ฝ่ามือแกร่งผละออกและแตะสัมผัสเข้าที่ส่วนกึ่งกลางของร่างกายภายในกางเกงนอนที่ค่อย ๆ แข็งขืนขึ้นทำให้ลมหายใจของคนที่อยู่เบื้องล่าง ติดขัด หอบหายใจหนักขึ้นเพราะแรงอารมณ์ที่ค่อย ปะทุ ใบหน้าที่ผละออกห่าง เรียงแขนที่โอบกอดร่างที่นอนหอบหายใจหนัก ๆ อยู่เบื้องล่าง ดวงตาที่สบกันนิ่ง ความรู้สึกและความหมายที่แสดงออกบ่งบอกให้รู้ถึงความต้องการ
ไม่มีคำพูดนอกจากดวงตาคมที่หรี่ปรือมองใบหน้าของคนที่ใช้มือประคองต้นคอของตัวเองเอาไว้
ไม่มีแรง ไม่ดิ้นรน ไม่ขัดขืน แต่อยากให้ช่วย อยากให้ปลดปล่อยร่างกายให้
อยากให้สัมผัส อยากให้กอด อยากให้รัก
ฝ่ามือแกร่งเคล้นคลึงรุนแรง ปลุกปั่นความรู้สึก ให้ตื่นตัวขึ้น ร่างกายแข็งขืนที่อยากได้รับการปลดปล่อยของรักชาติเรียกร้องหาสัมผัสร้อนรุ่มนั้น อยู่ตลอดเวลา
“อ๊ะ..อื้อ”
เสียงร้องครางในลำคอ เมื่อส่วนปลายถูกแตะสัมผัส จนรู้สึกได้ถึงหยาดหยดที่หลั่งรินออกมา เมื่อเกิดความรู้สึก
ฝ่ามือแกร่งรูดรั้งผืนผ้าที่ปกปิดร่างกายของคนที่หอบหายใจหนัก ๆ ออก ร่างที่นอนนิ่ง ยกเรียวขาขึ้น เพื่อให้กางเกงนอนถูกปลดทิ้งไปอย่างง่ายดาย เพื่อที่จะให้ฝ่ามืออุ่นร้อน แตะสัมผัสกับส่วนแข็งขืนนั้นได้โดยตรง
“อื้อ.....อ๊ะ..ฮ่า”
จังหวะที่เร่งเร้าขึ้น ทำให้ร่างกายแสนหวานเกร็งแน่น บิดกายเร่า ไปตามความรู้สึก ใบหน้าและท่าทางยั่วยวนที่ไม่มีใครได้เห็น เปิดเผยต่อหน้าของคนที่ได้ครอบครอง
นัยน์ตาเรียวรี นิ่งมองใบหน้าของคนรักที่กำลังถูกปลุกปั่น และกระตุ้นความรู้สึก ด้วยความหลงใหล ริมฝีปากที่ขบแน่น นัยน์ตาหวานซึ้งปรือปรอย ลมหายใจหอบหนัก เมื่อใกล้ถึงจุดสิ้นสุด
“อยากไป....อ่ะ...อย่า....ปล่อยรักเถอะ..อ๊า..เฮียอย่า...หยุดมือนะ...ไม่เอา...อึกอื้อ”
ร่างกายที่สั่นระริก ร้องขอ ด้วยความต้องการ เมื่อถูกกดส่วนปลายของจุดรวมความรู้สึกไม่ให้ปลดปล่อย จนต้องร้องขอด้วยน้ำเสียงที่ทำให้คนฟัง แทบจะทนไม่ไหว
“เฮียเข้าไปในตัวรักชาติได้มั้ย.....ตอนนี้…ได้หรือเปล่า”
ไม่มีทางที่จะคิดอะไรได้อีก รักชาติแทบอยากจะร้องไห้ เพราะความทรมาน แต่ก็ทำได้เพียงแค่พยักหน้ารับและขบริมฝีปากของตัวเองเอาไว้ เมื่อบางสิ่งบางอย่างค่อย ๆ ถูกกดเข้ามา แค่เพียงส่วนปลายกลับทำให้ต้องร้องโวยวาย และอยากจะผลักไหล่ของคนที่ขอ...ให้ออกห่าง เพื่อดูให้เห็นว่าสิ่งที่กดเข้ามาในร่างคืออะไร
“ชู่ว........ไม่เอา...อย่ารักชาติ...อย่าดู...เอาออกแล้ว....ไม่เป็นไร..ไม่ต้องกลัวเฮียทำเบา ๆ ไม่ต้องกลัวนะ เด็กดี ไม่ต้องกลัว…หายใจลึก ๆ ไม่ต้องเกร็งนะ”
ถ้อยคำปลอบประโลมใจ ถ้อยคำที่เอ่ยบอกอย่างอ่อนโยนทำให้จิตใจที่หวาดหวั่นค่อยผ่อนคลายลงบ้าง ยอมนิ่งสงบลงและนิ่งเงียบ รอรับการรุกล้ำของอีกฝ่ายอย่างช้า ๆ แต่ก็เหมือนเดิม รักชาติขบริมฝีปากแน่นและร้องออกมาจนก๋วยต้องจูบเบา ๆ ที่หน้าผากมนชื้น และริมฝีปากรุมร้อนไล้ระเรื่อย ลงมาที่ข้างแก้ม จูบซับแผ่วเบา เพื่อให้ร่างเบื้องล่างคลายความรู้สึกกังวลใจลง
“เฮีย....มันเจ็บ.....ผมกลัวรับไม่ไหว...จะทำยังไงดี”
หยดน้ำคลอปริ่มที่หน่วยตา รักชาติทำหน้าเหมือนอยากจะร้องไห้ ยิ่งทำให้ก๋วยนึกสงสารจับใจ
“เอาอย่างนี้ดีมั้ย....เดี๋ยวเฮียทำให้รักชาติคนเดียวก็ได้ไม่เป็นไรหรอกเนอะ...แบบนี้รักชาติจะได้ไม่เจ็บ”
เพราะรัก ถึงทำให้ได้.....เพราะว่ารักถึงไม่อยากให้ต้องเจ็บปวด
แต่แค่เพียงเท่านั้น และนั่นคงเป็นครั้งแรกที่รักชาติยอมร้องไห้ให้ใครเห็น
เฮียไม่บังคับเลยสักนิด ไม่ฝืนใจ แถมยังดีด้วยขนาดนี้ ทั้งที่รู้ว่าเฮียเองก็คงทนแทบไม่ไหว
แต่ก็ยังมีกะจิตกะใจมาห่วง.....ถ้าจะรู้สึกดีก็ต้องรู้สึกดีด้วยกัน ... จะเห็นแก่ตัวอยู่คนเดียวได้ยังไง
รักชาติส่ายหน้าแทนคำตอบ....และปล่อยให้น้ำตาหลั่งรินลงช้า ๆ ด้วยความปลื้มใจ
ครั้งแรกมันน่ากลัว...แต่เพราะเป็นคน ๆ นี้เลยไม่คิดจะกลัว
เรียวแขนโอบรัดรอบคอของคนที่แสนใจดี และกระซิบบอกที่ข้างหูของอีกฝ่ายเสียงเบา
“ไม่เอา...อยากทำด้วยกัน..นะเฮียก๋วย....ถ้าค่อย ๆ คงไม่เป็นไร”
น้ำเสียงทุ้มนุ่ม สั่นสะท้านเล็กน้อย เรียกรอยยิ้มของก๋วยได้อย่างไม่ต้องสงสัย
“เฮียรักลื้อนะ....รักชาติ....ไม่ต้องกลัวแล้วเด็กดี...” ก๋วยเอ่ยบอกความรู้สึกออกมาอย่างจริงใจ เราเป็นของกันและกันเถอะนะรักชาติ เฮียจะไม่มีวันทำให้รักชาติเสียใจเลย
รอยยิ้มจาง ๆ ปรากฏที่ใบหน้าของรักชาติ และยอมปล่อยแขนออกจากรอบลำคอแกร่ง ความเชื่อใจ ความไว้ใจทำให้ยอมได้มากถึงขนาดที่ตัวเองก็ยังไม่อยากเชื่อ
ก๋วย เอื้อมมือคว้าบางอย่างจากหัวเตียง และเทชโลมลงที่แก่นกายแข็งขืนของตัวเอง ก่อนจะคว้ามือของรักชาติให้สัมผัสที่ส่วนนั้น
“ให้รักชาติ....ได้แค่ไหนก็แค่นั้น”
คำพูดที่มาพร้อมเสียงหัวเราะแผ่ว ๆ คำพูดที่ทำให้คนกำลังซึ้ง หน้าแดงด้วยความอาย แต่ก็ยังยอมสัมผัสร่างกายของอีกฝ่ายแต่โดยดี ส่วนที่ค่อย ๆ ชำแรกเข้าไปภายในร่าง ผ่านช่องทางคับแคบ ที่แทบไม่ยอมเปิดรับสิ่งใดให้สอดแทรกเข้าไปได้ ทำให้คนที่บอกตัวเองว่าจะพยายาม ต้องกัดฟันแน่น ระงับความเจ็บปวด
“เฮียจะค่อย ๆ เข้าไป...ถ้ารักชาติเจ็บ...ให้จับเอาไว้อย่าเพิ่งให้เข้า...แบบนี้ดีมั้ย”
เป็นคำพูดที่ทำให้รักชาติแสนจะอับอาย แต่ก็พยักหน้ารับอย่างเข้าใจ
แก่นกายแข็งแกร่ง ถูกสอดเข้าไปภายในร่างที่แยกขาออกกว้างอย่างช้า ๆ แม้จะเจ็บจนต้องนิ่วหน้า และหยุดเป็นพัก ๆ แต่เพียงไม่นาน ส่วนนั้นก็เข้าไปอยู่ในร่างจนหมดสิ้น
“อ๊ะ...อึดอัด...มากเลย..อ่ะ..เฮียอึ่ก”
รักชาติทิ้งกายลงนอนนิ่ง ๆ ฝ่ามือจิกลงที่ผ้าปูที่นอน อยากจะเงยหน้าขึ้นมอง แต่ไม่มีเรี่ยวแรง
เรียวขาถูกยกขึ้นพาดไว้บนไหล่กว้างของก๋วย เพื่อให้การสอดแทรก เป็นไปได้อย่างราบลื่น
การขยับกายอย่างเชื่องช้า จังหวะของร่างกายที่สอดประสานเป็นหนึ่งเดียวกัน.. ไม่รุนแรงเลยสักนิดเมื่อรู้ว่าต่างฝ่ายต่างก็ไม่อยากให้อีกคนต้องเจ็บปวด จนเมื่อเวลาผ่านไปไม่นาน บางอย่างที่เกิดขึ้นเพราะการเสียดสี เริ่มทำให้รู้สึกอยากเร่งเร้าการสอดแทรกให้มากขึ้น
“ถ้าแรงกว่านี้ได้มั้ย หายเจ็บแล้วหรือยัง”
อ้าว....แล้วถามซะจะให้ตอบยังไงล่ะ รักชาติตาหวาน จ้องมองหน้าของคนที่เอ่ยถามในระยะประชิดแล้วพยักหน้าอย่างอาย ๆ
“แล้ว...ถ้าแรงกว่านี้อีกนิด..ได้มั้ย”
เอ่อ.....คือ....จะให้ตอบยังไง ในเมื่อตอนนี้...ต่อให้แรงกว่านี้....ก็จะไม่ว่าอะไรด้วยซ้ำ
“ได้มั้ย...” น้ำเสียงแหบห้าวสั่นสะท้าน ก้มลงถามชิดริมฝีปากของรักชาติ
รู้ว่าเจ็บ แต่ขืนทำเบา ๆ ทั้งที่ช่องทางคับแคบตอดรัดอย่างรุนแรงแบบนี้ เห็นทีว่าจะทนไม่ไหว ถ้าเป็นแบบนี้ต่อไปคงไม่ดี อย่างน้อยถ้าถามซะให้รู้เรื่อง ก็จะได้รู้สึกดีกันทั้งสองฝ่าย
“แรงกว่านี้ กว่านี้ กว่านี้ กว่านี้ อีกก็ได้...แรงแค่ไหนก็ได้....เพราะผมทนไม่ไหวแล้วเฮีย”
รักชาติโวยวายบอกเสียงดัง อยากจะยกมือขึ้นปิดหน้าของตัวเอง ที่แดงก่ำ แต่ก็ทำไม่ได้ เพราะเฮียไม่ยอม
เลยได้แต่เอียงหน้าเวลาพูด อายแสนอาย แต่จะให้เก็บความรู้สึกก็ไม่ไหวอีกต่อไปแล้ว
เพียงเท่านั้น เพียงแค่ได้ยิน
ดวงตาเรียวรี ส่องประกายระยับ จ้องมองใบหน้าของรักชาติและอมยิ้มชอบใจ
สะโพกแกร่งกระแทกกระทั้นร่างกายเพียงครั้งเดียว ก็ทำให้ร่างเบื้องล่างผวา และสะดุ้งสุดตัว
“อ๊า...เฮีย...แกล้ง...ผะ...ผมให้ตายไปเลยสิโว้ยยยยยยยย อึก”
เด็กงอแง ร้องโวยวาย อยากจะทุบไหล่ของคนแกล้งให้หนัก ๆ แต่เพราะถูกกระแทกกระทั้นร่างกายเข้ามาอีกครั้ง จึงไม่กล้าพูดอะไรต่อ
“ดื้อ...ลื้อจะดื้อกับเฮียอีกมั้ย...จะว่าเฮียอีกมั้ย....ฮ่าอึกอ่ะ”
แม้จะรุนแรง และส่วนที่อยู่ในร่างคว้านลึกเข้าไปถึงข้างในสุด จนไม่เหลือพื้นที่ แต่รักชาติก็ทำเพียงขบริมฝีปากเอาไว้แน่น อยากจะร้องคราง แต่ไม่กล้า ทั้งที่ตอนนี้รู้สึกว่าหัวหมุน ร่างกายซาบซ่าน รองรับสัมผัสร้อนแรงได้เป็นอย่างดี
“อื้อ....ดื้อ...เด็กดื้อ..อ่ะ...เจ็บมั้ย...ไม่เจ็บจะทำให้เจ็บ...เดี๋ยวนี้เลย”
ส่วนที่แข็งขืนอยู่ในร่างเสียดสีอยู่ภายใน เมื่อถูกกระแทกกระทั้นเข้าไปในร่างอย่างรุนแรง จนร่างกายสั่นไหวไปตามจังหวะการสอดแทรก รู้สึกจนต้องส่งเสียงออกมา เพราะกลั้นเอาไว้ไม่ไหว
“อ๊า..อื้อ...เฮียบ้า...แกล้งผมเหรอวะ”
รักชาติร้องโวยวายแต่น้ำเสียงที่เปล่งออกมา กลับเป็นเสียงร้องครางเครือเพราะแรงอารมณ์มากกว่าจะเป็นการด่าทอด้วยความโกรธเกลียด
ปลายนิ้วจิกตะกุยเข้าที่หน้าขาของตี๋หน้าโหด ที่โหมกระหน่ำร่างกายเข้าไปในส่วนที่บีบรัด ไม่ยอมหยุด
“เฮียแกล้ง....ลื้อจะทำไม...แกล้งหนัก ๆ เลยยิ่งดี...เด็กบ้าเอ้ย...ทำไมลื้อถึงได้...ทำให้เฮียหลงได้ขนาดนี้”
เรียวขาของรักชาติถูกแยกออกกว้าง และร่างกายแกร่งแน่น สอดแทรกเข้ามาภายในร่างอย่างไม่ยอมหยุดหย่อน
ไม่มีแม้จังหวะหายใจ ไม่มีแม้ความรู้สึกเขินอาย มีเพียงความต้องการของร่างกายที่อยากให้เติมเต็ม และพร้อมที่จะปลดปล่อยได้ทุกเมื่อ
ร่างกายที่สั่นสะท้านถูกพลิกตะแคงให้คว่ำลงอย่างรวดเร็ว พร้อมกับที่บางสิ่งในร่างไม่ถูกถอดถอนออกมา
ตามด้วยการกระชากสะโพกมนเข้าหาตัว และเหนี่ยวรั้งให้แนบชิดกับร่างกายโดยแรงจนแทบไม่มีพื้นที่ส่วนใดหลงเหลือ
“เฮีย....อื้อ....โอ้ย....อึกอื้อ” น้ำเสียงที่ครางกระเส่า ทุกจังหวะที่ถูกสอดแทรก ยิ่งเร่งให้พายุอารมณ์โหมกระหน่ำสูงขึ้นเรื่อย ๆ ไม่มีซักวินาทีที่ร่างกายจะได้หยุดพัก ไม่มีซักนาทีที่จะได้หยุดหอบหายใจ
“เอ้า เด็กเกียรตินิยม...เก่งนักเก่งหนา...ไหนขอดูซิว่าลื้อจะเก่งแค่ไหนกันรักชาติ”
ยิ่งแกล้งพูด กลายเป็นเหมือนเชื้อเพลิงให้ลุกไหม้
ก๋วยหยุดร่างกาย และรั้งร่างของรักชาติให้ทาบทับลงมาที่ร่างกายของตัวเอง ช่องทางที่บีบรัด ครอบครองส่วนแข็งขืนเอาไว้ทั้งหมด เมื่อรักชาติเอนกายลงมาหาตามการฉุดรั้ง
“อื้อ....อ่ะ..อึก”
แม้ไม่รู้ต้องทำอะไรบ้าง แต่เมื่อถึงเวลาที่ต้องทำ ร่างกายก็รับรู้ว่าต้องทำอะไร
สะโพกมนแน่น ทิ้งร่างลง ขับเคลื่อนร่างกายไปตามความรู้สึก ยิ่งกดทับลงมาแรงรัวเท่าไหร่ ก็ถูกตอบกลับมากขึ้นเท่านั้น โดยไม่ต้องกลัวว่าจะเสียหลัก เพราะฝ่ามือแกร่ง เหนี่ยวรั้งรอบเอวเอาไว้ พร้อมทั้งที่ฝ่ามืออุ่นร้อนรูดรั้งส่วนแข็งขืนชูชันของรักชาติให้ตามที่ต้องการ
“เฮีย ฮ่า อ่ะ...ผมใกล้แล้ว....อื้อ..ผมจะทนไม่ไหวแล้ว” รั กชาติกดทับร่างกายลงมาตามความรู้สึก ช่องทางคับแคบบีบรัด ความร้อนรุ่นที่ขยับอยู่ในร่าง ครั้งแล้วครั้งเล่าที่หยัดกายขึ้นลงพร้อมกัน เพื่อให้ใกล้จุดหมายมากขึ้น
“ไม่ต้องยั้งรักชาติ....ทำเท่าที่ต้องการไม่ต้องกลัว” น้ำเสียงหอบกระเส่า เหงื่อเม็ดเล็ก ๆ ชุ่มโชกไปทั่วร่าง
แผ่นหลังเนียนขาว ถูกขบย้ำฝากร่องรอยเอาไว้ พร้อมกับที่ใบหน้าคม ถูกรั้งให้หันกลับไปหาเพื่อแลกสัมผัสปลายลิ้นกับคนที่หยัดกายขึ้นอย่างเร่าร้อนไม่แพ้กัน
“ฮ้า อะ อื้อออออออออ “
เพียงแค่ฝ่ามือแกร่ง รูดรั้งส่วนนั้นของรักชาติ แค่เพียงไม่นาน ร่างทั้งร่างกลับกระตุกและแอ่นเกร็ง หยาดหยดอุ่นร้อน หลั่งรินออกมาจนหมดสิ้น พร้อมกับที่เสียงร้องครางในจังหวะสุดท้าย เมื่อรับรู้ถึงสิ่งที่ฉีดพ่นเข้าไปภายในร่างและหลั่งทะลักล้นเอ่อ ไหลซึมเปรอะเปื้อน ออกมาจากร่างกาย
ลมหายใจหอบหนัก และบทรักร้อนแรง จบลงด้วยความสุขสมของทั้งสองฝ่าย
รักชาติเอนกายลงอย่างช้า ๆ แผ่นหลังเนียนปะทะกับแผ่นอกกว้าง อ้อมแขนอบอุ่นกอดรัดร่างที่ทำให้รู้สึกได้ถึงขีดสุดเอาไว้แน่น
ดวงตาคมปรือปรอย เหนื่อยแสนเหนื่อย แต่กลับมีความสุข เปี่ยมล้นที่ได้เป็นหนึ่งเดียวกัน
เสียงลมหายใจที่ยังหอบหนัก ค่อยปรับเข้าที่
ร่างกายแข็งแกร่ง อ่อนแรงลงอย่างช้า ๆ แต่ยังไม่ถูกถอนออก
“เด็กได้เกียรตินิยมเก่งอย่างนี้นี่เอง....เฮียก็เพิ่งรู้นะเนี่ย…เกิดมาไม่เคยชมใคร...แต่รักชาติของเฮีย เก่งที่สุดเลย”
รักชาติกระทุ้งศอกเข้าที่หน้าท้องของคนล้อ แต่ก็โดนเอาคืนด้วยการถูกหอมแก้มหนัก ๆ ไปหนึ่งที
แล้วก็เหมือนเดิม ที่ต้องยกมือขึ้นขัดถู ทั้งที่ยิ้มออกมาอย่างอาย ๆ
“อยู่ในตัวรักชาติอุ่นดี...อยู่แบบนี้ดีกว่า...ไม่อยากเอาออกเลย” เพียงเท่านั้น ก๋วยก็ถูกข้อศอกของรักชาติกระทุ้งเข้าให้ที่สีข้างอีกหนึ่งครั้ง
“เอาออกเลยเฮีย.....เฮียไม่เอาออกผมจะเอาออกเอง”
รักชาติกำลังจะขยับกายลุกขึ้นจากตักของคนกอด แต่กลับทำอะไรไม่ได้เพราะถูกกอดเอวเอาไว้แน่น
“เวลาใส่มันยาก....เวลาถอดมันง่าย...เดี๋ยวก็ต้องใส่เข้าไปอีก...รักชาติจะเอาออกทำไม...เชื่อเฮียสิ...นั่นไง
เอาไว้อีกซักพัก...ก็ไม่ต้องเอาออกแล้ว....ใส่ ๆ ถอด ๆ อะไรกันมากมาย...เอาไว้แบบนี้แหละดี”
ใบหน้าคมของคนถูกล้อแดงซ่าน มือไม้พันกันวุ่นไปหมด แต่ถูกกดมือเอาไว้ และถูกโอบรัดร่างแนบแน่น
ใบหน้าของคนที่ได้รับความสุขจากร่างตรงหน้าซุกซบลงที่ซอกคอหอมกรุ่น และแตะปลายจมูกที่แก้มของคนรักอย่างแผ่วเบา
“คนแก่ทำไมแรงดีจัง......อย่างนี้ผมก็เหนื่อยตายเลยสิเฮีย.....” รักชาติอ้อมแอ้มพูด พยายามที่จะทำปากกล้าแม้ในสภาวะที่ไม่กล้าพูดอะไรมาก
“เอาน่า ลื้อนี่มันคิดเล็กคิดน้อย คิดมากคิดมาย เราเหนื่อยเราก็เหนื่อยกันสองคน...เฮียไม่ได้ปล่อยให้ลื้อเหนื่อยคนเดียวซะหน่อย.....ได้เกียรตินิยมทั้งที...เหนื่อยอะไรกันนาน....จะนอนหรือจะต่อ...เฮียให้ลื้อเลือก..ถ้านอนจะได้รู้ว่าเด็กเหนื่อยง่าย....”
โห่ พูดอย่างนี้ก็สวยเด่ะ ดูถูกกันชัด ๆ เลยนี่หว่า เฮีย ผมเกลียดที่สุดก็เรื่องโดนสบประมาทนี่แหละ
“ผมก็ต้องต่อสิเฮีย.....เฮียพูดอย่างนี้ได้ไง...อ้าวเฮ้ย ผมไม่ได้จะพูดอย่างนั้นนะ...”
รักชาติดิ้นขลุกขลักอยู่ในอ้อมแขนของคนที่กอดเอาไว้แน่นไม่ยอมปล่อย
และได้ยินเสียงหัวเราะเบา ๆ ของอีกฝ่าย
โธ่เว้ย ทำไมถึงได้หลงกลเฮียตลอดเลยวะ คืนนี้ได้นอนหลับไม่ต้องลุกขึ้นแน่ ๆ แล้ว ไอ้รักเอ้ย กูหนอกู
"ลูกผู้ชายพูดคำไหนคำนั้น.....ไม่อยากเชื่อ ลื้อนี่มันอึดจริง ๆ... งั้นเรามาต่อกันเลยดีกว่ารักชาติ...เด็กโง่ของเฮีย”
TBC….
*********************************
หัวข้อ: รักเกิดที่ร้านก๋วยเตี๋ยว โดย aoikyosuke ตอน ถอยหนึ่งก้าว (18/12/2553) (อ่าน 343001 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก