผมถามแต่อีกคนก็เอาแต่ร้องไห้ อัลเลนเอาแต่ยื่นมือไปหาไอ้ไฟ " ไฟ มึงอยู่นี่นะไม่ต้องตามออกมา " บอกแค่นั้นผมอุ้มอัลเลนออกมาข้างนอก เราเดินมานั่งที่ชิงช้าในสวน ท่าทางที่เอาแต่ขืนตัวอย่างเดียวนั้น ผมกอดมันไว้ ไม่ผิดเลย เหมือนไอ้ไฟตอนเด็กๆ ไม่พอใจมักจะเอาแต่ร้องไห้แล้วก็ฟ้องแม่ให้ช่วย
“ อาไฟ หนูจะหาอาไฟ "
“ ถ้าอัลเลนไม่ตอบคำถามพ่อ พ่อจะไม่ปล่อยนะ จะกอดไว้แบบนี้ตลอดเลย " ก้มลงขู่เด็ก อัลเลนที่นั่งอยู่บนตัวผม ตากลมๆนั้นเงยหน้าขึ้นมามอง เด็กน่ารักกับแก้มกลมๆที่ตอนนี้แดงไปหมดเพราะเอาแต่ร้องไห้
“ ปล่อยหนู หนูจะไปหาอาไฟของหนู " ขืนตัวจะลงจากตักแต่ผมกอดไว้
“ อัลเลนทำไม ตอบพ่อหน่อยสิครับ ทำไมอัลเลนถึงกลัวพ่อละครับ "
“ หนู.. หนูกลัวพ่อไม่ให้หนูอยู่กับอาไฟ กลัวพ่อไม่ให้หนูอยู่กับป๊า หนูไม่อยากไปไหนนี่น่า หนูอยากอยู่กับอาไฟอยากอยู่กับป๊า "
“ ก็ไม่ได้จะพากลับไปสักหน่อย ถ้าอัลเลนอยากจะอยู่กับอาไฟ อยากจะอยู่กับป๊าเทมอัลเลนก็อยู่สิครับ พ่อไม่ได้จะมารับกลับ พ่อแค่อยากจะมาหาอัลเลนเท่านั้นเอง " ผมบอกพลางลูบหัวอีกคน ดวงตากลมคู่นั้นที่ทำให้ผมยิ้มมันเหมือนยูเรียไม่มีผิดเลย
“ แล้วพ่อมาทำไม พ่อไม่เคยมาหาหนู พ่อมาทำไม " ผมเงียบตอนที่อัลเลนตั้งคำถามนั้นกับผม มองหน้าเด็กคนนึงที่ได้ชื่อว่าลูก แต่เป็นลูกที่ผมไม่เคยแม้จะใส่ใจ คนที่วันนี้มีชีวิตชีวาและมีความสุขอยู่กับครอบครัวของน้องชายผมที่ดูเหมือนไม่สมบูรณ์แต่ก็มีความรักมอบให้อัลเลนแบบชนิดที่ไม่ว่าผมก็ยังให้ไม่ได้ ไอ้ไฟกับไอ้เทมให้มันได้ทั้งความรัก ความสุข และก็ความอบอุ่น
“ พ่อมาเยี่ยมครับ มาเยี่ยมอัลเลน มาเยี่ยมอาไฟ "
“ มาเยี่ยมป๊าเทมด้วยใช่มั๊ยครับ " ผมว่าอัลเลนน่าจะรักไอ้เทมมากว่าไอ้ไฟนะ พยักหน้าตอบรับอีกคนยิ้ม
“ ถ้าแค่มาเยี่ยม พ่อมาได้มั๊ย ถ้าพ่อไม่มารับอัลเลนกลับไป แค่มาเยี่ยม ซื้อของเล่นมาให้ มารับไปเที่ยวด้วยกัน ถ้าแบบนี้พ่อมาหาอัลเลนได้มั๊ย " พยักหน้าให้ผมก่อนจะยิ้ม
“ งั้นหนูไม่กลัวพ่อแล้ว หนูจะรักพ่อ พ่ออย่าพาหนูไปไหนนะ หนูอยากอยู่กับป๊า อยากอยู่กับอาไฟ " กอดผมแบบอ้อนๆ แม่เคยเล่าว่า อัลเลนขี้อ้อนมาก ซึ่งมันก็คงจะจริง
“ ไม่พาไปไหนหรอกครับ คราวนี้ก็เลิกร้องไห้ เลิกกลัวพ่อสักทีนะ "
“ ครับ " พยักหน้าแบบนั้น อัลเลนกระโดดลงจากตัวผมก่อนจะวิ่งเข้าไปในบ้าน ไอ้ไฟแอบดูอยู่ที่หน้าประตูเห็นตั้งแต่ผมพาอัลเลนออกมาแล้วละครับ " อาไฟ หนูไม่กลัวพ่อแล้ว พ่อบอกว่า พ่อจะไม่พาหนูไปจากอาไฟไปจากป๊า พ่อบอก "
“ เหรอ ดีแล้วละ " ลูบหัวอัลเลนก่อนจะย่อตัวลงมาหา อัลเลนที่กอดน้องชายผมไว้ ผมเดินเข้าไปหามันไอ้ไฟยื่นมือมาจับมือผม " ดีแล้วเหรอ แบบนี้ "
“ ดีแล้ว มันคงมีความสุขมากกว่า อยู่กับกูไม่มีความสุขหรอก "
“ อัลเลน วันนี้มีการบ้านรึเปล่า " พยักหน้ารับก่อนจะวิ่งไปหยิบกระเป๋า
“ วันนี้หนูมีเยอะเลย มีบวกเลขกับระบายสี "
“ ไปทำบ้านออสตินได้มั๊ย " บอกหลานแบบนั้น อัลเลนก็ทำหน้ายุ่ง " กูจะคุยกับพ่อมึงเฉยๆ มีมึงอยู่เดี๋ยวมึงก็แก่แดดไปเล่าย่าอีก "
“ ก็ได้แต่หนูจะไปเล่นบ้านออสตินด้วย "
“ กลับมาการบ้านต้องเสร็จนะ " พยักหน้าหงึกๆก่อนจะวิ่งออกไป ไฟยืนขึ้นมันจ้องหน้าผม " หนักใจอะไรอยู่รึเปล่า "
“ เพราะหนักใจถึงมาหา พี่มึงนี่เหี้ยนะ "
“ มาก " บอกแบบนั้นไฟเดินเข้ามากอดคอผม " แต่ไฟท์ก็พี่ชายไฟนะ "
“ กอดกูมากๆ เทมมันจะหึงมึงเอานะ "
“ ช่างหัวแม่งมัน " ผมหัวเราะตอนที่มันบอกปัดแบบนั้น ทุกอย่างเริ่มเงียบทั้งๆที่มีเรื่องมากมายที่อยากจะพูด ผมไม่รู้จะเริ่มต้นพูดกับมันด้วยประโยคไหน " ตกลงว่ามีอะไร "
“ รู้สึกเหมือนตัวเองกำลังมีความรัก "
“ ความรัก " หันมามองหน้าผมก่อนจะนั่งลงตรงหน้า " นี่จะหาแม่ใหม่ให้ อัลเลนแล้วก็ไอ้สามแสบเหรอวะ "
“ เปล่า กูไม่ได้จะหวังให้มันมาเป็นแม่ให้ "
“ อ้าว แล้วยังไง "
“ กูพูดไม่ถูก " เอาจริงๆ ไม่รู้จะเรียบเรียงยังไง ไอ้ไฟขมวดคิ้ว
“ ก็เอาตามที่อยากพูด "
“ กูมีอะไรกับอิน "
“ อึก แค่ก แค่ก " ตบที่อกตัวเองมันสำลักน้ำที่กำลังดื่ม มองหน้าผมแบบไม่เชื่อสายตา ยกมือขึ้นเท้าคางกับที่ตั้งแขนของโซฟามองน้องชายตัวเองที่ตาโตอยู่แบบนั้น " นะ นี่มึง ไปมีอะไรกับพี่อิน พี่อิน พี่หมออิน เพื่อนมึงนะเหรอ "
“ อื้ม เมื่อสองปีก่อน "
“ สองปีก่อน!! “
“ อื้ม "
“ แล้วไงต่อ คือ มีอะไรเมื่อสองปีก่อน ตอนนั้นมึงยังอยู่เมืองนอกไม่ใช่เหรอวะ " พยักหน้าให้มันแต่ท่าทางที่ยังงง ทำให้ผมต้องเล่าตั้งแต่เริ่มแรก
“ เมื่อสองปีก่อนหลังที่ยูเรียเสีย วันนั้นอินไปหากูที่บ้านมันเริ่มมาจาก กูแค่อยากมีอะไรกับใครสักคนแล้วอินเสมอเข้ามา เพราะมันบอกกับกูว่ามันคิดกับกูแค่เพื่อนเราก็เลยมีอะไรกัน ตอนนั้นกูคิดว่ามันคงอยากเพราะมันก็ไม่มีแฟน กูก็ไม่แฟนกูยอมรับว่ากูก็อยากเรื่องแบบนี้ แล้วหลังจากนั้นทุกครั้งที่มันไปหากูเราก็ เอากัน "
“ นี่ตลอด สองปีที่ผ่านมามึงมีอะไรกับพี่อิน มาตลอดเลยเหรอ "
“ อื้ม แล้วพอกูกลับมาเรามีอะไรกันบ่อยขึ้น เมื่อก่อนอาจจะแค่นานๆทีตอนมันบินไปหา แล้วอยู่มาวันนึงกูก็เริ่มรู้สึกว่า ทำไมอินมันยอมกูจังวะ หลายๆประโยคที่มันพูดฟังแล้วก็รู้สึกว่า มันต้องต้องชอบกูแน่ แบบที่มากกว่าเพื่อน "
“ แน่นอน ถ้าไม่ชอบกันแล้วจะให้เอาทำไมวะ ตลกมากไฟท์ความคิดที่ว่าเอาแบบที่ไม่คิดอะไร ไม่โง่เข้าข้างตัวเองจริงๆคงคิดไม่ได้ เป็นกู ถ้าเพื่อนสนิทกูมาให้กูเอา กูคงคิดว่ามันชอบกูรึเปล่า นั่นคืออันดับแรกที่กูคิด ถามจริงๆเถอะมึงก็ไม่ได้โง่ ตอนแรกอะมึงทำเป็นไม่รู้รึเปล่าว่า พี่อินชอบมึง "
“ ก็คงงั้น ตอนนั้นกูหลอกตัวเองมั้ง "
“ แล้วตอนนี้เป็นไง "
“ วันก่อนเราทะเลาะกันเพราะอยู่ๆมันก็เหมือนจะพูดสารภาพรักกับกู กูไม่มีปัญหาไฟถ้ามันจะรักกับกูแต่กูขอถามแค่ว่า แล้วถ้าเลิกกันจะใช้ชีวิตอยู่ยังไง คือกูกับมันมีนิสัยเดียวกันที่ว่า เลิกแล้วจบไม่คบต่อ แต่เราไม่ใช่แค่แฟนไฟ กูกับอินเป็นเพื่อนแล้วบอกตรงๆว่ากูไม่อยากเสียมันไป กูเสียยูเรียไปกูยังทนได้นะกูล้มกูลุกได้แต่กูไม่อยากเสียอินไปอีก กูไม่ไหวว่ะ บอกตรงๆ กุมีอินแค่คนเดียว กูกลัวไฟ กูไม่ใช่คนกล้าเสี่ยงอะไร กูกลัว กลัวจะไม่มีมันอยู่ "
“ มึงมัวคิดแบบนั้นแล้วมึงจะได้เค้ามาได้ไง ของแบบนี้มันต้องเสี่ยง ถ้ามึงรักเค้ามันจะเลิกกันได้ยังไง "
“ กูก็เคยคิดว่า จะอยู่กับยูเรียตลอดไปเหมือนกัน ไม่มีอะไรแน่นอนหรอกไฟ ไม่มีอะไรแน่นอน " ผมเคยคิดว่าชีวิตของผมคงสิ้นสุดแล้วหลังจากวันที่ได้ทำงานที่ตัวเองรักและมีครอบครับ ผมไม่เคยคิดถึงอนาคตในแบบที่ตัวเองกำลังเป็นอยู่เลย ไม่เคยคิดว่าตัวเองต้องมาตกอยู่ในสภาพแบบนี้ ถามว่าผมอยากจะเป็นแบบนี้ไม่ บอกเลยว่าไม่ ทุกวันยังเหมือนไม่เชื่อตัวเองด้วยซ้ำว่าชีวิตต้องมาลงเอยแบบนี้
ติดอยู่ในเข้าวงกตไม่มีทางออก ผมเหมือนคนที่เดินวนไปวนมา แล้วพบว่า ตัวเองก็หลงอยู่ที่เดิม
“ แล้วตอนนี้พี่อินเป็นยังไง "
“ ดูเหมือนมันมีคนที่มันชอบแล้วละ เพราะกูชวนคุยเรื่องนี้ทีไรมันก็เบี่ยงออกเรื่องอื่นตลอด จะไม่เป็นอะไรเลยถ้ามันบอกกับกูตรงๆ ไฟท์กูมีที่ชอบแล้ววะ แต่มันไม่พูด กลับกันดันบอกให้กูเอาเรื่องของกูกับมันไปบอกแม่อยากให้ที่บ้านเรายอมรับ ตลกว่ะ ก็แค่ยืดเวลาคบไอ้นั่น กูไม่เข้าใจว่ามันจะจับปลาสองมือทำไม "
“ เพราะเค้าอาจจะไม่อยากเลือกใครมั้ง เหมือนถ้าเลือกได้ก็อยากจะเก็บไว้ทั้งสองคน " พูดออกมาเสียงเรียบๆผมมองหน้ามันที่มองผมอยู่ " แต่กูว่าตอนนี้พี่อินก็คงลำบากใจอยู่แน่ๆมึง เชื่อกู "
“ ลำบากใจว่าจะเลือกใครดี "
“ แล้วตอนแรกมึงเข้าไปจีบเค้ามั๊ยละ มันไม่แปลกหรอกนะ ถ้ามึงไม่ดีกับเค้าแล้วเค้าจะไปหาคนใหม่นะที่ดีกับเค้ามากกว่า กูเข้าใจมึงนะไฟท์ เหมือนที่กูเข้าใจพี่อิน กูเข้าใจทั้งคู่ แต่ก่อนอื่นมึงต้องด่าตัวเองก่อน ว่าตัวมึงก็ไม่แน่จริงเหมือนกันที่จะกล้าเข้าไปจีบ มึงยึดติดว่าพี่อินรู้ใจมึงพี่อินเข้าใจตัวตนของมึง มึงเป็นคนแบบนี้ มึงชอบเอากับพี่อินแต่ไม่อยากให้ใครด่าว่าเกย์ ไม่อยากให้แม่กับพ่อรู้เพราะกลัวว่าท่านจะเสียใจในตัวมึง ถ้ามึงเห็นแก่ตัวแบบนี้มึงต้องเลิกที่จะคิดรักใคร แล้วให้คนที่มึงรักมีความสุขซะ เพราะความรักมันไม่ใช่การเห็นแก่ตัวนะไฟท์ "
“ กูเห็นแก่ตัวกูยอมรับ กูไม่อยากให้แม่กับพ่อเสียใจ กูไม่อยากให้ลูกกูอีกสี่คน โตขึ้นมาแล้วรู้ว่า หลังจากแม่เสียไปพ่อก็ไปเป็นเกย์ กูไม่มีอคติอะไรกับการกับเป็นเกย์ แต่ถ้าไม่มีลูกกูก็คงทำตามที่มันบีบบังคับกู 'ไปบอกแม่สิกูอยากจะออกหน้าออกตาว่าเป็นแฟนมึง ' มันใช่อินที่ไหนวะ ก็แค่อยากจะเอาชนะคนแบบกูที่ทำเพื่อตัวเองมาทุกอย่าง ก็แค่อยากจะถ่วงเวลาให้อยู่กับอีกคนไว้ก่อน แค่ไม่อยากทิ้งเค้า "
“ มึงรักกันจริงๆรึเปล่าวะ ทำไมไม่มีใครยอมให้ใครก่อนเลยสักคน หรือจริงๆพวกมึงไม่ได้รักกันแต่เสน่่หากันเฉยๆ "
“ นั่นนะสิ กูก็ถามตัวเองอยู่ " ถอนหายใจออกมาไอ้ไฟเข้ามากอดผม
“ ไม่เอาน่า ทำหน้าเหี้ยๆแบบนี้กูไม่ชินนะ “
" กูอยากปล่อยไฟ กูรู้ว่าถ้าอินเลือกกู มันคงไม่มีความสุขหรอก เพราะกูให้มันอย่างที่มันต้องการไม่ได้ กูควรให้มันชนะมั๊ยมันจะได้สบายใจแล้วก็ไปรักกับคนอื่นได้แบบสบายใจสักที แต่ไม่สิ.. ตอนนี้มันก้ชนะไปแล้ว "
“ ไฟท์ถ้าให้ความสุขเค้าไม่ได้มึงก็ต้องปล่อยนะ ต้องปล่อยให้เค้าไปมีความสุขซะ อย่ารั้งเค้าไว้ เพราะการที่มึงปล่อยให้คนที่มึงรักมีความสุขนั่นคือสิ่งที่คนที่รักกันควรทำมากกว่าจะมึงขังเค้าไว้ให้ทุกข์อยู่กับมึงนะ "
“ อื้ม แต่ก็นะ พอกูคิดจะปล่อยมันก็เหมือนจะมารั้งกูไว้ "
“ เอ้า อะไรของพี่อินวะ ตกลงจะเอายังไง "
“ มันก็คงยังเลือกไม่ได้ละมั้ง หรือกูควรไปบอกมันตรงๆว่ากูไม่สามารถทำตามที่มันขอได้ ให้มันไปรักคนอื่นเถอะ "
“ แบบนั้นก็แล้วแต่นะ แต่กูขอถามคำถามนึง "
“ อื้ม "
“ มึงรักพี่อินรึเปล่า "
“ กูไม่อยากเสียมันไป ถ้าเลือกได้ กูขอให้กูได้มีมันอยู่แบบนี้ ไม่ว่าจะในฐานะไหนก็ตาม " ผมไม่รู้ว่านั่นเรียกว่า รัก รึเปล่าแต่ถ้าใช่ ผมว่าผมก็คงรักมันมานานแล้ว
“ ไฟท์ มึงแม่ง " กอดผมเอาไว้แน่น ผมที่กอดตอบมัน ผมเข้าใจว่าไฟมันก็คงเศร้า ในโลกใบนี้คงมีแค่ครอบครัวที่จะดีใจและเศร้าในเรื่องราวของเราจริงๆ
“ มีคนหลายคนที่สมหวังในความรัก แต่มันก็หลายคนนี่หว่าที่จะไม่สมหวัง กูมีวิถีทางของกูในเมื่อมันเข้ากับใครไม่ได้กูก็ต้องทน กูเลือกเอง กูโอเคมึงไม่ต้องห่วง "
“ กูต้องห่วงเพราะมึงคือพี่ชายของกู " ไฟรู้ว่าผมเป็นยังไง บางทีถ้าไฟน่าสงสารตรงที่มันโดนญาติพี่น้องกดลงให้ต่ำตลอด ผมก็คงโชคร้ายที่ไม่เคยเจออะไรพวกนั้น โชคร้ายที่ไม่เคยเจอปัญหาเลย
“ กูเห็นแก่ตัวนะ "
“ มึงแค่ไม่เคยเจอเรื่องแบบนี้ มึงไม่เคยสูญเสีย ไม่เคยเสียใจ มึงใช้ชีวิตแบบมีแบบแผนมาตลอด วันนี้พอแผนมึงพลิกไปในแบบที่มึงคาดไม่ถึง มึงก็ทำตัวไม่ถูก มีเรื่องหลายเรื่องเข้ามา ไม่แปลกที่มึงจะคิดถึงตัวเองก่อน ไม่แปลกที่มึงจะหาวิธีป้องกันไม่ให้เกิดซ้ำสองอีก สำหรับกูมันไม่แปลกเพราะมึงเป็นคนแบบนี้ เป็นคนที่ต้องมีแผน แล้วมึงก็เป็นพี่ชายกู "
“ มึงดูเข้าใจกูดีจัง "
“ พี่น้องกันต่างอะไรกันว่ะ " พูดออกมาแบบนั้น ผมพอรู้มาว่าระหว่างมันกับไอ้เทมกว่าจะมีวันนี้ก็ผ่านอะไรมาเยอะ “ วันนี้กินข้าวบ้านกูนะ "
“ กูบอกไปรึยังว่าจะขอนอนด้วย "
“ ไม่มีปัญหา "
-
ผมนั่งคุยกับมันต่อด้วยเรื่องเครียดๆได้ไม่นานเสียงรถยนต์หน้าบ้านก็จอดลงพร้อมกับคนที่เข้ามาในภาย ไอ้เทมชะงักก่อนจะยกมือไหว้ผม
“ มึง วันนี้ไฟท์จะนอนที่บ้านเรา "
“ เอาจริงดิ " มันหันมาถามผมที่เอื้อมมือไปกอดไอ้ไฟ " ใช่ ขอนอนกอดน้องชายกูหน่อยแล้วกัน "
“ อัลเลนไปไหนวะ " ไม่ตอบแต่เสี่ยงถามหาอัลเลน มันเบือนหน้าใส่ผมตอนที่ผมกอดไอ้ไฟไว้
“ อยู่บ้านไอ้หยุ่น " บอกแบบนั้นมันก็พยักหน้า
“ งั้นกูก็ไปหาอัลเลนก่อน "
“ อื้ม " ไอ้ไฟตอบรับแค่นั้นมันก็เดินออกไปนอกบ้าน ผมหัวเราะในคอเบาๆ เลยโดยมันกระทุ้งศอกใส่ " มึงแม่ง ไฟท์ "
“ ไอ้เทมแม่ง ขี้หึงสัดๆ กูพี่ชายมึงนะเว้ย ทำไมกูจะกอดน้องชายกูไม่ได้ "
“ มึงก็นะ " ส่ายหน้าให้ผมหน่ายๆมันเดินไปหยิบกระป๋องน้ำอัดลมที่ทั้งผมกับมันกินไม่หมดไปไว้ในตู้เย็น
“ ทำไมวะ "
“ ก็ไม่ทำไม " เดินตามไปกอดคอมันเข้ามาใกล้ หอมแก้มน้องไฟของผมไปเต็มฟอด มันเบือนหน้าหนี
“ อ๊ากกกกก ไอ้ไฟท์แม่ง "
“ ฮ่าๆ ขอหอมหน่อย " หอมแก้มมันอีก ผมกอดมันไว้ " หอมแก้มกูหน่อยไฟ "
“ ไอ้เชี้ย ฮ่าๆๆ " หัวเราะกลบเกลื่อนมันหอมแก้มผม
“ มึงรักกูเปล่า "
“ รัก ไม่ได้ไงมึงพี่ชายกูนะ " หอมแก้มมันอีกที คิดถึงน้องไฟชะมัด น้องไฟไม่ได้ทำครับ น้องไฟรักไฟท์นะ น้องไฟอย่างงั้น น้องไฟอย่างนี้ ตอนนั้นผมที่รู้สึกทั้งรักทั้งหมั่นใส้มันสุดๆ น่ารักครับ น่ารักมาก แล้วก็น่าหมั่นใส้ด้วย มันชอบสร้างปัญหาให้ตลอดแต่ก็แก้ตัวด้วยคำพูดที่มันน่ารักๆ
“ แต่ได้ข่าวรักไอ้เทมมากกว่ากูไปแล้ว "
“ กาลเวลาเปลี่ยนอะไรๆมันก็ต้องเปลี่ยนกันบ้างวะ "
“ หึ จริงๆเลย " ขยี้หัวมันจนยุ่ง เราได้แต่มองหน้ากัน ต่างคนต่างหลุดหัวเราะออกมา ผมรู้ว่ามันเองก็คงคิดถึงตอนมันเป็นเด็กเหมือนกัน
“ วันนี้มีอะไรกินบ้างวะ " ไอ้เทมเดินเข้ามา พร้อมกับอัลเลน มือเล็กๆถือไอติมช๊อคโกเล็ตเข้ามา ผมถาม
“ จะกินข้าวแล้ว อัลเลนยังจะกินไอติมอีกเหรอครับ " พยักหน้าหงึกๆให้เป็นการตอบรับ
“ อาฮิมซื้อให้หนู เพราะว่าอาฮิมก็ซื้อให้ออสติน " ว่าแบบนั้นไอติมเท่งเล็กๆก็หายเข้าปากไปอีกคำใหญ่
“ ก็เหมือนอย่างเดิมๆ " บอกแค่นั้นผมเดินออกมาจากครัว สวนกับไอ้เทมที่เดินเข้าไป มันกอดไอ้ไฟก่อนจะหอมแก้มน้องชายผม ทุกอย่างเงียบ เช็คปากเลอะๆให้ออสตินพลางเหล่สองคนที่ยืนซุบซิบอะไรกันสักอย่าง มันก็หอมแก้มไอ้ไฟอีก เสียงในลำคอของไอ้ไฟเอ่ยห้ามแต่เหมือนไม่เทมจะไม่ได้ฟัง
“ อาไฟกับป๊าหอมแก้มกันใหญ่เลย " อัลเลนบอกผม
“ เหรอ แล้วอัลเลนชอบมั๊ย " พยักหน้าหงึกๆรอยยิ้มกว้างๆก็ผูดขึ้นบนหน้า
“ ก็ป๊ารักอาไฟมาก ป๊าเลยชอบหอมแก้มอาไฟ อาไฟก็รักหนูมากเลยชอบหอมแก้มหนู ป๊าก็ด้วย ป๊าชอบหอมแก้มของหนู "
“ งั้นขอพ่อหอมแก้มหนูที " หอมแก้มคนที่หัวเราะคิกคัก " พ่อหอมแก้มอัลเลนก็เพราะ พ่อรักอัลเลนนะ "
“ กินข้าวได้แล้ว พ่อลูก " ไอ้ไฟว่า กับข้าวสองอย่างตั้งอยู่บนโต๊ะ อัลเลนวิ่งไปล้างมือที่อ่างล้างจาน
“ ป๊าอุ้มหนูหน่อย หนูล้างมือไม่ถึง หนูดึงเก้าอี้ไมไ่ด้ เดี๋ยวเก้าอี้ของหนูจะเปื้อน "
“ มาครับ อึ้บ " ล้างมือให้สะอาด ผมช่วยไอ้ไฟขนกับข้าวมาไว้ที่โต๊ะ ทุกวันมันจะได้กินกับข้าวฝีมือร้านแม่แล้วแต่มันจะสั่งครับเพราะว่าที่นี่ไม่มีใครทำกับข้าวเป็นสักคน
“ วันนี้มีไก่ทอดของโปรดใครก็ไม่รู้ "
“ ของโปรดของหนู ของหนู " ยกมือขึ้นสูงเดินมานั่งบนเก้าอี้ของตัวเอง ข้าวตรงหน้าพร้อมแล้ว เทมนั่งลงไอ้ไฟนั่งลง ทุกคนก็เริ่มกินข้าว
“ อะ ของโปรดของมึง " ไอ้ไฟตักตับผัดขิงมาใส่ในจานของผม
“ ขอบใจ "
“ อันนี้ก็ของมึง " ผมตักทอดมันกุ้งใส่จานมันบ้าง ไม่มีใครพูดอะไรต่อ โดยเฉพาะไอ้เทมมันเงียบผิดปกติ ผมเอ่ยถามน้องเขยตัวเองก่อนที่มันจะอารมณ์เสียในตัวผมไปมากกว่านี้
“ แล้วงานมึงเป็นไงบ้างวะเทม "
“ ก็ดีพี่ ยุ่งนิดหน่อยแต่ก็ดี ไฟมึงตักตับผัดขิงให้กูหน่อย " จานอยู่ตรงหน้า แต่เหมือนแขนหดลงกระทันหัน
“ ทำไมไม่ตักเองวะ " เหล่ไอ้เทมที่ยังนิ่ง มันยอมตักให้
“ ตักเองแล้วแดกไม่อร่อย "
“ อาไฟ อาไฟตักให้หนูหน่อย หนูอยากของกินอร่อยๆ " ยื่นจานของตัวเองไปหาอาไฟ ไอ้ไฟหัวเราะก่อนจะตักทอดมันกุ้งให้
“ มึงนี่นะ เด็กมันตามเลยเห็นมั๊ย "
“ อัลเลนน่ารัก " หยิกแก้มยุ้ยๆของอีกคนที่ยิ้มจนตาปิด
“ งั้นกูป้อนมึง มึงจะได้อร่อยกับเค้าบ้าง " ยื่นช้อนไปให้ไอ้ไฟ มันลุกขึ้นรับอาหารที่ผมป้อน ตาของมันโตขึ้นตอนที่มองไปที่อัลเลน
“ หื้มม อร่อยจัง "
“ พ่อๆ พ่อป้อนหนูบ้าง " เจ้าตัวเล็กหันมาหาผมทันที ปากเล็กอ้างออกกว้างผมเอาช้อนของอัลเลนตักกุ้งป้อนอีกคนไป
“ อร่อยมั๊ยครับ "
“ อร่อย อร่อยจริงๆด้วย "
“ มึงป้อนกูหน่อยดิ " ไอ้เทมสะกิดไอ้ไฟที่มองมันแบบทำหน้าไม่ถูก มันเหลือบมองผม ก่อนจะมองเทม
“ คือเทม นั่นพี่ชายกูโอเคนะ คือกูจะแสดงความรักกับพี่ชาย ใส่ใจกันบ้างกูว่ามันไม่แปลก "
“ หึงยันพี่ชาย กูเชื่อเลย " ผมเสริม
“ แต่กูก็แฟนมึง มึงจะใส่ใจกูให้พี่ชายมึงเห็นบ้างมันก็ไม่แปลก "
“ เชี้ย " สถบออกมาเบาๆ มันเขี่ยข้าวในจานตัวเองก่อนจะกินเข้าไปคำโต เหลือบมองไอ้เทมที่ยังมองอยู่ สุดท้ายก็ตักข้าวใส่ช้อนจนพูนมีตั้งแต่ตับยันทอดมันชิ้นโต มันป้อนไอ้เทมเข้าไปทั้งคำนั้น " เอาไป อยากแดกนัก "
“ ปากป๊ากว้างจังอาไฟ "
“ ป๊ามึงเป็นสัตว์ประหลาด มึงไม่รู้เหรอ " ไอ้เทมก็อ้างจนกว้างเลยครับ ป้อนเข้าไปทั้งช้อนเศษข้าวทะลักติดมุมปาก ไอ้ไฟมันเช็ดให้ก่อนจะยิ้ม " ฮ่าๆๆ เคี้ยวดิ เคี้ยว "
“ อื้มม " ไอ้เทมครางออกมาแค่นั้นมันเคี้ยวจนหมด คราวนี้มันป้อนไอ้ไฟบ้างแต่คำเด็กนิดเดียวครับ ท่าทางแบบไม่ค่อยอยากจะแดกทำเขินเป็นมองนู้นมองนู้น แต่ก็อ้าปากรับ
“ พวกมึงนี่ มีความสุขดีนะ "
“ แต่กว่าจะมีวันนี้ น้ำตาออกมาหลายลิตร เสียเลือดเสียเนื้อมาก็เยอะนะพี่ "
“ พูดมาก ไอ้สัดพอ " ไอ้ไฟยัดข้าวเข้าปากไอ้เทมไปคำโต
“ แต่สุดท้ายพวกมึงก็มีรักกันดี "
“ ไม่มีอะไรได้มาง่ายๆหรอก ของที่เราได้มาง่ายๆ เรามักไม่ค่อยเห็นค่าของมัน บางทีรู้ว่ามันมีค่าก็ตอนไม่มีมันแล้ว "
“ พูดเหมือนรู้ " ไอ้ไฟสถบแค่นั้นก่อนจะตักกับข้าวให้ผม " กูว่ามึงรู้จักตัวเองดีที่สุดไฟท์ มึงรู้จักมันดีกว่าใคร ถ้าคิดว่าอยากทำอะไร ก็ทำไปเถอะ เพราะกูเชื่อว่ามึงก็ต้องคิดมันอย่างดีแล้ว เอาที่มึงสบายใจแต่ต้องทำให้มันกระจ่าง "
“ อื้ม ..ขอบใจ "
“ ดูเหมือนเชี่ยวชาญ ทำไมเมื่อก่อนเรื่องตัวเองเอาตัวแทบไม่รอด "
“ นั่นมันเรื่องกูไง คนเรามักโง่เรื่องของตัวเองแล้วฉลาดเรื่องของคนอื่นทั้งนั้น มึงก็เหมือนกันนั่นละ จะจีบกูทีแม่งเงียบไปเป็นเดือนไม่ส่งข้อความไปก็ไม่กล้ามาหา ทำทีว่ามีซื้อเค้กร้านแม่กู ปัญญาอ่อนชิบหาย ไม่แน่จริงเลยไอ้สัด จะเข้ามาตรงๆก็ไม่ได้ "
“ พอแล้วพอ กูอายเป็น " ปิดปากไอ้ไฟก่อนจะดึงเข้าไปกอด ผมยกยิ้มขึ้นมาตอนที่เห็นภาพความสุขของน้องชายตัวเองอีกครั้ง
อาหารเย็นจบลงพร้อมกับเสียงหัวเราะของอัลเลน มันคุยจ้อไม่หยุดเล่าว่าที่โรงเรียนเป็นยังไง เราล้างจานกันเสร็จเรียบร้อยต่างคนก็ต่างแยกย้ายกันไปนอน อัลเลนเข้าไปนอนในห้องของตัวเองพร้อมกับไอ้ไฟที่เดินตามเข้าไป แอบดูอยู่ที่กำแพงมันกอดกันแน่นตอนที่อัลเลนกำลังหลับ
“ หลับแล้วเหรอวะ " ผมถามไอ้ไฟที่ลุกเดินออกมาจากเตียง
“ ยัง กำลังจะหลับ "
“ มึงไม่ต้องกล่อมให้มันนอนเหรอวะ " เด็กวัยนี้ส่วนใหญ่จะติดให้กล่อมให้ถึงจะนอนครับ น่าแปลกที่อัลเลนไม่ใช่แบบนั้น
“ ก็แค่บางวัน บางวันอ้อนๆก็ต้อง บางวันก็ไม่ ลองเข้าไปกล่อมลูกนอนดิ กูว่ากับอัลเลนมึงคงยังไม่เคย " เดินเข้าไปใกล้ผมนั่งลงบนเตียงของคนที่ดูดนมนอนอยู่บนเตียง
“ คืนนี้ของพ่อนอนด้วยได้ไหม "
“ ได้ " คายขวดนมที่กินอยู่ออกมาตอบ อัลเลนขยับตัวให้ผมนอนลงใกล้ๆ " หนูจะให้ตุ๊กตากับพ่อหนึ่งตัว หนูจะให้ตัวนี้ " ยื่นไปตุ๊กตาลิงมาให้ผม " พ่อกอดน้องด้วยนะ"
“ ขอบคุณครับ " กอดตุ๊กตาลิงเอาไว้เอื้อมมือไปกอดอัลเลนที่หันมายิ้มให้ผม เราจ้องตากัน " อัลเลน หนูเหมือนแม่มากเลยนะ "
“ คุณแม่ " เสียงใสๆพูดแบบนั้นก่อนจะทำท่าคิด " แล้วแม่ไปไหนอะ ย่าบอกว่า แม่อยู่บนนู้น " ชี้ไปบนเพดานผมก็พยักหน้าให้
“ ใช่ครับ แม่อยู่บนนู้นกำลังมองดูอัลเลนอยู่ อัลเลนต้องเป็นเด็กดีของอาไฟของป๊าเทมมากๆนะ เพราะแม่นะรักอัลเลนมากเลยนะ "
“ อัลเลนจะเป็นเด็กดีของอาไฟของป๊าเทม แล้วก็ของพ่อด้วย " เข้ามากอดผมไว้ ตอนนี้ทำได้แค่กอดเจ้าตัวเล็กเอาไว้ในอ้อมกอด
“ พ่อรักอัลเลนนะ "
“ อัลเลนก็รักพ่อ " ไม่มีอะไรจะดีไปมากกว่านี้ ก้มลงหอมแก้มนุ่มของคนในอ้อมกอดคนนี้ ผมมีความสุขมากกว่าครั้งไหนๆ รู้สึกมีเรี่ยวแรงพิเศษต่อสู้ทุกอย่างได้มากมาย
ถึงเรื่องบางเรื่องมันจะไม่ได้ดั่งใจ แต่มันคิดว่า มันก็ไม่ใช่ทุกเรื่องในชีวิต
..................................................
หลายหลายอารมณ์เหลือเกิน
ขึ้นต้นด้วยความแปลกประหลาดของตัวละครใหม่ ตามมาด้วยพี่น้องไฟท์ไฟ
ปัญหาพ่อลูกของฮัลเลนไฟท์ ความหึงหวงของพี่เทม ตามไม่ทันไม่รู้จะเศร้า จะยิ้มดี
ยาวหน่อยแต่อ่านกันนิดนึงนะจ้ะคนดี :impress2:
หนมมีเรื่องจะประกาศคร่า ต่อไปนี้แท็กทางทวิตเตอร์จะขอเปลี่ยนจาก จาก #Choiceไฟท์อิน เป็น #Choiceต้องเลือก นะคะ ขออธิบายเหตุผลนิดนึง เดี๋ยวคนจะตกใจว่า “ พี่ขนมต้องให้พี่โรมคู่หมออินแน่ๆเลยเปลี่ยนแท็ก “ ไม่ใช่นะคะ ใครคู่ใครตอนนี้ยังไม่คิดเลยเอาจริงๆ เพราะตัวละครเพิ่งออกคบวันนี้ กลัวจะไม่เท่าเทียบกับทุกตัวละคร อีกอย่างหนมเขียนเรียงลำดับไปตามเหตุผล ตอนแรกหนมตั้ง Choiceไฟท์อิน เพราะมันคือเรื่องราวของหมออินและพี่ไฟท์แต่คนอ่านหลายคนเข้าใจผิดไปใหญ่ว่า พี่ไฟท์แม่งต้องคู่กับหมออินแน่ๆ แท็กนี้คือปัญหามันทำให้คนอ่าน ยึดติดว่า แท็กคู่กันมันต้องคู่กันสิค่ะพี่
เอาจริงๆ แต่งเรื่องนี้ ไม่อยากให้ทุกคนยึดติด อย่าติดว่าได้กับคนนี้ต้องเป็นของคนนี้ตลอดไป อย่าคิดแบบนั้น ให้คิดว่า ถ้าคนนี้มันไม่ดีมึงก็ไปคบคนอื่น เลือกคนที่ดีที่สุดที่ใจมึงชอบเถอะ รักที่ต้องเลือก ไม่ใช่ว่า “ เลือกคนนะ “ รักที่ต้องเลือกคือ การเลือกว่าเราจะยึดติดกับสิ่งที่เราเป็น หรือ เลือกความสุขมากกว่า มันคือเการลือกทางนิสัย ไม่ใช่เลือกในตัวบุคคล เขียนเรื่องนี้เสมอออกมาให้ด้านของ ความเห็นแก่ตัวของมนุษย์ล้วนๆเลย ความเห็นแก่ตัวในด้านความรัก ดูจากหมออินเป็นตัวอย่าง
พี่เตวิช คือ ตัวละครใหม่จ้ะและไม่ใช่ตัวร้าย อีกอย่าง เรื่องนี้ตัวร้ายมีตัวเดียว คือความเห็นแก่ตัวของตัวละครในเรื่องนั้นเหละ .. ร้ายที่สุดแล้ว
อย่ายึดติดกับความคิดแล้วปฎิเสธทุกอย่าง ตัวละครทุกตัวมีเหตุผลของมัน แต่บางตัวละครยังออกเหตุผลไม่ครบ คิดซะว่า ถ้าเป็นคุณ คุณจะเลือกอะไร มันยากนะไม่มีใครเลือกผู้ชายที่จะมาแต่งงานด้วยในวันเดียวหรอก มันต้องเห็นกันหลายๆด้าน
หนมอยากให้ทุกใจกว้าง และไม่อยากให้ยึดติด อย่าคิดว่าใครสักคนเป็นพระเอก คิดแค่ว่า ถ้าเป็นคุณ คุณจะเลือกใคร แต่บอกไว้ก่อนว่า “ ความรักไม่ใช่ความสงสาร แต่ความรัก คือความรัก อย่ารักใครเพราะความสงสาร เพราะสุดท้ายคุณเองนั่นเหละ คือคนที่จะทำร้ายเค้าอย่างเลือกเย็นที่สุด “
คุยยาวเหลือเกิน ฝากแท็กด้วยนะคะ #Choiceต้องเลือก
ขอบคุณที่เข้ามาอ่านและคอมเม้นท์เสมอๆ
ป.ล.พรุ่งนี้ เทมไฟจะอัพลงใน fb หนมมี่ผู้ใสซื่อนะคะ :กอด1: :L2: :3123: :L1: :pig4:
-
มาแล้ววววววว
-
:pig4: :pig4:
-
:katai5: :katai5:
-
หลงรักร้องอัลเลน
น้องน่ารักจังเลยค่ะ ตอนนี้อ่านแล้วน้ำตาจะไหล 2พ่อลูก :mew2:
-
เจอความน่ารักของอัลเลนเล่นงานซะแล้ว ความหน่วงกระเด็นหายเลย
-
:เฮ้อ:หนักใจแทน
-
#choiceเทมไฟ ค่ะ :z6: 555 ผิดเรื่องละ คือแม่ยกเทมไฟอะนะคะ พอมาเจอโมเม้นมุ้งมิ้งแบบนี้เข้าเลยลืมคุ่หลัก :ruready ไฟท์ สับสนพอๆกับหมออินเลย ยังเชียโรมเหมือนเดิม ยืนยันว่ารักคนที่รักเราดีกว่า เอะ.....แต่ไฟท์ก็มีใจให้อินแล้วนี่นา เลือกยากค่ะ == สีั
-
พอให้เลือกก็เลือกไม่ถูกเลยฮ่ะ :z3:
พอตัวละครออกมาครบ ก็ครบคู่พอดีเลยนะเออ บางทีตอนนี้อาจปักใจเชื่อไปแล้วว่าใครคู่ใคร :z1:
ยังไงก็รอลุ้นอย่สงใกล้ชิดฮะ :impress2:
-
อ่านตอนนี้แล้วอบอุ่นมาก
ดูเหมือนไฟท์จะปลดเรื่องหน่วงใจไปได้อีกเรื่อง
#ชอบโหมดพ่อไฟท์ลูกอัลเลน
#ชอบโหมดพี่เทมหึงไฟ
-
จะเอาอีกอ่ะ จะเอาอีก ๕๕๕๕๕
มันน่าเขินจริงๆนะ
ฟินนนนนนนนนนนน
:z3: :z3: :z3: :z3:
-
ตัวละครใหม่จะคู่กับใคร น่าจะเป็นเมะ :hao6:
ไฟให้คำปรึกษาพี่ชายในเรื่องความรักได้ดีนะ
เทมเนี่ยขี้หึงชะมัด หึงแม้กระทั่งพี่ไฟท์
ดีใจที่พ่อลูกกลับมารักกันเหมือนเดิม ไม่มีช่องว่างในใจ
-
แลดูไฟโตขึ้นเยอะเลยนะ :hao3:
-
พ่อลูกเข้ากันได้แล้ว
เย้ๆๆๆ
แต่ว่าหน่วงจิงอ่า
มีตัวละครใหม่ จามีคู่ก่าเค้าม้ายเนี่ยยยยย
-
ก็นะ อยากให้อินเห็นแก่ตัวบ้าง หลังจากไฟท์เอาเปรียบมานาน อัลเลนน่ารักจัง พี่เทมยังหึงน้องไฟอยู่ตลอดดด
-
อ่าาาา สถานการณ์ช่างน่าอึดอัด
-
:katai5: :katai5: :katai5:
กาดึ๊บๆ
-
ตอนที่ 19
เช้าวันใหม่ที่เริ่มต้นการทำงานด้วยรอยยิ้ม เมื่อเช้าได้โอกาสมาส่งอัลเลนที่โรงเรียนก่อนจะมาที่นี่ บอกตรงๆว่ารู้สึกสบายใจอย่างบอกไม่ถูกเลย วันนี้เลยมาทำงานเช้ากว่าปกติ ผมเดินเข้าห้องพักอาจารย์มาแต่ก็เกือบชนกับคนคนนึงที่อยู่ๆ ก็พรวดพลาดเดินออกมาจากห้องของตัวเอง
“ ขอโทษครับ " เค้าเอ่ยบอกผมแค่นั้นก่อนจะเดินผ่านผมไป มองกลับไปอาจารย์เตวิช ก็เอาแต่เช็ดเสื้อและกางเกงของตัวเองแบบลวกไป ในระหว่างที่เดินไป ผมเห็นคราบสีน้ำตาล อาจจะเป็นกาแฟที่เลอะ
“ อะไรของเค้า " ผมสถบแต่ก็ไม่ได้ว่าอะไร เดินผ่านห้องที่ไม่ได้ปิด อาจเพราะรีบหรือว่าเพราะอะไรผมก็ไม่รู้ มองเข้าไปในห้อง ผมยอมรับว่าผมอยากรู้อยากเห็น อยากรู้ว่าในห้องนั้นมีอะไร เพราะตัวเองไม่เคยเห็น อาจารย์เตวิชมักจะล๊อคห้อง ทุกครั้งที่นักศึกษามาหาเค้าจะออกไปคุยข้างนอกไม่มีใครเคยเห็น " นิดเดียวน่า ยังไม่ทันมาหรอก "
ห้องพักอาจารย์ขนาดเล็กทั่วไป ผมเดินเข้าไปแบบถือวิสาสะ หนังสือกองอยู่เต็มไปหมด เพราะว่าเจ้าตัวกำลังเรียนปริญญาเอกอยู่ด้วย สื่อการสอนมากมาย แต่ผมสะดุดตากับภาพ ภาพนึงที่ตั้งอยู่บนโต๊ะ ภาพที่ผมเห็นว่าครั้งนึงมันเคยใส่กรอบ แต่ครั้งนี้มันกลับมีเยอะกว่านั้น และตั้งอยู่หลายใบบนโต๊ะ ภาพถ่ายของคู่รัก ภาพที่อาจารย์เตวิชดูมีความสุขเอามากๆดูเป็นเด็กมากกว่าตอนนี้ที่ทำหน้าบึ้งๆตลอด แต่ภาพของอาจารย์ก็ไม่ได้น่าสนใจเท่าคนที่ถ่ายคู่ด้วยกัน
“ นี่มัน .. “ คนคุ้นตาที่ผมคุ้น อ้าปากค้างกับสิ่งที่ตัวเองบังเอิญมารู้ หยิบภาพขึ้นมาใบนึงเป็นภาพที่อยู่บนเตียงเหมือนกำลังกอดกัน นั้น
“ กรุณาวางของส่วนตัวของผมลงด้วยครับ " เสียงนิ่งๆที่ดังขึ้นมานั้น ผมหันไปมองอีกคนที่ทำหน้าไม่พอใจอยู่ เขาเดินเข้ามาในห้องก่อนจะคว้าเอาภาพที่ผมถือออกไป
“ เอ่อ คือ พอดีผมเห็นมันตกอยู่ "
“ งั้นก็ขอบคุณนะครับที่เก็บให้ " เสียงนิ่งๆ แต่แฝงไว้ด้วยความไม่พอใจ " แต่ทีหลังไม่ต้องหรอก "
“ อาจารย์ "
“ ออกไปจากห้องผมเถอะครับ " อีกคนว่าก่อนจะออกแรงดันให้ผมออกจากห้องของเค้า แต่ความอยากรู้ก็ทำให้ต้องพูดออกไป
“ อาจารย์เป็นอะไรกับ ไอ้โรม " ทุกอย่างเงียบ แรงที่ดันผมก็เหมือนว่ามันจะหายไป หันมองหน้าอีกคนตรงๆ เค้าไม่ได้สบตาเอาแต่กำภาพในมือนั้นแน่น
“ อาจารย์รู้จัก ... เค้าด้วยเหรอ "
“ ครับ ก็เค้าเป็นแฟนของเพื่อนผม " ทุกอย่างตรงนั้นเงียบ คนที่ทำได้แต่หันหลังคนนั้น ผมเดินออกมาเงียบๆตอนที่เค้าไม่แม้จะไล่ให้ผมออกไปเหมือนครั้งก่อน เอาแต่เงียบและกำภาพในมือนั้นไว้แน่น
สิ่งที่ผมอยากรู้ ไม่ใช่ว่าความสัมพันธ์ของสองคนนั้นไปถึงไหน แต่ที่อยากรู้คือ อินจะรู้เรื่องนี้มากน้อยแค่ไหนตังหาก จะรู้รึเปล่าว่าแฟนเก่าของแฟนมัน อยู่ใกล้จมูกผม แค่นี้เอง จะรู้รึเปล่าว่าเค้ายังอาวรณ์ต่อกัน
...................................................
“ ไหนใครเคยบอกว่า ชีวิตมึงค่อนข้างจะยุ่ง " ถามคนที่เดินเข้ามาหาในเช้าวันที่ออกเวรแบบนี้ ไอ้โรมยกยิ้มมันลูบหัวผมที่แทบจะหลับตาลงทันที วันนี้มันใส่แว่นกันแดดมาด้วย บอกได้คำเดียวว่าโคตรหล่อเลยว่ะ คือไฟท์จะหล่อแบบหนุ่มจีนมีเชื้อไทยพอให้เข้มๆนิดหน่อย แต่ไอ้โรมที่คนต่างชาติเลยสายเอเชียก็จริงแต่แทบไม่รู้
“ กูต้องว่างเสมอสิ สำหรับคนพิเศษ "
“ หยอดกูอีกแล้วนะไอ้สัด "
“ ยังไม่กินอะไรใช่มั๊ย " พยักหน้าให้มัน ไอ้โรมเดินเข้ามาใกล้ผมตอนที่แดดเริ่มส่องลงมาโดนตัว สาวๆที่เดินผ่านไปมาไม่ว่าจะเป็นผู้ป่วยหรือนางพยาบาลได้แต่มองมันเป็นตาเดียว
“ แล้วเบียดกูทำไม "
“ เดี๋ยวมึงโดนแดด " ก็เพิ่งรู้ว่ายืนตากแดดอยู่นาน ผมพยักหน้าให้กับมันตอนที่รู้สึกว่าแก้มของตัวเองเริ่มร้อนๆ " ว่าไงแดกอะไรยัง "
“ ยัง ก็กูเพิ่งเลิกงาน "
“ แถวนานามีอะไรให้แดกแบบอร่อยๆบ้างวะตอนเช้าๆแบบนี้ "
“ นี่มึงไม่ไปทำงานรึไง " ผมถามมันก็หันมามอง
“ ทำ แต่วันนี้ไปไซต์งานเข้าสายได้ "
“ อยากกินข้าวต้มหมูกระดูกอ่อน " บอกแบบนั้นมันก็พยักหน้า
“ แถวนี้มีมั๊ยละ "
“ กูไม่เคยแดกนะ เคยแต่สั่งในโรงพยาบาลกินถ้าหิว แต่แม่บ้านกูทำอร่อยมาก "
“ กูก็ทำอร่อย " มองหน้ามันแบบไม่เชื่อสายตาไอ้โรมหัวเราะ " มองหน้าทำไม กูไม่ได้ตอแหลกูทำอร่อยจริงๆ "
“ ไว้วันหลังกูไปชิม พอกูชิมแล้วกูถึงจะเชื่อ "
“ ครับคุณหมอ " มันยื่นหน้าลงมาหา แพรที่กำลังเดินเข้าเวรสวนทางเข้ามาพอดี
“ สวีทอะไรกันตรงนี้คะ หมออินคุณโรม "
“ เปล่าเว้ย สวีทอะไรแค่จะไปกินข้าวไปกินด้วยกันเปล่า " ทำท่านึกเหมือนอยากจะไป
“ ขอบคุณที่ชวนนะคะ แต่ไม่ไปดีกว่าหมอไปกับคุณโรมเถอะจะได้สวีทๆกัน ว่าแต่จะไปกินอะไรกันเหรอ "
“ อยากกินข้าวต้มกระดูกหมู มีแนะนำมั๊ย " ถามอีกคนที่ทำท่านึก
“ อื้ม ตรงร้านที่สุขุมวิท 11 ก็อร่อยนะ เค้าบอกว่ามีอาหารหลายอย่าง อร่อยด้วยไปลองกินดูสิ " บอกแค่นั้น แพรก็ขอตัวลาผมไปเข้าเวร
“ งั้นไปกัน จะให้กูพาไปแล้วมาส่ง หรือจะขับรถไปเองแล้วแยกย้ายกันกลับ "
“ ให้มึงขับ เพราะกูตาลายไปหมดแล้ว "
“ สำออยสัด เมื่อกี้เดินออกมาก็กำลังจะขับรถกลับบ้านเถอะ " มันแซวแต่ก็เดินนำผมออกไป แค่ขี้เกียจขับรถครับเบื่อรถติด เข้าไปนั่งในรถ ก้นผมนั่งทับตุ๊กตากระต่ายสีขาวพอดิบพอดี มันคงไม่ส่งอลิซที่โรงเรียนก่อนจะมาหาผม
“ อลิซไปโรงเรียนเป็นไงบ้าง ป่วยบ้างรึเปล่า " ส่ายหน้ามาให้ก่อนจะสตาร์ทรถ
“ ปกติดีมีความสุข แฮปปี้เกินไปในบางครั้ง ลูกกูก็นะ พอพ่อมันอยากไปจีบหมอสักหน่อย หายวันหายคืน ไม่ป่วยเหี้ยอะไรทั้งนั้น เซงจะหาแม่ให้สักหน่อย "
“ พอแล้วไอ้สัด พอแล้ว " ผมเอาตุ๊กตากระต่ายบี้หน้ามันไอ้โรมเหมือนจะหลบแต่เปล่า บี้หน้ามันไปเต็มๆก่อนที่มันจะดึงตุ๊กตากระต่ายออกจากหน้าตัวเอง แล้วก้มลงจุ๊บปากผม
“ คิดถึง "
“ คิดถึงเหี้ยอะไร ได้ข่าวเมื่อวานกูกับมึงเพิ่งไปกินบะหมี่กันมาก่อนกูจะเข้าเวร "
“ งั้นมึงต้องฟังเพลงนี้ " เอื้อมมือไปกดเครื่องเสียง ดนตรีีที่ผมไม่คุ้นดังขึ้นมาเนื้อเสียงคนร้องก็ไม่ค่อยคุ้น เหมือนคุ้นนะแต่ก็ไม่คุ้น
“ เพลงอะไรวะ "
“ ฟังๆ นี่กูโหลดมาเพื่อมึงเลยนะ เมื่อคืนทำงานนั่งฟังวิทยุ แล้วเพลงนี้ขึ้นมา กูคิดถึงมึงเลย "
“ โอ้ย ไอ้สัด เลี่ยนเหี้ย!! “ ผมตะโกนออกไปแบบนั้นตอนที่ที่ท่อนฮุกของเพลงดังขึ้นมา
' ถ้าความคิดถึงมันฆ่าคนได้จริงๆ
ให้ทายว่าในวันนี้ฉันจะต้องตาย
กี่ครั้งแล้วรู้ไหมที่เธอไม่อยู่
ความคิดถึงมันทำงานทั้งวัน
หนึ่งวันมีหนึ่งพันสี่ร้อยสี่สิบนาที
ฉันคิดถึงเธอทุกทุกวินาที
เธอคิดดูก็แล้วกัน กว่าจะพ้นหนึ่งวัน
รู้ไหมว่ามันเหนื่อยยากแค่ไหน
เมื่อไม่มีเธอ '
“ ปิดๆ " ผมกดปุ่มเพลงไอ้โรมหัวเราะดังลั่นรถ
“ ฮ่าๆๆ มึงแม่ง น่ารักวะ " กอดคอผมแล้วดึงตัวเข้าไปหา ดึงตัวเองออกมา กูรู้สึกปวดหัวผมผู้ชายคนนี้จริงๆ มันทำชีวิตธรรมดาๆของผมวุ่นวายไปหมดจนบางทีก็อยากจะถามว่ามึงเมายามาเปล่าวะ
“ ถ้าความคิดถึงมันฆ่าคนได้จริงๆ ให้ทายว่าในวันนี้ฉันต้องตาย " ไอ้โรมร้องเพลง! แม่เจ้า ผมเอาตุ๊กตากระต่ายอุดปากมันทันทีเลยครับ
“ ถ้ามึงจะตายกูจะผ่าตัดมึงเอง ไอ้สัด!! พอหยุดร้องเพลง ก่อนที่กูจะร้องไห้ ”
“ ฮ่าๆ โอเคๆ งั้นฟังเพลงอื่น " มันเปิดเครื่องเล่นของผมใหม่ กลายเป็นเพลงเหมือนหลายๆครั้งที่ผมฟังแล้วครับ นั่นคือเพลงร๊อคหูแตก ดังพอๆจนทำให้ ขี้หูออกมาเริงระบำได้ไม่ยาก
ขับรถมาถึงร้าน ไอ้โรมจอดรถที่ที่ไกลจากร้านไปหน่อย เราเดินลงมาถึงร้านที่แพรบอกเป็นร้านไม้เล็กๆครับ มีคนอยู่ในร้านพอสมควร
“ สวัสดีครับ เชิญเข้ามานั่งก่อนครับ " พนักงานในร้านที่เหมือนจะมีแค่สองคนเดินเข้ามาตอนรับ ผมกับไอ้โรมเลือกนั่งด้านหน้าครับ ไม่อยากไปนั่งบนพื้นด้านใน
“ สั่งอาหารเลยครับ "
“ ครับ " พยักหน้าเดินมาจดเมนู
“ ข้าวต้มกระดูกหมูพิเศษเนื้อหมู 1 ครับ มึงเอาอะไร " เชิดหน้าไปทางไอ้โรมมันมองดูเมนู
“ อยากกินอยู่สองอย่าง งั้นเอาสองอย่าง เอาข้าวต้มกระดูกหมู กับ ก๋วยเตี๋ยวน้ำตก "
“ รับน้ำอะไรดีครับ "
“ น้ำกระเจี๊ยบครับ "
“ สองที่เลยครับ " พนักงานจดเมนูเสร็จแล้วผมเองก็มองหน้ามัน แดกข้าวกับไอ้โรมทีไร ไม่เคยเห็นมันกินอย่างเดียวเลยครับ แดกสองอย่างตลอด
“ ปกติมึงกินวันละกี่มื้อวะ "
“ สองมื้อ ทุกวัน ถ้าทันทุกมื้อก็แดกทุกมื้อ " มันว่าพลางเช็ดช้อนแล้วยื่นให้ผม
“ มึงก็ไม่อ้วนนะ กล้ามก็มี "
“ แอบมาดูใต้ร่มผ้ากูตั้งแต่เมื่อไหร่ "
“ กูไม่อยากจะคุยกับมึงเพราะแบบนี้ละ ไอ้สัด " สถบออกมามันยิ้ม
“ ออกกำลังกายสิครับ ฟิตเนสที่คอนโดมีไว้ทำไมไม่ไปเล่น กูเล่นทุกวันดึกแค่ไหน เหนื่อยแค่ไหนกูก็ต้องไป กูฟิตกล้ามกว่าจะได้ขนาดนี้ อย่าหวังว่ากูจะยอมให้การแดกของกูทำลายมัน "
“ เออ ก็จริง " ผมหันไปมองรอบๆร้าน ร่วมรื่นดีครับจัดร้านแบบสบายๆชิวๆ " ไก่ทอดที่โต๊ะนั่นสั่งน่ากินวะ "
“ สั่งสิ " ยังไม่ทันจะตกลงมันตะโกนสั่งพนักงานเสริ์ฟแล้วครับ อาหารที่สี่งทะยอยมาวางบนโต๊ะข้าวต้มหมูอร่อยดีครับ แต่จริงๆมันก็อร่อยทุกอย่างเพราะผมไล่ชิมไปถึงจานของไอ้โรม
“ อร่อย "
“ จัดว่าโอเคอยู่ " มันว่าก่อนจะชิมไก่ทอด " เออ อินกูมีอะไรจะถาม "
“ ว่าไง "
“ วันนี้เข้าเวรกี่โมง "
“ ประมาณทุ่ม ทำไมมีอะไร " ผมเหล่มันที่กำลังตั้งใจพูดบางอย่าง
“ ฝากอลิซหน่อยสิ "
“ อลิซ ? ทำไมวะ แล้วป้านวลไปไหน "
“ ป้านวลไม่สบายวันนี้ลางานแล้วกูคิดว่า กูคงกลับดึก คงไม่มีใครไปรับอลิซที่โรงเรียน "
“ เอาตรงๆนะโรม กูเข้าใจว่ามึงอยากจะช่วยป้านวล แต่กูว่าร่างกายเค้าไม่ไหวแล้ววะ กูยังคิดเลยว่ามึงกล้าได้ไงวะ ให้ลูกสาวที่เป็นโรคหอบอยู่กับคนแก่ถ้าตอนที่อลิซมีอาการแล้วป้านวลแกตกใจเหมือนคราวนั้น แต่มึงอยู่ต่างจังหวัด มึงจะทำยังไง "
“ นี่ไง กูก็รีบหาเมียอยู่ มึงนั่นละเมื่อไหร่จะตกลงเป็นเมียกูสักที "
“ ไอ้สัด " สถบแค่นั้นก่อนจะถอนหายใจ ผมเหนื่อยที่จะพูดเรื่องซีเรียสกับมันมากครับ บอกตรงๆ " เอาดีๆ "
“ ต้องเอาดีๆอยู่แล้ว บนเตียงนี่เหละ ไม่พาเหาะไปที่ไหนหรอก "
“ โรม "
“ ครับผมทราบแล้ว ก็กำลังปรึกษาอินอยู่ไง " มันถอนหายใจออกมา " กูคิดว่าจะให้ป้านวลแค่มาทำความสะอาดว่ะ ส่วนอลิซกูจะเลี้ยงเอง "
“ เลี้ยงเอง เลี้ยงยังไง " ผมถามมันก็ทำท่าคิด
“ ก็เลี้ยงเหมือนที่เคยเลี้ยง แต่มีมึงเป็นผู้ช่วย "
“ กูไปเป็นครึ่งชีวิตของมึงตั้งแต่เมื่อไหร่โรม "
“ อาจจะยังไม่ใช่ตอนนี้ แต่กูคิดว่าในอนาคตมันอาจจะไม่แน่นอนก็ได้ "
“ ก็แค่อนาคต " หัวเราะให้กัน มันจ้องตาผม " วันนี้กูจะไปรับอลิซให้แล้วกัน "
“ กูบอกครูไว้แล้วละ ว่าจะมีคุณหมออิน มารับ อย่าลืมเอาบัตรประชาชนไปด้วยนะ " ส่ายหน้าให้มันผมพยักหน้า
“ แล้วอลิซเรียนโรงเรียนไหน "
“ นานาชาติแถวอโศก "
“ อ้า โรงเรียนตรงนั้นเคยเห้นอยู่ " พยักหน้าให้อีกที ผมถามต่อ " ทำไมไม่ให้เรียนโรงเรียนหญิงล้วนวะพวกเอกชน "
“ กูอยากให้เรียนนานาชาติเพราะกูก็จบมาจากนานาชาติ "
“ แล้วทำไมเลือกเรียนที่นี่ " แค่อยากรู้ครับว่าคนเป็นพ่อแบบมันทำไมถึงส่งลูกสาวไปเรียนโรงเรียนนี้
“ ลูกไอ้ฮิมเรียนอยู่มันเลยแนะนำกูมา " โอเค ก็สมเป็นพ่อแบบมึงนะ โรม " กูส่งมาที่นี่ก่อนเดี๋ยวพอโต อลิซช่วยเหลือตัวเองได้อยากจะเปลี่ยนไปเรียนอะไร ก็ค่อยว่ากัน "
“ ง่ายดี เป็นพ่อแบบง่ายๆ "
“ ก็เลยต้องหาแม่มาช่วยดูแลไง " เหล่กูอีก หยอดกูอีก ผมเงียบได้แต่ถอนหายใจใส่เท่านั้นละครับ นั่งกินข้าวต้มจนหมดไอ้โรมสั่งคิดเงินก็เป็นอีกครั้งที่มันเลี้ยงผม แต่มื้อนี้ถูกมากครับ ตกจานละสี่สิบบาทเอง
ขับรถมาส่งผมที่โรงพยาบาลมันยื่นกุญแจคอนโดของผมให้ก่อนที่จะขับรถออกไปนึกถึงคำพูดที่มันยื่นกุญแจกับคีย์การ์ดที่ห้อยน้องเป็ดเอาไว้ " กูทำมาให้มึงอันนึง "
“ ให้กูเพื่อ "
“ เพื่อให้รู้ว่ากูอ่อยมึงอยู่นะ " อ่อยพ่อง! ผมส่ายหน้าเก็บกุญแจของมันไว้ในรถ ได้เวลาขับรถกลับบ้านแล้วหลับให้เต็มอิ่มสักทีครับ รู้สึกชีวิตอ่อนเพลียเหลือเกิน
-
บ่ายสามโมงครึ่งผมขับรถมารอรับเจ้าตัวเล็กคนสวยที่พ่อผู้ไม่ได้เรื่องของเธอฝากผมไว้ บรรยากาศหลังเลิกเรียนมีพ่อแม่แค่ส่วนหนึ่งที่มารับลูกของตัวเอง ส่วนใหญ่จะเป็นอนุบาลถึงประถมครับ ส่วนเด็กโตก็รถไฟฟ้า ผมเดินเข้าไปในโรงเรียนตอนได้ยินเสียงออดที่ที่ผู้ใหญ่มุงเยอะๆนั่นเหละครับ คิดว่าน่าจะอนุบาล
“ มารับเด็กหญิงมิลานครับ " ผมบอกออกไปก่อนจะยื่นบัตรประชาชนให้ หลังจากนั้นไม่นานคนสวยของผมที่วิ่งเข้ามาหา ผมเผ้ายุ่งเหยิงสุดๆเลยครับ
“ อาอิน วันนี้อาอินมารับหนู " กอดเข้าที่ขาผมย่อตัวลงกอดอีกคนไว้
“ ใช่แล้วครับ วันนี้เรียนเป็นยังไงบ้าง สนุกมั๊ยแล้วทำไม ผมยุ่งแบบนั้น " ลูบผมยาวๆที่ยุ่งเหยิง ผมของอลิซถูกรวบไว้ไม่เป็นทรงเท่าไหร่และดูท่าทางมันคงจะเป็นมาตั้งแต่เมื่อเช้า
“ อาอินหนูหิวไปกินขนมกัน " แกว่งมือผมเล่นพยักหน้าให้อีกคนที่แทบจะเรียกว่าเดินนำผมไป
“ จะเลี้ยงอาเหรอ "
“ หนูมีเงินนะ " ตบที่กางเกงนักเรียนที่ตัวเองใส่
“ ไหนขออาอินดูหน่อย อาอินจะพาไปซื้อขนม " แบมือไปให้อลิซยื่นแบงค์ร้อยให้ผม เด็กสมัยนี้มาโรงเรียนพอแบงค์ร้อยนะครับสมัยผมได้ไปโรงเรียนสี่สิบบาทเอง " อาอินไม่เอาหรอกครับ อาอินล้อเล่นว่าแต่ อลิซอยากกินอะไรครับ ไอติมมั๊ย หรือขนมดี "
“ อยากกินทุกอย่างเลย "
“ โอเคงั้นได้เลยเดี๋ยวอาอินพาไปกินนะ " พยักหน้างึกๆผมที่กำลังลุกขึ้นยืนโดนเด็กคนนึงวิ่งเข้ามาชนอย่างจัง " อ๊ะ "
“ อาอิน!!” เสียงที่ผมหันไปมองอัลเลนนั่นเองที่วิ่งเข้ามาชนผม
“ อัลเลน อาอินเจ็บนะครับ " หันไปหาอีกคนที่ยิ้มกว้างอัลเลนกอดผม จริงๆก็ลืมไปเลยครับว่าอัลเลนก็เรียนโรงเรียนนี้ด้วย
“ อาอินไม่ได้ฉีดยาหนูเลย เพราะหนูไม่ป่วย " ส่ายหน้าไปมามือก็กอดผมแน่น
“ ดีแล้วครับที่ไม่ป่วย ถ้าป่วยต้องทำให้อาไฟกับป๊าเทมเป็นห่วงอีกแน่ๆ ครั้งก่อนอาไฟหน้าเศร้าเลย แค่อัลเลนป่วย "
“ ก็อาไฟรักหนู "
“ ถ้ารู้ว่าอาไฟรักก็ต้องกินผักเยอะๆนะครับ "
“ ครับผม "
“ อัลเลน ไปเถอะอาหยุ่นให้มาตาม " เด็กผู้ชายอายุเท่ากันวิ่งเข้ามาตามผมจำได้ว่าชื่อออสตินครับ เพราะเคยมารักษาอยู่ที่โรงพยาบาลอยู่สองสามครั้ง เป็นเพื่อนสนิทของอัลเลน
“ งั้นหนูไปนะ บ๊ายบาย " โบกมือลาผมก่อนจะวิ่งตามเพื่อนไป หันมามองอลิซที่ยืนอยู่ที่เดิม เธอยิ้มให้ผม
“ อาอิน อาอินรู้จักด้วยเหรอ "
“ รู้จักครับ อัลเลนเป็นลูกชายของเพื่อนอาอิน " เปิดประตูรถให้อลิซเข้าไปนั่งผมก็เดินวนไปอีกฝั่ง " อลิซไม่รู้จักเหรอ "
“ หนูไม่รู้จัก เขาไม่ได้อยู่ห้องเดียวกับหนูแต่หนูรู้จักออสติน ออสตินเป็นลูกของอาฮิมเพื่อนของป๊า "
ผมขับรถพาอลิซมาที่คอนโดครับ จัดการอาบน้ำก่อนจะพาไปกินของอร่อยๆ อยากให้ไปแบบสดชื่นเพราะถ้าไอ้โรมมารับช้าซึ่งก็น่าจะเป็นไปได้มากกว่า อลิซจะได้หลับรอถ้ามันดึกมาก
“ อาอิน หนูคันตรงอีกแล้ว ตรงนี้ " เกาที่ขาระหว่างที่ผมกำลังถอดเสื้อผ้าให้
“ อย่าเกานะ อย่าเกา ไปอาบน้ำกันจะได้หายคันขานะครับ " จับเด็กเล็กๆอาบน้ำเชื่อเค้าเลยครับว่าซนจริง โชคดีที่ผมไมไ่ด้ใส่ชุดทำงานมาก่อนไม่งั้นซวยแน่
“ อาอินหนูให้นะ ให้น้องเป็ดตัวเล็กๆกับอาอิน " เป็นน้องเป็ดที่ใช้ลอยน้ำ ผมรับไว้
“ ขอบคุณนะครับ ว่าแต่อลิซเอามาให้อาอินทำไมละ "
“ ก็หนูชอบคุณเป็ด หนูมีเยอะเลย " ชี้ไปที่น้องเป็ดหลายๆตัวตรงขอบอ่าง
“ ชอบแล้วเอามาให้อาอินทำไม "
“ ก็หนูรักอาอินนี่น่า ป๊าสอนว่า หนูต้องให้ของที่หนูชอบคนที่หนูรัก หนูรักอาอินหนู้เลยให้อาอิน "
“ งั้นก็ขอบคุณนะครับ " รับลูกเป็ดลอยน้ำนั่นไว้ อลิซเล่นอยู่อีกสักพักผมก็จับขึ้นมาทาแป้งแต่งตัว ก่อนจะขับรถออกมาหาอะไรกินเป็นห้างแถวอโศกครับเพราะใกล้กับที่ทำงานผมที่สุดแล้ว
“ อยากกินอะไรสั่งเลยครับ อาอินตามใจเต็มที่เลย " ว่าแบบนั้นอลิซก็จูงมือผมดึงนำเข้าไปในห้างเลยครับ
“ หนูอยากกินไอติมตรงนั้น " ร้านไอติมสีฟ้ากับชมพูผมพยักหน้ารับ
“ งั้นก็กินเลย "
“ เย้ " วิ่งเข้าไปในร้านคนตัวเล็กที่ความสูงไม่ถึงตู้ไอศกรีม " หนูจะกินไอติมค่ะ ไอติม อร่อยๆ "
“ ได้เลยครับผม " พยักหน้าบอกตอนที่ผมไปถึงพอดี ผู้หญิงคนนึงที่กำลังอุ้มลูกที่อยู่ตรงนั้นหันมามองเธอ
“ น่ารักจังเลย "
“ อลิซครับ มาอาอินอุ้มนะ " อุ้มอีกคนขึ้นดูไอศกรีมในตู้
“ หนูอยากกินทุกอันเลย " หันมาบอกผม หมั่นใส้รอยยิ้มเล็กนั่นเหลือเกินครับ ผมหอมแก้มเธอที่ยิ้มกว้างออกมา
“ ลองชิมได้นะครับ "
“ หนูจะชิมอันนี้ที่มันมีหลายๆสี แล้วก็อันนี้สีชมพู อันนี้สีฟ้าด้วย "
“ ได้ครับผม " พนักหน้าตักไอติมขึ้นมาให้ชิม ผู้หญิงที่อุ้มลูกอยู่นั้นก็ถามผม
“ น้องน่ารักจังเลยกี่ขวบแล้วคะ "
“ สี่ขวบแล้วครับ ชื่อน้องอลิซ "
“ ลูกครึ่งอะไรเหรอคะเนี้ย หน้าตาน่ารักเชียว "
“ อิตาลีไทยครับ แต่ลูกเสี้ยวแล้วละครับพ่อเค้าเป็นลูกครึ่งครับ " ยิ้มให้กันเด็กที่เธออุ้มหน้าตาก็น่ารักมากครับ เป็นหนุ่มตี๋ในวัยหนึ่งขวบ " คนนี้ก็น่ารักนะครับ ชื่ออะไรเอ่ย "
“ น้องโจโฉค่ะ อายุหนึ่งขวบ "
“ อลิซดูน้อง น้องน่ารัก " เอื้อมมือไปจับแก้ม
“ น้องน่ารัก แก้มนุ๊มนุ่ม "
“ หลานเหรอคะ " เธอถามผมก็พยักหน้า
“ ใช่ครับ "
“ พาย โทษทีที่ช้าคนเยอะมากเลย " คนที่ถือของพะรุงพะรังเดินเข้ามาหาเธอ หันไปมองทั้งผมและคนที่มาใหม่ก็ได้แต่ชะงัก
“ นัท "
“ อิน " เสียงของมันเบาลง ผมมองหน้าเธอสลับกับนัท น้องโจโฉก็คงเป็นลูกของมัน " เป็นไงบ้างไม่เจอกันตั้งนาน "
“ นัทรู้จักกับคุณเค้าด้วยเหรอ " พยักหน้าให้มันที่เอาแต่มองผม
“ รู้จักสิ รู้จักดีด้วย "
“ อาอินๆ หนูจะกินสองก้อนใหญ่ๆเลย " อลิซบอกผมที่หลบสายตาของมันไปหาอลิซ
“ ได้เลยครับจะเอาแบบไหน " ได้เป็นรสสายไหมกับสตอเบอรี่ชีสเค้ก
“ ลูกเหรอ " นัทถามผมก็หันไปมอง
“ ไม่ใช่หรอก ลูกเพื่อน " พยักหน้าอีกครั้ง มันก็ดึงตัวคุณพายออกจากร้าน
“ ไปเถอะพาย "
“ งั้นเรากลับก่อนนะคะ "
“ สวัสดีครับยินดีที่ได้รู้จัก " พากันเดินออกไปทั้งครอบครัว ผมก็หันมาสนใจอลิซต่อ
“ อาอินหนูอยากกินนั่นด้วย " ชี้ไปที่โคนขนมปังกรอบ ผมจัดการสั่งให้อีกที ไอติมที่อยากได้อลิซขอบคุณพนักงานก่อนจะเดินไปนั่งที่โต๊ะ ผมสั่งไอติมก้อนนึงไปนั่งกินกับอลิซ
“ ของอาอินสีไม่น่ากินเลย " เป็นไอติมคาราเมลครับสีเข้มๆเหลืองๆ
“ แต่อร่อยน้า "
“ หนูชิมได้มั๊ยคะ "
“ ได้สิครับอะ " ตักแค่คาราเมลให้อีกคนก็ตาโต
“ อร่อย แต่ของหนูอร่อยกว่า อาอินกินของหนู " ตักไอติมมาให้ผมชิมคำโตเลยครับ " อาอินๆ "
“ ครับ ว่าไง "
“ อาอินรักป๊าเปล่า "
“ ทำไมถามแบบนั้นละ "
“ ก็ป๊าให้หนูถาม ว่าอาอินรักป๊าของหนูรึเปล่า ป๊าบอกว่าถ้าวันนี้อาอินมารับให้แอบถามอาอิน แต่ป๊าก็บอกว่า อย่าบอกอาอิน โอ๊ะ " เสียงใสๆที่ถามผมยกมือขึ้นปิดปากตัวเอง " อาอินอย่าบอกป๊าน๊า ว่าหนูบอกอาอินแล้ว " แอบยิ้มตอนที่อีกคนมองหน้าผม ท่าทางน่ารักๆแบบนั้นผมเอื้อมไปหยิกแก้ม " อาอินยิ้มแปลว่าอาอินชอบ "
“ ยังไม่ได้พูดเลยครับ "
“ ก็เวลาที่เพื่อนชอบล้อหนู ว่าหนูชอบใคร พอหนูยิ้ม เพื่อนบอกว่าหนูชอบ จริงๆ หนูไม่ชอบสักหน่อย "
“ ไปชอบใครมาเนี้ย ตัวแค่นี้ " เขี่ยแก้มอีกคนที่ส่ายหน้า
“ หนูไม่ได้ชอบสักหน่อย หนูรักป๊าคนเดียว รักอาอินด้วย รักป้านวล ตอนนี้หนูคนที่หนูรักเยอะแยะเลย แล้วอาอินละคะ อาอินมีใครที่อาอินรักบ้าง "
“ มีหลายคนเลย หนึ่งในนั้นก็มีอลิซด้วยนะ "
“ แล้วมีป๊าของหนูรึเปล่า " ผมยิ้มตอนที่เธอถามคำถามนั้น ใครบอกอลิซไม่เหมือนไอ้โรม ผมว่าเหมือนกันจะตายไปครับ โดยเฉพาะความเจ้าเล่ห์
“ แบบนี้นี่เอง กำลังคั่วอยู่กับพ่อของหนูคนนี้นะสินะ " หันไปตามเสียงของคนที่เดินเข้ามา คนที่ผมคิดว่ากลับไปนานแล้ว
“ นัท "
“ ลูกไอ้ไฟท์เหรอ คนนี้นะ "
“ เปล่า " ตอบสั้นๆ ผมหยิบทิชชูเช็ดปากให้อลิซ
“ อิน!” มันกระชากแขนผมให้ลุกขึ้นยืน อลิซเห็นแบบนั้นเธอลงจากที่นั่งฝั่งตรงข้ามมากอดผมไว้ทันที
“ อย่าทำอะไรอาอินของหนูนะ "
“ อลิซครับไม่ต้องกลัวนะ " ผมจับหลังอลิซลูบปลอบๆ ไอ้นัทก็เอาแต่มอง
“ มีอะไรนัท คือมึงต้องการอะไร อย่ามาทำเสียงดังใส่เด็กแบบนี้ "
“ กูเกลียดมึง กูหงุดหงิดที่กูมาเจอมึง "
“ งั้นก็ขอโทษที่กูดันมาเจอมึงแล้วกัน คิดว่าครั้งหน้าก็คงไม่เจอกันอีก "
“ ตอนนี้กูมีเมียแล้ว มีลูก "
" เออ กูเห็นแล้ว ชีวิตมึงก็มีความสุขดีนิ มีเมีย มีลูก "
“ แต่มึงก็รู้ว่ากูไม่ได้อยากเป็น ถ้ามึงไม่บอกเลิกกูตอนนั้น ตอนนี้กูก็คงไม่เป็นแบบนี้ " มันว่าเสียงเรียบๆ เสียงที่ไม่ได้โกรธแต่เสียงนั้นก็ไม่ได้ยินดี
“ ก็เอาแต่โทษกูนะ มึงไม่อยากเป็นแบบนั้นทำไมไม่บอกพ่อกับแม่มึงละ มึงมันลูกแหง่ติดพ่อติดแม่มาแต่ไหนแต่ไร ก็สมควรแล้วมึงไม่กล้าเอง แม้กระทั้งตอนคบกับกูมึงก็ปิดพ่อแม่มึงจะตายไม่ให้อยากท่านรู้ นั่นก็ตัวมึงเอง ผิดที่มึงเองไม่ได้เกี่ยวอะไรกับกู "
“ แล้วตอนนี้มึงมีความสุขมั๊ย "
“ ถามทำไม "
“ เพราะกูไม่อยากให้มึงมีความสุข " พูดเสียงนิ่งๆแต่ตอนนั้นอลิซกอดผมไว้แน่น
“ กูมีความสุขดีนิ "
“ แต่กูอยากให้มึงมีความทุกข์ จำที่กูเคยพูดไว้ได้ใช่มั๊ย สักวันมันก็จะมาถึง จะมาถึงเหมือนที่มึงทำกับกู " เดินออกไปตอนที่พูดคำนั้นจบ หัวใจของผมมันชาวาบไปหมด อลิซที่กอดผมไว้ซุกหน้าอยู่ที่ขา ในสมองของผมตอนนี้คงมีแค่ไอ้โรมคนเดียวที่แว๊บเข้ามา อาจเพราะมันคือคนเดียวที่ทำให้ผมมีความสุขที่สุดในตอนนี้
ถ้าเป็นก่อนหน้านี้ผมคงไม่กลัวกรรมตามสนองอะไรพวกนั้นหรอกครับ แต่ผิดกันนะ เหมือนตอนนี้มันจะไม่ใช่ .. ถ้าเป็นโรมผมก็รู้สึกแอบกลัวยังไงก็ไม่รู้ เพราะถ้าเป็นไฟท์ยังไงไฟท์ก็เคยไปไหนไกลจากผมและที่สำคัญความสัมพันธ์ของผมกับไฟท์ก็ไม่ได้มีความสุขอะไรอยู่แล้ว แต่กลับอีกคนมันไม่ใช่
บางทีนี่อาจเรียกว่าความรัก สิ่งที่ผมไม่เคยมี และนั่นก็ทำให้ผมกลัว
....................................
ความรักคือทุกอย่าง ทั้งความกลัว ความสุข ความเสียใจ
คิดว่าเนื้อเรื่องหลัก จะเริ่มจากตอนนี้เป็นต้นไป ( นี่มึงเพิ่งเริ่ม )
เรื่องราวจะเป็นยังไงต่อไป ไฟท์จะบอกอินมั๊ย
โรมอินจะเป็นไง เตวิชจะกลับมาหาโรมไหม อินจะทำไง
แล้วพี่ไฟท์กับหมออินละ จะเป็นไงต่อ
ต้องติดตาม ตอนต่อไป
(ควรไปเขียนเกริ่นนำละครนะแกรรร )
รู้สึกยังไง ใครมีทวิตเตอร์ หนมฝากแท็ก #Choiceต้องเลือก ด้วยนะคะ
ขอบคุณที่เข้ามาอ่านและคอมเม้นท์เสมอๆจ้า :กอด1: :L2: :3123: :L1: :pig4:
ป.ล.ขอโทษที่เมื่ออาทิตย์ที่แล้วขนมไม่ได้อัพนิยายให้นะคะ พอดีมีสอบแล้วทั้งอาทิตย์ไม่ได้เขียนเลย ขอโทษจริงๆค่ะ :กอด1:
-
ถ้่เราเป็นไฟท์เราก็ไม่บอกหมออินหรอก เรื่องแบบนี้ต้องเจอกับตัว :เฮ้อ:
-
นัทททททททททททททท
แกนี่มันตังโกงชะมัดดดดดดดดดดดดดดดดดด
-
นัทนี่ดาวร้ายจริงๆ :m16:
แต่อินจะเลือกโรมใช่ไหม :impress2:
ตัวละครทุกตัวต่างก็มีความสัมพันธ์กันนะนี่ :z3:
-
อินจะเจอกะอะไรบ้างนะ
-
ทำไมอิรุงตุงนังแบบนี้อ้ะะะะะะะะะะ
อินโรมน๊าาาาาาาาาา :katai1:
-
สงสารอินค่ะ
-
เหมือนมันเป็นแค่การอรัมภบทของเรื่อง เรื่องจะเคลียดขนาดไหนเจอเด็กๆเข้าไปนี้สดใสขึ้นทันที
-
พี่โรมคือดีอ่า อ่อยแบบโคตรน่ารัก :-[
-
งั้นให้ไฟท์ก่าเตชินดีไหม
แล้วทุกอย่างก้ลงตัว เย้
-
:จุ๊บๆ: :o10: :pig4:
-
โรมอินน่ารักอ่ะ
ขอบอกเลยว่าชอบโรมมากกกกก
เวลาหยอดหมออิน
นัท มาเร็วเคลมเร็มมาก
หมออินมั่นใจในตัวโรมหน่อยนะ
-
สองพ่อลูกน่ารักมากอ่า โคตรน่าฟัดดด โดยเฉพาะน้องอลิซ นางฟ้าน้องของอาอิน :man1:
-
แหม่โรม ยิ่งอ่านยิ่งชอบแฮะ แต่ทำไมใจมันเชียร์ไฟท์ก็ไม่รู้
นัท เราเข้าใจเธอ
-
อ่าาาาา น้องอลิซน่ารักนะ
-
นัท(สามีเก่าหมออิน) โผล่มารื้อความหลัง(ที่เราไม่รู้) ทำไมกัน
คงเป็นแฟนคนแรกที่อินรักมากแน่นอน และก็จบลงไม่สวย
คนรักเก่าโรมก็มีบทบาทแทรกซึมมาเรื่อยๆ งั้นงานนี้ก็คงครบคู่ ไม่มีใครกินแห้วแล้วล่ะสิ
แต่ใครจะลงเอยกับใคร ก็ต้องเอาใจช่วยไปนานๆ
-
ปวดหัวตามหมออินไปติดๆ ช่วยแชร์นะคะ :z3:
-
ดราม่านี้ยังอีกยาวไกล
:z3: :z3: :z3: :z3: :z3:
-
เรื่องราวเข้มข้ามาก
นัททำไมเเค้นขนาดนั้น
-
สนุกมากมาย ตามมาจากเรื่อง BTS เลยนะเนี้ย
-
อยากอ่านอิน คิดถึงอิน 2อาทิตย์แล้วนะ :sad4:
-
นานๆจะเจอนิยายที่อ่านแล้วเดาพระเอกไม่ถูก อ่านไปก็หน่วงไป คิดไปต่างๆนานา
โรมอิน โรมเข้ามาทำให้อินมีความสุข ยิ้ม หัวเราะ ลืมความทุกข์ลืมไฟท์ ทำอะไรที่ไม่เคยคิด
จะทำอย่างเช่นซื้อเครื่องสำอาง เหมือนปั๊ปปี้เลิฟ สดใสฟรุ้งฟริ้ง 5555
ส่วนไฟท์อินมันเหมือนครึ่งๆกลางๆ จะไปต่อก็ไปไม่ได้ จะถอยกลับก็ทำไม่ได้ สับสัน
กับความรู้สึกของตัวเอง ไฟท์กลัวจะเสียอินไป อินก็อยากเป็นที่หนึ่งของไฟท์อยากเป็นคนสำคัญ
แต่ก็ไม่รู้ว่าความรู้สึกนี้มันคือความรักจริงๆหรือเปล่า
สำหรับความรักของวาดที่มีให้ไฟท์ มันเหมือนแฟนคลับกับศิลปิน เรารู้ว่ายังไงก็ครอบครองไม่ได้
ขอแค่ได้อยู่ใกล้ๆบ้าง ได้ทำทุกอย่างเพื่อให้คนที่เรารักมีความสุขแม้จะเจ็บแต่ก็ทนได้
เราว่าวาดเหมาะจะคู่กับคนอื่นที่ไม่ใช่ไฟท์นะอย่างเช่นหมอเซฟ เพราะเวลาอยู่กับครอบครัวอินหรือกับไฟท์
วาดจะกดตัวเองอยู่ตลอดเวลา แต่ถ้าได้อยู่กับคนอื่นวาดคงเป็นตัวของตัวเองมากกว่านี้
ตอนที่คุยกับหมอเซฟเราว่าน่ารักดี คนหัวอกเดียวกันมารักกันก็คงจะดี
ถ้าโรมอินจะคู่กันเราก็โอเคนะชอบ น่ารัก อ่านไปยิ้มไป มีความสุขสดใสจริงๆ
แต่ลึกๆแล้วเราก็ยังเชียร์ไฟท์อิน เราอยากให้สองคนนี้เอาชนะความเห็นแก่ตัวของตัวเองให้ได้
อยากให้สองคนนี้ก้าวผ่านความเป็นเพื่อนความอยากเอาชนะ แพ้บ้างยอมบ้างเพื่อกันและกัน
มันเหมือนไฟท์อินเป็นมหากาพย์ที่ยาวนานเราอยากติดตามต่อจนจบ ไม่อยากให้ครึ่งๆกลางๆแบบนี้
เป็นกำลังใจให้คนแต่งนะคะ มาอัพเร็วๆน้า >__<
-
อ่านไปก็คิดไปนะว่าถ้าเราเป็นอินเราจะทำยังไง
หรือจะเลือกใคร ทุกคนล้วนก็มีข้อดีข้อเสียด้วยกันทั้งนั้น
ตอนนี้ก็ได้รู้อะไรเกี่ยวกับโรมเพิ่มมาอีกข้อ
อาจารย์คนนั้นเคยเป็นแฟนกับโรมใช่มั๊ย แนบชิดขนาดนั้น
แสดงว่าอินก็ไม่ใช่ผู้ชายคนแรกที่โรมสานสัมพันธ์
ท่าทางอาจารย์จะรักโรมมากซะด้วย :hao3:
คงทำได้อย่างเดียวคือรอ รอติดตามตอนต่อไป
ขอบคุณคนเขียนมากค่ะ :กอด1:
-
:katai1:
-
ตามอ่านมาสักพักแล้วค่ะ ชอบที่พี่หนมเขียนถ่ายทอดออกมา ตัวละครทุกตัวเหมือนมีชีวิตจริงๆ เป็นคนที่เราสามารถเห็นได้จับต้องได้ในชีวิตจริงๆ o13
หมออินก็เป็นคุณหมอใจดีกับเด็กๆและกับวาด รักวาดมากๆ อยากให้สิ่งดีๆกับวาด กับไฟท์ที่เป็นเพื่อนกันมานานเรารู้สึกว่า หมออินรักไฟท์นะ แต่รักในฐานะเพื่อนที่ใกล้ชิดผูกพันกันมากกว่ารึเปล่า และบางครั้งรู้สึกว่าหมออินแค่อยากเอาชนะไฟท์แค่นั้น อย่างที่บอกให้ไฟท์ไปบอกครอบครัวเรื่องความสัมพันธ์ของทั้งคู่ ยิ่งมีโรมเข้ามาแบบนี้มันยิ่งทำให้ตอนนี้หมออินดูเป็นคนที่เห็นแก่ตัวที่ยังอยากอยู่ข้างๆไฟท์ แต่ก็ไม่อยากเสียโรมไป แต่แฟนเก่าหมออินที่บังเอิญเจอกันอีกครั้ง มันคงทำให้หมออินคิดที่จะตัดสินใจอะไรๆได้มากกว่านี้นะ สู้ๆนะหมออิน แค่เลือกสิ่งที่เราอยู่กับมันแล้วมีความสุขที่สุดแค่นี้พอนะ
ไฟท์ เราคิดว่าไฟท์รักหมออินนะ อาจจะรักมากกว่าที่คิดด้วยในความรู้สึกเราอะนะ เพราะที่ไฟถามว่าไฟท์รักหมออินไหม แล้วคำตอบของไฟท์มันทำให้คิดว่าไฟท์อาจจะรักหมออินอย่างที่ผู้ชายคนหนึ่งจะรักใครอีกคนมากๆก็ได้ รักที่ไม่ใช่แค่เพื่อนหรือคนในครอบครัว อาจจะดูเหมือนเข้าข้างไฟท์นะ แต่ความรู้สึกเวลาที่ได้อ่านความคิดไฟท์แล้วมันรู้สึกแบบนั้น :monkeysad: ไฟท์อาจจะเห็นแก่ตัวที่จะไม่ยอมประกาศเปิดตัวหมออินให้ครอบครัวหรือคนอื่นได้รู้ว่าเป็นอะไรกันถ้าสองคนคบกันจริงๆ แต่บางทีสังคมเรามันก็ยังยอมรับเรื่องนี้ไม่ได้ทุกคน ยิ่งครอบครัวไฟท์ที่ไฟรักกับพี่เทม มีพี่เทมแล้วด้วย แถมไฟท์มีลูกแล้วบางทีคงจะคิดเยอะคิดมากไป จนบางครั้งอยากให้ลองเลือกตัดอะไรออกไปบ้างแล้วหาความสุข เลิกจมกับความทุกข์มันไปเสียที แล้วยิ่งไฟท์เป็นคนที่ทำตามแพลนที่วางไว้มาตลอด ไม่เคยผิดหวังหรืออะไรก็แล้วแต่มาก่อน พอมาเจอแบบนี้มันเลยใช้เวลานานมากกว่าที่จะเริ่มต้นเดินได้อีกครั้ง ได้แค่เอาใจช่วยให้ไฟท์ผ่านจุดๆนี้ไปได้เร็วๆ
ที่ชอบมากที่สุดคงเป็นตอนที่พี่น้องไฟท์ไฟอยู่ด้วยกัน แกล้งกัน หยอกกันแต่รักกันมากๆ เข้าใจกันมากๆ อยากอ่านตอนไฟเป็นเด็กๆ น้องไฟๆ มันคงน่าหมันเขี้ยวและน่าหมันไส้เวลาไปฟ้องแม่แบบที่ไฟท์บอกแน่ๆเลย แต่ไฟก็รักพี่ไฟท์นะ พี่ไฟท์ก็รักน้องไฟ :L1:
โรมเป็นคนที่ช่างพูด ช่างเอาใจใส่ แถมยังช่างหยอดหมออินด้วย :m1: แต่ที่สงสัยมากตอนนี้คือ โรมเลิกกับเตวิชหรือยัง ทำไมเตวิชถึงยังดูอาวรณ์โรมอยู่เลยล่ะ แล้วคือโรมบอกเลิกกับเตวิชไปแล้วแน่นอนใช่ไหม ไม่ใช่ควบสองนะ แต่คงจะไม่ใช่หรอก เพราะโรมก็ชัดเจนอยู่แล้วว่าไม่มีใคร มีแค่อินคนเดียวในตอนนี้ รอลุ้นต่อไปว่าโรมเตวิชนี่ยังไงกันแน่ :m28:
วาดตอนแรกคิดว่าวาดอาจจะเข้ามาตอนที่ไฟท์กำลังล้มแบบนี้ แต่วาดก็แค่ให้คำปรึกษาและอยู่ข้างๆ ไม่เคยคิดจะก้าวข้ามไปเป็นอย่างอื่นกับไฟท์เลย ตอนนี้เลยได้แต่ขอให้วาดมีความสุขได้สมหวังกับความรักบ้างหลังจากที่ต้องแอบรักมานานแล้ว ชอบที่วาดอ้อนๆ :-[ ไม่ใช่พยายามกดตัวเองแบบนั้น เวลาที่อ้อนมันดูน่ารักสมวัยวาดมากกว่า แล้วพอมาเจอเซฟที่ดูโตขึ้น มีความคิดเป็นผู้ใหญ่เพิ่มขึ้นก็อยากให้ได้คู่กันนะพี่หนมนะ แล้วเซฟเคยเจอหรือรู้จักวาดมาก่อนรึเปล่าสงสัยตรงนี้ แต่ไม่ว่ายังไงเราเชียร์ เซฟวาด นะ :m3:
ขอบคุณพี่หนมที่เขียนนิยายสนุกๆแบบนี้ให้ได้อ่านนะคะ :L2: ลุ้นไปทุกตอนว่าใครจะออกมาบ้าง แต่ละคนจะก้าวผ่านความสัมพันธ์ในปัจจุบันไปได้มากแค่ไหน หรือจะหยุดไว้ที่จุดไหน แต่ไม่ว่ายังไงแค่อยากให้ทุกคนเลือกหนทางที่จะทำให้ตัวเองมีความสุขมากที่สุด แค่นั้น
ปล.รอตอนต่อไปนะคะ
ปลล.ในความรู้สึกไฟท์คู่อินนะ แต่สุดท้ายจะคู่ใครก็ได้ไม่เป็นไร แค่อยากให้ทุกคนมีความสุข ได้เลือกในสิ่งที่ตัวเองจะมีความสุขกับมัน และรักมันจริงๆแค่นั้นพอ
ปลลล.ชอบอัลเลนออสติน ออสตินดูเนียนแบบอาฮิมที่ชอบแกล้งอาหยุ่น :mew1:
-
ตอนที่ 20
“ อลิซ!! ” พ่อของผมที่เรียกคนสวยที่เอาแต่กอดขาผมไว้แน่นให้เข้าไปหา ด้านหน้าของโรงพยาบาลที่เราเดินผ่าน สองขาที่วิ่งเข้าสู่อ้อมกอด " ทำไมหน้ายุ่งแบบนี้ละ "
“ คุณตา อาอินของหนูโดนว่า ผู้ชายคนนั้นว่าอาอินของหนู "
“ ใครนะอิน " พ่อถามแต่ผมได้แต่ถอนหายใจ
“ นัท "
“ ช่างมันเถอะนะ " พ่อตบไหล่ผมก่อนจะอุ้มอลิซเข้าไปเข้าใน ผมเดินตามก่อนจะชะงักกับสายโทรศัพท์ที่โทรเข้ามา เบอร์ของไอ้โรมปรากฏขึ้นที่หน้าจอ
“ ว่าไง "
“ ไปรับอลิซรึยัง "
“ รับแล้ว อาบน้ำแล้ว พาไปกินไอติมแล้ว กำลังจะไปหาข้าวให้กิน แต่ตอนนี้ไม่รู้ไปไหนกับพ่อกูแล้ว " มันหัวเราะก่อนจะเงียบไป ผมเองก็ถอนหายใจออกมา
“ เป็นอะไร "
“ เปล่า แค่เจอเรื่องเซงๆ "
“ ใครบังอาจมาทำให้มึงเซงแบบนั้น "
“ มึง " ผมพูดออกไปก่อนจะหัวเราะ " แค่นี้เหละ กูไปซื้อข้าวให้อลิซก่อน "
“ น่ารักจัง เดี๋ยวเจอหน้าจะหอมแก้มให้รางวัลหนึ่งที "
“ เหอะ ไม่ต้อง ตั้งใจทำงานเถอะมึง "
“ ครับ หวานใจ " หยอดอีกครั้งตามฉบับก่อนจะวางสายไป ผมเดินเข้าไปสั่งอาหารในร้าน สั่งเป็นข้าวผัดทะเลไม่ใส่หัวหอมใหญ่ แล้วก็ปลาชุปเกร็ดขนมปังทอด น้ำส้มอีกหนึ่ง
อาหารที่สั่งเสร็จผมเดินหิ้วกล่องอาหารไปมา ไม่รู้เลยครับว่าอยู่ไหนกัน ผมกดโทรศัพท์ออกไปหาพ่อที่ไม่มีทีท่าว่าจะรับสาย แต่วินาทีต่อมาแม่ก็เป็นคนโทรเข้ามา ไปคลุกกันอยู่ที่นู้นเอง
“ อาอินมาแล้ว "
“ พ่อนะพ่อ หาตั้งนาน " ผมบอกก่อนจะตั้งกล่องข้าวไว้บนโต๊ะ " มากินข้าวเลยครับอลิซกินแต่ไอติมนะ เมื่อกี้นะ "
“ ทำไมกินแต่ไอติมละ เดี๋ยวก็ปวดท้องหรอก มามะ มากินข้าวเลย ตาจะป้อนเอง " ผมแอบยิ้มกับคำพูดของพ่อ อลิซที่นั่งอยู่บนตักของแม่ผม ในมือถือตุ๊กตาอยู่เลยครับ หมีคุมะตัวขนาดกอดสีน้ำตาล
“ น่ากินจังเลย หนูจะกินให้หมดเลยค่ะ คุณตา "
“ น่ารัก " แม่พูดแบบนั้นก่อนจะหยิกแก้มอีกคน
" อันนี้คืออะไรเหรอคะ " ชี้ไปที่ปลา ท่าทางที่สงสัย " น่ากินจังเลย "
“ ปลาชุปเกร็ดขนมปัง กินให้หมดเลยนะ "
“ คุณตาป้อนหนูคำใหญ่ๆเลยนะคะ "
“ มาเลยได้เลย " ป้อนข้าวผัดกับปลาเข้าไปคำโตอีกคนก็เคี้ยว
“ แล้วทำไมวันนี้อลิซมากับอินได้ "
“ โรมเลิกงานดึกครับแล้ว แล้วแม่บ้านมันก็ป่วย " ผมบอกแม่ที่ตั้งคำถามกับผมก็พยักหน้า
“ คนที่อินเล่าว่าแก่มากแล้วใช่มั๊ย "
“ ครับ ตอนนี้มันก็เลยจะดูแลอลิซเองมากขึ้น แบบว่าให้ผมดูแลมากกว่านะ " หัวเราะแห้งๆแต่แม่กับพ่อยิ้มกว้างเลยครับ สองเสียงที่ตอบมาพร้อมกัน
“ ดีเลย! ”
“ ไม่ค่อยเท่าไหร่เลยนะ " เข้าใจครับ อลิซน่ารักมากช่างเอาใจด้วยแบบนี้พ่อกับแม่ผมจะไม่หลงรักได้ไง ก็ตั้งแต่ที่เจอวันนั้นก็บ่นถึงตลอด อยากให้ไอ้โรมเอาอลิซมาทิ้งไว้กับผม พ่อแม่ผมเป็นคนตลกครับ ไม่ได้คิดถึงว่าลูกตัวเองก็ต้องทำงานเลย
“ เอาน่าถ้าอลิซมา อลิซมาอยู่กับตากับยายก็ได้นะ จริงมั๊ย อลิซอยากจะอยู่กับคุณตาคุณยายใช่มั๊ยคะ " พยักหน้าแบบเต็มใจก่อนจะยิ้มกว้าง
“ หนูรักคุณตาคุณยายที่สุดเลย เพราะคุณตาคุณยายใจดี " มือเล็กๆจับที่แขนแม่ผมก่อนจะกอดพ่อผมไว้
“ น่ารัก " โดนพ่อผมหอมไปอีกที ก่อนจะกินข้้าวเข้าไปคำโต
“ แล้วคนที่ดูแลอลิซเค้าเป็นอะไร "
“ ก็โรคผู้สูงอายุนะพ่อ แล้วก็เค้าทำงานหนักด้วย โรมมันไม่อยากเลิกจ้าง ผมว่าก็ดีแล้วคือไม่เลิกจ้างก็ทำความสะอาดทำงานเบาๆ ส่วนอลิซมันกับผมก็ดูแล "
“ มันกับผม พูดเหมือนเป็นส่วนหนึ่งของกันและกันแล้วเลยนะ " แม่แซวแต่ผมเบือนหน้าไปทางอื่น
“ เปล่าสักหน่อย เพื่อนกันมีอะไรก็ช่วยกัน "
“ กับไฟท์ลูกตั้งสี่คนไม่เห็นช่วยแบบนี้เลย "
“ ก็ไฟท์มันมีแม่กับพ่อมันคอยดูแล แต่ไม่โรมไม่มีใคร "
“ แล้วทำไมถึงไม่มีใคร " ผมมองหน้าพ่อกับแม่ของตัวเอง
“ พูดในนี่ไม่เหมาะมั้งครับ " ผมมองไปที่อลิซ พ่อกับแม่ก็พยักหน้าเข้าใจ แม่หยิบน้ำส้มไปเจาะให้อีกคน
“ ทำไมไม่ซื้อน้ำเปล่ามานะเรา "
“ อินลืม " กินน้ำเปล่าหลังอาหารดีกว่ากินน้ำส้มครับ
“ ในห้องแม่มีไปรินใส่แก้วมาให้อลิซไป " เดินไปตามคำสั่ง ผมหยิบน้ำมาให้อีกคนที่ส่ายหน้าไม่กิน
“ หนูยังไม่อิ่มเลย "
“ ยังไม่อิ่มอีกเหรอ " กินข้าวไปครึ่งจานแล้วครับแต่ยังไม่อิ่ม
“ วันนี้กินเยอะจัง " ผมแซว " อิ่มแล้วพอนะ อลิซกินอิ่มเกินไปไม่ได้นะครับ เดี๋ยวจะอ้วก "
“ ค่ะ อาอินแต่มันอร่อยนะ อลิซยังไม่อิ่มหรอก "
“ อิ่มรึยัง " พ่อถามอีกคนที่เคี้ยวเข้าไปอีกคำ
“ หนูจะกินปลาให้หมด หนูชอบ "
" ชอบเหรอ งั้นไว้ยายจะทำมาให้หนูกินนะ "
“ หนูอยากทำด้วย หนูอยากช่วยคุณยายทำ "
“ ไปบ้านของยายสิ " แม่ผมชวนอีกคนก็มองหน้าผม
“ มองหน้าอาอินทำไม ไปขอป๊าสิครับ "
“ ให้อาอินไปขอป๊าให้หนู " หัวหมอเหลือเกิน ผมพยักหน้า
“ งั้นจะลองดูก็ได้ "
“ เย้ หนูจะได้ไปบ้านของคุณตากับคุณยายแล้ว "
“ ดีจังเลย " ไม่ต่างอะไรกันเลยครับ ดีใจเหมือนเด็กพอๆกันหมด ป้อนข้าวอลิซเสร็จผมก็ได้เวลาพาตัวเองไปแต่งตัวแล้วครับชั่วโมงนึงจะเข้าเวรแล้ว ฝากอลิซไว้กับแม่ ไม่มีอิดออดเลยครับ ด้วยความเต็มใจสุดๆ
แต่งตัวเสร็จเรียบร้อยผมมายืนอยู่หน้าห้องตรวจ อลิซโดนยึดไปแล้วครับ ไม่ได้คืนอีกเลย พ่อกับแม่ผมออกเวรพอดีตอนนี้ก็พาอลิซไปเล่นที่เขตของเล่นของโรงพยาบาลใส่มาร์ทปิดปากให้เรียบร้อย ดูแลดีกว่าผมสมัยเด็กๆอีก
“ หมออิน "
“ ว่าไงครับ คุณพยาบาลแพรคนสวยของผม "
“ รู้สึกช่วงนี้ใบหน้าดูมีความสุขสุดๆเลยนะ " เสียงแซวแบบเดิมๆที่ผมยกยิ้ม หันไปมองเธอที่ยังคงใส่ชุดเหมือนเดิมไม่มีทีท่าว่าจะออกเวร
“ ไม่ออกเวรรึไง มายืนแซวกันอยู่ได้นะ "
“ วันนี้เข้าเวรดึกแทนนุ๊กมันจะไปดินเนอร์กับแฟน "
“ ดูเป็นคนดี " ยักไหล่ให้ผม
“ จริงๆตระกี้เห็นหนูอลิซเล่นอยู่ตรงโซนของเล่นกับอาจารย์หมอ ท่าทางมีความสุขเหลือเกินนะ กับหลานคนใหม่นะ หมอตินไม่ต้องมีหลานแล้วม้าง หลานคนนี้เอาใจไปเลย "
“ หลานที่ไหนละ ลูกไอ้โรม "
“ แหม หมออิน พอหมออินกับคุณโรมได้เสียกันบุ๊ป ลูกของคุณโรมก็ลูกของหมออินนั่นละ ตื่นเต้นจังอีกไม่นานจะมีน้องอลิซมาวิ่งเล่นในโรงพยาบาล "
“ นี่แพร " ผมหันไปหาอีกคนที่ยิ้มกว้างแถมยังกระพริบตาพริบๆให้ผมอีก
“ สรุปเลือกได้รึยัง ว่าพ่อหม้ายลูกสี่ หรือ ว่าพ่อหม้ายลูกหนึ่ง "
“ ยัง "
“ ตราบใดที่ยังทำให้เสียใจไม่ครบทั้งสองฝ่ายก็ยังเลือกไม่ได้สินะ แบบนั้นสินะ " หันไปมองเธอ ที่ก็มองผม " ก็คุณไฟท์ทำให้หมออินเสียใจมาก แต่ก็อย่าลืมละว่า วันนี้คุณโรมทำให้มีความสุขสักวันก็ทำให้ทุกข์ได้ รอให้ถึงตอนนั้นก่อน อะไรอาจจะชัดเจนขึ้นก็ได้ "
“ ทำอะไรกันอยู่เหรอครับ " เสียงที่แทรกมาพร้อมกับตัวที่เข้ามากระชิดหน้าหลังของผม แก้มของอีกคนแนบเข้ามากับแก้มของผม สะดุ้งกับเสียงท่าทางแบบนั้น ผมเด้งตัวออกห่าง
“ เชี้ยโรม กูตกใจหมดไอ้สัด "
“ สวัสดีครับคุณแพร "
“ สวัสดีค่ะ คุณโรม ขยันทำคะแนนจังเลยนะคะ "
“ ไม่ได้หรอก ขอแบบนี้มันต้องขยันกันหน่อย " บอกกับแพรแบบนั้นมันก็หันมมองผม " อลิซละ "
“ อยู่กับพ่อแม่กู " ว่าแบบนั้น มันเดินเข้าไปในห้องตรวจของผม " แล้วนั้นมึงจะไปไหน "
“ มาคุยอะไรกันหน่อย "
“ มีอะไร " พอเข้าไปถึงในห้องมันก็นั่งลงบนเก้าอี้ของผม ก่อนจะดึงผมเข้าไปกอด " ไอ้โรม "
“ คิดถึง "
“ ได้ข่าวว่าเพิ่งเจอกัน "
“ แต่กูคิดถึงมึงนี่หว่า " ดึงเนคไทที่ผมใส่ลงมา หน้าของผมที่ใกล้มันมาเรื่อยๆ ปากของเราแนบสนิทกันต่อกัน วินาทีที่ความอบอุ่นจนเกือบจะเย็นนั้นแผ่ไปทั่วร่างของผม ลิ้นชื้นถูกสอดเข้ามาเกี่ยวลิ้นของผมที่ตอบรับเอียงใบหน้ารับความรู้สึกที่มันมี มือของผมเลื้อยเข้าไปกอดคอของมันที่มือของมันเองก็กำลังกอดเอวของผมเอาไว้แน่น
“ ป๊า!! “ ประตูที่เปิดโพ่งเข้ามา ผมกับมันแยกตัวออกจากกันอย่างรวดเร็ว เก้าอี้ไปโรมดันผมผลักจนหัวมันไปชนอีกฝั่งของกำแพง
“ โอ๊ย "
“ โทษที ไม่คิดว่าจะ..” แม่พูดเสียงเบาๆ ตอนที่พาอลิซเข้ามาแบบนั้น ผมหันไปหาเธอที่ยิ้มแห้งๆ
“ ไม่ได้ทำอะไรกันนี่ครับ แค่ยืนใกล้กันมากไปหน่อย "
“ อลิซ " ไอ้โรมกางแขนตอนรับลูกสาวมันที่วิ่งเข้ามาหา " คิดถึงจังเลยครับ "
“ หนูก็คิดถึงป๊า คิดถึงม๊ากมาก " หอมแก้มพ่อตัวเอง พ่อกับแม่ผมก็เดินเข้ามา
“ โอ๊ะ สวัสดีครับคุณอา " มันลุกขึ้นแบบกะทันหันอลิซที่ยืนอยู่ข้างหน้าได้แต่กอดขอพ่อตัวเองไว้
“ ลูกสาวน่ารักมากเลยนะ " พ่อผมชม
“ ตัวยุ่งมากกว่าครับ "
“ ไม่ยุ่ง หนูน่ารัก "
“ ขอบคุณนะครับที่เอ็นดูแก "
“ ก็อลิซน่ารักขนาดนี้จะไม่ให้เอ็นดูได้ไง ว่าแต่โรมเถอะเลี้ยงลูกคนเดียวคงเหนื่อยแย่ "
“ ก็หาคนช่วยเลี้ยงอยู่นี่เหละครับ แต่ไม่ยอมสักที " เหล่มาทางผม ที่เบือนหน้าไปทางอื่น ไอ้เชี้ยกับพ่อแม่กูมึงยังกล้า
“ อ้า แบบนั้นละ เขาเป็นคนขี้เขินนะ แถมปากแข็งอีก รับมือยากหน่อยนะ "
“ ว่าไปนั่น " ผมบ่น
“ โรมจะว่าไงจ้ะ ถ้าอาจะขอให้อลิซมาเที่ยวที่บ้านบ้าง เมื่อกี้อาพูดกับแกเอาไว้ว่าจะไปทำขนมกินกันที่บ้าน "
“ ได้เลยครับ ยินดีอย่างยิ่งเลย อลิซจะได้เรียนรู้เรื่องในครัวด้วย ผมก็ไม่ค่อยได้สอน ญาติเราก็ไม่มี "
“ ไม่มีได้ไง หนูมีคุณตากับคุณยายแล้วนะ "
“ อ้อนใหญ่เลยนะเรานะ " ยิ้มกว้างก่อนที่จะทำท่าเหมือนคิดอะไรบางอย่างขึ้นมาได้
“ ป๊าๆหนูมีเรื่องจะฟ้อง วันนี้มีคนมาว่าอาอินของหนูด้วย มาว่าอาอินใหญ่เลย อาอินน่าสงสาร หนูกอดอาอินไว้แน่นเลย แบบนี้ๆ " กอดพ่อตัวเองทำแบบที่กอดผมตอนที่นัทเข้ามาหาเรื่อง
“ เหรอครับ " มันตอบรับแค่นั้นก่อนจะมองหน้าผม
“ อ้า ยายว่า อลิซไปกินขนมอร่อยๆกับตากับยายมั๊ย ไปกินขนมอร่อยๆกัน " แม่ผมพูดเปิดประเด็นในผมกับไอ้โรมได้อยู่กันสองคน อลิซพยักหน้าก่อนจะวิ่งเข้าไปหา " งั้นเดี๋ยวจะพามาส่งนะจ้ะ "
“ ครับ "
“ กูจะทำงานแล้ว " ผมว่าหลังจากประตูปิดลง แต่ไม่โรมก็ไม่ได้เลื่อนตัวเองไปไหน
“ บอกกูมาก่อนว่าเกิดอะไรขึ้น "
“ ก็แค่ กูไปเจอแฟนเก่ามา แต่กูเลิกกับมันไปตั้งสองปีแล้วมั้ง " ผมพิงตัวเองกับเตียงตรวจของคนไข้ไอ้โรมมันก็ดึงตัวผมเข้ามาหาแต่ผมเลื่อนตัวเองไปยืนพิงโต๊ะของตัวเอง
“ แล้วมันด่าว่าอะไร "
“ ขอให้กูไม่มีความสุข ขอให้ถ้ากูเจอใครที่รักมากๆแล้ว ก็ขอให้เค้าทิ้งกูไป เหมือนที่กูทิ้งมัน "
“ ท่าทางจะโรคจิต แล้วตอนนี้มันเป็นไง "
“ แต่งงานไปแล้วลูกหนึ่งคน " ถอนหายใจออกมามันที่จ้องหน้าผมอยู่ก็ยิ้ม
“ แล้วมึงเครียดรึเปล่า "
“ ก็เปล่า "
“ ตอแหล "
“ เออ เครียดนิดนึง " ผมยอมรับตอนนี้ยิ่งแก่ก็ยิ่งเครียด การใช้ชีวิตในอายุสามสิบไม่ง่ายเลย มันคิดถึงอนาคตมากขึ้น มากกว่าแต่ก่อนที่เคยคิดอะไรง่ายๆ ก็เท่านั้น
“ กลัวจะเสียกูไปเหรอ "
“ ใครสั่งสอนให้พูดเข้าข้างตัวเองแบบนั้นวะ " ผมยกมือขึ้นจับไหล่มัน ก่อนจะเอามือไปจับที่แก้มมัน " มองตากู .. ไอ้หลงตัวเอง "
“ แต่นัยส์ตามึงบอกกูว่ามึงโกหก " ลุกขึ้นมายืนตรงหน้าผม โรมใช้มือค้ำตัวเองกับโต๊ะ " ไม่ต้องคิดมากหรอก คิดมากหน้าเหี่ยวนะ "
“ มึงบอกตัวเองเถอะ " จับที่หางตาของมัน ใกล้ขนาดนี้ผมเห็นตีนกามันเป็นฝูงเลยครับ
“ กูไม่ต้องบอกตัวเองหรอก กูต้องบอกมึงเพราะถ้ามีมึงแล้ว เรื่องแบบนี้กูจะให้มึงดูแล " ทำไมมันถึงเป็นคนนิสัยเสียชอบพูดอะไรให้ผมใจเต้นนักนะ
ผมว่าถ้าไอ้ไฟท์เป็นโซดา ไอ้โรมคงเป็นแป็ปซี่ โซดาคนที่ชอบจริงๆถึงจะกินเปล่าๆได้แบบไม่ผสมอะไรได้ ต่างจากแป๊ปซี่ที่กินเท่าไหร่ก็รู้สึกสะใจ แต่ต่างฝ่ายก็ต่างมีข้อเสีย ไม่ใช่น้ำเปล่าที่ดีที่สุด
เหมือนคำพูดที่มันชอบพูด เกลียดมากครับคำพูดเลี่ยนๆพวกนั้น แต่ก็ยอมรับ ว่าชอบฟัง
“ อย่าคิดมาเรื่องแฟนเก่ามึงนะ อนาคตคือสิ่งที่เราไม่รู้ ถ้าระวังตัว มันก็ไม่เกิดหรอก "
“ มันต้องขึ้นอยู่กับคนที่กูคบด้วยรึเปล่า เรื่องแบบนี้กูระวังตัวไปก็เหมือนไประแวงกัน "
“ แต่ถ้าคบกับกู มึงไม่ต้องระแวงเลยนะ "
“ มึงนั่นละตัวดี ขี้ม้อที่หนึ่ง กูเชื่อมึงก็เขางอกแล้วไอ้สัด "
“ กูอาจจะไม่ดีพร้อม แต่กูว่ากูมีความสุขให้มึงแบบพอดีนะ " ผมหยุดยิ้มกับคำหยอดของมัน อยากจะเบือนหน้าไปทางอื่น แต่ตอนนี้หน้าก็ใกล้มากเกินไปจนทำอะไรไม่ถนัด
“ ออกไปไกลๆ ก่อนที่กูจะอ้วกรดหน้ามึง "
“ มึงทำแบบนั้นไม่ได้หรอก " มือข้างนึงของมันกอดเอวผมดึงเข้าไปหา เหมือนกับริมฝีปากที่ใกล้เข้ามา แนบความรู้สึกของกันและกันลงไปโรมจูบผมที่สอดลิ้นออกไปรุกมันก่อนที่มันจะตอบรับ ความรู้สึกอุ่น น่าประหลาดที่มันทำให้ผมเหมือนจมไปในมหาสมุทร ไม่มีทางออกอะไรใรเรื่องนี้ มันเหมือนว่า ชอบวะ จูบแบบนี้ กูชอบมากเลย
“ โรม.” เสียงเบาๆของผมที่เรียกมัน ผมผละริมฝีปากออกก่อนจะหายใจที่เมื่อกี้ขาดช่วงไปนาน
“ กูไม่อยากให้มึงคิดมาก อนาคตไม่ใช่สิ่งที่มึงจะมากังวลนะอิน ถ้าอะไรมันจะเกิดมันก็ต้องเกิด มึงก็น่าจะรู้ " ประคองแก้มของผมไว้ ในบางทีผมอาจจะเก่งที่รักษาเด็กหลายๆคนได้ แต่โรมคงรู้ว่าเรื่องแบบนี้ผมเป็นแค่เด็กที่สอบได้ F คนนึงสำหรับวิชาเรื่อง ความรัก
“ ก็รู้ แต่กลัวไม่ได้รึไงวะ จะสามสิบแล้วนะเว้ย กูก็ต้องกลัวคนที่จริงจังด้วย แบบคนที่อยากจะอยู่ไปจนตายทำให้กูเสียใจสิ "
“ ก็บอกว่าให้คบกับกู " ไม่มีคำพูดจากปากผม โรมที่กำลังจ้องหน้าผม มือที่กำลังประคองหน้าผมอยู่ นิ้วโป้งเกลี่ยแก้มผมช้าๆ " ถ้ากูเติมเต็มความสุขให้มึงได้ ถ้ามึงมีความสุขที่มีกูอยู่กับมึงแบบนี้ คบกับกูนะอิน อย่าเสียเวลาไปมากกว่านี้เลย กูอยากมีความทรงจำกับมึงเยอะๆ "
“ มึงโชคร้ายโรม ที่มาเจอคนเห็นแก่ตัวที่โลเลแบบกู "
“ ก็แค่สเต็ปคนอายุสามสิบที่คิดมาก แต่ถ้ามึงเลือกแล้วมึงจะไม่เปลี่ยนใจไม่ใช่รึไง "
“ อาจจะเปลี่ยนนะ ถ้ามันแย่อายุห้าสิบกูก็เปลี่ยนได้ " บอกมันแบบนั้นมันเบือนหน้าไปทางอื่น " แล้วทำไมถึงเป็นกูละ "
“ อะไร "
“ ทำไมถึงเข้ามาจีบกู คนที่เหมาะสมมีเยอะแยะ ทำไมต้องเป็นกู "
“ ง่ายมากเลย คำตอบของกู คนเหมาะสมมีเยอะแยะ แต่คนที่ใช่มีคนเดียว แล้วมึงก็คือคนนั้น "
“ ก็เลยหยอดกูด้วยคำพูดเลี่ยนๆแบบนี้ว่างั้นเถอะ "
“ ก็บอกสิว่าไม่ชอบจะได้ไม่พูด " ตาของเราจ้องกัน ผมยกยิ้มก่อนจะหันไปทางอื่น
“ เลี่ยนมาก ฟังแล้วก็จะอ้วก.. แต่อย่าหยุดพูดนะ เพราะมันทำให้กูมีความสุข "
“ ก็แค่นั้น " กอดเอวผมไว้แน่น ตอนนั้นในห้องเงียบสงบ เงียบจนได้ยินเสียงหัวใจของเราที่เต้นแข่งกัน มันเต้นแรงพอๆกันเหมือนจะบอกผมกับไอ้โรมว่าตอนนี้กำลังมีการแข็งขัน แข็งว่าหัวใจใครจะเต้นแรงกว่ากัน " หัวใจมึงเต้นแรง "
“ หัวใจมึงก็เหมือนกัน " เราได้แต่เงียบแล้วกอดกันนิ่งๆอยู่แบบนั้น หัวใจที่เต้นแรงอยู่ในอกของผมและของมันตอนนี้ บางทีก็อยากจะเรียกมันว่า ' หัวใจของเรา '
“ อินทำไมเราไม่..”
“ อย่าเพิ่งขออะไรกูตอนนี้เลยมึง กูรู้สึกดีกับมึงมาก แต่กูยอมรับว่ากูเหี้ยมากที่ยอมเลือกอะไรเป็นชิ้นเป็นอันไม่สักที กูไม่รู้เหมือนกันว่าทำไม ถึงเลือกไม่ได้ ทั้งๆที่มองให้ดีมันก็ของง่ายๆ แค่นี้ "
“ กูว่ามันเลือกยากนะ ถ้าเป็นกู กูก็คงเลือกยาก กูเข้าใจ"
“ กูขอโทษ ทั้งๆที่ใจกู ใจมึงก็พร้อมแล้ว " ที่จะรักกัน ผมเลือกที่จะไม่พูดคำเลี่ยนๆแบบนั้น แต่คิดว่าโรมคงจะเข้าใจ ก้มหน้าลงซบที่บ่าของมัน ถ้ามีความสุขที่จะได้อยู่กับโรมเหลือเกินครับ แต่เหมือนมืออีกข้างก็ไม่อยากจะปล่อยไฟท์ไป ทุ่มเทมาตั้งเยอะมันเหมือนสิ่งที่ทำไปเหมือนสูญเปล่า แต่ก็ไม่อยากจะแอบมันไว้ข้างรัก รักใครก็อยากจะรักให้เต็มที่
ผมเกลียดความรู้สึกแบบนี้ ก็ทำให้มันหลุดพ้นไม่ได้สักที
“ กูจะรอ .. ด้วยเหตุผลเดิมที่กูมี มึงคือคนที่ใช่ แล้วกูก็ไม่เคยลังเลที่รักคนที่ใช่แบบมึง "
“ ถึงแม้จะไปสำเร็จ "
“ ไม่มีวันนั้นหรอก เชื่อกูสิ "
“ อยากรู้นัก มึงไปเอาความมั่นใจแบบนี้มาจากไหน " มองหน้ามันที่ยิ้ม โรมถอยออกไปจากตัวผม
“ แล้วมันจะมีประโยชน์อะไร ที่มึงจะลบความมั่นใจของตัวเอง ด้วยการคาดคะเนความสามารถที่มึงมีแบบต่ำๆ สู้มึงตั้งความหวังให้สูงให้กำลังใจตัวเองแล้วพุ่งไปข้างหน้าไม่ดีกว่าเหรอ "
“ ก็จริง "
“ ถ้าวันนั้นมึงไม่เลือกกู แล้วเลือกที่จะจมอยู่กับความทุกข์ นั่นก็สุดแล้วกรรมของมึงที่มึงทำเถอะ "
“ ไอ้สัด " สถมออกมาแบบนั้นมันก็ขยี้หัวผม
“ ถึงแม้ในใจลึกๆ ก็จะไม่ใช่คนที่มั่นใจอะไร กูแค่รู้สึกว่ามึงใช่จริงๆ มันก็เท่านั้น กูเลยไม่มีเหตุผลอะไรที่จะต้องหยุด "
" อย่าหยุดนะดีแล้ว “ นั่นคือคำพูดสุดท้ายของผมก่อนที่เราจะจูบกันอีกครั้ง
....................................................
#แอบย่อง มาอัพนิยายแล้วค่ะ จากที่ไม่ได้อัพมา สามอาทิตย์
คือ ไม่ได้ตั้งใจจะดองนะคะ แบบว่าที่บ้านติดธุระด่วนต้องบินไปภูเก็ตแบบไม่มีกำหนดกลับ
ตอนแรกเราคิดว่าไปไม่ได้ (ตอนนั้นไปวันอังคาร) คิดว่าศุกร์คงกลับ ยังไงก็ทันอัพนิยายแน่ๆ
แต่ที่ไหนได้ ธุระไม่เสร็จง่ายๆ ไปสามอาทิตย์ คือเราไปแบบไม่ซื้อตั๋วกลับเลย จะกลับก็ค่อยซื้อ
เราต้องขอโทษจริงๆนะคะ เรารู้สึกผิดจริงๆ
ตอนนี้ก็ยังคงเป็นโรมอิน ที่พี่โรมยังคงความ หยอดไว้ทุกเม็ด เก็บไม่มีเหลือ
รู้สึกยังไง ใครมีทวิตเตอร์ หนมฝากแท็ก #Choiceต้องเลือก ด้วยนะคะ :กอด1: :L2: :3123: :L1: :pig4:
ขอบคุณที่เข้ามาอ่านและคอมเม้นท์เสมอๆจ้า
-
อลิซนีารักน่าชัง ขี้อ้อนด้วย พ่อแม่อินหลงกันหมดแล้ว
โรมช่างหยอดเหมือนเดิม มีคำพูดมาให้เขินได้ตลอด :-[
หมออินแค่อยากเอาชนะหรือเปล่า ที่ว่าทุ่มไปตั้งเยอะกับไฟท์
เหมือนการลงทุนทำอะไรแต่ยังไม่ได้กำไรกลับมา หมออินก็เช่นกัน
หมออินทบทวนดีๆนะว่ารู้สึกยังไงกับไฟท์ เพราะใจหมออินคงมีโรมเข้ามามากกว่าครึ่งแล้ว
รอติดตามตอนต่อไปนะคะ พี่หนมสู้ๆนะคะ :mew1:
-
หายไปนานมากอ่ะ ฮือๆ
แต่ก็ยังดีที่กลับมาต่อนะครับ อิอิ
ขอบคุณคร๊าบผม
-
ถ้าอินรู้เรื่องแฟนเก่าโรม ว่าเขายังรักโรมอยู่
จะทำไงนะ :hao4:
-
อ่านไปก็ระแวงไป ว่าอินจะเลือกใครนะ
เลือกโรมเหอะนะ กราบบบบบบบบบบบบ
-
กลัวอินไม่เลือกโรมจัง
-
ไฟท์ เซฟ น้องวาด หายสาปสูญ
มาต่อแบบไม่ครบคนแบบนี้
ปล่อยโรมทำคะแนนคนเดียว
เสียดายพี่ไฟท์นะที่ไม่สู้ไม่มาหากันบ้างเลย
-
ถ้าอินแค่จะอยากเอาชนะไฟท์ อินคงไม่ทนอยุ่เคียงข้างและรอมานานหลายปีแบบนี้
คงรักนั่นแหละ แต่ความรักมันก็มีลดลงได้ ถ้าได้เจอความรักที่ดีกว่า
อันนี้ไม่ได้เฉพาะเจาะจงที่โรมนะ โรมเองก็ยังไม่แน่หรอก แฟนเก่าเชียว
ไม่ว่าแต่ละคนจะเลือกและลงเอยกันแบบไหน ก็ไม่อยากให้มีใครต้องเจ็บเลย
เฮ้ออออ :ling2: คงต้องลุ้นกันต่อไป คนละฟิลกับbtsเลย btsว่าเดายากละ
มาเจอเรื่องนี้ โหห ค่อดดดของค่อดดดอภิมหาเดายากขั้นกว่า
:pig4:ขอบคุณขนมค่ะ หนมไม่ได้หายไปไหน หนมไปสถานีbtsมาใช่มั้ยล่าา คึคึ
เราแอบส่องทั้งสองสถานีอยุ่ รุ้น้าา :mew3:
-
พยาลบาลแพรพูดแล้ว ทำให้คิดว่าโรมต้องทำให้อินเสียใจเร็วๆ นี้แน่ แฟนเก่าโรมก็เร่ิ่มมีบทแลวด้วย :เฮ้อ:
-
ฮื่อออออออออ
อินเลือกเยอะเหลือเกิน
-
ปล่อยไฟท์ให้ใครดีหว่าาาา วาดก้อดูเหมาะกับหมอเซฟ ฮรือออออ ใคร้เด๋วค่อยหา แต่อินยกให้โรมเถิอะนะ เคมีแบบนี้มันใช่อ่ะ :o8:
-
คืออ่านแล้วอิน แล้วฟินมาก
งือโรม หยอดขนาดนี้ /me เขิลสุดติ่งอ่ะ
-
ตอนที่ 21
“ สวัสดีตอนเช้าค่ะ คุณหมอชินดนัย " หันไปตามเสียงที่เรียกผมยิ้มกับนางพยาบาลสี่ห้าคนที่ยืนอยู่แถวนั้น " ทำไมรู้สึกว่าช่วงนี้เห็นคุณหมอชินดนัย แถวนี้บ่อยจัง "
“ คิดไปเองรึเปล่า " ผมเหล่พวกเธอที่อมยิ้ม
“ สงสัยต้องไปถามห้องพิเศษของน้องวาดแล้วมั้งคะ ว่าคิดไปเองรึเปล่า "
“ รู้ดีกันจริงๆ " ผมว่าแบบนั้นขาที่กำลังจะเดินไปก็หยุดนิ่ง ผมหยุดนิ่งอยู่ที่พวกเธอ มือก็หยิบนู้นหยิบนี่ไปเรื่อยเปื่อย เหล่าพยาบาลแอบขำ พวกเธอมองหน้ากัน " ขำอะไรกันเหรอครับ "
“ ขำคุณหมอนั่นละ จะไปหาเค้าแต่พอโดนแซวนิดหน่อยก็เขวซะแล้ว "
“ นั่นนะสิค่ะ เวลาพักแปปเดียวไม่รีบไปมันจะดีเหรอ " พยาบาลอีกคนเสริม
“ แล้วไปจะดีเหรอ "
“ ก็เห็นไปมาตลอดตั้งแต่เค้าเข้ามาโรงพยาบาลแล้วนิคะ " หัวหน้าพยาบาลพูด คราวนี้คนที่เหลือก็ยิ้มแซวกันออกนอกหน้าเลยครับ
“ ผมก็แค่ไปตามหน้าที่ "
“ เกินหน้าที่ด้วยซ้ำไปค่ะ "
“ ร้ายนะคะหมอ ลูกชายคนสุดท้ายของอาจารย์หมอด้วยหวงสุดๆ ไม่ต้องพูดถึงหมอตินกับหมออินเลย สองคนนั้นยิ่งกว่าหวงอีกมั้ง ร้ายจริงๆ "
“ แต่ว่าคุณวาดไม่ใช่ลูกชายของอาจารย์จริงๆนิ " ผมหันไปหาเสียงที่พูดขึ้นแบบเรียบๆ ทุกคนหันไปมองเธอ หัวหน้าพยาบาลไม่อยู่ที่นี่แล้วคงไม่มีใครหยุดการนินทานี้ได้อีก
“ จริงเหรอ "
“ ก็เห็นว่าถูกเก็บมาเลี้ยง ลูกคนใช้นะ "
“ งั้นวาดก็ต้องเป็นเด็กที่โชคดีมากคนนึง และต้องเป็นเด็กที่ดีมากด้วย อาจารย์ทั้งสองแล้วก็หมออินหมอตินถึงรักได้ขนาดนั้น ผมว่าเค้าจะเคยเป็นใครไม่สำคัญหรอกครับ สำคัญที่ว่าตลอดเวลาเค้าเป็นยังไงมากกว่า การที่คุณพยาบาลพูดแบบนั้น ดูใม่ให้เกียรติคนไข้เลยนะครับ " ว่าแค่นั้น ผมเดินออกมาขาที่กำลังเดินผ่านห้องที่ต้องมาทุกวัน ผมหยุดลงเหมือนเดิม
ก๊อก ก๊อก ก๊อก
“ วันนี้เป็นยังไงบ้าง "
“ หมอเซฟ สวัสดีครับ " ยกมือไหว้ผม ก่อนจะหันไปหยิบรีโมททีวีหรี่เสียงให้เบาลง วาดกำลังดูการ์ตูนอยู่ครับผมอมยิ้มตอนที่เห็นทีวีกำลังฉายรีบอร์นอยู่ " ก็เหมือนทุกวันครับ จริงๆผมเริ่มเบื่อแล้วที่ต้องนอนนิ่งๆ อยากออกไปข้างนอกแล้วแต่พ่อกับแม่ก็ไม่ยอมให้ออกสักที "
“ ท่านก็อยากจะดูแลเราแบบใกล้ชิดนั่นละ ท่านทำงานอยู่ที่นี่ หมออินหมอตินก็อยู่นี่กันหมด ไปอยู่คนเดียวมันก็ต้องถูกเป็นห่วงอยู่แล้ว "
“ หมอรู้ได้ไง ว่าผมอยู่คนเดียวละครับ " ผมเงียบตอนที่โดนถามคำถามนั้น จะบอกออกไปได้รึเปล่าว่าแอบถาม หมอตินมา ผมมองหน้าวาดที่กำลังมองผม
“ ไม่เบื่อเหรอ ไปนั่งรถเล่นกันมั๊ย " ดึงรถเข็นออกจากข้างกำแพงอีกคนก็พยักหน้า ผมประคองตัววาดมานั่งที่เก้าอี้ก่อนจะเข็นรถออกไปข้างหน้า ผ่านหน้าพยาบาลขาเม้าส์ทั้งหลายแต่ผมก็ไม่ได้สนใจ เข็นรถเข็นจนมาจอดอยู่ด้านหน้าอีกคนก็ท้วงตอนที่ผมหยุดอยู่แค่นั้น
“ ออกไปอีกหน่อยสิครับหมอ ผมอยากโดนแดดบ้าง " แอบยกยิ้มแต่ก็เข็นรถออกไปหน่อย ผมเข็นไปตามโซนหน้านอกที่เป็นร้านอาหารอยู่ในโรงพยาบาล " หมอพามาแถวนี้ ผมหิวเลย "
“ ขี้บ่นจัง พามาแค่ตรงนั้นก็จะออกมาไกลกว่านี้ พอพามาไกลกว่านี้ ก็บอกว่า หิว " ก้มลงมองอีกคนที่หดตัวยิ้ม " อยากกินอะไรอุ่นๆหน่อยมั๊ย "
“ ผมไม่ได้เอาเงินมาหรอกครับ "
“ หมอเลี้ยงเอง " ผมว่าแบบนั้นก่อนจะเข็นรถผู้ป่วยเข้าไปร้านกาแฟชื่อดังที่มีอยู่ในโรงพยาบาล สั่งช๊อคโกเล็ตร้อนให้อีกคน ของผมก็กาแฟแบบเดิมๆ
“ เดี๋ยวผมจะให้พี่ตินเลี้ยงคืนนะครับ " ว่าแบบนั้นตอนที่ผมยื่นแก้วกาแฟให้
“ ทำไมต้องพี่ติน หมอเลี้ยงวาด วาดต้องเลี้ยงคืนหมอสิ "
“ กาแฟที่นี่แพง ผมทำเองก็อร่อยเหมือนกันนะครับ "
“ จริงเหรอ " มองอีกคนที่เหมือนอวดแต่วาดก็พยักหน้าแบบมั่นใจ
“ ก็ผมนะเป็นบาริต้ามือวางอันดับต้นๆของร้านที่ตัวเองทำงานอยู่เลยนะครับ "
“ งั้นเหรอ แล้วผ่าตัดแบบนี้ที่ร้านทำไงละ ขาดมือดีชงกาแฟนเลยงั้นสิ "
“ จริงๆก็มีพี่อีกสองคนครับที่ทำงานอยู่ประจำ ผมมันก็พาร์ททามเฉยๆ "
“ แล้วก็คุยโวซะเหมือนตัวหลัก " ว่าเหน็บๆแบบนั้นอีกคนก็เอียงหน้ามาเหล่ผม " ทำไม มีอะไร "
“ อยากจะว่าหมอแต่ก็คิดไม่ออก เลยคิดในใจว่า ฝากไว้ก่อนครับ "
“ ฮ่าๆ " หัวเราะไปตามทางเดิน ผมหยุดรถเข็นตรงที่ติดกับพุ่มไม้ หันหน้ารถเข็นเข้าหาเก้าอี้ผมล๊อคมัน ก่อนจะนั่งลงตรงหน้าอีกคน
“ ของหมอแก้วไหนเหรอครับ " ก้มลงดมจมูกฟุตฟิตก่อนจะส่งกาแฟมาให้ผม
“ ขอบคุณครับ " ผมชิมกาแฟของตัวเองเหมือนอีกคนที่ก็ชิมช๊อคโกเล็ต " เป็นไง "
“ ของแพงอร่อยอยู่แล้วครับ "
“ วาด ทำไมถึงชื่อ วาดไว้ละ "
“ แม่ตั้งให้ครับ ตอนเด็กๆ พ่อแม่ผมเสียก็เลยต้องมาอยู่กับป้าที่ทำงานในบ้านคุณพ่อกับคุณแม่ ท่านก็เลยอุปการะผมเพราะว่า ป้าผมก็ทำงานที่นี่มานาน ชื่อวาดไว้ที่แม่ตั้งให้ เพราะอยากให้ผมมีชีวิตใหม่ที่มีความสุขเหมือนชื่อที่ท่านทั้งสองวาดไว้ "
“ แล้วเหมือนมั๊ย " ผมถามอีกคนก็ยิ้มทำท่าคิดนิดหน่อย
“ ไม่เหมือนเท่าไหร่หรอกครับ "
“ ฮ่าๆ ทำไมละ "
“ เพราะผมรู้ว่าผมเป็นใคร แล้วก็มาจากไหน ผมมีหน้าที่ตอบแทนป้าของผมที่รับผมมาเลี้ยงแทนที่จะปล่อยให้ไปอยู่สถานเลี้ยงเด็กกำพร้า และผมก็มีหน้าที่ตอบแทนคุณท่านที่ให้ชีวิตใหม่กับผม ให้ความรู้ " เว้นเลี้ยงไปวาดพิงตัวเองกับเก้าอี้ที่นั่ง " อยู่บ้านผมจะเรียกคุณท่านว่าพ่อกับแม่ไม่ได้ เพราะป้าจะดุเอา เวลาแบบนี้ก็เลยชอบที่จะได้เรียก มีความสุขดีนะครับว่ามั๊ย เวลาที่เรามีพ่อแม่ดูแลเราตอนที่เราป่วย "
“ อื้ม " ผมได้แต่ยิ้ม พูดอะไรไม่ออกเลยสักอย่างหรือแม้แต่คำปลอบใจก็ไม่มีจะให้ ผมรู้สึกเหมือนตัวเองโดนตบด้วยความน่าสงสารภายใต้ความเข้มแข็งที่เอาแต่ยิ้มนั้น
“ ผมนะ รักพี่อินพี่ตินแล้วก็พ่อกับแม่ที่สุดเลย ก็คงมีแค่ช่วงเวลาแบบนี้ละครับที่จะแสดงความรักออกไปได้เต็มที่ "
“ เวลาป่วยใครๆก็เป็น เวลาหมอป่วยชอบอ้อนใครสักคนเหมือนกัน "
“ แล้วเวลาหมอป่วย หมออ้อนใครเลย "
“ อ้อนแฟน " มองหน้าคนตรงหน้าที่มีท่าทางสนใจ " แต่หมอยังไม่มีแฟนนะ "
“ อ้าว "
“ บังเอิญยังไม่เคยเจอคนที่ถูกใจนะ "
“ แต่ครั้งก่อนตอนที่คุยกันหมอเลยบอกเหมือนกับว่า หมอแอบรักใครอยู่ "
“ แอบรักใครละ ไม่ได้พูดอะไรเลย " ผมทำท่านึกอีกคนก็ขมวดคิ้ว
“ ก็คนที่ที่หมอบอกว่า แค่เห็นเค้ามีความสุขก็พอแล้วนะ "
“ อ๋อ คนนั้นนะเหรอ " คนที่ยังอยู่ในความทรงจำและยังคงรู้สึกคิดถึงทุกครั้งเมื่อนึกถึงเรื่องราวครั้งก่อน " เค้ามีความสุขไปแล้วละ "
“ อย่างงั้นเหรอครับ "
“ ตอนนี้ก็มีครอบครัวมีคนที่เค้ารักไปแล้ว ดีแล้วละ ปล่อยไปให้เค้าไปมีความสุขเถอะ " คนตรงหน้าผมยิ้มก่อนจะยกแก้วที่ถืออยู่ในมือขึ้นดื่ม
“ แล้วหมอไม่เสียใจเหรอ "
“ ชินแล้วละ แต่จริงๆเพราะมันก็นานมาแล้ว กลายเป็นแผลเป็นแล้วละมั้ง "
“ ผมถามได้มั๊ยครับว่าทำไมถึงไม่สมหวัง " เงยหน้าขึ้นมองคนที่ถามคำถามนี้กับผม วาดไม่ได้ทำให้ผมคิดถึงเค้า วาดไม่มีส่วนไหนที่เหมือนเค้าเลย คนที่สดใสที่ไม่สนใจกับอะไรทั้งนั้นคนที่ครั้งนึงมีความสุขในการใช้ชีวิตอยู่กับผม คนที่เคยเป็นเพื่อนดูหนังด้วยกัน
ความเจ็บปวดนั้นถ้ามองในแง่ดีมันก็ดีใจ มองในแง่เสียมันก็เสียใจ
“ หมอมาทีหลังเค้านะ เค้ามีแฟนอยู่ก่อนแล้วแต่ตอนนั้นยังเลวมากไง ก็จีบทั้งๆที่รู้ว่ามีแฟน ใช้ความเสียใจของเค้าคิดเข้าข้างตัวเองว่าเค้าคงมีความสุขที่ได้อยู่กับเรา ทั้งๆที่จริง ก็เหมือนคนที่ผ่านเข้ามาแล้วก็ผ่านไปยังไงเค้าก็เลือกคนเก่าอยู่ดี "
“ แต่ดีนะครับ อย่างน้อยเรายังเคยมีความทรงจำร่วมกับเค้า เคยทำอะไรๆร่วมกันตั้งเยอะ "
“ บางทีความสุขก็น่าเจ็บปวด พอเราคิดว่า มันเคยอยู่แต่ตอนนี้ไม่อยู่แล้ว ความสุขที่เคยมีไม่ต่างอะไรจากความเจ็บปวดหรอก "
“ ผมว่า อยู่ที่หมอจะคิดตังหาก ถ้าหมอคิดว่า ตอนนั้นก็ดีนะ มันดีกว่าที่หมอจะมาคิดถึงเรื่องราวที่เคยมีเหมื่อนแต่ก่อน แต่ตอนนี้ไม่มีแล้ว " เว้นเสียงสักพัก วาดชูแก้วน้ำที่ถืออยู่ขึ้นมา " เหมือนกับว่าถ้าวันนี้หมอซื้อกาแฟมาให้ผมแต่ผมไม่ชอบ ก็คิดซะว่า ได้กินของฟรี แบบนั้นมันดีออกไม่ใช่เหรอครับ "
“ คิดแบบนั้นก็ดีเหมือนกันนะ แต่ตอนนี้หมอก็พูดกับเค้าได้แบบธรรมดาแล้วละ ล่าสุดเมื่อหลายเดือนก่อนก็เพิ่งผ่าตัดแฟนเค้าไป "
“ แล้วเป็นยังไงบ้างครับ "
“ เคลียร์กันแล้วละ ก็เพื่อนกันเหมือนเดิม "
“ ดีแล้วละครับ "
“ แต่ถ้าให้ไปเจอหน้ากัน ก็ไม่ค่อยอยากจะเจอหรอก "
“ หมอยังรักเค้าอยู่ละสิ "
“ เปล่าหรอก แต่มีเหตุผลอะไรที่ต้องทำร้ายตัวเองด้วยกันไปคิดถึงคนที่ทำให้เราเจ็บปวดละ " ว่าแบบนั้นผมมองหน้าอีกคนที่เหมือนกับคิดอะไรบางอย่างอยู่ " แล้ววาดละ "
“ ผมทำไมครับ "
“ ก็วันก่อนวาดก็เหมือนแอบชอบใครอยู่ไม่ใช่เหรอ "
“ ชอบเหรอครับ บางทีผมเรียกมันว่า สิ่งที่ผมมีความสุขมากกว่า เหมือนเค้ามีความสุขเราก็สุข เค้าทุกข์เราก็ทุกข์ ผมไม่เรียกมันว่าความรักหรือความชอบอะไรแบบนั้นหรอกครับ เพราะผมไม่ได้ต้องการให้เค้ามาเป็นของผม แค่คิดว่าได้เห็นเค้าอยู่ใกล้ๆก็พอแล้วครับ "
“ เราเหมือนกันเลย ว่ามั๊ย "
“ เหมือนคนที่ปลงกับความรักมาเจอกันเลยครับ "
“ คนที่โชคร้ายเรื่องความรักสองคนมาเจอกัน อาจทำให้เกิดรักดีๆก็ได้นะ " มองไปทางอื่นทันทีตอนที่ผมพูดคำนั้น แก้วที่ถูกยกขึ้นดื่มทำเหมือนไม่สนใจอะไร " นี่ หมอกำลังพูดด้วยอยู่นะ "
“ หมอหมายถึงผมเหรอ "
“ อื้ม " ทุกอย่างเงียบลง วาดเอาแต่กินช๊อคโกเล็ตในแก้ว ผมมองดูคนที่ไม่หาคำปฎิเสธไม่ได้แล้วมันน่ารักดีครับ เอาจริงๆก็ชอบคนหน้าตาน่ารักแบบนี้ เห็นเห็นแรกเหมือนทุกอย่างตรงนั้นนิ่ง แล้วยิ่งพอมาได้คุยกัน ตอนแรกก็คิดว่าจะได้เด็กแง๋วๆงอแงเรื่องมากแล้วครับ แต่นี่มันคนละแนวเลย มีเหตุผลมากกว่าที่คิด ฉลาด ช่างพูด แล้วก็มีบางมุมที่ดูขี้อ้อน น่ารักดีครับ
“ ผม.. "
“ คิดคำปฎิเสธไม่ออกเหรอ " ผมแซวอีกคนก็มองไปทางอื่น เอาจริงๆ ก็โดนปฎิเสธจากคนที่ชอบมาเยอะ แค่นี้ก็เลยรู้สึกเฉยๆ
“ ไม่ใช่แบบนั้นหรอกครับ แต่มันเร็วไป อีกอย่างเมื่อกี้เรายังพูดถึงเรื่องของคนที่เราแอบชอบอยู่เลย ไหงหมอมาพลิกเรื่องกระทันหันแบบนี้ผมก็ไปไม่ถูกสิครับ "
“ ไม่ปฎิเสธเหรอ "
“ ผม ไม่รู้ " ตอบออกมาแบบนั้นก่อนจะยิ้ม " มันเป็นครั้งแรกของผม "
“ ไม่จริงน่า ไม่เคยมีคนมาจีบเลยเหรอ " ส่ายหน้าไปมา
“ ก็ผมไม่ค่อยสนใครอีกอย่างใครที่มาทำแบบนั้นผมก็ถอยห่างตลอด ไม่อยากมีเรื่องกับพี่ตินพี่อินหรอกครับ "
“ เป็นพวกพี่ชายหวงนี่เอง "
“ ก็ไม่ถึงขนาดนั้นหรอกครับ " บอกแบบนั้นก็ยกแก้วขึ้นดื่มอีกที ผมรู้สึกไม่มีความหวังในการจีบวาดเลยสักนิด ไม่รู้ทำไมแต่ในความรู้สึกมันแค่อยากจะลองดูเฉยๆ
“ งั้นเราก็เป็นเพื่อนกันไปก่อนก็ได้นะสิ "
“ แบบนั้นดีกว่ามากเลยครับ " ยื่นมือไปตรงหน้าอีกคน จับมือเล็กๆนั่นแล้วไม่ค่อยอยากจะปล่อยไปไหนเลยครับ แต่ก็ต้องปล่อยไป
“ งั้นกลับห้องวาดกันเถอะ เดี๋ยวหมอต้องเข้าเวรต่อแล้ว " ผมลุกขึ้นยืนเข็นรถอีกคนกลับไปที่ห้อง
“ หมอทำงานแบบนี้คงไม่ค่อยได้หยุดใช่มั๊ยครับ "
“ ก็ไม่ค่อยได้หยุดหรอก หมอตินยังไม่ค่อยได้หยุดเลย "
“ ก็จริงครับ " พยักหน้าเห็นด้วยผมก็แกล้งแซวต่อ
“ เพราะแบบนั้นไง ก็เลยต้องจีบคนไข้น่ารักๆทุกเมื่อ ตอนมีโอกาส "
“ ทำไมไม่จีบพยาบาลละครับ "
“ จีบคนทำงานที่เดียวกันได้ไง จีบไปเจ้าชู้ไม่ได้ดิ เค้าก็เห็นหมดเราทำอะไร จีบคนนอกโรงพยาบาลนะดีแล้ว เจ้าชู้แค่ไหนเค้าก็ไม่รู้ " เสียงหัวเราะขำของคนที่นั่งรถเข็นทำเอาผมยิ้มไปด้วย พอถึงห้องวาดก็ลุกขึ้นั่งบนเตียงผมเอารถเข็นไปเก็บ
“ หมอครับ "
“ วาด " ผมเรียกอีกคนแทนที่จะตอบคำถาม " เรียกหมอว่า พี่เซฟได้มั๊ย "
“ พี่เซฟ ได้สิครับ "
“ ต่อไปนี้เรามาเป็นเพื่อนกันนะ " ผมว่าวาดยิ้มกว้างก่อนจะพยักหน้า จังหวะที่มือยื่นไปลูบหัวเสียงปิดประตูก็ดังขึ้น ทั้งๆที่ไม่รู้เลยว่ามันถูกเปิดตั้งแต่ตอนไหน
“ เพื่อนนะได้ แต่ถ้ามากกว่าเพื่อนนะ มีเคลียร์ " หมอตินเดินเข้ามา หน้าตึงๆที่มองผม ทำเอาตัวลีบเล็กไปเลยครับ ผมขยับตัวเองมายืนปลายเตียงวาดที่ยิ้มแห้งๆให้ผม
“ ครับ " บอกแค่นั้นหมอตินก็หันมามองผมอีกครั้ง " หมอไม่เข้าเวรเหรอ ได้เวลาแล้วนะ "
“ ไปเดี๋ยวนี้ละครับ " พยักหน้าให้ผมที่กำลังจะเดินไป หันไปโบกมือให้วาดที่ยกมือขึ้นบ๊ายบายให้ผม แต่มือนั้นก็ถูกจับให้ลดลง ผมแอบยิ้มตอนที่เห็นท่าทางหวงน้องขั้นสุดของพี่ติน แต่มันจะแปลกอะไร ก็ถ้าผมมีน้องน่ารักแบบวาดผมเองก็คงหวง
“ หมอชินดนัยคะ ตามหาตัวอยู่พอดี มีคนไข้เครสใหม่เข้ามาค่ะ "
“ ครับ " วิ่งตามพยาบาลที่วิ่งเข้ามาหา ผมวิ่งไปตามทางยาวของโรงพยาบาล ทางยาวๆที่เป็นทางเดิมๆแต่เจอเรื่องตื่นเต้นตลอดเวลา ในด้านการทำงานผมมีประสบสำเร็จไปแล้ว แต่เรื่องความรักมันก็ต่างกัน ขาที่วิ่งอยู่ตอนนี้ไม่รู้เลยว่าหยุดลงที่ไหน
.....................................................
“ ไม่ใช่แบบนั้น พี่ติน หมอเซฟแค่พาวาดออกไปเดินเล่นเฉยๆ " ผมเถียงคนที่เอาแต่จ้องตาเขม็ง ปากก็เอาแต่ถามว่าไปไหนมา ไปทำไม กิ๊กกันรึเปล่า โดนจีบใช่มั๊ย
“ แล้วนี่อะไร " ชี้ไปที่แก้วช๊อคโกเล็ตที่ผมตั้งไว้ตรงข้างเตียง
“ หมอเซฟเลี้ยง "
“ พี่จะจ่ายเงินคืนมันเอง แล้วทีหลังอย่าให้ใครเลี้ยงอีกถ้าไม่รู้จักกัน "
“ แต่วาดก็รู้จักกับหมอเซฟนะ " พี่ตินมองหน้าผม มองเหมือนจะบอกผมว่าห้ามเถียง ได้แต่ก้มหน้าให้อีกคนแบบเงียบๆ ประตูห้องของผมถูกเปิดเข้ามาอีกครั้ง แม่เปิดประตูเข้ามา
“ วันนี้เป็นยังไงบ้างลูก " แม่ทักผมก่อนจะมองหน้าพี่ตินสลับกับผม " แล้วทำไมมองหน้าน้องแบบนั้น "
“ พี่ตินดุวาด "
“ เรื่องอะไรกันอีก ไม่ใช่เด็กๆแล้วนะที่จะมาโกรธกันนะ " แม่เข้ามานั่งลงข้างๆผม ก่อนจะมองพี่ติน
“ ก็แม่ดูพี่ตินทำหน้า "
“ แล้วทำไมทำหน้าแบบนั้นใส่น้อง "
“ ถามเจ้าตัวดีของแม่สิครับ " คราวนี้แม่หันมองผม
“ ว่าไงครับ "
“ ไม่เห็นมีอะไรเลยครับ แค่หมอเซฟเลี้ยงช๊อคโกเล็ตร้อนวาดเท่านั้นเอง "
“ บอกด้วยสิ ว่าหมอเซฟพาไปเดินเล่น "
“ จริงเหรอ " แม่ยิ้มกว้างตอนได้ยินคำนั้น " หมอเซฟจีบวาดเหรอ "
“ เปล่านะครับไม่ใช่เลยแม่ หมอเซฟแค่เห็นผมเบื่อเลยชวนออกไปเดินเล่น ก็แค่เข็นรถไปเรื่อยๆแล้วก็คุยกันนิดนึง "
“ เหน่ะๆ คุยอะไรกัน " แม่ยิ้มล้อๆแต่เหมือนพี่ตินไม่ขำ
“ ไม่ขำเลยแม่ "
“ ก็แม่ขำ แม่ไม่คิดมากอะไรหรอกไอ้เรื่องแบบนั้นนะ ดีออกนะแม่อยากให้มีคนดูแลวาด หมอเซฟนะเป็นหมออนาคตไกลอายุยังน้อยแต่ก็เก่ง แม่ว่าดีนะ แม่เชียร์ เชียร์เต็มที่เลย " ลูบหัวผมก่อนจะกอด
“ ไม่ขำเลยจริงๆ แม่ไม่ได้ใกล้ชิดมันแม่รู้ได้ว่ามันเก่ง "
“ ก็เห็นพ่อชม "
“ พ่อก็ชมไปแบบนั้นละครับ ไม่เห็นเก่งอะไร " พี่ตินว่ามือก็ล้วงเข้าไปในเสื้อกราวน์ของตัวเอง
“ อคติ ตัวเองชมออกจะบ่อย พอเห็นว่ามาจีบน้องเข้าหน่อย ก็กลับคำซะแล้ว "
“ ไม่เคยชมนะครับ " พี่ตินบอกก่อนจะยกมือขึ้นมาตั้งบนหัวผม " ไม่รู้ละคำพูดของพี่คือเด็ดขาด ถ้าพี่ไม่อนุญาติห้ามไปไหนกับหมอเซฟอีก ถ้ามันเข้ามาหาอีกก็ต้องบอกด้วยนะ "
“ อะไรจะขนาดนั้น "
“ นั่นนะสิครับ "
“ แค่นี้ยังน้อยไปด้วยซ้ำรอให้อินรู้เรื่องผมว่ามันเยอะกว่านี้แน่ "
“ พูดอะไรถึงผมกันเหรอครับ ได้ยินอะไร อินๆ " เสียงจากหน้าประตูที่เปิดออก คนที่กำลังเอ่ยถึงโผล่หน้มาก่อนจะเดินเข้ามาใกล้ ท่าทางมีความสุขเพราะช่วงนี้ก็เหมือนจะมีความรัก ผมดีใจผสมปนไปกับความเสียใจ ดีใจที่พี่อินมีความสุข แต่ก็เสียใจที่พี่ไฟท์ไม่สมหวัง
“ หมอเซฟดูท่าทางเหมือนจะจีบวาดละ "
“ ห๊ะ!! อะไรนะ " หันมองทุกคนแบบไม่เชื่อหูตัวเอง ผมแอบถอนหายใจ
“ ไม่ใช่ เค้าไม่ได้จีบ จีบอะไรกันละครับ คิดไปถึงไหนกันแล้ว "
“ เดี๋ยวนะ หมอเซฟ หมอเซฟไหน ? หมอชินดนัยนะเหรอ" แม่พยักหน้าให้คราวนี้พี่อินก็ตาโต
“ เฮ้ย จริงดิ อย่า.." พี่อินที่ทำท่าจะสั่งห้ามเหมือนพี่ตินอีกคนก่อนจะเงียบไป รอยยิ้มนั้นยกยิ้มขึ้นเหมือนคนที่มีความคิดดีๆ " แต่ว่าหมอเซฟก็ดีนะ "
“ อ้าว ไหนมันเข้าข้างกันเฉยเลยวะ ปกติมันหวงวาดกว่าผมอีกนะ " พี่ตินชี้มือเข้าหาตัวเองแม่ก็หัวเราะ
“ ก็อินเค้ารู้ไงว่า อะไรดีกับน้องชายเค้า ใช่มั๊ย "
“ ครับ ก็อย่างงั้นละ ดีออกนะ ก็มีแฟนกับเค้าสักที จะได้ " เว้นเสียงไปสักพัก ทำท่าเหมือนคิดอะไรบางอย่างก่อนจะยื่นมือมาลูบที่หัวผม " จะได้มีความรักสักทีไง "
“ อีกอย่างหมอเซฟถ้าเค้าชอบวาดจริงๆ แม่ว่าก็ดีนะ หมอเป็นคนดี "
“ เหอะ เข้าข้างกันจริงๆ ไม่รู้ละยังไงสำหรับพี่ก็ไม่ได้ อย่าให้รู้เชียวนะ "
“ ขี้หวงไปได้ติน " แม่ปรามพี่ตินที่ยักไหล่
“ ไม่ได้หรอกครับ น้องชายผมทั้งคน "
“ ทุกคนคิดไปถึงไหนกันครับ วาดยังไม่ได้คิดไปถึงไหนเลย "
“ คิดเถอะ พี่ว่ามีความรักก็ดีออกนะ "
' ไม่ใช่เพราะอยากให้พี่ไฟท์เลิกยุ่งกับผมหรอกเหรอ ถึงได้อยากให้มีแฟน ' ผมมองหน้าคนที่เคยหวงผมมาตลอด คนที่ยืนอยู่ตรงหน้าของผมตอนนี้คนที่ยิ้มกว้างมากกว่าใคร
ไม่ผิดหรอกครับที่พี่อินจะยัดเยียดให้ผมมีแฟนไปซะ เพราะจะได้ไม่ต้องห่วงว่าพี่ไฟท์กับผมจะมารักกัน มันไม่ผิดที่พี่อินหวงพี่ไฟท์ แต่ผมว่ามันแค่ไม่แฟร์ที่พี่อินมีคนอื่นแต่ยังหวงพี่ไฟท์แล้วเก็บพี่ไฟท์ไว้แบบนั้น ทั้งๆที่ตัวเอง ก็มีคนอื่น
ไม่มีใครจับปลาสองมือได้นานหรอกครับ เพราะถ้าไม่เลือกตัวใดตัวนึง ก็ต้องเสียทั้งสองมืออยู่ดี
ผมไม่จะไม่เข้าไปยุ่งในเรื่องความรักวุ่นๆแบบนี้หรอกครับ
...................................................
มาช้า แต่ก็ดีกว่า ไม่มา.. นะจ้ะ
ฝากแท็ก #choiceต้องเลือก
ขอบคุณที่เข้ามาอ่านและคอมเม้นท์จ้า :กอด1: :L2: :3123: :L1: :pig4:
-
อ่านมุมมองคนอื่นแล้วอึดอัดจัง ขออลิซโรมอินหน่อยค่ะ 555555 :man1: :man1:
-
ดีแล้ววววววววว
พี่ติน กับพี่อิน
ให้วาดมีแฟนเถอะ อิอิ
-
:z3: :z3: :z3: :z3: :z3:
เอาตรงๆเลยปะ
อ่านตอนที่โรมก่าอินสวีทกัน แล้วร้องไห้ ต้องบ้าไปแล้วแน่เลย
แต่ว่าสงสารไฟท์มากกก พูดเลยจิงๆ
ทำไม คนที่ผิดหวังกับความรักแล้ว ก้ต้องมาผิดหวังอีก
ถ้าเซฟได้กับวาดก้ดีนะ
แล้วหาคนใหม่ให้ไฟท์ไปเลย ปล่อยอินก่าโรมไปนั้นแหละ
แม่มมมม
:ling1: :ling1: :ling1: :ling1: :ling1: :ling1:
-
ตอนนี้ค่อยทำชีวิตสดใสหน่อย ทางนู้นสับสนวุนวายมาก ความรู้สึกไม่ไปไหนซักที ความอ่านลุ้นจัดกะว่าเฉลยทีเหมือนหวยออกเลยทีเดียว
-
แลดูวุ่นวาย-0-
:katai4: :katai4: :katai4:
-
:hao7: :hao7: :hao7:
แอร๊ยยยยยยยย สั้นจุงเลย
ค้างคาอีกด้วย ฮือๆๆๆๆๆ
-
นุ้งวาดดูเหมาะกะเซฟออก รอลุ้นอิไฟท์ช่วงนี้ไม่มีคิวเลย :katai4:
-
มีอีกคู่แล้ว
ตอนนี้รู้สึกว่า
เซฟเป็นผู้ใหญ่ขึ้นเยอะเลย
-
ไม่ได้เกี่ยวกับไฟท์ แต่อยากให้วาดกับเซฟคู่กันจริงๆ จะได้มีความสุขบ้าง
เห็นคุยกันสองคนแล้ว เจ็บปวดกับความรักมา ขอให้สมหวังมีความสุขสักทีนะ :L2: :L2:
ปล. ส่วนเซฟถ้าคิดจะจีบเล่นๆล่ะก็ งานนี้ท่าทางจะเจอหลายบาทานะ หึหึ :m16:
-
^____^
-
รักแปดเส้า
-
มากกว่ารักสามเศร้า... เง้ออออออ
-
ตามติดชีวิตรักของแต่ละคน
-
เชียร์เซฟวาดนะ รักน้องวาดอยากให้น้องมีความรักบ้าง
สงสารเซฟด้วยตอนนั้นยังเด็กอยู่จริงๆแหละทำอะไรไม่ค่อยยั้งคิด
มาตอนนี้โตเป็นหมอเซฟแล้ว หมอคนเก่งอนาคตไกล คุณแม่ชอบ คุณพ่อกับพี่ตินก็ยังชม
อย่ายอมแพ้อะไรง่ายๆนะ จีบน้องวาดต่อไปค่ะ น้องยังโสดจีบได้ไม่ผิดค่ะ
เรื่องของอินกับไฟท์ก็ปล่อยเขาไปจัดการกันเองเถอะน้องวาด
ไม่อยากให้คิดว่าที่อินอยากให้มีแฟนเพราะไม่อยากให้วาดมายุ่งกับไฟท์
แต่เพราะตอนนี้อินกำลังมีความสุขจากโรมเลยคิดว่าการที่น้องมีความรักก็น่าจะทำให้น้องมีความสุข
ส่วนไฟท์ทำตัวเองทั้งนั้น ถ้าไม่เหลือใครแล้วก็ไปคู่กับแฟนเก่าโรมแทนแล้วกัน
เพราะคู่อื่นเขากำลังจะลงตัวกลัวดราม่าจ้ะ
-
เชียร์และอยากให้เซฟจีบวาดจริง เพราะเซฟโตขึ้นมาก มีความคิดที่โตขึ้น วาดก็ทั้งน่ารัก และน่าสงสารไปพร้อมๆกัน อยากให้วาดมีคนมาดูแลปกป้องบ้าง อย่าช้าไปเลยเซฟ ลองดูก็ไม่ได้เสียหาย วิ่งคนเดียวมันเหนื่อนะ แถมวิ่งอย่างไม่รู้จุดหมายปลายทางว่ามันอยู่ตรงไหนแบบนั้น แต่ถ้ามีอีกคนเข้ามาอยู่เคียงข้างกัน จะได้มีเพื่อนร่วมทาง ไม่วิ่งให้เหนื่อยมาก แต่มาเดินเคียงข้างกันไปเรื่อยจับมือแล้วเดินไปพร้อมๆกัน มันดีกว่านะเซฟนะ จีบวาดเลยเซฟ :m1:
และเป็นความคิดที่ดีมากที่วาดจะไม่เข้าไปยุ่งเรื่องของไฟท์โรมอิน เพราะวาดอาจต้องทุกข์ปวดหัวมากกว่านี้ เราอยากให้วาดมีความสุข แบบนี้คือสิ่งที่ดีแล้ว วาดไว้
ส่วนเรื่องของไฟท์โรมอินก็รอแค่เวลาที่อินเลือกที่จับมือใครเดินไปด้วยกัน เอาตามจริงเลยใจเราคิดอยากให้อินคู่ไฟท์นะ ความรู้สึกมันบอกว่าไม่ใช่โรมอินตั้งแต่ที่โรมเริ่มเข้ามาพัวพันกับอินแล้ว ก็ไม่รู้จะอธิบายยังไง ไม่ได้คิดยึดติดกับแท็กก่อนหน้า แต่ความรู้สึกมันบอกว่าโรมไม่ใช่ของอิน และอินไม่ใช่ของโรม :z3:
ตอนนี้โรมอินกำลังมีความสุขกัน ค่อยๆสานสัมพันธ์กัน ใกล้ชิดกันไปเรื่อย แต่ยอมรับนะบางครั้งที่อ่านฉากสองคนนี้จีบกัน สวีทกันแล้วเรารู้สึกว่ามันไม่อิน มันไม่ใช่ (ขอโทษพี่หนมแล้วคนที่เชียร์โรมอินด้วยนะคะ เราอาจอินไปหน่อย :m5: ) มันเหมือนมีอะไรบางอย่างทำให้รู้สึกแบบนั้น พยายามที่จะอินกับคู่นี้ พยายามที่จะเชียร์แต่มันไม่สุดอะ :katai1:
ส่วนหนึ่งอาจเป็นเพราะตอนนี้เราสงสารไฟท์มั้ง เพราะในขณะที่ไฟท์ปฏิเสธที่จะบอกถึงความสัมพันธ์ของไฟท์อินให้ครอบครัวรับรู้ อินยังมีโรมทึ่เข้ามาอยู่เคียงข้าง ให้หัวใจกระชุ่มกระชวย แต่ไฟท์กลับไม่มีใคร มีแค่ครอบครัวและลูกๆเท่านั้น
อีกเหตุผลหนึ่งอาจเป็นเพราะเรารู้สึกว่าไฟท์รักอินมากกว่าที่คิดนะ บางทีอาจรักมากกว่าที่อินรักไฟท์ก็ได้ แต่เพราะอาจรักมากเลยกลัวที่จะสูญเสียมาก เพราะไฟท์เคยต้องสูญเสียมาแล้ว
แต่ทั้งนี้ทั้งนั้นทุกอย่างขึ้นอยู่กับเวลา เพราะโรมยังไม่เคยทำให้อินเสียใจอย่างที่พยาบาลคนนั้นบอกไว้ ต่อจากนี้อินคงตัดสินใจอะไรได้ง่ายขึ้น ยังไงก็สู้ๆนะอินไฟท์โรม ความสุขรออยู่ข้างหน้า แค่ใช้ใจตัดสินมันความสุขอยู่ไม่ไกล
ปล.ขอเซฟวาดนะคะ ดูเคมีเข้ากัน :impress2:
ปลล.ขอบคุณกับเรื่องราวสนุกๆแบบนี้นะคะ สู้ๆนะคะเป็นกำลังใจให้ :mew1: :L2:
-
เห็นด้วยกะคห.บน เราเองตอนโรมเข้ามาแรกๆ ยอมรับว่าเอนไปทางโรมบ้างเหมือนกัน
แต่พอออ่านไปเรื่อยๆเรากลับรุ้สึกว่ามันไม่ใช่ อาจเป็นเพราะสงสารไฟท์และเรารุ้สึกว่าไฟท์
มีความกลัวที่จะสูญเสียมากพอๆกับความรัก ยิ่งรักมากเท่าไหร่ก็กลัวสูญเสียมากเท่านั้น
แต่ความกลัวของไฟท์ มันก็ทำร้ายอินและผลักอินออกไปด้วยในเวลาเดียวกัน ผิดกับโรม
ที่ยังไม่เคยทำให้อินเสียใจ แต่ ตอนนี้มีเรื่องแฟนเก่าเข้ามาเอี่ยวแล้ว คาดว่าคราวนี้อาจจะ
ได้ข้อพิสูจน์ในความรุ้สึกของโรมชัดๆซักทีรึป่าว หรือมันอาจจะยุ่งเหยิงกว่าเดิม เฮ้อออ
ลุ้นเชฟวาดๆ ขอบคุณขนมสำหรับนิยายจ้า
-
สถานะอธิบายยากกกกกกก :katai1:
-
ให้หมอเซฟสมหวังในความรักครั้งนี้ด้วยนะ สงสารหมอ
ยังไงก็อย่าปิดตายหัวใจละน้องวาด ให้โอกาสพี่เค้าหน่อยนะ
ตอนท้ายไม่ค่อยชอบใจเลย ที่วาดกล่าวหาว่าหมออินพยายามเขี่ยวาดให้พ้นทางรัก
โดยการสนับสนุนให้เป็นแฟนกับหมอเซฟ เข้าใจพี่อินเค้าหน่อยสิ พี่เค้าสับสนอยู่ ไม่รู้จะเลือกใครดี
-
น้องวาดกำลังจะก้าวไปข้างหน้า ถ้าเปิดใจให้พี่เซฟอ่ะนะ
แต่กลับกันทางฝั่งสามคนนั้นยังย่ำอยู่กับที่อยู่เลย :เฮ้อ:
มันอยู่ที่ไฟท์และอินอ่ะ โรมแค่อยู่เฉยๆและรอเท่านั้น
แม้การกระทำจะรุกซะจนอินยอมไปกว่าครึ่งแล้วก็ตาม
ขนาดวาดเป็นเด็กยังรู้เลยว่าอินคิดอะไรอยู่ ทำอะไรอยู่
ในกรณีนี้ไม่มีใครทำให้เราทุกข์เท่ากับตัวเราเองหรอก
ขอบคุณคนเขียนมากค่ะ :L2:
+1และเป็ดค่ะ
-
ตอนที่ 22
เรื่องของวาดกับหมอเซฟ น่าเห]nอเชื่อว่าแค่ครั้งเดียวที่ผมบอกแพรเรื่องก็สะพัดไปทั้งโรงพยาบาล ใจจริงก็ไม่ได้อยากจะบอกหรอกครับแต่ว่า ท่าทางมีความสุขมากเกินไปของผมทำให้แพรอยากรู้ ก็บอกแล้ว่าอย่าบอกใคร แต่ลืมไปว่าผู้หญิงถ้าบอกว่าอย่าบอกใครอีกวันเรื่องคงถึงหูทุกคนได้ไม่อยาก
“ วาด " ผมเปิดประตูเข้าไปก่อนจะเรียกอีกคน ท่าทางนิ่งๆที่เอาแต่มองไปนอกหน้าต่างผมเดินเข้าไปใกล้ " ทำอะไรอยู่ "
“ เปล่าครับ แค่มองอะไรไปเรื่อยเปื่อย " พูดแค่นั้นก่อนจะยิ้มออกมา " วันนี้พี่อินเข้าเวรกลางวันเหรอครับ "
“ อื้ม ตอนนี้พักเลยแวะมาหา "
“ กินข้าวรึยังครับ "
“ กินแล้วละ เพิ่งกินเสร็จเมื่อกี้เองเราละกินข้าวรึยัง "
“ ยังเลยครับ ผมยังไม่หิว " บอกแค่นั้นผมก้มมองไปที่ข้าวที่ตั้งเอาไว้ข้างๆเตียง จับที่ตัวถ้วยก็พบว่ามันเย็นไปหมดแล้ว
“ กินซะจะได้กินยา "
“ ไม่หิวจริงๆครับ พี่อิน " ส่งสายตามาอ้อนผม ยังไม่ทันจะเลื่อนโต๊ะมาบังคับให้กินประตูห้องก็เปิดออก
“ หมอเซฟ " ผมเรียกคนที่เข้ามาใหม่อีกคนก็ก้มหน้าทัก " เช้าถึงเย็นถึงตลอดเลยนะ "
“ ผมก็แค่เข้ามาตรวจตามปกตินะครับ "
“ เกินปกตินะสิไม่ว่า " ผมบอกแบบนั้นก่อนจะเกิดความคิดดีๆขึ้นมาได้ " แต่หมอมาก็ดี มาดูสิเด็กไม่ยอมกินข้าว ส่ายหน้าอย่างเดียวว่าไม่หิว "
“ ก็ไม่หิวจริงๆนี่ครับ "
“ งั้นให้หมอเซฟป้อน เผื่อจะหิวขึ้นมาบ้าง " ผมพูดแบบนั้นหมอเซฟหันมามองหน้าผม พยักหน้าเชิญชวนหมอเซฟแต่วาดเงียบไปแล้ว
“ ผมไม่หิวจริงๆครับ ไม่อยากกินเลยจริงๆ รู้สึกเหมือนจะอ้วกด้วย อย่าเลยครับผมไม่หิวจริงๆ "
“ เป็นอะไร ทำไมจะอ้วก " หมอเซฟถาม วาดที่ได้แต่ก้มหน้า
" ไม่รู้ครับในร่างกายผมมันตื้อๆ ไม่อยากจะกินอะไร " มือที่สอดอยู่ในเสื้อกราวน์ยกขึ้นลูบหัวอีกคนที่ก้มหน้าลงต่ำก่อนจะเงยหน้าขึ้นมายิ้มกว้าง
“ ไม่ต้องยิ้มหวาน งั้นก็ค่อยกินก็ได้ แต่ถ้าหมอเข้ามาอีกทีวาดต้องกินข้าวแล้วนะ " พยักหน้าให้งึกๆอีกคนก็ลูบหัว
“ แบบนี้ค่อยเบาใจหน่อย " ผมว่าออกไปแบบนั้น วาดก็ยิ้มออกมาให้หมอเซฟถึงมันจะเป็นยิ้มที่ฝืนๆสักหน่อยแต่ก็คงเพราะเขินมั้งครับเลยเป็นแบบนั้น " ยังไงฝากวาดไว้กับหมอเซฟเลยนะ "
“ เอาแบบนั้นเลยเหรอครับ ถามเค้ารึยังว่าเต็มใจรึเปล่า "
“ เต็มใจอยู่แล้วละ " พูดแค่นั้นผมยักคิ้วให้อีกคนก่อนตบลงที่ไหล่ หันไปมองวาด " พี่ไปทำงานก่อนนะเดี๋ยวเย็นๆจะแวะมา "
“ ครับ " ตอบแค่นั้น ผมก็เดินออกไปจากห้องไป
บอกตรงๆ ผมรู้สึกอารมณ์ดีอย่างบอกไม่ถูก ในใจของผมตอนนี้มันเหมือน โล่ง ถ้าวาดมีแฟนเป็นหมอเซฟจะดีมากตรงที่ผมจะได้อดห่วงมันสักที โดยเฉพาะเรื่องของไฟท์ที่ตอนนี้มันเหมือนจะสนิทกันก็คงจะได้ห่างกัน ไม่ได้คิดว่าไฟท์จะจีบวาดหรอกนะครับ แต่แค่คิดว่า ไม่ใช่พี่น้องกันแต่มาอยู่ใกล้ๆแบบนั้นมันน่าเกลียด อีกอย่างวาดก็ไม่ต้องไปทำงานให้ไฟท์แล้ว หมอเซฟกำลังจีบมันอยู่ ไม่มีอะไรดีไปกว่านี้แล้วละครับ
“ ไปอารมณ์เสียมาจากไหนติน ดูทำหน้า " ผมทักคนที่กำลังเดินผ่านไป ตินเอามือล้วงกระเป๋าแต่สีหน้าของมันเหมือนกำลังโกรธใครอยู่
“ ไอ้เซฟอยู่ห้องวาดรึเปล่า "
“ อยู่ กำลังช่วยพูดให้วาดกินข้าวอยู่ " ผมบอกแบบนั้นมันก็ถอนหายใจขาที่กำลังเดินไปผมจับแขนมันไว้ " ปล่อยๆน้องมันไปบ้างเถอะน่า วาดยี่สิบแล้วนะติน วาดมันต้องมีความรักบ้าง อีกอย่างหมอเซฟมันก็ดีจะหวงอะไรนักหนา "
“ กูต้องถามมึงมากกว่ารึเปล่า ว่าทำไมอยู่ๆถึงไม่หวงน้องอย่างที่มึงเคยเป็น เมื่อก่อนไม่ว่าใครจะดีแค่ไหนเข้ามามึงไม่เคยเห็นด้วย แล้วตอนนี้เป็นอะไรทำไมถึงทำท่าทางเหมือนจะอยากยกวาดใส่พานไปให้หมอเซฟมันอย่างงั้นละ "
“ ก็หมอเซฟมันก็เป็นคนดีคนนึง เป็นคนเก่งก็อย่างที่พ่อกับแม่บอกไง "
“ ไม่ใช่เหตุผลเลยอิน ถ้ามึงยังจำเมื่อหลายวันก่อนได้มึงกับกูยังห้ามมันไม่ให้มีแฟนอยู่เลย เกิดอะไรขึ้นกันวะ อะไรที่ทำให้มึงเปลี่ยนความคิด "
“ ก็บอกแล้วไง หมอเซฟมันเป็นคนดี มึงจะอะไรนักหนาวะติน น้องมันก็แค่จะมีความรัก "
“ นั่นมันไม่ใช่เหตุผลและถ้ามึงยังจำได้ มึงเคยบอกกูว่า วาดเสียใจมามากแล้วกูจะไม่ให้วาดต้องเสียใจ แต่กูคิดว่าตอนนี้มึงคงลืมไปแล้ว วาดเสียใจมามากแล้วอิน และกูไม่เคยลืมสิ่งที่กูพูดมาตลอด แต่คนที่มีความสุขแบบมึงจะคิดอะไรได้วะ "
ตินที่พูดคำนั้นทำเอาหัวใจผมว่างเปล่า ถ้าเปรียบเทียบกับการโดนตบหน้าอย่างแรงผมว่า ผมก็คงเป็นแบบนั้น ตัวมันที่เดินผ่านผมไปหาวาด ทิ้งให้ผมอยู่กับความคิดของตัวเองตรงนี้ เหตุผลมากมายที่ผมใช้อ้างเรื่องของหมอเซฟและวาดแต่มันกลับมีเหตุผลเดียวที่แท้จริงจากหลายเหตุผลนั้น
' ถ้าวาดมีแฟนไฟท์จะได้เลิกยุ่งกับวาด ' หรือบางทีผมก็คิดถึงแต่ตัวเองและก็ต้องการทุกอย่างเพื่อตัวเองมันก็เท่านั้น
“ มายืนเอ่ออะไรอยู่ตรงนี้ ไอ้อิน " เงยหน้าขึ้นมองเสียงที่คุ้นเคย ไฟท์ยืนอยู่ตรงหน้าผม มันมองด้วยสายตาที่เอาแต่ขมวดคิ้วสงสัย
“ ไฟท์ " เอ่ยเรียกชื่อมันอีกคนก็เดินเข้ามาใกล้ " มึงจะไปไหน "
“ มาเยี่ยมวาด " ยกถุงที่ซื้อมาคงเป็นอะไรสักอย่าง " กูมีอะไรบางอย่างที่สำคัญมากจะบอกมัน "
“ อะไรวะ เดี๋ยวนี้นะบอกวาดก่อนกูตลอดเลยนะ "
“ ก็มันความลับระหว่างกูกับวาด " ยักคิ้วให้ผม ทำไมรู้สึกเหมือนคนตรงหน้าของผมเปลี่ยนไปจากที่เคยรู้สึกไฟท์เหมือนไม่ได้ทุกข์ใจเหมือนก่อนแล้ว " เออ กูจะบอกมึงว่ากูกับอัลเลนรักกันแล้วนะ "
“ จริงเหรอ "
“ อื้ม วันก่อนกูไปนอนบ้านไอ้ไฟปรับความเข้าใจกันเรียบร้อย "
“ มึงจะเอาอัลเลนกลับมาอยู่ด้วยรึเปล่าละ " รู้แล้วว่าทำไมถึงมีความสุขนัก เป็นความสุขที่ออกจากแววตาเลยครับเพราะอัลเลนนี่เองแต่จริงๆในชีวิตมันก็มีอะไรให้เครียดไม่กี่อย่าง ถ้าไม่นับเรื่องของผม ก็คงเป็นเรื่องของลูก
“ ไม่หรอก อยู่กับไอ้ไฟไอ้เทมก็ดี อัลเลนมีความสุขดี ไอ้ไฟไอ้เทมมันก็มีความสุข "
“ แล้วมึงจะมาบอกเรื่องอะไรกับวาด "
“ เรื่องที่กูตัดสินใจได้แล้วว่าจะเอายังไง " บอกแค่นั้นขามันที่กำลังก้าวไปหา ผมจับแขนมันไว้ " อย่าเพิ่งไป "
“ ทำไม มึงมีอะไรรึเปล่า "
“ วาดมันคุยอยู่กับแฟนของมัน อย่าเข้าไปขัดเลยว่ะ "
“ แฟนของมัน แฟนของวาดนะเหรอ " พยักหน้าให้ไอ้ไฟท์ที่ขมวดคิ้ว " จริงดิ " ว่าแค่นั้นขาก็พาเดินไปที่ห้องของวาด ประตูที่มีกระจกส่องเข้าไปได้ในห้องนั้นมีทั้งพี่ตินแล้วก็หมอเซฟยืนอยู่ผมว่าเด็กดื้อคงยังไม่ยอมกินข้าวเหมือนเดิม “ หมอคนนั้นนะเหรอวะ "
“ อื้ม ชื่อหมอเซฟ เค้าจีบวาดอยู่ "
“ แล้ววาดว่าไง " ทำไมต้องอยากรู้อะไรขนาดนั้น
“ ก็ชอบด้วยละ หมอเซฟมันใจดี "
“ แล้วมึงกับพี่ตินไม่หัวเสียแย่เหรอวะ " ผมส่ายหน้าไอ้ไฟท์มันหันมามองหน้าผม " ผิดวิสัย ปกติหัวฟัดหัวเหวี่ยงจะตายห่าแค่น้องมีคนมาจีบ "
“ ก็คนนี้มันเป็นคนดี แถมยังเป็นคนเก่ง "
“ ถึงว่างั้น ยังไงก็ผิดวิสัยคนแบบมึงอยู่ดีว่ะ " พูดแค่นั้นมันก็เคาะประตูก่อนจะเดินเข้าไปในห้อง ผมที่เดินตามทุกคนหันมามอง " เป็นยังไงบ้างวันนี้นะ "
“ พี่ไฟท์สวัสดีครับ "
“ หอบอะไรมาด้วยอีกละ มึงมาทีไรของฝากไม่เคยขาด "
“ รังนกแช่เย็นๆกินอร่อยนะ " หันไปบอกวาดมันก็ยัดทั้งถุงที่ซื้อมาใส่ลงไปในตู้เย็น " ได้ข่าวว่าไม่ยอมกินข้าว "
“ ทำไมทุกคนจะต้องถามถึงวาดเรื่องนี้ตลอดเลย "
“ ก็เค้าเป็นห่วงเรากันไง " ตินว่าตอนที่ลูบหัวมัน ไอ้ไฟท์มองหมอเซฟที่อีกคนก็มองมันเช่นกัน
“ นี่ไฟท์เพื่อนกู ส่วนไฟท์นี่ไงหมอเซฟคนที่กำลังจีบวาดของพวกเราอยู่ "
“ ไม่ใช่เว้ย " พี่ตินท้วงก่อนจะถอนหายใจ ไอ้เซฟมีท่าทางยิ้มๆ ไฟท์มองหน้าวาดก่อนจะเดินเข้าไปใกล้ ยิ้มล้อๆของมันทำให้วาดได้แต่ก้มหน้า
“ หวงน้องใหญ่ๆ "
“ เออ! น้องกู กูหวง " ตินว่าตอนที่หันไปหาหมอเซฟที่แค่ยืนนิ่งๆอยู่ใกล้ๆวาด ไฟท์มองคนสองคนสลับไปมาก่อนจะเอื้อมมือไปลูบหัววาด
“ เขินใหญ่แล้วเรา " ไม่มีเสียงตอบรับจากวาด มีแต่เสียงตินที่โวยวายกับไฟท์ที่ขยันล้อ และหมอเซฟที่ไม่เถียงอะไรออกมา " รับศึกหนักหน่อยนะครับหมอ คนนี้นะน่ารักพี่ชายเค้าก็เลยขี้หวง ผมนะเป็นเพื่อนอินมาตั้งแต่เด็กๆ พี่ตินเนี้ยที่หนึ่งเลย "
“ ไม่มีปัญหาหรอกครับเรื่องนั้น "
“ แต่กูมี เลิกพูดเลยมึงไอ้เซฟก่อนที่กูจะโมโหมึงไปมากกว่านี้ วาดน้องชายกูเว้ย "
“ ปล่อยๆน้องบ้างน่า เด็กมันจะมีความรัก "
“ ใช่มั๊ยละกูก็คิดเหมือนมึงไฟท์ เด็กมันจะมีความรัก "
“ หมอเซฟต้องพาวาดไปเที่ยวบ่อยๆนะครับ อย่าปล่อยให้ทำงานหนัก "
“ ถ้าผ่านด่านพี่ชายไปได้จะพาไปเที่ยวทุกวันเลยครับ "
“ มึงหาเวลาว่างก่อนเถอะ " ตbนว่าดักทุกคนก็หัวเราะออกมา
“ ทุกคนครับ ! “ เสียงดังของวาดที่ดังขึ้นมา เราทุกคนตรงนั้นเงียบลง " ขอโทษนะครับ แต่ช่วยออกไปได้มั๊ยครับ ผมอยากจะอยู่คนเดียว " เสียงเรียบๆของมันดังขึ้นมาเสียงหัวเราะของเราทุกคนหยุดลง
“ วาด เป็นอะไรรึเปล่า " ตินถามมันที่ส่ายหน้า
“ แค่ช่วยออกไปเถอะครับ ผมอยากจะอยู่คนเดียวจริงๆ " พูดแบบนั้นแต่มือก็เอาแต่กำผ้าห่มแน่น " ให้ผมอยู่คนเดียวเถอะครับ "
“ ออกไปข้างนอกกันเถอะ " ตินพูดแค่นั้นทุกคนก็พร้อมใจกันเดินออกไป ประตูปิดลงทุกคนมองหน้ากัน วาดไม่เคยแสดงท่าทีแบบนี้ นั่นก็ยิ่งแปลกไปใหญ่สำหรับพวกเรา
“ ปล่อยให้อยู่คนเดียวสักพักก็แล้วกัน "
“ งั้นก็แยกย้ายไปทำงานกันเถอะ " ผมบอกทุกคนก็แยกไปตามนั้น มองเข้าไปในห้องอีกที ก็เห็นคนที่บอกให้พวกผมออกมา มองออกไปที่หน้าต่างแบบนิ่งๆ " แล้วมึงจะไปไหนต่อ "
“ กูมีสอนตอนบ่ายแต่ที่แวะมาก็จะมาคุยกับกูรูสักหน่อยอะนะ แต่ดันไม่ว่างซะงั้น "
“ คุยกับกูก่อนมั๊ยละ "
“ อยากรู้เหรอ " ยื่นหน้าเข้ามาใกล้ จมูกของมันเกือบจะชนจมูกของผมอยู่แล้วครับ " เสือกนะมึง เสือก "
“ แล้วทำไมมึงถึงเอาเรื่องของมึงไปบอกวาด ทั้งๆที่ควรจะบอกกู "
“ ก็มันเรื่องของคนที่กูควรบอก แล้วกูจะถามคนที่กูควรบอกทำไมละ เหมือนฉลาดนะแต่เพื่อนกูโง่จังวะ " เอามือมาลูบหัวผมตอนที่เรามองหน้ากันนี้เหมือนไฟท์มีอะไรบางอย่างจะบอกผม " วันก่อนกูไปนอนบ้านไฟมานอกจากจะสนิทกับอัลเลนแล้ว ไฟให้ข้อคิดกูมาข้อนึง "
“ ข้อคิดนั้นคืออะไร "
“ ถ้าเราให้ความสุขเค้าไม่ได้ ถ้ายังเห็นแก่ตัวก็อย่าดึงเค้าไว้ปล่อยเค้าไปให้มีความสุขเถอะ ให้เค้าไปมีความสุขกับคนที่ให้ความสุขเค้าได้ " เสียงที่มันพูดออกมา หัวใจผมวูบหล่นลงทันทีที่ได้ยินคำนั้น ลำคอที่แห้งไปหมดผมได้แต่ยืนนิ่งๆอยู่ตรงหน้ามันมือของผมเอื้อมออกไปมือที่จับแขนของมันไว้
“ ไฟท์ "
“ อย่ารั้งกู ถ้าใจมึงไม่ได้อยู่กับกูแล้วก็อย่ารั้งกู อย่าคิดเพื่อแค่ว่าอยากจะเอาชนะกูอิน ความรักไม่ใช่การเอาชนะ แต่ความรักคือความสุข กูเองให้ความสุขมึงไม่ได้กูควรถอย "
“ ไฟท์มึงยังไม่ลองให้ความสุขกูเลยนะ เรายังไม่ได้ลองคบกันเลย "
“ กูไม่กล้าบอกแม่ว่ากูกับมึงเอากันหรอก กูทำอย่างที่มึงต้องการไม่ได้ กูคงยอมรับกับใครไม่ได้ถ้ามึงอยากจะให้กูประกาศแบบที่มึงต้องการ มองกลับไปเห็นลูกกูสี่คนกูทำไม่ได้หรอกอิน "
“ จริงๆเราไม่ต้อง "
“ อย่ายอมกูเพื่อที่อยากจะเอาชนะกูอีกเลยวะ "
“ กูไม่ได้ยอมมึงเพื่อที่จะเอาชนะ ไม่ได้เป็นแบบนั้น " ผมพยายามหาเหตุผลมือที่จับมันไว้แน่นไฟท์มองตาผม มันรู้ว่าผมจะไม่ยอมแพ้อะไรง่ายๆ ถ้าจะตัดใจเรื่องอะไรผมจะตัดใจเองไม่ใช่แค่เพราะใครมาบอกให้ตัดใจ
“ โอเคกูเข้าใจมึง กูจะไม่บอกแม่ถ้ามึงยอมคบกับกูแบบลับๆได้ ไปเลิกยุ่งกับไอ้นั้นซะแล้วอย่าติดต่อมันอีก อย่ารักษาลูกสาวมันอีก ห่างจากมันแล้วมารักกับกู มาอยู่ด้วยกัน ความรักของกูมันเห็นแก่ตัวถ้ามึงรับได้มึงก็มา กูปล่อยมึงแล้วนะอิน กูอยากให้มึงมีความสุข อยากให้มึงมีความสุขจริงๆกับคนที่รักมึง คนที่เค้าจะให้ทุกอย่างกับมึงได้ ให้ความรัก ให้ความสุข ออกนอกหน้านอกตาไปไหนมาไหนด้วยกัน แต่กูให้มึงไม่ได้นะ จะมารักกับกูมั๊ยละ "
เราที่ต่างเงียบให้กันคราวนี้ไฟท์ก็จับมือผมไว้ มันดึงผมเข้าไปกอด กอดของมันเหมือนหลายๆครั้งที่เรากอดกัน ทุกอย่างของผมมันนิ่ง ทุกอย่างมันสงบ ผมไม่มีข้ออ้างอีกแล้ว
“ มึงยังเป็นเพื่อนกูเว้ย จะนานเท่าไหร่เราก็ยังเป็นเพื่อนกัน กูยังรักมึงที่สุดเสมอ "
“ ถ้ากูยอมเลิกกับเค้าละ "
“ กูเห็นแก่ตัวนะ " พูดแค่นั้นมันที่ปล่อยแขนที่กอดผม ก่อนจะเดินออกไป คว้ามือของตัวเองไปจับมันเอาไว้แน่น แต่ไม่นานไฟท์ก็ปล่อยมือของผมก่อนจะพูดคำนึงออกมา “ มึงคิดดีๆเถอะ อย่าคิดแค่เอาชนะกูเลยอิน คิดเพื่อความสุขของตัวเองดีกว่า "
..................................................
เข้าเวรตรวจคนไข้เหมือนกับทุกวัน มีบ้างที่ได้พักแต่ตอนนั้นสมองก็เอาแต่หมุนปากกาในมือไปเรื่อยๆคิดทบทวนเรื่องราวทุกอย่างที่ตัวเองต้องตัดสินใจ มันไม่มีอะไรยากเกินไปหรอก ถ้าผมยอมเสียบางอย่างไปได้ แต่ทำไมถึงไม่ยอม ทำไมถึงไม่ยอมปล่อยวางก็ไม่รู้
ตึ่ง.. เสียงข้อความนึงที่ถูกส่งเข้ามาผมเอื้อมมือไปหยิบมันมาดู เผลอยิ้มออกมาตอนที่เห็นไอ้โรมส่งสต๊กเกอร์ไลน์ดุ๊กดิ๊กมาให้ มันเป็นภาพส่งจูบมาให้
' คิดถึงจัง '
“ มีสติกเกอร์แบบจะอ้วกมั๊ย อยากส่งไปให้มึง "
' มีแต่ความรักอะ เสียใจจัง ' คำพูดกวนตีนของมันทำเอาผมยิ้มกว้าง หมีบราวส่งดอกกุหลาบมาให้ผมได้แค่ ส่งตัวมูนที่ทำหน้านิ่งๆไปหา
“ วันนี้กูรู้สึกเหมือนตัวเอง รู้สึกแปลกๆยังไงไม่รู้ เบื่อๆ "
' กูยังไม่ได้บอกเลิกมึงเลย มึงอกหักแล้วเหรอ ' ส่งข้อความแบบนั้นมา ผมได้แค่หัวเราะออกมากับความหลงตัวเองของมัน
“ มึงคิดว่าตัวมึงมีความสำคัญกับกูมากเลยรึไง แบบอะไรๆที่กูเครียดก็ต้องเป็นเรื่องของมึงนะ "
' แน่นอนเพราะกูสำคัญ '
“ สำคัญตัวเองผิดไปนะสิ "
' วันนี้กูจะไปรับอลิซแล้วก็จะแวะไปหามึงด้วยนะ '
“ มาทำไม "
' จะพามาเป็นแม่ครัวที่บ้าน '
“ กูทำเป็นที่ไหน "
' มาเถอะน่า มาเป็นครอบครัวเดียวกับกู ' ได้แต่ยิ้มอยู่แบบนั้น ผมมองหน้าจอโทรศัพท์มือถือที่มันยังส่งสติกเกอร์ไลน์เข้ามากวนตีน ให้มันได้แบบนี้สิมึง ทำให้กูเลือกอยากขนาดนี้แล้วจะตัดใจจากมึงได้ไงละไอ้สัด
“ กูเลิกงานห้าโมงเย็นนะ "
' รับทราบครับผม '
วางโทรศัพท์มือถือลงตอนที่มีคนไข้เข้ามา ผมหันไปที่ประตูมองดูคนเข้ามาใหม่เป็นคนที่คุ้นตา คนที่ตอนเด็กๆเคยแอบหลังแม่ตัวเองเพราะเจอหน้าผม
“ ไฟ "
“ พี่อินสวัสดีครับ " ยกมือไหว้ผมทั้งๆที่มีใครอีกคนอยู่ในอ้อมกอด ท่าทางทุลักทุเลของมันผมเลื่อนเก้าอี้ให้นั่ง " อัลเลน ไหว้อาอินก่อน "
“ สวัสดีครับอาอิน " ได้ยินแต่เสียงแต่ก็ยังไม่เห็นหน้า
“ อัลเลนนนนน "
“ ไหนเป็นอะไรมา มาให้อาอินตรวจหน่อยดีกว่า " ผมขัดสงครามของพวกมันลงก่อนที่จะบานปลายไปไกล ยิ่งเทมไม่มาแบบนี้ก็ยิ่งแล้วไปกันใหญ่ บ้านนี้เหมือนมีไอ้เทมเป็นส่วนกลางของบ้าน เป็นทั้งที่รักและเป็นต้องที่ยุติสงครามทุกวันนี้ผมเองยังสงสัย ไอ้ไฟเป็นแฟนไอ้เทม หรือ ไอ้ไฟเป็นลูกไอ้เทมกันแน่
“ หนูไม่ได้เป็นอะไรหนูอยากหาป๊า ป๊าของหนู อาไฟ " ซบคนที่กำลังอุ้มตัวเองแน่นอัลเลนหอมแก้มไอ้ไฟ " พาหนูไปหาป๊านะ "
“ ได้เลย แต่อัลเลนของอาไฟต้องหาหมอก่อนนะ " มันดึงอัลเลนให้หันหน้ามาหาผม แก้มอูมๆที่แดงจัดนั้นสายตาของอัลเลนล้าจนแทบจะลืมตาไม่ขึ้น " ตัวร้อนครับพี่อินแล้วก็งอแงมากๆเลยด้วย มีน้ำมูกนิดหน่อย หายใจไม่ค่อยสะดวก "
“ เหรอ ขอหมออินตรวจหน่อยนะ " ใช้สายตรวจ ตรวจเด็กน้อยที่เอายู้หน้า
“ อาอินทำไม อาอินต้องใช้ไอ้นี่ตรวจหนูเรื่อยเลย มันคืออะไรเหรอครับ "
“ มันคือหูฟังเอาไว้ฟังเสียงหัวใจน้อยๆของอัลเลนไงครับ "
“ หัวใจของหนู หนูอยากฟังจังเลย " ถอดหูฟังที่ตัวเองใส่อยู่ในอัลเลนเสียบหูเอาไว้ ผมเอาอีกด้านไปจ่อที่หัวใจอีกคน " หนูไม่ได้ยินอะไรเลย ได้ยินแต่เสียงตุ๊บๆ อาไฟๆหนูจะฟังของอาไฟบ้าง " เอาหูฟังทาบหัวใจของอีกคน ไอ้ไฟเลื่อนมือของหลานมันมาไว้ที่ตรงตำแหน่ง " ของอาไฟก็ไม่เห็นได้ยินเลย "
“ แล้วมึงคิดว่าจะได้ยินคำว่าอะไรจากหัวใจกู "
“ คำว่ารักป๊าเทม แล้วก็รักหนู "
“ พอ " เอามือปิดปากหลานตัวเอง ผมแอบยิ้มออกมากับความคิดของเด็กตัวแค่นั้น ไอ้ไฟส่งสายหูฟังมาให้ผม " เอาไปตรวจเลยครับคุณหมอ "
“ อัลเลนเก่งจังทำอาไฟเขินได้ด้วย " หยิกแก้มอีกคนที่ยิ้มกว้าง
“ ฉีดยาเลยได้มั๊ยครับ "
“ ไม่เอา อาอินอย่าฉีดหนูนะ หนูไม่ได้ดื้อ ป๊าบอกว่าหนูไม่ดื้อ อาอินจะไม่ฉีดเข็มเจ็บๆกับหนู " กอดตัวเองเอาไว้ ก่อนจะหันไปกอดอีกคนไว้แน่น " อาไฟ หนูคิดถึงป๊า "
“ แล้วไม่คิดถึงคุณพ่อเหรอ วันนี้คุณพ่อมาหาอาอินด้วยนะ "
“ พ่อมา ทำไมพ่อมาหาอาอิน "
“ พ่อไม่ได้มาหาอาอินหรอกจริงๆมาหา น้องชายอาอินนะครับ อะ หันหน้ามาหาอาอินหน่อย " เอาเครื่องวัดไข้สอดเข้าไปในหู ผมเขียนรายละเอียดอาการป่วยของอัลเลน จริงๆก็ไข้หวัดทั่วไปครับไม่มีอะไรมาก
“ อาอินเอาพี่ลิงมาตรวจหนู " เครื่องวัดไข้ผมห้อยน้องลิงไว้ตัวนึงครับ ไว้หลอกเด็กๆ
“ ใช่แล้วครับ พี่ลิงบอกว่า ให้อัลเลนกินยาให้ตรงเวลาจะได้หายป่วยไวๆนะครับ "
“ ครับ " ตอบเสียงอ่อยๆน่ารักที่สุดเลยคนนี้ ผมว่าอัลเลนหน้าตาคล้ายไอ้ไฟตอนเด็กๆเลยนะ ตาโตๆแก้มเยอะๆขี้อ้อนก็พอๆกัน แต่ขอให้โตมาอย่าให้เหมือนเลย เกรงใจว่าจะเอาแต่ใจมากเกินไป
“ พี่อิน ไฟท์มาหาพี่อินแล้วเหรอครับ "
“ ก็มาแล้วนะ " ผมบอกไฟไปแบบนั้นอีกคนก็พยักหน้า
“ แล้วมันพูดว่าอะไรบ้างครับ "
“ ก็อย่างที่เรารู้ว่ามันจะพูดนั้นเหละ " ผมบอกมันแค่นั้นเพราะรู้ไฟยังไงก็ต้องรู้เรื่องของมันอยู่แล้ว ไอ้ไฟท์ก็เพิ่งบอกอยู่ว่าไปปรึกษากันมา
“ งั้นผมขอพูดอะไรกับพี่อินอย่างนึงได้มั๊ยครับ "
“ อื้ม ว่ามาสิ "
“ ผมรู้จักพี่ชายของผมดี ผมรู้ว่าอะไรคือสิ่งที่ไฟท์เป็น อะไรคือสิ่งที่ไฟท์รู้สึก แต่พี่อินละครับ รู้จักตัวตนของพี่ชายของผมมั๊ย " เสียงเรียบๆของมันทำเอาผมนิ่ง " ผมไม่ได้มาบอกให้พี่เลือกมันแต่ที่อยากจะบอก คือถ้าพี่จับปลาอยู่สองมือพี่ปล่อยสักมือเถอะครับ ผมรู้ว่ามันยากที่เราจะเลือกทิ้งสิ่งใดสิ่งนึงที่เป็นของสำคัญเหมือนๆกัน แต่เลือกเถอะครับ เพราะคนสองคนที่พี่กำลังจับอยู่เค้าก็เจ็บทั้งคู่ "
“ อื้ม พี่รู้แล้วละ "
“ ผมเข้าใจพี่นะ ครั้งนึงผมก็เคยต้องเลือกเหมือนกัน " มือที่เอื้อมมาจับมือผม มือที่มันบีบผมไว้แน่น " และช่วงเวลานั้นคือช่วงเวลาที่ผมอยากเปลี่ยนมันที่สุดในชีวิต พี่อินก็เหมือนพี่ชายของผม เลือกสิ่งที่พี่มีความสุขนะครับ เพราะนั่นคือสิ่งที่ไฟท์เองก็ต้องการเหมือนกัน เพราะว่าพี่เป็นเพื่อนรักของมัน มันต้องอยากให้พี่มีความสุขอยู่แล้ว "
“ อื้มก็คงจริงแบบนั้น เพราะมันก็พูดอะไรทำนองนั้นละให้พี่ฟัง " ผมบอกอีกคนไปแบบนั้น ไฟมันก็ยิ้ม " ไม่ต้องห่วงไฟท์มันหรอก ตอนนี้เราทำหน้าเหมือนเป็นพี่ชายไอ้ไฟท์ไปแล้ว "
“ ก็ไฟท์ มันพี่ชายนี่ครับ ก็ต้องหวงมันสิ มันเคยเป็นแบบนี้ที่ไหนละ ไอ้ประเภทหลักลอยไปตามน้ำ ไร้จุดหมายนะ"
“ ก็รักกันตั้งแต่เล็กจนโตไม่เปลี่ยนเลยนะ ไฟตอนที่วิ่งตามไอ้ไฟท์ตลอดพี่ยังจำได้เลย ตอนที่เขินพี่ พี่ก็ยังจำได้ แต่ดูตอนนี้สิ " ถ้าจะให้พูดตอนที่รู้ว่ามันมีแฟนเป็นผู้ชายผมช๊อคมากกว่าพี่ชายมันอีก ก็มันไม่เคยมีแววว่าจะมาด้านนี้แต่ต้องยอมรับว่า เทมมันสุดยอดความเก่งจริงๆที่เอาไอ้ไฟอยู่
“ อาไฟ " เสีบงเล็กๆที่ขันขึ้นมา อัลเลนเงยหน้ามองอีกคนที่ก้มลงมา " หนูปวดฉี่ อาไฟคุยเสร็จยังครับ "
“ เสร็จแล้วครับ ไปๆ อาไฟจะพาไปฉี่ "
“ แต่ก่อนจะไปฟังหมอหน่อยนะ อัลเลนไม่สบายช่วงนี้หนูต้องไม่ออกไปข้างนอกกับออสตินบ่อยมากนะครับ แล้วก็ให้กินน้ำอุ่นนะ แกอาจจะมีอาการเจ็บคอมากขึ้นแต่พี่สั่งยาให้แล้ว ตอนกลางคืนก็ติดแผ่นลดไข้ให้ด้วยก็ดี ถ้าดูเหมือนนอนไม่สบายหายใจฝืดๆเอายาทาตรงอกให้แกด้วยนะ "
“ ครับผม "
“ เดี๋ยวพี่เอาใบสั่งยาให้พยาบาลเอาไปให้ที่ช่องจ่ายยาแล้วกัน "
“ ขอบคุณครับ อัลเลนขอบคุณอาหมออินก่อน " ยกมือขึ้นไหว้ผม ก้มลงหอมแก้มเจ้าตัวเล็กก่อนหยิบผ้าปิดปากให้
“ อันนี้อาอินให้อัลเลนนะครับ เอาไว้ปิดปากเวลาเล่นกับออสติน ออสตินจะได้ไม่ติดไข้จากอัลเลนไง "
“ มันเป็นรูปปากน้องเป็ด " เป็นผ้าปิดปากสีเหลืองที่มีปากเป็ดอยู่ครับ " งั้นหนูขอคุณหมออีกอันได้มั๊ยครับ หนูจะเอาไปให้ออสตินด้วย "
“ ได้สิ อะ " สีเหลืองสองอันเหมือนกันอัลเลนยิ้มกว้าง
“ ทำไงก่อน "
“ ขอบคุณครับ อาอิน "
“ เด็กดีนะ แล้วก็หายป่วยไวๆละ "
“ ครับ " บอกแค่นั้นไอ้ไฟอุ้มอัลเลนออกไปจากห้องของผม แพรที่เดินเข้ามาต่อจากมันผมยื่นใบสั่งยาไปให้ " ตามนี้นะแพร "
“ ค่ะ คุณหมอ "
ผมพิงตัวเองลงกับเก้าอี้ คิดทบทวนคำพูดของไฟแล้วเหมือนก็มีหลายๆอย่างที่คิดขึ้นมาได้ " กูนี่ก็เห็นแก่ตัวนะ " พอรู้ว่าเป็นสิ่งที่มันทำไม่ได้คะยั้นคะยอให้มันทำเพื่อยืดยืนเวลา จริงๆเพราะรู้จักกันมากเกินไปจุดอ่อนของมัน ผมเอามาใช้ในทางที่ตัวเองอยากจะเอาชนะแบบนี้ เลวจริงๆเลย
เหมือนมีของถูกใจสองชิ้นอยู่ในมือ แต่ต้องเลือกอย่างใดอย่างหนึ่ง
ผมรู้ว่ามันไม่มีชิ้นที่ดีที่สุด แต่เพราะแบบนั้นเลยไม่กล้าที่จะเลือกชิ้นไหนสักที
แต่ตอนนี้ ผมว่า ก็ต้องเลี่ยงเลือกแล้วละครับ
...........................................
ตามนั้น..
เชื่อเถอะว่าของที่เราถูกใจมากทั้งคู่ มันเลือกยากจริงๆ
ตอนนี้แม้ หนมเองยังเลือกไม่ถูกเลยว่าจะเลือกใคร
มีคนบอกว่า เพราะพี่หนมไม่ให้พี่ไฟท์ขึ้นฉากเลย เลยไม่มีคนเชียร์
ไม่ใช่หรอก มันมีนะ มันมี แต่ของไฟท์นะ มันยังไม่ถึงตังหาก..
ฝากแท็ก #Choiceต้องเลือก ด้วยนะคะ
ขอบคุณที่เข้ามาอ่านและคอมเม้นท์
ปล.วันนี้้อัพนิยายช้ามากเพราะเพึ่งถึงบ้าน ขอโทษจริงๆแต่ช่วงนี้เรียนหนักมากคร่า
-
มันเลือกยากจริงๆนะของที่เราถูกใจทั้งสองชิ้น
ตัดสินใจไม่ถูกว่าจะเลือกเก็บชิ้นไหนไว้ แล้วปล่อยชิ้นไหนไป
แต่มันก็มีทางนะ นับจ้ำจี้ผลไม้ไง (โดนตบ)
ไฟท์ยอมปล่อยให้อินเป็นคนได้เลือกเองแล้ว
อินก็เลือกสิ่งที่คิดว่าจะทำให้ตัวเองมีความสุขที่สุด
ใช้ใจเลือกมัน แม้มันจะยากแต่หนทางข้างหน้า มันคือความสุขของเรานะ
แต่สงสารวาดเบาๆนะ ทุกคนพยายามทำตามใจตัวเอง
แต่ไม่ถามวาดเลยว่าจะเอายังไง วาดเลยเครียดเลย
:เฮ้อ: หน่วงจัง
:mew1: :L2:
-
เชียร์ไฟท์มาตลอดและยังคงจะเชียร์ต่อไป แม้ในบางครั้งบางคำพูดของไฟท์
มันทำให้ไม่มั่นใจเอาซะเลย แต่ยังดันทุรังและพยายามเข้าใจในสภาวะในทุก
อย่างที่ไฟท์ต้องเจอ มันอาจเป็นส่วนหนึ่งให้ไฟท์ไม่อาจแสดงความรู้สึกได้ถึงที่สุด
มาถึงตรงนี้ถ้าอินเลือกไฟท คงดี ลองคบกันไปเลย บางทีอะไรๆมันอาจมั่นคงชัดเจนขึ้น
แต่มันนก็เสี่ยงนั่นแหละ เสี่ยงมาก อินรักไฟท์อยู่แล้วแน่นอน รักมากกว่าโรมด้วย
ถ้ายิ่งได้คบไฟท์ มันจะยิ่งรักยิ่งถลำลึก บอกตรงๆ กลัวแทน อยากให้เลือกไฟท์แต่ก็กลัว
โอ้ยยย บางทีก็อยากหันไปเชียร์โรมซะ ให้มันรุ้แล้วรุ้รอด แต่มันก็ไม่ได้ไม่สุด มันติดอะไรก็ไม่รุ้
สับสน โอยยยย หนมแต่งเก่งจริงๆ ตัวละครมีมิติ ที่สำคัญเล่นกับอารมณ์และความรู้สึกเก่งมากๆๆ
ถ้าแต่งให้ไฟท์มันไม่มีมุมที่น่าสงสาร เราคงทำใจเกลียดได้ แล้วหันไปเชียร์โรมอย่างสนิทใจ
ไม่มานั่งสับสน เห็นใจ บางอารมณ์ก็โมโห แบบอยากจับมาเขย่าๆๆทำไมเมิงไม่ชัดเจนแบบเน้ฮะ
เมิงยังไงกันแน่ ว้ากกกก ทำไมไม่สุด ไม่สุดๆๆๆๆๆ รักอินจริงๆๆหรอวะ แบบบเน้!!
สงสารอินโว้ย กังวลแทน กลัวแทน หลากอารมณ์ไปหมด เฮ้อออ ความรักของไฟท์ มันไม่ใช่แค่
คนสองคนสินะ เฮ้อออ อีกรอบบบ
-
ของที่เราชอบมากๆสองชิ้น ในความเป็นจริงแล้วเราเลือกได้นะ
เป็นเพราะเราเสียดาย คิดว่ามันเหมาะกับเราทั้งสองชิ้น
ไม่ยอมปล่อย "ไม่อยากให้คนอื่นได้ไป" <== ความคิดนี้มักเป็นความคิดสามัญกับมนุษย์ที่เห็นแก่ตัว
คนเราพอรู้ว่าเห็นแก่ตัว เราก็ควรที่จะปล่อยวางเพื่อให้ความสุขกับคนอื่นบ้าง
ถ้ารู้ว่าเห็นแก่ตัวแล้วยังเห็นแก่ตัวแบบอินนี่ก็ได้แต่ทำให้คนอื่นเค้าเป็นทุกข์และรอไปเรื่อยๆ
ถ้าเกิดไฟท์หรือโรมจู่ๆมีคนเข้ามาจีบแล้วเล่นด้วย คนอย่างอินก็ย่อมเลือกคนที่มีแนวโน้มว่าจะหลุดจากมือไปก่อนเพราะความเห็นแก่ตัวของตัวเอง
สงสารทั้งไฟท์และโรมจริงๆที่มารักคนแบบนี้ อินเป็นตัวเอกที่เทามากๆๆๆๆๆๆกว่าตัวละครทุกตัวที่เคยอยู่ในซีรีย์นี้
ขนาดเซฟหรือตัวร้ายใน BTS ยังไม่เห็นแก่ตัวขนาดนี้เลย
จริงๆแล้วหมออินน่าจะรู้ว่าตัวเอกรักใคร หรือไม่ได้รักใคร แค่เสียดายก็เท่านั้น
ไม่ว่าจะเลือกทางไหน คนแบบนี้หากไม่ลดความเห็นแก่ตัว ยังไงก็คงได้เลิกกับแฟนแน่ๆ
ปอลิง: ถ้าเปลี่ยนมาเป็น โรมไฟท์ รับรองเรื่องนี้แฮปปี้เอนดิ้ง ฮุฮุ
-
ตอนอ่านอยู่ยังแอบคิดว่า อินจะเลือกไฟท์
แต่พอเหนหนมตอบเม้นแล้วหมดกำลังใจเลย
ทำไมมเหมือนว่าไฟท์จะคู่กับคนอื่นเลยหละ
แง้ๆๆๆ อยากให้อินเลือกไฟท์
แล้วโรมก้กลับไปอยู่ก่าแฟนเก่าที่เปนอาจารย์ไง
เพราะดูเหมือนอาจารย์คนนั้นจายังรักโรมนะ
แล้ววาดเปนอะไรไป
ทำไมถึงเปนแบบนั้น
โอ้ยทำไมอ่านเรื่องนี้แล้วมันค้างคาขนาดนี้เนี่ยยย
มันหน่วงมากเลย
เอาเทมไฟ ฮิมหยุ่น มาขัดหวานๆหน่อยได้ไหมเนี่ยยยย
หน่วงเกินไป จุกมากกกก
อินน บางที ถ้าเลือกไม่ได้ ลองค่อยๆ เลือกที่ละอย่างไมหละ
ความสุขที่มีกับโรมตอนนี้ แน่ใจไหมว่าโรมจะมีโปรโมชั่นนี้ตลอดไป
โรมจะทำได้แบบที่ฮิมทำกับหยุ่น หรือว่าที่เทมทำกับไฟหรอ
แล้วไหนจะคำแช่งจากแฟนเก่าอินอีก นี้อินยังไม่ค่อยเจ็บเลยนะ
ทำไมมมไม่รู้ถึงอยากให้อินได้เจ็บกว่านี้
อยากให้เลือก แล้วเลือกผิด เพราะไม่มีใครที่เลือกถูกตั้งแต่แรกหรอกนะ
เหมือนหยุ่นที่เคยเกือบเลือกเทม หรือเทมที่เคยเลือกหยุ่น หรือไฟเอง ก้เคยเลือกเซฟ
ทุกคนเคยผิดพลาดมา ถึงเห็นคุณค่าของความรักที่ตัวเองมี
แล้วอินหละเคยผิดหรือยัง
ไฟท์เอง โรมเอง ก้เคยพลาด
ไม่รู้นะนี่ความเห็นส่วนตัวล้วนๆ ถึงสุดท้ายยยยย อินจะคุ่กับใคร
แต่ไฟท์ก้คงมีคู่และมีความสุขช่ายมะ
*ถือป้ายไฟเชียร์ไฟท์เป็นพระเอก*
-
หมออินแม่ม เห็นแก่ตัวไปน่ะ แย่ๆ
-
จริงๆ ก็เห็นแก่ตัวกันเกือบทุกคนเลยนะเรื่องนี้
เห็นใจอินอยู่เหมือนกัน รักและทุ่มเทให้กับไฟท์มานานขนาดนั้น จะให้ตัดใจทันทีเลยคงทำใจลำบาก
ที่กันวาดออกจากไฟท์มันเป็นความเห็นแก่ตัวจริงๆ น่ะหรือ หรืออาจไม่อยากให้วาดตกอยู่ในสภาพเหมือนตัวเอง ที่ยังซะไฟท์ก็คงให้ความสำคัญกับคนรักได้ไม่เท่ากับลูกๆ และแม่ของไฟท์
เงื่อนไขเดียวกับที่บอกกับอิน เงื่อนไขที่เข้าใจได้ แต่ก็โหดร้ายกับคนที่จะมาเป็นคนรักของไฟท์จริงๆ
ชีวิตจริงมันคงไม่มีบทสรุปลงตัวที่ทุกคนมีความสุขหรอกนะ
-
อ่านตอนนี้แล้วสงสารวาด
-
หมออินเลือกพี่โรมเถอะนะ เลือกโรมเถอะ :o12: ของดีๆไม่ได้มีมาบ่อยนะหมอออ
-
เครียดจนไม่กล้าอ่านตอนต่อไปเลยอ่า
เชียร์อินกับโรมนะ
-
อิน สู้ ๆ
-
ถ้ามองในมุมที่น้องวาดถูกเอาใจใส่ เป็นที่รักของทุกคน ใครเห็นก็คงต้องอิจฉา
แต่อะไรที่มันมากเกินไป มันก็มักจะไม่ดี น้องวาดก็เหมือนเก็บกดกับเรื่องนี้
ทำตามใจตัวเองไม่ได้สักอย่าง มีแต่คนคิดให้ มีแต่คนคิดแทน วันนี้หนูเลยปรี๊ดใช่ไหม
สำหรับหมออิน(คนสวย) หมอคงจะชินชากับคำว่า "เห็นแก่ตัว" หมอก็เลยเป็นอยู่อย่างนี้
ยิ่งหมอถ่วงเวลา คนที่เจ็บมากที่สุด ก็คือคนที่รอรับการถูก "เลือก"
เข้าใจหมอนะ ที่อันโน้นก็ดี อันนี้ก็ใช่ อยากได้ทั้งสองชิ้น แต่ถ้าเรามีเงินในมือไม่พอ
เราก็ต้องเลือกกันที่ถูกใจที่สุดเพียงชิ้นเดียว
-
แต่ก่อนจะได้เลือก อินคงมีเหตุให้ต้องตัดสินใจอีกรอบ
โรมกับอลิสน่ารักแต่มีปมอีกหลายอย่างซ่อนอยู่
พ่อแม่ เมียเก่า แฟนเก่า เวลาเจ็บบ้างจะได้ตาสว่าง
ใครจะรู้ สุดท้ายคนซับน้ำตามาวินอาจเป็นคนเก่า
-
:ling1: :ling1: :ling1:
-
โรมดีกว่านะอิน
-
ตอนที่ 23
ก๊อก ก๊อก ก๊อก
“ หมออิน มีคนสวยมาหาค่ะ " ประตูที่เปิดขึ้นผมเงยหน้าขึ้นจากแฟ้มงานในเวลาที่กำลังจะออกเวร หันหน้าไปมองที่ประตูเด็กน้อยผมยุ่งที่เพิ่งเลิกเรียน สองขาวิ่งเข้ามาหาผม
“ อาอินขา หนูมาแล้ว " กางแขนรับเด็กน้อยเข้าสู่อ้อมกอดจับอีกคนขึ้นมาอุ้มไอ้โรมก็เดินเข้ามาหา
“ อลิซคิดถึงจังเลยครับ " ก้มลงหอมแก้มสาวน้อยที่ยิ้มกว้างให้ผม อลิซใส่เสื้อแดงกับกางเกงขาสั้นของโรงเรียนตามแบบของเด็กอนุบาลของนานาชาติ แต่ส่วนตัวผมอยากให้อลิซได้ใส่ชุดนักเรียนที่มันน่ารักกว่านี้สักหน่อย เด็กน่ารักก็อยากใส่ชุดน่ารักๆ แต่ก็ต้องเข้าใจพ่อมันไม่ค่อยใส่ใจในจุดนี้
“ หนูก็คิดถึงอาอินมากๆเลย "
“ จริงเหรอ "
“ จริงค่ะ ไม่เชื่ออาอินถามป๊าเลย " ชี้ไปที่หน้าห้องไอ้โรมเดินเข้ามาก่อนจะย่อตัวลงให้เท่าลูกสาวตัวเอง
“ จริงครับ เพราะป๊าก็คิดถึง " ทำเป็นพูดกับลูก โรมก้มลงหอมแก้มอลิซ " แต่วันนี้ป๊าบอกอลิซว่าไงครับ บอกอาอินสิครับ "
“ ป๊าบอกว่าจะพาหนูแล้วก็อาอินไปซื้อของเข้าบ้านกัน "
“ แล้วก็ทำอาหารกินกันด้วย " มันมองหน้าลูกสาวมันอลิซก็กอดผมแน่น
“ ไปด้วยกันนะคร่า "
“ ไปก็ได้ครับ ไม่มีปัญหาอยู่แล้ว "
“ เย้ หนูรักอาอินที่สุดเลย " กอดผมเอาไว้แน่น ผมใช้วินาทีนี้จับอลิซผูกผมใหม่ครับรู้สึกยมจะยุ่งเหลือเกิน
ก๊อก ก๊อก ก๊อก เสียงเคาะประตูดังขึ้นไอ้โรมยืนขึ้นก่อนที่พ่อกับแม่ของผมจะเดินเข้ามา แต่ทันทีที่เห็นอลิซหน้าที่เหมือนตึงๆก็ผ่อนคลายด้วยรอยยิ้ม
“ อลิซ " พ่อผมทักก่อนจะย่อเข่าลง อลิซที่วิ่งเข้าไปหาอ้อมกอดนั้น สองคนก็กอดกันแน่น " ตาคิดถึงหนูจังเลย "
“ หนูก็คิดถึงคุณตาม๊ากมากเลย "
“ แล้วไม่คิดถึงยายเหรอ "
“ คิดถึงคร่าหนูคิดถึงคุณยายแล้วก็คิดถึงคุณตาที่สุดเลย "
“ งั้นเราไปกินไอติมอร่อยๆกันดีกว่านะ " พ่ออุ้มอลิซออกไปแต่ก่อนหน้านั้นก็หันมาหาแม่ผม " คุณคุยกับอินไปแล้วกันนะ "
“ ให้มันได้แบบนี้สิคุณ "
“ งั้นผมขอตัวออกไปข้างนอกก่อนะครับ " ไอ้โรมว่าก่อนจะเดินออกไป ประตูที่ปิดลงแม่ผมก็หันมามองหน้า
“ มีอะไรครับแม่ "
“ วันนี้เราเข้าไปหาวาดบ้างรึเปล่า "
“ เข้าไปครับ ผมก็อยู่ในกลุ่มผู้โดนไล่จากวาดเหมือนกับตินนั่นละ " แม่ขมวดคิ้วงงพอผมพูดประโยคนี้ " นี่ตินยังไม่เล่าแม่ "
“ ก็ยังไม่มีใครเล่านะสิ "
“ แล้วแม่มาหาผมทำไมเหรอครับ "
“ ก็วาดแปลกๆไปแม่เลยมาถามเราว่า รู้รึเปล่าว่าน้องเครียดอะไรรึเปล่า แม่รู้สึกเหมือนเห็นเค้าร้องไห้ ตาบวมๆ "
“ เหรอครับ " ไม่เห็นจะรู้ว่าเครียดเรื่องอะไร " วันนี้ผมเข้าไปคุยด้วยก็ไม่มีอะไรนี่ครับ เห็นหมอเซฟเข้าไปดูแลด้วยก็ไม่ได้ว่าอะไร แค่ไม่ยอมกินข้าวเท่านั้นเอง แม่ไม่ต้องห่วงหรอก วาดโตแล้ว ก็คงอยากจะอยู่คนเดียวบ้าง "
“ แม่เป็นห่วงแกจัง เพราะวาดเป็นคนที่ไม่ค่อยพูดในสิ่งที่ตัวเองรู้สึกแล้วยิ่งเฉพาะเรื่องที่ทำให้เราลำบากใจแล้วละก็เค้าจะไม่ยอมพูดเด็ดขาดเลย "
“ นั่นสินะครับ แล้ววาดกินข้าวรึยังแม่ "
“ ไม่รู้สิแม่เข้าไปก็ตอนข้าวเย็นแล้ว ข้าวเย็นก็กินตามปกตินั่นละ แล้วก็พูดเหมือนเดิม "
“ พูดว่าอะไรเหรอครับ "
“ เค้าอ้อนอยากจะออกจากโรงพยาบาลนะ อยากกลับไปอยู่บ้านแล้ว เค้าบอกเค้าเบื่อ แม่กับพ่อเลยคิดว่าจะให้ออกอาทิตย์หน้า "
“ ให้กลับไปอยู่บ้านกับป้านวลนะเหรอ "
“ ให้ย้ายกลับไปอยู่คอนโดของเค้า นั่นละ " แม่ถอนหายใจออกมาก่อนจะกุมขมับตัวเอง " ใจจริงแม่อยากจะให้เค้ากลับบ้าน พ่อกับแม่ก็อยากจะอยู่กับวาดนะ แต่เค้ากลับไปเค้าคงเครียดเหมือนอย่างที่เคย นวลคงจะกดเค้าอีก "
“ ผมเข้าใจครับ แต่เราก็เปลี่ยนความคิดอะไรป้านวลไม่ได้แล้ว "
“ นั่นนะสิ วาดนะวาดเหมือนจะโชคดีนะแต่ก็โชคร้าย ยังไงก็ไม่รู้สิ แม่นะอยากให้เค้ามีความสุขเร็วๆจัง "
“ เดี๋ยวก็มีครับ ตอนนี้ก็กำลังมีหมอเซฟจีบอยู่นี่ครับ "
“ ทำไมแม่ไม่คิดแบบนั้นเลย คือมันคงดีนะถ้าเค้าจะมีความสุขเพราะมีความรัก แต่ถ้าเค้าไม่ชอบหมอเซฟแต่ต้องชอบเพราะพวกเราเชียร์แม่ว่ามันก็ไม่ใช่ความสุขหรอกนะ "
“ แม่นะเครียดเกินไป กังวลอนาคตเกินไปแล้วครับ เรื่องของความรักก็ปล่อยให้เค้าเลือกเองเถอะ ถึงเราจะเชียร์แค่ไหนถ้าเค้าไม่ชอบเค้าก็คงไม่ชอบ "
“ นั่นนะสินะ เพราะเป็นวาดด้วยละแม่เลยกังวลมากไป " ถอนหายใจออกมาทำได้แต่สอดมือเข้าไปในกระเป๋านิ่งๆ ก็คงไม่แปลกที่จะกังวล เพราะวาดคือคนที่เราอยากให้มีความสุขที่สุด " แล้วทำไมวันนี้โรมพาอลิซมาหาอินละ "
“ พอดีคืนนี้ผมจะไปซื้อของเข้าบ้านเป็นเพื่อนไอ้โรมนะครับ "
“ ดูเป็นครอบครัวดีจังเลยนะ ไปซื้อของเข้าบ้าน แถมพ่วงด้วยเด็กตัวเล็กๆอีกคนนึง " แม่ยิ้มออกมาตอนที่มองหน้าผม " กับโรมนะมีความสุขใช่มั๊ยอิน "
“ ก็เพื่อนกันครับ ก็ดี " ผมตอบเสียงเบาแม่ก็จ้องหน้า
“ มาถึงขนาดนี้แล้วยังไม่ยอมรับอีก หน้าแดงหมดแล้ว "
“ ก็มีความสุขดีนะครับ แต่ผมยังไม่เห็นด้านแย่ๆของโรมมันเลย "
“ คิดมากทำไมนั่นมันอนาคต ก็อย่างที่เราบอกอย่าเครียดมากไปกับอนาคตสิ " แม่พูดแบบนั้นก่อนจะตบไหล่ผมเบาๆแล้วเดินออกไป ความเงียบกลับเข้ามาในห้องของผมอีกครั้ง ยกยิ้มกับตัวเองตอนที่นึกนึกคำพูดของแม่
เพราะมันคือเรื่องของเรา เราเลยไม่ยอมปล่อยให้มันเป็นเรื่องของอนาคตแต่ถ้ามันไม่ใช่เรื่องของเรา เราก็แค่ต้องบอกว่าปล่อยให้เป็นเรื่องของอนาคต
หลังเลิกงานที่ผมต้องมาตามสัญญาวันนี้ฝากรถเอาไว้กับแม่เรียบร้อย แม่จะเป็นคนขับรถผมกลับบ้านเพราะ ขากลับไอ้โรมมันจะไปส่งผมที่บ้าน
“ วันนี้มึงจะมาซื้ออะไรบ้างวะ "
“ ก็ตามรายการนี้ " ยื่นกระดาษแผ่นนึงให้ผม น่าจะเป็นลายมือป้าแมวครับ เป็นของใช้ทั่วไปภายในบ้าน " เออ กูมีอะไรจะบอก "
“ ว่า "
“ ป้าแมวจะอยู่ค้างบ้านกูเหมือนแต่ก่อนไม่ได้แล้วนะ จะมาทำงานแค่กลางวัน คือช่วงอลิซไปโรงเรียนเท่านั้น "
“ ทำไมอะ "
“ กูบอกแกเองละว่าให้แกพัก อลิซเดี๋ยวกูจัดการเอง "
“ กูหรือมึงที่จะต้องจัดการ " ผมหันไปตามไอ้โรมยกยิ้ม ผมรู้สันดานมันแล้วละครับคนงานยุ่งอย่างมันจะไปเอาเวลาที่ไหนไปรับลูกให้ตรงเวลา ถ้าเกิดมันไปงานต่างประเทศหลายๆวันใครจะอยู่กับลูกมัน ก็ถ้าไม่ใช่กู
“ ทั้งคู่ "
“ กูมาเป็นคู่ชีวิตมึงตั้งแต่เมื่อไหร่โรม "
“ ไม่รู้สิ แต่ถ้าถามว่ากูอยากให้เป็นตั้งแต่เมื่อไหร่นะ ตอบได้เลยว่านานแล้ว " ผมถอนหายใจออกมา ตอนที่ก้มดูอลิซที่มองออกไปนอกหน้าต่างในมือถือแก้วน้ำเอาไว้กินไปตลอดทาง
“ อลิซ เดี๋ยวเราไปซื้อของกันนะ หนูอยากได้อะไรมั๊ย "
“ หนูอยากได้ขนมค่ะ อาอิน แล้วก็อยากได้ของเล่น เยอะๆเลย "
แวะเข้าห้างเป็นห้างใหญ่ใจกลางเมืองนี้เหละครับเอาสะดวกเข้าไว้ก่อน จอดรถเรียบร้อยคว้ารถเข็นจับอลิซขึ้นไปนั่งในนั้นก็ได้เวลาเข็นเข้าไปในด้านใน ไอ้โรมมีของที่จะซื้อไม่กี่อย่างหรอกครับส่วนใหญ่ก็ของให้ครัว ไล่ดูไปตามเมนูผมหยิบนู้นหยิบนี่ที่ป้านวลเขียนใส่ในรถเข็น
“ แล้วทำไมกูต้องเป็นคนอ่านรายการของแล้วซื้อด้วยวะ " ผมถามมันทั้งๆที่ตาก็ดูเมนูแล้วมือก็หยิบขวดน้ำมันพืช
“ ก็มันหน้าที่มึง " อยากจะถามนะว่าหน้าที่อะไร แต่เดี๋ยวถ้ามันตอบหน้าคงแดง เก็บไว้ไม่ถามดีกว่า
“ ตกลงวันนี้มึงจะทำอะไร "
“ สปาเก็ตตี้ซอสกุ้ง กับอะไรทอดอะไรกอย่างเดี๋ยวไปดูต้องโซนของแช่เย็น " มันพูดแบบง่ายๆแค่นั้น รถที่เข็นไปเรื่อยๆคงมีแค่ผมที่สนใจการซื้อของ
“ ป๊า " อลิซชี้ไปที่ขนมมันฝรั่งแบบกล่องสูงๆสีเขียวครับไอ้โรมยิ้ม
“ ไหนต้องพูดว่าอะไรที่ป๊าเคยสอน "
“ Papa vorrei acquistare dolci. “
“ เก่งมาก อันนี้เหรอ อลิซเคยกินเหรอ ป๊าไม่เคยซื้อให้นะ " พลิกขนมดูไปมาก่อนจะยื่นให้อีกคน
“ Grazie “
“ พูดอิตาลีได้เยอะนี่หว่า พูดว่าอะไรวะ อลิซครับเมื่อกี้หนูพูดว่าอะไรเหรอ เสียงอลิซน่ารักมากเลยครับเป็นเสียงแบบอ้อนๆ ผมยิ้มตอนที่แก้มแดงๆยิ้มๆ
“ บอกอาอินไปสิครับเมื่อกี้หนูพูดว่าอะไร "
“ หนูบอกว่า หนูจะกินขนมอันนี้ " ชูขนมในมือให้ดูก่อนจะกอดเอาไว้แน่น
“ เก่งจังเลย ก็พูดได้เป็นประโยคแล้วนี้หว่า อลิซแล้วหนูพูดว่าอะไรได้อีกบ้างครับ คำอื่นๆ อยากฟังคำอื่น "
“ Ti amo “
“ แปลว่า " ผมถามอลิซแต่ไม่โรมเป็นคนตอบคำถามของผม
“ ฉันรักคุณ "
“ กูไม่ได้ถามมึง " ผมหันไปหามันไอ้โรมยิ้ม แต่อลิซหัวเราะดังเลยครับ
“ ป๊าๆ ดูอาอินหน้าแดงใหญ่แล้ว อาอินเขิน "
“ ไม่ได้เขินสักหน่อย " ว่าแบบนั้นก่อนจะเดินไปหยิบของในรายการอีกด้านนึงทันที ขวดแม็กกี้ถูกหยิบติดมือมา ผมตั้งไว้ในรถเข็น เดินเข้ามาใกล้ไอ้โรมที่เข็นรถอยู่มันชี้ให้ลูกมันดูอะไรบ้างอย่าง
“ อลิซดูนู้นสิครับ " พอผมกับอลิซหันไปมองจังหวะแปปเดียวนั้นมันหันมาหอมแก้มผมเสียงดังฟอด
“ ไหนอะป๊า ไม่เห็นมีอะไรเลย "
“ ถามอาอินสิครับว่ามีอะไร "
“ อาอิน อาอินเห็นอะไร "
“ เห็นคนบ้านะครับ แต่มันไม่ดีอย่าไปมองเลยโน๊ะ " ผมบอกอลิซแบบนั้นเธอก็พยักหน้าหงึกหงึก ไอ้โรมที่หัวเราะชอบใจมือมันเอื้อมมากอดคอผม เข็นรถไปตามล๊อคต่างๆ ส่วนใหญ่ที่ได้มาจะเป็นของที่สั่งแล้วยังมีของที่อยากจะกินด้วยครับ พวกขนมเพียบ
“ หยุดซื้อขนมได้แล้วนะทั้งคู่เลยเยอะไปแล้วเว้ย "
“ ม๊าดุอะ " ไอ้โรมว่าผมถอนหายใจ " งั้นป๊าขอซื้อเบียร์สักหนึ่งลังนะ ไม่ซื้อละขอซื้ออย่างเดียวนะครับ " สาบานว่าตอนนั้นผมนิ่ง ผมได้แค่ยืนนิ่งๆมองมันอลิซที่มองผมอยู่
“ เรื่องของมึงสิไอ้สัด "
“ ม๊าพูดจาไม่เพราะเลย "
“ พอได้แล้ว " ผมเอามือไปปิดปากมันไอ้โรมที่หัวเราะปากที่ผมปิดมันเริ่มจูบที่ฝ่ามือผม
“ ม๊า~ “ อลิซลากเสียงยาวผมก็แทบจะกรีดร้อง
“ ไม่เอานะครับอลิซ อาอินเป็นผู้ชายนะ เรียกแบบนั้นไม่ได้ "
“ ไม่เห็นเกี่ยวอะไรเลย " ไอ้โรมดึงมือผมออกมันบอกลูกมันแบบนั้น
“ ทำไมจะไม่เกี่ยว ผู้ชายคลอดลูกได้มั๊ยละ "
“ แล้วผู้ชายรักกันได้มั๊ยละ " คำถามที่ทำให้ผมเงียบ " ผู้ชายสองคนรักกันแล้วทำให้เด็กคนนึงมีความสุขเพราะมีครอบครัว มันไม่ดีตรงไหน "
“ ขี้เกียจจะเถียง " พูดแค่นั้นผมเข็นรถออกไปข้างหน้า
“ อาอินอย่าโกรธป๊าน๊า " มือเล็กๆเอื้อมมาจับหน้าของผม ส่ายหน้าตอนที่เจ้าตัวดีกอดผมไว้ " ถ้าอาอินไม่อยากให้หนูเรียก หนูไม่เรียกก็ได้ " เสียงเศร้าทำเอาใจผมหล่น
“ ให้เรียกก็ได้ครับแต่ อย่าเรียกต่อหน้าป๊านะ ให้เรียกเฉพาะตอนที่เราอยู่กันสองคน "
“ จริงๆนะ " ผมพยักหน้าอลิซก็หอมแก้มผม
“ ม๊าอินของหนู "
“ ทำไมอาอินต้องแพ้หนูทุกทีเลยนะ " ผมบ่นเบาๆก่อนที่เบียร์แท็คใหญ่จะถูกโยนลงในรถเข็น
“ มีอะไรอีกมั๊ย " มันเอียงหน้ามามองรายการในมือผม
“ เหลือของใช้ส่วนตัวพวกครีมอาบน้ำ สบู่ ยาสีฟัน " พยักหน้าให้กันไอ้โรมก็เข็นรถออกไปแต่ระหว่างที่กำลังจะผ่านขนมพวกช๊อคโกเล็ต
“ ป๊าขา ป๊าหยุดก่อนนะ "
“ หื้ม ทำไมครับ " หนูอยากกินอันนี้อะ เป็นป๊อกกี้แท่งอ้วนรสช๊อคโกเล็ตครับ
“ หนูอยากกินอันนี้ I want to eat it please buy it for me please papa please นะคะ "
“ ต้องอ้อนอาอินแล้วละ ขนมหนูก็เยอะแล้วนะ "
“ อาอินขา ซื้อให้หนูนะ " ผมหยิบให้อย่างว่าง่ายเลยครับ ไม่สามารถต่อกลอนกับดวงตาใสๆนั้นได้จริงๆ แม้อลิซจะซื้อขนมไปเยอะแล้ว
“ แต่ว่ากินพรุ่งนี้นะ ห้ามกินวันนี้ วันนี้ต้องกินข้าวก่อน "
“ คร่า " รับขนมมากอดไว้ก่อนจะยิ้มหวาน
“ ไปซื้อของที่จะทำครัววันนี้ได้แล้วละไปจะได้กลับบ้าน " เข็นรถมาอีกด้าน ผมที่เล่นกับอลิซตอนที่ไอ้โรมกำลังเลือกของทำครัวเย็นนี้
“ งั้นกูไปเลือกของแช่แข็งที่จะทอดกินนะ " อุ้มอลิซลงจากรถเข็น " ไปกับอาอินดีกว่า หนูอยากกินอะไรจะได้เลือกเลย "
“ คร่า "
วิ่งที่ตู้แช่เย็นอาหารผมหยิบหอยจ้อแล้วก็ไก่นัตเก็ตมาอย่างละสองถุงครับ อลิซวิ่งเข้าไปใส่รถเข็น ผมก็นึกอะไรบางอย่างขึ้นมาได้
“ เดี๋ยวกูมา "
“ อาอินไปไหน " อลิซเดินตามผมมา ผมมาซื้อขนมครับเป็นขนมที่อลิซจะพกไปโรงเรียนตอนเช้าได้ " ขนม "
“ จะซื้อขนมไปให้อลิซกินตอนเช้าครับ อลิซอยากกินอะไรมากกว่ากัน "
“ อันนี้ " ชี้มาสตอเบอรี่ผมก็ตกลงซื้อไปหนึ่งกล่อง
“ เสร็จละ " เอาขนมใส่ลงไปในรถเข็นมันก็เข็นไปจ่ายเงิน " อลิซหิวรึยังเดี๋ยวเรากลับไปบ้านไปทำอะไรๆอร่อยกินกันนะ "
“ คร่า หนูจะกินเยอะๆเลย จะกินให้หมดเลย " ผมอุ้มอีกคนขึ้นมากอด ไอ้โรมก็หันมาจุ๊ฟแก้มอลิซที่ซบอยู่บนไหล่ผม ไม่รู้ทำไมแต่รู้สึกวันนี้อบอวนไปด้วยความเป็นครอบครัวยังไงชอบกล
ขับรถกลับมาถึงบ้านผมช่วยมันขนของ ไอ้โรมก็เริ่มทำอาหารเย็น ผมจัดการเก็บของไว้ที่ชั้น " เบียร์มึงนี่เอาไง "
“ เอาไว้ในตู้เย็นถ้าไม่หมดก็ในนี่ "
“ อาอินหนูคัน คันตรงนี้ " อลิซเดินเข้ามาหา มือเล็กๆเอื้อมเกาที่หลังตัวเอง
“ อย่าเกา อย่าเกา " จับมืออีกคนไว้อลิซก็หน้างอ " ไปอาบน้ำกันนะ ไปๆ ไปอาบน้ำจะได้หายคัน สระผมด้วยนะ มึงทำคนเดียวได้ใช่มั๊ย "
“ แค่นี้ สบาย "
“ อาบน้ำกันนะ อาบน้ำกัน " ผมถอดเสื้อให้ให้อลิซ อีกคนก็วิ่งเข้าไปอาบน้ำให้ห้องน้ำ " อลิซอาบน้ำเองได้แล้วเหรอ "
“ ป้าแมวสอนหนู ให้อาบน้ำ อาบแบบนี้ " นั่งดูอีกคนอาบน้ำถูตัวไปมา อลิซอาบน้ำจนเสร็จผมก็พาไปแต่งตัวออกมาจากห้องอีกทีไอ้โรมก็ทำอาหารทั้งหมดเสร็จแล้วละครับ
“ หอมจังเลย " พาอีกคนมานั่งบนเก้าอี้ไอ้โรมตักสปาเก็ตตี้เฉพาะอลิซไว้ให้
“ หอมก็กินเยอะๆเลยนะ "
“ หน้าตาใช้ได้นี่ " อดชมไม่ได้เลยกับสปาเก็ตตี้ของมัน หน้าตาการจัดจานเอาไปเลยเต็มสิบ
“ ไม่ใช่หน้าตาใช้ได้อย่างเดียว แต่เรื่องรสชาติก็ไม่แพ้กัน "
“ ขี้อวดวะ " ว่าแบบนั้นผมก็ลองชิม ม้วนเส้นสปาเก็ตตี้เข้าไปชิมครั้งแรก ไอ้โรมที่มองหน้าผมที่กำลังเคี้ยวอยู่บ่งบอกถึงความอยากรู้มาก
“ อร่อยจังเลย ป๊าทำอร่อย " อลิซว่าทั้งๆซอสเลอะปากไปหมด ไม่ได้ผิดจากที่อลิซว่าหรอกครับ อร่อยจริงๆแต่ผมเองก็ไม่ค่อยอยากจะพูดเท่าไหร่
“ ก็ดีกว่าไม้ตีปาก "
“ หึ อร่อยก็บอกมาเถอะ "
“ มึงทำไว้เท่าไหร่วะ " ผมถามมันก็มองไปที่กระทะ
“ ยังกินได้อีกสองจาน "
“ กูจองจานนึง "
“ นี่ขนาดไม่อร่อยเท่าไหร่นะ " มันว่าแซวๆตอนที่คีบหอยจ๊อให้อลิซ " กินอันนี้ด้วยนะอลิซ อร่อยนะ "
“ อะไรอะป๊า "
“ หอยจ๊อครับ อร่อยนะลองชิมดู " กินเข้าไปคำโตอีกคนก็ทำตาโต
“ อร่อยจังเลย "
“ อร่อยโน๊ะ " ผมบอกอลิซก่อนจะเช็ดซอสที่ติดข้างปากออกให้ การกระทำที่ไอ้โรมมองผมอยู่
“ มัวเช็ดให้คนอื่นนะ ของตัวเองก็มี " เอื้อมมือมาเช็ดตรงมุมปากให้ซอสที่ติดมือโรมชิมมันเข้าไป
“ เชี้ยโรม "
“ อร่อยดีจัง ฝีมือกูเนี้ย "
“ อลิซมองอยู่นะไอ้เหี้ย " ผมพูดเสียงเบาก็ยักไหล่ เหมือนจะสนใจแต่เปล่าครับ มองอลิซที่ตั้งใจกินข้าว
“ มองที่ไหนละ ลูกกูกินข้าวอยู่ "
“ แล้วมันสมควรมั๊ยที่มึงทำนะ ไอ้สัด " หันไปกินข้าวบ้าง ต่างคนต่างกินกันไปเรื่อยจนหมด จานถูกเก็บไปล้างก็ไอ้โรมคนเดิมที่จัดการทำเองทุกอย่าง ผมพาอลิซไปแปรงฟันก่อนจะพากลับมาดูการ์ตูนที่หน้าทีวี
“ ดูเรื่องอะไรกันดี "
“ ดูเจ้าหญิง "
“ เจ้าหญิงเหรอ " ผมเปิดดูแผ่นหนังในกล่องพบว่ามีแต่หนังเจ้าหญิงแทบทุกเรื่องเลยครับ " เรื่องไหนดีละครับ "
“ เจ้าหญิงที่ใส่ชุดสีฟ้า มีน้ำแข็งออกมาจากมือ แล้วก็มีกวางวิ่งเร็วๆ " ผมค้นการ์ตูนไปเรื่อยๆก็พบว่ามีเรื่องนึงที่คล้ายอยู่ จัดการเปิดทีวีให้อีกคน เสียงไอ้โรมก็ดังขึ้น
“ เปิดแบบซาวด์แทร็คนะ "
“ ครับผม " เปิดการ์ตูนเรียบร้อย ผมเดินเข้าไปหาไอ้โรมที่กำลังล้างจาน " กูช่วยมั๊ย "
“ ผ้าเช็ดจานอยู่ตรงนั้น "
“ เดี๋ยวล้างจานเสร็จไปส่งกูด้วยนะ " ผมบอกมันแค่นั้นไอ้โรมก็หันหน้ามามอง
“ ไปได้ไง กูไปส่งมึงแล้วอลิซจะอยู่ยังไงคนเดียว "
“ งั้นกูกลับเอง "
“ อย่าเลยเดี๋ยวแม่มึงหาว่ากูไม่ใใส่ใจลูกเค้า ตอนมารับก็มารับได้แต่ตอนมาส่งดันมาไม่ได้ "
“ แล้วจะให้กูทำยังไง "
“ นอนที่บ้านกูสิ "
“ ตลก " ผมถอนหายใจใส่ความคิดของมัน เช็ดจานทั้งหมดเอาไว้บนที่ตั้งมันที่กำลังเช็ดมือก็ดึงตัวผมเข้ามากอดไว้ " อะไร อลิซยังไม่หลับนะมึง "
“ พ่อแม่ลูกหนึ่งเวลาจะเอากันเค้าก็ต้องทำแบบนี้สินะ "
“ อะไรของมึงอีก " ผมขืนตัวออกจากอ้อมกอดของมันแต่ทำไมแม่งไม่สำเร็จเลยวะ จะกอดก็แน่นไปไหน
“ ก็แอบทำกันตอนที่ลูกหลับแล้ว "
“ พอเลิกพูด " เอาผ้าเช็ดจานปิดปากมัน ผมยิ้มตอนที่มันเงยหน้าให้สุดเพราะไม่อยากโดนผ้าเช็ดจานปิดปาก " กูนอนไม่ได้หรอก ลูกมึงจะคิดยังไง กูนอนกับพ่อมัน ตลกไอ้เชี่ยความคิด "
“ เพื่อนพ่อ นอนกับพ่อไม่ได้รึไง คิดว่านอนกันนะ ต้องเอากันอย่างเดียวเลยรึไง คิดอะไรอยู่อิน ลามกจังเลยนะ "
“ ไม่ได้คิดเว้ย " จะดันตัวมันออกแต่ไอ้โรมก็กอดผมไว้แน่น หน้าที่เข้ามาใกล้ ปากที่กำลังจะจรดริมฝีปากของผมนั้น
“ ป๊ากับอาอินทำอะไรกันคะ "
“ เปล่าๆ เปล่าครับเปล่าเลยนะ " ผมผลักมันกระเด็นตอนที่ได้ยินเสียงอลิซ " อลิซมีอะไรเหรอครับ " หันกลับมาโค้งถามอีกคนที่มุ้ยหน้าให้ผมมือที่กางออกกว้าง
“ หนูง่วงนอนแล้ว "
“ ง่วงนอนแล้วเหรอ " อุ้มอลิซขึ้นมาในระหว่างนั้นมือนึงที่ไม่ได้รับเชิญจับอยู่ที่ก้นผม " ไอ้โรม "
“ มีอะไร " ตอบเสียงธรรมดาแต่มือก็เอาแต่ลูบก้น
“ หยุด " หันไปจิกตาใส่มัน ไอ้โรมยกมือสองข้างขึ้นตรงหน้าผม " ชงนมมา "
“ ครับผม ม๊าอิน "
“ ไอ้โรม "
“ ม๊าอิน " อลิซเรียกเสียงใสแต่เบาลงข้างหูผม ถอนหายใจทั้งๆที่อุ้มอีกคนอีกผมเผลอยิ้มกับปากเล็กๆที่จุ๊บลงข้างแก้มผม
“ นอนได้แล้วครับ " บอกอีกคนที่ซบลงตรงไหล่ ไอ้โรมยื่นนมมาให้เดินไปเดินมารอบห้องไม่นานอลิซก็หลับ
“ มา เอามานอนเลย " ดึงผ้าปูที่นอนลงผมวางเจ้าตัวเล็กลงบนเตียง อลิซขยับนิดหน่อยแต่พอตบก้นสองสามครั้งก็หลับสนิท
“ งั้นกูกลับแล้วนะ " ปิดประตูห้องผมหันไปหาไอ้โรมที่ก้มลงมองผม
“ ไม่ให้กลับ "
“ มึงจะเอาอะไรอีก กูมาเป็นเพื่อนซื้อของ มาชิมกับข้าวที่มึงทำ ทุกอย่างก็เสร็จหมดแล้วจะเอาอะไรอีก "
“ เอาอะไรดีน้า " ท่าคิดที่ดูกวนตีนของมัน " แล้วมึงอยากจะให้เอาท่าไหนดีละ "
“ ไม่เอาสักท่าเว้ย " ดันมันออกห่างแต่พอจะเดินไปมันก็เข้ากอดจากด้านหลัง หน้าที่ซบลงมาที่ลาดไหล่ของผม
“ อย่าไปเลย อยู่กับกูก่อนสิ "
“ แต่กูมีอะไรกับมึงไม่ได้หรอกนะ "
“ แค่มึงอยู่ด้วย นอนเฉยๆก็ได้ " ผมผลักมันออกไปตอนที่ได้ยินคำพูดของมัน มือก็ยื่นออกไปตรงหน้า ไอ้โรมขมวดคิ้วงง
“ สงสัยอะไร เอาผ้าขนหนูมาสิกูจะอาบน้ำ "
“ ไม่ให้ เพราะจะกูจะกอดมึงก่อน " อ้อมกอดที่มันกอดผมไว้ รู้สึกร่างกายอ่อนยวบทั้งตัว แม้แต่หัวใจเองก็ตาม " ไว้กูกอดจนพอใจเมื่อไหร่ กูจะปล่อยแล้วกัน "
“ แล้วแบบนั้นเมื่อไหร่ถึงจะพอ "
“ ไม่รู้สิ " กอดที่รัดแน่นขึ้นทำผมได้แต่ถอนหายใจออกมาตอนที่คางของมันตั้งลงบนไหล่ของผม " แล้วแต่มึงจะให้กอด "
แต่มันแล้วแต่กูซะที่ไหนกันละ แม่งกอดกูจนคิดว่าอลิซแต่งงานถึงจะปล่อย ยืนกอดกันจนเมื่อยมันถึงปล่อยให้ผมไปอาบน้ำ นั่งพิงตัวกับกับเบาะทีวีในห้องของมันหลังอาบน้ำเสร็จ เปิดทีวีดูไปพลางไอ้โรมที่เดินออกจากห้องน้ำเดินผ่านผมออกไปนอกห้องก่อนจะเดินกลับเข้ามา
“ เอาไป " โยนเบียร์มาให้กระป๋องนึง มันเองก็ถืออยู่กระป๋องนึงผมกลืนน้ำลายตอนที่เห็นแผงกล้ามของมันที่ไม่มีเสื้อ ไอ้โรมใส่กางเกงบอลตัวเดียว ผ้าขนหนูที่ใช้พันพาดอยู่ที่ไหล่ " มองอะไร "
“ เปล่า "
“ ลามก มองนมคนอื่นแล้วกลืนน้ำลาย "
“ ทำไมยังกับกูอยากมอง ถ้านมผู้หญิงก็ค่อยให้น่ามองหน่อย " ผมเบือนหน้าไปทางอื่นก่อนจะกินเบียร์ที่กำลังถืออยู่
“ ดูหนังกันดีกว่า "
“ ไม่อยากดู "
“ เรื่องมาก " มันตั้งรีโมทไว้ช่องเดิม ผมกำลังดูสารคดีอะไรสักอย่างเกี่ยวกับเครื่องบิน จริงๆมันก็ไม่ได้น่าสนใจออกครับแค่ไม่รู้จะดูอะไรมันก็เท่านั้น
“ ทำไมมึงใส่เสื้อผ้ากูแล้วดูดี "
“ เพราะกูหน้าตาดีหรอก ใส่อะไรก็เลยดูดี "
“ ถึงกูจะไม่เถียงแต่ก็ไม่ใช่ว่ากูจะเห็นด้วยหรอกนะ " มันเอียงตัวไปอีกด้านของโซฟา เบียร์ที่เรายกขึ้นดื่มก่อนจะมองหน้ากัน
“ โรม " ผมอยากจะเล่าเรื่อของไฟท์ให้มันฟังนะครับ แต่ก็กลัวมันจะคิดเป็นอย่างอื่น กลัวว่ามันจะคิดว่าผมเลือกไฟท์เพราะกลัวว่ามันจะตัดใจไปจากผม ตอนนี้รู้สึกเห็นแก่ตัวจนกลัวทุกอย่างไปหมดแล้ว
“ อะไร หนักใจอะไรอีก "
“ รู้ได้ยังไงว่าหนักใจ " ผมถามมันที่ยกยิ้มออกมา ไอ้โรมดึงตัวเองขึ้นมาจากโซฟา นิ้วของมันจิ้มลงมาระหว่างคิ้วของผม
“ ตรงนี้ของมึงจะขมวดเข้าหากันเวลาที่มึงกังวล "
“ กูไม่ได้กังวลอะไรหรอก " ผมบอกปัดมันไอ้โรมก็ดึงตัวเองเข้ามาใกล้
“ งั้นกูก็พูดอะไรหน่อย " มือที่ยกขึ้นลูบผมของผมขึ้นไปทัดหู ใบหน้าหน้าที่มันอยู่ใกล้ผมตรงนี้ " ไม่มีใครตัดสินชีวิตของตัวเองได้ภายในวันเดียวหรอกนะ กูไม่โทษมึงที่มึงเรื่องเยอะ แล้วก็ช่างใจสารพัดเรื่องที่เข้ามา เพราะกูก็เป็นแค่ตัวเลือกหนึ่งของมึง "
“ กูไม่ได้ซีเรียสเรื่องนั้น " ผมพยายามบอกปัดแต่เหมือนว่าคนตรงหน้าจะไม่ได้เชื่อแบบนั้น
“ แต่เพราะกูเป็นตัวเลือกที่ดีตัวเลือกหนึ่งไม่ใช่เหรอไง เป็นตัวเลือกที่ถูกใจตัวเลือกหนึ่ง มึงถึงเสียดายที่จะตัดกูทิ้ง ถึงใครจะบอกว่าช่างใจนานๆมันไม่ดี แต่สำหรับกูมันดีนะ เพราะมึงยิ่งช่างใจนาน เวลาที่เราจะได้อยู่ด้วยกันมันก็มากขึ้น เพราะงั้นช่างใจนานๆก็ได้นะ เพราะสำหรับกู แบบไหนที่มีมึงอยู่ด้วย มันก็ดีทั้งนั้นละ "
“ โรม " ใจของผมเหมือนเอ่ยคำพูดนี้ออกมาไม่รู้ตัว ตอนที่ฟังมันพูดหัวใจของผมสั่น สั่นจนเหมือนมันจะบอกกับผมว่า คนคนนี้ละ ที่เรียกว่า ความสุข
“ กูก็เป็นแค่ตัวเลือกหนึ่งของมึงก็เท่านั้น อิน "
“ ไม่ใช่นะ กูว่ามึงไม่ใช่แค่ตัวเลือกหนึ่งหรอก " มือที่เอื้อมออกไปจับที่หน้าของมัน ตาที่เราจ้องกันตอนนี้ ผมเองครับที่เป็นคนจูบมันก่อน ลิ้นของผมเองที่เป็นดึงดันเข้าไปหามันก่อนรูปปากที่บดเบียดของเราใจของผมคงอยากจะตะโกนผ่านการกระทำนี้ ' มึงไม่ใช่แค่ตัวเลือกหนึ่งนะ แต่มึงคือตัวเลือกที่สำคัญที่สุดสำหรับกู ตัวเลือกที่กูกำลังจะขาดไปไม่ได้ '
..........................................................
มาช้า แต่ดีกว่า ไม่มา นะจ้ะ
ขอเม้นท์หน่อยได้มั้ย .. อยากได้ความคิดเห็นกับเรื่องนี้
พลีสสส #เสียงอลิซ
ขอบคุณที่เข้ามาอ่านและคอมเม้นท์เสมอๆจ้า
ฝากแท็ก #Choiceต้องเลือก ด้วยนะคะ :กอด1: :L2: :3123: :L1: :pig4:
-
:katai1: สงสารไฟท์นะ โรมอินอลิซเป็นครอบครัวอบอุ่น ถ้าอินยังเลือกไม่ได้ก็อย่าเพิ่งมีไรกะโรมละเดี๋ยวจะวัวพันหลัก
ส่วนน้องวาดก็น่าสงสาร ถึงแม้หมอหมอเซฟจะสนใจ จีบ แต่ดูน้องยังไม่พร้อมเลย :mew5:
-
ง่อวววววววว
เขิน ทำไมอ่านแล้วเขินจัง มีความสุข :mew3: :o8:
หาตัวเลือกที่สำคัญที่สุดเจอแล้วใช่ไหมคะหมออิน
ขึ้นอยู่กับว่าหมออิน'ตัดสินใจเลือก'ได้รึยังละนะ
ขอบคุณที่มาต่อนะคะ><
-
อินต้องเลือกรักโรมน๊าาาาาา
โรมคนดีรักเดียวน๊าาาาา
:call:
-
จะเลือกใครก็แล้วแต่อินเถอะค่ะ แต่เชียร์โรม+น้องอลิซ(น่ารัก)
น้ำตาจะไหลตอนที่โรมบอกว่าตัวเองก็เป็นแค่ตัวเลือกของอินเท่านั้น ถ้าเราเป็นโรมก็ไม่กล้าคิดไปไกลกว่านี้หรอก
ตอนนี้โรมเป็นตัวเลือกที่สำคัญที่สุด แต่ก็ไม่รู้ว่าไฟท์เป็นอะไรที่สำคัญกว่านี้หรือเปล่าสำหรับอิน
สงสารน้องวาด แต่ความรักของตัวเองก็ต้องเลือกเอง ไม่ได้มีใครมาบังคับว่าต้องรักต้องชอบใคร
ทุกคนหวังดีกับน้องวาดทั้งนั้น เราเชียร์หมอเซฟถ้าหมอไม่โอเคก็ค่อยว่ากัน เปิดใจบ้างนะน้องวาด
-
เวลาอินอยู่กับโรมทีไร อ่านแล้วมีความสุขจัง
แต่ถ้าไฟท์กับวาดมาทีไร ทำไมใจมันห่อเหี่ยวทุกทีอ่ะ เฮ้อ...
ถ้าอินเลือกโรมก็ดีนะ ดูครอบครัวก็ยอมรับ ว่าแต่โรมเองจะมีข้อเสียที่จะทำให้อินเสียใจได้เท่ากับไฟท์ป่าวเนี่ย
-
:ling1: :ling1: :ling1:
สั้นจุง
ขอยาวๆหน่อยจิคร๊าบ ๕๕๕
-
เข้าใจนะว่าคนเรามีความเห็นแก่ตัวอยู่ในตัวเอง อินก็เช่นกันแต่อินเห็นแก่ตัวเองจนทำให้วาดคนที่เสียใจที่สุดอาจไม่ใช่อิน อาจเป็นวาดก็ได้
-
เราหลงรักโรมไปแล้วจริงๆ :o12: หมออินทนได้ยังไง เป็นเราโดดเข้าใส่ไปแล้ว ผู้ชายอะไรน่ารักงี้อ่ะ โอยยย ชอบมากๆๆๆๆ
เลือกโรมเถอะนะๆๆๆๆ นะหมออินนะ เลือกโรมเถอะ :m3: :m3:
-
อินโรมน่ารักเนอะ ถ้าไฟท์จะมีโมเม้นต์แบบนี้บ้างง
แต่
แต่
เรื่องยังไม่จบอย่าเพิ่งนับศพทหาร
เป็นความสุข
ใช่จะว่าเป็น ความรัก
เป็นตัวเลือก ที่ดีที่สุด ที่ขาดไม่ได้
ใช่ว่าจะเป็นคนที่ถูกเลือก
อย่าลืมมม แฟนเก่า
ขอบคุณขนมสำหรับตอนนี้ค่ะ
//ออกจากกระทู้ไปด้วยยิ้มเล็กๆแต่น้ำตาก็ปริ่มด้วย
-
จะเลือกก็เลือกเถอะหมออิน
ความสัมพันธ์มันค้างเติ่งเลือกไม่ได้ ตัดสินใจไม่ได้ เห็นแก่ตัว มา 5-6 ตอนแล้วนะหมออิน
จากที่ลุ้นๆมันจะกลายเป็นรำคาญแกคนแรกเลยเนี่ย
-
ยังไงก็เชียร์โรมนะ :hao5: :hao5: :hao5:
-
ตอนหน้า หุหุ :haun4:
-
อ่านแล้วสงสารวาดจัง ดูเก็บกดมากไปแล้วนะ :เฮ้อ:
สามคนเหมือนพ่อแม่ลูก อลิซน่ารักมาก เก่งด้วย
พูดได้ตั้งหลายภาษาแน่ะ เรายังไม่ได้ขนาดนี้เลย
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดด เฮียโรม อ่ะ :mew1:
แต่เราว่าความสุขที่หมออิน กะ เฮียโรมตอนนี้ไม่สุดอ่ะ เหมือนมีความสุขแต่เป็น "สุขสีเทา" ไม่สว่างซะทีเดียว เพราะเหมือนอินยังมีอะไรที่ติดค้างกะไฟท์ อยู่เลยลังเลที่จะเปิดใจกับเฮียโรม เราไม่อยากเดาใจคนเขียน รู้แต่ว่า คนเขียน ชอบหักมุมในเรื่องความคิดของมนุษย์ตลอด และคนเขียนชอบเขียนให้มีมุมมองแปลก ๆ ตลอดอ่ะ เท่าที่ติดตามคนเขียนมา เลยเดาใจไม่ถูก
แต่ในความคิดส่วนตัวเรานะ เราไม่โทษอินที่จะรักเฮียโรมแล้วลืมความรักที่เคยมีให้ไฟท์มาอย่างยาวนาน ทั้งที่เพิ่งเจอเฮียโรมไม่นาน เพราะอินฝังใจกับการกระทำของไฟท์ต่างหาก เราคนหนึ่งที่อยากให้คนเขียน ดันเฮียโรมให้เป็นพระเอกแทนไฟท์ บอกตรงไม่ปลื้มพระเอกเยี่ยงไฟท์ จบค่ะ
-
อลิสก้อน่ารักดี แต่ไม่เห็นพูดถึงฝั่งพี่ไฟท์มั่ง
ขานั้นลูกครึ่งทั้งน้านน่ารักไม่แพ้กันหรอก
ปล ชั่งใจได้ แต่นานไปของในมือหลุดลอยไม่รู้ตัวนะ
-
คิดถึงไฟท์
ทำไมเราอ่านตอนนี้แล้วเรารู้สึกเศร้าแทนไฟท์กับวาด
ทำให้เรารู้สึกรำคาญอิน ถ้าคิดว่ามีความสุขกับโรม ก็ปล่อยไฟท์ไปเถอะ ไหนๆไฟท์ก็ยอมทุกสิ่งอย่างแล้ว
แล้วอาจารย์อีกคนที่เป็นแฟนเก่าโรม เมื่อไหร่จะเปิดตัวน้อออ
-
อินคิดแต่ว่าตัวเองเจ็บปวด ทุกข์ใจ
แต่การทำแบบนี้ดูท่าจะมีคนเจ็บอีกเยอะ
อยากให้น้องวาด
เปิดใจกับหมอเซฟนะ
จะได้มีความสุขจริงๆซะที
-
:z13:
-
:really2: หมออินเหมาะสมกับโรมมาก เพราะโรมให้ได้ทั้งความสุข สนุก และเข้าใจในทุกความคิดที่สับสนของหมอ สามารถชี้นำหมออินได้ เชียร์คู่นี้
-
ไล่ตามอ่านทั้งวันทั้งคืนค่ะ ติดจริงๆเรื่องนี้
อ่านไปอ่านมาก็สับสนค่ะ เนื้อเรื่องหรือตัวละครไม่ได้สับสนอะไรหรอกค่ะ เราเองแหละที่สับสน
อยากให้อินคู่กับโรม แต่ไม่อยากให้ไฟท์ไปมีคนอื่น :ling3:
ไฟท์ดูไม่ค่อยมีบทบาทเท่าไหร่ ตอนมีบทก็ไม่สุดอะ เหมือรอารมณ์ไฟท์มันยังไม่สุด ไม่รู้สิ เราอธิบายไม่ถูก :hao7:
เชียร์โรมอินค่ะ ไม่ใช่อะไรหรอก สงสารอลิซ :hao5:
-
ตอนที่ 24
“ พอแล้วมั้ง " ผมห้ามคนตรงหน้าที่กำลังจูบปากของผม เสียงหัวเราะในลำคอของมัน โรมกอดผมไว้ " ไอ้เชี่ยโรม "
“ ตัวมึงหอม "
“ สบู่ขวดเดียวกันถ้ามึงหอมกูก็คงหอมด้วย " บอกแบบนั้นมันจูบลงบนต้นคอของผม ลมหายใจเบาๆที่เป่ารดต้นคอผมเบือนหน้าหนีมันไปทางอื่น
“ ครั้งล่าสุดเมื่อไหร่วะ " เงยหน้าขึ้นมาถามผมที่นั่งนิ่งๆได้แต่มองตาของมัน มือเลื่อนจับขาตัวเองที่นั่งขัดสมาธิอยู่ " ว่าไง " ย้ำคำถามแต่ปากก็เลื่อนเข้ามาสัมผัสริมฝีปากของผม
“ ล่าสุดอะไร "
“ อย่ามาทำแบ๋วเลย แม่สาวบริสุทธิ์ " เอามือมาเขี่ยปลายจมูกผม ปัดมือมันออกไอ้โรมยิ้ม " ว่าไง "
“ จำไม่ได้แล้ว "
“ ไม่อยากจะบอกมากกว่า "
“ แล้วมึงอยากรู้ไปทำไม "
“ ไม่เห็นจะต้องถาม " เลื่อนตัวมาใกล้ผมอีก มันที่เอาแต่หอมแก้มผมนั้นบอกตรงๆว่าหัวใจผมมันเต้นรัวจนทำอะไรไม่ถูก ใช่นี่มันไม่ใช่ครั้งแรก แต่มันก็ไม่เคยมีอะไรกับคนที่เล้าโลมกูถึงขนาดนี้นี่หว่า ไอ้พวกประเภทพูดจาหวานๆถามว่าครั้งล่าสุดกับคนอื่นเมื่อไหร่ก็เพิ่งมีมันคนแรก
“ ก็นานแล้ว "
“ นานเท่าไหร่ "
“ ใครเค้าถามกันวะไอ้สัด มึงแม่ง " แล้วจะให้กูตอบว่าอะไร ครั้งล่าสุดมีอะไรกับไฟท์ไปเมื่อสองเดือนก่อนแบบนั้นนะเหรอ มึงจะบ้ารึไง
“ กูนี่เหละที่ต้องถาม " พูดแบบนั้นปากที่จูบบนริมฝีปากของมัน ก็ย้ำจูบลงไปลิ้นที่แทรกตัวเข้าไปนั้นผมหลับตาตอนที่มันต้อนให้ลิ้นของผมกอดรัดกับลิ้นของมัน มือที่วางอยู่นิ่งๆโรมจับมาตั้งเอาไว้ตรงกลางลำตัวของมัน " เข้าใจใช่มั๊ยว่าทำไมต้องถาม "
“ เชี้ยโรม " ผมไม่ได้สถบเพราะมันกำลังมีอารมณ์ แต่ที่ต้องสถบก็เพราะขนาดของเจ้าสิ่งนั้นที่มือของผมกำอยู่ โรมจูบที่ข้างแก้มอีกครั้ง
“ กูจะได้ออมแรงถูก "
“ ใครบอกว่ากูจะมีอะไรกับมึง ไม่ใช่ตอนนี้เว้ย " ปล่อยมือตัวเองออกจากส่วนกลางของมัน ผมหันหน้าเข้าทีวีอีกครั้ง สมองที่กำลังประมวลทุกอย่าง แรงดัน การสอดใส่ ถ้ามันดันเข้ามารวดเดียวมีหลังกูมีสิทธิ์กลวงแน่ หรืออาจจะฉีก แต่ที่แน่ๆคือต้องคับแน่ๆผมเองก็รักษามันอยู่นะไม่ให้รู้สึกว่าเคยมีอะไรมามากเกินไปทุกวันนี้ก็ขมิบทุกวันให้มันตอดรัดเข้าไว้
“ เห็นเมื่อกี้กำแน่น "
“ แล้วมึงจับมือกูไปตั้งเอาไว้บนนั้นทำไม " รอยยิ้มเจ้าเล่ห์ของมัน ผมลุกขึ้นจากโซฟาเดินออกไปนอกห้องนอน เป็นพวกต้องกินน้ำก่อนนอนทุกวัน กดน้ำออกมาจากตู้เย็นใจผมมันสั่นๆรู้สึกไม่อยากจะนอนแล้ววะ ก็เล่นปลุกอารมณ์กูขนาดนั้นแค่คิดย้อนกลับไปขนาดจะทำให้ใจสงบมันยังยากเลย
“ นอนได้แล้วมา " เดินมาหยุดอยู่ปลายเตียง มือมันตบลงข้างเตียงที่มันนอน " พรุ่งนี้เข้าเวรกี่โมง "
“ เช้า "
“ งั้นก็ควรรีบนอน " พอล้มเตียงผ้าห่มก็ถูกยกขึ้นมาห่มให้ ผมได้แต่นอนนิ่งๆหัวใจเต้นแรงอยู่บนเตียงเหลือบมองมันที่หันตัวมานอนมองผม
“ ก็นอนสิ " ถึงจะพูดออกไปแบบนั้นแต่ก็รู้สึกเหมือนว่ามันจะไม่ได้หลับตามที่บอกมันพูด สายตาที่ยังมองมาทำเอาผมนอนไม่หลับ มือประสานกันนอนนิ่งๆอยู่บนเตียง ผมหันไปหามัน " ก็หลับสิ มึงจะมองกูอีกนานมั๊ย "
“ เดี๋ยวกูจ้องหน้ามึงไปนานๆ ก็หลับเองละ "
“ หน้ากูมันน่าเบื่อขนาดนั้นเลย " พลิกตัวไปมองหน้ามันไอ้โรมยิ้มออกมา ตัวของมันขยับมาใกล้ผม แขนที่กอดเอวก่อนจะดึงเข้าไปใกล้
“ ใครว่าน่าเบื่อกัน ไม่จริงเลยสักนิด อย่างน้อยกูคนนึงที่ไม่เคยเบื่อ " พลิกตัวขึ้นมาค่อมทับผม สายตาที่มันมอง ผมหันไปทางอื่น " อินมึงไม่พร้อมรึเปล่า " ผมไม่ตอบอะไรแต่เพราะเป็นแบบนั้นไอ้โรมก็เคลื่อนตัวเองกลับไปที่เดิม ใจของผมสั่นมันขัดระหว่างสองเหตุผล อย่างแรกคือ ก็มีไปเถอะยังไงก็ไม่ใช่ครั้งแรกเราเองก็รู้สึกดีกับมันจะตาย อย่างที่สองคือ อย่าไปผูกมัดกันเลยอีกอย่างคือไม่รู้ว่าพอให้ไปแล้วมันจะเหมือนเดิมรึเปล่า
“ โรม..”
“ นอนเถอะ พรุ่งนี้ทำงานเช้านะ " ห่มผ้าห่มให้ผมจนถึงคอมันที่นอนนิ่งๆอยู่ข้างกันนั้นได้แต่ยิ้ม " ไม่ต้องคิดมาก มึงพร้อมเมื่อไหร่ค่อยยั่วกูก็ได้ "
“ มีถุงยางรึเปล่า สะ ใส่ ใส่ถุงยางนะ " พูดแค่นั้นทั้งตัวของผมก็แทบอยากจะหายไปกับเตียงนอน ยกมือขึ้นปิดหน้าตอนที่มันลุกขึ้นนั่ง ห้องเงียบจนได้ยินแม้เสียงของลิ้นชักหัวเตียงที่เปิดออกมา ผมกลืนน้ำลายในใจก็ท่องนโมไม่หยุด ตื่นเต้นจนแทบอยากจะหายไปจากตรงนี้
“ เอาจริงนะ " โรมค่อมตัวผมไว้อีกครั้ง มือมันที่เอื้อมไปเปิดไฟหัวเตียง
“ ถ้ามึงเอาถุงยางออกมาแล้ว ก็เลิกถาม เลิกพูดมาก " เอามือปิดมันไว้ แต่ใบหน้าคมที่สะบัดมือของผมออกมานั้นก้มลงมาจูบริมฝีปากของผม ลิ้นแทรกตัวเข้ามาดูดดื่มจนผมแทบจะหยุดหายใจ ผละออกจากกันมันจูบลงข้างแก้มไล้ลงมาที่คอ มือข้างนึงดึงเสื้อผมให้สูงขึ้น มันเลียไปตามหน้าท้อง ผมหดเกร็ง " อื้อ "
“ เสียวดีใช่มั๊ย "
“ ก็อื้ม " แบบนั้นมือมันจับขาผมให้แยกออก ตัวที่มีแทรกลงตรงกลางจับขาสองข้างของผมฟาดไว้กับไหล่ของมัน
“ ถ้าเจ็บมากก็บอกนะ กูจะหยุด "
“ พูดเหมือนจะหยุดได้ "
“ หยุดได้ก็แล้วกัน " ก้มลงมาจูบกันผมที่กอดคอมันเอาไว้จูบลงตรงปลายคางของมัน ร่อนเสื้อทิ้งไปข้างเตียง มือสองข้างสอดเข้าไปในกางเกงขย้ำตูดของผมก่อนจะดึงกางเกงลงมา ร่างเปลือยเปล่าที่สะท้อนอยู่ตรงหน้ามันไอ้โรมยิ้ม
“ ยิ้มเชี้ยอะไร "
“ หุ่นมึงเซี๊ยะดีจัง " พูดแบบนั้นก่อนจะไล่ลงจูบที่ลาดไหล่ต่ำเรื่อยไปจนถึงหัวนม ลิ้นวนรอบพื้นที่ปลายลิ้นสะกิดติ่งนั้นจนแข็งชันมันใช้ปากเม้มมือที่ว่างอีกข้างก็บี้อีกฝ่ายอย่างเท่าเทียม
“ โรม .. " ลมหายใจแผ่วๆของผมทำได้แค่กำผ้าปูเตียงไว้แน่น ูบไล่ลงมาจนถึงรูสะดือมันใช้ลิ้นสอดเข้าไปในั้น ตัวผมที่เด้งขึ้นมาทรมาณและเสียงซ่านอย่างที่สุดมือที่กำผ้าปูจนย่นไปหมดผมกระแทกมือแรงๆลงกับเตียงมันก้ยิ่งสอดลิ้นเข้าไปในลึกขึ้น " อ้าา พอแล้วพอ กูเสียว "
“ เสียงร้องน่ารักจัง " จูบลงข้างๆสะดือก่อนจะไล่ลงต่ำไปอีก มือมันสอดใต้อ้อมขึ้นมาบี้หัวนมของผมด้วยมือทั้งสองข้างขาที่ถูกยกขึ้นสูงเสียงจูบเย็นวาบลงข้างส่วนกลาง ลิ้นดุนดันเนื้อผิวจนเกิดเป็นรอยแดงมันไล้ต่ำลงเป็นข้างในข้างและแก้มก้นด้านใน ลิ้นลากผ่านรอยขมิบของตูด มันตอดรับความต้องการนั้นเหมือนทุกอย่างมันควบคุมไม่ได้แล้ว มือที่คอยบี้หัวนม ลิ้นที่ชิมผมไปทุกส่วน
“ โรม..กูไม่ไหวแล้ว มัน..เสียว เสียวไปหมด " พ่นลมหายใจออกมาแรงๆ ผมรู้สึกร้อนไปหมดทั้งๆที่แอร์ก็เย็นขนาดนี้ ผมบิดเร้าอยู่บนเตียงกลืนน้ำลายครั้งแล้วครั้งเล่าจนลำคอมันแห้งไปหมด หัวใจของผมมันเรียกร้อง อยากให้มากกว่านี้ มากกว่าที่กำลังเป็นอยู่
“ ถอดกางเกงกับเสื้อให้หน่อย " พูดแบบนั้น โรมก็ลดมือที่บีบหัวนมของผม ปากที่กำลังดื่มด่ำช่วงล่าง ผมประคองหน้าของมันขึ้นมาก่อนจะจูบลงบนริมฝีปาก ถอดกางเกงำร้อมกับเสื้อออกให้จนหมด มันล้มทับลงมาบนตัวผมไออุ่นที่แนบเข้าหากันชาไปทั้งตัวตอนที่ผมรู้สึกส่วนกลางใหญ่ของมันนั้นทาบลงบนส่วนกลางของผม
“ โรม " ผมเรียกชื่อมันตอนที่มันยกมือผมขึ้นมาจูบตรงปลายนิ้ว
“ ถ้าเจ็บก็จิกลงมาบนหลังกูนะ อย่าจิกนิ้วกับเนื้อตัวเองอีก .. กูทำมึงเจ็บแค่ไหนก็จิกลงมาได้เลย ไม่ต้องเกรงใจกูนะ " ผมไม่ได้ตอบอะไรตอนนั้นทำได้แค่กอดมันไว้แน่น เสียงถุงยางที่ถูกแกะออกจากถุง ตอนนี้คงเหมือนผมกำลังนั่งรถไฟเหาะที่เตรียมดิ่งพสุธา
จูบบนริมฝีปากของผมอีกครั้ง ส่วนกลางที่จ่ออยู่ด้านหลังของผม ตอนนี้จูบที่มันพยายามทำให้ผมลืมเรื่องของส่วนล่างไม่ได้ผลหรอกครับ จิตใจจดจ่ออยู่จนแทบแยกสติไม่ออกมา " อ๊าา" ผมจิกเล็บลงไปบนหลังมันอย่างสุดแรงขูดเล็บกับหลังมันเหมือนความรู้สึกจะแตกออกเป็นเสี่ยงๆ
พยายามผ่อนช่างหลังให้มันสอดเข้ามาให้ลึก ขาที่มันยกสูงขึ้นเหมือนไม่ได้ผลอะไรเลย ผมเจ็บจนต้องระบายความปวดร้าวทั้งหมดด้วยการกัดลงที่ไหล่ของมัน ส่วนกลางแทรกเข้ามาจนสุดด้ามผมอ้าปากค้างตอนที่มันเริ่มขยับ
“ โรม อินเจ็บ " ผมอยากจะร้องให้ดังกว่าคำนั้น เจ็บจนน้ำตาไหลเป็นความเจ็บอย่างที่สุด เจ็บกว่าครั้งแรก มือที่กอดมันไว้แน่นโรมเด้งตัวเข้ามาหา น้ำตาที่ไหลออกมาของผมโรมยิ้มก่อนจะจูบลงดวงตาคู่นั้นมือของมันที่กอดผมไว้ รอยยิ้มที่เรามองกัน ตัวของมันเด้งเข้ามาหาเป็นจังหวะ ลำตัวของผมสั่นกระพรืมรับรอยจูบที่มอบมาให้อย่างไม่เกี่ยงงอน
“ อื้อ.. แน่นจัง " มันเร่งแรงตอนที่พูดคำนั้นผมหลับตาแน่นขาที่แยกออกสองข้างเหมือนจะไม่พอ ผมร้องออกมาเสียงหลง
“ อ้า เร็ว เร็วมากไปแล้ว โรม เร็วไปแล้ว อินจะเสร็จ อ๊า อ๊ะ อ๊ะ " ครางออกมาจากริมฝีปากมันดึงตัวผมที่นอนขึ้นมานั่งอยู่บนตัวมัน เหมือนจะผ่อนแรงแต่ก็เปล่า นิ้วของผมจิกลงไปบนหน้าท้องมัน ตูดขมิบกันแน่น เสียงหายที่ขาดเป็นช่วงๆผมเงยหน้าขึ้นมองเพดานที่ว่างเปล่า แรงเร็วๆที่มันแทงเข้าและออกเพิ่มความเร็วอีกครั้ง จนในท้ายที่สุดตัวของผมก็กระตุกเกร็ง " อ๊าา "
ลมหายใจที่ควบคุมไม่ได้ ผมหายใจเร็วๆอยู่บนตัวของมันที่ยังไม่ถอดออกไปไหน โรมโน้มตัวผมให้นอนลงมันจูบลงข้างแก้มก่อนจะเร่งเคลื่อนอีกครั้ง ทั้งดุดันและฝังลึกผมร้องจนเสียงหลงมองดูเหงื่อที่ไหลรินกับลมหายใจแรงๆที่ดังอยู่เหนือร่างมันคงยังไม่เสร็จถึงอยากจะกระแทกทีเดียวให้มันจบๆไป
" อ๊ะ อ๊ะ อ๊ะ โรม โรม อินจะเสร็จ อีกแล้วนะ อ๊าาา " เด้งตัวขึ้นมาอีกครั้งผมฉีดลงบนท้องมันด้วยร่างที่สั่นสะท้านไปหมด โรมก็เช่นกันเสร็จในถุงยางที่ใส่อยู่เรียบร้อย
ผมยกมือขึ้นลูบผมของตัวเองที่ปิดหน้า หายใจแรงออกมาตอนที่มันดึงส่วนกลางออก ถุงยางบรรจุน้ำมันม้วนผูกเอาไว้ก่อนจะทิ้งลงข้างๆเตียง คงเสร็จแบบไม่สะใจเท่าไหร่ก็เพราะมันปล่อยไม่สุดเหมือนปล่อยแบบฉีดได้แค่ในถุงผมเข้าใจความรู้สึกแบบนี้ เสร็จนั่นเหละแต่ไม่สุด ยังไม่สะใจ
“ ให้กูดูหลังหน่อย " ผมลุกขึ้นนั่งทั้งๆที่ก็ปวดตูดไปหมด ทำได้ไม่อยากจะนอนราบแล้วด้วยซ้ำ โรมหันหลังให้ผมดู อย่างที่คิดเล็บผมไม่ยาวแต่ก็ไม่ได้หมายความว่ามันสั้น ก็แดงทั้งหลังแถมยังมีรอยกัดอีก " เจ็บมั๊ย "
“ กูต้องถามมึงมากกว่า ว่าเจ็บมั๊ย " ยกมือขึ้นมาประคองข้างแก้มผมส่ายหน้า
“ ก็มีความสุขดี " ตอบแบบนั้นรอยยิ้มนั้นก็เข้ามาใกล้เราจูบกันสองมือก็กอดกันเอาไว้ " นี่..นิ่งๆนะ ” ผมเริ่มผลักมันลงบนเตียงไอ้โรมที่นอนราบลงขมวดคิ้วสงสัยตอนที่ผมจับส่วนกลางของมันไว้แน่น มือที่รูดขึ้นแล้วลงมันลุกขึ้นนั่งผมเองก็โค้งตัวลงไปเลียที่ส่วนหัว
“ เอาจริง "
“ รีบเสร็จๆแล้วออกมาซะทีเถอะน่า " พูดแค่นั้นผมที่อมลงไปทั้งอันขยับปากขึ้นลงให้เร็วที่สุดเท่าที่จะทำได้ ลมหายใจของผมขาดช่วงตอนที่มือเร่งสปีดกับส่วนกลางของมันพร้อมกับปากที่ครอบทั้งแท่งนั้นไว้อยู่ เสียงครางในคอของไอ้โรมดังผมเหลือบตาขึ้นมองมันที่เงยหน้าอยู่ มือเร่งสปีดอีกครั้งก่อนที่น้ำขุ่นสีขาวข้นนั้นจะพุ่งออกมาใส่ปากและหน้าของผม
“ เป็นของกูแล้ว ห้ามเป็นของคนอื่นอีกแล้วนะ " เชยคางของผมขึ้นมือมันรองอยู่ปลายปากของผม " คายออกมา "
“ กูกลืนเข้าไปแล้ว " พูดแค่นั้นมันที่ตาโตขึ้นเช็ดคราบน้ำของตัวเองบนแก้มผม
“ ทำไมทำแบบนี้ " ดึงผมมากอดไว้เราล้มลงนอนบนเตียง
“ ไม่รู้เว้ย " ตอบออกไปส่งๆผมผลักมัน " ออกไป กูเจ็บจะนอนแล้วด้วย " ผมนอนคว่ำหน้าแต่มันก้ยังเข้ามานัวเนียอยู่ใกล้ๆไม่ห่าง หอมแก้มบ้าง หอมผมบ้าง เสียงหัวเราะที่ได้ยินใกล้ๆหู
“ ครั้งหน้า..”
“ ไม่มีหนที่สองแล้ว ไม่มี ไม่มีวัน " พูดแบบนั้นมันที่หอมแก้มผมก็หยุดไปแต่เปลี่ยนเป็นขึ้นมาทับอยู่บนตัวของผมแทน ส่วนกลางของมันถูเบาๆที่ก้นของผม
“ พูดแบบนี้คืนนี้เลยดีมั๊ย "
“ ไม่เอากูเจ็บอยู่นะเว้ย "
“ ทำยังกับครั้งแรก เสียบริสุทธิ์เหรอจ้ะสาวน้อยของพี่ " เสียงล้อๆของมันผมยิ้มก่อนจะมุดลงกับหมอน
“ ก็กูไม่เคยเจออะไรแบบนี้ .. มันใหญ่ "
“ กูจะถือว่ามันเป็นคำชมแล้วกันนะ " พูดแค่นั้นมันที่นอนลงข้างๆก่อนจะดึงผมเข้าไปกอด " ฝันดีนะอิน เพราะยังคืนนี้กูก็ต้องมีความสุขอยู่แล้วละ "
“ พูดมาก " ผมพูดคำนั้นก่อนจะยกตัวขึ้นจูบมันที่ก็ตอบจูบผมกลับมา
ความรู้สึกที่เราให้ไป แล้วมันได้กลับมา.. คงรู้สึกดีแบบนี้สินะ
.....................................................
“ อาอินขา หนูตื่นแล้ว " เด็กน้อยตัวเล็กที่เดินมาใกล้ อลิซเดินเข้ามากอดขาของผมไว้
“ ตื่นแล้วเหรอ " ผมก้มลงมองอีกคนที่ซุกหน้าง่วงนอนลงกับขาผมอยู่แบบนั้น ก็ใช่ว่าอยากจะตื่นเช้าหรอกนะครับถ้าไม่ติดว่าตื่นขึ้นมาแล้วจะนอนต่อก็คงไม่หลับแล้ว " อลิซไปอาบน้ำนะครับ เดี่ยวเรามากินข้าวก่อนไปโรงเรียนกันนะ "
พาอีกคนมาอาบน้ำผมเองก็ยังไม่ได้อาบหรอกครับ ทอดไข่กับไส้กรอกแล้วก็ปิ้งขนมปังอยู่ ถอดเสื้อผ้าให้คนสวยอลิซมีห้องน้ำในห้องนอนเลยครับสะดวกมากๆ จับเด็กอาบน้ำทั้งๆที่ดูเหมือนง่วงแต่พอล้างหน้าแปรงฟันก็ตื่นเต็มตา
“ เมื่อคืนหนูฝันด้วย "
“ ฝันดีรึเปล่าครับ "
“ ฝันดีค่ะ หนูฝันว่ามีนางฟ้ามาให้พรหนูด้วย มีคุณหมีตัวใหญ่ๆให้หนูกอด ตัวใหญ่ขนาดนี้เลยนะ " อ้ามือออกกว้างๆเหมือนบอกขนาดตัวหมีผมเช็ดตัวให้อีกคนก่อนจะทาโลชั่นแล้วก็ใส่ชุดนักเรียน
“ วันนี้ทำผมทรงอะไรดีละครับ ถ้าปล่อยไป กลับมาตอนเย็นยุ่งแน่ๆ อาอินว่า "
“ หนูจะใส่อันนี้ " หยิบโบว์มินนี่สีแดงมาให้ผม " เมื่อวานน้องชะเอมใส่อันนี้ไปโรงเรียนค่ะ น้องชะเอมเป็นเพื่อนของอลิซวันนี้อลิซเลยจะใส่ไปให้เหมือนกับน้องชะเอมเลย อลิซบอกน้องชะเอมเอาไว้ว่าจะใส่ "
“ งั้นผูกผมแล้วกันนะ " ผมผูกผมธรรมดาให้หนูน้อย อลิซยิ้มกว้างอยู่หน้ากระจก
“ วันนี้อาอินจะไปส่งหนูที่โรงเรียนรึเปล่าคะ "
“ ไปดีมั๊ยน๊า ไปดีมั๊ยเอ่ย " จูงอีกคนออกมาจากห้องนอน อลิซวิ่งไปนั่งที่โต๊ะ ผมก็เอาอาหารเช้ามาตั้งไว้ตรงหน้าพร้อมกับนม
“ อรุณสวัสดิ์ครับ คนสวยของป๊า " ไอ้โรมงัวเงียออกจากห้อง มันก้มลงหอมแก้มอลิซทั้งๆที่ตัวเองก็ยังไม่ได้แปรงฟัน
“ ป๊าตื่นแล้ว "
“ ตื่นมาแล้วก็คิดถึงอลิซคนสวยของป๊าเลย งั้นขอหอมแก้มอีกที " กำลังจะก้อมลงหอมผมย่นหน้าเพราะรู้สึกเหม็นแทนเหลือเกิน
“ อลิซไม่เหม็นเหรอครับ ป๊ายังไม่อาบน้ำนะ "
“ ไม่เหม็นเพราะหนูรักป๊า " หอมแก้มพ่อตัวเองไปดต็มฟอด ผมสะกิดบอกไอ้โรม
“ ไปอาบน้ำได้แล้วมึงนะ " ไอ้โรมหันมามองผม มือที่กอดเอวเอาไว้มันดึงให้ตัวผมเข้าไปหา
“ อาบด้วยกัน "
“ ตลก กูต้องดูอลิซกินข้าว "
“ กินข้าวก็ต้องดูด้วย "
“ ใช่ เพราะกูไม่ใช่มึงเลิกเอาความคิดง่ายๆของมึงมาเลี้ยงเด็กได้แล้ว ไปอาบน้ำ " ผมดึงตัวเองออกมา แต่มันก็ยังดึงผมเข้าไปหา ใบหน้าที่ก้มลงมารวดเร็วมันหอมแก้มผม
“ ครับๆ คุณแม่ดีเด่น "
“ ไอ้สัดนี่ "
“ อาอิน อาอิน อันนี้อร่อยหนูอยากกินอีก " ชี้ไปที่ไส้กรอกที่ตัวเองกินอยู่
“ this is a hotdog. You want it one more ? “
“ yes i want it “
“ very good. Tell me again Alice what you one to eat “
“ i want to eat hotdog “
“ very good. เก่งมากๆเลย นี้ครับ " ตักไส้กรอกให้อีกสามชิ้นอีกคนก็กินแบบชอบใจ ท่าทางจะชอบกินจริงๆ " เอาอีกมั๊ยครับ " พยักหน้าให้ผม ตักเพิ่มให้อีกสองชิ้น " อาอินให้กินแค่นี้พอแล้วนะเดี๋ยวจะอิ่มเกินไป "
“ ค่ะ "
“ อลิซอาอินเอาขนมแล้วก็นมใส่ลงไปในกระเป๋าให้หนูนะ เผื่อว่าหนูอยากกิน "
“ คร่า " พยักหน้าแค่นั้น ผมเดินไปเปิดทีวีให้อีกคนดู
“ อลิซดูทีวีไปก่อนนะ อาอินจะไปอาบน้ำ " พยักหน้าแบบว่าง่ายผมเดินเข้าไปในห้องนอน เกือบลืมไปเลยว่าไม่มีชุดทำงานอยู่ที่นี่ " โรม "
“ จะอาบน้ำเหรอ "
“ กูลืมไปว่าไม่มีชุดทำงานอยู่ที่นี่ " ผมบอกมันที่ตาโตขึ้นมาทันที กูเองจะพึ่งให้มึงเตือนกูก็คิดว่าคงเป็นทางที่ผิด ผมกดโทรศัพท์โทรออกเสียงรอสายดังอยู่สักพัก " ติน "
' ว่าไง '
“ เอาชุดทำงานมาให้ชุดนึงดิ กูลืมไปว่าที่ห้องไอ้โรมไม่มี " กรอกเสียงไปตามสาย ตินหัวเราะ
' เพิ่งได้กันครั้งแรกสินะ '
“ อย่าพูดมากติน เอามาให้ด้วยนะ แล้วนี่เข้างานกี่โมง "
' เข้าพร้อมๆกันนั่นเหละ '
“ โอเค ขอบคุณครับ " ผมวางสายโทรศัพท์ลง วินาทีต่อมาไอ้โรมก็ดึงผมเข้าไปกอดจากด้านหลัง มันจูบลงมาที่ข้างแก้ม " มีอะไร "
“ เป็นไงบ้าง ทำไมเช้านี้ตื่นเช้าจัง "
“ ปกติกูก็ไม่ใช่คนตื่นสาย "
“ ไม่เจ็บแล้วใช่มั๊ย " พยักหน้าตอบมันไปผมหันไปมองมันที่วันนี้รู้สึกจะแต่งตัวดูดีเป็นพิเศษ มีการผูกเนคไทด้วย
“ ทำไมวันนี้มึงแต่งตัวดูมีชาติตระกูลจังวะ "
“ ปกติมึงเห็นกูแต่งตัวเป็นเหี้ยอะไร "
“ กรรมกรก่อสร้างผู้ต้องทำงานเลี้ยงลูกสาวหนึ่งคน " มันผ่อนลมหายใจออกมา
" เออใช่ๆ ตอนนี้ก็กำลังเล็งหมอคนนึงมาเป็นแม่เลี้ยงให้ลูกอยู่ " ก้มหน้าลงมามองแบบเหล่ " แต่ได้แล้วนี่หว่า เล็งอะไรละ "
“ พูดเชี้ยอะไรของมึง "
“ พูดถึงเรื่องเมื่อคืน " มันว่าแบบนั้นก่อนจะก้มลงมางับใบหูของผม " มึงเป็นของกูแล้วนะ..”
“ เลิกพูดอะไรแบบนั้นเถอะนะ "
“ กูพูดเรื่องจริงผิดตรงไหน มึงเป็นของกูแล้วนะ.."
“ ใครบอก ได้กันหนเดียว กูไม่เอามาผูกมัดหรอก " ผมว่าแบบส่งๆก่อนจะหันหลังให้มัน กลืนน้ำลายลงคอรู้สึกห้ามหัวใจตัวเองไม่อยู่ แต่ตอนนั้นทุกอย่างก็เงียบลงแล้วพอหันกลับมาอีกที ผมพบว่า โรม ไม่ได้ยืนอยู่ตรงนั้นแล้วละครับ
............................................................
ขออภัยแฟนๆไฟท์อิน
แต่ของพูดอะไรสั้นๆ " นิยายยังไม่จบอย่าเพิ่งนับศพทหาร "
ขอบคุณที่เข้ามาอ่านและคอมเม้นท์
ฝากแท็ก #choiceต้องเลือก ด้วยน้าาาา :mew2:
:กอด1: :L2: :3123: :L1: :pig4:
-
สงสารโรมมาก อินจะมองเห็นความรักของโรมบ้างไหม บ้างครั้งรู้สึกไม่ชอบอิน
-
จะเอาโรม อิน นะ
ไฟท์ อิน ไม่เอา อ่ะ
-
โรมจะคิดมากกับคำพูดสุดท้ายของอินรึเปล่า
แต่คงไม่หรอก เพราะโรมต้องก็รู้ว่าอินออกแนวปากแข็ง
อลิซน่ารัก น่าจะได้ไปเล่นกับออสติน อัลเลนนะ
อลิซคงจะสนุก และสดใสกว่าเดิม
:mew1: :L2:
-
:mew2: ตอนแรกก็เชียร์ เฮียโรม นะ แต่ทำตอนนี้พอโรมได้กะหมออินจริง ๆ เรากลับรู้สึกหน่วง ๆ แทน เหมือนว่ามันยังมีไรค้างคาอยู่อีก เรารู้สึกเป็นห่วงโรมมาก
ปล.รักเฮียโรม ไม่เกลียดเฮียไฟท์ แต่หมั่นไส้หมออิน #มากกกกกกกกกกกกกกกกกกกก :mew5:
-
ไฟท์หายไปหลายตอนมากกกกกก ดูแล้วก็คงจะเป็นโรมอินจริง ๆ สินะ
แบบว่าเรื่องปูความมุ้งมิ้งของโรมอินมาหลายตอนมากแล้วอ่ะ
กลายเป็นครอบครัวสุขสันต์แล้วเนอะ โรมอินอลิซ ก็ได้แต่หวังว่าอินจะเด็ดขาดซะที
ยอมโรมขนาดนี้แล้วก็ตกลงปลงใจไปซะ แล้วก็ปล่อยไฟท์ไปซะที อย่าปล่อยให้คาราคาซังเลย
แม่ยกไฟท์อินอย่างเรา ขอยอมแพ้ เอิ๊กกกกกกกก
กอดปลอบใจพี่ไฟท์แน่น ๆ 3 ที :mew2:
-
เชี่ยวอ่ะโรม ทำเอาอินยิ่งหลง
ดูเหมือนต้นเรื่องเพลย์บอยใช่ย่อย
จะแค่ป้อไปแต่ใจไม่จริงมั้ย
-
จะเจ็บ ช้ำ ดราม่า หน่วง หนัก แค่ไหนก็มาค่ะ ขอแค่จบเป็นโรมอินก็พอ ขอเถอะน้า รักพี่โรมมากจริงๆ ถ้าไม่ได้คู่กันมีร้องไห้อ่ะพูดเลย :hao5:
-
:z3: :z3: :z3: :z3: :z3: :z3:
ม้ายยยยยอ้าววววววม้ายอ้าววววว
ไม่อยากอ่านเลยตอนของโรมกับอิน
พูดตรงๆ ว่าอ่านแบบผ่านไม่ได้ใส่ใจรายละเอียดเท่าไหร่
แม่มมมมมม
ทำไมมมไม่รู้ ถึงรู้สึกว่าโรมไม่คู่ควรกับอิน
555
แต่ก้มาเหนตอนจบตอนนี้ แอบคิดว่าก้ดีเหมือนกันอินทำแบบนี้
ไฟท์เจ็บ
แล้วพอรู้ว่ารักไฟท์ ไฟท์ช่วยทำให้อินเจ็บบ้างนะ
แต่แบบ เอาเจ็บนิดๆพอ
สงสารอิน ที่แอบรักไฟท์มานาน
แต่ไฟท์เองก้ยังไม่เคลียร์ตัวเอง
เรื่องจะพ่อกับแม่ยังไง พ่อกับแม่คงไม่ว่าแล้วมั้ง
เทมไฟ พ่อกับแม่ยังปล่อยแล้วเลย
ส่วนเรื่องลูกๆ ทำไมจะไม่ได้
วุ้ยยย
ไฟท์ไปเคลียร์ตัวเองมาเด๋วนี้ เด๋วนี้นะ
รู้ม้ายยย เร็วๆเลย
-
แบบ ไม่รู้จะสงสารใครดี
หลากหลายความรู้สึกมาก นะ อิน
ทั้งเห็นแก่ตัว บางทีก็ทำเหมือนจะรักโรม แต่ก็ยังลืมของเก่าไม่ได้(ไฟท์)
ส่วนโรม พยายามที่จะผูกมัด แล้วรั้งคนที่ตัวเองรักไว้ให้ได้มากที่สุด แต่ทั้งๆที่ก็รู้อยู่แล้วปะ
ว่าผลลัพธ์ของเรื่องนี้จะออกมาเป็นยังไง เฮ้อ
ทั้งหมดทั้งมวล ขึ้นอยู่กับ อิน คนเดียวอ่ะ ว่าเมื่อไหร่
อินจะชัดเจน แล้วเลือกใครซักที เพราะยิ่งทำแบบนี้ต่อไป
ก็จะยิ่งมีคนเจ็บมากขึ้นเรื่อยๆ :katai4:
-
ครอบครัวกำลังสุขสันต์
-
:katai1: โอ้ยโอย โรมสุข อินเปรมปรี แต่ไฟท์หล่ะ อินเลือกแล้วจริงใช่มั้ยยยยยยยย
สงสารไฟท์นะ
-
:o12: เชียร์ไฟท์นะ
-
แม่ยกโรม น้ำตาจะไหลค่าาาาาาา
:hao7: :hao7: :hao7:
-
เรายังสติลโฮปไฟท์อินนะ 5555555
อ่านโรมอินแล้วน่ารักครอบครัวสุขสันต์ แต่มันยังไม่สุดไงไม่รู้
แต่ถ้าสุดท้ายแล้วอินเลือกโรมจริงๆเราก็เข้าใจ
-
คำพูดสุดท้านของอิน มันช่างทำให้เจ็บปวด :mew6:
-
:katai1: :katai1:
-
งืออออ
พี่โรมน่ารักมากกกกก
คือถ้าพี่โรรแสนดีขนาดนี้
แล้วหมออินยังไม่เลือก
เปลี่ยนใจมาหาหนูเลยพี่
จะเลี้ยงดู ปูเสื่อ อย่างดี ทั้งพี่โรม หนูอลิชเลย
-
ปวดตับกับอินจริงๆ :katai1:
-
คำพูดสุดท้ายนี่แอบแทงใจดำเบาๆ โรมไม่ได้ยินใช่มั้ย ฮี่ๆ
ถ้าอยู่กับโรมแล้วมีความสุขก็ทำไปเต๊อะ แต่มีลางว่าจะมีคลื่นพายุตามมาเบาๆ :ruready
-
เชียร์โรมอินสุดใจเลยค่ะ
-
อินคะ ชักเริ่มงงกับคุณเธอ มันชัดเจนมันแน่นอนแล้วหรอคะ
มันดีแล้วหรอคะที่ทำแบบนี้ ให้ความหวังเค้าไปทั่ว ถลำลึกทั้ง
สองฝ่าย. เหยียบเรือสองแคม จับปลาสองมือ ไม่รู้ว่าจะสรรหาคำใด
คนที่ดีกับคนที่รักต่างกัน แต่ไม่จำเป็นต้องทำร้ายทั้งคู่แบบนี้
ปากว่าจะยอมทิ้งโรมเพื่อมาหาไฟท์อยู่หยกๆ แต่อีกเดี่ยวก็มานอน
กับคนที่พึ่งบอกว่าจะยอมทิ้ง แบบนี้คือ? อยากจะสงสาร อยากจะเข้าใจ
แต่มันก็ไม่ใช่ ไม่สุด
เห็นอีกคนเป็นตัวแทนของอีกคน สุดท้ายก็ เห็นแก่ตัว
เฮ้อออ ไม่คืบหน้าไปไหนอีกแล้ว เลือกยากนัก ปล่อยทิ้งมันทั้งสองคนนั้นแหละ
-
โรมเป็นคนดีปล่าวเนี๊ยะ
แล้ว มีความสัมพันธุ์กับ เพื่อนอาจารย์ที่ ม. ของไฟร์ท เค้าเป็นใคร
โหยยยยย มายาวๆจิ อดใจรอจะมิไหวแว๊ว ๕๕๕๕๕
-
ยังไงก็เชียร์ไฟท์นะ ทีมไฟท์นะ :serius2:
-
เริ่มไม่ค่อยชอบใจหมออินแล้วล่ะ
ถ้าไม่คิดจะรักโรม แล้วยอมโรมทำไมกัน
สวยแล้วเลือกได้เหรอ ระวังไว้เหอะ
สุดท้ายหมอจะไม่เหลือใคร
-
อินน่ารักกกกกกกก !!
//รออ่านอยู่นะ มาต่อไว ๆ
-
เข้ามารอปลอบใจโรม :hao4:
-
ตอนที่ 25
“ หมออิน หมออิน " มือที่เขย่าตัวผมเงยหน้าขึ้นมองคนอีกคน แพรก็ส่งยิ้มมาให้ " เป็นอะไรทำไมมายืนเหม่ออยู่ตรงนี้ เอ้านี่ชุดทำงานค่ะ ไม่เปลี่ยนซะนะ คุณตินฝากมากให้ "
“ ขอบคุณนะ "
“ เป็นอะไร วันนี้มันต้องสดใสร่าเริงไม่ใช่เหรอ ไปนอนบ้านคุณโรมมาเป็นไงบ้าง " สายตาที่อยากรู้ผมเบือนหน้าหนีจากมัน จะพูดว่าอะไรดีในเมื่อทุกอย่างที่มันต้องเซงแบบนี้ก็ทำตัวเองทั้งนั้น ตั้งแต่ตอนนั้นไอ้โรมไม่พูดกับผมเลยครับ ถามคำก็ตอบคำ ส่งอลิซเสร็จมันก็มาส่งผมจบแค่นั้น .. ขี้งอนชิบหายพูดแค่นี้ ทำเป็นโกรธ
“ นี่ แพร "
“ ว่าไง "
“ เปล่า " ผมส่ายหน้าก่อนจะเดินเอาเสื้อผ้าไปใส่ในห้องน้ำ แต่งตัวออกมาด้วยหน้าเซงๆมือที่ล้วงหยิบโทรศัพท์ในกระเป๋า ผมอยากจะกดโทรออกแต่ก็ตัดใจเก็บมันไว้ในกระเป๋าอย่างเดิม
“ วันนี้มีผู้ป่วยพิเศษด้วยนะคะคุณหมอ "
“ หื้ม ? “ หันไปตามสายตาแพรที่เชิดหน้าไปทางเก้าอี้ผู้ป่วยหน้าห้อง ไฟท์อุ้มอลันไว้ มันยิ้มให้ผม " คิวที่เท่าไหร่เหรอ "
“ กลางๆนะคะ "
“ โอเค ผมพร้อมแล้วนะ "
ผมตรวจเด็กคนแล้วคนเล่าจนมาถึงคิวกลาง ไอ้ไฟท์อุ้มอลันเดินยิ้มเข้ามาหาผม มันนั่งลงตรงหน้าแต่เด็กน้อยก็ไม่หันมาหาผมเลยครับ
“ เป็นอะไรครับ อลันให้อาอินตรวจหน่อยนะ "
“ อลันทำไงอาอินก่อน "
“ สวัสดีครับ " เสียงอ่อนๆยกมือไหว้ผม หน้าซีดๆของอลัน ปากแห้งเหมือนจะแตก กับเบ้าตาที่ยุบลงไป
“ อลัน ท้องเสียใช่มั๊ย กินอะไรก็อ้วกออกมาตลอด "
“ มึงรู้ได้ไงว่ะ "
“ เอาอลัน มานี่ " ผมอุ้มเด็กน้อยขึ้นมานอนบนเตียงเจาะให้น้ำเกลือเข้าเส้นเลือด มันเป็นภาวะขาดเกลือแร่ที่น่าจะมาจากโรคไวรัสลงกระเพาะ " อลันป่วยมากี่วันแล้วไฟท์ "
“ ก็สองวัน "
“ ลูกฉี่บ่อยรึเปล่า "
“ ไม่รู้วะ มันฉี่มันก็ไปฉี่เองไม่ได้บอกกูนี่ " คำตอบของมันผมหันไปมองไอ้ไฟท์ที่ยืนอยู่ข้างๆ
“ มึงต้องสังเกต ไม่ว่าจะเป็น อเล็กซ์ อลัน หรืออะเดลก็ตาม เด็กนะเค้าไม่รู้หรอกว่าเค้าเป็นอะไร เค้าไม่ได้สังเกตอาการเล็กๆน้อยๆของเค้า ที่มันเป็นหน้าที่มึง "
“ กูต้องหาเมียสักคนแล้วมั้ง "
“ หาเมียเพื่อให้เค้าเลี้ยงลูกให้มึง ตระกะประหลาด "
“ พ่อหม้ายก็คิดแบบนี้กันทั้งนั้นละ " พูดแค่นั้นมันนั่งลงข้างเตียง ลูบหัวลูกชายมันก่อนจะหันมามองผม " แล้วกับพ่อหม้ายลูกหนึ่งคนนั้นเป็นยังไงบ้าง เค้าชื่ออะไรนะ "
“ ชื่อโรม "
“ เป็นไงบ้างละ "
“ ก็เพิ่งทะเลาะกัน " บอกมันแค่นั้น ผมเปิดม่านให้มันกับอลันนั่งอยู่ด้านใน
“ อิน "
“ กูจะตรวจเด็กต่อ ให้อลันนอนสักพักเถอะ ร่างกายแกขาดเกลือแร่นะ "
“ งั้นเดี๋ยวค่อยคุย " มันว่าแค่นั้นผมก็เริ่มตรวจเด็กต่อ คนไข้คนแล้วคนเล่าที่ผมตรวจผ่านไปจนได้เวลาพัก เปิดม่านเข้าไปหามันที่นั่งอยู่ข้างๆลูกตัวเอง
“ เป็นไงบ้าง "
“ ก็อย่างที่เห็น " เชิดหน้าไปหาอลัน ผมเดินเข้าไปใกล้มองดูหน้าของหนูน้อยที่เริ่มสีขึ้นมาบ้าง ลูบเหงื่อบนหน้าผากให้ก่อนจะพิงตัวเองกับเก้าอี้ข้างเตียง
“ ไฟท์..”
“ ทะเลาะอะไรกันมาละ "
“ กูปากหมาเอง " ผมยอมรับออกไปแบบนั้นถอนหายใจออกมา ไอ้ไฟท์ก็หัวเราะ
“ เพื่อนกูเคยวิตกตอนทำแฟนโกรธด้วยเหรอวะ ปกติได้ยินมึงพูดแค่ว่า ช่างหัวมันถ้ากูสำคัญเดี๋ยวมันก็ต้องมาง้อ "
“ ก็เหมือนมันจะง้อ " ผมบอกออกไปแบบนั้น ไฟท์ดึงผมมายืนอยู่ตรงหน้าของมัน " มันไม่พูดกับกูเลย ตั้งแต่ที่ทะเลาะกัน "
“ แล้วมึงไปปากหมากับมันเรื่องอะไร "
“ เรื่อง..” อยากจะพูดให้ฟังอยู่หรอกนะแต่ว่าตอนนี้เหมือนน้ำท่วมปากตัวเองไปแล้ว ผมมองหน้าไอ้ไฟท์ลังเลจนต้องกัดปากตัวเอง
“ มีอะไรกันแล้ว อย่างงั้นเหรอ "
“ เอ่อ อื้ม " พยักหน้าให้มันไอ้ไฟท์เงียบไป
“ เร็วนะมึง "
“ เร็วเหี้ยอะไร เมื่อก่อนถูกใจคืนเดียวกูก็ไปนอนด้วยแล้ว " ก้มลงมองหน้ามันไอ้ไฟท์ยกยิ้ม " ยิ้มอะไร "
“ เป็นไงบ้างละ "
“ เจ็บ "
“ หึ อย่าลืมพามันมาแนะนำกับกูละ " เอื้อมมือมาจับมือผมมันกุมมือของผมไว้แบบนั้น แกว่งมือไอ้ไฟท์ไปมา ผมแค่กำลังคิด
“ ไฟท์ จริงเหรอที่มึงพูดว่า พ่อหม้ายส่วนใหญ่ก็หาเมียใหม่เพื่อมาดูแลลูกให้เค้า "
“ อิน ความรักมันไม่ใช่เรื่องของมึงคนเดียวนะ ก็ในเมื่อมึงรักเค้าแล้ว เรื่องของเค้าก็คือเรื่องของมึง เรื่องของมึงก็คือเรื่องของเค้า มันอยู่ที่ว่ามึงนะ รับเรื่องของเค้ามาเป็นเรื่องของมึงได้รึเปล่า เลิกคิดถึงแค่ตัวเองสักทีเถอะ "
“ มึงบอกตัวเองมั๊ย " ผมสวนกลับไอ้ไฟท์เงียบลง
“ เพราะกูรู้ว่ากูเห็นแก่ตัว กูเลยบอกให้มึงไปรักกับคนที่เค้าไม่เห็นแก่ตัวเถอะ กูนะอยู่แบบนี้ก็ดีแล้ว ก็กูมันเห็นแก่ตัวนี่ อีกอย่างนะ กูว่าพอมึงรักเค้า เรื่องของลูกเค้า ก็ไม่ใช่ปัญหาสำคัญอะไรหรอก ก็ถ้ามึงรักเค้า มึงก็ต้องรักลูกของเค้าด้วย "
“ ไฟท์กูอยากรู้ "
“ ว่าอะไร "
“ มึงไม่คิดอะไรกับกูจริงๆเหรอ "
“ แล้วมึงไม่รู้เหรอว่ากูคิดอะไรกับมึง " สายตาเราจ้องมองกัน ผมรู้นะว่ามันคิดอะไร เหมือนกับรู้แต่ไม่ยอมรับว่ารู้ ผมรู้ว่าถ้าคบกันมันผมเองต้องไม่มีความสุข เหมือนมีความสุขที่จะอยู่กับโรมมากกว่าเลยแกล้งทำเป็นไม่รู้ หาข้ออ้างต่างๆมายืดเวลา ตอนนี้ก็เหมือนอยากจะรั้งๆมันไว้ ทั้งๆที่ขาก็เดินไปทางไอ้โรมแล้ว แต่พอเหมือนเห็นว่ามันกับวาดสนิทกันเกินไป ก็ไม่ชอบใจขึ้นมาดื้อๆ
พอคิดมาถึงตรงนี้ก็รู้สึกว่าตัวเองก็เป็นแค่คนเห็นแก่ตัวคนนึง มันก็เท่านั้น.. กับไฟท์ที่นั่งอยู่ตรงหน้าตอนนี้ ไฟท์กับโรมคงเป็นของที่ผมซื้อมาในเวลาใกล้เคียงกัน ผมเลือกที่จะใช้โรม และกับไฟท์ที่ไม่ได้ใช้ก็ไม่อยากจะให้ใครทั้งนั้น
“ ก็รู้ใช่มั๊ย " มันถามผมเองก็พยักหน้า " สำหรับเรา เพื่อนกันคงจะดีสุด ในเมื่อทางที่กูเดินกับทางที่มึงเดินมันมาบรรจบกันไม่ได้ แบบนี้ก็ดี เพราะอินที่เป็นเพื่อนกูนะดีที่สุดแล้ว "
“ ทำไมวะ "
“ มึงจะได้ไม่ต้องกังวล ทำหน้าเครียดๆว่าความรู้สึกระหว่างเราคืออะไร มึงกับกูจะเป็นอะไรกันในอนาคต จะคบ หรือจะเลิก ถ้าคบจะดีมั๊ย หรือถ้าเลิกจะกลับมาเป็นเพื่อนกันได้รึเปล่า ตอนนี้มึงก็ไม่ได้มีความคิดพวกนี้แล้วใช่มั๊ยละ "
“ ทำไมเราถึงเดินทางเดียวกันไม่ได้นะ..”
“ กูให้ความสุขมึงแบบที่มึงอยากได้ ไม่ได้หรอก เพราะกูไม่ได้กล้าถึงขนาดบอกใครๆได้ว่า เราเป็นอะไรกัน "
“ ทำไมเจอหน้ามึงทีไร ต้องพูดเรื่องนี้ทุกที "
“ งั้นมาพูดเรื่องของมึง ทะเลาะกับเค้าเรื่องอะไรละ ปากหมานะ ไปปากหมาเรื่องอะไร "
“ เมื่อเช้ากูบอกมันไปว่า มีอะไรกันครั้งเดียว กูไม่เอามาผูกมัดหรอก "
“ สมควรจะโดนโกรธ เป็นกู กูจะฟันแล้วทิ้งให้ดู จะได้สมพรปากมึง " ฟังแล้วก็ได้แต่ถอนหายใจ ไอ้ไฟท์ลุกขึ้นขึ้นมาตรงหน้าผม มือที่ยกขึ้นมาขยี้หัวนั้นเหมือนหลายๆครั้งที่มันชอบปลอบตอนเป็นเด็ก ประโยคปลอบใจที่มักขึ้นต้นด้วยคำว่า " ไม่เป็นไรหรอก ก็ไปง้อเค้าสิ "
“ นั่นเหละที่ยาก กูเคยง้อใครที่ไหน "
“ กูไง คนที่มึงเคยง้อ "
“ ก็นั่นมันมึง " พอเป็นไฟท์แล้วอะไรๆก็เหมือนเกรงใจไปซะหมด ผมรักษาน้ำใจไฟท์เสมอ แต่ไม่เคยรักษาน้ำใจคนอื่นเลย ก็หมือนกับไอ้โรมตอนนี้
“ ถ้าเค้าสำคัญก็แค่ไปง้อ.. ง้อคนสำคัญมันไม่ได้ทำให้เสียศักดิ์ศรีหรอก ก็นั่นมันคนสำคัญของเรานิ จริงมั๊ย "
...............................................
' คนสำคัญ ' ผมทวนประโยคนี้อยู่ซ้ำแล้วซ้ำเล่าหลังจากจัดการย้ายอลันไปห้องผู้ป่วยเด็ก มือถือที่กำลังถืออยู่ถูกยกขึ้นมากดรหัส ผมสูดลมหายใจเข้าไปเต็มปอดก่อนจะกดโทรออกหาอีกคน
“ ครับ " ตอบเสียงทุ้มๆแบบไม่ใช่ตัวมันที่ใช้ทักทายผม " อิน มีอะไร "
“ คือ วันนี้จะให้กูไปรับอลิซให้รึเปล่า "
“ ไม่ต้องหรอก กูจัดการเอง แค่นี้นะกูจะทำงาน " พูดแค่นั้นก่อนจะสายจะถูกตัดไปโดยไม่ให้ผมพูดอะไรทั้งนั้น มองโทรศัพท์ที่ดับลงผมถอนหายใจออกมา
“ ไอ้คนขี้งอน "
“ มายืนบ่นอะไรงุ้งงิ้งอยู่คนเดียว " เสียงของตินทักผม หันไปมองอีกคนที่ยืนทำหน้าสงสัยอยู่ตรงหน้า " ทำไมมีอะไร "
“ เปล่า "
“ วันนี้ไม่ไปรับลูกรึไง "
“ พ่อมันงอนกูอยู่จะไปรับลูกเค้าได้ไง " พูดออกไปเซงๆ ตินก็หัวเราะ
“ อะไรว่ะ คู่ข้าวใหม่ปลามันแบบมึงมาทะเลาะกันได้ไง หรือว่า.. "
“ หรือว่าอะไร "
" กูว่าที่ทะเลาะกันเพราะเค้าทนไม่ได้กับคำพูดคำจา แบบหมาๆของมึงแน่ๆ "
“ ไม่อยากฟังอะไรจากมึงเลย เงียบไปเลยนะ เงียบไป " เอามือปิดปากมัน ไอ้ตินหัวเราะดังลั่นทางเดิน ผมถอนหายใจเซงๆ ก็ไม่เคยง้อใครเลยครับ ถ้าไม่นับไฟท์ มันก็เป็นคนแรกที่ผมโทรไปหาก่อน
“ ไปง้อซะสิ "
“ กูไปได้ที่ไหนทำงานอยู่ "
“ ก็เห็นเดินร่อนไปร่อนมา " มันเหล่ผมที่ถอนหายใจออกมา
“ มาส่งอลันที่ห้อง อลันเข้าโรงพยาบาล "
“ ลูกไอ้ไฟท์อะนะ " พยักหน้าให้ตินก็หันไปทางห้องที่ผมเดินออกมา " เป็นอะไร "
“ เชื้อไวรัสลงกระเพาะ แต่ตอนนี้อาการคงที่ละ คงนอนที่นี่สักสองสามวัน "
“ งั้นเหรอ ต้องไปดูสักหน่อยละ " มันยกมือขึ้นลูบหัวผม " เลิกงานแล้วก็รีบไปง้อซะละ ทำหน้าหนักใจมากๆเดี๋ยวตีนกาก็ขึ้นหรอก "
“ นี่ติน เวลาที่มึงทะเลากับพี่ลูกปัดนะ ทำยังไงเค้าถึงหายโกรธมึงเหรอ "
“ ก็แค่พูดในสิ่งที่อยากจะพูดละมั้ง คิดยังไงก็บอกไปแบบนั้น แต่สำหรับมือใหม่.. ก็ยากหน่อยนะ ที่จะง้อ ก็มึงไม่เคยง้อใครเลยนี่ คบกับใครคนนั้นตามมึงต้อยๆตลอด ก็ดี จัดว่าจะได้ดัดสันดานมึงบ้าง "
“ พูดแบบนี้หมายว่าไง กับวาดแล้วหวง กูมันตัวอะไร น้องมึงเหมือนกันนะติน "
“ น้องเหมือนกันแต่สกิลเรื่องผู้ชายนี่ต่างกันเยอะ คนนึงไม่ประสา อีกคนโชกโชนเหลือเกิน "
“ ถ้ากูเป็นแบบวาดก็ได้ขึ้นคานแบบวาดพอดี "
“ แล้วเป็นแบบมึง ทำให้เค้ารักและอยู่กับมึงได้สักคนรึยัง " เบือนหน้าหนีใส่คำพูดตรงๆของติน แต่ก็อย่างที่มันพูดไม่เถียงเลยสักคำ ผมคบผู้ชายมาหลายคน จะแบบเจอกันครั้งแรกแล้วถูกใจ หรือคบนานๆ แต่ไม่ว่าจะแบบไหนก็ไม่เคยคบกันได้ตลอดรอดฝั่งสักคน อาจเพราะนิสัยของผม เพราะไม่ว่าใครมันก็ไม่ถูกใจ หรือเพราะยังไม่เจอคนที่ใช่ก็ไม่รู้
สองชั่วโมงสุดท้ายของการทำงาน เลทไปนิดหน่อยเพราะติดคนไข้กลุ่มสุดท้ายกับเครสด่วนที่เข้ามา ผมออกจากโรงพยาบาลนั่งบีทีเอสมาลงที่อโศกเพราะรถของผมเมื่อวานแม่ก็ขับไปไว้ที่บ้านแล้ว
“ สวัสดีครับ " ผลักประตูเข้าไปลมเย็นของห้องทำงานที่เงียบสงบปะทะเข้ากับหน้าของผม คนสามคนที่นั่งอยู่เงยหน้าขึ้นมามอง ไอ้พุธเหลือบมองไอ้ปัน ก่อนทั้งสองคนจะเหลือบมองไอ้ฮิม
“ พี่อิน สวัสดีครับ "
“ เอ่อ.. กูซื้อขนมมาฝากด้วยนะ " ชูถุงขนมให้พวกมันผมตั้งไว้บนโต๊ะ " เป็นอะไรกันวะ ทำไมดูพวกมึงเครียด "
“ ขนมมาแล้ว กำลังโหยหาเลย " ไอ้พุธไอ้ปันวิ่งเข้ามามันเปิดถุงขนมของผม
“ เป็นอะไรกันวะ ทำไมพวกมึงดูแปลกๆ "
“ ก็เฮียดิพี่อิน ไม่รู้เป็นไร อารมณ์เสียทั้งวันเลย พูดกันก็ไม่ได้ ไปกินข้าวกลับมาสายสองนาทีก็ด่า ด่าแรงด้วย เหมือนพ่อผมไปเหยีบยตาปลาพี่แก ไม่รู้ไปโกรธใครมา " ไอ้ปันว่าอีกคนก็เสริม
“ แล้วพอพูดถึงพี่อินก็โดนด่าด้วย บอกว่าให้เงียบปากไปเลย " มันหยิบขนมให้ถุง ก่อนจะนึกขึ้นได้ว่าพูดอะไรออกมา " ขอโทษครับ "
“ แต่จริงๆก็ทะเลาะกันนิดหน่อย "
“ รีบเคลียร์เลยพวกผมเดือดร้อนขั้นสุดจริงๆ ขนาดพี่ฮิมยังโดน เดี๋ยวอีกครึ่งชั่วโมงก็ประชุมแล้ว ถ้าเฮียยังเป็นแบบนี้อยู่ เฮียเอาผมตายแน่ๆถ้าผมไม่มีความคิดเห็นอะไร " เสียงบ่นโหยหวนของมันไม่ได้ทำให้ผมสงสารแต่ทำให้ผมกลัวซะมากกว่า
“ มึงก็แค่เสมอความคิดเห็นมันจะยากอะไรวะ ปกติกูเห็นพูดมาก " ไอ้ฮิมว่าไอ้พุธที่หน้าหงอยลง
“ ก็เวลาเฮียโกรธ ผมแม่งชอบพูดไม่ออกทุกทีเลย "
“ นี่พวกมึง " เสียงที่ดังออกมาจากห้องทำงานที่ถูกเปิดออกมา คนที่ก้มหน้าอ่านแฟ้มพับมันลงทันทีตอนที่เห็นหน้าผม มันมองเลยไปที่ไอ้พุธไอ้ปันที่ยืนอยู่ข้างๆ " นี่มันใช่เวลาพักของมึงเหรอ ถึงมายืนกินขนมกันนะ "
“ ไม่ใช่ครับ "
“ ไม่ใช่ครับแล้วปากมึงแดกอะไรอยู่ "
“ ขนม " ตอบกันเสียงเศร้าผมหันไปหาไอ้โรมที่ไม่ได้มองมาที่ผมเลย
“ กูเอามาฝากมันเองละ "
“ แต่นี่ก็ไม่ใช่เวลากิน " ก็ยังไม่มองมาที่ผมอยู่ดี หัวหน้างานที่เอาแต่ดุลูกน้องด้วยสายตา ครั้งแรกเหมือนกันที่ผมเห็นมันเป็นแบบนี้ทั้งๆที่ปกติมันจะเป็นคนที่ทำให้ผมยิ้มได้เสมอ แต่ก็ผมเองที่ทำให้มันหงุดหงิดแบบนี้
“ โรม อยากคุยด้วยหน่อย "
“ ขอโทษนะ แต่ตอนนี้กูไม่ว่างทำงานอยู่ " หันมาพูดกับผมแบบส่งๆเหมือนไม่ใส่ใจ ผมเองที่ไม่เคยง้อใครอยากจะบอกให้มันรู้ว่า ความอดทนของคนเรามันก็มีขีดจำกัดและผมเองก็คงไม่ทนถ้ามันจะเป็นอยู่แบบนี้
“ ไอ้คนขี้งอน!! มึงนะ มันขี้งอน! " ผมตะโกนออกไปดังจนทุกคนที่นั่งอยู่ตรงนั้นหันมามอง ได้ยินเสียงหลุดหัวเราะของไอ้พุธไอ้ปันแต่ตอนนี้ผมเองก็เอาแต่จ้องหน้าไอ้โรมไม่มองไปทางไหน " ใช่ กูพูดแบบนั้นมันฟังแล้วก็น่าโกรธอยู่หรอก แต่มึงเอาแต่เงียบแบบนี้มึงคิดว่าตัวเองอายุเท่าไหร่กัน สิบสี่เหรอสัด ที่พอแฟนพูดอะไรไม่เข้าหูแล้วงอนไม่พูดด้วยนะ กูโทรมาก็ทำเข้มใส่ เมื่อเช้าไปส่งที่ทำงานก็ไม่พูดด้วย พอมาง้อก็ทำเป็นไม่สนใจอีก หันมามองหน้ากูเลยนะ " ผมดึงมันให้หันมามองหน้าผมโกรธจริงๆครับรู้เลยว่าตัวเองหน้าแดงสุดๆทั้งโกรธทั้งเขิน " โกรธก็พูดออกมาสิ บอกกูว่าโกรธทีหลังอย่าพูดแบบนี้ แล้วเมื่อเช้าอยู่ๆมึงเข้ามากอดแล้วบอกว่า มึงเป็นของกูแล้วนะ กูเขินไม่เป็นเหรอสัด กูก็เขินเป็นเหมือนกันนะ ส่วนเรื่องนั้น..ขอโทษที่พลั้งปากพูดออกไป "
“ คิกคิกคิก " เสียงหัวเราะจากไอ้สองตัวข้างๆผม ไอ้โรมหันไปมองมันสองคนที่เงียบลงไปทันทีพอถูกจ้อง
“ หัวเราะเชี้ยไร ไปทำงาน " ว่าพวกมันสองคนแค่นั้นก่อนจะหันมาหาผม " ส่วนมึงก็มานี่ ตังยุ่งจริงๆ "
“ ไม่ได้ยุ่งสักหน่อย "
ปิดประตูลงมองออกไปด้านนอกพวกไอ้พุธไอ้ปันแล้วก็ไอ้ฮิมกำลังขำกันอย่างบ้าคลั่งเลยครับ ไอ้โรมกดม่านฝั่งที่ผมเห็นนั่นลงห้องทั้งห้องกลายเป็นห้องทึบๆมันจ้องหน้าผม
“ หายงอนได้ยัง พ่อคนขี้งอน "
“ ยัง " เดินเข้ามาหามันดันตัวผมพิงกับโต๊ะทำงาน มือของมันทั้งสองข้างกั้นตัวของผมเอาไว้ไม่ให้หนีไปไหน " เพราะงั้นคนมาง้อก็ช่วยง้อต่ออีกหน่อยนะ "
“ ไม่ง้อแล้วเว้ย " เบือนหน้าไปอีกทางผมนั่งพิงกับโต๊ะทำงานของมันก่อนจะหันไปทางอื่น
“ อย่าคิดว่า กูจะเอามึงทำเมียนะ แค่กูเอากับมึงคืนเดียวนะ " เสียงนิ่งๆที่พูดออกมาผมมองหน้ามัน " เจ็บบ้างมั๊ยอินที่กูพูดแบบนี้นะ เจ็บบ้างรึเปล่า เวลาที่มึงจริงจังกับใครสักคนแล้วคนที่มึงจริงจังด้วยพูดกับมึงแบบนี้ มึงจะโกรธรึเปล่า เอากันครั้งเดียวอย่าเอากูไปผูกมัด เหอะ.. กูคงเป็นไอ้บ้าที่จริงจังกับมึงแค่คนเดียวสินะ คงมีกูคนเดียวที่คิดว่าจริงจังกับเรื่องของเรา “
“ ไม่ใช่แบบนั้น " ก้มหน้าลงมาซบไปอกของมัน " ขอโทษ "
“ อย่าพูดแบบนั้นอีก " เชยคางผมขึ้นมามองตา โรมจ้องผมอยู่แบบนั้น " มึงเป็นของกูแล้ว เพราะงั้นถ้ามึงจะหวังหนีไปหาใครละก็ มันคนนั้นเจ็บแน่เข้าใจมั๊ย เพราะกูไม่ใช่คนที่เอาหนเดียวแล้วผ่านกูตัดสินใจเอากับใครแล้วคนนั้นคือ คนของกู "
“ ถามจริงมึงทำตัวแบบนี้ตั้งแต่เรียนรึเปล่า "
“ เปล่าทำกับมึงคนเดียว "
“ อ้าว แล้วทำไม "
“ ก็เพราะว่ากูจริงจังกับมึงไง เลยไม่อยากให้ไปเป็นของใครคนอื่นอีก ตอนนี้มึงเป็นของกูคนเดียวเท่านั้น " คางที่ถูกเชยขึ้นของผม ตาที่สบกันของเราโรมก้มมาจูบผมอย่างดูดดื่ม ผ่อนลมหายใจออกมารอยจูบของเราผละออกจากกันมันไล่จูบเบาๆลงที่ต้นคอของผม
“ จริงจังกับคนแแบบกูนะ มันจะดีเหรอโรม " เสียงแผ่วๆของผมถามมันออกมา รอยยิ้มที่ยิ้มตอบกลับมาหาผมนั้น โรมเอาจมูกของมันมาแนบกับจมูกของผมไว้ เขินครับทั้งเขินและรู้สึกดี
“ แล้วทำไมแฟนกูถึงเป็นคนไม่มั่นใจในตัวเองขนาดนี้นะ "
“ ไม่รู้สิ " เว้นเสียงไปสักพักผมดึงหน้าตัวเองให้ออกห่างจากมัน " บางทีดูเอง ก็ไม่รู้อะไรเกี่ยวกับตัวกูเลย "
“ ไม่ต้องพยายามหาคำตอบหรอก ว่าใครคือคนที่ใช่ เพราะคนที่ใช่มันไม่ได้มาจากสมอง แต่มันมาจากความรู้สึก มีความรู้สึกมากกับใครเป็นพิเศษ ก็คนนั้นละ คนที่มึงรัก "
“ แล้วถ้าวันนึงมันไม่่ใช่มึงละ "
“ บอกกูก่อนที่กูจะรักมึงไปมากกว่านี้ กูขอเท่านี้ก็พอ "
ไม่มีคำตอบจากผม ไม่มีเสียงใดๆจากมัน มีแต่สองมือของผมที่เลื่อนขึ้นไปกอดคอของมันไว้ รอยยิ้มของโรมก้มลงมาใกล้จนริมฝีปากจรดลงบนริมฝีปากของผม ความอุ่นที่เราแนบชิด ลิ้นชื้นที่ผลัดกันเข้าไปควานหาความรู้สึกภายใน เสียงดูดดื่มของน้ำลายที่ผมได้ยิน ใบหน้าของเราเอียงรับความเหนียวลื่นเหล่านั้น
มือของโรมล้วงเข้ามาในเสื้อของผม ไล้ขึ้นมาสูงจนถึงหัวนมมันคลึงหัวนมของผม ผละปากออกจากกันจูบลงที่ข้างแก้มก่อนจะไล่ลงมาเป็นต้นคอ
“ นี่โรม " เสียงแผ่วๆของผม เนคไทถูกดึงลงออกจากเสื้อพร้อมกับกระดุมเสื้อด้านบน เสื้อร่อนลงจากไหล่ โรมไล่มาจูบลงบนผิวของผม
“ อิน.. “ เสียงลุ่มหลงไล่จูบขึ้นมาจนถึงใบหูของผม
ก๊อก ก๊อก ก๊อก เสียงเคาะประตูบอกถึงคนใหม่ที่กำลังเข้ามา แต่ทั้งผมทั้งมันกลับไม่มีใครหยุดทุกอย่างยังคงดำเนินไป เหมือนไม่ได้ยินก็ไม่ใช่ แต่แค่มันหยุดไม่ได้ก็เท่านั้น
“ เอ่อ.. ขอโทษนะครับ แต่ว่า เฮียอีกสิบนาทีประชุม "
“ เออขอบใจ " พูดแค่นั้นแต่มันยืดตัวกอดผมไว้ ไอ้ฮิมเดินออกไปโรมก็เริ่มจูบผมอีกครั้ง
“ อีกสิบนาทีมึงประชุม "
“ อีกตั้งสิบนาที "
“ ไปเตรียมตัวได้แล้ว " ดึงตัวเองให้ออกห่างแต่มันก็ยังดึงดันจะเข้ามาหา " โรม "
“ งั้นคืนนี้นอนที่บ้านกูเถอะ "
“ กูไม่มีเสื้อผ้า " ผมบอกแบบนั้นก่อนจะดึงเสื้อตัวเองขึ้นมาใส่ไว้ให้เหมือนเดิม มองดูผิวของตัวเองที่มีเสื้อผ้าปกปิดผมพบว่ารอยจูบมากมายฝังอยู่ตามร่างกายของผม
“ เดี๋ยวไปรับอลิซแล้วกูจะพามึงไปเอาเสื้อผ้าที่บ้าน "
“ นอนก็ได้ แต่ไม่ทำเรื่องแบบนั้นนะ " พูดเสียงนิ่งๆออกไป ไอ้โรมนิ่งไปสักพักก่อนจะก้มลงมากอดผม
“ อินใจร้าย ทำไมอินใจร้ายกูแบบนี้ "
“ ใจร้ายเหี้ยอะไร ของเมื่อคืนยังทำกูเจ็บอยู่เลย " ยกมือขึ้นลูบหลังมันไอ้โรมก็ยังกอดผมอยู่แบบนั้น ปากก็พ่นคำว่าใจร้ายออกมาซ้ำๆ
“ อินใจร้าย อินใจร้าย อินใจร้ายกับกูมากเลยนะ " ไม่เคยคิดว่าชีวิตนี้จะได้มาเห็นมุมนี้ของมึง ไอ้คนตัวโตๆที่กอดกูไว้แล้วพูดคำว่า กูใจร้ายแค่เพราะว่าไม่ให้เอานี้ ท่าทางของมันเหมือนตอนอลิซอยากได้ขนมเลยครับ
“ เดี๋ยวคืนนี้กูให้นอนกอดถ้ามึงยอมว่าเอาแค่นั้น กูก็จะไปนอนด้วยก็ได้ "
“ คนใจร้าย " มันกระซิบพูดข้างๆหูผมก่อนจะงับ
“ คนขี้งอน " ว่ามันกลับบ้าง ผมหอมแก้มมัน เราจ้องหน้ากันก่อนที่ผมจะนึกบางอย่างขึ้นมาได้
" แล้ววันนี้อลิซไปไหน "
" เรียนพิเศษเปียโน "
" ปกติเรียนวันนี้เหรอ "
" ก็วันนี้กูมีประชุมตอนเย็นก็เลย ลงเรียนแทรกให้อลิซไปก่อน ก็.. "
" ก็เพราะเราทะเลาะกัน จำไว้นะโรม ต่อให้เราทะเลาะกันหรือใครจะโกรธกับใครก็ช่าง เรื่องของอลิซไม่เกี่ยวเรื่องของอลิซอยู่เหนืออารมณ์ของเราตกลงมั๊ย กูไม่อยากให้มึงเอาไปลงกับลูก เหมือนงอนกูแล้วไม่อยากให้กูไปรับอลิซให้ กูว่ามันไม่ใช่ "
“ โอเคครับ ว่าที่คุณแม่ ผมขอโทษ คราวหลังจะไม่ทำอะไรแบบนี้อีกแล้ว "
“ งั้นก็เอากุญแจรถมา "
“ จะไปไหน "
“ ไปรับอลิซที่เรียนพิเศษ "
“ ก็เดี๋ยวไปด้วยกัน "
“ เลิกประชุมกี่โมงเถอะ " มันมองเวลาก่อนจะทำท่าคิด " ชั่วโมงนึง โดยประมาณ "
“ เอากุญแจรถมาให้กู ถ้าเผื่อมึงยังประชุมไม่เสร็จกูจะออกไปรับอลิซเอง " โรมยื่นกุญแจรถมาให้ผม มันหันไปจัดเอกสารของมันที่จะเข้าประชุม
“ นั่งอยู่ในห้องนี้ ถ้าหกโมงเย็นกูยังไม่ออกมาก็ไปรับอลิซได้เลย "
“ อลิซเลิกเรียนกี่โมง "
“ หกโมงเย็น " ดีงาม ลูกเลิกเรียนหกโมงเย็น ไปรับหกโมง พ่อแม่แบบนี้มีที่ไหน บอกเลยครับว่า ที่นี่ " เจอกันครับ " จูบผมอีกครั้งก่อนจะเดินออกไปนอกห้อง
ผมนั่งลงบนโซฟารู้สึกมีกลิ่นอายประหลาดเกิดขึ้นกับชีวิตยังไงก็ไม่รู้ครับ รู้สึกถึงความเป็นครอบครัว รู้สึกถึงความรัก รู้สึกเหมือนมันคือคนที่ผมแคร์ รู้สึกว่าต้องมาง้อเพราะว่าแคร์และอยากให้มันคงอยู่ รู้สึกว่าดีใจที่ในที่สุดก็เข้าใจกันได้ .. มันประหลาดหรือเพราะว่าผมไม่เคยมี ความรัก ก็ไม่อาจทราบได้
.............................................
เมื่อกี้อัพนิยายผิด.. ยังไม่มีตอนที่ 25 ดันไปอัพตอนที่ 26 :sad4:
ตอนที่ 25 ของแท้ ต้องตามนี้
ยังคงอยู่ในช่วงของโรมอิน แต่ตอนหน้าจะมีพี่ไฟท์ทั้งตอนเลย
สุดท้ายนี้อยากบอกอินว่า ถ้ามันใช่ มันก็ใช่เหละ
ฝากแท็ก #Choiceต้องเลือก ด้วยคร่า
ขอบคุณที่เข้ามาอ่านแล้วคอมเม้นท์ :กอด1: :L2: :3123: :L1: :pig4:
-
เข้าใจกันซักทีน้อ
โรมอินจะอยู่ด้วยกันอีกนานมั้ยน้อ
แบบว่าแอบบเศร้าเลยตอนที่อินพูดว่า ถ้าไม่ใช่ก็ขอให้บอกกันก่อนที่จะรักอินไปมากกว่านี้
สงสารโรมอ่ะ
คงต้องลุ้นกันต่อไปสินะ ว่าพระเอกเรื่องนี่เป็นใคร
จะโรม หรือ ไฟท์
แต่ที่แน่ๆ อินฟาดเรียบทั้งสองแล้วจ้า :katai2-1:
-
ไม่คิดว่าโรมจะขี้งอน ต้องรออินมาง้อ อินก็สมควรรู้ใจตัวเองได้แล้วนะ
เพราะแคร์โรมมากแบบนี้ ตามมาง้อแบบนี้ เรื่องความรักมันต้องใช้หัวใจ
เมื่อใจมันบอกว่าใช่ ใจมันมีความสุขก็อยู่กับมัน ไม่ต้องคิดมากเกินไปนะ
ส่วนไฟท์อินคงจะเหมาะเป็นเพื่อนกันแหละมั้ง (แม้เราจะหวังในไฟท์อิน :mew2:)
รอลุ้นว่าไฟท์จะเป็นยังไงต่อ จะมีใครเข้ามาไหม แล้วกับอาจารย์คนนั้น
ปล.เราอยากอ่านเรื่องของเด็กๆบ้างจัง คึคึ
:mew1: :L2:
-
พี่โรมคงจะรู้สึกเหมือนโดนฟันแล้วทิ้งใช่มั้ย 555555 โอ๋นะ
ขอให้หมออินรักโรมจริงๆ รักครั้งนี้ คนนี้คือใช่ ขอแค่นี้แหละจากใจแม่ยก :hao5:
-
อยู่กับโรมก็มีความสุขดีนี่ แล้วคุณหมอจะแสวงหาอะไรอีก
เราเชื่ิอว่าโรมจะไม่ทำให้อินเสียใจแน่นอน
อินกำลังจะพบความสุขที่หามาทั้งชีวิต เพราะฉนั้น
อย่าลังเลและโลเลอีกเลย จงเชื่อมั่นในความรักของโรม
ที่มีให้กับหมออิน สิ่งที่ดีในชีวิตไม่ได้เกิดขึ้นบ่อยๆ
เมื่อเราได้มันมาแล้ว อยากให้เก็บรักษาไว้ให้ดีที่สุด
อยากให้โรมเป็นพระเอกของหมออินจริงๆนะ
-
:mew2: บอกความรู้สึกตามตรง ครั้งแรกที่เริ่มอ่านเราเชียร์โรมมาตลอด จนกระทั่ง โรม ได้กะอิน แต่เรากลับรู้สึกหน่วง ๆ ในความรู้สึก ใช้ความรู้สึกว่าถ้าเป็น อิน จะมีความสุขไหมนะ แต่บอกตัวเองว่า ไม่ รู้สึกว่าที่ทำไปเพียงเพราะตอบแทนความอบอุ่น และความรักของโรมเท่านั้น มาวันนี้ แต่ก็เอาเถอะ ไหน ๆ ก็เชียร์โรมมาตลอดแล้ว ก็คงต้องเชียร์โรม ให้หนักแน่นให้มาก รักอินด้วยความรู้สึกทั้งหมด เพราะคนอย่างอิน ให้ถมความรักมากเท่าไหร่ก็ไม่เต็มในความรู้สึกหรอก ฉะนั้น โรมต้องใส่ใจและอดทนกับคนอย่างอินให้มากกกกก รักโรมค่ะ
ปล.เหตุผลที่ไม่เชียร์ไฟท์เพราะไฟท์ก็ไม่เหมาะกับคนอย่างอินหรอก คนขี้กลัว 2 คน อยู่ด้วยกันไม่ได้หรอก ชีวิตมีแต่ล้มเหลวเพราะมัวแต่กลัว ต้องเฮียโรมเท่านั้นที่จะเอาอินอยู่ :mew6:
-
สงสารไฟท์อยู่ดีที่อินเลือกโรมแล้ว แต่ก็ผิดที่ไฟท์เองก็ไม่เคลียร์ ถอยออกมาเองด้วย
-
หน่วงเบาๆ หน่วงๆ
คือชอบโมเม้นต์ที่อินอยู่กับโรมนะ
แต่ก็แอบกลัวเหมือนมันมีเมฆหมอกสีเทาๆมาเรื่อยๆ
เอาใจช่วยพี่ไฟท์หาแม่ให้เด็กๆนะคะ ไม่อยากให้กลับไปคาราคาซังเหมือนเดิม
-
บรรยากาศพ่อแม่ลูกกำลังจะเริ่มขึ้นแล้ว อิอิ :o8:
มีช่วงเวลาแบบนี้นานๆนะหมออิน ดูมีความสุขมากเลย :กอด1:
โรมก็น่ารักไม่แพ้ลูกสาวเชียว :-[
-
โล่งอกที่ไฟท์อินคุยเรื่องโรมกันได้เข้าใจ
คุนหมอวีนแตก แอบโหด'หันมามองหน้ากูเลยนะ"!5555555555
โหย ต่อไปมีเรื่องค้างคาใจอะไรก็คุยกันให้รู้เรื่องเนอะ เดี๋ยวระเบิดลงอีกนะพ่อคนขี้งอน :laugh:
-
โปรดเถอนะ
แสดงว่ารักฉันอีกครั้งหนึ่ง
ได้โปรด ไม่อยากให้เป็นคู่ไหนแล้ว
ขอเป็น โรม+อิน นะนะนะนะนะนะ
-
รักกันตลอดไปน๊าาาาา
เชียร์คู่นี้ตลอดค่าาา
:call:
-
โอ้ยยยย ไฟท์ทำไมมม
ทำไมต้องงกลัวววด้วยยย
ทำไมต้องกลัวด้วย
ไม่เอาไม่เอา
บอกอินดิ ยอมอินดิ
ขอร้องงง ไฟท์อินนะ ไฟท์อินนะ
-
ถึงบทน้อยลงมาก&ไฟท์ดูเห็นแก่ตัวตอนเปิดเรื่อง
แอบเชียร์ลึกๆเพราะติดภาพพี่ชายสุดเฟอร์เฟคของไฟ
อยากให้ไฟท์มีความสุข เหมือนคู่น้องชาย
แต่อ่านมาถึงตอนนี้แล้วเศร้า เหมือนมาทำให้อินรู้ตัว
เลือกได้แล้วมั้งว่าคนไหนตัวจริง พารท์นี้โรมมันน่ารักมีงอนกัน
-
โอ้ย ขอเป็นโรมอินเถอะ เพราะไฟม์เองก็ชัดเจนแล้วว่าจะไม่เปิดเผย ส่วนโรมชัดเจนทั้งสองครอบครัวแล้ว :L2: :L2:
ดีใจที่อินจะได้รู้จักความรักจริงๆ มากกว่าการเอาชนะครอบครอง :กอด1: :กอด1:
-
โรม-อิน หวานมากตอนนี้
-
อินเลือกได้สักทีนะ ไม่ต้องโลเลแล้วนะ
-
อ่านตอนนี้แล้วมีความรู้สึกว่า จะไม่ใช่ไฟท์แล้วแฮะ คงต้องรอลุ้นตอนหน้า
ที่หนมบอกจะมีไฟท์เต็มๆ อะไรๆคงชัดขึ้นกว่าเดิมแล้วล่ะ. ความรู้สึกที่อินคิดว่า
ไม่เคยมี เกิดขึ้นกับโรม ไม่เข้าใจว่าคืออินไม่เคยรักไฟท์ หรือไม่เคยรู้จักความรัก
ที่แท้จริง? บางทีก็เหมือนอินยังมีเยื่อใยกับไฟท์ ในบางคำพูดเหมือนจะอยากกระตุ้น
ความรู้สึกไฟท์อยู่กลายๆ รู้สึกอยากให้ไฟท์ลองทุ่มสุดตัวกับอิน แสดงความรักให้
ชัดเจนเหมือนที่โรมทำบ้าง อยากรู้ว่า อินจะเลือกใครเมื่อถึงตอนนั้น
เอาเถอะไม่ว่าจะยังไง สุดท้ายไฟท์ก็ยังเป็นแบบนี้ ยังคงขี้ขลาด ยังคงกลัว
หรือทั้งหมดเราอาจจะคิดไปเองว่าไฟท์รักอิน ทั้งที่จริงแล้วแค่ความหวั่นไหวของ
เพื่อนสนิทที่อยู่ใกล้กันจนเกินไปในช่วงเวลาที่อ่อนแอทำให้ความสัมพันธ์มันเลยเถิดแค่นั้น?
-
ชอบความเป็นเพื่อนของคู่อินไฟท์นะ
แต่ชอบพี่โรมอ่ะ
น่ารักดี ขี้งอลด้วยอ่ะ ง้อยากอีกต่างหาก
แต่ดูแล้วชีวิตพี่โรมกับอลิชต้องมีหมออินดูแลนี่แหละ
-
ต้องขอบคุณไฟท์ที่ช่วยให้อินรู้ใจตัวเอง โรม+อิน เป็นคู่ที่เหมาะสมกันแล้ว ขอให้เป็นครอบครัวสุขสันต์ต่อไป o18
-
หายงอลกันซะที
// ชอบคู่ อิน-โรม น่ารักก :)
-
ตอนที่ 26
“ อาจารย์เตวิช " ผมทักคนที่กำลังจะเดินผ่าน มือที่กำลังจะเอื้อมไปจับ มันเหมือนว่าอาจารย์กำลังหลบหน้าผมโดยเจตนา ถอนหายใจออกมาทั้งๆที่มันก็พอมีสาเหตุบ้างที่ว่าทำไมถึงหลบหน้ากันแบบนี้
หลายวันก่อนผมแอบไปรู้ความลับของอาจารย์ที่ผมเหมือนไม่สมควรรู้ ความลับที่ว่าแท้จริงแล้วแฟนปัจจุบันของไอ้อินเป็นแฟนเก่าของอาจารย์เตวิช แต่ผมจะไม่มีข้อสงสัยอะไรเลยถ้าวันนั้นอาจารย์เตวิชไม่ทำท่าทางแปลกๆใส่ผม ตอนที่บอกความจริงเรื่องของแฟนเก่าของอาจารย์ไป เพราะถ้าเลิกกันแล้วจะมีรักใหม่มันก็คงไม่แปลกอะไร แต่เพราะอะไรถึงทำท่าทางประหลาดๆแบบนั้น
“ อาจารย์เตวิช "
“ ผมต้องรีบไปสอนนะครับ " บอกแค่นั้น ตอนที่ผมเดินตาม ขาที่เร่งเดินหนีขึ้นไปผมพยายามก้าวตามให้ทันอีกคนที่พยายามเร่งตัวเองให้เดินออกไปข้างหน้า " เฮ้ย! “
“ อาจารย์ หนูขอโทษ " เสียงดังที่ผมหยุดฝีเท้าลง เหตุการณ์ข้างหน้าเพราะรีบเร่งเกินไปเลยชนกับนักศึกษาคนนึงที่เดินถือน้ำหวานอยู่ น้ำสีแดงนั้นหกใส่เสื้อสีขาวของเค้า
“ ไม่เป็นไร ช่างมันเถอะ " หยุดอยู่ตรงนั้น เอกสารที่ถือมากระจายไปหมด นักศึกษายังคงยกมือไหว้ขอโทษอย่างรู้สึกผิด เสื้อเลอะน้ำไปหมดอีกคนสะบัดก่อนจะก้มลงเก็บของ
“ อาจารย์หนูช่วยค่ะ "
“ มาครับผมช่วย " ก้มลงช่วยเก็บหนังสืออีกคน ผมหันไปหาอาจารย์เตวิช " อาจารย์ไปล้างตัวเถอะ เดี๋ยวมีสอนไม่ใช่เหรอ เดี๋ยวผมเก็บให้เอง "
“ เอ่อ..”
“ เดี๋ยวจะไม่ทันนะครับ " ถอนหายใจอย่างเสียไม่ได้ แต่ก็ยอมออกไปล้างเสื้อแต่โดยดี ผมหันไปบอกนักศึกษาที่ก้มเก็บหนังสือมาให้ผม " คุณไปเข้าเรียนเถอะ เดี๋ยวผมจัดการเอง "
“ ก็ได้ค่ะ ขอบคุณนะคะอาจารย์ " ผมพยักหน้าก่อนจะลุกขึ้นรออีกคนที่ออกมาจากห้องน้ำ อาจารย์เตวิชเดินตรงเข้ามาหาด้วยอารมณ์ที่เสียไม่ไปแบบสุดๆ ยืนอยู่ตรงหน้าผมก้มหน้าก่อนจะยื่นมือตรงมาหา
“ ขอบคุณนะครับ "
“ เรื่องวันนั้นที่เผลอไปยุ่งเรื่องของคุณผมขอโทษนะ มันไม่ใช่ว่าไม่ได้ตั้งใจหรอก จริงๆเพราะมันเป็นภาพคนที่ผมรู้จักผมเลยถามออกไป ถ้าทำให้อาจารย์ไม่สบายใจผมขอโทษนะ "
“ ช่างมันเถอะครับ จริงๆมันก็แค่อดีต " อีกคนว่าแบบนั้นก่อนจะรับหนังสือที่ผมเก็บไว้แล้วเดินออกไป
“ อาจารย์เตวิช " ผมเรียกอีกคนนึงไว้
“ ครับ “
" คือ ถ้าวันนี้หลังเลิกงาน ไปกินข้าวด้วยกันมั๊ยครับ คือ ผมอยากจะขอโทษในสิ่งที่ทำไป "
“ อยากจะแค่รู้เรื่องของผมกับโรมใช่มั๊ยครับ ที่อยากจะชวนไปกินข้าวนะ " ผมเงียบไปมองอีกคนที่หันมาจ้องหน้าผม " ถ้าอาจารย์อยากรู้มากนัก ผมจะเล่าให้ฟังก็ได้ครับ แต่เตือนไว้ก่อนว่า คุณกำลังเสือกเรื่องของคนอื่นอยู่รึเปล่า แล้วก็ถามตัวเองดีๆเถอะ ว่ามันสมควรมั๊ย ที่จะอยากรู้เรื่องของชาวบ้าน " กลืนน้ำลายคงตัวเองดังอึก รู้สึกสะอึกกับคำด่าผู้ดีแบบนั้นชิบหายเลย บอกไว้ก่อนเลยว่า ด่าแบบนี้มีแค่แม่ผมคนเดียวหรอกครับ ที่ทำได้
“ ผมไม่ค่อยถือด้วยสิ " ได้แต่ถอนหายใจออกมา อีกคนไม่ตอบได้แต่เดินขึ้นตึกไปสอนวิชาถัดไป ผมเองก็เช่นกัน ผมเดินกลับห้องฟักอาจารย์ของตัวเอง
คว้าโทรศัพท์ขึ้นมาหมุนเล่นๆ เบอร์ไอ้อินคือเบอร์โทรด่วนที่ผมตั้งเอาไว้อยู่แล้ว ผมกดโทรออกไม่นานสายที่รออยู่นาน ไอ้อินก็กดรับ
“ ว่าไง "
“ ทำอะไรอยู่ "
“ กำลังทำอะไรบางอย่าง " ผมขมวดคิ้ว ได้ยินเสียงหัวเราะมันลอยเข้ามาในสาย " อลิซครับไม่ใช่ๆ เอาไปต่อตรงนี้ ใช่แบบนั้นละ "
“ อยู่กับลูกแฟนมึงเหรอว่ะ "
“ เออ วันนี้กูหยุดแต่อลิซดันป่วยพอดี กูเลยมาอยู่เป็นเพื่อน มึงมีอะไรละ "
“ ก็เปล่านะ " ผมถอนหายใจก่อนจะยิ้มออกมา " มีความสุขมั๊ยว่ะ อยากรู้ "
“ ก็ดี "
“ เอาดีๆ "
“ ก็มีความสุขดีละมั้ง " มันพูดออกมาแบบนั้น แค่เสียงหายใจก็รู้แล้วว่ากำลังยิ้มอยู่ ผมยิ้มตามมันก่อนจะได้เสียงนึงลอดเข้ามา " อาอินขา หนูเปิดไม่ได้ มันแข็ง "
“ เดี๋ยวอาอินเปิดให้นะ "
“ ทำไมไม่เรียกม๊าอินว่ะ " ผมแซว
“ พ่อมึงดิ กูผู้ชายนะเว้ย "
“ ผู้ชายทำไมได้เป็นเมียพ่อน้องอลิซวะ " อีกคนที่เงียบลงมันคงจัดการของบางอย่างให้เด็กคนนั้นอยู่ " นี่อิน "
“ ว่าไง "
“ ทำไมไอ้โรมถึงมีลูกทั้งๆที่เป็นเกย์วะ "
“ ถามกูกี่ครั้งแล้วว่ะไฟท์ แต่เรื่องนั้นกูก็ไม่รู้หรอกว่ะ ถามทำไมวะ "
“ ก็แค่แปลกใจ "ผมตอบออกไปแบบนั้น ทั้งๆที่อยากจะพูดออกไปเลยว่า ผมเจอแฟนเก่าไอ้โรมอยากให้มันแน่ใจว่าที่ไอ้โรมเลิกกับแฟนไม่ได้มีปัญหาอะไรที่จะทำให้มันกลับมารักกันได้อีก บอกตรงๆเลยครับ ไม่อยากให้อินเสียใจ มันเสียใจมาเยอะแล้ว
“ คนเค้าไม่อยากเล่า ก็ช่างเค้าเถอะ "
“ แน่ใจว่ามึงไม่อยากรู้ " มันเงียบไป
“ อยากดิ ฮ่าๆ แต่ว่า เรื่องแบบนี้มันอ่อนไหวไม่ใช่เหรอวะ ถ้าเราถามไปก็ทำให้มีปัญหากันเปล่าๆว่ะ " อยากจะเถียงอยู่หรอกนะ ว่าถ้ามันไม่คิดอะไรถามให้ตายก็คงไม่มีปัญหา แต่ตอนนี้ทำได้แค่เงียบ
“ ก็จริงของมึง งั้นกูวางละ มึงดูแลลูกของผัวมึงเถอะ กูทำงานละ "
“ ไฟท์ " มันเสียงผมไว้ก่อนจะวางสาย
“ ไว้วันไหนกูว่างเราไปกินข้าวกันนะ "
“ อื้ม นัดมาแล้วกัน " ผมกดวางสายก่อนจะมองไปที่ภาพนึงที่ตั้งอยู่บนโต๊ะ ภาพตอนเด็กๆของผมกับไอ้อิน ภาพที่เรากำลังกอดคอกันตอนนั้นอยู่ประมาณประถมสามได้มั้งครับ ผมยิ้มให้มันก่อนจะก้มหน้าลงตั้งใจทำงานอีกครั้ง
ช่วงเวลาเลิกงานตอนเย็นของผม แอบเหล่ห้องข้างๆที่ยังคงทำงานแต่เสียงก็เงียบลงมากแล้ว ผมพยายามจะออกไปให้พร้อมกับใครอีกคนที่จะออกจากห้องพอดี
“ อ้าว อาจารย์เตวิช จะกลับบ้านแล้วเหรอครับ "
“ ครับ " เสียงนิ่งๆที่ตอบผม เค้าถอนหายใจก่อนจะหันไปทางอื่น ผมเดินตามอีกคนออกมา ลานจอดรถเดียวกันผมเดินเข้าไปหาคนที่กำลังเปิดล๊อครถของตัวเอง
“ อาจารย์ไปกินข้าวด้วยกันมั๊ยครับ "
“ อยากจะฟังให้ได้เลยใช่มั๊ยครับ " อีกคนพูดแบบนั้นผมก็พยักหน้า " งั้นช่วยบอกเหตุผลสักข้อที่ผมจะต้องเล่าให้คุณฟังหน่อย "
“ แฟนคนปัจุบันของแฟนเก่าคุณ คือเพื่อนรักของผม ผมว่าอาจารย์เองก็คงอยากรู้ความเป็นไปของอีกฝ่าย ผมเดาไม่ถูกเหรอครับ คุณไม่อยากรู้เหรอ ว่าตอนนี้เค้าเป็นยังไงบ้าง "
“ กำลังล่อผมเหรอ "
“ แล้วคุณติดกับดักผมมั๊ยละ " ถามอีกคนแบบนั้น เป็นครั้งแรกที่เห็นอีกคนยกยิ้มมุมปากขึ้นมา ก่อนที่เค้าจะปรับสีหน้าให้บึ้งเหมือนเดิม
“ ตกลงว่า "
“ รู้จักร้านอาหารแถวทองหล่อมั๊ยละครับ " พิกัดชัดเจนร้านแม่ผมเองครับ พยักหน้าให้อาจารย์เตวิช " งั้นก็เจอกันที่นั่นแล้วกันครับ "
“ ตกลงครับ "
ขับรถตามกันมาจากมหาลัยจนถึงลานจอดรถของร้าน ลุงยามหน้าร้านเดินลงมาเปิดประตูให้ผม แกยกมือไหว้ " สวัสดีครับ คุณไฟท์ "
“ สวัสดีครับลุง แต่ผมบอกแล้วใช่มั๊ย ว่าอย่าไหว้ผม ลุงไหว้ผมบ่อยๆ อายุผมสั้นพอดี "
“ ก็มันชินแล้วนี่ครับ " แกว่าด้วยเสียงนอบน้อมก่อนยิ้ม
“ แล้วยังไม่เลิกงานเหรอครับ "
“ ไอ้แจ็คมันยังไม่มา มันขอให้ลุงอยู่แทนมันสักสองชั่วโมง มันจะพาแฟนมันไปหาหมอ "
“ แล้วแฟนมันเป็นอะไรละ ทำแบบนี้เดี๋ยวจะถูกหักเงินเดือนนะครับ เข้างานสาย "
“ แฟนมันท้อง " อะไรว่ะ ยังไม่ทันเรียนจบมหาลัยเมียมันท้องแล้วเหรอว่ะ ผมขมวดคิ้วลุงก็หัวเราะ " เด็กวัยรุ่นมันก็แบบนี้ละ อย่าไปสนใจเลย ลุงรู้ว่าคุณไฟท์ห่วง แต่ลุงไหว "
“ ไหวแน่นะ "
“ ไหวครับ " แกพูดแบบนั้นก่อนจะยิ้ม อาจารย์เตวิชเดินเข้ามาใกล้ผม
“ อาจารย์ดูสนิทกับคนที่ร้านนี้จังนะ " ผมยกยิ้มอีกคนก็มองไปรอบๆ " ผมเพิ่งเคยมาสองสามครั้งเอง ที่นี่ อาหารอร่อยนะครับ "
“ ขอบคุณครับ " ผมตอบอีกคนก็ได้แต่ขมวดคิ้ว
“ แล้วอาจารย์มาขอบคุณผมทำไม ผมชมเจ้าของร้าน "
“ ก็ผมไง ลูกชายเจ้าของร้าน "
“ หื้ม ? “
“ สงสัยอะไร เรื่องจริง งั้นไม่เชื่อไปถามเจ้าของร้านตัวจริงเลยก็ได้ " ผมผลักหลังอีกคนเบาๆให้ก้าวเดินเข้าไปในร้าน เสียงกริ้งประตูดังขึ้นทุกคนหันมามอง
“ คุณไฟท์สวัสดีค่ะ "
“ สวัสดีครับ คุณแม่อยู่มั๊ยครับ "
“ อยู่ข้างในค่ะ " พนักงานหน้าร้าน ผายมือเข้าไปด้านใน ผมพยักหน้าก่อนจะพาอีกคนเดินเข้าไป
“ เฮ้ย นี่เรื่องจริง "
“ ก็จริงนะสิ " ผมว่าก่อนจะผลักประตู เอ่ยเรียกอีกคน " คุณแม่ครับ "
“ อ้าว น้องไฟท์ " คุณแม่ทักก่อนจะเดินเข้ามาหา คนข้างๆผมยกมือขึ้นไหว้
“ สวัสดีครับ "
“ สวัสดีค่ะ " แม่หันมามองผม สายตาบอกใบ้ให้แนะนำ
“ อาจารย์เตวิช นี่คุณแม่ผมครับ ส่วนแม่ นี่อาจารย์เตวิชเพื่อนที่ทำงานไฟท์เองครับ วันนี้ไฟท์พามาชิมอาหารแสนอร่อยของร้านเรา " ผมเข้าไปกอดอีกคนจากด้านหลัง แม่ยิ้มให้อาจารย์เตวิชก่อนจะจับมือผมที่กอดเอวอยู่
“ เด็กปากหวาน อาจารย์เชิญตามสบายนะคะ เดี๋ยวแม่จะเลี้ยงเมนูพิเศษเลย "
“ อย่าเลยครับ คุณน้า ผมเกรงใจ ยังไงก็ขออุดหนุนดีกว่า "
“ ได้ยังไงกัน ลูกชายพาเพื่อนที่ทำงานมาให้รู้จักทั้งที ต้องเลี้ยงหน่อยแล้วละ คนนี้นะ เพื่อนเค้าน้อย ไม่ต้องเกรงใจลูก ตามสบายเลย ไฟท์พาเพื่อนไปนั่งที่โต๊ะได้เลยครับ อยากกินเมนูอะไรพิเศษบอกได้เลยนะ ก็เพื่อนที่ทำงานของลูกชายทั้งคน ไม่เป็นไรหรอกโน๊ะ "
“ งั้นไฟท์ ไปรอข้างนอกนะ " แอบหอมแก้มแม่ไปที ก่อนจะพาอีกคนเดินออกมา ผมเลือกโต๊ะที่อยู่ในสวนครับ สงบดี
“ อาจารย์ดูสนิทกับแม่ดีนะครับ "
“ ก็แม่ผมนี่ครับ อาจารย์ไม่สนิทกับครอบครัวตัวเองเหรอ "
“ สนิทครับ " นั่งลงตรงข้ามกัน เมนูที่สั่งส่วนใหญ่เป็นเมนูขึ้นชื่อของร้าน สั่งชากินคนละแก้ว อาหารที่เริ่มทะยอยออกมา พวกเราเริ่มกินก่อนที่จะพูดอะไรออกมา
“ อาจารย์ จะเป็นอะไรมั๊ยถ้าผมจะขอเรียกชื่อเล่นของอจารย์เฉยๆ แบบ อาจารย์ก็เรียกผมว่า ไฟท์ ก็ได้ จริงๆแล้ว อายุเราก็ไม่ได้ห่างกันเท่าไหร่ "
“ ก็ได้นะครับ "
“ แล้วชื่อเล่นของอาจารย์คือ "
“ เรียกเต แล้วกันครับ " เสียงเรียบๆบอกแบบนั้น คือจะบอกว่าธรรมดา ผมก็รู้สึกคนตรงหน้าผิดปกติ เตก็ไม่ใช่คนที่หน้าตาขี้เหร่อะไร ออกจะหน้าตาดีด้วยซ้ำ แต่ชอบทำตัวน่ากลัวตลอดเวลา ปิดกั้นตัวเองจากผู้คน ไม่สนใจใครทั้งนั้น เหมือนกำลังหนีอะไรอยู่สักอย่าง
“ แล้วเต ทำไมถึงเลิกกับไอ้โรมละ "
“ ตอบผมมาก่อนว่าทำไมคุณ ว่าทำไม ไฟท์ถึงถามถึงเค้า "
“ ก็บอกไปแล้ว ว่าตอนนี้เค้ามาเป็นแฟนของเพื่อนสนิทผม "
“ เค้าเป็นยังไงบ้าง "
“ เท่าที่เห็นก็ สบายดี มันมีลูกสาวคนนึงนี่ " บอกแบบนั้นอีกคนก็ก็ก้มหน้าลงทันที
“ ลูกสาวของเค้าคงโตแล้วสินะ "
“ ประมาณ สี่ขวบแล้วละ เป็นเด็กผู้หญิง "
“ ชื่อน้องอลิซ ชื่อจริง ชื่อเด็กหญิงมิลาน "
“ มึงรู้นี่ " อีกคนเงยหน้าขึ้นมองตอนที่ผมพูดคำนั้น " โทษที พออยากจะสนิทด้วยแล้วคำเพราะๆมันพูดลำบาก "
“ เอาที่สบายใจเถอะ กูก็ไม่ค่อยชอบพูดเหมือนกัน มึงหัวเราะอะไร "
“ เปล่า " ผมส่ายหน้า " แค่เห็นมึงไม่เคยพูดอะไรแบบนี้มาก่อน ตอนแรกคิดว่าพูดไม่เป็น "
“ กูก็คนเปล่าว่ะ "
“ ฮ่าๆ " พยักหน้าให้มัน แต่รอยยิ้มของเต ก็ยังมีคำถาม " มึงอยากถามอะไรเกี่ยวกับมันถ้ากูรู้ กูจะตอบ "
“ เค้าเป็นยังไงบ้าง สบายดีมั๊ย ตอนนี้ทำงานอะไร แล้วลูกสาวน่ารักรึเปล่า แล้ว แฟนใหม่ละ หน้าตาเป็นยังไง เค้ารักกันมากรึเปล่า มันยังขี้งอนอยู่มั๊ย แล้ว "
" ใจเย็นๆ เต ค่อยๆถามก็ได้ " ผมบอกอีกคนแบบนั้นที่หลบหน้าลงทันที เอื้อมมือไปประคองหน้าของอีกคน
" ขอโทษที่กูถามมึงมากไป แต่พอมึงบอกว่าจะบอก กูเองก็มีคำถามจะถามเต็มไปหมด เยอะแยะจนหยุดไม่ได้ ไม่รู้ทำไม กู.. ไม่รู้ " น้ำตาไหลผ่านมือผม เกลี่ยมันออกไปผมยิ้มให้อีกคนก่อนจะตอบ
“ กูจะตอบคำถามที่กูรู้แล้วกัน "
“ ตอบมาสิ " มันเงยหน้าขึ้นมองหน้าผม ดวงตากลมๆนั้นยังมีน้ำตาคลออยู่เต็มไปหมด
“ ก็สบายดีนะ แต่ว่าเท่าที่เพื่อนกูเล่าลูกสาวมันเป็นโรคภูมิแพ้ที่มารักษากับเพื่อนกู เพื่อนกูเป็นหมอนะ ชื่ออิน หน้าตาก็ดีนะ " ผมล้วงมือเข้าไปในกระเป๋ากดคลิกสองสามครั้งในเฟสบุ๊คของไอ้อินมีภาพมันแล้วก็อลิซอยู่ ผมจำได้เพราะว่าตัวเองเคยไปกดไลค์ไว้ครั้งนึง " นี่ไง น้องอลิซ แล้วก็ อิน "
“ คนนี้เหรอ เค้าเป็นหมอเหรอ " ผมพยักหน้าระหว่างที่อีกคนที่หยิบมือถือผมไปดู
“ เป็นหมอเด็กนะ "
“ หน้าตาดีจังนะ " ก็ใช่ว่าคนที่พูดอยู่จะหน้าตาแย่ แค่อินหน้าตามันหวานมากกว่าก็เท่านั้น " อลิซก็น่ารัก” ว่าแค่นั้นก่อนจะยื่นโทรศัพท์คืนให้ผม
“ อื้ม เป็นเด็กช่างพูดมากๆเลยละ พ่อแม่ไอ้อินไม่เคยมีลูกสาวมาก่อน แถมยังอยากได้หลาน มาเจออลิซที่ช่างอ้อนเข้าไป ไปไหนไม่เป็นเลย บ้านนี้ติดอลิซสุดๆเลยละ "
“ กูว่า เค้าคงสบายดี มีคนรัก แล้วก็มีลูก " อีกคนยิ้มก่อนจะก้มหน้าลง มือของผมประคองหน้าอีกคนให้เงยขึ้นอีกครั้ง สายตาของเราที่จ้องกัน ผมถาม
“ มึงยังรักเค้าอยู่ใช่มั๊ย " หลบตาผมพอได้ยินคำนี้ มันสะบัดหน้าออกจากมือของผม แต่เสี้ยววินาทีต่อจากนั้นไม่รู้ทำไมผมดึงมันเข้ามากอด อาจเพราะแววตาคู่นั้นมันน่าสงสาร น่าสงสารเกินกว่าจะปล่อยให้นั่งเสียใจนิ่งๆ
“ มันไม่สำคัญหรอก "
“ ไม่สำคัญยังไง "
“ ก็ไม่สำคัญว่ายังรักกันอยู่รึเปล่า เพราะวันนี้เค้าก็มีความสุขกับคนอื่นแล้ว "
“ รักกันขนาดนี้ทำไมถึงเลิกกันละ ไอ้โรมบอกเลิกเหรอ " เตดึงตัวเองออกมาจากอกผม มันส่ายหน้า
“ กูเป็นคนบอกเลิกเค้าเอง "
“ รักเค้ามากแล้วบอกเลิกเค้าทำไมว่ะ "
“ มึงรับได้เหรอ คนที่เค้าบอกว่ารักมึงมากๆ แต่กลับไปพลาดทำผู้หญิงท้อง มึงรับได้เหรอ ถ้าผู้หญิงคนนั้นเอาแต่ด่ามึงบอกว่ามึงทำให้อนาคตของเด็กคนนึงที่กำลังจะเกิดต้องพังเพราะพ่อแม่ไม่ได้อยู่ด้วยกัน ต้องทำให้เค้าเป็นผู้หญิงที่ท้องไม่มีพ่อ ต่อให้แฟนของมึงขอร้องให้มึงอยู่กับเค้า แต่มึงทนได้เหรอ ที่จะยอมรับอยู่ในสภาพแบบนั้น เลี้ยงดูลูกของแฟนเรากับผู้หญิงคนนึง เด็กที่เป็นสายเลือดของแฟนเรา แต่ไม่ใช่สายเลือดของเรา เด็กที่เกิดจากการนอกกายของแฟนเรา แม้จะไม่ตั้งใจ แต่กูทำใจไม่ได้หรอกไฟท์ กูทำไม่ได้จริงๆ " น้ำตาของมันไหลออกมา เตก้มหน้าลงร้องไห้ตอนที่ผมทำได้แค่ลูบหัวมันเอาไว้ ปากที่เม้มเป็นเส้นตรงผมคิดไม่ออกแม้กระทั้งคำพูดดีๆสักคำ " ทั้งๆที่กูกับมันรักกันมาก รักกันมาตั้งนาน รู้มั๊ย กูไม่เคยคิดเลยว่า ชีวิตจะมีวันนี้ ชีวิตในวันที่ไม่มีมันนะ "
น้ำตาถูกเช็คออกไปลวกๆจากตา อาจารย์เตวิชที่ดูไม่น่าคบ ตอนนี้ผมรู้แล้วว่าการแสดงออกแบบนั้นก็เพราะปิดบังความอ่อนแอของมันก็เท่านั้น จริงๆเพราะแค่ไม่อยากยุ่งกับใครอีกแล้ว เลยต้องทำตัวให้ห่างจากคนอื่นเข้าไว้ " กูไม่รู้ว่าตัวเองร้องไห้ทำไม แต่กูพยายามหยุดแล้ว แต่มันไม่หยุดว่ะ ขอโทษนะมึง กูขอโทษ "
“ แต่กูมีวิธีนะ " ดึงตัวเองเข้าไปใกล้มัน มือที่เอื้อมไปประคองอยู่ที่คอของมันนั้น ผมดึงมันเข้ามาใกล้ ไม่รู้ทำไมถึงต้องทำแบบนี้ แต่ผมจูบมันทั้งๆที่รู้ว่าไม่ควรทำแบบนั้น
ปากแนบสนิทผมรู้สึกถึงน้ำตาที่ไหลอาบแก้มของตัวเองที่มาจากอีกคน ความแห้งของริมฝีปากทุกอย่างนิ่งอยู่นาน ก่อนที่เตดึงตัวเองออกมา มันลุกขึ้นยืนตรงหน้าผม
“ จะไปไหน " จับมือมันไว้แต่ ทุกอย่างเงียบ
“ มึง ทำเหี้ยอะไรว่ะ "
“ ทำให้มึงหยุดร้องไห้ หรือมึงจะเถียงว่ามึงไม่หยุด "
“ อย่าทำแบบนี้อีก ต่อให้กูร้องไห้หนักแค่ไหน มึงแค่ปล่อยกูไว้อย่างงั้น "
“ อเมริกันสไตส์ " ไม่มีข้ออ้างที่ดีกว่านี้แล้ว ผมไม่มีเหตุผลที่เอามาบอกว่าทำไมถึงจูบมัน เหมือนว่า บางอย่างสั่งให้ทำ ทุกอย่างดูไร้เห็นผล
“ อ้าง " คำพูดเดียวสั้น ๆ เราหัวเราะให้กัน ตอนที่มองหน้ามันที่กำลังหัวเราะ ผมรู้สึกโล่งใจอย่างบอกไม่ถูกเลยครับ
...................................................
“ ลมอะไรหอบมึงมาว่ะไฟท์ " เสียงทักของไอ้อินตอนที่เห็นผม เดินตรงเข้าไปหามัน ในเวลาที่เกือบสามทุ่มของวันนี้อินเข้าเวรดึก หลังจากที่แยกย้ายกับเตผมก็ตรงมาที่นี่ ในใจเหมือนกับว่ามันอยากบอก อยากบอกอีกคนให้รู้เรื่อง
“ ลมคิดถึง " มันยิ้มออกมาตอนที่ผมพูดแบบนั้น เดินเข้าไปใกล้ ผมยื่นขนมที่ร้านให้มัน
“ มึงไปร้านแม่มึงมาเหรอวะ "
“ อื้ม เลยเอามาฝาก " เป็นคุ๊กกี้ครับ เพิ่งอบใหม่ๆวันนี้เลย แม่ให้เตไปถุงนึงแล้วก็ให้ผมมาสอง
“ ขอบใจ " มันหยิบขึ้นมาเปิด ไอ้อินเปิดกิน " อร่อยว่ะ ยังอุ่นๆเลยนี่หว่า "
“ ก็เพิ่งอบ "
“ แล้วมึงมาหากูทำไม "
“ มาหาไม่ได้เหรอว่ะ มีแฟนมีลูกแล้วมึงไม่เอาเพื่อนแล้วเหรอ " มองหน้ามันไอ้อินขมวดคิ้ว
“ กูพูดตอนไหน กูแค่ถามเพราะปกติมึงไม่มาเวลานี้ "
“ กูมีอะไรจะบอกว่ะ "
“ เออ ว่ามา " มันทำหน้าตาตั้งใจฟัง แต่ผมเองในตอนนั้นกลับพูดอะไรไม่ออก " แล้วเงียบทำไมว่ะ "
“ ตอนนี้มึงกับไอ้โรมเป็นไงบ้างวะ "
“ ก็โอเค ธรรมดา เรื่อยๆ " มันพูดเหมือนไม่สนใจแต่ผมรู้มันคงมีความสุขมาก อินเป็นคนมีความรู้สึกชัดเจน คือถ้าไม่สบอารมณ์กับใครมันจะแสดงอาการทันทีว่า ไม่ชอบ
“ มีความสุขเลยอะดิ " ผลักหัวมัน ไอ้อินยิ้มแต่ก็ไม่ตอบอะไร
“ แล้วจะถามอะไร ก็ถามๆมา "
“ เชี้ยเอ้ย อยู่ๆก็ลืมว่ะ " ผมยกมือเกาหัวตัวเอง ไอ้อินทำหน้างง
“ อะไรของมึงว่ะ มาหากูตั้งไกล เสือกลืมได้ ลืมจริงเหรอไอ้สัด หรือว่าไม่กล้าถาม "
“ เคยเหรอวะ อะไรที่กูไม่กล้าถามมึงนะอิน "
“ เยอะแยะไป " มันพูดแบบยักไหล่ก่อนจะหันไปทางอื่น เสียงข้อความที่ส่งเข้ามาในมือถือมัน อินยกขึ้นมากดดูก่อนจะยิ้ม
“ ใครว่ะ "
“ ไอ้โรม " ยัดมือถือใส่กระเป๋ากางเกง " ช่างมันเถอะ มึงอะนึกได้ยัง "
“ อิน ตอนนี้มึงมีความสุขเปล่าว่ะ "
“ ก็มี ทำไม " คิ้วของมันขมวดกัน ผมพยักหน้า
“ กูอยากรู้แค่นี้ว่ะ " ผมเดินเข้าไปตบไหล่มัน หน้าตางงๆของมันเหมือนยังไม่เข้าใจเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น ไม่เข้าใจว่าทำไม ผมถึงมา ไม่เข้าใจความหมายในคำถามของผม แต่ผมก็ไม่จำเป็นต้องอธิบาย เพราะถ้ามันมีความสุข ก็อย่ารับรู้ความทุกข์ ความกังวลที่ผมอยากจะบอกเลย
“ อะไรว่ะ "
อย่าถามถึงเหตุผล รู้แค่ว่า มึงมีความสุข นั่นก็ดีแล้ว อย่ารู้เลย
.........................................
รู้สึกหน่วงจนแน่นหน้าอกไปหมดแล้ว :เฮ้อ:
มันเริ่มไม่ใช่รักสามเศร้าแล้ว มันเริ่มเป็นรักสี่เศร้าแล้วละงานนี้ :z3:
รู้สึกสงสารอาจารย์เตวิช สงสารไฟท์ ไม่รู้ทำไม
มันเป็นความรู้สึกเศร้าที่พูดไม่ออก อึดอัดแน่นอยู่ในใจ
ตอนต่อไปเจอกันนะเด้อ :katai4:
ฝากแท็ก #Choiceต้องเลือก ด้วยคร่าาาา
ขอบคุณที่เข้ามาอ่านและคอมเม้นท์นะจ้ะ :กอด1: :L2: :3123: :L1: :pig4:
-
เอาจริงๆนะ เราเริ่มเซ็งตั้งแต่อินได้กับโรม พี่ไฟท์ของเค้า~~~
แต่พอตอนนี้ ถ้าพี่ไฟท์จะรักกับอาจารย์เต เราก็โอเคนะ แบบบรรยากาศเวลา2คนนี้อยู่ด้วยกัน มันทำให้เหมือนคนผิดหวังทั้งคู่มาเจอกัน แล้วถ้าต่อจากนี้รักกัน เขาคงประคับประคองความรักของตัวเองเป็นอย่างดี
แต่ทำไมนะทำไม ตอนนี้ไม่ปลื้มอินกับโรมอย่างแรงงง
คนเขียนทำเราอินเกิ๊นนน
-
เอ่อ น้องหนมคะ พี่ว่าเรื่องมันชักไปกันใหญ่แล้วนะคะ ยิ่งกว่าแน่นหน้าอกอีกค่ะ ตอนนี้จะหายใจไม่ออกอยู่แล้วววววว อ่านมา 26 ตอนแล้วรู้สึกว่าเรื่องยังไม่ถึงไหนเลยค่ะ ปมยิ่งเยอะขึ้นเรื่อย ๆ เครียดค่ะเครียด :katai1: :ling3: :hao5:
-
อ่านแล้วมันหน่วงนะตอนนี้
-
บางทีไฟท์ก็ถามอินบ่อยไปนะว่ามีความสุขไหมน่ะ :mew5:
หรือว่าถึงเวลาที่ไฟท์ต้องมีความสุขเองบ้าง กับอาจารย์เตไรงี้ :z1:
ไปจุ๊บเค้าแบบนั้น จะให้คิดไงอ่ะ :katai2-1:
-
นิยายหน่วงและมึนงงเเห่งปี :amen:
ยังไงเส้นสายความสัมพันธ์ที่เหมือนปม มันก็ต้องคลายออก...
-
สงสารเต ตอนนั้นคงเสียใจมาก แล้วไหนจะผู้หญิงแม่ของอลิซที่มาเรียกร้องกับเต
ไหนจะเสียใจที่โรมนอกกายไป เตคงเจ็บมากสินะเลยสร้างกำแพงขึ้นมาแบบนี้
แล้วทำไมโรมถึงไปมีสัมพันกับคนอื่นล่ะ ทั้งๆที่ตอนนั้นก็รักกับเตมากๆมาก่อน
เตก็ยังตัดใจไม่ได้ ยังรักเขาอยู่ทั้งๆเป็นฝ่ายบอกเลิก สงสารเตมากตอนนี้ :m15:
ถ้าไฟท์จะคู่กับเตก็ดีนะ เขาจะได้ช่วยกันประคับประคองกันได้
เพราะเจอกับการสูญเสีย ความผิดหวังมาก่อนแล้วทั้งคู่
ไฟท์แค่อยากรู้ให้แน่ใจใช่ไหมว่าอินมีความสุขดีรึเปล่า เลยถามย้ำๆแบบนั้น
แล้วจะไม่เล่าให้อินฟัง เพราะอินผิดหวังเจ็บมาเยอะ
หน่วงมาก ความสัมพันธ์แต่ละคนเริ่มมาพัวพันกันแล้ว
ต่อจากนี้จะเป็นยังไงกันต่อไปก็อยู่ที่การตัดสินใจแต่ละคนแล้วนะ
แต่อยากเห็นเตมีความสุขมั่ง แม้เตพึ่งจะมีบท แต่เตเจ็บมาตลอดแล้วนะ
ขอความสุขคืนให้แก่เตด้วยค่ะ ไฟท์ด้วย ให้มีความสุขบ้าง
ขอบคุณพี่ขนมที่เขียนเรื่องสนุกแบบนี้ให้อ่านนะคะ
อินมากๆ หน่วงมากๆ รอติดตามตอนต่อไปค่ะ
:mew1: :L2:
-
พี่ไฟท์เป็นคนดีอีกแล้ว.. แพ้ทางอะ อย่าทำให้อยากเปลี่ยนฝั่งเชียร์สิ ~ พี่หนมทำใจอ่อนตลอดเลย
แต่เรายังโรมอินอยู่นะ คิดเหมือนในเรื่องว่าไฟท์อินยดูจะคบกันยาก ชอบเวลาไฟท์อยู่กับเตด้วยตอนนี้
สงสารเต แบบเข้าใจเลยอะ เหมือนเวลาอ่านนิยายเรืนองนึงจบ แฮปปี้เอนดิ้งมาก รักกันมากทั้งคู่ แต่มาเลิกกันอะ หูย คนอ่านยังใจเสียเลย
แต่เชื่อมือพี่หนม อยากอ่านตอนของเด็กๆเยอะๆ แบบน้องอึนน :-[
-
หน่วงคูณสองอีกนะคะเนี่ย และเเหมือนจะมีความทวีคูณขึ้นไปอีก เฮ้อ จะเป็นไรมั้ยอยากจะบอกว่า อยากรู้ตอนจบแล้วค่าาา ใครคู่ใคร ยังไง สมหวัง ผิดหวัง แฮะๆ ต้องรอติดตามกันต่อไปสิเนอะ
-
โอเครรรร งั้นให้เตได้ก่าไฟท์ละกัน
โรมจะได้เจ็บ 555
ทำไมถึงคิดว่าโรมก้ยังรักเตอยู๋น้าาาา
-
อ่านไปหน้ากระตุกไป หน่วงดี มันจะไม่เป็นวงจรขนาดนี้ถ้าทั้งสี่คนไม่รู้จักกัน ขออย่างเดียว อย่าให้เตมาเจอโรมกับอินเลย :sad2:
-
:katai1: ไฟท์จูบอ.เตไมนี่ งง จะให้หยุดร้องจำเป็นรึ มันหน่วงๆไปหมดแล้วววววว :hao7:
-
ไฟท์จะเอายังไง อยากได้อะไรกันแน่
อินมันมีความสุขแล้วนะ มันหน่วงนะไฟท์
ถ้าโรมรู้เรื่องเเฟนเก่ามันจะเป็นยังไงนะ
ชอบเวลาไฟท์อยู่กับเตอ่ะ มันดูเข้ากัน มันได้มาก..
อยากเห็นไฟท์มีความสุขบ้างแล้วพี่หนมจัดหน่อยยย
:z3: :z3:
-
มะรุมมะตุ้มกันให้หมด :serius2:
-
กลืนน้ำลายตัวเองพร้อมไฟท์ ดังงอึ้กกกกกก
แฟนเก่าเริ่มมามีบทบาท มีปริศนาในอดีตเพิ่มมาอีกแล้ว
เหมือนสิ่งนี้มีมาเพื่อพิสูจน์โรมอิน มีความรู้สึกว่า
ตราบใดที่อินตัดไฟท์ไม่ขาด ยกโรมให้เหนือไฟท์ไม่ได้
ก็เหมือนปริศนาและอดีตของโรมบวกกับความผูกพันของ
อินไฟท์ จะกลายเป็นสิ่งที่โรมจะสามารถก้าวผ่านและวางหัวใจ
ให้อินเต็มร้อยได้หรือจะเป็นสิ่งผลักโรมเองให้ซ้ำรอยรึเปล่า
โรมรักอินจริงแต่ยังขาดความเชื่อใจที่เต็มร้อยและความผูกพันในขณะที่
ไฟท์มีสองสิ่งนี้เต็มหรืออาจะะมีความรักด้วยเพียงแต่มันยัง
ไม่ชัดเจน. จริงๆเราไม่รู้ไม่แน่ใจอะไรสักอย่างเหมือนงมๆเงยๆวนๆอยู่ที่เดิม
เหมือนยังไม่ไปไหน หน่วงได้อีก สับสนแทน ปวดใจแทน หลงนึกว่า
ตอนที่แล้วจะชัดเจนโรมอิน. แต่พอมาอ่านตอนนี้เราหลงลืมแฟนเก่าโรมไป หลงลืม
ความผูกพัน สายใยระหว่างไฟท์อิน
ขอบคุณขนมสำหรับตอนใหม่ด้วย เป็นกำใจให้เด้ออออ
-
o22 :o12: :o12: :o12: :o12: :o12: :o12: :o12: :o12: :o12: :o12: :o12: สงสารอาจาร์ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย :ling2: :ling2: :ling2: :ling2: :ling2: :ling2:
-
:ling1: :ling1: :ling1:
-
โหพี่ไฟท์ ก็ติดบ่วงความรักกับเค้าด้วย
ตอนแรกก็ไม่เท่าไหร่
พอเสียไปจริงๆ
ก็รู้สึกถึงคุณค่า
แต่ชอบอารมณ์พี่ไฟท์
ขอแค่ดูแลเท่านั้น
-
รู้สึกวาเนื้อเรื่อยมันไปเรื่อยๆ แบบยังไม่ตัดสินใจ ตัดใจไม่ขาด
แต่พอมารู้ความจริงตอนนี้หน่วงกว่าเดิม ไฟท์ช่างเป็นเพื่อนที่ดี
-
พออ่านตอนนี้ บอกตรงๆว่าไม่ค่อยรู้สึกเห็นใจอาจารย์เตเท่าไหร่นะคะ
คือเป็นคนปล่อยมือโรมเอง...แต่ถ้าจะให้โรมกลับมาคืนดีกับเต ก็รู้สึกแปลกๆ
สรุป...อยากเห็นหมออินมีความสุขอ่ะ ฮาาา
-
รักหมออิน อินๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
ถ้าหมออินจะเสียใจจจจจจจจจ ไม่ว่าเรื่องอะไรก้อตาม แต่ตอนจบก้อขอให้หมออินได้มีความสุข พบกันคนที่ใช่ และพร้อมที่จะหยุดเดิน รักหมออิน
-
ไฟท์นี่คิดอะไรอยู่ จู่ๆก็จูบอาจารย์เตโดยอ้างว่าเป็นการปลอบ
คือใจง่ายไปมั้ย คบกับอินมาตั้งนาน รู้ว่าอินรักมาตลอด แต่ทำเป็นไม่สนใจ
แต่พอเจอเตได้แค่ไม่กี่วัน จิตใจก็หวั่นไหว มันหมายความว่าไงกันคะ
หรือไฟท์จะเจอเนื้อคู่ที่แท้จริง งั้นก็โอเคค่ะ จะได้ครบคู่
ไฟท์ก็ช่วยลบความเศร้าเสียใจให้เตด้วยละกัน ส่วนเรื่องในอดีตของโรม
ก็ไม่ต้องใส่ใจ ไม่ต้องไปเล่าให้หมออินรับรู้ หมออินกำลังมีความสุขอยู่ดีๆ
อย่าหาความทุกข์ไปเพิ่มให้อีกนะคะ
เพราะคนเรามันก็ผิดพลาดกันได้ แต่ถ้าเค้าปรับปรุงตัวได้ เราก็ควรให้โอกาสเค้านะคะ
-
ไฟท์นี่ไม่หนักแน่นโลเลและไปเรื่อยจริงๆค่ะ
แต่เข้าใจนิสัยเขานะ คือไม่ชอบ แต่เข้าใจ เพราะเราก็มีบางด้านเป็นแบบนั้น
พยายามเข้านะคะ อลิซน่ารักมากอยากอ่านตอนที่มีน้องเยอะๆ
-
มาอีกแล้วหนึ่งตัวละคร เอาก็รอดูกันต่อไป อีกคนไม่ถาม อีกคนไม่พูด ปากบอกว่ามีความสุข
สุดท้ายแล้วมีความสุขจริงหรือเปล่าก็ไม่รู้ หรือทุกคนพยายามคิดว่ากำลังมีความสุขกันอยู่
เหนื่อยเหมือนกันเนอะ เวลาอินกับนิยายเนี้ย 555+
-
สัมผัสได้ถึงรังสี ไฟท์เต อะ เชียร์ๆ :katai2-1:
โรมอิน ๆ ๆ ๆ ๆ ค่อนข้างชัดเจนนะ (รึป่าว) :hao5:
-
ติดตามอ่าน รออยู่นะ~~~~ คิดถึง :กอด1: มาลงให้นักอ่านให้ชื่นใจหน่อยเถอะนะ :o12:
-
เพิ่งเข้ามาอ่านค่ะ อ่านรวดเดียวเลย
คือตอนเปิดเรื่องมาคนเขียนบอกว่ามันเป็นเรื่องเกี่ยวกับไฟท์อิน(ที่ไม่ได้จำเป็นต้องคู่กัน)
แต่พออ่านจนถึงตอนนี้เราก็ยังไม่รู้สึกเท่าไหร่ว่ามันเป็นเรื่องของไฟท์และอิน
มันเหมือนแค่จั่วหัวมาเท่านั้น พอโรมเปิดตัวขึ้นมาเราก็ไม่เห็นมีความรู้สึกว่าอินจะลังเลเลย
คือสิ่งที่อินรู้สึกกับไฟต์มาตลอดถึงขั้นนั้นมันดูไม่ใช่เรื่องจริงอะ สมมติว่าเรามีแฟน คบกันไม่นาน ถ้าห่างหรือเลิกกันเราว่าเรายังแคร์ไฟท์มากกว่าอินเลย
แต่ถ้าอินโอเค มีความสุขแล้วจริงๆ มันก็ดี แต่เราแค่ยังสัมผัสมันไม่ได้
อาจจะเป็นแค่เราคนเดียวหรือเปล่า ไม่เคยอ่านเรื่องไหนแล้วเม้นต์ยาวขนาดนี้มาก่อนเลย ถ้าทำให้คนเขียนไม่สบายใจก็ขอโทษน๊าาา
เราผิดเองที่อ่านแล้วอินจัดดด ;-;
-
จะยังไงตอนจบก้ขอให้อินมีความสุขก้พอแล้ว
ปล.เหมือนหลายคนสงสารเต แต่เรารุ้สึกไม่ชอบอ่า ไม่ชอบเลย
-
สงสารไฟท์ ไม่รู้ดิ แต่ไม่เชียร์โรมอินอย่างแรง
เตไฟท์ก็ไม่เชียร์ รู้สึกว่ามันไม่เข้ากัน อ่านพาร์ทนี้แล้วบอกเลยว่า
ไฟท์ห่วงอิน แคร์อินมากจริงๆ อ่านละก็เฮ้อ......... เชียร์ไฟท์อินสุดใจ
ไม่อยากให้อินคบกับโรมทั้งที่มีเรื่องไฟท์ในหัวเป็นระยะๆ
แต่นี่อ่านก็สงสัยนะ ว่าโรมน่ะ ลืมเตได้ละเหรอ
เลิกรักได้ละหรอ ? ในเมื่อเตก็ยังไม่ลืม แล้วคนที่ทำผิดขนาดนั้นจะลืมง่ายๆได้ยังไง
-
ตอนที่ 27
“ ได้ข่าวว่าพรุ่งนี้จะออกจากโรงพยาบาลแล้วเหรอ "
“ ครับ " ผมพยักหน้าให้กับหมอเซฟที่เดินเข้ามาถาม รอยยิ้มของหมอที่เดินเข้ามาใกล้เตียงนั้น เขานั่งลงข้างๆ
“ แล้วเราจะมีโอกาสได้เจอกันอีกมั๊ยละ "
“ ได้เจอสิครับ ทำไมจะไม่ได้เจอละ " ผมตอบออกไปตามมารยาททั้งๆที่ในความเป็นจริงก็ไม่รู้ว่าจะได้เจอกันจริงๆหรือเปล่า เพราะตั้งแต่วันนั้นที่ผมให้หมอเซฟและทุกคนออกไปจากห้อง ก็ดูเหมือนว่าทุกคนจะรู้ว่าหมอเซฟแอบจีบผู้ชายห้องนี้อยู่ พยาบาลหลายคนที่เข้ามาดูแล คอยแต่แซวเรื่องของคุณหมอชินดนัยแบบไม่หยุดปาก .. พี่ไฟท์ก็ด้วย
“ แต่ดูเหมือนวาดไม่ค่อยอยากจะเจอหมอเลยนะ "
“ ใครว่าละครับ " ผมไม่ได้หันไปมองอีกคนทำได้แต่มองออกไปนอกหน้าต่าง " อ้อ ถ้าหมออยากเจอผมไปกินกาแฟที่ร้านอาหารที่ทองหล่อสิครับ ผมเป็นบาริสต้าอยู่ที่นั่น "
“ แล้วตอนช่วงที่พักฟื้นนี้ละ ถ้าอยากจะติดต่อต้องทำไง "
“ หมอกำลังขอเบอร์โทรศัพท์ของผมอยู่เหรอครับ " หันไปหาอีกคนที่กำลังนั่งเท้าคางมองผมอยู่
“ ใช่ จะให้ได้มั๊ยละ รับรองว่าจะโทรหาบ่อยกว่าใครๆเลย "
“ แต่ว่าผมก็ไม่ได้ใช้โทรศัพท์หรอกนะครับ มีหลายครั้งที่ลืมชาร์ต "
“ พูดแบบนี้แสดงว่าไม่อยากให้ " เสียงหมอเซฟพูที่พูดออกมาเบาๆ ตอนที่มือของผมยื่นออกไปตรงหน้า " อะไร "
“ ไม่ใช่สักหน่อย ผมหมายความว่า ถึงโทรไปแล้วจะไม่มีใครรับก็ไม่ต้องตกใจหรอกนะครับ แค่ช่วยโทรกลับมาอีกครั้งก็พอ เอามือถือของหมอมาสิครับ " ยื่นมือถือมาให้ผมกดเบอร์ก่อนจะส่งกลับคืน " ช่วยบันทึกชื่อด้วยครับ "
“ เขียนว่า วาดไว้ แล้วกัน "
“ หมออย่าลืมคิดว่าเบอร์ผมเป็นช่างทาสีแล้วกัน "
“ ไม่ลืมหรอกน่า เพราะจะติดอีโมรูปด้วยใจไว้ด้านหลังด้วย " บอกแบบนั้นก่อนจะกดมือถือยิกๆ ผมยิ้มให้หมอก่อนจะก้มลงมองมือตัวเอง " นี่ วาด..”
“ ครับ "
“ ไม่ต้องฝืนทำอะไรที่ตัวเองไม่อยากจะทำหรอกนะ " หมอเซฟลูบหัวของผมเค้ายิ้ม " เอาความรู้สึกจริงๆออกมาเวลาที่อยู่ต่อหน้าพี่นะ วาดคงไม่ใช่คนที่ใจร้ายแบบนั้นถูกมั๊ย "
“ ครับ ก็แค่ถ้าเป็นพี่ชายไปก่อนก็ได้ใช่มั๊ย "
“ เดี๋ยวจีบไปนานๆความสัมพันธ์มันก็เปลี่ยนเองละ แบบพวกพี่น้องท้องชนกันอะนะ " คำพูดทะลึ่งของคุณหมอทำเอาผมถอนหายใจ ตั้งแต่มาอยู่โรงพยาบาลทำให้ผมปลงกับคนนี้ไปหลายเรื่องเลยครับ ทั้งขี้แกล้งแถมยังทะลึ่ง แต่ก็อบอุ่นด้วยความเข้าใจแบบแปลกๆ
“ ทะลึ่งแล้วครับ เอาจริงๆ ถ้าผมไม่เจอหมอที่โรงพยาบาล ไม่เห็นใส่เสื้อกราวด์ คงคิดว่า..”
“ คิดว่าอะไร "
“ ไอ้หื่นที่ไหนหว้า " เอียงหน้ามองอีกคนที่ขมวดคิ้วแล้วยิ้ม หมอเซฟยืนขึ้นตรงหน้า สองมือที่ยกขึ้นบีบแก้มผมจนปากจู๋
“ เห็นนิ่งๆปากร้ายเหมือนกันนี่หว่า "
“ อื้ออ ผมเจ็บนะครับ " ดึงหน้าตัวเองหมอเซฟก็เอาแต่หัวเราะ
“ แต่ก็ดีนะ พี่นะ ชอบคนปากร้าย "
“ แต่ผมไม่ชอบคนหื่นหรอกครับ "
“ นานๆไปก็ชอบเอง ของแบบนี้มันต้องลอง "
“ หมอหื่น " ผมบอกแค่นั้นก่อนจะดึงหน้าตัวเองออกจากมืออีกคน หมอเซฟยกมือขึ้นขยี้หัว
ก๊อก ก๊อก เสียงประตูโดนเคาะผมหันไปมอง หมอเซฟเองก็ด้วย คนเข้ามาใหม่เดินเข้ามาด้วยสายตายิ้มๆ พี่ไฟท์ล้วงมือเข้าไปในกางเกงตอนที่หมอเซฟก้มหน้าให้
“ ผมเข้ามากวนเวลาสวีทรึเปล่าครับเนี้ย "
“ ไม่หรอกครับ ผมกำลังจะไปทำงานพอดี " หมอเซฟว่าแค่นั้นก่อนจะหันมาลูบหัวผม " งั้นพี่ไปทำงานก่อนนะ ไว้เดี๋ยวเลิกงานจะแว๊บมาอีกที " พยักหน้าให้อีกคนที่เดินออกไปพี่ไฟท์เดินตรงเข้ามาหาผม
“ เป็นยังไงบ้างได้ข่าวว่าพรุ่งนี้ออกจากโรงพยาบาลแล้ว "
“ เบื่อจะแย่แล้วครับ พรุ่งนี้จะออกไปดูดอากาศสดชื่นให้เต็มปอดเลย พรุ่งนี้วาดจะไปเที่ยวกับพ่อแล้วก็แม่ครับ จะไปซื้อของกัน "
“ ดีแล้วละ ไปเที่ยวบ้าง " พี่ไฟท์นั่งลงตรงเก้าอี้ข้างๆเตียง
“ แล้วทำไมพี่ไฟท์ มาอยู่โรงพยาบาลได้ละครับ "
“ อลันไม่สบายนะ เป็นไวรัสลงกระเพาะ "
“ อย่างงั้นเหรอครับ " พยักหน้าให้ผมก่อนจะถอนหายใจออกมา " ตอนนี้กำลังหลับอยู่นะ พี่ว่างไม่มีอะไรทำเลยเดินมาหาเรา "
“ งั้นผมถามได้มั๊ยครับ "
“ ถามอะไรละ "
“ เรื่องความรักกับคนคนนั้น เป็นยังไงบ้างครับ "
“ พี่ปล่อยเค้าไปแล้วละ " ผมเงยหน้ามองพี่ไฟท์ตอนที่อีกคนพูดคำนั้นออกมา คนที่มีท่าทางยิ้มๆเค้านั่งลงตรงเก้าอี้ข้างๆตัวผม " อินมีความสุขที่ได้อยู่กับโรมมากว่า ที่จะอยู่กับพี่ พี่ให้มันในสิ่งที่มันต้องการไม่ได้หรอก "
“ สิ่งที่พี่อินต้องการเหรอครับ "
“ ยิ่งพี่ยื้อมันไปมากเท่าไหร่มันก็ไม่เลือกใครสักที คนที่จับปลาสองมืออย่างมันถ้าพี่ไม่ออกมา ต่อไปมันอาจจะพลาดทั้งสองมือก็ได้ อย่าให้มันต้องเป็นแบบนั้นเลย "
“ แบบนั้นมันจะดีเหรอครับ การโกหกใจตัวเองนะ "
“ ไม่ดีตอนนี้แต่คงดีในอนาคต เพราะถ้าพี่ยิ่งยื้อมันไปมากเท่าไหร่พี่ก็ดูเห็นแก่ตัวเท่านั้น มันเหมือนว่าเค้าอยากได้บางอย่างแต่เราให้เค้าไม่ได้ ในเมื่อเราให้เค้าไม่ได้ เราก็ควรปล่อยเค้าไป ให้เค้าไปอยู่กับคนที่ให้เค้าได้มากกว่า มันจะได้ไม่ต้องหาข้ออ้างมารั้งพี่ด้วย "
“ แล้วพี่ไฟท์ไม่เจ็บเหรอ ทำแบบนั้นเหรอ "
“ คนเห็นแก่ตัวมีสิทธิ์เจ็บด้วยเหรอ "
“ พี่ไฟท์ งั้นแล้วถ้าพี่อินเจ็บละครับ "
“ อินนะ ไม่รู้จักแม้กระทั้งความรักด้วยซ้ำไป อินรู้จักแค่การเอาชนะเท่านั้นละ "
“ แต่พี่อินรักผม " ผมเชื่อแบบนั้นมาตลอด พี่อินรักและหวังดีกับผมยิ่งกว่าใคร
“ ก็วาดเป็นครอบครัวของมันนี่ " ถึงจะยิ้มแต่ก็รู้ว่าอีกคนไม่ได้ดีใจ พี่ไฟท์เสียใจแต่แค่ไม่แสดงออกมา เค้ากำลังรู้สึกอ้างว้างเพราะในตาของเค้ามันว่างเปล่า
พี่ไฟท์ที่ผมรู้จักมักเป็นคนที่สุดยอดเสมอ ตั้งแต่เด็กจนโตพี่อินจะเล่าให้ฟังถึงชีวิตของพี่ไฟท์ที่ไม่เคยมีอะไรผิดพลาด ทั้งเรียนเก่ง หน้าตาดี กีฬาก็ไม่เป็นรองใคร สอบได้ลำดับต้นๆของห้อง พี่ไฟท์เป็นคนมีความฝัน ก็ไม่แปลกที่เค้าจะเกลียดความผิดพลาดของชีวิต เกลียดชีวิตของตัวเองที่ล้มเหลว เกลียดที่ฝันตัวเองต้องล้มลง
“ พี่ไฟท์ ทำงานที่มหาลัยเป็นยังไงบ้างครับ "
“ ก็เฉยๆ ค่อนไปทางดี ชีวิตเรื่อยๆดี ตอนนี้ก็เพื่อนคนนึงละ " พี่ไฟท์ยิ้มตอนที่กำลังคิดถึงใครบางคนอยู่ คงเป็นเพื่อนคนนั้น " ทำไมละ "
“ เปล่าครับ ผมแค่ถามดูเฉยๆ " บอกอีกคนแบบนั้น พี่ไฟท์ยิ้มขึ้นมา
“ คงกำลังคิดว่าพี่เบื่อชีวิตมากเลยใช่มั๊ย " ผมพยักหน้ายอมรับแบบเสียไม่ได้ ก็มันดูพี่ไฟท์เบื่อๆจริงๆ เหมือนคนเบื่อทุกอย่างในชีวิต
“ ก็เบื่ออยู่หรอกนะ มันไม่ค่อยน่าตื่นเต้นเท่าไหร่ อีกอย่างนักศึกษาสาวๆ ชวนปวดหัว "
“ ก็อาจารย์หล่อมันเป็นธรรมดาที่นักศึกษาจะต้องตามกรี๊ด "
“ พี่หล่อเหรอ " เหล่มองผมที่นิ่งไปสักพัก ผมไม่เคยเห็นสายตาล้อเล่นเจ้าเล่ห์ของพี่ไฟท์แบบนี้มาก่อนเลยครับ
“ ก็หล่อสิครับ " หัวใจเต้นแรงของผมได้แต่กลืนน้ำลายคงลอไปเรื่อย
“ ครั้งแรกเลยนะ ที่วาดชมพี่ว่าหล่อ " เอามือถูกไปตามคางของตัวเอง " ท่าจะหล่อจริงๆ ฮ่าๆ โอเค ไม่แกล้งละ "
“ แล้วพี่ไฟท์จะมาเฝ้าน้องอลันทุกวันเลยเหรอครับ "
“ ก็คงงั้น แต่ถ้ามีสอนคงให้แม่บ้านมาดู "
“ ให้ผมมาเฝ้าให้มั๊ยละครับ " ผมบอก มันคงดีถ้าผมช่วยแบ่งเบาอะไรพี่ไฟท์ได้บ้าง
“ ไปพักผ่อนเถอะน่า ลูกพี่ พี่ดูแลได้ "
“ แต่ว่าดูแลอลันมันก็ไม่ได้หนักหนาอะไร อีกอย่างผมก็เบื่อที่ต้องอยู่แต่ที่คอนโดเฉยๆ ที่บ้านพ่อกับแม่ก็ไม่อยากให้กลับ เพราะกลับไปต้องทำงานหนัก ให้ผมทำอะไรบ้างเถอะครับ นะ พี่ไฟท์ " ผมมองหน้าอีกคนพี่ไฟท์มีเหล่ ก็แค่อยากจะทำอะไรก็ได้ที่ช่วยเค้าได้บ้าง เล็กน้อยก็ยังดี
“ ถามจริงว่า อยากทำงานหรืออยากมาหาแฟนตัวเองกันแน่ "
“ แฟน " ผมทวนคำที่อีกคนพูด ตอนนี้ก็คิดได้แค่คนเดียวหรอกครับ " ไม่ใช่สักหน่อย "
“ แล้วดูเขิน "
“ ผมไม่ได้เขิน " เบือนหน้าไปทางอื่น พี่ไฟท์ก็เอาแต่หัวเราะ มือข้างนึงยื่นมาขยี้หัวผม
“ เขินแบบนี้สิ ค่อยดูเป็นเด็กหน่อย เด็กน้อย " จบด้วยการจับปลายจมูกส่ายไปมา ผมนิ่งอยู่แบบนั้น
“ แค่พี่ชายครับ แค่พี่ชาย "
“ แรกๆก็บอกแบบนี้ทุกคนละ "
“ ผมมีคนที่ชอบอยู่แล้วพี่ไฟท์ก็รู้ " เงยหน้าบอกอีกคนที่ไฟท์หยุดมือที่กำลังลูบหัวผม
“ รักคนที่เค้ารักเราเถอะ อย่าเสียเวลากับคนที่เค้าไม่ได้รักเราเลย คนที่วาดรัก เค้าไม่เคยมองเห็นวาดเลยไม่ใช่เหรอไง แบบนั้นทำไมไม่ลองมองคนที่เค้ารักวาดละ มีความสุขบ้างเถอะ อย่ามีความทุกข์ให้มากนักเลยนะ "
“ แต่มีความรัก แล้วมันจะมีความสุขจริงๆเหรอครับ "
“ พี่ว่า นั่นมันก็แล้วแต่บุคคลนะ ถ้าเค้าคือคนใช่ ความรักก็คือความสุขเองนั่นละ " พูดแค่นั้น พี่ไฟท์ลุกขึ้นตอนที่ยิ้มให้ผม " งั้นเราก็พักผ่อนเถอะ พี่ไม่กลัวละ "
“ แล้วเรื่องอลันละครับจะอนุญาติให้ผมมาเฝ้าให้รึเปล่า "
“ เรื่องนั้นมันแน่นอนอยู่แล้ว เพราะพี่ต้องให้วาดช่วยอยู่แล้ว ก็เรานะ เป็นผู้ช่วยส่วนตัวของพี่นี่ " รอยยิ้มที่เดินออกไปผมทำได้แต่ยิ้มตามก่อนจะเอียงตัวลงนอนกับเตียง ถึงใครจะมองว่าแค่นี้ และเรื่องที่กำลังทำให้ยิ้มอยู่นี้คนที่พูดก็ไม่ได้คิดอะไร แต่ไม่เป็นไรหรอกครับ ก็นั่นมันความสุขของผม แค่นี้ก็พอแล้ว
...........................................................
“ อย่างงั้นก็ดีนะ แม่เห็นด้วยที่ว่าเราจะได้ไม่เครียด " ผมพยักหน้าให้แม่ที่กำลังยืนทำอาหารอยู่หน้าเตาในคอนโดของผม เมื่อคืนแม่กับพ่อเข้าเวรดึก ท่านทั้งคู่ก็เลยมาค้างที่นี่เมื่อคืน
“ หอมจังเลย วันนี้ทำอะไรเหรอคุณ "
“ ข้าวแกงกระหรี่ เห็นวาดบอกว่าทำง่ายแล้วก็อร่อย " จริงๆก็มีแบบเป็นก้อนสำเร็จที่ซื้อมาแล้วครับใส่ผักลงไปต้มก็กินได้เลย
“ แล้วนั่นวาดทำอะไรอยู่ " พ่อหันมาถามก่อนจะนั่งลงตรงหน้า
“ กำลังทำขนมจีบครับ จะทำไปฝากเด็กป่วย " เพราะว่าอลันชอบกินขนมจีบ แล้ววันนี้เป็นวันแรกที่ผมต้องไปเฝ้าอลันที่โรงพยาบาล
“ วาดเค้าจะไปเฝ้าอลันให้ตาไฟท์นะ เพราะวันนี้ตาไฟท์มีสอนแต่ไม่มีใครมาเฝ้าลูกให้ "
“ จริงๆที่บ้านพี่ไฟท์ก็มีครับ แต่ผมอาสาเอง ก็อยู่บ้านเฉยๆมันเบื่อ "
“ จริงๆเลยนะ " พ่อขยี้หัวผมจนยุ่ง ท่านยิ้ม " แต่ก็คงจริง งั้นก็จะอนุโลมให้ทำงานเบาๆละกัน แต่ต้องมาขอก่อนนะว่าจะทำงานอะไร "
“ ครับผม พ่อของวาดใจดีที่สุดเลย " ยิ้มให้อีกคนที่ส่ายหน้า
“ แล้วขนมจีบนี่ทำไมทำไว้ซะเยอะ อลันเก่งขนมจีบเก่งขนาดนี้เลยเหรอ "
“ ก็เปล่าหรอกครับ " ผมว่ามือก็ยังทำขนมจีบไปเรื่อยๆ ตอนนี้ที่เห็นเกือบจะเจ็ดสิบลูกแล้วด้วยซ้ำ เยอะเอามากๆ " ก็วาดทำไปฝากพี่ติน พี่อิน พ่อ แล้วก็แม่ "
“ พวกเรากินขนมจีบเยอะขนาดนี้เลยเหรอ " แม่แซว มือที่ทำอาหารของผมเริ่มร็วขึ้นเพราะความเขิน เหมือนเลือดทั้งร่างไหลมารวมกันที่หน้า
“ จริงๆ ผมก็ทำฝากหมอเซฟด้วยครับ "
“ แล้วทำไมพอพูดถึงหมอเซฟแล้วต้องหน้าแดง "
“ ผมไม่ได้หน้าสักหน่อย " เถียงออกไปแบบนั้น พ่อก็ยิ้มเหล่ๆ
“ วางใจไม่ได้แล้ว ไอ้หมอเซฟเนี้ย บังอาจมาทำให้ลูกชายพ่อหน้าแดงแบบนี้ได้ไง ต้องจัดการ "
“ โธ่ พ่อครับ "
“ อย่าแซวน่า ลูกหน้าแดงหมดแล้ว " มีความสุขกันอยู่สองคนไม่ได้เห็นใจคนโดนล้ออย่างผมเลย ผมเริ่มนึ่งขนมจีบทั้งหมดของตัวเอง คิดว่าคงทันเวลาแพ็คพอดีครับ
จัดการทุกอย่างเสร็จทันเวลา เรากินข้าวด้วยกันก่อนจะออกมาโรงพยาบาลพร้อมๆกัน ผมให้ขนมจีบพ่อกับแม่ไปคนละแพ็ค ก่อนจะเดินเอาไปให้พี่อินแล้วก็พี่ติน
“ มองหาใครนะ " พี่ตินทักตอนที่ผมพยายามชะเงอหาคนบางคนตอนที่เอาขนมจีบมาให้พี่ตินที่แผนก
“ เปล่าสักหน่อย วาดมองพี่ตินอยู่นั่นเหละ "
“ โกหก นิสัยไม่ดี " โดนบีบปลายจมูกไปทีนึง พี่ตินยิ้ม " ไอ้เซฟมีผ่าตัด อีกครึ่งชั่วโมงคงออก "
“ อย่างงั้นเหรอครับ " ผมพยักหน้า พี่ตินเลยดึงเข้าไปกอดคอ
“ แล้ววันนี้มาทำไม อย่าบอกนะว่าแค่มาส่งขนมจีบ "
“ เปล่า วาดมาเฝ้าอลันให้พี่ไฟท์ "
“ ขยันทำงานอีกแล้ว "
“ ก็อยู่บ้านว่างๆมันเบื่อ จะกลับบ้านก็ไม่ให้กลับ วาดก็ไม่รู้จะทำอะไร "
“ ไม่ไปเที่ยวกับเพื่อนละ " ผมส่ายหน้า เอาจริงๆ ไม่ได้เที่ยวกับเพื่อนนานจนแทบจะลืมความรู้สึกนั้นไปแล้วด้วยซ้ำ
“ พี่ตินไปเที่ยวกับวาด วาดคงจะสนุกกว่า "
“ ลองชวนหมอเซฟสิ พรุ่งนี้ไอ้หมอว่าง " พี่ตินกระซิบผมส่ายหน้าไปให้ คิ้วเข้มนั้นขมวดลง
“ แบบนั้นต้องขอพี่กับพ่อก่อน พี่ชายผมหวง "
“ ฮ่าๆ น่ารักซะจริงๆ " โดนแก้มไปเต็มฟอดพยาบาลที่อยู่แถวนั้น ต่างแอบยิ้มกับการกระทำของเรา
“ งั้นวาดไปหาน้องอลันก่อนนะ "
“ เดี๋ยวพี่ว่างแล้วจะแวะไปหา "
“ ครับผม "
พาตัวเองเดินทาตามทางเดินของโรงพยาบาล ส่วนของห้องพิเศษเด็กผมเคาะประตูก่อนจะพบว่าผู้ปกครองกับเด็กในปกครองกำลังเถียงกันอย่างเอาเป็นเอาตายในเรื่องอะไรสักอย่าง
“ พ่อ ไม่เข้าใจอลัน ก็อลันไม่อยากดู "
“ วันๆดูแต่การ์ตูน แบบนั้นมันก็ไม่ได้นะ "
“ สวัสดีครับ กำลังเถียงอะไรอยู่ " ผมถามทั้งสองคนที่หันมามอง อลันที่กำลังยืนยกมือสองข้างเรียกผมให้เข้าไปกอดแกไว้
“ อาวาด อาวาดจัดการพ่อให้อลันเลย " สองแขนที่กอดขี้ไปที่อีกคนก่อนจะซบ
“ อาวาดก็ช่วยอะไรไม่ได้หรอก "
“ มีอะไรกันเหรอครับ " ผมถามพี่ไฟท์ถอนหายใจ
“ ไอ้ตัวดีเอาแต่ดูการ์ตูนทั้งวัน ไม่ยอมดูอย่างอื่นเลย ให้ทำการบ้านก็ไม่ทำ "
“ ก็หนูกำลังป่วย หนูกำลังอ่อนแอ หนูต้องการกำลังใจจากการ์ตูน อาวาด หนูอ่อนแอ "
“ ดูมัน " ชี้ไปที่ลูกตัวเอง ผมเผลอยิ้มกับคำเถียงน่ารักๆแบบนั้น
“ ก็อลันกำลังอ่อนแอจริงๆนะครับ " ผมบอกอีกคนก็กอดผมแน่น
“ ไม่ใช่เรื่องแล้วละ ทำการบ้านเลย " แบบฝึกหัดเลขถูกโยนมาให้ ก็แค่เล่มเดียวแต่ถ้าให้เทียบสามคนพี่น้อง อลันคนนี้ละครับที่ขี้เกียจที่สุด ขี้เกียจแต่ก็หัวดี
“ เดี๋ยวผมจัดการเองครับ พี่ไฟท์ไปทำงานเถอะ " บอกอีกคนแค่นั้นพี่ไฟท์ถอนหายใจก่อนจะเดินเข้าไปใกล้อลัน แล้วก็หอมแก้ม
“ งั้นเดี๋ยวพ่อมานะ "
“ ครับ บ๊ายบาย " ข้อมือเล็กบอกมือลาอีกคน พี่ไฟท์หันมามองผม
“ งั้นพี่ฝากด้วยนะ "
“ ครับ ตั้งใจทำงานนะครับ อ้อ พี่ไฟท์ " ผมดึงตัวเองออกจากอลันก่อนจะเดินไปหยิบกล่องขนมจีบให้อีกคน " นี่ครับ ผมทำมาเผื่อ "
“ ขนมจีบเหรอ น่ากินเชียว ขอบคุณนะ "
“ ไม่เป็นไรครับ "
ประตูที่ปิดลงผมมองอลันที่นั่งลงบนเตียง สองแขนยังคงยื่นมากอดเอวผม คนขี้อ้อนไก้แต่ส่ายหน้าไปมา " อาวาด อลันจะดูการ์ตูน "
“ อาวาดให้ดูก็ได้ แต่ว่า พอดูการ์ตูนตอนนี้จบ อลันจะต้องปิดทีวีแล้วมาทำการบ้านให้เสร็จ "
“ ไม่อยากทำเลย ไม่อยากคิดอะ "
“ แต่ว่า ถ้าทำตอนนี้เสร็จ ก็ไม่ต้องทำอีกเลยนะ ก็อลันมีการบ้านอย่างเดียวเอง ถ้าทำวันนี้เสร็จ พรุ่งนี้แล้วก็มะรืนนี้ก็ไม่ต้องทำเลย ได้ดูการ์ตูนทั้งวัน ไม่ดีกว่าเหรอครับ ตั้งใจทำให้เสร็จไปเลย " หว่านล้อมอีกคนแบบนั้น อลันทำท่าคิดก่อนจะพยักหน้า
“ ก็ได้ อลันทำก็ได้ อลันจะทำเลย เดี๋ยวทำเสร็จอลันจะได้ดูการ์ตูน "
“ เอางั้นก็ได้ " ผมหยิบหนังสือเลขพร้อมกับโต๊ะให้เด็กน้อยที่นั่งอยู่บนเตียง ท่าทางตั้งใจเต็มที่นั้นดูท่าว่าการหว่านล้อมของผมน่าจะได้ผม " งั้นทำการบ้านเสร็จค่อยกินขนมจีบนะครับ "
“ อาวาดทำขนมจีบมาให้อลันด้วยเหรอ "
“ ใช่แล้ว ของโปรดอลันไง "
“ เย้!! หนูจะทำการบ้านให้เสร็จเร็วๆเลย จะได้กินขนมจีบแล้วก็ดูการ์ตูน "
“ แบบนั้นละครับเด็กดี " ลูบหัวอีกคนที่กำลังเปิดหนังสือทำการบ้าน ผมค้นพบว่าพี่ไฟท์คงไม่มีจิตวิทยาให้การเลี้ยงเด็กๆหรอกครับ
ครึ่งชั่วโมงที่อลันทำการบ้าน ผมตรวจการบ้านทั้งหมด เมื่อรู้ว่าถูกหมดก็เปิดทีวีให้อีกคนดูได้ ขนมจีบถูกตั้งไว้ข้างหน้า อลันชอบกินขนมจีบมากครับ เหมือนจะชอบกว่าอาหารชนิดไหน ครึ่งนึงที่เคยพาเด็กๆไปเซเว่นผมพบว่าอลันเป็นคนเดียวที่เอาซื้อขนมจีบมากินเยอะแยะแทนที่จะเป็นขนม
“ อาวาด ดู มันตลก " ชี้ไปที่หน้าจอทีวี มันเป็นการ์ตูนที่ขำดีครับ แมวกับหนูที่กำลังไล่จับกันอลันเอาแต่หัวเราะ
ก๊อก ก๊อก เสีงเคาะประตูทำเอาผมหันไปดู คนที่เดินเข้ามาท่าทางที่อิดโรยนั้นยิ้มให้ผม " วาดไว้ อยู่นี่จริงๆด้วย "
“ หมอเซฟ ผ่าตัดเสร็จแล้วเหรอครับ "
“ อื้ม เพิ่งเสร็จเมื่อกี้แล้วก็วิ่งออกมาเลย " คนที่ว่าแบบนั้นนั่งลงตรงโซฟาตรงหน้าผม " หมอตินบอกว่า วาดอยู่ห้องนี้ ตอนแรกก็คิดว่าโกหกกัน "
“ ทำไมถึงคิดแบบนั้นละครับ "
“ ไม่รู้สิ " พูดแบบนั้นอีกคนก็พิงหลังตัวเองกับโซฟา ก่อนจะชี้มาที่อลันที่ยังนั่งสนใจการ์ตูนอยู่ " แล้วนี่ "
“ ลูกชายของเพื่อนพี่อินนะครับ พอดีเค้าไปทำงานแล้วผมก็อาสามาเฝ้าให้ "
“ ใจดีจัง " รอยยิ้มที่ยิ้มมาให้ ผมมองไปทางอื่น
“ ก็ว่างอยู่ ไม่มีอะไรทำ ผมก็ควรทำตัวเองให้มีประโยชน์สิครับ "
“ พูดซะพี่ดูหมดประโยชน์เลย "
“ อลัน อลันครับ สวัสดีคุณหมอก่อนนะ คุณหมอเซฟครับ " สะกิดบอกอีกคนที่หันมาไหว้ อลันแนะนำตัวเอง
“ ผมชื่ออลันครับ คุณหมอ "
“ สวัสดีครับ อลันเป็นอะไรทำไมถึงเข้าโรงพยาบาลครับ " หมอเซฟลุกขึ้นมาลูบหัวอีกคน
“ อลันไม่สบาย อลันป่วยครับ "
“ งั้นก็หายไวๆนะครับ คนเก่ง " พยักหน้าให้หมอเซฟที่ก็หันมายิ้มให้ผมก่อนจะกลับไปนั่งที่เดิม " ทำไมในห้องนี้หอมๆ เหมือนมีกลิ่นอะไร "
“ กลิ่นขนมจีบมั้งครับ "
“ ขนมจีบเหรอ "
“ วันนี้ผมทำขนมจีบมาให้อลันกินนะครับ " พี่เซฟมองหน้าผม เขาเหล่ไปที่กล่องขนมจีบที่วางอยู่แถวๆนั้น กล่องขนมจีบที่เหลืออยู่อีกกล่อง
“ ได้กลิ่นแล้วหิวขึ้นมาเลย งั้นพี่ไปกินข้าวก่อนนะ "
“ ยังไม่ได้กินข้าวเหรอครับ "
“ ก็นี่ไงเวลาพัก " หมอเซฟลุกขึ้น แต่ผมจับมืออีกคนไว้ทัน
“ ชอบกินขนมจีบมั๊ยครับ ผมทำมาฝากหมอกล่องนึง "
“ ชอบสิ ก็คนน่ารักทำมาฝากทั้งทีทำไมจะไม่ชอบ " หันไปมางตาคนที่พูดคำนั้น เผลอเม้มปากตัวเองตอนที่หัวใจเต้นแรงอยู่ตอนนี้ผมรีบเดินไปหยิบกล่องขนมจีบมาให้
“ เป็นขนมจีบหมูกับขนมจีบกุ้งนะครับ "
“ หน้าตาดูดี เหมือนก้อนเนื้อเล็กๆตอนผ่าตัดเลย "
“ หมอ ไหวปะเนี้ย มองขนมจีบเป็นก้อนเนื้อ สติยังครบอยู่นะ " ผมจับแขนอีกคนหมอเซฟก็ขำตัวเอง เค้านวดสมองสองสามที ก่อนจะเปิดกล่องขนมจีบออก
“ หืื้ม หอมจัง หอมๆแบบนี้ อีกเดี๋ยวสติคงกลับมาครบ "
“ รสชาติเป็นไงบอกด้วยนะครับ " อีกคนพยักหน้าก่อนจะเริ่มกินขนมจีบ เคี้ยวอยู่สองสามทีพี่เซฟมองหน้าผม " เป็นไงครับ "
“ อร่อยใช้ได้เลยนี่ อื้ม โอเคเลยละ ท่าทางเราจะทำอาหารเก่งนะ "
“ แน่นอนครับ เรื่องอาหารหรือว่าทำทำงานบ้าน ผมนะมือหนึ่ง "
“ อวดเลยนะ " หมอเซฟเหล่ผม
“ ก็ผมมั่นใจ "
“ มั่นใจแบบนี้ ที่คอนโดพี่รับสมัครพ่อครัวกับคนทำงานที่บ้านให้อยู่นะ "
“ แค่พ่อครัวกับคนทำงานบ้านเหรอครับ " หันไปตามอีกคนพี่เซฟเคี้ยวขนมจีบแต่สายตาที่มองมาเหมือนไม่ใช่แบบนั้น
“ พ่วงด้วยตำแหน่งดูแลเจ้าของคอนโด เงินเดือนดีนะ สวัสดิการพร้อมด้วย "
“ สวัสดิการอะไรครับ "
“ อยากรู้ก็ต้องมาพิสูจน์นะ "
“ ไม่ดีกว่า หมอดูเจ้าเล่ห์แล้วก็หื่น พ่อเคยสอนว่าไม่ควรเข้าใกล้ อย่าเข้าใกล้คนหื่น "
“ ลองได้อยู่ใกล้ๆ คนหื่น วาดอาจจะเปลี่ยนใจก็ได้นะ " ยักคิ้วให้ผมที่ส่ายหน้าให้อีกคน หมอเซฟกินขนมจีบจนหมด
“ ผมไปหยิบน้ำให้นะครับ แปปนึง "
“ ลงไปกินน้ำอร่อยๆข้างล่างด้วยกันอีกมั๊ย " คำถามที่ถามตอนที่กำลังเปิดตู้เย็น หยิบน้ำเย็นมารินให้อีกคนที่รอฟังคำตอบ มองดูอลันที่กำลังดูการ์ตูนแน่นอนว่าถ้าพาออกไปด้วยอีกคนต้องงอแงแน่ๆ ท่าทางที่ไม่สนใจอะไร อลันติดการ์ตูนเรื่องนี้มาก
“ ผมไปไม่ได้หรอกครับ ไปแล้วใครจะดูอลันละครับ "
“ นั่นนะสินะ " รับแก้วน้ำไปจากมือผม หมอเซฟยิ้มตอนที่ผมนั่งลงข้างๆ มือคู่นั้นขยี้ลงบนหัวผม " ไม่เป็นไรหรอก "
ส่วนตัวผมอยากไปครับ ผมคิดว่าตัวเองตอนนี้ก็อยากจะเปิดใจให้ใครสักคนเหมือนกัน คนที่ไม่ใช่คนในครอบครัว คนที่ไม่ใช่คนที่ชอบมาตั้งแต่เด็ก
“ ไว้โอกาสหน้าแล้วกันนะครับ "
“ โอกาสหน้าขอเป็นพรุ่งนี้เลยได้มั๊ยละ " หันมองหน้าอีกคนที่มองผม รอยยิ้มของหมอเซฟที่ส่งมาให้ " พรุ่งนี้เป็นวันหยุดของพี่ ไปเที่ยวกันสักวันมั๊ยละ "
“ พรุ่งนี้..”
“ ไม่ว่างเหรอ "
“ ว่างครับ " ตอบออกไปหมอเซฟขมวดคิ้ว
“ แล้วก็คิดซะนาน "
“ กำลังคิดว่าหมอจะพาผมไปไหน จะล่อลวงผมไปขายรึเปล่า หมอท่าทางน่ากลัว ไม่น่าไว้วางใจ "
“ หน้าตาแบบนี้ไม่พาไปขายหรอก ขายไม่ออกหรอก พี่เก็บไว้ดีกว่า "
“ บางทีผมว่าหมอทำงานหนักจนเพ้อนิดหน่อยนะครับ "
“ แล้วเวลาเราเขินชอบพูดออกนอกเรื่องแบบนี้ประจำเลยเหรอ " เหล่มองผมด้วยสายตาแซว " โอเคๆ ไม่แซวละ เดี๋ยวจะโดนเด็กงอน งั้นพรุ่งนี้เจอกันบ่ายโมงนะ ขอพี่นอนแปปตื่นบุ๊ปจะออกไปรับเลย "
“ รับที่ไหนครับ "
“ ที่คอนโดเราไง "
“ งั้นห้ามสายห้ามเลทนะครับ "
“ ถ้าเลทหนึ่งนาทีจะให้หอมแก้มทำโทษแล้วกัน "
“ หมอนี่คิดอะไร ถึงเนื้อถึงตัวผมตลอดเลยนะ " ว่าออกไปเล่นๆ เล่นก็ยักไหล่ ไม่ใส่ใจ
“ หน้าตาเด็กที่จีบมันชวนให้หื่นเข้าหาที่หว่า ช่วยไม่ได้หรอก "
“ ผมชักไม่กล้าไปไหนกับหมอแล้วครับเนี้ย " ถอยร่อนออกห่างอีกคน หมอเซฟจับมือผมไว้
“ หนีตอนนี้ไม่ทันแล้วละ คุณไม่ได้สิทธินั้นแล้ว " ยึดมือผมไว้ เสียงหัวเราะของเราหมอเซฟยืนขึ้น " อีกสิบนาทีต้องเข้าเวรต่อแล้วละ "
“ งั้นก็ตั้งใจทำงานนะครับ " ผมยืนขึ้นตรงหน้าเข้า หมอเซฟที่กำลังเดินออกไปจากห้อง
“ อยากให้ถึงพรุ่งนี้เร็วๆ " หมอเซฟหันมาบอกแบบนั้นเค้าก้มหน้าลง " นานแล้วที่พี่ไม่ได้ชวนใครไปเดท "
“ ต้องแต่งตัวหล่อๆนะครับ "
“ หล่ออยู่แล้ว แต่งอะไรมากมาย "
“ มั่นหน้าจังนะหมอ "
“ ปากนี่นะ..” โดนจับคางส่ายไปมาอยู่หลายที ผมยิ้มตอนที่หมอเซฟขยี้หัวผมจนยุ่งอีกครั้ง " พรุ่งนี้เดี๋ยวไปรับ แต่งตัวน่ารักๆละกัน "
“ แน่นอนอยู่แล้ว "
“ ใครกันที่มั่นหน้า "
“ เจอกันครับ " โบกมือลาอีกคน หมอเซฟพยักหน้าแต่ยังยืนอยู่ตรงนั้น " ไปทำงานสิครับ "
“ ก็ปิดประตูสิ "
“ หมอก็ไปสิครับ " โบกมือไล่อีกคนหมอเซฟเดินถอยหลังออกไปจากประตูของห้อง ห่างออกไปจนกลับหลังหันไปเดินตามปกติ ผมปิดประตูลง ก่อนจะยิ้มออกมา มันมีความสุขดีนะครับ เวลาที่เราเปิดใจ
“ พรุ่งนี้เจอกันนะครับ คุณหมอ "
..................................................
คนที่เรารัก กับ คนที่เรากำลังเปิดใจ
ความรู้สึกที่เรามอบให้เลเวลมันต่างกัน
แต่สักวัน มันก็ต้องถึงวันที่ต้องเลือกละนะ
ก็มัน #รักที่ต้องเลือก นี่น่า
น่าจะหวานกว่าตอนอื่นๆนะพอให้มีอะไรที่ยิ้มได้บ้าง
หนมฝากแท็ก #choiceต้องเลือก ด้วยนะคะ
ขอบคุณที่เข้ามาอ่านและคอมเม้นท์จ้า :กอด1: :L2: :3123: :L1: :pig4:
-
ตอนนี้น่ารัก เหมือนมาขั้นความหน่วงของไฟท์โรมอิน
ชอบหมอเซฟจีบวาด รุกเร็วจริงๆ แอบทำหื่นใส่ 5555 น่ารัก
วาดก็ดูมีความสุข มียิ้มมีเขินด้วย แถมจะไปเดทกันแล้ว :mc4:
ปล.ชอบที่อลันบอก อลันอ่อนแอ 5555 น่ารักเด็กน้อยไม่ยอมทำการบ้าน
:mew1: :L2:
-
น้องวาดน่ารักจริงๆ เปิดใจให้หมอเชฟเหอะ คงไม่ดีแตก555 พี่ไฟท์เอาไว้ให้พี่อินเค้า(ยังหวังอยู่)
-
โอยย ทุกอย่างก็ดูเหมือนจะลงตัวนะ แต่เหมือนจะมีพายุลูกใหญ่กำลังมายังไงไม่รู้
ตอนเตเจอกับโรมนี่จะเป็นยังไง แต่ขอสตาฟฟ์ทุกคู่ไว้แบบนี้ละกันนะ ยังไม่อยากมาม่าเยอะ
ปล วาดหลุดพ้นบ่วงกรรมละ ไปดีๆๆ ไปคู่กับเซฟ
-
อลันฉลาดและน่ารักมากๆ
-
ทำไมเขินเซฟ ตอนอ่านบีทีเอสก็ชอบละนะ
มาพาร์ทนี้ยิ่งชอบ
-
ทำไมมมม มันหวาน แต่ตอนtalk มันหน่วงหละ
โอ้ยยย
วาดควรได้มีความสุข เหมือนที่เซฟก้ควรเหมือนกัน
ถ้าวาดต้องเลือกระหว่างไฟท์กับเซฟ....เซฟคงทำกรรมกับครอบครัวไฟท์ไฟ ไว้เยอะมากอะ
5555
แต่ว่าผ่านมา 27 ตอนแล้ว ยังหน่วงอยู่แล้ววว
แอบคิดว่า จะรอออออออให้จบก่อนค่อยอ่านดีไม๊
อ่านไปรอไป เคลียร์เหลือเกินนนน
-
อ่านตอนของไฟท์ก็งง โรมเคยบอกอินว่าตัวเองเป็นเกย์แล้วเลิกกับแฟนเพราะไปมีอะไรกับเพื่อน
โดนเพื่อนมอม แล้วทำไมอินบอกไม่รู้เรื่องเราคงไม่ได้มโนไปเองหรอกนะว่าโรมบอกไปแล้ว
ถ้าบอกว่าสงสารโรมจะผิดมั้ย ในวันที่เตรู้เรื่องแล้วเลือกที่จะทิ้งโรมความรู้สึกมันต้องแย่สุดๆ
โรมเองก็คงยิ่งกว่าเพราะไม่เหลือใครเลย ตั้งแต่พ่อแม่ที่เลือกจะตัดขาดกันไปเพราะโรมเป็นเกย์
เสียคนรักไปเพราะรับเรื่องราวที่เกิดขึ้นไม่ได้ เสียเพื่อนสนิทไปเพราะโดนหักหลังทำเรื่องบ้าๆแบบนี้
แล้วยังต้องมาเลี้ยงลูก(ที่บอกได้เลยว่าไม่ได้ตั้งใจจะให้เกิดขึ้นมา)คนเดียว มันคงแย่มากจริงๆแหละ
พอมาเจออินที่ดูเหมือนจะรับเรื่องแบบนี้ได้มันก็ไม่แปลกที่โรมจะมาชอบอิน
โดยที่อินเองก็ดูมีความสุขดีตอนอยู่กับโรมและน้องอลิซ
ถ้าหลังจากนี้จะไม่มีประเด็นดราม่าแฟนเก่าเราคิดว่าสองคนนี้คงไปด้วยกันได้ดี
ส่วนเตที่เลือกจะทิ้งโรมไปและปิดกั้นตัวเอง การเริ่มต้นใหม่ที่ดูจะดีที่สุดคือออกจากวงโคจรเดิมไปเลย
ตอนล่าสุดเซฟวาด
เป็นแม่ยกน้องวาดมานานตอนนี้ค่อยมีความสุขหน่อยที่น้องวาดเริ่มเปิดใจให้ใครสักคน
หมอเซฟก็เป็นคนดีคนนึงนะ จริงๆสงสารเซฟมาตั้งแต่เทมไฟแล้วก็ดันไปรักคนมีเจ้าของอะนะ
มาเรื่องนี้เชียร์เต็มที่น้องวาดนี่แหละคุณค่าที่เซฟคู่ควร อยู่ด้วยกันแล้วมุ้งมิ้งน่ารักดี
บ้านน้องก็ไฟเขียวกันหมดแล้ว เดินหน้าเต็มที่เลยนะหมอเซฟ สู้ๆ
เป็นกำลังใจให้ขนมนะคะ เห็นเปิดเรื่องใหม่ยังไม่ได้ตามไปอ่านเลย แต่อย่าลืมเรื่องนี้นะ
น้องไฟก็เปิดจองแล้ว ขอเก็บตังค์สักพักเดี๋ยวไปจองแน่นอนค่ะ ^^
-
น้องอลันน่ารัก
ยังคงเชียร์คอินโรมอยู่น๊าาาาาาา
-
อยากให้ไฟท์มีความสุขเร็วๆ
-
เฮ้ยย คู่นี้น่ารักอะ น่าลุ้นๆ
ดีจังที่ว่านเปิดใจรับคนอื่นเข้ามาแล้ว ลองดูนะวาด
:katai2-1:
-
การเริ่มเปิดใจมันดีจริงๆนะ
วาดจะได้มีความสุขซะที
หมอเซฟ จริงใจ รักจริงสุดๆอยู่แล้ว
-
เป็นตอนที่อ่านแล้วสบายใจที่สุดไม่ต้องกังวลเรื่องใครจะเลือกใคร
-
เพิ่งอ่านทันหลังจากกลับไปหา BTS มาอ่าน
อ่านแล้วทั้งเจ็บทั้งหน่วงๆชอบกล
ความรักที่หลากหลายจริงๆ
ภูมิหลัง+ครอบครัวของโรมกับอินนี่เหมือนเป็นตัวกำหนดทิศทางความสัมพันธุ์ของทั้งคู่เลยทีเดียว
ครอบครัวของอินนี่สนับสนุนทั้งคู่แถมสนัยสนุน เส้นทางก็โล่งไฟเขียวเปิดตลอดทางโดยที่ไม่ต้องปกปิดสังคมตามที่อินต้องการ
ในด้านตรงกันข้ามไฟท์เองก็มาพบเต การที่สองคนนี้เป็นอาจารย์ที่ดูท่าทางแล้วน่าจะอยากเก็บความสัมพันธ์ส่วนตัว(ที่อาจจะมีใน
อนาคต)ไว้เป็นความลับจากสังคม
พิ้นนิสัยของไฟท์เองก็ไม่มีทางอยากจะเปิดเผยสภาพการผันแปรของตัวเองที่มาเป็นชายรักชายออกไปแน่ๆ
เดาว่าตัวแปรอาจจะเกิดขึ้นถ้าหากจะมีดราม่าหนักๆเกิดขึ้นเช่นโรมที่อาจจะยังไม่ลืมและยังมีความผูกพันธ์ต่อรักแรกอยู่ แล้วมาพบ
กับเต อาจจะมีดราม่าเกิดขึ้น แล้วถ้าเป็นจริงท่าทางหมออินก็คงจะต้องมาเจ็บปวดเหมือนที่อดีตแฟนแช่งไว้
ถ้าหากว่ามีตัวแปรอิ่นๆที่รุนแรงขนาดปานช้างกระทึบที่ทำให้ไฟท์สะดุ้งตึ่นมาเผชิญกับความรู้สึกที่แท้จริงของตัวเองได้ว่าตัวเอง
รู้สึกยังไงกับหมออิน ก็อาจจะทำให้คู่นี้กลับมาหากันได้ แต่เรากลับรู้สึกว่าไฟท์ไม่ได้รักหมออินมากขนาดนั้น ความรู้สึกของไฟท์
เหมือนกับน้ำที่จะอุ่นก็ไม่อุ่นจะเย็นก็ไม่ใช่ คือรู้สึกว่ามันชืดชา เหมือนทำอะไรที่ Half hearted, half ass attitude มากๆ เหมือน
เสียศูนย์แล้วก็เลยนอนแผ่ให้เวลาหมดไปวันๆ
สรุป - ถ้าหากว่าตัวเลือกของหมออินยังอยู่ระหว่างโรมกับไฟท์ ยังไงหมออินก็ไม่พ้นได้เลึ้ยงลูกติดสามีแน่ๆ จะต่างก็แต่ว่าจะได้
ลูกเลึ้ยงคนเดียวหรือ 4 คนเท่านั้นเอง
ขอบคุณคุณหนมมากค่ะ เดี๋ยวเราจะซื้อ BTS ค่ะ FC เทม ค่ะ
-
วาด หมอเซฟ มันถูกแล้ว ตัดใจจากไฟท์ดีที่สุด เหมือนไฟท์จะรู้ว่าวาดรู้สึกยังไง ถูกแล้วที่แนะนำน้องให้มองคนรัก ส่วนไฟท์จะยังไงต่อไปก็ขอให้ได้คู่ที่เหมาะสม รักและยอมรับได้
-
วาดกับหมอเชฟนี่น่ารักดี
อินโรมไฟท์ก็หน่วงเกิ๊นนนนนนนนนน
-
เลือกไม่ได้ เหมาหมดได้ป่าวววว =_=
-
เซฟวาดๆๆๆ ชูป้ายไฟสูงๆโบกไปมา ตอนนี้ขอเกาะคู่นี้ล่ะ
ส่วนคู่อื่นขอเอาใจช่วยห่างๆอย่างห่วงๆ งืออๆๆ :hao5:
มันหน่วงๆๆ งือออ
ขอบคุณขนมสำหรับตอนใหม่ค่ะ
-
:katai2-1:
-
เรื่องนี้ถึงจะหน่วง...มาก :katai1:
แต่ก็อยากมาเม้นให้กำลังใจพี่หนมในเล้าซักครั้ง เป็นอะไรที่ไม่ค่อยกล้าอ่านเลยในแต่ละตอนของเรื่องนี้
แต่พี่หนมก็แต่งออกมาได้ดีมากๆในแต่ละตอน เก่งมากๆ พี่หนมเองก็คงเครียดเหมือนกัน5555
คือไม่รู้สิ ไม่รู้ทำไมก็ชอบไฟท์อิน เออ...มันอาจจะเป็นส่วนน้อยล่ะนะ
หลายคนก็สงสารพี่โรม แต่ไม่สิ...เรายังไม่สงสารพี่โรมเท่าไหร่ ไม่รู้ทำไม รู้สึกเหมือนมันน่าจะมีไรมากกว่านี้
คนเรามันไม่ได้มีแค่ด้านเดียวนี่นา อยากเห็นความรู้สึกโรม ความรู้สึกเตให้ชัดๆ
แต่ก็ไม่โอเคกับไฟท์เตอยู่ดีอ่ะนะ :call:
ในใจลึกๆยังสงสารพี่ไฟท์มากกว่าใครอยู่ดี และคนที่เราไม่ค่อยสงสารคือหมออินมากที่สุดนะ
บางทีก็สงสัย ถ้าพี่ไฟท์ไปมีคนอื่นจริงๆ อินจะโอเคสินะ เหอะ...ก็คงโอเคล่ะ ก็อินเลือกแล้วนี่หว่า
แต่สำหรับพาร์ทนี้นั้น :mew1: ก็ขอให้เซฟวาดเขาสุขขีกันไป หมดกรรมแล้วนะลูกเอ๊ย
ปล่อยพวกแก่ๆมันหน่วงกันไป ฉันล่ะอ่อนเพลียมากพูดเลย
เซฟวาดก็ไปน่ารักกันเถอะตัวเธอว์ ถ้าจะให้ดี คบกันแล้วก็ไปเจอเทมไฟหน่อยเป็นไง
เผื่อพี่เทมแกจะได้เลิกคิดมากขึ้นมากระจึ๋งนึง และน้องไฟจะได้ไม่รู้สึกผิดมากจนเกินไป อร๊าย :hao7:
ส่วนเนื้อเรื่องนี้นั้น ต้องติดตามกันต่อไปคือเนื้อเรื่องไม่ดราม่าหรอก แต่มันหน่วงเบาๆ (ถ้าบอกว่าเบาแสดงว่ามาก 5555)
ยังไงก็เป็นกำลังใจให้พี่หนมเสมอๆเลย
สู้ๆนะเพคะ :katai2-1:
-
เบย~~~~~ น่ารักอะ วาดไว้~~~, :hao7: :impress2: :impress2: มายังๆ มาต่อนะ เค้ารอยุ :กอด1: :กอด1:
-
เค้าอยากให้โรมสมหวังจัง ขอให้อินมีรักที่มั่นคงแล้วเลือโรมน้าาาาา >< แล้วนี่เซฟจะเจอไฟป่ะเนี่ยยยยย ขอให้ทุกคนเจอรักแท้กันนะค่ะ เอาใจเชียร์ทุกคู่ทุกคนเลยค่ะ
ปล.กำลังตามอ่านผลงานของคุณหนมอยู่นะค่ะ^^ ขอบคุณมากๆเลยค่ะ
-
รวดเดียวถึงนี่เลย เหวยๆเริ่มหวานๆกันแล้ว อิอิแต่ละคน ในที่สุดหมออินก้อมีความสุข แอบเข้าใจนะ บางทีมันก้อยากที่จะเลือก
-
:mew2: สารภาพว่าหายไปไม่อ่านเรื่องนี้นานพอดู. คือมันหน่วงอ่ะยิ่งอ่านยิ่งอินยิ่งคิดแทนคิดไปไกลมาก ปวดใจแทนอินไฟท์โรมวาดซะงั้น. แล้วไปอ่านรถไฟฟ้ามาอีกรอบคืออินจัดนั่งอ่านไปร้องให้ไป คุณเก่งมากแต่งให้เราเสียน้ำตาจนโดนแซว555
พอมาอ่านถึงตอนนี้ เรื่องก็กระหว่างขึ้น มันเป็นทางออกที่ดีสำหรับอินกะไฟท์ แบบนี้แหละดีที่สุดละ ส่วนอนาคตคู่ของแต่ละคนจะเป็นไงก็คงต้องเป็นไป เพื่อนดีที่สุดคือเพื่อน!
นึกว่าจะมาม่าแฟนเก่าพี่โรม!?! แต่มันก็ไม่แน่ใช่ม่ะ โอ้ยพัวพันพันพัว ต้องได้เจอกันสักวันสิน่า แล้วพี่ไฟท์ o22 อารายพี่แค่ได้หมออินนี้แบบเห็นเตร้องให้แล้วกอดพอเข้าใจแต่จะไปจูบเค้าทำไม?!?!?!?! เอาให้แน่น่ะคู่นี้ แต่เชียร์อยู่ หุหุ
เอ่ย!อีตาเชฟ หายบ้ามาเป็นหมอ แบบคนเพอร์เฟคหล่อรวยเรียนเก่งต้องอาภัพเนื้อคู่นี้น่าสงสารเนอะ เอาอดีตมาแก้ไขดีละ มาจีบน้องวาดเรายินดี :hao3: อยากเห็นทั้งคู่มีความสุข
ชอบตอนมีเด็กๆ เด็กน้อยเรื่องนี้น่ารักทุกคนเลย เพิ่มบทเยอะๆนะค่ะ :mew1:
-
ตอนที่ 28
ตื่นนอนตั้งแต่เช้าทั้งๆที่มันก็ยังไม่ถึงเวลา ผมรู้ว่าดูตื่นเต้นไปหน่อย แต่ตอนนี้จะให้หลับต่อ ก็หลับไม่ลงแล้ว ตื่นมาอาบน้ำแต่งตัวตั้งแต่เช้าเลือกชุดที่ใส่แล้วดูดี ก็เป็นเสื้อตัวเก่งที่ใส่ทุกครั้งเวลาไปเที่ยว
ครืน ครืน ครืน ผมมองสายโทรศัพท์ที่โทรเข้ามา ไม่ใช่คนนัดกับผมวันนี้หรอกครับ แต่เป็น พี่ไฟท์ ที่โทรเข้ามา
“ ครับ พี่ไฟท์ "
“ ทำอะไรอยู่วันนี้ว่างรึเปล่า มานั่งคุยกันที่โรงพยาบาลหน่อยสิ " พูดใจความสำคัญออกมารวดเดียว " ว่าจะเลี้ยงน้ำสักหน่อย วันนี้พี่มาเฝ้าอลันนะ "
“ วันนี้ " อยากไปครับ แต่ว่า ถ้าไปแล้วพี่อินมาเห็นอีกคงเป็นเรื่องใหญ่ อีกอย่างก็นัดกับหมอเซฟไว้แล้ว ไม่อยากจะผิดนัด " วันนี้ผมมีนัดแล้วล่ะครับ "
“ วาดมีนัด " เสียงตกใจนิดๆตอบกลับมาหา
“ ครับ วันนี้ผมมีนัด "
“ กับใครน่ะ จะได้ไปฟ้องพี่ตินกับไอ้อินถูก "
“ แบบนั้นผมจะกล้าบอกได้ไงละครับ "
“ ขอเดาได้มั๊ย หมอเซฟแน่ๆ " พี่ไฟท์พูดออกมาก่อนจะหัวเราะเสียงดัง " เงียบแบบนี้ ถูกใช่มั๊ย ฮ่าๆ "
“ ก็ใช่ครับ "
“ งั้นก็ขอให้สนุกนะ ได้เป็นแฟนกันเมื่อไหร่ พี่ขอเลี้ยงข้าวทั้งคู่หนึ่งมื้อ ตกลงนะ "
“ พี่ไฟท์ ผมแค่ไปเที่ยวเฉยๆ " บอกอีกคนไปแบบนั้นแต่เสียงตอบกลับก็ยังไม่หยุดแซว
“ นั่นเหละที่เค้าเรียกว่า เดทแรก โชคดีครับ "
“ สวัสดีครับ " ผมกดวางสายลงก่อนจะถอนหายใจกับหน้าจอโทรศัพท์ อยากไปหาได้คุยต่อหน้าสักหน่อยก็ยังดี แต่ถ้าพี่อินมาเจอก็เหมือนเดิม พาลให้อารมณ์เสียแล้วก็เข้าใจผิดซะเปล่าๆ " ทำไมเราต้องทำอะไรๆให้ได้ดั่งใจคนอื่น แล้วไม่ได้ดั่งใจตัวเองด้วยว่ะ "
มองดูนาฬิกาหลังดูหนังแผ่นจบไปสองเรื่อง ผ่านเวลานัดมาหนึ่งชั่วโมงแล้ว ผมทำได้แต่ถอนหายใจ จริงๆก็ชินแบบนี้ตั้งแต่เด็กๆ พ่อกับแม่บอกว่าจะพาไปเที่ยวที่ไหน ไม่เคยได้ไปตรงเวลาหรอก ต้องไปกันแบบไม่ได้ตั้งใจตลอด
' ถึงแล้วครับ รออยู่ด้านล่าง ' ข้อความไลน์ถูกส่งเข้ามา ผมเด้งตัวขึ้นจากโซฟาก่อนจะสะพายกระเป๋าแล้วเดินออกจากห้อง
ลานจอดรถของคอนโด BMW สีดำจอดอยู่เป็นคันเดียวที่จอดผิดที่ผิดทางหมอเซฟกระพริบไฟหน้ารถทักผมสัญญาณที่บอกว่ารถคันนั้นไม่ผิดตัวแน่
“ สายหนึ่งชั่วโมงนะครับหมอ "
“ ขอโทษ นอนเพลินไปหน่อย แบบนี้ละก็มันไม่มีคนปลุกนี่นะ " รอยยิ้มแห้งๆที่ส่งมาให้ ภายในแว่นดำที่สวมใส่ ผมมองต่ำลงไปเผลอคิดในใจไม่ได้เลย ' ใส่เสื้อผ้ามาซะดูดีเลยนะหมอ '
“ ของแบบนี้มันอยู่ที่ความรับผิดชอบครับ "
“ ขอโทษครับ ผมผิดไปแล้วครับ คราวหน้าจะไม่ทำผิดอีกแล้วครับ " หมอเซฟยื่นหน้าตัวเองเข้ามาใกล้ผม เขายิ้ม " อภัยพี่เถอะนะ "
“ เลี้ยงข้าวเลยครับ ขออร่อยๆด้วย "
“ จัดไป เดี๋ยวจะเลี้ยงชุดใหญ่เลย " เค้าว่าแบบนั้นก่อนจะหันกลับไปขับรถตามเดิม " แล้วชอบกินอะไรเป็นพิเศษละ อยากจะกินอะไรพิเศษมั๊ย "
“ เหมือนจะไม่มี หมอละครับ "
“ ชอบกินซูชิมั๊ย " พยักหน้าให้อีกคนหมอเซฟก็ยิ้ม " งั้นจะพาไปกินซูชิร้านนึง อร่อยมาก "
“ เอางั้นก็ได้ครับ "
รถขับจากคอนโดของผมมาที่ทองหล่อ รถไม่ค่อยติดเท่าไหร่อาจเพราะว่ามันเป็นวันธรรมดา หันไปมองคนขับที่มองผมเป็นระยะตั้งแต่เดินทางกันมา
“ มองอะไรครับ "
“ มองเด็กใส่เสื้อมิกกี้เม้าส์ "
“ แล้วแปลกยังไงหมอ " ก้มลงมองเสื้อตัวเองอีกคนก็ส่ายหน้า
“ ก็น่ารักดีเลยมอง " ผมเบือนหน้าจากคำชมนั้นหันมายิ้มกับตัวเองในเงาของหน้าต่างรถ มือข้างนึงเอื้อมมาหยิกแก้มของผม " ยิ้มน่ารักๆ ก็หันมาให้ดูหน่อย อยากเห็น "
“ หมอขับรถไปเถอะ พูดมาก "
“ ถึงละ ร้านนี้เหละ " เลี้ยวเข้าไปในร้าน ผมลงจากรถก่อนจะมองไปรอบๆ " ไปกินข้าวกัน "
ร้านซูชิมีคนไม่เยอะ เราได้โต๊ะที่ติดกับกำแพงแก้วของร้านที่มองออกไปด้านนอกพอดี หมอเซฟนั่งตรงหน้าผม ก่อนจะมองไปรอบๆก่อนจะถอนหายใจ
“ ที่นี่เมนูขึ้นชื่อ คือซูชิตับห่านนะ "
“ เหรอครับ " รับเมนูจากพนักหน้าผมมองเมนูที่อีกคนบอกว่าขึ้นชื่อ ก่อนจะทำตาโต แค่ชิ้นเดียวก็เท่ากับเงินค่าใช้ต่อวันของผมแล้วครับ " หมอ สั่งเถอะ "
“ สั่งเลย เดี๋ยวเลี้ยง " แต่ถึงจะบอกแบบนั้นผมก็ไม่กล้าสั่งเองหรอกครับ หมอเซฟเลยจัดการสั่งให้ทุกอย่าง สรุปว่าก็มาเต็มโต๊ะ มีทั้งซูชิตับห่าน โรลแซลมอน แล้วก็อย่างอื่นอีกมากมาย
“ เยอะขนาดนี้ จะกินหมดเหรอครับเนี้ย "
“ หมดอยู่แล้ว ซูชิ คำเล็กนิดเดียว "
“ หมอท่าทางจะชอบซูชิมากเลยนะครับ " ผมถามอีกคนที่เงยหน้าขึ้นมามอง หมอเซฟทำท่าคิด
“ ชอบมากมั๊ยเหรอ ก็ชอบแต่ไม่มากเท่าไหร่ มาชอบมากก็ช่วงม.หกมั้ง ตอนนั้นได้กินเกือบจะทุกวันเลย "
“ หมอดูมีอะไรฝังใจเยอะนะ ดูมีอะไรแอบแฝง " พูดออกไปแบบนั้นอีกคนก็ยิ้มกว้าง
“ ก็มีจริงๆนั่นเหละ "
“ ผมอยากฟัง ถ้าหมออยากเล่า " คีบซูชิตับห่านชิ้นนึงเข้าไปในปาก รสชาติดีใช้ได้เลยครับ
“ เคยแอบชอบแฟนชาวบ้านนะ แฟนชาวบ้านคนนั้นชอบกินซูชิร้านนี้มาก แต่ตั้งแต่แย่งของเค้าไม่สำเร็จก็ไม่เคยมากินอีกเลย " พูดแบบให้ขำแต่จะพูดว่าหมอเซฟไม่รู้สึกก็คงไม่ใช่ ผมว่าในแววตาลึกๆก็เศร้าอยู่
“ ท่าทางหมอจะชอบเค้ามากเลยนะ "
“ ถามว่ามากมั๊ยก็มากอยู่นะ เมื่อก่อนตอนจบม.หกแรก ตอนนั้นเพิ่งอกหัก พี่ยอมไปสอบเข้าคณะเดียวกับแฟนเค้าเลยนะ เหมือนทำทุกอย่างให้เค้าชอบ "
“ แล้วเค้าชอบมั๊ยละ "
“ ไม่ ยังไงก็ไม่ชอบอยู่ดี สุดท้ายอกหักสุดๆรับไม่ได้ รู้สึกว่าทำไมว่ะ พยายามขนาดนี้แล้วทำไมไม่ชอบวันๆเอาแต่คิดเรื่องเค้าไม่เป็นอันเรียน ก็เลยลาออกสอบใหม่ ก็ลองคิดว่าดูขยันอ่านหนังสือเพื่อลืมเขา จนสอบติดแพทย์อะ "
“ เรียกว่าใช้ความเสียใจในทางที่ถูกที่ควรดีกว่า " บอกออกไปแบบนั้นผมมองออกไปนอกหน้าต่าง " แต่หมอก็แปลกนะ "
“ แปลกยังไง "
“ หมอไม่เคยมากินร้านนี้อีกเลยตั้งแต่อกหัก แล้วไงพาผมมากินละ คิดถึงเขาเหรอ "
“ หึงเหรอ "
“ มีสติหน่อยหมอ ผมแค่ถาม " ก็อยากรู้ว่า ถ้าหมอบอกใครๆว่าจีบผมอยู่ แล้วพามาร้านนี้ทำไม ร้านที่มากับแฟนเก่าแล้วไม่เคยมาอีกเลยตอนอกหัก ถ้าให้คิด คงมีเหตุผลเดียว อาจเพราะคิดถึงแฟนเก่า
“ ไม่อยากปิดบังนะ อยากให้รู้ไว้เลย ไม่อยากให้เสียใจที่มารู้ทีหลัง "
“ กินเถอะครับ เดี๋ยวจะไม่อร่อยเพราะหมอมัวพูดมาก "
“ เรานั่นเหละที่ช่างถาม รีบๆกินเข้าไปเลย " ตักซูชิใส่จานผมมาชิ้นนึง ตัวเองก็หยิบอีกชิ้นไปกิน เรานั่งคุยกันเรื่องทั่วไปครับ เม้าส์เรื่องคนนี้พูดถึงคนนู้น นินทาคนไปทั่ว เม้าส์กันจนอาหารที่บอกว่าเยอะหมดเกลี้ยง
“ อิ่มแล้วละครับ "
“ ไม่กินของหวานก่อนละ ที่นี่อร่อยมากเลยนะ "
“ อะไรอร่อยละครับ "
“ Ice-cream flambe มันเป็นไอศกรีมที่ผสมเหล้านิดหน่อยราดซอสลงไปไฟจะลุกขึ้นมา "
“ มีเหล้าด้วย หมอจะมอมผมเหรอ เดี๋ยวฟ้องพ่อนะ "
“ ขี้ฟ้อง ของอร่อยน่า แล้วจะติดใจ " ว่าแบบนั้นเมนูที่ถูกแนะนำก็มาเสิร์ฟ เป็นไอศกรีมรสช๊อคโกเล็ตอรอ่ยมากเลยครับ หมอเซฟเหล่ผมตอนที่กินคำแรก " เป็นไง "
“ อร่อย มากกกกกกก เลย "
“ งั้นก็กินเยอะๆเลย "
“ หมอไม่กินเหรอ " ผมยื่นช้อนไปให้อีกคนก็มีท่าทางลังเล
“ จะดีเหรอ เหมือนจูบทางอ้อมนะ " รับช้อนไปจากผม หมอเซฟชิมแค่คำเดียวก่อนจะยื่นช้อนกับมาให้
“ หมอนี้นะ "
“ ระวังจะจูบกับพี่ทางอ้อมนะ " พูดซะไม่อยากจะกินแต่ก็ตัดสินใจกินเข้าไปเหมือนเดิม " อร่อยมากเลยใช่มั๊ยละ "
“ อื้ม อร่อยมากเลย " กินซะจนเกลี้ยงจาน สุดท้ายเราก็สั่งเช็ดบิล
“ เดี๋ยวหมอเลี้ยงเอง ไว้เราค่อยเลี้ยงน้ำหมอนะ "
“ ผมไม่ได้บอกว่าจะเลี้ยงหมอสักหน่อย " พูดล้อเล่นอีกคนออกไปก่อนที่จะพยักหน้า " เลี้ยงก็ได้ครับ แต่แก้วละ 30 บาทนะ "
“ ขี้เหนียว "
“ ไม่ได้ครับ ผมต้องช่วยพ่อแม่ประหยัด ผมยังไม่มีรายได้ "
“ แล้วพ่อกับแม่ให้เงินเยอะรึเปล่า "
“ ก็เยอะนะครับ เยอะกว่าไปทำงานเองอีก เพราะว่าพ่อกับแม่ชอบให้เผื่อขาด อีกอย่างพี่ตินก็ให้มาด้วย "
“ เป็นหมอจะใช้ให้อู้ฟู่เลย จะแดกเหล้าแม่งให้ทุกวันเลย ขอตังค์พ่อกับแม่ซื้อรถ "
“ ท่าทางพ่อแม่หมอคงปวดหัวน่าดู "
“ มีลูกดีก็แบบนี้ " ผมถอนหายใจปลงกับอีกคนหมอเซฟได้แต่หัวเราะ “ คนเรามันต้องชิมรสชาติให้ได้ทุกแบบ ลองมีแฟน ลองอกหัก ไปสังสรรค์กับเพื่อน มันต้องลองให้ครบทุกรสชาติ "
“ ไม่ต้องลองให้คบก็มีรสชาติได้หมอ ชีวิตผมก็มีรสชาติเหมือนกัน "
“ รสชาติยังไง "
“ ขมๆมั้ง " ก็คงคิดว่าแบบนั้น
“ งั้นลองเอารสชาติหวานๆ ของคนมีแฟนใส่ไปสิ " มือข้างนึงเลื่อนมาจับมือผม มองหน้าอีกคนที่มองมา
“ มือไวไปแล้วหมอ ปล่อยเลยนะ ไม่งั้น "
“ จะฟ้องพ่อ "
“ ฟ้องเลย ถ้าฟ้องเมื่อไหร่จะบอกว่า อยากมีลูกชายน่ารักๆทำไม อดใจไม่ไหว "
“ หมอนี่นะ "
ครืน ครืน ครืน ทำท่าจะพูดต่ออีกคนก็ดูเหมือนมีสายโทรศัพท์โทรเข้ามา หมอเซฟหยิบโทรศัพท์ขึ้นมารับในระหว่างที่พนักงานเอาตังค์ทอนให้พอดี
“ เงินทอนค่ะ "
“ ขอบคุณครับ " ผมบอกก่อนจะผลักสมุดไปตรงหน้าอีกคน
“ เอาตังค์ทอนใส่ในกระเป๋าตังค์ให้หน่อย " เค้ายื่นกระเป๋าตังค์มาให้ ผมเปิดกระเป๋าตังค์เก็บเงินทั้งหมดใส่ให้ หมอเซฟลุกขึ้นจากเก้าอี้เราเดินออกจากร้าน " วันนี้เลยเหรอว่ะ อะไรว่ะ อยู่ๆจะได้ ก็ได้แบบปุ๊ปปัปกูยังไม่ทันจะตั้งตัว เออๆกูอยากได้ตอนนี้ก็ยังอยากได้อยู่ แต่มึงก็ควรโทรมาบอกกูก่อนว่าจะเอามาให้วันไหน ไม่ใช่วันนี้ได้ของแล้วมึงก็เอามาให้เลยไอ้ควาย งั้นกูฝากมึงไว้ก่อนแล้วกันค่อยไปเอาอีกวันสองวัน ทำไมไม่ได้ เอ้า!จะไปญี่ปุ่นอีก วันนี้ก็ว่างแต่ กูพาเด็กมาเที่ยวอยู่ว่ะ "
ได้ยินอีกคนพูดแบบนั้นผมเดินเข้าไปในนั่งรถตัวเองก็พิมโทรศัพท์มือถือส่งความไปหาคนที่โทรศัพท์อยู่บ้าง ' ผมไม่ใช่เด็กนะ หมอหื่น ' เขาดึงโทรศัพท์ที่คุยลงมาดูตอนที่มีสายเข้ามืออีกข้างสตาร์ทรถ
“ อย่าเพิ่งขับออกไปนะหมอ คุยโทรศัพท์ให้เสร็จก่อน "
“ งั้นเดี๋ยวอีกสิบนาทีเจอกันกูจะแวะไปที่คอนโดมึงเลยแล้วกัน " เขาวางโทรศัพท์ลงก่อนจะหันมาหาผม " วาด พี่ขอโทษนะแต่ว่าวันนี้แผนสองที่คิดว่าจะพาไปดูหนังแล้วก็กินขนมนะ ดูท่าต้องเบรคแล้วละ เราต้องไปทำอย่างอื่นแทน "
“ ทำอะไรครับ "
“ เก็บไว้ให้แปลกใจดีกว่า "
ขับรถออกไปจากร้านตอนที่พูดคำนั้นจบ ระยะทางที่ไม่ไกลนักไม่นานก็มาถึงเป็นใต้คอนโดนึงในย่านเอกมัย ผมหันไปมองหน้าหมอเซฟ อีกคนก็หัวเราะขำ
“ จะไม่ขึ้นไปก็ได้ ถ้าไม่ไว้ใจ "
“ ไปก็ได้ ผมไว้ใจหมอนะ " พูดออกไปแบบนั้น หมอเซฟพยักหน้า
“ ไปห้องว่างพอดี ถุงยางมีพร้อม "
“ หมอนี่นะ ไม่ไปด้วยแล้ว "
“ ล้อเล่นน่า ไปๆ "
ห้องนึงตรงชั้นที่สิบ ผมเดินออกจากลิฟท์พร้อมอีกคน หมอเซฟเคาะประตูห้องไม่นานประตูห้องนั้นก็เปิดออกมา ผู้ชายท่าทางดูดีในชุดอยู่บ้าน เขาจัดแต่งทรงผมอย่างดีเหมือนกำลังจะไปไหน
“ อะ มาแล้วเหรอ เข้ามาๆ พาเด็กมาด้วยเว้ย " พูดแบบนั้นผมก็เดินตามหมอเซฟเข้าห้องนั้น
“ เดี๋ยวกูแนะนำก่อน วาดนี่ไอ้เครส เพื่อนพี่ตั้งแต่เรียนม.ปลายละ ส่วนมึงนี่วาด ลูกอาจารย์หมอของกูที่โรงบาล "
“ นี่มึงเล่นจีบถึงลูกหัวหน้า ร้ายสาดดดด ไอ้เชี่ยเซฟ สวัสดีครับ ทำตัวตามสบายนะ น้องวาดน่ารักจังเลย "
“ ขอบคุณครับ แล้วก็สวัสดีครับ "
“ แล้วนี่มึงจะไปเลยรึไง " หมอเซฟหันไปถามเพื่อน เค้ามองไปที่กระเป๋าเดินทางใบขนาดกลาง
“ ยัง กูแค่เตรียมตัว "
“ เครื่องออกกี่โมง "
“ ตีห้า วันนี้ "
“ ตีห้า นี่มึงเตรียมตัวแล้ว "
“ ญี่ปุ่นนะมึง ไม่ใช่นครปฐม ไอ้สัด มันก็ต้องเตรียมตัวกันบ้าง "
“ แล้วมันอยู่ไหน " พี่เซฟถามหาอะไรสักอย่าง ผมหันมองคนสองคนที่เหมือนจะถามถึงอะไรบางอย่าง
“ ตากแอร์ อยู่ในห้องกูไปเอามาได้เลย " หายแว๊บเข้าไปในห้องก่อนจะออกมาพร้อมด้วย ลูกหมาน่ารักๆตัวนึงในอ้อมกอด ลูกหมาตัวเล็กๆที่มีรอบดวงตามีสีน้ำตาล ผมเดินเข้าไปหาหมอก่อนจะยิ้มกว้างออกมา
“ ลูกหมาน่ารักจัง "
“ อุ้มสิอ่ะ " ยื่นเจ้าตัวเล็กมาให้ผม น่ารักมากๆเลยครับ ตัวสีขาวผสมลายสีน้ำตาลตัวเล็กๆ ผมประคองมันก่อนพี่จะหันไปมองเพื่อนของตัวเอง " เงินเดี๋ยวกูส่งเข้าบัญชีให้นะ "
“ มาให้ทันก่อนกูไปนะ กูจะเอาไปแลกเป็นเงินเยน "
“ เออน่า ทันอยู่แล้วเดี๋ยวกูโอนผ่านมือถือไปเลย แต่ตอนนี้มือถือกูอยู่ในรถไง "
“ โอเค เอาที่มึงสบายใจ "
“ ว่าแต่มันเป็นพันธุ์อะไรเหรอครับ " ถามคนตรงหน้าออกไปหมาเซฟก้มลงมามองมันก่อนจะลูบหัวเบา
“ แจ็ครัลเซล เป็นหมานักล่านะ แต่ตัวเล็กๆ "
“ มันซนนะกูจะบอกให้ แต่มันก็ขี้อ้อน มึงหาข้อมูลแล้วใช่มั๊ย ที่กูบอก "
“ เออ หามาแล้ว อ่านจนลืมไปแล้วมั้งสัด กว่าจะได้ "
“ ก็มึงเรื่องมากยันสีใครมันจะไปหาได้ง่ายๆว่ะ ไอ้ห่า " ถกเถียงกันไปแล้วก็ถกเถียงกันมาผมมองดูสองคนนั้นเถียงกันอยู่สักพักก่อนที่พี่เครสจะหันมามองผม เขาชนเข้ากับไหล่ของหมอเซฟ " แล้วคนนี้มึงไปได้มายังไง "
“ โรงพยาบาล "
“ วาดอายุเท่าไหร่แล้วเหรอ ท่าทางจะรุ่นน้องนะ " ผมยิ้มก่อนจะตอบเค้าไป
“ ยี่สิบครับ "
“ เชรดดด ไอ้ควายแก่ มึงแดกหญ้าอ่อนขนาดนี้เลยเหรอว่ะ "
“ ก็แค่ห้าปีแค่มึงอย่ามาเว่อร์ " ผลักหน้าเพื่อนตัวเองออกไป แต่อีกคนก็ยังไม่วายแซว
“ คนแรกเลยนะเนี้ย ที่มันพามาให้รู้จัก ขนาดคนนั้นที่รักมากๆ ยังไม่พามาเลย "
“ พูดมาก กูกลับละ แล้วเดี๋ยวค่อยเจอกัน อย่าลืมของฝากกู "
“ เออ ไม่ลืมหรอก "
เดินออกจากห้องผมมีหน้าที่อุ้มน้องหมาไว้กับมือ พยายามห่อตัวมันไว้ด้วยผ้าเจ้าตัวเล็กยังเด็กมากๆเลยครับ น่าจะประมาณเดือนนิดๆ ไม่เข้าใจว่าทำไมรีบพามาให้จังน่าจะรออีกสักพัก
“ หมอ หมอควรพามันไปโรงพยาบาลนะ ไปเช็คร่างกาย ไปตรวจ ไปฉีดวัคซีน แล้วก็ไปซื้อของใช้ของมัน "
“ รู้แล้วครับกำลังจะพาไปนี่ไง "
“ น่ารักจังเลย ไอ้ตัวเล็ก " ลูบหันมันเบาๆลิ้นเล็กพยายามเลียมือแต่ผมหลบ " อย่าเลียมือวาดนะ ไม่รู้ว่ามือวาดสกปรกเปล่า "
“ ไหนมาพี่เช็คเอง เพราะพี่เป็นหมอ " ดึงมือผมไปจับแน่นบนตัก
“ หมอขับรถอยู่นะ ปล่อยเลย "
“ งั้นเดี๋ยวจับต่อตอนติดไฟแดง "
“ ผมว่าหมอดูถึงเนื้อถึงตัวนะ เดี๋ยวเหอะ ไม่ฟ้องพ่อแล้วคราวนี้ เดี๋ยวต่อยเลย " ยกกำปั้นจะชกอีกคน หมอเซฟตาโตออกมาก่อนจะหัวเราะลั่นรถ เป็นจังหวะเดียวกันที่รถติดไฟแดงมือที่ยกสูงของผมหมอเซฟจับไว้
“ งั้นมาดูกันใครจะแรงเยอะกว่า "
“ ก็ต้องหมอสิ "
“ ตอนนี้ติดไฟแดงแล้ว งั้นขอจับหน่อยสิ " แบมือมาตรงหน้าผม " มันเร็วไปที่จะจับมือกัน แต่ว่าถ้าคิดว่าตอนนี้เราเป็นแฟนกัน ขอพี่จับมือวาดหน่อยได้มั๊ย "
“ หมอเป็นพวกใช้คำหวานๆหลอกล่อเด็กๆเหรอ "
“ ก็คงแบบนั้น "
“ แล้วเด็กมักจะติดกับด้วยสินะ " วางมือลงไปบนมืออีกคน หมอเซฟหัวเราะก่อนจะขยี้หัวผม ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมถึงทำแบบนั้น ผมแค่รู้สึกว่า อยากจะทำ มันไม่มีเหตุผล แค่อยากเปิดใจและอยากออกห่างจากสิ่งที่เคยยึดติด ผมอยากมีความสุขมากขึ้น และไม่อยากจะจมอยู่กับความทุกข์อีกแล้ว ไม่ว่าจะเป็นเรื่องของใครก็ตาม
“ ระหว่างติดไฟแดง มาคิดชื่อเจ้านี่กันเถอะ "
“ ชื่อเหรอ ไม่รู้สิครับ ผมตั้งชื่อไม่เก่ง "
“ ชื่อ ทีส แล้วกัน "
“ ฟันนี่นะเหรอครับ "
“ ก็วันที่ได้มันมาเป็นวันที่พาว่าที่หมอฟันมาเดทด้วยเป็นวันแรก "
“ ทีสสสสสสสส ต้องโตไวๆแล้วก็แข็งแรงมากๆด้วยนะ " ผมอุ้มมันขึ้นมาตรงหน้า สายตากลมๆที่จ้องผม หอมหัวเหม่งไปทีนึง หมอเซฟขับรถถึงโรงพยาบาลกรอกประวัติเรียบร้อยเราก็นั่งรอ
“ ท่าทางจะชอบหมานะเรา "
“ ก็ชอบมากกว่าหมาเลยเหละ หมอรู้มั๊ยถ้าวาดไม่ได้เป็นหมอฟัน ก็อยากจะเรียนหมอหมาที่เหละ ชอบมากๆเลย "
“ ก็เข้าท่าดีนะ ทั้งบ้านเป็นหมอคนละทางกันไป คนสุดท้องก็เป็นหมาไปเลย ยอดเยี่ยม "
“ แต่เป็นหมอฟันก็ดี จริงๆตอนที่เลือกก็ชอบมากกว่านิดหน่อย "
" หมอฟันก็ดีแล้วละ เพราะถ้าพี่ปวดฟันวาดจะได้ดูแลได้ไง "
" หยุดพูดเลย หมอ " นั่งรออยู่อีกห้านาที ทีสก็โดนเรื่องชื่อครับแต่ไม่ต้องฉีดยาอะไร แค่ตรวจสุขภาพเฉยๆ ได้ใบนัดฉีดยาเข็มแรกมาเรียบร้อย จากนั้นก็ไปซื้อของใช้ทีสได้ของมาเพียบ พ่อเซฟเห่อลูกคนใหม่น่าดูเลยครับ
“ งั้นเดี๋ยวพี่ไปส่งวาดเลยนะ "
“ โอเคครับ " ผมพยักหน้าออกไปอีกคนก็ขับรถออกไปจากร้าน ระหว่างทางที่เงียบสนิทไม่มีใครพูดกับใคร ผมหันไปหาอีกคนที่เหมือนกำลังใช้ความคิดอะไรสักอย่าง หมอเซฟตีนิ้วลงกับพวงมาลัยตลอดการขับรถ " หมอเป็นอะไรรึเปล่าทำไมหน้าเครียดขึ้นมาเฉยๆอย่างงั้นละ ปวดท้องจะเข้าห้องน้ำเหรอ "
“ ไม่ได้ปวดขี้ "
“ ก็อาจจะหมายความปวดฉี่ก็ได้ " บอกอีกคนไปแบบนั้นผมหัวเราะออกมา " ทำไมมีอะไร "
“ มีอะไรจะขอร้องให้ช่วยหน่อย "
“ อะไรครับ ถ้าช่วยได้นะ จะช่วย "
“ ช่วยเลี้ยงทีสให้ก่อนได้มั๊ย คือ มันยังเล็กมาก พี่ปล่อยมันไว้ตัวเดียวที่คอนโดไม่ได้ "
“ แล้วหมอซื้อมันมาทำไม " คำถามพื้นฐาน ถ้าเลี้ยงไม่ได้ซื้อมาทำไม
“ คือเมื่อหกเดือนก่อนที่บอกให้เพื่อนหาให้นะ คิดว่าจะได้เลยตอนนั้นเพราะตอนนั้นมีแม่บ้านคอยเลี้ยงให้ แต่ตอนนี้เค้าลาออกไปแล้ว แล้วพี่ก็ได้มันมา ถ้าคือได้มาตั้งแต่ตอนนั้นตอนนี้มันก็ต้องโตแล้วถูกมั๊ย ก็คงอยู่ตัวเดียวได้ แต่ตอนนี้มันตัวเล็กแค่นี้ก็คงยัง "
“ หมอกำลังสร้างภาระให้ผมนะ "
“ คิดค่าจ้างก็ได้ แต่ช่วยเลี้ยงให้หน่อยเถอะนะ ทีส อ้อนวาดเร็ว อ้อนๆ " พี่เซฟดันหมาที่นอนอยู่บนตักผม มันเอาเท้าเล็กๆเดินเข้ามาหา " อย่างงั้นละ อ้อนๆ พี่วาดค๊าบบบ ขอทีสไปอยู่น้า นะๆ "
“ แล้วเมื่อไหร่หมอจะมาเอามันคืน "
“ ก็รอให้มันโตก่อน แบบอยู่คนเดียวได้นะ " กำลังจะอ้าปากเถียงอีกคนก็พูดขึ้นมา " ถ้าพี่ว่าง พี่จะพามันมาเลี้ยงเองเวลาที่เราไปเรียนพี่จะพามันไปเลี้ยงเอง "
“ ที่โรงพยาบาลนะเหรอ เค้าให้เอาหมาเข้าไปได้ที่ไหนละ "
“ ก็แอบเข้าไปสิ "
“ หมอครับ ขอย้ำ หมอ หมอเป็นหมอนะ ทำอะไรก็คิดให้รอบครอบกว่านี้ หมอเหมือนเด็กเลยอะ ชอบคิดอะไรตื้นๆ แก่แล้วนะ ต้องให้เด็กมาสอนเหรอ "
“ ปากร้ายจริงๆเลย " ว่าแบบนั้นพร้อมกับมือที่ยื่นมาเขี่ยปากผม สะบัดหน้าออกไปอีกทาง " ขอบคุณนะครับ "
“ คิดค่าจ้างแพงนะหมอ บอกไว้ "
“ ถ้าเป็นวาด ให้เงินเดือนทั้งเดือนยังไหว "
“ ผมเอาจริง หมอนั่งร้องไห้นะจะบอกให้ "
“ ไม่กลัวอยู่แล้ว " ยักไหล่ไม่ใส่ใจก่อนจะหันไปขับรถตรงไปในทางข้างหน้า
“ น่าสงสารทีสมีพ่อไม่ได้เรื่อง "
“ ไม่เป็นไรทีสเดี๋ยวพ่อหาแม่ที่แจ่มๆให้เลย เอาแบบเก่งไปหมดทุกอย่าง ควบคุมพ่อได้ ดูแลทีสได้ จัดการเรื่องในบ้านเก่ง แล้วก็เป็นหมอฟัน "
“ หมออย่าลืมเลี้ยวเข้าคอนโด มโนเพลินเกินไปละ " ชี้ไปที่ทางเข้าหมอเซฟก็เลี้ยวรถ จัดการเอาของใช้ของทีสลงมา หมอเซฟเป็นคนขนมาให้
“ คอนโดนี้ก็สวยดีนิ " มองออกไปรอบๆเรากดลิฟท์ไปตรงชั้นที่ผมอยู่ หมอเซฟเดินตามผมเข้ามาในห้อง ของทั้งหมดถูกวางลงตรงส่วนของห้องนั่งเล่น
“ วางของแล้วก็กลับไปได้แล้วครับ "
“ ไล่กันจริงๆเลยนะ "
“ ก็วาดจะได้อยู่กับทีสสองต่อสอง " บอกแบบนั้นหมอเซฟก็เดินเข้ามาใกล้ อุ้มทีสออกไปจากมือผม
“ ทีส ต้องเป็นเด็กดีนะ อย่าซนกับวาดละ พ่อจะมาหาทุกวันเลย "
“ จะมีเวลามาจริงๆเหรอหมอนะ "
“ ต้องมาสิ อยากมาหาวาด "
“ มาหาทีส ก็บอกมาเถอะ " ผมพูดแต่อีกคนก็เดินไปนั่งที่โซฟา
“ งั้นขอเล่นกับทีสอีกสักพักแล้วค่อยกลับ "
“ หมอหิวรึเปล่า อยากจะกินอะไรก่อนกลับมั๊ย "
“ อยากกินบะหมี่ หรืออะไรอย่างที่เป็นเส้นๆ "
“ เส้นๆเหรอครับ " ผมเดินไปที่ตู้เย็นจำได้ว่าเมื่อสองวันก่อนแม่ทำก๋วยเตี๋ยวผัดแต่ไม่รู้ว่าจะยังมีเส้นเหลือพอรึเปล่า " ผมคิดว่าไม่น่าจะได้กินแล้วละหมอ เส้นใหญ่ที่แม่ซื้อมาวันก่อนมันหมดแล้ว "
“ เดี๋ยวค่อยออกไปซื้อก็ได้ "
“ งั้นจัดของให้ทีสก่อนแล้วกัน " นั่งลงบนพื้นข้างๆอีกคน ผมเอาตะกร้ามาใส่ฟูกรองนอน จัดการเก็บของทุกอย่าง หมอเซฟวางทีสลงตรงหน้า มันก็เดินมาหาผม
“ บ๊อก "
“ ทีส ว่าไงวาดกำลังจัดที่นอนให้ทีสนะ มานอนเลยตรงนี้ " อุ้มอีกคนมานอนมันก็นั่งจ้องอยู่แบบนั้น ผมยกมือถือขึ้นถ่ายไอ้ตัวเล็กกระโจนเข้ามาหา
“ รู้จักแม่ด้วย "
“ ตลกแล้วหมอ "
“ บ๊อก บ๊อก " เสียงเล็กๆที่เห่าออกมาผมกอดมันไว้แน่น
“ ทีสน่ารักจังเลย ดูพุง พุงๆ น่าหม่ำ งั่มๆ " แอบจุ๊ฟพุงหมา " อ้าว ตัวผู้เหรอ "
“ ก็ใช่ไง คิดว่าตัวเมียรึไง "
“ ผมไม่ได้สังเกตตั้งแต่ทีแรกนะ " พูดแบบนั้นหมอเซฟที่นั่งอยู่บนโซฟาก็ดึงตัวเองลงมานั่งบนพื้นเหมือนกันกับผม เอาของเล่นขึ้นมาส่ายไปมาตรงหน้าทีส มันก็เล่นกระโดดงับ " หมอ หมอยังไมไ่ด้ใส่สร้อยคอให้ทีสเลยนะ "
“ เออ จริง "
“ เอ้า นี่ครับ "ยื่นสร้อยคอสีดำไปให้อีกคนหมอเซฟรับไว้ " ใส่แล้วอวยพรให้ทีสด้วยนะ "
“ ครับๆ " อุ้มทีสไปไว้บนตักก่อนจะใส่สร้อยคอให้ " พ่อของทีสมีสุขภาพแข็งแรง สดใส แล้วก็ไม่ดื้อไม่ซนนะ อยู่กันไปนานๆละมึง "
“ ใช่ๆ อายุมั่นขวัญยืนนะทีสนะ " ลูบหัวมันที่วิ่งเข้ามาหาบอลในมือที่ผมถือ ผมส่ายของเล่นไปมาก่อนจะโยนออกไปให้มันวิ่งไปเก็บ " เก็บมาให้วาด เอามาให้วาดนะ ให้วาดๆ " เรียกให้มาหาแต่อีกคนก็ไม่ทำแล้วทีสนอนเล่นฟุตบอลอยู่คนเดียว " นี่หมอ ทำไมถึงคิดจะเลี้ยงหมาเหรอ "
“ อยากมีเพื่อนนะ อยากมีเพื่อนสักคน ชีวิตที่อยู่คนเดียวมันเหงาไป "
“ ก็จริงนะ "
“ เหงาเหมือนกันเหรอ "
“ บางทีผมคิดถึงแต่คนอื่นโดยที่ไม่คิดถึงตัวเองเลยมันก็เหงานะ แต่ตอนนี้มาคิดถึงตัวเองให้มาก อยากทำอะไรก็ทำ พูดในสิ่งที่อยากพูด มันก็ดีนะ อย่างที่ไปเที่ยวกับหมอวันนี้ มันก็ดีนะ สนุกดี " หันไปมองอีกคนที่กำลังมองผม แค่เสี้ยววินาทีที่เงียบลงกับคนตรงหน้าที่ดึงตัวเองเข้ามาหา ปากที่แนบสนิทลงมา ตาของผมแข็งทื่อไปทันทีในตอนนั้น
“ งั้นเราก็เป็นคนเหงาที่หากันจนเจอแล้วนะสิ "
“ หมอ " พูดชิดริมฝีปากกับอีกที่จูบผมอีกครั้ง จูบที่ไม่ได้ดันลิ้นเข้ามาแต่เป็นการจูบบนริมฝีปาก จูบอุ่นๆใจของผมเต้นรัวดึงหน้าออกจากอีกคนก่อนจะกลืนน้ำลายลงคอไปเฮือกใหญ่
“ ขอโทษที ไม่ชอบใช่มั๊ย " มือที่พยายามยื่นมาจับ ผมเบี่ยงตัวหลบ ก่อนจะส่ายหน้า
“ ตกใจเฉยๆ ก็อยู่ๆดีหมอก็เข้ามา " ผมเบือนหน้าหลบ " หมอก็น่าจะบอกผมก่อน "
“ งั้นถ้าบอกว่า ขอจูบหน่อยได้มั๊ย " ขยับตัวเข้ามาใกล้กัน มือที่ยกขึ้นประคองหน้าของผม " ขอพี่จูบวาดหน่อยได้มั๊ย "
“ แล้วจะให้พูดว่า ได้ ได้ไงละครับ หน้าแดงถึงหูเล่า "
“ ก็เมื่อกี้บอกเองว่าให้ ขอ " ริมฝีปากของเราแนบสนิทกันอีกครั้ง มืออุ่นที่ประคองหน้าผมไว้ ลิ้นเริ่มลุกล้ำเข้ามาผมกลืนน้ำลายลงคอตอนที่ลิ้นนั้นค่อยแปรกตัวมาหารู้สึกแปลกๆจนต้องหลบลิ้นของตัวเองแต่สุดท้ายก็เหมือนโดนลากเข้าไปเกี่ยวกันจนได้ ผมไหลไปตามความรู้สึก ไหลไปตามการบังคับของใครอีกคน
“ หมอ พอแล้ว " ผมดันตัวเองออกมาอีกคนก็ยิ้มก่อนจะหัวเราะ ในวินาทีเดียวกันนั้นที่เขากำลังจะเข้ามาจูบอีกที ทีสก็วิ่งเข้ามานั่งในตักผม
“ บ๊อก บ๊อก " มันเห่าใส่หมอเซฟเหมือนกำลังห้ามไม่ให้เข้าใกล้ผม
“ ทีสบอกว่าห้ามเข้าใกล้ผม หมอออกไปเลย "
“ อะไร ไอ้ตัวเล็กอยู่บ้านเค้าไม่ถึงชั่วโมง ลืมเจ้าของแล้วเหรอ หาๆ " ยื่นมือเข้ามาจับทีสเขย่า เสียงขู่เบาๆมันกัดหมอเซฟแต่ก็ไม่เจ็บหรอกครับ ฟันยังไม่คมเท่าไหร่
“ ทีส อย่ากัดหมอนะ "
“ บ๊อก บ๊อก " แล้วก็กัด ไม่ฟังกันเลยครับ มันเล่นกับหมอเซฟที่อยู่ในตักผม
“ ยังอีก ปล่อย เค้าดูแลเข้าหน่อยหวงเค้าเลยนะ ใครเป็นใครรู้ซะบ้าง กูแฟนมึงมันหมา "
“ อะไรหมอ แค่นี้ก็ต้องดุหมาด้วยตลก "
“ ดูมันหวงดิ หมั่นใส้ "
“ ทีหมอรู้จักผมแปปเดียว ตัดสินใจเที่ยวด้วยแค่วันเดียว มาจูบผมซะแล้ว "
“ วัยรุ่นมันต้องไวไฟ "
“ หมอหื่น ตังหาก "
“ แต่นั่นมันก็เข้ากันดี หมอหื่นๆ กับเด็กใสๆ.. เข้ากันดีออก " ยื่นหน้าเข้ามาใกล้ผมหมายจะจูบอีกครั้ง แต่เสียงนึงก็เหมือนจะขัดขึ้นอีกครั้ง
“ บ๊อก "
“ ทีสบอกว่าอย่า..”
“ ใครฟังหมา มันก็โง่แล้ว " ถึงจะเขิน แต่ผมว่า นั่นก็จริงอยู่
..........................................................
ตอนนี้หวานที่สุดแล้ว ตั้งแต่เขียนเรื่องนี้มา
ยังก็ขอฝากแท็ก #Choiceต้องเลือก ด้วยนะคร่าาา
ใครมีทวิต กับ เฟส ฝากแท็กด้วยเด้อออออออออออออออออ
ขอบคุณที่เข้ามาอ่านและคอมเม้นท์จ้า :กอด1: :L2: :3123: :L1: :pig4:
-
จิ้มมมมมมมมมมมมมมมมมมมมม :hao7: :hao7: :hao7: :hao7:
-
เชฟวาดน่ารักกกกกกกกกกกกกกก
-
ตอนนี้น่ารัก วาดดูเป็นตัวของตัวเอง ได้ทำอะไรตามใจตัวเอง
หมอเซฟก็บอกหมดทุกอย่างไม่คิดปิดบัง แถมยังมีพยานรักแล้วด้วย :impress2:
หมอเซฟไวไฟจริงๆ พึ่งพาเขาไปเดทวันแรกก็มาจูบเขาแล้ว
ขอให้เซฟวาดมีความสุข สมหวังกับความรักสักทีนะ
ทีสน่ารัก
:mew1: :L2:
-
:katai3: ชอบคู่นี้จัง ขอให้รักกันหวานชื่นนนนนนน
-
โอ๊ยยยย คู่นี้ห้ามดราม่าได้ไหม >~<
-
:impress2: คู่นี้น่ารักอะ อย่าดราม่านะ
น้องวาดน่ารัก หมอเชฟก็น่ารัก
-
ดูวาดสดใสมากเลย
-
กรี๊ดดดด คู่นี้น่ารักมากๆ ขอให้สมหวังนะ สงสารเซฟท่าทางจะรักไฟมากๆ ส่วนวาดลองเปิดใจแล้วจะพบความสุขนะ :o8: :o8: :o8:
-
ชอบๆๆ^/////^
-
หมอไวไฟมากกกกกกกก
ได้เจ้าทีสมาเป็นกาวใจด้วยเว้ยยยยย :z2:
-
น้องวาดหนูไม่หวงตัวเลยนะคะลูก
ยอมให้หมอจูบหลายครั้งเลย
แต่ขอบอกว่าตอนนี้น่ารักมากกก
อ่านไปจิกหมอนไป
-
ชอบคู่นี้อะ
อยากให้คู่นี้ลงเอยกันด้วยดี
ต่างคนก็ต่างผิดหวังมาเยอะแล้ว
-
เซฟวาด นี่น่ารักกินขาดอีกฝั่งชัดเจนเลย :katai2-1:
-
:ling1: :ling1: :ling1:
เขินนนนนนนนนนนนนน
-
เซฟ-วาด
-
ตอนนั้นเซฟชอบไฟมากจริง
ตอนนี้ชอบวาดจริงๆเหมือนกัน 55555555
-
คนเหงาๆ สองคนมาเจอกัน
น่ารักดี คงไม่มีพลิกผันใชมั๊ยคนเขียน :กอด1:
-
สงกะสัยว่าแต่ละคู่ต้องมีการสับเปลี่ยนกันอีกแหงๆ น่าตั้งชื่อเรื่องนี้ว่า "หน่วง"จริงๆ555555+
-
ตอนนี้ชอบมากกกกก
คู่พี่หมอเซฟกับน้องวาด
หวานละมุนกลมกล่อมที่สุด
อย่าให้มีใครมาแทรกแซงนะ
เค้าเหมาะสมกันที่สุดแล้ว
อยู่กับหมอน้องวาดจะได้ทำตามความรู้สึก และมีความสุข
และหมอเซฟก็จะมีรักที่สมหวังสักที
:impress2:
-
:-[ โอ้ยๆๆๆๆ หมอเซฟนี้หวานนนนนเฟ้อ ต้องงี้ดิหวานให้ถูกคน คนโสดๆน่ารักๆเป็นแฟนมันดีแบบนี้แหละ
แหมๆเดทวันแรกเป็นแฟนปุ๊ปจูบปั๊บเลยเชียว แล้วยังจะลูกหมาสื่อรักอีก น่ารักเกินน่ะทีส มีหวงแม่ด้วย5555
-
กรี้ดดด น่ารั้ากกกกอ่ะ. หมอเซฟน้องวาด ขอให้คู่นี้สมหวังครองรักกันยาวนานทีเถิด
ไหนๆก็มีลูกกันแล้วนี่เนาะ หนูทีสหวงมามี้ซะด้วย. อิอิอิ
ขอบคุณขนมสำหรับตอนใหม่จ้า
-
โอ้ยยยย น่ารักมากกกกกกกกกกก
วาดก่าเซฟดูมีความสุขอะ ดีใจจัง ที่ทั้งสองคนมีความสุข
ขอให้คู่นี่อยู่รอดดด ไปนานนนน เหมือนทีสน้า
-
คู่เซฟ-วาด ดูไปดูมาก็น่ารักกกก ,ดีนะ :o8:
แต่ชอบคู่อิน-โรมมากกว่า !!
รีบมาต่อเร็ว ๆ น้าาา ~ รออ่านอยู่ :katai3:
-
กรี๊ดดดดน้องวาดดดดด ดีแล้วลูก จะจมอยู่กับคนเดิมทำไม
เปิดโอกาส ลองดูคนอื่น ให้โอกาสตัวเองอย่างนี้ล่ะ แจ่ม !!!
-
ยังรออ่านอยู่นะ.. :katai5: :katai5: :katai5:
-
ตอนที่ 29
“ มารับ เด็กหญิงมิลานครับ "
“ น้องอลิซ ตอนนี้กำลังเรียนเปียโนอยู่นะคะ " พนักงานหน้าเค้าเตอร์ของสถานศึกษาบอก เธอยิ้ม " คุณอินใช่มั๊ยค่ะ ที่วันนี้จะมารับน้องอลิซ รบกวนของดูบัตรประชาชนด้วยค่ะ "
“ นี่ครับ " ยื่นบัตรประชาชนให้ ผมนั่งรออีกคนอยู่ประมานห้านาที คนสวยของก็ออกมาจากห้อง
“ อาอิน มารับหนู " วิ่งเข้ามากอดกันเต็มรัก ผมหอมแก้มไปเต็มฟอด " อาอินขา อาอินไม่โกรธป๊าแล้วเหรอ "
“ ไม่โกรธกันแล้วครับ "
“ อย่าป๊าโกรธอีกน๊า หนูไม่อยากให้ป๊ากับอาอินทะเลาะกันเลย "
“ ไม่แล้วละครับ ไม่ทะเลาะกันแล้ว " จับหน้าอีกคนที่ยิ้มกว้างให้ผม ตั้งแต่หอมแก้มเมื่อกี้รู้สึกว่าอลิซจะตัวร้อนๆ " อลิซ ปวดหัวมั๊ย "
“ ไม่ค่ะ " ว่าแบบนั้นแต่ก็กอดผมไว้แน่น อุ้มขึ้นมาอาจารย์ที่มองอยู่ก็ยิ้ม
“ วันนี้น้องอลิซดูซึมๆนะคะ ไม่ค่อยสดใสเลย "
“ เหรอครับ " จับหน้าผากของอีกคน ผมก้มหัวขอบคุณอาจารย์ " ขอบคุณมากนะครับ "
“ อาอิน "
“ ครับ "
“ หนูคิดถึงป๊า " เสียงใสๆกอดคอผมไว้ พาไปนั่งที่รถอีกคนก็มีท่าทีงอแง " คิดถึงเหรอ งั้นเดี๋ยวอาอินพาไปหาป๊านะ " ลูบหัวอีกคนที่พยักหน้า "
ขับรถพาอีกคนกลับมาที่ทำงานไอ้โรมยืนรออยู่ข้างหน้าบริษัท พอรถจอดมันก็เปิดประตูเข้ามาตะครุบลูกสาวของตัวเองที่อารมณ์บ่จอยเท่าไหร่
“ อลิซ คิดถึงจังเลย " สวมกอดคนสวยที่ซบไปบนไหล่
“ หนูก็คิดถึงป๊า "
“ อลิซป่วยนะ " ผมบอกมันไอ้โรมก็จับไปที่หน้าผาก
“ ว่าละ ตัวรุมๆ "
“ ป๊า " กอดไอ้โรมแน่น ผมเริ่มออกรถตอนที่มันเองก็กอดลูกสาวเอาไว้
“ ครับ ว่าไงคนสวยของป๊า "
“ หนูรักป๊า "
“ ป๊าก็รักหนูนะ "
เป็นบรรยากาศดีๆของเด็กช่างอ้อนกับคุณพ่อผู้ไม่ได้เรื่อง ผมขับรถพาทุกคนมาที่คอนโดไอ้โรมอุ้มอลิซที่เอาแต่กอดมันไว้ขึ้นไปด้านบน เปิดประตูเข้าไปในห้อง โซฟาคือที่แรกที่ไอ้โรมพาตัวเองไปนั่ง
“ ทำไมวันนี้หนูงอแงจังเลยครับ คนเก่ง "
“ หนูไม่ได้งอแง หนูแค่อยากอยู่กับป๊า " ผมเดินเข้าไปจับที่หน้าผาก เหมือนความร้อนมันจะเพิ่มขึ้นมาอีกหน่อย
“ คืนนี้เช็ดตัวกันโน๊ะ ไม่ต้องอาบน้ำหรอก อื้ม เดี๋ยวอาอินทำโจ๊กให้อลิซกินนะ "
“ หนูไม่หิว " ดวงตากลมๆเงยๆหน้าขึ้นมามองผม หอมแก้มไปเต็มฟอด " มึงจะกินอะไรมั๊ย "
“ เอาอะไรก็ได้ง่ายๆแล้วกัน "
“ อื้ม " ถึงไม่ค่อยได้เข้าครัวแต่ว่าอาหารง่ายๆ ผมก็ทำได้นะครับ ตั้งหม้อทำโจ๊กหมูให้อลิซแล้วก็ผัดหมูซีอิ้วให้ไอ้โรมเป็นเมนูที่เบสิคที่สุดแล้วครับ โป๊ะไข่ไปอีกฟอง คิดว่ามื้อนี้ก็คงรอดตายกันไปอีกมื้อ " อลิซครับ กินข้าวกันมาเร็ว "
“ ไม่ หนูไม่หิว "
“ ไม่หิวก็ต้องกินนะ กินนิดนึงก็ได้ มาครับ อาอินป้อน " ตักโต๊กหมูถ้วยเล็กๆ ไปนั่งข้างๆ แต่คนสวยของผมก็เบือนหน้าหนี
“ หนูไม่อยากกิน " ตักโจ๊กเป่าก่อนจะป้อนอีกคน
“ อลิซครับ อ้าปากเลย กินหมูกลมๆกันดีกว่า อั้มๆ " ปากเล็กๆยอมอ้าออกมา กินเข้าไปนิดหน่อย หนูน้อยยอมเคี้ยวข้าวสักคำ ผมแทบร้องไห้
“ อลิซให้ป๊าป้อนให้มั๊ย "
“ มึงไปกินข้าวเถอะ " ผมบอก " เดี๋ยวเย็นแล้วก็ไม่อร่อย "
“ อื้ม เอาแบบนี้มั๊ย ป๊ามากินข้าวกับอลิซ แข่งกันใครกินได้เยอะกว่า "
“ แข่งกันเลย เดี๋ยวอาอินจะป้อนอลิซเองดีมั๊ย "
“ แต่หนูไม่อยากกินนี่น่า "
“ กินหน่อยเถอะครับนะ อาอินอุตส่าห์ทำให้อลิซคนสวยของอาอินเลยนะ " ป้อนข้าวให้อีกคำ อลิซเคี้ยวช้าๆแต่ก็กินได้เยอะ หมดไปเกือบครึ่งชาม จนสุดท้ายก็ไปต่อไม่ไหว แค่นี้ก็พอแล้วครับ
“ หนูอิ่มแล้ว "
“ โอเคครับ งั้นไป เช็ดตัวกัน จะได้กินยาแล้วก็นอน " อุ้มคนที่ยื่นมือมาให้ผมอุ้ม ผมตีไหล่ไอ้โรมที่ยังนั่งดู " กูบอกว่าให้ไปกินข้าว "
“ เออๆ ไปเดี๋ยวนี้เหละ ไล่จริง คนกำลังดูภาพน่ารักๆ "
“ พูดมาก เพ้อเจ้อ ไปกินข้าวไป "
“ ไปกินข้าวไป " อลิซสะบัดมือไหล่ไอ้โรม น่าหมั่นเขี้ยวจน คนเป็นพ่อต้องเดินมาหอมแก้มลูกสาวเสียงดังฟอด
จับเด็กน้อยถอนเสื้อผ้า ผมยื่นแปรงสีฟันให้อลิซ " แปรงฟันก่อนนะ "
“ อาอิน "
“ หนู " ยังไม่ทันจะพูดอะไร โจ๊กทั้งหมดที่อลิซกินเข้าไปในท้องก็ย้อนออกมาทั้งหมด อลิซโค้งตัวอ้วกออกมาจนหมด " อึก ฮือๆ อาอิน ฮือๆ "
“ ไม่ต้องร้องนะ ไม่เป็นไร อ้วกออกมาให้หมดเลย " ผมลูบหลังอีกคนที่ก็ยังอ้วกออกมาเต็มพื้นห้องน้ำ จับหัวอลิซอีกทีไข้เริ่มขึ้นสูงแล้ว “ ไม่เป็นไรนะ โอ๋ๆ "
“ อึก อึก ฮือๆ " เช็ดน้ำตาบนแก้มให้ ผมจับอีกคนล้างปาก ก่อนจะเริ่มเช็ดตัว
“ อะไรกันว่ะ " ไอ้โรมเปิดประตูเข้ามาอ้วกที่ผมยังไม่ได้ล้าง มันตาโต ไอ้โรมนิ่งค้างอยู่ตรงนั้น ท่าทางพะอืดพะอมของมัน
“ ไปๆ มึงจะเข้ามาทำไม แดกลงมั๊ยละไอ้สัด "
“ กูแดกเพิ่งเสร็จ "
“ อย่าอ้วกออกมานะไอ้เหี้ย ออกไปเลยไป "
“ อาอินดุป๊าของหนู " อาอลิซกอดผมเอาไว้ตอนที่ผมนุ่งผ้าขนหนูให้เธอ ฉีดอ้วกทั้งหมดลงท่อ ก่อนจะอุ้มอีกคนออกมาจากอ่างน้ำ
“ ไปแต่งตัวกันนะ "
“ อาอินดุป๊าของหนูทำไมคะ ป๊าดื้อเหรอ "
“ ป๊าของหนูดื้อมากๆเลยละ อลิซอย่าดื้อเหมือนป๊านะ เพราะไม่น่ารักเลย "
“ ป๊าดื้อยังไงเหรอคะ " เสียงใสๆถามผมตอนที่โรยแป้งทาไปตามตัว หยิบชุดนอนมาให้ใส่
“ ดื้อแบบไหนเหรอ แบบที่ว่าอาอินพูดอะไรป๊าก็ไม่ฟังเลยไงครับ ไม่ว่าพูดอะไรก็เถียงตลอดเลย " ติดกระดุมเรียบร้อยหวีผมยาวๆก่อนจะจุ๊บลงบนหน้าผาก " คราวนี้เด็กดีของอา ก็ขึ้นไปนอนบนเตียงได้แล้วนะ "
“ ค่ะ "
“ เดี๋ยวอาจะออกไปเอายามาให้ "
“ แล้วอาอินก็มานอนกอดหนูด้วยน้า " ตบลงข้างเตียงของตัวเอง ผมพยักหน้าก่อนจะเดินออกไปนอกห้อง
“ ยาอลิซอยู่ไหน " ผมถามอีกคนที่ยืนล้างจานอยู่ในครัว ท่าทางไม่ทุกข์ร้อนอะไร " มึงนี่ลูกไม่สบาย ใจเย็นจังนะ "
“ ยังไงก็มีหมออยู่ในบ้านกลัวอะไรว่ะ มึงดูแลอลิซซะกูประทับใจเลย "
“ อะไร " มันเดินมากอดเอวผมที่กำลังเปิดตู้ยาดูยาที่อยู่ในนั้น
“ อยากให้รางวัล "
“ ขอบใจ แต่ขอบาย "ยกไหล่ห้ามจมูกที่กำลังหอมแก้มผม เสียงหัวเราะดังอยู่ข้างๆหู ผมหยิบยาน้ำแก้หวัดกับแผ่นลดไข้ในตู้เย็นเดินเข้ามาในห้องอลิซอีกครั้ง " อลิซครับ มากินยาก่อนนะ "
“ อาอิน " นั่งลงบนเตียงอีกคนก็กอด
“ ครับผม กินยานะ อะ “ เทยาน้ำลงในแก้วเล็กๆอีกคนก็กิน คนนี้เรื่องกินยาว่าง่ายมากครับ กินมาตั้งแต่เด็กผมแปะแผ่นลดไข้ลงบนหน้าผาก
“ อาอินกอดหนูนะ นอนกอดหนู "
“ เด็กขี้อ้อน " ผมว่าแบบนั้นก่อนจะกอดอีกคนไว้ อลิซซุกตัวเข้ามาหา ผมจัดท่านอนให้อีกคนได้นอนสบายๆ ลูบหัวเบาๆ " ฟังนิทานมั๊ยครับ "
“ อาอินเล่าได้เหรอ เล่าๆนะ หนูอยากฟัง "
“ ได้ครับ มาอาอินจะเล่าให้ฟัง " ลูบผมเด็กที่หันมาจ้องผมตาแบ๋วให้เข้าที่ ผมเลือกเล่านิทานเรื่องหนูน้อยหมวกแดงครับ ง่ายที่สุดแล้ว " อลิซหลับตานะ หลับตาแล้วอาอินจะเล่าให้ฟัง " ลูบหัวเล่านิทานไปเรื่อย เล่าแบบรู้เรื่องบ้าง ไม่รู้เรื่องบ้าง แต่อลิซก็หลับสนิทผมยิ้มกับเสียงหายใจที่ไม่ค่อยสบายนัก
“ เด็กหลับยัง " ไอ้โรมเปิดประตูเข้ามาก่อนจะถาม
“ หลับแล้วเพิ่งหลับ " มันนอนลงข้างผม โน้มหน้ามาดูอลิซก่อนจะหอมแก้ม
“ ฝันดีครับ คนสวยของป๊า "
" เชี้ยโรมกูหนักนะไอ้เหี้ย ออกไป เดี๋ยวอลิซตื่น "
“ ขอคุยด้วยหน่อย "
“ คุยอะไร "
“ เออ ออกมาเถอะน่า "
“ เออ งั้นแปปนึง " เพราะอลิซนอนทับแขนผมเลยต้องจัดการย้ายอีกคนไปนอนหนุนหมอน อลิซขยับตัวเล็กน้อยผมตบตูดเบาๆกล่อมให้หลับต่อก่อนจะหอมแก้มยุ้ยๆนั้นไปเต็มฟอด " ฝันดีครับ "
“ ไป "
“ มีอะไรว่ะ " เดินตามกันออกมาที่หน้าห้อง ยังไม่ทันจะพูดอะไร ผมโดนไอ้โรมดึงเข้าไปกอด ในคอนโดที่เงียบสงัดตอนนี้ผมได้ยินแต่เสียงลมหายใจที่ดังอยู่ข้างหู " กอดกูทำไม มีอะไร " ผมถามตอนที่มือของตัวเองก็กอดมันไว้เหมือนกัน
“ ขอบคุณ ขอบคุณนะมึง "
“ เรื่อง "
“ ก็ทั้งๆที่อลิซไม่ใช่ลูกมึง ทั้งๆที่มึงมาเป็นแฟนกู มึงกลับไม่เคยรังเกียจอลิซเลย กูเคยคิดว่าเพราะมึงเป็นหมอ สิ่งที่มึงทำให้อลิซก็คงเหมือนเด็กคนอื่นทั่วไปที่เพราะเป็นหมอเด็กก็ต้องใจดีด้วย แต่วันนี้พอกูได้มาเห็น ตอนที่อลิซป่วยแล้วมึงดูแลอลิซ กูรู้แล้วว่ะ กูเลือกคนไม่ผิดเลย "
“ กูบอกตอนไหนว่ากูเป็นแฟนมึง "
“ ตอนนี้มั้ง " กอดที่เริ่มแน่นโรมโน้มลงมา ปากของมันแนบสนิทลงบนปากของผม รอยยิ้มที่เรายิ้มให้กัน มือของผมเลื่อนไปกอดคอมันไว้ ลิ้นถูกดันเข้ามาภายใน ภายใต้ความเงียบเสียงอีกเสียงที่ผมได้ยินคือเสียงน้ำลายที่กำลังคลอเคลียกันอยู่ในปาก
“ โรม กูไม่เอา วันนี้เหนื่อยจริงๆ "
“ ใครบอกจะเอา " ว่าแบบนั้นแต่จมูกของมันก็ดันแก้มผมจนเอียงไปด้านข้าง
“ ไข่มึง " เอื้อมมือไปจับไข่ของมันที่ตุงออกมา ผมแอบกลืนน้ำลายตอนที่มองตามันอยู่
“ ไม่อยากแล้วกลืนน้ำลายทำไม "
“ คนเรามันต้องกลืนน้ำลาย เป็นเรื่องปกติ "
“ ไม่คิดแบบนั้น "
“ ใครถ้าเชื่อก็บ้าแล้วไอ้สัด " หัวเราะออกมาแต่เหมือนจะโดนกอดแน่นขึ้นไปอีก
“ แสดงว่าอยาก "
“ ก็บอกว่าไม่ไง " แต่ผมว่า ไอ้โรมคงไม่เข้าใจความหมายของคำว่า ' ไม่ไง ' ของผมหรอกครับ
ร่างที่โถมเข้ามาใส่ จมูกซุกไซร้ไปตามซอกคอของผม เสื้อผ้าของเราถูกถอดและโยนลงข้างตัว มือของผมถูกยึดให้สูงขึ้น และคืนนั้น ทุกอย่างก็จบลงที่ประตูบานนั้น ทั้งๆที่บอกว่าอย่า แต่ผมยอมรับ ว่าพอได้เริ่ม มันหยุดไม่ได้จริงๆ
“ อื้ม พอแล้วน่ามึง " ประคองหน้ามันที่นอนทับอยู่บนตัวผม ปากที่กำลังดูดหัวนมของผมอยู่ ขาที่กางออกผมใช้กอดเอวมันไว้
“ ยังไม่อยากพอว่ะ " คำพูดเอาแต่ใจกับรอยจูบที่แนบลงบนริมฝีปากของผม เรายิ้มให้กัน เป็นอีกครั้งที่ผมจูบลงข้างแก้มของมันก่อน " ทำไมมึงสวยจังว่ะอิน "
“ ไม่ใช่คำชมที่อยากฟังเลยไอ้สัด "
“ อยากให้ชมว่าหล่อเหรอ " ผมส่ายหน้า
“ อยากให้ชมว่าน่ารัก " เอานิ้วจิ้มแก้มก่อนเอียงหน้าให้มัน ไอ้โรมหัวเราะเสียงดัง
“ ฮ่าๆๆ เออ มึงน่ารัก " กระซิบลงข้างหู ก่อนจะเอียงตัวนอนลงข้างๆ ผมลุกขึ้นเข้าไปอาบน้ำก่อนจะกลับมาล้มตัวลงนอนข้างๆมัน " มึงมาแล้วเราก็นอนกันได้ละ "
“ กูจะแค่ยืดหลัง ไม่ได้นอน "
“ แล้วจะไปไหน ตีสองแล้วนะ "
“ จะลุกขึ้นไปเปลี่ยนเจลให้อลิซ ไม่รู้จะงอแงตื่นขึ้นมารึเปล่า "
“ คุณแม่ดีเด่น มาคุณพ่อจะหอมแก้มให้รางวัลนึงฟอด " กลิ้งตัวขึ้นมาค่อม ถูกหอมแก้มไปสองทีติดก่อนที่ผมจะยกมือขึ้นลูบผมไปไว้ข้างหลัง มันเองก็เช่นกันไอ้โรมเอาผมทัดหูผมเอาไว้
“ ไหนบอกทีเดียว "
“ ก็มันหอม อดใจไม่ไหวเลยต้องขอเบิ้ล อิน.. "
“ หื้ม อะไร "
“ ดีกับกูแบบนั้น ไม่ได้ทำให้กูดีใจเล่นใช่มั๊ย " มันมองตาผมตอนที่ถามคำถามนั้น " ไม่ได้มาทำให้รัก แล้วจะชิ่งหนีไปใช่มั๊ย "
“ แล้วมึงเต๊าะกูแบบนี้ ไม่ได้เต๊าะกูเล่นๆใช่มั๊ย ไม่ได้ทำให้กูมีความสุขเล่นๆนะ "
“ ไปหัดพูดคำพูดชวนใจเต้นแบบนี้มาจากไหน "
“ มึงไง " ผมยิ้ม ไอ้โรมล้มตัวลงมาทับผม
“ รู้สึกมั๊ย "
“ หื้ม .. “ ผมถามเพราะไม่เข้าใจความหมายของมัน
“ เสียงหัวใจที่กำลังเต้นของกู "
“ เน่าพอๆกับคำพูดเลยนะ "
“ แล้วชอบมั๊ยละ " ถึงจะขนลุกไปบ้าง แต่ก็ต้องยอมรับเลยว่า
“ ไม่ค่อยชอบ แต่อยากให้พูดให้ฟังทุกวันเลย "
“ ชื่นใจอะไรแบบนี้ว่ะ " มันหอมแก้มผมอีกที คืนนี้เรากอดกัน จนผมเองก็เผลอหลับไปในอ้อมกอดนั้น จนถึงเช้า
..............................................
ลืมตาตื่นขึ้นมาผมพบว่า ข้างกายของผมไม่มีใครนอนอยู่แล้ว กลิ่นที่รู้สึกหอมตั้งแต่ลืมตาผมเผลอยิ้มขึ้นมาตอนที่ลุกจากเตียงแล้วเดินไปที่นอกห้อง แผ่นหลังบางของอินยังอยู่ในชุดนอน รู้สึกอุ่นใจยังไงบอกไม่ถูก ปากที่ยิ้มออกมาผมรู้เมื่อยแต่ก็ยังสุขใจ
“ ทำอะไรแต่เช้า " กอดมันจากด้านหลัง หอมแก้มนุ่มๆไปเต็มฟอดก่อนจะยิ้ม
“ ขี้มั้ง ก็เห็นอยู่ว่าทอดไข่ " พูดจาไม่น่ารัก ผมหอมแก้มอีกข้างของมัน อินก็หันไปคว้าจานที่มีทั้งไส้กรอก แฮม แล้วก็ขนมปังวางอยู่ก่อนแล้ว " วันนี้มึงแดกคนเดียวนะ ของอลิซข้าวต้มเหมือนเดิม "
“ แล้วอลิซละ "
“ ยังไม่ตื่น " ว่าแบบนั้นมันก็นิ่ง " ปล่อยกูแล้วไปอาบน้ำได้แล้วไอ้สัด "
“ ได้ แต่ก่อนหน้านั้นนะ กูขอหน่อยแล้วกัน " ดึงจานที่มันถือวางลงบนเค้าเตอร์ผมพลิกตัวของมันให้เผชิญหน้า ประคองใบหน้าสวยของมันไว้ในฝ่ามือ บรรจงจูบแนบริมฝีปากลงบนปากสวยของมัน ลิ้นของผมแทรกเข้าไปอินเปิดรับอย่างไม่เกี่ยงงอน มือของผมล้วงเข้าไปในกางเกงตูดกลมๆที่ผมจับนุ่มมือสุดๆเลยครับ
“ เชี้ยโรม " มันจับมือของผม " หื่นแต่เช้าเลยนะมึง " มันมองลงต่ำ ส่วนกลางของผมโปร่งพองขึ้นมา อยากจริงๆนะ ตั้งแต่อยู่กับมันผมรู้สึกตัวเองควบคุมความรู้สึกยากเหลือเกิน มันทั้งน่ารัก ใจดี ผมแพ้มันราบคาบ ใจของผม ยอมมันทุกอย่างแล้ว
“ ก็มึงมันน่ารัก "
“ เลิกเพ้อ แล้วไปอาบน้ำได้แล้วไป "
“ จูบกูก่อนดิ " คำพูดของผมชิดใบหูของมัน อินยิ้มก่อนจะซบลงที่ไหล่ของผม
“ ไม่เอา "
“ เขินเหรอ "
“ เปล่า " ว่าแบบนั้นก่อนจะดันตัวผมให้ออกห่างด้วยหัวของตัวเองที่กำลังซบอยู่ตรงไหล่
“ ถ้าเปล่าก็จูบหน่อย " หอมแก้มมันอีกครั้ง ผมหัวเราะในคอกับคนที่เอาแต่ก้มหน้าหนี มันต่อยลงที่ท้องผม " ฮ่าๆ ไม่เขินก็จูบสิ "
“ เปลี่ยนใจละ ตอนนี้ เขินแล้ว " ว่าแบบนั้นก่อนจะเงยหน้าขึ้นมา มือสองข้างเอื้อมมากอดคอผมไว้มันดูดปากผมก่อนจะค่อยๆส่งลิ้นเข้ามา ร่อนเสื้อของมันขึ้นมาผมกอดเอวมันไว้แน่น หูของเราได้ยินแต่เสียงลิ้นที่กอดเกี่ยวกัน ลมหายใจที่ใกล้กันขนาดนั้นอินผละออกตอนที่มันเริ่มหายใจไม่ทัน
“ อินครับ " ผมกอดมันไว้ อินจูบลงบนที่ลาดไหล่ของผม
“ ไปแปรงฟันได้แล้วไป เหม็น "
“ ไม่เป็นไร มึงจูบแล้ว แสดงว่าไม่เหม็นเท่าไหร่หรอก "
“ อาบน้ำได้แล้วน่า กอดกูอยู่ได้ " ทำท่าจะผลักผมออกไป แต่แรงนั้นก็ไม่ได้จริงจังอะไร
“ นี่ รู้มั้ย กูไม่เคยอยากจะหยุดงานอยู่บ้านเลย กูมีความสุขงาน อยากเก็บเงินเยอะๆ ให้อลิซให้ตัวกูสบาย แต่วันนี้กูว่ามันเปลี่ยนไปแล้ววะ "
“ เปลี่ยนไปยังไง "
“ กูรู้สึกอยากอยู่บ้าน อยากอยู่กับมึง ไม่อยากไปไหนเลย "
“ พรุ่งนี้ก็เสาร์อาทิตย์แล้ว "
“ แต่มึงว่างให้กูมานอนกกที่ไหนละ " ว่าแบบยิ้มๆ ผมดึงตัวเองออกมา
“ ก็นั้นสินะ แบบนี้ละ แฟนมึงเป็นหมอนี่ มึงต้องเสียสละนะ "
“ ครับๆ ทราบครับคุณแฟน " จูบปากมันอีกครั้ง ผมเดินไปเข้าห้องน้ำ ใจของผมมันปริ่มความสุขที่สุดเลยครับ เช้าวันนี้
เดินผิวปากเข้ามาในที่ทำงาน ไอ้พุธไอ้ปันหรือแม้แต่ไอ้ฮิมก็มองกันเป็นตาเดียว มันหยุดค้างมองผมตอนที่ผมเองก็หยุดค้างมองมัน
“ มีอะไรกันวะ พวกมึง มองกูทำไม "
“ วันนี้เดินผิวปากเข้ามา มีความสุขอะไรขนาดนั้นวะ "
“ คนมันมีเมียมีลูก มันก็ต้องมีความสุขดิว่ะ " บอกแบบนั้นไอ้พวกเชี้ยนั่นก็โห่ร้องกันขึ้นมา
“ โอ๊ยยยยยย น่าอิจฉา น่าอิจฉาที่สุด "
“ ก็รีบหาเมียเข้าสิ พวกมึงนะ หรือว่า จะได้กันเองกูก็เห็นสมนะ " บอกมันสองตัวที่ถอยห่างกันออกมาอัติโนมัติ ต่างคนต่างก็หันไปคนละทาง ก่อนจะหันมาพูดพร้อมกัน
“ ขนลุก! ”
“ ฮ่าๆ ไปขยันทำงานได้แล้วไป เดี๋ยวกูก็ไม่ให้เงินเดือนซะหรอก "
“ คร๊าบๆ " ว่าแบบนั้นผมเองก็เดินเข้าไปในห้องทำงาน หย่นก้นไม่ถึงสามวินาที สายโทรศัพท์ก็ดังขึ้นมาก่อน
“ สวัสดีครับ โรม พูดสาย "
“ สวัสดีครับ ผมอาจารย์ธดล นะ " พอแนะนำตัวคนที่พูดสายตัว ตัวผมก็เด้งขึ้นมาจากเก้าอี้ทันที
“ ครับ อาจารย์ สวัสดีครับ "
“ เออ สวัสดี " เค้าว่าแบบนั้นก่อนจะหัวเราะออกมา " เป็นยังไง สบายดีมั้ย "
“ สบายดีครับ อาจารย์ละ ผมไม่ได้มีโอกาสกลับไปเยี่ยมเลย สบายดีนะ "
“ สบายดี แต่วันนี้ที่โทรมา มีเรื่องอยากให้ช่วยหน่อย "
“ ครับ " ก็ว่าแล้วละ อาจารย์จะโทรมาทำไม ถ้าไม่มีเรื่องขอให้ช่วย
“ จะให้มาช่วยเป็นวิทยากรสอนนักศึกษาในมหาลัยหน่อย พอมีเวลาบ้างรึเปล่า " เค้าว่าแบบนั้นผมเองก็นิ่งไป
“ ที่มหาลัยเหรอครับ "
“ อื้ม ก็ไม่นานเท่าไหร่หรอก แค่อาทิตย์เดียวเอง ช่วยครูหน่อยนะ เธอนะ น่าได้จะให้อะไรอะไรน้องๆได้เกี่ยวกับประสบการณ์ทั้งการเรียน แล้วก็ ทำงาน ประสบการณ์เยอะดี น้องๆน่าจะชอบ " จะบอกว่ากูเคยเหี้ยๆมากแต่ก็ประสบความสำเร็จได้ว่างั้นเถอะ
“ งั้น ผมขอตรวจดูเวลาแล้วจะตอบกลับไปอีกทีนะครับ " บอกแค่นั้น ปลายสายก็ตอบตกลงกลับมา
" โอเค จะรอนะ ข่าวดีนะ "
" ครับ สวัสดีครับ " ผมบอกลาก่อนจะวางสาย ผมไม่ได้ไปที่นั่นนานแล้ว และมีเหตุผลเดียวที่ว่า เพราะที่นั่นมีความทรงจำเยอะเกินไป เยอะจนตัวผมไม่อยากจะเข้าไปยุ่งเกี่ยวกับความเจ็บปวดและความผิดพลาดพวกนั้น มันผ่านมาแล้ว " แต่ มันก็แค่ความทรงจำนี่หว่า อยู่กับปัจจุบันดีกว่า " มองหน้าจอโทรศัพท์ของผมที่เป็นภาพ อินกับอลิซ " ใช่ ตอนนี้คนอื่นก็แค่ความทรงจำ "
.......................................................................
ครอบครัวนี้ก็ พ่อแม่ลูกดีจัง
แต่ โรม จะกลับไปในพื้นที่ของความทรงจำอีกครั้ง
แต่นั่นก็แค่ความทรงจำ
ใครมีทวิตฝากแท็ก #choiceต้องเลือก ด้วยนะคร่าาา
ขอประชาสัมพันธ์ หนมมีนิยายเรื่องใหม่น้า
ชื่อเรื่อง " เพราะเกลียดจึงรัก " จริงๆอัพได้ 14 ตอนละ
แนวเดียวกับบีทีเอสนะคะ อ่านแล้วยิ้มๆ น่าหมั่นใส้หน่อยๆ
ตามนี้เลย http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=43787.0
:กอด1: :L2: :3123: :L1: :pig4:
-
อยากบอก "หนมมี่" ว่าได้โปรดให้เรื่องราวมันสวยงามแบบนี้ตลอดไปได้ไหม ขอให้ทุกคนเลือกเดินทางที่เลือกอย่างสวยงาม และสร้างความทรงจำใหม่ ๆ ดีกว่า กลับไปรื้อฟื้นความทรงจำที่เจ็บปวดอีกเลย
#โรมอิน #ไฟท์เต #เซฟวาด เอาแบบนี้เถอะนะ ได้โปรดดดดดด :mew2:
-
ความทรงจำที่เป็นมากกว่าความทรงจำรึป่าว โรมมมมมม
รู้สึกได้ว่าหลังจากความสุขของอินวันนี้ มันจะมีความทุกข์ตามมา
:hao5: :hao5:
มันก็ดีใจนะที่อินมีความสุขกับโรม
แต่เราก็ยัง เชียร์ไฟท์อยู่อ่ะ :serius2:
คือนี่สับสนใจตัวเองประหนึ่งตัวเราเป็นอิน 5555555555555
-
หวีทแบบนี้จะมีดราม่าต่อม้ายยยยยยย
ไฟท์ยังโดดเดี่ยวอยู่เลยอะ
-
ครอบครัวสุขสันต์ ความทรงจำเก็บไว้ให้เป็นเพียงแค่ความทรงจำ
อลิซหายเร็วๆนะลูก
:mew1: :L2:
-
กลัวมากๆเลยว่าหลังความสุขนี้แล้วจะเป็นความทุกข์ของอิน ตามคำสาปแช่งของแฟนเก่าอิน Hell hath no fury like a lover scorned. ขอเปลี่ยน คำว่า woman เป็น lover ก็แล้วกันนะ
แต่เรากลับคิดว่าตลอดเวลาที่ผ่านมาอินเองก็ใช่ว่าจะมีความสุขเต็มที่กับไฟท์ ติดใจที่ไฟท์ว่าอินแค่อยากจะเอาชนะตัวเองเท่านั้น เรากลับคิดว่าคนที่คิดอย่างนั้นก็คงเป็นตัวไฟท์เองมากกว่าที่เห็นว่าการยอมรับอินเป็นแฟนหรือรับกับตัวเองว่าตัวเองรักอินจะเป็นการยอมแพ้ สองจิตสองใจแต่อยากให้อินมีความรักที่เป็นสุขที่สุดเท่านั้นเอง
โรม แค่ความทรงจำแต่ถ้ามันมีสีมีกลิ่นจับต้องได้ รู้สึกอบอุ่น สามารถสึ่อความหมายทางสายตาให้ ถ่านไฟเก่าก้สามารถกลับมาคุได้ใหม่ ของมันก็ไม่แน่น้า....... :hao4:
-
จนมาถึงตอนนี้เราก็ยังไม่รู้เลยว่าจะเลือกใคร
-
:katai1:
-
:3123: :3123:
-
เป็นครอบครัวที่น่ารักและลงตัวแล้ว ขออย่าให้ความทรงจำไม่ดี มาทำลายมันลงเลยนะ ฮือ............. :sad4: :sad4:
-
:mew2: :mew2:
อิจฉาหมออิน อึ๊ยยยย
-
ตอนนี้กำลังน่ารักกก
แต่ตอนจบนี่ดิเสียวๆกับความทรงจำพี่โรมค่ะ :m29:
-
พื้นที่แห่งความทรงจำถึงจะเป็นความรู้สึกในอดีต แต่ถ้าลอง
ได้ไปสัมผัสมันอีกครั้งก็ไม่แน่ว่ามันอาจจะกลับมาตลบอบอวล
ในใจได้อีกและอาจส่งผลถึงปัจจุบัน อันนี้ก็ขึ้นอยู่กับเจ้าตัว
ว่าจะผละจากมันหรืออยู่กับมัน อดีตหรือปัจจุบัน ฟู่ๆๆ เรื่องนี้
ไม่เคยหวานทั้งตอนเบยย. ต้องหวานขมหวานขมตลอด บางที
ก็ขมทั้งตอน เศร้านะแต่ดันชอบ อิอิ
ขอบคุณขนมสำหรับตอนใหม่ค่ะ
-
โรมจะหวั่นไหวกับอดีตรึเปล่าน้า
คนอ่านหวั่นใจยังไงไม่รู้ :เฮ้อ:
-
มาต่อไวๆน้าาาาาา เค้าค้างอ่ะ กำลังลุ้นเลย
-
อ้อโรมอินสินะ o7 :oni1:
-
สงสารไฟท์แต่จะให้ทิ้งโรมตอนนี้ก็ยังไม่ได้เพราะโรมก็ยังมีแต่ด้านดีๆ อยู่ แต่ไฟท์เราได้เห็นทั้งสองด้านแล้ว แล้วแต่อินแล้วกัน^^
-
โรม กลับไปคงไม่ได้เจอแต่ความทรงจำมั้ง
อาจจะเจออดีตด้วย
เท่าที่จำได้ๆๆๆๆ
วิศวะกับรัฐศาสตร์ไม่ไกลกันนะ
เน้อพี่ฮิมพี่เทม 5555
เจอกันชัวร์
ขอให้เจอกัน
-
เจอเตแน่เลยงานนี้
-
อ่านตอนนี้รู้สึกว่าโรมเป็นผู้ชายที่มีความสุขที่สุดในโลกเลย
อินน่ารักมากอ่ะ ดูแลดีทั้งพ่อ ทั้งลูกเลย
-
ทีมโรมนะคะ!!!!
อยากให้เค้าได้กัน
อ่านถึงตอนที่ 16 แย้วววววววววว
-
ครอบครัวสุขสันต์จริงๆ แต่กลัวจะไม่สุขตลอดนี่สิ
เดี๋ยวโรมก็ต้องไปเจออดีต จะหวั่นไหวมั้ยก็ไม่รู้
ไม่อยากให้ใครต้องเจ็บปวดกับความรัก อยากให้ทุกคนมีคู่มีรักแท้
-
โรมอินก็ดี โรมเตก็เหลือเยื่อใย เลือกบ่ถูกกกก :katai5: :katai5: :katai5:
-
รู้สึกความดราม่ากำลังจะมาเยือน ?
เตรียมทิชชูแปบ :hao4: :hao4:
-
ได้แต่รอ รอ รอ รอ รอ
-
โรมอินๆๆๆๆๆๆ
น้องอลิซน่ารักสุดๆ
-
:amen: :amen: :amen:
-
ดีค่ะ ตามมาจากเรื่อง BTS ค่ะ
:mew1:
ชอบตัวละคร วาด กับโรม เป็นตัวที่จับต้องได้จริงๆ คือมีอยู่จริงๆ
ขอให้โรมกับอินอย่าสั่นคลอนเลย
รอตอต่อไปค่ะ
-
ว่าจะรอเรื่องนี้จบก่อนแล้วค่อยอ่าน กลายเป็นว่าตอนนี้
กดเข้ามาดูทุกวันเลย
-
ปัจจุบันเท่านั้นโรม อดีตก็คืออดีตนะ ตอนนี้น่ารัก ครอบครัวสุขสันต์
-
ตอนที่ 30
“ สวัสดีครับ อาจารย์ “ เสียงทักทายจากหน้าห้องผมพักอาจารย์ส่วนตัวของผม มองออกไปคนคุ้นหน้าที่มาชวนกินข้าวเที่ยงทุกวันก็โผล่หน้ามาทัก “ วันนี้มีสอนเช้าเหมือนกันเหรอ “
“ อื้ม “ ถึงจะเป็นคำพูดที่ไม่ค่อยชินและไม่ค่อยอยากพูดแต่ก็ต้องพูดออกไป
“ งั้นวันนี้กินข้าวเที่ยงด้วยกันอีกนะ “ พยักหน้าตอบกลับไปอีกคนก็ยิ้มแล้วก็เดินออกไป
ทั้งๆที่ไม่อยากสนิทกับใครแต่ใจก็เหมือนเปิดให้กับคนนี้ ท่าทางจริงใจของมันเหมือนว่าเรามีอะไรหลายอย่างที่คล้ายกันจนน่าประหลาด ทั้งๆที่ตัวผมก็ไม่ได้รู้เรื่องราวอะไรเกี่ยวกับตัวมันมากนัก พอคิดแบบนั้นก็เผลอนึกขึ้นมาว่า คนที่ไม่ได้สนิทกันเท่าไหร่ แต่มาเผลอจูบกันเพื่อปลอบใจ แถมยังใช้ข้ออ้างตลกๆที่ว่า อเมริกันสไตส์อะไรนั่น แล้วมันก็อดยิ้มขำไม่ได้
สำหรับผมความฝันที่อยากเป็นอาจารย์ ไม่ใช่ความฝันดั้งเดิมตั้งแต่ตอนพยายามสอบเข้ามาในคณะนี้หรอก แต่เพราะเป็นงานที่ไม่ชอบที่สุดเลยเลือกที่จะทำ เมื่อก่อนตอนที่คบอยู่กับเค้าคนนั้น ตัวผมก็ยังเรียนทุนปริญญาโทอยู่เลย ที่เลือกมาเป็นอาจารย์ก็เพราะเค้า เพราะเค้ารู้ว่าผมเกลียดการเป็นครูที่สุด ผมก็เลยเลือกที่จะทำอาชีพนี้
ยังจำวันสุดท้ายที่ เดินออกมาจากคอนโดนั่นได้ เสียงเด็กผู้หญิงคนนั้นร้องไห้งอแง แข่งกับเสียงของคนที่รั้งผมเอาไว้ มือที่จับกระเป๋าเสื้อผ้าของผม ดึงรั้งเอาไว้ด้วยคำพูดมากมายที่ต้องการจะให้ผมอยู่ ' อยู่กับกูเถอะ มึงก็รู้ว่าสิที่เกิดขึ้นกูไม่ได้ตั้งใจ มึงรู้ดีแก่ใจว่าทำไมแต่ทำไมถึงทิ้งกูไปวะ อย่าไปเลย อย่าไปเลยนะ '
ตอนที่เค้ากอด จูบ เสียงเด็กผู้หญิงคนนั้นก็ยังร้องไห้ออกมาไม่มีหยุด มันไม่ผิด แต่แค่ไม่ระวังตัว ผมปลอบใจตัวเองแบบนั้น เพื่อนสนิทของมันคนนั้นมอมยามันก่อนทุกอย่างจะจบลงบนเตียงและสรุปเธอก็ท้อง เพราะหลงรักมานานเลยทำทุกอย่างได้โดยไม่แคร์ว่าเค้าคนนั้นเป็นเกย์ที่มีคนรักอยู่แล้ว
เพราะคิดว่าถ้าท้อง ลูกจะทำให้เค้าเปลี่ยนใจ เพราะคิดว่า อยู่ด้วยกันไปก็คงรักกันเอง เธอเอาเด็กมาบีบบังผม และบีบบังคับมัน ช่วงเวลาเหล่านั้นเราทำอะไรไม่ได้จนได้แต่เงียบกันไป เธอเข้ามาอยู่ในคอนโดของเราและผมกับมันก็เป็นคนออกไปเช่าห้องพักอยู่ด้วยกัน ความรักที่ไม่เหมือนเดิมอีกแล้วจนสุดท้ายเธอท้องและขอร้องให้มันกลับไปอยู่เป็นครอบครัวเพื่อเด็ก
เด็กหน้าตาน่ารักที่บริสุทธิ์ถูกเอามาเป็นข้ออ้าง ' เลิกกับเค้าซะ นายคงไม่อยากให้อลิซเป็นเด็กไม่มีพ่อหรอกนะ ' ไม่เกี่ยวกันเลย เอามาบีบบังคับกันทำไม ผมอยากจะตะโกนออกไปแบบนี้แต่ตอนนั้นก็ไม่ได้ทำ โรมยังคงอยู่กับผมและทิ้งเธอไว้ที่นั่น จนสุดท้ายเธอเองก็ทนไม่ไหว เธอทิ้งเด็กคนนั้น เอาไว้ แล้วจากมันไป
ผมกลับไปอยู่กับมันที่คอนโดเหมือนเดิม แต่ทุกอย่างก็ไม่เหมือนเดิม เด็กคนนั้นคือส่วนเกินของเรา ผมไม่สามารถอุ้ม หรือแสดงความรักในแบบที่ควรจะเป็นได้ ผมรู้สึกเกลียด เกลียดเด็กคนนั้น คนที่ทำให้ความรักของผมต้องพังทลายลงมา ถ้าตอนนั้นไม่มีมัน ตอนนี้ผมกับโรมก็ยังคงรักกันอยู่
“ เฮ้ย เหม่ออะไร เดินไม่ตรงทางเดี๋ยวก็ชนเสาหรอก “ หันไปมองคนที่อยู่ๆก็เดินมาอยู่ข้างๆกัน รอยยิ้มแบบคุณชายดูดีจนนักศึกษายกให้เป็นอาจารย์ที่หล่อที่สุดในมหาลัยไปแล้ว
“ สอนเสร็จแล้วเหรอ “
“ ใช่ งั้นก็ไปกินข้าวกันได้ละ “
“ เที่ยงแล้วเหรอ “ ผมยกนาฬิกาขึ้นมาดูมันบอกเวลาสิบเอ็ดโมงครึ่ง
“ ไปกินข้าวข้างนอกกัน “
“ หมายถึงนอกมหาลัยนะเหรอ “ ผมถามเพราะปกติก็จะกินกันที่โรงอาหารในมหาลัยเท่านั้น
“ ใช่ อยากกินอะไรเดี๋ยวเลี้ยง แต่ขอบนห้างนะ “
“ ทำไมต้องบนห้าง “
“ มีของให้ซื้อนิดหน่อย “
“ อะไร “ หันไปถามอีกคนก็แค่ส่งยิ้มตอบกลับมา มือที่ล้วงอยู่ในกางเกงถูกดึงขึ้นมาจับมือผมแล้วดึงออกไป
“ เดี๋ยวก็รู้น่า “
ห้างใหญ่ใกล้มหาวิทยาลัย ร้านอาหารญี่ปุ่นตรงชั้นล่างเป็นร้านอาหารที่มันพาผมมากิน อาหารแบบเซ็ตคอร์สที่เลือกได้หลายๆเมนูระหว่างที่นั่งกินความสงสัยของผมก็เพิ่มมากขึ้น
“ มึงจะซื้ออะไรกันแน่ว่ะ “
“ ของเล่น “
“ ของเล่น ? “ ผมทวนเสียงสำหรับคำตอบของมัน
“ วันเกิดลูกชายกับลูกสาวนะ “
“ อ๋อ “ แบบนั้นนี่เอง ไฟท์เป็นคนที่เคยมีครอบครัวมาก่อนแล้ว เป็นพ่อหม้ายลูกติดสี่คน ผมตกใจมากตอนที่รู้ว่าที่มหาลัยจะมีอาจารย์คนใหม่ที่ตัดสินใจลาออกจากการเป็นทูตมาเป็นอาจารย์สอนหนังสือแทน และยิ่งตกใจมากกว่านั้นคือ มันยังดูหล่อเหลาไม่ได้แก่อย่างที่คิดเลยสักนิด
“ ชวนมึงด้วยนะ “
“ ไปไหน “
“ งานวันเกิดลูกชายกูไง “
“ ไม่ไปอะ “ ไม่ได้สนิทอะไรกันขนาดนั้นสักหน่อยทำไมต้องไปด้วยว่ะ
“ ไปหน่อยเถอะ พอดีพ่อแม่กูไปต่างประเทศนะ ปกติเค้าจะจัดให้มันทุกปี ปีนี้เลยเป็นกูที่ต้องจัดให้ “
“ แล้วทำไมต้องเป็นกูด้วยว่ะ “ ผมถามมันที่ยิ้มออกมา
“ ก็ตอนนี้มึงเป็นเพื่อนคนเดียวของกู ที่จะช่วยกูได้แล้วไง “ สายตาที่มองมา มันเหมือนจะเศร้าแต่ก็ไม่ได้เศร้าขนาดนั้นเพราะไฟท์ก็กำลังยิ้มอยู่ ผมพยักหน้าลงแบบจำตอนที่เห็นท่าทางแบบนั้น ท่าทางที่เศร้าแต่เหมือนกับว่าต้องทำเป็นเข้มแข็ง ผมคิดว่ามันเป็นแบบนั้น ในความคิดของผม
โซนของเล่นที่เรากำลังเดินเลือกของเล่นด้วยกัน ของเล่นหลายแบบมากมายที่เลือกกันแทบไม่ถูก ผมหันไปถามมันที่กำลังสนใจพวกของเสริมความรู้เด็ก “ ลูกมึงกี่ขวบว่ะ “
“ วันเกิดลูกคนกลางนะ อายุ 6 ขวบ ฝาแฝดชายหญิง ชื่อ อลันกับอะเดล “
“ เฮ้ยจริงดิ มึงมีลูกแฝดเหรอ “
“ อื้ม แต่หน้าตาไม่ค่อยเหมือนกันหรอกนะ “
“ นี่ มึงรู้มั้ย เค้าว่ากันว่า ฝาแฝดชายหญิงนะคือคู่รักที่ชาติที่แล้วสัญญาว่าจะเกิดมาเป็นคู่กันอีก “
“ ก็เลยเกิดมาเป็นคู่งั้นเหรอ “
“ ใช่ “ พอบอกแบบนั้น ค้นยางอัดลมใส่กระดิ่งก็ทุบลงบนหัวผม
“ ปัญญาอ่อน “
“ ไม่ได้ ปัญญาอ่อน เรื่องจริงเว้ย ใครๆเค้าก็บอกกัน “ ปัดค้อนที่จะทุบลงมาอีกครั้งไอ้ไฟท์ยิ้ม
“ แล้วใครๆเค้าก็บอกกันนะ ใคร “
“ ก็คนโบราณไง “
“ นั่นเหละชื่ออะไร “
“ มึงนี่นะ “ พอโวยวายแล้วทำหน้าขัดใจออกไปอีกคนก็ยิ้มขำ มือที่ถือไอ้ค้อนลมอันนั้นมันวางลงก่อนจะยื่นมือเปล่ามาลูบหัวผม
“ แกล้งเล่นน่า ไม่เห็นต้องทำหน้างอเลยนี่ “ ปัดมือของอีกคนลงตากการลูบที่อ่อนโยนนั่นแต่ไฟท์ก็จับมือผมไว้อีก
“ อะไร “
“ น่ารัก “ ขมวดคิ้วมองคนที่เอาแต่ยิ้มแล้วมองมาทางผม “ เวลามึงทำหน้างอแล้วน่ารักดี “
“ ประสาท “
“ ฮ่าๆ น่ารักจริงๆ “ หลบหน้ามันตอนที่รู้สึกว่า แก้มตัวเองกำลังขึ้นสี “ มึงหน้าแดงนะเต “
“ เวลามีคนมาชม ก็ต้องหน้าแดงอยู่แล้ว มึงโดนชมมึงไม่หน้าแดงรึไง “ ถามออกไปแบบนั้นแต่อีกคนก็ส่ายหน้า
“ ไม่นะ ก็กูโดนชมจนบ่อยแล้ว กูเฉยๆแล้วนะ “
“ ชิส์ หลงตัวเอง “ พูดแบบนั้นผมเองก็เดินออกไปดูของขวัญตรงโซนอื่น แต่ขอของคนที่เดินตามมาก็เอ่ยเรียกไว้อีกครั้ง
“ เต “
“ จะแกล้งอะไรกูอีก “
“ ไม่ได้แกล้ง แต่จะถามว่าอันไหนดี “ มันชูของเล่นแบบเสริมพัฒธนาการเด็กแบบพวกของเล่นที่ต้องคำนวนก่อน แล้วก็รูบิค
“ ไม่มีอะไรเข้าท่าสักอัน “
“ หมายความว่าไงว่ะ “ หน้างงๆของมันผมเดินไปหยิบของที่มันถือวางลงที่เดิมก่อนจะเดินมาดูของเล่นอีกฝั่ง
“ ของพวกนั้นนะ เด็กเค้าไม่อยากได้หรอกมึงต้องซื้ออะไรที่ลูกมึงอยากได้สิ เช่นแบบนี้ ก็ของอะเดล ลูกที่เป็นผู้หญิง “ เป็นเซ็ตบ้านตุ๊กตาเซ็ตใหญ่ที่มีทั้งบ้านตุ๊กตาและชุดหลายๆแบบ
“ แต่ของแบบนี้นะ “
“ ของแบบนี้เหละที่พวกเค้าอยากได้ “ ผมหยิบรถแข่งบังคับอีกอันขึ้นมาให้มัน “ ส่วนอันนี้ก็ของอลัน กูรับรองเลยว่า ของขวัญปีนี้ต้องทำให้เด็กๆมีความสุขมากกว่าปีไหนๆ “
“ มันดูไร้สาระ “
“ ของขวัญในวันเกิดนะ มันต้องเป็นของขวัญที่เด็กอยากได้ที่สุดสิว่ะ ถ้ามึงซื้อของที่มึงคิดว่าดี มันก็ดีแค่ในความคิดของมึงเท่านั้นเหละ มันไม่ใช่ของที่ลูกมึงอยากได้หรอก ปีนึงมีครั้งเดียวเอง คุณพ่อก็ลงทุนหน่อยสิ “
“ เอางั้นก็ได้ว่ะ “
“ ดีมาก “ ผมช่วยขนของขวัญไปที่พนักงานแคชเชียร์ เพื่อคิดเงินและห่อของขวัญ ก่อนที่ตัวเองจะเดินกลับไปหยิบของขวัญอีกสองกล่องติดมือมา
“ ซื้อทำไมอีก “ ไฟท์ถาม
“ อันนี้ของกู กูจะซื้อให้ลูกมึง ไปงานวันเกิดก็ต้องมีของขวัญสิ “ ผมบอกอีกคนก็รับกล่องของขวัญพวกนั้นไปดู
“ จริงๆไม่ต้องลำบากก็ได้ แค่มึงไปงาน ไปช่วยจัดงานก็พอแล้ว “
“ แค่นี้เอง ก็มึงเพื่อนกูนี่ วันเกิดลูกเพื่อนทั้งที กูต้องไปสิ “ พอพูดแบบนั้นผมรู้สึกเหมือนอีกคนจะเงียบลงไป ยื่นกล่องของขวัญที่ผมเลือกส่งคืนมาให้ผมเหมือนเดิม
“ นั่นสินะ ขอบใจนะมึง “
“ อื้ม อันนี้ลูกมึงน่าจะชอบนะ กูซื้อรถแบบมึงคันนึง เผื่อมึงเอาไว้แข่งกับลูกมึง แล้วก็ ตุ๊กตาพี่เคนเอาไว้คู่กับบาร์บี้ลูกสาวมึงไง “
“ เออ เข้าท่า “ ตอบออกมาแบบยิ้มฝืนๆ ผมมองหน้ามันที่ก้มหน้าลงต่ำ ไฟท์คงมีปัญหาอะไรสักอย่างเกี่ยวกับเพื่อนละมั้ง ก็พอพูดเรื่องเพื่อนออกไป สีหน้ามันก็เปลี่ยนไปเลยทันที
“ นี่ไฟท์ “
“ หื้ม “
“ กูพูดอะไรผิดไปรึเปล่า “ มันที่หันมามองหน้า ส่ายหน้าให้ผมก่อนยิ้ม
“ ไม่นี่ “ พอปฎิเสธแบบนั้น ผมที่มองหน้าตามันก็ยิ้ม
“ โกหก “
“ จับเท็จคนได้ด้วยเหรอ “ หลุดหัวเราะกับคำแซวของมัน ไฟท์ถอนหายใจออกมา “ ไว้จะบอกแล้วกัน ตอนนี้คงไม่สะดวก “
“ อื้ม “
-
จัดการกับของขวัญกล่องยักษ์สี่กล่องใส่รถ ก่อนจะขับกลับมาที่มหาลัย วันนี้ผมไม่มีสอนแล้วมันก็เหมือนกัน มีก็แค่มาเก็บของแล้วก็กลับไปเอาเค้ก เพื่อมาจัดงานวันเกิด เห็นไฟท์บอกว่า จะจัดที่คอนโดของมัน ความจริงผมก็ไม่เคยไปหรอกครับ นี่ก็เป็นครั้งแรกเหมือนกันที่จะไป
คอนโดขนาดใหญ่ใจกลางเมือง แบบห้องชุดสามห้องนอนที่มีชั้นบันได หรูหราจนผมที่ก้าวเข้ามาเห็นก็ได้แต่เงียบๆ แค่เงินเดือนของอาจารย์มหาวิทยาลัยไม่ได้ถึงขนาดนี้หรอกครับ แต่ก็นะ ใครๆก็รู้ว่า ไอ้ไฟท์เป็นลูกชายของนักธุรกิจดัง แถมยังมีแม่เป็นคุณหญิงตระกูลเก่า ยังไงมันก็ต้องรวยอยู่แล้วละ
“ วางของไว้ตรงนี้นะ “ ผมบอกมันที่หันมาพยักหน้า เค้กถูกตั้งไว้ที่เค้าเตอร์ในครัว มองดูรอบๆ “ นี่ แล้วลูกมึงจะมากันกี่โมง “
“ หลังเรียนพิเศษเสร็จ น้องชายกูจะออกไปรับให้ที่โรงเรียน “
“ งั้นกูจะได้เจอน้องชายมึงด้วยสิ “ พยักหน้ารับ ไฟท์ก็เอาของบางอย่างออกจากกล่อง
“ นี่ ช่วยหน่อย “
“ อะไร “ ยังไม่ทันจะได้คำตอบแต่พอเปิดกล่องดู ผมพบว่ามีลายรุ้งที่เอาไว้ใช้แต่งงานปาร์ตี้เยอะแยะไปหมด “ นี่มึงจะแต่งห้องด้วยไอ้นี่หมดเลยเหรอ “
“ ใช่ เยอะๆมันก็ดีกว่าไม่ใช่เหรอว่ะ เด็กจะได้ตื่นเต้น“
“ ก็คงงั้นมั้ง “ พอตกลงได้แบบนั้นมันก็เอาคำว่า happy birthday ไปติดไว้ข้างฝาผนัง ติดแบบตรงๆ ชิวๆ ไม่มีความเป็นศิลปะ “ นี่ ติดให้มันสวยกว่านี้หน่อยสิว่ะ ติดแบบโค้งลงมาเป็นตัวยิ้มนะ มึงทำไม่ได้เหรอ “
“ แบบไหน “
“ แบบนี้ไง “ เดินขึ้นไปยืนช้อนหลังมัน พยายามเอื้อมตัวให้สูงเท่ากันแต่ก็ไม่สำเร็จ “ หลบหน่อย “ เดินไปยืนอยู่ข้างหน้า ผมเหยียบเท้ามันเพื่อเพิ่มความสูง
“ นี่ไม่คิดว่ากูจะเจ็บเลยรึไง “
“ ไม่นะ เพราะกูเบา “ บอกมันไปแบบนั้นไอ้ไฟท์ก็จับเอวผม ให้ตัวผมสูงขึ้นหน่อย
“ สูงแค่นี้ได้มั้ย “
“ ก็ได้ “ ตอบแบบนั้นก่อนที่ตัวผมจะติดคำอวยพรวันเกิดแบบสวยๆจนเสร็จ “ แล้วก็อันนี้ ไปติดไว้ข้างบน “ เป็นไฟคริสมาสสีขาวครับติดเอาไว้ให้ดูวิบวับสวยๆ “ แล้วก็เอาอันนั้นมาติดข้างบน ให้ยาวๆลงมา เหมือนม่านแบบนี้ “
“ นี่มึงกำลังแต่งโลกในวัยเด็กที่อยากได้อยู่เหรอ พร่ำเพ้อคนเดียวก็เป็นนะมึงนะ “
“ ไม่ได้พร่ำเพ้อคนเดียวเว้ย กูรับรองเลยว่า ลูกมึงต้องถูกใจสุดๆแน่นอน “
“ เหรออ “ ไฟท์ที่ก้มหน้าลงมาล้อ ผมหลบหน้า
“ เออ ถอยไปเลยมึงแม่ง ชอบแกล้งกู “
“ กูแกล้งอะไรมึงที่ไหนวะ “ คำพูดของมัน ทำเอาผมที่กำลังจัดของอยู่ อยากจะหันกลับไปเถียง มึงชอบแกล้งแบบเข้ามาใกล้ชิดกูมากเกินไปไง พอมึงทำแบบนั้นคนที่ไม่ค่อยได้ใกล้ชิดมานานแบบกู มันก็ต้องรู้สึกแปลกๆอยู่แล้ว
“ เออ แล้วมีอาหารรึยังว่ะ “
“ ยัง ต้องมีด้วยเหรอ “ คำถามแปลกๆของมันทำเอาผมขมวดคิ้ว นี่มึงคิดว่างานวันเกิดจะมีแต่เค้กอย่างเดียวเลยรึไง
“ ต้องมีสิว่ะ “
“ กูทำกับข้าวไม่เป็น อีกอย่างถ้าสั่งในร้านที่บ้านทำมาตอนนี้กูคิดว่าคงไม่ทัน “
“ แล้วจะสั่งแบบนั้นให้ยุ่งยากอะไร เด็กนะ มันไม่กินอะไรที่ยุ่งยากขนาดนั้นหรอก “ ผมว่า
“ แล้ว “
“ KFC ไง “
“ อาหารขยะ “
“ นั่นเหละ ของอร่อย “ ว่าแบบนั้น สุดท้ายมันก็ยอมสั่งเคเอฟซีมาให้เด็กๆ เป็นเซ็ตไก่กรอบ นัตเก็ต แล้วก็ เฟรสฟาย “ สมัยก่อนนะเวลากูได้กินมันกูจะมีความสุขมากๆเลย เพราะแม่กูไม่ค่อยชอบให้กิน แม่บอกว่าไก่มันไม่ค่อยดี อารมณ์ไก่ที่เลี้ยงไว้กินเฉยๆ สารเร่งมันเยอะ“
“ ก็จริงของแม่มึง เพราะถ้าแม่กูรู้ว่าไอ้พวกนี้กิน แม่กูด่ายับแน่ “
“ นานๆทีน่า วันเกิดลูกนะ วันเกิดลูกท่องไว้ “
“ ถ้ามีเมียแบบมึง กูว่าลูกกูได้เสียนิสัยแน่ๆ “ ฝ่ามือที่ตบลงหัวผมเบาๆแบบไม่ใส่ใจ มันเดินออกไปปล่อยผมทิ้งไว้กับความคิดของตัวเอง ' ถ้ามีเมียแบบมึง ' หมายถึงว่าผมกับมันเป็นแฟนกัน หน้าที่เริ่มแดงของผมคอยหลือบมองมันที่พูดไม่คิดแบบนั้นก่อนจะส่ายหน้า
“ ก็แค่คำพูดของคนที่พูดไม่คิดน่า “
ตกเย็นที่ไอ้ไฟท์ได้รับข้อความว่า เจ้าของวันเกิดรออยู่ด้านล่างของคอนโดแล้ว ตอนนี้ทุกอย่างถูกจัดเรียบร้อย ผมจับไอ้ไฟท์ใส่หมวกเค้กแต่ก็โดยถอดออกทุกที เรายืนอยู่ที่ประตูคนละด้าน ในมือผมับมัน เราถือพลุมืออยู่
“ พอกริ่งกด ประตูเปิดก็ดึงเลยนะ “
“ เออน่า กูเป็นละ ไม่ได้ภูธรขนาดนั้นสักหน่อย “
“ ก็นึกว่าจะไม่เป็น “
กริ้ง กริ้ง เสียงกดกริ่งดังขึ้น ประตูที่เปิดออก ขาเล็กๆที่ก้าวเข้ามา ผมกับมันดึงพลุในมืออย่างสุดแรง “ ปัง! “
“ สุขสันต์วันเกิด !!! “ พอตะโกนกันออกไปแบบนั้น เหมือนว่าทุกอย่างข้างหน้าจะนิ่งงง ก่อนคนที่ดูเป็นผู้ใหญ่ที่สุดจะพูดขึ้นมา
“ ตกใจหมดเลย “
“ ช่าย ตกใจหมดเลย “ เด็กผู้หญิงหน้าลูกครึ่งน่ารักพูดพลางจับอกของตัวเอง กับเด็กผู้ชายคนนึงที่วิ่งเข้ามา
“ ดังปัง! เลย “
“ อัลเลน ตกใจหมดเลยป๊า “ เจ้าตัวเล็กอีกคนที่กอดขาคนที่คิดว่าเป็นน้องของไฟท์แน่น “ เสียงดังปังเลย “
“ สรุปว่านี่ตกใจกันเหรอว่ะ “
“ ก็เซอร์ไฟส์เหละครับ แต่มันเสียงดังไปหน่อย “ คนที่ดูเหมือนโตกว่าใครเดินเข้ามา ก่อนที่ทุกคนจะก้าวเข้ามาในห้อง “ โหหห “
“ ว้าวว งานวันเกิดของหนู สวยจังเลย “
“ ใช่แล้ว นี่พ่อทุ่มทุนสร้างไปขอให้แม่งานมาช่วยเลยนะ “ ไฟท์บอกลูกสาวของมันที่พุ่งเข้ามากอด
“ รักคุณพ่อที่สุดเลย “
“ รักด้วย “ อีกคนที่วิ่งเข้ามาหา พร้อมด้วยคนโตอีกคน
“ รักด้วย “
“ เข้าไปดิ “ เสียงของน้องชายไอ้ไฟท์บอกเด็กที่กอดขามันอยู่ หลังเล็กๆที่ถูกดันแต่สุดท้ายก็เข้าไปกอด เสียงเล็กๆบอก
“ รักด้วยก็ได้ “
“ สวัสดีครับ “ หันไปทักคนที่ยืนอยู่นั้น มือสวยๆก็ยกขึ้นไหว้ผม เป็นผู้ชายหน้าสวยที่ดูจากการแต่งตัวก็น่าจะเป็นผู้ชาย
“ สวัสดีครับ “
“ ชื่อไฟครับ เป็นน้องชายของไฟท์ “ พอแนะนำตัวออกมาแบบนั้น สมองผมก็เหมือนประมวลผลออกมา ถือว่าเป็นพี่น้องที่หน้าไม่เหมือนกันเลยว่ะ คนนึงหล่อเข้ม อีกคนนึงหน้าสวย
“ ชื่อ เตครับ เป็นเพื่อนอาจารย์ที่มหาลัยของไฟท์ “
“ อ้อเหรอครับ ยินดีที่ได้รู้จักครับ “
“ เช่นกันครับ “ ว่าแบบนั้นพอหันไปดูคุณพ่อลูกสี่อีกที ไอ้ไฟท์ก็นอนลงบนพื้นให้ลูกทับซะแล้ว “ นี่ ลุกขึ้นมาได้แล้ว ได้เวลาตัดเค้กร้องเพลงวันเกิดแล้วนะครับเด็กๆ “
“ เย้!!! “ เสียงร้องที่ดังกันขึ้นมา ก่อนขาเล็กๆจะวิ่งไปที่โต๊ะที่วางเค้กชิ้นใหญ่เอาไว้
“ นี่ ก่อนจะกินกัน พ่อมีคนนึงจะแนะนำให้รู้จักก่อนนะ “ ไอ้ไฟท์เดินมายืนช้อนหลังลูกๆของมัน “ คนนี้เลย พี่ผู้ชายคนสวยคนนี้ “
“ ไอ้ไฟท์ “ ผมปรามปากเสียๆของมัน
“ เด็กๆนี่เพื่อนพ่อนะครับ ชื่อว่า อาเต ส่วนอาเตครับ นี่อเล็กซ์ ลูกคนโต อลัน อะเดล ฝาแฝดเจ้าของวันเกิด แล้วก็สุดท้องคนนี้ชื่อ..” มันกอดลูกชายคนเล็กที่ตาเอาแต่จ้องเค้ก
“ หนูชื่อ อัลเลนครับ สวัสดีครับ “ เสียงประสานขึ้นมาให้ตอนท้ายผมเผลอยิ้มขึ้นมาเพราะความสดใส
“ สวัสดีครับเด็กๆ “
“ เป่าเค้กได้ยังรึยังคะ คุณพ่อ “
“ พี่อะเดลให้อัลเลนเป่าฟู่ๆด้วยนะ ให้อัลเลนเป่าด้วยนะพี่อลันนะ “
“ ไม่ได้นี่มันวันเกิดของพี่นะ “ พี่สาวบบอกตัวเองบอกเจ้าตัวเล็กก็ทำหน้ามุ้ยก่อนจะเดินไปอ้อนพี่ชายคนโตที่ก็ดึงมากอดไว้
“ พี่อเล็กซ์ หนูอยากเป่าด้วย “
“ อัลเลนก็แอบเป่าเลยสิ “ บอกน้องแบบนั้นอีกคนก็ยิ้มแฉ่ง เก้าอี้ถูกถอยออกมาให้น้องได้ยืน
“ อัลเลนขี้โกง “ อะเดลว่าเด็กสาวที่ทำหน้ามุ้ย แต่ก็ยังดูน่าเอ็นดู
“ อะเดลแบ่งน้องเป่าก็ได้ครับ ถ้าอะเดลรู้จักแบ่งปันจะทำให้พรของอะเดลเป็นจริงนะ “ ผมว่า เธอก็เหมือนจะนิ่งคิด
“ อาเตไม่โกหกหนูจริงๆเหรอ “
“ จริงสิครับ แต่ว่าอัลเลนก็ต้องเป่าพร้อมพี่ๆนะ ห้ามชิงเป่าก่อนนะ “
“ ครับ “ พยักหน้ารับก่อนจะยิ้มกว้าง ไอ้ไฟท์ก็พูดขึ้นตอนที่กำลังใช้ไฟเช็กจุดเทียน
“ งั้นเรามาร้องเพลงวันเกิดกันเลยดีกว่า หนึ่ง สอง สาม “
“ แฮปปี้เบิร์ดเดย์ทูยู แฮปปี้เบิร์ดเดย์ทูยู แฮปปี้เบิร์ดเดย์ แฮปปี้เบิร์ดเดย์ แฮปปี้เบิร์เดย์ทูยู “ ช่วงเวลาอธิษฐานที่เงียบสงบก่อนวินาทีต่อมา เหล่าลมเล็กๆจะตั้งใจพ่นออกมาจากไฟบนเค้กก้อนนั้นดับลงไป
“ เย้! “ เสียงปรบมือเล็กๆ ดังขึ้นมา ก่อนที่มือเล็กๆของอัลเลนจะยื่นไปจับเทียน
“ หยุดนะ อัลเลน มันร้อนนะมึง “ เสียงน้องชายของไฟท์ดังขึ้นมันจับมือหลานตัวเองให้ออกห่างก่อนจะเป็นคนดึงเทียนนั่นออกมาเอง
“ ไม่ร้อนเลยอาไฟ “
“ อันที่มึงจับมันไม่ร้อนไง “ พูดแบบนั้นเทียนก็ถูกดึงออกจนหมด
“ ใครอยากกินเค้กร้านคุณย่าบ้าง “
“ หนู “ ประสานเสียงกันออกมาผมก็เดินไปหยิบไก่ออกมาจากในครัว
“ แต่ก่อนจะกินเค้ก กินไก่กันก่อนดีกว่านะ “ ตั้งไก่ไว้ตรงกลางเด็กๆที่ตาโตขึ้นมาหยิบไปกินแบบไม่ลังเล ผมมองหน้ามันที่กำลังมองหน้าผม
“ บอกแล้ว ว่าต้องชอบ “
“ หัวหมอ “ เรายิ้มให้ก่อนที่ผมจะรู้สึกว่ามีใครบางคนมองผมอยู่
“ ไฟ ไม่กินเหรอ “
“ เดี๋ยวกินครับ “ หยิบมากินชิ้นนึงก่อนจะหันไปสนใจอัลเลนต่อ “ กินให้ดีอย่าให้เลอะนะ อะนี่ทิชชู “
“ ครับ “
“ ไฟท์เดี๋ยวมานะ ไปเอาของขวัญก่อน “ มันพูดเสียงเบาให้ประโยคสุดท้ายก่อนจะลงไปด้านล่าง “ ฝากด้วยนะครับพี่เต “
“ ครับผม “
“ หล่นใส่เสื้อแล้วครับ อลัน “ เช็ดรอยเปื้อนของเศษไก่ออกให้อีกคนก็หันมายิ้มกว้าง
“ อาเต อร่อยมากๆเลยละ “
“ โน๊ะ! อร่อยมากเลย “
“ อาเตชิมอันนี้ของหนู อันนี้ก็อร่อย “ อะเดลเดินมาป้อนนัตเก็ตให้ผม ตอนที่ชิมเข้าไปผมทำตาโตระหว่างที่กำลังเคี้ยว
“ ไม่อร่อยเลยอะ “
“ อื้อออ อร่อย “
“ ล้อเล่นอร่อยครับ อร่อยมากๆเลย “
“ อร่อยจังเลย “
“ ของอัลเลนก็อร่อย “ เจ้าตัวเล็กแก้วยุ้ยเดินมานั่งในตัก ไก่ที่กำลังถือถูกยื่นมาป้อนผม “ อาเตชิมเลย “
“ อร่อยครับ อร่อยจังเลย “ ขยำพุงเล็กๆอีกคนก็ยิ้มกว้าง
“ มึงนี่ท่าทางจะถูกกับเด็กนะ “
“ ก็เด็กนี่ น่ารักทั้งนั้นละ “ บอกแบบนั้นก็ถูกป้อนขนมให้กินใหญ่
“ อลัน อะเดล อาไฟเอาของขวัญมาให้แล้ววว “ เสียงจากหน้าห้องเรียกความสนใจจากทุกคนอีกครั้ง อลัน อะเดล หรือแม้แต่อเล็กซ์กับอัลเลนก็วิ่งออกไปต้อนรับกล่องของขวัญชิ้นใหญ่ที่ถูกถือเข้ามา
“ โหห ใหญ่จัง “ อัลเลนว่า เสียงเล็กๆเข้าไปช่วยคนเป็นอาถือ
“ อัลเลนเดี๋ยวล้มนะ ออกมาก่อนครับ “ ผมเดินไปดึงอีกคนออกมา “ ถ้าเด็กๆอยากแกะของขวัญต้องไปล้างมือนะ “
“ คร่า / ครับ “ วิ่งไปล้างมือแบบรวดเร็วตามคำสั่ง
“ เช็ดมือให้สะอาดด้วยนะครับ “ เสียงเจี๊ยวจ๊าวที่ดังออกมา ผมกับไฟช่วยกันขนเอาของขวัญมาวางไว้บนโต๊ะ ไอ้ไฟท์หายไปแล้วตอนนี้มันคงออกไปเอาของขวัญ “ ไหนมาเช็คหน่อย ล้างมือสะอาดรึยัง “
“ สะอาดแล้ว “ ตะโกนกันออกมาก่อนจะนั่งลงบนพื้น มีแต่คนมุงดูของขวัญกล่องใหญ่กล่องนั้น
“ แต่พ่อว่า ของพ่อใหญ่กว่านะ “ ไอ้ไฟท์ขนออกมาให้ดูบ้าง สี่กล่องที่เอาออกมาตั้งบนโต๊ะ เด็กๆตื่นเต้นกันใหญ่
“ หนูตื่นเต้นจังเลย ตื่นเต้นๆ “
“ แล้วอะเดลอยากได้อะไรครับ “ ผมถามคนสวยก่อนจะดึงให้เข้ามายืนในตัก
“ อยากได้ทุกอย่างเลย อะไรก็ได้ค่ะ “
“ ช่างตอบจังเลยนะ คนนี้นะ “ บีบจมูกเล็กๆนั่นไปที ได้เวลาให้ของขวัญ
“ เริ่มจากอาไฟก่อนเลยนะ “
“ คร่า / ครับ “ สองตอบรับพร้อมเพียงก่อนจะเดินไปยืนหน้าคุณอา
“ อันนี้ของอลันแล้วก็อะเดลนะ อาใส่มากล่องเดียวกันเลยจะได้ดูใหญ่ๆ ของขวัญคนละชิ้น ชิ้นนึงเป็นของอลัน ชิ้นนึงเป็นของอะเดลนะ ไม่เหมือนกัน ปีนี้ก็ 6 ขวบแล้วอาของให้ทั้งคู่เป็นเด็กดี สุขภาพแข็งแรง เรียนหนังสือเก่งๆนะครับ “ หอมแก้มหลานคนละข้างแต่ดูเหมือนว่าเจ้าตัวเล็กคนสุดท้องอย่างอัลเลนจากมาต่อคิวกับเค้าด้วยเหมือนกัน
“ หอมหนูด้วย หอมหนูด้วย “
“ หอมหนูด้วย หอมหนูด้วย ฟอดดด หื้มม หมั่นเขี้ยวสุดๆเลยคนเนี้ย “ หอมแก้มกันเต็มฟอดก่อนจะกอดกันกลม
“ อันนี้ของพ่อนะ กล่องนี้ของอลัน อันนี้ของอะเดล “
“ ของอะเดลกล่องใหญ่จัง “ อลันว่าแต่ก็ยื่นมือไปรับกล่องของขวัญตัวเองแบบยิ้มแย้ม
“ ของที่ชอบแตกต่างกันกล่องมันก็ต่างกันสิครับ ปีนี้ก็ขอให้เป็นเด็กดี สุขภาพแข็งแรง เรียนเก่งๆ โตขึ้นมาเป็นเด็กดี มีคนรักเยอะแยะ สดใสร่าเริง แบบนี้ตลอดไปเลยนะ “ จุ๊บแก้มคนละที ก่อนเสียงใสๆจะกอดคอคนเป็นพ่อไว้แน่น
“ หนูรักคุณพ่อที่สุดในโลกเลย “
“ พ่อก็รัก รักทั้งสี่คนเลย “ กอดกันแน่น คราวนี้ทั้งคู่ก็หันไปมองกล่องของขวัญอีกสองกล่องที่วางอยู่บนโต๊ะ
“ อันนี้ของใครคะ ของปู่กับย่าฝากมาเหรอ “
“ ไม่ใช่ครับ อันนี้นะ ของคนนู้น “ ชี้มาทางผม เด็กน้อยสองคนก็เดินเข้ามาหา
“ ของอาเตจริงๆเหรอ “
“ จริงสิครับ “ ผมยื่นของขวัญให้เด็กทั้งคู่ สีหน้าเขินๆเพราะคงไม่เคยได้รับของขวัญจากคนอื่น “ เป็นเด็กดีของคุณพ่อนะครับ สุขภาพแข็งแรงนะ “
“ ขอบคุณครับ ขอบคุณค่ะ “ ยกมือไหว้กันแบบเขินๆ อะเดลหันไปถามไฟท์ “ หนูต้องหอมอาเตมั้ยค่ะ “
“ ถ้าอยากจะหอมก็หอมได้เลยครับ “
“ หอมนิดนึง “ อะเดลว่าแบบนั้นก่อนจะยื่นหน้าเข้ามาหอมแก้มผม
“ ขอบคุณครับ “
“ แก้มอาเต ห๊อม หอม “
“ จริงเหรอ “ ไอ้ไฟท์ว่า ผมก็หันไปชักสีหน้าใส่
“ อะไรของมึง “
“ มากินเค้กกันดีกว่า ใครอยากกินเค้กบ้างยกมือขึ้น “ พูดแบบนั้นแต่ทุกอย่างกลับเงียบสงบ เด็กๆต่างสนใจแต่กล่องของขวัญที่กำลังฉีกกระดาษห่ออย่างตั้งใจ
“ โห ! พ่อให้รถบังคับละ “
“ พ่อซื้อบ้านตุ๊กตาให้หนูด้วย!!! “
“ ของอาเตอันนี้อลันก็ได้รถบังคับนะ “ อเล็กซ์ว่าก่อนจะหันมามองหน้าผม
“ ก็เอาไว้ให้อเล็กซ์เล่นแข่งกับน้องไง อาเลยซื้อมาให้สองคัน “
“ ดีจังเลย งั้นเราไว้มาแข่งกันโน๊ะ “
“ อื้อ เราจะสร้างสนามแข่งใหญ่ๆแล้วก็แข่งกันให้สนุกๆไปเลย “
“ อื้อ! “ สองพี่น้องพยักหน้าให้กัน อะเดลคงเป็นคนเดียวที่ดีใจกับตุ๊กตาบาร์บี้สองตัวชายกับหญิงที่ได้รับ
“ อัลเลนก็อยากเล่นด้วย “
“ แต่มันมีแค่สองคันนะ “ อลันว่า
“ ไม่เป็นไร อัลเลนมาเล่นกับอะเดลก็ได้ เดี๋ยวให้ตัวผู้ชายไปเล่นนะ แบ่งกัน “ ยื่นตุ๊กตาผู้ชายให้น้อง อัลเลนก็ยิ้มแฉ่ง
“ เก็บกระดาษห่อของขวัญไปทิ้งก่อนจะเล่นนะครับ “
“ รับทราบครับผม “
ตอนดึกที่ไร้เสียงคึกครื้น ช่วงเวลาแห่งความสุขจบลงแล้วเหลือเพียงแค่ของขวัญที่ตั้งไว้กลางห้องกับเด็กๆที่ตอนนี้หลับกันไปหมดแล้ว ทั้งๆที่เมื่อตอนเย็นก็ได้ยินเสียงเจี๊ยวจ๊าวกับแกะของขวัญและเล่นของเล่นกันอยู่เลย
“ หน่อยมั้ย “ รับเบียร์ที่เย็นวาบอยู่ตรงข้างแขนมาถือระหว่างที่นั่งทอดอารมณ์อยู่ที่ริมระเบียงของห้อง คุณพ่อลูกสี่ที่พาลูกทั้งสามคนเข้านอนกับอีกหนึ่งคนที่กลับบ้านไป ก็เหมือนจะไร้เรี่ยวแรงหย่อนตัวนั่งลงข้างๆผม
“ เหนื่อยหน่อยนะมึง “
“ ไม่หน่อยหรอก มากเลยละ “ มันว่าแบบนั้นก่อนจะกินเบียร์ที่ตัวเองถือเข้าไป
“ ถามอะไรหน่อยสิ “
“ ว่ามา “
“ ทำไมอัลเลนถึงไปอยู่กับไอ้ไฟวะ “ เป็นคำถามที่ผมอยากรู้ ทั้งๆที่ก็ลูกชายมันแต่เหมือนว่าอัลเลนจะไม่ได้อยู่กับมันที่นี่ ไม่ได้อยู่ด้วยกันกับพี่น้องของตัวเอง
“ มันอยากอยู่กับไอ้ไฟมากกว่าที่จะอยู่กับกู อีกอย่างไอ้ไฟจะให้ความสุขมันได้มากกว่ากู “
“ ทำไมมึงถึงคิดแบบนั้นว่ะ มึงเป็นพ่อมันนะ “
“ เพราะกูเป็นพ่อที่ไม่ดี อัลเลนนะโชคดีแล้ว ที่ได้อยู่กับไอ้ไฟ สำหรับกูแค่มันเห็นกูเป็นพ่อไม่ได้กลัวเหมือนเมื่อแต่ก่อนกูก็พอใจแล้วละ “ ถึงจะไม่เข้าใจที่มันพูด แต่ความสัมพันธ์กับลูกคนสุดท้องคงไม่ได้ดีเท่าไหร่หรอกผมว่า “ ทำไมทำหน้าเศร้าวะ “
“ กูทำตอนไหนวะ “ หันมองหน้ามันที่กำลังมองหน้าผม
“ เรื่องของกูกับอัลเลนนะ ไม่มีอะไรที่ทำให้ต้องคิดมากหรอกกูพอใจกับความสัมพันธ์แบบนี้ กูเต็มใจที่มันจะอยู่กับไฟ ดีซะอีก ไอ้ไฟไม่มีลูก ต่อไปอัลเลนจะได้ดูแลมัน “
“ คิดแบบนั้นได้ก็ดี “
“ ชีวิตกูมันมีอะไรอีกเยอะ ทั้งประสบความสำเร็จมากที่สุด แล้วก็ตกต่ำมากที่สุด “
“ ถามอะไรอีกอย่างดิ “
“ อื้ม “
“ ทำไมเวลาที่กูพูดเรื่องเพื่อนทีไร มึงต้องทำหน้าแย่ ทุกทีเลยวะ “
“ สีหน้ากูออกจนมึงสังเกตได้เลยเหรอ “ ไฟท์หันมามองหน้าผม มันยกยิ้มพลางเล่นกระป๋องเบียร์ในมือ
“ ก็ใช่ ทุกครั้งที่พูดถึงหน้ามึงจะถอดสี อย่างวันนี้ กูเพื่อนอะไรเกี่ยวกับเพื่อนนิดเดียวเหมือนสติมึงหลุดไปเลย มีเรื่องอะไรเกี่ยวกับเพื่อนรึเปล่า ปรึกษากูได้นะ “ ถามออกไปแบบนั้นเสียงหัวเราะจนคนข้างๆก็เหมือนจะเป็นเสียงหัวเราะที่เศร้าเหลือเกิน
“ เรื่องของกูมันจบแล้วละ ก็เหมือนเรื่องของมึง เรื่องของเรามันไม่ได้ต่างกันเลย “ มันว่าแบบนั้นก่อนจะมองหน้าผม “ กูหมายถึง ความเศร้านะ มันไม่ต่างกันเลย “
“ หมายความว่าไงว่ะ “
“ กูแอบรักเพื่อนสนิทตัวเอง แต่เพราะกูให้ในสิ่งที่มันต้องการไม่ได้ และเพราะรู้ว่าถ้ามันคบใครคนนั้นมันจะมีความสุขมากกว่า กูเลยปล่อยไปมันไป ปล่อยมันไปรักกับคนอื่น “
“ อย่าบอกนะว่า เพื่อนคนนั้นของมึง “
“ อื้ม คนที่กำลังคบกับแฟนเก่าของมึงไง “ เรื่องของเรามันไม่ได้ต่างกันเลยจริงๆ ผมหันกลับมามองกระป๋องเบียร์ในมือ บีบมันเล่นแบบนั้น รอบข้างของเราเงียบ ผมเข้าใจความรู้สึกของมันเหมือนที่ผมรู้ว่ามันคงเข้าใจความรู้สึกของผม
ความรักของผม มันไม่ใช่ว่าเรารักกันไม่ได้ แต่เราทำใจที่จะรักไม่ได้ตังหาก ส่วนความรักของมัน ไม่ใช่ว่ามันไม่รักเค้า แต่เพราะเค้าไม่เหมาะสมกับมันมากกว่า
“ เต “
“ หื้ม “
“ ขอจูบหน่อยดิ “ หันมองหน้าคนที่กำลังขอสิ่งที่คนเป็นเพื่อนไม่น่าจะขอกันออกมา “ กูหมายถึงว่าการจูบกันเหมือนเพื่อนที่เวลาเราอยู่เมืองนอก เราก็จูบทักทาย หรือบอกลากัน ก็เท่านั้น “
“ อื้ม “ ไม่รู้ทำไมหน้าผมถึงพยักลงเพื่อตกลงคำขอนั้น ผมคิดแค่ว่า ก็แค่จูบแบบเพื่อนที่ตอนอยู่เมืองนอกก็ทำกันบ่อย แม้รู้ทั้งรู้ว่าเป็นข้ออ้างที่โคตรงี่เง่า แต่ใจมันก็ยอม
ใบหน้าที่เข้ามาใกล้ริมฝีปากอุ่นที่ผมสัมผัส รสเบียร์ที่เข้ามาแทรกซึมอยู่ในปากความลึกซึ้งที่เรารู้สึกดื่มด่ำกับรสชาติและความเจ็บปวดจากความรักที่เรามี
น่าแปลกทำไมผมไม่ได้คิดว่ามันเป็นการจูบแบบเพื่อนเลยสักนิด
อย่างน้อยก็ใจผม มันไม่ได้คิดแบบนั้น
.....................................................
แค่อยากรู้ว่า ไฟท์กับเต ดูเข้ากันได้ บ้างมั้ย .. ในความรู้สึกของคนอ่าน
สำหรับ หนมว่า ก็ดีนะ
ขอบคุณที่เข้ามาอ่าน
ใครมีทวิตหรือเฟส หนมฝากแท็ก #choiceต้องเลือก ด้วยนะคะ :กอด1: :L2: :3123: :L1: :pig4:
-
:เฮ้อ:
-
เรื่องนี้เดายากจริงๆ ตกลงใครคู่กะใครเนี่ย
ไฟท์เต เหรอ แต่ก็โอนะ เอาแบบให้happy ได้มั้ยอ่ะ ทุกคู่เลย
-
ไฟ ไฟท์ ยังไม่เคลีย มาไฟท์ เต อีกฮืออออออออออออออออออออออออออออ :ling1: :ling1: :ling1: :ling1:
-
คู่นี้ดูเข้ากันดี
เหมือนคนช้ำ2คนมาเจอกัน
คล้ายกับคู่วาดกับเซฟ
ดีๆๆๆ
ถ้าลงตัวแบบนี้ก้คงดีมั้ง
แต่ยังไงก้ไม่ชอบอินกับโรมอยู่ดี 555
ขอคู่ ไฟท์เตเยอะๆน้าาาา
-
เข้ากันได้ดีเลยละ
เข้าอกเข้าใจกัน
เติมเต็มซึ่งกันและกัน
จะได้เลิกเศ้าซะทีเนอะ
-
ไฟท์ขอจูบเต แบบเพื่อน.. 555 ขอขำกับประโยคนี้หน่อยนะ
เหมือนจะเดจาวู เป็นเอากันแบบเพื่อนกับอินน่ะนะ
แล้วมันจะต่างกันตรงไหน พูดว่ารักอิน แต่ให้ในสิ่งที่อินต้องการคือการเปิดตัวว่ารักกัน ทำไม่ได้
แล้วมาทำกับเต คนที่มีปมแฟนทำผู้หญิงท้อง จนทนไม่ไหวต้องเลิกกัน แต่แฟนคนเก่าก็เป็นคนที่เปิดเผยมากๆๆๆคือโรม แล้วไฟท์ล่ะ แค่จะบอกใครว่ารักผู้ชายยังบอกไม่ได้เลย ยังจะมาผูกปมกับผู้ชายคนใหม่เพิ่มอีก
ไฟท์เป็นคนตลกดี เนาะ
-
:mew6: :mew6: :mew6:
บอกไม่ถูก อึน มึน งง กับช่วงนี้ของ ไฟท์ อิน โรม เต พิกล รู้สึกเหมือนจะสุขก็ไม่สุด จะทุกข์ก็ไม่หนัก
รู้สึกว่ามันผิดที่ผิดทางยังไงก็ไม่รู้ แต่ก็เอาเถอะเวลาจะช่วยทุกสิ่งทุกอย่างได้ #มั้ง :เฮ้อ:
-
:katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
ทำไมรู้สึกเหมือนจะดี แต่ยังไม่ใช่อ่ะ :serius2: :serius2: :serius2:
-
ไฟท์กะเต เหมาะสมกันดีแหละนะ ถ้าไฟท์จะเริ่มต้นใหม่ เตจะมีใครมาเพื่อรักจริงๆ
:hao4: แต่ๆๆๆ อย่าลืมว่าทำไมไฟท์ถึงถอยจากอิน เพราะให้ในสิ่งที่อินต้องการไม่ได้ ถ้าไฟท์รักกับเต ไฟท์จะก้าวผ่านทั้งหมดให้เตได้งั้นสิ เตจะไม่เสียใจแบบที่ไฟท์ทำกับอินสินะ เพราะไฟท์เริ่มกับเตเหมือนเคยเริ่มกับอินเลย ไฟท์เอาช่วงเวลาที่อ่อนแอของตัวเองมาเรียกร้องให้คนรักแล้วตัวเองก็ไม่กล้าถึงที่สุด :angry2:
5555 เม้นท์ด้วยความอิน
-
เรายังเป็นFC ไฟท์ - อินอยู่ อยากให้ไฟท์เรึ่มเปลี่ยนแปลงหันมาสู้เพึ่ออินบ้าง ไฟท์ตัดใจ ถอดใจกับทุกอย่างตั้งแต่ก่อนที่จะได้ทำอะไร เรึ่องอัลเลนก็เหมือนกันถอดใจมาก่อนเลย เป็นลูกเป็นเต้าแม่จะตบกระโหลกให้ เปรียบเทียบกับคู่ใน BTS แล้วไม่สู้เลย ทั้งคู่ ฮิม-หยุ่น กับ คู่ เทมกับไฟผ่านอะไรด้วยกันมี Bond ที่มั่นคงด้วยกัน
มาเจอเตนี่คือเหมือนเดินมาเจอแล้วก็หยิบเอาเตไปด้วยไว้เกิดเผื่อเหงา นี่มาขอจูบแบบเพึ่อนกับเต เหมือนกับที่เอากับอินแบบเพึ่อน ไฟท์นายไม่ลงทุนเลยว่ะ คิดว่าการเป็นอาจารย์จะทำให้เตไม่อยากเผยตัวงั้นหรือ? ถ้าหากว่าเตร้องขอก็จะตัดใจให้เตไปเจอคนที่ดีกว่างั้นสิ
ไม่อยากให้อินมาเจ็บกับไฟท์-เตอีก เจ็บนะ ลองนึกดูสิ ไฟท์ปล่อยอินไปเพราะว่าตัวเองให้อินในสิ่งที่อินต้องการไม่ได้ แต่ไฟท์จะให้เตในสิ่งที่อินต้องการงั้นหรือ? เหมือนกับว่าสำหรับไฟท์แล้วอินไม่มีค่าอะไรเลย ทั้งๆที่อินอยู่ข้างไฟท์มาตลอดที่ไฟท์ต้องการซัพพอร์ทในตอนที่มีปัญหา ตัวของไฟท์เองไม่ได้เปลี่ยนอะไรเลย ตอนนี้ทำเศร้าเรึ่องอินทั้งๆที่ตัวเองไม่ได้ไฟท์อะไรเลย ความรักคือการเสียสละแต่ไม่ใช่แบบไฟท์ คือไฟท์แค่เหมือนไม่ยอมเสียอะไรเพึ่อแลกกับการได้อินมาอยู่เคียงข้าง ไฟท์เป็นคนที่เห็นแก่ตัวมากๆ
ส่วนเตนั้น การเดินออกจากชีวิตของคนที่ตัวเองรักในวันที่เขาต้องการตัวเองที่สุดนั้นบอกได้เลยว่าแย่ที่สุด เราอยากให้เตได้กลับไปชดเชยให้กับโรมมากกว่า ตอนนี้เตเองก็น่าจะสามารถเข้ากับอลิซได้ดียิ่งกว่าเดิมเพราะว่าตัวเองก็น่าจะมี EQ ที่สูงพอแล้วเพราะว่าทั้งคู่ยังรักกันอยุ่เหมือนกับที่ไฟท์, อิน ก็ยังรักกันอยู่ ตอนนี้เหมือนกับว่าแลกคู่กันเพึ่อมาเติมจุดที่ขาดหายไปมากกว่า
เราอินกับนิยายเรึ่องนี้มาก :mew2: โกรธไฟท์นะ แต่ยังเชียร์นายกับอินอยู่ เพราะว่า Bond ที่สองคนมีด้วยกันนั้นน่าจะแน่นหนาพอตัวขาดแต่รอให้พ่อคุณไฟท์ลงมาไฟท์เองเท่านั้นแหละ
-
กว่าจะมาต่อนานมากๆๆๆ รอจนเหงือกแห้งเลย :เฮ้อ:
-
ไฟท์กับเต ก็ดีนะแต่รู้สึกยังไม่ใช่นิดนึงอะ
พอไฟท์พูดว่าแอบรักอิน แล้วแบบอยากได้ไฟท์อินเลยอะ
แต่ก็ชอบโรมอินด้วยอะ
5555 รู้สึกสับสนในตัวเอง :ling1:
-
มันเหมือนจะดีแต่ไม่ใช่อ่า :katai1:
อ่านแล้วหน่วงเลย
พี่ไฟท์ ไม่ยอมทำอะไรเพื่อความรักของตัวเองเลย
เอาแต่บอกว่าทำไม่ได้
แล้วได้ลองทำหรือยัง
-
ไหงกลับเป็นไฟท์เต แต่สองคนนี้เคมีเข้ากันอยู่นะ
เพราะกับอินดูเครียดเกินไป ตอนนี้น่ารักดี
-
ก็ไม่รู้ว่าใครจะคู่ใคร แต่ที่อยากเห็นคือทุกคนมีความสุข
อยากให้ไฟท์ลองทำเพื่อความรักดูบ้าง อยากให้เตได้สมหวังดูบ้าง
อยากให้อินมีความสุขสักที อยากให้โรมมีความสุขอีกครั้ง
อยากเห็นทุกคนสมหวัง ตอนนี้คิดๆแล้วก็ดูเข้ากันทุกคู่นะ 55555
อาจเพราะอะไรหลายๆอย่างที่ทำให้รู้สึกว่า เออ คู่ปัจจุบันมันก็ดีนะ
แม้อีกใจจะเจ็บเพราะจะไม่ใช่ไฟท์อิน แต่โรมอินตอนนี้มีความสุขแล้ว
มันก็ดีนะ ไฟท์เตก็ดูเข้ากันเพราะคนอกหัก คนเศร้ามาเจอกัน
แต่ถ้าไฟท์จะไม่เปิดตัวกับใครก็อย่าคบกับเตเลย เพราะกลัวเตเจ็บอีก
ในความคิดเราที่เตเดินออกมาจากโรม เตก็เจ็บไม่ต่างกันหรอก
แต่อีกมุมจะให้เตทนเห็นเด็กที่เป็นเหมือนคนทำลายความรักของพวกเขา
ให้ทนเลี้ยงดูในตอนนั้นมันคงทำใจไม่ได้หรอก มองหน้าเด็กคนนั้น
แล้วคิดไปว่าเขาไม่ใช่ลูกของเรากับแฟน แต่เป็นลูกของแฟนกับใครอื่น
จะทนได้มากแค่ไหนกัน แต่ถ้าเตกลับไปเจอโรมกับอลิซอีกครั้งจะทำใจได้ไหมนะ
เราคิดว่ามันคนละอารมณ์ความรู้สึกกับที่อินได้เจอได้รู้จักสนิทกับอลิซ
หรือที่เตรู้จักและเข้ากับลูกๆไฟท์ได้นะ เพราะการเจอกันมันคนละสถานการณ์
ที่เตเจอตอนนั้นมันก็คงไม่ใช่ทุกคนหรอกที่จะทนทำใจได้
ก็ได้แต่หวังว่าทุกคนจะมีความสุขสักที หวังว่าไฟท์จะลองพยายามทำอะไรมากขึ้น
อย่าเอาแต่บอกว่าทำไม่ได้นะไฟท์นะ ถ้าคิดจะจริงจังกับเตเราก็เชียร์นะ
ปล.เด็กๆน่ารักกันมากๆเลย
ปล.คู่อื่นตอนนี้ยังไงก็ได้นะสำหรับเรา แต่ขอเซฟวาดนะคะ ขอคู่นี้คู่กันนะ. แฮ่
:mew1: :L2:
-
เหมือนแต่ละคนจะเริ่มต้นใหม่กับความสุขของตัวเอง
เเต่เหมือนมันมีอะไรซ่อนอยู่ :ruready
-
:serius2: :serius2: :serius2:
-
เข้ามั๊ย ก็ดีนะ
ชีวิตคนเราก็ต้องก้าวต่อไป
อย่าอยู่กับความเสียใจนานเลย
ปล.อัลเลนแย่งซีน ไอ้ตัวเล็กนี่น่ารักอ่ะ
-
เราว่าไฟท์เตก็ดูเข้ากันดี สิ่งที่อินต้องการไม่ได้หมายความว่าเตก็ต้องการ
ต่างคนต่างใจ ต่างความคิด ต่างประสบการณ์ มันยากถ้าจะคิดว่าอะไรเหมาะสมหรือไม่เหมาะสมกับใคร
ตอนนี้คงต้องบอกเลยว่าเชียร์โรมอิน
ชอบโรม ตรงที่เป็นคนชัดเจนดี ชีวิตคู่ต้องการอะไรที่มันชัดเจน
ส่วนไฟท์รักอินจริงหรือเปล่าไม่รู้ ตั้งแต่อ่านมายังไม่รู้สึกถึงอารมณ์นั้น
เป็นกำลังใจให้ค่ะ ยังรอเรื่องนี้อยู่นะคะ
-
ไฟท์เตก็ลงตัวเหมือนกันนะ คนเหงามาเจอกัน เดี๋ยวก็กลายเป็นความสุข
เตก็เข้ากันได้ดีกับลูกๆของไฟท์ ก็ไม่น่าจะมีปัญหาอะไร ที่เหลือก็ปรับตัวกันไป
ไม่อยากให้ไฟท์กลับไปยุ่งกับหมออินอีกชีวิตรักคู่โน้นก็กำลังไปได้สใน
อยากให้เริ่มต้นใหม่กับคนใหม่ๆ ลองรับสิ่งใหม่ๆเข้ามาทั้งสองคนเลยนะ
-
:o10:
-
เชียร์ไฟท์อินอยู่นะ :katai5:
-
โรมดูดีไปหมด อ่านถึงตอน 14 ค่ะ
ยังไม่เห็นถึงด้านร้ายๆ ด้านดาร์คเลย
ไฟต์เห็นมุมใจร้ายมาแล้วเลยไม่เข้าข้าง
แต่จะให้เข้าข้างโรมทีเดียวก็สงสารไฟต์
รู้สึกว่า ไฟต์อ่อนแอ ไร้ที่พึ่ง
เดวอ่านต่อ จะได้รู้ว่าอะไรที่มันซับซ้อนในตอนต่อไปเป็นไง
-
ชอบครอบครัวไฟท์ที่สุดเลย อบอุ่นมากก
-
รออยู่นะ ติดตามๆ :impress2: :impress2: สู้ๆละ :กอด1: :กอด1:
-
ตอนที่ 31
“ สวัสดีครับ อาจารย์ “
“ หวัดดี “ คนที่ผมทักหลบหน้าทันทีที่เอ่ยเรียก สายตาหวานๆหันไปมองอย่างอื่น ตอนที่ผมพยายามจ้องหน้า เมื่อคืนเป็นเหตุการณ์ที่เราทั้งคู่แทบจะพูดไม่ออก มาถึงตรงนี้ผมเองยังคิดไม่ออกเลยว่าทำไมถึงทำแบบนั้นออกไปอาจเพราะความรู้สึกในตอนนั้นและบรรยากาศที่นำพาไป
“ วันนี้กินข้าวที่ไหนกันดี “
“ โรงอาหารก็ได้ “ ว่าแบบนั้น มือก็หันไปจัดหนังสือ บนโต๊ะของตัวเองเหมือนคนที่ไม่รู้จะทำอะไร
“ นี่ เมื่อวานนะ ขอโทษนะทำให้ไม่สบายใจรึเปล่า “
“ ตอนไหน “ เตหันมาถาม ผมก็ชี้ลงที่ปากของตัวเอง อีกคนก็เม้มปากก็จะส่ายหน้า “ เปล่าสักหน่อย กูเองก็ยอมให้เอง ก็มึงบอก จูบแบบเพื่อน “
“ มึงคิดอย่างงั้นเหรอ “
“ ก็มึงบอกแบบนั้น “ ผมหลบตามันที่มอง พยักหน้าก่อนจะเดินถอยหลังออกมาจากห้อง
“ นั่นสินะ งั้นตอนเที่ยงเจอกัน “
“ อื้ม “
เดินกลับมามาที่ห้องของตัวเอง ผมนั่งลงบนเก้าอี้สมองก็ทบทวนทุกอย่าง ' ทำไมตอนนั้นถึงไปขอมันจูบว่ะ ' คำถามนี้ผุดขึ้นในหัวอีกครั้ง นึกถึงตอนไปซื้อของ นึกถึงความใส่ใจของมันที่มีให้พวกเด็กๆ เตน่ารักจังเลยนะ ผมคิดแบบนั้น รู้สึกเหมือนมีเพื่อนที่มีความรู้สึกเดียวกันอยู่ใกล้ๆ รู้สึกอุ่นใจเวลามีมันอยู่ด้วยกัน เหมือนไม่ได้มีตัวเราคนเดียวในโลก
ความรู้สึกแบบนี้ คล้ายๆว่าจะเป็นความรู้สึกที่นานแล้วจะไม่รู้สึก
“วันนี้คนเยอะจัง “ผมหันไปหาอีกคนที่กำลังมองไปรอบๆ โรงอาหาร ไม่ว่าช่วงเวลาไหนๆในมหาลัยโรงอาหารก็เป็นพื้นที่ที่มีคนเยอะที่สุดตลอดเวลานั่นเหละ “ ออกไปกินข้างนอกกันมั้ย “
“ อีกแล้วเหรอ “
“ ก็คนมันเยอะ ขี้เกียจจะรอ “
“ อื้ม เอางั้นก็ได้ แต่ขอแถวๆนี้นะ “
“ ก็ต้องแถวๆนี้เหละ ไม่กล้าพาออกไปไหลหรอก มีสอนบ่ายสองใชั่มั๊ยละ “
“ อื้ม มึงละ “
“ เหมือนกัน “ บอกแบบนั้นอีกคนก็พยักหน้า เราเดินออกจากมหาลัยใช้การเดินแทนการนั่งรถ เพราะว่าเร็วกว่าอีกอย่างไม่ต้องไปผ่าดงรถติดตอนเที่ยงวันนั่นด้วย ร้านอาหารตรงห้างที่เปิดใหม่ ร้านอาหารที่เราเลือกเป็นร้านอาหารธรรมดที่ขายเมนูหลากหลาย
“ น่ากินไปหมดเลย “
“ เราสั่งเป็นกับข้าวมั้ย จะได้กินหลายๆอย่าง “
“ ได้ งั้นมึงก็สั่งเลย กูขอแกงจืดเต้าหู้หมูสับ “
“ กินเหมือนเด็กเลย “ เตบอกแบบนั้นมันส่ายหน้าก่อนจะก้มลงมองอย่างอื่น “ มึงไม่ค่อยชอบกินเผ็ดนี่นะ “
“ รู้ได้ไง “
“ ก็เวลากินข้าวกันทีไรมึงชอบสั่งแต่อะไรจืดๆ “
“ ช่างสังเกตดีจัง “ ผมว่าก่อนจะพูดแซวมันต่อ “ หรือว่ามึงแอบกูตลอดเวลา “
“ ใช่ที่ไหน นั่งกินข้าวตรงหน้ากัน ก็ต้องเห็นอยู่แล้วว่ามึงแดกอะไร “ ว่าแบบนั้นมือมันก็ยกเรียกพนักงานมาสั่งอาหาร “ แกงจืดเต้าหู้หมูสับครับ หมูผัดพริกไทยดำ แล้วก็ทอดมันกุ้ง ข้าวสองจาน น้ำเปล่าสองแก้ว แค่นี้ครับ “
“ ไม่เห็นมีของที่มึงชอบเลย “ เตเป็นคนชอบกินของเผ็ด มันเป็นคนที่ชอบกินอาหารแบบมีรสชาติจัดจ้าน
“ รู้ด้วยว่ากูชอบอะไร “
“ ก็กูสังเกตมึงตลอดเวลา “ พอพูดไปแบบนั้น ทุกอย่างก็เงียบลง เตที่มองหน้าผมมันหันไปทางอื่น ตอนที่หน้าจะซับสีแดงขึ้นมามันก็เอ่ยคำพูดกลบเกลื่อน
“ หัดแก้ต่างคำพูดที่มึงพูดผิดออกมาบ้างสิว่ะ “
“ ทำไมต้องทำแบบนั้น “ ผมยิ้มให้มันก่อนจะส่ายหน้า “ พูดความจริงแล้วจะแก้ตัวทำไม “
“ อาหารช้าชะมัด “
“ มึงเพิ่งสั่งเอง “ พอทวงออกไปคนที่เอาแต่เขินก็หยิบมือถือขึ้นมาเล่น “ เวลาเขินก็น่ารักดี “
“ เงียบไปเลย “
อาหารวางลงตรงหน้า สามเมนูที่เตเลือกมา มีแต่ของอร่อยๆทั้งนั้นและหนึ่งในนั้นผมเพิ่งจะเห็นอาหารจานนึงเป็นอาหารที่เด็กๆชอบ “ นี่คือที่เค้าเรียกว่าทอดมันกุ้ง “
“ อื้ม ทำไมมึงไม่รู้จักเหรอ “
“ กูเคยคิดว่ามันจะเป็นแบบเผ็ดๆ “
“ มึงคงสับสนกับทอดมันปลารึเปล่า “
“ ก็น่าจะ “ ว่าแบบนั้นตอนที่ตักมาชิม ผมก็เข้าใจแล้วว่าทำไมเด็กๆถึงชอบมาก
“ แล้วทอดมันกุ้งนี่มีอะไร “
“ เด็กๆชอบกิน วันก่อนอะเดลงอแง บอกกูว่าอยากจะกินทอดมันกุ้ง แต่กูบอกว่าเผ็ด กินไม่ได้งอแงใหญ่ เถียงกูว่าไม่เผ็ดๆ “
“ เสาร์นี้ก็ทำให้กินดิ “
“ แม่กูไม่อยู่บ้าน ใครจะทำให้ล่ะ อีกอย่างเสาร์อาทิตย์นี้เด็กๆจะมาอยู่กับกูด้วย ค่อยพาออกไปกินข้าวนอกบ้านก็แล้วกัน “
“ แล้วทำไมไม่ทำกินกันล่ะ “
“ กูทำเป็นที่ไหนล่ะ “
“ แต่กูทำเป็นนะ “ เสียงที่พูดออกมาตรงหน้า ผมนั่งนิ่งตอนที่มองมันตักข้าวเข้าปากเตก็พูดขึ้น “ นั่งนิ่งทำไม ยังไม่ชวนกูไปที่บ้านวันเสาร์นี้อีก “
“ เต เสาร์นี้ไปที่บ้านกูนะ “
“ อื้ม แล้วจะไปนะ “ เรายิ้มให้กัน ในตอนนั้นหัวใจของผมมันเต้นแรงมีความสุขอย่างบอกไม่ถูก ใบหน้าที่ผมมองมีความรู้สึกเดียวที่อยากจะบอก ' เตนะ น่ารักจังเลยนะ “
...................................................
เช้าของวันเสาร์ กับนัดพิเศษที่กำลังรอ สายโทรศัพท์ที่โทรเข้ามาตั้งแต่เช้าปลุกผมให้ตื่นขึ้นมาจากที่นอนแบบงัวเงีย เตถามว่านอกจากทอดมันกุ้งมีอะไรที่ผมอยากจะกินเป็นพิเศษรึเปล่า กับแล้วเด็กๆคนอื่นชอบอะไรเป็นพิเศษมั้ย ตอนที่งัวเงียอยู่นั้นผมคิดถึงเมนูที่ผมได้กินตอนเด็กๆ เลยตอบออกไปว่า ปูไข่ กับ ไอศกรีม
กริ้ง กริ้ง เสียงกริ่งหน้าบ้านดังขึ้นมาผมมองดูเวลาเก้าโมงเช้า ผมเดินลงจากชั้นสอง เสียงเด็กๆดังไปทั้งชั้นล่าง
“ ใครมาก็ไม่รู้ อะเดลจะไปบอกพ่อ “ เด็กผู้หญิงคนเล็กในชุดนอนวิ่งไปมา อเล็กซ์ลุกขึ้นยืนก่อนจะเดินตรงไปที่ประตู กดตัวรับสัญญาณที่หน้าประตู
“ ใครครับ “
“ อาเตเองครับ “ เสียงอีกคนบอก อเล็กซ์ก็เปิดประตูให้
“ อาเตมาเหละ “ อะเดลวิ่งเข้าไปหามัน รวมทั้งอลันเองก็ด้วย เด็กๆยังถูกใจกับความใจดีตอนช่วงวันเกิดไม่หาย ของพะรุงพรังที่มันถืออเล็กซ์ยกมือไหว้ก่อนจะไปช่วย
“ สวัสดีครับอาเต “
“ สวัสดีครับเด็กๆ ขอบใจนะอเล็กซ์ “
“ มึงซื้ออะไรมาเยอะแยะว่ะ “ ผมเอ่ยถามมันที่เงยหน้าขึ้นมามองผม เตมองไปรอบๆ
“ จะสิบโมงแล้ว ธรรมมาติกรวัฒน์ยังใส่ชุดนอนกันทั้งแก๊งอยู่เลยเหรอ “
“ พ่อเพิ่งตื่นแล้วพกวหนูตื่นนานแล้ว ตื่นมาเล่นนี่กัน “ อะเดลหัวยุ่งเหยิงไปหมดเพราะเพิ่งตื่นแล้วก็ไม่ได้ผูกผม ลากเตมาดูการ์ตูนที่กำลังเปิดแล้วก็เกมส์ที่กำลังเล่น
“ เล่นอะไรกันอยู่เหรอครับ “
“อลันกับพี่อเล็กซ์กำลังแข่งรถกันครับ “ อลันว่าตอนที่เตนั่งบนบนพื้นมันก็เข้ามานั่งตัก
“ อะเดลกำลังเล่นกับน้องแสนดีแต่ว่าไม่มีเพื่อนเลย วันนี้อัลเลนไม่มา อัลเลนเล่นกับออสตินที่บ้าน “ บอกแบบนั้นอะเดลก็ไม่ยอมแพ้นั่งลงบนตักไอ้เตเหมือนกัน
“ งั้นตอนนี้ก็ยังไม่มีใครกินอะไรเลยงั้นสิครับ “
“ ยังครับ เพราะพ่อไม่ตื่น “ ทุกคนหันมามองผม ที่ส่งยิ้มแห้งๆไปให้
“ โทษทีนะ โทษทีนะเด็กๆ “ ผมเดินเข้าไปใกล้อเล็กซ์ก่อนจะจับไหล่แล้วดึงเข้ามากอด “ งั้นเดี๋ยวพ่อทำอะไรให้กิน “
“ มึงไปอาบน้ำเถอะ กูว่ากูจัดการน่าจะเร็วกว่า “ ว่าแบบนั้น เตก็ดึงเด็กๆออกจากตัว มันหอมหัวยุ่งๆนั่นคนละทีก่อนจะเดินเข้าครัวไป
“ อาเต อเล็กซ์อยากกินไข่ทอดครับ “
“ ได้สิครับ เดี๋ยวอาทำให้กินนะ “ มือมันจับแก้มอเล็กซ์ที่พยักหน้าแล้วก็เดินตามเข้าครัวไป
“ อเล็กซ์จะช่วยนะ “
“ ไม่เป็นไรครับ ค่อยช่วยมื้อเที่ยงดีกว่า ตอนนี้อาว่าเด็กๆ ไปอาบน้ำก่อนดีกว่านะ จะได้ลงมากินอาหารเช้ากันไงดีมั้ย “
“ คร่า คร๊าบ “ สองเสียงที่ประสานกันก่อนเสียงตึงตังจะวิ่งขึ้นไปบนชั้นบนของบ้าน ท่าทางคล่องแคล่วของมันที่อยู่ในครัว มันจับนู้นดูนี่เหมือนเช็คว่ามีอะไรอยู่ตรงไหนบ้าง ก่อนจะหันมามองผมที่ยืนดูมันอยู่
“ มองอะไร ยังไม่ไปอาบน้ำอีก “
“ กูไม่ใช่เด็กนะ “
“ คนที่ตื่นสายกว่าเด็ก ไม่มีความรับผิดชอบต่อเด็กๆ คนนั้นก็ เด็ก อยู่นี่เหละ ไปอาบน้ำ “ เสียงเข้มๆในช่วงท้าย ขาของผมเดินเข้าไปยืนด้านหลังของมัน ในครัวที่เงียบสงบผมที่ยืนข้างๆมันที่ยังคงงงกับเตาแก๊สตรงหน้า
“ เปิดแบบนี้ “ เอื้อมมือผ่านช่วงเอวของมันไปกดเปิด มันเป็นแบบสัมผัสครับ “ ปุ่มนี้เร่ง ปุ่มนี้เบา ส่วนปุ่มนี้ก็ปิด “
“ อื้ม “ เสียงตอบความเข้าใจหลังการอธิบายของมันเบาอาจเพราะเราอยู่ใกล้กันมากแต่ไม่มีการทักท้วงใดจากมัน ผมก็ยิ่งได้ใจ เผลอกอดมันเอาไว้หลวมๆ
“ เต “ ตอนที่เรียกมันเตเงยหน้าขึ้นมามองผม เพราะความสูงที่ต่างกันของเรา หน้าตาน่ารักของมันผมเผลอยิ้มออกมาก่อนจะก้มลงจูบ ริมฝีปากอวบอุ่นที่แสนอบอุ่นใช้ลิ้นเกลี่ยเบาๆก่อนมันจะเผยอขึ้นมาช้าๆ แทรกลิ้นเข้าไปในปาก ตอนที่กวาดลิ้นไปรอบๆดูดดึงกับความหวานที่น่าหลงใหลจนถอนหัวแทบไม่ขึ้น พอคิดแบบนั้นมือของผมก็เผลอกอดมันแน่นขึ้น
“ ทำไมหวานแบบนี้ “ อยากจะรู้นักว่าข้างในจะหวานรึเปล่า อยากชิม อยากชิมเหลือเกิน
“ กินน้ำหวานมาเมื่อเช้า “ คำพูดชิดริมฝีปากของมันจูบเบาๆอีกครั้ง ผมยิ้มแต่อีกคนกลับหลบตา
“ ว่าแล้ว ทำไมรู้สึกหวานจัง “ จูบลงอีกครั้งแต่พอจะสอดลิ้นเข้าไปอีก เตก็หลบ
“ ไปแปรงฟันก่อนไป “
“ หึ “ ผมหัวเราะออกมา
“ ไปทำให้เรียบร้อยก่อนไป ทุเรศไอ้สัด “ เตก้มลงมองส่วนกลางของผมคราวนี้ก็กลายเป็นผมบ้างที่ต้องหน้าแดง ความต้องการที่พุ่งพล่านในตอนเช้าได้จูบหวานๆนิดๆหน่อยๆมันก็ร้องเรียกอยากจะได้มากกว่าจูบซะแล้ว
“ โทษที เช้าๆมันก็แบบนี้เหละ “
“ อื้ม “ พยักหน้าเข้าใจ มันมองหน้าผม เรามองหน้ากันไม่มีใครพูดอะไร สักอย่างแต่เราเองก็รู้ดี “ ไปอาบน้ำซะเถอะมึง เดี๋ยวเด็กๆก็อาบเสร็จแล้ว “
“ อื้ม “ ผมเดินขึ้นมาชั้นบนแบบเสียดาย ในใจอยากจะทำมากกว่า เห็นหน้ามันแล้วรู้สึกตัวเองเหมือนคนลามกเอามากๆ ผมอยากให้ริมฝีปากคู่นั้นจัดการปลดปล่อยให้ผม อยากให้ทำให้ตรงนั้น ตรงพื้นที่โล่งๆที่มีแต่เรา “ ห่างเรื่องแบบนี้นานจนคิดลามกไปถึงขั้นนั้นแล้วเหรอว่ะเนี้ย “
กลิ่นหอมของอาหารหลังจากที่ผมจัดการตัวเองเรียบร้อย แม้จะไม่มีความสุขเท่าไหร่แต่ก็พอบรรเทาได้บ้าง เดินลงมาจากชั้นสองสายตาที่มองผมเตหลบตาตอนที่พยายามตักไข่ใส่จานให้เด็กๆ
“ พ่อมาแล้ว มากินไข่ทอดกัน ห๊อมหอม อาเตทำให้ “
“ น่ากินจังเลย “ ผมว่าตอนที่นั่งตรงหัวโต๊ะ เป็นอาหารเช้าแบบไข่ดาวแล้วก็แฮม แถมด้วยขนมปังอีกหนึ่งชิ้น
“ กินแค่นี้ก่อนนะ เพราะเดี๋ยวก็ใกล้เที่ยงแล้ว ตอนเที่ยงค่อยกินแบบอร่อยๆกันนะ “ เตบอกแบบนั้นทุกคนก็พยักหน้า เด็กๆมีความสุขเวลาอยู่กับมันมากกว่าอยู่กับผมซะอีก
“ แล้วอาเตไม่กินเหรอคะ “ อะเดลถามอีกคนที่นั่งข้างๆ เตส่ายหน้าก่อนจะยิ้ม
“ อาเตกินเรียบร้อยแล้วครับ “
“ อาเตกินอะไรตอนเช้าเหรอ “ อลันถาม
“ ก็ขนมปังหมูหยองกับ “ เสียงของมันหยุดไปเด็กๆก็หันมอง
“ กับอะไรครับ “ อเล็กซ์ท้วงคำตอบ
“ น้ำหวานนะครับ “
“ น้ำหวาน ต้องหวานมากแน่ๆ “ ผมบอกออกไปไอ้เตก็ขมวดคิ้วใส่
“ น้ำหวานก็ต้องหวานสิ “
“ เมื่อเช้าพ่อก็กินน้ำหวานไปนะ อร่อยมากเลย “
“ พ่อเอามาจากไหน ไม่แบ่งหนูเลย “ อะเดลผม ถามก็ยิ้ม
“ อาเตเอามาฝาก “ บอกแบบนั้นขาใต้โต๊ะก็ถูกเหยียบเข้าเต็มๆ “ โอ๊ย “
“ พ่อเป็นอะไร “
“ เปล่าครับ เปล่าเป็น ไมไ่ด้เป็นอะไร กินเถอะโน๊ะ กินกัน “
“ พูดมาก “ เสียงเบาๆที่บอก ผมยิ้มก่อนจะก้มลงกินอาหารจนหมดจาน เด็กๆก็ด้วย “ กินเสร็จแล้ว เอาจานไปเก็บไว้ที่ล้างจานนะ “
“ อเล็กซ์จะล้างจานเอง “
“ หนูด้วย “ สองแฝดขานรับก่อนจะวิ่งกันเข้าไปในครัว ไอ้เตก็ยืนขึ้น
“ ใจเย็นๆ อย่าวิ่ง เดี๋ยวจานแตกนะ “ ยืนกันอยู่หลังเค้าเตอร์ครัว รอยยิ้มของเตที่ส่งให้เด็กๆมีแววตาเอ็นดูอยู่ในนั้น เสียงหัวเราะดังคิกคักมีความสุข อเล็กซ์ได้ล้างฟองส่วนสองแฝดได้ล้างน้ำ เตมีหน้าที่เช็ด
“ มาช่วยเก็บ “
“ เอาไป “ จานใบแรกถูกส่งมาให้หลังจากเช็ดเสร็จเรียบร้อย
“ เราทุกคนช่วยทำกันหมดเลย “ อลันว่าก่อนจะยิ้ม
“ ช่วยกันทำก็จะได้เสร็จเร็วๆไงครับ “
“ ใช่แล้ว ถ้าเราช่วยกัน งานจะเสร็จเร็วขึ้นใช่มั้ยครับ แต่ถ้าทำคนเดียวจะเสร็จช้า “ อเล็กซ์หันมาถาม
“ ใช่แล้ว ทุกคนอร่อยด้วยกันก็ต้องช่วยกันล้างจานนะ “
“ คร่า ครับ “ เสียงตอบรับที่ดังกลับมา ผมรู้สึกว่ามันเป็นวันเสาร์ที่มีชีวิตชีวายิ่งกว่าเสาร์ไหนๆ
“ แล้ววันนี้ตอนเที่ยงมึงจะทำอะไรบ้าง “
“ ก็ ..ทอดมันกุ้ง “ มันหันไปหาเด็กๆที่ยกมือเฮฮากันใหญ่
“ เย้ ๆ “
“ ชอบกันใหญ่เลย “
“ ชอบๆ อาเตทำเยอะๆเลยน้า ทำเยอะๆเลย หนูจะกินสิบชิ้นเลย “ อะเดลว่าอลันก็ไม่ยอมแพ้ แม้แต่อเล็กซ์ด้วย
“ อลันจะกินมากกว่า “
“ อเล็กซ์จะเยอะๆเหมือนกัน “
“ เดี๋ยวอาจะทำให้กินเยอะๆเลย ดีมั้ยแต่ตอนนี้เด็กๆไปนั่งก่อนนะ อาจะได้เตรียมอุปกรณ์ไง “
“ แต่ผมอยากช่วยทำด้วย “ อเล็กซ์เสริม มันหันไปจับมือเต
“ ได้ครับ “
“ หนูด้วยๆ “ สองแฝดก็ไม่ยอม
“ ได้เลย ได้ทุกคนเลย แต่ว่าตอนนี้อาขอเตรียมส่วนผสมก่อนนะ โอเคมั้ยมั้ย “
“ ได้เลย “
“ แต่หนูอยากลองหั่นผัก “ อะเดลว่าก่อนจะทำหน้าหงอยๆ ขาที่เดินไปหาเจก่อนจะกอดไว้ “ ให้หนูช่วยไม่ได้เหรอ “
“ มีดมันคมนะ ถ้าอะเดลโดนมีดบาด อะเดลต้องร้องไห้แน่ๆเลยครับ เพราะงั้นให้อาเตทำดีกว่า ไว้หนหน้า ให้คุณพ่อซื้อมือสำหรับเด็กมาก อาเตจะให้ทำนะ “
“ จริงนะ “
“ อื้ม จริงสิครับ “ พอว่าแบบนั้นจากที่อ้อนอาเต ก็ย้ายมาอ้อนผมทันที
“ คุณพ่อ ซื้อมีดให้หน่อย “
“ ซื้อให้ด้วย ให้อลันด้วย “
“ ให้อเล็กซ์ด้วยนะ “
“ ครับๆ เดี๋ยวหนหน้าเข้าห้างเราไปซื้อกัน “
“ เย้ “ เสียงเฮฮาดังขึ้นห่อนเด็กๆจะวิ่งออกไปจากครัว
“ มึงทำทอดมันกุ้งอย่างเดียวเหรอ “
“ ก็ยังมีแกงจืดเต้ากูหมูสับ แล้วก็ ปูไข่ผัดผงกะหรี่ “
“ น่ากินทั้งนั้น “ ยอมรับว่าที่ว่ามามีแต่เมนูโปรดของผมทั้งสิ้น
“ ไปนั่งเล่นกับลูกรอไป “
“ ครับผม “ ตอนที่เดินออกมาอยากจะแซวมันอยู่เหมือนกันนะ แต่อย่าดีกว่าเวลาเตเขินน่ารักเกินไป อยากเก็บไว้ดูคนเดียว
.........................................
เสียงเฮฮาในครัวทำให้ผมตื่นขึ้นมาจากโซฟาตอนที่ นั่งเล่นกับเด็กๆเผลออีกทีตัวเองก็หลับไปแล้ว ลุกขึ้นมองไปตามเสียง ในครัวผมกับว่าคนสี่คนกำลังสนุกสนานกับการเล่นปั้นอะไรสักอย่างกลมๆในมือ
“ หนูทำเป็นรูปหัวใจได้มั้ย “
“ ได้ครับ ต้องน่ารักมากแน่ๆเลย “ ปั้นกันไปยิ้มไปกันไป ผมเองที่ตื่นมาเห็นภาพนั้นยังแอบยิ้มด้วยไม่ได้ นอกจากอินที่ใจดีกับเด็กๆแล้ว ผมว่าก็มีเตนี่เหละที่ก็ใจดีเหมือนกัน
“ ไหนใครจะทำรูปหัวใจ “
“ พ่อตื่นแล้ว “ อลันว่าก่อนจะยิ้ม “ พ่อครับผมทำเป็นรูปดาว “
“ โห น่ากินจัง “
“ ของอเล็กซ์ทำเป็นสี่เหลี่ยม “
“ ของหนูเอง ทำเป็นหัวใจ “ ว่าแบบนั้นต่างคนก็ต่างตั้งใจปั้นทอดมันกุ้งกันอย่างขะมักเขม้น อย่างที่มันบอก เตทำไว้เยอะจริงๆ
“ ปั้นเสร็จแล้ว คราวนี้เด็กไปล้างมือให้สะอาดนะ “ ว่าง่ายตามคำสั่ง เตจัดการเทเกร็ดน้ำปังลงในจาน “ ล้างแล้วก็เช็ดมือให้แห้ง จากนั้น พร้อมรึยังครับ “
“ พร้อม “
“ ก็เอาทอดมันกุ้งที่เราปั้นมาคลุกกับแป้งแล้วใส่ไว้ในนี่นะ “
“ ได้เลย “ ตอบรับกันแบบนั้น เตก็หันไปทำอย่างอื่น มันตั้งเตาเทน้ำมันในกระทะใบนึง อีกใบก็ตั้งเอาไว้เหมือนจะผัดอะไรสักอย่าง “ เสร็จแล้วครับ “
“ เสร็จแล้วเหรอ ไหนอาเตดู ว่าเรียบร้อยมั้ย “
“ โอเคเลย ใช้ได้ งั้นเดี๋ยวเด็กๆไปนั่งรอนะ อาเตจะทอดให้ “
“ หนูอยากทอด “
“ ไม่ได้ครับ เดี๋ยวน้ำมันกระเด็นใส่นะ “ เดินออกมาจากครัวกันแบบว่าง่าย ผมเดินเข้าไปเอง จัดการตักข้าวในหม้อที่หอมฉุยใส่ลงไปในจาน ให้แต่ละคน
“ มารับข้าวไปเลยเด็กๆ “ ว่าแบบนั้นเจ้าสามตัวก็เดินเรียงกันมา “ เต มึงกินข้าวเท่าปกติที่กินนะ “
“ อื้ม “ ตักข้าววางบนโต๊ะเรียบร้อย ผมก็ตักแกงจืดใส่ถ้วยเล็กๆให้คนละถ้วย อาหารเสร็จหมดแล้ว หอมฟุ้งไปทั้งห้อง ควันร้อนๆที่ลอยออกมา
“ รอก่อนนะครับมันยังร้อนมากๆ รอให้เย็นอีกนิดนึงก่อน “ แจกน้ำจิ้มบ๊วยคนละถ้วยทุกคนนั่งมองอาหารแบบใจจดจ่อ
“ ใจอยู่ที่อาหารแล้ว ไม่ได้อยู่ที่ตัวละ “ ผมว่าเตก็ยิ้ม
“ กินได้เลยครับ “
“ กินแล้วน้า “ เสียงที่ดังขึ้นมา ตอนที่ผมตักเข้าไปชิมคำแรก เตก็มองหน้า
“ เป็นไง “
“ อร่อย “ ยอมรับครับอร่อยจริงๆ ตักชิมไปเรื่อยๆ ก็อร่อยทุกอย่างเลย “ ไม่คิดว่ามึงจะมีฝีมือด้านนี้ “
“ ต้องมีกันบ้างดิว่ะ “
“ รู้จักกันมาตั้งนาน รู้ว่ามึงทำกับข้าวอร่อยขนาดนี้ กูจับมาทำกับข้าวให้กูกินนานละ “
“ คนใช้เหรอ “ เตบอก แต่ผมก็ได้แต่ยิ้ม “ อร่อยมั้ยครับเด็กๆ “
“ อร่อยมากๆเลย “
“ อันนี้อเล็กซ์ให้อาเตนะ “ ทอดมันกุ้งสี่เหลี่ยมที่มันทำเอง มาตักให้เต
“ ขอบคุณครับ “
“ หนูก็ให้ “
“ หนูด้วย “ ได้มาทั้งสามเหลี่ยม ได้มาทั้งหัวใจเด็กๆให้ทอดมันกุ้งที่ทำเองกับมัน
“ ขอบคุณนะครับ น่ารักจังเลย “
“ ขอบคุณครับที่มาทำกับข้าวอร่อยๆให้พวกเรากิน “ อเล็กซ์ว่า อีกคนก็พยักหน้า
“ อาเตต้องมาอีกบ่อยเลยนะ มาทุกครั้งที่หนูอยู่เลยนะ “ อะเดลว่าเตก็พยักหน้ารับ
“ ได้เลยครับ ไว้รอบหน้าเรามาทำกับข้าวกินกันอีกนะ “
“ โอเคเลย “ เสียงดังสดใสตอบรับ มื้ออาหารมื้อนี้ผมรู้สึกว่า ตัวเองมีความสุขที่สุดมากกว่ามื้อไหนๆเลยครับ
หลังมื้ออาหารที่อิ่มจนแน่นของทุกคน ไม่มีอาหารอะไรเหลือ แม้แต่แกงจืดก็ยังมีแค่น้ำเท่านั้นที่กินกันไม่หมด เด็กๆหมดแรงนั่งเล่นกันที่หน้าทีวีจนสุดท้ายทุกคนก็หลับ มีแต่ผมกับเตเท่านั้นที่ช่วยกันล้างจาน
“ ไอ้พวกนี้ หนังท้องตึงหนังตาก็ย่นทันทีเลย “
“ เด็กก็แบบนี้เหละ เป็นช่วงเวลาที่จะทำอะไรก็ได้ เป้นช่วงเวลาที่ได้ถูกตามใจมากที่สุด “ ว่าแบบนั้นจานในสุดท้ายก็ถูกส่งมาให้ผมเช็ด แล้วก็เก็บ “ เดี๋ยวกูจะกลับเลยนะ “
“ เฮ้ย อยู่คุยด้วยกันก่อนดิ เด็กๆตื่นมาไม่เจอมึง งอแงแน่ๆ “
“ ตกลงมึงจะให้กูอยู่คุยกับมึง หรือว่ากลัวว่าเด็กๆตื่นมาจะไม่เจอกกู “ เตถามผมก็ยิ้ม
“ ทั้งคู่ “
“ งั้นขอเดินดูบ้านหน่อย บ้านมึงสวยดี “
“ เอาสิ เดี๋ยวจะพาชม “ วางทุกอย่างลงผมพามันเดินไปรอบๆ ก่อนจะวนขึ้นชั้นสอง
“ ใหญ่มากเลยว่ะ เท่าไหร่ว่ะ “
“ อย่ารู้เลย “
“ ดูก็รู้แล้วว่าต้องหลายล้าน แต่ก็สวยสมราคาอะนะ ให้พื้นที่เยอะดี “ ว่าแบบนั้นมันก็เดินผ่านห้องผมไปที่ห้องของเด็กๆ “ นี่ห้องเด็กๆเหรอ น่ารักว่ะ “
“ อื้ม “ มีเตียงสองชั้น แล้วก็เตียงใหญ่อีกเตียง
“ แล้วห้องนี้ “
“ ห้องแขกนะ เอาไว้เวลาเพื่อนกูมา จะได้นอน “
“ อื้ม “ ว่าแบบนั้นเตที่เดินเข้าไปก่อนจะมองออกไปที่ระเบียง “ นี่ ไฟท์ ถามอะไรหน่อย “
“ หื้ม “
“ ตอนที่มึงจูบกูเมื่อเช้านะ มึงมีอารมณ์ใช่มั้ย “ ผมเงียบกับคำถามของมัน “ งั้นถามหน่อยว่าทำไม ถึงจูบกูเหรอ “
“ ไม่รู้สิ กูแค่อยากทำแบบนั้น “ มองมันผ่านกระจกของระเบียง เตมีสีหน้านิ่งจนผมเองไม่แน่ใจถึงความรู้สึกตอนที่มันเอ่ยถามคำถามนั้น “ เหมือนกูห้ามใจไม่อยู่ จริงๆก็อยากจะทำมากกว่านั้น แต่ ก็คงไม่ได้ “
“ มึงคงรู้สึกอยากสินะ “
“ ไม่ถึงกับแบบนั้น จะพูดไงดี มันคงฟังดูแปลกๆ กูมีความสุขเวลอยู่กับมึงนะ ทุกครั้งที่ได้อยู่ด้วยกัน บางทีก็กูอยากกอด อยากสัมผัส อยากจูบ ตอนที่กูขอจูบมึง ไม่ใช่เพราะอารมณ์มันพาไปหรอก แต่เพราะกูอยากจูบมึง จูบเพราะมันเป็นมึง “
“ เรามีอะไรคล้ายกันดีนะ “ มันว่าก่อนจะหันมาหาผม “ ทั้งๆที่ไม่ชอบอะไรแบบนี้เลย แต่แรงที่จะห้ามมึงยังไม่มีเลย ใจเหมือนไม่อยากจะห้าม บอกไม่ถูกเหมือนกัน “
“ นั่นสินะ “ ผมว่าแบบนั้นตอนที่เดินเข้าหา มือของผมกอดเอวมันไว้ ปลายจมูกของเราชิดกันลมหายใจแรงๆที่ผ่อนออกมา ไม่นานริมฝีปากก็แนบสนิทลงกับปากของมัน แตกต่างและลึกล้ำกว่าครั้งแรกมันเหมือนเป็นความรู้สึกของคนสองคนที่ยอมรับกันและกันในความรู้สึกดิบลึกๆของตัวเอง
หลับตาล่องลอยไปกับสัมผัสของลิ้นี่ดูดดื่ม รับฟังเสียงที่ได้ยินจากรูปปากที่บดขยี้และดูดกลืนกันและกัน เนิ่นนานจากขาดอากาศเราผละออกจากกัน
“ ความรู้สึกของเรามันคืออะไรกันแน่วะ ความสัมพันธ์ของเรา “ ผมถามอีกคนก็ถอนหายใจออกมา เตเอื้อมมือมาจับมือผมตอนที่มันซบลงมาที่อก
“ กูเองก็ไม่รู้ แต่กูรู้สึกจมลึกลงไปทุกที “
“ กูเองก็เหมือนกัน “
ความสัมพันธ์ที่ไม่ชัดเจน แต่เป็นความสัมพันธ์ที่กำลังจะทำให้จมลึกลงไปจนยากเกินจะถอดถอน ผมไม่เคยเสี่ยงกับความไม่แน่นอนแบบนี้ แต่ตอนนี้ผมยอมลงไปอยู่ในความสัมพันธ์นั่น ความสัมพันธ์ที่น่าเศร้า และ ซับซ้อน คนที่ผมสวมกอดก็เช่นกัน
........................................
ตอนนี้อาจมีคำผิดเยอะกว่าตอนไหนๆ แน่นอนว่าขนมไม่ได้เช็คเลย
ไม่ไหวแล้วคร่า วันนี้ง่วงมาก ตาจะปิดแล้ว
ต้องขอโทษด้วยนะคะ ถ้าเกิดอ่านแล้วคำผิดทำให้เสียอารมณ์ฟินไปบ้าง :hao5:
ฝากไว้นิดหน่อยว่า อยากให้ทุกคนแยกไฟท์ออกจากอินสักนิด
คิดสักนิดแค่ว่า ในเมื่ออินก็มีความสุขกับโรมได้ ทำไมไฟท์จะมีความสุขกับคนอื่นบ้างไม่ได้
ในเมื่ออินก็เหมือนเลือกไม่ได้ ไม่ปล่อยสักคน ความสัมพันธ์ก้มักจะยุ่งเหยิงแบบนี้เหละคะ
แต่ว่า..ยังไงซะ ตอนจบก็คงยังไม่มีใครรู้ ถูกมั้ย.. :katai1:
ฝากแท็ก #Choiceต้องเลือก ในทวิตกับเฟสด้วยนะคะ
ขอบคุณที่เข้ามาอ่านและคอมเม้นท์ :กอด1: :L2: :3123: :L1:
-
กว่าจะมารอนานมากกก
-
ไม่มีปัญหานะถ้าไฟท์จะมีความสุข แต่ขอให้ไฟท์ก้าวผ่านทุกๆอย่างจริงๆ ไม่ใช่ใช้ความเหงาของตัวเองโดยมาเกาะเต ถ้าไฟท์ชอบเตจริง พร้อม...พยายามเพื่อเตจะดีใจมากมาย เพราะตอนนี้มีความสุขกับเต และเด็กๆมากมาย :impress2:
-
เราว่าเคมีเข้ากันกว่าไฟท์อินอีกอ่ะ
เตดูเป็นผู้ใหญ่มากกว่าดูข่มไฟท์ได้
:katai2-1:
-
:hao4: :hao4:
ทิ้ง เฮียโรมพ่อม่ายลูก 1 มาเอา พี่ไฟท์พ่อม่ายลูก 4 กำไรมากค่ะ อาจารย์เต :katai2-1:
-
ตอนนี้เป็นครอบครัวสุขสันต์มากเลย เตเข้ากับเด็กๆได้ดี
ทั้งไฟท์และเตก็เริ่มก้าวเข้าไปสู่ความสัมพันธ์ที่ซับซ้อนนี่แล้ว
แต่ขอให้ไฟท์คิดที่จะเสี่ยงและลองพยายามเพื่อมันนะ
อย่าปล่อยมันไปแบบคราวของอินเลย ไม่งั้นจะสงสารเตมาก
เตก็ยังไม่รู้ว่าจะตัดใจจากโรมได้รึยัง แต่คงน่าจะได้บ้างแล้ว
รอติดตามความสัมพันธ์ที่ยังไม่รู้จุดจบนี้ต่อไป
ขอบคุณคุณหนมค่ะ :pig4:
ปล.เด็กๆน่ารักกันมากเลย
:mew1: :L2:
-
อย่าแค่เผลอใจเป็นพอนะไฟท์
เตน่าสงสารพอแล้วนะ
-
เราว่าตอนนี้ทุกคู่ลงตัวแล้ว
-
คู่นี้น่ารักกว่าอินไฟท์นะ
แต่เหมือนทั้ง 4 คนยังลืมกันไม่ได้
กลายเปนรัก 4เศร้า เฮ้ออออ
ยากจัง
-
อ่านแล้วรู้สึก อินไม่มีค่าอะไรกับไฟท์เลย อ่านสองตอนนี้ขอบอกว่าอ่านแบบผ่านๆจริงๆเพราะทนอ่านไม่ได้ ถึงแม้คนเขียนจะบอกว่าอินมีความสุขกับโรม แต่ก่อนมีความสุข อินเจออะไรบ้าง อย่างคอมเม้นอื่น ถ้าไฟท์ยอมคบกับเตและเปิดเผยถึงแม้จะเคยกับคนที่รู้จัก ไม่บอกพ่อแม่หรือถ้าบอก เราก็คิดว่าไฟท์เห็นแก่ตัวสุดๆ เหมือนไม่รักอินเลยทั้งที่บอกว่ารักแต่ไม่แสดงออกให้อินรู้ แล้วให้อินเลือกใครจะเลือกได้วะ แต่พอกับเตแสดงออกเต็มที่ อย่างนี้อย่าบอกว่ารักอินเลย ยิ่งนึกยิ่งอินยิ่งเกลียดไฟท์
-
ไฟท์ ปากก็บอกว่ารักอิน แต่ก็มีเหตุร้อยแปด เพื่อจะบอกว่ารักกันไม่ได้
แต่พอเจอเตกลับพร้อมจะเสี่ยงโดยไม่นึกถึงเหตุผลร้อยแปดที่เคยอ้างกับอิน :m31: :m31: :m31:
ถ้าเป็นอิน แล้วมารู้ว่าไฟท์กับเต คบกัน นี่จะโคตรเจ็บเลย :m15:
อินไปกับอิน นิยายกับชีวิตจริงก็ไม่ต่างกัน เศร้าแปป :เฮ้อ:
-
อือม์ อ่านตอนนี้แล้วรู้สึกชัดเจนเพราะว่าโดนกระแทกว่าไฟท์เลึอกเต
หน่วงแต่ก็ต้องทำใจว่าสำหรับไฟท์แล้วอินไม่มีค่าอะไรเลย คือพูดสั้นๆว่าไฟท์ไม่เลึอกอิน เราว่าชัดเจนมากในตอนนี้
อินเข้ากับเด็กได้แต่ไม่เคยได้โอกาสนั้นกับลูกของไฟท์ ตอนนี้ก็ได้แค่ภาวนาให้อินมีความสุขกับโรม
จะว่าอินไม่ปล่อยมือก็คงไม่ใช่ เอาเป็นว่าปล่อยไม่ได้มากกว่า รักใครสักคนมานานขนาดนั้น ทำยากนะ
แต่ความจริงก็คืออินไม่เคยได้สิทธิเลึอกในกรณีของไฟท์
แต่ตอนนี้ยังไงก็ต้องปล่อยเพราะความจริงกระแทกจนจุกว่าไฟท์เลือกเตแล้ว ขอให้อินพยายามทำใจให้รับได้ตอนรู้ข่าวและมีสติ
ยังไงอินก็เจ็บอยู่ดี เจ็บตั้งแต่ต้นเรึ่อง เจ็บตามที่แฟนเก่าแช่งไว้จริงๆ สงสารอินมากๆตามที่บอกอินไม่ได้โอกาสเลึอกจนเลึอกไม่
ได้ เพราะว่าไฟท์มันไม่เลึอกอินมาตั้งแต่แรก
ต่อจากนี้ก็กลัวใจอิน กลัวอินเจ็บตนเกึอบตาย ไฟท์เลึอกเต โรมก็เคยรักเต ไม่รู้ว่ายังรักอยู่หรือเปล่า จะไม่ให้อินรู้สึกแย่ก็คงจะ
เป็นการขอที่มากไป ขอทำใจก่อน :m15: :monkeysad:
เรึ่องนี้อาจจะเป็นเรึ่องไฟท์ แต่เรารักอินมากเสียจนป้าเจ็บหนูลูก
-
รำคาญอิไฟท์ เบื่อที่มันสรรหาเหตุผลร้อยแปดมาอ้างอั่นอ้างนี่เพื่อที่จะไม่ได้ครองคู่กับอิน
แต่สุดท้ายมันก็ไม่เลือกเค้า เราว่าคนที่ควรจะเจ็บปวดที่สุดของเรื่องสมควรจะเป็นไฟท์นะที่ไม่เหลือใคร
-
มันก็ยังติดกับคำพูดของไฟท์ที่พูดกับอินไว้ ตอนนี้อ่านยังไงก็ไม่อินอ่ะมันขัดๆ
คือทำไมกับอินทำแบบนี้ไม่ได้แต่กับเตถึงทำได้ทั้งๆ ที่มันก็เป็นสิ่งที่อินต้องการตั้งแต่แรก
หรือเพราะว่าไฟท์ไม่ได้รักอินเลยแต่เพราะความผูกผันเวลาจะเสียอะไรไปก็เลยคิดว่ามันคือความรัก
-
จะเป็นไงต่อเนี่ย
ตอนเตเลิกกับโรมทั้งคู่ยังรักกันอยู่
แล้วถ้าเตมาเจอโรมเข้าจะเป็นไง :ruready
สรุปจะลงเอยกันยังไง
บทพลิกหรือไม่
TBC.....
:hao7: :hao7: :hao7: :jul3:
-
อ่านตอนนี้แล้วโคตรรับไฟท์ไม่ได้มากๆอะ
นี่สรุปเลือกเตแล้วใช่ปะ ทำไมให้สิทธิ์นี้กับเตได้กับอินไม่ได้ ?
เอาเถอะไฟท์ เราไม่เชียร์นายกับอินแล้วละ
-
คือเราเป็นFC คู่โรมอิน การเป็นไฟท์มีความสุขกับใคร เราก็ยินดี
แต่กับไฟท์เต เราอ่านแล้วสงสารเตอ่ะ
ให้อารมณ์คล้ายๆตอนไฟท์มีอะไรกับอินเพราะอยากและเหงาจากการที่เมียตาย
ตอนนี้ก็เหมือนไฟท์ไม่มีใครแม้จะแค่คุยๆด้วยแบบเพื่อนทั่วไปก็เหอะ
พอมาเจอเตที่คุยได้ ดูแลเด็กๆได้ก็เลยประทับใจมากมาย
อ่านแล้วอารมณ์คนเหงา2คนมาเจอกัน แล้วรักกันมากกว่า
-
ตอนนี้ไฟท์-เต เคมีเข้ากันดี ลมุนมาก
อาจจะเป็นเพราะเจอกันในช่วงเวลาที่ใช่
-
4P ไปเลยค่ะ :laugh:
-
หรือเราจะเป็นแม่ยกโรมอิน ไฟท์เตดี มันมุ้งมิ้งจริงเวลาที่อยู่ด้วยกัน
-
ไฟท์ดูมีความสุขและก็เป็นตัวของตัวเองดีเมื่ออยู่กับเต
ถ้าคิดจะเริ่มต้นใหม่แล้วลืมหมออินมันก็โอเคนะ เป็นคู่ที่ลงตัวและเข้ากันได้ดี
ที่สำคัญไม่อยากให้เตต้องเจ็บอีก อยากให้ไฟท์เป็นคนที่ใช่เราเต และเตก็เป็นคนที่ใช่ของไฟท์เหมือนกัน
-
ตอนที่ 32
เช้าวันทำงานเวียนกลับมาอีกครั้งหลังจากวันหยุด จากที่เคยรู้สึกเบื่อที่ต้องมาทำงานแต่ตอนนี้เหมือนทุกอย่างเปลี่ยนไปแล้ว เดินเข้ามาในห้องพักครู ผมผ่านห้องของคนที่ทำงานเช้ากว่าผมเสมอ
“ สวัสดีครับ อาจารย์ “
“ หวัดดีครับ “ ว่าแบบนั้นก่อนจะหันไปสนใจอย่างอื่นอีกตามเคย แก้มแดงๆที่กำลังก้มหลบผม ผมเดินเข้าไปในห้องก่อนจะแอบหอมแก้ม “ ไอ้เชี้ยไฟท์ “
“ ทำไมแก้มอุ่นๆ “ รู้สึกว่าไม่เหมือนทุกที เหมือนว่ามีอะไรบางอย่างที่แปลกๆไป หันหน้าเตที่ก้มลงอยู่ให้มาเผชิญหน้ากับผม กดหน้าผากลงไปบนหน้าของอีกคนที่ก็ก้มหน้างุดลงทันที ความร้อนที่ส่งผ่านมาถึงผม “ มึงป่วยนี่ “
“ ไหวน่า “
“ ผลจากวันนั้นเหรอ “ จากวันที่มันไปที่บ้านผม ความสัมพันธ์ที่เลิกซึ้งเกินกว่าเพื่อนที่เรารู้สึกกันอยู่ในใจของกันและกัน
“ อะไร “ หน้าแดงๆของมันหันมาถาม “ ไม่ใช่ เกี่ยวอะไรกัน “
“ คนบางคน อาจเพราะความตื่นเต้นอาจจะทำให้ป่วยนะ “ เตขมวดคิ้ว มันยิ้มตอนที่ผมพูดออกมาแบบนั้น
“ ไม่เห็นจะเคยได้ยิน “
“ ตอนนี้ก็ได้ยินแล้วนิ “ กอดเอวมันไว้ผมโน้มตัวลงไปพิงกับมัน “ เมื่อวานตอนมึงกลับไป เด็กๆบอกว่า ชอบมึงมากเลย บอกว่า อาเตใจดี “
“ เหรอ “
“ อะเดลฝากชวนว่า ครั้งหน้าตรงมาทำแพนเค้กที่สัญญาไว้ด้วยกันกับเด็กๆนะ “
“ อะเดลหรือมึง “ มันยิ้มตอนที่หันมามองหน้าผม สายตาของมันเปลี่ยนไป เป็นสายตาที่เหนื่อยล้า ผมก้มลงไปจูบบนตาอีกคนก็หลับตาสนิท
“ มึงควรพักผ่อนนะ “
“ ไม่ได้หรอก แล้วใครจะสอนหนังสือแทนกู “
“ กูเอง “ ผมบอกแบบนั้นก่อนจะดึงหนังสือของมันขึ้นมา “ วันนี้มึงสอนคาบเช้าใช่มั้ย “
“ ก็ อื้ม แต่มีบ่ายด้วย “
“ งั้นกูสอนแทนหมดเลยแล้วกัน “ บอกแบบนั้น ตาของมันเบิกกว้างขึ้น
“ ได้ไง ของมึงวันนี้สองคาบ ของกูก็สองคาบ ถ้าเอามารวมกัน วันนี้มึงจะไม่ได้พักเลยนะ ไม่เป็นไร กูไหวน่า “ ปากที่พูดออกมาแบบนั้น แต่แค่ยืนก็จะล้มลงอยู่แล้ว ผมพยุงอีกคนให้นั่งลงบนเก้าอี้
“ อย่าดื้อน่า กูจะสอนแทนเอง มึงนอนพักผ่อนไปแล้วกัน “
“ ไหวแน่เหรอ “ เตเอื้อมมือมาจับมือของผม พยักหน้าให้แต่สายตากังวลของอีกคนก็ยังไม่จางหายไปไหน
“ ไหวแน่ๆ ถ้ามีใครสักคนให้กำลังใจตรงนี้สักหน่อย “ ผมย่อตัวลงให้ใบหน้าอยู่ใกล้กับมัน มือที่ชี้ลงบนปากอีกคนก็ยิ้มออกมาแบบเหนื่อยๆ แต่ก็ยอมเอื้อมมือขึ้นมากอดคอผมไว้ แต่จูบ
“ พอใจยัง “
“ พอใจแล้ว “ หอมแก้มอุ่นๆของมันไปเต็มฟอด “ วันนี้ก็กินยาแล้วก็นอนให้เต็มอิ่มเลยนะ จะกลับไปบ้านเลยก็ได้ มีคนดูแลรึเปล่า “
“ ใครจะมาดูแล ลืมไปแล้วรึไงว่ากูอยู่คนเดียว “
“ งั้นก็นอนอยู่ที่นี่ไปก่อน “ เดินไปหยิบเสื้อสูทจากห้องพักของตัวเองกับหมอนที่เอาไว้พิงหลังมาให้อีกคน “ คลุมไว้ ในห้องนี้หนาว “
“ ขอบใจ “ สายตาที่ผมมองมัน เตหันมายิ้มมันจับมือผม “ ไปสอนเถอะ กูโอเคกินยาเข้าไปแล้ว เดี๋ยวคงง่วงแล้วละ “
“ งั้นกูไปสอนก่อนแล้วจะกลับมาหา “ เตพยักหน้า ลูบหัวมันก่อนจะหยิบหนังสือที่มันต้องสอนรวมกับหนังสือของตัวเองแล้วเดินออกจากห้องไป
วิชาที่อาจารย์เตวิชย์สอนเป็นวิชาพื้นฐานของคณะที่ผมถนัดอยู่แล้วเพราะงั้นจึงไม่ใช่ปัญหาอะไร เดินเข้าไปในห้องเรียน นักศึกษาที่เห็นต่างเงียบกริบกันเป็นเสียงเดียว ต่างจากชั้นเรียนของผมที่จะทักทายกันแบบสนุกสนาน
“ อาจารย์พิริยะ สวัสดีค่ะ “
“ สวัสดีครับ “ ผมว่าตอนที่นั่งลงเปิดคอมพิวเตอร์เสียบข้อมูลลงคอม นักศึกษาทุกคนก็ทำท่าทีสงสัย “ วันนี้อาจารย์เตวิชไม่สบาย อาจารย์จะมาสอนแทนนะ “
“ จริงเหรอค่ะ “ พยักหน้ารับแค่นั้น ทั้งห้องก็คลายความเครียดลงทันที สมกับที่ล่ำลือจริงๆ ชั้นเรียนนรกที่ทำให้นักศึกษากลัวกันแบบสุดขีด
“ เพราะงั้นถึงแม้จะเป็นผมสอน ก็ช่วยตั้งใจเรียนกันด้วยนะครับ “
“ คร่า / ครับ “ เสียงขานรับที่ตอบกลับมา ผมเริ่มการสอนของวันนี้
หลังจากการสอนของช่วงเช้า ผมเก็บหนังสือทั้งหมดมากองรวมอยู่บนโต๊ะ ดูตารางสอนของสิ่งที่ต้องสอนในชั่วโมงต่อไป เสียงนักศึกษาที่กำลังพูดคุยกันถึงข้าวเที่ยงทำให้ผมต้องลูบท้องตัวเองแบบหิวๆ
“ อาจารย์พิริยะค่ะ “ เงยหน้าขึ้นมองตามเสียงก็พบกับนักศึกษาสาวคนนึงที่กำลังก้มหน้าเขิน “ หนูซื้อแซนวิชมาฝากค่ะ “
“ กำลังหิวเลย ขอบคุณมากนะครับ “
“ ค่ะ “ รอยยิ้มนั้นพยักหน้าอีกครั้งก่อนจะวิ่งไปสบทบกับเพื่อนที่ยืนรอง
“ อาจารย์ยิ้มด้วยเหละ หล่อมากเลยโน๊ะ ”
“ อื้ม “ ประตูที่เปิดออกไป ไม่มีใครอยู่ที่นี่แล้วผมถอนหายใจออกตอนที่เปิดแซนวิชออกดู หน้าตาน่าทานจนทำให้น้ำลายไหล
“ ท่าทางจะหิวมากเลยนะ อาจารย์ “ หันไปตามเสียงที่ประตู คนที่คิดว่ากำลังนอนเพราะป่วยหนักกลับมายืนอยู่ตรงนั้น
“ ว่าไง คนป่วย “ ทักออกไปแบบนั้น น้ำส้มกล่องนึงก็ถูกโยนมาให้ “ อะไรวะเนี้ย “
“ เดี๋ยวแซนวิชจะติดคอตาย “ มันว่าแบบนั้นอีกมือก็หลบไปข้างหลังเหมือนซ่อนอะไรไว้
“ แล้วอะไรอยู่ข้างหลัง “
“ ไม่มีอะไร “
“ เอาออกมาน่า “ พอบอกแบบนั้น มือขาวๆก็ดึงมืออกมาให้ดู เตถือแซนวิชอยู่สองชิ้น
“ ตื่นมาเมื่อกี้แล้วคิดว่า เที่ยงวันนี้คงไปกินข้าวด้วยกันไม่ทัน แต่จะกินคนเดียวก็ไม่ชิน ก็เลยไปซื้อมา “ เตหันมามองบนโต๊ะผม ท่าทางไม่พอใจ “ แต่คิดว่าของกูคงไม่จำเป็นแล้วมั้ง มองของที่นักศึกษาสาวๆให้ซะ น้ำลายย้อยเลยนะมึง “
“ ปากจัดจังนะ “ ว่าแบบนั้นผมก็ลุกจากเก้าอี้ขึ้นไปล็อคประตูห้องเรียนทั้งสองด้านปิดหน้าต่างทั้งหมด ก่อนจะเดินเข้าไปหามัน
“ ทำไมต้องปิดประตูมิดชิดแบบนั้น “
“ ก็ไม่ทำไม “ เดินเข้าไปประชิดตัวมันมากขึ้น อีกคนก็ถอยร่อนไปจนถึงโต๊ะเรียน เตยื่นแซนวิชขึ้นมาให้ผม
“ เอาไป “ รับแซนวิชมากจากมือมัน ผมยื่นหน้าผากตัวเองเข้าไปซบที่หน้าผากของมัน
“ ตัวร้อนกว่าเดิมอีกนะ “ เมื่อเช้ายังอุ่นตอนนี้กลายเป็นว่าตัวร้อนไปแล้ว สงสัยเพราะไมไ่ด้เต็มที่แล้วอีกอย่างในห้องพักอาจารย์แอร์ก็เย็นเกินไป “ กลับบ้านไปก่อนไป “
“ กูไม่สบายใจที่ให้มึงมาทำงานแทน “ เสียงหนักใจที่พูดขึ้นพร้อมกับแซนวิชในมือที่ยกขึ้นกิน
“ รีบกินแล้วกลับบ้านไปซะ กูจะทำงานแทนมึงต่อเอง “ ว่าแบบนั้นผมที่นั่งอยู่ข้างๆมันก็ยกแซนวิชขึ้นมากิน
“ ไม่กินแซนวิชของเด็กผู้หญิงพวกนั้นรึไง “
“ หึงเหรอ “ ผมหันไปแซวอีกคนก็ก้มหน้า
“ ไม่ใช่สักหน่อย “ ถึงปากจะบอกออกมาแบบนั้น แต่หน้าตาก็ไม่สบอารมณ์เอามากๆ มันเหลือบไปมองที่โต๊ะของผมก่อนจะถอนหายใจ “ นั่นนะ มึงคงจะกลับไปแดกที่บ้านสินะ “
“ ตอนแรกคิดว่าจะเอาไปให้มึง “
“ ตอแหล ตอนกูเข้ามามึงนั่งมองมันน้ำลายนี่ไหลเลย “
“ ก็ตอนนั้นกูหิว แต่ยังไงกูก็ชอบแซนวิชทูน่า มากกว่าแซนวิชผักพวกนั้นแน่ๆ “
“ ให้มันแน่เถอะ “
“ แน่อยู่แล้ว แต่ตอนนี้มึงกลับไปนอนที่บ้านเถอะ กูเลิกงานแล้วจะไปหา “ ลุกขึ้นมายืนตรงหน้ามัน เตถอนหายใจออกมาผมก็ยื่นมือไปลูบหัวมัน มองจากมุมนี้มันไม่ต่างอะไรจากเด็กน้อยเลย เป็นคนตัวเล็กๆที่เงยหน้าขึ้นมองผม “ มีอะไร “
“ จะรออยู่ที่ห้องพักอาจารย์นะ “
“ ดื้อ “ ว่าแบบนั้นมันก็ถอนหายใจก่อนจะดึงตัวเองมาพิงผมเอาไว้ หน้าผากร้อนๆซบลงตรงท้อง “ ตัวร้อน ไปกินยานอนซะไป อย่าทำให้เป็นห่วง “
“ เป็นห่วงก็ดี อยากให้มีคนเป็นห่วงบ้าง “
“ ป่วยแล้วขี้อ้อนนะมึงน่ะ “
“ อยากทำนะ กูทำได้รึเปล่า “
“ ไหนลอง “ ผมว่าเตก็ส่ายหน้าไปมาตรงท้องของผมที่มันซบ
“ ปวดหัวจังเลยว่ะ “
“ ก็บอกว่าให้กลับไปนอน “ ประคองหน้าของมันขึ้นมามอง เตหน้าแดงไปหมด ตาก็แดง ตัวของมันเริ่มร้อนมากขึ้น “ เดี๋ยวสอนเสร็จกูจะไปหา “
“ ไม่อยากกลับไปนอนคนเดียว “ เสียงเครือๆของมันว่าแบบนั้น ผมก็ยิ้มออกมา เวลาคนป่วยอ้อน น่ารักแบบนี้ทุกคนรึเปล่านะ
“ จะรอว่างั้น “ มันพยักหน้าก่อนจะยิ้ม “ อยากให้ที่นี่เป็นห้องนอน เหมือนวันนั้น “
“ มึงคิดจะทำอะไร “ มือมันผลักตัวผม “ ที่นี่ไม่ใช่ห้องนอนมึงนะ “
“ ไม่ได้คิดจะทำอะไรที่นี่ทั้งนั้น แแต่ที่มึงบอกว่าที่นี่ไม่ใช่ห้องนอนกู ถ้าห้องนอนกู ทำได้งั้นสิ “ ตอบออกไปแต่หน้าของผมก็ก้มลงชิดกับหน้าของมัน จูบเบาๆลงบนปากร้อนๆก่อนจะไล่ลงมาเป็นต้นคอ เตพยายามผลักผมแต่นั่นก็ไม่ได้รุนแรง
“ แม่มึง สอนให้รังแก คนป่วยเหรอ “
“ เปล่า แม่สอนให้ดูแล “ จูบลงบนแก้มมันอีกทีผมดึงตัวเองออกห่างมัน ทั้งๆที่อยากจะทำมากกว่านี้แต่เพราะมันป่วยแล้วอีกอย่างที่นี่ก็เป็นโรงเรียนเลยต้องห้ามใจไว้แค่นี้
“ ไฟท์ “
“ กลับไป กินยา แล้วนอนที่ห้องพักก่อน เดี๋ยวกูเลิกเรียนเราค่อยกลับบ้านพร้อมกัน “
“ อื้อ “ เตลุกขึ้นยืนก่อนจะเดินออกไปแต่เดินกลับมาอีกครั้ง ร่างที่เดินผ่านตัวผมไป แซนวิชที่ตั้งอยู่บนโต๊ะมันหยิบติดมือไปด้วย “ อันนี้กูขอ “
“ เอาไปทำไม “
“ เก็บไว้มึงก็ไม่กินหรอก เพราะงั้นกูจะกินเอง “ มันว่าแบบนั้น ตอนที่เปิดประตูออกไป เตก็หยุดชะงักนิ่งอยู่ตรงนั้นผมเดินเข้าไปใกล้มันก็พบว่า นักศึกษาที่ให้แซนวิชผมก็ยืนอยู่นอกห้องพอ ท่าทางตกใจที่เห็นผมกับเตสองคนทำให้พวกเธอมองตากันเลิกลั่ก
“ คือ หนูเปิดประตูห้องไม่ได้ พอดีลืมหนังสือไว้นะคะ “
“ เข้ามาเอาสิ “ ผมว่าแบบนั้น เพื่อนอีกคนก็เดินเข้าไปในห้อง เด็กๆมองตากัน คนที่มอบแซนวิชมื้อเที่ยงให้ผมก็ถามขึ้น
“ อาจารย์กินแซนวิชรึยังคะ หนูเห็นวันนี้อาจารย์สอนเยอะก็เลยทำมาฝาก ไม่รู้ว่าอาจารย์จะชอบรึเปล่า “
“ ยังไม่ได้กินเลย “ ผมว่าก่อนจะมองไปที่ เตที่ยืนนิ่งอยู่ ก็ไม่เข้าใจเหมือนกันว่าทำไมเวลาเจอเด็กๆนักศึกษามันต้องทำหน้านิ่งตลอด “ พอดีโดนคนป่วยเค้ายึดไปแล้วละ “
สายตาของเธอมองตามสายตาของผมที่เชิดหน้าไปหาเต กล่องแซนวิชที่เตถืออยู่ ทำพวกเธอยิ้มแห้งๆ
“ ขยันทำรายงานให้เหมือนทำแซนวิชนะ ส่งให้ตรงเวลาด้วยละ “
“ ค่ะ อาจารย์ “ ตอบรับแบบนั้นอีกคนก็เดินไป ทิ้งให้สาวๆยืนหน้านิ่งอยู่กับผม
“ โทษทีนะ พอดีอจารย์เตวิชย์เค้าป่วยนะ แล้วยังไม่ได้กินอะไร ครูก็เลยแบ่งให้ “
“ ไม่เป็นไรหรอกค่ะ หนูเข้าใจ “ ว่าแบบนั้นพอดีกับเพื่อนที่ลืมของไว้ในห้องก็เดินออกมา “ งั้นพวกหนูไปก่อนนะคะ “
“ อย่าลืมทำรายงานมาส่งอาจารย์เค้านะ เดี๋ยวจะโดนดุอีก “ เดินกลับเข้าห้องผมยิ้มกับตัวเองตอนที่นึกถึงหน้านิ่งๆกับคำพูดของมันที่พูดกับเจ้าของแซนวิชที่มันถือเอาไป ดูก็รู้ว่าไม่พอใจอยู่ แต่นั่นก็ทำให้ผมยิ้มได้ เป็นคนป่วยที่ขี้หึงได้น่าเอ็นดูอะไรอย่างงั้นนะ
หลังเลิกสอนผมเดินกลับมาห้องพักอาจารย์ตอนที่เปิดประตูเข้าไปในห้องพักของตัวเองเพื่อเก็บหาไปหาอีกคนผมพบว่า คนป่วยที่สมควรนอนอยู่ที่นอนตัวเองกลับมานอนคู้ตัวอยู่ที่ห้องของผม เดินเข้าไปใกล้ผมย่อตัวลงมองมันที่หายไปสะดวกเท่าไหร่ ยื่นมือจับที่หน้าผากก็พบว่าอนุภูมิก็ยังสุงขึ้นเรื่อยๆ
“ เต เตครับ “ เขย่าปลุกมันที่บรือตาขึ้นมองผม “ ไปกลับบ้านได้แล้ว “
“ อื้ม “ ลึกขึ้นมาจากพื้นช้าๆ ลมหายใจติดขัดของมันเสียงแหบๆก็พูดขึ้น “ ไฟท์ หายใจไม่ออก “
“ ไปบ้านกู ที่บ้านกูมี วิปวาโปรับ “
“ ร้านขายยาทั่วไปก็มีรึเปล่าวะ “ มันว่าแบบนั้นตอนที่พยายามยืนขึ้นมา ผมก็เอื้อมมือเข้าไปกอดเอวพยุง
“ ป่วยหนักขนาดนี้ นอนคนเดียวเป็นอะไรขึ้นมาจะทำยังไง “
“ อยู่กับมึงแล้วไม่น่าไว้ใจ “ สายตาที่จ้องผมแบบไม่ไว้วางใจตามที่บอกพูด ตากลมๆที่จ้องมาผมหลุดยิ้ม “ ขำอะไร “
“ ก็เปล่านี่ มาลุกขึ้นกลับได้แล้ว กูจะพามึงไปหาหมอ “
“ หาทำไมกินยานอนปิดแอร์ให้เหงื่อออก เดี๋ยวก็หาย “
“ คิดว่าจะง่ายขนาดนั้นเลย “ พยักหน้าตอบรับ
“ ปกติกูก็ทำแบบนั้น “
“ แต่เห็นทีว่า หนนี้ไม่น่าจะได้ “ เพราะหลังจากที่มันกินยาไปสองเม็ด ผมก็ไม่เห็นว่าไข้มันจะลด กลับเพิ่มขึ้นด้วยซ้ำไป “ ไปหาหมอเถอะน่า เพื่อนกูเป็นหมอเดี๋ยวจะให้ตรวจกับเพื่อนกู ฉีดยาไม่เจ็บ เด็กๆบอกกู “
“ ไม่ได้กลัวเข็มสักหน่อย แต่ไม่ไป ไม่อยากไป “ เตเปิดประตูรถของผมออกกว้างมันพาตัวเองเข้าไปนั่งในนั่นก่อนปิดประตู ผมเดินอ้อมไปอีกฝั่งของผม เปิดประตูหลังตั้งกระเป๋าเอาไว้ก่อนจะเปิดประตูเข้าไปนั่งตรงฝั่งคนขับ
“ นี่ ไปหน่อยเถอะน่า ตัวมึงร้อนมาเลยนะ “ เอื้อมมือไปแตะหน้าผากของมัน เตก็ดึงออก มันหนันหน้าไปทางอื่น “ ดื้อกว่าลูกกูเวลาบอกให้ไปหาหมออีกนะมึงนะ “
“ ก็คนมันไม่อยากไป ทำไมต้องไปหา หมอคนนั้นด้วย “
“ ทำไมจะหาไม่ได้ ป่วยก็ต้องหาหมอ มันธรรมดา “
“ ไม่อยากไปเจอคนที่มึงรัก “ เสียงเบาๆที่พูดออกมา ทุกอย่างในรถของเราก็เงียบ “ ทำไมกูต้องไปเจอคนรักเก่าของมึง แล้วก็เป็นคนรักใหม่ของไอ้โรมด้วย ไม่เห็นจะอยากเจอเลยสักนิด “
“ อย่างงั้นหรอกเหรอ “ ลูบหัวมันที่ถอนหายใจออกมา เตหันมามองผม
“ ซื้อยาจากเภสัชก็พอถ้าพรุ่งนี้ยังไม่ดีขึ้นกูจะไปหาหมอ “
“ เอางั้นก็ได้ จะตามใจแล้วกัน “ ยิ้มให้มันที่พยักหน้ารับ ผมจูบลงบนแก้มร้อนๆของมัน เอื้อมมือปิดช่องแอร์ตรงฝั่งมัน ปรับแอร์ให้เบาที่สุด เตนอนราบลงกับเบาะที่มันปรับลงนอน ผมหยิบเสื้อมาคลุมให้มัน “ หลับไปเลย เดี๋ยวถึงคอนโดกู กูจะปลุก “
ขับรถมาถึงคอนโด คนที่หลับไปเพราะพิษไข้หายใจไม่สะดวกเท่าไหร่นัก ผมเดินออกจากรถตอนที่วกกลับมาเปิดประตูให้มันผมปลุก “ เต ถึงแล้ว “
“ อื้ม “ มันว่าแบบนั้น ก่อนจะบรือตาขึ้นมมองผม
“ ลุกไหวมั้ย “
“ ไหว “ แต่ตัวก็ไม่ขยับ ผมย่อตัวลงสอดมือเข้าไปใต้ขาของมัน พยายามดันตัวมันให้นั่งก่อนจะดึงให้ขึ้นมาขี่หลัง
“ ไหวอะไรกันละ “
“ ไฟท์ หนาว “
“ เดี๋ยวถึงห้องกูจะเช็ดตัวให้ “ ว่าพลางกระชับตัวของอีกคนเอาไว้ ผมเปิดประตูคอนโดก่อนจะเดินขึ้นไปชั้นบนของห้องนอน ลางอีกคนช้าๆ ก่อนจะจัดท่านอนให้ดี ด้วยการถอดถุงเท้ารองเท้า แล้วก็ปลดเข็มขัดออก
“ ไฟท์ หนาว “ เสียงที่เอ่ยออกมาแผ่วเบาจนผมได้แต่ยิ้มเอ็นดู หน้าของมันร้อนและแดงไปหมด ทั้งๆที่ปากก็บอกว่าหนาวแต่เหงื่อกลับชุ่มไปทั้งร่าง
“ รอแปปนึงนะ “ ผมก้มลงหอมแก้มมัน ก่อนจะเดินเข้าไปในห้องน้ำ ตักน้ำใส่กะละมั้งใบเล็กๆ ก่อนจะหยิบผ้าผืนเล็กๆออกมาจากตู้เสื้อผ้า
“ หนาว “ พอนั่งบนเตียง มือร้อนก็จับมือของผมไว้
“ เช็ดตัวก่อน “ ดึงมือมันออกจากมือของผม ปลดกระดุมเสื้อสีแดงเลือดหมูที่มันใส่ออกทีละเม็ด ผิวขาวละเอียดตัดกับสีเสื้อที่ส่วมใส่ ผมดึงตัวมันขึ้นมาถอดเสื้อตัวนั้นออกไป ก่อนจะถามด้วยกางเกงเหลือเอาไว้แค่กางเกงในตัวเดียว
หยิบผ้าขนหนูเช็ดไปตามเนื้อตัวของอีกคน อยากจะพยายามเช็ดลวกๆเพราะไม่อยากจะทำอะไรคนป่วยเกินเลยไปมากกว่านี้แต่ก็ยอมรับว่าละสายตาออกไปจากมันไม่ได้จริงๆ ผมเริ่มเช็ดจากหน้า เตเบือนหน้าหนีมือก็พยายามปัดออก
“ อื้อ เย็น เอาออกไป “
“ เช็ดตัวก่อน “ ว่าแบบนั้นตอนที่จับมือมันไว้ผมก็เช็ดลงต่ำไปเรื่อยๆ ช่วงแขนต่อลงมาเป็นเอวขาวคอดๆ
“ ไม่เอา เย็น บอกให้เอาออกไปไงไฟท์ “ มันหันตัวหนี ร่างเปลือยนอนบิดตัวอยู่บนเตียง ขาสองขาถูเข้าหากัน ผมกลืนน้ำลายตอนที่พยายามดึงมันให้หันหน้ามาหา
“ เช็ดตัวก่อนอีกนิดจะเสร็จแล้ว “ ยกมือมันขึ้นมาเช็ดทั้งสองขาผมยกขามันขึ้นมาเช็ดไปตามขอบขาด้านใน เตก็เอื้อมมือจับเอาไว้ “ ทำไม “
“ เย็น ตรงนั้น มันเย็น “
“ รู้แล้วครับ แต่เหลืออีกข้างนึง “ เช็ดให้อีกข้างเตก็พยายามปัดออกไป
“ เย็น เอาออกไปได้แล้ว “ เสียงเบาๆว่าอีกครั้ง ผมวางผ้าขนหนูลงในกะละมัง ตอนที่กำลังจะหยิบเสื้อมาใส่ให้ เตก็พูดขึ้นอีกครั้งพร้อมกับมือที่เอื้อมมาจับมือผม “ กอดหน่อย หนาว “
“ อย่ามาพูดแบบนี้น่า “ ผมว่าแต่มือนั่นก็ไม่ยอมปล่อยไปไหน
“ หนาว “
“ งั้นจะตามใจแล้วกัน “ ผมก้มลงกอดมัน สองที่มือที่กอดรัดผมแน่นขึ้น ใบหน้าร้อนซบลงมาที่ตัวของผม จูบลงข้างๆแก้ม “ อุ่นขึ้นบ้างมั้ย “
“ อื้ม “
“ ร้อนไปหมดทั้งตัวแล้วนะ “ ไม่ใช่แค่มันแต่ตอนนี้ผมเองก็ด้วย ลูบฝ่ามือไปตามเรือนร่างของเต สอดมือทั้งสองเข้าไปภายในกางเกงในของอีกคน ผมลูบเบาๆก่อนจะถอดกางเกงในของมันลงมา ผมกระซบลงข้างๆหู “ โป๊หมดแล้ว “
“ หนาว “
“ แต่กูร้อนจัง “ จูบบนต้นคอของอีกคน ผมดูดเนื้ออุ่นๆจนซับเป็นสีเลือด
“ อื้อ ไฟท์ “ มือมันเอื้อมมากอดคอผม ตอนที่จูบร่างนั้นลงมาเรื่อยๆ ผมก็หัวนมบนร่างร้อนๆด้วยปลายลิ้น วนไปรอบๆพื้นที่สีดำก่อนจะขบเม้มมันเบาๆ “ อ๊าา “
“ กูร้อนจังเต “ จูบลงมาถึงสะดือ ผมสอดลิ้นเข้าไปในรูสะดือของมัน หมุนวนไปเรื่อยสะโพหของมันก็ยกขึ้นมาถูก ขาที่ฉีกออกกว้างเตครางเสียงหลง
“ อ๊าา เสียว เสียวจัง “ หดหน้าท้องเกร็งผมใช้มือสอดเข้าไปตรงก้นของผม ตอนที่ดึงดิ้นออกมาผมจูบลงบนส่วนกลางของเต ใช้มือร่อนเปลือกหุ้มของมันลงมาเลียเบาๆอีกคนก็ตัวสั่น “ อ๊า “ เตบรือตาขึ้นมามองผม
“ จะรังแกคนป่วยเหรอ “
“ ใช่ “ ผมตอบตอนที่ใช้ปากอมไปทั้งอันอีกคนก็สอดมือเข้าจับผมของผมไว้แน่นนิ้ว
“ อ๊า” พอเริ่มขยับเสียงอีกคนก็ดังตามมา ขยับหัวขึ้นลงตอนที่เงยหน้ามามองอีกคนก็หน้าแดงระเรื่อ “ ไฟท์ “ ขาของมันยกขึ้นชันเข่าแต่ผมกลับยึดให้สูงกว่านั้น สุงพอที่จะเห็นช่องทางหลังของมันที่กำลังขมิบถี่
“ วันนี้ขอนะ “
“ ตอนที่กำลังป่วยนะเหรอ ใจร้ายเกินไปแล้วมึง “
“ ตอนนี้เหละที่มึงน่ารักที่สุด “ ผมว่าแบบนั้น ตอนที่นิ้วสอดสามนิ้วเข้าไปในร่างของมัน อีกคนก็อ้าปากค้าง ลายทางขมิบถี่ๆ เตกัดริมฝีปากตัวเอง ผมก็ดึงตัวเองเข้าไปจูบมัน ลิ้นสอดเข้าไปในปากของกันและกันตอนที่หมุนวนอยู่ภายในรอบปากอุ่นๆของมันนั้น ผมเผลอยิ้มออกมาเพราะคิดว่า พรุ่งนี้คนที่ป่วยคงเป็นผมแน่ๆ
“ อ๊าา ตรงนั้น อื้อ “ บิดตัวเองไปมา ตอนที่ผมย้ำตรงจุดกระสันของมันถี่ๆ เตก็พยายามจับข้อมมือของผม แล้วดึงออกมา “ ไม่นะ ไม่เสร็จด้วยนิ้ว ไฟท์ “ ร้อนตูดไปตามแรงย้ำของผมปากของมันที่อ้าออกเพราะความเสียง ปล่อยลมร้อนๆออกมาปะทะกับผม “ อื้อ “ ดึงนิ้วออกมาผมยิ้มตอนที่หยิบถุงยางออกมากระเป๋าตังค์แล้วก็โยนมันลงไปข้างล่าง ถอดเสื้อของตัวเองรวดเร็ว ก่อนจะปลดซิบแล้วก็ดึงส่วนกลางออกมา ใส่ถุงยางครอบส่วนนั้น ดึงตัวของเตเข้ามาหา สอดมือเข้าไปโอบตรงขาของมัน ดันส่วนกลางเข้าไปจนลึก อีกคนก็เบ้หน้าเจ็บ
“ แน่นจัง “ ว่าแบบนั้น อีกคนก็กัดปากตัวเองแน่น
“ ไม่ได้ มีอะไรกับใครนานแล้ว “ มันบอกแบบนั้น ตอนที่ผมก้มลงมองส่วนกลางของตัวเองที่ยัดเข้าไป เลือดนิดหน่อยไหลซึมออกมา
“ มันนานมากแล้ว จากตอนนั้น “ ใจของผมชาตอนที่เห็นเลือดที่ไหลออกมาจากตัวของผม นุึกโทษตัวเองว่าทำไม ถึงไม่เก็บเอาไว้ทำในช่วงเวลาที่น่าจดจำมากกว่านี้
“ ขอโทษ “ ผมบอก เตก็ส่ายหน้า ร่างที่พยายามลึกขึ้นมากอดคอผม
“ ไม่เป็นไร กูเต็มใจจะให้มึง “ จูบลงบนปากผม เตเริ่มขยับร่างกายของตัวเอง ที่ส่วนกลางของผมกำลังสอดใส่ “ ไฟท์ ถ้าไม่ขยับกูจะเจ็บนะ กูไม่อยากจะเจ็บ “
“ อื้ม “ ผมจูบมัน ตอนที่ดันตัวขึ้นไปอีกคนหายใจถี่ หน้าแดงจัดของเต สายตากลมๆที่มองผม แม้จะป่วยแต่ก็พยายามทำให้ผมไม่คิดมาก มันคงสังเกตจากท่าทางของผมที่เงียบไปเมื่อครู่
“ ก็บอกว่าอย่าคิดมากไง “ เตพูดพูดตอนที่ซบลงมาที่อกของผม ตัวของมันร้อนจัด วางตัวมันให้นอนลงผมก้มลงจูบปากร้อนๆก่อนจะสอดส่วนกลางเข้าไปแบบถี่ยิบ ตัวของเรากระพรึ่มขึ้นลง เสียงของเนื้อที่กระทบกันเสียงดงัไปทั้งห้อง
“ อ๊ะ อ๊ะ ไฟท์ อื้ออ “ เตร้องตามจังหวะที่มันกระแทกลงมาจนลึก เหงื่อที่ไหลซึมออกมา ร่างสองร่างของเราโอบกอดกันไว้แน่น ก่อนแรงควบครั้งสุดท้ายจะถูกปลดปล่อยออกเต็มสูบ ทั้งผมแล้วก็มัน “ แฮ่กๆ แฮ่กๆ “ เสียงหอบๆของมันกับร่างที่หมดแรงลงทันที เตยิ้มให้ผม ตอนที่ยกมือขึ้นมาจับที่แก้ม “ ทำหน้าหนักใจไปได้ ไม่อยากทำแบบนี้กับกูหรอกเหรอ “
“ อยาก แต่เพราะ “ ผมมองไปที่เลือดไม่กี่หยดของมัน “ ถ้ารู้ว่าจะเป็นแบบนี้จะ สร้างความทรงจำที่ดีกว่านี้ให้มึง “
“ แบบนี้ก็โอเคแล้ว การที่มึงทำท่าห่วงใยกูขนาดนี้ ก็ดีแล้ว “
“ ขอโทษ “ ผมก้มลงกอดมัน เตหันตัวเองเข้ามาใกล้ผม ปากสวยดึงเข้ามาใกล้ก่อนจะแนบชิดดกัน จูบเบาๆลงบนริมฝีปากก่อนจะสอดลิ้นเข้ามาหาซึ่งกันและกัน ผมลูบไปตามเรือนร่างของมันใช้นิ้วถูที่ช่องทางหลังอีกคนก็หกเกร็งตัว “ เจ็บมั๊ย “
“ นิดหน่อย “
“ ขอโทษ “ หอมลงบนแก้มมันไ ม่เคยรู้สึกผิดอะไรขนาดนี้มาก่อนเลย
“ ก็บอกว่าอย่าพูดแบบนั้น คนที่เต็มใจให้ มันรู้สึกแย่นะ “
“ รู้อยู่แล้วเหรอ “
“ ตั้งแต่มึงถอดผ้าแล้วบอกว่า ร้อนแล้วละ “ มันยิ้มตก่อนจะยกตัวเองขึ้นมาหอมแก้มผม “ ตั้งใจว่าจะให้อยู่แล้ว จะตอนนี้หรือตอนไหนก็คงเหมือนกัน “
“ ขอบคุณนะ “
“ ดูแลกูด้วยละ “
“ จะดูแลเป็นอย่างดีเลย “ รอยยิ้มที่เรายิ้มให้กัน ผมเช็ดตัวให้เตใหม่อีกรอบก่อนจะส่วมเสื้อผ้าแล้วก็ป้อนยา ตอนที่ห่มผ้าแล้วก็กำลังจะลุกกอีกคนก็เหมือนจะจับมือเอาไว้
“ อย่าหายไปไหนนะ ไฟท์ “
“ ไม่หายไปไหนหรอก “ จูบลงข้างแก้มอีกคนก็หลับตาลง ไม่นานลมหายใจเป็นจังหวะก็บอกผมว่าอีกคนได้หลับสนิทไปแล้ว ผมหาเก้าอี้มานั่งมองมันอยู่ข้างๆเตียง มือเราเราโกบกุมกันไว้นั้น แต่จะไม่ได้แน่นหนาแต่ก็แทบไม่อยากจะปล่อยจากไปไหน “ ถ้าเป็นไปได้ พรุ่งนี้ขอกูเป็นคนที่ป่วยแทนมึง “
....................................................
นิยายยังมีคำผิดอยู่นะคะ เพราะยังไม่ได้เช็ค
ตอนนี้เป็นตอนที่ยากที่สุด ในการลง บอกตรงๆไม่กล้าลง
เชื่อว่า มันคงทำร้ายความรู้สึกของ แฟนๆฝั่งไฟท์อิน น่าดู
แต่ถ้าไม่ลงเนื้อเรื่องจะไม่เดิน ต่อไป
เราอยากให้ คนอ่านคิดไว้เสมอว่า ได้กันตอนนี้ไม่ใช่ว่าจะได้กันในตอนจบเสมอไปนะ
เป็นเรื่องที่เอ็นซีมั่วมาก หลายคู่เหลือเกิน แต่ก็อย่างที่บอก รักที่ต้องเลือก
คนที่ไม่ดี ก็คงไม่ถูกเลือกหรอกว่ามั้ย คนที่ถูกเลือก คือคนที่ ตรงใจเราทั้งนั้น
ฝากด้วยนะคะ
ใครมีทวิต หรือเฟส ฝากแท็ก #Choiceต้องเลือก ด้วยนะคะ
ขอบคุณที่เข้ามาอ่านและคอมเม้นท์จ้า :กอด1: :L2: :3123: :L1: :pig4:
-
:z13: :z13: จิ้มก่อนอ่าน
-
:katai1: อะไรยังไง อย่างนี้จะแก้ไข้รึ แต่เตเวลาป่วยอ้อนดีจริง สงสารเตอะ ไฟท์ยังไงขอให้ทำเพื่อเตสุดทางนะแก :m16:
-
เป็นธรรมดาของชีวิตมนุษย์ปกติค่ะ
ไม่มีใครสามารถล่วงรู้อนาคตได้ ฉะนั้น สิ่งที่ทำลงไปในวันนี้ก็คือสิ่งที่คิดว่าเลือกแล้ว จะดีหรือไม่ดี ยังไงก็ต้องเลือกเดิน
เราไม่โกรธไฟท์ ไม่โกรธอิน ที่ต่างคนต่างไม่เปิดใจคุยให้เข้าใจกัน แต่เลือกที่จะเดินเส้นทางที่ห่างกัน นั่นเพราะว่า
"ความกลัว" เพียงอย่างเดียว ได้แต่หวังว่าหากไม่เลวร้ายจนเกินไปไม่อยากให้ "ความกลัว" ของทั้งสองคน
ทำร้ายคนที่มาเกี่ยวข้องด้วยเลย จะเปลี่ยนไปสงสาร เฮียโรม กับ อาจารย์เตแทนแล้ว #ยิ่งอ่านยิ่งหน่วง ยังไม่คลี่คลายสินะ
-
:o8: :o8: :o8:
-
ดูๆไป ไฟท์เป็นคนมักง่าย แล้วก็เห็นแก่ตัวมากนะ
คิดอะไรง่ายๆ ทำอะไรง่ายๆ
ตั้งแต่แต่งงานเพราะจะได้ก้าวหน้าในตำแหน่งการงาน
เมียตายก็มาคว้าเอาเพื่อน พอเพื่อนอยากได้มากกว่าความเป็นเพื่อน ก็เลิกง่ายๆ
หาคนใหม่ เอาแต่ใจ ขนาดคนป่วยยังจะเอาเขาตอนป่วยอีก
(ถึงเต ขอกว่ายอม ก็เถอะ)
แล้วไม่เห็นว่าจะรู้สึกว่าชอบว่ารักเต เท่าไหร่
รู้สึกได้แต่ความมักง่าย ของไฟท์
เฮ้อ เหนื่อย
-
แล้วเมื่อไรเตจะหายป่วย แล้วก็ได้กัน ก้าวข้ามคำว่าเพื่อนมาแล้วนะ
ไฟท์จะลองเสี่ยงไหม หรือจะทำแบบที่ทำกับอิน ถ้าอย่างนั้นอย่าเลยนะ สงสารเต แล้วไฟท์จะไม่เหลือใคร
อ่านตอนนี้แล้วไม่รู้เดาไม่ถูกว่าความสัมพันธ์ของทั้งสี่คนจะไปจบลงที่ตรงไหน เดี๋ยวโรมก็จะกลับมาเจอเตอีก
เตก็ได้กับไฟท์แล้ว แต่ว่าตกลงเป็นคนรักกันยัง แล้วอินล่ะจะคิดยังไงที่ไฟท์ทำแบบนี้ :katai1: หน่วงและอึดอัด
กับความสัมพันธ์ของทุกคน
:mew1: :L2:
-
ถ้าเราเป็นอินแล้วได้มาอ่านตอนนี้นะ คงเจ็บมาก ตอนที่อยู่กับอินต้องให้อินทำตัวเป็นอิตัว ค่อยบริการทุกอย่างแต่ตอนนี้ รับไอ้ไฟท์ไม่ได้ ทำกับได้ไง ไหนเคยบอกว่ารักไง ของขึ้นจริง รับกับไฟท์ไม่ได้ ต่อไปถ้ามีเรื่องของไฟท์ขอข้ามไม่อ่านอ่านแล้ว.ความดันขึ้น จะรอวันที่ไฟท์ไม่เหลือใคร รออินมีความสุข รออ่านความสุขของอิน #อินอิน
-
:katai1: :katai1: :katai1:
แงงงงงง อ่านแล้วเครียดจ้า
รู้สึกเจ็บปวด เพราะเราเชียร์ไฟท์อิน :mew2: :sad4:
แต่พออ่านแล้วก็รู้สึกว่าไฟท์ ทำไมถึงเป็นแบบนี้
ถ้ารักอิน ทำไมถึงไม่ทำอะไรเลย แล้วมาทำแบบนี้กับเตอีก
สมมติว่าในวันข้างหน้า ไฟท์ไม่เลือกเต ไม่คิดบ้างว่าเตจะรู้สึกยังไง
-
อ่านตอนนี้แล้วยั๊วะค่ะ สงสัยจะได้ยั๊วะข้ามปี
ไฟท์เป็นคนที่แย่มาก ทั้งๆที่อีกฝ่ายป่วยก็ยังจะทำ เอาอารมณ์ของตัวเองเป็นที่ตั้ง อยากจะให้เป็นความรู้สึกที่ดี แล้วเอ็งก็เลยเอาตอนนี้เหรอ? คิดๆไปก็เหมือนตอนที่ให้อินทำให้ในรถจนอินอาเจียรออกมา ไฟท์เหมือนไม้เลึ้อยที่เลึ้อยละไปเรึ่อย น่าจะโดนจับเขย่า บอกว่ารักอิน แต่จะเอาเตไปหาอิน คือไม่ได้คิดเลยว่าอินจะรู้สึกยังไง
เป็นแม่ยกหมออิน สงสารหมออินที่ดูไม่มีค่าอะไรเลยสำหรับไฟท์ เป็นมันทุกอย่าง เจอใครก็เป็นหลักช่วยซัพพอร์ทให้ไม่ว่าทั้งไฟท์หรือโรม กลัวว่าวันหนึ่งอินเองก็จะล้มเพราะว่าตัวเองก็ไม่ไหวเหมือนกัน
ปวดตับค่ะ
-
เรื่องนี้เหมือนซีรีย์ฝรั่ง รักหรือหลง
หลายคู่ที่เกึ่ยวพันจนไม่รู้ว่าใครคือตัวจริงของใคร
-
:katai2-1: น้องหนมเตือนไว้บางทีอาจไม่ใช่ ไฟท์-อิน หรือ โรม-อิน แต่อาจจะเป็น โรม-ไฟท์ กะ เต-อิน หรือเปล่า :katai3:
-
ไม่อยากให้อินโรมมากลับมาโคจรเจอสองคนนี้อีกครั้งเลยสักนิด :ling3:
เป็นแบบนี้มันก็น่าจะลงตัวแล้วนะ
-
แปลกกกกมากกก
จิงๆเราก้เป็นแฟนคู่ไฟท์อินนะ
แต่พอเจอไฟท์ก่าเตแล้วรู้สึกว่า มันใช่อะมันใช่
ไม่รู้ทำไม ชอบคู่นี้จิงๆ
แต่เรื่องราวคงไม่ง่ายขนาดนั้น
ขอให้ทุกคู่ในเรื่องนี้ ทำวันนี้ของตัวเองให้ดีที่สุดละกัน
ดีกับคู่ตัวเองมากที่สุด รักกันให้มากที่สุด
ทำทุกวินาทีที่อยู่ด้วยกันให้ดีที่สุด
แยกกันไปจะได้ไม่เสียใจ
อยากรู้จิงงว่าถ้าโรมก่าอินรู้ว่าไฟท์ก่าเตคบกันจะเปนยังไง
หึหึ
-
ทำไมอิชั้นถึงรู้สึกแปลก ๆ กับความทรงจำโรมน
หนมจ๋าาาาา ได้โปรดดดดดด อย่าทำให้ความสุขอินหายไป
พลีสสสสสสสส
-
ตอนนั้นให้เกียรติอินแบบนี้บ้างก็จะดี แต่ไม่เลย เสียใจว่ะ
-
คิดถึงโรมกับอลิซแล้วอ่ะ :katai5:
-
ไฟท์ เต เป็นอะไรที่ดูลงตัวนะ
เหมือนมันก่อตัวจากความรู้สึกที่ทั้งคู่พยายามกดทับไว้
ค่อยๆเพิ่มขึ้นๆ จนกล้าที่จะเผยความรู้สึกต่อกัน
ดูไฟท์กล้าขึ้นมีความมั่นใจที่จะแสดงออกมากขึ้น
ชอบคู่นี้นะ อ่านแล้วคล้อยตามความรู้สึกของตัวละคร
คู่ หมอเซฟกับวาด มีความรู้สึกที่ยังไม่ลงตัวเหมือนเป็นไปตามแรงยุ
แบบรักก็ได้ไม่รักก็ได้ เหมือนหมอเซฟยังสัมผัสไม่ถึงหัวใจของวาด
ก็รอดูกันต่อไป..(ส่วนตัวคิดว่าวาดเป็นตัวละครที่น่าสนใจ)
-
ขอให้รักกันนานๆ นะ :katai5:
-
:katai2-1: น้องหนมเตือนไว้บางทีอาจไม่ใช่ ไฟท์-อิน หรือ โรม-อิน แต่อาจจะเป็น โรม-ไฟท์ กะ เต-อิน หรือเปล่า :katai3:
แอบชอบความคิดนี้อ่ะ ชอบมาก คิดเหมือนกัน ก็ดีนะ :laugh: สมชื่อเรื่องจริงๆ รักต้องเลือก ซึ่งก็ยังไม่รู้ว่า จะลือกใครคู่ใคร มันเหมือนลงตัวนะ โรม กับ อิน และ ไฟร์ กับ เต อ้อ เซฟ กับ วาด อีก แต่คนเขียนก็เตือนมาตลอดอย่าเพิ่งตัดสินใจ อาจจะเป็น โรม ไฟร์ เซฟ และ เต อิน วาด ก็ได้นะ o18
เข้าใจความรู้สึกของเตอยู่อย่างเรื่องที่ว่า ทำไมเข้ากันกับลูกไฟร์ได้ แต่กับลูกโรมจะรักจะจับก็ไม่ได้เต็มที่ เพราะ ตอนนั้นเตกับโรมรักกัน และอยู่มาวันหนึ่ง โรมไปทำผู้หญิงท้องโดยไม่ตั้งใจ เราเป็นเตก็เสียใจและเจ็บปวดนะ ไหนจะผู้หญิงคนนั้นมาตอกย้ำพูดเรื่องครอบครัว ใครจะรับไหวถึงโรมจะเลือกเต เตพยายามจะมั่นใจและอยู่กับโรม แต่พอเห็นผู้หญิงคนนั้นกับลูก ก็เหมือนเสี้ยนแทงใจ เราเป็นเตก็ไม่หน้าด้านจะอยู่ต่อหรอก ต้องถอยห่างออกมาก่อน ถ้าโรมเสียใจที่เตทิ้งไปในวันที่ตัวเองไม่มีใคร แล้วเตล่ะทั้งที่มีโรมแต่ก็เจ็บปวดเหลือเกิน ของแบบนี้มันต้องใช้เวลา ส่วนกับไฟร์ เพิ่งมารู้จักกันและไฟร์มีลูกมาก่อนแล้ว ไม่เแปลกถ้าเตจะรู้สึกดีกับเด็กๆ เพราะไม่ใช่ลูกที่เกิดกับคนที่ตัวเองรัก เลยไม่ตะขิดตะขวงใจ แต่เชื่อเถอะถ้าเตได้เจออลิชอีกครั้ง เตก็จะรักอลิชได้เช่นกัน เพราะเตก็ไม่ได้เกลียดเพียงแต่มันเห็นและอดจะนึกไม่ได้ว่า เด็กคนนี้เกิดมาทำลายความรักของตัวเอง ถึงจะไม่โดยตรงแต่ก็อดคิดไม่ได้ น่างสารเตในตอนนั้นมากนะ :เฮ้อ: ตอนนี้เหมือนไฟร์จะรักเตนะ ไม่เหมือนตอนที่นอนกับอิน ดูไฟร์อ่อนโยนอยากจะให้เตมาเป็นครอบครัวด้วย แต่ไฟร์จะเปิดได้มากแค่ไหน เพราะอินไฟร์ยังไม่เปิดเลย คงเพราะอินเป็นเพื่อนกันมาก่อนก็เลยคิดเยอะไปหน่อย แต่กับเต ไม่ใช่เลยคิดน้อย มั้ง :katai2-1: แต่ไม่ว่ายังไงก็ขอให้ทุกคู่มีความสุข ไม่ว่าใครจะคู่กับใคร :3123:
-
คือไฟท์คราวนี้ชอบจริงๆ
หรือเพราะเหงาเนี่ย
แต่คู่นี้ดูมีเคมีบางอย่างเข้ากันนะ
-
ไฟท์เห็นแก่ตัวเหรอ ที่เรียกร้องเอาจากเต มันก็ใช่นะ แต่ไม่ทั้งหมด
จากที่สัมผัสได้ ไฟท์ก็ดูจริงจัง ดูแลเอาใใจใส่เต วิเคราะห์จากตอนนี้ที่เตป่วย
ส่วนเตก็เปิดใจให้ไฟท์ไปหมดแล้ว ถ้าจะเกิดอะไรขึ้นกับคู่นี้ในอนาคต คนที่เจ็บหนักก็คงไม่พ้นเต
อย่าให้รุนแรงมากก็แล้วกัน พยายามประคับประคองกันให้ดีที่สุดนะ
-
ิพึ่งอ่านตอนแรก
สะดุดกับชื่อยูเรีย
สงสัยตอนตั้งชื่อลูกพ่อแม่คงอยากเข้าห้องน้ำพอดี=~=
-
รออินมาตลอดอะ ไม่เห็นมา ทีปิงอะมาตลอด อินน้อยใจทั้งไฟท์และคนเขียนที่ไม่รักกันจริง 2 มาตรฐาน :sad4:
-
อินมาจริงก็กลัวไม่กล้าอ่าน ปวดตับมาเป็นอาทิตย์เพราะไฟท์ - เต นี่แหละ
-
พี่หนมมมม ใจจะขาดละหน๊าา
จงอัพ
จงอัพ
จงอัพ
#ทีมโรมอิน คิคิ
-
:ling3: :ling3:
รอหมออิน
-
รอ รอ รอ หายไปเลย มาไวไวน้าาาาาาาา
-
รออออออ ลุ้นโกงงงมาก 55 :katai5: :katai5: :katai5: :katai5:
-
ตอนที่ 33
“ โรม สรุปว่า เรื่องนั้นจะเอายังไง “ ผมหันไปหาต้นเสียงที่เดินเข้ามาใกล้ อินเดินเข้ามานั่งข้างๆ ใบหน้าที่โรยแรงของมันตอนนี้ผมยิ้ม แทนที่จะตอบ “ ยิ้มทำไม หน้ากูมีอะไรติดเหรอ “
“ มี “ บอกออกไปแบบนั้น อินก็เอามือขึ้นจับไปบนหน้าตัวเองเหมือนกำลังหา “ ซ้ายอีกๆ “
“ ไหน ตรงไหน “ เลื่อนมือไปทางซ้ายมันปัดๆ ผมก็ยิ่งขำ เพราะมันไม่มีอะไรติดอยู่ที่หน้ามันหรอกครับ แค่ตลกเวลาคนหน้าสวยๆทำหน้างงๆมากกว่า “ อะไรของมึงว่ะ ไปดูกระจกเองก็ได้ “ อินที่กำลังลุกขึ้นจากโซฟาหลังประโยคนั้น ผมดึงมือมันไว้ก่อนจะฉุดให้ลงมานั่งที่เดิม
“ มานี่ จะเอาออกให้ ตรงนี้ “ ยื่นมือไปจับที่แก้ม ผมเกลี่ยออกเบาๆ ก่อนจะยื่นหน้าไปจูบลงบนปาก ตอนที่ผละออกมาดวงตากลมๆก็หันไปมองทางอื่นด้วยแก้มสีแดงระเรื่อ ผมหัวเราะ
“ ไม่เห็นขำ แล้วตกลงหน้ากูติดอะไร “
“ ไม่มี “
“ ส้นตีน “ อินยิ้ม ก่อนจะถอนหายใจแล้วพิงตัวเองกับโซฟา “ อลิซหลับไปนานแล้วเหรอ “
“ ก็สักพักแล้ว รอมึงไม่ไหว “
“ โทษที ช่วงนี้กูเข้าเวรดึกตลอดเลย วันนี้ถึงจะไม่ได้เข้าเวรดึกแต่ก็กว่าจะเคลียร์งานเสร็จ เล่นเอาแทบบ้า “ มันหลับตาลง คงกำลังคิดถึงเรื่องวุ่นวายในที่ทำงานของตัวเอง “ เออ พ่อกับแม่กูคิดถึงอลิซน่ะ ฝากให้กูมาขอมึงให้กูพาอลิซไปเที่ยวที่บ้านวันเสาร์นี้ “
“ ตามสบายเลย วันเสาร์นี้กูก็จะไปทำงานเหมือนกัน “
“ งานอะไร “
“ งานที่เล่าไว้ไง “ ผมบอกมัน ก่อนจะยื่นมือไปเขกหน้าผากอีกคนเบาๆ พอเป็นเรื่องของผมแล้วขี้ลืมนัก พอเรื่องอลิซแล้วจำได้แม่นตลอด “ ลืมอีกแล้วรึไง “
“ งานที่บอกว่าจะไปเป็นอาจารย์สอนพิเศษนะเหรอ “ ผมพยักหน้า อีกคนก็เขกหน้าผากของผมกลับ “ ลืมที่ไหน กูถามตั้งแต่กลับมาแล้วเถอะ แต่มึงมัวแต่เหม่อ “
“ อ๋อเหรอ “
“ เออ ครับ “ หันไปยิ้มให้มัน อินก็ถาม “ ตกลงว่าไง จะไปทำมั้ย อาจารย์บรรยายที่มหาลัยนะ “
“ เรียกว่าอาจารย์เลยเหรอ “
“ คนที่ให้ความรู้ก็เรียกว่าครูได้นะ “ อินท้าวแขนกับเบาะของโซฟาแล้วหันมายิ้มให้ผม “ อาจารย์โรม “
“ ฟังดูตลก “
“ ก็ออกจะดูดีนะ อยากไปดูมึงว่ะ จะเป็นยังไงนะ มึงที่เป็นอาจารย์เนี้ย “ พอพูดออกมาแบบนั้นอีกคนก็ทำท่าเลียนแบบ “ เฮ้ยๆ มึงตรงนั้นพูดมากอะไรกันวะ แล้วมึงก็คงเอามือชี้ไป ไม่ก็โยนแปรงลบกระดานใส่ “
“ ตลก กูเป็นคนใจร้ายขนาดนั้นเลย “
“ โทรไปถามไอ้พุธ แล้วก็ ไอ้ปันดิ “
“ มึงนี่นะ “ ยื่นมือไปลูบหัวมัน ตอนที่ดันลงมาให้ซบที่ไหล่อีกคนก็ขืนตัว “ ทำไม “
“ แล้วมึงจะทำอะไร “
“ สร้างโมเม้นต์หวานๆ “ พอตอบออกไปแบบนั้นคนที่ขืนตัวก็เอนตัวลงมาซบไหล่ผมแบบว่าง่าย “ ถ้าเสาร์นี้ กูเจอนักศึกษาสวยๆ เข้ามาขอเบอร์จะทำยังไงดี “
“ กูก็คงดีใจด้วย มึงจะมีเมีย อลิซจะมีแม่ “ คำตอบที่มาพร้อมกับเสียงหัวเราะ ผมขำตามมัน
“ ไม่ใช่คำตอบที่กูอยากฟังเลยวะ “
“ แล้วมึงอยาจะฟังแบบไหน “
“ แบบไหนดีน้า “
“ อย่ามากวนส้นตีน “ มันยกยิ้ม ตอนที่เงยหน้าขึ้นมาจ้องผม “ อย่างมึงไม่สนใจผู้หญิงหรอก กูกลัวมึงจะสนใจผู้ชายมากกว่า “
“ รู้ใจ “ เอานิ้วเกลี่ยนแก้มมัน อินหลบ “ แต่กูมีมึงคนนี้อยู่แล้วคนอื่น กูไม่มองหรอก “
“ มึงอยู่ต่อหน้ากู มึงก็พูดได้เหละน่า พอเห็นเข้าจริงๆ อาจจะเปลี่ยนใจไม่ทันเลยก็นะ เด็กสมัยนี้หน้าตาน่ารัก “
“ ไม่หรอกน่า กูเจอแม่ของลูกแล้ว “
“ พูดเหี้ยอะไรของมึง “ ว่าแบบนั้น ก่อนจะลุกขึ้นจากโซฟาทันที อินมักเขินเวลาที่ผมพูดแบบนี้ มันมักจะเดินหนีเหมือนจะเอาแก้มแดงๆหลบไปให้ไกลสายตาผม ' น่ารัก '
“ แล้ววันเสาร์นี้มึงจะไปดูกูสอนรึเปล่า “
“ ไม่รู้ ดูตารางกับอารมณ์ก่อนเว้ย “
“ แต่กูจะคอยนะ “ ผมยิ้มกับเสียงขัดใจของมันที่หายเข้าไปในห้อง เปิดดูเมล์ของตัวเองในคอมพิวเตอร์ที่ก่อนหน้านี้อาจารย์ส่งรายละเอียดการบรรยายมาให้ ผมนั่งอ่านหัวข้อการบรรยายในใจก็คิดขึ้นมาว่า อะไรดลใจให้รับงานนี้ ทั้งๆที่ ที่แห่งนั้นอัดแน่นไปด้วยความสุขและความเจ็บปวดขนาดนั้น “ จะมาไม่อยากไปตอนนี้ก็ทันแล้วสินะ “
แล้ววันเสาร์ที่ผมไม่อยากให้มาถึงก็มาถึงจนได้ ภายในคอนโดที่ดูวุ่นวายอินกำลังเตรียมของให้อลิซเพื่อจะพาไปที่บ้าน ผมที่กำลังจัดของของตัวเองเดินออกมาจากห้องก็พบว่า ทั้งอินทั้งอลิซยังคงวุ่นวายกันอยู่เลย
“ วันนี้คนสวยของป๊าใส่ชุดนี้แล้ว น่ารักจังเลยครับ “
“ อาอินใส่ให้หนูเหละ วันนี้จะไปหาคุณตาแล้วก็คุณยายคร่า แล้วป๊าจะไปไหน “ มือเล็กๆหยิบเนคไทของผมขึ้นมาก่อนจะทำหน้าสงสัย ผมหยิกแก้มเธอเบาๆก่อนจะยิ้ม
“ ไปทำงานครับ “
“ หนูคิดว่าป๊าจะไปกับหนู “ ทำหน้าเศร้าใส่แบบน่ารัก อลิซที่เข้ามากอดผมไว้ก่อนจะหมุนตัวมานั่งตัก
“ วันนี้ป๊าของอลิซมีงาน หนูไปกับอินดีกว่านะ อาอินว่าง ไปทำขนมอร่อยๆกับคุณยายกันนะ “ เด็กน้อยพยักหน้าตอนที่ลุกจากตักผมก็เดินเข้าไปหาอิน “ อาอินเอาชุดไปเปลี่ยนให้หนูด้วย เผื่ออลิซอยากจะอาบน้ำ “
“ คร่า วันนี้หนูจะทำขนมมาฝากป๊าเยอะๆเลยนะ “
“ ครับผม “ ตอบแบบนั้น ตอนที่ลุกขึ้นยืยผมก็มองหน้าอิน “ แล้วมึงจะไม่ไปดูกูหน่อยเหรอ ว่างทั้งที “
“ ว่างที่ไหน “ มันชี้ไปที่อลิซ “ กูไม่ว่างหรอก “
“ แล้วไหนบอกว่าอยากดู “
“ อยากดู แต่ไม่ได้หมายความว่า จะไปดูนี่หว่า “ เอียงหน้าบอกผมมันสะพายกระเป๋าเป้ของอลิซ ก่อนจะจูงมือ “ อลิซบอกลาป๊าเค้าก่อน เราจะไปกันแล้วนะ บอกป๊าว่า ตอนเย็นๆเจอกันนะคะ “
“ ป๊าตอนเย็นๆเจอกันน้า “ อลิซเดินเข้ามาหา ยืดตัวทำท่าจะหอมแก้มผมก็ย่อตัวลง “ หนูจะทำขนมมาฝากป๊าเยอะๆเลย ป๊าตั้งใจทำงานนะ “
“ ครับผม เจอกันตอนเย็นครับลูก “
“ บ๊ายบาย “ ยกมือบ๊ายบายผม อินที่จูงอลิซออกไป ผมก็เอ่ยบอก
“ ขับรถดีๆนะ “
“ ครับผม “ ถอนหายใจออกมาตอนที่ได้ยินเสียงนั้นเป็นเสียงสุดท้ายตอนที่ประตูปิดลง หยิบกระเป๋าของตัวเองจากในห้องมาตั้งบนเก้าอี้ในครัว ผมนั่งลงกินอาหารแบบง่ายๆที่ถูกเตรียมไว้ เป็นคอนเฟลกกับนม แล้วก็ขนมปัง
ครืน ครืน ครืน เสียงโทรศัพท์ที่ทำให้ผมต้องหันไปมอง เครื่องสื่อสารที่กำลังร้องดังอยู่ในกระเป๋า ตอนที่หยิบออกมาดู มันโชว์เบอร์คนที่เดินออกไปเมื่อครู่
“ มีอะไร ลืมของเหรอ “ ผมกรอกเสียงลงไปถาม แต่อีกคนก็เงียบ “ อิน ลืมของเหรอ “
“ วันนี้ สู้นะๆ อาจารย์ พยายามเข้าล่ะ แล้วอย่าไปงับหัวนักศึกษาที่เอาแต่คุยนะ “
“ ไม่ทำแบบนั้นหรอกน่า “ ผมหัวเราะอีกคนก็หัวเราะตาม “ แล้วทำไมไม่บอกก่อนจะออกไป “ อย่างมันไม่น่าจะลืมหรอก น่าจะเป็นเหตุผลอื่นมากกว่า
“ ไม่เอา เขิน “
“ คิดไว้แล้ว ว่าต้องเหตุผลนี้ “
“ ถึงที่มหาลัยแล้วเป็นยังไงก็ไลน์มาบอกด้วยแล้วกัน “
“ โอเคครับ มึงก็ด้วยเป็นไงก็ไลน์มาบอก “
“ อื้ม รับทราบครับ โชคดีนะ “ อินกดวางสายพร้อมกับผมที่เอาแต่ยิ้ม ถอนหายใจออกมา ผมกระชับกระเป๋าของตัวเองที่ตั้งอยู่ข้างๆก่อนจะเดินออกไปจากห้อง
มหาลัยที่ไม่ได้มาอีกเลยหลังจากเรียนจบ แม้จะผ่านไปผ่านมาหลายครั้งก็ตาม จอดรถที่ลานจอดของคณะผมมองไปรอบๆตอนที่เดินเข้าไปด้านในคณะก็พบว่าอาจารย์ในคณะมายืนคอยอยู่แล้ว
“ สวัสดีครับ “
“ สวัสดี “ อาจารย์ว่าแบบนั้นก่อนจะเดินเข้ามาตบไหล่ผม “ ขอบคุณที่มานะ “
“ ยินดีมากครับ แล้วผมจะต้องเข้าบรรยายกี่โมงครับ “
“ ประมาณเก้าโมง “ ผมพลิกแขนของตัวเองขึ้นมาดูเวลามันบอกเวลาที่เพิ่งจะแปดโมง “ กินอะไรมารึยังล่ะ “
“ เรียบร้อยแล้วครับ “
“ งั้นมาคุยเรื่องรายละเอียดกันหน่อยดีมั้ย “
“ ได้ครับ “
รายละเอียดของงานไม่มีอะไรมาก เป็นแบบที่อาจารย์ส่งไปให้ผม มีการตอบคำถามนักศึกษาชั้นปีที่สี่เกี่ยวกับสายอาชีพเล็กน้อย แต่ตอนที่เดินออกจากห้องพัก ผมก็เจอเข้ากับ เพื่อนคนนึงที่เคยเป็นคนเรียนดีในคณะ ผมได้ข่าวว่ามันเป็นอาจารย์และที่เห็นอยู่ตอนนี้ก็ไม่ได้ผิดไปจากที่คาดการณ์นักจากชุดที่มันสวมใส่ แต่คงไม่ใช่อาจารย์ในมหาลัยที่นี่
“ อ้าว เฮ้ย ไอ้โรมเป็นไงบ้าง “
“ ก็ดี มึงล่ะ “ ผมถามกำลังคิดครับ ว่ามันชื่ออะไร
“ สบายดี แล้วมึงมาทำอะไรที่นี่ “
“ อาจารย์ธดลขอให้กูมาเป็นอาจารย์บรรยาย “ บอกออกไปแบบนั้นอีกคนก็พยักหน้า “ ไม่เจอกันนานเลยนะมึง “
“ เออ แล้วตอนนี้ยังคบอยู่กับแอลอยู่เปล่าวะ “
“ ไม่ได้คบแล้ว เลิกกันแล้ว “ ผมตอบ ตอนที่ยกยิ้มจางๆให้มัน ไม่น่าเชื่อว่า เรื่องที่ผ่านมาตั้งนานกลับสามารถย้อนกลับมาให้เจ็บปวดได้ เพียงแค่ได้ยินประโยคเดียว
“ ทำไมวะ มึงรักกันจะตาย “ คำถามพื้นฐานของคนที่ไม่ได้เจอกันนาน ผมถอนหายใจ
“ เหตุผล ส่วนตัว “ ผมบอกแบบนั้น ก่อนจะตบไหล่มันเพื่อขอตัว ถอนหายใจออกมาตอนที่มองไปรอบๆ คณะก็คิดถึง โต๊ะที่เราเคยนั่งด้วยกัน ร้านขายน้ำปั่นที่มันชอบไปซื้อมากินตลอด รอยยิ้มของมันตอนที่มานั่งรอผมใต้คณะ หรือแม้แต่ช่วงเวลาที่ต้องทะเลาะกัน ทุกอย่างอันแน่นอยู่ที่นี่ ในความทรงจำของผม
แอล เป็นคนรักคนเดียวของผมตอนที่เรียนที่นี่ เค้าผู้ชายหน้าตาน่ารักเราคบกันมานานและวางแผนว่าจะใช้ชีวิตร่วมกัน เราผ่านอะไรมาด้วยกันหลายอย่างทั้งสุขแล้วก็ทุกข์ เราอยู่ในทุกช่วงเวลาของกันและกันมาตลอด จนผมเผลอคิดไปว่า แอลจะเป็นคนสุดท้ายในชีวิตที่ผมจะรัก และเราจะอยู่กันไปจนตายจากกัน แต่สุดท้าย ผมก็พบว่าไม่มีอะไรเป็นอย่างที่คิด อนาคตเปลี่ยนแปลงไปเสมอ
ผมไม่เคยโทษแอล แต่กลับโทษตัวเองสำหรับเรื่องราวที่ทำให้เราต้องเป็นแบบนี้ ถ้าวันนั้นผมไม่พลาด วันนี้เราก็ยังคงรักกัน ไม่มีใครทนเลี้ยงเด็กที่เกิดจากความผิดพลาดของแฟน ไม่มีใครสามารถเลี้ยงดูเด็กที่เกิดจากการที่แฟนของตัวเองไปนอกกายแล้วทำให้เกิดปัญหาขึ้นมาหรอก
ผมพยายามตามหาแอลมาตลอด ตอนที่เค้าออกจากคอนโดไปก็พยายามโทรหา แต่ก็ไม่ติด เราติดต่อกันไม่ได้เลย ไม่ว่าจะเป็นทางไหนก็ตาม เพื่อนของมันยังไม่รู้เลยว่ามันหายไปไหน แต่ผมรู้ล่าสุดคือ แอลเปลี่ยนชื่อแล้ว แอลไม่ได้ชื่อแอลแล้ว ด้วยเหตุผลที่ผมคิดว่า เพียงเพราะอยากจะตัดขาดจากผม โดยไม่เหลืออะไรไว้ทิ้งไว้ให้ผม ได้ตามหาเค้าเลย
“ โรม “
“ ครับ “ เสียงอาจารย์ที่เรียกผมให้ตื่นขึ้นมาจากความคิด ท่านยิ้มก่อนจะชี้ไปที่ห้อง ห้องนึง
“ ห้องนี้เป็นห้องที่ใช้บรรยายนะ “
“ ครับ “ ผมพยักหน้า ตอนที่ผลักประตูเข้าไปนักศึกษาที่มาคอยกันอยู่เต็มทั้งห้องแล้วก็ ฮือฮาขึ้น ผมยิ้มให้นักศึกษาทั้งหมดที่มองมา ขึ้นไปยืนอยู่หน้าชั้นที่ไม่ถนัด จัดการกับสื่อการบรรยายอยู่สักครู่ ก่อนจะเริ่มการบรรยายของวัน
“ สนุกมากๆเลยค่ะ อาจารย์ “ ผมได้รับคำชมจากนักศึกษาสาวที่มานั่งฟังกลุ่มนึงหลังจากที่การบรรยายจบลง ผมยิ้มให้พวกเธอที่ยิ้มเขินกัน “ พรุ่งนี้จะมาฟังอีกนะคะ “
“ ครับผมได้เลย แล้วพวกเราคิดไว้รึยังว่าเรียนจบจะทำอะไร “ ผมตอบรับคำชม ก่อนจะถามกลับ เด็กๆที่ทำท่าคิดก่อนจะตอบ
“ หนูคิดว่าอาจจะไปเรียนภาษาก่อนนะคะ กลับมาค่อยทำงานหรือไม่ก็หางานทำที่นู้น “
“ หนูอาจจะเรียนต่อโทนะคะ “ คำตอบมากมายที่ได้รับ ผมพยักหน้า
“ พยายามเข้านะ ทางไหนที่ชอบก็ดีหมดนั่นละ “ บอกแบบนั้นก่อนจะยิ้มแล้วผลักประตูออกไป นอกห้องก็มีใครบางคนยืนยิ้มรออยู่หน้าห้อง “ อ้าว มึง “
“ งั้นพวกหนูไปก่อนนะคะ สวัสดีค่ะ “ พยักหน้าให้พวกเธอที่หันมาไหว้ผม ก่อนจะเดินเข้าไปหาใครอีกคนที่กำลังยืนอยู่
“ ไหนบอกว่าจะไม่มา “
“ ก็คิดว่าจะไม่มา แต่เปลี่ยนใจกระทันหัน “
“ แล้วมาทันกูพูดมั้ย “ เดินเข้าไปใกล้อีกนิด อินยิ้มก่อนจะทำท่าคิด
“ อนาคตอยู่ที่ทุกคนเลือก บางทีอาจจะไม่ได้มาจากสายที่เรียนแต่ถ้าเป็นงานที่ชอบ นั่นก็ไม่ผิดหรอก เพราะความสำเร็จของคนเราไม่เหมือนกัน “
“ หึ “ ผมยิ้ม อีกคนก็ก้มหน้าหัวเราะ
“ เป็นการจบการบรรยายที่จับใจมากจริงๆ “
“ ได้ที แซวกูใหญ่เลยนะมึง “ อินยิ้มให้ผม รอยยิ้มน่ารักของมัน ผมเผลอยิ้มตาม
“ ยิ้มทำไม “
“ ดีใจที่มึงมา “
“ มึงเป็นเด็กอนุบาลเหรอที่ดีใจเวลาพ่อแม่มาดู ตัวเองตอนเต้นที่งานโรงเรียนนะ “
“ แค่อยากให้มึงอยู่นี่ที่ด้วย “ อยากจะสร้างความทรงจำใหม่ๆ บนเรื่องราวเก่าๆ ผมคิดว่าตัวเองไม่จำเป็นต้องลบเรื่องราวเก่าๆ แต่แค่ควรสร้างมันใหม่ กับใครอีกคน
“ ทำไม “
“ ไปกินน้ำกันมั้ย น้ำปั่นที่โรงอาหารคณะกู อร่อยนะ “
“ เหรอ ไปสิ อยากกินอะไรหวานๆพอดี “
“ แล้วอลิซเป็นไงบ้าง “ ผมถามตอนที่เดินอยู่ข้างๆอิน
“ วันนี้กูเป็นหมาหัวเน่าแล้วเหละ “ หันมาทำหน้าเซงๆมันยิ้ม “ ทุกคนโอ๋อลิซกันหมดเลย กอดหอมกันเหมือนไม่ได้เจอกันนาน ทั้งๆที่ตอนไม่สบายก็มาเยี่ยมกันได้ทุกวันแท้ๆ ตอนที่กูออกมากำลังทำขนมลูกชุบอยู่นะ พ่อแม่กูคงอยากจะมีหลานจริงๆแล้วละมั้ง “
“ อลิซก็หลานท่านแล้วไง “
“ กลัวอย่างเดียวเหละ “
“ กลัวอะไร “ ผมหันไปถาม
“ ก็กลัวว่า ถ้าวันนึงตินมีลูกพ่อแม่กูจะเห่อหลานตัวเองมากกว่าอลิซมั้ย กูไม่อยากให้เป็นแบบนั้น อยากให้อลิซรักน้อง แล้วพ่อแม่กูก็รักหลานเท่าๆกัน “ ผมแอบนึกขำกับความคิดว่าของมัน ความคิดที่ไม่ได้คิดถึงแค่ผมแต่อินมักคิดถึงอลิซคนที่ผมรักด้วยเสมอ
“ ห่วงอลิซจังเลยนะมึง “
“ ก็ ..” หันมาทำท่าจะเถียงแต่ก็เงียบไปตอนที่มองหน้าผม มันหน้าแดงนิดหน่อย ผมก็พูดขึ้น
“ ยังกับแม่อลิซเลยนะมึงน่ะ “
“ เลิกพูดอะไรแบบนั้นเถอะน่า “ อินว่าปัดๆ
“ ไม่เห็นต้องคิดมาก พ่อแม่มึงรักมึงกับตินเท่ากันมั้ยละ ถ้าเท่ากัน นั่นก็ไม่ใช่ปัญหาหรอก ท่านเป็นผู้ใหญ่แล้ว “
“ นั่นก็จริงอยู่ แล้วไหนร้านน้ำปั่นของมึง “ มันถาม ผมก็ชี้ออกไป หน้าร้านน้ำมีเด็กม.ปลายโรงเรียนข้างๆยืนอยู่ กับคนวัยทำงานอีกสองคน คนสองคนที่ผมรู้สึกคุ้นตา “ นั่นมัน ไอ้ไฟท์นี่หว่า ไฟท์!! “
เร็วกว่าความคิดของผมก็คงเป็นขาของคนข้างๆ ที่เดินเข้าไปหาเพื่อนสนิทอย่างรวดเร็วมือมันตบที่ไหล่ ไฟท์ก็หันกลับมายิ้ม “ เฮ้ย!! มาได้ไงวะ “
“ มากับโรม “ ชี้มาที่ผม ตอนที่เดินไปหยุดอยู่ข้างหลังมัน ไฟท์ถึงกับปรับสีหน้าไม่ถูก มันเหล่มองข้างหลังก่อนจะยิ้มให้ผม “ แล้วมึงมาทำอะไรที่นี่วะ “
“ มาซื้อน้ำกินนะ “
“ กับเพื่อนเหรอ “ อินถาม ไฟท์ไม่พยักหน้า หรือแม้จะตอบคำถามใดๆ มันเอาแต่มองหน้าผม “ ไฟท์
“ กูมากับแฟน “ บอกแบบนั้น คนที่ยืนอยู่ข้างๆ ผมก็นิ่งเงียบ อินมองหน้าไฟท์สลับกับคนที่ยืนอยู่ข้างๆ ในวินาทีที่ไฟท์จับมือคนข้างๆให้หันหน้ามาเพื่อแนะนำ ตอนนั้นหัวใจของผมหยุดเต้น คงไม่ใช่อินคนเดียวแล้วล่ะ ที่ตกใจ
“ แอล “ ผมเผลอพูดออกไป คนที่ยืนอยู่ตรงหน้าผม ใช่..เป็นแอลจริงๆผมจำได้ไม่ผิดแน่ คนที่เป็นความทรงจำของผม มองใบหน้าที่หลบตากับมือที่เคยกุมมือของผม แต่ตอนนี้เป็นมือที่จับมือของไฟท์ไว้แน่น
“ สวัสดีครับ ผมชื่อ เต ยินดีที่ได้รู้จักครับ “
“ เต “ ผมบอก อย่างที่คิดไม่มีผิด มันเปลี่ยนชื่อ แล้วก็อยู่ในสถานที่ที่คนอย่างผมไม่มีวันมา สถานที่ที่เป็นความทรงจำแห่งนี้ คิดไม่ถึงเลย เส้นผมบังภูเขาชัดๆ
“ สวัสดีครับ “ อินเอ่ยบอก “ ผมชื่ออิน เป็นเพื่อนสนิทกับไฟท์ยินดีที่ได้รู้จักนะ “
“ ได้ยินชื่อ คุณอินบ่อยๆเลยครับ ไฟท์ชอบเล่าเรื่องของคุณให้ผมฟัง “
“ เหรอครับ “ มันยิ้มก่อนจะเหล่มองเพื่อน
“ แต่เพื่อนผมนี่ มีเมียไม่คิดจะบอกเลยครับ “
“ ก็กำลังจะเปิดตัวนี่เหละ “ มือที่จับกันแน่เปลี่ยนไปจับไหล่ก่อนจะดึงเข้ามาใกล้ แอลไม่ว่าอะไร มันยังคงนิ่งแล้วก็ยิ้มมาให้อิน แต่กลับทำเป็นไม่เห็นผม “ มึงดันมาเห็นซะก่อนเอง “
“ ถ้ากูไม่เห็นแบบนี้ คงรออีกนานกว่ามึงจะเปิดตัว “
“ มึงก็ว่างมาเจอกูที่ไหนล่ะ งานก็ยุ่งเรื่องส่วนตัวก็ยุ่ง “ เชิดหน้ามาทางผม อินก็ยิ้มแห้งๆ “ แล้วทำไมยังไม่แนะนำแฟนมึงให้แฟนกูรู้จัก “
“ เกือบลืมไปเลย นี่ โรมครับ แฟนผม “
“ สวัสดีครับ “ ผมบอกก่อนจะยิ้ม รอยยิ้มที่จ้องไปที่คนข้างหน้าแบบไม่เชื่อสายตา ผมไม่รู้ว่าตัวเองทำหน้าตาแบบไหน กำลังจะร้องไห้หรือว่าอะไร แต่ในใจตอนนี้ก็อยากจะคว้ามือมันมาคุยให้รู้เรื่องแต่ก็คงทำไม่ได้ ผมหันไปจับมือของอินไว้ อีกคนก็ยิ้ม “ ยินดีที่ได้รู้จัก “
“ เช่นกันครับ “
“ แล้วคุณเต รู้จักไฟท์ได้ไงครับ “
“ ผม.. “ เหมือนคำถามที่ไม่อยากตอบ มันเหลือบมองผมก่อนจะหันไปยิ้มให้อิน “ ผมสอนหนังสือที่นี่ครับ เป็นอาจารย์ที่คณะรัฐศาสตร์เหมือนกัน “
“ อย่างงั้นนี้เอง ร้ายนักนะมึง มีอะไรก็ไม่เคยบอก “ มันว่าออกมาแบบหัวเราะ แต่อินที่แสดงอาการแบบนั้น ก็เหมือนคนที่พูดไปแก้เก้อนั่นเหละครับ มันคงตกใจจนไม่รู้จะแสดงความรู้สึกออกมายังไงมากกว่า “ ไม่อยากเชื่อเลย ว่าต้องมาเจอมึงอีกทีในสภาพแบบนี้ “
“ มึงพูดเหมือนกูดูเหี้ยมาก “ ไฟท์บอกก่อนจะหัวเราะ
“ เปล่า “ อินส่ายหน้า
“ ไม่คิดว่า จะมาเจอมึงที่มีแฟนแล้วตังหาก “ สายตาของมันหลบลง ก่อนจะมองแฟนของเพื่อน “ กูช็อคจริงๆนะเนี้ย “
“ โทษที ที่ไม่ได้บอก “
“ อยากจะด่ามึงว่า ไอ้เหี้ยชะมัด มีเหี้ยอะไรไม่เคยบอก “
“ โทษที “
“ สันดาน แบบนี้ทุกที ชอบทำอะไรแบบ เซอร์ไฟส์กูตลอด “ มันว่าก่อนจะหัวเราะออกมา “ แต่ว่า แฟนมึงนี่น่ารักเหมือนกันนะ สายตาหลักแหลมใช้ได้ “
“ แน่นอนอยู่แล้ว “ ตอบแบบนั้นก่อนมือที่กุมกันจะถูกบีบแน่นขึ้น ไฟท์ก็ยกข้อมือตัวเองขึ้นมาดู “ เออคือ กูต้องไปก่อนล่ะ ไว้เดี๋ยวคุยกัน กูมีสอน “
“ เหรอ เออ ไว้คุยกัน “
“ เดี๋ยวยังไงนัดทานข้าวด้วยกันทั้งหมดเลยครับ “ ไฟท์หันมาบอก ผมก็พยักหน้า
“ ครับ “
“ เจอกันครับ “ ขาของคนทั้งคู่ที่เดินออกไป มือที่จับกันไว้แน่น เสียงถอนหายใจของคนข้างๆผมก็ดังขึ้น
“ กูไม่อยากจะเชื่อเลย “
“ กูเองก็เหมือนกัน “ ผมบอกแต่คิดว่าคงเป็นคนละเรื่องกับอินแน่ๆ มันที่หันมาหาผมก่อนจะยิ้ม
“ กูไม่ได้คิดอะไรกับไฟท์นะ ที่บอกว่าไม่อยากจะเชื่อ คือไม่คิดว่ามันจะมีแฟนเป็นผู้ชายแบบนั้น “
“ มันไม่น่าแปลกอะไรหรอก ในเมื่อไฟท์ก็เคยชอบมึง “
“ แปลกสิ ทำไมจะไม่แปลก “ อินว่า มันก้มหน้าลงก่อนยิ้ม “ แปลกตรงที่ ไฟท์ไม่เคยแนะนำกูกับใคร แต่มันดันแนะนำเค้าคนนั้น กับกู “ ดวงตาที่หลับสนิทลง ผมรู้ว่าอินยังคงมีความรู้สึกแบบไหนกับไฟท์ มันไม่ง่ายหรอกผมรู้ กับการที่จะลืมใครสักคนที่เรารักและหวังจะได้มาครอบครอง “ แล้วมึง ทำไมไปเรียกเต ว่า แอลวะ “
คำถามที่ทำให้ผมหลุดยิ้มออกมา ท่าทาง ใบหน้าที่เหมือนกันกับคนที่ผมรักนั้น ต่างกันแค่ที่ว่า ตอนนี้คนที่ผมเคยรักและรักผม เค้าไม่ได้รักผมแล้ว “ กูทักคนผิดนะ แค่คนหน้าคล้ายกัน “
คนที่กูเคยรัก เป็นคนที่ทั้งน่ารัก และแสนดี แต่คนคนนั้น มันไม่ใช่ ...
ไม่อยากจะเชื่อเลยจริงๆ
..................................................................
ในที่สุด ก็มาอัพได้สักที #คนอ่านถีบ
คือมันเป็นนิยายที่เขียนยากมากกกกกก เครียดมาก
เวลาเขียนทีเหมือนตัวเอง กลายเป็นคนจิตตกไปเลย หน่วงๆยังไงพิกล
แต่ว่า ไม่ต้องห่วงนะคะ จะพยายาม #เขียนเส้นใต้สองครั้ง จะพยายามเขียนให้ไว และอัพบ่อยๆ
เพราะว่าเรื่องใกล้จะจบแล้ว แต่อีกกี่ตอนอันนี้ไม่แน่ใจ แต่ใกล้เวลาเลือกได้แล้วเหละโน๊ะ
ขอบคุณที่เข้ามาอ่านและคอมเม้นท์จ้าาาา
ฝากแท็ก #choiceต้องเลือก ด้วยนะคร่าาา :กอด1: :L2: :3123: :L1: :pig4:
-
โอ้ยยยยย หน่วง
สู้ๆนะหนมมี่
:กอด1:
-
หน่วงๆจังเลย แต่เราว่าตอนนี้ก็ลงตัวกันละนะ คงไม่น่ามีพลิกล็อกอะไรอีกมั้ง ชูป้ายไฟเชียร์โรมอิน :mew5:
-
พออ่านตอนนี้แล้วกลัวใจคุณหนมจะพลิกเรื่องจัง สงสารอินอะ
-
มาเจอกันแล้ว เป็นอะไรที่หน่วง อึดอัดมาก
แต่เอาดีๆถ้าความสัมพันธ์จะลงตัวที่คู่ปัจจุบันเราก็คิดว่าดีแล้วแหละนะ
การมีความสุขกับปัจจุบัน ให้อดีตเป็นความทรงจำ มันคงดีกว่าไปยึดติดกับมัน
:mew1: :L2:
-
ไปเถิดทั้งคู่ ไปสู่ประตูสวรรค์ค์ค์
นึกถึงเพลงลูกทุ่งเก่าๆ เพลงนี้เลย
-
กราบขอบพระคุณที่พี่หนมมาต่อโรมอินของน้องสักที อ๊ากกกกก
น้องนับวันเฝ้ารอมาตล๊อดดดดด เมื่อพี่อัพก็ปรากฎว่า ท่าทางตอนต่อไปจะม่านะ
แต่อินน่ารัก :hao7: :hao7: :hao7: :hao7: :hao7: :hao7: :hao7:
-
แหม!!! นาน ๆ มาที แถมทิ้งระเบิดไว้ด้วยนะะะะ อยากจะบ้าตาย เรื่องนี้คือที่สุด ไม่รู้จะสงสารใครดี หน่วงใจมันทุกคน จุดเริ่มต้นของคนทั้งสี่ ปมทั้งหลายจะคลี่คลายไปในทางไหนเนี้ยะ
:ling1: :ling1:
ถ้าเป็นเราต้องเลือก คงเลือกไม่ถูก ก็คงต้องเสี่ยงเอาหหล่ะ :ling3:
-
ถ้าเราเป็นอินนี่คงโคตรเจ็บเลย
ถึงสุดท้ายแล้ว โรมอาจกลับไปรักกับแอล
หรือมีอะไรก้อแล้วแต่ทำให้อินไม่เลือกโรม
แต่จะไม่กลับไปหาไฟท์แน่ๆ
:sad4: :sad4: :z3:
-
สงสารทุกคน ยิ่งเป็นแบบนี้ก็ยิ่งเดาทางไม่ออกว่าจะเป็นยังไง
มาอัปต่อเร็วๆนะคะ
:sad4:
-
รอมานานกกว่าสี่คนนี้จะมาเจอกัน น่าลุ้นดี
ว่าแต่วังวนน่าดู แฟนเก่าของอดีตแฟนป่ะกัน
-
:katai1: :m16: อยากพ่นไฟใส่ไฟท์ เฮ้อออออออ
ก็ดีต่างฝ่ายต่างรู้ล่ะรอเคลียร์ โรมกะเตแล้วกัน
เสียใจแทนอินที่ไฟท์เปิดตัวเตแบบไม่มีกั๊ก :hao5:
-
สงสารก็แต่อิน :hao5: :hao5:
-
อะไรที่มันผ่านไปแล้วก็ปล่อยไปเถอะ เดินหน้าต่อไปดีที่สุด :เฮ้อ:
-
“ มึงพูดเหมือนกูดูเหี้ยมาก “ ไฟท์บอกก่อนจะหัวเราะ
ใช้ค่ะไฟท์ คุณเหี้ยมากๆ เราแม่ยกอิน ขอบอกเลย
รู้สึกมากๆว่าไฟท์ไม่เคยรักอินเลย
เราสงสารอินกับโรมมากๆในตอนนี้
แต่ทั้งคู่จะผ่านไปได้แน่นอน
นี่ขนาดอินไม่รู้นะว่าเตคือแฟนเก่าที่โรมเคยรักมาก
แม่ยกไฟท์-อินก็คงต้องพับธงเก็บ
ึความรู้สึกประมาณยังดีนะที่อินมีโรม
แต่ก็ยังสุขไม่ได้ตลอดหรือถึงที่สุด
เจ็บๆหน่วงๆสงสารอินเป็นอย่างยิ่ง
แต่ก็นะคนมันไม่เลือกก็คือไม่เลือก
ุุถ้าวันหนึ่งอินจะไม่มีโรมก็ไม่อยากให้อินหันไปหาไฟท์
ให้อินไปหาคนที่คิดว่าอินมีค่าดีกว่า
เอาเถอะคงไม่มีอะไรพลิกล็อคแล้ว
คนอ่านอย่างเราหวังมากเกินไปกับไฟท์
คุณหนมคะ ที่ตั้งใจเขียนให้มันหน่วงก็หน่วงมากๆ
คุณหนมมี่ทำสำเร็จแล้วค่ะ
น้ำตาไหลไปแล้วหลายตอน
ุุุ่่้ถ้าหากว่ารวมเล่มก็คงซื้อแต่คงทำใจให้กลับมาอ่านเร็วๆนี้ไม่ได้
ไปอ่านเทมกับไฟอีกครั้งดีกว่า
-
#อิน-โรม
-
โลเล
-
ไฟท์ทำเพื่ออินหรือเปล่าคะ คงไม่ต้องการให้โรมกลับมาหาเตมากกว่า
-
โอย ยิ่งอ่านยิ่งอึดอัด ไฟท์นี่แม่งจริงๆเลยวะ
ทีตอนเหมือนจะคบอินแม่งไม่เห็นเปิดเผยอะไรงี้เลย
นี่จับมือกับเต(หรือแอล)กลางมหาลัย ผมนี่ช็อคไปเลย :ling3:
-
หาาาา จะจบแล้ววว. งือๆๆๆ ใจหนึ่งก็อยากให้จบ
อีกใจหนึ่งก็ไม่อยาก ฮืออออ
-
แรงงงงงงงงงง นางมาป๊ะกันหมดแล้ว โอยยยย
เรื่องราวเข้มข้นเข้าไปทุกขณะจิต ลุ้นมากนะเรื่องนี้ แต่ก็อยากให้คู่ที่มันเป็นอยู่เป็นแบบนี้ตลอดไป เพราะเชียร์ โรมอินคร่าาาา
เป็นกำลังใจให้คนแต่ง รออ่านนะคะ
-
คิดบวกมากว่าโรมไม่ได้อยากรีเทิร์นกับเต เพียงแต่อยากปรับความเข้าใจกับความสัมพันธ์ที่มันจบไม่สวย
เพราะทั้งคู่ก็มีทางเลือกใหม่ที่มันโอเคกับตัวเองในตอนนี้อยู่แล้ว
เป็นกำลังใจให้ค่ะ เห็นว่าใกล้จบแล้ว
งั้นตอนหน้าก็ให้เลือกกันให้หมดเลยนะคะ ยิ่งนานยิ่งทำใจยากค่ะ (หมายถึงคนอ่านนะ ฮ่าๆ)
#ทีมโรมอิน
คิดถึงเซฟวาด
-
ไม่ว่ายังไง เรื่องนี้ถ้าจะมีคนมีความสุขน่าจะเป็น โรมอินนะ เพราะอ้นและครอบครัวเองก็รักครอบครัวโรมแล้ว
ยิ่งไฟท์กับเตลงเอยกันได้ ทุกอย่างก็น่าจะชัดเจนขึ้นในแง่ตัวเลือก
-
เกลียดไฟท์อ่ะ.............ที่กะเต แมร่งง่ายไปเสียทุกอย่าง แต่ทีกะอินแมร่งยากไปซะทุกอย่าง .....เซ็ง
-
เป็นเรื่องที่
.สมจริงมาก
ชอบจริงๅ คุณเก่งจังครับ
-
โรมหนักแน่นหน่อย
คนอื่นเค้าเริ่มมีความมั่นคงกันแล้ว
เลือกแล้วว่าจะรักใคร
พี่โรมคนหนักแน่นแต่แรก
พอมาเจอแฟนเก่าอย่าลังเลนะ
อย่าทำอินเสียใจนะ
-
เด๋วๆๆๆๆ ทุกคนพึ่งเจอกันเองจะจบแล้วหรอ
โอ้ยยแซ่บบบมากกกกอะ
อยากอ่านต่อเลย
แต่โรมมม ทำไมไม่บอกอินหละ ว่าเตคือแฟนเก่า ดวกกกก
ห่วย จะโกหกทำไม
-
:ling1: :ling1:
อร้าย ... อยากอ่านต่อ ๕๕๕๕
-
เกลียดไฟท์ คนแบบมันไม่สมควรมีความสุข
อ่านไปร้องไห้ไป สงสารอิน
-
ถ้าไม่มีการหักมุมของเรื่อง ดูเหมือนจะลงตัวแล้วนะ ถ้ามองปัจจุบันก็คิดว่า อินกับโรม น่าจะมีความสุขที่สุดแล้ว ขึ้นอยู่กับว่าทั้งสองคนจะตัดอดีตแล้วมองปัจจุบันได้ไหม ส่วนไฟท์กับเต ยังรู้สึกว่าดูคลุมเครืออยู่มาก ไม่แน่ใจว่าเป็นความเหงา ความหลง ความขาดของทั้งสองคนหรือเปล่าถึงได้คบกัน ยิ่งไฟท์เป็นคนที่หาความมั่นใจแทบไมไ่ด้เลย แต่กลับยอมรับเตได้ง่าย น่าหวั่นใจ ส่วนเตดูจะยังไม่ลืมโรม แต่ก็พร้อมจะเริ่มต้นใหม่กับไฟท์อยู่ไม่น้อย แต่คราวนี้ัทั้งสี่คนมาเจอกันแล้ว มี ไฟว์ เต โรม ที่รู้ว่าอะไรเป็นอะไร ส่วนอินยังไม่รู้เรื่อง โรมกับเต ที่เคยเป็นคนรักกันมาก่อน โรมถ้าได้คุยกับเตอีกครั้งก็ไม่แน่ใจว่าจะถ่านไฟเก่าครุขึ้นมาไหม เหมือนทั้งคู่ยังมีเรื่องติดค้างในใจยังไม่ได้เคลียร์กันให้จบดี :เฮ้อ: ก็คงติดตามกันต่อไป ใครจะคู่ใครก็ขอให้ลงตัวตามที่เลือกก็แล้วกันนะ :katai2-1:
-
โรมเจอหน้าเตแล้วก็ออกอาการเช่นกัน ยังตัดไม่ขาด เยื่อใยมันยังคงเหลือ
ส่วนหมออินก็อาจจะน้อยใจไฟท์บ้าง ไม่รู้สิ คาดเดายาก
เอาเป็นว่าทุกคนไม่เป็นปกติละกัน รอดูกัันต่อไป
-
หน่วงงงงงงงงงง พูดเลยยย :o7: :o7: :o7: :m19: :m19: :m19: :m19:
-
ThankS
-
ตอนที่ 34
“ เต “ เสียงเบาๆที่เอ่ยเรียกผม ตอนมือข้างที่กุมกันแน่นค่อยๆหลุดออกไป น้ำตาที่ไหลลงมาผมเอาแต่หันหลังให้คนที่ยืนอยู่ข้างหลังของตัวผมเอง ในห้องพักอาจารย์ที่ตอนนี้ไม่มีใครอยู่ ไฟท์เดินเข้ามาอยู่ข้างหลังใกล้ๆ
“ ถ้าอยากจะร้องไห้ ไหล่กูว่างนะ “ มือที่ยื่นมาลูบหัวของผมเบาๆ “ จะร้องไห้เพราะเจอเค้าก็ไม่เป็นไร แต่ให้กูอยู่เป็นเพื่อนนะ “
“ ไฟท์ “ ผมเรียกชื่อมันเสียงเบาๆก่อนจะหันไปกอดมันไว้แน่น ซบหน้าที่อาบไปด้วยน้ำตา “ ขอโทษ กูขอโทษ กูร้องไห้เพราะมันอีกแล้ว ขอโทษนะมึง “
“ ไม่เป็นไร ไม่เห็นเป็นอะไรเลย “ เสียงที่บอกออกมา ไฟท์กอดผมไว้แน่นเช่นกัน มันลูบหลังผมเบาๆ “ อยากจะร้องไห้ ก็แค่ร้องไห้ออกมา ก็เท่านั้น “
“ ไม่อยากจะทำแบบนั้นเลย ช่วยหน่อยเถอะ “ ผมเงยหน้าขึ้นมองหน้าไฟท์ “ ช่วยทำให้กู หยุดร้องไห้ที “
“ ได้สิ “ มือที่กำลังสวมกอดเลื่อนออกมาก่อนจะเชิดปลายคางของผมขึ้น ริมฝีปากที่แนบสนิทลงมาผมหลับตาลงตอนที่เผยอปากออกเล็กน้อยเพื่อตอบรับลิ้นชื้นที่แทรกเข้ามา มือที่วางนิ่งเลื่อนขึ้นไปกอดคอของไฟท์เอาไว้ เอนตัวตอบรับแรงที่โหมลงมาใส่ตัว ลมหายใจของเราขาดช่วงลงจนต้องผละออกจากกันช้าๆ “ สบายใจขึ้นบ้างมั้ย “
“ ไม่ “ ผมส่ายหน้า อีกคนก็หัวเราะ
“ งั้นจะให้ทำไงดี “
“ ไม่รู้ กูไม่รู้อะไรเลย “ ยื่นหน้าเข้าไปกอด ผมวางคางลงบนไหล่ของมัน หวนนึกถึงใบหน้าของมันที่มองผม สายตาที่สั่นไหวเหมือนไม่เชื่อเรื่องราวที่เกิดขึ้นตรงหน้า สายตาที่กำลังบอกกับผมว่า มันกำลังทรมานเป็นสายตาเดียวกันกับวันที่มันขอร้องให้ผมยืนอยู่ข้างๆ “ ผ่านมาตั้งนานแล้ว ทำไมกูยังจำมันได้อยู่อีกวะ “
“ คนเราจดจำสิ่งที่ทำให้เราเจ็บปวดได้ดีกว่าสิ่งที่ทำให้เรามีความสุขเสมอเหละ “
“ อย่างงั้นสินะ “ ผมผละออกจากอ้อมกอดของไฟท์ ตอนที่เงยหน้าขึ้นมองมัน อีกคนก็ยิ้ม “ มึงเจ็บมั้ย “
“ เจ็บยังไง “
“ ตรงนี้นะ เจ็บมั้ย “ ยื่นมือไปจับที่หัวใจของมัน อีกคนก็ลูบหัวผม “ ตอนที่กูร้องไห้เรื่องของแฟนเก่าให้มึงฟัง มึงเจ็บมั้ย กูขอโทษนะ “
“ ลืมไม่ได้ก็ไม่ต้องลืมหรอก คนเรายิ่งพยายามลืมก็ยิ่งจำนะ กูคิดว่า กูเองก็ไม่ใช่คนที่ดีพร้อมอะไร กูมีข้อเสีย แล้วทำไมกูจะต้องอยากได้คนดีพร้อมไปหมดว่ะ ลืมไม่ได้ก็ไม่ต้องลืม อยากจะจำก็จำมันเอาไว้ แต่ว่า อย่าจมอยู่กับ เพราะมึงต้องเริ่มต้นใหม่กับกู “
“ ไฟท์ “ ผมยิ้มออกมาตอนที่ฟังคำนั้นของมัน พยักหน้าให้ “ อื้ม กูจะจำคำมึงไว้ “
“ กลับบ้านกันเถอะ วันนี้แวะกินอะไรอร่อยๆที่ไหนดี “ ลำตัวที่ดึงห่างออกจากตัวผม ไฟท์ยิ้มทั้งๆที่ในแววตาก็ยังเศร้าอยู่ ความเศร้าที่ผมไม่รู้ว่า มันกำลังเรื่องของผม หรือว่าเรื่องของเพื่อนสนิทคนนั้น
“ กินที่บ้านดีกว่า เดี๋ยวกูจะทำให้กินเอง “
“ เอาดิ ไม่เปลืองตังค์ด้วย “
“ อื้ม “ พยักหน้าไปให้ ตอนที่หันหลังเก็บของใช้ส่วนตัวบนโต๊ะลงกระเป๋า คำพูดที่บอกว่าโรมว่ามีสอนต่อเมื่อครู่ไม่จริงสักนิด “ นี่ไฟท์ รู้สึกยังไงเหรอ ที่เห็นเพื่อนตัวเองมากับโรม “
“ กูเหรอ “
“ อื้ม “ ผมเงียบตอนที่ตั้งใจฟังมันพูดมือก็เหมือนจะหยุดชะงักไป
“ ดีแล้วเหละ มันคงมีความสุขมากกว่าที่จะอยู่กับกู “ ผมปิดซิปกระเป๋าตอนที่หันไปหา มือสองมือก็ประคองหน้ามันขึ้นมา “ มีอะไร “
“ แล้วรู้ได้ไง ว่าเค้ามีความสุข “
“ มึงคิดว่าคนรักกันที่รักกันมากๆ มีสิทธิเลิกกันได้มั้ย “ ผมพยักหน้า แน่นอนว่าต้องตอบแบบนั้นเพราะประสบการณ์ที่ผ่านมากับรักครั้งเก่าก็สอนผมแบบนั้น “ กูไม่อยากเสียมันไป มันเป็นเพื่อนคนเดียวที่กูมี ให้มันเป็นเพื่อนกูดีกว่า เพราะเพื่อนกันไม่มีวันเลิกกันหรอก “
“ อยากจะบอกว่า แฟนกันรักกันมากก็ไม่มีวันเลิกกันหรอก หรือไม่ก็ งั้นก็อย่าเลิกกันสิ .. แต่โทษทีว่ะ จากประสบการณ์ของกู กูแนะนำด้วยคำพูดนี้ไม่ได้ “
“ มึงซวยนะ ที่มารู้จักกับคนแบบกู “ ผมหัวเราะออกมาตอนที่ไฟท์พูดออกมาแบบนั้น มันพูดออกมาด้วยท่าทางเซงๆ จนผมได้แต่นิ่งอยู่อย่างงั้น แล้วหัวเราะ
“ มึงก็ไม่ได้โชคดีหรอก มึงก็ซวยเหมือนกันเหละน่า “
................................................
“ วันนี้มีสอนเหรอวะ “ ผมหันไปตามเสียงที่ทัก พยักหน้าให้ไฟท์ที่ตื่นขึ้นมานั่งบนที่นอน ท่าทางงัวเงียของมันอ้าปากหาวออกมาในเช้าวันใหม่ที่ไม่มีสอน
“ มึงนอนต่อเถอะ วันนี้มึงไม่มีสอนไม่ใช่รึไง “
“ ก็อื้ม “ ว่าแบบนั้นก่อนจะล้มตัวลงนอนแต่ก็ไม่คิดจะหลับตาลง สายตาที่ยังคงมองมาที่ผมที่กำลังแต่งตัว ใส่เนคไทก่อนจะล้มตัวลงนั่งไฟท์ก็เลื่อนตัวมานอนตัก “ มึงมีสอนด้วยรึไง “
“ สอนแทนอาจารย์สุดารัตน์ที่ขอลาคลอดไง จำไม่ได้รึไง มึงก็มีสอนแทนไม่ใช่เหรอ “
“ ก็ใช่แต่คนละคราสกัน ของกูไม่ใช่วันนี้ “ ถอนหายใจออกมาก่อนจะพลิกหน้าซบลงกับ
“ ไม่ใช่ก็นอนไป จะรีบตื่นทำไม “
“ ก็มึงตื่นแล้ว “
“ เกี่ยวอะไรกัน นอนต่อเลยไปนานๆทีจะได้มีวันหยุดนะมึง “ ส่ายหน้าให้มัน มือที่ดันหัวมันออกพร้อมๆกับขาที่กำลังจะลุกแต่อีกคนก็รั้งเอาไว้ “ มีอะไร “
“ สอนเสร็จก็รีบกลับนะ มึงสอนแค่คาบเช้าใช่มั้ย “
“ อื้ม “
“ จะคอยกินข้าวเที่ยงด้วยแล้วกัน “
“ แล้วถ้ากูกลับช้าล่ะ “ ผมถาม
“ จะหิ้วท้องรอ มึงจะได้ไม่บ้างานแบบนั่งทำนู้นนี่นั่นที่มหาลัยจนเย็นแบบทุกทีไง “ ผมหัวเราะออกมาตอนที่มันพูดคำนั้น เพราะทุกครั้งก็มักเป็นแบบนั้น เวลาสอนเสร็จถ้าไฟท์ยังสอนไม่เสร็จผมจะนั่งคอยมันด้วยการทำนู้นทำนี้เรื่อยเปื่อยอยู่ในห้องพักแล้วก็รอกลับพร้อมกัน
“ มึงไม่อยู่ กูจะนั่งอยู่ทำไมเล่า “
“ ก็เผื่อมีอาจารย์ คนไหนชวนมึงไปกินข้าว “
“ พูดมากจังเว้ย นอนๆไปเลยไป “ ผมว่าตอนที่ลุกขึ้นยืนมันก็พลิกตัวกลับไปนอนที่เดิม “ แล้วกูจะรีบกลับแล้วกัน “
“ ขับรถดีๆนะ ถึงแล้วก็ไลน์มา “
“ ครับๆ สั่งมากจังเลย “
ผมขับรถออกมาจากคอนโดจนถึงมหาลัย ตอนที่กำลังเก็บเอกสารอยู่ภายในรถก็รู้สึกมีเงาดำของใครบางคนยืนมองผมอยู่หน้ารถ แต่ตอนนี้ที่หันไปมอง ทุกอย่างรอบตัวตรงนั้นก็เหมือนหยุดนิ่ง แฟนเก่าที่เพิ่งเจอหน้ากันเมื่อวาน ตอนนี้มันยืนอยู่ตรงนี้แล้ว ก็น่าจะคิดหน่อยว่า ถ้ามันรู้ว่าตอนนี้ผมอยู่ไหนยังไงก็ต้องกลับมาหาอีกอยู่แล้ว
ผมเสหน้าไปทางอื่นฝืนกลืนน้ำลายเหนียวๆลงคอ ก่อนที่ใครอีกคนจะเดินมายืนอยู่ข้างๆประตูของคนขับ มือหนายกขึ้นเคาะกระจกรถ
“ รู้แบบนี้ให้ไอ้ไฟท์มาด้วยก็ดี “
“ ลงมาหน่อย “ เสียงเรียบๆที่ดังอยู่ข้างนอก ผมสูดลมหายใจเข้าเต็มปอดก่อนจะเปิดประตูรถแล้วก็ก้าวเท้าลงไป
“ มีอะไรครับ “ ถามออกไป ทั้งๆที่ใจของผมสั่น
“ หึ “ ยิ้มที่ยกขึ้น ผมขมวดคิ้วมองมัน “ ไม่เจอกันนานเลยนะ เมื่อวานยังไม่ได้คุยอะไรกันเลย “
“ ไม่มีอะไรต้องคุยหรอก จริงๆนะ “ ผมเดินเลี่ยงออกจากตัวมัน แต่มือนั้นก็ฉุดดึงเอาไว้ ผมหันไปมองมือของมันที่จับมือแขนของผม จ้องมันอยู่นานในใจผมก็คิดสัมผัสแบบนี้ ยังอุ่นเหมือนเดิม
“ แอล “
“ กูจะไปสอนหนังสือ ได้เวลาแล้ว “ ผมหันไปบอกมัน ตอนที่ดึงแขนออกจากการจับกุมนั้นผมเดินห่างออกมาก่อนจะหันไปบอกอีกคนที่ยังยืนนิ่งตรงนั้น
“ กูไม่ได้ชื่อแอลอีกแล้ว กูชื่อเต แล้วตอนนี้กูก็กำลังมีชีวิตใหม่แล้ว มึงเองก็มีชีวิตใหม่เหมือนกันไม่ใช่เหรอ “
“ ที่มาก็แค่อยากรู้ ว่ามึงลืมเรื่องของเราไปแล้วจริงๆเหรอวะ “
คำถามที่ยังคงวนเวียนอยู่ในสมอง คำถามที่ถูกเอ่ยถามเมื่อเช้าแต่ก็ไม่ได้ตอบกลับอะไรออกไป ผมไม่รู้ว่ามันโรมจะมาสอนที่นี่อีกนานเท่าไหร่ ทั้งๆที่มีคำถามมากมายที่อยากจะถาม แต่ก็พูดออกไปไม่ได้ สายตาของผมจ้องไปที่สไลค์ที่กำลังสอนนักศึกษา ช่วงเวลาที่กำลังให้ทำการบ้านส่งในคาบก็เหมือนจะเป็นช่วงเวลาที่ทำให้ผมจมดิ่งลงไป
“ อาจารย์เตวิชย์ค่ะ อาจารย์ “ ผมเงยหน้าขึ้นมอง นักศึกษาสาวที่เดินมายืนอยู่ตรงหน้า
“ ครับ มีอะไร “
“ เสร็จแล้วค่ะ “ เธอว่าก่อนจะวางกระดาษคำตอบที่ผมให้ทำตอนท้ายชั่วโมงลงบนโต๊ะ “ วางไว้ตรงนี้นะคะ “
“ ครับ “ ผมพยักหน้า เธอก็เดินกลับไปที่โต๊ะของตัวเอง ผมมองไปรอบๆห้องที่กำลังสอน ถอนหายใจออกมากับตัวเองที่ไม่มีสติอะไรเลยในการทำงาน “ ใครที่ทำเสร็จแล้วก็มาส่ง แล้วกลับได้เลยนะ “
ผมมองไปที่ประตูห้องที่เริ่มมีนักศึกษาทะยอยกลับไป ประตูที่ถูกเปิดออกผมพบว่ามีใครบางคนกำลังรออยู่ตรงนั้น ถอนหายใจออกมา ผมกรอกตาไปมาตอนที่ก้มเก็บของตัวเองในใจก็คิด “ กัดไม่ปล่อยเลยเว้ย นิสัยเสียจริงๆ “ มันเป็นเหมือนเมื่อก่อนไม่มีผิดเลย โรมเป็นคนประเภทที่ว่า ถ้าโกรธกันมันจะตามง้อจนกว่าจะหายคืนนี้ น่ารำคาญ แต่ทุกครั้งที่โกรธกันเพราะเป็นแบบนั้นเลยผ่านมาได้ตลอด
นั่นคือเหตุผลที่ว่าทำไมผมถึงหนีไป เพราะถ้าไม่หนี ก็ต้องกลับไปจมอยู่กับความเสียใจพวกนั้น ความเสียใจที่จะต้องทรมานตลอดไปทั้งชีวิต
“ อาจารย์ครับ นี่ครับ “
“ วางไว้ตรงนั้นเลยครับ “ ผมบอก เด็กนักศึกษาที่เอางานมาส่งก็ยิ้ม “ มีอะไร “
“ เปล่าครับ ไม่มีอะไร “ พอหันไปจ้องแล้วถามออกไปแบบนั้น เค้าก็หลบตาแล้วก็กลับออกไปหากลุ่มเพื่อน เสียงถอนหายใจเสียดายของเพื่อนๆ เชิงล้อ
“ โหยมึงกล้าหน่อยดิวะ “
“ ไม่กล้าว่ะ “
“ ป๊อดสัดๆ มา กูจัดการให้ “ คนที่กำลังจะลุกขึ้นยืน ถูกเด็กคนนั้นรั้งมือเอาไว้
“ เฮ้ยๆ ไม่ต้องๆ ช่างมันเถอะ “
“ ก็แค่ถามเอง “
“ อาจารย์เตวิชย์ครับ ผมมีคำถาม “
“ เฮ้ย ไอ้เชี้ย “ เพื่อนที่ดึงแขนกันไว้ เหมือนกำลังห้ามสิ่งที่คนตั้งคำถามอยากจะถามผม
“ จะถามว่าอะไร “
“ มันก็ไม่ใช่ในวิชาเรียนอะไรหรอกนะครับ แต่ผมแค่อยากรู้ ว่า อาจารย์มีแฟนรึยัง “ ทุกอย่างในห้องเรียนเงียบลง ตอนนี้มีเด็กผู้หญิงอยู่สองสามคนแล้วก็กลุ่มของเด็กผู้ชายคนนั้นที่เข้ามาส่งงานเมื่อสักครู่ แค่ดูก็รู้แล้วว่าคิดอะไรกันอยู่
“ ทีหลังช่วงถามคำถามที่เป็นประโยชน์ต่อตัวเธอเองด้วยนะ ไม่ใช่คำถามแบบนี้ แต่ครั้งนี้จะตอบแล้วกัน ผมมีแฟนแล้วครับ “ ลุกขึ้นยืนจากที่นั่งสอน ผมมองไปรอบ “ มีใครยังไม่ส่งงานอีกมั้ย “ ทุกคนมองหน้ากันก็เป็นอันว่าครบเรียบร้อย “ ฝากบอกเพื่อนๆด้วยว่า ถ้ายังมีเพื่อนคนไหนยังไม่ส่งเอาไปส่งที่ห้องพักครูนะ “
“ ครับ “
“ งั้นเจอกันชั่วโมงหน้านะ “ ผมลุกขึ้นจากที่นั่งสอน ตอนที่กำลังเดินออกไปจากห้อง นักศึกษาผู้หญิงก็พูดขึ้น
“ พวกโง่ ดูไม่ออกรึไง ว่าอาจารย์เตวิชย์คบกับอาจารย์พิริยะ อยู่ไง “
“ บ้า จริงเหรอ “
“ เค้ากลับบ้านด้วยกันทุกวัน มีคนเห็นด้วยว่าอยู่คอนโดเดียวกัน สนิทกันออกขนาดนั้นจะไม่เป็นแฟนกันได้ไง เคยเห็นอาจารย์เตวิชย์สนิทกับอาจารย์คนไหนมั้ยล่ะ วันก่อนเห็นมีเด็กที่ชอบอาจารย์พิริยะทำแซนวิชไปให้ยังโดนอาจารย์เตวิชย์ซิ่วไปกินเลย เค้าหวงกันจะตาย “
“ มึงแม่ง ช้า เห็นมั้ย “
เปิดประตูออกไปนอกห้องเรียน เผลอยิ้มออกมากับสิ่งที่ได้ยิน หวนคิดถึงคนที่บอกว่ากำลังหิ้วท้องรออยู่ข้อมือก็ถูกยกขึ้นมาดูเวลา เหลือเวลาอีกเยอะ แวะซื้อของสดเข้าไปทำอะไรง่ายๆ กินกันสองคนดีกว่า
“ สอนเสร็จแล้วเหรอ “
“ โรม “ ผมหันไปตามเสียง คนที่เมื่อครู่เห็นอยู่นอกห้องยังคงคอยอยู่ “ มีอะไร “
“ ไปกินข้าวด้วยกันหน่อยมั้ย “
“ ไม่ล่ะ กูมีนัดกินข้าวกับไฟท์แล้ว “
“ เหรอ “ มันพยักหน้า ผมที่กำลังจะก้าวขาเดินออกไปก็หันมาบอก “ เอาเวลาไปสนใจแฟนกับลูกของมึงเถอะ ถ้าเค้ารู้ว่ามึงมาที่นี่เค้าคงไม่สบายใจ เค้ายังไม่รู้ใช่มั้ยล่ะ ว่ากูเป็นใคร เพราะงั้นอย่าทำอะไรที่เค้าไม่สบายใจเลย กลับไปเถอะ “
“ กูแค่อยากจะคุยกับมึงให้รู้สึกก็ไม่ได้เหรอวะ “
“ ไม่เห็นมีอะไรต้องคุย เรื่องพวกนั้นมันจบไปตั้งหลายปีแล้ว มันจบไปแล้ว “
“ แต่กูยังมีจบนะ ยังมีเรื่องที่อยากจะถามมึงเยอะแยะ “ มือที่ยื่นมาจับข้อมือของผมไว้ ตอนที่หันไปมองโรมก็ส่งสายตาอ้อนวอนมาให้ เหมือนตอนนั้นเลย ตอนที่ที่มันข้อร้องไม่ให้ผมไป
“ แต่กูไม่มีแล้ว ชีวิตของกูมันเริ่มต้นใหม่แล้ว “
“ มึงลืมทุกอย่างไปหมดแล้วจริงๆ เหรอวะ ความรู้สึกทั้งหมดของเรามันได้ง่ายขนาดนั้นเลยเหรอวะ “
“ แล้วทำไมคนเราต้องจำเรื่องที่ทำให้เสียใจด้วยวะ “ ผมถาม
“ แล้วมึงคิดว่า มึงเสียใจอยู่คนเดียวรึไง “ เสียงตะโกนกลับของโรม ผมหันมองรอบๆเหล่านักศึกษากำลังหันมามองเรา ผมจ้องมันนิ่งๆก่อนจะถอยหลังจะหนีออกมา แต่นั่นก็ช้ากว่ามือที่ดึงผมไว้ โรมลากผมออกไปจากด้านหน้าคณะ มาถึงลานจอดรถ “ ขอคุยด้วยดี ๆ “
“ กูไม่มีอะไรจะคุย เราเคลียร์กันไปนานแล้ว ตอนนี้มึงมีเค้าคนใหม่ เค้าคนที่เข้ากับลูกของมึงได้ เค้าคนนั้น คนที่ไม่ใช่กู มึงต้องการอะไรอีกวะ เคลียร์กับกู เคลียร์ทำไม เพื่ออะไร มันจะได้ะไรขึ้นมาว่ะ ในเมื่อต่างคนต่างก็มีคนใหม่ หรือมึงคิดจะกลับมา “ ทุกอย่าเงียบโรมไม่ตอบอะไรผม เอาแต่มองหน้านิ่งๆ “ ถ้ามึงจะคิดแค่ว่าเคลียร์ไปเพื่อที่จะกลับมาเพื่อนอะไรแบบนั้น มึงเลิกความคิดพวกนั้นไปเถอะ เพราะมึงกับกูเรากลับไปเป็นแบบนั้นไม่ได้แล้วเเหละ “
“ ทำไมวะ ทำไมไม่ได้ ทำไมต้องทำกันถึงขนาดนี้ มึงเปลี่ยนชื่อเพื่อหนีกู ทำไมวะมันเจ็บมากเหรอ แต่กูก็เจ็บนะเว้ย มึงคิดว่ากูอยากมีลูก มึงคิดว่ากูอยากเลิกกับมึงเหรอ ไม่เลยเว้ย ถ้ากูย้อนเวลากลับไปได้กูเองก็อยากจะอยู่กับมึง อยากจะรักกับมึงเหมือนเดิม ไม่อยากมีลูก ไม่อยากพลาดทำใครท้องเหมือนกัน “
“ เจ็บมากเหรอ มึงถามคำถามนั้นออกมาได้ยังไง เจ็บมากเหรอ “ ผมหัวเราะออกมาสายตาก็จ้องมองมัน “ มึงถามคำถามเหี้ยๆแบบนี้ออกมาได้ไงวะ มึงคิดว่ากูไม่เจ็บเหรอ การที่กูเห็นคนที่กูรักมีลูกกับใครคนอื่นที่ไม่ใช่กู กูที่ต้องทนให้ผู้หญิงคนนั้น คนที่มึงไปมีอะไรด้วยมาคอยด่าอยู่ทุกวัน กูมันคนที่ทำให้ครอบครัวเค้าพัง ทำให้เด็กที่กำลังจะเกิดมาไม่มีพ่อ กูที่ต้องโดนด่าแบบนั้น ทั้งๆที่กูเป็นคนที่มาก่อน กูมาก่อนแต่กูต้องทนฟังเสียงด่าพวกนั้นอย่างงั้นเหรอวะ แล้วกูทำผิดอะไรอะ ผิดที่เป็นผู้ชาย ผิดที่ไม่ยอมถอยให้คนที่มึงทำเค้าท้องอย่างงั้นเหรอ แล้วสุดท้ายพอเด็กคนนั้นคลอดมึงกับเค้าอยู่ด้วยกันไม่ได้ มึงให้กูกลับไป เพื่ออะไร เพื่อเลี้ยงดูเด็กคนนั้นเหรอ เด็กคนนั้นคนที่ทำให้กูกับมึงต้องเลิกกัน เด็กที่เกิดจากการที่มึงนอกกายกูไปเอากับคนอื่นจนเค้าท้อง มึงคิดว่ากูเป็นคนใจกว้างขนาดนั้นเลยเหรอ มึงคิดว่ากูรักมึงมากจนยอมทุกอย่างเลยเหรอ แล้วมึงล่ะ เคยคิดบ้างรึเปล่าว่ากูรู้สึกยังไง มึงเอาแต่ความรักมาอ้าง มึงรักกู มึงรักกูแล้วยังไง ถ้ามึงรักกูเรื่องแบบนี้ต้องไม่เกิดขึ้นดิวะ มันต้องไม่เกิดขึ้นตั้งแรก แล้วตอนนี้มึงจะมาเอาอะไรจากกูอีก ปล่อยกูไปไม่ได้เหรอ “
“ กู ขอโทษ “
“ ทุกครั้งมึงมักเอาคำว่า รัก กับขอโทษมารั้งกู แต่ครั้งนี้กูขอได้มั้ย ช่วยปล่อยกูไปทีเถอะอย่ารั้งกูไว้อีกเลย “ เพราะถ้ามึงทำแบบนี้อีก กูอาจจะไม่ได้เข้มแข็งอย่างวันนี้ก็ได้
“ แค่คุยกันดีๆ ก็ไม่ได้เหรอวะ “
“ กูแค่อยากจะคุยกับมึงดีๆ สักครั้ง เท่านั้นเอง “
“ เพื่ออะไรวะ มึงต้องการอะไรกันแน่ กูไม่เข้าใจ “ ที่มารั้งผมไว้แบบนี้ทั้งๆที่คนรักใหม่อยู่แล้ว และรู้ทั้งรู้ว่าผมเองก็มีแต่ทำไมถึงยังรั้งเอาไว้อยู่
“ กูแค่อยากจะคุยกับมึง ไม่ว่าในฐานะไหน กูแค่อยากจะเห็นมึงอยู่ กูแค่อยากรู้ว่ามึงเป็นยังไง สบายดีมั้ย ไม่อยากให้มึงห่างไปไหนอีก ถึงกูจะรู้ว่าถ้าพูดออกไปว่าเพราะกูพลาดไปเลยทำให้เรื่องเป็นแบบนั้น นั่นจะเป็นแค่ข้ออ้าง แต่ก็อยากให้มึงฟัง ไม่ต้องกลับมาเป็นเหมือนเดิมก็ได้ ขอแค่ให้เราเป็นเพื่อนที่ดีต่อกันก็พอ “
“ แล้วอินล่ะ มึงจะทำยังไงกับเค้า เค้าไม่รู้ไม่ใช่เหรอ เรื่องของเรานะ แล้วมึงคิดเหรอ ว่าเค้าจะรับได้ “ ไม่มีหรอกคนที่อยากให้แฟนของตัวเองไปยุ่งกับแฟนเก่านะ “ กูให้ความเป็นเพื่อนกับมึงไม่ได้หรอก “
“ ทำไม “
“ กูไม่อยากอยู่ในฐานะนั่น “
“ แล้ว “
“ พอเถอะ มึงเลิกพูดสักทีได้รึเปล่า มึงกลับไปเถอะ แล้วอย่ามายุ่งกับกูอีก กูมีแฟนใหม่แล้ว กูไม่ใช่แอลแล้ว แอลมันตายไปแล้ว ตอนนี้มีแค่ เต มีแค่เตเท่านั้น “
“ แอล “
“ อย่าพยายามในสิ่งที่มันเป็นไปไม่ได้เลย “ ผมว่าแบบนั้นตอนที่ตัดสินใจเดินออกห่างจากมัน เสียงของโรมก็ดังไล่หลังตามมา
“ แต่มึงก็น่ารู้ ว่ากูไม่เคยละความพยายามอยู่แล้ว “
ใช่กูรู้ แล้วก็ก็หวังเป็นอย่างยิ่งด้วยว่า กูจะไม่กลับหลังหันไปยืนอยู่ตรงจุดนั้นอีกครั้ง
จุดที่เคยทำให้เสียใจจนเกือบอยากจะตายมาแล้ว
“ ทำไมกลับช้าจัง “ เสียงทุ้มทักขึ้น ตอนที่ผมเปิดประตูห้องเข้าไปแล้วเงยหน้าขึ้นมองมันก่อนจะหลบตาไปทางอื่น ไฟท์ที่หันมามองก็ลุกขึ้นจากโซฟาแล้วเดินตรงเข้ามาหา “ กินอะไรยัง “
“ มึงเป็นอะไร “ มือที่ยกขึ้นมาประคองหน้า มาพร้อมกับคำถามที่ทำให้ผมดึงตัวเองเข้าไปซบกับอกของมัน
“ ไฟท์ คือกู “
“ ร้องไห้ทำไม “ อาจเพราะตาของผมแดงกล่ำมันเลยตัดสินใจถามออกมาแบบนั้น “ วันนี้มันมาหามึงเหรอ “ ผมพยักหน้าอีกคนก็ถอนหายใจ “ แล้วร้องไห้ทำไม “
“ ไม่รู้ พออยู่คนเดียวน้ำตามันก็ไหลออกมา “ ความรู้สึกตอนที่เถียงแตกต่างกับตอนที่อยู่คนเดียวเสียจริง ไม่เก่งจริงนี่หว่า “ โทษที แล้วมึงกินอะไรรึยัง “
“ ยัง ก็บอกแล้วไง ว่าจะคอย “
“ ไฟท์ “
“ ถามอะไรหน่อยสิ “ ไฟท์เอ่ยถามผมก่อนที่ผมจะถามมัน
“ จะกลับไปมั้ย “
“ ไปไหน “
“ กลับไปรักกับเค้าคนนั้นนะ “ ผมหลบตาไปทางอื่นตอนที่ได้ยินคำถาม ผมส่ายหน้า
“ มันจบแล้วล่ะ เรื่องของกูกับมัน จบไปนานแล้ว กูไม่ใช่คนใจกว้างอะไรขนาดนั้น กูเป็นแค่คนธรรมดา ที่อยากให้คนที่กูรัก รักกูแค่คนเดียว ไม่ใช่คนรักที่ไปมีอะไรกับคนอื่นแล้วพลาดท่ามีลูกกับคนอื่น แล้วรั้งกูให้กูด้วยคำว่ารัก กูไม่ใช่คนใจกว้างแบบนั้นมึง กูทนอยู่ในสภาพนั้นไม่ได้ แต่กูก็ไม่รู้ว่าทำไม กูถึงร้องไห้ ทั้งๆที่ไม่คิดจะกลับไปแต่ไม่รู้ทำไมถึงต้องร้องไห้ “ ยิ่งเราผ่านช่วงเวลามีค่าด้วยกันมามากเท่าไหร่ เรื่องแบบนั้นก็ยิ่งยากสำหรับผม
“ เพราะความทรงจำมั้ง “ ไฟท์บอก “ ความทรงจำเป็นทั้งสิ่งที่ทำให้เจ็บปวด แล้วก็มีความสุข และเพราะรักเค้ามาก มึงเลยเอาแต่คิดว่ามึงเคยมีความสุขยังไง และเสียใจที่ตอนนี้ไม่ได้เป็นแบบนั้น “
“ ไม่ใช่อย่างั้นหรอก กูแค่ไม่อยากจะเจอมันมากกว่า “
“ แล้วที่ไม่อยากเจอ ไม่ใช่เพราะว่า กลัวคิดถึงเรื่องเก่าๆเหรอ “ คำถามที่ทำให้ผมหยุดนิ่ง เงยหน้ามองไฟท์ที่ยิ้มออกมา มันลูบหัวผม “ ไม่เป็นไรหรอก กูบอกแล้วใช่มั้ย ว่าถ้ามึงอยากจะจำไว้ก็ไม่เป็นไร แต่อย่าร้องไห้ เพราะถ้ามึงร้องไห้ มันจะแสดงให้รู้ว่า มึงยังรักเค้า ยังอยากกลับไปหา แต่แค่ใจมันบอกว่า เจ็บแล้ว ไม่อยากไปแล้วก็เท่านั้น “
“ ไม่ใช่แบบนั้น สักหน่อย “ ซบลงไปบนไหล่ ผมบอกมัน
“ แล้วมันยังไง “
“ เพราะความทรงจำของกูมีแค่มันตังหาก นั่นคือเหตุผลที่ว่า ทำไมกูถึงยังต้องเสียใจอยู่แบบนี้ ความทรงจำที่เกี่ยวกับมันถ้ากูเลือกได้กูอยากจะลบมันออกไป เหลือไว้แค่สิ่งที่กูอยากจะจำ “
“ แล้วจะจำอะไรไว้ล่ะ “
“ จำไว้ว่าเคยเจ็บปวดยังไง จะได้ไม่กลับไปหา แล้วเสียใจกับเรื่องของมันอีก “
“ งั้นก็อย่าร้องไห้ “ มือที่เลื่อนมาหยิกแก้ม ผมมองหน้าผมไฟท์ก็ขมวดคิ้ว “ มีอะไร ทำไมยังทำหน้าแบบนั้น “
“ กูมาพูดเรื่องของโรมให้มึงฟังอีกแล้ว “
“ ถึงแม้ว่าจะเจ็บใจที่ได้ฟังเรื่องของแฟนเก่าจากปากมึง แต่ทำไงได้ว่ะ แทนที่จะให้มึงเสียใจอยู่คนเดียว กูอยู่กับมึงไม่ดีกว่าเหรอ เพราะกูคิดว่าถ้าเป็นเรื่องของกู มึงก็คงทำแบบนี้ “
“ อินยังไม่รู้เรื่องกูเลย มึงจะไปบอกมั้ย “
“ คิดว่าไปบอกดีมั้ย “ ผมไม่ตอบคำถามของไฟท์ แววตาที่หันไปทางอื่น ผมก้มหน้า
“ กูไม่อยากให้อินเสียใจอีกแล้ว กูอยากให้มันมีความสุข แล้วเพราะเอาแต่คิดแบบนี้ เลยไม่กล้าแม้ที่จะคิด ว่าจะบอก “
“ อย่าเค้าให้เค้ารู้เองนะ นั่นจะยิ่งเจ็บปวด “
“ แล้วถ้าฟังจากปากกูมันจะดีเหรอ ฟังจากปากของไอ้โรมไม่ดีกว่าเหรอ “
“ แล้วมันจะบอกเหรอ “
“ ไม่รู้สิ “ ไฟท์หันไปถอนหายใจทางอื่น
ถ้าในใจของผมกำลังคิดถึงโรม ตอนนี้ในใจของไฟท์ก็คงกำลังคิดถึงอินเหมือนกัน บางทีผมเคยคิดว่าที่เราอยู่ด้วยกันแบบมันเพราะว่าเรา รักกัน ถูกใจกัน หรือเพราะอะไรกันแน่ .... เพราะมีความเสียใจเหมือนกันอย่างงั้นเหรอ แล้วถ้าเราไม่ได้เสียใจละ เราจะเป็นยังไง
เพราะเสียใจเรื่องของความรักเหมือนกัน หรือเพราะคนที่ต่างคนต่างเคยรัก เขามารักกัน กันแน่
..................................
อาจจะให้จำกัดความเรื่องนี้ว่า
นิยายดราม่าหนักหน่วงของคนเขียนโรคจิตคนนึง
เราม่านะ หน่วงด้วย เจ็บให้อก ไม่รู้จะสงสารใครดี
จนบางทีก็คิดว่า หรือว่า เรื่องนี้จะไม่มีใครที่น่าสงสารเลย
หรืออาจจะน่าสงสารทุกคน เพราะแต่ละคน มีความเห็นแก่ตัวเป็นที่ตั้ง
เจอกันตอนหน้าจ้าาา
ขอบคุณที่เข้ามาอ่านและคอมเม้นท์
ใครมีเฟสหรือทวิต ฝากแท็ก #choiceต้องเลือก ด้วยนะคร่า :กอด1: :L2: :3123: :L1: :pig4:
-
:z13:
จิ้มก่อนอ่าน
-
ตอบหลังอ่านจบ
"เขาวงกตว่าหาทางออกอยากแล้ว ความรักและหัวใจของทั้ง 4 คนนี้ หาทางออกอยากยิ่งกว่า"
ตายแพ้พพพพ :seng2ped:
-
โอ๊ย เจ็บแทนอิน
นี่มันอะไรกัน?
อินท่าจะลงตัวกับโรมไปแล้ว
พอมาตอนนี้โรมยังอาลัยอาวรณ์กับเต
อินรักไฟท์แต่ไฟท์เลือกเต
สงสารอินอย่างบอกไม่ถูก
ตอนนี้อินยังไม่รู้อะไร แต่น่าจะรู้ในไม่ช้า
เราเชื่อว่าอินน่าจะยอมรับเรื่องอดีตของโรมได้
แต่มันเหมือนสุขแบบไม่สุดไม่เต็มที่
คงจะเจ็บเจียนตายที่คนที่รัก-ชอบทั้งสองคนรักและอยู่กับเต
เราไม่เห็นใจเตนะ
เข้าใจว่าเจ็บที่โรมไปพลาดท่า
เข้าใจว่าเจอมาเยอะ
แต่ที่เราไม่ชอบคือการที่เตรับอลิซไม่ได้
ไม่ชอบเด็ก มันไม่ใช่ความผิดของเด็กนะ
เราเขื่อนะว่าถ้าหากว่าเป็นอินอินจะไม่ทำแบบเต
อย่างน้อยก็ในเรื่องของเด็ก
อิไฟท์ไม่ขอออกความเห็นค่ะ
อินก็เลิกคบอิไฟท์ไปเถอะ
เจ็บน้อยกว่าด้วย
เพื่อนก้เลิกคบได้ด้วยเหมือนกัน
ปวดตับมากๆกับทุกๆอย่าง ณ ตอนนี้
คนอ่านอย่างเรารู้ตัวว่าผิดเองที่ไปชอบตัวละครอย่างหมออิน
ตอนนี้ได้แค่ภาวนา (คุณหนมมี่) Please be kind to In.
แม่ยกหมออินน้ำตาร่วงมาหลายยกแล้วค่ะ
คุณหนมคะ - คลาส นะคะ ไม่ใช่ คราส
เติมนิดหนึ่งเรื่องของอลิซที่เตรับไม่ได้
อันนี้เป็นความเห็นส่วนตัวของเราที่ท่าทางจะกลายพันธ์ คิดแตกต่างไปจากคนไทยส่วนใหญ่
เราไม่ได้คิดแบบนางเอกละครหรือโลกสวย
เราคิดว่าเด็กไม่ผิดเพราะว่าคนที่ผิดต่อเตตือพ่อ+แม่ของอลิซ
เราทำงานเกี่ยวกับการแก้ไขปัญหาสังคม (ที่ประเทศอื่น)
คนทั่วไปส่วนใหญ่ที่ๆเราอยู่ก็จะคิดแบบเดียวกับเรา
คือเรื่องสิทธิของเด็กเป็นเรื่องที่สำคัญมากฉะนั้นจึงเป็นเรื่องที่ต้องแยกแยะ
มีเยอะหลายกรณีที่แม่เลี้ยงหรือพ่อเลี้ยงเป็นผู้เลี้ยงดูลูกชู้โดยแยกแยะจากการคิดที่ว่าเด็กไม่ผิด
จากเมนท์ของคนอ่านหลายๆคนทำให้เราเข้าใจว่าเราเองที่คิดต่างจากคนอื่น
เป็นความแตกต่างทางสังคมและวัฒนธรรมอย่างหนึ่ง น่าสนใจมากๆ
-
ยังยืนยังค่ะ
อยากให้ อินคู่ไฟท์นะ
ตอนหน้าไม่รู้ว่าความรักอีลุงตุงนังของทั้งสี่จะเป็นยังไงหรือบทสรุปของพวกเขาจะเป็นยังไง
นิยายเรื่องนี้ติดตามมาตั้งแต่แรกๆทำเอาเราเสียน้ำตาไปหลายตอน
อินก็มีเหตุผลของอินที่ตัดสินใจคบโรม
ไฟท์ก็มีเหตุผลของไฟท์ ถึงจะทำเอาเราไม่เข้าใจในความคิดและความสับสนของนางและด่าไปหลายตอน
แต่ตั้งแต่แรกที่อินตัดสินใจไปคบกับโรมเราไม่เห็นด้วยเลยถึงจะเสียใจเรื่องไฟท์
แต่ถ้ารักยังไงมันก็รักป่ะว่ะไปๆมาๆรักโรมจริงหรือป่าวหรือแค่ประชด??
แล้วถ้าเราเป็นเต เราก็คงรับไม่ได้ถึงอลิซจะไม่ได้มีความผิดใดๆ
แต่ใครจะไปทนเลี้ยงลูกของชู้ได้(ชู้ในที่นี้คือที่โรมไปพลาดมีลูกด้วยถึงจะไม่ได้ตั้งใจหรือไม่รักก็ตาม) แต่ลองคิดในแง่ชีวิตจริงค่ะ ไม่เอานางเอกละครนะ
สุดท้ายเหมือนโรมยังอาลัยเตอยู่ชัดๆ ส่วนเตดูยังไงก็เหมือนคนยังรักอยู่
เครียดแทนจัง แต่ยืนยัน นอนยัน ตีลังกายันค่ะ
เชียร์#ทีมไฟท์อิน
ปล. ทุกอย่างคือความคิดเห็นส่วนตัว :katai1: :katai1:
-
สรุป ทั้งสี่คน ยังอาลัยอาวรณ์ในคนรักเก่าทั้งนั้น ไฟท์ เลือกเตเพื่อจะเริ่มต้นใหม่ แต่ลึกๆ ไฟท์ทำเพื่ออินมากกว่า เพราะตัวเองทำไม่ได้ที่จะรักอินแบบคนรัก ไฟท์กลัวเสียอินไป ไฟท์เลยเลือกที่จะรักอินในแบบเพื่อนที่เคยเป็นมา ไฟท์กลัวเกินไป เพราะอินเป็นเพื่อนเลยทำให้ไฟท์คิดมาก คิดเยอะ หาข้ออ้างโน่นนี่ตลอด ตอนนี้ไฟท์อาจจะไม่ได้รักเต แต่มันเกิดจากความเห็นอกเห็นใจ สงสารที่เตมีแผลในอดีต และพอดีกับที่ไฟท์ตัดใจจากอินก็เลยลงตัวที่เต และเตก็คิดเหมือนไฟท์ เตยังรักโรมแต่ก็ทำใจอยู่ด้วยไม่ได้ ความเจ็บปวดมันมีมากกว่า อย่างที่เตบอก จะให้เตเลี้ยงลูกคนที่มาทำให้ชีวิตรักตัวเองพังก็คงไม่ได้ เตทำใจไม่ได้ แต่ไม่ได้หมายความว่า เตเกลียดอลิชจนถึงขั้นใจร้าย อาจจะมีแว่บมาบ้างแต่เชื่อว่าเตทำร้ายอลิชไม่ได้หรอก เพียงแต่มันเห็นแล้วมันเจ็บเหมือนมีเสี้ยนตำใจตอกย้ำ ทุกอย่างมันต้องใช้เวลา จะให้ยอมรับเลยก็คงไม่ได้ เตก็เลยเลือกที่จะจากมา ถ้าวันนั้นโรมรั้งเตไว้ได้ เชื่อว่าไม่มีความสุขหรอก เพราะเตมีปมตรงอลิช ส่วนโรมเป็นพ่อยังไงก็ทิ้งลูกไม่ได้ ต้องเอาใจใส่ดูแล และนั้นยิ่งทำให้เตคิดมากและเตคงกลัวตัวเองจะทำอะไรลงไปโดยเอาความเจ็บเป็นที่ตั้ง เชื่อว่ามีปัญหาแน่นอนถ้าเตไม่หนีมา อาจจะทำให้โรมลำบากใจ อลิชก็จะมีปัญหา เตคงคิดแบบนี้ก็เลยกลัวและเจ็บจนต้องหนีดีกว่า สงสารเตนะที่ทำใจไม่ได้ ทั้งที่เตรักโรมมาก จนถึงตอนนี้ก็ยังรัก โรมอยากเป็นเพื่อนกับเต คุยในฐานะเพื่อน ซึ่งไม่รู้ว่าโรมคิดแค่เืพื่อนจริงไหม ดูจะอาลัยอาวรณ์เตอยู่มาก เวลาที่จากกันโรมคิดว่าเตคงทำใจได้แล้ว แต่ไม่ใช่เลยเตที่รักโรมมากก็ยังทำใจไม่ได้อยู่ดี เป็นเพื่อนก็ไม่ได้ ไม่เหมือนอินที่เก็บความรู้สึกได้ดีกว่า สงสารอินเหมือนกันที่ตอนนี้ยังไม่รู้เรื่องโรม แต่เตจะไม่เจอกันกับโรมก็คงเป็นไปไม่ได้ เพราะไฟท์กับอินเป็นเพื่อนกันยังไงก็ต้องเจอ และโรมควรจะบอกอินเรื่องเตดีกว่า หรือถ้าไม่บอกก็ตัดใจทำเป็นไม่รู้ไม่เห็นไม่รู้จักเตมาก่อนก็ดีนะ เผื่อจะดีทั้งสองฝ่ายก็ได้ หน่วงจนไม่รู้ว่าตอนจบจะเป็นยังไงเลย :เฮ้อ:
-
พูดไม่ออก บอกไม่ถูก ไม่รู้จะสงสารใครดี
ต่างก็มีเหตุผลของตัวเอง
เราว่าเตไม่ได้เกลียดเด็กนะ แต่ทำใจให้อภัยโรมไม่ได้ต่างหาก
เตกับโรม เป็นคู่ที่ก่อขึ้นจากความรัก
โรมกับอิน เหมือนคู่ที่เริ่มก่อขึ้นจากความต้องการ
ไฟท์กับเต เหมือนคู่ที่ก่อจากความเข้าใจกัน
อินกับไฟท์ เป็นคู่ที่ก่อจากความรัก(อิน) และความผูกพันธ์(ไฟท์)
อ่านไฟ - เทม หน่วงแบบวัยรุ่น รักร้อนแรง
พอChoice รักที่ต้องเลือก มันคนละอย่างอะ
มันหน่วงแบบผู้ใหญ่ที่หนักใจคิดมากแบบมันไม่ใช่แค่รักอย่างเดียวแล้วอะ
แต่สงสารอินสุดนะเหมือนจะผิดหวังก็ไม่ใช่จะสมหวังก็ไม่เชิงดูไม่สุดๆสักอย่าง
-
สงสารอินสุดดดดดดดดดดดด :katai1: :sad4:
คือจะยังไงทีนี้ เฮ้อออออออออ
นี่ไม่ได้เชียร์โรมอินตั้งแต่แรกอยู่แล้ว
แค่ไม่อยากให้อินเสียใจจมอยู่กับเรื่อไฟท์
แต่ถ้าโรมยังอาลัยแอลแบบนี้ ถ้าอินรู้ ก็เจ็บอยู่ดี
ไฟท์ ก็แย่นะ คือกลัวจะเสียอินไป
เลยมาคบกะแอลงี้ เหมือนเป็นแค่ตัวแทนอ่ะ
แอลก็น่าสงสารอีก โอ้ยยยยยย กลับไปดีกะโรมเหอะ
อ่านแล้ว สับสน ปวดจิต หน่วง
:ling1: :katai1:
-
:katai1: มันอะไรกัน หน่วงใจ หนักจิต สงสารใครดี
-
:ling1: :ling1:
-
พี่โรมคะแนนติดลบจ้าตินนี้
คืออะไรของพี่โรม
จะเคลียร์หรืออาลัยอาวรณ์คะ
งง
แต่ที่แย่กว่าคือคำพูดทั้งหลาย
สงสารเลยถ้าอลิชหรืออินมาให้ยิน
-
เกลียดโรมไปเลย
-
อยากให้อินรู้เรื่องโรม รู้แล้วอะไรๆ มันอาจจะชัดขึ้น คิดอะไรได้มากขึ้น เหมือนนี่ก็เป็นอีกหนึ่งจุดเปลี่ยนของเรื่อง
เพราะดูแล้วโรมดูอาลัยอาวรเตเหลือเกิน เหมือนตัดไม่ขาด(หรือไม่เคยตัด)
-
เพิ่งได้อ่านเรื่องนี้ ตามอ่านรวดเลยทีเดียว
ดราม่ามากมายแหลกลาน
ขอคอมเม้นต์รวบยอดเลยทีเดียว
ในเรื่องนี้ เรารักและเห็นใจอินเพียงคนเดียวเลยจริงๆ
ในช่วงแรกก่อนที่อินจะตกลงคบกับโรม
เห็นหลายคนบ่นว่าทำไมอินไม่เลือก ทำไมโลเลสับสนไปมาระหว่างไฟท์กับโรม
ตอนนั้น เรากลับไม่คิดอย่างนั้นเลยน่ะสิ
เปิดเรื่องมาอินก็ทำให้เห็น แสดงออกอย่างชัดแจ้งแล้วว่ารักไฟท์
แต่เพราะไฟท์เองที่ไม่เคยแสดงออกว่ารักอิน คำว่าแฟนก็ให้ไม่ได้ อยู่ต่อหน้าคนอื่นก็ไม่แสดงออกอะไร
มีแค่ตอนอยู่สองคน มีแค่ตอนนอนด้วยกัน ที่บ่งบอกว่าอินกับไฟท์มีซัมติง
แล้วแบบนี้มันยุติธรรมกับอินเหรอ?!!
ไฟท์ก็เอาแต่อ้างว่า ถ้าเปลี่ยนเป็นแฟนสักวันก็ต้องเลิก แต่ถ้าเป็นเพื่อนไม่มีวันเลิก
มันไม่จริงหรอกนะ!!! เป็นเพื่อนก็เลิกคบได้
และการที่เพื่อนนอนกับเพื่อนอย่างนี้ มันก็ไม่เรียกว่าเพื่อนแล้วป่ะ?!!!
เมื่อไฟท์ทำอย่างนี้ มันก็ไม่ผิดที่อินจะเปิดใจให้โรม
เราอ่านก็ยังแอบรู้สึกนะว่าถึงแม้อินจะคบโรม แต่ลึกในใจอินมีไฟท์เสมอ
มันเจ็บนะ ที่ไฟท์ไม่เคยเปิดเผยความสัมพันธ์กับอิน แต่กลับเปิดเผยความสัมพันธ์กับเตได้
ไหนไฟท์บอกต้องรักษาหน้า บอกใคาไม่ได้ว่าคบผู้ชาย มันก็แค่คำแก้ตัวของผู้ชายเห็นแก่ตัว!!!
สวดอิไฟท์เสร็จมาต่อด้วยอิตาโรม
เข้าใจว่าลืมรักแรกยาก ลืมเตไม่ได้
แต่เท่าที่ดูอาการโรม นี่เรียกว่าความรักความรู้สึกที่มีให้เตยังเต็มร้อยเหอะ!
งั้นระหว่างที่ในใจมีคนหนึ่งอยู่เต็มร้อย แล้วจะมายุ่งกับอินทำไม?!!!
มันทำให้รู้สึกว่า ตลอดเวลาที่คบอิน รักอินเพียงเพราะต้องการใครสักคนเหรอ?
อินเป็นแค่ตัวแทน เป็นคนที่มาช่วยเยียวยายามที่ไม่มีคนนั้น
แต่โรมดูพร้อมจะกลับไปในทุกวินาทีที่เตกระดิกนิ้ว!!!
มันคืออัลไล?!!! คิดถึงใจอินบ้างไหม?
ฝ่ายรุกเรื่องนี้มันไม่มีใครคิดถึงใจอินเลยใช่มั้ย?!!
ส่วนเต เราไม่สงสารเตเท่าไหร่นะ
ที่โรมไปทำชะนีท้อง โรมมันพลาด โรมมันไม่ตั้งใจ โรมมันโดนชะนีหลอก
แต่ไม่ใช่ว่าโรมมันไม่ผิด และจุดนี้เตก็น่าสงสารอยู่
แต่มันผิดจนถึงขั้นเตต้องทำอย่างนี้เลย?!! คือ โรมมันไม่ได้พิศวาสชะนีจนนอกกายนอกใจ
มันโง่ มันพลาด มันโดนชะนีหลอก ถ้าคิดถึงจุดนี้สักหน่อยก็จะได้รู้ว่าโรมมันก็เจ็บเหมือนกัน
คือ คนรักกัน ถ้ารักกันมากจริงๆ ก็ควรใช้สติและฟังกันบ้าง
ถ้าอิโรมมันนอกกายเพราะมันตั้งใจ เออ อย่างนั้นเตจะทำอย่างนี้ก็ไม่แปลก
กฏหมายขนาดฆ่าคนตาย ยังต้องดูเลยว่าตั้งใจฆ่าหรือพลาด โทษยังต่างกันเลย
ถ้ารักกันจริงมันควรคิดถึงตรงนี้หน่อยไหม?!
ถ้าโรมมันไม่ตั้งใจ มันโดนหลอก เตจะด่าจะทำอะไรก็ทำไป แต่เลิกกันโดยไม่หาทางประครองชีวิตคู่
มันก็เหมือนว่า ที่ว่ารักกันมากๆนั้น มีค่าแค่นี้เหรอ? ไม่มีค่าจนต้องหาทางประครองต่อไปเหรอ ?
น่าจะช่วยกันแก้ปัญหาไม่ให้ชะนีมาระราน มาประครองชีวิตคู่ไป
แต่นี่อะไร เอะอะเลิกๆๆๆ หนี เปลี่ยนชื่อ นี่แกอายุเท่าไร
แล้วประเด็นรับอลิสไม่ได้นี้ยิ่งน่าโมโห
คือ ถ้าอลิซ เกิดจากโรมพิศวาสนังชะนีนั่นจนไปเอาจนมันท้อง
เออ อย่างนั้นไม่แปลกที่จะรับไม่ได้ ไม่แปลที่จะรู้สึกว่าอลิซเป็นตำใจ
แต่ในเคสนี้ อลิซไม่ได้เป็นหลักฐานความรักของ ช-ญ คู่หนึ่ง ไม่ได้เกิดจากพ่อแม่พิศวาสกัน
อลิซเป็นหลักฐานของความโง่และพลาดท่าของโรม ซึ่งมันอาจลำบากที่จะเปิดใจรับแต่ไม่น่าจะรังเกียจ
ไม่ได้โลกสวย แต่คิดว่าเด็กมันผิดอะไร เด็กมันไม่ได้เกิดจากพ่อแม่รักกันก็น่าสงสารพออยู่แล้ว
เตโบ้ยว่ารักล่มเพราะชะนีนั่นกับโรม และอลิซเป็นหนามที่คอยย้ำที่ทำให้รักล่ม
เราว่า ชะนีนั่นเป็นสาเหตุจริง แต่ถ้ารักมั่นคงจริงมันก็จะผ่านไปได้ แต่เตเอาแต่หนี
และยังโทษเด็ก เตแม่งยังมาคิดอย่างนี้ได้ วุฒิภาวะนางโตพอเป็นอาจารย์แล้วจริงเหรอ
ทั้งด้านการคิดวิเคราะห์แยกแยะและแก้ปัญหา
แล้วปากบอกรับลูกโรมไม่ได้ แต่รับลูกไฟท์ได้ เออ ดีออก!
สรุปเรื่องนี้ ใครไม่รักอิน เจ้รักเอง!!!
ขอโทษที่คอมเม้นต์ยาวมาก เพราะอินมาก อินจัด
สนุกค่ะ ชอบ แต่ดราม่าจนนอนไม่หลับ 555
-
อ่านตอนนี้จบนึกถึงตอนที่คนแต่งบอกไว้เมื่อต้นเรื่อง เลยทำใหัค่อนข้างมั่นใจมากทีเดียวว่าไฟท์จะกลับมาคู่อิน
ส่วนโรมกับเตอันนี้เดาไม่ได้จริงๆ ระหว่างที่อ่านคู่โรมอิน ไฟท์เตทำไมเราไม่รู้สึกถึงความรักที่มีให้กันของทั้งคู่
มันเป็นเพียงคำพูดเย้ายอก เกี้ยวกันทำให้เขินมากกว่า อ่านไปอ่านมามันให้ความรู้สึกที่ออกแนวเพื่อน เพื่อนที่เข้าใจหัวอกเดียวกัน
แต่อย่างไฟท์อิน โรมเตเราเห็นถึงความอาลัยอาวรณ์ของแต่ละตัวละครอย่างเห็นได้ชัด
โรมไม่ผิดเรื่องความรู้สึกรักที่ยังมีให้เต แต่ผิดที่ตอนนี้โรมก็มีใครอีกคน
อินนี่ยังรักไฟท์อยู่แน่ๆจากตอนที่แล้วแม้หน้าจะยิ้มแต่ความคิดไม่ยิ้มตามแน่ๆ เจ้าตัวก็ได้บรรยายไว้
เตนี่คงไม่ต้องพูด ร้องไห้เป็นวรรคเป็นเวรขนาดนี้ ถ้าคนไม่รู้สึกอะไรแล้วจริงๆเจอหน้าเค้ายังต้องร้องไห้ทำไม
เพียงแต่ตอนนี้เตเก็บซ่อนความรู้สึกรักไว้เพียงเพราะไม่อยากจะกลับเจ็บแบบเดิมอีก
รักแต่ต้องทรมานขนาดนั้นก็อยู่ที่เจ้าตัวแล้วละว่าจะใจอ่อนไหม แต่ดูแล้วเตใจแข็งเอาการเลยไม่รู้ว่าโรมเตนี่จะเหมือนเดิมได้เปล่า
ส่วนไฟท์ เวลาไฟท์อยู่กับเตมันเหมือนให้ความรู้สึกที่ไฟท์ถูกใจเตมากกว่า มันยังไม่เห็นถึงความรู้สึกรัก
ขนาดที่เตถามว่าหัวใจของไฟท์ตอนนี้เจ็บไหม ไฟท์ไม่ได้พูดอะไรเพียงแต่ให้คำปลอบใจกลับไป
แล้วยิ่งรอบสองที่เตร้องไห้หลังจากสอนครึ่งเช้า ตอนคุยกันไฟท์พูดแค่เจ็บใจที่ได้ฟังเรื่องของแฟนเก่าเต
เราเลยคิดไปว่าไฟท์ยังไม่ได้รักเตแน่ๆ รักกันไม่น่าใจกว้างมากถึงขนาดนี้ มันต้องมีความรู้สึกอะไรบ้างแหละน่า
พิมพ์มาซะยืดยาวสรุปง่ายๆสั้นๆว่า อินโรมต่างคนต่างรู้สึกดีให้กันแต่ถ้าให้เลือกว่ารักใครอยู่คำตอบค่อนข้างชัดเจน
รักที่อินให้ไฟท์มันมากกว่าความรู้สึกที่มีให้โรม โรมยังรักเตอยู่และหลังจากที่บุกเดียวมาหาเตงี้แปลว่าโรมยังแคร์อินน้อยกว่าเต
ไฟท์นี่รักอินเพราะว่ารักมากเลยไม่อยากเสียอิน ต่างจากเตที่กล้าใช้คำว่าแฟนโดยไม่คิดถึงอนาคตว่าถ้าเลิกไปจะกลับมาคุยกันเหมือนเดิมไหม
ส่วนเตคำตอบเห็นอยู่ชัดๆ รู้สึกดีกับไฟท์แต่ยังรักโรม
ไฟท์เต โรมอิน สองคู่นี้มันเป็นเพียงความรู้สึกดีๆให้กันโดยที่ยังไม่พัฒนาเป็นความรัก
ต่างจาก ไฟท์อิน โรมเตอย่างเห็นได้ชัดเพราะต่างคนต่างก็มีเหตุผลที่รักกันไม่ได้อยู่
ก็คงต้องให้ทั้งสี่เลือกเอาเองแล้วแหละว่าจะอย่างไงต่อไป เข้าแก๊บตามคอนเซ็ปชื่อเรื่องเป๊ะๆ
เลือกจะเริ่มต้นรักครั้งใหม่แล้วลืมรักเก่า (ลืมไม่ได้และเป็นไปได้ยากดูจากสภาพแวดลัอม)
หรือจะเลือกรักเก่าเพราะต่างคนต่างยังไม่ลืมรักเก่าขนาดนี้ รักใหม่ที่เกิดขึ้นไม่สมบูรณ์แหงๆ
ปล. นี่เป็นเพียงสันนิฐานในความคิดของเรา อาจจะโอเวอร์ความรู้สึกไปบ้างเพราะอินจัด
ปล2. ก็ว่าจะพูดไม่ยาวไหงพิมพ์มาจนเมื่อนิ้วไปหมด ติดตามเรื่องนี้ต่อไปค่ะ
-
กรี้ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด :sad4:
เชียร์โรมมาตัลลอด ทำไมเล่าเจ้าจึงเป็นเช่นนี้เหมือนโรมยังไม่ได้เลิกรักแอลเลยซักนิด แล้วแบบอินน่าสงสารงะะะะะะะะ :hao5:
อยากให้อินรู้เรื่องนี้จัง แบบอยากให้รู้จากการแอบได้ยิน เห็น รู้ด้วยตัวเอง มากกว่าที่จะมีคนมาบอก อะ เพราะน่าจะเกิดผลลบมากกว่ามีคนมาบอกแล้วก็เผื่อ โรมจะได้เลือกว่าใคร แต่กลัวจัง กลัวว่าโรมจะเลือกแอล ถ้าเป็นงั้นสงสารอิน
ส่วนไฟท์ ... ทำไมถึงเลือกแอลเพื่อกันไม่ให้เตกลับไปหาโรม แล้วจะทำให้อินมีความสุขอะ มันรักจริง ๆ หรือนั่น
และแอล เราว่าแอลไม่มีเหตุผลที่จะรู้สึกแย่กับลูกน้อยหอยสังข์ของโรมเลยนะ คือมันไม่ใช่ความตั้งใจที่จะเอามาเป็นมารกีดกันความรักอะไรเลยอะ มันเกิดจากความผิดพลาดที่ไม่ได้ตั้งใจสักนิด เราว่าไม่ค่อยแฟร์กับอลิซเท่าไหร่เลย แต่ก็น่าสงสารที่ถูกกร่นด่าจากผู้หญฺิงผู้เป็นมารดาของอลิซนะ
สุดท้าย ขอบคุณที่มาต่อนิยาย :katai2-1: แล้วก็เราเชียร์ โรมอิน อิอิ
-
อิตาโรมนี่นะ :z6: :z6: :z6:
อินผิดอะไร สงสารอิน :sad4: :sad4:
-
จากที่เกลียดโรมอยู๋แล้ว
ยิ่งเกลียดโรมมากขึ้นไปอีกล้านเท่าเลย
ทำไมเปนผู้ชายเห็นแก่ตัวแบบนี้วะ
คิดแต่จะทำให้ตัวเองมีความสุข สบายใจ โดยไม่สนใจคนรอบข้าง
ตอนอินก้ตื้อออออยู่นั้น อินต้องหนักใจเรื่องความรู้สึกตัวเอง เครียดเรื่องไฟท์
พอตัดสินใจได้ กลับมาเจอแฟนเก่า ก้มาง้อเค้า
คือทำไปทำไม คิดไม๊ว่าเค้ามีชีวิตที่ดีแล้ว
เฮียมากกกจิงๆๆๆๆ
เกลียดดดดดดดโรมม
สุดท้าย ให้เป็น3P ไฟท์ เต อินละกัน
เกลียดโรมมมม
-
หรือจะเลือกต่างฝ่ายต่างไป เพื่อพบเจอคนใหม่
แง่งงงๆๆๆ อ่านไปอึดอัดไป เจ็บไปรักไป
ซับซ้อนสุดๆ นี่ล่ะน้าา ความรู้สึกคน
-
เกลียดทุกคนเลย รักอินคนเดียว
อินออกมาจากอีสามตัวนี้เถอะ
ไปหาคนอื่นที่ไม่ใช่ ทั้งอีไฟท์ อีโรม
-
อ่านแล้วรู้สึกหน่วงกับความรักของทั้งสี่คนจริงๆ รู้สึกว่าทั้งสี่ต่างยังลืมความรักครั้งเก่ากันไม่ได้เลย
ยังมีความห่วงหาอาลัยกับคนในอดีตทั้งที่อยู่กับคนปัจจุบัน
ปล.ขอเซฟวาดมากั้นความหน่วงได้ไหมคะ 55555
:mew1: :L2:
-
:o11: :o11: :o11: :o11: :o11: :o11: :o11: :o11: :ped144: :ped144: :ped144: หน่วงๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ พูดเลย
-
อ่านตอนนี้แล้วอยากโบกหัวโรมจริงๆ :angry2: :angry2:
งานนี้ถ้าอินรู้เองขึ้นมา สงสัยงานนี้คนที่ไม่มีใครเลือกคงเป็นโรมแน่ๆ คนเก่าก็ไม่ยอมปล่อย คนใหม่ก็เอา
ส่วนเตกับไฟท์น่าจะคู่กันได้ดี ส่วนอินอาจอยู่คนเดียว ซึ่งเราคงเสียดายเพราะอินเข้ากับลูกของโรมได้ดี และครอบครัวอินเองก็มีความสุขดี
-
เลิกๆ ไปเลยโรมเนี่ย โลเล ไม่มั่นคง
-
ตามอ่านเรื่องนี้ยาวๆเลย ผมว่าเรื่องนี้เป็นเรื่องที่ผู้เขียน
เขียนให้ออกมาได้รู้สึกขัดใจและหน่วงตลอดทั้งเรื่องเลย
ความชัดเจนเรื่องราวของความรักที่ไม่แน่นอนซึ่งมันรู้สึกว่า
ความรักที่เป็นไปของแต่ละคนนั้นมันไม่แน่นอน สามารถเปลี่ยนไปได้ตลอด
ทั้งๆที่รักแต่ก็ไม่ชัดเจน แต่ก็ตามมาถึงตอนนี้ ก็จะติดตามต่อไป
จะรอดูบทสรุปสุดท้ายว่าผู้เขียนจะให้ออกมาในรูปแบบไหน
แต่ก็อยากขอร้องว่าอย่าทำให้เนื้อเรื่องมันหน่วงไปทั้งเรื่องแบบนี้เลย
อ่านไปแล้วมันเครียดมากกว่าที่จะรู้สึกดี กับเรื่องราวของความรัก
-
รักที่ต้องเลือกจริงๆ
:เฮ้อ: ช่างหน่วง
-
ไม่อยากจะคาดเดาอะไรเลย :z3: :z3:
ทุกคนก็มีปมความหลังกันทั้งนั้น
รอตอนต่อไปค่ะ
-
ตอนที่ 35
“ อิน.. อิน.. ไอ้อิน!! “ เสียงดังแหลมๆที่เอ่ยเรียกชื่อผม สะดุ้งตื่นจากอาการเหม่อทันทีก่อนจะหันมามาพบว่า แพรกับพิงค์กับยืนจ้องหน้าผมอยู่ด้วยความสงสัย ภายในโรงอาหารของโรงพยาบาลเราสามคนที่กำลังกินข้าวคงมีแค่ผมที่ข้าวยังไม่พรองลงไปเลยสักนิด
“ มีอะไร “
“ ฉันต้องถามสิ ว่าแกเป็นอะไร ทำไม เงียบ “ พิงค์เอียงหน้าเข้ามาถาม มือที่ยื่นมาจับที่หน้าผาก “ ตัวก็ไม่ร้อน ทำไมดูเหม่อๆ ตาลอยๆ “
“ หรือว่าเมื่อคือหมอถูกจัดหน้าจัดเต็มจากคุณโรม ก็จะเบลอๆมึนๆ “ แพรถามก่อนจะยิ้มกว้าง ผมหันมาหามัน ก่อนจะยกยิ้ม
“ ก็เป็นแบบนั้นเหละ “
“ ว๊ายยยยยย เหรอ “
“ ตอแหล “ ผมบอก “ กูกับมันยังไม่ได้คุยอะไรกันเลย “
“ หมายความว่า โกรธกันอยู่เหรอ “ พิงค์ว่า
“ เปล่า แต่คือเมื่อวานมันเกิดเรื่องช็อคกับกูนิดหน่อยกูเลยไม่ได้คุยอะไรกับมันมาก วันนี้กูเลยเบลอๆ ไม่ได้สนใจอะไรมันมากหรอก “
“ เรื่องช็อคอะไรวะ “
“ เมื่อวานกูไปเจอไฟท์กับแฟน “
“ แฟน !? “ สายตาตั้งคำถามของคนฟัง ผมพยักหน้า “ แฟนนี่ยังไง คิดไปเองรึเปล่า ว่านั่นแฟน อาจจะแค่เพื่อนร่วมงาน “
“ แฟนสิ ก็มันแนะนำว่า แฟน แถมยังเป็นผู้ชายด้วย “
“ ห๊ะ จริงดิ “ สองสาวหันมองหน้ากัน ก่อนแพรจะหันมาถามผม
“ โอเคนะ “
“ อะไรโอเคนะ “
“ ก็ความรู้สึกนะ หมออินอยากให้คุณไฟท์ทำแบบนั้นมาตลอดไม่ใช่เหรอ รับหมอเป็นแฟนนะ “
“ แพร พูดมากน่า “ พิงค์ปรามอีกคนก็ก้มหน้า
“ ขอโทษค่ะ “
“ ไม่เป็นไรหรอก “ ลุกขึ้นจากที่นั่งของตัวเองผมถือจานอาหารไปไว้ที่เก็บ “ ไม่หิวล่ะ ไปก่อนนะ “
“ อื้ม “
ผมออกเดินไปตามทางเดินของโรงพยาบาล โรงพยาบาลที่ดุวุ่นวายเสมอ แต่ตัวที่กำลังเดินอยู่กับสงบนิ่ง ไม่อยากแม้จะทำงาน ไม่อยากจะทำอะไรทั้งนั้น หยุดพิงตัวเองกับระเบียง มือก็คว้าเอาโทรศัพท์ในกระเป๋าขึ้นมากด เบอร์โทรที่ผมอยากจะโทร ผมมองมันอยู่นาน นิ้วที่อยากจะกดโทรออกไป ทำได้แต่เลื่อนไปทางอื่น
ครืน ครืน ครืน สายโทรศัพท์สั่นผมรีบยกขึ้นมาดู ก่อนจะพบว่า คนที่โทรมา ก็คือคนเดิมๆที่จะโทรมาหากันตลอดแต่ไม่ใช่คนที่อยากจะโทรหาเมื่อครู่ “ ว่าไงครับมึง “
“ ทำอะไรอยู่ “
“ กำลังยืนอยู่เฉยๆ “ ผมบอก อีกฝ่ายก็ยิ้ม “ มีอะไรรึเปล่า “
“ เปล่า แค่กำลังคิดถึงเฉยๆ “ ยิ้มออกมาตามคำพูดของมัน ไอ้คนขี้เต๊าะเอ้ย จะนานเท่าไหร่ก็ไม่เปลี่ยนไปเลย
“ มีอะไร ไม่ต้องมาตอแหลเลย “
“ มีอะไรจะบอก “
“ หื้ม อะไร “ ถามออกไป อีกคนก็ถอนหายใจ
“ ไว้จะบอกเย็นนี้ งั้นเย็นนี้ไปกินข้าวกันนะ เดี๋ยวจะไปรับที่โรงพยาบาล “
“ แล้วอลิสล่ะ “ ผมถาม ทำไมรู้สึกเสียงมันแปลกๆ เหมือนกำลังมีเรื่องอะไรที่กำลังเครียดอยู่
“ ฝากที่บ้านมึงสักแปปได้มั้ย “ เงียบไปอย่างใช้ความคิด วันนี้แม่ไม่เข้าเวรก็น่าจะได้อยู่
“ ได้สิ แม่ไม่เข้าเวร งั้นวันนี้กูไปรับอลิสที่โรงเรียนแล้วกัน “
“ อื้ม “ มันตอบออกมาสั้นๆ ผมก็ขมวดคคิ้วถาม
“ เป็นอะไรรึเปล่า เสียงมึงดูไม่ดีเลยนะ วันนี้ไม่ได้ไปทำงานที่บริษัทนิ ที่มหาลัยมีปัญหาอะไรรึเปล่า “
“ มี “ ถอนหายใจออกมาพร้อมคำตอบ “ แต่ เย็นนี้ค่อยคุยกันแล้วกัน “
“ ได้สิ แต่มึงโอเคจริงๆนะ “ เกิดนึกเป็นห่วงมันขึ้นมาอีก โรมไม่เคยแสดงอาการแบบนี้อาการที่บอกว่ากำลังเป็นทุกข์ “ นี่โรม “ พอเรียกมันอีกครั้งปลายสายที่ฟังก็หัวเราะออกมา
“ กูไม่ได้เป็นอะไร แค่เหนื่อยนิดหน่อย งานทุกอย่างก็ต้องมีปัญหาอยู่แล้ว ขอบคุณที่เป็นห่วงครับ “
“ อื้ม “
“ เดี๋ยวกูได้กอด ได้หอมมึงสักฟอดก็คงหายแล้ว “
“ ถ้ามึงจะทำแบบนั้น งั้นก็กลับบ้านเถอะ ไม่ต้องไปกินข้าวหรอก “ บอกออกไปแบบนั้นอีกคนก็หัวเราะเสียงดังขึ้นไปอีกแต่ก็รู้ว่า กำลังกลบเกลื่อน “ ไม่อยากบอกก็ไม่ต้องบอก งั้นเจอกันเย็นนี้แล้วกัน อย่าสายละ “
“ ไม่สายครับผม “ สายที่วางไป ผมถอนหายใจออกมา ก่อนจะก้มหน้าลงต่ำ
น่าแปลก ผมรู้สึกแปลกกับความรู้สึกตัวผม ทั้งๆที่มีโรมอยู่แล้ว แต่กำลังรู้สึกเสียใจ รู้สึกรับไม่ได้กับความสัมพันธ์ของไฟท์กับเต ทั้งๆที่ในสายตาก็บอกว่า เหมาะสมดี ทั้งๆที่บอกว่าเหมาะสมดี ใจกับรู้สึกไม่ชอบแบบนั้น
ผมไม่อยากให้ไฟท์มีแฟน ไม่อยากให้ไฟท์มีใคร อยากให้มันอยู่คนเดียวแบบนั้น หรือถ้ามันต้องมี ก็ขอให้มันมีแค่ผม แต่ถามว่าผมจะเลิกกับโรมแล้วกลับไปหามันมั๊ย คำตอบคือ ไม่ .. เพราะในความรู้สึก ทั้งคู่ก็สำคัญเหมือนกันหมด คนนึงเป็นเพื่อนรัก อีกคนก็เป็นคนที่ทำให้มีความสุข
“ อิน มาทำอะไรอยู่ตรงนี้ “ หันไปตามเสียงคุ้นเคยที่ดังขึ้นจากด้านหลัง ตินที่เดินเข้ามาใกล้ ผมส่ายหน้า แต่อีกคนก็เลิกคิ้วถามเหมือนบังคับให้ตอบ
“ ไม่มีอะไรหรอก แค่มาคุยโทรศัพท์กับไอ้โรม “ เอามือถือใส่ในกระเป๋า ตินเดินมาหยุดอยู่ข้างๆ
“ ทะเลาะกันเหรอ หน้าตาบอกบุญไม่รับเลยนะ “
“ เปล่า ไม่ได้ทะเลาะ “
“ แล้วทำไม ทำหน้าตาแบบนั้น “
“ แค่กำลังคิดอะไรนิดหน่อย แล้วไม่ทำงานรึไง “ เชิดหน้าไปถาม อีกคนก็ยิ้ม
“ พักบ้างสิ “ ว่าแบบนั้น มืออุ่นๆก็ยกขึ้นลูบหัว “ คิดอะไรอยู่กันแน่ จะไม่ยอมบอกกันจริงๆรึไง “
“ หัดเป็นคนยุ่งเรื่องของคนอื่นตั้งแต่เมื่อไหร่วะ “
“ คนอื่นที่ไหนก็น้องตัวเอง “ ผมถอนหายใจออกมาตอนที่ตินพูดคำนั้น “ มีอะไร ไหนเล่ามาสิ “
“ ติน มึงว่ากูผิดรึเปล่า “
“ ผิดเรื่องอะไร “
“ กูรู้สึกว่า กูรักผู้ชายอยู่สองคนว่ะ กูอยากได้มันทั้งคู่เลย ไม่อยากเสียใครไปทั้งนั้น อยู่กับอีกคนก็มีความสุข แต่กับอีกคนก็ไม่อยากให้ไปเป็นของใคร วันนี้ที่กูเสียมันไปแล้ว กูถึงมาเข้าใจว่าที่กูเลือกไม่ได้เพราะอะไร เพราะกูรักมันต้องคู่ก็เลยเลือกไม่ได้ “
“ มึงคงหมายถึง ไฟท์ กับ โรม สินะ “
“ อื้ม กูเลวมากเลยว่ะ ทั้งๆที่ไม่เคยมีความสุขเวลาอยู่กับไฟท์ ถึงไม่อยากจะอยู่ด้วยกัน แต่ก็ไม่อยากให้มันมีใคร กูหวง กูไม่อยากให้ใครได้มันทั้งนั้น ไม่อยากให้ใครเข้ากับมันได้ อยากให้มีแค่กูคนเดียวที่เป็นคนเข้าใจมัน แต่กับโรม กูก็มีความสุขที่ได้อยู่ด้วย ทั้งๆที่มีความสุขเวลาอยู่กับโรมขนาดนั้น แต่พอกูมารู้ว่า ไฟท์มีคนที่รัก กูกลับรู้สึกไม่ดีเลย ทั้งๆที่ตัวเองก็รู้ว่ายังไงก็เลิกกับโรมไม่ได้กูทิ้งความสุขของกูเองไม่ได้ แต่ว่า ทั้งๆที่ตัวเองครอบครองไม่ได้ ใจก็ไม่อยากจะให้มันไปรักคนอื่น “
“ เห็นแก่ตัวจังนะ “ ตินบอกก่อนจะบีบไหล่ของผมแน่น “ แต่คนเราก็แบบนี้ ใครจะโง่จมอยู่กับความทุกข์ว่ะ ทุกคนก็หวังจะมีความสุขทั้งนั้น ถึงจะดูเห็นแก่ตัว แต่ทุกคนก็หวังแบบนั้น “
“ กูไม่รู้จะจัดการความรู้สึกของตัวกูยังไง จะทำหน้ายังไงตอนที่เจอไฟท์กับแฟนมัน ตอนที่อยู่กับโรมกูจะมีความสุขเหมือนเดิมได้อีกมั้ย “
“ อย่ายึดติดกับมันให้มากนัก มันไม่มีอะไรดีหรอก ทำใจให้มันสบายๆ อยู่กับปัจจุบันของมึงไปเถอะ “
“ พูดมันง่ายนะมึง แต่ทำมันยาก “ เพราะคนกระทำกับคนพูดไม่ใช่คนเดียวกัน คนพูดจะพูดอะไรก็ได้ทั้งนั้น แต่คนกระทำ ทำไม่ได้ทุกสิ่ง เพราะงั้น นั่นคือเหตุผลที่ว่าทำไมมันถึงต่างกัน
“ จะจมอยู่ก็ได้ ไม่มีใครว่ามึงหรอก เพราะมันเป็นตัวของมึง แต่คิดให้ดี ว่าตัวเองจะจมอยู่ทำไม ถ้าเลือกไฟท์มึงก็เดินตรงไปหา ถ้ามึงไม่เลือก มึงก็ปล่อยมันไป อย่าเห็นแก่ตัว เก็บเอาไว้ทั้งๆที่ตัวเองก็ไม่ได้ใช้ มึงอย่าลืมว่าถ้ามันทำตามความต้องการของมึง มึงยังมีโรม แต่ไฟท์ไม่มีใครนะ “
“ แต่ตอนนี้ก็มีแล้วนิ “
“ นิสัยอยากได้อะไรก็ต้องได้ตั้งแต่ตอนเด็กๆของมึง ยังไงก็แก้ไม่หาจริงๆนะ “ มันไหล่ผมเบาๆ ตินถอนหายใจออกมา “ ไม่มีอะไร ถูกใจมึงไปหมดหรอก “ ตินเดินจากผมไป หลังจากพูดประโยคนั้น อาจจะจริงที่ว่า ไม่มีอะไรถูกใจไปหมด แต่จะต้องใช้เวลานานแค่ไหนถึงจะยอมรับสิ่งที่ไม่ถูกใจนั่นได้
ผมก้มลงดูเวลาตรงนาฬิกาข้อมือ อีกสามชั่วโมงต้องออกไปรับอลิสแล้ว สะบัดหัวของตัวเองสองสามครั้งเรียกสมาธิให้ตัวเอง ผมเดินตรงไปที่ห้องทำงาน “ ตั้งใจทำงานก่อนแล้วกัน “
ขับรถออกมาจากโรงพยาบาลหลังจากออกเวรของโรงพยาบาล วันนี้ต้องไปรับอลิสมาฝากไว้กับแม่ จอดรถที่ลานจอดรถของโรงเรียนตอนที่เดินลงไป ผมพบว่ามีรถคันคุ้นตาจอดอยู่ป้ายทะเบียนที่จำได้ดี “ รถไฟท์นี่หว่า “
เดินตรงเข้าไปในโรงเรียน ผู้ชายร่างสูงในชุดลำรองธรรมดากำลังยืนล้วงกระเป๋ามองตรงไปข้างหน้า แม้ตอนนี้ยังไม่ใช่เวลาเลิก
“ ไฟท์!! “
“ อ้าว มึง “ ใบหน้าที่หันมาทัก ผมยิ้มออกมา
“ มารับใคร อัลเลนเหรอ “
“ อื้ม กูจะพาอัลเลนไปกินข้าวที่บ้าน “
“ จะพาไปเปิดตัวกับแม่แล้วเหรอ “ ผมหมายถึงเต ไฟท์ยิ้มก่อนจะส่ายหน้า
“ เปล่า ไม่พาไปหรอก เตมันรู้กูไม่ชอบทำอะไรแบบนั้น “ ดูเข้าใจดีกันจังเลยนะ ผมได้แต่เม้มริมฝีปาก ไฟท์ก็หันไปทางอื่นสีหน้าของมันเหมือนกำลังหนักใจ
“ ไปคบกันตอนไหนวะ “
“ กูมีอะไรบางอย่างที่ต้องบอกมึง “ ไม่ได้ตอบคำถามของผม แต่กลับหันมาจ้องหน้าแทน
“ ทำไมอยู่ๆ มึงต้องทำหน้าจริงจังขนาดนั้นว่ะ “
“ ไปนั่งตรงนู้นกันเถอะ “ ผมพยักหน้า ตอนที่ไฟท์ออกเดินไปนั่งที่เก้าอี้ใต้ต้นไม้ ผมก็เดินตาม
“ มีอะไร “
“ คือว่า กูจะบอกเรื่องเต “
“ อื้ม “ หันไปมองทางอื่น คนข้างหน้าที่ถอนหายใจออกมา ไฟท์คงกำลังหนักใจ แค่พูดกับกูมึงต้องหนักใจขนาดนี้เลยเหรอว่ะ ถามกับตัวเองแบบนั้นก่อนจะยื่นมือไปจับไหล่มัน “ ก็แค่มึงชอบเค้า ไม่เป็นไรหรอก มึงมีความสุขนั่นก็ดีแล้ว “ ไม่ใช่คำพูดที่อยากจะพูด แต่คิดว่านั่นเป็นคำพูดที่ควรจะพูดที่สุดแล้ว แต่ก็ดูเหมือนคำพูดของผมไม่ใช่คำพูดที่มันอยากจะฟัง
“ มีอะไรกันแน่วะ “
“ เต มันเป็นแฟนเก่าโรม “ ทุกอย่างเงียบ ผมเองก็นิ่งค้าง ลดมือลงจากไหล่ของมันมาเป็นนั่งนิ่งๆแทน มองหน้าไฟท์ที่หันมามองหน้าผม มือของมันเอื้อมมาจับ “ อิน “
“ แฟนเก่า ของ โรมเหรอ มึงหมายความว่า มันเป็นคนที่ทิ้งโรมไป มันเป็นคนคนนั้น คนที่ไอ้โรมรักมาก คนนั้น “
“ อื้ม “
“ แต่ แต่ว่า “ ผมส่ายหน้า “ โรมไม่ได้บอกกูเรื่องนี้เลย มันไม่ได้พูดอะไรหลังจากที่เราเจอกัน แค่.. “ เรียก เต ว่า แอล เท่านั้น เท่าที่ผมจำได้
“ แค่อะไร “
“ เรียกเต ว่าแอล “ ผมก้มหน้าลงไฟท์ยื่นมือมาลูบหัว “ ทำไม มันไม่บอกอะไรกูเลย “
ทั้งๆที่เห็นคนนั้นด้วยกัน แต่ทำไม ถึงไม่เคยบอกอะไรเลย โรมได้แต่เงียบ เหมือนคนที่ใช้ความคิดอยู่ตลอดเวลา แค่อยากรู้ว่าทำไมถึงเงียบไป ตกใจ หรือว่าเพราะไม่อยากให้รู้กันแน่
“ ไม่พูดอะไรเลยเหรอ “
“ อื้ม แต่วันนี้ โทรมาหา ก็ทำเสียงเครียดๆ พอถามอะไรออกไปก็แค่ชวนไปกินข้าว บอกว่ามีเรื่องจะบอก “
“ ก็คงบอกเรื่องนี้เเหละ “ ผมหันไปมองไฟท์ “ กูคิดว่างั้นนะ “
“ แล้วทำไม มึงถึงรู้ ว่าเตเป็นแฟนโรม “
“ ก็เพราะว่า เค้ายังไม่เคยลืมมันมาตลอดไง “ ไฟท์ที่ยกยิ้มขึ้น “ เตยังเก็บรูปที่ถ่ายคู่กับไฟท์เอาไว้ ยังคิดถึง บางทีก็ยังร้องไห้ “
“ แล้วแบบนั้น ทำไมมึงถึงคบกับมันล่ะ ทั้งๆที่เค้ายังคิดถึงแฟนเก่าอยู่ “
“ แล้วมันต่างอะไรจากกูล่ะ “ ไฟท์หันมามองหน้าผม ที่นิ่งไปสักพัก ที่บอกว่าไม่ต่างกันมึงกำลังหมายถึงกูเหรอ
“ แล้วมีความสุขเหรอ คบกับคนนั้นนะ “
“ เหมือนเรากำลังบรรเทาความเจ็บปวดให้กันและกันอยู่เลย “
กริ้ง เสียงออดเลิกเรียนดังขึ้น ผมหันไปมองด้านในพร้อมกับไฟท์ที่กำลังจะก้าวเดินออกไป มือที่จับมือมันเอาไว้
“ ไฟท์ ถามจริงๆ ที่คบกับแต คงไม่ใช่เพราะว่า มันเป็นแฟนโรมใช่มั้ย “
“ ไม่ใช่ แต่ที่คบ เพราะมีอะไรบางอย่างเหมือนกัน “
“ อะไรบางอย่าง นั่นคือ “ ผมถาม
“ กำลังเจ็บปวดกับเรื่องบางอย่างเหมือนๆกันนะ “ มือที่หลุดออกจากมือของมัน ผมแค่กำลังตั้งคำถามว่า ถ้าเตกับโรมกลับมาคบกัน แล้วเราสองคนนั้นต่อจากนั้นจะเป็นยังไง แต่พอคิดว่าจะเสียโรมไป ใจผมมันก็สั่งให้หยุดปากที่เอ่ยถามคำคำนั้น
“ อาอิน อาอินมารับหนู “
“ ใช่แล้ว “ สองแขนกางออกต้อนรับเด็กน้อยตัวเล็กกับผมยุ่งเหยิงให้วิ่งเข้ามาในอ้อมกอด ผมหอมแก้มอลิซก่อนจะลุกขึ้นยืน “ วันนี้ อาอินจะพาอลิซไปหาคุณยายนะ “
“ แล้วไม่ไปหาป๊าเหรอ “ เสียงใสๆ ถามผมก็ส่ายหน้า
“ วันนี้ป๊ากับอาอินมีธุระสำคัญจะต้องไปทำ แต่ว่าถ้าปล่อยให้อลิซอยู่บ้านคนเดียว ป๊ากับอาอินต้องไม่สบายใจแน่ๆ เพราะงั้นอลิซไปอยู่กับคุณยายก่อนนะ “
“ คร่าาา ได้เลย “ คนสวยของผมพยักหน้า ตอนที่หันไปหาไฟท์มันกำลังหอมแก้มอัลเลนที่เอียงหน้าไปทางอื่นแบบไม่ให้หอม
“ อัลเลน “
“ อาหมออินสวัสดีครับ “ ยกมือขึ้นไหว้ เด็กหน้าตาน่ารักแก้มกลมๆก็ซบลงกับไหล่ของพ่อ “ พ่อกลับบ้านกันเถอะ กลับบ้านกัน “
“ ครับๆ แล้วจะไม่ให้พ่อหมอหน่อยเหรอ “
“ ไม่เอา อาไฟบอกว่า ให้คนอื่นหอมเยอะๆไม่ดี “ สะบัดหน้าลงกับไหล่ ไฟท์ก็ยิ้ม
“ อลิซ สวัสดีอาไฟท์ก่อน อาไฟท์เพื่อนอาอินค่ะ “
“ สวัสดีค่ะ “
“ สวัสดีครับ “ คนตอบรับยิ้มกว้าง มันหันมามองผม “ กลับนะ “
“ อื้ม โชคดี แล้วเจอกัน นี่..ที่กูบอก เพราะไม่อยากให้มึงต้องรู้สึกว่า ทั้งๆที่เราสนิทกันแต่ทำไมถึงไม่บอก กูกลัวว่าโรมจะไม่บอกมึง ขอโทษนะ ทั้งๆที่ไอ้โรมก็คิดจะบอกอยู่แล้ว แต่มึงดันมารู้จากปากของกูก่อน “
“ ไม่เป็นไรหรอก เพราะจะรู้ตอนไหน ยังไงก็ต้องเจ็บอยู่ดี จะช้าจะเร็วไม่สำคัญหรอก “
“ งั้นเจอกัน มีอะไรก็โทรมานะ “
“ อื้ม เจอกัน “ แผ่นหลังที่เดินออกไปจากผม ได้แต่มองเหม่อมันอยู่แบบนั้น จนกระทั่งสองแขนเล็กล้มตัวลงมากอด
“ อาอิน “
“ ครับ “
“ กลับบ้านกันเถอะ “
“ อื้ม กลับบ้านกันนะ “
“ อาอินมองออกไปไกลๆเลย อาอินมองอะไรเหรอคะ “
“ กำลังมอง สิ่งที่คว้าเอาไว้ไม่ได้นะครับ “ ผมตอบก่อนจะยิ้มออกมา อลิซเอียงหน้างง “ ช่างมันเถอะ เรากลับบ้านกันดีกว่านะ “
“ แล้วทำไมไม่วิ่งไปคว้ามันละคะ “ นั่นสินะ ทำไมตอนนั้นถึงลังเลกัน มันอาจจะไม่ผิดที่คนเราจะมองหาความสุขแต่มันก็ไม่ใข่ว่าจะดีเสมอไปสำหรับผลลัพธ์
“ กลับบ้านกันดีกว่านะ “ ตัดจบคำถามของอลิซไว้แค่นั้น ผมที่ขับรถออกจากโรงเรียนกลับมาที่โรงพยาบาลก็พบว่าคนที่นัดทานข้าวตอนเย็นขับรถมาคอยอยู่แล้ว โรมที่กำลังยืนนิ่งอยู่กับรถ น่าแปลก ที่ตอนนี้ผมกลับมองมันแปลกไป
“ ป๊า!!!! “ ขาเล็กๆวิ่งลงไปหามันทันทีที่รถจอด สองแขนที่กอดมันไว้โรมอุ้มอลิซขึ้นมากอดก่อนจะหอม
“ นางฟ้าของป๊า คิดถึงจังเลย “
“ หนูก็คิดถึงป๊า “ หอมซ้ายหอมขวากันอยู่สองคน ผมที่ลงจากรถมองภาพนั้นในสมองก็ตั้งคำถาม โรมต้องใช้ความรู้สึกแบบไหนในการรักอลิซกันนะ ความเป็นพ่อที่ไม่ได้ตั้งใจอยากจะเป็นมอบให้เด็กคนนึงที่พรากทุกอย่างไปจากมัน พรากคนที่รัก พรากอนาคต ต้องใช้ความรักเท่าไหร่ ถึงจะทำแบบนั้นได้กันว่ะ
“ เหม่ออะไรอยู่ตรงนั้น “
“ เปล่า “ ผมส่ายหน้า ตอนที่เดินเข้าไปหา แม่ที่ออกจากเวรพอดีก็วิ่งเข้ามาเรา
“ อลิซ คิดถึงจังเลยลูก “
“ คุณยาย หนูคิดถึงคุณยายจังเลยค่ะ “ สาวน้อยของผม คิดถึงทุกคนเลยสิท่า ผมยิ้ม อลิซออกจากอ้อมกอดไอ้โรมก็ดึงตัวเองไปให้แม่ผมอุ้ม
“ คิดถึงทุกคนเลยนะ เรานะ “ ผมแซว อีกคนก็หอมแก้มแม่ผม
“ ช่างอ้อนจริงๆเลยนะ “ โดนหอมแก้มไปอีกสองสามครั้งติดกัน แม่ผมยิ้มกว้าง “ ตัวเหม็นเหงื่อเชียวลูกอลิซ เดี๋ยวไปบ้านยายอาบน้ำแต่งตัวด้วยชุดสวยๆดีกว่า แล้วก็กินข้าวด้วยกันนะ คุณตาใกล้ออกเวรแล้ว “
“ พ่อด้วยเหรอ “ ผมได้ข่าวมา ว่าวันนี้พ่อเข้าเวร
“ ก็พออินบอกว่า จะเอาอลิซมาฝากไว้ พ่อก็ขอแลกเวรกับตินนะ “
“ ไม่ยอมกันจริงๆเลยนะ “
“ ขอบคุณครับ ที่เอ็นดูอลิซขนาดนี้ “
“ ยังไงก็ครอบครัวเดียวกันแล้วนิ จริงมั้ย “
“ ครับ “ ตอบแบบนั้นก่อนที่โรมจะหันมาหาผม
“ มองมาทำไม “
“ ก็เปล่านิ “ มันยิ้ม ก่อนจะส่ายหน้า
“ เดี๋ยวป๊าไปรับนะ “
“ ค่ะ บ๊ายบาย “ อลิซยกมือขึ้นโบกบ๊ายบายเรา ที่ยกมือขึ้นบ๊ายบายเธอ ผมหันไปมองโรมที่ก็หันมามองผม
“ เราก็ไปกันได้แล้วไป “
“ อื้ม “ ผมตอบรับ ตอนที่เดินขึ้นรถของโรม ผมรัดเข็มขัดนิรภัย โรมก็สตาร์ทรถ “ นี่ มีเรื่องจะพูดด้วยใช่มั้ย ถึงจะพาไปกินข้าวนะ “
“ ก็ อื้ม “ มันพยักหน้า เกียร์ที่กำลังจะเดินหน้าผมจับมือมันเอาไว้
“ ถ้าจะพูดเรื่องของ เต แฟนใหม่ไอ้ไฟท์ที่เคยเป็นแฟนเก่ามึงละก็ ไม่ต้องพากูไปกินข้าวหรอก ยังไง ก็แดกไม่ลงอยู่แล้ว “ บอกออกไปแบบนั้น คนที่กำลังดึงเกียร์เดินหน้า มันดึงลงให้จอดนิ่งอยู่แบบนั้น
“ มึงรู้แล้ว “
“ ไฟท์บอกกู “
“ ไฟท์ก็รู้ “ ผมพยักหน้า โรมก็ก้มหน้าลง
“ เพราะแบบนั้นสินะ มึงถึงเรียกเค้าว่า แอล “
“ เมื่อก่อน เต ชื่อ แอล แต่มาเปลี่ยนเป็นเต เพราะไม่อยากให้กูตามหาเจอ “
“ แล้วทำไม ไม่บอกตั้งแต่เมื่อวาน “ นั่นเป็นคำถามที่ผมอยากรู้ แค่อยากรู้ว่าทำไมมันถึงไม่บอก ผมไม่อยากได้ยินจากปากไฟท์ แต่อยากได้ยินจากปากมันมากกว่า
“ ขอโทษ คือ เมื่อวานมัน “
“ มึงคงตกใจสินะ ที่อยู่ๆ คนที่ตามหามาตลอด กลับมายืนอยู่ตรงหน้า แล้วก็กลับมาเป็นเฟนของเพื่อนกู “
“ ก็คงแบบนั้น “ มันตอบออกมาเสียงเบาๆ ก่อนจะก้มหน้าลงกับพวงมาลัยของเรา “ ตั้งตัวแทบไม่ทันเลย ตั้งตัวแทบไม่ทันจนทำอะไรไม่ถูก “
“ โรม “
“ กูไม่รู้ว่ากูควรรู้สึกยังไง กูไม่รู้ว่ากูควรทำยังไง กูไม่รู้ว่าอะไรคือสิ่งที่กูควรทำตอนนี้ “
“ ยังรักเค้าอยู่เหรอ “ คำถามที่ผมถามออกไป โรมหันมามองหน้าผม
“ เปล่า “
“ แต่อยากจะคุยด้วยกันดีๆสักครั้ง อยากอธิบายเรื่องที่เคยไม่ได้อธิบาย กูไม่ได้อยากกลับไปเป็นแบบเดิม เพราะรู้ว่ายังไงก็เป็นไปไม่ได้ แต่สิ่งที่กูอยากทำ คืออยากจะขอให้มันเป็นเพื่อนที่ดีต่อกันกับกู “
“ มันยากนะ การเปลี่ยนความรู้สึกจากคนพิเศษมาเป็นเพื่อนนะ ไม่เก่งจริงคงทำไม่ได้หรอก “ และนั่นคือเหตุผลที่ผมรู้ว่าตลอดว่า ทำไมไฟท์ถึงปฎิเสธผม
“ ขอโทษที่บอกช้าเกินไป ขอโทษ “ โรมดึงตัวผมไปกอด มันที่ก้มลงมาจูบที่ไหล่ของผม “ ขอโทษอิน ขอโทษ “
“ ไม่เป็นไรหรอก ขอบคุณที่บอกกูนะ “ ผมบอกมันออกไปแค่นั้น ทั้งๆที่มีคำพูดมากมายที่อยากจะพูด มึงกำลังโกหกกูรู้ ความรู้สึกรักที่แสดงออกมาจากแววตาที่เจ็บปวดของมึง มันโกหกกูไม่ได้หรอก โรม
นี่กรรม กำลังจะตามสนองกูแล้วเหรอ ...
ต้องเจ็บปวดจากคนรักจากคนที่รักจริงๆ แล้วใช่มั้ย
....................................................
ขอโทษที่ลงนิยายช้าคร่า :mew2:
และขอฝากไว้หนึ่งประโยค " ไม่มีอะไร ได้ดั่งใจเราไปหมดหรอก แม้กระทั่งชีวิตของเรา เพราะงั้นจะหวังอะไรกับชีวิตของคนอื่นที่มันจะได้ดั่งใจเรา "
ขอบคุณที่เข้ามาอ่านและคอมเม้นท์
ฝากแท็ก #Choiceต้องเลือก ด้วยนะคร่าา
-
:katai1:ก็ยังอึดอัด เหมือนอินจะเจ็บ2เท่าเลย โรมยังเคลียร์ความรู้สึกรักยังไม่หมด เพราะหลายๆอย่าง ถ้าโรมได้คุยกับเตแบบดีๆน่าจะเคลียร์อะไรๆได้
-
ฟู่ อินเจ็บอีกแล้ว เจ็บหนัก หน่วงจิตทั้งเรื่องเลย
อยากรุ้จะลงเอยยังไง รักสี่เศร้าเราสี่คน เง้อออ
-
อ่านไปนะรู้สึกเหมือนหินมาถ่วงในท้องให้หน่วงๆตลอด
สรุปแล้วอินเจ็บแบบสุดๆเจ็บ 2 เท่า
ไฟท์ที่ตัวเองรักก็ไปอยู่กับเต
โรมที่ตัวเองก็รักก็ยังรักเตอยู่
ไม่มีใครรักอินอย่างที่สุดสักคน
ไฟท์ไม่ได้รักอินอย่างที่สุดขนาดที่จะเลือกอิน
โรมรักที่จะอยู่กับอินแต่ยังตัดแอลไม่ขาด
อย่าเอาใครเลยดีที่สุดรอไปหาคนใหม่เถอะ อิน
ไม่มึใครคู่ควรกับอินสักคนเพราะว่าไม่มีใครรักอินอย่างที่สุด
อินซัพพอร์ททั้งไฟท์กับโรมมาตลอดแต่ก็ยัง.........
ไฟท์ตอนนี้ก็ไม่ได้มีท่าทางว่าจะแคร์อินสักนิดทั้งที่ตัวเองเพิ่งจะหยอดขีปนาวุธใส่อิน
นี่เพื่อนนะไอ้ไฟท์ เพื่อนที่เอ็งไม่อยากเสียไปไง
โรมก็โกหกเพราะไม่อยากเสียอินไป
คนเดียวที่รักอินมากๆ มากจนแช่งก็เห็นจะมีนัทแฟนเก่าที่เลิกไปเพราะไฟท์คนเดียวเท่านั้นแหละมั๊ง
-
อินน่าสงสารอีกแล้ว
-
เป็นอินนี่โครเจ็บเลย
พูดไม่ออกเลย
:sad4: :sad4: :sad4: :sad4:
สงสารอ่ะ
-
หน่วงได้อีก อึดอัดกับการที่เป็นอยู่แบบนี้จังเลยเนอะ
-
เจ็บปวดใจกันคนละแบบ
แต่มันก็คือ..เจ็บ
เจ็บปวดถ้วนทั่ว..ทุกคน
จะไปต่อข้างหน้า..หรือหันกลับไปข้างหลัง
ไม่รู้จะไปทางไหนดี
:mew2:
ยิ่งอ่าน..ยิ่งหนุก
-
สงสารอิน
-
อะไรคือ เหมือนเรากำลังบรรเทาความเจ็บปวดให้กันและกันอยู่เลย ไฟท์ขาาาาาา เมื่อไหร่คะจะมีความชัดเจนในชีวิตจริงๆคะ ตกลงที่คบเตคือ แล้วตกลงรักอินเหรอ??? คือเป็นผู้ชายที่เข้าใจอยากมากค่ะ ความรักไม่ต้องใช้อะไรมากนอกจาก "ใจ" นะคะไฟท์ คิดดูดีๆนะคะ #คือเชียร์ไฟท์กับหมออิน
ส่วนเรื่องอินที่ว่ารักอีกคนแต่ก็ไม่อยากให้ใครได้อีกคนไป เป็นความรู้สึกที่เราเข้าใจนะเพราะเราก็เคยเป็นมาก่อน
#ทีมไฟท์อิน
-
หึหึ !!! เซง...งงง เข้าใจอินเลย ว่าเป็นยังไง
-
สงสารอินมากๆเลย เฮ้ออ.
-
ยิ่งอ่านยิ่งเกลียดโรม 555
เกลียดจิงๆนะ ผู้ชายแบบนี้ เอาจิง ไม่รู็จะด่ายังไงเลย
ไม่ชอบเลยคนแบบนี้ คือลังเล มากไม่พอ ยังโกหกอีก ไหนว่ารักนักรักหนา แล้วโกหกทำไม
สงสารไฟท์กับเต เวลา2คนนี้อยู่ด้วยกัน ดูเปนสีชมพูตุ่นๆ
ดูมีแต่ความเศร้า
เหมือนไฟกับเทมแรกๆไงก้ไม่รู้
แต่ถ้าจะเปนไฟกับเทม เด๋วทั้งสองคนจะมีความสุข
ก้จิงอยู่ว่าเราไม่สามารถได้อะไรที่ถูกใจเราไปหมดทุกอย่างหรอก
ชีวิต ไม่ใช่นิยาย
เพราะงั้น แค่ทุกคนอยู่กับปัจจุบัน
ถ้าไฟท์กับอินเลือกที่จะเปนเพื่อน รักษาความสัมพันธ์นี้ไว้
ก้ต้องเลือกจะเจ็บในความสัมพันธ์ของเพื่อนที่เกินเพื่อน แต่มันจะยั่งยืน วันที่ทั้งสองคนโอเค จะยิ้มให้กันได้อย่างสนิทใจ
โรมกับเต พูดจิงๆ ไม่เห็นความเปนไปได้ที่จะกับมาเปนเพื่อนกัน
เพราะมีอลิสเป็นปัจจัยหลัก เอาตรงๆ ทุกครั้งที่เตเห็นอลิส ก้จะนึกถึงแม่เด็ก ไม่มีทางทำใจได้หรอก มันเจ็บ เจ็บมาก
ปล่อยเตไปเถอะโรม แล้วก้คบกับอินไป
ให้เตไปมีความสุขกับไฟท์ รักษาสีชมพูตุ่นๆ ให้เป็นสีชมพูสดใจไป
ส่วนนน้องวาด กับเซฟ ลงตัวแล้วอย่าแยกกันเลยนะ
ไม่เอามาดราม่ากับ4คนนี้แล้วนะ ปวดหัวววว
-
อ่านคอมเม้นท์จนไม่กล้าอ่านนิยาย พอไปอ่านแล้วก็รู้สึกแย่จริงๆ
ปกติทีมโรมอินอยู่แล้วเจอไฟท์ทำแบบนี้เข้าไปคือรู้สึกแย่กับไฟท์มากค่ะ
เรื่องของตัวเองไม่เคยชัดเจนแล้วเรื่องของคนอื่นจะเข้าไปยุ่งทำไม
คือเรื่องเพิ่งเกิดเมื่อวานวันนี้รีบบอกเพื่อ?
ถามว่าสงสารอินมั้ยก็นิดหน่อยยังมีอารมณ์เสียดายไฟท์อยู่
จนเราสงสัยขึ้นมาเลยว่าถ้าเกิดไฟท์มาขอคบด้วยนี่จะคิดเรื่องเลิกกับโรมเลยมั้ย
เฮ้อ
อย่าให้วันเก่าๆมาทำลายความสุขของวันนี้เลยนะ
#ทีมโรม ขอสวนกระแสหน่อย โรมน่าสงสารจะตายขอโอกาสให้โรมบ้าง
-
เมื่อก่อนนี่เรา#ไฟท์ - อิน นะ
แต่มาช่วงหลังๆแล้วเราเกิดความไม่ชอบไฟท์ขึ้นมาอย่างมากๆ
คือไฟท์ไม่ได้แสดงเลยว่ารักอินมีแต่รำพึงรำพันกับคนอื่นว่ารักอินแต่ไม่อยากเสียอินที่เป็นเพื่อนก็เลยปฏิเสธอินไป
ไฟท์แสดงออกกับคนอื่นมากกว่าที่อิน แม้ตอนที่ยังนอนด้วยกันอยู่
เราไม่รู้สึกว่าอินไม่พยายามเลือก แต่ถึงยังไม่ได้เลือกอินก็ไม่ได้เข้าไปตอแยอะไรกับไฟท์เหมือนกับว่าอินเก็บความรู้สึกความรักของไฟท์ไว้ในใจ ถึงจะอยู่กับโรมโดยมีไฟท์ในใจแต่เราก็คิดว่าอินให้โรมได้มากพอดูในด้านของความสัมพันธ์
ถ้าหากว่าโรมยังตัดใจจากเตไม่ได้เราก็ไม่อยากให้อินอยู่กับโรมแต่ท่าทางคู่นี้ก็คงลงเอยกันอยู่ดี
มองไม่เห็นทางว่าไฟท์ - อินจะลงเอยกันได้ไงต่อให้ไม่มีเตอยู่กับไฟท์ เพราะว่าไฟท์ปฏิเสธตัวตนทั้งหมดของอิน
ส่วนไฟท์ - เตบอกตรงๆจะไปขึ้นเขาลงห้วยที่ไหนก็ไปเถิด ไปไกลๆไม่ต้องมาอยู่ใกล้คู่โรม - อิน
แค่ถ้ามันอิรุงตุงนังมากๆอินก็อย่าเอาใครเลย
ทั้งไฟท์และอินเหมือนโดนสาปแช่งแล้วติดหงักอยู่ในปมของตัวเอง
ไฟท์ - คำของเมียที่พูดไว้ก่อนตายว่าไฟท์เป็นคนที่เห็นแก่ตัว (โคตรเยอะด้วย)
อิน - คำแช่งของนัทแฟนเก่าที่ว่าต้องเจ็บปวดจากคนรักจากคนที่รักจริงๆ เราคิดว่านัทนี่เป็นคนเดียวที่รักอินมากขนาดที่แค้นได้ขนาดนี้
ขออภัยช่วงนี้จิตใจไม่แข็งแรงอย่างแรงก็เลยเมนท์หนัก
คุณหนมมี่แต่งได้ชวนหน่วงปวดตับหดหู่ จนเรายั๊วะ(นิยายนะ)
ไม่ได้โกรธที่ไม่ได้ดังใจ แต่ที่การกระทำของตัวละคร
ไม่น่าเชื่อว่าเราจะกลับไม่ชอบไฟท์ขนาดนี้
ตอนนี้เป็น fc อินอย่างเดียว เดอะวันแอนด์โอนลี่ค่ะ
-
ให้อินไม่เลือกใครได้มะ หาใหม่ที่ดีกว่านี้ไปเลย อินแม่งก็ไม่ชัดเจนดูรักแต่ปากแต่การกระทำแม่งไม่ใช่ โรมก็เหมือนยังรักเต เฮ้อออออ สงสารอิน :sad4:
-
เป็นอะไรที่อธิบายไม่ถูกเลย :เฮ้อ: ความสัมพันธ์นี้จะจบลงที่ตรงไหน
ทุกคนต่างมีความเห็นแก่ตัวเหมือนกัน เม้นไม่ถูกเลยทีเดียวค่ะ 5555
ขอเซฟวาดมาคั่นความหน่วงความอึดอัดนี้เถอะค่ะ พลีส~
:mew1: :L2:
-
เข้าใจความรู้สึกอินนะ ตัวเองไม่ได้ก็ไม่อยากให้ใครได้ไป ไม่ใช่อิจฉาแบบตัวร้าย แต่ประมาณรักและหวงไฟท์ เพราะไฟท์ไม่เคยเปิดตัวอินแต่กับเปิดตัวเตว่าเป็นแฟน เลยทำให้อินคิดมาก แต่เราว่าไฟท์ทำแบบนั้นเพื่อตัวเองกับอินจะได้ไม่คิดอะไรมากไปกว่าความเป็นเพื่อน อินกับไฟท์ถ้าคิดจะเป็นแค่เพื่อนกันก็เป็นต่อไป เราไม่สงสารไฟท์กับอินนะ เพราะเลือกที่จะเป็นแบบนี้เอง ตอนแรกไฟท์มันก็เห็นแก่ตัวชัดเจนแล้ว ถ้าจะอยู่กับมันก็ต้องอยู่แบบปกปิด ซึ่งอินก็อยากได้มากกว่านั้นและก็เลือกไปคบโรมที่เปิดใจเปิดตัวให้มากกว่า คิดว่าคนที่น่าสงสารคือ เต ที่รู้อยู่แล้วว่าไฟท์ไม่ได้รักตัวเองแค่รู้สึกดีบรรเทาความเจ็บของกันและกัน เตก็ยอมรับความจริงตรงนี้ และเตยังพยายามที่จะไม่นึกถึงโรมกับอินทั้งที่เจ็บปวดเหลือเกินที่เขาอยู่ด้วยกันแต่ต้องเก็บเอาไว้เพราะรู้ว่าตัวเองไม่สามารถรับความจริงเรื่องอลิชได้สักที เตเลยเลือกที่จะเจ็บปวดกับความรักที่มีต่อโรมไม่เคยลืมมากกว่าจะกลับไปหาโรมไม่ว่าจะอดีตหรือปัจจุบัน เตเลือกแล้ว แต่ก็กลัวเตจะหวั่นไหวถ้าโรมยังไม่ยอมปล่อยมือ สงสารเตนะ ถ้าเตไม่เจอไฟท์ ที่ผ่านมาเตไม่เคยมีใครเลยนอกจากโรมคนเดียว แต่พอรู้ว่า โรมอยู่กับอิน เตก็เสียใจแต่ก็ไม่โทษใครนอกจากตัวเองและเปิดใจให้ไฟท์ที่เข้ามาบรรเทาความเจ็บของกันและกันพอดี คนเราเริ่มใหม่ไม่มีใครผิด อยู่ที่ทั้งสี่คนจะลืมอดีตได้ไหมเท่านั้นเอง :katai2-1:
คิดว่าไฟท์ไม่ได้ผิดนะที่พูดความจริงเรื่อง เต กับ อิน ในฐานะเพื่อนก็อยากให้รับรู้เอาไว้ ไม่ได้มองว่าไฟท์พูดไปเพื่อทำลายความสัมพันธ์ของ อิน กับ โรม คนเราถ้ายอมรับอดีตของกันและกันได้ และเริ่มใหม่กับปัจจุบัน ปัญหาแค่นี้ไม่สามารถทำอะไรได้หรอก นอกจากว่า ต่างคนต่างยึดกับอดีต เหมือนกับโรมที่ตอนนี้ชัดเจนมากว่า ยังรักเตไม่เคยลืม โรมยังตัดเตไม่ได้ ในขณะที่เตพยายามตัดทุกทางแม้แต่ความเป็นเพื่อนก็ให้ไม่ได้ เราเห็นด้วยกับเตนะที่ทำแบบนั้น มันไม่ใช่เลิกกันแค่คนรักไปนอนกับคนอื่น ยังพอให้อภัยได้ แต่นี่ถึงกับมีลูกด้วยกันและก็ตามระรานด่าทอเตตลอดจะให้ทนได้ยังไง โรมยังจะรั้งเตและทำเหมือนมีเยื่อใยให้อีก เตก็มีหวั่นไหวอยู่แล้ว คิดว่าโรมควรจะยุติที่จะคุยกับเตดีกว่า ในเมื่อเตไม่อยากสานสัมพันธ์ก็หยุดซะ เห็นแก่อลิช เห็นแก่อิน ที่อยู่กับโรมด้วยความจริงใจ และต่อไปจะพัฒนาเป็นความรัก โรมโชคดีแล้วนะที่มีอิน ครอบครัวอินก็ยอมรับทั้งโรมทั้งอลิช แล้วโรมจะเอาอะไรอีก จะกลับไปหาอดีตทำไม ปล่อยเตไปเถอะ สักวันหนึ่งวันเวลาจะเยียวยาและกลับมาคุยกันได้เองแหละ ปล่อยเตไปซะ มั่นคงกับปัจจุบันเอาไว้ ก่อนจะเสียทุกอย่างไป อินไม่มีทางอยู่กับคนที่ไม่รักตัวเองได้หรอก เหมือนกับที่ตัดใจจากไฟท์เพราะไฟท์ให้มากกว่านั้นไม่ได้ เราว่า โรมกับอิน ลงตัวมีความสุขที่สุดเลยนะ ถ้าเทียบกับไฟท์และเต แค่ปล่อยเรื่องไฟท์กับเตไปซะ (คนเขียนบอกปล่อยเร็ว ทำใจได้ ก็จบเร็วสิคะ อยากให้หน่วงต่อ :laugh:)
-
ทุกคนมันก็มีสิทธิ์ที่จะโกหกเพื่อความรักกันทั้งนั้นแหละโกหกเพื่อคนที่รัก โกหกเพื่อไม่ให้เสียความรักไป หรือโกหกแม้กระทั่งตัวเองเพราะอยากได้ความรัก แต่ไม่ว่าจะอย่างไหนแม่งก็น่าสมเพศทั้งนั้นล่ะ แต่ก็แล้วยังไงล่ะ ก็ทำเพื่อความรักกันทั้งนั้นนิ
-
ยิ่งอ่านยิ่งหน่วง
ไม่รู้จะสงสารใครดี
แต่ชีวิตคนเราต้องก้าวต่อไปนะ
ทิ้งเรื่องเก่าๆ
แล้วเริ่มต้นใหม่เถอะ
-
โรม : เมื่อก่อนเคยรักมากเท่าไหร่ มันยังคงรักมากเท่านั้น แต่ชีวิตมันต้องเป็นไป เมื่อก่อนเคยรักเธอที่สุดมันยังคงรักเธอสุดหัวใจ ไม่เคยจะเสียดายที่ชีวิตฉันเคยได้รักเธอ
อิน : ถึงเวลาต้องเรียนรู้การอยู่คนเดียว ใช่ไหม..ไม่นานก็รู้จะผ่านมันไปอย่างไง
ถึงเวลาต้องเรียนรู้การอยู่คนเดียวให้ได้..วิชาบังคับที่ใจของฉันต้องทำ ความเข้าใจ
ไฟท์ : ถ้าฉันบังเอิญเป็นคนเดินจากไป ถ้าฉันไม่ต้องเผชิญทุกสิ่งอย่างนี้
ถ้าฉันเป็นคนไม่คิดอะไร แค่ลืมใครก็ทำได้ลง ฉันก็คงลืมเธอสักที
เต : เก็บมันเอาไว้ในใจ เพราะฉันไม่อาจฝืนย้อนคืนวัน ให้หวนได้ใหม่ ให้เป็นความคิดถึงนับจากนี้ไป เธอยังอยู่ในใจเป็นเรื่องจริงในความทรงจำ
เอามาจากเนื้อเพลงค่ะ ตรงไม่ตรงไม่รู้ ฟิลลิ่งล้วนๆ :katai5:
-
คือโรมยังรักเตอยู่เหรอ :sad4:
สงสารอินอะ อยากให้อินมีความสุขบ้าง
ใจนึงก็ทีมไฟท์อิน ใจนึงก็ทีมโรมอิน ตัดสินใจไม่ถูกกกกกก :katai1: :katai1:
-
อยากให้เรื่องมาถึงบทสรุปที่เลือกคู่กันได้
ไม่ใช่ไม่สนุกนะแต่มันเหมือนพายเรือในอ่าง
มันวนคนกันเอง ทำไปทำมาเลยชอบหมอเซฟ
คนนอกวงมากกว่า พระรองเรื่องก่อนเรื่องนี้น่ารักดี
ปล ถึงไม่ค่อยมี part ไฟท์แต่เราก้อชอบพี่ชายไฟนะ
เอาใจช่วยคุณพ่อลูกสี่ ถ้ายอมเสี่ยงเลือกอินไปแต่แรก
ปล่อยวางบ้าง ชีวิตคงมีความสุขเหมือนน้องชายแล้ว
-
ทั้งหมดนี้ สงสาร เต (แอล) ที่สุด
แบบว่า ไอ้เหี้ยโรม มึงจะอะไรกับชีวิตกูนักหนา
ที่ผ่านมา กูยังเสียใจ เจ็บปวด ทรมาน จากมึงไม่พออีกรึไง ห่ะ...!! :fire:
-
เข้ามารอ มาต่อด่วน :katai4:
-
หายไปจะครบเดือนแล้วน้าาาาา คิดถึงแล้ว
-
อ่านแล้วให้ความรู้สึกอึดอัดแบบหน่วงๆ สงสารอินมากที่รักทั้งสองคนมากไป อยากให้อินได้ให้เวลาหัวใจได้พักบ้าง ลองอยู่กับตัวเองบ้าง ให้ความสุขกับตัวเองมากกว่านี้ ไปพักผ่อนให้ออกซิเจนหัวใจดู ทำตัวหายไปจากความวุ่นวายมนวังวนนี้ อยากจะรู้ว่าใครจะกระวนกระวายตามหาและให้ความสำคัญกับอินมากกว่ากัน กับโรมดูเหมือนว่ายังรักเตอยู่อินยังรู้สึกได้ กับไฟท์ก็รักอิน(แบบบอกให้โลกรู้ไม่ได้)เราว่าอินพอเหอะ เสียใจและสงสารอินมาก กับเตเราว่าเตก็ไม่ผิดแค่ตอนนี้เตยังไม่มีใครพอเจอไฟท์ที่เป็นแบบเดียวกันเลยหวั่นไหวบ้าง แต่ตอนนี้เจอกับโรมแล้วความรู้สึกคงสั่นไหวแน่นอน สรุปเลย ทำใจซะอิน อินเจ็บอีกแน่นอน :monkeysad:
-
ตอนที่ 36
“ อิน " เสียงที่เอ่ยเรียกผม ตอนที่หันไปดูโรมทำหน้าเศร้าซะจนผมต้องยิ้มออกมา เอื้อมมือไปจับหน้ามันลูบเบาๆมันก็เอียงตัวเข้ามาหา " กูขอโทษ "
“ ขอโทษเรื่องอะไร "
“ เรื่องที่กูไปหาแอล คือหมายถึง เตนั่นแหละ " มันก้มหน้าลง ผมยกยิ้มจางๆตอนที่ดึงมันเข้ามากอด ถ้าบอกว่าเข้าใจ จะดูเหมือนว่าผมโกหกรึเปล่า แต่ผมก็คิดอย่างงั้นจริงๆ มันไม่แปลกเลยที่โรมจะเป็นแบบนั้น คนที่เคยรักกันมานานหายตัวไป คนที่อยู่ในความทรงจำ คนที่ลึกๆก็อยากจะเจอมาตลอด วันนี้ได้เจอแล้ว แน่นอนว่า มันต้องอยากที่จะพูด อยากจะถามไถ่ ไม่แปลกหรอกที่มันจะเลือกเดินกลับไปคุยกับคนนั้น เพราะถ้าเป็นผม ผมก็คงทำ
“ ไม่เป็นไร เพราะถ้าเป็นกู กูก็คงทำ แต่ว่า ถามอะไรหน่อยได้มั้ย "
“ อะไร " มันดึงตัวเองออกจากอ้อมกอดก่อนจะจ้องหน้าผม
“ อยากกลับไปหา เค้ามั้ย อยากกลับไปรักกับเค้ารึเปล่า "
“ ไม่อยาก มีมึงอยู่กับกูแบบนี้ก็ดีอยู่แล้ว " แขนที่กอดผมเอาไว้ โรมซบใบหน้าลงกับไหล่ของผม ราวกับว่ามันยังมีบางอย่างที่อยากจะพูดอีก " แต่ที่กูไปหาแอล เพราะกูมีเรื่องที่อยากจะคุยกับมัน "
“ เรื่องอะไร "
“ อยากรู้ว่า ทำไมถึงทำแบบนี้ "
“ เหตุผลนั้นมึงเองก็รู้ตัวดีอยู่แล้วไม่ใช่เหรอ " ผมบอกมันที่เหมือนจะเงียบไป " เพราะอะไร ก็รู้ตัวเองดีอยู่แล้วไม่ใช่เหรอ รู้อยู่แล้ว แต่ทำเป็นไม่รู้รึเปล่า รู้อยู่แล้วแต่กำลังหาข้ออ้างรึเปล่า "
“ อิน " ผมดึงตัวเองออกจากอ้อมกอดของโรม ตอนที่ยื่นมือจับหน้าของมันอีกครั้ง ผมยิ้ม
“ กูรู้โรม ว่ามึงเจ็บปวด แล้วกูก็รู้ ว่าการหลอกตัวเองมันก็ยิ่งเจ็บปวด กูรู้ว่าที่มึงบอกว่าอยู่กูมีความสุขมากกว่า มึงไม่ได้โกหก ตลอดเวลาสิ่งที่มึงแสดงมึงไม่ได้โกหก แต่ตอนนี้เค้าที่กลับมาก็เหมือนดึงมึงกลับไปหาช่วงเวลาเก่าๆมันไม่แปลกหรอก ที่มึงจะทำแบบนั้น เพราะบางทีในใจลึกๆของมึง มึงอาจจะกำลังรอเค้าอยู่ก็ได้ "
“ กูไม่ได้รอ " มันก็ยังยืนยันที่จะบอกออกมาแบบนั้น " กูจะรอทำไม ในเมื่อกูเองก็รู้ตัวดีว่า กูกับมันคงกลับมาเป็นแบบเดิมไม่ได้แล้ว กูไม่หลอกตัวเองหรอก "
“ ทำไมจะกลับมาเป็นอย่างเดิมไม่ได้ "
“ กูมีมึงแล้ว มันมีไฟท์แล้ว อีกอย่าง อลิซคือคนที่ทำให้มันต้องเจ็บปวด กูไม่คิดว่ามันจะกลับมาเจ็บปวดอีกหรอก"
“ นั่นสินะ มันมีไฟท์แล้ว " ผมพยักหน้าลง เหมือนตัวเองตอนนี้ก็ยังยากที่จะยอมรับได้ว่า ไฟท์มีตัวจริงแล้ว ตัวจริงที่ไม่ใช่ผม ทั้งๆที่ตัวเองก็มีโรมอยู่แล้ว แต่ลึกๆก็อยากจะให้ตัวเองเป็นเจ้าของไฟท์แค่คนเดียว ราวกับว่าลึกๆแล้ว ตัวผมนั้นอยากจะเป็นทั้งแฟนของโรมแล้วก็เป็นแฟนของไฟท์ ช่างเป็นความคิดที่โหดร้ายและแสนจะเห็นแก่ตัว
“ แล้วมึง คิดอะไรอยู่ "
“ ไม่ได้คิดอะไร " ผมส่ายหน้าบอกมัน ตอนที่ตัวเองหันกลับหลังเสียงของโรมก็แทรกขึ้นมา คำพูดที่เหมือนกับว่าแทงใจดำผมอย่างจัง
“ ไม่ได้คิดเหรอ ว่า เสียดายไอ้ไฟท์นะ "
“ พูดแบบนี้หมายความว่าไง " หันกลับไปถาม สายตาของผมคงกำลังหาเรื่องมันเต็มที่ หัวใจของผมกำลังสั่น อาจจะเป็นอาการของคนที่รับฟังความจริงไม่ไหว " มึงกำลังหงุดหงิดเรื่องไอ้เต ก็อย่ามาพาลใส่กูสิวะ เรื่องของกูกับไฟท์ ไม่เกี่ยวกับมึง "
“ ทำไมจะไม่เกี่ยวเราเป็นแฟนกันมันก็ต้องเกี่ยวดิวะ "
“ เอาเรื่องของตัวเองให้รอดเถอะ มึงคิดยังไงกับแฟนเก่าของมึงกันแน่ มึงหาคำตอบให้ได้ก่อนเถอะ ค่อยมายุ่งกับเรื่องของกู "
“ นี่มึง.. กำลังปิดบังสิ่งที่กำลังคิดอยู่เหรอ "
“ อย่าพาลได้มั้ย " ผมบอกมัน โรมก็ถอนหายใจ
“ กูน่าจะรู้ ไม่น่าจะหลอกตัวเองตั้งแต่แรก "
“ หมายความว่าไง " ผมจับแขนของมันที่กำลังเดินไป โรมก็หันมายิ้ม
“ มึงไม่ได้เลือกกูหรอก มึงไม่เคยบอกแบบนั้น แต่เป็นกูต่างหากที่เพราะคิดว่ามึงเข้ามาอยู่ในชีวิตมากขึ้น เลยคิดว่ามึงเลือกกู สำหรับมึง ไม่ว่าไฟท์จะมีใครมึงก็ไม่พอใจอยู่ดี เพราะสำหรับมึง ตัวเลือกที่มึงอยากให้ไฟท์เลือกก็คือมึงกูพูดถูกมั้ย "
“ ถ้าคิดแบบนั้น แล้วมึงไม่คิดบ้างเหรอ ว่าทำไมกูถึงอยู่กับมึง " ผมเว้นเสียงลง ไม่มีเวลามาปิดบังแล้ว สิ่งที่ต้องทำตอนนี้คือพูดความจริงในสิ่งที่ตัวเองกำลังคิดออกมา " กูไม่ใช่คนแบบที่จะฝืนอยู่กับคนที่เกลียดหรอก กูก็ไม่ได้อยากจะเป็นแบบนี้ มึงคิดว่ากูไม่อยากมีความสุขหรอ กูอยากมีความสุขจะตายอยู่แล้ว แต่กูที่หลงรักเพื่อนตัวเองมาทั้งชีวิต พยายามทุกอย่าง แต่กลับต้องมาหลงรักมึงที่เป็นความสุขของกู มึงคิดว่า กูอยากจะทำอย่างงั้นเหรอ "
“ อ้าว ถึงแล้ว " เสียงที่ห้ามเราจากด้านหน้าประตู อาจเพราะได้ยินเสียงทะเลาะกันอยู่ พ่อก็เลยเป็นคนที่พูดประโยคนั้นขึ้นมา ผมเดินไปเปิดประตู อลิซมองซ้ายมองขวาแบบกังวล ผมคิดว่าเธอคงได้ยินในสิ่งที่พวกผมกำลังพูด
“ กลับมาแล้วเหรอ " ผมถาม เด็กน้อยที่ถูกวางลงจากอ้อมกอดของพ่อผมก็พยักหน้า
“ อาอินกับป๊าทะเลาะกันเหรอคะ " ทุกอย่างยิ่งเงียบเข้าไปอีกตอนที่อลิซถามเราแบบนั้น มองหน้าพ่อตัวเองที่ยิ้มอ่อนๆ ผมนั่งลงตรงหน้าเด็กผู้หญิงที่ยังคงสงสัย
“ เปล่าหรอกครับ " ไอ้โรมเป็นคนพูดขึ้น มันเดินมาอุ้มอลิซขึ้นไปกอด " แค่พูดคุยเสียงดังนิดนึงเองครับ "
“ เหรอ จริงเหรอ "
“ จริงสิครับ " ผมเสริม โรมก็หันไปพาพ่อผม
“ ขอโทษด้วยครับ "
“ ไม่เป็นไรหรอก ลิ้นกับฟัน มันก็ธรรมดา " พูดแบบนั้น ท่านยื่นมือมาลูบหัวอลิซเบาๆ " ตาไปก่อนนะ ไว้เจอกันนะลูก "
“ คุณตา บ๊ายบาย " มือเล็กๆโบกลาพ่อของผม
“ ให้ผมเดินลงไปส่งนะ "
“ ไม่ต้องหรอก อยู่ดูแลอลิซเถอะ " ท่านว่า ก่อนจะเดินออกไปเอง ประตูที่ถูกปิดลงโรมเดินเข้ามาเหมือนจะพูดอะไรบางอย่าง แต่ผมขัดขึ้นมาก่อน
“ ยังไม่ใช่ตอนนี้ ตอนนี้มึงไม่ต้องพูดอะไรทั้งนั้น " ผมดึงอลิซมาอุุ้มเอาไว้แทน หอมแก้มยุ้ยๆที่กำลังสงสัยแต่ก็ไม่ถามอะไรมากมาย " อลิซไปอาบน้ำดีกว่านะ อาบน้ำเข้านอนกัน ไหนเล่าอาอินสิครับ ว่า วันนี้ไปทำอะไรมาบ้าง "
“ วันนี้ไปกินข้าวที่บ้านคุณตาคุณยาย คุณตาสอนหนูทำการบ้านด้วยนะ แล้วก็เรากินข้าวกัน มีอาหารอร่อยๆเต็มไปหมดเลย หนูได้กินขนมด้วย "
“ น่าสนุกจังเลยน้า รู้แบบนี้อาอินไปด้วยดีกว่า ไม่น่าปล่อยให้เด็กคนนี้ไปคนเดียวเลย " หอมแก้มยุ้ยๆนั่นเต็มฟอดอลิซก็ย่นแก้มหนี
เปิดประตูห้องนอนของอลิซตอนที่ย่อตัวลงให้อลิซยืนผมพื้น สายตากลมๆก็จ้องผม " อาอินกับป๊าทะเลาะกัน "
“ เปล่าครับไม่ได้ทะเลาะนะ " ผมบอก ตอนที่ค่อยๆถอดเสื้อผ้าที่เธอใส่ออก " อาบน้ำแต่งตัว แล้วมานอนได้แล้ว พรุ่งนี้ไปโรงเรียนอีกนะ "
“ แต่หนูรู้นะ หนูรู้ว่าทะเลาะกัน "
“ แล้วทำไมหนูถึงคิดว่าอาอินกับป๊าทะเลาะกันละ " พูดไปก็จัดการอาบน้ำให้อีกคนไปเรื่อยๆ ผมยาวที่ถูกผูกขึ้นมัดจุกกลมๆเอาไว้
“ ก็มันเหมือนในทีวีที่หนูดูเลย "
“ เหรอ "
“ มันจะเสียงดัง อาอินจะพูดเสียงดังใส่ป๊า ป๊าเองก็จะพูดเสียงดังใส่อาอิน " เธอยิ้มให้ผมก่อนนร่างเล็กๆจะกอดผมไว้ " ไม่เป็นไรนะคะ อาอินก็อยากให้คนกอดอาอินแบบนี้ใช่มั้ย หนูเห็นในทีวี เวลาคนทะเลาะกันจะพูดเสียงดังๆใส่กันแล้วก็ร้องไห้ออกมา "
“ งั้นที่หนูกำลังกอดอา คือหนูไม่อยากให้อาร้องไห้เหรอ "
“ อื้ม " อลิซพยักหน้า ผมลูบหัวเธอเบาๆ " เวลาที่หนูมีความสุข หนูก็อยากให้อาอินกับป๊ามีความสุขด้วย หนูไม่ชอบแบบนี้เลย "
“ ไม่ได้ทะเลาะหรอกครับ " ผมเปิดน้ำจากฝักบัวรดตัวของอีกคน แต่สายตาที่มองมาก็ยังเป็นสายตาที่ยังไม่เชื่อในสิ่งที่ผมพูด " ก็แค่พูดคุยกันเสียงดังไปหน่อย เท่านั้นเอง คนรักกันมันก็เป็นแบบนี้แหละ ไม่ได้มีใคร มีความสุขไปตลอดหรอก "
ผมเคยเป็นคนที่ตามหาแต่ความสุข ผมอยากมีความสุขกับใครสักคนที่รักผม คนที่จะทำให้ผมมีความสุขในทุกวัน แต่ผมก็ลืมไปว่า ชีวิตของคนเรดาไม่ได้มีความสุขแค่อย่างเดียว คนเราต้องมีความทุกข์ด้วย
“ อานะ จะไม่ใช่เหตุผลที่เอาแต่ใจอีกแล้วนะ ต่อให้สุดท้ายต้องอยู่คนเดียวก็จะไม่ใช่เหตุผลที่ทำร้ายใครอีกแล้ว "
“ อาอิน " อลิซก้มลงมามองผม รอยยิ้มกว้างที่มอบให้ แสงแขนที่กำลังเปียกน้ำกอดผมไว้ " ทำไมอาอินต้องอยู่คนเดียวด้วย อาอินจะอยู่คนเดียวได้ยังไง อาอินยังมีหนูนะ หนูจะอยู่กับอาอินเอง "
“ ทำไมน่ารักอย่างงี้นะ อลิซนะ " เด็กน้อยที่ร่างกายอ่อนแอ คนป่วยในความดูแลของผม แต่จิตใจเข้มแข็งเกินกว่าคนรักษาอย่างผมเสียอีก
อาบน้ำให้คนสวยของผมจนเสร็จ ทาแป้งขาวไปทั่วร่างกายก่อนจะเดินไปหยิบชุดนอนในตู้ " อาอินหนูอยากใส่ชุดมิคกี้สีขาว ที่ป๊าซื้อมาฝากจากฮ่องกงนะ "
“ ตัวไหนละครับ "
“ ตัวสีขาวเป็นกระโปรงสวยๆ แขนยาวตรงนี้เป็นแบบนี้ แล้วก็มีกระดุม " วาดที่อกตัวเองโค้งๆ คงเป็นชุดนอนแบบเสื้อเชิ้ตปกคอบัวละมั้ง ผมคิด
“ ตัวไหนกันน้า " เปิดตู้หาไปเรื่อยๆ ผมเจอชุดนอนที่คล้ายกับตัวที่อลิซบอกมากที่สุด " ตัวนี้เหรอครับ "
“ ตัวนั้นเลย " อลิซลุกขึ้นจากที่นอนมากระโดดบนเตียง ผมหยิบชุดนอนใส่ให้เธอก่อนจะอลิซจะวิ่งออกไปนอกห้อง นอกห้องนอนที่มีไอ้โรมกำลังนั่งคิดอะไรบางอย่างอยู่บนโต๊ะกินข้าวที่มีเบียร์วางอยู่ข้างๆกันหนึ่งกระป๋อง
“ ป๊า " เสียงใสที่เอ่ยเรียกอีกคน ไอ้โรมหันมามองลูกมันก่อนจะอุ้มขึ้นไปนั่งบนตัก " วันนี้หนูใส่ชุดนอนที่ป๊าเคยซื้อให้ด้วย "
“ ไหนใครเคยบอกว่า ไม่ชอบไง " ใช้นิ้วเขี่ยเบาๆที่ปลายจมูกลูกสาว อลิซก็กอดคอไอ้โรมไว้
“ หนูอยากให้ป๊ามีความสุข หนูเลยใส่มัน "
“ หมายถึงชุดนี้นะเหรอ "
“ อื้ม " พยักหน้าลงน้อยๆ จมูกเล็กๆก็หอมแก้มคนเป็นพ่อ " ป๊ามีความสุขมั้ย "
“ มีความสุขสิครับ " โรมตอบก่อนจะลูบหัวลูกสาวของตัวเองช้าๆ แววตาที่มันกำลังมองเป็นแววตาที่ทั้งเศร้าและเหมือนมีความคิดอะไรมากมายอยู่ในสมองของตัวเอง อาจจะกำลังคิดเรื่องเรา หรืออาจจะกำลังคิดถึงเรื่องเตอยู่
“ ป๊า "
“ ไปนอนได้แล้วครับ พรุ่งนี้หนูต้องไปโรงเรียนนะ "
“ แต่ว่า หนู "
“ อย่าดื้อสิครับ ไปนอนได้แล้ว " โรมอุ้มออกจากตักให้มายืนอยู่ที่พื้นมันลูบหัวลูกสาวตัวเองอีกครั้ง อลิซก็หันมามองผม ที่ก็ย่อตัวลงแล้วกางแขนออก บอกให้เข้ามาหา
“ อาอิน "
“ ป๊ากำลังมีเรื่องเครียดนิดหน่อย วันนี้ อลิซอย่าเพิ่งกวนป๊าเลยนะ " ผมบอก ก่อนจะอุ้มเธอเข้าไปในห้องนอน ได้เวลานอนแล้ว อลิซกำลังนอนอยู่บนเตียงแต่ก็ไม่มีทีท่าว่าจะหลับ " อยากจะกินนมสักแก้วก่อนนอนมั้ยครับ "
“ ไม่ค่ะ หนูไม่อยากกิน "
“ อลิซเสียใจที่ทำให้ป๊าเค้าสบายใจไม่ได้หรอ " พอถามออกไปแบบนั้น ใบหน้านั้นก็พยักหน้าลงอย่างยอมรับ " ไม่ต้องเสียใจหรอกครับ ป๊าเป็นผู้ใหญ่แล้วเดี๋ยวก็หายเศร้าเองละ ผู้ใหญ่นะจะหายเศร้าด้วยตัวเองนะ "
“ งั้นถ้าเป็นผู้ใหญ่หนูจะไม่ถูกปลอบเหรอ อาอินจะไม่กอดหนูแล้วบอกว่า โอ๋ๆ ไม่ต้องน้า แบบนั้นแล้วเหรอ "
“ อื้ม เป็นผู้ใหญ่ต้องเข้มแข็งนะ "
“ งั้นหนูไม่อยากเป็นผู้ใหญ่แล้ว หนูอยากให้อาอินกอดหนูแบบนี้ตลอด " ลูบหัวเธอเบาๆ อลิซที่ยิ้มให้ผม " แล้วผู้ใหญ่ไม่อยากให้ใครปลอบบ้างเหรอคะ เพราะเป็นผู้ใหญ่เลยต้องอยู่คนเดียวเหรอ งั้นเป็นผู้ใหญ่ก็ต้องเหงานะสิคะ "
“ ไม่เหงาหรอก ก็ยังไงป๊ายังมีอาอินนี่น่า อาอินจะปลอบป๊าเอง "
“ จริงเหรอค่ะ "
“ อื้ม ได้ยินแบบนี้แล้ว คราวนี้เด็กดีของอาอินก็นอนได้แล้วนะ พรุ่งนี้ต้องไปโรงเรียนนะ "
“ ค่ะ " รับคำแบบนั้น เด็กน้อยตรงหน้าผมก็หลับตาลง " หนูรักอาอินจังเลย หนูดีใจที่หนูมีอาอินอยู่ อาอินต้องอยู่กับหนูตลอดไปนะ " ผมไม่ได้ตอบทำได้แค่ลูบหัวเธอเบาๆก่อนจะยิ้ม นั่งอยู่ตรงนั้นจนกว่าอลิซจะหลับสนิท
ข้างนอกห้องนอนที่ทุกอย่างยังเหมือนหยุดอยู่กับที่ โรมนั่งอยู่ตรงนั้นกับเบียร์ของมันไม่มีทีท่าว่าจะลุกไปไหน ผมที่เดินเข้าไปหาตอนที่นั่งลงตรงเก้าอี้หัวโต๊ะ มันก็หันมามองพร้อมกับยื่นมือมาจับมือผมไว้ " ขอโทษ เรื่องเมื่อกี้ที่กูพูดไป กูขอโทษนะ "
“ ช่างมันเถอะ กูเป็นแบบนี้ มึงจะคิดแบบนั้นก็ไม่ผิดหรอก "
“ อิน "
“ จะเถียงว่าไม่จริงเหรอ " ผมถามก่อนจะก้มหน้าลง ยื่นมือไปหยิบเบียร์ที่ตั้งอยู่บนโต๊ะ ผมเปิดมันก่อนจะดื่มเข้าไป " โรม "
“ ไปนั่งตรงนู้นกันมั้ย " มันชี้ไปที่โซฟาหน้าทีวีก่อนจะลุกขึ้น เอื้อมมือมาดึงตัวผมให้ลุกขึ้น โรมเดินนำไปนั่งผมที่เดินตามไปนั้น ยืนนิ่งอยู่นานก่อนที่มันจะดึงให้นั่งลงข้างๆ
“ มีอะไร "
“ แค่อยากจะอยู่ใกล้ๆมึง นั่งบนโซฟาได้อยู่ใกล้ๆมากกว่า " เหตุผลที่กล่าวออกมาพร้อมมือที่เอื้อมมากอดไหล่เอาไว้แน่น
“ โรม "
“ หื้ม เรียกตั้งแต่เมื่อกี้แล้ว จะพูดอะไร " หน้าที่ก้มลงมาใกล้ ผมเม้มริมฝีปากก่อนจะยืดตัวขึ้นจูบมัน จูบที่ไมไ่ด้ดูดดื่มอะไรแต่แนบสนิทอยู่แบบนั้น
“ ใจมึงตอนนี้คิดอะไรอยู่ " โรมที่เงียบไม่ตอบ ผมเลยเป็นฝ่ายที่พูดขึ้นแทน " ใจตอนนี้อยากกลับไปหาเค้ามั้ย "
“ ไม่ "
“ เราจะอยู่กันแบบนี้ตลอดไปไม่ได้หรอก ถ้าคิดจะอยู่ด้วยกันกูว่าเราต้องเลือกแล้วละ เลือกแบบจริงจัง ไม่ใช่ครึ่งๆกลางๆแบบนี้ " ผมบอก " กูทนเห็นมึงคิดถึงคนอื่นตลอดเวลาที่นั่งอยู่กับกูไม่ได้หรอก แล้วกูเองก็ทนสภาพที่ต้องคิดถึงคนอื่นตอนที่อยู่กับมึงไม่ได้เหมือนกัน กูอยากทำให้มันชัดๆไปเลยว่า จริงๆแล้ว กูรักใครกันแน่ "
“ หมายความว่าไง " โรมถอยตัวเองออกจากผม มันที่กำลังขมวดคิ้วมือของผมก็ยื่นไปจับมือของมัน
“ กลับไปคบกับเตดูอีกครั้งมั้ยมึง กลับไปใช้ชีวิตที่อยากจะใช้มาตลอด ชีวิตที่มีเต มีมึงแล้วก็มีอลิซอยู่ในครอบครัวเดียวกัน "
“ ไม่ กูไม่อยากกลับไป " สายตาแข็งกร้าวตอนที่มองมาทางผม โรมลุกขึ้นจากที่นั่งก่อนจะเสียงเบาๆของมันจะพูดขึ้น " ถ้ามึงอยากจะไปจากกูก็ไป ก็แค่บอกมาว่าอยากจะไปจากกู ไม่อยากจะอยู่กับกูแล้วก็แค่นั้น ไม่ต้องยื่นข้อเสนออะไรทั้งนั้น ไม่ต้องเอาใครมาแทนที่ใคร อย่าเอาคนอื่นมาแทนที่ที่กูให้มึงยืน ถ้ามึงไปอยากอยู่ก็ไป คนจะมาแทนที่นั่นมันเรื่องของกู "
“ โรม ฟังกูก่อนสิ " คว้ามือมันเอาไว้ ผมไม่ได้ตั้งใจพูดให้มันรู้สึกแบบนั้น โรมในตอนนี้เหมือนคนที่ไม่รับฟังเหตุผลของใครเพียงเพราะเอาความคิดเห็นของตัวเองที่ว่า ไม่ว่ายังไงก็ไม่มีทางกลับมาเหมือนเดิมอีกแล้ว นั่นคือเหตุผลที่ว่า มันก็ไม่อยากลองกลับไปให้ต้องเจ็บปวดอีก ผมรู้สึกอย่างงั้น รู้สึกว่ามันต้องรู้อย่างงั้น
“ อยากไปอยู่ไฟท์ก็ไป ใจมึงตอนนี้ก็คิดอย่างงั้นไม่เหรอ ตอนที่เจอไฟท์กับเต มึงคิดเสียดายไม่ใช่เหรอ ที่มาเลือกกู " ผมเงียบลงตอนที่ได้ยินมันพูดแบบนั้น โรมหันมามอง มันยกยิ้มุมปาก " ทำไมไม่เถียงละ ว่าไม่ใช่ .. กูพูดแทงใจดำเหรอเลยเงียบนะ "
“ ความจริงนะโรม กูไม่เคยคิดแบบที่มึงพูดเลยสักครั้ง แล้วที่กูเงียบไม่ใช่เพราะว่ามันแทงใจดำกู แต่ที่มึงพูดมา มึงกำลังดูถูกหัวใจของกูมากตังหาก ใช่ กูยอมรับว่ากูตกใจ ตกใจที่อยู่ๆไฟท์ก้มีคนที่ชอบ ทั้งๆที่มันไม่เคยคิดจะจริงจังกับใคร ตกใจที่อยู่ๆคนแบบมันก็เลือกที่จะยอมรับว่าตัวเองชอบผู้ชาย และที่ตกใจที่สุด คือทั้งๆที่กูพยายามจะอยู่ทั้งนั้นมาตลอด แต่กูเองก็ไม่เคยได้รับมันได้ ไม่ว่าจะพยายามแค่ไหน แต่มึงก็ทายที่บอกว่ากูคเสียดาย ใช่กูคิดแบบนั้น กูหวนคิดว่าถ้ากูอดทนแล้วรอไม่อยากได้ความสุขที่มาจากมึงวันนั้นจะเป็นกูรึเปล่าที่ได้ยืนอยู่ตรงนั้น ใจนึงกูอยากไปแย่งมันมา แต่ก็คิดว่า ต้องเสียมึงไป ใจก็ไม่อยากทำอีก ใจกูตอนนี้ อยากจะได้ทั้งมึง และ อยากจะได้ทั้งไฟท์ แล้วกูก็อยากจะคำตอบให้ได้สักที ว่า จะเลือกใครกันแน่ "
“ มึง... “ เสียงที่เหมือนขาดช่วงไป มันถอนหายใจออกมองไปทางอื่น " มึงก็กล้าพูดอออกมานะ "
“ กูเห็นแก่ตัวมาตลอด แต่ก็กูยอมรับนะ ว่าเห็นแก่ตัว แต่ต่อจากนี้ไป กูจะไม่เห็นแก่ตัวแบบนี้อีกแล้ว แล้วมึงล่ะ เมื่อไหร่จะยอมรับว่า ตัวเองยังรักเตอยู่ " ขาที่เดินเข้าไปใกล้ สองมือกอดโรมเอาไว้แน่น " ถ้าไม่รักเค้า มึงจะเจ็บขนาดนี้เหรอ "
“ ทั้งที่มึงไม่เคยเลือกกูเลย แต่กูกลับคิดไปเองมาตลอดว่า กูคือคนที่มึงเลือก ไม่ต่างกันเลยว่ามั้ย ไม่ต่างกันตรงที่ว่า ถ้ากูไม่รักมึง กูก็คงไม่เจ็บขนาดนี้หรอก "
...................................................
เช้าอีกวันที่ทุกอย่างรอบตัวของผมเหมือนจะมีแต่ความเงียบ อลิซไปโรงเรียนตามปกติส่วนผมเองก็ออกมาทำงานทั้งๆวันนี้มีเข้าเวรตอนบ่าย ตัดสินใจใช้เวลาว่างช่วงนั้นออกมาหาไฟท์ที่คิดว่าคงมีสอนอยู่ที่มหาลัย นักศึกษามากมายที่เดินผ่านผมไป ผมหยุดยืนอยู่ตรงหน้าห้องพักอาจารย์ ตอนที่มองไปรอบๆอย่างคนไม่กล้าเข้าไปด้านใน มือก็คว้าโทรศัพท์ขึ้นมา แต่ยังไม่ทันกดโทรออก เสียงนึงกลับทักผมขึ้นมาเสียงก่อน
“ หมออิน สวัสดีครับ "
“ อ้าว คุณเต " คนที่กำลังอยากเจอเดินมาให้เจอกันแบบไม่ทันตั้งตัว " สวัสดีครับ "
“ มาหาไฟท์เหรอครับ "
“ ก็ครับ " ผมพยักหน้าอีกคนก็ยิ้ม
“ วันนี้เค้าไม่มีสอนนะครับ คุณอินลองไปหาที่คอนโดมั้ยครับ "
“ ผมขอคุยอะไรกับคุณเตได้มั้ยครับ พอจะมีเวลาว่างมั้ย "
“ ผมเหรอ ? “ ชี้นิ้วเข้าหาตัวเอง ท่าทางตกประหม่าที่มองผมแต่ถึงอย่างงั้นก็พยักหน้ารับ " ได้ครับ ผมมีสอนตอนสิบโมง "
เราเลือกมาคุยกันที่ร้านกาแฟที่ค่อนข้างเงียบ กาแฟหอมๆสองแก้วที่เราสั่งถูกวางไว้ตรงหน้าแต่กลับไม่มีใครคุยอะไรกันทั้งนั้น เราทำได้แต่เงียบ ก้มลงมากาแฟตรงหน้า ผมเงยหน้ามองออกไปนอกร้าน เบื้องหน้าที่เห็นร้านขนมที่มองจากนอกหน้าต่างออกไปผมยกยิ้มออกมาตอนที่ชี้ไปที่ร้านนั้น " ร้านนั้น มีเค้กที่ไฟท์ชอบกินอยู่นะ จำได้ว่าสมัยเรียน มันมาซื้อบ่อยมากเลยละ "
“ คุณอิน "
“ เรียกอินเฉยๆก็ได้ " ผมบอกก่อนจะยิ้ม
“ อินรู้จักกับไฟท์มานานแล้วสินะ "
“ ก็ตั้งแต่อนุบาลนะ เราเียนโรงเรียนเดียวกันมาตลอด จะว่าไปก็มาแยกกันตอนช่วงทำงานนี้แหละ คบกับไฟท์เป็นไง มันเป็นคนที่ค่อนข้างเอาแต่ใจนะ "
“ ก็ไม่ถึงขนาดนั้นหรอก " เตก้มหน้าพูดก่อนจพยิ้มออกมา " ผมกับไฟท์เหมือนคนที่คุยด้วยแล้ว ถูกคอมากกว่า เหมือนอะไรหลายอย่างที่เหมือนกัน "
“ อย่างั้นเหรอ "
“ อื้ม ไฟท์จริงๆเป็นคนที่ค่อนข้างมั่นใจในตัวเองมากเลยละ มันเป็นคนเรียนดีแล้วก็มีความฝันมาตั้งแต่เด็กๆ เหมือนชีวิตของมันต้องมุ่งไปข้างนอกตลอด ทั้งๆที่ชีวิตของมัน... "
“ มีอะไรจะพูดก็พูดมาเถอะ ไม่ต้องออกนอกเรื่องหรอก เรื่องไฟท์ กูรู้อยู่แล้วละ ว่าเป็นยังไง เล่าเรื่องของอินเถอะ " เสียงเรียบๆที่เอ่ยขัดผม ยกยิ้มกับตัวตอนที่มันพูดคำนั้นออกมา นั่นสินะ คิดอะไรอยู่ถึงมาเล่าเรื่องไฟท์ให้เตฟังทั้งๆที่เตก็น่าจะรู้ดีอยู่แล้ว อีกคนอยู่ในฐานะอะไรก็รู้อยู่
“ เรื่องโรม ลืมมันไปรึยัง "
“ ไม่เคยจดจำเรื่องแบบนั้นอยู่แล้ว "
“ โรมมันยังไม่ลืมเตนะ " ผมบอก ตอนที่จ้องหน้ามัน สายตาของอีกคนก็เริ่มสั่น " ทุกวันนี้ก็ยังเจ็บปวดกับเรื่องพวกนั้นอยู่ เรื่องที่ทำให้มึงกับมันต้องแยกจากกัน "
“ ช่างมันเถอะ มันผ่านไปแล้ว "
“ จะไม่คิดกลับไปปรับความเข้าใจกันหน่อยเหรอ กูไม่ได้หมายถึงให้กลับไปคบนะ แต่หมายถึงว่า อย่างน้อยก็น่าจะเป็นเพื่อนกันได้ "
“ พอดี ผมไม่ใช่คนที่อยากจะคบกับเพื่อนที่เคยเป็นแฟนเก่าหรอกครับ ไม่จำเป็นที่เราต้องพบกันอีกด้วยซ้ำไป " เตยิ้มก่อนจะถอดหายใจ " เรื่องของผมกับโรมมันจบไปแล้ว จบไปตั้งแต่เมื่อหลายปีก่อน ไม่ต้องกังวลว่าผมจะกลับไปทำให้ความรักของคุณทั้งคู่ต้องแตกแยกหรอก ผมไม่ทำแน่ๆ "
“ ไม่ได้กลัวว่าความรักจะแตกแยกหรอก แต่อยากได้ความรักจริงๆที่มีแต่กูมากกว่า " เตเงียบลงผมก็พูดขึ้นมาอีกครั้ง " ถ้าโรมยังคิดถึงมึงอยู่ ความรักของกูก็ไม่มีความหมายหรอก จริงมั้ย "
“ งั้นต้องการอะไรกันแน่ "
“ กลับไปหาโรมได้มั้ย กลับไปแสดงให้มันเห็นว่า ถ้ามึงกับมันได้กลับมารักกันอีก มันจะไปไม่รอดอย่างที่มันคิดจริงๆ ช่วยเปิดใจสักครั้งได้มั้ย มึงกลับไปรักมันไม่ได้แล้วจริงๆเหรอ กูอยากให้ทั้งมึงแล้วก็มันได้พิสูจน์กับหัวใจตัวเองจริงๆ "
“ มึงเป็นคนที่แปลกที่สุดตั้งแต่กูเคยเจอใครมาในชีวิตเลย มีอย่างทีไหนบอกให้แฟนเก่าของแฟนตัวเองกลับไปหาคนที่ได้ชื่อว่าเป็นแฟนคนปัจจุบันของตัวเอง " เตเว้นเสียงลงมันกลืนน้ำลายตอนที่จ้องหน้าผม " ไม่ได้รัก โรมเลยใช่มั้ย ถึงทำแบบนี้ได้นะ กูเชื่อว่าไม่มีคนไหนทำแบบนี้ได้หรอก ยกเว้นไม่รัก "
“ กูแค่เห็นแก่ตัวมานาน แล้วตอนนี้มันก็ถึงเวลาสักที ที่กูต้องจัดการจบเรื่องทั้งหมดซะ " ผมลุกขึ้นยืน ตอนที่เตเงยมองหน้า ผมก็ยิ้มมองมัน " การที่ได้ลองกลับไปกินอะไรเดิมๆ เดินในทางเดิมๆ ไม่ได้แย่เสมอไปหรอก เพราะแน่นอนว่า ตอนนี้มันก็ไม่มีอะไรเหมือนเดิมอีกแล้ว ลองดูเถอะ แล้วตอบหัวใจของมึงไปชัดๆเลยว่า ตัวมึงอยากจะรักใครกันแน่ "
เพราะกูเอง ก็กำลังจะหาคำตอบนั้นอยู่เหมือนกัน
......................................................
ขออภัยหากมีคำผิด เพราะว่ายังไม่ได้ตรวจคำผิดเลยคร่า
คิดว่าวิธีของอินเป็นไง.. ดีมั้ย
ขอบคุณที่เข้ามาอ่านและคอมเม้นท์
ฝากแท็ก #Choiceต้องเลือก ในทวิตด้วยนะคร่า
-
ปมตัวละครทั้ง 4 ตัวนี้ ล้วนแล้วแต่อยู่ในมือ คุณหนม ค่ะ ไม่ว่าคุณหนมเลือกทางใดจะให้ทั้ง 4 สุขสมหวัง
กับคู่ไหน โปรดเลือกเถอะค่ะ คุณอ่านอย่างเราพร้อมเคารพการตัดสินใจค่ะ คือตอนนี้คือ "ต้องเลือก"
จริง ๆ แล้วค่ะ
ปล. ส่วนตัวอยากให้เป็น โรมอิน ไฟท์เต
และคำขอพิเศษค่ะ อยากอ่านคู่หมอเซฟกะน้องวาดมากกกกกกก รอให้คู่หลักเค้าเลือกกันให้จบก่อนจะไม่ไหวนะเนี้ยะ :ling1:
-
แต่ละคน
-
มีแต่นี้ก็อ่านครับอดทนรอต่อไปไงก็มาต่อเร็วๆนะครับ
-
ลุ้นเหนื่อยจริง :katai1:
-
เข้าใจว่าตัดใจมันยากนะอิน
แต่หวงไฟท์ไปก็เท่านั้นเอง
ไฟท์มันก็มีแฟนไปแล้ว
มันไม่ใช่ว่าอินไม่เลือกแล้วล่ะ
ไฟท์มันไม่ใช่ตัวเลือกให้อินมาตั้งนานแล้ว
พูดออกมาก็ดีจะได้เคลียร์ไปเสีย
จะเลือกโรมหรือจะไม่เลือกใครเลยก็โอเค
ตอนแรกเชียร์ไฟท์-อินมากๆ
แต่มาตอนหลังๆนี้มันไม่ใช่แล้ว
เพราะว่าไม่รู้สึกถึงความรักที่ไฟท์มีให้กับอินเลย
ไม่ต้องกดดันหรอกค่ะคุณหนมมี่
มีแค่1 เปอร์เซ็นต์ก็ขอบคุณมากๆที่ต่อ
ตอนนี้เป็นแม่ยกหมออินอย่างเดียวจ๊ะ
-
บางที ก้แค่พูดสิ่งที่อยู่ในใจออกมา เอาทั้ง 4 คนมานั่งพร้อมกัน แล้วพูดเลย
อยากได้อะไรก็ต้องพูด ถ้าไม่แน่ใจ ก้ไปคิดให้แน่ใจ
แต่ก้นั้นแหละ พูดอะมันง่าย แต่ทำอะ โครตยากกกกก
ไม่มีแฟนที่ไหนกลับไปเปนเพื่อนกันได้อีกหรอก โอเครนะ
-
ง่าา หน่วงงงงงงงงงงงง ทุกตอน จะลงเอยยังไงนะ :katai1: :katai1: :katai1:
-
:katai1: :katai1:
-
เริ่มแอบรู้สึกว่ามันจะหนักเกินตัวคนแต่งไป
4คน มั่วสุมอิรุงตุงนัง ได้กันไป ได้กันมา จนเห้ออออออ
ส่วนตัวคิดไว้ว่าสุดท้าย มันก็ ไฟท์-อิน , โรม-เต
แต่จะรอดูว่าจะเป็นไงต่อไปกับความสัมพันธ์ที่มันลึกซึ้งไปแล้ว
ทำไมมันได้กัน มั่วซั่วแบบเน้ๆๆ แล้วจะกลับมาต่อกันยังไง
จะรู้สึกยังไงที่คนรักเรา เคยได้กับคนนั้นไปแล้วทั้งๆที่ใจบอกยังรักเราอยู่
ความทรงจำ โมเม้นต่างๆระหว่างกันตอนนี้ จะทำยังไง มีอะไรกันถ้วนหน้า ทั่วถึงไปแล้ว
สิ่งที่น่าติดตามคือความรู้สึกของเด็กจะเป็นยังไง เมื่อมันต้องสลับคู่ไปมา เหมือนเลือกแผงขนม
อยู่ๆอาคนนี้ ก็ไม่มาละ แต่ไปเปนแฟนกะอาคนนู้น
อาคนเก่าจะมาก็ไม่ได้ละ คนเคยๆกัน เดี๋ยวเกิดอาการหึงกันขึ้นมา
ผ้าขาวๆของเด็กท่ามกลางผู้ใหญ่ทั้ง4 จะเป็นอย่างไร. อันนี้น่ากังวลและน่าติดตาม
ปล. ตอนนี้ สงสารอินมากที่สุด. หนทางเก่าก็เศร้าใจ หนทางใหม่ก็เลือนลาง
-
ไม่รู้ว่าเรื่องนี้จะจบลงแบบไหน ต่างคนต่างไปหรือยังไง ที่จริง อิน กับ โรม ก็ลงตัวแล้วนะ เท่าที่ผ่านมาก็เข้ากันได้หลายเรื่อง แถมอลิชก็เข้ากับอินและครอบครัวอินได้ มีแทบจะครบแล้ว แต่ไม่ทราบว่าทั้งสองคนยังต้องการอะไรอีก ยึดติดกับอดีตทำไมนักหนา ต่างคนก็ต่างไม่ลืม อินก็เห็นแก่ตัวอย่างที่คิดจริงๆน่ะแหละ พอๆ กับโรม ทั้งสองคนไม่สามารถตัดรักแรกของตัวเองได้ แต่ทั้งสองคนก็ต้องคิดสิว่า ในเมื่อตัดสินใจอยู่กันจนเป็นครอบครัวแล้วจะไปจมกับอดีตทำไม ในเมื่อ ทั้งไฟว์และเต ไม่เลือกทั้งสองคนแล้ว ที่เขาไม่เลือกไม่ใช่ว่าไม่รัก แต่ ไฟว์ กับ เต มีเหตุผลของตัวเอง ไฟว์อยากจะรักษาความเป็นเพื่อนเอาไว้ไม่อยากเสียอินไป แสดงเจตนาแต่แรกแล้ว ว่าไม่ต้องเขยิบความสัมพันธ์ไปมากกว่านี้ ไม่ยอมเปิดเผย มันก็บอกแล้ว รุ้ว่าไฟว์มันเป็นแบบนี้ อินก็ยังดันทุรังจะครอบครองไม่ว่าจะเป็นแบบไหน แต่สุดท้ายก็ยอมรับไม่ได้อยากได้มากกว่านั้น พอไฟว์มีเต ก็รับไม่ได้อีกอยากได้เอาไว้คนเดียว พอมีโรมเข้ามาตัวเองก็ไปมีความสัมพันธ์ด้วย และก็ให้ความหวังจนความหวังโรมมันเป็นจริง ก็ดูจะไปได้ดีแต่สุดท้ายอินก็ยังมองแต่ไฟว์ ยึดติดกับไฟว์ ทั้งที่อยู่กับโรมก็มีความสุขตัวเองก็ยอมรับและดูจะรักโรมแล้ว แต่ก็ยังโลเล ถามว่าสงสารอินไหม สงสารนะตอนที่เป็นทุกอย่างให้ไฟว์ แต่พอมาตอนนี้ไม่สงสารแล้วล่ะ ทำตัวเองทั้งนั้น :เฮ้อ: ส่วนโรมก็พอกัน ยึดติดอยู่กับแอล (เต) ไม่ปล่อยวาง จะไปถามเขาทำไม จะไปยัดเหยียดความเป็นเพื่อนให้เขาทำไม เขาไม่อยากได้ เขาพยายามอยู่ห่าง พยายามตัดใจ แต่ตัวเองกลับไปใกล้ ไปถามเขาทั้งที่รู้อยู่แล้วว่าเขารับเรื่องอลิชไม่ได้ เหมือนที่อินพูดน่ะถูกแล้ว ข้ออ้างตัวเองหรือเปล่า? คนมันเจ็บนะโว้ย จะให้มันมาเป็นเพื่อนเลยคงไม่ได้ ทำไมไม่อยู่กับปัจจุบัน ทำเพื่อลูก ลูกที่ควรจะมีความสุขกับเขาสักที หลังจากพ่อกับแม่ปล่อยเขาให้เหงาโดดเดี่ยวมานานแล้ว ตอนนี้อลิชมีความสุขกับครอบครัวที่มาเติมเต็ม แต่ตัวพ่อเองกลับจะไปขุดคุ้ยกับทรงจำ ปากก็บอกไม่อยาก รักอิน แต่แค่อยากถามว่าทำไม เมิงจะถามเพื่อ? คำตอบมันก็บอกอยู่แล้วว่า รับไม่ได้กับเรื่องที่ผ่านมา เตไม่ได้เกลียดอลิชเพียงแต่เห็นแล้วเจ็บปวด เตกลัวว่าถ้าวันนั้นยอมอยู่กับโรม ก็ไม่มีความสุขเพราะตัวเตเองรับอลิชไม่ได้ เห็นแล้วก็รู้สึกเจ็บทุกครั้ง ถึงได้เลือกจากมา ดีกว่าอยู่ไปแล้วเตทำอะไรโดยไม่คาดคิดล่ะ อย่างสมมุติเตขาดสติ แล้วทำร้ายอลิช โรมรับได้เหรอ? คิดเหรอว่าจะไม่มีปากเสียง มันต้องเกิดอยู่แล้ว เตก็เลยเลือกที่จะไม่อยู่ แต่ลึกๆเตรักโรม เตจำทุกอย่างเกี่ยวกับโรมได้ จำได้แม้กระทั่งชื่อ อายุ ของอลิช เตน่าสงสารมาพอแล้ว โรมควรจะปล่อยเตไปซะ แล้วเลือกอลิชกับอิน ทำให้ครอบครัวเป็นครอบครัวสักที บอกตามตรงเกลียดโรมนะตอนนี้ โลเลพอกับอินเลย รับความจริงที่ ไฟว์กับเต คบกันไมไ่ด้ :m16: ในขณะที่ไฟว์ว่ามันเลว เห็นแก่ตัว มันก็ยังไม่ไปยุ่มย่ามกับอินมากเกินไป ไม่เข้าไปแทรกกลาง เป็นการกันตัวเองและปกป้องอินไปด้วย แต่ในแบบของมัน ไม่ได้อวยว่าไฟว์มันดี แต่มันก็ยังยอมรับความจริงได้มากกว่า ดูเวลามันปลอบใจเตสิ มันยังพูดเชิงเตือนสติเตไปด้วย ทั้งที่มันรู้ว่า เตยังรักโรมอยู่ ไฟว์กับเต พยายามห่าง แต่โรมกับอินพยายามกลับไปใกล้อดีตของตัวเอง แล้วมันจะมีความสุขได้ยังไงล่ะ เห็นแก่ตัวจนไม่เห็นแก่เด็กที่ขึ้นชื่อว่าเป็น ลูก เลย :mew6:
ก็ไม่รู้เรื่องนี้จะจบยังไงหรอกนะ แต่ก็เอาใจช่วยทั้งสี่คนให้ลงตัวหรือถ้าแยกกัน เราว่า ไฟว์ กับ เต ยังไม่เท่าไหร่ความผูกพันมันน้อย ทั้งสองคนแค่เยียวยากัน ส่วน โรมกับอิน ความผูกพันไม่เท่าอดีตคนเคยรัก แต่อย่าลืมว่า อลิช เป็นความผูกพันของทั้งสองคน ถ้าวันหนึ่งเลิกกัน อลิชต้องถามอยู่แล้ว ? และถ้าโรมกลับไปคบเต ก็ต้องมั่นใจให้ได้ว่า เตยอมรับอลิชได้เต็มหัวใจ แต่อลิชจะยอมรับเตได้เท่าอินไหมก็ขึ้นอยู่กับเตอีก? ทีนี้ภาระทั้งหมดจะตกที่เตทันทีว่าตัวเองจะทำใจและเปิดใจได้มากแค่ไหนและตลอดไปไหม? ส่วนอินถ้าอยากอยู่กับไฟว์ก็ต้องเป็นอีหรอบเดิมถ้าไฟว์มันไม่คิดจะเปิดอะไร ไฟว์มันเปิดตัวเตจริง แต่มันไม่ได้เปิดกับครอบครัวนะ อินลองคิดให้ดีว่า เตก็ไม่ได้พิเศษไปกว่าอินเลย น้อยกว่าอินด้วยซ้ำ ถ้ามีอะไรเกิดขึ้น มั่นใจไฟว์จะเลือกอิน ที่เป็นเพื่อนก่อนแน่นอนทั้งที่ไฟว์มันรักอินนั่นแหละ แต่มันเลือกสถานะนี้ ไปๆมาๆ เตแม่งน่าสงสารที่สุด เหมือนไม่มีใครต้องการจริงจังสักคน แต่ล่ะคนทำเพื่อคนที่ตัวเองรักทั้งนั้น โรมถึงจะลังเลแต่ก็เลือกอินเพราะอลิชส่วนหนึ่งกับอีกส่วนคือรัก ถ้ามันตัดเรื่องเตได้นะ อินเลือกโรมเพราะอยู่แล้วมีความสุขและก็รัก แต่ก็ไม่ตัดไฟว์ ต้องบอกว่าทำตัวเองทั้งคู่จริงๆทั้งที่มีความสุขกว่าคู่นั้นซะอีก :katai2-1:
ปล. คนเขียน สู้สู้ นะ ไม่ต้องซีเรียสอะไรหรอก มีฟิลลิ่งค่อยมาต่อก็ได้ :กอด1:
-
หน่วงมากกกก :katai1:
อยากให้หมออินเค้ามีความสุขจริงๆซักที :m15:
#ทีมหมออิน :monkeysad:
-
แต่เรารู้สึกว่าตอนนี้ทุกคนต่างใกล้ที่จะเลือกได้แล้ว รู้สึกดีค่ะ กับการตัดสินใจของอินในครั้งนี้
เจ็บปวดแต่สวยงามแน่นอน :katai2-1:
-
:katai1: อินให้ทางเลือกคนอื่น พร้อมตัวเอง เหมือนมีดกรีดแผลซ้ำๆเลย หน่วงจริงๆ
-
เริ่มชัดขึ้นมาแล้ว
ที่อินทำก็โอเคนะ
คืออย่างน้อยก็ทำให้โรมกับเตได้คุยกัน ได้เปิดใจกัน
อาจจะไม่ได้กลับไปเป็นเพื่อนแต่ก็น่าจะสามารถเคลียร์ความรู้สึกไปส่วนหนึ่ง
หรือถ้าหากว่าสองคนนั้นกลับไปหากันอินก็ไม่ต้องเคลือบแคลงว่าโรมรักใคร
มาถึงตอนนี้ถ้าหากว่าอินจะอยู่คนเดียวโดยมีอลิซไปมาหาสู่เราก็โอเคนะ
อลิซเป็นเหมือนจุดเอกเทศที่ไม่ได้ขึ้นกับพ่อแต่สามารถไปมาหาสู่อินกับครอบครัวได้เพราะความน่ารักของตัวเอง
อินเริ่มทำใจเรื่องไฟท์แล้วว่ายังไงไฟท์ก็ไม่เปิดรับอินเป็นคนรัก
ไฟท์ไม่ลงทุนในขณะที่อินลงทุนมากเกินไปจนไม่แน่ใจตัวเอง
ไม่รู้สิเราว่าอินตัดใจเรื่องไฟท์ไปได้ส่วนหนึ่งแล้วนะ
อินรู้ว่าไฟท์รับคนอื่นแต่ไม่รับตน แต่ก็อย่างว่านะรักแรกที่ยาวนานมาตั้งหลายปีใครมันจะตัดใจได้ง่ายๆ
อยากให้อินถ้าหากว่าลงเอยกับโรมก็คือตัดไฟท์ไปเลย
คิดถึงอินที่ว่ามีคนที่รักอิน 2 คน แต่รักไม่ถึงที่สุดสักคน
เราก็เหมือนอินนะ คือเข้าใจแต่ลึกๆก็ยังเหลือความหวังริบหรี่ที่อยากให้อินสมหวังกับไฟท์
ป.ล กลัวไฟท์จะมาว่าอินว่าทำแบบนี้เพราะว่าหวังที่จะดึงเตออกจากไฟท์
ถ้าหากว่าไฟท์พูดจริงนะเลิกคบไปเลยนะอิน
อยากให้ไฟท์เจ็บที่แม้แต่คำว่าเพื่อนก็ไม่เหลือให้
-
อินจะแก้ปัญหาด้วยการกลับไปเริ่มต้นของการเกิดปัญหาเหรอ
มันจะดีเหรอ
เราว่าคู่ไฟท์เต น่าจะเข้ากันได้ดีแล้วนะ
แต่ผลจะออกมายังไง
ยอมรับทุกอย่างจ้า
-
:katai1: :katai1: :katai1: :katai1: :katai1:
โอ้ยยยยยย
ทำไมมมมถึงโหดขนาดนี้เนี่ยอินน
แล้วถ้าสมมุติว่า โรมรักเตมาก แต่เตกับไฟท์โอเคกัน แล้วอินก้รักไฟท์หละ จะทำยังไง
โอ้ยย แล้วเรื่องนี้ ไฟท์รู้จาเปนยังไงเนี่ยยยย
-
บังคับต้องเลือก Choic
- ทุกคนเจ็บแต่จบ
กับ
- จบและไม่มีใครเจ็บ
พอแล้วกับการเจ็บๆ แบบไม่มีวันจบ
เน๊าะ...4 หนุ่ม
:m21:
-
อินจะแก้ปัญหาด้วยการกลับไปเริ่มต้นของการเกิดปัญหาเหรอ
มันจะดีเหรอ
เราว่าคู่ไฟท์เต น่าจะเข้ากันได้ดีแล้วนะ
แต่ผลจะออกมายังไง
ยอมรับทุกอย่างจ้า
-
แต่ละคน
-
:katai1: :katai1: :katai1:
-
เป็นอะไรที่หน่วงมากค่ะ ไม่รู้เลยว่าสุดท้ายใครจะเลือกใครกันแน่
เพราะคิดว่าตอนนี้ที่ทุกคนคบกันอยู่ก็เพื่อเยียวยาหัวใจให้อีกฝ่าย
แต่ในใจจริงๆยังลืมอีกคนที่เคยรักมาก่อนไม่ได้
ก็ได้แต่หวังว่าการเลือกครั้งนี้ของทุกคนจะไม่ทำให้ใครต้องเจ็บปวดนะ
:mew1: :L2:
-
บอกตามตรงเป็นอะไรที่หน่วงว่ะ :เฮ้อ: สำหรับอินการใช้วิธีนี้ก็ดีคือเคลียร์ตัวเองกันซะ แต่คิดกลับกัน ถ้าสมมุติ เต คิดตามที่ อิน พูดและเปิดใจไปคุยกับโรม เชื่อว่าเตยังรักโรมอยู่แน่นอน แต่โรมถึงจะคิดว่ารักเต คิดถึงเต แต่พอเวลาอินถามว่าอยากกลับไปไหม โรมตอบโดยไม่ต้องคิดว่า ไม่ มันทำให้เราเริ่มจะสงสารเต ถ้าเกิดสมมุติว่าเตไปคุยและปรากฎว่าถามใจตัวเองแล้ว รักโรม อยากกลับไปหา ในขณะที่ โรม แค่อยากเคลียร์อยากเป็นเพื่อนไม่ได้อยากกลับไปคบ นี่สิ เตจะเป็นอย่างไง ถ้าผลออกมาแบบนี้ มันเท่ากับว่า อินพูดเหมือนให้ความหวังเตเลยนะ และทีนี้ เตจะเจ็บปวดมากกว่าเดิมหลายเท่า ถ้าโรมได้เปิดใจและเคลียร์เรียบร้อย ก่อนจะกลับมาเพื่ออยู่กับอิน และชัดเจนกับอินว่า เลือกรักอิน รู้สึกโล่งใจที่ได้ไปเปิดใจ ได้พูดคุย อินก็สบายใจที่โรมเคลียร์ชัดว่าจะรักและอยู่กับอินตลอดไป ส่วนอินก็ตัดไฟว์ได้ และเริ่มใหม่กับโรมโดยไม่มีอะไรคาใจ สุดท้ายคนที่เจ็บก็คือ เต ที่ยังรักโรมไม่มีวันลืมตามที่ปากบอก :mew6: แต่ถ้าออกมาเป็นการเคลียร์ชัดทั้งสองฝ่าย ให้อภัยกันและกัน ไม่มีอะไรติดค้างคาใจกันแล้ว พร้อมจะเริ่มต้นชีวิตใหม่ อินจะโอเคไหม ในส่วนของไฟว์ เต ยังไม่ถึงกับรัก แต่ อิน กับ โรม นี่มันมีอลิชเป็นตัวเชื่อมอยู่ ถ้าโรมเคลียร์ชัดแล้ว อินก็ต้องชัดเจน และถ้าสมมุต อินตัดใจไม่เลือกโรม และ ก็ไม่กลับไปหาไฟว์ คิดจะอยู่คนเดียว โรมคงเจ็บปวดไม่น้อยที่ตัวเองเคลียร์แล้วแต่อินกลับมาจบแบบนี้ หรือ ทั้งโรมและเต เคลียร์กันได้ แต่อินกับไฟว์รู้ใจตัวเองและกลับไปรักกัน เตคงไม่เท่าไหร่เพราะยังไม่ถึงกลับรักไฟว์แค่เยียวยากันเท่านั้น โรมนั่นแหละจะหนักสุด :เฮ้อ: เข้าใจอินนะไอ้อารมณ์อยากเป็นคนเดียว แต่เป็นกับไฟว์ไม่ได้ พอมากับโรมก็เหมือนจะยึดติดกับเต แต่ถ้าโรมเลือกอินล่ะ อินจะทำยังไง คิดบ้างหรือเปล่า อินเหมือนมั่นใจมากว่า โรมจะกลับไปหาเตแน่นอน เอาเถอะ จะรักใครก็เอา ถามใจตัวเองกันให้ดีล่ะ แต่ในความรู้สึกคิดว่า ต้องจบ โรม อิน และ ไฟว์ เต แน่นอน เพราะอินกับโรมมันชัดเจนนะเรื่องรัก มันชัดมากกว่า ไฟว์เต ซะอีก :katai2-1:
-
ไม่ต้องคบใครสักคน อินออกมาจาก โรม ไฟท์ เต เหอะ
หาพระเอกใหม่ดีกว่า ไม่เอาลูกติดนะ
-
เจ็บแต่จบ อินกำลังเลือก
แต่อย่าลืมรักของแต่ละคนไม่เท่ากัน
อย่าเลือกและตัดสินใจแทน
-
รู้สึกเหมือนเรื่องกำลังจะคลี่คลาย....
หรือเปล่า :katai1:
-
ตอนแรกที่อ่านรู้สึกว่าอยากให้เป็น โรมอิน นะ
แต่พอเปิดตัวละครแอลแล้วอยากให้เป็น ไฟท์อิน - โรมเต มากกว่าอะ
รู้สึกว่า โรมเต ความรู้สึกที่มีต่อกันมันยังจบ (หรือมีแต่โรมคนเดียวที่ไม่จบ)
ส่วนไฟท์กับอินบางทีมันก็เหมือนว่าจะไม่มีอะไรเป็นไปได้เลยสำหรับคู่นี้
แต่ก็นะ อิน ก็ยังจะยื้อความรู้สึกของตัวเองอยู่ ไฟท์ก็เหมือนอยากจะรักแต่ก็รักไม่ได้
ผมนี่เครียดกับความสัมพันของทั้งสี่คนนี้เลยครับ :katai1: :katai1:
-
ตลกแล้วล่ะ
ให้เตกลับไปคบกับโรม แล้วตัวเองจะไปคบกับไฟท์เหรอ
ถ้าเป็นแบบนั้น อยากถามว่าพวกแกเล่นอะไรกันอยู่!!!!!!
คิดจะสลับคู่ก็สลับ บ้าไปแล้ว
หรือว่านี่เป็นความปรารถนาในใจของอินที่อยากจะคบกับไฟท์ เลยทำแบบนี้ โดยมีหน้าฉากเป็นแม่พระ
-
เหมือนมันจะราบรื่น แต่ไงมายุ่งได้ โรม จริงๆแล้ว โลเล ซินะ เหมือนจะตัดใจ เหมือนจะรักอิน พอเจอแฟนเก่ากับไม่หยุด ทำไม ตัวละครเรื่องนี้เหมือนมนุษย์บนโลกความจริง
-
อ่านมานานตั้งแต่ตอนที ่1 จอนถึงตอนนี้ ก็เหมือนอ่านความจริงในโลกนี้ดี หน่วงๆ หนักๆ ร้องไห้ เสียใจ มีความสขุ
รับความจริง ทิ้งอดีต คนที่แอบชอบ คนที่รัก แฟนคนเก่า แฟนคนปัจจุบัน โอ้..โลกเรานี้ แค่ความรักก็ปวดหัวแล้ววว
ติดตามและตามติดค่ะ รอตอนต่อไป เข้ามาดูเรื่อยๆ หวังว่าทุกตัวละครจะมีความสุข ไม้จะไม่มีความสุขก็เข้าจนะ
เพราะคนเราจะ แฮปปี้เอนด์ ตลอดก็ไม่ได้เหมือนกัน >< :z3: :z3: :z3: :z3:
-
เป็นอะไรที่...
หน่วงมากๆ
-
ผมมองว่าอินคือคนที่เจ็บที่สุดนะ
ไฟท์ เจ็บที่เป็นคนรักที่อินต้องการไม่ได้ ปฏิเสธไม่ได้เลยว่าไฟท์เองก็รักอิน แล้วยังไงไฟท์ก็ต้องเจ็บดิที่อินมีโรม
เต เจ็บเรื่องคนรักเก่า ยังอาลัยอาวรณ์อยู่ แต่ก็มีความมุ่งมั่นกับความรักใหม่
อิน เจ็บที่รักคนสองคน เจ็บที่คนรักยังอยากไปคืนดีกับแฟนเก่า
โรม เลือกอินแล้ว ทำไมยังอยากกลับไปหาเต
โรมกับเตเหมือนกันเลยที่ยังรักกันอยู่ แต่เตยอมรับกับไฟท์เลยว่ายังเจ็บปวดกับโรมอยู่ และต้องการตัดขาดเพื่อเริ่มใหม่กับไฟท์
แต่โรมทำไมยังต้องการเตอยู่ แล้วอินล่ะ
ผมว่าอินแมนมากที่ยอมรับว่าตัวเองเห็นแก่ตัวเรื่องจับปลาสองมือ แต่โรมยังอยากได้เตแต่รั้งอินไว้ทำไม
เรื่องนี้มันจะแฮปปี้เอนดิ้งเลยถ้าโรมเลือกที่จะอยู่กับปัจจุบัน
โรมอิน ไฟท์เต เริ่มกันใหม่
ดูเอาละกัน ใน 4 คนนี้ใครที่ทำให้คนรักใหม่เจ็บปวดที่สุด
-
จริงๆแล้้วทุกคนก็หาเหตุผลของตนเองมาสนับสนุนการกระทำของตัวเองกันทั้งนั้นเลย ตอนนี้เราเลยเริ่มคิดว่าให้จบแบบ แยกย้ายกันไปแบบไม่มีใครคู่ใคร มันน่าจะเป็นบทสรุปที่ดี สำหรับทุกคน..... อินมากไปหน่อย
-
เราชอบไฟท์เตมากกว่านะ ชอบนิสัย 2 คนนี้
เขาดูคบกันแบบผู้ใหญ่และเข้าใจกันแล้ว มีอะไรก็เปิดอกคุยกันระบายกัน พูดกันตรงๆ
และต่างฝ่ายก็ต่างเลือกแล้วอย่างชัดเจนที่จะเดินหน้าต่อไป ไม่ย้อนไปมองอดีตอีก(ถึงด้านความรู้สึกยังไม่ขาดสนิท)
แต่โรมอินคือเหมือนหลอกตัวเองไปวันๆ อยากคุยเรื่องอดีตให้เคลียร์ อยากให้ย้อนกลับไปคบกันเพื่อเคลียร์
เคลียร์อะไรเพื่ออะไร ย้อนกลับไปจุดเริ่มต้นทำไม
อะไรที่มันผ่านไปแล้วก็ให้ผ่านไป มีความสุขกับปัจจุบันไม่ดีกว่าเรอะ
สรุปเชียร์ไฟท์เตสุดใจขาดดิ้น เอาโรมอินไปไกลๆซิ รำ
-
ตอนที่ 37
ผมขับรถออกจากมหาลัยกลับมาที่โรงพยาบาล นั่งนิ่งอยู่ในรถของตัวเองอยู่นาน คิดทบทวนว่าสิ่งที่ทำ ตัวเราเองกำลังทำเพื่อใครกันแน่ กำลังทำเพื่อตัวเองให้ตัวเองมั่นใจ หรือทำไปเพื่อให้ทุกอย่างกลับมาเหมือนเดิมกันแน่
“ เห็นแก่ตัวชะมัด " สถบกับตัวเองแบบนั้น ตอนที่เปิดประตูเดินออกไปจากรถ ใครบางคนก็เดินสวนทางลงมา " วาด "
“ พี่อิน "
“ มาทำอะไรที่นี่ มาหาพ่อเหรอ " ผมยิ้มอีกคนก็ส่ายหน้า
“ พอดี คนขี้ลืมให้เอาของมาให้นะครับ "
“ หมายถึงหมอเซฟเหรอ "
“ ครับผม "
“ ไม่ได้เจอกันนานเลยนะ " วาดพยักหน้าช้าๆ ก่อนจะดึงตัวเองเข้ามากอดผม
“ คิดถึงพี่อินจังเลยครับ ช่วงนี้เป็นยังไงบ้าง "
“ คิดถึงพี่ทำไมไม่มาหาพี่บ้างล่ะ มัวแต่ติดแฟนอยู่นั่นแหละ " ผมถามอีกคนก็ยิ้มเขินๆ เอื้อมมือไปลูบผมวาด " ช่วงนี้ก็ดี แต่ก็อยากจะให้มันดีกว่านี้ "
“ ทะเลาะกับพี่โรมเหรอครับ "
“ ก็นะ นิดหน่อย แต่ช่างมันเถอะเรื่องนั้นนะ ว่าแต่เราน่ะเป็นยังไงบ้าง "
“ ก็ดีครับ " ยิ้มหวานที่ส่งมาให้ผม ใบหน้าหวานที่บอกผมว่ากำลังมีความสุขมากแค่ไหน ทั้งหมดนั้นมันแสดงออกมาทางแววตา
“ ไม่แค่ดีหรอกมั้ง " ผมแซว
“ พี่อินก็ .. ก็เรื่อยๆแหละครับ ก็ยังไม่เคยทะเลาะกัน มันก็บอกไม่ได้หรอกครับ ว่าเป็นยังไง "
“ ยังไม่เคยทะเลาะกันเลยเหรอ แต่ก็จริงนะ คนเราต้องเห็นทั้งด้านดี กับ ด้านที่ร้าย ต้องเห็นกันให้หมดทุกด้าน "
“ ให้หมอเซฟหาเวลามาทะเลาะกับวาดให้ได้ก่อนเถอะครับ "
“ ก็คิดจะมีแฟนเป็นหมอ ต้องทำใจนะ " ผมหัวเราะอีกคนก็ยิ้มแห้งๆเหมือนกำลังลังเลที่จะทำอะไรสักอย่าง " มีอะไรเหรอ "
“ พี่อิน ขอถามหน่อยได้มั้ยครับ "
“ อื้ม "
“ ช่วงนี้ผมไม่ได้เจอพี่ไฟท์เลย.. พี่ไฟท์เป็นยังไงบ้างครับ "
“ ไฟท์เหรอ ก็สบายดี ตอนนี้มันก็มีแฟนแล้วละ " ผมบอกก่อนจะก้มลงกระซิบข้างหูมัน " เป็นผู้ชายด้วยนะ "
“ งั้นเหรอครับ " วาดยิ้มก่อนจะถอนหายใจออกมา " แต่ว่า ถ้าเค้าคนนั้นทำให้พี่ไฟท์มีความสุขนั่นก็ดีแล้วนี่ครับ พี่ไฟท์เป็นคนที่เห็นความสำคัญของตัวเองเสมอเพราะงั้นถ้าเค้าคนนั้นไม่ทำให้พี่ไฟท์มีความสุขจริงๆ พี่ไฟท์ก็คงไม่เลือกเค้าหรอกครับ "
“ นั่นสินะ " คำตอบของวาดที่ตอบผม มันเหมือนมีดด้ามแหลมที่แทงลงไปบนหัวใจของผม เพราะตลอดมาเราไม่ใช่คนที่ทำให้เค้ามีความสุขเค้าเลยไม่เลือกอย่างงั้นเหรอ " วาดเนี้ย รู้จักไฟท์มากกว่าพี่อีกนะ "
“ ไม่หรอกครับ ผมแค่พูดไปตามที่คิด " เอียงหน้ามองผมที่กำลังก้มหน้า วาดเอื้อมมือมาจับมือของผม " พี่อิน เป็นอะไรรึเปล่าครับ "
“ เปล่านี่ ไม่ได้เป็นอะไรหรอก แค่กำลังคิดว่า ทำไมคนทั้งโลกมันมีความสุขกันหมด ยกเว้นพี่คนเดียว " วาดที่ไม่ค่อยมีความสุข วันนี้กลับมีความสุขมากกว่าผมเสียอีก ทั้งๆที่ความเป็นจริง ทั้งชีวิตการงาน การเงิน ชีวิตที่คนทั่วไปใฝ่ฝันอยากจะมี แต่ทำไมตอนนี้กลับไม่มีความสุขเลยนะ หรืออาจเพราะเห็นแก่ตัวมากไป
“ พี่อิน "
“ พี่เห็นแก่ตัวมากไป ก็สมควรแล้วที่จะเจอแบบนี้ "
“ ทำไมคิดแบบนั้นละครับ " ผมมองหน้าคนที่ตั้งคำถาม สายตาที่มีแต่ความห่วงใยนั้น ครั้งนึงผมเคยแม้แต่ผลักมันออกไปให้ไกลจากไฟท์ เพียงเพราะรู้ว่าถ้าสองคนได้ใกล้กัน ความรักคงบังเกิด ความรักที่จะนำพามาซึ่งความสุข และ นั่นอาจจะทำให้ผมอิจฉา พอคิดแบบนั้นในใจผมก็เหมือนมีเสียงหัวเราะเยาะตามมา เสียงหัวเราะที่บอกว่าทุกสิ่งที่เกิดขึ้นสมควรเกิดขึ้นแล้ว
“ วาด " เสียงนึงที่ดังแทรกเรา ผมหันไปมองต้นเสียงคนที่เดินเข้ามาคือหมอเซฟ เค้ายิ้มให้ผมก่อนจะกอดเอวน้องชายผมไว้ " สวัสดีครับหมออิน "
“ สวัสดีครับ " ผมพยักหน้ารับ สายตาที่มองมือที่อ้อมกอดกันอยู่นั้น ผมยิ้มแม้วาดจะมีสายตาที่ยังเป็นห่วงผมอยู่ " สวีทใหญ่เลยนะหมอ "
“ นิดนึงครับ "
“ น้องชายผมเป็นไงบ้าง น่ารักดีมั้ย หรือว่าเอาแต่ใจเกินไป "
“ เรียกว่าดื้อดีกว่า ไอ้เด็กดื้อ " หมอเซฟว่าพลางขยี้หัววาด สายตาเอ็นดูของเค้าที่มอง ทำเอาผมแอบยิ้ม
“ พูดมากน่าหมอ ไม่ได้ดื้อสักหน่อย "
“ แบบนั้นแหละที่เค้าเรียกว่าดื้อ "
“ หึ งั้นพี่ไปละ ไม่อยากขัดความสุขคนมีความรัก " ผมบอกคนทั้งคู่ที่มีแค่หมอเซฟเท่านั้นที่หันมายิ้มให้ " ไปนะ วาด ไว้เจอกัน "
“ ครับ พี่อิน " หลังเสียงตอบรับ ผมเดินออกมาจากวงสนทนายิ่งเห็นภาพของคนรักกันในใจมันก็ยิ่งเจ็บ แต่ขาของผมที่กำลังเดินนั้นกลับหยุดลงทันทีตอนที่วาดเอ่ยเรียกผมไว้อีกครั้ง " พี่อิน "
“ หื้ม "
“ คือ ผมอยากจะบอกพี่ว่า ครั้งนึงผมเคยถอยออกมาแบบไม่เต็มใจนัก แต่ว่า ไม่ใช่ว่าพอถอยออกมาแล้วจะไม่เจอเรื่องดีๆซะเลยทีเดียวหรอกนะครับ " วาดหันไปมองเซฟ ก่อนจะหันมามองผม " บางทีถอยสักก้าวก็ดีนะครับ อาจจะดีกว่าดึงดันเดินไปข้างโดยที่ทำให้เจ็บปวดอย่างงั้น "
“ ขอบคุณนะ แต่ไม่เป็นอะไรหรอก พี่ไม่เป็นไร " ผมเข้าใจในความหมายของมัน วาดไม่ใช่คนโง่ เราเป็นพี่น้องกัน เราย่อมรู้ว่าอีกฝ่ายคิดอะไรอยู่ ลูบหัวน้องชายตัวเองเบาๆ " ขอบคุณอีกทีนะ "
แต่คนที่คิดไม่ดีกับวาดแบบผม สมควรได้รับการกระทำดีๆ แบบนั้นด้วยเหรอ เจ็บใจชะมัด
................................................
ครืน ครืน ครืน
เสียงโทรศัพท์ดังอยู่บนโต๊ะ ปลุกตัวผมที่กำลังเหม่อให้หันไปมองดูมัน สายที่โทรเข้ามาทำให้ผมยิ้มจางๆก่อนจะกดรับ " ว่าไงครับ "
“ กินข้างเที่ยงรึยัง " เสียงของไฟท์ตอบกลับมา ผมก็ยิ้ม
“ ถามทำไม มึงจะมารับกูไปกินเหรอ "
“ ก็ไม่แน่นะ " ผมหัวเราะเบาๆ อีกคนก็หัวเราะกลับมา " นี่ มารับกูตอนเลิกงานได้มั้ย ไปกินข้าวเย็นด้วยกัน "
“ ทำไมวันนี้อยู่ๆชวนกูออกไปกินข้าวนอกบ้าน วันนั้นยังบอกอยู่เลย ว่ามึงชอบทำกับข้าวกินเองมากกว่า "
“ จำได้ด้วย "
“ แล้วทำไมต้องลืม ก็เรื่องของมึงนี่ " ผมก้มหน้าลง แอบเขินตอนที่ได้ยินคำนี้ ชีวิตรักที่ดูรีบง่ายของเรา ยิ้มบ้าง หัวเราะบ้าง ธรรมดาแต่มีความสุข
“ กูก็ขี้เกียจบ้าง ขี้เกียจขับรถ ขี้เกียจทำกับข้าว "
“ แล้วรถจะเอายังไง "
“ นั่นสินะ " ผมถอนหายใจออกมา ไฟท์ยิ้ม
“ เดี๋ยวกูนั่งแท็กซี่ไปหา แล้วกูจะขับรถมึงออกมาแล้วกัน "
“ ดีมาก กูจะคอยนะ "
“ เหมือนกำลังถูกอ้อนเลยวะ "
“ ตรงไหน กูยังไม่รู้สึกสักนิด " เบี่ยงประเด็นออกไป อีกคนก็หัวเราะตอบกลับมา " ตอนเย็นเจอกันนะ "
“ ครับผม "
วางสายลงก่อนจะวางมือถือลงตรงหน้า ผมเปิดลิ้นชักข้างตรงโต๊ะตัวเองก่อนจะหยิบเอาภาพที่ยังคงเก็บเอาไว้ออกมาดู ภาพของวันวานที่ยังคงทิ้งมันไปไม่ได้ แล้วก็อย่างที่หมออินบอก ผมควรตัดสินใจสักที ตัดสินใจที่จะทิ้งอดีตของตัวเองให้หมดแล้วเริ่มต้นใหม่ หรือ อยากจะกลับไปหารักครั้งเก่ากันแน่ถึงไม่กล้าแม้จะทิ้งมันและยังเก้บไว้อยู่แบบนี้
“ ตรงเวลาดีนะ " ผมทักไฟท์ในตอนเย็น ที่พอเดินออกมาจากห้องสอนก็พบว่าใครบางคนมายืนรออยู่ในห้องพักของผมแล้ว " ขอเวลาเก็บของแปปนึง "
“ อื้ม " พยักหน้าให้ผมไฟท์นั่งลงพิงกับโต๊ะ ผมก็เก็บของของตัวเอง " พรุ่งนี้ไม่มีสอน ไปเที่ยวกันมั้ย "
“ มึงอยากไปเที่ยวเหรอ "
“ ตั้งแต่คบกันมา ยังไม่ได้ไปเดทแบบจริงๆจังๆเลยนี่หว่า " ผมแอบยิ้มกับคำพูดนั้น ตอนที่หันไปหามัน ไฟท์เอื้อมมือมากอดผม " พรุ่งนี้ไปเที่ยวกันเด็กๆไม่อยู่ ไม่มีใครกวนด้วย "
“ มึงกับกูเป็นพ่อแม่หนีลูกเที่ยวรึยังไง "
“ ถ้าคิดแบบนั้นก็ดีนะ "
“ แต่กูอยากไปเที่ยวเมืองนอก " หันไปบอกอีกคนที่หัวเราะออกมา " อยากไปญี่ปุ่น ฮ่องกง สิงคโปร์ " แต่ก็อยากจะไปหลังจากนี้มากกว่า หลังจากที่กูเคลียร์ทุกอย่างจบลงแล้ว
“ ถ้ามึงอยากไปพรุ่งนี้กูพาไปนะ ที่สิงคโปร์ "
“ ป๋าจังเว้ย " หยิบกระเป๋าขึ้นมาสะพายบ่า ผมหันไปหาไฟท์ " แต่ตอนนี้ไปกินข้าวกันก่อนเถอะ กูหิวแล้ว " ผมไม่ตอบคำถามแต่กลับลูบท้องเบาๆบอกอาการหิวให้อีกคนรับรู้ ไฟท์ไม่ได้สงสัยอะไร มันแค่พยักหน้ารับแล้วเดินมาตรงหน้าผมก่อนจะล้วงมือเข้าไปในกางเกง ใบหน้าที่เข้ามาใกล้ทำให้ผมหยุดทุกอย่างนิ่งลง " จะทำอะไรวะ "
“ หยิบกุญแจรถไง " มันส่ายกุญแจรถไปมาตรงหน้าผม ก่อนจะยิ้ม " คิดอะไร คนหื่น"
“ เปล่าคิดสักหน่อย "
ขับรถออกจากมหาลัยมาจนถึงย่านของอร่อย ร้านที่ไฟท์แวะเป็นร้านอาหารอิตาลีที่ค่อนข้างมีชื่อเสียงในละแวกนั้น จอดรถตรงลานจอดก่อนจะเดินมาจับจองโต๊ะด้านในร้าน
“ วันนี้คนน้อยดีจัง " ดีจังจะได้พูดเรื่องที่อยากพูดแบบส่วนตัวสักหน่อย
“ สั่งอาหารเลยนะ "
“ อื้ม " ผมพยักหน้ารับ เราสั่งอาหารจานหลักเป็นสปาเก็ตตี้มาคนละจาน ส่วนเครปเนื้อกับพิซซ่าก็เป็นเมนูนอกที่สั่งมาทานร่วมกัน
“ ตกลงมาจะไปมั้ย ถ้าไปกูจะได้จองตั๋ว "
“ ไปไหน สิงคโปรพรุ่งนี้นะเหรอ " ผมถาม ไฟท์ก็พยักหน้า
“ เอาจริงเหรอวะ "
“ อื้ม จริงสิ ก็บอกอยู่ว่าอยากไปเที่ยว "
“ เอาไว้ก่อนแล้วกัน พรุ่งนี้กูมีธุระสำคัญที่จะต้องทำ "
“ ธุระอะไร " ไฟท์ถาม ผมก็ยิ้ม
“ ไว้กินข้าวเสร็จ กูจะบอก "
“ ความลับเยอะจังนะ " แอบยิ้มตอนที่ได้ยินคำแซวแบบนั้น เรานั่งคุยกันเรื่องทั่วไป เรื่องทำงานแล้วก็เรื่องเด็กๆ จนกระทั้งอาหารมาเสิร์ฟ
“ น่ากินจัง " สปาเก็ตตี้เส้นดำซอสครีมแซลม่อนของผม ส่วนของไฟท์เป็นสปาเก็ตตี้มีสบอล
อาหารสี่อย่างที่สั่งถูกวางบนโต๊ะ เรากินอาหารกันด้วยความสุข เสียงหัวเราะของเราดัง เรื่องราวพูดคุยมีเยอะแยะไปหมด ทั้งตลกแล้วก็นินทาหัวหน้า ไฟท์ที่ยิ้มให้ผมพร้อมกับการส่ายหน้าให้คำพูดติดตลกที่ไม่ค่อยขำของผม มีช่วงนึงที่มือของมันยื่นมาเช็ดซอสที่เลอะตรงมุมปากให้ นิ้วอุ่นๆที่ลูบตรงมุมปากให้ผมอย่างเบามือ ผมยิ้มให้กับการกระทำนั้นจนเผลอหูแดงไปหมด " หน้าแดงนะ " ตอนที่ได้ยินคำแซวนั้นยังแอบย่นหน้าใส่มันที่โต้กลับมาได้แค่เสียงหัวเราะดังๆ ทุกอย่างดูรวดเร็ว ช่วงเวลาแต่ความสุข จบลงแค่เพียงเท่านั้น เรารวบช้อนก่อนจะยกน้ำขึ้นมาดื่ม
“ คราวนี้พูดมาได้รึยัง เรื่องที่บอกว่าจะเล่าหลังจากที่กินข้าวเสร็จนะ "
“ วันนี้คุณอินมาหากูด้วย " ผมบอกอีกคนสั้นๆ ก่อนจะยิ้ม " ตอนแรก กูคิดว่าเค้ามาหามึงแต่ไปๆมาๆดันมาชวนกูออกไปกินข้าวข้างนอกแล้วเราก็คุยกัน "
“ อื้ม " ไฟท์พยักหน้า ทุกอย่างรอบตัวของเราดูอึมครึมอย่างน่าประหลาด " แล้วอินว่ายังไงบ้าง "
“ เค้ามาพูดเรื่องของโรมให้กูฟัง มันไม่ใช่การพูดที่ยืดยาวอะไรหรอกนะ แค่พูดว่า โรมเหมือนอยากให้กูกลับไปหามันอยู่แล้วเค้าเองก็รักโรมไม่เต็มที่ถ้าโรมยังรู้สึกกับกูอยู่แบบนั้น เค้าถามว่ากูยังรู้สึกเหมือนกับที่โรมรู้สึกมั้ย "
“ แล้วมึงตอบว่าอะไร "
“ กูไม่ได้ตอบอะไรทั้งนั้น " ผมบอก " แต่แบบนั้นเค้าก็ยังถามอีกว่า ยังอยากจะกลับไปหาโรมมั้ย แค่ชั่วคราว กลับไปลองอยู่ด้วยกันเพื่อแสดงให้หัวใจของกูและหัวใจของมันรู้ว่า จริงๆแล้วเรายังต้องการกันอยู่รึเปล่า "
“ อย่างงั้นเหรอ แล้วมึงตอบว่าอะไร " ท่าทางเสียใจที่ดูนิ่ง ผมมองหน้าไฟท์ที่กำลังจ้องมาทางผม สายตาที่กำลังอ้อนวอนว่าให้ผมปฎิเสธ
“ กูไม่ได้ตอบอะไรเค้าไป "
“ แล้วทำไมมึงไม่ตอบ "
“ กูแค่ไม่รู้ว่า กูต้องทำยังไง สำหรับเรื่องโรมมันเป็นอดีตสำหรับกูไปแล้ว เป็นความทรงจำที่ทั้งดีแล้วก็เลวร้าย กูมีภาพที่กูเคยถ่ายกับมันเยอะมาก ทุกครั้งที่คิดจะทิ้งแต่สุดท้ายกูเองก็จะเป็นกลับไปเก็บมันเอาไว้ตามเดิม กูอยากทิ้งรูปพวกนั้นวะไฟท์ กูอยากไป อยากไปอยู่กับโรมเพื่อหาคำตอบให้ตัวเองว่า ภาพที่มันยังอยู่ ก็แค่ความทรงจำนึงของกู ไม่ใช่คนที่กูรักอีกแล้ว "
“ แล้วกลับไป แล้วไม่อยากมาล่ะ กูจะทำยังไง "
“ กู..” คำถามที่ผมทำได้แค่นิ่งเงียบแล้วเม้มริมฝีปากของตัวเองแน่น
“ กูเข้าใจความต้องการของมึงนะ เต แต่ว่าขอให้คิดถึงกูบ้างได้มั้ย "
“ ถ้ากูไม่กลับมา กูจะบอกมึง บอกมึงเป็นคนแรก กูคิดว่าตลอดว่า ความรักคือความซื่อสัตย์ ความสัมพันธ์ของมึงกับกูเริ่มต้นมาจากการที่ทั้งกูกับมึงเจ็บปวดกับความรัก เพราะไม่มีใครกูกับมึงเลยเดินเข้ามาหากัน มาเติมกันและกัน ทั้งๆที่ในใจของทั้งมึงแล้วก็กู เราย่อมรู้ว่า เรามีใครอีกคน กูจะไม่เป็นแบบนั้นแล้ว กูอยากจะเหลือแค่ คนคนเดียวเท่านั้น ที่อยู่ในใจกู มึงเองเหมือนกัน ระหว่างกูกับอิน ใครคือคนที่มึงรักจริงๆ บอกกูได้มั้ย ถ้าไม่ต้องคิดว่าเค้าคือเพื่อนที่อาจจะต้องเลิกคบกันถ้าต้องเลิกเป็นแฟน แบบนั้น อินหรือกูกันแน่ที่มึงชอบที่สุด "
“ เต..” ผมยิ้มให้กับไฟท์ที่เรียกชื่อผม
“ มันดีกว่ามั้นวะ ถ้าเราจะถอยกันคนละก้าว แล้วเดินกลับหันหลังไปเคลียร์เรื่องทั้งหมดที่ผ่านมา ที่เคยทำให้มันยุ่งเหยิง เปลี่ยนมาทำมันให้เรียบร้อยซะ "
“ อินพูดแบบนี้กับกูเหรอ "
“ เปล่า กูคิดเอง กูคิดว่าเราควรทำ ก่อนจะเดินไปข้างหน้า "
ทุกอย่างเงียบลงไฟท์ไม่แม้แต่จะหันมามองหน้าผม มันนิ่งอยู่แบบนั้น เหมือนคนที่จมอยู่ในความคิดของตัวเอง " ไฟท์ คิดอะไรอยู่ "
“ แค่กำลังคิดว่า กูให้ความสุขมึงไม่พอรึเปล่า หรือตลอดมาขาดอะไรไปมั้ย เลยทำให้อยากกลับไปแบบนั้น "
“ ทำไมคิดแบบนั้น " ผมยิ้มให้มัน ที่กำลังจ้องหน้าผม " กูมีความสุขมากตังหาก ทุกช่วเวลาของเราที่ทั้งเจ็บปวดแล้วเยียวยาหัวใจกันและกัน สำหรับกูมีความหมายมากนะ "
“ แล้วทำไม "
“ เพราะอยากไปเที่ยวสิงคโปรกับมึงมั้ง กูไม่อยากได้แฟนที่คิดถึงคนอื่นเวลาอยู่กับกู มึงเองก็คงเหมือนกันใช่มั้ย ทุกคนเคยมีแฟนเก่าเว้ย ทุกคนยอมรับที่แฟนตัวเองมีแฟนเก่าได้ แต่ไม่มีใครยอมรับแฟนตัวเองที่ลืมแฟนเก่าไม่ได้หรอกนะเว้ย "
“ อย่างงั้นเหรอ ก็อาจจริงละมั้ง แต่ว่า ถามอะไรหน่อยสิ "
“ อื้ม "
“ เรายังไม่ได้เลิกกันใช่มั้ย "
คำถามที่ทำเอาหัวใจของผมหยุดเต้นไปชั่วขณะ เสียงสั่นๆตอบมันออกไปว่า “ อื้ม ยังไม่ได้เลิกกัน " แล้วหลังจากคำตอบนั้น ไฟท์แค่ยิ้มแล้วเราก็เช็คบิลออกจากร้าน
คอนโดที่มีแต่ความเงียบ ไฟท์นั่งอยู่ตรงโซฟาส่วนผมก็ยืนอยู่แถวๆนั้น ไม่มีเสียงของทีวี ทั้งๆที่สมควรจะเปิด ผมเดินเข้าไปใกล้มันอีกครั้ง " ไฟท์ "
“ หื้ม มีอะไร " มันตอบก่อนจะยืนขึ้นมาเผชิญหน้ากับผมผมแต่ทุกอย่างก็นิ่ง อาจเพราะผมไม่ได้เดินไปไหน แต่กลับนิ่งอยู่แบบนั้น ไฟท์เป็นคนก้าวเดินออกไปก่อน " จะให้ไปส่งเหรอ "
“ เปล่า แต่.. เดี๋ยว ! " คว้าแขนมันเอาไว้ ผมกำข้อมือของมันแน่น ตอนที่หันไปสบสายตากับไฟท์ช่วงวินาทีต่อจากนั้น เท้าของผมเขย่งขึ้นก่อนปากจะประกบลงบนริมฝีปากของมัน " จูบกูหน่อยจะได้มั้ย "
ไม่มีเสียงตอบรับ แต่กลับกลายเป็นการกระทำ สองแขนของไฟท์กอดผมไว้ ใบหน้าที่เข้ามาใกล้กันจนรู้สึกได้แต่ลมหายใจของเรา ริมฝีปากแนบชิดกันอีกครั้ง ลิ้นชื้นแทรกตัวผ่านเข้ามากอดรัดกับลิ้นของผม น้ำลายเหนียวข้นไปทั้งปาก จูบดูดดื่มที่ไม่ได้รุนแรงแต่กลับแฝงไปด้วยความรู้สึกทั้งหมดที่มี ความรักและความต้องการทั้งหมด บอกผ่านกับรอยจูบนี้
“ มึงจะกลับมาหากูใช่มั้ย " ไฟท์ถามตอนที่เราผละออกจากกันเสียช่วงนึง ผมกอดมันไว้แน่นเป็นคำตอบที่ไม่ได้เอ่ยออกเสียง ' กูไม่อยากไปเลย ' นั่นคือสิ่งที่ผมอยากบอก แต่ไม่กล้าเอ่ยออกมาเพราะมันอาจจะทำให้ไฟท์เขว ผละออกจากกันจูบลงข้างแก้มอีกครั้ง ไฟท์ยิ้มให้ผม " ขอบคุณที่ไม่ตอบ ขอบคุณที่แค่กอดกูไว้ ไม่ให้ความหวัง ไม่ผิดหวัง " มือหนายื่นมาขยี้หัวผมก่อนจะกอดแล้วดึงเข้าไปหากอดอีกครั้ง " เคลียร์เรื่องเก่าให้เรียบร้อยแล้วรีบกลับมานะ กูจะคอย "
“ แล้ว " แล้วถ้ากูไม่กลับมา ผมอยากถามมันแบบนั้น แต่เหมือนไฟท์จะขัดขึ้นเพราะไม่อยากจะได้ยินในสิ่งที่ผมพูด
“ กูไม่อยากได้ยินเรื่องที่อาจจะทำให้กูเสียใจ "
“ อื้ม โอเค งั้น.. มึงเองก็ด้วยนะ รีบเคลียร์เรื่องเก่าให้เรียบร้อย "
“ รักษาตัวกับหัวใจให้ดีนะ " ผมยิ้มกับคำพูดของมันก่อนจะพยักหน้า " ถ้าอยากให้ไปรับ โทรมานะ กูจะรีบไปหาทันที "
“ ไว้เจอกันนะ "
“ อื้ม ไว้เจอกัน "
..........................................................
แอบชอบคำพูดที่ว่า เคลียร์เรื่องเก่าให้จบก่อนแล้วค่อยมาเริ่มต้นใหม่
ทุกความรักควรไม่มีการค้างคา ตอบใจให้ชัดว่า ใครคือคนที่คุณรัก
ใกล้จบแล้วนะ เพราะงั้น มาลุ้นบทสรุปในไม่กี่ตอนนี้ด้วยนะคะ #โปรยดอกไม้
คนอ่าน : แกก็หัดอัพให้มันถี่กว่านี้สิย๊ะ
เรื่องนี้แต่งยากอะ ขอโทษนะคะที่อาจช้าไปหน่อย :mew2:
แต่ยังไงก็ ฝากแท็ก #choiceต้องเลือก ด้วยนะคะ
ขอบคุณมากจ้า
-
เป็นเรื่องแรกที่ไม่มีความรู้สึกอยากจะเชียร์ใครเลย เนื้อหาเป็นดาร์คไซด์ของทุกคนที่ทำให้รู้สึกห่างจากคำว่าโลกสวย 555 แอบติ่งไฟต์อินนิดๆ แต่มันดูผิดที่ผิดทางกันมานาน จนไม่รู้ว่าคู่นี้ยังจะใช่ต่อกันอีกรึป่าว ขอบคุณที่แต่งเรื่องราวเดายากมาให้อ่านนะคะ ติดตามตลอดค่ะ รอลุ้นว่าจะลงเอยยังไง หรือจะไม่มีใครลงเอย :ling1:
-
:katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
ปรบมือให้ทุกคนในเรื่องนี้ค่ะ กำลังดำเนินไปในทางที่ดีค่ะ อีกไม่นานก็คงจะรู้หัวใจตัวเองกันแล้วว่าสุดท้าย ใครคือคนที่อยากอยู่ด้วยกันมากที่สุด
ปล.ตอนนี้ ยกให้ น้องวาด เป็น แมนออฟเดอะแมทซ์ จาก ประโยคที่ว่าให้ลองถอยออกมา ดีกว่าดื้อจะเดินต่อไปข้างหน้า
ปล.สอง ขอ :กอด1: :กอด1: ให้กำลังใจหมออินในตอนนี้ค่ะ
-
อึน ปวดตับ จริงๆนะ
เราเองก็สองใจพอๆกับอินเลย
แต่ดูๆแล้ว
ไฟท์-เต (ยิ่งตอนนี้ยิ่งชัด)
โรม-อิน
คำพูดของวาดบอกชัดเลยว่าเรื่องนี้น่าจะจบแนวไหน
จากนี้ไปโรม-เตลองเจอกันวัดหัวใจกับความรัก
ปิดตำนานความรักครั้งเก่าแล้วกลับไปหาความรักครั้งใหม่
ไฟท์มีความอาลัยให้เตอยู่มากๆในขณะที่เรามองไม่เห็นความอาลัยไฟท์ที่มีต่ออินเลย
ในขณะที่ไฟท์บอกว่ารักอินแต่เราไม่รู้สึกเลยนะ
ซึ่งคิดว่าคุณหนมมี่เขียนให้เรารู้สึกแบบนั้น
อยากอ่านถึงความรักของไฟท์ที่มีต่ออินบ้างในบางครั้ง
เสียใจมากเหมือนกันนะเพราะว่าเชียร์ไฟท์-อินมาตั้งแต่ช่วงแรกๆจนแทบขาดใจ
ขอโทษค่ะ กำลังนอยด์ตัวเองเพราะว่าอ่านมาหลายเรื่องแล้วคู่ที่เราชอบมีชะตาแบบเกาหลีทั้งนั้นเลย
เรื่องนี้ยกเว้นคุณหนมมี่จะจบแบบหักมุมก็คงต้องทำใจรอ *ร้องไห้หนักมาก*
-
ตอนนี้สติทุกคนมาแล้วววววววว
เคลียร์ปัญหาเก่า
แล้วมาเริ่มใหม่กับคนใหม่ซะ
#เซฟวาดขโมยซีนหวาน
#โรมอิน
#ไฟท์เต
-
สงสารอินอะ :m15: ความรัก ความหวังกะไฟท์+อินคงหมดแล้ว เพราะไฟท์แคร์เตมากกว่า ชัดเจนกะเต ขอให้เธอโชคดี ไปเคลียร์กันซะให้จบทั้ง2คู่ สุดท้ายถ้าอินได้เริ่มต้นใหม่กับใครสักคนก็ดีเหมือน
-
:z3: :z3: :z3: :z3:
หนักกว่าเดิมอีกตอนนี้
โอ้ยยยยยยยย
แต่ก้ยังดี ที่ตอนนี้มีเรื่องหมอเซฟ กับวาดดด มาให้ชุ่มชื่นหัวใจ
อยากอ่านเรื่องของเซฟกับวาดบ้างจังเลยยยยย
จาได้happy บ้าง
อ่านเรื่อง 4 คนนี้หดหู่จิงๆ
นี่เดาไม่ออกเลย ว่าสุดท้ายจะเปนยังไง
แต่ก้คงมีความสุข เหมือนฮิมหยุ่น เทมไฟ ชิมิ
-
บางที มันยื้อเกิน ซับซ้อนมาก คนอ่านจะเบื่อเอา แต่ยังไงก็ติดตามนะครับ รับๆ
-
อะไรกันเนี่ย
-
:katai1: :katai1: :katai1:
-
คนอ่านจิตตกเลย
-
บอกตรงๆอ่านเรื่องนี้แล้วโคตรรรรรรรหน่วงอ่ะ มีความรู้สึกว่าหน้าของตัวเองนี่ต้องแดงมากแน่ๆ ไม่รู้ว่ามันเรียกความรู้สึกนี้ว่าอะไร (อินกับเนื้อเรื่องมากไปมั้ง) สงสารอินมากกกกกกกกที่สุด คนอื่นดูมีความสุขกันจัง อินมีค่าหรือความสำคัญบ้างรึป่าว กับโรมที่บอกว่ารักอิน แต่ก็อยากเป็นเพื่อนกับเต คืออะไร กับไฟท์ก็อีก อยากเป็นแค่เพื่อนที่จะไม่มีวันเลิกคบ พูดเหมือนอินนี่สำคัญกับไฟท์ม๊ากมากกกกกก เราว่าไฟท์นี่ก็เห็นแก่ตัวนะ ทีตอนอินนี่ทำทุกอย่างแต่ได้แค่เพื่อน แต่กับเตนี่เต็มปากเต็มคำว่ารัก แล้วที่ผ่านมาสำหรับอินคืออะไรว่ะ อยากให้อินถอยออกมาจากเรื่องวุ่นวายนี้ ไปพักผ่อนทำประโยชน์อย่างอื่นดีกว่า หนีไปเลยยิ่งดี ขาดการติดต่อกับทุกคนดู (ยกเว้นครอบครัวยังไงพ่อแม่แล้วก็พี่ต้องเข้าใจและเอาใจช่วยให้อินสามารถผ่านช่วงเวลาแห่งความผิดหวังมาได้) กลับไปเริ่มต้นใหม่แล้วก็จะต้องเจอแต่สิ่งดีๆอย่างที่วาดพูดไว้ แค่ถอยเท่านั้นพอ อย่างให้อินมีความสุขกว่าทุกๆคนเพราะที่ผ่านมาอินน่าสงสารที่สุด สุดท้ายถ้าอินจะไม่ถูกเลือกจากคนทั้งคู่ อินต้องไม่เป็นไร มีความสุขกับตัวเองให้มากๆก้าวไปข้างหน้า อย่าหันหลังกลับไม่มองคนที่ไม่เห็นความสำคัญในตัวเรา ป.ล.คุณหนมคุณทำร้ายจิตใจเรามากอ่ะ (อินนนนนนนนมากไปหน่อย 555) :hao5: :ling1: :hao5:
-
สุดท้ายถ้าอินจะไม่ถูกเลือกจากคนทั้งคู่
ตรงนี้คือใช่เลยความรู้สึกของเรานะคืออินไม่ถูกเลือก
-
ทำไมกับเตไฟท์ถึงแคร์หนักทั้งๆที่บอกว่ารักอิน
แต่กะเรื่องอินไม่เคยเห็นด้านนี้ของไฟท์เลย
อยากรู้เหมือนกัน
ถ้าตัดเรื่องความเป็นเพื่อนระหว่างไฟท์กับอิน
ไฟท์จะเป็นยังไง คือถ้าไม่กลัวว่าจะต้องเลิกกัน
ไฟท์จะแคร์อินเหมือนที่แคร์เตมั้ย
สงสารอินสุดอ่ะ
เห้อออออออออออ
ตอนจบถ้าอินจะไม่ได้คู่กะโรมและไฟท์
เราว่าโอเคกว่าอีก อยากให้อิรเจอคนดีๆ
ที่ไม่เป็นแบบไฟท์และโรม
-
เศร้าอ่ะะะ รุว่าที่ผ่านมาอินก็ไม่ดีเท่าไหร่
แต่ก็ยังสงสารอยู่ดี หน่วงงงงงง :katai5: :katai5:
:ling2: :ling2:
-
ทุกอย่างใกล้จะเคลียร์ลงตัวแล้ว อยู่ที่ว่าเตกับโรมกลับมาเจอมาอยู่ด้วยกัน จะยังรักกันเหมือนเดิมอยู่ไหม
ไฟท์กับจะให้อินได้มากกว่าเพื่อนไหม แล้วอินจะรักใครมากกว่ากัน ทุกทางที่เลือกมีความสุขรออยู่นะ
แต่ตอนนี้ดูแล้วคือเตรักไฟท์แล้วอยากอยู่กับไฟท์ แต่ไม่อยากให้ความรู้สึกเก่าๆมันค้างคา รอต่อไปค่ะ
ปล.วาดมีความสุขแล้ว เพราะเจอคนที่ใช่คนที่รักแล้ว อยากอ่านเซฟวาดเลยว่าความสัมพันธ์พัฒนาไปไกลแค่ไหนแล้ว
:mew1: :L2:
-
แอบรู้สึกว่าเคลียเสร็จแล้วมันก็จะได้คู่กันแบบนี้อยู่นี่แหละ
-
ใกล้จะลงตัวแล้วสินะ ขอให้จบกันอย่างมีความสุขกับทางที่เลือกก็แล้วกันนะ :mew1: ที่จริงเรื่องมันควรจะจบตั้งแต่ อินเลือกโรมแล้วนะ เรามองว่า อินไม่น่าจะเจ็บปวดอะไรอีกแล้ว ในเมื่อเลือกจะเริ่มต้นใหม่กับโรม แต่พอรู้ว่าไฟว์มีแฟนซึ่งไม่ว่าจะเป็นเตหรือไม่ใช่ เป็นคนอื่นไม่ว่าเพศไหน อินก็ยังหวนกลับมาคิดถึงไฟว์อีกอยู่ดี ด้วยความรู้สึกเสียดาย อิจฉา ฉันไม่ได้ก็ไม่อยากให้ใครได้ โดยที่อินไม่รู้ว่าจริงๆแล้ว คนที่ไฟว์เลือกจะมีความสุขจริงเหรอ มองในแง่ดีคบแบบเพื่อนมันยาวนานมากกว่าคนรักนะ สำหรับคนที่เป็นเพื่อนกันและจะเปลี่ยนความสัมพันธ์มาเป็นแฟน มันก็เป็นไปได้แต่มันไม่ได้สำหรับไฟว์ที่กลัวจะเสียอินไป อีไฟว์มันผิดตรงที่มันไปมีอะไรกับอินนี่แหละ มันเลยดูเลวเกินไปที่ทำกับเพื่อนแบบนี้ แต่มันก็เป็นความเต็มใจของอินด้วย ถ้าอินไม่ให้ไฟว์มันก็ไม่เอา แต่เราโทษไฟว์มากกว่าที่ไม่ยับยั้งชั่งใจตัวเอง สุดท้ายเมิงก็ต้องโดนด่าว่าเห็นแก่ตัวแบบนี้แหละ :laugh: อินกับโรมนี่เหมือนกัน คือ ยึดติดกับอดีตมากเกินไป ถ้าทั้งสองคนมองปัจจุบัน มองความรู้สึกดีๆที่มีให้ มองว่าครอบครัวทั้งสองฝ่ายก็ยอมรับกัน มองว่าอลิชก็มีความสุข แล้วยังต้องการอะไรกันอีก ในขณะที่ ไฟว์ เต ดูเหมือนมีความสุข แต่ก็มีแบบไม่เปิดเผย ไฟว์เปิดตัวเตแค่ อินกับโรม เพราะอยากให้อินได้มีความสุขกับโรม แต่ไม่ได้เปิดกับครอบครัว ดูแล้วไม่น่าจะมีความสุขถ้าเทียบกับ อินและโรม ที่ไปไหนมาไหนอย่างเปิดเผยว่าเป็นอะไรกัน แต่ทั้งคู่กลับไม่พอใจเอง ถ้าอินถามใจตัวเองได้ว่าต้องการอะไร ก็ไม่ต้องไปถามคนอื่นแล้ว ถ้ารักไฟว์แต่เขาไม่เลือก อยากอยู่กับความเจ็บก็อยู่ไปเลิกกับโรมซะ แต่ถ้าตัดไฟว์ได้เริ่มใหม่กับโรม แต่อีโรมยังโลเลและกลับไปหาเต ก็ปล่อยมันไป อยู่กับตัวเองดีที่สุด หลายคนคิดว่าไม่มีใครเลือกอิน เราว่าไม่ใช่ ดูแล้วทั้งไฟว์และโรมรักอินมากกว่าเตอีกนะ ให้ยังไงไฟว์ก็เลือกอินที่เป็นเพื่อนก่อนเสมอ ส่วนโรมตอนอินถาม โรมก็ไม่ลังเลนะที่จะเลือกอิน แต่ต้องตัดสินกันตอนไปคุยนี่แหละว่าจะยังไง รวมถึงไฟว์ด้วย ว่าจะจบที่คู่ใครกันแน่ :เฮ้อ: แต่อยากให้เป็น ไฟว์เต อินโรม มากกว่านะ แต่ก็สุดแล้วแต่คนเขียนเถอะจ๊ะ ขอให้มีความสุขกันบ้างก็พอ :กอด1:
พูดถึงโรมนะ ส่วนตัวคิดว่าโรมน่าด่ายิ่งกว่าไฟว์อีก โลเล พอเห็นเตกลับมาก็อยากจะหวนกลับไป ทั้งที่เห็นและรู้ว่า ทำไมเตมันถึงไม่กลับมา รู้มาตั้งนานแล้วแต่ก็หลอกตัวเองอยู่นั่นแหละ อยากจะเป็นเพื่อน มันไม่ได้เป็นกันง่ายนะโว้ยของแบบนี้ มันต้องใช้เวลาถ้าไม่ได้คือเตมันเลือกจะตัดขาด มันอุตส่าห์ทำเป็นไม่รู้จักแต่ก็ยังไปตอกย้ำมันอยู่นั่นแหละ แกนี่ไม่น่าจะมีใครอยู่ข้างๆเลยจริงๆ การรักเดียวใจเดียวมันก็ดีนะ แต่เอามาใช้ในปัจจุบันจะดีกว่าไหม และขอปรบมือให้น้องวาด ที่พูดให้ข้อคิดอินได้ดีมาก ถ้าอินยังคิดว่าตัวเองเห็นแก่ตัวก็ไม่สามารถจะรักใครได้หรอก :katai2-1:
เตในตอนนี้ก็มีเหตุผลมากนะ ดีแล้วไปทำซะให้มันจบๆไป ถ้ายังมีเยื่อใยกันก็อยู่กันไป ปล่อยไฟว์กับอินไป แต่เชื่อว่าเตไม่กลับไปแน่นอนเพราะความมั่นใจและความรู้สึกมันหายไปแล้วเหลือแต่ความทรงจำที่ยังไม่หาย จะสร้างใหม่ก็ต้องใช้เวลาอีกนานเลย ดูแล้วเตแคร์ไฟว์ไม่ใช่น้อย เหมือนที่ไฟว์ก็แคร์เต อยากอยู่กับเต ไม่ว่าจะเหตุผลอะไร เราว่าสองคนนี้อยู่ด้วยกันเหมาะแล้ว :hao3:
-
คิดไม่ออกเลยอ่ะว่าใครจะคู่ใคร 5555 สับสนฝุดๆๆ
-
:เฮ้อ:
-
ตอนที่ 38
รถจอดลงตรงหน้าคอนโด ผมหันมองไฟท์ที่หันไปมายิ้มให้ มือหนายื่นมาลูบหัวผมก่อนจะดึงตัวผมเข้าไปกอด " ไฟท์ "
“ ไปเถอะ "
“ ไม่มีอะไรจะพูดแล้วนะ " ผมถาม อีกคนก็พยักหน้า
“ อื้ม ไม่มี "
“ งั้นกูไปก่อนนะ " พยักหน้าให้ ผมเดินลงจากรถแล้วก็ยืนอยู่ตรงนั้น ไฟท์เปิดกระจกลงถาม
“ ทำไมยังไม่เข้าไป "
“ รอให้มึงไปก่อน "
“ มึงเข้าไปเถอะ กูจะรอจนกว่ามึงเข้าไปข้างใน " มองหน้าไฟท์ก่อนจะพยักหน้า ผมปล่อยมือจากรถที่กำลังจับ ถอยหลังเดินเข้าไปด้านในช้าๆ กดขึ้นลิฟท์ไปด้านบนของคอนโดที่ยังคงจำได้ดี
สถานที่ที่เราซื้อมันไว้เพื่อใช้ชีวิตอยู่ร่วมกันในอดีต ประตูห้องห้องเดิม ผมยืนอยู่ตรงนั้นมองเบอร์ห้องที่ไม่ผิดไปจากเก่า กำมือของตัวเองแน่นอยากจะเอื้อมขึ้นเคาะประตูแต่มันก็ทำได้แค่ค้างอยู่ตรงนั้น หัวใจเต้นแรง มือของผมเริ่มสั่น
“ ป๊า มีใครมายืนอยู่หน้าบ้านเราก็ไม่รู้ "
“ แอล " ผมหันไปตามเสียงที่เรียก โรมยืนอยู่ตรงนั้น มือหนาคู่นั้นกำลังกุมมือเล็กๆของเด็กคนนึง เด็กผู้หญิงหน้าตาน่ารักที่ทำให้ผมหยุดนิ่งอยู่ตรงนั้น หวนคิดถึงผู้หญิงคนนึง คนที่เคยทำให้ผมเจ็บเหมือนตายทั้งเป็น
“ อ่า อื้ม " พยักหน้าให้มัน โรมก็เดินเข้ามาใกล้
“ มีอะไรรึเปล่า "
“ เปล่ามี ไม่มีอะไร " ผมส่ายหน้า ตอนที่มองไปรอบๆ สุดท้ายก็หันกลับมามองหน้าเด็กผู้หญิงคนนั้นอีกครั้ง ผมจ้องเธอที่กำลังสนใจขนมที่ถืออยู่ในมือ " คือ หน้าเหมือนกันเลยนะ "
“ ก็พ่อลูกกัน "
“ อื้ม นั่นสินะ " พยักหน้าลงอีกครั้ง โรมก็เดินเข้ามาใกล้ประตูก่อนจะหยิบกุญแจขึ้นมาไข
“ ป๊าขา คุณอาคนนี้ เป็นเพื่อนของป๊าเหรอ " เสียงใสๆของเธอถาม โรมหันไปยิ้มก่อนจะตอบ
“ ใช่ครับ เพื่อนป๊าเอง อลิซสวัสดี เพื่อนป๊าด้วยนะครับ "
“ ค่ะ สวัสดีคะ หนูชื่ออลิซนะคะ "
“ สวัสดีครับ อาชื่อ อาแอลนะ ยินดีที่ได้รู้จักครับผม " ยิ้มแห้งๆตอบกลับไปให้เธอ มือเล็กๆล้วงเข้าไปในถุงที่ถือก่อนจะยื่นลูกอมสีแดงเม็ดนึงมาให้ผม
“ หนูให้คุณอาแอลนะคะ "
“ ขอบคุณมากครับ " รับลูกอมไว้ในมือ ผมเงยหน้ามองหน้าโรมที่หันหลังลูกสาวให้เข้าไปในห้อง
“ จะเข้ามา กินอะไรข้างในก่อนรึเปล่า "
“ ได้เหรอ " ผมถาม
“ ที่มึงมาที่นี่ก็เพราะว่ามีเรื่องอยากจะคุยกับกูอยู่แล้วไม่ใช่เหรอ " ประตูถูกเปิดออกกว้าง ภาพที่ผมเห็นแตกต่างจากเมื่อก่อน แต่ถ้าจะให้พูดจริง มันไม่มีอะไรเหมือนก่อนอีกแล้ว ไม่มีอะไรที่เหมือนเมื่อก่อน ไม่ว่าจะสถานที่ สิ่งของ หรือ บุคคล
ก้าวขาเดินเข้าไปด้านใน ผมเลื่อนเก้าอี้ตัวที่อยู่ตรงโต๊ะกินข้าวนั่งลง มองไปรอบๆ โรมที่วุ่นวายอยู่กับลูกสาวของตัวเอง อลิซเดินไปนั่งที่โซฟามือเล็กๆหยิบขนมขึ้นมาเปิด
“ ป๊าเปิดขนมให้หนูหน่อย "
“ ดึกแล้ว ไม่กินขนมแล้วนะครับ " โรมหยิบขนมใส่ลงในถุงไว้ตามเดิม เด็กน้อยก้ทำหน้างอ
“ แต่หนูอยากกิน ชิ้นเดียวก็ได้นะคะ ก่อนอาบน้ำ นะๆ น้า " สองแขนกอดคอพ่อตัวเองก่อนจะหอมแก้ม " ให้หนูกินนะ ชิ้นเดียวเอง "
“ ทำไมดื้อจัง หื้ม ? "
“ แค่ชิ้นเดียวเอง อลิซคงอยากจะกินจริงๆ ไม่อยากจะกินจริงๆ คงไม่ขอหรอก อลิซรู้อยู่แล้วว่ากินขนมตอนกลางคืนไม่ดี ถูกมั้ยครับ " ผมถามเด็กตัวเล็กที่หันมามองหน้าก่อนจะยิ้มแล้วพยักหน้าอย่างแรง " อาแกะให้ เอามาให้อาสิครับ " ผมยื่นมือไปหา หัวใจของตัวเองเต้นแรงในทุกคำพูดที่พูดออกไป อลิซวิ่งเข้ามาหาถุงขนมถูกยื่นมาให้ก่อนสองมือเล็กจะค้ำคงกับตักของผม
“ อาแอลใจดีจังเลย "
“ แต่แค่ชิ้นเดียวนะครับ "
“ ค่ะ " ฉีกถุงเวเฟอร์ส่งไปให้ แก้มน่ารักค่อยๆเคี้ยวมัน ท่าทางมีความสุขจนทำให้ผมยิ้ม
“ อลิซเคี้ยวช้าจังเลยนะ "
“ อาอินสอนหนูไว้ว่า ถ้าอยากจะกินขนมอร่อยๆนานๆ ต้องเคี้ยวช้าๆค่ะ ถ้าหนูกินเร็วๆมันจะหมดเร็ว "
“ อย่างงั้นเหรอครับ "
“ ค่ะ " พยักหน้าน้อยๆ ก่อนจะยื่นขนมมาให้ผม " อาแอลชิมมั้ยคะ อร่อยนะ หนูให้ "
“ ไม่ล่ะ ครับ ขอบคุณมาก " ผมบอกก่อนจะหยิบถุงขนมมาถูกปิดเอาไว้ ก่อนจะตั้งไว้บนโต๊ะ " กินเสร็จแล้ว อย่าลืมไปอาบน้ำนะ "
“ ค่ะ "
“ ขอกูอาบน้ำให้ลูกแปปนึง เดี๋ยวจะมาคุยด้วย "
“ อื้ม ตามสบายเลย " พยักหน้าให้อีกคน ก่อนจะหลบตาโรมที่จ้องมาเหมือนกับจะตั้งคำถาม
“ ป๊าแล้ววันนี้อาอินไปไหน ทำไมอาอินไม่มาหาหนู "
“ ป๊าก็ไม่รู้เหมือนกันครับ คงต้องถามจากอาแอลเค้าละมั้งครับ แต่ตอนนี้นางฟ้าของป๊าไปอาบน้ำก่อนนะ ไปกันเลย " เสียงที่ค่อยๆหายเข้าไปในห้อง
ผมลุกขึ้นยืนก่อนจะมองไปรอบๆห้อง ห้องเดิมที่ยังคงมีความทรงจำอยู่ทุกที่ ชั้นใต้ทีวีที่ผมเลือก โซฟาตัวเดิมที่เราช่วยกันขนเข้ามา ผมยืนยิ้มให้กับมันตอนที่หวนคิดถึงความทรงจำเหล่านั้น ตอนที่เข้ามาจัดบ้านใหม่ๆ ผมมักจะบอกกับโรมว่า อันนี้ซื้อมาไว้ใส่อะไร ชั้นใต้ทีวีของเราอันนี้เป็นแบบยาว ชั้นบนเป็นที่วางของโล่งๆ เพราะชอบดูหนังด้วยกันทั้งคู่ก็เลยเอาไว้ใส่ดีวีดีหนังเรื่องที่ชอบ ส่วนชั้นล่างที่ล็อคได้เราเอาไว้ใส่ของมีค่าของเรา ของเกี่ยวกับความทรงจำต่างๆ
“ กุญแจ กุญแจอยู่ในดีวีดีหนังเรื่องที่สามนับจากซ้าย " ทวนความจำของตัวเองก่อนจะหยิบมันออกเปิดดู " ยังอยู่อยู่ที่เดิมจริงๆด้วย " คงเพราะไม่ได้ดูหนังละมั้ง จริงๆอาจจะเป็นผมคนเดียวที่ชอบดูหนังส่วนอีกคนอาจเพราะผมชอบก็เลยตามใจพาไปดูด้วยตลอด
ไขกุญแจเปิดลิ้นชักใต้ตู้อันเก่า ผมยิ้มออกมาทันทีตอนเห็น ทุกอย่างในนั้นยังเหมือนเดิม แม้กระทั้งกล่องที่เก็บตั๋วหนังที่ไปดูด้วยกัน ผมหยิบอัลบั้มภาพอันบนขึ้นมาเปิดดู ภาพตอนสมัยเพิ่งเรียนจบใหม่ๆ แล้วไปเที่ยวต่างประเทศด้วยกันครั้งแรก มีแม้แต่ภาพตอนที่เราฉลองครบรอบห้าปีที่คบกัน ไล่นิ้วมือไปตามภาพพวกนั้น รอยยิ้มที่มีความสุขเหล่านั้น
ก่อนจะหยิบอัลบั้มอีกอัลบั้มขึ้นมาเปิดดู ภาพที่ต่างออกไปจากอัลบั้มแรก มันเป็นภาพของตัวผมเองกับโรมที่กำลังจูบกัน บางทีก็เป็นภาพเปลือยที่ใช้แค่ผ้าห่มปิดเฉพาะส่วนเอาไว้ จำได้ว่าสมัยก่อนมันชอบถ่ายภาพแบบนั้น ห้ามเท่าไหร่ก็ไม่ฟัง เวลาจูบกันบางทีก็ชอบถ่ายภาพแบบตั้งเวลาให้กดชัตเตอร์ไปเรื่อยๆ จนกว่าจะจูบกันเสร็จ ผมรู้ว่ามันชอบถ่าย แต่ไม่คิดว่ามันจะล้างแล้วเอามาเก้บเอาไว้
“ ทำอะไรอยู่ "
“ เปล่า " ผมปิดภาพพวกนั้นลงทันที หัวใจของผมเต้นแรงตอนที่รีบยัดอัลบั้มภาพที่ตัวเองกำลังดูใส่ลงในตู้ หันมามองมันที่ย่อตัวอยู่ข้างๆแล้วผมถึงกับต้องผละออกเพราะความใกล้ " อลิซ หลับแล้วเหรอ "
“ อื้ม หลับแล้ว " บอกแบบนั้น โรมที่นั่งข้างกันมันหยิบอัลบั้มภาพที่ผมใส่ไว้ที่เดิมขึ้นมาดู " มึงนั่งดูภาพพวกนี้อยู่เหรอ "
“ เอ่อ ก็ ก็เปล่าหรอก กูแค่อยากรู้ว่ากุญแจมันยังอยู่ที่เดิมรึเปล่า "
“ งั้นเหรอ " เสียงตอบมาพร้อมกับอัลบั้มภาพที่ถูกปิดลงอย่างแรง โรมที่กำลังกลั้นความรู้สึกเจ็บปวดของตัวเองมันหันมาถามผม " มึงมาทำไม ไหนตอนแรกบอกว่าไม่อยากจะคุยอะไรกับกูทั้งนั้นไง แล้วทำไมอยู่ๆถึงมา "
“ คุณอินให้มา "
“ อิน ? หมายความว่าไง "
“ คุณอินให้มาเคลียร์กับมึง " ผมเงยหน้าขึ้นมองโรม มันถอนหายใจออกมาทันที ก่อนจะลุกขึ้นจากที่นั่งตรงข้างๆผม
“ แล้วมึงก็เชื่อมัน ทั้งๆที่มึงไม่รู้เลยเหรอว่า ที่มันให้มึงทำแบบนั้นก็เพราะว่า ตัวมันเองอยากกลับไปหาไอ้ไฟท์ตังหาก แค่อยากกลับไปหาไอ้ไฟท์เลยให้มึงถอยออกมา เพื่อให้มันง่ายต่อการเค้าไปหาก็เท่านั้น โดนหลอกแล้วละ " โรมว่า พลางเปิดตู้เย็นแล้วรินน้ำขึ้นดื่ม " กินน้ำมั้ย "
“ ก็ดี " พยักหน้าก่อนจะลุกเดินตามมันเข้าไปในครัว " แต่กูไม่คิดว่าเค้าจะคิดอย่างงั้น คุณอินบอกว่า เค้ารักมึงแต่เค้าแค่รู้สึกว่ามันไม่โอเค ถ้ามึงยังคิดถึงกู "
“ แล้วยังไง มึงเลยกลับมากู เพื่อให้อินสบายใจว่า ถึงจะกลับมาอยู่ด้วยกันสักพัก ก็ไม่เป็นอะไรงั้นเหรอ เราจะไม่รู้สึกอะไร " มือหนาบีบขวดน้ำที่ตัวเองถือไว้แน่น สายตาโกรธจ้องมองหน้าผม " มึงคิดว่าหัวใจกูเป็นอะไร ถึงได้มาทำอะไรเล่นๆกันแบบนี้ ขนาดหมามันยังไม่ต้องทดลองอยู่กับคนเลี้ยงแล้ว แล้วกูเป็นเหี้ยอะไรของพวกมึง ที่จะต้องทำแบบนั้น "
“ โรม " มันเดินเข้ามาใกล้ผมเรื่อยๆ จนแผ่นหลังของผมแนบชิดติดกับกำแพง " เดี๋ยว ไม่ใช่อย่างที่มึงคิด "
“ ถามหน่อย แล้วกูจะได้อะไรจากสิ่งที่พวกมึงทำกันอยู่ ได้เอามึงรึเปล่า " มือหนายันเข้ากับข้างกำแพง รอยยิ้มที่ยกยิ้มตรงมุมปากทำเอาผมกลืนน้ำลาย " ถ้ากลับมาลองคบกันดูอีกครั้ง กูจะได้เอามึงจริงๆอีกครั้งรึเปล่า "
“ พูดเหี้ยอะไรของมึง " ผมบอกอีกคนก็ยกยิ้มหัวเราะ โรมถอยห่าง
“ ไม่ต้องทำอะไรแบบนั้นหรอก กูกับมึง ไม่มีวันกลับไปเป็นแบบเดิมได้หรอก เป็นคนที่เกลียดขี้หน้ากันก็ดีแล้ว กูทำมึงไว้ขนาดนั้น ยังจะหน้าด้านไปขอมึงเป็นเพื่อนอีก พอมาคิดตอนนี้กูมันสิ้นคิดจริงๆ " วางขวดน้ำลงตรงเค้าเตอร์ครัว " กูไม่ควรหวังว่าจะเป็นแม้เพื่อนกับคนที่กูเคยทำให้เค้าเจ็บเจียนตาย จริงมั้ย "
ผมกัดปากของตัวเองแน่น ตอนที่ฟังมันพูดแบบนั้น ขาที่หยุดนิ่งก็ค่อยๆเดินเข้าไปหา ผมหยิบแก้วใบที่มันเพิ่งกินน้ำเสร็จวางลงในอ่าง ก่อนจะหันไปบอกมัน " กูบอกกี่ทีแล้ว ว่าอย่าตั้งแก้วตรงขอบเค้าเตอร์มันจะตกลงมาแตก ถ้ากินเสร็จแล้วก็ตั้งไว้ในอ่าง ถ้าไม่อยากล้างกูจะล้างให้เอง แค่วางให้มันถูกที่ "
“ แอล "
“ กูไม่อยากให้มึงต้องเป็นแบบนี้ " มือผมเอื้อมไปจับบนหน้าของมัน ลูบเบาๆก่อนยิ้ม " อย่าคิดเลย ถ้าตอนนี้มึงจะคิดว่าทำไมกูถึงมาที่นี่ แล้วมาเพราะอะไร คุณอินจะทำเพื่ออะไร มึงลืมไปได้มั้ย มองหน้ากูนี่ กูยืนอยู่ตรงนี้ ถึงเราจะกลับมาเป็นเพื่อนกันไม่ได้ แต่จากกันด้วยดีเถอะมึง จากกันด้วยดี ไม่ใช่ต่างฝ่ายต่างเจ็บอยู่แบบนี้ ให้เรื่องราวที่ผ่านมามันเป็นความทรงจำนึงที่แม้คิดถึงแต่เราก็ไม่รู้สึกอะไร ดีกว่าพอคิดถึงมันทีไร ก็ทำให้ปวดใจทุกครั้ง มันไม่ดีกว่าเหรอ " โรมเงียบไปผมเองก็ถอนหายใจออกมา " บางทีคุณอินอาจจะแค่กำลังคิดว่า ถ้าได้ลองอยู่กับคนที่ตัวเองชอบทั้งคู่ อะไรคือคนที่ทำให้ตัวเองมีความสุขมากกว่า คนที่ทำให้เค้ารู้สึกว่าขาดไม่ได้ เค้าไม่ผิดหรอกที่เลือกไม่ได้ คนที่ไม่รู้ มักไม่ผิด "
“ อิน ก็เป็นแบบนั้นมาตั้งแต่แรกแล้ว " ผมหันไปมองมันที่ถอนหายใจออก โรมยิ้ม " ครั้งแรกที่เจอกันกูรู้สึกว่า ไอ้หมอนี่สวยจัง ปากร้ายที่คอยด่าว่ากูเป็นพ่อคนที่ไม่เอาไหน แต่ถึงจะพูดแบบนั้น มือก็คอยดูแลอลิซอยู่ไม่ห่าง มันเป็นความรู้สึกประทับใจในตอนแรก แต่ไม่รู้ทำไมพอได้เจอกันบ่อยๆ ก็กลายเป็นว่าเริ่มชอบ อินที่กูค่อยๆรู้จักมันมีคนที่มันชอบอยู่แล้ว เป็นเพื่อนสนิทของตัวเองที่เจ้าตัวยอมทำให้ทุกอย่างทั้งๆที่เพื่อนมันคนนั้นกลับไม่ได้ให้อะไรมันคืนมาเลย กูตอนที่เห็นมันเป็นแบบนั้นก็คิดว่า จะจีบดู อยากให้อินเห็นว่ากูจะเป็นคนที่สามารถให้มันคืนได้ ทั้งความรักแล้วก็ความสุข อีกอย่างหลังๆเลยคือ กูอยากเริ่มชีวิตใหม่ ตอนนั้นอินเองก็บอก ว่ามันรักใครอีกคนอยู่ แต่เพราะกูมั่นใจเอามากๆว่า ยังไงก็ต้องทำให้มันรักได้อยู่แล้ว ก็เลยไม่มีถอย คงเพราะคิดมาตลอดว่าตัวเองดีกว่า แต่ก็ลืมว่า ในความรัก เก่ง ไม่ได้ช่วยอะไร ตอนที่เค้าเลือกเค้าไม่ได้มองว่าเราเก่งแค่ไหน แต่เค้าเลือกว่า เค้ารักใครตังหาก อย่างอื่น ไม่เกี่ยวอะไรเลย "
“ พูดเหมือน คุณอินจะไม่เลือกมึงเลยนะ "
“ ก็เค้าไม่ได้รักกู "
“ เคยเอากันรึยัง " พอถามออกไปแบบนั้อีกคนก็นิ่งสักพัก ก่อนจะพยักหน้าโรมยกยิ้ม " หลายรอบแล้วละสิ "
“ หรือของมึงยังไม่เคย "
“ ไม่ได้พูดแบบนั้นสักหน่อย ของกูเกี่ยวอะไรกัน กำลังคุยเรื่องของมึงอยู่นะ "
“ หึ "
“ กูอยากจะบอกว่า คนแบบคุณอินถ้าเค้าไม่ชอบไม่รักก็ไม่ให้เอาหรอกนะ ตอนนี้มึงโกรธเค้า มึงมองแต่ด้านแย่ๆ แล้วตอนที่เค้าทำดีกับมึง ทำไมต้องโกรธแล้วไม่มองบ้าง อารมณ์ร้อนๆจะได้แย่ลง กูว่าเค้าคงรักเธอมากเลยใช่มั้ยละ อลิซนะ "
“ อื้ม แบบชนิดที่ไม่เคยเจอจากใครเลยละ "
“ ถ้าไม่รักก็ไม่ทำให้หรอก " ผมบอก อีกคนก็หันหน้ามายิ้ม
“ ที่มึงมานี่บอกอะไรกันแน่ จะมาเคลียร์เรื่องของเรา หรือจะพูดให้กูกับอินคืนดีกัน "
“ อยากจะทำทุกอย่าง อยากให้มึงมีชีวิตที่ดี แล้วก็ อยากกลับมาลองอยู่กับมึงสักพัก "
“ ในฐานะอะไร " โรมถาม
“ ไม่รู้สิ " อยากจะตอบว่าแฟนแต่ดูเหมือนปากมันจะไม่กล้าพูดออกไปเสียแบบนั้น " เอาเป็นว่า ขออยู่ที่นี่สักพักแล้วกัน "
“ นอนที่ไหนดีละ ห้องนี้ก็มีแค่สองห้อง "
“ ห้องเดียวกับมึงได้มั้ย "
“ แน่ใจนะ "
“ ทำไมต้องทำหน้าเหี้ยแบบนั้น " ผมหุบยิ้ม แต่อีกคนกลับหัวเราะออกมา
“ ก็เปล่า แต่ไอ้ไฟท์จะได้แฟนคนเดิมกลับไปรึเปล่า อันนี้รับปากไมไ่ด้นะ กลางคืนเวลาหลับไปแล้ว กูควบคุมอะไรไม่ค่อยได้ "
“ ไม่ทิ้งนิสัยเดิมเลยนะมึง "
“ นิสัยอะไร "
“ ไม่ต้องมาแกล้งกูเลย " ทำท่าจะโยนแก้วในอ่างใส่ อีกคนก็หัวเราะชอบใจ แล้วเดินออกไปจากตรงนั้น โรมเดินไปที่หน้าทีวี มันเก็บของที่ผมเอาออกมาดูไว้ตรงที่เดิมก่อนจะล็อค " ตอนแรกคิดว่าที่ขอนอน เพราะดูภาพพวกนั้นแล้วเกิดอารมณ์ซะอีก "
“ มึงจะบ้ารึไง "
“ ตอนนี้มึงจะยังเซ็กซี่เหมือนตอนนั้นมั้ยนะ " ผมเริ่มเงียบไป อีกคนก็หันมามอง " นี่ แอล "
“ หื้ม "
“ ตอนนั้นน่ะ มึงมีความสุขมั้ย "
“ ตอนไหน "
“ ตอนที่เราคบกันไง กูความสุขมากเลยนะ ความสุขซะจนไม่คิดเลย ว่าวันนี้มันจะเกิดขึ้น " ไม่มีใครเคยคิดหรอก ผมเองก็ไม่เคยคิด ผมอยากจะตอบมันแบบนั้น
“ มีความสุขสิ ไม่มีความสุขจะอยู่ด้วยกันทำไม "
“ อยากกลับไปเป็นเหมือนตอนนั้น "
“ จะพยายามนะ "
“ ว่าไงนะ "
“ บอกว่า จะพยายามเป็นเหมือนตอนนั้นให้ พยายามเป้นเหมือนตอนนั้นแต่มาอยู่ในตอนนี้ เมื่อก่อนกูเคยหนีมึงไปเพราะรับไม่ได้ที่มึงมีลูก แต่ว่า กูจะพยายามดูนะ เพราะถ้าไม่ได้ ก็จะได้บอกมึงได้ว่า ไม่ไหวจริงๆ คงไม่ได้ "
“ แบบนั้น เลยตัดสินใจมาใช่มั้ย "
“ ก็ค้างคากับเรื่องนั้นมาตลอด " ผมเปิดน้ำล้างแก้วใบนึงที่ตั้งอยู่ในอ่าง พยายามหยุดการสนทนาของเราลง ผมหวนคิดถึงวันที่ผมไป ผมในตอนนั้นที่รับไม่ได้กับการที่เลี้ยงลูกคนอื่นผมทิิ้งมันไปโดยไม่ให้เหตุผล มันเจ็บที่ต้องทิ้งมัน มันเองก็เจ็บที่ถูกผมทิ้ง ทุกคนเจ็บเหมือนเป็นความเจ็บปวดที่ยังค้างคา
“ กูไม่โทษที่มึงไปหรอก ตลอดเวลาที่ผ่านมา กูก็เข้าใจมันดี " โรมถอนหายใจออกมาอีกครั้ง " กูผิดมาตั้งแต่ต้น "
“ เลิกพูดเรื่องนี้เถอะ "
“ ถ้าเรากลับมารักกันอีก จะทำยังไง "
“ เรื่องนั้นมันอยู่นอกเหนือสิ่งที่กูจะตอบได้ "
“ แสดงว่าไม่ขัดข้อง " มันแซว " คราวนี้กูต้องเป็นคนที่เลือกระหว่างมึงกับอินรึเปล่า "
“ แน่ใจเหรอ ว่าคุณอินเค้าจะเลือกมึงน่ะ "
“ ถ้าไม่เลือกก็ดีสิ จะได้เหลือแค่มึงกับกู "
" มึงตอบเร็วไปนะ " ผมว่า " แล้วคิดว่าจะมีความสุขจริงๆเหรอ ถ้าเค้าไม่เลือกมึง แน่ใจนะ ว่าจะไม่เสียใจ "
“ อย่าพูดอะไรแบบนั้นได้มั้ย "
“ ก็คิดว่าจะแน่ "
“ ดูหนังกันมั้ย " โรมรูดีวีดีหนังเรื่องนึงขึ้นมา มันโบกไปมาผมก็พยักหน้า
“ เอาสิ แต่ขอไปอาบน้ำก่อน มีชุดนอนให้ยืมสักชุดมั้ย "
“ มี เดี๋ยวไปจัดการให้ "
เดินเข้ามาในห้องนอนผมมองไปรอบๆ ก่อนจะหยุดมองโรมที่พยายามหาชุดนอนสักชุดมาให้ผม ผมสังเกตเห็นตู้สองตู้ ที่มันเปิดไว้ ตู้นึงเป็นตู้ที่มีเสื้อผ้าไซต์เล็กหน่อย น่าจะเป็นของคุณอิน ส่วนอีกตู้ที่มันกำลังค้นน่าจะเป็นของมันเอง
“ ตัวนี้ใส่ได้มั้ย " ผมหยิบชุดนอนคุณอินมาชุดนึง ตอนที่ยื่นไปให้มันดู อีกคนก็เอาไว้ที่เดิม
“ ตู้นี้ใส่ไม่ได้ "
“ ของคุณอินว่างั้น "
“ ถ้าให้มึงใส่กูได้โดนมันฆ่านะสิ "
“ กลัวเค้าฆ่า หรือ กลัวเค้างอน "
“ พูดมากจังนะ มึงน่ะ " โรมหันมาบอก มันยิ้มเขินๆ ก่อนจะโยนเสื้อเชิ้ตของมันเองมาให้ คงเป็นตัวเก่าที่ใส่มานานแล้ว ผมพลิกป้ายที่อยู่ตรงริมปกเสื้อ กากบาทตัวไขว้กันสีขาวยังติดอยู่บนนั้น สัญลักษณ์ของเสื้อทุกตัวที่ผมซื้อให้ทุกครั้งก็จะเย็นสัญลักษณ์ไว้ให้ด้วยเหมือนกัน
“ ยังเก็บไว้ใส่อยู่อีกเหรอ เสื้อตัวนี้นะ "
“ ทำไมจะไม่เก็บ ก็ไม่ได้ดูเก่าอะไร "
“ ตัวนี้ซื้อมาตอนไหนนะ "
“ ตอนที่กูได้งานครั้งแรก " ผมพยักหน้าก่อนจะรับผ้าขนหนูที่อีกคนยื่นมาให้
“ แล้วมีกางเกงในตัวใหม่สักตัวมั้ย "
“ ไม่มี " มันบอกก่อนจะยกยิ้มแล้วมองต่ำ " แต่ไม่ต้องใส่ก็ได้นะ "
“ ไอ้บ้า หามาให้เลยนะ "
“ ครับๆ " พยักหน้าให้ผม ขาที่เดินเข้าไปในห้องน้ำ กระจกบานใหญ่ฉายภาพของตัวผม ปลดเปลื้องเสื้อผ้าออกก่อนจะถอนหายใจออกมา
" ไฟท์ จะเป็นยังไงบ้างวะ " พูดกับตัวเองออกมาแบบนั้นตอนที่หวนคิดถึงคำพูดของโรมที่บอกว่า อะไรคือสิ่งที่คุณอินจะทำ พอคิดได้แบบนั้นใจมันก็บีบแน่นอย่างบอกไม่ถูก " ก็แค่เคลียร์เรื่องเก่าๆให้จบก็เท่านั้น ไม่ต้องคิดมากหรอก " ผมบอกตัวเองก่อนจะยิ้มให้กับคนในกระจก ไฟท์เองมันก็มีเรื่องเก่าๆของมัน ผมเองก็เคลียร์เรื่องเก่าๆของผม
หยิบโทรศัพท์ขึ้นมา ผมกดส่งไลน์ไปหาไฟท์ สติกเกอร์เป็นรูปรอยยิ้มถูกส่งออกไปก่อนจะเป็นข้อความ " เป็นยังไง อาบน้ำรึยัง กินข้าวรึยัง "
“ กินเรียบร้อยแล้วครับ ทางนั้นเป็นยังไงบ้าง " ข้อความตอบกลับรวดเร็วจนต้องแอบยิ้ม
“ ตอบเร็วผิดปกตินะมึง "
“ กำลังรออยู่ " ผมยิ้มออกมาตอนที่อีกคนตอบออกมาแบบนั้น
“ คุณอิน ไปหารึเปล่า "
“ ก็แผนมัน มันก็ต้องมาสิ "
“ นี่รู้ด้วยเหรอ "
“ ไม่ใช่เมื่อวานเพิ่งเป็นเพื่อนกันสักหน่อยนี่ครับ เด็กน้อย คืนนี้จะนอนกันยังไง ที่นั่นมีกี่ห้องนอน "
“ สองห้องนอน ลูกโรมนอนไปแล้วห้องนึง ก็เหลือห้องนึง "
“ มึงไปนอนที่หน้าโซฟาสิ " ไฟท์บอก
“ ไม่เอาอะ ยุงกัด "
“ ให้กูไปรับมั้ย "
“ ไม่เอาอะ ไม่อยากเป็นก้าง เค้าอุตส่าห์ไล่กูออกมาแล้ว " ผมหัวเราะกับคำพูดที่ตัวเองพิมพ์ ก่อนวินาทีถัดมานั้นจะกลายเป็นเสียงโทรศัพท์แทนที่ข้อความที่ส่งกลับมาหา " โทรมาทำไม "
“ เป็นห่วง "
“ เรื่องที่นอนนะเหรอ "
“ อื้ม "
“ กูก็ห่วงมึง "
“ เรื่อง " ไฟท์ถามก่อนจะหัวเราะ
“ ทุกเรื่อง "
“ ไม่ต้องห่วงอะไรจะเกิดมันก็ต้องเกิด "
“ พูดแบบนี้ มาต่อยกูเลยมั้ย สัด " สบถออกไป อีกคนก็หัวเราะเสียงดังตอบกลับมา " นี่ ไฟท์ "
“ หื้ม ? “
“ ช่วยเคลียร์เรื่องเก่าของตัวเองให้จบไปด้วยนะ อย่าปิดใจตัวเองนัก เปิดใจของมึงคิดซะว่า ถ้าเค้าไม่ใช่เพื่อนสนิท จะรักกันได้เปล่า คุณอินนะ เค้าก็แค่อยากจะรู้เรื่องนั้น ใช่ก็แค่ใช่ ไม่ใช่ก็แค่ไม่ใช่ "
“ แล้วถ้าใช่ขึ้น "
“ เรื่องนั้นเป็นเรื่องที่อยู่หลังเรื่องนี้ กูไม่เป็นไรหรอกไฟท์ ยังไงไม่ใช่ก็คือไม่ใช่ ก็แค่ผิดหวัง เท่านั้นเอง " ผมยิ้ม แต่ปลายสายกลับเงียบลงไป " สิ่งที่กูหวังก็คือ มึงจะหาคำตอบได้จริงๆ ไม่ใช่ว่า ปฎิเสธเพราะเค้าเป็นเพื่อนสนิท แต่อยากให้มึงคิดให้ดี แล้วตอบตัวเองว่า ถ้าเค้าไม่ใช่เพื่อนสนิทของมึง มันจะเป็นยังไง เค้าไม่ใช่แน่ๆ หรือตลอดว่ามึงโกหกตัวเองมาตลอด "
“ หึ นี่เป็นไปกับเค้าอีกคนแล้วเหรอ "
“ ไม่อย่างงั้น ก็ไม่มีวันจบหรอก ไม่อย่างงั้น เค้าก็ไม่ปล่อยมึงไปสักที กูเองก็ยังยึดติดกับอดีต มึงก็ไม่มีความสุขจริงๆ โรมก็ไม่มี ถ้าไม่ทำแบบนี้ ถ้าไม่ลองเดินกลับไปที่เดิมแล้วหาว่าอะไรคือปมปัญหา ทุกอย่างก็ยังต้องเป็นแบบเดิมกูคิดว่าคงไม่มีใครมีความสุขได้จริงๆหรอก "
“ คงเหมือนผูกเชือกไว้เป็นปม ยิ่งพยายามหนี เชือกก็ยิ่งตึงปมก็ยิ่งแน่น ก่อนที่จะแน่นกว่านี้ก็ต้องกลับไปคลายปมให้ออก แต่เต ถ้าเราคลายปมไม่ออก กูตัดมันซะ "
“ ไฟท์ " ทุกอย่างเงียบ ผมยืนนิ่งอยู่นาน ตอนที่หันไปมองหน้ากระจกที่ฉายภาพตัวเองอีกครั้ง " นี่ไฟท์ ต่อไปนี้ไม่ต้องเรียกกูว่าเตแล้วนะ ชื่อเตนะไม่ใช่ชื่อของกูหรอก ต่อไปนี้ เรียกกูว่า แอลนะ จริงๆ กูชื่อแอล "
“แอล น่ารักดีนิ " ผมยิ้มให้กับคนปลายสาย " งั้นฝันดีนะ ดูแลตัวเองดีๆละ "
“ มึงเองก็ด้วย ฝันดีครับ "
ผมวางโทรศัพท์ลงบนเค้าเตอร์ เงยหน้ามองตัวเองอีกครั้ง " กูจะไม่หนีความจริงอีกแล้ว จะเผชิญหน้ากับทุกสิ่ง แล้วปมทุกอย่างที่มี กูปลดมันออกเอง "
...................................................................
เรื่องบางเรื่อง เราควร ปิด เพื่อ เปิด มัน
สำหรับหนม หนมคิดว่า ไม่มีใคร ไม่รักตัวเองหรอก
แต่บางครั้ง การรักตัวเอง และเห็นแก่ตัว ก็แค่ เส้นบางๆ ที่กั้นกัน
ขอบคุณสำหรับคอมเม้นท์นะคะ
ใครมีทวิตหนมฝากแท็ก #Choiceต้องเลือก
ด้วยนะคะ
ขออภัยหากมีคำผิด
ขอบคุณที่เข้ามาอ่านและคอมเม้นท์จ้า :กอด1: :L2: :3123: :L1: :pig4:
-
ตอนนี้ยกให้ หมออิน กะ แอล เสมอกันค่ะ แมนออฟเดอะแมทซ์ ทั้งคู่ เหลือแค่ อีก 2 หนุ่ม ช่วยกันคลายปมทั้งหมดด้วย
เอาใจช่วยค่ะ สู้ สู้ :katai2-1: :katai2-1:
-
เดายากมากนะเรื่องนี้ ทำไมความรู้สึกเราเหมือนว่าหมออินจะกลายเป็นคนที่ไม่มีใครเลือกเลยล่ะ ไฟท์ก็ดูเอาอกเอาใจเต โรมก็ดูยังฝังใจกับเต(แอล) แล้วยังงี้หมออินจะเคว้งมั้ยเนี่ย บอกตรงๆว่าเป็นติ่งหมออินค่ะ ลึกๆแอบเชียร์ไฟท์อิน แต่ที่ผ่านมาไม่ปลื้มนิสัยไฟท์เลย เฮ้อ ชื่อเรื่องรักที่ต้องเลือก หรือ รักที่ไม่ถูกเลือกกันนะ :ling2:
-
จะลงเอยยังไงนะ. เฮ้อออออออ.
-
:o12: :o12: :o12: :o12:
ร้องไห้อีกแล้วร้องไห้อีกแล้ว
แง้ๆๆๆๆ
ทำเราร้องไห้หนักขนาดนี้ มาต่อเรวๆเลยนะ แง้ๆๆๆๆ
-
เดาไม่ออกว่าตกลงแล้วใครจะเลือกใคร รอลุ้นต่อไป
:mew1: :L2:
-
ร้องไห้อีกแล้วเรา
ทุกคนแคร์ความรู้สึกของแอลมากๆ
เหมือนว่าไม่มีใครจะเลือกอินเลย
อาจจะเป็นด้วยว่าเราอ่านจากมุมมองของแอล
แต่คำพูดของไฟท์ทำให้เราสะอึกแทนอิน
้ไฟท์พูดเหมือนกับว่าอินวางแผนนี้เพียงแค่หาโอกาสกลับมาหาตัวเอง
ไฟท์ไม่อยากให้แอลนอนกับโรม
โรมไม่เห็นแคร์อินเหมือนกับที่ไฟท์แคร์แอล
โคตรเจ็บเลยตอนนี้
โรมยังกับว่าตื่นเต้น+หื่นที่จะได้นอนกับแอล
เราว่าไฟท์โทรมาหาแอลตอนที่อินอยู่ที่คอนโดแน่ๆเลย
เราว่าอินทำถูกนะ เพราะว่าเห็นชัดเจนเลยว่าโรมแอลมีความรักให้กันที่แน่นแฟ้นมากๆ
ความสงสารหมออินเพิ่มขึ้นเป็นล้านเท่า
ทำไมถึงมีแต่หมออินที่รู้สึกผิด
หมออินสำหรับเราเป็นคนที่ดีมากๆ
ยื่นมือเข้าไปช่วยตลอดไม่ว่าจะไฟท์หรือโรม *ร้องไห้หนักมาก*
ป.ล อิโรมกระดี๊กระด๊าที่จะนอนกับแอลมากๆเลย
ทั้งไฟท์และอินยังกะโดนคำสาปแช่งทั้งคู่
อินโดนของนัทที่อินเลิกเพื่อไปหาไฟท์ (ชักเสียดายเพราะว่านัทมันรักอินมากขนาดที่จะแช่งอ๊ะ)
ไฟท์โดนของเมียที่ว่าไฟท์มันรักแค่ตัวมันคนเดียว เราแช่งต่อมันจะไม่เหลือใคร สาธุ
ยิ่งคิดยิ่งโกรธนี่คงคิดว่าอินอยากมานอนกับมันมากๆเลยล่ะสิ
ปากก็พากันว่าอินจอมวางแผนแต่ก็ไม่เห็นพวกมัน 3คน ปฏิเสธนิ
ชักนึกแล้วว่าแอลนี่ลูกรักคุณหนมแน่ๆเลย
ขอโทษค่ะ เกลียดทั้งสามคนเลยตอนนี้ โรม แอล ไฟท์ พวกเอ็งพากันไปจมวงเวียน 3คนผัวเมียที่ไหนก้ไปเถอะไป๊
เราจะหาคนรักคนใหม่ที่คู่ควรให้อินเอง
-
:katai1:ถึงแผนนี้จะเป็นของอิน แต่เหมือนว่าอินคงเหมือนมีคำตอบให้ตัวเองแล้วรึเปล่านี่ 555
รอพาร์ทอินไปหาไฟท์แล้วกัน ลุ้นให้อินจบกะไฟท์ไปเหอะไม่อยากลุ้นไฟท์ให้อินล่ะ
-
สงสารหมออิน
ลองไม่เลือกใครเลยดีมั้ย
อยู่กับตัวเอง รักตัวเองดีที่สุด
ตัดไปเหอะเพื่อนสนิท อดีตแฟน
ที่ดูๆแล้วไม่ได้แคร์เราเท่ากับอีกคนเลย
ไม่เข้าใจว่าทำไมเตหรือแอลที่เพิ่งเข้ามาใหม่
ทำไมมีอิทธิพลกับทั้งไฟท์และโรมขนาดนี้
สุดท้ายหมออินก็กลับไปรักตัวเองเถอะ ไม่แน่
สักวันคงมีใครสักคนที่รักหมออินจริงๆเข้ามา
ตอนนี้ก็ถือซะว่าชดใช้เริ่องแฟนเก่าที่มันแช่งเอาไว้แล้วกัน
-
โอย... ใจจะขาดแล้วค่ะ
เป็น Dark Story ชนิดที่ไม่ชอบอ่านแต่ปฏิเสธไม่ได้จริงๆค่ะ
มันยิบๆคันมาก เอาแค่หน่วงๆพอละเนาะพี่หนม
หนักกว่านี้เดี๋ยวช้ำในแน่ๆ 5555555555
-
:hao5: :hao5: :hao5:
-
ทำไมจากมุมมองของผู้ชายสองคนทั้งไฟท์ทั้งโรมหมออินดูเลวดูเห็นแก่ตัวเจ้าแผนการจังคะ
นี่ใช่ความคิดของคนที่รู้สึกดีๆกับหมอแน่เหรอคะ
:z3:
ยิ่งตอนที่แอลคุยกับไฟท์ก็เห็นแต่ความห่วงความหวง
โรมกับแอลก็มีความหลังร่วมกันซะขนาดนั้น
ไฟท์ก็มึน โรมก็ดูท่าจะเอียงไปหาแอล งั้นหมออินเลือกเราเถอะค่ะ เราอยู่ข้างหมอมาตลอด :laugh:
ขอบคุณสำหรับตอนนี้ค่ะ
-
ยังไม่กล้าอ่านนิยายเลย อ่านคอมเมนท์แล้วทำใจไม่ได้แฮะ
-
จะยังไงกันต่อนะเนี่ย
-
ถ้าผมเป็นหมออินผมจะเดินออกมา ไม่ไหวว่ะ ผมทนเจ็บแบบนี้ไม่ไหวแน่
-
สำหรับโรมกับไฟท์ดูเหมือนมองอินเจ้าแผนการเห็นแก่ตัวเนอะ
สงสารอิน บทสรุปอาจจะกลายเป็นอินไม่มีใครเลย :katai1: :katai1: :katai1:
หน่วงมาก
-
สุดท้ายแล้วอินก็คงจะไม่ใช่สำหรับคนทั้งสอง และก็คงจะไม่ถูกเลือก อินตัดใจเถอะ คำเดียวเลยตอนนี้ เห็นใจอินมาก ถึงอินจะเป็นคนเริ่มแผนการนี้ แต่ดูทุกคนก็เต็มใจทำหนิ ทำไมต้องว่าอินว่าเป็นคนวางแผนการนี้ (ก็เต็มใจกันซะเหลือเกินที่จะพิสูจความรักที่มีต่อแอลกันม๊ากกกกกมาก หึหึ)หนมคะ ขอเถอะคะพลีสสสสสสสส ขอคนที่จริงใจ รักอิน ทำทุกอย่างเพื่ออิน ซื่อสัตย์ ยอมรับในสิ่งที่อินเป็น กล้าแสดงออก อินเจ็บมามากพอแล้ว คนแบบนี้จะมีให้อินบ้างมั้ยคะ อยากให้อินออกมาจากความรักขอคนทั้งสาม ไฟท์ แอล โรม อยากรู้ว่าเรื่องนี้จะจบยังไง หน่วงมากๆๆๆๆๆอ่ะ บอกเลย แอลนี่เพิ่งมาใหม่แต่ดูสำคัญม๊ากกกกมาก แอลนี่น่าจะเริ่มมีมาตั้งแต่ที่เริ่มมีบทของโรมนะ ยังพอยอมรับได้ที่เรื่องมันดำเนินมานะจุดจุดนี้ ที่บทบาทนำโด่งอะไรก็แอล อะไรก็แอล ตอนแรกนี่เชียร์ไฟท์อิน แต่ตอนนี้ ขอเป็นอินคนเดียวเลย ให้กำลังใจอิน เสมือนว่าอินนั้นเป็นคนที่มีชีวิตจริงๆ หนมเขียนได้ดีมากคะ ถึงจะทำเราโคตรหน่วงงงงงงงงอ่ะ สุดท้ายนี้ก็เป็นกำลังใจให้หนมด้วยนะคะ ที่แต่งนิยายดีดีให้อ่าน สุดท้ายกว่าขอคนที่รักอินด้วยน้าาาาาาาา :mew1: :mew1:
-
#ติ่งอิน
ออกมาจากสามคนนี้เถอะ แล้วทุกอย่างจะดีเอง
ไม่ต้องไปเอาผู้ชายมีลูกแล้วหรอก
ไปหาเอาข้างหน้าดีกว่า ออกไปแบบน้องวาด เห็นไหม ชีิวิตมีความสุขมากเลย
หรือไม่ก็อยู่คนเดียวสบายใจดี
ไม่ต้องไปสนใจมันผู้ชายเหี้ยๆแบบนี้ เกลียดมาก เกลียดไฟท์เกลียดโรม
ใครได้เป็นพระเอกก็ไม่ปลื้ม
เพราะสุดท้ายก็อยู่กันไม่รอดหรอก
-
ตอนนี้ขอปรบมือให้กับ เต (แอล) รัวๆๆๆ :katai2-1: ขอเม้นท์ตามเนื้อหาในตอนนี้ที่ผู้เขียนสื่อตามความเข้าใจของเรา ในตอนต่อไปอาจจะพลิกโผก็ได้ :laugh: รู้สึกว่า เต (ชอบชื่อนี้มากกว่า) จะทำใจไว้พอสมควรไม่ว่าจะกับ โรม หรือ ไฟว์ เตดูจะเข้าใจในสิ่งที่อินทำ เตไม่ได้มองว่าอินเจ้าแผนการหรอก เตพูดเล่นมากกว่า เพราะจากหลายคำพูดที่เตพูดกับโรม มีแต่เตือนสติให้โรมใจเย็น และนึกถึงสิ่งดีๆที่อินได้ทำให้กับตัวเอง ไม่ว่าจะเป็นเรื่องบนเตียงที่ว่าถ้าไม่รักอินไม่นอนด้วยแน่ และ ยังเผื่อแผ่ความรักไปให้อลิช ซึ่งโรมก็พูดเองว่าไม่เคยได้รับจากใครมาก่อน จุดนี้ถ้าเราเป็นเตและยังอาลัยอาวรณ์มีจุก แต่เตกลับนิ่งและพูดให้เข้าใจในตัวอินและตัวโรมไปพร้อมๆกัน จนโรมออกปากว่าอยากให้มันดีกับอินใช่ไหม? โรมมันก็เข้าใจ รู้ และยังจะเสือกอาลัยอาวรณ์เตทำไมในตอนแรกอยากจะกลับไปเคลียร์ทำไม ทั้งที่รู้ว่าเพราะอะไร มาคิดได้อะไรตอนนี้ ทำไมมึงไม่คิดตั้งแต่แรกอินจะได้ไม่ลังเลในตัวมึง ที่อินทำก็เพราะเห็นว่ามึงอาลัยอาวรณ์เต เชื่อว่า อินรักโรมแน่นอนแล้ว และ เตก็ดูจะคุยกับโรมไม่ได้มีทีท่ามากกว่าความเป็นเพื่อน ดูไม่น่าจะฝืนใจทำ เตชัดเจนมากนะที่จะทำเพื่อจะได้ตัดปมตัดอดีตในใจสักที ชอบที่เตพูดกับไฟว์และโรมนะ ถ้าใช่มันก็ใช่ถ้าไม่ใช่ก็แค่ผิดหวัง และยังย้ำให้ไฟว์คิดให้ลึกๆ ถ้าอินไม่ใช่เพื่อนไฟว์จะรักอินไหม อย่าเอาคำว่าเพื่อนมาอ้าง รวมถึงโรมที่มันแคร์อิน ขนาดเสื้อผ้ามันยังกลัวและเกรงใจอินเลย แค่นี้ก็รู้แล้วว่ามันแคร์กระทั่งเรื่องเล็กน้อย การที่มันเอาเสื้อตัวเองให้เตใส่ เราว่ามันไม่ได้คิดอะไรหรอก มันคิดแค่ว่าไม่อยากให้เตแตะต้องของๆอินมากกว่า ถ้าเตคิดคงเจ็บไม่น้อยนะ แต่เตก็ยอมรับในหลายๆอย่าง เอาสิในเมื่อมาเคลียร์อดีตก็ตอกย้ำกันเข้าไป ยิ่งตอกย้ำก็จะยิ่งรู้ใจตัวเองกันมากขึ้น เราเชื่อว่า โรมกับเตจะจากกันด้วยดีแน่นอน ต่อให้โรมมันหื่นและอยากจะนอนกับเต ลงด้วยความจริงมันก็ทำไม่ได้หรอกมันจะต้องนึกถึงอิน และต่อให้มีอะไรกันจริงๆ มันก็อาจจะไม่รู้สึกอะไรด้วยซ้ำ เรามั่นใจ แต่ถ้าพลิกโผน่าแตกมากเลยกู :laugh: ทั้งอินและโรมนี่มันเหมือนกันตรงที่ยึดติดกับคนรักเก่านี่แหละ ไม่ปล่อยวาง คนอย่างโรมไม่น่าจะได้ใครด้วยซ้ำ เป็นอินนะอยู่คนเดียวสักพัก ทบทวน และเริ่มใหม่ดีกว่า ไม่ใช่ว่าที่ผ่านมาไม่มีใครรักอิน แต่อินไม่เลือกเองต่างหากล่ะ เอาตัวเองไปผูกติดกับไฟว์ ก็รู้ว่ามันเป็นแบบนั้นยังจะไม่ตัดใจอีก โทษใครไม่ได้ต้องโทษตัวเอง โรมก็เพิ่งจะมาคิดได้เมื่อวันที่เตกลับมา ในขณะที่ ไฟว์กับเต มันเลือกจะก้าวไปแล้วนะ :เฮ้อ: เราไม่สงสารอินนะ อินเลือกเองทั้งนั้น การจะให้ไฟว์เป็นมากกว่านั้น มันไม่ได้ มันก็บอกแล้ว ปล่อยมันไปเถอะ อินกับโรมเราว่ามีความสุขที่สุดเลยถ้าได้คู่กัน เป็นเกย์ทั้งคู่ พ่อแม่ยอมรับทั้งโรมทั้งอลิช ดูสุขสดชื่นจะตาย :L2: ต่างจาก ไฟว์ กับ เต ที่อยู่กันเพราะแค่เติมเต็มซึ่งกันและกัน ไฟว์ก็ยังไม่คิดจะเปิดเผยกับพ่อแม่หรือกับใครเป็นทางการ บอกแค่อิน เพื่อที่จะได้ตัดใจจากกันได้ เตซะอีกที่ต้องอยู่กับความไม่แน่นอนของไฟว์แทนอินแล้ว สุดท้าย เต อาจจะเป็นคนที่ไม่มีใครเลือกเลย เพราะโรมก็แคร์อิน รักอิน แค่อยากจะเป็นเพื่อนกับเตเท่านั้น ไฟว์ถ้าทำอย่างที่พูดกับเตได้ อาจจะรู้ใจตัวเองอีก สุดท้าย ไฟว์ กับ เต ก็ไม่ได้อยู่ด้วยกันก็ได้เพราะความรู้สึกไฟว์ไม่เหมือนเดิม ไม่สงสารไฟว์ ไม่สงสารโรม ไม่สงสารอิน สงสารเต ที่ถูกกระทำทั้งจากแฟนเก่า และอาจจะเจ็บอีกครั้งกับไฟว์ เต หาผัวใหม่เชื่อเจ๊ o18 ไปจากสามคนนี้เถอะ อย่าไปยุ่งกับพวกเขาเลย หนูมาทีหลังเขาทุกอย่าง หนูถูกทิ้ง ทั้งโรมและไฟว์มันไม่เลือกหนูหรอก เชื่อเจ๊เดินออกมาและเริ่มต้นชีวิตใหม่ ยังมั่นใจ สุดท้าย โรม อิน แน่อนอนที่สุดที่จะได้คู่กัน :katai2-1:
-
ThankS
-
แค่อ่านคอมเม้นแล้ว ก้อไม่กล้าอ่านแล้วอ่ะ....................
รอดูตอนจบเลยดีกว่า...............
ถ้าอินตอนจบ ถึงแม้ว่าไม่เหลือใคร แต่อิน happy เราก้อทำใจได้นะ
แต่ถ้าจบแบบ รับไม่ได้ เราก้อขอบายอ่ะ ทำใจไม่ได้ เพราะเราชอบหมออินตั้งแต่ต้น อยากให้มีความสุขซะที
ในขณะที่แอลเพิ่งมา แต่ได้รับทุกสิ่งทุกอย่างไปแบบง่ายๆ ยอมรับว่า ลำเอียงไปป่าว
ไม่ได้ว่าคนแต่งอะไรนะ แต่งดีอ่ะ อินสุดดดดดดดดดดดดดดดดไปเลย
รออ่านตอนจบเลยละกัน
:ling3: :ling3: :ling3: :ling3: :ling3: :ling3:
-
ถ้ามี Choic จะต้องเลือก
ยังมีเค้าอยู่แต่เต็มไปด้วยความหวาดระแวง
กับ
ไม่มีเค้าแล้วแต่ใจปลอดโปร่งโล่งสบาย
ตัวเราเองจะเลือกอะไร
ถามใจดู..ดีดี
หุหุ
-
มีแต่คนเลือกว่าจะรักใครแล้วมีใครมั้ยที่ถามตัวเองว่า เค้าเลือกเราเป็นที่รักด้วยรึเปล่า
-
โอ๊ยยยยยย
คือคิดถึงอินอ่ะ
อ่านจากมุมแอล
แอลคือคนสำคัญของทุกคน
-
เรื่องนี้อยากให้อินเป็นคนเลือกนะ ไม่อยากให้เป็นคนที่ถูกเลือก
เราเป็นอินก็ทำแบบนี้นะ ให้มันรู้ไปเลยว่าคนที่เราคิดว่าใช่เค้าเป็นยังไง จะเลือกใครหากวันนึงเราเลือกเค้าแล้วแต่เค้าไม่เลือกเราล่ะ
ตอนนี้เรายังมีโอกาสก็ต้องพิสูจน์ให้ชัดไปเลย
-
ลุ้นไฟท์ อิน จนฉี่เหนียวแล้วอ่ะ :ling1:
อะไรจะเกิด ก็เกิด
-
ขอบคุณมากๆค่ะ สนุกมากๆ รอต่อไป เปน กำลังใจให้นะคะ :mew1:
-
ตอนที่ 39
ทางเดินระหว่างชั้นทอดยาวจากลิฟท์ไปจนถึงหน้าห้องของผม หลังจากส่งเตที่คอนโดโรมเสร็จ ผมกลับมาพบว่าใครบางคนกำลังนั่งรอผมอยู่ที่หน้าประตูห้อง ขาก้าวเข้าไปหาผมยื่นมือเข้าไปหามัน มือข้างนั้นก็ยื่นกลับมาจับ
“ มานานแล้วเหรอ "
“ รู้ได้ไงว่าจะมา "
“ ก็ทั้งหมดแผนมึงไม่ใช่รึไง " ผมยิ้มให้อินก่อนจะไขประตูเข้าห้อง แต่คำถามนั้น ก็ใช่ว่าจะได้รับคำตอบ กลับกันมันกอดผมไว้กอดไว้จากด้านหลัง
“ ไฟท์ "
“ เข้าไปคุยกันในห้อง มีอะไรมาคุยกัน "
มันปล่อยแขนจากเอวผม เปิดประตูเข้าไปด้านใน อินเดินไปนั่งที่โซฟาส่วนผมก็เดินข้าไปในครัว " น้ำหน่อยมั้ย "
“ ก็ดี "
“ กินอะไรมารึยัง " หันไปมองมันอีกคนก็ส่ายหน้า " มึงควรจะกินอะไรบ้างนะ "
“ นี่ กูมีเรื่องจะคุยด้วย " ผมยื่นน้ำให้มัน ตอนที่มันพูดคำนั้นออกมา อินถอนหายใจ มันรับน้ำจากมือผมก่อนจะกัดปากตัวเอง ก้มมองดูน้ำในมือที่ตัวเองถือ " ไฟท์ "
“ คิดดีแล้วเหรอ ถึงทำแบบนี้ "
“ แบบไหน " ผมถอนหายใจออกมา ตอนที่ยื่นมือไปลูบหัวมันอีกคนก็เงยหน้าขึ้นมา
“ ทำไมอยู่ๆ มึงถึงไปพูดเรื่องนั้นกับเตวะ "
“ เรื่องอะไร " มันทำเป็นนิ่ง ก่อนจะกินน้ำจากแก้วที่ถืออยู่ในมือ
“ เรื่องที่ทำให้ มึงต้องมาหากูในวันนี้ เรื่องที่ต้องทำให้กูไปส่งเตที่คอนโดไง หรือมึงจะบอก ว่าไม่ได้ทำ "
“ เปล่า กูเป็นคนเอง กูเป็นคนไปบอกเต "
" แล้วทำ ทำไม " แค่อยากรู้ ว่าเพราะอะไร มันถึงตัดสินใจทำแบบนั้น " ต้องการอะไรกันแน่วะ "
“ มึงไง "
ผมเงียบไปตอนที่มันตอบออกมาแบบนั้น แก้วที่กำอยู่วางลงบนโต๊ะ อินลุกขึ้นจากที่นั่งมันจ้องมองผม ก่อนจะย้ำคำเดิมออกมา " กูต้องการมึงไง ต้องการคนอย่างมึง ทั้งๆที่มึงเอง ไม่เคยต้องการกูเลยสักครั้ง คนที่ไม่เคยหันมามองกูเลย คนแบบมึง "
“ แล้วทำไม วันที่กูมอง มึงไม่มองมา ทำไมพอวันที่กูหันไปสนใจคนอื่น มึงถึงหันกลับมามองกูอีก มึงเลือกแล้วไม่ใช่เหรอ มึงเลือกโรมแล้ว "
“ คือตอนนั้นกู "
“ กูเคยบอกมึงว่า อิน ถ้าเลือกกูก็ปล่อยไอ้โรมไป แล้วมาอยู่กับกู แต่ตอนนั้นมึงเลือกไอ้โรมไม่ได้เลือกกู มึงเลือกที่จะอยู่กับคนอื่น ไม่ใช่กู แล้ววันนี้พอกูมีใครอีกคน มึงก็กลับมา กลับมาด้วยการเอาคนของกูไปให้คนของมึง แล้วมายืนอยู่ตรงหน้ากู เพื่อบอกกูว่า ต้องการกู .. มันใช่เหรอวะ มันถูกต้องแล้วเหรอวะ "
“ ใครจะไปเลือกคนที่ไม่รู้จะจริงจังกับกู รึเปล่า คนที่ไม่รู้ว่าจะทิ้งกันไปมั้ย ใครจะไปเลือกคนที่มั่นใจวะ "
“ ถ้าไม่มั่นใจแล้ววันนี้กลับมาทำไม "
“ ไฟท์ " มันเรียกผม ขาที่เดินเข้ามาใกล้ อินกอดผมไว้
“ มึงกลับมาทำไมวะ อิน "
“ กูไม่รู้ " ตอบออกมาแบบนั้น ผมหันไปมองหน้ามัน ตอนที่ดึงมันเข้ามากอด ผมเข้าใจแล้วว่าเพื่อนที่ผมรักกำลังอ่อนแอ และไม่ต้องการการซ้ำเติมใดๆทั้งสิ้น อินที่กำลังสับสนในการกระทำของตัวเอง กอดผมไว้แน่น " กูไม่รู้ไฟท์ กูไม่รู้ "
ทุกอย่างเงียบมีแต่อ้อมกอดที่กอดกันแน่น ผมลูบหัวมันเบาๆ " ไม่เป็นไร ไม่รู้ก็ไม่เป็นไร "
“ กูรู้แค่กูต้องมา ต้องมาก่อนที่ทุกอย่างจะสายไปกว่านี้ กูต้องมา "
“ มาแยกเต ออกจากกู ใช่มั้ย " ไม่เงียบไม่ตอบ " เหมือนอย่างตอนที่กันวาดออกไปจากกู "
“ มึงรู้ "
“ ก็ไม่ใช่เด็กอมมือนี่ " ผมบอก " กูรู้ว่าวาดรู้สึกยังไงกับกู ก็เคยมีความรู้สึกที่อยากจะตอบสนองความรู้สึกนั้นของมันเหมือนกัน แต่มึงที่ทำแบบนั้นมันก็บอกกูอยู่แล้วไม่ใช่เหรอ ว่าไม่ต้องการให้เป็นแบบนั้น "
“ ตอนนั้นกูทำอะไร "
“ ไม่ได้ทำอะไรหรอก แค่แนะนำวาดให้หมอเซฟเท่านั้นเอง ทั้งๆที่ตัวเองหวงน้องขนาดนั้น แต่กลับยอมแนะนำคนอื่นให้ "
“ เพราะกูรักมึงไง เลยทำแบบนั้น "
“ ไม่ใช่เพราะรักตัวเองเหรอ " ผมถาม อีกคนก็เงียบ " กูรักตัวเอง จะบอกว่าเห็นแก่ตัวก็ได้ กูยอมรับ แล้วมึงละ ยอมรับมั้ย ทุกอย่างที่มึงทำ มึงยอมรับมั้ยว่าทำไปเพื่ออะไร "
“ แล้วที่กูทำไป ไม่ใช่เพราะรักมึงเหรอวะ "
“ งั้น มึงก็ไม่ได้รักโรมนะสิ " ทุกอย่างเงียบ ผมจ้องหน้ามัน " ถ้ามึงรักกู อย่างที่ปากพูดตอนนี้ มึงต้องทิ้งโรมแล้วมาหากูนานแล้ว ไม่ใช่ ไปรักกับไอ้โรมแล้วพอกูมีคนใหม่มึงก็กลับมาหากู แบบนั้น เค้าเรียกว่า หมาหวงก้าง "
“ ใช่ กูเป็นหมาหวงก้าง แล้วทำไมวะ ทำไมกูต้องเสียมึงไปให้ใครอีก " สายตาที่แน่วแน่มองผม อินกัดฟันตัวเองแน่น ตอนที่ผมถอนหายใจลุกยืนขึ้น มันก็ยืนขึ้นเหมือนกัน " นานแค่ไหนแล้วที่กูแอบรักมึงมาตลอด แต่เพราะรู้ว่าเป็นไปไม่ได้ มึงไม่ได้ชอบอะไรแบบนี้ มึงไม่ได้ชอบผู้ชาย แต่กูก็รอ รอจนมึงแต่งงานกับเค้า งานแต่งงานที่มีความสุขแต่กูแม่งโคตรขมขื่นเลย มองดูคนที่กูรักกำลังมีความสุขในฐานะเพื่อนเจ้าบ่าวคนนึง แล้วพอเมียมึงตาย กูที่ตอนนั้นมีใครอีกคนแล้วแท้ๆ กลับทิ้งทุกอย่างแล้ว เดินตรงเข้าไปหามึงอีกครั้ง ครั้งที่คิดว่ามันคงเปลี่ยนแปลงทุกอย่าง กูยอมทุกอย่าง ยอมมีเซ็กส์แบบไม่ผูกมัดกับมึง ยอมทำตามเงื่อนไขของมึง เพื่อเพราะคิดว่าสักวัน ความผูกพันทางร่างกายของเรามันคงเปลี่ยนอะไรได้ แต่ก็เปล่า นั่นไม่ได้เปลี่ยนอะไรเลย มึงกลับที่นี่ในขณะที่กูอยู่ข้างๆ แต่นั่นก็เหมือนทุกอย่างกลับไกลออกไป มึงไกลจากกูไปเรื่อยๆ ออกไปหาวาด แต่พอกกูดึงกลับมา มึงก็กลับ ห่างออกไปอีก " อินเดินเข้ามาจับเสื้อของผม มันก้มหน้าลงต่ำจนซบลงกับอก " แล้วตอนนี้ก็กำลังจะห่างออกไป โดยไม่มีวันกลับมาอีกแล้ว มึงที่แววตามีแต่เค้า มึงที่ไม่ได้คิดถึงกูอีกเลย ความรู้สึกแบบนั้น กูทำใจไม่ได้จริงๆวะ "
“ ถ้ากูไม่ยุ่งกับเต เลิกยุ่งกับเต มึงเองก็จะเลิกกับโรม แล้วมาใช้ชีวิตร่วมกัน มึงจะมีความสุขใช่มั้ย แบบนั้นใช่มั้ย ที่อยากจะได้ " อินเงียบมันไม่ตอบคำถามของผม " ทำไมไม่ตอบละ มึงต้องการแบบนั้นไม่ใช่เหรอ มึงอยากอยู่กับกูในฐานะนั้นมาตลอด ถ้ากูบอกว่าอยากจะอยู่กับมึงในฐานะนั้นเหมือนกัน มึงจะเลิกกับโรมแล้วมาอยู่กับกูมั้ย "
“ ไฟท์..” สายตาไม่มั่นใจที่หาคำตอบตอบผมไม่ได้ ลังเลกับความรู้สึกตัวเอง
“ จริงๆ สิ่งที่มึงต้องการมันคืออะไรกันแน่วะ กูที่รักมึง ชีวิตที่มีแต่เรา หรือ สิ่งที่มึงต้องการมีแค่กูที่ยังคงอยู่แบบไม่มีใคร เพื่อให้มึงสบายใจว่า กูจะไม่มีใครมาแทนที่มึงได้ มึงยังเป็นคนสำคัญเสมอ มึงไม่ได้อยากเลือกกู กูรู้ เพราะมึงก็ไม่อยากเสียไอ้โรมไป เพราถ้ามึงเลือก มึงเลือกกูไปนานแล้ว แต่เพราะว่าไอ้โรมมันให้ความสุขทุกอย่างในชีวิตของมึงเข้ากับมันได้ มึงไม่อยากเสียมันไป แต่ถึงอย่างงั้น มึงก็ไม่อยากให้กูไปมีใครเหมือนกัน " อินเงียบไปผมจับไหล่ของมัน " แบบนั้น มึงเรียกความรู้สึกของเราว่าอะไรวะ ความรัก ความต้องการ หรือความเห้นแก่ตัวกันแน่ "
“ ถามอะไรอย่างนึงได้มั้ย ตลอดเวลา เคยรักกูเกินกว่าคำว่าเพื่อนรึเปล่า เวลาที่เราเอากันมึงรู้สึกพิเศษกับกูมากกว่าคนอื่นมั้ย " สายตาสั่นที่จ้องมา ผมมองลึกลงไปในแววตานั้น คำถามที่มันคงอยากจะถามมาตลอด
“ กูรักมึงเกินกว่าคำว่าเพื่อน และรู้สึกกับมึงเกินกว่าคนอื่นมาตลอด " มันไม่ใช่แค่เพื่อน แต่อินคือทุกอย่าง เหมือนเป็นส่วนนึงของชีวิต
“ แล้วทำไม ไม่เลือกกู ทำไมไม่เคยรั้งกูไว้ ทำไมมึงไม่เคยแสดงความรู้สึกว่าชอบกูบ้าง ทำไมมึงต้องทำเป็นไม่สนกู ทำไมต้องทำแบบนั้น ทั้งๆที่ก็บอกว่า..”
“ เพราะว่า กูไม่อยากเสียมึงไป แบบที่กูเสียยูเรียไปไง " ผมดึงอินเข้ามากอดไว้ ไหล่ชื้นด้วยน้ำตาที่ตกลงมากระทบ สองแขนกอดมันแน่นขึ้นกว่าที่เคย " กูอยู่ได้ถ้าเสียยูเรียไป กูเสียใครไปก็ได้ กูอยู่ได้ แต่กูเสียมึงไปไม่ได้ กูเสียมึงไปไม่ได้จริงๆ "
“ ไฟท์ "
“ นั่นคือเหตุที่ทำไมตลอดเวลาแล้ว มันไม่ใช่มึง เพราะกูรู้ไง ว่าถ้าเรารักกัน สุดท้ายเราก็จะเข้ากันไม่ได้แม้แต่ความเป็นเพื่อนเราก็จะไม่เหลือให้กัน ตอนนั้นกูจะไม่ได้เสียแค่คนที่กูรัก แต่กูจะเสียทั้งคนรัก และ เพื่อนรัก ไปพร้อมๆกัน สุดท้ายกูก็แค่คนเห็นแก่ตัวเท่านั้น ขอโทษนะมึง "
“ แล้วทำไมเราต้องจากกันวะ เราเลือกที่จะไม่จากกันได้ไม่ใช่เหรอวะ "
“ มึงรู้อนาคตเหรอว่ามันจะเป็นยังไง ถ้ากูรู้อนาคตกูจะไม่แต่งงานกับยูเรียหรอก กูไม่อยากให้ชีวิตกูต้องเป็นแบบนี้ แล้วกูจะไม่เสี่ยงกับอีกแล้ว กูจะไม่ยอมเสียมึงไป "
“ แต่กูก็ยอมเสียมึงไปให้ใครไม่ได้เหมือนกัน " อินเงยหน้าขึ้นมองผม " อย่างที่มึงบอก กูเห็นแก่ตัว กูเลิกกับโรมไม่ได้ แต่กูก็ไม่ยอมเสียมึงให้ใครเหมือนกัน "
“ การที่มึงผลักเตไปให้ไอ้โรม มึงไม่คิดบ้างเหรอ ว่ามันจะทำให้มึง เสียไอ้โรมไป คนที่เค้ารักมึง คนที่มึงบอกกูว่า มึงมีความสุขที่จะได้อยู่กับเค้า ไม่คิดบ้างเหรอ ว่ามันจะรู้สึกยังไง กับการที่มึงทำกับมันแบบนั้น "
“ คิด "
“ มึงไม่ได้คิด " ผมเถียง " มึงไม่ได้คิดเลยสักนิดเดียว มึงคิดแค่ว่าทำยังไง ถึงจะผลักเตออกไปจากกู โรมคือคนที่รักมึงนะเว้ย ทำไมถึงไม่คิดถึงความรู้สึกของเค้าเลยวะ "
“ กูไม่รู้ ทำไมมึงต้องถามคำถามอะไรแบบนั้นกับกูด้วยวะ " มันเถียงผมขึ้นมาเสียงดัง อินกำลังจนมุม มันกำลังรู้ตัวว่า ถ้าเกิดเตกลับไปรักกับโรม หรือโรมที่โกรธมัน มันจะไม่เหลือใคร " กูแค่ทำในสิ่งที่กูอยากจะทำ กูอยากจะทำแบบนี้ กูคิดว่ามันดีแล้ว มันดีที่สุดแล้วกับกูในตอนนี้ กูทำใจไม่ได้ว่ะ ที่ต้องเห็นมึงรักกับเค้า กูขอเวลาแค่ไม่นาน ขอให้กูได้อยู่กับมึงก่อน จะได้มั้ยวะ กูแค่อยากจะอยู่กับมึง "
สองแขนที่กอดผมไว้มันแน่นจนทำให้ได้แต่กอดมันไว้ " กูไม่อยากเสียมึงไปเลย "
“ มึงบอกเตใช่มั้ย ว่าให้มันกลับไปลองใช้ชีวิตกับโรมอีกครั้ง กลับไปลองดูว่ามันใช้ชีวิตร่วมกันไม่ได้จริงๆรึเปล่า แก้ไขจากสิ่งที่มันเคยหนีไอ้โรมมา ทำให้ไอ้โรมมันเข้าใจ ทำให้ความสัมพันของมึงกับไอ้โรมดีขึ้น ทำให้ไอ้โรมมันลืมคนรักเก่าแบบเตไป "
“ อื้ม " อินพยักหน้า " ขอเวลากูหน่อย แค่ช่วงเวลานี้เท่านั้นละ "
“ ถามอะไรอย่างนึงได้มั้ย "
“ อื้ม "
“ มึงรักไอ้โรมมั้ย ระหว่างเสียกูกับเสียมันไป มึงคิดว่า จะเสียใครดีกว่า "
“ กูไม่รู้ เพราะตอนนี้กูกำลังหาคำตอบอยู่เหมือนกัน "
..........................................................
ตอนนี้ค่อนข้างสั้น
เพราะหนมแต่งไม่ไหว มันหน่วงเกินไป
เพราะงั้นจึงมาได้แค่นี้ :hao7:
แต่ยังไงก็ ฝากแท็ก #Choiceต้องเลือก ด้วยนะคะ
ขอบคุณที่เข้ามาอ่านและคอมเม้นท์ คร่าาาาาาาาาาา
ป.ล.อย่าทิ้งกันไปไหน หน่วงต่อไปจนถึงเส้นชัยด้วยกันนะคะ :กอด1: :L2: :3123: :L1: :pig4:
-
:m15: :m15: :m15: :m15:
สงสัยเราจะ SM แล้วล่ะ เจ็บปวดขนาดนี้ ยังรอที่จะอ่านนิยายเรื่องนี้ต่อ ร้องไห้แล้วนะ :ling3: :ling3:
-
:katai1: มันคืออะไร ไฟท์รักอินแต่กลัวเสียอินจนไม่ยอมรับอิน เกือบจะคบวาดถ้าอินไม่ขวาง แล้วก็ว่าอินปาวๆว่าอินไม่เลือก หวงก้าง แล้วที่ไฟท์ทำมาตลอดเพราะรักอินงั้นรึ ไม่เข้าใจไฟท์บอกเลยยยยยยยยยย
อยากปาใส่หน้าไฟท์ว่าสาเหตุมาจากมันนั่นแหละ ไอ้บ้า! :hao7:
อินมากมาย
-
เห้ ออ ออ ออ ออออ :a5:
-
:mew6: :mew6:หน่วง สงสารทุกคนเลย
-
พูดอะไรไม่ออกเลยบอกตรงๆ อินไม่น่าไปหาไฟท์เลย ดูไม่ดีเลย น่าจะอยู่นิ่งๆ อึนสุดๆๆๆเลยตอนนี้ กลายเป็นอินทำอะไรก็ผิดแม่งทุกอย่าง ไร้คำพูดเลยตอนนี้ #ทีมอิน เป็นกำลังใจให้อิน สู้ๆ ต้องมีซักวันที่อินจะมีความสุข100%ซักที
-
โอ้ยยยยย
เข้าใจไฟท์สุดๆเลย
อ่านไปร้องไห้ไป
เพราะไม่รุ้ว่าวันข้างหน้าจะเปนยังไง
ถ้าเลิกกันแล้วเราจะเป็นเพื่อนกันได้อีกไม๊
ไม่อยากเสียยยไป
:z3: :z3: :z3: :z3: :z3: :z3:
ไม่ได้เชียร์โรมอิน แต่เชียร์ ไฟท์แอลมากกกกกก
ซับซ้อนนนมะ แต่ว่าาาาาของอ่านเซฟฟกับวาดหน่อยได้ม้ายยย
ให้มันมีอะไรมาชุ่มชื่นหัวใจบ้างงงงง
-
พอมาอ่านตอนนี่ อินแม่งเลวแล้ว(จากที่สงสารมาตลอด)
แต่ก็นะ
บางครั้งความรักคือการเห็นแก่ตัว
พอรู้ว่าจะเสียไป
ก็พยายามแย่งมันกลับคืนมา
ขอให้อินคิดได้ หาทางออกดีๆซะที
-
อ่านพาร์ทนี้จบแล้วต้องออกไปเคลียร์สมอง
ขอเขียนตรงๆแล้วกันนะ
อ่านตอนนี้จบแล้วก็คือมึน เราเชียร์ไฟท์-อินมาตลอด รู้สึกมาตลอดว่าไฟท์ไม่ได้รักอิน และเริ่มชัดขึ้นในทุกๆตอน ไม่ว่าไฟท์จะหยิบยกเหตุผลอะไรมาอ้างก็เถอะ คุณหนมเขียนให้คนอ่านรู้สึกและเกลียดไฟท์ ช่วงต้นๆที่แท็คเป็นไฟท์-อินแล้วคุณหนมก็มาเปลี่ยน ก็เห็นชะตาแล้วคิดว่าตอนนั้นคงมีการเปลี่ยนแนวเรื่อง แต่เราก็เชียร์ไฟท์-อินมาตลอดเพราะว่าความรักของอินที่มีให้ไฟท์มันยาวนานและลึกซึ้ง
ไฟท์และหลายๆคนว่าอินเห็นแก่ตัวที่อินไม่เลือกให้จบๆไป เรื่องของความรู้สึกไม่ใช่เรื่องง่าย ทั้งโรม ไฟท์ เตเห็นด้วยกับแผนการของอินที่จะลองดูหัวใจของตัวเองโดยลองใช้เวลาด้วยกัน แต่ทุกนิ้วก็ชี้มาที่อินให้เป็นคนเลวจอมวางแผน อินเลวอินเห็นแก่ตัว และคนเลวและเห็นแก่ตัวคนนี้ก็คือคนที่อยู่ข้างๆผู้ชายที่ตัวเองรักหรือมีความรู้สึกดีๆให้ ไม่ว่าจะเป็นโรมหรือไฟท์
คุณหนมทำสำเร็จแล้วค่ะ เขียนให้เราเลิกเชียร์ไฟท์-อิน อินต้องอ้อนวอนขอเวลาอยู่กับไฟท์ ทั้งๆที่ไฟท์อาลัยอาวรณ์เตแบบสุดๆ เหตุผลของไฟท์สั่วมากค่ะ ไม่อยากเสียอินไปถ้าหากว่าเป็นแฟนแล้วเลิกกัน ยังไม่ทันทำอะไรก็ก็หยุดเพราะความกลัว ก่อน ไม่รักอินก็บอกไปเถอะไฟท์ ไม่ต้องอ้างอะไรอีก อินจะได้เลิก เจ็บแต่จบ จะได้ไม่ต้องคาราคาซังอีก ไม่มีใครรักอินจริงๆจังๆสักคน ขนาดอินเปิดเผยความรู้สึกให้ไฟท์ขนาดนี้ไฟทืก็ยังกันอินไว้สุดเอื้อมแขน ทั้งโรมทั้งไฟท์รักเตมากๆก็เลือกเตกันเถิด อยากให้อินออกไปจากที่ตรงนี้เสีย ไปอยู่เมืองนอกก้ได้ ไปให้ไกลจากสามคนนี้เถอะ ไม่มีอินทั้งไฟท์ทั้งโรมอยู่ได้ ไม่มีเตก็จะตายกันเอาอาลัยอาวรณ์เหลือเกิน ออกไปจากวังวนนี้แล้วเอาความรักของตัวเองไปด้วยไปให้คนอื่นที่เห็นค่า อย่างนัทแฟนเก่าอินที่แต่งงานมีลูกไปแล้วก็เป็นคนที่แช่งหมออิน ไม่รู้สิรู้สึกเหมือนว่าถ้าหากว่าหมออินชวนไปใช้ชีวิตด้วยกันทางนั้นก็คงเลิกกับเมียแล้วมากับอินในทันที (มโนมาก) อยากหาคนที่รักอินจนสุดใจสักคน หรือว่าเราขอมากไปหรือเปล่า?
เราไม่โอเคไม่ว่าจะโรมหรือไฟท์ นายสองคนไม่คู่ควรกับอิน อยู่กัน 3 คนผัวเมียก็ได้นะ ไฟท์-เต-โรม
ตามอ่านมาจนจะตายกับหมออินแล้วค่ะ ท่าเราจะไม่ถึงจุดหมายเสียแล้วหมดลมหมดใจเสียก่อน หน่วงและเจ็บปวดเกิน
-
:ruready :ruready
ไม่ค่อยรู้สึกถึงความรักของไฟท์... และของอินที่มีต่อไฟท์
แบบ รู้สึกแค่ว่ามันเป็นความอยากครอบครองของอินเท่านั้น :mew2: :mew2:
:mew5:
-
จนตอนที่39 เร้่มจะเซ็งอินตรงที่ไม่รู้อะไรเลย
4 เส้าวนไปมา หวังว่าคราวนี้เลือกได้ซะที
ไฟท์ทำไปทำมายังชัดเจนกว่านะ
ไม่ยอมเสียคนสำคัญอีกครั้ง
-
มาเลยค่ะพี่หนม
พร้อมแล้วสำหรับความพีค
เอาแบบให้สุดแล้วให้จบไปเลยได้มั้ยค้าาาาาาาา
พรืดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
-
อยากให้อินร้ายอ่ะ ไม่รู้ทำไมเหมือนกัน
-
ถ้าจะร้าย ก็จะร้าย ถึงที่สุด
ถ้าจะยึด ก็ยื้อยุด หยุดสงสาร
ถ้าครอบครอง ต้องสมปอง เจ้าของนาน
ไม่เผื่อแผ่ ให้เป็นทาน แม้จานเดียว
เชียร์อิน..สุดๆ
ซื่อสัตย์กับความรู้สึกตัวเองดี
ร้ายหรือดี เอาอะไรมาตัดสิน
หุหุ
-
อินรักไฟท์มากกว่าโรมแน่ๆ
ปล่อยโรมไปกับแอลง่ายๆ แต่กับไฟท์อ้นกับ
หวงซะ ไม่เข้าใจความรักของไฟท์เท่าไหร่
เหมือนไฟท์รักอินมาก มากจริงๆ มากกว่าแอล
เพราะยอมคบแอลได้ แม้สักวันเลิกกันแล้วต้องเสีย
แอลไปก็ไม่เป็นไร แต่กับอินที่รักมากจึงกลัวสูญเสียมาก
เหมือนยูเรีย ดังนั้นคนสองคนที่รักกันมากขนาดนี้ ถ้าได้ลอง
คบและอยู่ด้วยกันสักพักอาจจะทำให้ตัดสินใจอะไรๆได้ดีขึ้น
อยากบอกไฟท์ว่า แกกับอินน่ะไม่สามารถเป็นแค่เพื่อนได้ตั้งแต่
แกกับอินได้กันแล้วเฟ้ยย มันเกินเพื่อนแล้ว นี่อยากลองให้อินตัดไฟท์
ออกจากสารบบชีวิตดูจัง ดูดิ้ว่าไฟท์มันจะทำยังไง
ลูกฮึดสุดท้าย #ทีมไฟท์อิน
-
สมกับชื่อเรื่องจริงๆ ทุกคนสู้ๆน้าาาา
-
อินเลือกทางไหนไม่ได้เพราะกลัว และไม่มั่นใจใช่มั้ย
ความรักไม่ได้มีแค่ความสุข เพราะต้องมีทุกข์คู่ไปเสมอในรัก
กับไฟท์คือคนสำคัญ คนที่หวังจะให้เป็นคนรัก แต่ท้ายสุดไม่ได้ตอบรับกลับมา
โรมคือคนที่เข้ามาให้ในสิ่งที่ต้องการ แต่ก็ยังไม่ใช่หนึ่งเดียวในใจ
ปล.เป็นกำลังใจให้น้องหนมนะ พาหมออินไปให้สุด จบแบบไหนเราก็อ่าน :m31:
-
หน่วงมากค่ะ อึดอัดมาก ไม่รู้เลยว่าสุดท้ายใครจะเลือกใคร :katai1:
รู้แค่ว่าทุกคนเห็นแก่ตัวกันหมดนะ ถึงจะยกเหตุผลมาอ้างนู่นนี่
แต่สุดท้ายก็ทำเพื่อตัวเองทั้งนั้นเลย
อินที่ไม่ยอมเสียไฟท์ไปจนยอมทำแบบนี้
ไฟท์ที่ปากบอกว่ารักอินแต่ไม่กล้าที่จะลองคบกับอินในฐานะคนรัก
แต่แบบนี้ก็ดีเจ็บแต่จบ ทุกอย่างจะได้ชัดเจนไม่คาราคาซังอีก
เป็นกำลังใจให้คุณขนมนะคะ การแต่งเรื่องนี้คงกินพลังงานไปเยอะ 5555
หน่วงมากจริงๆค่ะ เพราะงั้นขอเซฟวาดมาดับความหน่วงก่อนได้ไหมคะ
อยากรู้คู่นั้นไปถึงขั้นไหนกันแล้ว วาดมีความสุขกับหมอเซฟแล้วยัง :pig4: ค่ะ
:mew1: :L2:
-
ทำไมดูอินแล้วเหมือนเห็นตัวเอง555555
อินนิสัยเหมืินเรามากอะ เหมือนมาก
3pเลยค่ะ เราชอบ555555555 :katai5:
-
อิน ถ้าไม่รู้ว่าตัวเองต้องการอะไร ไม่มีใครตอบอินได้หรอกนะ อินไม่เข้าใจตัวเองหรือพยายามไม่เข้าใจกันแน่ว่าตัวเองรักใคร อยากอยู่กับโรมแต่ไม่อยากให้ไฟว์มีใคร พอไฟว์บอกให้เลิกกับโรมมาอยู่กับมันเอาไหม ไม่ว่าโรมกับเตจะดีกันหรือไม่ อินก็ตอบไม่ได้ ลังเล สับสน ประมาณอยากเก็บเธอไว้ทั้งสองคน และไฟว์พูดว่าเป็นแผนของอิน อินกลับไม่เถียงสักนิดเพราะคิดแบบนั้นจริงๆ ไฟว์มันเป็นเพื่อนอินมามันถึงได้กล้าพูดไม่ใช่ต่อว่าซ้ำเติมมันรู้ว่าอินกำลังสับสน ตอนนี้ไฟว์มันชัดเจนนะ มันก็บอกว่ามันเห็นแก่ตัว มันเลวที่มันรักอินแต่ตอบรับไม่ได้เพราะกลัวเสียอินไปในวันหนึ่งที่ไม่รู้ว่าจะมีไหม ซึ่งไฟว์มันคิดว่าถ้าต้องเลิกกันมันจะไม่เหลืออินในฐานะอะไรอีกในชีวิต มันเลยอยากเก็บความรักแบบเพื่อนไว้แต่ยังไงอินก็เป็นคนสำคัญสำหรับมันเสมอ ถ้าเทียบกับเต อินสำคัญกว่าแน่นอนเพราะมันคบอินมาก่อนเตเกือบครึ่งชีวิต แต่ถ้าไฟว์คบเตเป็นแฟน วันหนึ่งเลิกกันก็แค่เจ็บนิดๆหน่อยๆ แต่ไม่เสียใจมากเท่าเสียอินไปหรอก :mew6:ไอ้เรื่องที่มันไปมีอะไรกับอินเราตำหนิไฟว์มากกว่าที่ไม่หักห้ามใจ อันนี้ไฟว์มันผิด แต่ก็เห็นด้วยกับไฟว์ที่ว่า พอมันเปิดใจและให้อินเลือกว่าจะอยู่กับใคร อินกลับเลือกโรมเพราะมีความสุขกว่า สบายใจกว่า และมีไฟว์อยู่ข้างๆไปด้วยอินเลยดูมีความสุข พอไฟว์มีใครเข้ามาตัวเองกลับกลัวถูกลดความสำคัญ ทั้งที่ควรจะเอาความคิดนี้ไปใส่ใจโรมกับอลิชมากกว่า ในเมื่อเลิกกับโรมไม่ได้ และไปอยู่กับไฟว์ก็ไม่มั่นใจอีกว่าจะเป็นยังไง และพอไฟว์ย้อนถามว่า แล้วตอนนี้มั่นใจเหรอถึงได้ทำแบบนี้ อินก็ตอบไม่ได้อีก ยอมรับเถอะอิน ว่าตัวเองหวงของทุกอย่างที่เป็นของตัวเองไม่ว่าจะเป็นคนหรือสิ่งของ ถ้าไม่เบื่อไม่ตัดใจก็จะไม่ยอมให้ใครเป็นเด็ดขาด สมควรที่อินจะถูกแฟนเก่าสาปแช่ง เพราะรักอินมากแต่พอรู้ว่าเมียไฟว์ตาย เลิกกับเขาไปหาไฟว์ทันที เป็นใครใครก็แช่งวะ รักของอินที่มีให้ไฟว์ในตอนนี้ไม่ใช่รักแบบคนรักแล้ว มันเป็นรักแบบครอบครอง อินรักโรมแน่นอน ถ้าอินยังให้คำตอบตัวเองไม่ได้ อินอาจจะไม่เหลือใครเลยก็ได้นะ อินไม่ได้เป็นตัวเลือกให้ใคร แต่อินทำตัวเป็นตัวเลือกให้ ไฟว์ กับ โรม เอง ต่างหากล่ะ อินไม่ใช่คนไม่ดี อินดีมากในเรื่องมีน้ำใจ ดูแลคนใกล้ตัว ใส่ใจ แต่เรื่องความรักอินกลับเห็นแก่ตัวเหลือเกิน รวมถึง ไฟว์ กับ โรม ด้วย ผุ้ชายสองคนนี้เอาจริงไม่ควรจะมีใครหรอกถ้าไม่ชัดเจนพอ อยู่เลี้ยงลูกไปเถอะเมิง :katai2-1: สรุป สงสารเต :laugh: แต่ยังมั่นใจว่า อิน โรม และ ไฟว์ เต หรือ ไฟว์ กับ เต แยกกัน สมหวังแค่ อิน โรม ลางสังหรณ์มันบอกอย่างนี้นะ ตูเดาล้วนๆ มีหน้าแหกแน่ตู :hao3:
-
เป็นเราก็เลือกยากเหมือนกันนะ คนที่ยังรัก และคนที่กำลังจะรัก
หรือรักไปแล้ว อ่านแล้วหน่วงจิตมาก แต่ไม่ว่าจะเลือกใคร มันก็เป็นสิทธิ
ของเราอยู่ดี คนเขียนเก่งมาก เขียนด้านนี้ในใจคนออกมา รอตอนต่อไปนะครับ
-
:o12: :o12: :o12: :o12: :o12: มาเลยค่ะท่าผู้แต่ง..จัดให้หนักๆค่ะ เอาให้หน่วงและหนักไปเลยค่ะ!!!
ให้เราตายไปกับความหน่วงนี้ :z3: :z3: :z3: :z3: อร๊ายยย สงสารหมออิน สงสารไฟต์ สงสารโรม สงสารแอล อะเหื้อออออ
อิจฉาวาดกับหมอเซฟ #มาไง หวานน่ารักซะ!!! :o8: :o8: :o8:
จัดมาให้หนักเลยค่ะ ทิชชู่พร้อม น้ำตาพร้อม !! แต่จัดมาหนักสองสามดอก แล้วเรื่องจบนะค่ะ ! พระนางตายเนี่ยก็รับพอได้นะ (นิดหน่อย)
แต่ค้างคาเค้าไม่อ้าวววววววววววววว :mew6: :mew6:
-
ตอนที่ 40
ผมหมุนโทรศัพท์ในมือเล่นพลางมองอินที่กำลังโทรสั่งอาหารในมื้อเย็น แรงสั่นในมือทำให้ต้องก้มดูมือถือในมือของตัวเอง ข้อความของใครบางคนส่งมาถึงผม เลื่อนหน้าจอปลดล็อคก่อนจะยกยิ้มขึ้น
" เป็นยังไง อาบน้ำรึยัง กินข้าวรึยัง "
“ กินเรียบร้อยแล้วครับ ทางนั้นเป็นยังไงบ้าง " ตอบกลับข้อความไปในทันที
“ ตอบเร็วผิดปกตินะมึง "
“ กำลังรออยู่ " ผมยิ้มออกมาตอนที่ตอบออกไป
“ คุณอิน ไปหารึเปล่า "
“ ก็แผนมัน มันก็ต้องมาสิ "
“ นี่รู้ด้วยเหรอ "
“ ไม่ใช่เมื่อวานเพิ่งเป็นเพื่อนกันสักหน่อยนี่ครับ เด็กน้อย คืนนี้จะนอนกันยังไง ที่นั่นมีกี่ห้องนอน " ผมพยายามเปลี่ยนเรื่อง ไม่อยากคุยเรื่องอินกับเตให้มากนัก ไม่อยากให้มันมองอินว่าไม่ดี เพราะคนเราก็มีเหตุผลที่ไม่ว่าใครก็ไม่เข้าใจอยู่แล้ว
“ สองห้องนอน ลูกโรมนอนไปแล้วห้องนึง ก็เหลือห้องนึง "
“ มึงไปนอนที่หน้าโซฟาสิ " ผมบอกในใจตอนนั้นพี่พิดก็นึกเป็นห่วงมันขึ้นมา คำว่า ถ้ามีเยอะแยะเต็มไปหมด ถ้าเกิดอะไรขึ้นกับมัน ถ้ามันเป็นเรื่องที่ไม่คาดคิดเรื่องที่หักหามน้ำใจกัน อยู่ๆก็รู้สึกว่าไม่ปลอดภัยอย่างไม่รู้สาเหตุ
“ ไม่เอาอะ ยุงกัด "
“ ให้กูไปรับมั้ย " ห่วงมันจริงๆ ตอนที่พูดออกไปแบบนั้น ข้างในใจมันก็รู้สึกไม่สบายใจขึ้นมา
“ ไม่เอาอะ ไม่อยากเป็นก้าง เค้าอุตส่าห์ไล่กูออกมาแล้ว " ผมหัวเราะกับคำพูดที่ได้รับตอบกลับมา ก่อนจะลุกขึ้นจากที่นั่งหน้าโซฟา
" ไปไหนวะ " อินถาม ผมที่ก้มหน้าดูมือถือก็เงยหน้าขึ้นมองหน้ามัน
" ไปโทรศัพท์หาเตสักหน่อย เดี๋ยวมานะ " พยักหน้ารับเบาๆ ผมหันหลังเดินออกไปตรงระเบียงห้อง ก่อนจะโทรศัพท์ออกไปหาอีกคน
" โทรมาทำไม "
“ เป็นห่วง " ผมตอบออกไปทันที อีกคนก็เงียบไปสักพักก่อนจะถาม
“ เรื่องที่นอนนะเหรอ "
“ อื้ม "
“ กูก็ห่วงมึง " เตบอก ถามก็ถามมันกลับไป
“ เรื่อง "
“ ทุกเรื่อง "
“ ไม่ต้องห่วงอะไรจะเกิดมันก็ต้องเกิด " ยิ้มตอนที่ตอบมันไป ผมคิดแบบนี้จริงๆ อะไรจะเกิดมันคงต้องเกิด ก็แค่ต้องยอมรับกับทุกเรื่องที่เกิดขึ้น ไม่ว่าจะเป็นเรื่องของผม หรือ มันก็ตาม
“ พูดแบบนี้ มาต่อยกูเลยมั้ย สัด " เตสบถออกมา ผมก็หัวเราะเสียงดังอาจเพราะมันไม่ค่อยได้พูดอะไรแบบนี้กับผม " นี่ ไฟท์ "
“ หื้ม ? “
“ ช่วยเคลียร์เรื่องเก่าของตัวเองให้จบไปด้วยนะ อย่าปิดใจตัวเองนัก เปิดใจของมึงคิดซะว่า ถ้าเค้าไม่ใช่เพื่อนสนิท จะรักกันได้เปล่า คุณอินนะ เค้าก็แค่อยากจะรู้เรื่องนั้น ใช่ก็แค่ใช่ ไม่ใช่ก็แค่ไม่ใช่ "
ทุกอย่างในตอนนั้นมันเงียบ ผมมองตรงไปข้างหน้าที่เห้นแค่ตึกประดับไฟจนสุดลูกตา มันสวย แต่ก็เหงา เหมือนคำพูดที่มันบอกผมอยู่ตอนนี้เลย ถ้าไม่ใช่เพื่อนสนิทจะรักกันได้มั้ย จะรักกันได้รึเปล่าถ้าก่อนหน้านี้เราไม่แม้จะเป็นคนรู้จัก เป็นแค่ใครสักคนที่เดินผ่านเข้ามา คนที่ไม่ได้สำคัญอะไรกับชีวิต
“ แล้วถ้าใช่ขึ้น " ผมถาม
“ เรื่องนั้นเป็นเรื่องที่อยู่หลังเรื่องนี้ กูไม่เป็นไรหรอกไฟท์ ยังไงไม่ใช่ก็คือไม่ใช่ ก็แค่ผิดหวัง เท่านั้นเอง " ปมเงียบไปหลังจากได้ยินคำพูดนั้นของมัน .. ก็แค่ผิดหวังเท่านั้นเอง แต่จริงๆ มันแค่เท่านั้นเองเหรอวะ ทำไมไม่ได้รู้สึกอะไรแบบนั้น " สิ่งที่กูหวังก็คือ มึงจะหาคำตอบได้จริงๆ ไม่ใช่ว่า ปฎิเสธเพราะเค้าเป็นเพื่อนสนิท แต่อยากให้มึงคิดให้ดี แล้วตอบตัวเองว่า ถ้าเค้าไม่ใช่เพื่อนสนิทของมึง มันจะเป็นยังไง เค้าไม่ใช่แน่ๆ หรือตลอดว่ามึงโกหกตัวเองมาตลอด "
“ หึ นี่เป็นไปกับเค้าอีกคนแล้วเหรอ "
“ ไม่อย่างงั้น ก็ไม่มีวันจบหรอก ไม่อย่างงั้น เค้าก็ไม่ปล่อยมึงไปสักที กูเองก็ยังยึดติดกับอดีต มึงก็ไม่มีความสุขจริงๆ โรมก็ไม่มี ถ้าไม่ทำแบบนี้ ถ้าไม่ลองเดินกลับไปที่เดิมแล้วหาว่าอะไรคือปมปัญหา ทุกอย่างก็ยังต้องเป็นแบบเดิมกูคิดว่าคงไม่มีใครมีความสุขได้จริงๆหรอก "
“ คงเหมือนผูกเชือกไว้เป็นปม" เรื่องราวของเราทุกคนคงเป็นอย่างงั้น " ยิ่งพยายามหนี เชือกก็ยิ่งตึงปมก็ยิ่งแน่น ก่อนที่จะแน่นกว่านี้ก็ต้องกลับไปคลายปมให้ออก แต่เต ถ้าเราคลายปมไม่ออก กูตัดมันซะ "
ไม่ใช่เพราะหนีปัญหาหรืออะไร แต่บางที ถ้าเราไม่ตัดสินใจอะไรให้มันเด็ดขาด รักษาน้ำใจกันไปอย่างงี้สุดท้ายวันนึงก็คงต้องกลับมาเป็นแบบเดิม ก็เหมือนกับตอนที่เราเป็นโรคอะไรสักอย่าง ที่จะต้องผ่าตัด เราอาจกลัวที่จะต้องผ่าตัด เลยใช้ยาบรรเทาอาการปวดร้าวนั้น แต่สุดท้าย ก็ต้องกลับมาผ่าตัดอยู่ดี เรื่องคอวามรักบางเรื่องก็เหมือนกัน ถ้าไม่ตัด ก็ไม่จบ
“ ไฟท์ " เต เรียกผมหลังจากที่มันเงียบไปสักพัก
“ หื้ม มีอะไร "
" นี่ไฟท์ ต่อไปนี้ไม่ต้องเรียกกูว่าเตแล้วนะ ชื่อเตนะไม่ใช่ชื่อของกูหรอก ต่อไปนี้ เรียกกูว่า แอลนะ จริงๆ กูชื่อแอล "
“แอล น่ารักดีนิ " ผมยิ้มให้กับคนปลายสายก่อนจะก้มหน้าลงต่ำ " งั้นฝันดีนะ ดูแลตัวเองดีๆละ "
“ มึงเองก็ด้วย ฝันดีครับ "
กดวางสายลงตอนที่จะเอามือถือใส่ในกางเกง ใครคนนึงก็เดินมายืนข้างๆ ทั้งๆที่ไม่รู้เลยว่า อินเปิดประตูออกมาฟังตั้งแต่เมื่อไหร่
“ โทรคุยกับเตเหรอ "
“ อื้ม " ผมพยักหน้า อีกคนก็นิ่งไปก่อนจะถาม
“ แล้วเป็นยังไงกันบ้าง โอเคมั้ย "
“ ก็โอเค "
“ พิซซ่ามาส่งแล้วนะ มึงจะกินเลยมั้ย "
“ กินเลยก็ได้ " เอื้อมมือไปกอดคอมัน อินหันมามองหน้านิ่งๆ " มีอะไร "
“ กอดคอกูทำไม "
“ กอดไม่ได้แล้วเหรอ " พอถามไปแบบนั้นอีกคนก็ส่ายหน้า อินเดินตรงไปข้างหน้า
“ ก็ไม่ใช่ว่าไม่ได้ แต่อยู่ๆมึงมาทำอะไรแบบนั้น มันก็แปลก เมื่อกี้ยังด่ากูอยู่เลย " มันหันหน้ากลับมาหา เหมือนคิดอะไรสักอย่างขึ้นมาได้ " หรือว่า เตพูดอะไรกับมึง "
“ แล้วเตเกี่ยวอะไรกัน "
“ ก็ ..”
“ ขอถามอะไรสักอย่างได้มั้ย "
“ อะไร " ท่าทางที่ไม่ใส่ใจพยักหน้ารับ ผมก็ดึงมันมาให้หันจ้องหน้าผม ย่อตัวลงให้หน้าของเราใกล้กัน อินยิ้มก่อนจะเลิกคิ้วสงสัย " มีอะไรวะ "
“ แน่ใจแล้วเหรอ ที่มึงจะทำแบบนั้น "
“ แบบไหน "
“ แบบที่ให้กูคิดว่าถ้ามึงไม่ใช่เพื่อน เราจะโอเคกันได้มั้ย ถ้าลองตัดความรู้สึกแบบนั้นออกไป ความรู้สึกของเพื่อนนะ แบบนั้นมึงแน่ใจแล้วเหรอว่าอยากให้กูทำจริง ๆ " อินพยักหน้าทันทีหลังที่ผมพูดจบ
“ อื้ม กูอยากให้มึงทำแบบนั้น "
“ มึงจะไม่เจ็บหรอ กูไม่อยากให้มึงเจ็บ "
“ กูไม่เจ็บไปมากกว่านี้แล้วไฟท์ " มันมองหน้าผม ก่อนจะดึงตัวเองมากอดผมไว้ " เพราะงั้นมึงช่วยเลิกมองกูเป็นเพื่อนสักพักเถอะนะ ช่วยมองกูเป็นแค่ใครสักคนนึง คนที่ชอบมึง จะได้มั้ย "
ผมไม่มีสิทธิปฎิเสธอะไรอยู่แล้ว สายตาที่กำลังอ้อนวอนของอิน ทำให้ผมทำได้แค่พยักหน้าตามใจมันไป ทั้งๆที่ไม่อยากให้มันเจ็บไปมากกว่านี้ แต่เพราะอินเป็นคนแบบนี้ อินจะไม่ยอมตัดใจเด็ดขาดตราบใดที่มันยังไม่รู้สึกด้วยตัวเองว่า เป็นไปไม่ได้
...................................................................
“ ทำไมอาบน้ำนานจังวะ " ผมเดินออกมานอกห้องน้ำ ตอนที่กำลังงุนงงว่าตัวเองจะเอาเสื้อผ้าที่ใส่แล้วไปไว้ไหน โรมก็เดินมาหยิบมันไปจากมือ ก่อนจะวางลงในตะกร้าที่อยู่อีกฝั่ง
“ ขอบใจมึง "
“ แล้วจะดูหนังเรื่องอะไร " มันถาม ผมก็ส่ายหน้า
“ มึงไปอาบน้ำก่อนเถอะ กูว่า " มองโรมที่ยังอยู่ในชุดทำงานตัวเดิม อีกคนก็ยิ้มเขินๆ ท่าทางที่เคยชอบแบบนั้นผมยิ้มออกมาก่อนจะเปลี่ยนเรื่อง " กูไปรอข้างนอกแล้วกัน "
“ โอเค เลือกหนังรอไว้ได้เลย "
“ พรุ่งนี้ไม่ทำงานรึไง ถึงมีเวลามาดูหนังกับกูได้ "
“ ทำงานแล้วดูหนังไม่ได้รึไงวะ "
“ ก็แค่เมื่อก่อน มึงจะไม่ทำแบบนั้น มึงก็บ่อยให้กูดูหนังคนเดียวประจำเลย " ขาที่กำลังเดินออกจากห้อง แต่ผมก็ต้องหยุดลงตอนที่อีกคนเอ่ยคำนึงขึ้นมา
“ ก็ตอนนี้มันไม่เหมือนกันแล้ว "
“ ยังไง " ผมยิ้ม ในใจกลับรู้สึกว่า ก็ไม่ได้มีอะไรแตกต่างไปเลยสักนิด โรมก็ยังเป็นแบบนี้ เป็นอย่างที่ผมรู้จักมาตลอด " ทำไมไม่พูดวะ "
“ มันไม่เหมือนกันหรอก เมื่อก่อนขี้เกียจดูก็บอกว่าขี้เกียจดูได้ ถ้าไม่อยากใส่ใจก็ต้องใส่ใจก็ได้ ก็เมื่อก่อนกูไม่คิดนี่หว่า ว่าอยู่ๆเราจะเลิกกัน แต่ตอนนี้มันไม่ใช่แล้ว ถ้าอยากจะทำอะไร เดี๋ยวก่อน หรือ ไว้ก่อน ไม่ได้แล้ว เพราะว่า คงไม่ได้กลับมาทำอีก "
“ งั้น กูไปเปิดหนังรอแล้วกัน " ผมตอบเสียงเรียบๆ ก็อย่างที่มันพูด ถ้าเป็นเมื่อก่อนโรมก็เป็นแบบนั้น ทำงานมาหนักเหนื่อย อยากจะพัก เวลาที่อ้อนขอให้มันดูหนังทีไร มันก็จะบอกว่าเดี๋ยวก่อน ขอเป็นวันอื่นได้มั้ย ขอเป็นวันที่มันหยุดได้รึเปล่า แต่ถึงจะบอกแบบนั้น วันหยุดทีไร ก็ไม่เคยได้ดูหนังหรอก แค่นอนด้วยกันก็หมดเวลาแล้ว
ผมเดินออกมาข้างหน้า ตอนที่นั่งลงบนพรมหน้าโซฟามีหนังในกล่องมากมายเต็มไปหมดจนไม่รู้จะดูเรื่องอะไร ผมเปิดมันพลิกไปพลิกมาดูรายเอียดก่อนจะหยิบหนังฝรั่งเรื่องนึงขึ้นมาดู เปิดทีวีหยิบแผ่นใส่เครื่อง ผมเปิดรองก่อนจะเดินไปที่ตู้เย็นของบ้าน
“ ขอหาอะไร กินสักนิดเถอะนะ " ขาที่เดินไปบอกตัวเองแบบนั้น แต่ก่อนจะเปิดตู้เย็นออกมา ผมพบว่าตรงหน้าตู้เย็นนั้น มีแต่ภาพของมันกับอลิซติดอยู่เต็มไปหมด ภาพน่ารักที่ถ่ายด้วยกล้องโพลาลอย มีทั้งตอนที่ยังเด็กมากๆ แล้วก็ ตอนที่เริ่มโตแล้วเหมือนอย่างตอนนี้ มีแม้กระทั้งภาพหมออินที่ถ่ายรูปคู่กับโรมแล้วอลิซติดอยู่ด้วย
“ ทำอะไร "
“ กำลังจะหาอะไรกิน " ผมบอกก่อนจะเปิดตู้เย็น " มีอะไรให้กินบ้างวะ "
“ ไม่ค่อยมีอะไรหรอก ช่วงนี้กูไม่ค่อยได้ออกไปซื้อของ "
“ แล้วปกติ มึงไปซื้อของเองเหรอ " ผมก้มลงไปมองในตู้เย็น ส่วนใหญ่จะเป็นขนมของอลิซ แล้วก็ นม กับ เบียร์
“ เปล่า กูไปอิน อินจะเป็นคนจัดการเรื่องนี้ " ผมหยิบเบียร์มาสองกระป๋องก่อนจะยิ้มให้มัน " ยิ้มทำไม "
“ แค่รู้สึกว่า มึงสองคนเหมือนสามีภรรยากันเลยนะ แบบมีโมเม้นต์ที่ต้องซื้อของเข้าบ้าน "
“ พูดเหมือนมึงไม่มี " รับเบียร์ที่ผมถือไปหนึ่งกระป๋องโรมหยิบเพิ่มอีกสาม ก่อนจะเดินไปหยิบขนมขาไก่ในตู้ชั้นบน
“ ก็นิดนึง ก็มีไปบ้าง เดือนละครั้ง " ยังไงซะ ไฟท์ก็จัดการเรื่องอะไรพวกนี้ไม่เป็นอยู่แล้ว
“ ของพวกนี้มันก็ซื้อเดือนละครั้งไม่ใช่เหรอวะ "
“ ก็นะ " ยิ้มให้โรมผมเดินไปนั่งที่โซฟา " แต่ถ้าของสดก็ไปสองวันครั้งละ "
“ มึงชอบทำกับข้าวนี่หว่า ตอนนี้ก็ยังชอบทำอยู่เหรอ "
“ อื้ม " มันทำท่าคิดตอนที่นั่งลงข้างๆผม " พรุ่งนี้อยากกินอะไรเป็นพิเศษมั้ย จะทำให้กิน "
“ ของโปรดกูแล้วกัน "
“ โอเค " พยักหน้า อีกคนก็ขำ " ขำอะไร "
“ จำได้ด้วยเหรอไง "
“ ไว้คอยดูพรุ่งนี้ก็แล้วกัน มึงเปิดหนังได้แล้ว กูจะดู " เอาเท้าเขี่ยอีกคน โรมก็เปิดหนังให้
“ สันดานเดิมไม่เปลี่ยนเลยนะ ไอ้ชอบใช้เท้าสั่งคนอื่นเนี้ย " สันดานเสียๆที่มีใช้เฉพาะบุคคล โรมเคยบอกว่า ผมนิสัยเสียที่ชอบใช้นิสัยใช้เท้าเขี่ยคนอื่น แต่แม้ตอนนี้การทำแบบนี้ สำหรับคงกล้าที่จะทำแค่มัน ไม่รู้เลยว่าถ้าเอาไปทำกับไฟท์ มันจะเป็นยังไง
หนังเรื่องที่เราเปิด เป็นหนังชีวิตทั่วไป โรมเป็นคนชอบดูหนังแนวที่คนไม่นิยมเท่าไหร่ หรือถ้าอีกแนวก็แอคชั่นที่คนฮิตๆกันไปเลย เนื้อเรื่องในหนังเป็นเรื่องของความรักของคนสองคน ที่เป็นความรักต้องห้ามและไม่เหมาะสม
“ เบียร์หน่อยมั้ย " มันยื่นเบียร์มาให้ ผมรับไป แต่ตาก็ยังจ้องอยู่ที่หน้าจอทีวี มือที่เอาแต่กินขนม ผมกำลังอินกับเรื่องราวตรงหน้าจนลืมไปว่า ตอนนี้ไม่ได้นั่งดูอยู่คนเดียว ฉากที่ตัวละครกำลังมีสัมพันธ์ที่ลึกซึ้ง จูบดูดดื่มกับเสื้อผ้าที่กำลังถูกปลดลงผมมองเห้นหน้าอกของนักแสดงสาวที่กำลังเข้าถึงอารมณ์ เม็ดเหงื่อที่ไหลออกมา ทั้งของตัวละครและผม ที่เริ่มรู้สึกร่างกายร้อนไปหมด
“ กูง่วงนอนแล้ววะ " คว้ารีโมตมาปิดก่อนจะพูดคำนั้น ผมไม่กล้าหันไปมองโรมที่กำลังตั้งใจดูแล้วกำลังจะแซวผม
“ เขินเหรอวะ "
“ เขินอะไร " ผมถามอีกคนก็ยิ้ม
“ งั้นเรามาลองทำแบบเมื่อก่อนมั้ย " ผมถอยหลังตัวเองออกห่างจากมันตอนที่มันพูดคำนี้ แต่นั่นก็ช้าไป เมื่อมือของมันคว้าเข้าที่ข้อเท้าของผมแล้วดึงให้เข้าไปใกล้
“ ไอ้เชี้ย ไม่เอา ปล่อยกูนะเว้ย " ผมถีบเข้าที่ท้องแต่คงไม่แรง เพราะคนที่เอาแต่หัวเราะก็ไม่ได้หยุดการกระทำใดๆ ลำตัวของโรมยกขึ้นค่อมตัวผมตัวของเราชิดกันมันที่โน้มตัวลงมาใกล้ก็ยิ้ม
“ เหมือนเมื่อก่อนเลย "
แล้วอยู่ๆ คำพูดนั้นก็ทำให้คิดถึงเรื่องของอดีตขึ้นมาได้จริงๆ ใช่เหมือนเมื่อก่อนเลย ตอนที่เราดูหนังฉากแบบนั้น โรมมักกดหยุดแล้วขึ้นมาค่อมตัวผม สุดท้ายแม้จะดิ้นยังไงก็ต้องจบลงที่เราต้องทำแบบนั้นตามในหนังที่เราดู แต่ทว่าตอนนี้.. มันไม่เหมือนกับเมื่อก่อนอีกแล้ว ความสัมพันธ์ของเรา ไม่เหมือนเดิมอีกแล้ว
“ เมื่อก่อนกูชอบแกล้งมึงแบบนี้ แต่ตอนนี้ไม่ใช่แล้ว " โรมดึงตัวเองขึ้นนั่ง มันถอนหายใจออกมา ก่อนจะหันมาถามผม " มึงว่าตอนนี้อินจะเป็นยังไงบ้างว่ะ มันจะทำแบบนั้นเหมือนอย่างที่มึงคิดว่ากูจะทำมึงมั้ย "
“ กังวลเรื่องนี้เหรอ " ผมถาม มันก็ยิ้ม
“ ก็ต้องกังวลรึเปล่าวะ มันชอบไฟท์นาดนั้น พอมารู้ว่ามึงเป็นแฟนกับเค้า ใจมันก็เริ่มอยู่ไม่สุข ทั้งๆที่ตอนแรกก็สงบดี กูหมายถึงตอนที่ยังไม่รู้ว่ามึงสองคนคบกัน แต่พอมันรู้ กูรู้สึกเลยว่า มันไม่เหมือนเดิม "
" เค้าไม่เหมือนเดิมยังไงวะ "
" คิดแต่เรื่องของไฟท์แล้ว คิดเรื่องของกูน้อยลงไปมั้ง ก็คนที่เค้ารักกันจริงๆ เค้าจะทิ้งแฟนตัวเองไปอยู่กับคนอื่นโดยที่ไม่แสดงความรู้สึกอะไรได้เหรอวะ ตอนที่มึงต้องมามึงคงรู้สึกแย่ที่ต้องมาใช่มั้ย แต่อินไม่มีความรู้สึกนั้น อินแค่จะไปโดยไม่สนความรู้สึกกูเลยสักนิด แต่ก็อย่างว่าละ กูไม่ใช่คนที่มันเลือก กูก็แค่คนชั่วคราว "
" โรม " ผมรู้สึกสงสารมันตอนที่ได้ยินคำพูดแบบนั้น เพราะโรมไม่ใช่คนที่พูดอะไรที่ทำให้ตัวเองดูอ่อนแอออกมาต่อหน้าคนอื่น ยื่นมือไปลูบหลังมัน สายตาที่หันมามองก่อนยกยิ้มทำให้ผม เลิกคิ้วสงสัย " ทำไม "
“ ปลอบกูทำไม ปลอบใจตัวเองดีกว่ามั้ยมึงน่ะ "
“ ทำไมต้องปลอบ " โรมยิ้มก่อนจะหันมาจ้องหน้าผม " เค้าอาจจะทำอะไรเด็ดๆกันก็ได้ "
“ แล้วพูดแบบนั้น มึงไม่เจ็บรึไง " ผมถาม โรมก็ถอนหายใจ
“ อิน ต้องทำทุกอย่างเพื่อให้ได้มาอยู่แล้ว นิสัยอินเป็นแบบนั้น มันไม่เคยยอมแพ้อะไรง่ายๆ หัวดื้อที่สุด แล้วจะยอมรับว่าตัวเองแพ้ก็ต่อเมื่อ มันสุดทางแล้วจริงๆ "
“ แล้วมึง "
“ ตอนนี้กูไม่รู้อะไรทั้งนั้น กูคิดอะไรไม่ออกเลย มึงนั่งอยู่ตรงนี้กูก็ได้คิดเรื่องเก่าๆของเรา ยอมรับว่าคิดถึง แต่มันก็ผ่านมาแล้วแหละ " มือหน้ายกขึ้นลูบแก้มของผม โรมชอบทำแบบนั้นในเวลาที่เราคุยกัน ส่วนผมเองก็ซบลงไปบนมือนั้น มือหนาอุ่นๆของโรม กลิ่นที่ทำให้อุ่นใจตลอดเวลา เวลาเหนื่อยก็มักอ้อนมันแบบนั้น " สำหรับมึง กูได้แค่คุยด้วยกันแบบนี้ กูก็โอเคแล้วแหละ "
“ เคยคิดว่าจะเจ็บปวดกว่านี้นะ "
“ หื้ม อะไร "
“ เคยคิดว่าถ้ามาเจอมึงกูคงเจ็บปวดกว่านี้ คงไม่อยากแม้จะคุย หรือมองหน้า แต่ว่า ก็ผิดจากที่คิด มันไม่ได้แย่ขนาดนั้น มันดีกว่าที่คิดซะอีก "
“ ก็คงเพราะทั้งมึงทั้งกูไม่ได้คิดอะไรด้วยกันแล้วมั้ง "
“ อย่างงั้นสินะ "
“ ถามอะไรหน่อย "
“ อื้ม " ผมพยักหน้าอีกคนดึงหน้าเข้ามาใกล้ " ไม่ต้องเข้ามาใกล้ขนาดนั้นก็ได้มั้ง "
“ ถ้าเค้าไม่กลับมาจะทำไง "
“ ไม่ทำยังไง ไม่กลับก็ไม่สิ กูก็แค่กลับไปอยู่ในแบบที่เคยอยู่ ก็ใช่ว่าจะไม่เคยอยู่คนเดียวนี่หว่า " สำหรับผมไม่มีความเจ็บไหนทรมานเท่าตอนนั้นอีกแล้ว พอมาคิดทบทวนกลับไปวันนั้นถ้าให้พูดออกไปโรมคงรู้สึกไม่สบายใจแน่ๆ แล้วถ้าเรื่องนั้นเกิดขึ้นจริงๆ ผมคงเจ็บปวดนะ คงมองหน้ามันไม่ติด แต่ว่าเรื่องแบบนั้นถ้าเค้าไม่เลือกผม นั่นก็เป็นเรื่องที่ช่วยไม่ได้ ไม่ใช่เหรอ ก็แค่ต้องยอมรับล่ะนะ
“ แล้วมึงล่ะ ถ้าไม่มีเค้าอยู่ จะเสียใจมั้ย "
“ เรื่องแบบนั้น มันหลีกหนีไม่ได้หรอก ถ้ามันจะเจ็บ ยังไงก็เจ็บอยู่แล้ว "
“ โรม " ผมจับไหล่ของมัน โรมไม่ใช่ผม โรมไม่คบใคร และจริงจังกับใครเพราะแค่เหตุผลง่ายๆ มันมีลูก สำหรับผม มันต้องคิดถึงลูกมากกว่าอย่างอื่น สำหรับหมออินเพราะเข้ากับอลิซได้ดี มันก็คงคิดว่าอยากจะให้เป็นคนสำคัญคนใหม่ในชีวิตมัน คนที่จะทำให้มันเริ่มต้นใหม่
“ เพราะมันก็ไม่เคยบอกว่า เลือกกู เพราะงั้นกูคงโง่เอง ที่หวังว่าการที่เค้าเลือกมาอยู่ด้วยในช่วงขณะนึง เป็นเพราะเค้าเลือกเรา แต่กูก็หลอกตัวเองมาตลอด "
“ แล้วถ้าเค้ากลับมาล่ะ "
“ กลับมาเพราะ ไอ้ไฟท์ไม่เอามันใช่มั้ย " ผมถอนหายใจ อีกคนก็ยกยิ้ม
“ ตอนนั้น บางทีกูอาจจะลืมความรู้สึก ตอนนี้ที่กูกำลังพูดกับมึงก็ได้ อาจจะลืมไปก็ได้ ว่าที่เค้ากลับมาหา เพราะแค่เค้าไม่ถูกเลือกจากอีกคน "
.......................................................
อาจมีคำผิดที่ทำให้น่าหงุดหงิดไปบ้าง ต้องขออภัยนะคะ หนมไม่ได้เช็ค
ในมุมมองของพี่โรมก็เป็นอีกแบบละโน๊ะ :เฮ้อ:
เรื่องนี้ เขียนทอล์คแล้วเจ็บปวดแท้ เพราะงั้น นั่งอ่านคอมเม้นท์ของคนอ่านดีกว่า
สามารถบรรเทาความหน่วงและเจ็บปวดลงได้ด้วย การเม้นท์หรือแท็ก #Choiceต้องเลือก ในทวิตนะคะ
ขอบคุณที่เข้ามาอ่านนะคร่าาา :กอด1: :L2: :3123: :L1: :pig4:
-
ไปรับน้ำใบบัวบกมาดื่ม 1 แกลลอน
แค่เห็นชื่อเรื่องก็ปวดตับปวดหน่วงๆในท้องขึ้นมาทันที
ชัดไหมล่ะงวดนี้? ชัดสิ โรม-อิน ไฟท์-เต กระอักออกมาเป็นเลือดเลยเรานี่
ไฟท์นี่ชัดมากด้วยคำว่า เป็นไปไม่ได้
ไฟท์ไม่เปิดใจจริงๆ
ขนาดต่อหน้าอินยังทำออกมาขนาดนี้แล้ว
โคตรสงสารอินเลยค่ะ ถอยออกมาเถอะอินเอ๊ย ชัดขนาดนี้แล้ว
ไม่อยากให้อินกลับมาหาโรมเพราะว่าไฟท์ไม่เอา
สำหรับเราอินมีค่ามากกว่านั้น
ไม่อยากให้กลับไปหาโรมเพราะว่าเราเองก็คิดว่ามันไม่ยุติธรรมกับโรมด้วย
ขนาดว่าเราพยายามทำใจแล้วนะ น้ำตายังซึมเลย
รักเพื่อนมันผิดขนาดนี้เลยหรือ?
รักไฟท์มานานขนาดไหนนะ? กี่สิบปี?
แอลลูกรัก อินลูกชังค่ะ เราสินึกว่าอินเป็นนายเอก
ยังไงก็เราก็รักหมออินไปตลอดจะพยายามซมซานอ่านหมออินให้จบค่ะ
-
ไม่รู้จะพูดอะไรเลยอะคุณหนม... สงสารโรมก็สงสาร เข้าใจอินก็เข้าใจ ....อยากให้ทุกอย่างลงตัวเรวๆจัง เฮ้อออ
-
ตอนนี้ชัดเจนมากกับความรู้สึกของ แอล แต่ขอเรียก เต ดีกว่า รู้สึกว่า เต กับ โรม คุยกันได้เข้าใจ ชัดเจนว่า ไม่มีความรู้สึกเดิมให้กันแล้ว เหมือนเป็นเพื่อนคุย ปรึกษากัน เต ดูจะทำใจเอาไว้พอสมควรถ้า ไฟว์เลือกอิน ตัวเองก็กลับไปใช้ชีวิตคนเดียวเหมือนเดิม ดีแล้วที่เตคิดได้แบบนี้ เพราะตอนนี้โรมไม่มีใจเหลือให้แล้ว มอบให้อินไปหมดแล้ว ถ้าโรมผิดหวัง เตอยู่ก็เหมือนเป็นตัวแทนอินอีก เจ็บปวดอีก สู้ไปอยู่คนเดียวและเป็นเพื่อนกันดีกว่า ปกติไม่ค่อยชอบโรมเท่าไหร่ แต่ตอนนี้โรมน่าเห็นใจมาก ต้องโทษตัวเองด้วยที่โลเลมัวแต่จะเคลียร์กับเตให้ได้ ทำให้อินใช้วิธีแบบนี้ แต่มันก็ไม่ได้เลวร้ายอะไร ขอแค่ทุกคนรู้ใจตัวเองจริงๆสักทีก็จะดีมาก ไม่คิดว่าเตจะดีขนาดนี้นะ เจ็บปวดกับโรมเหลือเกินแต่พอได้มาคุยกับเห็นอกเห็นใจโรมที่อาจจะต้องผิดหวังอีกครั้ง และถ้าอินกลับมาเพราะไฟว์ไม่เอา โรมคงรับอินไว้อยู่แล้วล่ะเพราะโรมรักอินมาก แต่เราเชื่อว่า อินกลับมาหาโรม ไม่ใช่เพราะไฟว์ไม่เอา อินอาจจะไม่เอาไฟว์ก็ได้ พอได้อยู่แบบความรู้สึกไม่ใช่เพื่อน ไฟว์อาจจะไม่ใช่คนที่ตัวเองต้องการใช้ชีวิตอยู่ด้วยเหมือนที่อยู่กับโรมก็ได้ มั่นใจว่า อิน กลับมาหาโรมแน่นอน ส่วน ไฟว์ เต ไม่อยากจะเดาเท่าไหร่เพราะความผูกพันมันน้อย แค่เข้ามาเติมเต็มกันและกัน หลังจากนี้ทั้ง ไฟว์ เต อาจจะคุยกันในแบบเพื่อน ต่างคนก็ต่างมีชีวิตของตัวเอง :katai2-1:
-
เคลียร์มากค่ะ คู่ ของ โรม กะ แอล ตอนนี้ก็เหลือแค่ หมออิน กะ ไฟท์ เท่านั้น เอาใจช่วยหมออินค่ะ
ทุกคนต้องเดินไปข้างหน้าค่ะ ตอนนี้จบลงพร้อมกับหัวใจของเราเป็นของเฮียโรมโดยสิ้นเชิง ทั้งสี่ห้องเลยค่ะ
ไฟท์ไม่น่าจะได้รับบทพระเอก (ใช่ป่าว) เลยสักนิด เฮียโรมเจ๋งสุด :katai2-1: :katai2-1:
แต่เราก็เลือกที่จะอยู่ข้างหมออินค่ะ รู้สึกว่านางน่าสงสารตั้งแต่รักไฟท์แล้ว รักหมออินค่ะ :กอด1:
-
:ling1: :ling1:
รู้สึกแย่แทนโรมเลยอ่ะ เซงจุง...ง
-
:katai2-1: โรมกะเต เคลียร์แล้วนะนี่ แค่เปิดใจกลับมาคุยกันเหมือนเพื่อนเก่าที่รู้ใจ เหลือแต่อินไฟท์ ที่ไฟท์ไม่มีทางจะเปิดใจยอมรับอิน ทำแค่ให้อินตัดใจ หึหึ...แค่เพื่อนสนิทที่รักมากเอาได้แต่ไม่ยอมไม่พร้อมจะเดินด้วยสินะไฟท์ :angry2:
-
เฮ้อออออออออ :เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ:
สถานการณ์ตอนนี้มันอึดอัด หายใจไม่สะดวกบอกไม่ถูก
เหมือนจะไปทางไหนก็ไม่ได้
ความสุขของตัวเองแต่ถูกกำหนดโดยคนอื่น
และคิดว่าไฟท์กับอิน คงเหมือนเดิม (ถ้าจะคบคงคบกันนานแล้ว)
-
ไม่ได้ดีขึ้นนนเลยยยยยจริงๆๆๆ
เจ็บปวดดดอยู่ดี
แต่สุดท้าย ไม่ว่าผลเป็นยังไงก้ต้องยอมรับ
สำหรับชีวิตจริงอะนะ แต่นี่นิยายยยหนมจะไม่ทำร้ายเราช่ายมะ
จะไม่ให้เราต้องเจ็บปวด กับตัวละครที่เจ็บปวดด 55555
ขอให้ Happy Ending นะ
#ไฟท์แอล
-
มาถึงตรงนี้ก็ไม่อยากให้อินเอาใครอยู่ดี โรมก็ยังมองอินไม่ดี ไฟท์ก็ไม่เปิดใจให้แล้ว
-
คำตอบมันมีอยู่แล้ว
เหลือเพียงแต่ตัดใจต้องตอบเท่านั้น
รู้สึกว่าเวลานั้นใกล้จะมาแล้ว
ทุกคนต้องเลือกคำตอบของตัวเอง
หนุกอ่ะ
-
จะอยู่ตรงนี้เชียร์หมออินต่อไป ใครไม่รักก็ชั่งเค้า มองหมออินเห็นแก่ตัวก็ชั่งเค้า อยากขอตัวละครอีกตัวที่แบบแอบรักหมออินมานาน ทำทุกอย่างเพืีอหมออินอ่ะค่ะ มีบ้างมั้ย :sad11: แบบโผล่มาแกคือฮีโร่เลยอ่ะ แบบอยู่ๆออกมาต้องเป็นตัวละครที่มีบทบาทสำคัญเหมือนเตอ่ะ อยากให้มีจริงๆ เพราะรู้สึกว่าหัวใจทำงานหนักมากเลย อ่านนิยายเรื่องนี้ #####อีกเยอะมั้ยคะกว่าเรื่องนี้จะจบ##### ไม่หวังว่าตัวละครแต่ละตัวจะจบแบบHappyแน่นอน เป็นกำลังใจให้ไรเตอร์มากๆๆๆๆๆๆเลยคะ สู้ๆๆๆๆๆน้า :bye2: o13
-
อินค่าตัวแพงนะ
ออกนิดเดียวเอง
ตอนนี้คู่โรมแอล ความรู้สึกชัดแล้ว
ไฟท์ก็ชัดเจน
เหลือหมออิน ว่าไง
-
#ทีมอิน คนเดียวละ เฝตตัวมาดีกว่าไหมอิน
เลือกตัวเองล่ะดีที่สุด
-
เห็นวาดพูดแนวว่าถอยออกมา คิดว่าอินจะยอมถอยออกมาก่อนตามคำพูดน้อง นี่อะไร โดดเข้าไปให้ให้ด่า
-
:katai5:
-
เข้าใจอินนะ แต่ถ้ายังดื้อรั้นงี้อินเหมาะที่จะอยู่คนเดียวจริงๆอะแหละ
ตั้งแต่สมัยนู้นนนที่โรมเข้ามามันก็ชัดแล้วนะว่าอินมีความสุขเวลาอยู่กับโรมมากกว่า
แต่เหมือนเพราะฝังใจมาตลอดว่ารักไฟท์ๆๆๆ อยากได้ไฟท์
จนสุดท้ายมันเป็นความอยากเอาชนะต่างหาก ไม่ใช่ความรัก
แล้วเราว่าไฟท์ก็ดูออกว่าอินไม่ได้รักตัวเองแล้ว ที่ทำอยู่แค่อยากเอาชนะเท่านั้น เลยไม่อยากตกลงปลงใจด้วย เพราะรู้คบไปสักวันอินก็เบื่อ เพราะไม่ต้องมาไล่ตามไฟท์แล้ว
ขอให้อินรู้ตัวไวๆหละกัน ว่าอยู่กะใครแล้วมีความสุขก็ไปหาคนนั้น เลิกฝังใจกะความรักที่ตัวเองเคยมีให้ไฟท์ซะที
ยังไงก็ขอคู่ ไฟท์แอลไว้หละกัน555 เราชอบคู่นี้ คบกันแบบผู้ใหญ่ดี
ไม่ต้องรักกันมากที่สุดในโลกก็ได้ แค่เลืิอกแล้วที่จะอยู่ด้วยกัน เข้าใจกัน แค่นั้นพอ ชอบๆ
-
เราจะอยู่ข้างหมออิน :กอด1:
อย่ากลับไปหาเขาอีกเลยถ้าเขาไม่ต้องการ
-
คนที่ไม่น่ามีความสุขที่สุดคือไอ้ไฟท์ บอกมันไปตายซะ
ไม่ว่ามันจะได้อินหรือเต ก็แม่งโชคดีชิบหาย
-
อ่านจบแล้วเหมือนทุกคนจะมีตัวเลือกเหมือนเลือกได้แล้วว่าจะเลือกใคร ยกเว้นก็แต่อินคนเดียว
ที่ยังเลือกไม่ได้ ไม่อยากเสียไฟท์ แต่ก็ไม่อยากเสียโรมไปเหมือนกัน
อินเองก็ลองปล่อยวางดูด้วยนะ อย่ายึดติดมาก เผื่อจะได้รู้ว่าจริงๆแล้วรักใครกันแน่
เพราะถ้ายังยื้อไว้แบบนี้อินนั่นแหละที่จะเจ็บหนักที่สุด เอาใจช่วยอินนะ
:mew1: :L2:
-
ตอนที่ 41
“ ทำไมกินแค่นั้น ไม่หิวเหรอวะ " ผมถามอินที่กินเข้าไปแค่ไม่กี่ชิ้นทั้งๆที่มันเองก็ค่อนข้างที่จะชอบพิซซ่าเอามากๆ อินส่ายหน้าก่อนจะหยิบน้ำข้างๆขึ้นมากิน
“ อยู่ๆก็อิ่มขึ้นมาว่ะ แต่วางไว้ก่อน เดี๋ยวอาจจะหิวขึ้นมาอีกก็ได้ "
“ แน่นอนมึงกระเพาะหลุมอากาศนี่ " ผมว่าก่อนจะหัวเราะ อีกคนก็ถาม
“ หมายความว่าไงวะ "
“ ก็ตอนเด็กๆจำได้มั้ย เวลาที่เรากินของอร่อยกันทีไรมึงจะชอบสั่งมาเยอะจนเรากินกันไม่หมด แล้วก็หิ้วกลับบ้านไปกินต่อทุกที "
“ แล้วจากนั้นมึงก็จะงอนกูทุกที เพราะกูแอบไปกินคนเดียวที่บ้าน มึงก็เลยใช้วิธีให้คนที่บ้านรับช้า จะได้นั่งกินขนมเรื่อยๆไปพร้อมๆกู "
“ คิดถึงตอนนั้นนะ ตอนเป็นเด็กๆ จำได้ว่าไอ้ไฟก็ยังชอบมึงเลย มันบอกแม่ตลอดว่าอยากจะแต่งงานกับมึงเพราะคิดว่ามึงเป็นเด็กผู้หญิง แต่แล้วความก็แตก "
“ ตอนที่ไฟดันเห็นกูใส่กางเกงว่ายน้ำเหมือนมึงแถมยังมีกระจู๋ด้วย ฮ่าๆ กูยังจำเสียงร้องไห้ของมันได้เลย " เราหัวเราะออกมาพร้อมกัน อินส่ายหน้าก่อนจะหยิบพิซซ่าขึ้นมากินอีกชิ้น
“ ร้องไห้งอแงจนน่ารำคาญ "
“ แต่ตอนนั้นมึงก็เข้าไปปลอบมันไม่ใช่เหรอ กอดน้องแล้วก็ลูบหัว ตอนเด็กๆมึงกับไอ้ไฟน่ารักจะตาย เอาน้องมานั่งบนตักอะไรแบบนั้น "
“ นั่นมันก็เด็กๆรึเปล่าวะ " ผมถาม อีกคนก็ยิ้ม
“ กูชอบที่มันแทนตัวเองว่า น้องไฟ น่ารักน่าฟัดสุดๆ "
“ แล้วหันมาดูปัจจุบันของมันสิ " เราถอนหายใจออกมาพร้อมกับแบบไม่ต้องนัด ก่อนสายตาที่จ้องกันของเราจะทำให้ต้องหัวเราะออกมาแบบทันที " มีไอ้เทมที่เอาอยู่คนเดียวจริงๆ "
“ น้องเขยมึงดูเป็นคนดีนะกูว่า "
“ ดีเกินกว่าจะมาได้น้องกูเลยแหละ แต่ว่าเทมมันคงเห็นมุมน่ารักของไฟมั้ง มุมที่ไม่ว่าใครก็ไม่เคยได้เห็น"
“ แม้แต่มึงเหรอ " อินถาม
“ กูคิดว่าอย่างงั้นนะ คนเรามีบางมุมที่แสดงให้บางคนเห็นเท่านั้น มุมที่แสดงกับเพื่อน แสดงกับครอบครัว แล้วก็แสดงกับคนที่เรารัก คนเรามีหลายมุมเพื่อปรับตัวเข้าหาคนหลายๆแบบ "
“ พูดเหมือนเข้าใจชีวิตเลยนะมึง "
“ ก็นิดนึง " ผมบอกก่อนจะลุกขึ้นเก็บจาน เปิดน้ำตรงอ่างตอนที่กำลังล้างอินก็เก็บจานตามมา " ไม่กินแล้วเหรอ แค่นั้นอิ่มแล้ว "
“ ก็บอกว่า ค่อยกินอีกไง ตอนนี้อิ่มแล้วเว้ย " ว่าแบบนั้นก่อนจะดึงแขนเสื้อของตัวเองขึ้น " กูช่วยล้าง "
“ ไม่กี่ใบกูล้างได้ ไม่ต้องช่วยก็ได้ "
“ อยากช่วย "
“ งั้นก็ล้างน้ำไป " ผมยื่นจานที่มีฟองสบู่ส่งให้มัน อินเปิดน้ำล้างฟองสบู่นั่นไปเรื่อยๆ " เป็นอะไรวะ ดูเหม่อๆ "
“ เปล่า ทำไมวะ "
“ ก็มึงดูเหม่อๆ " ผมล้างมือที่เต็มไปด้วยฟองออก เช็ดมือกับกางเกงที่ใส่ก่อนจะดึงมือขึ้นวัดไข้บนหน้าผากให้อีกคน " ตัวก็ไม่ร้อนนี่ เป็นอะไร ไม่สบายใจเหรอ "
“ อื้ม ไม่สบายใจนิดหน่อยนะ "
“ เรื่องอะไร "
“ ที่กูกำลังทำ มันถูกแล้วเหรอวะ " อยู่ๆคำถามนั้นก็เอ่ยถามผม อินที่นิ่งไปผมรู้ว่าในใจของมันคงกำลังคิดมากกว่าใคร ยื่นมือไปกอดคอมันก่อนจะดึงเข้ามาใกล้
“ มึงทำไปแล้วอิน ในใจของมึง มึงแค่อยากทำใช่มั้ยละ งั้นมึงก็แค่ทำตามใจตัวเอง "
“ นั่นสินะ ทำไมอยู่ๆถึงคิดเสียใจในการกระทำของตัวเองขึ้นมาได้วะ ทั้งๆที่ตัวเองก็ตัดสินใจที่จะทำแบบนั้นไปตั้งแต่แรก ตัวกูในตอนนั้นก็ทำทุกอย่างด้วยความเด็ดขาดขนาดนั้นแท้ๆ แล้วดูตอนนี้สิ จะมากังวลแล้วก็ ลังเลทำไม " ผมเงียบอีกคนก็ถอนหายใจออกมา " เพราะกลัวไม่มีใครละมั้ง "
“ หื้ม ยังไง "
“ กูรู้ว่า ยังไงมึงก็ไม่เลือกกูหรอกไฟท์ แต่ที่มึงตอบตกลงที่จะทำแบบนี้ เพราะมึงขัดกูไม่ได้มากกว่า เตเองก็เหมือนกัน เค้าคงคิดว่าถ้าไม่ยอมทำตามกู กูก็คงไม่หยุด แม้กระทั้งโรมมันก็คงต้องคิดแบบนั้น พอมองย้อนกลับมามองตัวเองแล้ว กูคิดว่า กูนี่โคตรเหี้ยเลยวะ ไอ้โรมก็จะเอา มึงก็ไม่อยากจะให้ใคร "
“ มึงรักคนสองคนพร้อมกันเหรอ " ผมถาม " รักทั้งกู แล้วก็ทั้งไอ้โรมเหรอ "
“ กู ... ไม่รู้ "
“ งั้นกูขอถามหน่อย มึงจะรับได้มั้ย ถ้ากูจะบอกว่า กูรักเต แล้วก็รักมึง มึงจะรับได้มั้ย ถ้ากูบอกว่าเตว่ากูรักเตมาก แล้วก็หันมาบอกมึงว่า กูเองก็รักมึงมากเหมือนกัน มึงจะรับได้มั้ยวะ จะตั้งคำถามกับกูมั้ยว่า ไฟท์แล้วตกลงใครกันแน่ที่มึงรักที่สุด จะมานั่งเสียใจมั้ย ถ้าสิ่งที่กูกำลังทำกับมึง กูก็ทำกับอีกคนนึงเหมือนกัน "
“ รับไม่ได้ "
“ ไม่ว่าใครก็อยากเป็นคนรักของคนแค่คนเดียวทั้งนั้นแหละ มึงเอง แม้กระทั้งมึงเอง ก็ยังอยากให้กูแล้วก็ไอ้โรมรักมึงคนเดียวเลย ูพูดถูกมั้ย "
“ อื้ม "
“ แต่อิน กูไม่มีความสุขวะ สิ่งที่มึงต้องการคือการที่อยากให้กูอยู่เฉยๆ ไม่ต้องมีใคร อยู่เพื่อเป็นเบาะรองให้มึง เผื่อมึงเลิกกับไอ้โรมมึงจะได้หันมาหากูได้ ยังไงก็มีกูเป็นตัวสำรองอยู่ ชีวิตแบบนั้นกูไม่มีความสุขวะ ชีวิตแบบที่มึงอยากให้กูเป็น กูทำให้ไม่ได้วะ "
“ แต่กูไม่อยากให้มึงมีใครเลยไฟท์ ไม่อยาก กูไม่อยาก กูไม่อยาก!! “ อินตะโกนออกมาสุดเสียง มันทรุดลงนั่งกับพื้นก่อนร้องไห้ออกมาอย่างหนัก ร่างบางของมันโยกไปตามแรงสะอื้นก่อนจะพิงเข้ากับตู้ข้างๆ
“ อิน "
“ ทำไมมึงต้องรักใครด้วยวะ ทำไมมึงต้องมีความสุขเวลาที่อยู่กับเค้า ทำไมมึงต้องยิ้มให้เค้า ทำไมมึงถึงไม่เหมือนเดิมวะ คนที่กูต้องคอยดูแล คนที่เห็นค่ากูแค่คนเดียวเท่านั้น คนที่มีกูคนเดียว คนที่ไม่ว่ากูจะทำอะไรมึงก็พร้อมที่จะโอเคทุกอย่าง กูจะรักไอ้โรมก็ได้ อยากจะมาหามึงกูก็มา ทำไมมึงถึงเป็นคนนั้นให้กูไม่ได้อีก มึงจะมีคนอื่นทำไม กูไม่อยากให้มึงมี กูไม่อยากมึงมีเลยไฟท์ กูไม่อยากให้มึงเห็นใครสำคัญกว่ากู กูอยากให้มึง มีแค่กูเท่านั้น แล้วกูก็จะทำอะไรกับก็ได้ จะมาหาก็ได้ จะไม่มาก็ได้ ก็แล้วไงอะ มึงผิดเองนี่ ที่ไม่ยอมเลือกกูแต่แรก มึงผิดเองที่ทำให้กูต้องเข้าไปยุ่งกับไอ้โรม ก็มันดีกับกูนี่ ใครไม่อยากได้คนดีบ้างวะ แล้วสุดท้ายเป็นไงวะ กูต้องทำร้ายโรม คนที่ดีกับกูมาตลอด เพื่อมึง เพียงเพราะอยากได้มึง "
“ มานี่มา " ผมสอดแขนเข้าไปใต้ร่างของอิน อุ้มมันขึ้นมาจากพื้นเข้าไปในห้องนอน อินที่นิ่งไปผมถอนหายใจออกมาตอนที่วางมันคงบนเตียง สมองของผมตอนนี้เหมือนหยุดความคิดทุกอย่างลงไปแล้ว หัวใจของผมมันบีบรัด เพิ่งรู้วันนี้ว่าสิ่งที่มันต้องการไม่ใช่ความรัก ไม่ใช่การอยากอยู่ด้วยกัน แต่สิ่งที่มันต้องการ คือ ผมยังอยู่ข้างๆมัน แม้มันจะรักกับใครอยู่เป็นคนที่เฝ้ามองมัน เหมือนที่มันเคยเฝ้ามองผม
“ ไฟท์ "
“ เมื่อกี้ ได้พูดออกมาแล้วสบายใจขึ้นมั้ย " เช็ดน้ำตาที่อาบสองแก้มออกให้ อินเม้มปากของตัวเอง มันไม่ตอบอะไรทั้งนั้น " ไม่ต้องคิดมากหรอก มึงจะอาบน้ำ หรือว่าจะนอนเลย "
“ อาบน้ำด้วยกันได้มั้ย " ผมช่างใจอยู่ครู่นึงตอนที่มันชวน ก่อนจะพยักหน้าตอบตกลงไป
“ เอาสิ จะแช่น้ำด้วยมั้ยกูจะไปเปิดน้ำในอ่างรอ "
“ อื้ม จะแช่น้ำ "
“ งั้นก็รอแปปนึง " เดินเข้าไปในห้องน้ำ ผมเปิดน้ำลงไปในอ่างเทฟองสบู่ลงไปก่อนจะตีเบาๆ ฟองสบู่ที่ค่อยๆลอยขึ้นมาเต็มอ่าง ขาที่กำลังจะกลับหันหลังไปตามอีกคนแต่ผมก็ต้องสะดุ้งเมื่อพบว่า อินเดินมาหยุดยืนอยู่ข้างหลังแล้ว " อ้าวมึง ทำไมเดินมาเงียบๆวะ "
“ มึงมัวแต่คิดถึงเรื่องอื่นอยู่มากกว่ามั้ง เลยไม่ได้ยินเสียงกู "
“ กูยังไม่ได้คิดเหี้ยอะไรเลย " พูดตามความจริง แต่เหมือนอีกคนจะไม่ได้เชื่อเท่าไหร่ อินเริ่มปลดกางเกงลงก่อนจะย้ายมาเป็นเสื้อ กระดุมที่ละเม็ดถูกปลดจนร่างกายเปลือยเปล่า มันเดินผ่านผมไปล้างตัวตรงตู้อาบน้ำก่อนจะเดินลงอ่าง
“ แล้วมึงมัวยืนเหม่ออยู่ทำไมวะ "
“ เดี๋ยวก่อนจะสิวะ มึงจะรีบไปไหน " ผมบอก ก่อนจะปลดเสื้อผ้า อาบน้ำเรียบร้อยก่อนจะลงไปแช่ในอ่างตามมัน อินมองหน้าผม ผมเองก็มองหน้ามัน " มองหน้ากูทำไมวะ "
“ กอดกูหน่อยได้มั้ย " อินเลื่อนตัวเข้ามาใกล้ มันที่คล้ายกับคนเมาอินเหมือนไม่มีสติในสิ่งที่ตัวเองทำเท่าไหร่ในความรู็สึกของผม มันกล้ามากเกินกว่าที่ผมจะคิดถึง
“ มึงเมารึเปล่าวะ แดกพิซซ่าแล้วเมาเหรอ "
“ เมาเหี้ยอะไร แอลกฮอล์ไม่เข้าปากสักหยด " มันยิ้มก่อนจะหยุดนิ่งอยู่กลางอ่าง " แต่กูแค่ไม่มีอะไรจะเสียแล้ว สิ่งที่เห็นแก่ตัวที่สุดก็พูดไปแล้ว ตอนนี้ไม่มีอะไรอีกแล้ว อยากจะพูดเหี้ยอะไรก็คงไม่ร้ายแรงเท่าคำพูดนั้นอีกแล้วแหละมั้ง "
แขนของผมกางออกรับมันมาไว้ในอ้อมแขน พิงหลังเข้าไปอ่าง อินก็นั่งนิ่งมันไม่พูดอะไรกับผมสักคำ แค่นั่งก้มหน้านิ่งๆ " สมัยก่อนตอนเด็กๆ เราชอบอาบน้ำด้วยกันตลอดเลยนะว่ามั้ย เมื่อก่อนสมัยประถมเสาร์อาทิตย์ทีไร ต้องไปนอนมึงตลอด "
“ มึงเองก็ชอบมานอนบ้านกู " อินบอก " ก็เรามีกันและกัน อยู่สองคนมาตลอดนี่หว่า "
“ นั่นสินะ " จะพูดแบบนั้นมันก็ไม่ผิดเท่าไหร่ ผมกับอินก็เปรียบเหมือนคนที่ใช้ชีวิตร่วมกันมาตลอด " ตอนนั้นทำไมเราไม่มีเพื่อนคนอื่นเลยวะ "
“ เพราะคิดว่า มีแค่นี้ก็ดีแล้วมั้ง ตอนนั้นกูเองก็คิดว่า แค่มีมึงก็พอแล้ว ไม่ได้คิดอยากจะมีคนอื่น "
“ นั่นสินะ "
“ ตอนสมัยเรียนเป็นช่วงที่กูมีความสุขที่สุดเลย กูมีมึงเป็นเพื่อนที่โคตรจะไม่สนใจโลกภายนอก แล้วก็มีแฟน "
“ จำได้ว่ามึงสนใจกูมากกว่ามันอีก แล้วมันก็น้อยใจมึง ก็เลยเลิกกัน แต่ท่าทางมึงตอนนั้นไม่เห็นสนใจอะไรเลย "
“ ยังไงกูก็มีมึงอยู่จะสนใจอะไรวะ " อย่างงั้นสินะ ผมคิดในใจ มันคงอยากให้ผมกลัยไปเป็นเหมือนช่วงเวลาตอนนั้น " กูตอนนั้นไม่แคร์เลยว่าใครจะรู้สึกยังไง อยากคบก็แค่เข้ามาหา ถ้าโอเคก็คบกัน ถ้าไม่พอใจก็เลิก กูรู้แค่นี้แหละ ไมไ่ด้คิดจริงจังกับใครด้วย ก็ตอนนั้นเพราะมีมึงอยู่ ถึงไม่มีใครก็มีมึงไง เลยไม่เสียใจอะไร แต่ตอนนี้เหมือนจะไม่ใช่แล้ววะ คราวนี้ถ้าโรมทิ้ง กูจะไม่เหลือใครแล้ว "
“ ความสัมพันธ์เรา มันจะหยุดลงทันที ถ้าใครอีกคน มีคนรักเหรอวะ " คำถามที่ผมอยากรู้ แค่อยากรู้ว่าทำไม อินถึงไม่อยากให้ผมมีใครนัก " ตอนที่มึงรักกับคนอื่น หรือแม้กระทั่งไอ้โรม สำหรับกูมึงก็ยังสำคัญนะอิน มึงยังเป็นเพื่อนกู เป็นเพื่อนคนสำคัญของกู เป้นคนที่ถ้ามึงมีปัญหากูก็พร้อมจะช่วยเหลือมึงตลอด ทำไมไม่คิดแบบนั้นวะ "
“ ไม่รู้สิ กูคงเห็นแก่ตัวมากไปมั้ง " มันพูดเหมือนไม่ใส่ใจ " สำหรับกูมันยากที่จะเห็นมึงใส่ใจคนอื่นมากกว่ากู ตอนที่เห็นมึงยิ้มกับเค้า กูไม่ชอบใจเลย ถ้ากูมีปัญหาสิ่งที่กูต้องการคงเป็นแค่มึงที่สนใจแค่กู ไม่มีคนอื่น น่าสมเพชโน๊ะ ทั้งน่าเกลียด เห็นแก่ตัว แล้วก็เอาแต่ใจ ยิ่งกูยอมรับตัวเองมากเท่าไหร่ กูก็ยิ่งรู้สึกแบบนั้น กูสมเพชตัวเองวะ "
“ คนเรามีสิ่งที่เราต้องการ คนเราเห้นแก่ตัวเพื่อให้ได้มาทั้งนั้น แต่ที่คนเราต่างกัน คือบางคนไม่แสดงออก แล้วบางคนก็แสดงออกมา กูก็เห็นแก่ตัว ตอนที่กูเอามึงครั้งแรก กูแค่คิดว่า กับมึงก็ดียังไงก็สนิทใจมากกว่าจะไปเอากับคนอื่น ทั้งๆที่มึงเป็นเพื่อนสนิท แต่เพราะต้องการมากขนาดนั้นเลย ตัดสินใจเข้าข้างตัวเองออกไป "
“ ตอนนั้นกูเองก็คิดว่า ถ้าให้ไปอะไรๆของเราคงดีขึ้น เหมือนข้อผูกมัดสักอย่าง มันคงทำให้มึงไม่มีคนอื่นได้ มันคงทำให้มึงติดอยู่กับกู แต่กูก็ลืมไป คนเราควรมีอะไรมากกว่าเซ็กส์ เช่น ความรัก "
“ แต่เรากลับไม่มี "
“ เรามี.. เรารักตัวเองไง " รักตัวเองกับเห็นแก่ตัว แค่เส้นบางๆเท่านั้นสินะ ที่กั้นกันอยู่ " ไฟท์ "
“ หื้ม ? “ ยังไม่ทันจะถามออกไป ร่างบางที่นั่งอยู่ใกล้ผมในอ่างก็หันตัวกลับมากอดคอแล้วจูบผมไว้ อินดันลิ้นของตัวเองเข้ามาในโพรงปากความอุ่นที่เกี่ยวรัดลิ้นของผมที่กำลังนิ่งผมหยุดก่อนจะพูดชิดริมฝีปาก
“ ตอบรับหน่อยสิวะ "
ลิ้นทำตามคำสั่งของอีกคน มันตอบรับความรู้สึกเชิญชวนนั้น อินจูบผมซ้ำแล้วซ้ำเล่า จนร่างทั้งร่างของผมรู้สึกร้อนไปหมด ฟองสบู่ที่เราแช่ค่อยๆหายไปหมดแล้ว หลงเหลือเพียงแค่น้ำใสๆที่ เท้าของอินเผลอไปกดปุ่มระบายให้มันค่อยๆไหลลงไป ภาพเย้ายวนเกิดขึ้นตรงหน้าผม ร่างกายขาวสะอาดที่กำลังนั่งทับส่วนกลางที่กำลังตั้งชัน อินผละริมฝีปากออกจากปากผม มันไล้ลงต่ำไปลงไปบนคอ ก่อนจะดึงตัเองจากที่นั่งให้คุกเข่าอยู่ในอ่าง
“ ไฟท์ " ผมพูดพลางจูบไปบนร่างกายของผม
“ อิน มึง อย่า มึงมีไอ้โรมอยู่แล้วนะ "
“ แล้วมึงคิดเหรอว่า วันนี้ไอ้โรมมันจะปล่อยเตไป บางทีมันอาจจะทำอย่างที่กูกำลังทำกับมึงอยู่ก็ได้ " ทุกอย่างของผมนิ่ง อินจับส่วนกลางของผมถูเบาๆกับช่องทางหลังของมัน เสียงครางหวานๆลอยเข้าหูของผม " ไฟท์ อื้อออ ไฟท์ บางทีมันอาจจะกำลังทำแบบนี้กันอยู่ก็ได้ โรมกำลังจูบเต กำลังเอากันแบบที่เมื่อก่อนมันทำกัน มึงกับกูเอง ก็แค่ทำอย่างที่ทำกันเมื่อก่อน อื้ออ ไฟท์ "
“ อย่าทำแบบนี้ มันดูต่ำมากเลยอิน " ผมดึงมันออกจากตัว ถอนหายใจออกมาตอนที่หลบสายตาออกมาจากมัน
“ รังเกียจเหรอ "
“ เปล่า " ผมตอบ ตอนที่ยกมือขึ้นจับที่แก้ม ผมเองก็ยังยิ้ม " แต่เพื่อนกู เคยมีความคิดมากกว่านี้ เพื่อนกูไม่ใช่คนที่ให้ร่างกายใครง่ายๆ เพื่อนกูเป็นคนฉลาด อินที่กูรู้จักมีสติมากกว่า "
“ เป็นอย่างที่มึงบอก กุจะได้อะไรตอบแทนเหรอไฟท์ เป็นแบบนั้น กูได้มึงกลับมารึเปล่า " มันนิ่งตอนที่ถามผม แววตาที่หันมามองมันแดงกล่ำแล้วน้ำตาใสๆก็ไหลลงมาจากแววตาเจ้บปวดคู่นั้น " แล้วทำไมตลอดมากูเป็นแบบนั้น แล้วมึงเป็นอย่างที่กูต้องการไม่ได้ กูฉลาด มีความคิด กูทำแบบที่มึงชอบแบบที่มึงคิดว่า แล้วทำไม มึงถึงไม่เลือกกู "
“ มึงกำลังทำทุกอย่างแล้วนะ อิน "
“ ใช่ กูจะทำทุกอย่าง เพื่อรั้งมึงไว้ กูอยากจะทำทุกอย่าง ทำทุกอย่างเลย " มันค้วาผมเข้าไปจูบ จูบที่รุนแรงราวกับว่ามันกำลังไร้สติ
“ ตั้งสติหน่อยสิวะ !! " ผมตะคอกมันตอนที่ดึงมันออกมา มือก็รัดมันแขนมันแน่น " มึงตั้งสติหน่อยสิวะ มึงคิดดูสิ มีใครไม่รักมึงบ้าง อิน ไอ้โรมก็รักมึง ลูกสาวมันก็รักมึง ทุกอย่างในครอบครัวมึงกำลังไปได้สวย กูเองก็รักมึง มึงไม่ได้เสียเหี้ยอะไรไปเลยเว้ย มึงมีมากกว่าเดิมซะด้วยซ้ำ แล้วมึงหันมามองดูกูสิ กูคบกับเต เรามีแค่ความเข้าใจ เป็นการที่คบกันที่บอกใครไม่ได้เพราะหน้าที่การงาน กูกับมันมีชีวิตที่แย่กว่ามึงด้วยซ้ำ แล้วมึงยังต้องการอะไรอีก มึงต้องการกูใช่มั้ย อยากได้กูใช่มั้ยอิน อยากให้กูเป็นเพื่อนที่มีความทุกข์ตลอดเวลา คอยมึงเข้ามาปลอบบ้างไม่ปลอบบ้าง ให้กูจมอยู่กับความตกต่ำของตัวเอง ให้กูเป็นแบบนั้น เป็นคนที่ถ้ามึงต้องการก็มาหาได้ มึงอยากให้กูเป็นแบบนั้นใช่มั้ย ถ้ามึงสบายใจที่เห็นเพื่อนของมึงตกต่ำแล้วเอาแต่เฝ้าคอยมึง ได้อิน .. อย่างง้้นก็ได้ กูจะเลิกกับเต แล้วมา ทำอย่างที่มึงต้องการ "
“ ไฟท์ "
“ เพราะมึงเป็นเพื่อนกูไง กูเห็นเพื่อนกูเป็นแบบนี้ไม่ได้ เพราะเรื่องนี้มันเกิดขึ้นเพราะกูไปรักกับเต งั้นได้ กูจะเลิกกับเต มึงจะได้สบายใจ มึงเองก็กลับไปหาไอ้โรมซะ ไปใช้ชีวิตอยู่กับมัน แล้วถ้าทะเลาะกัน มึงค่อยกลับมาหากู มาเอากับกู แล้วพอดีกัน มึงก็กลับไป อยากได้ใช่มั้ย ชีวิตแบบนั้น ชอบใช่มั้ย ถ้าชอบก็ได้ ถ้าชอบจะทำให้ อยากได้อะไรอีกมั้ย มีอะไรที่ต้องการอีก ชีวิตกูมั้ย หัวใจกู หรืออะไร ถ้าให้ได้ก็จะให้ แต่อย่าเป็นแบบนี้ ถ้ามึงต้องการ ทุกอย่างที่กูพูดมา กูจะให้ ถ้ามึงอยากให้ชีวิตกูเป็นแบบนั้น กูจะให้มึงเอง ตกลงมั้ย "
อินไม่ตอบผม มันเอาแต่ก้มหน้าตอนที่ผมพูดกับมัน ความเงียบเริ่มเข้าสู่บทสนทนาของเรา " มึงบอกว่าตัวเองเห็นแก่ตัว มึงบอกว่าตัวเองรักตัวเองมากเกินไป มึงบอกว่ามึงละโภป แต่กูถามหน่อย มึงบอกว่าตัวเองเป็นแบบนั้น ตัวเองเป็นแบบนี้ แต่มึงเคยคิดจริงๆรึเปล่า ว่ามึง เป็นอย่างงั้นจริงๆ ถ้าคิดจริงๆ ทำไมมึงถึงยังทำแบบนั้นวะ "
คำถามที่ไม่ได้รับคำตอบใดๆ ผมลุกขึ้นจากอ่างตอนที่พยุงมันขึ้นมาจากอ่าง คลุมผ้าขนหนูผืนใหญ่สีขาวให้ก่อนจะพามานั่งบนเตียง หยิบผ้าขนหนูอีกผืนมาคลุมส่วนล่างของตัวเอง ก่อนจะหยิบอีกผืนที่เป็นผืนเล็กขึ้นมาเช็ดผมให้อีกคน " มึงกลับไปหาไอ้โรมซะอิน ส่วนกูจะเลิกกับเตให้ แล้วเรามาดูกันว่ามันจะทำให้มึงมีความสุขจริงๆรึเปล่า "
.........................................................
“ ป๊ะป๊า หนูตื่นแล้ว " เสียงใสๆที่ผมได้ยินในตอนเช้า เงยหน้าขึ้นจากเตาที่กำลังทำโจ๊กก่อนจะยิ้มให้เด็กน้อยผมยาวที่ยังคงทำหน้าสงสัยอยู่
“ อาเต อาเตนอนกับป๊าของหนูเมื่อคืนเหรอคะ " เธอถามผมก่อนจะก้าวเข้ามาใกล้ ผมที่ถอยหลังออกไปอัตโนมัติ แล้วอยู่ๆหัวใจมันก็เต้นแรงขึ้นอย่างไม่ทราบสาเหตุ
“ ครับ อลิซตื่นแล้วเหรอ ไม่งอแงเลย เก่งจังครับ " ยื่นมือสั่นๆไปลูบหัวเธอเบาๆ อีกคนก็เอียงหน้าสงสัย
“ แล้วอาอินของหนูไปไหนคะ "
“ อาอิน ทำงานนะครับ " ผมบอก เธอก็พยักหน้าก่อนยิ้ม รอยยิ้มที่ดูแวบแรกเหมือนกับใครคนนั้น ใครคนนึงที่เคยยิ้มให้ผม รอยยิ้มที่ดูดีจริงจัง แต่คำพูดนั้นมันช่างร้ายกาจ ' ออกไปจากที่นี่ซะ นายน่ะ กำลังทำร้ายครอบครัวของคนอื่นรู้มั้ย นายกำลังทำให้เด็กคนนึงที่เกิดมาไม่มีพ่อนะ '
“ อาเต หนูเจ็บ " มือที่เผลอจับไหล่ของอีกคนเสียแน่น ผมปล่อยลงทันทีก่อนจะยิ้ม
“ ขอโทษนะครับ อาเตขอโทษนะ อาเตเผลอคิดถึงอะไรบางอย่างนะ เจ็บมั้ยครับ ขอโทษนะ "
“ ไม่เป็นไรค่ะ หนูไม่เจ็บ " เธอบอกก่อนจะส่ายหน้า แต่อลิซก็เดินถอยออกไปอีกก้าว
“ เอ่อ หนูชอบกินโจ๊กมั้ย วันนี้อาทำโจ๊กด้วยนะ โจ๊กหมูนะ เดี๋ยวกินเป็นอาหารเช้ากันนะ วันนี้ไม่ได้ไปโรงเรียนใช่มั้ย "
“ คร่า วันนี้หนูไม่ได้ไปโรงเรียน "
“ งั้นอลิซไปอาบน้ำก่อนนะ "
“ อื้ม " พยักหน้าจนผมยาวๆตกลงมาเกือบหมด ขาเล็กๆวิ่งเข้าไปในห้อง ผมเองก็ถอนหายใจออกมา พลางมือของตัวเองที่กำอีกคนแรงขนาดนั้น ก็อดที่จะรู้สึกแย่ไม่ได้ " ควบคุมสติหน่อยสิวะ แอล "
ผมกลับไปยืนคนโจ๊กในหม้ออยู่สักพัก เสียงประตูห้องที่เปิดออก ผมพบว่ามันเป็นโรมที่เดินเข้ามาใกล้ผมเรื่อยๆ แขนของมันยื่นมากอดคอ ก่อนจะก้มลงดมในหม้อ
“ หอมว่ะ โคตรน่ากินเลย "
“ แน่นอน ก็กูทำนี่น่า "
“ หลงตัวเองไม่เปลี่ยนเลยน้า " โรมแซว ก่อนจะหันกลับไปข้างหลังอีกที ก่อนจะพบว่า อลิซกำลังยืนจ้องเราสองคนอยู่แล้ว " โอ๊ะ นางฟ้าของป๊า วันนี้อาบน้ำแต่งตัวแล้ว น่ารักจังเลยยยยย ใส่ชุดกระโปรงที่ป๊าซื้อให้จากฮ่องกงด้วย น่ารักที่สุดเลย "
“ ป๊าขาาาา " สองแขนยกขึ้นกอดพ่อตัวเอง ก่อนจะหอมแก้มไปเต็มฟอด ผมยิ้มกับการกระทำ ก่อนจะหันมาตักโจ๊กใส่ถ้วย ทำไมมันรู้สึกแย่ขนาดนี้วะ เหมือนตัวเองกำลังจะอ้วกออกมาเลย ตั้งแต่เห็นอลิซแล้ว รู้สึกกดดันจนเหมือนในใจของตัวเองมันอึดอัดไปหมด
“ เต เต "
“ หื้ม " ผมได้สติ ตอนที่โรมเอ่ยเรียกผมไว้ หันไปหามันที่นั่งรออยู่ที่โต๊ะ
“ ยังตักไม่เสร็จอีกเหรอ ช่วยตักมั้ย "
“ เสร็จละ ไม่ต้องช่วยหรอก " ผมบอก ก่อนตักโจ๊กสองถ้วยมาเสริฟ์ให้คู่พ่อลูกที่กำลังนั่งรอ
“ หอมน่ากินจังเลย " อลิซบอกผมก็ยิ้ม
“ เหรอ หอมเหรอ หอมเหมือนแก้มนางฟ้าของป๊ารึเปล่าน้า ไหนๆ มาหอมหน่อย " มันก้มลงหอมแก้มลูกสาวตัวเองอย่างแสนรัก เสียงหัวเราะมีความสุขนั่น ผมมองไปยังภาพตรงหน้าด้วยรอยยิ้มก่อนใบหน้าของอลิซที่ผมเห็นจะเปลี่ยนกลายเป็น ใครอีกคนที่ผมเกลียด ผู้หญิงคนนั้นคนที่พรากทุกอย่างไปจากขีวิตผม เธอที่มาพร้อมกับเด็กคนนี้
' นายมันตัวน่ารังเกลียด นายไม่สมควรอยู่ที่นี่ ออกไปได้แล้ว ที่นี่เป็นที่ของฉัน ต่อไปนี้ ที่นี่จะไม่มีนายมาอยู่ในรกหูรกตาอีก เพราะว่าอะไรนะเหรอ เพราะว่า ฉันกำลังท้องไง แล้วนายคงรู้ตัวใช่มั้ยว่า นายจะต้องเป็นคนที่ต้องออกไปจากที่นี่ แอลจะปล่อยให้เด็กตาดำๆที่ไม่รู้อิโหน่อิเหน่ต้องไม่มีพ่อหรอกจริงมั้ย ถ้าแอลทำแบบนั้น แอลจะเป็นคนเลวมากเลยนะ การพรากลูกพรากครอบครัวของคนอื่นนะ ' แต่ว่าฉันเป็นคนที่มาก่อน ' แล้วไงละ ตอนนี้แันท้องกับโรมแล้ว นายมีสิทธิเลือกด้วยเหรอ มาก่อนมาหลังก็เท่านั้นแหละ ยังไงซะ ก็ต้องไปอยู่ดี '
เคร้ง! ถาดไม้ในมือตกลงบนพื้นทันที ผมที่ได้สติหายใจแรงๆออกมา ตอนที่จ้องภาพตรงหน้าใหม่อีกครั้งก็พบว่า มันเป็นแค่อลิซไม่ใช่เธอคนนั้นอีกแล้ว
“ เต " โรมเรียกผม ตอนที่เดินเข้ามาใกล้ ผมก็ถอยหลังหนี
“ อย่าเข้ามา " ผมบอก " อย่าเข้ามา "
“ เต มึงเป็นอะไรอะ ใจเย็นๆนะ "
“ ไม่ได้เป็นอะไร " ผมถอดผ้ากันเปื้อนที่ตัวเองสวมลงทิ้งตรงนั้นก่อนจะคว้าเอาของส่วนตัวแล้ววิ่งออกมาจากห้องนั้นทันที ผมปิดประตูห้องเสียงดังตอนที่วิ่งออกไปสุดฝีเท้าผมกดลิฟท์ด้วยความแรง ซ้ำย้ำๆอยู่แบบนั้นจนกว่ามันจะเปิด ขาที่ก้าวออกไป ผมทรุดลงนั่งทันทีตอนที่ผระตูลิฟท์ปิดลง
สองแขนที่กอดตัวเองไว้ ฝ่ามือยื่นมาปิดหน้าตัวเอง ผมร้องไห้ออกมาอย่างหนัก เท่าที่ความรู้สึกอัดอั้นในใจจะสามารถพอระบายออกไปได้ น้ำตามากมายไหลออกมารดฝ่ามือทั้งคู่ ลำตัวเอียงเอนไปมาเพราะแรงสะอื้น " ฮือออ ฮือๆๆ " ทำไม่ได้จริงๆ ให้กลับไปใช้ชีวิตแบบนั้น ทำไมไ่ด้แล้วจริงๆ
“ คุณครับ คุณครับ คุณเป็นอะไร คุณครับ " เสียงผู้ชายที่ร้องเรียกผม แต่นั่นก็ไม่ได้ทำให้ผมตอบอะไรเค้าออกไปได้
ผมหยุดร้องไห้ไม่ได้ นั่นคือสิ่งที่ผมรู้ มันเหมือนหลายปีก่อน มันเหมือนภาพเดิมๆที่ย้อนมาทำให้ผมเจ็บปวด ย้อนมาทำให้ผมรู้ว่า แผลในใจนี้ ไม่ว่าจะรักษายังไง มันก็ไม่มีวันหาย เป็นแผลในใจที่ไม่มีทางรักษาและไม่มีวัน หายไป
........................................................
ส่วนตัวชอบตอนนี้จัง รู้สึกพีค :hao7:
#จริงๆพีคทุกตอน เขียนไปจะตายให้ได้ เครียดเหลือเกิน
สงสารทุกคนในเรื่องนั่นแหละ มันเป็นความรู้สึกที่อึดอัด ไม่ได้เศร้ามากแต่อึดอัดมากๆ
หรือที่เรียกว่า หน่วง นั่นเอง แต่ก็ใกล้จบแล้วค่า ใจเย็นๆนะ ( พูดแบบนี้มาหลายตอนละน่ะแกรนะ )
ใกล้ไง ไม่ได้หมายความว่า ตอนหน้านี่ แค่ ใกล้ :z2:
ก่อนจากกันไปวันนี้ หนมขอความร่วมมือจากคนอ่าน ขอสำรวจแบบสอบถามต่อไปนี้ให้หน่อยนะคะ
เป็นแบบสอบถามเกี่ยวกับ การตีพิมพ์หนังสือเรื่องนี้ รักที่ต้องเลือกนั่นเอง #เป็นแค่แบบสอบถามนะคะ
แต่ช่วยตอบแบบจริงจังด้วยนะคะ :mew2:
https://docs.google.com/forms/d/1VqTJoG6zUY05mjVzxqYN_bxr3BUoE2Q4kEhNR8dvnas/viewform (https://docs.google.com/forms/d/1VqTJoG6zUY05mjVzxqYN_bxr3BUoE2Q4kEhNR8dvnas/viewform)
และสุดท้ายจริงจังคือ
ฝากแท็ก #Choiceต้องเลือก ด้วยนะคะ หรือจะไปเม้นท์ในเฟสก็ได้ค่า
ขอบคุณที่เข้ามาอ่านและคอมเม้นท์นะคะ :กอด1: :L2: :3123: :L1: :pig4:
-
ยิ่งอ่านเรายิ่งสงสารอิน ไม่เชียร์ใครเลยในเรื่อง ทำไมรู้สึกเหมือนอินจะเคว้งอยู่เพียงคนเดียว ลึกๆแอบเชียร์ไฟท์อินมาตลอด ได้แต่หสังว่าสักวันนึงไฟท์จะกล้าพอที่จะยอมรับว่ารักอิน แต่ ณ วันนี้ มันดูเลือนลางมาก เรื่องจะลงเอยไปในทางไหน่างน่าหนักใจจริงๆ
-
มาโบกมือบ๊าย บ๊าย ตัวละครทุกตัวเรื่องนี้ค่ะ เพราะรู้สึกว่าจะมัดปมกันไปใหญ่แล้ว ขอบคุณและก็ขอโทษค่ะ
ปล.ขอตามเรื่อง #เสือปิง เรื่องเดียวก่อนนะ :pig4: :กอด1:
-
อืีออึง...ไม่รู้จะพูดอะไร อินปล่อย ทิ้งไฟท์ไปเหอะ มีความสุขกับคนอื่นซะ :katai1:
-
ความรักเป็นเรื่องของจิตใจที่มาก่อนสมอง
ต่อให้เลวร้ายแค่ไหน คนเราก็จะหาเหตุผลเพื่อทำสิ่งนั้นเสมอ เพื่อให้ได้ในรักที่หวัง
อินยึดติดไฟท์กับตัวมากเกินไปแบบนี้ ก็เพราะไฟท์ให้อินมาก่อนคนอื่นเสมอ
เมื่อสถานะจะถูกเปลี่ยน จึงทำตัวขาดสติ :เฮ้อ:
เป็นกำลังใจน้องหนมนะคะ พี่จะติดตามจนจบ :L1:
-
:ling2: โอย.หน่วงหัวใจ
-
หน้าชาเหมือนโดนตบ จากที่อ่านก็นะอินเ-ี้ยจริงๆแหละ ที่ไฟท์พุดก็คืออินเ-ี้ยที่รั้งไฟท์ไว้ ไม่อยากให้ไฟท์มีความสุข จนขนาดไฟท์ว่าจะเลิกกับเตแล้วอยู่แบบไม่มีความสุขเพียงเพื่อรอเป็นตัวกั้นเวลาให้อินกับโรม ที่ไฟท์บอกขนาดว่าจะเลิกกับเตเพื่ออิน อินก็คงยอมไม่ได้หรอก แล้วไฟท์ก็รู้เรื่องนี้อยู่แล้วที่พูดก้คือให้อินตัดใจ โดนไฟท์ปฏิเสธขนาดนี้แล้วก็ตัดใจเถอะอิน มันเจ็บเสียจนเราคนที่รักอินยังทนไม่ไหวเลย ไฟท์คอนเฟิร์มตอนนี้แล้วไงว่าไม่ได้รักอิน ยกโน้มน้าวความดีของโรมอลิซขึ้นมา มันชัดมากเลย ส่วนเตก็ไม่สามารถกลับไปอยู่กับโรมได้เพราะว่าความคิดมากและฝังใจกับความหลัง อลิซไม่ผิดหรอกแค่เตไม่สามารถลืมได้ จากนี้ไปก็คงเหลือแต่การกลับมาหาคู่ของตัวเองแค่นั้น อ่านเรื่องนี้หน่วงใจหน่วงความรู้สึกมากๆ เห็นคุณหนมอัพตอนใหม่นี่รู้สึกโหวงๆปวดมวนในท้องทันทีแต่ก็ยังเข้ามาอ่าน เตก็คงวิ่งกลับไปหาไฟท์ตอนหน้า ความรู้สึกของเรานะ รู้สึกว่าอินรักไฟท์มากเกินไป ไม่ใช่แค่คำว่าหวงและอยากเอาชนะ ที่ว่ารักโรมก็คือเป็นความรู้สึกดีๆที่มีให้กัน ถามว่าอยุ่กันไปได้ไหม? ได้นะอยู่กันไปเรื่อยๆถ้าเลิกกันก็ยังไม่ทุรนทุรายจะตายกันไปข้างหนึ่ง แต่รักของอินที่มีให้ไฟท์มันรุนแรงมากๆ รุนแรงขนาดที่ทำให้คนฉลาดคนหนึ่งทำตัวเหมือนคนโง่ ไม่มีโรม-อลิซแล้วอินอยู่ได้ไหม? ได้ โรมอลิซไม่มีอินแล้วอยู่ได้ไหม - ได้ ไม่มีไฟท์แล้วเตอยู่ได้ไหม? - ได้ ไม่มีเตไฟท์อยู่ได้ไหม? - ได้ ไม่มีอินไฟท์อยู่ได้ไหม? - ได้ เหลือแต่อินคนเดียวที่ไม่มีไฟท์แล้วอินอยู่ได้ไหม? ไม่ได้ อินถึงได้ทุรนทุรายอยู่ทุกวันนี้ ถ้าเลือกได้อยากให้อินถอยออกมา ไปหารักครั้งใหม่ ห่างจากไฟท์ไปเลย ถ้าเลือกโรมแล้วยังอยู่ใกล้ไฟท์อินก็ไม่มีความสงบในใจหรอก เป็นเรื่องแรกจริงๆนะที่ไม่เชียร์ตัวละครที่รักให้อยู่กับช๊อยส์ที่มีในเรื่อง เพราะว่าเราอยากให้อินมีใครสักคนที่รักอินมากๆขนาดที่อยุ่โดยไม่มีอินไม่ได้ You deserve better because You're Worth it!
เรื่องโพลที่ถามมา เราตอบไปว่าจะซื้อถ้าจบคู่ที่ชอบ จริงๆแล้วคงจะซื้อเพื่อสนับสนุนคุณหนมแต่คงทำใจหยิบขึ้นมาอ่านไม่ไหวเพราะว่าเรื่องนี้หน่วงความรู้สึกตอนอ่านเกินไป #ทีมอิน
-
:sad4: สงสารอินจัง
-
ยิ่งอ่านยิ่งเกลียดไฟท์ ทำใจไม่ได้จริงๆ ถ้าจะให้ไฟท์มีความสุข
ไม่อยากให้หมออินลงเอยกับใครทั้งไฟท์ทั้งโรม
-
มีแต่เราล่ะมั้งที่เชียร์ไฟท์ ร้องไห้หนักมาก :o12:
-
สรุปคือแอลคงทำไม่ได้จิงๆ เรื่องอลิส ถึงเป็นขนาดนี้
สงสารแอลมาก
แล้วไฟท์จะทำแบบนั้นจริงๆหรอ ไม่มั้ง
อินต้องเข้าใจว่าไฟท์สามารถจะมีความรักได้ แต่เค้าจะไม่เคยลืมอินไง
อินจะเป็นเพื่อนที่ดีที่สุดของไฟท์ เป็นคนที่ไฟท์คิดถึงเป็นคนแรก และอยู่ด้วยกันตลอดไป
แม้ว่าโรมจะทิ้ง อินก้ยังไม่ไฟท์แน่นอน
อินต้องเข้าใจได้ ไฟท์จะพูดให้อินเข้าใจ
อินไม่ยอมให้เพื่อนของตัวเองทุกข์แบบนั้นหรอก
ไฟท์มารับแอลเรววววเรวววว
-
อย่าคาดหวังอะไรกับใครไว้สูงมาก
เพราะถ้าผิดหวัง..จะเสียใจมากเช่นกัน
การยึดติดเป็นอารมณ์แรกๆ ที่มนุษย์จะสัมผัสและรู้จักกับมัน
จึงทำใจได้ยากสำหรับทุกคน
เลือกในสิ่งที่ทำให้เรามีความสุขอย่างแท้จริง
ส่งใจช่วยทั้ง 4 คนนั่นล่ะ
-
#ทีมหมออิน บอกเลยว่าโคตรหน่วงงงงงง สงสารหมออิน หนมเขียนให้อินดูไม่มีค่าอะไรเลย เราคิดงั้นนะ ใครคิดไงเราไม่รู้ แต่รู้ว่าทุกการกระทำของอินมันโคตรเ-ี้ยเลย ทุกคนมองว่าอินผิดอยู่คนเดียว ถ้าไม่ชอบที่อินทำแบบนี้ ก็ไม่ต้องทำตามที่อินพูดซิ โตๆกันแล้ว อินรักไฟท์มาก มากจนขาดไฟท์ไม่ได้ แต่ขาดโรมได้ ลองย้อนไปตอนที่ไฟท์ยังทำงานทูตที่อยู่เมืองนอกกันได้มั้ย อินทำเพื่อไฟท์ทุกอย่าง บินไปหาเพราะคิดถึง ต้องคอยมองไฟท์รักกับเมียเก่า อินเจ็บตรงนี้มาก่อนไฟท์อีก คอยอยู่เคียงข้างไฟท์มาตลอด ทุกคนลืมตรงนี้กันแล้วยัง ว่าอินนิสัยเห็นแก่ตัว อินเสียสละมามากพอแล้วไง อินถึงทำแบบนี้ ไฟท์ลืมตรงนี้ไปนะ ไฟท์พูดแต่ว่ารักอิน รักแบบนี้บอกกับอินไปเถอะว่าไม่ต้องมาเป็นเพื่อนกัน พูดแต่ว่าตัวเองดี แล้วที่พูดมาแต่ละอย่าง ถามหน่อยเถอะ รักอินตรงไหน เราอ่านเรายังเสียใจเลย บางทีเราก็จินตนาการของเราไปอีกอย่าง ให้อินหนีไปเลยเราจะดูซิว่ามีใครรักอินอย่างที่ปากบอกมั้ย เราว่าอินพอเหอะ อ่านมาจนจะจบแล้ว อินแม่งไม่มีเ-ี้ยไรดีเลย คนอื่นดีหมด อ่านแล้วแบบว่ามันตื่อๆอ่ะ ตอนเห็นตอนอัพมาใหม่ บอกเลยว่าทำใจก่อนอ่านทุกครั้ง ว่าตอนนี้อินจะโดนอะไรอีก ขอให้อินผ่านเรื่องราวนี้ไปอย่างคนมีสติ เข้มแข็ง ขอให้อินมีความสุขบ้าง เราขอมากไปมั้ย (รู้ทั้งรู้ว่านี่อ่ะนิยายนะโว้ยยยย)เครียดกะอินมากอ่ะ จะมีบ้างมั้ยคนที่ดีพอกับคนที่พอดี #หมออินสู้สู้
-
อ่านแล้วรับกับการเขียนที่ทำให้อินดูผิดแล้วไฟท์ดูถูก เหมือนถีบอินลงเหวแล้วฉุดไฟท์ขึ้นมา เราขอเก็บภาพอินในแบบของเราไว้ดีกว่ายิ่งอ่านต่อไปยิ่งเหมือนดูอินตายไปช้าๆ เราไม่เชียร์ไฟท์ก็จริงโรมก็ไม่เชียร์แต่ที่อ่านเพราะอยากเห็นอินมีความสุข เรารับกับไฟท์ที่ไปเริ่มใหม่กับเตไม่ได้ เราอาจเขียนบรรยายไม่เก่งแต่เราแค่รู้สึกว่า การที่ไม่รักคือไม่รักแค่พูดมาว่าไม่รักก็เข้าใจแต่การที่บอกรักไม่ได้มันเป็นข้องอ้างของคนที่เห็นแกตัวที่ไม่ยอมเลือกอะไรเลยมากกว่า ถ้าบอกไม่รักอีกคนเขาจะได้ตัดใจแล้วเริ่มใหม่ได้แต่การบอกรักไม่ได้มันเป็นการดึงความรู้สึกของอีกคนให้อยู่ที่เดิมเพื่อรอเป็นการให้ความหวัง เราขอเก็บเรื่องของอินไปจินตนาการในแนวทางของเราละกัน ว่าอินหนีไปแล้วไฟท์พึ่งรู้ใจตัวเองว่าขาดอินไม่ได้แบบนี้เรามีความสุขใจแล้ว ส่วนเรื่องราวแท้จริงของคุณหนมจะเป็นแบบใดเราไม่อยากลุ้นแล้วเหนื่อยใจ จริงๆ ขอโทษนะ และขอบคุณ
-
พูดกันตรงๆแรงๆแบบนี้ทั้งอินทั้งไฟท์ก็ดี
คิดว่าตอนนี้อินคิดได้แล้วแหละ
คงไม่พลิกหรือมีอะไรมาให้ลุ้นซับซ้อนแล้วนะ
-
อินรักไฟท์มากเกินไปนะ รักจนแย่อ่ะ ที่ผ่านมาเหมือน
อินไม่เคยรักโรมเลยด้วยซ้ำ
อินในตอนนี้บอกได้อย่างเดียวว่า ทำตัวไร้ค่ามาก
ความรักนี่น่ากลัวมากทำร้ายคนๆหนึ่งให้เป็นได้ถึง
ขนาดนี้
เฮ้อออออ
ไม่ว่าจะยังไงก็ยังอยากเห็นอินมีความสุข ... กับคนอื่น
ที่ไม่ใช่ทั้งไฟท์และโรม
อินตัดใจจากไฟท์เถอะ ถอยออกมา ห่างออกมา อย่า
ทนอยู่เป็นตัวสำรองเพียงเพราะคำว่ารักและคำว่า
เพื่อน มันก็แค่คำพูดสวยหรูของคนที่ใจจริงๆแล้วรักแต่
ตัวเอง
-
มันหนักหน่วงอารมณ์มากค่ะ อินดูจะยึดติดกับไฟท์มากจนเกินไป
เตก็ยังลืมอดีตนั้นไม่ได้ :เฮ้อ: เรื่องนี้จะลงเอยเช่นใด
หรือจะเป็นพ่อหม้ายลูกติดทั้งสองมาเข้าใจกันเอง 5555
เป็นกำลังใจให้คุณหนมนะคะ ตอนนี้จะจบลงที่คู่ไหนก็ได้แล้วค่ะ
จากที่เคยเชียร์ไฟท์อินมาตลอด แต่พออ่านถึงตอนนี้คงไม่มีหวังแล้วมั้งคะ
เพราะไฟท์ก็ดูชัดเจนแล้วว่ารักอินมากกว่าเพื่อนให้มากกว่านี้ไม่ได้
อินเองก็รักโรม เพียงแค่ยึดติดกับไฟท์มากไปจนลืมคิดให้ดีมากกว่านะ (เราคิดว่างั้น)
เหลือที่ทุกคนจะจัดการความรู้สึกตัวเองให้ชัดเจนกันยังไงแล้ว สู้นะ
:mew1: :L2:
-
คนเขียนไม่ได้ทำให้อินดูไม่ดีหรอก อินทำตัวเองทั้งนั้น คนแบบอินมีอยู่จริง รวมถึงคนแบบไฟว์ โรม แอล ด้วย แต่ขอพูดถึงอินก่อนว่า ในมุมมองภายนอก อินเป็นคนดี เป็นคนที่ถูกกระทำจนน่าสงสาร น่าเห็นใจ กับการรักไฟว์ รักแบบทุ่มเทให้ ยอมกระทั่งเป็นเซ็กส์เฟรนด์ ไม่เรียกร้อง ไฟว์เลยดูเลวในสายตาของหลายคน ซึ่งก็มีส่วนจริง แต่ก่อนหน้านั้นทั้งอินและไฟว์รักและผูกพันกันแบบเพื่อนมาตั้งแต่เด็ก รักบริสุทธิ์ใจ แต่พอเริ่มโตและรู้ตัวเองมากขึ้น อินพบว่าตัวเองรักไฟว์มากกว่าเพื่อนแต่ไม่ได้บอกเก็บเอาไว้ในใจ เพราะอะไร? ก็เพราะอินกลัวจะเสียไฟว์ไป กลัวไม่ได้อยู่ข้างไฟว์ ซึ่งก็เหมือนที่ไฟว์คิดในปัจจุบันกลัวว่าจะเสียอินไป ถ้าจากเพื่อนเลื่อนมาเป็นแฟน แล้ววันหนึ่งไปกันไม่ได้ เกิดจบกันไม่ดี ก็ไม่เหลือความสัมพันธ์อะไรให้ดีต่อกันอีก ไม่แปลกอะไรที่ทั้งอินและไฟว์จะคิดแบบนี้ เพราะความสัมพันธ์มันลึกซึ้งเกินกว่าคนที่ไม่เคยเป็นเพื่อนกันมาก่อน ย่อมกลัวในสิ่งที่ยังไม่เกิดเลยป้องกันจนกลายเป็นเห็นแก่ตัวทั้งสองฝ่าย เห็นรุมด่าไฟว์กันว่าเลว เห็นแก่ตัว ให้อินได้แค่เซ็กส์เฟรนด์ ก็เห็นด้วย แต่ก่อนหน้าที่อินจะเลือกโรมนะ มันก็สมควรที่อินจะเลือกโรมเพราะไม่มั่นใจอะไรในตัวไฟว์ ตอนที่ไฟว์ให้เลือก อินก็เลือกถูกแล้ว ไฟว์ก็ถอยไปไม่ยื้อ แล้วอินจะเอาอะไรอีกในเมื่อตัวเองตัดสินใจเลือกโรมเพราะให้ในสิ่งที่ตัวเองต้องการได้ เหมือนกับแฟนเก่าอินที่ก็ให้ได้ แต่อินไม่รับเอาไว้เอง เพราะยึดติดแต่กับไฟว์ ยิ่งเห็นไฟว์มีคนอื่นก็ยิ่งไม่ชอบ ตั้งแต่กันวาดออกไปแล้ว จนมาถึงเต อินก็ร้อนรน ยิ่งกว่ารู้ว่าเตเป็นแฟนเก่าโรมอีก กลัวไฟว์จะลดความสำคัญของตัวเอง กลัวไฟว์รักคนอื่นมากกว่า แล้วทำไมไฟว์จะรักใครไม่ได้ในเมื่ออินไม่เลือกที่จะอยู่กับไฟว์ในวันที่ไฟว์ให้เลือก เพราะอินกลัวไง กลัวต้องเลิกกันในวันหนึ่ง แล้วทำไมไฟว์มันจะกลัวไม่ได้ล่ะ อินคิดแต่ตัวเองจะไม่เหลือใคร แล้วไม่คิดว่าคนอื่นเขาจะเหลือใครบ้างเหรอ กลัวโรมจะเลือกเต ถ้าโรมกับเตตกลงกลับไปอยู่ด้วยกัน ตัวเองก็เหลือไฟว์ไง ถ้าไฟว์เลือกเต แล้วโรมไม่เอาตัวเอง คิดอีกว่าตัวเองไม่เหลือใครอีก แล้วครอบครัวพี่น้องไม่ใช่คนที่รักตัวเองหรือไง? ไฟว์มันพูดถูกนะว่า อินมีคนรักเยอะ ความรักกับโรมก็สมบรูณ์ ต่างจากตัวเองที่อยู่กับเตแค่ความเข้าใจไม่มีความรัก ต้องปิดด้วยเหตุหลายๆอย่าง นี่ไม่ใช่เหรอเป็นสิ่งที่อินไม่ต้องการถ้ารักกับไฟว์ แต่กับโรมสามารถเปิดเผยได้ซึ่งอินก็สบายใจมากกว่า แต่อินยึดติดกับไฟว์มากเกินไป จนตอนนี้มองว่าอินไม่ได้รักไฟว์อย่างตอนแรกแล้ว อินกลัวตัวเองไม่เหลือใครมากกว่า เราเชื่อว่าไฟว์ไม่มีทางทิ้งอิน ให้ยังไงไฟว์ก็ต้องให้ความสำคัญกับอินก่อน ขึ้นอยู่กับว่าเป็นเรื่องอะไร อินไม่ได้มีอะไรแย่เลย ครอบครัวอบอุ่น มีเพื่อนดี หน้าที่การงานดี หน้าตาดี ดีทุกอย่าง เสียอย่างเดียว ไม่รักตัวเอง โยนความผิดให้คนอื่นโดยไม่ตั้งใจ คิดแต่ว่าตัวเองเป็นฝ่ายถูกกระทำ แล้วที่ตัวเองทำกับคนอื่นล่ะ ไม่ใส่ใจความรู้สึกของคนที่ตัวเองเลือกเป็นแฟน ให้ความสำคัญกับไฟว์มากกว่า โดยไม่นึกถึงลำดับความสำคัญ ไม่มีใครทนได้หรอกถ้ามีแฟนแบบนี้ หมายถึงถ้าแฟนเก่าอินดีนะ คืออดทนจนถึงที่สุดแต่ก็เปลี่ยนอะไรอินไม่ได้ ถ้าเลวก็ช่างหัวมัน จากที่อ่านมา อินเป็นฝ่ายทิ้งคนอื่นก่อนเสมอ ด้วยความที่ไม่แคร์ แล้วพอมาถึงตอนนี้ที่ตัวเองมีโรม กำลังไปได้ดีมีความสุขกับทางที่เลือก แต่เสือกมาฟูมฟายเพราะไฟว์มีเต และระแวงว่าโรมจะกลับไปหาเต ทั้งที่มันก็ยืนยันอย่างไม่ลังเลว่า ไม่ แค่อยากจะเคลียร์ แต่อินก็เลือกจะไม่เชื่อ เลยเกิดเรื่องให้กลับไปเคลียร์คนของตัวเองกันให้หมด แล้วไงตอนนี้ก็เคลียร์แล้ว ชัดแล้วว่า ไฟว์ให้ได้แค่เพื่อน ตัวเองก็ยังจะยื้อไว้ กับอีกใจก็คิดว่าโรมต้องมีอะไรกับเตเหมือนที่ตัวเองกำลังทำ พอกับที่โรมก็คิดว่า ไฟว์กับอินต้องมีอะไรเช่นกัน อีไฟว์โดนด่าเต็มๆ ทั้งเรื่อง แม้แต่ตอนนี้คำพูดมันก็โดนมองไม่ดี ไม่รักก็อย่ารั้งด้วยคำว่ารักแต่ให้ไม่ได้ แต่อินที่ทำร้ายคนอื่นด้วยความไม่ตั้งใจของตัวเองมีแต่คนสงสาร อินก็ไม่ต่างจากไฟว์ เอาคำว่ารักไปรั้งโรมทั้งที่ตัวเองก็ให้ได้ไม่เต็ม ก็พอกันนั่นแหละ อินไม่มีวันจะมีความสุขได้ถ้าตัวเองไม่เลิกยึดติดกับไฟว์ และตัวเองไม่มอบความรักที่แท้จริงให้คนที่รักตัวเองสักที ถ้าอินปล่อยวางจากไฟว์ได้ อินจะมีความสุขไม่ใช่แค่กับโรมรวมถึงคนในอนาคตที่อาจไม่ใช่โรมก็ได้ แล้วเก็บความรู้สึกแบบเพื่อนกับไฟว์ไว้จะดีกว่า ความสัมพันธ์นับสิบปีอย่าให้มันจบแค่เพราะรักไม่สมหวังกันเลย ถ้าอินกับไฟว์ยังมีความรูสึกแบบเพื่อนที่ดีต่อกันอยู่ เลือกมิตรภาพไว้ดีกว่า ปล่อยให้ทุกอย่างมันเป็นไปตามทางของมัน หรือสุดท้าย ถ้าไม่มีใครได้อยู่ด้วยกันเลย เราก็ไม่ผิดหวังนะ ขอแค่ทุกคนเลิกยึดติดกับอดีตมองวันนี้ดีกว่า
พูดถึงแอล อันนี้เห็นใจเต็มๆ เพราะถูกกระทำจริงๆจากโรมในอดีตโดยที่ตัวเองไม่ได้ทำอะไรผิดกับโรมเลยสักนิดเดียว เชื่อใจ รักโรมมาก แต่โรมกลับ ทำอย่างแอลเจ็บปวดมากด้วย ถึงโรมจะไม่ตั้งใจก็เถอะ เป็นใครก็ทนไม่ได้หรอก โดนว่าขนาดนั้นใครจะหน้าทนอยู่ได้ เป็นเราต่อให้โรมเลือกแล้วไล่ผู้หญิงคนนั้นเอาลูกไว้ เราก็ไม่อยู่ มันเหมือนโรมไม่มีความรับผิดชอบต่อสิ่งที่ตัวเองทำลงไป และให้เรามานั่งเลี้ยงลูกให้ ก็ทำใจไม่ได้นะ ไม่ได้จะเอาความเจ็บความแค้นไปลงที่เด็ก แต่พอเห็นมันก็เหมือนหนามที่ทิ่มแทงใจ แอลถึงเลือกที่จะจากมา และมันก็เกิดขึ้นเมื่อแอลเห็นอลิชเป็นผู้หญิงคนนั้นจนเผลอทำแรง ลงไป จนตัวเองรู้สึกไม่ดีสักนิด แอลไม่ได้เกลียดอลิช แอลกลัวตัวเองจะไปทำร้ายอลิชโดยไม่ได้ตั้งใจ มันเป็นแผลที่ต้องใช้เวลาถ้าจะกลับมาอยู่ด้วยกัน แต่ถ้าไม่แอลก็ไม่รู้สึกอะไรนักที่จะต้องเจอโรมกับอลิชในฐานะอื่น คิดว่าแอลคงจะเลือกกลับไปคอนโดตัวเองมากกว่าเพื่อจะใช้สติไตร่ตรอง หรือถ้าไปหาไฟว์ก็ไม่ผิดอะไร ถ้าไฟว์บอกเลิก แอลก็คงแค่เสียใจแต่ไม่มากเท่ากับที่ตัวเอเคยเจอมา และคงไปง่ายๆ
ปล. อินจัดเลยอดไม่ได้ เม้นซะยาวเหยียดเลย คงไม่ว่ากันนะ และขอโทษ FC อินด้วยที่ไม่ค่อยเข้าข้างอินเท่าไหร่ ออกตัวก่อนกลัวโดน :z6: แต่ไม่ต้องกลัวค่ะ คิดว่ายังไงก็คงจบลงที่ ไฟว์ โรม พ่อหม้ายลูกติดเหมือนกัน เห็นด้วยกับคอมเม้นบน :m20:
-
เตชัดเจนแล้ว
ว่าอยู่กับโรมในฐานะเพื่อนได้
แต่ทนอลิชไม่ได้จริงๆ
อินตอนนี้ให้อารมณ์แบบจนตรอกมาก
ยอมทำทุกอย่างเพื่อรั้งไฟท์ไว้
อินเปิดใจแล้วปล่อยวางซะที
ยิ่งอ่านยิ่งสงสาร
-
อ่านแล้วหน่วงยาว... เราไม่เคยมีความรักแบบหนุ่มสาว ที่วุ่นวายมีแค่ใสๆ เพราะตอนนั้นเด็กๆ (ตอนนี้หาไม่ได้ 55)
อ่านเรื่องนี้แล้ว หน่วงหนักมาก ร้องไห้ตามเลยก็มี อินจัดมากค่ะ
รอลุ้นเรื่องราวความรักต่อไป...
-
ชอบมากค่ะ คนเขียนสื่อลักษณะนิสัยของตัวละครได้ชัดเจนมาก ตัวละครไม่ได้ดูลอย แต่ดูเหมือนกับมีชีวิตจริงๆ มาจากความคิดของคนจริงๆที่ไม่ได้ถูกสร้างมา อเมชิ่งมากค่ะ รักกกกส์
-
ตอนที่ 42
พาตัวเองกลับมาที่คอนโดของตัวเอง ผมเดินก้มหน้าไปตามทางคุ้นเคยของคอนโด ก่อนที่ขาจะหยุดลงแล้วพบว่า ตรงหน้าคอนโดนั้นมีใครบางคนกำลังมายืนคอยอยู่แล้ว ดวงตาแดงกล่ำของผมตอนที่มองไปที่เค้า ไม่มีคำถามอะไรสักคำ แต่ขานั้นกลับเดินมาใกล้ก่อนจะดึงผมเข้าไปกอด
“ ไฟท์ " ผมเรียกอีกคนไว้ก่อนจะร้องไห้ออกมาอีกครั้ง น้ำตาไหลรดไหล่ของมันจนเปียกเป็นวงกว้าง " ไฟท์ กูทำไม่ได้ กูทำไม่ได้ไฟท์ กูพยายามแล้วที่จะกลับไป กูพยายามแล้วที่จะอยู่กับเค้า แต่กูทำไม่ได้มึง ทำไม่ได้จริงๆ กูฝืนอยู่กับลูกสาวของไอ้โรมไม่ได้ เด็กไม่ได้ทำอะไรผิด เด็กไม่ผิด อลิซน่ารักเป็นเด็กดี แต่กูทำใจอยู่กับเค้าไม่ได้ ทุกครั้งที่กูเห็นเค้า กูคิดถึงหน้าของแม่เค้า คนที่วันนั้นเดินเข้ามาในห้องนั้นแล้วบอกกับกู ว่าให้กูออกไป ออกไปจากชีวิตของเค้าทั้งๆที่กูมาก่อน คนที่พรากทุกอย่างในชีวิตกูไป กูทำใจไม่ได้มึง กูพยายามแล้วที่จะอยู่แต่กูทำไม่ได้ กูเห็นหน้าเค้าซ้อนทับกับหน้าเด็กคนนั้น ผู้หญิงคนนั้น คนที่กูเกลียด กูเกลียดมัน กูเกลียดมัน " เสียงที่เน้นออกไป ผมเกลียดเธอเสียจนอยากจะอ้วกออกมาถ้าได้เห็นหน้า เกลียดจนไม่อยากจะเห็นหน้าเธออีกเลย เกลียดจนอยากจะลบเธอออกไปจากความทรงจำของชีวิต
“ ไม่เป็นไร ไม่เป็นไรแล้ว โรมโทรมาเล่ากูแล้ว " อีกคนที่บอกออกมาแบบนั้น เค้าลูบหลังผมเบาๆ เหมือนกำลังปลอบเด็กให้หยุดร้องไห้ " เข้าห้องเถอะ ไปนั่งพักก่อน "
ไฟท์หยิบกุญแจห้องขึ้นมาจากกระเป๋าของผมที่กำลังถือไว้ในมือ มือหนาเอื้อมมากอดเอวก่อนจะดันให้ตัวผมเดินเข้าไปในห้อง ไฟท์ตั้งทุกอย่างไว้บนโต๊ะหน้าทีวีก่อนจะดึงผมให้นั่งลงตรงโซฟา
“ แล้วทำไม โรมถึงบอกมึง " ผมหันไปถามไฟท์ที่เดินไปหยิบน้ำในตู้เย็นใส่แก้วส่งมาให้ผม
“ มันคงคิดว่า มึงคงมาหากูมั้ง มันเลยโทรมาหาเพราะมันโทรหามึงไม่ติด " ผมรับน้ำที่มันยื่นมาให้ ไฟท์นั่งลงข้างๆ " แต่กูคิดว่ามึงคงไม่มาเพราะรู้ว่าอินอยู่กับกู มึงเลยมาที่นี่ "
“ อื้ม แล้วคุณอินเป็นยังไงบ้าง "
“ สบายดี ตอนกูออกมามันกำลังหลับอยู่นะ "
“ งั้นมึงก็รีบกลับไปเถอะ เค้าตื่นมาไม่เห็นมึง เดี๋ยวเค้าจะโกรธเอา " ผมบอกแต่อีกคนก็ยิ้ม ไฟท์ยกมือขึ้นลูบหัวผม
“ อินไม่ใช่คนไร้เหตุผลขนาดนั้นหรอก เดี๋ยวกูกลับไปกูจะไปอธิบายมันเอง ว่าเกิดอะไรขึ้น มันต้องเข้าใจอยู่แล้วละว่าเกิดอะไรขึ้น ไม่ต้องห่วงหรอก ห่วงตัวเองเถอะ มึงร้องไห้จนตาบวมหมดแล้ว " นิ้วโป้งเกลี่ยเบาๆลงตรงใต้ตาของผม คนตรงหน้าของผมยิ้มน่าแปลกมันไม่ใช่รอยยิ้มที่ดูมีความสุขอะ แต่กลับดูเหงาแล้วก็น่าเศร้า
“ มีอะไรรึเปล่า "
“ อะไร " เค้าถามกลับ
“ มึงดูเหมือนกำลังกังวลอะไรสักอย่างอยู่ " พอถามออกไปแบบนั้น ไฟท์ก็นิ่งก่อนจะส่ายหน้า
“ ไม่มีเลย แต่ถ้ามีก็คงเพราะว่า เรื่องของมึงจบแล้วแต่ของกูยังไม่จบมั้ง "
“ อย่างงั้นเหรอ "
“ ปวดหัวมั้ยกินอะไรมารึยัง "
“ ยังเลย เมื่อเช้าทำโจ๊กไว้ ยังไม่ได้ทันได้กินเลย กูวิ่งออกมาก่อน " ผมล้มตัวลงพิงกับโซฟาก่อนจะหลับตาสนิท หวนคิดถึงเรื่องราวที่ผ่านมาก็ทำได้แค่ถอนหายใจปลงออกมา ผมสามารถอยู่กับโรมได้นะในฐานะความเป็นเพื่อน แต่น่าแปลกที่ไม่สามารถทำแบบนั้นได้กับเด็กคนนั้น ทั้งๆที่ในใจก็คิด ว่ามันไม่เกี่ยวอะไรกับเด็กคนนั้น ไม่มีส่วนเกี่ยวข้องในเรื่องนี้เลย ในตอนนั้นเด็กไม่มีรู้เรื่องอะไรด้วยแต่กลับต้องมากลายเป็นเครื่องมือของผู้หญิงคนนึงเท่านั้น " ไฟท์ ทำยังไงถึงจะลบความทรงจำที่เราไม่อยากจะจำเหรอ "
“ ไม่รู้สิ "
“ กูน่ะ อยากจะลบความทรงจำนึงออกไปมากเลย ความรู้สึกตอนที่กูต้องเจ็บปวดเพราะผู้หญิงคนนั้น กูไม่อยากรู้สึกแย่กับอลิซแบบนี้มันดูไม่แฟร์สำหรับอลิซเลย ว่ามั้ย " ผมอีกคนที่ไม่มีทีท่าว่าจะตอบอะไรออกมาผมก็พูดต่อ " ถ้าที่เก็บความทรงจำของกู บันทึกทุกอย่างเป็นม้วนฟิล์มก็คงดี กูจะตัดความทรงจำเหี้ยๆของกูออกไปให้หมด แล้วก็เหลือแต่ความทรงจำดีๆเอาไว้ ไฟท์.. ไฟท์ "
“ ห๊ะ ว่าไง "
“ เป็นอะไร ทำไมเหม่อ " ผมหันไปถามอีกคนก็หลับตาแน่นก่อนจะล้มตัวลงมานอนตักผม ก่อนจะพูดเบาๆเหมือนไม่ใส่ใจเพียงแค่ว่า
“ ง่วงนอน "
“ เมื่อคืนนอนดึกเหรอ "
“ ยังไม่ได้นอนเลย "
“ ทำไมไม่นอนวะ " ถามออกไปพลางวางมือลงบนหน้าผากของอีกคน
“ นอนไม่หลับนะ " มันว่าพลางหันหน้ามาซุกตรงท้องของผม " ขอกูนอนแบบนี้สักพักแล้วกันนะ "
“ ไปนอนในห้องมั้ย โซฟาห้องกูมันแคบมึงต้องนอนขดตัวตื่นขึ้นมาเดี๋ยวจะเมื่อย " ลูบผมมันพลางออกไปแบบนั้น ไฟท์ยิ้มก่อนจะลุกขึ้นแล้วเดินนำผมเข้าห้องไป
ร่างสูงหย่นตัวลงนั่งบนเตียงมันนอนลงทันทีแต่ถึงอย่างงั้นก็คว้ามือผมให้นอนลงไปด้วยกัน ผมขยับตัวมันก็ดึงเข้าไปกอด ผมไม่เข้าใจการกระทำของมันเลยสักนิด จะบอกว่าไฟท์ไม่เคยเป็นแบบนี้ก็ว่าได้ ไม่เคยอ้อนหรือทำตัวแบบนี้ เรามีเหตุผลให้กันและกันตลอด เป็นความรักที่ค่อนข้างละมุนแบบผู้ใหญ่มากกว่าจะมีลูกอ้อนน่ารักๆ
“ เป็นอะไรวะ "
“ ขอนอนกอดหน่อยได้มั้ย "
“ ก็ได้ แต่มึงมาแปลกนะวันนี้ "
“ แค่ทำอะไรที่อยากทำ " เงยหน้าขึ้นมองมันไฟท์ก็ก้มลงมามองผม " ขอจูบหน่อยนะ "
“ ต้องขอด้วยเหรอ มีมารยาทมากเกินไปแล้วมั้ง "
“ งั้นก็จัดการเลยนะ "
“ แล้วดูมึงพูด วันนี้มาแปลกนะ " ถึงจะแปลกใจแต่ก็อดไม่ได้ที่จะหลับตาลงยามที่ใครอีกคนเข้ามาใกล้ ริมฝีปากอุ่นแนบสัมผัสลงมาพร้อมกับลิ้นชื้นที่สอดเข้ามากอดรัดลิ้นของผมด้านใน ความรู้สึกละมุนละไมที่ได้สัมผัสผมเอื้อมมือกอดมันไว้แน่น แต่ไฟท์เองก็เช่นกันมันไม่ลืมกอดผมเอาไว้ กอดเอาไว้ด้วยสองแขน
“ แล้วชอบแบบไหนมากกว่ากัน " ผละริมฝีปากออกมาถามก่อนจะจูบอีกครั้ง ผมไม่มีโอกาสที่จะตอบมันได้แต่ตอบรับความดูดดื่มของจูบนั้นอยู่นานจนมันผละออกอีกครั้ง แล้วไล่ลงต่ำลงไปบนคอ ผมหดตัวเกร็งตอนที่ความอุ่นแนบลงไปบนผิวต่ำลงไปเรื่อยๆจนถึงกลางอก
เสื้อยืดถูกร่อนขึ้น ไฟท์จูบลงบนหน้าอกของผมก่อนจะขบเม้นเบาๆบนบอดอกที่กำลังแข็งชัน เอวบางยกตัวขึ้นยามที่มันขบเม้นแรงๆก่อนจะดึงยอดอกของผมให้สูงแล้วปล่อยลง
“ อื้ม ไฟท์ " มืออีกข้างบีบขยี้อีกคนอย่างไม่น้อยหน้า ขาของผมเริ่มกางออกตอนที่มันเริ่มรุนแรงกับหน้าอกของผมมากขึ้น " ไฟท์ เจ็บนะ เบาๆสิ "
ทั้งแรงมือที่ขยี้และปากที่กำลังดูดดื่มผมทำได้แต่หลับตาแน่นรับความเจ็บปวดที่สุขสม แต่ทว่าความสุขนั้นก็หยุดลงโดยไม่ทันตั้งตัว ไฟท์ลุกขึ้นนั่ง มันถอนหายใจก่อนจะดึงผมเข้าไปกอดไว้แน่น " ขอโทษนะแอล กูขอโทษ "
“ นี่มัน เรื่องอะไรกันวะ " ผมงงไปหมด เลยได้แต่พูดออกไปแบบนั้น อยู่ๆมันก็มายืนอยู่หน้าห้อง พูดอ้อนผมในแบบที่ไม่เคยทำ แต่พอจะร่วมรักอยู่ๆกับหยุดลง กลายเป็นคนที่ไม่มั่นใจในการตัดสินใจของตัวเองทั้งๆที่ไม่เคยเป็นมาก่อน " กังวลอะไรอยู่รึเปล่า หรือว่า มีอะไรจะบอกกูแต่ยังไม่ได้บอก บอกกูมาเลยก็ได้นะ " คนปากดีอย่างผมบอกแบบนั้นแม้ในใจจะสั่น
“ แอล " มันผละอ้อมกอดแล้วเงยหน้าขึ้นมามองผม สีหน้าลำบากใจมันกัดปากตัวเองก่อนจะเลื่อนมือมาจับไหล่ผมไว้ แรงบีบที่ไหล่ค่อยๆเพิ่มน้ำหนักมากขึ้น " ขอโทษนะทุกสิ่งที่ทำไปเมื่อกี้ ขอโทษจริงๆแต่.. เราเลิกกันเถอะวะ "
“ ไฟท์ " เสียงของผมเบา เบาจนแม้ตัวเองก็ไม่รู้ว่าจะได้ยินรึเปล่า ใจที่ร้องเรียกชื่อมันแต่ก็ทำได้แค่นิ่ง ความรู้สึกของผมมันชาไปหมดทั้งร่าง ราวกับใครเอาหินหนักๆมาทุ่มลงไปบนร่างจนทำให้ต้องนอนแน่นิ่งอยู่ตรงนั้น ผมเอ่ยถามมันออกไปอีกครั้ง " เลิกกันเหรอ.. จริงเหรอ จริงๆเหรอ มึง คือ มึง... ไม่ได้เลือกกูสินะ "
“ อื้ม " มันตอบ เสียงเบาที่ไม่หนักแน่น ผมมองตาไฟท์ที่กำลังหลบตาผม
“ ขอเหตุผลหน่อยได้มั้ย " ผมพยายามจ้องตามัน " ขอเหตุผลหน่อยได้มั้ย ว่าทำไมถึงไม่ใช่กู เหตุผลจริงๆของมึง ไม่ว่าจะเป็นเหตุผลอะไรก็ตามกูรับได้หมด แต่ว่า ขอให้มันเป็นเหตุผลที่มันออกจากใจมึงได้มั้ย ทำไมถึงไม่ใช่กูเหรอไฟท์ .. มึงรักเค้าเหรอ "
“ อื้ม " มันโกหกคำตอบ แค่ดูจากสายตาก็รู้แล้วว่าไม่ใช่ ผมคว้ามือมันมาจับไว้
“ ไหนบอกว่าจะพูดความจริงไง คิดจะทิ้งกูไปแต่มาโกหกแบบนี้ เหมือนไม่ใช่มึงเลยนะ ถ้าจะทิ้งกูไปก็พูดเหตุผลที่ต้องทิ้งกูออกมาตรงๆดิวะ ไม่ใช่พูดแบบขอไปทีแบบนี้ คนที่เจ็บมันคือกูนะเว้ย ช่วยให้เหตุผลกันหน่อยสิวะ ทำไมไม่พูดความจริงออกมา กูเจ็บนะไฟท์ กูเจ็บ " ผมจับแขนมันแน่น น้ำตาที่ไหลออกมาเรื่อยๆ ไฟท์หันหน้ามามองก่อนจะเช็ดน้ำตาให้ น้ำตาที่กำลังไหลออกมาช้าๆ
ทั้งๆที่รู้ว่า เค้ามีสิทธิจะกลับมาหรือไม่ก็ได้ ทั้งๆที่ทำใจไว้แล้ว แต่ทำไมพอเอาเข้าจริงๆ หัวใจมันเก่งเหมือนปากที่พูดออกไปเลยวะ
“ เพราะกูต้องเลือก ถ้ากูไม่เลือกมันทุกอย่างจะไม่มีวันจบ อินจะไม่มีวันจบเรื่องนี้หรอก "
“ เค้าไม่มีวันยอมรับเรื่องของเราอย่างงั้นเหรอ " ผมถาม ไฟท์ก็พยักหน้า " แล้วเรื่องของเราเกี่ยวอะไรกับเค้า มันเป็นเรื่องของเราสองคนนะ ไม่เกี่ยวกับเค้าเลย เวลาเราสุขเราสุขกันแค่สองคน เวลาเราทุกข์เราก็ทุกข์กันแค่สองคน เค้าเกี่ยวอะไรด้วย เค้าไม่เกี่ยวเลย " ผมถามออกไปอีกคนก็นิ่ง ไฟท์ที่กำลังนิ่งมันไม่แม้จะตอบอะไรผมราวกับคนที่เจ็บปวดจนพูดไม่ออกแต่ต้องมาพูดเพื่อใครอีกคน " เค้าคงสำคัญสำหรับมึงสินะ "
“ กูกับอิน ใช้ชีวิตเป็นที่หนึ่งของกันและกันมาตลอด สำหรับกูอินคือเพื่อนคนสำคัญที่กูคงปล่อยให้มันรู้สึกแย่แบบนั้นต่อไปไม่ได้ มันทั้งทรมานแล้วก็เจ็บปวด และแม้มันจะไม่ได้เลือกกูจริงๆ แม้ว่ามันจะเลือกทั้งเค้าแล้วก็กูถึงจะไม่ชอบใจ แต่ถ้ากูดึงดันที่จะทำอะไรตามใจกูเองแบบนี้ อินก็จะเป็นอยู่แบบนั้น อยู่แบบไม่มีความสุข มันรับไม่ได้หรอกที่จะสูญเสียความเป็นที่หนึ่งไป อินแอบรักกูมานานแล้ว มันทรมานเพื่อกูมาก็มากแล้ว เพราะงั้นก็ถึงเวลาแล้ว ที่กูต้องเสียสละเพื่อให้มันมีความสุขบ้าง มันอาจจะดูเห็นแก่ตัวแต่ในฐานะเพื่อน กูก็ปล่อยให้มันต้องเป็นแบบนั้นไม่ได้ กูเห็นอินทรมานแล้วก็ไม่มีความสุขกับการที่เห็นกูมีความสุขกับมึง กู .. กูทำร้ายมันไม่ได้วะ กูขอโทษนะแอล กูขอโทษ " ไฟท์หันมาลูบหัวผม
“ แม้ความสุขของเค้าจะทำให้มึงเป็นทุกข์อย่างงั้นเหรอ "
" ขอโทษนะ ที่ทำอะไรตามใจไป ขอโทษที่เอาแต่คิดถึงคนอื่น "
“ ไม่เป็นไร " ผมทำได้แต่ส่ายหน้า อยากจะบอกมันว่าผมไม่เข้าใจในความสัมพันธ์ของมันกับเพื่อนคนนั้นเลย ผมเข้าใจถึงคำว่าคนสำคัญ แต่ว่าผมก็มีความคิดที่ว่า เค้าคงเข้าใจความหมายของคำว่า คนสำคัญผิดไป
สำหรับหมออิน คนสำคัญของเค้า คือคนที่เค้าต้องเป็นที่หนึ่ง คือคนที่ต้องยอมเค้า ยอมเดินไปตามเกมส์ของเค้า เพื่อให้เค้ามีความสุข แล้วคนสำคัญเหล่านั้นต้องยอมเค้าเสมอไป ไม่ว่าจะด้วยการบีบบังคับด้วยวิธีการใดๆ ไม่ได้สนสิ่งที่คนอื่นรู้สึกแต่กลับสนใจแค่ตัวเอง แต่สำหรับผม คนสำคัญของผม ไม่ต้องทำให้ผมมีความสุขก็ได้ แต่ขอให้คนสำคัญของผมมีความสุขก็พอ
เราคิดต่างกัน แต่ก็ไม่แปลกที่คนเอาแต่ใจจะถูกตามใจมากกว่า ยังไงซะ คนที่ทำเป็นเข้มแข็งก็ไม่ได้รับการปลอบโยนเท่ากับคนอ่อนแออยู่แล้ว
“ ได้โปรดอย่าคิดว่ามันเป็นคนไม่ดีเลยนะ บางทีความเจ็บปวดของมันที่อยู่ในใจของมัน ก็คงไม่มีใครรู้ได้หรอกว่ามันมากมายแค่ไหน "
“ ความเจ็บปวด ของคนที่อยากได้ผู้ชายพร้อมกันสองคนนะเหรอ " ผมถาม " มันเจ็บปวด ใช่ เพราะเค้าแค่เลือกไม่ได้ไง ว่าเค้าจะเลือกใครดี โรมก็ดีก็รัก มึงเองก็ด้วย ถ้าเสียใครไปสักคนก็เสียดาย ถ้าเห็นโรมไปมีคนอื่นมีความสุขอยู่ต่อหน้าต่อตา กูไม่มีความสุข มึงเองเค้าก็คิดแบบนั้น เค้าอยากให้ทั้งมึงและโรมมีเพียงเค้าที่มอบความสุขให้ เค้าเองก็ด้วยอยากได้ทั้งความสุขที่มาจากมึงและมาจากโรม แน่นอน เลือกไม่ได้นี่น่า มันต้องเจ็บปวดอยู่แล้ว ในเมื่อเค้าเลือกไม่ได้ ว่าต้องจะรักใครกันแน่ "
ไฟท์ไม่ตอบอะไรผมมันเอาแต่เงียบ ผมรู้ว่านี่ไม่ใช่สิ่งที่มันอยากทำ แต่กลายเป็นสิ่งที่มันต้องทำ เพื่อคนที่มันเรียกว่า เพื่อนรัก คนที่เป็นคนสำคัญของมัน
“ ขอกอดหน่อยได้มั้ย "
“ ไฟท์ " ทำไมมันต้องเจ็บปวดขนาดนี้ด้วยวะ ทำไมเราต้องจากกันด้วย ทำไมต้องจากกันทั้งๆที่รักกัน ไม่เข้าใจ ไม่เห็นเข้าใจเลย
“ ขอกอดหน่อยได้มั้ย กูอยากกอดมึงอีกสักครั้ง "
“ อื้ม.. ได้สิ " ผมดึงตัวเองเข้าไปให้กอดไฟท์ น้ำตาที่ไหลลงมาช้าๆ ผมพยายามร้องไห้โดยไม่เปล่งเสียงใดๆออกมา
ความจริงในใจเหมือนเข็มหลายพันเล่มที่ทิ่มแทงผม เราเลือกกันและกัน แต่เรารักกันไม่ได้ ผมไม่ได้อยู่ในสถานะที่มีสำคัญสำหรับไฟท์ ไฟท์เห็นเพื่อนรักที่คบกันมานานสำคัญกว่าคนที่รู้จักได้ไม่นานอย่างผม แม้เค้าจะทำให้มันเจ็บปวดมันก็เลือกเค้า แม้รู้ว่าตัวเองต้องไปอยู่ในฐานะที่สองก็ยอมไปด้วยเหตุผลที่มันบอกตัวเองว่า มันเองก็ทำให้เค้าเจ็บมามากแล้ว เป็นเหตุผลที่ไม่สมเหตุสมผลเลย ไม่เลยสักนิด ทำไมเค้าถึงไม่เลือกใครสักคนไป เพราะรักทั้งสองคนเท่าๆกันงั้นเหรอ ความรักแบบนั้น มันมีอยู่จริงๆเหรอ ถ้าเป็นอย่างงั้น อะไรคือมาตรฐานการวัดในความรักครั้งนี้ละ ว่าเค้ารักทั้งสองคนเท่ากันจริงๆ
บอกรักคนนี้ พร้อมกับบอกรักอีกคน ในความเป็นจริง ต้องใช้ความรู้สึกแบบไหนในการที่ต้องทำแบบนั้นกันนะ ผมรู้สึกเจ็บ ทั้งเจ็บ แค้น แล้วก็โกรธ ทั้งๆที่ว่าผมจะให้ที่หนึ่งกับไฟท์ได้ จะเป็นคนที่รักไฟท์คนเดียวได้ แต่ผมกลับไม่ถูกเลือก แต่คนที่ถูกเลือก คือคนที่จะทำให้มันเจ็บ คนที่จะเห็นมันเป็นแค่ที่สอง รองจากใครอีกคนนึง
“ แอล กูขอโทษนะ "
" ไม่ต้องขอโทษกูหรอก ขอโทษตัวมึงเอง หรือใครสักคนที่ต้องทำให้มึงรู้สึกผิดกับเรื่องนี้เถอะ กูเข้าใจ ถ้ามึงจะยอมแบบนั้นก็เข้าใจ ไม่ว่าทางไหนที่มึงเลือก กูพร้อมจะเข้าใจทั้งนั้น ไม่เป็นไรหรอก ไม่เป็นไรหรอก ไม่เป็นไร " ผมที่กำลังร้องไห้อย่างหนักอยู่ๆก็ย้ำคำพูดนี้กับตัวเองอยู่เป็นพันครั้ง " ไม่เป็นไรจริงๆเว้ย กูเข้าใจ เข้าใจจริงๆนะ เข้าใจแล้ว กูเข้าใจมันดี กูเข้าใจ กูไม่เป็นไร ไม่เป็นไรจริงๆ ไม่เป็นไร "
“ แอล "
“ กูเข้าใจมึงจริงๆไฟท์ แต่ กูไม่รู้ว่าทำไม ยิ่งพูดว่า กูไม่เป็นไร ทำไมกูต้องร้องไห้หนักขนาดนี้ น้ำตามันไหลออกมาเอง แต่กูไม่เป็นไรจริงๆนะ กูไม่เป็นไร "
อ้อมกอดที่รัดผมแน่น ในใจของผม กำลังปลอบใจตัวเองว่า ไม่เป็นไรอย่างที่ปากพูดออกไป ไม่เป็นไรนะแอล อย่างน้อยมึงก็มีตัวเอง กูอยู่นี่ไงแอล อย่างน้อยมึงก็มีตัวเองนะ รักตัวเองสิ ถ้าไม่มีใครรักแล้วละก็ ก็จงรักตัวเอง
ไฟท์ไม่ได้เลือกผม ไม่ว่าจะด้วยเหตุผลอะไร จะรักอยู่หรือไม่ สุดท้ายก็ไม่ใช่คนที่ถูกเลือกอยู่ดี ผมทำได้แต่ยิ้มจางๆให้มันก่อนจะผละออกจากอ้อมกอดนั้น เราหลบตากัน ไม่มีใครหันมากลับมามองกันอีกแล้ว มือของไฟท์เอื้อมมาจับมือของผม มันจับไว้แบบนั้น ผมเองก็ด้วย แล้วเราก็นั่งอยู่บนเตียงนั้น ด้วยความเงียบ ราวกับไม่มีใครอยากจะจากกัน
แต่ผมก็รู้ว่าพอถึงเวลา เราจะต้องปล่อยมือกันอยู่ดี
...........................................................
“ ป๊า ทำไมอาเต วิ่งออกไปแบบนั้นคะ " อลิซหันมาถามผมตอนที่วางมือถือลงเก็บไว้ในกระเป๋าตามเดิม จะบอกว่าไม่รู้ ก็คงจะเหมือนว่าโกหกกัน แต่ถึงจะบอกออกไปอลิซเองก็ไม่ผิด และไม่รับรู้ถึงความรู้สึกนั้นอยู่แล้ว
“ ทำไมนะเหรอคะ คงเพราะว่าอาเต เค้าคงคิดถึงอะไรที่เค้าไม่อยากจะคิดถึงมั้งคะ "
“ หนูไม่เห็นเข้าใจเลย " เธอว่าพลางตักโจ๊กในถ้วยขึ้นกิน ผมลูบผมยาวๆของอลิซก่อนจะยิ้มให้เธออย่างปกติ
ครั้งนึงผมไม่เคยต้องการเด็กคนนี้เลย เธอที่เกิดมาเหมือนพรากทุกอย่างไปจากผม แต่ทว่าตอนที่ผมไม่เหลือใคร ผมก็มีเธอคอยอยู่ข้างๆตลอด คนที่ผมจะคอยเฝ้าดูการเติบโตของเธอไปเรื่อยๆ คนที่รักผมจริงๆ รักที่ออกมาจากใจที่บริสุทธิ์
“ ผู้ใหญ่มักมีความทรงจำที่ไม่น่าจดจำกันทั้งนั้นแหละครับ สิ่งที่เราอยากจะลืมนะ "
“ แล้วทำไมไม่ลืมมันไปละคะ "
“ ความเจ็บปวดมันลืมไม่ได้ง่ายขนาดนั้นนะสิครับ "
ก๊อก ก๊อก ก๊อก เสียงเคาะประตูดังขึ้นในระหว่างที่อลิซกำลังจะถามผมขึ้นมาอีกครั้ง สาวน้อยหันมองหน้าผมก่อนจะวิ่งลงจากเก้าอี้ไปที่หน้าประตู มือเล็กๆหยิบเก้าอี้ปีนขึ้นดูคนที่มาใหม่ตรงตาแมวแบบที่ผมสอนว่าให้เช็คเสมอว่าใครมาก่อนจะเปิดประตูให้ทุกครั้ง
“ อาอิน!!! อาอินมาหาหนู! “ เสียงร้องดีใจของชื่อคนที่ผมไม่คิดว่าจะมา ทำเอาผมลุกขึ้นจากเก้าอี้ ประตูถูกเปิดออก อลิซก็พุ่งเข้าไปหาอินทันที " อาอินของหนู อาอินมาหาหนูแล้ว "
“ คิดถึงอาอินเหรอครับ "
“ คิดถึงค่ะ คิดถึงมากๆเลย " เธอบอกแบบนั้น สองแขนก็กอดอีกคนไว้แน่น อินอุ้มอลิซขึ้นมาก่อนจะเดินมาเข้ามาหาผม
“ กำลังกินข้าวเช้ากันอยู่เหรอ "
“ อื้ม " ผมตอบ อีกคนก็นั่งลงบนเก้าอี้ตัวที่อยู่ตรงข้าม
“ ช่วยดึงถ้วยโจ๊กของอลิซมาให้หน่อย " เลื่อนถ้วยไปให้ตามคำสั่ง อลิซก็ลงมือกินข้าวต่อทั้งๆที่กำลังนั่งอยู่บนตักของอิน " ทำไมหัวหนูยุ่งแบบนี้อลิซมานะ อาอินจะผูกผมให้ใหม่นะ "
มือบางรวบผมให้อีกคน อินที่กำลังทำทุกอย่างด้วยความเป็นธรรมชาติเหมือนอย่างทุกครั้งที่มันชอบทำ และไม่พูดอะไรเกี่ยวกับเรื่องที่ผ่านมาเลยสักคำ ใบหน้าหวานที่โรยแรงเหมือนคนอดนอน แถมยังมีรอยคล้ำใต้ตา
“ อิน "
“ อย่าถามเรื่องอะไรแบบนั้น ต่อหน้าอลิซได้มั้ย "
“ อลิซครับ หนูนั่งกินข้าวคนเดียวได้ใช่มัํย ป๊ามีเรียกจะคุยกับอาอินนะ " ผมว่าแบบนั้น ก่อนจะเดินไปอุ้มอลิซมานั่งที่เก้าอีกตัวข้างอิน แล้วลากมันจากโต๊ะไปคุยกันที่ระเบียงก่อนจะปิดประตูเพื่อไม่ให้อลิซได้ยินเรื่องราวของเรา
“ โรม ไม่ถามได้มั้ยวะ ว่าทำไมถึงกลับมา " อินพูดขึ้นก่อนที่ผมจะเอ่ยถามมันด้วยซ้ำ " แค่ให้กูกลับมาได้มั้ยวะ ให้กูกลับมาหามึงได้มั้ย " ผมเงียบไม่ได้ตอบอะไร อินก็เดินเข้ามาใกล้ก่อนจะกอดเอวของผมไว้ " อย่าถามอะไรกูเลยโรม กูไม่มีคำตอบอะไรให้มึงหรอก คำตอบที่ว่าทำไมถึงกลับมา หรือกลับมาทำไมอะไรพวกนั้นนะ กูรู้แค่ว่า กูอยากกลับมา กูแค่กลับมา กูไม่อยากเสียมึง คนที่รักกูไป กูเลยกลับมา มันก็เท่านั้น "
“ ถ้ารู้แบบนั้น ทำไมตอนนั้นถึงทำแบบนั้น ทำไมถึงเลือกที่จะทิ้งกูไป " ทำไมถึงทิ้งกูไปหาเค้า ทำไมถึงให้คนอื่นมายืนแทนที่มึง ที่ที่กูให้มึงยืน ทำไมมึงไม่หวงที่ของมึงที่มันอยู่ตรงข้างๆกูเลยสักนิด ทำไมไม่คิดว่าถ้ากูกับแอลอาจจะกลับมารักกัน ทำไมถึงไม่คิดหวงกูเลยสักครั้ง ทำไม
“ ขอโทษ " อินพูดแค่นั้น แขนของมันก็กอดผมแน่นขึ้น " กูขอโทษมึง โรมกูขอโทษ "
ภายในใจของผมมันเหมือนถูกสต๊าฟให้หยุดลง ผมอยากจะพูดทุกอย่างในสิ่งที่ผมคิด ' ทำไมถึงทำแบบนั้น ทำไมถึงปล่อยมือผมที่จับมือมันไว้ตลอดไปหาคนที่ไม่ได้คิดถึงมันเลย เพียงเพราะมึงไม่อยากเสียเค้าไป แต่ถึงอย่างงั้นกูเองมึงก็อยากเก็บไว้ กูเป็นตัวอะไรวะอิน ของตายของมึงเหรอ หรือมึงเห็นกูโง่ กูไม่รู้อะไร กูไม่มีความรู้สึก หรือมึงไม่รู้สึกอะไรกับกูเลย สำหรับมึง กูเคยสำคัญบ้างมั้ย ในความคิดของมึงกูจะเคยเป็นคนที่มึงขาดไม่ได้เหมือนเค้ารึเปล่า คนที่มึงพยายามทำทุกอย่างเพื่อรักษาไว้ มือข้างนึงกุมมือกู อีกมือก็ไม่ปล่อยจากเค้า ถ้ากูให้มึงปล่อยมือเค้า มึงจะทำมั้ย แล้วถ้ากูไปมึงจะทำทุกอย่างเพื่อรั้งกูไว้บ้างรึเปล่า อย่างที่มึงทำกับเค้า '
“ โรม ทำไมเงียบไปวะ "
“ เปล่า ไม่มีอะไร " ผมบอกมันแบบนั้น อินก็จ้องหน้าผม
“ กูขอโทษ ขอโทษที่ทำให้มึงต้องรู้สึกแย่ แต่มึงเองก็สำคัญกับกูนะ ได้โปรดอย่าคิด ว่าตัวมึงเองไม่มีความสำคัญกับกู เพราะมึงสำคัญกับกูมาก กูเลยต้องคิดทบทวนให้มาก ขอโทษนะโรม กูขอโทษนะ " อ้อมกอดที่กอดผมแน่น ในสมองตั้งคำถามที่ว่า ถ้าตัวกูสำคัญมากยังต้องคิดทบทวนอีกเหรอว่าจะเลือกใคร ถ้าสำคัญจริงๆทำไมไม่เลือกเลยล่ะ แต่นั่นก็ไม่ใช่สิ่งที่ผมกล้าถามออกไปหรอก ถามไปก็มีแต่จะทำให้อีกคน แย่ไปกว่านี้ ตัวผมเองก็ด้วย
ทั้งๆที่อยากถามว่า กลับมาทำไม เพราะเค้าไม่เลือกใช่มั้ยถึงกลับมา แต่นั่นก็เป็นเพียงแค่ความคิด เพราะสิ่งที่ผมทำ คือแค่ยื่นสองมือของผมออกไป กอดมันเอาไว้แน่นกว่าที่เคยกอด
สำหรับผม อินคือคนที่รัก รักจนไม่กล้าแม้จะตอกย้ำให้ต้องเจ็บ
.........................................................
สงสารพี่โรม สงสารน้องเต สงสารความรู้สึกของทุกๆคนที่ต้องมาอยู่ในวังวนนี้
มันทรมาน :ling1:
เพราะงั้น สิ่งที่หนมอยากจะบอกเลยคือ " อีกสองตอนจบแล้วนะ "
อย่าเพิ่งทิ้งกันไป อยู่กันจนถึง ฉากสุดท้ายนะคะ :กอด1: :L2: :3123: :L1: :pig4:
ใครมีทวิตหนมฝากแท็ก #Choiceต้องเลือก ด้วยน้า
ขอบคุณที่เข้ามาอ่านและคอมเม้นท์จ้า
-
ถึงจะหน่วง หนัก โมโหแค่ไหน ยังยืนยันว่าจะติดตามตอนจบ
สุขอยู่ที่ใด :katai1:
-
:katai1: อินทำอะไร อิไฟท์ทำอะไร คืออึน มึน งง สรุปไฟท์เลือกแล้วจะทิงเตเพื่ออิน ทำตัวเองตลอดอิไฟท์ แล้วมาทำเตเจ็บอีกไม่สงสารหรอกนะ
แล้วอินล่ะจะเลือกโรมแล้วยังมีไฟท์รึ อินยังไม่เคลียร์นะ
เหมือนจะแต่งให้อินดูเห็นแก่ตัวมากมาย ทั้งๆที่คนที่จริงๆแล้วไฟท์คือคนทำให้อินเป็นแบบนี้
-
อ่านไปอ่านมาเหมือนอินเห็นแก่ตัวที่สุดอ่ะ
-
ตอนนี้อินชัดเจนมาก
-
:เฮ้อ: :เฮ้อ:
-
เดี๋ยวก็สั่งเก็บซะหรอก อินเหมือนไม่ดี แต่อ่านตอนนี้แล้วหมั่นใส้ไฟท์ คิดไรปัญญาอ่อน คลุมเคลือกันทุกคน ใช้ชีวิตมึนงง ตกลงจะเอายังไงกันแน่ เทๆ ยิ่งอ่านยิ่งเครียดกับพวกนี้จริงๆ
-
เอาจิงนะ ตอนอ่านตอนแรก สงสารอินมากกก
แต่สุดท้ายหนมก็ทำให้อินเป็นเหมือนหมอทั่วๆไป
มีอีโก้ เห็นแต่ตัว
ด้วยความที่เค้าเป็นที่หนึ่งมาเสมอ แต่พอวันหนึ่งที่ไม่ได้เป็นที่หนึ่ง ก็รับไม่ได้
แล้วสุดท้าย ทุกคนในเรื่องนี้ก้เจ็บปวด
ถ้าอีก 2 ตอนจบ...
เอางี้ไม๊ ทุกคนแยกย้ายดีกว่า
ทั้งๆที่จิงๆมีหวังให้ไฟท์กับแอลได้กัน
แต่คิดว่าตัวเองเป็นแอลแล้ว
มันคงรู้สึกเหมือนโรมอะ
ทำไไมมมต้องลังเล เลือกแล้วทั้งๆที่รักกัน แต่อยู่คู่กันไม่ได้
:serius2: :serius2: :serius2: :serius2: :serius2:
-
อินเ-ี้ยมากในความคิดของทุกคน ทุกคนบอกว่าเจ็บไม่มีความสุขเพราะว่าอินไม่เลือก
แต่เอาตรงๆนะ ไฟท์ไหนๆก็ไม่เลือกอินอยู่แล้วนายมีความสุขเมื่ออยู่กับเตนายก็ไปเถอะ ตอนที่อยู่กับเตนายไม่ได้มาติดต่ออะไรกับอินนายก็อยู่ได้ มาตอนนี้อย่ามาบอกเลยว่าไม่เลือกเตเพราะว่ากลัวอินจะเสียใจ อินมันก็เสียใจมาตลอดอยู่แล้วตั้งแต่รักเอ็งมา อย่ามาอ้างอินเลย เห็นแก่ตัวต่อไปเถอะ อย่างน้อยมันก็จะได้จบ เลิกคบกันไปเลยดีกว่า เรามาติดใจตอนที่ไฟท์จะนอนกับเตแต่หยุด เพื่ออะไร? นายไม่ได้รักอินนี่ อย่ามาทำเป็นพระเอกตอนนี้เลย เพราะมันทำให้อินดูแล้วเ-ี้ยมากๆค่ะ
โรมเองก็น่าจะบอกความรู้สึกจริงๆของตัวเองออกมา โกรธก็บอกว่าโกรธ ที่ไม่ยอมพูดอะไรออกมานี่กลัวว่าอินจะไม่กลับมาหางั้นหรือ? เหมือนแค่อยากให้อินกลับมาอยุ่ด้วยเป็นครอบครัวแล้วความรู้สึกแท้จริงก็เก็บให้เป็นปมต่อไป ครอบครัวหรือคนรักกันไม่ควรเริ่มต้นแบบนี้เพราะว่ามันเริ่มจากรากฐานที่ไม่แน่นพอ สงสารโรมนะ เรื่องของอลิซเรายกนิ้วให้โรมที่รับผิดชอบทั้งๆที่โรมเป็นคนที่ถูกกระทำ โรมโดนพ่อแม่ตัด โดนแฟนทิ้งแล้วตอนนี้โรมก็มาเป็นของตายของอิน ไม่มีอินนายก็อยู่ได้นะโรม
เรารักอินนะ รักมาตั้งแต่ต้น เชียร์มาตลอด มาตอนนี้อินกลับมาหาโรมเพราะว่าไฟท์ไม่เลือกตัวเองแบบที่ตัวเองต้องการ อินไม่ได้รักโรมมากเท่าที่อินรักไฟท์ ถ้าหากว่าไฟท์เลือกที่จะเริ่มต้นใหม่กับอินเชื่อไหมว่าอินไม่กลับมาหาโรมหรอก เราไม่รู้ว่าคุณหนมตั้งใจเขียนแบบนี้หรือเปล่าแต่นี่คือที่เรารู้สึก อินรักไฟท์มากกว่าโรมไม่ใช่แค่หวงแต่สำหรับอินไฟท์มาเป็นที่หนึ่งเสมอ การที่อินกลับมาหาโรมแบบนี้เรารับไม่ได้ เพราะว่านี่คือการหาสิ่งทดแทน The second best thing อินควรจะให้เวลาตัวเอง รักษาแผลใจที่โดนไฟท์ปฏิเสธ ยอมรับความจริงว่าไฟท์ไม่รักตัวเอง ยังไงก็เป็นไปไม่ได้ ตัดใจได้แล้วค่อยเริ่มต้นใหม่ จะโรมหรือใครก็ได้ ตราบใดที่เคลียร์ตัวเองแล้ว เพราะว่าแบบนี้มันไม่แฟร์ต่อทุกๆฝ่าย ไม่รักตัวเองด้วย 2 ตอนมานี้เจ็บกับอินอย่างที่สุด จนเหมือนกับว่าอินเป็นขอทานที่ด้านหน้ามาขอความรักจากทั้งไฟท์และโรม เลิกทำเถอะอิน
สำหรับเต อยากบอกว่าไม่ต้องร้องหรอก เดี๋ยวไฟท์ก็โอเคเองแหละ คนเราอยู่ด้วยกันเลือกไม่ได้หรอกนะว่าจะเอาแต่ส่วนที่ดีแล้วไม่เอาส่วนที่ไม่ดี เพราะว่าชีวิตมันมีทั้งสองอย่าง เตไม่หนักแน่นม่ตั้งแต่เรื่องของโรมและอลิซ เตหนีตลอด เตเคยปรึกษาโรมไหมเรื่องที่เคยโดนรังควาญ เรื่องในตอนนั้นไม่ใช่ตัวเองคนเดียวที่เป็นผู้ถูกกระทำ มาตอนนี้ก็เหมือนเดิมคือนางเป็นผู้ถูกกระทำอีก ทั้งๆที่ไปถึงที่เพื่อเผชิญหน้ากับสิ่งที่หลอกหลอนตัวเองแต่กลับหนี เราคิดว่าสิ่งที่ฝังใจเตไม่ใช่แค่ว่าโดนอม่ของอลิซรังควานแต่เป็นความรู้สึกผิดที่ตัวเองทิ้งคนรักที่ต้องการตัวเองในช่วงเวลาที่ลำบากอย่างที่สุดมาด้วยต่างหาก หนีกลับไปในฐานะของผู้ถูกกระทำอีกแล้วไฟท์ก็มาปลอบให้เติมเต็มกันทั้งสองทาง ฝ่ายหนึ่งต้องการคนซัพพอร์ทอีกฝ่ายก็ต้องการซัพพอร์ทคน (เพราะเคยแต่ได้รับการซัพพอร์ทจากคนอื่นมาตลอดแต่ไม่เคยให้กลับ) ก็เลยรักกันได้ไง
เหลืออีกสองตอนก็ยังไม่รู้ว่าจะมีอะไรที่หนักหนาสาหัสกว่านี้ไหม อาการเราเหมือนอ่านไปด้วยกระอักเลือดไปด้วยมาตลอดจะฟินก็ฟินไม่เคยสุด จะรักก็รักไม่ตลอด เหมือนอ่านนิยายสำหรับคนอ่านที่ชื่นชอบการทำร้ายความรู้สึกตัวเอง คุณหนมเก่งมากๆค่ะ ทำเราอินได้มากอย่างที่สุด
ป.ล ไฟท์เลือกที่จะเป็นพระเอกเพื่อ? ในเมื่อไฟท์มันชัดเจนแล้วไม่ใช่หรือว่าไงมันก็ไม่เอาอินมาเป็นแฟน มันผลักให้อินไปหาโรม(อีกครั้ง) อินไม่มีทางเลือกก็ต้องไปหาโรม ไฟท์ขอเลิกกับเตโดยอ้างอินทำให้เตเข้าใจว่าอินทำไฟท์เจ็บ ไฟท์เป็นที่สองซึ่งมันไม่ใช่เลย ที่จริงน่าจะจบได้แล้วตรงที่ว่าอินกลับไปหาโรม แล้วไฟท์มาหาเต การที่ไฟท์เลิกกับเตก็เหมือนกับรั้งอินไม่ให้ตัดใจนั่นแหละ ตกลงไฟท์เมิงทำแบบนี้ทำไมวะ?
-
เจ็บแต่ยังไม่จบ อึมครึมกันต่อไป คนแต่งบอกอีก 2 ตอนจบ จะขอรอดูค่ะว่าจะลงเอยกันยังไง มึนอ่ะ ใจลึกๆเชียร์อินที่สุด ยังจำตอนเริ่มเรื่องที่อินตามไปหาไฟท์ได้ จากจุดเนิ่มต้นแบบนั้นมาจนถึงตอนนี้ ก็ไม่เห็นว่าไฟท์จะมีอะไรชัดเจนขึ้นมา เฮ้อ เพลีย
-
สงสารแอลมี่สุดเลยตอนนี้ ตั้งแต่เรื่องในอดีต จนมาเริ่มมีรักครั้งใหม่ได้แล้ว แต่สุดท้ายก็รักไม่ได้
เฮ้อ ไม่รู้ว่ามันจะจบลงที่ตรงไหน สงสารโรมด้วย คือโรมกับแอลดูชัดเจนแล้วว่ารักใคร เลือกใคร
แต่อินคือยังเก็บเธอไว้ทั้งสองคน ไฟท์ก็มาเป็นเพื่อนที่แสนดีอีก ยอมบอกเลิกคนที่รักเพื่อเพื่อนรัก
อีกสองตอนจะจบแล้ว ก็ยังเดาไม่ถูกเลยว่าจะจบลงที่ตรงไหน แยกย้ายกันดีกว่าไหมทุกคน 5555 :เฮ้อ:
:mew1: :L2:
-
เดาถูกที่ว่า เต กลับห้องตัวเอง :katai2-1: ให้ตัวเองหน่อย เราเป็นเตก็ไม่ไปหรอกเพราะรู้ว่าไฟว์อยู่กับอิน และยังไม่รู้ว่าสองคนนั้นตกลงกันยังไง เตเลยเลือกจะกลับมาตั้งหลักที่ห้องก่อน แต่ก็เจอไฟว์มายืนรอเพราะโรมโทรบอก ขอพูดถึงเตกับโรมก่อน ทั้งสองคนชัดเจนแล้วว่าเป็นเพื่อนกันได้ แต่ให้กลับมาเป็นครอบครัวคงไม่ได้เพราะใจของโรมให้อินไปแล้ว ส่วนเตก็ไม่ได้คิดกับโรมเช่นกัน แต่มันติดตรงที่เตยังทำใจเรื่องอลิชไม่ได้ เตไม่ได้เกลียดอลิช เตเกลียดแม่ของอลิชที่มาทำให้ความรักของเตพังลง โดยมีโรมร่วมทำถึงไม่ได้ตั้งใจแต่โรมก็ทำไปแล้ว เราไม่ว่าเตหรอก พูดกี่ครังเราเป็นเตเราก็ไม่อยู่ โรมจะมารั้งร่ำร้องให้เตอยู่ช่วยตัวเองเลี้ยงลูกได้ยังไง ในเมื่อตอนนั้นแม่ของอลิชก็ยังอยู่ มาด่าเตทุกวัน ถ้าเตเห็นแก่ตัวเตอยู่กับโรมไปนานโดยไม่แคร์แม่ของอลิชไปนานแล้ว ด่ามาก็ด่ากลับ ยิ่งโรมรักตัวเองด้วย แต่เตมันไม่ใช่คนแบบนั้นไง เป็นเกย์ยังไงก็ผู้ชายจะไปพรากลูกพรากแม่พรากพ่อเขาได้ยังไง มันไม่มีศีลธรรม โดนตราหน้าว่าเลวหนักไปอีก จะว่าเตไม่หนักแน่นก็ไม่ใช่หรอก เตมีหัวใจเตเป็นคนธรรมดาคนหนึ่งที่มีความรู้สึก เตไม่ได้ทิ้งโรมเพราะโกรธหรือเกลียด แต่เพราะเตรักโรมมากจนเกินจะอยู่ให้เจ็บปวด เตรู้ตัวเองว่าถ้าอยู่ต่อแล้วจะเป็นยังไง อะไรจะเกิดกับตัวเอง โรม อลิช เชื่อได้เลยไม่มีทางมีความสุข ใครอาจจะคิดว่าเตไม่ปล่อยวางเรื่องอลิช ก็ถูกส่วนหนึ่ง พอไมเ่ห็นหน้าก็พอทำใจได้แต่พอเจอก็คิดขึ้นมาอีก เตน่าสงสารนะจมกับความเจ็บไม่มีลืม ในขณะที่โรมเจ็บเพราะรักเต แต่ด้วยความเป็นพ่อคนต้องรับผิดชอบอลิชที่เกิดมาแล้ว ให้ทิ้งหรือไม่รักมันคงไม่ได้ โรมพยายามเริ่มใหม่เพื่อลูก ดีแล้วที่โรมคิดได้แบบนี้ โรมกับเตเหมือนกันในตอนนี้คือ เจ็บช้ำซ้ำสองกับรักใหม่ แต่เตดูจะลอยลำแล้วล่ะ คงจะทำใจเรื่องไฟว์ ทีนี้ก็เหลือแต่ ไฟว์ อิน ว่าจะยังไง ไม่อยากจะโทษอิน เราพูดเลยเราไม่เข้าข้างอินตั้งแต่วันที่อินเลือกโรม เราถือว่าอินปลดตัวเองจากผู้ชายเห็นแก่ตัวชื่อไฟว์ไปแล้ว แต่ยังกลับไปหาอีกเมื่อรู้ว่าไฟว์มีเต ถ้าเตทำใจไม่ได้เรื่องอลิช อินก็ทำใจไม่ได้เรื่องไฟว์ ไม่ยอมปล่อยวางเหมือนกัน ไม่ใช่เพราะไฟว์มันรั้งแล้ว แต่อินต่างหากหลอกตัวเอง ถามว่าถ้าไฟว์ทิ้งอินให้ร้องห่มร้องไห้แล้วไปรับเต คนจะด่าไฟว์ไหม ก็ด่าอยู่แล้วหาว่าไม่ห่วงความรู้สึกอินเลย ใจร้ายใจดำ สารเลว แต่พอมันยับยั้งไม่เอากับอิน ดูแลปลอบใจและยอมรับจะอยู่กับอินในแบบที่อินต้องการ ก็โดนด่าอีก มันไม่เอาเตก็โดนด่าว่าทำตัวดีเพื่ออะไร อินเจ็บมาตั้งนานมึงพึ่งคิดได้เหรอ ถ้านอนกับเตก็โดนด่าอีก มึงบอกจะเลิกเตเพราะพูดกับอินไปแล้ว มึงเอาเตส่งท้ายหรือไง มึงนี่ผิดทุกอย่างเลยไฟว์ :laugh: ไฟว์มันผิดที่ไม่เลือกอินแต่แรกเหรอ ในตอนนั้นมันไม่ได้รู้สึกกับอินแบบคนรักสักหน่อย มันเห็นเป็นเพื่อน ถึงมีเซ็กส์ก็ยังเป็นเพื่อน กว่ามันจะรู้ว่ารักอิน ก็ตอนที่อินเลือกโรมไปแล้วไม่ใช่เหรอ แล้วจะด่ามันทำไม มันก็โดนอินทิ้งแล้วไง มันก็เจ็บ แต่พอมันเริ่มชีวิตใหม่ คนก็ด่ามันอีก ทีอยู่กับอินไม่เห็นจะแคร์ ก็บอกแล้วไงมันสายไปแล้ว เพราะอินเลือกโรมไปแล้ว ก็ถือว่าปลดปล่อยกันไป :hao3: ไม่ได้มองอินเหี้ย อินเลว อินเห็นแก่ตัว แต่มองว่า อินไม่รักตัวเอง เอาหัวใจไปผูกกับปลายตีนเขา พอเขาเหยียบย่ำก็แทนที่จะจดจำ แต่ยังกลับไปให้เขาซ้ำอีก ใครพูดใครเตือนก็ไม่ฟัง เหมือนจะคิดได้ แต่สุดท้ายก็คิดไม่ได้ แล้วเมื่อไหร่จะพบกับความสุข ให้อยู่กับไฟว์ก็ไม่เอา ทิ้งโรมไม่ได้ อยู่กับโรมก็พะวงไฟว์จะเห็นเตหรือใครที่เข้ามาในชีวิตไฟว์ไม่ได้อีก จะเอาอะไรอีกล่ะอิน อยู่คนเดียวดีกว่าไหม อินเป็นคนดีนะ ไม่ใช่ไม่ดี เสียแค่รักไฟว์มากเกินไป มากจนตอนนี้แยกไม่ออกแล้วว่า รักหรือหวงก้าง คำพูดที่พูดกับโรมอีก บอกได้เลยอินไม่ได้รักโรมเลยสักนิด คิดแต่ว่าโรมรักตัวเองเลยเลือกที่จะอยู่ด้วย พูดว่าเป็นคนสำคัญ แต่กลับทำตรงกันข้าม ถ้าไฟว์พูดไม่ดีสวยหรู อินก็ไม่ต่างกันหรอก กลัวเหลือเกินกับการไม่เหลือใคร มีปมด้อยอะไรแค่เรื่องอีไฟว์เรื่องเดียว รักมันจริงก็อยู่กับมันไปสิ ไม่ว่ามันจะมองเป็นตัวอะไรก็อยู่ไปเถอะถ้ามีความสุข แล้วไง ก็ไม่อยู่ไปเลือกโรม ถ้าตอนสุดท้ายทุกคนไม่อยู่ด้วยกัน เราก็แฮปปี้นะ :katai3:
-
สงสารทุกคนเลยยยยย. เฮ้อออ
-
โรมนี่รักจริงป๊เนี่ย อินออกมาเริ่มต้นชีวิตใหม่เหอะ ไปอยูเมืองนอกเลยจบ
-
อยากจะ let it go :jul3:
ก็ยังชอบอินอยู่ดี :jul3: :jul3:
แบบ ไม่ค่อยถูกชะตากับแอล :laugh: :laugh: :laugh:
แต่ก็สงสาร ต้องจากทั้งๆที่ยังรัก สองครั้ง o7
-
คือจบยังไงก็ได้ แต่ไฟท์คู่กะแอลไม่เอานะ แบบเราไม่ชอบแอลไงไม่รู้ อ่านแล้วไม่อินตัวละครนาง แปลกๆ แต่เรื่องนี้นี่อ่านแล้วอึดอัดจริงๆ บีบคันมาก :o12:
-
:เฮ้อ: :เฮ้อ:
จากตอนล่าสุด ตามความรู้สึกเลยนะ
จากตอนนี้ ไม่ได้ทำให้รู้สึกว่าไฟท์เสียสละเลย ถ้าแคร์อินจริงก่อนหนัานี้ทำไมถึงไม่คบกัน กลัวถ้าคบกันแล้วเลิกจะเป็นเพื่อนกันไม่ได้(แต่ตอนนี้ความเป็นเพื่อนความผูกพันเหนือสิ่งอื่นใดยังไงก็ตัดไม่ได้ แล้วถ้าคบกันแล้วเลิกกันมันจะตัดขาดกันง่ายๆเลยเหรอ ยอมเสียสละไม่คบกับเตเพื่อความผูกพันของเพื่อนที่แอบรักมานาน) กลัวคนรอบข้างกลัวสังคมมองเพราะคบผู้ชาย(แต่เลือกที่จะคบกับเต ) ไม่ว่าจะยังไงไฟท์ก็วางความสำคัญของอินแค่ "เพื่อนที่ไม่อยากสูญเสียและไม่สามารถสูญเสียไปได้ รวมทั้งไม่สามารถเปลี่ยนสถานภาพได้"
ยังไงคนที่ไฟท์แคร์มากที่สุดคือตัวไฟท์เอง รองลงไปคืออิน เตคงลำดับถัดไป
ไม่คบกับอิน เพราะความกลัวของตัวเองล้วนๆ ส่วนอินเสียใจได้??
ไม่คบกับเต เพราะตัวเองเชื่อว่าไม่อยากทำให้อินเสียใจอีก (ตอนไม่คบกับอินไม่คิดวะ) ส่วนเตเสียใจได้??
สรุป เพื่อตัวเองล้วนๆ
อินเหมือนตัวละครที่เป็นจิตใตัสำนึกของคนทั่วไป เลือกไม่ได้ รักทั้งสอง อยากครอบครองทั้งสอง ใครๆก็อยากทำอย่างนั้น ถ้าเป็นสิ่งของชีวิตคงง่ายของเดิมยังชอบอยู่ อันใหม่ก็ชอบเก็บไว้ใช้ทั้งสองอัน และไม่แบ่งให้คนอื่นด้วย
โรม น่าสงสารนะ ที่เข้ามาในวังวนของไฟท์กับอิน ใช้ชีวิตกับความจริง มีอดีตที่อยากแก้ไขแต่ไม่จมปลักพร้อมเดินหน้าเสมอ
เต/แอล คงเหมือนคนที่เคยครอบครองสิ่งที่ตัวเองรัก แล้วมาถูกแย่งไป ทำใจยอมรับไม่ได้ ตอนนี้กำลังถูกใจกับของรักของคนอื่นที่เจ้าของก็หวงและรักมาก แม้จะได้มาอยู่ในมือแล้วแต่สิ่งนั้นก็ดูผูกพันกับเจ้าของเดิมเหลือเกิน เตเป็นตัวแทนของคำว่าคนรักสำหรับไฟท์แต่ความสำคัญอยู่รองจากตัวไฟท์เองและเพื่อนอย่างอิน
หากผิดพลาดตีความพฤติกรรมผิดจากที่ผู้เขียนต้องการสื่อต้องขอโทษด้วยนะคะ อาจพลาดประเด็นสำคัญบางส่วนไป
ขอบคุณสำหรับดราม่าหน่วงๆเรื่องนี้ค่ะ :mew1: ชอบแนวนี้และเรื่องนี้ทำให้อินกับตัวละครมากค่ะ
รอบทสรุปของเรื่องนี้นะคะ น่าจะไม่happyมั้ง ถ้าไม่happyจริงๆ คงบอกว่านี่คือบทสรุปชีวิตจริง แต่ถ้าhappy ending ก็นี่คือนิยาย
-
:z3: ยังรักหมออินเหมือนเดิม
-
ตอนนี้รู้สึกได้เลยว่ามีแค่2คนที่เห็นแก่ตัว คืออินกับไฟท์ ตัวเองเจ็บไม่พอมาดึงคนอื่นเจ็บร่วมเข้าไปอีก สงสารเตนะแต่ก็เกลียดนางด้วย อาจจะเป็นเพราะเราอยู่ทีมอินมาตั้งแต่ต้นเลยหมั่นไส้นาง ส่วนโรมนี่ตอนเตกลับมาก็เหมือนจะทำตัวเป็นหมาหยอกไก่ ตัวเองก็ลืมอินไปเหมือนกันแหละตอนอยู่กับเต พอมาแบบนี้จะนอยด์อินเพื่อออออออ :เฮ้อ: :เฮ้อ:
อยากอ่านตอนต่อไปอีก2ตอนไวไวจังค่ะ หน่วงมาก :katai1: :katai1:
-
อ่านไปแล้วหน่วงไป ลงเอยยังงัยนะเรื่องนี้ :katai1:
-
เกลียดอินตั้งแต่ต้นเรื่องละ ตอนนี้โคตรเกลียดเลย รักแอลนะ ไม่น่ามีตัวละครชื่อแอลเลย สงสารแอลมาก ออกมาเถอะแอล ไม่ต้องไปยุ่งกับเค้าสามคนหรอก เราไม่เกี่ยวตั้งแต่ต้นแล้ว ถ้าไม่เจอไฟท์ก็ไม่ต้องมาเจออะไรแบบนี้ จบก็ดี แม่มโครตหน่วงเลย สู้ๆนะคนเขียนปกติไม่ค่อยตอบนิยายใครเพราะนี่ก็เป็นนักเขียนเหมือนกัน พึ่งจะตอบนี่ละ55555
-
#ทีมอิน คือตอนนี้รู้สึกขัดใจมาก ทำไมแต่งให้แอลกลับคอนโดตัวเอง แล้วแต่งให้อินกลับบ้านไปคิดทบทวนเรื่องราวที่เกิดขึ้นไม่ได้บ้าง เราว่ามันน่าจะจบสวยกว่านะ ให้อินหลงเหลือคุณค่าในตัวเองบ้างเถอะ ไม่ใช่ว่าอีกคนไม่เลือกเลยต้องกลับไปหาอีกคน เราว่าอินเป็นคนเข็มแข็งนะ ต่างฝ่ายต่างอยู่กับตัวเองบ้าง ถึงยังไงก็ยังรักอินอยู่ดี ไปเถอะอินพักผ่อนสมองตัวเองยาวๆเลย เหนื่อยมามากพอละ ย้ายไปเมืองนอกเถอะ ถึงยังไงอินก็ยังมีครอบครัวที่น่ารักนะ ทุกคนรักอิน เชื่อคำวาดเถอะแค่ถอยออกมาแล้วจะพบกับความสุข ถอยมาหนึ่งก้าวเพื่อเดินหน้าสองก้าว ซักวันต้องเป็นวันของเรา สุดท้ายถ้าอินจะไม่เลือกใคร เราว่าเราhappyมากกว่าอ่ะ สู้ๆๆๆๆๆๆน้องหนม อินไปนีสสสสสสสสนึง
-
ขอเม้นอีกรอบ ถ้าตอนจบจะจบแบบอินไม่เหลือใครนี่จะนอยด์มาก มันไม่แฟร์ จบแบบแยกย้ายกันไปหมดยังจะดีกว่าอีก :hao5: :hao5:
ได้โปรดคนเขียนอย่าทำร้ายคนอ่านอีกเลยนะคึ ฮือออออออออออ
-
ตอนนี้อยากให้อินไปเป็นหมอชนบทมากเลยอะ 55555
แบบปลีกวิเวกไปใช้เวลาส่วนตัวคิดทบทวนอะไรๆให้มันดีกว่านี้ เริ่มต้นชีวิตใหม่
ตั้งแต่แรกก็ชอบอินมาตลอด ที่จริงอยากให้อินคู่กับโรมนะ เพราะเคมีเข้ากันดี
แต่ถ้ากลับมาหาโรมเพราะไฟท์ไม่เลือกก็อย่ามาเลย
เศร้าแทนโรม โรมคือยอมอินทุกอย่างรึ ไม่ว่าเค้าจะยังไงแกก็รับได้รึ
ส่วนเตก็น่าสงสารนะ แต่ฉันไม่ชอบแกเลย TT
ไฟท์แม่งน่าโมโหจัง อยากต่อยแกจริงๆ :katai1: :katai1:
-
ใกล้จบแล้วสินะ
มาแสดงตนว่ายังอยู่ทีมโรมอยู่ค่ะ น่าสงสารจริงๆพ่อคุณ
หลายตอนที่ผ่านมานี่อินทำให้เรื่องเลวร้ายมาก เป็นอย่างที่คิดไว้ไม่ผิดเลยจริงๆ
ถ้าไฟท์เลือกตัวเองคงตัดใจจากโรมไปได้ง่ายๆ
คือก็เลือกไฟท์แต่แรกแล้วนี่จะทำให้เรื่องยากทำไม สุดท้ายโรมก็เป็นแค่ของตายจริงๆ
ไฟท์เองก็คงเซ็งมาก เพราะเป็นเพื่อนกันมาก็นาน ทำทุกทางแล้วอินก็ยังไม่ยอมปล่อย
จะรักจะชอบใครก็ไม่ได้ เราเข้าใจนะที่ตัดสินใจทำแบบนี้
แต่ยังไงก็อยากให้ลงเอยกับแอล ทุกอย่างมันดูลงตัวแล้ว สงสารแอลด้วย
ส่วนอินจับปลาสองมือสุดท้ายแล้วคงไม่เหลืออะไรเลย ก็สมควรแล้วล่ะ
คิดว่าตัวเองเสียใจได้คนเดียวหรือไง
ไฟท์ก็เลือกแล้ว โรมก็เคยบอกไปแล้วว่ายังไงกับแอลก็เป็นได้แค่เพื่อน
ทุกคนแฟร์ๆเลย รออินอยู่คนเดียวเนี่ยถ้ามันเลือกไม่ได้ก็ปล่อยคนอื่นไปเถอะ
อย่ายื้อให้เจ็บต่อไปเลย
คิดถึงน้องวาดชะมัด อายุแค่นั้นยังคิดอะไรได้มากกว่าอินอีก
ขอเซฟวาดมาแจมๆบ้างนะคะ
นี่ถ้าจบแบบโรมไฟท์นี่ชีวิตจะฟินมาก >////////< จะสมน้ำหน้าอินสุดๆ
-
ไฟท์ตัดสินใจทำแบบนี้
เท่ากับตอกย้ำไปเลยว่า
อินเป็นคนเห็นแก่ตัว
อยู่เพียงคนเดียว
คนที่ไม่มีสิทธิ์จะเลือก
จึงดูเป็นคนดี..ที่น่าเห็นใจ
แต่คนที่มีสิทธิ์เลือก
กลับเป็นคนที่ดูไม่ดี..น่ารังเกียจ
คิดทำกันได้ลงคอถึงขนาดนี้
คำว่า "เพื่อนรัก" คงไม่มีค่าอะไร
ตามความหมายที่ใช้กันอยู่ทั่วไป
ขอพูดเพื่อดูดี
ขอทำดีเพื่อสร้างภาพ
หึหึ
เสียดายเวลา
เสียดายคุณค่า
ที่เติบโตมาด้วยกัน
เพราะทำให้มันไร้ค่า
ไปแล้ว..จริงๆ
ขอเป็นคนดีในสายตาของใครๆ
ยังงั้นซินะ
งั้นขอเลวก็ได้
ยอมว่ะ
กร๊ากกกก
-
ตอนที่ 43
ร่างของผมเอนพิงอยู่กับหัวเตียง ขาที่ฉีกออกกว้างตั้งองศากับพื้นเตียงสีขาวที่ยับย่น สองมือของผมสอดเข้าไปใต้ชั้นผมของคนอีกคนที่กำลังดูดดื่มกับส่วนกลางของผมในค่ำคืนที่ทั้งห้องมีแต่ความมืด โรมใช้ลิ้นทั้งเลียและดูดจนร่างของผมสะท้านไปหมด
“ อื้มม โรม พรุ่งนี้กูมีงานเช้านะ " บอกแบบนั้น มันที่ผละริมฝีปากขึ้นก็ยกขึ้นเองขึ้นจูบผมพลางขยับส่วนกลางด้วยมือข้างนึง
“ กูเองก็มีงานเช้า " มันบอก ก่อนจะจูบลงตรงข้างแก้ม แล้วดึงตัวเองผมให้นอนราบกับพื้นเตียง สอดใส่ส่วนกลางของตัวเองเข้ามาในร่างของผมที่บิดตัวช้าๆเพราะของใหญ่ที่กำลังเคลื่อนเข้าสู่ร่างกาย นี่ไม่ใช่ครั้งแรกของคืนนี้แต่กลับเป็นหลายครั้งแล้วหลังจากที่อลิซหลับไป
“ เมื่อไหร่จะพอ " ผมยกขึ้นเองขึ้นกอดรอบคอของมัน จูบลงบนปากหนาๆที่กำลังขยับตัวเข้าออกจากร่างกายของผมด้วยจังหวะที่เร่าร้อนของเรา
“ ตอนนี้ยังไม่พอ " โรมไล่จูบลงมาเรื่อย มันเม้มต้นคอแต่ผมหลบ
“ พรุ่งนี้กูมีงาน อย่าทำตรงนั้น ไม่ทำรอยได้มั้ย " หันมองหน้ามันตอนที่ผมห้าม โรมไม่ได้ตอบอะไร มันทำเพียงแค่ไล่ลงไปให้ต่ำกว่าจุดนั้นอีก ผมพยายามหลบแต่นั่นก็ใช่ว่าจะทำได้ง่ายก็เพราะว่าตอนนี้ ร่างกายของเราถูกเชื่อมต่อกันด้วยส่วนนั้น จังหวะที่เร่งขึ้นผมทำได้แต่กัดปากตัวเอง พร้อมกับส่งเสียงครางออกไปเพราะความเสียวที่อีกฝ่ายมอบให้ " อื้มม โรม ก็บอกว่าอย่าทำไง "
“ ก็อยากทำ ขอแสดงความเป็นเจ้าของหน่อยไม่ได้รึไง "
“ ก็ได้ " ตามใจไปแบบนั้นทั้งๆที่ในใจก็ใช่ว่าจะไม่กังวล พรุ่งนี้ถ้าไปหาไฟท์ ถ้าไฟท์เห็นจะอธิบายอีกคนว่ายังไงวะ .. แต่ยังไงมันก็รู้อยู่แล้ว ว่าอะไรเป็นอะไร ระหว่างผมกับโรมอยู่ในฐานะอะไร แล้วผมกับมันก็อยู่ในฐานะอะไร เรารู้กันอยู่แล้ว " อยากจะทำอะไรก็ตามใจเลย ยังไงกูก็เป็นของมึงอยู่แล้ว "
เราสวมกอดกันเอาไว้ ในค่ำคืนที่ไม่รู้ว่า กิจกรรมรักจะจบลงเมื่อไหร่ ผมมีความสุขยิ่งกว่าครั้งไหน ตอนที่ได้คิดถึงใครอีกคนที่รออยู่ และคนที่ตอนนี้กำลังโอบกอดตัวผมเอาไว้
“ นี่อิน พรุ่งนี้ตอนเย็นไปกินข้าวนอกบ้านกันมั้ย " ในเช้าวันใหม่ที่โรมเอ่ยถามผม ตอนที่บรือตาขึ้นมองมันผมทำได้แต่หาวออกมาเพราะเพิ่งตื่นจากฝันที่แทบไม่ได้นอน เกลียดที่สุดก็ตอนมีงานเช้าแล้วเมื่อคืนก็เพิ่งผ่านศึกอันหนักหน่วงกับอีกคนมา มันทั้งง่วง เพลีย แล้วก็อยากจะนอนต่อ
สะบัดผ้าห่มออกจากร่างที่เปลือยเปล่า โรมหันมามองก่อนจะดึงผมที่ลุกขึ้นมากอดไว้ มือมันเอื้อมมาลูบเบาๆที่ก้นของผม เราหัวเราะให้กัน " นี่ เมื่อคืนยังไม่พอใจอีกเหรอ "
“ ถ้าให้ตอบตามความจริงก็ยังนะ " มันว่า ผมที่กระโดดขึ้นใช้ขากอดมันไว้โรมก็จูบลงข้างแก้ม " ทำแบบนี้จะให้อีกรอบเหรอ " นิ้วมือของมันถูเบาๆที่ช่องทางหลังของผม ชอบจริงการกระทำที่ทำให้รู้สึกเสียวซ่านแบบนั้น ผมกัดริมฝีปากของตัวเองพลางขมิบช่องทางหลังตอบรับนิ้วมือของมัน
“ โรม..”
“ หื้ม..”
“ ชอบจัง อะไรแบบนี้นะ " กระซิบบอกมันอีกคนก็ยิ้ม " แต่ตอนนี้ไม่ไหวแล้ว ถ้าให้อีกรอบกูต้องลางานแน่ๆ แล้วกูเองก็ลางานมาหลายวันแล้ว ลาไม่ได้แล้ว ถ้าลาอีกต้องโดนไล่ออกแล้วมาเป็นภาระมึงแน่ "
“ แค่มึงคนเดียวกูเลี้ยงไหวอยู่นะ "
“ ไม่เอาอะ ชอบหาเงินด้วยตัวเอง " ปล่อยขาลงจากเอวมัน โรมที่กอดผมไว้ก็ดึงตัวผมให้เข้าไปในห้องน้ำพร้อมกับมัน
“ อาบน้ำด้วยกันนะ " เสียงอ้อนทุ้มๆที่ทำให้ผมพ่ายแพ้ พยักหน้าลงพลางกอดมันไว้ แล้วก็อย่างที่คิดไว้ตั้งแต่แรก ผมต้องให้มันอีกยกตามคำขออ้อนๆในห้องน้ำ ที่พลาดตั้งแต่ยอมให้อาบน้ำด้วยกัน " ตกลงว่าไง "
“ อะไรว่าไง " ผมหันไปถามโรมตอนที่เรากำลังแต่งตัวกันอยู่ในห้องแต่งตัว
“ ที่ถามไปเมื่อกี้ไงว่า เย็นนี้เราออกไปกินข้าวนอกบ้านกันมั้ย "
“ ทำอะไรกินกันที่บ้านไม่ดีกว่าเหรอ กูว่าอลิซน่าจะสนุกมากกว่านะ กูกับอลิซทำ มึงล้าง " ผมบอก อีกคนก็ยกยิ้ม
“ ขี้เกียจล้างโว้ย "
“ เดี๋ยวช่วยก็ได้ " บอกแบบนั้น โรมก็พยักหน้าเป็นอันตกลง ผมเดินเข้าไปใกล้มัน เนคไทที่กำลังเอียงอยู่ผมปรับให้เข้าที่ " วันนี้หล่อจัง ขอหอมแก้มทีนึงดิ "
“ ให้หอมหลายทีก็ได้ " ใบหน้าคมย่อตัวลงมาให้ผมหอมแก้มซ้ายก่อนจะหันเปลี่ยนเป็นขวา แล้วก็จูบปากผมอีกที " งั้นตอนเย็นเดี๋ยวไปรับ "
“ เดี๋ยวกูกลับเอง " ผมตอบกลับไปทันที โรมก็ขมวดคิ้ว " กูจะซื้อของก่อนกลับด้วย เดี๋ยวกูไปเอง ไปชอปปิ้งด้วยกัน เดี๋ยวก็นานอีก กว่าจะได้กินเลยเวลากินข้าวของอลิซพอดี "
“ อื้ม งั้นก็ตามใจ เอางั้นก็ได้ "
โรงพยาบาลเอกชนใจกลางเมือง สถานที่ทำงานเดิมๆที่ผมเดินเข้ามา นางพยาบาลคนเดิมๆที่กล่าวทักทาย ผมเองก็หันไปยิ้มให้เธอที่ก็ยกคิ้วขึ้นถามไถ่ผม
“ อารมณ์ดีเชียวนะคะหมอ มีเรื่องอะไรดีๆเหรอ วันก่อนยังทำหน้าบอกบุญไม่รับอยู่เลย " แพรถามผมก็หัวเราะออกมา " ถามอะไรหน่อยสิคะหมอ ตกลงว่าใครเป็นคนกำหัวใจของหมอเหรอ ตอนนี้นะ "
“ ไม่บอก ทำไมต้องบอกด้วยละ "
“ อ้าว นี่ยังไม่เลือกอีกเหรอไง ว่าจะเป็นหนุ่มวิศวะสุดเท่ห์ หรือว่าอาจารย์หนุ่มผู้สุขุมกันแน่ "
“ ก็ไม่เห็นจำเป็นต้องเลือกนี่ " ไม่เห็นมีความจำเป็นอะไรแบบนั้นเลย ผมสูดลมหายใจเข้าปอดลึกๆ แม้ในใจจะไม่ค่อยเห็นด้วยกับการกระทำของตัวเองเท่าไหร่ที่เก็บคนทั้งสองคนเอาไว้ แต่ก็ต้องยอมรับอย่างเห็นแก่ตัวเลยว่า การกระทำแบบนี้ มันสบายใจมากกว่าอะไรทั้งหมดจนเรียกได้เต็มปากว่า กำลังมีความสุข แต่จะนานเท่าไหร่นั่นก็ไม่รู้
“ คนสวยนี่น่า มันพูดยากจริงๆ " แพรว่าทิ้งท้ายก่อนจะเดินบ่นไปที่เค้าเตอร์ของตัวเอง " คนสวยๆเนี้ยดีจังเลยน้า จะคบกับใครกี่คนก็ได้ จะทำยังไงก็ได้ ผู้ชายที่รักก็ยอมหมดเลย ดีจังน้าถ้าเลิกกับอีกคนก็ยังมีอีกคนรองรับอยู่ ชีวิตดีไปอีกแบบเหมือนกันนะ " เธอเงยหน้าขึ้นมาตอนที่พยาบาลอีกคนสะกิดเหมือนเตือนให้หยุดเพราะผมกำลังมองอยู่ แพรยิ้ม " หมอมีอะไรรึเปล่า "
“ ก็เปล่าหรอก " ผมส่ายหน้า ก่อนจะเดินเข้าห้องตรวจไป ถอนหายใจออกมาตอนที่ผมหย่นตัวเองลงนั่งบนเก้าอี้แล้วคว้าโทรศัพท์ขึ้นมาหมุนอยู่สักพัก หวนคิดถึงคำพูดที่ดูไม่จริงจังของแพรก็อดคิดถึงตัวเองไม่ได้ การคบใครหลายคนในเวลาเดียวกันไม่ใช่เรื่องที่ดีหรอก แต่ก็คิดว่าอะไรที่ทำแล้วมีความสุขก็ทำไปเถอะ " นั่นสินะ อะไรที่มีความสุขก็ทำไปเถอะ ดีกว่าอยู่แบบทุกข์ใจก็แล้วกันวะ "
หยุดหมุนโทรศัพท์ในมือทันทีตอนที่คิดแบบนั้นขึ้นมาได้ ผมปลดล็อคโทรศัพท์ก่อนจะกดโทรออกหาใครอีกคนที่วันนี้ไม่มีงานและคาดว่าน่าจะยังไม่ตื่น
“ ฮัลโหล ว่าไง " รอปลายสายอยู่สักพัก อีกคนก็กดรับพร้อมเสียงทุ้มเดิมๆที่ชอบ
“ มึงตื่นรึยัง "
“ ก็หลับๆตื่นๆวะ มึงมีอะไรละ "
“ วันนี้กูเลิกงานเที่ยง เดี๋ยวกูจะไปหา แต่อาจจะเลทสักหน่อยนะ อย่าเพิ่งกินอะไรนะ เดี๋ยวกูไปทำให้กิน "
“ อื้ม โอเค จะคอยแล้วกัน " มันว่าแบบนั้น ผมก็ยิ้ม
“ ตื่นขึ้นมากินอะไรได้แล้วมั้ง กำลังจะเลยเวลาสำหรับมื้อเช้าแล้วนะ "
“ ตอนนี้ยังไม่หิววะ ไว้ก่อนแล้วกัน อยากนอนมากกว่า "
“ นี่ ไฟท์ " ผมเรียก ก็แค่เป็นห่วงแล้วก็อยากให้ดูแลตัวเอง " เป็นห่วงนะเว้ย แดกอะไรหน่อยเถอะ "
“ อื้มๆ เดี๋ยวกิน ในห้องมีขนมปังอยู่ เดี๋ยวไปกินแล้วกัน แค่นี้นะ กูปวดหัวนิดหน่อยนะ "
“ เป็นอะไรวะ " ผมถาม " มึงไปเมามาเหรอ "
“ เออ ก็นิดนึง "
“ ไม่บอกกันเลยนะ ไปแดกที่ไหนมาละ "
“ คนเดียวในห้องนี่แหละ " มันว่า " พอดีอยากแดก ก็เลยแดกเฉยๆ แดกไปแดกมา เพลิน ก็เลยล่อหมดเป็นแพ็คเลย แต่ก็เบียร์ละนะ "
“ อย่างงั้นเหรอ " ผมเม้มปากสนิท พอคิดว่าทำไมมันถึงดื่มหนักขนาดนั้น อาจเพราะไฟท์ไม่ใช่คนที่ชอบดื่มของแบบนี้เท่าไหร่ ถ้าไม่กังวล เครียด หรืออยากระบายจริงๆ มันจะไม่ดื่ม แล้วสิ่งที่ทำให้มันต้องกลับมาดื่ม คงอาจจะเพราะผม " ไฟท์ เพราะกูเหรอ มึงถึงแดกเบียร์ขนาดนั้นนะ " เพราะกูไปพรากมึงมาจากคนที่มึงรักอย่างงั้นเหรอ
“ ไม่ใช่หรอก ไม่ต้องคิดมากแบบนั้น ไม่เกี่ยวอะไรกับมึงเลยอิน "
“ แต่ว่า... “
“ มึงมีความสุขมั้ย " ไฟท์ถาม
“ ก็มี " ผมตอบ
“ งั้นก็พอแล้ว มึงก็ไม่ได้บังคับอะไรกู กูทำของกูเอง ไม่ต้องคิดมากหรอก มีความสุขเถอะนะ " มันว่าแค่นั้น ผมเองก็ถอนหายใจออกมาเบาๆ " กูจะคอยกินมื้อเที่ยงแล้วกัน เจอกันนะ "
“ อื้ม เจอกัน " ผมกดวางสายโทรศัพท์ของตัวเอง ' ไม่ต้องคิดมากหรอก มีความสุขเถอะนะ ' ผมยิ้มกับคำพูดของมันก่อนจะเก็บมือถือเข้ากระเป๋ากางเกงของตัวเอง
เวลาในการทำงานผ่านไปเรื่อยๆ ตอนที่เงยหน้าขึ้นมองเวลาอีกทีผมพบว่ามันเกินเวลาไปจนถึงบ่ายโมงแล้ว แพรเดินเข้ามาให้ห้องก่อนจะหยิบแฟ้มของคนไข้ออกจากมือผม " ได้เวลากินข้าวแล้วค่ะ คุณหมอ "
“ คนไข้หมดแล้วเหรอ "
“ หมอพิงค์มาเข้าเวรต่อแล้วค่ะ " ผมพยักหน้าเข้าใจ " วันนี้หมอขอออกเวรตอนเที่ยงไม่ใช่เหรอ "
" อื้ม "
“ ไม่รีบไปล่ะคะ เดี๋ยวคนที่หมอนัดเค้าก็หิ้วท้องรอแย่หรอก แล้ววันนี้นัดใครไว้เหรอคะ "
“ ไฟท์นะ " เธอพยักหน้าเข้าใจก่อนจะเก็บแฟ้มงานทั้งหมดของคนไข้ไป
“ งั้นก็รีบไปเถอะคะ ป่านนี้คุณไฟท์รอแย่แล้ว " แพรเดินออกไปนอกห้อง ผมที่กำลังเก็บของเตรียมกลับบ้าน ตอนที่ขาก้าวออกไปด้านนอกก็ได้ยินเสียงของพยาบาลที่เค้าเตอร์กำลังพูดคุยกันด้วยเสียงที่ก็ไม่ได้ดังอะไรมากมาย
“ จริงเหรอแพร ที่คุณหมออินเค้าคบกับผู้ชายสองคนในเวลาเดียวกันอะ "
“ ไม่รู้สิ " แพรตอบออกไปเสียงเรียบๆ " ก็เรื่องของเค้านี่น่า "
“ แต่ว่ามันไม่ดูใจร้ายกับคนสองคนไปหน่อยเหรอ ทำแบบนั้นนะ แต่ก็นะ หมออินหน้าตาดีขนาดนั้นเป็นใคร ใครก็ต้องยอมทั้งนั้นแหละน่า "
“ เห็นว่า เป็นคนดีทั้งคู่เลยนะ คนนึงเป็นอาจารย์สอนมหาวิทยาลัย อีกคนเป็นวิศวกร "
“ ก็พ่อของเด็กที่คุณหมอตรวจให้ไปใช่รึไง "
“ คุ้นๆนะเหมือนจะเคยเห็นว่าคนไหน น่าเสียดายจังเลยนะ น่าจะไปหาใครที่รักเค้าจริงๆสักคน ไม่น่ามาเป็นที่สองที่สามเลย เสียดาย แบบนั้น มันน่าจะมีความสุขกว่าไม่ใช่เหรอ ความรักแบบที่มีกันสามคนมันความสุขตรงไหนกันน้า "
“ ตรงที่ผู้เลือกจะมีความสุขไง แต่ก็แค่ผู้เลือกอะนะ ไม่ใช่ผู้ถูกเลือก "
“ แต่ของหมออินอาจจะยินยอมพร้อมใจกันทั้งสามคนก็ได้ "
“ นี่ เลิกนินทาชาวบ้านแล้วไปทำงานได้แล้วไป เรื่องของคนอื่นจะเป็นยังไงก็ชีวิตเค้า เรื่องของเค้า ไม่เกี่ยวกับพวกเธอสักนิดเดียว บางทีเค้าอาจจะตกลงปลงใจที่จะเป็นแบบนี้ก็ได้ " เสียงของแพรท้วงขึ้น
“ พอที เพื่อนตัวเองแล้วเข้าข้างใหญ่เลยนะแพร " พยาบาลที่กำลังนินทาผมหันแซวเธอ " น่าจะเก่งเหมือนเวลานินทาคนอื่นนะ "
“ ก็แค่ไม่อยากพูดในสิ่งที่ตัวเองไม่รู้ เรื่องมันเป็นยังไงก็ไม่รู้ มันอาจจะมีอะไรมากกว่าที่เรากำลังนินทา "
“ จริงจังไปได้น่า ก็แค่พูดถึงเหมือนที่พูดถึงทุกทีนั่นแหละน่า "
“ ใช่ ไม่เห็นต้องจริงจังเลย "
ผมเดินออกไปนอกห้องตอนที่ถอนหายใจออกมา ใช่มันเป็นอย่างที่แพรพูดไม่มีใครรู้ว่าเรื่องราวของผมมันเป็นยังไง ผมต้องเจ็บปวดแค่ไหน ไม่มีใครรู้เรื่องราวที่ผ่านมา แต่กลับเอาเรื่องของผมไปนินทาทั้งๆที่ไม่มีใครรู้ความจริงที่เกิดขึ้นเลยสักนิด ไม่รู้ว่าเกิดอะไร ไม่รู้ว่าผมต้องอนทน ต้องพยายามกับเรื่องราวเหล่านั้นแค่ไหน ไม่มีใครรู้ว่าที่ผ่านมาคนที่เจ็บปวดที่สุด ก็คือ ผม แล้วตอนนี้ ผมที่กำลังมีความสุขกลับกำลังถูกนินทาจากคนที่ไม่รู้เรื่องราวเหล่านั้นเลยสักนิด ' น่าหงุดหงิดชะมัด '
กริ้ง กริ้ง ผมกดกริ่งคอนโดของไฟท์ทันทีตอนที่มาถึง ผู้หญิงคนนึงเดินออกมาเปิดประตู คาดว่าคงจะเป็นแม่บ้านของบ้านมันที่มาทำความสะอาดให้อย่างทุกที แต่ผมกลับไม่คุ้นหน้าเลย " สวัสดีครับ "
“ สวัสดีค่ะ " เธอทักผมก่อนจะก้มหน้า แต่ว่าหน้าตาไม่คุ้นเลยเฮ่ะ
“ ไฟท์ " ผมทักมันที่กำลังดูทีวีอยู่กลางห้องนั่งเล่น หย่นตัวลงนั่งข้างๆ อีกคนก็หันหน้ามองผมที่กำลังมองไปทางผู้หญิงคนนั้น
“ คนทำความสะอาดของคอนโดนะ "
“ ทำไมไม่ให้แม่บ้านที่บ้านมาทำวะ ปกติมึงให้แม่บ้านที่บ้านมาทำให้ไม่ใช่เหรอ " เพราะปกติมันเป็นคนที่หวงของมาก ไฟท์เลยบอกว่าใช้แม่บ้านที่บ้านดีกว่ายังไงก็ไว้ใจมากกว่าคนข้างนอก
“ อื้ม แต่แม่บ้านกูก็ไม่ได้มาทำนานแล้วน่ะ กูเลยขี้เกียจให้คนรถมารับมาส่ง ก็จ้างที่นี่ไปเถอะ สะดวกดี "
“ แล้วปกติเมื่อก่อนใครทำ " ผมถาม อีกคนก็นิ่ง ไฟท์ดึงไหล่ผมเข้ามากอดใกล้ๆ
“ มึงกินอะไรรึยัง "
“ ก็ยัง มึงกินแล้วเหรอ " ไฟท์ที่เสี่ยงคำตอบส่ายหน้าให้ผม มันยิ้ม
“ ก็มึงบอกให้รอ กูก็รอไง "
“ งั้นอยากจะกินอะไรดี "
“ มึงอยากจะกินอะไรละ "
“ ออกไปกินข้าวข้างนอกกันมั้ย " ผมเสนอความคิด " กูรู้จักร้านนึงอยู่แถวๆอโศก " ในขณะที่ไฟท์กำลังหันมามอง ผมก็จิตนาการถึงร้านอาหารที่คราวก่อนนู้นเคยไปกินข้าวเที่ยงกับไอ้โรม ร้านอาหารอิตาเลี่ยนแถวเอกมัยที่พนักงานบริษัทแถวนั้นชื่นชอบเป็นร้านอร่อยที่ต้องมาลองแล้วจะติดใจ ไอ้โรมบอกแบบนั้น " แต่อย่าดีกว่าวะ กูทำอะไรให้มึงกินเองดีกว่า "
“ ตกลงจะเอายังไงกันแน่วะ " ไฟท์หัวเราะ ผมก็หัวเราะตามมัน
“ ทำกินเอง น่าจะดีกว่า "
“ จะไปกินข้างนอกก็ได้ ยังไงก็ไม่มีคนเห็นหรอก ตอนนี้มันไม่ใช่เวลาพักของพนักงานบริษัท " ไฟท์พูดเสียงเรียบๆ " แต่ก็แล้วแต่ความสบายใจของมึงนะ อยากกินแบบไหนมากกว่ากันละ ถ้ากินที่บ้านก็ออกไปซื้อของกัน แต่ถ้ากินข้างนอกก็ไปข้างนอก "
“ ขอโทษนะคะ คุณไฟท์ ทำความสะอาดเสร็จเรียบร้อยล้วค่ะ " เสียงของคนมาทำความสะอาดแทรกประโยคของเราขึ้นมา ผมหันไปมองเธอพร้อมกับไฟท์ที่ยิ้มก่อนจะลุกขึ้นล้วงเงินให้กระเป๋าสตางค์ส่งให้ เป็นพนักงานคำความสะอาดที่ดูไปดูมาก็สวยดีหมือนกันนะ
“ ขอบคุณมากค่ะ งั้นขอตัวกลับก่อนนะคะ " ยกมือขึ้นไหว้ไฟท์และผมเธอเดินก้มหน้าออกไปจากห้อง
“ แม่บ้านมึง สวยดีนะ "
“ สวยตรงไหนวะ ก็ธรรมดา " มันว่า ก่อนจะหันมามอง " ตกลงมึงคิดได้ยัง ว่าจะทำเอง หรือว่า ออกไปกินข้างนอก "
“ ทำกินเองดีกว่า "
“ งั้นก็ออกไปกันเถอะ " ไฟท์คว้ากุญแจรถกระเป๋าตังค์ก่อนจะดึงมือผมให้ลุกขึ้น ฝ่ามืออุ่นที่มันกำลังกุมมือของผมมันอุ่นจนต้องกระชับมือกุมกันให้แน่นขึ้น ' จะไม่ปล่อยไปไหนอีกแล้ว ไม่อยากจะปล่อยไปไหนอีก '
“ เดี๋ยวมึงหาอะไรมารอท้องก่อนนะ กูคิดว่าท่าทางกูอาจจะนาน "
“ มึงจะทำอะไรบ้างวะ " ไฟท์ขับรถออกไปจากคอนโด มุ่งหน้าสู่ห้างที่อยู่ใกล้ๆคอนโดของมันมากที่สุด ห้างเล็กๆแบบญี่ปุ่นที่สินค้าเกือบครบทุกอย่าง
“ กูคิดว่าจะทำหลายอย่างอยู่นะ กูหิว "
“ เช่น " มันลากรถเข็นมาถือไว้ก่อนจะกอดคอผมให้เดินเข้าไปใกล้ๆ
“ ก็เช่น ซี่โครงหมูบาบีคิว สเต็กแซลมอน แล้วก็สปาเก็ตตี้คาโบนาร่า ไง "
“ มึงรู้วิธีทำของเยอะแยะพวกนั้นด้วยเหรอ "
“ กูพอรู้สูตรอยู่นะ กูดูจากเว็บเอา กูจะทำแบบง่ายๆ " บอกมันแบบนั้นมือก็หยิบวัตถุดิบอย่างที่คิดเอาไว้ มือของไฟท์ที่กำลังกอดผมแต่พอหันไปมองอีกทีมันกลับเอาแต่เดินอยู่ข้างผมนิ่งๆ แล้วมองไปข้างหน้าอย่างเดียวเท่านั้น แต่พอมันรู้ตัวว่าผมมอง มันก็หันกลับมาถาม
“ มีอะไร "
“ ก็เปล่า " ส่ายหน้าไปให้ มันก็กลับไปมองรอบข้างของตัวเองตามเดิม เราใกล้กันมากขึ้น เราทำทุกอย่างอย่างที่ผมอยากจะทำ อย่างที่ผมคิดว่าเราจะมีความสุข " มึงอยากจะกินอะไรเป็นพิเศษมั้ย "
“ ไม่มีนะ แค่ของที่มึงบอกมา กูยังคิดเลยว่ากูจะกินหมดรึเปล่า " ไฟท์หัวเราะก่อนจะดึงตัวเองออกห่างผม " มึงเลือกของไปก่อนแปปนึงนะ กูขอไปหยิบเบียร์ตรงนู้นก่อน "
“ เบียร์มึงหมดแล้วเหรอวะ "
“ อื้ม หมดแล้ว ช่วงนี้กูไม่มีอะไรทำกูก็กินมัน เพลินดี "
“ มึงเป็นคนกินเบียร์เพลินๆ ตั้งแต่เมื่อไหร่วะ " ผมถาม อีกคนก็ยิ้ม
“ ไม่รู้สิ แค่รู้สึกว่าช่วงนี้อยากจะกิน เลยซื้อ " มันยกเบียร์เป็นลังมาไว้ในรถเข็น พร้อมด้วยเหล้า แล้วก็โซดาอีกจำนวนนึง
“ ขนาดนี้เลย "
“ เออ น่าแค่ซื้อเก็บๆไว้ อยากกินจะได้กิน "
“ รักษาสุขภาพด้วยนะเว้ย อย่ากินเยอะเกินไปเดี๋ยวจะกลายเป็นคนติดเหล้า มันไม่ดีนะมึง "
“ อื้ม กูรู้แล้วน่า คุณหมอไม่ต้องห่วงหรอกครับ ผมไม่กินเยอะหรอก "
“ ให้มันแน่เถอะมึง ไม่ใช่อีกสองวัน ต้องมาซื้อกันใหม่นะเว้ย "
“ ไม่หรอกน่า " มันส่ายหน้าเหมือนคำพูดของผมเป็นคำพูดที่ไม่มีทางเกิดขึ้นได้ " แล้วนั่นมึงซื้ออะไรตั้งเยอะแยะ กูไม่ทำอาหารกินเองนะ ซื้อไปเยอะๆก็เน่าเปล่าๆ "
“ อ๋อ เปล่าอันนี้กูซื้อเผื่อ..” ผมเงียบเสียงลงตอนที่จะพูดว่า ตัวเองกำลังจะซื้อเผื่อไปตอนเย็นเพื่อทำกับข้าวที่บ้านไอ้โรมเลย ไฟท์มองหน้าผม มันยิ้มกับท่าทางลำบากใจ
“ ซื้อไปเผื่อเค้าเหรอ "
“ ก็เปล่า " ผมตอบ " แค่วันนี้ตอนเย็นกูจะแวะไปหาวาดนะ "
“ งั้นกูขอไปด้วยสิ " มันพูดขึ้น " ถ้ามึงจะไปหาวาด กูขอไปด้วยคนสิ "
“ เอ่อ ... “
“ ไม่ได้ซื้อไปเผื่อวาด แต่ซื้อไปเผื่อบ้านไอ้โรมก็บอก ไม่เห็นเป็นอะไรเลยนี่หว่า ก็ความจริงมันเป็นแบบนั้น ไม่จำเป็นต้องโกหกเพื่อรักษาน้ำใจกูหรอก กูรู้ว่าตัวกูอยู่ในสถานะไหน " เสียงเรียบๆที่พูดออกมาแบบนั้น ไฟท์เข็นรถเข็นออกไปช้าๆ ทั้งๆที่ตัวผมกลับยืนนิ่งอยู่ตรงนั้น
“ ไฟท์ "
“ หื้ม " มันหันหน้ามามอง ผมก็ก้าวเข้าไปใกล้ เขย่งตัวจูบมันก่อนจะผละออก
“ แต่มึงก็สำคัญสำหรับกูนะ " ไฟท์นิ่งไปสักพักก่อนจะยิ้มให้ มันยกมือขึ้นขยี้หัวผม
“ กูรู้แล้วน่า ไม่ต้องคิดมากหรอก "
“ กูอยากให้มึงมีความสุขเวลาที่อยู่กับกูนะเว้ย "
“ กูก็มีความสุขดีนี่หว่า ก็บอกว่าไม่ต้องคิดมากไง " มือที่ยังลูบหัวเลื่อนลงมาจับที่ท้ายทอยก่อนจะลูบเบาๆอยู่อย่างงั้น คำพูดที่บอกว่าไม่ต้องคิดมากก่อนจะยิ้มให้ผมสบายใจแต่นั่นก็ไม่ได้ช่วยให้อะไรดีขึ้นเท่าไหร่ ผมแค่ไม่อยากให้มันคิดมาก ตอนนี้ผมอยากจะพยายามทำทุกอย่างเพื่อให้มันรู้ว่ามันไม่ใช่ที่สอง ทั้งมันและโรมไม่ใช่ที่สองสำหรับผม ทั้งคู่มีความสำคัญเท่ากัน เป็นที่หนึ่งเหมือนๆกัน เพราะงั้นตอนนี้ผมเลยต้องพยายามทำให้มันทั้งสองคนรู้ว่า ผมเห็นความสำคัญของทั้งคู่เท่ากันจริงๆ " ตอนนี้มึงมีความสุขรึเปล่า "
“ หื้ม ทำไมถามแบบนั้นวะ "
“ ก็ตอนนี้มึงมีความสุขมั้ยละเป็นแบบนี้นะ " มันคงหมายถึงผมที่รักทั้งมัน แล้วก็โรมอยู่ตอนนี้ ชีวิตที่เป็นอยู่ตอนนี้
“ ก็ต้องมีความสุขสิ "
“ งั้นก็ไม่ต้องคิดมาก มึงมีความสุขนั่นก็พอแล้วสำหรับกู "
“ ไฟท์ " ผมเดินเข้าไปใกล้ก่อนจะกอดแขนของมันไว้ " ขอบคุณนะ " ขอบคุณที่เข้าใจ ขอบคุณที่ยอมทำทุกอย่างเพื่อให้กูมีความสุข กูเองก็จะตอบแทนมึงทุกอย่างเพื่อให้มึงมีความสุขเหมือนกัน
มื้อเที่ยงที่เกือบจะกลายเป็นมื้อเย็นของเรา ผมเริ่งทำอาหารทั้งหมดที่อยากจะกิน ตอนที่เงยหน้ามองเวลาที่ใกล้จะสามโมง ก็ไม่แน่ใจแล้วว่า นัดช่วงเย็นของผมกับไอ้โรม ตัวผมยังจะไปทันอยู่รึเปล่า
“ มึงกินอะไรเล่นๆไปก่อนนะ ประมานชั่วโมงนึงคงเสร็จ " ผมบอกไฟท์ที่หันมามอง มันกำลังจัดกระป๋องเบียร์ใส่ตู้เย็นของตัวเอง ก่อนจะคว้าเอาขนมถุงใหญ่มาเปิด
“ มึงไม่ต้องทำเยอะหรอก แค่ซี่โครงหมูก็พอแล้วมั้ง กูช่วงนี้กินไม่เยอะ เดี๋ยวกินไม่หมดเสียดายของ "
“ ทันน่ามึงไม่ต้องห่วง " ผมบอกก่อนจะคว้าเอามือถือขึ้นมากดปลดล็อค มองไฟท์ที่กลับไปนั่งที่หน้าโซฟาแล้ว มือก็พิมพ์ข้อความไปหาอีกคน ' วันนี้กูกลับบ้านเย็นหน่อยนะ ติดเวรน่ะ แต่ว่ายังไงก็กลับไปทันข้าวเย็นแน่นอน เพราะงั้นทำเผื่อด้วยนะเว้ย ' แนบสติกเกอร์ไปให้ ไม่นานไอ้โรมก็ตอบกลับมา
' มึงเข้าเวรเย็นด้วยเหรอวันนี้ '
' เปล่าพอดีคนไข้เยอะเลยอยู่ช่วยนะ ไว้เดี๋ยวคุยกันนะ '
' โอเคครับ งั้นก็ตั้งใจทำงานนะ เดี๋ยวเจอกัน ' ส่งสติกเกอร์แทนการพิมพ์ข้อความสุดท้ายก่อนจะกดล๊อคโทรศัพท์ผมเงยหน้ามองโรมที่สายตายังคงจ้อทีวี หัวใจมันก็โล่งจนต้องถอนหายใจออกมา
“ ไฟท์ อย่ากินขนมจนอิ่มนะเว้ย "
“ อื้ม รู้แล้ว " มันเริ่มนอนลงบนเตียง ตาดูทีวี มือถือกระป๋องเบียร์แล้วก็ขนม
“ เออ กูกำลังจะถาม มึงไม่ไปทำงานเหรอ "
“ วันนี้กูลาไปน่ะ " มันพูดเสียงเรียบๆ
“ มีอะไรรึเปล่า "
“ ตื่นไปสอนไม่ทันเฉยๆ ก็เลยบอกไปว่าป่วย "
“ เหรอ "
“ อื้ม " มันตอบก่อนจะเงียบไปสักพัก " เออ อิน กูจะลาออกจากงานนะ "
“ ห๊ะ ? ว่าไงนะ " ผมวางมีดที่กำลังถือลง ไฟท์ก็พูดขึ้นอีกครั้ง
“ กูบอกว่า กูกำลังจะลาออกจากงานนะ "
“ ทำไมล่ะ มึงก็ชอบงานนี้ดีไม่ใช่เหรอ จะออกทำไมวะ "
“ ก็แค่ไม่อยากจะทำแล้ว ตอนนี้ไม่อยากจะทำอะไร อยากอยู่บ้านเฉยๆสักพัก ก็เลยคิดว่าคงจะลาออก "
“ เหรอ "
ทุกอย่างเงียบลง ผมก้มลงทำอาหารต่อไม่มีคำไหนที่จะพูด ทั้งๆที่อยากจะถามออกไปว่า ' เพราะยังลืมเค้าไม่ได้เหรอ เพราะยังคิดถึงเค้าใช่มั้ยเลยไม่อยากไปกลับไปทำงานในสภาพแวดล้อมแบบนั้น หรือเพราะว่าสิ่งที่มึงกำลังทำอยู่เป็นแค่สิ่งที่ต้องทำ ไม่ใช่สิ่งที่อยากจะทำกัน '
“ แน่ใจแล้วเหรอวะ " ผมถาม แต่อีกฝ่ายก็เงียบ " ไฟท์ ไฟท์ " เรียกมันไปอีกสองครั้งก่อนจะเดินไปดู ก็พบว่าคนที่ควรจะตอบกลับหลับสนิทไปแล้ว ผมถอนหายใจออกมาตอนที่มองหน้ามันตอนที่กำลังหลับ เก็บเบียร์สองกระป๋องที่วางอยู่บนพื้นขึ้นวางบนโต๊ะก่อนจะหันมามองมันอีกครั้ง ผมยิ้ม " แต่ไม่ไปทำงานก็ดี มึงจะได้ไม่ต้องเจอเค้าอีก มึงจะได้ไม่หวั่นไหวกับเค้า หรือทำให้กูแอบคิดว่า มึงกับเค้าแอบคบกันรึเปล่า ถ้ามองในอีกแง่ นั่นก็ดีแล้ว "
ดีแล้วที่ต่อไปนี้ มึงจะไม่หันมองใครอีก นอกจากกูคนเดียว
-
" กลับมาแล้ว " ผมเปิดประตูคอนโดเข้าไปด้านใน ถุงอาหารที่หิ้วเข้ามาถูกวางไว้บนโต๊ะก่อนอลิซจะวิ่งเข้ามากอดผมไว้แน่น
“ อาอินกลับมาแล้วเหรอ "
“ กลับมาแล้วครับ ขอโทษนะครับ วันนี้อาอินเลิกงานสายนะ มาไม่ทันทำอาหารกับอลิซเลย " ผมบีบแก้มเด็กน้อยที่ก็ส่ายหน้าบอกว่าไม่เป็นไร " โรม กูซื้อของมาทำกับข้าวด้วยนะ กินปลาแซลมอนกับซี่โครงหมูกันเถอะ "
“ มาสิ กูกำลังทำสปาเก็ตตี้พอดี " เสียงที่ตะโกนมาจากในครัวผมที่เดินเข้าไปใกล้ ก่อนจะสูดกลิ่นอาหารใกล้ๆ
“ หอมวะ "
“ แน่นอน ไม่ใช่แค่หอมอย่างเดียว อร่อยมากๆด้วย " ผมเบะปากใส่มันอีกคนก็หัวเราะ " แล้วนั่นที่ซื้อมามีอะไรบ้าง "
“ มีซี่โครงหมู แล้วก็ปลาแซลม่อน อยากกินปลาแซลม่อนทำสเต๊กให้หน่อยสิ "
“ ได้สิครับ แต่ขอแรงช่วยพาอลิซไปอาบน้ำก่อนได้มั้ย ทางนี้เดี๋ยวกูทำเอง "
“ งั้นได้เลยครับ " ผมตอบรับก่อนจะเดินไปหาอลิซที่กำลังดูทีวีอยู่ที่โซฟา นั่งลงข้างๆเด็กน้อยผมฟัดแก้มยุ้ยๆนั่นไปหนึ่งครั้งก่อนจะพลันสายตามาที่โต๊ะหน้าทีวี ถุงยาของโรงพยาบาลวางอยู่บนโต๊ะ น่าแปลกเมื่อวานไม่เห็นจะเห็น " โรม ถุงยานี้ ทำไมมันวางอยู่ตรงนี้วะ "
“ อ๋อ กูพาอลิซไปโรงพยาบาลมานะ " มันตอบเสียงเรียบๆ ผมก็นิ่งไป " ตอนแรกกูกะว่าจะไปรับมึงเลย แต่คุณแพรนางพยาบาลหน้าห้องมึงก็บอกว่ามึงออกไปตั้งแต่บ่ายโมงแล้ว กูเลยพาอลิซไปตรวจกับหมอพิงค์แทน ไม่มีอะไรมากหรอกแค่ตรวจสุขภาพตามที่นัดเฉยๆนะ "
“ เหรอ " ผมตอบก่อนจะลุกเดินไปหามันที่กำลังทำอาหารอยู่ในครัว ทำไมดันลืมไปได้ว่า อลิซมีนัดกับหมอวันนี้ " คือโรมกูไม่ได้ตั้งใจ "
“ ไม่เป็นไร เรื่องบางเรื่องมึงอาจจะไม่อยากบอกกูก็ได้ การโกหกบางทีก็เป็นการกระทำที่ทำให้ใครอีกคนสบายใจมากกว่าพูดความจริงนั่นก็ถูกแล้วจริงมั้ย "
“ อื้ม " ผมพยักหน้า มันก็ยกมือขึ้นลูบหัว
“ ไม่ต้องคิดมากหรอก " รอยยิ้มที่ยิ้มมาให้เหมือนเดิม แต่กลับรู้สึกว่าแววตาคู่นั้นไม่เหมือนเดิมอีกแล้ว โรมเลื่อนมือลงมาจับคอเสื้อของผมก่อนจะยิ้มให้อีกครั้ง " กินซี่โครงหมูมาแล้ว เลยอยากกินปลาแซลม่อนสินะ งั้นเดี๋ยวกูจะทำสุดฝีมือเลย เดี๋ยวมาดูว่าอะไรอร่อยกว่ากันนะ "
“ อื้ม " พยักหน้ารับมันอีกครั้ง มือของผมก็คว้าตัวของโรมมากอดเอาไว้ " มึง กูรักมึงนะ มึงสำคัญสำหรับกูมากนะ "
“ อื้มกูรู้ " โรมหันมามองหน้าผม สองแขนที่กอดตัวผมเอาไว้ " ก็บอกว่าไม่ต้องคิดมากไง กูเข้าใจ " ริมฝีปากที่ก้มลงมาจูบผมเบาๆก่อนจะเอียงตัวไปมาเหมือนกำลังทำให้สบายใจ " ไม่ต้องคิดมากแล้วพาอลิซไปอาบน้ำได้แล้ว "
“ อื้ม รู้แล้วครับ " ผมจูบที่ข้างแก้มมันอีกทีก่อนจะผละตัวออกมาจากอ้อมกอดของมัน ขาที่กำลังเดินไปหาอลิซแต่ในใจของผมก็คิดขึ้นมา ' นี่คือความสุขในแบบที่ต้องการแล้ว แต่ทำไมเหมือนยังรู้สึกว่าชีวิตขาดอะไรไปอีก พยายามบอกตัวเองว่าตอนนี้มีความสุขนะ แต่เป็นความสุขที่สุดยังไงก็ไม่รู้ '
..........................................
ตอนหน้าจบแล้ว หวังว่าคนอ่านทุกคนจะยังอยู่กับหนมไปจนถึงตอนจบนะคะ
ตอนนี้ไม่รู้จะพูดอะไร ทั้งๆที่เรื่องที่อยากจะพูดเยอะแยะไปหมด
เอาเป็นว่า ตอนจบจะมาพูดยาวๆแบบรัวๆทีเดียวดีมั้ย ฮ่าๆ
แต่ว่ามีสิ่งนึงที่อยากจะบอกคือ " เปิดใจให้กว้าง จะดีที่สุดเลย "
เจอกันตอนจบ ตอนหน้านะคะ
ขอบคุณที่เข้ามาอ่านและคอมเม้นท์
ฝากแท็ก #Choiceต้องเลือก ด้วยนะคะ
-
อินมีความสุขจริงๆหรอกับสิ่งที่ทำอยู่ แต่ไฟท์กับโรมเจ็บมากนะ
ตอนหน้าจบแล้วอินจะเลือกทางไหนที่ตัวเองจะมีความสุข แล้วไม่ทำให้ใครต้องเจ็บ :katai1:
รอตอนต่อไปนะคะ สู้ๆค่ะ
:mew1: :L2:
-
คืออยากบอกว่าไม่อยากให้อินได้ใครเลย ทำแบบนี้เห็นแก่ตัวเกิน
-
พูดไม่ออกเลย คำนี้คำเดียวเลย แต่#ทีมอินนะ พยายามจะเข้าใจในความคิดแบบนี้ดู ว่าจะผ่านสถานะการณ์นี้ยังไง สุดจะบรรยาย
-
ชอบเรื่องนี้นะคะ ตัวละครมันดูเป็นมนุษย์ดี
ไม่มีใครดีหรือเลวทั้งหมด ทุกคนดี เลว คละๆ กันไป
คิดถึงเต อยากรู้จังเตจะอยู่ยังไง แบบไม่เหลือใคร
แต่ที่แน่ๆ ทุกคนเจ็บปวด แม้จะไม่พูดออกมา
-
อินเปนตัวละครที่เรารู้สึกไม่ชอบมาตั้งแต่ต้นเรื่อง ยิ่งอ่านยิ่งไม่ชอบ
ทั้งที่เปนตัวเอก เปนตัวละครที่ได้เหนความรู้สึกนึกคิด
เหนว่าตัวละครตัวนี้ผ่านอะไร ทำอะไรมาบ้างมากที่สุด
แต่ยิ่งอ่านกลับยิ่งไม่ชอบ รู้สึกว่าอินเหนแก่ตัวมากๆ ที่สุดเลยแหล่ะ
แต่ทั้งๆที่เปนแบบนี้ ทั้งโรมกับไฟท์ก้ยังยอมทำเพื่ออิน
สงสารโรมกับไฟท์มากๆ แอลก้ด้วย แอลนี่น่าสงสารที่สุดเลย
วาดก้อีกคน แต่ต้องขอบคุณหมอเซฟ ที่ช่วยให้วาดหลุดวงโคจรไปได้
คนที่ไม่สมควรได้รับความรักจากใคร ควรเปนอินที่ไม่รู้จักพอ
ทั้งๆที่ก่อนหน้านี้อินไม่ได้ขาดอะไรเลย ไม่ใช่ว่าไม่มีใครรักอิน
เปนความอยาก ความเอาแต่ใจ ความเหนแก่ตัวของอินล้วนๆ ที่ทำให้เกิดเรื่องอิรุงตุงนังแบบนี้ เจ็บตามๆกันไป
นี่รอตอนจบอย่างใจจดใจจ่อเลยค่ะ อยากรู้ว่าสุดท้ายบทสรุปมันจะออกมาเปนแบบไหน
นับถือคุณขนมมาก ทุกครั้งที่เราอ่านเรื่องนี้แล้วรู้สึกว่าหายใจไม่ค่อยออกตลอดเลย อึดอัดสุดๆ 5555
-
ใครไม่รักหมออิน เค้ารักหมออินคนเดียวก็ได้
-
:katai1: :serius2: อินดื้อจนหยดสุดท้ายกับความสุขที่คิดว่าสุขสินะ อิไฟท์ทำตัวน่าสงสาร ทั้งๆที่ทำตัวเองไม่เคยตัดสินใจอะไรได้ งานนี้สงสารโรมสุดๆ
-
เอาจิงงงง ตอนนี้ พูดเลยว่า จุกจนไม่รู้จะเม้นอะไร
ความรู้สึกของตัวละครทุกตัวมันตีกันไปหมดเลย
ตอนนี้กำลังคิดถึงแอลว่าแอลจะเป็นยังไงบ้าง
คิดถึงโรมว่าไปโรงพยาบาลมาแล้วรู้สึกยังไง
คิดถึงไฟท์ที่เจ็บปวดทรมาน แต่ต้องยอมเก็บความเจ็บปวดแล้วยิ้มให้อิน
คิดถึงว่าอินที่กำลังคิดว่าตัวเองมีความสุขขข แต่จิงๆแล้วมันไม่ใช่เลย
ทุกคนกำลังเจ็บปวดจากการกระทำของตัวเองที่ตัวเองเลือก
แต่ถ้าชื่อเรื่องคือรักต้องเลือก
คนที่เลือกตอนจบ คงเป็นอินซินะ
เพราะทั้ง ไฟท์และโรมเลือกไปแล้ว
แอลก็เหมือนกัน
หรือตอนหน้าทุกคนจะเลือกเลยหละ
เลือกที่จะเดินออกจากกันหมดเลย
ล้างกระดาน
เครียดมากก ขออ่านเรื่องเซฟวาดบ้างได้ไม๊ๆๆๆๆๆๆๆๆ
พรีสสสสสส
-
:เฮ้อ:
อินสุขจริง กับสุขหลอก มันต่างกันนะ
แล้วอะไรล่ะที่อินยังขาด อะไรที่อินยังต้องการ
ในเมื่อเรียกร้อง ก็ได้รับการตอบสนอง
ทั้งๆที่รู้ว่าสิ่งที่ทำจะอยู่ไม่นาน แต่ก็เลือก
เอาล่ะตอนหน้าถึงบทสรุป เราจะรอบทสรุป
-
มีความมสุขแน่แล้วเหรอหมออินคิดให้ดีๆนะ
-
จุกค่ะ ขอตายแป๊บ
เอาเลยอินทำอะไรก็ทำไปเถอะ ไม่ต้องแคร์แล้วว่าใครเป็นไง ตอนนี้อินก็น่าจะรู้แล้วนะว่าได้ไฟท์มาก็ได้แต่ตัวไม่ได้ใจ อยู่กับโรมก็มีแต่เซ็กส์ตอนนี้ ดีนะนอนกับคนหนึ่งแล้วก็ไปหาอีกคนหนึ่ง เรารักอินมาตั้งแต่ต้นนะ มาตอนท้ายๆนี่อินกลายเป็นอะไรก็ไม่รู้แล้ว ส่วนตัวแล้วเกลียดคนประเภทนี้ที่สุดที่จับปลาสองมือ ไม่แคร์ว่าใครเป็นไงจะเจ็บยังไง อินไม่น่าที่จะได้อยู่กับใครตราบใดที่ยังทำแบบนี้ อินน่าจะตัดใจจากไฟท์ได้แล้วตั้งแต่ที่ไฟท์ปฏิเสธตัวเอง
เมื่อก่อนไฟท์ใช้คำว่ารักอินเราคิดว่ามันไม่ถูกคือมันแบบ misleading มากๆ ไฟท์ไม่ได้รักอิน ไฟท์คิดกับอินแบบเพื่อนแต่ทำผิดด้วยการนอนกับเพื่อนเพราะว่าต้องการความรักของอินในตอนที่ไฟท์กำลังเซ ทำให้ไฟท์รู้สึกผิดจนต้องตัดใจจากเตเพราะการอยู่กับเตทำให้อินไม่มีความสุข ไฟท์ทำแบบนี้เหมือนเป็นการแก้ตัวต่อความผิดพลาดในอดีตที่รักแต่ตัวเอง ขอโทษนะเรายังไม่มีความรู้สึกที่ดีให้ไฟท์เพราะว่าไฟท์แก้ปัญหาผิดวิธี รู้ตัวปัญหาแต่ไม่ตัดให้ขาดแต่ผลักความรับผิดชอบให้อิน ไฟท์ไม่สามารถมีความสุขกับเตได้เพราะว่าอินเห็นแก่ตัว เตเจ็บเพราะว่าอินเห็นแก่ตัวแทนที่จะเป็นไฟท์ที่เป็นคนเลือกที่จะตัดสินใจแบบนั้น สงสารโรม ไฟท์ เต ไปตามๆกัน อยู่ใกล้ๆจะเขย่าอินให้รู้สึกตัวสักนิด เพราะรักหรอกนะถึงอยากเตือน
ตอนหน้าจบแล้วก็คงไม่พ้นอินกลับไปหาโรม ไฟท์ไปหาเต ไม่อินก็ไม่เหลือใครเลย เสียดายอ๊ะเราเชียร์ไฟท์-อินมาตลอด เจ็บนี้อีกนาน เราว่าคุณหนมคงนอยด์เราไปแล้วแหละ ขอโทษด้วยค่ะ
-
เฮ้ออ. จะจบยังไงเนี่ยะะะ
-
กะว่าจะอ่าน ไม่อ่านละอ่านคอมเม้น รู้สึกเนื้อเรื่องจะวนอยู่ในอ่าง อุตส่าห์ตามมาตั้งนาน หมดสนุกมาตั้งแต่ครึ่งเรื่อง มันหมดความน่าติดตามละ
-
สุดท้าย อินก็คู่กับแอล จบ
:katai5:
-
คนไม่รู้จักพอ ไม่รู้จักรัก ให้ได้อะไรมามันก็ขาดอยู่ดีแหละ หมออิน :เฮ้อ: จะเอาอะไรอีกล่ะได้ทุกอย่างตามที่ปรารถนาแล้ว นอนอ้าขาเอากับคนที่บอกว่าสำคัญ ใจก็คิดถึงอีกคนที่สำคัญไปด้วยได้นี่ ก็มีความสุขจนกระอักคาเตียงคาห้องน้ำ อ้อ คงขาดคนสำคัญอีกคนมาร่วมด้วยช่วยกันแหกขาอีกหรือไงถึงจะครบ ใครจะด่าใครจะกดลบเม้นท์นี้ก็ตามใจเถอะ แต่รู้สึกกับอินอย่างนี้จริงๆ จากตอนแรกที่อ่านสงสารมาตลอดที่โดนอีไฟว์เอาเปรียบเห็นแก่ตัวไม่เห็นค่าความรักที่มีให้ ภาวนาให้ใครก็ได้มาพรากอินไปทีเถอะ อีไฟว์มันจะได้รู้ตัวเองสักทีว่ามันรักอิน เลิกแคร์สังคม และก็มีมาจริงๆ นั่นก็คือ โรม ลุ้นให้อินเลือกโรมในวันที่อีไฟว์เริ่มรู้แล้วว่าตัวเองคิดอะไรกับอินบ้างในวันที่สายไป อาจจะไม่ลึกซึ้งแต่ก็สะใจที่อินไม่เลือกมัน ดูมันจะมั่นใจมากว่าตอนนั้นอินเลือกมันแน่แล้วก็ไม่ใช่ สมน้ำหน้ามัน ในขณะที่อินกำลังไปได้สวยกับชีวิตที่มีโรม มีอลิช ครบสมบรูณ์ ไฟว์ก็เป็นได้แค่เพื่อนที่ได้แต่มองของที่ตัวเองเสียไป วาดก็มีเซฟเข้ามา ตอนนั้นเราชอบมากเลยกับไฟว์ทีเป็นแบบนั้นไม่มีใครเพราะความโลเลเห็นแก่ตัวของมัน :katai2-1: พอวันหนึ่งมีใครอีกคนเข้ามาในชีวิตไฟว์แบบไม่รู้ตัว ซึ่งก็คือ เต ที่ผิดหวังช้ำรักจากโรม โดยที่ไฟว์ไม่รู้ จนกระทั่งได้พูดคุยและได้รู้ความลับบางอย่างของเตเข้า รู้ว่าเตยังรักโรม ในตอนนั้นไฟว์รุ้สึกเห็นใจเต แต่ส่วนลึกไฟว์มันก็ทำเพื่ออินด้วย โดยการไม่ให้เตไปยุ่งกับโรม ถ้ามันอยากจะได้อินกลับมามันคงไปบอกอินตั้งแต่แรกแล้วล่ะ มันก็คงคิดได้ว่าในตอนนี้อินมีความสุขแล้ว ดีกว่าอยู่กับคนอย่างมัน มันถึงได้เริ่มทำความรู้จักเต ไฟว์ไม่ได้รักเตในตอนนั้นแค่รู้สึกดี และเป็นคนที่เจ็บช้ำเหมือนกัน ก็เลยปลอบใจกันจนเลยเถิดแต่ก็ยังไม่ได้รักอยู่ดี อยู่ด้วยความเข้าใจ การที่ไฟว์ดีกับเต คงเพราะไฟว์มันอยากชดเชยในสิ่งที่มันทำไม่ดีมาก่อน ก็น่าจะให้อภัยมันได้ คนเลวแต่รู้จักกลับตัวกลับใจมันก็สมควรจะให้อภัย แต่คนดีอย่างอินทำไมกลับมาเป็นคนเลวบริสุทธิ์ซะเอง เราก็ยังเห็นใจอินอยุ่นะ เกลียดอีโรมที่โลโลพอเห็นเต อยากกลับไปเคลียร์ทั้งที่เตมันไม่อยากเคลียร์ จุดนี้เลยกลายเป็นทำให้อินกลับมาคิดอีกรอบด้วยการกลับไปเคลียร์กับอดีตของตัวเองซะ ซึ่งก็เห็นด้วยเอาให้รู้ไปเลยว่าใจของคนสี่คนเป็นยังไง กลายเป็นว่า เต กับ โรม เคลียร์ชัดมากว่า อยู่กันต่อไม่ได้ เคลียร์ด้วยความเข้าใจกันและกัน เป็นเพื่อนกัน ให้กลับมาเป็นเหมือนเดิมไม่ได้แล้ว เพราะเตยอมรับว่าทำใจเรื่องอลิชไม่ได้ ไม่อยากต้องทำร้ายเด็กที่ไม่รู้เรื่องอะไรด้วย โรมก็เห็นเตเป็นเพื่อนและเข้าใจ โอเค จบไป แต่คุณหมออิน ไม่ชัดเจนอยู่คนเดียว อีไฟว์มันก็ทำให้รู้แล้วว่ามันเลือกเต พูดบอกว่าอินมีโรมแล้วนะ หรือให้เลือกมันแล้วไปเลิกกับโรม อินก็ไม่ยอม เอาแต่ไม่รู้ ๆๆๆๆ ร้องไห้จะเป็นจะตาย แล้วอีไฟว์ที่มันเป็นเพื่อนมีความผูกพันกับอินมาทั้งชีวิตมันจะทนได้ยังไง เราไม่ได้มองว่าไฟว์มันทำตัวพระเอก แต่เรามองว่ามันทำเพราะเป็นเพื่อน ถ้าอินเป็นแค่คนรักเก่า มันไม่ทำแบบนี้หรอก สุดท้าย อินก็ได้มาอยู่ในความครอบครองของตัวเองทั้งสองคนแล้ว โรมตอนแรกคงไม่รู้หรอกว่า อินเก็บไฟว์ไว้ โรมก็เลยทำเป็นไม่รู้ไม่เห็นเริ่มต้นใหม่คิดว่า ยังไงตอนนี้อินก็กลับมาหาตัวเองแล้ว แต่ความลับไม่มีในโลก แต่โรมก็พยายามยอมรับเหมือนที่ไฟว์รับ อินพูดว่าสำคัญทั้งสองคน ไม่มีใครเป็นที่สอง เป็นที่หนึ่งทั้งคู่ ถามมันสองคนบ้างไหมว่าอยากเป็นหรือเปล่า? ไม่มีใครอยากเป็นหรอก ถ้าไม่ใช่ 3P มาตั้งแต่แรก :laugh: ใครเขาก็อยากเป็นคนเดียวของคนที่ตัวเองรักทั้งนั้นแหละ หมออิน เหมือนที่หมออินก็เคยอยากเป็นคนเดียวของไฟว์ พอไม่เลือกไฟว์ ก็อยากเป็นคนเดียวของโรม หมออินมีความสุขกับโรม เพราะไฟว์ไม่มีใคร มีแต่ตัวเองที่สำคัญที่สุด พอมีเตเข้ามาเป็นคนใหม่ของไฟว์ ในขณะที่เคยเป็นคนเก่าของโรมด้วย อินเลยคิดหนักเลยทีนี้ แต่คิดหนักไปทางไฟว์มากกว่า อินไม่ลังเลสักนิดตอนไปพูดกับเตเพื่อให้กลับไปเคลียร์กับโรม และตัวเองก็ไปเคลียร์กับไฟว์โดยที่โรมไม่เห็นด้วยเลยสักนิด
อินหลอกใครไม่พอ หลอกตัวเองอีก ไม่รักตัวเอง เอาแต่รักคนอื่นมากกว่า ตัวเองไม่ได้ขาดออกจะได้เกินด้วยซ้ำ ชีวิตครอบครัวดี การศึกษาดี มาเสียแค่รักเพื่อนตัวเองอย่างคนรัก ยอมเป็นเซ็กส์เฟรนด์ แต่แล้วก็ไม่ได้เลือกเพราะไม่มั่นใจว่าจะมีความสุขไหม เลือกคนที่ทุ่มเทให้ตัวเองมากกว่าอย่างโรม แต่แล้วก็ทำโรมเจ็บช้ำด้วยการไปเก็บไฟว์ไว้ข้างตัวอีกคน ถ้าจับปลาสองมือยังใช้ได้ดีอยู่ คาดว่า อินจะไม่เหลือใครเลยสักคนนะ อินไม่ใช่ตัวเลือกของใคร แต่อินทำตัวเป็นตัวเลือกเอง ทำตัวเองทั้งนั้น อินพูดว่าไม่มีใครรู้ว่า อินเจ็บปวดที่สุดที่ผ่านมา อินแค่เคยเป็นคนเจ็บปวดที่สุด มันน่าจะจบตั้งแต่ตัวเองไม่เลือกไฟว์แล้วเริ่มต้นใหม่กับโรมที่ไปได้ดีแล้ว แต่สุดท้ายก็กลับไปหาไฟว์เพียงเพราะไฟว์มีเต เอาเถอะมาขนาดนี้แล้วจะจบยังไงก็รับได้หมด แต่ความเป็นไปได้ อินกลับไปหาโรมแน่นอน ไฟว์ไม่ได้กลับไปหาเต อาจจะอยู่คนเดียวไป เพราะคงเบื่อที่จะต้องรักใครอีก หรือไม่ ต่างคนต่างไปก็คงจะดี อย่างน้อยถ้าไม่มีใคร หมออินยังมีครอบครัวที่ดีรออยู่เสมอ กับไฟว์ก็ยังมีความเป็นเพื่อนที่คงตัดไม่ขาด กับโรมความผูกพันไม่เยอะแต่ก็สักวันก็คงจะทำใจได้ ยังไงโรมก็ต้องอยู่เพื่อลูกต่อไป ส่วน เต จะมีออกมีอีกไหม อยากรู้ว่าเป็นยังไงบ้าง ใจจริงอยากให้เตทำใจเรื่องอลิชให้ได้และกลับไปอยู่กับโรมมากกว่านะ ถ้าเป็นไปได้ เพราะไฟว์ยังไงเราก็รู้ว่าไม่ได้รักเต :katai2-1:
-
อ่านคอมเม้นแล้วแอบสงสารคนแต่ง555
แต่ต้องยอมรับคว่าแต่งดีจริง ตัวละครมีมิติ ดีเลวปนๆกัน แทบทุกตอนต้องมีโมเม้นให้อยากด่าตัวละครสักตัว55
คิดว่าตอนนี้ความคิดอินใกล้ตกผลึกแหละ เริ่มมองเห็นปัญหาของการคบซ้อน ช่วงแรกอาจฟิน แต่นานๆไปไม่สนุกแน่ สุดท้ายคนที่เจ็บสุดก็จะเป็นอิน เพราะทำให้คนที่ตัวเองรักไม่มีความสุข
รอลุ้นตอนหน้าค่ะ จบแบบไหนก็ตามสะดวก
-
ผมว่า คนแต่งแอบหลุดคาแรคเตอร์ของตัวละครมาตัเงแต่ช่วงกลางละ ไฟท์งี้ จากที้อยากคบอินนะ แต่เปิดเผยไม่ได้ แต่พอมาเจอแอลกลับเปิดเผยซะงั้น ตั้งแต่จูบกันที่ร้านแม่ฉากแรก เรื่องขนมของนักศึกษา และอีกหลายๆ อย่าง ถ้าแบบนี้ จะไม่ให้อินตบะแตกได้ยังไง ตอนล่าสุดผมยังไม้อ่านนะ อ่านเม้นก่อน รู้เลย วนอ่าง ตอนแรกกะว่าจะตามเรื่องนี้จนจบ แอบเสียใจนิดๆ ที่ติดตามต่อไม่ไหวจริงๆ
-
ThankS
-
อินโคตรเห็นแก่ตัวเลย จนตอนนี้เพิ่งรู้สึกได้
-
คือการทำอะไรแล้วมีความสุขก็ทำไป มันก็ดีนะ
แต่มันต้องดูด้วยว่าทำให้ใครเดือดร้อนมั๊ย
การทำแบบนี้ของอิน
มันเห็นแก่ตัวมาก
อินคิดได้ซะทีนะ
-
ถึงตอนนี้รู้สึกแย่ อินแย่จัง ตัวตนของมนุษย์ที่เห็นแก่ตัว ถูกถ่ายทอดออกมาจนเหมือนชีวิตจริง สงสารทั้งโรม แอลและไฟท์ เหยื่อความเห็นแก่ตัวของอิน อยากรู้แล้วว่า สุดท้ายของอินคืออะไร
-
ตอนที่ 44
ผมขับรถออกจากบ้านวันนี้เป็นเช้าวันทำงานแรกหลังจากเกิดเรื่องนั้น หมดเวลานอนนิ่งอยู่บ้านแล้ว ตัดสินใจแล้วก็ต้องเดินต่อไป ไม่ว่ายังไงก็ต้องเดินต่อไปอยู่ดี รถที่กำลังติดไฟแดงผมมองออกไปนอกหน้าต่างรถที่แสดงวุ่นวาย ทุกคนที่กำลังรีบเร่งแต่ในสายตาผมมันช่างเชื่องช้า ทุกอย่างมันดูไม่มีชีวิตชีวาและเงียบเหงา เหมือนเมื่อตอนนั้นเลย ตอนที่เธอคนนั้นจากไป
“ อาจารย์ สวัสดีค่ะ "
“ สวัสดีครับ " ผมรับคำทักทายของนักศึกษาตอนที่เดินเข้าห้องพักอาจารย์ ขาที่กำลังเดินผ่านห้องพักข้างๆที่เคยมาพร้อมกันตลอดสายตาก็หันไปมอง หวังเพียงได้เห็นแค่ใบหน้านิ่งๆนั้นสักครั้ง แต่ก็พบว่า ไม่มีใครอยู่ที่นี่แล้ว
ผมหยุดมองอยู่ที่หน้าประตูห้องพักเล็กๆนั่น มือที่ผลักเข้าไป ห้องทั้งห้องนั้นเงียบและว่างเปล่า มีแค่โต๊ะและชั้นหนังสือที่วางอยู่ตามเดิม ใจของผมสั่นตอนที่มองไปรอบๆอีกครั้งก่อนที่ขาจะหันหลังวิ่งออกไปตรงเค้าเตอร์หน้าห้องพักคณะ
“ พี่สุครับ อาจารย์เตวิชเค้าไปไหนแล้วครับ ในห้องพักไม่มีอะไรอยู่เลย" ผมถามด้วยความร้อนรน เธอก็หันมายิ้มก่อนจะแสดงสีหน้าสงสัย
“ อาจารย์เตวิช ได้ทุนไปเรียนต่อเมืองนอกแล้วค่ะ อาจารย์ไม่รู้เหรอ พี่เห็นสนิทกันนึกว่าจะรู้ซะอีก "
“ ทุน ทุนอะไรครับ "
“ ก็อาจารย์เตวิชได้ทุนมหาลัยเราไปเรียนต่อปริญญาเอกที่อังกฤษ เห็นตอนแรกบอกว่าจะไม่รับ แต่ก็เปลี่ยนใจรับแล้วน่ะค่ะ ตอนนี้ก็เลยขอลาไปเตรียมตัวเพราะว่าอีกเดือนสองเดือนก็ต้องเดินทางแล้ว พี่คิดว่าอาจารย์รู้แล้วซะอีกนะคะเนี้ย สนิทกันขนาดนั้น "
“ ไม่รู้หรอกครับ เค้าไม่ได้บอกผม " เอ่ยบอกเธอออกไปแค่นั้น ขาที่เหมือนไม่มีแรงของผมก็หันหลังเดินกลับมาที่เดิม เดินผ่านห้องนั้นอีกครั้งตอนที่มองเข้าไปในห้อง ความทรงจำมากมายที่มีก็หลั่งไหลเข้ามาให้หัวจนทำให้ต้องหลับตาแน่น ' ไม่มีอีกแล้ว ที่ตรงนี้จะไม่มีเค้าคนนั้นอีกแล้ว.. ไม่มี '
ช่วงเวลาของการทำงานผ่านไปเร็วจนผมไม่ทันตั้งตัว รู้ตัวอีกทีก็พบว่าตัวเองหมดการสอนสำหรับวันนี้แล้ว เผลอคิดถึงช่วงเวลาหลังเลิกงานที่เรามักชวนกันกลับบ้าน แวะกินข้าวร้านอร่อยๆ หรือบางทีก็ซื้อของจากห้างมาทำมื้อเย็นด้วยกัน ผมเก็บของใส่กระเป๋าแล้วออกมายืนอยู่หน้าห้องของอีกคนเหมือนอย่างที่ทำประจำ เสียงเบาๆของผมเอ่ยบอก ห้องที่ว่างเปล่าห้องนั้น " กลับบ้านด้วยกันมั้ย ไปกินอะไรอร่อยๆกัน " ปกติที่ได้เห็นมันจะเป็นรอยยิ้มที่ส่งมาแล้วก็เสียงที่บอกว่า ไปสิ แต่ตอนนี้กลับเงียบงัน ไม่มีเสียงนั้นอีกแล้ว
ครืน ครืน ครืน โทรศัพท์มือถือในกระเป๋ากางเกงสั่น ผมก้มลงคว้ามันมากดรับ พร้อมกับขาที่เดินออกจากที่ตรงนั้น " อิน ว่าไง "
“ วันนี้ไม่ได้ไปหานะ วันนี้กูเข้าเวรดึก "
“ อื้ม ไม่เป็นไร " ผมบอก แม้จะรู้ว่ามันไม่ได้เข้าเวรดึกอย่างที่พูดก็เถอะ อาจจะอยู่กับไอ้โรมแล้วก็ลูกสาวของมัน เหมือนอย่างที่ต้องเป็นนั่นแหละ แต่เพื่อความสบายใจของมันก็ต้องทำเป็นไม่รู้อะไร " อย่าทำงานหักโหมมากนักล่ะ พักผ่อนด้วย "
“ อื้ม มึงเองก็ด้วย วันนี้กินข้าวเย็นอะไรเหรอ "
“ คิดว่าจะไปกินบ้านไอ้ไฟน่ะ ไอ้ไฟชวนพอดีกูก็ไม่ได้ไปเยี่ยมอัลเลนนานแล้ว " โกหกให้มันสบายใจอย่างที่มันชอบทำ
“ เหรอ แล้ววันนี้ทำงานเป็นไงบ้าง "
“ ก็ดี " ตอบไปตามความจริงอีกคนก็เงียบไปสักพักก่อนจะถามสิ่งที่ตัวเองอยากรู้ขึ้นมา
“ แล้ว เตเป็นยังไงบ้าง "
“ เค้าไม่อยู่แล้วละ เตไปเรียนต่อเมืองนอกแล้ว "
“ อย่างงั้นเหรอ อื้ม โอเค งั้นแค่นี้นะ ไว้พรุ่งนี้เจอกัน "
“ อื้ม เจอกัน " ผมกดวางสาย เอามือถือใส่ในกระเป๋าก่อนจะถอนหายใจออกมา ความจริงก็รู้อยู่แล้วว่าอินโทรมาทำไม เค้าก็แค่อยากรู้ว่าผมกับเตเป็นยังไงมันก็เท่านั้น ส่วนคำตอบของผมที่มันได้ฟังตอนนี้ก็คงทำให้เค้าสบายใจยิ่งกว่าคำตอบแบบไหนๆทั้งหมด
ผมพาร่างตัวเองกลับมาที่คอนโดผมนอนลงบนโซฟาทั้งๆที่ยังไม่ได้เปิดไฟในห้องสักดวง หลับตามองออกไปนอกหน้าต่างที่มีแสงไฟของอาคารสูงแถวนั้นสาดส่องลงมา ผมไม่อยากทำอะไรทั้งนั้น บางทีก็คิดว่าไม่รู้จะหายใจไปทำไม มันน่าเบื่อ และรู้สึกว่าชีวิตก็ดูไร้ค่าลงไปทุกที ไร้ค่าซะจนคิดว่าอยากจะหายไปจากตรงนี้ หายไปให้พ้นๆ ผมลุกขึ้นจากโซฟาเดินไปที่ตู้เย็นก่อนจะคว้าเบียร์หลายกระป๋องออกมาตั้งไว้บนโต๊ะ นั่งดื่มมันเพลินๆเพื่อไม่ให้คิดถึงเรื่องบางเรื่องเหมือนทุกที ดื่มให้เมาจนไม่ได้สติเพื่อข้ามผ่านคืนที่ยาวนานนี้ไป
“ ไฟท์ ไฟท์ ไฟท์ " เสียงที่มาพร้อมมือที่เขย่าตัวผม บรือตาขึ้นมามองผมพบว่าแสงสว่างข้างนอกที่แสดเข้ามามันจ้าเสียจนต้องปิดตาลงอีกครั้ง
“ เช้าแล้วเหรอวะ " ผมถาม
“ แล้วทำไมมึงมานอนอยู่ตรงนี้ เมาเหรอ " อินมองไปรอบๆ มันเห็นกระป๋องเบียร์ที่ตั้งอยู่ข้างๆตัวผมที่กำลังนอนบนพื้นพรมหน้าโซฟาที่ก็ไม่รู้ว่ามานอนอยู่ตรงนี้ได้ยังไง
“ นิดหน่อยนะ ไม่เป็นไรหรอก แล้วมึงมาทำไมแต่เช้าวะ "
“ ก็มาดูมึง มึงไม่ไปทำงานอยู่ๆก็หายไปมือถือก็โทรไปติด "
“ แล้วมึงรู้ได้ไงว่ากูไม่ไปทำงาน " ลืมไปเลยว่าวันนี้มีสอน ผมขยี้หัวแรงๆก่อนจะดันตัวเองขึ้นมานั่ง
“ เต โทรมาบอก เค้าบอกว่าเค้าโทรหามึงไม่ติด อยากให้กูมาดูมึงหน่อย ตอนนี้เค้าลางานให้แล้ว บอกว่ามึงป่วยกระทันหัน ตอนนี้ที่มหาลัยเค้าวุ่นวายมากเลยนะ อยู่ๆมึงก็โดดงานแบบนี้ "
“ อื้ม " ผมพยักหน้ารับ ทำไมพอได้ยินชื่อนี้มันถึงต้องเจ็บปวดขนาดนี้กันวะ ผมก้มหน้าลงต่ำ ก่อนที่อินตั้งคำถาม " โทษทีกูนอนเพลินไปหน่อย "
“ ยังติดต่อกับเค้าอยู่อีกเหรอวะ "
“ ใคร "
“ ก็เตไง มึงยังติดต่อกับเค้าอยู่อีกเหรอ "
“ เปล่า ไม่ได้ติดต่อแล้ว ถามทำไม " ผมมองหน้ามันที่กำลังแสดงสีหน้าไม่สบอารมณ์ " เป็นอะไรวะ "
“ ไมไ่ด้ติดต่อแล้วทำไมเค้ายังเป็นห่วงมึงแบบนี้วะ ทำไมเวลามีปัญหาที่มหาลัยไม่โทรมาหากู ทำไมเค้าโทรไปหาเต มันต้องเป็นกูไม่ใช่เหรอวะ คนที่เค้าต้องโทรหา แต่ทำไมเป็นเตไปได้วะ "
“ อิน มึงตั้งสติหน่อยนะ " ผมถอนหายใจออกมาตอนที่กำลังจะอธิบายมัน " เตกับกูเคยสนิทกันมาก่อน เราทำงานอยูู่คณะเดียวกันไปไหนมาไหนด้วยกันตลอด มันไม่แปลกหรอกที่เค้าจะโทรหาเต เพราะยังไงเค้าก็มีเบอร์เตอยู่แล้ว มันคงเร็วกว่าที่จะไปค้นประวัติของกู แล้วหาเบอร์มึงเพื่อติดต่อไป "
มันเงียบตอนที่ผมอธิบายเหตุผล อินที่ย่อตัวลงตรงหน้ามันดึงผมมากอดเอาไว้ กอดแน่นๆของมันพร้อมกับคำพูดนึงที่เอ่ยออกมาให้ " กูเป็นห่วงมึงนะเว้ย ทำไมเอาแต่กินเหล้าแบบนี้วะ มึงไม่เคยเป็นแบบนี้ มึงเป็นเหี้ยอะไรวะ ไฟท์ มึงเหมือนคนที่กูไม่เคยรู้จักเลย "
“ กูไม่ได้เป็นอะไร " ปากผมยังคงบอกไปแบบนั้น " กูไม่ได้เป็นอะไรจริงๆ กูก็แค่อยากกินเหล้าเพราะไม่มีอะไรทำมันก็เท่านั้น แต่เสือกกินเพลินไปหน่อยก็เลยเมา "
“ งั้นมาหาไรอะไรทำกันมั้ย อะไรสักอย่างที่จะทำให้มึงไม่ต้องคิดถึงคนอื่น " ร่างบางดึงตัวเองเข้ามาใกล้ผม สองแขนกอดคอของผมไว้ริมฝีปากนิ่มประทับลงบนริมฝีปากของผม ลิ้นแทรกตัวเข้ามาผมนิ่งกับการกระทำนั้นอินก็ถอนริมฝีปากออก " ทำไมวะ เพราะกูไม่ใช่เค้าเหรอ มึงถึงปฎิเสธ "
“ ไม่เกี่ยวอะไรกับเค้าหรอก " ผมบอก " มันไม่เกี่ยวเลยอิน "
“ แล้วมันทำไมวะ กูเป็นของมึงเหมือนกันนะไฟท์ ทำไมมึงไม่คิดจะทำอะไรอย่างที่มึงต้องทำบ้างวะ กูไม่ได้ห้าม ถ้ามึงอยากจะทำมึงก็ทำเลย กูให้มึงได้ทุกอย่างเลย เหมือนกับที่มึงให้กูทุกอย่าง " สองมือเลื่อนจากรอบคอของผมมาปลดกระดุมเสื้อของตัวเองลง
แผ่นอกขาวๆปรากฏต่อสายตาของผม และแน่นอนว่า รอยแดงจำนวนนึงใต้ร่มผ้านั่นก็ด้วย รอยแดงแสดงความเป็นเจ้าของของใครอีกคนที่ไม่ใช่ผม รอยที่บอกให้รู้ผมรู้ว่า ยังมีใครอีกคนที่เป็นเจ้าของร่างกายนี้
“ ไฟท์ " อินกอดรอบคอผม มันก้มลงมาจูบก่อนจะไล่ลงต่ำเรื่อยๆ มือของผมดันมัน
“ กูทำไม่ได้วะ " ผมบอกมันออกไปตรงๆ " กูสงสารไอ้โรม กูทำไม่ได้วะ " สงสารที่มันทั้งรักและไว้ใจอิน สงสารที่มันไม่รู้ สงสารที่มันไม่เห็น ไม่เห็นเหตุการณ์นี้ที่กำลังเกิดขึ้น
“ มึงจะไปแคร์มันทำไม มึงแคร์กูสิไฟท์ ไม่ต้องนึกถึงใครทั้งนั้น ตอนนี้กูอยู่กับมึง กูเป็นของมึง "
“ มึงทำได้ไงวะ อิน " ผมถาม " กูอยากรู้ว่ามึงทำได้ยังไงวะ มาให้กูเอา แล้วบอกกับกูว่า อย่าแคร์ไอ้โรม อย่าไปใส่ใจไอ้โรม คนคนนั้นเค้ารักมึงนะเว้ยอิน มึงจะให้กูไม่แคร์มันได้ไงวะ ในเมื่อมันไม่ได้ทำอะไรผิด แล้วกูก็รู้ทั้งรู้ยังให้กูเอากับเมียมันอีกเหรอ " อินเงียบ ผมที่มองหน้ามัน ตอนที่กำลังแสดงสีหน้าไม่พอใจอยู่นั้น ผมไม่เข้าใจเลยจริงๆ " กูไม่เข้าใจเลยจริงๆ ว่าทำไมคนที่มึงอยากได้นักอยากได้หนาอย่างไอ้โรม คนที่มึงบอกว่ารัก เสียไปไม่ได้ ไม่อยากเสียไป แต่ทำไมมึงไม่แคร์เค้าเลย แล้วทำไมกูเป็นคนนอกถึงแคร์มันมากกว่ามึงซะอีก กูไม่เข้าใจเลย เพราะอะไรวะ "
อินไม่ตอบอะไรผม มันทำได้แค่ลุกออกจากที่ที่ตัวเองนั่ง ใส่กระดุมเสื้อของตัวเองให้เรียบร้อยก่อนจะถอนหายใจออกมา " มึงจะมาเข้าใจอะไรกูวะ มึงไม่มาเป็นกูนี่ มึงไม่เข้าใจหรอก ไม่มีวันเข้าใจ "
“ ใช่ กูไม่เข้าใจ ไม่เข้าใจเลยว่าคนที่มึงบอกว่า รัก แต่ทำไมมึงทำกับเค้าแบบนั้น นั่น รักเหรอวะ "
“ ใช่ เพราะกูก็รักมึงด้วยไง " มันหันมาตวาดใส่ผม " เพราะกูรักมึงไม่อยากเสียมึงไปให้ใคร ทั้งๆที่มีโรมที่รักกูมากอยู่แล้ว แต่กูก็ทนไม่ได้จริงๆที่ต้องเห็นใครสักคนมาแทนที่กู คนที่มึงจะให้ความสำคัญกับมัน คนที่มึงเค้ามาเป็นที่หนึ่ง อะไรๆก็เค้าทั้งหมด ทั้งๆที่มันเคยเป็นกู เคยเป็นที่ของกู "
“ งั้นก็เลิกกับโรมแล้วมาคบกับกูมั้ย "
“ ไม่ เพราะกูก็รักโรม " ผมมองหน้ามันก่อนจถอนหายใจ อินก็เถียงขึ้นอีก " มึงไม่เข้าใจหรอก มึงไม่มีวันเข้าใจความรู้สึกของกูหรอก กูเองก็เจ็บเหมือนกัน แต่มันจะทำไงได้วะ กูไม่มีทางที่ดีกว่านี้แล้ว ก็กูไม่อยากเสียใครไปทั้งนั้น โดยเฉพาะมึง "
“ ถ้าโดยเฉพาะกู แสดงว่ากูสำคัญกว่าโรม งั้นมึงก็ทิ้งโรมแล้วมาหากู " สายตาของมันบอกผมว่า อินกำลังอยู่สภาพที่เถียงไม่ออก ผมกัดปากของตัวเองแน่นก่อนจะหันมาตวาดผม
“ มึงไม่เข้าใจหรอกน่า เพราะมึงไม่เคยรักกู อย่างที่มึงรักไอ้เตนี่ มึงจะไปเข้าใจอะไร ว่าทำไมกูถึงเสียทั้งมึงแล้วก็โรมไปไม่ได้!! “
มันพูดทิ้งท้ายไว้แต่นั้นก่อนจะเดินออกจากห้องไป แล้วมันก็กลับย้อนเข้ามาหาผมอีกครั้ง สุดท้ายที่เถียงกันมันก็ต้องตกอยู่ในรุปแบบนี้อีกครั้ง " ไม่ใช่ไม่รักหรอก กูรักมึง ถ้าไม่รักกูจะทำเพื่อมึงทำไม แต่แค่ความรักของกู ไม่ใช่ในแบบที่มึงต้องการเท่านั้นเอง แล้วมึงเองก็ไม่พอใจในสิ่งที่กูให้มันก็เท่านั้น "
.............................................................
ปัง !
ผมหันไปหาเสียงประตูที่เปิดขึ้นและปิดลงอย่างแรง อินยืนหน้างออยู่ตรงหน้าประตู มันถอนหายใจก่อนจะเดินตรงมาหาผม " เป็นอะไรทำไมหน้างอแบบนั้น ทะเลาะกับเด็ก หรือว่าทะเลาะกับผู้ปกครองละ "
“ เปล่า " เสียงตอบห้วนๆของผมทำเอาผมขมวดคิ้ว
“ ทะเลาะกับเพื่อนเหรอ " ความจริงเป็นยังไงผมก็ไม่รู้ แต่ก็ขอภาวนาว่า ขอให้มันแค่ทะเลาะกับเพื่อนที่ทำงาน นอกจากเพื่อนคนอื่น
“ ก็บอกว่าเปล่าไง หงุดหงิดวะ " หย่นตัวลงนั่งก่อนจะหันไปมองทางอื่น ผมที่นั่งลงข้างๆยื่นแขนไปกอดมัน อินก็นิ่งมันหลับตาลงก่อนจะหันตัวเองมาซบลงบนอกผม " โรม "
“ เป็นอะไร "
“ กูอธิบายไม่ถูก แต่ตอนนี้กูเสียใจวะ เสียใจจริงๆ "
“ ยังมีเรื่องที่ทำให้มึงเสียใจอีกเหรอ " ถามออกไป แต่ในใจก็รู้แล้วว่าใครที่ทำให้มันเป็นแบบนี้ ก็มีแค่ไม่กี่คนหรอก คงเป็นใครคนนั้นอยู่แล้ว
“ มีสิ มึงคิดว่าคนแบบกูเสียไม่เป็นหรอไง "
“ ก็เปล่า " ผมปฎิเสธ
“ กูมันเลวมากเลยรึไงวะ ทำไมใครๆถึงต้องพูดเหมือนกูมันไม่มีหัวใจ เรื่องที่เกิดขึ้นกูเองก็เจ็บปวดเหมือนกัน " มันหันมามองหน้าผม ตอนที่เอียงตัวมาซบผมอีกครั้งอินถอนหายใจก่อนจะพูดออกมา " กูเจ็บปวดมากเลยเว้ย "
“ แล้วทำไม ไม่เลือกสักคนละ " ผมถามออกไป อีกคนก็ดึงร่างของตัวเองออกจากตัวผม
“ มึงพูดแบบนี้อีกแล้ว มึงพูดเหมือนมันเลย " ใครๆก็รู้ว่าทางที่ดีที่สุดคืออะไร แต่มึงกลับไม่เลือกเอง เลือกที่จะให้ทั้งกูแล้วก็ไฟท์ยอมให้มึงสุดท้ายมันก็เป็นแบบนี้ เหมือนจะมีความสุขแต่ก็ไม่มี " มึงก็เป็นอีกคนที่ไม่เข้าใจกูแล้วเหรอวะ "
“ ไม่ใช่แบบนั้นอิน กูเข้าใจ เพราะว่าเข้าใจไงเลยบอกให้มึงเลือกสักที มึงมีความทุกข์ก็เพราะว่ามึงไม่เลือกไง "
“ มึงหยุดพูดอะไรแบบนั้น แบบที่ไฟท์พูดได้มั้ยวะ ทำไมใครๆก็ต้องบอกให้กูเลือกทั้งๆที่กูเองเพิ่งจะมีความสุขกับสิ่งที่กูได้มาไม่นานเองนะเว้ย ทั้งๆที่กูพยายามมันมาตั้งนาน แต่ทำไมต้องบอกให้กูเลือกอยู่ได้ กูไม่เชื่อหรอกว่า ถ้ากูเลือกแล้วกูจะมีความสุข กูคิดว่าถ้ากูเลือกใครสักคนแล้ว กูก็ต้องไม่มีความสุขหรอก เพราะก็ต้องคิดเสียดายอีกคนอยู่ดี " อินพูดจบพร้อมกับมือที่เอื้อมมาจับมือผมไว้ " เพราะมึงสำคัญกับกูมาก กูขาดมึงไปไม่ได้นะโรม กูขาดมึงไม่ได้ "
ร่างที่ดึงตัวเองเข้ามากอดผมไว้อีกครั้ง บางทีผมก็ไม่รู้เลยว่าต้องรู้สึกแบบนั้น ต้องพูดอะไร ชีวิตไม่เคยต้องยอมให้ใครขนาดนี้ ผมรักคนที่เห็นแก่ตัวเข้าให้แล้ว รักอย่างถอนตัวไม่ขึ้น ทั้งๆไม่ชอบเวลาที่ตัวเองโง่งมจมอยู่ในความรักแท้ แต่กลับทำอะไรไม่ได้เลย ได้แต่ยอมรับ ยอมเจ็บอยู่แบบนั้น
ยอมทน ทั้งๆที่รู้ว่า เค้ามีใครอีกคนอยู่ คนที่เค้าโกหกเราว่าติดงานเพื่อออกไปอยู่ด้วย คนที่เค้ารัก แล้วก็แคร์ ไม่ต่างอะไรกับเรา คนที่เค้าจะยอมให้กอด ยอมให้จูบ อย่างที่ยอมให้ผม คนรักที่ไม่ใช่คนรักของผมคนเดียว คนรักที่ต้องแบ่งเป็นสองเพื่อให้ใครอีกคนด้วย
คนรักที่ปากก็บอกว่าเราสำคัญ แต่ ก็บอกใครอีกคนนึงว่า สำคัญเช่นกัน
“ ถ้ากูสำคัญ ถ้ากูขาดมึงไม่ได้ ทำไมถึงไม่เลือกกูวะ " ผมถาม อีกคนก็กอดผมแน่น
“ อย่าถามคำถามนี้กับกูได้มั้ยวะ "
“ ทำไม กูแค่อยากรู้ว่า ถ้ากูสำคัญจริงๆทำไมไม่เลือกกู มึงจะลังเลทำไม " ก็เพราะว่าเค้าเองก็สำคัญไม่แพ้ผม นั่นคงเป็นสิ่งที่อินอยากตอบแต่เลือกที่จะเงียบไว้แล้วถามคำถามอื่นกับผมแทน
“ มึงมีความสุขมั้ย เวลาที่อยู่กับกู " ผมไม่ตอบ " สำหรับกูแค่มึงมีความสุขที่อยู่กับกูนั่นก็พอแล้ว กูอยากให้มึงคิดแค่นี้ แค่ว่ามึงมีความสุขที่ได้อยู่กับกู "
“ มีความสุขแบบไม่ได้ครอบครอง "
“ กูให้มึงครอบครองกู โรม " มันว่า " แต่ไม่ใช่แค่คนเดียว "
หังใจของผมมันเจ็บ เจ็บเกินกว่าจะทนฟังอะไรแบบนี้ต่อไปได้อีก ผมลุกขึ้นจากโซฟาที่ตัวเองนั่ง แต่มือที่คว้ามือผมจับไว้ก็รั้งผมไว้
“ มันจะมีค่าอะไรวะอิน กูเป็นคนนะเว้ย มึงคิดว่ากูเป็นอะไรวะ " ผมหันไปถาม " กูเจ็บนะ กูต้องยอมทำโง่เพื่อให้มึงมีความสุข ให้มึงไปหามัน ไปให้มันกอด ไปให้มันเอา แล้วมึงก็กลับมาให้กูกอดแล้วก็ให้กูเอา มึงเห็นกูเป็นเหี้ยอะไรวะ ถึงทำกับกูแบบนี้ ถ้ามึงคิดว่ากูคงอยู่ไม่ได้ถ้าไม่มีมึง มึงเลยกลับมา กูคิดว่ามันไม่จำเป็นวะ มึงไปเถอะ ไปมีความสุขกับเค้าซะเถอะ กูอยู่คนเดียวได้ กูอยู่กับอลิซได้ มันพอแล้วอิน กูทนฟังคำพูดของมึงไม่ไหวแล้ววะ คำพูดที่มันแสดงให้เห็นว่า กูแม่งโคตรโง่ กูทนไม่ไหวแล้ววะ มึงไปเถอะนะ ไปรักกับเค้าเถอะ "
“ โรม "
“ ถ้ามึงคิดไม่ออกว่าจะเลือกใคร กูเลือกให้เอง มึงเลือกเค้าเถอะ เพราะกูจะไปเอง "
“ แต่เค้าไม่เลือกกูหรอก คนที่เลือกกูมีแค่มึงเท่านั้น "
“ รู้แบบนั้นแล้วทำไมมึงไม่ปล่อยเค้าไป มึงจะยึดติดกับการเป็นที่หนึ่งของไอ้เหี้ยนั่นไปถึงไหน ที่หนึ่งที่กูมีให้มันพอรึไง " ผมถามก่อนจะตบลงที่อกของตัวเองแรงๆ " กูเจ็บนะเว้ย กูเจ็บ มึงเข้าใจมั้ย ว่ากูเจ็บ ตอนกอดมึง ตอนเอามึง กูคิดถึงหน้าไอ้เหี้ยนั่น เพราะรู้ว่ามันก็ต้องทำแบบนี้กับมึง ทำแบบที่กูทำ กับของของกู ของที่กูรัก กูเจ็บ มึงเข้าใจมั้ย "
“ โรม "
“ มึงไม่สงสารพวกกูเลยเหรอวะ ทำไมมึงถึงเอาแต่บอกว่า สงสารมึงเถอะ ตลอดมามึงเสียใจ มึงไม่มีความสุข แล้วความสุขของมึงคืออะไรวะ ที่ต้องเสียใจไม่ใช่เพราะว่าไม่เลือกเองเหรอวะ มันไม่มีอะไรยากเลย มึงแค่เลือก ถ้ามึงอยากได้ผู้ชายสักคนที่รักมึง กูอยู่ตรงนี้ แต่ถ้ามึงอยากได้ผู้ชายที่มึงอยากจะเอาชนะเค้าให้ได้ มึงก็ไปเลือกเค้า ที่มึงต้องทุกข์ ไม่ใช่เพราะพวกกู หรือใครๆหรอก เพราะมึงเองมากกว่า มึงเลือกไม่ได้มากกว่า ว่าจะเลือกใคร "
“ ไม่ใช่แบบนั้น ไม่ใช่แบบนั้น " มันพยายามอธิบายผม " เพราะกูรัก มึงไม่เข้าใจหรอก กูรัก "
“ ไม่ใช่หรอก ความรักจริงๆ ไม่ใช่แบบนี้ ความรักจริงๆไม่ใช่สิ่งที่มึงต้องได้รับอย่างเดียว แต่มึงต้องเป็นผู้เสียสละด้วย "
“ แต่กูก็ทำแบบนั้นมาตลอด กูเสียสละมาตลอด กูเจ็บปวดมาตลอด "
“ ที่มึงเจ็บปวดเพราะมึงรับความจริงที่เกิดขึ้นไม่ได้ตังหาก มึงยังหลอกตัวเอง ยังมีความหวังทั้งๆที่ในใจมึงก็รู้ว่ามันไม่มี แม้กระทั้งตอนนี้ มึงรู้ว่าในใจลึกๆของทุกคนไม่มีใครมีความสุข มึงรู้ว่าทุกคนต้องเสียสละเพื่อมึง แต่เพราะมึงโอเคกับมัน มึงเลยไม่แคร์แล้วคิดว่า ก็ดีแล้วที่เป็นแบบนั้น ก็มึงพอใจ นั่นมันก็ดีแล้ว " มันเงียบ อินไม่ได้เถียงผม " แล้วมึงเคยคิดบ้างมั้ย ว่าคนที่เค้าเสียสละเพื่อมึง เค้ารักมึงมากแค่ไหน ถึงจะยอมมึงได้ขนาดนี้ ต้องใช้ความอดทน ต้องยอมเจ็บมากขนาดไหน มึงเองยังไม่อยากเป็นที่สองของไอ้ไฟท์เลย แล้วทำไมถึงอยากให้กูกับไอ้ไฟท์ เป็นที่สองวะ ที่ทำแบบนั้นได้ เพราะคิดถึงแต่ตัวเองรึเปล่า "
“ ไม่ใช่ ไม่ใช่ " มันที่ยังดึงดัน ผมถอนหายใจออกมาก่อนจะหลับตาสนิท ไม่รู้จะพูดอะไรแล้ว พูดไปก็เหมือนทุ่มบอลใส่กำแพง ทำทุกอย่างไปก็เท่านั้นยังไงอีกคนไม่รับมันก็สะท้อนกลับมาอยู่ดี
“ เลือกสักคนเถอะอิน แล้วเริ่มต้นใหม่ กูพร้อมที่จะเริ่มต้นใหม่กับมึงเสมอ " ผมเดินเข้าไปกอดมัน ผมไม่เคิดโกรธ หรืออะไรมันทั้งนั้นคนเรามีช่วงเวลาที่ทุกข์ใจและเสียใจกันทั้งนั้น แต่มันที่ยึดติดแบบนี้ไม่มีอะไรดีเลย มันทุกข์แล้วไม่มีความสุขจริงๆหรอก " แต่ถ้ามันไม่ใช่กู มึงก็ไปเถอะ กูเข้าใจแล้วก็ไม่เป็นไร เพราะงั้นเลือกใครสักคนเถอะนะ "
“ มึงไม่รักกูแล้วเหรอโรม ถึงไล่กูไปแบบนี้ "
“ ไม่ใช่ " เพราะรักมากตังหากเลยอยากให้ได้แต่สิ่งดีๆ " เพราะรักมากตังหาก "
“ แล้วทำไมถึงไล่กูไป ให้กูไปหาคนอื่น " มันผละร่างออกจากตัวผม " ทำไมถึงต้องให้กูเลือกอีก "
“ เพราะความสุขจริงๆ ก็คือการรักใครแค่คนเดียวไง กูเลยอยากให้มึงเลือก "
.....................................................
-
ครืน ครืน ครืน
สายโทรศัพท์ที่โทรเข้ามา ผมกดรับสายหลังจากสงสัยมันอยู่สักพัก " ฮัลโหล "
“ โทรมามีอะไรเหรอ " เสียงคุ้นเคยพูดแบบนั้น ผมเองก็ขมวดคิ้วอาจเพราะเมื่อเช้าที่มหาลัยโทรมาถามเพราะอยู่ๆอาจารย์สุดหล่อของคณะได้หายไปตัวไปอย่างไร้ร่องรอย ผมจัดการลางานแล้วโทรไปบอกแฟนของเจ้าตัว เพราะไม่ว่ายังไงก็โทรหาใครคนนั้นไม่ติด ไม่ว่าจะเบอร์คอนโด หรือเบอร์ส่วนตัว
“ คุณอินยังไม่ได้บอกหรอกเหรอ " ผมถาม อีกคนก็เงียบ " ท่าทางจะบอกแล้วสินะ "
“ จะเดินทางวันไหนเหรอ "
“ ก็ใกล้แล้วแหละ " ตอนนี้เอกสารทุกอย่างผ่านแล้ว ที่พัก มหาลัยก็ถูกเตรียมไว้พร้อมหมดแล้ว ผมตัดสินใจไปอยู่ก่อนที่จะเริ่มเรียนเกือบห้าเดือนโดยอ้างไปแค่ว่า เพราะอยากจะใช้เวลาว่างๆลงเรียน ทบทวนภาษา และทำความคุ้นเคยกับสิ่งรอบข้าง ทั้งๆที่ความจริงแล้วการที่รีบไปขนาดนี้ก็เพียงเพราะแค่ ไม่อยากจะเจอหน้าใครบางคน สำหรับผม มันคงทรมานถ้าหากต้องมาตกอยู่ในความรู้สึกที่เหมือนเดิมอย่างทุกวัน แต่ความสัมพันธ์ของเรากลับไม่มีอะไรเหมือนเดิมแล้ว
“ แล้วจะไปนานแค่ไหน "
“ ก็จนกว่าจะเรียนจบ "
“ เรียนจบแล้วจะกลับมาเลยรึเปล่า "
“ ก็คงจะเป็นอย่างงั้นยังไงก็ต้องกลับมาทำงานใช้ทุนมหาลัยอยู่แล้ว " ผมตอบ แต่ทุกอย่างต่อจากนั้นก็เงียบลง ไฟท์ไม่ได้พูดอะไรออก ผมจึงเป็นฝ่ายทำลายความเงียบนั้น " แล้วเป็นยังไงบ้าง "
“ ก็ดี "
“ แค่ก็ดีเหรอ "
“ งั้นจะให้ตอบว่าอะไรดีละ " ผมหัวเราะกับคำพูดของอีกคน
“ ตอบว่าไงดีละ ตอบว่า ดีม๊ากมาก ได้มั้ย "
“ ไม่ถึงขนาดนั้นนะสิ "
“ แต่กูอยากให้มึงเป็นแบบนั้นนะ " จากใจของผม ถึงแม้จะรู้ว่ามันไม่ได้มีความสุขอะไรกับความสัมพันธ์แบบสามคนแบบนั้น แต่ก็หวังว่าอีกคนจะมีความสุขให้มากที่สุดเท่าที่จะมากได้
“ พอว่างมั้ย ไปกินข้าวด้วยกันได้รึเปล่า "
“ เค้าจะไม่ว่าเหรอ " ผมถาม อีกคนก็ยกยิ้มลอดผ่านสายเข้ามา
“ ตอนนี้เค้าคงอยู่กับอีกคนน่ะ " มันพูดแค่นั้นผมก็พยักหน้า
“ ได้สิ "
“ งั้นเดี๋ยวจะไปรับ "
“ อื้ม "
ผมวางสายลงหลังจากจบประโยคนั้น น่าแปลกที่ตัวเองรู้สึกตื่นเต้นทันทีหลังจากได้รับคำชวน ดีดตัวเองขึ้นจากโซฟาที่กำลังนั่งหา เปิดตู้เสื้อผ้าหาชุดดูดีที่สุดของตัวเองแล้วใส่มันเพื่อรอใครอีกคนที่คิดว่าคงถึงในอีกไม่ช้า
' อยู่ข้างแล้ว ลงมาได้เลย ' ข้อความไลน์ถูกส่งมา ผมคว้ากระเป๋าของตัวเองก่อนจะเดินลงไปชั้นล่างของคอนโดทันที
ครั้งแรกที่เห็นหลังจากวันนั้น ผมยอมรับว่ามันเปลี่ยนไปนิดหน่อย ไฟท์ไมไ่ด้ดูอ้วนขึ้นแต่ดูโทรมจนน่าประหลาดใจ " ทำไมมึงหน้าตาเป็นแบบนั้นวะ "
“ แบบไหน " ไฟท์ถามก่อนจะหันมายิ้ม
“ ก็มึงดูโทรมมากเหมือนคนไม่ได้นอน "
“ ก็นอนไม่ค่อยหลับนะ " มันว่าแค่นั้น ก่อนจะขับรถออกไปท้องถนนที่ยังคงรถติดเหมือนเดิม ไฟท์ก็หันมาถามผม " แล้วมึงจะไปเมื่อไหร่ "
“ เมื่อกี้ก็ถามไปแล้วนะ "
“ อยากได้เวลาที่แน่นอน "
“ ก็อาทิตย์หน้า วันศุกร์ " ไฟท์พยักหน้า " แต่มึงมีสอน "
“ อื้ม รู้ละ ตั้งใจเลือกไฟท์ที่กูมีสอนใช่มั้ย "
“ ไม่เกี่ยวอะไรกันเลย " ผมเบี่ยงประเด็น จริงๆก็คิดว่ามันคงไม่มาส่งหรอกแต่ที่ตัดสินใจไปไฟท์นี้ก็เพราะว่าจะได้มีเหตุผลอ้างให้ตัวเองได้อีกข้อที่ว่า ไม่ใช่ว่ามันไม่มันไม่มาส่งแต่ติดวานเลยมาไม่ได้ ช่วงเวลาที่ต้องทำใจผมเองก้ต้องทำอะไรเพื่อหลอกใจตัวเองแบบนี้ไปสักพัก
“ มึงพากูมาที่ร้านแม่มึงนี่หว่า " ผมมองไปรอบๆก็จำได้ดี ร้านอาหาร ร้านแรกที่เรามากินข้าวด้วยกัน ร้านที่ผมเอ่ยเล่าเรื่องราวของตัวเองกับมัน จุดเริ่มต้นที่ทำให้เรากลายมาเป็นคนรู้จักกัน
“ ไม่ชอบเหรอ "
“ ก็เปล่าไม่ชอบ " ผมบอกตอนที่ลงจากรถ ไฟท์ก็พาผมไปนั่งที่โต๊ะ โต๊ะเดิมมองบรรยากาศโดยรอบที่ยังคงเหมือนเดิม ผมหันมายิ้มกับมัน " ถือว่ามึงพามาเลี้ยงส่งแล้วกัน "
“ อื้ม " เสียงไฟท์ที่ตอบออกมา แววตาที่หันมามองผม รู้สึกได้ถึงความรู้สึกที่ว่าอีกคนไม่ได้มีความสุขเลย ไฟท์ดูเหม่อลอยจนเหมือนจะกลายเป็นคนที่ใช้ชีวิตให้ผ่านไปวันๆ ผมยื่นมือออกไปจับที่ข้างแก้มของมันก่อนจะลูบเบาๆ
“ ทำไม ทำหน้าเศร้าแบบนั้น "
“ ไม่มีอะไรนิ "
“ ตัดสินใจแล้ว ก็ต้องมีความสุขกับมันสิ "
“ กำลังพยายามอยู่ "
“ งั้นก็พยายามเข้านะ " ผมบอก อีกคนก็พยักหน้า พนักงานเดินมาวางเมนูผมกับไฟท์สั่งอาหารแค่นิดหน่อยเหมือนเราทั้งคู่ตั้งใจมาคุยมากกว่าจะกิน
“ ความรักนี่ต้องพยายามด้วยเหรอ "
“ ก็เหมือนว่าความรักบางประเภทก็ต้องใช้มันนะ " ผมยิ้มอีกคนก็นิ่ง ไฟท์ดูเหม่ออกไปจนผมต้องเรียกเอาไว้ " นี่ ไฟท์ " สายตาเลื่อนลอยหันมาหา มันเศร้าเสียผมอยากจะร้องไห้ ไฟท์ดูเหมือนไม่ใช่คนที่ผมเคยรู้จักมันเหงาแล้วก็เศร้าจนน่าใจหาย " นี่.. “ เสียงที่กำลังจะเรียกมันอีกครั้งแต่ผมกลับดูดึงเข้าไปกอดไว้อย่างรวดเร็ว
“ จะกลับมาเมื่อไหร่เหรอ "
“ ไม่รู้เหมือนกัน "
“ ทำไมไม่รู้ มึงบอกกูได้มั้ย ว่ามึงจะกลับมาเมื่อไหร่ มึงจะไปนานแค่ไหนกัน "
“ ประมาณสองสามปี วันกลับเลยยังไม่แน่ใจนะ .. นี่ไฟท์ "
“ กูทรมานมากเลย ทรมานจนไม่อยากจะทำอะไรอีกแล้ว " มันว่าพลางกอดผมแน่น " อยากจะอยู่เฉยๆ ไม่ทำอะไร อยากจะแค่นั่งนิ่งๆ ไม่อยากทำงาน ไม่อยากกินข้าว ไม่อยากยิ้มหรือแม้แต่หัวเราะ ทุกอย่างที่กูทำไปทุกวันนี้เหมือนสิ่งที่กูต้องทำ ทั้งๆที่กูพยายามที่จะหาทางออกให้มัน แต่สุดท้าย มันก็ไม่ยอมรับ ทำไมวะ การเลือกใครสักคนมันยากมากนักเหรอ "
“ บางที เค้าอาจจะไม่อยากเสียใครไป ทั้งมึงทั้งโรมก็คงเป็นของสำคัญของเค้า " ผมปลอบมัน อีกคนก็ยิ่งกอดผมไว้
“ ความรักแบบนั้น กูไม่อยากได้วะ "
“ ลองบอกเค้าสิ บอกเค้ารึยัง "
“ มันไม่ได้ผลหรอก กูบอกเค้าแล้ว " ไม่รู้จะช่วยยังไง ผมอยากจะพูดคำพูดที่จะทำให้มันรู้สึกดีแต่ก็คิดว่าคงจะไม่มีคำพูดไหนที่จะทำให้รู้สึกแบบนั้น ' เดี๋ยวเค้าก็เลือกได้ต้องให้เวลาเค้า ' ' เดี๋ยวมึงก็ชิน ' ' เดี๋ยวทุกอย่างก็ดีขึ้น ' ไม่มีคำปลอบไหนที่จะทำให้รู้สึกดีเลย ผมทำได้แค่ลูบหลังมัน " เรื่องที่มึงกำลังเครียดตอนนี้ เดี๋ยวมันก็ผ่านไป ก็เหมือนทุกครั้งที่มันผ่านมานั่นแหละ "
“ แล้วเมื่อไหร่ "
“ ไม่รู้สิ " ผมบอกแค่นั้น ทั้งที่ในใจอยากจะบอกว่า คงต้องรอให้ใครคนนั้นของมันคิดได้ว่ากากระทำที่ตัวเองกำลังมีความสุข ไม่ได้นำพาความสุขมาให้ใครเลย ทุกคนกำลังทุกข์ แล้วก็จะยิ่งทุกข์มากขึ้นไปอีก ไม่ใช่แค่เฉพาะคนที่เค้ารัก แต่จะเป็นตัวเค้าเองก็ด้วย
“ ขออนุญาติครับ " ผมผละตัวเองออกห่างจากอีกคน อาหารที่ถูกวางลงสองสามอย่าง ผมตักชิ้นปลาใส่ในจานของอีกคน
“ กินข้าวบ้างจะได้มีแรง มึงโทรมแบบนี้ระวังไม่ฮอตในหมู่นักศึกษานะ "
“ ช่างมันเถอะน่า " มันว่าแค่นั้นก่อนจะตักอาหารเข้าปาก เรากินอาหารกันสักพัก นั่งคุยกันถึงเรื่องราวที่ผ่านมาก่อนจะเช็คบิลแล้วกลับบ้าน ผมได้เห็นรอยยิ้มของไฟท์ในระหว่างมื้ออาหารรู้สึกดีที่ได้เห็นมันในมุมมองนั่นอีกครั้งจนอยากจะเก็บความทรงจำนี้ไว้ไปนานๆ
“ ขอบคุณที่มารับไปกินข้าวแล้วก็ยังมาส่งด้วยนะ " ผมหันไปบอกมันตอนที่รถจอดลงตรงลานจอดรถ ผมก้มหน้าลงสูดหายใจรวบรวมความกล้าก่อนจะหันไปหามันอีกครั้ง " ตลอดระยะเวลาที่ผ่าน ขอบคุณมึงนะไฟท์ที่เข้ามาให้ชีวิตกู กูเคยเป็นคนที่จมอยู่กับความทุกข์แล้วก็ไม่แคร์ความรู้สึกของใคร บางครั้งก็ชอบคิดว่าในโลกใบนี้คงมีกูที่ไม่มีความสุขอยู่คนเดียว กูถูกแย่งความรัก จนต้องกลายเป็นคนที่รักตัวเอง แต่พอมึงเข้ามา มึงดึงกูออกไปข้างนอก แล้วก็สอนให้รู้จักความรักอีกครั้ง ถึงแม้ว่ามันจะกลับมาเป็นรูปแบบเดิม คือกูต้องรักตัวเองอีกครั้ง แต่เพราะเป็นมึงครั้งนี้กูเลยไม่เป็นแบบนั้นแล้ว ไม่หลบ และไม่หนีอีกแล้ว ขอบคุณนะที่มอบชีวิตใหม่ให้กู ขอบคุณจริงๆ " ผมดึงมันเข้ามากอดไฟท์ที่นิ่งอยู่นั้น ใช้สองแขนกอดผมไว้แน่นเช่นกัน
“ ขอบคุณที่เดินเข้ามาในชีวิต ขอบคุณที่ยอมเปิดใจแล้วให้ความหวังใหม่กับกู ขอบคุณที่เข้าใจ ขอบคุณที่ถือโกรธคนเห็นแก่ตัวแบบกู มีความสุขให้มากๆนะ มีความสุขแทนกูด้วยนะ แอล "
“ กูจะมีความสุขให้มากๆ ให้มากพอที่จะเอามาแบ่งกับมึงจนทำให้มึงมีความสุขให้ได้เลย " ผมบอกแบบนั้น แล้วจู่ๆน้ำตามันก็ไหลออกมา ผมกอดมันแน่นขึ้น
“ ร้องไห้ทำไม "
“ อึก ฮือๆ กูอยากให้มึงมีความสุข ทำไมมึงไม่มีความสุขวะ ไฟท์ เลือกเค้าแล้วนะ มึงเลือกเค้าแล้วแต่ทำไมมึงดูไม่มีความสุขเลย " ไฟท์ไมไ่ด้ตอบอะไร มันเอาแต่เช็ดน้ำตาให้ผม
“ มีความสุขให้มากๆนะ แล้วก็โชคดี เดินทางปลอดภัยแล้วก็กลับมา อย่างปลอดภัยนะ "
“ อื้ม " ผมพยักหน้าให้มัน ไฟท์ประคองแก้มของผมอยู่สักพัก มันจ้องมองอยู่แบบนั้นก่อนจะปล่อยมือแล้วถอนหายใจออกมา
“ โชคดีนะ "
ผมเดินลงจากรถ ตอนที่หยุดนิ่งอยู่แบบนั้น สายตาก็เอาแต่มองรถที่ค่อยๆเคลื่อนออกไป เสียงที่ไปไม่ถึงของผมได้แต่เอ่ยอยู่คนเดียวเงียบๆอยู่ตรงนี้ " ขอให้มีความสุขนะไฟท์ "
.......................................................
ผมนั่งรออยู่ในคอนโดใหญ่โตที่เงียบเชียบ ไม่มีใครอยู่ที่นี่ เจ้าของห้องที่คิดว่าควรอยู่กลับไม่อยู่ ผมนั่งรอไฟท์อยู่นาน นานจนจมลงไปในความคิดตัวเอง ' ตัวเรากำลังมีความสุขอยู่เหรอ นี่คือสิ่งที่ต้องการจริงๆหรอกเหรอ ' บางทีก็เหมือนจะไม่ใช่เลย ทั้งๆที่ได้ทุกอย่างอย่างที่อยากได้แต่กลับกลายเป้นว่า ทุกอย่างที่ได้มา กลับไม่ใช่ความสุขเลย ทำไมกันนะ เพราะไม่มีใครยอมเป็นที่สอง หรือเพราะเราไม่ยอมปล่อยไปสักคน
แกร๊ก.. เสียงประตูที่เปิดออก ผมหันไปมองก่อนจะลุกขึ้นจากโซฟาที่นั่ง ไฟท์กลับมาแล้ว ด้วยสีหน้าเรียบเฉยแบบเดิมๆของมัน สีหน้าที่ไม่ได้มีความสุข
“ ไปไหนมาวะ กูรอตั้งนาน "
ไปกินข้าวมา "
“ ที่บ้านเหรอ " ผมถามเพื่อนความแน่ใจ
“ เปล่า ที่ร้านแม่ " มันว่าก่อนจะเดินไปหยิบเบียร์ขึ้นมาเปิด
“ ไปกินคนเดียวเหรอวะ " ผมเดินเข้ามาใกล้มันตอนที่ดึงเบียร์ลงจากมือมันก็ขมวดคิ้ว " มึงแดกเยอะเกินไปแล้วนะ "
“ วันนี้ยังไม่ได้กินน่า " มันดึงกลับไปกินต่อ ตอนที่เดินมาที่โซฟาก่อนจะนั่งมันก็ตอบคำถามผม " ไปกินข้าวกับแอลมา "
“ ทำไมต้องไปด้วยวะ ไหนมึงบอกไม่ได้ติดต่อกับมันแล้ว "
“ ไปกินข้าวเลี้ยงส่งเค้า ก็แอลมันจะไปเมืองนอกอาทิตย์หน้า " เป็นเหตุผลที่ฟังดูไม่ขึ้นเท่าไหร่ ผมรู้สึกหงุดหงิดตอนที่ได้ฟังคำพูดนั้นของมันจนต้องเดินมานั่งลงใกล้ๆ
“ แล้วทำไมต้องไปกันสองต่อสองวะ เลี้ยงส่งไปเรียนเมืองนอกทำไมไปกันแค่สองคน มันต้องไปกันทั้งคณะสิ " ผมเงียบเสียงลงก่อนจะเอ่ยถามสิ่งที่สงสัย " หรือว่ามึงกลับไปคบกันมัน "
“ ไม่ใช่ "
“ มึงยังรักมันอยู่รึเปล่าวะ ทำไมมึงถึงไปกับมันทั้งๆที่มีกูอยู่ กูไม่อยากให้มึงไปไหนกับมันเลยวะ กูไม่ชอบ ไม่มีใครชอบให้คนของตัวเองไปยุ่งกับแฟนเก่าหรอกนะเว้ย " ผมพูดเอาแต่ใจออกไปกับมันอีกครั้ง ไฟท์หันมามองหน้าผม สีหน้าเรียบเฉยของมันทำให้ผมได้แต่นิ่ง
“ คราวหน้าจะไม่ไปแล้ว จะไม่มีครั้งหน้าอีกแล้ว เค้าไปเรียนเมืองนอกแล้ว ไม่ต้องห่วงหรอก นี่คงเป็นครั้งสุดท้าย ขอโทษทีนะ ที่ทำให้ไม่สบายใจ " เหมือนไม่ใช่คนที่เคยรู้จักเลยสักนิด สีหน้าเรียบเฉยที่ไร้อารมณ์ กับเสียงที่พูดออกมาแบบขอไปทีแบบนั้น เหมือนไม่ใช่ไฟท์คนที่ผมเคยรู้จักเลย เป็นแค่ใครอีกคนที่กำลังเบื่อหน่ายกับชีวิตของตัวเอง มันแย่เสียยิ่งกว่าตอนที่ยูเรียเสียซะอีก เพราะกูงั้นเหรอ เพราะกูบีบบังคับมึงใช่มั้ย มึงถึงต้องเป็นแบบนี้
“ ไฟท์ "
“ หื้ม "
“ มึงมีความสุขมั้ย "
“ ถามทำไม " มันหันมามองหน้าผม แต่ไฟท์ก็ยิ้มออกมาก่อนจะตอบ " มีความสุขสิ ก็มึงมีความสุขนิ กูก็ต้องมีความสุขอยู่แล้ว "
“ ไม่ใช่สิ! “ ผมตวาดใส่มัน " ไม่ต้องเอาความสุขของกูไปเกี่ยวด้วย กูอยากรู้แค่ว่า ตอนนี้มึงมีความสุขมั้ย ความสุขจริงๆ มึงมีมั้ย "
“ ก็มี ไม่ต้องคิดมากหรอก " คำพูดที่มาพร้อมมือที่จะคว้าจับผมให้เข้ามานั่งใกล้ๆแต่ผมก็สะบัดออก
“ ทำไมกูจะไม่ต้องคิดมากวะ ในเมื่อตอนนี้กูไม่มีความสุขเลย ไม่มีเลยไฟท์ ทั้งๆที่ทุกอย่างคือสิ่งที่กูต้องการแท้ๆ กูได้ผู้ชายสองคนที่กูรักมาไว้ในครอบครอง คนนึงที่ทำให้กูมีความสุข ทุกวันนี้ก็ยังทำให้กูมีความสุข ปิดหูปิดตาเชื่อกูมาตลอด ทำทุกอย่างเพื่อกู แต่กูก็หลอกเค้า มึงเองที่กูอยากจะเป็นที่หนึ่งมาตลอด พอได้มาเป็น ก็คิดว่าตัวเองจะมีความสุขแต่เปล่าเลย ทุกวันกูต้องมาเห็นมึงที่เหมือนคนเบื่อโลกและจะตายไปให้พ้นๆ ทุกคนที่คอยถามกูว่ากูมีความสุขมั้ย แล้วยอมทุกอย่างเพื่อกู กูพยายามบอกตัวเองว่ากูมีความสุข นี่คือสิ่งที่กูต้องการ แต่พอได้มาก็อยากจะได้มากกว่านี้ กูอยากให้ทุกคนมีความสุขไปด้วยกับกู ทุกคนดูเต็มใจนี่หว่า แต่ทำไมพวกมึงหรือกูถึงไม่มีความสุขเลยวะ ทำไมถึงไม่มีเลย ไม่มีเลย "
“ อิน " เสียงที่เรียกผม ไฟท์เดินมานั่งลงตรงหน้าก่อนจะคว้าผมไปกอดไว้
“ ทุกคนที่พยายามทำให้กูมีความสุขแต่ตัวกลับไม่เคยมีความสุขเลยสักครั้ง กูเองก็ไม่เคยพอเหมือนกัน อยากจะได้ความสุขที่มากขึ้นไปกว่านี้อีก อยากให้พวกมึงรักกัน อยากให้พวกมึงเข้าใจสถานะของแต่ละคน อยากให้มีความสุขในสถานะนั้นที่กูมอบให้ แต่ทำไมพวกมึงกลับไม่มีความสุขเลย ทำไมวะ ทั้งๆที่กุรักพวกมึงทั้งคู่ แต่ทำไม พวกมึงถึงไม่มีความสุขเลย " ผมหันไปถามมันที่กำลังเงียบ " มึงตอบกูสิไฟท์ ทำไมไม่ตอบ กูรักพวกมึงไม่เท่ากันเหรอ หรือรักไม่พอ ทำไมพวกมึงถึงไม่มีความสุข ทำไมถึงเรียกร้องที่อยากจะให้กูเลือกอยู่แบบนี้ เพราะอะไรกันวะ "
“ เพราะไม่ว่าใครก็ไม่อยากเป็นที่สองไง " มันตอบ " ไม่มีใครอยากเป็นที่สอง ไม่มีใครอยากให้แฟนตัวเองคบชู้กับอีกคนหรอก ไม่มีใครอยากฟังเวลาที่แฟนตัวเองบอกรักทั้งๆที่รู้ว่าเค้าก็ต้องบอกรักใครอีกคน ไม่มีใครอยากจะกอดคนที่รู้ว่าก่อนหน้านี้ก็เคยมีคนกอดเค้ามาหรอก ไม่มีใครอยากได้อะไรแบบนั้นหรอก แม้ขนาดตัวมึงเองก็เถอะ มึงไม่อยากเป็นที่สอง มึงไม่ยอมเป็น มึงบอกว่ามึงรักกู มึงรักโรม แล้วมึงทำกับคนที่มึงรักแบบนี้เหรอวะ แล้วทำไมมึงถึงไม่ยอมให้ตัวเองเป็นแบบนั้นบ้าง แบบที่เป็นที่สองนะ หรือเพราะว่าจริงๆ มึงรักตัวเอง มากกว่า รักพวกกูคนที่มึงบอกว่ารักกันแน่ " ผมที่ได้แต่ก้มหน้าลงต่ำ ต้องฟังมันอยู่แบบนั้นความจริงที่รู้สึกเจ็บปวดนั้น ทั้งๆที่อยากจะหนีมันไปให้ไกล " ถามตัวเองสิ ว่าจริงๆแล้ว รักตัวเองมากกว่าอะไรทั้งหมดใช่มั้ย ไม่ใช่ไม่รักพวกกูหรอก มึงรัก แต่ที่ไม่เลือกใครแบบนี้ เพราะมึงเองรักตัวเองมากกว่า มึงเลือกได้แล้วอิน รักคนอื่นบ้าง อย่ารักแต่ตัวเองเลย "
สุดท้ายก็ได้แต่ร้องไห้มันอยู่แบบนั้น ร้องไห้จนไม่รู้ว่าจะมีน้ำตาเหลืออยู่อีกมั้ย ไฟท์ที่กอดผมไว้ มันลูบหลังปลอบเบาๆ ผมไม่รู้จะเดินไปทางไหนไม่อยากเสียใครไป แต่ก็ไม่มีใครมีความสุข ความรักที่มากกว่าสอง ไม่ใช่ความรัก หรอก ยังไงก็ต้องเลือกอยู่ดี
“ ยอมรับความจริงเถอะ อิน มึงจะได้มีความสุข มันอาจจะทุกข์แต่พอมึงหายเจ็บ มึงจะต้องมีความสุขแน่ๆ อย่างน้อยก็สุขกว่าตอนนี้ " น้ำตาของผมไหลออกมาหนักขึ้นตอนที่มันพูดแบบนั้น หัวใจที่บีบรัดจนเจ็บไปหมด ไม่อยากเสียใครไปทั้งนั้น แต่ถ้าดึงไว้ก็ไม่มีใครมีความสุขเลย ทำไมทุกอย่างต้องเป็นแบบนี้วะ ทำไม
“ ไฟท์ กูไม่เลือกมึงนะ กูไม่เลือกมึง เพราะมึงไม่ได้รักกู แต่กูก็ไม่ได้รักมึง กูแค่อยากเป็นที่หนึ่งของมึงเท่านั้น อยากเป็นตลอดไป " ผละตัวเองออกจากอ้อมกอดของมัน ขาที่แทบจะทรุดลงฝืนลุกขึ้น " แล้วกูก็ไม่เลือกไอ้โรม เพราะกูไม่ได้รักมันมาก เท่าที่มันรักกู " ผมกัดปากของตัวเองแน่น มันเจ็บปวดแต่นี่คือวิธีที่ดีที่สุดแล้ว วิธีที่ดีที่สุดคือการปล่อยให้ทุกอย่างจากไป " กู จะเลือกแค่คนที่กูรักมากที่สุดเท่านั้น กูเลือกตัวเอง .. เพราะกูรักตัวเองมากที่สุด "
ผมจะยอมปล่อยทุกอย่างให้จากผมไป ไม่เอาอีกแล้ว ไม่อยากมีอีกแล้ว ความสุขแบบนั้น ความสุขจอมปลอมแบบนั้น ความสุขที่ทำให้ตัวเองต้องทรมาน ไม่ต้องการมันอีกแล้ว
โหยหาความรักก็เพื่อตัวเอง อยากได้ทุกอย่างมาครอบครองก็เพื่อตัวเอง ทำร้ายคนอื่นก็เพื่อตัวเอง อยากมีความสุขก็เพื่อตัวเอง เพราะฉะนั้น ถ้ากูรักแค่ตัวกูเอง กูก็ควรที่จะ เลือกตัวเอง
..................................................
สวัสดีค่ะ หนมเองนะ
สำหรับใครที่อ่านมาถึงตอนนี้ คงมีความรู้สึกหลากหลายแบบที่อยากจะพูดกับหนม
“ ทำไมจบแบบนี้เชียร์มาตั้งนาน " เรามองว่า การจบแบบนี้คือการจบที่จะลดความเจ็บปวดของทุกคนที่สุด
ความรักของคนทั้งสี่คนเหมือนความรักที่ถ้าเป็นเชือกคงพันกันยุ่งเหยิงจนแก้ไม่ออก การที่เรา ถอย หรือ ตัดมันซะ เรามองว่ามันคือทางออกที่ดีที่สุด ในเมื่อไม่ว่าทางไหนก็ต้องเสียใจ การที่เดินถอยออกมา คือสิ่งที่ดีที่สุด ที่ทุกคนควรทำ
แต่นิยายเรื่องนี้ไม่ได้จบแค่นี้หรอกนะคะ " มันยังมีตอนพิเศษอยู่ " ตอนพิเศษที่จะรองรับความสัมพันธ์ทั้งหมดนั้น ตอนพิเศษที่เมื่อทุกคนถอยออกมาแล้ว คราวนี้จะเลือกเดินเข้าไปอีก หรือ ออกไปเจอรักใหม่ แต่เราเชื่อว่า ถ้ากลับมาจะไม่เป็นแบบเดิมอีกแล้ว
อยากให้เรื่องราวทั้งหมด คือช่วงชีวิตหนึ่งที่จะค่าประสบการณ์แก่คนสี่คนนี้ให้มากๆ ไม่ใช่แค่เฉพาะตัวละครใดตัวละครหนึ่ง เพราะฉะนั้น กรุณาอย่าเพิ่งหนีหายไปไหน กลับมาอ่านตอนพิเศษกันก่อนนะคะ
“ ถ้าความรักมันเลือกยากนัก ก็ไม่เลือก เลือกตัวเองเถอะ เพราะถ้าความรักต้องถูกเลือก ถ้าต้องชั่งใจแล้วละก็ นั่นไม่ใช่ความรักแล้วแหละ เพราะความรักจริงๆจะมีแค่ตัวเลือกเดียว คือ คนที่เรารักเท่านั้น ถ้ามากกว่านั้น มันไม่ใช่รักคนอื่นแล้วแหละ เราเรียกมันว่า การรักตัวเอง "
ความรักไม่มีถูก ไม่มีผิด ทุกคนที่สิทธิเลือกสิ่งที่ดีที่สุดของตัวเอง มันอยู่ที่ว่า เราจะยอมรับผลลัพธ์ของมันได้มั้ย ฝากไว้แค่นี้นะคะ
ประกาศ
หลังจากที่ยังจะอัพนิยายเรื่องนี้ แต่เป็นตอนพิเศษเรื่อยๆ ( อย่าลืมเข้ามาอ่านกันนะจ้ะ ) รับรองว่าไม่ดราม่าละ
นิยายเรื่องนี้จะมีตีพิมพ์ ตอนนี้หนม กำลังตรวจคำผิด และวาดปกนิยายอยู่
ใครที่สนใจ นิยายเรื่องนี้ สามารถแจ้งความจำนงไว้ก่อนได้ ตามลิงค์นี้ https://docs.google.com/forms/d/13txTIi4agJtYZQgdIAm5cxRc--ILrypGZKQheYzezkQ/viewform?usp=send_form
รักเสมอ และ ขอบคุณที่อ่านมาจนถึงตอนนี้ แม้มันจะดราม่า อัพช้า และกว่าจะอัพ ทุกคนเหนื่อยกับเรื่องนี้มามาก เพราะงั้นหลังจากนี้ หนมมี่จะตอบแทนทุกคนด้วยรอยยิ้ม ขอบคุณอีกครั้งที่ไม่ทิ้งกันไปไหน แล้วเรามาเจอกันอีกในนิยายเรื่องใหม่นะ
หนมมี่ผู้ใสซื่อ :mew1:
ป.ล. เรื่องนี้ยังมีตอนพิเศษ และ เรื่องต่อไปที่จะเขียนคือ "เปิดท้ายขายน้ำ " นะคะ
-
เอาที่คุณหนมสบายใจเถอะค่ะ
เราเชื่อว่าชีวิตจริงทุกความรักไม่จำเป็นต้องอยู่ด้วยกันอย่างมีความสุข แต่นี่คือนิยายที่คุณสร้างตัวละครทุกตัวขึ้นมา
ฉะนั้นสิทธิ์ก็เป็นของคุณหนมค่ะ ที่จะย่ำยีตัวละครให้เป็นไปในทิศทางใด เราจะพยายามเข้าใจ
ปล.หลังจากจบเรื่องนี้ เราตอ้งย้อนกลับไปอ่าน ฮิม หยุ่น เทม ไฟ อย่างด่วนเลย เพราะเรื่องนี้ทำร้ายจิตใจเราอย่างมาก
ปมหลาย ๆ เรื่องก็ไม่คลาย (วาด เซฟ) เหมือนคุณหนมรีบขมวดให้มันจบ ๆ บอกตรง ๆ ค่ะ จุก!!!!
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
อ่านตอนนี้เป็นอะไรที่หนักหน่วงมาก
ตอนแรกก็อยากจะด่าอินแต่พอจบมาละ เห้อออ สงสารทุกคน
รอตอนพิเศษ และเรื่องใหม่ของพี่หนมเสมอ
:เฮ้อ:
-
:กอด1: จบแบบนี้ก็เข้าใจค่ะ ลองถอยออกมาบางทีอาจเจอคำตอบที่ใช่ค่ะ
-
แวะมาส่อง ถึงเราไม่ได้อ่านแต่ก็ตามข่าวอยู่เสมอน่ะจ๊ะ รออ่านเรื่องต่อไปของคุณอีก
-
เราว่าจบแบบนี้ก็ดีนะคะ ให้ทุกคนลองถอยออกมา ออกมาตั้งต้นใหม่ เพื่อที่หากวันใดกลับมาเจอกันอีก จะได้ไม่ต้องมีอะไรที่มันติดค้าง
ได้แต่สงสารทุกคน สงสารโรมที่ยอมโง่ ทำเป็นไม่รู้ว่าคนที่ตัวเองรักมากมีใครอีกคน มีอีกคนที่เขาบอกรักเหมือนบอกตัวเอง
สงสารไฟท์นะที่ชีวิตรักชีวิตคู่ดูอาภัพ รักใครเขาคนนั้นก็ต้องมาจากกันไป หมดอาลัยตายอยากกับทุกสิ่ง (แต่ไฟท์น่าจะคิดถึงลูกด้วยนะ ขอติไฟท์ตรงนี้)
สงสารเตที่ต้องเจ็บผิดหวังกับความรักอีกครั้ง ทั้งๆที่พึ่งจะเริ่มมีรักครั้งใหม่ได้ไม่นาน แต่เราชอบตรงที่เตตัดสินใจได้ดี แน่วแน่และยอมรับกับอะไรได้ดี
สงสารอินที่เป็นคนที่ไม่มีความสุขที่สุดในเรื่องเลยก็ว่าได้ อินที่หลอกตัวเองว่ามีความสุข แต่สุดท้ายก็คิดได้ ตัดสินใจได้ที่จะปล่อยมือจากทั้งสองคน และรักตัวเอง
รอตอนพิเศษบทสรุปของทั้งสี่คนนะคะ และที่สำคัญรอ#เซฟวาดค่ะ 55555 (รอคู่นี้อย่างใจจดจ่อ)
ขอบคุณสำหรับนิยายแสนหน่วง แต่สนุกมากเรื่องนี้นะคะ :pig4: :pig4:
:mew1: :L2:
-
ดีใจมากเห็นหัวเรื่องขึ้นว่าจบ เพราะนั่นแสดงว่าเรื่องคลี่คลายแล้ว อ่านๆๆ
-
บอกแล้วว่าวิธีแก้ปัญหาคือแยกย้ายยย
หวังว่าอินจะคิดได้จิงๆ
แอบหวังโครตๆ ที่จะให้ไฟท์กับแอลได้ลงเอยกัน
นะ หนมนะ ขอร้องงง ร้องไห้กับเรื่องนี้ไปเยอะแล้ว
ของฟินๆบ้างงงง
ขอให้ไฟท์ได้พบความสุขของตัวเองซักที
-
รอตอนพิเศษบอกเลย เพราะตอนนี้จบห้วนไปหน่อยแต่ดีที่ให้อินเลือกตัวเอง เดินจากทั้งไฟท์โรม
อิน...รักตัวเองมากก็ควรเดินทางหาคนที่รักอินเท่ากับอินที่รักตัวเอง ดีใจมากที่อินเลือกทางนี้ เจ็บเรื้อรัง สร้างให้คนอื่นเจ็บปวดตามละทิ้งซะ เริ่มต้นใหม่กับคนอื่นดีที่สุด
ไฟท์...คือต้นเหตุที่สร้างอินแบบนี้ขึ้นมา การที่อินแอบรักไฟท์มานานแล้วไฟท์ใช้ความอ่อนแอตอนเสียเมียรักมาก้าวข้ามผ่านความเป็นเพื่อนแต่ไม่ยอมคบกันแบบแฟนเพราะกลัวความเป็นเพื่อนรักจะสูญสลายแต่จริงๆแล้วมันสูญสลายไปตั้งแต่ไฟท์นอนกับอินแล้ว(บอกเลยโทษไฟท์เต็มๆ ทำตัวเป็นผู้รับเคราะห์การเห็นแก่ตัวของอินซะงั้น :hao7: ชิส์)
โรมกับเอล...2คนนี้คือคนที่น่าสงสารที่ก้าวเข้ามาในชีวิตอินไฟท์
ชีวิตต้องก้าวเดินต่อไปหวังว่า รอตอนพิเศษเพื่อขยายความตอนจบจ้า
-
ดีจบแบบนี้ หมออินไม่ต้องเลือกใครดีที่สุดละ
เอาพระเอกคนอื่นนะคะ ไม่เอาลูกติด ไม่เอามีอดีต ไม่เอาวังวนรัก 3เศร้า 4 เศร้า
-
เจ็บค่ะ อ่านจบแล้วทั้งจุกทั้งเจ็บ แต่ก็รู้สึกเหมือนวิบากกรรมที่เป็นฝ่ายอินจบแล้ว จบเสียที สามสี่ตอนกลังอ่านไปด้วยความเจ็บปวดรวดร้างในฐานะ FC หมออิน
ตามความรู้สึกแล้วก็มีแค่ถอยออกมาแล้วรอให้ไฟท์ไปหาแอล อินหรือโรมกลับไปหากัน หรืออินเปิดใจรับรักใหม่ เพราะว่ามันไม่มีไฟท์-อินแล้ว
เหมือนโดนหลอกเพราะมันไม่มีมาตั้งแต่แรก ไฟท์ไม่เคยเปิดใจรักอินฉันคนรัก มีแต่อินที่รักมากเกินไปจนตัวเองต่ำต้อยไร้ค่า คนที่อ่านตามมาตั้งแต่ตอนแรกๆหลายคนคงจะตกหลุมแท็คไฟท์-อิน เหมือนเรา เจ็บหนักค่ะ ยิ่งสามสี่ตอนสุดท้ายนี่อินเห็นแก่ตัวมากๆ เป็นนางร้ายแบบน่าสมเพชไปเลย อย่างที่ไฟท์บอกให้เลิกกับโรมมาคบตัวเองใครมันจะกลับมาคบล่ะคะ? ยังไงอินก็ไม่ใช่ที่หนึ่ง ไม่ใช่คนที่ไฟท์รัก สิ่งที่ไฟท์ทำตอนหลังๆนี่ เรางงค่ะ ทำเพื่ออะไรไม่รักก็คือไม่รัก ไม่ใช่ก็คือไม่ใช่ ไฟท์ควรจะตัดอินให้ขาด เพราะถึงแม้ว่าจะขาดจากการเป็นเพื่อนแต่ก็ดีกว่าเยื้อความรู้สึกรักของเพื่อนไปวันๆ อินก็ต้องเข้าใจว่ายังไงไฟท์ก็ไม่รัก ทำมาเหมือนกับว่าตัวเองเป็นพระเอกที่ต้องยอมเสียสละ ที่ทำไปมีแต่ขมวดปมให้มากขึ้นเท่านั้น ความรู้สึกของเรานี่บางทียังกับว่า ไฟท์-แอล-โรมพากันนั่งมองอินดิ้นไปเรื่อยๆจนกว่าจะหมดแรง
เรามองยังไงอินก็รักไฟท์มากกว่าโรม อินไม่ยอมเลือกโรมเพราะรู้ว่าไม่เหลือโรมอินก็ไม่เหลือใคร ลึกๆก็รู้อยู่แล้วว่าไฟท์ไม่ได้รักตัวเอง โดนโรมบอกเลิกมาก็ดี อินควรจะเหลือศักดิ์ศรีให้ตัวเองมั่ง เดินเข้าหาไฟท์ตลอด เสนอตัวให้ครั้งแล้วครั้งแล่าแต่โดนเขาปฏิเสธกลับมา ขนาดไปเดินซื้อของด้วยกันไฟท์มันจะหันกลับมากอดมันยังชงัก เคยไหมที่ไฟท์มันจะเดินเข้าหา? ขนาดตอนที่อินกับโรมมาเจอไฟท์กับแอล ไฟท์รีบประกาศตัวว่าเป็นแฟนกันกับแอลก้ยังพยายามบอกว่าที่ทำก็เพื่อกันไม่ให้โรมกลับมาหาแอลเพื่ออินนะ ไม่ใช่เพราะว่าตัวเองชอบแอล เหมือนกับพยายามทำว่ารักอิน ทำเพื่ออิน แต่มันไม่ใช่ค่ะ
ขอบคุณค่ะคุณหนมที่เขียนมาจนจบ รู้สึกว่าตอนจบนี่ตัดจบแบบกระทันหันไปหน่อย ถ้าไม่มีตอนพิเศษที่ว่าก็เป็นอะไรที่ห้วนมากๆ
-
ในที่สุดก็มาถึงจนตอนจบซักที เห้อออออ รู้สึกเหนื่อย 5555
แต่รู้สึกคุณขนมจะรีบตัดจบเร็วไปหน่อย
เหมือนอยู่ๆก็ฉึบ ตัดโชะ จบซะละ
จนถึงตอนสุดท้าย อินก็ยังเป็นอิน เห็นแก่ตัวจนถึงที่สุดจริงๆ คืออ่านแล้วรู้สึกว่าสุดท้ายอินก็ไม่ได้รู้สึกว่าความเป็นความผิดของตัวเองที่ไม่เลือก เหมือนเป็นความผิดโรมกับไฟท์มากกว่าที่ไม่เป็นอย่างที่ตัวเองอยากให้เป็น ยอมใจนางจริงๆ อ่านตอนที่ทั้งไฟท์ทั้งโรมระบายออกมาแล้วสงสาร หลุดพ้นซักทีนะ ต้องรักขนาดไหนนะถึงยอมได้ขนาดนี้ เห้อออออ
อยากรู้ว่าไฟท์กับแอลจะได้กลับมาคบกันอีกมั้ย
เรื่องหมอเซฟกับวาดด้วย ส่วนโรมอยากให้ได้เจอได้รักกับคนดีๆคนใหม่จัง ปล่อยอินให้ไปหาคนรักแบบที่ที่นางอยากได้เถอะ หึ ล้างกระดานให้หมดไปเลยยย 5555 รอติดตามตอนพิเศษนะคะ
-
จบแบบนี้ดีนะ สำหรับเรา ถอยออกไปตั้งสติไปคิดใหม่ว่าทำไมถึงไม่มีความสุขในความรัก โดยเฉพาะอิน :เฮ้อ: ไม่ใช่ไม่สงสารอิน แต่ยังยืนยันว่า อินทำตัวเอง อินควรจะมีความสุขตั้งแต่หลุดพ้นจากไฟท์และเริ่มกับโรมที่ให้ได้ทุกอย่าง แต่อินก็ยังกลับไปดิ้นรนจะเป็นที่หนึ่งของไฟท์ เมื่อรู้ว่าไฟท์มีแอล ไม่ได้อยู่ตัวคนเดียวและมีตัวเองเป็นเพื่อนสนิทที่สุด เป็นที่หนึ่ง เป็นคนสำคัญ ทั้งที่ไฟท์มันก็ยังมองว่าอินเป็นคนสำคัญ เพราะเป็นเพื่อน เราว่าไฟท์มันแยกได้นะ ระหว่างเพื่อนกับแฟน ถ้าอินยอมปล่อยวางตั้งแต่แรก อินก็จะมีความสุขกับโรมในแบบครอบครัวที่สมบรูณ์ครอบครัวหนึ่ง และมีไฟท์เป็นเพื่อนต่อไป แต่สุดท้ายอินก็ไม่ปล่อยวางตัวเอง ยึดติด จนทำให้เสียความรัก ความสุข ไปจากตัวเอง ไฟท์ โรม เต ชัดเจนแล้วนะว่าจะอยู่ในสถานะไหนกัน เหลือแต่อินคนเดียวที่อยากจะครอบครองทั้งไฟท์และโรม โรมก็น่าสงสารที่รักอินมากเหลือเกิน โรมเป็นคนรักใครรักจริงนะ เหมือนที่เคยรักเต แต่ก็มีเหตุให้เลิกกันไป พอเคลียร์ได้ก็ดีติดขัดแค่เตยังฝังใจกับแม่ของอลิชแค่นั้นเอง แต่สักวันหนึ่งเตจะทำใจได้แน่นอนในเรื่องอลิช แอบเสียดายอยากให้โรมได้เจอเตอีกครั้ง แต่ไม่เป็นไรสำหรับคู่นี้คงไม่มีอะไรติดค้างแล้วล่ะ เพราะรู้ใจตัวเองแล้วว่า เป็นได้แค่อดีตไปแล้ว :katai2-1: ส่วนโมเม้นท์ระหว่าง เต กับ ไฟว์ ดีนะไม่เว่อร์เกินไปสำหรับคนที่เพิ่งคบกันได้ไม่นานแต่ความรูสึกดีๆมันก็มีเยอะ เตดูจะเป็นคนเข้าใจชีวิตได้มากที่สุดแล้วมั้ง ปลอบใจทั้งตัวเองและไฟว์ไปด้วย ไฟว์รุ้สึกดีกับเต ไฟท์ชอบเตตรงที่เข้าใจในสิ่งที่มันเป็นนี่แหละ ไม่ใช่อินไม่เข้าใจไฟว์นะ แต่อินไม่เลือกไฟว์ในครั้งก่อน ไม่รุ้ว่าคู่นี้จะได้คู่กันไหม แต่คิดว่าไม่ น่าจะเป็นเพื่อนที่ดีต่อกันมากกว่า :hao3:
ในตอนพิเศษ เชื่อว่าทั้งสี่คนคงจะกลับมาพบกันอีก มันต้องดีขึ้นสิในเมื่อมันดราม่ามาตลอดแล้ว แต่ขึ้นอยู่กับว่าจะกลับมาพบเจอกันในแบบไหน อินจะอยู่คนเดียว มีแฟนใหม่ โดยยังมีไฟท์เป็นเพื่อนต่อไป หรือ อินตัดสินใจได้แล้วว่า ควรจะเริ่มใหม่กับโรมที่รักตัวเอง หรือ แอลกลับมาและได้อยู่กับไฟว์ แต่ไม่แน่ อาจจะเป็นโรมก็ได้ ก็เดากันไป แต่ถ้าหักมุมแบบ ไฟว์ โรม อยู่ดัวยกันนี่ ก็คงฟินดีนะ เพราะรู้สึกไฟว์จะแคร์ความรู้สึกของโรมเหลือเกิ๊นนน :laugh:
-
จบแบบ งงๆอ่ะ คำพูดของตัวละครแต่ละตัวดูไม่ค่อยสมเหตุสมผล เอาเถอะยังไงก็แล้วแต่ เจ็บปวดกันถ้วนหน้า ปล่อยวางซะทุกคน แต่ก็ยังรักอินแบบเดิมอยู่ไม่รู้ทำไม เหมือนจะเข้าใจอินอ่ะ หนักแน่นกับใจตัวเองไว้อิน เค้าไม่รักเรา เราก็ปล่อยซะ
-
จบแบบนี้เลยเหรออ. เฮ้ออ. ชีวิตจริงไม่มีแบบนี้เหรอกครับ. ที่จะถอยออกมาหมด.
-
เป็นตอนจบที่หวังไว้คับ แบบนี้แหละดีแล้ว
-
ชอบที่จบแบบนี้ค่ะ เหมือนจบที่อินคิดได้ในที่สุด แต่ตัดจบแอบห้วนไปหน่อย
น่าจะมีส่วนอธิบายความคิดของอินในตอนสุดท้ายให้มากขึ้น คนจะได้เห็นว่าอินหลุดพ้นแล้วจริงๆ กลายเป็นอินคนใหม่ที่จะมีค.สุขได้ด้วยตัวเองไม่ต้องร้องขอจากใคร
แต่คิดว่าถึงจบที่แบบนี้ แต่สุดท้ายพออินถอยออกมาจริงๆอินคงได้รู้ว่าใครกันแน่คือคนที่ใช่
ส่วนตัวแล้วเรานั่งยันนอนยันว่าอินไม่ได้รักไฟท์แน่ๆ หลังจากนี้พอไม่มีโรมแล้วอยากให้อินรู้สึกตัวซะทีนะว่ารักใคร
ส่วนไฟท์เตไม่รู้จะได้กลับมาคบกันหรือเปล่า แต่ยังไงก็ชอบคู่นี้มาก เข้าใจกันให้กำลังใจกันจนหยดสุดท้ายจริงๆ
ดูเป็นรักแบบผู้ใหญ่ที่เข้าใจชีวิต และรู้ลิมิตตัวเอง ไม่งมงายในความรักดี ชอบๆ
-
ในที่สุดอินก็ยอมถอย เป็นตอนจบที่คิดไว้ในใจ
รอติดตามตอนพิเศษนะคะ ว่าก้าวต่อไปของชีวิต
แต่ละคนจะมีหนทางเดินอย่างไร
-
มันจบแบบสุดท้ายอินก็กลายเป็นคนเห็นแก่ตัวรักแร่ตัวเองซะงั้น
ก็ดีเหอะ โดนโยนความผิดกรอกใส่หัว
มาอย่างนั้นเป็นใครๆก็คงเข็ดกับความรัก
ไปอีกนาน ตัดไปเหอะไฟท์น่ะมันไม่ได้รักอินเลยสักนิด
หายไปจากชีวิตเลยยิ่งดีต่างคนต่างไป เชื่อว่าในสักวัน
อินต้องตัดใจได้ ล้างมันใหัหมด รอเปิดรับคนใหม่เขีามา
-
ขอบคุณที่จบแบบนี้
คนแบบอินไม่สมควรจะเหลือใครจริงๆ
การทำแบบนี้มันเห็นแก่ตัวเกินไป
เพราะตัวเองเจ็บ คนอื่นเลยต้องเจ็บไปด้วย
แบบนี้ไม่ไหวอ่ะ
รอตอนพิเศษนะคะ
-
โคตรอึดอัดเลย แต่เราโอเคนะกับตอนนี้ เรารู้สึกว่าปมทุกคนมันคลายแล้วยกเว้นอิน ตั้งแต่อ่านมาไม่มีวี่แววเลยว่าอินจะเลือกได้ ถ้าอินยังดันทุรังต่อปมใหม่ก็จะเกิดขึ้น แต่เราก็เข้าใจอินนะที่มันเป็นแบบนี้ ที่มันโคตรเห็นแก่ตัวแบบนี้ ต้องเข้าใจว่ามันรักไฟท์มาตั้งนานแล้ว ละประเด็นคือไฟท์ไม่ได้รักอินแบบนั้นแต่ดันเอากันเฉย จะโทษแค่อินก็ไม่ได้ ถ้าคิดจะคบกันแบบ friend with benefit ใจมึงต้องตรงกัน ไม่งั้นแม่งต้องมีคนเจ็บแน่นอน ส่วนโรมมึงโคตรซวยเลย เตอีกคน สองคนนี้เราว่าชัดเจนนะ ตัดขาด แต่ดันมารักสองคนนี้ เราชอบมากที่อินพูดว่า ไม่เลือกไฟท์เพราะไฟท์ไม่ได้รักมัน ไม่เลือกโรมเพราะมันรักโรมไม่เท่าที่โรมรักมัน คือควรอยู่กับตัวเองอ้ะตอนนี้ อยากอ่านตอนพิเศษมาก อยากรู้ว่าอินจะเป็นยังไง อันนี้คือคิดภาพไม่ออกจริงๆ คนเขียนสู้ๆนะ เรารออ่านอยู่
:กอด1:
-
เราอ่านจนจบ แล้วเราเข้าใจอินนะเข้าใจไฟท์ เข้าใจโรม เข้าใจแอล เราเข้าใจคนแต่งด้วย :mew6: :mew6:
เราจะรอตอนพิเศษของนิยายเรื่องนี้ จะเข้ามาดูบ่อยๆเลย เราเชื่อว่าคุณคนแต่งจะหา Happy End ให้แต่ละตัวละครได้เหมาะสม
มากกว่า Sad Eng ที่จบไป ใจจริงเราอยากให้ทุกตัวละครเข้าใจกันและปรับความเข้าใจกันนะ แยกกันเพื่อบอกกับตัวเอง
ถามตัวเองหรือพบกับคนใหม่เพื่อถามตัวเอง เราจะรอค่ะ อ่านมาตั้งแต่ตอนแรกจนถึงตอนที่ 44 เนี่ย ไม่ค่อยคอมเม้นต์เพราะ
เราเศร้าเม้นต์ ไม่ค่อยได้ :a5: :a5: :a5: อ่านแล้วอารมณ์เศร้า จะร้องไห้เลย
-
ไม่ได้เม้นท์นานมากกกกกกกก (หายไปพักใจรอจบค่อยกลับมาอ่าน)
เราหยุดอ่านไปเพราะไม่ชอบแนวคิดของอิน เราเจ็บแทนคนรอบข้าง
กลับมา เราก็ยังไม่ชอบใจเท่าไรอยู่ดี
เราเข้าใจเรื่องไม่อยากปล่อยใครไปซักคน
แต่ทำไมตอนอยู่กับไฟท์ ก็พูดเหมือนไฟท์สำคัญกว่า อยู่กับโรมก็อีกอย่าง
เหมือนทำทุกอย่างเพื่อรั้งไว้ทรมานกันเล่นทั้ง 3 คน
ไม่ค่อยชอบใจอินเท่าไรเลย คนแบบนี้เหมือนไม่รู้จักความรักจริงๆ
ตอนสุดท้ายที่เสนอตัวให้ไฟท์ ทั้งๆ ที่มีร่องรอยของโรมอยู่ นี่เราโคตรไม่ชอบอินเลย
ให้ตายเถอะ น่าจับมาฟาดให้ก้นลาย
จบดีค่ะ เราเห็นด้วย
เพราะคนแบบอิน คงอีกนานกว่าจะคิดได้ว่าควรทำยังไงกับปัญหานี้
ตอนนี้อินเหมือนรักแต่ตัวเอง
ยังไม่พร้อมจะมีใครหรอกค่ะ
รอให้อินพร้อมก่อนดีกว่าเนอะ
ซึ่ง........ คนอีกนาน
สารภาพว่าอยากให้โรมเจอคนอื่นที่ดีกว่านี้ก่อนอินจะรักคนอื่นเป็น
ไฟท์ด้วย อย่าอยู่กับคนแบบนี้เลย
-
ThankS
-
จบแบบต้องเลือกแต่ก็ยังไม่หายอึดอัด
รอดูดีกว่าว่าถ้าอินและทุกคนถอยออกมาแล้วเดินเรื่องไปตามปกติแล้วตอนจบจริงๆมันจะยังไง
-
อ่านรวดเดียวเลย บอกได้คำเดียวว่าหน่วงมาก มันคนละฟีลกะบีทีเอสเลยยยยยยยยยยยย
คนที่สงสารมากที่สุดคือไฟท์ ไฟท์ที่เหมือนตอนแรกดูเหมือนเห็นแก่ตัว แต่คือคนที่ไม่เหลืออะไรเลย น่าสงสารที่สุด :monkeysad: :monkeysad:
อินควรปล่อยไฟท์ไปอ่ะ ตอนแรกเหมือนจะเข้าใจความรู้สึกอินนะ มันเป็นความรักแหละ แต่มันคือความรักที่เห็นแก่ตัวดคตรๆเลย ความรักเพื่อนที่อยากเป็นที่หนึ่งตลอดไป สุดท้ายก็ไม่มีใครมีความสุข
เชียร์โรมมาตลอดเลย อยากให้คู่กัน หวังว่าตอนพิเศษจะมีความสุขจริงๆกันบ้างสักที ขอร้องนะคนเขียน อยากเห็นตัวละครมีความสุขจริงๆกันซะที :mew6:
-
5555 ดีนะที่ตอนนั้นไหวตัวทัน
-
จบแล้วอะ
อ่านๆมา เหมือนละครโดนห้ามฉายแล้วตัดตอนจบเลย ฮ่าาาาา
แต่มองอีกมุม ก็เหมือนกับชีวิตคนเรานะคะ มีหลายแบบหลายอย่าง คิดว่าเหตุการณ์เหล่านี้ เป็นช่วงหนึ่งของชีวิต เมื่อสุดท้ายไม่เลือกใคร อินเลือกตัวเอง ทุกคนถอยออกมาอยู่กับตัวเอง ก็ถึอได้ว่าจบเหตุการณ์ของช่วงนี้ได้เช่นกัน ส่วนจะเกิดอะไรขึ้นต่อไปในภายหลัง มันก็เป็นเรื่องของอนาคต ทั้ง 4 อาจกลับมารักกันใหม่ หรือไปมีใครคนอื่นไปเลยก็ได้ มันคือชีวิต
เป็นเรื่องที่อ่านแล้วหน่วงมากค่ะ แต่ก็ต้องอ่านให้จบ เพราะอ่านมาแล้วก็ต้องอ่านให้จบ ฮ่าาาาาาา (เขียนเอง งงเองค่ะ)
ยังไงก็ขอบคุณมากนะคะ สำหรับเรื่องราวที่เขียนให้อ่านกัน จะรอตอนพิเศษนะคะ
-
ทั้งหมดทั้งมวลที่อ่านมานี้ บอกได้คำเดียวเลยว่าสงสารทุกคนยกเว้นอิน
อินเห็นแก่ตัวมากจริงๆ ยิ่งอ่านยิ่งไม่ชอบ ทำไมนิสัยแบบนี้
พี่โรมมมมมมมมมมมมมมมมมม :ling3:
-
คือเรารู้สึกว่า ทำไมอินโดนคุณหนมกลั่นแกล้งจังคะ ด้วยเหตุผลประการข้างล่าง ช่วงหลังๆเราเลยไม่อินกับเนื้อเรื่องเลยอ้ะ ตามนี้ๆ
ไม่มีใครรักอินจริงซักคน แม้แต่โรม ทุกคนรักแอล แต่ทำผิดกะอิน เลยต้องเลือกอิน ทั้งที่รักแอล
>>>> ตอนที่แอลกลับมาอยู่กับโรม ถ้าแอลเข้ากับอลิซได้ แล้วโรมจะเลือกอินเหรอ สิ่งที่โรมแสดงออกมามันบอกทุกอย่างแหละ
จริงๆอินต้องเป็นคนถามโรมว่า ทำไมถึงเลือกอิน เพราะแอลรับอลิซไม่ได้ หรือเพราะหาคนที่รักอลิซจริงอย่างอินไมได้กันแน่
2.ที่ตอนหลังไฟท์เลือกเพื่อความสุขของอิน ไม่จริงหรอก ไฟท์แค่รู้ว่าถ้าตัวเองไม่เลือกอิน ตัวเองก็จะต้องรู้สึกผิดไปตลอดที่คบกับแอล และมันก็จะไม่จบ งั้นโยนบทบาทคนร้ายให้อินซะ ตัวเองก็ไม่ต้องรู้สกผิด ดูคนดีขึ้นมาเชียว แล้วก็ทำตัวซังกะตายให้อินเห็นแล้วรู้สึกผิดมากๆ ก็เพราะรู้ว่าอินรัก เดี๋ยวอินก็ต้องยอมปล่อยตัวเองไปเพราะรักมากอยู่ดี
ไฟท์เล่นกับความรักของอิน รอให้อินทุกทรมานที่เห็นตัวเองจะเป็นจะตายที่ยอมทิ้งแอลเลือกอิน ทำเป็นพูดว่าเลือก เพื่อความสุขของอิน
>>>>สังเกตุจาก ทุกครั้งที่อินเป็นห่วงไฟท์ ไฟท์มักจะพูดว่า อินมีความสุขมั้ย?
นั่นแหละเหมือนจะตอกย้ำอินว่า มึงนั่นแหละที่ทำให้กูเป็นแบบนี้ รอจนกว่าอินจะทนไม่ไหว ตัวเองก็ไม่ต้องรู้สึกผิดอะไรแล้ว
สิ่งที่แฝงอยู่
กูเจ็บมึงก็เจ็บไปกะกูละกัน มึงไม่ปล่อยกูไปเองหนิ
ทำร้ายกินเกินไปแล้วววววว
ไฟท์ เห็นแก่ตัวมากสุด
อิน ผู้ไม่มีใครรักจริง
โรม ผู้ที่จริงรักแอล แต่ต้องเลือกอิน
แอล คนที่ทุกคนรัก แต่ไม่ได้รักโรมมากพอที่จะรักอลิซ และไม่ได้ถูกไฟท์เลือก(ทั้งที่รักแอล) เพราะความผิดบาปของไฟท์เองที่ทำมากะอิน มั้นค้ำคอ
-
คนแบบโรมนี่อย่าให้เจอ แม่จะฟาดเข้าให้ :m16:
คนแบบนี้นี่ไม่สมควรจะมีใครเลย !!!
อยู่คนเดียวไปนั่นแหละดีแล้ว รักภาษาอะไร ดึงให้คนอื่นต่ำลง ชิ!! (อินมากกก)
เอาเป็นว่า ขอบคุณนะคะที่แต่งนิยายสนุกๆ ให้อ่าน :)
-
คือเรารู้สึกว่า ทำไมอินโดนคุณหนมกลั่นแกล้งจังคะ ด้วยเหตุผลประการข้างล่าง ช่วงหลังๆเราเลยไม่อินกับเนื้อเรื่องเลยอ้ะ ตามนี้ๆ
ไม่มีใครรักอินจริงซักคน แม้แต่โรม ทุกคนรักแอล แต่ทำผิดกะอิน เลยต้องเลือกอิน ทั้งที่รักแอล
>>>> ตอนที่แอลกลับมาอยู่กับโรม ถ้าแอลเข้ากับอลิซได้ แล้วโรมจะเลือกอินเหรอ สิ่งที่โรมแสดงออกมามันบอกทุกอย่างแหละ
จริงๆอินต้องเป็นคนถามโรมว่า ทำไมถึงเลือกอิน เพราะแอลรับอลิซไม่ได้ หรือเพราะหาคนที่รักอลิซจริงอย่างอินไมได้กันแน่
2.ที่ตอนหลังไฟท์เลือกเพื่อความสุขของอิน ไม่จริงหรอก ไฟท์แค่รู้ว่าถ้าตัวเองไม่เลือกอิน ตัวเองก็จะต้องรู้สึกผิดไปตลอดที่คบกับแอล และมันก็จะไม่จบ งั้นโยนบทบาทคนร้ายให้อินซะ ตัวเองก็ไม่ต้องรู้สกผิด ดูคนดีขึ้นมาเชียว แล้วก็ทำตัวซังกะตายให้อินเห็นแล้วรู้สึกผิดมากๆ ก็เพราะรู้ว่าอินรัก เดี๋ยวอินก็ต้องยอมปล่อยตัวเองไปเพราะรักมากอยู่ดี
ไฟท์เล่นกับความรักของอิน รอให้อินทุกทรมานที่เห็นตัวเองจะเป็นจะตายที่ยอมทิ้งแอลเลือกอิน ทำเป็นพูดว่าเลือก เพื่อความสุขของอิน
>>>>สังเกตุจาก ทุกครั้งที่อินเป็นห่วงไฟท์ ไฟท์มักจะพูดว่า อินมีความสุขมั้ย?
นั่นแหละเหมือนจะตอกย้ำอินว่า มึงนั่นแหละที่ทำให้กูเป็นแบบนี้ รอจนกว่าอินจะทนไม่ไหว ตัวเองก็ไม่ต้องรู้สึกผิดอะไรแล้ว
สิ่งที่แฝงอยู่
กูเจ็บมึงก็เจ็บไปกะกูละกัน มึงไม่ปล่อยกูไปเองหนิ
ทำร้ายกินเกินไปแล้วววววว
ไฟท์ เห็นแก่ตัวมากสุด
อิน ผู้ไม่มีใครรักจริง
โรม ผู้ที่จริงรักแอล แต่ต้องเลือกอิน
แอล คนที่ทุกคนรัก แต่ไม่ได้รักโรมมากพอที่จะรักอลิซ และไม่ได้ถูกไฟท์เลือก(ทั้งที่รักแอล) เพราะความผิดบาปของไฟท์เองที่ทำมากะอิน มั้นค้ำคอ
เห็นด้วยครับ
-
ตอนพิเศษที่ 1
4 ปีผ่านไปแล้วหลังจากวันนั้น ผมที่มองออกไปนอกหน้าต่างตอนที่ละสายตาออกจากหนังสือที่กำลังอ่านอยู่ในมือ ยังคงจดจำคราบน้ำตาของตัวเองตลอดเวลาที่ยืนอยู่ตรงนั้นได้ดี ตอนที่ต้องยอมแพ้กับทุกอย่างตรงหน้าในเรื่องของความรัก สายตาเจ็บปวดของคนรักทั้งสองที่จ้องมองมาทางผม ทั้งรัก ทั้งหลง และอยากครอบครอง ความรักที่คิดว่าถ้าเป็นแบบนั้นจะทำให้มีความสุข แต่ทว่าสุดท้ายมันก็ไม่ใช่
ผมที่ต้องเป็นคนก้าวเดินออกมาทั้งน้ำตา ผมที่ต้องเลือกคนที่ตัวเองรักที่สุด แล้วมันก็ไม่ใช่ใครที่ไหนเลย คนคนนั้นก็คือ ผมเอง แต่ตอนนี้พอมองย้อนไปการที่ตัดสินใจแบบนั้น นั่นมันก็ดีแล้ว ' อย่างน้อยก็ดีที่สุดสำหรับตัวผมเอง ' ดีที่ไม่ต้องทนอยู่กับความเจ็บปวดที่ต้องหลอกตัวเองว่ามีความสุขแบบนั้นอีกแล้ว ดีแล้วที่ปล่อยพวกมันให้มีความสุข อย่างน้อยก็คงมีความสุขมากกว่าที่ต้องมาอยู่กับคนเห็นแก่ตัวที่ รักผู้ชายถึงสองคนอย่างผม
ภูมิทัศน์ตรงหน้าต่างที่กำลังเปลี่ยนไป หัวใจของผมเต้นแรงตอนที่มองลงไปข้างล่างนั่น สี่ปีแล้วที่ไม่ได้กลับมาเมืองไทยเลย ตั้งแต่วันนั้นที่ตัดสินใจจบเรื่องราวทุกอย่างแล้วบินไปเรียนต่อสาขาเฉพาะทางที่เมืองนอก แม้จะดูเหมือนว่าการไปครั้งนี้ จะเป็นการพักใจมากกว่าการไปเรียน แต่ว่าการที่ได้ลืม ได้ลบล้าง อะไรบางอย่างออกจากใจไปบ้าง นั่นก็คงดีกว่าจะจมอยู่แบบนั้น
ตรวจเช็คเอกสาร รับกระเป๋าเรียบร้อย ผมก็ลากกระเป๋าของตัวเองออกไปตามทางเดิน สายตาของผมสอดส่องไปตามทางมองหาคนที่บอกเอาไว้ว่าจะมารอรับ
“ อิน " ผมหันไปตามเสียง ป้ายสีขาวที่ยกขึ้นอยู่นั้นโบกไปมา ชื่อจริงพร้อมนามสกุลของผมที่ถูกเขียนลงบนป้าย ใบหน้าของครอบครัวที่ไม่เจอกันนาน ผมคลี่ยิ้มออกมาก่อนจะเร่งฝีเท้าเข้าไปใกล้ ผมยกมือขึ้นไหว้พ่อกับแม่แล้วก็ตินก่อนจะสวมกอดทุกคนเอาไว้
“ เป็นยังไงบ้างลูก การเดินทางไม่มีปัญหาอะไรใช่มั้ย "
“ ไม่มีครับ " ผมตอบก่อนจะกอดแม่เอาไว้แน่น " คิดถึงอินมั้ยแม่ "
“ คิดถึงสิ " แม่ตอบ ตอนที่มองใบหน้าของเธอ น้ำตาของแม่ก็ไหลออกมา " คิดถึงมากๆเลย "
“ แกทำแม่ร้องไห้แล้วอิน " ตินบอกผมก็ยิ้มออกมา
“ ก็กลับมาแล้วไง ไม่ต้องคิดถึงแล้ว "
“ คราวนี้ไม่หนีไปไหนแล้วนะ " แม่ถาม ผมก็พยักหน้า
“ ไม่หนีไปไหนแล้ว " ผมบอกก่อนครอบครัวของเราจะกอดกันไว้แน่น
มื้อเย็นของวันนี้เปลี่ยนมาเป็นงานเลี้ยงเล็กๆต้อนรับผม อาหารมากมายที่เป็นของโปรดวางเรียงอยู่บนโต๊ะ ผมเดินเข้าไปใกล้ตอนที่กำลังจะหย่นตัวลงนั่ง เสียงนึงก็เรียกเอาไว้ก่อน
“ พี่อิน "
“ วาด " ใบหน้าหวานที่ผมเห็นตรงหน้าขาเล็กที่ก้าวเข้ามาพร้อมน้ำตา ตรงเข้ามากอดผมไว้
“ พี่อิน พี่อินกลับมาแล้ว " คำพูดที่มาพร้อมน้ำตามากมายที่ไหลออกมาซึมลงมาบนเสื้อผม ตอนที่ผละอ้อมกอดจากอีกคนแล้วย่อตัวคนตรงหน้า ผมยิ้มกับท่าทางงอแงที่เหมือนเด็ก
“ รู้มั้ย คุณหมอเค้าไม่ร้องไห้งอแงแบบนี้หรอกนะ " ผมแซวอีกคนก็ส่ายหน้า
“ ถึงจะเป็นหมอยังไง แต่วาดก็เป็นน้องพี่อินนะ พี่อินใจร้าย จะไปก็ไม่บอก จะกลับมาก็ไม่บอกอีก "
“ ก็แบบนั้นจะเรียกว่า เซอร์ไฟส์เหรอ " ผมถาม แต่วาดก็ทำได้แค่ถอนหายใจออกมา
“ ไม่ตลกเลยครับพี่อิน "
“ ก็ไม่ได้บอกว่าให้ขำนี่ ฮ่าๆ " บอกแบบนั้นก่อนจะหัวเราะกับท่าทางหงุดหงิดของอีกคน " โอเคไม่แกล้งละ แล้วเป็นยังไงบ้าง คุณหมอฟันป้ายแดง "
“ อย่าพูดแบบนั้นสิครับ เพิ่งเป็นได้แค่ปีเดียวเอง ยังต้องเรียนรู้อีกมาก " วาดบอกก่อนจะถอนหายใจ " ไม่พูดเรื่องผมสิ ให้ผมถามเรื่องพี่อินก่อน แล้วนี่จะกลับไปอีกมั้ย "
“ ดูเด็กเอาใจคนนี้สิแม่ เอาแต่ใจไม่เปลี่ยนเลย " “ ผมบีบจมูกเล็กๆนั่นอีกคนก็ทำหน้างอ " แล้วอยากให้พี่กลับไปอีกมั้ยละ "
“ ไม่ครับ " เสียงดังฟังชัดทั้งบ้านก็หัวเราะขำ " ไม่อยากให้พี่อินไปไหนอีกแล้ว "
“ ไม่ไปแล้ว ไม่ต้องห่วง " ผมบอกก่อนจะยิ้ม " แล้ววาดเป็นยังไงบ้าง "
“ สบายดีครับ "
“ หมายถึงทุกเรื่องนะ เรื่องความรัก เรื่องการงาน ชีวิตส่วนตัวด้วยนะ " อีกคนพยักหน้าลงผมก็ยิ้ม " งั้นก็ดีแล้วแหละ ยังคบกับหมอเซฟอยู่ใช่มั้ย "
“ ครับ "
“ บ่นว่าอยากเลิกตลอดเลยนิ ทำไมไม่บอกพี่อินไปแบบนั้นละ " ตินค้านอีกคนก็ยิ้มแห้งๆ
“ เปล่าสักหน่อย "
“ เมื่อวานยังบ่นกับพี่อยู่เลย "
“ ก็แค่บ่นนะครับ " วาดบอกก่อนจะนั่งลงบนเก้าอี้ " กินข้าวกันเถอะครับ ผมหิวแล้ว ดูสิกับข้าวน่ากินไปหมดเลย "
“ ท่าทางจะไม่ได้สบายทุกเรื่องสินะ " ผมหันไปหาติน อีกคนก็หัวเราะ
“ แค่เด็กไม่ชอบโดนบ่นน่ะ ชินกับการตามใจก็เงี้ย "
“ ไม่ใช่สักหน่อย " วาดค้านติน ผมหัวเราะกับหน้าตางอนๆของมันที่ไม่ค่อยได้เห็นเท่าไหร่ " คนนั้นก็บ่นมากเกิน บางทีก็บ่นอะไรมากมายไร้สาระ "
“ ท่าทางจะหนัก " ผมแซว แต่พ่อกับแม่กลับเห็นมันเป็นเรื่องขำขันและเพราะยิ่งเป็นแบบนั้นอีกคนก็ยิ่งหน้างอ
“ พ่อกับแม่เวลาหมอเซฟดุวาดทีไรก็เอาแต่ยิ้มแบบนี้ตลอดเลย "
“ ก็มันน่าดุจริงๆ นี่ บางเรื่องน่ะ " พ่อบอกก่อนแม่จะยื่นมือมาลูบหัวอีกคน
“ ดื้อ บางทีไม่มีเวรก็อยู่ซะดึกดื่น พักผ่อนก็น้อย ภารกิจเยอะแยะไปหมด ทำทั้งที่โรงพยาบาล ไหนจะไปรับงานที่คลีนิคอีก น่าตีมั้ยละ "
“ ไหวเหรอ "
“ ไหวครับ " อีกคนตอบ " ก็ผมอยากจะมีประสบการณ์เยอะๆ ตอนนี้อยากไปเรียนเฉพาะทางด้วยครับ อยากเรียนทันตกรรมเกี่ยวกับเด็ก "
“ จะไม่หนักไปเหรอ " พ่อถามอีกคนก็ส่ายหน้า " พ่อว่าออกจากงานแล้วตั้งใจเรียนไปเลยดีกว่านะ "
“ งั้นขอคิดดูก่อนดีกว่านะครับ " วาดบอก ยังคงเป็นเด็กดื้อเหมือนเดิมไม่เปลี่ยนเลยจริงๆ " แล้วพี่อินจะกลับไปทำงานเมื่อไหร่เหรอครับ "
“ คงเร็วๆนี้แหละ "
“ พ่อบอกหัวหน้าแผนกให้แล้วล่ะนะ " ผมหันไปหาพ่อตัวเองตอนที่ท่านพูดแบบนั้น
“ ผมจะไม่กลับไปทำงานที่เดิมหรอกครับ ผมจะไปทำงานโรงพยาบาลอื่น " ตอนที่พูดออกไป ทุกคนที่นั่งอยู่ที่โต๊ะอาหารก็เงียบลงหมด ทุกคนหันมามองหน้าผม ก่อนจะเป็นแม่ที่พูดขึ้น
“ ตัดสินใจดีแล้วเหรอ "
“ ครับ " ผมย้ำความต้องการของตัวเอง ทุกคนดูเหมือนมีคำถามออกมาจากสีหน้าแต่กลับไม่พูดอะไรออกมา ผมก้มหน้าลงกินอาหารที่ตั้งอยู่ตรงหน้า รสชาติที่คิดถึง และเมนูอาหารโปรดกำลังทยอยเข้าปากไปทีละอย่าง " อร่อยจังเลยครับ อยู่นู้นกินแต่ขนมปัง อาหารไทยที่มีขายก็ไม่อร่อยเท่าไหร่ ได้กลับบ้านมากินแบบนี้จะกินให้เต็มคราบเลย จะกินให้อ้วนเลย ก่อนจะลุยงานหนัก "
“ ยังลืมเค้าไม่ได้เหรอ " ตินตั้งคำถามขึ้นบนโต๊ะอาหารที่สงบเงียบนั้น มันคงเป็นคำถามที่ใครอยากรู้ ช้อนที่กำลังจะยื่นไปตักอาหารในจานหยุดชะงัก ผมเงยหน้ามองคนที่นั่งอยู่ตรงหน้า " ทั้งสองคนนั้น ยังลืมไม่ได้เหรอ "
“ เปล่า ทำไมคิดแบบนั้นละครับ ผมลืมพวกมันไปหมดแล้ว ลืมไปตั้งแต่ก่อนไปอีก " ผมบอกแต่สายตาจ้องมองมาที่ผมของทุกคนกลับไม่ได้เชื่อแบบนั้น ผมรู้ มันมีแววตาที่น่าสงสารอยู่ในนั้น " อย่ามองผมแบบนั้นสิครับ "
“ อิน "
“ ผมไม่ได้น่าสมเพชขนาดนั้น " หันไปบอกกับทุกคนแบบนั้น " ผมลืมมันไปหมดแล้วแหละ เรื่องทั้งหมดนั่น แต่ที่ไม่อยากจะกลับไปทำงานที่เดิม ก็แค่ไม่อยากอยู่ในสภาพแวดล้อมเดิมๆ อยากได้เพื่อนร่วมงานใหม่ สังคมใหม่ อยากจะเปลี่ยนบ้างมันก็เท่านั้นแหละครับ "
“ ตามใจแล้วกัน อินโตแล้ว อินย่อมมีเหตุผลเป็นของตัวเอง กินข้าวเถอะนะ " พ่อพูดจบการสนทนาของเรา ก่อนที่วาดจะตั้งคำถามอีกมากมายเพื่อถามผม และแน่นอนว่ามันลดความตึงเครียดระหว่างมื้ออาหารไปได้เยอะ อย่างน้อยมันก็ทำให้ผมลืมบางอย่างไปได้บ้าง แม้จะเป็นช่วงสั้นๆก็เถอะ
“ แล้วจะนอนที่นี่รึเปล่า หรือใครมารับ " ผมถามวาดหลังจากที่เรากินอาหารหวานกันเสร็จแล้ว และดูเหมือนว่าอีกคนกำลังจะเตรียมตัวกลับ
“ หมอเซฟมารับครับ " อีกคนว่าพลางเชิดหน้าไปทางประตูบ้าน รถหรูสำดำสนิทที่จอดอยู่ ผมพยักหน้ารับ
“ มา เดี๋ยวพี่ไปส่ง "
“ พี่อินไม่ต้องคิดมากนะ เรื่องวันนี้ที่พี่ตินพูดน่ะ " วาดหันมาบอกผม สองมือที่ยื่นมาจับไว้ " ยังไงพี่อินยังมีผมนะ ถ้ามีอะไรไม่สบายใจผมอยากให้พี่อินคิดถึงผมนะ "
“ อื้ม ขอบคุณนะ " บอกไปแบบนั้นทั้งๆที่ใจก็ไม่ได้คิดแบบนั้นเลย เพราะความเป็นจริงถ้าเกิดปัญหาขึ้นมาคนอย่างผมคงไม่กล้าที่จะไปพึ่งพาอะไรวาดหรอก ก็ยังคงจำเรื่องราวในวันนั้นได้ วันที่ผมพยายามผลักมันให้ออกไปให้พ้นไฟท์ ผลักให้ออกไปรักกับคนอื่น ผมรู้ว่า วาดรู้ว่าผมรู้สึกยังไง แต่ก็ไม่เคยพูดมาตลอด แม้ว่าหมอเซฟจะเป็นคนดี แม้วาดจะได้รักกับคนดีๆ แต่ในใจลึกๆก็ยังรู้สึกผิดอยู่ดี " สวัสดีครับ หมอเซฟเป็นยังไงบ้าง "
“ สวัสดีครับพี่อิน " คนที่กำลังหันหลังยืนสูบบุหรี่หันมาทักผมทันที ท่าทีตกใจเล็กน้อยนั่นเค้าทิ้งมวลบุหรี่ที่กำลังสูบลงบนพื้นทันทีปลายเท้าที่ขยี้มันด้วยความเร็วก่อนจะหันมาไหว้ผม
“ ทำไมต้องตกใจขนาดนั้น " ผมทักท่าทีของอีกคนที่ก็ได้แต่ยิ้มขำ
“ คนข้างๆ ไม่ให้สูบนะครับ เค้าบอกว่าสูบได้แต่อย่าให้เห็น แต่เมื่อกี้คงเห็นแล้วสินะ "
“ ใช่ " วาดบอกเสียงนิ่งๆ แต่ผมกลับหลุดขำ ก็ท่าทางจริงจังตอนพูดออกมาทำเอาหมอเซฟถึงกับหยุดยิ้มออกมา
“ ก็มาไม่ให้ซุ่มให้เสียงเองทำไมละ " ว่าแบบนั้นก่อนจะหันมาหาผม " ดุใช่ย่อยเลยละครับ น้องชายพี่น่ะ "
“ เลิกสิ เอาคืนมาเลยถ้าไม่ชอบน่ะ " ผมบอก อีกคนก็เลิกคิ้วก่อนจะกอดเอวอีกฝ่ายไว้
“ ไม่ให้ครับ ให้แล้วห้ามขอคืน "
“ เหม็นบุหรี่นะหมอ "
“ นิดๆหน่อยน่า " หมอเซฟว่าก่อนจะขยี้หัวอีกคน ท่าทางมีความสุขที่ทั้งคู่ยิ้มให้กัน ทำเอาผมยิ้มออกมา
ชีวิตของวาด คงเป็นบทเรียนของคำว่า ' ถอยออกมาดีกว่า ' ให้กับคนอย่างผมได้เป็นอย่างดี แม้ว่าจะต้องเสียใจกับการถอยออกมาคราวนั้นแต่มันคงดีกว่าการที่ยังคงดึงดันที่จะอยู่แบบผม ถ้าถอยออกมาตอนนั้นอาจจะยังเหลือใครสักคน แต่ถ้าไม่ถอยออกมาก็จะเป็นแบบผมตอนนี้ คือ ไม่เหลือใครอีกเลย
..................................................
โรงพยาบาลเอกชนแห่งใหม่ที่ผมตัดสินใจเข้าทำงานมาได้ร่วมสามเดือน บรรยากาศร่มรื่นทั้งภายในและภายนอกอาคารตอนที่เดินออกจากห้องตรวจแล้วมองไป ผมสัมผัสได้ถึงความอุ่นของแสงแดดที่กระทบลงมาบนร่าง ขาที่ก้าวยาวเดินออกไปข้างหน้าผมหันไปยิ้มให้กับนางพยาบาลที่เดินผ่านไปมาอย่างเช่นปกติ
“ คุณหมออินสวัสดีค่ะ "
“ สวัสดีครับ " ผมทัก เธอก็ยิ้ม
“ หมอจะไปไหนเหรอคะ "
“ ไปซื้อกาแฟสักหน่อยน่ะครับ " ผมว่าพลางชี้ลงไปข้างล่างของชั้นที่กำลังยืนอยู่ " สักแก้วมั้ยครับ เดี๋ยวจะซื้อมาฝาก "
“ ไม่ละคะ ขอบคุณมากนะคะ " รอยยิ้มที่ส่งมาให้พลางส่ายหน้า ผมพยักหน้ารับก่อนจะเดินผ่านเธอไป
ร้านกาแฟหรูในโรงพยาบาลผมที่กำลังจดจ้องกับเมนูที่ลังเลว่าจะกินแบบร้อนหรือแบบเย็นดี มือที่ล้วงกระเป๋าอยู่นั้นอยู่ๆ ใครบางคนก็มายืนอยู่ข้างๆ ผู้ชายในชุดเสื้อกาวน์ที่พอหันไปมองก็ต้องเผลอยิ้มออกมา
“ ไม่เข้าเวรเหรอครับหมอ "
“ เข้าครับ แต่พอดีเห็นหมออินมายืนอยู่ตรงนี้ จากที่อยากจะไปเข้าเวร ก็เลยอยากจะมาเข้าแถวตรงนี้มากกว่า " ใบหน้าคมที่เอ่ยขึ้นมาแบบนั้น ผมก็หลุดยิ้มขำ
หมอพจน์เป็นหมอแผนกศัลยศาสตร์ เป็นหมอที่อายุน้อยกว่าผมนิดหน่อย หน้าตาหล่อเหลา ตัวสูง แถมยังคมเข้ม เป็นขวัญใจของหมอและพยาบาลหลายๆคนของที่นี่ อาจจะเพราะคำพูดคำจาที่ดูเป็นกันเอง หรือเพราะยังโสดอันนี้ก็ไม่ทราบได้ แต่เท่าที่ผมรู้ คือ ผมกำลังโดนหมอคนนี้จีบอยู่ แล้วเรื่องนี้ก็ได้ถูกลือไปทั้งโรงพยาบาลเช่นกัน " แล้วหมอออกเวรแล้วเหรอ "
“ เปล่าครับ แค่พักเฉยๆ เลยออกมา หาอะไรกินสักหน่อย "
“ แล้ววันนี้ออกเวรกี่โมงครับ " สายตาที่หันมามอง ผมที่ทำท่าคิดอีกคนก็ยิ้ม
“ ยิ้มอะไรหมอ "
“ ก็เปล่า " เค้าปฏิเสธ " แค่รู้สึกว่าหมอน่ารักจังนะ ขนาดยืนคิดเฉยๆ ยังน่ารักเลย "
“ ออกเวรเย็นนี้ครับ แล้วหมอมีอะไร "
“ ผมก็ออกเวรเย็นนี้ " อีกคนบอก " งั้นไปกินข้าวกันมั้ยครับ "
“ ไม่มีคิวผ่าตัดเหรอครับ เดี๋ยวก็มีเครสด่วนเข้ามาอีกหรอก " ผมบอกอีกคนก็หัวเราะ หลายครั้งแล้วที่เรานัดกินข้าวด้วยกัน แต่ทุกครั้งที่นัดก็ดูเหมือนว่าคนนัดจะเป็นคนที่ผิดนัดเสมอเพราะต้องเข้าผ่าตัดด่วน
“ วันนี้ไม่มีแล้วครับ ครั้งนี้มั่นใจได้เลย "
“ งั้นไว้เจอกันก็แล้วกันครับ " หันไปบอกอีกคนแบบนั้น ก่อนจะหันไปสั่งกาแฟกับพนักงาน " ไอซ์ คาเฟ่ ลาเต้ ครับ "
“ ขนาดไหนครับ "
“ ไซต์กลางครับ "
“ อเมริกาโน่ ด้วยครับ " อีกคนแทรกขึ้นมา ผมก่อนจะยื่นบัตรไปให้พนักงานก่อนผมจะยื่นไปให้เสียอีก " ขอผมเลี้ยงกาแฟหมอสักแก้วนะ "
“ งั้นวันนี้ถ้าได้ไปกินข้าวด้วยกัน ผมขอเลี้ยงแล้วกัน "
“ แล้วเจอกันครับ " อีกคนบอกตอนที่พนักงานร้านบอกให้ผมไปรับกาแฟพอดี
“ ครับ แล้วเจอกัน " หมอพจน์ตอบ ผมก็เดินออกมาจากร้านแต่ตอนที่ยังไม่ทันได้ก้าวผ่านหน้าร้านเสียงของพนักงานก็ถามหมอพจน์ขึ้น
“ หมอพจน์ยังจีบหมออินไม่ติดอีกเหรอ สามเดือนแล้วนะ ช้าจัง "
“ กำลังจีบอยู่ไง ของแบบนี้มันต้องค่อยๆเป็นค่อยๆไปนะ "
“ ก็นึกว่าจะจีบกับไส้ติ่งคนไข้ไปละ " เธอกล่าวขำอีกคนก็หัวเราะออกมา ส่วนผมก็ได้ยิ้มกับการสนทนานั้น ไม่ใช่ว่าไม่สนใจหรอก แต่ถ้าพูดให้ถูกคงต้องบอกว่า ตอนนี้ยังไม่อยากเปิดใจให้ใครมากกว่า
ช่วงเย็นในเวลาออกเวร มือที่กำลังจัดของเตรียมตัวออกจากห้องตรวจ ผมยกนาฬิกาข้อมือขึ้นมาดูมันบอกเวลาห้าโมงเย็นแล้ว ถอนหายใจกับกองงานเอกสารที่ต้องแบกกลับไปทำที่บ้าน ผมรวบมันมาไว้กองเดียวกันตอนที่กำลังจะยกขึ้นมาถือไว้ในอ้อมกอดประตูหน้าห้องก็ถูกเปิดออก พยาบาลหน้าห้องที่เดินเข้ามาเธอยิ้มให้ผม
“ คุณหมออิน หมอพจน์มารอหน้าห้องแล้วค่ะ " พยาบาลที่เดินเข้ามาบอก ผมยิ้มก่อนจะพยักหน้าให้เธอ
“ ขอบคุณมากครับ "
“ วันนี้มีนัดทานข้าวกันเหรอคะ "
“ ครับผม " ผมตอบ เธอก็เอ่ยแซว
“ งั้นก็ใจอ่อนได้แล้วนะคะ คุณหมอ หมอพจน์จีบมาสามเดือนแล้วนะ "
“ เรื่องนั้นไว้ก่อนเถอะครับ " ยิ้มให้เธอแบบนั้น ประตูที่เปิดกว้างออกให้ผมก้มหน้าขอบคุณ " เจอกันพรุ่งนี้ครับ "
“ ค่ะ คุณหมอเจอกันนะคะ "
เอกสารในมือที่ผมกอดไว้แน่น แต่กระเป๋าที่สะพายก็กำลังจะหล่นลงมาท่าทีที่ดูทุลักทุเลนั่นทำเอาคนที่ยืนรออยู่ไกลๆถึงกับก้าวเท้ายาวออกมาช่วยประคองมันไว้
“ ถ้าบอกว่ามีเอกสารเยอะ ไปรับในห้องก็ได้ครับหมออิน "
“ ก็ตอนแรกคิดว่าขนไหวอยู่ " ผมตอบอีกคนก็ยิ้ม
“ มาครับ ผมถือให้ "
“ ขอบคุณครับผม " เอกสารทั้งหมดถูกอีกคนถือไว้ให้ ผมยิ้มให้กับอีกคนที่ก็หันมายิ้มให้ผม แววตาที่สบกันเราหลบอัตโนมัติเหมือนไม่อยากจะจ้องกัน ท่าทางที่ชวนให้หลายคนยิ้ม แม้แต่พยาบาลหลายคนที่มองมาก็ต่างพากันยิ้มตามกับท่าทางอายๆของเรา
-
ร้านอาหารอิตาเลี่ยนแถวทองหล่อเป็นจุดหมายในการไปกินอาหารเย็นของวันนี้ ผมลงจากรถหรูตอนที่เดินเข้าไปในร้านที่ตกแต่งด้วยสีขาว เราเลือกที่นั่งที่ค่อนข้างจะส่วนตัว สั่งอาหารสองสามอย่างกับไวน์แดงที่รสชาติเข้ากันกับอาหาร
“ ถามหน่อยสิ หมอทำงานที่นี่ตั้งแต่เรียนจบเลยเหรอ "
“ ก็นะ ตอนที่ต้องไปใช้ทุน ทางโรงพยาบาลก็ดึงตัวมาที่นี่แล้วก็ จ่ายส่วนที่ต้องใช้ทุนให้ "
“ แสดงว่าเป็นคนเก่งงั้นสินะ " ผมบอกอีกคนก็ยิ้ม
“ เรียกว่าได้โอกาสที่ดีกว่าคนอื่นดีกว่า "
“ ถ่อมตัวจังนะหมอ " ผมแซวอีกคนก็ยิ้มก่อนจะตั้งคำถาม ถามผมบ้าง
“ แล้วทำไมหมออินถึงย้ายไปเรียนเฉพาะทางที่อเมริกาละครับ " คำถามที่ทำให้ผมหุบยิ้มลงช้าๆ ตอนที่มองหน้าอีกคนที่ตั้งคำถาม หมอพจน์ก็ขมวดคิ้วสงสัย " ถ้าไม่อยากตอบ ไม่ต้องตอบก็ได้นะครับ "
“ อกหักนะครับ เลยต้องหนีไปพักใจ " ผมยิ้มตอนที่ตอบคำถามแต่อีกคนที่ตอนนี้กลับนั่งนิ่งไปแล้ว
“ อำป่ะเนี้ย "
“ ไม่ได้อำ " ส่ายหน้าให้อีกคนที่คิดว่าผมโกหก " แต่จริงๆจะพูดว่าอกหักก็คงไม่ใช่ เพราะผมเองก็ไม่ได้โดนบอกเลิก จะว่าไงดีละ เมื่อก่อนคบผู้ชายคนในเวลาเดียวกันน่ะครับ แบบว่า คนนึงก็รัก อีกคนก็รัก อยากได้ทั้งคู่เลย ทั้งๆที่คนนึงมีแฟนอยู่แล้วเค้าก็ต้องเลิกกับแฟนเพื่อให้ผมมีความสุข แต่ว่าความรักแบบนั้น ไม่ว่าใครก็ไม่มีความสุขหรอก พอคิดได้ก็เลยถอยออกมาน่ะ "
“ เรื่องจริง " อีกคนถามผมก็พยักหน้า
“ เรื่องจริงสิ อีกอย่างที่ไม่ทำงานที่เก่าก็เพราะว่าไม่อยากเจอคนเก่าๆน่ะ " ผมยิ้ม แต่ทว่าอีกคนกลับหัวเราะออกมา
“ ไม่เชื่อหรอกหมอ ไม่ต้องมาอำกันเลย หมอจะเป็นคนแบบนั้นได้ยังไง ผมไม่เชื่อหรอก " อีกคนก็ยังยืนยันที่ไม่เชื่ออยู่แบบนั้นผมเองถอนหายใจออกมา
“ งั้นก็ตามใจแล้วกัน ไม่เชื่อก็ไม่ต้องเชื่อ แต่อย่ามาหาว่าไม่ได้บอกกันทีหลังไม่ได้นะหมอ "
“ จริงๆเหรอครับ " สายตาจริงจังที่มองมา ผมพยักหน้า
“ แล้วทำไม ผมต้องโกหกเรื่องราวแย่ๆนั้นด้วยละ " ยิ้มให้อีกคน ที่ก็พยักหน้าเข้าใจ อาหารที่ถูกเสิร์ฟก่อนจะเริ่มกินอีกคนก็พูดขึ้น
“ แต่อดีตมันก็แค่อดีตนั่นแหละ อยู่กับปัจจุบันดีกว่า "
“ งั้นปัจจุบันตอนนี้ก็ต้องกินนะสิครับ " ผมว่าติดตลกแต่อีกคนก็แค่ยิ้ม ก่อนจะก้มลงกินอาหารตรงหน้า บทสนทนาระหว่างมื้ออาหารดำเนินต่อไปเรื่อย วีรกรรมสมัยเด็กถูกหยิบยกมาเล่าให้ฟังจนกลายเป็นความขำขันระหว่างมื้ออาหาร
“ ตอนเด็กๆ หมอไม่มีอะไรตลกๆบ้างเหรอ "
“ เคยถูกน้องชายเพื่อนสนิทคิดว่า เป็นผู้หญิงน่ะ " ผมบอก " เมื่อก่อนมีเพื่อนคนนึงที่สนิทกันมาก เค้ามีน้องชาย แล้วน้องชายก็คิดว่าผมเป็นผู้หญิง เอาลูกอมมาให้บ้าง เอาขนมมาให้บ้าง วันวาเลนไทน์ก็มีดอกไม้ "
“ ตอนนั้นอายุเท่าไหร่ละครับ "
“ น้องชายเพื่อนอยู่อนุบาล แต่ผมคงประมาณป.สอง ป.สามมั้ง จำไม่ได้แล้วละ รู้แค่ว่าถูกชอบมากถึงขั้น อยากจะขอแต่งงานด้วยนะ " หมอพจน์หัวเราะออกมาตอนที่เล่าเรื่องเล่าอดีตของตัวเองให้ฟัง
“ ขนาดนั้นเลยเหรอ แล้วตอนนี้ละ "
“ ตอนนี้คงไม่อยากแต่งงานด้วยแล้วละ เค้าก็มีคนพิเศษที่เค้าอยากจะแต่งงานด้วยแล้ว "
“ แล้วเค้ามารู้ความจริงว่าหมอเป็นผู้ชายตอนไหนละครับ "
“ ตอนที่ผมไปว่ายน้ำที่บ้านเค้านะ ตอนนั้นไปว่ายน้ำที่บ้านเค้า ใส่กางเกงว่ายน้ำตัวเดียว เค้าเลยรู้ว่าเป็นผู้ชาย ร้องไห้งอแงใหญ่เลย " คิดถึงตอนนั้นก็ได้แต่หัวเราะขำ ไอ้ไฟตอนนั้นน่ารักจริงๆ เด็กตัวเล็กแก้มกลมๆแดงๆ น่าฟัดที่สุด ผมที่อยากได้น้องชายยังชอบหอมแก้มมันบ่อยๆเลย
“ คงเพราะมีไอ้นั่นเหมือนกันใช่มั้ย "
“ คิดว่าคงเป็นแบบนั้นแหละ " ผมยิ้มให้อีกคน ตอนที่บกไวน์ขึ้นมาจิบคนตรงหน้าก็ยิ้ม " ยิ้มอะไรครับ "
“ ไม่มีอะไรหรอก "
“ แปลกๆนะ หมอน่ะ "
“ ผมแปลกเหรอ " อีกคนชี้เข้าหาตัวเองก่อนจะยกไวน์ขึ้นจิบเช่นกัน " แปลกตรงไหนล่ะครับ "
“ ก็อยู่ๆยิ้มออกมาอย่างงั้น ไม่แปลกได้ไง ยังกับพวกโรคจิตเลย "
“ ก็คนตรงหน้าผมน่ารักนิ " สายตาที่จ้องมองผม แอบยิ้มนิดๆ อีกคนก็ดึงตัวเองมานั่งค้ำกับโต๊ะด้วยสองมือ " แค่เห็นหน้าหมอก็รู้สึกว่า ยิ้มได้ทั้งวันแล้วละ " เค้าก้มหน้าลงตอนที่พูดคำนั้นก่อนจะเงยหน้าขึ้นมามองผม " ช่วยตรวจหน่อยได้ครับว่าผมเป็นอะไร "
“ ผมเป็นหมอเด็กนะ คงช่วยไม่ได้หรอก ตัวเองเป็นศัลยแพทย์แท้ๆ ไม่รู้หรอกเหรอว่าเป็นอะไร "
“ คงเป็นโรคตกหลุมรักมั้งครับ "
“ มุขประหลาด " บอกอีกคนแบบนั้น แต่ถึงอย่างงั้นก็หยุดยิ้มไม่ได้เลย
“ ก็เวลาเห็นหมอยิ้มแล้วผมต้องยิ้มตามทุกทีเลย "
“ งั้นก็ไม่ต้องดู " ยกมือขึ้นปิดปากตัวเอง แต่อีกคนก็ยังมองมาด้วยรอยยิ้มอยู่ดี
“ ยังไงก็น่ารักวะ "
“ พูดมากจังหมอ " ผมบอกอีกคนก่อนจะหันไปทางอื่น " กลับบ้านได้แล้วครับ ผมมีงานที่ต้องทำอีกนะ "
“ ยังอยากอยู่ด้วยกันต่ออีกหน่อย " หมอพจน์บอก
“ อยู่โรงพยาบาลเดียวกันจะมาหาเมื่อไหร่ก็ได้ ทำเหมือนอยู่ไกลกันนักล่ะ "
“ ก็มันไม่ว่างนี่ครับ อยู่โรงพยาบาลเดียวกันยังนานๆครั้งถึงจะเจอหมอเลย " หัวเราะกับท่าทางจริงจังนั้นผมพยักหน้ารับ
“ งั้นต่อไปจะเดินผ่านแผนกหมอบ่อยๆแล้วกัน หมอจะได้เห็นหน้า ดีมั้ย "
“ ไม่ใช่ว่าเดินผ่านบ่อยจนรุ่นน้องในแผนกเข้าไปจีบละ ผมมาก่อน ผมหวงนะหมอ "
“ เรื่องมากจังนะครับ " บอกแบบนั้นก่อนยิ้ม หมอพจน์เรียกเก็บโต๊ะถึงผมจะบอกว่าจะเลี้ยง แต่ก็ดูเหมือนว่ามื้อนี้จะเป็นอีกมื้อที่อิ่มจังตังค์อยู่ครบ
บนรถที่เงียบสงบมาตลอดทาง ผมที่นั่งมองไปนอกหน้าต่างเพลินๆพอรู้สึกตัวอีกทีรถก็จอดลงที่ลานจอดรถแล้ว " ถึงแล้วครับ " เสียงคนขับบอกผมก็หันไปยิ้มให้
“ ขอบคุณสำหรับอาหารอร่อยๆ แล้วก็เรื่องเล่าตลกๆนะครับหมอ "
“ อิน " ผมหันไปจ้องอีกคนที่หันมามองผมเช่นกัน " ถ้าเรียกแบบนี้จะได้มั้ยครับ "
“ ได้สิ "
“ งั้นต่อไป อินก็เรียกผมว่า พจน์นะ " พยักหน้าไปให้ ใจผมก็เริ่มเต้นแรงบรรยากาศแบบนี้ไม่น่าจะแตกต่างจากที่คาดการณ์ไว้เท่าไหร่
“ อื้ม "
“ ถ้าขอพูดอะไรสักหน่อยจะเร็วไปมั้ย ถ้าอยากจะบอกว่าคบกับผมน่ะ อินจะตอบตกลงรึเปล่า " ก็เป็นอย่างที่คิดจริงๆ ผมยิ้มให้อีกคนที่กำลังมองผมอย่างจริงจัง ไม่ใช่ว่าไม่ดี แต่มันยังไม่ใช่ มันไม่ได้ให้ความรู้สึกที่ว่าอยากจะใช้ชีวิตอยู่ด้วยเหมือนอย่างใครคนนั้นที่เคยเข้ามา มันเป็นความรู้สึกที่แค่ว่า คุยกันได้ แต่ก็แค่คุย ไม่ได้มีความรู้สึกที่อยากจะรัก ไม่ใช่ว่าไม่ดี แค่ไม่ใช่
“ พจน์ ขอบคุณสำหรับความรู้สึกดีๆนะ แต่ว่า มันจะดีกว่านะ ถ้าเราเป็นแบบนี้ไปก่อน มันเร็วไปสำหรับการขอคบกันนะ " ผมบอกอีกคนก็ยกยิ้ม
“ คิดไว้แล้วแหละ ว่าคงตอบแบบนี้ " อีกคนว่า " ยังลืมรักครั้งเก่าไม่ได้เหรอ "
“ ไม่ใช่นะ " ผมรีบปฎิเสธออกไป ถึงแม้จะปฎิเสธออกไปได้ไม่เต็มปากก็เถอะ ยอมรับความอดีตมันสอนให้ผมระวังกับปัจจุบัน แล้วบอกกับตัวเองเสมอว่า ถ้ายังไม่ใช่จะไม่ให้ใจใครเด็ดขาด จะไม่ให้ความหวังใครเอาไว้เผื่อเลือกอีกแล้ว " แค่อยากให้มันนานกว่านี้ ช่วงเวลาที่เรารู้จักกันมันอาจจะนาน แต่นี่แค่ครั้งแรกเองนะที่เราได้ไปกินข้าวด้วยกัน อินอยากให้พจน์รู้จักอินมากกว่านี้ก่อนจะขอคบกับอินนะ อย่างน้อย หาเวลามากินข้าวได้ได้ครบห้าครั้งก่อนเถอะ "
“ ถ้าขอทานข้าวครบห้าครั้งสำเร็จ มาขอเป็นแฟนอีกครั้ง อินจะรับพจน์ไว้พิจารณามั้ยละ "
“ ถ้าถึงตอนนั้น เดี๋ยวจะบอกเอง " ยิ้มให้กับอีกคนที่ก็พยักหน้ารับ
“ คงเร็วไปสินะ สำหรับคำขอเมื่อกี้นะ ขอโทษแล้วกัน "
“ ขอโทษทำไม เรื่องแค่นี้เอง ผมสิต้องขอโทษ ที่ไม่ได้ตอบตกลง "
“ ถ้าตอบตกลงเพราะความเกรงใจกัน ความรักมันก็ไม่มีค่าหรอกครับ " พูดออกมาแบบนั้นพร้อมกับมือที่ยื่นมาลูบหัวผม " ไม่เป็นไร ยังไงก็จะรอวันที่อินพร้อมนะ "
“ รอไหวรึไง "
“ ไหวสิ " ว่าแบบนั้นก่อนมือที่ลูบหัวจะตกลงมาที่ต้นคอของผม เราที่กำลังยิ้มให้กันไร้เสียงสนทนาใดต่อจากนั้นมีแค่มืออุ่นที่ลูบเบาๆที่ต้นคอ สายตาที่สบกันบรรยากาศเงียบๆที่ชวนให้ใบหน้าเข้าใกล้กัน ใบหน้าคมที่เลื่อนหน้าเข้ามาใกล้ผมผมก้มหน้าลง
“ ไหนบอกว่ารอไหวไงครับ " พจน์ยิ้มตอนที่ผมพูดพูดแยยนั้น เค้าปล่อยมือจากหลังคอของผม " งั้นไปก่อนนะ "
“ จะไปส่งที่รถนะ "
“ ไม่ต้องก็ได้ มันก็แค่ตรงนี้เอง กลับเองได้ครับ ขอบคุณมาก " ผมประตูเปิดออก แต่ยังไม่ทันจะก้าวขาออกไป มือหนาก็ดึงเข้าไปใกล้เสียก่อน จมูกคมที่ก้มลงหอมแก้มผมทำเอาทุกอย่างนิ่งไปหมด ตอนที่หันไปมองหน้าเค้า พจน์ยิ้มให้ผม
“ มัดจำไว้ก่อนนะ "
“ แต่ครั้งหน้าไม่ให้แล้วนะ " พูดแค่นั้นผมก็ก้าวออกจากรถ " เจอกันพรุ่งนี้ "
“ ครับผม "
ปิดประตูลงตอนที่ได้ยินคำนั้น ผมที่กำลังจะเดินกลับไปที่รถตัวเองในช่วงเวลาที่เงียบสงบนั้นอยู่ๆก็มีเสียงรถฉุกเฉินวิ่งข้ามา รถพยาบาลที่จอดลงตรงหน้าโรงพยาบาล เตียงผู้ป่วยก็ถูกเข็นลงมาด้วยความรีบเร่ง
“ ผู้ป่วยเป็นเด็กอายุ 8 ขวบ เกิดอาการหอบอย่างหนักครับ " เสียงบุรษพยาบาลที่วิ่งมาด้วยความรีบร้อนกับผู้ป่วยเด็กที่กำลังใส่เครื่องช่วยหายใจ ร่างที่กระชับกระช่ายไปมานั้นทำให้ผมที่กำลังกลับบ้านเปลี่ยนใจวิ่งเข้าไปในโรงพยาบาลทันที
“ เรียกคุณหมออินมาทีนะ " พยาบาลห้องฉุกเฉินที่หันไปบอกกับพยาบาลอีกคนที่เอ่ยอย่างรีบร้อน
“ คุณหมออินออกเวรไปแล้วค่ะ "
“ ไม่มีคุณหมอแผนกเด็กเลยเหรอ "
“ ผมอยู่นี่ครับ " ขาที่วิ่งเข้าไปขัดการสนทนานั้น
“ คุณหมอ เด็กแปดขวบค่ะ เกิดอาการหอบอย่างรุนแรง "
“ รู้ประวัติการรักษาของเด็กรึเปล่า " ตอนที่มือไปจับกับเตียงของผู้ป่วยแล้วมองหน้าเด็กคนนั้น อยู่ๆร่างทั้งร่างของผมก็ชาไปหมด
“ ไม่ทราบค่ะ " พยาบาลตอบคำถามนั้น ก่อนจะหันมาเรียกผมที่เหมือนจะนิ่งไป " คุณหมอ คุณหมอค่ะ "
“ ครับ "
“ ไม่ทราบประวัติของคนไข้ค่ะ "
“ ฉีดยาขยายหลอด " ผมบอก เธอก็พยักหน้า " เด็กหญิงมิลาน ชื่อเล่นชื่อน้องอลิซ อายุแปดขวบ เป็นหอบหืดตั้งแต่กำเนิด ไม่มีประวัติแพ้ยา "
“ ค่ะ "
การรักษาพยาบาลเป็นไปอย่างรวดเร็ว ผมทำทุกอย่างสุดความสามารถให้การรักษาให้เด็กผู้หญิงตรงหน้าคนนี้ปลอดภัย เครื่องช่วยหายใจที่ถูกใส่เอาไว้ผมยิ้มให้กับร่างตรงหน้าก่อนจะยื่นมือไปเกลี่ยแก้ม
“ เป็นเด็กลูกครึ่งที่น่ารักจังเลยนะคะ "
“ ลูกเสี้ยวน่ะครับ " ผมบอก " พ่อเป็นลูกครึ่งส่วนเด็กคนนี้น่ะ เป็นลูกเสี้ยวอิตาลี "
“ คุณหมอรู้จักผู้ป่วยด้วยเหรอค่ะ " พยาบาลที่ยืนข้างกันถาม
“ น้องเคยเป็นผู้ป่วยของผมที่โรงพยาบาลเก่านะครับ "
“ อ๋อ แบบนั้นนี่เอง แต่หน้าตาน่ารักมากเลยนะคะ คุณพ่อคุณแม่ต้องหล่อต้องสวยแน่ๆ " ผมถอนหายใจออกมาทันทีตอนที่ได้ยินคำนั้น มือที่เลื่อนขึ้นห่มผ้าให้อีกคนผมหันไปบอกนางพยาบาล
“ ย้ายไปห้องพิเศษได้เลยนะ "
“ ค่ะ คุณหมอ "
“ ไม่เจอกันนานเลยนะอลิซ " ผมก้มลงพูดกับเธอก่อนจะยิ้มออกมา มองรูปร่างที่เติบโตขึ้นภายในสี่ปี อยู่ๆน้ำตาก็ไหลออกมาอย่างช่วยไม่ได้ ผมจับมือเธอ " ขอให้สุขภาพแข็งแรงนะครับ คนสวยของอา " ลูบหัวเธอเบาๆ ยังคงคิดถึงคำพูดน่ารักที่แสนขี้อ้อนนั่นได้อยู่เลย เสียงใสๆที่คอยเรียกผมตลอดเวลา มันน่ารักเสียจนทำให้อดคิดถึงไม่ได้
“ คุณหมอค่ะ ขอย้ายเตียงเด็กนะคะ "
“ ครับ " ดึงตัวเองออกห่างจากเธอ พยาบาลก็ย้ายอลิซออกไปจากห้องฉุกเฉิน ประตูเลื่อนที่เปิดออก ผมมองตามเตียงที่เลื่อนออกไป ก่อนจะหยุดอยู่ที่ร่างสูงที่ตอนนั้นไม่ได้มองมาที่ผมเลยสักนิด แต่กลับรีบร้อนตรงเข้าไปหาลูกสาวตัวเองที่ถูกเข็นออกไป
“ โรม..”
สี่ปีที่ผ่านไปไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลงไปเลยสำหรับใครคนนั้น หัวใจของผมเต้นแรงตอนที่มองดูมันก้มลงที่เตียงของอลิซแล้วลูบหัวเธอเบาๆ มือที่จับมือของลูกมัน ถอนหายใจออกมาครั้งแล้วครั้งเล่าด้วยความโล่งอก
“ ป๊า ขอโทษนะ อลิซ "
“ ยังเป็นพ่อที่ไม่ได้เรื่องเหมือนเดิมเลยสินะ " ผมยิ้มออกมาทั้งน้ำตาตอนที่ประตูฉุกเฉินนั้นปิดลงช้าๆ ใบหน้าคมนั้นก็เงยหน้าขึ้นมาพอดี แต่มันคงไม่เห็นผม " ยินดีที่ได้พบกันอีกครั้งนะมึง "
แล้วกูก็หวังว่า คงจะไม่ได้เจอกันอีกนะ
..................................................
ยังเป็นแค่ตอนพิเศษ ตอนแรกนะคะ
รอติดตามตอนต่อไปก่อนนะ
ฝากด้วยนะคะ
ใครมีทวิต ฝากแท็ก #Choiceต้องเลือก
ขอบคุณที่เข้ามาอ่านและคอมเม้นท์จ้า :กอด1: :L2: :3123: :L1: :pig4:
-
กรี๊ดดดดด เศร้าอ่าาาาา :hao5:
กลัวอินโดนต่อว่า หรืออะไรซักอย่างงงงง อินไม่ผิดนะะะ
ไม่รุ เราอยู่ข้างอินน :katai1:
-
อยากรู้ว่าโรมเป็นยังไงบ้าง ฮื่อออ
-
คิดถึงๆๆๆๆๆ
-
รอตอนพิเศษมาแล้วววววววว
อินกลับมาแล้ววววววววว ไม่รู้จะเริ่มต้นใหม่กับใครเนอะ ใครก็ได้อย่าเป็นไฟท์ก็พอ5555
-
#ทีมโรมอิน ตั้งแต่วันแรก จนถึงวันนี้ ^^
-
โอ้ยยยยย ยังไม่จบบบต้องเลือกอีกแล้วหรอ
โถ่ๆๆๆ
4ปีแล้ว โรมยังไมมีคนใหม่เลยยย อยากรู้เรื่องไฟท์เตด้วย
ทำภาค2เลยดีกว่าา อยากอ่านยาวๆๆๆๆ
-
โรมอิน จะกลับมาคืนดีกันมั้ยอ่ะ
#ทีมโรมอิน
-
โอ๊ยย อดีตกลับมาแล้ว คราวนี้รักกันดีๆ นะ
-
เราเชียร์หมอพจน์-หมออินค่ะ เริ่มต้นใหม่จาก 0 เรียนรู้ที่จะคบกันบนฐานของความจริงที่ไม่มีะพันธะจากเก่าก่อน
4ปีนี่น่าจะนานพอที่โรมจะมีคนอื่นแล้ว อินก็ท่าจะตัดใจได้บ้าง ขอเถอะอิไฟท์มันจะชื่นมื่นสุขสันต์อะไรกับแอลก็เชิญไปเถอะ ไปดีมาดีนะไม่ต้องมาหลอกหลอนอินอีก คำพูดที่มันพูดไว้กับแอลเรื่องอินยังฝังใจคนอ่านคนนี้อยู่ อย่ามาเจอหรือคบกันอีกเลย กับโรมก็ขอให้จบดี หรือเริ่มต้นแบบดีๆ
ชอบบทสนทนาระหว่างหมอพจน์กับหมออินค่ะ สุภาพเป็นผู้ใหญ่ดี คนแมนๆไม่จำเป็นต้องขึ้นมึงกูตลอดนะ
อินที่โสดนี่น่าจะเนื้อหอมมากๆ เพราะว่าอินในอิมเมจเราเป็นคนที่หน้าตาดีมากๆ
-
เราชอบเรื่องนี้นะ แต่ สงสารอินมาก รักครั้งแรกก็ไม่สมหวัง รักกับโรมรักกันดีๆ ดันมีอดีตจนได้
สงสารหมออิน อยากให้หมออินเจอคนที่ใช่เวลาที่ใช่จัง สู้ๆนะ
-
ตอนแรกที่อ่านเรื่องนี้ โคตรฝังใจ ไฟท์อินเลยว่า เฮ้ย ต้องได้กันดิ อินรักของเค้ามา ตลอดตั้งแต่รู้จักเป็นเพื่อนกันมา แล้วก็ทุ่มเทให้ไฟท์ทุกอย่าง เราก็อยากให้อินได้รับจากไฟท์กลับคืน พอไฟท์มาแสดงออกว่า อินดีนะ แต่ไ่เป็นแฟนดีกว่านะ เพราะไม่อยากเสียสถานะเพื่อนที่ดีมากไป คือมันเป็นคำตอบแล้วล่ะ ว่าไม่ได้รักอินแบบคนรัก อินไม่ใช้สำหรับไฟท์ เศร้ามาก คือไฟท์รักอินไง และอินสำคัญสำหรับไฟท์มาก แต่มันไม่ได้ถูกวางไว้ในสถานะแฟน ถึงตรงนี้ร้องไห้หนักมาก เพราะช่างละม้ายคล้ายชีวิตจริง :m15:
ต่อมา อินเจอโรม เค้างุ้งงิ้งกันทีแรก เราไม่เชียร์นะ ดูมันเหมือนเป็นความรู้สึกที่ฉาบฉวย ต่างคนต่างเติมส่วนที่ขาดของอีฟฝ่ายพอดี แต่ก็ไม่แน่ใจว่า ไอ้ที่มีกันอยู่เนี่ย ใช้รักหรือเปล่า :ruready
พอโรมมาเจอเต อันนี้พังเลย ในความรู้สึก ถ้าจะโหยหากันขนาดนั้น แล้วเอาอินของเราวางไว้ตรงไหน เชียร์ให้ออกมาจากชีวิตทั้งคู่เลย ทั้งไฟท์ ทั้งอิน เชิญไปสามคนผัวเมีย ไฟท์ เต โรม กันให้สบายใจ :m16:
แต่เมื่อโรม ได้เจอ ได้คุยกับเตจริงๆ อันนี้เค้าก็ชัดเจนนะ ว่ามันแค่เป็นอะไรที่แค่ค้างในความรู้สึก เหมือนดูหนังยังไม่ทันจบ ออกมาจากโรงก่อน เป็นเราก็ค่าใจนะ ว่าเออ แล้วสรุปหนังมันจบไงฟะ แต่พอได้ดูต่อจนจบ ก็จบแล้ว ไม่ได้อยากดูภาคสองต่อ อันนี้ถือว่าเคลียร์
แล้วพออินกลับหาโรมอีกครั้ง ทีนี้เรากลับรู้สึกว่า มันใช่อ่ะ ที่บ้านโรมเนี่ยแหละ ที่ของอิน อลิซที่ล่ะ ลูกสาวอินเลย ความรักของสองพ่อลูกที่มีต่ออินนี่สิของจริง ทั้งๆที่คิดมาตลอดว่า โรมอิน มันดูไม่คลิก แต่อ่านตอนนี้จบคือ เกมพลิกเลยทันที :heaven
ทั้งหมดนี้นั้น ล้วนเป็นเพียงแต่ความรู้สึกของคนอ่าน ที่สัมผัสได้จากอ่านนิยายเรื่องนี้ ก็ไม่รู้ว่า คนเขียนตั้งใจให้ตีความเป็นอย่างนี้รึป่าว และแม้ตอนหลังๆ เราต้องใช้สมาธิในการอ่านมาก ต้องเพ่งจิตว่า ตอนนี้ใครเล่า ใครพูดถึงใคร ประโยคนี้ใครพูด อารมณ์และเหตุผลของตัวละคร จะเหวี่ยงๆ วึนๆ ไปบ้าง แต่ก็เป็นนิยายที่ชอบมาก
ปล.เค้านิยายพี่หนมมี่มากเลยนะ ติดตามทุกเรื่องอ่ะ ในเพจจะลงอะไรมา อ่านหมด และก็รอ เปิดท้ายขายน้ำอยู่นะคะ รู้สึกว่าเราดราม่า และหน่วงนำ กันมานานพอสมควรแล้วค่ะ ^^
ปล.2 เป็นครั้งแรกที่เม้นยาวเหยียดขนาดนี้ รักพี่หนมนะคะ จุ๊บๆ :mew1:
-
โอ๊ยยยยยย
หมออินกลับมาแล้ว
นางยังเสน่ห์แรงตลอดๆ
โรมยังเหมือนเดิมเลย
ที่ไม่มีเวลาดูแลอลิช
รอตอนต่อไปจ้า
-
อินยังลืมโรมไม่ได้ แล้วกลับมาเจอแบบนี้มันคงทำให้อินรู้ตัวมากขึ้นว่ารักโรมอยู่
แต่ให้อินรักกับโรมก็ดี เพราะอินรักอลิซมาก และอลิซเองก็รักอาอินเข้ากับอาอินได้ดี
โรมก็รักอินมากด้วย
แต่ไม่ว่าจะยังไงก็ขอให้มีคนที่รักอินจริงๆ และทำให้อินมีความสุขได้ก็พอ รอวันที่อินมีความสุข
:mew1: :L2:
-
ยินดีต้อนรับการกลับมา :mc4: 4 ปี ย่อมมีอะไรเปลี่ยนแปลงอยู่แล้ว 4 ปี ที่อินเป็นคนเดิมแต่ใจเข้มแข็งขึ้น อินคงคิดอะไรได้มากขึ้นกับความรัก และเชื่อว่าความรักครั้งนี้ของอินจะมีความสุขแน่นอนไม่ว่าอินจะเลือกเริ่มต้นกับคนใหม่ หรือ จะหวนกลับไปหารักครั้งเก่า ที่คิดว่าเปอเซ็นจะเป็นโรมก็สูงอยู่ กับไฟว์ตัดไปได้เลยคงเป็นไปไม่ได้ (ถ้าเป็นได้หน้าแหกเลยตู) อินก็ดูจะยังหวั่นไหวกับโรมนะ คงเพราะความผูกพันกับโรมและอลิชมันนานอยู่ อินใช้ชีวิตครอบครัวกับโรมอย่างมีความสุขจนกระทั่งใจโลเลไปหวงไฟว์นั่นแหละ เลยคดีพลิกไปหมด เชื่อว่าที่จริงอินรักโรมนะ รักแบบอยากใช้ชีวิตด้วย แต่อินติดตรงที่ยึดติดกับไฟว์มากไปเท่านั้นเอง คราวนี้เชื่อว่าอินจะไม่ลังเลอะไรแล้วในการตัดสินใจว่าจะรักใคร อินอยากมีความสุขสักทีไม่ใช่ความสุขจอมปลอมที่ไขว่คว้ามาตลอด สำหรับไฟว์ในความเป็นเพื่อนเชื่อว่าอินตัดไม่ขาดหรอก ยังไงก็เพื่อนกันมาตั้งแต่เด็กจนโต ความสัมพันธ์คงกลับไปเป็นเพื่อนกันเหมือนเดิม แต่อาจจะไม่สนิทใจเหมือนเดิมทั้งหมด แต่อย่างน้อยก็เคยมีมิตรภาพที่ดีต่อกันมาก่อนมากกว่าความสัมพันธ์ที่เลวร้ายอยู่ช่วงหนึ่ง แต่อะไรที่ผ่านมาแล้วก็ผ่านไปเถอะ ขอให้อินมีความสุขกับความรักที่ตัวเองเลือกสักที แต่ในตอนพิเศษนี้มันค่อนข้างชัดเจนะว่า อินยังรักโรม เหมือนจะคู่กับโรมนะ แต่ไม่อยากเดาคนเขียนชอบหักมุกอยู่เรื่อย แต่ถ้าอินคู่กับโรมก็คิดว่าดีนะ โรมดูเป็นคนรักเดียวใจเดียว อย่างตอนกับเต โรมยังโสดมาเกือบห้าปี พอเจออินก็อยากจะเริ่มใหม่ แต่ไม่สมหวัง พออินหายไป 4 ปี ดูเหมือนโรมจะกลับไปใช้ชีวิตเหมือนเดิม มันเหมือนกับตอนนี้ย้อนไปเริ่มต้นเมื่ออินเจอกับโรมครั้งแรกโดยมีอลิชเป็นตัวเชื่อมโยง แต่ก็ไม่มีอะไรแน่นอนหรอกนะ จะยังไงก็ขอให้ทุกคนมีทางเลือกที่ดีของตัวเองแล้วกัน ลืมอดีตไปซะ จำไว้เป็นบทเรียนไม่ย้อนกลับไปทำอีกก็พอ :L2: แต่ที่คิดไว้ 4 ปีที่ผ่านมา โรมกับไฟว์ มันไปคลิกกันหรือเปล่าวะ พ่อหม้ายเหมือนกัน ผิดหวังเหมือนกัน เลยตัดสินใจอยู่ด้วยกันซะเลย :laugh:
-
คือเรารู้สึกว่า ทำไมอินโดนคุณหนมกลั่นแกล้งจังคะ ด้วยเหตุผลประการข้างล่าง ช่วงหลังๆเราเลยไม่อินกับเนื้อเรื่องเลยอ้ะ ตามนี้ๆ
ไม่มีใครรักอินจริงซักคน แม้แต่โรม ทุกคนรักแอล แต่ทำผิดกะอิน เลยต้องเลือกอิน ทั้งที่รักแอล
>>>> ตอนที่แอลกลับมาอยู่กับโรม ถ้าแอลเข้ากับอลิซได้ แล้วโรมจะเลือกอินเหรอ สิ่งที่โรมแสดงออกมามันบอกทุกอย่างแหละ
จริงๆอินต้องเป็นคนถามโรมว่า ทำไมถึงเลือกอิน เพราะแอลรับอลิซไม่ได้ หรือเพราะหาคนที่รักอลิซจริงอย่างอินไมได้กันแน่
2.ที่ตอนหลังไฟท์เลือกเพื่อความสุขของอิน ไม่จริงหรอก ไฟท์แค่รู้ว่าถ้าตัวเองไม่เลือกอิน ตัวเองก็จะต้องรู้สึกผิดไปตลอดที่คบกับแอล และมันก็จะไม่จบ งั้นโยนบทบาทคนร้ายให้อินซะ ตัวเองก็ไม่ต้องรู้สกผิด ดูคนดีขึ้นมาเชียว แล้วก็ทำตัวซังกะตายให้อินเห็นแล้วรู้สึกผิดมากๆ ก็เพราะรู้ว่าอินรัก เดี๋ยวอินก็ต้องยอมปล่อยตัวเองไปเพราะรักมากอยู่ดี
ไฟท์เล่นกับความรักของอิน รอให้อินทุกทรมานที่เห็นตัวเองจะเป็นจะตายที่ยอมทิ้งแอลเลือกอิน ทำเป็นพูดว่าเลือก เพื่อความสุขของอิน
>>>>สังเกตุจาก ทุกครั้งที่อินเป็นห่วงไฟท์ ไฟท์มักจะพูดว่า อินมีความสุขมั้ย?
นั่นแหละเหมือนจะตอกย้ำอินว่า มึงนั่นแหละที่ทำให้กูเป็นแบบนี้ รอจนกว่าอินจะทนไม่ไหว ตัวเองก็ไม่ต้องรู้สึกผิดอะไรแล้ว
สิ่งที่แฝงอยู่
กูเจ็บมึงก็เจ็บไปกะกูละกัน มึงไม่ปล่อยกูไปเองหนิ
ทำร้ายกินเกินไปแล้วววววว
ไฟท์ เห็นแก่ตัวมากสุด
อิน ผู้ไม่มีใครรักจริง
โรม ผู้ที่จริงรักแอล แต่ต้องเลือกอิน
แอล คนที่ทุกคนรัก แต่ไม่ได้รักโรมมากพอที่จะรักอลิซ และไม่ได้ถูกไฟท์เลือก(ทั้งที่รักแอล) เพราะความผิดบาปของไฟท์เองที่ทำมากะอิน มั้นค้ำคอ
เพิ่งมาอ่านเจอเมนท์นี้ เป๊ะตามที่ใจคิดเลยแต่เราเขียนอธิบายออกมาไม่ได้ตามนี้ คุณหนมอาจจะเขียนออกมาตามที่คุณหนมอยากสร้างตัวละครตามที่ใจคิดอต่คนอ่านบางคนกลับรู้สึกแบบนี้
สักช่วงที่ผ่านมาถึงมีคนเมนท์ว่าอินลูกชัง แอลลูกรัก เพราะว่าทุกคนรักนาง เราเลยไม่ชอบแอล ยิ่งคู่ไฟท์-แอลนะ ยิ่งรับไม่ได้ ยิ่งช่วหลังที่ไฟท์-แอลมานั่งพรรณารำพึงรำพันถึงความรักที่มีใหกันแต่โดนอินเหมือนเป็นมารมากั้นขวางก็ยิ่งเกลียดคู่นี้ เรื่องจบได้ถ้าหากว่าไฟท์ตัดอินแรงๆไปเลยแทนที่จะมาทำเป็นซังกระตายตอนอยู่กับอิน ความรู้สึกเรื่องตัวละครเหมือนกับเมนท์ข้างบนทุกอย่าง
-
เขียน ถึงหนมมี่
เราเป็นคนหนึ่งที่โดนพิษ Choice เล่นงานจนไม่สามารถติดตามหนมมี่ได้เลย อารมณ์เหมือนโดนแกล้งให้ดีใจสูงสุด แล้วก็ตกลงมาจุกมากกกก ทำใจให้เห็นหนมมี่ไม่ได้เลยทั้ง ทวิต เฟส พอถึงณตอนนี้ จบแล้ว ก็ขอร้องหนมมี่ช่วยเรียกศรัทธากลับมาให้เราได้ไหม ได้โปรดทำให้อินได้สมหวังสักครั้งเถอะ แต่ไม่อยากให้ติดค้างกับใครอีก ขอให้อินเริ่มต้นใหม่กับใครสักคนที่รักอินหมดใจ โดยไร้เงื่อนไข ไร้ข้อแม้ ได้โปรดค่ะ................
ทำใจได้เมื่อไหร่จะกลับมาติดตามเหมือนเดิมนะคะ :mew2:
-
กลับมาครั้งนี้ ขอให้โรมได้สมหวังเถอะนะคะ ขอให้อินยังรักโรมอยู่ ขอให้โรมยังรอคอยอินอยู่เหมือนกัน
-
คือเรารู้สึกว่า ทำไมอินโดนคุณหนมกลั่นแกล้งจังคะ ด้วยเหตุผลประการข้างล่าง ช่วงหลังๆเราเลยไม่อินกับเนื้อเรื่องเลยอ้ะ ตามนี้ๆ
ไม่มีใครรักอินจริงซักคน แม้แต่โรม ทุกคนรักแอล แต่ทำผิดกะอิน เลยต้องเลือกอิน ทั้งที่รักแอล
>>>> ตอนที่แอลกลับมาอยู่กับโรม ถ้าแอลเข้ากับอลิซได้ แล้วโรมจะเลือกอินเหรอ สิ่งที่โรมแสดงออกมามันบอกทุกอย่างแหละ
จริงๆอินต้องเป็นคนถามโรมว่า ทำไมถึงเลือกอิน เพราะแอลรับอลิซไม่ได้ หรือเพราะหาคนที่รักอลิซจริงอย่างอินไมได้กันแน่
2.ที่ตอนหลังไฟท์เลือกเพื่อความสุขของอิน ไม่จริงหรอก ไฟท์แค่รู้ว่าถ้าตัวเองไม่เลือกอิน ตัวเองก็จะต้องรู้สึกผิดไปตลอดที่คบกับแอล และมันก็จะไม่จบ งั้นโยนบทบาทคนร้ายให้อินซะ ตัวเองก็ไม่ต้องรู้สกผิด ดูคนดีขึ้นมาเชียว แล้วก็ทำตัวซังกะตายให้อินเห็นแล้วรู้สึกผิดมากๆ ก็เพราะรู้ว่าอินรัก เดี๋ยวอินก็ต้องยอมปล่อยตัวเองไปเพราะรักมากอยู่ดี
ไฟท์เล่นกับความรักของอิน รอให้อินทุกทรมานที่เห็นตัวเองจะเป็นจะตายที่ยอมทิ้งแอลเลือกอิน ทำเป็นพูดว่าเลือก เพื่อความสุขของอิน
>>>>สังเกตุจาก ทุกครั้งที่อินเป็นห่วงไฟท์ ไฟท์มักจะพูดว่า อินมีความสุขมั้ย?
นั่นแหละเหมือนจะตอกย้ำอินว่า มึงนั่นแหละที่ทำให้กูเป็นแบบนี้ รอจนกว่าอินจะทนไม่ไหว ตัวเองก็ไม่ต้องรู้สึกผิดอะไรแล้ว
สิ่งที่แฝงอยู่
กูเจ็บมึงก็เจ็บไปกะกูละกัน มึงไม่ปล่อยกูไปเองหนิ
ทำร้ายกินเกินไปแล้วววววว
ไฟท์ เห็นแก่ตัวมากสุด
อิน ผู้ไม่มีใครรักจริง
โรม ผู้ที่จริงรักแอล แต่ต้องเลือกอิน
แอล คนที่ทุกคนรัก แต่ไม่ได้รักโรมมากพอที่จะรักอลิซ และไม่ได้ถูกไฟท์เลือก(ทั้งที่รักแอล) เพราะความผิดบาปของไฟท์เองที่ทำมากะอิน มั้นค้ำคอ
เพิ่งมาอ่านเจอเมนท์นี้ เป๊ะตามที่ใจคิดเลยแต่เราเขียนอธิบายออกมาไม่ได้ตามนี้ คุณหนมอาจจะเขียนออกมาตามที่คุณหนมอยากสร้างตัวละครตามที่ใจคิดอต่คนอ่านบางคนกลับรู้สึกแบบนี้
สักช่วงที่ผ่านมาถึงมีคนเมนท์ว่าอินลูกชัง แอลลูกรัก เพราะว่าทุกคนรักนาง เราเลยไม่ชอบแอล ยิ่งคู่ไฟท์-แอลนะ ยิ่งรับไม่ได้ ยิ่งช่วหลังที่ไฟท์-แอลมานั่งพรรณารำพึงรำพันถึงความรักที่มีใหกันแต่โดนอินเหมือนเป็นมารมากั้นขวางก็ยิ่งเกลียดคู่นี้ เรื่องจบได้ถ้าหากว่าไฟท์ตัดอินแรงๆไปเลยแทนที่จะมาทำเป็นซังกระตายตอนอยู่กับอิน ความรู้สึกเรื่องตัวละครเหมือนกับเมนท์ข้างบนทุกอย่าง
อยากบวกเป็ดสักร้อยรอบ ใช่! ความรุ้สึกเดียวกัน คือ นิยายเรื่องนี้ดีค่ะ อินมาก อ่านละอารมเสียทั้งวัน หมั่นไส้ !
-
:ling1: :ling1: :ling1: จะเอาตอนพี่เศษอีกอ่ะ ฮือๆ งอแง
-
ตอนที่เห็นว่ามีตอนพิเศษนี่ถึงขั้นตกใจ เป็นเรื่องที่หน่วงมากจริงๆ ทำเอาถึงกับไม่กล้าพอที่จะเปิดอ่านแต่ละตอนถึงขั้นต้องรอให้มีคนมาแสดงความคิดเห็นของตัวเองในแต่ละตอนก่อนแล้วรู้สึกว่าหัวใจตัวเองรับไหวก็จะเปิดอ่าน เป็นเรื่องแรกเลยจริงๆทีทำเอารู้สึกช้ำจนเกินทนสงสารหมออินที่สุด ไม่ว่าใครจะว่ายังไงเราก็รู้สึกว่าอินคือคนที่น่าสงสาร ส่วนไฟท์ก็แค่ผู้ชายเห็นแก่ตัวคนนึงท่เราไม่เคเชียร์ให้อินชอบเลย แต่สุดท้ายเรื่องก็จบโดยการที่อินถอยออกมานี่เนาะ พอเห็นตอนพิเศษคิดว่ามันต้องมีอะไรดีๆบ้างแหละ เลยเข้ามาอ่าน สาธุ...ขอให้อินมีความสุขจริงๆซะทีเถอะนะ ขอร้องหล่ะค่ะ
-
ขอให้อินมีรักใหม่ เริ่มต้นใหม่ กับคนที่รักอินจากใจจริง
-
ตอนที่ 8
ก็ยังไม่ชอบน้องวาดเหมือนเดิม ตามที่คุณ
คือสงสัยจะเป็นไฟท์วาดแล้วแหละมาแนวนี้
คืออ่านแล้วสงสารอินมากค่ะ แบบน้ำตาไหลเลย
ทำใจไม่ได้ถ้าเป็นไฟท์วาด ทำใจอ่านไม่ได้เลย
บอกตามตรงฉากที่วาดกับไฟท์ เราเลื่อนๆเลยอ่านคร่าวๆ ไม่อินและไม่ชอบ :sad4:
ปล ไฟท์อินคงไม่มีหวัง :เฮ้อ:
อ่านคร่าว ๆ เหมือนกัน พอมีชื่ออิ่น เลยอ่านต่อมา..
ไม่ชอบน้องวาดเอามาก ๆ
ไม่สงสารไม่อะไรทั้งนั้นอะ
-
คือเรารู้สึกว่า ทำไมอินโดนคุณหนมกลั่นแกล้งจังคะ ด้วยเหตุผลประการข้างล่าง ช่วงหลังๆเราเลยไม่อินกับเนื้อเรื่องเลยอ้ะ ตามนี้ๆ
ไม่มีใครรักอินจริงซักคน แม้แต่โรม ทุกคนรักแอล แต่ทำผิดกะอิน เลยต้องเลือกอิน ทั้งที่รักแอล
>>>> ตอนที่แอลกลับมาอยู่กับโรม ถ้าแอลเข้ากับอลิซได้ แล้วโรมจะเลือกอินเหรอ สิ่งที่โรมแสดงออกมามันบอกทุกอย่างแหละ
จริงๆอินต้องเป็นคนถามโรมว่า ทำไมถึงเลือกอิน เพราะแอลรับอลิซไม่ได้ หรือเพราะหาคนที่รักอลิซจริงอย่างอินไมได้กันแน่
2.ที่ตอนหลังไฟท์เลือกเพื่อความสุขของอิน ไม่จริงหรอก ไฟท์แค่รู้ว่าถ้าตัวเองไม่เลือกอิน ตัวเองก็จะต้องรู้สึกผิดไปตลอดที่คบกับแอล และมันก็จะไม่จบ งั้นโยนบทบาทคนร้ายให้อินซะ ตัวเองก็ไม่ต้องรู้สกผิด ดูคนดีขึ้นมาเชียว แล้วก็ทำตัวซังกะตายให้อินเห็นแล้วรู้สึกผิดมากๆ ก็เพราะรู้ว่าอินรัก เดี๋ยวอินก็ต้องยอมปล่อยตัวเองไปเพราะรักมากอยู่ดี
ไฟท์เล่นกับความรักของอิน รอให้อินทุกทรมานที่เห็นตัวเองจะเป็นจะตายที่ยอมทิ้งแอลเลือกอิน ทำเป็นพูดว่าเลือก เพื่อความสุขของอิน
>>>>สังเกตุจาก ทุกครั้งที่อินเป็นห่วงไฟท์ ไฟท์มักจะพูดว่า อินมีความสุขมั้ย?
นั่นแหละเหมือนจะตอกย้ำอินว่า มึงนั่นแหละที่ทำให้กูเป็นแบบนี้ รอจนกว่าอินจะทนไม่ไหว ตัวเองก็ไม่ต้องรู้สึกผิดอะไรแล้ว
สิ่งที่แฝงอยู่
กูเจ็บมึงก็เจ็บไปกะกูละกัน มึงไม่ปล่อยกูไปเองหนิ
ทำร้ายกินเกินไปแล้วววววว
ไฟท์ เห็นแก่ตัวมากสุด
อิน ผู้ไม่มีใครรักจริง
โรม ผู้ที่จริงรักแอล แต่ต้องเลือกอิน
แอล คนที่ทุกคนรัก แต่ไม่ได้รักโรมมากพอที่จะรักอลิซ และไม่ได้ถูกไฟท์เลือก(ทั้งที่รักแอล) เพราะความผิดบาปของไฟท์เองที่ทำมากะอิน มั้นค้ำคอ
เพิ่งมาอ่านเจอเมนท์นี้ เป๊ะตามที่ใจคิดเลยแต่เราเขียนอธิบายออกมาไม่ได้ตามนี้ คุณหนมอาจจะเขียนออกมาตามที่คุณหนมอยากสร้างตัวละครตามที่ใจคิดอต่คนอ่านบางคนกลับรู้สึกแบบนี้
สักช่วงที่ผ่านมาถึงมีคนเมนท์ว่าอินลูกชัง แอลลูกรัก เพราะว่าทุกคนรักนาง เราเลยไม่ชอบแอล ยิ่งคู่ไฟท์-แอลนะ ยิ่งรับไม่ได้ ยิ่งช่วหลังที่ไฟท์-แอลมานั่งพรรณารำพึงรำพันถึงความรักที่มีใหกันแต่โดนอินเหมือนเป็นมารมากั้นขวางก็ยิ่งเกลียดคู่นี้ เรื่องจบได้ถ้าหากว่าไฟท์ตัดอินแรงๆไปเลยแทนที่จะมาทำเป็นซังกระตายตอนอยู่กับอิน ความรู้สึกเรื่องตัวละครเหมือนกับเมนท์ข้างบนทุกอย่าง
เห็นด้วย
ยิ่งตอนท้ายๆนี่แบบ เอ่อ
เหมือนเอาคำว่า "อินเลว อินเห็นแก่ตัว อินจับปลา2มือ" มากรอกใส่ปากคนอ่าน
เราช็อคมากนะ แม้ว่าจะไม่ได้เชียร์อินอะไรเป็นพิเศษ
แต่หลายตอนหลังมันยัดจนเรื่องเละมาก เหมือนไม่รู้จะให้ไฟท์ดูดีขึ้นยังไงแล้ว เลยเหลืออินนี่แหละ
จะได้ดูเหมือนเฉลี่ยๆกันเลวไป. มันอ่านแล้วนึกว่าคนเขียนคนละคนกัน
ขอบคุณคนเขียนที่เขียนให้อ่านมากๆเลย รู้ว่ามันไม่ง่าย
แต่จบแบบคามาก เหมือนขมวดปมมหาศาล แต่เมื่อคลายไม่ได้ ก็ปล่อยไว้อย่างนี้แหละ
-
อินเจอโรมแล้ว ถ่านไฟเก่าจะคุไหมยิ่งมีน้องอลิซเป็นสื่ออยู่ด้วย
อยากให้อินเจอคนที่ใช่จริงๆ
-
หน่วงมาก ดาร์คมาก เรื่องนี้ อ่านแล้วแบบหายใจไม่ออก จะอะไรยังไง ก้อไม่สักอย่างอ่ะ โอ้ยยยยยอยากจะกรี๊ดดดดด 5555555....... :katai4:
อ่านแรกๆๆๆก้อ นึกว่าจะแฮปปี้เอนดิ้ง แต่ก้อไม่ มันอึดอัดซะน้ำตาไหล :katai1:
อยากรุ้ ผ่านมา 4 ปี แล้วเปนยังไง คงต้องรอตอนพิเศษ มาไวๆๆๆๆนะค้าาาาาาาา :pig4:
-
อ่านสองวันจนถึงหน้าสุดท้ายแล้วคับ
มาต่อต้อนพิเศษอีกนะคับ
อยากให้จบแบบเเฮปปี้อ่ะ แบบมีความสุขทุกคนไง
-
สรุปคนที่ต้องเลือกจริงๆมีแค่อินคนเดียว เพราะคนอื่นเขาเลือกมานานมากแล้ว ไม่รู้จะสงสารใครเลย เศร้ามากๆ อินโคตรๆ ตอนแรกเห็นใจไฟท์ มากๆ เราเข้าใจความรู้สึกไฟท์เลย ส่วนตัวเคยเป็นมาก่อนเลย กลัวจากสูญเสียคนที่สำคัญมากๆไปอีกครั้ง แต่ดีตรงไม่มีให้เลือกแบบอิน การต้องเลือกมันลำบากเสมอ หวังว่า 4 ปี จะโตมากขึ้นนะอิน :mew4:
-
ตอนพิเศษ1 อ่านสองสามรอบเลยอ่ะ
อยากให้ได้กับคนนี้จริงๆนะ ผมคิดว่าเขายังรออยู่แน่ๆ
-
อ่านคอมเม้นหลายๆคนแล้วสนุกนะ
แต่สุดท้ายผมก็คิดว่า อินเป็นนายเอกแน่นอน....อิอิ
-
ปรบมือ..... เป็นแนวที่ไม่ค่อยชอบเท่าไหร่ เพราะอ่านแล้วไม่มีความสุข แต่ก็อ่านจนจบ
เขียนได้ดีครับ อึดอัดมาก ๆ
-
ดีใจที่กลับมาค่ะ...
ถึงแม้จะผิดหวังกับตอนจบมากๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
แต่ก้อยังหวังว่า คุณหนมจะรักอินบ้างงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง
ในเรื่อง..ตั้งแต่ต้นจนจบ เกลียดไฟท์ที่สุด ไม่ชอบแอลที่ไม่ต้องทำอะไรก้อได้ทุกอย่างมาไว้ในมือ
ในขณะที่อินทุ่มเททุกอย่าง แต่กลับไม่เหลืออะไรเลย
ไม่ว่ายังงัย ก้อรักอินที่สุด เข้าใจอิน สงสารอิน อยากให้อินมีความสุขซะที
:ling1: :ling1:
-
ตอนพิเศษที่ 2
“ เมื่อวานต้องขอบคุณคุณหมออินมากเลยนะคะ " นางพยาบาลห้องฉุกเฉินกล่าวกับผมในเช้าวันรุ่งขึ้น ผมยิ้มตอบเธอก่อนจะส่ายหน้า
“ ไม่เป็นไรครับ ยังไงก็เป็นหน้าที่ของผม "
“ แต่ว่าแต่ ทำไมอยู่ๆถึงมาอยู่ที่โรงพยาบาลได้ละคะ ตอนนั้นหมอออกเวรไปแล้ว ไม่ใช่เหรอ " ใบหน้าที่หันมาตั้งคำถาม ทำเอาผมเงียบลงไปก่อนจะยิ้มออกมา " ว่าไงคะ ยิ้มแบบนี้ดูมีอะไรนะคะหมอ "
“ ก็ไม่มีอะไรมากหรอกครับ "
“ หรือว่าไปเดทกับหมอพจน์มา " พยักหน้ารับเธอก็ตีมือตัวเองกับแฟ้มที่ถืออยู่ฉาดใหญ่ " คิดไว้แล้วเชียวว่าต้องเป็นแบบนั้น แล้วเป็นยังไงคะ เมื่อไหร่จะเปิดตัวเป็นแฟนกันสักที "
“ ไว้ก่อนเถอะครับ ขอทำงานก่อนดีกว่า "
“ โธ่ หมออินแล้วละก็ จะให้หมอพจน์รอไปถึงไหนละคะ " ผมยิ้มให้เธอตอนที่ถูกตั้งคำถามแบบนั้น
“ ว่าแต่ขอถามอะไรหน่อยได้มั้ยครับ "
“ ค่ะ "
“ น้องอลิซ ผู้ป่วยฉุกเฉินเมื่อวาน อยู่ที่ห้องไหนเหรอครับ "
“ อ๋อ น้องคนนั้น อยู่ห้อง 3703 นะคะ "
“ ขอบคุณมากนะครับ " ก้มหน้าบอกเธอ ขาของผมก็เดินตรงไปที่ห้องพิเศษห้องนั้น ตามทางเดินที่มีนางพยาบาลหลายคนเดินผ่านไปมา ห้องของอลิซเป็นห้องที่อยู่ติดกับผนังด้านในสุดพอดี ผมมองผ่านกระจกใสตรงประตูเข้าไปก็พบว่าการ์ตูนเรื่องนึงจากทีวีกำลังถูกเปิดอยู่
“ คุณหมอค่ะ "
“ ครับ " หันไปหาพยาบาลที่เดินเข้ามาทักเหมือนผมกำลังยืนขวางเธอในการเข้าห้องผู้ป่วย เพราะตรงหน้าของเธอนั้นคือรถเข็นอาหารคงเป็นมื้อเช้าของวันนี้
“ มาตรวจคนไข้เหรอคะ "
“ เปล่าครับ " ส่ายหน้าบอกเธอ อีกคนก็ยิ้ม ประตูที่เปิดออกกว้างอาหารที่ถูกเข็นเข้าไปนั้น ไม่มีทีท่าว่าเด็กผู้หญิงที่ผมกำลังมองดูจะสนใจมันเท่าไหร่ สายตาที่จ้องไปที่หน้าจอทีอย่างเดียวนั้น ยามที่นางพยาบาลเอ่ยเสียงเรียกก็แค่ยิ้มหวานๆ
“ หนูไม่หิวเหรอคะ " พยาบาลถามแบบนั้น เธอก็พยักหน้า
“ หนูไม่หิวคะ "
“ แต่ถ้าไม่กินข้าวจะไม่ได้ยา ถ้าไม่ได้กินยาจะไม่หายนะ "
“ แต่หนูไม่อยากกินนี่น่า " เสียงใสๆแบบเดิมที่เคยได้ยินผมเผลอยิ้มกว้างออกมาก่อนจะนึกถึงช่วงเวลาเก่าๆของเธอที่เมื่อก่อนก็เคยเป็นแบบนั้น " หนูจะรอป๊ามาป้อน คุณพยาบาลตั้งไว้ก่อนนะ "
“ แต่หนูต้องกินข้าวเช้าน้า ถ้าหนูไม่กินคุณหมอจะดุเอานะ "
“ คุณหมอใจร้ายเหรอ "
“ ไม่หรอก แต่ว่ามีคุณหมอกำลังแอบดูหนูอยู่นะ ตรงหน้าห้องไง " พยาบาลที่บอกเธอแบบนั้น ทำเอาผมต้องหลบออกมายืนให้ห่างออกไป หันซ้ายดูขวาก่อนจะเจอเข้าไปพนักงานทำความสะอาดห้องพักของผู้ป่วย
“ เอ่อ ขอโทษนะครับมีแมสปิดปากมั้ยครับ "
“ มีค่ะ คุณหมอ นี่ค่ะ " เธอยื่นแมสปิดปากให้ผมที่ใส่ไว้ทันเวลาที่พยาบาลในห้องของอลิซเดินออกมาหาพอดี
“ คุณหมอช่วยหน่อยเถอะค่ะ มาขู่เด็กให้หน่อย "
“ ต้องขนาดนั้นเลยเหรอ " ผมถาม ก่อนจะเดินเข้าไปในห้อง อลิซที่มองมาด้วยแววตาสงสัย เธอเอียงหน้าไปซ้ายทีขวาที
“ ทำไมคุณหมอต้องใส่ที่ปิดปากด้วยล่ะคะ "
“ เพราะว่า คุณหมอไม่สบายนิดหน่อยนะครับ เลยไม่อยากให้อลิซต้องป่วยไปด้วยนะ "
“ แล้วเป็นคุณหมอป่วยได้ด้วยเหรอคะ " เธอถาม ผมก็ยิ้มออกมา ช่างพูดช่างจาเหมือนเมื่อก่อนไม่มีผิดเลย
“ ได้สิครับ คุณหมอก็เหมือนหนูน้า ถ้าไม่ดูแลตัวเองก็จะป่วย " ผมนั่งลงบนเตียงข้างเธอ อีกคนก็เอียงหน้าสงสัยในตัวผมอีกครั้ง
“ ตาของคุณหมอ "
“ ทำไมครับ "
“ เหมือนคุณอาของหนูเลย "
“ คุณอาเหรอ " อลิซพยักหน้ารับ
“ คุณอาอินของหนู แต่ว่า ป๊าบอกว่า อาอินน่ะไปในที่ที่ไกลมากๆ ที่เรียกว่าเมืองนอกน่ะคะ อาอินยังไม่กลับมา "
“ เหรอครับ " ผมตอบ แต่ความรู้สึกที่ต้องมารับฟังอะไรแบบนั้นในตอนนั้นผมแทบกลั้นน้ำตาเอาไว้ไม่ได้เลย ได้แต่ก้มหน้าแล้วพยักหน้ารับเธอไปแบบนั้น
“ งั้นหนูก็ต้องกินข้าวนะ คุณหมอว่า ถ้าอาอินมารู้ว่าหนูไม่กินข้าว ต้องรู้สึกเสียใจแน่ๆเลยแหละ "
“ เหรอคะ " ดวงตาใสๆที่หันมาถามอย่างสนใจ ผมพยักหน้ารับ
“ ก็ถ้าหนูกินข้าว หนูก็จะแข็งแรง ตอนที่หนูเจอกับคุณอาของหนูอีกครั้ง เค้าจะได้ดีใจที่เห็นหนูแข็งแรงไงครับ ไม่ดีเหรอ "
“ ก็ดีนะคะ "
“ เพราะงั้น กินข้าวดีกว่านะ จะได้กินยา เดี๋ยวคุณพ่อเป็นห่วงนะ "
“ ป๊าไปทำงานแล้ว ป๊าไม่รู้หรอกค่ะ " เสียงใสๆว่า ผมก็เลื่อนเอาโต๊ะกินข้าวมาไว้ข้างหน้าอีกคน
“ ดูสิ โจ๊กหมูน่ากินมากๆเลยนะ กินข้าวกันดีกว่า " ผมตักข้าวคำเล็กๆ ก่อนจะป้อนเธอไป อลิซเคี้ยวข้าวช้าเป็นคนที่ค่อยๆกินตั้งแต่ไหนแต่ไรแล้ว
“ คุณหมอเก่งจังเลยคะ " พยาบาลบอก ผมก็ตักข้าวป้อนอีกคนไปเรื่อยอย่างใจเย็น " ฉันบอกเธอตั้งนานให้กินข้าวแต่ก็ไม่ยอมท่าเดียวเลย "
“ เหรอครับ " ผมยิ้มให้กับคนตรงหน้าที่ก็ยิ้มให้ผม ต่างจากเมื่อครู่ที่นางพยาบาลพยายามคะยั้นคะยอให้เธอกิน
“ น่าน้อยใจจังเลยน้า น้องอลิซน่ะ เมื่อกี้พี่ป้อนแล้วไม่ยอมกินน้า พอเป็นคุณหมอมาป้อน กินใหญ่เลยนะ " คำแซวของนางพยาบาลทำให้เธอยิ้มเขิน อลิซมองหน้าผมเหมือนอยากจะพูดอะไรสักอย่าง
“ ก็คุณหมอใจดี " เธอบอก " ใจดีเหมือนอาอินของหนูเลย "
“ เหรอครับ ดีจังเลย " ทำได้แค่พูดออกไป มือที่ยื่นไปลูบผมยาวๆนั่น ผมทำได้แค่นั้น ทั้งๆที่อยากจะดึงอีกคนมากอดไว้แล้วหอมแก้มนิ่มๆนั่นให้ชื่นปอด แต่คงทำแบบนั้นไม่ได้ วันที่ผมไปผมไม่แม้จะไปลา ไม่แม้จะอธิบายสิ่งที่ตัวเองคิดกับใครทั้งนั้น และสุดท้ายวันที่ผมกลับมา ผมเองก็รู้ดีว่า ไม่สามารถเรียกอะไรเดิมๆกลับคืนมาได้อีกแล้ว แม้แต่คนตรงหน้าก็เถอะ
ถ้าอลิซรู้ว่า ใครคนที่นั่งตรงหน้าเธอตอนนี้คือ ผม แน่นอนว่าเธอต้องดีใจ เข้ามากอด แล้วก็อ้อนตามประสา ถ้าเป็นในตอนนี้มันก็ได้อยู่ แต่หลังจากที่โรมรู้เรื่องมันคงไม่เป็นแบบนั้น บาดแผลในใจของเรามันลึก และมันคงไม่ดีถ้ามันต้องฝืนพาเธอมาหาผม ทั้งๆที่มันอาจจะไม่ได้อยากมา เพราะฉะนั้น ห้ามใจตั้งแต่ตอนนี้ดีกว่า
“ กินข้าวเสร็จแล้ว ก็กินยาได้แล้วนะ " ผมบอก ตอนที่ยื่นยาไปให้ อลิซก็กินเข้าไปเรียบร้อย ผมหันไปดูการ์ตูนที่เธอกำลังดูอยู่ในตอนนั้น ก่อนจะหันมาบอก " งั้น คุณหมอขอตัวไปทำงานก่อนนะครับ "
“ คุณหมอจะไปแล้วเหรอคะ "
“ ใช่ครับ หมอต้องไปทำงานก่อนนะ "
“ แล้วคุณหมอจะมาอีกมั้ยคะ " เสียงใสที่ถาม ผมก็ทำท่าทางเหมือนกำลังคิด เอียงไปทางซ้ายเธอก็เอียงตาม เอียงไปทางขวาเธอก็เอียงตาม
“ มาอีกดีมั้ยน้า "
“ มาอีกนะคะ " เธอบอก ผมก็พยักหน้ารับ
“ งั้นหมอจะมาอีกนะครับ "
“ หนูจะไม่กินข้าว หนูจะรอให้คุณหมอมาป้อนข้าวหนู หนูจะรอนะ " หยิกแก้มยุ้ยๆนั่นก่อนจะพยักหน้ารับ ผมเดินออกจากห้องมายืนอยู่ตรงหน้าประตู มือที่เกี่ยวแมสนั่นลงมาทำได้แค่ถอนหายใจออกมา มันถูกต้องแล้ว ผมคิดว่าสิ่งที่ผมทำ มันถูกต้องแล้ว ผมเดินออกมานานแล้ว ความเจ็บปวดของครอบครัวนี้ก็คงจางหายไปบ้างแล้ว จะกลับไปสร้างความเจ็บปวดให้คนอื่นอีกทำไม
ขาที่เดินไปตามทางเดิน แต่ตอนที่กำลังจะเดินถึงห้องตรวจผมหยุดลงตอนที่ได้ยินเสียงที่คุ้นเคยดังอยู่หน้าห้อง นางพยาบาลกับผู้ชายที่ไม่อยากเจอมากที่สุด ' โรม ' ยืนอยู่ตรงนั้นที่หน้าเค้าเตอร์ของแผนกของผม
“ ที่นี่ เรามีคุณหมอเฉพาะทางด้านโรคหอบหืดในเด็กมาจากอเมริกาเลยนะคะ "
“ เหรอครับ " ร่างสูงว่าก่อนจะพยักหน้ารับ " แต่ว่าลูกสาวผมก็รักษาอยู่กับคุณหมอประจำที่โรงพยาบาลเก่านะครับ "
“ แต่ที่นั่น ไม่มีหมอชำนาญทางรักษาโรคหอบหืดนะคะ "
“ มีครับ " อีกคนตอบ " แต่แค่เค้ายังไม่กลับมา "
ผมนิ่งไปตอนที่อีกคนตอบแบบนั้น ราวกับว่ามีอะไรหนักๆตกลงมาใส่หัวใจของผม มันเจ็บจนจุกไปหมด คำพูดของมันไม่มีอะไรมากมาย แต่ทุกคำที่พูดมาก็บอกได้ว่ากล่าวถึงผม คำพูดที่เหมือนจะบอกกันว่า ' มันยังไม่ลืม '
“ อิน มาทำอะไรอยู่ตรงนี้ " ผมหันไปหาต้นเสียงที่เอ่ยเรียก ตอนที่หันหน้าไปก็พบว่าหมอพจน์ยืนอยู่ใกล้จนอกชนกับหลังของผม
“ พจน์ " ผมเอ่ยเรียกเค้าก่อนจะรวบรวยสติแล้วส่ายหน้า " เปล่าหรอก มีอะไรทำไมต้องมายืนซะใกล้เลย "
“ ใกล้ที่ไหน คนที่ยืนอยู่ตรงนี้มากกว่าที่ไม่ได้รู้สึกอะไรเลย " เค้ายิ้ม " มองอะไรอยู่เหรอ "
“ เปล่า " ผมตอบไป อีกคนก็จ้องตา
“ โกหก "
“ ไม่ได้โกหกสักหน่อย "
“ คนนั้นใครน่ะ จ้องตาเป็นมันเลยนะ ชอบเหรอ " หลุดหัวเราะออกมา อีกคนก็แซวต่อ " สเป็คลูกครึ่งก็ไม่บอก จ้องตาไม่กระพริบเลยนะ ไปขอเบอร์ให้เลยมั้ย "
“ แฟนเก่าผมน่ะ " ตอบออกไปแบบนั้น จากที่กำลังแซวสนุกปากกลับกลายเป็นว่าต้องเงียบลงเสียเอง " ไม่แซวต่อละครับ "
“ จริงเหรอเนี้ย " อีกคนบอกพลางหันไปมองโรมที่กำลังยืนคุยอยู่
“ อย่าไปจ้องเค้าขนาดนั้นสิ เดี๋ยวเค้าก็รู้ตัวหรอก "
“ ไม่อยากให้เห็นเหรอ "
“ อื้ม " ผมพยักหน้า
“ ทำไมล่ะ "
“ ทำเค้าเจ็บไว้เยอะ ไม่กล้าออกไปเจอหรอก "
“ ขนาดนั้นเลย "
“ ช่างเถอะหมอ " ผมบอกปัด " แล้ววันนี้ไม่ทำงานเหรอครับ ถึงมีเวลาว่างมายืนอยู่ตรงนี้นะ "
“ งานน่ะมี แต่อยากเห็นหน้าหมอก็เลยโดดงานมาหาสักหน่อย แต่ก็มาเจอหมอยืนแอบดูใครอยู่ตรงนี้ ว่าจะย่องมาจ๊ะเอ๋สักหน่อย "
“ แล้วเป็นไงละครับ จ๊ะเอ๋มั้ย " ยิ้มขำอีกคนที่ถอนหายใจออกมา
“ จ๊ะเอ๋สิ เจอคำพูดของหมอเข้าไป " หมอพจน์ว่าพลางมองไปที่โรมอีกครั้ง " ทำร้ายจิตใจกันจังเลยนะหมอน่ะ "
“ การโกหกมันไม่ดีหรอกหมอ ถ้าวันนึงที่หมอรู้ความจริง มันจะยิ่งเจ็บปวดกว่านี้อีกนะ "
“ เจ็บปวดมากเลยเหรอ อิน กับรักครั้งนั้นน่ะ " สีหน้าที่ดูจริงจัง ตอนที่ก้มลงมาถามผม " มันเจ็บจนไม่อยากเริ่มใหม่เลยเหรอ "
“ มันไม่ได้เจ็บอย่างเดียวหรอก " ผมบอกก่อนจะเดินห่างออกจากจุดนั้น หมอพจน์ที่เดินตามมาเหมือนยังไงก็อยากจะฟังเรื่องราวนั้นให้ได้ " มันไม่เจ็บอย่างเดียวหรอก มันทั้งเจ็บ ทั้งเสียใจ ทั้งจุก แล้วก็ทรมาน ยิ่งกว่าความเสียใจและความทรมานทั้งหมดที่เคยมี บางทีก็รู้สึกเหมือนเป็นบาป ผมน่ะ เพราะรักคนสองคนมาก มากจนไม่แคร์เลยที่จะทำให้ใครเสียใจบ้าง ผมในตอนนั้น ขอแค่ตัวเองมีความสุข ก็ไม่แคร์อะไรทั้งนั้นแล้วละ "
“ แต่อิน คนเรามันมีพรุ่งนี้นะ ทำไมต้องจมปรักกับอดีต "
“ การที่ไม่รับรักพจน์ ไม่เกี่ยวอะไรกับการจมปรักอยู่ในอดีตหรอกนะ "
“ แล้ว ทำไม "
“ แค่ไม่อยากรักใคร ทั้งๆที่ยังลืมคนเก่าไม่ได้ แล้วก็ไม่เคยคิดด้วยว่า คนใหม่จะทำให้ลืมคนเก่าได้ เริ่มใหม่ทั้งๆที่แบบนั้น ยังไงคนที่เจ็บปวดก็คือคนมาใหม่อยู่ดี "
“ เค้าอาจจะไม่เจ็บปวดก็ได้ "
“ ตอนที่ พจน์ยังไม่ได้ จะพูดอะไรก็ได้ แต่พอได้ไปแล้ว มันไม่หยุดแค่นั้นหรอก คนเราพอได้เป็นเจ้าของแล้ว ก็อยากจะครอบครองทุกอย่าง แม้กระทั้ง ความคิด "
“ คิดมากไปรึเปล่า " มือที่ยื่นมาจับมือของผมไว้
“ อดีต มันสอนให้ผมต้องคิดครับ " ประสบการณ์ที่สอนให้คิดถึงคนอื่น สอนให้พอใจในสิ่งที่ตัวเองมี และสอนให้อย่าละโมปอยากได้ไปหมดทุกอย่าง ผมปล่อยมือหนาคู่นั้นที่กำลังผมอยู่ออก " ถ้าไม่ใช่ก็แค่ไม่ใช่ ผมจะไม่ดันทุรังเพราะคิดว่าสักวันเค้าจะใช่หรอกครับ ขอตัวก่อน "
“ หมออิน " เสียงที่เรียกเอาไว้ ผมตัดสินใจใส่แมสที่ติดอยู่ในกระเป๋าของตัวเองอีกครั้ง ก่อนจะเดินออกมาตรงส่วนของห้องตรวจแต่ก็พบว่าคนที่เคยยืนอยู่ตรงนั้นกลับไม่ได้ยืนอยู่แล้ว
“ คุณหมออิน มาพอดีเลย เมื่อกี้กำลังอยากจะให้มาคุยกับคุณพ่อของผู้ป่วยพอดีเลย " นางพยาบาลที่ทักผมเธอพูดขึ้น ตอนที่หันมองเธอ เธอถาม " ใส่แมสทำไมคะ ไม่สบายเหรอ "
“ ไม่หรอกครับ แค่อยากใส่เฉยๆ " ผมพูดไปเชิงเล่นๆ เธอก็หัวเราะ
“ คุณหมอละก็ "
“ แล้ววันนี้ไปไหนมาคะ เมื่อวานได้ข่าวว่าไปดินเนอร์กับหมอพจน์เหรอคะ "
“ ข่าวไวจังนะครับ "
“ แล้วตกลงว่า คบกันเป็นแฟนรึยังคะ " เธอถาม ผมก็ส่ายหน้า
“ ยังหรอกครับ เป็นเพื่อนกันไปก่อนดีกว่า "
“ โธ่ จะใจร้ายไปถึงไหนละคะ หมอพจน์น่ะ จีบหมอมานานแล้วนะ ยังไม่ใจอ่อนอีก "
“ ว่าแต่เมื่อกี้ที่อยากจะให้มาคุยกับคุณพ่อผู้ป่วยน่ะ คุยเรื่องอะไรเหรอครับ " ผมเปลี่ยนเรื่อง
“ อ๋อ เรื่องการย้ายมารักษาที่นี่นะคะ แต่ดูเหมือนคุณพ่อจะไม่ย้ายมา เห็นว่าน้องเป็นหอบหืดตั้งแต่กำเนิดเลยเหรอ "
“ ใช่ครับ " ผมพยักหน้าแต่ยังไม่พูดอะไรต่อ ก็ต้องขอตัวไปทำงานก่อน
เวลางานผ่านล่วงเลยไปจนถึงเย็นของวัน ผมที่ยืดตัวอยู่กับเก้าอี้ ก่อนจะลุกขึ้นบิดตัวอีกครั้ง ถอนหายใจกับเอกสารตรงหน้าก่อนที่จะจัดเรียงไว้ให้เรียบร้อยผมยกนาฬิกาขึ้นมาดู เหลือเวลาอีกนิดหน่อยก่อนจะออกเวร
“ คุณหมอ " พยาบาลหน้าห้องทักผม
“ ขอตัวไปดูผู้ป่วยก่อนนะครับ " เธอพยักหน้ารับผมก็เดินออกมา กดลิฟท์ขึ้นไปชั้นบน ตรงทางเดินที่ไร้ซึ้งผู้คนผมที่กำลังหยิบแมสมาใส่อีกครั้ง ตอนที่เดินถึงหน้าห้องของอลิซแต่ก็พบว่า ในห้องนั้นมีใครบางคนนั่งอยู่แล้ว ประตูที่ถูกแง้มเอาไว้ ผมทำได้แค่มองเข้าไปอย่างเสียมารยาท
“ แล้วคุณหมอคนนั้นใจดีกับหนูมากเลยเหรอ " โรมที่ถามอลิซ เสียงของเธอก็ตอบ
“ ใช่ค่ะ คุณหมอใจดี ใจดีเหมือนอาอินเลย "
“ เหรอครับ " เสียงเรียบๆที่ตอบออกไป
“ แล้วทำไมนางฟ้าของป๊าถึงคิดว่าเหมือนอาอินละ "
“ ก็เหมือน นี่น่า จริงๆนะ ใจดีเหมือนอาอินเลย "
“ ชักอยากเห็นแล้วละสิ " มันบอก " อยากรู้ว่าจะเหมือนอาสักแค่ไหน "
“ แต่หนูไม่เห็นหน้าหรอกคะ ก็คุณหมอไม่สบายเลยใส่ผ้าปิดปากเอาไว้ "
“ เหรอครับ เพราะคุณหมอคงกลัวว่าหนูจะติดหวัดจากคุณหมอมั้งครับ คุณหมอเลยไว้ " โรมบอก " ตอนนี้กินข้าวได้แล้วครับ พูดมากจังเลย "
“ เมื่อเช้าคุณหมอก็มาป้อนข้าวหนูด้วยนะ "
“ ไว้พรุ่งนี้ก่อนกลับบ้านป๊าต้องแอบไปดูหน้าคุณหมอของลูกสักหน่อยแล้ว จะหน้าตาเป็นยังไงน้า "
“ น่ารักคร่าาา " เสียงใสที่ตอบออกมาทำเอาผมหัวเราะ ก่อนจะเดินออกมาจากหน้าห้องนั้น อย่างน้อยถึงไม่ได้เจออลิซแต่ก็ทำให้รู้ว่า ยังไงซะพรุ่งนี้มันก็จะไม่ได้เจอผมหรอก เพราะพรุ่งนี้ เป็นวันหยุดของผม
.........................................................
สองวันผ่านไปแล้ว หนึ่งวันหยุดกับอีกหนึ่งวันลาที่ผมตั้งใจจะหยุดเพื่อไม่มาทำงานเพราะอยากให้สองพ่อลูกนั้นออกไปเสียก่อน ตอนที่เดินผ่านหน้าเค้าเตอร์นางพยาบาลที่วันนั้นไปช่วยป้อนข้าวน้องอลิซ เธอก็ทักผม
“ คุณหมออิน "
“ ครับผม " หันไปยิ้มให้ ก่อนที่เธอจะเดินออกมาหา
“ เมื่อวานคุณหมอไม่มา น้องอลิซหาคุณหมอใหญ่เลยคะ "
“ เหรอครับ "
“ เธอบอกว่า เธออยากจะเจอคุณหมอก่อนที่เธอจะกลับบ้าน ตอนที่รู้ว่าคุณหมอไม่มาทำงานก็ร้องไห้งอแงใหญ่เลยล่ะคะ" ผมยิ้มกับนางพยาบาลที่กำลังพูดถึงอลิซ ผมคิดถึงภาพของเธอ ตอนที่กำลังพูดแบบนั้นคำพูดเชิงอ้อนที่น่ารักยิ่งกว่าใคร
ผมนั่งคิดเหตุผลว่าทำไม ทำไมต้องเป็นอลิซ หลายๆคนอาจจะเป็นคนที่ตัดออกไปจากชีวิต ทั้งโรมทั้งไฟท์ แต่กลับไม่ใช่อลิซ อาจเพราะเธอคือเด็ก ไร้เดียงสา และ ช่างพูดคุย รอยยิ้มที่มอบให้ผมเสมอไม่ว่าผมจะผิดอะไร เธอก็ยังจะยิ้มให้กัน ' อาอินของหนู ' เธอที่ชอบพูดแบบนั้น แม้กระทั้งในตอนนี้ก็ยอมรับว่า เป็นเสียงที่อยากจะฟังมากที่สุด
“ เสียดายจังเลยนะคะ ที่ไม่ได้เจอ "
“ นั่นนะสิครับ เธอน่ารักมากเลย " ผมบอกกับคนตรงหน้าที่ก็ส่งยิ้มมาให้ " งั้นถ้าไม่มีอะไรแล้ว ผมขอตัวก่อนนะครับ "
“ ค่ะ คุณหมอ "
วันนี้มีผู้ป่วยเยอะเป็นพิเศษในแผนกของผม การทำงานที่ไม่ได้สนใจแม้เวลามันผ่านไปกี่ชั่วโมงผมก็ไม่สามารถนับได้ เงยหน้าขึ้นจากแฟ้มแล้วตรวจคนไข้ที่บางคนก็งอแง ร้องไห้ บางคนก็นิ่งเหมือนเจอคนที่น่ากลัวที่สุดในโลก คำขู่ที่ผมได้ฟังซ้ำๆ ' อย่าซนนะลูก เดี๋ยวให้คุณหมอจับฉีดเลย '
' หมอไม่ฉีดยาหรอกครับ แต่เดี๋ยวจะทำให้หายป่วยนะ ' ผมมักบอกออกไปตอนที่คุณพ่อคุณแม่พูดกับเด็กแบบนั้น
“ ขอบคุณนะคะ คุณหมอ " เสียงของคุณแม่ที่พาลูกออกตอนที่ผมตรวจเสร็จ ผมเอียงหลังลงกับเก้าอี้ก่อนจะหันไปหยิบน้ำข้างตัว ช่วงเวลาว่างน้อยนิดนั้น ในวินาทีต่อมา ผู้ป่วยคนต่อไปก็เดินเข้ามา
“ สวัสดีครับ คุณหมอ "
“ สวัสดีครับ " เพราะไม่ได้สนใจในเสียงนั้นว่าเป็นใคร ผมที่หันเก้าอี้กลับมาทักทายผู้ป่วยถึงกับต้องนิ่งไปทั้งอย่างงั้น
“ อิน " เหมือนเสียงที่เหมือนเผลอพูดออกมา ราวกับว่าตกใจมากๆในสิ่งที่กำลังเห็น ผมถอยเก้าอี้ออกห่างทันทีก่อนจะลุกขึ้นยืน หัวใจที่เต้นแรง ปากเผลอพูดขึ้นคนตรงหน้าออกมาอย่าห้ามใจไม่อยู่
“ โรม "
ในที่สุด โลกก็เหวี่ยงคนที่ผมไม่อยากจะเจอ ให้กลับมาเจอกันอีกจนได้
ไม่ว่าจะวิ่งหนียังไงก็ตาม
.......................................................
ตอนพิเศษที่สองมาแล้วจ้ะ
ขอบคุณสำหรับคนอ่าน ที่เข้ามาอ่านกันอย่างสม่ำเสมอไม่ทิ้งไปไหน
ใครมีทวิตหนมฝากแท็ก #Choiceต้องเลือก ด้วยนะคะ
ขอบคุณที่เข้ามาอ่านและคอมเม้นท์ เจอกันตอนที่พิเศษที่สาม จ้า
อยากให้อ่านส่วนนี้กันหน่อยน้า เรามีบางอย่างที่อยากจะอธิบาย
บางทีเราคิดว่าการให้คนอ่าน เปิดใจอ่านด้วยความเข้าใจ เป็นเรื่องที่ยากยิ่งกว่าอะไรทั้งหมด ถามว่า " อิน เป็นลูกชังรึเปล่า ทำไม อินเลวแบบนี้ เหมือนจงใจเขียนยัดเยียดให้อินเลวเลย " อินไม่ได้ถูกยัดเยียดเขียนให้เลวหรอกค่ะ แต่ถ้าอ่านมาตั้งแต่ต้น (หมายถึงว่าอ่านด้วยความเข้าใจในตัวละครมาตั้งแต่ต้น ) จะเห็นว่าอินเป็นคนที่เห็นแก่ตัวมาตั้งแต่ตอนแรกๆ นั่นแหละ เราตั้งใจเขียนออกมาในรูปแบบนั้นเอง เราคือคนที่วางตัวละครไว้แบบนั้น แต่อินเป็นคนที่ เห็นแก่ตัวในเรื่องเล็กๆ จนกระทั่ง มากขึ้นและมากขึ้น เรื่อยๆ แต่เราเขียนให้อินเห็นแก่ตัวในเรื่องของความรัก มันดุน่าสงสารและทว่ามองให้ดีก็เห็นแก่ตัว แต่คนอ่านหลายคนจะมองว่า อินในบทน่าสงสาร แต่สำหรับเราทุกคนก็น่าสงสารไปหมด เตโดนด่าไปเฉยๆทั้งๆที่เป็นคนมาทีหลังแต่เพราะได้ใจไฟท์ไปเลยกลายเป็นคนที่ถูกเกลียด เกลียดเพราะทำไมต้องได้ไฟท์ไปวะ ทำไมชีวิตดูดีไปหมดเลย แต่อย่าลืมว่า เตก็โดนทำร้ายมา จากใคร จากโรม โรมที่รักที่อิน แต่พอเห็นเต ความรู้สึกรักมากๆในอดีตก็กลับขึ้นมา แต่เพราะรู้ว่ากลับไปเป็นเหมือนเก่าไม่ได้แล้ว เลยหยุดไว้ตรงนั้น ไม่ใช่ว่าสามคนนี้ไม่เลว เลวค่ะ เห็นแก่ตัวด้วย แต่เพราะอินมีความเห็นแก่ตัวมากกว่า ทั้งสามคนก็เลยดูน้อยลงไป เราตั้งใจเขียนให้อินมีความเห็นแก่ตัวที่ชัดที่สุด ไม่ได้เป็นลูกชังหรืออะไร แต่เป็นเพราะบทที่เราวางไว้แบบนั้นมาตั้งแต่ต้น " ไปหาไฟท์เมืองนอกทั้งๆที่เพื่อนก็บอกแล้วว่า กูแค่อยากเอาเฉยๆอย่าดีกว่า แต่ก็ให้ มาเอากูสิ กูให้ เพื่อนไม่ได้ให้ความหวังอะไร แต่เพราะรักเลยทุ่มไปสุดตัว พอมาเจอโรม ดี อยู่ด้วยแล้วมีความสุข ก็เริ่มลังเลในตอนแรก ไฟท์บอกว่าให้เลือกสิ จะเอาใคร เลือกมา เพราะไม่อยากเลือก เลยบอก เลือกก็ได้แต่ไฟท์ต้องยกตัวเองออกนอกหน้านอกตานะ เพราะรู้ว่า เพื่อนไม่มีวันทำ เพื่อนจะต้องชะลอการเลือกออกไปตัวเองจะได้อยู่กับอีกคนได้นานกว่านี้ ก็เลยทำแบบนั้น ปล่อยตัวเองอยู่กับความสุข เพราะรู้ว่ายังไง ไฟท์ก็ไม่มีคนใหม่ จนสุดท้ายมารู้อีกทีก็คือ ไฟท์ไปมีคนใหม่แล้ว คราวนี้ก็รู้สึกยอมไม่ได้อีก อยากได้กลับมา ทำทุกอย่าง เพื่อที่จะได้มา จนสุดท้ายก็ไม่ไหว ไม่มีความสุขที่ตัวเองต้องการเลย เลยปล่อยทุกอย่างไป" นี่คืออินค่ะ อินที่เราเขียนออกมาเป็นเหมือนสีเทาที่ค่อยๆดำขึ้นเรื่อยๆและเรื่อยๆจนดำสนิท เพื่อให้คนอ่านมองเห็นว่า นี่แหละ สิ่งที่เรียกว่าความเห็นแก่ตัว นิยายเรื่องนี้ไม่ใช่นิยายรัก ไม่ใช่นิยายใสๆ นี่คือนิยายสะท้อนความจริงที่ถูกบิดเบือนเพราะเป็นนิยายอยู่บ้าง
อย่าด่าเรา ว่า อินคือลูกชัง เตคือลูกรัก เรายัดเยียดความเลวให้อิน เราเขียนไปตามพล๊อต ใส่คำบรรยายลงไป ตามภาษานิยายของตัวเอง เราขอโทษนะคะ ที่ทำให้คนอ่านบางคนต้องผิดหวัง อ่านแล้วรู้สึกไม่ชอบ ผิดหวัง แต่สำหรับเรา นิยายทุกเรื่อง ถูกวางพล๊อตมาแล้ว เราอยากคงความเป็นพล๊อตเรื่องที่เราคิดเอาไว้ เรามองว่า พล๊อตนิยายที่ทายไม่ได้ เดาใจไม่ออก มีความสุขอยู่ในนั้น นี่คือความคิดของเรา ตลอดเวลาที่ได้อ่่านคอมเม้นท์ของทุกคนในนิยายเรื่องนี้ค่ะ
สุดท้ายนี้ เราขอขอบคุณที่คนอ่านยังเข้ามาอ่าน และให้การสนับสนุนนิยายของเรามาโดยตลอด ไม่ว่าจะเป็น #BTSสถานีรัก #Choiceต้องเลือก หรือแม้แต่ #เสือปิง เราสัญญาว่า เราจะตั้งใจเขียน และทำมันให้เต็มที่เหมือนทุกครั้งที่ผ่านมา ยังไงก็ขอฝากนิยายเรื่องต่อๆไปด้วยนะคะ เราจะทำให้ดีที่สุดเหมือนทุกครั้งค่ะ
ขอบคุณค่า
หนมมี่ผู้ใสซื่อ
-
ในที่สุดก็ได้เจอกันแล้วววววววว นึกว่าจะต้องรอตอน 3 ซะแล้ว :katai2-1: :katai2-1:
-
:z3: :z3: :z3: :z3: :z3: :z3:
อยากรู้เรื่องเตกับไฟท์บ้างงงงง
-
จะเป็นยังไงต่อไปนร้าาาาา
-
โอ้ยยย ตัดจบตอนได้ตะเตือนใตมากกกก :katai4:
-
โชคชะตาพาทั้งสองกลับมาพบกัน อลิซอาจจะเป็นกามเทพน้อยให้ทั้งคู่กลับมารักกันคบกันอีกก็เป็นได้
ขอแค่ให้อินได้พบความสุขจากความรักที่แท้จริงก็พอ
สงสารหมอพจน์นะ แต่คนไม่ใช่ยังไงก็ไม่ใช่ ตัดใจแล้วกันเนอะหมอ
:mew1: :L2:
-
เค้าเจอกันแล้วอะ >/////<
อินจ๋า อย่าใจร้ายกับโรมเลยนะ
กลับมาเริ่มต้นกันใหม่เถอะ
รักกับโรมมันดีจะตายไป
จริงๆนะ
#ทีมโรมอิน
-
:hao7: เจอกันแล้วววววววว จบตอนได้ค้างมาก :katai1:บอกเลยเชียร์อินกลับมารักโรมแล้ว เพราะดูเลาโรมยังรออิน อิไฟท์ไม่อยากคิดถึงเลย ชิชะ
-
สงสารโรมนะ ถ้ายังรออินอยู่ อยากให้สุดท้ายได้เจอและเริ่มกันใหม่นะ เพราะแต่ละคนก็ได้บทเรียนกันไปเยอะแล้ว
ปล. อยากอ่านเรื่องของวาดกะเซฟค่ะ ไม่ทราบว่าเขียนแยกป่าวคะ
-
โอยยยย ตัดจบแบบบบบ :z3: :z3:
กลับมาก๊อนนนนนนน :ling1:
-
เจอกันแล้วอ่ะ จะเป็นยังไงต่อไปนะ
อยากให้กลับมารักกันอีกจัง
-
เจอกันซะที
-
เอาอีก เอาอีก เอาอีก มาต่ออีกไวไวน้า
-
คือเจอกันแล้วววววววว
เหมือนโรมยังรอเลยอ่ะ
เจอกันแล้ว
จะอะไร ยังไง พี่ลุ้นมากกกกกกกกก
-
เจอกันจนได้ อิน โรม เราว่าไม่น่าจะบังเอิญ โรมน่าจะสงสัยจากคำพูดของอลิซที่พูดถึงคุณหมอคนใหม่ว่าเหมือนอาอินของตัวเอง และยังเป็นหมอที่ชำนาญโรคหืดหอบจบจากอเมริกาจากพยาบาล โรมเลยอยากจะมาเจอให้แน่ใจว่าใช่ไหม และก็ใช่จริงๆ โรมเป็นคนรักใครรักจริง รักเดียวใจเดียวตั้งแต่สมัยเตแล้ว พอมาเจออินก็ไม่ใช่ว่าจะชอบทันที ยังดูทีท่าก่อนจนแน่ใจว่าเป็นความชอบและเข้ากับอลิซได้ โรมถึงได้รุกจีบอินจนได้อยู่ด้วยกัน แต่อินก็ยังรักโรมไม่พอ ยังยึดติดกับไฟท์ ความรักเลยจบไม่ค่อยสวย แต่คราวนี้ดูรู้แล้วว่า โรมมีอินมาตลอด ตัดใจจากเตได้แล้วหลังจากที่เคลียร์กันไป คราวนี้ขึ้นอยู่กับว่า อินจะยอมกลับไปหาโรมไหม เราเชื่อว่า อินคงไม่กลับไปง่ายๆ อินต้องแน่ใจว่าตัวเองรักโรมคนเดียวแน่ๆ ไม่มีไฟท์ในใจแล้ว อินถึงจะกลับไป ไม่อยากเดาอะไรมาก แต่ก็อยากจะเดาว่า อินกลับไปรักกับโรมค่อนข้างสูง อลิซน่าจะเป็นส่วนหนึ่ง แต่ทั้งหมดขึ้นอยู่กับอินมากกว่า อินตัดใครก็ตัดได้ แต่ให้ตัดอลิซอินทำไม่ได้ เพราะอลิซไม่ได้ผิดอะไร ไร้เดียงสา รักอินด้วยใจบริสุทธิ์ ไม่ว่าอินจะเลือกใคร ก็ขอให้ความรักของอินในครั้งนี้มีความสุขสักที :katai2-1:
ปล. นิยายทุกเรื่องมีพล็อตเป็นของตัวเอง เราเชื่อว่าคนเขียนวางมาแล้ว ส่วนตัวเราชัดเจนนะ ตอนแรกเห็นใจอินที่รักไฟท์ แต่พออินไปเลือกโรมก็ยินดีด้วย ไฟท์สูญเสียไปทั้งที่รักอินแต่ความเป็นเพื่อนก็ค้ำไว้ พร้อมกับสถานะความชัดเจนที่อินต้องการ ซึ่งไฟท์ให้ไม่ได้ แต่โรมให้ได้ อินเลยเลือกเอาความสุขไว้ ส่วนเต นี่ซวยจริงๆโดนด่าทั้งที่ไม่ได้ผิดอะไร มีแต่ถูกกระทำ ไฟท์กับเตยังไม่ได้ถึงขั้นรักกัน ก็แค่เข้ามาเติมให้กันในสิ่งที่ขาดและเตก็ไม่ได้เรียกร้องอะไรมาก อยู่กับสิ่งที่ไฟท์ให้ได้ แค่ไหนก็แค่นั้น ทำให้ไฟท์สบายใจ เพราะทั้งคู่ยอมรับกันและกัน โรมกับเตจบไปแล้วไม่มีรีเทริน เป็นได้แค่เพื่อนเท่านั้น กับไฟท์ก็ไม่แน่ว่าเตจะได้คู่ด้วยไหม อาจจะเป็นเพื่อนกันก็ได้ เราคิดว่าทั้งสี่คนคงจะมีเหตุผลในตัวเองมากขึ้น จากอายุก็ไม่น้อยกันแล้ว คงจะตัดสินใจให้ชีวิตตัวเองได้แน่ๆ อยากให้อินได้เจอไฟท์ อยากให้ปรับความเข้าใจกัน อย่างน้อยความเป็นเพื่อนกันมากว่าสิบปีมันไม่น่าจะจบลงง่ายๆ ในเมื่อทั้งอินและไฟท์ต่างก็ผิดทั้งคู่ แต่อีไฟท์ผิดมากกว่าอินเลยโดนเยอะหน่อย :laugh: อยากรู้ว่า ไฟท์ กับ เต เป็นไงบ้าง คนเขียนกล่าวถึงหน่อยนะ :katai2-1:
-
ที่บอกว่าผิดหวัง ไม่ได้หมายความว่าจบไม่ดีนะค่ะ จบดีแล้วค่ะที่ไม่เลือกใครเลย (เพียงแต่ที่ผิดหวังในความรู้สึกเราก้อคือ อินไม่มีความสุขอ่ะค่ะ คือ รักตัวละครที่ชื่ออินมากๆอ่ะค่ะ )
และพอคนแต่งมาต่อภาคพิเศษ ใจก้อหวังอย่างที่สุด ว่าจะ happy ซะที
ถึงจะหน่วงแค่ไหน.....แต่ก้อยังติดตาม
ก้อเข้าใจคนแต่งค่ะ ที่วางพล๊อตไว้แบบนั้น
แต่หลังจากนี้ เมื่ออินได้บทเรียนที่ผ่านมาแล้ว
ก้ออยากให้ต่อจากนี้อินจะพบความสุขซะที
รักอินจังเลย
ขอบคุณที่มีตอนพิเศษออกมานะค่ะ ติดตามแน่นอน แต่อ่านทีไร ก้อกลัวทุกที
-
ตามมาเจอตอนพิเศษ รออ่านต่อนะหนมมม
-
เจอโจทย์เก่าจังๆแล้ว อยากรู้ว่าถ่านไปเก่าจะคุไหม
-
รอพิเศษ 3 รอ รอเสมอ
:L2:
-
กว่าจะเจอ
-
อินกำลังเป็นคนที่ดีขึ้น เราเชื่อว่าอดีตที่ผ่านมาให้ะไรกับอินมากพอ หวังว่าอินจะได้มีรักที่สมหวังในที่สุด
-
เริ่มใหม่เถอะอิน&โรม เริ่มนับหนึ่งกันใหม่นะ ค่อยๆเดิน ค่อยๆก้าวไปพร้อมๆกันทีละก้าว เรียนรู้นิสัยกันทั้งคู่ เปิดใจตัวเองใหม่ อย่าปิดกั้นทำตามความรู้สึกของหัวใจ ใจบอกว่าใช่ มันก็คือใช่นั่นแหละ อย่าไปคิดอะไรมากกับความรัก แค่ทำตามที่ใจนำทาง นั่นคือความสุขของเราอย่างแท้จริง ดีใจนะที่อินจะมีความสุขกับเค้าซะที #ทีมอินตั้งแต่เริ่ม รักเดียวใจเดียวด้วย ไม่นอกใจ 555#
-
อินก้าวไปข้างหน้าแล้วแต่หัวใจยังอยู่ที่เดิม
ครั้งนี้เจอโรม จะเลือกเก็บหัวใจกลับมา
หรือเดินต่อไปโดยไร้หัวใจ
-
สงสารโรมนะ ถ้ายังรออินอยู่ อยากให้สุดท้ายได้เจอและเริ่มกันใหม่นะ เพราะแต่ละคนก็ได้บทเรียนกันไปเยอะแล้ว
ปล. อยากอ่านเรื่องของวาดกะเซฟค่ะ ไม่ทราบว่าเขียนแยกป่าวคะ
ไม่มีค่าาาาา แต่จะมีในตอนพิเศษนะคะ
-
ตอนพิเศษที่ 3
ความเงียบในวินาทีนั้น เราทำได้แต่ยืนนิ่งมองกัน ในแววตาที่มีคำถามมากมายอยากจะเอ่ยถามจากอีกคนนั้น ปากที่เริ่มจะถามไถ่แต่ในขณะนั้น เด็กน้อยที่ยืนอยู่ข้างหลังของโรมก็พุ่งเข้ามากอดผมไว้เสียก่อน
“ อาอิน!! อาอินของหนู " สองแขนที่กอดผมไว้แน่น แววตาใสเงยหน้ามองผมน้ำตาใสๆนั้นไหลอออก " อาอินของหนูกลับมาแล้ว อาอินกลับมาแล้ว "
" อลิซ " ผมเลือกที่จะทักเธอก่อน มือที่ลูบผมยาวยุ่งๆนั้นให้กลับมาอยู่ในสภาพเดิม ย่อตัวลงบี้แก้มนิ่มๆเธอก็กอดคอผมไว้
“ อาอินหายไปไหนมา ทำไมอาอินไม่มาหาอลิซเลยคะ อาอินหายไปไหนมา "
“ อาอินหายไปเรียนมาน่ะครับ " ผมตอบ ตอนที่ดึงเธอออกจากอ้อมกอดอลิซก็ร้องไห้ออกมา เธอไม่แม้จะปล่อยมือจากรอบคอของผม ราวกับว่าในความคิดของเธอนั้น ถ้าปล่อยมือผมต้องหายไปอีกแน่ " ไม่เอาครับ ไม่ร้องไห้นะ คนเก่งของอา "
“ ก็หนูคิดถึงอาอินนี่น่า หนูถามป๊าทุกวันเลยว่าอาอินไปไหน ทำไมไม่มาหาหนู แต่ป๊าก็ไม่ตอบอะไร บอกแค่ว่า เดี๋ยวมา เดี๋ยวมาตลอดเลย แต่ก็ไม่เห็นมาเลย อาอินไม่ได้มาหาหนู "
“ อลิซครับ อาอินขอโทษนะ ที่ไม่ได้ติดต่อไป " หัวใจผมมันถูกบีบอัดอยากจะร้องไห้ออกมาแต่ก็ต้องทำเป็นใจแข็งเอาไว้ กลั้นน้ำตา แล้วพยายามเช็ดน้ำตาจากแก้มขาวทั้งสองข้างนั้น จมูกรั้นของคนตรงหน้าแดงไปหมดแรงสะอึกสะอื่นที่ทำให้ต้องเผลอยิ้มออกมา อาจเพราะเด็กไม่เคยโกหก คิดยังไงก็พูดออกมาแบบนั้น " ไม่ต้องร้องไห้นะ อาอินขอโทษ "
“ ป๊า ป๊าบอกว่าอาอินจะมา " ผมเงยหน้ามองคนที่เธอกล่าวถึง แต่โรมยังนิ่ง หน้าของมันนิ่งมองผมอยู่แบบนั้น ไม่รู้อะไรสักคำ บางทีผมก็คิด ว่าไม่ใช่ว่ามันไม่มีอะไรจะพูดหรอก แต่ตอนนี้ มันพูดอะไรไม่ออกแล้วตังหาก
“ แล้ววันนี้มาตรวจอะไรเหรอ " ผมถามมัน โรมที่จ้องหน้าผม ไม่ได้ตอบอะไร " โรม " พอเอ่ยเรียกชื่อซ้ำอีกครั้ง มันก็ยังไม่พูดอะไรแต่กลับเดินเข้ามาใกล้แล้วก็ดึงตัวผมเข้าไปกอดไว้
“ มึงหายไปไหนมา "
“ โรม " ผมเอ่ยเรียกมันก่อนแขนที่กอดผมจะกอดให้แน่นขึ้น
“ มึงหายไปไหนมาวะ หายไปไหนมา "
คำถามเดียวที่ผมให้ผมนิ่งอยู่แบบนั้น ร่างทั้งร่างชาราวกับไร้ความรู้สึก คำถามของโรมย้ำซ้ๆอยู่ในสมองของผม หลับตาแน่นตอนที่กอดมันตอบเพียงช่วงนึง สูดลมหายใจเข้าปอดลึกๆแล้วดึงตัวเองออกมา
“ แค่ไปเรียนมาน่ะ แล้ววันนี้อลิซเป็นอะไรถึงมาหาหมอละ "
“ อิน..” มันที่กำลังจะพูดเรื่องส่วนตัวผมก็หันไปเอ่ยห้ามไว้
“ ตอนนี้กูต้องทำงานก่อน เรื่องนั้น ไว้คุยกันเถอะนะ กูยังมีคนไข้อีกเยอะ " มันถอนหายใจตอนที่ผมบอกแบบนั้น หย่อนตัวนั่งลงบนเก้าอี้ผมลูบหน้าอลิซที่ก็ยิ้มกว้าง " วันนี้คนสวยของอาทำไมถึงมาหาหมอเอ่ย "
“ หนูไม่ป่วยค่ะ " อลิซบอก ผมก็มองหน้าโรม แต่มันก็ยังนิ่ง
“ โรม "
“ กูแค่กลัวว่าถ้าตอนนี้กูไม่พูด กูไม่เคลียร์ กูจะไม่มีโอกาสได้พูดกับมึงอีก กลัวมึงจะหนีไปอีก หนีไปโดยที่กูไม่รู้อะไรเลย มารู้ตัวอีกทีก็ตอนที่มึงหายไปแล้ว ตอนนี้กูเลยอยากพูด เพราะกูก็แค่กลัว กลัวว่ามึงจะหายไปอีก แล้วกูจะไม่ได้พูด " คำพูดที่ทำให้ผมถึงกับนิ่ง ไม่ผิดจากที่มันพูดหรอกผมเองก็คิดแบบนั้น คิดว่าอยากจะหายไปจากมันอีก คิดว่าอยากจะหนีหน้าหายไปจากมัน
“ ตอนนี้ เรื่องนั้นเอาไว้ก่อนเถอะ เอาเรื่องของอลิซก่อนเถอะนะ "
“ หนูไม่สบาย ปวดหัวตรงนี้ " อลิซบอกผมก่อนจะเดินเข้ามากอด " หนูหายใจไม่ออกด้วย "
“ เหรอครับ ไหนมาให้อาอินตรวจหน่อยน้า " ผมดำเนินการตรวจเธอไปเรื่อย โรมที่นั่งนิ่งๆมันมองผมสลับกับอลิซ
“ เมื่อเช้าอลิซไอหนักมากเลย ไอจนตัวโยไปหมด พอลองวัดไข้ดู ก็เหมือนมีไข้สุงนิดหน่อย แกบ่นว่าแกเจ็บคอ แล้วก็หายใจไม่ค่อยออก "
“ เหรอ " ผมพยักหน้า " แล้วก่อนหน้านั้นไปทำอะไรมารึเปล่า เช่น ไปเล่นน้ำ หรือว่าตากฝน ช่วงนี้อากาศเปลี่ยนแปลงนะ อลิซเองก็มีโรคประจำตัวอยู่แล้ว สองวันก่อนก็เพิ่งออกจากโรงพยาบาล ร่างกายคงยังไม่แข็งแรงหรอก "
“ ไม่ได้ออกไปไหนหรอก แต่อลิซชอบอาบน้ำแล้วมานั่งดูการ์ตูน ไม่ยอมแต่งตัว "
“ แบบนั้นไม่ได้นะครับ " ผมบอกอีกคนพลางหยิกแก้มยุ้ยๆนั่น " เดี๋ยวอาก็จับฉีดยาเลยนิ "
“ หนูไม่กลัวหรอก อาอินไม่ทำหนูเจ็บๆอยู่แล้ว "
“ ช่างพูด ปากหวานจริงๆนะเราน่ะ "
“ ก็หนูรักอาอิน " สองแขนที่ดึงตัวเองเข้ามากอด ผมเขียนรายละเอียดอาการก่อนจะจ่ายยาให้
“ รักอาอินก็ต้องกินยาให้ครบตามที่อาอินสั่งนะ อย่าดื้อกับป๊าเข้าใจมั้ยครับ "
“ แล้วอาอินจะไปหาหนูเมื่อไหร่เหรอ "
“ ไว้เดี๋ยวอาอินว่าง อาอินจะไปหานะ "
“ แล้วเมื่อไหร่จะว่างละค่ะ " เธอถามผมก่อนจะเอียงหน้ามอง " พรุ่งนี้เหรอ อีกสองวันเหรอ หรือว่าวันเสาร์ หรือว่า อาทิตย์หน้าค่ะ "
“ ยังบอกแบบนั้นไม่ได้หรอกครับ อาอินไม่ค่อยว่างนะ " บอกปัดแบบนั้นเธอก็ถอนหายใจทำหน้าหงอย ไอ้โรมดึงอลิซเข้าไปกอดก่อนจะปรามอีกคน
“ อลิซครับ อาอินเค้าไม่ค่อยว่างนะลูก ไว้เดี๋ยวอาอินว่างเมื่อไหร่เค้าก็ไปหาหนูเองละครับ อย่าเซ้าซี้อาอินเลยนะ "
“ แต่ว่า..หนูกลัวอาอินไม่ไปหาหนูนี่น่า ป๊าก็โกหกตลอด "
“ คราวนี้ถ้าอาอินว่าง อาอินจะไปนะ " ผมบอกก่อนจะยื่นนิ้วก้อยไปให้ " อาอินสัญญาว่าอาอินจะไป "
“ จริงๆนะคะ " นิ้วก้อยเล็กๆยื่นมาเกี่ยวนิ้วผม
“ สัญญาครับ ใครผิดสัญญาต้องกลืนเข็มพันเล่ม "
“ งั้นหนูจะรอนะคะ หนูจะเป็นเด็กดี จะกินยาให้ครบ จะไม่ดื้อ จะไม่ซนกับป๊านะ "
“ ครับผม ดีมากเลยอย่างงั้นแหละครับ เด็กดี " ผมบอกก่อนโรมจะลุกขึ้นยืน
“ งั้นเรากลับกันเถอะครับ สวัสดีอาอินเค้าสิลูก "
“ หนูกลับบ้านแล้วนะ สวัสดีค่ะ " อลิซไหว้ย่อเข่าบอกผมก่อนจะกอดแน่นอีกครั้ง
“ หายป่วยไวๆนะครับ "
“ ค่ะ อาอิน " เธอบอก ก่อนจะเข้าไปจับมือโรม ผมมองหน้ามัน มีบางอย่างที่อยากจะพูดแต่ไม่ใช่ต่อหน้าเด็กแบบนี้ ปากที่กำลังจะเอ่ยออกมา ผมยิ้ม
“ ไว้ค่อยคุยกันนะ "
“ อื้ม " มันถอนหายใจออกมา คงมีหลายคำที่อยากจะพูด " ไปครับ " จูงมืออลิซออกไปนอกห้องตรวจ ผมถอนหายใจออกมาพลางพิงตัวเองกับเบาะเก้าอี้นั่ง ผมรู้ว่าโรมรู้ ความรู้สึกที่ผมไม่ได้เอ่ยบอกมันไป แต่ผมรู้ว่ามันรู้
รู้ว่าผมก็แค่บอกปัดอลิซเท่านั้น สำหรับคำที่บอกว่าจะไปหา ผมทำไปเพียงเพื่ออยากจะให้มันออกไปจากห้องเร็วๆ ถ้าทำได้ผมรู้ว่าโรมคงอยากจะพูดว่า ' ถ้ารู้ว่าไม่ได้ ก็อย่าสัญญาแบบให้ความหวังกับอลิซแบบนั้น ' ผมรู้แววตาของมันบอกแบบนั้น แววตาแห่งความผิดหวังที่มองผมตอนที่ผมบอกปัดเรื่องที่มันจะพูด
“ ไม่อยากจะเจอมึงเลยโรมจริงนะ ไม่อยากให้มึงต้องเจ็บเลย "
ผมหลับตาพักสายตาอยู่สิบนาทีก่อนจะเริ่มทำงานต่อ ช่วงเวลาตั้งใจทำงานที่ผ่านไปจนถึงเวลาพัก ผมเดินออกจากห้องตรวจตอนที่คิดว่าจะไปหาอะไรสักอย่างกินเพื่อรองท้องในเวลาเย็นของวัน
“ แชนวิชทูน่าอุ่นร้อนที่นึง แล้วก็ คาปูชิโน่แก้วนึง "
“ ทานที่นี่เหรอครับหมอ "
“ ครับ " ผมพยักหน้าให้พนักงานตอนที่คิดบิลเสร็จเรียบร้อย รอไม่นานผมก็ได้อาหารตามที่สั่ง ยกอาหารไปนั่งที่โต๊ะผมมองไปรอบๆบริเวณก่อนจะก้มลงกิน แต่ทว่า
“ มานั่งกินคนเดียวไม่ชวนเลยนะครับหมอ " ตอนที่กำลังกัดแซนวิชเข้าปากเสียงทักของคนคุ้นเคยก็ดังขึ้นก่อน ร่างสูงเดินมานั่งตรงข้ามกันยังไม่ทันพูดอะไรก็นั่งลงตรงหน้าเสียแล้ว " ไม่เหงาเหรอ กินข้าวคนเดียวน่ะ นั่งเป็นเพื่อนมั้ย "
“ ถ้าบอกว่าไม่เหงา ก็คงไม่ทันแล้วมั้งครับ " หมอพจน์ยิ้มก่อนจะจ้องหน้าผม " มีอะไรเหรอครับ "
“ เห็นหมอกินแล้วน่ากินจัง "
“ หมายถึงแซนวิชนะเหรอครับ " ผมดันอีกชิ้นให้อีกคนแต่ทว่าเค้ากลับส่ายหน้า " แล้วมาทำอะไรแถวนี้ละครับ ไม่มีงานทำเหรอ "
“ แล้วหมอล่ะ ไม่งานทำเหรอ "
“ ตอนนี้มันเป็นเวลาพักนะครับ แล้วผมก็เพิ่งได้พักเองด้วย "
“ ของผมก็เหมือนกัน เพิ่งได้พักเอง ก็กะว่าจะมาหาอะไรกินสักหน่อยแล้วก้ค่อยไปเดินเล่นฝั่งกุมารแพทย์ แต่พอเห็นคนที่คิดถึงนั่งอยู่ตรงนี้เลยเปลี่ยนใจไม่ไปแล้วละ " ถอนหายใจออกมาตอนที่อีกคนบอกแบบนั้น เรามองตากันผมก็กินแซนวิชในมือไปเรื่อย " แล้ววันนี้เป็นยังไงบ้าง "
“ ก็โอเคครับ เหมือนทุกวันนั่นแหละ "
“ ไม่มีเรื่องน่าตื่นเต้นบางเหรอ "
“ คงไม่มีเรื่องน่าตื่นเต้นแบบใน ER หรอกครับ " บอกแบบนั้นก่อนจะนึกขึ้นมาได้ " แต่ก็พอมีบ้างนะครับ "
“ เรื่องอะไรละ " สายตาที่กำลังจะสนใจถาม
“ ก็อยู่ๆแฟนเก่าที่ผมกำลังหนีหน้า ดันพาลูกสาวมาตรวจกับผมซะงั้น จากที่ไม่อยากเจอก็ต้องเจอไปแล้วละครับ "
“ คนคนนั้นนะเหรอ วันก่อนที่อินชี้ให้ผมดู "
“ ครับ คนนั้นละ " บอกอีกคนไปแบบนั้น หมอพจน์ก็ถอนหายใจ
“ ทำไมถึงชอบเล่าเรื่องแบบนี้ให้ผมฟังน้า ไม่เห็นอยากจะฟังเลย "
“ ก็หมอถามถึงเรื่องตื่นเต้น " ผมย้อน
“ ก็ไม่ได้หมายความว่าจะอยากฟังเรื่องพวกนั้นนิครับ " เค้าบอก ก่อนจะปั้นหน้าจริงจัง " รู้มั้ยก่อนที่หมอพูดถึงเค้าบ่อยๆ มันเหมือนกับว่า หมอกำลังปฎิเสธผม ไม่อยากให้ผมจีบโดยการเอาแต่พูดเรื่องของแฟนเก่าเพื่อตัดความรู้สึกที่ส่งไปถึงหมอนะ "
“ พจน์ "
“ ไม่ชอบกันจริงๆใช่มั้ยครับ " ผมถอนหายใจก่อนจะพยักหน้า
“ ถ้าให้พูดตามตรง ก็เป็นแบบนั้น ตอนนี้ยังไม่อยากรักใครทั้งนั้น ผมอยากอยู่คนเดียวมากกว่า ไม่อยากต้องมานั่งคิดมากเรื่องของใครอีกแล้วละครับ "
“ ความรักครั้งเก่าคงทำให้อินเจ็บปวดมากเลยสินะ "
“ เปล่า ตัวผมตังหากที่ทำให้ผมเจ็บปวดกับมัน ความรักไม่ผิดหรอกผิดที่ความต้องการของผมมากกว่า " ยิ้มให้อีกคนที่กำลังจ้องหน้าผม " ไม่ใช่ว่าพจน์ไม่ดีหรอก แต่ตอนนี้เราไม่อยากคบใคร จะจีบก็ได้ แต่เราคงตอบสนองความต้องการของพจน์ไม่ได้หรอกนะ ให้ได้แค่ความเป็นเพื่อนเท่านั้นละในตอนนี้น่ะ "
“ เหตุผล ก็คงอย่างที่อินบอกมาหลายๆครั้งใช่มั้ย "
“ ใช่ "
“ ขอโทษทีนะ เพราะพจน์ดูเหมือนไม่ยอมแพ้ อินเลยต้องพูดซ้ำๆบ่อยๆ "
“ พจน์ เราไม่อยากให้พจน์เสียเวลา ถ้าเจอคนที่คิดว่าโอเคอย่าลังเลเลย "
“ อินไง คนที่คิดว่าโอเค " คนดื้อดึงบอกแบบนั้น ผมก็หลุดยิ้มออกมา " แต่ไม่เป็นไรหรอก จะจีบแบบไม่คาดหวัง "
“ มีด้วยเหรอ รักแบบไม่คาดหวังน่ะ "
“ มีสิ อยู่ตรงนี้ไง " ชี้ไปที่ตัวเองผมยิ้มให้พจน์ แต่ก็เผลอคิดถึงอีกคนจนได้ ครั้งนึงโรมเองก็เคยบอก ว่ามันจะไม่คาดหวังในความรักของเราสุดท้ายถ้าผมจะเลือกอีกคนก็ไม่เป็นไร มันแค่อยากทำให้ผมมีความสุขเวลาที่ได้อยู่กับมัน แต่สุดท้ายผมก็ได้ตระหนัก ความรักแบบนั้นมันไม่มีหรอก ความรักที่ไม่คาดหวัง เพราะสุดท้ายเมื่อรักมากขึ้นก็ต้องคาดหวังที่จะได้กลับมาบ้างเช่นกัน
“ ขอบคุณครับผม " บอกแบบนั้น ผมก็ลุกขึ้นจากที่นั่งในร้านกาแฟ " แต่ตอนนี้ไม่ว่างให้จีบแล้ว ขอตัวไปทำงานก่อนแล้วกันนะ "
“ ไปครับ ไปส่ง "
“ ไม่หลงหรอกครับจะไปส่งทำไม " ผมหันไปถามคนที่มีทีท่าว่าจะลุกขึ้น หมอพจน์ยิ้ม
“ ก็แค่อยากไปส่ง ไม่ได้เหรอ "
ไมไ่ด้เถียงอะไรพออีกฝ่ายบอกแบบนั้น เราเดินกันไปตามทางเดินว่างๆของโรงพยาบาล ไม่มีเสียงพูดคุยอะไรแค่เดินข้างกันไปเรื่อยๆ
“ เย็นนี้ว่างมั้ยครับ ผมออกเวรเย็นนี้ไปกินข้าวกันมั้ย "
“ อยากเลี้ยงผมเหรอ " ชี้มือเข้าหาตัวเอง อีกคนก็พยักหน้า
“ ไปกินข้าวด้วยกันนะ "
“ อื้ม ขอปฎิเสธก่อนแล้วกัน วันนี้จะกลับไปข้าวที่บ้านน่ะ นัดพ่อกับแม่ไว้ " ผมโกหกอีกคนไปแบบนั้น แต่พจน์ก็พยักหน้าเข้าใจ " ไว้รอบหน้านะ "
“ โอเคครับ ไว้เที่ยวหน้านะ "
“ อื้ม " โบกมือลาอีกคนที่เดินกลับไปที่แผนก ผมก็เดินเข้าไปในห้องตรวจของตัวเอง พยาบาลที่เดินเอาแฟ้มงานเข้ามาให้เธอก็เอ่ยทัก
" คุณหมอเนี้ย ใจแข็งจะเลยนะคะ ปฎิเสธหมอพจน์อีกแล้ว "
" ก็วันนี้ ผมไม่ว่างจริงๆนี่ครับ " บอกเธอแบบนั้นก่อนยิ้มให้
" ไม่ว่าง หรือจริงๆ หมอพจน์ไม่ใช่สเป็คกันแน่คะ "
“ สำหรับผมมันคงจะดีกว่า ถ้าเราไม่แสดงท่าทางให้ใจ คนที่เราไม่มั่นใจว่าจะรักได้ ผมว่ามันดีกับเค้าแล้วนะ อย่างน้อยถ้าผิดหวัง เค้าจะได้ไม่เจ็บ "
“ งั้นหมอก็มีคนที่ใช่อยู่แล้วเหรอคะ " เธอถามผมด้วยท่าทางอยากรู้ ส่ายหน้าปฎิเสธออกไปก่อนจะเปิดแฟ้มแล้วเริ่มทำงาน
“ ผมไม่มีคนที่สนใจเป็นพิเศษหรอกครับ ผมน่ะ สนใจแค่ตัวเองเท่านั้นแหละ "
...........................................................
-
หลังเลิกงานผมเลือกมาเดินห้างแถวที่ทำงาน มีของที่อยากกินกินนิดหน่อย ตอนที่โทรไปบอกแม่บ้านเค้าก็บอกว่าไม่อุปกรณ์ผมก็เลยต้องมาซื้อ เข็นรถเข็นคันเล็กเลี้ยวไปตามล็อกต่างๆที่ถูกจัดแบ่งไว้ มีของมากมายที่ผมอยากกิน หยิบลงใส่ตะกร้าเสียเพลินจนพอหันมาดูอีกที ขนมก็เต็มรถเข็นไปหมดแล้ว
“ อลิซ กินไอติมมั้ยครับ ป๊าอยากกินจังเลย " ตอนที่เข็นรถเลี้ยวไปอีกฝั่ง เสียงของคนคุ้นเคยทำเอาต้องหยุดชะงักอยู่ตรงนั้น ผมเดินไปอีกฝั่งของล็อกนั้นเพื่อไม่ให้อลิซเห็นหน้า
“ ไม่กินค่ะ "
“ เหรอ แน่ใจนะ ไม่กินแน่นะ " ไอ้โรมถามซ้ำ มีพ่อแบบนี้ไงอลิซถึงไม่หายป่วยสักที " จะไม่กินเป็นเพื่อนป๊าหน่อยเหรอ "
“ ไม่กินค่ะ ป๊า หนูไม่กิน "
“ ทำไมไม่กินครับ แปลกนะ ปกติของชอบเรานี่ "
“ ไม่กินค่ะ เพราะถ้าหนูกิน หนูจะป่วย แล้วถ้าหนูป่วย อาอินก็ไม่มาหา หนูอยากให้อาอินมาหาเพราะงั้นหนูจะไม่กินของเย็น หนูจะได้หายป่วยเร็วๆ ป๊าอะ นิสัยไม่ดี เอาไอติมให้เด็กป่วยกิน "
“ อลิซครับ อาอินน่ะนะ "
“ ป๊า " อลิซแทรกเสียงของพ่อตัวเองขึ้น " ป๊าว่าอาอินจะมาหาหนูเมื่อไหร่เหรอ "
“ ถามทำไมครับ "
“ หนูจะใส่ชุดที่อาอินชอบ ป๊าจำได้มั้ย ชุดสีชมพูไง "
“ มันใส่ไม่ได้แล้วมั้งครับ ชุดนั้นนะ หนูโตขึ้นเยอะจนยัดไม่เข้าแล้วมั้ง "
“ งั้นป๊าซื้อให้หนูใหม่หน่อย "
“ ทำไมต้องชุดนั้นละลูก " โรมถาม
“ ก็อาอินชอบ "
“ อลิซน่ะ ทำไมรักอาอินจังเลยละครับ "
" ก็อาอินใจดีกับหนู อาอินรักหนู " เสียงมาดมั่นที่บอกพ่อตัวเอง ทำเอาผมรู้สึกแย่กับความรู้สึกที่ตัวเองอยากจะหนีหน้าเธอ ตอนที่บอกปัดไปว่าจะไปหา ไม่อยากจะเชื่อเลยว่า อลิซจะฝังใจว่าผมจะไปขนาดนั้น
“ ป๊าไม่ใจดีกับหนูเหรอไง ป๊าใจดีกว่าอีก ของเล่นป๊าก็ซื้อให้ ตามใจทุกอย่าง อยู่กับอาอินน่ะ ขนมก็ต้องกินแบบจำกัดนะ "
“ ไม่เป็นไรค่ะ จะกินแบบจำกัดก็ได้ ไม่เป็นไร แต่หนูอยากอยู่กับอาอิน หนูชอบอยู่กับอาอิน "
“ ป๊าขอโทษนะอลิซ ขอโทษจริงๆนะ " ไม่รู้ทำไมถึงรู้สึกเจ็บปวดกับคำพูดนั้นของมันนัก เหมือนมันกำลังขอโทษอลิซเพราะว่าเป็นมันเองที่เป็นคนพาผมไปรู้จักอลิซ มันเป็นคนทำให้ลูกของมันผูกผันกับผม
“ ป๊าขอโทษหนูทำไม ป๊าทำอะไรผิด "
“ ผิดสิ ป๊านะ ทำผิดมากเลยนะ "
“ ป๊าทำผิดอะไร ป๊าทำผิดอะไรเหรอ "
“ ผิดที่วันนั้นป๊าไปบีบบังคับให้เค้าเลือกมั้ง " มันบอกแบบนั้นก่อนจะเงียบไปสักพักก่อนจะพูดต่อ " อื้ม ป๊าว่าช่วงนี้อาอินเค้าคงยุ่งๆ เราอย่าเพิ่งไปกวนอาอินเลยนะ "
“ แต่อาอินบอกว่าจะมาหาหนู "
“ เดี๋ยวอาอินว่าง อาอินก็มาเองละครับ "
“ ถ้าหนูหายป่วย เดี๋ยวอาอินก็มา ป๊าไม่ต้องมาชวนกินไอติมเลยนะ "
“ กินคนเดียวก็ได้ อย่ามาขอก็แล้วกัน " อีกคนบอก ก่อนเสียงหัวเราะของทั้งคู่จะดังขึ้น ผมหันหลังหนีตอนที่รู้สึกว่าเสียงนั่นกำลังเข้าใกล้มา ทำเป็นเดินไปทางอื่นเรื่อยๆ แต่ขากลับหยุดนิ่งไปเสียแล้ว สมองที่กำลังคิดทบทวนคำพูดของคนสองคนนั้น ผมไม่รู้ว่าสิ่งที่ผมทำ จะเพิ่มความเจ็บปวดให้มันอีกมั้ย แต่ตอนนี้ ขาผมกลับหันหลังเดินไป เดินไปหาคนที่เคยคิดว่าจะไม่กลับหลังหันเดินไปหาอีกแล้ว
" มาซื้ออะไรกันเหรอ " ผมเดินเข้าไปทักทั้งสองคนที่กำลังเดินดูของกัน อลิซวิ่งเข้ามาหาทันทีที่เห็นผม
" อิน "
" อาอิน!! “
" ขนมเยอะจังเลยน้า กินเยอะๆเดี๋ยวก็ฟันผุหรอก " ย่อตัวลงบอกอีกคน พลางมองในรถเข็นของอีกฝ่ายที่ยังคงมีทั้งเบียร์ขนม แล้วก็ไอติม หาของมีประโยขน์ไม่ค่อยได้หรอกครับ แม้จะมีเด็กเล็กๆอยู่ที่บ้านด้วยก็เถอะ " มีไอติมด้วย เดี๋ยวก็ไม่หายป่วยหรอกครับ "
“ ไม่ใช่ของหนูนะ ของป๊า หนูไม่กิน "
“ เด็กดีจังครับ " ผมลูบหัวเธอ โรมก็มองมาที่รถเข็นของผม
“ ของมึงก็มีแต่ขนม "
“ ก็กูอยากกินนี่ กูโตแล้ว จะกินอะไรก็ได้ " ผมบอกก่อนจะยิ้ม อีกคนก็ยิ้มตอบเช่นกัน
“ อาอินมาซื้ออะไรคะ "
“ มาซื้อขนมแล้วก็ กุ้งนะครับ อาอินอยากกินกุ้งชุปแป้งทอด อื้มม แล้วก็ ข้าวผัดกุ้งอร่อยๆด้วย "
“ หนูก็อยากกิน! “ แววตาใสๆบอกผม หลุดหัวเราะออกมาตอนที่อีกคนกลืนน้ำลายยามที่ผมพูด เงยหน้ามองโรมที่กำลังมองเราสองคนพูดกัน
“ ไปที่บ้านได้รึเปล่า "
“ บ้าน ? บ้านกูนะเหรอ " โรมถาม ผมก็พยักหน้า หัวใจเต้นแรงยามที่โรมจ้องหน้าผม มันพยักหน้ารับ " ได้สิ "
“ เย้ๆ อาอินจะไปบ้านหนู อาอินจะไปบ้านหนู ไปที่บ้านหนูกันนะ " อลิซกอดผมแน่น เสียงดังที่ทำให้คนข้างๆหันมามองแล้วยิ้ม ผมยกมือขึ้นห้ามเสียงดังๆของเธอ
“ จุ๊ๆ เสียงดังครับ คนมองกันใหญ่เลย "
“ ก็หนูดีใจนี่น่า อาอินจะไปทำอาหารให้หนูกินใช่มั้ยคะ "
“ แล้วหนูอยากกินมั้ยละ " ผมถาม
“ อยากกินค่ะ หนูจะกินให้เยอะๆเลย " เธอบอกแบบนั้นผมก็พยักหน้า
“ งั้นเราไปซื้อกุ้งตัวใหญ่ๆกันดีกว่านะ "
“ ค่ะ ไปกันเลย " มือเล็กคว้ามือผมให้เดินไปที่โซนขายของสด รถเข็นสองคันที่ไอ้โรมที่เข็นมาให้ ผมหันมองมันที่ก็หันมองมาเช่นกัน แต่แรงของอลิซที่ลากผมไป เสียงใสๆก็ต้องทำให้ต้องหันมาสนใจเธอเสียก่อน
เราออกจากห้างพร้อมกัน ตอนที่กลับมาถึงคอนโดของโรม ผมเดินตามแรงจูงของอลิซขึ้นมาชั้นบน สีหน้าสดใสที่เอาแต่ยิ้ม อลิซเปิดประตูให้ผมก่อนจะจูงเข้าไปด้านใน ไม่มีอะไรเปลี่ยนไปเลย ตอนที่ผมมองไปรอบๆ มันยังคงเหมือนเดิมทุกอย่าง อาจจะเป็นแค่ภาพถ่ายจากงานโรงเรียนของอลิซที่เพิ่มมากขึ้น
“ อาอิน นี่รูปของหนู มาดูรูปของหนู " เธอลากผมมาในห้องนอนของเธอ ภาพที่ชี้ให้ดูเป็นภาพของอลิซตั้งแต่เด็กจนโตเอามาต่อกันจนเป็นรูปใหญ่รูปเดียว " ป๊าทำให้หนูค่ะ สวยมั้ย "
" สวยครับ " ผมตอบ ก่อนจะหันไปตามเสียงที่เหมือนอีกคนจะเดินตามเข้ามาแล้ว
" ไม่รอกันเลยนะ " โรมบ่น ผมก็หลุดหัวเราะ " จะช่วยถือของมาสักนิดก็ไม่มี "
“ ก็หนูดีใจที่เจออาอินนี่น่า หนูอยากให้อาอินมาเห็นรูปของหนู "
“ ปกติหนูก็ไม่ช่วยอยู่แล้วไม่เหรอ " ไอ้โรมว่าอีกคนก็ยิ้มเขิน
“ ไหนกุ้งละ เดี๋ยวจะทำอาหารให้เลย " ผมเดินเข้าไปถามอีกคน ที่ก็ยื่นถุงใส่กุ้งมาให้ เราเหมือนคนที่มองหน้ากันไม่ติดเท่าไหร่ เก้ๆกังๆ ยามที่ต้องสบตากันสองต่อสอง
“ หนูจะช่วยนะคะ " เด็กน้อยล้างมือเรียบร้อย คว้าเอาผ้ากันเปื้อนมายืนอยู่ข้างๆผม พยักหน้าให้ ก่อนจะใส่ผ้ากันเปื้อนให้เธอ
“ ได้เลย มาทำอาหารเย็นให้ป๊ากินกันนะ "
“ ค่ะ "
อาหารมื้อเย็นที่เราช่วยกันทำ ผมแปลกใจนิดหน่อยที่อลิซมีท่าทีคล่องแคล่วมากกว่าที่คิด คงเพราะมีพ่อไม่ได้เรื่องตัวเองก็เลยต้องจัดการทำทุกอย่างด้วยตัวเองให้ได้มากที่สุด ผมผัดข้าวผัดกุ้ง ทอดกุ้งชุปแป้งทอดแล้วก็ ทำซุปจากเนื้อหมูในตู้เย็นอีกนิดหน่อย เท่านี้ก็ได้อาหารเย็นอร่อยๆที่หอมไปทั้งห้อง
“ น่ากินจัง " โรมบอกตอนที่นั่งลงบนเก้าอี้ตรงโต๊ะกินข้าว
“ อร่อยมากๆเลย หนูชิมแล้ว " อลิซบอก โรมก็ยื่นมือไปบีบจมูกเธอด้วยความหมั่นเขี้ยว
“ ถ้าอยากจะเติมข้าวอีก ก็มีอีกนะ บอกได้เลย " ผมบอกทุกคนที่ร่วมโต๊ะ ก่อนเราจะลงมือกันกินข้าวที่อยู่ตรงหน้า อลิซเป็นคนสร้างบรรยากาศในโต๊ะอาหารให้เรา คำถามมากมายที่หลุดออกมาจากปาก พร้อมกับเรื่องเล่าที่โรงเรียน ผมทั้งขำ แล้วก็หัวเราะไปกับความสดใสของเธอ
“ อาอิน อร่อยมากเลย หนูจะกินข้าวอีก "
“ มาครับ อาอินตักให้นะ "
“ กินข้าวเยอะ เดี๋ยวก็อ้วกหรอก ยังไม่อิ่มอีกเหรอ "
“ หนูยังไม่อิ่ม " อลิซส่ายหน้า " ก็อาอินทำอร่อย หนูจะกินให้เยอะๆเลย " อลิซบอก ก่อนจะยิ้ม ผมวางจานข้าวลงตรงหน้าเธออีกครั้ง คราวนี้ตักให้น้อยกว่าเมื่อกี้ เพราะต้องกินเยอะไปเดี๋ยวก็เป็นเหมือนที่โรมบอก คืออิ่มจนอ้วก
“ กินแค่นี้พอนะ เดี๋ยวกินเสร็จแล้ว นั่งสักพัก ก็ไปอาบน้ำได้แล้วนะ "
“ ค่ะ "
มื้ออาหารของเราจบลง อลิซช่วยผมล้างจานอยู่ในครัวหลังจากที่เรากินข้าวกันเสร็จเรียบร้อย โรมที่เดินเข้ามาพร้อมกับจานใบสุดท้าย ข้าวในกระทะหมดเกลี้ยงไปเลยเพราะไอ้โรมเป็นคนเหมาจานสุดท้ายไป
“ จริงๆ ไม่ต้องล้างก็ได้ เดี๋ยวกูล้างเอง "
“ ไม่เป็นไร ยังไงก็กูก็มีอลิซช่วยล้างอยู่แล้ว " ผมบอก ก่อนจะหันไปยิ้มให้อีกคนที่ก็ช่วยล้างอย่างขันแข็ง
“ เดี๋ยวล้างจานเสร็จไปอาบน้ำได้แล้วนะ "
“ ค่ะ " เธอพยักหน้า ผมก็ยืนล้างจานทั้งหมดจนเสร็จ เช็ดมือกับผ้าเช็ดมือที่อยู่ใต้เค้าเตอร์ล้างจาน " อาอิน "
“ หื้ม ? "
“ ถ้าหนูเข้าไปอาบน้ำ ออกมาอาอินจะยังอยู่ใช่มั้ยคะ "
“ อยู่สิครับ คิดว่าอาอินจะไปไหนละ " ผมถาม เธอก็เงียบ " มีอะไรเหรอ "
“ อยากให้อาอินอยู่ส่งหนูเข้านอนก่อนนะคะ "
“ ได้เลย อาอินจะอยู่ส่งหนูเข้านอนนะ " ผมบอก อลิซก็พยักหน้าก่อนจะวิ่งเข้าไปในห้องนอนของตัวเอง ผมถอนหายใจออกมา ตอนที่กำลังเช็ดเค้าเตอร์อีกครั้ง โรมก็เดินเข้ามาหา
“ จะกลับเลยก็ได้นะ เดี๋ยวบอกอลิซให้ว่ามึงมีงานด่วน "
“ แบบนั้นก็เท่ากับว่า กูหลอกแกนะสิ " เราจ้องหน้ากัน โรมที่หันหลังไปหยิบเบียร์จากในตู้เย็นขึ้นมาเปิด " ไม่อยากให้กูอยู่เหรอ "
“ กูกลัวมึงอึดอัดที่ต้องอยู่กับกูสองต่อสองตอนอลิซไม่อยู่มากกว่า "
“ ไม่ใช่แบบนั้นสักหน่อย " ผมบอก มันที่ยังไม่หันกลับมาจ้องหน้า ทุกอย่างในตอนนั้นก็เงียบลง เงียบเสียจนมันต้องตั้งคำถาม ถามผมขึ้นมาอีกครั้ง
" มึงหายไปไหนมาเหรอ "
“ ไปเรียน "
“ ทำไมอยู่ๆ ถึงไปโดยที่ไม่บอกกันเลยวะ มึงจะไปมึงก็ไป รู้มั้ยว่า กูตามหา แต่กลับไม่มีใครบอกกูเลย แม้กระทั้งพ่อแม่มึง ก็ไม่ยอมบอกว่ามึงอยู่ไหน "
“ กูขอเค้าไว้เองละ " ผมบอกมัน " กูขอเค้าไว้เองว่าถ้าใครมาถามก็ไม่ต้องบอก "
“ ทำไมวะ ทำไมถึงทำแบบนั้น ทำไมต้องปิดบังกัน "
“ กูไม่อยากจะให้พวกมึงเสียใจกับเรื่องของกูอีก กูไม่อยากจะนั่งอธิบายให้มึงเจ็บปวด ว่าทำไม หรือ เพราะอะไร กูขอโทษถ้าความคิดของกูมันผิด แต่ตอนนั้นกูไม่อยากจะเจอหน้าใครทั้งนั้น กูแค่อยากจะไปให้ไกล มันก็เท่านั้น "
“ โดยที่ไม่แม้จะบอกกูเลยสักคำ รู้มั้ยว่ากูรอ กูรอให้มึงกลับมา แม้กระทั้งตอนนี้ก็ยังรอ "
“ โรม " ผมเว้นเสียงก่อนจะเดินเข้าไปใกล้แผ่นหลังของมัน " อย่ารอกูเลย แม้ตอนนี้กูกลับมาแล้ว ก็อย่ารอกูอีกเลย มึงไปมีความสุขของมึงเถอะ "
“ มึงคิดว่าการมีความสุขมันง่ายอย่างที่มึงพูดเหรอวะ " โรมถาม เสียงเข้มของมันหันมาตะคอกใส่ผม
“ โรม "
“ มึงคิดว่ามันง่ายขนาดนั้นจริงๆเหรอวะ อิน การมีความสุข มึงเองก็รู้ไม่ใช่เหรอว่ามันไม่ง่ายขนาดนั้น "
“ แต่มึงเจ็บปวดกับกูมามากแล้วนะ มึงที่ตอนนั้นยอมให้กูทำแบบนั้น ยอมให้กูไปอยู่กับไอ้ไฟท์ แล้วก็กลับมาอยู่กับมึง มึงที่ทำเป็นไม่รู้ไม่เห็น ทั้งๆที่มึงก็รู้ มึงเจ็บกับกูมากแล้ว กูไม่มีหน้ามาอธิบายอะไรให้มึงฟังหรอก ในตอนนี้กูรู้สึกผิดจนไม่อยากจะเจอหน้ามึงด้วยซ้ำ กูไม่อยากให้มึงต้องมาคิดถึงเรื่องราวแย่ๆที่กูทำไว้กับมึงอีก " ผมก้มหน้าบอกมันไม่กล้าจะเงยหน้ามองหน้า ทำได้แค่ก้มหน้าอยู่แบบนั้น น้ำตาที่ไหลออกมา ผมดันร่างของคนตรงหน้าที่กำลังจะเข้ามากอด
“ อิน "
" อย่าเข้ามาใกล้กูมากกว่านี้เลยมึง อย่าเข้ามาใกล้กูเลย กูไม่ได้เข้มแข็งได้ขนาดนั้น " ผมบอกแบบนั้น แต่เหมือนโรมจะยังคงดึงดันจะเข้ามากอดผมไว้ สองแขนที่ดึงผมเข้าไปกอดทำได้แค่ร้องไห้ออกมา หัวใจที่เต้นแรงตอนที่ถูกกอด มีความรู้สึกมากมายในอกนี้
อย่าเข้ามาใกล้ แต่ก็โหยหาอ้อมกอดที่กำลังแตะต้อง ไม่อยากเจอหน้า แต่ก็อยากจะเข้าไปมา อยากถอยไปให้ไกล แต่ขากับหันหลังกลับไปหา ทุกอย่างสวนทางและสันสน ไม่อยากเจอมันที่สุดแต่ทุกครั้งที่เจอก็ต้องแอบมองจนกว่ามันจะลับสายตา
“ กูไม่อยากให้มึงเจ็บเพราะกูอีก มันพอแล้วมึง แค่นี้พอแล้ว อย่าเจ็บเพราะกูอีกเลย "
“ แล้วทำแบบนี้มึงมีความสุขเหรอวะ ต้องหนีแบบนี้มึงมีความสุขเหรอวะ " โรมถาม มันกอดผมไว้แน่น " อินกูขอเถอะนะ กูขอให้มึงลืมเรื่องทุกอย่างที่เกิดขึ้นได้มั้ยวะ เรื่องที่ทำให้มึงเจ็บ เรื่องที่ทำให้กูเจ็บ เรื่องของเค้าคนนั้น มึงลืมไปได้มั้ย ได้โปรดคิดแค่เรื่องของกูได้มั้ย เรื่องของเรา ตอนที่เราได้อยู่ด้วยกัน สองต่อสอง แค่เรื่องของเราสองคน ตอนที่เราไปกินข้าวด้วยกันครั้งแรก ตอนที่ที่กูทำให้มึงใจเต้นแรงครั้งแรก ตอนที่กูบอกว่ารักมึงครั้งแรก ตอนที่มึงบอกรักกู ช่วยลืมเรื่องร้ายๆ ลืมเรื่องเค้า ลืมว่าเคยรักคนสองคนพร้อมกัน ถ้ามึงลืมเรื่องเค้าไป แล้วคิดถึงแค่เรื่องกู เรื่องของเราเท่านั้น ตอนนั้นมึงมีความสุขมั้ย มีความสุขรึเปล่า ตอนที่กูกอดมึงไว้ ตอนที่เราได้อยู่ด้วยกัน "
ผมที่กำลังคิด คิดถึงเรื่องราวเมื่อสี่ปีก่อน ความสุขทีไ่ด้อยู่ด้วยกัน มันไม่ได้มีมากเหมือนคนอื่น แต่นั่นก็เป็นสิ่งที่เรียกได้เต็มปากว่า มีความสุข โรมคือความสุขของผม แล้วตอนนั้น เพราะมันเป็นความสุข ผมก็เลยลังเล ลังเลระหว่างความสุข กับ ความรัก
“ ถ้ามึงลองลืมเค้าไป ลืมเรื่องราวที่เคยผิดพลาด แล้วจำแค่เรื่องที่เราเคยมีความสุข ถ้ามึงยังอยากมีความสุขแบบนั้นอยู่ ยื่นมือมากอดกูไว้ได้มั้ย กูอยากกอดมึงเหมือนเดิม แล้วมึงล่ะ อยากกอดกูเหมือนเดิมมั้ย " โรมถามหัวใจของมันที่แนบตัวผมในตอนนั้นเต้นแรง แรงจนผมเองยังรู้สึก มันคงทั้งตื่นเต้นและคาดหวัง " กลับมาลองรักกับกูอีกครั้งได้มั้ย ความรักที่จะมีแค่เราสองคน กลับมาได้มั้ย "
ผมไม่รู้จะตอบมันว่าอะไร สมองที่ได้แต่คิดอยู่ตอนนี้ " อยากกอดมันเหมือนเดิมมั้ย " ถ้าถามหัวใจตอนนี้ ผมตอบอย่างไม่ลังเลเลยว่า " อยาก " ผมอยากกอดมันไว้อีกครั้ง อ้อมกอดเดิมที่ยังอุ่นเสมอ แต่ก็กลัว กลัวว่ามันจะกลายเป็นแบบเดิมอีก คนเดิมๆกับทางเดิมๆที่ต้องเลือก ผมไม่อยากเป็นแบบนั้นแล้ว ไม่อยากเป็น อดีตของเราทำให้ผมไม่กล้าแม้จะเดินต่อ
“ โรม แต่กูกลัว "
“ เชื่อใจกู แล้วลองดูอีกครั้งเถอะนะ " คำขอที่ทำให้ผมเอื้อมมือไปกอดมันไว้ ผมตอบรับขอเสนอนี้
' ผมจะลองดูอีกครั้ง '
.........................................................
ฝากด้วยนะคะ ขอบคุณมากคะ
ใครมีทวิตหนมฝากแท็ก #Choiceต้องเลือก ด้วยนะคะ
ขอบคุณมากคะ
ขอบคุณที่เข้ามาอ่านและคอมเม้นท์ :กอด1: :L2: :3123: :L1: :pig4:
-
:katai2-1: ให้โอกาสตัวเองกับโรมอีกครั้งเถอะอิน อย่าจมกับความผิดหวังครั้งเก่า
อ่านแล้วอินจังเลย
-
ดีใจนะถ้าโรมกับอินจะกลับมรักกัน สู้ๆน้าาา #ทีมโรมอิน
-
เชื่อใจโรมนะอิน :impress3: :impress3: :impress3:
-
เย้ หายมาม่าแล้วชิมิ??
-
ลองรักโรมอีกครั้งนะอิน
เราชอบนิยายของหนมมี่ทุกเรื่องเลย จะติดตามต่อไป สู้ๆนะคะ
:กอด1: :L2:
-
:o12: :o12: :o12:
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
#ทีมโรมอิน
ลองดูอีกครั้งก็คงไม่เป็นไรนะ มันไม่สายไปหรอก ไม่มีอะไรที่สายไปสำหรับความรัก
ในเมื่อรักกัน แค่หันมาคุยกันทุกอย่างมันจะดีเอง
อินลองเชื่อในความรักของโรมอีกสักครั้งนะ
มาอัพตอนหน้าเร็วๆนะคะ ><
:hao5: :hao5: :hao5:
-
แล้วไฟท์หละ ไฟท์ เตด้วยเต
ขอให้ได้คู่กันนะ
ขอร้องงงงง หนมอย่าใจร้ายนะ พลีสสสสสสส
-
โรมมม.... :mew6:
-
ในเมืี่อเลือกทางเดินนี้แล้ว ก็เดินไปข้างหน้าอย่างมั่นคง กลางทางอาจจะเจอทางขรุขระ ก็ก้าวเดินอย่างช้าๆอย่างมั่นคง ระหว่างความรักกับความสุข เป็นเราเราก็เลือกทำสิ่งที่เราจะทำแล้วมีคใวามสุขมากกว่า ความรักที่ให้ไปแต่อีกฝ่ายมองไม่เห็นค่า ทำให้ดีที่สุดนะอินเชียร์อยู่ตรงนี้น้า มีความสุขกะเค้าซักทีนะ เอาใจช่วย ###ทีมอิน###
-
พยายามเข้านะอิน เราอยากให้อินพบความสุขที่แท้จริง
ไม่ใช่สุขจากที่คิดไปเอง
-
สงสารอลิซนะ
ต้องได้รับผลกระทบจากความรักครั้งนี้ไปด้วย
-
อลิซน่าสงสารที่สุดเลย เด็กคิดอะไรก็พูดอย่างนั้น ไร้เดียงสา ใสซื่อ บริสุทธิ์ ถ้าอินจะเลือกโรมก็ขอให้เลือกเพราะรักโรมด้วยใจอยากจะรัก อย่าเลือกเพราะแค่อลิซเป็นเหตุผลหลักเลยนะ สงสารโรม ถ้าเกิดวันหนึ่งอินได้เจอไฟว์และความรู้สึกเดิมๆกลับมา :hao5: แต่ลึกๆเชื่อว่า อินไม่เป็นแบบนั้นแล้วแน่นอน อินต้องเอาความรักครั้งที่แล้วมาเป็นประสบการณ์ อินจะต้องมีความสุขกับสิ่งที่ตัวเองเลือก ถ้าไม่มีอะไรหักมุมอีก เชื่อว่า อินกับโรม คู่กันแน่ๆ เชียร์นะ แต่ถ้าจะให้แน่ใจ ต้องให้อินได้เจอไฟว์อีกสักครั้ง อินจะรู้ได้เลยว่า อินจะทำยังไงกับความรักครั้งใหม่ อินไม่มีวันจะทิ้งค้างคา อินจะต้องก้าวเดินต่อไป ส่วนหมอพจน์ก็ดีนะ แต่ถ้าอินเลือกหมอพจน์ก็แปลกๆอ่ะ มันเหมือนอยู่ๆ หมอพจน์ก็เด่นแทน โรม ไฟว์ ซะงั้น ตัดใจเถอะหมอ หวังว่าคราวนี้อินจะเลือกความสุขที่แท้จริงได้สักทีนะ :katai2-1: รอ ไฟว์ เต (หรือเปล่า) อยากรู้ว่าเป็นไงบ้าง คุณหนมกล่าวถึงหน่อยนะ ในเมื่อ อิน โรม ก็จะมีความสุขแล้ว (มั้ง) ก็ขอคู่นี้ด้วยเถอะ :กอด1:
-
ทีมโรมอินตั้งแต่แรกค่ะ
โอย เอาใจช่วย เอาตอนพิเศษมาอีกๆๆๆ
-
อินเลือกโรม
จริงๆซะที
เป็นความสุขที่อินเลือกได้
เต็มใจที่จะมอบความสุขให้
เลิกยึดติดกับความทุกข์นั้นเหอะ
ปล่อยเค้าไป จะสุขหรือทุกข์
ก็เรื่องของเค้า..ให้เค้าเลือกเอง
-
กลับมาคบกันแล้ววววว
ตอนนี้แอบน้ำตาไหลกับน้องอลิช
ตอนบ่นถึงอาอิน
อินเปิดใจเถอะ
โรมรอมาตลอดเลยนะ
-
จะบอกว่ารู้สึกดีที่จบแบบนี้
คือมีนิยายหลายเรื่องที่จบแบบมีความสุข ทั้งที่มันไม่น่าจะทำได้ แต่ละคนมองข้ามความรู้สึก
เหตุการณ์เก่าๆ ที่เจ็บปวดได้กันขนาดนั้นเลยเหรอ
ชอบการตัดสินใจหักดิบสักทีของหมออิน อยากให้ทำให้ได้ตั้งนานแล้ว กลับมาเจอกันอีกครั้ง
ก็ต้องเรียนรู้กันใหม่อีก ไม่แน่ใจว่าเรื่องจะเป็นยังไงต่อไป แต่ก็ยังอยากรู้ต่อ ถ้าหมออิน โรม
แอล และไฟท์กลับมาเจอกันอีก เรื่องราวมันจะเป็นยังไง จะกลับไปเริ่มที่จุดเดิม หรือทางแยก
มันแยกจนไม่มีวนกลับมาแล้ว
-
ดีใจที่อินยังมีโอกาสอีหครั้ง อดีตที่ผิดพลาดน่าจะทำให้อินรักเป็นซะที งื่ออออ :hao5: :hao5: :hao5: :hao5:
-
แค่ลองอีกครั้งคงไม่เป็นไร ลองกลับมารักกันใหม่เริ่มต้นกันใหม่ หนทางข้างหน้าอาจจะได้พบกับความสุขที่หวังไว้รออยู่
ลองให้โอกาสตัวเองและโรมดูนะอิน ถ้าใจอินยังรักและต้องการโรมแบบนี้ ก็คงไม่มีอะไรให้ต้องกังวลมากนัก ลองดูสักตั้งนะ
ลองให้ความสุขตัวเอง
:pig4: :L2:
-
:เฮ้อ:
-
คิดถึง ไฟท์ แอล คุณหนมอย่าลืมนะคะ :mew1:
-
ตอนพิเศษที่ 4
“ อาอิน หนูอาบน้ำเสร็จแล้ว " เสียงใสที่เดินออกมาบอก ผมผละอ้อมกอดออกจากไอ้โรมในตอนนั้น หันหลังเช็ดน้ำตาของตัวเอง หนูน้อยในชุดน้อยตัวหอมก็เอียงหน้าสงสัย " อาอินร้องไห้ทำไม "
“ เปล่าครับ แค่ฝุ่นมันเข้าตาน่ะ ป๊าก็เลยมาดูให้ " ผมย่อตัวบอก อีกคนก็หันไปมองพ่อตัวเองด้วยสายตาหาเรื่อง
“ มองป๊าแบบนั้นทำไมละครับ "
“ ถ้าป๊าทำให้อาอินเสียใจหนูจะโกรธป๊านะ "
“ หื้ม ? “ ไอ้โรมขมวดคิ้วตอนที่มองหน้าลูกสาวตัวเอง สลับกับหน้าผม " นี่ สลับรึเปล่าครับ นั่นอาอินน่ะ แล้วนี่น่ะ พ่อนะ "
“ ไม่รู้ละ ป๊าห้ามทำให้อาอินเสียใจ " ว่าแบบนั้นก่อนจะหันหน้ามาหาผม " อาอิน ถ้าป๊าทำอะไรอาอินบอกหนูเลยนะคะ หนูจะจัดการให้เอง "
“ ได้เลยครับ " ผมพยักหน้าก่อนจะหยิกแก้มเบาๆ " แต่ว่าตอนนี้ได้เวลานอนของหนูน้อยแล้วนะ พรุ่งนี้ไปโรงเรียน "
“ แต่หนูยังไม่ดูการ์ตูนเลย " หันมองนาฬิกาที่บอกเวลาสามทุ่ม
“ ตอนนี้หนูดูไม่ได้แล้วครับ ได้เวลานอนแล้ว ดึกแล้วนะ " เด็กน้อยทำหน้างอนิดหน่อยไอ้โรมก็ยิ้ม
“ ว๊ายๆ อดดูการ์ตูนเลย "
“ ไอ้โรม " ผมปรามมันที่กำลังล้อลูกตัวเอง อลิซพยักหน้าเข้าใจ " พรุ่งนี้ค่อยดูนะ วันนี้ไปนอนได้แล้วครับ "
“ อาอินไปส่งหนูเข้านอนนะ "
“ ได้สิครับ " จูงมือเล็กๆเข้าไปในห้องนอน อลิซขึ้นไปบนเตียงห่มผ้าให้ตัวเองเรียบร้อย ผมที่นั่งอยู่ข้างเตียงเธอก็หันมามองหน้า " หลับตาได้แล้ว "
“ อาอินจะต้องอยู่จนกว่าหนูหลับเลยนะคะ "
“ ได้เลยครับ " ผมบอกพลางลูบหัวเธอ " อลิซรักอาอินมากขนาดนี้ไม่กลัวป๊าน้อยใจเหรอ "
“ ไม่ค่ะ "
“ ทำไมล่ะครับ "
“ ก็เพราะว่าป๊าก็รักอาอินเหมือนกัน ตอนที่อาอินไม่อยู่ป๊าก็เล่าเรื่องอาอินให้หนูฟังตลอดเลย " ผมยิ้มกับคำพูดของคนตรงหน้า
“ เล่าเรื่องของอาอินเหรอ เล่าเรื่องอะไรละครับ ไหนอลิซเล่าอาอินหน่อย "
“ เวลาที่หนูถามถึงอาอิน ป๊าก็จะบอกว่าอาอินโทรมาหาหนูแต่เพราะหนูนอนไปแล้วเลยไม่ได้รับสาย ป๊าบอกว่าเพราะอาอินไปอยู่ในที่ไกลๆ เวลาของที่นี่กับที่นู้นเลยไม่ตรงกัน เราเลยไมไ่ด้คุยกัน ป๊าชอบมาบอกหนูว่า อาอินฝากมาบอกหนูว่าคิดถึง ใช่มั้ยคะ "
“ อย่างงั้นเหรอครับ " ผมยิ้มให้เธอแต่ก็ไม่ได้ตบออะไรจากประโยคนั้น ผมไม่รู้ว่าสี่ปีที่ผ่านมามันต้องหลอกลูกสาวตัวเองว่าอะไรบ้าง ผมไม่รู้ทำไมมันถึงตัดสินใจโกหกแทนที่จะพูดความจริง ความจริงที่ว่าผมได้ทิ้งเธอกับมันไปแล้ว ทิ้งไปอย่างไม่มีเยื่อใย
ผ่านไปหลายนาทีอลิซก็หลับสนิทไปผมปิดไฟหัวเตียงก่อนจะห่มผ้าให้ ตอนที่เดินออกไปนอกห้องก็พบว่าไอ้โรมกำลังนั่งกินเบียร์อยู่ที่นอกระเบียงของบ้าน ท่าทางที่เหมือนกำลังคิดอะไรบางอย่างผมเดินเข้าไปใกล้มัน
“ ทำอะไรอยู่วะ "
“ อลิซหลับแล้วเหรอ " มันถามผมก็พยักหน้า
“ หลับแล้วละ เพิ่งหลับเมื่อกี้เอง " พอพูดถึงแค่นี้ทุกอย่างก็หยุด มันยื่นเบียร์มาให้ผม
“ สักกระป๋องมั้ย "
“ ไม่อะ กูไม่อยากกิน " ผมปฎิเสธมันก็ขมวดคิ้ว " ทำไมทำหน้าสงสัยขนาดนั้น "
“ ก็มึงปฎิเสธ มันแปลก "
“ ตรงไหนวะ กูก็แค่ไม่อยากกินมันก็เท่านั้น "
“ อิน "
“ โรม กูมีอะไรจะถาม " ผมที่ขัดคำพูดของมันก่อนอีกคนหันหน้ามามองด้วยสายตาจริงจัง
“ มีอะไร "
“ ทำไมถึงเลือกที่จะโกหกอลิซแบบนั้นวะ ทำไมถึงบอกลอิซว่ากูโทรมาหา ทั้งๆที่กู ไม่เคยโทรมาหามึงเลย ทำไมถึงไปโกหกลูกแบบนั้น ไม่โกรธบ้างเหรอวะ กูทิ้งมึงไปนะ กูไปโดยไม่บอกเลยนะ "
“ ไม่รู้วะ " ผมตอบออกมาก่อนจะยิ้มแล้วมองหน้าผม " ไม่รู้เหมือนกัน ไม่รู้ทำไมถึงทำแบบนั้น ตอนนั้นกูแค่อยากหลอกตัวเองมั้ง ก็มันเป็นทางเดียวที่ทำได้ " มันว่าพลางดึงผมเข้ามากอด " แต่ตอนนี้ไม่ต้องแล้ว "
“ โรม ขอโทษวะ "
“ เลิกพูดคำว่าขอโทษ เลิกรู้สึกผิดได้แล้ว ถ้าเราไม่ลืมอดีต มันจะมีพรุ่งนี้ได้ไงวะ "
“ อื้ม " ผมพยักหน้าก่อนจะถอนหายใจออกมา เราที่ยิ้มให้กัน โรมดึงผมเข้าไปกอด ผมไม่รู้ว่าที่กำลังอยู่มันถูกมั้ย มันสมควรรึเปล่าที่กำลังทำอยู่ตอนนี้ อดีตมันทำร้ายกันได้ขนาดนี้เลยเหรอ ทำร้ายกันเสียจนไม่กล้าแม้จะเดินต่อไปข้างหน้าอีก
“ คืนนี้จะกลับไปนอนที่บ้าน หรือว่าจะค้างที่นี่ " ผมมองเวลาที่ตอนนี้บอกเวลาสี่ทุ่ม ใจที่กำลังลังเลอยู่ๆมือหนาของคนที่ตั้งคำถามก็ก้มลงมากอดผมเสียก่อน มือมันล้วงเข้าไปในกระเป๋ากางเกงของผมก่อนจะชูขึ้น " แต่มึงไม่มีกุญแจรถอยู่กับตัวแล้วนะ "
“ ไอ้เหี้ยนี่ สันดานเดิมไม่เปลี่ยนเลยนะ " ผมหลุดยิ้มออกมา อีกคนก็เดินเข้ามากอดคอ
“ ไปอาบน้ำเถอะ เดี๋ยวกูจัดการเรื่องเสื้อผ้าให้ "
“ แต่พรุ่งนี้กูมีงาน กูจะเอาชุดที่ไหนใส่ไปทำงานวะ " ผมถามอีกคนที่ก็ยิ้ม มันพาผมเดินเข้าไปในห้องแต่งตัวของมันที่ติดกับห้องน้ำ ตู้ที่เคยเป็นของผมโรมเปิดมันออก เสื้อผ้าชุดเก่าของผมเรียงรายอยู่ในนั้น กลิ่นหอมอ่อนๆของมันราวกับว่าเพิ่งถูกซักรีดได้ไม่นาน " ยังเก็บไว้อยู่อีกเหรอวะ "
“ ยังไงก็ต้องกลับมานี่ "
“ คิดแบบนั้นเหรอ " ผมดึงผ้าขนหนูออกมาจากชั้นมากอดไว้ ตอนที่มองหน้าโรมมันก็พยักหน้าก่อนจะยักคิ้วมาให้
“ เสื้อผ้าของมึง มึงเป็นคนขนมันเข้ามา เพราะงั้นมึงจะต้องขนออกไปเอง ถ้ามึงไม่มาขนก็แสดงว่า มึงก็ต้องกลับมา " ผมเดินเข้าไปกอดมันหลังจากที่ได้ยินคำนั้น ไม่ใช่แค่คำพูดที่พูดเอาใจแน่ กลิ่นของเสื้อผ้าที่ถูกซักรีดมันบอกผมแบบนั้น ทั้งๆที่ผมคิดจะลืมมัน แต่มันกลับไม่คิดจะลืมผมเลยสักครั้ง " อาบน้ำได้แล้ว เดี๋ยวกูได้อาบอีก "
“ โอเค รอแปปนึงแล้วกัน "
ชุดนอนหอมๆแบบกลิ่นตัวของคนข้างๆ ผมล้มตัวลงนอนลงบนเตียงนุ่มที่แค่เอียงหลังลงนอนก็รู้สึกอุ่นอย่างบอกไม่ถูก เปลือกตาของผมหนักอึ้งหลับตาลงช้าๆก่อนจะสูดกลิ่นร่างกายเข้าไปเต็มปอด
“ จะนอนแล้วเหรอ "
“ อื้ม " ผมตอบมันก็หัวเราะ " หัวเราะอะไรวะ "
“ ง่วงขนาดนั้นเลยเหรอวะ "
“ พอได้กลิ่นที่นอนมึง ตากูก็ลืมไม่ขึ้นอีกแล้ว " ผมบอกอีกคนก็หัวเราะ ฟูกข้างตัวยุบลงนิดหน่อยตอนที่โรมนอนลงข้างๆผม พยายามฝืนลืมตาขึ้นมามองมัน ผมยิ้มมันก็ยิ้ม
“ สี่ปีแล้วนะ ที่ไม่ได้นอนข้างกัน มึงจะไม่หันมามองกูหน่อยรึไง "
“ นั่นสินะ ไหน ขอมองหน่อย " จ้องลึกลงไปในแววตาของกันและกัน ก่อนที่ผมจะหลบตาแล้วหันขึ้นไปมองบนเพดานว่างเปล่า หัวใจของผมเต้นแรงทั้งๆที่เมื่อกี้ยังอยากจะนอนอยู่เลย แต่ตอนนี้กลับไม่อยากทำแบบนั้นแล้ว มันเขินจนนอนแทบไม่หลับ น่าตลกจริงๆเลย
ความเงียบกลับมาปกคลุมเราทั้งคู่อีกครั้งก่อนมือหนาจะยื่นมาจับมือผมเอาไว้ ไม่มีคำพูดไหนหลุดออกจากปากสักคำ มีแค่การกระทำอบอุ่นนี้เท่านั้น การกระทำที่เหมือนจะบอกผมว่า มันอยู่ตรงนี้ แล้วเป็นการกระทำที่เหมือนมันเองก็จะบอกตัวเองว่า ในที่สุดผมเองก็อยู่ตรงนี้
“ ทำไมถึงให้อภัยกูวะโรม " ผมถามมันออกไปเพื่อทำความเงียบนั้นในท้ายที่สุด ฝ่ามือที่กำแน่นขึ้นก่อนจะตอบคำถามของผม
" ตอนที่โดนทำแบบนั้นกูเจ็บปวดก็จริงอยู่ แต่พอไม่มีมึง กูว่ามันเจ็บปวดมากกว่าวะ " โรมบอกเรามองไปยังเพดานขาวเหมือนๆกัน ราวกับกำลังนอนมองอะไรสักอย่างที่สวยมากๆ ทั้งๆที่ไม่มีอะไร เป็นแค่เพดานขาวๆที่กำลังบอกเล่าเรื่องราวและเหตุผลที่ผ่านมา " ตอนนั้นมึงทำให้กูเจ็บ กูเองก็ทำให้มึงเจ็บ แต่มึงก็ยังอยู่ กูยังเห็นมึง ยังคิดว่าจะแก้ไขอะไรได้บ้าง จะพยายามอะไรได้บ้างเพื่อให้มึงเลือกกู มันเจ็บแต่ยังหาให้หายเจ็บได้ แต่มันต่างกันกับตอนที่มึงหายไป ตอนนั้นถึงอยากจะทำอะไรก็ไม่มีแม้โอกาสจะทำ ได้แต่คิดว่า อีกเดี๋ยวคงกลับมา แต่รู้มั้ยกูไม่คิดว่าจะเจอมึงหรอก มันนานจนกูตัดใจไปแล้วหลายครั้ง กูเอ่ยขอโทษอลิซไปหลายครั้งที่ยังคงโกหกเรื่องของมึงแบบนั้น คำโกหกที่ทำให้อลิซมีความหวัง แต่จริงๆมันเป็นกูตังหากที่ยังหวัง หวังว่ามึงจะกลับมา มันโคตรงี่เง่าเลย ตอนนั้นกูคิดแบบนั้นจริงๆนะ มึงจะกลับมาหากูเหรอ กูที่ทำให้มึงเจ็บปวด มึงจะกลับมาหาเหรอ ไม่มีความเป็นไปได้เลย "
“ กูเองก็ไม่ได้คิดจะกลับมาหรอก "
“ ที่เห็นมึงเป็นอยู่ตอนนี้กูก็พอเดาได้ " โรมหัวเราะ " หนีไปเรียนเมืองนอก กลับมาทำงานที่ใหม่ เข้าไปเยี่ยมอลิซแบบที่ไม่ให้อลิซรู้ตัว "
“ รู้ด้วยเหรอ คนคนนั้นเป็นกู "
“ ตอนแรกที่อลิซบอกกูไม่คิดว่าเป็นมึงหรอก มันดูง่ายไปหน่อยที่จะเป็นแบบนั้น แต่พอกูมาเจอมึง ก็เคยคิดว่า อื้ม ตอนนั้นคงเป็นมึงจริงๆ คนที่อลิซพูดถึงคนที่เหมือนอาอิน แปลกจังนะ ทำไมอลิซถึงติดมึงนักก็ไม่รู้ คนอื่นไม่เห็นเป็น "
“ อาจเพราะกูใจดีมั้ง " ผมเดา เพราะคิดว่ามันน่าจะเป็นแบบนั้น
“ แต่กูว่าอาจจะเพราะว่า เวลาที่มึงอยู่กับกู แล้วก็อยู่กับแก มันมีบรรยากาศที่แกชอบมั้ง "
“ ยังไง "
“ บรรยากาศของคำว่าพ่อแม่ลูกไง " ผมหยุดยิ้มออกมา ตอนที่หันไปมองหน้ามัน โรมก็หันมาพอดี แขนที่เอื้อมตัวไปกอดอีกคนไว้ผมซบลงตรงอก
“ ไอ้คนขี้เต๊าะ ยังขี้เต๊าะเหมือนเดิมเลยนะมึง "
“ มึงก็ไม่เปลี่ยนไปเลยนะ " อ้อมกอดที่กอดกันแน่น บางทีผมก็คิดว่าคนเราจำเป็นต้องลืมความสุขที่มันเคยมีด้วยเหรอ เพียงเพราะแค่ว่า ครั้งนึงมันเคยมีส่วนที่เจ็บปวด ทำไมเราไม่เลือกที่จะเก็บความสุขไว้ แล้วตัดส่วนที่เสียนั้นออกไปละ แบบนั้นมันไม่ดีกว่าเหรอ
..............................................................
แสงอาทิตย์อ่อนๆ สาดเข้ามาในห้องบอกเวลาของวันใหม่ ผมลืมตาขึ้นในอ้อมกอดของคนที่ตัวเองพยายามหนีมาตลอดแต่กลับยิ้มรับวันใหม่ภายในอ้อมกอดนั้น เงยหน้าขึ้นมองใบหน้าคมที่เปลี่ยนไปเล็กน้อย โรมเหมือนคนที่ทำงานหนักขึ้นแล้วเครียดเสียจนใบหน้าเริ่มมีริ้วรอย แต่เพราะมันทำงานหนักแถมยังไม่ค่อยดูแลตัวเองก็ไม่แปลกที่จะมีรอยย่นบอกอายุปรากฏขึ้นมา
“ ตื่นได้แล้ว " ผมกระซิบบอกมัน ที่ยังคงกระชับอ้อมกอดนั่นให้แน่นขึ้น " มึง กูจะไปอาบน้ำ นี่มึงจะกอดกูไปถึงไหน "
“ กลัวมึงหายไป " มันบอก ผมก็ยิ้ม
“ หายไปเข้าห้องน้ำแค่นี้ก็ไม่ได้เหรอวะ "
“ จะหายไปแค่เข้าห้องน้ำใช่มั้ย "
“ ใช่ ทำไมกลัวกูจะหายไปไหน " ผมถาม แต่มันก็ไม่ตอบอะไร โรมแค่กระชับอ้อมกอดของผมไว้ก่อนจะปล่อยมันหลังจากนั้น " มึงนอนต่ออีกนอนก็ได้ เพิ่งตีห้าครึ่งเอง "
“ อื้ม "
“ เดี๋ยวกูปลุก " ผมบอกก่อนจะห่มผ้าให้มัน เดินเข้าไปอาบน้ำล้างหน้าวันนี้ผมมีเวรตอนเช้าแต่จะให้นอนต่ออีกหน่อยก็คงไม่ได้แล้ว อาจเพราะเคยชินกับการตื่นตอนนี้
เปิดตู้เย็นทำอาหารเช้า ผมพบว่ามันไม่อะไรเลยครับ ยกเว้นอาหารแช่แข็งที่แค่เวฟก็สามารถกินได้เลย ไส้กรอก แล้วโจ๊กสำเร็จรูป ส่ายหน้ากับครอบครัวนี้มันไม่เปลี่ยนไปเลยจริงๆ เคยเลี้ยงลูกไม่ได้เรื่องยังไงก็เลี้ยงไมไ่ด้เรื่องแบบนั้น จัดการต้มโจ๊กสำเร็จลงในหม้อสำเร็จคนกินสามคน เน้นใส่เนื้อสัตว์กับไส้กรอกที่มีในตู้เย้นให้เยอะหน่อย
“ อาอิน " อลิซเดินออกมาจากห้องนอนตัวเองพร้อมกับตุ๊กตาหมีตัวโปรด สองเล็กๆขยี้ตาตัวเองก่อนจะเดินเข้ามากอดผม
“ ตื่นแล้วเหรอครับ " ถามออกไปแต่อีกคนก็เงียบเอาแต่กอดผมไว้แบบนั้น ผมหันมาคนโจ๊กในหม้ออีกสักพัก่อนจะกดปิดแก๊ส " ไปอาบน้ำได้แล้วครับ เดี๋ยวไปโรงเรียนสายนะ "
“ อาอินอาบน้ำหน่อย "
“ งอแงจังเลยนะ ไหนมาดูหน่อย ยังไม่หายป่วยเหรอ " ยื่นมือไปจับหน้าผากของอีกคน เมื่อวานอลิซป่วยก็เลยไม่ได้ไปโรงเรียนแต่ตอนเย็นก็ดูเหมือนอาการดีขึ้นแล้ว แต่แปลกที่เช้านี้ตัวยังร้อนอยู่เลย
“ ตัวร้อนนะ อลิซน่ะ " พูดแบบนั้นอีกคนก็ยังนิ่ง ผมอุ้มเธอที่หนักขึ้นจากเมื่อก่อนมากไปนั่งที่โซฟา ยิ้มให้เด็กตัวเล็กที่บางทีก็ลืมไปเลยว่า มันผ่านมาตั้งสี่ปีแล้ว ก็ไม่แปลกที่อีกคนจะโตขึ้นบ้าง " นั่งตรงนี้ก่อนนะครับ เดี๋ยวอาอินไปเอาผ้าขนหนูมาเช็ดตัวให้ "
ผมเดินเข้าไปในห้อง คนที่คิดว่าน่าจะอยู่บนเตียงตอนนี้กลับไม่อยู่แล้ว ผมเดินไปหยิบผ้าขนหนูผืนเล็กจากตู้ มันที่กำลังแต่งตัวก็หันมาถาม
“ ทำอะไรวะ "
“ อลิซเหมือนจะไข้ขึ้นอีกแล้ว กูเลยจะเช็ดตัวให้แกหน่อย "
“ แต่เมื่อวานอาการก็ดูดีขึ้นแล้วนะ " โรมบอก
“ อาจเพราะตื่นเต้นที่ได้เจอกูมั้ง "
“ เหรอ " พยักหน้าให้มันผมเปิดน้ำอุ่นลงบนผ้าก่อนจะบิดมันจะแห้ง " งั้นวันนี้กูจะลางานแล้วกัน "
“ เมื่อวานมึงก็ลางานไม่ใช่เหรอ ลาติดๆกันได้รึไง "
“ แล้วจะให้ทำไงวะ อลิซจะอยู่กับใครละ " ผมคิดตอนที่มันพูดออกมา โรมเดินออกไปหยิบโทรศัพท์ของตัวเองผมก็เดินตามออกไป คว้าโทรศัพท์ที่มันกำลังโทรออกมาไว้กับมือ
“ ปล่อยให้เป็นหน้าที่กูเอง "
“ แต่มึงมีเวรเช้า "
“ กูจัดการได้น่า มึงไม่ต้องห่วง " ผมบอก
“ แต่ว่า " ท่าทางที่ยังไม่ไว้วางใจผมเดินเข้าไปยืนหน้ามันก่อนจะยื่นมือถือคืนให้
“ ไม่มีแต่แล้ว ถ้ามึงจะให้กูกลับมาอยู่กับมึงในฐานะแบบที่เคยเป็น ตอนนี้มึงแค่ไปทำงานแล้วเรื่องอลิซปล่อยให้เป็นหน้าที่ของกู " ผมว่าก่อนจะเดินออกไปนอกห้อง อลิซฟุบหลับไปกับโซฟาอีกครั้ง ผมเช็ดหน้าอีกคนไปเรื่อยๆ เธอที่ลืมตาขึ้นมองผมด้วยสายตาอ่อนเพลีย " เดี๋ยวเช็ดตัวเสร็จแล้ว แต่งตัวไปบ้านคุณยายกันนะ "
“ คุณยายเหรอคะ " เสียงเบาๆถามผมก็พยักหน้า
“ คุณยาย แม่ของอาอินไง อลิซจำได้มั้ยครับ "
“ หนูจะได้ไปหาคุณตา คุณยายจริงๆเหรอ "
“ จริงครับ "
“ ดีใจจังเลย " รอยยิ้มกว้างบอก " หนูคิดถึงคุณตาคุณยายแต่ป๊าไม่พาไปหาเลย ป๊าบอกว่าถ้าไปแล้วจะไปรบกวนคุณตาคุณยายค่ะ "
“ งั้นวันนี้เราไปกันนะ " พยักหน้าน้อยๆให้ผม อลิซหลับตาลงอีกครั้ง ผมเดินไปหยิบที่วัดไข้มาใส่ไว้ใต้ลิ้นอีกคน " ป่วยอีกแล้ว เด็กน้อย "
“ เด็กน้อย " อลิซเลียนแบบเสียงของผม
“ ไหนมาให้ป๊าอุ้มหน่อยไม่สบายเหรอครับ " ร่างสูงเดินเข้ามาใกล้ผมดึงปรอทวัดไข้ออกจากปากอลซ สองแขนก็กางออกให้โรมอุ้ม เธอซบลงไปบนไหล่แสดงท่าทางอ้อนด้วยความน่ารัก
“ 37.8 องศา " ผมบอกโรม ตอนที่ยื่นมือไปจับหน้าผากของอีกคน " กินข้าวก่อนดีกว่านะ จะได้กินยา "
“ ไปกินข้าวกันนะ " โรมบอกก่อนจะอุ้มอีกคนไปนั่งที่เก้าอี้ตรงโต๊ะกินข้าว ผมตักโจ๊กมาสามถ้วย วางไว้หน้าคนทั้งคู่ มองดูเวลาที่กำลังเดินไปเรื่อยๆ
“ มึงรีบกินเถอะ เดี๋ยวมึงจะสาย "
“ มึงเองก็จะสายนะ ยังไม่แต่งตัวอีก "
“ งั้นเดี๋ยวกูมา " ผมบอกมันแบบนั้น ตอนที่วางโจ๊กไว้ตรงหน้าให้เรียบร้อย " มึงรีบกินเลยนะ เดี๋ยวรถติด "
“ ครับๆ สั่งเป็นแม่เลยนะ "
“ เออ " คว้าโทรศัพท์ในกระเป๋าขึ้นมากดโทรออก ปลายสายที่รับผมโทรไปแจ้งว่าวันนี้จะเข้าไปทำงานสายเพราะมีธุระสำคัญที่ต้องไปทำขอสายสักสองถึงสามชั่วโมง " เรียบร้อยแล้วละ "
“ ของมึงมันจ่ายจังนะ " ผมยิ้มให้มัน จริงๆจะบอกแบบนั้นก็ไม่ได้หรอก ยังไงวันนี้ก็ต้องทำงานเกินเวลาไปอีก
“ พูดมาก กินเสร็จยัง " ผมถาม โรมพยักหน้าก่อนจะกินข้าวคำสุดท้ายตามด้วยน้ำอีกแก้วใหญ่
“ เสร็จแล้วครับ "
“ งั้นก็ไปทำงานได้แล้ว " บอกแบบนั้นอีกคนก็ลุกขึ้น มองดูถ้วยโจ๊กที่ไม่พร่องลงไปเลยสักนิด โรมก้มหอมแก้มลูกสาวตัวเองไปเต็มฟอดทั้งซ้ายขวา
“ เดี๋ยวตอนเย็นป๊ากลับมาพาไปกินของอร่อยๆนะครับ "
“ ป๊าตั้งใจทำงานนะ " มือเล็กๆโบกลาพ่อของตัวเอง ผมเองที่เดินไปที่ประตูห้องพร้อมๆกับอีกคน โรมหันมองอลิซก่อนจะมองหน้าผม
“ ไม่รบกวนมึงแน่นะ "
“ ถามแบบนั้นทำไมวะ " ผมบอกก่อนจะเลื่อนเนคไทที่ไม่เข้าที่ให้ขึ้นไปพอดีกับเสื้อของอีกคน " ตั้งใจทำงานเถอะ เผื่อวันไหนกูตกงานมึงจะได้มีเงินเลี้ยงกู "
“ ได้ครับผม " มันขยี้หัวผมก่อนจะก้มลงมาหอมแก้ม หัวใจที่กระตุกแรงมันยิ้ม " ฝากด้วยนะ "
“ อื้ม กูจะดูแลอลิซให้เองไม่ต้องห่วง "
“ เปล่า หัวใจกู " มันบอกผมก็ถอนหายใจ
“ ไปทำงานไป "
“ ไปแล้วครับ " ยิ้มกว้างให้ผมก่อนจะเดินออกจากห้องไปทำงาน ส่วนตัวผมเองก็เดินกลับเข้ามาให้ห้อง มีเด็กผู้หญิงกำลังนั่งซึมอยู่กับถ้วยอาหารเช้าที่ไม่ว่ายังไงก็กินไม่หมดเสียที
“ ไม่อร่อยเหรอครับอลิซ "
“ หนูไม่อยากกิน หนูเจ็บตรงนี้ " จับที่คอของตัวเอง ผมก็พยักหน้าเข้าใจ ก่อนจะตักโจ๊กคำเล็กๆขึ้นป้อน
“ แต่หนูก็ต้องกินนะครับ จะได้กินยานะ อาอินให้กินแค่ 9 คำก็พอ "
“ แค่เก้าคำนะ "
“ ครับแค่เก้าคำ " ผมบอกเธอก็ยอมกินข้าวที่ผมป้อนจนครบตามที่บอก จัดการเช็ดตัวอีกครั้งแล้วก็เปลี่ยนเสื้อผ้าให้อีกคน ก่อนจะเปิดการ์ตูนเรื่องโปรดเอาไว้ให้ " อลิซดูการ์ตูนไปก่อนนะ อาอินไปแต่งตัวแปปนึงนะครับ "
พยักหน้ารับเบาๆ ผมก็เดินเข้าไปแต่งตัวในห้อง เพิ่งสังเกตว่าดรมจัดการเสื้อผาไว้ให้ด้วย ผมหยิบเสื้อตัวที่มันวางไว้บนเตียงขึ้นมาใส่จัดการเรื่องตัวเองเรียบร้อยก็หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาโทรออกเพื่อกดสายสำคัญ
“ ว่าไงครับ อิน " แม่รับสาย
“ แม่วันนี้ไม่เข้าเวรใช่มั้ย " ผมถาม
“ ใช่ มีอะไรเหรอ วันนี้เราก็ไม่เข้าเวรเหรอ แล้วเมื่อคืนไปไหนมาทำไมไม่กลับบ้าน "
“ เรื่องมันยาวน่ะครับ ว่าแต่ตอนนี้อยู่บ้านใช่มั้ย "
“ อื้ม "
“ งั้นเดี๋ยวผมพาของเล่นไปฝาก "
“ ของเล่น ? “ แม่ทวนเสียงผมก็หัวเราะ " อะไรเหรอ "
“ เก็บไว้ให้แปลกใจดีกว่า งั้นเดี๋ยวเจอกันครับ " ผมวางสายโทรศัพท์ก่อนจะเดินเข้าไปจัดการเสื้อผ้าของอีกคนใส่กระเป๋าพร้อมกับยา
“ ไปกันครับ " ยื่นมือไปหาอีกคนที่ลุกขึ้นจากโซฟา มือที่กอดตุ๊กตาหมีของตัวเองไว้แน่น
“ อาอิน "
“ ครับผม "
“ หนูเอาตุ๊กตาไปด้วยได้มั้ยคะ "
“ ได้สิครับ " ผมบอกก่อนจะมองไปรอบๆ ทุกอย่างถูกจัดการเรียบร้อยหมดแล้ว ไฟปิดแล้ว จานก็ล้างหมดแล้ว ผมถอนหายใจออกมายังมีเวลาอีกชั่วโมงที่ผมจะจัดการเรื่องของอลิซ " ไปกันครับ เดี๋ยวคุณยายจะรอนานนะ "
“ ค่ะ " เสียงใสๆหันมายิ้มให้ผม เราออกเดินทางไปบ้านแม่ของผมกันใช้เวลาไม่นานก็ถึง อลิซมองซ้ายมองขวาดูตื่นเต้นยิ่งกว่าทุกครั้ง " อาอิน "
“ ครับผม "
“ ถ้าหนูเจอคุณยายหนูต้องทำไงเหรอ "
“ แล้วหนูอยากจะทำอะไรครับ " ผมถามอีกคนก็คิด
“ กอด " อลิซตอบออกมา ผมยิ้มก่อนจะลูบหัวอีกคนเบาๆ
“ งั้นหนูก็วิ่งเข้าไปกอดเลยดีมั้ยครับ กอดแล้วก็บอกว่า คุณยายอลิซมาหาคุณยายแล้วดีมั้ย "
“ อื้ม ดีค่ะ " รอยยิ้มน่ารักๆที่ยิ้มตอบผม เปิดประตูให้เธอลงจากรถผมก็หยิบกระเป๋าของอลิซตามลงไป ในบ้านหลังใหญ่ที่ตอนนี้มีแค่แม่กำลังนั่งอยู่ในบ้าน ผมเอ่ยทัก
“ แม่ อินมาล่ะ "
“ มาแล้วเหรอ " แม่หันมาหา เธอนิ่งไปสักพักตอนที่เห็นว่า มีใครคนนึงยืนอยู่ข้างๆผมด้วย " อลิซ "
“ คุณยาย " เด็กผู้หญิงตัวน้อยข้างผมบอกก่อนจะวิ่งเข้าไปหาอีกคน สองแขนเล็กที่กอดแม่ผมไว้ เสียงใสๆที่เอ่ยบอก " คุณยายหนูคิดถึงคุณยายจังเลยค่ะ "
“ อลิซ ยายก็คิดถึงหนูนะ " แม่ก้มลงมากอดเธอไว้ ผมตั้งกระเป๋าอลิซไว้บนเก้าอี้แม่ก็มองมา " อิน ทำไมถึง ทำไมอลิซถึงได้มาอยู่ที่นี่ละ แล้วโรม หรือว่าอินกับโรม " แม่ที่เหมือนจับใจความเรื่องราวไม่ถูกพูดออกมาด้วยความงุนงงแม้สองแขนจะกอดอลิซไว้แน่น
“ อิน เดินกลับไปทางเดิมอีกแล้วล่ะแม่ " ผมบอกอีกคนที่มองหน้าผมด้วยความไม่เข้าใจ " แต่หนนี้ อินจะเดินไปด้วยความสุขนะ อินจะลองดูอีกครั้ง อินจะทิ้งความทุกข์ในอดีตนั่นไป แล้วเก็บไว้แค่ความสุขที่เคยมีเท่านั้น "
ถ้าความสุขที่เราเคยมี เป็นสิ่งที่เราคิดถึง ลบความทุกข์นั้นออกไป แล้วเหลือทิ้งไว้แค่ความสุขที่เป็นความทรงจำดีๆ ดีกว่า
“ แน่ใจแล้วนะ " แม่ถาม อาจเพราะรู้ว่าผมเจ็บซ้ำกับเรื่องนี้มากแค่ไหนเลยถามออกมาแบบนั้น
“ อินจะมีความสุขแม่ มากกว่าครั้งไหนๆ ที่เคยมีความสุขมา " จะไม่ทำให้ใจเป็นทุกข์ นั่นคือสิ่งที่ผมสัญญากับตัวเอง
ทางที่ผมกำลังจะเดินไป มันคือการเริ่มต้นใหม่ ในทางเดิม แต่ถูกปูทาง เป็น ทางใหม่
................................................................
สวัสดีค่ะ คนอ่านทุกคน ( วันนี้มาแบบทางการ )
เนื่องด้วย วันนี้หนมมีอะไรจะมาประกาศ นั่นคือ
“ Choice รักที่ต้องเลือก “ จะประกาศรวมเล่มค่า
แต่ว่าตอนนี้เนื้อหายังไม่เสร็จสมบูรณ์ทั้งหมด เลยมาประกาศได้เพียงเท่านี้ เพื่อให้คนอ่านที่ต้องการ หรือสนใจ
ได้อ่านข้อมูลกันคร่าวๆก่อน ที่ทุกอย่างจะเสร็จสมบูรณ์ ค่ะ
หนังสือ Choice รักที่ต้องเลือก มีจำนวน 2 เล่มจบ (1000 +, - ) *อาจจะมากน้อยกว่านั้น
ตอนพิเศษจะมีประมาณ 10 – 15 ตอนจบ ( หรืออาจมากกว่านั้น ) แบ่งออกเป็นบทสรุปต่างๆ ไม่ว่าจะเป็น โรมอิน ชีวิตของไฟท์ ชีวิตของเต และมีคู่เซฟวาด
ของแถม จะมีที่คั่น และ ของแถมแยกอีกหนึ่งชิ้น ( ถ้ามีคนสั่งจองในจำนวนเยอะ จะผลิตเป็นบ๊อกเซ็ตคะ )
ราคาประมาณ 900 – 1000 บาท
**ทั้งนี้ เป็นแค่รายละเอียดคร่าวๆ รายละเอียดจริงๆ จะมาพร้อมกับหน้าปกหนังสือ และจำนวนหน้าที่ชัดเจนกว่านี้นะคะ**
สำหรับใครที่ต้องการสอบถามเพิ่มเติม สอบถามได้ที่ทวิต @realkanom หรือเพจ หนมมี่ผู้ใสซื่อ
และสำหรับเนื้อหานิยายตอนนี้ ถ้าใครมีทวิตหรือเฟส หนมฝากแท็ก #Choiceต้องเลือก ด้วยเด้อ
ขอบคุณที่เข้ามาอ่านและคอมเม้นท์เสมอจ้า
-
อินพร้อมที่จะมีความสุขกับแล้ว และโรมจะเป็นคนที่มอบความสุขนั้นให้อินได้แน่นอน
อย่าไปยึดติดกับอดีตที่มันมีแต่ความเจ็บปวดเกินไป มีความสุขกับปัจจุบันนี่แหละนะอิน
ได้อยู่กับคนที่รัก ได้อยู่กับน้องอลิซ อลิซมาคอยออดอ้อนให้มีความสุข ความสุขของอินอยู่ไม่ไกลแล้ว ^^
:pig4: :L2:
-
อินกลับมารักกับโรมดีแล้วคร้าาาา :mew1: :mew1:
ดูเป็นครอบครัวสุขสันต์ขึ้นมาทันที Teamโรม
-
รอค่าาาา
ขอให้ทุกคนมีความสุขขขข :bye2:
-
ดีใจกับอลิซด้วย ที่ได้อาอินกลับมาแล้ว อ่านแล้วสงสารอลิซนะ คำพูดซื่อๆ อลิซรักอินมาก ผูกพันมากเลย อินก็รักอลิซไม่แพ้กัน สรุปแล้วอินเลือกโรมสินะ แต่เชื่อว่าอินเลือกโรมแล้วไม่ผิดหวังแน่นอน โรมเป็นคนรักใครรักจริง อินจะมีความสุขมากกว่าครั้งไหนๆ ตัดความทุกข์และยึดติดออกไป ยึดความสุขที่ได้ไว้ดีกว่านะ คงไม่มีอะไรมาทำให้ดราม่าแล้วล่ะสำหรับอิน โรม :กอด1: จะเหลือก็แต่ ไฟว์ กับ เต สินะ ที่ยังไม่รู้ว่าจะคู่กันไหม แต่อ่านตอนท้ายที่คุณหนมเปิดรวมเล่มแล้วบอกบทสรุป โรมอิน วาดเซฟ มันลงตัวแล้วนะว่าคู่ใครเป็นคู่ใคร แต่ตรงชีวิตไฟว์ ชีวิตเต มันเหมือนบอกให้รู้ว่าทั้งคู่ ไม่ได้คู่กัน :hao5: แต่เอาเถอะขอแค่ให้ทุกคนได้มีความสุขก็พอ ถึงจะเสียดาย ไฟว์ เต (มโนไปแล้วตรู อยากรู้คงต้องซื้ออ่านใช่ม๊ะ) แต่ยังไงขอตอนพิเศษ ไฟว์ กับ เต ด้วยได้ไหมคะ อยากอ่าน คู่นี้อ่ะ ไหนๆ อินกับโรมก็มีความสุขและบทสรุปแล้วว่าคู่กัน ขออ่านชีวิตคู่นี้บ้างเถอะนะ :call:
-
อ่านแล้วดีใจ
ปลื้มปริ่ม
ดีกันจริงๆแล้ว
ไม่เสียใจที่เลือกทีม#โรมอิน ตั้งแต่แรก
โรมน่ารักมากๆๆๆ
-
:mew1: รักโรมเลย คริคริ
อินทำถูกแล้ว ทิ้งความเจ็บปวด อย่ากลัวที่จะเริ่มต้นใหม่แม้จะเป็นคนเก่าก็เหอะ o13 ถึงเวลาแล้วที่ควรจะมีความสุขสักที
-
คู่นี้ลงแล้ว
แล้วไฟท์กับแอลล้าา ต้องคู่กันนะคู่กันนะคู่กันนะ
-
ดีใจที่กลับมารักกัน
อินอย่าทำร้ายโรมอีกน๊าาาา
อ่านตอนนี้แล้วน้ำตาจะไหลอ่า น้องอลิซน่ารักมากกกกก
-
ขอให้มีความสุขจริงๆสักทีนะหมออิน
-
อินมีความสุขกับปัจจุบันนะ
อดีตน่ะเก็บไว้เป็นสิ่งเตือนใจก็พอ
-
อินมีความสุขแล้ว ดีจังเลยน้าาา อยากให้ตอนนี้ไฟท์ก็กำลังมีความสุขเหมือนกัน :)
-
อ่านแล้วยิ้มเลย
-
ดีใจกับโรมอินด้วยนะค่ะ ชอบคู่นี้มากกกกก
-
ThankS
-
ดีจัง โรมอิน ดีกันแล้ว
-
อินโรมกะลังแฮปปี้มีความสุข
ขอไฟท์เตด้วยได้ไหม
-
ตอนพิเศษที่ 5
“ ทีส วาดกลับมาแล้ว " เสียงที่ตะโกนเข้ามาในห้อง ไม่ใช่เสียงที่เรียกชื่อของผม หันไปตามเสียงคนที่เดินเข้ามายิ้มแห้งๆก่อนจะวิ่งไปหาเจ้าตัวน้อยที่วิ่งไปหาเจ้านายของมันด้วยความซื่อสัตย์ ท่าทางคลอเคลียและออดอ้อนของสุนัขของผมที่เหมือนมันกำลังหลงเจ้าของ กับแฟนของผมเอง ที่ใส่ใจหมามากกว่าแฟนตัวเองซะอีก " หมอ ทีสกินข้าวยัง "
“ ถามมันดิ " ผมบอกอีกคนก็ขมวดคิ้ว
“ มันตอบได้ที่ไหนละ "
“ กินแล้ว " ผมตอบก่อนจะตบเบาะโซฟาข้างๆให้อีกคนเข้ามานั่งใกล้ วาดที่อุ้มทีสเดินเข้ามานั่งลงข้างๆ
“ แล้วหมอกินข้าวยัง "
“ ถามหมาก่อนแฟนตัวเองอีกเนอะคนเรา " ผมบอกอีกคนก็ยิ้มกว้าง " ยัง "
“ อ้าว ทำไมยังไม่กิน "
“ ที่บ้านมีแต่อาหารหมา จะกินได้ไง " อย่างที่ผมบอก ที่นี่แฟนเจ้าของบ้านสนใจหมายิ่งกว่าใคร อาหารไอ้ทีสมีไม่เคยขาด แต่อาหารคนมีบ้างไม่มีบ้างไม่ค่อยได้สนใจ
“ อะไรหมอ เมื่อสองวันก่อนเพิ่งซื้อเข้ามาเองนะ " วาดวางทีสลองบนโซฟา มันที่หันมองผมก่อนจะโดนผลักหัวไปทีนึง
“ มองอะไร " พอถามไปแบบนั้น ไอ้ตัวเล็กก็วิ่งไปหาวาดที่เดินไปที่ตู้เย็นทันที ออดอ้อนออเซาะที่เท้าวาดก็ก้มลงมาถามมัน
“ อะไรครับ ทีส จะให้วาดอุ้มเหรอ เดี๋ยวก่อนนะ วาดหาข้าวให้หมอกินก่อน " อีกคนบอก ผมก็ถอนหายใจออกมา ลุกขึ้นจากโซฟาเดินตรงเข้าไปหาผมกอดเอวอีกคนจากข้างหลัง วาดก็หันมามอง " มีอะไรหมอ "
“ กอดไม่ได้เหรอ "
“ ก็ได้แหละ " วาดบอก แต่มือก็เหมือนจะดึงแขนผมออกอยู่แบบนั้น อยู่ด้วยกันมาตั้งนานแต่อาการขี้อายขี้เขินก็ไม่เคยหายไปจากความรู้สึกของใครคนนี้สักที วาดยังเขินแม้กระทั้งตอนที่ผมกอด หรือทำอะไรมากกว่านั้น ทั้งๆที่ก็ ว่าไม่ใช่ครั้งแรก แต่ทุกครั้งที่เริ่มทำอีกคนก็เริ่มขัดเขิน " ถอยออกไปหน่อยสิครับ กำลังจะหาอะไรให้กินไง "
“ ออกไปหาอะไรกินเป็นเพื่อนหน่อย "
“ ตอนนี้นะเหรอ " วาดหันมาถามก่อนจะหันไปมองเวลา " สามทุ่มแล้วนะหมอ "
“ ก็ยังไงละ ก็แค่สามทุ่มเอง "
“ อยากกินอะไรละครับ "
“ ขับรถออกไปก่อน แล้วค่อยคิด "
“ พรุ่งนี้หมอมีเวรไม่ใช่เหรอ " วาดหันมาถาม " กินอะไรง่ายๆ แล้วรีบนอนดีกว่าพรุ่งนี้เวรห้องฉุกเฉินนะ "
“ นี่ นายเป็นหมอฟันหรือว่านักสุขภาพกันแน่ ฉันเริ่มสงสัยแล้วนะ " หันตัวเองขึ้นให้พิงกับตู้เย็น ผมที่ค้ำสองมือกั้นตัวเค้าไว้ เอ่ยถ่ามอีกคนก็ถอนหายใจออกมา
“ ก็พรุ่งนี้หมอต้องใช้พลังงานเยอะ ต้องใช้สมาธิ จะเกิดความผิดพลาดไม่ได้นะ ทำไมไม่รีบนอนละ "
“ อยากอยู่กับแฟนอะ " คำพูดสั้นๆที่บอกอีกคน วาดยิ้มหวานให้ผม
“ ก็ยืนอยู่ตรงนี้ไง "
“ เหรอไหนละ " ทำเป็นมองหา อีกคนก็กอดเอวผมเอาไว้ ใบหน้าหวานที่ซบลงมาถาม
“ ถ้าแบบนี้ จะเห็นรึยังละ "
“ เห็นแล้ว " ผมบอกก่อนจะกอดอีกคนกลับไป ความอบอุ่นที่กำลังรู้สึกมีความสุขเราได้ยินเสียงกระดิ่งห้อยคอของทีสวิ่งไปมาวนรอบตัวเราสองคนเป็นระยะ ผมว่าถ้าพูดพูดได้มั้นคงถาม ว่าทำไมไม่กอดมันด้วยอีกคน
“ โฮ่ง! โฮ่ง! "
“ ยุ่งน่า " เอาเท้าเขี่ยทีสออกให้พ้นทาง วาดที่เห็นแบบนั้นก็หันมองก่อนจะหันมาดุผม
“ เอาเท้าเขี่ยทีสแบบนั้นได้ไง สงสารมัน มันตัวเล็กนิดเดียว "
“ เลิกสนใจมันสักทีเถอะน่า สนใจฉันบ้าง "
“ อิจฉาหมาเหรอหมอ "
“ เออ " ตอบออกไปตรงๆอีกคนก็กลั้นขำ
“ มันน่าตลกตรงไหนวะ " ผมถาม
“ แล้วทำไมต้องทำหน้าซีเรียสขนาดนั้นด้วยละ " วาดหันมาถามก่อนจะก้มลงไปอุ้มทีสขึ้นมา มือที่ลูบหัวหมา รอยยิ้มที่ยิ้มให้ มีความสุขเวลาอยู่ผมเสียอีก
“ มานี่เลยมา " คว้าเอาทีสที่วาดอุ้มโยนลงไปบนโซฟา ผมคว้าเอากุญแจรถมือถือแล้วก็กระเป๋าตังค์ที่ตั้งอยู่บนโต๊ะแล้วลากอีกคนที่กำลังจะเดินไปดูหมาของผมด้วยความเป็นห่วงออกไปนอกห้องทันที
“ เดี๋ยวๆ ไปไหน " วาดถาม มืออีกข้างยื่นมาเหมือนจะหยุดผมไว้ " เดี๋ยวก่อนๆ ให้วาดกลับไปดูทีสก่อน เมื่อกี้หมอโยนมัน มันอาจจะตกลงขาหักก็ได้ "
“ มันไม่ได้กระดูกเปราะขนาดนั้นนะ " ผมบอก มันก็ไม่ใช่หมาแฟชั่น เป็นหมาล่าสัตว์ด้วยซ้ำไปแต่แค่พันธุ์เล็กมันก็เท่านั้น
“ แต่ว่า "
“ นี่! สนใจกันบ้างสิ " หันไปขึ้นเสียงใส่อีกคน วาดที่กำลังดึงดันก็หยุดลง " สนใจกันบ้าง "
“ รู้แล้ว " เสียงเบาๆตอบรับก่อนจะออกเดินมาตามผม มือที่จับแน่นผมเริ่มคลายมันออกเบาๆ เราลงลิฟท์กันไปเงียบๆไม่มีใครพูดอะไรสักคำ วาดที่เหลือบมองผมเป็นระยะ เหมือนอยากจะถามแต่ก็ไม่กล้าที่จะเอ่ยออกมา คงคิดว่าผมงอน แต่ผมก็งอนจริงๆนั่นแหละ มีอย่างที่ไหน กลับบ้านมาสนใจแต่หมาไม่ได้สนใจแฟนเลยสักนิด ทั้งที่รู้อยู่แล้วว่า เวลาของเราสองคนที่จะได้อยู่ด้วยกันสองต่อสองต่อวัน วันนึงมันน้อยมากแค่ไหน
วาดทำงานเป็นทันตแพทย์ที่โรงพยาบาลในช่วงเช้า ส่วนเย็นถึงดึกก็ไปอยู่เวรที่คลีนิก ผมเองก็เป็นหมอแผนกฉุกเฉินที่บางทีก็ต้องออกเวรไม่ตรงเวลา บ้างก็เข้าเวรเช้า บ้างก็กลางคืน เวลาที่ไม่ค่อยจะตรงกันเวลาที่ได้อยู่ด้วยกันก็อยากจะทำอะไรสองต่อสองด้วยกันมากที่สุด แต่เหมือนอีกคนจะไม่ได้คิดแบบนั้น เพราะกลับบ้านมาสิ่งที่วาดสนใจเป็นอันดับแรก คือ ทีส ไม่ใช่ เซฟ
“ หมอ โกรธเหรอ "
“ ทำไมต้องโกรธละ "
“ ก็วาดสนใจแต่ทีส ไม่สนใจหมอ " อีกคนบอกผมก็หันไปมอง
“ ก็รู้ตัวนะ แต่ทำไมยังทำละ "
“ ก็..” อีกคนที่กำลังเถียง มองหน้าวาดที่เหมือนจะพูดไม่ออก ผมเลยตอบแทน
“ นายรักมันมากกว่าฉัน "
“ ไม่ใช่แบบนั้น " วาดเถียง " ก็ไม่เชิงแบบนั้นทีเดียวหรอก "
“ แล้วมันยังไง "
“ ก็.. "
“ ก็อะไร "
“ จะพูดยังไงให้หมอเข้าใจดีละ "
“ ฉันเป็นคนเข้าใจยากเหรอ ในความคิดของนายนะ หื้ม ? “ ยื่นมือเคาะหัวอีกคนเบาๆ วาดส่ายหน้าก่อนจะยิ้ม
" ก็ไม่เชิงว่าแบบนั้น "
“ แล้วยังไง " จ้องลึกลงในในแววตาคู่นั้น วาดที่ทำหน้าลำบากใจ ทำเอาผมอดยิ้มไม่ได้เลยครับ
“ ก็วาดเลี้ยงมันมาตั้งแต่มันเด็กๆ ตั้งเริ่มคบกับหมอแล้วนะ "
“ อ่าห๊ะ "
“ ก็เหมือนว่า เรามีกันอยู่สามคน ความรู้สึกที่วาดมีให้หมอ มันก็แบบนึง ความรู้สึกที่ทีสนะ ไม่รู้สิ จะว่าไงดีละ แบบในบ้านของเรามี วาด มีหมอ แล้วก็มีทีส " ร่างเล็กตรงหน้าของผมก้มหน้าลงต่ำ " ไม่รู้จะอธิบายยังไงอะหมอ "
“ แต่ฉันรู้นะ ว่านายหมายถึงอะไร " ก้มหน้าลงไปบอกอีกคนก็นิ่งไป วาดที่กำลังรอฟังคำตอบผมยิ้มก่อนจะลูบหัวอีกคน " คงอยากจะบอกว่า ทีสก็เหมือนลูก ส่วนเราก็เหมือนพ่อกับแม่ของมัน เวลาแม่กลับบ้านก็ต้องอยากดูแลลูกก่อนพ่อ อยู่แล้วมันเป็นเรื่องปกติ จะบอกแบบนั้นใช่มั้ย "
“ หมอเข้าใจได้น่าขนลุกดีนะ เข้าใจได้เข้าข้างตัวเองสุดๆเลย " วาดว่าก่อนจะเดินออกไปจากลิฟท์ทันทีที่มันลงดิ่งมาถึงชั้นลานจอดรถ
“ หรือว่าไม่จริง " ผมถาม อีกคนก็ถอนหายใจ
“ จะไปกินมั้ยข้าวน่ะ เปิดประตูรถได้แล้ว " วาดขู่ผมที่ยังคงยืนอมยิ้มมองเค้าอยู่แบบนั้น ท่าทางน่ารักเวลาจับความคิดอีกคน น่ารักจนอยากจะแกล้งนานๆ " หมอ "
“ ยอมรับมาก่อนสิ ว่าเรื่องนั้นน่ะ ฉันเข้าใจนายถูกต้องแล้ว "
“ ทำไมต้องยอมรับด้วยละ "
“ ก็อยากจะฟังจากปาก " ผมบอกแต่ดูเหมือนอีกคนจะเขินจนไม่ยอมเล่นตามน้ำกับผมอีกแล้ว เดี๋ยวนี้วาดแผนเยอะ ถ้าถูกทำให้จนมุมมากๆ ถ้าไม่ตอบก็ชอบแกล้งงอนผมไปเลย
“ ถ้าหมอยังเรื่องมาก เข้าใจถูกแล้วจะยังให้ผมพูดซ้ำอีก งั้นไม่ไปแล้วนะ กลับไปดูแลทีสดีกว่า " วาดที่ทำท่าจะเดินกลับขึ้นไปทำเอาผมต้องปลดล็อคเสียทันที เห็นมั้ยละ มันผิดจากที่คิดไว้ที่ไหน " ก็แค่นั้นแหละ "
ขับรถออกจากคอนโดมาบนถนนที่กำลังติดแต่ไม่มากเท่ากับเลิกงานเท่าไหร่ ผมมองซ้ายดูขวาก่อนจะหันไปถามอีกคนที่ก็มองออกไปนอกหน้าต่างรถ ตอนที่รถจอดติดไฟแดงผมก็ถาม
“ กินอะไรดี "
“ อ้าว พี่อยากกินอะไรละครับ "
“ กินวาดได้มั้ย " คนฟังที่หันมามองหน้าผมด้วยหางตา ผมยิ้ม " ก็พรุ่งนี้เราหยุดไม่ใช่เหรอ "
“ หยุดที่ไหนละ พรุ่งนี้ผมเข้าเวรที่คลีนิคนะ "
“ ก็ช่วงเย็นไม่ใช่รึไง ก็บ่ายห้าโมงไปแล้วไม่ใช่เหรอ " พอผมถามอีกฝ่ายก็เงียบก่อนจะพูดขึ้นเสียงเบาๆ
“ ไปกินก๋วยจั๊บที่ซอย 38 กันดีกว่าครับ "
“ เปลี่ยนเรื่องอีกแล้วนะ " ยื่นมือไปหยิกแก้มอีกคนที่กำลังแอบยิ้มไม่ให้ผมเห็น เราเลี้ยวรถเข้าซอยก่อนจะจอดลงตรงข้างทางที่สามารถจอดรถได้ " ไปกัน "
“ ครับผม "
“ กินอะไรกันดีละ " ผมถามอีกคนที่มองไปยังทางข้างหน้า มือที่เอื้อมไปจับมืออีกคนไว้
“ ก๋วยจั๊บไง หรือหมอจะกินโจ๊ก " วาดที่หันมาบอกก่อนจะยื่นมือขึ้นมาเช็ดอะไรบางอย่างบนหน้าให้ " หน้าหมอดูเพลียๆนะ "
“ มันก็เป็นของมันแบบนั้นอยู่แล้วไม่ใช่เหรอ "
“ นั่นนะสิ ลืมไป ว่าประกอบอาชีพนี้เค้าไม่ให้นอน "
“ หึ " ผมยกยิ้มก่อนจะเดินตรงไปที่ร้านก๋วยจั๊บที่อีกคนบอกไว้ตั้งแต่แรก " ก๋วยจั๊บแล้วกันนะ "
“ อื้ม " พยักหน้ารับก่อนจะนั่งลงตรงโต๊ะที่ว่าง " หมอกินคนเดียวนะ ไม่ค่อยหิว "
“ อ้าว "
“ ทำไมกินคนเดียวไม่ได้เหรอ " วาดถามก่อนจะยื่นมือมาจับหน้าผม " เดี๋ยวช่วยกิน แต่ไม่ใช่ทั้งหมดนะ "
“ ก๋วยจั๊บหนึ่งครับ ข้าวเปล่าหนึ่ง แล้วก็ขอถ้วยเปล่าหนึ่งใบด้วยครับ " ผมหันไปสั่งวาดก็มองไปรอบๆ " อยากกินไอติมกะทิไข่แข็งอะ "
“ ไปซื้อสิ " เชิดหน้าไปตรงร้านข้างหน้าก่อนจะยื่นกระเป๋าตังค์ให้
“ ผมมีเงินอยู่แล้ว ไม่เป็นไรหรอกครับ " บอกแบบนั้นอีกคนก็เดินไปที่ร้านไอติมที่อยู่ห่างกันไม่มาก สายตาที่มองเหล่าท๊อปปิ้งที่เลือกตักใส่ไอติมเดาว่าต้องมีแต่พวกของเชื่อมแน่ๆ เพราะวาดเป็นคนที่ชอบกินของหวาน
“ นี่ครับ " ก๋วยจั๊บถูกวางลงตรงหน้า หยิบตะเกียบกับช้อนมาเช็ดก่อนจะเริ่มกิน เพียงคำเดียวที่ตักเข้าปากไปคนที่เดินไปซื้อไอติมก็กลับมานั่งลงข้างๆ
“ กินมั้ยหมอ " วาดถามก่อนจะตักไอติมมาจ่อปากผม
“ ของเชื่อมทั้งนั้นเลยนะ เดี๋ยวก็อ้วนหรอก "
“ กินก๋วยจั๊บตอนนี้มันต่างอะไรกันละ " วาดบอก ผมก็ยิ้ม มือที่ตักไอติมชะงักลงเล็กน้อย สายตาที่เอาแต่จ้องของเชื่อมตรงหน้า วาดทิ้งของเชื่อมที่ต้องกินคู่ไอติมลงในถ้วยก่อนจะตักแค่ไอติมขึ้นขึ้น
“ นี่อย่าบอกนะ ว่ากลัวอ้วน มันไม่กลมไปมากกว่านี้แล้ว "
“ หมอ " วาดเรียกผมด้วยเสียงจริงจัง
“ หื้ม ? มีอะไร "
“ ผมอ้วนจริงๆเหรอ " หลุดยิ้มออกมากับคำถามของอีกคน " นี่จริงจังอยู่นะ จะยิ้มแบบนั้นทำไม มันตลกนักเหรอ "
“ แล้วอ้วนมันไม่ดียังไง "
“ ยังจะมาถามอีก มันก็ไม่ดีนะสิ "
“ ไม่ดียังไง ดีออกจะตายไป เวลากอด เวลาจับเต็มไม้เต็มมือดีออก ดีกว่าผอมๆแห้งๆเหมือนแต่ก่อน " บอกอีกคนแบบนั้นวาดก็ถอนหายใจออกมา จริงๆก็ไม่ได้อ้วนขนาดนั้นแค่เด็กมันกำลังเติบโตมีเนื้อมีหนังมากกว่าแต่ก่อนที่ผอมมากๆ " เมื่อก่อนดูเหมือนคนขาดการดูแล เดี๋ยวนี้เหมือน ปุ๋ยถึง น้ำถึง ดินดี กินๆเข้าไปเถอะน่า อ้วนยังไงก็รัก อ๊ะ กินนี่ " ผมคีบหมูในถ้วยก๋วยจั๊บให้อีกคนที่ก็อ้าปากรับก่อนจะเคี้ยว
“ อร่อยอะ "
“ หึ "
“ ขอกินข้าวหน่อย " ข้าวคำนึงที่ถูกตักขึ้นไปกินกับน้ำซุปในถ้วยก๋วยจั๊บร้อนๆ " อร่อยอะหมอ "
“ ทั้งไอติม ทั้งข้าวเลยนะ "
“ ไหนบอกอ้วนยังไงก็รัก " วาดที่กำลังเงยหน้าขึ้นถาม " โกหกกันเหรอ "
ผมได้แต่ยิ้มพูดไม่ออกกับความน่ารักที่ใช้สายตากลมๆตั้งคำถาม ได้แต่มองอีกคนกินแต่นั่นก็แค่สองคำ แล้ววาดก็วางช้อนก่อนจะกินไอติมของตัวเองต่อ
“ หมอ กินเสร็จยัง "
“ อีกสองคำสุดท้าย ทำไมครับจะไปกินอะไร "
“ จะไปซื้อไส้กรอกให้ทีส "
“ รักกันจังเลยนะ " ผมบอก วาดก็ยิ้ม
“ น่าๆคุณพ่อทีสอย่างอนนักเลย กินเสร็จแล้วจ่ายเงินแล้วยืนรอตรงนี้นะ " บอกแค่นั้นก่อนจะเดินออกไป ปล่อยให้คนเป็นพ่ออย่างผมนั่งยิ้มอยู่คนเดียวกับถ้วยก๋วยจั๊บที่กำลังจะหมด
จ่ายเงินเสร็จผมก็ออกมายืนหน้าร้านตามคำสั่งของอีกคน วาดที่เดินกลับมาพร้อมกับถุงลูกชิ้นสองถุงแล้วก็โจ๊ก สองสายตาที่ยังมองไปรอบๆแม้ผมก็รออยุ่ก็ไม่ได้ใส่ใจ
“ ซื้ออะไรมาเยอะแยะ " ผมถามอีกคนก็ยกถุงที่ถือขึ้นอธิบาย
“ อันนี้ลูกชิ้นของทีสสี่ไม้ กินวันนี้สอง พรุ่งนี้อีกสอง ส่วนอันนี้ลูกชิ้นเอ็นไก่ของหมอกับวาด หมอชอบ แล้วก็อันนี้โจ๊กของหมอ เอาไว้กินพรุ่งนี้ก่อนออกไปทำงานตอนเช้า แล้วก็มีของวาดด้วยเราจะได้กินด้วยกัน "
“ อ้วนแน่ๆ "
“ ไม่อ้วนหรอกน่า กลับบ้านกันเถอะ "
“ เอาลูกชิ้นมากินหน่อย "
“ ไม่ใส่น้ำจิ้มมานะ แยกมา หมอไม่ชอบใช่มั้ย " วาดถามผมก็พยักหน้า รู้ใจที่สุดไม่มีใครรู้ใจเท่านี้อยู่แล้ว วาดเป็นคนใส่ใจรายละเอียดเล็กๆน้อยๆก็ไม่เคยมองข้าม น่ารักแล้วก็ทำให้ผมหลงรักมากขึ้นทุกวัน " อร่อยมั้ย "
“ อร่อย " ผมบอกก่อนจะจับมืออีกคนเดินจูงไปขึ้นรถที่จอดไว้ " ซื้อมากี่ไม้ "
“ ซื้อห้าไม้ เผื่ออร่อย " วาดบอกก่อนจะเอาหยิบลูกชิ้นขึ้นมากินบ้าง เราเดินกินกันไปเรื่อยจนถึงรถ
“ พรุ่งนี้หมอทำงานแปดโมงเช้านะ "
“ ครับผมทราบแล้ว " ผมเปิดประตูรถ วาดก็เข้ามานั่งข้างในจัดของกินไว้ที่เบาะหลังเรียบร้อย
“ ทีสไม่รู้จะเป็นยังไงบ้าง เมื่อกี้หมอโยนมันแรงรึเปล่า ตกลงไปบนโซฟาแน่ใช่มั้ย "
“ แน่สิ มั้ง "
“ อย่ามั้งสิ " วาดบอก " นิสัยไม่ดีอยู่ๆมาโยนหมาเค้า "
“ หมาใครพูดให้ดี " หันไปบอกอีกคนที่ทำหน้ามุ้ยใส่ ยื่นมือไปบีบแก้มกลมๆที่สะบัดหน้าหนีมือผม
“ หมาหมอ แต่หมอแม่งโคตรไม่ดูแล ปล่อยให้เป็นภาระของวาดตั้งแต่หมอเอามันมาเลี้ยงจนถึงตอนนี้ สรุปมันเป็นหมาที่หมอแค่จ่ายตังค์ซื้อมาเท่าไหร่แหละ แต่มันเป็นหมาวาดแล้ว "
“ ครับๆ คุณแม่น้องทีส งั้นกลับบ้านกันนะ ไปดูลูกกันจะเป็นยังไงบ้างน้า "
" เงียบไปเลยนะ ไอ้หมอบ้า "
“ ว่าเหรอ นี่หัดว่าเหรอ " ผมหันไปหาเรื่องอีกคนที่ยิ้มกว้างออกมา
“ รีบขับรถไปเลย สมชาย เร็วๆ "
“ ทำไมต้องสมชาย " ขมวดคิ้วถามอีกคน
“ ก็ในละครคนชับรถจะชื่อ สมชาย ไม่ใช่เหรอ "
“ นี่นายเห็นว่าฉันเป็นคนขับรถเหรอ "
“ ก็ไม่รู้สินะ แล้วแต่จะคิดเลยแล้วกัน " หันหน้าออกนอกหน้าต่างแบบไม่ใส่ใจ น่าหมั่นใส้เสียจนผมต้องดึงเข้ามาหอมแก้ม " หอม รีบกลับบ้านเลย หอมกันอยู่ได้ "
“ บ่นจังนะ ก็กำลังขับไปเดี๋ยวนี้แหละครับ "
“ กินลูกชิ้นอีกมั้ย วาดป้อน "
“ เอาสิ " ลูกชิ้นลูกกลมๆถูกป้อนเข้ามาใส่ปาก คนป้อนที่กำลังยิ้ม ผมเองก็กำลังยิ้ม มองออกไปตรงถนนข้างหน้าที่ค่อนข้างโล่ง บางทีเรื่องราวของอดีตที่ผมไม่อยากให้มันเกิดขึ้น มันอาจจะต้องเกิดขึ้นเพื่อทำให้ผม มาเจอใครคนนี้ก็ได้ พอคิดแบบนั้นแล้ว ก็รู้สึกขึ้นมาได้ว่า ตอนนั้นดีจังเลยนะ ที่เค้าไม่เลือกผม
“ ทีส วาดกลับมาแล้ว " ประตูคอนโดที่เปิดออก วาดเอ่ยทักคนที่อยู่ในนั้นเหมือนปกติ เสียงเห่าทักกลับของมัน กระโดดไปมาอยู่ตรงเท้าของอีกคนที่ก็ตั้งของไว้บนโต๊ะก็ยกขึ้นมาอุ้ม " วาดซื้อของมาฝากทีสด้วยนะ เดี๋วจะหั่นให้กินนะ " วางมันลงบนพื้นทีสก็ยืนรออยู่ตรงนั้น มันไม่ได้ดีใจเวลาเจอผมเท่าไหร่หรอก ยกเว้นจะหายไปหลายๆวัน " หมอไปอาบน้ำได้แล้วนะ ดึกแล้ว "
“ นี่เมียหรือแม่ ถามหน่อย "
“ ตอนเช้าอย่าบ่นว่า ง่วงนอนให้ได้ยินแล้วกัน " วาดตอบกลับก่อนจะวางจานข้าวทีสที่หั่นไส้กรอกเป็นชิ้นเล็กๆให้เรียบร้อย ส่วนของที่เหลือกับอาหารที่ซื้อมาก็ถูกจัดเข้าไปในตู้เย็นจนหมด
“ โอ๋ๆ งอนเหรอ " ผมเดินเข้ามากอดอีกคน วาดที่กำลังนิ่งผมก็ดึงอีกคนให้เดินเข้ามาในห้อง " อาบน้ำกัน "
“ อาบคนเดียวสิ มาชวนอาบน้ำทำไม " วาดหันมาบอกตอนที่ผมทำท่าจะปลดกระดุมเสื้อเม็ดบนของเจ้าตัว
“ ก็อยากจะอาบน้ำด้วยกัน "
“ ไม่อาบหรอก อาบทีไร ขาดทุนทุกที ไม่เคยได้อาบน้ำเลย หมอน่ะ โรคจิต หื่นกาม "
“ ก็มีแฟนน่ารัก " ผมบอก ตอนที่ก้มลงหอมแก้มวาดที่กำลังมองผมนิ่งๆ " มันก็ต้องหื่นใส่กันบ้าง หรืออยากให้ไปหื่นใส่คนอื่น "
“ ก็ได้ แต่ไปแล้วอย่าคิดกลับมานะหมอ "
“ ไม่เอาอะ กลัวคนแถวนี้ร้องไห้ขี้มูกโป่ง "
“ ใครจะไปทำแบบนั้นกัน " วาดบอกก่อนจะก้มหน้าลง
“ ปากแข็งจริงนะ " ก้มลงมองอีกคนที่เหลือบตาไปมองที่อื่น ผมยิ้มตอนที่วาดหันกลับมามองแล้วถาม
“ หมอ "
“ หื้ม ว่าไง "
“ ไม่ชอบที่เปียกๆอะ ... คือ ถ้าจะทำ ขอที่แห้งๆนะ " เสียงพูดเบาๆที่ทำให้ผมยิ้มออกมา เผลอดึงอีกคนเข้ามากอดไว้แน่นอีกครั้งผมหอมแก้มวาด อีกคนก็กอดผมไว้
ขาของผมเดินหน้า ขาของวาดที่เริ่มถอยหลัง ผมดึงร่างบางในอ้อมกอดลงนอนราบกับเตียงกว้าง แววตากลมที่เงยหน้าขึ้นมองแม้จะไม่ใช่ครั้งแรก แต่อีกคนก็มักตื่นเต้นทุกครั้งที่ผมจะเริ่มทำอะไรแบบนี้ หอมแก้มนิ่มตอนที่ร่างนั้นเริ่มหดเกร็งตัว ผมเผลอหัวเราะออกมาอีกคนก็ตีเข้าที่หลัง
“ เจ็บนะครับ "
“ แล้วหัวเราะอะไรละหมอ นิสัยเสีย "
“ ก็กี่หนแล้ว ยังเกร็งตัวอยู่อีกเหรอ "
“ พูดเหมือนบ่อย " วาดบ่นก่อนจะถอนหายใจออกมา " แต่ก็ไม่รู้สิ ก็ตื่นเต้นนิ ไม่รู้จะเจออะไรบ้าง "
“ เจอลูกชายฉันเหมือนทุกทีนั่นแหละ " ผมบอกอีกคนก็จ้องหน้าผม ในแววตาที่กำลังมีอะไรบางอย่างหอมแก้มนั่นอีกครั้งก่อนจะเลื่อนลงมาจูบลงบนริมฝีปากของอีกคน แทรกลิ้นเข้าไปก่อนจะกอดไว้แน่น วาดตอบรับลิ้นของผมด้วยความไม่ประสา ผมเผลอยิ้มออกมาตอนที่ผละออกแล้วหอมแก้มอีกคนวาดก็ยิ้ม " วาด "
“ ครับ "
“ พี่รักนะ วาด " บอกแบบนั้นก่อนจะจูบลงบนหน้าผากของอีกคน
“ วาดก็รักหมอ "
“ ไหนเคยบอกว่าไงจำไม่ได้แล้วเหรอ " ผมหอมแก้มอีกคนที่ยิ้มกว้างออกมา
“ วาดรักพี่เซฟเหมือนกันนะ " จูบลงบนปากสวยนั้น ไม่มีอะไรมีความสุขได้มากกว่านี้อีกแล้ว แค่ได้กอด ได้จูบ ได้อยู่ด้วยกัน สำหรับผมนั่นคือความสุขที่สุดแล้ว " หมอ "
“ หื้ม " ผมเรียกผมตอนที่ผมกำลังจูบลงบนซอกคอขาวของอีกคน ปลดกระดุมเสื้อที่กำลังใส่เผยผิวใต้ร่มผ้าที่เนียนนุ่ม
“ วาดจะไปเรียนต่อเมืองนอกนะ "
ทุกอย่างหยุดนิ่งลงตรงนั้น ผมมองหน้าอีกคนที่กำลังจ้องหน้าผม วาดลุกขึ้นมานั่ง สองแขนที่กอดผมไว้ เสียงเบาๆที่พูดอยู่ข้างหูของผม ราวกับมีดคมปลายแหลมที่กรีดลงมาบนหัวใจ
“ นานเท่าไหร่ "
“ สองถึงสามปี "
“ ไม่ให้ไปได้มั้ย " สองแขนที่ผมกอดร่างบางนั้นกลับ วาดซบหน้าลงบนไหล่ของผม
“ พ่อจะให้วาดไป หมอ..”
“ จะทิ้งกันไปแล้วเหรอ "
“ ไม่พูดแบบนั้นสิ ไม่ได้ทิ้งกันสักหน่อย อีกแปปเดียวก็กลับมา "
“ สำหรับฉัน ในช่วงเวลาที่ไม่มีนาย ไม่เคยผ่านไปเร็วหรอก "
“ หมอ "
“ นายจะให้ฉันอยู่คนเดียวได้ยังไง ทั้งๆที่เราอยู่ด้วยกันมาตลอด ใครจะเป็นคนปลุกฉันตอนเช้า ใครจะดูแลทีสให้ ใครจะเป็นคนบอกแม่ค้าว่า โจ๊กที่ฉันกินไม่ใส่ขิง คนที่จะทำแต่ของที่ฉันชอบ คนที่ฉันจะนอนกอด คนที่คอยทำให้ยิ้ม คนที่ทำให้ฉันมีความสุข นายจะให้ฉันอยู่ยังไง ถ้าไม่มีนาย "
“ หมอ " เสียงที่เรียกผมซ้ำ วาดที่กอดผมไว้ซบกน้าลงบนไหล่ก่อนจะร้องไห้ออกมา ความอุ่นของน้ำตาที่ไหลซึมลงบนเสื้อของผม
" ฉันไม่ให้นายไป ไม่ให้ไป " ผมกอดอีกคนไว้แบบนั้น จะทำยังไงถ้าไม่วาด ผมอาจจะเป็นคนเข้มแข็งที่เคยผ่านความรักครั้งนึงมาได้ แต่หนนี้ ผมไม่รู้ ว่าผมจะเข้มแข็งพอสำหรับมันรึเปล่า
...........................................
ใครคิดถึงคู่นี้บ้าง หวังว่าจะยังมีคนรอคู่นี้อยู่นะคะ
ฝากแท็ก #Choiceต้องเลือก ในทวิตกับเฟส ด้วยนะคะ
ขอบคุณที่เข้ามาอ่านและคอมเม้นท์ค่า :กอด1: :L2: :3123: :L1: :pig4:
ตอนนี้มาตามสัญญา รายละเอียดเรื่องการจองและการโอนเงินเรื่อง Choice รักที่ต้องเลือก
มาแล้วค่าาาาาาาาา
สามารถอ่านได้ ที่ข้างล่างนี้เลยจ้า
ประกาศ !! เปิดจองนิยายเรื่อง : Choice รักที่ต้องเลือก
เปิดจองและโอนเงินตั้งแต่วันนี้ – 20 สิงหาคม 2558
หนังสือสามารถจัดส่งได้ภายในวันที่ 15 กันยายน 2558
รายละเอียดของหนังสือ
ผู้เเต่ง : K.Kanom
ขนาด : A5 กระดาษถนอมสายตา
จำนวนหน้า : 1000+ ( หนังสือมีจำนวน 2 เล่ม )
แบ่งเป็นเนื้อหา
ตอนหลัก 44 ตอนจบ
ตอนพิเศษ 15 ตอน ( อาจมีบวกลบเพิ่มเติม )
- เรื่องราวของโรมอิน
- เรื่องราวของเซฟวาด ( 5 – 6 ตอน )
- เรื่องของเต
- เรื่องของไฟท์
ของเเถม : ที่คั่น , โปสการ์ด , สมุดโน๊ต
ราคา : 900 ( ไม่รวมค่าจัดส่ง)
รูปแบบหน้าปกหนังสือ
( ตัวอย่างภาพปกแบบร่าง การลงสียังเป็นแบบร่าง ยังไม่เสร็จสมบูรณ์ )
(https://41.media.tumblr.com/b7c49ffeb80a44191614e8eba5c641da/tumblr_nrqlatjI8S1r44tuco1_540.jpg)
เนื้อเรื่องย่อ
สิ่งที่เรารักที่สุด ก็ไม่ได้หมายความว่าเราจะได้มาครอบครอง
สิ่งที่เราเลือก ก็ไม่ได้จำเป็นว่าจะต้องเป็นสิ่งที่ดีที่สุด
สิ่งที่เราเสียใจ ก็ไม่ได้จำเป็นว่าเราจะต้องจดจำ
สิ่งที่เรายึดติด ก็ไม่ได้หมายความว่ามันจะดีเสมอไป
เพราะ
สิ่งที่เห็น อาจจะไม่ใช่สิ่งที่เป็น
สิ่งที่เป็น อาจจะไม่ใช่สิ่งที่ใช่
สิ่งใช่ อาจจะไม่ใช่ สิ่งที่รัก
และ
สิ่งที่รัก ก็อาจจะไม่ใช่ สิ่งที่คงอยู่
Choice รักที่ต้องเลือก
วิธีการสั่งจองและโอนเงิน
1. กรอกรายละเอียดดังต่อไปนี้
ชื่อจริง – นามสกุล =
ที่อยู่ ( อย่างชัดเจนและโดยละเอียด ) =
จำนวนหนังสือที่ต้องการสั่ง =
อีเมล์ =
2. ส่งมาที่อีเมล์ fic.kanom@ฮอตเมล์.com
#คุณจะได้รับอีเมล์ตอบกลับ เรื่องรหัสผู้สั่งจอง เรื่องการโอนเงิน ( บัญชีธนาคาร ) และการแจ้งชำระการโอนเงินภายในอีเมล์ตอบกลับค่ะ
3. เมื่อโอนเงินแล้ว กรอกรายละเอียดดังนี้
รหัสผู้สั่งจอง
ชื่อจริง – นามสกุล
ที่อยู่
ภาพถ่าย สลิปบัตรการโอนเงิน
เวลาที่โอนเงิน
ส่งมาที่อีเมล์ fic.kanom@ฮอตเมล์.com
4. รอรับอีเมล์ตอบกลับ เป็นอันเสร็จสมบูรณ์
หากมีข้อสงสัย สามารถสอบถามได้ที่
ทวิตเตอร์ // @realkanom
เพจเฟสบุ๊ค // หนมมี่ผู้ใสซื่อ
ฝากด้วยนะคะ :L2:
-
:sad4: จบตอนได้ปวดใจมาก
อ่านไปยิ้มไปแท้ๆ ไหงตอนจบตอน มันถึงได้ :serius2:สงสารหมอเชฟเลย
-
:ling1: :ling1: :ling1: :ling1: :ling1: :ling1:
โอ้ยยยย
นึกว่าจะเปนเตไฟท์ๆๆๆ
ทำไมเป็นคู่นี่ แล้วเจ็บปวดดจังง
สงสารเซฟฟฟฟ
แต่....ถ้าเปนเรา
เราจะไปเรียนด้วย ดีไม๊
ไปด้วยกันเลย เอาทีสสสไปด้ยวยยยย
-
เซฟวาดน่ารัก พ่อแม่ลูก 5555 วาดน่ารักดูมีความสุขมากๆเวลาอยู่กับเซฟ
แต่วาดจะไปเรียนต่อจะต้องห่างกันจริงๆหรอ ไม่นะ :monkeysad:
แล้วใครจะดูแลทีสเป็นแม่ของทีสล่ะ
:pig4: :L2:
-
อ้าวๆ หวานกำลังฟิน เข้าด้ายเข้าเข็มกันอยู่ดีๆ ไฉนลงเอยตัดจบแบบนี้เล่า :z3: น้องวาด หนูไม่ดูสถานการณ์เลยนะลูก ไปพูดตอนกำลังจะ :oo1: ได้ไง พี่เซฟหดหายหมดเบย เข้าใจนะว่าวาดจะต้องไปเรียนต่อ เพื่ออนาคตของน้อง พี่เซฟอย่ากังวลเลย เชื่อเถอะว่าวาดไม่ทิ้งพี่หรอก คนอย่างวาดถ้าลงด้วยตัดสินใจอะไรแล้ว เปลี่ยนยาก เหมือนจะอ่อนไหว แต่จริงๆเราว่าวาดใจแข็งมากนะ ตั้งแต่เรื่องไฟท์แล้ว ที่ถูกกันออกมา วาดยังทำใจยอมรับได้เลย และการที่วาดยอมก็ทำให้ได้มาเจอพี่เซฟนะ ถ้าคิดถึงไม่อยากห่าง ก็ไปเรียนพร้อมน้องเลยดิ ไปเปลี่ยนบรรยากาศที่โน่นก็ได้ :hao6:
ปล. คิดถึง ไฟท์ เต อ่ะ อยากรู้เรื่องของสองคนนี้บ้าง ตอนแรกยอมรับว่า เชียร์ไฟท์อินนะ แต่พออินเลือกโรมไปแล้ว มีเตเข้ามารู้สึกเคมีคู่นี้เข้ากันดี เหมือนเขาไม่ใช่คู่รัก แต่เป็นคนที่เข้าอกเข้าใจกัน เปอร์เซ็นจะอยู่ด้วยกันน้อยมากคู่นี้ เพราะไฟท์ไม่ได้เป็นเกย์มาตั้งแต่แรก ถึงจะรักอิน เข้ากันได้ดีกับเต แต่ไฟท์ก็ยังรักตัวเองและมีความรักในแบบของตัวเอง คือ รัก แต่ไม่จำเป็นต้องไปบอกใคร มีแค่เราสองคนก็พอ และดูเตก็จะรับได้ แต่วันหนึ่งถ้าไฟท์เจอผู้หญิงที่ถูกใจและเข้ากับลูกได้ ไฟท์ก็คงเลือกครอบครัวที่สมบรูณ์เป็นอันดับแรกแน่ๆ ไม่ว่าไฟท์หรอก คนเราคิดไม่เหมือนกัน มองว่าเห็นแก่ตัว แต่คนบางคนก็ไม่มองแบบนั้น แต่ที่ชอบคู่นี้เพราะเขาอยู่กันเหมือนเป็นเพื่อนใจ มากกว่าจะเป็นคู่รัก แบบอินกับโรม ที่พื้นฐานเป็นเกย์มาอยู่แล้ว เลยรับได้ แถมครอบครัวก็ยอมรับทั้งคู่ ดูเป็นคู่ที่สมบรูณ์แล้ว ถ้าไฟท์เตจะไม่ได้คู่กัน ก็ขอตอนพิเศษโมเม้นท์คู่นี้หน่อยเถอะให้เขาหวานหรือได้ใช้ชีวิตช่วงหนึ่งด้วยกันบ้างนะ คนเขียน เพราะดูแล้วคงไม่ได้คู่กันแน่ สองคู่นั้นบทสรุปคู่กันไปแล้ว เหลือแต่ชีวิตไฟท์ ชีวิตเต นี่แหละ ทั้งคู่คงเข้าใจกันและเลือกทางที่ดีที่สุดของตัวเอง แต่ยังคงมีมิตรภาพที่ดีต่อกันแน่ :mew1:
-
คิดถึงคู่นี้
เชฟวาด
แต่มาดราม่าแบบนี้ไม่มีเลย
วาดอย่าไปนะ
สงสารเชฟ
-
:L1:
-
กรี๊ดดดด รอคู่นี้อยู่เลย ว่าแต่เปิดตอนมาก็ให้เซฟต้องเสียใจอีกแล้วอ่ะ ฮือๆๆๆๆๆๆๆๆ :o12:
ปล. อยากอ่านตอนเค้าได้กันครั้งแรกด้วยอ่ะค่ะ อิอิ :-[ :-[
-
อ่านถึงตอนที่19แล้ว แต่พอมาเจอนัทพูดแบบนี้แล้วไฟท์เจอเเฟนเก่าโรม โอ้ยยยย คนอ่านอยากตายคะ ปวดหัวมากกกกกก สาธุขอให้โรมคู่อินทีเถอะ
-
อ่านจบแล้ว...
ถามว่าหน่วงมั๊ย...ขอบอกเลยว่ามากกกกกกก ก ไก่ ล้านตัวก็ไม่พอ
ความรู้สึกที่มีตั้งแต่เริ่มอ่านจนอ่านจบคือ... เกลียดอิน ลองอ่านตอนพิเศษเผื่อว่าจะเกลียดน้อยลง ก็ไม่ได้เกลียดน้อยลง
อินเห็นแก่ตัว ไฟท์ก็เห็นแก่ตัว
แต่อินมันแอดวานซ์กว่าไปสองสามสเต็ป ไฟท์มันรู้ตัวว่ามันเห็นแก่ตัว มันก็ไม่อยากทำร้ายอิน เลยไม่คบ ก็เป็นแบบนี้กันต่อไปก็ได้ ถ้าอินไม่แฮปปี้กับสิ่งที่เป็น อินจะไปก็ได้ อินจะไปคบคนอื่นก็ได้ ไฟท์มันโอเค ตอนที่อินคบอยู่กับโรม ไฟท์มันก็เสียใจนะ แต่มันก็ยอมรับที่อินไปรักคนอื่นเพราะมันให้ความสุขในแบบที่อินต้องการไม่ได้ ถ้าคนอื่นทำให้อินได้ ไฟท์มันโอเค โดยที่มันก็ยังเป็นเพื่อนกันเหมือนเดิม เห็นเพื่อนมีความสุขไฟท์มันก็ยินดี ถึงตัวมันเองจะทุกข์ก็ตาม มันก็เป็นนคนแฟร์ๆดีนะไฟท์อ่ะ ถึงจะเห็นแก่ตัวแต่ก็เห็นแก่ตัวอย่างมีลิมิต ซึ่งมันต่างกับอินนะ อินคือคนเห็นแก่ตัว เอาแต่ใจ ทำทุกอย่างเพื่อความพอใจของตัวเองโดยไม่สนใจว่าใครจะต้องมาเจ็บปวดกับความต้องการของตัวเอง ไม่ชอบตั้งแต่กันวาดอออกจากไฟท์ละ คือตัวเองมีความสุขได้แต่ไฟท์มีไม่ได้เหรอ ดีนะวาดมันเป็นเด็กที่ขาดมาตลอดชีวิต ถ้าจะไม่ได้สมหวังกับไฟท์อีกซักเรื่องในชีวิตมันคงไม่ตาย วาดเลยโชคดีที่หลุดจากวงจรอุบาทว์ของอินกับไฟท์ แล้วก็เพิ่มเลเวลจากที่ไม่ชอบมาถึงเกลียด คือตอนแยกเตจากไฟท์ อหหหหหหห คือ....ก็ไม่รู้ว่าพ่อแม่เค้าเลี้ยงมายังไง ตามใจมาตลอดหรือยังไง ทำไมถึงแพ้ไม่ได้ ยอมไม่ได้ อยากเอาชนะให้ได้ อยากได้ไฟท์ขนาดนั้น ถึงขนาดที่ว่าทุกคนก็ด่าก็พูดให้มันรู้สึก แต่ก็ไม่เห็นมันจะรู้สึก บอกแค่ว่าไม่มีใครเข้าใจว่ามันเสียใจแค่ไหน ก็เหมือนที่ไฟท์ถามมันนั่นแหละว่า "มึงเสียใจคนเดียวเหรอ" คนอื่นเค้าก็เสียใจป่ะวะ แม่งเห็นแก่ตัวจนเกินเยียวยา รู้ว่าตัวเองเห็นแก่ตัวแต่ก็ไม่เคยแก้ไขอ่ะ ไฟท์ก็ด่ามันไปเยอะนะ แต่คงมึนอ่ะ จริงๆอยากให้โรมทิ้งมันไปด้วยซ้ำ ให้มันรู้ตัวว่ารักใครแต่โรมก็ไม่อยู่กับมันแล้ว ไม่ใช่ให้มันทิ้งโรมไปแล้วโรมก็รักมันอยู่แบบนี้ ไม่เคยมีความยุติธรรมสำหรับความรักจริงๆนั่นแหละ เป็นคนดีก็ไม่ได้หมายความว่าเค้าจะเลือก มันมีแต่นักกับไม่รัก สงสารโรมที่มารักคนอย่างมัน สงสารไฟท์ที่อุตส่าห์ไม่ทำร้ายมัน แต่โดนอินมันกระทำซะเป๋ไม่เหลือดี ไม่ได้แปลกใจหรือตกใจที่ไฟท์เลือกเต ถึงอินจะดีจะรัก จะเอากันมานาน แต่มันรักกันไม่ได้มันก็คือไม่ได้ พอเห็นอินมีใครใหม่แล้ว มันก็ไม่ผิดป่าวว๊าาา มี่มันก็จะมีใครบ้าง มี่พอดีกับมัน ที่เข้าใจมันอย่างเตอ่ะ พอเจอแล้วก็เจออินสำแดงเดชไง ชอบไฟท์เต เพราะมันพอดี มันลงตัว คือเสียใจมาทั้งคู่ ไม่ต้องเรียกร้องอะไรต่อกันมากมาย แต่มีกันก็พอ อินมันควรจะยอมรับความจริงแค่ปล่อยวาง แล้วอยู่กับความสุขที่โรมพร้อมจะมอบให้เกินร้อย แต่ก็ไม่ยอม จะยื้อ จะเอา ที่ไม่เหลือใครแบบนี้ ( จริงๆอยากให้ไม่เหลือใครเพราะไม่มีใครเอามันมากกว่าที่มันไม่เอาเค้านะ ) ก็เพราะทำตัวเองทั้งนั้นนะ ไม่สงสารอ่ะที่เป็นแบบนี้ มันยังน้อยไปด้วยซ้ำ ที่อย่างน้อยโรมก็ยังรักมันแบบไม่ลืมหูลืมตาพร้อมให้มันกลับไปหาเสมอ โด่วววววว โชคดีมากเหอะค่ะอินที่นิสัยเลวแบบนี้แต่ยังมีโรมอ่ะ สงสารเตที่กรูก็อยู่ของกรูดีดี๊ ดันมาเจอเพื่อนรักเพื่อนแล้วเดือดร้อนมาถึงกรู เฮ้อ ขอตอนพิเศษไฟท์เตลงเล้าด้วยเถิดค่ะ ได้โปรดดดดดดดดดดด ให้รู้ว่าเค้าได้รักกันหรือไม่ ให้ไปตามในเล่ม คือเราก็ไม่รู้ว่าเค้าจะได้รักกันรึเปล่า แล้วเราก็เกลียดอินเกินกว่าที่จะตามติดชีวิตของเค้าต่อไปเค้าจะไปรักกับโรมท่าไหนเราปล่อยแล้ว แต่ไฟท์กับเตเนี่ยจะรักกันมั๊ย ทำตอนพิเศษแยกมั๊ย เราจะซื้อ 555555 เราชอบคู่นี้มากเลย ออกไม่เยอะแต่ขโมยซีนอ่ะ ถ้าเปิดเป็นเรื่องใหม่ก็จะตามไปอ่าน จริงจริ๊งงงง
คือต้องขอโทษด้วยนะคะที่ด่าแต่อินล้วนๆเลยอ่ะ คงเพราะคนเขียนเขียนดีมากอินเข้าไปถึงกระดูกดำเลยเชียวค่ะ สุดท้ายทุกคนก็มีเหตุผลของตัวเองกันทั้งนั้น ล้วนได้รับผลที่ตัวเองกระทำไว้กันถ้วนหน้า ไม่มีใครชัดเจนกันซักคน เลือกอะไรไม่ได้เต็มปากเต็มคำกันซักคนพอโดนอะไรซัดเข้าหน่อยก็แตกกันไปคนละทิศคนละทาง ขอบคุณที่เขียนเรื่องราวสนุกๆให้เราได้อ่านกันนะคะ เป็นกำลังใจให้สร้างสรรค์ผลงานต่อไปค่ะ o13
ปล. ขอไฟท์เตลงเล้าด้วยเถอะนะคะ please please please (ยัง ยังไม่เลิก 5555555)
-
ตอนพิเศษที่ 6
เช้าที่ทุกอย่างไม่เหมือนเดิม แม้จะแสดงสีหน้าท่าทางปกติแต่ทุกอย่างก็ไม่เหมือนเดิม ในใจของผมรู้ วาดเองก็คงรู้ ตอนเช้าที่ลุกขึ้นมาเตรียมอาหารเช้าให้ผมก็มีแค่รอยยิ้มและการถามไถ่ปกติ แต่เรากลับไม่พูดเรื่องที่เราคิด ไม่พูดในสิ่งที่เรากังวล อาจเพราะรู้ว่าอีกคนจะไม่สบายใจ ทั้งวาดทั้งผมคงคิดแบบนั้น
“ หมอเซฟ หมอเซฟ " เสียงที่เรียกผมอยู่นาน เงยหน้าขึ้นตอนที่รู้ว่าใครเรียกผมก็ก้มหน้าก่อนจะยิ้มให้
“ ครับ หมอติน "
“ เหม่ออะไร "
“ เปล่าครับ " ผมปฎิเสธอีกคนก็ยิ้ม
“ ไม่จริงซะแล้วมั้ง " หมอตินที่หยิบแฟ้มคนไข้ผมที่เผลอถอนหายใจออกมาดูเหมือนจะทำให้อีกคนรู้ไปหมดว่ากำลังคิดอะไร " เครียด เรื่องวาดจะไปเรียนต่อเหรอ "
“ รู้กันหมดแล้วสินะครับ "
“ วาดเองก็วางแผนไว้นานแล้ว ว่าจะเรียนต่อเฉพาะทางเรื่องทันตกรรมเด็ก ตอนแรกจะเรียนที่ไทย แต่พ่อก็ออกความเห็นว่าไปเรียนเมืองนอกน่าจะดีกว่า จะได้เพิ่มความรู้ใหม่ๆ " ผมยิ้มตอนที่หมอตินบอกแบบนั้น ก็รู้อยู่แล้วว่ามันดี มันดีต่ออนาคต มันดีต่อวาด แต่มันไม่ดีต่อผม " หมอคงไม่คิดจะไม่เห็นด้วยหรอกนะ มันดีต่อวาดหมอเองก็น่าจะรู้ดี "
“ ครับ ผมทราบ " มันเป็นเรื่องของทางครอบครัว ผมเป็นแค่แฟน ไม่ใช่พี่ ไม่ใช่พ่อแม่ ไม่สามารถที่จะแสดงความเห็นแก่ตัวแบบแฟนกันสามารถทำได้อยู่แล้ว ' ไม่อยากให้วาดไปครับ ผมไม่อยากห่างเค้า ' ความคิดเห็นที่คิดได้แค่ในใจ แสดงออกไปให้วาดเห็นได้คนเดียวแบบนั้น น่าอึดอัดชะมัดที่ต้องมาพูดอยู่ตรงนี้ " ขอตัวไปตรวจคนไข้ก่อนนะครับ "
ตัดสินใจเดินออกมาจากการสนทนานั้น ผมที่เดินตรวจคนไข้ในห้องไอซียู มองดูผู้ป่วยที่มีอาการหนักที่ญาติบางท่านก็รออยู่ข้างนอกนั่น เพื่อรอให้เค้าได้ออกไปจากห้องนี้เสียที คนป่วยของผมคนนึง เธอเป็นผู้หญิงสวยที่มีคนรักอยู่แล้วแต่เพราะเกิดอุบัติเหตุรถชนทำให้เธอกระเด็นออกนอกรถอาการบาดเจ็บสาหัส อาการตอนนี้ก็ยังคงทรงตัว
สำหรับผม ความตายอยู่ใกล้เกินกว่าจะคิดว่ามันคือเรื่องเล็กๆ เวลาทุกช่วงวินาที มีค่าเสมอ และผมไม่อยากเสียไปสักนิด เพราะเราจะไม่รู้เลยว่า เวลานั้นจะหมดลงเมื่อไหร่ บางครั้งมันก็มาแบบไม่ให้เรารู้ตัว รวดเร็วเกินกว่าจะตั้งรับ ได้ไหว
' เรากำลังจะแต่งงาน ช่วยเธอด้วยนะครับหมอ ' นั่นคือคำว่าผู้ชายหน้าห้องที่กำลังรอเธออยู่พูดกับผม แต่หมอไม่ใช่เทวดา แม้จะทำทุกอย่างแล้วถ้าไม่รอดก็คือไม่รอด อาจจะฟังดูใจร้าย แต่นั่นก็เรื่องจริง
“ หมอคะ "
“ ครับ " หันไปหาพยายามที่ยืนอยู่ข้างๆ เธอยิ้มก่อนจะถาม
“ วันนี้หมอเหม่อๆนะ คิดถึงหมอวาดเหรอ "
“ ครับ กำลังคิดถึงหมอวาด " ผมตอบเธอก็ยิ้มกว้าง
“ หื้มมมม น่าอิจฉาจริงๆเลย ยังมายิ้มหล่ออีก คนโสดตาร้อนเป็นไฟแล้วนะคะ " เธอพูด " แล้ววันนี้หมอวาดไม่เข้าเวรเหรอ "
“ ไม่ครับ "
“ ได้ข่าวว่าหมอวาดจะไปเรียนต่อเฉพาะทางเหรอคะ หมอ "
“ ข่าวไวจังนะครับ " ผมแซว
“ แอบได้ยินหมอคุยกับหมอตินนะคะ "
“ ก็คิดว่าน่าจะเป็นแบบนั้นแหละครับ " ผมตอบก่อนจะยิ้ม ขาที่เดินเลี่ยงไปตรวจคนไข้เตียงอื่นผมถอนหายใจออกมา แน่นอนว่าต้องตอบคำถามนี้อีกหลายรอบแน่ๆ คำถามที่ทำให้รู้สึกแย่เข้าไปอีก
ช่วงเวลาเลิกงานที่เกินเวลาไปเกือบสามขั่วโมงเพราะต้องเข้าผ่าตัด ผมหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมาเช็คตอนที่กำลังเปลี่ยนเสื้อผ้ากลับบ้าน ผมพบว่ามีสายโทรศัพท์จากวาดโทรเข้ามาหลายสาย ข้อความก็ด้วย
' วันนี้อยากกินอะไรเป็นพิเศษมั้ยจะทำให้กินนะ '
' วันนี้วาดไม่เข้าเวรที่คลีนิค หมอจะกินอะไรมั้ย '
' ผ่าตัดอยู่เหรอ '
' หมอ รีบกลับบ้านนะ วาดรออยู่นะ '
ผมสะดุดกับข้อความสุดท้ายที่อีกคนส่งมา ก่อนจะกดโทรออกหาอีกคน เสียงรอสายที่ดังอยู่นานกว่าอีกคนจะกดรับ " หมอ เพิ่งเลิกงานเหรอ "
“ อื้ม มีอะไรครับ วันนี้ไม่เข้าเวรเหรอ "
“ ไม่อยากเข้าน่ะ เลยขอลาไป หมออยู่ไหนแล้ว "
“ กำลังกลับบ้าน "
“ งั้นก็ขับกลับมาดีๆนะ ไม่ต้องรีบ "
“ ครับผม " ผมตอบรับอีกคนก่อนจะวางสาย แอบยิ้มกับความห่วงใยเล็กๆนั่นก่อนจะขับรถกลับบ้าน คอนโดสูงที่ผมขับมาถึง เคาะประตูห้องที่รอไม่นานก็ถูกเปิดออก
“ กลับมาเร็วจัง หมอ ขับเท่าไหร่เนี้ย "
“ 180 “ ผมตอบ
“ จริงเหรอ "
“ ถนนกรุงเทพคงขับได้หรอก 180 นี่พูดอะไรเชื่อไปหมดเลยใช่มั้ย " ผมดึงตัวเองเข้าไปกอดอีกคน วาดก็กอดกลับ " ทำไมวันนี้ไม่ไปทำงาน "
“ ไม่อยากทำ "
“ กลายเป็นคนนิสัยแบบนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่ " ผมแซว วาดก็หัวเราะ อาจเพราะอีกคนขยันมาตลอดวาดไม่เคยหนีงาน ไม่เคยลา ขยันซะจนบางทีผมก็อยากจะให้อีกคนขี้เกียจบ้าง
“ ก็มันเบื่ออะหมอ ไม่อยากไป อยากอยู่เฉยๆ "
“ ลาออกจากการเป็นหมอฟันแล้วมาเป็นแม่ไอ้ทีสเฉยๆที่บ้านมั้ยละ ไม่ต้องไปเมืองนอกด้วยนะ " ยื่นข้อเสนอให้อีกคนไปวาดก็หัวเราะ
“ ต้องเหงาแน่เลยเพราะหมอไม่ค่อยว่าง "
“ อยู่กับทีสไง จะเหงาได้ไง "
“ หมอ วันนี้วาดทำสปาเก็ตตี้คาโบนาร่าที่หมอชอบไว้ด้วยละ กินเลยมั้ย " วาดเปลี่ยนเรื่อง ผมก็พยักหน้า ปลดเนคไทลงก่อนจะดึงเสื้อออก นั่งลงตรงเก้าอี้ที่โต๊ะอาหาร กลิ่นหอมอ่อนๆของสปาเก็ตตี้จานโปรดก็วางลงตรงหน้า สองจาน
“ หน้าตาน่ากินเหมือนคนทำเลย "
“ อร่อยมากด้วยแหละ บอกเลย " วาดก่อนจะยิ้มกว้าง เรากินสตาเก็ตตี้ที่อยู่ตรงหน้า วาดเป็นคนทำอาหารอร่อยไม่ว่าอะไรที่ผมชอบอีกคนก็ทำได้อร่อยเสมอ เราก้มหน้ากินกันเงียบๆวาดก็ยื่นมือมาจับมือผมที่ตั้งไว้นิ่งๆบนโต๊ะ
“ อ้อนจังนะ วันนี้น่ะ " ยกมือขึ้นบีบจมูกอีกคนวาดก็ย่นจมูกใส่ " วาด "
“ หื้ม "
“ พ่อบอกรึยังว่าจะไปเรียนที่ไหน "
“ อเมริกา "
“ ไปก็ดีแล้ว " ผมบอกอีกคนที่ก็เงยหน้าขึ้นมา " จะได้มีประสบการณ์เยอะๆ ได้ทั้งภาษา แล้วก็ความรู้ ได้เพื่อนใหม่ แต่ห้ามได้แฟนใหม่กลับมานะ "
“ ไม่ได้หรอกน่า แต่หมอ โอเคแล้วเหรอ "
“ ทำไมจะไม่โอเคละ " เว้นเสียงตอนที่ผมวาดแบบนั้น ผมก็ทำเป็นหัวเราะออกมาให้อีกคนสบายใจ " ก็ใช่ ที่ตอนแรกเงียบไป คงเพราะตกใจเฉยๆน่ะ แต่ตอนนี้มันก็โอเคแล้ว พอมาคิดว่า วาดจะได้ประสบการณ์มากมาย ก็คิดว่าคุ้มอยู่นะ อยากเรียนอยู่แล้วไม่ใช่เหรอ "
“ ก็อยากเรียนแหละหมอ แต่ไม่คิดว่าพ่อจะให้ไปเมืองนอกจริงๆ " อีกคนตอบก่อนจะถอนหายใจออกมา " ผมน่ะ อยากเรียนแค่ในประเทศนี่น่า ไม่ได้อยากไปเมืองนอกสักหน่อย "
“ แปลกคน " หัวเราะออกมา วาดก็ถาม
“ แปลกยังไงล่ะ"
“ ก็มีแต่คนอยากเมืองนอก มีแต่คนนี้ละมั้ง ที่ไม่อยากไปน่ะ "
“ ก็คนนี้มีแฟนแล้วนิ คนนี้ก็เลยไม่อยากจากแฟนไปไหน " นิ้วชี้ ชี้เข้าหาตัวเองผมเผลอยิ้มออกมา วาดก็ก้มหน้าลงกินอาหารในจานต่อ ผมยอมรับว่าตัวเองเก่งแต่ปากและพูดออกไปแบบนั้นให้อีกคนสบายใจ ถ้าเรายังอยู่ในอารมณ์นี้ คนที่ไม่สบายใจที่สุดก็ดูเหมือนจะวาด
“ ไปนั่นแหละดีแล้ว ก็แค่อเมริกา เดี๋ยวว่างเมื่อไหร่จะบินไปหาบ่อยๆ "
“ หาเวลาโทรศัพท์หากันให้ได้บ่อยๆก่อนเถอะครับ ค่อยมาพูด " คำพูดตอบกลับที่มาพร้อมกับการยู่หน้าใส่ผม ส่ายหน้ากับความน่ารักนั่นก่อนจะบ่นออกไปตามประสา
“ ร้ายนักนะ "
“ กินเถอะครับ มัวแต่พูดมากของในจานเย็นหมดแล้วมั้ง "
“ ครับผม " ก้มหน้าลงกินอาหารในจานต่อจนหมด วาดเป็นคนทำความสะอาดจานและของทั้งหมดอีกครั้ง ส่วนผมก็ขอตัวออกมาอาบน้ำพร้อมกับหยิบเบียร์เข้าไปกินสองกระป๋อง
เดินเข้าไปในห้องนอน ผมเปิดม่านตรงมุมประตูกระจกที่ริมระเบียงก่อนจะเดินไปออกนั่งบนเก้าอี้ยาว วางเบียร์สองกระป๋องลงข้าวตัว ไม่ลืมหันไปเช็คว่าประตูและผ้าม่านได้ปิดลงสนิทแล้ว เพราะวาดไม่ชอบกลิ่นบุหรี่
“ ขอสูบสักตัวสองตัวเถอะนะ " ผมบอกกับตัวเองตอนที่เปิดกล่องเหล็กของตัวเองที่บรรจุบุหรี่เอาไว้ ผ่อนคลายอารมณ์กับความรู้สึกของตัวเองออกไปกับวิวที่อยู่เบื้องหน้า
ควันขาวที่ลอยออกไป ผมทำได้แค่นั่งคิดอะไรไปเรื่อยเปื่อย คิดถึงความรู้สึกของเราทั้งคู่ที่เกิดขึ้นหลังจากนี้ คิดถึงตอนที่ไม่มี แล้วก็คิดถึงตอนที่หายไป คิดถึงเตียงที่ว่างเปล่า ห้องที่ว่างเปล่า คิดถึงทุกอย่างที่ยังไม่เกิดจนทำให้สมองหมุนไปหมด
“ ไหนบอกจะอาบน้ำไงครับ " เสียงทักที่ทำให้ผมทิ้งบุหรี่ที่ตัวเองกำลังสูบทันที เท้าที่ยื่นไปขยี้มัน วาดหัวเราะก่อนจะเดินมานั่งข้างๆ " ต้องขนาดนั้นเลยเหรอหมอ "
“ ตกใจ มาไม่ให้ซุ่มให้เสียง "
“ ขวัญอ่อนไปได้ " ยื่นมือมาลูบผมข้างหูของผมตอนที่พูดคำนั้น ใบหน้าหวานที่อยู่ใกล้กัน ผมยื่นหน้าเข้าไปใกล้อีกคนตอนที่หมายจะจูบลงบนแก้มอีกคนวาดก็ยื่นิ้วชี้มาปิดปากผมเอาไว้ " เหม็น "
“ เมื่อก่อนไม่เห็นขี้บ่นแบบนี้เลย " เมื่อก่อนต่อให้สูบแค่ไหนอีกคนจะแค่พูดว่า ให้สูบน้อยๆหน่อยก็เท่านั้น ไม่เคยบอกว่าเหม็นอะไรแบบนี้ให้เห็น ไม่แม้จะทำสีหน้าดุๆ ตอนผมสูบบุหรี่
“ ก็ไม่อยากให้หมอสูบบุหรี่ อยากให้หมอสุขภาพดี อยู่กับวาดไปนานๆ "
“ เหมือนเด็กตัวเล็กๆ กำลังขอให้พ่อเลิกสูบบุหรี่เลย " ผมแซว วาดที่หันมาถอนหายใจใส่ ผมแกล้งหันไปทางอื่น
“ ก็คงจะเป็นแบบนั้นมั้ง หมอเป็นหมอก็ย่อมรู้อยู่แล้วไม่ใช่เหรอ ว่ามันดีกับร่างกายตัวเองมั้ย พักผ่อนก็น้อย ทำงานก็หนัก ผมก็แค่เป็นห่วงเท่านั้นแหละ " วาดเริ่มบ่น " ถึงจะรู้ว่ามันพูดไปก็ช่วยอะไรไม่ได้เท่าไหร่ก็เถอะนะ "
“ แล้วถ้าเครียดอยากจะสูบจะทำยังไงละ "
“ ไม่รู้สิ กินลูกอมมั้ยละ " ลูกอมรสนมเม็ดนึงถูกยื่นมาให้ วาดแกะมันก่อนจะป้อนผม " อร่อยมั้ย "
“ รสชาติเหมือนในปากวาดเลย " คงเป็นลูกอมรสที่อีกคนกินบ่อยๆ วาดพยักหน้ารับ " เป็นหมอฟันแต่ชอบกินลูกอม รู้อยู่แล้วไม่ใช่เหรอว่ามันทำให้ฟันผุ "
“ ถ้าไม่เคี้ยวก็ไม่ผุหรอกครับ ถ้าแค่อมก็ไม่ผุหรอก " วาดเถียง ผมก็เถียงกลับ
“ บุหรี่ก็เหมือนกัน ถ้าไม่สูบบ่อยก็ไม่เป็นอะไรหรอก "
“ ยังมีตอนที่ผมไม่เห็น ตอนที่หมออยู่คนเดียว ตอนที่หมอแอบสูบ ไม่เยอะเหรอครับ ปากก็เหม็น ตับก็ไม่ดี เหงือกก็ดำ เปลืองตังค์ด้วย มีอะไรดีบ้าง "
“ งั้นถ้าเครียดสูบอะไรดี " ผมถาม " สูบวาดได้มั้ยละ "
ดึงอีกคนเข้ามากอด ผมก้มลงจูบปากสวยนั้นเบาๆ ตอนที่ดันลิ้นเข้าไปอีกคนก็เผยอปากเล็กน้อย วาดกลั้นหายใจกับกลิ่นบบุหรี่ของผม ตอนที่ผละริมฝีปากออกวาดก็จ้องหน้าผม
“ ว่าไง สูบบุหรี่ไม่ได้ ถ้าเครียดพี่สูบวาดแทนได้มั้ยละ "
“ ได้นะ " อีกคนพยักหน้าก่อนจะหันไปทางอื่น
“ แต่จะไปเมืองนอกแล้วไม่ใช่เหรอ หลังจากนั้นจะทำไงดีละ " ผมถาม วาดที่กำลังจ้องหน้าก็ถอนหายใจขึ้นมา
“ เรื่องนี้ใช่มั้ยที่ทำให้หมอต้องสูบบุหรี่ ที่บอกว่าไม่เป็นไร ไปเถอะ ก็แค่พูดให้ผมสบายใจใช่มั้ยครับ ไม่ได้คิดแบบนั้นจริงๆใช่มั้ย " สายตาที่กำลังเค้นความจริงออกมาจากปากผม " หมอ เรารักกันไม่ใช่เหรอ ทำไมไม่พูดความจริงว่าตัวเองรู้สึกยังไง "
“ พูดไปมันมีอะไรดีขึ้นมาละ " มือของผมเอื้อมมือไปจับแก้มของวาด ไม่มีส่วนไหนในร่างกายนี้ที่ผมจะไม่ชอบเลย หน้าตา นิสัย รูปร่าง ทุกอย่างที่ประกอบมาเป็นคนนี้คือสิ่งที่ผมชอบมากที่สุด ทั้งชอบและรัก จนไม่อยากจะเสียหรือให้ห่างกายไปไหน
“ หมอ "
“ ถ้าตัดสินใจพูดความจริงออกไปตามความรู้สึก นายคิดว่ามันจะดีจริงๆเหรอ ความจริงที่บอกว่า ฉันไม่อยากให้นายไปไหน ฉันไม่อยากให้นายห่างฉันไป อยู่ที่นี่ได้มั้ย อยู่กับฉัน ไม่ไปได้มั้ย ทิ้งสิ่งอยากจะทำแล้วอยู่กับฉันได้มั้ย " ผมเว้นเสียงตอนที่วาดถอนหายใจก่อนจะก้มหน้าลง " นั่นคือสิ่งที่อยากจะพูด เห็นแก่ตัว แล้วก็เอาแต่ใจ ถ้าได้ฟังแล้วจะรู้ยังไงละ รู้สึกดีเหรอ วาดเอง ก็ห่วงความรู้สึกฉันมากเลยไม่ใช่เหรอ ที่ไม่ไปทำงาน ไม่ใช่เพราะว่า เครียดจนไม่อยากจะทำอะไร ไม่ใช่เหรอ แล้วแบบนั้น ฉันจะทำแบบนั้นได้ไง จะทำให้วาดรู้สึกแย่ได้ไง "
“ แต่ วาดก็ไม่อยากให้หมอปิดบังความรู้สึกของตัวเองนะ วาดไม่ได้อยากให้หมอฝืนสิ่งที่หมอรู้สึก ไม่อยากให้หมอปิดบัง เพราะวาดรู้ว่า หมอเองก็เครียด "
“ แล้วจะให้ทำไงดี " ผมถาม
“ แบ่งมาสิ ความเครียดของหมอน่ะ ถ้ารู้สึกอะไรก็บอกกัน ถ้ามันเครียดมากเราก็มาระบายมันออกมา เรามีกันและกันอยู่นะ ผมมีหมอ หมอเองก็มีผม ถ้าเรากลัวว่าระยะทางที่ไกลกันจะทำให้เราคิดถึงกัน ทำไมตอนนี้เราไม่ทำให้มันใกล้กันละ "
“ ยังไง " ลูบผมนุ่มๆของอีกคนที่ยิ้มกว้าง วาดขยับตัวมานั่งใกล้ๆผม ใบหน้าหวานที่หันมาหา มือที่ยื่นมาจับมือผมกุมเอาไว้
“ ถ้าเรารู้ว่าต้องห่างกันทำไมไม่ทำให้ตอนนี้เราใกล้กันมากๆละ เอาไว้เพื่อทดแทนเวลาที่เราจะห่างกันไง "
“ ของแบบนี้มันทดแทนกันไม่ได้หรอก " นั่นคือสิ่งที่ผมคิด ตอนนี้ก็คือตอนนี้ และตอนนั้นก็คือตอนนั้น มันทดแทนกันไม่ได้หรอก ตอนนั้นไม่มีก็คือไม่มี ยังไงก็ต้องคิดถึงกันอยู่แล้ว
“ หมอ "
“ ขอเวลาหน่อยเถอะนะ สองวันแรก ยังทำใจไม่ได้หรอก แต่อีกหน่อยก็ทำใจได้ "
“ จริงเหรอ " วาดถาม
“ จริงสิครับ ไปเถอะ นั่งตรงนี้นานๆ ยุงกัดนะ " ผมลุกขึ้นจากที่ที่ตัวเองนั่ง มือที่ดึงวาดให้ลุกขึ้น อีกคนก็ก้มหน้าเดินตามผมเข้ามาในห้อง " ไปอาบน้ำก่อนมั้ย "
“ หมออาบก่อนเถอะ "
“ วาด "
“ พอคิดตามที่หมอพูดแล้ว มันก็จริงนะ มันทดแทนกันไม่ได้หรอก " พูดแบบนั้นก่อนจะเงยหน้าขึ้นมายิ้มให้ผม " บางทีก็ลืมไปแล้วว่า ตัวเองไม่ได้มีตัวเองเป็นเจ้าของคนเดียวอีกแล้ว ผมมีหมอเป็นเจ้าของอีกคนครึ่งนึงของผมด้วย "
“ ไปหัดพูดคำพูดแบบนี้มาจากไหนกัน หื้ม ? "
“ ขอโทษนะหมอ ที่บอกแบบไม่ทันให้ตั้งตัว "
“ จะบอกตอนไหนมันก็เหมือนกันแหละ ไม่ต้องคิดมากหรอก " ดึงอีกคนเข้ามากอด วาดเองก็ซบลงตรงไหล่ของผม " เดี๋ยวเราก็ทำใจกันได้ " เชื่อว่าแบบนั้นนะ
มันเป็นทั้งอนาคต และ โอกาสของอีกคน จะมาเสียไปเพียงเพราะผม หรือ วาด ที่ไม่อยากจากกันคงเป็นเหตุผลที่ดูไม่เข้าท่าเท่าไหร่นัก ผมยอมรับว่ากังวล กลัว แล้วก็สับสน ไม่อยากให้ไป ไม่อยากห่างกัน รู้สึกทุกอย่างรอบข้างมันว่างเปล่าไปแล้ว ทั้งๆที่เราเองก็ยังยืนกอดกันอยู่ตรงนี้ ไม่รู้เป็นเพราะอะไร เหมือนตัวเองใช้เหตุผลมากมายในการปลอบใจตัวเอง มันดีแล้ว มันดีต่อเค้า แต่น่าแปลกที่เหตุผลพวกนั้น กลับทำให้รู้สึกดีขึ้นไม่ได้เลย
“ เวลาจะช่วยทำให้ชินเหรอครับ " วาดถาม
“ ใช่ ก็อาจจะเป็นแบบนั้น แต่ไม่เป็นไรหรอก ตอนที่ยังอยู่ด้วยกันก็มาทำอะไรที่เป็นความทรงจำด้วยกันเยอะๆสิ "
“ อย่างเช่น "
“ อย่างเช่นแบบนี้ " ผมหอมเค้าที่ข้างแก้มวาดเอียงหน้าไปตามแรงหอมผมก็หอมแก้มเค้าอีกข้าง " วาด " ผมเรียกอีกคนเอาไว้ตอนที่จูบลงไปบนปาก สอดลิ้นชื้นเข้าไปในปากอุ่น ผมกอดเอวอีกคนไว้ก่อนจะล้วงเข้าด้านในวาดหดตัวก่อนผละริมฝีปากออก
“ หมอ อย่างเช่นแบบนี้ คือเรื่องนี้เหรอ "
“ เค้าเรียกว่าเป็นแค่ส่วนนึงในความทรงจำดีๆของเรา " บอกแบบนั้นก่อนจะกอดอีกคนที่ดึงตัวเองให้ออกห่างจากผมเข้ามาอีกครั้ง จูบลงบนต้นคอ ก่อนจะดันให้ขาเล็ก เดินถอยหลังไปที่เตียง ผมดันให้วาดนั่งลงด้วยการจูบ ก่อนแผ่นหลังขาวจะนอนราบลงกับเตียงกว้าง
“ ข้ออ้างชะมัด " ตอนที่ปลดกระดุมเสื้อก็ได้ยินคำพูดแบบนั้น วาดไม่ได้มองผมแต่กลับหันไปอีกทาง ยามผมค่อมเค้าไว้แล้วถอดเสื้อตัวเองออก
“ ไม่หรอก ใครว่าละ ไม่ใช่ข้ออ้างเลยสักนิด " ก้มลงจูบบนแก้มอีกคน วาดเอียงหน้าไปทางอื่นตอนที่ผมร่อนเสื้อเสื้อตัวที่เค้าสวมอยู่ขึ้นไป จุกสีสดกลางหน้าอกที่กำลังขึ้นแข็งผมจูบมันเบาๆ ก่อนจะใช้นิ้วบี้อีกบ้างอย่าเท่าเทียม
“ หมอ " วาดเกร็งหน้าอกขึ้นตอนที่ผมเลียไปรอบๆจุกนั้น กัดปากของตัวเองแน่นมือก็กำผ้าปูเตียงเอาไว้
ผละจูบที่หน้าอกลงไล่ลงต่ำไปเรื่อยจนถึงขอบกางเกง ผมดึงกางเกงยางยืดที่อีกคนที่ใส่ไว้นั่นลง วาดก็ยกมือขึ้นปิดหน้าตัวเองไว้ จะนานเท่าไหร่ก็เป็นแบบนี้เสมอ วาดเขินเกินกว่าจะมองสิ่งที่ผมกระทำแบบตรงๆ
“ ทำไมต้องปิดหน้าไว้ตลอด "
“ ก็มันเขินนี่ครับ หมอชอบมองกันด้วยสายตาแปลกๆ " อีกคนบอกแบบนั้น ยามที่ผมดึงขาเค้าให้ยกขึ้นมาพาดบนไหล่ พลางดันตัวเองให้ก้มลงจูบปากอีกคนอย่างดูดดื่ม ลิ้นที่วนไปทั่วโพรงปาก วาดกลืนน้ำลายตัวเองและเกร็งตัวเล็กน้อยตอนที่ผมสอดนิ้วเข้าไปในร่างของเค้า " อื้ออ "
“ สายตาแปลกๆยังไง สายตาที่อยากจะกลืนกินนายทั้งตัวนะเหรอ "
“ สายตาหื่นๆ อื้ออ "
ตอนที่ครางออกมาก็ยกแขนมากอดคอผมไว้แน่น แรงรัดที่บอกความเจ็บของอีกคนยามที่ผมสอดนิ้วทั้งสามเข้าไป ผมผละริมฝีปากออกจูบไปตามซอกคอยามที่นิ้วทั้งสามหมุนวนไปมาในช่องทางอุ่นๆของอีกคน วาดขมิบช่องทางหลังตอนที่นิ้วแตะลงตรงส่วนจุดกระสันของเค้า
“ ตรงนี้รึเปล่า "
“ หมอ ไม่เอา ไม่ทำแบบนั้น " พยายามใช้มือดันมือของผมออก ผมดึงอีกคนขึ้นมานั่งขยับให้วาดขึ้นมานั่งบนตัก ใบหน้าแดงๆที่เอาแต่ก้มหน้าซบไหล่ของผม ผมใช้นิ้วดันจุดกระสันให้อีกคนจิกนิ้วลงบนแผ่นหลังของผมแทนเตียงที่ยับย่น " อื้ออ ตรงนั้น หมอ มันเสียวนะ "
“ งั้นจะเอาแบบไหนดี "
“ อะไรแบบไหนดีละ " วาดถาม " อ๊าา หมอ พอแล้วอย่า ตรงนั้นมัน "
“ จะเสร็จด้วยนิ้ว หรือเสร็จด้วยอันนี้ดีละ " ผมจับมือวาดมาจับส่วนกลางของผม ตอนที่พยายามบังคับให้เค้าขยับขึ้นลงผมก็กดจุดกระสันในร่างเค้าไปด้วย
“ อ๊ะ.. หมอ "
“ อะไรครับ "
“ ใจร้าย รู้แล้วยังจะถาม " อีกคนบ่นก่อนจะกระซิบข้างหูผม " ก็ต้องตรงนั้นสิ "
“ เรียกพี่เซฟให้ชื่นใจหน่อย "
“ เรื่องมาก อ๊าา หมอ พอแล้ว " บิดบั้นท้ายไปมาด้วยความเสียวที่ผมกระทำ วาดก้มหน้าลงมามอง " พี่เซฟ "
“ น่ารัก " ผมชมก่อนดึงนิ้วตัวเองออก แล้วขยับร่างวาดให้ขึ้นมาใกล้ส่วนกลางที่ตั้งชัน ยกตัวอีกคนขึ้นเล็กน้อยเพื่อสอดส่วนกลางเข้าไปในร่างอีกคน วาดเกาะไหล่ผมไว้แน่นจิกลงไปในเนื้อจนแทบจะร่อนติดนิ้วออกมา
“ อื้ออ พี่เซฟ วาดเจ็บ อ๊า " ดันเข้าไปทีเดียวจนสุดอีกคนร้องลั่นในช่วงเวลานั้น ผมก็นิ่ง วาดก็หันมาจ้องหน้า ใบหน้าหวาดที่มีน้ำตาหยดใสคลออยู่มันคงเกิดจากความปวดร้าวเมื่อครู่ " พี่เซฟ "
“ ครับ "
“ ทำไมไม่ต่อ " อาจเพราะสอดเสร็จแล้วนิ่งไปวาดก็เลยถาม
“ อยากให้วาดต่อให้ " ผมว่าก่อนจะยกสะโพกอีกคนขึ้นแล้วดันลง " แบบนี้ครับ ทำให้พี่ได้มั้ย "
“ ไม่เอาหรอก ไม่เคยทำ " ปฎิเสธทุกครั้งที่ขอ ผมก็นิ่ง
“ งั้นค้างไว้แบบนี้ก่อน "
“ ได้ไงละครับ ทรมานนะ " บอกผมแบบนั้นก่อนจะกัดปากตัวเองแล้วมองผม " พี่เซฟ "
“ ก็แค่ขยับขึ้นลง " คำพูดง่ายๆของผมบอกอีกคนที่ก็เอาหน้าผากมาซบลงที่ไหล่และขยับขึ้นลงด้วยเสียงบ่นนิดๆ
“ หมอนะหมอ "
“ อย่างงั้นแหละครับคนเก่ง " ผมหอมแก้มเขา ยามที่มองหน้าอีกคนกำลังเคลื่อนไหวตัวเองขึ้นลงอย่างเชื่องช้า เสียงครางหวานๆพร้อมกับมือที่กอดรัดช่วงคอเอาไว้
“ อื้ออ หมอ "
“ ถ้าช้ามันจะยิ่งทรมานนะ " ผมบอก อีกคนก็ส่ายหน้า
“ ก็ทำไม่เป็นนิ "
“ ยั่วสิ เดี๋ยวจะทำให้ " ชอบที่สุดก็แกล้งอีกคนในเวลานี้ วาดกอดผมไว้หลังประโยคนั้น ก่อนจะกัดใบหูผมเบาๆแล้วกระซิบ
“ พี่เซฟทำให้วาดหน่อยสิครับ "
“ ใจอ่อนอีกแล้ว " ผมดันอีกคนลงนอนกับเตียงดันส่วนกลางที่กำลังให้จมลึกลงไปในร่าง จับมือทั้งคู่ของอีกคนไว้เหนือหัวแล้วดันส่วนกลางเข้าออกอย่างรวดเร็ว
“ หมอ อ่าา อ๊ะ อ๊ะ "
เสียงเนื้อกระทบกันมันดังลั่นห้องผมคว้าเอาขาสองข้างของวาดรวบด้วยมือเดียวแล้วดึงให้สูงบีบให้ช่องทางหลังเด่นชัดก่อนจะสอดส่วนกลางเข้าออกอย่างรวดเร็ว แรงโยกที่มาพร้อมเสียงครางยาวๆ มือบางคว้ากระชากผ้าปูเตียงมากำเอาไว้แน่น " หมอ อ๊าาา อ๊ะ อ๊ะ อ๊ะ หมอ อ๊าห์ "
แรงดันสุดท้ายที่อัดเข้าไปพร้อมกับน้ำขุ่นในตัว ผมปล่อยขาคู่นั้นลงข้างๆ ตอนที่ล้มลงไปนอนกอดจากข้างหลังไม่ได้ดึงส่วนกลางออกแต่อย่างใด แต่กลับขยับตัวสอดมันให้ลึกอีกครั้ง
“ หมอ ยังไม่พออีกเหรอ อื้ออ หมอ วาดเจ็บนะ "
“ ต้องทบต้นทบดอกเอาไว้ ยามที่เราคิดถึงกัน "
“ ถ้าแบบนั้น งั้นไม่อยากไปแล้วละ เมืองนอกน่ะ เปลืองตัวชะมัดเลย "
................................................................
เซฟวาดน่ารัก เป็นคู่รัก ที่รักกันมาก และน่ารักสุดๆ
ในตอนพิเศษพิเศษของหนมจะมีเซฟวาดประมาณ 5 – 6 ตอนนะคะ แต่จะอัพให้อ่านกันประมาณ 3 ตอน
เพราะงั้นตอนหน้าก็ยังเป็นเซฟวาดจ้ะ
ใครถูกใจ หนมฝากแท็ก #Choiceต้องเลือก ในทวิตด้วยนะคะ
ส่วนใครที่สนใจอยากอ่านอีก ตอนนี้กำลังเปิดรวมเล่มนะคะ
ใครสนใจสามารถอ่านได้ตามรายละเอียดนี้เลยจ้า
#ตอนพิเศษจะเป็นแนวน่ารักๆ อ่านแล้วยิ้มได้นะคะ
ประกาศ !! เปิดจองนิยายเรื่อง : Choice รักที่ต้องเลือก
เปิดจองและโอนเงินตั้งแต่วันนี้ – 20 สิงหาคม 2558
หนังสือสามารถจัดส่งได้ภายในวันที่ 15 กันยายน 2558
รายละเอียดของหนังสือ
ผู้เเต่ง : K.Kanom
ขนาด : A5 กระดาษถนอมสายตา
จำนวนหน้า : 1000+ ( หนังสือมีจำนวน 2 เล่ม )
แบ่งเป็นเนื้อหา
ตอนหลัก 44 ตอนจบ
ตอนพิเศษ 15 ตอน ( อาจมีบวกลบเพิ่มเติม )
- เรื่องราวของโรมอิน
- เรื่องราวของเซฟวาด ( 5 – 6 ตอน )
- เรื่องของเต
- เรื่องของไฟท์
ของเเถม : ที่คั่น , โปสการ์ด , สมุดโน๊ต
ราคา : 900 ( ไม่รวมค่าจัดส่ง)
ค่าจัดส่งแบบลงทะเบียน - 60 บาท
ค่าจัดส่งแบบ EMS - 85 บาท
รูปแบบหน้าปกหนังสือ
( ตัวอย่างภาพปกแบบร่าง การลงสียังเป็นแบบร่าง ยังไม่เสร็จสมบูรณ์ )
(https://40.media.tumblr.com/14fdf0fdaf6ed994d8b05669bf78ba28/tumblr_ns3fq5sZOH1r44tuco1_540.jpg)
เนื้อเรื่องย่อข้างหลังปก
สิ่งที่เรารักที่สุด ก็ไม่ได้หมายความว่าเราจะได้มาครอบครอง
สิ่งที่เราเลือก ก็ไม่ได้จำเป็นว่าจะต้องเป็นสิ่งที่ดีที่สุด
สิ่งที่เราเสียใจ ก็ไม่ได้จำเป็นว่าเราจะต้องจดจำ
สิ่งที่เรายึดติด ก็ไม่ได้หมายความว่ามันจะดีเสมอไป
เพราะ
สิ่งที่เห็น อาจจะไม่ใช่สิ่งที่เป็น
สิ่งที่เป็น อาจจะไม่ใช่สิ่งที่ใช่
สิ่งใช่ อาจจะไม่ใช่ สิ่งที่รัก
และ
สิ่งที่รัก ก็อาจจะไม่ใช่ สิ่งที่คงอยู่
Choice รักที่ต้องเลือก
วิธีการสั่งจองและโอนเงิน
1. กรอกรายละเอียดดังต่อไปนี้
ชื่อจริง – นามสกุล =
ที่อยู่ ( อย่างชัดเจนและโดยละเอียด ) =
จำนวนหนังสือที่ต้องการสั่ง =
อีเมล์ =
2. ส่งมาที่อีเมล์ fic.kanom@ฮอตเมล์.com
#คุณจะได้รับอีเมล์ตอบกลับ เรื่องรหัสผู้สั่งจอง เรื่องการโอนเงิน ( บัญชีธนาคาร ) และการแจ้งชำระการโอนเงินภายในอีเมล์ตอบกลับค่ะ
3. เมื่อโอนเงินแล้ว กรอกรายละเอียดดังนี้
รหัสผู้สั่งจอง
ชื่อจริง – นามสกุล
ที่อยู่
ภาพถ่าย สลิปบัตรการโอนเงิน
เวลาที่โอนเงิน
ส่งมาที่อีเมล์ fic.kanom@ฮอตเมล์.com
4. รอรับอีเมล์ตอบกลับ เป็นอันเสร็จสมบูรณ์
หากมีข้อสงสัย สามารถสอบถามได้ที่
ทวิตเตอร์ // @realkanom
เพจเฟสบุ๊ค // หนมมี่ผู้ใสซื่อ
#อีเมล์จะตอบกลับภายใน 3 วันนะคะ
ขอบคุณที่เข้ามาอ่านและคอมเม้นท์ :กอด1: :L2: :3123: :L1: :pig4:
-
เซฟวาดน่ารัก ทั้งสองรักกันมากเลยนะ ก่อนจะต้องห่างกันก็ให้เซฟเก็บเกี่ยวไว้เยอะๆนะวาดนะ :z1:
ดีใจที่วันนั้นวาดเลือกเดินออกมา มันทำให้วาดได้พบคนที่รักวาดและพบความสุขที่แท้จริง
ทั้งสองเข้าใจกันและกัน ห่วงใยกันเเละกันมาก เขินเซฟวาด :-[
แม้จะแอบหน่วงเล็กน้อยเรื่องต้องห่างกัน :katai1:
:pig4: :L2:
-
:pighaun:น้องวาดน่ารักมาก
-
คิดอะไรไม่ออก ตกลงอะไรไม่ได้ เคลียร์ชัดที่ ที่นอน จบ :haun4: ต้องบอกว่าคู่นี้ แทบจะไม่หน่วงเลย เป็นความรักที่เริ่มจากความสัมพันธ์ละมุนละม่อม ถึงตอนแรกวาดจะไม่เต็มใจนักที่ดูเหมือนถูกยัดเยียด ทำตามใจตัวเองไม่ได้ อยากจะแอบรักคนที่ตัวเองชอบก็ถูกกัน แต่เมื่อวาดคิดได้และยอมถอยออกมาก็นับว่าโชคดีที่เจอคนดีแบบหมอเซฟ เข้าใจนะว่าตอนนั้นส่วนหนึ่งที่อินทำไปเพราะจะกันวาดออกจากไฟท์ แต่ก็เชื่อใจอินอย่างหนึ่งว่า เพราะเป็นหมอเซฟ อินเลยสนับสนุน อย่างน้อยก็เป็นคนใกล้ตัว พฤติกรรมติดตามดูได้ คู่นี้น่ารักเหมือนที่คนเขียนบอกนั่นแหละ เข้าอกเข้าใจกันดี หมอเซฟเป็นผู้ใหญ่ วาดถึงจะเด็กกว่าแต่ก็มีความคิดโตเกินวัย เคยคิดนะว่าแต่ก่อน ถ้าวาดจะคู่กับไฟท์ ก็คิดว่าอยู่ด้วยกันได้ เพราะวาดรักไฟท์ด้วยใจ ไม่ได้หวังอะไรมาก ตามลักษณะวาดนะถ้าไม่มีอะไรพลิกโผ หักมุม เพราะคนเขียนมีอะไรคาดไม่ถึงเยอะ :laugh: สรุปคู่นี้น่ารัก สมหวัง เหมือนคู่ อินโรม แล้ว ไม่มีอะไรน่าห่วงแล้ว เหลือแต่ ไฟท์ เต สินะ ที่ยังไม่รู้ว่ายังไง จะได้คู่กันไหม อยากให้เขาได้คู่กันนะ ชอบความรักสีชมพูตุ่นๆของทั้งคู่ แบบเรื่อยๆ เข้าอกเข้าใจกัน เหมือนอยู่กับวันนี้มากกว่า แต่อยู่ด้วยกันนานไหม คิดว่าคงไม่ เพราะส่วนหนึ่งไฟท์ก็ยังไม่ยอบรับตัวเอง ยังแคร์สังคม ครอบครัว เข้าใจไฟท์นะต้องคิดมากเป็นธรรมดา เพราะไฟท์ไม่ได้เป็นเกย์โดยพื้นฐาน และครอบครัวก็ไม่ได้สนับสนุนเหมือนครอบครัวอินที่รับได้ กรณีไฟ คิดว่ากว่าพ่อแม่จะยอมรับก็คงทำใจพอดู และไฟท์คงไม่อยากให้พ่อแม่ผิดหวังในตัวเองอีก กับอินก็รักมาก แต่เป็นรักที่ต้องคิดเยอะ เพราะเป็นเพื่อนกันมานาน ก็เลยดูเห็นแก่ตัว ใครไม่เข้าใจแก ฉันเข้าใจนะอีไฟท์ ฉันอยากให้แกมีความสุขบ้าง ฉันว่าแกก็ชดใช้ไปแล้วนะ คนเขียนจัดให้คู่นี้ให้หน่อยนะ สองคู่นั้นลงตัวแล้ว ไม่มีอะไรน่าห่วงแล้วล่ะ อินคงไม่ลังเลแล้วลงด้วยเลือกโรม เพราะเอาอลิชไปบ้านให้แม่และบอกอย่างนั้นไม่พลิกโผแล้วล่ะ ต่อให้ไฟท์มาหาหรือคิดได้ว่ารักอิน เราก็เชื่อว่าอินไม่ลังเลแล้ว และไฟท์ก็คงยินดีกับอินโรม เชื่อว่าถ้าทั้งสี่คนได้เจอกันไม่มีอะไรคาใจแล้ว จะพูดคุยมองหน้าคบหาก็คงสนิทใจแล้ว แต่หน่วงๆในใจ คือ ไฟท์ กับ เต ไม่ได้คู่กัน ทั้งคู่คงเป็นเพื่อนกันแน่เลย :katai1: ลงคู่นี้ให้รู้ด้วยนะคะ ไม่ต้องหมดก็ได้ เอาแค่ให้รู้ว่าเป็นยังไง สบายดีไหม :call:
ปล. แต่มีแอบจิ้น โรม ไฟท์ พ่อหม้ายเหมือนกัน อยากให้มันได้กันอ่ะ มีตอนพิเศษจิ้นคู่นี้ไหมคุณหนม :m20:
-
ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆ นะคะ :pig4:
-
อ่านมาถึงตอนพิเศษที่2นะ คราวนี้ถ้าอินกับโรมไม่ได้คู่กัน มีด่าคนแต่งเเน่ๆ
อินนนนนนนน กะ โรมมมมมมมม
เชียร์ อินโรม
-
ตอนพิเศษที่ 7
แสงแดดในเช้าวันใหม่ที่ค่อยๆสาดลงมา พยายามที่จะลืมตาตื่นขึ้นแต่ก็ร่างกายที่อ่อนล้าจากกิจกรรมเมื่อคืนก็ทำให้ต้องหลับตาอยู่แบบนั้น โชคดีที่วันนี้มีงานช่วงบ่าย ไม่อย่างงั้นต้องลาป่วยเพราะหอบสังขารไปไหนไม่ไหวแน่ๆ ถอนหายใจออกมาอีกครั้งกับเหตุการณ์เมื่อคืน ส่วนตัวผมไม่อยากจะตามใจอีกคนก็เพราะเหตุผลแบบนี้แหละ พอให้แล้ว ก็เหมือนจะขอต่อกันจนหมดแรงกันไปข้าง
“ วาด "
“ หื้ม " ผมครางตอบเสียงเรียกของอีกคนไป ก่อนจะรู้สึกถึงแรงกอดที่มาหลังจากนั้น " ว่าไงหมอ "
“ เช้าแล้วนะ " กระซิบลงข้างหูก่อนจะหอมแก้ม จมูกที่ไล่ลงไปต่ำตรงคอริมฝีปากอุ่นนั่น จูบเบาๆซ้ำอยู่หลายที ผมหัวเราะก่อนจะย่นคอหนี " ตื่นได้แล้ว "
“ เมื่อยอะหมอ ไม่อยากตื่น "
“ วันนี้ไม่มีงานเหรอ "
“ มีบ่ายครับ หมอละ ไม่มีนี่น่า วันนี้หมอหยุด " ถามเองแล้วก็ตอบเอง อีกคนที่กอดผมไว้แน่นเค้ายิ้ม " กี่โมงแล้วอะ "
“ แปดโมงเช้า "
“ วาดยังไม่ได้ให้อาหารทีสเลยอะ " พอนึกขึ้นได้สมองก็สั่งให้ร่างกายลุกขึ้นจากเตียง แต่เหมือนว่าแขนหนาจะไม่ยอมให้เป็นแบบนั้น หมอเซฟดึงผมเข้าไปกอด
“ ให้แล้ว ฉันให้เองเมื่อเช้า นอนต่อเถอะ ยังง่วงอยู่ไม่ใช่เหรอ "
“ อื้ม " หันไปกอดอีกคนไว้ มือหนาที่ลูบผมเลื่อนลงต่ำเป็นลูบหลังเหมือนกล่อมให้หลับอยู่กลายๆ อบอุ่นที่สุดก็คืออ้อมกอดนี้ อ้อมกอดที่รู้สึกปลอดภัยเสมอ หัวใจของผมเต้นแรงก่อนจะผ่อนลงช้าๆ ไม่เคยคิดเลยว่าเกิดมาทั้งทีจะมีความสุขได้ถึงขนาดนี้ เพราะได้เจอใครคนนี้แท้ๆ เหมือนว่าโลกทั้งใบของผมก็เปลี่ยนไป " พี่เซฟ "
“ คิดยังไงถึงเรียกแบบนั้น " คนที่ผมเรียกยิ้มกว้างตอนที่ก้มหน้าลงมาจูบที่หน้าผาก
“ วาดมีอะไรจะบอกหมอ อย่างนึง "
“ บอกอะไรครับ "
“ วาดไม่อยากจะจากหมอไปไหนเลย วาดรู้ว่ามันเป็นประโยคที่ไม่ควรพูด แต่วาดก็ไม่รู้จะพูดกับใคร " กอดอีกคนไว้แน่นผมทำได้แค่หลับตากับความรู้สึกลึกๆที่อยู่ในใจของตัวเอง ไม่ได้อยากไปเลยสักนิด เมืองนอกอะไรนั่นอยากจะเรียนอยู่ที่นี่อยากจะอยู่ใกล้ใครอีกคน
เผลอนึกเป็นห่วงว่าอีกคนจะเป็นยังไง ถ้าอยู่ไกลกันขึ้นมาจริงๆ หมอเซฟเองก็ใช่ว่าจะอยู่คนเดียวไม่ได้หรอก แต่เราสองคนน่ะอยู่ใกล้กันมากเกินไปจนคิดภาพที่อยู่ไกลกันไม่ออกเสียแล้ว นึกภาพไม่ออกแล้วว่าถ้าไม่มีใครอีกคนอยู่ข้างๆกันมันจะเป็นยังไง
“ ฉันก็ไม่อยากจากนายไปไหนเหมือนกัน แต่ทำไงได้ละ อนาคตน่ะ จะทิ้งไปเหรอ "
“ การที่เราไปเรียนเมืองนอกมันสำคัญขนาดนั้นเลยเหรอ " บางทีก็อยากจะถาม " เรียนที่เมืองไทยไม่ได้เหรอครับ วาดอยากจะเรียนให้มากขึ้น อยากจะเก่งขึ้น แต่การที่วาดจะเก่งขึ้นมันต้องไปเรียนถึงเมืองนอกเลยเหรอ เมืองไทยไม่ได้เหรอครับ อยากเก่งขึ้นแต่ก็ไม่อยากจะห่างหมอไปไหนนี่น่า ทำไมพ่อจะต้องส่งวาดไปเรียนเมืองนอกด้วย "
“ พ่อก็คงเห็นว่ามันดีกว่าแหละ เค้ามีฐานะเค้าส่งเสียเราได้สูงที่สุดแค่ไหน เค้าก็อยากจะส่งเราไป นั่นคือความคิดของครอบครัวไง " หมอเซฟที่กำลังปลอบ แต่ผมรู้ว่าเค้าคงจะเจ็บปวดไม่ต่างกันแต่เพียงแค่ไม่พูดออกมามันก็เท่านั้น " แต่ความคิดของคนที่รักกันอย่างเรามันก็มีแค่ความเห็นแก่ตัวทั้งนั้นแหละ "
“ เห็นแก่ตัวยังไงละ "
“ เราเห็นแก่ตัวเพราะอยากอยู่ด้วยกัน ไม่ได้คิดว่าอะไรที่มันดีกว่า เราคิดแค่ว่าขออะไรก็ได้ ธรรมดาๆก็พอ ขอแค่ได้อยู่ด้วยกัน แต่คนเป็นพ่อเป็นแม่เค้าไม่คิดแบบนั้นหรอก เค้าคิดหาแต่สิ่งที่ดีที่สุดให้ลูกกันทั้งนั้นแหละ " เสียงเรียบๆที่อธิบายผมก็พยักหน้า " ขนาดวาดยังซื้อแต่ของดีๆให้ทีสเลย คุณแม่น้องทีส "
“ เกี่ยวอะไรกันเนี้ย " เงยหน้าขึ้นถาม เสียงหัวเราะของเราที่ดังขึ้น หมอเซฟกอดผมเอาไว้
“ ก็แค่สองสามปีเอง ฉันจะโทรหานายทุกวันเลยวาดไว้ดีมั้ย จะเฟสทามไปหา แล้วก็ถ้าว่างจะลางานแล้วบินไปหาบ่อยๆ "
“ หมอทำไม่ได้หรอก " ผมบอกอีกคนแบบนั้น อย่างคนที่เหมือนจะบอกเหตุการณ์ล่วงหน้าได้อย่างแม่นยำ " หมอน่ะ พอไม่มีผมคอยอยู่ข้างๆ ก็คงเอาแต่ทำงานไม่ได้หลับไม่ได้นอน หมอบ้างานจะตายไป ทีสก็ต้องย้ายไปอยู่ที่บ้านหมอ เพราะไม่งั้นก็คงถูกปล่อยทิ้งไว้ให้ตายไม่ได้กินอะไรแน่ๆ "
“ เว่อร์ไปมั้ง "
“ ไม่หรอก ไม่เชื่อก็คอยดู " คนตรงหน้าของผมยิ้มเราที่กอดกันไว้แน่น ผมสูดกลิ่นตัวของคนตรงหน้าเข้าเต็มปอด ผมหลับไปอีกครั้ง ก่อนจะตื่นขึ้นมาแล้วพบว่า คนที่นอนอยู่ข้างกันไม่ได้นอนอยู่ข้างๆแล้ว
ลุกขึ้นจากเตียงผมเปิดประตูห้องนอนออกกว้าง ทีสที่วิ่งเข้ามาหามันเขย่งตัวให้อุ้มด้วยท่าทางออดอ้อนเหมือนเดิม " ว่าไงทีส " ผมอุ้มมันขึ้นมาก่อนจะถาม " เห็นหมอมั้ย "
“ อยู่นี่ " อีกคนที่เหมือนได้ยินเอ่ยทักผม หมอเซฟที่กำลังอยู่หน้าเตาในครัวผมก็เดินเข้าไปใกล้
“ หมอทำอะไร "
“ กำลังจะทำข้าวผัดให้กิน ข้าวผัดกับไก่ทอด เป็นไง "
“ จะกินได้มั้ย " ผมถามอย่างไม่มั่นใจ
“ นี่ กินได้สิ "
“ หมอวันนี้ผมมีเวรนะ ถ้าเกิดท้องเสียขึ้นมาต้องยุ่งแน่ๆเลย " พอบ่นออกไปอีกคนก็หันมากอดคอผมไว้ก่อนจะดึงเข้าไปหอมเสียเต็มฟอด
“ พูดมากจัง อร่อยน่า เชื่อฝีมือเถอะ "
“ จริงอะ " ผมหันไปมองทีส " ทีสว่าไง จะกินได้เหรอ "
“ เดี๋ยวก็ตีทั้งคนทั้งหมาเลยนี่ ไปอาบน้ำได้แล้วครับไป เดี๋ยวต้องไปทำงานนะ "
“ ครับผม ไปก็ไป " วางทีสลงบนพื้นผมเดินไปอาบน้ำแต่งตัวก่อนจะออกมาใหม่อีกครั้ง ที่คราวนี้อาหารที่ดูน่ากินตั้งอยู่บนโต๊ะเรียบร้อยแล้ว มันเป็นข้าวผัดกับไก่ทอดธรรมดา " น่ากินจัง "
“ แน่นอน มีซุปเกี๊ยวกุ้งด้วยนะ " ผมแปลกใจกับเมนูอาหารให้ที่ถูกวางลงตรงหน้า เกี๊ยวกุ้งตัวโตในถ้วยผมขมวดคิ้วก่อนจะหันไปถาม
“ อันนี้ที่มันเป็นของแช่แข็งที่อยู่ในตู้เย็นรึเปล่า "
“ ใช่ " ว่าแล้วละ อาหารยากขนาดนี้ไม่น่าจะทำได้ " อร่อยใช่มั้ยละ "
“ ก็อร่อยกว่าข้าวผัดนะครับ "
“ ปากนี่นะ " หมอเซฟเดินมาใกล้ เค้าค้ำตัวเองกับโต๊ะอาหารผมก็เงยหน้าขึ้นถาม
“ ทำไมครับ "
“ น่าจูบจัง " ริมฝีปากนั้นก้มลงจูบจริงๆอย่างที่เอ่ยคำนั้นออกมา ผมยิ้มตอนที่ผละออกจากกันก่อนจะเอ่ยคำแซวออกไป
“ หมอละก็ อะไรเข้าฝันให้ลุกขึ้นมาทำอาหารให้วาดกินเนี้ย "
“ ทำดีกับวาดเยอะๆ วาดจะได้ลังเลไปเมืองนอกมากๆไง "
“ แล้วใครบอกว่าอยากไปเล่า " พอพูดแบบนั้น อีกคนก็ยื่นมือมาขยี้หัวกันยุ่งไปหมด
“ รีบกินเถอะ เดี๋ยวจะไปส่งที่ทำงานะ "
“ แต่วันนี้หมอไม่มีงานนะ " ผมถาม ปกติถ้าไม่มีงานอีกคนจะแค่นอนหลับทั้งวัน ไม่ได้ออกไปไหนหรอก อาจจะมีบ้างที่ไปกินเหล้ากับเพื่อน หรือนัดทานข้าว แต่นั่นก็แค่นานๆครั้ง
“ จะพาทีสออกไป อาบน้ำ หาหมออะไรให้เรียบร้อย ถึงเวลานัดแล้วไม่ใช่เหรอ " หมอเซฟหันไปมองที่กระดานดำแผ่นเล็กๆที่ผมซื้อมาติดเอาไว้เพื่อเขียนเตือนความจำโดยเฉพาะ
“ จริงด้วย วาดลืมไปเลยอะ " สงสัยคงมัวคิดแต่เรื่องไปเมืองนอก กังวลจนลืมเรื่องทุกอย่างที่เคยสำคัญไปแล้ว
“ งั้นเดี๋ยวกินเสร็จก็ออกไปกันเลยนะ " ผมพยักหน้าหมอเซฟก็เดินไปจัดการเรื่องของทีส ผมนั่งกินข้าวไปเรื่อยๆจนหมด เก็บจานเรียบร้อย ตอนที่กำลังจะเอาอุปกรณ์มากมายไปล้างน้ำก็เผลอหันไปสังเกตเห็น กระดาษแผ่นนึงที่จดอะไรยุกยิกด้วยลายมือแบบของหมอที่อ่านไม่ค่อยออก จับใจความได้เหมือนว่ามันเป็นวิธีของการทำอาหารอะไรสักอย่าง ผมเผลอยิ้มออกมา ตอนที่คิดได้ว่าก็คงเป็น เมนูอาหารที่ผมกินไปเมื่อครู่ คงหาสูตรจากในเน็ตแล้วทำให้กิน
“ หมอ "
“ หื้ม "
“ อาหารอร่อยมากเลยแหละ ขอบคุณนะครับ " ผมเดินไปกอดเอวอีกคนไว้จากด้านหลัง เอียงหน้าไปหาอีกคนก็ยิ้ม
“ อร่อยใช่มั้ยละ "
“ อื้ม อร่อยมากๆเลย " อร่อยเพราะใครอีกคนใส่ใจทำให้มากขนาดนี้ อร่อยยิ่งๆกว่าร้านดัง ร้านไหนที่เคยได้กินเลย
“ งั้นก็ไปได้แล้ว เดี๋ยวจะสาย "
“ โอเคครับ " คว้ากระเป๋าที่ตั้งอยู่ม่ไกลมาสะพายที่หลัง เราออกจากคอนโดพร้อมกัน มันเป็นแบบนี้ทุกเช้าตั้งแต่ที่เริ่มคบกัน เวลาที่งานเช้าเราก็จะออกจากคอนโดพร้อมกัน จับมือเดินไปจนถึงลิฟต์พูดคุยเรื่องต่างๆ หนังของเมื่อคืนที่ดูด้วยกัน งานที่ยุ่งเหยิง หรือแม้แต่เพื่อนๆของผม มันเป็นชีวิตเรียบง่ายที่สุดเท่าที่ใครจะนึกออก
เรามีกันสองคนกับอีกหนึ่งตัวเล็ก แบ่งปันเรื่องราวทุกอย่างด้วยกัน ยิ้มให้กัน แล้วก็ดูแลกัน สำหรับผมตอนนี้ไม่ได้ขออะไรมากกว่านี้เลย ขอให้เป็นแบบนี้ก็พอ แค่นี้ก็โอเคแล้ว ไม่ต้องเลิศเลอ ไม่ต้องมีความสุขมากมายหรอก มีกันและกันก็พอ
“ ยิ้มอะไร "
“ เปล่าครับ " ผมตอบ อาจเพราะเผลอคิดแต่เรื่องของเราก็เลยเผลอยิ้มออกมา
“ ก็เห็นอยู่ว่ากำลังยิ้ม "
“ แค่คิดถึงเรื่องของเราแล้วผมก็ยิ้มออกมาไม่มีอะไรหรอก " ส่ายหน้าไปให้ มือที่กุมกันแน่นเรา หมอเซฟขับรถมาส่งผมที่ทำงาน " งั้นเจอกันนะ เจอกันนะทีส "
“ เดี๋ยวมารับนะ แล้วเจอกัน "
ปิดประตูรถลงผมถอนหายใจยาวๆก่อนจะเดินเข้าไปในโรงพยาบาล ทักทายเหล่านางพยาบาลที่หันมายิ้มให้ ก่อนจะวางกระเป๋าลงบนโต๊ะของตัวเองในห้องทำฟัน
“ วันนี้สดใสร่าเริงเหมือนเดิมเลยนะคะ " พยาบาลผู้ช่วยแซวผมก็ยิ้ม
“ ก็ไม่มีเรื่องทุกข์ใจอะไรนี่ครับ "
“ คนมีความรักมีความสุขขนาดนี้กันทุกคนเลยรึเปล่าน้า " สีแก้มแดงๆของผมก้มหน้าหลบสายตาล้อเลียนของเธอ ก่อนคำถามนึงจะถูกถามขึ้น “ น้องวาดค่ะ พี่ได้ข่าวว่าจะไปเรียนต่อที่เมืองนอกเหรอ "
“ ก็ประมาณนั้นแหละครับ " ผมพยักหน้ารับ เธอก็ยิ้ม
“ แบบนี้ต้องห่างกันน่ะสิ แล้วหมอเซฟไม่เหงาแย่เหรอค่ะ "
“ ผมเองก็ต้องเหงานะ " บอกนางพยาบาลออกไปแบบนั้น รอยยิ้มของผมที่จางลงทำเอาเธอเม้มริมฝีปาก
“ ไม่สบายใจเรื่องนี้อยู่สินะคะ งั้นพี่ไม่ถามละ อย่าคิดมากนะ "
“ ครับ " ตอบออกไปแบบนั้นแต่ก็ทำแบบที่อีกคนบอกไม่ได้หรอก คำว่า อย่าคิดมากน่ะ มันไม่ได้ทำกันได้ง่ายขนาดนั้น
“ คุณหมอนี่แฟ้มข้อมูลของคนไข้นะคะ น้องมาตรวจฟันฟุนะคะ " รับแฟ้มมาจากนางพยาบาลผู้ช่วยผมอ่านชื่อของเธอก่อนจะยิ้มออกมา
“ เชิญเข้ามาเลยครับ "
“ เชิญค่ะ " ประตูที่เปิดออก เด็กผู้หญิงตัวน้อยในชุดกระโปรงน่ารักวิ่งเข้ามาก่อนจะทักทายผม
“ อาวาด สวัสดีค่ะ "
“ สวัสดีครับ คนสวย วันนี้มาทำอะไรเอ่ย " อลิซนั่งลงข้างหน้าผมก่อนที่ผู้ปกครองอย่างพี่อินจะเดินเข้ามาถึงเสียอีก
“ มาตรวจฟันฟุ " อลิซอ้าปากให้ผม หัวเราะออกมากับท่าทางของอีกคนพี่อินก็เดินเข้ามา
“ เร็วจังเลยนะ อลิซ "
“ พี่อิน สวัสดีครับ"
“ สวัสดีครับ พาลูกลิงมาตรวจฟันน่ะ ที่นี่รับตรวจใช่มั้ย " ผมยิ้มกับคำถามของพี่ชายตัวเองที่นั่งลงตรงหน้า หันมองเด็กน้อยที่ทำหน้ามุ้ยลงก่อนจะเดินเข้ากอดเอวอีกคนไว้ ใบหน้าสวยที่ซุกลงตรงเอวก่อนจะเถียงด้วยเสียงอ้อมแอ้มที่สุดแสนจะน่ารัก
“ หนูไม่ใช่ลูกลิงสักหน่อย "
“ ก็ซนขนาดนี้จะไม่ใช่ได้ยังไงกันละครับ "
“ ไม่ใช่น้า อาอิน "
“ ถ้าไม่ใช่ก็ไปให้อาวาดตรวจก่อนนะครับ เดี๋ยวเราจะได้ไปหาป๊ากันไง "
“ คร่า " เสียงตอบรับดังขึ้นมาก่อนที่เธอจะเดินมาหาผม ที่จูงมือเธอขึ้นไปนอนบนที่ตรวจ
“ วันนี้พี่อินไม่ทำงานเหรอครับ "
“ อื้ม เลยมีเวลาว่างมาจัดการอะไรๆให้ลูกสาวชาวบ้านไง " อีกคนตอบก่อนจะยิ้มออกมา " ไม่รู้ว่าฟันอลิซจะเริ่มหักรึยังนะ "
“ กำลังแล้วละครับ แต่ตอนนี้อลิซไม่มีฟันฟุนะครับ เพราะงั้นต้องขยันแปรงฟันให้สะอาดๆนะครับ "
“ แล้วตกลงตัดสินใจได้ยัง "
“ เรื่องไปเรียนต่อเหรอครับ " พี่อินพยักหน้าผมก็ไม่ตอบอะไร " ยังตัดสินใจไม่ได้เหรอ "
“ ผมรู้สึกว่าผมกลายเป็นคนเห็นแก่ตัวไปแล้วละครับ " เงยหน้ามองอีกคนที่ก็จ้องตาผม ผมยิ้มให้พี่อินก่อนจะก้มลงทำงานต่อ อลิซมีฟันที่สวยอยู่แล้วคงเพราะพี่อินดูแลเอาใจใส่เธออย่างดี " เสร็จแล้วละครับ คนสวย "
“ ทำยังไงอาวาดก่อน "
“ ขอบคุณค่ะ " รอยยิ้มสวยๆพร้อมกับมือที่ยกมือขึ้นไหว้ผมยื่นมือไปหยิกแก้มเธอ
“ น่ารักจังเลย น่ารักเหมือนใครน้า "
“ หนูน่ารักเหมือนอาอินค่ะ " เธอตอบออกมาก่อนจะกอดพี่อินเอาไว้ " อาอินหนูหิวแล้ว "
“ หิวแล้วเหรอ กินอะไรดีครับ "
“ กินขนมปัง "
“ ไม่กินข้าวอีกแล้ว " พี่อินบอกก่อนจะก้มลงไปหอมแก้มเธอ " กินข้าวดีกว่านะ "
“ หนูอยากกินแซนวิช "
“ แซนวิชเหรอ "
“ หนูอยากกินนะคะ ที่ร้านข้างล่างที่ป๊ากับอาอินชอบไปกินกาแฟ " เธอบอกพี่อินก็พยักหน้าตามใจ
“ ไปด้วยกันมั้ย " ผมชวนวาดที่ก็ส่ายหน้า
“ ไม่ได้หรอกครับ "
“ กินเยอะๆนะครับ กินเผื่ออาวาดด้วยนะ " ผมก้มลงบอกอีกคนที่พยักหน้ารับ ทั้งสองคนที่เดินออกไปผมก็ก้มทำงานต่อ งานตรงหน้าที่ตอนนี้จิตใจก็ไม่ได้อยากจะทำมันเท่าไหร่หรอก กังวลอีกเรื่องของตัวเองมากกว่า
เวลาเคลื่อนผ่านไปสักพักผมที่กำลังจดจ่อกับงานเงยหน้าขึ้นมาอีกครั้งตอนี่ประตูห้องทำงานเปิดออก พี่อินที่ยื่นหน้าเข้ามาพร้อมกับแก้วกาแฟที่ส่งมาให้ เค้านั่งลงตรงหน้าผม
“ เอากาแฟนมาส่ง "
“ ขอบคุณมากครับ แล้วอลิซละ " เพราะไม่มีหลานสาวของผมตามมาด้วยเหมือนทุกทีก็เลยถามออกไป
“ อยู่กับแม่น่ะ แม่พาไปกินขนม "
“ พี่อินเป็นยังไงบ้างครับ ช่วงนี้กับคุณโรม "
“ ก็ดีนะ ดีกว่าเมื่อก่อน " ผมยิ้มให้อีกคนที่ยิ้มกลับมาให้ " พอเราไม่เห็นแก่ตัว ไม่ยึดติด ชีวิตก็มีความสุขขึ้น "
“ อย่างงั้นสินะครับ " พยักหน้าเข้าใจ พี่อินก็ยื่นมือมาลูบหัวผม
“ แล้วเราละเป็นอะไร ทำไมหน้าตาดูไม่สดใสเลย ทะเลาะกับหมอเซฟเหรอ "
“ เปล่าหรอกครับ ไม่ได้ทะเลาะอะไรกัน "
“ แล้วทำไมทำหน้าแบบนั้น เพราะเรื่องไปเรียนต่อเหรอ " พยักหน้าน้อยๆ ผมยิ้มให้กับคนตรงหน้าก่อนจะถอนหายใจออกมา
“ ผมว่าผมกลายเป็นคน เห็นแก่ตัวไปแล้วละครับ "
“ ยังไงละ "
“ ผมน่ะ ไม่อยากจะจากความสุขของตัวเองไปไหนเลย สักวินาทีเดียวก็ไม่อยากจะจากไปไหน ผมกลัวว่าผมจะเสียมันไป " อาจเพราะไม่เคยมี ก็เลยกลัวไปหมด ไม่ใช่ไม่เชื่อใจ ไม่ใช่อะไรแบบนั้น แต่เป็นความรู้สึกที่ว่า ไม่อยากจะห่างไปไหน อยากจะอยู่ใกล้ๆ ได้อยู่ใกล้ๆกัน " ไม่ได้คิดถึงอนาคตตัวเองแบบแต่ก่อนที่ทำทุกอย่างในสิ่งที่คิดว่าดี แต่ตอนนี้ทั้งๆที่รู้ว่ามันคือทางที่ดีกว่าแต่ผมกลับไม่อยากเลือกมันเลยครับ ไม่ได้เลือกอนาคตตัวเองแล้ว อยากเลือกคนที่รักมากกว่า "
“ ไม่แปลกหรอก " ผมเงยหน้าขึ้นมามองพี่อินที่ยิ้มอย่างเข้าใจ " ไม่ว่าใครก็ไม่อยากจากความสุขไปไหนอยู่แล้ว ใครๆก็อยากจะมีความสุขกันทั้งนั้น ไม่แปลกหรอก คนเราพอตอนไม่มีความรักมักคิดอีกแบบ พอมีความรักก็มักจะคิดอีกแบบ ก็ไม่เห็นจะเป็นอะไรเลย ถ้าไม่อยากไปก็แค่ไม่ไป บอกพ่อไปตามตรง ว่าเราไม่อยากไป "
“ แต่ "
“ เพราะไม่เคยขัดใจท่าน ไม่เคยทำให้เค้าเสียใจเลยไม่กล้าพูดใช่มั้ย " ผมพยักหน้าพี่อินก็ยิ้ม
“ ชีวิตเป็นของวาดน่ะ วาดคือคนกำหนดมัน ทำตามที่ใจตัวเองต้องการเถอะ " มือที่เอื้อมมาจับไหล่ผมเค้าบีบแน่น " คนเราตอนที่มีความสุขเราก็มีความสุขอยู่คนเดียว เวลามีความทุกข์ก็มีความทุกข์อยู่คนเดียว เพราะงั้นตัดสินใจด้วยตัวเองนะ เลือกในสิ่งที่อยากเลือกที่สุดเถอะ ยังไงซะ พ่อก็ต้องเข้าใจวาดอยู่แล้ว "
“ เรื่องเลือกแฟนมากกว่า อนาคตตัวเองนะเหรอครับ " ผมหัวเราะอีกคนก็หัวเราะตาม
“ ไม่สิ ต้องบอกว่า เลือกความสุขมากกว่า "
ทิ้งท้ายไว้แบบนั้นพี่อินลุกขึ้นจากที่ที่ตัวเขานั่ง " พี่ไปก่อนนะ ไว้เป็นไงก็บอกด้วยละ "
“ ครับ "
“ ตัดสินใจให้ดี เพราะชีวิตของคนเรามันไม่มีอะไรมากหรอก "
ร่างที่เดินออกไปนำความเงียบกลับมาสู่ห้องของผมอีกครั้ง นางพยาบาลที่เดินเข้ามาพร้อมแฟ้มข้อมูลของคนไข้ ผมรับมันไว้ก่อนจะจดจ่อกับงานของตัวเองอย่างตั้งใจ เรื่องอื่นคงจะต้องเอาไว้ทีหลัง
การงานที่วุ่นวายทำเอาผมจดจ่อกับงานจนลืมเวลา เงยหน้าขึ้นมาอีกทีตอนทีก็ใกล้เวลาเลิกงาน " หมอวาดค่ะ คนไข้หมดแล้วค่ะ "
“ ขอบคุณครับ " ผมเลื่อนเก้าอี้ไปนั่งที่โต๊ะ หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาก่อนจะไลน์หาอีกคนที่คิดว่าคงกำลังขับรถออกมารับ
' ใกล้เลิกงานแล้วนะ อยู่ไหนแล้วหมอ '
' ไม่บอก ' ผมเผลอยิ้มออกมาตอนที่กำลังจะพิมตอบเสียงเคาะประตูก็ดังขึ้น
ก๊อก ก๊อก
“ ครับ " ตอบออกไปคนที่เปิดประตูเข้ามาก็ไม่ใช่ใครที่ไหน พ่อมาพร้อมกับเอกสารบางอย่างที่ถืออยู่ในมือ " พ่อเอาเอกสารเรียนต่อมาให้ มีสองที่ให้เลือกนะที่พ่อดูไว้ ก็คือ อเมริกา แล้วก็อังกฤษ ทันตกรรมสำหรับเด็กที่วาดอยากเรียนพ่อว่า อเมริกาดีกว่ามั้ย แต่นี่ก็เอกสารนะ ไปศึกษาดูแล้วกัน "
“ พ่อครับ "
“ หื้ม ไม่ได้อยากเรียนทันตกรรมสำหรับเด็กเหรอ "
“ ไม่ใช่ครับ "
“ แล้วมีอะไร หรือว่าไม่อยากไปทั้งสองที่ อยากไปที่อื่นเหรอ " พ่อถาม หัวใจผมก็เริ่มเต้นแรง " วาดชอบเมืองเงียบๆรึเปล่า ไม่ชอบเมืองที่มันวุ่นวายใช่มั้ย "
“ ไม่ใช่ครับ "
“ แล้วมีอะไร "
“ พ่อ วาดไม่อยากไปเรียนเมืองนอก " ตอบออกไปแบบนั้น มือก็กำเสื้อที่ตัวเองกำลังสวมไว้แน่น ก้มหน้าลงก่อนจะกลืนน้ำลายที่กำลังอัดแน่นอยู่ในคอลงไปด้วยความลำบาก หัวใจที่กำลังเต้นแรง " วาดไม่อยากไป "
“ ทำไมละ " เสียงเรียบๆของพ่อถาม " ทำไมถึงไม่อยากไป " ผมเงียบกับเหตุผลที่ฟังดูไม่เข้าท่าของตัวเอง ไม่กล้าแม้จะบอกกับคนที่หวังดีกับตัวเองมาตลอด เพราะเค้าทั้งรักและหวังดีเลยไม่อยากจะทำให้ผิดหวัง แล้วพอมาดูเหตุผลของการกระทำก็ดูเหมือนจะทำให้เค้าผิดหวังไม่น้อย เหตุผลที่เห้นแก่ตัวแล้วก็เหมือนเด็กเล็กๆ " ทำไมละ อย่าเงียบ ตอบพ่อออกมา "
“ ผมไม่อยากไปอยู่นู้นคนเดียว ไม่อยากจากหมอเซฟไปไหน ไม่อยากต้องทำอะไรคนเดียวอีกแล้ว ไม่อยากตื่นขึ้นมาแล้วต้องอยู่คนเดียว ไม่อยากจะใช้ชีวิตคนเดียวอีกแล้ว ไม่อยากจะทำอะไรแบบนั้นอีก " เงยหน้าขึ้นมองคนตรงหน้า สายตาที่จ้องมองไปพ่อคงเสียใจที่ได้ใจเหตุผลที่แสนโง่งมของผม " วาดไม่อยากใช้ชีวิตแบบนั้นอีก ชีวิตที่ไม่มีใคร วาดไม่อยากไป ให้วาดเรียนที่นี่ได้มั้ยครับ "
“ นี่เหตุผลเหรอ "
“ ครับ " ก้มหน้ายอมรับความจริง พ่อไม่พูดอะไร ท่านถอนหายใจก่อนจะหยิบแฟ้มที่นำเอกสารมาให้ " พ่อ พ่อโกรธวาดมั้ย "
“ โกรธสิ " พ่อบอกก่อนจะหันหลังกลับเตรียมเดินออกจากห้องผม
“ พ่อครับ วาดขอโทษ "
“ ขอโทษพ่อทำไม " พ่อหันมาบอก " นี่ชีวิตของวาด วาดก็ต้องเลือกเองสิ พ่อแค่เสมอตัวเลือกที่ดีที่สุดมันก็เท่านั้น " ประโยคที่ลงท้ายด้วยเสียงถอนหายใจ " พี่อินบอกพ่อว่า อย่าบังคับวาด แล้วให้วาดตัดสินใจในชีวิตของตัวเอง "
“ พี่อิน "
“ ถ้าคิดว่านั่นคือความสุข แล้วมั่นใจที่จะทำแบบนั้น พ่อจะเคารพการตัดสินใจของเรานะ "
“ ขอบคุณครับพ่อ " ผมเดินเมากอดท่านไว้ ไม่รู้ทำไมน้ำตาต้องไหลออกมาแต่ตอนนั้นสองมือก็กอดอีกคนไว้แน่นมาก " ขอบคุณครับ ขอบคุณมากครับ "
“ แต่ยังไงก็ต้องเรียนต่อที่เมืองไทยนะ "
“ เรียนสิครับ "
“ ทำงานให้น้อยลงแล้วตั้งใจเรียน เข้าใจมั้ย " พ่อสั่ง
“ ครับ ผมรู้แล้ว "
“ วาด " พ่อเรียกก่อนจะลูบหัวผมเบาๆ " พ่อรักวาดนะ พ่ออยากให้วาดมีความสุข อยากให้สิ่งที่ดีที่สุดกับวาด รู้ใช่มั้ย "
“ ครับ ผมรู้ "
“ แต่วาดก็ต้องมีชีวิตของวาด เพราะงั้นพ่อเองก็จะรับฟังความคิดเห็นของวาด "
“ ขอบคุณครับพ่อ " ผมยิ้มให้ท่านรู้สึกตัวเองปลดปล่อยความรู้สึกตึงเครียดแทบทั้งหมดของตัวเองทิ้งไป รอยยิ้มของผม หัวใจของผมทุกอย่างกลับมาเป็นตัวผมเหมือนเดิมอีกครั้ง ไม่ได้กังวลอะไรอีกแล้ว ไม่มีอะไรที่จะต้องกังวลอีกแล้ว
ผมคว้ากระเป๋าของตัวเอง เก็บของเรียบร้อย ก่อนจะเดินออกไปจากโรงพยาบาล สวนทางกับใครคนนึงที่เดินเข้ามารับพอดี หมอเซฟยิ้มตอนที่เห็นผมยิ้มให้กับเค้า
“ มีเรื่องอะไรดีๆรึยังไง ยิ้มร่ามาเชียว " อีกคนถามผมเองก็ยังยิ้ม ก่อนจะก้าวขาออกไปหาแล้วกอดอีกคนไว้ " วาด "
“ ต่อไปนี้ต้องรักผมมากๆ กอดผมแน่นๆทุกคืน กลับบ้านทุกวัน วันหยุดก็ต้องอยู่กับผม เข้าใจมั้ยครับ "
“ หื้ม ? " เสียงงงๆของอีกคนตอบ ผมก็ผละอ้อมกอดมากอดมามองหน้าอีกคน
“ ไม่ไปแล้วนะ เมืองนอกอะไรนั่นนะ "
“ อะไรนะ จริงเหรอ " ท่าทางดีใจของอีกคน เค้ามองซ้ายมองขวาเหมือนคนทำอะไรถูก " จริงเหรอ อำเล่นรึเปล่า เดี๋ยวนะ ใช่เหรอ "
“ ใช่สิ วาดไม่ไปแล้ว "
“ ทำไม "
“ ก็วาดอยากอยู่กับพี่เซฟ " กอดอีกคนให้แน่นขึ้นอีกครั้ง " ให้วาดอยู่ด้วยนะ "
“ จะยอมให้อยู่ตลอดชีวิตเลย " เค้าตอบก่อนจะก้มหน้าลงมาต่ำ " ขอจูบได้มั้ย "
“ นี่มันกลางโรงพยาบาลนะ หมอ " ผมที่เตรียมผละออกเพราะดูแววตาแล้วดูเหมือนใครอีกคนจะเอาจริง
“ แค่สามวิน่า " ริมฝีปากที่แนบลงผมหลับตาแน่นตอนที่เรากอดกัน ผมรู้ครับว่ามันมากกว่าสามวินาทีไปแล้ว แต่ตอนนี้ขอลืมเรื่องอะไรไปก่อนเถอะ ออกเวรแล้วก็ไม่ใช่หมอแล้ว เป็นแค่คนธรรมดา คนธรรมดาที่กำลังมีความรัก และ สุขใจอย่างที่สุดที่มีมันอยู่ใกล้ๆ
............................................
ตอนสุดท้ายของเซฟวาดที่จะอัพแล้วนะคะ
ที่เหลือจะไปอยู่ในหนังสือเด้อ
ใครยังไม่จองหนังสือเรื่องรักที่ต้องเลือก หมดเขตวันที่ 20/8 นี้นะค่าาาา
รีบๆมาจอง มาสอยกันนะจ้ะ
รับรองด้วยเกียรติเลยว่า ตอนพิเศษน่ารักมาก อ่านแล้วจะได้รับความอบอุ่นแน่นอนเค่อะ o13
ใครสนใจสามารถอ่านรายละเอียดได้ตามนี้นะคะ
ประกาศ !! เปิดจองนิยายเรื่อง : Choice รักที่ต้องเลือก
เปิดจองและโอนเงินตั้งแต่วันนี้ – 20 สิงหาคม 2558
หนังสือสามารถจัดส่งได้ภายในวันที่ 15 กันยายน 2558
รายละเอียดของหนังสือ
ผู้เเต่ง : K.Kanom
ขนาด : A5 กระดาษถนอมสายตา
จำนวนหน้า : 1000+ ( หนังสือมีจำนวน 2 เล่ม )
แบ่งเป็นเนื้อหา
ตอนหลัก 44 ตอนจบ
ตอนพิเศษ 15 ตอน ( อาจมีบวกลบเพิ่มเติม )
- เรื่องราวของโรมอิน
- เรื่องราวของเซฟวาด ( 5 – 6 ตอน )
- เรื่องของเต
- เรื่องของไฟท์
ของเเถม : ที่คั่น , โปสการ์ด , สมุดโน๊ต
ราคา : 900 ( ไม่รวมค่าจัดส่ง)
ค่าจัดส่งแบบลงทะเบียน - 60 บาท
ค่าจัดส่งแบบ EMS - 85 บาท
รูปแบบหน้าปกหนังสือ
( ตัวอย่างภาพปกแบบร่าง การลงสียังเป็นแบบร่าง ยังไม่เสร็จสมบูรณ์ )
(https://40.media.tumblr.com/14fdf0fdaf6ed994d8b05669bf78ba28/tumblr_ns3fq5sZOH1r44tuco1_540.jpg)
เนื้อเรื่องย่อข้างหลังปก
สิ่งที่เรารักที่สุด ก็ไม่ได้หมายความว่าเราจะได้มาครอบครอง
สิ่งที่เราเลือก ก็ไม่ได้จำเป็นว่าจะต้องเป็นสิ่งที่ดีที่สุด
สิ่งที่เราเสียใจ ก็ไม่ได้จำเป็นว่าเราจะต้องจดจำ
สิ่งที่เรายึดติด ก็ไม่ได้หมายความว่ามันจะดีเสมอไป
เพราะ
สิ่งที่เห็น อาจจะไม่ใช่สิ่งที่เป็น
สิ่งที่เป็น อาจจะไม่ใช่สิ่งที่ใช่
สิ่งใช่ อาจจะไม่ใช่ สิ่งที่รัก
และ
สิ่งที่รัก ก็อาจจะไม่ใช่ สิ่งที่คงอยู่
Choice รักที่ต้องเลือก
วิธีการสั่งจองและโอนเงิน
1. กรอกรายละเอียดดังต่อไปนี้
ชื่อจริง – นามสกุล =
ที่อยู่ ( อย่างชัดเจนและโดยละเอียด ) =
จำนวนหนังสือที่ต้องการสั่ง =
อีเมล์ =
2. ส่งมาที่อีเมล์ fic.kanom@ฮอตเมล์.com
#คุณจะได้รับอีเมล์ตอบกลับ เรื่องรหัสผู้สั่งจอง เรื่องการโอนเงิน ( บัญชีธนาคาร ) และการแจ้งชำระการโอนเงินภายในอีเมล์ตอบกลับค่ะ
3. เมื่อโอนเงินแล้ว กรอกรายละเอียดดังนี้
รหัสผู้สั่งจอง
ชื่อจริง – นามสกุล
ที่อยู่
ภาพถ่าย สลิปบัตรการโอนเงิน
เวลาที่โอนเงิน
ส่งมาที่อีเมล์ fic.kanom@ฮอตเมล์.com
4. รอรับอีเมล์ตอบกลับ เป็นอันเสร็จสมบูรณ์
หากมีข้อสงสัย สามารถสอบถามได้ที่
ทวิตเตอร์ // @realkanom
เพจเฟสบุ๊ค // หนมมี่ผู้ใสซื่อ
#อีเมล์จะตอบกลับภายใน 3 วันนะคะ
ฝากเม้นท์ และ ฝากแท็ก
#Choiceต้องเลือก ลงในทวิตหรือเฟสด้วยนะค
ขอบคุณที่เข้ามาอ่านและคอมเม้นท์จ้า :กอด1: :L2: :3123: :L1: :pig4:
-
เซฟวาดน่ารัก ความสุขของเราเราเลือกเอง
วาดไม่ไปเมืองนอกแล้ว อยู่กับพี่เซฟกับทีส
รักกันนานๆนะเซฟวาด
:pig4: :L2:
-
พี่เซฟน้องวาด :กอด1:
ความสุขของเรา ก็ต้องตัวเราตัดสินใจ
ขอบคุณหนมอีกครั้งสำหรับนิยายจ๊ะ
-
น่ารักมากๆเลย รู้สึกว่าดีแล้วจริงๆที่ตอนนั้นไฟไม่เลือกเซฟ
เซฟเลยได้มาเจอวาด อ่านแล้วมีความสุขตามไปด้วยเลย :กอด1:
-
:-[ คู่นี้น่ารักมากๆ ชอบๆ
-
ถือโอกาสอ่านสองตอนสุดท้าย สุดฟิน~~~
-
:กอด1: :กอด1:
-
ดีใจด้วยนะพี่เซฟ น้องวาดไม่ไปเมืองนอกแล้ว :mc4: ดีแล้วล่ะวาดทำตามความรู้สึกของตัวเองบ้าง วาดเคยขาดมาตลอดพอมีก็เลยไม่อยากจะปล่อยความสุขไป อินก็เอาประสบการณ์ตัวเองมาสอนน้องไปด้วย เข้าใจว่าวาดคงลำบากใจในตอนแรก เพราะพ่อก็หวังดีไม่ใช่กีดกัน จะพูดออกไปเลยก็คงไม่กล้า แต่วาดโชคดีมากๆที่ได้อยู่กับครอบครัวอิน ครอบครัวที่เข้าอกเข้าใจลูกทุกคน แม้กระทั่งวาดที่เป็นแค่ลูกบุญธรรมก็ยังเข้าใจ รักเสมอลูกตัวเอง โชคดีมากๆ อลิซกับโรมก็เช่นกัน ตอนนี้ไม่มีอะไรน่าห่วงสำหรับ วาด เซฟ อินโรมอลิซ ทุกคนปล่อยวางและมีความสุขจริงๆสักที ยิ่งอีพี่เซฟ แกคงเนื้อเต้นระริกๆแน่ๆ ก่อนไปก็กักตุนซะ แล้วไม่ได้ไปจะเหลือเหรอวาดเอ้ย :haun4:
สองคู่เขาก็มีความสุขสมบรูณ์แล้ว เหลือแต่ ไฟท์ เต สินะที่ยังไม่รู้จะยังไง เรามโนได้เลยว่า ไม่ได้อยู่ด้วยกันแน่ แต่ทั้งสองคนจะมีความสุขในแบบของตัวเองที่เลือก และ ไฟท์ คงได้เจอกับอินเคลียร์กัน เราคิดว่าความสัมพันธ์ฉันท์เพื่อนนับสิบปีคงไม่ตัดขาดแค่เรื่องความรักหรอกนะ มันน่าเสียดายมิตรภาพที่ดีต่อกัน ในฐานะเพื่อนเราว่าไฟท์ดีกับอินมาก อินก็เช่นกัน ไม่ใช่ไฟท์ผิดคนเดียวที่ผ่านมา อินก็ผิดด้วย ส่วนโรมกับเต เป็นเพื่อนกันอยู่แล้วล่ะ เพราะเคลียร์จบแล้ว และถ้าเจอกันอีกครั้ง เตจะมองอลิซได้เต็มตาเต็มใจแน่นอน เราเชื่ออย่างนั้นนะ ขอตอนพิเศษคู่นี้หน่อยเถอะ เอาแค่ชีวิตที่หลังจากแยกกันไปแล้วก็ได้ ที่เหลือเดี๋ยวไปลุ้นในหนังสือเองค่ะ แต่เอาบางส่วนลงเล้าให้หน่อยเถอะนะ ชอบคู่นี้ มันลงตัวดี แอบเห็นด้วยกับคุณ lalai นะ ถ้ามีคู่นี้แยกเรื่อง หรือตอนพิเศษแยกเล่ม ก็จะติดตาม ไม่ได้เกลียดอินกับโรมนะ สองคนนี้ก็ดี แต่เขาลงตัวแล้วเลยไม่มีอะไให้ลุ้น เหมือนคู่นี้อีกแค่นั้นเอง :katai2-1:
-
ชอบคู่นี้จังน้าาาา :)))
-
รักของคู่นี้มันน่ารักอบอุ่นมากๆๆๆเลย
จริงไม่อยากให้ไปเลย
-
อ้ากกกกกกกกก :hao7: :hao7: :hao7: :hao7: :hao7:
อยากอ่านไฟท์แอล :hao7: :hao7: :hao7: :hao7: :hao7:
มาต่อเร็วๆๆน้า
-
:เฮ้อ: ล่วงใจ หมอวาดไม่ต้องไปแล้ว มีความสุขกันแล้ว :pig4:
-
หน่วงมาก
อ่านไปร้องไห้ไปจนปวดหัวเลย
สงสารอินมาก สุดท้ายแล้วคนที่รักอินที่สุดคือครอบครัวกับอลิซสินะ :ling3:
-
หวานซ้าา น่ารักมากกกกกก :hao6:
จบแล้ว ขอบคุณคนแต่งค่าา
รอเรื่องต่อๆไป :pig4: :pig4:
-
ตอนพิเศษที่ 8
ช่วงเวลางานที่กำลังเร่งรีบ วันนี้คนไข้เยอะเป็นพิเศษผมไม่มีเวลาแม้แต่จะกินข้าวหรือแม้แต่จะหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาถามไถ่อีกคนเหมือนอย่างปกติ ได้แต่ก้มหน้าและตั้งใจรักษาเด็กตัวเล็กๆที่กำลังร้องไห้งอแงด้วยพิษไข้ที่ทำให้รู้สึกไม่สบายตัวเท่าไหร่ คนแล้วคนเล่าจนหันไปมองเวลาอีกทีก็พบว่าฟ้าข้างนอกคงกลายเป็นสีส้มเสียแล้ว
“ คุณหมอ มีคนฝากมาให้คะ " นางพยาบาลเดินเข้ามาเธอพูดก่อนจะยื่น ช็อคโกเล็ตเย็นให้ผม มันแนบมาพร้อมกับคุ๊กกี้ชิ้นเล็กๆในถุง
“ ใครเหรอครับ "
“ คนไข้หน้าห้องนะคะ " เธอบอกก่อนจะยิ้ม ผมที่ก้มลงมองคุ๊กกี้ในถุง ตอนที่ยิ้มขึ้นมาก็ทำให้ยิ้มกว้างอย่างยั้งไว้ไม่อยู่ กระดาษช็อทโน๊ตแผ่นเล็กๆติดอยู่ ลายมือที่ไม่ค่อยสวยค่อยไปทางตัวใหญ่แต่ก็บรรจงที่สุดแล้วเท่าที่เด็กจะเขียนได้
' คุ๊กกี้ของอิน จาก อลิซ '
“ ยิ้มกว้างเลยนะคะ "
“ ขอบคุณมากนะครับที่เป็นธุระให้ " หันไปขอบคุณเธอที่ส่ายหน้ามาให้
“ ลูกสาวแฟนหมออินน่ารักมากเลยนะคะ "
“ ครับ เธอเป็นเด็กน่ารัก "
“ แฟนหมอก็หล่อนะคะ " ผมยิ้มออกมาก่อนจะพยักหน้ารับ " หล่อกว่าหมอพจน์อีกนะ "
“ อย่าพูดแบบนั้นสิครับ เดี๋ยวหมอพจน์เค้าก็เสียใจหรอก คนเรามีความหล่อที่แตกต่างกัน แต่สำหรับผมมันไม่เกี่ยวกับหล่อไม่หล่อหรอกนะ "
“ อ้าว " เธอสบถออกมา ผมก็หันไปยิ้ม
“ อยู่ด้วยแล้วสบายใจ ยอมรับกันและกันได้ เข้าใจกัน ก็โอเคแล้วละครับ "
“ ดีจังเลยนะคะ" เธอบอกก่อนจะบ่นเบาๆแล้วเดินออกไป " อยากมีความรักดีๆแบบนี้บ้างจังเลย "
“ แต่ความรักดีๆ กว่าจะได้มาก็เกือบจะเสียไปแล้วนะ " ยิ้มกับตัวเองก่อนจะกินขนมกับน้ำที่อีกคนฝากมาให้แอบชิมคุ๊กกี้ไปครึ่งชิ้นกับน้ำอีกหนึ่งคำ
ผมก้มหน้าทำงานต่อตั้งใจตรวจคนไข้จนเสร็จก่อนจะเตรียมตัวเก็บของใส่กระเป๋า ตอนที่เดินออกไปนอกห้อง เด็กผู้หญิงตัวเล็กที่นั่งคอยอยู่ก็วิ่งเข้ามาหา
“ อาอินมาแล้ว "
“ รอนานมั้ย "
“ นานค่ะ " ตอบแบบไม่โกหกไอ้โรมก็หัวเราะ
“ ไม่นานหรอก "
“ นานนะคะ " อลิซยังย้ำผมก็ก้มลงไปหอมแก้มเธอ
“ งั้นอาอินขอโทษนะครับที่ทำให้อลิซต้องคอย "
“ แต่ไม่เป็นไรค่ะ หนูรออาอินได้ จะได้กลับบ้านพร้อมกัน "
“ ทีหลังไม่ต้องมารับก็ได้ กูกลับเองได้รถกูก็มี " ผมบอกไอ้โรมก็ถอนหายใจก่อนจะเชิดหน้าไปหาอลิซที่ยิ้มกว้าง
“ ถามคนนั้นสิ "
“ หนูบอกให้ป๊าพามาหาอาอินเอง หนูอยากกลับบ้านพร้อมอาอิน "
“ กูก็บอกแล้วนะว่ามึงเลิกดึก แต่ก็ไม่เชื่อ ยังไงก็จะมาหาให้ได้ "
“ แล้วมึงก็ตามใจ " ผมถามโรมก็ยักไหล่
“ จริงๆเลย " ย่อตัวลงให้อลิซกอด หอมแก้มนิ่มๆไปเต็มฟอด " กินอะไรรึยังครับ ทุ่มนึงแล้วนะ "
“ ยังเลยค่ะ หนูหิ๊วหิว " ใบหน้าสวยซบลงมาตกไหล่ " อาอินอุ้ม "
“ อุ้มเหรอ จะไหวมั้ยเนี้ย "
“ มาครับป๊าอุ้มเอง " โรมดึงอีกคนไปอุ้มอลิซที่ซบลงตรงไหล่ ไม่ได้ง่วงหรอกครับ ขี้อ้อนก็เท่านั้นละ
“ อาอิน " อลิซเรียกก่อนจะยื่นมือมาหา คว้ามือเธอไว้เราเดินออกจากโรงพยาบาลไปที่ลานจอดรถด้วยกัน " ป๊าอลิซจะไปกับอาอิน ไม่ไปกับป๊านะ "
“ ทิ้งกันเลยนะ ไอ้ตัวแสบ " บอกแบบนั้นเธอก็ดันตัวเองลงมาจากอ้อมกอดที่กำลังกอดแล้วเดินไปขึ้นรถผมที่ก็ปลดล็อคให้เข้าไปนั่งรอเสียก่อน โรมยิ้มมันเดินไปเคาะประตูรถของผมอลิซที่เปิดประตูออกมาอธิบายก่อนจะปิดหนีทันทีที่พูดจบ
“ เดี๋ยวถ้าหนูให้อาอินกลับคนเดียวอาอินจะเหงาหนูเลยจะไปเป็นเพื่อนอาอิน "
“ จริงๆเลย "
“ แล้วเราจะไปกินอะไรกันดี " ผมถามมันตอนที่ก้มลงดูเวลาตอนนี้ก็เกือบจะสองทุ่มแล้วครับ ถ้าจะทำอาหารกินเองก็คงไม่น่าจะทัน
“ ซื้ออะไรกินมั้ย ง่ายดี "
“ ซื้อเข้าไปกินนะเหรอ "
“ อื้ม " โรมพยักหน้า " งั้นพาอลิซกลับบ้านไปกูไปซื้อแล้วเดี๋ยวจะตามเข้าไป
“ จะเอาแบบนั้นเหรอ " ผมถาม มันก็พยักหน้า
“ ยังไงซะอลิซก็ไม่ยอมไปกับกูอยู่แล้วละนะ " มันถอนหายใจออกมา ตอนที่มองเด็กน้อยที่นั่งนิ่งๆอยู่ในรถผม " เจอกันที่บ้านแล้วกัน "
“ ขับรถดีๆนะ ไม่ต้องขับเร็ว "
“ ครับผม ทราบแล้ว งั้นเดี๋ยวเจอกัน " ยื่นมือมาลูบหัว โรมเดินแยกออกไปอีกฝั่ง
ขับรถออกจากลานจอดรถผมมุ่งตรงกลับไปที่คอนโดจอดรถใต้คอนโดเรียบร้อยสาวน้อยคนข้างๆก็หันมาบอก " อาอิน หนูหิว "
“ หิวแล้วเหรอ งั้นไปหาอะไรกินที่มินิมาร์ทก่อนมั้ยครับ "
“ ดีค่ะ " สาวน้อยข้างกายของผมยิ้มหวาน มือเล็กที่จูงกันเดินไป เราเข้าไปซื้อของในร้านสะดวกซื้อหน้าตู้แช่แข็งที่มีจำพวกนม และของแช่แข็งอื่นๆ " หนูอยากกินนมสตอเบอรี่ "
“ ได้เลยครับ " ผมหยิบให้อลิซขวดนึงก่อนจะมองไปรอบๆ หยิบนมจืดขวดใหญ่ขึ้นมาอลิซก็หันมาถาม
“ อาอินกินนมขวดใหญ่เลยจังเลย "
“ ไม่ใช่ของอาอินคนเดียวครับ ของพวกเราทั้งหมดเลยตังหาก ขอป๊าของอลิซด้วย "
“ กินนมเยอะๆจะได้แข็งแรงใช่มั้ยคะ "
“ ใช่แล้ว " ผมตอบ
“ อาอินมีเค้กลายคุณมิกกี้เม้าส์ด้วย " เค้กก้อนเล็กๆที่อลิซชี้ไปผมยิ้มก่อนจะก้มลงมองมันให้ดี " หนูอยากกิน "
“ ไว้ก่อนนะครับ กินข้าวก่อนนะ " อลิซพยักหน้าก่อนจะถาม
“ อาอิน ทำไมที่บ้านเราถึงไม่จัดวันเกิดคะ "
“ วันเกิดเหรอ " ผมทวนอีกคนก็พยักหน้า
“ ที่บ้านของน้องเพลงของจัดงานวันเกิด แล้วน้องเพลงก็ชอบอลิซไปบ่อยๆเลย แต่ว่าอลิซไม่ได้ไปป๊าไม่ว่าง "
“ อลิซอยากไปงานวันเกิดน้องเพลงเหรอครับ " พอถามอีกคนก็ส่ายหน้า
“ เปล่าค่ะ อลิซอยากให้ที่บ้านเรามีงานวันเกิดเหมือนบ้านน้องเพลง อลิซอยากชวนเพื่อนๆมากันเยอะๆเลย " รอยยิ้มใสๆของเธอบอกผม ก็อยากจะทำให้อยู่หรอกนะ แค่บ้านเรามันเป็นคอนโดเสียงดังมากๆ เพื่อนข้างบ้านก็ดักตีหัวกันพอดี แล้วยิ่งเด็กเล็กๆอีก จะบอกว่าให้เสียงเบาๆ มันได้ที่ไหนกันละ อีกอย่างพื้นที่คับแคบแบบนั้นมันจะไม่สนุกอะไร " วันเกิดอลิซทุกปีมีแค่ป๊ากับอลิซสองคนเอง "
“ แต่ปีนี้ มีอาอินด้วยนะ มีคุณยาย มีคุณตา มีลุงติน มีอาวาดด้วยนะ งั้นวันเกิดอลิซปีนี้ไปจัดที่บ้านอาอินมั้ย ชวนเพื่อนไปเยอะๆเลย "
“ ดีค่ะ " เธอตอบเสียงดังก่อนจะยิ้มกว้างให้ผม " แล้ววันเกิดป๊าละคะ จะจัดที่ไหนดี "
“ วันเกิดป๊าเหรอ "
“ ป๊าก็ต้องมีงานวันเกิดนะคะ "
“ แต่อาอินไม่รู้วันเกิดป๊านะสิครับ " ผมบอก " อลิซรู้เหรอว่าป๊าเกิดวันที่เท่าไหร่ "
“ ไม่ทราบคะ " ส่ายหน้าไปมาผมก็คิด น่าแปลกที่ไม่ผมไม่เคยรู้เลย ไม่เคยใส่ใจกับวันสำคัญของมันเลยสักครั้ง อย่าว่าแต่ไม่เคยถาม ไม่เคยอยากรู้เลยด้วยซ้ำ
“ ไว้อาอินแอบไปดูวันเกิดป๊า แล้วมาบอกอลิซนะครับ "
“ ค่ะ "
“ แต่ว่าต้องเก็บเรื่องนี้เป็นความลับนะ มาเซอร์ไฟส์ป๊ากัน "
“ ค่ะ " รอยยิ้มที่ยิ้มอย่างตื่นเต้นเราที่กำลังเดินไปจ่ายเงิน อยู่ๆมือถือของผมก็ดังขึ้น
“ ครับผม " กดรับก่อนจะกรอกเสียงไปตามสาย
“ อยู่ไหนละ " โรมถาม " นี่กูอยู่หน้าห้องแต่เคาะยังไงมึงก็ไม่เปิด "
“ กูอยู่มินิมาร์ทข้างล่างเดี๋ยวจะขึ้นไปเดี๋ยวนี้ละ " ผมตอบก่อนจะเงินเรียบร้อยแล้วเดินออกมาจากที่นั่น ขึ้นลิฟต์มาที่หน้าห้องของตัวเองไอ้โรมที่ยืนอยู่พร้อมกับอาหารในมือมันหันมามองผมกับอลิซที่เดินดูดนมกันมาคนละขวด
“ สบายใจกันจริงๆนะ "
“ ก็คิดว่ามึงจะนานไง " ผมบอกก่อนจะไขประตูคอนโดเข้าไปให้ " กูว่ามึงควรทำกุญแจประตูคอนโดเป็นสองอันนะ จะไม่ได้ต้องมายืนรอ ยังไงต่อไปถ้าอลิซโตขึ้นมึงก็ต้องทำเป็นสามอันอยู่แล้ว "
“ เรื่องนั้นไว้ค่อยทำเถอะน่า " มันบอกปัดๆ ก่อนจะเดินเข้าไปในห้อง ตั้งถุงอาหารไว้ในครัวก่อนจะจับอลิซขึ้นมาก่อน ผมมองดูของภายในนั้น มีสปาเก็ตตี้อยู่สามกล่องผมจัดการเอามันใส่จาน
“ กินข้าวได้แล้ว "
“ อาอินป้อนหนู " อลิซวิ่งมานั่งลงตรงเก้าอี้เรียบร้อย
“ แล้วทำไมไม่กินเองละครับ หนูก็กินเองได้นี่ " โรมหันไปถาม มือที่หยิกแก้มใสข้างๆ ส่ายหน้าไปมา
“ ก็อาอินป้อนอร่อยกว่า ไม่เชื่อป๊าก็ลองสิคะ "
“ เหรอ "
“ ใช่เหรอ อาหารมันก็เหมือนกันนะ " ผมนั่งลงข้างๆอลิซ ตอนที่หมุนสปาเก็ตตี้กับส้อมแล้วป้อนอีกคน อลิซก็อ้าปากกินเข้าไปทั้งคำ
“ อร่อย "
“ ไหนขอลองคำ " โรมหันมามองผมที่เหลือบมองมันที่กำลังยื่นหน้าเข้ามาใกล้ แววตาที่ดูตื่นเต้นของมัน ผมยิ้ม ก็ตั้งแต่ที่เรากลับมาคืนดีไม่มีสักครั้งเลยที่เราจะได้ใกล้ชิดกันจากวันที่เคลียร์กันวันนั้น ผมโดนโรมกอด แต่หลังจากวันนั้นมากที่สุดก็แค่นอนข้างๆกันไม่ได้มีอะไรมากกว่านั้นเลย ไม่รู้เพราะมันไม่กล้า หรือเพราะอะไร
“ อ๊ะ " ป้อนมันไปคำโต มันเคี้ยวช้าๆก่อนจะยิ้ม
“ อร่อยมั้ยคะ " อลิซถาม
“ อร่อยมากเลยครับ "
“ เห็นมั้ยหนูบอกป๊าแล้ว อาอินป้อนแล้วจะอร่อย " อลิซย่นหน้าให้อีกคน ผมที่ป้อนเธออีกคำ ก่อนอลิซจะขอช้อนไปกินเอง
“ ข้ออ้างเท่านั้นแหละครับ ก็หนูน่ะ ช่างอ้อน นี่น่า " ว่าแบบนั้นก่อนจะก้มหน้ากินอาหารของตัวเองบ้าง ผมใช้เวลากินไม่นานครับแต่เหมือนจะช้ากว่าคนอื่นที่ตอนนี้แยกย้ายกันไปหมดแล้ว อลิซไปอาบน้ำ ส่วนไอ้โรมก็ล้างจานในครัว
“ กินเสร็จยัง " มันตะโกนถามมาผมที่ยัดคำสุดท้ายใส่ปากแบบรีบร้อนก็พยักหน้า
“ เสร็จละ "
“ เอาจานมาเลยกูจะได้ล้าง "
“ กูล้างเอง " ผมบอกตอนที่เดินไป มันที่ล้างอยู่แค่ยื่นมือมาดึงจานไปจากผม
“ มึงไปอาบน้ำเถอะ วันนี้ทำงานมาเหนื่อยๆ "
“ อื้ม " เคี้ยวอาหารที่ยังอยู่ในไปเรื่อยตอนที่ตอบมัน โรมหัวเราะก่อนจะล้างมือแล้วเช็ดกับขากางเกงลวกๆก่อนจะยื่นมันมาเช็ดตรงริมฝีปากให้ผม
“ กินยังไงให้เปื้อนครับคุณหมอ อลิซยังไม่เปื้อนเลย "
“ ก็รีบ " ผมบอกปัดมันก่อนจะยิ้ม " งั้นไปอาบน้ำก่อนนะ "
“ อื้ม " พยักหน้ารับผมเดินออกจากห้องครัวเข้ามาในห้อง เผลอยิ้มกับท่าทางที่ไม่เหมือนมันเลยในแบบเมื่อก่อน เมื่อก่อนที่มันจะทำทุกอย่างตามใจ แต่ตอนนี้ไม่ใช่แล้ว ไม่รู้เป็นเพราะอะไร
หย่นตัวนั่งลงบนเตียงผมมองไปรอบๆก่อนที่สะดุดกับกระเป๋าตังค์แล้วก็มือถือของอีกคนที่ตั้งอยู่บนโต๊ะข้างเตียง มือถือที่กำลังจะหล่นลงจากโต๊ะที่ตั้ง ผมหยิบมันมาในที่ปลอดภัย ก่อนจะเผลอคิดถึงสิ่งที่อลิซพูด เรื่องงานวันเกิดกับวันเกิดของไอ้โรมที่ผมเองก็ไม่รู้เคยสนใจจะรู้มาก่อนเลย
“ ขอดูหน่อยก็แล้วกันนะ " ผมหยิบเอากระเป๋าตังค์ของมันขึ้นมาเปิดดู บัตรประชาชนที่อยู่ในนั้นดึงมันขึ้นมาดู เดือนเกิดที่บอกว่ามันคือเดือนนี้ แต่วันก็เหมือนจะใกล้ๆ กับวันนี้ " เดี๋ยวนะ วันนี้วันที่เท่าไหร่ " ผมหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดูเวลา วันนี้วันที่ 20 แล้วโรมก็เกิดตรงกับวันนี้ มันเกิดตรงกับวันที่ 20 เดือนนี้ " วันนี้นี่หว่า "
“ อิน " เสียงที่เรียกจากหน้าห้อง ผมวางทุกอย่างลงที่เดิมก่อนจะเดินเข้าไปในห้องน้ำ " อิน "
“ อื้ม ว่าไง " ผมตะโกนออกไปอีกคนก็ถาม
“ อาบน้ำอยู่เหรอ "
“ อื้ม กำลังจะอาบ " ผมตอบทั้งๆที่ตอนนี้ก็ได้แต่ยืนคิดคนเดียวอยู่หน้ากระจก วันนี้วันเกิดไอ้โรม ถ้าไม่รู้ก็คงจะไม่เป็นไรหรอก แต่ตอนนี้รู้แล้วจะปล่อยให้ผ่านไปเฉยๆก็ดูท่าทางว่าจะไม่ใช่ " เอาไงดีวะ " ผมสบถกับตัวเองก่อนจะคิดขึ้นได้ว่า มันมีเค้กมิกกี้เม้าส์ที่อลิซอยากกินอยู่ในตู้เย็นของมินิมาร์ท
ผมเดินออกจากห้องน้ำไปหามันที่นั่งอยู่ที่ห้องนั่งเล่น โรมหันมามองผมที่ยังคงใส่ชุดเดิม มองซ้ายมองขวาไม่มีอลิซอยู่ตรงแถวนั้นแล้ว " อลิซละ "
“ หลับแล้ว "
“ อ้าว " ผมสบถออกมามันก็ถาม
“ แล้วนี่ทำไมมึงยังไม่อาบน้ำ
“ คิดขึ้นได้ว่าอยากจะกินขนมเลยยังไม่อาบ " พอบอกออกไปอีกคนก็ขมวดคิ้ว
“ กินขนม ตอนนี้ ? “
“ อื้ม "
“ แปลกนะ ปกติมึงกินขนมตอนนี้เหรอ " ส่ายหน้าไปให้มันผมยิ้ม
“ แต่ตอนนี้กูอยากกินนี่หว่า งั้นเดี๋ยวกูมานะ แปปนึง "
“ อื้ม "
“ จะเอาอะไรมั้ย " ผมหันมาถามตอนที่คว้าเอากระเป๋าตังค์ แล้วใส่รองเท้า โรมคิดนิดหน่อยก่อนจะส่ายหน้า
“ ไม่เอาอะ "
“ อื้ม งั้นเดี๋ยวกูมา " ผมบอกก่อนจะเดินออกไปจากห้อง ยกมือถือขึ้นดูเวลาก็ไม่แปลกหรอกที่วันนี้อลิซจะหลับเสร็จหลังอาบน้ำก็ตอนนี้มันปาเข้าไปจะสี่ทุ่มแล้ว ผมเร่งฝีเท้าเข้าไปในมินิมาร์ทหยิบเอาเค้กก้อนเล็กๆนั่น กับเทียนก่อนจะเดินหาขนมอยากจะทำให้มันไม่ดูเหมือนเค้กของเด็กแต่ไม่รู้ว่าที่หยิบมาจ่ายเงินจะทำให้มันดูสวยได้สักเท่าไหร่
ก๊อก ก๊อก ก๊อก เคาะประตูห้อง สักพักไอ้โรมก็เปิดประตูออกมามันมองถุงขนมที่ผมถือ ก่อนจะเงยขึ้นมองหน้า " เยอะไปมั้ย "
“ ก็มันมีของอลิซด้วย " ผมตอบอีกคนก็พยักหน้า " มึงไม่อาบน้ำอีกเหรอ อาบน้ำได้แล้วมั้ง พรุ่งนี้ทำงานนะ "
“ มึงก็ทำเหมือนกัน ป่านนี้ยังไม่อาบน้ำเลย "
“ ขอกินก่อนแล้วกัน "
“ งั้นกูอาบน้ำก่อน " มันบอกก่อนจะเดินเข้าไปในห้องผมถอนหายใจออกมา ตอนที่ดึงถุงที่อยู่ข้างตัวขึ้นมาดู ผมเดินเข้าไปในครัววางถุงลงอย่างเบามือก่อนจะเอาเค้กในกล่องออกมา
หยิบจานแบนๆออกมาจากตู้ก่อนจะวางเค้กลงไป ผมเอาช็อคโกเล็ตแท่งมาตั้งเรียงข้างๆปิดครีมสีขาวที่ดูเด็กๆนั่นไว้ ผมปักเทียนทั้งหมดลงบนเค้ก ก่อนจะหันไปมองที่ประตู ก่อนจะเดินไปปิดไฟทั้งหมด
“ โรม อาบน้ำเสร็จยัง " ตะโกนเข้าไปในห้อง อีกคนก็เงียบ " สงสัยจะยังไม่เสร็จ " ผมยืนรออยู่สักพักก่อนจะเอ่ยเรียกมักอีกครั้ง " โรม อาบน้ำเสร็จยัง "
“ เสร็จแล้ว เข้ามาได้เลย "
“ ออกมานี่หน่อย มาดูนี่ให้หน่อย " ผมบอก ในตอนนั้นก็รีบจุดเทียนทั้งหมดบนเค้กเล็กๆก้อนนั้น
ประตูที่เปิดออก ผมยิ้มให้มันพร้อมกับมือที่กำลังเค้กก้อนเล็กๆอยู่ แสงไฟจากเทียนเล่มเล็กๆสว่างไหวเหมือนลูกแก้วที่เต้นอยู่ในแววตาของมัน โรมยิ้มก่อนจะถอนหายใจออกมา ผมก็หัวเราะก่อนจะเริ่มร้องเพลง
“ แฮปปี้เบิร์ดเดย์ทูยู แฮปปี้เบิร์ดเดย์ทูยู แฮปปี้เบิร์ด เดย์ แฮปปี้เบิร์ด แฮปปี้เบิร์ดเดย์ทูยู " ยื่นเค้กไปตรงหน้ามัน " สุขสันต์วันเกิดนะมึง แม้มันจะดูง่อยๆรีบๆไปหน่อยก็เถอะ แต่ก็สุขสันต์วันเกิดนะ "
“ ขอบคุณมากครับ " ประคองมือผมที่ถือเค้กขึ้นมาใกล้ปาก กำลังจะเป่าแล้วแต่ผมห้ามไว้
“ อย่าลืมขอพรด้วยนะ "
“ อื้ม " มันทำท่านึก
“ คิดไม่ออกวะ ขอแทนหน่อยสิ " มันบอก ผมก็ยิ้มก่อนจะมองตามัน
“ งั้น กูขอให้ความสัมพันธ์ของเรากลับมาเป็นเหมือนเดิม แล้วก็ขอดียิ่งกว่าเดิม "
“ งั้นก็รู้แล้วว่าจะขออะไร " โรมบอก ในขณะที่ยังคงจ้องตาผม
“ แต่กูขอไปแล้วนะ "
“ ขอจูบหน่อยได้มั้ย " โรมยิ้ม " เป็นคำขอที่ขอจากมึง ขอจูบหน่อยได้มั้ย "
“ มีตัวเลือกให้ตอบมั้ย " ผมแกล้งมัน
“ มี " มันเว้นเสียง " ให้เลือกแบบดูดดื่ม กับดีฟคิส "
“ ไม่ต่างกันเลย "
“ เลือกอะไรดี "
“ ดูดดื่มแล้วกัน " พอบอกแบบนั้น มันก็เป่าเทียนทั้งหมดนั่นลง ทุกอย่างมืดสนิทลงแล้ว เค้กในมือถูกเลื่อนไปตั้งลงบนตู้หน้าห้อง สองแขนที่ดึงตัวผมเข้ามาใกล้ ปลายนิ้วสัมผัสที่คางก่อนลมหายใจอุ่นๆจะเคลื่อนตัวเข้ามาใกล้ช้าๆ
ริมฝีปากนั่นแนบลงมาพร้อมด้วยอ้อมกอดที่กอดผมเอาไว้ ลิ้นแทรกแตะเบาๆที่ริมฝีปากราวกับขอทางเข้าไปในนั้นผมเผยอปากเล็กน้อยพอให้มันสอดตัวเข้าไป ความอุ่นที่แทรกตัวอยู่ในนี้แม้จะเร่าร้อนแต่ก็อบอุ่น ผมทำได้แค่ซึมซับทุกอย่างเข้าไว้ในอก ผมอยากจะเป็นทุกอย่างของมัน เช่นเดียวดันที่อยากจะให้มันเป็นทุกอย่างของผม
“ อิน " โรมผละริมฝีปากออกก่อนจะกอดผมไว้ คำพูดที่พูดชิดใบหู " กูรักมึงนะอิน กูรักมึง "
“ กูรู้ " ทุกอย่างที่มึงทำ กูรู้ว่ามึงรู้สึกยังไง " ขอบคุณที่ยังรัก และ ขอบคุณที่ยังรอนะ "
“ อื้ม " กอดที่แน่นขึ้นผมยิ้มออกมา
“ โรม "
“ หื้ม ? "
" ดีใจที่วันนี้มันเป็นมึง " ผมบอกอีกคนก็พยักหน้ารับ " ของขวัญไว้วันพรุ่งนี้นะ "
“ งั้นมันก็ไม่ใช่ของขวัญวันเกิดแล้วสิ "
“ งั้น..” ผมที่กำลังจะพูดต่อ แต่เหมือนอีกคนจะไม่ให้โอกาสอะไรแล้ว โรมยิ้มก่อนจะจัดการอุ้มผมขึ้นมา " เฮ้ย.. เดี๋ยว "
“ ขอของขวัญชิ้นนี้ไปเลยแล้วกันนะ "
“ เชี้ย ได้ไงกูยังไม่ได้เตรียมตัว "
“ เดี๋ยวให้ไปเตรียมตัวในห้อง ไปกันเถอะ "
“ กลับมาแล้วเหรอ โรมคนนั้นนะ " ผมแซวอีกคนก็ยิ้ม
“ ตามคำขอของมึงไง " คำขอที่อยากให้ความสัมพันธ์ของเรากลับมาเป็นเหมือนเดิม และต่อจากนี้ก็ขอให้ดีขึ้นกว่าเดิม
........................................................
ตอนนี้จะเป็นตอนสุดท้ายที่ขนมจะลงในส่วนของตอนพิเศษแล้วนะคะ
ก่อนอื่น สำหรับทุกคนที่อ่านมาจนถึงตอนนี้
ขนมขอขอบคุณมากๆค่ะ ที่ติดตามนิยายเรื่องนี้ และเป็นกำลังให้อย่างดีเสมอมา
ต่อจากนี้ไป ก็อยากจะขอฝากเรื่อง รักที่ต้องเลือก #เสือปิง หรือนิยายเรื่องใหม่ด้วยนะคะ
อยากจะให้คอยติดตามกัน ยังไงก็ จะพยายามเขียนนิยายออกมาให้อ่านเรื่อยๆค่า
สุดท้ายนี้ ขอบคุณที่อยู่ด้วยกันจนจบเรื่องนะคะ
ฝากแท็ก #Choiceต้องเลือก ด้วยนะคะ ขอบคุณที่แท็กและให้กำลังใจกันเสมอ
ไม่ว่าจะในคอมเม้นท์ในเล้าหรือทวิต เฟสจ้า
ขอบคุณมากๆนะคะ :กอด1: :L2: :3123: :L1: :pig4:
ส่วนใครที่ยังไม่จองหนังสือเรื่องรักที่ต้องเลือก หมดเขตวันที่ 20/8 นี้นะค่าาาา
รีบๆมาจอง มาสอยกันนะจ้ะ
รับรองด้วยเกียรติเลยว่า ตอนพิเศษน่ารักมาก อ่านแล้วจะได้รับความอบอุ่นแน่นอนเค่อะ o13
ใครสนใจสามารถอ่านรายละเอียดได้ตามนี้นะคะ
ไอดีเล้าเป็ด TBL-276-044
ประกาศ !! เปิดจองนิยายเรื่อง : Choice รักที่ต้องเลือก
เปิดจองและโอนเงินตั้งแต่วันนี้ – 20 สิงหาคม 2558
หนังสือสามารถจัดส่งได้ภายในวันที่ 15 กันยายน 2558
รายละเอียดของหนังสือ
ผู้เเต่ง : K.Kanom
ขนาด : A5 กระดาษถนอมสายตา
จำนวนหน้า : 1000+ ( หนังสือมีจำนวน 2 เล่ม )
แบ่งเป็นเนื้อหา
ตอนหลัก 44 ตอนจบ
ตอนพิเศษ 15 ตอน ( อาจมีบวกลบเพิ่มเติม )
- เรื่องราวของโรมอิน
- เรื่องราวของเซฟวาด ( 5 – 6 ตอน )
- เรื่องของเต
- เรื่องของไฟท์
ของเเถม : ที่คั่น , โปสการ์ด , สมุดโน๊ต
ราคา : 900 ( ไม่รวมค่าจัดส่ง)
ค่าจัดส่งแบบลงทะเบียน - 60 บาท
ค่าจัดส่งแบบ EMS - 85 บาท
รูปแบบหน้าปกหนังสือ
( ตัวอย่างภาพปกแบบร่าง การลงสียังเป็นแบบร่าง ยังไม่เสร็จสมบูรณ์ )
(https://40.media.tumblr.com/14fdf0fdaf6ed994d8b05669bf78ba28/tumblr_ns3fq5sZOH1r44tuco1_540.jpg)
เนื้อเรื่องย่อข้างหลังปก
สิ่งที่เรารักที่สุด ก็ไม่ได้หมายความว่าเราจะได้มาครอบครอง
สิ่งที่เราเลือก ก็ไม่ได้จำเป็นว่าจะต้องเป็นสิ่งที่ดีที่สุด
สิ่งที่เราเสียใจ ก็ไม่ได้จำเป็นว่าเราจะต้องจดจำ
สิ่งที่เรายึดติด ก็ไม่ได้หมายความว่ามันจะดีเสมอไป
เพราะ
สิ่งที่เห็น อาจจะไม่ใช่สิ่งที่เป็น
สิ่งที่เป็น อาจจะไม่ใช่สิ่งที่ใช่
สิ่งใช่ อาจจะไม่ใช่ สิ่งที่รัก
และ
สิ่งที่รัก ก็อาจจะไม่ใช่ สิ่งที่คงอยู่
Choice รักที่ต้องเลือก
วิธีการสั่งจองและโอนเงิน
1. กรอกรายละเอียดดังต่อไปนี้
ชื่อจริง – นามสกุล =
ที่อยู่ ( อย่างชัดเจนและโดยละเอียด ) =
จำนวนหนังสือที่ต้องการสั่ง =
อีเมล์ =
2. ส่งมาที่อีเมล์ fic.kanom@ฮอตเมล์.com
#คุณจะได้รับอีเมล์ตอบกลับ เรื่องรหัสผู้สั่งจอง เรื่องการโอนเงิน ( บัญชีธนาคาร ) และการแจ้งชำระการโอนเงินภายในอีเมล์ตอบกลับค่ะ
3. เมื่อโอนเงินแล้ว กรอกรายละเอียดดังนี้
รหัสผู้สั่งจอง
ชื่อจริง – นามสกุล
ที่อยู่
ภาพถ่าย สลิปบัตรการโอนเงิน
เวลาที่โอนเงิน
ส่งมาที่อีเมล์ fic.kanom@ฮอตเมล์.com
4. รอรับอีเมล์ตอบกลับ เป็นอันเสร็จสมบูรณ์
หากมีข้อสงสัย สามารถสอบถามได้ที่
ทวิตเตอร์ // @realkanom
เพจเฟสบุ๊ค // หนมมี่ผู้ใสซื่อ
#อีเมล์จะตอบกลับภายใน 3 วันนะคะ
-
อลิซน่ารักจริงๆ อยากกอดอลิซบ้าง เด็กน้อยช่างพูดมาก #จับฟัด
อินก็มีความสุขมากขึ้น เพราะความรักที่โรมมอบให้ แถมยังมีเซอร์ไพรส์วันเกิดด้วย
โรมเองก็มีความสุขสักทีหลังจากที่รออินมานาน ได้ของขวัญวันเกิดชิ้นพิเศษนี้กลับมา
เป็นครอบครัวสุขสันต์กันแล้วนะโรมอินอลิซ :-[
ขอบคุณคุณหนมมากนะคะสำหรับนิยาย แม้มันจะหน่วง อึมครึมหลายตอนติดกัน :katai1:
แต่ก็ต้องตามอ่านเพราะอยากรู้ว่าสุดท้ายจะลงเอยอย่างไร
ขอบคุณมากๆอีกครั้งนะคะ :mew1:
:pig4: :L2:
-
งื้อออออออออออออออออ น่ารักอ่ะ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[
-
:pig4:
-
:mew1: น่ารักมากอลิซ
หมออินได้ครอบครัวที่สมบูรณ์แล้ว :กอด1:
-
ดีใจกับอิน โรม และ อลิซ ที่ได้กลับมาเป็นครอบครัวกันอีกครั้ง และคงเป็นไปเรื่อยๆแน่นอน เพราะประสบการณ์ที่ผ่านมาได้สอนทุกคนแล้วว่า อะไรคือการสูญเสีย เมื่อเสียไปและได้กลับมาอีกครั้งก็ต้องรักษาไว้ให้ดี อิน กับ โรม ถือว่าโชคดีมากที่มีความรักอย่างเปิดเผย และครอบครัวก็ยอมรับ อลิซก็มีความสุข ถึงจะไม่มีแม่เหมือนคนอื่น แต่ก็มีอินและครอบครัวอินมาชดเชยให้ :กอด1: เสียดายที่เป็นตอนสุดท้ายแล้ว บอกตรงๆ อยากรู้เรื่อง ไฟท์ เต ว่าเป็นไงบ้าง สปอยนิดๆก็ยังดี คู่อื่นเขาก็สมหวังกันแล้ว คือ หนังสืออ่ะได้อยู่แล้ว แต่กว่าจะได้อ่านก็เดือนหน้า มันตื่นเต้น เข้าใจว่าต้องลุ้น แต่อยากอ่านพาร์ทของคู่นี้ แบบว่าหลังจากนั้นใช้ชีวิตกันยังไงบ้าง แต่เคารพคนเขียนนะ ไม่ลงก็ไม่เป็นไรไปลุ้นเอาเอง :katai2-1:
-
น่ารักเวอร์ หวานเกิ้นนนนนนนน :hao7:
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
#ทีมโรมอิน ค่ะ ชอบโรมอินที่สุด ขอบคุณนะค่ะ
-
:ling1: :ling1: :ling1:
อลิซน่าจะมาเป่าด้วยอ่ะ
-
ไม่ได้อ่านพักใหญ่ ตามอ่านจนกระทั่งตอนพิเศษล่าสุดนี้
อายมากที่อ่านแล้วร้องไห้มากมาย ที่สำคัญอ่านที่ทำงานด้วยนี่สิ :serius2:
กว่าจะรู้ว่าอะไรสำคัญ อะไรคือยิ่งที่เป็นความสุขของเรา
ก็มารู้ตอนที่เกือบสายไปแล้ว เกือบจะไม่ได้พบคำว่าความสุข
จริงๆความสุขมันก็อยู่ที่เดิมอ่ะนะ รอให้เราเดินเข้าไปคว้ามันมา
แต่ใครจะรู้ล่ะว่าสิ่งที่เห็นมันจะเป็นความสุขจริงหรือเปล่า
จริงๆไม่ว่าใครจะคู่กับใครเราก็ว่าดีทั้งนั้น ทำให้เรายิ้มได้หมดล่ะ
ดีใจกับทุกคู่ ยิ่งมาอ่านตอนพิเศษนี่บอกเลยว่ายิ้มแก้มแตก
โดยเฉพาะหมอเซฟกับน้องวาด อิจฉานะเนี่ย :hao3:
ขอบคุณคนเขียนมากค่ะ :กอด1: รอผลงานเรื่องต่อไปนะคะ
-
อลิชน่ารักไปนะคะ
นี่ถ้าอลิชไม่อยากมีวันเกิด
อินคงไม่รู้ว่าวันนี้วันเกิดโรม
ชอบคำอวยพรที่อินขอนะ
-
ความสุข อินเจอแล้วน๊ะ
ขอบคุณหนมอีกครั้งนะจ๊ะสำหรับนิยาย
-
Thux
-
อ่านตอนพิเศษ 8 แล้ว
รู้สึกอบอุ่น..แผ่วๆในอารมณ์คนอ่านซะจริง
ที่ผ่านมา..โรมจะเป็นคนยังไงมาก่อน
ตอนนี้ไม่อยากจะรับรู้แล้ว..ขอรู้แค่ว่าโรมอบอุ่นจริงๆ
ดีใจกับหมออิน
รักนี้ที่เลือกแล้ว
ไม่เสียแรงที่ลงทุนทำไปก่อนหน้านี้
ถึงแม้ว่าจะมีบางคนมองว่าไม่ดีก็เหอะ
ถ้าไม่ใช่..ก็คือยังไม่ใช่
แต่ถ้าใช่แล้ว..ก็เลือกเลย
หุหุ
ขอบคุณคนแต่ง
คือดีครับ
-
ในที่สุดโรม-อินก็แฮปปี้ซะที ลุ้นมาตั้งนาน
ขอบคุณสำหรับนิยายเรื่องนี้ค่า ^^
-
สุดท้ายแล้วเราก็ต้องเลือกรักใครคนใดคนหนึ่งเท่านั้น
เราว่าเรื่องนี้ไม่มีใครผิด และไม่มีใครถูก เพราะทุกคน
ก็เป็นแค่มนุษย์คนหนึ่งมี รัก โลภ โกรธ หลง อยากจะได้
ในทุกสิ่งที่ตนเองอยากได้ หาเหตุผลมารองรับความต้องการ
ของตนเองให้เป็นสิ่งที่ถูกต้อง จริงๆแล้วเราก็อยากรู้ว่าตอนไฟ
กลับมาเจออินหลังจากอินจากไปอีกครั้งจะเป็นอย่างไร
ก็อย่างว่าแหละเนอะความรัก ถึงตัวเรายังไม่มีก็คงพอประมาณได้
ไม่รักก็คือไม่รักป่ะว่ะ หรือจะใช้คำว่ารักเพื่ออยู่ด้วยกันก็คงไม่รอด
เรื่องนี้เราว่ามันไม่ใช่นิยายหรอก มันคือเรื่องจริงที่ถ่ายทอดผ่านตัวละคร
ในนิยายก็เท่านั้นเอง คุณหนม เขียนเรื่องสนุกๆ มาให้อ่านอีกนะครับ
แล้วจะติดตามผลงานตลอดไป ขอบคุณมากครับ
:pig4:
-
อ่านรวดเดียวจบ ชอบงานเขียนแนวๆหน่วงจิตแบบนี้แหละ อ่านไปด่าไปสนุกดี :hao6: สำหรับเรื่องนี้แม้มันอาจจะมาจบแบบแฮปปี้เอนดิ้งตรงตอนพิเศษก็เถอะ แต่ก็นะความรู้สึกก่อนหน้านั้นมันปี๊ดไปแล้ว กู้กลับคืนมาไม่ได้ทั้งหมด รู้สึกไม่ปลื้มกับการกระทำของอินมากๆ ดังนั้นขออนุญาติแอดมินและผู้เขียนด่าไอ้ตัวปัญหาของเรื่องราวทั้งหมดนี้หน่อยละกันนะ แบบว่ามันอินจัด อัดอั้น เกินทน มันอาจจะหยาบคายไปหน่อยนะ ขออภัยไว้ด้วย "ไอ้เหี้ยอิน! มึงเหี้ยมาก!" :angry2: โอเค สบายใจแล้ว :hao3:
ปล. แอบรอตอนพิเศษไฟท์เต อยู่นะ :mew1:
-
ดีใจที่ตอนจบเป็นโรมอินค่ะ เรารักอลิซ รักอินคนที่อยู่กับโรมกับลูก อินดูมีความสุขผ่อนคลาย ทีมอินมาตั้งแต่แรก ไม่เคยเกลียดเลย ดีใจที่คนนั้นเป็นโรม ดีใจที่อินยอมกลับมา รักโรมมาก ผู้ชายคนนี้พูดได้เลยว่าโคตรดี ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆแบบนี้นะคะ จะติดตามนิยายคุณหนมต่อไปเรื่อยๆค่ะ
-
เค้ากลับมาล้าวววววววว..ววว ขอสารภาพตามตรงว่าหนมมีเขียนนิยายได้หน่วงจิตมากกกก แล้วเราก็อ่านแล้วอินมาก มาจนจิตตกไปเลย เราเศร้าตามจนรู้สึกว่าไม่ไหวแล้วว่ะ เราทนไม่ไหว เราเลยหยุดอ่าน ไม่ใช่ว่านิยายไม่ดีนะ แต่เป็นเพราะเราไม่สามารถปล่อยวางความรู้สึกได้เราเลยเลือกที่จะหยุดแล้วกลับมาอ่านบทสรุปตอนจบแล้วดีกว่า
หนมมี่แต่งนิยายได้ดีมากๆเหมือนเดิมเลยค่ะ ถึงจะมีคำผิดบ้าง แต่ก็ไม่ได้ลดทอนอรรถรถของนิยายลงไปเลย
เราอ่านทอล์กของหนมมี่ในช่วงท้ายของนิยาย อาจจะมีคนที่อินมากเหมือนเรา จนเกลียดตัวละคร หรือรู้สึกว่าหนมมี่ลำเอียง
แต่เราเข้าใจนะ ว่านิยายมีโครงเรื่องของตัวมันเอง อาจจะไม่ได้มีบทสรุปสวยหรู แฮปปี้ทุกหย่อมหญ้าเหมือนนิยายเรื่องอื่นๆ
แต่พล็อตเรื่องที่แตกต่าง เป็นอีกหนึ่งในเสน่ห์ของนิยายที่หนมมีเขียนเลยค่ะ ถึงแม้ว่าเรื่องจะไม่จบแบบที่เราอยากให้จบ แต่เราก็รักนิยายของหนมมี่ค่ะ เพราะฉะนั้นเราเป็นกำลังใจให้นะ
กลับมาอ่านนิยายเรื่องนี้ใหม่ เจอหมอเซฟทำให้เราต้องไปรื้อBTS มาอ่านอีกรอบ ร้องไห้ซะตาปูดเลยค่ะ ดีใจกับหมอเซฟด้วยได้เจอความรักที่เป็นของตัวเองซักที
สุดท้ายนี้ ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆอีกหนึ่งเรื่องนะคะ รักเสมอ ^^
-
ชอบคนอบครัวนี้มากเลยค่ะ โรม อิน อริส น่ารักมากๆเลยค่ะ
-
* ตอนพิเศษ
แล้วถ้าไฟท์ โผล่มาล่ะ???
-
แง ตอนท้ายๆคืออ่านผ่านๆเลยง่ะ รับไม่ไหวจริง มั่วไปหมด
-
โอ๊ยยยยยย. เป็นนิยายที่หน่วงจิตมากกกก อ่านแล้วอึดอัดไปหมด หายใจไม่ทั่วท้องเลยจริงๆ :katai1: :katai1: :katai1: