รักเกิดที่ร้านก๋วยเตี๋ยว ตอน คำว่ารักของรักชาติ
“กินโจ๊กแล้วกันนะ ให้อิ่ม ๆ ท้องหน่อย เดี๋ยวไปเรียนไม่รู้เรื่อง ท้องหิว ๆ ไม่ดี”
ก๋วยเดินลิ่ว นำหน้าคนที่เดินตาม รักชาติก้าวขาตามคนที่เดินนำ หลายครั้ง ที่คนที่เดินอยู่ด้านหน้าหันกลับมาและดึงแขนให้เดินตาม แล้วก็ต้องปล่อยมือ
อยากจะเดินข้าง ๆ กันแต่คงทำไม่ได้ เพราะทางเดินแคบแค่นี้ คนที่เข็นรถผ่านไปผ่านมา ก็ลำบาก ต้องคอยหลบหลีก ทั้งก๋วยและรักชาติก็เลยรีบเดินกันไปจนถึงร้านโจ๊กในตลาดแล้วก็สั่งโจ๊กพิเศษใส่ไข่มากินกันคนละชาม
“เรียนจบเมื่อไหร่” ตี๋หน้าโหดเอ่ยถามคนที่นั่งอยู่ตรงหน้าและกำลังมองสำรวจไปนอกร้าน เสียงที่เอ่ยถามทำให้รักชาติหันกลับมาเพื่อตอบคำถาม
“อีกสองเดือนก็จบแล้ว ได้งานที่บางปะกง พอดีเพื่อนพ่อเขาฝากงานให้ สงสัยอาจต้องย้ายไปอยู่ประจำเลย ผมก็ยังไม่รู้เหมือนกัน บางปะกง ไกลมั้ยเฮีย”
รักชาติขอความเห็นของคนที่นั่งเงียบ ๆ ตั้งใจฟังคำตอบ แล้วก็เห็นว่าคนที่ถามคำถาม ทำหน้าเศร้าเมื่อได้ฟัง
“บางปะกงเหรอ....อีกสองเดือนก็จบแล้วนี่นะ”
น้ำเสียงที่เหือดหายไปในตอนท้ายและท่าทางหมองเศร้าที่รักชาติรู้สึกได้
เวลานี้อยากจะเอื้อมมือไปกุมมือเฮียเอาไว้ แต่ทำไม่ได้ เพราะคงมีแต่คนมองแปลก ๆ เลยได้แต่นิ่งเงียบ
คิดถึงเรื่องในอนาคตแล้วก็ไม่รู้จะทำยังไงต่อไป
จะเป็นอย่างนั้นจริง ๆ หรือเปล่า ถ้าห่าง ๆ กัน บางที อาจมีอะไรเปลี่ยนแปลงไป
ถ้าถึงตอนนั้น แล้วจะให้ทำยังไง
“เฮีย ...ถ้าเฮียเจอใครแล้วถูกใจ...เฮียไม่ต้องนึกถึงผมนะ...ให้ลืมผมไปซะถ้าถึงตอนนั้นจริง ๆ”
คำพูดที่เอ่ยบอกคำพูดที่ทำให้ก๋วยต้องเงยหน้าขึ้นมองใบหน้าของรักชาติเต็ม ๆ ตา
ลื้อพูดอย่างนี้ได้ยังไง เฮียไม่เคยแม้แต่จะคิดเลยจริง ๆ ลื้อเป็นคนเดียวที่เฮียรัก แล้วจะให้เฮียทำเป็นลืมเหมือนไม่สนใจได้ยังไงกัน
“ถ้ารักชาติเจอใคร....ที่ถูกใจ..ได้ทำงานดี ๆ มีคนยกย่อง รักชาติอย่าหันกลับมา..ถึงตอนนั้นจริง ๆ เฮียขอให้ลื้อลืมเฮียไปซะ....ให้เฮียเป็นแค่พี่ชายที่เคยดูแลน้องชายคนนี้.....เท่านั้นก็พอ”
คำพูดของก๋วย คำพูดที่มาจากความรู้สึกจริง ๆ จากใจ ทำให้รักชาติต้องก้มหน้านิ่ง ๆ ไม่กล้าที่จะสบตากับอีกฝ่ายอยากจะร้องไห้ แต่จะให้มาร้องกลางร้านโจ๊กก็คงไม่ดี
สิ่งที่กลัวที่สุด คือเรื่องของอนาคต
คนเราอยู่ห่างกัน มันก็ต้องมีเหตุให้ต้องแยกจากกัน
จากที่เคยเจอ ไม่เจอบ่อย ๆ ก็เริ่มชินชา แล้วสุดท้าย ก็ห่างกันออกไปเรื่อย ๆ
ถึงรัก มันก็แค่รัก แล้วมันก็คงกลายเป็นความเคยชินที่ไม่ต้องเจอกัน สุดท้ายต่างฝ่ายต่างก็คงลืมกันไปเมื่อเจอคนอื่นที่กว่า และเหมาะสมกว่า
“ผมไม่รู้ว่าอนาคตข้างหน้าจะเป็นยังไง...แต่ว่านะเฮียก๋วย...ตอนนี้ผมมีความสุขดี...ถึงไม่ได้เจอเฮียบ่อย ๆ แต่พอมาเจอมันก็มีความสุข..........บางทีผมทำตัวไม่ดีไป......ผมก็ขอโทษด้วย...............บางทีผมก็งี่เง่าทำตัวแย่ ๆ ให้เฮียต้องหนักใจหลายครั้ง....เฮียอย่าโกรธผมนะ”
รักชาติเงยหน้าขึ้นมองคนที่นั่งอยู่ฝั่งตรงข้ามและนิ่งฟังเงียบ ๆ ทุกสิ่งทุกอย่างที่พูด เอ่ยออกมาจากใจไม่ได้เสแสร้ง
การพยักหน้าคือคำตอบของก๋วย
รอยยิ้มจาง ๆ บ่งบอกถึงความรู้สึกได้เป็นอย่างดี สิ่งที่รักชาติรับได้ในตอนนี้คือ ความรู้สึกดี ๆ และอบอุ่นหัวใจเมื่อได้อยู่ใกล้ชิดกับคนตรงหน้า ทั้งสิ่งดี ๆ ที่ทำให้ ทั้งความห่วงใยและการดูแลเอาใจใส่ ไม่เคยได้รับจากใครมากขนาดนี้มาก่อน
“เด็กโง่....ก็เฮียเป็นเฮียของลื้อ....จะให้เฮียโกรธลื้อได้ยังไง”
ก๋วยหัวเราะเสียงเบา จ้องมองใบหน้าสบสายตากับดวงตาคม ๆ ที่ทอดมองมา
ลื้อรู้มั้ยรักชาติ ลื้อ ยิ่งทำให้เฮียรักลื้อมากขึ้นทุกวัน
ตอนนี้...คงไม่มีอะไรที่ทำให้กันได้ นอกจากต้องอาศัยความเข้าใจในกันและกัน ถ้าเชื่อใจ และไว้วางใจ
ต่อให้มีอุปสรรคมากแค่ไหน ก็สามารถก้าวข้ามผ่านไปได้
ชามโจ๊กอุ่น ๆ ถูกยกมาเสริฟ พร้อมกับที่หัวใจของคนสองคน ที่รู้สึกถึงความอบอุ่นไม่ต่างกัน
“กินซะ...”
“เดี๋ยวเย็นแล้วไม่อร่อย” รักชาติต่อประโยคที่ก๋วยมักจะพูดเป็นประจำ จนเจ้าของคำพูดต้องหยุดชะงัก และหัวเราะออกมา พร้อมกับเอื้อมมือไปแตะที่เส้นผมของคนพูดเบา ๆ เป็นการหยอกล้อ
รักชาติเองก็หัวเราะเมื่อได้เห็นใบหน้าที่แสดงออกอย่างชัดเจนว่ารู้สึกเขินกับการถูกล้อเลียน
“เฮียก๋วย....รัก....ขอบคุณครับเฮีย”
เด็กโง่ของก๋วย ยกมือขึ้นไหว้ขอบคุณคนที่นิ่งอมยิ้มอย่างสวยงาม ไหว้ด้วยความเคารพ ไหว้ด้วยความรัก..... พร้อมกับส่งยิ้มให้กับคนที่ทำให้รู้สึกดี ๆ ด้วยตลอดเวลาที่ได้ใกล้ชิดกัน
“ขอบคุณที่ดูแลผม...ขอบคุณที่เอาใจใส่....ขอบคุณที่รัก....แล้วก็ขอบคุณที่ทำให้ผมรักเฮียเหมือนกัน”
TBC…
******************************
หัวข้อ: รักเกิดที่ร้านก๋วยเตี๋ยว โดย aoikyosuke ตอน ถอยหนึ่งก้าว (18/12/2553) (อ่าน 343090 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก