ตอนสุดท้ายยแล้วว 
จะจบยังไงหนออออ ------------------------------------------------------------------------------------------
รักเกิดที่ร้านก๋วยเตี๋ยว ตอน มันเจ็บจะขาดใจ อยู่ตรงหน้าเธอ ธูปถูกจุดและปักไว้ในกระถางธูป เสียงดนตรีจีน ดังตลอดทั้งงาน
โคมหลากสีถูกจุด และแขวนไว้ที่เสา
รักชาติปักธูปแล้วเดินมาใส่เงินในกล่องบริจาค หย่อนเงินในกล่อง และยกมือขึ้นไหว้ โดยมีก๋วยเดินตามอยู่ใกล้ ๆ
“ขออะไร อยากรู้ บอกได้มั้ย”
ก๋วยหันไปมองใบหน้าของรักชาติและขมวดคิ้วมุ่น เมื่อคนที่เดินเคียงข้างเอาแต่หัวเราะ
ทำไมหัวเราะ ขอเรื่องไม่ดีหรือเปล่า เด็กโง่นี่ ยิ่งบ้า ๆ บอ ๆ อยู่ ไม่รู้ว่าขออะไรไป
“มีงิ้ว เคยดูงิ้วมั้ย เดี๋ยวดึก ๆ เขาจะเชิดสิงโตกัน หิว หรือเปล่า ไปซื้อลูกเกาลัดกัน มีอยู่เจ้าหนึ่งเขาเคยขายที่ตลาด แต่วันนี้เขาเอามาขายในงาน”
เสียงดังอึกทึก ทำให้ต้องตะโกนพูด และรักชาติก็สอดส่าย สายตาตามที่ตี๋หน้าโหดชี้ให้มองตาม
“อะไรนะเฮีย ผมไม่ได้ยิน พูดดัง ๆ หน่อย”
คนที่กำลังมึนกับ เสียง ทำให้ก๋วยต้องก้มลงตะโกนบอกใกล้ ๆ กับข้างหูของรักชาติ ได้ทีก็แกล้งเป่าเล่นจนคนที่ตั้งใจฟัง ต้องรีบยกมือขึ้นกุมที่หู ชี้หน้าด่า อยู่เป็นนาน เป็นที่สนุกสนานไป
“ไปซื้อลูกเกาลัดกินกัน” ก๋วยตะโกนบอก และรักชาติก็พยักหน้าแต่โดยดีทั้งที่มือยังกุมหูสองข้างของตัวเองอยู่
ไม่ได้หรอก เดี๋ยวเฮียแกแกล้งอีก เซ็งเลย
เพราะผู้คนมากมายที่กรูกันเข้ามาทำให้ก๋วยต้องรีบคว้าต้นแขนของรักชาติเอาไว้ และดึงให้เดินตามกันออกมา
และเจ้าตัวก็ยินยอมให้จับแขนพากันลากออกมาได้
“รักชาติ รักชาติ ได้ยินมั้ย ถ้าเกิดว่าพลัดหลงกัน ลื้อ ไม่ต้องหานะ ลื้อยืนอยู่ตรงไหนก็ยืนอยู่ตรงนั้น เดี๋ยวอั๊วจะเดินหาลื้อเอง ได้ยินมั้ยรักชาติ”
ก๋วยตะโกนบอก และรักชาติก็พยักหน้ารับ แล้วทำไมต้องพลัดหลงกันด้วยล่ะ คนแน่นขนาดนี้ จะทำยังไงไม่ให้พลัดหลงกันได้ล่ะ เฮียแกก็ประหลาด ไม่ยอมพกโทรศัพท์ แกบอกว่าเปลืองต้องมาคอยจ่ายเงิน
สรุปว่า งก ว่างั้นเถอะ แต่ที่รู้มาก็คือ เฮียแกใช้โทรศัพท์ไม่เป็น มีแบบนี้ด้วยเหรอ ไม่น่าเชื่อ
คิดได้เท่านั้น รักชาติก็จับให้มือของคนที่ดึงอยู่ที่ต้นแขนให้มากุมอยู่ที่มือ และกระชับฝ่ามือเอาไว้แน่น
“เฮีย จับมือแล้วกัน คนแน่นขนาดนี้ไม่มีใครรู้หรอกว่าเราจับมือกัน”
เสียงของรักชาติตะโกนตอบกลับมาและกระชับมือกับมือของก๋วยให้แน่นขึ้น
มือของรักชาติเหรอ
มือของลื้อ ที่อั๊วจับต้องได้ มือของคนที่ทำให้รัก
ทั้งที่ได้มาเที่ยวด้วยกัน แต่ก๋วยกลับอยากจะร้องไห้ ดีใจ ส่วนดีใจ เสียใจ ก็ต้องแยกออกจากกัน เพราะทำอะไรไม่ได้ นอกจากเก็บไว้ในใจเงียบ ๆ คนเดียว
เป็นครั้งแรกที่ได้จูงมือกัน ถึงแม้จะเป็นเพราะความจำเป็น แต่มันก็คือการได้แตะต้องสัมผัสคนที่รัก
ทำไมเวลาไม่เดินให้ช้าลง อั๊วอยากอยู่อย่างนี้กับลื้อไปนาน ๆ จริง ๆ นะรักชาติ
อยากจะหยุดเวลาเอาไว้ ถ้าหยุดได้แค่ตอนนี้ ก็คงดี แต่ทำไม่ได้ เวลายังคงเดินต่อไป ไม่ยอมหยุด
แล้วจะทำยังไง ตอนนี้ก็ทำได้แค่ ซึมซับ และจดจำความรู้สึกตอนนี้ให้ได้นานที่สุด ให้ได้มากที่สุด
“ถึงแล้วร้านเกาลัด กินอะไรอีกมั้ย มีบัวลอยน้ำขิง เดี๋ยวซื้อกลับไปกินกันดีกว่านะ อยู่ทางโน้นแน่ะ สงสัยเบียดกันเข้าไปดูงิ้วไม่ไหวแล้วล่ะมั้ง เอายังไง อยากดูมั้ย คนแน่นขนาดนี้ เดี๋ยวไปรับเครื่องรางหน่อยนะ ให้กู๋เฮงเก็บเอาไว้ให้ลื้อแล้ว ไหวมั้ย”
ก๋วยก้มลงมาถาม คนที่ยังหน้าระรื่น ยิ้มไม่หยุด
ลื้อชอบหรือไง คนแน่น ๆ ขนาดนี้ เดี๋ยวก็หายใจไม่ออกกันพอดี
“เฮีย ซื้อไปกินที่ห้องก็ได้ ได้มั้ย “
รักชาติตะโกนถาม แต่ก๋วยแทบไม่ได้ยิน จนต้องก้มหน้าลงมาหา เพื่อจะฟังให้ชัด ๆ ว่ารักชาติพูดอะไร
“ว่ายังไงนะ “
เสียงดังขนาดนี้ คงไม่ได้ยิน จะทำยังไงล่ะ เอาอย่างนี้แล้วกัน ลากเฮียไปเลยดีกว่า อยากกินขนมแล้ว หิว
รักชาติดึงมือของก๋วยให้เดินตาม และชี้ให้ดูที่ร้านเกาลัดที่มีคนแออัดเบียดกัน ไปยืนมุงดูกับคนอื่น ๆ ด้วย
เอาอันนี้ อันนี้แหละ อยากกินอันนี้
นิ้วของรักชาติชี้ไปที่ของที่อยากได้ และเงยหน้าขึ้นมองคนที่ยืนอยู่ข้าง ๆ ตี๋หน้าโหดพยักหน้าเป็นอันเข้าใจ
แค่เพียงเท่านั้นรักชาติก็ยิ้ม และชูสองนิ้วขึ้น เหมือนเป็นสัญญาณบอกว่า อยากได้ 2 ถุง ก๋วยพยักหน้า และแทรกกายเข้าไปในฝูงชน สั่งเกาลัดและยืนรอ ทั้งที่ยังจับมือรักชาติเอาไว้แน่น
หันหน้ามามองก็เห็นรักชาติพยายามจะเขย่งขา เพื่อดูให้ได้ว่าในร้านมีอะไรขายอีก
ใบหน้าและท่าทาง ที่อยากจะจดจำเอาไว้ ในความรู้สึกทั้งหมด
รักชาติ.... เฮียรักลื้อจริง ๆ นะ
แต่ลื้อจะไปแล้ว เฮียก็ไม่มีเหตุผลอะไรต้องรั้งลื้อเอาไว้
อยากให้ลื้อไปอย่างสบายใจ ไม่โกรธไม่เกลียดกัน
เท่านี้เฮีย ก็พอใจแล้ว แค่หวังว่า รักชาติจะจดจำช่วงเวลาที่เราอยู่ด้วยกันนี้ได้บ้าง
แค่หวังจะเป็นส่วนหนึ่งของความทรงจำของลื้อ เฮียหวังเท่านั้น แล้วเฮียก็อยากขอแค่เพียงเท่านั้นเอง
ดวงตาเรียวรี หันมาสบตากับรักชาติเป็นระยะ และส่งยิ้มเจือจางให้ รักชาติ ส่งยิ้มตอบกลับ แกล้งทำตาโตใส่บ้าง
ทำตาเหล่ใส่บ้าง จนก๋วยต้องหัวเราะออกมา
ก็เป็นซะแบบนี้ บ้าบอแบบนี้ แต่ก็เพราะเป็นลื้อ อั๊วถึงได้ชอบ เป็นเพราะลื้อเป็นตัวของลื้อเอง อั๊วถึงได้ชอบ
เพราะรักชาติเป็นอย่างที่รักชาติเป็น ........เพราะอย่างนี้สินะ ทั้งข้อดีและข้อเสีย ทุกอย่างที่รวมกันเป็นคน ๆ หนึ่ง
ผู้คนมากมายเบียดเสียดยัดเยียดกันเข้ามา จากจับมือเอาไว้
คราวนี้ ตี๋หน้าโหด เลยต้องใช้วิธี ยืนซ้อนอยู่ด้านหลังรักชาติ วางมือไว้บนไหล่ และใช้แขนกั้นคน
เพื่อจะแทรกตัวออกจากฝูงชนให้ได้ โดยที่รักชาติเป็นคนถือถุงเกาลัด และเป็นคนเดินนำหน้า
“หายใจไม่ออกว่ะเฮีย ทำไมคนแน่นขนาดนี้วะ จะเป็นลม มึนชิบหาย”
อยู่ใกล้ชิดกันขนาดนี้ จนแทบจะกลายเป็นกอดกันอยู่แล้ว
คนตัวเล็กกว่าเงยหน้าขึ้นบอกคนที่กันทางเดินให้ไม่ต้องเบียดเสียดกับผู้คนมากนัก
“ทนหน่อย เดี๋ยวก็เดินถึงแล้ว ไหวมั้ย เดี๋ยวไปซื้อน้ำกินทางโน้นแล้วกัน” ก๋วยก้มลงมาบอก และชะเง้อคอมองหาทางออก เบียดเสียด แทรกกายออกมาจนสุดทาง และดึงแขนรักชาติออกมายืนหาอากาศหายใจได้
“นึกว่าจะโดนอัดเป็นปลากระป๋องอยู่ในนั้นซะแล้ว” เสียงบ่นงึมงำ ของคนถือถุงเกาลัด ทำให้ก๋วยอมยิ้มกับท่าทางของคนที่ยืนอยู่เคียงข้าง
“อย่าบ่นน่ะ รอตรงนี้ก่อน อย่าไปไหน เดี๋ยวไปซื้อน้ำแป๊บเดียว”
รักชาติพยักหน้ารับแล้วยกมือขึ้นปาดเหงื่อ เพราะร้อนเหลือทน หันไปมองอีกที ก็เห็นก๋วยเดิน ลิ่ว ๆ แทบจะเป็นวิ่งข้ามถนนไปอีกฝั่ง เพื่อไปซื้อน้ำที่ร้านสะดวกซื้อมาให้คนที่ยืนรอ
เฮีย..................
เฮียคร้าบบบบบบบ เฮีย....
เฮียก๋วยจ๋า ทำไมใจดีจัง
รักชาติยืนอมยิ้ม ถือถุงเกาลัด แล้วชะเง้อคอ รอคนที่ข้ามไปอีกฝั่ง แล้วก็ก้มมองที่มือของตัวเองหัวเราะเสียงเบา ใจคิดไปถึงคนที่พาเดินฝ่าผู้คนออกมาได้ แล้วยิ่งหุบยิ้มไม่ได้
เฮียมานั่งรอ ตั้งแต่ทุ่มกว่า ๆ เอาข้าว เอาขนมมาให้บังคับให้กิน บอกว่าเข้าไปในงาน แล้วกว่าจะซื้อของกินได้มันลำบาก ให้กินไปก่อน จะได้ไม่หิว นั่งรอ จนกินข้าวหมด อาบน้ำแต่งตัวเสร็จเรียบร้อย ถึงพามาเดินเที่ยว
อยู่กับเฮียแล้วอุ่นใจ เหมือนมีพี่ชาย แต่บางเวลาก็รู้สึกว่ามีอะไรที่มากกว่านั้น
ไม่อยากให้ใครมายุ่งกับเฮีย หวง อยากจะเป็นคนสำคัญเพียงคนเดียว
ทำไมถึงเป็นแบบนี้ เฮียแกเป็นผู้ชายเหมือนกันนะโว้ย ไอ้รัก คิดอกุศลอะไรอยู่วะ ถ้าเฮียมีคนรัก จะทนได้หรือเปล่า ไม่เอา ไม่ให้มี ไม่ให้ใครมารักเฮียทั้งนั้น แล้วถ้าอยู่ห่าง ๆ กัน จะเป็นอะไรมั้ย
ทำไมจะไม่ได้ ได้สิ ทำไมจะไม่ได้ ต้องได้อยู่แล้ว แล้วทำไมถึงได้รู้สึกกับเฮียแบบนี้ ทำไมถึงได้รู้สึกแบบนี้
ยิ่งคิดก็ยิ่งไม่เข้าใจ เลยกลายเป็นว่ายืนขมวดคิ้วมุ่น ก้มมองมือของตัวเองอีกครั้ง แต่คราวนี้กลับยิ้มไม่ออก
เฮีย....เฮียก๋วย....ผมคิดอะไรไม่ดีกับเฮียจริง ๆ เหรอวะเนี่ย
ไอ้รักมึงเป็นอะไรของมึงวะเนี่ย ทำไมถึงคิดแบบนี้ขึ้นมาได้วะ มึงจะบ้าแล้วเหรอ ตายห่าแล้ว ไอ้บ้ารักชาติเอ้ย
ตี๋หน้าโหด ถือขวดน้ำเย็น ๆ มาแตะที่ข้างแก้ม จนคนที่ยืนครุ่นคิดบางอย่างอยู่ สะดุ้งสุดตัว และเงยหน้าขึ้นมองคนที่มายืนอยู่เคียงข้าง จ้องมองใบหน้าของอีกฝ่ายตาไม่กระพริบ และหัวคิ้วยิ่งขมวดมุ่นยิ่งกว่าเดิม
“เอ้า กินซะ แกะให้แล้ว” ขวดน้ำถูกยื่นให้ แต่รักชาติกลับส่ายหน้าไม่ยอมรับ เดินลิ่ว ๆ ผละจากออกมา นั่นทำให้ก๋วยงง กับท่าทีที่แปลกไป ของคนที่ทำหน้าเครียด รีบสาวเท้าเดินตาม มายื่นขวดน้ำให้ รักชาติก็ยังไม่ยอมหยุดเดิน จนสุดท้าย ก๋วยต้องดึงแขนเอาไว้ และเคลื่อนมือลงมากุมที่ฝ่ามือของรักชาติเอาไว้แน่น
นัยน์ตาคมก้มลงมองฝ่ามือของคนตรงหน้าที่กระชับฝ่ามืออยู่ที่ฝ่ามือของตัวเอง
สับสน ตอนนี้มีแต่ความสับสนว้าวุ่นที่เกิดขึ้นมาภายในใจ อยากจะสะบัดมือ แต่ไม่ได้สะบัดมืออก ไม่อยากให้อีกฝ่ายสัมผัสแต่เป็นแบบนั้นจริง ๆ หรือเปล่า
ขวดน้ำถูกยื่นให้ และก๋วยดึงถุงเกาลัดออกจากมือของรักชาติมาถือให้แทน
เหมือนเป็นการบังคับกลาย ๆ ให้รักชาติดื่มน้ำเย็น ๆ ซะ เพื่อให้ใจเย็นลงบ้าง
ใบหน้าเคร่งเครียด ท่าทางที่แปลกออกไป จนคนที่อยู่ใกล้ยังรู้สึก รักชาติเป็นอะไรไป จู่ ๆ ก็ กลายเป็นแบบนี้
สองคนจูงมือกัน เดินเรื่อย ๆ เพื่อกลับที่พัก ลืมคิดไปว่า ผู้คนรอบข้างจะคิดยังไงที่ผู้ชายสองคนมาเดินจูงมือกัน ลืมคิดถึงทุกอย่าง นาทีนั้น เหมือนมีกันอยู่สองคน มองไม่เห็นใคร
ต่างฝ่ายต่างไม่อยากคิดอะไรให้มากไปกว่านี้ แต่สิ่งที่รู้ คือความรู้สึกบางอย่างที่เคยเงียบสงบ กำลังประทุขึ้นอย่างช้า ๆ
ก๋วยพารักชาติเดินมาถึงหน้าห้องพัก ไม่ยอมปล่อยมือ จนกระทั่งไขกุญแจห้องเสร็จและเข้ามานั่งอยู่บนพื้นภายในห้องแล้ว ก็ยังไม่ยอมปล่อยมือออกจากกัน
เดี๋ยวมาต่อตอนดึกๆ นะ อิอิ
หัวข้อ: รักเกิดที่ร้านก๋วยเตี๋ยว โดย aoikyosuke ตอน ถอยหนึ่งก้าว (18/12/2553) (อ่าน 379548 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก