นานๆมาที ไม่พูดละ ต่อแบบยาวๆ เลยละกัน
แล้วก็ปิดร้านอีกนานเท่าไหร่ดี ตามสภาพเศรษฐกิจ
-----------------------------------------------------------------------------------------------------------
รักเกิดที่ร้านก๋วยเตี๋ยว ตอน กลัวแล้วจริง ๆ นะ
“รักชาติ ตื่น ตื่นเดี๋ยวนี้รักชาติ ลื้ออยากจะไปเรียนดี ๆ หรือลุกขึ้นทั้งน้ำตา สายแล้ว ตื่นสิวะ รักชาติ ไอ้เด็กนี่”
กลายเป็นคนปลุกต้องโมโหซะเอง เมื่อยิ่งปลุกรักชาติยิ่งกลิ้งไปกลิ้งมาไม่ยอมลุก แถมซ้ำยังเอาหมอนอุดหูอีก
เลยกลายเป็นก๋วยเองที่ต้องทำเสียงดังใส่ แต่ก็ไม่มีอะไรดีขึ้น สุดท้าย เลยต้องนั่งลงข้าง ๆ คนที่นอนกลิ้งไปมา แล้วรั้งศีรษะมนให้มาวางอยู่บนหน้าขา ก่อนจะแตะเบา ๆ ที่หน้าผาก และนวดขมับให้อย่างช้า ๆ
“อือ เฮียทำอะไรอ่ะ...เพลินดี” เสียงบ่นงึมงำทั้งที่ยังไม่ลืมตา ทำให้ก๋วย ก้มหน้าลงไปใกล้ ๆ งับไปที่ปลายจมูกของคนที่ไม่ยอมตื่นทันทีทันใด
“โอ้ยยยยยยยยย เฮีย เจ็บ เล่นอะไรวะ โธ่เว้ย” แค่เพียงนิดเดียวรักชาติดีดตัวสุดแรง ลุกขึ้นนั่ง และเกาหัวแกรก ๆ ด้วยความมึนงง ยังไม่ยอมตื่นเต็มตา และเพียงไม่นาน ก็เตรียมที่จะทิ้งกายลงนอนอีกรอบ
แต่ ก็ถูกดันเอาไว้ ไม่ให้นอน
“ตื่น”
เสียงเอ็ด ทำให้รักชาติ ต้องหรี่ตาขึ้นมอง และทำหน้างอหงิก ก่อนจะบ่นเสียงเบาแทบไม่เป็นภาษา
“ง่วงอ่ะ ผมง่วง เฮีย ผมง่วง โธ่โว้ย”
เพราะว่าบ่น เพราะทำหน้างอ เพราะทำเหมือนหงุดหงิด งี่เง่างอแง แทนที่ก๋วยจะโกรธ กลับเห็นเป็นเรื่องน่าขำ
เออ ........เฮียไม่เคยเห็นลื้อในสภาพนี้มาก่อนเลยนะ ดูยุ่งเหยิง ไม่เหมือนรักชาติในสภาพปกติ
ทำแบบนี้เป็นด้วย .... สมกับเป็นลื้อดีจริง ๆ เลยรักชาติเอ้ย
“นอนจริงใช่มั้ย อ่ะ ถ้านอนจริงก็มาเลย”
ตี๋หน้าโหด รั้งร่างของคนที่ยังงัวเงียไม่ยอมเลิก ให้เอนหลังลงแนบชิดกับแผ่นอก แล้วก็กอดเอาไว้ ก้มลงแตะปลายจมูกที่แก้มขาว ๆ เบา ๆ แล้วก็หัวเราะชอบใจ เมื่อคนในอ้อมแขน ปัดออก และยังทำเสียงฮึ่ม ๆ ในลำคอ
เหมือนไม่พอใจ แต่ก๋วยก็ไม่มีทีท่าจะหยุดแกล้ง เปลี่ยนเป็นซุกซบใบหน้าลงที่ซอกคอของคนในอ้อมแขน และเพียงเท่านั้นรักชาติก็ปรือตาตื่นขึ้นทันที ด้วยความตกใจ
“เฮ้ย เฮียทำไรวะ หนวดเฮียทิ่มคอผมอ่ะ คิดไม่ซื่อเหรอเฮีย”
ฝ่ามือแตะที่ซอกคอของตัวเอง และปิดปากหาวนอน ถึงจะตื่น ๆ ไปบ้าง แต่ก็ไม่ถึงขนาดหวาดระแวงสุดขีด
แต่ตกใจมากกว่า ก็เฮียเล่นรุกแบบไม่ตั้งตัว เป็นใครจะตั้งรับทัน โห่ ผมก็ตกใจเป็นนะคร้าบบบบบบบ
“คิดไม่ซื่อกับลื้อมานานแล้ว ไม่รู้เหรอ นึกว่ารู้ซะอีก”
เสียงพูด พร้อมกับที่ใบหน้าที่แกล้งทำเป็นเคร่งขรึม ทั้งที่พยายามกลั้นรอยยิ้มเอาไว้
ทำให้รักชาติต้องจ้องมองตาขวาง ขบริมฝีปากตัวเองเอาไว้ และทำหน้าให้นิ่งสนิท เหมือนที่คนตรงหน้าทำ
ทั้งที่ตอนนี้ กำลังจะหลุดเสียงหัวเราะออกมาอยู่แล้ว
เฮีย แม่ง.....จีบแต่เช้า
เขินเป็นนะเว้ย ทำเป็นด้วยเหรอ พูดอะไรแบบนี้เป็นด้วย เห็นทุกทีชอบเก็ก
แล้วก็ชอบทำเสียงเข้มเวลาเอ็ด
วันนี้พูดหวาน ๆ เป็นด้วย.....โห่เฮีย
ผมเขินนะเว้ย
“หรือว่าลื้อคิดไม่ซื่อกับเฮีย”
อ้าว แล้วมาถามกลับแบบนี้จะให้ผมตอบยังไงครับเฮีย ให้ยอมรับเลยดีมั้ย
ใช่ครับเฮีย ผมแอบปิ๊งเฮียแบบไม่รู้ตัว เอางี้เลยมั้ย เฮีย โธ่เว้ย ถึงจะหน้าด้าน ปากดี
แต่ก็มีบางที ที่ไม่กล้าเหมือนกันนะคร้าบบบบบบบบบบ
“อะไร ผมไปคิดอะไรไม่ซื่อกับเฮียตอนไหน...โห่ ผมอ่ะเหรอไม่ซื่อ..ผมปากกับใจตรงกันตลอดแหละไม่มีลับลมคมใน”
รักชาติปากกล้า พูดจาเรื่อยเปื่อย ทั้งที่ไม่ยอมสบตากับคนที่นั่งจ้องมองมา เหมือนอยากได้คำตอบเต็มที
เออดีนะเฮีย จ้องผมเข้าไปอีกสิเฮีย เอาให้ทะลุไปเลย จ้องเข้าปายยยยย จ้องเข้าไป ผมมันเขินไปแล้วนี่ จะไปทำอะไรได้ ถ้าไม่เขิน มีฮาแน่เฮียเอ้ย จะตอบกลับให้ใจละลายเลย เดี๋ยวจะหาว่าผมไม่แน่จริง
“อ่อ .... เฮียก็ว่างั้น.....ลื้อไม่ได้คิดไม่ซื่อกับเฮีย แต่เฮียคิดไม่ซื่อกับลื้อคนเดียว เฮียจะได้รู้ไว้ว่ารักชาติคิดกับเฮียแบบนี้”
ตี๋หน้าโหด ซึมกระทือลงไปถนัดตา
อั๊วคิดมากไปไกลสุดกู่เลยหรือไง นอนกอดลื้อ จูบลื้อ ใกล้ชิดกับลื้อ แต่กลายเป็นว่า อั๊วคิดไปคนเดียวใช่มั้ย
งั้นลื้อก็พูดให้เคลียร์ ๆ เลยดีกว่ารักชาติ อั๊วจะได้รับรู้เอาไว้ ไม่หวังลม ๆ แล้ง ๆ อีก
เพราะท่าทางที่นิ่งเงียบไปถนัดตา ทำให้รักชาติหน้าเสีย พูดผิดอีกแล้ว ปากเสียไม่เข้าเรื่อง ทำไมเฮียซึมงั้นอ่ะ
เวรแล้วไง ไหงมันกลายเป็นแบบนี้ไปได้วะเนี่ย เฮียครับเฮีย ไปซะไกลเลย เดี๋ยวก่อนเด่ะ ผมเปล่าพูดไม่ดีนะเฮีย
“ก็เฮียอ่ะ เฮียอ่ะ เฮียอ๊า...อย่าเร่งรัดเด่ะ .....ผมอายนะโว้ย....อะไรเล่า ไม่ซ่งไม่ซื่อของเฮียอ่ะ ....เวลาพูดอย่าบีบมือผมสิ....ผมเจ็บนะ แล้วเฮียเลิกจ้องผมได้แล้ว....โอเค โอเค ตอนนี้ผมหลงรักเฮียแล้ว.....เฮียไปห่าง ๆ ผมเลยโว้ย”
รักชาติดึงหมอนขึ้นและกดไปที่ใบหน้าของคนที่ทำหน้าซึมเศร้า
ก่อนจะลุกพรวดพราดขึ้นและกระโดดลงจากเตียงด้วยความเร็ว
วิ่งเสียงดังโครม เข้าห้องน้ำ และปิดประตูเสียงดังลั่น ก่อนจะทิ้งกายลงนั่ง และยกมือขึ้นปิดหู หลับตาแน่น
เมื่อคิดได้ว่า คงมีเอฟเฟค หรืออาฟเตอร์ช็อคตามมา แต่กลับเงียบสนิท
ไม่มีแม้แต่เสียงเรียก หรือเสียงกอกแกกอะไรเลยสักนิด
อะไรวะ ทำไมเงียบงี้อ่ะ เฮียแกตกใจ ช็อคตายไปแล้วเหรอวะ.....
เอาจริงดิ ทำไมเงียบอ่ะ ผิดปกตินะเนี่ย หรือว่าเฮียแกจะรับไม่ได้ กระโดดหนีทางหน้าต่างแล้ว
หรือว่า หรือว่า อ้าวตายห่าแล้ว.........เฮีย
เฮ้ยทำไมมันเงียบงี้อ่ะ
รักชาติรีบเปิดประตูห้องน้ำ และยืนจังก้า หน้าตาตื่น ในขณะที่คนที่นั่งอยู่บนเตียง จ้องมองคนที่ยืนทำหน้าตื่นตกใจ ตาไม่กระพริบ ดวงตาเรียวรี ระยิบระยับ ใบหน้าที่พยายามทำทีเป็นเครียดขรึม ฉีกยิ้มกว้าง
แม้แต่รักชาติก็ยังต้องยืนมองนิ่ง ๆ ด้วยความประหลาดใจ
หน้าของคนดีใจ มองยังไงก็ใบหน้าของคนที่กำลังดีใจ เฮียแกยิ้มแบบนี้ทีไร พูดอะไรไม่ออกทุกที
“มานี่เดี๋ยวนี้เลยรักชาติ..........อย่าให้อั๊วต้องลุกขึ้นไปลากตัว....เข้าใจมั้ย”
น้ำเสียงเข้ม ๆ ไม่เข้ากับใบหน้า ทำให้รักชาติส่ายหน้า แต่ไม่กล้าเดินกลับเข้าไปในห้องน้ำ
“ลื้อจะเอายังไง.....เข้ามาหาเฮียดี ๆ ให้เฮียกอดแบบดี ๆ หรือว่าจะให้เฮียเดินเข้าไปกระโจนกอดลื้อแบบแรง ๆ “
ถ้าเป็นปกติรักชาติคงโวยวาย และไม่เชื่อที่ก๋วยพูด
แต่ตอนนี้ ใบหน้าของรักชาติก้มมองพื้น และรู้ว่าเลือดกำลังสูบฉีดบนใบหน้า
หน้าแดง ร้อน ไปทั้งตัว ร้อนไปทั้งหน้า....ขาไม่ยอมก้าวตามที่ต้องการ หัวสมองมึนงง ฟังแทบไม่รู้เรื่องว่าอีกฝ่ายกำลังพูดอะไร
“อย่าให้เฮียต้องออกแรงเดินนะรักชาติ......เดี๋ยวจะเจ็บตัว......” เป็นการขู่ที่ทำให้รักชาติ รู้สึกว่าตัวเองไม่กล้าหือ
ทั้งที่พูดด้วยน้ำเสียงเคร่งขรึม แต่ใบหน้ากลับยิ้มกว้าง ขัดกันกับคำพูดสิ้นดี
“ถ้าลื้อยังไม่เข้ามาหา อั๊วจะกอดลื้อ จะจูบลื้อ จะกอดให้แน่น ชนิดที่ไม่ให้ตั้งตัว แต่ถ้าเดินเข้ามาหาแบบดี ๆ เฮียจะให้ลื้อเลือกว่าจะให้เฮียกอด หรือให้เฮียจูบ เลือก......ก่อนที่เฮียจะเลือกให้นะรักชาติ”
คนที่ยืนขบริมฝีปาก และก้มหน้านิ่ง ๆ กำมือแน่น ตัดสินใจก้าวเท้าลิ่ว ๆ เดินเข้าไปหาคนที่นั่งยิ้มอยู่บนเตียง
หยุดยืนอยู่ตรงหน้าของคนที่ยังไม่ยอมหุบยิ้ม และย่อตัวลง เมื่ออีกฝ่ายยื่นแขนขึ้น ให้ลงไปกอด
เพียงแค่สัมผัสอบอุ่นบางเบา ที่สองร่างได้แนบชิด รักชาติกลับร้องโวยวาย
“ผมเกลียดเฮียแล้ว บังคับผมทำไมวะ ผมเกลียดเฮีย ขืนพูดไม่ดีกับผมอีก ขืนทำเสียงเข้มใส่ แล้วก็ดุผมอีกนะ
ผมจะไม่รักเฮียแล้ว”
รักชาติโวยวาย แต่ตี๋หน้าโหดกลับหัวเราะลั่น ด้วยความดีใจ กอดรัดร่างในอ้อมแขนแนบแน่น ไม่อยากจะปล่อยไปสักวินาทีเดียว
“เฮียเคยเอ็ดลื้อจริง ๆ หรือไง.....งี่เง่าจริง ๆ เดี๋ยวก็กอดให้กระดูกแตกตายเลย
เด็กโง่อย่างลื้อมันต้องถูกสั่งสอนให้เข็ด”
ฝ่ามืออุ่น ๆ ลูบไล้สัมผัสหยอกล้อที่เส้นผมของร่างในอ้อมแขน ที่ยังไม่หยุดคำพูดบ้า ๆ บอ ๆ
“ไม่ต้องเลย เฮียชอบดุผม เอ็ดผมด้วย ชอบว่าผมสารพัดเลย ไม่ต้องมาทำเป็นพูดดี โห่ ผมรู้ทันหรอก”
เสียงที่โวยวายดังลั่น เงียบเสียงลง เมื่อถูกเชยคางขึ้น พร้อมกับที่ริมฝีปากร้อน ๆ ทาบทับลงมาอย่างรวดเร็ว เท่านั้นรักชาติที่ทำท่าจะผละหนี ร้องเสียงดังโวยวาย ต้องดิ้นรนอย่างแรง แต่ไม่สามารถ หนีได้ เพราะถูกกดต้นคอเอาไว้ ให้รับสัมผัสร้อนแรงแผ่วหวานของอีกฝ่าย
“อึก อือ อื้อ อื้อ”
เสียงดังอึกอักในลำคอของรักชาติ ในขณะที่สมองไม่ยอมหยุดคิด
อ้าวเฮ้ย ตายห่าแล้วไอ้รักเอ้ย เฮียแกเอาจริงเหรอเนี่ย เฮียจะเอากูจริง ๆ เหรอ ยังไม่ได้เตรียมใจเลย
เฮียอย่านะโว้ยยยยยยยยยย ปล่อยผม กลางวันแสก ๆ อย่าทำอะไรผมเลย ผมกลัวแย้ว เฮียจ๋า
TBC….
หัวข้อ: รักเกิดที่ร้านก๋วยเตี๋ยว โดย aoikyosuke ตอน ถอยหนึ่งก้าว (18/12/2553) (อ่าน 379952 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก