มาอัพตอนใหม่ให้แล้ว ว่าแต่รอกันมานานเปล่า ใครร้องไปกี่ยกแล้ว ยอมรับมาซะดีๆ 
--------------------------------------------------------------------------------------------
รักเกิดที่ร้านก๋วยเตี๋ยว ตอน ผมหิวข้าวแล้วเฮีย “เนี่ยถ้าเป็นเฮียก๋วยนะ รับรองแกด่าแน่ เชื่อกู”
ทุกคนที่นั่งรวมกลุ่มประชุมงานกัน เงยหน้าขึ้นมองรักชาติที่ยังคงไม่รู้สึกตัว ว่าพูดคำว่าเฮียก๋วยเป็นรอบที่เท่าไหร่ของวัน
“กูถามจริงเหอะนะ เฮียก๋วยอะไรนี่ แฟนมึงเหรอ มึงรู้มั้ยมึงพูดคำว่าเฮียก๋วย เป็นคำที่ล้านของวันแล้วไอ้รัก กูว่าตอนนี้หัวสมองมึงบรรจุแต่คำว่าเฮียก๋วยเอาไว้แล้วแหละ มึงเป็นเหี้ยอะไรของมึงวะไอ้รัก”
ทุกคนในกลุ่มพากันส่ายหน้า จนรักชาติ ถึงกับหยุดนิ่ง และลุกขึ้นยืน เดินไปคว้าบุหรี่เตรียมจะสูบ แล้วก็เก็บลงที่เดิม
เฮียไม่ชอบ เพราะมันเหม็น เฮียไม่ชอบ เพราะว่า เอาเงินค่าบุหรี่ไปซื้อข้าวกินดีกว่า
เฮียไม่ชอบ เพราะว่า..........เพราะว่า.........
รักชาติขบริมฝีปากตัวเองแน่น ร่างกายสั่นไหว พร้อมกับยกมือขึ้นกุมขมับ บีบเคล้นเบา ๆ และเงยหน้าขึ้นมองคนที่แตะมือบนบ่า และพยักหน้าให้ ก่อนจะทิ้งกายลงนั่งข้าง ๆ
“พวกกูหยุดประชุมก่อน แต่อยากรู้ว่าเป็นเพราะอะไร มึงถึงได้เป็นแบบนี้” ข้าวโพด เอ่ยถามเพื่อนที่นิ่งเงียบมาหลายวัน บางครั้งก็ทำหน้าซึม ๆ เห็นจะสูบบุหรี่หลายครั้ง แต่ก็เก็บกลับลงสู่ที่เดิม
“ก็กูไม่เหมือนมึงนี่หว่าไอ้โพด มึงมันน่ารัก จะมีแฟนเป็นผู้ชายด้วยกันก็ไม่แปลก น้องมึงก็นิสัยดี เข้ากับเพื่อนได้ แต่กู.....ไม่เหมือนกัน....กู...ไม่รู้...อะไรทั้งนั้น....ตอนแรก ๆ กูก็ยังคิดว่าทำไมมึงกับน้องรหัสมึงถึงได้คบกันได้ โดยที่ไม่กลัวชาวบ้านเขารู้ แต่ตอนนี้ กูไม่รู้.....กู....อยู่กับเฮีย เฮียก๋วยมาหากูบ่อย ๆ เอาข้าวมาให้กิน มาคอยดูแล จนกู เหมือนกูเขว กูคิดกับเฮียเขาแปลก ๆ ....กูนึกว่าอาจเป็นเพราะว่า อยู่ใกล้กันมากเกิน เลยทำให้คิดอะไรเตลิดเปิดเปิงไป แต่ตอนนี้....พอห่างแล้วนึกว่าจะดีขึ้น นึกว่าจะเลิกคิดแต่ว่า.......ทำไม....มันถึงได้”
รักชาตินิ่งเงียบไปอีกแล้ว และข้าวโพด ก็บีบที่ไหล่ของเพื่อนเบา ๆ รู้สึกเห็นใจกับความสับสนของเพื่อน ที่หาทางออกให้กับตัวเองไม่ได้
เคยเป็น เมื่อก่อนก็เคยเป็น ยอมรับตัวเองไม่ได้ รู้สึกว่า ทำไมถึงได้เป็นแบบนี้ แต่ตอนนี้ พอลองเปิดใจดู
อะไร อะไรมันก็ดีขึ้น ขอแค่ให้เข้าใจกันก็พอแล้ว
“ไอ้พัดนะ แฟนมัน ก็เป็นแบบนี้แหละ ทำให้ทุกอย่าง จนไอ้พัดมันข่มแหลก ไอ้กอล์ฟหงอมันยังกับอะไรดี แต่ถามว่ารักมั้ย มันก็รัก เห็นมันรักมาก พอมีอะไรขึ้นมาจริง ๆ ไอ้พัดก็เป็นฝ่ายร้องไห้ตลอด ทั้งที่เมื่อก่อนมันก็พยายามหนี หาเรื่องจะขอเลิก เพราะมันไม่อยากเป็นแบบนี้ แต่ตอนนี้.....มันก็ยังเลิกไม่ได้เลย....ปากมันก็บอกว่าไม่รัก ไม่สน แต่พอถึงเวลา มันก็ร้องไห้จะเป็นจะตายเวลาที่เลิกกัน แล้วมึงล่ะ กับเฮียก๋วยของมึง....เฮียเขารักมึงหรือเปล่า....”
ก็เพราะไม่รู้น่ะสิ ถึงได้เป็นแบบนี้ เพราะว่าไม่รู้ถึงกลัวความคิดของตัวเอง กลัวว่าไป ๆ มา ๆ แล้วไอ้อาการทุรนทุรายที่เป็นอยู่นี้ มันจะกลายเป็นความรักขึ้นมา ความรักที่ไม่มีทางสมหวัง แล้วถ้าเกิดว่า ไอ้อาการบ้า ๆ บอ ๆ ของตัวเองที่เป็นอยู่มันคือความรักจริง ๆ แล้วจะทำยังไงดี
“ไม่รู้......เฮีย....คงไม่ได้คิดอะไร...ขนาดกูออกมา เขายังไม่ยอมมาช่วยเก็บของเลย เขาบอกว่าเขาติดงานที่ศาลเจ้า แต่ว่า ตอนเช้าเขาเอาหยกมาให้ เขาบอกว่า ศาลเจ้าทำเป็นเครื่องราง เอาไว้ติดตัว กูก็เลยเก็บเอาไว้ มีแค่นั้นเองนะโพด ไม่มีอะไรเลย เฮีย.....เฮีย.....เขาไม่ได้คิดอะไรกับกู....เหมือนที่กูคิดอะไรเหี้ย ๆ กับเขาหรอก”
คนที่แทบเป็นบ้า คือรักชาติ......
ตั้งแต่วันแรกที่มานอนค้าง วันแรกที่ไปกินข้าวกับเพื่อน ใจมันโหวงเหวง เหมือนทำใจไม่ได้ จนต้องกลับไปที่ร้านของเฮีย แล้วก็เห็นว่าร้านปิด ปิดหลายวัน ไปกี่ครั้ง ร้านก็ปิด
จะโทรไปถามน้องหมี่ ก็ไม่กล้า ไม่รู้จะถามยังไง เพราะร้านปิดหรือไม่ปิด ก็ไม่ได้เกี่ยวข้องด้วยเลยสักนิด
ไม่รู้ว่าตอนนี้เฮียเป็นยังไงบ้าง คิดถึงเฮีย คิดถึง.........อยากเจอ อยากเห็นหน้า
ทำไมเมื่อก่อนอยู่ใกล้ ๆ กัน ไม่เห็นเป็นแบบนี้ แต่พอห่างกัน กลับแทบจะทนไม่ได้ขึ้นมา
ถ้ารู้ว่าออกมาแล้วจะเป็นแบบนี้ คงไม่ออกมา
“กูคิดถึงเฮีย.....กูจะทำยังไงดี....กูเหงา กูคิดถึงเฮีย”
รักชาติเอ่ยออกมาเสียงเบา ลำคอแห้งผาก ไม่อยากจะพูดอะไรอีก ได้แต่นั่งเงียบ ๆ จนข้าวโพดต้องถอนใจ
แบบนี้........เขาเรียกว่ารัก...........แล้วดูท่าจะรักมาก.....แต่ไม่ยอมรู้ตัว แล้วก็ไม่ยอมรับตัวเองมากกว่า
ไอ้รักเอ้ย ไอ้รัก ปากเก่งไปหมดทุกเรื่อง นึกว่าเรื่องนี้จะเก่งด้วย แต่กลับไม่ได้เรื่องเอาซะเลย
“แล้วมึงรักเฮียมั้ย”
คำตอบของรักชาติคือการส่ายหน้าติด ๆ กัน ส่ายหน้าไม่ยอมรับ แต่สุดท้าย ก็หยิบหยกที่เจาะตรงกลาง ร้อยด้ายสีแดงเอาไว้ ที่ก๋วยให้ไว้ ในวันที่ย้ายออกมา หยิบมานั่งดู แล้วยิ่งอยากจะร้องไห้
“ทำไมไม่รักวะ แบบนี้เขาเรียกว่ารักแล้วแหละ มึงไม่รู้ตัวเหรอ”
ยิ่งถูกบังคับยัดเยียดให้ยอมรับความรู้สึกของตัวเอง รักชาติยิ่งไม่ยอมรับ เอาแต่ส่ายหน้า อยู่อย่างนั้น
สุดท้ายหยดน้ำตาก็หลั่งริน จนต้องยกหลังมือขึ้นปาดน้ำตา แล้วก็เอาแต่จ้องมองหยกในมือ
“กูไม่ได้รักเฮียหรอก จริง ๆ นะ กูแค่คิดถึง.....แค่นั้นแหละ กูแค่คิดถึง”
--------------------------------------------------------------------------------------------
เอามาลงครึ่งนึงก่อน
ใครแอบอ่านแบบไม่แสดงตัว เปิดตัวซะดีๆ
หัวข้อ: รักเกิดที่ร้านก๋วยเตี๋ยว โดย aoikyosuke ตอน ถอยหนึ่งก้าว (18/12/2553) (อ่าน 351566 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก