มาอัพเพิ่มแล้วนะ ตอนสุดท้ายซะที 
ปล. คนอ่านเมนท์ภาษาไทยให้ถูกต้องด้วยเน้อ ร่วมอนุรักษ์ภาษาไทย อิอิ ใครเมนท์ภาษาไทยแบบเขียนผิด มีประจานดีกว่า 
----------------------------------------------------------------------------------------------
ไม่รู้ว่าทำไม ถึงได้อยากกุมมือกันให้แน่น ๆ อย่างนี้ไปตลอด อยากเป็นอย่างนี้ไปนาน ๆ
ไม่รู้ทำไม ถึงได้ทำแบบนี้
รักชาติชันเข่าขึ้นและวางปลายคางบนหัวเข่าของตัวเอง ใบหน้าเคร่งเครียด อย่างเห็นได้ชัด
ซึ่งไม่ต่างจากก๋วยที่นั่งเงียบ ๆ อยู่เคียงข้าง
เป็นอะไรกันไปหมดนะ ตอนนี้มันเป็นอะไร ทำไม ถึงไม่รู้ว่าจะเรียบเรียงคำพูดอะไรออกมา ทำไมถึงไม่รู้จะพูดอะไรได้อีก คิดไม่ออก คิดไม่ออกจริง ๆ ว่าจะพูดอะไร
ฝ่ามืออุ่น ๆ เอื้อมมาแตะที่ผมของรักชาติ
นัยน์ตาคมไหววูบลง เหมือนตื่นตกใจ ก่อนจะหันไปมองใบหน้าของก๋วย
และเมื่อถูกรั้งร่างให้เข้ามาอยู่ในอ้อมแขนของอีกฝ่าย กลับไม่ได้ขัดขืน ยอมให้กอดได้ง่าย ๆ
ซุกซบร่างกายอยู่ในอ้อมแขนอบอุ่น นิ่งเงียบอยู่อย่างนั้น
“หิวหรือเปล่า”
คนในอ้อมแขนไม่ยอมตอบ จนก๋วยนึกแปลกใจ รักชาติเป็นอะไร ทำไมถึงได้เงียบแบบนี้ มีใครทำให้ไม่พอใจหรือยังไง
“ง่วงนอนมั้ย “
“ไม่สบายหรือเปล่า”
“ทำไมไม่พูดล่ะ ไม่พอใจอะไรก็ด่ามาเลยสิ”
มีเพียงความเงียบเท่านั้น รักชาติไม่ยอมตอบอะไรเลย นอกจากนั่งเงียบ ๆ ไม่ยอมแม้แต่จะขยับกาย
เป็นใคร ใครจะไม่ตกใจ แล้วยิ่งเป็นก๋วยด้วยแล้ว แบบนี้ยิ่งไม่สบายใจมากขึ้น
“เด็กโง่เอ้ย......ทำไมลื้อถึงทำให้เฮียเป็นห่วงได้ตลอดเลย แล้วแบบนี้ ถ้าไปอยู่กับเพื่อน เฮียจะไว้ใจได้ยังไง ใครจะหาข้าวหาขนมให้ลื้อกิน อย่าเงียบแบบนี้สิรักชาติเอ้ย เงียบ ๆ แบบนี้แล้วเฮียไม่สบายใจเลยรู้มั้ย ลื้อไม่พอใจอะไร อยากได้อะไร ลื้อก็บอกเฮียสิรักชาติ ว่าลื้ออยากได้อะไร”
ร่างในอ้อมแขนขยับกายเล็กน้อย และเงยหน้าขึ้นมองคนที่เอ่ยถาม ก่อนจะกลับเข้าไปซุกซบอยู่ในอ้อมแขนของก๋วยอีกครั้ง....นิ่งเงียบลงยิ่งกว่าเดิม
เฮียไม่รู้ ว่ารักชาติเป็นอะไร รู้แต่ว่ากำลังมีเรื่องไม่สบายใจถึงได้เป็นแบบนี้ แล้วอะไรกันล่ะ ที่มาทำให้ลื้อไม่สบายใจ อะไรกันที่ทำให้จู่ ๆ รักชาติก็นิ่งเงียบในเวลาไม่ถึงชั่วโมง
“เฮีย พรุ่งนี้ผมให้คนมาขนของกลับบ้านแล้วนะ วันนี้ผมคุยกับเจ้าของหอเรียบร้อยแล้ว พรุ่งนี้เฮียไม่ต้องเอาข้าวมาส่งผมแล้วล่ะ ผมรบกวนเฮียเยอะเลย เฮียรำคาญผมมากหรือเปล่า บางทีผมก็ทำตัวไม่ดี ทำตัวงี่เง่าใส่เฮีย แต่ว่าต่อไปเฮียก็ไม่ต้องมาปวดหัวกับผมแล้ว เฮียดีใจล่ะสิ ผมรู้หรอก สงสัยอีกนานเลย กว่าผมจะได้มากินก๋วยเตี๋ยวร้านเฮีย อีกนานเลย....ใช่มั้ยเฮีย สงสัยคงอีกนาน”
รักชาติพูดสิ่งที่คิดออกไปเรื่อย ๆ จะให้รู้สึกอะไร ทำไมจะต้องรู้สึกอะไรด้วย แค่ย้ายหอ ก็ย้ายออกบ่อยไป
แค่ไปอยู่กับเพื่อน สนุกจะตาย เฮฮา สนุกสนาน ไม่ต้องมีคนคอยมานั่งหน้าห้อง คอยถามว่าทำไมกลับดึก
สบายใจกว่ากันตั้งเยอะ แล้วจะ.......จะรู้สึกเหมือนกับว่า.....
ไอ้รัก มึงเป็นอะไรเนี่ย เป็นอะไรวะ เป็นบ้าอะไรแต่วันวะเนี่ย ประสาทหรือไง
“เฮีย ง่วงนอนแล้ว กอดแน่นเลย ผมไม่ใช่หมอนข้างนะเฮีย เฮียเห็นผมเป็นหมาหรือเปล่า เลยกอดเล่นซะขนาดนี้จะเล่นเป็นงูอนาคอนด้า รัดผมให้ตายใช่มั้ย ผมรู้นะ ใช่แน่ ๆ ล่ะสิ”
รักชาติหัวเราะร่า ทำหน้าทะเล้นใส่คนที่ นิ่งเงียบอยู่เคียงข้าง
ไม่ตลก ไม่เห็นตลกตรงไหน
ก๋วยนิ่งเงียบ เงียบงัน ใจหาย หัวใจหล่นวูบลง เมื่อรู้ว่าหมดเวลาแล้ว ไม่เหลือเวลาไว้ให้อีกต่อไปแล้ว
สุดท้าย รักชาติก็ต้องไป ไม่มีสิทธิ์รั้งไม่มีสิทธิ์เรียกร้อง ไม่มีสิทธิ์อะไรทั้งนั้น
“ลื้อเก่งรักชาติ....อยู่ที่ไหนก็อยู่ได้....พรุ่งนี้อั๊วคงไม่ได้มาส่ง....เพราะต้องไปช่วยงานที่ศาลเจ้าตอนเช้ามืด คงปิดร้านอีกวัน.....ตั้งใจเรียนเข้านะ ใกล้จบแล้ว อย่าเที่ยวเล่นเถลไถลให้มาก ดึกแล้ว เกาลัดที่ซื้อมาก็กินให้หมดด้วย
อย่ากินทิ้งกินขว้างเสียดายของ อั๊วกลับก่อนดีกว่า....เดี๋ยวพรุ่งนี้ต้องตื่นเช้า ไปแล้ว รีบ ๆ นอนด้วยรักชาติ เดี๋ยวนอนไม่พอไปเรียนสายนะรู้มั้ย”
ก๋วยเอ่ยบอก บังคับตัวเองให้สงบมากที่สุด บังคับให้เสียงไม่สั่น ฝืนให้ร่างกายยืนขึ้น และก้าวขาเดินออกจากห้องของรักชาติได้ ก้าวเดินออกมา เพื่อจะลาจาก เพื่อจะเก็บทุกอย่างเอาไว้ในใจตลอดไป
เพียงแค่ประตูปิดลง
หยดน้ำที่กลั้นเอาไว้ กลับหลั่งรินอาบแก้ม
หยดน้ำที่หลั่งรินหยดลงที่มือ เมื่อรักชาติก้มมองดูที่มือของตัวเอง
ร้องไห้.......ทำไม.....นี่กำลังร้องไห้อยู่นี่หว่า แล้วจะร้องทำไม ทำไมถึงร้องล่ะ เจ็บ... ที่หัวใจ
อึดอัดแทบทนไม่ไหว ทำไมถึงได้กลายเป็นแบบนี้ ทำไมถึงเป็นแบบนี้ไปได้
ยิ่งพยายามกลั้นน้ำตาเอาไว้ ยิ่งหยุดไม่ได้ รักชาตินั่งร้องไห้เงียบ ๆ เพียงลำพัง ด้วยความรู้สึกสับสน ด้วยความไม่เข้าใจว่าเกิดอะไรขึ้นกับตัวเอง
แต่คงไม่เท่ากับคนที่ก้าวเท้าเดินจากมา
เสียงสะอื้นไห้เบา ๆ ของใครอีกคน คงไม่มีทางส่งไปถึง
ก๋วยปาดน้ำตาที่ไม่ยอมหยุดไหล บอกใจตัวเองแล้ว ว่าจะต้องไม่ร้องไห้ แต่เมื่อถึงเวลากลับทำไม่ได้
เสียใจที่ไม่เข้มแข็งพอ เสียใจที่ไม่ยอมดีใจกับรักชาติด้วย เสียใจที่ตัวเองกลายเป็นคนอ่อนแอกับเรื่องอย่างนี้
“ลื้อต้องดูแลตัวเองนะรักชาติ ไม่มีอั๊วแล้ว ลื้อต้องรักตัวเองให้มาก ๆ อย่าทำให้อั๊วต้องเป็นห่วงอีก แต่ไม่ว่ายังไง อยู่ที่ไหน เฮียก็ห่วงลื้อเสมอ เฮียยังเป็นห่วงลื้ออยู่ทุกวัน เฮีย......ยัง.....อยู่ตรงนี้....รอให้ลื้อกลับมา”
http://www.ijigg.com/jiggPlayer.swf?songID=V2CDACAPD&Autoplay=1จบ
ซะเมื่อไหร่ โปรดติดตามตอนต่อไป 
หัวข้อ: รักเกิดที่ร้านก๋วยเตี๋ยว โดย aoikyosuke ตอน ถอยหนึ่งก้าว (18/12/2553) (อ่าน 339742 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก