หัวข้อ: ' ► Choice รักที่ต้องเลือก UP! 9.8.58 {จบแล้ว/แจ้งข่าว ll อัพตอนพิเศษที่ 8} หน้า 44

[toou]

โอยยยยยย  น้ำตาไหลตอนไฟท์ไปหาลูก   
อัลเลนเรียกพ่อหน่อยลูกกกกกกกกก  T^T

[IIIA]

พี่ไฟท์น่าสงสารนะ ฉากที่บ้านไฟคือน้ำตาพัง.. 

[lakza651]

ไม่ค่อยชอบไฟท์เลยแหะะะะะะะ  คือถ้าสนใจวาดเราว่าควรปล่อยมือจากอินไปงะ แล้วให้โรมมาดามใจอิน  ส่วนไฟท์ก็ไปจีบวาดเลยยยยยยยยยยยยยยย ถือป้ายไฟเชียร์อินกับโรมน่ารักกรุบกริบ สงสารอินงะ ถ้าต้องมารักไฟท์ไรแบบนี้ ขอบคุณพี่หนมที่อัพนิยายให้อ่านนะงับบบบ
edit ตอนฉากลูกน้อยหอยสังข์เรียกเทม(ของเรา)ว่าป๊า สงสารน้าาาาา แต่ไม่ปลื้มที่โทษหญิงสาวที่ตายไปแล้ว ไรแบบนั้นคือเรามองว่าไฟท์ผิดนะที่่ทำงานจนไม่สนเลยยย แต่ยังโทษสาวน้อยคนนั้น ไม่แฟร์อ้ะ

[IsDeer]

  ไฟท์เหมือนกำลังป่วยทางจิตนะ
เหมือนสภาพจิตใจมันพังทลายไปตอนที่ยูเรียตายเลย

[PoPuAr]

ตอนพี่ไฟท์ไปหาลูก นี่สะเทือนใจนะ  แอบสงสารพี่ไฟท์นิดนึงที่ลูกไปเรียกคนอื่นว่าพ่อ 

แต่จะโทษใครดีล่ะ  โทษตัวเองละกันนะพี่ไฟท์ ที่ทำให้ลูกตัวเองกลายเป็นแบบนี้ไปได้

เอาแล้วไง น้องวาดมาทำงานบ้านให้พี่ไฟท์ อย่างงี้ก็มีเวลาอยู่ด้วยกันบ่อยน่ะสิ  เดี๋ยวก็สปาร์คจนได้

แล้วหมออินคนสวยละ เอาหมออินไปไว้ไหน  หรือให้หมออินเป็นตัวสำรอง  เราไม่ยอมนะ 

ชีวิตพี่ไฟท์นี่ช่างวุ่นวายจริงๆ แก่แล้วนะพี่ จะตัดสินใจทำอะไร หรือจะเลือกใครมาเป็นแม่ของลูก ก็รีบๆทำซะนะ

ปล. ฮิมหยุ่นมาสร้างบ้านอยู่ใกล้กับเทมไฟเหรอ  ถ้าอ่านไม่ผิด เพราะไฟได้กล่าวไว้ อิอิ

[nightsza]

อยากให้ไฟท์หาตัวตนจริงๆให้เจอสักที เทมยังหึงแม้แต่พี่ชายของไฟหรอเนี่ยยย น่ารักไปไหน

[hembetaro]

อ้าว...หยุ่นกะไฟซื้อบ้านติดกันหรือนี่

แอบสงสารไฟท์เหมือนกัน เหมือนคนเคว้ง

แบบว่าพอเมียตายเริ่มทำใจได้ อยากเดินหน้า

แต่จะทำอะไรล่ะ ต้องเดินไปทางไหนล่ะ

อารมณ์แบบว่าชั้นเดินทางตรงมาตลอด

พอเดินมาถึงทางแยกแล้วต้องตัดสินใจ

จะไปทางซ้ายหรือขวา หรือจะเดินทางตรงต่อไป

แอบเศ้ราอ่ะ  ต้องมาเริ่มตัดสินใจทางเดินของชีวิตตอนอายุขนาดนี้ ถ้าไฟท์ยังเป็นวัยรุ่นคงไม่สับสนขนาดนี้หรอก

เชียร์ โรม-อิน 

[naamsomm]

ไฟท์เป็นคนคิดอะไรเยอะแยะไปหมดเลย
ปล่อยวางซะมั่งนะ
ชีวิตจะได้ดีขึ้น
แต่จะให้ไฟท์คู่กับวาด
ชีวิตจะเครียดไปมั๊ย
ชอบแบกอะไรเหมือนกันตลอด
 ปล.ป๊าเทม กับ ไฟ    น่ารักอ่ะ
พี่เทมหวงไฟตลอดๆ นั่นพี่ไฟท์นะ

[BeeRY]

สงสารหัวอกคนเป็นพ่อนะ มันคงเจ็บปวดน่าดู

[Fish129]

เราอ่าน เราสงสารไฟท์นะ

คนหมดไฟอ่า

[B52]

หลากหลายความคิดเห็นกันเหลือเกิน

[บ๊ายบายโพ]

ปกติถ้ามีเคะน่ารักๆ น่าสงสาร ต้องสู้ชีวิตเข้ามาสร้างความอึมครึมสับสนให้ตัวเอกเราจะค่อนข้างเอ็นดูนะ ... แต่กรณีนี้ยกเว้นวาดไว้คนนึงละกัน =_=
เราว่าคนที่น่าสงสารจริงๆดูจะไม่ใช่น้องวาดที่แอบรัก ไม่ใช่ไฟท์ที่กำลังสับสนกับชีวิต แต่เป็นหมออินที่รักจนเหมือนยอมทำให้ทุกอย่าง

[Shin Heeyoo]

บางทีการสับสนในชีวิตก็ไม่ได้จำกัดแค่ช่วงวัยรุ่นเท่านั้น
ตราบใดที่ยังมีชีวิตอยู่ เราก็ยังต้องพบเจอกับอุปสรรคและปัญหาที่เข้ามาในชีวิตให้ต้องตัดสินใจไปจนกว่าจะตายนั่นแหละ
แล้วบางทีการที่มีเพื่อนคู่คิด เพื่อนคู่ชีวิตที่ดี ก็จะช่วยให้เราตัดสินใจกับชีวิตได้ดีขึ้น
ถึงเค้าจะไม่ได้ช่วยตัดสินใจ แต่เค้าจะคอยอยู่เคียงข้างเป็นกำลังใจให้ อยู่ในที่ที่เหมาะสม
ดังนั้น ไฟท์จะเลือกใคร ก็จะเป็นการ "เลือก" ที่จะกลายเป็นจุดเริ่มต้นต่อไปของชีวิต

แลดูเหมือนทำใจได้ถ้าไฟท์จะเลือกใครก็ตาม
แต่จริงๆแล้ว ยังเชื่อมั่นใน #Choiceไฟท์อิน

[Tsubamae]

กลับมาอยู่ข้างไฟท์อีกครั้ง รู้สึกเห็นใจยังไงบอกไม่ถูก ไฟท์ดูสับสน ไม่ลงตัว ล่องลอยยังไงไม่รู้ ไหนจะความรู้สึกผิดเรื่องยูเรียกับ เรื่องอิน มาเจอเรื่องอัลเลนอีก ชีวิตมีแต่หมองหม่น พอมาเจอคนซื่อตรงแบบวาด มีอะไรก็แสดงออกชัดเจน  สดใส  สมวัย ตาลุงไฟท์ที่ชีวิตครอบคลุมไปด้วยความเศร้า ความหมองหม่น จะหวั่นไหวไกับน้องมันก็ไม่แปลก เทียบกับหมออินที่มีความรู้สึกผิด ไหนจะคามสับสน ตัวหมออินเองตอนนี้แม้จะได้ร่างกายไฟท์มา แต่ก็ต้องเจ็บปวดมากกว่าเดิม เวลาอยู่ด้วยกัน แววความเศร้ามันปิดไม่มิด ไฟท์เองจะสัมผัสความรู้สึกนั้นได้ก็ไม่แปลก  ตอนนี้ได้แต่หวังแค่ว่า ไฟท์จะเคลียร์ความรู้สึกนั้นได้สักที ตัดความรู้สึกผิดออกไป มองให้เห็นว่าสำหรับอินแลัวรักแบบไหน ถ้ายังตัดสินใจไม่ได้ก็ลองปล่อยอินไปก่อน อินเองก็ต้องยอมรับและยอมถอยออกมาด้วย จริงๆอินเป็นคนเริ่มเรื่อง คนที่ถอยก่อนเป็นอินก็ได้นะ เชื่อว่ากาลเวลาและความห่างจะช่วยพิสูจน์อะไรหลายๆอย่างและช่วยให้ทุกอย่างค่อยๆดีขึ้น
แอบหวังว่าจะมีใครสักคนนำไฟท์คนที่เคยมีความฝันคนนั้นกลับมา (หวังให้เป็นอิน แต่อินในตอนนี้ บอกได้เลยว่า ยังไม่พร้อมหรอก)อยากให้ไฟท์ทิ้งอดีต และมีชีวิตอยู่กับปัจจุบัน อยากให้ไฟท์กับอัลเลนเข้าใจกัน อยากให้อัลเลนเรียกไฟท์ว่าพ่อ บอกตรงๆอ่านตอนอัลเลนแล้วน้ำตาปริ่ม สงสารทั้งอัลเลนทั้งไฟท์
คนเราไม่เคยมีใครไม่ผิดพลาด อยู่ที่ว่าถ้าผิดไปแล้ว จะสำนึกได้ไหม ถ้าทำได้ก็ควรให้โอกาส
 ช้อนกับส้อม สามารถแยกกันทำหน้าที่ได้ บางทีเวลากินก๊วยเตี๋ยวแห้งส้อมก็ทำหน้าที่คู่กับตะเกียบได้ดีกว่า ช้อนก็เหมือนกัน หรือแยกกันทำหน้าที่เดี่ยวๆก็ยังได้ แต่ช้อนกับส้อมก็ยังต้องเกิดมาเพื่อคู่กันเสมอ แม้จะไม่ได้ทำหน้าที่ด้วยกัน ใช่มั้ยคะ  ฮือ ปวดใจ สับสน เรื่องนี้จบแฮปปี้ใช่ม้ายยยย ไม่โศกนาฏกรรมใช่ม้ายยย อย่างน้อยขอแค่ทุกคนแฮปปี้มีคู่ เลิฟๆๆๆ เจ้ก็ปลื้มใจแล้ว

ขอบคุณสำหรับตอนที่ 7 นะคะ

[ReiiHarem]

เป็นกำลังใจให้ไฟท์ แล้วก็คุณนักเขียนค่ะ

[lightseeker]

 

[zabzebra]

จะอะไรก็แล้วแต่ เราเชียร์โรมนะ

เราชอบผู้ชายชัดเจน เราไม่ชอบคนชัดเจนแบบอินกับโรม

เราจะติดตามเป็นตอนๆไป เรื่องนี้มันหน่วงมากน่ะ

[Yunatsu]

โอ้ยยยยย สงสารไฟท์อะ ดูสับสน รีบหาทางออกให้เจอนะ
คนเรามีทางเลือกเสมอไฟท์ แต่อยู่ที่ว่าจะเลือกทางไหน
ถ้าเลือกไปแล้วต้องไม่เสียใจที่ตัดสินใจแบบนั้น ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น

[Money11]

พี่ไฟท์ดูสับสนหาหลักยึดไม่ได้เลย ยังอยู่ข้างพี่ไฟท์อยู่นะ อยากรู้ว่าคนนี้จะทำยังไงต่อไป จะยึดใครเป็นหลัก จะเดินไปทางไหน เอาใจช่วย

และตอนนี้ก็ยังสงสารหมออีกเหมือนเดิม ถ้ารู้ว่าไฟท์ให้วาดมาทำงานด้วยหมอจะรู้สึกยังไง หมอทำทุกอย่างให้พี่ไฟท์มาตลอดเลยเพราะหมอรัก ไม่เห็นหมอจะขัดใจพี่ไฟท์เสียที ถ้าหมออินยังทนไหวอยู่ก็ทนอีพี่ไฟท์หน่อยนะ เดี๋ยวไว้ไปอ้อนพี่หนมเอาคืนให้(55555) สู้นะหมอ ทำให้พี่ไฟท์คิดจริงจังซะทีว่าจะไปทางไหน

สู้ๆนะคะพี่หนม กอดๆ

[sweetbasil]

ไฟท์เหมือนคนสมบูรณ์แบบ แต่ไม่ใช่เลย
 

[IöLIKE]

ThankS

[cinn1st]

อ่านแล้วมีความรู้สึกว่าไม่ชอบน้องวาดยังไงก็ไม่รู้นะ
อยากให้อินกับไฟท์รักกัน แต่ก็ชอบโรมมาก
อินกับโรมอยู่ด้วยกัน กัดกันให้ความรู้สึกน่ารักดี

ยังไงก็เอาใจช่วยกับตัวละครทุกๆตัว^^

[patwo]

ตอนที่ 8

วันแรกของงานที่เฝ้ารอเกือบเดือนมาถึงแล้ว เงยหน้ามองตึกสูงก่อนจะสูดลมหายใจเข้ามาเต็มปอดกุญแจอยู่ในมือได้มาเมื่ออาทิตย์ก่อน ผมเดินเข้าไปในตึกชั้นที่พี่ไฟท์อยู่สูงจนเกือบจะเป็นชั้นสุดท้าย ทั้งชั้นที่มีห้องอยู่แค่สองห้องบอกถึงความใหญ่โตของมัน

“ ว้าว " เปิดประตูเข้าไปคำแรกหลังจากที่ได้เห็นภายในผมก็หลุดปากออกมาแบบนั้น วิวสวยของตึกสูงในเวลาช่วงเย็นแบบนี้สีฟ้าเข้าได้สีกับรถบนท้องถนน ห้องใหญ่ขนาดนี้ไม่คิดว่าจะทำเสร็จภายในวันนี้หรอกครับ

ผมใช้เวลาสำรวจของทั้งหมดตรงชั้นล่าง ก่อนจะเดินขึ้นไปที่ชั้นบนเป็นคอนโดแบบสองชั้นที่กว้างเอามากๆไม่ต่างจากบ้านเลย ห้องพี่ไฟท์เป็นห้องที่อยู่ติดกับฝั่งระเบียงเดินเข้าไปในห้องนั้น พี่ไฟท์ย้ายมาอยู่ที่นี่ได้หนึ่งอาทิตย์แล้วเท่าที่ผมรู้ มีเสื้อผ้าที่ใส่แล้วอยู่ในตะกร้าตรงห้องแต่งตัว ผ้าปูเตียงยับนิดหน่อยแต่ผ้าห่มถูกพับไว้อย่างดี

มองเตียงที่แน่นิ่งอยู่ตรงนั้น ที่นี่ไม่มีใครสูดลมหายใจเข้าเต็มปอดนี่คือเตียงที่พี่ไฟท์นอน มันจะมีกลิ่นของพี่ไฟท์อยู่ เหลียวหันไปมองอีกครั้งเตียงตอนนี้กลายสภาพมันมีมือแล้วกำลังกวักมือเรียกผมอยู่ เทพสององค์หลุดออกจากสมองของผม องค์นึงสีขาว องค์นึงสีแดง

“ ไปเลยนี่มันโอกาสทองแล้ว ไม่มีใครหรอก ขย้ำขยี้ให้พอใจต้องการเลยวาดเอาเลย " เทพองค์สีแดงบอกผมแบบนั้น
“ อย่านะวาด! เรามาทำงานนะ ถ้าพี่ไฟท์เห็นเค้าจะมองวาดเป็นโรคจิตนะ " เทพองค์สีขาวบอก ผมถอนหายใจหันหลังให้กับเตียงที่เชิญชวนแบบนั้น  ผมถอนหายใจแล้วในที่สุด ก็ล้มลงเตียงนอนกว้างอย่างที่ใจอยากจะทำ

“ พี่ไฟท์ " คว้าหมอนเข้ามากอดก่อนจะพูดคำนั้น ผมฝังจมูกตัวเองสูดดมกลิ่นติดหมอนเข้าไปจนเต็มปอด ซบหน้าลงกับหมอน ผลิกตัวไปหาหมอนอีกฝั่ง ลมหายใจที่กำลังสูดดมของผมสะดุด  " กลิ่นนี้มัน..”

มองที่หมอนผมจำกลิ่นนี้ได้แม่นยิ่งกว่ากลิ่นไหน อาจเพราะนอนด้วยกันบ่อยๆตั้งแต่เล็ก แล้วอีกคนก็ใช้แค่น้ำหอมกลิ่นนี้ แค่กลิ่นเดียว " กลิ่นคุณอิน "

ผมลุกขึ้นมานั่งมองไปบนเตียงสีขาวน่าแปลกที่เตียงสีขาวแต่กลับดูไม่ขาวเท่าไหร่เลย มันดูหม่นทั้งๆที่เข้ามาอยู่ยังไม่ถึงอาทิตย์ไม่คิดว่าจะเก่าแบบนี้ ผมว่าไม่แปลกหรอกครับที่คุณอินจะมานอนที่นี่ เพราะคุณอินกับพี่ไฟท์สนิทกันมาก แต่ในความไม่แปลกมันก็มีความแปลกอยู่

“ คงไม่หรอก " อะไรที่ผมกำลังคิดอยู่นั้นคงไม่ใช่หรอก พี่ไฟท์เป็นผู้ชายแต่งงานแล้วแถมยังมีลูก ถึงคุณอินจะเป็นแบบนั้นแต่ก็คงไม่ สลัดความคิดของตัวเองผมเดินมายังส่วนของห้องน้ำที่ติดกับห้องแต่งตัวขนาดใหญ่ เสื้อผ้าที่ใส่แล้วในตะกร้าผมหยิบขึ้นมากอดเอาไว้

“ ถ้าจะโรคจิตแล้วก็ขอโรคจิตให้แม่งสุดๆไปเลยละกัน "  ผมหยิบเสื้อเชิ้ตของพี่ไฟท์ขึ้นมาจากตะกร้า เสื้อสีขาวตัวนั้นผมสูดลมหายใจเข้าไปเต็มปอดพร้อมกับกอดมันไว้แน่น " พี่ไฟท์ "

“ วาด ทำอะไรอยู่นะ "  สะดุ้งกับเสียงทักมือที่กอดเสื้อแน่นของผมปล่อยลงต่ำ หัวใจของผมเต้นแรง

“ กำลังแยกเสื้อผ้าไปซักครับ "

“ ตอนนี้นะเหรอ ทุ่มนึงแล้วนะ จะซักผ้าเหรอ " พี่ไฟท์ยิ้มกับท่าทางเปิ่นๆของผมก่อนจะหลุดหัวเราะออกมา " ทำอย่างอื่นเถอะ นี่มันดึกแล้ว "

“ ครับ " พยักหน้าให้พี่ไฟท์ก่อนจะเดินออกไป ผมยกเสื้อขึ้นดมครั้งสุดท้ายก่อนจะวางลงในตะกร้าตามเดิม เดินกลับเข้ามาในห้องคิดว่าผ้าปูเตียงเป็นสิ่งที่ควรจะเปลี่ยนมากที่สุดในในตอนนี้ 

ผมเดินลงไปข้างล่างหลังจากจัดที่นอนใหม่จนเสร็จ เสียงทีวีที่ดังอยู่พี่ไฟท์กำลังดูข่าวช่วงเย็นที่กำลังฉาย เดินเข้ามาใกล้อีกคนก็หันมอง

“ พี่ไฟท์ผมเปลี่ยนผ้าปูที่นอนให้แล้วนะครับ เดี๋ยวพรุ่งนี้ผมจะเริ่มทำความสะอาดห้องให้ "

“ วันนี้มาทัวร์ที่ทำงานก่อนสินะ " หันมาแซว รอยยิ้มนั้นเชิดไปที่ตู้เย็น "  เมื่อวานพอกูบอกไอ้อินว่าวาดจะมาทำความสะอาดห้องให้ มันก็จัดการซื้อของสดมาเพียบเลย ทำอะไรกินกันก่อนสิ อินบอกฝีมือสุดยอดเลยไม่ได้ใช่เหรอ "

“ คุณอินบอกแบบนั้นเหรอครับ "

“ บอกด้วยว่า วาดทำอาหารอร่อยกว่าป้านวลอีก จริงเหรอ "

“ ไม่หรอกครับแค่พอทำได้ " บอกแบบนั้นอีกคนก็พยักหน้า

“ งั้นทำหลายๆอย่างเลยนะ พี่จะคอยกินฝีมือวาดนะ  " เว้นเสียงไปสักพัก พี่ไฟท์พูดขึ้นมาอีก " อ้อ แล้วทำของที่ตัวเองชอบด้วยนะ จะได้กินข้าวด้วยกัน  "

“ นี่มันเกี่ยวกับงานบ้านด้วยเหรอครับ "

“ ไม่หรอก แต่มีเพื่อนกินข้าวก็ดีกว่าไม่ใช่รึไง จะได้นั่งคุยกันด้วย  " ชาไปเกือบครึ่งร่างผมพาตัวเองหันกลับเข้าห้องครัวทันทีตอนได้ยินคำพูดนั้น เปิดตู้เย็นทั้งๆที่หยิบน้ำขึ้นมาแค่ขวดเดียว สมองตอนนี้แทบคิดอะไรไม่ออก ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าของที่ผมอยากกินเป็นอะไร รู้แค่ว่า พี่ไฟท์ชอบกินอะไรเท่านั้น  สมองเบลอๆจินตนาการไปว่าอีกเดี๋ยวจะได้นั่งคุยกัน นั่งคุยแบบสองต่อสองกับพี่ไฟท์

   ดีใจจนลืมตัวตนว่าตัวเองเป็นใคร ... ผมนะเอาจริงๆก็ไม่ชอบเลยที่ต้องมาฟังอะไรแบบนั้น ไม่ชอบที่ต้องดีใจเวลาที่ได้ยินคำพูดที่เหมือนใส่ใจของใครคนนั้นแล้วพอได้สติก็รู้ว่าเค้าก็แค่พูดไปแบบนั้นเอง หัวเราะตัวเองที่มักมีความสุขง่ายๆกับเรื่องแบบนี้ ทั้งๆที่ก็รู้ดีว่า สิ่งที่พี่ไฟท์ทำเค้าก็แค่รู้สึกว่า ผมเป็นน้องชายคนนึง ทำไปเพราะรู้สึกสงสารไม่ต่างอะไรจากตอนผมเป็นเด็ก

   เหมือนจะมีความสุขนะ.. แต่ก็แค่เหมือนอาจเพราะ รู้ว่าอีกคนคิดอะไร แล้วตัวเราเป็นได้แค่ไหน ความสุขที่มีเลยไม่ใช่ความสุขที่สุดสักทีก็เท่านั้น

   ผมเริ่มทำอาหารที่ตัวเองถนัดในตู้เย็นไม่ได้มีอะไรเยอะมาก มีแต่หมูไก่แล้วก็ไข่ ผักสองสามอย่างเป็นของที่พี่ไฟท์ชอบกินแต่ดูลักษณะของมันคนไปซื้อแค่เห็นว่าชอบก็ซื้อมา ไม่ได้สนใจหรอกครับว่ามันจะสดอยู่รึเปล่า แต่ผมว่านั่นคือความน่ารักของคุณอิน

“ หอมจัง " พี่ไฟท์เดินมาสูดลมหายใจอยู่ใกล้ มือที่กอดคอผม ตะหลิวที่กำลังผัดหมูพริกไทยดำของผมหยุดชะงัก " แค่ได้กลิ่นก็รู้แล้วว่าอร่อย "

“ พี่ไฟท์ขยับหน่อยครับ ผมไม่ถนัด "

“ เออโทษทีๆ " เอามือออกจากไหล่ผมถอนหายใจโล่ง "  วาด พี่ว่าเรามาพูดมึงกูกันมั๊ย พี่อยากพูดกับวาดเหมือนเวลาพูดกับไอ้ไฟยังไงพี่ก็คิดว่าเราเป็นน้องชายของพี่คนนึงอยู่แล้ว  "

“ น้องชายพี่ไฟท์นะเหรอครับ " พยักหน้าก่อนจะหันไปดูหม้อหุงข้าวที่ตอนนี้ข้าวสุกเรียบร้อย

“ ใช่ เรียกวาดว่าวาด แทนตัวเองว่าพี่รู้สึกไม่ค่อยสนิทกันเลย มันดูห่างเหินไงชอบกล " หันมามองผม  " ได้ใช่มั๊ย "

“ ได้ครับ "

“ แล้วมึงไม่อยากพูดมึงกูกับกูบ้างเหรอ " ถามออกมาแบบนั้น ในแววตาของพี่ไฟท์มีท่าทางล้อเล่นอยู่

“ เอาจริงเหรอครับ ไม่เอาน่าเราไม่ใช่เพื่อนกันนะพี่ไฟท์ ให้วาดเรียกพี่ไฟท์แบบเดิมเถอะ เราห่างกันหลายปีนะ "

“ มึงว่ากูแก่เหรอ " ผมส่ายหน้าก่อนจะหยิบจานมาตักกับข้าวที่สุกแล้วขึ้นจากกระทะ

“ พี่ไฟท์ก็พูดเองทั้งนั้น วาดยังไม่ได้พูดอะไรเลย "

“ มึงนี่นะ " หยิกแก้มจนเอียงไปอีกข้าง " น่ารักดีว่ะ "

ทุกอย่างหยุดชะงักไปเพราะคำพูดนี้  ผมหันไปล้างกระทะก่อนจะผัดผักต่อ พี่ไฟท์หัวเราะตอนที่เห็นผมเริ่มหน้าแดงขึ้นมา " แบบนี้ค่อนสมเป็นเด็กหน่อย มีความรู้สึกเขิน มีอายมีล้อเล่น ดีๆ  "

“ ทำไมพี่ไฟท์ถึงอยากให้ผมอยากเป็นเด็กนักละ ผมเองยังไม่อยากเป็นเด็กเลย " ไม่ได้หันมองแต่ถามออกไปแบบนั้น อยากรู้มานานแล้วพี่ไฟท์ชอบพูดคำนี้ประจำ อยากให้ผมเป็นเด็ก ผมเองไม่เห็นอยากจะเป็นเลยสักนิด ตอนนี้ก็คิดว่าตัวเองเกิดช้าเกินไป อยากเกิดไวกว่านี้ อยากมีระยะห่างกับพี่ไฟท์น้อยกว่านี้ อย่างน้อยถ้าตอนนี้เรียนจบก็ยังดี

“ ทำไมถึงไม่อยากเป็นเด็กละ เป็นเด็กนะดีออกนะ มึงจะทำอะไรก็ได้ ร่าเริงสดใสแค่ไหนก็ได้ เวลามึงทำผิดหลายคนจะให้อภัยเพราะมึงยังเป็นเด็ก และที่สำคัญเลยนะ มึงยังมีสิทธิที่จะเปลี่ยนความคิดได้ มึงเปลี่ยนอนาคตของมึงได้ แค่เปลี่ยนความคิด กูเองก็ยังมีหลายเรื่องที่อยากกลับไปแก้ไข  "

“ ไม่ใช่ว่าเป็นเด็กแล้วจะทำอะไรก็ได้หรอกนะครับ ผมเองถึงเป็นเด็กแต่ก็มีบางอย่างที่ทำไม่ได้ " 

“ อะไรที่อยากทำแล้วทำไม่ได้ละ "

“ พูดบางคำ หรือว่าแสดงความคิดเห็นกับคนที่โตกว่ามั้งครับ " ปรุงรสอาหารผมผัดผักแบบเร็วๆก่อนจะเทใส่จาน ผมยื่นให้พี่ไฟท์ " ฝากไปตั้งไว้บนโต๊ะหน่อยครับ ผมจะตักข้าวให้ "

“ อะไรวะ " พูดแบบนั้นแต่ก็ยอมเดินออกไปที่โต๊ะ ผมตักข้าวมาสองจานมองดูตัวเองแล้วก็รู้สึกว่าเป็นเด็กแล้วไม่เห็นจะดี อย่างน้อยแค่ผมอยากจะบอกรักใครสักคนที่รักมานานขนาดนั้น ยังทำไม่ได้เลย ถ้าเป็นเด็กแล้วดีจริงเค้าคงจะตอบรับแล้วไม่เห็นว่าเป็นแค่น้องแบบนี้

“ ข้าวครับ "

“ สามอย่างเอง " ผมพยักหน้า บนโต๊ะมีหมูผัดพริกไทย ผัดผักแล้วก็ เกี๊ยวกุ้งสำเร็จรูปที่อุ่นแล้ว

“ พี่ไฟท์อยากกินอะไรละครับ บอกผมได้นะพรุ่งนี้ผมจะทำให้ "

“ จริงเหรอ " พยักหน้าอีกคนก็ทำท่านึก " ตอนนี้ยังคิดไม่ออก ถ้าคิดออกจะโทรไปบอกแล้วกัน แต่ตอนนี้กูมีคำถาม มหาลัยมึงเปิดเมื่อไหร่ "

“ อีกสองอาทิตย์ครับ "

“ คิดว่าจะแบ่งเวลาเรียนกับทำงานยังไง "

“ หลังเลิกเรียนผมจะมาทำความสะอาดคอนโดให้พี่ไฟท์ทุกวันเลยครับ ส่วนงานที่ร้านผมจะทำแค่วันที่ไม่มีเรียนหรือว่าวันไหนที่มีเรียนช่วงบ่ายหรือเช้าก็จะไปทำครับ เพราะว่างานที่นี่ก็ทำแค่ตอนกลางคืนอยู่แล้ว "

“ จะไหวเหรอ มึงเรียนทันตะ มึงจะไม่อ่านหนังสือกับเค้าเลยรึไง "

“ ผมไหวครับ " พยักหน้าแบบมั่นใจต่อให้หนักกว่านี้ก็ไหว ถ้ายืนได้ด้วยลำแข้งของตัวเองได้ไม่ต้องใช้เงินของป้าได้ไม่ว่าเหนื่อยแค่ไหนก็จะทำ 

“ มึงจะเอาเงินไปทำอะไรเยอะแยะ กูสืบจากอินมา มึงก็แค่จ่ายค่าน้ำค่าไฟกับค่าบำรุงคอนโด ไม่น่าจะหนักนะ เรียนก็ได้ทุนเรียน พักบ้างเถอะ มึงไม่เหนื่อยรึไง "

“ เหนื่อยครับ เหนื่อยมากด้วย แต่ที่ต้องทำเพราะผมไม่อยากเป็นภาระของใครอีกแล้ว ไม่อยากเป็นวาดคนที่คอยแต่ให้คนอื่นสงสาร "

“ ไม่มีใครคิดแบบนั้นหรอก "

“ แล้วที่พี่ให้งานผมทำ ให้ผมมาทำงานที่นี่ ไม่ใช่เพราะว่ากลัวว่าผมได้งานที่อื่นแล้วจะหนักเกินไปหรอกเหรอครับ " จ้องมองพี่ไฟท์ที่เงยหน้าขึ้นมามองผม สิ่งที่ผมรู้แต่ไม่พูดมีอยู่เยอะ ไม่พูดไม่ใช่ไม่รู้แค่บางทีก็ไม่อยากพูด

“ กูแค่อยากให้มึงพักบ้าง วาดที่กูเห็น มึงทำงานแบบนี้มาตั้งแต่เด็กยันโต ไม่เหนื่อยเหรอ ไม่อยากจะไปดูหนัง หรือทำอะไรแบบที่คนอื่นเค้าทำกันรึไง อินนะเป็นห่วงมึงมากเลยนะ “

“ เพราะแบบนั้นไงครับผมเลยไม่อยากทำให้คุณอินเป็นห่วง " เว้นเสียงไปสักพักพี่ไฟท์จ้องหน้าผม " ชีวิตของคนบางคนก็ไม่ได้มีให้เลือกมากนักหรอกครับ ถึงผมจะเป็นแบบนี้แต่ผมก็มีความสุขในแบบของผม "

“ แบบไหนกันวะ ไหนบอกกูหน่อย "

“ ความสุขของผมคือการได้ใช้เงินของตัวเองโดยที่ไม่ต้องให้ป้านวลหรือคุณท่านมาออกค่าใช้จ่ายให้ นั่นคือความความสุขของผม และ.. " แล้วความสุขของผมคือการได้ทำงานให้พี่ คนที่นั่งอยู่ตรงหน้าผมตรงนี้ ได้เห็นพี่ทุกวัน ได้ทำอะไรให้พี่ นั่นคือความสุขของผม

“ และอะไร " พี่ไฟท์ถามผมเองที่ได้สติตักกับข้าวตั้งหน้ามากิน

“ คิดไม่ออกแล้วละครับ ฮ่าๆ " หัวเราะกลบเกลื่อน " แต่ผมมีความสุขนะพี่ไฟท์ "

“ ถ้ามึงมีความสุขก็ดี "

“ ผมมีความสุขอย่างที่พี่คาดไม่ถึงเลยละ "

“ ขนาดนั้นเลย " พูดแบบนั้นก่อนจะก้มลงไปกินข้าวในจานของผมตัวเองต่อ ใช่ขนาดนั้นเลยละครับ เพราะการที่เราได้อยู่กับคนที่เรารัก ไม่ว่าเค้าจะรับรู้หรือไม่ว่าเรารัก นั่นก็เรียกว่าความสุขแล้ว

ตอนเป็นเด็กเคยสงสัยว่าทำไมพี่ผู้ชายใจดีตรงหน้าถึงใจดีนัก ตอนนั้นก่อนจะนอนก็แอบถามคุณอินทั้งๆที่ไฟมืดสนิทกอดอีกคนไว้แน่นคุณอินชอบลูบหัวแล้วตอบทุกครั้ง ' ไฟท์มีน้อง ไฟท์อยากให้วาดมีความสุขเหมือนที่น้องของไฟท์มี ' พอได้ยินแบบนั้นตอนนั้นมือก็กอดคุณอินไว้แน่น ' พี่อินวาดมีความสุขที่สุดเลย ' มีความสุขที่มีพี่อินและมีความสุขที่มีพี่ไฟท์

หลังมื้ออาหารผมเก็บจานล้างทำความสะอาดส่วนในห้องครัว ช่วงนี้พี่ไฟท์ยังไม่ได้ไปทำงาน ยังไม่มีเสื้อผ้าหรือชุดทำงานที่ต้องรีดเก็บของในครัวเสร็จออกมายืนดูใครอีกคนที่กำลังดูทีวีอยู่แบบนั้น แต่ตอนนี้ไม่ใช่ข่าวแล้ว พี่ไฟท์กำลังดูหนังของอเมริกาอยู่

“ พี่ไฟท์ผมกลับแล้วนะครับ "

“ จะกลับแล้วเหรอ "  ลุกขึ้นจากโซฟาเค้าเดินตรงเข้ามาหา " ให้กูไปส่งมั๊ย "

“ แต่รถไฟฟ้าอยู่ตรงนี้เองนะครับ ผมไปเองน่าจะเร็วกว่า  รถคงติด "

“ กูไปส่งแค่ที่รถไฟฟ้าเท่านั้นละ " บอกแบบนั้นด้วยท่าทางมั่นใจพี่ไฟท์เดินไปวางรองเท้าหยิบรองเท้าแตะของตัวเองขึ้นมาใส่ จัดเสื้อผ้าของตัวเองแบบลวกๆ " ไป "

“ เอางั้นก็ได้ครับ แต่แปปนะครับ ผมไปเอากระเป๋าก่อน " เดินหายเข้าไปด้านในผมเช็คในห้องครัวครั้งสุดท้าย ก่อนจะได้ยินเสียงเปิดประตู พี่ไฟท์คงออกไปรอแล้ว ก้าวขาเดินออกมาผมชะงักกึก

“ อ้าว วาด "

“ คุณอิน..” เอ่ยเรียกเหมือนสติหลุดออกไปจากความคิด ผมก้มหน้าลงไหว้อีกคน " สวัสดีครับ "

“ เออหวัดดี เป็นไงบ้างมึงโอเคมั๊ย "

“ ผมสบายดีครับ " คุณพยักหน้าท่าทางอิดโรยเดินตรงเข้ามาก่อนจะขยี้หัวผมจนยุ่งไปหมดก่อนจะโดนดึงเข้าไปกอด ยกมือขึ้นกอดตอบรับอีกคน คิดถึงครับคิดถึงมากบางทีก็อยากจะบอกอยากจะอ้อนเหมือนที่ตอนเด็กๆเคยได้ทำ

“ เหนื่อยก็บอกกู ไม่ต้องเกรงใจยังไงกูก็พี่มึง แล้วนี่มึงจะไปไหน " หันไปถามพี่ไฟท์ที่ยืนนิ่งอยู่ตรงนั้น

“ เปล่านิ ไม่ได้จะไปไหน "

“ งั้นดีกูจะสั่งพิชซ่ามากิน แดกด้วยกันนะ " พี่ไฟท์พยักหน้าเอารองเท้าที่กำลังจะไปส่งผมเก็บตามเดิน เขาเปลี่ยนมาใส่รองเท้าที่ใส่อยู่ในบ้าน

“ ผมกลับแล้วนะครับ "

“ โชคดีนะมึง " คุณอินบอกตอนที่ผมเดินสวนออกไปพี่ไฟท์ทำได้แต่ลูบหัวผมเหมือนทุกครั้ง

“ รอบหน้านะ "

“ ครับ " เสียงของผมเบาจนแทบจะไม่ได้ยิน ปิดประตูบานนั้นลง มีแต่ผมที่ยืนอยู่ตรงนี้ มีหลายคำถามที่ผมอยากรู้ คุณอินไม่กลับบ้านเหรอ ทำไมถึงมาที่นี่ แล้วทำไมพี่ไฟท์ถึงดูเปลี่ยนไปแบบนั้น ถ้าอยากจะไปส่งจริงๆ บอกว่า ไปส่งผมแปปเดียวก็น่าจะได้ ส่งแค่ที่ลิฟท์ตรงนี้ก็น่าจะได้  ผมอยากรู้ อยากรู้ว่ากลิ่นคุณอินที่เตียงของพี่ไฟท์ เกี่ยวข้องอะไรกันด้วยรึเปล่า

สิ่งที่ผมคิด คงได้แต่หวังว่า ขออย่าให้มันเป็นแบบนั้นเลย


......................................................

[patwo]

“ กินพิซซ่านะ มึงจะกินหน้าอะไร " หันไปถามอีกคนที่ยืนนิ่งอยู่ข้างกัน ไอ้ไฟท์เหมือนกำลังคิดอะไรบางอย่างก่อนจะหันหลังจะเดินออกไปข้างนอกแต่ผมจับแขนมันไว้ " มึงจะไปไหน "

“ จะไปข้างนอก "

“ ไปทำไมว่ะ " คำถามของผมไฟท์ถอนหายใจออกมาก่อนจะกอดผมไว้

“ นั่นนะสิ กูจะไปทำไมวะ "

“ อ้าวไอ้เหี้ย จะเดินออกไปแต่ยังไม่รู้ว่าจะไปทำไม มึงบ้าเปล่าวะ " พูดออกมาแบบนั้นได้ยินเสียงไอ้ไฟท์หัวเราะอยู่ริมใบหู

“ กูแค่รู้สึกว่าหน้าวาดมันแปลกๆ "

“ แปลก ? แปลกยังไง "  ผมลดไอแพตที่กำลังเลือกรายการอาหารนั่นลงก่อนจะมองมันที่ก็มองผมสลับกับประตู

“ ก็เหมือนคนจะร้องไห้ "

“ คิดไปเองเล่ามึงนะ หน้าตามันก็แบบนั้นตลอด เศร้าๆหมองๆ " ดึงตัวเองออกจากมันผมกดสั่งพิซซ่า

“ เอาซีฟู๊ดนะ มึงกินซีสใช่มั๊ย "

“ อื้ม จะกินอะไรเพิ่มรึเปล่า "

“ ไม่ละ เอาที่มึงอยากเถอะ เดี๋ยวดูหนังกัน " พยักหน้าแบบนั้นไอ้ไฟท์เดินไปนั่งที่โซฟา ผมเองก็สั่งพิซซ่า  แอบมองทุกอย่างที่เหมือนแปลกไปของมัน ก็ไม่เข้าใจเหมือนกันว่าเพราะอะไร

กลับมานั่งลงข้างมัน ตอนที่จัดการทุกอย่างเสร็จ ทีวีที่กำลังฉายหนังอยู่นั้น ผมเอนตัวเองพิงไปอีกทางก่อนจะยืดขาเอาไว้ด้านหลังมัน มองดูมันจากตรงนี้ผมหลับตาลงตอนที่สมองตั้งคำถามว่า เมื่อกี้มันคืออะไรกันว่ะ ท่าทางลังเลของมันแบบนั้นนานแล้วที่ไม่เคยเห็น

“ ถามจริงเถอะวะ ทำไมถึงจ้างวาดมาเป็นคนทำความสะอาดบ้านให้วะ "

“ ก็มันอยากทำ เห็นแม่กูบอกว่ามันหางานอยู่ "

“ ที่ร้านมึงนี่ยังไม่พอรึไงวะ จะทำอะไรเยอะแยะ " เป็นแบบนี้อีกแล้วให้ตาย ผมพยายามอย่างหนักมากกว่าเรื่องไหนๆก็คือให้วาดลดการทำงานของตัวเองลงบ้าง ที่ให้มาอยู่หอที่ให้มาทำงานร้านไอ้ไฟท์ก็เพราะเหตุผลเดียว อยากให้มันพักผ่อนบ้าง

“ เป็นคำถามเดียวกับที่กูถามมันนั่นเหละ "

“ แล้วมันว่าไง " ถามออกไปไอ้ไฟท์ก็ล้มตัวลงมาทับ สองมือของมันประคองหน้าของผมไว้

" หน้ามันสัด วันนี้เข้าเวรทั้งวันเลยดิ "

“ เออดิ ตอบเรื่องวาดหน่อยไฟท์มึงอย่าลีลา " ว่าแบบนั้นไอ้สัดนี่ก็หัวเราะ มันดันขาผมให้ฉีดออกก่อนจะดันตัวเองมาอยู่ตรงกลาง " กูยังไม่ได้แดกเหี้ยอะไรเลยนะไอ้สัด "

“ ถ้ามึงแดกก็เอากันไม่ได้ มึงจะให้กูทำไง "

“ ช่วยตอบกูเรื่องวาดก่อนได้มั๊ยว่ะ "

“ ไม่อยากตอบแล้วไอ้สัด " จูบลงปากผมไฟท์ลูบมือเข้าไปใต้เสื้อของผม ตัวที่หดเกร็งเอื้อมมือกอดคอของมันไว้ หัวนมถูกสะกิดก่อนจะบีบและขยี้ เลื่อนมือมาประคองหน้ามันเอาไว้จูบของเราดูดดื่มด้วยลิ้นที่สอดกอดเกี่ยวกันอยู่ในโพรงปาก เสียงหายใจของความต้องการ รวยรินจนความต้องการแทบจะแตกออกมาเป็นเสี่ยงๆ

“ เอากันทุกวันอยากอะไรนักหนา " เอื้อมมือมาจับหน้าของมันให้จ้องมองตาของผม " ไฟท์ "

“ กูเองก็ถามคำถามนั้นกับตัวเองเหมือนกัน " ปลดกระดุมเสื้อของผมออก ปากมันไล่ลงจูบผมต่ำลงมาถึงกลางอก กลืนน้ำลายลงไฟท์หัวเราะ " ขนาดนั้นเลย "

“ หยุดก่อนเถอะไอ้สัด..”

“ ไม่หยุดได้มั๊ยละครับ กูไม่อยากจะหยุดนี่ครับ “ ทำท่าทางแบบเด็กๆมันยิ้มก่อนจะจูบไปตามแก้ม  มือที่ลูบเอวของผมไฟท์กอดผมไว้แน่น จ้องมองกันไม่มีใครหลบตาจนมันเลิกคิ้วขึ้น “ แล้วทำไมกูต้องหยุดด้วยวะ ก็ไม่อยากจะหยุด ไม่หยุดเว้ย “

“ หยุดเถอะน่าไอ้สัด จะเอากูให้ได้เลยรึไง กูเพื่อนมึงนะเว้ย “

“ นั่นสินะ “

“ ไฟท์..”

   ครืน ครืน ครืน หันมองโทรศัพท์ที่สั่นอยู่บนโต๊ะ ผมที่กำลังอธิบายได้แต่จับเสื้อของมันไว้ แต่ไฟท์ดึงตัวเองออกจากผม หน้าตานิ่งๆของมัน หันไปกดรับสายสายโทรสายศัพท์ของผม พูดคุยด้วยไม่กี่ประโยคก่อนจะวางไว้ที่เดิม

“ มาส่งแล้วใช่มั๊ย “  ไฟท์พยักหน้า “ งั้นกูไปเอาก่อน “

“ ให้มันมาส่งที่ห้อง “ บอกแบบนั้น ผมก็ลุกขึ้นจากโซฟาไปเอากระเป๋าตังค์

“ อิน “

“ อะไร “ หันไปหามันไฟท์ถอนหายใจออกมา

“ เมื่อกี้นะ ที่มึงพูดจากใจมึงใช่มั๊ย “ มองหน้าผมที่หันไปมองหน้ามัน เรื่องที่ผมพูดแววตากระตุกขึ้นของผม

“ คือกูเผลอพูดไปเฉยๆ แค่อยากให้มึงหยุดเท่านั้นเอง “

“ กูว่าเรื่องของมึงกับกูนะ “

“ ไฟท์!! “ ผมเรียกมันเสียงดัง “ คือ...คือกูขอแดกก่อนมึงค่อยพูดดีกว่า คือกูหิวมากเลยว่ะ “

“ ตามสบายเลยครับ “ ว่าแบบนั้นมันหันไปสนใจทีวีของมัน ทุกอย่างของเราถ้าไม่ใช่เซ็กส์ก็คือเพื่อนปกติเหมือนไม่ได้มีอะไรเกิดขึ้น ตอนนี้ผมเองเริ่มหัวเสียกับคำพูดที่พลั้งปากออกไป แต่ถ้าจะให้พูดตอนนี้ไม่ได้หรอกรอให้อารมณ์เย็นกว่านี้ดีกว่าเผื่อมันจะลืม

   พิซซ่าที่มาส่งหน้าห้อง ผมเอามานั่งกินหน้าทีวี ไฟท์เอื้อมมาหยิบไปกินชิ้นนึง ในหน้าทีวีที่ผมดู เราไม่แม้แต่จะพูดกัน ต่างคนต่างกิน ต่างคนต่างดูหนัง

“ ทำไมกินน้อยจังวะ “ ผมถามมันที่กินเข้าไปแค่สองชิ้น

“ กูเพิ่งกินข้าวกับวาดเมื่อกี้ “

“ อ้าว แล้วทำไมไม่บอกวะ กูจะได้ไม่ต้องสั่งมาเยอะ “

“ กินไม่หมดก็เก็บใส่ตู้เย็นไว้ พรุ่งนี้กูอุ่นกินเอง “

“ แล้วเป็นไงฝีมือทำกับข้าวของไอ้วาด อร่อยสมราคาคุยกูมั๊ยวะ “ หันไปถามมัน ตาของไฟท์มองทีวีมันพยักหน้า

“ เออ สม อร่อยจริงๆ มันทำกับข้าวเก่ง รสชาติใช้ได้เลย อารมณ์แดกข้าวบ้านมึงตอนเด็กๆ “

“ แน่นอน ก็มันเล่นทำมาตั้งแต่เด็กๆ ไอ้วาดหัวไว เรียนรู้อะไรก็เร็ว “

“ อิ่มยัง “ ผมส่ายหน้า กูเพิ่งกินไปสามชิ้นจะอิ่มเหี้ยอะไร ส่วนตัวผมเป็นคนชอบกินพิซซ่าอยู่แล้ว ชอบมากจนเคยกินหมดเป็นถาด แต่ตอนนี้ก็ไม่ใช่สำคัญอะไรหรอกครับ เหลือบมองไฟท์ที่ยังคงดูทีวี

“ มีอะไรจะพูดก็พูดมา “ ผมลุกขึ้นจากที่นั่งเดินไปล้างมือกินหมดไปแค่ครึ่งถาดเก็บไว้ก่อนครับ ถ้าหิวก็จะกินอีก

“ มึงมานั่งนี่ดิ “ เสียงมือที่ตบอยู่บนโซฟาผมหันไปมอง จัดการล้างปากก่อนจะเช็ด

“ รีบๆพูดมา “

“ ดีเหรอว่ะ ที่เรากำลังทำอยู่ “  ผมเดิมเข้าไปหามันตอนที่ไฟท์มันหรี่เสียงทีวี นั่งลงข้างกันมันก็หันมามองผม

“ แล้วเรากำลังทำอะไรกันวะ ก็ไม่เห็นเสียหายอะไร มึงไม่คิดอะไร กูก็ไม่ได้คิดอะไร  “

“ เอากัน แบบไม่คิดอะไร มึงแน่ใจเหรอว่าไม่ได้คิดอะไรจริงๆ “ สายตาที่เหมือนคาดคั้นนั้นฟันของผมขบกันแน่น “ ตลอดระยะเวลาสองปีที่มึงไปหากูที่นู้น แล้วพอกูกลับมาก็ยังเหมือนเดิม ทำแบบนี้มาตลอดแน่ใจเหรอว่ะ ว่าไม่ได้คิดอะไร ไม่ได้คิดอะไรเหมือนที่ตกลงกันไว้ตั้งแต่ตอนแรกจริงๆ  “

“ ทำไม อยู่ๆถึงถามวะ  “ อาจเพราะไม่รู้จะพูดอะไรออกไป เลยพูดได้แต่คำคำนั้น ไฟท์รู้ใจผมเกินกว่าที่ตัวผมจะโกหกมันได้

“ อย่าให้กูต้องเอามึงเป็นที่ระบายอารมณ์อีกเลยอิน “ มันลุกขึ้นแต่ผมคว้ามือมันไว้

“ หมายความว่าไงว่ะ เดี๋ยว แค่พูดคำนั้นเหรอ คือกูไม่ได้คิดอะไรเว้ย แบบกูแค่หิวข้าวเอง คือปากมันก็พูดไป กูไม่ได้คิด “

“ แต่รู้มั๊ยคำพูดเมื่อกี้ทำให้กูคิดได้ว่า กูกลายเป็นคนที่เสพย์ติดร่างกายของมึงจนมากเกินไปแล้วรึเปล่า ก็อย่างที่มึงพูดมึงเพื่อนกู นั่นสิ ทำไมกูลืมไปได้วะ ว่ามึงแค่เพื่อนกู  ตอนนี้กูเสพย์ติดร่างกายของเพื่อนสนิทตัวเอง  กูเอาเพื่อนสนิทตัวเองมาทำเมียเพียงเพราะคำพูดของกูกับมึงที่ว่า ต่างฝ่ายต่างไม่คิดอะไร แต่มันเหมือนว่าตอนนี้กูอยาก กูก็จะเอา กูไม่ได้อยากรู้ความต้องการของมึง กูสนแค่ความรู้สึกตัวเอง “ มันเว้นเสียงลงไป ไฟท์ยืนอยู่ตรงนั้นไม่แม้จะหันมามองหน้าผมคนที่จับมือมันรั้งไว้ “ เมื่อก่อนเราอาจจะนานๆเจอกันครั้ง กูเลยไม่ได้รู้สึกอะไร  แต่ไม่ใช่ตอนนี้ ถ้านานกว่านี้กูอาจเหมือนกำลังขังมึงไว้ให้อยู่กับกู และกูไม่อยากทำแบบนั้น “

“ มึงไม่ได้ขังกูหรอก “ แต่กูเองที่ยอมอยู่ในกรงนั้น

“ ไม่ได้คิดอะไรกับกูจริงๆเหรออินที่เราทำกัน กูกอดมึง กูจูบมึง เราเอากัน มึงร้องครางชื่อของกู กูดูดดื่มกับร่างกายของมึง ไม่ได้คิดจริงๆเหรอ กลับไปเป็นเพื่อนกันอย่างเดิมมั๊ย   “

“ ไม่! “ ผมหลุดพูดออกไป ไฟท์ก้มลงมามองผมมันขวมดคิ้ว “ มึงไม่รู้จริงๆเหรอวะ ว่ากูคิดอะไรกับมึง  กูกับมึงคบกันมานานขนาดนี้ มึงจะไม่รู้เลยเหรอว่ากูคิดอะไร กูรู้ว่ามึงรู้  “

“ อิน.. ใช่ โอเคกูยอมรับ กูรู้ และรู้มาตลอด " มันหันมาหาผมทั้งตัว หัวใจที่เต้นแรงของผม ผมรู้ว่าไฟท์ไม่ได้รู้สึกอะไรด้วย ไฟท์รู้สึกกับผมแค่เพื่อน แค่เพื่อนเท่านั้นไม่ได้มากมายเกินกว่านั้น แต่ผมเกลียด เกลียดสิ่งที่ผมรู้เพราะแม้มันไม่พูดแค่มองตาก็ยัง รู้สึกเจ็บปวดได้ นี่เหละ.. ความรักของเพื่อนสนิท  " แต่มึงฟังกูนะ "

   คำพูดที่กำลังเริ่มผมทำได้แค่เอียงตัวไปหยิบรีโมตของโทรทัศน์ขึ้นมาแล้วกดเสียงให้ดังที่สุด ไม่แม้จะมองหน้ามัน ผมไม่ได้ยินแม้เสียงถอนหายใจของไฟท์ ทุกอย่างนิ่งแม้เราจะจับมือกันไฟท์ก้มตัวลงมา มือของมันเลื่อนมาจับรีโมตทีวีที่ผมกำไว้แน่น

“ แค่นี้ มึงยังรับไม่ได้เลยถ้าเรารักกัน กูถามจริงๆเถอะ ถ้าเราคบกันแล้วต้องเลิกกัน มึงจะใช้ชีวิตอยู่ยังไง " ก็ไม่ต้องเลิกสิ นั่นคือคำตอบที่ผมอยากจะตอบมันหลังจากได้ยินคำนั้น

ความสัมพันธ์ของเรากลืนก็ไม่เข้าจะคายก็ไม่ออก มันต้องอมเอาไว้ทรมาณแต่ก็เลือกเองว่าจะเป็นแบบนี้  ไฟท์ย่อตัวลงตรงหน้าผม ไม่ใช่ครั้งแรกที่สายตาของเราสบกัน

“ กูไม่ได้หวังอะไรมากกว่านั้น มึงลืมไปเถอะ จำว่าเราเป็นเพื่อนกันก็พอ  ตอนนั้นที่เริ่มต้นเพราะเป็นเพื่อนกันไม่ใช่เหรอว่ะ ถึงทำแบบนั้น ถ้าคิดแค่ว่า ระบายอารมณ์ให้กันเหมือนแต่ก่อน แค่กูปฎิเสธมึงครั้งเดียว แค่ขอกินข้าวก่อนมึงคิดจะไม่เอากูเลยเหรอว่ะ นะมึงแค่ลืมมัน มึงลืมๆมันไปเถอะไฟท์  "

ผมไม่รู้ว่าตัวเองพูดอะไร ทุกอย่างดูสบสน เหมือนที่พูดออกไปทุกอย่าง ประโยคยาวเยียดพวกนั้นกระชับใจความสำคัญได้แค่ ' อย่าไป ' อย่าให้กูกลับไปเป็นเหมือนแต่ก่อน อย่าเลิกที่จะเอากู ถ้ามึงไม่เอากู ทุกอย่างก็จะกลับมาเป็นเหมือนเดิม และมึงก็จะไปเอาคนอื่นและพอเป็นแบบนั้น ถ้ามึงจริงจังขึ้นมาอีก กูก็ต้องกลับไปอยู่ในสภาพแบบเดิมๆ คือเป็นเพื่อนที่มีความสำคัญเป็นที่สองรองจากคนรักของมึง

“ ไม่ใช่แบบนั้น อินฟัง แล้วใจเย็นๆ มึงกำลังจะสติแตก "

“ ใช่ที่ไหน ไม่ใช่เว้ย " ผมผลักมือมันที่กำลังเอื้อมมาจับหน้าผม  " กูอยากเอากับมึง มึงก็อยากเอากับกู คิดแค่นี้คิดเหมือนเดิมไม่ได้เหรอวะ  ทำไมวะไฟท์เราไม่เห็นเคยพูดเรื่องนี้ มึงไม่เคยพูดเรื่องที่จะเลิกมีอะไรกับกู  กูไม่เห็นมึงเคยพูด แม้แต่คิดก็ไม่เคย มึงเอาแต่บอกตลอดว่า อยาก แล้วทำไมจะกลับไปเป็นแบบนั้นไม่ได้ "

“ เพราะกูคิดว่ามึงเป็นเพื่อน แล้วคำว่าอยากที่กูพูดก็เหมือนเรื่องทั่วไปที่เราพูดกันเวลามีปัญหา กูยึดว่ามึงไม่คิดอะไร กูไม่คิดอะไรยึดแต่คำนี้ ทั้งๆที่รู้ว่าในใจจริงๆของมึงไม่ใช่  อิน .." มันดึงมือตัวเองออกจากมือที่เราจับกันไว้ ไฟท์ลูบหน้าของผม " กูรักมึงนะอิน แต่พอได้แล้วมึง จะถลำลึกลงไปให้มากกว่านี้ทำไม อย่าให้ความใกล้ชิดของเราทำร้ายมึงดิวะ "

“ มันสายไปแล้วว่ะ .. ที่มึงพูดว่าอย่าให้ความใกล้ชิดทำร้ายกู ไฟท์ กูว่ามันสายไปแล้ว "

“ ไอ้อิน..” 

“ จะเป็นอะไรมั๊ยวะ ถ้ากูจะบอกว่ากูพอใจ " พอใจที่จะเจ็บ พอใจที่จะได้ทำแบบนี้ ไม่เหตุผลที่อยากจะหยุด ไม่มีเหตุผลอะไร มีแค่ความรัก และคำว่ารู้สึก รู้สึกอยากได้ครอบครอง รู้สึกอยากจะเป็นเจ้าของแม้จะแค่บนเตียงก็อยากจะทำเพราะมันคือความสุข เป็นของสุขในตอนนี้ที่แม้จะเป็นช่วงสั้นๆ นั่นก็ถูกเรียกว่าความสุข  " กูพอใจที่จะเป็นแบบนี้ ถ้ามึงทำเป็นไม่รู้เหมือนเดิม กูก็จะขอบคุณมาก "

“ เพื่ออะไรว่ะ "

“ ความสุขของกูไม่มีเหตุผล " แต่ถ้ามันจะมี เหตุผลของกูก็คือมึง แค่กูต้องการมึง นั่นจะเรียกว่าเหตุผลได้มั๊ยวะ " ช่วยทำกับกูเหมือนเดิมเถอะไฟท์ อย่าคิดอะไรแบบวันนี้อีก ช่วยทีเถอะว่ะ "

“ ถลำลึกมีแต่ทำให้เจ็บนะมึง "  ผมรู้สิ่งที่มันเตือน ผมเองไม่ต่างอะไรจากคนที่ชอบลม รู้ว่ามีอยู่หายใจเข้าไปก็รู้สึกได้แต่กลับจับต้องมันไม่ได้

“ ไม่ต้องกลัวหรอก ถ้ากูมีคนที่ดีกว่า กูก็จะไปเหมือนทุกที กูไม่ถลำลึกหรอก มึงก็แค่เพื่อน " มองมันอยู่แบบนั้นไฟท์รู้ว่าผมกำลังโกหก แต่มันคงทำได้แค่ลูบหัวผม
   เจ็บครับผมรู้หัวใจก็บอกแบบนั้น อ้อมกอดธรรมดา การพูดจาก็ธรรมดาแต่ภายในประโยคแสนธรรมดาเหล่านั้น ไฟท์บอกกับผมแค่ว่ากูจะไม่มีวันรักมึงไปมากกว่านี้ ไม่มีวันรักมากกว่าเพื่อน

“ อย่าให้กูต้องเลิกคบกับมึงเลยอิน ขอร้องเถอะวะ กูไม่อยากเสียมึงไป เพราะเพื่อนแบบมึงกูคงหาไม่ได้จากที่ไหนอีกแล้ว "

…...........................................................

คนเรามีความรักที่มันแตกต่างกัน 
มีอดีตไม่เหมือนกัน มีความต้องการไม่เหมือนกัน สุดแล้วแต่เราจะมองอยู่ในฝั่งของใคร

ยังไงก็ขอฝากแท็ก  ‪#Choiceไฟท์อิน ช่วยเม้นในทวิตหรือเฟสได้นะคะ
ขอบคุณที่เข้ามาอ่านและคอมเม้นท์คร่า 

[suck_love]

คือสงสัยจะเป็นไฟท์วาดแล้วแหละมาแนวนี้
คืออ่านแล้วสงสารอินมากค่ะ แบบน้ำตาไหลเลย
ทำใจไม่ได้ถ้าเป็นไฟท์วาด ทำใจอ่านไม่ได้เลย
บอกตามตรงฉากที่วาดกับไฟท์ เราเลื่อนๆเลยอ่านคร่าวๆ ไม่อินและไม่ชอบ 

ปล ไฟท์อินคงไม่มีหวัง 

[NOoTuNE]

 

อ่านแล้วหน่วงหว่ะ


แต่งดีมากนะ  จนเราหน่วงจริงอึดอัดรำคาญใจบอกไม่ถูกกับความสัมพันธ์คู่นี้

[nightsza]

ไฟท์นะเมื่อไรจะรู้ใจอินจริงๆสักที

[sweetbasil]

ยิ่งใกล้ยิ่งเจ็บ อินเรามีค่ามากกว่านั้น
รักตัวเองบางเถอะนะ 
ถ้าไฟท์ยังเป็นแบบนี้
เราจะเช็คอินที่กรุงโรมแล้วนะ

[Money11]

อยากตีทั้งพี่ไฟท์ทั้งหมอเลย นี่พูดดด
ถามจริงๆ ทำยังไงไฟท์ถึงจะคิดแบบคนรักกับหมอได้ มันมีทางไหนอีก
ไฟท์ดูตัดสินเด็ดขาดแล้วว่าจะคิดกับหมอแค่เพื่อน (ลบนาง10คะแนน)
ถามจริงๆอีกรอบว่าที่ไฟท์ ถามหมออินว่าที่มีอะไรกัน กอดกัน จูบกัน แล้วหมอไม่ได้คิดอะไรจริงเหรอ
ตัวเองเคยคิดอะไรบ้างมั้ย หรือพอหมอบอกว่าจะไม่คิด ไฟท์ก็แค่เชื่อ ในเมื่อรู้อยู่แล้วว่าหมอคิดทำไมถึงอยากทำ

หมอก็คิดถึงตัวเองบ้าง เพื่อนสนิทแบบพี่ไฟท์ก็ปล่อยๆไปเถอะ 
ทำตัวน่ารักๆให้เราเห็นหน่อย อยากเห็นโมเม้นน่ารักของหมอบ้าง อย่ามัวแต่หน่วงกันเลย
ไปกวนโรม ให้โรมกวนบ้าง จะได้ไม่เครียด คิดถึงน้องอลิซ!
ตอนนี้ก็ยังเชียร์ไฟท์อินอยู่นะ...มั้ง

สู้ๆกับพาร์ทต่อๆไปนะคะพี่หนม 

[PoPuAr]

    << ให้หมออินและตัวเอง

ฮืออออออออออ  สงสารหมออินมากๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ

ทำไมไฟท์ทำกับหมออินแบบนี้  ทำไมไม่รัก  ทำไมไม่ให้โอกาส  ทั้งที่ไฟท์ก็ไม่มีใครในตอนนี้ ไฟท์ก็แค่สับสน

และกำลังหาทางเดินให้ตัวเองอยู่  โปรดอย่าทำร้ายหมออินเลยจะได้มั้ย  หมออินรอวันนี้มานานแล้ว

แต่อยู่ๆก็เหมือนถูกผลักให้ตกหน้าผา  ทั้งที่กำลังจะมีคนมาช่วยแล้วแท้ๆ

วาดก็น่ารักดีอยู่หรอกนะ  วาดก็อยากให้ตัวเองสมหวังในความรักกับพี่ไฟท์ของเค้า 

แต่เราก็ยังอยากให้หมออินได้คู่กับไฟท์มากกว่า  เพราะหมออินทำทุ่มเททุกอย่างเพื่อไฟท์มาตลอด

แล้วจะให้น้องวาดอยู่ๆ ก็คว้าไฟท์ไปครอบครอง  ไม่ใช่เหรอ  กรีดร้อง ไม่ยอมค่ะ 

เช็คคำผิดกันสักนิด

เสพติด  << ไม่มี ย การันต์  นะคะ
และการใช้ " นะ" กับ "น่ะ" ยังผิดเหมือนเดิมเลยค่ะ  ในประโยคที่สมควรจะเป็นคำว่า "น่ะ" ในทุกประโยค
แต่กลับใช้ "นะ" ตลอด  ลองทดลองอ่านออกเสียงประโยคพูดนั้นๆ ดู แล้วจะรู้ว่าคำไหนผิดนะคะ ลองดูนะคะ