หัวข้อ: กลับมาจากนรก - เปิดรีพริ้นท์แล้วนะรู้ยังแฟนขาบบบบ วันนี้-20/10/58

[EARTHYSS :)]

คุณเจ๊คนแต่งนี่ชอบแต่แนวแปลกๆนะคะ ไม่ซาดิสม์ก็เป็นผี แต่ยิ่งอ่านก็ยิ่งชอบ
แอบงงว่าสรุปแล้วไมเคิฝนี่เป็นตัวอะไรคะ คน สัตว์หรือวิญญาณ
ปล.อ่านบางตอนแล้วก็จะอ้วกเหมือนกัน เขียนดีคะอธิบายจนรู้สึกได็

[U_Ton]

  ร่างที่เกียรติยศตามหาอาจจะเป็นร่างของแฟนภาคภูมิรึเปล่า?... ความรู้สึกที่คล้ายกัน ขี้เล่น บอบบางแต่ก็เข้มเเข็ง

แล้วไหนจะความรู้สึกของภาคภูมิที่รักพี่และรักแฟน มันเหมือนกันอยู่นะ ...แต่ถ้าเป็นเเบบนั้นภาคภูมิจะเลือกใคร จะเลือกให้

ใครอยู่ล่ะ... แล้วไหนจะเรื่องไม่ยอมให้เกียรติยศทำเรื่องไม่ดีอีก  อยากได้พี่ซอมบี้มากอดจริงๆ (อดีต)คนอะไรก็ไม่รู้

น่ารักน่าชัง แถมรักไมเคิลด้วย...

[som]

ครอบครัวผูกพันธ์สานสัมพันธ์ในครัวเรือนป่าวนี่ครับ

[kuro]

คุณพี่ชายอยากหาร่างที่คล้ายกับตัวเองและมีความผูกพันกับน้องชาย
จากเรื่องนี้แล้วตัวเลือกที่ดีที่สุดคงจะหยกแต่คิดว่าคุณน้องชายคงไม่ทำหรอก(?)
ติดตามต่อไป

[fc_fic]

 

[บ๊ายบายโพ]

ชอบเรื่องนี้มากๆๆๆ
คนพี่ดูรักน้องมากเลย น่ารักแล้วก็น่าสงสารด้วย ไมเคิลต้องน่ารักมากแน่เลย มีแต่คนอยากกิน อยากฟัดแมววว   

[wi_OoO_wi]

ฝาแฝดเค้ามึนๆใส่กัน แต่มานั่งเย็บแผลให้กัน น่ารักอ้ะ

มันเป็นนิยายที่มีฉากเ-้ากันน้อย ปกติไม่อ่านแนวนี้นะเนี้ย 

[ap08572290]

ชอบค่ะ ติดตามเรื่องก่อนๆ แล้วสนุกมาก เรื่องนี้พลอตแปลกดี *0*

[mur@s@ki]

ไม่รู้จะเชียร์ยังไงดี แต่อยากให้ได้กลับมาอยู่ด้วยกันไปตลอด เอ่อ.. แบบแฮปปี้น่าจะดีนะ


 

[mutyamania]

ตอนที่ 5 สู่โลกภายนอก




[ภาคภูมิ]


ให้ตายเถอะ


ฝันร้ายที่ดูเหมือนจะห่างหายไปนาน


คืนนี้มันเวียนกลับมาอีกครั้ง


ภาพของรังไข่และมดลูก....แจ่มชัดไปทุกอณู


ตัดสลับกับภาพหัวใจที่กำลังเต้น


ตัดสลับกับเปลวเพลิงจากนรก  ที่แผดเผาทุกอย่างจนมอดไหม้  กลิ่นเนื้อไหม้เกรียมชวนอาเจียนช่างสมจริงเหลือเกิน


เด็กทารกที่ถูกดองอยู่ในโหลแก้วนับร้อยโหล  บนชั้นวางในห้องทดลองลับ  อยู่ ๆ ก็ลืมตาขึ้นโพลงพร้อม ๆ กัน  ส่งเสียงกรีดร้องกันระงมอย่างน่าสยดสยอง


ภาพกำเนิดของจักรวาลในแบบจำลอง  จากความทรงจำของชั่วโมงวิทยาศาสตร์ในวัยเด็ก


แบคทีเรียที่ถูกส่องโดยแว่นขยายความละเอียดสูง


แผ่นดินที่แตกระแหง  ปราศจากสัญญาณชีวิต  ฝุ่นควันสีแดงก่อตัวเป็นพายุ


ใครคนหนึ่งกำลังคร่อมร่างผม  เป็นเงาสีดำที่พูดภาษาแปลก ๆ ที่ผมไม่เข้าใจ


“เหี้ยยยยยยยยยยย”


พี่ชายที่ตายไปแล้วกำลังนั่งทับตัวผมอยู่  ดวงตาว่างเปล่าและเหือดแห้งกำลังจ้องผมเขม็ง  จนผมรู้สึกขนลุกซู่  ในมือของมันถือโทรศัพท์ของผม  และยกขึ้นชู  ให้ตายเถอะ.....ผมควรจะระวังมากกว่านี้  แต่เป็นเพราะมัวยุ่งอยู่กับเรื่องของมัน


“หยกคือใครเหรอภาคภูมิ”
“พี่ควรจะเคารพความเป็นส่วนตัวกันบ้างนะ  แล้วก็ช่วยลุกออกไปจากตัวผมได้แล้ว  มันอึดอัด”
“ดูเหมือนจะสนิทกับนายมากเลยนะ......แล้วนี่....ดูสิ.....พวกเพื่อน ๆ นายทุกคนอยากจะพากันมาติวหนังสือ.......”
“ไม่มีทาง  ผมจะไม่ยอมให้ใครมาทั้งนั้น”
“ทำไมล่ะภูมิ....น่าสนุกดีจะตาย  มีเพื่อนมากันเยอะ ๆ  บ้านจะได้ไม่เงียบเหงา”


ปัญหาก็คือมึงยังไงล่ะ  นั่นคือสิ่งที่ผมกำลังคิด  มันเปิดดูข้อความในไลน์กรุ๊ปของผมอย่างถือวิสาสะ  และยังคงนั่งทับบนตัวผม


“พี่.....จะลุกออกไป  หรืออยากจะถูกจับแยกชิ้นส่วน”


มันทำเป็นหูทวนลม  และพูดพล่ามของมันไปเรื่อย  โดยที่มือของมันก็ยังเลื่อนดูโทรศัพท์ของผม  ผมกระชากมือถือคืนมาจากมัน  มันแสยะยิ้มสยอง


“ไม่มีใครรู้เรื่องที่พี่ตายนี่  ก็แค่ปิดบังร่องรอยให้มิดชิดหน่อย  หาเสื้อคอเต่าไม่ก็ผ้าพันคอ......”
“ปัญหามันไม่ใช่เรื่องนั้น.....ไม่เกี่ยวว่าพี่จะตายหรือไม่ตาย  แต่เพราะมันไม่มีพี่มาตั้งแต่แรกต่างหาก”


ในที่สุดมันก็ยอมลุกออกไป  ปากที่แสยะยิ้มก็ยังคงค้างอยู่อย่างนั้น  มันคงลืมบังคับให้กลับเข้าที่


“นายโกหกเพื่อนว่าเป็นลูกคนเดียวสินะ”
“ก็เหมือนที่พี่โกหกว่าตัวเองปัญญาอ่อนนั่นแหละ  ถือว่าหายกัน”
“พี่ไม่สนหรอกภูมิ....คนตายแล้ว....ไม่รู้สึกอะไร...ไม่ต้องเจ็บปวดกับคำพูด  เพราะหัวใจพี่มันหยุดเต้นไปแล้ว”
“พี่ก็รู้....ว่าหัวใจไม่ใช่ที่รวมความรู้สึก  สมองกับเส้นประสาทต่างหาก  พี่พูดแบบนี้เป็นครั้งที่สองแล้วนะ.....ถ้าให้เดา  ดวงจิตของพี่มันคงเจ็บจี๊ด ๆ ไม่น้อย”
“เงียบเหอะ!!!”


มันตวาดเสียงดัง  สะใจชะมัดที่ทำให้คนอย่างมันสะเทือนได้บ้าง


“พาหยกมาสิ.....หมอนั่นเหมาะที่จะเป็นร่างใหม่ของพี่”
“อย่ามาสั่ง  ผมบอกแล้วไง  ว่าจะไม่ฆ่าใครเพื่อพี่”
“สักวัน....พี่คงจะต้องทำเอง  ถ้าถึงวันนั้น....นายคงรู้....ว่ามันจะไม่จบง่าย ๆแน่”
“ใช่.....ผมรู้  พี่มันเลือดเย็น  ชอบทรมานคนอื่น  ที่พี่กลับมาก็เพราะว่าพี่ยังไม่อยากตาย  พี่ยังอยากควบคุมทุกอย่าง  ยังอยากที่จะออกคำสั่ง  การที่พี่กลับมาจากความตาย  มันเป็นความต้องการที่ไม่สิ้นสุดของพี่นั่นแหละ”
“ไม่ใช่!!!!  นายเดาผิด  เดาผิดทุกอย่าง  อย่าพูดดีกว่า”
“ผมรักหยก......พี่รู้เอาไว้ด้วย  ผมจะไม่ยอมฆ่าคนที่ผมรัก  เพื่อคนที่ผมเกลียดอย่างพี่”

มันดูจะอึ้งอยู่ไม่น้อย  ที่รู้ว่าผมนิยมชมชอบผู้ชายด้วยกัน

“ถ้าเกลียดแล้วนายมาช่วยพี่ทำไม”
“ผมมีเหตุผลของผมก็แล้วกัน.....คุณเกียรติยศ!!!!”
“เมี๊ยว ๆ ๆ ๆ ว่าไงฮึไอ้แสบของข้า”



บทสนทนาของเราจบลงเพียงเท่านั้น  ไอ้แมวนรกเดินกระย่องกระแย่งเข้ามาหาพี่  แล้วมันก็ถอดหัวตัวเองวิ่งเล่นไล่จับกับแมวเปรต



ใช่.....ตอนนี้หัวของมันขาด  และผมไม่สามารถเย็บติดกลับเข้าไปให้มันได้  ผมลองทำแล้วนะ  แต่พอเย็บจนเสร็จ  หัวมันก็หลุดลงมันกลิ้งหลุน ๆ ทุกทีไป  นั่นเป็นเพราะกระดูกที่ยึดหัวกับตัวเอาไว้ด้วยกัน  ถูกไอ้โจรอำมหิตฟันจนขาด  ผมติดรอยแผลบนหน้าของมันด้วยกาว  ต้องใช้ฝีมือและความตั้งใจน่าดูเชียวล่ะ  จนหน้าของมันเกือบจะกลับไปเป็นปกติเหมือนตอนก่อนหน้า

อืม.....หาเหล็กมาเสียบแทนกระดูกดีไหม  จะได้แน่น ๆ มันจะยอมไหม?  เพราะดูเหมือนว่าตัวมันจะสนุกกับการถอดหัวเดินหิ้วเล่นไปทั่วบ้านเสียเหลือเกิน


“ภาคภูมิ......”


บ่ายวันหนึ่ง  ขณะที่ผมกำลังนั่งอ่านหนังสือเกี่ยวกับการทำมัมมี่  และอายธรรมของอียิปต์  มันก็มานั่งแหมะอยู่ข้าง ๆ ถอดหัวของมันวางไว้ที่โต๊ะ  และจ้องมองผมตาใสแจ๋ว

“ว่าไง...”
“พี่เบื่อ”
“ไปเล่นซ่อนแอบกับไมเคิลสิ”
“พี่เล่นจนไม่รู้จะเล่นอะไรแล้ว  นายพาพี่ไปข้างนอกได้มั้ย”
“ไม่มีทาง  ขืนเอาผีหัวขาดไปเดินถนน  มีหวังคนแตกตื่น...”
“พลังพี่พัฒนาขึ้นทุกวัน  พี่สามารถประคองหัวของพี่ให้อยู่บนบ่าได้นายก็เห็น  พี่อยากออกไปดูโลกภายนอกบ้าง”
“ยังไงก็ไม่”
“นายไม่สงสารพี่รึไง  ตั้งแต่เกิดมา  พี่ไม่เคยได้ออกไปไหนเหมือนเด็กคนอื่นเลยนะ”
“นั่นเพราะพี่เลือกเองต่างหาก  ลืมไปแล้วหรือไง”


มันยกหัวขึ้นต่อ  แล้วลุกขึ้นมาเผชิญหน้ากับผม  ผมละสายตาจากหนังสือที่อ่าน  แล้วสบตากับมันอย่างไม่กลัวเกรง


“จงฟัง.....ภาคภูมิ......นายต้องพาพี่ออกไปข้างนอกเดี๋ยวนี้”
“ได้สิ.......”  ผมตอบมันเสียงยานคราง.....คล้ายคนถูกสะกดจิต
“หึ......บอกแล้วไง  ว่าอย่าให้พี่ต้องทำเอง  พี่สามารถสะกดจิตคนได้  นายรู้เอาไว้....”
“อุ๊บบบ....ครึครึ.....กร๊ากกกกก......นี่พี่เชื่อแบบนั้นจริง ๆ เหรอ  ที่เห็นหลบไปนั่งเงียบ ๆ นี่คือกำลังฝึกสะกดจิตสินะ  พี่นี่ตลกดีเหมือนกันนี่หว่า”
“นายหลอกพี่”
“พี่อาจจะทำได้ก็ได้นะ  แต่พี่สะกดจิตผมไม่สำเร็จเหมือนที่พี่สะกดจิตไอ้แมวนั่นได้หรอก  จิตของผมแข็ง  ถึงได้อยู่ร่วมกับซากศพอย่างพี่ได้ไง”
“ได้.....งั้นพี่จะพิสูจน์ให้นายเห็น  ว่าพี่น่ะเก่งขึ้นมากแค่ไหน  ถ้านายไม่พาพี่ไป  พี่ก็จะไปของพี่เอง  นายเองก็ห้ามพี่ไม่ได้ด้วย”


มันพูดเสร็จ  ก็เดินหันหลังออกไปอย่างแข็งทื่อ  ตลกดีนะ  ได้แกล้งมันนาน ๆครั้งนี่ก็ช่วยผ่อนคลายความตึงเครียดได้เยอะ


เฮ้อ


เอาแต่ใจชะมัดเลยนะคุณพี่
.
.
.
.
.
“ภาคภูมิ.....นายดูสิ......สวยมากเลย.....อย่างกับอยู่ใต้ทะเล”
“พูดมากน่า  อย่าทำตัวให้ใครสงสัยสิ  เดินดูเงียบ ๆ ไม่ได้รึไง”


ผมพามันออกมาเที่ยวเป็นครั้งแรก  ดูมันจะตื่นเต้นกับทุกสิ่งรอบตัวไปหมด  ผมพามันไปอควาเรียม  เพราะอากาศในนั้นค่อนข้างเย็น  มันจะได้ไม่ส่งกลิ่นสาป  ผมฉีดน้ำหอมอ่อนๆ ให้มัน  จับมันแต่งตัวด้วยเสื้อคอเต่าสีดำ  ทับด้วยเสื้อคลุมอีกชั้น  สวมแว่นกันแดดอันใหญ่  ถุงมือ  และหมวกทรงฟักทองกับหน้ากากอนามัย  เพื่อปกปิดผิวหนังขาวซีดของมันให้มิดชิดที่สุด  เท่าที่จะทำได้  คนมองกันใหญ่  มันดูเหมือนคนบ้าที่แต่งตัวผิดฤดูกาล


“ฉลาม....ภูมิ.....ทำไมมันไม่กินเจ้าหน้าที่แบบในหนังล่ะภูมิ.....ภูมิ.....ทำไมฉลามไม่ทำร้ายคน....พี่อยากเห็นเลือดกระจายในน้ำ  มันคงสวยดีเนอะ.....”
“พี่....จะกลับได้รึยังเนี่ย  เดินนานแล้วนะ  ผมรู้สึกสังหรณ์ใจไม่ดียังไงก็ไม่รู้”
“นายเชื่อเรื่องสังหรณ์ด้วย?”
“ตอนนี้อะไรมันก็น่าเชื่อไปเสียหมดแหละ”
“งั้นพาไปเที่ยวโรงพยาบาลหน่อยสิ”
“เห?”
“เราจะได้หาร่างใหม่กันไง  นายบอกว่าไม่อยากฆ่าใคร  งั้นเราหาคนที่กำลังจะตาย......ไม่ก็พวกที่หัวใจล้มเหลวเฉียบพลัน  พวกที่จมน้ำตายก็ได้  หาเอาแถว ๆ แผนกฉุกเฉิน....”
“แน่ใจนะ  ว่าตั้งใจแบบนั้นจริง ๆ ไม่ใช่จะใช้พลังจิตฆ่าใครแบบที่ทำกับไอ้โจรสองคนนั่น”
“ช่วยมองพี่ในแง่ดีบ้างมันจะตายหรือไง”
“แล้วพี่ล่ะ.....ช่วยตายตามวิถีธรรมชาติเหมือนคนอื่น ๆ เขาไม่ได้รึไง”


มันชกท้องผม  แล้วพยายามจะเดินเร็วเพื่อหนีผม  ท่าเดินของมันตลกมากจนผมกลั้นหัวเราะเอาไว้ไม่ไหว


“อย่างอนน่ะ”
“เปล่าเว้ย”
“ถ้าพี่ตั้งใจแบบนั้น  ผมจะช่วยพี่อย่างสุดความสามารถเลย”
“แค่พาพี่ไป....มันก็ไม่ได้ใช้ความสามารถอะไรหรอกนะ  เพราะคนที่ต้องทำทุกอย่างน่ะ  ยังไงมันก็ต้องเป็นพี่วันยังค่ำ”


พี่.....พี่เป็นคนฉลาดนะ


ฉลาดมาก


หนำซ้ำยังเลือดเย็น


เพราะพี่ไม่เคยสนใจใคร  มันทำให้พี่มองข้ามรายละเอียดเล็ก ๆ น้อย ๆ


ผมยินดี  ที่จะให้พี่ได้ร่างใหม่  จะวิธีไหนก็ช่างเถอะ  เพราะคนที่ทำมันคือพี่


ยินดีที่พี่จะฟื้นขึ้นมาในร่างใหม่ของใครสักคน  แล้วใช้ชีวิตใหม่อยู่กับครอบครัวของคน ๆ นั้น




ลาก่อนนะไอ้เบื๊อกเอ๊ย!!!


“ภาคภูมิ......”


ขณะที่เราสองคนกำลังนั่งสังเกตการณ์ในโรงพยาบาลของรัฐ  ที่ซึ่งผู้คนพลุกพล่าน


มีมือของใครบางคนสะกิดผมจากด้านหลัง


“หยก!!!”
“ทำหน้าตกใจเหมือนเห็นผี.....ใครเป็นอะไรเหรอภูมิ”
“เอ่อ”


ขณะที่ผมกำลังอ้ำอึ้ง  พี่ก็พูดแทรกขึ้นมา  เอาแล้วไง.....ชีวิตของผม  จบเห่กันก็วันนี้ล่ะ


“สวัสดีหยก”
“ครับ?.....ใครเหรอภูมิ”
“ผมชื่อเกียรติยศ....”

มันยื่นมือออกไป  เพื่อทักทายอีกฝ่าย  หยกจับมือของมันเขย่าตอบ  สีหน้าของหยกยังคงไม่หายแปลกใจ  แหงล่ะ  มันดูเหมือนตัวประหลาดออกปานนั้น







“ผมเป็นญาติห่าง ๆ ของภาคภูมิ  ยินดีที่ได้รู้จัก”
.
.
.
.
.
.
.
To be con

[mutyamania]

ใกล้เข้ามาอีกนิด  คนอ่านไม่ได้รีบร้อนกันใช่ไหม  ร่างใหม่ของคุณพี่  ใกล้ถึงจุดหมายในเร็ววัน

[sweetbasil]

เจอกับหยกจนได้ หวังว่าคนพี่ไม่ต้องฆ่าใครอีกนะ

[mahmeow]

หวังว่าร่างใหม่จะไม่ใช่แฟนของน้องนะ..เฮ่ออ
จริงๆคุณพี่น่าสงสาร..ขนาดตายไปแล้วก็ยังโดนทำร้าย
ภาคภูมิต้องเอาใจมากๆหน่อย
หาแมวมาให้เลี้ยงอีกตัวดีมั้ยนะ..55+

[Chichi Yuki]

หยกจะมาทำไมตอนนี้
หวังพี่คงจะไม่ทำอะไรหยกหรอกนะ

[kny]

บางทีก็แอบเจ็บจี๊ดกับเกียรติยศ   

[fc_fic]

อย่าทำอะไรหยกเลยนะ   

[ทั่วหล้า]

งานเข้าแล้วภูมิ

[Nus@nT@R@]

อ่า.....เจอหยกจนได้ หึหึหึ

[เลิฟลี่]

ใช่พี่ชายน่าสงสารค่ะ ขนาดกลับมาจากความตายเพราะรักน้องมากๆขนาดนี้

ทั้งๆที่ตอนพี่ชายจะหายไปก็เสียใจจะแย่ เฮ้อ เบื่อพวกปากแข็ง

[ap08572290]

ดูแล้วคงไม่น่า Happy ending แต่ก้ยังหวังค่า

[witchhound]

ดูท่าทางจะได้ร่างของหยกเสียละมั้ง

[nnA]

 

[IsDeer]

พี่จะฆ่าคนเพื่อเอาร่างจริงๆเหรอเนี่ย 

[sang som]

คุณพี่เจอเป้าหมายแล้ว

[mutyamania]

มาต่อได้อีกทีคือหลังสงกรานต์นะคะ....ขอกำลังใจให้นายเกียรติยศเยอะๆเลยน๊า

[mur@s@ki]

สงสารคุณคนพี่จัง คุณคนน้องพูดจาเหมือนเอามีดกระซวก


ขอให้โชคดีนะคะคุณเกียรติยศ 

[U_Ton]

  ไม่รู้ทำไมเราไม่สงสารใครเลยนอกจากเกียรติยศนี่เเหละ... เหมือนไม่ใช่ไม่คิดถึงใจใครซะทีเดียว แต่คิดถึงเฉพาะคนที่อยู่

ในโลกของตัวเอง มีอิทธิพลต่อตัวเองเท่านั้นมากกว่า ภาคภูมินี่เเหละคนที่ทำให้เกียรติยศอยากกลับมา รู้สึกว่าแบบนั้นนะ...

สงสารทุกครั้งที่เกียรติยศบอกว่า ไม่มีหัวใจ ตายเเล้วไม่เจ็บเเล้ว แต่ในความรู้สึกเหมือนเกียรติยศพยายามบอกตัวเองว่าไม่เจ็บ

มากกว่า  ภาคภูมิไม่รักเกียรติยศบ้างเหรอ(ไม่ว่าในฐานะอะไรก็ตาม) ทั้งที่ก็เห็นมองว่าพี่น่ารัก น่าเเกล้งอย่างนั้นอย่างนี้

เเถมยังดีใจที่พี่กลับมาอีก แล้วทำไมการหาร่างใหม่ของเกียรติยศเพื่อจะได้อยู่กับภาคภูมิต่อไปกลับกลายเป็นเรื่องหาทางผลักไส

เกียรติยศออกไปจากชีวิตตัวเองซะได้หล่ะ... เรื่องเริ่มเข้มข้นเเล้ว แต่ก็ไม่อยากให้เกียรติยศฆ่าใครอีกนะ(ถ้าคนชั่วก็พอทน) รู้สึก

อยากให้เป็นผีขี้เล่น น่าสงสารเเบบนี้ก็ไม่เลว หรือถ้าได้ร่างใหม่จริงก็อยากให้เจอครอบครัวดีดีเหมือนกัน ดูสิคนที่ไม่ต้องการจะ

มานั่งคิดถึงพี่ตัวป่วนของตัวเองบ้างมั้ย 

[som]

หยกแน่ๆ   แต่พี่จะยอมให้น้องเข้าเหรอ

[Roman chibi]

แนวดาร์ก สยองๆ 55

[mutyamania]

ช่วงสงกรานต์คนแต่งทำงานค่ะ  จะมาต่อคงพรุ่งนี้เย็น ๆนะคะ  เอาอิมเมจของคุณพี่ตอนมีชีวิตมาฝากละกัน








น้องลีจองซุก......อรั๊งค์
(ออกตัวว่าไม่ใช่ติ่งและไม่เคยเป็นติ่ง  แต่บังเอิญเปิดช่องเวิร์คพ๊อยซ์ เจอซีรี่ย์ I can hear your voice ถึงกับหยุดกิจกรรมทั้งหลายที่ทำอยู่แล้วนั่งลงเพื่อดูผู้ชายคนนี้....พร้อมกับยิ้มหวาน ๆ ตามทุกครั้งที่ได้เห็นการแสดงอารมณ์ทางสีหน้าในรูปแบบต่าง ๆ โอ้ยยยย  เด็กสมัยนี้มันน่ารักจริง)



เอาเป็นว่าขอยืมรูปจาก https://th-th.facebook.com/LeejongsukThaifans (ตามไปกดไลค์กันนะ) มาเป็นอิมเมจของพี่ยศ  ขาวซีด บุคลิกกวนโอ้ย  ส่วนรูปนี้แถม  ถือเป็นมุมเซ็กส์ซี่เล็ก ๆ ของนายซอมบี้นะ