-
ข้อตกลงในการเข้ามาในเล้าเป็ดนะครับ กรุณาอ่านทุกคนนะครับ
เล้าแห่งนี้เป็นที่ที่คนชื่นชอบนิยาย boy's love หรือชายรักชาย หากใครหลงมาแล้วไม่ชอบ
กรุณากดกากบาทสีแดงมุมด้านขวาบนออกไปด้วยนะครับ
สรุปข้อสำคัญดังนี้
1.ห้ามละเมิดสิทธิส่วนตัวของคนแต่งและบุคคลในเรื่องทั้งหมด
2.ห้ามโพสต์ข้อความที่ไม่เหมาะสมและเกิดความขัดแย้ง
3.การนำเรื่อง ข้อความ รูปภาพมาโพส หรือนำข้อความใดๆไปโพสที่นี่หรือที่อื่นๆ กรุณาพยายามติดต่อขออนุญาตเจ้าของเรื่องก่อนนะครับ
4.ห้ามแจกเบอร์ แลกเมล บอกเมล แลก msn บนบอร์ด
โดยเฉพาะการบอกเบอร์ หรือเมลของคนอื่นโดยที่เจ้าของไม่ยินยอม
ให้ส่งหรือติดต่อกันทางพีเอ็มจะปลอดภัยกว่า
นิยายเรื่องนี้ได้รับอนุญาตจากคุณ aoikyosuke แล้ว
++++++++++++++++++++++++++++++++++
ร้านก๋วยเตี๋ยว
ไอ้บ้าก๋วย กันท่าดีเหลือเกิน กันท่าดีจังนะ แค่มากินก๋วยเตี๋ยว ก็อยากมาเห็นหน้าน้อง หมี่ แค่นี้เอง
กินแต่ก๋วยเตี๋ยวจนท้องอืดแย่แล้วเนี่ย
ฝนก็ตก
นั่งนาน ๆ ไอ้เหี้ยก๋วย มองตาขวางอีก
น้องหมี่ครับ พี่ชายน้องหมี่ทำไมดุได้ใจอย่างนี้ล่ะครับ
ผมกลัวจังเลย กลัวตายห่าเลย
ไม่แน่จริง กูไม่กล้ามาจีบหรอก น้องหมี่ออกจะน่ารัก ไอ้เหี้ยก๋วยก็กันท่าดีจริง ๆ
สั่งก๋วยเตี๋ยว โต๊ะอื่นมันให้น้องหมี่เสริฟ ทีโต๊ะกูมันเสริฟเอง แถมกระแทกถ้วยอีกต่างหาก
เซ็งแม่งจริง ๆ
ใครคนหนึ่งใช้นิ้วคีบตะเกียบและลากเส้นก๋วยเตี๋ยวเข้าปาก ชามที่ห้าเข้าไปแล้ว
วันนี้เป็นบ่ายวันเสาร์ที่ต้องมากินก๋วยเตี๋ยวร้านประจำ เพราะน้องสาวเจ้าของร้านสวยหยาดเยิ้มได้ใจ
แต่ไอ้เจ้าของร้าน หน้าโหดชิบหาย แถมบริการห่วยอีก ไม่นับน้องหมี่
น้องหมี่คนดีน่ารักยังไงก็น่ารักอย่างนั้น
ยิ้มแต่ละที หัวใจละลอย ลอยละล่อง ยะฮู้ แค่เห็นรอยยิ้มของน้องนาง หัวใจพี่ก็ลอยไปไกลแล้วจ่ะน้องหมี่จ๋า
น้ำแข็งในแก้ว ถูกวางกระแทกลงบนโต๊ะ
เจ้าของร้าน เสริฟเองอีกแล้ว
ทำไมไม่เห็นเหมือนมิวสิควีดีโอเลยว่ะ ที่น้องหมี่จะต้องทำตาเชื่อม หวานเยิ้มใส่กู
นี่เสือกเป็นไอ้ก๋วย กูล่ะหน่าย
สายฝนที่พัดกระหน่ำทำให้ลูกค้าคนนั้น พยายามมองออกไปข้างนอก แล้วก็กลับมากินก๋วยเตี๋ยวในชาม ที่มีลูกชิ้นมากกว่าปกติ
น้องหมี่แถมให้พี่แน่ ๆ เลย นั่นไงล่ะ ยิ้มแล้ว น้องหมี่จ๋า
อ้าวไอ้เหี้ย ก๋วย เสือกมายืนบังอีก ตาขวางอีกต่างหากแม่งกูเซ็งเลย
หลังจากเซ็งกับเจ้าของร้านมานาน ในที่สุดก๋วยเตี๋ยวในชามก็ถูกกินจนหมด พร้อมกับที่ลูกค้าคนนั้น เดินมาจ่ายเงินด้วยใบหน้าเซ็ง ๆ
50 เองเว้ย ทำไม 5 ชาม มันคิดห้าสิบเองวะ คิดซะถูกเลย แหม้ น้องหมี่มีใจให้ มันก็สบายอย่างนี้แหละวะ
แล้วดูไอ้ก๋วยมันทอนตังค์ กระแทกให้แบบนี้ โหย เบื่อเลย
หลังจากรับเงินทอนมาแล้ว ร่างนั้นก็เดินออกจากร้านด้วยท่าทีเซ็ง ๆ ยืนมองฝนที่ตก ทำท่าจะวิ่งฝ่าสายฝนออกไปหลายครั้ง และในที่สุด
เฮ้ย รู้สึกเหมือนมีใครมากางร่มให้ อ๊า น้องหมี่จ๋า ไม่ใช่เสื้อกันฝนแบบในเพลง แต่เป็นร่มเลยเหรอจ๊ะ น้องหมี่
อย่างนี้พี่ก็ดีใจตายเลยสิจ๊ะ
ใบหน้าที่ฉีกยิ้มกว้าง หันไปมองคนที่นำร่มมาให้ แล้วก็หน้าเหี่ยวลงทันที เมื่อเห็นว่า คนที่กางร่มให้เป็นใคร
“เอาร่มไป....” เสียงห้าว ๆ ทุ้ม ๆ ที่กระแทกเสียงบอก และยัดเยียดร่มใส่มือทำให้คนที่หันมามอง นิ่งอึ้งอย่างไม่อยากจะเชื่อ
เจ้าของร้านหน้าโหด เดินเข้าร้านไปแล้ว ทิ้งให้คนที่รับร่มมาถือไว้ ยืนงง แม้จะหันกลับเข้าไปในร้านอีก
แต่เจ้าของร้านหน้าโหดก็ไม่ได้สนใจ
ร่างนั้นจึงกางร่มออกเดิน เพื่อกลับบ้าน โดยมีสายตาของใครคนหนึ่งมองตาม
“ชอบเขาทำไมไม่คุยกับเขาดี ๆ ล่ะพี่ก๋วย แบบนี้เขาก็นึกว่าพี่เกลียดเขาสิ” เสียงน้องสาวที่ยื่นถ้วยให้สำหรับใส่น้ำก๋วยเตี๋ยว ทำให้ก๋วยต้องนิ่งมอง ก่อนจะถอนหายใจยาวเหยียด
“หมี่....ถ้าพี่ทำได้พี่ทำไปนานแล้ว...หมี่อย่าให้เขารู้แล้วกันว่าหมี่มีแฟนแล้ว เดี๋ยวเขาไม่มากินก๋วยเตี๋ยวร้านเรา พี่คงเสียใจแย่เลย”
พี่ชายหน้าโหด หันมาพูดพร้อมกับส่งยิ้มเศร้า ๆ ให้กับน้องสาว สายตายังมองฝ่าสายฝน มองหาคนที่เพิ่งเดินออกจากร้านไป แล้วก็กลับมาสนใจกับการลวกเส้นก๋วยเตี๋ยวต่อ
อย่างน้อยวันนี้ ก็มากินก๋วยเตี๋ยวที่ร้าน อย่างน้อยก็ได้เจอ แค่นี้ก็พอแล้ว ไม่กล้าเรียกร้องอะไรมากมายเลยจริง ๆ
TBC.
-
เข้ามาตัดริบบิ้นฉลองเรื่องใหม่ให้กับกั้งครับ :mc4: :mc4: :mc4: :mc4: :mc4:
ลงชื่อเป็นสมาชิกด้วยคน " ชอบกินก๋วยเตี๋ยว " อิอิ
มอบให้เพื่อเป็นกำลังใจครับ > > > > > > :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2:
-
เจิมๆ เรื่องใหม่น่ารักเชียว :L2:
มาลงเป็นสามาชิก ชอบกินก๋วยเตี๋ยว ด้วยคนค่ะ
-
เอ๋ ใครจะเป็นนายเอกน่า... :m12:
เรื่องใหม่อีกแล้ว :m4:
-
:impress: :impress: :impress:
เหอๆๆแบบนี้มันน่าเห็นใจก๋วยจริงๆๆ
เอาใจช่วยนะครับผม เชียร์ๆๆ
เป็นกำลังใจให้ครับเรื่องใหม่สนุกดีครับ
:impress: :impress: :impress:
-
โห หนะคนเรา :serius2: อยากกัดลุงฟ้าจริงๆๆๆ มาก่อนเราอีกแล้ว ลุงฟ้าเรด้าชื้อที่ไหนอะฝากซื้ออันนึง
พี่เป็นกำลังใจให้นะจ๊ะ แค่ฟังชื่อก็เล้าใจแล้ว อ่านแล้วก็หน้าติดตาม มาต่อเร็วเรว
-
มาเป็นลูกค้าร้านก๋วยเตี๋ยวด้วยคน อิอิ
-
เรื่องของนักเขียนในดวงใจ ไม่อ่านไม่ได้แล้ว
รอตอนต่อไปครับ
-
เนื้อเรื่องน่าติดตามดีใจเลยครับ ชักอยากรู้แล้วสิว่าจะรักกันได้ไง :oni2:
-
ชอบเรื่องนี้มากกกกกกกกกกกกก ชอบผลงานคุณเท็นทุกเรื่องเลย ฮามากๆ
-
มาตามอ่านด้วยอีกคนจ้า :m4:
เรื่องนี้น่าหนุกๆๆๆ :m1:
รอตอนต่อไป อิอิ
-
อ่านตอนแรกแล้วนึกถึงเพลง
"ก๊วยเตี๋ยวหน้าใสกับใจโทรมๆ" (ชื่อนี้ป่าวหว่า)
:laugh: :laugh:
ลงชื่อชอบกินก๊วยเตี๊ยวด้วยคนคร้าบบ
-
ก๋วยเตี่ยววว
เอิ้ก ๆๆ รีบมาเสิร์ฟไวไวน่ะคับ
หิวแว้ววววว :m1:
-
เรื่องนี้ต้องอ่าน ชื่อ aoikyosuke การันตีได้อยู่แล้วว่าต้องสนุกแน่แน่ o13
-
รักเกิดที่ร้านก๋วยเตี๋ยว
ตอน เส้นหมี่ต้มยำชามนี้ของแฟน
ไอ้เหี้ยก๋วย บังอีก กูมากินก๋วยเตี๋ยวร้านมึงนี่กูมาหาน้องหมี่นะ กันท่า เดี๋ยวกูก็จีบน้องมึงในมหาวิทยาลัยเลย
รักชาติ นั่งเซ็ง เบื่อโลกสุดขีด เมื่อหันไปแล้วพบว่า ไอ้เจ้าของร้าน มันยืนบังน้องหมี่ซะมิดเลย
หวงเหลือเกิน หวงอะไรนักหนาวะ
กูอุตส่าห์มากิน ยังอยากมีปัญหาอีก
"เส้นหมี่น่ารัก....เอ้ย เส้นหมี่ต้มยำชามครับ" นายรักชาติ ตะโกนสั่งก๋วยเตี๋ยวชามที่ 2 แล้วภายในเวลาไม่ถึง
สามสิบวินาที ก๋วยเตี๋ยวก็ถูกนำมาวาง กระแทกปังเข้าให้บนโต๊ะ เล่นเอารักชาติ กลืนน้ำลายลงคอ
เร็วเหลือเกินนะ เดี๋ยวกูก็เบิ้ลอีกชามแล้วมึงจะหนาวไอ้ก๋วย
"เอิ้ก"
เสียงเรอ ทำให้ก๋วย แอบหัวเราะในความบ้าบอของคนไม่กลัวตายที่นั่งเซ็ง ที่หยิบตะเกียบมาคีบเส้นหมี่เข้าปาก
อดทนดีนะ มาจีบ ยัยหมี่ได้ทุกวัน ถ้ารู้ว่าน้องสาวมีแฟนแล้ว จะทำหน้ายังไงวะรักชาติ
หน้าตาน่ารักดี แก้มขาวจริง ๆ พวกไม่ได้ทำงานหนักก็งี้แหละนะ เรียนกับเล่น ดูยังไงก็น่ารัก
เจ้าของร้านหน้าโหด หน้ามันวับ แต่งกายด้วยเสื้อยืดเก่า ๆ และกางเกงขาก๊วย ลากรองเท้าแตะ
กลับไปประจำที่ และอมยิ้มจนน้องสาวต้องแซว
"แฟนพี่ก๋วยมาแน่ะ ยิ้มไม่หุบเลยนะ"
เสียงแจ๋ว ๆ ของน้องสาวทำให้ก๋วยต้องยกมือขึ้นเขกหัวน้องสาวหนึ่งครั้ง
"เขามาหาหมี่หรอก พี่มันอาภัพ เขาไม่แลพี่หรอกน่ะ" เสียงที่ตอบกลับมา เจือความเศร้าเล็ก ๆ แต่ใบหน้าก็ยังยิ้มได้
"พี่ก๋วยของหมี่คนดีของสังคม เดี๋ยวสักวัน แฟนพี่ก็เห็นความดีล่ะน่า เชื่อหมี่เถอะ"
คำปลอบใจทำให้พี่ชายยิ้มได้มากขึ้น และตั้งหน้าตั้งตา หยิบเส้นก๋วยเตี๋ยวมาลวกแล้วใส่ชามเพื่อเตรียมให้กับลูกค้าคนต่อไป
ไอ้ก๋วย มันตบหัวน้องหมี่ โอ้ยยยยยยยยย คลุ้มคลั่งโว้ย คลุ้มคลั่ง ไอ้พี่ชายเลว แบบนี้น้องหมี่โดนรังแก
พี่จะพาน้องหมี่หนีไปจากขุมนรกนี้ให้ได้ น้องหมี่จ๋า น้องหมี่ รอพี่นะจ๊ะ
รักชาติรำพึงรำพันกับตัวเอง ก่อนจะตะโกนเรียกเจ้าของร้านอีกครั้ง
"เก็บตังค์ด้วย" และก็เหมือนเดิม ดวงตาของรักชาติมองที่น้องหมี่ ในขณะที่คนที่เดินลิ่ว ๆ มาหาคือก๋วยเหมือนเดิม
เซ็งชีวิต มันจะกันท่าไปถึงไหนวะเนี่ย
"15 บาท"
โอแม่เจ้าโว้ย กูแดกลูกชิ้นเป็นว่าเล่น แถมเบิ้ลสองชาม มันดันคิด 15 บาท แม่งดีจริง ๆ
หนังสือที่ว่างอยู่บนโต๊ะเลื่อนหล่นลงกับพื้นและรักชาติต้องรีบคว้า แต่ช้ากว่าใครคนหนึ่งที่คว้าเอาไว้ได้
และนำกลับมาวางไว้ให้บนโต๊ะ โห่ กันท่ากูชิบหาย แต่มีน้ำใจเหมือนกันนี่หว่า
"เอ่อ เอ่อ ขอบใจ"
คำพูดที่กลั้นใจตอบ แต่ก็เป็นไปตามมารายาท
ชั่วขณะหนึ่ง รักชาติเหมือนเห็นบางอย่างที่ระยิบระยับในดวงตา และเหมือนคนตรงหน้าอมยิ้มน้อย ๆ
แต่สุดท้ายก็กลับเป็นเหมือนเดิม สงสัยกูจะประสาทหนักนะเนี่ย
เศษเงินถูกนำมาวางเป็นค่าอาหารมื้อนี้ และร่างนั้นก็ลุกขึ้นยืน
"ลายมือสวยดีนะ"
คำพูดเบา ๆ ของเจ้าของร้านทำให้รักชาติต้องหันไปมองอีกครั้ง
อะไรนะ ลายมือสวย ลายมือใครสวย ไอ้ก๋วยพูดกับกูเหรอ สงสัยหูฝาด
รักชาติเดินออกจากร้านโดยยังมิวายหันไปส่งยิ้มหวานให้น้องหมี่ ที่จำใจต้องส่งยิ้มกลับมาให้
ทั้งที่สงสารพี่ชาย
ก๋วยยืนมองภาพนั้นนิ่ง ๆ แล้วก้มหน้าก้มตา หั่นผักบุ้ง ก่อนจะมองคนที่เดินออกจากร้านไปอย่างช้า ๆ แล้วก็ถอนใจยาว
รู้ก็รู้ว่าไม่มีวันได้มา ก็ยังเสนอหน้าไปให้เขาเกลียดอีก กูหนอกู
ฝ่ามือของน้องสาว วางไว้ที่ไหล่ของพี่ชาย และบีบเบา ๆ เหมือนเป็นการปลอบใจ
"อย่างน้อยเขาก็มาไงพี่ก๋วย อย่างน้อยพี่ก๋วยก็ได้เห็นหน้าแฟนพี่ก๋วยแล้วนี่ หมี่พูดถูกมั้ยพี่"
ก๋วยหันไปมองน้องสาวแล้วก็ส่งยิ้มเศร้า ๆ ไปให้
ก็จริงนะ มันก็จริง
อย่างน้อยก็ได้เจอ ถึงเขาไม่รู้ แต่ก็ยังได้เจอ แค่นี้ก็สุขใจถมเถไปแล้ว
TBC...
-
:L2: หนุกดีชอบนิยายทุกเรื่องของคนนี้ เอาใจช่วยนะก๋วย
-
เอาใจช่วยให้รักกันเร็วๆ ครับ
รอตอนต่อไปครับ
-
:impress: :impress: :impress:
เศร้าจังอะ สงสารพี่ก๋วยจัง
เอาใจช่วยครับผม สู้ๆๆพี่ก๋วย
:impress: :impress: :impress:
-
เอาใจช่วยครับ รอตอนต่อไปอยู่น๊าาาา
มาต่อไวๆล่ะครับ :m1: :m1:
-
เรื่องนี้น่ารักจัง :m1:
รออ่านตอนต่อไปค่ะ
:m1: :m1: :m1:
-
โอ๊ะ เรื่อนี้บรรยากาศดีจัง
อ่านแล้วนึกภาพตามง่ายดี
แล้วก็อยากกินก๋วยเตี๋ยวด้วยอ่ะ :o8:
-
อะ มารอดูตอนต่อไป :a11:
-
เข้ามาต้อนรับเรื่องใหม่แหละ
ขอบอกว่าเรื่องนี้สนุกดี
ไม่เชื่อลองอ่านต่อดิ
-
น่ารักจัง :m1: :m1: :m1: :m1:
เข้ามาให้กำลังใจคนโพสต์ก่อนไปเกาะช้าง :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2:
-
อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกก เฮียก๊วย กะ รักชาติ มาเล้าแล้วหรอ
ชอบ ชอบจริงๆ เรื่องนี้
รักเฮียน๊า เหอๆๆๆ :o8:
-
รักเกิดที่ร้านก๋วยเตี๋ยว
ตอน คนกำลังมีความรัก
อ้าว แม่ง ไอ้เหี้ยก๋วยนี่หว่า หิ้วถุงผักมาแต่ไกลเลย เห็นหน้าแม่งก็เซ็งแล้ว นี่ถ้าไม่ใช่พี่ชายน้องหมี่นะ
จะไม่สนใจเลย แม่ง หวงน้องชิบหาย อะไรจะหวงปานนั้น กับคนอื่นไม่เป็น แต่กับกูนี่หวงจางงงงงง
กันท่าดีจางงงงงงง แม่ง เกลียดขี้หน้ามันจริง ๆ เลยว่ะ
แต่น้องหมี่น่ารัก ต้องทำใจไปกินก๋วยเตี๋ยวร้านมัน ไม่งั้นแล้วก็ไม่เจอน้องหมี่คนสวย
น้องหมี่ น้องหมี่จ๋า ดาวในใจพี่รักจริง ๆ ถ้าไม่มีไอ้ก๋วยมายืนเกะกะจะดีกว่านี้มาก
รักชาติเดินก้มหน้าก้มตา แต่แอบนินทาคนที่เดินผ่านจากไปแล้วอยู่ในใจ ทำหน้าเซ็งโลกสุด ๆ
ก็ธรรมดาแหละ คนไม่ได้มีความสัมพันธ์อะไรกัน นอกจากลูกค้ากับพ่อค้า
มันก็แบบนี้แหละ เห็นก็ทำเหมือนไม่เห็นกันไป แต่ซวยแต่เช้า ทำไมกูต้องมาเจอไอ้ก๋วยด้วย
ทำไมไม่เป็นน้องหมี่ ทำมายยยยยยยยยยย ทำไม
นายรักชาติ เดินคิดด้วยความเซ็ง
แต่ตี๋ หน้าโหด ที่ใส่เสื้อกล้าม และกางเกงขาก๊วย ลากรองเท้าแตะ เดินหิ้วของพะรุงพะรัง
โดยมีผ้าขนหนูสีหม่นพาดอยู่ที่ไหล่ กลับอมยิ้ม และก้มหน้าก้มตาซ่อนรอยยิ้มเอาไว้ ไม่ให้คนที่เดินสวนมาได้เห็น
แล้วก็หันกลับไปมองคนที่เดินผ่านไปอีกครั้ง
ก่อนจะยิ้มอย่างสดชื่น
ดีแล้วที่กลับทางนี้ ไม่นั่งรถสามล้อกลับ ไม่อย่างนั้น ก็ไม่ทันได้เจอรักน่ะสิ
ถึงจะต้องหิ้วของหนัก ๆ ก็ช่างมันเถอะ ได้เจอรักก็พอ แค่นี้ก็ทำให้มีกำลังใจแล้วล่ะ
เจอรัก.........ใช่.........เจอรัก........เจอคนที่ทำให้หลงรัก
วันนี้รัก ทำหน้าตายุ่งเหยิงแต่เช้าอีกแล้ว
ทำไมถึงชอบทำหน้าเครียดเวลาเจอกันด้วย
ก็คงเป็นเพราะว่า เกลียดแหละนะ คงเกลียดที่คอยแต่กันท่า รักชาติลื้อไม่อยากเจออั๊วหรอก แต่อั๊วอยากเจอลื้อจริง ๆ นะรักชาติ
อยากเจอ คิดถึง
"คิดถึง"
เฮียก๋วยของน้องหมี่ รำพึงรำพันกับตัวเอง แล้วเดินหิ้วถุงผักและของสดสำหรับทำก๋วยเตี๋ยวเดินไปยังร้านของตัวเอง
ลงมือเปิดร้าน ครุ่นคิดอะไรอยู่คนเดียว อย่างเพลิดเพลิน มีความสุขตั้วแต่เช้า
เจอรักชาติได้ยังไงนะ
แล้วเห็นว่ารักชาติ น่ารักตอนไหน
ก็คงเป็นตอนนั้น ตอนที่รักคีบลูกชิ้นเข้าปากตอนที่ทำหน้าบึ้ง ในวันที่อากาศครึ้ม ๆ ฝนยังไม่ทันหยุดตก แล้วก็คิดว่าไม่มีลูกค้าเข้าร้านเลย
แต่รักก็เข้ามา แล้วก็สั่งก๋วยเตี๋ยวมากินในสภาพที่เปียกปอน
ไม่รู้ว่าเพราะอะไร.......
ตั้งแต่วันนั้น ก็ชอบ ทั้งที่ตั้งใจว่าจะทำงานหาเงินมาส่งน้องเรียน ไม่คิดเรื่องอื่น นอกจากทำงานหาเงิน
แต่คนคนหนึ่ง...............ก็เดินเข้ามาคว้าหัวใจไปอย่างง่ายดาย
โดยที่ไม่ทันรู้ตัว ก็ตกหลุมรักไปแล้ว
แต่..............
ที่รักชาติมาหา คือน้องสาว แล้วน้องสาว ที่จับปฏิกิริยาได้ ก็รู้เข้าจนได้
หมี่ไม่ห้าม แถมยังสนับสนุน มันก็ดี แต่สงสารน้องสาวที่มีแฟนแล้วยังต้องมาคอยส่งยิ้มให้รักชาติอีก
แล้ว อั๊วเองก็ทำอะไรไม่ได้ ได้แต่มอง แล้วก็ทำเป็นฮึดฮัดโมโหไป ก็เท่านั้น
ทั้งที่.........จะไม่ทำอย่างนั้นก็ได้
แต่ก็อยากให้รักเห็นว่า มีใครคนหนึ่ง ที่จะมาปรากฎอยู่ในดวงตา ยามเมื่อจ้องมอง
ถึงจ้องมองด้วยความเกลียด แต่ยังไงก็ได้เข้าไปอยู่ในสายตาของรัก
รอยยิ้มของตี๋หน้าโหด เจือจางไปด้วยความทุกข์และเจียมตัว
เอาอะไรไปเทียบล่ะ รักชาติเป็นนักศึกษา อนาคตไกล ส่วนตัวอั๊ว ก็เป็นได้แค่ไอ้ตี๋ขายก๋วยเตี๋ยวไปวัน ๆ
เรียนยังไม่จบ ม. 6 ด้วยซ้ำ ต้องอาศัยไปเรียนศึกษาผู้ใหญ่ตอนเย็น ๆ หลังปิดร้าน
หน้าตาผมเผ้า ก็ได้เท่านี้ สักวันก็เป็นแค่อาเจก แก่ ๆ เฝ้าร้าน
แต่รักชาติ อนาคตยังอีกยาวไกล หน้าตาดี มีการศึกษา
รู้ตั้งแต่ต้นแล้ว ว่าไม่สมหวัง ก็ยังอยากที่จะเก็บเอาไว้เงียบ ๆ ภายในใจไปตลอด
แค่ได้เก็บไว้ในใจ เก็บไว้ในมุมเล็ก ๆ ให้คิดถึงได้ในวันหนึ่ง แค่ให้เอาไปบอกกับลูกหลานได้ว่า
อาเจก ก็เคยมีความรักเหมือนกัน เป็นความรักที่ไม่ได้หวังอะไรอย่างอื่นตอบแทน แค่หวังว่าจะเข้าไปอยู่ในดวงตาคู่นั้นยามจ้องมองมาก็เท่านั้น
ตี๋หน้าโหด เทน้ำลงไปในหม้อต้มก๋วยเตี๋ยว จัดของให้เข้าที่ แล้วเดินมาจัดการยกโต๊ะเก้าอี้สำหรับลูกค้า
"พี่ก๋วย....หมี่"
"อย่าเรียกพี่สิ ม๊าลื้อสอนให้เรียกเฮีย ลืมทุกทีเลย"
เสียงเอ็ดเบา ๆ ของพี่ชาย หันไปเอ็ดน้องสาวที่เดินลงมาจากชั้นสองของตัวบ้าน แล้วเรียกพี่ชาย
ก๋วยล้วงมือลงไปในกระเป๋ากางเกงขาก๊วยแล้วหยิบเงินมานับส่งให้
"ตั้งใจเรียนนะหมี่"
รอยยิ้มของพี่ชายส่งให้กับน้องสาว โดยที่น้องสาวพนมมือไหว้ แล้วรับเงินมาไว้ในมือก่อนจะคว้าหนังสือเรียนและหันมาส่งยิ้มให้อีกครั้ง
"อั๊วไปเรียนแล้วนะเฮียก๋วย" น้องสาวแกล้งลากเสียงยาว ๆ แล้วก็หัวเราะ
"ถ้าเจอแฟนเฮีย แล้วอั๊วจะกลับมาเล่าให้ฟัง"
คำบอกเล่าของน้องสาว ทำให้ก๋วยนึกเขิน ยกมือขึ้นลูบที่เส้นผมของตัวเอง แล้วก็หัวเราะอย่างอาย ๆ
"ลื้อก็พูดเกินไปหมี่...รักชาติเกลียดเฮียจะตาย พูดไปเรื่อย"
ใบหน้าของพี่ชาย ที่ชอบทำหน้าเคร่งขรึมยิ่งทำให้น้องสาวอมยิ้ม
เฮียก๋วย เฮียคงไม่รู้หรอกว่า เวลาที่เฮียพูดถึงพี่รักชาติน่ะ เฮียทำหน้ามีความสุขแค่ไหน
เวลาเฮียตกหลุมรักเนี่ย เฮียดูสดใสร่าเริง ดีจริง ๆ อยากให้พี่รักชาติเขารักเฮียเหมือนที่เฮียรักเขาจังเลย
TBC...
-
ชอบค๊าบบบ :m1: :m1: :m1:
เฮียก๋วยยยย.. เอายาใส่ก๋วยเตี๋ยวแล้วรุกฆาตเลยๆๆๆ :laugh:
-
มันไม่เบื่อมั่งรึไงเนี่ย กินเหมือนเดิมทุกวัน
แล้วถ้าวันไหนรักไม่มากิน ก๋วยจาขาดใจป่าวเนี่ย
-
เฮียก๋วยนี่โรแมนติกแฮะ 555
-
เฮียก๋วย มีความสุข :m1:
-
ถ้าเฮียก๋วยถอดรูปเงาะ สงสัยจะหล่อจนรักชาติต้องตะลึง อิอิอิ
-
เฮียก๋วยสู้ๆ o13
-
ใครก็ได้ช่วยบอกที
ตกลง ใครเป็นพระเอก ใครเป็นนายเอกเนี่ย... o2 o2 o2
-
รักชาตินี่ไม่เคยรู้อะไรกะเค้ามั่งเลยนะเนี่ย :o :o :o :o
สู้ต่อไปนะเฮียก๋วย~ :m1: :m1:
-
:impress: :impress: :impress:
สงสารก๋วยอะครับ
แล้วไมไม่ถอดรูปเงาะอะก๋วย
อิอิ เป็นกำลังใจให้ครับผม ชอบๆๆ
:impress: :impress: :impress:
-
มาเชียร์ก๋วยเต็มที่ :a2:
เป็นกำลังใจให้ :m13:
-
มาอัพให้อีกตอนก่อนไปนอน :m13:
--------------------------------------------------------------------------------------------
รักเกิดที่ร้านก๋วยเตี๋ยว ตอนนินทา
"เฮียก๋วย ไม่รำมวยจีนเหรอ เช้า ๆ เขามีรำมวยจีนกันที่สวนสาธารณะนี่นะเฮีย วันนี้ปิดร้านด้วย ไม่ไปรำเหรอ"
หมี่เอ่ยถามพี่ชายที่นั่ง ดีดลูกคิด และจดบันทึกตัวเลขรายรับรายจ่ายอยู่
"เฮียก็ว่าจะไปนะ แต่เดี๋ยวต้องไปเรียนตอนแปดโมงเช้า ที่จริงวันนี้คงได้หลายตังค์ถ้าเปิดร้าน แต่ว่าต้องไปเรียนแล้ว
เฮียว่าถ้าจบ ม. 6 แล้วหมี่เรียนจบ เฮียจะไปลองเรียน ปริญญาตรีบ้างดีมั้ย เฮียก็อยากได้ปริญญาบ้างจังเลยนะหมี่"
ก๋วย นั่งดีดลูกคิดแล้ว ก็พูดอะไรไปเรื่อยเปื่อย ก่อนจะรินชาจากกาใส่ในถ้วยเล็ก ๆ และยกซด
"หมี่ว่าเฮีย หาแฟนดีกว่า พี่รักชาติเขาอาจจะแอบชอบเฮียก็ได้นะใครจะไปรู้" น้องสาวแกล้งหยอกล้อจนทำให้พี่ชาย
เขิน นั่งยิ้มอย่างอาย ๆ แล้วก็ลุกขึ้นไปคว้าชุดนักศึกษาเดินหนีน้องสาวทันที
"แฟนเฮียหล่อจริง ๆ นะ พี่รักชาติแฟนเฮีย พี่รักชาติแฟนเฮีย"
เสียงแว่ว ๆ ของน้องสาวยังดังเข้าในโสตประสาทของก๋วย แล้วหนุ่มตี๋หน้าโหด ก็ได้แต่อมยิ้ม แล้วเดินไปอาบน้ำแต่งตัว
หมี่เอ้ยหมี่ มีแต่ลื้อแหละที่เห็นว่ารักชาติเป็นแฟนอั๋ว รักชาติได้ยินเขาคงเกลียดเฮียตายเลยหมี่เอ้ย
กันท่าน้องสาว แต่ตัวเองชอบซะเอง เดี๋ยวรักชาติก็ขำไม่ออกหรอกหมี่เอ้ย
ก๋วย คิดนั่นคิดนี่ไปเรื่อย ก่อนจะจัดการอาบน้ำแต่งตัว เพื่อไปเรียน ทั้งที่ใจก็ยังครุ่นคิดถึงใบหน้าของคนที่ชอบมาทำหน้าหงิกหน้างอทุกครั้งที่เจอกัน
เมื่อวาน รักชาติไม่มาที่ร้าน ไม่รู้ว่าเป็นอะไรหรือเปล่า หายไปแค่วันเดียวก็คิดถึงแล้ว แล้วถ้าเกิดว่ารักชาติไม่มาชอบหมี่แล้ว จะทำยังไงดีนะ ถ้าถึงตอนนั้นก็ไม่ได้เห็นหน้า แล้วจะทำยังไงดี
"เกลียดหน้าแม่งจริง ๆ นะ แต่น้องสาวมันโดนใจกู เออ จริง ๆ โดนใจกูจริง ๆ อ้าวไอ้ห่านี่ กูรักจริงหวังแต่ง
ไม่งั้นก็ไม่ฝ่าด่านไอ้พี่ชายหน้าโหดของน้องหมี่ไปนั่งเฝ้าน้องหมี่เช้าเย็นหรอก ฮ่า ฮ่า ฮ่า"
รถเมล์ในเช้าวันอาทิตย์ แทบไม่มีคนขึ้น แต่เมื่อถึงป้าย ก๋วยที่กำลังคร่ำเคร่งกลับได้ยิ้มหน้าบาน
เมื่อเห็นว่าขึ้นมาแล้วได้เจอกับ
"รักชาติ"
คนที่กำลังคุยโทรศัพท์อย่างเพลิดเพลินไม่สนใจใครยังคงพูดต่อไปเรื่อย ๆ และหัวเราะกับเพื่อน
ส่วนก๋วย เดินไปนั่งอยู่ที่นั่งถัดไปแล้ว ด้วยอาการใจเต้นไม่เป็นส่ำ ไม่นึกว่าจะได้เจอ
รักชาติไปไหนแต่เช้า เมื่อวานก็ไม่เห็นหน้า แต่วันนี้ได้เจอ ดีแล้วล่ะ ที่ออกมาแล้วได้เจอ
ดีแล้ว ดีใจจังเลย
"มันชื่อก๋วย แต่แม่งหวงน้องสาวชิบ เออ กูก็ว่าจะลองหาวิธีอยู่เหมือนกัน กูไม่ถูกชะตาว่ะ
หน้าโหด ตาก็ดุ แถมยิ้มไม่เป็นอีก ขายของภาษาอะไรวะ ทำเป็นแต่หน้าดุ ดุ"
เสียงคุย โดยมีตัวเองไปเกี่ยวข้องด้วย ทำให้คนที่นั่งอยู่ด้านหลัง นิ่งฟังเงียบๆ อย่างตั้งใจ
ไม่ได้ตั้งใจแอบฟัง แต่ได้ฟังแบบเต็ม ๆ หู รักชาติ เสียงลื้อนี่น่ารักดีนะ ถึงจะด่าอั๋ว แต่เสียงน่ารักดี
ก๋วยนั่งอมยิ้ม ฟังคำด่า คำนินทาของคนที่พูดไม่หยุด พูดไปหัวเราะไป
อย่างน้อยลื้อก็จำอั๋วได้นะ จำว่าอั๋วหน้าโหด ตาดุด้วยใช่มั้ย อั๋วเป็นอย่างนั้นใช่มั้ยล่ะ
ก็แล้วถ้าไม่ให้ทำหน้าแบบนั้น เดี๋ยวก็เผลอยิ้มนะสิ ลื้อนี่ไม่รู้อะไรเล้ย ว่าเวลาลื้อมาที่ร้าน
อั๋วต้องพยายามทำหน้าโหด ๆ มากแค่ไหน ไม่อย่างนั้น หมี่มันก็ล้อ หาว่ายิ้มแป้นเวลาลื้อมา
รักชาติยังคงพูดไปหัวเราะไป ก่อนจะกดวางสาย เมื่อถึงป้ายที่ต้องลง
โดยมีใครคนหนึ่ง เดินตามลงไปด้วย
ร่างนั้นรีบเดินตามหลังมา โดยที่รักชาติไม่ได้สนใจว่าเป็นใคร ก่อนที่ตี๋หน้าโหดจะเดินจากไป
กลับคิดอะไรได้บางอย่าง ร่างนั้นหยุดยืนนิ่ง ๆ แล้วใบหน้านิ่งเฉย ก็หันไปบอกคนที่เดินก้มหน้าก้มตาอยู่ด้านหลัง
เอ่ยบอกเสียงเบาแต่ทำให้รักชาติต้องเงยหน้าขึ้น และถึงกับสะดุ้งเมือเห็นว่าคนตรงหน้าเป็นใคร
"อั๋วไม่ได้ทำเป็นแต่หน้าโหดหรอกนะ หน้าตอนยิ้มอั๊วก็ทำเป็น"
รอยยิ้มเจือจางที่ผุดขึ้นที่ใบหน้า ทำให้รักชาติยืนนิ่งตะลึงค้าง เมื่อรับรู้ว่าใครที่เดินตามหลังมาเป็นใคร
ตายห่าแล้ว ไอ้ก๋วย กูนินทามันซะเละ แบบนี้ ก็ อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกก น้องหมี่ น้องหมี่
ทำไงดี ทำไงดี ไอ้ก๋วยมันนั่งอยู่ข้างหลังตลอดเลยเหรอ งั้นมันก็ได้ยินหมดแล้วสิเนี่ย เวรแล้ว แม่งเอ้ย
ก๋วยเดินจากไปแล้ว โดยมีรักชาติยืนอ้าปากค้างนิ่งอยู่อย่างนั้น
ลื้อเวลาทำหน้าตาเอ๋อ ๆ แบบนั้นน่ารักดีไม่เบาเลยรักชาติ ก๋วยเดินอมยิ้มคิดถึงใบหน้าของคนที่เพิ่งไปทักออย่างมีความสุข แต่รักชาติกำลังยืนนิ่งอึ้งหน้าเครียด
เวรแล้วกู แล้วคราวนี้กูจะกล้าไปกินก๋วยเตี๋ยวร้านไอ้ก๋วยได้ยังไงเนี่ย น้องหมี่จ๋า น้องหมี่ น้องหมี่พี่รักจะทำยังไงดี
TBC....
-
จึ้ก!!
ถอดรูปเงาะเร็ว ๆ นะพี่ก๋วย อิอิอิ
-
:impress: :impress: :impress:
อ่าครับผม ชอบๆๆอ่าครับ
แล้วเมื่อไร่พี่ก๋วยจะถอดรูปเงาะอะครับ
เป็นกำลังใจให้เสมอครับ
:impress: :impress: :impress:
-
อ๊ากกกกกกกกกก
พี่ก๋วย น้องรักชาติ รักกันเร็วๆ นะ :m1:
-
โอ๊ะ โย๊ะ โหย????
ท่าจะเจอเรื่องสนุก ๆ ซะแล้วสิเนี่ย นายรักชาติ
ว่าแต่แนวเรื่องแปลกดีนะครับ สนุกมากเลยอ่ะ
รีบ ๆ มาลงต่อเร็ว ๆ นะครับ
-
เฮียก๋วย สู้ต่อปายยยยยยยยย
-
สงสารเฮียก๊วยจัง
รักชาติมองเฮียหน่อยดิ :o
-
ไม่ดูตาม้าตาเรือ อิอิ
-
เม๊าท์ระยะเผาขน
:laugh: :laugh: :laugh: :laugh:
-
เมื่อไหร่ เฮียจะหล่อซะทีหละ :mc4: :mc4: :mc4:
-
อ้ายยยย ๆ ๆ ๆ สนุกสนาน
"อั๋วไม่ได้ทำเป็นแต่หน้าโหดหรอกนะ หน้าตอนยิ้มอั๊วก็ทำเป็น"
เหงื่อแตกเลย :try2:
มาไม่ให้ซุ่มให้เสียง อย่างงี้เค้างอนนะก๋วย :angry2: 55+(งอนแทนรักชาติ)
มาต่อเร็ว ๆ นะคะ
-
มาเป็นสมาชิกในเรื่องนี้ด้วยคน
เป็นกำลังใจให้เฮียก๋วยค้าบบบบบ
-
กลับมาตามจิกคนแต่ง :o8: :o8:
คิดถึงรักชาติแล้วอ่ะ รีบกลับมาเร็ว ๆ นะครับ
-
:m32: รอเฮียก๋วยอยู่นะจ๊ะ
-
:m4:...ดีใจจิงๆ...มีคนเอาเรื่องของพี่เท็นมาลงเล้าแล้ว....
คิดถึงเฮียก๋วย กับรักชาติที่สู้ดดดดดดดดด :m1:
ว่าแล้วไปหาหนมกินดีกว่า.....แง่วววววววววววว :oni1:
-
มาป็นกำลังให้เฮียก๋วยคร๊าบ
เฮียก๋วยสู้ๆๆๆ
:a2: :a2:
-
มาอัพตอนใหม่เพิ่ม และเพิ่มความน่าสงสารให้เฮียก๋วย :sad2:
แล้วจะงดอัพซักพักนะคับ ไม่ว่าง :laugh: :laugh:
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
รักเกิดที่ร้านก๋วยเตี๋ยว
ตอน สงสัยต้องรอชาติหน้าตอนบ่าย ๆ
“เส้นหมี่หน้าใส เอ้ยน้ำใส ไม่ใส่ถั่วงอก”
เช้าวันเสาร์ รักชาติผู้อาจหาญ ยังกล้าบากหน้ามาที่ร้านของก๋วย และทิ้งกายลงนั่งที่เก้าอี้ไม้ ที่เก่า เวลาเดิม
เอาสิวะ เดี๋ยวจะหาว่าไม่เจ๋งจริง
กล้าทำกล้ารับ
หน้าด้านด่า กูก็ต้องหน้าด้านมาให้ด่า
เพื่อน้องหมี่ เพื่อน้องหมี่ เพื่อน้องหมี่ ท่องเอาไว้ ท่องเอาไว้
แต่เหตุการณ์กลับไม่เป็นดั่งใจของรักชาติเมื่อมองซ้ายมองขวา นอกจากไอ้ตี๋หน้าโหด ในชุดฟอร์มพร้อมทำงาน
เสื้อยืดสีขาว กับกางเกงขาก๊วย ลากรองเท้าแตะ โดยมีผ้าขนหนูผืนเล็ก ๆ พาดอยู่ที่บ่า เงยหน้าขึ้นมองคนที่กล้ามาท้าทาย แล้วก็ก้มหน้าแอบลอบยิ้มเล็กน้อย
มองเข้าสิรักชาติ หมี่มันไปซ้อมเชียร์
กล้าดีนะรักชาติ อั๊วนึกว่าลื้อ กลัวจนไม่กล้ามาที่ร้านซะแล้ว แกล้งไปนิดเดียวเอง เห็นวันก่อนยืนหน้าซีดเลย
แต่วันนี้ก็ยังมา กล้า ๆ แบบนี้สมเป็นลื้อจริง ๆ รักชาติ อย่ารีบถอดใจง่าย ๆ แล้วกัน ถ้าเกิดรู้ว่า หมี่มีแฟนแล้วแล้ววันนี้แฟนหมี่มารับแต่เช้า ลื้อจะทำยังไงล่ะนั่น
“น้ำแข็งแก้วสิเฮีย น้ำเปล่าไม่เอาน้ำอัดลม”
เอาสิวะ เดี๋ยวนึกว่ากูกลัวมัน อย่างไอ้รักชาติไม่มีกลัวหรอก กะอีแค่ หน้าโหดนิดเดียว ไม่กลัวเว้ย
ลูกค้าคือพระเจ้า ไอ้ก๋วยมันก็ต้องคิดแบบนี้ เอาเงินมาให้ถึงร้าน ไม่บริการ ก็ให้มันรู้ไปสิวะ
“ปึง”
เสียงแก้วน้ำวางกระแทกอยู่บนโต๊ะ โดยที่รักชาติเงยหน้าขึ้นมอง และเปิดขวดน้ำเทน้ำลงไป
ทั้งที่ยังจ้องหน้าคนที่ยกน้ำมาเสริฟ อย่างไม่วางตา
ไม่กลัวเว้ย ขืนกลัวมึง กูก็อดเจอน้องหมี่สิวะ จ้องได้จ้องไป มึงจ้องกูได้ กูก็จ้องมึงได้เหมือนกัน
ก๋วยยืนมองหน้าของคนที่รินน้ำใส่แก้ว แล้วต้องรีบกลับไปลวกเส้นก๋วยเตี๋ยวมาเสริฟให้ เพราะขืนยืนอยู่นาน ๆ
อาจจะเผลอส่งยิ้มให้รักชาติเพราะกลั้นรอยยิ้มเอาไว้ไม่ไหว
เก้าโมงเช้า ยังไม่ค่อยมีลูกค้า แต่รักชาติมาก่อนคนแรก วันนี้ใส่ชุดนักศึกษา สงสัยว่าจะมีเรียนตอนเช้า
เห็นพกสมุดกับหนังสือมาด้วย
ตาหวานนะ มองดี ๆ แล้วตาหวานใช้ได้เลย เสียอย่างเดียว เจอกันทีไรทำหน้าบึ้งทุกที
ชามก๋วยเตี๋ยวถูกยกมาวางไว้ให้บนโต๊ะ และเมื่อรักชาติกำลังจะเติมเครื่องปรุง
เจ้าของร้านกลับทิ้งกายลงนั่งฝั่งตรงข้าม จ้องหน้าของคนที่เติมเครื่องปรุงเสร็จแล้วคีบเส้นก๋วยเตี๋ยวเข้าปากอย่างไม่ออกอาการตื่นเต้นแต่ประการใด
เอาสิวะ อย่างมากก็แค่จ้อง กลัวตายห่าเลย จ้องได้จ้องไปสิ กูหน้าด้านพอเว้ย ไม่ด้านจริง กูไม่ถ่อมาหรอก
โธ่ ไอ้ก๋วย กะอีแค่นั่งจ้อง เด็ก เด็ก เอาสิวะ ทำได้มากกว่าจ้องหน้า ก็เอาสิ
“ลื้อไม่ควรเทน้ำปลาใส่เข้าไปเยอะ ๆ แบบนั้นนะ เดี๋ยวก็เป็นโรคไต ตายไปจะทำยังไง”
คนที่นั่งอยู่ตรงข้ามเอ่ยบอก และรักชาติก็เงยหน้าขึ้น วางตะเกียบลง ทั้งที่ปากก็ยังเคี้ยวไม่ยอมหยุด
หน้าโหดชิบ ยิ้มไม่เป็นจริง ๆ ด้วย แม่ง โรคไตบ้านมันดิ กลัวเปลืองก็บอกมาเหอะ แหม้ ทำเป็นห่วงใยกู
กูตายไว ๆ มึงก็ดีใจอะดิ กันท่าเห็น ๆ เลยนี่หว่า
“ไตหาหัวจาม ตามหาหัวใจเหรอเฮีย”
ยังมีการเล่นมุก รักชาติที่ไม่ได้กลัวเกรง ใบหน้าดุ ๆ ของตี๋หนุ่มหน้าโหด เอ่ยบอกแล้ว ก็ก้มหน้าก้มตาลงคีบเส้นก๋วยเตี๋ยวเข้าปากต่อไป
ก๋วยลุกขึ้นเดินจากไปแล้ว เมื่อมีลูกค้าเข้าร้าน
ส่วนรักชาติ ยกมือขึ้นลูบหน้าผากตัวเองที่มีเหงื่อเม็ดเล็ก ๆ ผุดขึ้นมา
เหี้ยแม่ง กลั้นใจพูดไปเลยนะนั่น นึกว่าไอ้ก๋วยมันจะยกเก้าอี้ทุ่มหัวแล้วมั้ยล่ะ ตาดุชิบ หน้าก็โหดโคตร ๆ
เกือบตายแล้วมั้ยล่ะกู
รักชาติผู้อาจหาญ แอบถอนหายใจ แล้วหันไปมองเจ้าของร้านอีกครั้ง กูจะตายคาร้านไอ้ก๋วยมั้ยเนี่ย
ก๋วยที่ตั้งหน้าตั้งตาลวกเส้นก๋วยเตี๋ยว แกล้งทำเป็นนิ่งเฉย ทั้งที่กลั้นรอยยิ้มเอาไว้แทบไม่อยู่ และเมื่อรักชาติหันกลับไปจัดการกับก๋วยเตี๋ยวในชาม เจ้าของร้านจึงได้ยิ้มออกมา
รักชาติหนอรักชาติ
ชอบมาทำให้ยิ้ม เรื่อยเลย
บางทีอั๊วก็อยากจีบลื้อนะ แต่ไม่รู้ว่าต้องทำยังไง ลื้อมันปากเก่ง หน้าตาน่ารัก แถมยังใจกล้าอีกด้วย
แบบนี้หายาก น่าเอามาเป็นแฟน แต่เสียอย่างเดียว
ลื้อคงไม่ชอบอั๊วหรอก ดูยังไงลื้อก็ไม่มีทางมาพิศวาสอั๊วได้
งั้นลื้อ ก็เป็น .............ที่รักในใจอั๊วต่อไปก็แล้วกันนะรักชาติ
เอารักมาฝากหน่อย มาทำให้หัวใจแห้งเหี่ยวได้มีสีสันบ้าง
ลื้อคงไม่รู้หรอกว่า มีคนแถมลูกชิ้นให้ แล้วก็เห็นว่าลื้อหน้าใสกว่าน้ำก๋วยเตี๋ยว
ถ้าวันหนึ่ง ฟ้าฝนเป็นใจ ชาติหน้าหวังว่าอั๊วจะได้ลื้อมาเป็นแฟนนะรักชาตินะ
ก๋วยก้มมองน้ำก๋วยเตี๋ยวในหม้อ แล้วก็เงยหน้าขึ้นมองคนที่ยังตั้งหน้าตั้งตาคีบลูกชิ้นใส่ปาก
คิดอะไรกันวะ อย่าว่าแต่ชาติหน้าเลย ต่อให้ชาติหน้าตอนบ่าย ๆ รักชาติก็ไม่มีทางหันมาสนใจคนอย่างอั๊วหรอก
มาให้เห็นหน้า แค่นี้ ก็ดีใจจะตายแล้ว
TBC….
-
เฮียแกน่าสงสารจริง
ชอบเค้าก้อจีบดิวะ
-
อ่า อยากอ่านอ่ะครับ
เอามาลงไว ๆ นะคร้าบบ :m13:
-
จะหนีไปหนายยย อ่ะครับ :m13: :m29:
-
ฮา..........................ได้อีกกกกกกกก o13
-
อุอุ ว่าแต่ร้านของเฮียแกอยู่ที่ไหน
จะได้ถ่อสังขารไปแอบดูเขาจีบกันแบบแปลกๆ
เผื่อจะได้จำไปจีบลูกค้าที่ร้านมั่ง
-
แล้วเฮียไม่กล้าจีบ
แล้วรักชาติจะรู้ได้ยางไงวะเนี่ย
กลุ้มแทนเฮียก๋วยจริงๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
o2 o2 o2 o2 o2
-
แว๊บมาอัพเพิ่มเติม เดี๋ยวคนอ่านขาดใจซะก่อน :laugh:
ตอนนี้ เฮียก๋วยน่าสงสารหรือเปล่าเนี่ย? :a11:
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
รักเกิดที่ร้านก๋วยเตี๋ยว ตอน ไปไหนมา
เจ็บคอ แล้วก็ไอมาตลอดหลายวันนี้ ทำยังไงก็ไม่หาย ไปหาหมอแล้ว หมอบอกว่าเป็นหลอดลมอักเสบ เซ็งจริง ๆ ไปที่ไหนก็ไอค่อก แค่ก ค่อก แค่ก กลัวคนอื่นรังเกียจด้วย
แล้วยิ่งวันนี้ด้วยแล้วนะ จะเข้าไปที่ร้านก๋วยเตี๋ยวก็ไม่ได้ เดี๋ยวน้องหมี่เห็นเข้าจะรังเกียจเอา
รักชาติเดินผ่านร้านก๋วยเตี๋ยวตลอดสองสัปดาห์นี้ ทั้งที่คิดถึงน้องหมี่คนสวย แต่ก็ต้องจำใจอดทนเอาไว้
โดยที่ไม่รู้ว่ามีใครที่กินไม่ได้นอนไม่หลับ เพราะการไม่ได้เห็นหน้าของรักชาติ
“เฮียก๋วย....พี่รักชาติเขาอาจยุ่ง ๆ ก็ได้นะ เลยไม่ได้มา”
เสียงของน้องสาว ทำให้ก๋วยที่กำลังชะเง้อคอมองหาคนที่มักจะมากินก๋วยเตี๋ยวทุกวัน
แล้วก็ต้องหันไปจัดการลวกเส้นก๋วยเตี๋ยวต่อไป เก็บอาการเอาไว้ ทำเหมือนไม่ได้รู้สึกอะไรมากมายที่รักชาติไม่มาหา แต่น้องสาวก็สังเกตเห็นได้ชัด
เฮียหนอเฮีย รอพี่รักชาติอยู่ไม่ใช่หรือไง
แล้วก็ทำเป็นเฉยทั้งที่เฮียคอยมองแต่ถนนตลอดเวลาไม่เป็นอันขายของแล้วนั่น
พอทักไป ก็ทำเป็นตั้งหน้าตั้งตาทำก๋วยเตี๋ยวไม่สนใจ
แล้วพี่รักชาติหายไปไหนของเขากันล่ะ ปล่อยให้เฮียชะเง้อคอรอคอยแบบนี้ ใช้ได้ที่ไหนกันเนี่ย
“เฮีย ไม่คิดถึงพี่รักชาติเหรอ” หมี่เอ่ยถามพี่ชายที่ทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้ แล้วก็ได้เห็นว่าพี่ชายส่ายหน้าแล้วก็ทำเป็นไม่สนใจต่อไป
คิดถึงเขาจะแย่แล้วไม่ใช่หรือไงเฮีย แล้วทำเป็นวางฟอร์มไปได้
“เฮียพี่รักชาติมาแล้ว” :m11:
แค่เพียงได้ยินที่น้องสาวบอก ก๋วยแทบจะวิ่งไปรอที่หน้าร้าน แต่ถูกน้องสาวดึงแขนเอาไว้
“ล้อเล่นน่ะเฮีย ไหนว่าไม่คิดถึงไง แล้วทำไมต้องรีบด้วยล่ะ” เมื่อก๋วยหันมาเห็นหน้าน้องสาวที่ยืนส่ายหน้าแล้วก็ไม่รู้จะทำยังไง
“คิดถึงพี่รักชาติเหรอเฮีย” น้องสาวยังคงถามคำถามเดิม แล้วก็ได้คำตอบเป็นท่าทางของพี่ชายที่เดินมายืนก้มหน้าเงียบ ๆ อยู่หน้าหม้อน้ำซุป ก๋วยยังคงส่ายหน้า ทั้งที่จิตใจว้าวุ่นกระวนกระวาย
เฝ้าแต่คิดถึงคนที่ไม่ยอมมาที่ร้านสักที
หรือว่ารักชาติจะเบื่อแล้ว หรือว่ารักชาติจะไม่มาจีบหมี่แล้ว หรือว่ารักชาติ ย้ายหอพักไปแล้ว
หรือว่า................หรือว่า
ใบหน้าที่หมองเศร้า ท่าทางที่เหม่อลอยเป็นพัก ๆ ทำให้หมี่ต้องเดินมายืนข้าง ๆ และจ้องหน้าของพี่ชายด้วยความสงสาร
“ทำไมเฮียไม่บอกชอบเขาไปเลยล่ะเฮีย เก็บไว้อย่างนี้มันดีเหรอ ถ้าเกิดวันหนึ่ง อยู่ดี ๆ พี่รักชาติเขาหายไป เฮียของหมี่ได้ทำหน้าเศร้าตลอดชีวิตกันพอดีนะเฮีย เฮียก็อย่าไปทำหน้าโหดใส่พี่รักชาติเขาสิ เขาอาจจะกลัวเฮียจนไม่อยากเข้าร้านก็ได้นะ”
กลัวจนไม่กล้าเข้าร้านงั้นเหรอ กลัวจนไม่กล้าเข้าร้าน
แต่เมื่อก่อนไม่ได้กลัวนี่ ไม่ได้กลัวแน่ ๆ แต่ไม่รู้ว่าทำไมถึงหายไป
ไม่รู้จริง ๆ
“เฮียมันไม่คู่ควรหรอกหมี่.....ถ้าขืนบอกว่าชอบ....รักชาติคงรังเกียจเฮีย...ถ้าเขาเป็นผู้หญิงเฮียก็อาจจะกล้าจีบ
แต่นี่ เป็นผู้ชาย ........จะให้เขามารักมาชอบเฮียมันเป็นไปไม่ได้หรอกหมี่ ... ช่างมันเถอะ เฮียไม่คิดอะไรแล้ว อย่างมากก็แค่เศร้า ๆ ไม่กี่วัน เดี๋ยวมันก็คงหาย” :m17:
คำพูดของพี่ชายทำให้น้องสาวหน้านิ่วคิ้วขมวด ก็เฮียเอาแต่คิดแบบนี้ ทั้งที่ไม่ลงมือทำ
ถ้าเกลียดก็จะได้รู้ไปเลยว่าเกลียด แต่นี่ .......... เฮียนะเฮีย จะดูถูกตัวเองไปถึงไหนนะ
พี่ชายกับน้องสาว ที่ถกเถียงกัน ต้องหยุดไปชั่วขณะ เมื่อมีลูกค้าเข้าร้าน
น้องสาวเป็นคนยกชามไปเสริฟ ในขณะที่พี่ชาย เป็นคนปรุง
“เฮีย เฮีย เกาเหลาไม่ใส่ผักบุ้ง ถุงหนึ่ง”
รักชาติยกมือปิดปาก แล้วเดินมาสั่งก๋วยเตี๋ยวที่หน้าร้าน ที่นั่งไม่มีว่างเลยสักที่ แต่อยากเห็นหน้าน้องหมี่สักนิด
ก๋วยเงยหน้าขึ้นมองคนที่มายืนสั่งก๋วยเตี๋ยว แล้วแทบจะทำที่ลวกเส้นก๋วยเตี๋ยวหล่นด้วยความตกใจ
ก้มหน้าก้มตา หยิบผักมาลวกเกาเหลาให้
ทั้งที่หัวใจเต้นระรัว มือไม้สั่น ไม่คาดคิด ไม่คาดคิดว่ารักชาติจะมา
ใบหน้าที่พยายามจะข่มรอยยิ้มเอาไว้ แต่ข่มไม่ได้อีกต่อไปแล้ว
รอยยิ้มปรากฏที่ใบหน้าของตี๋หน้าโหด ดวงตาเรียวรีเหลือบมองคนที่ยืนปิดปากอยู่หน้าร้าน
เก็บอาการดีใจเอาไว้ไม่อยู่
“แค่ก แค่ก แค่ก “ เสียงไอของคนที่ยืนอยู่หน้าร้านทำให้ก๋วยต้องเงยหน้ามองแบบเต็ม ๆ ตา รักชาติไม่สบายเหรอ
ไม่สบายแล้ว แล้ว กินยาหรือยัง ทำไมไม่รู้จักดูแลตัวเอง ทำไมถึงไม่รู้จักดูแลตัวเองแบบนี้ แบบนี้มันน่าห่วง
น่าเป็นห่วง ลื้อไม่ได้เรื่องจริง ๆ นะรักชาติ ทำไมต้องทำให้อั๊วเป็นห่วงด้วย
“ไม่ต้องกลัวน้ำลายกระเด็นลงหม้อก๋วยเตี๋ยวหรอกเฮีย อยู่ซะห่างขนาดนี้”
ถ้าไม่ปากกล้าคงไม่ใช่รักชาติ แต่กล้าพูดแบบนี้ก็แสดงว่ารักชาติตัวจริง
ร่างที่ยืนอยู่ตรงหน้าชะเง้อคอมองเข้าไปในร้าน
เพื่อมองหาน้องสาวของเจ้าของร้านแบบไม่เกรงใจเจ้าของร้านเลยสักนิด
“ลื้อมองอะไรรักชาติ”
เสียงเคาะที่ลวกก๋วยเตี๋ยวทำให้รักชาติต้องสงบท่าทีลงหน่อย แล้วก็หันมามองตี๋หน้าโหดที่พยายามกลั้นรอยยิ้ม และทำหน้าดุเหมือนเดิม ไอ้ก๋วย ไม่ได้ดีขึ้นเล้ยยยยยยยยยย ดุยังไงก็ดุอย่างนั้น หน้าก็โหด ตาก็ดุ
แม่งเซ็งเลย
“ไปไหนมาตั้งนาน ไม่รู้บ้างหรือไงว่ามีคนคิดถึง” o12
เพราะว่ารถวิ่งสวนไปสวนมา เพราะว่าคนในร้านเสียงดังหรือเพราะว่า รักชาติไม่ตั้งใจฟังก็เป็นได้
ใบหน้าที่หันมาหาคนที่ยืนลวกก๋วยเตี๋ยวและค่อยยิ้มออกมา ก่อนจะตอบคำถามที่ทำให้
ก๋วยต้องยืนนิ่งอึ้งอย่างคาดไม่ถึง พร้อมกับหัวใจที่วูบไหวด้วยความยินดี รู้สึกเหมือนตัวลอย รู้สึกเหมือนว่าบังคับให้ใบหน้าไม่ยิ้ม ไม่ได้อีกแล้ว ดวงตาเรียวรีไหวระริก เมื่อจ้องมองคนที่ยืนอยู่ตรงหน้า ด้วยหัวใจพองโต
“อ๋อ เหมือนกันเลยเฮีย” :m30:
TBC….
------------------------------------------------------------------------------------------
ตอนหน้า เมื่อเฮียก๋วยชวนรักชาติไปเดท โครตจะโรแมนติก (?) เลย
-
แอบสปอยต์มานิดหน่อยนะคนโพสต์
เอามาลงเลยมะได้เหรอ
ใจร้ายยยยยยยยยยยยยอะ
แต่ขอขอบคุณที่เอามาลงเพิ่มนะค้าบบบบบ
:oni1: :oni1: :oni1:
-
:m30: :m30: :m30: :m30: :m30: :m30: :m30:
เฮียก๋วยสู้ๆ โว๊ยยยยย :laugh: 5555+
ถึงจะแอบสงสารก็เหอะ :m20:
แต่เฮียคงมีความสุขแบบเข้าใจผิดไปได้วูบนึง :เฮ้อ:
มาต่อเร็วๆ นะค้าบ อิอิ :m13:
-
:impress: :impress: :impress:
รักชาติตอบไปแบบนั้นเดี๋ยวเฮียก็เข้าใจผิดหรอก
สงสารเฮียจังอะครับ เป็นกำลังใจให้เฮียต่อไปครับผม
:impress: :impress: :impress:
-
รักชาตเค้าคิดถึงน้องหมี่ว้อยเฮีย
รอตอนต่อไปครับ
-
สงสารเฮียจังเลย :m15: :m15: :m15:
-
เอาใจช่วยนะก๋วย :a2:
รอตอนต่อไปค่า
-
:pighaun: กรี๊ดๆ สลบ
-
:o8: :o8: :o8:
-
มันได้ยินว่าไรล่ะนั้น
-
สงสัยต้องให้น้องสาวจับเฮียไปแปลงโฉมซะละ เห็นว่าน้องสวย พี่อาจจะสวยบ้าง :laugh: :laugh:
เอ๋ หรือว่าเฮียเป็นนายเอกเหรอ :m23:
-
อยากเห็นเฮียแปลงโฉมคร๊าบ
สู้ต่อไปนะอั้ยมดแดง เอ๊ย!!เฮีย :a1: :a1:
-
:laugh: :laugh: :laugh:
รอ รอ รอ ตอนต่อไป :laugh: :laugh:
-
รีบ ๆ มาต่อจิ ไม่งั้นนะ
เค้าจะ... :m15:
เค้าจะ... :กอด1:
เค้าจะ... :m31:
เค้าจะ... :a12:
เค้าจะ...
เค้าก็จะรอต่อไปอ่ะจิ :m23: (มะโร้จะทำไงอ่ะ ทำได้แค่นี้แหละ)
-
มาเพิ่มอีกตอน ต้อนรับบางคนที่เพิ่งกลับจากการเดท :m4: :mc4:
มาดูความโครตตต จะ โรแมนติก (มั้ง) ของเฮียก๋วย ตอนขอเดทครั้งแรกกันนะคับ :laugh:
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
รักเกิดที่ร้านก๋วยเตี๋ยว ตอน ชวนไปเที่ยว
ไอ้ก๋วยมันเป็นห่าอะไรของมันวะ วันนี้มันเอาก๋วยเตี๋ยวมาเสริฟแบบดี ๆ ไม่กระแทกชาม แถมยังไม่ทันสั่ง น้ำก็มาวางอยู่บนโต๊ะเรียบร้อยแล้ว o12
วันนี้คงเป็นวันฤกษ์ดีแน่ ๆ แม้กระทั่งน้องหมี่ ก็ยิ้มให้อีก ชีวิตนี้ช่างเป็นสุขนักหนา ยิ่งไอ้ก๋วยไม่กันท่ายิ่งสวรรค์เลยล่ะแบบนี้ โชคดีอะไรขนาดนี้ว๊า :m1:
รักชาติ คิดเข้าข้างตัวเอง แล้วก็หันไปมองน้องสาวของเจ้าของร้านแล้วก็ หันกลับมายิ้มให้ชามก๋วยเตี๋ยว
น้องหมี่ หน้าใส แต่เซ็งหน้าไอ้ก๋วยหน้าโหด ดุชิบ แต่วันนี้มันกินอะไรผิดสำแดงหรือเปล่าวะ ใจดีเกินเหตุหรือว่ามันจะมีแผนอะไร
ก๋วยยืนมองรักชาติที่ทำหน้าครุ่นคิดอยู่ห่าง ๆ แล้วก็อมยิ้ม เมื่อถูกน้องสาวแกล้งตีเบา ๆ ที่แขน
“แฟนใครล่ะนั่นเฮีย นั่งทำหน้าน่ารักอยู่นั่นนะ แฟนเฮียหรือเปล่า ว่าแต่ว่านะเฮีย พี่รักชาติหน้าตากับชื่อไม่เข้ากันเลยเนอะ น่าจะชื่อ น่ารัก มากกว่านะ หมี่เป็นผู้หญิงยังว่าน่ารักเลย ไม่รีบจีบ ๆ ซะ เดี๋ยวก็โดนใครคว้าเอาไปหรอกเฮีย”
คำแนะนำของน้องสาวทำให้ก๋วยต้องนิ่งคิด อยู่นาน หลายวันก่อนเข้าใจผิดว่ารักชาติคิดถึง เผลอดีใจมากไปหน่อย แต่ที่ไหนได้ รักชาติ บอกว่าซื้อก๋วยเตี๋ยวสองถุง เอาเหมือนกัน เท่านั้นแหละหน้ายิ้ม ๆ เลยกลายเป็นหุบยิ้มทันที :sad2:
ลือมันน่ารัก จริง ๆ นะรักชาติ อั๋วก็กลัวใครจะถูกลื้อคว้าไปเหมือนกัน เดี๋ยวใครคว้าเหรอ ใจเด็ดขนาดนั้น จะมีใครกล้าคว้าล่ะ จะไปคว้าใครมากกว่า ล่ะไม่ว่า ใจกล้าปากกล้า แบบนี้ อยากได้มาเป็นแฟนจริง ๆ ลื้อจะคิดยังไงเนี่ย ถ้ารู้ว่าอั๊วชอบลื้อ
“ต้องจีบเลยเหรอ เฮียจีบไม่เป็นหรอก”
หมี่ถึงกลับหัวเราะออกมา เมื่อฟังคำตอบของพี่ชาย เฮียจีบไม่เป็น ไม่ใช่ไม่กล้าจีบ แต่จีบไม่เป็นงั้นเหรอเนี่ย
เฮียหนอเฮีย เรื่องคิดเงินหาเงิน เก็บเงินเก็บ ทำงาน เฮียเก่งจริง ๆ แต่จีบพี่รักชาติเฮียจีบไม่เป็นเหรอ
แล้วแบบนี้มันจะพัฒนาไปได้ยังไงล่ะเฮีย
“ชวนพี่รักชาติไปไหนสิเฮีย มีที่ไหนที่อยากไปล่ะ เฮียก็ชวนซะ ถ้าว่าง พี่รักชาติอาจจะไปก็ได้นะเฮียแล้วเฮียก็ชมบ้างสิ บอกว่าพี่รักชาติน่ารัก แล้วก็อย่าไปทำหน้าดุใส่พี่รักชาติเขาสิเฮีย”
ท่าทางนิ่ง ๆ และหัวคิ้วที่ขมวดเข้าหากัน พร้อมกับครุ่นคิดไปต่าง ๆ นา นา มันต้องชมเหรอ แล้วก็ชวนไปไหนเหรอ ชวนไปไหนล่ะ ไม่รู้จะไปไหน ไม่เคยไปไหนนอกจากไปซื้อของที่ตลาดกับไปเรียนที่โรงเรียน แล้วจะชวนไปไหนดีล่ะ
ก๋วยนิ่งคิดเพียงแว่บเดียว ก็ก้าวเดินอย่างรวดเร็ว ไปยืนอยู่ตรงหน้าของรักชาติและเอ่ยบอกเสียงดังฟังชัด
“รักชาติลื้อน่ารัก พรุ่งนี้ลื้อต้องไปตลาดกับอั๊ว ตีห้าครึ่ง” o22
แล้วก๋วยก็เดินกลับไปลวกเส้นก๋วยเตี๋ยวต่อไป
ท่ามกลางความมึนงงของลูกค้าที่หันมามองกันทั้งร้าน แต่เจ้าของร้านไม่ได้รู้เรื่องด้วยเลย หมี่ถึงกับกลั้นเสียงหัวเราะเอาไว้ไม่อยู่ ส่วนรักชาติถึงกับสำลักน้ำก๋วยเตี๋ยว และหันไปมองเจ้าของร้านที่ยังอยู่ในชุดฟอร์มเดิม
คือเสื้อยืด สีขาวหม่น ๆ และกางเกงขาก๊วย ลากรองเท้าแตะเก่า ๆ
รักชาติแทบจะกลืน เส้นก๋วยเตี๋ยวไม่ลง ในขณะที่ก๋วย ยังเก็กหน้าโหดเหมือนเดิม
ไอ้ห่าก๋วย ผีจีนเข้ามันหรือไงวะ มีแผนอะไรหรือเปล่าวะเนี่ย มาบังคับให้ไปตลาดด้วยแต่เช้า
นึกว่ากูกลัวตายเลย บอกแล้วไม่แน่จริงไม่ใช่ไอ้รัก หรือว่ามันจะทำอะไรวะ
กล้าท้ากูก็กล้าไปวะ หรือว่ามันจะตกลงเรื่องน้องหมี่ ก็ดี จะได้รู้กันไปเลย ให้มันรู้แน่นอนกันไปเลยดีกว่า
ว่าไอ้ก๋วยมันจะตั้งรับยังไง รอมานาน รอดูท่าทีของมันมานาน
ก็ดีเหมือนกัน คราวนี้จะได้รู้เรื่องกันไปเลย พูดกันตรง ๆ แบบนี้แหละ จะได้ไม่มีอะไรคาใจต่อกัน
ก๋วยชวนรักชาติไปเที่ยว
แต่รักชาตินึกว่าก๋วยชวนไปรบ
รักชาติกำมือแน่น และหันกลับไปมองตี๋หน้าโหดอีกครั้ง ก่อนจะคีบเส้นก๋วยเตี๋ยวใส่ปากด้วยท่าทีสงบนิ่ง
ศึกครั้งนี้ใหญ่หลวงนัก น้องหมี่จ๋า ช่วยเป็นกำลังใจให้พี่รักชาติด้วย เพื่อหมี่ พี่จะทำเพื่อหมี่
ไม่รู้ว่าพรุ่งนี้พี่จะมีชีวิตรอดกลับมาหรือเปล่า แต่เพื่อเป็นการพิสูจน์รักแท้และความจริงใจที่พี่รักมีให้น้องหมี่
พี่จะไป ไม่ว่าจะมีอุปสรรคแค่ไหน พี่ก็จะก้าวข้ามไปหา รักชาติหันไปมองหมี่ที่กำลังส่งยิ้มมาให้ แล้วยิ่งมีกำลังใจเพิ่มขึ้น
น้องหมี่จ๋า น้องหมี่ พี่จะทำเพื่อน้องหมี่ พี่จะพิสูจน์ตัวเอง
รอพี่รักชาติด้วยนะจ๊ะน้องหมี่จ๋า น้องหมี่ของพี่รักชาติคนเดียว
TBC….
-
อย่างฮาอ่ะ ชวนไปตลาดเนี่ยนะ :laugh:
-
:m20: :m20: :m20: :m20: :m20: :m20: :m20: :m20: :m20: :m20: :m20: :m20:
เฮียก๋วยสุดยอดมากๆ คิดได้ไงนัดผู้ชายไปเดทที่ตลาดสด
1+ ให้กั้งครับ เป็นกำลังใจให้เสมอ :L2: :L1: :กอด1: :L1: :L2:
ปล.คนข้างกายผมขำใหญ่เลย :m4: :m20: :m20: :m20: :m20: :m20: :m20: :m4:
-
นึกภาพไม่ออก
"เดทที่ตลาดสด"
:laugh: :laugh:
รออ่านตอค้าบบ
-
:impress: :impress: :impress:
เข้าใจเฮียนะครับ
ว่าจีบไม่เป็นจริงๆๆ พูดซะ
เป็นกำลังใจให้เฮียครับ
เอาหัวใจของรักชาติมากุมไว้ให้สำเร็จนะครับผม
:impress: :impress: :impress:
-
เฮียสู้ดยอด
คิดได้งัยอ่าเฮีย
เดทที่ตลาด o7 o7
มาเปนกำลังใจให้เฮียเช่นเดิม
เฮียสู้ๆๆๆ :a2: :a2:
-
“รักชาติลื้อน่ารัก พรุ่งนี้ลื้อต้องไปตลาดกับอั๊ว ตีห้าครึ่ง”
^
^
^
^
^
:m20: :m20: :m20: :m20: :m20:
-
อย่างฮา 55555555555555555555
:m20: :m20: :m20: :m20: :m20:
+1 ค้าบ
-
คงเป็นเดทที่พิลึกพิลั่นน่าดู :m20: :m20: :laugh: :laugh:
-
ชวนไปตลาดดดดดดดดดดดดดดด
-
เอาใจช่วยเฮียก๋วยกับเดทครั้งแรกที่ตลาดดดดดดด :a2:
55+ แล้วมาต่อไวๆ นะคะ :m1:
-
:laugh: :laugh: :laugh: :laugh: :laugh:
ตลาดน้ำดำเนินรักป่ะเฮียยยยยยย
-
:m4: เฮียก๋วย :m30:เฮียเก๋มักมากฮา เอาไปเลย+1 ให้คนโพส
เฮียช่างคิดได้ โอ๊ย ไม่รู้ว่าจะสงสารรักชาติหรือเฮียก๋วยดี :m32:
-
เอ่อ..ชวน หรือ บังคับ กันเนี่ย :laugh:
-
เดทแรก :o8: :o8:
ท่าจะฮา :laugh: :laugh: :laugh:
-
อ่านแล้ว ขำก๊ากเลยอะ :laugh: :laugh: :laugh:
-
หลังจากประทับใจกับความโรแมนติก (เหรอ) ของเฮียก๋วยในการนัดเดทแล้ว มาดูความสวีทระหว่างเดทกันมั่ง ว่าน่าประทับใจ แค่ไหนกันคับ :laugh:
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
รักเกิดที่ร้านก๋วยเตี๋ยว ตอน ไปตลาดกัน
05.29 น. ใกล้ถึงเวลานัดพบ
รักชาติในชุดเสื้อวอร์ม และกางเกงวอร์ม รองเท้าผ้าใบ เตรียมมาขึ้นสังเวียนเดือดอย่างเต็มที่
เอาสิโว้ย อย่างมากก็ซัดกันปากแตก ให้ตายไปข้างหนึ่ง น้องหมี่ไม่ต้องกลัวว่าไอ้เหี้ยก๋วยจะตายนะจ๊ะ
พี่รักชาติจะออมมือให้อย่างแน่นอน ไม่ต้องกลัว
รักชาติยืนทำสมาธิหลังจากวอร์มร่างกายด้วยการชกลมเสร็จเรียบร้อยและเมื่อ นาฬิกาบอกเวลา 05.30 เป๊ะ
รักชาติที่แอบอยู่ที่มุมจึงก้าวเท้ามายืนที่หน้าร้านของก๋วยทันที
และก็ได้เห็นว่าก๋วยยืนทำหน้าโหดอยู่หน้าร้าน แถมยังทำท่าเหมือนหงุดหงิดอะไรสักอย่าง
“ลื้อเป็นอะไรวะ จะไปรำมวยจีนหรือไงรักชาติ”
นั่นไงล่ะมาแล้ว มันต้องยั่วยุก่อน แล้วก็จะได้ต่อยตีกัน
รักชาติคิดอย่างมุ่งมั่น แล้วยืนนิ่ง สำรวจท่าทีของอีกฝ่าย ที่อยู่ในชุดฟอร์มทำงานที่เห็นกันประจำ
กางเกงขาก๊วย รองเท้าแตะ เสื้อยืดสีขาวซีด ๆ
ก๋วยเดินนำหน้าโดยมีรักชาติเดินตามแบบระวังตัว ทุกย่างก้าว ยังไงวะ มันยังไงกันแน่วะวันนี้
มันมีแผนอะไรอยู่ในใจแน่ ๆ อย่าคิดว่ามามาดนิ่งแล้วกูจะเชื่อใจมึงนะ ไอ้ก๋วย ไอ้ตี๋โหด
ต่างฝ่ายต่างคิดต่างกัน
ก๋วยอาบน้ำแต่งตัวรอ และคิดว่าชุดนี้เหมาะที่สุดแล้ว ถ้าแต่งตัวดี ๆ ผิดไปจากทุกวัน เดี๋ยวรักชาติปากเก่งก็ได้พูดอะไรแปลก ๆ อีก เลยใส่ชุดนี้ ทั้งที่รีดเสื้อตัวเก่งรอไว้ในตู้
มิหนำซ้ำ คืนทั้งคืนก็นอนไม่หลับ กระสับกระส่ายไปมา ไม่รู้ว่าจะหาเรื่องอะไรมาคุยด้วยดี นอนครุ่นคิดทั้งคืนและสุดท้ายก็เผลอเมื่อเกือบตีห้า แถมยังโดนน้องสาวแซวอีก เล่นเอาเขิน ทำตัวไม่ถูกเลย
ไม่คิดไม่ฝันว่าวันนี้จะได้ไปตลาดกับรักชาติ แต่คิดได้ก็คือ ยังไงรักชาติก็ต้องมาแน่ ๆ เก่งกล้าสามารถขนาดนั้น ไม่มาคงแปลก
ร่างที่เดินนำอยู่และหยุดเท้าหันมามองรักชาติที่ระวังภัยตลอดเวลา แล้วก็ได้เห็นว่ารักชาติตั้งการ์ดรอไว้แล้ว
แทบจะหลุดเสียงหัวเราะออกไป แต่ต้องเก็กหน้าขรึมเอาไว้ เดี๋ยวเสียฟอร์ม
“ลื้อเป็นอะไรรักชาติ ชวนมาตลาด กลัวหรือไง อั๊วไม่ฆ่าลื้อตายหรอกน่ะ ไม่ต้องระวังขนาดนั้นก็ได้ หรือว่าลื้อกลัว” คนที่หันมาพูดด้วย ทำให้รักชาติสะดุ้งโหยงแล้วก็ ทำเป็นตีหน้านิ่งเฉย เมื่อก๋วยเปลี่ยนจากเดินนำหน้ามาเป็นเดินข้าง ๆ แทน
แล้วตี๋หน้าโหด ก็ยังคงทำหน้าโหดต่อไป นิ่ง ๆ เงียบ ๆ แผ่รังสีอำหิตออกมาตลอดเวลา
การไปเที่ยวด้วยกัน ก๋วยออกจะเกร็ง ๆ ไปบ้าง สมองคิดตลอดเวลาว่าจะพากไปไหนดี แถมยังตื่นเต้นจนเก็บอาการแทบไม่อยู่
แต่รักชาติคิดต่างกัน เอาแต่ระวังภัยตลอดเวลา
ไอ้ห่าก๋วยตกลงมันพากูไปตลาดจริงเหรอเนี่ย หรือยังไงวะ มันจะเอายังไงกันแน่
ใบหน้าน่ารักหันไปมองคนที่เดินเคียงข้างเป็นระยะ แล้วยกมือเข้าไปสวมในกระเป๋าเสื้อวอร์มเร่งฝีเท้าให้ทันคนที่เดินเร็วจนแทบจะวิ่ง อ๋อ ทดสอบฝีเท้าเหรอ ได้สิวะ มาเลยมึง
ทั้งก๋วยทั้งรักชาติ จากเดินเริ่มกลายเป็นวิ่ง ในที่สุดก็วิ่งจริง ๆ ทั้งคู่ วิ่งกันมาจนถึงร้านขายโจ๊ก แล้วก๋วยก็หันมามองหน้าของรักชาติแล้วเอ่ยถามทั้งที่ยังรู้สึกเหนื่อยหอบ
“ลื้อจะรีบไปไหนวะรักชาติ ห๊า อั๊วเหนื่อยนะโว้ย”
รักชาติหันมามองหน้าของคนที่ยืนบ่นไปพูดไปอยู่ข้าง ๆ แล้วยกมือขึ้นปาดเหงื่อของตัวเอง
“ก็แล้วเฮียวิ่งก่อนทำไมล่ะ ผมก็วิ่งตามเฮียเด่ะ” รักชาติเองก็เหนื่อยหอบไม่แพ้กัน
ต่างฝ่ายต่างก็ตะคอกเสียงใส่กันอย่างโมโห
และในนาทีต่อมา ก๋วยก็ทรุดกายลงนั่งเมื่อเห็นบางอย่างที่ข้อเท้าของรักชาติ
“เฮ้ย”
รักชาติส่งเสียงร้องกำลังจะทรุดกายลงนั่งตาม เพราะคิดว่ากำลังถูกหาเรื่อง แต่เมื่อเห็นว่าก๋วยทรุดลงไปนั่งเพื่อทำอะไร เลยได้แต่ยืนนิ่งอึ้ง ไม่นึกว่า ตี๋หน้าโหดจะทำอะไรอย่างนี้ให้กับตัวเอง
“เชือกรองเท้าทำไมไม่รู้จักผูกให้ดี ๆ หกล้มไปลื้อหัวแตกตายแน่รักชาติ”
มือที่ดึงที่เชือกรองเท้าและมัดเป็นปมรูปโบว์ ให้ ศรีษะของใครคนหนึ่งที่เอาแต่ทำหน้าโหดใส่เห็นอยู่แทบเท้า.......รักชาติยืนนิ่ง ๆ ไม่กล้าขยับ ดวงตาจ้องมองที่คนที่ผูกเชือกรองเท้าให้ ไม่รู้ว่าจะทำยังไง
รู้แต่ว่าอึ้ง และ งง และประหลาดใจ
ร่างของตี๋หน้าโหด ผุดลุกขึ้นยืน ก่อนจะก้าวเท้าออกเดิน ทำให้รักชาติต้องก้าวเท้าเดินตาม
ทั้งที่ยังมึนงงไม่หาย เดินตามมาเรื่อย ๆ จนก๋วยมาหยุดยืนที่หน้าร้านขายซาลาเปาและสั่งซาลาเปา
ยื่นส่งให้ รักชาติก็ยังงงไม่หาย
แต่ก็รับมาถือไว้แบบงง ๆ
ผีจีนเข้าไอ้ก๋วย ชัวร์แล้วแบบนี้ ไม่ใช่ผีเข้า ก็แสดงว่ากำลังฝันอยู่แน่ ๆ
“ไส้หมูสับอร่อย..มีจุดสีแดง ๆ นั่นไส้หมูสับ ถ้า ไม่มีจุดก็ไส้หวานกินร้อนๆ อร่อย” หน้าโหด ๆ หันมาบอกกับคนที่ยืนงง แล้วก็บิซาลาเปาไส้หมูใส่ปาก เคี้ยวอย่างเอร็ดอร่อย ในขณะที่ดวงตาเรียวรี ยังจ้องมองใบหน้าของรักชาติไม่วางตา
กินซาลาเปา มันพามากินซาลาเปาเหรอ ถึงจะยังไม่รู้ว่าจะทำยังไง แต่เมื่ออีกฝ่าย กำลังกิน
รักชาติก็เลยต้องส่งซาลาเปาไส้หมูเข้าปากแล้วก็พบว่า กินร้อน ๆ มันอร่อยจริง ๆ
แล้วก็เลยเดินกินซาลาเปาไปตลอดทาง
ก๋วยมีความสุข
แต่รักชาติกินแบบงง ๆ ตื่นมาตีห้า เพื่อมาวอร์มร่างกาย เตรียมเปิดศึก แต่ไอ้ก๋วยพามากินซาลาเปาไส้หมู
เข้ากันตรงไหน ไม่เข้าใจ แต่ที่เข้าใจคือซาลาเปาอร่อย
และเมื่อเดินมาถึงร้านขายข้าว ก๋วยก็ชวนให้นั่งลง และรักชาติก็ยังคงนั่งลงแบบมึนงง
“นั่งสิลื้อจะยืนทำไมให้เมื่อย นั่ง ๆ เถ้าแก่ เถ้าแก่ ข้าวหมูแดงพิเศษสอง”
ก๋วยเดินไปทรุดกายลงนั่งที่เก้าอี้ โดยมีรักชาตินั่งอยู่ที่ฝั่งตรงข้าม
ตี๋หน้าโหด ทำหน้านิ่ง ๆ ส่วนรักชาติก็เก็บอาการและแอบลอบมองหน้าคนที่บังคับให้มาตลาดด้วย
มีเจตนาอะไรวะ เดาใจมันไม่ออกจริง ๆ เลยเว้ย แผนของมันคืออะไรกันวะเนี่ย
รักชาติหน้านิ่วคิ้วขมวด ยังคงครุ่นคิดต่อไป จนเมื่อข้าวหมูแดง มาวางอยู่ตรงหน้า ก็ยังไม่กล้ากิน
ส่วนก๋วย ตักข้าว แล้วส่งเข้าปาก
แต่มีหลายครั้งที่แอบเหลือบสายตามองหน้าของอีกฝ่าย แล้วต้องกลั้นยิ้มเอาไว้ แม้แต่จะกินยังไม่กล้ากินเลยหรือยังไง กลัวอะไรอั๊ว อั๊วออกจะชอบลื้อขนาดนี้ กลัวอะไรกัน ไหนว่าเก่งนักเก่งหนาไง
“เฮียพูดธุระของเฮียมาดีกว่า ตกลงเฮียจะเอายังไงก็ว่ามา ผมพร้อมแล้ว”
เพราะไม่เข้าใจเจตนา เลยต้องถามออกไปให้รู้เรื่อง จะได้รู้กันไปเลยว่ามันยังไงกันแน่ เคลียร์ ๆ กันให้รู้เรื่องเลย
แบบนี้มันระแวง แล้วก็คาใจด้วย
“เออดี อั๊วก็พร้อมแล้ว เอาช้อนไป ลื้อกินข้าวเข้าไปสิ พร้อมแล้วก็กินหายร้อนแล้วไม่อร่อย”
ช้อนกับส้อมถูกยัดใส่มือของรักชาติ และไม่ว่าจะพยายามพูดอะไร ก็ถูกบังคับให้กินข้าวสุดท้ายก็เลยต้องจำใจกิน และได้รู้ว่าข้าวร้านนี้อร่อยจริง ๆ และคิดว่าคราวหน้าจะมาซื้อที่ร้านนี้อีก
แล้วก็กินข้าวกันจนหมด ดื่มน้ำแล้วก็ลุกขึ้นเดินต่อไป
เมื่อก๋วยหันมาพูดด้วย รักชาติที่ระวังตัวอยู่ตลอดเวลาก็ยิ่งไม่เข้าใจ
“อั๊วสั่งเป็ดอบน้ำผึ้งไว้ เดี๋ยวลื้อเอาไปกินนะ อั๊วสั่งไว้สองตัวเดินหน่อยก็ถึงแล้ว เดี๋ยวอั๊วจะไปซื้อของต่อ
ลื้อก็เอาค่ามอร์เตอร์ไซด์ไปแล้วกัน เดินกลับเดี๋ยวไม่ทัน ไปโรงเรียนสาย คุณครูจะไม่ให้คะแนน”
ก๋วยตั้งหน้าตั้งตาเดินจนมาถึงร้านที่สั่งเป็ดเอาไว้โดยมีรักชาติเดินตาม
และยื่นเป็ดในถุงให้กับรักชาติ ที่รับมาถือไว้ กูเปล่าสั่งเป็ดนะ แพงชิบหาย แล้วมันให้กูทำไม
แล้วนี่อะไรของมันวะ
ธนบัตรใบละ 20 บาท ถูกยัดใส่ให้ที่มือของรักชาติ เมื่อเงยหน้าขึ้นจะอ้าปากพูดก็ถูกพูดสวนกลับมา
“ลื้อจะยืนอยู่ทำไม ไปสิ มอร์เตอร์ไซด์มาแล้ว อั๊วจะไปซื้อของต่อแล้วกลับดี ๆ ล่ะอย่าให้ต้องเป็นห่วงเหมือนคราวที่ไม่สบายอีก”
รักชาติก้าวขึ้นรถโดยมีก๋วยเป็นคนโบกรถให้และยืนส่ง
ตี๋หน้าโหดเดินเข้าไปซื้อของที่ตลาด ก่อนจะเหลือบมองที่มือของตัวเอง
และอมยิ้ม
หมี่บอกว่า แบบนี้เรียกว่ามาเดท
ภาษาอังกฤษซะด้วยนะ เห็นบอกว่ามันแปลว่า พาแฟนมาเที่ยว แล้วก็จะมีความสุข
เออ มีความสุขจริง ๆ ด้วยนะ มาเที่ยวกับรักชาติเนี่ย หน้าตาลื้อแบบงง ๆ น่ารักจริง ๆ นั่นแหละรักชาติ
เดี๋ยววันไหนว่าง ๆ อั๊วจะชวนลื้อมาเดทอีก เผื่อลื้อจะพิจารณาให้อั๊วเป็นแฟนกับลื้อ
ในขณะที่ก๋วยกำลังยิ้ม อย่างมีความสุข
รักชาติกำลังเดินขึ้นตึกด้วยความมึน พร้อมกับมองที่ถุงใส่เป็ดตัวใหญ่ ที่ถือเอาไว้ในมือ
ตื่นมาตีห้า เครียดทั้งคืน นอนแทบไม่หลับ เตรียมตัวมาอย่างเต็มที่ แล้วสุดท้าย
ได้เป็ดอบน้ำผึ้งติดมือกลับบ้าน แถมยังได้รู้ว่าในตลาดมีข้าวอร่อย ๆ ขายด้วย
ใบหน้าน่ารัก ก้มมองที่รองเท้าผ้าใบที่สวมใส่แล้วนึกถึงคนที่ผูกเชือกร้องเท้าให้
มันผูกเชื่อกรองเท้าให้ทำไม ปล่อยกูเดินหกล้มหัวทิ่มก็ได้นี่หว่า แล้วมันจะผูกให้ทำห่าอะไรวะ
หัวคิ้วของรักชาติขมวดมุ่นเข้าหากัน และครุ่นคิดเรื่องที่เกิดขึ้นไปต่าง ๆ นา นา
ถ้าไม่คิดเรื่องมีอะไรแอบแฝงหรือเปล่า
มันก็พอจะทำให้คิดได้ว่า ไอ้ก๋วยหน้าโหด
เอ่อ.........มัน..........มัน........มันก็เป็นคนดีเหมือนกันนะเนี่ย…….ใจดีแบบแปลก ๆ แล้วยัง....
.....................กลับดี ๆ ล่ะอย่าให้ต้องเป็นห่วงเหมือนคราวที่ไม่สบายอีก…………….
คำพูดบางอย่างก้องเข้ามาในหูของรักชาติ คำพูดที่ฟังไม่ค่อยชัดเจนนัก
เฮ้ย ไอ้ก๋วยมันจะพูดแบบนั้นทำไมวะ ไม่เห็นเกี่ยวกันเลย ฟังผิดชัวร์ คิดอะไรวะเนี่ยกู คิดให้ปวดกบาลแต่เช้า
ไปคิดต่อดีกว่า ว่าไอ้ก๋วยมันมาไม้ไหน จะได้รับมือกับมันได้ทัน
TBC
-
กรี๊ดดดดดดดดด!!!!!!!!!!!!!!
เฮียก๋วยน่ารักจาง :o8:
รักชาติ รัก เฮียก๋วย ซะทีสิ
ปล.อ่านไปขำไป เรื่องนี้ ฮามั่กๆ :m20:
-
เมื่อไรน้องหม่ีจะจับคุณเฮียแปลงโฉมเสียทีคะ
ให้อ้ายรักชาติงงเต็กส์ไปเลย
-
เฮียเจ๋งที่ซู้ดดดดด o13
เอิ๊กๆๆๆๆ
ถึงมิเกี่ยวก้อจะเขียน :a4: :a4:
แหะๆ
-
รออ่าน
ว่าจะรักกันอีท่าไหน
:laugh: :laugh:
-
เฮียก๋วยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย :m1: :m1: :m1: :m1:
รอตอนต่อไปค้าบ สู้ๆ ค้าบ :L2:
-
:impress: :impress: :impress:
อ่าครับผมดูเหมือนรักชาติของเรา
คิดมากไปเองนะครับ อิอิ
แบบนี้เมื่อไร่จะรู้ละครับว่าเฮียก๋วยเค้าชอบลื้ออะรักชาติ
:impress: :impress: :impress:
-
555 อ่านแล้วฮา :oni2:
-
มีแอบฮานิดๆๆๆ
-
ไม่ต้องคิดมาก เดี๋ยวก็ได้สามีละ :o8:
-
สงสัยต้องให้น้องหมี่ สอนวิธีการพาแฟนไปเดทซะแล้ว
เฮียก๋วยสู้ๆๆๆๆ
-
5555+ นี่คือวิธีเดท ของเฮียแกหล่อเนี่ย :m20: :m20: :m20:
-
:m4: ชอบจริงๆ ก๋วยเอ้ยยยย นัดเดทที่ตลาดตอนตีห้าครึ่ง
เอาใจช่วยให้รักชาติรู้ตัวเร็วๆนะ
สู้ต่อไปก๋วย :a2:
-
รักชาติเอ๋อมากๆ :m20:
ระวังชาติจะเสียเอกราชไม่รู้ตัวนะ ก๊ากๆๆๆ :m25: :m25:
เฮียก๋วยไปหนายยย... สองวันละน๊า :m22:
-
เล่นซะรักชาติเครียดเลย 55+ :laugh:
กร๊ากกก ๆๆๆๆๆ ไปเดทที่ตลาด
รออ่านน้าา
จุ๊ฟฟฟฟฟ ฟ ฟฟ ฟฟฟ
-
แอบน้ำตาซึม
เฮียก๋วยน่าร๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
-
:oni2:
น่าร้ากกกกก
-
เมื่อไหร่จารักกันซะที
-
รักเกิดที่ร้านก๋วยเตี๋ยว ตอน ยิ้ม ยิ้ม
ก๋วยเดินร้องเพลงหงุงหงิง หงุงหงิง อย่างมีความสุข ยกโต๊ะ กวาดพื้น หั่นผัก เก็บของเข้าตู้ ไม่ว่าจะทำอะไร ใบหน้าก็พาลจะหุบยิ้มแทบไม่ได้
เล่นเอาน้องสาวที่เดินออกมาจากหลังบ้านในชุดนักศึกษา ต้องเอ่ยทัก
"เฮีย .......เฮียเป็นอะไร แย่แล้วเฮีย หน้าเฮียทำไมถึงได้ยิ้มแบบนี้ล่ะเฮีย ร้อยวันพันปีหมี่ไม่เคยเห็นหน้าเฮียเป็นแบบนี้เลย ม๊าต้องตกใจแน่เลย
ที่เห็นเฮียยิ้ม นี่หมี่จะทำยังไงดีเฮีย เฮียเป็นอะไรมากมั้ย"
น้องสาวทำหน้าเครียด และแกล้งล้อเลียนพี่ชายที่เงยหน้าขึ้นมอง แล้วก้มหน้าก้มตาพยายามเก็กหน้า แต่ก็เผลอยิ้มจนได้
"คนไปเดทมาไปกับแฟนก็งี้แหละหน้าจะหุบยิ้มไม่ได้ น่ากลัวจังเลยเฮีย เนอะเฮียเนอะ" เพราะโดนล้อเลียนแบบนี้ ก๋วยก็เลยได้แต่ยิ้มอยู่อย่างนั้น
ก่อนจะหัวเราะออกมาเสียงเบา ด้วยความเขิน
"ตัดค่าขนม ล้อมาก ตัดค่าขนม"
ก๋วยแกล้งเก็กหน้าขรึมและเอ่ยบอกน้องสาว ที่ยืนยิ้มกับท่าทางเขินอายของพี่ชาย แล้วก็เดินมายืนใกล้ ๆ คนที่ยังไม่หุบยิ้ม
"หมี่จะบอกแฟนเฮีย ว่าเฮียตัดค่าขนม คราวนี้ล่ะเฮีย พี่รักชาติเขาต้องเข้าข้างหมี่แน่ ๆ เล้ยยยยยยยยย แล้วเขาก็ต้องคิดว่าเฮียใจร้าย
เฮียใจร้ายยยยยยยยยยย"
ท่าทางออดอ้อนของน้องสาว ทำให้พี่ชายหน้าโหด หัวเราะออกมา ก่อนจะหยิบเงินจากกระเป๋ากางเกงออกมานับส่งให้
"เฮียกลัวแล้วหมี่ เฮียงกมากไม่ได้ใช่มั้ย เดี๋ยวรักชาติเขาจะมาต่อว่าเฮียว่าดูแลหมี่ไม่ดี"
แม้จะเป็นคำพูดที่มาพร้อมกับเสียงหัวเราะแต่ก็ทำให้น้องสาวหน้าซีดเผือดลง และเดินเข้าไปกอดแขนพี่ชายเอาไว้ ซบศรีษะที่ไหล่ของพี่ชาย
"เฮียอย่าคิดอย่างนี้สิเฮีย เฮียดูแลหมี่ดีที่สุดแหละ...วันนี้ห็นเฮียยิ้มหมี่ก็ดีใจ พี่รักชาติงี่เง่า เฮียรักขนาดนี้ ทำไมไม่รักเฮียนะ น่าโมโหจริง ๆ "
หมี่เกาะแขนพี่ชายแล้วเงยหน้ามองใบหน้าของก๋วยที่ค่อย ๆ เผือดลง ก่อนจะส่งยิ้มมาให้น้องสาว และยกมือลูบผมคนที่มาออดอ้อนออเซาะ
"รักชาติไม่รักเฮียหรอก นี่เขาก็ไม่รู้มั้ง ว่าเฮียพาเขาไปเที่ยวมา เห็นยังทำหน้างง ๆ อยู่เลย ดีอย่างที่เขาไม่พูดอะไร ไม่งั้นเฮียก็ไม่รู้จะตอบยังไงเหมือนกัน
หมี่เอ้ย เฮียก็ทำได้แค่นี้แหละนะ ถ้าทำได้มากกว่านี้ รักชาติก็คงหันมามองเฮียบ้างหรอก พอ พอ ไปเรียนได้แล้ว เดี๋ยวเข้าเรียนสายมันจะลำบาก
กี่โมงกี่ยามแล้ว ไปรอรถได้แล้ว"
เสียงที่ตอบเจือความเศร้าเอาไว้ ยิ่งทำให้หมี่ มองหน้าพี่ชายก่อนจะถอนใจยาว และยกมือไหว้พี่ชาย ก่อนจะคว้าหนังสือเรียนเดินออกจากร้าน
และหันกลับไปมองพี่ชายที่ยกเก้าอี้ และกวาดพื้นอีกครั้ง
พี่รักชาตินะพี่รักชาติ เฮียของหมี่ ดีกว่าใครขนาดนี้ หาให้ตายพี่ก็ไม่มีทางหาใครที่ดีเท่าพี่ชายหมี่หรอก คอยดูนะคอยดู ถ้าพี่ทำให้เฮียก๋วยเสียใจนะ
หมี่จะจัดการกับพี่เอง เฮียก๋วยก็อีกคน เฮียทำไมชอบคิดว่าตัวเองไม่คู่ควรก็ไม่รู้ ผู้ชายอย่างเฮียหาได้ง่าย ๆ ซะที่ไหน นี่อั๊วก็ต้องคอยกันท่า
พวกผู้หญิงที่มาทำตาเล็กตาน้อยใส่เฮียตลอดเวลา เห็นเฮียของหมี่แล้วคงอยากจะได้กันล่ะสิ ทั้งมาอ่อยมาให้ท่า เฮียก็ไม่ได้รู้เรื่องเล้ย
ว่ามีคนมาสนใจมากมายขนาดนั้น เอาแต่คิดว่า หน้าตาไม่ดี แต่งตัวไม่เป็น เรียนก็น้อย ใครจะมาสนใจ
อยากรู้จริง ๆ ใครที่ทำให้เฮียคิดแบบนี้ได้นะ ไม่รู้เหรอว่าเฮียหน้าตาดีแค่ไหน ถึงขนาดมีคนมามอง ๆ จะทาบทามไปเป็นพระเอกหนัง
เฮียก็คิดว่าเขาหลอกไปเล่นเป็นตัวประกอบซะอีก เฮียนะเฮีย ไม่ได้รู้ตัวเลยว่าไปไหน ๆ ก็มีแต่คนมอง เอาแต่คิดว่าตัวเองผิดแปลกจากคนอื่น
เลยทำหน้าขรึมใส่ใคร ๆ เขาไปทั่ว แต่ก็ดีแล้วแหละ ถ้าพวกนั้นรู้ว่าเวลาเฮีย ยิ้มแล้วดูดีขนาดนี้ พวกนั้นคงมายุ่งกับเฮียไม่เลิก
งั้นทำหน้าแบบนี้ต่อไปน่ะดีแล้ว เอาไว้ยิ้มกับพี่รักชาติคนเดียวก็พอ
"เฮีย อย่ายิ้มมากนะเฮีย เดี๋ยวพี่รักชาติมาเจอเขาจะหลงเฮียจนถอนตัวไม่ขึ้น"
หมี่เดินกลับไปล้อเลียนพี่ชายอีกครั้ง ก่อนจะโดนเขกหัวจนต้องนิ่วหน้า แต่ก็ยังหัวเราะออกมาได้
เด็กสาวเดินจากไปแล้ว ทิ้งให้พี่ชาย ยืนมองและส่งยิ้มไปให้ พร้อมกับส่ายหน้ากับคำพูดของน้องสาว
"ถ้ายิ้มให้แล้วรักชาติเขารักเฮียจริง ๆ เฮียจะยิ้มให้รักชาติตลอด 24 ชั่วโมงเลย
"ค่าของเมื่อเช้า"
ก๋วยเงยหน้าขึ้นมองคนที่ยื่นเงินส่งให้แล้ว แล้วต้อง ขบริมฝีปากตัวเองแน่น ก้มหน้าลงมองที่หม้อก๋วยเตี๋ยว
กำลังยิ้มอยู่ดี ๆ เมื่อเห็นรักชาติเดินเข้ามาหา อยากจะเดินเข้าไปกอดแน่น ๆ และหอมแก้มซ้ายขวาให้หายคิดถึง
ขนาดเจอกันเมื่อเช้าแล้วก็ยังรู้สึกอยากเจอตลอดเวลา แต่รักชาติไม่ได้เดินมาสั่งก๋วยเตี๋ยวเหมือนทุกวัน แต่กลับเดินมายื่นเงินส่งให้
แถมยังทำหน้าเครียดแบบนี้อีก แล้วจะไม่ให้คิดอะไรได้ยังไง
คืนทำไม ให้ทำไม พาไปกินข้าวด้วยกันไม่ใช่ว่าอยากได้เงินคืนหรอกนะ แต่พาไปเพราะอยากพาไป แล้วทำไมถึงได้ทำอย่างนี้
"ผมไม่ชอบกินของใครฟรี ๆ ผมไม่รู้ว่าเฮียคิดยังไงที่ผมมาจีบน้องสาวเฮีย แต่ผมก็อยากทำอะไรตรงๆ ไม่มีลับลมคมใน ผมอยากให้เอียเห็นว่าผม
ไม่ได้มีเจตนาไม่ดีกับน้องสาวเอีย ที่เอาเงินมาคืนก็มาด้วยความบริสุทธิ์ใจ ถึงเฮีย โกรธผมหรือเกลียดผม แต่ผมก็ชอบน้องสาวเฮียเหมือนเดิม"
น้ำเสียงจริงจังของคนที่ยืนจ้องมองมาทำให้ก๋วยต้องกำมือตัวเองแน่น ก่อนจะเงยหน้าขึ้นมองรักชาติ ด้วยความรู้สึกหลากหลาย
ชอบหมี่ อั๊วไม่ว่า อั๊วบังคับใจใครไม่ได้ แต่ที่เอาเงินมาคืน สำหรับค่าอาหารเมื่อเช้า คงจะไม่รับเอาไว้
ตี๋หน้าโหดเบือนหน้าหนี และนิ่งเงียบไม่ปริปากพูดอะไรออกมาสักคำ นั่นยิ่งทำให้รักชาติคิดหนัก ไอ้ก๋วยมันคงกำลังโมโหที่มีคนรู้ทัน
ท่าทางอย่างนั้นคงกำลังคิดจะหาเรื่องกันแน่ ๆ แต่เอาเถอะ อย่างรักชาติไม่เคยกลัวใคร ไม่เคยหนีหน้าใคร ถ้าไม่มีความกล้า
แล้วจะจีบน้องหมี่ติดได้ยังไง
รักชาติกำลังจะอ้าปากพูดอะไรออกมาก็ต้องหุบปากเงียบเมื่อได้ยินคำถามของก๋วย
"ซาลาเปาที่ลื้อกินเมื่อเช้าอร่อยมั้ยรักชาติ แล้วข้าวหมูแดงที่อั๊วพาไปกินอร่อยมั้ย.......ลื้อกินเป็ดแล้วหรือยัง เจ้านี้อร่อยมั้ย"
คำถามของก๋วย ทำให้รักชาติมึนงง อร่อยมั้ยงั้นเหรอ อร่อยสิ มากด้วย กำลังคิดว่าถ้าวันไหนว่าง ๆ จะไปกินอีก
เพราะไม่เคยรู้เลย ว่ามีของกินเจ้าอร่อยอยู่ในตลาดด้วย ถ้าก๋วยไม่พาไปก็คงไม่ได้กิน แต่ไอ้ก๋วยมันจะถามทำไม ไม่เข้าใจจริง ๆ
"ก็อร่อยดี" คำตอบเรียบง่าย ทำให้ก๋วยใจชื้น ใบหน้าที่กำลังพยายามสะกดกลั้นรอยยิ้มเอาไว้ ต้องรีบเบือนไปทางอื่น แล้วหันกลับมามองรักชาติ
อีกครั้ง เอ่ยบอกด้วยท่าทีสงบนิ่ง
"งั้นรักชาติ......วันนี้ลื้อทำตัวน่ารักมาก........พรุ่งนี้ตีห้าครึ่ง อั๊วจะรอลื้อที่หน้าร้าน.....ถ้ากลัวลื้อก็ไม่ต้องมา..ส่วนวันนี้ลื้อออกจากร้านอั๊วไปได้แล้ว
ถ้าลื้อโดนเช็คชื่อขาดเรียนเพราะอั๊ว ..อั๊วไม่ชอบ"
คำพูดนิ่ง ๆ และท่าทางจริงจังของก๋วย ทำให้รักชาติ หน้างอหงิก ก่อนจะก้มมองเงินในมืออีกครั้ง แล้วเงยหน้าขึ้นมอง คนที่ทำหน้าโหดใส่
แผนไหนอีกวะ รับมือยากจริง ๆ ท้าทายกันแบบนี้เลยใช่มั้ย คงนึกว่ากลัวแย่เลยสิ ถึงได้ท้า รู้จักไอ้รักน้อยไปแล้ว เฮียก๋วย
ไม่เข้าใจว่าพรุ่งนี้จะเจออะไรบ้าง แต่ก็เหมือนกับว่ากำลังถูกท้า ก็ได้ พรุ่งนี้งั้นเหรอ พรุ่งนี้คงได้เจอของจริงแน่ ๆ
งั้นวันนี้จะเก็บแรงไว้ก่อน ออมแรงไว้เจอกับไอ้ก๋วยพรุ่งนี้ ดูซิคราวนี้มันจะมาไม้ไหนของมัน
"อั๊วไม่กลัว พรุ่งนี้อั๊วจะมา ให้เฮียคิดบัญชี"
รักชาติตอบกลับ ดวงตาคมจ้องตรงไปที่เจ้าของร้านหน้าโหด ที่มองมา และค่อยหันหลัง ก้าวเดินออกจากร้านก๋วยเตี๋ยว
รักชาติเดินออกจากร้านของก๋วยด้วยท่าทางกระฟัดกระเฟียดหงุดหงิดโมโห ทิ้งให้ก๋วยที่มองตาม ถอนใจด้วยความกลัดกลุ้ม
"รักชาตินะรักชาติลื้อกำลังจะทำให้อั๊วเป็นบ้า.....ทำไมลื้อถึงได้น่ารักขนาดนี้....เดี๋ยวถ้าอั๊วห้ามใจตัวเองไม่ได้อีก..ตัวลื้อนั่นแหละที่จะแย่รู้มั้ย รักชาติ"
TBC...
-------------------------------------------------------------------------------------------
หัวเราะกันให้พอ ก่อนที่จะเศร้า :laugh: :laugh:
เมื่อไหร่จารักกันซะที
หนทางยังอีกยาวนาน :laugh:
-
มาจิ้มตอน 9
รอตอนต่อไป...ก๋วยจะพารักชาติไปเดทที่ตลาดอีกครั้ง :m12:
-
:m24: ตามไปดู กันที่ตลาดอีกรอบ อิอิ
-
เฮียก๋วยไปแปลงโฉมได้แล้ว
-
"รักชาตินะรักชาติลื้อกำลังจะทำให้อั๊วเป็นบ้า.....ทำไมลื้อถึงได้น่ารักขนาดนี้....เดี๋ยวถ้าอั๊วห้ามใจตัวเองไม่ได้อีก..ตัวลื้อนั่นแหละที่จะแย่รู้มั้ย รักชาติ"
ถ้าเฮียทนไม่ไหว เฮียจะทำอะไร พี่รักชาติของนู๋คะ o18
-
หัวเราะกันให้พอ ก่อนที่จะเศร้า :laugh: :laugh:
เป็นรักขมเหรอคะ :m15:
-
"รักชาตินะรักชาติลื้อกำลังจะทำให้อั๊วเป็นบ้า.....ทำไมลื้อถึงได้น่ารักขนาดนี้....เดี๋ยวถ้าอั๊วห้ามใจตัวเองไม่ได้อีก..ตัวลื้อนั่นแหละที่จะแย่รู้มั้ย รักชาติ"
ถ้าเฮียทนไม่ไหว เฮียจะทำอะไร พี่รักชาติของนู๋คะ o18
อย่างนี้พูดได้คำเด่ยวว่าต้องปล้ำแล้วนู๋จ้า :haun4:
-
แหมๆๆ ถึงขั้นจะมาให้คิดบัญชีเลยเหรอ อารักชาติ
น่ารกจิ๊งงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง
-
เฮียสู้ๆ
-
:impress: :impress: :impress:
อ่าครับผม ชอบๆๆอ่าครับ
แล้วเมื่อไรพี่รักชาติจะ รักและสนใจเฮียอะครับ
:impress: :impress: :impress:
-
จะเป็นไงต่อเนี่ย o12 o12 o12
-
หัวเราะกันให้พอ ก่อนที่จะเศร้า :laugh: :laugh:
ง่า
รักกันดิ๊
อย่าเศร้าๆ
-
:laugh: :laugh: :laugh:
ขำได้ใจ จริงๆ
จารอต่อไปนะ
มาอัพเร็วๆนะจ้ะ
:oni1: :oni1: :oni1:
-
มาลงชื่อรอลุ้นด้วยคน
ชอบจัง เรื่องของคุณเท็นเนี่ย o13
-
หัวเราะมาพอแล้ว เปลี่ยนโหมดมาเศร้ามั่งดีกว่าเนาะ :laugh:
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
รักเกิดที่ร้านก๋วยเตี๋ยว ตอน เกลียด
รักชาติใช้ช้อนคนไปที่ถ้วยใบเล็กที่บรรจุขนมหวานเอาไว้ แอบชำเลืองมองคนที่พลิกกระดาษใบเล็กที่เขียนรายการของที่จะซื้อในวันนี้ แล้วก็ยิ่งไม่เข้าใจ
มาทำอะไรที่นี่ก็ไม่รู้ ตื่นตั้งแต่เช้า เพื่อมานั่งกินขนมหวานตอนเช้างั้นเหรอ
มันเป็นเพราะอะไรกันเนี่ย ยิ่งคิดยิ่งไม่เข้าใจ ยิ่งไม่เข้าใจ ก็ยิ่งคิด
ตกลงไอ้ก๋วยนี่จะเอายังไงกันแน่วะ จะหาเรื่อง ก็น่าจะรีบ ๆ ทำซะ จะโวยวายเรื่องจีบน้องหมี่ จะทำอะไรก็ไม่ทำสักอย่าง
นอกจากพามานั่งกินขนม แล้วก็เขียนรายการของที่จะซื้อ แถมยังหยิบช้อนตักขนมใส่ปาก แล้วก็จดรายการของต่อไปอีก
ไม่ได้มีเวลาว่างขนาดที่จะต้องมานั่งรอหรอกนะ จะเอายังไงก็เอาสิวะ รอนานแบบนี้ชักทนไม่ไหวแล้ว
“เฮีย ผมรักน้องหมี่ ผมขอน้องสาวเฮียมาเป็นแฟนผม เฮียจะว่ายังไง จะเอาเรื่องผมตอนนี้เลยมั้ย”
รักชาติเอ่ยบอกน้ำเสียงจริงจัง มุ่งมั่น
ก๋วยเลยต้องเงยหน้าขึ้นมอง ก่อนจะก้มลงไปจดของต่อ ทำเหมือนไม่สนใจ นั่นยิ่งทำให้รักชาติ ยิ่งหงุดหงิดโมโห
พูดถึงขนาดนี้แล้ว ยังจะเงียบอีก โอ้ยยยยยยย จะให้ทำยังไงกันแน่วะ ทำตัวไม่ถูกแล้ว
“น้องสาวอั๊วไม่มีทางมาชอบลื้อหรอก อย่าหลงตัวเองว่าจะทำให้หมี่มาชอบลื้อเลย น้องสาวอั๊วมีแฟนแล้ว เป็นลูกชายร้านทอง ถ้าคิดว่าน้ำหน้าอย่างลื้อจะมีปัญญาทำให้น้องสาวอั๊วหลงรักได้ อั๊วจะได้รู้ว่าลื้อไม่เจียมตัวเอง ถ้ารักกันจริง ลื้อต้องปล่อยให้หมี่ไปดีสิ ไม่ใช่ ดึงดันที่จะไปก่อกวนวุ่นวาย ใช่มั้ยรักชาติ”
คำพูดที่กระทบเข้าโสตประสาท ท่าทีที่ทำเหมือนไม่สนใจ ทำให้ รักชาติปล่อยช้อนหล่นลงในถ้วยขนม และเงยหน้ามองตี๋หน้าโหด ที่ไม่แสดงท่าทางอะไรออกมา นอกจากความเฉยชา
มือที่เริ่มสั่น
หัวใจที่เริ่มสั่น
ร่างกายเริ่มสั่นสะท้าน
น้องหมี่ .....................ถ้ารักน้องหมี่จริง ๆ ต้องถอยห่างงั้นเหรอ
“กันท่ากันขนาดนี้เลยเหรอเฮีย คิดว่าผมจะตัดใจง่าย ๆ หรือไง”
ทั้งที่พูดไปอย่างนั้น แต่น้ำเสียง กลับสั่น จนพูดออกมาแทบไม่เป็นคำพูด
ดวงตาเรียวรี จ้องมองคนตรงหน้าเหมือนไม่รู้สึกอะไรเลยสักนิด แต่ใจกลับอยากเอื้อมมือไปลูบไล้เส้นผมของคนตรงหน้า
อยากจะบอกว่า ไม่เป็นไรนะรักชาติ ไม่เป็นไร เฮีย ยังอยู่ตรงนี้
ให้รักชาติโวยวายใส่ ทำท่ารังเกียจ โมโหอาละวาดได้ เต็มที่ ทั้งที่คิดอย่างนั้น แต่ก๋วย ก็ทำเพียงแค่แสยะยิ้ม เหมือนกับสะใจ ที่ได้เห็นท่าทางของรักชาติ
“ลื้อคิดว่าอย่างอั๊ว นัดลื้อมาทำไม ถ้าไม่เพื่อคุยให้รู้เรื่อง ลื้อไม่น่าโง่นะรักชาติ หรืออยากจะเห็นกับตา”
น้ำเสียงนิ่งสงบ วาจาเชือดเฉือน ท่าทางเย็นชา ดวงตาที่จ้องมองมา ยิ่งทำให้รักชาติรู้สึกว่าตัวเล็กลงเรื่อย ๆ เหมือนไม่มีที่อยู่ไม่มีพื้นที่สำหรับยืน
แล้ว........
ทั้งที่ตั้งใจมารับมือ
แต่กลับทำอะไรไม่ได้..................
แล้วมาที่นี่ทำไมกัน
รักชาติใช้ช้อนตักขนมเข้าปาก และตั้งหน้าตั้งตาเคี้ยวเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น ลอบมองใบหน้าของตี๋หน้าโหดเป็นระยะ รักแล้วไม่กลัว .......... แต่จะทำให้น้องหมี่แย่แน่ ๆ เหรอ จะเป็นอย่างที่ไอ้ก๋วยพูดจริง ๆ หรือไง
ทั้งที่รู้ว่าคำพูดของตัวเองเชือดเฉือนหัวใจของคนที่นิ่งเงียบอยู่ตรงหน้า
ทำไมถึงพูดออกไปอย่างนั้น
ก็เพราะว่า ดีกว่าให้มารู้หลังจากถลำตัวลึกขึ้นทุกวัน
ถ้าคิดจะช่วย ก็ควรช่วยให้เต็มที่
แบบนี้ถึงเรียกว่ารักกันจริง
ให้รักชาติเกลียดไปเลยดีกว่า ดีกว่าที่จะต้องให้หมี่ต้องเป็นคนพูดเอง
ไม่อยากให้คิดว่าหลอกลวง แต่แบบนี้
มันเป็นการทำร้ายกันซึ่ง ๆ หน้า ทำร้ายด้วยวาจา ทำร้ายหัวใจ
ตอนแรกอั๊วอยากให้ลื้อรักอั๊ว แต่ตอนนี้ แค่ให้ลื้อมองหน้าอั๊ว มันก็ยากแล้ว อั๊วทำเพื่อลื้อนะรักชาติ อั๊วทนเห็นลื้อเสียใจเมื่อรู้ความจริงเข้าสักวันหนึ่งไม่ได้
“รักชาติ ลื้ออยากร้องไห้หรือเปล่า....ถ้าอยากจะร้อง...ทำไมลื้อต้องเก็บเงียบด้วย”
น้ำเสียงที่เอ่ยถาม ท่าทางเย็นชา มีหรือที่รักชาติจะทนได้
ต่อให้ต้องร้องไห้ก็จะไม่ร้องไห้ให้คนอย่างไอ้ก๋วยเห็น คิดจะทำอะไร คิดจะทำให้เสียใจ แล้วหัวเราะเยาะทีหลังใช่มั้ย
อย่างไอ้ก๋วยมันจะมาเข้าใจอะไร อย่างมันเคยรักใครด้วยหรือไง ไม่มีวันหรอก ไม่มีทางมาร้องไห้ต่อหน้าไอ้คนแบบนี้เด็ดขาด ต่อให้เสียใจแทบตายแค่ไหน ก็จะไม่มีทางให้รู้ว่าเสียใจ
ท่าทีนิ่งสงบ คำพูดที่กลั่นกรองออกมาจากริมฝีปากของรักชาติ ทำให้ก๋วยได้แต่ปวดร้าวภายในใจเพียงลำพังแต่ทำอะไรไม่ได้นอกจากนิ่งฟังเฉย ๆ อยู่อย่างนั้น
“เฮีย รู้มั้ย ผมล่ะเกลียดเฮียจริง ๆ บอกตรง ๆ ไม่เคยเกลียดใครเท่าเฮียมาก่อนเลย”
TBC…
-
:serius2: รักชาติ ทำมายยพูดอย่างนั้น
-
:angry2: รักชาติอย่าพูดอย่างน้าาานนนน :serius2: :serius2:
:m15: :m15: สงสาร เฮียก๋วยจิงๆๆ :sad2: :sad2:
-
o7 o7 o7
-
:serius2: :serius2: :serius2:
พี่รักชาตินะ ทำไมต้องเกลียดเฮียด้วยอ๊าาา :o12: :o12:
เฮียก๋วยก็ไม่พูดไปตรงๆ เลยอ้าาาา :a6: :a6:
ปล้ำเท่านั้นที่ครองโลกคับ เฮียยยย :a2: :a2:
-
รักชาติพูโบบนี้ เฮีย ก๋วยละทำไง
-
เฮียจับกอดแล้วก็ปลอบเลย o13
-
หลังจากเป็นนักอ่านเงามานาน วันนี้ก้อได้มาโพสซะทีอิอิ ชอบเรื่องนี้มากเรยครับ :m1:
อ๋าถ้าเปนงี้เฮียก๋วยเสียใจแย่เลย สู้เค้านะเฮียก๋วย :oni2:
-
สุดยอดๆๆๆ รออ่านตอนต่อไปค้าบบบบ :mc4: :mc4: :mc4: :pig4: :pig4:
-
เอ่อ.....
แต่รักกับเกลียด
ความรู้สึก..... :laugh:
มันต่างกันแค่เส้นคั่นบางจ๋อยหรอย
น่าภูมิใจนะเฮีย :laugh:
-
มาต่อเร็วๆๆนะเฮีย รออยู่
-
หนทางรักช่างอีกยาวไกลจริง ๆ
ตอนที่ 10 นี้ สงสารคนทั้งคู่เรยแฮะ
-
แล้วเฮียจะตอบรักชาติอย่างไรล่ะ
โดนเกลียดแบบนี้
-
:impress: :impress: :impress:
รักชาติอกหักนะครับ
ไมผมถึงรู้สึกสงสารเฮียยังไงๆไม่รู้ครับ
รักเฮียเชียร์เฮียนะครับ
:impress: :impress: :impress:
-
เฮีย...อย่าพึ่งเศร้าเด่ะ
-
กำสะหลึ๋ยตรึ๋ยสะโหลกโศกเศร้า<<<ภาษาไรฟระ
ทำไมเป็นแบบนี้เนี่ย :angry2:
คิดวิธีให้ 2 คนนี้รักกันไม่ออกจริง ๆ
คนแต่งเก่งอ่ะ ท่าจะทำให้ 2 คนนี้รักกันได้
-
ยิ่งเกลียด จะยิ่งรักนะ :a4:
:pig4:
-
มาเพิ่มความเศร้าอีกตอน :sad2:
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
รักเกิดที่ร้านก๋วยเตี๋ยว ตอน เพราะว่าเสียใจ
ก๋วยยังคงนั่งจดรายการของที่จะซื้อต่อไป ในขณะที่รักชาติเองก็เอาแต่ก้มหน้าก้มตาตักขนมในถ้วยใส่ปาก
เกลียดงั้นเหรอ ลื้อเกลียดอั๊วไปเถอะนะรักชาติ ให้อั๊วรักลื้อเงียบ ๆ อยู่แบบนี้ดีแล้วแหละ
อย่างน้อย ลื้อก็รับรู้ว่าอั๊วเป็นคนที่มีตัวตน เป็นคนที่ทำให้ลื้อเสียใจ เป็นคนที่ทำให้ลื้อต้องตัดใจจากหมี่ แล้วก็เป็นคนที่ทำให้ลื้อไม่ต้องเสียใจไปมากกว่านี้
แม้จะเสียใจกับคำพูดของอีกฝ่าย แต่ก็เพราะว่าเลือกที่จะให้เป็นแบบนี้ ก๋วยถึงทำได้แค่ นิ่งเงียบ และไม่พูดอะไรต่อไปอีก
"ผม....ตั้งแต่พรุ่งนี้....เฮียไม่ต้องกลัวว่าผมจะมายุ่งกับหมี่อีก" น้ำเสียงที่นิ่งสงบ ท่าทางเรียบเรื่อย
เหมือนไม่เดือดเนื้อร้อนใจ ทำให้ก๋วยต้องเงยหน้าขึ้นมองคนที่เขี่ยขนมในถ้วยไปมา
ทำไม ถึงได้ตัดใจง่ายดายขนาดนั้น ไม่เสียใจ ไม่คิดอะไรเลยหรือยังไง ทำไมถึงได้นิ่งแบบนั้น
"แล้วเฮียไม่ต้องกลัวนะว่าผมจะมาทำให้หมี่ต้องลำบากใจ ... ผมเป็นลูกผู้ชายพอที่จะปล่อยให้หมี่ไปเจอคนที่ดีกว่า อีกอย่าง หมี่เองก็ไม่ได้ชอบผมสักนิด
ไม่แม้แต่จะมองหน้าผมด้วยซ้ำ แต่เฮียรู้มั้ย การได้รับรู้ว่าคนที่เรารักมีความสุขดี มันทำให้เรารู้สึกดีไปด้วย ทำไมผมต้องเสียใจใช้มั้ยเฮีย"
น้ำเสียงที่พูดนิ่งจนก๋วยนึกแปลกใจ นิ่งเหมือนไม่ได้คิดอะไร
ลื้อมัน...........ลื้อกล้ามากรักชาติที่ทำแบบนี้
ลื้อทำให้อั๊วประหลาดใจ......ลื้อ...นี่มัน
"ถ้าลื้อทำได้อย่างที่พูดมันก็ดีกับตัวลื้อด้วย ไม่ใช่ว่าดีกับน้องสาวอั๊วคนเดียว"
ก๋วยเอ่ยบอกกับคนที่นั่งนิ่ง ๆ ทำเหมือนไม่รู้สึกอะไรอยู่ตรงหน้า พยายามจับอาการให้ได้ ว่ารักชาติรู้สึกยังไงอยู่กันแน่
แต่ทำไม่ได้เลย ไม่ว่ายังไง ก็จับความรู้สึกที่แท้จริงของรักชาติไม่ได้
"ครับ...ขอบคุณที่เฮียอุตส่าห์มาบอกผม...เดี๋ยวไปเรียนสาย ผมขอตัวก่อนแล้วกันนะเฮีย อันนี้ค่าขนมกับค่าข้าวของผมวันนี้ผมไปก่อนนะเฮีย"
รักชาติค้นหาเงินในกระเป๋าออกมาวางไว้ให้ และลุกขึ้นยืน ก้าวเดินออกไปเหมือนไม่รู้สึกอะไร นั่นยิ่งสร้างความประหลาดใจให้ก๋วยมากขึ้น
ไม่มีอาการมือไม้สั่น ร้อนรน ไม่มีท่าทางโวยวาย ไม่มีแม้แต่ท่าทางของคนกำลังเสียใจ นี่มันยังไงกันแน่
รักชาติเดินจากไปแล้ว ทิ้งให้ตี๋หน้าโหดครุ่นคิดด้วยความไม่เข้าใจอยู่อย่างนั้น และเมื่อปากกากำลังจะจรดลงบนกระดาษอีกครั้งถึงได้รู้
"รักชาติ"
ก๋วยลุกพรวดพราดขึ้นยืนและรีบนำเงินไปให้เจ้าของร้าน ก่อนจะวิ่งตามออกไป
และก็ได้เห็นคนที่เดินเรื่อย ๆ ไม่รีบร้อน ไม่เหมือนที่บอกว่ากำลังจะรีบไปเรียน
ร่างที่เดินอย่างช้า ๆ ก้มมองที่พื้นถนน ไม่ได้เงยหน้าขึ้น
ท่าทางตอนนี้ไม่เหลือเค้าของคนเข้มแข็ง ที่เอ่ยปากพูดไม่หยุด เหมือนไม่รู้สึกอะไรเลยในครั้งแรก
เพราะไม่มองตา ทุกคำพูดที่รักชาติพูดออกมา ไม่มีคำพูดไหนเลย ที่รักชาติเงยหน้าขึ้นมาสบตากับก๋วย
ไม่มีเลยสักคำ แม้กระทั่งตอนที่ลุกขึ้นยืนก็ไม่ได้มองหน้ากันเลย
ท่าทางแบบนี้ ถึงทำให้ก๋วยเอะใจ และวิ่งออกมาดูอีกครั้ง แล้วก็ได้เห็นอย่างที่คิดจริง ๆ
ร่างที่กำลังสั่นสะท้าน ร่างที่กำลังเดินก้มหน้านิ่ง ๆ
"รักชาติ" เสียงที่ตะโกนเรียกชื่อของตัวเอง ไม่ได้ทำให้อยากหันไปมอง
แม้จะเรียกอีกกี่ครั้ง ร่างนั้นก็ไม่หันกลับมา
ก๋วยรีบวิ่งไปหาคนที่ยังคงเดินต่อไปเรื่อย ๆ และหยุดยืนตรงหน้า แต่รักชาติไม่มีทีท่าจะหยุดเดิน
ยังคงเดินต่อไปเรื่อย ๆ ไม่มีทีท่าจะหยุด จนก๋วยต้องดึงแขนเอาไว้ แต่รักชาติก็ยังจะเดินต่อไป
"ลื้อจะไปไหน ลื้อจะไปที่ไหนรักชาติ"
ไม่มีคำตอบ ไม่มีคำพูด มีแค่เพียงขาที่พยายามจะก้าวเดิน และผลักให้คนที่ดึงแขนเอาไว้ให้ออกห่าง
ไม่ยอมให้รั้งเอาไว้
"ลื้อจะไปไหน บอกอั๊วซิว่าลื้อจะไปไหน บอกอั๊วรักชาติ บอกมา"
ยิ่งถาม ก็ยิ่งไม่มีประโยชน์ ยิ่งรั้ง ก็ยิ่งเหมือนจะรั้งเเอาไว้ไม่อยู่ ตี๋หน้าโหด พยายามที่จะจ้องมองใบหน้าของรักชาติให้ได้
แต่สิ่งที่ได้เห็น
แววตาที่เลื่อนลอย ใบหน้านิ่งเฉย ไม่แสดงความรู้สึก
จนต้องเขย่าที่ไหล่หลาย ๆ ครั้ง ก็เหมือนกับว่าอีกฝ่ายจะไม่รู้สึกตัวเลยสักนิด
"ได้ยินมั้ย ลื้อได้ยินที่อั๊วพูดมั้ย ได้ยินมั้ย รักชาติ ลื้อได้ยินมั้ย"
หัวใจของคนที่พยายามจะพูดคุย และเรียกสติของคนที่นิ่งเฉยให้กลับมา ไหววูบสั่นสะท้าน ด้วยความรู้สึกรุนแรง
กลัว
มีแต่ความกลัว กลัวว่ารักชาติจะเป็นอะไร กลัวไปสารพัด กลัวอย่างที่ไม่เคยคิดว่าชีวิตนี้จะกลัวอะไรอย่างนี้
"ต้องปล่อยหมี่ไปใช่มั้ยเฮีย ถ้ารักกันจริง ต้องปล่อยไปใช่มั้ย"
คำพูดที่ถูกเอ่ยออกมาจากรีมฝีปากแห้งผาก เบาแทบไม่ได้ยินเสียง แต่ก๋วยก็ได้ยินชัด
คำพูดที่ เต็มไปด้วยความโดดเดี่ยวอ้างว้าง ของคนที่หัวใจแตกสลาย และไม่สามารถรับความเสียใจที่เกิดขึ้นได้ทัน
เพียงเท่านั้น หยดน้ำตามากมาย กลับหลั่งทะลักออกมาจากดวงตาเรียวรี ที่คว้าร่างของคนที่ไม่ยอมร้องไห้เข้ามากอดไว้แน่น
กอดไว้ ทั้งที่ไม่เคยคิดจะทำแบบนี้ กอดไว้ เพราะเจ็บปวดรวดร้าวหัวใจ กอดเอาไว้ เพราะทนเก็บความสงสารเอาไว้ไม่ได้
กอดรัดเอาไว้แนบแน่น ในขณะที่รักชาติยังคงนิ่งเฉย ไม่ปริปากพูดอะไรออกมา ไม่แม้แต่จะร้องไห้ หรือโวยวาย
แต่คนที่ต้องร้องไห้กลับเป็นคนที่บอกให้รักชาติตัดใจ
"ต้องตัดใจเหรอเฮีย คนอย่างผมไม่คู่ควรเท่าลูกชายร้านทอง แล้วก็คงทำให้หมี่มีความสุขไม่ได้ใช่มั้ยเฮีย"
รักชาติยังคงพูดต่อไปเรื่อย ๆ พูดตามที่หัวใจคิด
แต่คนที่ร้องไห้เสียใจ ให้กับคนที่ไม่ยอมเสียน้ำตา ยิ่งรู้สึกว่าตัวเองเลวร้ายมากขึ้นทุกที
เพราะไม่ร้องไห้ ไม่ยอมแสดงความเสียใจออกมา คนที่ต้องเสียใจจึงกลายเป็นก๋วยที่ทนเห็นคนที่ตัวเองรัก
ทำเหมือนคนไม่มีหัวใจไม่มีวิญญาณ และยิ่งเสียใจหนักมากขึ้น เมื่อรู้ว่าตอนนี้รักชาติกำลังเป็นอะไร
น้ำเสียงที่ขาดห้วงไปชั่วขณะ ท่าทางเหมือนคนอ่อนล้า ไร้เรี่ยวแรง ต่อให้คนเย็นชาแค่ไหนก็ไม่สามารถปล่อยทิ้งเอาไว้ได้
"ผมเสียใจจังเลยเฮีย ผมจะเสียใจจนตายมั้ย ตอนนี้ผมไม่มีแรงเลย แม้แต่จะร้องไห้ผมยังไม่มีแรง
เฮียรู้มั้ย...ผมเสียใจจนจะตายอยู่ตรงหน้าเฮียอยู่แล้ว...ผมเกลียดเฮีย ผมเกลียดเฮีย..ผมเกลียดเฮีย..เฮียอย่ามากอดผม อย่ามาร้องไห้ แทนผม เพราะว่าผมเกลียดเฮีย"
TBC...
-
:serius2: :serius2: :serius2: :serius2:
เฮียทำไมไม่ครบสูตร กอดจูบลูบคลำเลยล่ะเฮียยย
เรียกสติๆๆๆๆๆๆๆ :m25: :m25:
มาต่อเร็วๆ น๊าค๊าบบบ :oni1: :oni1:
-
:oni2:
-
ยังเศร้าได้อีกเนอะ คนเรา
-
ทำกันได้ลงคอ
ยังงัยก้อสู้ต่อไปนะเฮีย :a2:
-
:serius2: :serius2: :serius2:
รักชาติ หันมามอง เฮียก๋วยบ้างนะ
:o12: :o12: :o12: :o12:
-
:m1:
-
มองตาเฮียสิ แล้วจะรู้ว่าเฮียรักจริงหวังแต่ง ไอ้หยาซี้ซั้วต่า
-
ถึงจะโดนเกลียด แต่เฮียก็ได้กอดแล้ว โอ้ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย ดีใจจจจจจจจจจจจจจจจจจ :m1:
-
วันนี้ถือว่าเฮียได้กำไร
-
เฮียจะน่ารักไปไหนเนี่ยยยยยยยยยยยยยย
-
ทำไมเฮียไม่บอกไปเลยล่ะว่าชอบเค้าน่ะ
-
อย่างรักชาตินี่ต้องออกแนวนายหัวกะโศรยา . . บู๊ให้สั่น อิอิอิ
-
โถ.. :o12:
-
รัก จะรักหรือไม่รัก เด๋วฉกเฮียก๊วยไปซะเล่ย :o
-
สงสารเฮียก๋วย :serius2:
-
รักเฮียก๋วยสุดๆ :m1:
อะไรจะรักรักชาติเยี่ยงนี้
อิจฉาไอ้รัก มีคนดีๆ อย่างเฮียมาจีบ
เป็นบุญมันยิ่งนัก :laugh:
-
:o ยังไม่มาต่ออีกรอ 2 วันแล้วน่า
คิดถึงเฮียก๋วยจัง :sad2:
-
พี่กั้งงงงง หายไปหนาย
มาต่อเร็วจิคร๊าบ :m13:
-
เฮียก๋วยค้าบบบบบ อย่าหายไปงี๊สิค๊าบบบ :serius2: :serius2:
หรือว่าเฮียก๋วยจะช้ำใจจนไม่ยอมให้คุณเจ้าของเรื่องแต่งต่อ :o
o9 o9 o9
-
:m4:เพิ่งเข้ามาอ่านเรื่องนี้ครับ
ยังนึกภาพเฮีย กะรักชาติไม่ออก อ่ะ แต่ชอบครับ อาการแอบรัก :o8: :o8:
โบราณว่าไว้ เกลียดสิ่งใด ก็จะได้อย่างนั้น หึ หึ เกลียดมิวจังเลย :o8:
เป็นกำลังใจให้ครับ รีบมาต่อนะครับ
-
พี่กั้งยังไม่มาต่ออีก
คนเราน่ะ
-
ทวงกันจังเลย เดี๋ยวหายไปซักเดือนดีไม๊ :laugh: :laugh:
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
รักเกิดที่ร้านก๋วยเตี๋ยว ตอน รุกฆาต
รักชาติปรือตาตื่นขึ้น ด้วยความงุนงง ก่อนจะยกมือขยี้ตาซ้ำ ๆ อีกหลายครั้ง ให้ตื่นเต็มตา
อ้าว อกหักนี่หว่า
ตอนนี้กำลังอกหัก อุตส่าห์ลืมได้ตอนหลับ พอตื่นขึ้นมา สมองก็คิดขึ้นมาทันที
ทำยังไงดี จะทำยังไงดี จะเป็นบ้าอีกแล้ว
ห้องทั้งห้องมืดมิด เหมือนกล่องกระดาษสี่เหลี่ยมดำ ๆ
รักชาติลุกขึ้นนั่งกอดเข่า ไม่สามารถจะทำอะไรได้อีก นอกจากนั่งคิด
คิดถึงหน้าของหมี่ น้องหมี่มีแฟนแล้ว มีแฟนแล้วจริง ๆ เหรอ
ทั้งที่รักน้องหมี่ แอบชอบน้องหมี่ และคิดเข้าข้างตัวเองมาตลอดว่าน้องหมี่มีใจให้
แต่กลับกลายเป็นคิดไปเองฝ่ายเดียว ไอ้รัก
ไอ้รักเอ้ย ไอ้โง่ อย่างมึงจะไปสู้ลูกชายร้านทองได้ยังไง
ยิ่งคิด ก็ยิ่งเศร้า ยิ่งเศร้าก็ยิ่งเจ็บที่หัวใจ จนไม่เป็นอันทำอะไร ได้แต่นั่งกอดเข่า แล้วก็ถอนใจซ้ำ ๆ ซาก ๆ
คนอกหัก มันไม่มีแรงขนาดนี้นี่เอง ไม่อยากทำอะไร อยากจะนั่งเงียบ ๆ อยู่อย่างนี้ทั้งวันทั้งคืน
อยากจะหลับไปแล้วไม่ต้องตื่น อยากจะไม่คิดอะไร แต่ก็ยิ่งคิด
ห้องทั้งห้อง อบอวลไปด้วยกลิ่นบุหรี่
และรักชาติก็เดินลงจากเตียงค้นหาบุหรี่ในลิ้นชักมาจุดสูบอีกครั้ง
อยากจะร้องไห้ แต่ทำยังไงก็ร้องไม่ออก น้ำตามันตกใน เจ็บที่หัวใจ
มันเจ็บ มันอึดอัด เหมือนจะทำอะไรไม่ได้
อีกครั้งที่ควันจาง ๆ ลอยขึ้นสูง และอบอวลไปทั่วทั้งห้อง
กลับมาได้ยังไงไม่รู้ รู้แต่ว่า รู้สึกตัวตื่นขึ้นมาก็นอนอยู่บนเตียงแล้ว
อ๋อ ใช่ ไอ้ก๋วย ไอ้ก๋วยมันพากลับมา
มันจูงแขนแล้วพากลับมา แล้วมันก็นั่งเงียบ ๆ อยู่ข้าง ๆ ไม่ได้พูดอะไรสักคำ
จนหลับไป ........... เผลอหลับไปตอนไหนไม่รู้ แต่คนที่พากลับมา ทำไมกลายเป็นไอ้ก๋วย ไอ้ตี๋หน้าโหด
ไอ้คนที่ทำให้อยากร้องไห้ ทำไมถึงกลายเป็นมันไปได้
บุหรี่มวนแรก ถูกวางลงบนที่เขี่ยบุหรี่ เมื่อมีเสียงเคาะประตูรัวดังหลายครั้ง
กูไม่มีอารมณ์คุยกับใครทั้งนั้น คนอกหัก มันรู้กันบ้างมั้ยว่ากูอกหัก มันจะมาเคาะประตูเรียกทำไมวะ
รักชาติยังคงนั่งนิ่ง ๆ และเมื่อเสียงรัวประตูดังซ้ำ ๆ ไม่ยอมหยุด จึงจำใจต้องลุกขึ้นไปเปิด และก็พบว่า คนที่มาหาในยามดึกเป็นใคร
"เฮีย....." รักชาติเพียงแค่เปิดประตูให้มองเห็นคนที่มาเยือน แต่พอเห็นว่าเป็นใครที่มาหา ก็พยายามจะผลักประตูปิดทันที
"โธ่ นึกว่าจะดูแย่กว่านี้ ไม่เห็นเป็นอย่างที่คิดไว้เล้ย มาเสียเที่ยวจริง ๆ ว่าจะมาดูหน้าคนอกหักซะหน่อย"
ตี๋หน้าโหด เอ่ยบอกด้วยน้ำเสียงเหมือนเยาะเย้ยอยู่ในที นั่นทำให้รักชาติใช้มือดันประตูปิด ไม่ยอมให้ก๋วยเข้ามา
"เหม็นจริง ๆ ห้องลื้อมีแต่กลิ่นบุหรี่ ขนาดยืนอยู่ข้างนอกยังได้กลิ่น ดีแล้วที่อั๊วไม่ให้หมี่คบกับลื้อ เสเพลแบบนี้ ไม่ไหว ไม่ไหว"
คำพูดของก๋วย ทำให้รักชาติต้องถอนใจ และปล่อยมือให้อีกฝ่าย ดันประตูเข้ามาได้
ตอกย้ำเข้าไปเถอะว่าไม่เหมาะสม ตอกย้ำกันให้พอ ให้สะใจ กูมันไม่ดี ไม่มีอะไรเทียบคนอื่นได้ มีแต่ใจ จะไปสู้ลูกชายร้านทองได้ยังไง
เอาเลย ไหน ๆ ก็ไหน ๆ แล้ว มาเลย มาเหยียบให้จมดินไปเลย มาเยาะเย้ยถากถางให้พอ เอาให้ตายไปเลย จะได้รู้แล้วรู้รอดกันไป
ตี๋หน้าโหด ก็ก้าวเดินฉับ ๆ เข้ามาในห้อง
กดเปิดสวิทไฟ จนห้องสี่เหลี่ยมมืด ๆ สว่างขึ้น
ควันที่ลอยคลุ้ง จากมวนบุหรี่ที่ถูกจุดและวางทิ้งไว้บนที่เขี่ยบุหรี่
ม่านหน้าต่างถูกปิดไว้มิดจนแทบไม่มีอากาศหายใจ
รักชาติทิ้งกายลงนั่งอยู่ข้างเตียง ส่วนก๋วยเดินไปดับบุหรี่ที่ถูกจุด วางกล่องข้าวที่ถือติดมือมาด้วยไว้บนโต๊ะ
แล้วถือวิสาสะเดินไปเปิดม่าน ออกจนหมด เพื่อถ่ายเทอากาศ
ส่วนรักชาติเอาแต่นั่งเงียบ ๆ อยู่ข้างเตียง และก็ก้มหน้านิ่งอยู่อย่างนั้น ไม่ยอมสนใจคนที่เดินมาทิ้งกายลงนั่งต่อหน้า
และจ้องเอาจ้องเอา อย่างกับไม่เคยเห็นหน้ากันมาก่อน แต่รักชาติก็เอาแต่นั่งเฉย ไม่ทักทาย ไม่พูดไม่คุย
หน้าเศร้า ๆ แบบนี้ดีตรงไหนกัน อั๊วไม่ชอบให้ลื้อเป็นแบบนี้เลยรักชาติ
นั่งกระพริบตาปริบ ๆ เหมือนคนไม่มีวิญญาณ นี่ดีที่ลื้อยังพูด ถ้าไม่พูดอะไรเลย จะเป็นยังไงกัน
อั๊ว ไม่รู้จะทำยังไงดี ถ้าเป็นอย่างนั้นจริง ๆ
ตั้งแต่ตอนเช้า ที่อั๊วมาส่ง ลื้อคงไม่ได้กินอะไรเลย ตอนนี้ก็คงไม่อยากทำอะไร อยากอยู่เงียบ ๆ อย่างนี้ อั๊วจะเกะกะอยู่เป็นเพื่อนลื้ออย่างนี้แหละ
อั๊วทนเห็นลื้อ นั่งเงียบ ๆ อยู่คนเดียว ไม่ได้จริง ๆ กลัวว่าจะทำอะไรลงไป จนป่านนี้แล้ว ก็ยังไม่ยอมร้องไห้โวยวาย ตีโพยตีพาย
แบบนี้มันยิ่งแย่กว่า เสียใจจนไม่รู้ว่าจะพูดอะไรเลยแบบนี้ อั๊วปล่อยให้ลื้ออยู่คนเดียวไม่ได้จริง ๆ
ดวงตาเรียวรี จ้องมองคนที่นั่งเหม่อ ไม่พูดไม่จา ไม่ขยับร่างกาย ไม่พูด ไม่คุย ไม่โวยวาย แล้วก็ยิ่งสงสารมากยิ่งขึ้น
รีบเก็บร้าน ก็เพื่อจะมาดู ว่าเป็นยังไงบ้าง กระวนกระวาย จนแทบไม่ได้ขายของ เพราะอยากมาดูให้เห็นกับตาว่าไม่เป็นไรจริง ๆ
พอได้มาเห็นแบบนี้แล้ว ก็ค่อยสบายใจขึ้น
"เฮียกลับไปซะที ผมจะนอน ผมง่วงแล้ว ปล่อยให้ผมอยู่คนเดียวเหอะ อย่ามานั่งมองผมด้วยความสมเพชแบบนี้เลย"
น้ำเสียงแผ่วเบา เอ่ยบอกกับตี๋หน้าโหด อยากจะลุกขึ้นแล้วเดินไปหลับตานอนซะ แต่ตอนนี้ ไม่มีแรงจะลุกขึ้นยืน
"อั๊วไม่ได้อยากมาหรอกนะ แต่หมี่ทำข้าวใส่กล่องฝากมาให้ลื้อ อั๊วก็เลยต้องมา"
ทำกับข้าวมาให้เหรอ น้องหมี่
ทำกับข้าวฝากมาให้.........ถ้าเป็นก่อนหน้านี้ พี่รักชาติคงดีใจ แล้วก็นั่งมองข้าวในกล่องแล้วนึกถึงหน้าใส ๆ ของคนที่ทำมาให้
กินอย่างมีความสุข เอร็ดอร่อย แต่ตอนนี้.......พอถึงตอนนี้......
"เฮีย สงสารผมเถอะเฮีย แค่นี้ผมก็จะตายอยู่แล้ว ทำไมเฮียถึงได้ใจร้ายใจดำกับผมขนาดนี้ เฮียเอาข้าวมาให้ผม เฮียคงสะใจที่เห็นผมได้แต่นั่งมองข้าวใช่มั้ย
ใจผมไม่ได้เข้มแข็งขนาดนั้นหรอกนะเฮีย สงสารผมเถอะ อย่าทำให้ผมเสียใจยิ่งกว่านี้เลยเฮีย หรือว่าอยากเห็นผมตายตรงหน้าเฮียถึงจะพอใจ"
รักชาติฝืนใจเอ่ยบอกออกไปด้วยท่าทีสงบ หวังเพียงว่าน้ำเสียงที่พูดคงจะไม่สั่น จนอีกฝ่ายจับอาการได้
ท่าทางและคำพูด จึงกลายเป็นการพูดเรื่อย ๆ เหมือนไม่ได้รู้สึกเจ็บปวดเลยสักนิด ทั้งที่แววตาสั่นไหว จนก๋วยเองยังรู้สึกได้
อั๊วไม่เคยรู้เลยว่าอั๊วจะต้องมานั่งเครียด เพราะกลัวว่าคน ๆ หนึ่งจะเป็นอะไรมากมั้ย กินข้าวหรือยัง อาบน้ำหรือยัง ตอนนี้เป็นยังไงบ้าง
ลื้อรู้มั้ย เวลาที่เห็นว่าคน ๆ นั้นกำลังทุกข์ใจ ทั้งที่เขาก็ไม่ได้เห็นอั๊วอยู่ในสายตาเลยสักนิด แล้วอั๊วเองก็แสดงความรู้สึกไม่เก่งเอาซะเลย
อั๊วไม่ได้หวังให้เขามาตอบรับความรู้สึก แต่อั๊วเป็นห่วง อั๊วถึงได้อยากดูแล
ตี๋หน้าโหด จ้องมองใบหน้าของคนที่นั่งนิ่งๆ แล้วอยากจะพูดสิ่งที่ใจคิดออกมา แต่ก็ทำได้แค่หุบปากเงียบเอาไว้
แล้วใช้ปลายนิ้วแตะเบา ๆ ที่หัวคิ้วของรักชาติ
"ยอมแพ้ง่าย ๆ แบบนี้ ไม่สมเป็นลื้อเลย"
ฝ่ามือของก๋วยเหนี่ยวรั้งร่างของคนที่นั่งนิ่งเงียบ ให้เข้ามาซุกอยู่ในอ้อมแขน
ดึงเข้ามากอดง่ายดาย โดยที่เจ้าของร่างแทบไม่รู้ตัว แถมยังลูบไล้แผ่นหลังของร่างนั้นหวังว่าจะช่วยให้ความทุกข์ใจของร่างในอ้อมแขน คลายความทุกข์ใจได้บ้าง
รักชาตินิ่งเงียบ รู้สึกเหมือนใจที่แกว่งไปแกว่งมา ได้รับการโอบอุ้มอย่างไม่คาดฝัน แต่เพียงไม่นาน กลับสะดุ้งสุดตัว
จนต้องรีบผลักให้คนที่ดึงเข้ามากอดเอาไว้ออกห่าง และทำตาโต แทบไม่อยากเชื่อกับสิ่งที่เกิดขึ้นเมื่อครู่
เวลานี้ มีแต่ความตกใจ กับสิ่งที่ได้รับ จากคนที่ทำท่าเหมือนจะเยาะเย้ยกันอยู่ตลอดเวลา
เฮัย .... อะไรวะ อารมณ์ไหนเนี่ย อยู่ดี ๆ ดึงเข้าไปกอดเฉยเลย กูก็เสือกเคลิ้มไปซะอีก ตายห่าแล้ว ไอ้ก๋วยมันจะทำอะไรของมันวะเนี่ย
"ไหนหมี่บอกว่า ถ้าจะจีบลื้อให้ฉวยโอกาสตอนที่ลื้อกำลังอกหัก แล้วจะได้ผลดีที่สุดไงล่ะ ลื้อเข้าใจหรือเปล่าเนี่ยรักชาติว่าอั๊วจะมาขโมยหัวใจลื้อ"
TBC...
-
มาจิ้มค่ะ
เฮียบอกรักแล้ว :m4:
-
ก๋วยสู้ๆ :a2: รักชาติเริ่มเคลิ้มแล้ว :laugh:
-
:a5:
เฮียนี่ซื่อจัง ใจกล้าด้วย
อยากได้อย่างนี้บ้างจัง :m1:
-
เฮียบอกรักแล้วๆ :m4: :m4:
สู้ๆนะเฮีย :a2:
-
เป็นกำลังใจให้เฮียก๋วยคะ
o7
-
จิ้มไว้ก่อน
เดี๋ยวมาอ่านครับ
:oni1:
-
เฮียก๋วย 555 จริงใจมาก ก็น่ารักอีกแบบ รอต่อไปครับ :L2: :L2:
-
:m12: ตรงมักมากค่ะเฮียขา
บอกรักชาติแบบไม่ต้องให้แม้งคิดแล้ว
ดีๆๆ ชอบตรงดี จิงใจโค ตะ ระ มากๆๆ อิอิ
ปล.อย่าให้รอนานดิ เหงาจัง :m32:
-
เข้ามาชื่นชมเฮียก๋วย..พูดตรงซะ :m4:สุดยอด
รักชาติจะตอบงัยล่ะทีนี้
-
เฮียก๋วยสุดยอดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด + + +
-
เฮียหนอเฮีย พูดไม่ออกเลยอ่ะ :m29: :m29:
-
o7 o7
ในที่สุดเฮียก๋วยยยยยย
ของเรา..............
o7 o7
-
เฮีย....จัดการเลย อยู่สองต่อสองแระ
-
:pig4:
o13
-
เฮีย เล็กต้มยำ ไม่งอก ไม่ชิ้น ไม่ตับ แต่เอาหัวใจเยอะๆ อิ อิ :o8: :L2:
ด่วนเลยนะเฮีย หิวแล้ว
-
มาเพิ่มให้อีกตอน ก่อนจะหายไปซัก.. ซักเท่าไหร่ดี อาทิตย์ เดือน หรือหลายๆเดือน แว๊บบบ :oni1:
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
รักเกิดที่ร้านก๋วยเตี๋ยว ตอน ฝันดี
รักชาติยังคงนิ่งอึ้งอ้าปากค้าง และกำลังจะขยับกายออกห่าง จากตี๋หน้าโหดด้วยความมึนงง แต่กลับถูกรั้งแขนเอาไว้
เฮ้ย.....อะไรวะ จับแขนทำไมวะ
ก๋วยไม่ยอมปล่อย แต่กลับจ้องมองใบหน้าของรักชาตินิ่ง ๆ และยังขยับกายเข้าใกล้มากขึ้น
เวลาทำหน้าร้อนรนแบบนี้ ดีกว่าทำหน้าเศร้า หรือทำเหมือนคนไม่มีความรู้สึก
ที่จริงลื้อทำหน้าตาตื่นแบบนี้ ดูดีใช้ได้เลยนะรักชาติ ลื้อทำหน้าตกใจ เป็นด้วยเหรอ เห็นทุกทีเอาแต่ทำหน้ากวนประสาท
แต่แบบนี้.....ค่อยสมเป็นลื้อหน่อย
"อั๊วชื่นชมลื้อมานานแล้วรักชาติเอ๋ย ตั้งแต่ที่ลื้อมานั่งกินก๋วยเตี๋ยวที่ร้านอั๊วแหละ หน้าตากวนประสาทดีจริง ๆ
เห็นว่าลื้อมันกล้า อั๊วชื่นชม แล้วไอ้ปากคอแบบลื้อนี่ มันน่านัก แล้วลื้อเป็นอะไรเหรอรักชาติ ลื้ออกหักนี่หว่า
จากน้องสาวอั๊วซะด้วย แหม้ แบบนี้ มันน่าปลอบใจ เอาน่ะ อั๊วจะเป็นคนใจดีสักวัน จะโอ๋ลื้อให้หายตกใจ
จากอาการเสียขวัญนะรักชาตินะ.....ให้อั๊วปลอบใจเอามั้ย ลื้อจะได้รู้สึกดีไง"
แค่นี้ก็รู้แล้ว ว่าโดนแกล้ง รักชาติเบะหน้า ผลักให้ตี๋หน้าโหดออกห่าง แล้วลุกขึ้นยืน ด้วยความโมโห
เยาะเย้ย ถากถาง เอาให้พอ แกล้งให้พอ โรคจิตหรือไงวะ ชอบเห็นคนทรมาน ชอบเห็นคนจะเป็นจะตาย
มาเพื่อจะมาพูดแบบนี้งั้นเหรอ สมกับเป็นไอ้ตี๋หน้าโหดไร้หัวใจจริง ๆ ใจจืดใจดำ ใจคอมันทำด้วยอะไรกันวะ
"แม่ง ผมโคตรเกลียดเฮียเลยโว้ย จะตายมั้ยเฮีย ถ้าไม่ได้เยาะเย้ยผม เฮียจงเกลียดจงชังอะไรผมนักหนาวะ
โธ่โว้ย....ผมไปทำอะไรให้เฮียนักหนาถึงมายุ่งวุ่นวายกับผมอยู่ได้...แม่งเอ้ย"
ขาเตะกระแทกที่เก้าอี้ พร้อมกับที่รักชาติกำมือทุบที่โต๊ะเสียงดังสนั่น
ก่อนจะคว้าคอเสื้อของคนใจดำ ขึ้นมา และจ้องมองเหมือนกับจะกินเลือดกินเนื้อ แต่ก๋วยกลับนิ่งเฉย
ไม่ได้กลัวเลยแม้แต่น้อย กับท่าทีอย่างนี้ของรักชาติ แต่กลับพอใจด้วยซ้ำ ที่ทำให้อีกฝ่ายโมโหได้
"ลื้อนี่มัน.......เฮ่อ...อั๊วไม่รู้จะพูดกับลื้อยังไงดี ก็ไอ้นิสัยแบบนี้ นี่ไง ที่อั๊วไม่อยากให้น้องสาวอั๊วคบด้วย อันธพาล เสเพล
กล้าได้กล้าเสียเกินไปแบบนี้....ไม่รู้ตัวเลยหรือไง ว่าลื้อมันไม่เหมาะสมกับหมี่....มีตรงไหนที่ลื้อสู้ลูกชายร้านทองได้งั้นเหรอ
ไหนลื้อลองบอกอั๊วซิ ลื้อบอกได้หรือเปล่าล่ะ รักชาติ"
น้ำเสียงราบเรียบ ท่าทางเย็นชา นัยน์ตาเรียวรี นิ่งมองใบหน้าของรักชาติที่ซีดเผือดลง ก่อนที่เจ้าของใบหน้าเนียนขาว
ที่เอาแต่ขมวดคิ้วมุ่น ค่อยขบริมฝีปากตัวเอง เพื่อกล้ำกลืนฝืนทน ฟังทุกคำพูดของคนที่ยืนอยู่ต่อหน้า
ฟังแล้วก็ยิ่งได้คิด ยิ่งได้รู้ ว่าตัวเองไม่ควรค่าเลยสักนิด มันยิ่งเป็นการตอกย้ำให้หัวใจเจ็บช้ำมากขึ้นไปอีก
มือที่กำขยำที่คอเสื้อของก๋วยค่อยคลายออก พร้อมกับที่นัยน์ตาคมหรุบต่ำลง
จริง.......
ก็เพราะว่ามันจริงอย่างที่ไอ้ก๋วยพูด ถึงเถียงไม่ออกนี่ไง
ฝ่ามือที่กำแน่น ค่อยคลายออก และทิ้งลงข้างตัวอย่างช้า ๆ หัวใจที่หายไปครึ่งหนึ่ง ส่วนที่เหลือถูกบดขยี้ไม่เหลือแม้แต่ซาก
อย่าทำแบบนี้ รักชาติ อั๊วอยากให้ลื้อโมโห อยากให้ลื้อโวยวาย อยากให้ลื้อระบายความรู้สึกออกมา
อยากให้ลื้อร้องไห้ อยากให้ลื้อคลุ้มคลั่ง ให้สิ่งที่มันคั่งค้างภายในใจของลื้อมัน ถูกเผยออกมาบ้าง
โมโหอั๊วใช่มั้ย เกลียดอั๊ว ก็ต้องต่อยหน้าอั๊ว แล้วก็โวยวายตะคอกใส่หน้าให้พอใจ ให้หนำใจ แต่อย่าเงียบ อย่านิ่งแบบนี้อีก
"ลื้อนี่......มันไม่คู่ควรจริง ๆ ไม่เหมาะสมสักนิด"
"ลื้อนะรักชาติ.....อั๊วจะบอกว่า เหม็นหน้าลื้อมานานแล้ว มาเกาะแกะวุ่นวายกับหมี่อยู่ได้"
"อย่างลื้อมัน...ก็แค่...."
อีกหลายถ้อยคำที่ยั่วยุให้ขุ่นเคือง ส่งผ่านเข้าในโสตประสาทของรักชาติทุกคำพูด แต่แทนที่จะโกรธหรือตะคอกกลับมา
กลับได้แต่นิ่งฟังเงียบ ๆ และก้มมองดูตัวเอง
ฝ่ามือที่คลายออกทิ้งลงข้างตัว หัวคิ้วที่เคยขมวดมุ่นเพราะความเคร่งเครียด คลายออกแล้ว
นัยน์ตาสีน้ำตาลเข้ม ไหวระริก ริมฝีปากที่เคยขบเม้มแน่น กลับค่อย ๆ คลี่รอยยิ้มออกมา
รอยยิ้มที่มืดมน รอยยิ้มที่เย้ยหยันตัวเอง พร้อมกับที่รักชาติเปล่งเสียงหัวเราะดังลั่น
"ฮ่า ฮ่า ฮ่า ฮ่า ฮ่า ฮึก...เฮีย พูดถูก...ตลก...ขำจริง ๆ ว่ะ เฮียด่าได้ตรงจริง ๆ อั๊วมันไม่เหมาะสม ฮ่า ฮ่า ฮ่า"
เสียงหัวเราะยังคงดังต่อไปเรื่อย ๆ ใบหน้ายิ้ม เสียงหัวเราะแบบแกน ๆ
เสียงหัวเราะที่เปล่งออกมา เพื่อป้องกันตัวเองให้รอดพ้นจากการถูกดูหมิ่น เย้ยหยัน เพื่อปกป้องคุ้มครองตัวเอง
ไม่มีทางร้องไห้ ให้ตายก็จะไม่ร้องเด็ดขาด เสียใจแค่ไหนก็จะไม่ร้อง ไม่ว่ายังไง จะไม่ให้คนอย่างไอ้ก๋วยได้เห็นน้ำตา
"ลื้อเป็นบ้าหรือไง ...ลื้อ...จะหัวเราะทำไมกันรักชาติ ลื้อต้องโวยวาย ลื้อต้องโมโห ไม่ใช่หัวเราะ ลื้อร้องไห้เสียใจสิ ร้องซะ
ร้องเดี๋ยวนี้ "
ฝ่ามือแกร่งกระชากที่ลาดไหล่ของคนที่ยืนหัวเราะและเขย่าแรง ๆ แต่รักชาติก็ยังคงไม่ยอมหลั่งน้ำตา ทำหน้าเหมือนกับเรื่อง
ที่ก๋วยพูด มันตลกซะเต็มประดา
ยิ่งถูกเขย่า ยิ่งถูกบังคับให้ร้องไห้ กลับยิ่งอยากหัวเราะ ทั้งที่ตอนนี้ ไม่มีเรี่ยวแรงที่จะทำอะไรได้อีก นอกจากต้องเปล่งเสียงหัวเราะ
ให้ดังขึ้นเรื่อย ๆ ดังขึ้น ดังขึ้น เพื่อกลบหยดน้ำตาที่หลั่งรินภายในใจ ที่ใกล้จะล้นเอ่อออกมา
"เด็กน้อย........บางครั้งการหลั่งน้ำตามันก็แสดงให้ใคร ๆ เห็นว่า เราเข้มแข็งนะ การร้องไห้ไม่ได้แปลว่าเด็กน้อยต้องกลายเป็นคนอ่อนแอ
เสมอไปหรอก.....รู้มั้ย"
แรงกดที่ต้นแขน เปลี่ยนเป็นเรียวแขนที่โอบรัด และเหนี่ยวรั้งให้ร่างที่ยืนนิ่งเข้ามาอยู่ในอ้อมแขนอีกครั้ง
รักชาติไม่ได้ขัดขืน แต่หยุดเสียงหัวเราะของตัวเอง และแทนที่ด้วยการสะอื้นไห้เงียบ ๆ
ทั้งที่กำลังร้องไห้ แต่ไม่มีน้ำตาสักหยด มันเจ็บ มันปวด มันทรมาน มันน่าสมเพช มันน่าเวทนา
ที่ไม่มีเรี่ยวแรงที่จะปกป้องตัวเอง มันเหมือนจะตายเอาให้ได้ เหมือนคนไร้วิญญาณ
ยืนอยู่ได้เพราะทิฐิที่จะไม่ยอมอ่อนแอต่อหน้าใคร
"เด็กน้อยเอ้ย เด็กน้อย หลับตาซะ นอนพักบ้าง พักผ่อนบ้าง หลับตาซะ เด็กดี หลับตาซะ นะ"
ฝ่ามืออุ่น ๆ ลูบไล้ที่ศรีษะมน ที่เอนซบอยู่ที่ลาดไหล่ แผ่วเบา แสนอ่อนโยน
รักชาติไม่คิดขัดขืน ไม่คิดขัดขืน ไม่แม้แต่จะคิด ถ้าอยากจะทำอะไรก็ทำไป อยากจะทำอะไรก็ทำ ถ้าสะใจ ถ้าสนุกก็ทำไป
นัยน์ตาคมปรือตาหลับลงในอ้อมแขนของคนที่ทำแต่เรื่องร้ายกาจใส่อย่างไร้เรี่ยวแรง หลับตาลงภายในอ้อมแขนอบอุ่นภายใต้ความรู้สึกที่ปวดร้าว
"เด็กดี นอนซะ หลับตาพักบ้าง เหนื่อยมาทั้งวันแล้ว ต้องพักบ้างแล้ว"
น้ำเสียงทุ้มนุ่มอ่อนโยน เรียวแขนที่โอบรัด อบอุ่นจนอยากให้มันเป็นความฝัน วิงวอนให้เรื่องที่เกิดขึ้นนี้เป็นแค่ความฝันที่เลือนลาง
ก๋วยทรุดกายลง และช้อนร่างของคนที่อ่อนแอถึงขีดสุดเอาไว้ อุ้มขึ้นเพื่อพามานอนบนเตียง และคลุมผ้าห่มให้
ลูบไล้แตะต้องที่หน้าผากมน อย่างนึกสงสารจับใจ
เหนื่อยมากแล้ววันนี้
ลื้อเหนื่อยจนร่างกายรับไม่ไหวแล้วรักชาติ
ตอนนี้ ใจลื้อเป็นยังไง จะต้องรักษานานแค่ไหน กันนะ
"เด็กน้อย....ขอให้คืนนี้ลื้อฝันดีนะรักชาติ คืนนี้ขอให้ลื้อนอนหลับฝันดีสักคืน
เฮียหวังว่ามันจะต้องเป็นอย่างนั้น คืนนี้รักชาติต้องฝันดี เฮียเชื่อว่ารักชาติต้องนอนหลับฝันดี"
TBC....
-
:bye2:
-
จาปายหนายอีกล่ะ
:serius2:
-
รักก๋วยจัง :กอด1:
ก๋วย...ลื้อรู้มั๊ยว่าลื้อเป็นผู้ชายที่ดีมากเลย :o8:
ปล. แต่อั๊วจะงอนคนโพสที่จะหายไปนานเท่าไรม่ายรู้
-
เฮีย..น่าร้ากกกกกกกกกก
-
:oni1:
:oni1:
:oni1:
-
:m16:จะหายไปสักพักเหรอ เอ่อ ว่าแต่พักที่ไหนอ่ะ จะตามไปกินก้วยเตี๋ยวด้วย55
รอได้ครับ ช่วงนี้ ก็แวะไปกินข้าวราดแกงกะ เอ มข พลางๆครับ อิ อิ :L2:
-
อย่าหายไปนานน้า..... :serius2: :serius2: :serius2:
-
เฮ้อ........... เฮียอย่ากั๊กเด่ะ
ชอบเค้าก็บอกไปเลยยย
-
ไม่ได้อ่านตั้ง 2 วัน คิดถึงเฮียจังงง o7 o7
ทำไมเฮียก๋วยไม่จับกดไปเลยล่า :serius2:
-
เฮียน่ารักมากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก o13
-
:oni2:
:oni1:
-
:m13: :m13:
ตื่นเต้นทุกครั้งกับเฮีย
อิอิ
:laugh: :laugh:
-
แอบแว๊บมาอัพให้ เดี๋ยวคนอ่านจะขาดใจซะก่อน โดยเฉพาะอีตา To_Feel และป้าไต๋ :laugh: :laugh:
น้อยใจและ รักแต่เฮีย ให้กำลังใจเฮีย แต่ไม่ให้กำลังใจเราเยย :sad2: :o12:
55 ล้อเล่นนน รักคนอ่าน ยกเว้น อีตา TO_ Feell และ ป้าไต๋
ตอนนี้คงถูกใจทุกคนเน้อ แต่ตอนหน้า รอแล้วกัน ขี้เกียจลงและ
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
รักเกิดที่ร้านก๋วยเตี๋ยว ตอน คนที่บ้าคือรักชาติ
กินน้ำเต้าหู้ร้อน ๆ กับปลาท่องโก๋เหรอ
ตีห้าเนี่ยนะ
อะไรวะ ทำอะไรอยู่เนี่ย
รักชาตินั่งมองแก้วใส่น้ำเต้าหู้ แล้วก็มองปลาท่องโก๋ สามสี่ตัวในจาน แล้วก็ต้องยกมือขึ้นขยี้ที่เส้นผมของตัวเอง
ด้วยความหงุดหงิด ทำท่าจะทิ้งกายลงนอนอีกครั้ง แต่ถูกดึงแขนเอาไว้
“นอนได้ไง กี่โมงกี่ยามแล้ว ตื่น ๆ “
เพราะถูกดึงให้ลุกจากเตียง รักชาติก็เลยยิ่งงอแง
“ไม่เอา จะนอน ผมอกหักนะเฮีย อกหักเพราะน้องสาวเฮียด้วยนะ ผมง่วงนอน จะนอนโว้ย”
ทั้งที่พยายามดึงหมอนมาปิดหู ดึงผ้าห่มมาคลุมตัว แต่สุดท้าย ก็ต้องลุกขึ้นนั่งทั้งที่ตายังปิดอยู่
อกหักรักคุด แถมยังต้องมาเจอกับไอ้ตี๋หน้าโหดแต่เช้าแต่มืดอีก นี่มันไม่กลับบ้านกลับช่องบ้างหรือไงวะ มันจะแกล้งกูไปถึงไหนเนี่ย ให้เลิกยุ่งกับน้องหมี่ ก็เลิกแล้วนะ จะอะไรกับกูอีกวะเนี่ย โธ่โว้ย
“กินแล้วค่อยนอนต่อ เดี๋ยวมันหายร้อน มันจะอร่อยหรือไง กินก่อนเร็ว อั๊วเคยให้กินอะไรที่ไม่อร่อยหรือไง ลุกก่อน เดี๋ยววันนี้ลื้อก็ทำหน้าซึม ไม่ยอมกินข้าวกินปลา ลุกขึ้นมากินรองท้องก่อน รักชาติ ลื้อนี่ยังไง ไม่ตื่นมากินอั๊วจะกรอกปากลื้อนะ”
ตีห้า.....นี่มันตีห้านะโว้ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
อย่ามายุ่งกับกูได้ม้ายยยยยยยยยยยยยย กูง่วงนอน ไอ้ก๋วยอ่ะ ไอ้ก๋วย
รักชาติในอารมณ์งี่เง่างอแง กลิ้งไปกลิ้งมาอยู่บนเตียง แล้วพยายามจะใช้หมอนอุดหู เอาไว้ แต่ก๋วยก็ยังคงดึงหมอนออก และยกแก้วน้ำเต้าหู้ยัดใส่มือของรักชาติให้รับเอาไว้
“ถ้าลื้อปล่อยแก้ว น้ำเต้าหู้ก็หกเปื้อนตัว แล้วแต่ลื้อก็แล้วกัน”
รักชาติจำใจต้องลุกขึ้นนั่ง และถือแก้วน้ำเต้าหู้เอาไว้ในมือ มองหน้าของก๋วยตาขวาง แล้วก็เห็นว่า ตี๋หน้าโหดพยักหน้าให้ เหมือนบังคับให้ยกแก้วขึ้นจรดที่ริมฝีปากซะ แล้วจะหยุดวุ่นวายด้วย
และรักชาติก็ต้องจำใจยกแก้วขึ้นดื่ม จนหมดแก้วในคราวเดียว และลุกขึ้นนำแก้วมาวางไว้บนโต๊ะข้างเตียง ก่อนจะกลับลงมาทิ้งกายลงนอนบนเตียง พลิกตะแคงไปอีกทางและใช้หมอนอุดหูเอาไว้
ตี๋หน้าโหด ยืนมองแผ่นหลังของร่างที่แกล้งนอนหลับและหันไปอีกทาง แล้วก็ส่ายหน้า อมยิ้ม กับท่าทางงอแงของรักชาติที่ได้เห็น
เป็นใครไม่หลง ก็คงแปลก
ตาคม ๆ
แก้มขาว ๆ
หน้าตายับยู่ยี่ ผมเผ้ายุ่งเหยิง
สภาพคนเพิ่งตื่นนอน ที่จริงก็ดูน่ารักดี เพราะไม่เคยเห็น เคยแต่เห็นรักชาติในแบบอื่น แต่มาเห็นแบบนี้
แล้ว................ก็เพราะลื้อมันน่ารัก น่ากอด ขืนอยู่ต่อ คงได้แกล้งคนอกหักต่อแน่ ๆ
เสียงเปิดประตูทำให้รักชาติต้องหันกลับมา และมองคนที่กำลังจะก้าวเดินออกจากประตูห้อง
มีหลายอย่างให้ครุ่นคิด ทั้งที่ตอนนี้ ต้องเจ็บปวดแทบเป็นแทบตาย แต่ระยะเวลาแค่คืนเดียว กลับรู้สึกเหมือนกับลืมเรื่องทุกข์ใจไปได้พักใหญ่
ในความฝัน พบว่า มีใครคนหนึ่งอยู่เคียงข้าง และโอบกอดเอาไว้ ในเวลาที่ร้องไห้
เมื่อโผเข้าไปอยู่ในอ้อมกอดของคน ๆ นั้น กลับรู้สึกสงบลงได้อย่างน่าประหลาด
ฝ่ามือที่ลูบไล้แผ่วเบา อ่อนโยน จนทำให้ลืมเรื่องต่าง ๆ ไปได้ชั่วขณะ
ไอ้ก๋วย......
ก็คนที่อยู่ด้วยทั้งคืน คือไอ้ก๋วย ตื่นเช้าขึ้นมาก็เจอหน้าไอ้ก๋วย แถมมันยังตื่นก่อนและไปซื้อน้ำเต้าหู้มาให้กินอีก
คนกอดก็ไอ้ก๋วยไง กูนี่ท่าจะบ้า เคลิ้มไปกับไอ้ก๋วยหน้าโหดแบบนี้ไปได้ยังไง กูนี่ท่าจะบ้าจริง ๆ แล้วแบบนี้
แล้วนี่ตกลงมันจะเอายังไงวะ จะมาเยาะเย้ย ก็เหมือนจะไม่ใช่ จะมาปลอบใจ ก็ไม่เชิง
แล้วจุดประสงค์ของมันคืออะไร ว่างงานจนถึงขนาด ตามมาหาเรื่องกันได้ถึงในห้องเลยหรือไง
ไม่เข้าใจเลยจริง ๆ
“เฮีย ตกลงเฮียจะเอายังไงวะ ผมจะได้ทำตัวถูก แบบนี้ผมอึดอัด”
ก๋วยหันกลับมามองหน้าคนที่ลุกขึ้นนั่งบนเตียง
และกอดหมอนเอาไว้แน่น แต่นัยน์ตาจ้องตรงมาที่คนที่ยืนอยู่หน้าประตูห้อง
รักชาตินิ่งมองใบหน้าของคนที่คิดว่าเย็นชา และชอบแกล้งให้เสียใจ จ้องมองนิ่ง ๆ อยู่อย่างนั้น
อยากจะได้คำตอบให้ชัดเจน ให้มันรู้แล้วรู้รอดกันไปซะ
ก๋วยก้าวขายาว ๆ เพียงสองสามก้าว แล้วมาหยุดยืนอยู่ตรงหน้าของคนที่ช่างคิดช่างสงสัย
รักชาติตั้งใจฟังคำตอบด้วยความรู้สึกแปลก ๆ ดวงตาเรียวรีที่จ้องมองมา มันแตกต่างจากทุกวัน
เหมือนกับว่า คิดไปเอง ว่ามันช่างคล้ายกับตัวเอง เวลาที่มองหน้าของน้องหมี่แล้วยิ้มอย่างมีความสุข
อะไรวะ.......มันจะเหมือนกันไปได้ยังไง ไอ้ก๋วยหน้าโหดเนี่ยนะ จะมองหน้ากูแบบนี้
สงสัยน้ำเต้าหู้จะทำพิษแต่เช้าซะแล้ว
“ถ้าลื้อเป็นแฟนอั๊ว ลื้อก็รู้เองนั่นแหละ......หรือคิดว่ายังไงกันล่ะ...เด็กน้อย”
ฝ่ามือที่ประคองที่แก้มเนียน เนียนใส
นัยน์ตาหวานเชื่อมที่ทอดสายตามองลงมา
รอยประทับสัมผัสแผ่วเบาที่หน้าผาก
ทำให้รักชาติต้องนั่งเกร็ง ตัวแข็งทื่อ
กระพริบตาปริบ ๆ และอ้าปากค้าง มองตามคนที่เดินออกจากห้องและปิดประตูให้เรียบร้อย
มือยกขึ้นแตะที่หน้าผากตัวเอง แล้วครุ่นคิดถึงสิ่งที่เกิดขึ้นชั่วระยะเวลาไม่ถึงเสี้ยววินาที
ชิบหายแล้ว...........มีหอมหน้าผ่งหน้าผากด้วย เวรแล้วกู เกิดเรื่องห่าอะไรวะเนี่ย
อย่าบอกนะว่าไอ้ก๋วยมัน
ไอ้ก๋วยมัน.........
ไอ้ก๋วยมัน.......เพี้ยนจัดจน......จนเป็น......
จนเป็น.....
ไอ้ก๋วยมันเป็นบ้าเหรอวะเนี่ย นี่มันเกลียดกูจนเป็นบ้าไปแล้ว ชิบหายแล้วแบบนี้ น่ากลัวโว้ย น่ากลัวจริง ๆ
TBC…
-
จับรักชาติ กด แม่งเลยเฮีย
หุหุหุ
-
o13 เห็นใจเหมือนกันแหละคนโพสนะ
เอาไปเลย+1 ให้น้องBEta-K จ๊ะ
เด่ยวจะหาว่าป้าใจร้าย
แต่รักเฮียก๋วยจริงๆนะ วิธีจีบแกแปลกดี อิอิ
ปล.กรุณามาต่อเร็วๆด้วยนะ ใจจะขาดแล้ว
-
เป็นกำลังใจให้ครับ
-
+1 เป็นกำลังใจให้แล้วน่ะ
คนเรามีเลือกที่รักมักที่ชั่งด้วย
o7
-
:m30:รักชาติตกใจ :laugh:
-
ตลกรักชาติอะ :laugh: :laugh: :laugh:
-
อาเฮียยอดมาก คราวหน้าจับกดได้เลย :L1:
-
รักเฮียมากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก กว่าเดิมอีก :laugh:
ตลกรักชาติ คิดไปได้ว่าเฮียเป็นบ้า :laugh: :laugh:
รักคนแต่งด้วยค่ะ :L1:
-
ชอบบบบบบบบบบบบ
รักชาตินี่ไม่รู้เรื่องไรเล้ยยยยยยยย
:laugh: :laugh: :laugh: :laugh:
-
รอตอนต่อไป นะค่ะ :o8:
:bye2: :L2: :bye2:
-
o13
เฮีย.. วิธีจีบเฮียชั้นหนึ่งมาก..
เดาไม่ได้ ต้องติดตามอย่างเดียว..
ยิ่งอ่านยิ่งอยากเอาใจช่วย..
ทั้งฮา ทั้งเศร้า ทั้งเห็นใจ เฮีย สู้ๆ เป็นกำลังใจให้..
เผด็จศึกน้องรักชาติมาเป็นแฟนให้ได้..โอ๊ตตตส์ :a2:
ปล.คนแต่งแจ่มมากมาย o13
สนุกมากๆ ชอบๆ :m1:
-
กรี๊ดดดดดดด ก๋วยได้ใจเรนจริงๆ ...มาขอกอดหน่อย :กอด1:
รุกรักชาติแบบไม่ทันตั้งตัว :laugh:
มีความสุขจริงๆ :oni1:
ขอ +1 คะเเนนให้คนโพสค่า
-
มาลงให้อีกตอน
รักเกิดที่ร้านก๋วยเตี๋ยว ตอน ไม่อยากกิน
รักชาติ ทำไมตาบวมอีกแล้ว ไม่อยู่แป๊บเดียว ว่าแล้วต้องเป็นแบบนี้ อยู่คนเดียว แอบร้องไห้ ทีอยู่ด้วยกัน ชอบทำปากกล้า ท้าทาย นี่ร้องนานหรือยังเนี่ย
ตายังแดง ๆ อยู่เลย ไม่ต้องสังเกตก็เห็นชัดแบบนี้ จะให้ทำยังไงได้
ถุงใส่กล่องข้าวถูกยื่นให้ที่หน้าประตู ในกลางดึก รักชาติอยากจะผลักประตูไม่ให้คนที่มาหาเข้ามาได้ แต่ก๋วยก็ถือวิสาสะ ออกแรงดันประตูและเดินเข้ามาจนได้
"ข้าวหมูอบ" ตี๋หน้าโหด เดินเข้ามาในห้อง และเปิดสวิทไฟ
ห้องกลับสู่สภาพเดิม ๆ อีกแล้ว สิ่งแรกที่รู้สึกคือ กลิ่นบุหรี่ ที่ลอยคลุ้งทั่วห้อง จนต้องเดินไปเปิดหน้าต่าง เพื่อระบายกลิ่น
"เสเพล ลื้อจะสูบให้ได้อะไรขึ้นมา เงินมีแทนที่จะเอาไว้ซื้อข้าวกิน เอามาซื้อบุหรี่สูบ"
เสียงบ่นงึมงำ ทำให้รักชาติ ต้องเอาหมอนมาอุดหูด้วยความรำคาญ อยากจะลุกขึ้นไปจุดบุหรี่สูบอีกสักมวน แต่ก็เห็นว่า บุหรี่มวนที่ยังสูบทิ้งไว้ ถูกดับแล้ว ด้วยฝีมือของคนที่มาหาในยามดึก
"เฮีย มาทำไมเนี่ย ว่างเหรอเฮีย"
คำพูดคำจาของรักชาติ เหมือนคนไม่เป็นอะไร แต่ถ้าฟังดูให้ดี
น้ำเสียงแหบแห้งนั่นก็พอจะทำให้รู้ได้ว่า ผ่านการร้องไห้มานานแค่ไหน ก๋วยยืนมองคนที่เอาหมอนอุดหูเอาไว้ แล้วก็เดินมาดึงหมอนออกจากหูของรักชาติ แต่ยิ่งดึง ก็ดูเหมือนว่า รักชาติจะไม่อยากฟังที่พูดเท่าไหร่
"เล่นอะไรของลื้อ เป็นเด็ก ๆ อยากสูบก็สูบไป น้ำหน้าอย่างลื้อ ไม่มีปัญหาเลิกได้หรอก ของแบบนี้ติดแล้วเลิกยาก"
ก๋วยลงนั่งตรงหน้าของรักชาติ ดวงตาเรียวรีจ้องมองใบหน้าของคนหน้างอ นิ่ง ๆ อยู่อย่างนั้น มองตรง ๆ มองนิ่ง ๆ และแตะปลายนิ้งที่เรียวปากอิ่ม ไล้สัมผัสปลายนิ้วไปมา อยากจะลองสัมผัสดูสักครั้ง ถ้าลองจูบดูจะเป็นยังไง จะรู้สึกหวาน ๆ หรือรู้สึกยังไงกันแน่ ถ้าทำจริง ๆ จะเป็นยังไง
"เฮีย อย่ามายุ่งน่ะ" ร่างที่นั่งนิ่งอยู่ และทำหน้าเบื่อหน่ายเต็มทน ปัดมือของก๋วยออก และเบะหน้าด้วยความเบื่อหน่าย เตรียมลุกขึ้นเพื่อจะล้มตัวลงนอนบนเตียง
แต่กลับถูกเหนี่ยวรั้งแขนเอาไว้ไม่ยอมให้จากไป
"กินข้าวก่อน จะนอนเดี๋ยวค่อยนอน วันนี้ไม่ได้กินอะไรเลย นอกจากน้ำเต้าหูเมื่อเช้าอยู่ได้ยังไงจนมืดค่ำป่านนี้ จะไม่ออกไปไหนเลยหรือยังไง ในตู้เย็นแม้แต่น้ำก็ไม่มีกินจะให้เข้าใจว่ายังไง ลุกมากินข้าวเดี๋ยวนี้ อย่าให้ต้องออกแรง"
ยิ่งถูกดึงแขน รักชาติก็ยิ่งไม่ยอมทำตาม ยิ่งบังคับให้กิน ยิ่งไม่อยากกิน
ทำไมไอ้ก๋วยมันจะต้องมายุ่งวุ่นวายกับกูด้วยวะ ปล่อยให้ตาย ๆ ไปเหอะน่ะ จะเอาข้าวมาให้ทำไม จะมายุ่งด้วยทำไมวะ แม่ง อยากตายเพราะมันนี่แหละ อกหักเพราะมันกีดกันยังไม่พอ นี่หลังจากอกหัก มันยังจะตามมาหลอกหลอนกันอีก
จะบ้าตายแล้วโว้ยยยยยยยยยยย
"เฮีย ผมถามจริง ๆ เฮียจะเอายังไงกับผมวะ ไม่ซ้ำผมให้ตาย ๆ ไปเลยล่ะ เดี๋ยววันดีคืนดี ผมไปป่วนงานแต่งหมี่ขึ้นมา ผมไม่รับประกันนะเฮีย รู้อย่างนี้จะยังมายุ่งกับผมอีกมั้ยล่ะ โธ่เว้ย"
ใบหน้าที่แสดงให้รู้ว่ากำลังหงุดหงิดโมโห และไม่พอใจที่มีคนมายุ่งวุ่นวายด้วย
ทำให้ตี๋หน้าโหด ต้องนั่งทำใจยอมรับอยู่พักใหญ่
ก็ชอบลื้อไง เลยมายุ่งด้วย
ถามอะไรแปลก ๆ ไม่ชอบจะมาหาทำไม ไม่ชอบจะห่วงทำไม ลื้อนี่ จะทำไมอั๊วล่ะ
"เลิกได้มั้ยบุหรี่ กลิ่นเหม็น"
เสียงที่เอ่ยบอก เบาจนแทบไม่ได้ยิน และรักชาติก็แกล้งทำเหมือนไม่ได้ยินจริง ๆ
ยุ่งอะไรด้วย เงินกู จะสูบไม่สูบ มันจะทำไมวะ แม่ง
ก๋วยลุกขึ้นยืน เปิดฝากล่องข้าวออก และใส่ช้อนที่เตรียมาด้วย ลงไป และนำมายื่นให้ตรงหน้ารักชาติ ที่รีบเบือนหน้าหนี
ไม่อยากกิน จะเอามาให้ทำไม กินไม่ได้ จะเอามาให้ทำไม ไม่ชอบให้ใครมาบังคับ
ใบหน้าที่เบือนหนี ทำให้ก๋วยต้องใช้ฝ่ามือกดที่ศรีษะของรักชาติเอาไว้ และจับให้หันมามองกล่องข้าว แต่รักชาติ ก็ยังพยายามจะหันไปอีกทาง
"กินข้าว ข้าวหมูอบ หมูชิ้นใหญ่ ๆ เลยเนี่ย กินเร็ว"
กล่องข้าวถูกนำไปวางใส่มือของรักชาติที่มองตาม แล้วช้อนก็ถูกยัดใส่มือให้ตักข้าวใส่ปาก แต่รักชาติก็ยังมองนิ่งๆ อยู่อย่างนั้น
คนไม่อยากกิน ทำไมชอบบังคับกันวะ
"เฮีย ผมไม่กินข้าว ผมจะไปสูบบุหรี่ต่อ"
กล่องข้าวถูกวางลงบนพื้น และรักชาติ ก็ลุกพรวดพราดขึ้น เดินตรงไปหยิบ มวนบุหรี่บนโต๊ะ เตรียมจะจุดขึ้นสูบอีกครั้ง
แต่บุหรี่มวนนั้น ถูกดึงออกจากปาก พร้อมกับที่ข้าวกล่องที่วางไว้บนพื้น มาอยู่ในมือของก๋วยช้อนที่มีข้าวถูกตักขึ้นเตรียมป้อนให้ กับคนที่ยืนทำหน้าบึ้ง
"ไม่กิน"
"กิน"
"ผมไม่อยากกิน"
"ไม่อยากก็ต้องกิน"
"ก็ผมไม่อยากกิน"
"แต่ลื้อต้องกิน"
ยิ่งพูดก็ยิ่งดูเหมือน กลายเป็นการเถียงกันไปแล้ว จากเสียงเบา ๆ กลายเป็นดังขึ้นทุกขณะ และในท้ายที่สุด เมื่อรักชาติเริ่มรู้สึกหงุดหงิดโมโห เตรียมจะอ้ากปากด่า
เสียงที่ดังแข่งกัน ของตี๋หน้าโหด ที่เหมือนจะดังขึ้นเรื่อย ๆ กลับลดระดับลงและเอ่ยบอกเสียงเบา แผ่ว ๆ แต่กลับได้ยินชัด
"คำเดียว"
รักชาติส่ายหน้าไปมา ยังไง ยังไงก็ไม่กินเด็ดขาด
"คำเดียว ชิม ชิม ไม่อร่อย ก็คายทิ้ง"
เท่านั้น ที่ก๋วยบอกและ รักชาติก็อ้าปากรับข้าวที่ถูกป้อนเข้าปากมาให้ เคี้ยวเพียงนิดเดียว และเดินไปคายทิ้งที่ถังขยะ ก่อนจะคว้าบุหรี่ ในซอง พร้อมไฟแช็ค เดินออกไปที่หน้าระเบียงห้อง
จุดสูบทันที อย่างไม่สนใจคนที่ยืนมองข้าวในกล่องนิ่ง ๆ
นิ่งมองข้าว และหันไปมอง คนที่ยืนสูบบุหรี่อยู่ที่หน้าระเบียง
ตี๋หน้าโหด ถอนหายใจยาวเหยียด ด้วยความท้อแท้
ข้าวไม่อร่อยจริง ๆ
อั๊วก็ว่า อร่อยแล้วนะ ใครชิมก็บอกว่าอร่อย แต่ลื้อไม่อร่อย แล้วก็ไม่ยอมกินข้าว แล้วจะให้อั๊วทำยังไง
ดวงตาเรียวรี จ้องมองข้าวที่มาจากความตั้งใจจริงที่ทำมาให้กับคนที่เฉยชาใส่
ยิ่งเห็นยิ่งท้อ ใจหาย ไม่เคยรู้สึกว่าเสียใจมากเท่านี้ ไม่อร่อยจริง ๆ สินะ
เพราะไม่อร่อย เพราะว่าข้าวไม่อร่อย
ดวงตาเรียวรีกระพริบถี่หลายครั้ง หันไปมองรักชาติที่ยืนอยู่ที่ระเบียงอีกครั้ง
และเดินออกจากห้องไปเงียบ ๆ ไม่ได้ลาเจ้าของห้อง สักคำ
เดินออกไปด้วยความเศร้า เดินออกไป ด้วยกำลังใจที่เหือดแห้ง เมื่อเห็นรักชาติคายข้าวทิ้ง อย่างไม่สนใจไยดี
ลื้อไม่รักอั๊วหรอก ให้อั๊วรักลื้ออยู่คนเดียว มันก็พอแล้ว อั๊วมันหวังสูงไปเอง
ไม่น่าหวังสูงเลย อย่างอั๊ว ไม่คู่ควรหรอก น่าจะรู้ตัวมาตั้งแต่แรกแล้ว
คนทำข้าวมาส่งเดินออกไปจากห้องแล้ว รักชาติจึงได้หันกลับไปมองที่หน้าประตู แล้วดับบุหรี่ในมือ
ก้าวเท้าเดินกลับเข้ามาในห้อง
คว้ากล่องข้าวที่วางทิ้งไว้บนโต๊ะมาถือไว้ในมือ นิ่งมองอยู่อย่างนั้น
และเดินมาทิ้งกายลงนั่งบนเตียง ยกมือขึ้นกุมท้อง แล้วก็เบะหน้า
โห่ อุตส่าห์พยายาม ทำหน้าเฉย ๆ อยู่ตั้งนาน แต่ตอนนี้ทนไม่ไหวแล้ว
"จะกินเข้าไปได้ยังไงวะ กินแล้วอ้วกออกหมด ปวดกระเพาะจะตายห่าอยู่แล้วมาบอกให้กินข้าวอยู่ได้ โอ้ย พูดถึงก็มาอีกแล้ว ปวดท้องโว้ยยยยยยยยยยย"
TBC....
-
^
^
^
จิ้ม จิ้ม จิ้ม
ยิ่งลงก็ยิ่งอ่าน
ยิ่งอ่านก็ยิ่งสนุก
ยิ่งอ่านก็ยิ่งติด
:laugh: :laugh: :laugh:
:pig4: :pig4: :pig4:
:oni1: :oni1: :oni1:
-
ต้องให้เฮียก๋วยจับกด
ป.ล. รักชาติไปโรงพยาบาลซะ ด่วนนนนนนนนน!!!
-
ได้อ่านเฮียก๋วยที่นี่ด้วย ... :a2:
เคยอ่านที่โน้นแล้ว..จนถึง......ปัจจุบัน... :a11:
มาตามอ่านซ้ำที่นี่ต่อ เฮียแกก็ยังน่ารักได้ใจเหมือนเดิม :m1:
เป็นกำลังใจให้นะจ๊ะ
-
รักชาติไม่สบายเหรอ น่าสงสาร เฮียไม่น่ารีบออกจากห้องไปเลย :m15:
-
เฮียขา
กลับมาก่อนนนนนนนนนนนนนนนนนนนน
ตารักชาติเค้าไม่สบาย
เฮียยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย :sad2:
-
สงสารเฮียจัง
รักชาติเป็นโรคกะเพาะแหงเลย ไป รพ ด่วนๆ
+1 ให้นะ o13 o13
-
:m16:เอาไป +1 โทษฐาน ได้อ่าน 2ตอนรวด อิ อิ :L2:
-
บอกด้ายคำเดียว :o12:
ว่า :sad2:
ค้าง อย่างแรง :serius2:
รอตอนต่อไปนะค่ะ :m13:
:bye2: :L2: :bye2:
-
:angry2:
ไม่สบายก็ไม่บอก ทำเก็ก เดี๋ยวปั๊ด :เตะ1: แทนก๋วยซะเลย
:serius2: ทำก๋วยของฉันเศร้าเลยนะ น่าจับ :a6:.......
พี่ก๋วยน่าสงสารรรรรรรรรรรรร :sad2:
-
:กอด1: รักป้าไต๋หน่อยนะคนโพส อิอิ
เฮียก๋วยวิธีจีบของเฮียมันแปลกไปหรือเปล่า
รักชาติเค้าเลยไม่รู้ เอาแบบพื้นสักนิดหน้าจะดีกว่าน่า
-
:m1: :m1:
กลับมาอ่านเพราะรักเฮีย
อาคร้าบ
:laugh: :laugh:
-
อาเฮียน่ารัก
ส่วนรักชาติก็โคตรดื้อเลยว่ะ o7
-
น่ารักจังเลย อิอิ แต่ไอ้รักชาตินี่ซื่อบื้อจังเลยเนอะ 55+ :m12:
-
เฮีย อุ้มรักชาติไปหาหมอ ด่วน
-
รักชาติ ปวดท้องก็บอกเฮียไปเลย...
ทำให้เฮียเสียใจอีกแล้วนะ.. :m16:
เฮียอย่าน้อยเนื้อต่ำใจขนาดนั้น สู้ๆ เฮีย :L2:
-
รักคนแต่ง กะเฮียก๋วยจังค้าบบ :o8: :o8: :o8:
ว่าแต่ทำไมรักชาติแม่ง ขี้เก๊ก ขี้ฟอร์มจังวะ ฮุ่ยยย :serius2:
เปนเฮียก๋วยนะ จะจับกดให้ติดใจ หายติดบุหรี่ไปเลย อิอิ :laugh:
-
:m4:รักชาติ จะใจอ่อน กะเฮีย ก็ตอนไม่สบายนี่ละว้า 55 เฮีย สู้ สู้ :L2: :L2: :ped149: :ped149:
-
รักเกิดที่ร้านก๋วยเตี๋ยว ตอน อยากกินข้าว
หน้าซีดเหมือนกระดาษ เหงื่อเม็ดเล็ก ๆ ผุดขึ้นที่หน้าผากมน ฝ่ามือเย็นเฉียบ ร่างที่นอนนิ่ง ๆ อยู่บนเตียงทำให้ก๋วยต้องเอ่ยถามซ้ำ ๆ ด้วยความห่วงใย ถามเท่าไหร่ รักชาติกลับนิ่งเฉย ไม่ตอบคำถาม
“ดีขึ้นแล้วหรือยัง”
การพยักหน้าเป็นคำตอบทำให้ก๋วยใจชื้นขึ้น และคลี่ผ้าห่มคลุมร่างของคนที่นอนนิ่ง ๆ และยกมือขึ้นลูบไล้ที่เส้นผมนิ่มไปมา นัยน์ตาคมหรี่ปรือลงอย่างช้า ๆ และสงบนิ่งไปในที่สุด
ถ้าไม่เพราะย้อนกลับมาดูเพราะลืมกล่องข้าง คงไม่รู้ว่ารักชาติเป็นถึงขนาดนี้
เคาะประตูห้องหลายครั้ง แต่ไม่มีคนเปิด เมื่อหมุนลูกบิดประตูเข้ามาถึงรู้ว่าห้องไม่ได้ล็อค
ห้องทั้งห้องว่างเปล่าเมื่อก้าวเท้าเข้ามา มีเพียงเสียงในห้องน้ำที่ทำให้ต้องรีบไปดูด้วยความร้อนรน
รักชาติในสภาพนั่งพิงฝาผนังห้องน้ำ และลุกพรวดพราดขึ้นโก่งคออาเจียนนับครั้งไม่ถ้วน
แต่ไม่มีสิ่งใดออกมา แม้แต่น้ำสักหยด
สุดท้าย กลายเป็นก๋วยที่ต้องพยุงร่างที่ไร้เรี่ยวแรงออกจากห้องน้ำและพามานอนอยู่บนเตียง
ร่างที่หันหลังให้ทำให้ก๋วยต้องพยายามรั้งร่างของรักชาติให้หันกลับมา
หยดน้ำตาที่คลอที่หน่วยตา ใบหน้าที่แสดงให้เห็นว่ากำลังเจ็บปวดถึงขีดสุด
“ปวด...อ่ะ..ปวดจะตายแล้ว”
เสียงพูดเบาจนแทบไม่ได้ยิน แต่ก็เพียงพอที่จะทำให้ก๋วย รีบลุกขึ้นยืนและคว้ากุญแจห้องของรักชาติที่วางไว้บนโต๊ะหัวเตียงมาใส่กระเป๋า และรีบช้อนร่างที่แทบไม่ได้สตินั้นขึ้นทันที
กว่าจะพาไปโรงพยาบาลได้ก็ทุลักทุเลเต็มทน แต่สุดท้าย หมอบอกว่า เป็นโรคประจำตัวของรักชาติ เพียงแต่อาการมันหนักกว่าทุกวัน อาจจะประกอบกับความเครียดด้วย เลยยิ่งทำให้อาการแย่กว่าที่เคยเป็น
ก็สมควรอยู่หรอก
ทั้งที่รู้ว่าไม่สบายขนาดนี้ แทนที่จะบอก กลับทำเป็นนิ่งเฉย
โชคดีที่ไม่ได้หนักถึงขั้นต้องนอนค้างที่โรงพยาบาล ไม่อย่างนั้น คงแย่
แล้วตอนนี้ ก็พากลับมานอนที่ห้องได้เรียบร้อยแล้ว ไม่มีอะไรน่าเป็นห่วงอีก
“จะเอาอะไรจะหยิบอะไรบอกเฮียนะ เดี๋ยวเฮียหยิบให้”
น้ำเสียงอาทร และความอ่อนโยนใจดีที่ได้รับ ทำให้รักชาติต้องปรือตาขึ้นมอง เอ่ยบอกเสียงเบาหวิว
“เฮีย ผมไม่เป็นไร เฮียกลับก่อนก็ได้ ผมไม่เป็นอะไรหรอก”
เพราะอย่างนี้ ก็เพราะคำพูดแบบนี้ เลยยิ่งทำให้ก๋วยโมโห เพราะว่าไม่รู้จักดูแลตัวเอง แบบนี้ใครไม่โกรธก็คงแปลก ทำไมถึงได้เป็นพวกไม่รู้จักรักตัวเองขนาดนี้ก็ไม่รู้
“ลื้อรีบหุบปากไปเลยรักชาติ ถ้าไม่เพราะว่า ลื้อ เอาแต่ทำปากเก่ง ไม่เข้าเรื่อง ป่านนี้ก็ไม่ต้องเป็นถึงขนาดนี้หรอก ลื้อจะให้อั๊วทำยังไงกับลื้อดี ลื้อถึงจะเลิกทำตัวเป็นเด็ก ๆ ไร้สาระแบบนี้สักที”
เสียงที่ดังก้องเข้าโสตประสาททำให้รักชาติต้องนิ่งฟังเงียบ ๆ แล้วก็พลิกกายหันไปอีกทาง ไม่อยากฟังคำพูดของตี๋หน้าโหดอีก
ไม่อยากจะให้ทำตัวแบบนี้ แล้วกลับมาทำไม ปล่อยให้ตายไปเลยก็ได้นี่ จะกลับมาดูทำไม
รู้ว่าพาไปหาหมอ กลับมาต้องโดนพูดแบบนี้ใส่หน้า ถ้ารู้ก่อน ก็จะไม่ไป จะยอมนอนตายอยู่ในห้องนี่แหละ
“หายปวดหรือยังล่ะ ท้องน่ะ ดีขึ้นมั้ย”
คำถามของก๋วย รักชาติไม่ได้ตอบ แต่นิ่งเงียบไปอีก ทำเหมือนหลับ แกล้งทำเป็นหลับ นอนนิ่ง ๆ เงียบ ๆ ทั้งที่รู้สึกถึงอาการปวดที่มาเป็นพัก ๆ จนต้องนิ่วหน้า
“อั๊วถามว่า หายปวดบ้างหรือยัง ทำไมไม่ตอบล่ะ”
ตี๋หน้าโหด ขึ้นไปนั่งอยู่บนเตียง เดียวกันกับคนที่ขมวดคิ้วมุ่นเข้าหากันชะโงกหน้าเข้าไปหา และเอ่ยถามเสียงเบา ใบหน้าซีดขาวแทบไม่มีสีเลือด ถูกประทับด้วยฝ่ามืออุ่น ๆ ที่สัมผัสอย่างอ่อนโยนไปที่ข้างแก้มเนียนใส
แต่กลับถูกปัดมือให้ออกห่าง
ดวงตาคมหรี่ปรือตื่นขึ้นอีกครั้ง นิ่งมองใบหน้าของคนที่นั่งอยู่เคียงข้าง แล้วหลับตาลงอีกครั้ง
“ยังไม่ตายหรอก อย่างผมตายยาก”
ขนาดว่าไม่สบายถึงขนาดนี้ รักชาติก็ยังมีกระจิตกระใจ ต่อปากต่อคำกับก๋วยได้
“ทำไมลื้อพูดแบบนี้ล่ะ ชอบพูดเรื่องตายเรื่อยเลย ไม่เอาแล้ว อั๊วไม่คุยกับลื้อแล้ว นอนซะ หลับตาเถอะ
อั๊วไม่กวนแล้ว”
น้ำเสียงที่อ่อนโยน ฝ่ามืออุ่น ๆ ที่ลูบไล้ที่เส้นผม ทำให้รักชาติหรี่ตาขึ้นมองใบหน้าของก๋วยอีกครั้ง
“อยากกินอะไร จะเอาอะไรก็บอกนะ เดี๋ยวอั๊ว ทำให้”
เหมือนลังเลที่จะพูดเหมือนลังเลที่จะตัดสินใจพูดอะไรบางอย่าง และเมื่อรักชาติหลุดปากพูดอะไร ออกไปกลับทำให้ก๋วยนิ่งชะงักหน้าซีดเผือดทันที
“ไม่ล่ะ ผมไม่อยากลำบากใจ ตอนโดนทวงบุญคุณ”
เหมือนเป็นการตัดเยื่อใย อย่างกระทันหัน ก๋วยผละมือออกจากใบหน้าเนียนซีดขาว แล้วลุกขึ้นยืน ก้มหน้านิ่ง ๆ
เดินไปทิ้งกายลงนั่งบนเก้าอี้ ที่ห่างออกไป นิ่งเงียบ และไม่ได้พูดอะไรอีก
รักชาติหันหลัง กลับไปนอนนิ่ง ๆ อยู่เหมือนเดิม
“ลื้อกลัว อั๊วทวงบุญคุณงั้นสิ”
การพยักหน้าคือคำตอบของรักชาติ และนั่นยิ่งทำให้ก๋วยรู้สึกปวดใจมากยิ่งขึ้น
ยาก
ทำให้ลื้อชอบอั๊วมันยาก
ทำให้ลื้อไม่เกลียดอั๊ว ยิ่งยากเข้าไปใหญ่
ร่างที่นั่งนิ่ง ๆ ที่เก้าอี้ ไม่ได้พูดอะไรต่อไปอีก ทำให้รักชาติรู้ตัวว่าไม่ควรพูดแบบนั้นออกไป
หันกลับไปดูอีกครั้ง ก็ยังเห็นว่าตี๋หน้าโหดนิ่งเงียบอยู่เหมือนเดิม ไม่ยอมปริปากพูดอะไรอีก
“ผม.....”
เสียงเบา ๆ ที่ทำเหมือนจะพูดอะไรบางอย่าง แต่แทนที่จะพูดต่อให้จบ รักชาติกลับผุดลุกขึ้นจากเตียง เตรียมลุกขึ้นหยิบขวดยา ที่วางอยู่ห่างออกไป
ตี๋หน้าโหดนิ่งมองภาพนั้น ก่อนจะเป็นฝ่ายเดินไปคว้าขวดยา ที่อยู่ห่างออกไป และยื่นส่งให้กับคนที่อยู่บนเตียง
ดวงตาเรียวรีจ้องมองใบหน้าซีดขาวอยู่นาน รักชาติจ้องมองขวดยาแล้วก็ยื่นมาออกไปรับอย่างด้วยความรู้สึกหลากหลาย
ท่าทางทุลักทุเลในการหยิบช้อนมาเทยาใส่ทำให้ปล่อยทิ้งไว้ไม่ได้ จนก๋วยต้องลุกขึ้นไปจัดการเทยาลงช้อนและป้อนใส่ปากให้รักชาติซะเอง
แม้ไม่ค่อยชอบใจนัก แต่ก็อ้าปากรับยาที่ถูกป้อนให้แต่โดยดี
“กินแล้วนอนซะ จะเอาอะไรก็เรียก อย่างอั๊วไม่ชอบทวงบุญคุณใครด้วยเรื่องเล็ก ๆ น้อย ๆ แบบนี้หรอก”
รักชาติเงยหน้าขึ้นมองเจ้าของใบหน้าเรียบเฉย และก้มลงมองที่มือของตัวเอง
ไม่ใช่ว่าเป็นคนไม่สำนึกบุญคุณคน แต่ถ้าจะให้เอ่ยปากขอบคุณ ไม่รู้ว่าจะเป็นเรื่องที่ทำให้ตัวเองเสียหน้าหรือเปล่า จึงไม่กล้าแม้แต่จะพูดออกไป
แต่ว่า................
ทำแบบนี้มันก็เหมือนกับว่า...............เป็นพวกไม่รู้จักสำนึก
“ผม...พรุ่งนี้....ผม....ผม....อยากกิน....ข้าวหมูอบ”
พูดเพียงเท่านั้น แล้วรักชาติ ก็ล้มตัวลงนอนบนเตียง ทันที คราวนี้ ไม่หันกลับมามองตี๋หน้าโหดอีกเป็นครั้งที่สอง
แต่เพียงเท่านั้น กลับทำให้ก๋วยยิ้มออกมาได้
อยากกิน......งั้นเหรอ
เกือบลืมไปว่ารักชาติไม่ยอมกินข้าวที่ทำใส่กล่องมาให้ อดคิดไม่ได้ว่าเพราะรสชาติไม่ดี หรือเพราะอะไรกันแน่
แต่สุดท้าย เมื่อรู้ว่าเป็นเพราะว่า รักชาติไม่สบาย แบบนี้ ใจที่ลอยหายไป ก็เหมือนจะกลับเข้ามาในร่างอีกครั้ง
ก๋วยนั่งมองร่างที่นอนอยู่บนเตียง แล้วก็ยิ้มออกมาอย่างดีใจ
ผ้าหุ่มถูกคลี่ห่มคลุมร่างของรักชาติ พร้อมกับที่ก๋วยนั่งลงข้าง ๆ คนที่แกล้งหลับ
“อยากกิน พรุ่งนี้อั๊วจะทำให้แต่เช้าเลยนะ”
รักชาติพยักหน้ารับอย่างช้า ๆ เมื่อได้ฟังคำพูดของก๋วย
ต่างฝ่ายต่างไม่ได้พูดอะไรอีก แต่สิ่งที่อยู่ในใจของก๋วยคือความรู้สึกดีใจ ที่ค่อย ๆ เอ่อล้นขึ้นมา
รักชาติ ถ้าลื้ออยากกิน พรุ่งนี้อั๊วจะทำให้กิน ได้สิ พรุ่งนี้ อั๊วจะทำให้แต่เช้า
แล้วก็จะทำให้ทัน ก่อนที่ลื้อจะตื่น แค่บอกว่า อยากกินคำเดียว แค่นี้ อั๊วก็ดีใจจะแย่อยู่แล้ว
TBC…
เหนื่อยอ่ะ :sad2: ว่าจะเลิกอัพและ เหนื่อยมากมาย ช่วงนี้ :m15
-
^
^
^
^
จิ้มๆๆๆๆ
ให้ระเบิดไปข้างนึง
:laugh: :laugh: :laugh:
-
อยากกินข้าวหมูอบ ให้เฮียป้อนให้ด้วยนะ
เฮียจับกดได้แล้ว
-
:ped149: คนอัพสู้ สู้ :ped149:
:call: ขอให้คนอัพสมหวัง สาธุ สาธุ :m5:
:pig3: :pig3: :pig3:
-
เป็นกำลังใจให้ครับ
-
หุหุหุหุ..
รักชาติประโยคเดวทำเฮียยิ้มได้..
:m1:
รออ่านอยู่น๊า :m13:
-
เฮียก๋วยน่ารักอ่ะ :m1:
อยากให้เฮียมาดูแลบ้างจัง
เค้าก็อยากกินข้าวหมูอบเหมือนกันนะเฮียยยยยยยยยยยย :m23:
-
:impress: :impress: :impress:
เอาใจช่วยเฮียครับผม
แล้วเมื่อไรรักชาติจะหันมามองเฮียบ้างครับ
:impress: :impress: :impress:
-
หุหุ น่ารักซะไม่มี :oni2:
-
สุดท้าย กลายเป็นเฮียก๋วยที่ต้องพยุงร่างที่ไรเรียวแรงออกจาากห้องน้ำและพามานอนอยู่ทีบนเตียง
หลังจากนั้นเฮียก๋วยก็ค่อยปดกระดุมรักชาติออกอย่างเชื่องช้า??????? เอาเอาม่ายช่ายป้าแอบหื่นเอง :m25:
สนุกมักมากมาต่อเร็วๆนะใจจะขาดแล้ว
ปล.นฺู๋BEts-k อยากกินได้บอก เด่ยวป้าจัดให้นะนะ คนดี๊คนดี อัพต่อนะนะ
ไหนๆๆเหนื่อยตรงไหนเด่ยวนวดให้ มาอัพเร็วๆๆนะ : 222222:
-
กรี๊ดดดดดด สลบค่ะ :m1:
ใจอ่อนให้พี่ก๋วยเร็วๆนะ จะรอๆๆๆ :m13:
คริๆๆๆๆๆๆ :m4:
-
:m23:เฮีย ของผม อ่ะ คอหมูย่าง น้ำตก ตับหวาน ส้มตำปู ข้าวเหนียวนะ อยากกิน ...อยากกิน (กรู เป็นใครเนี่ย..แล้วเฮีย จะจัดให้มะ อิ อิ)
ของหวานไม่ต้องนะ ตอนต่อไป เฮียคงหวานได้อีก กลัวเบาหวานขึ้น 55 :m20:
รอครับ :L2: :L2:
-
เดียวอีกหน่อยรักชาติก้ต้องชอบเฮีย "ก็ใจมันหายละลาย ละลาย ละลาย ละลาย ไปกับเธอ"
555+ :laugh: :laugh: :laugh:
-
แหม..รักชาติก็..
รักเฮียก๋วยเร็ว ๆ เห๊อ.... + + +
-
น่ารักจังเลย เรื่องของคุณเท็น เขียนดีทุกเรื่องเรย ชอบจังคับ อิอิ :m4:
-
ลงให้อีกซักตอนละกัน ก่อนขอพักนะ
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
รักเกิดที่ร้านก๋วยเตี๋ยว ตอน แทนคำขอบคุณ
“กินเหล้ามาใช่มั้ย” ก๋วยเอ่ยถามคนที่เดินตาปรือท่าทางจะหลับมิหลับแหล่ โมโหไปแล้ว หงุดหงิดไปแล้ว
แต่ตอนนี้ ที่ตัวเองรู้ก็คือไม่มีสิทธิ์ว่าอะไรรักชาติได้ เพราะว่า ในความเป็นจริงแล้ว ทั้งก๋วยและรักชาติไม่ได้มีความเกี่ยวข้างใด ๆ กันเลย
“ก็น่าจะรู้ เฮียจะถามผมทำไม”
รักชาติล้วงมือเข้าไปในกระเป๋ากางเกง และค้นหากุญแจห้องมาไข แต่กลับหาไม่เจอ
หรือว่าลืมไว้ในห้องวะ ไม่น่าลืม อ้าว แล้วกุญแจหายไปไหนล่ะเนี่ย เอ๊ะ อยู่ไหนวะ
“ปวดท้อง แต่กินเหล้าได้ ดีเหลือเกินนะ”
แค่คำพูด กลับทำให้รักชาติ เงยหน้าขึ้นมอง นึกโมโหขึ้นมาทันที
แล้วทำไม ปวดแล้วก็กินได้เหมือนกัน จะทำไม ตายไป ไอ้ก๋วยก็ไม่เห็นจะต้องสนใจเลยนี่ หรือว่ากลัวว่าจะตายช้าเกินไป ถึงได้มาพูดแบบนี้
“มันเรื่องของผม....ผมจะทำอะไรมันก็เรื่องของผมที่ผมต้องเป็นแบบนี้ก็เพราะเฮียไม่ใช่หรือไง เพราะเฮียกีดกัน ผมถึงได้ต้องทำอย่างนี้ อย่างเฮียจะมาเข้าใจอะไรวะ เคยรักใครหรือเปล่า รู้มั้ยว่าเวลาอกหัก เวลาเสียใจ มันเป็นยังไง ผมจะเป็นจะตายอยู่ตอนนี้ มันก็เพราะเฮียนี่แหละ แล้วยังจะเอาอะไรกับผมอีกวะ ”
กลายเป็นการทะเลาะกันไปแล้ว รักชาติไม่มีสติยับยั้งชั่งใจ ตอนนี้รู้แต่ว่าตัวเองโมโห และถ้าขืนคนตรงหน้ายังไม่หยุดพูด คงได้เกิดการวางมวยกันขึ้นแน่ ๆ
เพราะอั๊วเหรอ ที่ลื้อต้องเป็นแบบนี้ ก็เพราะอั๊วจริง ๆ นั่นแหละ
แต่ที่อั๊วต้องเป็นแบบนี้ มันก็เพราะลื้อเหมือนกัน
เพราะลื้อที่ทำให้อั๊วกระวนกระวาย กลัวว่าลื้อจะไม่สบายขึ้นมาอีก
เพราะลื้อที่ทำให้อั๊ว อยากทำอะไรหลาย ๆ อย่างให้
แค่เพื่อให้ลื้อยิ้ม แค่เพื่อให้ลื้อพอใจ ให้ลื้อไม่ทำหน้าเศร้า
อั๊วยอมให้ลื้อเกลียด เพราะไม่อยากให้ลื้อต้องเจ็บปวดมากกว่านี้ในภายหลัง
เจ็บตอนนี้ ยังดีกว่ารู้เมื่อสายไป......แต่ว่าลื้อ....คงไม่มีทางมองเห็น
ที่ลื้อไม่สบาย ที่ลื้อต้องเป็นแบบนี้ ลื้อโทษว่าเป็นเพราะอั๊ว ใช่
มันก็เป็นเพราะอั๊วจริง ๆ ที่ลื้อต้องเป็นแบบนี้ มันก็เพราะอั๊วมีส่วนด้วย จริง ๆ นั่นแหละ
“อั๊วเก็บร้านเสร็จตอนสองทุ่ม เลยรีบขึ้นมาดูลื้อ แต่เห็นห้องล็อคอยู่ เลยยืนรอ พอดีอั๊วทำข้าวต้มเครื่องมาให้ คิดว่าลื้อคงยังกินอะไรลำบากอยู่ เพราะเมื่อเช้าเห็นลื้อกินข้าว แล้วอ้วกออกหมด อั๊วก็เลย ต้มข้าวต้มดีกว่า มันไม่ค่อยร้อนแล้วแหละนะ เพราะต้มตั้งแต่สองทุ่ม......นี่ก็.....ตีสองแล้ว….รักชาติถ้าลื้อไม่เป็นอะไรแล้วก็....ถ้ามันไม่อร่อย....ลื้อกินแล้วมันไม่อร่อย.....ลื้อก็ทิ้งลงถังขยะไปแล้วกันนะ”
ถุงใส่กล่องข้าว ถูกยัดเยียดใส่มือของรักชาติ ที่ยืนหน้าบึ้ง จ้องมองหน้าของก๋วย แบบคนที่โกรธจัด
แต่เหมือนความรู้สึกภายในใจมันกระตุกวูบลง ความโกรธเคืองที่มีแทบจะมลายหายไปหมด เพราะน้ำใจของคนตรงหน้าที่หยิบยื่นให้ ทั้งที่......ทั้งที่ก่อนหน้านี้ แม้แต่ตัวเองก็ยังไม่คิดว่า ก๋วยจะเป็นคนที่มาดูแล
หาข้าวหาน้ำให้กิน ในเวลาที่ไม่มีใคร
“เหล้าน่ะกินได้ แต่กินตอนท้องว่างมันไม่ค่อยดี ลื้อยิ่งไม่ค่อยสบายอยู่ เดี๋ยวอั๊วกลับก่อน พรุ่งนี้ต้องไปซื้อของแต่เช้า....กินยาด้วยนะ.....ถ้าปวดท้องต้องกินยา....”
คำพูดของตี๋หน้าโหด ท่าทีที่อ่อนลงมากกว่าครึ่ง ทำให้รักชาติต้องเงยหน้าขึ้นมอง
ถึงไม่ได้เป็นอะไรกัน ถึงแม้จะเกลียด ถึงแม้จะไม่ชอบหน้าเท่าไหร่ แต่ตอนนี้ ........... คนที่มาดูแลใส่ใจที่สุด
ก็เป็นไอ้ก๋วยไม่ใช่หรือไง มัน.....เอาข้าวมาให้กินทั้งเช้าทั้งเย็น มาคอยดูคอยถาม ว่ามีอะไรขาดเหลือหรือเปล่า
เก็บกวาดทำความสะอาดห้องให้ แม้แต่ผ้าก็ยังเอาไปซักอีก
ตู้เย็นไม่ต้องพูดถึง.....ทั้งขนมทั้งผลไม้ เห็นซื้อมายัดเอาไว้เต็มไปหมด
แล้ว..........ทำไม กูถึงได้เป็นคน ไม่รู้จักบุญคุณคนอย่างนี้วะ
ไม่ใช่ว่าไม่รู้.........แต่ใจจริง ไม่อยากได้รับความช่วยเหลือจากคนที่เกลียดมากกว่า ยอมรับก็ได้ว่าเป็นเพราะโกรธ
แล้วก็เป็นเพราะว่าแค้นใจอยู่ลึก ๆ จะให้ทำหน้าชื่นตาบาน ยอมรับความช่วยเหลือของอีกฝ่ายง่าย ๆ มันก็ทำไม่ได้
“ผมขอโทษ......ที่ทำให้เฮียต้องเสียเวลามายืนรอ วันหลังเฮียไม่ต้องมาก็ได้ ถ้ามันทำ
ให้เฮียลำบาก แล้วผมก็ไม่อยากให้ใครต้องมาเสียเวลากับผมด้วย”
อันที่จริง เป็นคำขอโทษจริง ๆ จากใจ แต่ถ้าให้ขอโทษ เพราะสำนึกผิด มันก็คงไม่ใช่รักชาติ ยังไงความรู้สึกที่ว่าตัวเองไม่ได้เป็นฝ่ายผิดก็ยังมีอยู่
แต่นั่นกลับเป็นการดูถูกน้ำใจของก๋วยที่มีให้ โดยที่รักชาติไม่รู้ตัว
“อั๊วเสือกเองแหละรักชาติ ถ้ากลัวเสียเวลาอั๊วไม่มายืนรอ...ให้ยุงกัดเล่นอยู่หน้าห้องลื้อตั้งนานสองนานหรอกนะ “
น้ำเสียงที่เอ่ยบอก สั่นสะท้านจนรักชาติรู้สึกได้ แต่จะให้ยอมแพ้ ในขณะที่อารมณ์มาอยู่เหนือสติก็คงเป็นไปไม่ได้
“แล้วเฮียจะมาทำไมวะ ผมอยู่ของผมได้หรอก เมื่อก่อนไม่สบายหนักกว่านี้ผมก็อยู่ของผมได้ เฮียจะมายุ่งอะไรกับผมนักหนาวะ”
รักชาติตะโกนด่ากลับไป ยิ่งพูดก็ยิ่งโมโห ยิ่งพูดยิ่งพาลโมโหกันไปใหญ่ แล้วก็เลยยิ่งทำให้ต้องทะเลาะกัน
“ถ้าไม่เพราะเป็นห่วงว่าลื้อจะตายคาห้อง อั๊วก็ไม่คิดอยากจะมาหรอกนะ คิดว่าอั๊วอยากจะมาหาลื้อมากนักหรือไง
ถ้าไม่เพราะเป็นห่วง อั๊วไม่อยากจะมาเหยียบที่ห้องลื้อเลยด้วยซ้ำ ลื้อมันเป็นคนไม่รู้จักดูแลตัวเอง รู้อย่างนี้ปล่อยให้ลื้อตาย ๆ อยู่ในห้องไปซะก็ดี ทำไมอั๊วจะต้องมาปวดหัวกับเรื่องของลื้อด้วยวะ โธ่โว้ย”
ต่างฝ่ายก็ต่างโมโห ต่างฝ่าย ก็ต่างเอาอารมณ์ตัวเองเป็นใหญ่ รักชาติเองไม่แม้แต่จะคิดเหตุผลมาคุยกันเลยสักนิด
“รู้อย่างนี้ผมก็จะได้ไม่รอไง......เฮียก็มาบอกผมสิว่าไม่อยากมา....ผมจะได้ไม่ต้องรอ...ขืนผมรอเฮียผมก็หิวข้าวตาย
ผมหิว....ผมจะเป็นบ้าตายเวลาอยู่คนเดียว....ผมเหมือนคนบ้าเฮียเคยรู้บ้างมั้ยล่ะว่าเพราะใคร....แล้วทำไมวะกะอีแค่ผมเดินลงไปกินข้าว แล้วเจอเพื่อน เพื่อนชวนกินเหล้านิด ๆ หน่อย ๆ มันผิดมากหรือไง ขืนอยู่อย่างนี้ตลอด ผมจะจมบ่อน้ำตาตายอยู่แล้ว.....เฮียอย่ามายุ่งกับผมอีก....ผมรู้หรอกว่าเฮียจะมาคอยหัวเราะเยาะผม ผมรู้หรอกว่าเฮียสะใจ ก็เฮียเกลียดผมนี่.....เฮียเกลียดผม..ใคร ๆ เขาก็รู้กันทั้งนั้นแหละ ว่าเฮีย เกลียดผม”
ยิ่งพูดก็ยิ่งโมโห ถ้าเป็นเวลาปกติ คงไม่เป็นอะไร แต่เวลาที่เมา ความรู้สึกที่แท้จริงคงไม่อาจกลบเกลื่อนด้วยการนิ่งเฉยได้
เพราะหัวใจปวดร้าว และบอบช้ำมานาน
ยิ่งถูกตอกย้ำ ด้วยความรู้สึกของตัวเองอยู่ทุกวัน เลยกลายเป็นการความกดดันโดยไม่รู้ตัว
รักชาติยืนไขกุญแจห้องด้วยความรู้สึกที่ตัวเองไม่อาจควบคุมได้ แต่ไป ๆ มากลับอยากจะร้องไห้
ไขกุญแจห้อง ทั้ง ๆ ที่หยดน้ำตารินไหล โดยไม่รู้ตัว ว่าเป็นเพราะสาเหตุใด จนต้องยกมือขึ้นปาดน้ำตาที่คลอที่หน่วยตา ไหนจะถุงใส่กล่องข้าวในมืออีก เลยไขผิดไขถูก จนก๋วยต้องคว้ากุญแจไปไขให้เอง
“เพ้อเจ้อจริง ๆ ......เด็กโง่เอ้ย....ไม่เอานะ ไม่ร้องไห้แล้ว...อย่างอแงเป็นเด็ก ๆ สิ รักชาติคนเก่ง”
น้ำเสียงที่แผ่วเบา อ่อนโยน ไม่เหมือนการติ หรือพูดให้ต้องโกรธอีก เหมือนกับผู้ใหญ่ล้อเล่นกับเด็ก ๆ
จะให้ทำอะไรได้ รักชาติร้องไห้ขนาดนี้แล้ว จะกล้าพูดอะไรได้อีก ปากหนอปาก หาเรื่องแท้ ๆ ไม่ใจเย็นให้สมกับที่เป็นผู้ใหญ่กว่าเลย เห็นรักชาติแบบนี้แล้ว พูดอะไรไม่ออกเลยจริง ๆ
กุญแจถูกยัดใส่มือของรักชาติ และคนที่ยื่นให้คือคนที่ยืนอยู่เคียงข้าง ใบหน้านิ่งเฉย
ความรู้สึกคุกรุ่นเมื่อไม่นาน เจือจางลงทันที ที่ได้เห็นความรู้สึกภายในใจของคนที่ยกมือขึ้นปาดน้ำตา
รักชาติ
ขอโทษทีที่ทำให้ลื้อต้องรู้สึกอึดอัดขนาดนี้ ถึงแม้จะตั้งใจทำให้ลื้อเกลียด
แต่พอเห็นว่า มันเป็นการไปกดดันลื้อโดยไม่รู้ตัว เห็นแบบนี้แล้วมันก็น่าด่าตัวเองอยู่เหมือนกัน
“อั๊วขอโทษ.....นะรักชาติ....ที่เอ็ดลื้อไปตั้งเยอะ....แต่ก็เพราะว่าเป็นห่วง เห็นว่าดึกแล้ว ลื้อยังไม่กลับ ก็แค่คิดว่าลื้อจะไปเป็นอะไรระหว่างทางหรือเปล่า....แต่ไม่เป็นไรก็ดีแล้ว....ไม่ปวดท้องแล้วใช่มั้ยล่ะ....ตอนนี้ยังปวดท้องอยู่อีกหรือเปล่า”
น้ำเสียงที่อ่อนโยน
ฝ่ามือที่ยกขึ้นแตะที่ศีรษะ และลูบไล้เบา ๆ ทำให้ความรู้สึกโกรธแค้นเบาบางลงได้ รักชาตินิ่งเงียบอยู่นาน
ไม่รู้ว่าตอนนี้ควรพูดอะไรดี ไม่รู้ว่าจะตอบคำถามของก๋วยยังไง ทำได้ก็แค่ยืนนิ่ง ๆ และตัดสินใจก้าวเท้าเดินเข้าห้องของตัวเองอย่างช้า ๆ
ปิดประตูห้อง และเตรียมจะลงกลอนประตู.......
ไม่เป็นไรใช่มั้ย.........ตอนนี้ยังปวดท้องอยู่อีกหรือเปล่า......
ก็แค่คำถาม....คำถามที่คงถามไปโดยที่ไม่ได้รู้สึกอะไร
คงไม่ได้มีความสำคัญอะไรหรอก ก็แค่ถาม.....ถามไปตามมารยาท...
มารยาทงั้นเหรอ แล้วมัน เรื่องอะไรต้องมามีมารยาทกันด้วยล่ะ
แต่ก็เพราะเป็นห่วง......ว่ากลัวจะเป็นอะไรไประหว่างทางหรือเปล่า
เพราะเป็นห่วง........
คำพูดที่บางเบาเหลือเกินในความรู้สึก แต่กลับทำให้รู้สึกดีได้อย่างน่าประหลาด
การที่มีใครสักคนคอยถาม ว่าเป็นอะไร และคอยถามว่าอยากกินอะไร ไม่สบายหรือเปล่า
มันก็ดีไม่น้อยเลย........
การที่มีใครคอยห่วงใย.......มันก็ไม่ใช่เรื่องแย่นี่นา......แล้วทำไมถึงได้เกลียดล่ะ
ทำไมถึงเกลียดที่มีคนมาห่วงใย หรือเพราะคับแค้นใจอยู่ก่อนหน้านี้ เลยไม่ทันได้รับรู้
ว่าการมีใครสักคน มันเป็นเรื่องที่ทำให้รู้สึกดีไม่น้อย
รักชาติหันกลับไปมองที่ประตูห้องอีกครั้ง และรีบเปิดประตูออกไปหา คนที่เอาข้าวมาส่ง
แผ่นหลังกว้าง ท่าทางการเดิน การก้าวเท้าแต่ละก้าว.............
คนที่เดินห่างออกไป คือคนที่ทำให้ต้องเสียใจ.....คนที่ทำให้เจ็บปวด....
แต่ ณ วินาทีนั้น สิ่งที่รักชาติรู้สึก คือความอบอุ่น ที่ไหลบ่าเข้ามาในหัวใจ
ไม่รู้ว่าต้องทำยังไงบ้าง
แต่รู้ว่าภายในใจของตัวเอง กำลังคิด คิดหาคำพูด ออกมา คำพูดที่ไม่ต้องเรียบเรียง คำพูดที่ถ่ายทอดออกมาจากความรู้สึก แม้ไม่ได้เอ่ยบอกกับเจ้าตัว แต่รักชาติก็ยังพูดออกมา พูด และบอกกับตัวเอง เสียงเบา จนแม้แต่ตัวเองยังแปลกใจ ว่าเหตุลที่ต้องพูดคำนี้ออกมา มันเป็นเพราะอะไร แต่ก็พูดไปแล้ว พูดออกมาจากใจจริง ๆ
“ขอบคุณครับ....เฮีย”
TBC…
-
อ่านตอนนี้แล้วซึ้งอ่ะ :m15:
ที่เฮียทำไปเริ่มเห็นผลแล้ว o7
ขอ บอก อีกที เฮียสู้ๆ :a2:
ปล.คุณคนแต่ง ใช้คำง่ายๆ อ่านสบายแต่บีบคั้นจริงๆ อ่านแล้ว "อิน" o13
-
เริ่มรักแล้วล่ะสิ หุหุหุ :m12:
-
:impress: :impress: :impress:
อ่าครับที่ทะเลาะกันมันเกิดจากการเข้าใจผิด
สงสารทั้งเฮีย และ รักชาติครับผม
สู้ๆๆต่อไป
:impress: :impress: :impress:
-
ณ วันที่ป่วย เข้าใจเลยว่าอยากมีเฮียก๋วยอยู่ข้างกายบ้างจัง
-
:m1:
:pig4:
-
นับถือในความดีของเฮียเลยว่ะ
-
:m1: มีแต่ความรู้สึกล้วนๆๆ
ความรู้สึกของใครของมัน
แล้วมันจะมาเจอกันตอนไหนวะ
นานจัง รอนะรอ
:L1:
-
อ่านตอนนี้แล้ว o7
บอกด้ายคำเดียว
สุดยอดเรยเฮีย o13
รอตอนต่อไปนะค่ะ
:bye2: :L2: :bye2:
-
:m1:เฮียน่ารัก อย่างงี้ นี่เอง รักชาติถึง อยากรอ 55 ตกลงหมูอบได้กินป่าวเนี่ย
ขอบคุณเฮียนะ ที่จัดลาบ น้ำตกมาให้ แซ่บหลายเด้อ ไว้คราวหน้าค่อยหาเมนูใหม่นะ รักเฮีย 55 :L2: :L2:
-
เป็นกำลังใจให้ครับ
-
เฮียน่ารักจางงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง หุหุ อยากกินหมูอบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบอ่ะ อิอิ
มาต่อเรวๆน่ะค้าบ บ บ บ บ บ
-
โอ้
เฮียน่ารักมากกกกกกกกกกกกกกก
ยังไงๆก็น่ารักทุกเมื่อเชื่อวัน
เป็นกำลังใจให้ครับ
เหนื่อยก็พัก
หายเหนื่อยก็กลับมานะครับ
รอเสมอ o13
-
:m4: o7 o7
สนุกมากครับ
อยากรู้จักว่าจะได้เป็นแฟนกันเมื่อไหร่
-
ความพยายามไม่สูญเปล่านะเฮีย
เป็นกำลังให้เฮียต่อไป :a2:
ปล.
คุณ BEta-K ถ้าช่วงนี้เหนื่อยๆก็พักให้หายเหนื่อยนะคะ :L2:
-
เข้ามาลงทะเบียน รอค่ะ :m13:
รอตอนต่อไปนะค่ะ
:bye2: :L2: :bye2:
-
รอ............ :serius2: :serius2: :serius2:
-
รักกันเร็วๆ เหอะ ลุ้นนานละ :m4:
-
รอ ร่อ ร้อ ร๊อ ร๋อ น่ะคร๊าบบบบบ
:oni1: :oni1: :oni1:
-
:m4:พักเหนื่อยแล้วก็รีบ มานะ หิวก๋วยเตี๋ยว ช่วงนี้ เฮีย คงไม่ได้ขายดิ มัวแต่เฝฝฝ้ารักชาติ อิ อิ :L2:
-
มาเป็นกำลังใจให้เฮียก๋วยค้าบ
อย่าเพิ่งพักนะค้าบบบบบบ
มาลงต่อไวๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
ชอบบบบบบบบบบบบบบบ
จะมารอดูเฮียก๋วยจับรักชาติกดซะที
55555555 คิดไรออกไป :o8: :o8:
-
ร๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกเฮีย :o8: :o8: :o8:
-
โหลๆ ไม่ค่อยได้เข้าเล้าเลย คิดถึงน้องเอง จางค๊าบบบบ :a1:
ไปรับน้องป่าว ไอ่น้องเป็นรุ่นพี่เขาแล้วนิ
-
:L2: :L2:มารอ ครับ นานเท่าไหร่ก็รอ เข้า เล้ามาเหมือนอีกโลกหนึ่ง อ่ะ โลกส่วนตัว สบายใจดี :a11:
-
รักเกิดที่ร้านก๋วยเตี๋ยว ตอน ไว้ใจ
ทำไมถึงไม่ยอมเชื่อ เวลาบอกให้กินข้าวหรือบอกให้กินยา นี่จะผอมตายอยู่แล้ว ไม่เห็นหรือไง จะให้ต้องทำยังไงถึงจะยอมกินอะไรบ้าง เอาแต่ร้องว่าปวดท้อง ปวดท้อง แต่จริง ๆ รักชาติเป็นโรคเบื่ออาหารมากกว่าแบบนี้
"แอปเปิ้ลจะเน่าคาตู้อยู่แล้ว ทำไมถึงไม่ยอมเอาออกมากิน ผลไม้ในตู้ซื้อมาให้ทำไมถึงไม่ยอมกินบ้าง ไม่ได้ซื้อมาให้เสียของเล่นนะ"
ก๋วยเปิดตู้เย็นแล้วก็เห็นว่าทั้งน้ำทั้งขนม ทั้งผลไม้อยู่ในตู้เย็นครบ แต่คนที่โดนบ่นกลับถือรีโมท กดรายการโทรทัศน์ดูหน้าตาเฉย
สี่ทุ่มแล้วนี่มันสี่ทุ่มแล้ว อยู่ได้ยังไง เที่ยวไปตะลอน ตะลอนที่ไหนมาทั้งวัน แต่บอกว่าลืมกินข้าว
ทำแบบนี้จะให้พูดอะไรได้ พูดไปก็เท่านั้น ทีเมื่อก่อนไปกินก๋วยเตี๋ยวที่ร้านทำไมกินได้สามชามสี่ชาม แต่แบบนี้ กลับไม่ยอมกิน นี่มันอะไรกันนักหนา
"ปอกไม่เป็น ขี้เกียจปอก อยากซื้อมาใส่ไว้เอง จะบ่นทำไมวะ" หัวคิ้วที่ขมวดมุ่น
หน้าตายับยู่ยี่เวลาที่โดนบ่น รักชาติหันไปมองหน้าของตี๋หน้าโหด และยักคิ้วให้เหมือนเป็นการยั่วอารมณ์ แล้วก็หันมาสนใจกับการดูรายการโทรทัศน์ต่อ
"แล้วอิ่มแล้วหรือไงข้าวน่ะ กินให้หมดเป็นมั้ย กว่าจะกินข้าวหมด ปาเข้าไปครึ่งค่อนวัน ถ้ากินให้หมด ๆ ไปซะ มันจะตายหรือยังไง"
ก๋วยค้นหามีดปอกผลไม้เล็ก ๆ ที่ต้องเอามาทิ้งไว้ให้ เพราะมาคราวก่อน ห้องของรักชาติไม่มีอะไรเลย แม้กระทั่งถ้วยจาน มีสองใบ อยู่เข้าไปได้ยังไงสุดท้ายไป ๆ มา ๆ ในห้องของรักชาติก็เลยมีชั้นวางของ และกล่องข้าวหลายใบ วางอยู่เต็มไปหมด วนเวียนใช้อยู่อย่างนั้น
"ก็กินแบบนี้มานานแล้ว ให้ทำไงวะ"
รักชาติหันไปมองคนที่กำลังตั้งหน้าตั้งตาปอกทั้งแอปเปิ้ล ทั้งฝรั่ง ทั้งสับปะรดใส่เข้าไปในจาน แล้วก็หันมาดูรายการโทรทัศน์ต่อ ก่อนจะตักข้าวคำสุดท้ายในกล่องใส่ปากเคี้ยว
ข้าวอร่อย กับข้าวก็อร่อย ถ้าบอกว่าอยากกิน พอค่ำ ๆ กลับมาถึง ก็จะมีข้าวแบบที่บอกว่าอยากกินให้กินจริง ๆ
ทำไมถึงเป็นแบบนี้ ไปได้
มีอยู่บางคืน ที่ยังต้องนอนร้องไห้ แต่มันก็เจ็บน้อยลงแล้ว เพราะว่ามีเพื่อนอยู่ด้วยงั้นเหรอ แต่ก็ทะเลาะกันบ่อย ไม่มีวันไหนที่ไม่ได้ทะเลาะกันไม่ว่ายังไง ก็ต้องทะเลาะกันจนได้ ทั้งเรื่องจุกจิกหยุมหยิม
แต่ทำไม ถึงเป็นแบบนี้ไปได้ เป็นทุกวัน จนชักจะลืม ๆ ไปว่าไอ้ก๋วยเป็นพี่ชายของน้องหมี่
"ปอกแล้ว กินด้วยล่ะ จะเน่าอยู่แล้ว"
ก๋วยเดินมาจัดการกับข้าวในกล่องของรักชาติ แล้วก็ต้องเขกหัวเด็กที่ยกมือขึ้นกุมหัวและจ้องหน้าก๋วยเหมือนกำลังหาเรื่อง
"อะไรวะ ก็ไม่อยากกิน มะเขือเทศนี่หว่า ใส่มาอยู่ได้ คนไม่ชอบ ยังจะใส่มาอีกไม่กินผักทุกชนิดแหละ กินแต่ถั่วงอก กับผักบุ้ง แล้วก็ผักคะน้า แล้วก็ต้นหอมผักชีแล้วก็ผักกวางตุ้ง แล้วก็แตงกวา แล้วก็"
รักชาตินั่งนับนิ้ว ถึงจำนวนผักที่ตัวเองไม่กิน แล้วก๋วยก็เลยต้องส่ายหน้า
"อั๊วว่าลื้อบอกว่าไม่ชอบกินมะเขือเทศง่ายกว่ามั้ยรักชาติ"
แล้วก็กลายเป็นเรื่องให้ทะเลาะกันอีกจนได้
"ก็เหมือนกันแหละ เหมือนกัน พูดยาวหน่อยแค่นั้นเอง ผิดตรงไหนวะ บังด้วย หลีกเลยเฮีย บังโทรทัศน์ เฮียรีบกลับบ้านไปเลย ผมรำคาญ บ่นอยู่ได้ว่ะ น่ารำคาญ พรุ่งนี้ไปกินเหล้ากับเพื่อนดีกว่า ผมโคตรเซ็งเฮียเลย"
เพราะว่าบอกว่าจะไปกินเหล้ากับเพื่อน ก๋วยก็เลยรู้สึกหงุดหงิดขึ้นมา กินอีกแล้ว กินกันได้ตลอดเลย เด็กวิศวะนี่ผลิตเหล้าขายหรือยังไง ทำไมถึงขยันกินกันจริง ๆ แล้วตัวเองก็ไม่ใช่ว่าสุขภาพดีนักหนา แต่กิน ขยันกิน วัน ๆ หนึ่งไม่รู้ว่าสูบบุหรี่กี่ซอง เห็นวางอยู่บนโต๊ะเกลื่อนไปหมด แกะสูบซองละมวน แล้วจะซื้อมาทำไม มากมาย ถามไปถามมา ก็บอกว่าลืม เห็นเพื่อนสูบอยากสูบด้วย
ทำไม ไอ้เด็กคนนี้ ถึงทำแต่เรื่องให้ปวดหัว ตลอดเวลา
"กินเหล้าแล้วก็สูบบุหรี่ เป็นของแกล้มเหล้าใช่มั้ย เออดีเวลาปวดท้องจะได้ทรมานเยอะ ๆ สนุกดีนะรักชาติ"
ต่างฝ่ายก็ต่างต่อปากต่อคำ ไม่ใครก็ใครคนหนึ่งที่ต้องเริ่มก่อนทุกวัน เป็นแบบนี้อยู่ได้ทุกวี่ทุกวัน รักชาติโกรธ และก๋วย ก็โกรธ ต่างฝ่าย ต่างโกรธ และไม่ค่อยยอมอ่อนข้อให้กัน เลยกลายเป็นเรื่องให้ทะเลาะกันได้ตลอดเวลา
"แช่งแล้วรู้สึกไง เวลาแช่งให้คนอื่นทรมานอ่ะ รู้สึกดีมั้ย"
รักชาติปิดโทรทัศน์ เดินเอากล่องข้าวมากระแทกวางไว้บนโต๊ะ แล้วก็เดินปึงปังไปทิ้งตัวลงนอน บนเตียง นอนหันหลัง แสดงท่าทีให้รู้ว่าไม่อยากจะคุยด้วย แม้ว่าก๋วยจะเรียกให้ลุกขึ้นมากิน ผลไม้ที่ปอกให้ ก็ไม่ยอม
"ไหนบอกว่าอยากกินแอปเปิ้ล แต่ขี้เกียจปอก แล้วเวลาปอกให้ทำไมไม่กิน ลุกขึ้นมาอย่าให้อั๊วต้องออกแรงนะรักชาติ ถ้าอั๊วขุนให้ลื้ออ้วนขึ้นกว่านี้ไม่ได้ อั๊วก็ไม่เลิกบังคับให้ลื้อกินข้าวหรอก แล้วนี่หมอให้ยามาทำไมลื้อกินไม่หมด เอาไปทิ้งถังขยะใช่มั้ย อั๊วเห็นนะ ลื้อเอาไปทิ้งอีกแล้ว ลุกขึ้นมาเดี๋ยวนี้รักชาติ ลุกขึ้น"
ทั้งดึงทั้งกระชาก แต่รักชาติยังแกล้งนอนนิ่ง ๆ ปัดมือของคนที่ดึงแขนเอาไว้ให้ออกห่าง ท่าทางที่แสดงออกให้รู้ว่าไม่อยากคุยทำให้ก๋วยต้องส่ายหน้า
วางจานไว้ข้างเตียง และก้มลงช้อนร่างของรักชาติขึ้นทันที อย่างง่ายดาย จนคนที่ถูกอุ้มยักตกใจ ต้องรีบคว้าคอของตี๋หน้าโหดเอาไว้ เกาะเอาไว้แน่น ใบหน้าที่แสดงถึงความตกใจอย่างเห็นได้ชัด ทำให้ก๋วยต้องเอียงหน้ามองและแกล้งเลิกคิ้วทำเหมือนไม่เข้าใจว่ารักชาติจะตกใจไปทำไม
"กินหรือให้โยน ลื้อจะกินดี ๆ หรือให้อั๊วโยนลื้อทิ้ง...ลื้อมันผอมจนอุ้มโยนเล่นได้ขนาดนี้แล้วจะเอายังไงรักชาติ จะกินดี ๆ หรือจะกินด้วยน้ำตา"
เสียงที่เอ่ยบอกท้าทายอยู่ในที และแสดงให้เห็นว่าทำได้อย่างที่พูดจริง ๆ
"เฮ้ยยยยยยยยยยยยยยยย เฮีย ถ้าผมตกขาหัก ผมโทษเฮียแน่ เอาดิ ถ้าทิ้งผมจริง ๆผมต่อยเฮียแน่ อุ้มได้ก็เอาดิ กลัวตกตายเลยเฮีย เอาเด่ะ โยนสิ โยนผมต่อยเฮียแน่"
ถ้ากลัวคงไม่ใช่รักชาติ รักชาติยิ่งใช้มือกอดรัดที่ลำคอของก๋วยแน่น แสดงท่าทางให้รู้ว่า ไม่กลัวกับสิ่งที่ก๋วยทำเลยจริง ๆ แถมซ้ำยังจ้องหน้าของคนอุ้ม เหมือนเป็นการท้าทายอีก
ก็ชอบ สนุกดี นาน ๆ ที มีคนอุ้ม แก้เซ็ง แต่ถ้าโยนจริง มีต่อยแน่
"เออ อั๊วยอมแพ้ ไม่กินก็ไม่กิน ลงได้แล้ว" ตี๋หน้าโหด ส่ายหน้ากับความบ้าบอของรักชาติแล้วก็นึกขำอยู่ในใจ
ก็ลื้อมันบ้าบิ่นแบบนี้ ใครจะไปกล้าทำอะไรลื้อได้
ก๋วยปล่อยรักชาติให้ยืนได้ตามปกติ แล้วก็ก้มลงคว้าจานที่ปอกผลไม้ใส่ไว้เต็มจาน เตรียมจะนำไปเก็บไว้ในตู้เย้น แต่รักชาติกลับคว้าจานผลไม้เอาไว้ และหยิบกินหน้าตาเฉย เคี้ยวกินอย่างเอร็ดอร่อย
"แอปเปิ้ลเนื้อทรายเหรอ นาน ๆ ทีได้เนื้อทราย พรุ่งนี้ปอกให้อีกนะ"
ก็แค่คำพูดที่ไม่ทันคิด คำพูดชินปาก แต่ทำให้ก๋วยหยุดชะงักนิ่ง ก่อนจะหันไปมองใบหน้าของคนที่กำลังกินผลไม้อย่างเอร็ดอร่อย รู้สึกดีใจ ตอนนี้กำลังรู้สึกดีใจ ดีใจอย่างถึงที่สุด ใบหน้าขรึม ๆ กำลังจะฉีกยิ้มจนปากถึงรูหู จนต้องพยายามข่มความรู้สึกและข่มใบหน้าให้เคร่งขรึมเอาไว้
"ถ้าพรุ่งนี้ลื้อไปกินเหล้ากับเพื่อน ขอให้ลื้อปวดท้อง แต่ถ้ากลับมากินข้าว ก็ขอให้ไม่ปวด"
ก๋วยหันมาบอกคนที่เคี้ยวแอปเปิ้ล แล้วก็เห็นว่ารักชาติเบะหน้า ทำหน้าล้อเลียนใส่ตี๋หน้าโหดที่
"โห่ กลัวตายเลย เออดี จะได้ไป รีบ ๆ มาเร็ว ๆ นะเฮีย เพราะผมจะไปกินเหล้ากับเพื่อนโว้ยยยยยยยยยย"
ก็เป็นแบบนี้ ชอบหาเรื่องทะเลาะแบบนี้ แต่ก๋วยไม่มีอารมณ์จะทะเลาะด้วย รีบเดินออกจากห้อง
และมายืนยิ้มอยู่หน้าประตูห้อง
ก้าวเท้าออกเดิน
เดินไปยิ้มไป ทำยังไงก็หุบยิ้มไม่ได้
.............ปอกให้อีกนะ พรุ่งนี้ปอกให้อีก .............
ก็แค่บอกให้ปอกผลไม้ให้ บอกให้ปอกแอปเปิ้ลให้อีก ก็แค่นั้น แต่แค่คำพูดคำเดียว คำพูดที่บ่งบอกถึงความไว้วางใจ คำพูดของรักชาติ
งั้นเหรอ.........รักชาติอยากให้เฮียปอกให้กินอีกใช่มั้ย
เดี๋ยวพรุ่งนี้จะปอกแอปเปิ้ลให้ลื้อกินอีกนะ พรุ่งนี้จะปอกให้กินอีก
TBC....
--------------------------------------------------------------------------------------------
ตอนจะหน้าจะเศร้าไม๊ เศร้าน่ะ (มั้ง) แล้วจะหายอีกรอบ ยุ่งๆอ่ะ
-
ปอกให้อีกนะ.... :o8:
-
มารอบดึก อยากช่วยเฮียเหมือนกันนะ หมั่นใส้ รักชาติ :laugh:
แบบนี้ดีมะ ยั่วให้อยากแล้วจากไป 55 :o8:
-
o13
:pig4:
-
:m4: :m4: :m4:
แอบดีใจกะเฮีย
-
ได้รางวัลอดทนดีเด่นไปเรยเฮียก๋วย อิอิอิ
-
มารอเฮียก๋วยยยยยยยยยยยย
จับกดแม่งเลยเฮียยยยยยยย
:oni3: :oni3: :oni3:
-
:impress: :impress: :impress:
เฮียอดทนจริงๆๆนะครับ
คนมีความรักก็แบบนี้อะทนได้
:impress: :impress: :impress:
-
เข้ามารอต่อไป
:oni1: :oni1: :oni1:
-
กว่าจะรักกันได้ คงตอนที่ 30 ล่ะมั๊ง หุหุ
-
เฮียก๋วยมาปอกให้กินมั่งจิ :m12:
รักชาติเอ้ย...โชคดีนะที่มีคนมาเอาใจขนาดนี้
อย่าทำให้เฮียเสียใจล่ะ
-
นอกจากแอ๊ปเปิ้ลแล้ว กล้วยก็ต้องปอกให้รึเปล่าคะ :o8:
-
มารอตอนเฮียจับพี่รักชาติกด :laugh: :laugh: :laugh:
-
เห็นด้วยกับ RE บน อย่างแรงค่ะ o13
รอตอนต่อ ไปนะค่ะ o7
:กอด1:แต่ว่าบอกรักกันด้ายแล้วเฮอะ สงสารเฮียอะ :กอด1:
:bye2: :L2: :bye2:
-
มารอตอนเฮียจับพี่รักชาติกด :laugh: :laugh: :laugh:
:laugh: :laugh: ชอบๆๆๆๆ :laugh: :laugh:
-
:เฮ้อ:เฮียไม่กล๊า ไม่กล้า กลัวรักชาติเจ็บตัว เฮีย ไม่ซาดิสม์ ใช่มะ อิ อิ
-
ใกล้ความจริงเข้ามาแระเฮียยยยยยยยย
เอาใจช่วยเฮียเน้อออออออ
-
เฮียยยยยยยย...
ทำไมเฮียน่ารักแบบนี้
ปอกแอปเปิ้ลให้ด้วย..
รักชาติโชคดีจริงๆ..
รักชาติ ว่าง่ายๆกะเฮียหน่อยก็ได้...
เผลอพูดแบบนั้นบ่อยๆก็ได้ เฮียจะได้มีกำลังใจมากกว่านี้..้
ไม่อยากเห็นเฮียหลุดยิ้มออกมาต่อหน้ามั่งเหรอ... :m12:
เฮียสู้ๆ ยังไงก็จะเชียร์เฮียต่อไป
-
o13เฮีย รอนะ
จาก....
รักชาติของเฮีย :o8: :o8:
-
หายไปนานนึกว่าจามาอ่านมะทันซะละ
รถมอไซคว่ำหลังวันเกิด2วัน ซวยสุดๆ :seng2ped: :seng2ped:
เดี่ยวหายดีแล้วจะมาติดตามต่อนะคับ
เป็นกำลังใจให้เฮียต่อไป :bye2: :bye2:
-
มารอตอนเฮียจับพี่รักชาติกด :laugh: :laugh: :laugh:
:laugh: :laugh: ชอบๆๆๆๆ :laugh: :laugh:
ลามก :o12: :o12:
-
ทำไมรักชาติไม่รักเฮียซักทีล่าววววว :serius2: :serius2:
เฮียออกจะรูปหล่อ ใจดี :m1:
สู้ๆ คับเฮีย... รักชาติอยู่ใกล้แค่เอื้อม อิอิ :o8:
คนเขียนก็สู้ๆ นะค้าบ :a2:
-
มารอตอนเฮียจับพี่รักชาติกด :laugh: :laugh: :laugh:
:laugh: :laugh: ชอบๆๆๆๆ :laugh: :laugh:
ลามก :o12: :o12:
:m30: :m30: รอฉากอย่างว่าอยู่นะตะเอง
-
หายไปนานนึกว่าจามาอ่านมะทันซะละ
รถมอไซคว่ำหลังวันเกิด2วัน ซวยสุดๆ :seng2ped: :seng2ped:
เดี่ยวหายดีแล้วจะมาติดตามต่อนะคับ
เป็นกำลังใจให้เฮียต่อไป :bye2: :bye2:
ทีหลังเมาไม่ขับ นะครับ รักษาตัวด้วยครับ จะได้มีเพื่อนในเล้า เยอะๆ :L2: :L2:
เฮียครับ มาได้แล้วนะครับ ไม่งั้น หึ หึ รักชาติ จะไม่สน อิ อิ
-
เศร้านะตอนนี้ ใครจะอ่านคิดดีๆ และแล้วก็จะหายไปอีกหน ++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
รักเกิดที่ร้านก๋วยเตี๋ยว ตอน ไม่หวังได้รับกลับคืน
ตีสาม ก็แค่ตีสาม บอกแล้วว่าจะไปกินเหล้ากับเพื่อน ไม่ใช่ว่าไม่ได้บอก
มารอเอง จะไปโทษใครได้ รักชาติไม่ได้บังคับให้รอ มาเอง แล้วก็รอเอง
จะไปพูดอะไรได้ ถ้าไม่พอใจ ก็แค่กลับไป ก็เท่านั้น
ก็เท่านั้น ก็เท่านั้น ก็เท่านั้น
ก๋วยนั่งชันเข่าพิงประตูห้องของรักชาติ แล้วก็มองข้าวในกล่องที่ป่านนี้คงจะเย็นชืดไปหมดแล้ว
มาตั้งแต่สองทุ่ม......รอ....แล้วก็รอ....แล้วก็รอ...รอ..รอ..รอ..
รอชนิดที่ไม่รู้ด้วยซ้ำว่ารักชาติจะกลับมาหรือเปล่า
ได้ยินเสียงคนเดิน ก็ดีใจ คิดว่าน่าจะเป็นรักชาติ แต่ก็ไม่ใช่
ยืนรอ จนกลายเป็นนั่งรอ มองนาฬิกา หลายสิบรอบ แต่ก็เหมือนเดิม ไม่มีใครมา
รักชาติไม่กลับมา
นั่งรอจนเผลอหลับด้วยความอ่อนเพลีย แล้วก็สะดุ้งตื่นขึ้นมาเพราะเสียงฝีเท้าของคนที่เดินเข้ามาใกล้
เงยหน้าขึ้นมองอย่างดีใจ
แต่ก็ไม่ใช่รักชาติ
ก๋วยนั่งหัวเราะ เหมือนเยาะเย้ยตัวเองอยู่ในที
ไม่รู้ว่าตอนนี้กำลังทำอะไรอยู่ รู้แต่ว่า ร่างกายมันมาตามสมองสั่ง โดยมีความรู้สึกของตัวเองสั่งการสมองให้ต้องมา
มานั่งทรมานทรกรรมรอ ทั้งที่เวลานี้ คือเวลาที่กำลังนอนหลับสบายที่สุด
เมื่อก่อน เก็บร้านเสร็จ สามทุ่ม อาบน้ำ และเข้านอนแค่หัวถึงหมอน ก็หลับไม่รู้เรื่อง
แต่ตอนนี้ เปลี่ยนไปแล้ว
เก็บร้านเสร็จ ต้องรีบทำกับข้าว ต้องไปหาของกินให้รักชาติ แล้วต้องรีบกระหืดกระหอบ เอาข้าวมาส่ง ให้ไม่เกินสองทุ่มครึ่ง
เพราะกลัวว่าคนที่เพิ่งกลับจากไปเรียน จะหิวข้าวจนทนไม่ไหว
นั่งรอจนรักชาติกินข้าวหมดเพื่อรอเอากล่องข้าวกลับบ้าน
เพื่อที่รุ่งเช้าจะได้ซื้อขนม ซื้อข้าวต้มมาให้กินอีกครั้ง
บางวันรักชาติไม่ตื่น ก็แขวนข้าวเอาไว้ให้ที่หน้าห้อง
ถึงเวลา เดี๋ยวเด็กโง่คนนั้น ก็เอาข้าวไปกินเอง
แค่ได้ทำให้ ทำให้ เพราะว่า...........รัก........ถึงได้ทำ
ที่ทำให้ทั้งหมด ก็เพราะว่ารัก คำเดียวเท่านั้น
รักแบบที่บอกตัวเองตั้งแต่แรก ว่าคงไม่มีทางได้ความรักกลับคืน และไม่เคยคิดหวังจะได้
แม้จะแอบปลอบใจตัวเองเล็ก ๆ น้อย ๆ เพื่อให้มีกำลังใจ มันก็เท่านั้น
การรักใครสักคน ทำให้สามารถทำอะไรมากมาย เพื่อคนเพียงคนเดียว ได้จริง ๆ สินะ
เพื่อคนเพียงคนเดียว.............เพื่อรักชาติ......ทำแบบนี้ให้รักชาติ...ทำให้เพียงคนเดียว......
ก๋วยนั่งยิ้มเรื่อย ๆ ปลอบใจตัวเองเงียบ ๆ อยู่อย่างนั้น ก่อนจะก้มมองที่นาฬิกาข้อมืออีกครั้ง
ตีสามครึ่ง ...........
วันนี้รักชาติคงไม่กลับมาแล้ว ถ้าอย่างนั้นต้องกลับบ้านไปนอนพักสักหน่อยแล้วล่ะ
เดี๋ยวต้องตื่นไปซื้อของตอนตีห้าอีก....
มันก็ช่วยไม่ได้นะ ไม่ได้มีใครบังคับ มาเอง ทั้งที่รักชาติบอกแล้วว่าจะไปกับเพื่อน ก็ยังมา
ยังดื้อมาเอง...แบบนี้...มันก็ช่วยไม่ได้ จริง ๆ
ก๋วยเตรียมจะลุกขึ้นยืน แต่เพราะเสียงฝีเท้า ที่จำได้ดีของคนที่กำลังเดินเข้ามาใกล้
ทำให้ต้องหันหน้าไปมอง แอบหวังเล็ก ๆ อีกครั้งว่าจะใช่ และครั้งนี้ มันก็ใช่จริง ๆ
.........รักชาติ...........
ร่างที่เดินเซไปเซมา เดินเข้ามาใกล้ขึ้น มากขึ้น และมากขึ้น
หัวใจของก๋วยเต้นระทึก ชนิดที่ไม่เคยเป็นมาก่อน นั่งนิ่ง ๆ ตัวแข็งเกร็ง
จนร่างนั้นมาหยุดยืนอยู่ตรงหน้า
และย่อเข่าลงนั่งมองหน้าของก๋วย
เพียงเท่านั้น ตี๋หน้าโหดกลับรู้สึกว่าใบหน้าชาวูบ เมื่อรักชาติส่งยิ้มให้ และหัวเราะเสียงเบา
กลิ่นเหล้า.......
คงกินเข้าไปเยอะ.....สินะ ก็บอกแล้วว่าไปกินเหล้ากับเพื่อน มันก็ต้องได้กลิ่นเหล้าเป็นธรรมดา
"อ่ะ....คุณพ่อครับ....กลับมาให้ด่าแล้ว......ยังอยู่รออีกเหรอ...นึกว่าจะกลับไปแล้วซะอีก..เมื่อกี้กลับมารอบหนึ่งแล้วแหละ
ผมเห็นคุณพ่อก๋วย ยืนรออยู่ เลยต้องรีบไป ไม่งั้นเดี๋ยวโดนด่า...ซวยเลย....นึกว่ากลับแล้วซะอีก...ที่ไหนได้
ยังอยู่อีก....งั้นก็ต้องโดนเฮียด่าอีกแล้วสิเนี่ย....อ่ะ..ด่ามา...ล้างหูรอแล้ว..พร้อมแล้วครับ"
ใบหน้ายิ้ม ๆ ดวงตาปรือปรอย ท่าทางอารมณ์ดีเกินปกติ ทำให้ก๋วยต้องเงยหน้าขึ้นมอง
ใจมันสั่น......ไม่เข้าใจว่าทนฟังสิ่งที่รักชาติพูดได้ยังไง ก็แค่อยากมาเห็นหน้า อยากให้รักชาติกินข้าว ก็เท่านั้น
เท่านั้นจริง ๆ ไม่ได้คาดหวังอะไร แต่นี่กลับกลายเป็นว่า
รักชาติกลัวที่อั๊วจะมารอเพื่อด่าว่า ถึงได้ต้องรีบหนีเวลาที่เห็นหน้าอย่างนั้นเหรอ....กลัวว่าจะโดนด่า...ถึงได้ต้องไปกับเพื่อน....อย่างนั้นเหรอ
ในเวลานี้ ก๋วยไม่มีอะไรจะพูดได้อีก ได้แต่นิ่งเงียบ นั่งอยู่เงียบ ๆ และมองกล่องข้าวในถุง
นิ่งมองอยู่นาน และตัดสินใจยื่นถุงข้าว ยัดใส่มือของรักชาติที่ยังคงยิ้มจนตาหยี แถมซ้ำยังหัวเราะเหมือนไม่รู้สึกรู้สาอะไร
"เด็กโง่เอ้ย...ทำไมถึงคิดว่าเฮียจะด่ารักชาติได้ล่ะ...ก็รักชาติบอกเฮียแล้วไม่ใช่เหรอ..ว่าจะไปกับเพื่อน...เฮียไม่ได้รอรักชาติหรอก
แค่เป็นห่วง....กลัวว่าจะปวดท้องเพราะหิวข้าว เหมือนครั้งที่แล้วอีก....กลับมาก็ดีแล้วนะ....เข้าห้องไปอาบน้ำอาบท่าแล้วนอนซะ
เดี๋ยวพรุ่งนี้ตื่นไม่ไหว...รู้มั้ย"
ฝ่ามืออุ่น ๆ เอื้อมมาลูบไล้เส้นผมของคนที่นั่งยิ้ม ลูบไล้เบา ๆ และส่งยิ้มจาง ๆ มาให้
รอยยิ้มเศร้า ๆ รอยยิ้มที่แม้แต่คนเมา ยังรู้สึก.....ถึงความหมองเศร้า
"เข้าห้องได้แล้ว..ถ้าเกิดว่าหิวก็กินข้าวซะนะ แต่ข้าวมันคงเย็นหมดแล้ว แต่คงพอกินได้
ตอนแรกเฮียคิดว่าจะมาปอกแอปเปิ้ลให้รักชาติกินอีก แต่ว่า....ตีสามครึ่งแล้ว....รักชาติคงอยากนอนพักผ่อนแล้ว...งั้นเฮียกลับแล้วล่ะ...เฮียไปก่อนนะ"
ก๋วยลุกขึ้นยืนอย่างช้า ๆ และก้าวเดินออกจากหน้าห้องของคนเมา ที่ได้แต่มองตาม ด้วยความไม่เข้าใจ
เอียงคอมองคนที่เดินจากไปเรื่อย ๆ
ไม่เข้าใจหรอก ตอนนี้ไม่เข้าใจอะไรทั้งนั้น
รู้แต่ว่า มือของเฮีย อุ่น.........
อุ่น.......
อบอุ่น....
อบอุ่นไปถึงหัวใจ.....
รักชาติไม่เข้าใจอะไรเลยสักนิด ได้แต่ยกมือขึ้นจับที่ผมของตัวเอง และก้มมองฝ่ามือของตัวเอง ด้วยความไม่เข้าใจ
"ไม่เห็นอุ่นเลยอ่ะ....ทำไมหว่า...มันไม่อุ่นอ่ะ...ทำไมมือเฮียก๋วยอุ่นกว่าล่ะ....งง..ไม่เห็นเข้าใจเลย ไม่เข้าใจ"
คนเมา นั่งอมยิ้มอยู่หน้าห้อง แต่เมื่อก้มมองมือของตัวเอง รู้สึกว่ากำลังสับสนกับความรู้สึกบางอย่าง
ชะเง้อคอมองหาคนที่เดินจากไปแล้ว อยากจะตะโกนเรียกและรั้งเอาไว้ แต่ก๋วยเดินจากไปแล้ว
สุดท้าย ทำอะไรไม่ได้ จึงได้ไขกุญแจเข้าห้อง และเดินตรงดิ่งไปค้นหาช้อน
ทิ้งกายลงนั่งที่พื้นห้อง ลงมือแกะข้าวในกล่องกิน
หิวแล้ว.....ข้าวอร่อย.....กินข้าวดีกว่า....
"เฮีย....พรุ่งนี้ผมอยากกินข้าวผัดพริก..เฮียทำให้กินหน่อยสิ"
รักชาติเอ่ยบอกเหมือนทุกวัน แต่ไม่มีเสียงตอบกลับมา
มีแต่ความเงียบ ความเงียบงัน......เพราะว่ามันมีแต่ความเงียบ...เหมือนกับว่าตอนนี้เหลือตัวคนเดียว
เฮียไม่อยู่เหรอ......เฮียไปไหนล่ะ....เฮียไปไหน....
"เฮีย...ผมอยากกินข้าวผัดพริก....เฮีย...หายไปไหน..ผมอยากกินข้าวผัดพริก"
หยดน้ำคลอที่หน่วยตา และรู้สึกเหมือนมีบางสิ่งบางอย่าง กำลังคลืบคลานเข้ามาในหัวใจ จนทำให้ทนอยู่คนเดียวไม่ได้
ไม่รู้ว่าเป็นเพราะเมา หรือเป็นเพราะขาดสติ แต่ตอนนี้รักชาติขึ้นไปนั่งคู้ตัวอยู่บนเตียง กอดเข่าของตัวเองเอาไว้แน่น
นัยน์ตาคมสั่นระริก เมื่อมองไปทั่วทั้งห้องแล้วไม่พบใคร หยดน้ำตามากมายหลั่งรินรดที่ข้างแก้ม ยากที่จะควบคุม
ร่างกายสั่นไหวไปตามแรงสะอื้นไห้ จนระงับเอาไว้ไม่อยู่
"เฮียหายไปไหนล่ะ ฮือ เฮียหายไปไหน ผมจะกินข้าวผัดพริก ผมจะกิน ผมหิวแล้ว ฮือ"
รักชาติยกมือขึ้นปาดน้ำตาเหมือนเด็ก ๆ
ไม่รู้ตัว ว่าเวลาที่เมา จะเป็นบ้าได้ขนาดนี้ ไม่รู้ว่าร้องไห้คิดถึงใคร
แต่เหงา...รู้สึกว่าเหงา....รู้สึกว่าทนไม่ได้ที่ต้องอยู่คนเดียว.....เวลานั้น รู้เพียงแต่ว่า อยากได้ใครสักคนที่จะยกมือขึ้นลูบที่ผม
อยากได้ใครสักคนมากอด และบอกว่าอย่าร้องไห้ .........
"เฮียก๋วย หายไปไหน...เฮียหายไปไหนอ่ะ เฮีย"
รักชาติยังคงร้องไห้บ้าบออยู่คนเดียว ร้องอยู่อย่างนั้น ร้องอยู่คนเดียว ร้องจนเพลีย ร้องจนแทบไม่เหลือน้ำตา
ร้องจนเผลอหลับไปท่ามกลางความรู้สึกของตัวเอง ท่ามกลางความรู้สึกที่อยากได้ใครสักคนมาอยู่ใกล้ๆ เพื่อปลอบใจ
ให้ความเหงาเจือจางลงบ้าง
แค่ใครสักคน ใครที่ทำให้รู้สึกอุ่นไปถึงหัวใจ
TBC..
-
จิ้มๆๆๆๆ เจ้าของเรื่อง :a4: :a4:
เพิ่งกลับจาก ICK มาเมามากมาย แต่คราวนี้เมาไม่ขับแระคับ เข็ด :m15: :m15:
รอตอนต่อไปงับ ไปนอนก่อนดีก่า :bye2: :bye2:
-
สงสารเฮีย รักชาตินะ
ทำเฮียก๋วยของผม
-
เด็กโง่เอ๊ยยย
-
รักชาติรักเฮียแล้วววววววว..... :oni1: :oni1: :oni1:
-
จิ้มๆๆๆๆๆๆคนโพสให้ตายไปเลย
มาบอกว่าให้คิดดีๆก่อนอ่าน
มันยิ่งกระตุ้นให้อยากอ่าน อื่อๆๆ
มาปล่อยให้ค้างแล้วจากไป เศร้า :impress3:
-
สงสารทั้งเฮีย ทั้ง รักชาติ
ต่อไปจะเป็นแบบไหนนะ
แต่อยากให้ดีกัน เป็นแฟนกันเร็วๆยิ่งดี
-
o7 .ในที่สุด
ก้อขาดเฮียไม่ได้แล้วน่ะสิ
โอ๊ย อยากมีแฟนแบบเฮีย
น่ะไปกินก๋วยเตียวร้านไหนดีเนี่ย
-
อ่านรวดเดียวจบ ชอบ ติด...ติดใจเฮีย...เฮียของผม ^0^
-
มาเป้นกำลังจายให้เฮียสุดที่ร๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกก
ใช้ความดีไม่ค่อยเป็นผล ใช้กำลังเรย 5555+
-
ใกล้จะรู้ตัวแล้วนะรักชาติ ว่าขาดเฮียไม่ได้
-
มาเป้นกำลังจายให้เฮียสุดที่ร๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกก
ใช้ความดีไม่ค่อยเป็นผล ใช้กำลังเรย 5555+
กะลังซึ้งครับ ท่านพี่ โห มาแนวซาดสม์เลยอ่ะ ผิดคิว อย่างแรง อิอิ
ตอนเช้า รักชาติ จะเป็นไข้นะครับ รุนแรงไม่ได้ นะเฮีย 55 รอครับ :L2: :L2:
-
ขาดเฮียไม่ได้ หัวใจขอสารภาพ~~~(เอาแค่นี้ไปก่อง ลืมเนื้อ แหะๆ)
ในที่สุดรักชาติก็ขาดเฮียไม่ได้ ฮึฮึ
-
:เตะ1:กระโดดถีบรักชาติเลย
ทีตอนเฮียอยู่ไม่ทำดี เดี๋ยวเถอะ ท่าเฮียไม่อยู่นะ
มีร้องไห้แน่ :o12:<<< คนพิมพ์ร้องเอง
-
สับ สน ความรุ สึก ของ ตัว เอง ซินะ
ว่า แต่ ว่า เฮีย นี่ น่ารัก จัง
ในโลกนี้ จะมีคน แบบ เฮีย
ซัก กี่ คนกันนะ
* รอตอนต่อ ไปนะค่ะ
:bye2:
-
มาเป้นกำลังจายให้เฮียสุดที่ร๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกก
ใช้ความดีไม่ค่อยเป็นผล ใช้กำลังเรย 5555+
กะลังซึ้งครับ ท่านพี่ โห มาแนวซาดสม์เลยอ่ะ ผิดคิว อย่างแรง อิอิ
ตอนเช้า รักชาติ จะเป็นไข้นะครับ รุนแรงไม่ได้ นะเฮีย 55 รอครับ :L2: :L2:
อ่าว ผิดคิวหรอคับ โทษที :m23:
เอาใหม่ บอกด้วยนะออกฉากไหน เด๋วผิดอีก :o8:
รู้อีกนะว่าเค้าจะเป็นไข้ สงสัยเคย :laugh: :laugh:
*-----*-----*-----*-----*-----*-----*
รักชาติรักเฮียแต่ไม่รู้จายตัวเอง :o12: :o12:
-
o13
:pig4:
-
:L1:มารอเฮีย ....
จาก รักชาติ คนขี้เหงา...... :o8:
-
คิดถึงเฮีย ก๋วย กับ รักชาติ :oni3:
-
คิดถึงเฮียก๋วยกะรักชาติแล้วอ่า
รักชาติเริ่มใจอ่อนแล้วเฮีย
รุกเข้าไวไว
มานั่งรอเฮียก๋วยต่อปายยยยยยยย
-
เฮียน่าจะแอ๊บหายไปซัก สัปดาห์นะคะ เผื่อรักชาติจะสติแตก 5555 :laugh:
-
เฮียน่าจะแอ๊บหายไปซัก สัปดาห์นะคะ เผื่อรักชาติจะสติแตก 5555 :laugh:
จัดห้ายยยยยยยยยยยยยย แต่กลัวคนสติแตกไม่ใช่รักชาติ แต่เป็นคนรออ่าน :laugh: :laugh: :laugh:
ปล. หายจริงๆนะ :oni1:
-
กลับมาน้า :angry2: :angry2: :angry2:
-
:mc4:มาจิ้มจ้า
ยังรอเฮียนะ เนี่ย อย่าหายไปนานนะ งอนจริงด้วย :o8: :L2:
-
o7 o7
เฮียก๋วยยยยยยยยยยยยย
รีบกลับมานะ
:oni2: :oni2:
-
เอาตอนพิเศษมาลงให้ แต่ตอนที่ 20 รอต่อปายเพราะว่า .......
เฮียน่าจะแอ๊บหายไปซัก สัปดาห์นะคะ เผื่อรักชาติจะสติแตก 5555 :laugh:
เฮียเลยหายไปอีกอาทิตย์นึงนับจากนี้ :laugh: :laugh: :oni1:
-----------------------------------------------------------------------------------------------
เฮียครับ ผมขอโทษนะครับเฮีย
เรื่องมันเริ่มมาจากตรงไหน ไม่รู้ รู้แต่ว่า ไม่เคยเรียกไอ้ก๋วยอีกเลย
ไม่กล้าเรียก เดี๋ยวนี้เรียกแต่เฮียก๋วยอย่างเดียว
ไม่ใช่ว่าไม่กล้าเรียกดีกว่า เอาเป็นว่าที่ไม่เรียก เพราะว่า เกรงใจ ก็แล้วกัน
เฮีย แก แปลก ๆ ชอบบังคับให้กินข้าว แล้วก็ชอบซื้อของกินมาให้
ชนิดที่ว่าอยากกินอะไร แกจัดมาให้หมด
มันแปลก
เมื่อก่อน คิดว่าเฮียเกลียด แต่ตอนนี้ เริ่มไม่เข้าใจ
อกหักจากน้องสาวเฮีย แต่เฮียแกก็ทำเหมือนไม่รู้เรื่อง ทำเป็นเฉย ๆ ไปซะ
อกหักได้ ไม่ถึงสามวัน ทำไมมันเจ็บน้อยลง แบบรวดเร็วทันใจ
มีข้าวกินทุกวัน ข้าวอร่อย แต่ก็เกรงใจ ไม่เคยต้องจ่ายค่าข้าว จะจ่ายให้เฮียก็ไม่ยอมรับเอาไว้
เฮียแกถามทุกวัน ว่าอยากกินอะไร พอบอกไปเล่น ๆ วันถัดไปก็ได้กิน
ลองแกล้งบอกไปหลายครั้ง อยากจะลองทดสอบ
แล้วพอถึงเวลา ก็ได้ข้าวแบบที่อยากกินจริง ๆ
มาก ๆ ขึ้นทุกวันแบบนี้ จะกลายเป็นคนนิสัยเสียไปหรือเปล่าวะ ห้องแกก็เก็บกวาดให้ วันดีคืนดี มีการเก็บผ้าไปซักให้อีก
สายตาของรักชาติ แอบเหลือบมองคนที่ยืนบ่นนั่นบ่นนี่ไปเรื่อย และกำลังจัดการปอกผลไม้ใส่จาน
เมื่อกี้บอกไปว่าอยากกิน แต่ไม่มีคนปอกให้ เฮียแกเลยปอก แถมยังบ่นอีกว่า ทำไมไม่กินจะปล่อยให้เน่าหรือยังไง
ก็จะให้บอกได้ยังไง ว่าผมเกรงใจ บางอย่างที่เฮีย ซื้อมาผมก็ไม่กล้ากินหรอก มันแพง
แพงจนไม่กล้ากิน
วันนี้เราก็ทะเลาะกันอีกแล้ว ทะเลาะกันเพราะผมมันเป็นคนปากพล่อย พูดจากวนประสาทเฮียเองแหละ
แต่ผมก็รู้ตัว ว่าผมปากเสีย ชอบยั่วโมโห ก็แล้วจะให้ผมทำยังไง ปากผมก็ประกาศปาว ๆ อยู่ทุกวัน
ว่าผมเกลียดเฮีย แล้วเฮีย ก็เล่นมาทำดีกับผมแบบนี้ ผมเลยยิ่งไม่กล้าบอกว่าขอบคุณเข้าไปใหญ่
ขอโทษทีเถอะเฮีย ที่ผมมันปากหมา
เมื่อก่อนผมคิดว่าเฮียดุ ตอนนี้ผมก็คิดว่าดุเหมือนเดิมแหละ แต่มีใจดีแถมมาด้วย
เฮียดุจริง ๆ แต่ดุแล้วใจดีแบบนี้ ผมก็พอไหว
ผมเป็นน้องชายเฮียอีกคนดีมั้ย
ผมไม่มีพี่ชาย ผมเป็นลูกคนเดียว
แต่ว่า......คงไม่ไหว....นี่ผมก็ยังไม่กล้าถาม ว่าทำไมเฮียถึงเอาข้าวมาส่งให้ผมทุกวัน
กลัวได้คำตอบ ที่ทำให้สะอึก
เช่นว่า.........สมเพช
หรือว่า........เวทนา
แบบนั้น ผมก็คงไม่อยากได้รับหรอกคำพูดแบบนั้น เดี๋ยวผมก็คงพาลด่าเฮียไปอีก
ถ้าบอกว่า พรุ่งนี้ให้เฮียช่วยมาปอกแอปเปิ้ลอีกจะดีหรือเปล่า
ไอ้ตัวผมมันก็อ้อนใครไม่ค่อยเป็น
พอเฮียมาทำดีด้วยมาก ๆ ผมก็กลัวตัวเองจะเผลออ้อนไปเหมือนกันแหละ
มันจะตลกน่ะสิเฮีย
แล้วดูนั่นเฮีย แกเริ่มบ่นเรื่องกินข้าวช้าอีกแล้ว
ก็มันอร่อยนี่เฮีย ผมกลัวมันหมดเร็ว ผมก็ต้องค่อย ๆ กินสิ จะให้ผมรีบกินได้ไง เฮียเล่นซื้อมาแต่ของอร่อย ๆ
จะให้ซื้อสองห่อ เดี๋ยวจะหาว่าผม กินล้างกินผลาญน่ะสิ ว่าแต่ ไอ้ข้าวแบบที่อยากกิน ไปซื้อที่ตลาดทำไมมันไม่อร่อย
เหมือนที่เฮียซื้อมาให้วะ แถมเครื่องมันก็ไม่ได้เยอะแบบที่เฮียซื้อมาให้กินด้วย ตกลงแกไปซื้อที่ร้านไหนของแก
ซื้อมาทีไร อร่อยทุกที เดี๋ยวยังไงว่าจะถามแล้วพาเพื่อนไปกินบ้างดีกว่า
"แล้วอิ่มแล้วหรือไงข้าวน่ะ กินให้หมดเป็นมั้ย กว่าจะกินข้าวหมด ปาเข้าไปครึ่งค่อนวัน ถ้ากินให้หมด ๆ ไปซะ มันจะตายหรือยังไง"
เฮียแกก็ขยันบ่นดีนะ บ่นเรื่องกินข้าวช้าอีกแล้ว ก็มันอร่อยนี่ครับเฮีย กินเร็วก็หมดเร็วน่ะสิ
"ก็กินแบบนี้มานานแล้ว ให้ทำไงวะ"
โทษทีเหอะ ที่ต้องตอบแบบนี้
นั่นไงว่าแล้ว ว่าเฮีย ต้องมองหน้า ตลกดี เวลาเฮียเริ่มบ่น ไหน ๆ ก็ไหน ๆ แล้ว
ไม่รู้จะนั่งคิดนั่นคิดนี่ไปทำไม
หาเรื่องทะเลาะกับเฮียต่อดีกว่า.......แกล้งเฮียก๋วยสนุกดี ขอโทษนะครับเฮีย ไอ้รักชาติคนนี้ มันจิตตกชั่วขณะ
เลยหาเรื่องกวนตีนชาวบ้านเขาไปเรื่อย ทำใจหน่อยแล้วกันครับเฮีย ถ้าเฮียรู้จะเหยียบผมจมตีนมั้ยเนี่ย ฮ่า ฮ่า ฮ่า
ก๋วยไม่เคยสังเกต และไม่ทันได้สังเกต ความจริงแล้ว ทุกครั้งที่เอาแต่ทะเลาะกันด้วยเรื่องๆ น้อย ๆ ทุกวัน
รักชาติแอบลอบยิ้มเล็ก ๆ เพราะกำลังรู้สึกสนุกที่ได้ต่อปากต่อคำด้วย
เพียงแต่ก๋วยไม่ทันได้คิด และไม่เคยได้ทันสังเกตเห็นเท่านั้น
จะให้สังเกตเห็นได้ยังไง ในเมื่อเด็กโง่ของเฮียก๋วย มันชอบทำหน้าเฉย
แต่จริง ๆ แล้ว มันแกล้งคนเก่งจะตาย
Fin.
-
:m4:อืม ...พิเศษจริงๆ หมู เอ้ย รักชาติล้วนๆ
ยังไงก็รอต่อปายยยยยยยยย :L2: :L2:
-
ร้ายนะรักชาติ o13 o13
น้องชายอ่ะเฮียก๋วยไม่เอาหรอก :m14: :m14:
-
อ่ะน่าร้ากกกกกก...จัดไป o13
-
รักชาตินี่ นิสัยพอ ๆ กะอาฮวยเรยแฮะ ชอบแกล้งคนที่ตัวเองรัก อิอิอิ +
-
เอาตอนเต็มๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆมาต่อด่วนเลยนะ
ไม่ง้านนนนนนนนนนมีงอนนนนนนนน
มารอเฮียก๋วยบอกรักรักชาติสักที
ช้าอย่างงี้เด่วมี...คาบไปแด็กกกซะก่อนหรอกกกก
เร็วๆๆๆเข้าเถอะเฮีย
-
รักชาตินี่ นิสัยพอ ๆ กะอาฮวยเรยแฮะ ชอบแกล้งคนที่ตัวเองรัก อิอิอิ +
เห็นด้วยกับรีกนี้ เหมือนนาเดียร์ กะ นายฮวย พวกปากแข็งทั้งคู่ 55555
-
รักชาติหนอรักชาติ... :m4:
เปลี่ยนมาเป็น "รักเฮียก๋วย" เข้าท่ากว่าน๊า :m12:
รอให้บอกรักกันอยู่นะเนี่ย โอ๊ตสสส์ :m1:
-
เฮียน่าจะแอ๊บหายไปซัก สัปดาห์นะคะ เผื่อรักชาติจะสติแตก 5555 :laugh:
จัดห้ายยยยยยยยยยยยยย แต่กลัวคนสติแตกไม่ใช่รักชาติ แต่เป็นคนรออ่าน :laugh: :laugh: :laugh:
ปล. หายจริงๆนะ :oni1:
หนูหมายถึงเฮียก๋วยค่ะ ไม่ใช่เฮียคนแต่ง อย่าหายไปนานเลยนะ เค้าขอร้อง :m15: :m15: :m15:
-
อาทิตย์หนึ่ง นานเกินอะ มาเร็ว ๆ นะ เฮีย.............. :m16:
-
หายไปอาทิตย์นึง กลับมา ได้อ่านแค่ตอนเดียวเองอ่ะ
แง่มๆๆๆ รีบมาต่อเร็วๆน๊า
คอยอยู่ค้า :oni2:
-
:m1:เห็นทำเฉยนึกว่าไม่ชอบ
อ๊าววววววววววววววววว
รักนะแต่ไม่แสดงออกนี่หว่า
-
:mc4:หายไปนานแระ มาต่อได้แย้ว :L2: :L2:
-
:c5: มาต่อเีร็วนะๆ :c5: :L1: :L2:
-
แอบน่าีรักนะ รักชาติ :o8:
เด๋วเฮียทนไม่ไหวจับกดไม่รู้ด้วยน้า :oni1:
-
อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก รอนานแล้ววววววววววววววว :serius2: :serius2:
-
น้อง น้อง เส้นใหญ่น้ำ ไม่ตับ ไม่งอก ไม่ต่อ ชามดิ
กินก๋วยเตี๋ยรอดีกว่า น้อBEta-K ไม่มาต่อซักที
รอเจอเฮียก๋วยถามกันตรงๆดีกว่า อิอิ :laugh5:
เค้าล้อเล่นนะตะเอง มาต่อเร็วๆนะ :จุ๊บๆ:
-
หาย ปาย หนาย อ่า :serius2:
คิดถึงเฮีย จาตายยุแล้ว <พูดแบบนี้จาโดนดักตีหัวปะเนี่ย> :o8:
เมื่อ ไหร่ เฮียจา บอก รัก ซักทีอะ :o12:
จาด้ายอ่าน แบบ หวานๆๆซักที :m1:
ที่อ่าน ๆๆ มา สงสาร เฮีย อะ :m15:
แต่ อยากบอกว่า เฮีย เยี่ยมมาก :m4:
รอตอนต่อ ไปยุน้า
:bye2:
-
เมื่อไรจะเคลีย ๆ ให้รู้เรื่องกันไปซะทีฟร่ะ
เฮียก๋วยก็บอกไปเลยว่า "กรูชอบมรึง"
รักชาติก็ถามไปเลยว่า "เฮียก๋วยมาคอยเอาใจใส่แบบนี้ทำไม"
อ่านแล้วเหนื่อยแทน ไม่รู้จะยังไงกันคู่นี้
ปล.คนแต่งด้วยมาลงต่อได้แล้ว เดี๋ยวมีนัดดวนเทควันโดหรอก
:laugh: :laugh: :laugh: :laugh: :laugh:
-
^
^
^
จิ้มรีบน
ปล. ไม่ใช่คนแต่งเว้ย แค่คนเอามาลงเจ๋ยๆ กรุณาเข้าใจตามนี้ด้วย คนอ่านทุกทั่น
ปล2. บอกแล้น เฮียก๋วยจะหายไปนานๆงัย :laugh: :laugh:
-
:m1:แล้วเมื่อไหร่ จะเอามาลงต่ออ่ะ o2 :L2: :L2:
-
หิวอ่ะ อยากกินก๋วยเตี๋ยวล่ะ
-
ได้อ่านครั้งแรกนะครับผมรู้สึกว่ามันมีปมหลายๆอย่างให้เราต้องค้นหาครับชอบมากๆเลยไงพี่ก็มาต่อไวๆนะครับผมแถวนี้รอจอคอยาวแล้วครบผม :pig4:
-
รักชาติแอบน่ารักนะเนี่ย อิอิ
เฮียก๋วย สู้ๆ
-
o12
:m16:
:o
:angry2:
ไม่มีอะไร
เข้ามาโวยวายเจ้าของกระทู้เฉย ๆ
ต่อยกันป่าว
:laugh:
-
:a12: :a12: :a12:
-
อารักชาติน่ารักที่สุดเลย :o8:
-
แวะ มาสั่ง ก๋วยเตี๋ยวรอ หวังว่าคงได้อ่านนะ :L2: :L2:
-
:confuse:
จะต้องรอไปอีกนานแค่ไหนน้า
:m28:
-
มาต่อตอนใหม่แล้ว แต่ว่า เตรียมอกหักกันนะ เพราะว่าเฮียหายไป........... ไปดูตัวสาว :laugh: :laugh:
----------------------------------------------------------------------------------------------
รักเกิดที่ร้านก๋วยเตี๋ยว ตอน แล้วจะไปยุ่งอะไรกับเขา
รักชาติรีบผวาลุกขึ้นมาจากเตียง และตะเกียกตะกายไปเปิดประตูหน้าห้อง ชนิดที่ว่าชีวิตนี้ไม่เคยรีบเร่งขนาดนี้มาก่อน เพราะเมื่อคืนฝัน ฝันว่าเฮียก๋วยมายืนรอที่หน้าห้อง ดึกดื่นจนล่วงเข้าวันใหม่ไปแล้ว เฮียก็ยังมาหา
เฮียใจดี เฮียคนดี แล้วพอเข้ามาในห้อง เฮียก็หายไป หายไปได้ยังไงไม่รู้แต่เรียกเท่าไหร่ ก็ไม่ได้รับการตอบกลับ
สะดุ้งตื่นอีกที ก็ตอนที่ได้ยินเสียงเคาะประตูห้อง หัวหมุนติ้ว ๆ เพราะอาการเมาค้าง แต่ก็ไม่ใช่อุปสรรค
ถ้าเป็นทุกที ที่ได้ยินเสียงเคาะประตู ไม่อยากเปิด ก็เอาหมอนอุดหูเอาไว้ แกเคาะกระหน่ำจนพอใจแล้วเดี๋ยวเฮียแกก็ไปเอง หิวเมื่อไหร่ตื่นขึ้นมา เดี๋ยวก็มีข้าวกิน แต่ต้องดูว่าวันนั้น เป็นโจ๊ก เป็นน้ำเต้าหู้ปลาท่องโก๋ หรือว่าจะเป็นข้าวต้มเครื่อง
ประตูถูกเปิดออกรวดเร็วทันใจ พร้อมกับที่รักชาติอ้าปากพูดแบบไม่ต้องมองหน้า ก็รู้ว่าใคร
“เฮีย ทำไมมาช้า หิวข้าวจะตายแล้วนะ”
รักชาติยืนเกาหัว ในสภาพผมเผ้ายุ่งเหยิง หน้าตายับยู่ยี่ไม่มีดี เสื้อผ้ายังเป็นชุดของเมื่อคืน
เออ ต้องทำใจ เดี๋ยวก็คงโดนเฮียแกสวดกันตั้งแต่เช้า
แต่คนที่มายืนอยู่ตรงหน้ากลับกลายเป็นเจ้าหน้าที่ธุรการอพาร์ทเม้นท์ไปซะได้
“เช็คมิเตอร์น้ำประจำปีครับ” เจ้าหน้าที่เดินเข้าห้องของรักชาติ แล้วก็จัดการเดินไปที่หลังห้องเพื่อเช็คมิเตอร์ แต่รักชาติกำลังยืนนิ่งอึ้ง ชะโงกหน้าออกมานอกห้อง มองซ้ายมองขวา แล้วกลับเข้ามามองนาฬิกาที่ฝาผนังห้อง
สิบโมงเช้า
สิบโมงเช้าแล้วเหรอวะเนี่ย ตามองนาฬิกาแล้วหันกลับไปมองกล่องข้าวที่วางทิ้งเอาไว้ตั้งแต่เมื่อคืน กล่องข้าวยังมีช้อนวางอยู่ในนั้น
ยังวางอยู่จริง ๆ
งั้น......เมื่อคืน เฮียก็มารอจริง ๆ น่ะสิ เมื่อคืนเฮียมายืนรอ
“เรียบร้อยแล้วครับ” เจ้าหน้าที่ เดินออกจากห้องไปแล้ว ทิ้งให้รักชาติเดินกลับมานั่งลงบนเตียงด้วยความมึนงง
ก่อนจะลุกพรวดพราดขึ้นและวิ่งออกไปดูที่ลูกบิดประตู
ไม่มีข้าว......
ข้าวต้มไม่มี
โจ๊กไม่มี
หรือว่าจะมีใครหยิบไป.....สงสัยต้องมีคนหยิบไปแน่ ๆ เลย
เพราะเห็นว่ามีของกินมาแขวนเอาไว้ คงมีใครหยิบไปแน่ ๆ ใช่แล้ว เฮียแกก็คงเคาะแล้วไม่ตื่น
แกเลยกลับไปแล้วล่ะนะ สงสัยจะเป็นอย่างนั้น
รักชาติเดินกลับเข้าห้อง และเก็บกล่องข้าวที่วางอยู่บนพื้นห้องขึ้นมา นำไปวางไว้บนโต๊ะ และเปิดตู้เย็นดู
แอปเปิ้ลที่ถูกปอกใส่จานเมื่อวันก่อนยังอยู่ที่เดิม รักชาติหยิบขึ้นมาใส่ปากหนึ่งชิ้น และเดินไปนั่งอยู่บนเตียง
ไม่รู้ว่าทำไมวันนี้ใจมันวูบ ๆ พิกล แต่เหมือนกับใจไม่อยู่กับเนื้อกับตัวแบบกะทันหัน
ทำไมถึงได้เอาแต่คิดเรื่องของเฮียก๋วย ตั้งแต่เช้าแบบนี้ ทั้งที่ก่อนหน้านี้ไม่เคยคิดมาก่อน ขาก้าวเดินวนไปวนมาอยู่ในห้องคนเดียว แล้วตัดสินใจ คว้าผ้าขนหนูเดินเข้าห้องน้ำไป
ก็เดินลงไปแอบดูซะก็สิ้นเรื่อง จะมาคิดอะไรมากมายวะ เดี๋ยวต้องไปเรียนตอนบ่าย ยังไงก็คงผ่านหน้าร้านเฮีย
เดี๋ยวก็เดินไปดูหน่อยมันจะเป็นไรไป เมื่อก่อนก็ไปกินก๋วยเตี๋ยวบ่อย ๆ ป่านนี้เฮียแกก็คงยืนหน้าหงิกลวกน้ำก๋วยเตี๋ยวอยู่นั่นแหละ
คิดได้อย่างนั้น แล้วรักชาติก็อมยิ้ม นึกถึงท่าทางของก๋วยแล้วก็ยิ้ม และสะบัดไล่ความรู้สึกบ้า ๆ บอ ๆ ออกไปจากหัว อาบน้ำไปร้องเพลงไปอย่างมีความสุข
เออ ไม่ได้ไปกินก๋วยเตี๋ยวร้านเฮียนานแล้ว วันนี้ไปกินหน่อยดีกว่า
ดูซิคราวนี้เฮียแกจะวางแก้วน้ำ เสียงดังปึ้ง อีกหรือเปล่า ถ้าแกยังโหดเหมือนเดิมนะ ตอนค่ำ ๆ ที่แกเอาข้าวมาส่งจะแกล้งไม่พูดกับแกซะดีกว่า ฮ่า ฮ่า ฮ่า เป็นความคิดที่ดีจริง ๆ เลยเว้ย
.........ให้เซ้งต่อ............
รักชาติยืนมองป้ายที่แปะไว้ที่หน้าร้านก๋วยเตี๋ยว แล้วก็ขมวดคิ้วมุ่น
ร้านปิด.......แถมบอกว่าให้เซ้งต่อ
ทำไมเป็นแบบนี้ล่ะ
มือยกขึ้นบังแสงแดดที่แผดเผา ในยามเที่ยงวัน แล้วก็ตัดสินใจกดโทรหาหมายเลขโทรศัพท์ที่ให้ไว้ติดต่อ
รออยู่นาน ก็ไม่มีคนรับสาย ยิ่งกดยิ่งโมโห ยิ่งกดยิ่งหงุดหงิด
อะไรวะ ทำไมไม่มีใครรับสาย ยิ่งกดซ้ำ ๆ ยิ่งไม่ยอมหยุดกด จนสุดท้าย ปลายทางก็รับสาย
“น้องหมี่หรือเปล่า พี่รักชาตินะครับ”
เหมือนได้ยินเสียงหัวเราะเบา ๆ ของน้องหมี่ ถ้าเป็นทุกที อาจจะดีใจสุดขีด เพราะได้คุยกับน้องหมี่เป็นครั้งแรก
แต่ตอนนี้ กลับกลายเป็นร้อนรน จนไม่รู้ว่าจะทำยังไงดี
“จำได้ค่ะ ที่มากินก๋วยเตี๋ยวที่ร้านบ่อย ๆ แล้วพี่รักชาติมีธุระอะไรหรือเปล่าคะ” เสียงใส ๆ ของเด็กสาวเอ่ยตอบกลับมา แต่รักชาติกลับนิ่งอึ้ง ไม่รู้จะพูดอะไรต่อไป แล้วธุระอะไรล่ะที่โทรไปหาน้องหมี่ เรื่องอะไรวะ ธุระเนี่ย
“เฮีย...เอ่อ...คือว่า”
ปากอยากจะถามถึงเฮียก๋วย แต่ไม่รู้ว่าจะบอกยังไงดี จนเมื่อหมี่พูดตอบกลับมา ถึงกับทำให้รักชาติยิ่งนิ่ง ตัวชา
“ป๊า เขาให้เฮียไปดูตัว ลูกสาวร้านอะไหล่เหล็กน่ะคะ ทางนั้นเขาอยากได้เฮียไปเป็นเขย”
เสียงของเด็กสาวจากปลายสายเอ่ยบอก นั่นทำให้รักชาติแทบหมดแรง นิ่งเงียบไป ไม่มีอะไรจะพูดได้อีก ได้แต่ทรุดกายลงนั่ง ท่ามกลางแสงแดดที่แผดเผา
“เหรอครับ”
ไม่รู้ว่าทำไมพูดออกไปอย่างนั้น แต่เมื่อกดวางสายไปแล้ว ถึงได้รู้ว่าตัวเองเดินเอ๋อ ขึ้นห้อง ไขกุญแจเข้าห้องได้อย่างไร ยังไม่รู้ตัวเอง รู้แต่ว่า ล้มตัวลงนอน และยกมือขึ้นก่ายหน้าผาก ครุ่นคิดไปต่าง ๆ นา นา
ไปดูตัวลูกสาวร้านอะไหล่ เออ คนจีนนี่เขาก็แปลกดีนะ มีให้ไปดูตงดูตัวด้วย ไม่ต้องหาแฟนเอง มีแม่สื่อหามาให้เสร็จสรรพ แต่อย่างเฮียก๋วย ก็ต้องไปดูตัวด้วยเหรอ หน้าตาเฮียก็.............
ถ้าไม่ทำคิ้วยุ่ง ๆ และชอบทำหน้าขรึม ใคร ๆ เขาก็ต้องบอกว่าเฮีย..........แกหน้าตาดีใช่ย่อย
เห็นอยู่เหมือนกัน ว่าช่วงที่ไปกินก๋วยเตี๋ยวบ่อย ๆ มันต้องมีสาวเล็งแกแน่ ๆ
แต่ว่า........ก่อนหน้านี้ทำไมไม่คิดวะ
แล้วอย่างเฮียก๋วย ขยัน ๆ แบบนั้น ใครก็อยากได้ทั้งนั้น แล้ว......มันเกี่ยวอะไรกับกูด้วยวะ
ความกังวลความสับสนถาโถมเข้ามาอย่างไม่ทันให้ตั้งตัว รักชาติผุดลุกขึ้นนั่ง แล้วก็ลงไปนอนต่อ แล้วก็ลุกขึ้นยืน เดินวนไปวนมาทั่วห้อง แล้วก็กลับลงไปนอนต่อ
อะไรวะ ไปดูตัว ก็ไปดูสิ กูจะไปเกี่ยวอะไรกะเขาวะเนี่ย มันเรื่องของชาวบ้านเขา
อายุขนาดเฮียก๋วย จะไปดูตงดูตัว หาเมียสักคนมันก็ไม่เห็นจะแปลกอะไร
แต่ไม่อยากให้ไป............ทำไมต้องไปด้วย
ทำไมวะ อย่างน้อยน่าจะบอกกันสักคำ แล้วทำไมต้องบอก ไม่ได้เกี่ยวข้องอะไรกันซะหน่อย
แล้วทำไมต้องดูตัวด้วย หาเอาเองไม่ได้หรือไง ไม่มีปัญญาหาเองหรือยังไงวะ
ยิ่งคิดก็ยิ่งหงุดหงิด ยิ่งหงุดหงิดกลายเป็นความโมโห
สุดท้ายทำอะไรไม่ได้ รักชาติจึงลุกขึ้นยืน และเตะขาไปที่ข้างเตียง
เสียงดังลั่น ด้วยความโมโหแล้วก็ทรุดกายลงนั่งกับพื้น
ยกมือขึ้นกุมที่ขมับ และนวดคลึงเบา ๆ
“เฮียจะไปไหนมันก็เรื่องของเฮียสิวะ ไม่เกี่ยวอะไรกับผมนี่หว่า.........โมโหโว้ยยยยยยยยยยยย แม่ง เฮียบ้า.....อย่าให้เจอนะโว้ย ถ้ามาล่ะก็จะไม่ให้เข้าห้องเลย คอยดูสิวะ”
TBC….
-----------------------------------------------------------------------------------------------
-
จิ้มๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
คอยตั้งนานแนะค่ะ
-
:m24:ติดตามผลงานของคุณaoikyosuke มาตลอด สนุกทุกเรื่องเลย ชอบมาก :oni2:มาต่อไวไวนะ เอาใจช่วยเฮียก๋วยอย่างแรง :m1:
-
+555 รักชาติเริ่มรู้ต้วแล้วอ่ะดิ 555+ :laugh: :oni2:
-
เฮียครับ ขอสั่งเส้นเล็กแห้งลูกชิ้นเนื้อสดถั่วงอกมากๆ
อ้อ ขอกระเทียมเจียวเยอะๆด้วยครับ
แล้วใครจะมาส่งให้เนี่ย
-
หุ หุ รักชาติเริ่มขาดเฮียไม่ได้แล้ว :m12:
เฮียก๋วย เล่นตัวนิ๊ดนึงนะ อย่ายอมง่ายๆ เดี๋ยวไม่เห็นความสำคัญ :a2:
-
ขอโทษนะรักชาติ :m23:
ที่แอบสะใจเล็กๆ อ่ะนะ :m14:
คิดถึงเฮียเค้ามั่งก็ดี.. :m4:
ปล.รอตอนต่อไป (อยากอ่านต่อแย้ววว :m13:)
-
รักชาติเริ่มสับสนทางเพศแล้ว :m12:
-
:a6:ทามมายถึง ทามกับรักชาติได้ ละเฮีย :m15: :m15:
-
เฮียไปดูตัวสาวหรือเนี่ย
แล้วรักชาติจะทำไง
-
ต้องแบบนี้ซิชอบบบบบ :a2:
สมน้ำหน้ารักชาติจริง
ที่เขาอยู่อ่ะไม่สนใจเขา
:laugh: :laugh: :laugh:
-
ยังงอนอีกน๊า รักชาติเอ๊ยยยยย
เฮียจะกลับมาหาได้มั้ยเนี่ยยยย :serius2:
-
คนแต่งจะทำอะไรเฮียก๋วยอะ มีงานด้วยแต่ขอเป็นงานมงคลนะ สงสัยรักชาติคงต้องเจ็บเจียนตายแย่ตอนหน้า อิอิ
-
รอตอนต่อ ไปยุน้า
:bye2:
-
ตอนหน้า เป็นงานศพหรอ??? :m29: :m29: :m29:
-
ทำไมถึงทำกันได้อ่ะพี่ :o12:
-
ในที่สุด
รักชาติก็รู้ตัวสักที
นึกว่าจะต้องรอนานกว่านี้ซะอีก :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2:
-
กว่าจารู้ตัววววว ก้อตอนจาเสียเฮียไป
-
แทงตูดคนข้างบน 1(00) ที
-
มาหาก๋วยเตี๋ยวกิน :m32: :m32:
-
ม๊ายยยยยยยยยยยยย อยากอ่านอีกอ่า!!!~* กำลังมันส์ๆๆๆ เลยย ฮือ ฮือ ๆๆๆๆ o7
-
ขาดเฮียไม่ได้
หัวใจขอสารภาพ
:o12:
-
ยัง ยัง ยังไม่สำนึกอีกกก
หัวใจรักชาติให้เฮียก๋วยไปแล้ว
ตอนนี้อยู่ในช่วงเอาคินของเฮียก๋วย อิอิ
-
กำลังเข้าด้ายเข้าตูด เอ้ย เข็ฒ แง แง แง แง :serius2:
-
ตอนนี้สงสารรักชาติจังอ่า :o12: :o12: :o12:
มีใจให้เฮียไปแล้วดิ อกหักไม่รู้ตัว o7
-
อ่าว ไหง ตอนนี้ มาน เศร้า ๆๆ อะ
มาต่อเร็วๆนะ
รอตอนต่อ ไปน้า
:bye2:
-
กำลังเข้าด้ายเข้าตูด เอ้ย เข็ฒ แง แง แง แง :serius2:
เห็นหน้า น้องโหน่ง(รึป่าว) คิดถึง น้องเจ ของคุณจีเลยนะ 55 น่ารักๆ หล่อกว่าสวยๆอีก :L2: :L2:
ว่าแต่เฮีย ดูตัวสาวเสร็จละ มาดูใจรักชาติด่วนเลย
รักชาติขอลา....ลานะ...ลาจริงนะเฮีย อิ อิ :o8:
-
เริ่มสำนึกแล้วสิรักชาติ
เฮียกำลังจะมีเมียแล้ว
เด่วงานนี้มีซึม เศร้า เหงา งอน แน่!
เฮียก๋วยปราบเด็กแสบให้อยู่หมัดนะ
เอาให้ง้อไปเลย โฮะๆๆ :laugh:
:L1: รักเฮียก๋วยม๊ากมากเช่นเดิม... :m1:
-
:m32:ตายแน่รักชาติเอ้ย
เอียเค้าจามีเยแล้ว
ทำงัยดี
-
มาช่วยรักชาติโมโห เฮียอ่ะ ทำงี้ได้ไง o12
มาต่อเร็ว ๆ น้าาา
-
:m22:
-
อย่างกะบทละคร
เจ๋งอ่ะ โคตรชอบเลยครับ
เรื่องก่อนนี้ก้อว่าแนวละ เรื่องนี้แนวคอดๆ
-
:m22:
-
รอ.....รัก เหรอทอม :laugh: :laugh:
-
คนแต่ง เรื่อง นี้ หายค่ะ :m32:
รอตอนต่อ ไปยุน้า
:bye2:
-
เข้ามานอนรออ่านตอนต่อไปด้วยคน :a12: :a12: :a12: :a12: :a12: :a12: :a12:
-
:serius2: :serius2: :serius2:
เฮียก๋วยยยยย พลีส คัมแบ็ค
:oni2: :oni2: :oni2:
-
ยังไม่อัพตอนใหม่หรอก :laugh:
แต่ เอาเพลงจากใจของเฮียก๋วยฝากเพลงมาให้ฟังระหว่างรอ :sad2:
http://www.ijigg.com/jiggPlayer.swf?Autoplay=0&songID=V2C0EGB4P0
แล้วงวดหน้าเฮียจะร้องเพลงไรอีกหว่า :o12:
-
:m22:
-
เฮียไปดูตัวสาว แล้วหายไปกับสาวเลยหรือไง
สงสารรักชาตินะ
-
มาดูบอล รอเฮีย ครับ เชียร์โครเอเชีย ครับ วันนี้
บอลจบจะได้อ่านป่าวครับ รอเฮีย นะ .....รักชาติของเฮียไง จุ๊ฟ จุ๊ฟ :o8: :o8:
-
:m1: อ่านทันแล้ววววว นิยายของคุณเท็นไม่เคยทำให้ผิดหวังจริงๆเลย o13
แต่คนลงอ่ะไปไหนล่ะ มาได้แล้ว o12
-
:m31:มาต่อเถอะจัยจาขาด
เด๋วคนอ่านจะขาดจัยตาย o7
:o12: :o12: :o12:
-
รีบไป ก่อนที่อะไรมันจะสายเกิน
-
ฟังเพลงจากใจเฮียก๋วยอีกเพลงนะ เอ หรือว่าเพลงของรักชาติ กันแน่หว่า :sad2:
http://www.ijigg.com/jiggPlayer.swf?Autoplay0&songID=V2GBDGPD
เพลงนี้ :o
-
:serius2: :serius2: :serius2:
อารายเนี่ย
:sad2: :sad2: :sad2:
-
หน้าที่ของฉันคือ.. รักเธอ...
ชอบประโยคนี้ครับ จากเพลง คนเดินถนน
ดังนั้น หน้าที่ของเฮีย คือ อะไร...รักชาติ..ใช่ป่าว
รีบมาทำหน้าที่เลยนะ เดี๋ยว รักชาติ..มีงอลลลล :angry2:
-
เฮียทำไมทำกันอย่างนี้อ่ะ :L2:
-
:m16:
โมโห โมโห
จาไปตีเฮียย แง แง ๆๆๆๆๆๆๆ
-
ป่านนี้ยังไม่มาต่ออีก
:angry2:
-
มาอัพแย้วน้า ว่าแต่ตอนที่แล้ว คิดไรกันน่ะ :m20:
-------------------------------------------------------------------------------------------
รักเกิดที่ร้านก๋วยเตี๋ยว ตอน จะทำอะไรคร้าบบบบบบบบบบบ
ไม่ให้เข้า ยังไงก็ไม่ให้เข้า ห้ามเข้า ออกไปเลย ห้ามเข้ามานะโว้ยยยยยยยยยยยย
รักชาติใช้มือดันประตูเอาไว้ เมื่อเห็นว่าเป็นใครที่มาหาในช่วงหัวค่ำ จะเป็นใครได้ ไม่ต้องเดาก็รู้ว่าใคร
แต่ตอนนี้ไม่ให้เข้า ทำไมล่ะไม่ให้เข้า มีอะไรมั้ย
“โอ้ยยยยยย ลื้อเป็นอะไรของลื้อวะรักชาติ เอาข้าวมาส่ง เอามาให้แล้วไล่กลับเหรอ นิสัยเสียจริง ๆ เลย ไม่ให้เข้าอั๊วก็จะเข้า หลีกรักชาติ หลีกเดี๋ยวนี้ ไอ้เด็กบ้านี่ ลื้อจะเอายังไงกับอั๊ว แรงดีนักใช่มั้ย ถ้าไม่เปิดอั๊วถีบประตูห้องลื้อแน่รักชาติ จะให้ถีบประตูหรือจะให้ถีบลื้อ”
อ๋อ จะถีบผมเหรอ เออ เข้ามาสิวะ อยากถีบก็เข้ามาเลย
รักชาติปล่อยให้ก๋วยเข้ามาในห้อง และตั้งการ์ดขึ้น เตรียมตัวพร้อมเปิดศึกวันทรงชัย
นั่นกลายเป็นว่าทำให้ตี๋หน้าโหด ต้องทำหน้าเหรอหรา เป็นบ้าแต่วันเลยรักชาติ
ลื้อมันประสาทเสื่อม สงสัยกินเหล้าสูบบุหรี่มากไป เลยกลายเป็นคนแบบนี้ กล้ามากที่มาตั้งการ์ดต่อหน้าอั๊ว
เดี๋ยว ลื้อได้รู้แน่ ปากดีจริง ๆ
“เอาไงรักชาติ ลื้อจะกินข้าวดี ๆ หรือว่าลื้อจะกินด้วยน้ำตา”
เห็นว่า รักชาติตั้งการ์ดไว้ และทำหน้าโหดใส่ ก๋วยก็เลยแกล้งแย้บ ๆ หมัดเข้าไป สองสามครั้ง ก็เห็นรักชาติตั้งรับได้ดี เออแบบนี้ค่อยเข้าท่าหน่อย ยิ่งรักชาติตั้งรับมากเท่าไหร่ ก๋วยก็ยิ่งแกล้งปล่อยหมัดเข้าใส่มากเท่านั้น
สุดท้าย คนที่โวยวายกลายเป็นรักชาติซะเอง
“อะไรวะ เฮียเอาจริงใช่มั้ย เฮียจะต่อยผมจริง ๆ ใช่มั้ย ถ้าผมปากแตกผมจะเตะเฮีย”
อ้าว ไอ้เด็กเปรตนี่ ให้มันได้อย่างนี้สิวะ ก๋วยอยากจะหัวเราะให้ฟันร่วง ยิ่งเห็นไอ้ท่าทางง้องแง้ง งอแงนั่นแล้ว ยิ่งอยากจะขำ แต่ก็ต้องเก็กหน้าเอาไว้ เออ เวลาลื้อบ้า ๆ ขึ้นมา อั๊วตามไม่ทันเลยรักชาติเอ้ย
“อั๊วก็เห็นว่าลื้อ การ์ดแข็งดี เลยลองแย้บไป แค่นี้กลัวเหรอ เด็กก็อย่างนี้แหละ”
ตี๋หน้าโหดนั่งลงที่พื้นโดยมีรักชาติตามลงมานั่งด้วยอีกคน ทั้งที่ยังมีเหงื่อเม็ดเล็ก ๆ ผุดขึ้นที่หน้าผาก
“เออผมมันเด็ก จะไปสู้ลูกสาวร้านอะไหล่ได้ยังไง อาหมวย ขาว ๆ อวบ ๆ เฮียคงถูกใจล่ะสิ แล้วเป็นไงไปดูตัวมาวันนี้ถูกใจเฮียมั้ยล่ะ แต่งเมื่อไหร่ก็บอกด้วยแล้วกัน ผมจะได้ไม่ไป” รักชาติพูดจาประชดประชัน ตี๋หน้าโหดที่ลงมือแกะกล่องข้าว แล้วก๋วยก็เงยหน้าขึ้นมองคนที่พูดจาแปลก ๆ แต่วัน ลูกสาวร้านอะไหล่ที่ไหนวะ ขาว ๆ อวบ ๆ ลูกสาวร้านอะไหล่ เพิ่งจะสามขวบ ไปยุ่งกับเขาทำไมล่ะนั่น
“ก็น่ารักดี ทำไม ลื้อชอบเหรอ เออ ไม่นึกว่าหน้าตาอย่างลื้อจะชอบ หน้าไม่ให้”
ก๋วยแกะกล่องข้าว แล้วเดินไปหยิบช้อนมายัดเยียดใส่มือให้รักชาติ แต่ตอนนี้ คงไม่มีใครมีอารมณ์อยากกินข้าว
รักชาติหันไปมองคนที่นั่งอยู่ข้าง ๆ แล้วกระแทกช้อนใส่กล่องเสียงดัง ก่อนจะก้าวขาขึ้นไปบนเตียง
และล้มตัวลงนอนหันหลังให้ กลายเป็นคนไม่มีเหตุผลในทันที
“อีกแล้ว ไม่กินข้าวอีกแล้ว ลื้อจะกินดี ๆ มั้ย หรือจะต้องให้อั๊วเอาข้าวยัดปากให้”
ดูนะ ดูแต่ละคำที่พูดนะ เออ จะได้รู้ไว้ ว่าเฮียเป็นคนแบบนี้ พูดกับผมดี ๆ ไม่ได้ใช่มั้ย
ผมจะได้รู้ไว้ ผมจะได้จำไว้
“รักชาติ อย่ามาทำเป็นเงียบนะ กินข้าวเลย วันนี้ตอนเช้าอั๊วรีบไปศาลเจ้าเลยไม่ได้เอาข้าวมาส่ง เรื่องแค่นี้อย่ามาทำเป็นลีลาหาเรื่องไม่กินข้าวนะ ลุกขึ้นเลยรักชาติ”
อีกครั้งที่ต้องทั้งดึงทั้งลาก แต่รักชาติกลับแกล้งหลับตาและนอนนิ่ง ๆ เหมือนเด็ก ๆ สุดท้ายก็ต้องใช้มุกเดิม
ช้อนร่างขึ้นอุ้มเอาไว้
เรียวแขนของคนถูกอุ้ม เกาะอยู่รอบคอของตี๋หน้าโหด แต่ยังหลับตาแน่น ไม่ยอมคุยด้วย
ทำให้ก๋วยลอบยิ้มออกมา เออดี แกล้งหลับเองนะ อย่ามาหาว่าอั๊วใจร้ายแล้วกัน
“นับ หนึ่ง ถึง สาม ไม่ยอมลืมตา โยนทิ้งลงพื้นแน่ หนึ่ง สอง สาม....”
นับถึงสาม ก็เหมือนเดิม รักชาติก็ยังคงกอดคอก๋วยเอาไว้เหมือนเดิม จนก๋วยต้องนับอีกครั้ง
“หนึ่งแล้ว...นะ...คราวนี้โยนจริง ๆ นะไม่ลืมตา อั๊วโยนจริงนะรักชาติ สองแล้ว สอง สอง เอ้า สาม”
แค่เพียงนับไม่ทันจบ ตี๋หน้าโหด ที่ทำท่าจะโยนคนในอ้อมแขนลง กลับอุ้มคนที่ยังนิ่งเงียบ แล้วพาร่างนั้นวางลงบนเตียงอย่างช้า ๆ เกลี่ยปลายนิ้วแตะที่แก้มขาว ๆ เล่นอย่างหลงใหล
“ไม่กินก็ไม่กิน ไม่บังคับแล้ว....ง่วงนอนเหรอ...เมื่อคืนกลับมาดึกนี่นะ เลยง่วงนอนแล้วก็ต้องหงุดหงิดเป็นธรรมดา งั้นเดี๋ยวเฮียกลับก่อนแล้วกันนะ ถ้าตื่นแล้ว ก็ลุกขึ้นมากินข้าวด้วย ทิ้งไว้นาน ๆ .......เย็นแล้วไม่อร่อย”
ก๋วยก้าวลงจากเตียง และเก็บข้าวในกล่องใส่ถุง
เหนื่อยมั้ง
คงเหนื่อย เลยงอแง ทุกทีถ้าไม่อยากกินไปบังคับให้กิน ก็ยิ่งไม่ยอมกิน เป็นแบบนี้ตลอดเลย
ไม่รู้จะทำยังไงเหมือนกัน แต่ถ้าหิว ถ้าอยากกิน ก็จะลุกขึ้นมากินเอง ไม่ให้ต้องพูดมากพล่ามกันให้ยืดยาว
บ่นมาก ๆ เข้า เดี๋ยวก็หาว่าบ่นอีก จนบางครั้งไม่รู้ว่าจะจัดการยังไงดี
“หิวข้าวแล้ว”
นั่นไง บทจะอยากกินขึ้นมา ก็ร้องว่าจะกิน บทจะดื้อ ไม่ต้องพูดถึง ดื้อเหลือเกิน
“ก็กินซะสิ ลงมากิน เดี๋ยวแกะกล่องให้ใหม่ มากินซะ อั๊วจะได้รีบ ๆ กลับ เสียเวล่ำเวลากับเด็กงี่เง่าจริง ๆ ต้องให้มาบังคับกินข้าวทุกวัน เมื่อไหร่จะกินข้าวเองได้ โดยไม่ต้องมีใครมาคอยกะเกณฑ์ ล่ะ ไหนบอกอั๊วหน่อยซิ”
ก๋วยบ่นนั่นบ่นนี่ไปเรื่อย และลงมือจัดข้าวในกล่องให้กับคนที่นั่งท้าวคางมองตาแป๋วจากบนเตียง นั่งมองหน้าคนที่จัดข้าวให้ แล้วก็หุบปากเอาไว้ไม่อยู่
“เฮีย ใครได้เฮียไปเป็นผัว โชคดีตายห่าเลยเนอะ ลูกสาวร้านอะไหล่ป่านนี้คงยิ้มแก้มปริแล้วล่ะสิ ว่าแต่เฮียเถอะ จะแต่งงานเมื่อไหร่ล่ะ เฮียคงชอบล่ะสิ สวยมั้ยเฮีย เล่าให้ผมฟังบ้างสิ”
เป็นการประชดประชันของรักชาติที่ก๋วยไม่ได้รู้เรื่องด้วยเลย แกะกล่องข้าวเสร็จ ก็หยิบช้อนยัดใส่มือและดึงแขนให้รักชาติลงมานั่งกินข้าว แต่หน้าแบบนี้ ใครเห็นก็รู้ว่า คนพูดคงอารมณ์ไม่ดีเท่าไหร่
“ลื้อจะเพ้อเจ้อไปใหญ่แล้วรักชาติ น้องเง็กลั้ง ลูกสาว กู๋เฮง เพิ่งจะสามขวบ อั๊วไม่ใช่พวกโรคจิตนะจะได้ทำอะไรชั่ว ๆ แบบนั้นได้ เด็กตัวกระเปี๊ยกขนาดนั้น ลื้อนี่หัวสมองคิดแต่เรื่องอกุศลอยู่ได้ กิน ข้าวซะ อย่ามาลีลา พูดมาก ๆ เมื่อยปาก “
เง็กลั้ง อายุ 3 ขวบ
อ้าว
แล้วทำไมน้องหมี่บอกว่า...........ไปดูตัวล่ะ
“แล้ววันนี้เฮียทำไมปิดร้านล่ะ จะให้คนเซ้งร้านจริง ๆ เหรอ” คำถามของรักชาติทำให้ก๋วยต้องนั่งจ้องหน้าของคนถามนิ่ง ๆ
“เซ้งร้าน อะไรของลื้อ นั่นมันป้ายที่แปะไว้แล้วลืมแกะออก ตั้งชาติกว่าแล้ว อีกอย่างที่ศาลเจ้ามีงาน อั๊วเลยต้องไปช่วยงานเขาบ้าง เดี๋ยวเขาจะว่าเอาได้ว่าลูกหลาน บ้านนี้ไม่มีกะใจจะไปร่วมงานด้วยเลย แล้วอั๊วก็กลับมาทำข้าวให้ลื้อกินนี่แหละ”
ไม่รู้ว่าตอนนี้รักชาติทำหน้าแบบไหน แต่ก๋วยเห็นว่าคนตรงหน้ากำลังนั่งยิ้ม ยิ้มจนแก้มจะปริ ดวงตาคมระยิบระยับ อย่างน่าประหลาดใจ รักชาติขึ้นไปนั่งอยู่บนเตียง และวางมือลงแตะที่ไหล่ของตี๋หน้าโหดที่ยังงงกับท่าทางแปลก ๆ ของรักชาติไม่หาย
จริงป่ะ ทำข้าวให้กินจริงเหรอ อ้าวงั้นข้าวที่กินอยู่ทุกวันนี้ เฮียก็ทำเองล่ะสิ ซึ้งนะเนี่ย น้ำตาจะไหลพราก ๆ แล้ว ซึ้งใจจริง ๆ เลย เฮียน่ารักจัง
รักชาติวางมือลงบนไหล่ ของก๋วย ไล่ปลายนิ้วไปตามแนวบ่า ออกแรงกดพอให้รู้สึก และรักชาติก็กดปลายนิ้วที่แผ่นหลังของก๋วยอยู่อย่างนั้น เอ่ยถามเสียงเบา จนแทบจะกลายเป็นเสียงพูดแบบออดอ้อน
“เฮีย เฮียเมื่อยหรือเปล่า.....ผมเป็นมือวางอันดับหนึ่งเลย ชมรมผม ผมนวดดีสุดแล้ว”
มันคงเป็นวันที่ตี๋หน้าโหด ทำหน้าเหวอได้มากเป็นประวัติการณ์ หันกลับไปมองคนที่นวดไหล่ให้แล้วยิ่งงง
“ลื้อเป็นอะไรของลื้อรักชาติ อั๊วไม่ได้ใส่ยาพิษในข้าวนะ” ก๋วยเอ่ยบอกคนที่นวดไหล่ให้แล้ว ก็ลอบยิ้มเล็ก ๆ อย่างมีความสุข เอ้อ เข้าท่าแฮะ นวดใช้ได้นี่หว่า รู้อย่างนี้จ้างนวดหลังให้นานแล้ว
“เฮีย เงียบๆ มั่งเหอะน่ะ ผมอารมณ์ดี นาน ๆ ผมจะนวดให้ใครแบบไม่เก็บตังค์นะ รู้หรือเปล่า”
เสียงหัวเราะเบา ๆ จากด้านหลังทำให้ก๋วย ยิ่งดีใจมากขึ้น
ก็นั่นน่ะสิ นาน ๆ ทีลื้อถึงจะอารมณ์ดี แบบนี้น่ะสิ อั๊วถึงได้คิดว่ามันแปลก แปลกประหลาดพิสดาร ไม่น่าเชื่อ
นี่มีอะไรแอบแฝงหรือเปล่า ชักไม่มั่นใจแล้ว
“ทำไม กลัวผมเอามีดแอบไว้แทงคอเฮียเหรอ ผมไม่คิดสั้นแบบนั้นหรอก อย่างเฮีย ต้องโดนรัดให้หายใจไม่ออก เหมือนโดนงูอนาคอนด้ารัดแหละ ที่วันก่อนเราดูสารคดีกันไง เฮียตัวใหญ่ เอาแบบนั้นแหละ ให้งูรัด ให้กระดูกแหลก ๆ ตัวนิ่ม ๆ เลยมันถึงจะดี เฮียว่างั้นมั้ย ฮ่า ฮ่า ฮ่า”
รักชาติปากกล้า หัวเราะร่า อย่างมีความสุข แต่เพียงไม่นาน ต้องตกใจ แล้วผงะถอยหนีออกห่าง ดิ้นขลุกขลักอยู่ในอ้อมแขนของคนที่เล่นทีเผลอ จู่ ๆ ก็ลูกพรวดพราดขึ้น แล้วเอื้อมแขนมารัดร่างทั้งร่างของรักชาติเอาไว้และรั้งเข้าไปกอดไว้แน่น แกล้งกอดแน่น ๆ จนแทบหายใจไม่ออก
ดวงตาเรียวรี พราวระยับ มาพร้อมกับรอยยิ้ม สดใส ที่รักชาติไม่เคยได้เห็น
เฮ้ย.................ทำไมยิ้มได้ขนาดนี้ล่ะ
ยิ้มแบบนี้ได้ด้วยเหรอ ทำไมยิ้มได้ล่ะ ไม่เห็นเคยยิ้มแบบนี้ให้ดูเลย
เห็นทำแต่หน้าบึ้งตลอด ก็แล้วถ้ายิ้มได้ขนาดนี้ ทำไม ไม่ทำให้เห็นตั้งแต่แรกวะ
เฮียยิ้มสวย.......มาก....ยิ้มแล้วดูใจดี.......น่ารัก........และ....
รักชาติถึงกับตะลึง กับรอยยิ้มของคนที่กอดเอาไว้แน่น ใบหน้าอยู่ห่างกันไม่ถึงคืบ
อยากจะแหกปากด่า แต่กลับไม่มีเสียงออกมา ได้แต่นิ่งจ้องมองค้างอยู่อย่างนั้น
“มองอะไร.....อยากโดนรัดจนตัวนิ่มกระดูกแตกตายหรือไงรักชาติ” น้ำเสียงแผ่ว ๆ ที่ก้มลงมากระซิบที่ข้างหู ทำให้คนถูกกอดขนลุกซู่ ช้อนสายตาขึ้นมองใบหน้าของคนที่ยังไม่คลายอ้อมแขน
ใจสั่น
ตัวเริ่มสั่น
ทำอะไรไม่ถูก แม้แต่จะพูดเสียงยังดังอึก ๆ อัก ๆ อยู่ในลำคอ ไม่มีเสียงจะพูด ได้แต่พยายามจะแกะมือคนที่กอดเอาไว้ออกจากร่าง
“เฮียปล่อยเถอะ เดี๋ยวกระดูกผมแตกตาย หายใจไม่ออกแล้วเฮีย” ไม่รู้ว่าตอนนั้นหน้าแดงหรือเปล่า แต่รู้สึกแปลก ๆ ยิ่งสายตาของอีกฝ่ายแล้ว ยิ่งไม่กล้ามอง มันวูบ ๆ วาบ ๆ พิกล
สายตาแปลก ๆ นัยน์ตาหวานเชื่อมจนน่าตกใจ พร้อมกับที่ใบหน้าของก๋วยโน้มลงมาหาคนที่ยังจ้องหน้าตาแป๋ว
เฮ้ย ก้มลงมาทำไมวะ
อย่านะเฮีย ก้มหน้าลงมาทำไม
อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก จะทำอะไรผมวะเฮีย ม่ายอาวววววววววววววว
อย่านะเว้ย
อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
TBC….
---------------------------------------------------------------------------------------------
:laugh: รู้นะคิดไรกัน แล้วระวังจะผิดหวัง :laugh:
-
:m4:จิ้มก่อนเลย
ลุ้นบอลแทบแย่ อยากลงไปหอมแก้ม น้องโด้ 56666666 :L2: :L2:
-
:L2: :L1:มาต่ิอเีร็วๆ นะ :L2: :L1: :กอด1: :bye2:
-
:m20:โธ รู้หลอกว่าเฮียก๋วยทำไร
หอมแก้ม ก็แค่หอมแก้ม
-
พี่รัก๙ติโดนหอมแก้มไปแล้ว555+ :o8:
-
รัดกันซะล่ะ
:laugh: :laugh: :laugh:
-
+555+ :oni2:
-
:m1: :m1: :m1:
ดีใจ เฮียก๋วยกลับมาแล้ว
รอตอนหน้า รักชาติ
จะโดนอะไรน๊า
:laugh: :oni1:
-
:o8:อนาคอนด้ารัดแล้ว
ต่อไปคงเตรียมฉกทันที
รักชาติเอ๋ย
หุ หุ :m20:
-
หมั่นไส้คนเอามาลง o12
ชอบตัดฉับยั่วสติคนอ่านเฟ้ย :serius2: :serius2:
-
เฮียชักจะน่ารักมากขึ้นทุกวันละ :o8: :o8:
ตกลงเฮียเป็นคนหล่อหรือว่าน่ารักอ่ะ งง o2
-
เห่อ ๆ กระชากด้วยลิ้นเลยเฮีย หุหุหุ
-
กำ ของคนอ่าน :sad2:
คนแต่ง ตัดซะค้างเรย :a5:
รอตอนต่อ ไปน้า
:bye2:
-
น่านดิ่ อย่างเฮีย แค่หอมก็เก่งแระ 555
:laugh:
-
มันค้างอีกแล้วนะเฮีย
มาต่อไวๆๆเลย จิ้นเองไม่ออก
-
ก้อมีแต่ใจให้ไปไม่คิออารัย
ก้อรู้ว่าเทอคือคนที่รอมานาน
เทอสวย(?)และดีพร้อมกว่าคัยคนไหนที่เจอ~~~
อั้ยเพลงที่ร้องมาเกี่ยวกานไม๊
เหอๆ
ถึงจาไม่เกี่ยวแต่ก้อจาร้อง อิอิ
และเราก้อรอตอนต่อไป
-
เฮีย ไม่ได้ทำก๋วยเตี๋ยวให้กินนานแล้วน๊า
แบบว่า แอบเบื่อ ข้าวหมูอบ อยากกินก๋วยเตี๋ยวของเฮีย อ่ะ o13 o13
แล้วรักชาติ ก็เป็นลม ในอ้อมกอดของเฮีย :o8: :o8:
-
:oni2:
โฮะๆๆๆๆๆ...
รักชาติๆๆๆๆ เฮียน่ารักใช่มั้ยล๊า... :m12:
เห็นเฮียยิ้มแล้วชอบละซี่ :m12:
รักเฮียได้แล้วววว :m13:
:oni2:
รอตอนต่อไป :oni1:
-
:m13: :m13: :m13:
เหอะๆ เฮียจูจุ๊บกะรักชาติ อิอิ
เมื่อคืนเซงเยอรมัน แงๆ ดีนะไม่เล่นรอดตัวไป
-
หุหุ ตื่นเต้น
โดนอะไรน๊า
-
เป็นกำลังใจให้ครับ
-
o2
กำ ๆ ๆ ๆ
-
:m4: :m4: :m1: :m1:
ว้าวๆๆๆ
ลุ้นตอนต่อไปนะคร๊าบบๆๆ
รออยู่น้า
-
รักชาติเป็นเจ้าบ้านเหรอ
o12
แต่จะให้เฮียเป็นฝ่ายเหย้าก้อคงไม่ได้เนอะ
ไม่เหมาะกะเฮีย
o12
-
รออ่านฉากนั้น
o3 o3 o3
-
ตื่นเต้น :oni1:
-
อ่านแล้วรู้สึกใจมัน วาบ ๆ วูบ ๆ วิบ ๆ วุบ ๆ วับ ๆ ตามไปด้วยเลย :laugh:
-
ถ้านานไปกว่านี้รักชาติตายแน่เลย
โดนรัดหายใจไม่ออกนานแบบนี้
:laugh: :laugh: :laugh:
-
หายไปไหนจ๊ะ รีบมานะรออยู่ :L2: :L2:
-
ดัน
ดัน
ดัน
ถ้าทางเฮียก๋วยกับรักชาติจะตัวหนักน่ะเนี่ยะ
ดันเท่าไรก็ไม่มาต่อซักที มาต่อได้แล้ว
-
ดัน
ดัน
ดัน
ถ้าทางเฮียก๋วยกับรักชาติจะตัวหนักน่ะเนี่ยะ
ดันเท่าไรก็ไม่มาต่อซักที มาต่อได้แล้ว
ตกภาษาไทยรึไง ท่าทางตัวจะหนัก น่ะ เขียนแบบนี้
เขียนภาษาผิด งดลงอีก 1 วัน :laugh: :laugh:
-
หง่ะ ไอ่เอก ขามั่ว --* เกี่ยวไรกันเนี่ย ไอ่น้อง :เตะ1:
-
:m1:เฮียจาทำอารัยว้าย
เขินอ่ะเขิน
-
:m16:ไม่เอาคะแนนนะครับห้ามโหวต เพราะ ชอบ เลข 7 บอกสมาชิกเล้า ทุกคนนะครับ ขอบคุณครับ :L2:
-
:m16:ไม่เอาคะแนนนะครับห้ามโหวต เพราะ ชอบ เลข 7 บอกสมาชิกเล้า ทุกคนนะครับ ขอบคุณครับ :L2:
หรอ พี่ BABY_CHICK ว่าจะบวกเพิ่มให้อยู่ :laugh: :laugh:
เด๋วแกล้งเล่นดีก่า ชอบเลข 7 เหมือนกานเรย :o8: :o8:
ไม่มาต่อซากกาทีอ่ะ ๆๆๆๆๆๆ
-
ยังรออยู่นะครับผม :sad2:
-
ดันๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
ตกภาษาไทยรึไง ท่าทางตัวจะหนัก น่ะ เขียนแบบนี้
เขียนภาษาผิด งดลงอีก 1 วัน :laugh: :laugh:
อ้างตลอดดดดดดดดด
-
หรอ พี่ BABY_CHICK ว่าจะบวกเพิ่มให้อยู่ :laugh: :laugh:
เด๋วแกล้งเล่นดีก่า ชอบเลข 7 เหมือนกานเรย :o8: :o8:
ไม่มาต่อซากกาทีอ่ะ ๆๆๆๆๆๆ[/center]
ตอนนี้เพียวก็ได้ 7แล้วนะ 34 ไง เอาเพิ่มมะจะจัดให้ :L2: มารออีก
-
เตรียมร้องไห้ ไปกับเฮียได้เลยยยยยย :m14: ใจไม่แข็งพออย่าอ่าน เหอๆ
--------------------------------------------------------------------------------------------
รักเกิดที่ร้านก๋วยเตี๋ยว ตอน ไม่คิดถึงกันเลยใช่มั้ย
“ชู่ว์”
รักชาติสะดุ้งสุดตัว และยกมือขึ้นกุมที่ใบหูของตัวเอง หลังจากที่ก๋วยปล่อยร่างของตัวเองให้เป็นอิสระ แล้ว
ว่าแล้วว่าต้องโดนแกล้งแน่ ๆ โธ่โว้ย พลาดได้ไงวะ เป่าซะแรงเลย โอย ขนลุก
“เฮ้ย เล่นอะไรวะเฮีย ขนลุกเลย ผมไม่ชอบให้ใครมาเป่าหลังหูผมนะเฮีย เฮียเอามั่งมั้ยล่ะ มันสยิวกิ้ว ฮื่อ”
ก๋วยลงไปนั่งที่พื้นแล้วก็หัวเราะออกมา เงยหน้ามองคนที่ยังยกแขนตัวเองดู และเอามือปิดหูตัวเองเอาไว้ ทำให้ยิ่งตลกเข้าไปใหญ่ ว่าแล้ว ว่าต้องใช่แน่
เห็นหน้าตาตื่น ตอนก้มลงไปพูดใกล้ ๆ หูแล้ว เลยคิดว่าต้องใช่แน่ ๆ แล้วพอทำจริง ๆ ก็ปรากฏว่าใช่จริง ๆ ซะด้วย
“แบร่ ลื้ออยากโง่เอง ให้คนจับจุดอ่อนได้ อันนี้เพราะลื้อเปิดช่องโหว่เองนะรักชาติ ฮ่า ฮ่า ฮ่า”
ตี๋หน้าโหดแกล้งแลบลิ้นใส่ คนที่ถอยออกไปยืนห่าง ๆ และยังคงกุมหูตัวเองเอาไว้แน่น
“เออ อย่าให้ผมรู้มั่งแล้วกัน ว่าจุดอ่อนเฮียอยู่ตรงไหน เอาคืนแน่เลยเว้ย” รักชาติยังคงเดินหนีออกไปห่าง ๆ จนก๋วยต้องยกมือขึ้นปิดปาก ยิ่งขำมากขึ้นอีก ที่เห็นท่าทาง หวาดระแวงของรักชาติ
“เอ้า มากินข้าว กิน ๆ ได้แล้ว เดี๋ยวอั๊วจะไปแล้ว พรุ่งนี้ว่าจะปิดร้านอีกวัน ตอนเช้าลื้อหาอะไรกินไปก่อนนะ กินนมกินอะไรไปก่อนแล้วกัน เพราะว่า กว่าจะมาอีกทีก็พรุ่งนี้ค่ำ ๆ เข้าใจมั้ย รักชาติ”
รักชาติก้าวเข้ามายืนและทิ้งกายลงนั่งอยู่ต่อหน้าคนที่จัดกล่องข้าวให้ หยิบช้อนมาตักข้าวกินแต่โดยดี
ก๋วยลุกขึ้นเดินไปหยิบผลไม้ที่เหลืออยู่ในตู้และหยิบจานที่เหลือแอปเปิ้ลสองสามชิ้นออกมาด้วย ค้นหามีดปอกผลไม้และเดินมานั่งปอกใส่จานอยู่ข้าง ๆ รักชาติที่กำลังเคี้ยวข้าวกินอย่างเอร็ดอร่อย
“พรุ่งนี้ มาค่ำ ๆ เลยเหรอ ไปด้วยคนไม่ได้เหรอ เขามีงานอะไรกัน ที่ศาลเจ้า อยากไปด้วย”
รักชาติเอ่ยถามคนที่กำลังปอกแอปเปิ้ลใส่จาน
ก๋วยหันมามองและหัวเราะเสียงเบา จะไปทำไม ร้อนจะตาย อยู่ห้องสบาย ๆ ดูโทรทัศน์ไปไม่ดีกว่าเหรอ
จะหาเรื่องไปลำบากทำไมกัน
“ลื้อจะไปทำไม กลางวันร้อน ถ้าเย็น ๆ อยากไปเดี๋ยวพาไป จะไปมั้ยล่ะ”
ก๋วยหันหน้ามาบอก และก้มหน้าก้มตาจัดการปอกผลไม้ต่อไป
“เฮีย เดี๋ยวเดือนหน้าทั้งเดือน เฮียไม่ต้องเอาข้าวมาให้ผมนะ ผมจะไปค้างหอเพื่อน ต้องทำโปรเจคขอจบ ถ้าเทอมนี้ผมจบได้ ก็สบายเลยเฮีย มีคนจองตัวผมไปทำงานแล้วด้วย ผมว่าจะคืนหอ แล้วก็จะย้ายของกลับบ้านดีกว่า
อยู่นี่ก็เปลืองด้วย คงไม่ค่อยได้เจอเฮียแล้วล่ะมั้ง”
รักชาติ นั่งกินข้าว อย่างไม่รู้สึกรู้สา แต่ก๋วยกลับหยุดปอกผลไม้ และเงยหน้าขึ้น หันกลับไปมองคนที่เคี้ยวข้าวกินอย่างเอร็ดอร่อย แล้วทำอะไรไม่ถูกขึ้นมาดื้อ ๆ ใจมันกระตุก มือมันชา ไม่รู้จะพูดอะไรออกไป
ได้ฟังเรื่องที่ไม่เคยคาดคิด ไม่เคยนึกฝัน อยู่ดีๆ ทำไมรักชาติถึงได้........
ย้ายกลับไปอยู่ที่บ้านเหรอ.....
แล้ว....แล้ว
แล้วอั๊วจะทำยังไงล่ะ.....
แล้วจะ...จะ...ทำยังไง
“จะคืนห้องแล้วไปเลยเหรอ.....” เสียงที่เอ่ยถามเบาหวิว จนรักชาติต้องหันไปมอง
เฮียแกก็ถามแปลก ๆ ก็ใช่น่ะสิ จะให้อยู่เปลืองเงินหรือไง อยู่ที่นี่ ก็ไม่ได้กลับมานอน
แล้วจะอยู่ให้เปลืองเงินทำไม
“อ้าว ก็ใช่สิเฮีย ก็เนี่ย ห้องก็ไม่มีอะไร เก็บของสองสามอย่าง หนังสือเรียน ไม่กี่เล่ม ผมก็ไปได้แล้ว”
ไปได้ง่าย ๆ แบบนี้เลยเหรอ แล้ว.......แล้วอั๊วล่ะ
“ยังไงถ้ามาแถวนี้ผมจะแวะมากินก๋วยเตี๋ยวร้านเฮียบ่อย ๆ นะ คงไม่ให้ใครเซ้งร้านไปใช่มั้ย”
ตี๋หน้าโหด ไม่ได้ฟังที่รักชาติพูด มือหยุดปอกผลไม้ และนั่งก้มหน้าเงียบ ๆ อยู่อย่างนั้น ใจมันหล่นหายไป
ตั้งแต่รักชาติบอกว่าจะไม่อยู่ที่นี่อีกแล้ว
ไม่มีแรงปอกผลไม้
เหมือนมีก้อนอะไรมาจุกอยู่ที่คอ พูดอะไรไม่ออก นอกจากนั่งเงียบ ๆ และเงยหน้าขึ้นมอง ใบหน้าของรักชาติ
มึนงง
ตอนนี้กำลังมึนงงกับเรื่องที่ได้ยิน
ไม่รู้ว่าควรจะพูดอะไร
เงยหน้ามองใบหน้าของคนที่นั่งกินข้าว แล้วยิ่ง ไม่รู้ว่าตัวเองจะทำอะไรได้ดีกว่าการนั่งเงียบ ๆ
สุดท้าย จึงขยับเข้าไปนั่งใกล้ ๆ กับรักชาติ ดึงช้อนออกจากมือของคนที่กินข้าว
และรั้งร่างของคนที่จ้องมองด้วยความประหลาดใจ เข้ามากอดเอาไว้
กอด อย่างที่อยากกอดมานาน
แต่รักชาติกำลังอึ้ง นึกไม่ถึงว่าจะมีคนมากอดอย่างนี้
ฝ่ามืออบอุ่นที่ลูบไล้ที่แผ่นหลัง แตะสัมผัสแผ่วเบา
รักชาติไม่ได้ขืนตัวออก แต่กำลังไม่เข้าใจตัวเอง ว่าเกิดอะไรขึ้นกันแน่
“ถ้าไม่ได้อยู่ใกล้ ๆ กันแล้วรักชาติจะคิดถึงเฮียมั้ย”
คำถามของคนที่กอดเอาไว้ ทำให้รักชาตินิ่งเงียบ ด้วยความสับสน
คิดถึงเหรอ
ทำไมต้องคิดถึง
แต่ว่าใจมันเจ็บแปลบ ๆ และสัมผัสได้ถึงความรู้สึกบางอย่างที่ถูกส่งมาพร้อมกับน้ำเสียงแผ่ว ๆ ที่ได้ยิน
“ไม่เอา ผมไม่คิดถึงเฮียหรอก ทำไมผมต้องคิดถึงเฮียด้วยล่ะ”
เพียงเท่านั้น เหมือนกับจะตายให้ได้ อยากจะหยุดหายใจให้รู้แล้วรู้รอดไปซะ ใจที่ทำท่าจะหล่นไม่หล่นแหล่ หล่นตุ๊บ ลงกับพื้นทันที
ตี๋หน้าโหด คลายอ้อมแขนออก และหยิบจานผลไม้กลับไปเก็บไว้ในตู้เย็น
ก้าวเดินออกจากห้องของรักชาติโดยที่ไม่ได้มองหน้า
เพราะกลัว กลัวว่าจะเผลอไปแสดงท่าทางที่ทำให้รักชาติรู้ว่า..........รู้ว่า.........ตอนนี้กำลังคิดอะไรอยู่..
“เฮีย ทำไมวันนี้กลับเร็ว”
รักชาติเอ่ยถามด้วยความสงสัยทั้งที่ตายังจ้องรายการโทรทัศน์แทบไม่กระพริบ
“จะไปช่วยงานที่ศาลเจ้าต่อ เอาไว้พรุ่งนี้จะมารับไปเที่ยวงานแล้วกันนะ”
แค่บอกว่าจะมารับไปเที่ยวงาน รักชาติก็ยิ้มจนหน้าบาน และพยักหน้าอย่างดีใจ หันไปจ้องมองที่หน้าจอโทรทัศน์ และตักข้าวใส่ปากเคี้ยวกินอย่างเอร็ดอร่อย
แต่ก๋วย เดินออกจากห้องของรักชาติด้วยความรู้สึกที่ต่างออกไป
เดินไปไม่กี่ก้าวก็หันกลับไปมองที่ประตูห้องอีกครั้ง
เสียงที่ได้ยินยังก้องไปก้องมาในหู ดังซ้ำไปซ้ำมาอยู่อย่างนั้น
“ไม่เอา ผมไม่คิดถึงเฮียหรอก ทำไมผมต้องคิดถึงเฮียด้วยล่ะ”
นั่นสินะ ทำไมต้องคิดถึงด้วย ก็ลื้อไม่ได้คิดอะไรกับอั๊วสักนิด แล้วลื้อจะคิดทำไมล่ะ ใช่มั้ยรักชาติ
ลื้อไม่ได้คิดอะไรกับอั๊วสักนิด
แล้วเรื่องอะไร ลื้อจะต้องมาคิดถึงอั๊วด้วยล่ะ อั๊วไม่น่าถามคำถามโง่ ๆ แบบนั้นออกไปเลยจริง ๆ
อั๊วไม่น่าถามลื้อเลย
TBC….
http://www.ijigg.com/jiggPlayer.swf?Autoplay=1&songID=V2BFFEFDPD
-
^
^
^
จิ้ม
:laugh: :laugh: :laugh:
-
จิ้มมมมมมมมมมม ด้วยอีกคนึงน๊า :o8:
อ่านแล้วเศร้า อ่านแล้วเจ็บจัง :serius2:
เมื่อไหร่รักชาติจะ เข้าใจตัวเองซักทีอ่ะ อ่านแล้ว
เฮ้ออออออออออออออ :a6:
เศร้า :sad2: สงสารเฮียก๋วย :o12:
-
มาต่อสั้นๆ แต่บีบหัวใจคนอ่านจังงง... :sad2:
สงสารเฮียยยยยยยยยยยยย :o12: :o12:
-
:m15: :m15: :m15:
ไมรักชาติพูดง้านนนนหล่ะ
:o12: :o12: :o12:
-
เฮ้ออออออออออออ
-
ทำไมชอบให้ร้องให้เนี้ย :serius2:
-
สงสารเฮียมากๆ รักชาติใจร้าย
:sad2: :sad2: :sad2:
-
รักชาติ ทำร้ายเฮีย อีกแล้วนะ :o12: :m15:
-
:sad2:ตอบอารัยไม่คิดเล้ย
ทำร้ายจิตจัยเค้าอีกแล้วนะ
-
:sad2:
เศร้า
-
อยากให้เฮียไปดูตัวจริงๆ ซะละ เบื่อรักชาติอ่ะ :เฮ้อ:
-
ขาดเค้าแล้ว จะรู้สึก ..... นายรักชาติ
-
เฮียยยยยยยยยยยยยยย
บอกไปเลย
อกหักครั้งเดียววะ
แต่เจ็บนานนนนนนนนนน :sad2:
-
อ๊ะ เมื่อไหร่จ่เลิฟ ซีนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนน :laugh:
สงสารเฮียจางเล้ยยยยยยยย
:angry2:อ้ายก๋วยผีบ้า........... ชิชิ
-
กำ ของคนอ่าน
อยาก ด้าย ฉาก หวานๆๆๆๆๆ
ไม่ ใช่ อ่านแล้ว น้ำ ตา จะล่วง
....... สงสาร เฮีย อะ
รักชาติ ใจ ร้าย
รอตอนต่อ ไปน้า
:bye2:
-
อา....แอบเข้ามาอ่านแล้วก็ชอบ มาต่อไวๆ นะครับ :o8: :o8: :o8: :o8:
-
:m15:เฮียครับ การรักเขาข้างเดียวเนี่ย มันเจ็บแบบมีความสุขดีนะ
มาดื่มเบียร์กะผมดิ แต่มันช่วยได้ชั่วคราวนะ หายเมา มันก็เหมือนเดิม :m15: :m15:
เมื่อไหร่ เฮียจะจีบรักชาติติดเนี่ย ตอนที่ 30 จะสำเร็จมะ เอาใจช่วยนะครับ :L2:
-
ไม่รู้ตัว ไม่รู้ใจตัวเองซักที นะรักชาติ
-
งง กับรักชาติจริงๆ
พูดแบบนี้
แล้วจะวิ่งพล่านหาเขาทำไมเนี่ยะ
o12
-
:m1: :m1: :m1:
-
:เฮ้อ:มาปลอบเฮีย :L2:
-
:m22:
-
จิ้มพี่ BABY_CHICK ไม่ทัน
มารอกินก๋วยเตี๋ยวของเฮียดีก่า :m4: :m4:
-
:m22: :m22: :m22: :m22: :m22: :m22: :m22: :m22: :m22: :m22: :m22:
ว้า....ยังไม่มาต่ออีกเหรอครับ
:m22: :m22: :m22: :m22: :m22: :m22: :m22: :m22: :m22: :m22: :m22:
-
:a12: :a12: :a12:
-
ว่าแล้ว
ทำไมวันนี้รู้สึกแปลกตอนตื่นมา
:o12:วันนี้ร้องไห้ทั้งวันเลย กระซิก ๆ
โฮ :sad2: Sadคูณ5(ร้องไห้ 5 ครั้งภายใน 1 วันแล้ว)
สู้ ๆมาต่อเร็ว ๆ นะเจ้าคะ
-
จิ้มพี่ BABY_CHICK ไม่ทัน
มารอกินก๋วยเตี๋ยวของเฮียดีก่า :m4: :m4:
มารอเป็นเพื่อน o13 o13
-
:m31:
มาต่อเหอะ
จาลงแดงตายแล้วเด้อ
-
ดันๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
เดี๋ยวจะกลับมาอ่าน
:m7:
-
ครบ 600 รี พอดี เลยมาฉลองร้านก๋วยเตี๋ยว นี่แหละ
ตื๊อ ไปเรื่อยๆ :L2: :L2: o13
-
กำ o2
ยังไม่มาเลยยย อ่า
ใจจะขาดแล้ววเน้ออออ อุสาสอบเสร็จแล้วบทนึง กะจาอ่านให้สบายใจเสียหน่อย เซงๆๆๆ
รอต่อปายคร๊าฟฟฟฟ
-
ตอนสุดท้ายยแล้วว o7 จะจบยังไงหนออออ
------------------------------------------------------------------------------------------
รักเกิดที่ร้านก๋วยเตี๋ยว ตอน มันเจ็บจะขาดใจ อยู่ตรงหน้าเธอ
ธูปถูกจุดและปักไว้ในกระถางธูป เสียงดนตรีจีน ดังตลอดทั้งงาน
โคมหลากสีถูกจุด และแขวนไว้ที่เสา
รักชาติปักธูปแล้วเดินมาใส่เงินในกล่องบริจาค หย่อนเงินในกล่อง และยกมือขึ้นไหว้ โดยมีก๋วยเดินตามอยู่ใกล้ ๆ
“ขออะไร อยากรู้ บอกได้มั้ย”
ก๋วยหันไปมองใบหน้าของรักชาติและขมวดคิ้วมุ่น เมื่อคนที่เดินเคียงข้างเอาแต่หัวเราะ
ทำไมหัวเราะ ขอเรื่องไม่ดีหรือเปล่า เด็กโง่นี่ ยิ่งบ้า ๆ บอ ๆ อยู่ ไม่รู้ว่าขออะไรไป
“มีงิ้ว เคยดูงิ้วมั้ย เดี๋ยวดึก ๆ เขาจะเชิดสิงโตกัน หิว หรือเปล่า ไปซื้อลูกเกาลัดกัน มีอยู่เจ้าหนึ่งเขาเคยขายที่ตลาด แต่วันนี้เขาเอามาขายในงาน”
เสียงดังอึกทึก ทำให้ต้องตะโกนพูด และรักชาติก็สอดส่าย สายตาตามที่ตี๋หน้าโหดชี้ให้มองตาม
“อะไรนะเฮีย ผมไม่ได้ยิน พูดดัง ๆ หน่อย”
คนที่กำลังมึนกับ เสียง ทำให้ก๋วยต้องก้มลงตะโกนบอกใกล้ ๆ กับข้างหูของรักชาติ ได้ทีก็แกล้งเป่าเล่นจนคนที่ตั้งใจฟัง ต้องรีบยกมือขึ้นกุมที่หู ชี้หน้าด่า อยู่เป็นนาน เป็นที่สนุกสนานไป
“ไปซื้อลูกเกาลัดกินกัน” ก๋วยตะโกนบอก และรักชาติก็พยักหน้าแต่โดยดีทั้งที่มือยังกุมหูสองข้างของตัวเองอยู่
ไม่ได้หรอก เดี๋ยวเฮียแกแกล้งอีก เซ็งเลย
เพราะผู้คนมากมายที่กรูกันเข้ามาทำให้ก๋วยต้องรีบคว้าต้นแขนของรักชาติเอาไว้ และดึงให้เดินตามกันออกมา
และเจ้าตัวก็ยินยอมให้จับแขนพากันลากออกมาได้
“รักชาติ รักชาติ ได้ยินมั้ย ถ้าเกิดว่าพลัดหลงกัน ลื้อ ไม่ต้องหานะ ลื้อยืนอยู่ตรงไหนก็ยืนอยู่ตรงนั้น เดี๋ยวอั๊วจะเดินหาลื้อเอง ได้ยินมั้ยรักชาติ”
ก๋วยตะโกนบอก และรักชาติก็พยักหน้ารับ แล้วทำไมต้องพลัดหลงกันด้วยล่ะ คนแน่นขนาดนี้ จะทำยังไงไม่ให้พลัดหลงกันได้ล่ะ เฮียแกก็ประหลาด ไม่ยอมพกโทรศัพท์ แกบอกว่าเปลืองต้องมาคอยจ่ายเงิน
สรุปว่า งก ว่างั้นเถอะ แต่ที่รู้มาก็คือ เฮียแกใช้โทรศัพท์ไม่เป็น มีแบบนี้ด้วยเหรอ ไม่น่าเชื่อ
คิดได้เท่านั้น รักชาติก็จับให้มือของคนที่ดึงอยู่ที่ต้นแขนให้มากุมอยู่ที่มือ และกระชับฝ่ามือเอาไว้แน่น
“เฮีย จับมือแล้วกัน คนแน่นขนาดนี้ไม่มีใครรู้หรอกว่าเราจับมือกัน”
เสียงของรักชาติตะโกนตอบกลับมาและกระชับมือกับมือของก๋วยให้แน่นขึ้น
มือของรักชาติเหรอ
มือของลื้อ ที่อั๊วจับต้องได้ มือของคนที่ทำให้รัก
ทั้งที่ได้มาเที่ยวด้วยกัน แต่ก๋วยกลับอยากจะร้องไห้ ดีใจ ส่วนดีใจ เสียใจ ก็ต้องแยกออกจากกัน เพราะทำอะไรไม่ได้ นอกจากเก็บไว้ในใจเงียบ ๆ คนเดียว
เป็นครั้งแรกที่ได้จูงมือกัน ถึงแม้จะเป็นเพราะความจำเป็น แต่มันก็คือการได้แตะต้องสัมผัสคนที่รัก
ทำไมเวลาไม่เดินให้ช้าลง อั๊วอยากอยู่อย่างนี้กับลื้อไปนาน ๆ จริง ๆ นะรักชาติ
อยากจะหยุดเวลาเอาไว้ ถ้าหยุดได้แค่ตอนนี้ ก็คงดี แต่ทำไม่ได้ เวลายังคงเดินต่อไป ไม่ยอมหยุด
แล้วจะทำยังไง ตอนนี้ก็ทำได้แค่ ซึมซับ และจดจำความรู้สึกตอนนี้ให้ได้นานที่สุด ให้ได้มากที่สุด
“ถึงแล้วร้านเกาลัด กินอะไรอีกมั้ย มีบัวลอยน้ำขิง เดี๋ยวซื้อกลับไปกินกันดีกว่านะ อยู่ทางโน้นแน่ะ สงสัยเบียดกันเข้าไปดูงิ้วไม่ไหวแล้วล่ะมั้ง เอายังไง อยากดูมั้ย คนแน่นขนาดนี้ เดี๋ยวไปรับเครื่องรางหน่อยนะ ให้กู๋เฮงเก็บเอาไว้ให้ลื้อแล้ว ไหวมั้ย”
ก๋วยก้มลงมาถาม คนที่ยังหน้าระรื่น ยิ้มไม่หยุด
ลื้อชอบหรือไง คนแน่น ๆ ขนาดนี้ เดี๋ยวก็หายใจไม่ออกกันพอดี
“เฮีย ซื้อไปกินที่ห้องก็ได้ ได้มั้ย “
รักชาติตะโกนถาม แต่ก๋วยแทบไม่ได้ยิน จนต้องก้มหน้าลงมาหา เพื่อจะฟังให้ชัด ๆ ว่ารักชาติพูดอะไร
“ว่ายังไงนะ “
เสียงดังขนาดนี้ คงไม่ได้ยิน จะทำยังไงล่ะ เอาอย่างนี้แล้วกัน ลากเฮียไปเลยดีกว่า อยากกินขนมแล้ว หิว
รักชาติดึงมือของก๋วยให้เดินตาม และชี้ให้ดูที่ร้านเกาลัดที่มีคนแออัดเบียดกัน ไปยืนมุงดูกับคนอื่น ๆ ด้วย
เอาอันนี้ อันนี้แหละ อยากกินอันนี้
นิ้วของรักชาติชี้ไปที่ของที่อยากได้ และเงยหน้าขึ้นมองคนที่ยืนอยู่ข้าง ๆ ตี๋หน้าโหดพยักหน้าเป็นอันเข้าใจ
แค่เพียงเท่านั้นรักชาติก็ยิ้ม และชูสองนิ้วขึ้น เหมือนเป็นสัญญาณบอกว่า อยากได้ 2 ถุง ก๋วยพยักหน้า และแทรกกายเข้าไปในฝูงชน สั่งเกาลัดและยืนรอ ทั้งที่ยังจับมือรักชาติเอาไว้แน่น
หันหน้ามามองก็เห็นรักชาติพยายามจะเขย่งขา เพื่อดูให้ได้ว่าในร้านมีอะไรขายอีก
ใบหน้าและท่าทาง ที่อยากจะจดจำเอาไว้ ในความรู้สึกทั้งหมด
รักชาติ.... เฮียรักลื้อจริง ๆ นะ
แต่ลื้อจะไปแล้ว เฮียก็ไม่มีเหตุผลอะไรต้องรั้งลื้อเอาไว้
อยากให้ลื้อไปอย่างสบายใจ ไม่โกรธไม่เกลียดกัน
เท่านี้เฮีย ก็พอใจแล้ว แค่หวังว่า รักชาติจะจดจำช่วงเวลาที่เราอยู่ด้วยกันนี้ได้บ้าง
แค่หวังจะเป็นส่วนหนึ่งของความทรงจำของลื้อ เฮียหวังเท่านั้น แล้วเฮียก็อยากขอแค่เพียงเท่านั้นเอง
ดวงตาเรียวรี หันมาสบตากับรักชาติเป็นระยะ และส่งยิ้มเจือจางให้ รักชาติ ส่งยิ้มตอบกลับ แกล้งทำตาโตใส่บ้าง
ทำตาเหล่ใส่บ้าง จนก๋วยต้องหัวเราะออกมา
ก็เป็นซะแบบนี้ บ้าบอแบบนี้ แต่ก็เพราะเป็นลื้อ อั๊วถึงได้ชอบ เป็นเพราะลื้อเป็นตัวของลื้อเอง อั๊วถึงได้ชอบ
เพราะรักชาติเป็นอย่างที่รักชาติเป็น ........เพราะอย่างนี้สินะ ทั้งข้อดีและข้อเสีย ทุกอย่างที่รวมกันเป็นคน ๆ หนึ่ง
ผู้คนมากมายเบียดเสียดยัดเยียดกันเข้ามา จากจับมือเอาไว้
คราวนี้ ตี๋หน้าโหด เลยต้องใช้วิธี ยืนซ้อนอยู่ด้านหลังรักชาติ วางมือไว้บนไหล่ และใช้แขนกั้นคน
เพื่อจะแทรกตัวออกจากฝูงชนให้ได้ โดยที่รักชาติเป็นคนถือถุงเกาลัด และเป็นคนเดินนำหน้า
“หายใจไม่ออกว่ะเฮีย ทำไมคนแน่นขนาดนี้วะ จะเป็นลม มึนชิบหาย”
อยู่ใกล้ชิดกันขนาดนี้ จนแทบจะกลายเป็นกอดกันอยู่แล้ว
คนตัวเล็กกว่าเงยหน้าขึ้นบอกคนที่กันทางเดินให้ไม่ต้องเบียดเสียดกับผู้คนมากนัก
“ทนหน่อย เดี๋ยวก็เดินถึงแล้ว ไหวมั้ย เดี๋ยวไปซื้อน้ำกินทางโน้นแล้วกัน” ก๋วยก้มลงมาบอก และชะเง้อคอมองหาทางออก เบียดเสียด แทรกกายออกมาจนสุดทาง และดึงแขนรักชาติออกมายืนหาอากาศหายใจได้
“นึกว่าจะโดนอัดเป็นปลากระป๋องอยู่ในนั้นซะแล้ว” เสียงบ่นงึมงำ ของคนถือถุงเกาลัด ทำให้ก๋วยอมยิ้มกับท่าทางของคนที่ยืนอยู่เคียงข้าง
“อย่าบ่นน่ะ รอตรงนี้ก่อน อย่าไปไหน เดี๋ยวไปซื้อน้ำแป๊บเดียว”
รักชาติพยักหน้ารับแล้วยกมือขึ้นปาดเหงื่อ เพราะร้อนเหลือทน หันไปมองอีกที ก็เห็นก๋วยเดิน ลิ่ว ๆ แทบจะเป็นวิ่งข้ามถนนไปอีกฝั่ง เพื่อไปซื้อน้ำที่ร้านสะดวกซื้อมาให้คนที่ยืนรอ
เฮีย..................
เฮียคร้าบบบบบบบ เฮีย....
เฮียก๋วยจ๋า ทำไมใจดีจัง
รักชาติยืนอมยิ้ม ถือถุงเกาลัด แล้วชะเง้อคอ รอคนที่ข้ามไปอีกฝั่ง แล้วก็ก้มมองที่มือของตัวเองหัวเราะเสียงเบา ใจคิดไปถึงคนที่พาเดินฝ่าผู้คนออกมาได้ แล้วยิ่งหุบยิ้มไม่ได้
เฮียมานั่งรอ ตั้งแต่ทุ่มกว่า ๆ เอาข้าว เอาขนมมาให้บังคับให้กิน บอกว่าเข้าไปในงาน แล้วกว่าจะซื้อของกินได้มันลำบาก ให้กินไปก่อน จะได้ไม่หิว นั่งรอ จนกินข้าวหมด อาบน้ำแต่งตัวเสร็จเรียบร้อย ถึงพามาเดินเที่ยว
อยู่กับเฮียแล้วอุ่นใจ เหมือนมีพี่ชาย แต่บางเวลาก็รู้สึกว่ามีอะไรที่มากกว่านั้น
ไม่อยากให้ใครมายุ่งกับเฮีย หวง อยากจะเป็นคนสำคัญเพียงคนเดียว
ทำไมถึงเป็นแบบนี้ เฮียแกเป็นผู้ชายเหมือนกันนะโว้ย ไอ้รัก คิดอกุศลอะไรอยู่วะ ถ้าเฮียมีคนรัก จะทนได้หรือเปล่า ไม่เอา ไม่ให้มี ไม่ให้ใครมารักเฮียทั้งนั้น แล้วถ้าอยู่ห่าง ๆ กัน จะเป็นอะไรมั้ย
ทำไมจะไม่ได้ ได้สิ ทำไมจะไม่ได้ ต้องได้อยู่แล้ว แล้วทำไมถึงได้รู้สึกกับเฮียแบบนี้ ทำไมถึงได้รู้สึกแบบนี้
ยิ่งคิดก็ยิ่งไม่เข้าใจ เลยกลายเป็นว่ายืนขมวดคิ้วมุ่น ก้มมองมือของตัวเองอีกครั้ง แต่คราวนี้กลับยิ้มไม่ออก
เฮีย....เฮียก๋วย....ผมคิดอะไรไม่ดีกับเฮียจริง ๆ เหรอวะเนี่ย
ไอ้รักมึงเป็นอะไรของมึงวะเนี่ย ทำไมถึงคิดแบบนี้ขึ้นมาได้วะ มึงจะบ้าแล้วเหรอ ตายห่าแล้ว ไอ้บ้ารักชาติเอ้ย
ตี๋หน้าโหด ถือขวดน้ำเย็น ๆ มาแตะที่ข้างแก้ม จนคนที่ยืนครุ่นคิดบางอย่างอยู่ สะดุ้งสุดตัว และเงยหน้าขึ้นมองคนที่มายืนอยู่เคียงข้าง จ้องมองใบหน้าของอีกฝ่ายตาไม่กระพริบ และหัวคิ้วยิ่งขมวดมุ่นยิ่งกว่าเดิม
“เอ้า กินซะ แกะให้แล้ว” ขวดน้ำถูกยื่นให้ แต่รักชาติกลับส่ายหน้าไม่ยอมรับ เดินลิ่ว ๆ ผละจากออกมา นั่นทำให้ก๋วยงง กับท่าทีที่แปลกไป ของคนที่ทำหน้าเครียด รีบสาวเท้าเดินตาม มายื่นขวดน้ำให้ รักชาติก็ยังไม่ยอมหยุดเดิน จนสุดท้าย ก๋วยต้องดึงแขนเอาไว้ และเคลื่อนมือลงมากุมที่ฝ่ามือของรักชาติเอาไว้แน่น
นัยน์ตาคมก้มลงมองฝ่ามือของคนตรงหน้าที่กระชับฝ่ามืออยู่ที่ฝ่ามือของตัวเอง
สับสน ตอนนี้มีแต่ความสับสนว้าวุ่นที่เกิดขึ้นมาภายในใจ อยากจะสะบัดมือ แต่ไม่ได้สะบัดมืออก ไม่อยากให้อีกฝ่ายสัมผัสแต่เป็นแบบนั้นจริง ๆ หรือเปล่า
ขวดน้ำถูกยื่นให้ และก๋วยดึงถุงเกาลัดออกจากมือของรักชาติมาถือให้แทน
เหมือนเป็นการบังคับกลาย ๆ ให้รักชาติดื่มน้ำเย็น ๆ ซะ เพื่อให้ใจเย็นลงบ้าง
ใบหน้าเคร่งเครียด ท่าทางที่แปลกออกไป จนคนที่อยู่ใกล้ยังรู้สึก รักชาติเป็นอะไรไป จู่ ๆ ก็ กลายเป็นแบบนี้
สองคนจูงมือกัน เดินเรื่อย ๆ เพื่อกลับที่พัก ลืมคิดไปว่า ผู้คนรอบข้างจะคิดยังไงที่ผู้ชายสองคนมาเดินจูงมือกัน ลืมคิดถึงทุกอย่าง นาทีนั้น เหมือนมีกันอยู่สองคน มองไม่เห็นใคร
ต่างฝ่ายต่างไม่อยากคิดอะไรให้มากไปกว่านี้ แต่สิ่งที่รู้ คือความรู้สึกบางอย่างที่เคยเงียบสงบ กำลังประทุขึ้นอย่างช้า ๆ
ก๋วยพารักชาติเดินมาถึงหน้าห้องพัก ไม่ยอมปล่อยมือ จนกระทั่งไขกุญแจห้องเสร็จและเข้ามานั่งอยู่บนพื้นภายในห้องแล้ว ก็ยังไม่ยอมปล่อยมือออกจากกัน
เดี๋ยวมาต่อตอนดึกๆ นะ อิอิ
-
:m4:
จิ้มตูดนู๋BEta_K5555555
มาซักที่รักชาติเริ่มรู้ใจตัวเองแล้วดิ อิอิ
สวิทจริงๆ เด่ะก็ร้องให้แล้ว
-
รอตอน ต่อ ไปยุน้า
เมื่อ ไหร่ จะ บอกรัก กันซัก ที อะ
เฮียน่า รัก มากเรยอะ
:bye2:
-
:m13:
-
ดึกแค่ไหนอ่ะ รอไหวมะ
บีบคั้นหัวใจ เฮียสุดๆใช่มะ รักชาติ :กอด1: :กอด1:
-
เป็นกำลังใจให้ครับ
-
ก๋วยเตี๋ยวหวานนนนนนนนนนน
-
-*-จะเช้าแล้วน่ะฮับไม่มาอับซะที่ o12 o12 :angry2: :angry2: :angry2:
-
รักชาติสับสนทางเพศ :m14:
-
ขณะนี้เวลาบ่าย2ครึ่งแล้วครับป๋ม :o12:
-
o13
:pig4:
-
^
^
^
หายไปไหนมาจ๊ะคุณน้อง :a4:
-
รออ่านนะ ไม่เห็นมาต่อเลย
-
ไหน บอกว่า จะ มาตอนดึกๆๆ ไง
รอ ข้ามวัน
... :m15:
รอตอนตอ่ ไปยุน้า
:bye2:
-
:a5:
รอ!
-
:เฮ้อ:
นี่ก้ดึกแล้วน้า....
ยังไม่มาอีกหรอ....?......
:m15:
-
:serius2:
รอๆๆ
:o12:
-
:m20:นี่ก็ดึกกกกก แล้วหนออออออออออ (ของวันใหม่แล้ว)
ไปไหนไมมาอ่ะ น้องเพียว มาตามเฮียหน่อยดิ๊ :เฮ้อ:
-
o11
-
ถึงห้องแล้ว ทำไรกันต่ออ่ะ
รอครับรอ
-
โอ๊ยๆๆๆ
กรุ้มใจไมไม่ยอมรับตัวเองหล่ะคะพี่รักชาติ
สู้ๆค่ะ
-
มารอครับ พึ่งอ่านอ่า
ชอบๆ o13
-
:angry2:
ตกใจหมดเลย
-
เหอะ ๆๆ เหมือนคนเขียนจะอยากโดนเตะ
ฮ่า ๆ ลองจบดูสิ พ่อจะแต่งต่อเอง
อิอิ ขอบคุณน่ะคับ ที่มาลงให้
แล้วจะคอยติดตามต่อนต่อไป
-
ชิส์ หลอกกันนี่คะ คุณ TIÄÑ-Šhªñ
(http://img241.imageshack.us/img241/6419/kgriz8.jpg)
5555555
ขอบคุณนะคะ คุณ TIÄÑ-Šhªñ
-
มาอัพเพิ่มแล้วนะ ตอนสุดท้ายซะที :m4:
ปล. คนอ่านเมนท์ภาษาไทยให้ถูกต้องด้วยเน้อ ร่วมอนุรักษ์ภาษาไทย อิอิ ใครเมนท์ภาษาไทยแบบเขียนผิด มีประจานดีกว่า :laugh:
----------------------------------------------------------------------------------------------
ไม่รู้ว่าทำไม ถึงได้อยากกุมมือกันให้แน่น ๆ อย่างนี้ไปตลอด อยากเป็นอย่างนี้ไปนาน ๆ
ไม่รู้ทำไม ถึงได้ทำแบบนี้
รักชาติชันเข่าขึ้นและวางปลายคางบนหัวเข่าของตัวเอง ใบหน้าเคร่งเครียด อย่างเห็นได้ชัด
ซึ่งไม่ต่างจากก๋วยที่นั่งเงียบ ๆ อยู่เคียงข้าง
เป็นอะไรกันไปหมดนะ ตอนนี้มันเป็นอะไร ทำไม ถึงไม่รู้ว่าจะเรียบเรียงคำพูดอะไรออกมา ทำไมถึงไม่รู้จะพูดอะไรได้อีก คิดไม่ออก คิดไม่ออกจริง ๆ ว่าจะพูดอะไร
ฝ่ามืออุ่น ๆ เอื้อมมาแตะที่ผมของรักชาติ
นัยน์ตาคมไหววูบลง เหมือนตื่นตกใจ ก่อนจะหันไปมองใบหน้าของก๋วย
และเมื่อถูกรั้งร่างให้เข้ามาอยู่ในอ้อมแขนของอีกฝ่าย กลับไม่ได้ขัดขืน ยอมให้กอดได้ง่าย ๆ
ซุกซบร่างกายอยู่ในอ้อมแขนอบอุ่น นิ่งเงียบอยู่อย่างนั้น
“หิวหรือเปล่า”
คนในอ้อมแขนไม่ยอมตอบ จนก๋วยนึกแปลกใจ รักชาติเป็นอะไร ทำไมถึงได้เงียบแบบนี้ มีใครทำให้ไม่พอใจหรือยังไง
“ง่วงนอนมั้ย “
“ไม่สบายหรือเปล่า”
“ทำไมไม่พูดล่ะ ไม่พอใจอะไรก็ด่ามาเลยสิ”
มีเพียงความเงียบเท่านั้น รักชาติไม่ยอมตอบอะไรเลย นอกจากนั่งเงียบ ๆ ไม่ยอมแม้แต่จะขยับกาย
เป็นใคร ใครจะไม่ตกใจ แล้วยิ่งเป็นก๋วยด้วยแล้ว แบบนี้ยิ่งไม่สบายใจมากขึ้น
“เด็กโง่เอ้ย......ทำไมลื้อถึงทำให้เฮียเป็นห่วงได้ตลอดเลย แล้วแบบนี้ ถ้าไปอยู่กับเพื่อน เฮียจะไว้ใจได้ยังไง ใครจะหาข้าวหาขนมให้ลื้อกิน อย่าเงียบแบบนี้สิรักชาติเอ้ย เงียบ ๆ แบบนี้แล้วเฮียไม่สบายใจเลยรู้มั้ย ลื้อไม่พอใจอะไร อยากได้อะไร ลื้อก็บอกเฮียสิรักชาติ ว่าลื้ออยากได้อะไร”
ร่างในอ้อมแขนขยับกายเล็กน้อย และเงยหน้าขึ้นมองคนที่เอ่ยถาม ก่อนจะกลับเข้าไปซุกซบอยู่ในอ้อมแขนของก๋วยอีกครั้ง....นิ่งเงียบลงยิ่งกว่าเดิม
เฮียไม่รู้ ว่ารักชาติเป็นอะไร รู้แต่ว่ากำลังมีเรื่องไม่สบายใจถึงได้เป็นแบบนี้ แล้วอะไรกันล่ะ ที่มาทำให้ลื้อไม่สบายใจ อะไรกันที่ทำให้จู่ ๆ รักชาติก็นิ่งเงียบในเวลาไม่ถึงชั่วโมง
“เฮีย พรุ่งนี้ผมให้คนมาขนของกลับบ้านแล้วนะ วันนี้ผมคุยกับเจ้าของหอเรียบร้อยแล้ว พรุ่งนี้เฮียไม่ต้องเอาข้าวมาส่งผมแล้วล่ะ ผมรบกวนเฮียเยอะเลย เฮียรำคาญผมมากหรือเปล่า บางทีผมก็ทำตัวไม่ดี ทำตัวงี่เง่าใส่เฮีย แต่ว่าต่อไปเฮียก็ไม่ต้องมาปวดหัวกับผมแล้ว เฮียดีใจล่ะสิ ผมรู้หรอก สงสัยอีกนานเลย กว่าผมจะได้มากินก๋วยเตี๋ยวร้านเฮีย อีกนานเลย....ใช่มั้ยเฮีย สงสัยคงอีกนาน”
รักชาติพูดสิ่งที่คิดออกไปเรื่อย ๆ จะให้รู้สึกอะไร ทำไมจะต้องรู้สึกอะไรด้วย แค่ย้ายหอ ก็ย้ายออกบ่อยไป
แค่ไปอยู่กับเพื่อน สนุกจะตาย เฮฮา สนุกสนาน ไม่ต้องมีคนคอยมานั่งหน้าห้อง คอยถามว่าทำไมกลับดึก
สบายใจกว่ากันตั้งเยอะ แล้วจะ.......จะรู้สึกเหมือนกับว่า.....
ไอ้รัก มึงเป็นอะไรเนี่ย เป็นอะไรวะ เป็นบ้าอะไรแต่วันวะเนี่ย ประสาทหรือไง
“เฮีย ง่วงนอนแล้ว กอดแน่นเลย ผมไม่ใช่หมอนข้างนะเฮีย เฮียเห็นผมเป็นหมาหรือเปล่า เลยกอดเล่นซะขนาดนี้จะเล่นเป็นงูอนาคอนด้า รัดผมให้ตายใช่มั้ย ผมรู้นะ ใช่แน่ ๆ ล่ะสิ”
รักชาติหัวเราะร่า ทำหน้าทะเล้นใส่คนที่ นิ่งเงียบอยู่เคียงข้าง
ไม่ตลก ไม่เห็นตลกตรงไหน
ก๋วยนิ่งเงียบ เงียบงัน ใจหาย หัวใจหล่นวูบลง เมื่อรู้ว่าหมดเวลาแล้ว ไม่เหลือเวลาไว้ให้อีกต่อไปแล้ว
สุดท้าย รักชาติก็ต้องไป ไม่มีสิทธิ์รั้งไม่มีสิทธิ์เรียกร้อง ไม่มีสิทธิ์อะไรทั้งนั้น
“ลื้อเก่งรักชาติ....อยู่ที่ไหนก็อยู่ได้....พรุ่งนี้อั๊วคงไม่ได้มาส่ง....เพราะต้องไปช่วยงานที่ศาลเจ้าตอนเช้ามืด คงปิดร้านอีกวัน.....ตั้งใจเรียนเข้านะ ใกล้จบแล้ว อย่าเที่ยวเล่นเถลไถลให้มาก ดึกแล้ว เกาลัดที่ซื้อมาก็กินให้หมดด้วย
อย่ากินทิ้งกินขว้างเสียดายของ อั๊วกลับก่อนดีกว่า....เดี๋ยวพรุ่งนี้ต้องตื่นเช้า ไปแล้ว รีบ ๆ นอนด้วยรักชาติ เดี๋ยวนอนไม่พอไปเรียนสายนะรู้มั้ย”
ก๋วยเอ่ยบอก บังคับตัวเองให้สงบมากที่สุด บังคับให้เสียงไม่สั่น ฝืนให้ร่างกายยืนขึ้น และก้าวขาเดินออกจากห้องของรักชาติได้ ก้าวเดินออกมา เพื่อจะลาจาก เพื่อจะเก็บทุกอย่างเอาไว้ในใจตลอดไป
เพียงแค่ประตูปิดลง
หยดน้ำที่กลั้นเอาไว้ กลับหลั่งรินอาบแก้ม
หยดน้ำที่หลั่งรินหยดลงที่มือ เมื่อรักชาติก้มมองดูที่มือของตัวเอง
ร้องไห้.......ทำไม.....นี่กำลังร้องไห้อยู่นี่หว่า แล้วจะร้องทำไม ทำไมถึงร้องล่ะ เจ็บ... ที่หัวใจ
อึดอัดแทบทนไม่ไหว ทำไมถึงได้กลายเป็นแบบนี้ ทำไมถึงเป็นแบบนี้ไปได้
ยิ่งพยายามกลั้นน้ำตาเอาไว้ ยิ่งหยุดไม่ได้ รักชาตินั่งร้องไห้เงียบ ๆ เพียงลำพัง ด้วยความรู้สึกสับสน ด้วยความไม่เข้าใจว่าเกิดอะไรขึ้นกับตัวเอง
แต่คงไม่เท่ากับคนที่ก้าวเท้าเดินจากมา
เสียงสะอื้นไห้เบา ๆ ของใครอีกคน คงไม่มีทางส่งไปถึง
ก๋วยปาดน้ำตาที่ไม่ยอมหยุดไหล บอกใจตัวเองแล้ว ว่าจะต้องไม่ร้องไห้ แต่เมื่อถึงเวลากลับทำไม่ได้
เสียใจที่ไม่เข้มแข็งพอ เสียใจที่ไม่ยอมดีใจกับรักชาติด้วย เสียใจที่ตัวเองกลายเป็นคนอ่อนแอกับเรื่องอย่างนี้
“ลื้อต้องดูแลตัวเองนะรักชาติ ไม่มีอั๊วแล้ว ลื้อต้องรักตัวเองให้มาก ๆ อย่าทำให้อั๊วต้องเป็นห่วงอีก แต่ไม่ว่ายังไง อยู่ที่ไหน เฮียก็ห่วงลื้อเสมอ เฮียยังเป็นห่วงลื้ออยู่ทุกวัน เฮีย......ยัง.....อยู่ตรงนี้....รอให้ลื้อกลับมา”
http://www.ijigg.com/jiggPlayer.swf?songID=V2CDACAPD&Autoplay=1
จบ
ซะเมื่อไหร่ :laugh: โปรดติดตามตอนต่อไป :oni1:
-
อ๊ากๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ :m31:หัวจัยจะวาย ตาย แกล้งคนอ่าน ชิห์
จะย้ายหอจิงเหรอเนี่ย ม่ายยยยยยยยยยยยยย :serius2:
-
:o :o :o
บ้าๆๆๆๆๆ :angry2: :angry2: :angry2:ตกใจหมดเลย
ถ้าจบแบบนี่คนอ่านมีร้องไห้น่ะเนี่ย o7 o7 o7
มาต่อเร็วๆเน่อ(แอบแค้นริมาแกล้งคนอ่าน o12 o12 o12)
-
:m31:
อารัยที่ว่า จบ อ่ะ
จบตอนรึว่าจบ จบเรื่องห๊า
-
มาอ่านแล้ววววววววววววววววววว
+1 เป็นกำลังใจให้ด้วย
รอตอนต่อครับ
o13 o13 o13
:pig4: :pig4: :pig4:
-
*เฮียครับ ให้ผมทำงานที่ร้านก๋วยเตี๋ยวของเฮียได้ไหมครับ*
"ได้สิอารักชาติ พรุ่งนี้ลื้อขนของเข้ามาอยู่กับเฮียได้เลย นอนห้องเดียวกับเฮียก็ได้"
ลืมไปนิ
-
ถ้าเกิดจบแบบนี้จริงๆ มีเคืองนะคะ :m16: :m16:
-
เล่นอะไรอ่ะครับจะฆ่าผมเหรอ :sad2:
-
แงๆๆๆๆๆ.. :o12: :o12: :o12: :o12:
ตกใจหมด นึกว่าจบแบบนี้จริงๆ.. :a5: :a5: :a5: :a5:
ฮือๆๆๆๆๆ.. :sad2: :sad2: :sad2:
คนโพสรังแกคนอ่านนนนนน
:serius2: :serius2: :serius2:
ดีที่มีต่อ o7 o7 o7
จบแบบนี้สงสารเฮียก๋วยยยยยตายเลย เหอะๆๆๆ :a6: :a6:
-
ทำไมๆๆๆๆถึงจบแบบนี้ :angry2:
มีเคืองนะ......
-
:m4: :m4:ภาคแรกนี่จบแล้วหรือครับ เศร้าได้ใจครับ
ภาคสองจะต่อเมื่อไหร่แจ้งด้วยนะครับ
ว่าแต่ภาษาไทยผมใช้ได้ไม่ครับ
เพลงได้ใจมากครับ
สิ่งที่ยาวนาน มากกว่าสิ่งไหนนั่นก็คือใจ ที่ฉันให้เธอ .....
ท่อนต่อไปมันสะเทือนใจครับ นี่มันชีวิตจริงชัดๆ :m15: :m15:
-
อ่านจนจบถึงขั้นหัวใจจะวาย
อย่าเล่นกันแบบนี้สิคับ คนมันแก้แล้ว ลุ้นมากไป มันเหนื่อยนะ :sad2:
-
มุขเน้อีกแระ :a5:
-
:a5: :a5: :a5:
ไอ้เราก็ตกใจ...
เฮ้ย! จบแล้วหร้อ?
แล้วยิ่งเพลงยิ่งซึ้งสุดๆ
เหอๆ
ทำเอาเกือบแซด
ดีที่มีอธิบายต่อ
o13
-
.........มากมายเยยคับ
โดนมากๆเยยอ่ะ...แต่ของผมยังไม่ถึงขั้นลาจากกันอ่าคับ
จะรอติดตามต่อนะค้าบบบ...เขียนได้ดีจิงๆคับ ดีใจจิงๆที่ได้อ่านเรื่องนี้...^^
-
:angry2: :angry2: :angry2:
เล่นทำซะเราตกใจหมดเลย
นึกว่าจะจบแย้ว
มาต่อเร็วๆนะครับ
-
มาต่อได้แล้ววววว
น่าจะลงทุกวันน่ะ
ถ้าลงทุกวันน่ะ
ร๊ากกกกกคนเอามาลงตายเลย
:laugh: :laugh: :laugh:
:m14: :m14: :m14:
-
โอ๊ยแกล้งกันได้นะ
พอเห็นตัวอักษรคำว่าจบ
น้ำตาไหลเลย
แกล้งกันได้ลงคอ ชิส์
-
จบได้ไง ไม่ยอม น๊าาาา :a6: :a6: :a6: :a6:
ดีนะ ที่มี ปล. ไม่งั้นมีเฮ :m31: :m31:
-
:เตะ1: กระโดดเตะคนโพสแล้ว+1 ให้ไป
จบเรื่องเศร้าแล้วเราก็มาต่อเรื่องเซ็ก5555555
เรื่องของคุณคนเขียนคนนี้มักออกมาแนวๆนี้ อิอิ o11
-
:เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ: นึกว่าจบจริงๆ ซะอีก มาต่อภาคสองไวๆ ครับจะรอ :bye2: :bye2:
-
ว่าแต่ว่าทำไมไม่ลงชื่อตอนด้วยล่ะครับ
เอาชื่อตอนมาลงด้วยทุกครั้ง และทุกตอนครับ อ่านย้อนในตอนที่ผ่านๆมาก่อนนะครับ
-
จะมีอีกไหมอ่าครับ
(อ่านแล้ว แทบร้องไห้เกือบทุกตอนเลย ส่งสารเฮียก๋วยอ่ะ) :oni2:
-
นาน แล้วนะ แต่ก็ นาน แล้วววววววววววววว ง่าาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาา
มาเห๊อะ คร๊าบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบ
-
o11 o11 o11
-
รักชาติ...ทำไมลื้อไม่มาสมัครทำงานที่ร้านก๋วยเตี๋ยวของอั๊ว
อั๊วไม่อยากให้ลื้อปายรู้ม้ายยยยยยยยยย :serius2:
-
^
^
^
^
จิ้มนะ เพราะคิดถึง :o8: :o8:
เฮีย เขาหายไปไหนมะรุ
เมื่อไหร่จะมาเนี่ย
-
มาต่อซักทีเดะ
เล่นตัวจริงงงงง
:fire: :fire: :fire:
อยากอ่าน อยากอ่าน
o9 o9 o9
-
รอมานานแล้วนะครับผม :sad2:
-
:serius2: :serius2: :serius2:'
เมื่อไรจะมาลง :angry2: :angry2: :angry2:
รอนานแล้วน่ะ :เตะ1: :เตะ1: :เตะ1:
:m31: :m31: :m31: :m16: :m16:
-
เข้ามาติดตามครับผม
เขียนเรื่องได้น่ารักมากเลยครับ ผมล่ะชอบแนวนี้มากเลยครับ
ฮิฮะ แล้วจะมาอ่านต่อนะครับ
ขอบคุณครับ
-
รอครับรอ
-
^
^
^
^
จิ้มนะ เพราะคิดถึง :o8: :o8:
เฮีย เขาหายไปไหนมะรุ
เมื่อไหร่จะมาเนี่ย
อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก โดนจิ้ม!!!!!!!!!!
สงสัยไปช่วยกันขายก๋วยเตี๋ยวอยู่มั้ง เรยไม่มาต่อซากกาที
-
:serius2: :serius2: :serius2:
ยังไม่มาอีกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก :angry2: :angry2: :a6: :a6:
-
มาอัพตอนใหม่ให้แล้ว ว่าแต่รอกันมานานเปล่า ใครร้องไปกี่ยกแล้ว ยอมรับมาซะดีๆ :laugh:
--------------------------------------------------------------------------------------------
รักเกิดที่ร้านก๋วยเตี๋ยว ตอน ผมหิวข้าวแล้วเฮีย
“เนี่ยถ้าเป็นเฮียก๋วยนะ รับรองแกด่าแน่ เชื่อกู”
ทุกคนที่นั่งรวมกลุ่มประชุมงานกัน เงยหน้าขึ้นมองรักชาติที่ยังคงไม่รู้สึกตัว ว่าพูดคำว่าเฮียก๋วยเป็นรอบที่เท่าไหร่ของวัน
“กูถามจริงเหอะนะ เฮียก๋วยอะไรนี่ แฟนมึงเหรอ มึงรู้มั้ยมึงพูดคำว่าเฮียก๋วย เป็นคำที่ล้านของวันแล้วไอ้รัก กูว่าตอนนี้หัวสมองมึงบรรจุแต่คำว่าเฮียก๋วยเอาไว้แล้วแหละ มึงเป็นเหี้ยอะไรของมึงวะไอ้รัก”
ทุกคนในกลุ่มพากันส่ายหน้า จนรักชาติ ถึงกับหยุดนิ่ง และลุกขึ้นยืน เดินไปคว้าบุหรี่เตรียมจะสูบ แล้วก็เก็บลงที่เดิม
เฮียไม่ชอบ เพราะมันเหม็น เฮียไม่ชอบ เพราะว่า เอาเงินค่าบุหรี่ไปซื้อข้าวกินดีกว่า
เฮียไม่ชอบ เพราะว่า..........เพราะว่า.........
รักชาติขบริมฝีปากตัวเองแน่น ร่างกายสั่นไหว พร้อมกับยกมือขึ้นกุมขมับ บีบเคล้นเบา ๆ และเงยหน้าขึ้นมองคนที่แตะมือบนบ่า และพยักหน้าให้ ก่อนจะทิ้งกายลงนั่งข้าง ๆ
“พวกกูหยุดประชุมก่อน แต่อยากรู้ว่าเป็นเพราะอะไร มึงถึงได้เป็นแบบนี้” ข้าวโพด เอ่ยถามเพื่อนที่นิ่งเงียบมาหลายวัน บางครั้งก็ทำหน้าซึม ๆ เห็นจะสูบบุหรี่หลายครั้ง แต่ก็เก็บกลับลงสู่ที่เดิม
“ก็กูไม่เหมือนมึงนี่หว่าไอ้โพด มึงมันน่ารัก จะมีแฟนเป็นผู้ชายด้วยกันก็ไม่แปลก น้องมึงก็นิสัยดี เข้ากับเพื่อนได้ แต่กู.....ไม่เหมือนกัน....กู...ไม่รู้...อะไรทั้งนั้น....ตอนแรก ๆ กูก็ยังคิดว่าทำไมมึงกับน้องรหัสมึงถึงได้คบกันได้ โดยที่ไม่กลัวชาวบ้านเขารู้ แต่ตอนนี้ กูไม่รู้.....กู....อยู่กับเฮีย เฮียก๋วยมาหากูบ่อย ๆ เอาข้าวมาให้กิน มาคอยดูแล จนกู เหมือนกูเขว กูคิดกับเฮียเขาแปลก ๆ ....กูนึกว่าอาจเป็นเพราะว่า อยู่ใกล้กันมากเกิน เลยทำให้คิดอะไรเตลิดเปิดเปิงไป แต่ตอนนี้....พอห่างแล้วนึกว่าจะดีขึ้น นึกว่าจะเลิกคิดแต่ว่า.......ทำไม....มันถึงได้”
รักชาตินิ่งเงียบไปอีกแล้ว และข้าวโพด ก็บีบที่ไหล่ของเพื่อนเบา ๆ รู้สึกเห็นใจกับความสับสนของเพื่อน ที่หาทางออกให้กับตัวเองไม่ได้
เคยเป็น เมื่อก่อนก็เคยเป็น ยอมรับตัวเองไม่ได้ รู้สึกว่า ทำไมถึงได้เป็นแบบนี้ แต่ตอนนี้ พอลองเปิดใจดู
อะไร อะไรมันก็ดีขึ้น ขอแค่ให้เข้าใจกันก็พอแล้ว
“ไอ้พัดนะ แฟนมัน ก็เป็นแบบนี้แหละ ทำให้ทุกอย่าง จนไอ้พัดมันข่มแหลก ไอ้กอล์ฟหงอมันยังกับอะไรดี แต่ถามว่ารักมั้ย มันก็รัก เห็นมันรักมาก พอมีอะไรขึ้นมาจริง ๆ ไอ้พัดก็เป็นฝ่ายร้องไห้ตลอด ทั้งที่เมื่อก่อนมันก็พยายามหนี หาเรื่องจะขอเลิก เพราะมันไม่อยากเป็นแบบนี้ แต่ตอนนี้.....มันก็ยังเลิกไม่ได้เลย....ปากมันก็บอกว่าไม่รัก ไม่สน แต่พอถึงเวลา มันก็ร้องไห้จะเป็นจะตายเวลาที่เลิกกัน แล้วมึงล่ะ กับเฮียก๋วยของมึง....เฮียเขารักมึงหรือเปล่า....”
ก็เพราะไม่รู้น่ะสิ ถึงได้เป็นแบบนี้ เพราะว่าไม่รู้ถึงกลัวความคิดของตัวเอง กลัวว่าไป ๆ มา ๆ แล้วไอ้อาการทุรนทุรายที่เป็นอยู่นี้ มันจะกลายเป็นความรักขึ้นมา ความรักที่ไม่มีทางสมหวัง แล้วถ้าเกิดว่า ไอ้อาการบ้า ๆ บอ ๆ ของตัวเองที่เป็นอยู่มันคือความรักจริง ๆ แล้วจะทำยังไงดี
“ไม่รู้......เฮีย....คงไม่ได้คิดอะไร...ขนาดกูออกมา เขายังไม่ยอมมาช่วยเก็บของเลย เขาบอกว่าเขาติดงานที่ศาลเจ้า แต่ว่า ตอนเช้าเขาเอาหยกมาให้ เขาบอกว่า ศาลเจ้าทำเป็นเครื่องราง เอาไว้ติดตัว กูก็เลยเก็บเอาไว้ มีแค่นั้นเองนะโพด ไม่มีอะไรเลย เฮีย.....เฮีย.....เขาไม่ได้คิดอะไรกับกู....เหมือนที่กูคิดอะไรเหี้ย ๆ กับเขาหรอก”
คนที่แทบเป็นบ้า คือรักชาติ......
ตั้งแต่วันแรกที่มานอนค้าง วันแรกที่ไปกินข้าวกับเพื่อน ใจมันโหวงเหวง เหมือนทำใจไม่ได้ จนต้องกลับไปที่ร้านของเฮีย แล้วก็เห็นว่าร้านปิด ปิดหลายวัน ไปกี่ครั้ง ร้านก็ปิด
จะโทรไปถามน้องหมี่ ก็ไม่กล้า ไม่รู้จะถามยังไง เพราะร้านปิดหรือไม่ปิด ก็ไม่ได้เกี่ยวข้องด้วยเลยสักนิด
ไม่รู้ว่าตอนนี้เฮียเป็นยังไงบ้าง คิดถึงเฮีย คิดถึง.........อยากเจอ อยากเห็นหน้า
ทำไมเมื่อก่อนอยู่ใกล้ ๆ กัน ไม่เห็นเป็นแบบนี้ แต่พอห่างกัน กลับแทบจะทนไม่ได้ขึ้นมา
ถ้ารู้ว่าออกมาแล้วจะเป็นแบบนี้ คงไม่ออกมา
“กูคิดถึงเฮีย.....กูจะทำยังไงดี....กูเหงา กูคิดถึงเฮีย”
รักชาติเอ่ยออกมาเสียงเบา ลำคอแห้งผาก ไม่อยากจะพูดอะไรอีก ได้แต่นั่งเงียบ ๆ จนข้าวโพดต้องถอนใจ
แบบนี้........เขาเรียกว่ารัก...........แล้วดูท่าจะรักมาก.....แต่ไม่ยอมรู้ตัว แล้วก็ไม่ยอมรับตัวเองมากกว่า
ไอ้รักเอ้ย ไอ้รัก ปากเก่งไปหมดทุกเรื่อง นึกว่าเรื่องนี้จะเก่งด้วย แต่กลับไม่ได้เรื่องเอาซะเลย
“แล้วมึงรักเฮียมั้ย”
คำตอบของรักชาติคือการส่ายหน้าติด ๆ กัน ส่ายหน้าไม่ยอมรับ แต่สุดท้าย ก็หยิบหยกที่เจาะตรงกลาง ร้อยด้ายสีแดงเอาไว้ ที่ก๋วยให้ไว้ ในวันที่ย้ายออกมา หยิบมานั่งดู แล้วยิ่งอยากจะร้องไห้
“ทำไมไม่รักวะ แบบนี้เขาเรียกว่ารักแล้วแหละ มึงไม่รู้ตัวเหรอ”
ยิ่งถูกบังคับยัดเยียดให้ยอมรับความรู้สึกของตัวเอง รักชาติยิ่งไม่ยอมรับ เอาแต่ส่ายหน้า อยู่อย่างนั้น
สุดท้ายหยดน้ำตาก็หลั่งริน จนต้องยกหลังมือขึ้นปาดน้ำตา แล้วก็เอาแต่จ้องมองหยกในมือ
“กูไม่ได้รักเฮียหรอก จริง ๆ นะ กูแค่คิดถึง.....แค่นั้นแหละ กูแค่คิดถึง”
--------------------------------------------------------------------------------------------
เอามาลงครึ่งนึงก่อน :laugh: ใครแอบอ่านแบบไม่แสดงตัว เปิดตัวซะดีๆ o12
-
กิสสสสสสสสสสสสส..
โฮะๆๆๆๆๆๆ...
รักชาติรักเฮียก๋วยแล้ว บราโวววววววว้ :a2: :a2:
เอาครึ่งแรกมาแล้ว..
ครึ่งอย่าลืมมาลงด้วยนะค่ะ :m1: :m1:
:pig4:
-
ทรมานใจรักชาติเหลือแสน
ยังจะปากแข็งอีก
เฮียกวง เอ้ย... เฮียก๋วยปายหนายแล้วล่ะคร้าบ :m15:
-
ตอนต่อไปจงมา
ตอนต่อไปจงมา
ตอนต่อไปจงมา
ตอนต่อไปจงมา
อยากอ่านนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนน
-
จะทรมานกันไปถึงไหนอ่ะครับ :m15:
-
ก็แค่คิดถึง แอร๊ยยยยยยยยยสส์ พูดมาได้
-
เส้นเล็กแห้ง ลูกชิ้นเอ็นเนื้อสดตับ ผักสดเยอะๆ
หรือว่า เฮียเขาขายก๋วยเตี๋ยวหมู
-
อีกครึ่งจะมาละยังอ่ะค่ะ..
หนูจาลงแดงงงแย้วววววววว :serius2:
เอาคุณไสยเข้าช่วย..:amen:
บวกดวยสะกดจิต
จงลง จงลง จงลง :oni3:
จงลง จงลง จงลง :oni3:
-
:m15: ไม่รักแต่คิดถึง
สงสารรักชาติ :o12:
-
เอ๊ะ! ยังงัย
ไม่ร๊ากแต่คิดเถิง
ขอให้รักชาติรู้ใจตัวเองเร็วๆน๊าคร๊าบ
-
:a5: :a5: :a5:
รักชาติยังจะมาปากแข็งอีกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก :a6: :a6: :a6:
จะปากแข็งไปถึงใหนห่า o12 o12
:oni3: :oni3: :oni3: มาต่อเร็วๆเน่อ
-
:m4:มาเอาใจช่วยรักชาติ
เฮียปิดร้านทำไมตั้งหลายวันเนี่ย :m16: :m16:
หรือว่าเฮียแอบไปทำใจ :m15: :m15:เหมือนกัน
มาต่อไวๆนะครับ
-
:angry2: :angry2: :angry2: :angry2: เฮ้ยขี้โกงนี่หว่าทีของเราอ่ะเร่งเอาๆ เฮียก็ลงยาวๆ ให้ แถมมีขู่เราว่าไม่ลงก็จะปิดร้านก๋วยเตี๋ยวบ้างล่ะ แต่พอเอามาลงไหงมันสั้นเท่าของไอ้ปลาบึกอ่ะ มาลงใหม่เดี๋ยวนี้นะเฮียไม่ยอมมมมมมมมมม :m16: :m16: :m16: :m16: :m16: :m16: :m16:
-
• ใครแอบอ่านแบบไม่แสดงตัว เปิดตัวซะดีๆ
ว้าย เปิดแล้วค่ะ เปิดแล้ว
(http://img145.imageshack.us/img145/3935/kitoosp02fecha4.jpg)
ขอบคุณนะคะ คุณ BEta-K
-
เพิ่งอ่านเรื่องนี้ ในที่สุดก็ตามทันแล้ววววววว
แต่ก็แอบรู้สึกเศร้าเพราะเรื่องที่อ่านตามทันทีไรต้องรู้สึกพะว้าพะวงว่าเมื่อไหร่คนเขียนจะมาเขียนต่อ
โฮกกกกกกกกก อย่าทรมานคนอ่านเล้ยยยยย
ลุ้นให้รักกันซ้ากกกกกกที :o12: :o12: :o12:
มาต่อไวๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆมาม่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆยำๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆเน้อออออ
-
มาอ่านครั้งแรกครับ
สนุกดี
แอบลุ้นกับความรักของทั้งคู่นะครับ
^_^
-
:m29: รู้ได้ไง อุตส่าแฝงอ่านมานาน แสดงตัวแล้วเพคะ มาต่ออย่างด่วนเด้อ
-
"ต่อจากนี้คงไม่มีเธอกับฉัน
สุดท้ายแล้วเราก็คงต้องจากกัน
เรื่องราวในวันพรุ่งนี้จะเปลี่ยนไปแค่ไหน
จะพบอะไรไม่รู้ฉันเองยังหวั่น
แต่สิ่งที่รู้ตอนนี้คือใจของฉัน
ไม่ว่าวันพรุ่งนี้นั้นจะเป็นอย่างไร
บอกเธอไว้ว่าฉันคงลืมเธอไม่ได้
คงคิดถึงเธอ แล้วมีเธออยู่ในใจเสมอ
เมื่อนึกถึงวันดีๆ ที่ผ่านมา
ก็อยากจะย้อนวันเวลาไปอีกครั้ง
ถึงแม้ว่าจากนี้เราจะไม่ได้เจอ
แต่รู้เอาไว้เสมอแม้เราจะห่าง
แต่สิ่งที่จะไม่เปลี่ยนคือใจของฉัน
ไม่ว่าวันพรุ่งนี้นั้นจะเป็นอย่างไร
บอกเธอไว้ว่าฉันคงลืมเธอไม่ได้
คงคิดถึงเธอ และมีเธออยู่ในใจ
ความรู้สึกว่ารักที่ฉันมีต่อเธอ
จะเก็บไว้เสมอไม่ว่านานเท่าไร
และหัวใจจะรอ
ไม่ว่าเราจะได้พบกันอีกไหม
ไม่ว่าวันพรุ่งนี้จะเป็นอย่างไร
บอกเธอไว้ว่าฉันคงลืมเธอไม่ได้
คงคิดถึงเธอ แล้วมีเธออยู่ในใจ
ความรู้สึกว่ารักที่ฉันมีต่อเธอ
จะเก็บไว้เสมอไม่ว่านานเท่าไร
และหัวใจจะรอ
ไม่ว่าเราจะได้พบกันอีกไหม
ความรู้สึกว่ารักที่ฉันมีต่อเธอ
จะเก็บไว้เสมอไม่ว่านาน แค่ไหน
และหัวไจจะรอ ไม่ว่าเราจะได้พบกันอีกไหม"
มอบเพลงนี้ให้รักชาติ สู้ ๆ นะคะ
เศร้าเองอีกให้เพลงคนอื่นแต่กระทบตัวเอง :o12:
-
ปิดร้านนานไปเปล่า o7 o7 o7 o7 o7 o7 งี้เฮียกลับไปปิดบ้านหรรษาของเฮียบ้างดีก่า :m14: :m14: :m14: :m14: ถ้าไม่มาต่อจะส่งเด็กแว้นไปเผาร้านซะเลย :m16: :m16: :m16: :m16:
-
o13
:pig4:
-
:a6:
แบบว่า...พลาด
น่าจะรอมาต่อก่อนฮือออออออออออ
มานค้างอ่ะ
-
ป่วยใจ เลยปิดยาว ไปหาซักหน่อย เดี๋ยวหายยยยยยยย :oni1:
-
o13 ผมเป็นแฟนผลงานของคุณครับ o7
-
:กอด1:ชอบผลงานของคุณ aoikyosuke มั่กๆ เลยค่ะ o13
-
:m9:
-
:sad2:รออยู่นะครับ :sad2:
-
เมื่อไหร่จะมาต่อเนี่ย..
ค้างคา..
รักชาติผู้ร้ายปากแข็ง...
:oni3: :oni3: :oni3:
-
ยอมแล้วค้าบแสดงตัวแว้ว :serius2:
ชอบจังคับ :o8:
ขอบคุณนะคับ
แล้วมาต่อไวๆนะคับ :m13:
-
คงถึงเวลาส่งเด็กแว้นไปเผาร้านซะแล้วมั้ง
:m16: :m16: :m16: :m16: :m16: :m16:
-
มาต่อให้ไวเลยนะคร๊าบบบบ
-
คงถึงเวลาส่งเด็กแว้นไปเผาร้านซะแล้วมั้ง
:m16: :m16: :m16: :m16: :m16: :m16:
กลั๊วกลัว กลัว จังเลยย :laugh: :a11: :a3:
มาต่อ แล้วก็ได้ เห็นแก่ผู้อ่านนะเนี่ย :m14:
-----------------------------------------------------------------------------------------
ฝ่ามือที่แตะที่ไหล่ของเพื่อน ไม่อบอุ่นเท่าฝ่ามือของใครคนหนึ่งที่มักจะลูบไล้ที่เส้นผมและเอาแต่พูดคำที่ทำให้หงุดหงิดอยู่เสมอ
“เด็กโง่เอ้ย ลื้อเคยทำอะไรได้เรื่องได้ราวบ้างมั้ยเนี่ย ดีแต่งอแง แล้วแบบนี้จะไม่ให้ห่วงได้ยังไง”
คำพูดที่นึกเบื่อและรำคาญจนต้องเบะหน้า คำพูดที่บางครั้งต้องแกล้งเอามืออุดหูเพราะไม่อยากฟัง
คำพูด ของคน ๆ นั้น คำที่ตอนนี้ทำให้ต้องร้องไห้ เพราะความคิดถึง
“กูไม่ได้รักเฮียก๋วยเลยนะโพด เชื่อกูมั้ย กูไม่ได้รักเฮียหรอก มึงเชื่อกูเถอะ “
---------------------------------------------------------------------------------------
มาต่อแล้วนะ :m14: แต่ไม่ได้บอกว่าจะต่อให้จบตอนนิ อ่านหัวดีๆ :laugh: :oni1: :oni1:
-
อ่าว
เล่นงี้เลยหรอ
:a5: :a5: :a5: :a5: :a5: :a5:
-
:a5:
:laugh:
กะว่าจะอ่านซักหน่อย
อัพแค่นี้ไม่อ่านดีกว่า
:oni1:
-
แหงะ กรูละขำเฮีย :m20: :m20:
-
ขอบคุ
(http://img132.imageshack.us/img132/7736/kitincompleteuk9.jpg)
กิ
-
:a5:
ลงแบบนี้ ฆ่ากันไปเลยดีกว่าม้ายยยยยยยยยยย
:o12:
-
:กอด1:ชอบผลงานของคุณ aoikyosuke มั่กๆ เลยค่ะ o13
เจาะไข่รับสมาชิกใหม่ค่ะ :mc4:
ขอให้อ่านนิยายอย่างสนุกนะค่ะ..
-
อร๊ายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสส์ :serius2: :serius2: :o12:
-
คงถึงเวลาส่งเด็กแว้นไปเผาร้านซะแล้วมั้ง
:m16: :m16: :m16: :m16: :m16: :m16:
กลั๊วกลัว กลัว จังเลยย :laugh: :a11: :a3:
มาต่อ แล้วก็ได้ เห็นแก่ผู้อ่านนะเนี่ย :m14:
-----------------------------------------------------------------------------------------
ฝ่ามือที่แตะที่ไหล่ของเพื่อน ไม่อบอุ่นเท่าฝ่ามือของใครคนหนึ่งที่มักจะลูบไล้ที่เส้นผมและเอาแต่พูดคำที่ทำให้หงุดหงิดอยู่เสมอ
“เด็กโง่เอ้ย ลื้อเคยทำอะไรได้เรื่องได้ราวบ้างมั้ยเนี่ย ดีแต่งอแง แล้วแบบนี้จะไม่ให้ห่วงได้ยังไง”
คำพูดที่นึกเบื่อและรำคาญจนต้องเบะหน้า คำพูดที่บางครั้งต้องแกล้งเอามืออุดหูเพราะไม่อยากฟัง
คำพูด ของคน ๆ นั้น คำที่ตอนนี้ทำให้ต้องร้องไห้ เพราะความคิดถึง
“กูไม่ได้รักเฮียก๋วยเลยนะโพด เชื่อกูมั้ย กูไม่ได้รักเฮียหรอก มึงเชื่อกูเถอะ “
---------------------------------------------------------------------------------------
มาต่อแล้วนะ :m14: แต่ไม่ได้บอกว่าจะต่อให้จบตอนนิ อ่านหัวดีๆ :laugh: :oni1: :oni1:
อ้าวเฮ้ยยย :a5: :a5: :a5: :a5: :a5: :a5: มันช่างสั้นเหมือนคนลงเรื่องแท้เนอะ อย่างนี่เค้าไม่เรียกต่อเค้าเรียกว่าตัดกลับมาต่อให้จบก่อนนนนนนนนน :dont2: :dont2: :dont2: :dont2:
-
ลื้อก็มาต่อได้แล้วนะครับ
-
:a5:เฮ๊ยยยย ท่านอ่ะ
ติดตามผู้งานของท่านผุ้แต่งเรื่องนี้ทุกเรื่องเลยค่ะ
เรื่องนี้ก็ชอบอ่านมานานและ
ไม่ค่อยแสดงตัวเท่านไหร่แต่ครั้งนี้ไม่ไหวค่ะ เล่นตัดกันซึ่งๆ หน้าแบบนี้
สาบแช่ง เฮียก๋วยอยู่เนี้ย
-
เหอๆ...โดนแกล้งอ่าค้าบบบ...งิงิ
ปล. ช่วยมาต่อเร็วๆเถอะนะค้าบบ...ใจจะขาดแระอ่ะ...งิงิ
-
คงถึงเวลาส่งเด็กแว้นไปเผาร้านซะแล้วมั้ง
:m16: :m16: :m16: :m16: :m16: :m16:
กลั๊วกลัว กลัว จังเลยย :laugh: :a11: :a3:
มาต่อ แล้วก็ได้ เห็นแก่ผู้อ่านนะเนี่ย :m14:
-----------------------------------------------------------------------------------------
ฝ่ามือที่แตะที่ไหล่ของเพื่อน ไม่อบอุ่นเท่าฝ่ามือของใครคนหนึ่งที่มักจะลูบไล้ที่เส้นผมและเอาแต่พูดคำที่ทำให้หงุดหงิดอยู่เสมอ
“เด็กโง่เอ้ย ลื้อเคยทำอะไรได้เรื่องได้ราวบ้างมั้ยเนี่ย ดีแต่งอแง แล้วแบบนี้จะไม่ให้ห่วงได้ยังไง”
คำพูดที่นึกเบื่อและรำคาญจนต้องเบะหน้า คำพูดที่บางครั้งต้องแกล้งเอามืออุดหูเพราะไม่อยากฟัง
คำพูด ของคน ๆ นั้น คำที่ตอนนี้ทำให้ต้องร้องไห้ เพราะความคิดถึง
“กูไม่ได้รักเฮียก๋วยเลยนะโพด เชื่อกูมั้ย กูไม่ได้รักเฮียหรอก มึงเชื่อกูเถอะ “
---------------------------------------------------------------------------------------
มาต่อแล้วนะ :m14: แต่ไม่ได้บอกว่าจะต่อให้จบตอนนิ อ่านหัวดีๆ :laugh: :oni1: :oni1:
อ้าวเฮ้ยยย :a5: :a5: :a5: :a5: :a5: :a5: มันช่างสั้นเหมือนคนลงเรื่องแท้เนอะ อย่างนี่เค้าไม่เรียกต่อเค้าเรียกว่าตัดกลับมาต่อให้จบก่อนนนนนนนนน :dont2: :dont2: :dont2: :dont2:
:confuse: เอ่อคือ ไม่เข้าใจอ่ะ คำน้้นมีความหมายแอบแฝงหรือเปล่าฮ่ะ สงสัยอย่างแรง
คือว่ามันต้องแปลหรือเปล่าอ่ะ ถ้าต้องแปลละมีฮาาาาา :m20:
-
มารอซดก๋วยเตี๋ยวอยุ่เนี่ย
รมณ์เริ่มเสีย
ไม่มาต่อซักที
เด่ว ปั๊ดดดดดดดดดด
:เตะ1: :เตะ1: :เตะ1:
-
คงถึงเวลาส่งเด็กแว้นไปเผาร้านซะแล้วมั้ง
:m16: :m16: :m16: :m16: :m16: :m16:
กลั๊วกลัว กลัว จังเลยย :laugh: :a11: :a3:
มาต่อ แล้วก็ได้ เห็นแก่ผู้อ่านนะเนี่ย :m14:
-----------------------------------------------------------------------------------------
ฝ่ามือที่แตะที่ไหล่ของเพื่อน ไม่อบอุ่นเท่าฝ่ามือของใครคนหนึ่งที่มักจะลูบไล้ที่เส้นผมและเอาแต่พูดคำที่ทำให้หงุดหงิดอยู่เสมอ
“เด็กโง่เอ้ย ลื้อเคยทำอะไรได้เรื่องได้ราวบ้างมั้ยเนี่ย ดีแต่งอแง แล้วแบบนี้จะไม่ให้ห่วงได้ยังไง”
คำพูดที่นึกเบื่อและรำคาญจนต้องเบะหน้า คำพูดที่บางครั้งต้องแกล้งเอามืออุดหูเพราะไม่อยากฟัง
คำพูด ของคน ๆ นั้น คำที่ตอนนี้ทำให้ต้องร้องไห้ เพราะความคิดถึง
“กูไม่ได้รักเฮียก๋วยเลยนะโพด เชื่อกูมั้ย กูไม่ได้รักเฮียหรอก มึงเชื่อกูเถอะ “
---------------------------------------------------------------------------------------
มาต่อแล้วนะ :m14: แต่ไม่ได้บอกว่าจะต่อให้จบตอนนิ อ่านหัวดีๆ :laugh: :oni1: :oni1:
อ้าวเฮ้ยยย :a5: :a5: :a5: :a5: :a5: :a5: มันช่างสั้นเหมือนคนลงเรื่องแท้เนอะ อย่างนี่เค้าไม่เรียกต่อเค้าเรียกว่าตัดกลับมาต่อให้จบก่อนนนนนนนนน :dont2: :dont2: :dont2: :dont2:
:confuse: เอ่อคือ ไม่เข้าใจอ่ะ คำน้้นมีความหมายแอบแฝงหรือเปล่าฮ่ะ สงสัยอย่างแรง
คือว่ามันต้องแปลหรือเปล่าอ่ะ ถ้าต้องแปลละมีฮาาาาา :m20:
ใช่ครับไต๋มันต้องแปลครับ แล้วที่สำคัญต้องแปลให้ต่ำกว่าหัว....
หัวเข็มขัดด้วยนะครับ เพราะคนเล่าเรื่องเค้าเข้ามาลงเรื่องตามขนาด...ของตัวเองจริงๆ
ว่าแต่อยากเห็นยาวๆๆๆๆ ปะครับ :m13: :m13: :m13: :m13: แวะไปดู...เอ๊ยอ่านของผมดิค๊าบบ :laugh: :laugh: :laugh:
-
คงถึงเวลาส่งเด็กแว้นไปเผาร้านซะแล้วมั้ง
:m16: :m16: :m16: :m16: :m16: :m16:
กลั๊วกลัว กลัว จังเลยย :laugh: :a11: :a3:
มาต่อ แล้วก็ได้ เห็นแก่ผู้อ่านนะเนี่ย :m14:
-----------------------------------------------------------------------------------------
ฝ่ามือที่แตะที่ไหล่ของเพื่อน ไม่อบอุ่นเท่าฝ่ามือของใครคนหนึ่งที่มักจะลูบไล้ที่เส้นผมและเอาแต่พูดคำที่ทำให้หงุดหงิดอยู่เสมอ
“เด็กโง่เอ้ย ลื้อเคยทำอะไรได้เรื่องได้ราวบ้างมั้ยเนี่ย ดีแต่งอแง แล้วแบบนี้จะไม่ให้ห่วงได้ยังไง”
คำพูดที่นึกเบื่อและรำคาญจนต้องเบะหน้า คำพูดที่บางครั้งต้องแกล้งเอามืออุดหูเพราะไม่อยากฟัง
คำพูด ของคน ๆ นั้น คำที่ตอนนี้ทำให้ต้องร้องไห้ เพราะความคิดถึง
“กูไม่ได้รักเฮียก๋วยเลยนะโพด เชื่อกูมั้ย กูไม่ได้รักเฮียหรอก มึงเชื่อกูเถอะ “
---------------------------------------------------------------------------------------
มาต่อแล้วนะ :m14: แต่ไม่ได้บอกว่าจะต่อให้จบตอนนิ อ่านหัวดีๆ :laugh: :oni1: :oni1:
อ้าวเฮ้ยยย :a5: :a5: :a5: :a5: :a5: :a5: มันช่างสั้นเหมือนคนลงเรื่องแท้เนอะ อย่างนี่เค้าไม่เรียกต่อเค้าเรียกว่าตัดกลับมาต่อให้จบก่อนนนนนนนนน :dont2: :dont2: :dont2: :dont2:
:confuse: เอ่อคือ ไม่เข้าใจอ่ะ คำน้้นมีความหมายแอบแฝงหรือเปล่าฮ่ะ สงสัยอย่างแรง
คือว่ามันต้องแปลหรือเปล่าอ่ะ ถ้าต้องแปลละมีฮาาาาา :m20:
ใช่ครับไต๋มันต้องแปลครับ แล้วที่สำคัญต้องแปลให้ต่ำกว่าหัว....
หัวเข็มขัดด้วยนะครับ เพราะคนเล่าเรื่องเค้าเข้ามาลงเรื่องตามขนาด...ของตัวเองจริงๆ
ว่าแต่อยากเห็นยาวๆๆๆๆ ปะครับ :m13: :m13: :m13: :m13: แวะไปดู...เอ๊ยอ่านของผมดิค๊าบบ :laugh: :laugh: :laugh:
:m20: :m20: :m20:
มารอต่อคร้าบบบบบบบบ :a12: :a12: :a12:
-
:m11:
o9
:ped144:
:m16:
-
อยาก จับคนเขียน มาแยกหัว แยกขา แล้วมาประกอบใหม่จริง
กวนได้ใจ เลยวุ้ย :m14:
-
o12
อุตส่าห์กั๊กเอาไว้กะมาอ่านวันนี้ โธ่ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ ไมมันสั้นมากมายขนาด
รมณ์เสียๆๆๆๆ
-
โถถังกาละมัง
มาต่อแค่เนี๊ย
สุดยอดดดดด :a2:
-
จะมาได้อ่ะยางงงอ่ะค่ะ..
:sad2:
-
มาลงชื่อ คอยด้วยคน o7
-
มาต่อแล้วนา ใครแอบอ่านยังไม่แสดงตัว โผล่มาเดี๋ยวนี้นะ o12 :m16: ไม่โผล่ปิดร้านจริงๆด้วย :angry2:
:laugh: :a1:
--------------------------------------------------------------------------------------------
http://www.ijigg.com/jiggPlayer.swf?songID=V2FC7C0P0&Autoplay=1
เฮีย....ไม่หิวเหรอ....เฮียกินข้าวหน่อยดีกว่ามั้ย เฮียไม่ค่อยกินข้าวเลย หมี่รู้นะว่าเฮียคิดถึงพี่รักชาติ แล้วทำไมเฮียไม่โทรไปหาเขาล่ะ ทำไมเฮียเอาแต่ทรมานตัวเองอยู่อย่างนี้…ถ้าเฮียไม่โทรไป หมี่จะโทรแล้วนะ จะบอกให้พี่รักชาติเขามาดูบ้าง ว่าตอนนี้เฮียเป็นยังไง ให้เขามาเห็นกับตา มาดูแลเฮียบ้าง ว่าเฮียไม่สบายขนาดนี้แล้ว”
หมี่เดินมานั่งข้าง ๆ พี่ชายที่นอนนิ่งเงียบมาหลายวัน ข้าวปลาก็ไม่ยอมกิน ใบหน้าซีดเซียวลงอย่างเห็นได้ชัด
เฮียตรอมใจหรือยังไง ทำไมถึงได้กลายเป็นแบบนี้ไปได้
จะโทรไปหาให้พี่รักชาติมาดูอาการของเฮียบ้าง เฮียก็ไม่ยอมให้โทร
เอาแต่บอกว่า ไม่อยากให้พี่รักชาติไม่สบายใจ แล้วก็บอกว่าไม่อยากเป็นภาระให้ต้องเทียวไปเทียวมา
ก็เพราะอย่างนี้ เฮียคิดอย่างนี้ เลยไม่รู้จะทำยังไง
“เฮียหมี่ทนไม่ไหวแล้วนะ......ขืนปล่อยทิ้งไว้อย่างนี้ เฮียของหมี่นั่นแหละที่จะแย่”
เด็กสาวกดหมายเลขโทรศัพท์ของรักชาติ และไม่สนใจอะไรอีก แม้จะถูกห้ามแต่จะไม่เชื่ออีกต่อไปแล้ว
ปลายสายที่เรียกเข้ามาทำให้รักชาติ ที่นั่งร้องไห้อยู่กับเพื่อน ต้องหยิบโทรศัพท์ในกระเป๋าเสื้อขึ้นมาดู และยิ่งเห็นว่าเป็นหมายเลขโทรศัพท์ของใคร ใจยิ่งเต้นระทึก
เบอร์ของน้องหมี่ เบอร์ของน้องหมี่จริง ๆ เฮีย เฮีย เฮียก๋วย จะได้ถามเรื่องเฮียก๋วย
“น้องหมี่เหรอครับเฮียก๋วยสบายดีหรือเปล่า”
แค่เพียงรับสาย แค่เพียงได้ยินเสียงที่ตอบกลับมา
แค่เพียงได้ยิน ความรู้สึกดีใจก็ตีตื้นขึ้นมาทันที จนเก็บระงับอาการเอาไว้ไม่อยู่
“เฮียสบายดี.....แล้ว....แล้วรักชาติ...ลื้อกินข้าวแล้วหรือยัง….หิวข้าวหรือเปล่า”
แค่เพียงได้ยินเสียง......เสียงที่จำได้ดี น้ำเสียงที่จดจำเอาไว้เสมอ รักชาติยุดน้ำตาเอาไว้ไม่อยู่อีกต่อไป
ผมคิดถึงเฮีย ผมคิดถึงเฮีย ผมอยากให้เฮียทำข้าวให้ผมกิน ผมหิวข้าว ผมหิวจะตายอยู่แล้ว
ทำไมกินข้าวกับใครก็ไม่อร่อยเหมือนที่เฮียทำให้เลย ผมคิดถึงเฮีย ผมอยากเจอหน้า อยากกลับไปหา อยากไปให้เฮียด่า หรือบ่นอะไรก็ได้ ผมอยากไปหา ผมคิดถึง
“ผม.....ยัง......ยัง....ไม่ได้กินอะไรเลย....หิว....หิวข้าว.....จะ...แย่แล้วล่ะ....จะทำยังไงดี”
เสียงที่ตอบกลับมา กว่าจะหลุดเป็นคำพูดออกมาได้ คนพูดก็ต้องกลั้นใจตอบไม่ให้เสียงสะอื้นรอดออกมา
แต่ถึงอย่างนั้นคนฟังก็รับรู้ได้ทันที
“แล้วทำไมถึงไม่กิน....ลื้อมัวทำอะไรอยู่...อั๊วบอกแล้วใช่มั้ยว่าให้กินข้าวด้วย....ขยันทำให้ห่วงจริงนะ...เป็นอะไรข้าวเนี่ย จะต้องให้ยัดปากหรือไง กว่าจะกินแต่ละที กว่าจะกินหมด ต้องให้พูดซ้ำพูดซาก นี่ถ้าไม่โทรมาก็ไม่รู้เลยใช่มั้ย ว่าลื้อทำตัวเหลวไหลอีกแล้ว....เป็นยังไงล่ะ วันนี้คงสูบบุหรี่เพลินเลยสิ ใช่มั้ยรักชาติ”
เสียงพูดของอีกฝ่าย เป็นครั้งแรกที่รักชาติตั้งใจฟัง และฟังทุกประโยคที่พูดออกมา ฟังจนยิ้ม ยิ้มได้ทั้งน้ำตา
“ผมไม่สูบแล้ว เลิกสูบแล้วด้วย....ถ้าไม่เชื่อสาบานก็ได้”
เสียงที่เงียบหายไป ทำให้รักชาติใจเต้นระทึก รอฟังอย่างใจจดใจจ่อ
และก็ได้ยินเสียงถอนหายใจยาวเหยียดของอีกฝ่าย
“อั๊วเชื่อก็ได้ แล้วที่บอกว่าหิวเนี่ย วันนี้ลื้ออยากกินอะไร ไหนลองพูดมาซิ เดี๋ยวจะทำไปส่งให้ หอเพื่อนลื้ออยู่ที่ไหนล่ะ เฮียไปไม่ถูก”
เพียงเท่านี้ เพียงแค่คำพูดนี้ที่ทำให้หัวใจของรักชาติพองโต นั่งยิ้มอย่างมีความสุข ทั้งที่ไม่เคยคิดว่าตัวเองจะยิ้มได้กว้างขนาดนี้
“ไม่เอา อยากกินเส้นเล็กต้มยำ.....ใส่ลูกชิ้นเยอะ ๆ กิน สี่ห้าชาม ก็คิดแค่ 15 บาท เอาแบบนั้น ผมอยากกินแบบนั้น เฮียทำให้กินได้มั้ย ถ้าทำได้ เดี๋ยวผมจะไปกินทันทีเลย......ถ้าทำจริง ๆ ผมจะวิ่งไปอาบน้ำ แป๊บเดียวก็ไปถึงร้านเฮียเลยล่ะ นะ ผมอยากกินจริง ๆ นะเฮีย”
เพราะรักชาติบอกว่าอยากกิน คนที่ลุกขึ้นนั่งบนเตียง ใบหน้าที่ซีดเซียว กลับมีชีวิตชีวาขึ้น
จนหมี่ ที่เดินออกไปยืนห่าง ๆ ถึงกับลอบยิ้มออกมา
เฮียนะเฮีย ถ้ารู้ว่า แค่ให้เฮียคุยกับพี่รักชาติ เฮียก็หายป่วยแล้ว รู้อย่างนี้ ทำไปตั้งนานแล้วล่ะ
“ถ้าลื้อกินไม่หมด จนอั๊วต้องเอาตะเกียบยัดปาก เหมือนเวลาที่ลื้อกินข้าวไม่หมดล่ะก็ ลื้อโดนดีแน่รักชาติ”
ก๋วยยังคงนั่งอมยิ้ม เมื่อได้ยินเสียงของคนที่ตอบกลับมา จนทำให้หัวเราะออกมาได้
“กลัวตายเลยเฮีย......ก็เฮียอยากทำกับข้าวอร่อยทำไมล่ะ ผมก็กินช้าน่ะสิ ถ้ากินเร็ว ของอร่อยก็หมดเร็ว ไม่เอาหรอก อยากกินข้าวที่เฮียทำเยอะ ๆ แบบไม่ต้องกลัวหมดน่ะ ได้หรือเปล่าล่ะเฮีย”
TBC….
-----------------------------------------------------------------------------------------
เจอกันเดือนกันยา :a4:
-
มาต่อแล้วนา ใครแอบอ่านยังไม่แสดงตัว โผล่มาเดี๋ยวนี้นะ o12 :m16: ไม่โผล่ปิดร้านจริงๆด้วย :angry2:
:laugh: :a1:
เจอกันเดือนกันยา :a4:
มาแล้ว
ไม่เห็นต้องโหดเลยคุณพี่
ก้อบอกว่าเห็นตาทอม
ก็เหมือนเห็นเบ็ตไง
เพราะเข้าทู้นี้ตามหลังตาทอมตลอด
กร๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
แล้วไอ้เจอกันเดือนกันยานี่
โห...จะหนีไปไหนนานขนาดนั้นอ่ะ :sad2:
-
เจอกันเดือนกันยา :a4:
:o10:
มาแล้ว
ไม่เห็นต้องโหดเลยคุณพี่
ก้อบอกว่าเห็นตาทอม
ก็เหมือนเห็นเบ็ตไง
เพราะเข้าทู้นี้ตามหลังตาทอมตลอด
กร๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
แล้วไอ้เจอกันเดือนกันยานี่
โห...จะหนีไปไหนนานขนาดนั้นอ่ะ :sad2:
:m11:
-
อะไร ยังไง มาเดือน กันยา เลยหรอ :sad2: :a6:
-
เดือนกันยาเลยเหรอ งั้นก็มาม่ารอไปก่อนก็แล้วกัน
-
ดะ...เดือนกันยา!??????????????????????????????? :sad2: :sad2: :sad2:
-
:m29:ซึ้ง อ่ะ
เดือนกันยาเลยเหรอ
แล้ว จะพยายาม อยู่รออ่านครับ
เฮ้อ ..... อิจฉาจัง คนมีความรักได้เนี่ย
-
นานเกินไป :m15: :m15: :m15:
-
:o12: กันยาเลยเหรอ
ยังไงก็จารอ o7
-
เดือนกันยา.....น้ำตาซึม :m16: :m8: :sad5: :เศร้า1: :o12: :o12:
พี่ BABY_CHICK ทำไงกันดี ๆๆๆ
-
กันยา ไม่จริงใช่มั้ยยยย o7
:sad2: กันยา กันยา กันยา ฮือฮือ
-
:o เหว่ออ... คนเขียนมาโหดจริง จะหลบไปฮันนีมูนกะใครที่ไหนหรอคร้าบบบบ
-
โหยย...น่ารักมากมายเยยอ่า...อิอิ ชอบๆค้าบบ
-
ไม่ได้มาร้านก๋วยเตี๋ยวซะนาน คิดถึงเฮียจังเลย
ไดข่าวว่าจะปิดร้านแล้วเหรอ
-
เจอกันเดือนกันยา เฮียใจร้ายที่สุด :sad2:
-
เดือนกันยา นานนะค่ะ :sad2:
ก็ยังจะรอต่อไป :o12:
-
o13 o13 o13
-
น้อง เพียว ครับ เราก็ ไปกินก๋วยเตี๋ยว กันไปพลางๆละกัน
อีกเป็นเดือน เราหาไร ทะหนุกๆ ดีกว่า 55 :o8: :o8: :o8:
-
เง้อ :m31: :m31:
-
:m31: :m31: :m31: :m31:ทำไมถึงทำกันแบบนี้อะ เดือนกันยาเนี้ยนะ :m31: :m31: :m31:
-
เดือน กันยา...
:a5: :a5: :a5: :a5:
-
:mc1: :mc1: :mc1:
:m9: :m9: :m9:
:m7: :m7: :m7:
:m27: :m27: :m27:
:m19: :m19: :m19:
o22 o22 o22
:o10: :o10: :o10:
:amen: :amen: :amen:
:music: :music: :music:
-
คนแต่งกวน ม๊ากกกกกกกก
ก๊ากๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ อย่าจบเร็วได้ม๊ายยยยยยยยยยยยยยยยยยย ขอตอนสวีท ด้วยยยยยยยยยยยยยยยยยย
ไม่งั้นมีกด - อารายอ๊าาาาาาา อยากได้อ๊าาาาาาาา เอาตอนสวีท มาเน้อออออออออออออ
รอตอนต่อไป จาได้เห็นผู้ชาย 2 คนยิ้ม หรือป่าวววววว o12
-
รักเกิดที่ร้านก๋วยเตี๋ยว ตอน อย่าพูดเลย
“อะไร ลื้อเป็นอะไร มองอยู่นั่น กินเข้าไปเหอะน่ะ เร็ว ๆ กินเร็ว เอ้า”
ตะเกียบที่วางไว้ในชาม เปลี่ยนมาอยู่ในมือของก๋วย ที่หยิบตะเกียบขึ้นและคีบลูกชิ้นปลา
เตรียมป้อนให้คนที่นั่งยิ้มอยู่ฝั่งตรงข้าม รักชาติอ้าปากรับและเคี้ยวกินอย่างเอร็ดอร่อย
แต่ดวงตาคมยังจ้องหน้าของคนที่เอาตะเกียบยัดเยียดใส่มือให้ และยังไม่ยอมหุบยิ้ม
จนคนทำก๋วยเตี๋ยวให้ ต้องเอื้อมมือไปดึงแก้ม คนที่ไม่ยอมหุบยิ้มเล่น ด้วยความหมั่นเขี้ยว
“โอ้ย เจ็บ โห่โว้ย คนอุตส่าห์ถ่อมา แทนที่จะพูดด้วยดี ๆ ไม่เคยมีเลยเนอะ”
ถึงแม้ปากจะบ่นแต่หน้าไม่ยอมหุบยิ้ม
รักชาติยังคงยิ้ม จนตี๋หน้าโหด ต้องพยายามกลั้นรอยยิ้มของตัวเองเอาไว้บ้าง
ก็ดีใจที่ได้เห็นหน้าลื้อนะรักชาติ
มากด้วย แต่เห็นผอมลงแบบนี้ ชักจะไม่ค่อยชอบแล้ว
ก๋วย พยายามทำหน้าให้เคร่งขรึมเข้าไว้ แต่ดวงตาเรียวรีกลับมีแววของความดีใจอย่างเห็นได้ชัด
“กินเร็ว นั่งยิ้มอยู่นั่น เดี๋ยวเอาตะเกียบยัดปากเลยนะรักชาติ พูดไม่ฟังแบบนี้เนี่ย”
ยิ่งพูดยิ่งว่า รักชาติยิ่ง ทำตาโตใส่ แกล้งทำหน้าทะเล้น จนก๋วยต้องทำหน้าดุใส่จริง ๆ นั่นแหละ ถึงได้หยิบตะเกียบคีบเส้นก๋วยเตี๋ยวใส่ปาก โดยมี่คนทำให้กิน นั่งมองอยู่ฝั่งตรงข้าม
“ผอมไปนะ ไปไม่ถึงเดือน แขนเล็กนิดเดียวแล้ว แถวนั้นของกินไม่อร่อยหรือยังไง ถึงได้ไม่อยากกิน อย่าให้ต้องตามไปป้อนข้าวเหมือนเด็ก ๆ สิ ไม่อายเพื่อนบ้างหรือไง”
ก๋วยนั่งมองข้อมือของรักชาติแล้วก็จับขึ้นมาพลิกดู ผอมลงจริง ๆ นั่นแหละ ข้อมือเล็กขนาดนี้แล้ว จะให้ทำยังไงกับรักชาติดี
“ว่าแต่ผม เฮียก็ผอมลงไปเยอะเหมือนกันแหละ ตรอมใจคิดถึงเด็กโง่เหรอเฮีย”
เป็นคำพูดหยอกล้อที่ทำให้ก๋วยถึงกับสะดุ้ง นัยน์ตาเรียวรี รีบหรุบสายตาลงต่ำ หันหน้ามองไปทางอื่น จนรักชาติสังเกตเห็น
“ปากเสีย พูดอะไรของลื้อ กิน กินเข้าไปได้แล้ว เร็ว อย่าให้ต้องพูดมาก” เพราะท่าทางลุกลี้ลุกลนและคำพูดที่เหมือนไม่ใส่ใจ ทำให้รักชาติ ก้มหน้าลง ภายในใจไหววูบลง เพราะความรู้สึกน้อยใจ
ผมไม่ได้สำคัญขนาดที่เฮียต้องมาคิดถึงหรอก มาให้เฮียลำบากด้วย อุตส่าห์รีบอาบน้ำแต่งตัวมาหา นั่งรถมาก็ตั้งไกลแต่เฮีย ก็บ่น แล้วก็ว่า ไม่เห็นจะพูดด้วยดี ๆ เลยสักคำ
ใบหน้าที่ยิ้ม ๆ หุบยิ้มกะทันหัน และ ใช้ตะเกียบคีบเส้นก๋วยเตี๋ยวกินอย่างรวดเร็ว ทั้งผักบุ้ง และลูกชิ้นปลา
ถูกคีบกิน จนหมดชาม และรักชาติคว้ากระเป๋าสตางค์ออกมาวางเงินให้บนโต๊ะ
“เท่าไหร่ล่ะ วันนี้มากินคนเดียว เฮียคงเสียค่าทำก๋วยเตี๋ยวให้ผมกินเยอะเลย ต้องมาทำให้ผมกินคนเดียวแบบนี้ ก็คงลำบากใจ ต่อไปนะ ผมก็คงไม่มาแล้วแหละ มาทีไรเฮียก็ด่าทุกที ไม่รู้จะมาทำไม อยู่หอเพื่อน จะกินไม่กิน ก็ไม่มีใครว่าอะไรด้วย แต่อยู่ใกล้ ๆ เฮียทีไร เฮียก็ว่าผมทุกที เนี่ย กินหมดชามแล้ว กินเร็ว ๆ อย่างที่เฮียให้กินแล้ว”
รักชาติหน้างอ พูดออกไปด้วยความโมโห แล้วก็นั่งก้มหน้าเงียบ ๆ ขบริมฝีปากตัวเองแน่น
ก๋วยเองก็นิ่งเงียบไปเช่นกัน
ด่ามาก ๆ บ่นมาก ๆ ลื้อก็เลยรำคาญ ที่จริงคงไม่ได้อยากมา แต่จำใจมา ที่ลื้อมาที่นี่ เพราะว่าลื้อจำใจมาใช่มั้ย
“งั้นเหรอ อั๊วน่ารำคาญอย่างที่ลื้อว่าจริง ๆ ใช่มั้ย งั้นลื้อก็ไม่ต้องมาสิ ถ้ามาแล้วก็รู้ว่าอั๊วต้องบ่นอยู่ดี แล้วลื้อยังจะมาทำไม คราวหน้าลื้อก็ไม่ต้องมา ถ้ามาแล้ว อึดอัดใจ รำคาญใจ ก็อย่า.....อย่า....อย่า..มาที่นี่อีก”
น้ำเสียงที่ขาดหายไปในตอนท้าย ความรู้สึกของก๋วยที่มีแต่ความดีใจ กลับกลายเป็น หม่นหมอง
ต่างฝ่ายต่างนิ่งเงียบไป
รักชาติโมโหปนความน้อยใจ
แต่ก๋วย....เสียใจ
“ผมนะ......อาบน้ำ...แต่งตัวแป๊บเดียวเอง.....แล้วก็โบกแท็กซี่มา...ผม...อยากมาหาเฮียนะ....มาหาตั้งหลายครั้งแล้ว...แต่ไม่เจอ...แล้วพอเจอ..เฮียก็พูดแบบนี้กับผม...เฮียก็ว่าผม...เฮียก็ด่าผม....แล้ว....เฮียก็....เฮียก็……..”
รักชาติพยายามข่มความรู้สึกน้อยใจ เสียใจของตัวเองเอาไว้ แต่กลับทนแทบไม่ได้
เมื่อก่อนไม่เคยร้องไห้ต่อหน้าใคร และก็บอกตัวเองเอาไว้ ว่าจะไม่ยอมร้องไห้ต่อหน้าก๋วยเด็ดขาด
รักชาติเงยหน้าขึ้น ให้หยดน้ำตาไหลกลับ แล้วลุกพรวดพราดขึ้นยืน ไม่สนใจอีกแล้ว ว่าคนตรงหน้าจะมองตัวเองยังไง
ก็ผมคิดถึงเฮีย.........ผมมาหาเพราะว่าผมคิดถึง..........แต่แค่ขอให้เฮียคิดถึงผมบ้าง เฮียก็ไม่ยอมพูด
"คราวหน้าผมไม่มาอีกแล้วแหละ.....ก็เฮียไม่คิดถึงผมนี่....ผมมาก็เป็นภาระเฮียด้วย...ถ้ารู้อย่างนี้ผมไม่มาก็ดีแล้วใช่มั้ยล่ะ.....ผมมันโง่เองที่คิดถึงเฮีย ถ่อมาหาเฮียมาให้เฮียด่า แล้วเฮียก็ด่าผมจริง ๆ ด้วย งั้นผมก็กลับแล้ว ไม่รู้ว่าจะเสือกบ้าถ่อมาทำไม”
---------------------------------------------------------------------------------------------
อัพแค่นี้พอและ :oni1:
เบื่อก๋วยเตี๋ยวแล้ว ไปเซเว่นซื้อ โจ๊กปลาบึก กับน้ำแตงโมกินดีกว่า :laugh: :oni1:
-
:a11:
-
ง่า...เศร้ามากมาย...ความน้อยใจมากมาย...
ปล.1 แถมยังค้างอีกด้วยอ่าค้าบบ...งิงิ
ปล.2 จะรอติดตามอยู่เรื่อยๆนะค้าบบ...^^
-
โอ๊ยยยยยยยยย
ทำไมมันเป็นอย่างนี้ล่ะ
เจอกันทั้งที
:serius2: :serius2:
-
เมื่อไหร่จะเข้าใจกัน เมื่อไหร่จะเปิดหัวใจให้กัน
เมื่อไหร่จะมองเห็นกัน อะไรที่เป็นตัวกั้นหัวใจ
ฉันและเธอก็รู้จัก รู้จักคำว่าห่วงใย
บางสิ่งที่มืดครึ้มไป อะไรที่เราข้ามผ่าน
หัวใจที่ไม่อาจ..จะคิดไปไกล
มองสิ่งที่เอื้อมมือเข้าไป หัวใจเราอยู่ใกล้กัน.......
ลั้นลันลา........ จะรอคอยตอนต่อไปค้า
-
เง้อ
ทำไมเป็นงี้ละ ต่างคนต่างคิดถึงกัน
-
คุณคนเขียนคับ มาเซอร์ไพรกันผมล่ะชอบจริง ๆ
แต่ว่า..เซอร์ไพรกันยาว ๆ หน่อยก็ดีน่ะ
หรือว่าหลายๆตอนก็ได้
น่ะน่ะ เอิ้ก ๆๆๆๆ
-
เฮียก๋วย พูดออกไปเลยว่าคิดถึงรักชาติ อย่าเก็กนานนนน
กิสสสสสสส พี่BEta-K ใจร้ายยยย :serius2:
มาทั้งทีอัพแค่นี้ :o12:
แต่ยังดีกว่าเดือนกันยา o7
ขอบคุณค่ะที่มาอัพ
รอต่อไป :a12:
-
ชอบค้างอย่างนี้ทุกทีซิน่า
แช่งให้เวลส xxx กันค้างมั้งคอยดู :laugh: :laugh: :laugh:
-
ให้มันได้อย่างงี้ทุกทีสิน่า :laugh:
-
เฮียอย่าเก๊กท่าให้มากเลยแอบหมั่นไส้แล้วนะ
:angry2: :angry2: :angry2:
-
อ๊ากกกก
ไม่ต้องมาอ้างเลยค้าบบบบบ
ทั้งร้านก๋วยเตี๋ยว เซเว่น โจ๊กปลาบึก กับน้ำแตงโม มาอัพกันให้หมดเลยน้า~!!!!!!!!!!!!!!!!
-
อันนี้ เข้า เค้า ละครช่อง 5 ละ อิ อิ
งอนไม่มีที่สิ้นสุด 55 บอกไปเลยว่ารัก ดิ
จะได้มีฉาก หวานๆ แบบช่องอื่นเขามั่ง :L2: :L2:
-
:m31: :m31:
-
คู่นี้นี่แหละน๊า ไม่เปิดใจกันซะที
เฮ้อ ขอให้ถ้าเปิดแล้ว เอาหวานนนนแบบน้ำตาลหยดแหมะๆเลยนะ เท็น
-
:m32:
-
มานค้างงงงงงงงงงงงงงงง
-
:m30: :m30: :m30: อะไรกันอะกาแฟยังไม่หมดแก้วเลยหมดแล้วอะเง้ออออออออออออออออออออออออออออออ
ค้างอีกตะหากเง้ออออออ :a6: :a6:
-
เฮียมัวแต่ลีลาวดี :m16:
-
: :serius2: :serius2: :serius2: :serius2: :serius2::
-
: :serius2: :serius2: :serius2: :serius2: :serius2::
^
^
^
มาจิ้ม เพราะคิดเถิง 55
เปลี่ยนเหอะ ไอ้ตัว นี้อ่ะ เห็นหลายเรื่อง ละ อิ อิ
-
เครียดเลย
ปากไม่ตรงกับใจเลยนะเฮีย
-
อ๊ากกกก
ไม่ต้องมาอ้างเลยค้าบบบบบ
ทั้งร้านก๋วยเตี๋ยว เซเว่น โจ๊กปลาบึก กับน้ำแตงโม มาอัพกันให้หมดเลยน้า~!!!!!!!!!!!!!!!!
:o8: :o8: :o8: เดี๋ยวรอเฮียเค้ากลับมาเปิดร้านก่อนนะแล้วจะตามมาเช่าที่หน้าร้านขายโจ๊กปลาบึกกับน้ำแตงโมปั่นใกล้ๆ
-
:m32:
-
:L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2:
อ่าครับผม ทำไมเป็นแบบนี้ไปได้ครับ
แต่ก็รักกันแล้วครับ อิอิ
แล้วเป็นแฟนกันเร็วๆนะครับ
:L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2:
-
ค้างแล้วค้าบบบบ :serius2:
เฮียทำงี๊ทำไมอ่ะ รักชาติจับเฮียกดเลย!!! :m31: :m31:
-
โอ้ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย แม่เจ้าาาาาาาา กามลังสนุกเล้ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
ม๊ายๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ มาต่อด่้วนๆๆๆๆ มิงั้นมีฃ่างงง :serius2:
อย่าเพิ่งจบเน้อออ ขอร้องๆๆๆ อยากอ่านตอนหวานๆๆๆ อ่าา o7
-
ง่ะ อ่านรวดเดียวจบตั้งแต่เมื่อคืน..
เป็นเรื่องที่ชอบมากเลยนะเนี่ย.... มาต่อเร็วๆนะคับ...
-
รอ...ร้อ...ร๊อ...ต่อปายยค้าบบบ...งิงิ
-
อืม :oni1:
-
:m32: :m32: :m32:
-
เมื่อไหร่ หัวใจจะตรงกานนนนนนน
ฮิ้วววววว
-
เฮีย ๆๆๆ เปิดร้านซักทีเหอะ
พี่รักชาติมารอกินก๋วยเตี๋ยวหลายวันแล้ว เค้าโทรมาบอกให้ฝากบอกด้วย o3
-
^
^
^
^
^
แค่มาจิ้ม
-
^
^
^
^
^
เพียวก็มาจิ้ม o3 o3
-
อ่านรวดเดียวเลย อิอิ
ชอบเรื่องของคุณaoikyosuke มาก o13
รอเฮียก๋วยกับรักชาตินะค่ะ
:pig4:คนโพสค่ะ:L2:
-
:m22: :a12:
-
:m22:
:เฮ้อ:
o7
:o10:
o11
o16
-
^
^
^
^
ตาคนนี้เป็นอะไรเหรอ
มาแอบดูร้านก๋วยเตี๋ยว ขายดีจริงๆเลยนะ :m4:
-
^
^
^
:m14: :m14: :m14:
-
รอ ๆๆๆ ๆ ๆๆ รอจนก่าจะมาสู้ ๆ
-
เพิ่งได้อ่านเรื่องนี้ครั้งแรก
แต่สนุกมากๆเลยค่ะ
เราอ่านรวดเดียวจนถึงตอนล่าสุดเลย
อ่านไปยิ้มไป มีความสุขมากๆ ..นั่งยิ้มคนเดียวเหมือนคนบ้าเข้าไปทุกที :m29: ฮ่าๆๆ
ขอบคุณที่แต่งเรื่องน่ารักๆอย่างนี้มาให้อ่านนะคะ :o8:
ปล. รอตอนต่อไปด้วยใจจดจ่อ สู้ๆนะคะ :m4:
-
ก
-
รอ...ร้อ...ร๊อ...ต่อปายยค้าบบบ...งิงิ
-
คิดถึงเฮียก๋วย.. :sad2:
-
อ้าว อ้าว อ้าว
ยังไม่มาต่อนิยายอีก
ไม่ยอมดูแลกระทู้ตัวเองเลย
หล่นไปอยู่เกือบท้าย ๆ แล้ว
เจ้าของกระทู้นี่จอมกั๊กจริง ๆ เลย
ไม่ไหว ไม่ไหว o16 o16
:m14: :m14: :m14:
-
สวัสดีค่ะ
เป็นคนอ่านน้องใหม่ เพิ่งมาอ่านเรื่องนี้
:o12: ทำไมอ่า รักกันแล้วอ่ะ เเต่ค้างคา
มาต่อนะคะ ใจจะขาดเเล้วค่ะ
น่ารักมากมายเลย ชอบมากกกกกกก
แต่งได้บีบหัวใจหนูมากเลยอ่ะ อ่านไปอินไป
จะมารอเรื่อยๆนะคะ o13
-
กันยาแล้ววววววววววววววววว
ยังไม่ต่ออีก
:m13: :m13: :m13:
-
ไปเปิดโรงงานผลิตเส้นก๋วยเตี๋ยวอยู่รึปล่าวคับเนียะ :m12: เลยไม่มาเปิดร้านสักที :laugh:
-
:m9:
:m9:
:m9:
:o10:
:o10:
:o10:
o11
o11
o11
o16
o16
o16
:mc1:
:mc1:
:mc1:
-
^
^
^
ตามมาจิ้มรีบน
-
คนโพสต์หายไปไหนฟะ?
-
:sad2: :sad2: :sad2:กันแว้วววววน๊าไม่มาสักทีใจร้ายยยยยย :o12: :o12: :o12:
-
มาต่อแล้วนะ เชิญสนุกสุขสันต์กับการอ่านต่อปายยย
---------------------------------------------------------------------------------------
น้ำเสียงที่แสดงให้เห็นว่าน้อยใจ ร่างที่กำลังก้าวเดินหนี ทำให้ตี๋หน้าโหด ต้องรีบลุกขึ้นยืนและคว้าข้อมือของรักชาติเอาไว้
รั้งเอาไว้ ไม่อยากให้ไป ยิ่งดึงแขนไม่ให้ไป รักชาติยิ่งจะไป เป็นแบบนี้ ยิ่งบังคับ ก็ยิ่งหนี ยิ่งบังคับก็ยิ่งไม่เชื่อ
จนต้องขยับเข้าไปใกล้ ๆ และกอดเอาไว้ เพียงเท่านั้นรักชาติก็หยุดนิ่ง
หยุดยืนเงียบ ๆ แต่ยกหลังมือขึ้นปาดน้ำตาที่ทำท่าจะหลั่งริน ให้ออกจากหน่วยตา
“เด็กโง่เอ้ย.....จะให้เฮียพูดได้ยังไงว่าคิดถึงลื้อ.....เฮียจะพูดได้ยังไงกัน ในเมื่อสิ่งที่เฮียเป็นอยู่ทุกวัน มันมากเกินคำว่าคิดถึงไปแล้ว....แล้วดูซิว่ารักชาติพูดยังไงกับเฮีย.....รักชาติบอกเฮียว่า...เฮียน่ารำคาญ เฮียชอบบ่น แล้วอย่างเฮียจะกล้าพูดเหรอ......ลื้อชอบยั่วให้โมโหอยู่เรื่อย .... พอคิดจะพูดขึ้นมาทีไร ก็กลายเป็นเฮียบ่นลื้อทุกที
เฮียขอโทษนะ......รักชาติ...โกรธเฮียมากมั้ย”
น้ำเสียงทุ้มนุ่มอ่อนโยน ความอบอุ่นจากอ้อมแขน ที่ได้รับ ทำให้รักชาติ ที่กำลังโกรธ มีรอยยิ้มออกมาได้
แต่ยังเล่นแง่ไม่เลิก นิสัยชอบแกล้ง ชอบยั่วให้โมโห ทำยังไงก็ไม่ยอมหาย
“เฮีย กอดอยู่นั่นแหละ อึดอัดชะมัด รำคาญ เฮียคิดล่ะสิ ว่าจะรัดผมให้กระดูกแตกตาย ผมรู้หรอก โธ่ นึกว่าผมไม่รู้ล่ะสิ”
จากที่เคยทะเลาะกัน กลับกลายเป็นหยอกล้อกัน ก๋วยหัวเราะเสียงเบา และยังคงไม่ยอมปล่อยให้คนปากกล้าช่างพูดหลุดออกจากอ้อมแขนไปได้ แถมยังแกล้งกอดให้แน่นขึ้นอีก จนรักชาติถึงกับร้องโวยวาย
“โอ้ยยยยยยยยยยย เจ็บจริงแล้วเฮียคราวนี้...คนอะไรวะ ชอบว่า แถมยังใจร้ายใจดำอีก โธ่โว้ย”
รักชาติโวยวายไม่เลิก และดิ้นรนออกจากอ้อมแขนของคนกอดแต่ยิ่งดิ้น ยิ่งโดนกอดแน่น
“รัดให้ตาย รัดให้ตาย....ชอบดื้อ...บอกให้กินข้าวไม่ค่อยกิน รัดให้ตาย.......”
เลยกลายเป็นการเล่นกัน รักชาติพยายามแกะ แต่ก๋วยพยายามกอด เลยสู้แรงกันไปอย่างนั้น
“เฮีย ดูถูก เดี๋ยวเฮียเจ็บหรอก เคยเจ็บมั้ย เดี๋ยวเฮียเจ็บแน่”
รักชาติดิ้นรนและพยายามใช้มือดึงแขนของคนกอดออกให้ได้ แต่ก็ไม่ได้สักที ยิ่งพยายามยิ่งถูกรัด
สุดท้ายเลยต้องใช้วิธีสุดท้าย
“โอ้ยยยยยยยยยยยย หิวข้าว หิว หิว หิว หิว จะตายแล้ว ฮื่อ”
เพราะว่าร้องว่าหิว เพราะว่าทำท่างอแง ก๋วยเลยต้องรีบปล่อยให้คนในอ้อมแขนเป็นอิสระ แต่พอปล่อย จริง ๆรักชาติกลับหัวเราะร่า เตรียมตั้งการ์ดเพื่อชก แต่ช้ากว่าตี๋หน้าโหด ที่รุกไล่เร็วกว่า
คว้าร่างคนที่เตรียมออกหมัด ดึงเข้ามากอดเอาไว้แน่น ก่อนจะก้มลงมาหา จนทำให้รักชาติตาเหลือกรีบยกมือขึ้นปิดหูของตัวเองเอาไว้ หลับตาแน่น
เฮียจะเป่าหูอีกแล้ว โธ่โว้ย แพ้อีกแล้ว
ก๋วยเห็นคนในอ้อมแขน กลัวขนาดนั้น ยิ่งนึกขำ ลื้อกลัวขนาดนั้นเชียว
อะไรของลื้อนักหนา กะอีแค่เป่าหูนิดเดียวเอง
...............................................
:oni1:
-
ขอบคุณนะคะ คุณ BEta-K
-
มานิดเดียวเอง ป๋มยังไม่หายคิดถุงเลยยยยยย :m13:
-
เย้ๆๆๆ...มาต่อแย้วว... :oni2: :oni2: :oni2:
ปล. จะรออ่านต่อปายยนะค้าบบ...^^
-
ร้ายก๋วยเตี๋ยวเปิดแล้ว
-
คิดถึงจังเลย.......ยิ่งมาต่อยิ่งอยากอ่านต่อ เฮ้อ :bye2:
-
(http://i239.photobucket.com/albums/ff173/love_u_ja/web/12thaiboy-1.jpg) (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=5905.0)
คลิ๊กที่รูปโปสเตอร์เพื่อเข้าสู่กระทู้
-
o7
-
^
^
^
ตามมาจิ้มรีบน
-
:m30: :m30: :m30:มานิดเดียวเองอ่า ขอเพิ่มอีกได้มะครับนะนะนะนะนะนะ
-
เย้ๆ มาต่อแล้ว :a2:
เฮียก๋วยกะรักชาติ ยังน่ารักเหมือนเดิม :m1:
:pig4:
ปล.นานๆ มาทีขอยาวๆ หน่อยได้มั้ยอ่ะค่ะ ไม่งั้น สั้นๆ แต่บ่อยๆ ได้ม้ายยย :m13:
-
:a6:พี่ครับหายไปเดือนกว่ามาแค่เนี้ยเหรอ :a6:
-
ชอบเรื่องนี้มากครับ แต่ยังไม่ได้เม้นต์เลย
กราบอภัย :m15:
เฮียก๋วยกับรักชาติน่ารักมากๆ
แต่เห็นความถี่ของการอัพแล้วมันเศร้าใจ :o12:
มาทีก็สั้นซะ แควนๆลงแดงตาย ฮืออ
เป็นกำลังใจให้ครับ และรอตอนต่อไปปป
-
หายๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
-
ชอบอ่ะ..เป็นเรื่องแรกที่ติดที่บอร์ดนี้นะคับ.. มาต่อไวไวน้า...
-
อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก มากินก๋วยเตี๋ยว
แต่ทำไมก๋วยเตี๋ยวได้น้อยจัง
รู้แล้ว แสดงว่าเฮียขายก๋วยเตี๋ยวเรือแน่เรย ถึงได้น้อย :laugh:
-
^
^
^
^
ไม่เจอกันนานนะ มากินก๋วยเตี๋ยวเหรอ
ที่ได้น้อยเพราะน้ำมันแพง
เลยต้องลดปริมาณ ราคาเท่าเดิมครับ
รีบมาต่อนะ คิดเถิง อ่ะ
-
:t3:
-
แงะ...
สั้นจังโรยหง่า
o12 o12
-
:a2: :a4: :a1: .. o13
-
:o :o :o :o :o มันช่างเป็นการตอกย้ำความเล็ก...และสั้นของคนลงจริงๆ
:oni1: :oni1: :oni1: :oni1: ไปหายาวๆ ดีกว่า :oni1: :oni1: :oni1: :oni1: :oni1:
-
มาต่ออีกนิดน่ะ แล้วเจอกันเดือนตุลา :a1: :oni1: :oni1:
----------------------------------------------------------------------------------------
รีมฝีปากที่ขบแน่น ของรักชาติ กลายเป็นจุดดึงสายตามากกว่า น่าลิ้มลองมากกว่า น่ากลั่นแกล้งมากกว่า
ไม่รู้ว่าเพราะอะไร ถึงได้ก้มลงแตะสัมผัสริมฝีปากของคนที่ยังไม่ยอมลืมตา
แตะด้วยความรู้สึกอยากหยอกล้อ แตะสัมผัสเบา ๆ แล้วผละออก ห่าง ก่อนจะอมยิ้มชอบใจ ที่คนในอ้อมแขนปรือตาตื่นขึ้น และจ้องมองใบหน้าของก๋วยด้วยความตกใจ
มือที่อุดหูลดลงและกำแน่นอยู่ระหว่างอก
เฮีย ทำอะไรวะ......
จูบเหรอ......
จะ จะ จูบ....เหรอ
“เฮียยยยยยยยยยยยย จูบผมทำไมอ่ะ........อื้อ”
ก๋วยเองก็ตกใจไม่แพ้กัน ปล่อยให้คนในอ้อมแขนออกห่าง ด้วยความตกใจ นัยน์ตาเรียวรี เบือนหน้าหนีไปอีกทาง ไม่รู้จะทำยังไงต่อไป
ไม่ต่างอะไรกับรักชาติ ที่ยกมือขึ้นเช็ดที่ริมฝีปากของตัวเอง และก้มหน้าก้มตา ไม่ยอมเงยหน้าขึ้นมองคนที่ยืนอยู่ตรงหน้า
ห๊า......แล้วทำไมใจมันเต้นงี้วะ ไอ้รัก แค่ แค่ แตะ นิดเดียว
“เฮีย ผม กะ กะ กลับแล้วนะ...กะ..กะ...กะ..กลับก่อน”
รักชาติพูดจาแทบไม่เป็นภาษา ทำท่าจะเดินหนีออกจากร้าน แต่ก๋วยรีบคว้าแขนเอาไว้ และเลื่อนมือลงไปกุมมือของรักชาติเอาไว้แน่น ไม่ยอมปล่อย
“กินก๋วยเตี๋ยวยังไม่หมดเลย จะกลับได้ยังไง”
ก๋วยตัดสินใจพูดออกไป และคนที่ยืนนิ่งเงียบ ก็เดินตามมานั่งลงที่เก้าอี้ พร้อมกับที่ก๋วยไม่ยอมปล่อยมือของรักชาติแต่ยังกุมไว้แน่นอยู่แบบนั้น และหรุบสายตาลง
“หิวมั้ย”
รักชาติส่ายหน้าไม่ตอบคำถามเป็นคำพูดออกมา สักคำ ก้มหน้านิ่ง ใจเต้นระทึก แม้แต่มือก็ยังเย็นเฉียบ แทบเป็นน้ำแข็ง
“เหนื่อยหรือเปล่า....ง่วงนอนหรือเปล่า”
รักชาติยังคงส่ายหน้า และขบริมฝีปากตัวเองแน่น ไม่รู้ว่าจะเงยหน้าขึ้นมาคุยยังไง ในเมื่อตอนนี้ไม่กล้าสบตากับก๋วยเลย แม้แต่หน้าก็ยังไม่กล้ามอง
“รักชาติคิดถึงเฮียเหรอ....เฮียก็คิดถึงรักชาติเหมือนกัน........แหละ.....นะ”
ไม่มีการตอบรับ หรือมีคำพูดใด ๆ อีก นอกจากความนิ่งเงียบ
ก๋วยอมยิ้มเล็ก ๆ เมื่อพูดคำพูดนี้ออกมา
แต่รักชาตินั่งก้มหน้านิ่ง ๆ หุบยิ้มเอาไว้ไม่ได้
เฮียเล่นอะไรของเฮียวะ จับมือซะแน่นเลย แล้วพูดอะไรของเฮียวะนั่น ฟังไม่เห็นรู้เรื่องเลย
คิดถึงอะไรวะ...............ไม่เห็นเข้าใจเลยสักนิด
บอกว่าคิดถึงได้ยังไง......พอมาพูดแบบนี้ แล้วใครจะทำตัวถูกกันล่ะ
ถ้าเฮียพูดแบบนี้บ่อย ๆ ผมจะทำยังไง
เฮียก๋วย ผมไม่คิดถึงเฮียแล้วโว้ย
ใจเต้นไม่เป็นส่ำแล้วเนี่ย เฮียบ้า
TBC…..
-
:a5: :a5: :a5:
-
:a5: มานิดเดียวอีกแล้วอ่ะ รอบหน้าขอแบบยาวๆนะคับ :m13:
-
โอ้..โห...คุณน้องขา
นี่ก็แค่ต้นเดือน กันยา นะคะ ไหงไปไกลถึงตุลา เลยหล่ะจ๊ะ :a6:
ช่าง...ร้าย...เหลือ ... :t2:
-
ตอนแรกที่อ่านตอนนี้จบ :a5:
อ่านอีกรอบเจอ คำว่า เดือนตุลา :a6: :เตะ1: :a6:
รอตอนต่อ ไป นะค่ะ
:oni3:
-
เหอๆ...น่าติดตามมากมาย...อิอิ
ปล. ไว้จะเป็น เด็กดี รอเดือนตุลา มาต่อให้นะค้าบบ... :oni2: :oni2: :oni2:
-
ก๋วยเตี๋ยวถ้วยเด็กหรือเปล่า ทำไมถึงสั้นแบบนี้
หรือว่าคนเขียนทั้งสั้นและเล็ก อิอิ :t2:
-
ตุลา.!! :m30:
-
มานิสสสสสเดียวเองอะๆๆๆ :m15:
-
o12 ค้างอีกล่ะ มาเร็ว ๆ เน้ออออออ :oni3:
-
ม๊ายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย :serius2:
จาเอาตอนต่อปายยยยยยยยย :m16:
-
:oni3: :oni3: :oni3:
จงมาก่อนตุลาๆ
-
เฮียจะนิดเดียวเองอ่ะ :o
-
^
^
^
^
ไม่เจอกันนานนะ มากินก๋วยเตี๋ยวเหรอ
ที่ได้น้อยเพราะน้ำมันแพง
เลยต้องลดปริมาณ ราคาเท่าเดิมครับ
รีบมาต่อนะ คิดเถิง อ่ะ
ก็ร้านก๋วยเตี๋ยวไม่ค่อยเปิดอ่ะ เราเรยไม่ค่อยเจอกันเลย :t2:
-
เฮียจะปิดปรับปรุงร้านเหรอ ให้รอเดือนตุลา
:m16:
-
ตุลาเลย เอิ๊กกกกกก
:sad2: แล้วก็นอนรอต่อไป
-
เง้อ......ไรอ่ะ นิสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสเดียวเองอ่ะ
:a6: :a6:
-
:m9: :m9: :m9:
เอ เอ เอ แล้วช่วงก่อนถึงตุลาเนียะ
คนเอามาลงเอาเวลาไปทำอะไรหว่า
o3 o3 o3
-
อ่านไปอมยิ้มไป เฮียก๋วย น้องรัก อิอิ น่าร๊ากกกส์ :m1:
พอเจอ "ตุลา" ก็ :a5: แล้วต่อด้วย :sad2:
ถึงไงก็จะรออ่ะนะ ก็มันชอบเรื่องนี้อ่ะนะ :o12:
-
:o ฝากถึงคนโพส :a14:
:o12: กลับมาทำมั้ยชั้นลืมเธอไมหมดแล้ว :a14:
ปล่อยให้เค้ารอจนคิดว่าชาตินี้จะไม่เจอกันอีกแล้ว :sad4:
-
:m9: :m9: :m9:
-
เพิ่งเข้ามาอ่าน สนุกมากมายเลยนะ ชอบอ่ะ
รักชาติ ทำไมต้องชื่อนี้นะ นิสัยกวนดี น่ารัก
เฮียก็ก๋วยก็เก๊กซ้า จะเก๊กทำไม ใจกล้า หน้าด้านเหมือนรักชาติไปเลยดิ ฮาดี :t2:555555
-
อ่า ๆๆๆๆๆ
-
:m9:
-
:m9:
-
o11
-
o11
-
:fcuk:
-
มาอัพละ มีใครคิดถึงมั่งเนี่ยย
--------------------------------------------------------------------------------------------
รักเกิดที่ร้านก๋วยเตี๋ยว ตอน เด็กหรือผู้ใหญ่ก็เขินได้เหมือนกัน
รักชาติใช้ปลายเล็บจิกไปที่ผลส้ม และแบ่งออกเป็นชิ้นเล็ก ๆ ส่งเข้าปากเคี้ยวกินอย่างเอร็ดอร่อย หลังจากผ่านพ้นอาหารมื้อเย็นไปได้ไม่นาน
ทั้งที่ดวงตายังจ้องไปที่หน้าจอโทรทัศน์ แต่มือก็ยังส่งกลีบผลส้มใส่ปากให้คนที่นั่งอยู่ข้าง ๆ สลับกับการส่งเข้าปากของตัวเอง
"เฮีย ฮาว่ะ ไอ้เรื่องนี้ผมดูแล้ว แต่ดูอีกก็ยังตลก แต่ว่ามันจัดแสงไม่ค่อยดีนะ ผมว่า"
"บทภาพยนตร์ โดย รักชาติ" ก๋วยหันมาบอกคนที่ยังเป็นนักวิจารณ์บทภาพยนตร์อยู่ และรักชาติก็หันไปจ้องหน้าคนที่นั่งข้าง ๆ กลีบส้มที่กำลังจะเข้าปากของก๋วย เปลี่ยนมาอยู่ในปากของรักชาติแทน
"อ้าว นั่นของเฮียนะ ทำไมลื้อเอาไปง่าย ๆ อย่างนั้นล่ะ" ตี๋หน้าโหดอมยิ้ม เมื่อเห็นว่ารักชาติทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้ ตั้งหน้าตั้งตาส่งกลีบส้มเข้าปากของตัวเอง
"งอนแล้ว อะไรแค่นี้งอนเหรอ ลื้องอนเหรอ รักชาติ รักชาติ ลื้องอนเหรอ" ก๋วยเอ่ยถามซ้ำ ๆ แล้วก็เห็นว่ารักชาติยังคงเคี้ยวกลีบส้มโดยไม่ยอมพูดอะไรออกมาเลยสักคำ แม้จะถูกเรียกชื่อซ้ำ ๆ กันหลายครั้ง แต่ก็ยังแกล้งทำเป็นเฉยจนเมื่อก๋วยเป็นคนจัดการหยิบผลส้มไปปลอกเปลือกแล้วป้อนใส่ปากให้รักชาติ คนที่นั่งนิ่ง ๆ ทำทีเป็นสนใจกับรายการโทรทัศน์ ก็ยังคงไม่ยอมอ้าปากรับแต่โดยดี
"อ้าม เอ้า อ้าม ถ้าไม่ได้งอนต้องกิน อ้ามมมมม" เพียงเท่านั้น รักชาติก็หันมาทำตาขวางใส่ คนที่ป้อนกลีบส้มให้
ถึงจะทำหน้าดุ แต่ก็อมยิ้มน้อย ๆ ยิ่งพยายามจะทำหน้าโหด กลายเป็นการพยายามกลั้นเสียงหัวเราะของตัวเองสุดท้ายกลั้นไว้ไม่ไหว เลยต้องหลุดเสียงหัวเราะออกมา ต่างฝ่ายก็เลยต่างส่งยิ้มเล็ก ๆ ให้กัน
"กินเร็ว...เฮียป้อนเลยนะเนี่ย" การยัดเยียดส้มเป็นผลสำเร็จ เมื่อรักชาติยอมอ้าปากรับแต่โดยดี ทั้งที่ดวงตาคมยังจ้องมองใบหน้าของคนที่ป้อน ไม่ยอมกระพริบ
ต่างฝ่ายต่างแอบลอบยิ้ม รู้สึกเขินกับการทำเรื่องเล็ก ๆ น้อย ๆ ให้กัน ก็เลยต้องทำทีเป็นสนใจกับรายการโทรทัศน์แก้เขินกันไป
และไม่ได้พูดถึงเรื่องเมื่อช่วงบ่ายอีก
เรื่องที่ก๋วยขอให้รักชาติจูบให้นาน ๆ แล้วโดนรักชาติชูกำปั้น ใส่หน้า
สิ่งที่ตี๋หน้าโหดคิดก็คือ ดีแล้วที่คุยกันได้อย่างไม่เคอะเขิน เพราะถ้าเกิดต้องทำแบบจริง ๆ จัง ๆ ก็คงจะไม่เป็นอันทำอะไร
คงไม่กล้าคุยกันไปพักใหญ่ เพราะคงจะเขินจนทำอะไรไม่ถูก
"เฮียเมื่อยต้นคอ จะมีใครเห็นใจนวดให้หน่อยได้มั้ยเนี่ย" ก๋วยแกล้งพูดขอความช่วยเหลือ และกดปลายนิ้วที่ต้นคอของตัวเองไปมา เท่านั้น รักชาติก็รู้หน้าที่ของตัวเองทันที
"ใจดีก็ได้ ผมมันมือหนึ่ง ของชมรมเอาเป็นว่าผมจะเห็นใจเฮียสักครั้งยอมนวดไหล่ให้เฮียก็แล้วกันนะ"
---------------------------------------------------------------------------------------------
แค่นี้พอเนอะ จนกว่าโจ๊กปลาบึกจะอัพต่ออีกซัก 10 ตอน แล้วค่อยมาต่อ เหอๆ :a4:
-
โคตรคิดถึงที่สุดเลยอ่ะ แต่มาน้อยจังเลยอ่ะครับผม
-
จิ้มคนเขียนไม่ทัน
กำลังอยากกินก๋วยเตี๋ยวปลาพอดีเลย
-
เหอะๆๆๆๆๆ
มาแค่นี้ก็ยังดี ดีกว่าไม่มาเลยให้จิ้นเล่นๆ
คิดถึงพี่ก๋วยยยยยยย :man1:
-
มานิดเดียวเอง
ยังกินไม่อิ่มเลย :serius2:
-
รักกันซักที คูนี้
-
โหยยย...คิดถึงมากมายค้าบบ...^^
-
:m24:.....เสร็จโต๋ล่ะทีนี้
-
แค่นี้....
มาหยอดกันแค่นี้เองเหรอค้าบ :เตะ1:
รอตอนต่อไปนะ :t2: :pig4:
-
:m29:อีกสี่ปีมันจะจบมะครับ :laugh:
-
:t2: :t2: :t2:
-
มาอัพ ให้ คน อ่าน
ค้าง เล่นๆๆ
รึไงค่ะ
แสรดๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ :sad2:
-
ดีใจที่มาต่อ...
แต่..
.
.
.
:sad2:
สั้นสุดๆ เยย
-
รักชาติ เค้าคิดถึง
-
คิดถึงดิ รออ่านอยู่ นานๆๆมาที มาทีก็น้อยนะตัวเอง :เฮ้อ:
-
:เฮ้อ:
น้อย...
แต่ก็ยังดีกว่าไม่มาเน้ออออ :laugh:
-
รออ่านอยู่น๊า
มาต่อเร็ว ๆ ดิ่
:m13: :m13: :m13:
-
สงสัยจะอดอ่านเรื่องนี้ล่ะ
o7 o7 o7
-
ยางงเปงเด็กดีนั่งรออยู่นะค้าบบ...งิงิ
-
โวๆๆอ่านรวดเดียวจบเลยครับ หนุกดีรีบมาต่อน่ะคร้าบ
-
หลังจากเป็นนินจา :a4: อ่านอยู่นาน ก็ขอโพล่มาแสดงตัวด้วยคนคร้าบ :a11:
สนุกมากๆคร้าบ o13 รีบๆมาต่อนะคร้าบผม :m1:ไม่งั้นปลุกระดม ม๊อฟนะ เหอๆ :laugh:
-
ก๋วยเตี๋ยวอืดดดดดดดดดดดดดดดดด :m14:
:oni1:
-
มารอเฮียก๋วยกับรักชาติ
:t3:
-
มาลงชื่อรอเคอะ ก๋วยเตี๋ยวอร่อยๆ นี่ต้องรอนานหน่อยชิมิเคอะ :jul3:
-
:m32:
-
มาต่อแล้วว ขออภัยที่หายไปนาน เพื่อเป็นการขอโทษมาต่อให้แบบยาวๆ 2 ตอนรวดเลยนะก๊าบบ
o1
--------------------------------------------------------------------------------------------
ร่างที่นั่งเคียงข้างตี๋หน้าโหด ขึ้นไปนั่งอยู่บนเตียง และลงมือกดปลายนิ้วที่ต้นคอของคนที่ขยับกายเข้ามาใกล้ ๆ กับคนนวดมากขึ้น รู้สึกสบายอย่างบอกไม่ถูก เพราะฝีมือการนวดของรักชาติ
"เดี๋ยวนวดดี เฮียจะให้ตังค์กินหนม5บาทเลย"
ค่าจ้างคงมากเกินไป จนทำให้รักชาติต้องหัวเราะออกมาด้วยความขำ
"เฮีย 5 บาทนี่ยังไม่พอค่ารถเมล์เลยด้วยซ้ำ ให้ทั้งที 5 บาทเนี่ยนะ โคตรคุ้มเลยว่ะ"
เสียงหัวเราะเบา ๆ ของคนที่กดปลายนิ้วไปที่ต้นคอ ก่อนจะเคลื่อนไปที่ไหล่ ทำให้ก๋วยต้องเอียงคอไปตามจังหวะการกดปลายนิ้ว และหลับตาลง ใช้ได้จริง ๆ นั่นแหละ มือหนึ่งของชมรม เออ เข้าท่า เข้าท่าดีจริง ๆ เลยแบบนี้
"ให้ตั้ง 5 บาทไม่พอใจอีก ลื้ออยากได้อะไรล่ะ ถ้าไม่เหลือบ่ากว่าแรงเฮียจะหามาให้ แต่ถ้าเกิน 5 บาท เฮียคงไม่มีปัญญาหาให้ลื้อแน่ ๆ เลยรักชาติ"
คำถามเหมือนเป็นการเปิดช่องทาง รักชาติอมยิ้ม มือขยับไปตามแนวกระดูกสันหลังของคนที่นั่งนิ่ง ๆ ให้กดปลายนิ้วลงไป นิ่งคิดอยู่อึดใจเดียว แล้วก็เอ่ยบอกออกมา
"ไม่รู้ว่ามันเกิน 5 บาทหรือเปล่า แต่อยากได้ อะไรดี อยากให้เฮียทำข้าวให้กินทุกวันมั้ง แต่ไม่ดีว่ะ ทำให้กินทุกวันก็บ่นเรื่องผมกินข้าวช้าทุกวันอะดิ โห่ เซ็งตายเลยแบบนี้ ไม่ไหวว่ะ"
รักชาติบ่นงึมงำ เหตุผลที่ไปกันไม่ได้กับความเป็นจริง ตลกจนก๋วยต้องหัวเราะด้วยความขำ
"ลื้อมาบอกให้เฮียทำข้าวให้กินทุกวัน มันเหมือนขอแต่งงานกับเฮียเลยรู้หรือเปล่า" ก๋วยยกมือขึ้นและเอื้อมมือไปด้านหลังจนแตะมือของรักชาติได้ เหนี่ยวรั้งเอาไว้ ก่อนจะหันกลับไปหาคนที่นั่งอยู่บนเตียง และยังคงกุมมือของคนที่จ้องมองกลับมา กุมเอาไว้แน่น ก่อนจะยกขึ้นจรดที่ปลายจมูก แตะเพียงนิดเดียว และผละออกห่าง แต่ก็ยังไม่ยอมปล่อยมือของคนที่นั่งจ้องมองนิ่ง ๆ อยู่ตรงหน้า
เฮ้ย อะไรวะ เฮีย เอาอีกแล้วกู โดนแกล้งอีกแล้ว คราวนี้เล่นมองกันตรง ๆ เลย
เอ่อ แล้วไงดี ทำไงดีล่ะ เฮีย ทำไมจ้องซะ ผมไม่รู้จะหลบไปทางไหนแล้วเนี่ย
ถ้าตอนนี้มีกระจก รักชาติคงได้เห็นว่าตัวเองกำลังทำหน้าแบบไหนอยู่ ท่าทางขัด ๆ เขิน ๆ
ท่าทางที่พยายามจะหลบสายตาไปทางอื่น นั่นยิ่งทำให้ก๋วยอยากรั้งร่างของคนตรงหน้าเข้ามาในอ้อมแขน
อยากจะกอดรัดให้แน่น ๆ และอยากจะฝังปลายจมูกไปที่ข้างแก้มเนียนของคนที่พยายามจะหันหน้าหนีไม่ยอมหันมาสบตาด้วยอีก กิริยาท่าทางของรักชาติที่ทำให้ก๋วย ต้องพยายามห้ามใจตัวเองเอาไว้ ไม่ให้รุกไล่เร็วจนเกินไป
"เฮียอย่าเล่นเด่ะ ผมเขินว่ะ เฮียจะจับมือผมไว้อย่างนี้ตลอดไม่ได้นะเฮียผมว่าตอนนี้ชักเกิน 5 บาทแล้วนะ"
รักชาติปากกล้า หันกลับมาอีกครั้ง คราวนี้ไม่หลบตา แต่จ้องกลับ ทั้งที่รู้สึกเขินอาย แต่ก็ยังไม่เบนสายตาหลบ
"เฮียก็เขิน แปลกมั้ย เฮียว่าแปลก ทำไมลื้อให้เฮียจับมือล่ะ เฮียชักเริ่มกลัวว่าลื้อจะชกหน้าเฮียทีเผลอแล้วนะ ลื้อเล่นจ้องหน้าเฮียตาไม่กระพริบแบบนี้ เฮียชักจะทำตัวไม่ถูกแล้วเหมือนกัน"
ถึงจะบอกว่าทำตัวไม่ถูก แต่ก็ยังไม่ยอมปล่อยมือออก
ตี๋หน้าโหด เปลี่ยนลงมานั่งที่ข้างเตียง โดยมีรักชาติก้าวตามลงมานั่งข้าง ๆ ด้วย
ฝ่ามืออุ่น ๆ เอื้อมแตะที่ศีรษะของรักชาติ และรั้งให้เอนซบลงที่ไหล่ ถึงจะแกล้งทำเป็นขัดขืน แต่สุดท้ายรักชาติก็ยอมทำตามง่าย ๆ ก็เพราะรู้สึกชอบสัมผัสแบบนี้ สัมผัสที่แสนอ่อนโยน แล้วแบบนี้จะให้หนีทำไม
"เฮีย ผมเขิน" เสียงที่เอ่ยบอกเสียงของคนที่ยอมเอนซบที่ไหล่แผ่วเบาและสั่นไหวอย่างไม่ค่อยมั่นใจในตัวเองนัก แต่ใบหน้ากลับกลั้นรอยยิ้มเอาไว้ไม่อยู่
"อย่าว่าแต่ลื้อเลย เฮียก็เขินเหมือนกัน" คำตอบของก๋วย ยิ่งทำให้รักชาติยิ้มกว้างมากขึ้น พยายามเงยหน้าขึ้นเพื่อมองหน้าอีกฝ่ายให้ชัด ๆ แต่กลับถูกกดศีรษะให้ซบนิ่งอยู่กับไหล่ของคนที่ให้ซบ
คำถามที่ตามมาของรักชาติ ก็คือ ทำไมเฮียไม่ยอมให้เงยหน้าขึ้นเลย แต่คำตอบที่ได้กลับมา ยิ่งทำให้รู้สึกว่าคนที่เอาแต่ทำหน้าโหด ๆ ก็มีมุมมองให้ยิ้มได้ และยิ่งทำให้อยากอยู่ใกล้ชิดไปนาน ๆ มากกว่าที่เป็นอยู่
คำตอบที่ทำให้รักชาตินึกเขินแทนคนตอบ คำตอบที่ทำให้รักชาติรู้สึกอยากหยุดเวลาเอาไว้แบบนี้นาน ๆ
"ลื้ออย่าพยายามมองหน้าเฮียสิรักชาติ หน้าเฮียแดง เฮียอายลื้ออยู่จริง ๆ นะ .....รู้ซะบ้างสิเด็กโง่เอ้ย... ว่าผู้ใหญ่อย่างเฮียก็รู้จักอายเป็นเหมือนกัน"
TBC....
-
รักเกิดที่ร้านก๋วยเตี๋ยว ตอน นอนหลับดีกว่า
“นอนยัง”
“เดี๋ยว ก่อน”
“นอนหรือยัง”
“ยังดูโทรทัศน์ไม่จบเลย”
“นอนหรือยัง”
“ยังไม่ค่อยง่วง”
เพียงเท่านั้น ก๋วยเลยต้องรีบใช้ผ้าห่มปัดที่นอน และคว้าแขนของคนที่นั่งมองหน้าจอโทรทัศน์อยู่ ให้ลุกขึ้นมานอนบนเตียง เพราะคนที่บอกว่า ยังไม่ง่วง กำลังยกมือขึ้นปิดปากหาวนอน
แค่นี้ก็ทำให้รู้ว่ารักชาติกำลังฝืนอยู่
“เดี๋ยวก่อน”
เสียงที่ตอบกลับมางัวเงียเต็มที จนก๋วยต้องฉุดแขนของคนไม่ยอมนอนให้ขึ้นไปนั่งอยู่บนเตียง และจัดการปิดรายการโทรทัศน์ทันที ถึงจะเห็นว่าคนที่นั่งอยู่บนเตียงเริ่มเบะหน้า ทั้งที่ตาแทบจะลืมไม่ขึ้น ก็ต้องใจแข็งเอาไว้
รักชาติเสียนิสัย เรื่องชอบทำอะไรฝืนตัวเอง เป็นแบบนี้บ่อย ๆ ไม่ค่อยดีเท่าไหร่ ถ้าไม่ทำอะไรเลยสักอย่าง เรื่องที่ไม่ค่อยสนใจตัวเอง คงได้กลายเป็นเรื่องใหญ่เข้าสักวัน
“ดูก่อนได้มั้ย เดี๋ยวค่อยนอน”
นั่นไงล่ะ ก็เพราะว่าพูดแบบนี้ ทำหน้าแบบนี้ ก็เลยต้องจำใจลุกขึ้น และเปิดรายการโทรทัศน์ที่รักชาติดูติดพันไม่ยอมให้ปิด แล้วยังไง ลื้อพูดแบบนี้ก็ต้องลุกขึ้นแล้วเดินไปเปิดให้อย่างเดียว เฮียจะไปทำอะไรได้ล่ะรักชาติ
ก็ลื้อเล่นทำหน้าแบบนี้ อ้อนแบบนี้
ก็ได้ อยากดูก็ได้ แต่ต้องนอน
ต้องนอนเดี๋ยวนี้เลย ห้ามมางอแงอีก
แสงไฟถูกดับลง เหลือเพียงแสงสว่างจากหน้าจอ
รักชาติเอนกายลงนอน ดูรายการโทรทัศน์ โดยมีใครอีกคน ล้มตัวลงนอนเคียงข้าง
ดวงตาของคนที่บอกว่าไม่ง่วงปิดลงแล้ว เมื่อก๋วยชะโงกหน้าเข้าไปดู
หลับแล้ว แต่ยังไม่ยอมที่จะหลับ เด็กโง่เอ้ย ลื้อนี่มันช่างทำให้เฮียปวดหัวได้ไม่รู้จักหยุดหย่อนเลยนะ
ถ้าไม่เพราะว่าลื้อบอกว่าอยากดูขนาดนี้ล่ะก็.......
เฮียจะเอ็ดลื้อ จะบอกให้ลื้อนอนตั้งแต่หัวค่ำ ถึงไม่หลับ ก็จะบังคับให้นอนซะ ถ้าเป็นเมื่อก่อน จะทำอย่างนั้น
แล้วนี่เฮียตามใจลื้อมากไปแล้วใช่มั้ยรักชาติ จะโทษลื้อก็ไม่ถูก
มันต้องโทษเฮียด้วย ที่ไม่ใจแข็งพอที่จะห้ามปราม
เอาน่ะ เรื่องเล็ก ๆ น้อย ๆ ปล่อยผ่านไปได้ ก็ผ่านดีกว่า
ก๋วยลุกขึ้น และเดินไปปิดโทรทัศน์ ก่อนจะกลับมาล้มตัวลงนอน ปิดเปลือกตาลง นอนอมยิ้มอย่างมีความสุข
แล้วก็ปรือตาตื่นขึ้นมาอีกครั้ง เพื่อจะขยับกายให้ใกล้ชิดกับคนที่นอนนิ่งๆ เคียงข้าง
เสียงร้องในลำคอ เหมือนถูกขัดใจ เมื่อมีผ้าห่มคลี่มาคลุมกายไว้ให้
มือที่เอื้อมดึงผ้าห่ม เอามาไว้เป็นของตัวเองทั้งหมด ทั้งที่ยังหลับ
ท่าทางที่มองเห็นได้เลือนรางในความมืด ยิ่งทำให้ก๋วยอมยิ้ม และขยับกายเข้าใกล้ กับร่างที่นอนนิ่ง ๆ อีกครั้ง
คิดถึงเรื่องที่ผ่านมา
สิ่งที่ได้เรียนรู้ในกันและกัน ได้รู้จักบางแง่มุมที่แตกต่างจากที่คิด ได้เห็นท่าทาง ได้ทำความรู้จัก
เฮียกับลื้อมาไกลกันได้ขนาดนี้แล้วเหรอรักชาติ เรามาถึงตรงนี้ได้ ทั้งที่เราเคยทะเลาะกันแทบเป็นแทบตาย
เราเคยโกรธกัน ลื้อทำให้เฮีย ต้องร้องไห้ ลื้อทำให้เฮียยิ้ม ทำให้มีความสุข และความทุกข์ในช่วงเวลาที่ผ่านมา
ถ้าเป็นอย่างนี้ไปตลอดก็คงดี อยากให้เป็นอย่างนี้ตลอดไป ถึงแม้ในส่วนลึกไม่อยากให้จากไปไหน
แต่คงฉุดรั้งเอาไว้ไม่ได้
อย่างที่เคยคิดเอาไว้ อย่างเฮีย ไม่คู่ควร ทั้งฐานะ ทั้งหน้าที่การงาน ยิ่งทางสังคมด้วยแล้ว
แม้แต่จะคิดยังไม่กล้า
ถึงตอนนี้จะมีความสุข ได้ยิ้มด้วยกัน ได้นอนใกล้ ๆ กัน ได้เห็นใบหน้ายามหลับ
แต่อนาคต มันก็คือเรื่องที่ไม่แน่นอน
ถ้าหากว่า พรุ่งนี้ รักชาติบอกเฮีย ว่ารักชาติจะต้องจากไป ไม่ว่าจะไปที่ไหน
เฮียก็จะรอ อยู่ที่เดิม ถึงรักชาติจะไปเจอคนอื่น จะได้พบกับสิ่งใหม่ ๆ ก็จะไม่รั้งเอาไว้ เด็ดขาด
จะปล่อยให้ไป และจะรอคอยอยู่เงียบ ๆ
ตี๋หน้าโหด พลิกกายให้ซ้อนอยู่เบื้องหลังของรักชาติ ก่อนจะวางฝ่ามือไปที่รอบเอวของร่างที่สงบนิ่ง
แตะปลายจมูกไปที่ข้างแก้ม ของคนหลับ
กอดรัดร่างของรักชาติเอาไว้แนบอก และรับรู้ถึงการขยับกายเข้ามาให้แนบชิดมากขึ้นของร่างที่กอดเอาไว้
“หนาว....ฮื่อ”
เสียงบ่นงึมงำ ทำให้ต้องกระชับอ้อมแขนให้แน่นขึ้น เพื่อให้ร่างที่แนบชิดไม่ต้องบ่นว่าหนาวอีกต่อไป
เฮียรักลื้อมากเลยนะรักชาติ รักลื้อมาก จนยอมให้ลื้อเอาแต่ใจได้ ยอมให้ลื้อห่างออกไปเรื่อย ๆ
เพื่ออนาคตของลื้อ อะไรบ้างนะ มีอะไรบ้าง ที่พอจะทำให้ได้
“ถ้าลื้อจะเป็นแค่เด็กโง่คนหนึ่ง แล้วนอนให้เฮียกอดเงียบ ๆ ตลอดไปอย่างนี้ก็คงดีนะรักชาติ”
เสียงที่กระซิบที่ข้างหูทำให้รักชาติ ปรือตาตื่นขึ้น และยิ้มกับตัวเองในความมืด
ความรู้สึกที่ได้รับ คือความอบอุ่นในหัวใจ .....อุ่นใจที่มีคนกอด อุ่นใจที่มีใครสักคนคอยดูแล
ตอนนี้จะไม่คิดอะไรอีกแล้ว จะนอนหลับเงียบ ๆ และรอรับความอบอุ่นนี้เอาไว้ทั้งหมด
จะตัดเหตุผลทุกอย่างทิ้ง และนิ่งเงียบ อยู่ในอ้อมแขนนี้
“ผมก็อยากให้เฮียกับผมเป็นอย่างนี้ตลอดไปเหมือนกัน”
เสียงของหัวใจที่ตอบกลับมา ไม่ได้เปล่งเสียงเป็นคำพูด แต่ก็คือความคิดทั้งหมดของรักชาติ
ความรู้สึกที่อยากให้เวลาหยุดนิ่ง เพื่อที่จะซึมซับความรู้สึกของกันและกันเอาไว้
“ฝันดีนะ รักชาติ เด็กโง่ของเฮีย”
เสียงกระซิบแผ่วเบาในความรู้สึก พร้อมกับที่ปลายจมูกแนบชิดที่เส้นผม ทำให้รักชาติต้องปิดเปลือกตาพร้อมรอยยิ้ม ขยับกายให้ร่างที่กอดรัดเอาไว้ ได้ถ่ายทอดความอบอุ่นให้มากขึ้น
ผม.....อยากให้เฮียอยู่กับผม แล้วกอดผมเอาไว้อย่างนี้ตลอดไป
แต่เฮียรู้มั้ย ผมเองก็กลัวอนาคตเหมือนกับที่เฮียกลัว เหมือนกัน
TBC…..
--------------------------------------------------------------------------------------
เจอกัน วันคริสต์มาส นะคับ เอ หรือ ปีหน้าฟ้าใหม่ดีหนอออออ
-
อ้ามาต่อแล้ว ว่าแต่ทำไมนานงี้อะครับ ดองจนเค็มแ้ว้ว :angry2:
-
เฮียก๋วยกะน้องรัก น่าร้ากกกกกกกกก :m1:
ชอบเฮียก๋วยมากๆ ทำทุกอย่างได้เพื่อรักเลยอ่ะ
แต่เจออีกทีคริสต์มาสเลยหรอ
งั้นขอ 5 ตอนเลยนะ เป็นของขวัญคริสะมาสไง :laugh:
-
:oni2: ว้าวว้าว....ในที่สุดก็มาต่อแล้ว ขอบคุณ ขอบคุณ
-
88 + 1 = 89
ขอบคุณนะคะ คุณ TIÄÑ-Šhªñ
-
อยากจะบอกว่ามันหวาน...แต่มันรู้สึกปนเศร้าด้วยอ่ะ.. :sad2:
เรื่องของวันพรุ่งนี้ปล่อยมันไปก่อน ตักตวงความสุขของวันนี้ให้เต็มที่เหอะ o7
รักเฮียก๋วยกะรักชาติ :กอด1:
ขอบคุณคนโพสคะ :pig4:
ปล.คนโพสจ๋า มันนานไปมั้ย คริตมาสเลยเหรอ :sad2:
วันพ่อได้มั้ยคะ ขอต่อรองนิดนึง :m13:
-
:กอด1:กอดๆ แค่วันคริศมาสก็จะแย่แย้วน๊าอย่าเลยไปปีใหม่เลยนะคร๊าฟฟฟฟ o7
-
มาต่อแล้วเย้ :mc4:
เออ วันคริสต์มาส ขอต่อรองเป็นลอยกระทงได้ป่ะ นะ นะ :man1:
-
อย่าไปกลัวกันเรื่องที่ยังมาไม่ถึง ดดีกว่าครับ
-
ใครมีไบกอนบ้าง
เอามาฉีดมดหน่อย
หวานจนหมดขึ้นแย้ววววว
:t2: :t2: :t2:
:pig4: :pig4: :pig4:
-
:กอด1: อย่าหานไปนานเลยครับ คิดถึง
-
น่ารักจัง ขอไปนอนกอดด้วยคน
:กอด1: :กอด1:
-
:m23: มาติดตามครับ ยังไงก็ได้ครับแต่ว่าอย่าหายไปก็แล้วกัน
-
นั่นจิค้าบบ...งิงิ
ปล. มาต่อแล้วๆๆๆๆ...อิอิ
-
:muloyalone:
:jul3: :jul3:
-
แค่เข้ามาบอกว่า..
คิดถึงเฮียก๋วยกะรักชาติ
:z3:
-
ตามอ่านทันแล้ว เย้ๆๆๆๆๆ
ว่าแต่ จะต่อปีหน้าเลยหรอ
อย่าให้ถึงปีหน้าเลยนะ
ใจจะขาดค่ะ ...
-
จะบอกว่าเป็นเรื่องเดียวในบอร์ดที่ตามอ่านเลยนะเนี่ย..ชอบอ่ะคับ ไม่ล้นไม่หื่น.. น่ารักดี
-
เมื่อไหร่จะมาต่อคะคุณน้องขา
นานจัง
อิเจ้
-
เรื่องโรแมนติกออกแนวหวาน
ไม่มีใครเกินคุณaoikyosuke แล้ว
หวานได้เลือดตลอด :haun4:
-
พรุ่งนี้คริสมาสต์แล้วเฮียก๋วยมาไม๊ :really2:
-
(http://i200.photobucket.com/albums/aa319/teerak_photos/Merry_Christmas_Glitter_Wreath.gif)
-
(http://i223.photobucket.com/albums/dd277/akapong/newyear/newyear05.gif)
-
:z1: ตามทันแล้ว
แบบว่าอ่านข้ามปีกันเรยทีเดียว
ปีใหม่แล้วมาต่อซะที
-
ร้านก๋วยเตี๋ยวปิดนานไปแล้วนะ..
คนอ่านคิดถึงงงงงงง..
:monkeysad:
-
หรือว่าคนโพสต์เรื่องนี้กินตะกั่วจากหม้อก๋วยเตี๋ยวมากเกินไปหว่า !?
มาลงต่อเร็วๆ นะ :กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
:z2: อ่านทันแล้วเว้ย
:laugh: อ่านจนหยุดตัวเองไม่อยู่ แต่ไหงปิดร้านไปนานเลยง่ะ :sad4: อยากกินเตี๋ยวอีกสักหลายๆ ชาม :เฮ้อ:
-
:z3:
อยากกินเตี๋ยว
-
มาคอยเลยน่ะเนี่ยะ
คิดถึงเฮียก๋วย
คิดถึงรักชาติ
และที่สำคัญคิดถึงคนแต่งฟร่ะ
:t2: :t2: :t2:
-
มาทวงงงงงงงงงงงงงงง
กรุณาสละเวลาดูซีรี่ย์ มาโพสต่อบัดนาววววว
:beat: ด้วยฟามรัก
:oni1:
-
นานๆมาที ไม่พูดละ ต่อแบบยาวๆ เลยละกัน o18 แล้วก็ปิดร้านอีกนานเท่าไหร่ดี ตามสภาพเศรษฐกิจ :z2:
-----------------------------------------------------------------------------------------------------------
รักเกิดที่ร้านก๋วยเตี๋ยว ตอน กลัวแล้วจริง ๆ นะ
“รักชาติ ตื่น ตื่นเดี๋ยวนี้รักชาติ ลื้ออยากจะไปเรียนดี ๆ หรือลุกขึ้นทั้งน้ำตา สายแล้ว ตื่นสิวะ รักชาติ ไอ้เด็กนี่”
กลายเป็นคนปลุกต้องโมโหซะเอง เมื่อยิ่งปลุกรักชาติยิ่งกลิ้งไปกลิ้งมาไม่ยอมลุก แถมซ้ำยังเอาหมอนอุดหูอีก
เลยกลายเป็นก๋วยเองที่ต้องทำเสียงดังใส่ แต่ก็ไม่มีอะไรดีขึ้น สุดท้าย เลยต้องนั่งลงข้าง ๆ คนที่นอนกลิ้งไปมา แล้วรั้งศีรษะมนให้มาวางอยู่บนหน้าขา ก่อนจะแตะเบา ๆ ที่หน้าผาก และนวดขมับให้อย่างช้า ๆ
“อือ เฮียทำอะไรอ่ะ...เพลินดี” เสียงบ่นงึมงำทั้งที่ยังไม่ลืมตา ทำให้ก๋วย ก้มหน้าลงไปใกล้ ๆ งับไปที่ปลายจมูกของคนที่ไม่ยอมตื่นทันทีทันใด
“โอ้ยยยยยยยยย เฮีย เจ็บ เล่นอะไรวะ โธ่เว้ย” แค่เพียงนิดเดียวรักชาติดีดตัวสุดแรง ลุกขึ้นนั่ง และเกาหัวแกรก ๆ ด้วยความมึนงง ยังไม่ยอมตื่นเต็มตา และเพียงไม่นาน ก็เตรียมที่จะทิ้งกายลงนอนอีกรอบ
แต่ ก็ถูกดันเอาไว้ ไม่ให้นอน
“ตื่น”
เสียงเอ็ด ทำให้รักชาติ ต้องหรี่ตาขึ้นมอง และทำหน้างอหงิก ก่อนจะบ่นเสียงเบาแทบไม่เป็นภาษา
“ง่วงอ่ะ ผมง่วง เฮีย ผมง่วง โธ่โว้ย”
เพราะว่าบ่น เพราะทำหน้างอ เพราะทำเหมือนหงุดหงิด งี่เง่างอแง แทนที่ก๋วยจะโกรธ กลับเห็นเป็นเรื่องน่าขำ
เออ ........เฮียไม่เคยเห็นลื้อในสภาพนี้มาก่อนเลยนะ ดูยุ่งเหยิง ไม่เหมือนรักชาติในสภาพปกติ
ทำแบบนี้เป็นด้วย .... สมกับเป็นลื้อดีจริง ๆ เลยรักชาติเอ้ย
“นอนจริงใช่มั้ย อ่ะ ถ้านอนจริงก็มาเลย”
ตี๋หน้าโหด รั้งร่างของคนที่ยังงัวเงียไม่ยอมเลิก ให้เอนหลังลงแนบชิดกับแผ่นอก แล้วก็กอดเอาไว้ ก้มลงแตะปลายจมูกที่แก้มขาว ๆ เบา ๆ แล้วก็หัวเราะชอบใจ เมื่อคนในอ้อมแขน ปัดออก และยังทำเสียงฮึ่ม ๆ ในลำคอ
เหมือนไม่พอใจ แต่ก๋วยก็ไม่มีทีท่าจะหยุดแกล้ง เปลี่ยนเป็นซุกซบใบหน้าลงที่ซอกคอของคนในอ้อมแขน และเพียงเท่านั้นรักชาติก็ปรือตาตื่นขึ้นทันที ด้วยความตกใจ
“เฮ้ย เฮียทำไรวะ หนวดเฮียทิ่มคอผมอ่ะ คิดไม่ซื่อเหรอเฮีย”
ฝ่ามือแตะที่ซอกคอของตัวเอง และปิดปากหาวนอน ถึงจะตื่น ๆ ไปบ้าง แต่ก็ไม่ถึงขนาดหวาดระแวงสุดขีด
แต่ตกใจมากกว่า ก็เฮียเล่นรุกแบบไม่ตั้งตัว เป็นใครจะตั้งรับทัน โห่ ผมก็ตกใจเป็นนะคร้าบบบบบบบ
“คิดไม่ซื่อกับลื้อมานานแล้ว ไม่รู้เหรอ นึกว่ารู้ซะอีก”
เสียงพูด พร้อมกับที่ใบหน้าที่แกล้งทำเป็นเคร่งขรึม ทั้งที่พยายามกลั้นรอยยิ้มเอาไว้
ทำให้รักชาติต้องจ้องมองตาขวาง ขบริมฝีปากตัวเองเอาไว้ และทำหน้าให้นิ่งสนิท เหมือนที่คนตรงหน้าทำ
ทั้งที่ตอนนี้ กำลังจะหลุดเสียงหัวเราะออกมาอยู่แล้ว
เฮีย แม่ง.....จีบแต่เช้า
เขินเป็นนะเว้ย ทำเป็นด้วยเหรอ พูดอะไรแบบนี้เป็นด้วย เห็นทุกทีชอบเก็ก
แล้วก็ชอบทำเสียงเข้มเวลาเอ็ด
วันนี้พูดหวาน ๆ เป็นด้วย.....โห่เฮีย
ผมเขินนะเว้ย
“หรือว่าลื้อคิดไม่ซื่อกับเฮีย”
อ้าว แล้วมาถามกลับแบบนี้จะให้ผมตอบยังไงครับเฮีย ให้ยอมรับเลยดีมั้ย
ใช่ครับเฮีย ผมแอบปิ๊งเฮียแบบไม่รู้ตัว เอางี้เลยมั้ย เฮีย โธ่เว้ย ถึงจะหน้าด้าน ปากดี
แต่ก็มีบางที ที่ไม่กล้าเหมือนกันนะคร้าบบบบบบบบบบ
“อะไร ผมไปคิดอะไรไม่ซื่อกับเฮียตอนไหน...โห่ ผมอ่ะเหรอไม่ซื่อ..ผมปากกับใจตรงกันตลอดแหละไม่มีลับลมคมใน”
รักชาติปากกล้า พูดจาเรื่อยเปื่อย ทั้งที่ไม่ยอมสบตากับคนที่นั่งจ้องมองมา เหมือนอยากได้คำตอบเต็มที
เออดีนะเฮีย จ้องผมเข้าไปอีกสิเฮีย เอาให้ทะลุไปเลย จ้องเข้าปายยยยย จ้องเข้าไป ผมมันเขินไปแล้วนี่ จะไปทำอะไรได้ ถ้าไม่เขิน มีฮาแน่เฮียเอ้ย จะตอบกลับให้ใจละลายเลย เดี๋ยวจะหาว่าผมไม่แน่จริง
“อ่อ .... เฮียก็ว่างั้น.....ลื้อไม่ได้คิดไม่ซื่อกับเฮีย แต่เฮียคิดไม่ซื่อกับลื้อคนเดียว เฮียจะได้รู้ไว้ว่ารักชาติคิดกับเฮียแบบนี้”
ตี๋หน้าโหด ซึมกระทือลงไปถนัดตา
อั๊วคิดมากไปไกลสุดกู่เลยหรือไง นอนกอดลื้อ จูบลื้อ ใกล้ชิดกับลื้อ แต่กลายเป็นว่า อั๊วคิดไปคนเดียวใช่มั้ย
งั้นลื้อก็พูดให้เคลียร์ ๆ เลยดีกว่ารักชาติ อั๊วจะได้รับรู้เอาไว้ ไม่หวังลม ๆ แล้ง ๆ อีก
เพราะท่าทางที่นิ่งเงียบไปถนัดตา ทำให้รักชาติหน้าเสีย พูดผิดอีกแล้ว ปากเสียไม่เข้าเรื่อง ทำไมเฮียซึมงั้นอ่ะ
เวรแล้วไง ไหงมันกลายเป็นแบบนี้ไปได้วะเนี่ย เฮียครับเฮีย ไปซะไกลเลย เดี๋ยวก่อนเด่ะ ผมเปล่าพูดไม่ดีนะเฮีย
“ก็เฮียอ่ะ เฮียอ่ะ เฮียอ๊า...อย่าเร่งรัดเด่ะ .....ผมอายนะโว้ย....อะไรเล่า ไม่ซ่งไม่ซื่อของเฮียอ่ะ ....เวลาพูดอย่าบีบมือผมสิ....ผมเจ็บนะ แล้วเฮียเลิกจ้องผมได้แล้ว....โอเค โอเค ตอนนี้ผมหลงรักเฮียแล้ว.....เฮียไปห่าง ๆ ผมเลยโว้ย”
รักชาติดึงหมอนขึ้นและกดไปที่ใบหน้าของคนที่ทำหน้าซึมเศร้า
ก่อนจะลุกพรวดพราดขึ้นและกระโดดลงจากเตียงด้วยความเร็ว
วิ่งเสียงดังโครม เข้าห้องน้ำ และปิดประตูเสียงดังลั่น ก่อนจะทิ้งกายลงนั่ง และยกมือขึ้นปิดหู หลับตาแน่น
เมื่อคิดได้ว่า คงมีเอฟเฟค หรืออาฟเตอร์ช็อคตามมา แต่กลับเงียบสนิท
ไม่มีแม้แต่เสียงเรียก หรือเสียงกอกแกกอะไรเลยสักนิด
อะไรวะ ทำไมเงียบงี้อ่ะ เฮียแกตกใจ ช็อคตายไปแล้วเหรอวะ.....
เอาจริงดิ ทำไมเงียบอ่ะ ผิดปกตินะเนี่ย หรือว่าเฮียแกจะรับไม่ได้ กระโดดหนีทางหน้าต่างแล้ว
หรือว่า หรือว่า อ้าวตายห่าแล้ว.........เฮีย
เฮ้ยทำไมมันเงียบงี้อ่ะ
รักชาติรีบเปิดประตูห้องน้ำ และยืนจังก้า หน้าตาตื่น ในขณะที่คนที่นั่งอยู่บนเตียง จ้องมองคนที่ยืนทำหน้าตื่นตกใจ ตาไม่กระพริบ ดวงตาเรียวรี ระยิบระยับ ใบหน้าที่พยายามทำทีเป็นเครียดขรึม ฉีกยิ้มกว้าง
แม้แต่รักชาติก็ยังต้องยืนมองนิ่ง ๆ ด้วยความประหลาดใจ
หน้าของคนดีใจ มองยังไงก็ใบหน้าของคนที่กำลังดีใจ เฮียแกยิ้มแบบนี้ทีไร พูดอะไรไม่ออกทุกที
“มานี่เดี๋ยวนี้เลยรักชาติ..........อย่าให้อั๊วต้องลุกขึ้นไปลากตัว....เข้าใจมั้ย”
น้ำเสียงเข้ม ๆ ไม่เข้ากับใบหน้า ทำให้รักชาติส่ายหน้า แต่ไม่กล้าเดินกลับเข้าไปในห้องน้ำ
“ลื้อจะเอายังไง.....เข้ามาหาเฮียดี ๆ ให้เฮียกอดแบบดี ๆ หรือว่าจะให้เฮียเดินเข้าไปกระโจนกอดลื้อแบบแรง ๆ “
ถ้าเป็นปกติรักชาติคงโวยวาย และไม่เชื่อที่ก๋วยพูด
แต่ตอนนี้ ใบหน้าของรักชาติก้มมองพื้น และรู้ว่าเลือดกำลังสูบฉีดบนใบหน้า
หน้าแดง ร้อน ไปทั้งตัว ร้อนไปทั้งหน้า....ขาไม่ยอมก้าวตามที่ต้องการ หัวสมองมึนงง ฟังแทบไม่รู้เรื่องว่าอีกฝ่ายกำลังพูดอะไร
“อย่าให้เฮียต้องออกแรงเดินนะรักชาติ......เดี๋ยวจะเจ็บตัว......” เป็นการขู่ที่ทำให้รักชาติ รู้สึกว่าตัวเองไม่กล้าหือ
ทั้งที่พูดด้วยน้ำเสียงเคร่งขรึม แต่ใบหน้ากลับยิ้มกว้าง ขัดกันกับคำพูดสิ้นดี
“ถ้าลื้อยังไม่เข้ามาหา อั๊วจะกอดลื้อ จะจูบลื้อ จะกอดให้แน่น ชนิดที่ไม่ให้ตั้งตัว แต่ถ้าเดินเข้ามาหาแบบดี ๆ เฮียจะให้ลื้อเลือกว่าจะให้เฮียกอด หรือให้เฮียจูบ เลือก......ก่อนที่เฮียจะเลือกให้นะรักชาติ”
คนที่ยืนขบริมฝีปาก และก้มหน้านิ่ง ๆ กำมือแน่น ตัดสินใจก้าวเท้าลิ่ว ๆ เดินเข้าไปหาคนที่นั่งยิ้มอยู่บนเตียง
หยุดยืนอยู่ตรงหน้าของคนที่ยังไม่ยอมหุบยิ้ม และย่อตัวลง เมื่ออีกฝ่ายยื่นแขนขึ้น ให้ลงไปกอด
เพียงแค่สัมผัสอบอุ่นบางเบา ที่สองร่างได้แนบชิด รักชาติกลับร้องโวยวาย
“ผมเกลียดเฮียแล้ว บังคับผมทำไมวะ ผมเกลียดเฮีย ขืนพูดไม่ดีกับผมอีก ขืนทำเสียงเข้มใส่ แล้วก็ดุผมอีกนะ
ผมจะไม่รักเฮียแล้ว”
รักชาติโวยวาย แต่ตี๋หน้าโหดกลับหัวเราะลั่น ด้วยความดีใจ กอดรัดร่างในอ้อมแขนแนบแน่น ไม่อยากจะปล่อยไปสักวินาทีเดียว
“เฮียเคยเอ็ดลื้อจริง ๆ หรือไง.....งี่เง่าจริง ๆ เดี๋ยวก็กอดให้กระดูกแตกตายเลย
เด็กโง่อย่างลื้อมันต้องถูกสั่งสอนให้เข็ด”
ฝ่ามืออุ่น ๆ ลูบไล้สัมผัสหยอกล้อที่เส้นผมของร่างในอ้อมแขน ที่ยังไม่หยุดคำพูดบ้า ๆ บอ ๆ
“ไม่ต้องเลย เฮียชอบดุผม เอ็ดผมด้วย ชอบว่าผมสารพัดเลย ไม่ต้องมาทำเป็นพูดดี โห่ ผมรู้ทันหรอก”
เสียงที่โวยวายดังลั่น เงียบเสียงลง เมื่อถูกเชยคางขึ้น พร้อมกับที่ริมฝีปากร้อน ๆ ทาบทับลงมาอย่างรวดเร็ว เท่านั้นรักชาติที่ทำท่าจะผละหนี ร้องเสียงดังโวยวาย ต้องดิ้นรนอย่างแรง แต่ไม่สามารถ หนีได้ เพราะถูกกดต้นคอเอาไว้ ให้รับสัมผัสร้อนแรงแผ่วหวานของอีกฝ่าย
“อึก อือ อื้อ อื้อ”
เสียงดังอึกอักในลำคอของรักชาติ ในขณะที่สมองไม่ยอมหยุดคิด
อ้าวเฮ้ย ตายห่าแล้วไอ้รักเอ้ย เฮียแกเอาจริงเหรอเนี่ย เฮียจะเอากูจริง ๆ เหรอ ยังไม่ได้เตรียมใจเลย
เฮียอย่านะโว้ยยยยยยยยยย ปล่อยผม กลางวันแสก ๆ อย่าทำอะไรผมเลย ผมกลัวแย้ว เฮียจ๋า
TBC….
-
:z13: จิ้มตูดแบบเน้น ๆ
น่ารักมากกพี่ชายย :กอด1:
แต่ว่าจะปิดร้านนาน ๆ หรอออ :beat:
-
อิอิ หวานแล้วๆๆ
ใครเป็นนายเอกอะ สงสัยไม่พ้นนายรักชาติ :-[
อย่าลืมมาต่ออีกนะครับ :bye2:
-
เฮียก๋วยน่ารักเกินปะละ
ลื้อเสร็จเฮียแน่ อารักชาติ :z1: :jul3:
รักชาติตอนตื่นนอนน่ารักเวอร์ :-[
-
อารักชาติ
ลื้อต้องเรียบร้อยโรงเรียนอาก๋วยแล้วซะล่ะมั้ง
จะรอดูว่า...
-
รออ่านฉากเข้าด้ายเข้าเข็ม
:haun4: :haun4: :haun4:
:jul3: :jul3: :jul3:
-
:o8:รอมาตั้งนาน อิ อิ
:L2: :L2: :L2:
-
:z1: หุหุ นานๆมาเปิดร้านทีแต่หวานได้ใจ เปิดร้านรอบหน้าสงสัยเลือดท่วมร้านแน่ :z1:
-
หวานกันได้อีก ในที่สุก เฮียก็ได้รักชาติไปครอง
:z2:
-
กว่าจามาต่อได้ นานมากกกกกกกก
มาแล้ว ค้างมากกกกกกกกกก
รอฉากเสียตัวคร๊าบบบ
-
:z13: :z13:
จิ้มๆๆๆ มารายงานตัวค่ะ
เพิ่งมาอ่าน หนุกมากเลย
o13
สู้ๆนะคะ
-
:z6: มาทักทายคนโพสท์ด้วยความรัก
-
:beat:คนโพสด้วยความรักยิ่ง
นึกว่าโดนดีดไปซะแร้ว
ตอนนี้หว๊านหวานขัดกับอากาศอันร้อนระอุ
งั้นตอนต่อไปขอแบบร้อนระอุเหมือนอากาศด้ายม้าย :กอด1:
-
ใกล้ได้กันแล้ว
ขอบคุณที่มาต่อครับ
-
เย้ เปิดร้านแล้ว.......... ขอบคุณคร๊าบ.....
แหะ แหะ แหะ .... รักนะเด็กโง่(รักชาติ)....คิดถึงมากๆ นะเฮียก๋วย
-
:call: :call:
มาอัพต่อเถอะน้าาา
:z2: :z2:
รอ รอ รอ ค่าาา
-
ว้าววว ว
หลังจากที่ปิดร้านมานาน
ตอนนี้ก็กลับมาเปิดต่อแล้ว ,,เย้
รอตอนต่อไปนะฮะ
คิดถึงรักชาติกับเฮียก๋วยมากมาย
-
เขินแทน เอาอีกๆ
-
:z1:จูบแล้วยังไงต่อ
คริๆๆ
:L2: :L2:
-
ฮิ้ววววววววววววววววววววว....
ในที่สุดลุ้นมาตั้งนาน..
เฮียก็วยก็สมหวังกะเค้าแล้ว...
เย้ๆๆๆๆๆๆๆ...
:mc4:
จะเป็นยังไงต่อหนอ...
จขกท. อย่าทิ้งนานไปนะค๊า..
คนอ่านลุ้นจะแย่แล้ววว...
-
:call: :call: :call:
รอ รอ รอ
เห็ดผุแล้วน้า
:monkeysad: :monkeysad:
มาต่อเถอะน้า
-
เฮียก๋วยน่ารัก
มารอเฮียก๋วยด้วยคนจ้า :กอด1:
:L2: แด่คนเขียน และคนโพสค่ะ
-
ดีใจนะ มาเปิดร้านก๋วยเตี๋ยวแล้ว
ปิดนานๆ ระวังลูกค้างอนนะ :a14:
-
เฮียก๋วยน่ารักมากๆเลย :impress2:
-
น่ารักมากกกกรออ่านตอนต่อไปค้าบบบบบ
-
:o8:รักเฮียก๋วยที่ซู๊ด
-
มาทวงนิยายจ้า นี่มันเดือน 5 แล้ว พี่น้อง :z6:
:laugh:
-
โอ้ยยยย สงสัยรักชาติเสร็จเฮียแล้วมั้งคะ นานนมเชียะ :sad4:
-
ยังคงรอคอยอยู่นะคะ
รักเรื่องนี้จังอ่ะ
-
หวานแบบแปลกดีนะคับ คู่นี้...อิอิ
-
ยังรอเรื่องนี้อยู่นะคะ...
คนโพสว่างๆ อย่าลืมเรื่องนี้เน้อ..
-
หุหุ
บอกตรงๆ ยังไม่เคยอ่านเรื่องนี้
อ่านไปได้ 2-3 ตอนเอง
หนุกหนานตามสไตล์ทั่นเท็นอีกแล้นนน
แล้วจะตามอ่านให้ถึงตอนปัจจุบันนะจ๊ะ
ขอบคุณจ้า :L2:
-
ยะฮู้วววววววว
อ่านทันแล้วจ้า
ต่อไปก็คือการรอๆๆๆๆๆๆๆๆ แล้วก็รอ
ขอบคุณจ้า :L2:
-
มาตามอ่านแล้วก็...ค้าง
ช่วยมาต่อด้วยสิครับ
-
อยากกินก๋วยเตี๋ยวแล้วอ่ะ :pighaun:
-
พอตอนเด็ดๆละค้างทู้กกที ! 5555
ให้ตายเห่อะ,, ฮ่าๆๆ
ยังรออยู่น่อ อ !
ปล.เฮยก๋วยแรงดีว๊ะ ! :m20:
-
อ่านจบจนได้
แง่ม ๆ
ไปร.ร.ดีกว่า
ฮ่า ๆ :bye2: :bye2: :bye2:
-
พอเจอเองสนุกๆ
เจ้าของไม่ค่อยมาต่อเลย
มาเถอะรออยู่
-
เรื่องนี้น่ารักดีค่ะ
มาลงต่อเรื่อยๆน่ะค่ะ
ทุกคนรออยู่ :bye2: o13
-
ว้าว ๆ ในที่สุดก็ตามทันละคร้าบบบ
-
คนโพสทิ้งช่วงนานมากเลยครับ
เพิ่งมีโอกาสตามมาอ่าน
แต่แหม๋ เห็นระยะเวลาในการโพสแต่ละที
ทำเอาท้อ ไม่อยากรอเลย
-
โห ชอบง่ะ
พึ่งเคยอ่านเรื่อง
นี้ครั้งแรกนะ
เนี่ย แต่กำลังติดตาม
ผลงานอยู่น้าส์
เดี๋ยวจาอ่านให้
ครบทุกเรื่องเลย
แล้วก้ออย่าลืมมาต่อนะ
พอดีกำลังอิน อิอิ :laugh:
-
รักชาติถ้าจะไป เฮียฝากเพลงนี้ให้
http://www.ijigg.com/songs/V2B0DE0PB0
-
สวัสดีปีใหม่ครับ
-
เพิ่งได้เข้ามาอ่าน
แต่ก็มารอด้วยคน
:bye2:
-
เห็นเลขวันที่อัพเดตแล้วต้อแต้ใจ จะชนปีแล้วนะค่ะคุณเทน :o12:
-
อยากกินก๊วยเตี๋ยวแล้วครับ
-
จำได้ว่าตอนนู้นนนน อ่านค้างไว้ แต่พอจะกลับมาอ่านอีกที
หาไม่เจอ แบบ อ้าว เฮ้ย หายไปไหน
สรุปว่าเจอแล้ว แต่ก็ยังไม่มาต่อ เอ้า มาเปิดร้านต่อได้แล้วนะจ๊ะ
-
>< แอร๊ยยย ตามอ่านทันแล้วนะคะ ชอบมากเลยอ่า
เฮียก๋วยน่าร๊ากกก :-[
55555.
กว่าจะรักกันได้ลุ้นแทบแย่ อยากหม่ำเกาลัดดด เอิ๊กกก
รออยู่นะคะ ^^ :laugh:
-
:call:
-
ไหแตกแล้วโว้ย
:pig2: :pig2: :pig2: :pig2:
-
:man1: :z3: :z3:
-
ฮือๆ
อยากอ่านต่อใจจะขาด แง๊
T [] T
น่ารักแบบสุโค่ยยยย
-
หิวก๋วยเตี่ยวแล้วครับ :call: :call: :call:
-
อ่านรวดเดียวจนทัน :เฮ้อ:
มาต่อเร็วๆนะ :serius2:
-
โอ้ยยยย ชอบบบบบบ
น่ารักเฮียก๋วย กับ รักชาติ
โอ๊ยยยยยยน่ารักกกจังครับบบบ :man1: :man1: :man1: :man1:
จูบกันแล้วววววฮิ้วๆๆๆๆๆ :man1:
แต่ว่าเมื่อไหร่จะมาต่อครับ :sad4: :sad4: :sad4:
เป็นกำลังใจให้ครับ :man1:
-
สุขสันต์วันแห่งความรักและตรุษจีน
คิดถึง เฮียก๋วย กับ รักชาติ
:man1:
-
น่ารักจังเลยคู่นี้
รอตอนต่อไปค่ะ
-
มารอตอนต่อไปค่า
-
รออยู่นะค่ะ อิอิ น่ารักมากมาย อ่านกี่รอบก็ไม่เบื่อ
:L2: :-[
[/b]
-
รออยู่นะค่ะ
ชอบเรื่องนี้จัง :o8:
-
ขยันเปิดร้านหน่อยคนเค้าคิดถึงนะ :กอด1:
เข้ามาเป็นกำลังใจให้ก๊าบบบบบ
-
:o8:
ตามอ่านจนทัน แล้ว นะค่ะ
ว่าแต่ !! คนโพสต์ไปไหนนนนนนนนนนน
:L2:
ชอบเรื่องนี้จัง อิอิ เสียน้ำตาไปเยอะเหมือนกัน
น่ารักได้อีก
ปล.รออ่านอยู่ค่ะ
-
อ่าน ในบอร์ด ท่านเท็นๆ ..
รักชาติน่ารักมากกก. ..
เฮียก๋วย ก็ น่ารักก
แต่ปัจจุบันน ในช่วงตอนธรรมดา ท่านเท็นก็ยังไม่มา ต่อ. .
แต่มีเรื่องหใม่ ของท่านเท็น น่ารักดีนะ Running อ่ะ ^^
-
สนุกมากกกกกกกกก o13 o13
มาต่อเร็ว ๆนะคะ :3123:
-
สนุกครับเรื่องนี้
มาต่อด้วยเถอะนะ
-
ก๋วย .. กับ รักชาติ
สู้ๆนะคนโพสส ส o13
-
Sanook dee kaa..
This story is one of my favourites
Wish Khun aoikyosuke will continue writing soon naa..
Thanks na ka
-
:myeye:น่ารักอะ
อ่านรวดเดียวจนจบแระ
แต่ว่า........เฮียเมื่อไหร่จะเปิดร้านซะทีคะ
ปิดนานไปป่าวเนี่ยะ :serius2:
-
สนุกมากคะ.... :L2:
-
เฮ้อ คิดถึงเฮียก๋วยจัง
-
รอ รอ รอ รอต่อปายย
-
:z13: จิ้มคนโพสท์หน่อยค่ะ
ลืมเรื่องนี้ไปแล้วหรือเปล่าคะเนี่ย?
เห็นในบอร์ดคุณเท็นเค้าต่อไปไกลกว่านี้อีกหลายตอนแล้วค่ะ
ถ้าว่างก็อย่าลืมเอามาลงต่อนะค๊าา.. เดี๋ยวเพื่อนๆ จะค้างเติ่งกันอ่ะ :pig4:
-
เฮียก๋วยนี่ตื้อแบบแปลก
รอลุ้นเรื่องนี้อยู่นะจะไปเจอพ่อแม่ของรักชาติแล้ว
เท็นทำไมไม่แต่งต่อสักทีอะ
-
ตัดช้าบบบบบ!!!
ปวดใจคนอ่านกันไปตามเรื่องตามราว
เฮียก๋วยจูบปากแล้ว ต่อไปก็จูบคอ จูบไหล่
แล้วก็...
อิอิ >w<
รออ่านต่ออยู่นะคะ อย่าเพิ่งลืมเรื่องนี้นะคะ
-
โหหหหหหหหหหหหหหหห
ตกลงจบยังเนี่ย
รออ่านกันตรึม
-
:z13: จิ้มคนโพสท์หน่อยค่ะ
ลืมเรื่องนี้ไปแล้วหรือเปล่าคะเนี่ย?
เห็นในบอร์ดคุณเท็นเค้าต่อไปไกลกว่านี้อีกหลายตอนแล้วค่ะ
ถ้าว่างก็อย่าลืมเอามาลงต่อนะค๊าา.. เดี๋ยวเพื่อนๆ จะค้างเติ่งกันอ่ะ :pig4:
ที่เคยอ่านมีถึงตอนพิเศษแล้วน๊า สงสัยคนโพสลืมหรืออาจจะยุ่งๆละมั้ง
-
อ่าๆๆๆ
อยากอ่านต่อ อ้อ รายงานตัวเเล้วค่ะ
เพิ่งจะอ่านมะกี้อ่ะ
-
มารออ่านด้วยคนครับสนุกมาก ๆ เลยอ่ะ
+1 ให้ครับ
-
:angry2: :angry2: :angry2: มาต่อเดี๋ยวนี้นะ
ไม่อย่างนั้นจะโดน :z6: :z6:
:serius2:
-
คิดถึงเฮียก๋วยกับรักชาติอ่ะ :monkeysad:
ไรเตอร์ค่ามาต่อนะนะ :sad11:
ค้างมากมาย :z3:
-
มาช่วยอัพครับ
-------------------
รักเกิดที่ร้านก๋วยเตี๋ยว ตอน เปิดใจ
โอ้โห เฮีย อะไรกันครับนี่ จะขาดอากาศหายใจตายแล้วครับเฮีย
เฮียเล่นงี้เลยเหรอ ล็อคคอจูบเลยนะ เอางี้เลยใช่มั้ยเฮีย
เอางี้ช่ายม้าย ถ้าผมหายใจไม่ออก ตายไปล่ะก็ เฮียนั่นแหละจะต้องเสียใจคอยดูเถอะ โธ่โว้ย
รักชาติพยายามหลบเลี่ยงการรุกรานของริมฝีปากที่ทาบทับลงมา และบดเบียดแนบแน่น ร้อนรุ่ม รุนแรง
แต่ก็แผ่วหวานอยู่ในที เฮีย บร้าาาาาาาาาาาา จูบให้ตายไปเลยสิโว้ย ยืนแทบไม่ไหวแล้วนะ กะจูบทีเดียวให้คุ้ม
จูบให้ตายกันไปข้างหนึ่งเลยใช่มั้ยเนี่ย ถ้าผมขาดอากาศหายใจตายไปล่ะก็ ผมจะโทษเฮีย คอยดูสิวะ
รักชาติ พยายามจะผละใบหน้าหนี เพื่อสูดอากาศหายใจ ยิ่งขัดขืน เหมือนยิ่งถูกแกล้ง จึงต้องรวมพลังเฮือกสุดท้ายผลักให้คนแกล้งผละออกห่างได้เป็นผลสำเร็จ ก่อนจะกระโดดขึ้นไปอยู่บนเตียง และใช้หลังมือเช็ดที่ริมฝีปากตัวเอง หายใจหายคอแทบไม่ทัน
"อึก อื้อ เฮีย แต่เช้าเลยเหรอเฮีย เดี๋ยวก่อนเด่ะ ขอตั้งตัวก่อน นี่ผมจะตายแล้วนะเฮีย เฮียเล่นงี้เลยเหรอ โห่"
เสียงพูดเอะอะโวยวาย ทำให้คนที่ถูกผลักต้องแหงนหน้าขึ้นไปมองคนที่ยืนเช็ดริมฝีปากอยู่บนเตียง
แววตาเซื่อง ๆ กลับมีแววขี้เล่นฉายชัดอยู่ในแววตา รอยยิ้มที่มุมปาก ก่อนจะยักคิ้วให้รักชาติหนึ่งครั้ง ยิ่งทำให้คนที่ขึ้นไปยืนเอะอะบนเตียงไม่กล้าสบตาด้วย
"กลัวเห็น ๆ ....เด็กยังไงก็เป็นเด็กวันยังค่ำ"
คำพูดเรียบเรื่อย คำพูดของคนตรงหน้า อะไรนะ เฮียว่าไงนะเด็กยังไงก็เป็นเด็กเหรอ
ผมไม่ใช่เด็กแล้วนะเฮียคร้าบ แต่เฮียเล่นล็อคคอแบบนี้ ไอ้ที่ไม่ตายมันก็อาจตายได้นะครับเฮีย
รักชาติเบะหน้าทั้งที่มือยังคงถูที่ริมฝีปากของตัวเองอยู่อย่างนั้น อยากจะต่อปากต่อคำด้วย แต่หน้าตาไม่อำนวย
เพราะ...................แบบนี้มันเขินเกินไป............. ......เฮียไม่ใช่เฮียขี้เก็กแบบปกติธรรมดานี่หว่า แบบนี้ใครจะกล้าหือกันล่ะ
ดูแววตาเฮียสิคร้าบ แดกผมได้ทั้งตัว เฮียแกคงกินเรียบไม่เหลือ ตายอย่างเดียวแบบนี้
ยังไม่ทันเตรียมตัว แต่จะต้องมาตายเพราะโดนจูบซะก่อน ถึงฟ้าจะยังไม่สาง แต่มันก็ทำให้เกิดอาการแปลก ๆ ยามเช้าได้เหมือนกัน
"ก็ถ้าเฮียไม่........ไม่...." รักชาติอยากจะอ้าปากพูดสิ่งที่ตัวเองคิดออกไปให้หมด แต่ปากไม่ยอมพูดไปตามที่สมองสั่ง
ก็เฮียแกเล่นยืนขึ้นเต็มความสูง แล้วยื่นแขนออกไปหา
เตรียมอุ้มรักชาติลงจากเตียง แค่นี้ ก็ทำให้อาการปากกล้าของรักชาติ หายได้ทันใจ
"ไม่เอาอ่ะ....ไม่ต้องอุ้ม" น้ำเสียงที่บังคับไม่ให้สั่น แต่หน้าตาแดงเถือก แถมดวงตาคมยังเฉไฉหลบไปทางนั้นทางนี้ ไม่ยอมสบสายตากับดวงตาเรียวรีวาววับของตี๋หน้าโหด ที่เปลี่ยนจากการเก็กหน้าดุ ๆ เป็นหน้าแบบอมยิ้มเล็ก ๆ ดู ๆ แล้ว เจ้าเล่ห์ดีพิลึก
แบบนี้ไม่เคยเห็น แต่พอได้เห็น ว่าเฮียทำแบบนี้เป็นเหมือนกัน รักชาติก็เกิดอาการร้อน ๆ หนาว ๆ ขึ้นมาทันทีทันใด
"เร็ว...อุ้ม...ลงมา เดี๋ยวเตียงหัก...ถ้าจะให้เตียงหักให้มันหักเวลาอื่น...เดี๋ยวต้องใช้อีกนาน"
ประโยคเดียวอยู่หมัด รักชาติที่หน้าแดงแบบธรรมดา กลายเป็นรักชาติเวอร์ชั่น ซูเปอร์หน้าแดง
มือไม้ชักสั่น ๆ อยากจะก้าวขาลงมาจากเตียง แต่สุดท้าย ก็เพราะคนที่ยืนอยู่บนพื้นเอื้อมคว้าร่างเอาไว้
แล้วอุ้มลงมาจากเตียง ทำให้รักชาติไม่กล้ามองหน้าของคนอุ้มเลยแม้เพียงแว่บเดียว
"ลื้ออายเหรอ....เฮียก็อาย...แต่เห็นลื้ออายกว่า เฮียเลยอายน้อยลง"
อ้าววววววววววว แล้วไหงงี้ล่ะเฮีย ทำไมไม่มีความเท่าเทียมกันเลยสักนิดเดียว
แบบนี้ผมเสียเปรียบเด่ะเฮีย ลูกมีพ่อมีแม่นะคร้าบคิดจะย่ำยีโดยไม่ขอพ่อขอแม่เลยเหรอ
"ไม่ต้องเลยเฮีย เล่นจูบงี้ผมก็ตายเด่ะ....ตายอย่างเดียวเลย ขาดอากาศหายใจ เฮียแกล้งผมนี่หว่า" เสียงพูดของรักชาติทั้งที่ฝ่ามือยังยกขึ้นมาเช็ดที่ริมฝีปากเป็นระยะ ทำให้ตี๋หน้าโหด แอบขำ และแกล้งยื่นหน้าเข้าไปหาแบบใกล้ ๆ จนร่างในอ้อมแขนต้องผงะหนีห่าง
"อะไรวะ.....เห็นงี้แล้วแกล้งผมอีกเหรอ....ไม่เอ้า...ฮื่อ.." ใบหน้าที่เบี่ยงหลบ แววตาที่บ่งบอกว่าหวาดกลัว แต่ก็อยากรู้อยากลองนิด ๆ ทำให้ก๋วยยิ่งอยากจะแกล้งคนตรงหน้าให้มากขึ้น
ก็ลื้อเป็นอย่างนี้ไงรักชาติ ไอ้เรื่องต่อปากต่อคำนี่ขอให้บอก รักชาติซะอย่าง ทำได้ตลอดเวลา
"จูบนิดจูบหน่อย....บอกว่าจะตายเด็กมันก็คือเด็กแหละ...อั๊วเข้าใจ รักชาติ เข้าใจจริง ๆ " ใบหน้าที่บ่งบอกว่าแกล้งยียวนกวนประสาท ของคนที่ไม่คลายอ้อมแขนทำให้รักชาติเบะหน้าและแลบลิ้นใส่ตี๋หน้าโหด ก่อนจะใช้ฝ่ามือยันแผ่นอกของคนที่ชักจะเพิ่มแรงกอดมากขึ้นทุกที
กลัว กลัวจะแหลกเพราะโดนรัด เอาแล้วไง เริ่มแล้วแกล้งกอดแรง ๆ อีกแล้ว
เดี๋ยวได้ตายของแท้แน่
"นี่ถ้าลื้อเป็นผู้หญิงจะให้ม๊าเฮียไปขอ...แต่งแบบประเพณีจีนเลย...แต่นี่ลื้อ..."
น้ำเสียงที่ขาดหายไปชั่วขณะ แววขี้เล่นเมื่อไม่กี่นาทีก่อน ไหววูบลงทันใด รอยยิ้มเจือจาง เหือดหายไป เมื่อพูดถึงตรงนี้
เพราะเส้นแบ่งของสังคม .....กฎเกณฑ์มันคงมากเกินไป
รักชาติเงยหน้าขึ้นมองคนที่ยังไม่ยอมคลายอ้อมแขน และก้มหน้าลงอย่างช้า ๆ .........
ใจมันไหววูบ .... เมื่อคิดถึงกฎเกณฑ์...จากที่เขิน ๆ อาย ๆ ความคิดบางอย่างกลับไหลบ่าเข้ามาในสมอง
"แต่ผมเป็นผู้ชายไงเฮีย.....นี่ถ้าที่บ้านรู้ว่าผมมาทำอะไรแบบนี้....โดนเชือดทิ้งแน่...
พ่อแม่คงแทบบ้า...อย่าว่าแต่ผมเลย เฮียก็เหมือนกันแหละ ถ้าม๊าเฮียรู้ ก็ไม่รอดเหมือนกัน เฮียโดนจับแต่งงานแน่เชื่อผม....ฮ่า ฮ่า ฮ่า"
รักชาติหัวเราะร่า แต่เพียงไม่นาน เสียงหัวเราะกลับถูกกลืนหายเข้าไปในลำคอ พร้อมกับที่คนที่กอดเอาไว้ กดศีรษะมนของร่างในอ้อมแขน เข้ามาซุกซบอยู่ที่ลาดไหล่ ลูบไล้เส้นผมของคนที่นิ่งเงียบไป แตะสัมผัสเพียงบางเบา แค่เพียงให้รู้ถึงความรู้สึกที่อยากถ่ายทอดถึงกัน
คำพูดที่อยากจะพูด คำพูดหยอกล้อ คำพูดมากมายที่อยากจะเอ่ย กลับถูกกลืนหายเข้าไปในลำคอ
มีเพียงความเงียบและคลื่นที่ก่อตัวภายในหัวใจอย่างเงียบงัน เชื่องช้า
"อย่าพูดอะไรที่มันยังมาไม่ถึง......ตอนนี้เฮียกอดรักชาติอยู่รู้มั้ย....ถ้าพรุ่งนี้จะมีอะไรเปลี่ยนแปลงไป...เฮียก็ยังรักคนที่เฮียกอดเอาไว้วันนี้เหมือนเดิม"
TBC....
********************************
-
จิ้มๆๆๆ
มาแล้วๆๆๆ
-
ซึ้งมากเลยค่ะเฮีย
-
ร้านเปิดแล้วใช่มั๊ย
ขอบคุณที่กลับมาอัพ
-
มาช่วยเปิดร้านด้วยคนค่า :L2:
-
เข้ามาลงชื่อว่ามาอ่านงับ น่ารักกันจังเลย :กอด1:
ต้องรีบตามให้ทันตอนปัจจุบันก่อน ขอบคุณ คุณ TIÄÑ-Šhªñ ด้วยคับ :กอด1:
-
หายไปนาน กลับมาพร้อมความน่ารัก
ที่มาพร้อมกับความกังวล
-
๔๒๙ + ๑ = ๔๓๐
ขอบคุณนะคะ คุณ Junrai_Hyper™
-
เฮียมาแล้นนนนนนนนนน
ทิ้งท้ายแบบเศร้าๆ ซึ้งๆ มันเป็นเรื่องของอนาคตรักชาตกะเฮียอย่าคิดมากนะ
นึกว่าคุณเท็นจะปล่อยเฮียค้างเดิ่งต่อไปซะอีก
เฮียมาดเจ้าเล่ห์นี่น่ารักดีนะ อิอิ
-
กว่าจะมาเปิดร้านได้นะเฮีย
ทำไมทิ้งท้ายไว้ด้วยความกังวลกันละเนี่ย
จะเกิดขึ้นหวานได้นิดเดียวเองน่ะ ยังไม่คุ้มที่รอเลย
ซิกๆๆๆ
-
จูบพิฆาต
ตายไปเลย รักชาติ
:jul3:
ปล.ไม่อัพนานเกิน ลืมไปเลยว่าตอนก่อน ๆ เป็นไง
ต้องกลับไปอ่านใหม่อีกรอบ
:angry2:
:กอด1:
-
ขอบคุณที่มาต่อครับ แต่.....ตอนนี้ ค้างงงงงงงง
-
และแล้วตอนต่อไปก็ต้องรอไปอีก 1 ปี รึเปล่า อิอิ :o12:
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดด เฮียกับรักชาติกลับมาแล้ว
จุ๊บๆกันเสร็จ เขินกันแหย่กันเรียบร้อยยังอุตส่าห์ทิ้งปมไว้อีก แว้กกกกกกกกก
-
กริ๊ดดดดด เฮียก๋วยกลับมาแล้ว
มาแบบหื่นนิดๆ ร้ายหน่อยๆ มือไวพอประมาณ เอาเปรียบได้สวยงาม
คิดตึ๋งงงงง เฮียก๋วยมากๆ อยากเห็นก๋วยเตี๋ยวยี่ห้อรักชาติเร็วๆ นะคะ ^o^
-
ไม่น่าเชื่อว่าจะมึวันนี้
วันที่ได้เจอเฮีย กะ รักชาติ...อีกครั้ง
ดีใจ...
-
เข้ามาอ่านครั้งแรกครับ
เรื่องนี้ กว่าจะอัพเป็นปีเลย
ตอบต่อไปจะต้องรออีกนานแค่ไหนครับ
-
:m7:
-
มาช้ายังดีกว่าไม่มา
ตั้งปีกว่าๆเอง นะเฮีย 55555 :L2: :L2:
-
รักเกิดที่ร้านก๋วยเตี๋ยว ตอน คำว่ารักของรักชาติ
“กินโจ๊กแล้วกันนะ ให้อิ่ม ๆ ท้องหน่อย เดี๋ยวไปเรียนไม่รู้เรื่อง ท้องหิว ๆ ไม่ดี”
ก๋วยเดินลิ่ว นำหน้าคนที่เดินตาม รักชาติก้าวขาตามคนที่เดินนำ หลายครั้ง ที่คนที่เดินอยู่ด้านหน้าหันกลับมาและดึงแขนให้เดินตาม แล้วก็ต้องปล่อยมือ
อยากจะเดินข้าง ๆ กันแต่คงทำไม่ได้ เพราะทางเดินแคบแค่นี้ คนที่เข็นรถผ่านไปผ่านมา ก็ลำบาก ต้องคอยหลบหลีก ทั้งก๋วยและรักชาติก็เลยรีบเดินกันไปจนถึงร้านโจ๊กในตลาดแล้วก็สั่งโจ๊กพิเศษใส่ไข่มากินกันคนละชาม
“เรียนจบเมื่อไหร่” ตี๋หน้าโหดเอ่ยถามคนที่นั่งอยู่ตรงหน้าและกำลังมองสำรวจไปนอกร้าน เสียงที่เอ่ยถามทำให้รักชาติหันกลับมาเพื่อตอบคำถาม
“อีกสองเดือนก็จบแล้ว ได้งานที่บางปะกง พอดีเพื่อนพ่อเขาฝากงานให้ สงสัยอาจต้องย้ายไปอยู่ประจำเลย ผมก็ยังไม่รู้เหมือนกัน บางปะกง ไกลมั้ยเฮีย”
รักชาติขอความเห็นของคนที่นั่งเงียบ ๆ ตั้งใจฟังคำตอบ แล้วก็เห็นว่าคนที่ถามคำถาม ทำหน้าเศร้าเมื่อได้ฟัง
“บางปะกงเหรอ....อีกสองเดือนก็จบแล้วนี่นะ”
น้ำเสียงที่เหือดหายไปในตอนท้ายและท่าทางหมองเศร้าที่รักชาติรู้สึกได้
เวลานี้อยากจะเอื้อมมือไปกุมมือเฮียเอาไว้ แต่ทำไม่ได้ เพราะคงมีแต่คนมองแปลก ๆ เลยได้แต่นิ่งเงียบ
คิดถึงเรื่องในอนาคตแล้วก็ไม่รู้จะทำยังไงต่อไป
จะเป็นอย่างนั้นจริง ๆ หรือเปล่า ถ้าห่าง ๆ กัน บางที อาจมีอะไรเปลี่ยนแปลงไป
ถ้าถึงตอนนั้น แล้วจะให้ทำยังไง
“เฮีย ...ถ้าเฮียเจอใครแล้วถูกใจ...เฮียไม่ต้องนึกถึงผมนะ...ให้ลืมผมไปซะถ้าถึงตอนนั้นจริง ๆ”
คำพูดที่เอ่ยบอกคำพูดที่ทำให้ก๋วยต้องเงยหน้าขึ้นมองใบหน้าของรักชาติเต็ม ๆ ตา
ลื้อพูดอย่างนี้ได้ยังไง เฮียไม่เคยแม้แต่จะคิดเลยจริง ๆ ลื้อเป็นคนเดียวที่เฮียรัก แล้วจะให้เฮียทำเป็นลืมเหมือนไม่สนใจได้ยังไงกัน
“ถ้ารักชาติเจอใคร....ที่ถูกใจ..ได้ทำงานดี ๆ มีคนยกย่อง รักชาติอย่าหันกลับมา..ถึงตอนนั้นจริง ๆ เฮียขอให้ลื้อลืมเฮียไปซะ....ให้เฮียเป็นแค่พี่ชายที่เคยดูแลน้องชายคนนี้.....เท่านั้นก็พอ”
คำพูดของก๋วย คำพูดที่มาจากความรู้สึกจริง ๆ จากใจ ทำให้รักชาติต้องก้มหน้านิ่ง ๆ ไม่กล้าที่จะสบตากับอีกฝ่ายอยากจะร้องไห้ แต่จะให้มาร้องกลางร้านโจ๊กก็คงไม่ดี
สิ่งที่กลัวที่สุด คือเรื่องของอนาคต
คนเราอยู่ห่างกัน มันก็ต้องมีเหตุให้ต้องแยกจากกัน
จากที่เคยเจอ ไม่เจอบ่อย ๆ ก็เริ่มชินชา แล้วสุดท้าย ก็ห่างกันออกไปเรื่อย ๆ
ถึงรัก มันก็แค่รัก แล้วมันก็คงกลายเป็นความเคยชินที่ไม่ต้องเจอกัน สุดท้ายต่างฝ่ายต่างก็คงลืมกันไปเมื่อเจอคนอื่นที่กว่า และเหมาะสมกว่า
“ผมไม่รู้ว่าอนาคตข้างหน้าจะเป็นยังไง...แต่ว่านะเฮียก๋วย...ตอนนี้ผมมีความสุขดี...ถึงไม่ได้เจอเฮียบ่อย ๆ แต่พอมาเจอมันก็มีความสุข..........บางทีผมทำตัวไม่ดีไป......ผมก็ขอโทษด้วย...............บางทีผมก็งี่เง่าทำตัวแย่ ๆ ให้เฮียต้องหนักใจหลายครั้ง....เฮียอย่าโกรธผมนะ”
รักชาติเงยหน้าขึ้นมองคนที่นั่งอยู่ฝั่งตรงข้ามและนิ่งฟังเงียบ ๆ ทุกสิ่งทุกอย่างที่พูด เอ่ยออกมาจากใจไม่ได้เสแสร้ง
การพยักหน้าคือคำตอบของก๋วย
รอยยิ้มจาง ๆ บ่งบอกถึงความรู้สึกได้เป็นอย่างดี สิ่งที่รักชาติรับได้ในตอนนี้คือ ความรู้สึกดี ๆ และอบอุ่นหัวใจเมื่อได้อยู่ใกล้ชิดกับคนตรงหน้า ทั้งสิ่งดี ๆ ที่ทำให้ ทั้งความห่วงใยและการดูแลเอาใจใส่ ไม่เคยได้รับจากใครมากขนาดนี้มาก่อน
“เด็กโง่....ก็เฮียเป็นเฮียของลื้อ....จะให้เฮียโกรธลื้อได้ยังไง”
ก๋วยหัวเราะเสียงเบา จ้องมองใบหน้าสบสายตากับดวงตาคม ๆ ที่ทอดมองมา
ลื้อรู้มั้ยรักชาติ ลื้อ ยิ่งทำให้เฮียรักลื้อมากขึ้นทุกวัน
ตอนนี้...คงไม่มีอะไรที่ทำให้กันได้ นอกจากต้องอาศัยความเข้าใจในกันและกัน ถ้าเชื่อใจ และไว้วางใจ
ต่อให้มีอุปสรรคมากแค่ไหน ก็สามารถก้าวข้ามผ่านไปได้
ชามโจ๊กอุ่น ๆ ถูกยกมาเสริฟ พร้อมกับที่หัวใจของคนสองคน ที่รู้สึกถึงความอบอุ่นไม่ต่างกัน
“กินซะ...”
“เดี๋ยวเย็นแล้วไม่อร่อย” รักชาติต่อประโยคที่ก๋วยมักจะพูดเป็นประจำ จนเจ้าของคำพูดต้องหยุดชะงัก และหัวเราะออกมา พร้อมกับเอื้อมมือไปแตะที่เส้นผมของคนพูดเบา ๆ เป็นการหยอกล้อ
รักชาติเองก็หัวเราะเมื่อได้เห็นใบหน้าที่แสดงออกอย่างชัดเจนว่ารู้สึกเขินกับการถูกล้อเลียน
“เฮียก๋วย....รัก....ขอบคุณครับเฮีย”
เด็กโง่ของก๋วย ยกมือขึ้นไหว้ขอบคุณคนที่นิ่งอมยิ้มอย่างสวยงาม ไหว้ด้วยความเคารพ ไหว้ด้วยความรัก..... พร้อมกับส่งยิ้มให้กับคนที่ทำให้รู้สึกดี ๆ ด้วยตลอดเวลาที่ได้ใกล้ชิดกัน
“ขอบคุณที่ดูแลผม...ขอบคุณที่เอาใจใส่....ขอบคุณที่รัก....แล้วก็ขอบคุณที่ทำให้ผมรักเฮียเหมือนกัน”
TBC…
******************************
-
อ่านแล้วก็ซึ้ง
รักห่างไกลมันก็ยากจริงๆน่ะแหละ
ร๊ากกกกเฮีย หลงงงเฮีย ที่สุดละ
-
โฮวววววววววว ซึ้งมาก
อนาคตก็อนาคต มันน่ากลัวก็จริง แต่ต่อให้ห้ามยังไง เวลามันก็ต้องเดินไปข้างหน้าอยู่ดี
ใช้เวลาที่มีให้คุ้มนะคะเฮียก๋วยรักชาติ :กอด1:
-
โหย
มาแบบซึ้งปนเศร้าๆแฮะ
แต่ก็ยังมีความน่ารักแฝงอยู่ตลอด
ง๊า
-
๔๓๐ + ๑ = ๔๓๑
ขอบคุณนะคะ คุณ Junrai_Hyper™
-
บอกได้แค่ว่าซึ้งที่สุด เป็นกำลังใจให้ทั้งคู่นะ
-
T____T เฮียก๋วยยยยยยยยยย
รักทางไกลมันไม่ลำบากหรอกถ้ายังพยายาม และรักกันและกันอยู่
สู้ๆ นะคะ
-
เพราะรักแท้เฮียก๋วยมีได้ครั้งเดียวววว ฮิ้วววววววว รักชาติ
-
เศร้านิดหน่อย
แต่อ่านแล้วรู้สึกดีโคตรรรรร
-
อ่านแล้วเศร้า เรื่องนี้หายไปนานมากๆๆๆๆๆ กว่าคุณเท็นจะมาต่อ ดีใจจังมาต่อแล้ว หวังว่าจะต่อจนจบ
-
มาต่ออีกนะครับ อย่าหายไปไหนนานๆ
:pig4: :pig4: :pig4:
-
1+ ให้พูห์ ค่าที่เอาเรื่องมาลงต่อให้ได้อ่านกัน
1+ ให้คุณกิต ค่าที่คิดถึง อิอิ
1+ ให้ ท่านเท็น ค่าที่แต่งเรื่องราวดีๆ มาให้อ่าน (แต่กดไว้ในใจนะคะ เพราะไม่รุ้จะไปกดได้ที่ไหน อิอิ)
-
ดีใจที่สุด กลับมาเปิดร้านแล้ว
-
ใช้เวลาช่วงที่เหลือให้คุ้มนะเฮีย ขอเส้นเล็กแห้งสักชามสิจ๊ะ อิอิ
-
อ่า.. ซึ้ง
:กอด1: คุณเท็น ติดตามต่อไปค่ะ
ขอบคุณคนโพสด้วยจ๊ะ :L2:
-
อ๋อยยยย...น่ารัก
-
:o8:เป็นกำลังใจให้เฮีย นะ รักชาติด้วย
มาต่อทุกวันนะครับ :L2:
-
:m7:
-
อ่า มาอ่านทีเดียวรวดคับ ซึ้งมากมาย อย่างว่าล่ะคับสิ่งที่น่ากลัวที่สุดก็คงจะเป็นเรื่องในอนาคต :m15:
รอติดตามตอนต่อไปนะคับ ยิ่งอ่านยิ่งติด สุดยอด o13
-
ซึ้ง ๆ ปนเศร้า ๆ เลยอ่ะ
สงสารเฮียอ่ะ
-
เศร้าจังอะ
-
รักนี้ต้องห่างไกลหรอ
ถึงห่างแต่ก็หวานซึ้งชิมิ
-
คิดถึงอนาคตแล้วเศร้าอ่ะ T ^ T
-
บอกรักกลางร้านโจ๊ก โรแมนติกซ้าา..
-
ความรัก....ทำไมมันเศร้าจังอ่ะ
กระซิกๆๆๆ :monkeysad:
-
ความดีชนะทุกอย่างและความเสมอต้นเสมอปลายนี้ซินะที่เขาว่าน้ำหยดลงหินทุกวันยังกร่อนมับประสาอะไรกับความรู้สึกของคนเรา
-
ซึ้งๆเศร้าๆ
-
เฮียอยากกินเตี๋ยวแล้วนะ
-
รักเกิดที่ร้านก๋วยเตี๋ยว ตอน ขอ
ช่วงนี้รักชาติยุ่งมาก กว่าจะปลีกตัวมาได้ ก็ต้องใช้เวลา ยิ่งช่วงที่ย้ายไปทำงานที่ต่างจังหวัด ยิ่งยุ่งไปกันใหญ่ กว่าจะมีเวลามาหาได้ ก็นาน มาถึงก็ดึก อาบน้ำเรียบร้อยก็หลับ
ถึงแม้บอกว่าไม่เป็นไร ถ้าเหนื่อยไม่ต้องมาก็ได้
ให้ไปพักผ่อนกับครอบครัวบ้าง แต่รักชาติก็หาเวลามาหากันจนได้
ไม่ได้คาดหวังอะไรนัก เคยกลัวเคยกังวล แต่ก็ไม่มีอะไรที่จะดีเท่ากับการทำวันนี้ให้ดีที่สุด
และเก็บเรื่องของอนาคตไว้เป็นเรื่องของอนาคต
ไม่ได้หวังอยากให้เลิศหรูดีกว่าใคร ๆ แต่ทำได้เท่าที่ทำได้
ไม่ต้องงฝืนด้วยกันทั้งสองฝ่าย ทำตามที่ใจต้องการเพียงเท่านี้ก็เพียงพอ
“เฮีย....เฮียสมัครเรียนแล้วใช่ป่าว เห็นเฮียบอกว่าเดี๋ยวจะสอบแล้ว น้องใหม่เฟรชชี่เหรอเฮีย”
รักชาติที่นอนกลิ้งไปกลิ้งมาบนเตียง เอ่ยถามก๋วยที่ดีดลูกคิดคำนวณรายรับรายจ่าย อยู่ข้าง ๆ
ดวงตาของรักชาติหยุดมองที่หน้าจอโทรทัศน์ หันมาถามคนที่ก้มหน้าก้มตา ทำคิ้วขมวดมุ่นอยู่ตลอดเวลา
“เฮียอ่านหนังสือแล้ว อ่านไปตั้งหลายรอบ เฮียอ่านก่อนที่รักชาติจะมา
เฮียจะแปะป้ายหน้าร้านว่าก๋วยเตี๋ยวปริญญา”
คำพูดเรียบเรื่อย การพูดคุยกันแบบธรรมดา แต่ก็เรียกเสียงหัวเราะของคนที่นอนอยู่บนเตียงได้
รักชาติหัวเราะเสียงเบา ก่อนจะพลิกกายคว่ำหน้าลง และยื่นหน้ามาดูว่า คนที่ทำให้หัวเราะ กำลังจดอะไร
“โหเฮีย.....บัญชีเลยเหรอ....ท่าจะยากเหมือนกันนะเนี่ย แปลกเนอะใช้ลูกคิด ไม่ใช้เครื่องคิดเลข....เนี่ยเดี๋ยวอาทิตย์หน้าผมก็ไปบางปะกงแล้ว...อยู่คนเดียวระวังเหงานะเฮีย ฮ่า ฮ่า ฮ่า”
รักชาติแกล้งพูด แล้วก็หัวเราะดังลั่นอย่างนึกสนุก ที่ได้แกล้ง ได้ยั่วอารมณ์ให้ก๋วยหงุดหงิดโมโห
“เหมย...ลูกเจ็กฮงเขามาชอบเฮียนะ....ม๊าเฮียก็เชียร์อยู่นั่นแหละ เฮียก็เลยทำเป็นเฉย ๆ ”
คนที่ถูกยั่วให้โมโหคนที่หน้างอกลายเป็นรักชาติซะเอง
เมื่อก่อนคิดว่า เฮียหน้าตาดีมาก ไปเป็นดาราได้สบาย แล้วก็เห็นว่าคนที่มาแย่งกันต่อคิวรอซื้อก๋วยเตี๋ยว คือบรรดาลูก ๆ หลาน ๆ คนรู้จักของม๊าเฮีย คนนั้นก็ทาบทาม คนนี้ก็ทาบทาม อยากได้ไปเป็นลูกเขยกันนัก
ตอนแรกคิดว่าเฮียไม่รู้ แต่ที่ไหนได้ เฮียรู้ตลอดว่าใครมาชอบ แต่เฮียชอบแกล้งทำเป็นไม่รู้เรื่อง ทำเป็นไม่สนใจ
วันก่อนที่มาหา แล้วก็เห็นเลยว่า คนที่มาชอบเฮียไม่ได้ลดน้อยลงเลยด้วยซ้ำ นี่ขนาดชอบทำหน้าดุ ๆ นะ ยังขนาดนี้ ถ้าเกิดทำเป็นยิ้มแย้มแจ่มใสขึ้นมาไม่รู้ว่ามันจะขนาดไหน
เหมยคนสวย ๆ ขาว ๆ ทำไมจะจำไม่ได้ เห็นเฮียบอกว่าเอารังนกไปเยี่ยมม๊าเฮียด้วย
เออ สวย ......เฮียชอบล่ะสิ จะได้รู้ไว้
“เออ.....ชอบก็เอาเลยเด่ะ ผมไม่ได้ห้าม”
รักชาติตอบกลับด้วยความหงุดหงิดโมโห แล้วก็ขึ้นไปนอนอยู่บนเตียงหันหลัง...
ไม่ยอมมองหน้าของคนยั่วให้โกรธ
นั่นทำให้ก๋วยละสายตาจากการทำบัญชี เงยหน้าขึ้นแล้วหันไปมองคนที่ทำเป็นไม่สนใจ
เพียงเท่านี้ก็พอที่จะทำให้ต้องแอบลอบยิ้มอย่างดีใจ
หึง.......
ลื้อหึงเป็นด้วยเหรอ รักชาติ
ก็ดี......ที่ทำให้รู้ว่าหึง
อย่างน้อยก็เป็นเครื่องยืนยัน ว่ารักชาติไม่อยากให้มีใคร ๆ ถึงปากจะบอกว่า ให้ไปมีใครก็ได้ แต่จริง ๆ แล้วเจ้าตัวก็ไม่อยากให้มีเลยสักนิด แบบนี้ทำให้รู้ว่ารักชาติ......ยังรักกันอยู่เหมือนเดิม
“แต่แฟนเฮียไม่ชอบเฮียเลยไม่ยุ่งด้วยดีกว่า....” ก๋วยวางมือจากสมุดบัญชี และนำไปวางไว้บนโต๊ะ ก่อนจะก้าวขึ้นมานั่งข้าง ๆ รักชาติที่นอนเงียบ แกล้งทำเหมือนหลับ และทำทีเป็นไม่สนใจ
“เฮียเมื่อยหลัง...เมื้อยเมื่อยมาตั้งหลายวัน..รอรักชาติมานวดให้...มาถึงรักชาติก็นอนหลับไปแล้ว...หรือว่าเฮียต้องไปให้เหมยช่วยนวดดีนะ....ม๊าบอกว่าเหมยนวดดี๊ ดี”
เพียงเท่านั้น คนที่แกล้งทำเป็นหลับ ก็ลุกพรวดพราดขึ้นนั่ง หน้าหงิกหน้างอ แต่ก็ยอมวางมือลงบนไหล่ของคนแกล้ง และกดมือหนัก ๆ จนก๋วยต้องเบะหน้าเพราะความเจ็บ แต่ไม่กล้าร้อง ให้รักชาติโมโห ให้ระบายความโมโหให้พอ เดี๋ยวหายโกรธก็ดีขึ้นเอง
“นวดไม่ได้เรื่องเล้ย.....เคยไม่ได้เรื่องยังไงก็เป็นอย่างนั้นตลอด....เฮียกลุ้มใจจริง ๆ ...นวดแบบนี้สงสัยต้องให้เหมยนวดให้จริง ๆ แล้วล่ะ”
รักชาติที่กำลังโมโห ละมือออกและก้มหน้านิ่งทันทีที่ได้ยินคำพูดของอีกฝ่าย
เออ นวดไม่ดี ทำอะไรก็ไม่ได้เรื่อง
เฮียรู้ป่าว เรียนผมก็ได้เกียรตินิยม กินเหล้าผมก็คอแข็งที่สุด ยิ่งจีบผู้หญิงนะ อย่าให้พูดเลย เพื่อนผมยกนิ้วให้ทุกคนใคร ๆ ก็มาสมัครขอเป็นลูกศิษย์ แต่กับเฮีย อะไรก็ไม่ดี อะไรก็ไม่ได้เรื่อง.....เคยชมผมสักคำบ้างมั้ย..ไม่มีเลย
ผมก็น้อยใจเป็นเหมือนกันนะ.....ถ้าผมไม่ดีขนาดนั้นแล้วเฮียจะรักผมทำไม
“ถ้าไม่ดีแล้วมายุ่งกับผมทำไมวะ.....ไปหาคนดี ๆ เลยเด่ะเฮีย....ผมทำอะไรก็ไม่ดีอยู่แล้วนี่”
รักชาติเป็นแบบนี้ ไม่เคยคิดอยากเก็บงำความรู้สึกอะไร พูดจากใจจริง ๆ ไม่เคยเสแสร้ง
ท่าทางเหมือนเด็ก ๆ ท่าทางของคนรักที่ทำให้ก๋วยยิ้มได้ตลอดเวลาแบบนี้ จะให้ไปหาได้จากที่ไหนกัน
“ก็เฮียชอบ......ชอบที่ลื้อปากกับใจตรงกัน....เกลียดก็บอกว่าเกลียด...ชอบก็บอกว่าชอบไม่พอใจก็บอกว่าไม่พอใจ…เราไม่ค่อยได้เจอกัน...ถ้าขืนเวลาไม่พอใจอะไรก็เก็บเงียบเอาไว้ตลอดแบบนั้นไม่ดีหรอก...บางครั้งเฮียก็แกล้งว่าแกล้งเอ็ดรักชาติไปอย่างนั้นเอง ... อยากให้รักชาติงอนเฮีย... เฮียจะได้ง้อ....เด็กโง่เอ้ย....เฮียเอ็ดด้วยความรักนะรู้มั้ย”
ถ้าที่พูดมา ไม่ทำให้รักชาติยิ้มได้ ก็คงเกินไป จากหน้าหงิกหน้างอ กลายเป็นหน้ายิ้มแฉ่ง แถมยังหน้าแดง เพราะโดนบอกรักกันตรง ๆ ซะอีก เพียงเท่านี้คนที่น้อยใจ ก็ยิ้มได้แล้ว
“โห ....เด็กโง่...อะไรก็โง่ไปหมดเลยนะ ผมได้เกียรตินิยมนะเฮีย เกียรตินิยมโง่ ก็ไม่มีใครฉลาดแล้วแหละ
เออ...โง่ก็ได้วะ....ผมโง่กับเฮียคนเดียวก็ได้.....ยอม ๆ ไปงั้นแหละ....สงสารคนแก่”
เป็นการตอบกลับที่สมเหตุสมผลกันดี
ก๋วยหัวเราะเบา ๆ และลองวางมือแตะที่หลังมือของคนช่างพูด....กุมมือของรักชาติเอาไว้ ก่อนจะเงยหน้าขึ้นเหมือนเป็นการเอ็ดอยู่ในที เมื่อรักชาติทำท่าจะดึงมือหนี
“ฮื่อ....จับนิดจับหน่อย...นาน ๆ ที...ลื้อเป็นอะไรมากมายกะอีแค่จับมือ”
ถึงจะทำเสียงแข็ง แต่ใบหน้ากลับอมยิ้ม รักชาติไม่เป็นอันทำอะไร
ต้องยอมให้ฝ่ามืออบอุ่นเกาะกุมมือของตัวเองเอาไว้ แถมดวงตาเรียวรีที่จ้องมองมา กลับทำให้รู้สึกร้อน ๆ หนาว ๆ ได้อย่างน่าประหลาด
อะไรวะ.....เฮีย....มองไรเนี่ย....เฮ้ย....จ้องทำไมทำตัวไม่ถูกโว้ยยยยยยยยยยยย
รักชาติหน้าแดงก่ำ หัวใจเต้นโครมครามโดยไม่มีสาเหตุ และยิ่งได้ฟังประโยคต่อมาของก๋วยก็เลยยิ่งลุกลี้ลุกลนทำอะไรไม่ถูกไปกันใหญ่
“ขอได้มั้ย.....”
อะไรนะ.....ขอ....ได้มั้ย
ขออะไรวะ....จับมือเหรอ หรือขออะไร....ไอ้คำพูดแบบนี้มันคุ้น ๆ หูยังไงพิกล เหมือนเคยพูดกับแฟนเก่าเลยนะ
เอ๊ะ ฟังไปฟังมา มันก็ใช่เลย.....แล้วเฮียจะขออะไรผมวะเนี่ย ม่ายช่ายม้างงงง เหอะ เหอะ เหอะ ไม่ไหวหรอก
สงสัยฟังผิด ขออะไรวะ ไม่เห็นเข้าใจเลย วะฮะ ฮะ ฮ่า ตลก
“มาเป็นเถ้าแก่เนี้ยร้านก๋วยเตี๋ยวของเฮียตอนนี้เลยเถอะรักชาติ….เฮียชักทนไม่ไหวแล้ว”
TBC……
********************************
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
ขอมาเป็นเถ้าแก่เนี้ยเลยเร้อคะเฮีย
:m1: อั๊ยยั้ยยยยยยยยยยยยยย ขอเหอะ ขอกรีดร้องยาวๆอีกที กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
-
เห็นยังงี้ร้ายไม่เบาเลยนะเฮีย
-
เฮียกล้าขอขนาดนี้
ยังไงรักชาติก็กล้าให้หน่อยละกัน..ฮิๆๆๆ
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดด
เถ้าแก่เนี้ยยยยยยยยยยยยยยย :o8:
-
ได้เป็นเถ้าแก่เนี้ยแน่ๆงานนี้
อ๊ายยย เขินแทน
-
กรี๊ดดด
ให้ตายเหอะเฮีย ร๊ากกกกก ที่สุด ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆ
-
เฮียกล้าขอแล้ว
+1
-
เอาแล้วไงรักชาติ เฮียกล้าขอซะแล้ว :z1:
-
งานเข้าแล้ว รักชาติ
กล้าให้ป่ะล่ะ
-
เมื่อเฮียเค้ากล้าขอมา รักชาติ ก็ให้ๆไปเตอะ น่ะนะนะ
อิอิ เชียร์ๆ
-
:o8:
เด็กโง่กะคนแก่
เค้าหวานกันซะน่ารักเชียว
-
ตรงมาก รับปากไปเลยค่ะรักชาติของเฮียก๋วย
เตรียมซองแดงอย่างรวดเร็ว :mc4:
-
:laugh:
มาให้กระชุ่มกระชวยทีละนิด
-
เฮียโหบทจะเร็ว ก็มาเร็วเครมเร็วจริงนะ
-
ในเมื่อเฮียกล้าขอ
ก็ยอมๆเฮียเค้าไปเถอะรักชาติ
ฮิ้ววววววววววววววว
-
ซ้อชาติ
อิอิ
-
เฮ้ยย!!!เฮียขอไรอ่ะ!!?
มาตกใจกะซ้อรักชาติด้วยคน(ฮา)
-
รีบตกลงซะนะ รักชาติ
ขอนานๆ จะมีอาหมวยมาแย่งไป
:mc4: :mc4: :mc4:
:pig4: :pig4: :pig4:
-
กรี้ดดดดดดดดดดดดดดดดดด
เฮีย o13 o13
คงต้องปิดร้านฉลองต้อนรับเถ้าแก่เนี้ยคนใหม่ :mc4: :mc4:
รักชาติพร้อมหรือยังเอย :impress2:
เฮียสู้ ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ o13 o13
-
ลุ้น :man1:
-
ขออะไรอ่ะเฮีย..
ไม่พูดให้เครียร์ คิดไปไกลแระนะ.. :z1:
น่ารัก.. :m1:
-
รักเกิดที่ร้านก๋วยเตี๋ยว ตอน หลงกล (ไม่มีหรอกเลิฟซีนดุเดือด...ทำใจกันเถอะ)
เถ้าแก่เนี้ย.....เล่นง่ายนะเฮีย เถ้าแก่เนี้ยเลยเร้อ วะ ฮะ ฮะ ฮะ ฮ่า เฮ่อซีดเลย เอาจริงเด่ะเฮีย เฮียพูดจริงดิ
ฮ่า ฮ่า ฮ่า ล้อเล่นช่ายม้าย เอิ้ก ขำ เฮียนี่เล่นอะไรเฮฮานะ กร๊าก กร๊าก กั๊ก กั่ก กับ กับ
รักชาติสติแตกไปแล้ว หน้าแดงสลับซีด เดี๋ยวก็ซีด เดี๋ยวก็แดง
ลุกลี้ลุกลน ถึงขั้นลนลาน เมื่อ แววตาวิบวับที่ทอดมองมา บ่งบอกชัดเจนว่าเอาจริง
“มือนิ่มดีนะ.....หอมด้วยมั้ง....ไหนขอหอมมือหน่อยได้หรือเปล่า”
เง้อ ขอ หอมมือ ฮ่า ฮ่า ฮ่า มือนิ่มด้วย เฮ่อ เฮ่อ ขำ มือนิ่ม มือกูเนี่ยนะ นิ่ม อยากจาบร้า
“เฮีย เฮีย ผะ ผะ ผะ ผม....มะ..มะ...มือ...ผะ...ผะ...ผม..เหวอออออออออออ”
ฝ่ามือเย็นชื้น ถูกยกขึ้นแตะที่ปลายจมูกของก๋วย ก่อนจะถูกวางทาบไว้ที่แผ่นอกกว้าง และดวงตาเรียวรีก็จ้องมองใบหน้าเดี๋ยวซีด เดี๋ยวแดงนั้นอย่างมีความหมาย ไม่มีการปกปิดอีกเลย
“เฮียจ้องไรวะ.....สายตาสั้นเหรอ...คนแก่นะสายตาสั้น ๆ ยาว ๆ ก็ธรรมดาเนอะ เหอะ เหอะ เหอะ”
ไปกันใหญ่ พูดจาวกวน ปนกันมั่วซั่ว รักชาติสมองเออเร่อ พูดผิดพูดถูก ตัวสั่นงันงกทั้งที่ไม่เคยเป็นมาก่อน
แล้วจะพูดอะไรต่อไปเนี่ย พูดไม่ออกแล้ว งงจริง ๆ เลยเว้ย กรูหนอกรู ไอ้รักชาติเอ๋ย
“หนาวเหรอตัวสั่นเลย.....มาใกล้ ๆ ดีกว่าเดี๋ยวเฮียกอดนะ”
ใกล้เฮีย ก็เสร็จเด่ะ อย่านะเว้ยเฮีย แง แง ผมกลัวแย้ว ทำไมเฮียน่ากลัวงี้วะ
รักชาติขืนตัวเอาไว้ ไม่ยอมให้อีกฝ่ายรั้งร่างเข้ามากอด
เอาแต่ส่ายหน้าลูกเดียว แต่ก็ไม่เหลือบ่ากว่าแรงของตี๋หน้าโหดที่แกล้งทำหน้าดุใส่ เล่นเอารักชาติไม่กล้าหือ
“ฮื่อ...อะไรของลื้อ กอดนิดกอดหน่อยทำเป็นหนี....กะอีแค่กอด...ทำเป็นเกร็ง....ลื้อนี่มันยังไง”
น้ำเสียงที่แกล้งเอ็ด แต่ใบหน้ากลับเจือรอยยิ้ม และแววตาที่ส่งผ่านมาทำให้รักชาติอยากจะเป็นบ้า เพราะสายตาวาววับแบบนั้น มันแสดงออกชัดเจนว่า...........
“เฮีย....เฮีย...ผม...ผม....เฮียจะทำอะไรผม....เนี่ย”
ถึงรักชาติจะโวยวายแต่สุดท้ายร่างกายก็ถูกรั้งเข้ามาอยู่ในอ้อมแขนของคนแกล้ง แถมซ้ำยังไม่อยากเชื่อว่าตัวเองจะตัวแข็งทื่อไม่รู้จะขยับไปไหนได้อีก
เหวย ทำมายกูเหมือนสาวน้อยแรกรุ่นงี้วะ อย่าทำอะไรผมเลยนะคร้าบเฮีย
แค่อ้อมแขนคงไม่พอ ตี๋หน้าโหดเลิกเก็กหน้าดุ ก้มหน้าลงมาหา หวังจะหอมแก้มคนที่ม้วนจนกลายเป็นกุ้ง
แต่เฉียด
ได้แค่เฉียด.....เพราะรักชาติเบี่ยงหน้าหลบ
ลองก้มลงไปหาอีกที กะจังหวะเผลอ ๆ คราวนี้ก็ยังเฉียด เพราะคนในอ้อมแขนยกมือขึ้นมากั้นเอาไว้
จนก๋วยต้องกดมือของรักชาติลง และทำท่าจะก้มลงมาหาอีกครั้ง รักชาติถึงได้โวยวาย
“ไม่เอาแล้วโว้ย....เฮียจะทำอะไรผมวะ....ผมเป็นผู้ชาย...ให้ผมยอมเฮียเหรอ....ผมยังไม่...ง่ะ...อื้อ”
เพราะคิดว่ารอดพ้นแล้ว พยายามจะด่า ทำปากกล้าโวยวาย แต่พอเอาเข้าจริง คนที่กะจังหวะรออยู่แล้ว ก็ก้มลงหอมแก้มรักชาติได้อย่างที่ต้องการ
“เฮียอ่ะ....เฮีย....เฮีย....ง่ะอื้อ”
เพราะโดนหยอกล้อ เพราะถูกแกล้ง รักชาติเลยได้แต่ยกมือขึ้นลูบที่แก้มของตัวเอง ทั้งขัดทั้งถู เพราะไม่รู้ว่าจะทำยังไงดี
“ขัดมาก ๆ เดี๋ยวจูบเลย...เอาให้ขัดปากขัดแก้มเลยด้วย...จูบเสร็จเดี๋ยวแถมฟองน้ำขัดตัวให้เลยดีมั้ย...สงสัยลื้อต้องขัดทั้งตัวแล้วแหละรักชาติ....เพราะเฮียจะจูบลื้อทั้งตัว”
ฮ่า ฮ่า ฮ่า ขำ....จูบทั้งตัว ตล๊ก ตลก เฮียคิดได้ไง ขำดี
เพียงเท่านั้น รักชาติก็รู้ชะตากรรมของตัวเอง ไม่ต้องบอกก็รู้ความหมาย
คราวนี้คนที่เกิดอาการเขินเข้าขั้นเลยพยายามจะหนีออกจากอ้อมแขนของก๋วยทันที
แต่กลับถูกกดแขน ยิ่งดิ้นยิ่งดุเดือดยิ่งดุเดือด สุดท้าย ก็เลยถูกกดลงนอนดิ้นกระแด่ว กระแด่วอยู่บนเตียง โดยมีร่างของคนอีกคนทาบทับตามลงมา และออกแรงยึดแขนของรักชาติเอาไว้แน่น ไม่ยอมปล่อย
“เฮีย อื้อ....โธ่เว้ย....”
รักชาติสะบัดหน้าหนี...แต่กลับถูกฝังจมูกลงที่ซอกคอ พร้อมกับที่ปลายจมูกของคนที่กดทับร่างลงมาซุกไซร้ไปที่ข้างแก้มและวนเวียนอยู่เพียงเท่านั้น ก่อนจะผละออกห่าง และเปลี่ยนเป็นจ้องหน้าของรักชาติตรง ๆ พร้อมกับรอยยิ้มจาง ๆ ทั้งรักทั้งเอ็นดู กับการแสดงออกของเด็กดื้อที่ดิ้นรนไม่ยอมให้ทำอะไรได้ดั่งใจ
“ลื้ออายนี่รักชาติ....ไม่ใช่ว่าไม่ยอม...แต่ลื้ออาย....แล้วไม่รู้ตัวเหรอว่าแบบนี้ยิ่งน่าแกล้งไปกันใหญ่”
เออ เอาเข้าไป.....ตกลงนี่กูยังไม่เข้าใจตัวเองเลยนะว่ายอมหรือว่าอายกันแน่ แม้แต่ตัวเองยังไม่รู้เรื่องเลย
สายตาที่จ้องมองมา ริมฝีปากที่ขบเม้มแน่นจนเป็นเส้นตรง
ดวงตาคมของรักชาติที่สะท้อนความรู้สึกหวาดกลัวบางสิ่งบางอย่างออกมาอย่างชัดเจน
“ผมไม่เคยมีอะไรกับผู้ชายนี่หว่า.....จะให้ผมนอนรอแล้วบอกว่า....เฮียจ๋า...รักยอมแล้ว...เอาแบบนั้นหรือไงเฮีย”
เออ ถ้าลื้อทำได้อย่างนั้นก็ดี เล่นกับเด็กมันเหนื่อย แรงลื้อก็เยอะด้วย.....ขืนรักชาติไม่พอใจขึ้นมาแล้วถีบเฮียตกเตียง เฮียจะไปทำอะไรได้
“ปากดีอย่างลื้อทำได้เหรอ...เห็นชักดิ้นชักงอ....จูบก็ไม่ได้...กอดก็ไม่ยอม....ถ้าให้ถึงขนาดนั้น....สงสัยเฮียคงต้องรอถึงชาติหน้าตอนบ่าย ๆ แน่ “
เพราะคำท้า....เพราะคำพูดสบประมาทของก๋วย รักชาติเลยทำตาโต และอดไม่ได้ที่จะหลุดปากพูดออกไปตามนิสัยที่ไม่ยอมให้ใครสบประมาทเอาได้ โดยลืมคิดไปว่าไม่ควรขุดหลุมฝังตัวเอง เกียรตินิยมไม่ได้ช่วยให้เฉลียวใจเลยสักนิด ว่าถูกหลอกให้พูดคำพูดที่ไม่สมควรซะแล้ว
“เฮียจ๋า.....รักยอมแล้ว....นี่ไง...ทำไมจะพูดไม่ได้....ง่ายแค่นี้เอง...อ้าวเฮ้ย....ผมไม่ได้จะพูดอย่างนั้นนะเว้ยเฮีย”
รักชาติแทบอยากจะตบปากตบหัวตัวเอง ที่พูดอะไรไม่ทันคิด เมื่อพูดไปแล้ว ถึงเพิ่งได้สติ
“อ่อ ลื้อไม่ได้อยากพูดอย่างนี้ แต่ลูกผู้ชายพูดแล้วต้องให้เป็นคำพูด...ยอมก็คือยอมให้ตลอด....รักษาคำพูดของลื้อด้วยรักชาติ.....รู้นะว่าเฮียจะทำอะไรลื้อต่อไป....เด็กโง่ของเฮีย”
TBC…..
******************************
-
โห :sad5: :sad5: :sad5: ค้างมากมาย
-
:-[ :impress2:
เอร๊ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย รักชาติ รักชาติ ร้ากกกกกกกกกกกกช้าาาาาาาาาาาาติ
เฮียก็นะ หลอกเด็กว่ะเฮีย......กึ๋ยๆๆๆ "เด็กโง่ของเฮีย"
โอ๊ย.......อิคนอ่านจะตายเอา เขินก็เขิน ขำก็ขำ :m20:
-
5555 เออจริงด้วย ไม่มีจริงๆด้วย
มีแต่หัวเราะเกือบทั้งตอนเลย
ดื้อได้น่าแกล้งมากอ่ะรักชาติ
เฮียเค้าก็อยากจะเผด็จศึกจะแย่
-
รักชาติโดนอาเฮียหลอกกินซะแล้ว อิอิ
-
ไม่รู้จะสงสาร หรือ เห็นใจดี ? :jul3:
รักษาคำพูดด้วยนะรักชาติ :laugh:
-
แอบสงสารรักชาติ
แต่ก็แอบเชียร์เฮีย 555+
-
กริ๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
เฮียก๋วยสุดยอดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
เอาล่ะเฟ้ย แบบนี้ตำแหน่งเถ้าแก่เนี้ยร้ายก๋วยเตี๋ยวมาถึงมือรักแล้วสิเนี่ย
-
:m20:
เราต้องรักษาคำพูดนะจ้ะเด็กโง่รักชาติ :laugh:
เฮียจับกดเลย :impress2:
-
รักชาติ ยอมไปเถอะ
สงสารเฮีย
+1
-
สู้ๆรักชาติ
-
เฮียก็นะรู้ว่าน้องอายแล้วยังจะไปแกล้งน้องอีก
รักชาติก็ยอมๆเฮียไปเถอะ คิดซะว่าเพื่อคนอ่านก็แล้วกัน :haun4:
-
ยอมเพื่อคนอ่านซะนะ
:pig4: :pig4: :pig4:
-
โหยยย เฮีย เจ้าเลห์อะ ไม่น่าเชื่อนะเนี้ย
-
แหม๋...เฮียก๋วย รู้ว่าเด็กมันโง่ ก็ขยันหลอกล่อ จิงเน๊อะ :laugh:
-
ว้ายยยย เด็กโง่ พูดอารัยย ออกไป อิอิ :-[
เฮียยึดเลย ยึดคำพูดนี่แล้วจัดการซะ 555 :impress2:
-
เฮียหลอกเด็ก!
รักชาติเอ้ย หลวมตัวมาถึงขนาดนี้ยอมๆเฮียไปเท้อออออ
-
รักเกิดที่ร้านก๋วยเตี๋ยว ตอน รักชาติครับ
“รักชาติ”
“ครับ”
“รักชาติ”
“ครับ”
“รักชาติลื้อหยุดเอามือกั้นหน้าเฮียซะที เฮียถอดเสื้อลื้อไม่ได้”
อ้าว ก็ไม่ให้ถอดไง ถึงต้องเอามือกันไว้ เฮียนี่ถามอะไรแปลก ๆ เหอะ เหอะ เหอะ วะฮะ ฮะ ฮ่า
ถึงจะทำเป็น ร่าเริง ทำเป็นปลอบใจตัวเอง แต่หน้าซีดสนิท ชนิดที่ใครเห็นใครก็ต้องขำ
ตี๋หน้าโหดก็เลยแกล้งกดมือของรักชาติไว้เหนือหัวทั้งสองข้าง และสอดมือเข้าไปในเสื้อของรักชาติ
นัยน์ตาคม ๆ เหลือกลาน แถมยังทำหน้าเหมือนจะร้องไห้ซะให้ได้ นั่นทำให้ก๋วยอยากจะหัวเราะ
“เฮีย เฮีย..เฮีย....” น้ำเสียงตะกุกตะกักท่าทางลุกลี้ลุกลนของรักชาติเรียกรอยยิ้มให้คนแกล้งได้มากถึงมากที่สุด
“รักชาติ”
“ครับ”
“ลื้อจะอยู่เฉย ๆ ยอมดี ๆ หรือว่าจะให้อั๊วปล้ำ....”
คำพูดรุนแรง แต่ดวงตาเรียวรีส่งสายตาหวานหยาดเยิ้ม จนรักชาติแทบละลาย แทนที่จะหายตัวสั่น เลยยิ่งไปกันใหญ่ ริมฝีปากขบเม้มเข้าหากันแน่น ใบหน้าแดงเถือก ฝ่ามือเย็นแทบเป็นน้ำแข็ง และยิ่งสายตาที่บ่งบอกความรู้สึกอย่างโจ่งแจ้ง ทำให้ยิ่งแทบจะเป็นบ้าให้ตาย
ต้องจำใจนอนนิ่ง ๆ ไม่ขัดขืนอีก
“เออ ดี พอจะหายดื้อก็หายง่าย ๆ เลย ไม่เอาแล้วอั๊วไม่อยากฝืนใจลื้อ....แค่วัดใจดูว่าลื้อคิดยังไงแค่นั้นเอง เลยได้รู้ว่าลื้อกลัว....กลัวจริง ๆ ด้วยแบบนี้ เด็กยังไงก็เป็นเด็กอยู่วันยังค่ำ”
ก๋วยปล่อยมือที่กดข้อมือทั้งสองข้างของรักชาติออก และหยัดกายขึ้นนั่ง หัวเราะขำกับท่าทางของรักชาติ
แต่เพียงไม่นาน ถึงรู้ว่าไม่ควรหยอกล้ออย่างนี้เลย
เพราะรักชาติยกแขนขึ้นก่ายหน้าผากและเลื่อนแขนลงมาปิดที่ใบหน้าของตัวเอง น้ำตาไหลพราก จนถึงขนาดที่ทำให้สะอื้นจนตัวโยน ยิ่งกลัวๆ อยู่ แถมยังอายด้วย แต่เฮียเล่นทำเหมือนเห็นเป็นเรื่องสนุกทั้งที่จริงจังด้วย
แบบนี้ จะไม่ให้น้อยใจได้ยังไง
“ลื้อเป็นอะไร....ลื้อเป็นอะไรรักชาติ...เฮียขอโทษ ลื้อเป็นอะไร...”
ไม่มีเสียงตอบนอกจากหยดน้ำตาที่หลั่งรินรดจนเปียกหมอน ไม่ว่าจะดึงแขนของรักชาติ ออกแค่ไหน แต่ก็ไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลง เพราะรักชาติไม่ยอมให้ใครเห็นหน้าเวลาที่ร้องไห้เด็ดขาด
นั่นคือสิ่งที่ทำให้ก๋วยยิ่งตกใจ จนทำอะไรไม่ถูก พอได้ฟังเสียงสะอื้นในลำคอของรักชาติ ก็เลยรู้ว่าไม่ควรเล่นอะไรแบบนี้เลยจริง ๆ
“เฮีย....ผมกลัวจริง ๆ นะ... ทำไมเฮียต้องแกล้งผมด้วย...ถ้าเฮียรักผมจริง ๆ ผมก็ยอม... แต่เฮียทำเหมือนหยอก เหมือนแกล้ง....เห็นผมเป็นคนยังไงเหรอเฮีย....ผมทำใจมานานแล้วนะเรื่องที่เราจะมีอะไรกันจริง ๆ .....แต่เฮีย........ก็เล่นเหมือนหมาหยอกไก่ ...ได้จริง ๆ ก็ดี ไม่ได้ก็ไม่เป็นไร..แล้วเฮียจะให้ผมทำยังไงผมทำตัวไม่ถูกแล้ว....อือออ”
นั่นคงเป็นความในใจที่รักชาติไม่เคยบอก
ก๋วยได้แต่นิ่งอึ้ง ด้วยความประหลาดใจ ปนเปไปกับความดีใจ ที่เพิ่มขึ้น
ลื้อพร้อมอยู่ตลอดเวลา แต่ไม่กล้าที่จะเป็นฝ่ายเริ่มก่อน ที่จริงมันก็ไม่แปลก มันก็เรื่องปกติ แต่พูดแบบนี้ มันทำให้เฮียดีใจ ลื้อไม่รู้บ้างหรือไงรักชาติเอ้ย
ไม่มีการปลอบใจนอกจากการที่ก๋วยลุกขึ้นนั่งนิ่ง ๆ หันไปมองหน้าของคนที่ยังร้องไห้โดยใช้มือปิดหน้าเอาไว้ แล้วก็อมยิ้ม........
ลื้อมันน่ารักน่าใคร่ น่าหวง น่าห่วง น่ากอด น่ารัก น่าหงุดหงิดโมโหเป็นบางเวลา และน่าตีเป็นบางครั้ง ก็เพราะอย่างนี้ อั๊วถึงได้รักลื้อ.....แล้วนาน ๆ ที ออดอ้อนแบบนี้ จะไม่ให้รักไม่ให้หลงได้ยังไง
ตี๋หน้าโหดทิ้งกายลงนอนเคียงข้างรักชาติ ก่อนจะวางมือลงบนไหล่ของคนที่ยังไม่ยอมหยุดร้องไห้ และก้มหน้าลงไปแตะปลายจมูกที่หัวไหล่ของรักชาติเบา ๆ แต่คนที่นอนร้องไห้อยู่ก็ยังไม่ยอมหยุดร้อง
จนเมื่อฝ่ามืออุ่น ๆ ลากไล้ผ่านเข้าไปหาผิวเนื้อเนียนเรียบภายใต้ เสื้อยืดผืนบาง และบีบเคล้นไปที่จุดสีเข้มทั้งสองข้างจนผิวเนื้อส่วนนั้นแข็งตึงขึ้นมา รับรู้ความรู้สึกที่ถูกปลุกเร้าขึ้นอย่างช้า ๆ
รักชาตินิ่งเงียบไปแล้ว แต่ยังไม่ยอมยกมือที่ปิดบังใบหน้าของตัวเองออก
อาย.........
ตื่นเต้น........
อายจนไม่กล้าเปิดหน้าขึ้นมาเพื่อเห็นหน้าของคนแกล้ง
อายจนไม่กล้าเปิดหน้าขึ้นมาเพื่อเห็นว่า ตอนนี้ร่างกายกำลังถูกแตะต้อง
ทำได้แค่นอนนิ่ง ๆ เงียบ ๆ ทั้งที่เกร็งไปทั้งร่าง
เมื่อเสื้อยืดถูกดึงขึ้น เผยให้เห็นผิวเนื้อเนียนขาว ช่วงบน ที่ตอนนี้กำลังถูกปลายลิ้นร้อน ๆ สัมผัสวนเวียนหยอกเย้าและขบเม้มทิ้งร่องรอยเอาไว้ ทั่วทั้งตัว
“อือ”
น้ำเสียงทุ้มต่ำครางเครือในลำคอ เมื่อรู้สึกว่าร่างกายกำลังถูกปลุกปั่น จากคนที่ตัวเองไม่กล้าสู้หน้าด้วย
ฝ่ามือรุมร้อน ลูบไล้ไปทั่วร่างที่เกร็งแน่น และลากปลายลิ้นลงมาที่หน้าท้องแกร่ง วนเวียนอยู่อย่างนั้นก่อนจะลองวางมือลงแตะที่ต้นขาของรักชาติอย่างแผ่วเบา
เพียงเท่านั้น ก็ทำให้คนที่ไม่ยอมให้เห็นหน้าถึงกับสะดุ้งสุดตัวและ ยกมือออกจากใบหน้าของตัวเอง เพื่อดูว่าเกิดอะไรขึ้น
“เฮีย.....ทำไม....เฮีย...อ๊ะ..ไม่เอาแล้ว....อือ”
สิ่งที่เห็นสิ่งที่ทำให้ตกใจ สิ่งที่ทำให้อายจนไม่กล้าสู้หน้า คือการที่พบว่า เมื่อเงยหน้าขึ้นมองแล้วได้เห็น คนที่กำลังสัมผัสร่างกายของตัวเองในเวลานี้ อยู่ในสภาพเปลือยเปล่า เผยร่างกายทุกส่วนให้เห็นชัด และรักชาติก็รู้ตัวว่าจะเกิดอะไรขึ้น
เฮีย .........ถอดตอนไหนวะ ไม่เห็นรู้เรื่องเลย แม่ง อายโว้ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
“อะ..อึก...อือ”
ริมฝีปากที่ทาบประกบลงมา ไม่ทันให้รักชาติร้องเอะอะโวยวาย ฝ่ามือสองข้างถูกเรียวนิ้วแกร่ง สอดแทรกและเกาะกุมเอาไว้แน่น เพื่อถ่ายทอดความรู้สึกอบอุ่นไปให้ ฝ่ามือเย็นชื้น ค่อยมีความอุ่นขึ้นมาบ้าง แทบจะหายใจหายคอไม่ทัน เพราะรสสัมผัสจากปลายลิ้นที่สอดแทรกเข้ามาภายในโพรงปากและดูดดุนปลายลิ้นนุ่มชื้นของรักชาติให้สัมผัสตอบกลับ ความร้อนรุ่มที่ถูกถ่ายทอดผ่านริมฝีปากร้อน ๆ ปลายลิ้นกระหวัดรัดพัวพันไม่ยอมปล่อยให้เป็นอิสระ ทำให้รักชาติหัวหมุน ไม่รู้ว่าจะทำอะไรต่อไปได้ นอกจากรับสัมผัสของอีกฝ่ายเอาไว้ทั้งหมด
ฝ่ามือแกร่งผละออกและแตะสัมผัสเข้าที่ส่วนกึ่งกลางของร่างกายภายในกางเกงนอนที่ค่อย ๆ แข็งขืนขึ้นทำให้ลมหายใจของคนที่อยู่เบื้องล่าง ติดขัด หอบหายใจหนักขึ้นเพราะแรงอารมณ์ที่ค่อย ปะทุ ใบหน้าที่ผละออกห่าง เรียงแขนที่โอบกอดร่างที่นอนหอบหายใจหนัก ๆ อยู่เบื้องล่าง ดวงตาที่สบกันนิ่ง ความรู้สึกและความหมายที่แสดงออกบ่งบอกให้รู้ถึงความต้องการ
:m20: :m20: :m20: :m20: :m20:
:m14: :m14: :m14: :m14: :m14:
-
งะ ไรท์เตอร์ทำอะไรลงไปเนี้ย.....
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
ว๊ายยย ค้างอย่างแรงงงงงงง :a5:
-
ไร้เนี่ย
:serius2:
มาต่อเลย
ค้างอย่างแรง
-
เคื่องอย่างหนักกกกกกกกกกก
มาอย่างไว ก่อนมีน้ำโหหหหหหหหหหห
-
๔๔๔ + ๑ = ๔๔๕
ขอบคุณนะคะ คุณ Junrai_Hyper™
-
:z3: :z3: ตอนต่อไปอยู่ไหนค้า.....
-
ใจร้ายมาก มาทำให้อยาก แล้วจากไป :a5: :serius2: :serius2: :angry2:
-
อะไรเนี่ย?
เหมือนดูละครกำลังสนุก :haun4: :haun4: :haun4:
ไฟดันดับซะงั้น :z3:
ซ่อมไฟด่วน
ค้างอย่างแรง :angry2: :serius2: :serius2:
แต่ก็ :pig4:
-
ทำไมถึงทำกับช้านนนด้ายยยยยยยย
อะโนว โนว โนว โนว อย่างนี้ไม่ดี
ฉันเหมือนคนที่โดนเธอแทงข้างหลังแล้วมันทะลุถึงหัวจายยย
โฮกกกกกกกกกกกกกกกก T [ ] T
-
โหหหหหหห กำลังเข้าได้เข้าเข็ม
ค้างมากกกกกกกกกกกกกกกก
-
ค้างงงงงงงงงง
:serius2:
:m16:
-
เฮียยยยย ไวมั๊กๆถอดไวโพดๆฮะๆ
แต่ค้างงง ไงก็ไม่ค้างคนเดียวเพราะเฮียก็ค้างไปด้วน
-
:m16: :m16:
อยู่ไหนนนนนนนนนน :m31:
-
หึหึ ทำกันได้ลงนิ......
แต่ยังไงก็รอละกัน
-
ใจร้ายมากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก :m16:
-
เฮียยยยยยยยย ทำไมทำงี้อ่ะ
ตรูคาใจค่อดๆ
ประหนึ่งหนังขายยา อ๊ากกกกกกกก อยากรู้ว่าอาชาติจะทำยังไง
ปล.เฮียก๋วยถอดเสื้อเร็วไปไหนอ่ะ -.,-
-
>////////////<
รักชาติครับ คือ.....เฮีย คือ แว้กกกกกกกกกกกกกกกกก
เฮียบ้า ทำน้องร้องไห้แงๆเลย ชริๆแล้ว....แล้วเดี๋ยวจะทำน้องเจ็บตัวอีกใช่มั้ยคะ กึ๋ยๆๆๆๆ
-
:seng2ped: :seng2ped:รอต่อปาย :z3:
-
:a5: กรี๊ดดดดดดดดดดดดดด ไรเตอร์ขี้แกล้งอ่า :z3: :z3:
-
:z3: :z3: ค้างได้อีก ไรเตอร์ขี้แกล้งจริงๆ :o12:
-
ฝ่ามือแกร่งผละออกและแตะสัมผัสเข้าที่ส่วนกึ่งกลางของร่างกายภายในกางเกงนอนที่ค่อย ๆ แข็งขืนขึ้นทำให้ลมหายใจของคนที่อยู่เบื้องล่าง ติดขัด หอบหายใจหนักขึ้นเพราะแรงอารมณ์ที่ค่อย ปะทุ ใบหน้าที่ผละออกห่าง เรียงแขนที่โอบกอดร่างที่นอนหอบหายใจหนัก ๆ อยู่เบื้องล่าง ดวงตาที่สบกันนิ่ง ความรู้สึกและความหมายที่แสดงออกบ่งบอกให้รู้ถึงความต้องการ
ไม่มีคำพูดนอกจากดวงตาคมที่หรี่ปรือมองใบหน้าของคนที่ใช้มือประคองต้นคอของตัวเองเอาไว้
ไม่มีแรง ไม่ดิ้นรน ไม่ขัดขืน แต่อยากให้ช่วย อยากให้ปลดปล่อยร่างกายให้
อยากให้สัมผัส อยากให้กอด อยากให้รัก
ฝ่ามือแกร่งเคล้นคลึงรุนแรง ปลุกปั่นความรู้สึก ให้ตื่นตัวขึ้น ร่างกายแข็งขืนที่อยากได้รับการปลดปล่อยของรักชาติเรียกร้องหาสัมผัสร้อนรุ่มนั้น อยู่ตลอดเวลา
“อ๊ะ..อื้อ”
เสียงร้องครางในลำคอ เมื่อส่วนปลายถูกแตะสัมผัส จนรู้สึกได้ถึงหยาดหยดที่หลั่งรินออกมา เมื่อเกิดความรู้สึก
ฝ่ามือแกร่งรูดรั้งผืนผ้าที่ปกปิดร่างกายของคนที่หอบหายใจหนัก ๆ ออก ร่างที่นอนนิ่ง ยกเรียวขาขึ้น เพื่อให้กางเกงนอนถูกปลดทิ้งไปอย่างง่ายดาย เพื่อที่จะให้ฝ่ามืออุ่นร้อน แตะสัมผัสกับส่วนแข็งขืนนั้นได้โดยตรง
“อื้อ.....อ๊ะ..ฮ่า”
จังหวะที่เร่งเร้าขึ้น ทำให้ร่างกายแสนหวานเกร็งแน่น บิดกายเร่า ไปตามความรู้สึก ใบหน้าและท่าทางยั่วยวนที่ไม่มีใครได้เห็น เปิดเผยต่อหน้าของคนที่ได้ครอบครอง
นัยน์ตาเรียวรี นิ่งมองใบหน้าของคนรักที่กำลังถูกปลุกปั่น และกระตุ้นความรู้สึก ด้วยความหลงใหล ริมฝีปากที่ขบแน่น นัยน์ตาหวานซึ้งปรือปรอย ลมหายใจหอบหนัก เมื่อใกล้ถึงจุดสิ้นสุด
“อยากไป....อ่ะ...อย่า....ปล่อยรักเถอะ..อ๊า..เฮียอย่า...หยุดมือนะ...ไม่เอา...อึกอื้อ”
ร่างกายที่สั่นระริก ร้องขอ ด้วยความต้องการ เมื่อถูกกดส่วนปลายของจุดรวมความรู้สึกไม่ให้ปลดปล่อย จนต้องร้องขอด้วยน้ำเสียงที่ทำให้คนฟัง แทบจะทนไม่ไหว
“เฮียเข้าไปในตัวรักชาติได้มั้ย.....ตอนนี้…ได้หรือเปล่า”
ไม่มีทางที่จะคิดอะไรได้อีก รักชาติแทบอยากจะร้องไห้ เพราะความทรมาน แต่ก็ทำได้เพียงแค่พยักหน้ารับและขบริมฝีปากของตัวเองเอาไว้ เมื่อบางสิ่งบางอย่างค่อย ๆ ถูกกดเข้ามา แค่เพียงส่วนปลายกลับทำให้ต้องร้องโวยวาย และอยากจะผลักไหล่ของคนที่ขอ...ให้ออกห่าง เพื่อดูให้เห็นว่าสิ่งที่กดเข้ามาในร่างคืออะไร
“ชู่ว........ไม่เอา...อย่ารักชาติ...อย่าดู...เอาออกแล้ว....ไม่เป็นไร..ไม่ต้องกลัวเฮียทำเบา ๆ ไม่ต้องกลัวนะ เด็กดี ไม่ต้องกลัว…หายใจลึก ๆ ไม่ต้องเกร็งนะ”
ถ้อยคำปลอบประโลมใจ ถ้อยคำที่เอ่ยบอกอย่างอ่อนโยนทำให้จิตใจที่หวาดหวั่นค่อยผ่อนคลายลงบ้าง ยอมนิ่งสงบลงและนิ่งเงียบ รอรับการรุกล้ำของอีกฝ่ายอย่างช้า ๆ แต่ก็เหมือนเดิม รักชาติขบริมฝีปากแน่นและร้องออกมาจนก๋วยต้องจูบเบา ๆ ที่หน้าผากมนชื้น และริมฝีปากรุมร้อนไล้ระเรื่อย ลงมาที่ข้างแก้ม จูบซับแผ่วเบา เพื่อให้ร่างเบื้องล่างคลายความรู้สึกกังวลใจลง
“เฮีย....มันเจ็บ.....ผมกลัวรับไม่ไหว...จะทำยังไงดี”
หยดน้ำคลอปริ่มที่หน่วยตา รักชาติทำหน้าเหมือนอยากจะร้องไห้ ยิ่งทำให้ก๋วยนึกสงสารจับใจ
“เอาอย่างนี้ดีมั้ย....เดี๋ยวเฮียทำให้รักชาติคนเดียวก็ได้ไม่เป็นไรหรอกเนอะ...แบบนี้รักชาติจะได้ไม่เจ็บ”
เพราะรัก ถึงทำให้ได้.....เพราะว่ารักถึงไม่อยากให้ต้องเจ็บปวด
แต่แค่เพียงเท่านั้น และนั่นคงเป็นครั้งแรกที่รักชาติยอมร้องไห้ให้ใครเห็น
เฮียไม่บังคับเลยสักนิด ไม่ฝืนใจ แถมยังดีด้วยขนาดนี้ ทั้งที่รู้ว่าเฮียเองก็คงทนแทบไม่ไหว
แต่ก็ยังมีกะจิตกะใจมาห่วง.....ถ้าจะรู้สึกดีก็ต้องรู้สึกดีด้วยกัน ... จะเห็นแก่ตัวอยู่คนเดียวได้ยังไง
รักชาติส่ายหน้าแทนคำตอบ....และปล่อยให้น้ำตาหลั่งรินลงช้า ๆ ด้วยความปลื้มใจ
ครั้งแรกมันน่ากลัว...แต่เพราะเป็นคน ๆ นี้เลยไม่คิดจะกลัว
เรียวแขนโอบรัดรอบคอของคนที่แสนใจดี และกระซิบบอกที่ข้างหูของอีกฝ่ายเสียงเบา
“ไม่เอา...อยากทำด้วยกัน..นะเฮียก๋วย....ถ้าค่อย ๆ คงไม่เป็นไร”
น้ำเสียงทุ้มนุ่ม สั่นสะท้านเล็กน้อย เรียกรอยยิ้มของก๋วยได้อย่างไม่ต้องสงสัย
“เฮียรักลื้อนะ....รักชาติ....ไม่ต้องกลัวแล้วเด็กดี...” ก๋วยเอ่ยบอกความรู้สึกออกมาอย่างจริงใจ เราเป็นของกันและกันเถอะนะรักชาติ เฮียจะไม่มีวันทำให้รักชาติเสียใจเลย
รอยยิ้มจาง ๆ ปรากฏที่ใบหน้าของรักชาติ และยอมปล่อยแขนออกจากรอบลำคอแกร่ง ความเชื่อใจ ความไว้ใจทำให้ยอมได้มากถึงขนาดที่ตัวเองก็ยังไม่อยากเชื่อ
ก๋วย เอื้อมมือคว้าบางอย่างจากหัวเตียง และเทชโลมลงที่แก่นกายแข็งขืนของตัวเอง ก่อนจะคว้ามือของรักชาติให้สัมผัสที่ส่วนนั้น
“ให้รักชาติ....ได้แค่ไหนก็แค่นั้น”
คำพูดที่มาพร้อมเสียงหัวเราะแผ่ว ๆ คำพูดที่ทำให้คนกำลังซึ้ง หน้าแดงด้วยความอาย แต่ก็ยังยอมสัมผัสร่างกายของอีกฝ่ายแต่โดยดี ส่วนที่ค่อย ๆ ชำแรกเข้าไปภายในร่าง ผ่านช่องทางคับแคบ ที่แทบไม่ยอมเปิดรับสิ่งใดให้สอดแทรกเข้าไปได้ ทำให้คนที่บอกตัวเองว่าจะพยายาม ต้องกัดฟันแน่น ระงับความเจ็บปวด
“เฮียจะค่อย ๆ เข้าไป...ถ้ารักชาติเจ็บ...ให้จับเอาไว้อย่าเพิ่งให้เข้า...แบบนี้ดีมั้ย”
เป็นคำพูดที่ทำให้รักชาติแสนจะอับอาย แต่ก็พยักหน้ารับอย่างเข้าใจ
แก่นกายแข็งแกร่ง ถูกสอดเข้าไปภายในร่างที่แยกขาออกกว้างอย่างช้า ๆ แม้จะเจ็บจนต้องนิ่วหน้า และหยุดเป็นพัก ๆ แต่เพียงไม่นาน ส่วนนั้นก็เข้าไปอยู่ในร่างจนหมดสิ้น
“อ๊ะ...อึดอัด...มากเลย..อ่ะ..เฮียอึ่ก”
รักชาติทิ้งกายลงนอนนิ่ง ๆ ฝ่ามือจิกลงที่ผ้าปูที่นอน อยากจะเงยหน้าขึ้นมอง แต่ไม่มีเรี่ยวแรง
เรียวขาถูกยกขึ้นพาดไว้บนไหล่กว้างของก๋วย เพื่อให้การสอดแทรก เป็นไปได้อย่างราบลื่น
การขยับกายอย่างเชื่องช้า จังหวะของร่างกายที่สอดประสานเป็นหนึ่งเดียวกัน.. ไม่รุนแรงเลยสักนิดเมื่อรู้ว่าต่างฝ่ายต่างก็ไม่อยากให้อีกคนต้องเจ็บปวด จนเมื่อเวลาผ่านไปไม่นาน บางอย่างที่เกิดขึ้นเพราะการเสียดสี เริ่มทำให้รู้สึกอยากเร่งเร้าการสอดแทรกให้มากขึ้น
“ถ้าแรงกว่านี้ได้มั้ย หายเจ็บแล้วหรือยัง”
อ้าว....แล้วถามซะจะให้ตอบยังไงล่ะ รักชาติตาหวาน จ้องมองหน้าของคนที่เอ่ยถามในระยะประชิดแล้วพยักหน้าอย่างอาย ๆ
“แล้ว...ถ้าแรงกว่านี้อีกนิด..ได้มั้ย”
เอ่อ.....คือ....จะให้ตอบยังไง ในเมื่อตอนนี้...ต่อให้แรงกว่านี้....ก็จะไม่ว่าอะไรด้วยซ้ำ
“ได้มั้ย...” น้ำเสียงแหบห้าวสั่นสะท้าน ก้มลงถามชิดริมฝีปากของรักชาติ
รู้ว่าเจ็บ แต่ขืนทำเบา ๆ ทั้งที่ช่องทางคับแคบตอดรัดอย่างรุนแรงแบบนี้ เห็นทีว่าจะทนไม่ไหว ถ้าเป็นแบบนี้ต่อไปคงไม่ดี อย่างน้อยถ้าถามซะให้รู้เรื่อง ก็จะได้รู้สึกดีกันทั้งสองฝ่าย
“แรงกว่านี้ กว่านี้ กว่านี้ กว่านี้ อีกก็ได้...แรงแค่ไหนก็ได้....เพราะผมทนไม่ไหวแล้วเฮีย”
รักชาติโวยวายบอกเสียงดัง อยากจะยกมือขึ้นปิดหน้าของตัวเอง ที่แดงก่ำ แต่ก็ทำไม่ได้ เพราะเฮียไม่ยอม
เลยได้แต่เอียงหน้าเวลาพูด อายแสนอาย แต่จะให้เก็บความรู้สึกก็ไม่ไหวอีกต่อไปแล้ว
เพียงเท่านั้น เพียงแค่ได้ยิน
ดวงตาเรียวรี ส่องประกายระยับ จ้องมองใบหน้าของรักชาติและอมยิ้มชอบใจ
สะโพกแกร่งกระแทกกระทั้นร่างกายเพียงครั้งเดียว ก็ทำให้ร่างเบื้องล่างผวา และสะดุ้งสุดตัว
“อ๊า...เฮีย...แกล้ง...ผะ...ผมให้ตายไปเลยสิโว้ยยยยยยยย อึก”
เด็กงอแง ร้องโวยวาย อยากจะทุบไหล่ของคนแกล้งให้หนัก ๆ แต่เพราะถูกกระแทกกระทั้นร่างกายเข้ามาอีกครั้ง จึงไม่กล้าพูดอะไรต่อ
“ดื้อ...ลื้อจะดื้อกับเฮียอีกมั้ย...จะว่าเฮียอีกมั้ย....ฮ่าอึกอ่ะ”
แม้จะรุนแรง และส่วนที่อยู่ในร่างคว้านลึกเข้าไปถึงข้างในสุด จนไม่เหลือพื้นที่ แต่รักชาติก็ทำเพียงขบริมฝีปากเอาไว้แน่น อยากจะร้องคราง แต่ไม่กล้า ทั้งที่ตอนนี้รู้สึกว่าหัวหมุน ร่างกายซาบซ่าน รองรับสัมผัสร้อนแรงได้เป็นอย่างดี
“อื้อ....ดื้อ...เด็กดื้อ..อ่ะ...เจ็บมั้ย...ไม่เจ็บจะทำให้เจ็บ...เดี๋ยวนี้เลย”
ส่วนที่แข็งขืนอยู่ในร่างเสียดสีอยู่ภายใน เมื่อถูกกระแทกกระทั้นเข้าไปในร่างอย่างรุนแรง จนร่างกายสั่นไหวไปตามจังหวะการสอดแทรก รู้สึกจนต้องส่งเสียงออกมา เพราะกลั้นเอาไว้ไม่ไหว
“อ๊า..อื้อ...เฮียบ้า...แกล้งผมเหรอวะ”
รักชาติร้องโวยวายแต่น้ำเสียงที่เปล่งออกมา กลับเป็นเสียงร้องครางเครือเพราะแรงอารมณ์มากกว่าจะเป็นการด่าทอด้วยความโกรธเกลียด
ปลายนิ้วจิกตะกุยเข้าที่หน้าขาของตี๋หน้าโหด ที่โหมกระหน่ำร่างกายเข้าไปในส่วนที่บีบรัด ไม่ยอมหยุด
“เฮียแกล้ง....ลื้อจะทำไม...แกล้งหนัก ๆ เลยยิ่งดี...เด็กบ้าเอ้ย...ทำไมลื้อถึงได้...ทำให้เฮียหลงได้ขนาดนี้”
เรียวขาของรักชาติถูกแยกออกกว้าง และร่างกายแกร่งแน่น สอดแทรกเข้ามาภายในร่างอย่างไม่ยอมหยุดหย่อน
ไม่มีแม้จังหวะหายใจ ไม่มีแม้ความรู้สึกเขินอาย มีเพียงความต้องการของร่างกายที่อยากให้เติมเต็ม และพร้อมที่จะปลดปล่อยได้ทุกเมื่อ
ร่างกายที่สั่นสะท้านถูกพลิกตะแคงให้คว่ำลงอย่างรวดเร็ว พร้อมกับที่บางสิ่งในร่างไม่ถูกถอดถอนออกมา
ตามด้วยการกระชากสะโพกมนเข้าหาตัว และเหนี่ยวรั้งให้แนบชิดกับร่างกายโดยแรงจนแทบไม่มีพื้นที่ส่วนใดหลงเหลือ
“เฮีย....อื้อ....โอ้ย....อึกอื้อ” น้ำเสียงที่ครางกระเส่า ทุกจังหวะที่ถูกสอดแทรก ยิ่งเร่งให้พายุอารมณ์โหมกระหน่ำสูงขึ้นเรื่อย ๆ ไม่มีซักวินาทีที่ร่างกายจะได้หยุดพัก ไม่มีซักนาทีที่จะได้หยุดหอบหายใจ
“เอ้า เด็กเกียรตินิยม...เก่งนักเก่งหนา...ไหนขอดูซิว่าลื้อจะเก่งแค่ไหนกันรักชาติ”
ยิ่งแกล้งพูด กลายเป็นเหมือนเชื้อเพลิงให้ลุกไหม้
ก๋วยหยุดร่างกาย และรั้งร่างของรักชาติให้ทาบทับลงมาที่ร่างกายของตัวเอง ช่องทางที่บีบรัด ครอบครองส่วนแข็งขืนเอาไว้ทั้งหมด เมื่อรักชาติเอนกายลงมาหาตามการฉุดรั้ง
“อื้อ....อ่ะ..อึก”
แม้ไม่รู้ต้องทำอะไรบ้าง แต่เมื่อถึงเวลาที่ต้องทำ ร่างกายก็รับรู้ว่าต้องทำอะไร
สะโพกมนแน่น ทิ้งร่างลง ขับเคลื่อนร่างกายไปตามความรู้สึก ยิ่งกดทับลงมาแรงรัวเท่าไหร่ ก็ถูกตอบกลับมากขึ้นเท่านั้น โดยไม่ต้องกลัวว่าจะเสียหลัก เพราะฝ่ามือแกร่ง เหนี่ยวรั้งรอบเอวเอาไว้ พร้อมทั้งที่ฝ่ามืออุ่นร้อนรูดรั้งส่วนแข็งขืนชูชันของรักชาติให้ตามที่ต้องการ
“เฮีย ฮ่า อ่ะ...ผมใกล้แล้ว....อื้อ..ผมจะทนไม่ไหวแล้ว” รั กชาติกดทับร่างกายลงมาตามความรู้สึก ช่องทางคับแคบบีบรัด ความร้อนรุ่นที่ขยับอยู่ในร่าง ครั้งแล้วครั้งเล่าที่หยัดกายขึ้นลงพร้อมกัน เพื่อให้ใกล้จุดหมายมากขึ้น
“ไม่ต้องยั้งรักชาติ....ทำเท่าที่ต้องการไม่ต้องกลัว” น้ำเสียงหอบกระเส่า เหงื่อเม็ดเล็ก ๆ ชุ่มโชกไปทั่วร่าง
แผ่นหลังเนียนขาว ถูกขบย้ำฝากร่องรอยเอาไว้ พร้อมกับที่ใบหน้าคม ถูกรั้งให้หันกลับไปหาเพื่อแลกสัมผัสปลายลิ้นกับคนที่หยัดกายขึ้นอย่างเร่าร้อนไม่แพ้กัน
“ฮ้า อะ อื้อออออออออ “
เพียงแค่ฝ่ามือแกร่ง รูดรั้งส่วนนั้นของรักชาติ แค่เพียงไม่นาน ร่างทั้งร่างกลับกระตุกและแอ่นเกร็ง หยาดหยดอุ่นร้อน หลั่งรินออกมาจนหมดสิ้น พร้อมกับที่เสียงร้องครางในจังหวะสุดท้าย เมื่อรับรู้ถึงสิ่งที่ฉีดพ่นเข้าไปภายในร่างและหลั่งทะลักล้นเอ่อ ไหลซึมเปรอะเปื้อน ออกมาจากร่างกาย
ลมหายใจหอบหนัก และบทรักร้อนแรง จบลงด้วยความสุขสมของทั้งสองฝ่าย
รักชาติเอนกายลงอย่างช้า ๆ แผ่นหลังเนียนปะทะกับแผ่นอกกว้าง อ้อมแขนอบอุ่นกอดรัดร่างที่ทำให้รู้สึกได้ถึงขีดสุดเอาไว้แน่น
ดวงตาคมปรือปรอย เหนื่อยแสนเหนื่อย แต่กลับมีความสุข เปี่ยมล้นที่ได้เป็นหนึ่งเดียวกัน
เสียงลมหายใจที่ยังหอบหนัก ค่อยปรับเข้าที่
ร่างกายแข็งแกร่ง อ่อนแรงลงอย่างช้า ๆ แต่ยังไม่ถูกถอนออก
“เด็กได้เกียรตินิยมเก่งอย่างนี้นี่เอง....เฮียก็เพิ่งรู้นะเนี่ย…เกิดมาไม่เคยชมใคร...แต่รักชาติของเฮีย เก่งที่สุดเลย”
รักชาติกระทุ้งศอกเข้าที่หน้าท้องของคนล้อ แต่ก็โดนเอาคืนด้วยการถูกหอมแก้มหนัก ๆ ไปหนึ่งที
แล้วก็เหมือนเดิม ที่ต้องยกมือขึ้นขัดถู ทั้งที่ยิ้มออกมาอย่างอาย ๆ
“อยู่ในตัวรักชาติอุ่นดี...อยู่แบบนี้ดีกว่า...ไม่อยากเอาออกเลย” เพียงเท่านั้น ก๋วยก็ถูกข้อศอกของรักชาติกระทุ้งเข้าให้ที่สีข้างอีกหนึ่งครั้ง
“เอาออกเลยเฮีย.....เฮียไม่เอาออกผมจะเอาออกเอง”
รักชาติกำลังจะขยับกายลุกขึ้นจากตักของคนกอด แต่กลับทำอะไรไม่ได้เพราะถูกกอดเอวเอาไว้แน่น
“เวลาใส่มันยาก....เวลาถอดมันง่าย...เดี๋ยวก็ต้องใส่เข้าไปอีก...รักชาติจะเอาออกทำไม...เชื่อเฮียสิ...นั่นไง
เอาไว้อีกซักพัก...ก็ไม่ต้องเอาออกแล้ว....ใส่ ๆ ถอด ๆ อะไรกันมากมาย...เอาไว้แบบนี้แหละดี”
ใบหน้าคมของคนถูกล้อแดงซ่าน มือไม้พันกันวุ่นไปหมด แต่ถูกกดมือเอาไว้ และถูกโอบรัดร่างแนบแน่น
ใบหน้าของคนที่ได้รับความสุขจากร่างตรงหน้าซุกซบลงที่ซอกคอหอมกรุ่น และแตะปลายจมูกที่แก้มของคนรักอย่างแผ่วเบา
“คนแก่ทำไมแรงดีจัง......อย่างนี้ผมก็เหนื่อยตายเลยสิเฮีย.....” รักชาติอ้อมแอ้มพูด พยายามที่จะทำปากกล้าแม้ในสภาวะที่ไม่กล้าพูดอะไรมาก
“เอาน่า ลื้อนี่มันคิดเล็กคิดน้อย คิดมากคิดมาย เราเหนื่อยเราก็เหนื่อยกันสองคน...เฮียไม่ได้ปล่อยให้ลื้อเหนื่อยคนเดียวซะหน่อย.....ได้เกียรตินิยมทั้งที...เหนื่อยอะไรกันนาน....จะนอนหรือจะต่อ...เฮียให้ลื้อเลือก..ถ้านอนจะได้รู้ว่าเด็กเหนื่อยง่าย....”
โห่ พูดอย่างนี้ก็สวยเด่ะ ดูถูกกันชัด ๆ เลยนี่หว่า เฮีย ผมเกลียดที่สุดก็เรื่องโดนสบประมาทนี่แหละ
“ผมก็ต้องต่อสิเฮีย.....เฮียพูดอย่างนี้ได้ไง...อ้าวเฮ้ย ผมไม่ได้จะพูดอย่างนั้นนะ...”
รักชาติดิ้นขลุกขลักอยู่ในอ้อมแขนของคนที่กอดเอาไว้แน่นไม่ยอมปล่อย
และได้ยินเสียงหัวเราะเบา ๆ ของอีกฝ่าย
โธ่เว้ย ทำไมถึงได้หลงกลเฮียตลอดเลยวะ คืนนี้ได้นอนหลับไม่ต้องลุกขึ้นแน่ ๆ แล้ว ไอ้รักเอ้ย กูหนอกู
"ลูกผู้ชายพูดคำไหนคำนั้น.....ไม่อยากเชื่อ ลื้อนี่มันอึดจริง ๆ... งั้นเรามาต่อกันเลยดีกว่ารักชาติ...เด็กโง่ของเฮีย”
TBC….
*********************************
-
รักชาติ ปากดีตลอด :laugh:
:-[
+1
-
จะว่าไงได้ ก็รักชาติไม่ชอบโดนสบประมาทนี่เนอะ
เฮ้อ........ทำไงดี ขำก็ขำ เขินก็เขิน วุ้ย......อ่านแล้วเหนื่อยจริงๆ
:m20: :impress2:
-
๔๔๘ + ๑ = ๔๔๙
ขอบคุณนะคะ คุณ Junrai_Hyper™
-
ซะงั้นน่ะ รักชาติ อิอิ
-
555 เฮียเจ้าเล่ห์อ่ะ
รักชาติหลงกลตลอดเหอะ
-
เฮียเจ๋งฟ่ะ :z1:
หลอกล่อเก่งชะมัดเลย :o8: :oo1: :oo1:
-
รักชาติ ก็กลายเป็นเด็กโง่ ของเฮียก๋วยเหมือนเดิม :laugh: :laugh:
แพ้ทางเฮียตลอด :เฮ้อ:
-
:m25: แต่เช้าเลย เฮียนะเฮีย
-
5555555555 กลายเป็นเถ้าแก่เนี้ยเต็มตัวแล้วสิ :m20:
-
เจ้่าเล่ห์วะ เฮียยยหลอกเด็ก :laugh:
-
อยากกริ๊ดให้บ้านแตก
เฮียก๋วยทำไมสุดยอดเง้ ทำซะแบบ (-.,-)
คนอ่านเหนื่อยตามไปด้วย...... สุดยอดเกินไปแล้วเฮีย
ไม่คิดเลยว่าจะเจ้าเล่ห์ หื่น และอึดได้ขนาดนั้น
-
เป็นไงหล่ะ รักชาติ พลั้งปากอีกแล้ว
-
:m25: :m25: เลือดทะลัก ท่วมจอๆ
o13 เฮีย เจ๋งมากมาย
:m20: รักชาติเอย ทำยังไงก็ไม่ฉลาดไปกว่าเฮียหรอกนะ อิอิ
-
เฮียน่าร้ากกกกกก :-[
รักชาติก็น่าร้ากกก อิอิ :impress2:
o13
-
น่าร๊ากก เด็กโง่ของเฮีย น่ารักที่สุดเลย หุ ๆ
เรื่องนี้อ่านรวดเลยค่ะ ได้ทั้งรอยยิ้ม ทั้งน้ำตา เป็นเรื่องที่ครบรสดี สนุกมาก ๆ เลยค่ะ ขอบคุณนะคะที่โพสเรื่องสนุกแบบนี้ ให้อ่านกัน
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
เฮียเจ้าเล่ห์อ่ะ เหอๆๆ -.,-
-
รักชาตินี่ยุขึ้นดีเนอะ555555
-
รอร้านก๋วยเตี๋ยวร้านนี้กลับมาเปิดหลายปี...
กลับมาอีกที รักชาติกะเฮีย อะจึ๊ยๆๆๆๆๆๆ กันซะแล้ว...
อิอิ :pig4:
-
:m25: :haun4: กรุ๊บ B บริจาคด่วน
เฮียเจ้าเลห์ได้ถ้วยเลย o13 o13
-
555"...
เฮียนี่.... :m25:
-
ลูกผู้ชาย คำไหนคำนั้น นะรักชาติ
ไม่ได้นอนแน่ อิอิ :m25: :m25:
-
ยินดีต้อนรับอาซ้อคนใหม่ของร้านก๋วยเตี๋ยว 555
-
นอนตายตาหลับแระตูได้อ่านเรื่องนี้ต่อซักกะที :jul3:
-
กรี๊ดดดดดดดดดด !!!!!!!!!
รอคอยมานาน ฉากระทึกใจ อ่านข้ามปีเห็นจะได้ คุ้มที่รอคอย อิๆๆๆๆๆ
-
วันที่รอคอย
:m25:
5555555555555555555555
ได้อ่านสักที
รักชาติกับบเฮียใครหมดแรงก่อนกัน
-
รักชาติน่ารักมากกกกกกกก :haun4: :jul1:
-
"ลูกผู้ชายพูดคำไหนคำนั้น.....ไม่อยากเชื่อ ลื้อนี่มันอึดจริง ๆ... งั้นเรามาต่อกันเลยดีกว่ารักชาติ...เด็กโง่ของเฮีย”
หลายๆ รอบน่ะเฮีย
-
รักเกิดที่ร้านก๋วยเตี๋ยว ตอน อรุณสวัสดิ์
รักชาติ ตาหวาน นอนคว่ำหน้าแบบหรี่ตา...ลอบมองภาพของคนที่กำลังสวมเสื้อยืดธรรมดา ๆ แล้วก็หน้าแดง
หุ่นดีว่ะ แกทำยังไงของแกวะ ถึงได้หุ่นดีขนาดนี้ เห็นแต่ช่วงแขนตลอดแต่พอมาเห็นตอนถอดเสื้อแบบนี้แล้ว
บอกตรง ๆ ว่าอิจฉา แกทำได้ยังไงน่ะเหรอ ก็เห็นอยู่ว่าใต้เตียงมีเวทอยู่ เฮียบอกว่ายกทุกวัน เพราะบางทีหิ้วของบ้างอะไรบ้าง ฝึกกล้ามเนื้อไว้มันก็ดี บางทีตื่นนอนมา ก็มีซิทอัพบ้าง เพราะว่า เช้า ๆ ง่วงนอนไม่ค่อยอยากตื่น เลยต้องทำยังไงก็ได้ เพื่อให้ไม่ง่วง เออดีเว้ย อยากทำให้ได้อย่างนี้บ้างจัง
หน้าท้องแบบนั้น ไหล่แบบนั้น แขนแบบนั้น อิจฉาโว้ยยยยยยยยยยยยยยยยย
ก๋วยผลัดเปลี่ยนเสื้อผ้าเสร็จ และเดินมาทิ้งกายลงนั่งบนเตียง ใกล้กับคนที่แกล้งหลับตา แล้วก็หัวเราะเสียงเบา
แตะมือลงที่แผ่นหลังขาว ๆ ที่มีรอยแดงช้ำเพราะฝีมือของตัวเอง แล้วก็เลยยกมือขึ้นแตะที่กลุ่มผมสีดำสนิทลูบไล้แผ่วแบา
ฝ่ามืออุ่นร้อนแกล้งกระตุกผ้าห่ม ที่คลุมร่างของคนแกล้งหลับ นั่งมองใบหน้าของคนที่ค่อย ๆ หรี่ตาขึ้นหนึ่งข้าง แล้วก็หลับลงไปอีก
"สนุกเหรอรักชาติ...แกล้งหลับแบบนั้นเดี๋ยวก็แกล้งลักหลับบ้างหรอก...."
ก๋วยก้มลงกระซิบบอกที่ข้างใบหูของคนที่ขบริมฝีปากของตัวเองเอาไว้แน่น ใบหน้าขาว ๆ แดงเรื่อ ไปทั้งหน้า เห็นชัดไปถึงต้นคอ แต่ก็ยังไม่ยอมปรือตาตื่นขึ้นมาเจอหน้าคนแกล้ง
"สงสัยต้องลักหลับแล้วม้างงงงงงง" ดวงตาเรียวรี มีแววแห่งความสนุกสนาน แกล้งดึงผ้าห่มที่คลุมร่างของคนที่ยังแกล้งนอนนิ่ง ๆ
เพียงเท่านั้น รักชาติเลยต้องรีบตะครุบผ้าห่มเอาไว้ แล้วดึงขึ้นคลุมทั้งร่าง พลิกกายไปอีกทาง และขดตัว นอนหันหลัง ไม่ยอมให้คนที่กำลังหยอกล้อได้สัมผัสตัว
นั่นยิ่งเพิ่มรอยยิ้มให้ก๋วยมากขึ้น
ก็เล่นแบบนี้ ทำตัวแบบนี้ มันน่าหลงมั้ยล่ะ
คนที่นั่งอยู่บนเตียง ขึ้นไปนอนอยู่บนเตียง แล้วสอดแขนเข้ารอบคอของรักชาติที่คลุมผ้าห่มม้วนไปมาไม่ยอมให้เห็นหน้าชัดๆ ฝ่ามือร้อนๆ วางไปที่รอบเอว ก่อนจะค่อยๆ ลากไล้ลงบนสะโพก และทำท่าจะลูบไล้ต่ำลงไปเรื่อยๆ
"โธ่โว้ยยยยยยยยยยยยยยย คนจะหลับจะนอน...." รักชาติโวยวายลั่น แล้วก็ดึงผ้าห่มออกจากหน้า หันไปทำหน้าหงิกหน้างอใส่คนที่แตะสัมผัสร่างกายของตัวเองทั้งคืน หวังจะทำให้อีกฝ่ายคิดว่ากำลังโกรธ แต่กลับไม่เป็นอย่างนั้น
เพราะใบหน้าที่ชอบทำเป็นเคร่งขรึมอยู่เสมอ มีรอยยิ้มพราว แถมยังเลิกคิ้ว และอมยิ้ม อย่างเห็นเป็นเรื่องสนุก
คราวนี้รักชาติก็เลย ต้องหน้าแดงอีกอีกรอบ
เพราะว่า ก๋วยโน้มใบหน้าลงมา หวังจะประทับรอยจูบที่ริมฝีปากสีแดงเข้มของคนปากกล้า
มือเรียวสวยรีบยกมือขึ้นปิดริมฝีปากของตัวเอง คราวนี้ ตี๋หน้าโหดเลยได้โอกาส กระตุกผ้าห่มที่คลุมร่างของรักชาติออก จนลู่ลงไปอยู่ที่เอวในสภาพหมิ่นเหม่เต็มที
"เฮีย อะไรวะ....ผ้าห่มหล่น...แล้ว..อื้อ" เพราะหยัดกายขึ้นหวังจะดึงผ้าห่มกลับคืน แต่กลับถูกกดลงนอนและถูกตรึงด้วยอ้อมแขนแข็งแกร่ง ไม่ให้ลุกขึ้นเพื่อหนีไปไหนได้
"เฮียไม่เห็นหน้าลื้อมาหลายชั่วโมงแล้ว...เอาหน้ามาให้เห็นแบบเต็ม ๆ ตาหน่อย เป็นอะไรเอาแต่หลบหน้าหลบตาไม่อยากคุยกับเฮียเหรอ..." น้ำเสียงทุ้มนุ่มหวาน ๆ เอ่ยถาม
เมื่อก่อนได้ยินแต่เสียงเอ็ดบ้างล่ะ ด่าบ้างล่ะ แต่พอมาพูดด้วยเสียงแบบนี้แล้ว มันทำให้รักชาติทำตัวไม่ถูกขึ้นมา
ใบหน้าที่อยู่ห่างกันแค่คืบ และดวงตาเรียวรีที่จ้องมองมา เหมือนบังคับกลาย ๆ ให้หันมาสบตากัน ยิ่งทำให้รักชาติต้องหันหน้าหนี ไม่กล้าสบตาด้วย
อาย
ยอมรับว่าอาย
แม้แต่หน้าของเฮียยังไม่กล้ามอง มองทีไร ไอ้เรื่องเมื่อคืนที่เกิดขึ้นมันก็ไหลเข้าหัวมาเป็นฉาก ๆ จะมองหน้าก็ไม่กล้า จะลุกขึ้นอาบน้ำแต่งตัว จะทำอะไรก็ทำไม่ได้สักอย่าง เขินจนไม่นึกว่าตัวเองจะเป็นได้ถึงขนาดนี้
"ผม......ปล่อยผมเถอะ...ผะ..ผ้ายังไม่ได้ใส่...เลย"
รักชาติอ้อมแอ้มตอบ หันหน้าหนี ตลอดเวลาที่พูด พยายามจะหยัดกายลุกขึ้นหลายครั้ง แต่ก็ไม่สามารถลุกขึ้นได้เพราะถูกตรึงร่างเอาไว้
"ดี...ไม่ต้องใส่แหละดี...แบบนี้น่ามองกว่าใส่เสื้อผ้าตั้งเยอะ...หรือรักชาติอยากให้เฮียแก้ผ้าเป็นเพื่อน จะได้เลิกอาย"
เออดี....เอาเลยสิโว้ยยยยยยยยยยยยยเฮีย
แค่นี้ก็ทำตัวไม่ถูกแล้ว....นี่เล่นต้อนจนไม่มีที่เหลือให้หนีแล้ว เฮียแกได้ใจจริง ๆ นะ เดี๋ยวผมก็ร้องไห้ซะให้รู้แล้วรู้รอดเลย
เฮียแม่งแกล้งได้แกล้งดีจริงโว้ยยยยยยยยยยยยยย
รักชาติแก้มแดง ดวงตาคม ๆ หวานหยาดเยิ้ม ใบหน้าที่หันหนี ไม่ยอมสบตาด้วย ยิ่งทำให้ก๋วยอยากจะแกล้งให้มากขึ้นแต่เห็นคนไม่มีแรงดิ้นหนีแบบนี้ ก็ชักจะสงสารขึ้นมา
เวลารักชาติตัวอ่อนปวกเปียกอยู่ใต้ร่าง และร้องครางเสียงเบา นับเป็นช่วงเวลาที่ทำให้รู้สึกดีเหลือเกิน คนปากกล้า คนเก่ง คนนี้ ถึงเวลาอย่างนั้นแล้ว ว่าง่ายจนไม่อยากหยุดเลย
แต่ก็ต้องหยุดให้ เพราะดูเหมือนว่ารักชาติจะไม่ไหวแล้วจริง ๆ เอาไว้โอกาสหน้ายังมีอีก แค่นี้ ก็สงสารจะแย่แล้ว
"ลื้อจุ๊บเฮียบ้างไม่ได้เหรอรักชาติ...เนี่ยแก้มข้างไหนก็ได้...เดี๋ยวสาย ๆ เฮียจะต้องท่องหนังสือแล้วด้วย กลัวไม่ได้เกียรตินิยมเหมือนลื้อ.....นะรักชาตินะ....จุ๊บ จุ๊บไง....ทำหน่อยได้หรือเปล่า"
ไอ้ที่เขิน ๆ อาย ๆ หายไปในทันที รักชาติหัวเราะออกมาเพราะความบ้าบอของคนพูด เฮียแกก็บ้าเหมือนกันนี่หว่า
ดูสิ มีการมาจ๊ง มาจุ๊บด้วย ประสาทตายห่า ใครจะทำกันล่ะวะ
"โห...มันไม่ใช่เรื่องน่าขำเลยนะ....ลื้อเห็นว่ามันเป็นเรื่องน่าขำเหรอรักชาติ...จุ๊บเลย...เอาข้างนี้ก่อน....เร็ว"
เพราะรักชาติเอาแต่ส่ายหน้า แถมยังหัวเราะไม่ยอมหยุด ก๋วยเลยต้องโน้มหน้าลงไปหา และเอียงแก้มให้
จากไม่ยอมทำ คราวนี้รักชาติเลยต้องหยุดเสียงหัวเราะของตัวเอง และแหงนเงยใบหน้าขึ้นแตะปลายจมูกเบา ๆ ที่ข้างแก้มของคนที่ยื่นหน้าลงมาหา
ก๋วยยิ้มกว้าง และหันกลับไปสบตากับคนที่ยอมทำตาม แต่รักชาติหันหน้าหนีไปอีกทางไม่ยอมมองหน้ากันอีกเลย
เพียงเท่านี้ ก็เพียงพอแล้ว ก๋วย ผุดลุกขึ้น และดึงผ้าห่มขึ้นมาคลี่ และคลุมกายให้คนที่นอนหันหน้าหนีอยู่ตลอดเวลา และนิ่งเงียบไม่ยอมพูดอะไรอีกเลย แต่ก็รู้สึกได้ถึงบรรยากาศแสนสดชื่นที่กรุ่นไปทั่วห้อง
"เฮียไปตลาดแป๊บเดียวนะ...วันนี้วันอาทิตย์ปิดร้าน...แต่สงสัยต้องไปซื้อยาให้รักชาติ.....เจ็บล่ะสิ..."
ก๋วยก้มลงมากระซิบบอกคนที่นอนหันหลังให้ และรีบผุดลุกขึ้นอย่างรวดเร็ว เพราะกำลังจะโดนฤทธิ์ของคนที่ทำเป็นนิ่งเงียบ
"ไปไหนก็ไปเลยโว้ยยยยยยย" รักชาติคว้าหมอนอีกใบและขว้างตามหลัง คนที่กระโดดลงจากเตียงและเดินหัวเราะเสียงดังลั่นอย่างมีความสุข
ประตูห้องถูกปิดลงแล้ว เหลือเพียงคนที่นอนอยู่บนเตียงเพียงลำพัง
รักชาติต้องยกมือขึ้นปิดหน้าตัวเอง ด้วยความอับอาย
เจ็บสิวะ เฮียแม่งเล่นแรง
...สี่รอบ....สี่รอบเลยนะโว้ย...ไม่ตายก็บ้าแล้ว...ทำเข้าไปได้ไงวะ แทบจะสว่างคาตา
เหนื่อย....ทั้งเหนื่อยทั้งเพลีย
แถมยังต้องมารับมือกับเฮียอีก.......รู้อย่างนี้....เมื่อคืนไม่ยอมซะก็ดี
เจ็บโว้ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
TBC...
***************************************
-
น่ารักม๊ากกกกก..ทั้งคู่เลย...ชอบมากคับ :impress2:
ขอบคุณไรเตอร์ :L2:
-
:m1:
เฮียอ้ะ เขินวุ้ย เขินนนนนนนนนนนนนนน แว้กกกกกกกกกกกกกกก
-
เขินรุนแรง แต่เฮียก็รับมือได้ทุกอย่าง
ก็นะ มีแฟนเด็กแถมปากไม่ตรงกับใจเท่าไหร่
แต่ยังไงเฮียก็เอาอยู่ น่ารักอ่ะ มากด้วย
-
• ...สี่รอบ....สี่รอบเลยนะโว้ย...ไม่ตายก็บ้าแล้ว...
ว้าย เฮียทำไปสี่....คุณ Junrai_Hyper™เลยโพสถ์ซะสอง อิอิ
๔๕๗ + ๑ = ๔๕๘
ขอบคุณนะคะ คุณ Junrai_Hyper™
-
ลงซ้ำ สองรอบค่ะ
แต่ช่างเหอะ ตอนนี้อ่านแล้วแบบเฮียก๋วยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย ทำไมแอบหื่นแบบนี้
กะไม่ให้เข้าใจผิดเลยใช่มั้ยว่า ยกตำแหน่งเถ้าแก่เนี้ย ให้รักชาติแล้ว
จำนวนรอบช่างเยอะ ไม่อยากคิดว่าจะระบมแค่ไหน 555
-
อ่านเรื่องของคุณ aoikyosuke ทีไร
เลิกอ่านไม่ได้สักที อ่านไปยิ้มไป เศร้าไปหน้าคอมตลอดเลย
ขอบตุณสำหรับเรื่องรักสนุกๆ หลากสีสันที่เขียนมาให้อ่านคะ :L2:
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
เขินนนแทนรักชาติได้ไหม :-[
-
บร้าบอ งุงิ อายเฮียอ่ะ :-[
-
4 รอบ...เฮียก๋วยไม่สงสารรักชาติเลยน๊า..
แอบหื่นจริงๆอาเฮีย ><
-
อ่านไปยิ้มไป
นิสัยเด็กไม่เลิก
เฮียต้องทำใจ :laugh:
-
5555....เฮียแมร่งงงงง ขี้แกล้งว่ะ
-
ว้าววว ฟ้าแจ้งจางปางเลย สี่รอบ 55555
-
• ...สี่รอบ....สี่รอบเลยนะโว้ย...ไม่ตายก็บ้าแล้ว...
ว้าย เฮียทำไปสี่....คุณ Junrai_Hyper™เลยโพสถ์ซะสอง อิอิ
๔๕๗ + ๑ = ๔๕๘
ขอบคุณนะคะ คุณ Junrai_Hyper™
แหมคุณกิตแซวแบบนี้ ผมก็เขินแย่สิครับ
-
:m20: ตั้ง 4 รอบแน่ะ แต่รักชาติก็ยังมีแรงมาเถียง
ไปตลาดเสร็จเฮียรีบกลับมาทำแต้มน่ะ คริๆๆ
-
4รอบ :laugh:
เฮียก๋วยฟิตน่าดูเลยแฮะ รักชาติเอ๊ยยยน่วมแน่ๆ :jul3:
-
กร๊ากๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ รักชาติ แค่สี่รอบเองนะ ไม่ไหวแล้วหรอ
เฮียก๋วยเค้ายังไหวเลย ไม่ไหวน้า :m20: :laugh:
-
5555 สี่รอบเอง เฮียยังไหวอีกนะ 5555
-
ชื่นใจของเฮียยยย :haun4:
-
เฮีย ขี้แกล้งอ่ะ
-
เฮียขี้แกล้งอ่ะ
อย่าแกล้งรักชาติมากสิเฮีย เดี๋ยวเกิดเขินตายจะทำยังไงล่ะ
ว่าแต่ครั้งแรกตั้งสี่รอบ สงสารรักชาติจริงๆน้อ โฮะๆๆๆ
-
:z1:กรี๊ดดดด น่ารักสุด ๆ ไปเลยค่ะ
รักเฮียยยยยยยก๋วยยยยยยยยยยยยยย
-
อิอิ
-
เพิ่งอ่านทันค่ะ
เรื่องนี้น่ารักมาก ๆ
-
ว้ายๆๆๆ เฮียขี้แกล้งอ่ะ น่าร้าก~~~~
-
เฮียยยยยยยยยยยย ก๋วยเตี๋ยวอืดหมดแล้ว
กลับมาต่อเร็วๆเลย ลูกค้าเต็มร้านแล้วเห็นมั้ย :m16:
-
กรี๊ดดดดดดๆๆๆๆ เจออีกเรื่องหนึ่งแล้ว!
ยังคงสไตล์น่ารักได้คงเส้นคงวา...อ๊ายยยย จาละลายแย้ว :-[ :-[
-
โห ครั้งแรก ก้อสี่รอบแล้ว อิอิ
-
รักเกิดที่ร้านก๋วยเตี๋ยว ตอน อยากพักผ่อน
รักชาติหลับ
หลับทั้งวัน หน้าซีด แต่ผิวขาวผ่อง เห็นนอนไม่ยอมลุกขึ้นเลย ก้มลงไปหอมแก้ม ก็โดนมือของรักชาติปัดออก แถมยังทำเสียงเอ็ดในลำคออีก ยิ่งเห็น ยิ่งขำ ยิ่งขำ ยิ่งตลก ตลกมาก ๆ ชักเริ่มสงสารตัวเอง เพราะคนที่นอนนิ่ง ๆ เหมือนคนไม่มีเรี่ยวมีแรง มันน่าทำให้หมดแรงอีกหลาย ๆ รอบ
ก๋วยนั่งลงที่ข้างเตียง แล้วลากโต๊ะตัวเตี้ย ๆ ออกมา ดินสอไม้แท่งเล็ก ๆ ที่เหลาแล้วก็เหลาอีก จนแทบจะกุด ถูกขีดลงไปที่ใต้ข้อความ พร้อมกับสมุดเล่มเล็ก ๆ ที่ถูกเขียนข้อความยาวเป็นหน้ากระดาษ
อ่านได้ไม่นาน นัยน์ตาเรียวรี ก็พาลแต่จะหันไปมองคนที่นอนหลับ ลอบมองหลายครั้ง แล้วก็ต้องพยายามเรียกสติให้กลับคืนมา ทำเป็นสนใจกับการท่องหนังสือได้เพียงไม่นาน ภาพแก้มขาว ๆ หน้าใส ๆ ของคนที่นอนหลับตาพริ้มอยู่ข้าง ๆ ก็ดึงความสนใจไปทุกที
อ่านไม่รู้เรื่อง
เหมือนจะรู้เรื่องแล้ว แต่ก็ไม่รู้เรื่องอีกจนได้
ทุกทีไม่เคยเป็นอย่างนี้ ต่อให้มีเสียงดังอึกทึกขนาดไหน หรือมีอะไรที่ต้องทำไปด้วยระหว่างอ่านหนังสือ ก็ไม่เคยคิดจะสนใจเรียกสมาธิกลับมาได้เองทุกครั้ง แต่ครั้งนี้ มันต่างออกไป
ให้ทำยังไงก็ทำไม่ได้
“เฮ่อ” หน้ากระดาษถูกปิดลงพร้อมกับเสียงถอนหายใจยาวเหยียดของคนที่กำลังใช้ความพยายามในการเรียกสติของตัวเองให้กลับมา ดวงตาที่ปิดลง และปรือตาตื่นขึ้นมาอีกครั้ง ก่อนจะขึ้นไปนั่งอยู่บนเตียง และใช้ปลายนิ้วเกลี่ยไล้ไปตามแนวกระดูกสันหลังของคนที่ยังไม่ยอมตื่น
รอยแดงช้ำ ที่ซอกคอ และแผ่นหลังเนียนขาว ยังไม่จาง แต่กลับอยากจะฝังร่องรอยของตัวเองเข้าไปอีก
อยากย้ำรอยของตัวเองเอาไว้ ไม่อยากให้จางหายไปจากร่างแสนหวานนี้เลย
“รักชาติ....ขอเถอะนะ....เฮียเลวเอง....เฮียกลัวไปสอบไม่ได้ถ้าไม่ได้แตะตัวรักชาติเลย...ขอโทษนะ”
น้ำเสียงแผ่ว ๆ ก้มลงกระซิบบอกคนที่หลับสนิท ฝ่ามืออุ่นร้อนรุ่มค่อย ๆ ดึงผ้าห่มที่คลุมร่างที่นอนนิ่งเงียบ
ลงไปจนสุดปลายเท้า ก่อนจะประทับริมฝีปากลงที่กลางแผ่นหลังเนียนขาวที่ยังมีร่องรอยแดงช้ำอยู่
ฝ่ามือร้อนรุ่มเคล้นคลึงหยอกล้อที่สะโพกมนแน่น และลากปลายไล้ปลายลิ้นขึ้นขบเม้มที่ต้นคอของรักชาติ
เพียงเท่านั้น คนที่หลับสนิทก็เริ่มรู้สึกตัว
อะไร
ทำอะไรวะ
เฮียทำอะไรวะ
เฮ้ยยยยยยยยยยยยยย ทำอะไร
กลางวันแสก ๆ แบบนี้อ่ะนะ ไม่เอานะโว้ย
รักชาติปรือตาตื่นขึ้น และทำตาโตเมื่อรับรู้ถึงสัมผัสร้อนรุ่มและรับรู้ได้ถึงความต้องการของคนที่แตะปลายจมูกลงที่ลาดไหล่ของตัวเอง อยากจะลุกขึ้นนั่ง แล้วตะโกนโวยวาย แต่ทำได้แค่นอนนิ่ง ๆ ปลายเล็บจิกเข้าที่ผ้าปูที่นอน
และทำได้แค่เพียงนอนนิ่งเงียบ ไม่กล้าขยับร่างกาย
อารมณ์ค่อย ๆ ครุกรุ่นขึ้น ทั้งที่ร่างกายไม่มีเรี่ยวแรง
“รักชาติ...เฮียไม่ไหวแล้ว....ขอเถอะนะ”
ร่างกายถูกพลิกให้หันไปพบหน้ากับคนที่แตะสัมผัส
นัยน์ตาเรียวรีบ่งบอกความต้องการของตัวเองออกมาทั้งหมด
ความต้องการที่อยากจะครอบครองเอาไว้และเป็นหนึ่งเดียวกัน
รักชาติจำใจต้องตื่นเต็มตาก็คราวนี้ ใบหน้าที่ยังซีดขาวค่อยมีสีเรื่อ ดวงตาคมที่หรี่ปรือ เพราะความเหนื่อยอ่อน
หลบสายตาไปอีกทาง
ทั้งที่ฝ่ามือยกขึ้นเพื่อยันแผ่นอกกว้างของอีกฝ่ายเอาไว้ แต่ใจยังไม่หยุดคิด
ผมจะตายแล้วนะเฮีย
เมื่อคืนผมก็แทบไม่ได้นอน
ตอนเช้าผมก็ได้นอนนิดเดียว
ผมไม่ใช่เฮียนะโว้ย ที่แรงดีไม่มีตกตลอดทั้งคืนอ่ะ แถมตอนนี้เฮียยังคิดจะทำอะไรผมอีกวะ
“เข้าใจแล้ว.......ยังเจ็บอยู่นี่นะ.....เฮียที่มันอะไรกับลื้อนักหนาวะเนี่ย...แย่จริง ๆ เลย”
ก๋วยหัวเราะเสียงเบา อย่างนึกเขิน เป็นไปได้ขนาดนี้เลยนะ ไม่อยากเชื่อตัวเองเลยจริง ๆ
คิดได้เท่านั้น ก็เอื้อมดึงผ้าห่มขึ้นมาคลุมร่างให้กับคนที่ไม่ยอมสบตาด้วย
เป็นบ้า
เห็นรักชาติแล้วแทบคลั่ง
ทั้งที่รู้ว่าร่างกายของรักชาติแทบจะรองรับไม่ไหวแล้วแต่ก็ยังคิดอยากจะทำ ทำไมถึงได้กลายเป็นคนแบบนี้ไปได้
ก็เพราะว่าเป็นรักชาติยังไงล่ะ ถึงอดทนไม่ได้ขึ้นมา
“แล้วจะปล่อยผมค้างเติ่งอย่างนี้เหรอวะเฮีย”
น้ำเสียงแผ่ว ๆ ที่พูดออกมาแทบไม่เป็นเสียง ดวงตาคม ๆ ที่ไม่ยอมเงยหน้าขึ้นสบตา แต่กลับพูดบางสิ่งบางอย่างออกมา และทำให้คนที่ลงไปนั่งสงบสติอยู่ข้างเตียง ต้องหันหน้ากลับไปมอง
ถึงเสียงจะเบา แต่ได้ยินชัดเจน
เด็กโง่นี่ จะยั่วอารมณ์ไปถึงไหนกัน จะให้หมดแรงไปด้วยกันเลยใช่มั้ย ถ้าอยากจะยั่วกันนัก ก็ได้
เสื้อยืดผืนบางถูกสลัดออกจากร่าง พร้อมกับที่คนที่นั่งอยู่ข้างเตียง ขึ้นไปอยู่บนเตียงเรียบร้อย และช้อนแผ่นหลังของรักชาติให้ลุกขึ้นนั่ง และกอดเอาไว้แน่น
“ปากดีนะลื้อ.....เดี๋ยวเจอกันหน่อยซิ...เก่งเหลือเกินนะ”
น้ำเสียงที่เอ่ยบอก แกล้งทำเสียงดุ และเอ็ดอยู่ในที นั่นทำให้รักชาติอมยิ้ม
ปากดีอะไร ผมอ่ะของจริงเลย ขนาดไม่มีแรงผมยังอยากทำ...ใครจะไปเหมือนเฮีย อยากทำแต่ไม่กล้า
“เฮีย กอดอยู่นั่นแหละ....จะทำไม่ทำเนี่ย....รอนานแล้วนะ..เดี๋ยวก็..อื้อ”
ริมฝีปากถูกครอบครอง พร้อมกับที่ฝ่ามือถูกดึงให้แนบอยู่กับส่วนที่แข็งขืนขึ้นของอีกฝ่าย ภายใต้กางเกงผ้า
อยากจะชักมือกลับ แต่ถูกกดมือเอาไว้อยู่อย่างนั้น
“ทำซะ....หรือว่าไม่เป็น...จะได้สอน”
ดูถูกนี่หว่า แค่นี้ทำไมจะทำไม่ได้ อย่ามาดูถูกกันนะโว้ย
รักชาติแตะมือเข้าไปภายใต้กางเกงผ้า สัมผัสกับบางสิ่งที่แข็งขืนขึ้นจนต้องรั้งสิ่งนั้นออกมาจากส่วนที่ครอบคลุมเอาไว้
“อึก อื้อ” มือยังไม่ทันได้ขยับ แต่ร่างกายของตัวเองกำลังถูกปลุกปั่น ฝ่ามือร้อนรุ่ม กอบกุมจุดรวมความรู้สึกของรักชาติและรูดรั้งอย่างรุนแรง
ริมฝีปากถูกครอบครองเอาไว้ พร้อมกับที่ปลายลิ้นยังพัวพันกระหวัดกันแนบแน่น ไม่มีใครยอมใคร ดวงตาคมหรี่ปรือตามอารมณ์ และตั้งอกตั้งใจที่จะสัมผัสร่างกายของอีกฝ่ายให้รู้สึกไปพร้อมกัน
ริมฝีปากร้อนรุ่มผละออก และประทับลงที่ข้างแก้ม ของรักชาติเงยหน้าขึ้นมองใบหน้าของคนที่กำลังหอบหายใจหนัก แล้วก็อมยิ้ม
“เคยใช้ตรงนี้มั้ย.....” ปลายนิ้วแตะเบา ๆ ที่ริมฝีปากสีซีด ก่อนจะเอ่ยถาม และได้คำตอบเป็นการส่ายหน้า
คิดตามคำพูดของก๋วยแล้ว รักชาติก็เลยต้องหันหน้าหนี ไม่กล้ามองคนถาม แปลว่าอะไรนะ แบบนี้แปลว่าอะไร
เฮียถามอะไรวะ ไม่อยากตอบเว้ยยยยยยยยยยยย
รู้หรอกว่าจะให้ทำอะไร ถ้าไม่ทำพร้อมกันก็ไม่มีทางทำหรอก อย่าฝันไปหน่อยเลย
“เฮียก็ไม่เคยใช้.....กำลังคิดว่าจะลองกับรักชาติ...แล้วรักชาติไม่คิดจะลองกับเฮียเหรอ”
เออ คิด แต่ไม่กล้าทำ จะทำมั้ยล่ะ จะได้ทำ บ้า....พูดมาได้ไง ไม่ทำจริงหรอกใช่มั้ยล่ะ
ยังไม่กล้าถึงขนาดนั้นนี่หว่า...จะได้ทำได้....เฮียพูดอะไร ก็ไอ้ที่ทำอยู่นี่ ก็อายจะตายห่าแล้ว
คราวนี้เลยไม่ต้องผุดต้องเกิดกันล่ะ
รักชาติหน้าซีด กลายเป็นรักชาติหน้าแดง เมื่อถูกกดให้นอนลง กับเตียง เรียวขาถูกแยกออกกว้าง ตามด้วยสัมผัสเปียกชื้นจากริมฝีปากที่ลากไล้จากหน้าท้องลงมาที่แก่นกายแข็งขืนเปียกชุ่ม
“ง่ะ ไม่เอาแล้ว” เรียวขาหุบเข้าหากัน พร้อมกับที่คนที่นอนหอบหายใจหนัก รีบเบี่ยงกายหนีไปอีกทาง ไม่ยอมให้แตะสัมผัสร่างกายอีกเลย
“รักชาติ....นิดเดียว...น่ะ..นิดเดียวจริง ๆ”
เพราะหันหน้าหนี จึงได้ถูกรั้งให้หันหน้ากลับมา อายจนไม่รู้ว่าอายไปถึงไหน
สว่างโร่ขนาดนี้ ยังจะทำอีกหรือไงเนี่ย
“ไม่เอาหรอก...ไม่เอาเด็ดขาด...อย่าทำเลยนะ...นะ”
อายจนอยากร้องไห้ ถึงจะอยากลอง แต่มันก็ไม่กล้า ไม่รู้ว่าทำไม
“..ลองนิดเดียว...” นิดเดียวเหรอ นิดเดียวจริงเหรอ นิดเดียวแน่นะ นิดเดียวชัวร์นะ
“ม่ายอาวววววววววววววว ไม่เอาแล้ว...ไม่ทำไม่ให้ทำไม่อาววววววววววววว”
TBC.
-
สงสารใครดี :laugh:
+1
-
๔๖๐ + ๑ = ๔๖๑
ขอบคุณนะคะ คุณ Junrai_Hyper™
-
รักชาติขี้อายกว่าที่คิดอ่ะ แต่ก็น่ารักมาก
เฮียหื่นแต่แมนมาก
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
โธ่...เฮีย
เป็นไปได้ถึงขนาดนี้เชียวเฮียนะเฮีย
รักชาติก็นะ ร่างกายไม่ไหวก็ยังจะเอาอีก
เบาๆหน่อยนะเฮียไม่งั้นมีตายคาอกแน่ๆ
-
เฮีย หื่นจัด
-
อ่านรวดเดียวเลยยยยย
สนุกมากค่ะ ช่วงแรก ๆ มีแอบเสียน้ำตา เพราะสงสาร เฮีย
เป็นกำลังใจให้คนแต่ง มาอัพต่อไว ๆ นะ :L2: :L2:
-
เฮียน่ารักเสมอต้นเสมอปลาย ><
-
:pighaun: :m25:
-
หุๆๆๆๆ :z1: อิจฉานายรักชาติเจงๆ :m25:
เฮียเค้าแรงดีไม่มีตก :-[
-
ภาคต่อของบอกรักบนเตียง เหอๆๆ :o8:
หนังสือหนังหาก็ไม่ได้อ่าน มาเรียนกายวิภาคกันซะงั้น
:laugh:
-
รักชาติ โถววววววววววว
สนน เก่งนัก กร้ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกส์
-
เฮียหื่นจัด
รักชาติอึดไม่เบา :m20:
-
ตอนนี้ชีวิตเฮียก๋วยแกหวานตลอดเลยเนอะ เฮอะๆๆ ชอบ
-
บอกได้คำเดียวว่า.........เฮียโคตรหื่นอ่ะ หุหุหุ แต่หื่นได้ใจรีดเดอร์นะ
รักชาติก็ขี้อาย แต่ก็ยอมนะ มีแอบชวนเฮีนก่อน ระวังเฮียไม่ปล่อยให้นอนทั้งวันนะ :oo1: :pighaun:
-
อ๊าย
เรื่องนี้
ชอบมากๆ
เฮียหื่นจับจิตของจริง
55555555+
คนเขาจะหลับจะนอน
แต่รักชาตินี่ก็เอิ่มม
-
เฮียก๋วยน่ารักที่สุด~~
อยากให้มีความสุข แฮปปี้ ๆ แบบนี้ไปเรื่อย ๆ จัง ขออย่าให้เศร้าท้าย ๆ เลยนะคะ (ก่อนหน้านั้นก็เสียน้ำตาไปทีละ- -.)
อยากมีแฟนแบบเฮียก๋วยจัง~ (ชอบตรงความน่ารักนะ ไม่ใช่ที่ความหื่น ฮ่า ๆ)
:pig4: ขอบคุณสำหรับตอนน่ารัก ๆ ค่ะ
-
จบตอน จะมีใครตายไหมหว่า 5555
-
เฮียขา ถ้าไม่ได้แตะตัวจะไปสอบไม่ได้เลยเหรอออออออออ
ชอบคู่นี้จังเล้ย~
แอบสงสัย...ถ้ารักชาติของกดเฮียขึ้นมาเฮียจะยอมมั้ยคะ ฮะๆ
-
ฮี่ฮี่ เฮียหื่นมากกกกก
-
รู้สึกว่าจริงๆแล้วคนที่เจ้าเล่ห์อ่ะ คือเฮียนะคะ
ส่วนรักชาติน่ะ ตามเฮียไม่ค่อยทันเล้ยยย 555
-
เพิ่งอ่านทันค่า รักชาติน่ารักมากกกกอ่ะ ตอนอยู่กะเฮียก๋วย อิอิ
แอบหวีทมากมาย
-
อิมเมจของเฮียไม่น่าเป็นคนหื่นขนาดนี้อะ :m20:
-
ทำเอาค้างไปกะรักชาติด้วยเลย
มาต่อไวไวน้า
-
:z2: เฮียอ้างว่าถ้าไม่ทำแล้วอ่านไม่รู้เรื่องสอบไม่ได้
แล้วถ้าทำเฮียจะมีแรงอ่านหนังสือไปสอบไม๊นี่
แล้วเฮียว่าจะทำ"นิดเดียว" จริงๆหรอ 555+
-
ไหนว่าอยากพักผ่อนง่ะ
พักผ่อนก็คือนอนหลับ นอนหลับ = หลับนอน คงจะเหมือนๆกันชิมิ :laugh:
ขอบคุณค่ะ
-
:m25:
-
“รักชาติ....นิดเดียว...น่ะ..นิดเดียวจริง ๆ”
เพราะหันหน้าหนี จึงได้ถูกรั้งให้หันหน้ากลับมา อายจนไม่รู้ว่าอายไปถึงไหน
สว่างโร่ขนาดนี้ ยังจะทำอีกหรือไงเนี่ย
“ไม่เอาหรอก...ไม่เอาเด็ดขาด...อย่าทำเลยนะ...นะ”
อายจนอยากร้องไห้ ถึงจะอยากลอง แต่มันก็ไม่กล้า ไม่รู้ว่าทำไม
“..ลองนิดเดียว...” นิดเดียวเหรอ นิดเดียวจริงเหรอ นิดเดียวแน่นะ นิดเดียวชัวร์นะ
“ม่ายอาวววววววววววววว ไม่เอาแล้ว...ไม่ทำไม่ให้ทำไม่อาววววววววววววว”
อยากหนี ปากร้องโวยวายแต่พอถูกแยกขาออกกว้าง พร้อมกับเรียวลิ้นร้อนชุ่มกระหวัดรอบส่วนปลายที่แข็งขืน กลับบิดกายเร่า และไร้เรี่ยวแรงจะต่อต้านได้อีก ได้แต่นอนปรือตา และขบริมฝีปากเอาไว้แน่น สะกดกลั้นเสียงครางของตัวเองเอาไว้ไม่ให้หลุดรอดออกมา
“อึก อือ...เฮียแกล้ง.......อื้อ”
ปลายนิ้วสอดเข้าที่กลุ่มผมสีดำสนิท กดให้ส่วนปลายแข็งขืนแนบชิดกับริมฝีปากที่ไล้เลีย ดูดเม้มมากยิ่งขึ้น
ไม่ไหว จะทนไม่ไหว ถ้ามากกว่านี้ กลัวตัวเองจะทนไม่ไหว
“เฮีย จะไปแล้ว...ปล่อย...”
เพียงเท่านั้น เรือนร่างที่รักชาตินึกอิจฉาก็ผุดกายขึ้น และรั้งกางเกงผ้าเนื้อบางออกจากร่างของตัวเอง กดส่วนปลายของร่างกายให้แทรกเข้าไปภายในโพรงปากรุมร้อน ที่ไม่ยอมเปิดรับสิ่งที่ยัดเยียดให้
“นะ.....นิดเดียว”
เพราะเป็นคำขอร้อง เพราะอารมณ์เพริศไหลเรื่อย จึงยอมเปิดปากยอมรับความร้อนรุ่มแข็งแกร่งเข้าไป
“อึก....ฮ่า...” น้ำเสียงทุ้มนุ่ม ครางต่ำในลำคออย่างถูกใจ ฝ่ามือเอื้อมรั้งร่างกายของคนที่กำลังปฏิบัติบางอย่างให้เคล้นคลึงไม่รีบร้อน แต่ให้เป็นไปตามจังหวะของความต้องการ
“อึก...ฮ่ะ..อึก”
โพรงปากร้อนรุ่ม ครอบครองความแข็งแกร่งนั้นเอาไว้ แม้จะไม่เคยทำ แต่ก็รู้ว่าควรทำอย่างไรบ้างจึงจะให้ความสุขกับอีกฝ่ายได้
“เก่งมาก.....ฮ่า..เก่งจริง ๆ รักชาติ..อื้อ”
เพียงไม่นาน ความอุ่นร้อนที่ใกล้ประทุ ก่อตัวรุนแรงเหมือนคลื่นที่ซัดสาดโหมกระหน่ำ
แก่นกายร้อนรุ่ม ถูกถอนออกจากโพรงปากอุ่นชื้น พร้อมที่จะแทรกสอดเข้าไปภายในร่างกายของคนที่เกร็งร่างกายแน่น เรียวขาขาว แยกออกกว้าง เพราะรับรู้ความต้องการของอีกฝ่าย
เพียงแค่ส่วนปลายที่สอดแทรก กดย้ำเพียงไม่นาน ก็สามารถแทรกเข้าไปภายในช่องทางที่ตอดรัดได้แล้ว
“อ่ะ.....จะไปแล้ว..ไม่เอาแล้ว” ร่างกายที่เกร็งแน่นอยู่ใต้ร่าง หยัดกายแอ่นขึ้นสูง ใกล้ถึงการปลดปล่อย แต่กลับถูกกดส่วนปลายเอาไว้ ไม่ให้ได้รับการปลดปล่อย แม้หยาดหยดขุ่นขาวจะไหลซึมออกมาบ้าง แต่ก็ไม่สามารถที่จะหลุดรอดออกมาได้อีก
“เหนื่อยเหรอรักชาติ....งั้นเฮียให้ลื้อเหนื่อยรอบเดียว...แล้วไม่ต้องเหนื่อยอีก....ดีมั้ย”
ดีที่สุด ไม่ต้องเหนื่อยอีก แบบนี้ทำไมจะไม่ดี แค่เพียงได้รับการปลดปล่อย ให้ทำอะไรก็ทำได้ทั้งนั้น
แผ่นหลังเนียนขาวถูกช้อนขึ้น และกดทับครอบครองแก่นกายร้อนรุ่มเอาไว้ทั้งหมด
ภายในบีบรัดแน่น พร้อมกับจังหวะการขยับกายของคนที่บอกว่าไม่มีเรี่ยวแรง
“งื้อ....ไม่เอา...ปล่อยเถอะนะ....ทำไม่ไหวแล้ว”
เสียงร้องประท้วง ครางเครือ เพราะถูกกลั่นแกล้ง ร่างที่อยู่เบื้องล่างหยัดกายขึ้นเป็นจังหวะให้รู้ว่าไม่ว่ายังไงก็คงไม่ยอมหยุดให้
รักชาติอยากจะร้องไห้ ได้แต่ทรุดกายลงซบที่ลาดไหล่กว้าง ในขณะที่สะโพกมน ก็ต้องทำหน้าที่ต่อไป
“อ่ะ อ่ะ กว่าเฮียจะเสร็จ รักก็ตายก่อนแน่ ๆ เลย....เฮีย....รักไม่มีแรงแล้วจริง ๆ นะ...” น้ำเสียงที่เอ่ยบอก ทำให้ก๋วยยิ้มรับอย่างถูกใจ
ก็ไม่ให้มีแรงไง อยากทำให้รักชาติหมดแรงไง ถึงได้ให้ขึ้นมาอยู่บนตัวแบบนี้ แต่ไม่ไหวสงสารแล้ว ถ้าอย่างนั้นก็ได้ อยากปลดปล่อยก็ได้
ร่างที่เหนื่อยล้าหยัดกายขึ้นอีกครั้ง ส่วนปลายถูกปล่อยมือออก พร้อมกับที่ช่องทางที่ถูกสอดแทรก ถูกกระแทกกระทั้นจากเบื้องล่างเร็วขึ้น
“ฮ้า อ่ะ เฮีย.....” ฝ่ามือขยับร่างกายของตัวเองไปมา ใกล้ถึงจุดสิ้นสุดเต็มที ใบหน้าซีดขาว แหงนเงยขึ้น
เมื่อร่างเบื้องล่างยึดเหนี่ยวเอวขึ้นสูง และปล่อยให้กระแทกกลับลงมาอีกครั้ง จนเข้าไปลึกถึงในสุดของร่างกาย
รักชาติต้องพยายามขยับสะโพกของตัวเองให้ไหวเรื่อยไปตามจังหวะการแทรกสอด ที่ยิ่งแรงรัวขึ้นจนร่างกายสั่นไหวไปทั้งร่าง จากเชื่องช้ายิ่งกลายเป็นแรงรัวขึ้นเรื่อย ๆ
“เฮียใกล้แล้วรักชาติ.....ทนอีกนิดเดียว...นิดเดียว...ฮ่า”
ร่างกายที่แอ่นหยัดขึ้นสูงอีกครั้ง ตามมาด้วยการที่รักชาติขยับสะโพกตามจังหวะที่เร่งเร้า ร่างกายถูกกระแทกซ้ำเข้ามาอีกครั้ง เพื่อรองรับการฉีดพ่นของหยาดหยดอุ่นร้อนเข้าไปภายในช่องทางอุ่นชื้นบีบรัดเมื่อถึงจังหวะสุดท้าย
“ฮ๊า อึก อื้อ……………..” น้ำเสียงแผ่วหวาน ครางเครือและกรีดร้องอย่างสุขสม ร่างกายเกร็งกระตุก และแอ่นร่างให้หยาดขุ่นข้น หลั่งรินออกมา แต่ก็เหลือเพียงเล็กน้อย เพราะผ่านความร้อนแรงตลอดทั้งคืน
ลมหายใจที่หอบหนัก ดวงตาคมหรี่ปรือ อยากจะทรุดกายลงนอน เมื่อร่างกายถูกถอนออก ตามด้วยคราบขุ่นที่ไหลซึมออกมาจากร่าง
“ไม่เอาแล้วนะ...ไม่มีแรงแล้วจริง ๆ ไม่มีแรงแล้ว...”
รักชาติเอ่ยบอกเสียงงึมงำแทบไม่เป็นภาษา ร่างกายอ่อนแรงอยู่ในอ้อมแขนของคนที่รั้งร่างลงมากอดเอาไว้แน่น
“จ่ะ...พอแล้วจ่ะ...เดี๋ยวหายเหนื่อยค่อยเริ่มใหม่นะจ๊ะ”
ก๋วยกระซิบบอกพร้อมเสียงหัวเราะแผ่ว ๆที่ส่งตรงเข้าสู่โสตประสาทของรักชาติ
ตายดีกว่า รอให้หายเหนื่อย คงตาย แต่ตอนนี้ทำอะไรไม่ได้ นอกจาก นอนนิ่ง ๆ และขมวดคิ้วมุ่นอยู่ในอ้อมแขนของคนกอด และสัมผัสได้ถึง ความอบอุ่นที่ข้างแก้ม เพราะการประทับปลายจมูกลงมา
ไม่เอาแล้ว ไม่อยากคิดอะไร หลับดีกว่า ต้องหลับอย่างเดียว ไม่งั้นแย่แน่ ๆ
ทำไมเฮียอึดอย่างนี้วะ หน้าตาก็ดูเรียบร้อยดี แต่พอทำอย่างนี้ ทำไมถึงได้เปลี่ยนเป็นคนละคน ไม่อยากจะเชื่อเลยจริง ๆ อย่างนี้ก็ดี เดี๋ยวคอยดูเถอะ จะให้เฮียกอดจนหมดแรงบ้างแหละคอยดู จะได้ไปมีใครไม่ได้
เป็นความคิดที่ดีจริง ๆ ฮ่า ฮ่า ฮ่า .............เฮ่อ....เหนื่อย
TBC….
*********************************
-
:haun4:
-
:m25:
มันนิดตรงไหนอะเฮีย
แล้วอย่างนี้จะได้พักผ่อนไม๊
เฮียอึดขนาดนี้ รักชาติจะไหวปะเนี่ย :z3:
-
:haun4: :haun4: :haun4:
:L2:
:pig4: :pig4: :pig4:
-
รักชาติขี้หวงได้น่ารักมาก ก็ไอ้ที่คิดแต่ละอย่าง
กำไรเฮียทั้งนั้นน่ะสิ เฮียก็หื่นได้หื่นดีจริงๆ
-
ต้ายยยยยยยยย ความคิดดี o13สนับสนุนเต็มที่
-
:m25: :m25: :m25:
ยกตำแหน่ง พอยอดหื่นจอมเจ้าเล่ห์ ยกให้อาเฮียเต็มๆ 55555
-
*จมกองเลือด
เฮียก๋วยหื่นชนะเลิศ
-
ทำไมเฮียมันทั้งหื่นทั้งอึดขนาดนี้ แต่ทำไงได้เป็นเมียเฮียต้องอดทน :laugh:
-
ชักสงสารรักชาติขึ้นมาหน่อยๆ โถ........เด็กมันอยากพักบ้างอะไรบ้างนะเฮีย
(แล้วไอ้ความคิดตอนท้ายตอนมันแปลว่าไรนิรักชาติ??? กร้ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกส์)
-
ต๊ายยยยยยยยยย
คิดได้ไงจ้ะรักชาติ จะให้เฮียกอดให้หมดแรง
โหย...............
ช่างคิดไปได้ :pighaun:
-
'เดี๋ยวคอยดูเถอะ จะให้เฮียกอดจนหมดแรงบ้างแหละคอยดู จะได้ไปมีใครไม่ได้'
อ๊ายยยยยยยยยยยยย
รักชาติแค่นี้เฮียเขาก็รักจะแย่แล้ววววววววววววววว
เขิน>///<
เฮ้อ อ่านแล้วมีความสุข
ขอบคุณพี่เท็นและคนโพสครับผม
+1
-
• อย่างนี้ก็ดี เดี๋ยวคอยดูเถอะ จะให้เฮียกอดจนหมดแรงบ้างแหละคอยดู จะได้ไปมีใครไม่ได้
ว้าย ตาก๋วยเอ๊ย เสร็จแน่ๆ อิอิ
๔๖๓ + ๑ = ๔๖๔
ขอบคุณนะคะ คุณ Junrai_Hyper™
-
เอารางวัลวางแผนหลอกเด็กยอดเยี่ยมไปเลยเฮียก๋วย
นิดนึงของเฮียนี่แบบ........
-
รักชาติคิดแต่ละอย่างนี่...กำไรของเฮียชัดๆ 555
-
:z1: :z1: :m25:
:L2: :L2:
เฮียหื่นได้อีก :laugh: :laugh:
-
กอดจนหมดแรง
คิดได้ยังไง รักชาติ :laugh:
-
รักชาตินี่นะ ไอ้ที่คิดอะ น่าจะถูกใจเฮียสุดๆเลยมากกว่า
-
:m25: :pighaun: :haun4: คิดแบนั้นเฮียเค้าชอบน่ะรักชาติ 55+
-
+1 ให้คับ
เฮียก๋วยแก :oo1: ถูกใจจริง ๆ o13
-
เดี๋ยวคอยดูเถอะ จะให้เฮียกอดจนหมดแรงบ้างแหละคอยดู จะได้ไปมีใครไม่ได้
เป็นความคิดที่ดีจริง ๆ ฮ่า ฮ่า ฮ่า .............เฮ่อ....เหนื่อย
น่าร๊ากกกกกกก :-[
กอด กอด กอด
จนเฮียลืมไปสอบ ก๊าก ก๊าก
-
เฮียน่ารักม๊าก มาก :m1: :m1: :m1:
-
แวะมาดัน... คิดถึงเฮียก๋วยกะรักชาติแล้วนะ
-
บ้าพอกันทั้งคู่เลย ทั้งรักชาติและเฮียก๋วย
ไม่นึกว่าเฮียผู้แสนเคร่งขรึม จะหื่นได้ขนาดนี้ ก๊ากกกกกกกก อ่านไปแบบฮ่าๆ ส่วนรักชาติ คิดได้ไงเนี่ย ระวังเถอะคนที่หมดแรงไม่ใช่คนกอดแต่เป็นคนโดนกอดมากกว่านะ คิกๆ
-
รักชาติน่ารักอ่ะคิดได้แต่จะทำได้ป่ะเนี่ย จะให้เฮียกอดจนเฮียเหนื่อยบ้างจะได้ไม่ไปมีกิ๊กที่อื่น(ฮา)
-
รักเกิดที่ร้านก๋วยเตี๋ยว ตอน อ่อนใจ
รักชาติจ๋า
รักชาติจ๋า
รักชาติจ๋า
รักชาติจ๋า
“กินเข้าไปเยอะ ๆ สิ รังนกของดี ๆ ทั้งนั้น อย่าให้เฮียต้องมีน้ำโหได้มั้ย ขอร้อง”
โอ้โห มีเอ็ดและมีคำว่าขอร้องต่อท้ายด้วยนะเฮีย แล้วใครมันจะกล้าหือล่ะเนี่ย รักชาติหยิบช้อนขึ้นตักของดีที่เฮียว่าแล้วก็ส่งเข้าปากเคี้ยว ๆ ด้วยความเซ็งนิด ๆ หน่อย ๆ
ดูแลซะเว่อร์เลย จะบำรุงอะไรนักหนา
ไม่ได้เป็นอะไรซะหน่อย แค่เสียเหงื่อ ดื่มสปอนเซอร์ไม่กี่ขวดก็หายเหนื่อย (หรือเปล่านะ) เฮ่อ กลุ้มจริง ๆ จะห่วงอะไรกันขนาดน้านนนนนนนนนนน
“อิ่มแล้ว” แค่วางช้อน ก็โดนถลึงตาใส่ พร้อมกับที่คนตรงหน้าย่นหัวคิ้ว แสดงออกให้เห็นชัด ๆ ว่าไม่พอใจ เท่านั้นรักชาติก็เลยต้องยกช้อนตักรังนกใส่ปากแล้วก็เคี้ยว ๆ ต่อไปด้วยความ…….
เปล่า
ไม่ได้เซ็ง
ไม่ได้เซ็งเลยสักนิด
แต่มันเขิน
ก็เฮียเล่นจ้องหน้า แล้วก็เอามือท้าวคางตัวเองแล้วก็นั่งอมยิ้ม แถมยังทำตาหวานหยาดเยิ้มใส่ด้วย
แถมซ้ำยังเอื้อมมือมาแตะที่มือของรักชาติ จนต้องรีบดึงมือตัวเองกลับทันที
อย่านะเฮีย อย่านะเฟ้ย เฮียอย่านะ ไม่เอา เฮียไม่ต้องมาทำตาเจ้าชู้แบบนี้เลย เอ้า เลยยื่นหน้าเข้ามาใกล้ซะอีก
อร้ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก เฮียบร้า ผมเขินนะเฟ้ยยยยยยยยยย เล่นไรวะเนี่ย
“น่ารักเนอะ...ใครไม่รู้ที่นั่งกินรังนกอยู่เนี่ย”
ฮ่า ฮ่า ฮ่า เฮียจำผมไม่ได้แล้วเหรอ ตลกดี ใครไหน ใครน่ารัก ไม่ใช่ผมช่ายม้ายยยยยยยยย ถ้าชมว่าหล่อมันก็ดีนะ
แต่บอกว่าน่ารักนี่มัน เอ่อ ............
“จริง ๆ นะ ใครก็ไม่รู้ นั่งกินรังนกเฉย ๆ ก็น่ารัก ลื้อคิดว่างั้นมั้ยรักชาติ”
เอ่อ คิดไงล่ะ คิดงั้นเนี่ย มันคิดยังไง ฮ่า ฮ่า ฮ่า ตลก
“ทำไมไม่ค่อยพูดเลย ตัวร้อนหรือเปล่า สงสัยไม่สบายนะ หน้าแด้ง แดง ไหนขอวัดไข้หน่อย”
หึ หึ หึ ขอวัดไข้หน่อย แหม้ เฮียช่างเป็นห่วงเป็นใยผมซะจริง ยื่นหน้าเข้ามาใกล้แล้วเอาหน้าผากแตะ
โอ้โห วัดไข้ภาษอะไรล่ะคร้าบบบบบบบบเนี่ย ดูพิลึกดีจริง ๆ เลย วะ ฮะ ฮะ ฮ่า
“ทำไมทำหน้าอย่างนั้นล่ะรักชาติ.....ก้มหน้าใหญ่เลย โกรธอะไรเฮียหรือเปล่า เฮียทำอะไรไม่ดีเหรอ”
ทำอะไรงั้นเหรอเฮีย เฮียอยากรู้เหรอ ได้ ผมจะบอกให้ว่าเฮียทำอะไร ได้เลยคร้าบบบบบบบบบเฮีย
“เฮีย...เมื่อคืนนี้ ก็....สี่....เอ่อ.....สี่ครั้งนะ......ตอนเที่ยง ๆ อีก 1...อะนะเฮีย แล้วก็....เมื่อตอนบ่าย ๆ ก็ ก็....อีก หนึ่ง
หกรอบ....ทั้งวันเนี่ย.....ผมยังต้องนอนพักเอาแรงเลยนะ แล้ว.........เฮีย....ผมถามตรงๆ นะ ...อย่าว่างั้นงี้เลย
เฮียยังมีแรงเหลืออีกเหรอ”
ยังมีแรงเหลือมั้ยเหรอ............อะ อะ อะ...อะไรล่ะรักชาติ ลื้อถามว่าไงเนี่ย เฮียไม่เข้าใจ มีแรงเหลืองั้นเหรอ
“คือ.......คือ....คือว่าอย่างนี้นะรักชาติ”
เหมือนเพิ่งรู้สึกตัว ก๋วยที่ทำตาเยิ้มหวานหยดมาทั้งวัน มีอันต้องรีบก้มหน้าก้มตา อึกอัก อึกอัก ไม่กล้าตอบคำถามของรักชาติขึ้นมา เพราะอึ้งกับคำถามที่ไม่คิดว่า รักชาติจะกล้าถาม
พอมานึกถึงตอนนี้แล้ว
...............................................มัน.............ก็..............เขิน...............เหมือนกันนะเนี่ย.......................
“มันก็เหนื่อย ๆ เพลียนิด ๆ .....แต่ว่าก็วิ่งวุ่นทำนั่นทำนี่ทุกวัน....เลยไม่ง่วงจนอยากนอนทั้งวันเหมือนรักชาติล่ะมั้ง
แล้ว......ถ้าเกิดว่า.....คืนนี้เนี่ย....อีกสักสองก่อนนอน.....รักชาติจะไหวหรือเปล่า”
รังนกถูกตักเข้าปากรักชาติแต่พอเคี้ยวได้ไม่นาน ก็ถึงกับต้องสำลัก
“แค่ก แค่ก ...โอ้ย...เฮีย..”
เพราะรักชาติสำลักรังนก ก๋วยเลยต้องลุกพรวดพราดขึ้นลูบหลังลูบไหล่ให้คนที่รีบคว้ากระดาษทิชชู่มาซับที่ปากแล้วก็หันไปมองคนที่รีบลูบหลังให้
“สองเหรอเฮีย.....เฮียจะเบิ้ลสองเลยเหรอ.........เฮียจะทำจริง ๆ ใช่มั้ยเนี่ย ทำจริง ๆ ใช่มั้ย”
รักชาติเอ่ยถามเสียงเร็วรัว ทำหน้าเหมือนอยากจะร้องไห้ แต่เพราะเห็นว่าก๋วย หยุดมือที่ลูบที่ไหล่ และทำหน้านิ่ง ๆไป รักชาติก็เลย รู้สึกหวั่นใจขึ้นมา
“ไม่ดีเลยเหรอ.....ตอนที่ใกล้จะทำเสร็จ....รักชาติก็ครางตั้งขนาดนั้น....เฮียทำไม่ถูกใจเหรอ”
เอาเลยสิโว้ยยยยยยยยยย เอาเลย เฮียก็พูดมาเลย ว่าอยากให้ผมอาย เวลาที่เฮียพูด เอาเลยครับเฮีย ให้ผมอายตายไปเลยสิ พูดเข้าไป แซวเข้าไป เอาเลยเฮีย เต็มที่เล้ยยยยยยยยย
“ผมไม่พูดกับเฮียแล้วโว้ย......ผมอาย....เฮียทำไมเป็นคนแบบนี้วะ....ผมอายโว้ยยยยยยยยยยยยยยย”
อ้าว ทำไมซบหน้าลงกับโต๊ะอย่างนั้นล่ะ รักชาติ โธ่ เฮียขอโทษ เฮียขอโทษ เฮียไม่ตั้งใจจะทำให้ลื้อเขินนะ
ก็เวลาใกล้ ๆ จะเสร็จ ลื้อก็ครางแบบนั้นทุกทีนี่ เฮียผิดตรงไหนล่ะ
“ผมจะไม่คราง ผมจะไม่ร้อง ผมจะนอนเฉย ๆ คอยดูสิวะ ผมจะไม่ทำหน้าแบบนั้นให้เฮียเห็นด้วย”
รักชาติบ่นเสียงอู้อี้ ฟังแทบไม่ได้ยินเสียง แต่กลับทำให้ก่วยต้องสะกดกลั้นรอยยิ้มของตัวเองเอาไว้เพราะสังเกตได้ว่าแม้กระทั่งต้นคอของรักชาติก็แดงเรื่อไปหมด อย่างนี้ก็แสดงว่า เขิน แล้วก็อาย จริง ๆ เหรอเนี่ย
“รัก......ถ้ารักไม่เงยหน้าขึ้นมาหาเฮียนะ.....เฮียจะทำกับรักบนโต๊ะเลย....ได้ยินมั้ย แล้วถ้ารักไม่ยอมครางให้เฮียฟังล่ะก็.....น่าดูแน่ ๆ เลยเด็กโง่”
มีอะไรจะเหลืออีกมั้ยวะ มีอะไรจะเหลือให้คิดได้อีกเนี่ย
รักชาติเงยหน้าขึ้น และทำหน้าบึ้งใส่ก๋วยที่ยืนอยู่ใกล้ ๆ และอมยิ้มน้อย ๆ อย่างชอบใจ ที่เห็นท่าทางงอแงของรักชาติแบบนี้แล้ว ก็ยิ่งอยากอยู่ใกล้ ๆ ตลอดเวลา
“ดีแล้วแหละ ถ้ารักเงยหน้าขึ้น เฮียก็จะได้บอกว่า เราเปลี่ยนมาทำบนเก้าอี้แทนดีกว่า....ลดให้แล้วนะ ตกลงมั้ย”
แง.......................เฮีย...ทำไมบ้ากามงี้วะ แล้วมันจะต่างกันตรงไหนวะ ไอ้โต๊ะกับเก้าอี้เนี่ย มันก็โดนเหมือนกันไม่ใช่หรือไง
“เพราะฉะนั้น....เดี๋ยวเฮียอุ้มรักชาติไปนอนดีกว่านะ จะได้หายเหนื่อย แล้วเดี๋ยวตื่นขึ้นมา เราค่อยเริ่มกันใหม่ดีมั้ย รักชาติ เข้าท่าดีทีเดียวแหละนะ”
เข้าท่ามากเลยเฮีย โคตรเข้าท่าเลย ยังไงผมก็โดนทั้งขึ้นทั้งล่องอยู่แล้ว งั้นก็เอาเลยเฮีย เชิญเฮียตามสบายเลย
ฮือ ฮือ ชีวิตลูกผู้ชายของไอ้รักชาติ......ถึงคราวสิ้นสุดแล้ว แง แง เฮียรังแกผม ไม่เห็นใจกันเลยหรือไง ถึงจะคิดอย่างนั้น สุดท้าย รักชาติก็ถูกอุ้มขึ้น และพาเดินเข้าห้อง ตอนนี้แม้แต่แรงเดินยังไม่มี แต่ก็เป็นที่ถูกใจของคนอุ้มมากที่สุด
“เฮียบอกแล้วว่าใครไม่รู้ น่าร้ากกกกกกกกก น่ารัก...รักมาก ๆ ก็ต้องทำรัก ...แล้วก็ร่วมรัก...เฮียแค่อยากให้รักชาติเห็นแบบเป็นรูปธรรม ว่าเฮียรักลื้อจริง ๆ “
TBC……
******************************
-
ว้ายยยยย เฮีย ไม่ค่อยหวานเลยน่ะ หุหุ ทำเอาอิจฉารักชาติเลยอ่ะ......
-
เฮียก๋วยบันไซ!!!
อ่านไปก็เขินไป รักชาติน่ารัก เฮียก๋วยก็เลยรักรักชาติ
-
เฮีย!!!! หื่นโคตร...555
ใครไม่รู้น่ารัก น่ารักมากๆก็ต้องทำรักและต้องร่วมรัก กิกิ
อยากเห็นรักชาติเป็นรูปธรรม..ข้ออ้างอ่ะเฮีย ><
-
เฮีย หื่นว่ะ
-
เฮียก็แค่อยากให้รักชาติเห็นความรักแบบรูปธรรม ก็แค่น้านนนนนนนนนนนน
:m20:
-
กระอักเลือดตาย เพราะความดันขึ้น
เฮียก๋วยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย ลื้อจะทำอะไรนักหนา
สงสารรักบ้างดิ ให้พักบ้างเหอะ
นี่รักมันล้นอกจนรักจะไม่ไหวแล้วนะ
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
เฮียก๋วยบ้า....เขินแทนรักชาติจริงจริ้ง ฮา...
-
เขิลอ่ะ :-[เฮียแมร่งกินม้ากระทืบโรงมาป่าวเนี้ย
-
เิขินแทนรักชาติ
เฮียแรงเหลือเชื่อ
-
กรี๊ดดดดดดดด เฮียหื่น~~~~~ ไปกินโด่ไม่รู้มมารึเปล่าเนี่ย คึกจริงๆ อิอิ
-
เฮียโด๊ปอะไรมารึป่าว
รักชาติโดนทั้งขึ้นทั้งล่อง
ทนไปละกันรักชาติ จนกว่าเฮียแกจะพิสูจน์ให้รักชาติเห็นว่า เฮียรัก รักชาติมากขนาดไหน
-
สำหรับเฮีย...การกระทำสำคัญกว่าคำพูดสินะ 555
-
อ๊ายยยยยยยยย><
เฮียอ่ะ เขินแทนรักชาติเลยวุ้ย
เพิ่งรู้ชัดๆ ว่าเฮียก็หื่นเหมือนกันนะ
-
เฮีย สุดยอด จริง ๆ เลย o13 o13
สงสารรักชาติบ้างดิเฮีย 555+++
:pighaun: :pighaun:
-
สงสารรักชาติมากๆๆๆๆ
ถูกใช้งานหนัก
-
เฮียก๋วย หื่นมากอ่ะ
รักชาติตายคาเตียงแน่ ๆ 5555
-
:o8: เฮียยยย.........สุโค่ยยยยยยยยยย!!!!!! o13 o13
-
หุหุ รักชาติ..................
-
๔๖๙ + ๑ = ๔๗๐
ขอบคุณนะคะ คุณ Junrai_Hyper™
-
:o8:
-
เฮียหื่นอ่ะ พูดอะไรก็มีแต่ได้ทั้งนั้นอ่ะ
รักคิดในใจก็น่ารักเนอะ คิดไปอีกอย่าง
แต่การกระทำนี่ยอมหมดแล้ว ฮ่าๆ
-
เฮียก๋วยของน้องรัก ช่างหื่นได้ใจจริงๆ :haun4:
-
โอโห ตอนแรกๆเราก็นึกว่าเฮียเป็นคนขี้อาย เขินๆ ที่ไหนได้ โอ้แม่เจ้า หื่นได้ใจมากๆ :pighaun:
แล้วอย่างนี้รักจะไหวไมเนี้ย ฮ่าๆๆๆ ในที่สุดก็ตามอ่านทันแล้ว เย้ๆๆๆ
สนุกมากๆเลยจร้า ชอบเฮียกับรักมากๆ เป็นคู่ที่น่ารักสุดๆ
-
เข้ามาอ่านเพราะเป็นงานของคุณ aoikyosuke คิดว่าเคยอ่านช่วงต้นไปบ้างแล้ว แต่ก็ไม่ได้ตามต่อ ครั้งนี้เลยอ่านรวดเดียว
ตั้งแต่ต้นจบถึงปัจจุบันอีกครั้ง
เฮียหื่นได้อีก ชดเชยส่วนที่ต้องนั่งเก๊กตอนแรกๆ หรือไงครับ
รักชาติเอ่ย หนูไปไหนไม่รอดหรอก
แถมโพดยังโผล่มาอีก น่าจะแนะนำบรรดาเพื่อนเขยมาเจอกันก็ท่าจะฮาได้เรื่องนะครับ
-
อ่าแล้ว อ่นใจสมชื่อตอน อาซซซซซซ
-
เฮียก๋วยค้าาาาา
ยังขายก๊วยเตี๋ยวอยู่ม้ายยย
คือว่าอิเกี๊ยวจะมาอุดหนุน>.<
เห็นเป็นเรื่องของพี่ aoikyosuke
แบบว่าตอนนี้อ่าน ปรัชญาช่างกลฯ อยู่ค่ะ
เลยลองอ่านเรื่องนี้ด้วย เฮียก๋วยน่ารักมากกก
รักชาติก็น่ารักน่าหยิกซะ
สไตล์เรื่องหวานๆ ตามแนวคุณ aoikyosuke เลยค่ะ
ชอบบบบบบบบบ :-[
-
เฮีย....หื่นได้ใจมากเลยอะ หุหุ
-
:music:
-
*พรูดดดดดดดดดดดดดดดดดด* (เสียงเลือดทะลัก)
เฮีย ไ่ม่คิดเลยนะว่าเฮียจะเป็นคนแบบนี้ (แต่ชอบนะ ฮ่าๆ)
หกรอบบบบบ เอาแรงมาจากหนายยยยยยยยย
รักชาติไม่ไข้กินก็ดีเท่าไรแล้ว นี่ยังจะมาขอก่อนนอนอีกสองอีกเรอะ!!!!!!!!!
ไม่ตายก็ให้้มันรู้ไป ฮ่าๆ (แอบสงสารรักชาติจริงๆนะ)
แต่รักชาติก็ทำตัวเองอ่ะ หลงกลเฮียเอง ช่วยไม่ไ้ด้เนอะ
เฮียก็บำรุงรักชาติเยอะๆละกัน ให้นอนพักมากๆ เดี่ยวก็หาย ฮ่าๆ
สู้ๆจจ้าาาา
-
วันละ หกเจ็ดรอบ!!
เฮียอึดมากเลย แต่แอบสงสารรักชาติแฮะ ทำใจมีแฟนหื่น หุ ๆ แต่ถึงไงเฮียก๋วยก็น่ารักอ่ะ~ หวานมากมาย
ว่าแต่ซดรังนกอย่างเดียวจะไหวเหรอนั่น สงสัยต้องใช้โสมพันปีช่วยแล้วมั้งเฮียขา ~
ป.ล.ขอบคุณสำหรับเรื่องสนุก ๆ ที่ทำให้อมยิ้มทุกครั้งที่อ่านจ้า
-
^
^
^
มาจิ้มค่ะ
กรุณาอย่าลืมคนข้างหลังที่ยังนั่งรออยู่นะคะ
-
:-[ เฮียก๋วยหื่นขนาดนี้ รักชาติจะไหวเหรอ
-
:call::call::call:
-
อึ้งกับเฮียได้อย่างจริงจัง
7 ครั้ง o13
-
รักเกิดที่ร้านก๋วยเตี๋ยว ตอน รำคาญเสียงพูด
เฮียแค่ล้อเล่น เฮียไม่ได้คิดจะแกล้งอะไรรักชาติขนาดนั้นหรอก
บางทีเฮียก็ยึดติดเกินไป แค่คิดว่า จะไม่ได้เจอกันนาน ๆ แบบไม่มีกำหนด ก็เลยเหมือนตัวเองจะเป็นบ้าอยู่คนเดียวกลัวไม่ได้แตะไม่ได้กอด ไม่ได้แกล้งหยอกล้อรักชาติ เฮียก็เลยขู่เล่นไปอย่างนั้นเอง
ไม่ได้มีเจตนาจะทำอะไรจริง ๆหรอก เห็นเวลาทำหน้าตกใจแล้ว น่ารักดี เพราะรักชาติทำตาโต ๆ แล้วแก้มก็จะแดง ๆ ยิ่งเห็นว่าน่ารัก ก็ยิ่งอยากแกล้ง ไม่ได้คิดจะหักโหมฝืนร่างกายของรักชาติหรอก ก็รู้ว่าเหนื่อย ถึงได้แกล้งขู่เล่นแค่นั้นเอง
“ทำสองรอบจริง ๆ เหรอ”
ดูเอาเถอะ กลัวจริง ๆ หรือแกล้งกลัว ก็ไม่รู้ แต่ก็เห็นถามไม่ยอมเลิก ใครจะไปทำล่ะ สงสารจะแย่ เวลาคอพับคออ่อนไม่มีแรงแล้ว แม้กระทั่งลุกขึ้นยืน ยังต้องให้อุ้มพาไปอาบน้ำ แล้วแบบนี้ใครจะทำได้ลงคอ
“ทำสิ ทำแน่ ๆ สักสองรอบเลย” พูดไปแล้ว ก๋วยก็อมยิ้ม ที่เห็นคนที่นอนหนุนแขน ทำตาโตขึ้นมาอีก
“สองรอบจริง ๆ อ่ะ” ลื้อยังทำหน้าไม่เชื่ออีก ตกลงจะให้เฮียทำจริง ๆ หรือไง ยิ่งไม่ไหวอยู่ สงสารตัวเองบ้างเถอะรักชาติ อย่ามาทำหน้าตาน่ารักให้มันมากนัก
“ทำเลยดีมั้ย ทำแน่ ๆ สองรอบ เชื่อเฮียสิ” แกล้งขู่รักชาติให้กลัว แต่คนที่ทำตาแป๋วแหวว ซุกหน้าเข้ากับอก แล้วก็บ่นงึมงำ ไม่ยอมเงยหน้าขึ้นมาพูดกันให้ชัด ๆ
“ไม่เอา รอบเดียวไม่ได้เหรอ นะ รอบเดียวพอ สองรอบไม่ไหว”
ลื้อนี่มันช่างกล้า ปากบอกไม่ไหว แต่อ้อน เดี๋ยวเถอะเด็กคนนี้ ไม่รู้อะไรนักหนา
“แน่ใจนะ....รอบเดียวเนี่ย” แล้วรักชาติก็พยักหน้าจริง ๆ แถมยังแตะมือเข้าไปในเสื้อของก๋วยที่หัวเราะเบา ๆ เพราะขำกับท่าทางของรักชาติที่แสดงออกมา
“ฮื่อ ไม่เอา....เฮียล้อเล่นไหนปากบอกไม่ไหว แต่มือนี่ไปก่อนเลยนะ ลื้อนี่มันน่านัก”
กลายเป็นก๋วยที่ยกมือของรักชาติออกแล้วก็ตีเบา ๆ ก่อนจะยกขึ้นแตะที่จมูก แล้วก็กุมเอาไว้ เกลี่ยปลายนิ้วเล่นตรงฝ่ามือ แล้วก็ส่งยิ้มให้
“เดี๋ยวก็ได้หมดแรงจริง ๆ หรอกนอนดีกว่า เดี๋ยวเฮียกอด อีกตั้งนานกว่ารักชาติจะมาหา แล้วก็ไม่รู้ว่า ไปแล้ว จะมีใครที่ดีกว่าเข้ามาหาหรือเปล่า....ถ้ามีจริง ๆ แล้วชอบเขา ก็คบไปเลยนะ อย่าฝืนใจ ถ้ารักชาติไม่มีความสุขเฮียจะเป็นทุกข์ไปด้วย รู้หรือเปล่า”
น้ำเสียงเศร้า ๆ ที่เอ่ยบอก ทำให้รักชาติต้องเงยหน้าขึ้น เพื่อจะมองใบหน้าของอีกฝ่ายให้ชัด ๆ
แล้วก็ได้เห็น เห็นชัด ว่า เฮียกำลังทำหน้ายังไง
“เฮีย เฮียหึงผม หวงผมบ้างก็ได้ เฮีย ว่าผมแรง ๆ โมโห เกลียดผมก็ได้ ถ้าผมคิดจะไปมีคนอื่น อย่าบอกให้ผมไปไหนเลย มันทำให้ผมคิดว่าเฮียไม่รักผมแล้ว....ผมกลัวเฮียจะปล่อยผมไปง่าย ๆ “
รักชาติเอ่ยบอกและซุกซบใบหน้าเข้ากับแผ่นอกกว้าง ของคนที่นอนกอดอยู่
ไม่เอาหรอก แบบนี้ เฮียดีด้วยแบบนี้ ยิ่งไม่อยากไปไหนเลย เพราะเฮียไม่เคยว่า เฮียไม่เคยห้าม เฮียไม่เคยโกรธ
แบบนี้ยิ่งไม่ไหว ยิ่งไม่อยากไปอยู่ห่าง ๆ เลย กลัวว่าจะคิดถึงจนทนไม่ไหว
“รักไม่ไปแล้ว ไม่เอา ไม่อยากไป จะอยู่ช่วยเฮียเสริฟก๋วยเตี๋ยวดีกว่า ไม่เอาแล้ว เฮียอย่าพูดอย่างนี้เลย”
เด็กโง่ งอแงขึ้นมาแบบกระทันหัน เล่นเอาก๋วย ถึงกับหัวเราะชอบใจกับท่าทางการอ้อนของรักชาติ
“ไม่ไปได้ยังไง โตแล้วไม่ใช่เด็ก ๆ ต้องมีความรับผิดชอบ อย่าคิดอะไรแบบนี้อีก ถ้าเราจะได้อยู่ด้วยกันยังไงก็ได้อยู่ ไม่ต้องกลัวอะไรเลย แต่ถ้าเราไม่ได้อยู่ด้วยกันจริง ๆ ฝืนแค่ไหน เราก็ต้องแยกจากกันอยู่ดี”
น้ำเสียงที่เอ่ยบอก ใบหน้ายิ้ม ๆ ที่รักชาติเห็น ถึงแม้จะเข้าใจ แต่ก็สะกดกลั้นน้ำตาเอาไว้ไม่ได้
“ผมอยากเป็นเนื้อคู่กับเฮีย.....ทำไมเราไม่รักกันก่อนหน้านี้ล่ะเฮีย...ทำไมเฮียมาทำให้ผมรักเฮียช้าแบบนี้ล่ะ ถ้ารู้ว่าต่อไปจะรักเฮียมากขนาดนี้ ผมจะไม่ทำตัวแย่ ๆ ใส่เฮียตั้งแต่แรกเลย จริง ๆ นะเฮีย ผมพูดจริง ๆ “
ก็แค่นี้ ที่อยากได้ สิ่งที่อยากได้จริง ๆ ก็มีแค่นี้
แค่ความเข้าใจ
แค่ความเข้าใจกันอย่างเดียว ที่อยากได้
“ก็แล้วทำไมรักชาติไม่มาให้เฮียหลงรักเร็ว ๆ ล่ะ....โทษเฮียได้ยังไง...เด็กอะไร พูดจาไม่รู้เรื่องเลย แถมยังงอแงอีก เฮียไม่คุยกับลื้อแล้ว ง่วงนอนจริง ๆ ขยับมานอนใกล้ ๆ เร็ว มาให้เฮียกอดหน่อย “
รักชาติขยับร่างเข้าไปใกล้ คนที่เอ่ยบอก แล้วก็โอบแขนกอดเอวของก๋วยเอาไว้แน่น ซุกหน้าซบลงกับแผ่นอกกว้าง แล้วก็หลับตาลง ทั้ง ๆ ที่อยากจะร้องไห้เต็มทน
ผมรักเฮียจังเลย เฮียจะรู้หรือเปล่า ว่าผมรักเฮียมากขนาดนี้ เฮียจะรู้หรือเปล่า
“แล้วไม่ทำแล้วเหรอสองครั้งน่ะ”
น้ำเสียงที่เอ่ยบอกทั้งที่แทบลืมตาไม่ขึ้นทำให้ก๋วย อยากจะเขกหัว รักชาติขึ้นมาจริง ๆ
ยังไม่เลิกนะลื้อ รักชาตินี่ลื้อจะเอายังไงกันแน่ เดี๋ยวเฮียก็ทำจริง ๆ หรอก แล้วถ้าลุกไม่ไหวก็มางอนอีก เด็กโง่นี่มันยังไงกัน บอกไม่รู้จักฟังเลย
“ลื้อนี่ยังไง.....หลับตา....อย่าให้ต้องพูดมาก...เฮียรำคาญเสียงลื้อจริง ๆ เลยรักชาติ...”
ปากก็บ่น พูดเหมือนเอ็ด แต่คนที่แกล้งพูดจาให้โกรธ ก็ยังก้มหน้าลงและแตะปลายจมูกเข้าที่หน้าผากของรักชาติที่นอนอมยิ้มฟังเสียงบ่น ปลายจมูกที่แตะเบา ๆ แผ่ว ๆ และผละออก เพื่อกกกอดร่างนั้นเอาไว้แนบอก
“นอน นอน เป็นเด็กเป็นเล็กรินอนดึก....อย่าให้รู้นะว่าไปทำงานแล้วนอนดึกน่ะ ไม่งั้นเฮียจะตามไปเตะลื้อแน่ ๆ”
ก็พูดไปอย่างนั้น แกล้งว่าแกล้งพูดไม่ดีไปเรื่อย แต่ไม่มีเลยสักครั้ง ที่ก๋วยจะทำให้รักชาติต้องเสียใจ ร่างในอ้อมแขนหลับตาลงแล้ว พร้อมกับที่ก๋วยเองก็ปรือตาลงอย่างช้า ๆ
เฮียรักลื้อ นะ ถ้าเราจะต้องห่างกันเพราะไม่ใช่เนื้อคู่กันก็ไม่เป็นไร แต่ตอนนี้เฮียรักลื้อมากจริง ๆ รักชาติ เฮียรักลื้อจริง ๆ
TBC…
*********************************
-
ขอให้ได้เป็นเนื้อคู่กันเถอะนะคะ :impress3:
เฮีย รักชาติ โฮวววววววว อุตส่าห์รักกันได้มากขนาดนี้แท้ๆ อย่าให้ต้องเจ็บเลยนะคะ หงิงๆ
-
เฮียก๋วยคนดี
หลงรักหมดใจยิ่งกว่าเดิม(ถึงจะหื่นก็จะอภัยให้)
เนื้อคู่ไม่สำคัญเท่าทั้งสองคนรักกันจริงๆ อ่านตอนนี้แล้วได้ความรู้สึกแบบนั้นมากๆ
ขอบคุณมากๆค่ะ
-
หวานค่อด เฮียก๋วย-รักชาติ บันซายยย!!
-
แหมๆๆ เฮียต้องเป็นเนื้อคู่กับรักชาติอยู่แล้ว
มั่นใจเถอะ
-
:-[
-
ต้องเป็นเนื้อคู่กันอยู่แล้วค่า น่ารักจิง ๆ :-[
-
ขอให้ทั้งสองคนได้เป็นเนื้อคู่กันเถอะ
-
รักชาติไม่ต้องไปแล้ว
-
จะน่ารักไปไหนรักชาติ
-
เฮียนั่นแหละ
อย่าไปคิดเยอะ ปวดหัว
แค่นี้ยังบอกว่าไม่ช่ายเนื้อคู้อีกหรือ
เนอะ :man1:
-
ว้าย อากาศที่เริ่มเย็นลงในระยะนี้ คงไม่มีผลต่อคู่นี้เลยนะคะ อิอิ
เฮีย กับ รักชาติ ใครจะตัวอุ่นกว่ากัน?
๔๗๖ + ๑ = ๔๗๗
ขอบคุณนะคะ คุณ Junrai_Hyper™, ขอบคุณนะคะ คุณ TIÄÑ-Šhªñ
-
คู่นี้ก็ยังหวานแบบฮาๆ ดูมึนๆ อีกเหมือนเคย
-
ขนาดว่ารำคาญเสียงกันนะ ยังหวานน้ำตาลอายเลยอ่ะ
+1 คนโพส จ๊ะ :L2:
-
:-[เอ๊ะ ยังไง
-
แล้วจะรำคาญกันไปทำไมเนี่ย..
-
:กอด1: ความรักเบ่งบาน มวลสารสีชมพูฟุ้งกระจาย :give2: :give2:
-
หวานแบบซึ้ง ๆ อ่านแล้วน้ำตาซึมเลยกับความรักของเฮียก๋วย ผู้ชายอะไรฟะ โคตรจะแสนดีเลย ดูแลทำดีกับคนที่รักด้วยทุกอย่าง เฮ้อ...ผู้ชายดี ๆ แบบนี้สงสัยจะหาได้แต่จากในนิยายล่ะมั้ง
ขอบคุณสำหรับตอนหวาน ๆ ซึ้ง ๆ อีกตอนค่ะ ชอบเรื่องนี้มากเลย จะติดตามไปเรื่อย ๆ ค่ะ ^ ^
-
หว๊าน หวาน
-
:impress3:
-
แอ่กกก :jul1: กระอักความหวานตายคาจอ
:L2: :L2: :L2:
-
หวานเกินไปแล้วต่ะเฮียก๋วยย
เฮียก๋วยนี่สุดยอดผู้ชายในฝันเลยนะเนี่ยยยยย :-[
-
น่ารักเกิงไปเลี้ยว
อารักชาติลื้อน่ารักเกิงปายยย
เฮียก๋วย เฮียก็แสนดีเกิงปายยยย
มดมันจะมาทำรังเอานา
-
หวานจนมดกัดเลยอ่ะ
เฮียก๊วย-รักชาติ
-
รักเฮียก๋วย กับ น้องรักชาติ(เด็กโง่ของเฮีย) จังเลยค่ะ :กอด1:
มาอัพตอนต่อไปเร็วๆ นะคะ
:o8:
-
เรื่องนี้น่ารักมากเลย :กอด1:
-
เฮียน่ารักมากอ่ะ อ่านตอนแรกแบบสงสารเฮียมาก
แต่หลังๆก็น่ะหื่นจริง 55
รักชาติก็ซื่อจริงอะไรจริง น่ารักมากๆ
-
โหย มาต่ออีกเร็วๆนะค้า รออยู่
อิอิ มาไวๆอย่างให้ค้าง มานไม่ดีน้า 555+
-
รักกันขนาดนี้ คงไม่จากกันไปไหนแล้วม้างงงง
ไม่อยากจะคิดตอนที่จะต้องจากกันเลยอ๊ะ
สู้ ๆ จ้าาา
-
ก็ขอให้อยู่ด้วยกันไปนาน ๆ นะ
-
คนโพสไม่มาต่อให้จบหละก๊าบบบบบบบบ
ของเค้าดีจริงเรื่องนี้ o13
อีก9ตอนก็จบแล้ว
-
ให้เฮียหมดใจเลยอ่ะ
ผู้ชายอะไรก็ไม่รู้ ชักอิจฉารักชาติขึ้นมาตงิดๆ
เฮ้อ! เฮียจะน่ารักไปไหนเนี่ย
-
หายไปไหนนานมากเลยเน้อ
คิดถึงคนโพส
คิดถึงเฮียก๋วย
คิดถึงน้องรักชาติ
:call:
-
ใบหน้าหวาน ๆ ฮ้อยยิ้มหวาน ๆ หวานนนนนนนนนนนนน
อิจฉา
-
:call:
-
รักเกิดที่ร้านก๋วยเตี๋ยว ตอน คิดถึง
รักชาติของเฮีย เราไม่เจอกันนานแค่ไหนแล้วนะ
หนึ่งนาที หนึ่งชั่วโมง หนึ่งวัน หนึ่งสัปดาห์ หนึ่งเดือน หรือจะกลายเป็น 1 ปี 10 ปี
20 ปี ถ้าถึงตอนนั้นจริง ๆ แล้วเฮียจะทำอะไรได้ เมื่อรักชาติค่อย ๆ ห่างไกลออกไปช้า ๆ เฮียกลับยืนอยู่ตรงที่เดิม และมองคนที่รัก เดินก้าวไปข้างหน้าอย่างช้า ๆ
ค่อย ๆ ห่าง
ความรู้สึกจะค่อย ๆ จาง
แล้วไม่นาน ก็หายไปตามกาลเวลา หายไปแล้วก็กลายเป็นแค่ความทรงจำเลือนลาง อย่างนั้นใช่มั้ย
วันหนึ่งมันก็คงกลายเป็นอย่างนั้น
"เด็กโง่เอ้ย ป่านนี้คงหลับแล้วสินะ ลื้อกินข้าวหรือยัง เฮียว่าจะทำของอร่อย ๆ ให้ลื้อกินเวลาลื้อกลับมา แต่ว่า....เกือบสองเดือนแล้วที่ไม่ได้เจอกัน...รักชาติ...เฮียหวั่นไหวนะ....บางทีเฮียก็กลัวว่า...มันจะกลายเป็นความชินชาที่ไม่ต้องเจอหน้ากัน แต่ว่าถ้าเราเป็นเนื้อคู่กัน ยังไงเราก็ต้องได้อยู่ด้วยกันวันยังค่ำ เฮียเชื่ออย่างนั้น เพราะฉะนั้นถ้าวันหนึ่ง ลื้อได้เจอคนอื่น เฮียจะไม่ว่า ไม่โกรธลื้อเลย รู้มั้ย"
ปลายนิ้วเกลี่ยเล่นที่ริมฝีปากของคนในรูปถ่าย
แล้วก็ส่งยิ้มให้ ส่งผ่านสายลม ผ่านความรู้สึก แต่ไม่รู้ว่ามันจะส่งไปถึงรักชาติหรือเปล่า
รูปถ่ายถูกกอดเอาไว้ พร้อมกับที่ ก๋วยเอนกายลงนอนอย่างช้า ๆ ดวงตาจ้องมองนิ่ง ๆ ที่ภาพถ่ายในมือ แล้วก็นิ่งมองอยู่อย่างนั้น
มันยาก
ที่จะทำให้ทุกอย่างเป็นไปอย่างที่คิด
แต่มันยากยิ่งกว่า
ที่จะหยุดความคิดของตัวเอง
"เราเป็นเนื้อคู่กันหรือเปล่านะ....ถ้ามีสัญญาณอะไรบ่งบอกว่าเราเป็นเนื้อคู่กันก็คงดี" ดวงตาเรียวรีหรี่ตาลงอย่างช้า ๆ ตั้งใจจะหลับตาลงเพื่อพักผ่อน เพื่อให้ความคิดถึงมันเบาบางลงบ้าง
แต่ก่อนจะหลับ ภาพ ๆ หนึ่งกลับแว่บเข้ามาในสมองจนต้องผุดลุกขึ้นนั่ง พร้อมกับขมวดคิ้วมุ่น จนตัวเองยังนึกประหลาดใจ จนต้องลุกขึ้นยืนเพื่อไปชะโงกมองที่หน้าต่างชั้นสอง จากห้องนอนของตัวเอง
แล้วก็ได้เห็น
ใครคนหนึ่งกระโดดลงจากรถแท็กซี่ที่มาจอดที่หน้าร้าน เดินลิ่ว ๆ เข้ามาบริเวณหน้าร้านก๋วยเตี๋ยว แล้วเงยหน้ามองขึ้นมองบานหน้าต่างชั้นสองทันที
ร่างนั้น ยืนโบกมือแล้วก็ตะโกนเรียกเสียงดัง จนก๋วยที่ยืนขมวดคิ้วมุ่น เพื่อจ้องมองคนที่มายืนอยู่หน้าร้านต้องเพ่งมองให้ชัดว่าไม่ได้คิดไปคนเดียว
แล้วก็ได้ยิ้มกว้าง เมื่อรู้ว่าคนที่มาหาในกลางดึกเป็นใคร
ก๋วยรีบวิ่งลิ่วลงมาจากห้องชั้นสอง และรีบไขกุญแจเปิดประตูร้านทันทีด้วยความร้อนรน เพื่อจะมาพบกับคนที่มาหา
"เฮียบ้า.....ผมโกรธเฮียแล้ว....เอาไปเลยนะ..โทรศัพท์..ต้องใช้..ใช้เลยเฮีย ไม่ใช่นะผมโกรธจริง ๆ ด้วย....เอาไปเล้ย...ฮือ..ฮือ..ผมจะร้องไห้ตายอยู่แล้วนะโว้ย...ไม่คิดถึงเลยใช่มั้ยวะ..."
ยังไม่ทันได้พูด โทรศัพท์ก็ถูกยัดใส่กระเป๋าเสื้อ พร้อมกับที่รักชาติที่ยืนเบะหน้า ร้องไห้เหมือนเด็ก ๆ กระโดดกอดคนที่ยังยืนงงไม่หาย
เล่นเอาก๋วยทำอะไรไม่ถูก อึ้งไปแค่เพียงเสี้ยววินาที
ก่อนจะเปล่งเสียงหัวเราะออกมา และกอดตอบทันที ยกมือขึ้นลูบที่เส้นผมของเด็กที่มายืนร้องห่มร้องไห้อยู่ตรงหน้า
"ไม่คิดถึงผมเลยใช่มั้ยวะ....เราไม่เจอกัน 64 วัน 21 ชั่วโมง 32 นาทีแล้วนะโว้ย"
เสียงเอะอะโวยวาย ตามมาด้วยกำปั้นหนัก ๆ ที่ทุบเข้าที่แผ่นอกกว้างของก๋วยด้วยความขัดใจอีกหลายครั้ง
"ลื้อทำร้ายร่างกายเฮียเหรอรักชาติ...เดี๋ยวก็หอมแก้มคืนหรอก"
แค่เพียงเท่านั้น รักชาติก็ชะงักนิ่ง ก่อนจะผละออกห่าง แล้วยกมือขึ้นโอบรอบคอของคนที่ยืนยิ้มขำ ๆ กับท่าทางงอแงของคนตรงหน้า
ใบหน้าที่แสนคิดถึง บึ้งตึง และแถมด้วยการแลบลิ้นให้อีก
"แน่จริงทำสิ....ไม่กลัวคนเห็นก็เอาเลย" เป็นคำท้าทายที่ทำให้ก๋วยอมยิ้ม รีบดึงข้อมือของรักชาติให้เดินตามเข้ามาในร้าน แล้วปิดประตูร้านทันที ก่อนจะย่อตัวลงและช้อนร่างของคนที่มาหาในกลางดึกขึ้นไว้ในอ้อมแขน
รักชาติโอบแขนรอบคอของคนอุ้ม และหน้าตาท้าทายอีกต่างหาก แล้วแบบนี้ใครจะไปทนไหว
"กินข้าวมาหรือยัง"
รักชาติพยักหน้า แล้วก็อมยิ้ม
"พรุ่งนี้ทำงานมั้ย"
การส่ายหน้าคือคำตอบของคนในอ้อมแขน
"หยุดกี่วัน"
รักชาติชูนิ้วขึ้นสองนิ้ว แล้วก็หัวเราะออกมาจนตาหยี
"หนีงานมาหรือเปล่า"
คำถามของก๋วยทำให้คนในอ้อมแขนขมวดคิ้วมุ่น ก่อนจะอมยิ้มเล็กน้อย และรีบส่ายหน้า
"ห้ามโกหกนะ....หนีงานมาหรือเปล่า"
ก๋วยถามย้ำอีกคำเพื่อความแน่ใจ และรักชาติ ก็ส่ายหน้าก่อนจะยกนิ้วก้อยขึ้น เหมือนเป็นสัญลักษณ์บอกว่าไม่ได้หนีงานมาจริง ๆ
"สัญญาไม่โกหก...ไม่ได้หนีงานมาจริง ๆ แต่จะมาทำให้เฮียหนีงานตัวเอง....ได้ป่ะ"
"ได้.....แล้วคิดถึงเฮียเหรอ...มาหาเนี่ย...คิดถึงแน่เลยล่ะสิ"
คำถามพร้อมรอยยิ้มนั้นทำให้รักชาติขมวดคิ้วมุ่น และส่ายหน้าอย่างแรง
"เปล่าไม่ได้คิดถึงเฮียก๋วย......แต่คิดถึงเฮียก๋วยจ๋า"
โอ้โห ไม่เจอกันไม่ทันไร เดี๋ยวนี้รู้จักอ้อนด้วย เด็กโง่นี่มันยังไงกัน
"ผิดกับเฮีย เฮียไม่ได้คิดถึงอะไรลื้อนักหนาเล้ย เด็กไม่ได้เรื่องอย่างลื้อใครจะไปอยากคิดถึง ชอบคิดแต่จะลาออกจากงาน มาเสริฟก๋วยเตี๋ยว คิดอะไรก็ไม่รู้ ไม่ได้ความ"
ก๋วยชิงบ่นนั่นบ่นนี่ซะก่อน ทั้งที่ใบหน้ายังคงอมยิ้มอยู่ แต่ทำให้รักชาติหน้างอหงิก เตรียมจะลงจากอ้อมแขนของคนอุ้ม ทำหน้าเหมือนกำลังงอนอยู่ จนก๋วยถึงกับหัวเราะไม่หยุด
"...เดี๋ยวเหอะ ดื้อ...เดี๋ยวจะโดน"
ดวงตาเรียวรียิ้มใส่ตาของเด็กที่ยังทำหน้างอหงิกไม่เลิก ก่อนจะใช้ขาดันประตูห้องออกและปล่อยรักชาติลง ให้เดินได้สะดวกขึ้น
"เดี๋ยวไปอุ่นเต้าทึงให้ เฮียซื้อมา เดี๋ยวเฮียขึ้นมา รอแป๊บเดียวนะ"
ก๋วยรีบเดินลิ่วลงไปที่ชั้นล่าง ทิ้งให้รักชาตินั่งอยู่บนห้องเพียงคนเดียวรักชาติทำหน้าบึ้ง แต่ดวงตากลับไปสะดุดกับซองจดหมายมากมายที่ถูกปิดผนึกเอาไว้ บนโต๊ะไม้ตัวเล็ก ๆ ยังมีปากกาเขียนข้อความวางอยู่บนกระดาษที่ดูเหมือนกับว่ากำลังเขียนอะไรค้างอยู่
"เฮียเขียนอะไรวะ...ซองผ้าป่าแน่เลยแบบนี้..ชัวร์"
รักชาติเหลือบสายตามองซองจดหมายมากมาย แล้วหยิบขึ้นมาดู
เพียงข้อความแรก ก็ทำให้ถึงกับต้องนิ่งอ่านอย่างไม่อยากเชื่อสายตาตัวเอง
.........เฮียคิดถึงรักชาติจังเลย...เฮียคิดถึงรักชาติมาก ๆ ๆ ๆ ๆ
คิดถึงลื้อจริง ๆ เด็กโง่เอ้ย กินข้าวหรือยังนะ ลื้อยิ่งไม่ค่อยดูแลตัวเองอยู่
เดี๋ยวถ้ามาถึงนะ ถ้าผอมลงล่ะก็ ลื้อน่าดูแน่รักชาติ เฮียจะเอาข้าวยัดปากลื้อให้กินไม่หยุดเลย แล้วอย่ามาหาว่าเฮียโหดร้ายกับลื้อแล้วกัน......
ก๋วยยังคงเป็นก๋วย คนเดิม บ่นนั่นบ่นนี่ แม้กระทั่งเขียนจดหมายยังบ่นได้
รักชาติยิ้มได้ทั้งน้ำตา ก่อนจะวางจดหมายลง และรีบยกหลังมือขึ้นปาดน้ำตา ทำหน้าให้ปกติที่สุด
เขียนเป็นปึกเลย แล้วไม่ยอมส่ง เฮียบ้าว่ะ ปล่อยให้คนคอย สงสัยสนุกมากเลยล่ะสิ
"ร้อน ๆ เลย กินเร็ว กินเร็ว"
ถ้วยขนมถูกยกใส่ถาดขึ้นมาให้คนที่นั่งอยู่บนเตียง
"คิดถึงผมป่าวเฮีย"
เสียงที่เอ่ยถามมีแววไม่พอใจอยู่ลึก ๆ จนก๋วยจับอาการได้ ต้องพยักหน้ารับอย่างช้า ๆ
"ไม่เอาพยักหน้าสิเฮีย เอาเป็นคำพูดอ่ะ คิดถึงผมหรือเปล่าเฮีย"
ยังไม่ทันที่ก๋วยจะอ้าปากพูด กระดาษจดหมายที่วางไว้บนโต๊ะก็ถูกรักชาติคว้าขึ้นมาและอ่านออกเสียง ดังลั่นจนก๋วยดึงกลับมาแทบไม่ทัน
".........เฮียคิดถึงรักชาติจังเลย...เฮียคิดถึงรักชาติมาก ๆ ๆ ๆ ๆ
คิดถึงลื้อจริง ๆ เด็กโง่เอ้ย กินข้าวหรือยังนะ ลื้อยิ่งไม่ค่อยดูแลตัวเองอยู่
เดี๋ยวถ้ามาถึงนะ ถ้าผอมลงล่ะก็ ลื้อน่าดูแน่รักชาติ เฮียจะเอาข้าวยัดปากลื้อให้กินไม่หยุดเลย แล้วอย่ามาหาว่าเฮียโหดร้ายกับลื้อแล้วกัน......"
"ใครเขียนเนี่ย โห่ เสี่ยวจริง เลยว่ะ โธ่เอ้ย แล้วมาทำเป็นบ่น คิดถึงเหมือนกันนี่หว่า เฮียเป็นไรอ่ะ หน้าแดงแล้วเฮีย เฮียน่าแดงเว้ย คิดถึงผมล่ะเซ่ รู้ทันหรอก คิดถึงจนต้องมาระบายเป็นตัวหนังสือเลยนี่หว่า ฮ่า ฮ่า ฮ่า"
เด็กโง่ของเฮีย ชักจะไม่โง่แล้ว ก๋วยได้แต่เหลือบตามองคนที่หัวเราะร่าอยู่บนเตียง แล้วก็ยิ้มอย่างอาย ๆ ที่ถูกจับได้
"อย่ามาทำเป็นปากดีนะลื้อ...เดี๋ยวเจอดีแน่..กล้าล้อเฮียเหรอ.."
รักชาติทำตาโตเหมือนกับว่ากลัวนักหนา แล้วก็ยกช้อนขนมตักขนมเข้าปากกินอย่างเอร็ดอร่อย ก่อนจะวางถ้วยขนมลง บนโต๊ะหัวเตียง
"กลัวตายเลย....แน่จริงทำให้กลัวสิ...จ้างให้ก็ไม่กลัวหรอกเว้ย ผมเคยกลัวอะไรด้วยเหรอวะเฮีย...."
ช่างปากดี ไม่มีตก รักชาติหัวเราะร่วนอย่างสนุกสนาน
"งั้นอย่าหวังจะได้หลับได้นอนเลยลื้อรักชาติ....เดี๋ยวจะรักให้ขาดใจตายไปเลยแต่ก่อนอื่น กินขนมเข้าไปก่อนลื้อผอม ลงอีกแล้ว กินเดี๋ยวนี้เลยนะ อย่าให้เฮียต้องพูดมาก"
ก็เป็นแบบนี้ทุกที ยัดเยียดให้กินนั่นกินนี่ทุกที กินแทบไม่ไหว แต่ก็เต็มใจที่จะกิน
ถ้วยขนมถูกยกกลับมาอีกครั้ง พร้อมกับที่รักชาติตักกินอย่างช้า ๆ โดยมีฝ่ามืออุ่น ๆ ของคนที่นั่งมองอยู่ข้าง ๆ ยกขึ้นลูบไล้ที่เส้นผมอยู่ตลอดเวลา
"คิดถึงลื้อมากจริง ๆ นะรักชาติ"
น้ำเสียงที่เอ่ยบอกเสียงเบา คำพูดที่มาจากใจ ใบหน้าเปี่ยมสุข และรอยยิ้มที่คุ้นเคยส่งผ่านมาให้ในขณะที่หันกลับไปมอง
รักชาติวางถ้วยขนมลง อีกครั้ง ก้มหน้าลง นิ่งเงียบไป ไม่ได้เอ่ยคำพูดอะไรออกมา นอกจากกัดริมฝีปากตัวเองแน่น และเงยหน้าขึ้นจ้องมองใบหน้าของคนที่ทำให้ต้องนอนร้องไห้ เพราะไม่ได้เจอหน้าตลอดสองเดือนที่ผ่านมา
ฟอร์มไม่มีเหลือ คิดว่าจะทำหน้าตลก คุยแต่เรื่องเฮฮา เวลาที่เจอหน้ากัน
แต่กลับต้องมาร้องไห้ในเวลาแบบนี้ ต้องมาทำให้เฮียหนักใจด้วยเรื่องไม่เป็นเรื่องแค่นี้
"สองเดือนผมยังจะตายเลยเฮีย....ถ้ามากกว่านี้...ผมทนไม่ไหวแล้วจริง ๆ นะ"
แค่เพียงคำพูดแผ่ว ๆ น้ำเสียงแผ่วเบา ที่ส่งผ่านมา ก็ทำให้ก๋วยต้องยอมรับความจริงและคว้าร่างของรักชาติมากอดเอาไว้แน่น
"เด็กโง่เอ้ย ลื้อนี่มันงี่เง่าจริง ๆ เล้ย เรื่องแค่นี้ ก็ต้องมางอแงด้วย อะไรของลื้อนักหนากัน....ไม่ได้เรื่องเลยจริงๆ ให้ตายเถอะ...ลื้อมันไม่ได้เรื่องจริง ๆ เลย รักชาติเอ้ย"
รู้....รักชาติรู้ทุกคำพูดของคนที่กอดเอาไว้
ปากบอกอย่างนี้ แต่เฮียเองก็ไม่ต่างกันเลยสักนิด ที่ทำแบบนี้ก็เพราะห่วงอนาคต อยากให้เจอแต่สิ่งดี ๆ ไม่อยากให้ต้องลำบาก ก็เพราะเฮียเป็นแบบนี้ แล้วจะไม่ให้คิดถึงจนร้องไห้ได้ยังไง
"เฮียแหละ....ว่าแต่ผม..เฮียก็คิดถึงผมเหมือนกันนี่....โธ่เอ้ยว่าแต่ผมคนเดียว..เฮียบ้าผมเกลียดเฮียแล้ว"
ร่างกายยังคงส่งผ่านไออุ่นถึงกัน โดยไร้ซึ่งคำพูด
ตอนนี้ทำได้แค่กอดกันแน่น ๆ ให้หายคิดถึง และบอกความรู้สึกที่แท้จริงให้แก่กัน โดยไม่ต้องปิดบังเอาไว้อีกต่อไป
"ลื้อนั่นแหละ....ทำให้คิดถึงจนต้องหาอะไรทำตลอดเวลาไม่ไหวเลยจริง ๆ "
น้ำเสียงที่บ่นงึมงำ อ้อมแขนที่กอดรัดเอาไว้แน่น ทำให้รักชาติสามารถหลับตาลงได้อย่างสบายใจ ทั้งที่รอยยิ้มยังคงไม่จางหาย
"เฮียแหละ ทำให้ผมบ้า...ถ้าไม่ทำให้ผมหายคิดถึงนะเฮียนะ...พรุ่งนี้ทำอะไรผมก็ไม่กินหรอก คอยดูแล้วกัน แล้วเฮียแหละจะเสียใจ"
TBC.....
***********************************
-
ไม่มีใครให้คิดถึง :sad4:
เฮียก๋วยกับรักชาติคงแสดงความคิดถึงกันทั้งคืน :laugh:
-
งื้ออออออออออออออออออออ
:กอด1:
คิดถึงมาก คิดถึงมากจริงๆ T___________T
-
หวานกันซะจริง ๆ เลยอะคู่นี้
-
รักชาติลื้อจะน่ารักไปถึงใหนอ่ะ เฮียก็น่ารัก น่ารักมากๆเลยอ่ะ
-
ผมก็คิดถึงเฮียก๋วย กับ รักชาติ มาก ๆ เหมือนกันเลย หึหึ แอบเนียน
-
อบอุ่น อบอุ่น
:กอด1:
-
คิดถึงเฮียก๋วยและรักชาติมากมายเลย
-
อยากอ่านต่อ
คิดถึงเหมือนกัน
+1
-
คำง่ายๆแต่ฟังจากปากคนที่รักทีไรก็ยิ้มได้ทุกที"คิดถึงเหมือนกัน"
-
๔๘๙ + ๑ = ๔๙๐
ขอบคุณนะคะ คุณ Junrai_Hyper™, ขอบคุณนะคะ คุณ aoikyosuke
-
ทั้งเฮียและรักชาติก็ยังน่ารักเหมือนเดิม
ประทับใจจัง
:กอด1: :กอด1:
-
:sad4:
เฮีย
คิดถึงเฮียจัง
-
คิดถึงจังเลย.......... คิดถึงเหมือนกันนะ
-
ยิ่งอ่านยิ่งคิดถึงเฮียก๋วย&รักชาติ :กอด1:
-
น่ารักดีนะ อ่านแล้วยิ้มมีความสุข กับความน่ารักของสองคนนี้จริงๆ
แต่หื่นเหมือนกันเลย :give2: จะไม่บรรยายกันหน่อยเหรอว่าทำอะไรกันบ้าง เราจะได้คอมเม้นไงว่าทำกันจนหายคิดถึงกันยัง :laugh3:
-
รอซะนาน ยังหวานเหมือนเดิม
-
โห...เป็นคำขู่ที่น่ากลัวมากกกกกกกกกกก...
ถ้าไม่หายคิดถึงจะไม่กินข้าว.....ขู่ได้น่ารักมากๆคะ...55+
คู่นี้ถ้าไม่ปากแข็งทั้งคู่จะหวานขนาดไหนเนี่ย....^ ^
-
อ่านไปก็ยิ้มไป แต่พอยิ้มจนแก้มจะปริแล้วมันก็เศร้าจนไม่รู้จะทำยังไง :sad11:
รู้แต่ว่าซาบซึ้งกับความรักของคู่นี้จริงๆ :o8:
o13
-
รักเกิดที่ร้านก๋วยเตี๋ยว ตอน แต่งงานกันมั้ย
"เฮีย...เอายังไงล่ะ หมี่โกหกม๊าไม่ได้แล้วนะ ถ้าม๊ารู้ขึ้นมาล่ะก็แย่แน่เลยนะเฮีย"
เสียงแจ๋ว ๆ ของน้องสาวทำให้ก๋วยต้องขมวดคิ้วมุ่น แล้วก็พลิกกายอีกครั้ง เพื่อก้มลงมองใบหน้าของคนที่ยังหลับใหลในอ้อมแขน
ฝ่ามือลูบไล้ไปตามแผ่นหลังเนียน และประทับริมฝีปากแผ่วเบาที่แผ่นหลังของรักชาติ
"ถ้าม๊ารู้....แล้วจะเป็นยังไงเหรอ...อย่างมากก็แค่..ไปบอกว่าไม่แต่งกับหงษ์จะแต่งกับรักชาติคนเดียวเท่านั้น ถ้าอย่างนั้นก็ไม่แต่งไงล่ะ ของแค่นี้ ง่ายจะตายไป"
จำได้ว่าตอบหมี่ออกไปอย่างนั้น พร้อมกับรอยยิ้มที่ส่งให้น้องสาว แต่หมี่ก็เบะหน้า และขมวดคิ้วมุ่น ถอนหายใจยาว เพราะรู้ดีว่า คำพูดของคนเป็นพี่ชายเป็นไปได้ยากเต็มที อย่างเฮียเหรอจะกล้าขัดใจม๊า ยิ่งถ้าม๊าทำท่าทางจะเป็นจะตาย ป่วยหนักทุกครั้งที่เฮีย ไม่ยอมตามใจ ก็ไม่เห็นว่าเฮียจะกล้าหือสักที
"เฮียพูดอย่างนี้แล้วไปบอกม๊าอย่างนี้ด้วยแล้วกัน ว่าแต่พี่รักชาติเขายอมแต่งกับเฮียแล้วเหรอ รีบ ๆ พาเข้าบ้านก่อนที่ม๊าจะพาเจ๊หงษ์เข้าบ้านมาเป็นสะใภ้แล้วกันเฮีย แล้วหมี่จะคอยดู"
เด็กสาวพูดแบบนั้น แล้วก็คว้าหนังสือเรียนเดินลิ่วออกไปจากร้าน ทิ้งให้พี่ชายยืนนิ่งอึ้ง คิดอะไรเงียบ ๆ อยู่คนเดียว
ถ้าบอกว่าจะแต่งกับรักชาติจริง ๆ ม๊าคงได้ป่วยหนักอีกแน่ ๆ แถมซ้ำเรื่องที่จะยอมรับคงไม่มีทางเป็นไปได้ แล้วเจ้าตัวดีที่หลับไม่รู้เรื่องนี่อีกล่ะ จะยอมแต่งด้วยให้อับอายขายหน้าหรือยังไง ครอบครัวของรักชาติคงอ้าแขนยอมรับง่าย ๆ หรอก ไม่มีอะไรเป็นหลักเป็นฐานแบบนี้ จะพาลูกชายเขามาตกระกำลำบากด้วยอีกต่างหาก มีใครที่ไหนจะยอมรับกันได้บ้าง
แม้แต่ตัวเองก็ยังไม่มีความกล้าที่จะขอรักชาติแต่งงานเลย
เพราะในความเป็นจริง เจ้าเด็กโง่ที่นอนนิ่งอยู่ในอ้อมแขนคนนี้เป็นถึงลูกชายนายแบงค์ใหญ่ แต่ไม่ยักกะทำตัวหรูหราฟู่ฟ่าเหมือนพี่ ๆ น้อง ๆ คนอื่นเขา
ว่าไปแล้ว นอกจากความห่วงใย แล้วก็ทำนั่นทำนี่ให้ มันจะเทียบได้กับของหรูหรา
ที่รักชาติมีเหรอ ไม่มีอะไรจะให้เลยสักอย่าง ของแบบนั้น กี่ชาติจะมีปัญญาหามาให้กัน ถ้ารักชาติอยากได้จริง ๆ คงได้ทำงานจนแก่ตาย
ดูไปดูมาแล้วยิ่งเห็นชัด ว่าตัวเองไม่คู่ควรกับรักชาติเลยจริง ๆ มีแค่ความรัก กับความห่วงใย แบบจริงจัง กับสองมือแค่นี้ จะทำอะไรให้รักชาติได้มากน้อยแค่ไหน ยิ่งคิดก็ยิ่งท้อ ถ้ารักชาติได้ผู้หญิงที่ดีพร้อม ทั้งหน้าตา การศึกษา และฐานะทางสังคม
แล้วคนอย่างก๋วยจะไปทำอะไรได้ ได้แต่มองอยู่เงียบ ๆ แล้วก็ต้องปล่อยให้ไปก็เท่านั้น
"แต่งงานกับเฮียมั้ยรักชาติ....ไปหาม๊ากัน..แล้วบอกว่าเราจะแต่งงานกันแล้วก็ไปบอกพ่อแม่ลื้อว่าเราจะแต่งงานกัน ดีมั้ยรักชาติ เฮ่ออออออออ"
ก๋วยถอนหายใจ แล้วก็รั้งร่างของรักชาติเข้ามากอดเอาไว้แน่น กดปลายจมูกแตะที่หน้าผากมนอีกครั้ง และลูบไล้แผ่นหลังของอีกฝ่ายเล่น
เราจะไปกันได้ถึงไหนนะ
นานวัน เฮียก็กลัวมากขึ้นทุกวัน ว่าลื้อจะไกลออกไปเรื่อย ๆ แล้วทิ้งเฮียเอาไว้ตรงนี้คนเดียว ถ้าเราสมกันกว่านี้สักนิด มันจะดีแค่ไหนกันนะ
"เฮีย...พ่อแม่ผมเขาบอกให้พาเฮียไปเจอได้แล้ว...เพราะผมบอกพ่อแม่ไปว่าถ้าบังคับใจ จะหนีออกไปอยู่หออีก แล้วไม่ให้ใครตามเจอ แม่กับพ่อเลยบอกว่าให้พาเฮียไปเจอ ก่อนที่จะโมโหจนทนไม่ไหวที่ลูกชายคิดหนีตามเจ้าของร้านก๋วยเตี๋ยว"
เสียงอู้อี้ที่ตอบกลับมา พร้อมกับที่นัยน์ตาคมไหวยุกยิกและหรี่ปรือขึ้น ส่งยิ้มหวานจ๋อยมาให้ ได้ยินอย่างนั้นจริง ๆ ได้ยินชัดเจน เต็มสองหู
เล่นเอาก๋วยถึงกับตะลึงค้าง กระพริบตาปริบ ๆ เหมือนไม่อยากจะเชื่อสิ่งที่ได้ยิน
อะไรนะ
พูดจริงหรือพูดเล่น หรือว่าหูฝาดกัน
"พ่อแม่บอกว่า ไม่เอาอะไรมาก แค่อย่าเอากลับไปคืนก็พอ เฮียจะว่าไงล่ะ"
ได้ยินแล้วก็ยังต้องถามซ้ำ ๆ ซาก ๆ อีกหลายครั้ง จนรักชาติเริ่มงอน
"ล้อเล่นใช่มั้ย"
"เปล่า พูดจริง ๆ ผมขู่พ่อแม่ไว้เยอะ เขาเลยขี้เกียจจะอะไรกับผมแล้วมั๊งถึงได้บอกให้พาเฮียไปเจอเขาง่าย ๆ ผมว่าก็แปลกเหมือนกัน ทำไมพ่อถึงยอมให้พาเฮียไปเจอง่ายจัง แปลกดีเนอะ เฮียไม่อยากไปเหรอ หรือว่าไม่อยากแต่ง"
เป็นใครจะไม่ดีใจ กลัวแทบตาย แต่กลับไม่เป็นอย่างที่กลัว
ก๋วยยิ้มร่า และหัวเราะออกมาเสียงเบา
ดีใจอย่างไม่เคยดีใจอย่างนี้มาก่อน พูดเป็นเล่นน่า เขายอมยกลูกชายให้แต่งกับเฮียจริง ๆ เหรอเนี่ย นี่แกล้งให้ดีใจเล่นหรือเปล่า
แต่ว่า........ทำไมรู้สึกเหมือนกับว่า มีอะไรบางอย่างไม่ชอบมาพากล
หรือจะเป็นความกลัวที่จะต้องไปพบกับครอบครัวของรักชาติ หรือว่า.....
ความกังวลใจนี่มันอะไรกัน
แปลกที่จู่ ๆ ก็รู้สึกถึงบางสิ่งบางอย่างที่อธิบายออกมาเป็นคำพูดไม่ได้
"แต่งกันเหอะเฮีย ขืนปล่อยไปนาน ๆ ผมกลัวเหงา เพราะคิดถึงเฮีย"
รักชาติยังคงพูดไปยิ้มไป อย่างมีความสุข อยู่ในอ้อมแขนของก๋วยที่ยังหุบยิ้มไม่ได้
"อะไรนะ กลัวเหงา แล้วไม่กลัวว่าตัวเองจะเสียโอกาสไปเจอคนที่ดีกว่าเฮียเหรอ"
ถามออกไปอย่างนั้น ทั้งที่ตอนนี้มีแต่ความปลาบปลื้มดีใจ รอยยิ้มเปี่ยมสูขที่เห็นชัดทำให้รักชาติเอื้อมแขนโอบรัดรอบเอวของคนกอดเอาไว้แน่น แล้วก็หัวเราะเสียงเบา
ก่อนจะขมวดคิ้วมุ่น หลบสายตาของก๋วยที่ยังหุบยิ้มไม่อยู่
บอกแม่ไปแล้ว พ่อก็รู้เรื่องนี้ แล้วก็ให้พาเฮียไปแนะนำ
แต่แปลกที่ว่า ทำไมทั้งพ่อทั้งแม่ ถึงยอมรับง่าย ๆ ไม่ตกใจหรือยังไง
เรื่องใหญ่ขนาดนี้ ทำไมถึงเข้าใจง่ายจัง แต่แบบนี้ก็ดีแล้วล่ะ แสดงว่าพ่อกับแม่ต้องยอมรับเฮียจริง ๆ แล้วแน่ ๆ เลย
TBC....
************************************
-
หงะ ดูเหมือนจะมีพายุตามมา
กลัวแทนเฮียก๋วยกัรักชาติเสียแล้วสิคะ
หงิงๆ
-
หวังว่าจะไม่มีเรื่องร้ายๆตามมานะ
เชียร์รักชาตของเฮียก๋วย
-
คราวนี้ก็เหลือม๊าของก๋วยละนะ
จะว่ายังไงบ้าง
-
ถ้ายอมรับง่ายๆมันก็ดีอ่ะนะ แต่กลัวว่าจะมีอะไรตามมทีหลังอ่ะดิ
เฮียกะรักชาติสู้ๆนะ
-
ง่า...ยอมรับง่ายไปไหม ระแวงอ่ะ :z3:
-
ทะเลมักจะสงบก่อนที่คลื่นลูกใหญ่จะมา
เฮียจะเป็นไงบ้างเนี๊ยะ :serius2: :serius2:
-
อาจจะมีบททดสอบหรือเปล่า
ก็ไม่แน่....ไม่อยากคิดไกลอ่ะ
คนรักกัน ถ้าเค้าอยู่ด้วยกันได้แล้วไม่ทำใครเดือดร้อน
ก็ให้เค้าลองอยู่ด้วยกันก่อนดีกว่ามั้ย....อย่ามีพายุเลย ได้โปรด
-
พ่อเเม่ของรักชาติมีเเผนชัวร์ๆ คงกะจะเเบบไม่ให้เเต่งนั่นล่ะ
เเต่เรียกไปคุย อาจจะฟาดหัวด้วยเงิน ไม่ก็ขู่บังคับ หรืออะไรอีกหลายๆอย่างสินะ...
เเน่ๆเลยล่ะ เเต่ก็ขอภาวนา ว่าอย่าให้เป็นยังงั้นเลย รักกัน เเต่อยู่ด้วยกันไม่ได้ มันก็คงจะทรมาณน่าดู
-
เป็นหลุมพลางหรือเปล่า อย่าไว้ใจ..อย่าพึ่งไว้ใจ....
-
ต๊าย คุณพ่อคุณแม่ขา โปรดอย่าเล่นตลกอะไรกับเฮียนะคะ
มิฉนั้น กิต.จะไปเยี่ยมเยียนถึงแบงค์เลยค่ะ o18
๔๙๕ + ๑ = ๔๙๖
ขอบคุณนะคะ คุณ Junrai_Hyper™, ขอบคุณนะคะ คุณ aoikyosuke
-
ภัยร้ายกำลังมาเยือน
:a5:
-
กลัวงานเข้า..สงสารเฮีย
+1
-
ดูมีเงื่อนงำชอบกล
ได้กลิ่นต้มยำกุ้งลอยมาแต่ไกล :เฮ้อ:
-
เห้ย....
บทจะแต่งงานมันง่ายๆแบบนี้เลยเรอะหนูรัก...=[]=
อย่างนี้มันต้องมีเรื่องอะไรอีกแน่....
ขอให้ม๊าของเฮียก๋วยยอมด้วยคน :call:
-
ไม่น่าจะง่ายขนาดนั้น พ่อกะแม่มีแผนอะไรหรือเปล่านะ
-
แปลกๆนะ ?_?
-
ตามอ่านจนทันแล้ว ดีใจจัง ที่สองคนรักกัน
อะไรจะเกิดก็ให้มันเกิด
หากอุปสรรค์จะพิสูจน์ความรักบ้าง
แต่รักชนะทุกอย่างใช่ไหมคะ
-
ความสงบก่อนพายุเข้าแหงๆ o21
-
รู้สึกเหมือนพายุกำลังจะมายังไงก็ไม่รู้
-
เฮีย ก๋วย
ยัง ไง ดี นะ
คิด คิด ...
-
ค่อยๆวิ่งไล่ตาม อ่านทันแล้ว
แต่ทันตอนนี้ ค้างคาใจแทนเฮียก๋วยที่สุดเลย
พ่อกับแม่ของน้องรักชาติ จะทดสอบอะไรเฮียมั้ยนี่
หรือว่าทำให้ตายใจ แต่จะหักหาญกันไปในที่สุด
จะใช้ไม้นวมประมาณว่าเฮียไม่เหมาะไม่สมไม่คู่ควรกับรักชาติมาต้อนเฮียหรือเปล่าอ้ะ
รอลุ้นว่าจะเป็นเช่นไร
ขอบคุณคุณเท็นและคนโพสต์ทุกท่านค่ะ :3123:
-
เหมือนจะเห็นเค้าลางบางอย่าง
แต่ก็เชื่อว่าเฮียก๋วยกับรักชาติจะผ่านมันไปได้
เป็นกำลังใจให้ค่ะ :L2:
-
แต่งเลยๆ อย่าไปรอ ฮ่าๆ
-
เฮียไปขอด้วย
อย่าปล่อยรักชาติรอเก้อ
-
รองานแต่งค่ะ
-
ขออนุญาติลงต่อให้นะค่ะ
รักเกิดที่ร้านก๋วยเตี๋ยว ตอน ให้
“หาเครื่องหมายเอ็กซ์ให้พบ คุณมีเวลาถึงหกโมงเย็น”
เฮียก๋วยยืนลวกก๋วยเตี๋ยว แล้วทำท่าจะใช้ที่ลวกก๋วยเตี๋ยวเคาะเข้าให้ที่กลางกบาล ของคนที่มายืนบ่นอยู่ข้าง ๆ
“ลื้อเป็นอะไร ไปนั่งโต๊ะเดี๋ยวก๋วยเตี๋ยวก็เสร็จแล้ว เป็นอะไร”
ก๋วยตีหน้าโหดใส่ คนที่หัวเราะแหะ แหะ กลับไปนั่งที่แล้วก็ท้าวคางมองไปมองมามองมามองไปภายในร้าน แล้วก็คิดอะไรออก
“คุณมีเวลาถึงหกโมงเย็น ถ้าหาเครื่องหมายเอ็กพบ....คุณจะอ๊ะ”
รักชาติเดินกลับไปหาก๋วยอีกครั้ง แล้วก็กอดเอวของคนทำก๋วยเตี๋ยวซะแน่น ก่อนจะทำตาหวานหยาดเยิ้มใส่ เตรียมแกล้งพูดอะไรให้ก๋วยโมโหเล่น แต่ก็ถูกริมฝีปากของคนที่ยืนลวกก๋วยเตี๋ยวกดแนบลงมาที่ริมฝีปากช่างพูด รวดเร็ว แบบไม่ทันให้ตั้งตัว และผละจาก แถมยังอมยิ้มน้อย ๆ จนรักชาติงง เฮ้ยเฮียทำไรอ่ะ เสียเปรียบโคตรเลย ทำงี้ได้งายยยยยยยยยย เขิน เฮียชอบแกล้งว่ะ
“พูดมาก หรือจะให้จุ๊บอีกที”
ก๋วยเอ่ยบอกยิ้ม ๆ แล้วก็เห็นคนที่มานัวเนีย เคล้าคลอ ถอยออกไปยืนห่าง ๆ แล้ว แถมยังทำหน้าแดงสงสัยเขิน นาน ๆ จุ๊บที เขินนะนั่น ชอบก็ไม่บอก สงสัยต้องทำอีกที
“ก็มันมีเวลาถึงหกโมงจริง ๆ นะเฮีย เฮียกลัวหรือเปล่า ไปเจอหน้าพ่อแม่ผมอ่ะ พ่อผมดุหน่อยนะ แต่แม่ใจดี เฮียไม่ต้องเกร็งนะเฮีย"
เป็นประโยคปลอบใจที่ทำให้ก๋วยรู้สึกดีขึ้นมาก ไม่ใช่ไม่กล้าไปเจอ แต่กลัวเขาไล่ตะเพิดออกมาแทบไม่ทัน ก็เลยต้องเตรียมทำขนม ทำของฝากไปให้ ตอนนี้ก็ได้แต่ลุ้นใจเต้นตุ๊ม ๆ ต่อม ๆ เป็นใครจะไม่กลัว ต้องไปพบกับว่าที่พ่อตาแม่ยายทั้งที แล้วเจ้าเด็กโง่นี่ก็เอาแต่นัวเนียพัวพัน สงสัยจะรู้ว่าไม่ค่อยสบายใจ
“เอาน่ะ ถ้าขอลื้อไม่ได้ เดี๋ยวเฮียพาหนี ไปทำร้านก๋วยเตี๋ยวด้วยกันดีมั้ย”
พูดเล่น ไม่ได้พูดจริง แต่รักชาติถึงกับยิ้มออกมาได้และเดินเข้าไปกอดเอวของก๋วยไว้แน่นกว่าครั้งแรก ซบหน้าลงกับแผ่นหลังของคนที่ยืนลวกก๋วยเตี๋ยวและเตรียมทำขนมใส่ปิ่นโต ไม่รู้ว่าพ่อแม่จะว่ายังไงบ้าง ที่จริงคุยกันไม่ค่อยเคลียร์เท่าไหร่ เขาไม่ได้แสดงท่าทางอะไรออกมาเลย นอกจากให้พาไปให้ดูตัว ทำไมพ่อถึงยอมง่าย ๆ ไม่รู้ แต่ที่รู้คือ รับปากกับพ่อไว้แล้ว ยังไงก็ต้องพาว่าที่ลูกเขยไปให้พ่อแม่เห็นหน้า เขาจะได้รู้ว่าไม่ได้ทำตัวเหลวไหลจริง ๆ
“ช่วยเฮียห่อของหน่อยนะ เฮียไม่รู้จะถูกใจพ่อแม่รักชาติหรือเปล่า ถ้าเขาไล่เฮียออกจากบ้าน เฮียจะทำยังไงดีล่ะเนี่ย”
แน่ล่ะ มันเป็นความกังวลใจที่รักชาติรู้สึกได้ว่า เฮียกำลังรู้สึกอย่างนั้นจริง ๆ
“แค่ห่างกันก็แย่แล้ว นี่ถ้าเกิดว่าเขาไม่ยกลื้อให้เฮีย จะทำยังไงดีน๊า”
“ก็หนีตามเลยเฮีย ไม่ยกให้ผมก็หนีตามเฮีย” รักชาติหัวเราะร่า แล้วกลับหน้าเครียดเมื่อเงยหน้าขึ้นมองก๋วยที่ยืนชะงักนิ่ง ถอนหายใจยาว
“อย่าแม้แต่จะคิดเชียวนะ ลื้อห้ามทำแบบนั้นเด็ดขาดเลยนะถ้าทำเฮียโกรธลื้อจริง ๆ ด้วย” ก๋วยเอ่ยบอกกับคนตรงหน้า แล้วก็เห็นว่าไอ้เสียงหัวเราะที่ได้ยินน่ะ มันไม่ได้เป็นเพราะคนพูดหัวเราะแต่เป็นเพราะคนพูดกำลังทำหน้าเครียดต่างหากล่ะ
“เราเป็นเนื้อคู่กันเราก็ได้อยู่ด้วยกันแหละน่ะ รักชาติอย่ากลัวไปเลยนะ” คำปลอบโยนจากน้ำเสียงแผ่ว ๆ ของก๋วย ทำให้รักชาติเงยหน้าขึ้น และมองตรงไปที่ดวงตาเรียวรีนั้นเพื่อค้นคว้าหาบางสิ่งบางอย่าง อยากเห็นความมั่นใจ และความเชื่อใจ
“แบมือสิเฮีย” รักชาติเอ่ยบอกกับคนที่ค่อยๆ วางที่ลวกก๋วยเตี๋ยวลง และหันไปหารักชาติก่อนจะยื่นมือส่งให้
“อ่ะให้” ไม่มีอะไรในมือ แต่ก็รู้ว่าสิ่งที่อยู่ในมือคืออะไร
“อะไร ค่าก๋วยเตี๋ยวเหรอ” ก๋วยหัวเราะเสียงเบา ทำให้เรื่องเครียดกลายเป็นเรื่องตลก แล้วรักชาติก็เลยหัวเราะตาม
“ความรักของผมไงเฮีย อ่ะ ผมให้เฮียหมดแล้ว ที่เหลือก็แล้วแต่ดวงแล้วกัน” รอยยิ้มสดใส ทั้งที่นัยน์ตาหม่นหมอง มีแต่ความไม่มั่นใจแฝงอยู่ทำให้ก๋วยต้องทำหน้าที่ของตัวเองบ้าง ฝ่ามือแตะเข้าที่หน้าอกด้านซ้าย แล้วก็ส่งยิ้มให้คนตรงหน้า
“ได้รับแล้วนะ เดี๋ยวเก็บไว้ในนี้แล้วกัน ฮึกเหิมขึ้นเยอะแล้ว เฮียมีเวลาถึงหกโมงเย็นใช่มั้ยเนี่ย งั้นห่อของเสร็จแล้ว ไปอาบน้ำแต่งตัวกัน เฮียพร้อมแล้วรักชาติ” ก๋วยเอ่ยบอก และยกมือขึ้นลูบหัว เด็กโง่ของเฮียที่ยืนหัวเราะและพยักหน้ารับคำ
“งั้น ไปกันเลยเฮีย”
รักชาติและก๋วย จูงมือกันไปที่โต๊ะ เตรียมตัวจัดการอาหารใส่ปิ่นโต และลอบมองหน้ากันอีกหลายครั้ง
คนเราต้องกล้าเดิน ทางข้างหน้ามีอุปสรรคหรือเปล่าไม่มีใครรู้ แต่ถ้าไม่เดินก็จะไม่รู้ต่อไปเรื่อย ๆ
ถ้าไมกล้าก้าว แล้วจะมีความกล้าทำอย่างอื่นได้ยังไง
ก๋วยหันมายิ้มให้รักชาติอีกครั้ง และรักชาติก็หันมายิ้มให้ก๋วย
กว่าจะมาถึงจุดนี้ เราก็ผ่านอะไรมาด้วยกันเยอะ นี่ก็คือบททดสอบอีกบทหนึ่ง ที่จะเป็นการพิสูจน์ว่า เราเป็นเนื้อคู่กันจริงหรือเปล่า แค่นั้นเอง
TBC
*****************************
-
จะเป็นยังไงต่อน้า ลุ้นๆๆๆๆ
แต่ขอให้ไม่เกิดเรื่องอะไรก็ดีน้า
-
อ่า
ลุ้นให้พ่อแม่ยกรักชาติให้เฮียก๋วยนะ อิอิ
-
เฮียก๋วยสู้ๆ พ่อแม่ให้เข้าพบแล้วถือเป็นเรื่องดี เขาคงอยากเห็นตัวเป็นๆ และประเมินว่าดูแลลูกเขาได้แค่ไหนแหละ เฮียสู้ๆ แมนๆ แบบเฮียยังไงก็ชนะใจพ่อแม่รักชาติอยู่แล้วชัวร์!!!
-
พ่อแม่รักชาติจะว่าไงบ้างเน้อ แล้วไหนจะยังด่านม๊าของพี่ก๋วยอีก
-
สู้ๆนะเฮียก๊วย
-
:sad4:ในที่สุดเฮียกับรักชาติก้อกลับ :sad4:
สู้ต่อไปนะ ถ้าไม่ลองแล้วจะรู้เหรอว่าจะสำเร็จมั้ย
:กอด1:คนโพส แล้วก้อฝาก :กอด1:คุณเท็นด้วยนะค่ะ :pig4:
-
ต่อให้อีกตอนค่ะ คุณเท็นอัพมาจนตอนนี้เหลือแค่ตอนเดียวจะจบแล้ว จะมาลงให้อ่านเรื่อยๆนะค่ะ
รักเกิดที่ร้านก๋วยเตี๋ยว ตอน แสบตา
รักชาติชวนให้ไปหาพ่อแม่ของรักชาติที่บ้าน นั่งคงเป็นสิ่งที่ก๋วยคิดและหวั่นใจที่สุด จะต้องเจออะไรบ้าง ก็ไม่มีทางรู้ รู้แต่ว่า คงไม่อะไรได้มาง่าย ๆ ยิ่งเรื่องนี้ด้วยแล้ว คงไม่มีทางที่ผู้ใหญ่จะเห็นดีเห็นงามไปด้วยแน่ ๆ
"เฮีย ผมรักเฮียนะ....จริงนะเฮีย หว่ออ้ายหนี่อ่ะ เข้าใจหรือเปล่า" เด็กโง่เอ้ย พูดแบบนี้กับเฮีย เฮียดีใจจะแย่แล้ว ไม่เจอกันเป็นเดือนพอได้มาเจอหน้าลื้อแบบนี้ จะให้เฮียทำยังไงดี
"หลอกให้ดีใจล่ะสิ ลื้อมันก็แบบนี้ ปากลื้อก็พูดได้สิว่าหว่ออ้ายหน่งอ้ายหนี่ แต่ดูซิ ปล่อยให้เฮียขายก๋วยเตี๋ยวคนเดียวงก ๆ ไม่ยอมมาช่วยเสริฟเลย ลื้อจะให้เฮียมองน้ำก๋วยเตี๋ยวแล้วเห็นเป็นหน้าลื้อตลอดไปหรือไงรักชาติ....ไหนลองบอกเฮียมาซิ"
ก๋วยแกล้งทำหน้าขึงขัง แล้วก็ทำเสียงเอ็ดอยู่ในที แต่กลับทำให้รักชาติยิ้มร่า และหัวเราะอย่างมีความสุข
"เฮีย พูดอย่างนี้กับผมเหรอ ผมเป็นเด็กเสริฟกิตติมศักดิ์นะเฮีย โห่ไม่คิดถึงกันเลย แถมยังมาว่าผมอีก เออผมจะได้จำไว้ ว่าเฮียไม่คิดถึงผม"
ลื้ออย่ามางอนเฮียนะรักชาติ เดี๋ยวลื้อเจ็บตัวหรอก ทำหน้าหงิกหน้างอแบบนี้หมายความว่าไง
"งั้นเหรอ ก็ถูก ไม่คิดถึงหรอก เด็กโง่อย่างลื้อมีอะไรน่าคิดถึงน่าสนใจ ไม่เห็นว่าจะมีเลยสักอย่าง ถ้ามีจริง ก็บอกมาสิว่าลื้อมีดีอะไรเฮียถึงต้องคิดถึงด้วย"
เป็นการหยอกล้อที่ทำให้รักชาติหน้างอ แล้วก็เบะหน้า
เออ ไม่คิดถึงผมเลยนะเฮียนะ เคยมีมั้ยจะพูดกับผมแบบหวาน ๆ เพราะ ๆ น่ะ
รักชาติงอน แต่ก๋วยกำลังพอใจกับท่าทางของคนที่นั่งกอดเข่าอยู่ตรงหน้า
ก็ลื้อมันเป็นซะอย่างนี้ แหย่นิดหยอกหน่อยก็งอนแล้ว แบบนี้ใครจะไม่อยากแกล้ง มันน่าแกล้งมั้ยล่ะแบบนี้
"เฮียไม่ถนัดหรอก จะมาพูดคิดถึงอะไรนั่นน่ะ เฮียว่ามันไม่เห็นจะพิสูจน์อะไรได้ตรงไหน ไหนเข้ามาใกล้ ๆ ซิ ขอดูหน้าชัด ๆ หน่อย จะได้รู้ว่าเด็กโง่นี่หน้าตาเป็นยังไง ทำไมทำให้เฮียนอนไม่หลับได้ตั้งหลายวัน เฮียน่ะเหรอจะคิดถึงลื้อ ไม่มีทางหรอก แค่นั่งรอทุกวันแค่นั้น จะเรียกว่าคิดถึงได้หรือไง....เขาไม่เรียกว่า ....รอให้รักชาติกลับมาเหรอ....เฮียว่ามันเรียกมันว่าการรอคอยอย่างใจจดใจจ่อนะ ไม่ใช่เรียกว่า คิดถึง...."
เฮียบ้า จะทำผมร้องไห้ล่ะสิ ไม่มีทางหรอก ใครจะไปร้องเพราะเรื่องแบบนี้ อย่ามายั่วให้ผมน้ำตาแตกหน่อยเลย ไม่มีทางหรอก
ไม่มีทางแน่ ๆ เฮีย
"เอ้า แล้วไหงร้องไห้แง ๆ แบบนั้นล่ะ เฮียยังไม่ได้รังแกอะไรลื้อเลยสักนิด แค่นี้ก็ร้องไห้ซะแล้ว ไม่ไหวเลยจริง ๆ ลื้อนี่" ก๋วยหัวเราะเสียงเบา และรั้งร่างของรักชาติเข้ามากอดไว้แน่น โยกศีรษะมนไปมาอย่างนึกเอ็นดู
"ไม่มีอ่ะ ผมไม่ได้ร้องเลย แสบตาเฉย ๆ ขับรถมาตั้งไกล ก็ต้องแสบตาบ้างเด่ะ ลืมตาขับรถนะไม่ใช่หลับตา ไม่เชื่อผมหรือไง"
เชื่อสิ เฮียเชื่อลื้อหมดแหละรักชาติเอ้ย ไม่งั้นเฮียจะนั่งรอให้ลื้อกลับมาหาตั้งแต่เช้าจรดเย็นทำไมกันล่ะ
"อ่อ..เฮียเข้าใจแล้ว ตกลงว่าลื้อไม่ได้ร้องไห้ แค่แสบตา....ตกลงว่าเฮีย...ร้องไห้รอลื้ออยู่คนเดียวว่างั้นเถอะนะ"
หือ ร้องไห้ เฮียร้องไห้เหรอ
รักชาติเงยหน้าขึ้นมองคนที่พูดคำพูดนี้ แล้วก็ยิ่งต้องเบะหน้า เมื่อก๋วยส่งยิ้มจาง ๆ มาให้
จริงแน่ ๆ ลองได้พูดแบบนี้ จะเป็นอะไรไปได้ คราวก่อนที่ไม่ได้เจอกัน กลับมาอีกที ก็เห็นว่าจากคนร่างกายสูงใหญ่ กลับกลายเป็นชายหนุ่มที่หน้าซีดเผือดเหมือนคนป่วยหนักขนาดนั้น แล้วห่างกันขนาดนี้ เฮียจะเป็นยังไงบ้างก็ไม่รู้
"โห่เอ้ย นอนร้องไห้คิดถึงผมก็บอกมาเถอะ แค่เนี้ยะ ทำเป็นไม่ยอมรับ"
รักชาติหัวเราะคิกคัดอย่างถูกใจ แล้วก็เงยหน้าขึ้นจ้องหน้าของก๋วยตรง ๆ และได้รับรอยประทับแผ่วเบาที่ข้างแก้ม
"ไม่มีเลย เฮียดูละครตอนหัวค่ำหรอก มันเศร้าเฮียก็เลยนึกถึงลื้อ ก็ลื้อหน้าเหมือนคนขับรถในละครนี่เฮียเลยสงสาร"
โห่ เล่นงี้เลยเหรอเฮีย แล้วก็หัวเราะชอบใจนะ สนุกเหรอ แกล้งผมเนี่ย สนุกหรือไง เออจะได้รู้ไว้ว่าเฮียสนุก
"ไม่เอาแล้ว ขี้เกียจคุยกับคนคิดมาก นอนดีกว่า โง่จริง ๆ ลื้อนี่ บอกไปตั้งขนาดนั้น ยังจะโกรธอีก อุตส่าห์ให้เป็นคนขับรถยังจะไม่พอใจอีก หรืออยากเป็นเถ้าแก่เนี้ยร้านก๋วยเตี๋ยว...พรุ่งนี้เฮียจะได้ไปขอลื้อกับที่บ้านลื้อซะที สงสัยได้โดนตะเพิดออกมาแทบไม่ทันแน่ ๆ เลย"
พูดและยิ้ม และหัวเราะ และเมื่อเสียงหัวเราะจางหาย ความเงียบงันก็เข้าครอบงำ
มีเพียงเสียงถอนหายใจยาวเหยียดของทั้งก๋วยและรักชาติเท่านั้นที่ดังขึ้นพร้อมกัน
"พ่อแม่บอกว่าอยากเจอเฮีย ผมไม่รู้ว่าทำไมอยู่ดี ๆ เขาถึงพูดแบบนั้น ผมไม่รู้หรอก ผมไม่รู้ว่าเขาคิดยังไง แต่เฮียไม่ต้องคิดมากนะผมจะปกป้องเฮียเอง เฮียไม่ต้องกลัว"
รักชาติพูดออกมาอย่างมุ่งมั่นและทำหน้าจริงจังจนก๋วยถึงกับหัวเราะออกมาด้วยความขำ
ผมจะปกป้องเฮีย
ตัวเท่าลูกหมาแบบลื้อเนี่ยเหรอ
เฮียจะไปหาพ่อแม่ลื้อนะรักชาติ เฮียไม่ได้ไปรบ แล้วก็ไม่กลัวเลยสักนิด ถ้าอะไรจะเกิดก็ต้องเกิด ถ้าเราเป็นเนื้อคู่กัน ไม่ว่ายังไงเราก็ไม่มีทางพรากจากกันหรอก
ใครจะมาตัดด้ายแดงที่ผูกข้อมือลื้อกับเฮียได้ล่ะ ถ้าพรหมลิขิตเอาไว้แล้ว ไม่มีทางที่ใครจะฝืนลิขิตฟ้าได้หรอก
"ปกป้องเฮียเลยเหรอ เฮียซึ้งใจจริง ๆ รักชาติ ลื้อนี่มันน่านัก"
ก๋วยใช้ฝ่ามือขยี้เบา ๆ ที่เส้นผมของรักชาติแล้วก็หัวเราะในความกล้าของคนในอ้อมแขน
"เอ้า คนเราพูดจริงๆ ไม่ยอมเชื่อ......ผมไม่เคยกลัวหรอกของแค่นี้"
ปากกล้าและใจกล้า นี่แหละลื้อเลยเด็กโง่เอ้ย
"ของแค่นี้ไม่กลัว แล้วแค่ไหนถึงจะกลัวแบบนี้กลัวมั้ย"
ไม่พูดเปล่า แต่เรียวแขนของก๋วยกำลังโอบรัดร่างของรักชาติเอาไว้แน่น และแกล้งกอดรัดแรง ๆ จนรักชาติเบะหน้า
"โอ้ยยยยยยยย เจ็บ เฮียเจ็บ โว้ยยยยยยยยยยย เออเล่นแบบนี้ดีนักใช่มั้ย มาเลย มา นึกว่าผมกลัวเหรอ มาเลย เฮีย"
รักชาติดิ้นรนจะออกจากอ้อมแขนของก๋วยให้ได้ แต่ก็ไม่เป็นผล สุดท้ายต้องงัดท่าไม้ตายของตัวเองออกมาใช้คือการหันกลับไปหาคนที่แกล้งกอดไม่ยอมปล่อย
แล้วก็เบะหน้าแกล้งทำเหมือนจะร้องไห้ เพียงเท่านั้นก๋วยก็ต้องยอมปล่อยคนในอ้อมแขนให้เป็นอิสระ
และเมื่อได้ที คราวนี้คนที่ถูกกอดรัดเอาไว้แน่นกลับกลายเป็นตัวก๋วยซะเอง
"เจ็บ ยอมแพ้แล้ว เฮียยอมแพ้แล้วรักชาติ ลื้อชนะ ลื้อชนะ"
ก๋วยพูดไปหัวเราะไป และคนที่ได้รับคำยืนยันว่าชนะ ถึงได้คลายอ้อมแขนออก
"ไม่เอา ถ้ายอมแพ้แล้ว เฮียพูดก่อนสิ หว่ออ้ายหนี่รักชาติ หว่ออ้ายหนี่รักชาติ"
บังคับก็แล้ว บอกให้พูดก็แล้ว แต่ได้คำตอบเป็นเสียงหัวเราะของก๋วยแทน รักชาติก็เลยต้องปล่อยให้ก๋วยหัวเราะให้พอ ส่วนตัวเองไปนั่งหน้าหงิกอยู่บนเตียง
"เฮียพูดว่าหว่ออ้ายหนี่ไม่เป็น......แต่เฮียพูดว่า.....อยากอยู่กับรักชาติไปตลอดชีวิตได้ เฮียไม่อยากพูดว่ารัก แต่อยากให้ลื้อเห็นว่าเฮียรู้สึกกับลื้อมากแค่ไหน"
ซึ้ง
และน้ำตาซึม
รักชาติหน้างอยอมร้องไห้ให้ก๋วยเห็นอีกครั้ง กอดรัดร่างของก๋วยจากด้านหลังและซบหน้าลงกับแผ่นหลังกว้างของคน ๆ นั้น
เปล่า ไม่ได้ร้องไห้
แต่อยากได้ยินคำพูดนี้ซ้ำ ๆ ทุกวัน
อยากได้ยินไปตลอดชีวิต
ทั้งชีวิตนี้ ตลอดไปนับจากนี้
"เฮีย ผมเปล่าร้องไห้ เปล่าซึ้ง แค่ขับรถมานาน เลยแสบตา ผมแค่แสบตา ตามนี้นะเฮีย"
ได้ ลื้อแสบตาเพราะขับรถมาหลายชั่วโมง งั้นเหรอ เฮียเข้าใจ
คงเหมือนเฮียที่ดูท่าว่าเริ่มจะแสบ ๆ ตาบ้างแล้ว
สงสัยวันนี้เฮียจะยืนลวกก๋วยเตี๋ยวนาน ควันไฟเข้าตาเฮียแน่ ๆ เลยรักชาติเฮ้ย
ดูสิ ท่าจะจริงนะเนี่ย แสบตาจนเฮีย ต้องยกหลังมือขึ้นปาดหยดน้ำตาเลย แย่จริง ๆ
TBC....
-
สู้ๆนะรักชาติ นะเฮียก๋วย T^T
ต้องผ่านมันไปได้สิเนอะ
ยังไงเฮีบกับรักต้องเป็นเนื้อคู่กันแน่นอน
-
โฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮ :monkeysad: ซึ้งอ่ะ
ขอให้พ่อกับแม่ของรักชาติยอมรับ(แบบง่ายๆ)ด้วยเถ๊อออออ
รักชาติกับเฮียก๋วยอ่ะ เนื้อคู่กันอยู่แล้ว
ทั้งคู่ต้องได้อยู่ด้วยกันนะคะ T^T
อุปสรรคต่างๆ ทั้งรักชาติและเฮียก๋วยต้องผ่านไปได้แน่ๆ สู้ๆค่ะ
ถ้าใครมันขัดขวางนะ เดี๊ยะๆๆ เราจะตามไปเชือดซะ ฮึ่ยๆ :fire:
อินค่ะ ยอมรับว่าอ่านแล้วอินมากๆ สื่อถึงอารมณ์มากเลย อ่านข้ามวันกันเลยทีเดียว
ชอบอ่ะ ชอบมากๆเลยเรื่องนี้
เฮียก๋วย!! ร้านก๋วยเตี๋ยวเฮียตั้งอยู่ที่ไหนเนี่ย อยากไป!!
จะไปกระโดดหอมแก้มให้กำลังใจรักชาติกับเฮียก๋วย ไฟร์ตติ้ง!!! :a2:
** ขอบคุณคนแต่งและทุกคนที่มาลงเนื้อเรื่องให้นะคะ ขอบคุณค่ะ มาลงไวๆนะคะ**
-
กวน กวน ขี้งอล น่ารักจริงนะรักชาติ :m1:
ถ้าจะขอเฮียไปกอดซักคืนจะได้มั๊ยรักชาติ :m26:
-
ผม รัก เฮีย น้าา
-
สู้ๆ นะครับทั้งคู่
ทุกอย่างอาจไม่เลวร้ายอย่างที่คาดก็ได้
-
ยังไงก็เป็นกำลังใจให้เฮีย และรักชาตินะ
สู้สู้
-
แสบตาจริงๆ TT^TT เฮียสู้ๆ พ่อแม่ไม่ยอกให้ก็พาหนีเลย ส่วนแม่เฮียไม่ต้องกังวล จับรักชาติแต่งหญิงพาเข้าบ้านจบ ฮ่าๆ
-
มาอีกตอนแล้วค่ะ จะพยายามมาโพสต่อให้เร็วที่สุดนะค่ะ
รักเกิดที่ร้านก๋วยเตี๋ยว ตอน สู้เว้ย
นั่งเงียบโดยมีสารถีกิตติมศักดิ์เป็นคนขับรถให้ กระเช้าใส่น้ำซุปกับกระปุกอาหาร วางเอาไว้อยู่ที่เบาะหลังรถ
แล้วก๋วยก็ได้แต่นั่งนิ่ง ๆ คิดอะไรไปเรื่อย ๆ
พ่อแม่ลื้อจะชอบเฮียมั้ย
วันนี้จะมีอะไรเกิดขึ้นบ้าง
จะต้องเจอกับอะไรบ้าง แค่คิดก็ทำให้จิตใจห่อเหี่ยวขึ้นมาทันที แต่ก็ต้องเดินหน้าต่อไป บางทีการทำอะไรให้ถูกต้องก็เป็นสิ่งที่ควรทำมากที่สุด
จะทำอะไรข้ามหัวผู้ใหญ่โดยไม่บอกกล่าวมันก็ไม่ถูก
ทั้งที่จะทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นก็ได้
แต่แบบนั้นก็เท่ากับว่า ไม่ได้พิสูจน์อะไรเลย บางทีการมีความกล้าที่จะบอกให้ครอบครัวรับรู้ก็เป็นสิ่งจำเป็น
ยิ่งรักชาติเป็นคนพูดเองแล้ว ก็ยิ่งต้องทำให้เห็น ว่าไม่ได้มีเจตนาที่จะล้อเล่นหรือเห็นเป็นเรื่องไม่จริงจัง
สิ่งที่ควรจะทำคือ การทำสิ่งที่ถูกต้อง
ส่วนผลจะเป็นยังไงนั้น ก็ต้องยอมรับ
ถึงแม้ผลจะออกมาเป็นยังไงก็ต้องยอมรับให้ได้
"ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้นเฮียสัญญาก่อนว่าจะเหมือนเดิม ที่จริงผมทำเป็นไม่มีอะไรเกิดขึ้นก็ได้นะ แต่ผมอยากให้ที่บ้านยอมรับเฮีย ผมรักเฮียจริง ๆ และผมก็คิดว่าการที่คนเราจะคบหากันให้ถูกต้องมันไม่เห็นจะเสียหายตรงไหน แล้วถ้าหม่าม๊าเฮียต้องการให้ผมไปพบผมก็จะไป ว่าแต่เฮียเถอะจะกล้าให้ผมไปหรือเปล่า"
ไอ้เด็กโง่นี่มันช่างกล้าหาญนัก กล้าซะจนต้องพยักหน้าแล้วก็อมยิ้มออกมาจนได้ทั้งที่เครียดอยู่นาน ไม่ใช่ว่ากลัว แต่เฮียเกรงว่าจะไม่ถูกใจพ่อแม่ของรักชาติเท่านั้น
"จำตอนที่เราเจอกันได้ป่าว นานแล้วนะเฮีย ผมอ่ะไม่อยากจะเชื่อเล้ยยยยยยย ว่าจะมาชอบเฮียได้ เฮียดุจะตาย นึกว่าจะโดนเตะออกมาจากร้านซะแล้ว"
ใครเขาจะไปทำแบบนั้น
เห็นหน้าลื้อครั้งแรกก็ถูกชะตาแล้ว คิดเอาไว้ว่าเด็กคนนี้ทำไมถึงได้ทำให้ละสายตาจากไปไม่ได้
ท่าทางแบบนั้น หน้าตาแบบนั้น แล้วยิ่งได้รู้จักมากขึ้นยิ่งได้รู้ ว่าเพราะอะไรถึงได้หลงใหลลื้อไปมากขนาดนี้
"เฮียชอบทำตาดุ ผมเซ็งทุกทีเห็นหน้าเฮียทีไรผมเซ้งเซ็ง"
คนพูดพูดไปยิ้มไปและหันกลับมามองคนที่นั่งอยู่ข้าง ๆ อีกครั้ง ยิ้มกว้างไม่เลิกเมื่อเห็นว่าก๋วย อมยิ้มน้อย ๆ และนิ่งฟังสิ่งที่รักชาติพูดเงียบ ๆ
นึกถึงเรื่องที่เคยเกิดขึ้น กว่าจะมาถึงวันนี้ได้ก็ยิ่งทำให้ยิ้มได้ไม่เลิก
ถึงเวลานี้จะกลัว
แต่คนเราก็มีเพียงแค่นี้ กลัวได้ แต่ยอมแพ้ไม่ได้ ขืนยอมแพ้ง่าย ๆ โดยที่ไม่ยอมสู้แล้วจะมีประโยชน์อะไร
"เฮียชอบว่าผมด้วย ผมอ่ะ เบื้อ เบื่อ อะไรวะ ว่ากูอีกและ ทำไมถึงได้ขยันด่าจริงว๊า ตอนนั้นผมคิดอย่างนั้นจริง ๆ นะ จริงเฮีย ผมคิดจริง ๆ"
รักชาติยังพูดต่อไปเรื่อย ๆ และหัวเราะเสียงเบาเมื่อนึกถึงเรื่องเก่า ๆ ที่เคยเกิดขึ้น
"แล้วตอนนี้ล่ะ ลื้อไม่เบื่อที่เฮียว่าลื้อหรือไง"
โห่ ใครจะไปเบื่อ เฮียออกจะใจดี๊ ใจดี มีแต่ของอร่อยให้กิน ยอมแพ้ก็ตรงเรื่องเอาใจใส่นี่แหละ ยอมแพ้เลย ไม่เคยมีใครมาสนใจขนาดนี้ ไม่เคยมีใครเป็นห่วงอย่างจริงใจขนาดนี้เลย เฮียคนแรก ถึงบางทีจะชอบพูดให้น้อยใจก็เหอะ
แล้วก็ ......... ไม่เคยคิดถึงใครมากขนาดนี้ด้วย เฮียนี่แหละคนแรกเลย ตอนนี้ต่อให้ไล่ก็ไม่ไปแล้วแหละ เดี๋ยวผอมตายก็แย่สิวะ อุตส่าห์บำรุงได้ขนาดนี้แล้ว
เรื่องอะไรจะยอมไปง่าย ๆ ไม่มีทางหร๊อกกกก
"เฮียอยากให้เบื่อล่ะเซ่ ไม่อยากหาข้าวให้ผมกินแล้วก็บอกมาเหอะ ผมจะได้น้อยใจ"
ฮ่า ฮ่า ฮ่า ใครเขาจะไปเบื่อลื้อกันเล่า ก็ลื้อมันเป็นซะแบบนี้แล้วจะให้เฮียทำยังไง
ลื้อมันพวกปากตรงกับใจ ชอบก็บอกว่าชอบไม่ชอบก็บอกว่าไม่ชอบ ไม่ต้องให้เดาอารมณ์ให้ปวดหัว เป็นแบบนี้
เพราะเป็นคนซื่อตรงกับความรู้สึกของตัวเองแบบนี้ เฮียถึงได้ชอบลื้อไง
"อย่ามากเรื่องรักชาติ พูดมากจริงลื้อ รู้ว่าเฮียคิดยังไงยังมาแกล้งถาม ลื้อนี่มันเป็นคนยังไงกันแน่"
ได้ยินเสียงบ่นแล้วรักชาติก็เลยหัวเราะไม่เลิก ก่อนจะเปลี่ยนเป็นขมวดคิ้วมุ่น เมื่อรถเคลื่อนเข้ามาจอดอยู่หน้ารั้วประตูบ้าน
เสียงถอนหายใจหนัก ๆ ดังซะจนก๋วยเองก็รับรู้ว่าตอนนี้รักชาติรู้สึกยังไง
ดวงตาสองคู่หันมาสบตากันนิ่ง ๆ อยู่อย่างนั้น เหมือนอยากเป็นกำลังใจให้กันและกัน
ฝ่ามือของก๋วยแตะสัมผัสวางอยู่บนหลังมือของรักชาติอย่างแผ่วเบา
ความอบอุ่นไหลบ่าจากหลังมือส่งถึงหัวใจ
ฝ่ามือที่กุมกระชับแน่นทำให้รักชาติต้องหรุบสายตาลงมองที่มือของตัวเอง ก่อนจะเงยหน้าขึ้นสบตากับคนที่อยู่ตรงหน้าอีกครั้ง
"เฮีย ไปกันเหอะ พ่อแม่รอนานแล้ว ......"
พูดได้เพียงเท่านั้นและรักชาติก็ต้องเงียบเสียงลง ก้มหน้านิ่ง ไม่ได้พูดอะไรออกมาอีก อึดอัดใจ และไม่รู้ว่าจะทำยังไงให้บรรยากาศดีขึ้นกว่านี้
เป็นอย่างนั้นอยู่นาน จนกระทั่งฝ่ามืออุ่น ๆ ของคนตรงหน้าแตะสัมผัสลงที่เส้นผม ลูบไล้แผ่วเบา เหมือนอยากปลอบใจว่าไม่ว่าอะไรเกิดขึ้น ก็จะอยู่เคียงข้างกันเสมอไม่ทอดทิ้งไปไหน
"ผม....."
ลื้ออย่าพูดอะไรอีกเลยรักชาติ
กว่าคนสองคนจะรักกันได้ กว่าลื้อจะมีใจให้เฮีย กว่าเฮียจะทำให้ลื้อหันกลับมามองเฮียได้ กว่าจะฝ่าฟันเรื่องราวต่าง ๆ มาด้วยกันไม่ใช่แค่วันสองวัน
ใช้เวลานานเท่าไหร่กว่าจะได้รักกัน แล้วเรื่องแค่นี้จะกลัวอะไร ถึงยังไงเฮียก็ยังรักลื้ออยู่เหมือนเดิม ความรู้สึกไม่ได้เปลี่ยนแปลงไปจากเดิมเลย
จะยิ่งรู้สึกดีกับลื้อมากขึ้นด้วยซ้ำ
"เฮียรักลื้อมากนะ.....รักชาติ"
ใบหน้ายิ้มแย้มของคนที่ชอบทำหน้านิ่งเฉย คำพูดที่รักชาติอยากได้ยินซ้ำแล้วซ้ำเล่า วันนี้ได้ยินแล้วรู้สึกว่าตัวเองมีความกล้ามากขึ้นอย่างไม่น่าเชื่อ
กำลังใจเพิ่มขึ้นมากโข จนต้องพูดให้คนที่นั่งยิ้มอยู่ข้าง ๆ ได้รับรู้เอาไว้บ้างว่าเวลานี้รู้สึกดีมากแค่ไหน
"ตกลงผมเองที่กลัวใช่มั้ยไม่ใช่เฮีย เฮ่อ...เอาวะ ลองดู ป่ะเฮียไปเหอะผมพร้อมแล้ว พ่อกับแม่ก็คงอยากเจอเฮียแย่แล้วแหละ เฮียทำให้ผมรักได้ เฮียก็ต้องทำให้พ่อแม่ผมรักเฮียได้แหละวะ เฮียก๋วยซะอย่าง เรื่องทำให้คนรักไม่ใช่เรื่องยากอยู่แล้ว.....จริงมั้ยเฮีย"
TBC.....
*****************************
-
เออ อยากบอกว่าหัวข้อเรื่องลืมเปลี่ยนหรือเปล่าอ่ะ :m28: :m28: รออ่านตอนต่อไปนะ
-
ลุ้น ลุ้น ต้องผ่านไปได้ซินะ...เชื่อแบบนั้น
ชอบประโยคนี้ กลัวได้ แต่ยอมแพ้ไม่ได้ ยอมแพ้ง่ายๆ โดยที่ไม่ยอมสู้ จะมีประโยชน์อะไร สุดยอดค่ะ
:L2: :L2:
-
ไม่ได้เปลี่ยนชื่อตอนเลยไม่ได้แวะเข้ามา เหอะๆๆ
แต่อัพแล้ววววว ^^
-
เพราะหัวไม่เปลี่ยนจึงสุ่มเข้ามาเจอตอนใหม่
อ๊าง~~~!! หวานนิดๆ ซึ้งหน่อยๆ สุขใจจังเลย ^____^
-
ตอนหน้า ก็ได้เจอแล้วนะ
เดินหน้าอย่างเดียวไม่มีอะไรต้องเสียแล้ว
:m11:สู้สู้นะ รักชาติ&เฮีย
-
เอาใจสู้ทั้งเฮียก๋วย ทั้งรักชาติเลย
ลุ้นไปด้วย ดีใจไปด้วย
อ่านไปยิ้มไปเลยตอนนี้
-
มา ต่อ แล้วว
อยาก ลุ้น ตอน หน้า สุด ๆ
เข้า บ้าน แล้ว ๆ
-
มาขอรอตอนต่อไปด้วยคน
เป็นคู่ที่น่ารักมากๆเลยอ่ะ ขอให้พ่อกับแม่ยอมรับทั้งคู่
จะเป็นยังไงต่อไปน๊า ต้องรอลุ้น
-
สวัสดีคะ : 222222:
เพิ่งมาเป็นน้องใหม่สมาชิกร้านก๋วยเตี๋ยว
ยินที่ได้รู้จักทุกคนค่ะ :impress:
ปล. กำลังพยายามไล่ตามอ่านอยู่คะ :m31:
-
ยังมีเหลืออีก 3 ตอน ก่อนที่จะจบ
แต่เราไม่กล้าเอามาแปะอ่ะ
เกรงใจคนโพส แฮะๆๆ
-
นั่นสินะ ไม่เปลี่ยนหัวเลยไม่ได้แวะเข้ามาดู อัพแล้วจริงๆ สินะ
มาถึงถ้ำเสือแล้ว จะไม่เข้าไปเอาลูกเสือก็ไม่ได้แล้ว
-
เปลี่ยนหัวเรื่องยังไงค่ะ ไม่ใช่เจ้าของกระทู้เลยเปลี่ยนไม่เป็นอ่ะ แค่มาโพสต่อให้เฉยๆ เพราะว่าเรื่องนี้คุณเท็นอัพใกล้จบแล้วเหลืออีกแค่ตอนเดียวเอง
รักเกิดที่ร้านก๋วยเตี๋ยว ตอน ถอยหนึ่งก้าว
การถูกมองตั้งแต่หัวจรดเท้า ถูกมองตั้งแต่ก้าวเท้าเข้ามาภายในบ้าน
มองอย่างพินิจพิจารณา มองอย่างวิเคราะห์ มองอย่างถี่ถ้วน มองเหมือนเป็นนักโทษฉกรรจ์ และมองอย่างชัดแจ้งให้รู้ว่ามอง
คนที่ถูกมองจะรู้สึกยังไง
“ทำไมถึงกล้ามา”
คำถามง่าย ๆ แต่แค่คิดจะตอบก็นับว่ายากเต็มทน
ก๋วยนั่งนิ่ง ๆ อย่างสงบเสงี่ยม คิดวิธีตอบคำถามที่น่าลำบากใจ สุดท้ายได้แต่ก้มหน้าลงนิ่งเงียบ
บางครั้งคำถามบางอย่างถ้าไม่ตอบคงจะดีที่สุด
“คิดยังไง”
ถูกถามย้ำอีกครั้ง และคราวนี้ก๋วยก็ต้องเงยหน้าขึ้นและเอ่ยตอบด้วยน้ำเสียงจริงจัง หลังจากที่คิดทบทวนมาอย่างดีแล้ว
“ผมอยากทำให้ถูกต้องครับ ถึงรักชาติไม่ใช่ผู้หญิง แต่ผมก็อยากทำให้ถูกต้องครับ”
พ่อของรักชาติยืนชะงักนิ่งค้างอยู่อย่างนั้น นิ่งมองคนที่นั่งอยู่บนโซฟาตรงหน้า
คำตอบที่ได้รับ มันทำให้ต้องนิ่งฟัง และเมื่อจ้องมองใบหน้าของคนที่นั่งเงียบ ๆ สงบเสงี่ยมเรียบร้อย ก็รู้สึกได้ถึงความมุ่งมั่นจริงจัง
“เลิกเกี่ยวข้องกันซะ”
คำสั่งเด็ดขาด ก่อนที่พ่อของรักชาติจะก้าวเท้าเดินออกมา และก็เห็นว่าทั้งแม่และรักชาติยืนอยู่ห่างออกไปไม่เท่าไหร่
จ้องมองใบหน้าของลูกชายแล้วก็ได้แต่เบือนหน้าหนี
อยู่ดี ๆ ไม่ชอบ ชอบทำเรื่องผิดธรรมชาติ
เรื่องที่ยอมรับไม่ได้ จะให้ยอมรับได้ยังไง
“ยังไงพ่อก็ไม่ยอมรับอยู่แล้ว แล้วพ่อจะให้เฮียมาที่บ้านทำไม”
เสียงของรักชาติ เสียงของคนที่รอคอยความหวัง และก็ทำให้พ่อต้องยืนนิ่งก่อนจะหันมาจ้องมองใบหน้าของลูกชายอีกครั้ง
“อยากรู้ว่าหน้าตามันเป็นยังไง”
ไม่ไกลออกไป
ใครคนหนึ่งซึ่งนิ่งเงียบและรับฟังทุกอย่าง ได้ยินทุกอย่างชัดเจน แต่ไม่สามารถพูดอะไรได้ ได้แต่นิ่งเงียบอยู่อย่างนั้น
“ผมทำให้ทุกอย่างแล้ว แต่ผมรักเฮีย คนที่ผมรัก ยังไงพ่อก็ไม่มีทางยอมรับ ผมควรทำยังไง เรื่องยอมรับผมรู้ว่ามันเป็นไปไม่ได้ แต่ที่ผมอยากรู้คือพ่อเคยรักผมมั้ย”
ไม่เคยมีสักครั้งที่รู้สึกถึงความผิดหวังรุนแรงขนาดนี้
พ่อไม่ใช่ไม่รับฟัง
แต่ไม่ยอมรับที่จะรับฟังเรื่องจริง ๆ ที่เกิดขึ้น
พ่อไม่ฟัง ไม่คิดจะฟัง ไม่ยอมรับ ไม่เข้าใจอะไรเลย
และพ่อก็หันมามองลูกชายอีกครั้งด้วยความ
ก่อนจะเดินจากไปและไม่หันกลับมามองอีกเลยสักนิด
“อย่าโกรธพ่อเลย”
เรื่องราวที่เกิดขึ้นมากมาย คนเป็นแม่รับรู้มาโดยตลอด ลูกชายไม่เล่า
ไม่เคยเล่าให้ฟังชัด ๆ แต่วันหนึ่งที่เริ่มเล่า เล่าให้ฟัง ให้รับฟังให้รับรู้
เมื่อฟังแล้ว ก็ต้องยอมรับว่ามันเกิดขึ้นจริง
แน่นอนเรื่องที่ไม่อยากให้คบหากัน
แต่ในเมื่อเลยเถิดมาถึงป่านนี้แล้ว ก็ไม่รู้จะทำยังไง
การได้พบเจอเห็นหน้าค่าตาก็ยังดีกว่า ไม่รู้อะไรเลย
“เฮีย เรากลับเถอะ”
รักชาติเดินลิ่ว ๆ ไปคว้าแขนของคนที่นั่งนิ่งเงียบห่างออกไปให้ยืนขึ้นเพื่อเดินตาม
อยากจะเดินหนีไปให้พ้น ๆ ไม่อยากจะพบเจออะไรอีก
“รักชาติ อย่าทำแบบนี้ อกตัญญูพ่อแม่แบบนี้ลื้อคิดว่าดีแล้วหรือไง”
เพียงเท่านั้น
แล้วรักชาติก็หยุดนิ่ง ชะงักค้าง
เฮียพูดอะไร หมายความว่ายังไง
อกตัญญูพ่อแม่ ผมไม่ได้อกตัญญู แต่พ่อไม่เข้าใจ แล้วพ่อก็ไม่ยอมรับ
แล้วเรื่องของเราจะให้จบแบบนี้หรือไง
เฮียจะให้ผมกตัญญูด้วยการที่เราต้องเลิกคบหากันหรือไง
“คุณแม่ครับ รักชาติเป็นเด็ก ไม่รู้อะไรควรไม่ควร ผมไม่มีความสามารถที่จะทำให้รักชาติเข้าใจได้ว่าควรตอบแทนบุญคุณพ่อแม่ยังไง ผมรู้ดีเรื่องนี้เป็นเรื่องที่ผิด ผมเข้าใจดี
และที่ผมมาในวันนี้ก็เพื่อแสดงให้เห็นถึงความจริงใจที่มีต่อลูกของคุณแม่ แม้ว่าจะไม่ได้รับการยอมรับสักนิดก็ตามที แต่ผมก็จะเคารพในตัวท่านเสมอครับ”
แม่กำลังยืนนิ่ง นิ่งฟังและยืนพินิจพิจารณาชายหนุ่มร่างสูงเชื้อสายจีนคนหนึ่ง
ซึ่งมีท่าทางสุขุมนิ่งเงียบ สุภาพเรียบร้อยคนนี้
“เธอชื่อก๋วยใช่มั้ย ครอบครัวของเธอเป็นยังไง”
แม่เอ่ยถามและเริ่มต้นการสนทนาด้วยความสนใจ
การก้าวเดินมานั่งที่โซฟาฝั่งตรงข้าม และเหมือนเชื้อเชิญให้อีกฝ่ายนั่งลงด้วย
นั่นทำให้รักชาติต้องหันไปมองหน้าของแม่ด้วยความประหลาดใจ
รักชาตินั่งลงพร้อมกับก๋วย นั่งลงข้าง ๆ และเริ่มต้นการสนทนาเรียบเรื่อยที่ไม่มีอะไรน่าสนใจไปกว่าการถามถึงเรื่องส่วนตัว ครอบครัวความเป็นอยู่ การใช้ชีวิตประจำวัน
และเลยไปถึงว่า ได้รู้จักกับรักชาติได้ยังไง
“แม่..........เฮียแกล้งผมตลอด ไม่เคยบอกว่ารักเลยสักคำ แม่จะมาหาว่าผมมีใจให้เฮียก่อนได้ยังไง”
หน้าบึ้ง ๆ และคำพูดที่เหมือนหงุดหงิดอยู่ในทีของรักชาติ ทำให้แม่ต้องอมยิ้มและเมื่อหันไปมองใบหน้าของก๋วยที่เริ่มมีรอยยิ้มจุดขึ้นที่มุมปากแล้วก็เริ่มรับรู้ถึงบางอย่าง
ที่ทั้งสองคนแสดงออกและทำให้คนที่นั่งอยู่ด้วยรับรู้ได้
จากที่คิดจะไม่ยอมรับ
บางทีอาจจะต้องคิดทบทวนดูใหม่
หลังจากที่ได้พูดคุยกับคนที่เข้ามาในชีวิตของลูกชาย คนนี้
“ลื้ออย่าขัดสิ เฮียกำลังเล่าเรื่องเด็กนิสัยไม่ดีให้คุณแม่ฟังอยู่นะ”
เพียงเท่านั้นแล้วรักชาติก็ยิ่งแสดงท่าทางหงุดหงิดรำคาญใจมากขึ้นและหันไปมองเฮีย
ที่ดูเหมือนจะพูดคุยกับแม่ได้อย่างแสนสบาย ทั้งที่ก่อนหน้านี้ ยังแค่มองกันไปมาเหมือนประเมินท่าทีกันอยู่ด้วยซ้ำ
“เฮียก็เคี่ยวน้ำซุปอยู่นั่น เป็นวัน ๆ นะแม่ เพื่อจะมาเอาใจพ่อ แล้วพ่อก็ไม่ยอมรับ
ก็บอกแล้วว่าอย่าลำบากเล้ยยยยยยย พ่อไม่ยอมรับหรอก ก็ยังจะเคี่ยวมาให้ได้ บอกแล้วก็ไม่เชื่อ”
จากคนที่เคยได้ยินชื่อ จากคนที่เพิ่งได้เห็นหน้า
กลายเป็นคนที่น่าสนใจ
บางทีเรื่องบางอย่างคงไม่เลวร้ายนัก หากเข้าใจและยอมรับสิ่งที่เกิดขึ้นได้
“ซุป เคี่ยวมาให้พ่อ แล้วแม่ล่ะ”
รอยยิ้มจาง ๆ ใบหน้าที่แสดงให้เห็นถึงมิตรไมตรีที่เริ่มเปิดรับของแม่
ทำให้รักชาติต้องแอบเหลือบสายตามองหน้าก๋วยที่นั่งอยู่ข้าง ๆ
และเมื่อสายตาได้ประสานกัน ก็เหมือนมีรอยยิ้มเล็ก ๆ จากประกายตาคู่นั้น
ก่อนที่ก๋วยจะรีบเดินไปหยิบกระเช้าใส่น้ำซุป และกระปุกใส่อาหารที่บรรจุอาหารที่บรรจงตั้งอกตั้งใจทำมาอย่างเต็มที่มาไว้บนโต๊ะอาหาร
และเริ่มหยิบมาเปิดออกทีละอย่าง
“แม่ลองชิมดูสิ เฮียเขาทำทั้งวันเลยแม่”
ช้อนตักอาหารและยื่นให้แม่ลองชิม
แค่เพียงคำแรกก็ทำให้แม่ต้องพยักหน้ายอมรับ
และลองตักมาชิมอีกคำ และหลาย ๆ คำ จากอาหารทุกอย่าง ที่ก๋วยทำมาให้
“ถ้านี่คืออาหารที่เธอทำ ฝีมือของเธอนับว่าใช้ได้ บางทีถ้าเธอเอาเด็กคนนี้ไปเลี้ยงดู ก็คงพอจะเบาใจได้ว่าคงไม่บ่นว่าอาหารไม่ถูกปาก แล้วพาลจะไม่ยอมกินอะไร ฉันอาจจะพอเบาใจได้บ้างว่ารักชาติจะไม่ต้องอด แล้วก็ทนหิวจนผอมโซ แล้วเธอละคิดว่ายังไง”
TBC…
-
^
^
^
กรี๊ดดดด ขอจิ้มคนโพสก่อนเลยค่ะ
คุณแม่เริ่มยอมรับเฮียก๋วยแล้ว ยะฮู้!! ดีใจ ดีใจสุดๆ >..<
อ่านไปยิ้มไป เฮียก๋วยน่าร๊ากกกกก
สู้ๆนะเฮียก๋วย ยังไงคุณพ่อของรักชาติก็ต้องยอมรับเฮียก๋วยอยู่แล้ว
เพราะเฮียก๋วยน่ารักออกขนาดนี้ ชอบอ่ะ ชอบมากๆๆๆ
รอตอนต่อไปค่ะ เฮียก๋วยสู้ๆ~
-
อืม... คุณแม่เปิดทางแล้ว ยกลูกให้ไปเลี้ยง แล้วจะทำให้คุณพ่อเปิดใจได้หรือเปล่าน่า
ขอบคุณที่มาโพสนะครับ
-
ต่อเร้ววว จะจบอยู่แร้ววอ่ะะะ
จะสามปีละไม่จบซะที 555
-
อย่าท้อนะเฮียฝ่าด่านคุณพ่อให้ได้
อย่างน้อยก็ได้ใจแม่ไปแล้วใช่มั๊ย รักชาติ
-
เป็นกำลังใจให้เฮียกับรักชาติ
แม่เริ่มยอมรับแล้ว
เหลือแต่พ่อ
สู้ ๆ :L2: :L2:
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดด
-
โหเฮียก๋วยมีลุ้นนะเนี่ย
-
เฮียก๋วยสุดยอด
ใช้ความจริงใจเอาชนะใจแม่ยายได้หนึ่ง
เหลืออีกหนึ่งเท่านั้น
สู้ สู้ นะคะ
:L2:
-
:L2: :3123: :L1: คุณแม่เปิดทางแล้ว~~~~~ เหลือแต่คุณพ่อเท่านั้นแหละ สู้ๆ
-
เฮียก๋วย สู้ ๆ เหลือแค่คุณพ่อแล้ว
-
เฮียก๊วย o13
มาให้กำลังใจนะ
+1
-
ไม่ใช่แค่การยอมรับ
แต่ก้าวไปสู้การเชื่อใจ
ผ่านคุณแม่ ต่อไปเสียงสนับสนุนก็กลายเป็น สามต่อหนึ่งแล้ว
เฮียก๋วย รักชาติ สู้ๆ
บวก 1 ขอบคุณมากๆนะคะ ที่มาแปะต่อให้ค่ะ ^^
-
เฮียยยย
อีก นิด นึง ๆ
ผ่าน ด่าน แรก ไป แล้ววว
สู้ นะ เฮียย
-
ตอนเกือบสุดท้าย รอตอนสุดท้ายพร้อมกันนะค่ะ ใครเปลี่ยนหัวเรื่องเป็น ช่วยเปลี่ยนชื่อตอนให้ด้วยนะค่ะ :pig4:
รักเกิดที่ร้านก๋วยเตี๋ยว ตอน เบื่ออาหาร
“แม่ เฮียไปไหนอ่ะ”
รักชาติซึ่งอยู่ในอาการหงุดหงิดหัวใจเล็ก ๆ เดินวนเวียนไปรอบบ้าน ทั้งชั้นบนและชั้นล่าง แต่หาเท่าไหร่ก็ไม่เจอคนที่กำลังตามหา
ขัดใจที่หาไม่เจอ จะให้เรียกหาเหมือนหมาแมวหรือไง
ไปไหนทำไมไม่ยอมบอก ทำแบบนี้ได้ไงวะ
“แม่เห็นอยู่หลังบ้าน”
หลังบ้าน เออ เอาเข้าไป วันๆ ก็หายไปอยู่แต่หลังบ้านนั่นแหละ
จะไปทำอะไรนักหนาที่หลังบ้านเนี่ย
หลังบ้านมันแทบจะเป็นป่าดงดิบอยู่แล้ว เข้าไปจะหาทางออกเจอหรือไง
เข้าไปอยู่หลังบ้านกันอยู่นั่นแหละ อยู่ในบ้านบ้างไม่เป็นหรือไงวะ
“เรียกพ่อมากินข้าวด้วยเลยนะ รัก”
เซ็ง แล้วก็เดินไปเปิดสำรับกับข้าวดูว่าวันนี้มีอะไรกิน
อีกแล้ว ทำไมแม่ชอบทำกับข้าวเดิม ๆ เบื่อตายเลยแบบนี้
“แม่ รักเบื่อผัดผักแล้ว อยากกิน อืมมมมม อยากกินอะไรดี”
ทำตัวมีปัญหาอยากกินนั่นนี่ มีให้กินไม่ยอมกิน
จะกินของที่ไม่มี
“แล้วรักอยากกินอะไร”
แม่หันไปเอ่ยถามลูกชายที่ยืนครุ่นคิด คิดของที่จะกิน คิดไม่ออกแล้วก็เลยเอื้อมมือคว้าแอปเปิ้ลในจานมาถือเอาไว้
ไม่ปลอกหน่อยเหรอ
แม่ทำไม่ปลอกหน่อยอ่ะ
“กินงี้เลยเหรอแม่”
หยิบแอปเปิ้ลมาถือแล้วหมุนลูกแอปเปิ้ลในมือไปมา สลับกับมองหน้าแม่เป็นระยะ แทบจำไม่ได้แล้วด้วยซ้ำ ว่าแอปเปิ้ลนี่มันสามารถหยิบขึ้นมาแล้วก็เอาฟันแทะ ๆ กินได้เลย
ปกติเคยกินแต่ปลอกเรียบร้อยแล้ว แย่หน่อยนะ มีแต่คนคอยบริการให้จนชิน
“มีดก็มี ก็ปลอกเอาสิลูก”
ปลอกเอง ปลอกเองเนี่ยนะ ไม่เอาอ่ะ ให้เฮียปลอก กินแบบนี้กินไม่ได้ ต้องไปตามเฮียมาปลอก
“เดี๋ยวรักมานะแม่”
ถือแอปเปิ้ลเอาไว้ และวิ่งลิ่ว ๆ ออกจากบ้าน เดินไปหลังบ้าน หลังบ้านที่เหมือนป่าดงดิบเข้าไปทุกวัน
“พ่ออออออออออออ”
ตะโกนเรียกตั้งแต่ยังไม่เดินเข้าไปหา แล้วก็เห็นว่าพ่อยืนขึ้นมา เห็นหมวกแว่บ ๆ แล้วอยู่กันตรงไหนล่ะนั่น
“พ่อออออออออออ แม่เรียกกินข้าว”
ตะโกนเรียกอีกครั้ง แล้วก็เดินเข้าไปตามทางเดิน ที่มีต้นชวนชมสีสวยปลูกเต็มแนวสองข้างทาง เดินเข้าไปหา แล้วก็เห็นพ่อนั่งอยู่บนเก้าอี้ตัวเล็ก ๆ กำลังเทเศษกาบมะพร้าวลงไปบริเวณโคนต้นชวนชมต้นเล็ก
สนุกตรงไหน พ่อนี่ก็แปลก ปลูกอยู่นั่นต้นอะไรบ้างก็ไม่รู้ ปลูกจนไม่มีที่จะอยู่แล้ว เยอะเกินไปแล้วเนี่ย
“เฮียไปไหนอ่ะพ่อ”
ก้มลงมาดูต้นชวนชมต้นเล็กต้นน้อย อีกหลายต้นที่เรียงรายเป็นทาง แล้วก็ลองเอามือคุ้ย ๆ หาดูว่าใต้ต้นชวนชมมีอะไร บางทีพ่ออาจซ่อนสมบัติเอาไว้ก็ได้
แต่ไม่ยอมบอกให้รู้ หรือว่าพ่อจะซ่อนลายแทงสมบัติเอาไว้นะ น่าคิด น่าคิด
“ถางหญ้าอยู่โน่นมั๊ง”
เห็นพ่อพยักเพยิดหน้า เหมือนเป็นการบอกใบ้ว่าคนที่ตามหาอยู่ไม่ห่างออกไป
แล้วรักชาติก็เลยตะโกนเรียกหา
“เฮียยยยยยยยยยย แม่เรียกกินข้าว”
ตะโกนเรียกแล้วก็ชะเง้อคอมองหา แล้วก็เห็นว่าคนตัวโตในสภาพเสื้อเชิตเก่า สวมหมวกงอบ และแบกจอบเดินออกมา แค่เห็นสภาพแล้วรักชาติก็หัวเราะออกมาเสียงดัง
“ฮ่า ฮ่า ฮ่า เป็นชาวสวนเหรอเฮีย ไปปลูกอะไรตรงนั้นอ่ะ”
แซวได้ยังไง ไม่ได้ไปปลูกอะไร ไปถางหญ้าเฉย ๆ แล้วจะเอาอะไรมาปลูกได้ รักชาตินี่ยังไง ชอบเห็นเรื่องอะไรตลกไปหมด
“ถางหญ้า ไม่ใช่ปลูกต้นไม้”
ก็รู้แล้วว่าถางหญ้า แกล้งแซวเฮียแบบนี้แหละ ตลกดี แล้วทำไมต้องทำหน้าบู้บี้แบบนั้นใส่ด้วย เดินมาตามมันเหนื่อยนะเนี่ย ไม่เห็นใจแล้วยังจะมางอนใส่อีก หัวเราะไปแค่เนี้ยะ ทำไมต้องงอนด้วย โห่
“เฮีย มีผัดผักอ่ะ แต่อยากกินอะไรไม่รู้”
รักชาติไม่รู้ แล้วเฮียจะรู้มั้ยว่ารักชาติจะกินอะไร
“เรื่องมาก มีให้กินไม่ยอมกิน ตำลึงตรงโน้นนนกำลังงาม จะทำอะไรกินก็ทำ”
เสียงลอยลมของพ่อลอยมาแล้วก็เหมือนลอยไป และก็เห็นว่าพ่อทำหน้าบูดยิ่งกว่าเฮีย และลุกขึ้นเก็บอุปกรณ์เตรียมจะเข้าบ้านแล้ว
พ่อชอบทำหน้าเหมือนคนอารมณ์ไม่ดีตลอด ไม่อยากคุยกับพ่อหรอก
“กินบะช่อตำลึงมั๊ย”
ก๋วยเสนอความคิด แล้วคนที่ได้ยินก็ยิ้มจนตาหยี เพราะสิ่งที่เสนอมันถูกใจปิ๊งอยู่ในไอเดีย หมูบะช่อตำลึง ซดน้ำซุปร้อน ๆ นะ โหยยยยยยยย สุดยอด
“ทำซักหม้อก็ได้ จะได้กินกันทุกคน”
พ่อเก็บอุปกรณ์ใส่ตระกร้าเรียบร้อย ก่อนเดินเข้าบ้านยังหันไปบอก .....ลูกเขย....ที่กำลังเตรียมเก็บจอบเสียมเข้าที่เข้าทาง
“อ่า ครับ พ่อ”
ครับพ่อ ครับพ่อ ครับพ่อ ครับพ่อ อะไรก็ครับพ่อตลอด
อะไรก็ครับพ่อ พ่อสั่งอะไร เฮียก็ครับ สั่งนั่นก็ครับ สั่งนี่ก็ครับ
อะไรก็ครับตลอด ขัดใจบ้างไม่เป็นหรือไง หัดขัดใจซะบ้าง
พ่อก็เหมือนกัน ไม่รู้จะถูกอกถูกใจอะไรกันนักหนา
ชอบถามอยู่ได้ หมอนั่นไม่มาเหรอ ไม่ได้เจอกันซักหนึ่งสัปดาห์มันจะเป็นอะไรมั๊ย อะไรก็หมอนั่น หมอนั่น เฮียขายก๋วยเตี๋ยวไม่ใช่หมอ เรียกหมอนั่นอยู่ได้ เข้ากันดีเป็นปี่เป็นขลุ่ย
นึกแล้วเริ่มน่าโมโห
ได้ลูกมือทำตามคำสั่งทุกอย่าง พ่อก็เลยถูกใจ ให้ยกกระสอบปุ๋ย ถางหญ้า ปลูกต้นไม้ ให้ทำอะไรก็ทำ ทำแล้วก็ดูเหมือนจะทำอะไรถูกใจไปซะหมด
วัน ๆ ก็เลยมาอยู่กันที่หลังบ้านนี่แหละ มาอยู่ในป่าดงดิบทั้งวัน
ทีตอนแรกล่ะก็ ขนาดหน้ายังไม่อยากจะมอง มาบ่อย ๆ เข้า เริ่มมาช่วยถางหญ้า เริ่มมาช่วยปลูกต้นไม้ เข้าทางพ่อเลยนะนั่น หลัง ๆ ชัก เริ่มไปซื้อเมล็ดพันธ์ต้นไม้ หนักกว่านั้นพากันตระเวนไปหาซื้อต้นกล้ามาปลูก
เห็นเราเป็นอะไรวะ ส่วนเกินของครอบครัวหรือยังไง
“พ่อเขาได้ลูกคนใหม่แล้ว อะไรก็หมอนั่น หมอนั่น ผมมันลูกนอกคอกใครจะไปเหมือนเฮีย ทำอะไรก็ถูกใจไปซะหมด”
บ่นแล้วก็หมุนลูกแอปเปิ้ลในมือไปมา
รักชาติบ่น เดินบ่น บ่นไม่เลิก แล้วก็หันมามองคนที่เดินตามและเหมือนได้ยินเหมือนเสียงหัวเราะเล็ก ๆ ของเฮีย
“แม่ไม่ยอมปลอกแอปเปิ้ลให้ เพราะปลอกไม่เป็นหรอก ถึงเดินมาหา นึกว่าผมอยากเดินมาหาเฮียหรือไง”
น้อยอกน้อยใจ แล้วก็มาลงที่คนที่กำลังเดินตามหลังมา และคราวนี้ก็ยิ่งได้เห็นว่าเฮียกำลังอมยิ้ม และตั้งอกตั้งใจฟังเรื่องที่รักชาติบ่นเป็นอย่างดี
“เฮียยิ้มทำไม”
เฮียก็ยิ้มไปเรื่อยเปื่อย ไม่กล้ายิ้มเยาะรักชาติหรอก
“เก็บของแล้วเราไปเก็บยอดตำลึงกัน”
ใครจะไป เฮียไปคนเดียวเหอะ แค่คิดจะเก็บก็ขี้เกียจแล้ว อยากทำเอาใจพ่อ เฮียก็เก็บไปคนเดียวแล้วกัน จะให้ไปเก็บด้วยเหรอ ไม่มีทาง
“ไม่ไป”
เอ่ยบอกแล้วก็เห็นว่าจากหน้ายิ้ม ๆ ของเฮียกลายเป็นหน้าเฉยขึ้นมาในทันใด
อ่า ...........อ้าว แบบนี้ก็ เวรแล้วไงกู
“ไปไม่ถูก เฮียต้องพาไป”
กลับลำได้ทัน แล้วจากหน้าเฉา ๆ ของเฮียตอนนี้ก็กลับมาเป็นหน้ายิ้มอีกแล้ว
เฮ่อออออ เกือบไป เกือบไม่รอดซะแล้ว ดีนะที่คิดทัน ไม่งั้นล่ะก็
“เฮียกำลังจะน้อยใจซะหน่อย ที่รักชาติไม่สนใจเฮียเลย”
อ้าว มารยาสาไถหรอกเหรอ แบบนี้เปลี่ยนใจดีมั๊ย
“งั้นเฮียไปเก็บเองคนเดียวแล้วกัน”
ก็เลยงอนซะ อยากมารยาใส่ก่อนทำไม ก็เลยต้องแกล้งงอนซะหน่อย รักชาติกำลังจะก้าวเดินเข้าบ้าน แต่ก็ถูกรั้งข้อมือเอาไว้
จับแล้วต้องรีบปล่อย เพราะไม่อยากให้อะไรมันเกินพอดี กลัวพ่อแม่มาเห็นจะไม่ถูกใจ ถึงแม้ผู้ใหญ่จะรับรู้แล้วก็ตามที
“เออเนอะ ลำบากหน่อย จะมาทำอะไรประเจิดประเจ้อก็ไม่ได้”
เพราะว่าอยู่ดี ๆ ฝ่ามือที่ถูกรั้งก็ถูกปล่อยออกง่าย ๆ รักชาติก็เลยมองที่มือของตัวเอง แล้วก็เงยหน้าขึ้นมองคนที่ยืนอยู่ตรงหน้า
รอยยิ้มจาง ๆ จากใบหน้าของเฮีย ความรู้สึกถูกส่งผ่านจากดวงตาเรียวรีคู่นั้น
“แต่แค่นี้ก็ถือว่ามากแล้วล่ะ ขอบคุณมากนะเฮีย”
เอ่ยขอบคุณ แล้วรักชาติ ก็ยืนยิ้ม อมยิ้ม แล้วก็ก้มหน้าลงเล็กน้อย ก่อนจะสูดหายใจลึก ๆ เต็มที่ และส่งยิ้มกว้างให้กับคนที่ยืนอยู่ตรงหน้า.
“ถ้างั้นเราไปเก็บยอดตำลึงกันดีกว่า กว่าจะได้กิน กว่าเฮียจะทำ คงปาเข้าไปเย็น ผมหิวแล้วล่ะ เราไปเก็บยอดตำลึงกันนะเฮีย”
TBC…
จากคุณเท็น
ตอนหน้าคงเป็นตอนสุดท้ายแล้วสำหรับเรื่องนี้ หลังจากที่ใช้เวลาในการเขียนมากกว่าสามปี ทั้งที่ควรจะเขียนให้จบได้ตั้งนานแล้ว แต่ยังไงก็แล้วแต่ในที่สุดก็ใกล้จะจบแล้ว หลังจากที่ต้องใช้เวลารอคอยกันอย่างยาวนาน ขอขอบคุณทุก ๆ ท่านที่ติดตามอ่านกันมาอย่างต่อเนื่อง บ่นบ้าง ท้อแท้ใจในการอ่านบ้าง ซึ่งไม่ต่างกันที่คิดว่า เมื่อไหร่เรื่องนี้จะจบสมบูรณ์ซะที ขึ้นได้แต่หาทางลงไม่ได้ แต่ก็เอาน่า สามปียังมาต่อ และคงมีตอนพิเศษให้ได้อ่านกันเรื่อย ๆ แล้วแต่องค์จะมาประทับ ส่วนเรื่องอื่น ๆ ที่เคยถูกทวงถามผมจะพยายามทำให้สำเร็จให้ได้ สัญญา
-
เฮีย รัก
รักนะคะทั้งคู่
ขอบคุณคุณคนแปะ แล้วก็ขอบคุณคุณเท็น
เอาน่าสามปีก็ดีกว่าไม่มา แต่...สัญญาแล้วนะคะ ^o^
จะรอค่ะ
-
ด้วยความดี และความน่ารักของเฮีย เข้าใจเข้าหาผู้หลักผู้ใหญ่
ทำให้ความรักของเฮียกับรักชาติราบรื่นขึ้นเยอะเลยนะ
พ่อกับแม่เปิดกว้างให้แบบนี้แล้ว ทีนี้ก็เหลือแต่ครอบครัวเฮียแล้ว
ลุ้นตอนหน้านะคะ
ขอบคุณคุณเท็น และขอบคุณคนโพสต์ทุกท่านค่ะ
บวก 1 แต้มสำหรับตอนนี้ด้วยค่ะ :3123:
-
ฉลองตอนใหม่และรอตอนจบ
-
ขอบคุณจ้า
-
ขอบคุณสำหรับเรื่องดี ๆ นะคะ
ใกล้จบเต็มที สมกับที่รอคอยค่ะ
-
กรี๊ดดดดดดดด
รอมานานจนนึกว่าซุปของเฮียจะบูดหมดซะแล้ว
ในที่สุดก็ได้อ่านต่อซักที
-
กอดรัดฟัดเหวี่ยงคนโพส และคุณเท็น
-
โอ้วววววววว เฮียก๋วยทำคะแนนนำลิ่วๆๆๆ
อีกไม่นานก็ได้มาขอลูกบ้านนี้ไปแต่งแล้วสินะ
-
รอจร้า รักคุณเท็น รักคนโพส กิกิ
-
ใกล้ ฝั่ง แล้วว คู่ นี้
-
ว๊าววววๆๆ ใกล้จบแล้ว หุหุ
เฮียก๋วยทำสำเร็จแล้ว!!!
เอาชนะใจพ่อตาแม่ยายได้แล้วโว้ยยยย ฮ่าฮ่า ต้องฉลองๆ :mc4:
รอตอนจบและตอนพิเศษอีกหลายๆตอนค่ะ 555+
รักเฮียก๋วยและรักชาติ
-
ขยับฐานะเป็น หมอนั่น ของพ่อเลยนะเฮีย
-
ฮิ้ววว น่ารักจริงๆ
เชียร์เต็มที่เลยเฮีย
-
... :mc4: Happy New Year 2011... :L2:
-
:mc2: Happy New Year :mc2:
-
เฮ้อ... จบแบบไม่ค่อยเข้าใจเท่าไหร่ แต่จะคอยอ่านตอนพิเศษนะค่ะ ^o^
-
Happy New Year
ขอให้ทุกคนมีความสุขมาก ๆ นะ
:mc4:
-
ฮือออออออฮือ ตอนจบยังไม่มาอีกหรอคะ
คิดถึงรักชาติกับเฮียก๋วยอ่ะ
รอตอนจบค่าาาา!! ><
อ้อ HAPPY NEW YEAR 2011 ทุกคนย้อนหลังนะคะ :mc4:
-
ใกล้จบแล้วหรอเนี่ย
เฮียก๋วยสู้ๆ
กลับบ้านจะกินต้มจืดตำลึง 555
รอตอนต่อไปอยู่นะคะ
-
อยากอ่านต่อจังเลยค่ะ
น่ารักมากมาย
ร้ากเฮียก๋วย คนไรไม่รู้ เอาใจเก่งจริงๆ
ใครไม่รักไม่หลงก็บ้าแล้ว ขนาดด่านพ่อแม่ของรักที่หวั่นๆ ก็ฝ่าด่านไปได้
เอาใจช่วยคู่นี้อ่า เหลือด่านม๊าเฮียก๋วยนี่ดิ ไม่รู้จะเป็นไง
รอร๊อรอ มาอัพต่อน้าาาาา
:call: :call: :call:
-
มารอกินหมูบะช่อผักตำลึงครับเฮีย :impress2:
ปล. รีแรกนี้มอบให้นิยายคุณเท็นครับผม o13
-
เป็นแฟนคุณเท็นมาทุกเรื่อง
เพิ่งจะได้ตามมาอ่านน้องรักกับเฮียก๋วยก็วันนี้แหละค่ะ
จะเร่งอ่านตามให้ทันก่อนที่เรื่องจะจบนะคะ
อ่านรอคอยตอนจบค่ะ o13 o13
-
คุณเท็นพารักชาติกับเฮียก๋วยไปเก็บยอดตำลึงกันถึงไหนคะเนี่ยยยยย
นานสุดยอดดดดด งือออ TT
แล้วเมื่อไหร่ บะช่อตำลึง จะเสร็จคะเนี่ย
อยากอ่านตอนจบแล้วง่าาาาา คิดถึงเฮียก๋วยและรักชาติ คิดถึงๆๆๆๆ
รอคุณเท็นค่าาาา~
-
รอตอนจบและตอนพิเศษค่ะ
-
คุณ เทนนะ
แต่งเรื่องไหนก็สนุก ทุกเรื่อง
หวานกำลังดี ไม่มากไม่น้อย กลมกล่อม
มารอ ตอนสุดท้าย ด้วยคนค่ะ
-
เฮียน่ารักที่สุดเลย
อิจฉารักชาติเค้าจริงๆ
-
มารายงานตัวจ้ะ :seng2ped:
ปิ๊งเฮียก๋วยตั้งแต่อ่านตอนแรก เลยอ่านรวดเดียววันเดียวจบ ไม่เป็นอันทำอะไรเลย
ถ้าไม่ได้เข้ามาอ่านเรื่องนี้คงเสียดายแย่ แย่มาก ๆ ตอนนี้ก็รอตอนจบ ...อยากมีรักแบบนี้บ้าง
อยู่คนเดียว เหงาจับใจ เรื่องนี้แหละจะเป็นแรงบันดาลใจให้ก้าวออกไปรักใครสักคน
เพราะเฮียก๋วยทำให้เห็นว่า การได้รักใครอย่างไม่หวังอะไรตอบแทน มันให้ความรู้สึกดีแบบนี้เอง o13
-
ตอน มาถ่ายรูปกันเถอะ(จบ)
เราต่างคนต่างใช้ชีวิตในแบบของตัวเอง
รักชาติเป็นลูกคนกลางของพ่อและแม่ ลูกคนกลางมักคิดว่าตัวเองขาดการเหลียวแลเอาใจใส่ เพราะลูกคนโตเป็นของพ่อ ส่วนลูกคนเล็กเป็นของแม่
หลาย ๆ ครั้งที่คิดอย่างนั้น ทำตัวเองให้ไม่เป็นที่พอใจของพ่อ
เพราะคิดว่าพ่อไม่เคยรักหรือใส่ใจ
ไม่เคยลงรอยกัน ไม่พูดคุย ไม่คิด และไม่เคยจะพยายามเข้าใจกัน
แต่ละวันผ่านไปโดยที่ไม่มีอะไรเป็นชิ้นเป็นอัน
ไม่คิดจะทำอะไรให้ดีขึ้นจากที่เป็น
ทำอย่างที่อยากทำ ทำตามใจตัวเอง เที่ยวเตร่และคึกคะนองตามวัย
ไม่คิดถึงวันข้างหน้า ไม่เคยมองอนาคต มองแค่วันนี้และพรุ่งนี้
ว่าจะผ่านไปยังไง
ทั้งที่ไม่เคยสนใจหรือใส่ใจใครเลยสักนิด แต่วันหนึ่งทุกอย่างกลับเปลี่ยนไป เปลี่ยนไปอย่างแสนเชื่องช้า สิ่งดี ๆ จากผู้เป็นแบบอย่างซึมซับเข้ามาโดยที่ไม่ทันรู้สึกตัว
ใครคนหนึ่ง ซึ่งไม่เคยคิดว่าจะเติมเต็มสิ่งที่หล่นหายไประหว่างทาง
ใครคนหนึ่ง ที่มาเปลี่ยนคนใช้ชีวิตไปวัน ๆ ให้มีคุณค่ามากขึ้น
คนคนนั้นทำให้ต้องพยายามมากขึ้น
ทำให้ชีวิตมีจุดมุ่งหมาย ทำทุกอย่างให้ดีเพื่อให้เป็นที่ยอมรับ
การทำให้คนยอมรับเป็นสิ่งที่ยาก
และถ้าขืนยังดึงดันจะเป็นคนที่มีชีวิตอยู่ไปวัน ๆ สิ่งที่พยายามและมุ่งหวังคงเป็นไปไม่ได้
คน ๆ หนึ่งซึ่งไม่เคยคิดว่าจะมีใครรักหรือใส่ใจ
ในวันหนึ่งเมื่อได้สิ่งที่เคยคิเและหวังมาไว้ในมือ สิ่งที่พยายามทำหลังจากนั้นคือรักษามันเอาไว้ให้คงอยู่นานเท่านาน
เราเดินทางมาด้วยกัน
โกรธกัน
เกลียดกัน
ในวันที่ไม่เคยคาดคิด จากความโกรธและเกลียดกลับพัฒนาเป็นความผูกพันภายในใจลึก ๆ และเจริญเติบโตเป็นความรักในที่สุด
ความรักและเอาใจใส่ของคน ๆ หนึ่ง สามารถเปลี่ยนแปลงคนคนหนึ่งไปได้ตลอดกาล
มันเป็นเรื่องยากที่คนรอบข้างจะยอมรับ
แต่ยากยิ่งกว่า หากมีคนยอมรับแล้ว และต้องรักษาความเชื่อมั่นที่เกิดขึ้นให้คงอยู่ตลอดไป
กว่าจะมีวันที่มีคนเชื่อมั่นและพอจะทำให้ความเชื่อมั่นคงอยู่ได้มันก็ยากเย็นแสนเข็ญจนแทบถอดใจ ท้อใจก็หลายครั้ง เผชิญหน้ากับความเจ็บปวด การถูกเสียดสีและด่าทอ แต่สุดท้ายก็ผ่านมาได้
ฟ้าหลังฝนมักสดใสเสมอ
“โชว์ใบปริญญาบัตรให้เห็นชัด ๆ หน่อยสิเฮีย”
รักชาติที่ยืนคุมการโพสท่าในทุกช็อต ตะโกนบอกคนที่ยืนยิ้มกว้างหน้าบาน ให้ยกใบปริญญาบัตรขึ้นให้เห็นชัด ๆ
กดรัวชัตเตอร์ จนมือเป็นระวิง จัดท่าทางการยืนให้เป็นระเบียบเรียบร้อยและคอยกำกับอยู่ตลอดเวลา
“หม่าม๊า ยิ้มหน่อยครับ นั่นแหละครับ ชิด ๆ กันเลยครับ”
ภาพเฮียก๋วยในชุดครุยยาวคลุมเข่า แต่งกายสุภาพเรียบร้อย และยืนกอดใบปริญญาบัตร โดยมีหม่าม๊า และหมี่ยืนยิ้มขนาบทั้งสองข้าง
ทำให้รักชาติต้องอมยิ้มเพราะรู้สึกว่าวันนี้เป็นวันที่แสนดีที่สุดอีกหนึ่งวัน
หม่าม๊าตื่นเต้นยิ่งกว่าใคร ๆ ทั้งหมด ตื่นตั้งแต่เช้าตรู่ และยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ตลอดเวลา
“อีกรูปครับ เฮียโอบหม่าม๊าหน่อย ยิ้มด้วยนั่นแหละ หนึ่งสองสาม”
กดชัตเตอร์เพื่อเก็บภาพบรรยากาศแห่งความน่ายินดี และเตรียมมองหามุมที่จะถ่ายรูปมุมอื่น ๆ
“ไปตรงโน้นบ้างดีกว่าครับ หม่าม๊าเดินไหวป่าว ตรงโน้นอ่ะ”
รักชาติเดินเข้าไปพยุงหม่าม๊าที่ใช้ไม่เท้าช่วยพยุง และประคองให้ก้าวขาเดินได้อย่างสะดวกเพราะวันนี้ เฮียคงปฎิบัติหน้าที่ได้ไม่เต็มที่
เพราะฉะนั้นคนที่ต้องเต็มที่มากที่สุดเห็นจะเป็นรักชาตินั่นเอง
“หมี่ถือของเองพี่รักชาติ เฮียไม่ต้องถือนะวันนี้ หมี่กับพี่รักชาติจัดการเอง”
น้องสาวเอ่ยบอกและหอบหิ้วข้าวของพะรุงพะรัง ทั้งช่อดอกไม้ และตุ๊กตาตัวโตที่มีข้อความแสดงความยินดี
“รักชาติอ่า หม่าม๊าเดินหวายซี่ ตรงไหนหม่าม๊าก็ไปล่าย วันนี้สู้ตาย”
หม่าม๊าสู้ตาย งั้นรักก็สู้ตายด้วยแล้วกันนะหม่าม๊า
“โหหหห หม่าม๊าเดินลิ่วเลยอ่ะ นึกว่าสาว ๆ ซะอีก นี่ถ้าไม่บอกว่าเจ็บหัวเข่า ใครจะไปเชื่อ เดินเร็วกว่ารักอีก”
รักชาติประคองหม่าม๊าให้เดินไปที่จุดที่จัดซุ้มดอกไม้และประดับข้อความแสดงความยินดีโดยมีคนตัวโตกว่าเดินตามมา
และมองภาพของคนที่เดินอยู่ตรงหน้าด้วยรอยยิ้ม
รอยยิ้มกว้าง รอยยิ้มที่สดใสที่สุดในชีวิต
“หม่าม๊าจะยอมรับได้เหรอเฮีย ถ้าหม่าม๊ารู้ เฮียต้องแย่แน่ ๆ”
ในวันหนึ่งที่จำได้ คำพูดที่ทำให้หวั่นวิตกในวันหนึ่งทำให้ก๋วยต้องคิดหนัก หม่าม๊าอาจรู้หรือไม่รู้ เรื่องความสัมพันธ์ของคนสองคนที่ไปไกลเกินกว่าการคบหาแบบเพื่อน
หลายครั้งที่หม่าม๊าทำเหมือนรับรู้ แต่ก็เลี่ยงที่จะพูดถึงและทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น
มันอาจจะชัดเจนแต่ในบางครั้งมันก็ไม่ชัดเจนเลยสักนิด
แต่สิ่งที่มากกว่านั้น คือการที่รักชาติเองก็ไม่ย่อท้อและทำให้หม่าม๊ายอมรับให้เป็นส่วนหนึ่งของครอบครัว
และสิ่งนั้นยิ่งเป็นสิ่งที่น่าภาคภูมิใจมากที่สุด
เพราะเป็นเหมือนบทพิสูจน์ว่า รักชาติจริงจังและไม่ได้คิดจะทำอะไรเล่น ๆ ไปวัน ๆ เหมือนเมื่อก่อนอีกแล้ว
“แหม ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่เชียวนะเฮีย แฟนมาถ่ายรูปให้ยิ้มไม่ยอมหุบเชียวนะ”
คำพูดหยอกล้อของน้องสาวทำให้ก๋วยต้องรีบหุบยิ้มด้วยความเก้อเขิน
สบตากับน้องสาวที่ยักคิ้วหลิ่วตาและยังอมยิ้มไม่เลิกเพราะเห็นพี่ชายทำท่าทางแปลก ๆไม่เหมือนที่เคยเป็น
เพียงเท่านั้นแล้วหมี่ก็หัวเราะออกมาเสียงเบา
“พี่รักชาตินี่ก็เอาใจหม่าม๊าซะจริ๊งงงงงง เป็นตัวอย่างที่ดีขนาดนี้เดี๋ยวหมี่จะเอาไว้ไปใช้กับหม่าม๊าเฮียกวงบ้าง หม่าม๊าเฮียกวงจะได้รักหมี่เยอะ ๆ”
ยิ่งพูด ก๋วยก็ยิ่งทำหน้าไม่ถูก
กึ่งยิ้มกึ่งบึ้ง เพราะพยายามรักษาฟอร์ม แต่สุดท้ายเมื่อน้องสาวยังแซวไม่เลิกก็เลยต้องหัวเราะออกมา และบ่นพึมพำกับตัวเองเสียงเบา
“ลื้อนี่น๊า เฮียหาพี่สะใภ้ดี ๆ มาให้แล้ว ก็ยังแซวเฮียอีก”
พี่สะใภ้ดี ๆ เหรอ
แหม เฮียนี่ล่ะก็ เมื่อก่อนทำเป็นพูดว่าอย่างพี่รักชาติคงไม่มีทางมารักมาสนใจเฮียหรอก บ่นอย่างนั้น น้อยอกน้อยใจอย่างนี้
แค่พูดว่าพี่รักชาติเป็นแฟนยังไม่กล้าพูด
แต่เดี๋ยวนี้ล่ะ พี่สะใภ้ พี่สะใภ้ ไม่ค่อยจะเห่อพี่สะใภ้เลยนะเฮีย
สองคนพี่น้อง ยืนคุยกันไปยิ้มกันไป ก่อนจะเงยหน้าไปมอง
เมื่อได้ยินเสียงตะโกนของรักชาติ
“เฮีย มุมนี้สวย ถ่ายมุมนี้เลยนะ”
รักชาติรีบหันไปบอกคนที่เดินตามมา และกำลังจะก้าวขาไปเป็นตากล้องถ่ายรูปเพื่อเป็นที่ระลึก
แต่ก็มีอันต้องหยุดก้าวเท้าและยืนนิ่งอยู่กับที่ เมื่อได้ยินบางสิ่งบางอย่าง
บางสิ่งบางอย่างที่ได้ยินไม่ชัด
คำพูดบางอย่างของหม่าม๊าที่ทำให้ต้องยืนชะงักนิ่งค้าง
“เป็งแฟงกันก็ต้องถ่ายรูปคู่กันบ้างซี่ อาหมี่มาถ่ายรูปอารักชาติกับเฮียลื้อซิ”
ไม่ใช่แค่รักชาติ แต่รวมถึงก๋วย ที่กำลังก้าวขาและยืนนิ่งชะงัก
“หม่าม๊า ไม่ใช่ คือรักกับเฮีย ไม่ใช่”
ไม่รู้ว่าควรทำยังไง ไม่รู้ว่าควรจะตอบกลับยังไง นิ่งอึ้ง และมองสบตากันด้วยความรู้สึกหลากหลาย
“อาหมี่มาถ่ายรูปซิ เดี๋ยวรูปต่อไปหม่าม๊าจะได้ยืนตรงกลาง”
ไม่ได้ตั้งตัว และไม่ทันได้อธิบายเหตุผล ทั้งรักชาติและก๋วยเข้ามายืนเคียงข้างกันแล้ว มองหน้าและสบตากันด้วยความประหลาดใจกับสิ่งที่ได้ยินแต่ก็ไม่ทันได้พูดอะไร เมื่อมีผู้กำกับคอยบอกบทให้ทำตาม
“ลื้อสองคนไม่ยิ้มเลยอ่า ยิ้มซี่ ยิ้มมมม”
ยิ้ม
ยิ้มและมองตรงไปที่กล้อง
ยิ้มด้วยความรู้สึกประหลาดใจ แม้จะไม่ได้เอ่ยถามเพื่อความมั่นใจจากข้อความที่ได้ยิน แต่ก็รู้ว่าสิ่งที่ได้ยินมันมากเกินพอแล้วสำหรับสิ่งที่เคยคาดหวังเอาไว้
“วันนี้ลื้อเหนื่อยทั้งวันเลยนะรักชาติ ไหวหรือเปล่า”
ได้ยินเสียงของคนที่ยืนเคียงข้างแล้วรักชาติก็เงยหน้าขึ้นมองคนที่เอ่ยถาม อมยิ้มและเอ่ยตอบออกไปอย่างที่ใจคิด
“เหนื่อยกว่านี้ก็ผ่านมาแล้ว ประสาอะไรกับเหนื่อยแค่นี้ล่ะเฮีย”
คำตอบที่ได้รับ ทำให้ก๋วยยิ่งยิ้มกว้างมากขึ้นและมองตรงไปที่กล้องที่มี
ตากล้องจำเป็น เป็นผู้ถ่ายรูปให้ โดยมีรักชาติยืนอยู่เคียงข้าง
มันยากที่จะทำให้คนรอบข้างยอมรับ
แต่มันยากยิ่งกว่าเมื่อได้รับการยอมรับแล้วจะทำให้ความเชื่อมั่นนั้นคงอยู่ตลอดไป
รักชาติสัมผัสได้ถึงฝ่ามืออุ่น ๆ ที่โอบเบา ๆ ที่รอบเอว
เงยหน้าขึ้นมองก็ได้เห็นคน ๆ หนึ่งที่ยืนเคียงข้างกันในวันนี้
เฮียก๋วย
ขอบคุณทุก ๆ อย่างที่ผ่านมา ขอบคุณที่ทำให้คน ๆ หนึ่งมุ่งมั่นและกล้าที่จะพัฒนาตัวเองให้เป็นที่ยอมรับของคนรอบข้างในวันนี้
ขอบคุณมาก ๆ จริง ๆ นะเฮีย
เอ่ยขอบคุณในใจและรักชาติก็หันไปมองที่กล้องเมื่อได้ยินเสียงนับของหมี่ที่กำลังเตรียมกดชัตเตอร์
“เตรียมตัวนะ หนึ่ง สอง สาม”
เสียงกดชัตเตอร์หลังการนับครั้งที่สามได้ภาพคู่ของคนสองคน
วันแห่งการร่วมแสดงความยินดีของคนหนึ่งคน
แต่เป็นวันแห่งความสำเร็จของคนสองคน
รูปภาพใบสำคัญใบนั้น คือรูปถ่ายคู่กันของก๋วยและรักชาติในวันที่ทั้งคู่ได้รับการยอมรับจากคนรอบข้างนั่นเอง
Fin.
จบแล้วอ่ะ ลุ้นกับคู่นี้มาหลายปี จบได้ประทับใจมาก
ปล ใครเปลี่ยนหัวกระทู้เป็น รบกวนเปลี่ยนให้ด้วยได้ไหมค่ะ พอดีทำไม่เป็นค่ะ
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
ซึ้งไปกับรักชาติ และเฮียก๋วยย
รักกันนานๆๆนะค้าบบบบบบบบบบบ
:กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1: :L2: :L2:
-
ซึ้งมาก ลุ้นตั้งนานกับคู่นี่ เหอๆ
ขอบคุณสำหรับเรื่องดีๆฮะ
รอตอนพิเศษ
-
ไปที่โฟสแรก
กดแก้ไข
แล้วแก้หัวเรื่องตามต้องการ กดบันทึก จบ
-
จบแล้วอ่า
แอร๊ยยยยยยยยยยย
รอมาตั้งนานดีใจจังเลย
ขอบคุณทั้งคนโพส และพี่เท็นมากนะคร๊า
-
ยังไม่อยากให้จบเลยค่ะ
อยากอ่านต่อไปอีกเรื่อยๆ
รักเฮียก๋วยกับรักชาติ
มาต่อตอนพิเศษอีกนะคะ
-
ไปที่โฟสแรก
กดแก้ไข
แล้วแก้หัวเรื่องตามต้องการ กดบันทึก จบ
ขอบคุณค่ะ :pig4: แต่หนูก็ทำไม่เป็นอยู่ดีอ่ะ :m23:
-
จบแล้วเหรอ อ่อ
ยังเหลือ น้องแว่น กับน้องขวดอีกคู่ นะ
หายไป น้าน นานแระเนาะ
-
กรี๊ดๆๆๆๆ
กว่าจะอ่านจบ หลายวันเลยทีเดียว
ขอบคุณทั้งผู้แต่งและคนที่นำมาโหสนะค่ะ
ได้มาอ่านเรื่องน่ารักๆแบบนี้ :-[มีความสุขมากมาย อิอิ
เรื่องนี้ทำให้ลุ้นบ่อยมากๆ
แล้วก็ทำให้ร้องไห้ :sad4:แบบบ่อน้ำตาแตก(ตาบวมไปหลายรอบเลย)
แล้วก็ยิ้มเหมือนคนบ้ากลางถนน(เพราะอ่านในเน็ตมือถือ)
ชอบมากกกกก
-
เย้ๆ อ่าาจบแว้วว
-
ชอบเรื่องนี้มากมาย
เห็นพัฒนาการขอตัวละครชัดเจน
ขอบคุณมากๆค่ะ
-
น่ารัก
-
:-[ :impress2: :กอด1:
สุดท้ายก็คือสิ่งที่สวยงาม
ที่ทุกคนในครอบครัวตา่งมีให้กันและกัน
ยินดีกับเฮียก๋วยและน้องรักชาติผู้น่ารักด้วยน่ะค่า :L2:
ปล.รอตอนพิเศษค่ะ
-
ปอกเปลือกผมไม้ครับ
ไม่ใช่ ปลอกเปลือกผลไม้
ปลอก ใช้กับปลอกมีด ปลอกปากกา อะไรพวกนี้
อย่าลืมบอกคุณ aoikyosuke
แล้วก็ อีกอย่างคือ
ชอบนิยายทุกเรื่องเลย สนุกมากๆ โดยเฉพาะปรัชญาช่างกล
-
อ้าก
ไอ้เราเข้ามาอ่านตอนนิยายจบทุกที
กรี๊ดวี๊ดว้าย รักชาติน่ารักมากๆจ้า
ตอนจบซาบซึ้งมาก ขอบคุณหม่าม๊าที่เข้าใจ
น้ำตาคลอ
อาเฮียเป็นคนอดทนมากขอนับถือ5555
ขอบคุณ คุณเท็นที่ต่อจนจบ ขอบคุณคนโพสที่มาโพสให้อ่านนะจ๊ะ
^^
-
จบแล้ว คิดว่าไม่จบเสียอีก
อยากให้เรื่องนี้มีคนอ่านเยอะๆ
เนื้อเรื่องน่ารัก ไม่มีพิษภัย
ต้องไปหาปรัชญาช่างกลอ่านซะแล้ว
-
กำลังเซ็งๆ จากงาน มาเจอเรื่องนี้ ทำหายเซ็งไปเลย อ่านไปได้หลายตอนแล้ว แต่ยังไม่จบ (อีกเยอะเลยละ) สนุกมากๆ ครับ คอยเชียร์เฮียอยู่ไกลๆ ไว้จะติดตามเป็นลูกค้าร้านเฮีย o13
-
ขอบคุณที่นำมาเผยเเพร่ ขอบคุณคุณคนเขียนที่ไม่ลืม กลับมาทำให้เรื่องนี้สมบูรณ์ ผมยอมรับว่า ในหลายๆ เรื่อง ของคุณคนเขียน ผมชอบคู่เฮียก๋วย กับ รักชาติที่สุด รอมานาน และ ยิ้มจนน้ำตาไหลกับความสุข ของสองคน
ขอบคุณมากครับ
-
กรี๊ดดดดดดดดดด น่ารักมากทั้งเฮียก๋วยกะรัก
-
ตอนสุดท้ายของเฮียก๋วยกับรักชาติมาแบบไม่รู้ตัวเลย มาเห็นก็ตอนจะย้ายมาอยู่จบแล้ว
ดีใจกับเฮียก๋วยที่เรียบจบปริญญา ที่สำคัญหม๊าก็ยอมรับความรักของเฮียกับน้องรักแล้ว
ขอบคุณคุณเท็นและคนโพสต์ลงเล้าด้วยนะค่ะ
-
o18
-
:impress2: :impress2: :impress2:
ชอบกินก๋วยเตี๋ยวเหมือนกัน
-
:really2: :really2: :really2:
เฮียโคตรหื่นเลยอ่ะ อิอิ
-
อ่านเรื่องนี้มาตั้งแต่ทำงานในกรุงใหม่ๆ ยันเตะฝุ่นไปอยู่บ้านนอกเป็นปีๆ จนตอนนี้เข้ากรุงมาทำงานได้ค่อนปีแล้ว
มันปลื้มยังไงไม่รู้อ่ะ น้ำตาจะไหล(หลากหลายความรู้สึก)
-
ตามอ่านผลงานของคุณเท็นมาหลายเรื่อง เรื่องนี้เป็นอีกเรื่องที่สนุกมากๆเลย ดีใจที่จบแฮปปี้
น้องรักผู้รักจริงเฮียก๋วยพี่ที่แสนดี อินจนอยากไปอุดหนุนร้านก๋วยเตี๋ยวเฮียเลย 555
-
กรีดร้องงงงงงงงง จบแล้วๆๆๆๆๆๆ ตามอ่านตั้งกะบอร์ดคุณเทน ในที่สุดดดดดก็จบแล้ววววว :L2:
-
จบแล้ววววว โอ้เย้~!
หวาน~สนุกมว้าก ๆ (y)
ขอบคุณค่าาาา ^____^
-
เป็นเรื่องที่สอนคนได้ดีค่ะ เฮียก๋วยเรามีความอดทนมาก
อดทนที่จะยอมทำเพื่อรัก และเพื่อให้ได้รับการยอมรับ
นับว่าเรื่องนี้สอนกันให้รู้ซึ้งเลย ทั้งที่ต้องอดทนกับรักชาติในตอนแรก
และต้องอดทนเพื่อให้ครอบครัวและพ่อของรักชาติยอมรับ
นับว่าเป็นผู้ชายที่แท้จริงเลยค่ะ เยี่ยมยอด!!! o13 o13 o13
วิวได้อ่านนิยายของคุณเทนมาหลายเรื่องเหมือนกัน ส่วนใหญ่อ่านแล้วบีบที่หัวใจกันเลยทีเดียว
นับว่าเข้าถึงอารมณ์ในสถานะการณ์จริงสุดๆ o13 o13 o13
-
อ่านเรื่องนี้แล้วอยากไปกินก๊วยเตี๋ยว เผื่อจะได้ยอดชายอย่างเฮียก๋วยมาครองคู่บ้าง 555+
-
ประทับใจเรื่องนี้มาก ;-)
มันคล้ายๆกับว่า ได้แค่รักก็พอ ไม่ได้หวังอะไร
คนเกิดมา ถ้าเนื้อคู่กันแล้ว..ก็ไม่แคล้วกันหรอก อิอิ
:L2:
-
เย้ๆ อ่านจบแล้ว
เป็นอีกเรื่องของคุณเท็นที่ชอบ ชอบทุกเรื่องเลย สนุกๆ o13
-
:impress2:ขอบคุณมากนะคับเปงเรื่องที่สามารถทำให้ร้องให้กับความดีใจของทั้งคู่เลยก็ว่าได้น่ารักมาก...อยากบอกว่าคิดถึงนะ..เฮียกับรักชาติ o13
-
รักคุณแม่ TOT
-
เฮียก๋วย...หนูปลื้มเฮีย!! คุณลูกเขยดีเด่น
ทำเขาร้องไห้ด้วยอ่ะ แต่เขาปลื้มนะที่คุณแม่เข้าใจ คุณพ่อก็น่ารักนะคะ(ปากแข็งไปนิด)
ครอบครัวเฮียก็น่ารัก อะไรๆก็ดีไปหมด
รักชาติได้คนที่สุดยอดขนาดนี้มาไว้ครอบครองแล้วอย่าปล่อยให้หลุดมือนะจ๊ะ
ขอบคุณ ผู้เขียน ผู้โพส และเล้าเป็ด :pig4:
-
:mc4:เพิ่งได้มาอ่านผลงานของคุณเทนเป็นครั้งแรกค่ะ นิยายเรื่องนี้ได้ให้อะไรหลายๆอย่างเลยค่ะ
ไม่ได้มีแต่แค่ความบันเทิงแค่นั้น แต่ยังได้สอนอะไรหลายๆอย่างให้กับคนอ่านไปในตัวด้วย :L2:
ซึ้งอ่ะ o15 นิยายเรื่องนี้ทำให้เราได้รู้จักความรักในอีกแง่มุมหนึ่ง ได้มองเห็นถึงความพยายามของเฮียก๋วย
ความน่ารักแสนซนของรักชาติ อ่านแล้วรู้สึกตื้นตันใจ ถึงแม้บางตอนจะเศร้าจนเราร้องไห้ แต่มันก็รู้สึกซาบซึ้ง
ในความรักของคนสองคนนี้ (เฮ้ออ อ พูดแล้วก็อยากมีบ้างจังไอ้ความรักเนี่ย) อิอิ สนุกมากเลยค่ะ เราชอบมากเลย
รอสอบไฟนอลเสร็จ เดี๋ยวไปตามผลงานอื่นๆของคุณเทนให้ครบหมดทุกเรื่องเลย :a1:
สุดท้ายก็ขอขอบคุณคนที่เอามาโพสด้วยนะคะ ขอบคุณที่ยังไม่ทิ้งเรื่องนี้และนำมาต่อได้จนจบ
ขอบคุณค่ะ o1
-
อ่านจบแล้วครับ
นิยายคุณเท็น เยี่ยม !!!
-
คุณเท็น :กอด1:ขอบคุณคะ ไม่มีเรื่องไหนที่อ่านแล้วไม่ยิ้มเลย ชอบมุมมองความรักแต่ละคู่ที่คุณเท็นสื่อออกมาเป็นตัวหนังสือให้เราได้อ่านได้ลุ้น ได้ยิ้ม หัวเราะ เฮฮา ร้องให้ หวั่นไหว ดีใจ สุขใจ เคลิ้ม เขินเป็นบ้า :-[. ขอบคุณคะ
ขอบคุณคุณคนนำมาโพส์ >___________<~ขอบคุณคะ
>>>อาเฮียก๋วยยยยยยยยยยย o13 สุดๆทุกอย่างอะเฮีย อยากเจอสักคน รักตายเลย
รักชาติ<<< :z2: นึกถึงรุ่นน้องตัวเองเลย ขาวๆปากแดงๆ ชื่อรักชาติ นิสัยก็ดีนะคิดว่า555555ไม่ได้เจอมา3ปีละคิดถึงเหมือนกันนะเนี้ย (เกี่ยวกะเรื่องเค้ามั้ยเจ้)..อยากเกี่ยวกะเฮียมากกว่า ฮิ้ววววว
...อยากกินก๋วยเตี๊ยวเส้นใหญ่ลูกชิ้น นำ้ใสไม่งอกจัง
-
ซึ้งดีครับ และสอดแทรกข้อคิดไว้หลายๆอย่าง โดยมี เฮียก๋วย เป็นแบบอย่างที่ดี
ในหลายๆ เรื่อง เช่น การให้ความสำคัญกับครอบครัว ความขยัน อดทน หนักเอาเบาสู้
ความรับผิดชอบ ความเคารพ ความเสียสละ ไม่เห็นแก่ตัว และจริงใจ (แถมลีลาไม่เบาอีกต่างหาก)
รู้สึกเหมือนเป็นบุคคลในอุดมคตินะเนี่ย ถ้าคนอย่างเฮียก๋วยมีจริง ใครได้ไปเป็นแฟน คงโชคดีสุด ๆ เลยมั้ง
อยากให้เขียนในแนวน่ารัก และแฝงข้อคิดดีๆ แบบนี้ออกมาอีก
จะรอคอยติดตามผลงานต่อๆ ไปครับ :impress2:
-
>< จบแล้วอะ คู่นี้อ่านไปก็แอบขำไปอะ กว่าจะจีบรักติก็สงสารเฮียมากๆลยอะ แต่พอเป็นแฟนกันแล้วรักชาติก็สุดๆเลย กล้ามากเลยคะ o13
-
เป็นเรื่องที่น่ารักมากๆเลยครับ ว่าแต่.. เฮียก๋วยมีพี่ชายน้องชายอย่างงี้อีกสักคนไหมอ่า อยากได้อ่ะอยากได้ 555
ขอบคุณสำหรับเรื่องราวดีๆนะครับ ^^
-
:impress2: เฮียน่ารักที่สุดเลย กรี๊ดๆๆๆ :haun4:
-
เย่ๆ ๆ อ่านจบแล้ว
นิยายคุณเท็นไม่ผิดหวังจริงๆค่ะ
เฮียสุดยอดมาก คนที่แสนดี ,, เพลงนี้ลอยเข้ามาในหัวเลย
รักชาติก็น่ารักสุด เด็กอะไรฟระ อ้อนที งอนที ทำเอาเรายิ้มน้อยยิ้มใหญ่
เป็นอีกเรืองที่ประทับใจ ไม่เศร้าเวอร์ ไม่หวานเวอร์ กำลังพอดีๆ เข้ากับชีวิตจริง
แอบทำให้เราฉุกคิดเรื่องป๋ากับแม่นิดนึง ,, ให้ข้อคิดดีค่ะ
ประทับใจมาากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก แต่ที่ดีใจสุดๆคือ เรื่องนี้จบว่ะ ๕๕๕
(เดี๋ยวไปตามเก็บนิยายคุณเท็นต่อไป เพราะมีหลายเรื่องที่ดอง เผื่อคุณเท็นองค์ลงแอบมาแต่งเพิ่ม ฮ่าา
รอน้องยิ้มกับขวดอยู่อะ)
กราบบบบคนโพส คนแต่ง
รักเลยเรื่องนี้
-
o13
-
ชอบๆๆๆ :impress2:
-
ชอบๆๆๆ :impress2:
-
ขอบคุณมาก ๆ นะคะ
อ่านแล้วมีความสุขจังเลยค่ะ
เฮียก๋วยจอมหื่น .. อิอิ >.<
-
อ่านของคุณเท็นมาแล้วหลายเรื่อง เรื่องนี้ก็เป็นอีกเรื่องหนึ่ง ที่อ่านไป แล้วยิ้มไป
ช่วงแรกๆนี่แบบว่าเจ็บกระดองใจอ่ะ
แต่ช่วงหลังๆนี่ว๊าน หวาน
เฮียนี่หื่นมากมาย ฮ่าๆๆๆ
ขอบคุณคนแต่งและคนโพสด้วยนะคะ ที่ทำให้เรามีความสุข
-
ชื่อคนแต่งการันตีจริงๆ o13
ช่วงแรกๆชอบมาก อยากจะก๊อบแล้วกรี๊ดทุกบรรทัดเลย อาเฮียมึนๆงงๆได้อีก ชอบ
พอถึงช่วงดราม่าก็อินมาก อยากได้ผู้ชายดีๆแบบเฮียบ้าง อาเฮีย เค้ารักเฮียนะ :-[
อ่านเม้นแล้วเจอว่าเรื่องนี้กว่าจะจบสามปี บร๊ะ.. เราโชคดีจริงๆที่มาอ่านตอนจบแล้ว ไม่งั้นลงแดงตายแน่ๆ :laugh:
ขอบคุณคนแต่ง คนโพสทุกคนนะคะ
:L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2:
-
ชอบเฮียก๋วยมากๆ ผู้ชายอะไร แสนดี ขยัน ทำอาหารก็อร่อย
เป็นห่วง ดูแล รักจริงหวังแต่ง หื่นอีกต่างหาก 555
สนุกมากๆ
บวกๆให้จ้า
-
o13 o13 o13
-
:o8: :o8:
"เฮียไม่ได้คิดถึง แต่เฮียรอคอยการกลับมาด้วยความใจจดจ่อ ไม่ได้คิดถึงเลย" แค่นี้ก็รักเฮียเต็มหัวใจหล่ะ ตอนแรกอ่านแล้วไม่อินเท่าไหร่แต่พอเฮียเปิดเผยตัวตนออกมานี่สิ โดนโคตรๆ รักเฮียจริงๆนะเนี้ยะ อิจฉารักชาติจริงเลย และก็ชอบน้องหมี่มากอ่ะน้องสาวที่เข้าใจพี่ชายและหวังดีอย่างจริงจัง
เป็นกำลังใจให้ผู้แต่งและคนโพสต์ผู้ใจดีนะครับ
o13 :L2: :L2: :L2:
-
:กอด1: รักชาติ กะ เฮียก๋วย :กอด1:
อาเฮียน่าฮักขนาด ขอซักคนได้ก่อ :L1:
:pig4: :pig4:
-
o13 o13 o13 o13
เย้ ๆ อ่าน จบแล้ว
สนุกมากๆ เลย
-
ตอนแรกอ่านไปก็น้ำตาไหลสงสารเฮีย
แต่พอรักกันแล้วถึงได้เห็นว่าเฮียหื่นอ่ะ 555
แต่ชอบวิธีแก้ปัญหาของเฮีย รัก
ใช้ความดี ความจริงใจให้ผู้ใหญ่เห็น
สุดยอดมาก
-
ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆนะครับ ชอบเรื่องนี้มากๆเลย(โดยเฉพาพพระเอก นิสัยดีมาก)และอีกอย่างที่ชอบคือการใช้สรรพนาม(เฮีย ลื้อ เอ๊า )ทำให้รู้สึกอินมากขึ้น(แล้วก็น่ารักมากๆด้วน)
-
ซึ้งๆ :monkeysad: เฮียกะรักชาติ น่ารักมากๆ
-
พึ่งจะได้เข้ามาอ่านตอนจบ หวานจังเลย น้ำตาลขึ้นแล้ว
-
ฮือๆ เพิ่งได้มาเริ่มอ่านเมื่อวาน วันนี้อ่านจบ ซึ้งมากค่ะ
เป็นเรื่องที่น่ารักมาก ชอบมาก
เฮียก๋วยกับรักชาติน่ารักมากๆ :sad4:
ปล. อ่านเรื่องนี้ไป หิวไป อยากชิมฝีมือเฮียก๋วยบ้าง 55 :-[
-
ประทับใจ หลงรักตัวเฮียกับรักชาติแล้วอะ น่ารัก ๆ ดี :-[
:L2: :bye2:
-
ขอบคุณมากครับ เรื่องนี้เคยอ่านเมื่อนานนมมาแล้ว ขอบคุณที่มาต่อจนจบ เป็นกำลังใจให้เสมอครับ
-
ทำไมเฮียก๋วยอบอุ่นได้ขนาดนี้ เป็นใครจะไม่หลงรัก แพ้ทางเลยอะคนแบบนี้
ขายก๋วยเตี๋ยวอยู่แถวไหนนี่ จะไปดักฉุด!! ฉุดทั้งเฮียทั้งรักชาติเลย
-
เย่ อ่านมาตั้งนานในที่สุดก็อ่านตามจนจบ อยากได้แบบเฮียก๋วยอะคะมีอีกไหม ที่บ้านเธอมีอีกไหมอีกไหมมีอีกคนไหมเธอ555
-
กลับมาอ่านเฮียก๋วยอีกรอบ :-[
-
เป็นเรื่องแรกที่ทำให้รู้สึกว่าอ่านแล้วไม่เบื่อ ชอบความเป็นตัวเฮียในเรื่องที่รักครอบครัว และซื่อสัตย์ในสิ่งที่ตัวเองพูด ส่วนรักชาติชอบในความที่เป็นคนตรงๆ ถึงแม่จะชอบคิดเองเอ่อเองไปบ้าง เรื่องนี้สนุกจริงๆ เฮียมีแอบหื่น o13
ปล.เป็นเรื่องแรกที่เม้นยาว :)
-
เฮียก๋วยยยยยยยยยยยยยยย น้องรักกกกกกกกกกกก น่ารกจีิงๆๆ
-
:กอด1:
น่ารักมากกกกกก ก
เฮียก๋วยกับรักชาติรักกันได้แบบมึนๆงงๆดีจัง
อ่านแล้วบางทีก็ขำกับความมึนของทั้งสองคน 5555+
-
:hao5:ซึ้งและน่ารักมาก
ชอบความพยายามของเฮีย
แบบนี้แหละที่ปล่อยไปไม่ได้เลยจริงๆ
-
อยากให้พี่เท็นมาโพสลงในเล้าบ้างงงง :ling1: ชอบมากวันเดียวจบ พรุ่งนี้สอบ55555
-
อ่านรวดเดียวจนจบเลย
ประทับใจเรื่องนี้มาก เป็นความรักที่ไม่ได้เริ่มจากสิ่งสวยหรู
แต่สุดท้ายก็ลงเอยด้วยดี ทั้งคู่ผ่านอะไรมาเยอะจริงๆแหละนะ :katai2-1:
ขอบคุณคนแต่งและคนโพสนะคะสำหรับนิยายดีๆ :mew1:
-
นิยายสนุกมาก เฮียก๋วยก็น่ารัก น้องรักก็น่ารัก ขอบคุณมากค่า :mew1:
-
เพิ่งเข้ามาอ่าน อ่านรวดเดียวเลย ชอบมากคะ อบอุ่น น่ารัก
รักเฮียมากคะ รักรักชาติด้วย รักเรื่องนี้ด้วย
ขอบคุณคนแต่งที่ทุ่มเทตั้งสามปีกว่า แต่เรามาอ่านในวันเดียว ขอบคุณคนโพสทุกๆคนด้วยนะคะ ไม่งั้นคงค้างกว่านี้แน่
จะติดตามผลงานต่อๆไปคะ
-
ครั้งเดียวจบ รวดเดียวจอด ก๋วยเตี๋ยวร้านนี้ท่าจะเป็นต้มยำสินะคะ แซ่บกันจังเลย :-[
-
น่ารักที่สุดดดด เฮียเป็นผู้ชายที่ดีมากๆ
ยอมทุกอย่าง รักที่สุด ชอบอ่ะ หาได้ที่ไหนนน :กอด1:
-
:katai1:
-
ประทับใจเฮียก๋วยมากเลย ร้องไห้กับเฮียก๋วยไปด้วย ตอนที่ยังแอบรักเค้าข้างเดียว
อยากอ่านพระเอกแบบเฮียก๋วยอีกกกกก รักชาติก็น่ารักตรงไปตรงมาสุดดด <3
-
สุดยอดแห่งความประทับใจเลยเรื่องนี้
ขอบคุณสำหรับเรื่องดีแบบนี้ค่ะ :pig4:
-
อบอุ่นมากๆ
-
สนุกมากกกกก
ตอนแรกสงสารเฮียมาก แอบรักตั้งนาน
แต่พอคบกันนี่ เฮียแกจัดเต็มตลอด 555
-
สนุกมากครับเรื่องนี้ น่ารักมาก
ขอบคุณครับ
-
:mew6:สนุกมากๆๆๆเลยครับ ชอบมากๆ
-
:impress2:
เพิ่งมีโอกาสได้อ่าน
บอกได้คำเดียวว่า สุดยอดดดดดดดดดด
เฮียก๋วยน่ารักมากๆๆๆๆๆๆๆๆ รักชาติก็น่ารักน่าหยิก
:กอด1: ขอบคุณทั้งพี่คนแต่งและพี่ที่มาโพสต์นะคะ :กอด1:
-
แค่อยากจะบอกว่า อ่านไปหิวไปค่ะ ;-)
-
ชอบเรื่องนี้มากเลยค่ะ สนุกมาก
รักชาติ ตลกดี ฮาๆ แต่น่ารัก ซื่อสัตย์กับความรู้สึกของตัวเองมาก ส่วนเฮียก็ชอบที่มีความรักดีๆให้รักชาติ รักที่ไม่หวังอะไรตอบแทนกลับมา เรื่องนี้อ่านไปแล้วเราน้ำตาซึมหลายรอบ อินมากกว่าที่สองคนจะรักอย่างวันนี้มันหน่วงๆอ่ะ ขอบคุณคนเขียนที่แต่งนิยายดีๆ สนุกๆมาให้ได้อ่านกันนะค่ะ
-
เรื่องนี้น่ารัก แนะนำให้อ่านนน
-
เคยอ่านเมื่อนานมาแล้ววว
กลับมาอ่านซ้ำอีกรอบ!!
-
น่ารักจริงๆ อยากไปกินก๋วยเตี๋ยวร้านเฮีย :กอด1:
-
:katai2-1: อบอุ่นมากค่ะ ใช้เวลานานมากสินะกว่าจะทำให้แต่ละฝ่ายยอมรับความสัมพัน :mew6:
ขอบคุณนะค่ะที่สร้างนิยายอบอุ่นไม่ดราม่า รักกกกกกกกกกก :impress2:
-
สนุกกอะะะ
ชีวิตนี้กอยากได้คนแบบพี่ก๋วยมาชอบบ้างง
:hao5: :hao5:
-
เฮียก๋วยเป็นคนดีและน่ารักมากๆ เลยนะคะ ขนาดว่าแอบชอบน้องรักอยู่ยังเข้าหาด้วยวิธีการแปลกๆ อย่าง..กีดกันไม่ให้น้องรักมองหมี่ แล้วก็เสนอตัวเองเข้าไปอยู่ในสายตาของน้องรักเสียแทนเลยแบบนั้น มันเป็นวิธีการที่น่ารักสุดใจไปเลยล่ะค่าา~ .. แถมยังถ่อมตัวเป็นที่หนึ่งแบบนี้อีกต่างหาก ถ้าคนอ่านอย่างเราไม่หลงรักเฮียก๋วยก็คงจะบ้าแล้วล่ะเน้ออ~ เฮียก๋วยนี่เปรียบได้ดั่งของหายาก (?) ที่มีน้อยชิ้นในโลกใบนี้เลยจริงๆ นะคะเนี่ย :laugh:
ตอนแรกๆ ที่อ่านก็หวั่นใจว่าน้องรักจะไม่ตอบรับเฮียกลับมา แต่พอทั้งคู่เปิดใจที่จะคบหากันฉันท์คนรัก เราก็กังวลเรื่องครอบครัวของทั้งสองฝ่ายขึ้นมาอีกเสียอย่างนั้นล่ะค่ะ แต่ถ้าพูดถึง 'น้ำตา' นี่มาตั้งแต่ตอนที่เฮียก๋วยนั่งรอน้องรักที่หน้าห้องจนถึงตีสามแล้วล่ะค่ะ แล้วยิ่งมาไหลเอาพรากๆ ก็ตอนที่น้องรักจะไปทำงานที่บางประกง แล้วเฮียก๋วยพูดประมาณว่า 'ถ้าน้องรักเจอใครที่ถูกใจกว่า ดีกว่า และเหมาะสมกว่า ให้ไปกับใครคนนั้นได้เลย อย่าได้ตะขิดตะขวงใจเพราะเฮีย เฮียจะไม่ไปไหน เฮียยังจะอยู่ตรงนี้ และพร้อมที่จะยินดีไปกับความสำเร็จของน้องรักตลอดไป' ยาวไปจนถึงตอนที่น้องรักพาเฮียไปเจอกับคุณพ่อที่บ้าน แล้วถูกปฏิเสธกลับมา เป็นตอนที่เรียกน้ำตาออกมาได้ดี๊ดีเเหลือเกินค่ะ นี่ถ้าเกิดคุณพ่อไม่ยอมใจอ่อน แล้วศึกษานิสัยใจคอของว่าที่ลูกเขยดูก่อนก็น่าเสียดายแทนอยู่เหมือนกันนะคะ เน้ออ~
ขอบคุณสำหรับนิยายสนุกๆ นะค้าา.. o1
-
สนุกมากกกกก ชอบเฮียก๋วยอ่ะ
-
ขอบคุคนแต่งมากๆที่มีนิยายดีๆมาให้อ่าน
อ่านวันเดียวจบเลย ชอบมากๆๆๆ
แต่สุดท้ายก็ลงเอยกันด้วยดี
-
555 ในที่สุดรักชาติก็ได้เป็นเถ้าแก่เนี้ยสินะ อิอิ
-
น่ารักกกกก
-
เรื่องนี้น่ารักมากกกกกกก ลุ้นให้เฮียก๋วย กะ รักชาติ รักกันตั้งนาน กว่าจะรักกันได้ :hao7: :hao7: :hao7:
-
กลับมาอ่านรอบสองก็ยังสนุกเหมือนเดิม
อบอุ่น น่ารัก ชอบค่ะชอบ ^^
-
เรื่องเป้นอีกเรื่องที่อ่านแล้วน้ำตาไหลโดยไม่รุ้ตัว อยู่ๆก้หมอนเปียกไปแล้ว อบอุ่นจังเลย อยากได้แบบเฮียซักคน เป็นผู้ชายธรรมดา ที่สะท้อนชีวิตทั่วไปได้ดีมากเลย รักรักชาติ รักเฮียก๋วย ขอบคุณคุณคนเขียนมากๆค่ะ ขอโทษที่เพิ่งได้มาอ่าน รุ้สึกว่าพลาดสิ่งๆดีแบบนี้มาได้ยังไง ทำไมถึงพลาดไปได้ตั้งหลายปี :pig4: :m15: :bye2:
-
o13 o13 o13 o13 o13 o13 o13 o13 o13 o13 o13 o13 o13 o13 o13 o13 o13 o13 o13 o13 o13 o13 o13 o13 o13 o13
:-[ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
สนุกมาก ๆ เลย ขอบคุณนะ
:bye2: :bye2:
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
กลับมาอ่านอีกรอบ ยังสนุกไม่เปลี่ยน
-
:L2: :pig4:
-
อ่านไปนั่งยิ้มไปจนแก้มจะแตก เขินเฮีย รักรักชาติอิอิ :z1: o18 :-[
-
สวยงามตามท่องเรื่องเลยครับผม
ชอบเฮีนมากเลยอ่ะ ประเสริฐสุด ดีงามเป็นแฟนที่ดีมากกกกก
-
:katai5:
-
:mew3: เป็นเรื่องที่สนุกน่ารักในที ไม่ได้น้ำตาซึมมานาน ต้องขอบคุณเรื่องคนแต่งนะครับ ถึงแม่ตอนจะไม่ค่อยประติดประต่อกันเท่าไหร่ แต่ผมน้ำตาไหลได้
o13
-
ตำนานแห่งร้านก๋วยเตี๋ยว :katai2-1:
-
แวะเวียนมาอ่านไหม่อีกรอบด้วยใจที่คิดถึงเฮียก๋วยกับรักชาติ :กอด1: :pig4:
-
มาอ่านต่อจนจบแล้วนะ หลังจากอ่านค้างไว้นานมาก
:impress2: :impress2: :impress2: :impress2: :pig4: :pig4: :pig4:
-
:impress2:
-
พี่ก๋วยรักชาติ มิติใหม่ของความน่ารักของคนแอบรัก :mew3:
-
กลับมาส่องเฮียกับหนูชาติก็ยังน่ารักเหมือนเดิม อบอุ่นใจเหมือนเดิม เฮียหื่นเหมือนเดิม 5555555
-
อ่านจบหน้า4แล้วหลงรักเฮียก๋วย ไม่เคยอยากมีผัวเลย พอเจอเฮียก๋วยนี่อยากได้ หนูรักผัวเขา55555 อ่านต่อแปป
Edit จบหน้า10ละ มีแต่คำว่าอยากได้เฮียเป็นแฟนอยู่ตลอดเวลาที่อ่าน เฮ้อ ในขณะที่เฮียรักรักชาติ เราก็แค่คนนึงที่หลงรักเฮีย //นบรักชาติแย่งเฮีย55555
Edit///จบแล้วฮรืออ คือดีย์ ดีย์มาก และเรามั่นคงมากรู้มั้ย?ต้นเรื่องรักเฮียยังไง จบเรื่องก็ยังรักเฮียไม่เปลี่ยน รั้งไห้แล้วว555555 เราประทับใจมากค่ะ ประทับใจเรื่องนี้จริงๆ ปรกติเราจะไม่อ่านเรื่องเรียบๆแบบจีบกัน(พยายามละแต่ไม่รอด) คือสายดราม่าจ๋าเลยแหละแต่เรื่องนี้เป็นอีกเรื่องที่เราอ่านจบและประทับใจมากๆ ต้องบอกว่าเพราะเฮียก๋วยก็ได้ที่ทำให้เราตั้งใจอ่าน ความอบอุ่น ความช่างดูแล ความนุ่มนวล เรารักทุกอย่างของเฮียเลยแหละ อยากกอดเฮียTT
ส่วนน้องรักที่เราไม่ค่อยพูดถึง(ก็รักแฟนน้องเค้าจะให้พูดถึงเยอะๆทำไม5555) น้องรักดีงามตามประสาแหละ เราไม่พูดนะว่าน้องรักโชคดีเพราะถึงจะไบแอสเฮียแต่ไหนแต่ถ้าไม่มีน้องรักมาเติมเต็มเฮียก็ไม่ได้ มันจะสมบูรณ์เมื่ออยู่ด้วยกันแค่นี้เอง
ของคุณคนเขียน วันนี้เราอ่านสองเรื่องติดที่ทำให้ยิ้ม เรื่องของคุณเป็นเรื่องที่สอง >< ในวันที่เคอฟิวโควิดมีนิยายที่ดีๆให้อ่านก็เป็นสุขใจละ❤️
-
เป็นคนเดียวรึเปล่านะที่ไม่สวสารรักชาติเลย สงสารแต่เฮีย อยากให้ปล่อยรักชาติไป คนที่ไม่รักแม้กระทั่งตัวเองแบบนั้น
-
เรื่องนี้น่ารักดีค่ะ รักน่ารัก
เฮียกก๋วยก็น่ารัก
-
น่ารักมากๆเลยครับ เฮียก๋วย น้องรักชาติ อิอิ