รักเกิดที่ร้านก๋วยเตี๋ยว ตอน รักชาติครับ “รักชาติ”
“ครับ”
“รักชาติ”
“ครับ”
“รักชาติลื้อหยุดเอามือกั้นหน้าเฮียซะที เฮียถอดเสื้อลื้อไม่ได้”
อ้าว ก็ไม่ให้ถอดไง ถึงต้องเอามือกันไว้ เฮียนี่ถามอะไรแปลก ๆ เหอะ เหอะ เหอะ วะฮะ ฮะ ฮ่า
ถึงจะทำเป็น ร่าเริง ทำเป็นปลอบใจตัวเอง แต่หน้าซีดสนิท ชนิดที่ใครเห็นใครก็ต้องขำ
ตี๋หน้าโหดก็เลยแกล้งกดมือของรักชาติไว้เหนือหัวทั้งสองข้าง และสอดมือเข้าไปในเสื้อของรักชาติ
นัยน์ตาคม ๆ เหลือกลาน แถมยังทำหน้าเหมือนจะร้องไห้ซะให้ได้ นั่นทำให้ก๋วยอยากจะหัวเราะ
“เฮีย เฮีย..เฮีย....” น้ำเสียงตะกุกตะกักท่าทางลุกลี้ลุกลนของรักชาติเรียกรอยยิ้มให้คนแกล้งได้มากถึงมากที่สุด
“รักชาติ”
“ครับ”
“ลื้อจะอยู่เฉย ๆ ยอมดี ๆ หรือว่าจะให้อั๊วปล้ำ....”
คำพูดรุนแรง แต่ดวงตาเรียวรีส่งสายตาหวานหยาดเยิ้ม จนรักชาติแทบละลาย แทนที่จะหายตัวสั่น เลยยิ่งไปกันใหญ่ ริมฝีปากขบเม้มเข้าหากันแน่น ใบหน้าแดงเถือก ฝ่ามือเย็นแทบเป็นน้ำแข็ง และยิ่งสายตาที่บ่งบอกความรู้สึกอย่างโจ่งแจ้ง ทำให้ยิ่งแทบจะเป็นบ้าให้ตาย
ต้องจำใจนอนนิ่ง ๆ ไม่ขัดขืนอีก
“เออ ดี พอจะหายดื้อก็หายง่าย ๆ เลย ไม่เอาแล้วอั๊วไม่อยากฝืนใจลื้อ....แค่วัดใจดูว่าลื้อคิดยังไงแค่นั้นเอง เลยได้รู้ว่าลื้อกลัว....กลัวจริง ๆ ด้วยแบบนี้ เด็กยังไงก็เป็นเด็กอยู่วันยังค่ำ”
ก๋วยปล่อยมือที่กดข้อมือทั้งสองข้างของรักชาติออก และหยัดกายขึ้นนั่ง หัวเราะขำกับท่าทางของรักชาติ
แต่เพียงไม่นาน ถึงรู้ว่าไม่ควรหยอกล้ออย่างนี้เลย
เพราะรักชาติยกแขนขึ้นก่ายหน้าผากและเลื่อนแขนลงมาปิดที่ใบหน้าของตัวเอง น้ำตาไหลพราก จนถึงขนาดที่ทำให้สะอื้นจนตัวโยน ยิ่งกลัวๆ อยู่ แถมยังอายด้วย แต่เฮียเล่นทำเหมือนเห็นเป็นเรื่องสนุกทั้งที่จริงจังด้วย
แบบนี้ จะไม่ให้น้อยใจได้ยังไง
“ลื้อเป็นอะไร....ลื้อเป็นอะไรรักชาติ...เฮียขอโทษ ลื้อเป็นอะไร...”
ไม่มีเสียงตอบนอกจากหยดน้ำตาที่หลั่งรินรดจนเปียกหมอน ไม่ว่าจะดึงแขนของรักชาติ ออกแค่ไหน แต่ก็ไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลง เพราะรักชาติไม่ยอมให้ใครเห็นหน้าเวลาที่ร้องไห้เด็ดขาด
นั่นคือสิ่งที่ทำให้ก๋วยยิ่งตกใจ จนทำอะไรไม่ถูก พอได้ฟังเสียงสะอื้นในลำคอของรักชาติ ก็เลยรู้ว่าไม่ควรเล่นอะไรแบบนี้เลยจริง ๆ
“เฮีย....ผมกลัวจริง ๆ นะ... ทำไมเฮียต้องแกล้งผมด้วย...ถ้าเฮียรักผมจริง ๆ ผมก็ยอม... แต่เฮียทำเหมือนหยอก เหมือนแกล้ง....เห็นผมเป็นคนยังไงเหรอเฮีย....ผมทำใจมานานแล้วนะเรื่องที่เราจะมีอะไรกันจริง ๆ .....แต่เฮีย........ก็เล่นเหมือนหมาหยอกไก่ ...ได้จริง ๆ ก็ดี ไม่ได้ก็ไม่เป็นไร..แล้วเฮียจะให้ผมทำยังไงผมทำตัวไม่ถูกแล้ว....อือออ”
นั่นคงเป็นความในใจที่รักชาติไม่เคยบอก
ก๋วยได้แต่นิ่งอึ้ง ด้วยความประหลาดใจ ปนเปไปกับความดีใจ ที่เพิ่มขึ้น
ลื้อพร้อมอยู่ตลอดเวลา แต่ไม่กล้าที่จะเป็นฝ่ายเริ่มก่อน ที่จริงมันก็ไม่แปลก มันก็เรื่องปกติ แต่พูดแบบนี้ มันทำให้เฮียดีใจ ลื้อไม่รู้บ้างหรือไงรักชาติเอ้ย
ไม่มีการปลอบใจนอกจากการที่ก๋วยลุกขึ้นนั่งนิ่ง ๆ หันไปมองหน้าของคนที่ยังร้องไห้โดยใช้มือปิดหน้าเอาไว้ แล้วก็อมยิ้ม........
ลื้อมันน่ารักน่าใคร่ น่าหวง น่าห่วง น่ากอด น่ารัก น่าหงุดหงิดโมโหเป็นบางเวลา และน่าตีเป็นบางครั้ง ก็เพราะอย่างนี้ อั๊วถึงได้รักลื้อ.....แล้วนาน ๆ ที ออดอ้อนแบบนี้ จะไม่ให้รักไม่ให้หลงได้ยังไง
ตี๋หน้าโหดทิ้งกายลงนอนเคียงข้างรักชาติ ก่อนจะวางมือลงบนไหล่ของคนที่ยังไม่ยอมหยุดร้องไห้ และก้มหน้าลงไปแตะปลายจมูกที่หัวไหล่ของรักชาติเบา ๆ แต่คนที่นอนร้องไห้อยู่ก็ยังไม่ยอมหยุดร้อง
จนเมื่อฝ่ามืออุ่น ๆ ลากไล้ผ่านเข้าไปหาผิวเนื้อเนียนเรียบภายใต้ เสื้อยืดผืนบาง และบีบเคล้นไปที่จุดสีเข้มทั้งสองข้างจนผิวเนื้อส่วนนั้นแข็งตึงขึ้นมา รับรู้ความรู้สึกที่ถูกปลุกเร้าขึ้นอย่างช้า ๆ
รักชาตินิ่งเงียบไปแล้ว แต่ยังไม่ยอมยกมือที่ปิดบังใบหน้าของตัวเองออก
อาย.........
ตื่นเต้น........
อายจนไม่กล้าเปิดหน้าขึ้นมาเพื่อเห็นหน้าของคนแกล้ง
อายจนไม่กล้าเปิดหน้าขึ้นมาเพื่อเห็นว่า ตอนนี้ร่างกายกำลังถูกแตะต้อง
ทำได้แค่นอนนิ่ง ๆ เงียบ ๆ ทั้งที่เกร็งไปทั้งร่าง
เมื่อเสื้อยืดถูกดึงขึ้น เผยให้เห็นผิวเนื้อเนียนขาว ช่วงบน ที่ตอนนี้กำลังถูกปลายลิ้นร้อน ๆ สัมผัสวนเวียนหยอกเย้าและขบเม้มทิ้งร่องรอยเอาไว้ ทั่วทั้งตัว
“อือ”
น้ำเสียงทุ้มต่ำครางเครือในลำคอ เมื่อรู้สึกว่าร่างกายกำลังถูกปลุกปั่น จากคนที่ตัวเองไม่กล้าสู้หน้าด้วย
ฝ่ามือรุมร้อน ลูบไล้ไปทั่วร่างที่เกร็งแน่น และลากปลายลิ้นลงมาที่หน้าท้องแกร่ง วนเวียนอยู่อย่างนั้นก่อนจะลองวางมือลงแตะที่ต้นขาของรักชาติอย่างแผ่วเบา
เพียงเท่านั้น ก็ทำให้คนที่ไม่ยอมให้เห็นหน้าถึงกับสะดุ้งสุดตัวและ ยกมือออกจากใบหน้าของตัวเอง เพื่อดูว่าเกิดอะไรขึ้น
“เฮีย.....ทำไม....เฮีย...อ๊ะ..ไม่เอาแล้ว....อือ”
สิ่งที่เห็นสิ่งที่ทำให้ตกใจ สิ่งที่ทำให้อายจนไม่กล้าสู้หน้า คือการที่พบว่า เมื่อเงยหน้าขึ้นมองแล้วได้เห็น คนที่กำลังสัมผัสร่างกายของตัวเองในเวลานี้ อยู่ในสภาพเปลือยเปล่า เผยร่างกายทุกส่วนให้เห็นชัด และรักชาติก็รู้ตัวว่าจะเกิดอะไรขึ้น
เฮีย .........ถอดตอนไหนวะ ไม่เห็นรู้เรื่องเลย แม่ง อายโว้ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
“อะ..อึก...อือ”
ริมฝีปากที่ทาบประกบลงมา ไม่ทันให้รักชาติร้องเอะอะโวยวาย ฝ่ามือสองข้างถูกเรียวนิ้วแกร่ง สอดแทรกและเกาะกุมเอาไว้แน่น เพื่อถ่ายทอดความรู้สึกอบอุ่นไปให้ ฝ่ามือเย็นชื้น ค่อยมีความอุ่นขึ้นมาบ้าง แทบจะหายใจหายคอไม่ทัน เพราะรสสัมผัสจากปลายลิ้นที่สอดแทรกเข้ามาภายในโพรงปากและดูดดุนปลายลิ้นนุ่มชื้นของรักชาติให้สัมผัสตอบกลับ ความร้อนรุ่มที่ถูกถ่ายทอดผ่านริมฝีปากร้อน ๆ ปลายลิ้นกระหวัดรัดพัวพันไม่ยอมปล่อยให้เป็นอิสระ ทำให้รักชาติหัวหมุน ไม่รู้ว่าจะทำอะไรต่อไปได้ นอกจากรับสัมผัสของอีกฝ่ายเอาไว้ทั้งหมด
ฝ่ามือแกร่งผละออกและแตะสัมผัสเข้าที่ส่วนกึ่งกลางของร่างกายภายในกางเกงนอนที่ค่อย ๆ แข็งขืนขึ้นทำให้ลมหายใจของคนที่อยู่เบื้องล่าง ติดขัด หอบหายใจหนักขึ้นเพราะแรงอารมณ์ที่ค่อย ปะทุ ใบหน้าที่ผละออกห่าง เรียงแขนที่โอบกอดร่างที่นอนหอบหายใจหนัก ๆ อยู่เบื้องล่าง ดวงตาที่สบกันนิ่ง ความรู้สึกและความหมายที่แสดงออกบ่งบอกให้รู้ถึงความต้องการ
หัวข้อ: รักเกิดที่ร้านก๋วยเตี๋ยว โดย aoikyosuke ตอน ถอยหนึ่งก้าว (18/12/2553) (อ่าน 351718 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก