หัวข้อ: เวลา : วันนี้ (บทส่งท้าย) [แจ้งเรื่องเฮเดสและเจ้าชายค่ะ]

[IsDeer]

  แค่ตอนสองก็เรียกเลือดแล้ว

[lizzii]

เอาแต่ใจจริงๆ เลยนะองค์ชาย
สงสารอานนท์ นี่แค่เริ่มต้นนะเนี่ย
เตรียมซดมาม่ารอเลย แบบนี้ งื้ออออออ

[Phut]

ว่องไว! เลิฟซีน(มั้ง)มาเสิร์ฟแว้ว

กรี๊ดเจ้าชาย เค้าชอบลุคแบบนี้ เผด็จการที่สุด!!

กอดขอบคุณ คุณชุน หนึ่งที

[Snowermyhae]

อานนท์ยังเด็กอยู่เลย เข้าข่ายผู้เยาว์พรากผู้เยาว์สินะ ฮ่าา

[fuku]

พอมีเรื่องอำนาจเข้ามาเกี่ยวข้องแล้ว ไม่ว่าจะครอบครัว หรือความรักมันก็บิดๆเบี้ยวๆ ไปหมด

ไม่สามารถทำให้อะไรเป็นไปตามปกติ ต้องเอาเรื่องอำนาจมาไว้ข้างหน้าก่อน
เป็นพระราชชายาก่อนจะเป็นแม่
เป็นเจ้าชายก่อนจะเป็นลูกชาย

ส่วนนึงก็เพื่อความมั่นคงในชีวิต(มั้ง)  แต่ก็สงสารศีลวัตว่าจะวางตัวยังไงก่อน
เฮ่อออออ อานนท์ก็เลยเหมือนเป็นเครื่องมือไงไม่รู้

[himoru]

himoru – ยินดีต้อนรับเข้าสู่เวลาค่ะ ชุนก็คิดว่าน่าจะประชาสัมพันธ์เรื่องนี้ในเรื่องรามิเรสสักหน่อย แต่ก็ไม่ได้ทำสักที ลงไปลงมาก็ใกล้จะจบซะแล้วก็เลยเลยตามเลยค่ะ หวังว่าจะชอบทั้งพรุ่งนี้และวันวานนะคะ

ชอบเรื่อง พรุ่งนี้ มากๆเลยค่ะ
ละมุนแต่หนักแน่น
ชอบที่ภีมเสนสอนศวัสมากๆ
แล้วศวัสเป็นผู้ชายที่ต้องกลายเป็นเมียได้แบบอินมากๆเลยค่ะ
ชอบตั้งแต่ตอนแรกจนตอนสุดท้ายของพรุ่งนี้เลย
สงสารภีมเสนแต่ก็เข้าใจศวัส
ส่วนพิรุณ ....
สนุกมากๆเลยค่ะ
ยังไงอ่านวันวานจบจะมาเขียนตอบอีกนะคะ
สู้ๆนะคะ ชอบภาษาของคนแต่งมากๆเลย
แต่ยังไงอย่าลืม รามิเรสนะคะ สู้ๆค่าาาาา

ป.ล. ประชาสัมพันธ์ในรามิเรสก็ดีนะคะ เผื่อบางคนยังไม่รู้ (เอาตัวเองเป็นบรรทัดฐาน ^^)

[Infinity 888]

เอิ่ม คิดว่าศีลวัตนี่แหล่ะ จิตกว่าองค์ชายสามอีก

อานนท์เอ๋ย ทำกรรมอะไรหนอ เจอแต่ละคนตั้งแต่พ่อยังศีลวัตเลย

ชีวิตจะรู้จักคำว่าสงบสุข และทำเพื่อตัวเองบ้างมั้ย หือ

  นักเขียน เป็น s จริงๆด้วยสินะคะ

[ชุน]

วันนี้... แค่มีเธอ
บทที่ ๓

อานนท์ไม่รู้ว่าสิ่งที่เจ้าชายศีลวัตตรัสสั่งให้เขาทำเป็นหนึ่งในหน้าที่ของมหาดเล็กด้วยหรือไม่ มหาดเล็กคนอื่นต้องทำหน้าที่แบบเดียวกับเขาไหม และเขาก็ไม่กล้าถามใคร หลังจากคืนนั้น เจ้าชายหนุ่มก็ทรงทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น ขณะที่เขาเองพยายามจะทำอย่างเดียวกัน แต่ก็ทำใจให้ลืมไม่ได้สนิทนัก ส่วนเรื่องบุตรีคนเล็กของเสนาบดีวัง เขาไม่เคยทูลถาม แต่ก็รู้จากมหาดเล็กรุ่นพี่ว่าพระองค์โปรดให้เป็นพระสนม ประทานข้าวของเครื่องแต่งตัวให้ และโปรดให้สร้างเรือนหนึ่งหลังไว้เป็นที่พักส่วนตัวในเขตฝ่ายใน

อานนท์เป็นคนอารมณ์เย็นคนหนึ่ง แต่เขาโมโหจนเกือบจะพูดไม่ออก เมื่อรู้ว่าต่อไปนี้เขาจะไม่ได้ไปโรงเรียนองครักษ์อีกต่อไปแล้ว

“ฉันจะให้ครูมาสอนเธอที่นี่”

“เพราะอะไรพระเจ้าค่ะ”

“เธอจะได้เก่ง ฉันต้องการคนมีฝีมือดีมาอยู่ข้างตัว”

“กระหม่อมจะพยายามพระเจ้าค่ะ เพราะฉะนั้น...” ขอให้เขาได้ไปเรียนที่โรงเรียน

“ดี”

อานนท์ไม่มีโอกาสได้พูดอีก เด็กหนุ่มจึงเอาความรู้สึกอัดอั้นไม่สมปรารถนานั้นมาลงกับการเรียน ครูที่สอนเขาเป็นคนเดียวกับที่ถวายการสอนแด่เจ้าชายศีลวัต อีกทั้งยังเป็นคนโผงผางตรงไปตรงมา ฉะนั้นจึงกล้าพูดกับเขาตรงๆ ว่า

“ฝีมือของเธอดีกว่าเจ้าชายรอง ตอนอายุเท่านี้ พระองค์ทรงสู้เธอไม่ได้แน่ แม้แต่ตอนนี้ฉันก็คิดว่าเธอเหนือกว่า ซึ่งก็ดีแล้ว องครักษ์ควรจะฝีมือสูงกว่าเจ้านาย แต่จงจำไว้ว่าต้องมีความจงรักภักดีสูงยิ่งกว่าฝีมือ”

คำชมและคำสอนนั้น เขาได้มาตอนอายุสิบหกปี แต่ครูที่ชมเขาไม่รู้เลย ว่าอะไรเป็นแรงบันดาลใจให้เขาพากเพียรพยายามอย่างมากมาย

ไม่มีใครรู้ ถึงรู้... ก็ไม่มีใครกล้าพูด







คนในราชสำนักเรืองอรุณต่างรู้ดีว่าเจ้าชายภีมเสนและเจ้าชายศีลวัตต่างมีโอกาสได้เป็นเจ้าหลวงทั้งคู่ แม้ว่าเจ้าชายภีมเสนจะเป็นองค์รัชทายาท  ประสูติจากองค์รานีและมีพระชนมายุมากกว่าเจ้าชายศีลวัตห้าปี แต่พระมารดาของเจ้าชายศีลวัตก็เป็นใหญ่ที่สุดในฝ่ายใน ขณะที่รานีสิ้นพระชนม์ไปนานแล้ว

การสร้างฐานอำนาจเป็นสิ่งจำเป็น หนึ่งในวิธีสะสมอำนาจคือผ่านการแต่งงาน เจ้าชายภีมเสนทรงรับธิดาของขุนนางหลายคนเป็นพระสนม เมื่อเจ้าชายศีลวัตเจริญพระชนมายุถึงวัยที่จะมีบาทบริจาริกาได้ พระนางเรวดีจึงไม่ทรงรีรอที่จะให้คุณท้าวผู้ใหญ่ฝ่ายในไปทาบทามธิดาขุนนางที่มีอำนาจมาเป็นพระสนมของพระโอรส และเจ้าชายศีลวัตก็ทรงรับไว้ทุกนาง

ขณะมีพระชนมายุสิบแปดชันษา เจ้าชายรองแห่งเรืองอรุณทรงมีพระสนมถึงแปดนาง






ทุกครั้งที่บรรดาพระสนมถวายงาน อานนท์จะต้องยืนถวายอารักขาอยู่ในห้อง

ผ้าม่านในห้องถูกเปลี่ยนเป็นม่านสีขาวแบบโปร่งบาง ไฟในห้องสว่างอยู่เสมอไม่เคยมืดมิด พระสนมทุกนางต่างรู้ว่าไม่ได้อยู่ตามลำพังกับเจ้าชีวิตของตน แต่มีใครอีกคนหนึ่งยืนดูอยู่ด้วยอย่างเสียมารยาท

ไม่มีใครรู้ว่าองครักษ์หนุ่มได้รับคำสั่งมา ว่าอย่าคลาดสายตาจากพระองค์เด็ดขาด

พระสนมหลายนางเคยทูลขอให้เปลี่ยนเป็นองครักษ์ผู้หญิง หรือไม่ก็ให้องครักษ์หนุ่มหันหน้าไปทางอื่น ทว่าคำร้องขอไม่เคยเป็นผล ผลของการกล้าเอ่ยปากกราบทูล คือการไม่ทรงเรียกหาให้ไปถวายงานนานหลายเดือน

อย่างไรก็ดี แม้จะอายก็เพียงแค่ตอนแรกๆ เท่านั้น เพราะเมื่อตกอยู่ใต้พระวรกายของเจ้าชายหนุ่ม ไม่ว่าพระสนมนางใดก็ล้วนลืมอายไปจนหมดสิ้น ไร้สติสัมปชัญญะจะสังเกตเห็นได้ว่า กว่าครึ่งค่อนของช่วงเวลาหฤหรรษ์ สายพระเนตรเข้มจัดของพระองค์ทอดจับอยู่แต่ที่หลังม่านตรงข้ามกับปลายเตียง และหากคนหลังม่านเบือนสายตาไปทางอื่น พระองค์ก็จะตรัสเรียกอย่างเอาแต่ใจ

“อานนท์”

ท่วงท่าที่พระองค์โปรดปราน เป็นท่าที่บรรดาพระสนมต้องหันหลังเสมอ

พระราชชายาเคยรับสั่งเตือนพระโอรสเรื่องความยุติธรรม ทั้งที่ไม่จำเป็นเลย เพราะเจ้าชายศีลวัตประทานความ ‘ยุติธรรม’ ให้แก่พระสนมทุกนางอย่างเท่าเทียมกันเสมอ ไม่ว่าจะความสวยงาม อำนาจของครอบครัว หรือการเอาอกเอาใจ ก็ล้วนแต่ไม่มีผลต่อความยุติธรรมของพระองค์ทั้งสิ้น ไม่เคยมีใครมีโอกาสได้ถวายงานสองรอบในหนึ่งคืน

รอบที่สอง... เป็นขององครักษ์คนสนิทของพระองค์เสมอ

ในห้องสรง อานนท์คุกเข่าอยู่ตรงเบื้องพระพักตร์ และถวายงานด้วยการใช้มือ เขาต้องเงยหน้าขึ้นมองพระพักตร์ตลอดเวลา ขณะที่อุ้งมือสองข้างร้อนระอุและใบหน้าเปรอะเปื้อนเปียกชื้นด้วยหยาดน้ำอุ่นๆ หัวใจของเขากลับหนาวสะท้าน

สายพระเนตรที่ทอดมองลงมา... เข้มข้นลึกล้ำราวกับมีกองไฟแผดเผาโชติช่วงอยู่ภายใน

แรกๆ หน้าที่พิเศษขององครักษ์หนุ่มมีเพียงเท่านั้น ทว่าต่อมาเจ้าชายหนุ่มก็ทรงเรียกร้องมากขึ้น

“ใช้ปากให้หน่อย”

ตะลึง อดสู อับอาย

แต่เขาก็ต้องทำ

น้ำตาเกือบจะไหลลงมาอาบหน้าขณะที่ท่อนลำใหญ่โตที่ทั้งร้อนจัดและแข็งชันดุนดันอยู่ในปาก ทว่าก็จำต้องกล้ำกลืนฝืนความอัปยศลงไปด้วยทิฐิมานะ แล้วทำหน้าที่ต่อไป






แม้แต่สิ่งที่เขาเคยรอดพ้นมาได้ในครั้งแรก เขาก็ไม่อาจรอดพ้นไปได้ตลอด พระจริตของเจ้าชายรองแห่งเรืองอรุณคงไม่ปกติ ที่โปรดการทอดพระเนตรเห็นองครักษ์ประจำพระองค์ยืนช่วยตัวเองต่อหน้า

เจ้าชายศีลวัตประทับบนพระเก้าอี้ ทอดพระเนตรมาจากที่ไกล ทว่าสีพระพักตร์และสายพระเนตรที่เต็มไปด้วยดำฤษณามืดมนที่เข้มข้นรุนแรงนั้นไม่ต่างจากแม่เหล็ก อานนท์รู้สึกราวกับว่า ขอเพียงพระองค์ทรงยื่นพระหัตถ์ออกมา ก็จะคว้าตัวเขาไปอยู่ในอุ้งพระหัตถ์ได้อย่างง่ายดาย

แม้จะพยายามไม่แสดงออก แต่องครักษ์หนุ่มก็กลัว เขาไม่มีอารมณ์เลย แต่อีกฝ่ายก็ทอดพระเนตรเขานิ่งอยู่อย่างนั้นได้เป็นนาน

“ให้ฉันช่วยไหม”

คนรับสั่งทรงลุกขึ้นยืนแล้ว อานนท์เบิกตากว้างขึ้น ร้อนใจ แต่อีกฝ่ายยังไม่ได้ขยับพระบาท

“นึกถึงคนที่เธอชอบสิ”

ใครกันล่ะ เขาไม่มีเสียหน่อย แต่ถึงมี ถูกสายพระเนตรแบบนั้นจับจ้องอยู่เป็นใครก็ต้องนึกอะไรไม่ออกทั้งนั้น

องครักษ์หนุ่มขยับมือเร็วขึ้น ยิ่งอีกฝ่ายทรงสาวพระบาทเข้ามาใกล้มากขึ้นเท่าไรเขายิ่งเร่งมือโดยที่สายตาไม่อาจจะละจากสายพระเนตรได้

แปลกที่เขาลุล่วงถึงฝั่งได้ทั้งที่ไม่ได้นึกถึงใครเลย

อานนท์หลับตาลงอย่างโล่งใจเมื่อเขาเสร็จก่อนที่เจ้าของวรองค์สูงสง่าในฉลองพระองค์คลุมเพียงตัวเดียวจะเสด็จมาถึงตัวเขา ทว่าทันทีที่ลืมตาขึ้น ก็พบว่าอีกฝ่ายมายืนซ้อนหลังเขาแล้ว

“ฝ่าบาท!”

“เมื่อกี้เธอนึกถึงใคร”

แม้ไม่เห็นพระพักตร์ ฟังจากพระสุรเสียงก็รู้ว่าไม่สบพระอารมณ์  อานนท์ขยับตัวอย่างอึดอัด

“กระหม่อมไม่ได้นึกถึงใครพระเจ้าค่ะ”

“นึกถึงฉันไหม”

“ไม่ได้นึกพระเจ้าค่ะ” ก็เห็นอยู่ตรงหน้า จะไปนึกถึงทำไม

เฮือก!

“ฝ่าบาท!”

จับของเขาทำไม เปื้อนคราบไคลสกปรกออกอย่างนี้ไม่ทรงนึกรังเกียจบ้างหรือ กระดากพระทัยบ้างไหม

“หรือว่านึกถึงสนมคนไหนของฉัน”

คราวนี้คนฟังตกใจอย่างแท้จริง อานนท์หันขวับไปมองพระพักตร์ พระนาสิกของอีกฝ่ายอยู่ห่างจากจมูกของเขาเพียงฝ่ามือกั้น สายพระเนตรที่มองเห็นมีแววประหลาดจนเขานึกเรื่องที่จะพูดไม่ออกไปชั่วครู่

“กระหม่อม... ไม่เคยคิดบังอาจอย่างนั้นพระเจ้าค่ะ”

เจ้าชายหนุ่มแย้มพระสรวล

“ไม่ใช่เรื่องบังอาจ ขอแค่เธอชอบ ฉันก็จะยกให้”

“ฝ่าบาท!”

องครักษ์หนุ่มทูลเรียกเสียงดุ เขาดึงพระหัตถ์ออก และอีกฝ่ายก็ทรงยอมปล่อยง่ายๆ อานนท์ถือโอกาสนี้แต่งตัวให้เรียบร้อย และถอยห่างจากอีกฝ่ายไปสองก้าว

“รับสั่งเล่นแรงไปแล้วพระเจ้าค่ะ”

“คิดว่าฉันพูดเล่นหรือ”

องครักษ์หนุ่มมองพระพักตร์อย่างคลางแคลง แล้วก็พลันตระหนกวาบ

“ฉันถามเธอมาหลายครั้งแล้ว แต่เธอก็ไม่เคยบอกฉันเสียทีว่าเธอชอบอะไร”

อานนท์ปิดปากสนิท ทว่าอีกฝ่ายก็ทรงอดทนรอคอย องครักษ์หนุ่มชั่งใจ คิดทบทวนกลับไปกลับมาหลายรอบ ในที่สุดก็เสี่ยงกราบทูล

“โปรดให้กระหม่อมไม่ต้องทำเช่นนี้อีกได้หรือไม่พระเจ้าค่ะ”

“ไม่ได้”

เจ้าชายรองแห่งเรืองอรุณไม่ทรงทราบ ว่ารับสั่งเพียงคำเดียวครั้งนี้ทำให้องครักษ์ที่พระองค์ทรงยกให้เป็น ‘เพื่อนเล่น’ เพียงคนเดียวเสมอมาพยายามที่จะไม่ทูลขออะไรจากพระองค์อีกเลย






เจ้าชายศีลวัตไม่เคยตั้งพระทัยว่าจะทรงปกปิดสิ่งที่พระองค์ทรงทำกับองครักษ์คนสนิท จึงไม่แปลกที่พระสนมหลายนางจะรู้เรื่องอันวิปริตผิดปกตินี้

อานนท์ตกใจจนผลักเจ้าชายศีลวัตออกห่างอย่างแรง เมื่อพระสนมนางหนึ่งเข้ามาเห็นเขากำลังถูกเจ้าชายหนุ่มทรงใช้พระหัตถ์ช่วยสำเร็จความใคร่ให้ ทว่าคนถูกผลักออกห่างกลับไม่ทรงแปลกพระทัยเลยแม้แต่น้อย เพียงแค่ตรัสสั่งด้วยพระสุรเสียงเย็นชา

“ออกไป แล้วปิดปากให้สนิท ถ้าฉันรู้ว่าเธอพูด เธอจะไม่มีปากไว้พูดอีก”

พระสนมผู้โชคร้ายรีบลนลานออกไปจากห้องสรงทั้งๆ ที่หน้าซีดเผือดไม่มีสีเลือด

เหตุการณ์เช่นนี้ไม่ได้เกิดขึ้นเพียงครั้งเดียว ทว่าไม่มีใครกล้ากราบทูลให้พระนางเรวดีทรงทราบเลยแม้แต่คนเดียว แม้ว่าอานนท์จะไม่เคยถูกลงพระอาญาอย่างรุนแรงเลยสักครั้ง แต่เขาก็รู้ดีว่าในสายตาของคนทั่วไป เจ้าชายศีลวัตทรงเด็ดขาดและน่ากลัวยิ่งนัก

ตั้งแต่พระชนมายุได้สิบห้าชันษาและมีพระตำหนักเป็นของพระองค์เอง เจ้าชายรองแห่งเรืองอรุณก็รู้จักประทานความตายให้แก่ผู้คนแล้ว ครั้งนั้นเจ้าชายหนุ่มทรงขอนางข้าหลวงของพระมารดามาช่วยตกแต่งห้องภายในพระตำหนัก นางข้าหลวงที่ชื่อยุพาซึ่งมีฝีมือด้านการจัดดอกไม้เผลอชนตุ๊กตาแก้วที่ประดับอยู่ตรงทางเดินจนหล่นลงมาทว่าไม่แตก แต่เย็นวันนั้นนางกลับถูกเรียกให้เข้าเฝ้าเจ้าชายหนุ่ม ทันทีที่เห็นหัวตุ๊กตาแก้วในพระหัตถ์ นางข้าหลวงสาวก็หน้าซีด และแม้จะปฏิเสธเป็นพัลวันว่าไม่ได้ทำแตก ก็ยังถูกลงพระอาญาด้วยการตบปาก มหาดเล็กลงมือตามรับสั่งโดยไม่ยั้งมือ ยุพาเลือดกบปากจนเกือบจะพูดไม่รู้เรื่องแล้วตอนที่ต้องยอมรับทั้งน้ำตาว่าเป็นคนทำ

“ตุ๊กตาตัวนี้ฉันรักมาก”

โทษทัณฑ์ของการทำของรักของเจ้าชายรองแห่งเรืองอรุณตกแตกคือต้องถูกเฆี่ยน เจ้าชายหนุ่มตรัสสั่งให้อานนท์เป็นคนเฆี่ยน ทว่าเด็กชายวัยสิบสามปียืนนิ่งไม่ยอมทำ พระองค์จึงตรัสสั่งให้มหาดเล็กทำแทน ภาพนางข้าหลวงสาวถูกจับมัดแล้วเฆี่ยนอย่างแรงติดตาคนทุกผู้ที่อยู่ในเหตุการณ์ ไม่มีเสียงร้องโอดโอยของคนถูกลงทัณฑ์ เพราะเจ้าชายศีลวัตโปรดให้เอาผ้ามัดปากไว้อย่างแน่นหนาก่อนแล้ว

“ฝ่าบาท” อานนท์คนเดียวเท่านั้นที่กล้ากราบทูล “ขอได้ทรงโปรด ประทานอภัยให้นางเถิดพระเจ้าค่ะ”

“แค่นี้มันยังไม่สาสมกับการทำของที่ฉันรักตกแตก” ขณะรับสั่ง ยังทรงโยน ‘ของรัก’ ที่ว่าขึ้นแล้วก็ทรงรับไว้ด้วยพระหัตถ์ข้างเดียวราวกับของไร้ค่า “ถ้าเธอทนดูไม่ไหวก็ไปพักผ่อนเถอะ ฉันอนุญาต”

อย่างไรก็ดี ในที่สุดเจ้าชายหนุ่มก็โปรดให้หยุดเฆี่ยน ทว่าเวลานั้นนางข้าหลวงสาวทนพิษบาดแผลไม่ไหวเสียแล้วจึงสิ้นใจหลังจากนั้นไม่นาน

“คนของแม่ทำผิด ลูกก็ต้องส่งมาให้แม่ลงโทษ ไม่ใช่ลงโทษเองโดยพลการ”

พระนางเรวดีทรงดุพระโอรสอย่างเคร่งเครียดทันทีที่ทรงทราบเรื่อง ทว่าเจ้าชายศีลวัตทูลตอบด้วยพระพักตร์เฉยเมย

“ขอประทานอภัยพระเจ้าค่ะ หม่อมฉันไม่ทราบ”

ขณะตรัสตอบ สายพระเนตรก็ปรายไปยังนางข้าหลวงสองนางที่ตามเสด็จพระมารดามา หลังจากนั้นนางข้าหลวงของพระนางเรวดีก็ขอทูลลาออกไปอีกสี่นาง บังเอิญเหลือเกินที่ทุกนางเคยยึดองค์เจ้าชายหนุ่มไว้เมื่อครั้งที่พระราชชายาตรัสสั่งให้ลงพระอาญาเฆี่ยนอานนท์ต่อหน้าพระพักตร์ของพระโอรส

เหตุการณ์ครั้งนี้เป็นครั้งแรกที่พระราชชายามีพระดำริว่าพระโอรสของพระองค์พระทัยโหดเหี้ยม

แต่ก็ดีแล้ว เพราะคนจะทำการใหญ่ได้ ใจก็ต้องเหี้ยมเป็นธรรมดา






“เธอชอบอะไร”

นั่นเป็นคำถามติดพระโอษฐ์ของเจ้าชายรองแห่งเรืองอรุณที่มักจะตรัสถามองครักษ์คนสนิทของพระองค์เสมอ โดยเฉพาะในเช้าวันรุ่งขึ้นหลังจากพระองค์เสด็จไปฝ่ายในพร้อมกับอีกฝ่ายมา ทว่าคำตอบเพียงหนึ่งเดียวของอานนท์คือ

“กระหม่อมไม่มีของที่ชอบพระเจ้าค่ะ”

ไม่ว่าจะถามถึงของกิน ของใช้ ของดูเล่น หรือของอะไร เขาก็ไม่เปลี่ยนคำตอบ

เจ้าชายศีลวัตจึงไม่เคยทรงทราบว่าองครักษ์คนสนิทของพระองค์ชอบอะไร แต่พระองค์ก็โปรดหาอะไรต่างๆ ทั้งของกินของใช้ชั้นเลิศมาประทานให้เขาอยู่เสมอ

และเมื่ออานนท์อายุครบสิบเจ็ดปี ของที่ว่าก็รวมถึง ‘ผู้หญิง’ ด้วย







tbc.

******************************



iforgive – จิตนิดๆ จริงๆ แหละค่ะ แต่อานนท์ไม่ได้จิตด้วย ก็เลยลำบากหน่อย (?)

puengkiss – จบไม่เศร้าหรอกค่ะ ^^

Inwoสูร – เพราะว่าศีลวัตเป็นเจ้าชาย อานนท์ก็เลยขัดขืนไม่ค่อยได้ (แต่ตอนหน้าจะขัดขืนล่ะ)

IsDeer – เลือดกรุ๊ปอะไรคะ เดี๋ยวชุนหาไว้สำรองให้เลย

lizzi – ดราม่าไม่มากหรอกค่ะ อย่างน้อยศีลวัตก็ไม่ได้หลงคนอื่น ส่วนใหญ่สองคนนี้ก็จะดราม่าใส่กันเอง

phut – เนอะๆ ชุนก็ชอบพระเอกแนวนี้ ถ้าชุนเป็นคนเขียนนะคะ แต่ถ้าคนอื่นเขียนชุนไม่อ่าน ชอบแบบสบายๆ ไม่เครียดมากกว่า

snowermyhae – ศีลวัตก็เพิ่งจะ 16 ไม่ได้โตกว่าเท่าไหร่เลย แต่ก็นะ... พูดถึงอายุ 14 นี่ก็รู้สึกผิดศีลธรรมยังไงก็ไม่รู้นะคะ

fuku – ดราม่าเรื่องนี้ว่าด้วยเรื่องอำนาจนั่นแหละค่ะ จริงๆ เป็นเรื่องความทะเยอทะยานมากกว่า  ลูกชายเป็นเครื่องมือของแม่ แต่อานนท์ไม่ได้เป็นเครื่องมือของศีลวัตนะคะ ในอนาคต... เขาก็จะเป็นเครื่องมือของพระนางเรวดีด้วยเหมือนกัน

himoru – ดีใจที่ชอบพรุ่งนี้ค่ะ เรื่องรามิเรสคงจะต้องรอให้วันนี้จบไปก่อนค่ะ แล้วเดี๋ยวค่อยประชาสัมพันธ์เวลาในเรื่อง ตอนที่ลงเรื่องนี้จบน่ะค่ะ เอาทีเดียวไปเลย

Sar2288 – 555 ศีลวัตนี่เป็นแบบเปิดเผยไงคะ ส่วนพี่เขยนี่เป็นแบบเงียบๆ (ไม่อยากให้ตัวกินไก่ เอ๊ย ไก่ตื่นซะก่อน) อานนท์ก็... คงจะอีกหลายปีค่ะ กว่าจะหมดเคราะห์ ตอนหน้าก็เพิ่งจะอายุ 17 เอง แต่ตอนที่ศีลวัตรับเชลยมา 2 คนนั่น เขาอายุ 30 แล้วนะคะ ส่วนอานนท์ก็ 28 ค่ะ แต่เวลาในเรื่องนี้เดินเร็วค่ะ แป๊บๆ ก็จะผ่านไปเป็นสิบปี

ส่วนชุนก็... เป็นแบบเงียบๆ เหมือนกันนะคะ เฉพาะคนคุ้นเคยกันหรอกนะคะ ถึงจะรู้ ^^

[Infinity 888]

อานนท์เอ๋ย ได้ดูหนังสดตั้งแต่อายุ 14

แถมได้ดูบ่อยๆอีก แบบหดหู่ๆ แล้วยังต้องมาทำอะไรแปลกๆกับศีลวัตอีก

อารมณ์สดใส วัยเด็ก ถูกพรากจากหมด ทั้งจากพ่อที่ทารุณ และเพื่อนเล่นที่จิตบิดเบี้ยว

เพราะศีลวัตได้แม่แบบนี้แหล่ะ แม่ที่เห็นว่าลูกโหดเหี้ยมแล้วดีใจ

คนเป็นแม่จริงๆควรจะมีความสุขมากกว่าที่เห็นลูกจิตใจดี มีเมตตา มากกว่าลูกเก่งแต่โหด เห็นแก่ตัว

ติดตามตอนต่อไปค่ะ กลัวแต่ว่าผู้หญิงที่ให้อานนท์ ถ้าอานนท์รักเธอแม้เพียงน้อยนิด

เธอคงไม่ได้ตายดี  นักเขียน สนุกค่ะ

[fuku]

เริ่มสงสารศีลวัตตะหงิดๆ วิธีคิดแบบนี้จะไม่เป็นบ้าตายก่อน 30 หรือนี่

[himoru]

himoru – ดีใจที่ชอบพรุ่งนี้ค่ะ เรื่องรามิเรสคงจะต้องรอให้วันนี้จบไปก่อนค่ะ แล้วเดี๋ยวค่อยประชาสัมพันธ์เวลาในเรื่อง ตอนที่ลงเรื่องนี้จบน่ะค่ะ เอาทีเดียวไปเลย

อยากบอกว่าอ่านวันวานจบแล้วค่าาาา
ส่วนตัวชอบ พรุ่งนี้มากกว่านิดหนึ่ง เพราะส่วนตัวชอบเคะดื้อเงียบแบบ ฟีเรียสกับศวัสมากๆเลยค่ะ
สนุกค่ะ ภาษาสวยมาก ตัวกินไก่ เอ๊ย ไทวาน่ารักน่าหยิก ให้ความรู้สึกแบบที่พี่เขยรู้สึกเลยว่า
เหมือนรอไทวาโตมาเพื่อเสร็จพี่เขยจริงๆ
 อิอิ น่ารัก มากๆเลยค่ะ
ชอบตอนเต้นรำ ไทวาเป็นเด็กซื่อๆขี้หวงสุดๆ
ดูไปดูมาเหมือนอัทธายุชอบๆไทวาอยู่แล้วแต่ชอบแกล้งให้ไทวาแสดงออกมากๆมากกว่า
สนุกค่ะ

เดี๋ยวตามอ่านวันนี้ถึงไหนจะมาตอบอีกนะคะ สนุกทุกเรื่องเลยค่ะ
แต่หลงรักภีมเสนกับศวัสเข้าให้แล้ว

ค่าาาาา รอเวลาจบ รามิเรสจะมานะคะ
ป.ล. จากใจอยากให้มีพิเศษๆของภีมเสนกับศวัสจัง อิอิ

สู้ๆค่ะ

[lizzii]

เจ้าชายโหดจริง
แอบสงสารอานนท์เบาๆ

[sukie_moo]

เจ้าชายรองทรงรักอานนท์แบบจิตๆเนาะ

เหมือนมีอะไรกะสนมแต่จินตนาการว่ามีอะไรกะอานนท์อยู่

[iforgive]

คิดว่าเข้าใจคนแต่งแล้วล่ะว่าทำไมถึงชอบศีลวัต ...
ว่ากันจริง ๆ แล้วศีลวัตในตอนนี้เหมือนคนที่ใช้อำนาจของตนเพื่อคนของตัวเองได้อย่างถูกจังหวะที่สุด
เอาคืนและเชือดกันแบบโหด ๆ นิ่ง ๆ ต่อหน้าต่อตา  ท่ามกลางการรับรู้ของทุกคน
เหมือนเป็นการสะกดเหตุการณ์ไม่พึงใจที่จะเกิดในอนาคตต่อคนของตัวเองไปด้วย

องค์ชายทั้งสามช่างจิตนัก ...
ภีมเสน .. จิตนิดหน่อย ตอนที่คิดได้อย่างไรว่าจะต้องให้พิกุลมาเป็นผู้ดูแลศวัส
องค์ชายสาม .. จิตนิดหน่อย เกี่ยวกับรสนิยมทางเพศ
ศีลวัต ... จิตที่สุดละในบรรดาพี่น้อง แหม่ แต่ละอย่างที่คิด ที่ทำนี่ ถ้าไม่จิตจริง ทำไม่ได้นะเนี่ยะ

[Phut]

 

เจ้าชายรองโหดเหี้ยมอำมหิต รู้สึกแรงเหมือนจะโรคจิตเลย

ของรักที่ว่าเปรียบได้กับอานนท์ใช่ไหม ลงโทษยุพาเพราะแค้นและต้องการเอาคืนให้สาหัส อย่างที่ทรงตรัสไว้สินะ

นี่ถ้าแค้นลามไปถึงแม่ตัวเองด้วยนี่....ไม่อยากจะคิด

รักของเจ้าชายน่ากลัว แนวเรื่องอ่านแล้วปวดจิตกับเจ้าชาย

 

ตามดูกันต่อไป

 

[suyeol_zelo]

***************************************************************************************
ข้อตกลงในการเข้ามาในเล้าเป็ดนะครับ กรุณาอ่านทุกคนนะครับ
เล้าแห่งนี้เป็นที่ที่คนชื่นชอบนิยาย boy's love หรือชายรักชาย หากใครหลงมาแล้วไม่ชอบ
กรุณากดกากบาทสีแดงมุมด้านขวาบนออกไปด้วยนะครับ


ติดตามกฏเพิ่มเติมที่กระทู้นี้บ่อยๆ เมื่อมีการแก้ไขกฏจะแก้ไขที่กระทู้นี้นะครับ
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0

ประกาศทั่วไปติดตามอัพเดทกันที่นี่
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=2160.0

ประกาศ กฎที่อื่นมีไว้แหก แต่ห้ามมาแหกที่นี่

1.ห้ามมิให้ละเมิดสิทธิส่วนตัวของคนแต่งและบุคคลในเรื่องทั้งหมด
การสนใจและชื่นชอบนิยายและเรื่องเล่าของคนในเรื่องควรมีขอบเขตที่จะไม่สร้างความเดือดร้อนให้เจ้าของเรื่อง เช่นเดียวกับเป็ดที่ตอนนี้ถูกรังควานตามหาตัวจากคนด้านต่างๆ จนตัดสินใจไม่เล่าเรื่องต่อ.........เนื่องจากบางเรื่องเป็นเรื่องเล่า.....................บางคนไม่ได้เปิดเผยตัวตน  เขาพอใจจะมีความสุขในที่เล็กๆแห่งนี้โดยไม่ได้ตั้งใจให้คนภายนอกได้รับรู้เรื่องราวแล้วนำไปพูดต่อ   เพราะปฎิเสธไม่ได้ว่าสังคมไม่ได้ยอมรับพวกเราสักเท่าไหร่

2.ห้ามมิให้โพสต์ข้อความ รูปภาพ ใช้ลายเซ็นหรือรุปส่วนตัวหรือสื่อใดๆที่ก่อให้เกิดความขัดแย้ง ไม่แสดงความเคารพ, หมิ่นประมาท,
หยาบคาย, เป็นที่รังเกียจ, ไม่เหมาะสม,ติดเรท x,ทำให้กระทู้กลายพันธ์,ไม่เกี่ยวพันกับนิยายที่ลง
หรืออื่นๆที่ขัดต่อกฎหมาย,ห้ามโพสกระทู้ที่จะสร้างประเด็นความขัดแย้ง  ในเรื่อง การเมือง ศาสนา พระมหากษัตริย์
และสถาบันต่าง ๆ  รวมถึงกระทู้ที่จะสร้างความแตกแยก  ชวนวิวาท ของสมาชิกภายในเวปบอร์ด
การกระทำเช่นนั้นอาจทำให้คุณแบนทันที และถาวร . หมายเลข IP ของทุกโพสต์จะถูกบันทึกเพื่อใช้เป็นหลักฐาน
ในความเป็นจริงเป็นไปได้ยากมากที่จะให้แต่ละคนมีความคิดเห็นตรงกันทั้งหมด   คนเรามากมายต่างความคิดต่างความเห็น เติบโตมาภายใต้ภาวะแวดล้อมต่างกันการแสดงความคิดเห็นที่แตกต่าง   จึงควรทำเพื่อให้เกิดความเข้าใจกัน แบ่งปันประสบการณ์และมิตรภาพเพื่ออาจเป็นประโยชน์ในการใช้ชีวิต  และไม่ว่าจะอย่างไรก็ควรเคารพในความคิดเห็นที่แตกต่างของบุคคลอื่นช่วยกันสร้างให้บอร์ดนี้มีแต่ความรักนะครับ   

เรื่องบางเรื่องอาจจะเป็นทั้งเรื่องแต่งหรือเรื่องเล่าใดๆก็ขอให้ระลึกเสมอว่า  อ่านเพื่อความบันเทิงและเก็บประสบการณ์ชีวิตที่คุณไม่ต้องไปเจอความเจ็บปวดเล่านั้นเองเพื่อเป็นข้อเตือนใจ สอนใจในการตัดสินใจใช้ชีวิต   จึงไม่ต้องพยายามสืบหาว่าเรื่องจริงหรือเรื่องแต่งส่วนการพูดคุยนั้น   ก็ประมาณอย่าทำให้กระทุ้กลายพันธุ์ห้ามเอาเรื่องส่วนตัวมาปรึกษาพูดคุยกันโดยที่ไม่เกี่ยวพันกับเรื่องในกระทู้นิยาย  ถ้าจะวิจารณ์หรือแสดงความคิดเห็นทุกคนมีสิทธิแต่ขอให้ไปตั้งกระทู้ที่บอร์ดอื่นที่ไม่ใช่ที่นี่นะครับ

3.การนำเรื่อง ข้อความ รูปภาพมาโพส หรือนำข้อความใดๆไปโพสที่อื่นๆ กรุณาพยายามติดต่อเจ้าของเรื่องเท่าที่จะทำได้หรือแจ้งมายังบอร์ดนี้ก่อนนะครับ  เนื่องจากเจ้าของเรื่องบางครั้งไม่ต้องการให้คนที่ไม่ได้ชื่นชอบนิยายชายรักชายเข้ามารับรู้  ลิขสิทธิ์ทั้งหมดเป็นของเจ้าของคนที่ทำขึ้นและเวปแห่งนี้นะครับ

4.ห้ามแจกเบอร์ แลกเมล บอกเมล แลก msn บนบอร์ด โดยเฉพาะการบอกเบอร์ หรือเมลของคนอื่นโดยที่เจ้าของไม่ยินยอมให้ส่งหรือติดต่อกันทางพีเอ็มจะปลอดภัยกว่าแล้วเมื่อมีการติดต่อสื่อสารกันให้พึงระวังถึงความปลอดภัย ความไม่น่าไว้ใจของผุ้คนทุกคนแม้จะมีชื่อเสียงในบอร์ดเป็นเรื่องส่วนตัวของแต่ละคนไป เพื่อลดความขัดแย้งภายในเล้า จึงไม่สนับสนุนให้มีการจีบกันในบอร์ดนะครับ

5.ห้ามจั่วหัวกระทู้ว่าเป็น “เรื่องเล่า” นักเขียนทุกคนอย่าโกหกคนอ่านว่าเป็นเรื่องจริงในกรณีแต่งเติมเพิ่มแม้แต่นิดเดียวให้ชี้แจงว่าเป็นเรื่องแต่งแม้จะแต่งเพิ่มขึ้นแค่ไม่ถึง 10 % ก็ตาม
เพราะแม้จะเป็นเรื่องที่เขียนจากเรื่องจริง เมื่อนำมาพิมพ์เป็นเรื่องผ่านตัวอักษร ย่อมเลี่ยงไม่ได้ที่จะมีการเพิ่มเติมเพื่อให้เกิดสีสันในเนื้อเรื่อง ทางเล้าถือว่านั่นคือการเพิ่มเติมเนื้อเรื่อง จึงไม่อนุญาตให้จั่วหัวกระทู้ว่าเป็น “เรื่องเล่า” แต่สามารถแจ้งว่าเป็น “นิยายที่อ้างอิงมาจากชีวิตจริง” ได้  มีคนมากกมายทะเลาะเสียความรู้สึกเพราะเรื่องนี้มามากแล้ว

6.การพูดคุยโต้ตอบระหว่างคนเขียนและคนอ่านนอกเรื่องนิยาย  ทำได้  แต่อย่าให้มากนัก เช่น คนเขียนโพสนิยายหนึ่งตอน ก็ควรตอบเพียงคอมเม้นต์เดียวก็พอแล้ว  โดยสามารถใช้ปุ่ม Insearch qoute  ได้    ถ้าจะพูดคุยกันมากขึ้นแนะนำให้ไปตั้งกระทู้ใหม่ที่ห้องพูดคุยทั่วไป และลงลิงค์จากนิยายไปยังกระทู้พูดคุยกับแฟนคลับนิยายในรีพลายแรกด้วยนะครับ เพราะการที่คนเขียนและแฟนคลับพูดคุยกันมากทำให้หานิยายที่จะอ่านยาก ไม่เจอ ลำบากกับคนที่ไม่ได้เข้ามาตามอ่านทุกวัน

7. การกดบวกให้เป็ดเหลือง
      7.1 นิยาย 1 ตอน  จะให้ขึ้น Top list แค่ 1 Reply เท่านั้น ถ้าขึ้นเกิน จะลบคะแนนออก เหลือเฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด
      7.2 นิยาย 1 เรื่อง จะให้ขึ้น Top list ไม่เกิน 3 Reply ถ้าเกิน จะลบคะแนนออก ให้เหลือ เฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด ลงมาตามลำดับ
      7.3 Post ในห้องอื่น ๆ ก็จะใช้ หลักการเดียวกันนี้ เช่นกัน ยกเว้น
            - 1 Reply ที่เกินมานั้น โมทั้งหลาย พิจารณาดูแล้วว่า ไม่เป็นการปั่นโหวต และเป็น Reply ที่น่าสนใจและเป็นที่ชื่นชอบจริง ๆ

8.Administrator และ moderator ของ forum นี้ มีสิทธิ์อ่าน, ลบ หรือแก้ไขทุกข้อความ. และ administrator, moderator หรือ webmaster ไม่สามารถรับผิดชอบต่อข้อความที่คุณได้แสดงความคิดเห็น (ยกเว้นว่าพวกเขาจะเป็นผู้โพสต์เอง).

9.คุณยินยอมให้ข้อมูลทุกอย่างของคุณถูกเก็บไว้ในฐานข้อมูล. ซึ่งข้อมูลเหล่านี้จะไม่ถูกเปิดเผยต่อผู้อื่นโดยไม่ได้รับการยินยอมจากคุณ .Webmaster, administrator และ moderator ไม่สามารถรับผิดชอบต่อการถูกเจาะข้อมูล แล้วนำไปสร้างความเดือดร้อนต่างๆ

10.ห้ามลงประกาศลิงค์โปรโมทเวป  โฆษณา หรือโปรโมทในเชิงธุรกิจใดๆ ทุกชนิด ลงได้เฉพาะในห้องซื้อขาย ในเมื่อแนะนำเวปอื่นที่บอร์ดเรา ก็ช่วยแนะนำบอร์ดเราโดยลงลิงค์บอร์ดเรา เวป http://www.thaiboyslove.com  ในบอร์ดที่ท่านแนะนำมาให้เราด้วย  เมื่อจำเป็นต้องแนะนำลิงค์ให้ส่งลิงค์กันทาง personal message หรือพีเอ็มแทนนะครับจะสะดวกกว่า ส่วนในกรณีอยากแนะนำสิ่งดีๆให้เพื่อนๆได้อ่านจริงๆนั้นพยายามลงให้ห้องซื้อขายซะ หรือถ้าม๊อดเดอเรเตอร์จะพิจารณาเป็นกรณีๆไป ถ้ารู้สึกว่าไม่ได้โปรโมทเวป แต่อยากแนะนำสิ่งดีๆให้เพื่อนด้วยใจจริงจะให้กระทู้นั้นคงอยู่ต่อไป

11.บอร์ดนิยายที่โพสจนจบแล้วมีไว้สำหรับนิยายที่โพสในบอร์ด boy's love จนจบแล้วเท่านั้น จึงจะถูกย้ายมาเก็บไว้ที่นี่ หาอ่านนิยายที่จบแล้ว หรือคนเขียนไม่ได้เขียนต่อ แต่โดยนัยแล้วถือว่าพล็อตเรื่องโดยรวมสมควรแก่การจบแล้ว หากนักเขียนท่านใดได้พิมพ์เล่มกับสำนักพิมพ์ ต้องการลบเรือ่งบางส่วนออก โดยเฉพาะไคลแม๊ก หรือตอนจบที่สำคัญ ให้แจ้ง moderator ย้ายนิยายของท่านสู่ห้องนิยายไม่จบ เพื่อที่หากระยะเวลาเกินหกเดือนแล้ว เราจะได้ทำการลบทิ้ง หรือท่านจะลบนิยายดังกล่าวทิ้งเสียก็ได้ เนื่องจากบอร์ดนี้เก็บเฉพาะนิยายที่จบแล้ว

บอร์ดนิยายที่ยังไม่มาต่อจนจบไว้สำหรับ
นิยายที่คนเขียนไม่ได้มาต่อนาน หายไปโดยไม่มีเหตุผลสมควร ไม่ได้แจ้งไว้หรือแจ้งแล้วก็ไม่มาต่อ 3 เดือน จะย้ายมาเก็บในนี้เมื่อครบหกเดือนจะทำการลบทิ้ง ส่วนเรื่องไหนที่จะต่อก็ต่อในนี้จนกว่าจะจบ แล้วถึงจะทำการย้ายไปสู่บอร์ดนิยายจบแล้วต่อไป

12.ห้ามนำเรื่องพิพาทต่างๆมาเคลียร์กันในบอร์ด

13.ผู้โพสนิยาย และเขียนนิยายกรุณาโพสให้จบ ตรวจสอบคำผิดก่อนนำมาลงด้วยครับ

14.ส่วนคนอ่านทุกท่าน เวลาอ่านนิยาย เรื่องที่คนเขียนเขียน  ก็ไม่ต้องไปอินมากนะครับ ให้เก็บเอาสิ่งดีๆ ประสบการณ์ ข้อคิดดีๆไปนะครับ

15. การนำรูปภาพ บทความ ฯลฯ มาลงในเวปบอร์ด  ควรจะให้เครดิตกับ... 
(1) ผู้ที่เป็นต้นตอเจ้าของบทความหรือรูปภาพนั้นๆ
(2) เวปไซต์ต้นตอที่อ้างอิงถึง
....ในกรณีที่เป็นบทความที่ถูกอ้างอิงต่อมาจากเวปไซต์อื่นๆ
- ถ้ามีแหล่งต้นตอของเจ้าของบทความ  ให้โพสชื่อเจ้าของต้นตอของบทความหรือรูปภาพนั้นๆ  พร้อมทั้งเวปไซต์ที่อ้างอิง 
  (กรณีนี้จะโพสอ้างอิงชื่อผู้โพสหรือเวปไซต์ที่เรานำมาหรือไม่ก็ได้ แต่ควรมั่นใจว่าชื่อต้นตอของที่มาถูกต้อง)
- ถ้าไม่สามารถหาชื่อต้นตอของรูปภาพหรือเวปไซต์ที่นำมาได้ ควรอ้างอิงชื่อผู้โพสและเวปไซต์จากแหล่งที่เรานำมาเสมอ
- ควรขออนุญาติเจ้าของภาพหรือเจ้าของบทความก่อนนำมาโพสค่ะ(ถ้าเป็นไปได้) ยกเว้นพวกเวปไซต์สาธารณะ เช่น  หนังสือพิมพ์ออนไลน์ ฯลฯ ที่เปิดให้คนทั่วไปได้อ่านเป็นสาธารณะ ก็นำมาโพสได้ แต่ให้อ้างอิงเจ้าของชื่อและแหล่งที่มาค่ะ
- ไม่ควรดัดแปลงหรือแก้ไขเครดิตที่ติดมากับรูปหรือบทความก่อนนำมาโพส
- ถ้าเป็น FW mail  ก็บอกไปเลยว่าเอามาจาก FW mail

16.นิยายเรื่องไหนที่คิดว่าเมื่อมีการรวมเล่มขายแล้วจะลบเนื้อเรื่องไม่ว่าบางส่วนหรือทั้งหมดออก กรุณาอย่าเอามาลงที่นี่ หรือสำหรับผู้ที่ขอนิยายจากนักเขียนอื่นมาลง ต้องมั่นใจว่าเรื่องนั้นจะไม่มีการลบเนื้อเรื่องไม่ว่าบางส่วนหรือทั้งหมดออกเมื่อมีการรวมเล่มขาย อนึ่ง เล้าไม่ได้ห้ามให้มีการรวมเล่มแต่อย่างใด สามารถรวมเล่มขายกันได้ แต่อยากให้เคารพกฎของเล้าด้วย เล้าเปิดโอกาสให้ทุกคน จะทำมาหากิน หรืออะไรก็ตามแต่ขอความร่วมมือด้วย เผื่อที่ทุกคนจะได้อยู่อย่างมีความสุข

17.ห้ามแจ้งที่หัวกระทู้เกี่ยวกับการจองหรือจัดพิมพ์หนังสือ แต่อนุโลมให้ขึ้นหัวกระทู้ว่า “แจ้งข่าวหน้า...” และลงลิงค์ที่ได้ตั้งเอาไว้ในแล้วในห้องซื้อขายลงในกระทู้นิยายแทน  ถ้านักเขียนต้องการประชาสัมพันธ์เกี่ยวกับการจอง หรือจัดพิมพ์หนังสือของตนเองผ่านกระทู้นิยายของตนเอง  นิยายเรื่องดังกล่าวจะต้องลงเนื้อหาจนจบก่อน (ไม่รวมตอนพิเศษ) จึงจะทำการประชาสัมพันธ์ในกระทู้นิยายได้ (ศึกษากฏการซื้อขายของเล้่าก่อน ด้วยนะคะ)

เอาข้อสำคัญก่อนนะครับเด่วอื่นๆจะทำมาเพิ่มครับเอิ้กๆหุหุ
admin
thaiboyslove.com.......................................                                                           

วันที่ 3 ธ.ค. 2551วันที่ 16 ก.ย. 2554 ได้เพิ่มกฏ ข้อที่ 7
วันที่ 21 ต.ค.2556 ได้ปรับปรุงกฏทั้งหมดเพื่อให้แก้ไข และติดตามได้ง่าย

เวปไซต์แห่งนี้เป็นเวปไซต์ส่วนบุคคลที่ได้รับความคุ้มครองจากกฏหมายภายในและระหว่างประเทศ การเข้าถึงข้อมูลใดๆบนเวปไซต์แห่งนี้โดยไม่ได้รับความยินยอมจากผู้ให้บริการ ถือว่าเป็นความผิดร้ายแรง

ข้อความใดๆก็ตามบนเวปไซต์แห่งนี้ เกิดจาการเขียนโดยสมาชิก และตีพิมพ์แบบอัตโนมัติ ผู้ดูแลเวปไซต์แห่งนี้ไม่จำเป็นต้องเห็นด้วย และไม่รับผิดชอบต่อข้อความใดๆ  โปรดใช้วิจารณญาณของท่านที่เข้าชม และ/หรือ ท่านผู้ปกครองในการให้ลูกหลานเข้าชม

*****************************************************************************************

[Snowermyhae]

องค์ชายรองคือเถื่อนคือโหด เอาแต่ใจ ดูโรคจิตและดูพระเอกมาก สงสารอานนท์ แต่ในอนาคตเกมอาจจะพลิก 

[IsDeer]

  คิดไม่ตกว่าคู่นี้มันจะมีมุ้งมิ้งมั้ย
คือเจ้าชายก็โหด องครักษ์ก็ไม่อะไร
เรื่องมาแนวกดดันนิดๆ จะมีบทปะทะกับภีมเสนมั้ยเนี่ย

[Inwoสูs]

    สงสารอานนท์ 

[ชุน]

วันนี้... แค่มีเธอ
บทที่ ๓.๕


“เจ้าชายไม่ควรเสด็จไปสถานที่เช่นนั้นพระเจ้าค่ะ”

อานนท์กราบทูลแล้ว ตามหน้าที่ขององครักษ์ที่ดี ทว่าแต่ไหนแต่ไรมาเขาก็ไม่เคยห้ามพระองค์ได้อยู่แล้ว คราวนี้ก็มีแต่ต้องตามเสด็จไปอีกครั้ง

หอบุปผาเป็นสถานที่อโคจร แต่เจ้าชายรองแห่งเรืองอรุณก็ยังเสด็จมา แม้จะมีพระสนมอยู่แล้วร่วมสิบนาง อานนท์อดตื่นตาตื่นใจไม่ได้เมื่อได้เห็นภายในหอบุปผาชั้นสูงเป็นครั้งแรก หญิงสาววัยกำดัดหน้าตาสะสวยแต่งกายเฉิดฉายเย้ายวนใจเดินกรีดกรายเต็มสถานที่ราวกับผีเสื้อหลากสีสันโบยบินอยู่ในทุ่งดอกไม้

เจ้าของหอมาต้อนรับเจ้าชายหนุ่มด้วยตัวเองแม้ไม่รู้ว่าพระองค์เป็นใคร แต่อำนาจเงินก็บันดาลความสะดวกสบายให้ได้ทุกสิ่ง

ภายในห้องพิเศษที่ใหญ่ที่สุดในหอ หญิงสาวที่อยู่ในสิบอันดับแรกถูกเกณฑ์มายืนเข้าแถวเรียงหน้ากระดานตรงเบื้องพระพักตร์

“เลือกสิ จะเอาคนไหน กี่คนก็ได้ที่เธอชอบ”

แม้แต่เจ้าของหอก็ยังแปลกใจที่คนเลือกกลายเป็นคนติดตาม

“กระหม่อม... กระผมไม่สนใจขอรับ”

“เธอไม่สนใจผู้หญิงหรือ”

ผู้หญิงหลายคนยกมือขึ้นปิดปาก หัวเราะคิกคัก ขณะที่อานนท์นิ่วหน้าและไม่ทันมองว่าสายพระเนตรของคนตรัสถามวาววามขึ้นกว่าปกติ

“กระผมมีหน้าที่ดูแลความปลอดภัยเท่านั้น เชิญคุณชายเถิดขอรับ”

“เลือกมาอย่างน้อยคนหนึ่ง นี่เป็นคำสั่ง”

คนถูกสั่งอึดอัดใจเหลือจะกล่าว ทว่าจะช้าหรือเร็ว ผลสรุปก็มีเพียงประการเดียวเท่านั้น องครักษ์หนุ่มจึงเลือกมาคนหนึ่งซึ่งดูเรียบร้อยกว่าคนอื่น เมื่อภายในห้องเหลืออยู่เพียงสามคน อานนท์ก็ขยับปากจะกราบทูลว่าเขาจะไปยืนอยู่หน้าห้อง

“วันนี้เราสลับหน้าที่กัน ฉันจะดูแลความปลอดภัยให้เธอเอง”

“จะสนุกพร้อมกันทั้งสองท่านเลยก็ได้นะคะ”

“ฉันพูดกับเธอหรือ”

หญิงสาวที่ถูกเลือกหน้าม้าน และเมื่อเห็นสายพระเนตร ก็เพิ่มอาการหน้าซีดขึ้นมาด้วยพลางหุบปากสนิท

“ทำอย่างที่เธออยากจะทำได้เลย ไม่ต้องสนใจฉัน”

อย่างที่เขาอยากจะทำน่ะหรือ... ได้

“อานนท์”

แค่รับสั่งเรียกชื่อ คนที่กำลังจะเปิดประตูออกไปก็ต้องหยุดชะงัก

“ที่เตียงมีม่าน เธอจะปลดลงมาก็ได้”

แปลว่า ไม่ว่ายังไงเขาก็ต้องทำ ไม่ว่ายังไง... พระองค์ก็จะอยู่ทอดพระเนตรด้วย

องครักษ์หนุ่มกำมือแน่น ตัวสั่นสะท้าน แต่ก็พยายามยืนสงบใจ ก่อนจะหันกลับมา แล้วค้อมศีรษะลงต่ำสุดเพื่อบอกแทนคำที่คนอย่างเขาจะต้องพูดในเวลาเช่นนี้

‘รับด้วยเกล้าฯ พระเจ้าค่ะ’

ผ้าม่านโปร่งบางรอบเตียงแบบสี่เสากลางห้องถูกปลดลงมาปิดทั้งสี่ด้าน เจ้าชายรองแห่งอันธกาลประทับไขว้พระบาททอดพระเนตรอยู่ห่างๆ ด้านนอก พระหัตถ์กดลงไปบนเท้าแขนเก้าอี้แน่นเมื่อองครักษ์คนสนิทของพระองค์จูบหญิงสาวอย่างอ่อนโยน ขณะจะทรงยืนขึ้น อานนท์ก็ถอนริมฝีปากออกเสียก่อน

“ไม่ต้องกลัวนะ ฉันจะอ่อนโยนกับเธอ”

น้ำเสียงนุ่มนวลเช่นนี้ เจ้าชายศีลวัตไหนเลยจะเคยทรงได้ยินมาก่อน

“คิกคิก ครั้งแรกสินะเจ้าคะ”

คนถูกถามชะงัก แต่ไม่ได้ตอบรับหรือปฏิเสธ หญิงสาวจึงถือวิสาสะลูบไล้เนื้อตัวของเขาผ่านเสื้อผ้าอย่างอ่อนโยนกึ่งยั่วเย้า

“ถ้าอย่างนั้น ฉันจะปรนนิบัติคุณชายอย่างดีเป็นพิเศษเลยนะเจ้าคะ”

อานนท์ตะขิดตะขวงใจอยู่บ้างที่ต้องให้ผู้หญิงเป็นฝ่ายทำ แต่เขาก็โล่งใจเพราะไม่ต้องบังคับหักหาญ เขามีความเชื่อโดยพื้นฐานว่าผู้หญิงทุกคนที่ทำงานเช่นนี้ไม่มีใครทำด้วยความยินดี แม้ว่าจะเต็มใจก็ตาม

องครักษ์หนุ่มไม่อายเมื่อต้องเปลือยกายต่อหน้าผู้หญิง เขาใจเต้นแรงเมื่อได้เห็นเรือนร่างงดงามสมบูรณ์ที่อยู่ตรงหน้า ก่อนที่ความตื่นเต้นนั้นจะสงบลงเมื่อนึกถึงใครคนหนึ่งซึ่งไม่ได้นึกถึงมานานแล้ว

... อานนท์ต้องเป็นสุภาพบุรุษ เป็นผู้ชายที่รู้จักให้เกียรติผู้หญิง...

องครักษ์หนุ่มพลิกกายขึ้นเหนือเรือนร่างขาวผ่องและนุ่มนวลบอบบาง มองตานางและยิ้มให้อย่างอ่อนโยนชนิดที่คนนอกม่านไม่เคยทอดพระเนตรเห็นมาก่อน

อย่าว่าแต่ยิ้มอ่อนโยนเลย แม้แต่ยิ้มธรรมดาๆ สักครั้งก็ยังไม่เคยเห็น

ตลอดเจ็ดปีที่ผ่านมา ไม่เคยเห็นเลยแม้แต่ครั้งเดียว!

ดวงพระเนตรของเจ้าชายรองแห่งเรืองอรุณลุกเป็นไฟ และยิ่งสว่างโชติช่วงเมื่อองครักษ์ประจำพระองค์พรมจูบลงบนเรือนกายของหญิงสาว เสียงครางเครืออย่างพึงพอใจของหญิงสาว ไม่ว่าจะเพราะรู้สึกจริงหรือเสแสร้งก็ล้วนแต่ไม่เข้าหู

ยิ่งเสียงครางต่ำของอานนท์เมื่อได้รับการปรนนิบัติด้วยริมฝีปากที่ช่ำชองยิ่งแสลงพระทัย

จังหวะที่องครักษ์หนุ่มฝังกายลงไปในเรือนร่างของนางอย่างเชื่องช้า เก้าอี้ที่ประทับพลันร้อนราวกับลุกติดไฟ เจ้าชายศีลวัตทรงลุกขึ้นยืนทันที

อานนท์เพิ่งจะขยับกายสอดใส่เข้าไปได้สองสามครั้งเท่านั้น ตอนที่ม่านถูกกระชากออกจนขาด

“นายท่าน จะเข้ามาร่วมด้วยหรือเจ้าคะ”

“ออกไป”

“เอ๊ะ...”

“ออกไป!”

สัญชาตญาณแห่งความกลัวตายย่อมมีอยู่ในตัวมนุษย์ทุกรูปทุกนาม คนถูกสั่งรีบคว้าเสื้อผ้า ฉวยได้เสื้อเพียงตัวเดียวก็ลนลานคลานลงจากเตียงไปทันที แม้จะสะดุดล้มก็รีบคลานออกไปโดยเร็วที่สุด

“ฝ่าบาท”

เจ้าชายหนุ่มทรงปลดกระดุมฉลองพระองค์

อานนท์เอื้อมมือไปคว้าเสื้อของตัวเอง

“เธอเป็นของฉัน”

“ฝ่าบาท จะทรงทำอะไรพระเจ้าค่ะ”

เขากลัว ไม่ได้กลัวตาย แต่กลัวเจ้าชายศีลวัต ดวงพระเนตรดำจัดเวลานี้ราวกับหลุมลึกที่พร้อมจะกลืนกินทุกสิ่งลงไปในก้นบึ้ง

พระวรกายของเจ้าชายรองแห่งเรืองอรุณเปลือยเปล่าแล้ว รูปร่างของพระองค์สมส่วน คือหนากว่าเขา แต่เรื่องส่วนสูงนั้นพอๆ กัน พระฉวีขาวสะอาด ดูๆ ไปจะเป็นคนที่ดู ‘สำอาง’ กว่าเขาเสียอีก ทว่าในเวลาเช่นนี้กลับดูใหญ่โตนักในความรู้สึก

“ฝ่าบาท กระหม่อมจะไปเรียกผู้หญิงมาให้ทรงเลือก”

“ฉันต้องการเธอ”

“แต่กระหม่อมเป็นผู้ชาย” คนพูดเริ่มถอย

“ไม่ต้องกลัว ฉันจะอ่อนโยน”

“กระหม่อม... ขอปฏิเสธพระเจ้าค่ะ”

“เธอเป็นของฉัน ไม่มีวันหนีฉันพ้น”

“ฝ่าบาท!”

เพียงแค่ชั่วพริบตา เขาก็ตกอยู่ใต้พระวรกายของพระองค์แล้ว ความหวาดกลัวแล่นปราดเข้าจับหัวใจ แม้สิ่งที่เห็นอยู่เบื้องบนคือรอยแย้มพระสรวลปลอบประโลมที่แสนจะนุ่มนวลชวนฝัน

“เป็นของฉันนะ แล้วฉันจะให้ทุกอย่างที่เธอต้องการ”

“กระหม่อมต้องการให้ฝ่าบาททรงปล่อยกระหม่อมพระเจ้าค่ะ”

“เรื่องนี้ฉันให้ไม่ได้”

และไม่ใช่ว่าพระองค์ไม่เคยทรงพยายาม

ก่อนที่ความมืดมิดอันน่าสะพรึงกลัวในดวงพระเนตรจะกลืนกินตัวเขาลงไป อานนท์ก็ตัดสินใจขัดขืนจนสุดแรง

หลังจากนั้นเป็นสงครามที่ทั้งสองฝ่ายต่างบอบช้ำยับเยิน

เจ้าชายรองแห่งเรืองอรุณทรงเจ็บแสบไปทั่วพระวรกาย ขณะที่องครักษ์ประจำพระองค์ถูกตอกตรึง ประทับตราแห่งความอัปยศไว้จนลึกสุดใจ

สิ่งที่เกิดขึ้น ไม่อาจเรียกเป็นอย่างอื่นได้

นอกจากการข่มขืน

ถูกข่มขืนครั้งแรกในหอนางโลม

ช่างไร้ค่า... ราวกับโสเภณีก็ไม่ปาน





tbc.

*****************************

[ชุน]

Sar2288 – พระนางเรวดีนี่เป็นคนที่มีบทบาทสำคัญในเรื่องนี้มากจริงๆ ค่ะ ตั้งแต่ต้นจนจบเลยทีเดียว ส่วนผู้หญิงคนแรกของอานนท์ ก็ได้ถูกศีลวัตกำจัดไปเรียบร้อยแล้วนะคะ (อย่างรวดเร็ว)

fuku – คนที่จะเป็นบ้าไปก่อนน่าจะเป็นคนที่ต้องอยู่ใกล้ชิดกับศีลวัตมากกว่าค่ะ เพราะฉะนั้นคุณสมบัติของนายเอกเรื่องนี้ก็คือ ต้องอดทน!

himoru – ดีใจที่ชอบพี่เขยกับตัวกินไก่นะคะ แล้วก็เข้าใจอารมณ์ว่าทำไมชอบภีมเสนกับศวัสมากกว่าด้วย ส่วนเรื่องที่พี่เขยชอบแกล้งให้ไทวาแสดงออกนั่นก็ใช่เลยค่ะ รอ... ให้ก้าวเข้ามาหาแล้วค่อยจับตัวเอาไว้แน่นๆ วันนี้คงจะลงได้บ่อยๆ ค่ะ จบแล้วจะรีบต่อรามิเรส แต่เรื่องนั้นคงต่อได้แบบนานๆ ทีนะคะ เพราะว่าต้นฉบับใกล้หมดเต็มที และตั้งแต่เอาเรื่องมาลง ก็ยังไม่ได้เขียนต่อเลยค่ะ ไม่แน่ใจว่าจะเขียนจนจบได้เมื่อไหร่ ส่วนตอนพิเศษ ก็ยังยืนยันว่า... เอาไว้ติดตามเรื่องใหม่แทนดีกว่าน่ะค่ะ

lizzi – เกิดเป็นอานนท์ต้องอดทน อดกลั้นค่ะ เพราะว่า... ศีลวัตจะไม่ยอมอด และไม่ยอมทน

sukie_moo – ใช่เลยค่ะ แต่ดูจะยังไม่ค่อยรู้ตัวชัดเจนนัก

iforgive – หลังจากอ่านความคิดเห็น ชุนลองคิดๆ ดูแล้วก็คิดได้อย่างนี้นะคะ สมมติว่ามีเส้นแบ่งอยู่หนึ่งเส้น

ศวัสเดินหลงข้ามเส้นไป ภีมเสนจับข้อมือเอาไว้หลวมๆ ศวัสพยายามจะดึงออก หนีกลับไปอยู่เขตตัวเอง ถ้าดึงแรงๆ ก็จะหลุด แต่เขาไม่กล้าดึงแรง ทั้งที่ภีมเสนไม่ได้จับไว้แน่นเลย

ตัวกินไก่ค่อยๆ ก้าวข้ามเส้นไปหาพี่เขย พี่เขยยืนดูอยู่เฉยๆ ยิ้มมาให้บ้างเพื่อเป็นกำลังใจ รอจนกระทั่งอีกฝ่ายเดินเข้ามาลึก มาไกลจนหาทางกลับได้ยากแล้วพี่เขยค่อยรวบตัวกอดเอาไว้แน่นๆ ประมาณว่า หลงมาขนาดนี้แล้ว กลับไม่ได้แล้วนะ

ส่วนศีลวัต ที่ชุนชอบเขาเพราะเขาเป็นฝ่ายบุกเข้าไปในเขตของอานนท์แล้วดึงมาไว้ในเขตของตัวเองก่อน จับเอาไว้แน่นชนิดที่ว่าถ้าจะไปก็ต้องตัดข้อมือทิ้ง อานนท์เป็นคนประเภทตัดข้อมือตัวเองทิ้งได้อย่างไม่ลังเล แต่ข้อมือเดียวที่ศีลวัตจะยอมให้อานนท์ตัด คือข้อมือของศีลวัตเอง

ประมาณนี้อ่ะค่ะ ชุนคิดว่า... ศีลวัตเขาจริงจัง และต้องการครอบครองมากกว่าพี่น้องคนอื่น

Phut – ศีลวัตเขารักแม่ค่ะ ทำไม่ลงแน่ๆ แต่รักของเขาก็น่ากลัวจริงๆ  (อานนท์ที่ไม่กลัวอะไรยังกลัว)

Snowermyhae – อนาคตเกมอาจจะพลิกได้ค่ะ ตอนนี้อานนท์ถูกพลิกลงไปอยู่ข้างล่าง อนาคตอาจจะอยู่ข้างบน 555

IsDeer – ปะทะกับภีมเสนคงจะมีค่ะ ทั้งลับๆ และซึ่งหน้า มาคอยดูกันว่า ฝ่ายไหนจะมีชัย ^^

Inwoสูร – อานนท์... คนมีกรรมต้องจำทนค่ะ

[fuku]

ม่ายยยยยยยยยยยยยยย อานนท์ของช้านนนนน

เชือดศีลวัตทิ้งแม่มเลย

[Infinity 888]

องค์ชายค่ะ ทรงพระหน้ามืดจนมิดเลยนะ

ก็อานนท์มีแม่เป็นนางคณิกามาก่อน ย่อมเห็นใจนางเป็นธรรมดา

ไม่ใช่ว่าอานนท์เห็นคนอื่นดีกว่าพระองค์หรอก

เป็นคนบังคับเองนะ ใครจะทนเห็นคนที่รักมีอะไรกับคนอื่นได้

สุดท้ายก็เป็นตัวเองที่หมดความอดทน จับอานนท์ตอกเสาเข็มซะงั้น

รักมากกกก ก็แสดงออกด้านดีๆบ้างสิค่ะ ไม่ใช่พาแต่ทำเรื่องทำร้ายจิตใจกันเอง แบบนี้

  นักเขียน นักเขียนชอบคนพยายามแน่เลย แบบว่า ถ้าอยากได้ก็ลุยเลยสิ

[teatimes]

เรื่องนี้มัน....

อุตสาห์จะจงรักภักดีกันรามิเรสไม่คิดอ่านเรื่องอื่น  แต่พอกดเข้ามาอ่านนี่ถือว่าพลาดมาก   พลาดมากกกกกกกกก(ก.ไก่ล้านตัว)  ฉันไม่ยอมอ่านเรื่องนี้ได้ยังไงเนี่ยยย  สนุกทั้งสามเรื่องเลยอ่ะ  แแถมแต่ละตอนก็ให้ความรู้สึกต่างกันด้วย 

โดยส่วนตัวชอบเรื่อง  พรุ่งนี้มาก  แบบว่าได้อารมณ์จิตๆดี(?)  ชอบเจ้าชายภิมเสมอ่ะ  ดูเป็นคนดีกว่าที่คิดนะเนี่ย 
ส่วนเรื่องวันวานก็ออกน่ารักๆดี  ขำตัวกินไก่  ไม่รู้คิดได้ไง

ส่วนเรื่องสุดท้าย...  วันนี้    ตอนนี้นี่จิตสุดในสามเรื่องและ  สงสารอานนท์  แต่เหมือนอานนท์จะมีปมหลังให้ศึกษามากกว่าคนอื่นนะ  แล้วจากบทนำของตอนนี้  คนที่เคยเจออานนท์มาก่อนนี่ไม่ใช่องค์ชายรองใช่ไหมคะ  ถ้าไม่ใช่แล้วเป็นใครอ่ะ  แล้วตกลงอานนท์ยอมอยู่เป็นองค์รักษ์นี่เพื่อ?   สงสัยๆๆๆ   ตอนนี้มีแต่เรื่องให้สงสัยตลอดเลย 

ว่าแต่....  ขอถามคุณชุนนิ๊ดนึงนะคะ  แบบว่าองค์ชายทั้งสองคน(ยกเว้นองค์ชายเล็ก)  พี่แกก็เคยมีสนมมาแล้วตั้งเยอะเยะ  แล้วแต่ละคนนี่ไม่มีลูกเลยเหรอคะ  (หรือว่ามีแล้วเราอ่านไม่เจอ)  แบบว่าสงสัยอ่ะ(อยากรู้เรื่องครอบครัวชาวบ้าน//ฮา)

สุดท้ายยยย  รอตอนต่อไปอย่างใจจดใจจ่อนะคะ  จุ๊บๆ

[lizzii]

เห้ยยยยยยย ทำแบบนี้ สู้ทำที่วังดีกว่ามั้ยเจ้าชาย
ไม่มีตอนไหนที่จะไม่สงสารอานนท์เลย ฮืออออออ

[Inwoสูs]

  เฮ้ยยยยย เจ้าชายทำไมทำแบบนี้  คอยดูเถอะอานนท์หนีเมื่อไหร่จะขำให้ 

[iforgive]

ย้อนกลับไปอ่านบทนำของเรื่องนี้อีกครั้ง  แล้วพยายามคิดว่า ใครนะที่มีพระคุณต่ออานนท์
และในที่สุดอานนท์อาจต้องทำอะไรบางอย่างเพื่อตอบแทนบุญคุณนั้น
... และเราก็เดาว่า น่าจะเป็นภีมเสน ในท้ายที่สุดคงเลี่ยงไม่ได้ที่จะมีศึกชิงบัลลังค์ (ลับ ๆ หรืออาจเปิดเผย)
พระนางเรวดีคงสั่งให้อานนท์ทำอะไรบางอย่าง  และอานนท์ก็คงต้องทำอะไรบางอย่างเพื่อตอบแทนบุญคุณคนๆ นั้นเช่นกัน
สุดท้ายไม่ว่าจะอย่างไร  ศีลวัตน่าจะคลุ้มคลั่งมากที่สุด ... เดาล้วน ๆ
... คนแต่งบอกว่า ศีลวัตรักแม่มาก คงทำตามที่แม่ต้องการ
แล้วอะไรล่ะที่ทำให้ภีมเสนยังคงเป็นรัชทายาทจนอายุ 35 ปี  ถ้าไม่มีใครซักคนมาช่วย
ใครคนนั้นน่าจะเป็นอานนท์นี่แหละ ...
ยิ่งอ่านยิ่งชอบศีลวัตนะ  แต่ในชีวิตจริง ๆ ไม่อยากเจอคนแบบนี้หรอกนะ  น่ากลัวเกินไป
อีกอย่างเป้าหมายของพี่ คือ มหาราณีเท่านั้น  โหะ โหะ โหะ

[ormn]

  สงาสรอานนท์ที่สุดเลยยยยยยย

[Snowermyhae]

อยากรู้ความรู้สึกของอานนท์แบบชัดๆ ศีลวัตคงอยากครอบครองมาก พระเอกมาก เริ่มสงสารอานนท์น้อยลงค่ะ ชอบที่ศีลวัตกดขี่ ข่มแหง รังแก อานนท์มาก แบบจิตตามพระเอก เกมอย่าพลิกให้อานนท์อยู่บนเลยนะคะ ไม่พร้อม ฮาา

[IsDeer]

  ข่มขืนกันอย่างนี้ จะรักกันได้มั้ยเนี่ย