เรื่องหลักมันยังค้างคาอยู่ใช่ไหม ดังนั้นเราจึงแทรกตอนพิเศษ 
อ่านกันนะ
พิเศษหมายเลข 2 วันเกิดของข้าวพองในปีนี้ไม่มีอะไรพิเศษ พ่อกับพี่เพียงก็แค่โทรมาล่วงหน้า 1 วันว่าอยากได้อะไร จากนั้นตอนเย็นของวันเกิดก็มีกล่องของขวัญมาวางไว้ที่โต๊ะกินข้าว การ์ดใบใหญ่อวยพรวันเกิดให้มีสุขภาพแข็งแรง ทุกถ้อยคำที่เหมือนกับปีก่อน รวมถึงประโยคที่ว่า วันอาทิตย์ค่อยกินข้าวพร้อมกัน เพราะวันนี้ทั้งคู่ต่างก็ติดงานเลี้ยงตอนค่ำ
ลูกค้าต้องมาก่อน...
น้อยใจไหม
ไม่หรอก เพราะมันเหมือนปีก่อน ปีที่แล้ว และปีก่อนหน้านั้น
เหงาไหม
ไม่หรอก เพราะมันก็เหมือนเดิมอยู่ทุกปี
อยากให้เขาออกจากงานเลี้ยงมาเป่าเค้กวันเกิดด้วยกันหรือเปล่า
ไม่หรอก ข้าวพองไม่ใช่เด็กๆ แล้วนะ
..
แต่ถ้ามันจะมีเซอร์ไพรซ์สักครั้ง มันก็คงจะดีใช่ไหม
เกียมองเห็นทุกความคิดของข้าวพองผ่านดวงตากลมคู่นั้น
เป็นความชัดเจนมากกว่ามือที่จับกล่องของขวัญ 2 ใบแล้ววาง จับขึ้นมาใหม่แล้วก็วาง ทำอย่างนี้อยู่หลายครั้ง จากนั้นก็หันไปสนใจของว่างที่อุบลเตรียมไว้ให้
ทุกคนในบ้านก็ช่างเอาใจ นอกจากจะเตรียมขนมไว้สารพัด ยังแอบมาขอว่าวันนี้เกียงดสอนสักวันได้ไหม
ไม่มีปัญหาอยู่แล้ว
ที่มีปัญหาก็คือ ดวงตากลมๆ คู่นั้นที่ยังบ่งบอกว่า ไม่มีใครแทนที่ใครได้
“กินมื้อค่ำเสร็จ ไปนั่งรถเที่ยวกัน” เกียชวน
ข้าวพองทำท่าเหมือนไม่อยากไป แล้วก็พยักหน้า
“ไปไหนล่ะ”
เกียไม่ใช่แอนดรูว์ รู้ที่เที่ยวกลางคืนไม่มากนัก และคำว่าไม่รู้มันคงออกมาทางสีหน้า จนข้าวพองยิ้มได้
“อ่อนกว่านี้ไม่มีอีกแล้ว เดี๋ยวพาไปเอง”
ข้าวพองพูดห้วนๆ แล้วหยิบขนมใส่ปาก เหลือบตามองว่าเกียจะดุที่หยิบขนมใส่ปากโดยที่ยังไม่ได้ล้างมือหรือเปล่า พอเกียไม่ได้ทำอะไรนอกจากยืนมองยิ้มๆ เจ้าตัวก็หมดสนุก
“เดี๋ยวมากินนะ”
ข้าวพองหยิบกล่องของขวัญทั้ง 2 กล่องเอาไปโยนไว้บนโต๊ะทำงานในห้องนอน
“ไม่แกะดูหรือครับ” เกียที่เดินตามมาด้วยถามก่อนที่เจ้าของจะไปอาบน้ำ
เจ้าของวันเกิดส่ายหน้า “มันเหมือนกับปีก่อนๆ น่ะแหละ ของพ่อเป็นตุ๊กตา” มือขาวๆ ชี้ไปที่ตุ๊กตาหมีที่วางเรียงอยู่บนชั้นวางหนังสือ “ส่วนของพี่เพียงเป็นนาฬิกา” ถัดจากตุ๊กตา คือกล่องใส่นาฬิกาวางเรียง
เกียรู้ว่าข้าวพองชอบหนังสือการ์ตูน และชอบเขียนการ์ตูนมากกว่าตุ๊กตา หรือนาฬิกา
เมื่อละสายตาจากของที่วางเรียง เกียก็พบว่าข้าวพองกำลังจับตามองท่าทีของเกียอยู่
“ถ้าเป็นเกีย เกียจะซื้ออะไรให้พอง”
“พี่จะพาไปร้านหนังสือการ์ตูน ให้เลือกเอง เพราะพี่ไม่รู้ว่าข้าวพองมีเล่มไหนแล้ว”
หนุ่มตัวเล็กคลี่ยิ้มกว้าง แล้วหัวเราะเบาๆ “เมื่อปีก่อนธีระ ทำแบบนั้น เขาจอดรถที่ศูนย์หนังสือ แล้วก็บอกว่าให้พองเลือกเอง”
ยิ้มเศร้าของข้าวพองไม่จางหายไป และเกียก็รู้ว่าสำหรับข้าวพองแล้ว ธีระเป็นมากกว่าคนขับรถ
“ธีระ อุบล แล้วก็ยอดยิ่งถึงกับรวบรวมเงินมาซื้อหนังสือให้พอง เขารู้ว่าพองชอบ แต่พ่อกับพี่เพียงกลับไม่รู้ว่าพองชอบอะไร”
เกียต้องทำหน้าที่
“พี่คิดว่าเขารู้ว่าข้าวพองชอบอะไร แต่ตุ๊กตาคือการบอกว่า พ่อเห็นข้าวพองเป็นเด็กอยู่เสมอ แล้วหมีเท็ดดี้ก็ไม่ใช่ของถูกๆ เลยนะครับ ส่วนนาฬิกา มันคือสัญลักษณ์ที่คุณเพียงกำลังบอกกับข้าวพองว่า ข้าวพองเป็นผู้ชาย”
ข้าวพองยกยิ้มมุมปาก ไม่ค่อยเชื่อที่เกียพูดสักเท่าไหร่ แต่ไม่อยากต่อคำด้วย
“พองอาบน้ำก่อนนะ แล้วจะลงไปกินขนมด้วยกัน”
เกียมองกล่องของขวัญที่วางอยู่บนโต๊ะ นึกอยากบอกว่า กล่องของขวัญอันสุดท้ายที่ได้ก็คือตอน 7 ขวบแล้วก็ไม่เคยได้อีกเลย เพราะพ่อกับแม่จะให้เงินไปซื้อกินขนมกับเพื่อน
แต่ก็นั่นแหละ บรรยากาศในครอบครัวที่มันตรงข้ามกัน ทำให้เกียไม่รู้ว่าควรจะพูดอะไร
แต่รู้ว่าควรทำอะไร
ดังนั้นเกียถึงได้ลงมารออยู่ห้องอาหารข้างล่าง ชวนทุกคนในบ้านมารอกินของว่างพร้อมกัน
ข้าวพองพอเห็นทุกคนอยู่พร้อมหน้า ก็พูดทันที
“อยากกินขนมกันละสิท่า”
ยอด ยามผู้พี่ถูมือขณะที่พูด “พี่อุบลเตรียมขนมตั้งแต่คุณออกไปเรียน ท่าทางน่าอร่อย”
ข้าวพองพยักหน้า “กินสิ”
อุบลเข้ามาตักขนมใส่จานใบเล็ก “คุณทานก่อนสิคะ”
ข้าวพองรับจานแล้วนั่งลงกินไปได้คำหนึ่ง ก็หันมาถามอีกคนที่ได้แต่ยืนยิ้ม
“ไม่กินเหรอ”
อุบลต้องตักใส่จานให้ แต่แทนที่จะวางตรงข้ามกลับวางข้างๆ ข้าวพอง ทั้งเลื่อนเก้าอี้ให้นั่ง ส่วนคนอื่นๆ ตักใส่จานแล้วไปยืนกิน ชวนคุยเรื่องนั้นเรื่องนี้ไปเรื่อย
ตั้งแต่สภาพอากาศ ต้นไม้ในบ้าน ไปจนถึงการจราจร
ไม่มีเรื่องของครอบครัว ไม่มีเรื่องของเพื่อนที่โรงเรียน
จนกระทั่งมื้อนี้ผ่านไป ยิ่งถึงได้แอบส่งห่อของขวัญที่เป็นแผ่นซีดีการ์ตูนให้
“สุขสันต์วันเกิดครับ”
…นี่ก็อีกคนที่ยังเห็นเราเป็นเด็กสินะ..
ข้าวพองบอกขอบใจแล้วชวนกันไปดูการ์ตูนด้วยกันอีกห้อง
กินไปดูการ์ตูนกันไป
เป็นช่วงเวลาที่เกียนึกโกรธอัครากับมโหธรที่ควรจะอยู่ตรงนี้ ไม่ใช่คนรับใช้ในบ้าน
วันเวลาที่พวกเขาปล่อยให้มันผ่านไป เพราะคิดว่าข้าวพองไม่ใช่เด็กๆ แล้ว
แต่มันเป็นสิ่งที่พวกเขาไม่เคยทำตลอดอายุของข้าวพอง
คนๆ เดียวที่ข้าวพองฉลองวันเกิดด้วยในทุกๆ ปีคือพวงเพชร ผู้เป็นแม่ คนที่สอนข้าวพองว่า ข้าวพองไม่มีเพื่อนก็ไม่เป็นไร ข้าวพองมีแม่เป็นเพื่อนอยู่แล้ว
ในวันที่ข้าวพองไม่มีแม่ โลกของข้าวพองถึงได้ไม่เหลือใคร และไม่รู้ว่าจะทำความรู้จักกับคนอื่นอย่างไร
การ์ตูนจบ ข้าวพองก็สะกิดถาม
“ไปนั่งรถเล่นเลยได้ปะ”
“อ้าว แล้วมื้อเย็นละคะ” อุบลท้วง
หนุ่มเจ้าของวันเกิดหรี่ตา แล้วบอก “ให้เวลา 10 นาที จัดมาเลย กินเสร็จจะไปเที่ยวกับเกีย”
อุบลรีบลุกไปทันที ส่วนข้าวพองก็ลุกออกไปเดินเล่นหน้าบ้าน หันมาเกียเดินตามมาเงียบๆ เหมือนเคย
“เกียเกิดวันที่เท่าไหร่”
“ให้ทาย 5 ครั้ง”
ข้าวพองทำหรี่ตา “ 15 “
“ผิดครับ”
“มันมากกว่าหรือน้อยกว่าล่ะ”
เกียตอบยิ้มๆ “นั่นคือเป็นครั้งที่ 2 นะครับ”
ข้าวพองเงื้อหมัดทำท่าอยากเหวี่ยงแบบขำๆ
“ต้องมีสักครั้งละวะ!”
เกียยิ้มกว้าง เมื่อเห็นดวงตากลมๆ คู่นั้นไม่ได้หมองมัวอย่างที่เป็นมานานกว่า 1 ชั่วโมง
“ครั้งที่ 2 ก็ได้ บอกมา”
เกียดึงจมูกรั้นเบาๆ “ 15 น้อยกว่าวันเกิดที่แท้จริง”
“อ้อ..” ข้าวพองนึกขึ้นได้ “ทายถูกได้อะไร”
“นั่นเป็นข้อที่ 3 หรือเปล่า”
“ไรวะ!” ข้าวพองโวยวายอีกครั้ง ออกท่าทางเหวี่ยงหมัดชกลมอยู่คนเดียว “ไม่นับสิ”
“ก็มันมีคำว่าอะไร มันก็ต้องเป็นคำถาม”
“งั้นไม่นับ” ข้าวพองทำตาขวาง ทั้งที่กำลังยิ้มสนุก “คำถามข้อที่ 2”
“ 3 ต่างหาก” คนตัวโตท้วง
“เออ 3 ก็ได้” หนุ่มตัวเล็กยกนิ้วมือขึ้นมานับ “ 15 ถึง 30 สินะ”
“คำถามหรือเปล่า”
“ไม่ใช่!” ข้าวพองชี้หน้า “กวนนะ กวน อย่ามาทำให้ลืมสิ ข้อที่ 2”
“ 3 ครับ” เกียท้วงอีกรอบ
“เออ!” กระแทกเสียงตอบโต้ ที่ความพยายามมั่วไปเรื่อยไม่เคยเป็นผลกับอีกคน “ 25 “
“ 25 มากไปครับ”
ข้าวพองหรี่ตาคิดแล้วยิ้มกว้าง “คำถามที่ 4 มากไปเท่าไหร่”
ถ้าถามคำถามนี้ตั้งแต่ข้อ 2 ก็รู้ไปนานแล้ว แต่เกียกลับเป็นฝ่ายโยกโย้ไม่ตอบคำถาม
“เกีย ตอบดิๆๆๆๆ” ข้าวพองเขย่าแขนใหญ่ แต่เกียแกล้งรูดซิบปาก
“ฮึ่ย” แพ้แล้วขี้โกงนี่หว่า
“พี่กำลังคิดว่าจะให้อะไรเป็นรางวัลต่างหาก” เกียถ่วงเวลาคิดหาของขวัญเพิ่มเติม แล้วชวนข้าวพองเข้าไปกินอาหารเย็นด้วยกัน
กินมื้อเย็นด้วยกันเสร็จ ข้างนอกก็มืดแล้ว แต่เป็นเวลาที่ข้าวพองตาใส จนอีกคนต้องส่ายหน้า
“จะเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อน หรือจะไปเลย”
เรื่องออกไปข้างนอกกับคนนี้
อะ..ไม่ใช่สิ
การออกไปข้างนอกในเวลานี้ ข้าวพองไม่เคยเกี่ยงอยู่แล้ว
“กุญแจ กระเป๋าตังค์ หยิบมาเลย พองไม่เอาอะไรไปเลยนะ” ข้าวพองวิ่งนำออกไปทันที
แล้วก็เหมือนเคยที่อุบลร้องท้วง “เพิ่งทานอิ่มอย่าวิ่งค่ะ”
“อุบล พอง 18 แล้วนะไม่ได้ 3 ขวบ”
อุบลหันมาฟ้องเกีย “แบบนั้นให้อย่างไรก็ไม่เกิน 10 ขวบ”
“อุบล!” ข้าวพองหันมา “พองได้ยินนะ”
อุบลแกล้งทำมือปิดปากล้อเลียน ข้าวพองก็ชี้หน้าขำๆ แล้วรีบไปที่รถมอเตอร์ไซค์คันใหญ่ รอให้เกียช่วยใส่หมวกกันน็อคให้
“มีที่ที่อยากไปเป็นพิเศษหรือเปล่า” เกียถามก่อนสตาร์ทเครื่องยนต์
ข้าวพองยิ้มกริ่ม “ตอบคำถามข้อที่ 4 มาก่อน”
เกียไม่ตอบคำถาม สตาร์ทเครื่องยนต์แล้วขับออกจากบ้าน
แรกข้าวพองก็ไม่อยากกอดเอว เพราะมันดูแหววไป แต่ทันทีที่รถเคลื่อนที่ แขนผอมๆ ก็รัดเอวหนาทันที
“จะอวดรถแรงอะดิ” บ่นให้ได้ยินกันชัดๆ
ข้าวพองคิดเข้าข้างตัวเองว่าเกียกำลังยิ้ม
ตอนที่อยู่แถวๆ ปากซอยบ้านการจราจรยังติดขัด แต่พอผ่านไปเรื่อยๆ การจราจรก็เบาบางลง แล้วจอดที่หน้าร้านสะดวกซื้อ
“อยากได้เบียร์ไหมครับ”
ข้าวพองทำหน้าตาไม่อยากเชื่อคำพูดของเกียแล้วก็นึกขึ้นได้
....18 แล้วนี่หว่า ถูกต้องตามกฎหมายที่จะกิน....แล้วไอ้ที่กินๆ ไปก่อนหน้านี้ถือเสียว่ามันลงท่อไปแล้วก็แล้วกัน...
แต่เกียก็ซื้อเบียร์มาแค่ 2 ขวด ส่งให้ข้าวพองถือไว้
จอดรถอีกครั้งที่หน้าบ้านไม้ความสูง 2 ชั้น ร่มไม้ครึ้ม มีรถยนต์จอดอยู่ด้านนอก 1 คัน รั้วความสูงไม่ถึงเข่า พื้นกรวดมีรถจักรยานจอดอยู่ เกียจอดรถจักรยานยนต์คันใหญ่ไว้ข้างๆ
แผ่นหินขนาดใหญ่ วางเรียงนำเข้าสู่ห้องกระจกที่ชั้นล่าง
แกลเลอรีขนาดเล็ก ทั้งภาพเขียน และงานปั้นจัดวางอยู่ภายใน
ข้าวพองหยุดชะงัก มองขวดเบียร์ที่ยังไม่ได้เปิด เกียก็บอก
“ไปทักทายเจ้าของก่อน”
เจ้าของเป็นสตรีชาวอังกฤษรูปร่างผอม ผมสีขาวตัดสั้นติดคอ ชื่อมากาเร็ต
ข้าวพองยกมือจับผมของตัวเองที่มันยาวถึงไหล่ และกลายเป็นเก้อกว่าเดิมเมื่อมากาเร็ตชมว่าผมสวย แล้วก้มลงหอมแก้ม จากนั้นก็ชี้บอกให้ทั้ง 2 คนพักผ่อนตามสบาย
ข้าวพองกระตุกข้อมือถามเกียเบาๆ
“พักผ่อนเหรอ เขาไม่ขายของเหรอ”
“รายได้หลักเขาอยู่ทางโน้น” เกียชี้ไปที่ร้านเหล้าที่ตั้งอยู่ฝั่งตรงข้าม “ของสามีเขา แต่ร้านนี้เป็นของเขาเน้นให้คนมานั่งอ่านหนังสือมากกว่า”
ข้าวพองตาโต “หนังสือหรือ”
เกียชี้ไปที่ตู้หนังสือมุมในของร้าน
ข้าวพองเดินไปยืนมองหนังสือแล้วหันมาหาเกีย
“เขาขายหรือให้ยืมอ่าน”
“ถ้าอยากซื้อก็ถือหยิบออกมา แล้วไปถามราคา แต่ถ้าอยากอ่านก็อ่าน เสร็จแล้วเอามาเก็บที่”
ข้าวพองหันไปมองเจ้าของร้านแล้ว หันกลับมามองหนังสือในตู้
มีการ์ตูนเล่มบางภาษาอังกฤษวางเรียงอยู่หลายเล่ม
...ก็ชอบนะการ์ตูนน่ะ...
...แบบนี้ก็ชอบ...
...อยากหยิบออกมาให้หมดตู้ แล้วเอาไปถามเจ้าของว่า ขอซื้อทั้งหมดเลยได้ไหม...
แต่พอหันไปมองเจ้าของที่ตอนนี้กำลังหันไปให้ความสนใจการเขียนภาพอยู่อีกด้านหนึ่งของร้าน หันมามองหนังสือข้าวพองก็รู้ดีว่าเจ้าของรักหนังสือเหล่านี้มาก
“ไม่เอาดีกว่า”
เกียทำเสียงสูงในลำคอ “ทำไมละครับ นี่หนังสือหายากนะ”
ข้าวพองส่ายหน้า แล้วเดินนำออกมาจากร้าน
“กินได้หรือยัง”
เกียพาขึ้นรถแล้วขับออกมาที่สวนสาธารณะเล็กๆ ที่อยู่ห่างออกมาไม่ถึง 10 เมตร
น้ำพุขนาดใหญ่อยู่กลางสวน เก้าอี้ไม้จัดวางเป็นระยะ ท่ามกลางพุ่มไม้ดอกที่ส่งกลิ่นหอมอ่อนๆ
เกียส่งเงินให้คนดูแล และหยอดธนบัตรใส่กล่อง
คนดูแลส่งยิ้มขอบคุณ แล้วหันไปให้ความสนใจกับการดูละครจากโทรศัพท์เครื่องเล็กต่อ
ในสวนมีคู่รักนั่งคุยกันอยู่เพียงคู่เดียว เกียเดินผ่านเข้าไปด้านในแล้วเปิดขวดเบียร์ส่งให้
เก้าอี้ไม้ตัวยาว ท่าทางนั่งสบาย
“สวนของหมู่บ้านหรือ”
“ใช่” เกียจิบเบียร์ “เดิมเป็นร้านค้าแล้วมีไฟไหม้ เจ้าของเขาเลยทำเป็นสวนเสียเลย”
“แถวนี้ท่าทางจะมีแต่ศิลปิน” ข้าวพองบ่น
“ก็อย่างนี้แหละ” เกียใช้ขวดเบียร์ชี้ไปรอบๆ “ทำงานหนักเพื่อเก็บเงิน แล้วก็ทำในสิ่งที่อยากทำเป็นการพักผ่อนในช่วงสุดท้าย”
“ถ้าเอาสวนนี้ไปตั้งแถวสะพานพุทธนะ....”
เกียส่ายหน้า เพราะนึกออกเลยว่า บรรยากาศเบาๆ ผ่อนคลายแบบนี้จะไม่มีวันเกิดขึ้น
ข้าวพองหัวเราะท่าทางของเกีย “พองทำเสียมู้ดเลยดิ”
“มาก...” เกียบอก
พอยกเบียร์ขึ้นจิบอีกที ข้าวพองก็ทัก
“ปกติไม่เห็นดื่ม พอแบบนี้ เดี๋ยวยกๆ หมดแล้วจะออกไปซื้อมาใหม่หรือไง”
“หมดก็กลับบ้าน”
“อ้าว” ข้าวพองทำปากยื่น “พามาแค่เนี้ยะอะ”
“ก็พามาดูการ์ตูนว่าอยากได้เล่มไหน”
ข้าวพองเข้าใจ “คนที่เก็บหนังสือแบบนั้น แสดงว่าเขารักมาก ให้อยากได้มากขนาดไหนก็ไม่ควรไปแย่งของเขามา”
“ถ้ารักมาก เขาก็ไม่เอามาใส่ในตู้หรอก”
“เขาใส่ตู้เพราะเขาเก็บหนังสือแบบนั้น ถ้าอยากได้ก็คุยกัน แต่ที่จริงแล้ว ของที่เราทำมันขึ้นมา ของที่เราไปซื้อมา สะสมแล้วเอามาเมืองไทยด้วยแบบนี้นะ มันคือความรัก”
เกียดึงข้าวพองเข้ามาจูบหน้าผาก ไม่มีคำพูด แต่มียิ้มกว้าง
“งั้นไว้ไปร้านหนังสือแบบที่เขาทำหนังสือไว้ขายแล้วกัน”
“นั่นแหละ ที่นายข้าวพองต้องการ” ข้าวพองเอียงตัวพิงไหล่กว้าง ยกเบียร์ขึ้นดื่ม
เกียถึงกับท้วง
“ดื่มแบบนั้นเดี๋ยวก็เมา”
ข้าวพองชี้ “เกียน่ะ เดี๋ยวยกๆ ไปครึ่งขวดละ พองเพิ่งยกก็ต้องเร่งสิ”
...ไม่เคยเป็นเหตุเป็นผลสักที...มั่วได้ตลอดกาล...
“เกียร้องแฮปปี้เบิร์ดเดย์ทูยู ได้ไหม”
“ให้ไปว่ายน้ำข้ามเจ้าพระยายังง่ายกว่าการร้องเพลง” เกียรีบบอก จนข้าวพองหัวเราะเสียงดัง
“พองชอบที่นี่จัง ไว้เกียพามาอีกนะ”
“ครับ”
เมื่อเบียร์หมดขวดทั้งคู่ถือขวดเบียร์ออกมาทิ้งที่ถังขยะด้านหน้า
ตอนมาก็กอดเอวแบบนี้ ตอนกลับก็กอดเอวเหมือนเดิม แต่มันอุ่นขึ้น เมื่อรถจอดติดไฟแดง มือใหญ่ก็ซ้อนจับมือขาวไว้
ความรู้สึกเบาจากสวนเล็กๆ ยังติดค้างมาจนถึงบ้าน
ข้าวพองเดินนำเข้าบ้านไปก่อน ส่วนเกียเดินตรวจรอบบ้านแล้วถึงได้ขึ้นมาที่ห้องนอน พอเปิดประตูห้องนอน ข้าวพองก็รีบออกมาจากห้องของตัวเอง
“คำถามข้อที่ 4”
เกียเลิกคิ้วสูง “อ้าว นี่ยังไม่ลืมอีกหรือนี่”
“ยังดิ” ข้าวพองเดินตามเข้ามาถึงในห้องนอน
ข้าวพองอาบน้ำเสร็จแล้ว ใบหน้าใส ผมยังเปียกชื้น กลิ่นแป้งเด็กหอมอ่อนๆ แตะจมูก
เบียร์ขวดเดียวไม่มีผลอะไรสำหรับเกีย
ที่กำลังคิดในเวลานี้ จึงไม่เกี่ยวกับเครื่องดื่มใดๆ
“ใช้คำถาม 4 ข้อพี่ต้องเสียของขวัญเท่ากับจำนวนคำถามดีไหม”
ข้าวพองดีใจเว่อร์ๆ “งั้นถามให้ถึงข้อที่ 5 ละกัน”
เกียขำเบาๆ “งั้นข้อ 4 ว่าอะไรนะ”
“มากกว่า 25 ไปเท่าไหร่”
“มากไป 5 วันครับ”
ข้าวพองรู้คำตอบแล้ว แต่ยังต้องถามข้อที่ 5 เพื่อของขวัญชิ้นที่ 5
“ ข้อที่ 5 นะ” ดวงตากลมเปล่งประกายแพรวพราว “ 20 ใช่หรือไม่”
เกียแกล้งทำหน้าตาไม่เข้าใจ “ต้องตอบว่า 20 ไม่ใช่หรือครับ”
“ไม่ๆๆ ถามว่า 20 ใช่หรือไม่”
“อ้อ...” เกียลากเสียงยาว “ใช่ครับ”
ข้าวพองกำหมัดร้องเสียงดัง “ของขวัญๆๆๆๆ”
เกียยิ้มอ่อน ขณะที่ถอดแหวนรุ่นจากนิ้ว
“แหวนรุ่นมันสำคัญมากไม่ใช่หรือ”
“ครับ” เกียบอกขณะที่พลิกให้ดูชื่อของเกียที่ด้านใน
ข้าวพองทำแก้มป่อง “งั้นพองจะรับฝากไว้ละกันนะ”
แหวนรุ่นของเกียใหญ่กว่านิ้วของข้าวพองจนต้องใส่ที่นิ้วหัวแม่มือ
“ชิ้นที่ 2 ล่ะ” ข้าวพองทวงต่อ
เกียยิ้มอ่อนๆ “หลับตาครับ”
ข้าวพองหลับตา เมื่อลมหายใจอุ่นๆ แตะที่ปลายจมูกข้าวพองก็รู้ว่าของขวัญชิ้นนี้คืออะไร
จูบเบาๆ ที่ริมฝีปาก เหมือนทุกครั้งที่ผ่านมา
ข้าวพองลืมตาขึ้นมองทันทีที่เกียละริมฝีปาก
...จูบที่ใช้เวลาเพียง 1 วินาที...
“3”
เกียก้มลงจูบที่ริมฝีปากบางอีกครั้ง เม้มริมฝีปากบางเบาๆ แล้วผละออก
ใจของข้าวพองเต้นแรงตามริมฝีปากหนาที่ห่างออกไป
“4” ข้าวพองบอกเบาๆ รอคอยจูบอีกครั้งที่เพิ่มน้ำหนักกว่าเดิม อ้อยอิ่งที่ริมฝีปาก เพียงแต่เมื่อยกมือแตะที่ไหล่กว้าง เกียก็ผละออก
ใบหน้าร้อนผ่าว เลียริมฝีปากตัวอย่างอย่างขัดเขิน หัวใจเต้นแรงจนแน่ใจว่าเกียได้ยินเสียง ดวงตากลมเหลือบมองริมฝีปากสวย
เกียกอดกระชับเอวบางเข้ามาหา
“สุขสันต์วันเกิดครับ ให้ทุกวันเป็นวันของข้าวพอง มีความสุขทุกวันครับ”
ข้าวพองยิ้มหวาน หลับตาลง
“5”
“พี่รักข้าวพองครับ”
เกียก้มลงหาริมฝีปากหวานกดจูบอย่างอ้อยอิ่งแล้วแทรกปลายลิ้นเข้าหา อ้อมกอดที่แน่นขึ้น ไอร้อนที่เพิ่มขึ้น จูบเนิ่นนาน แล้วผ่อนลง ด้วยจูบที่มุมปาก
“เหมือนจะละลาย” ข้าวพองพูดเบาๆ “อย่าทำแบบนี้กับใครนะ คำพูดทั้งหมดนั่นก็เป็นของพองคนเดียว ห้ามเอาไปพูดกับใครด้วยเหมือนกัน”
“ครับ”
เกียตอบรับแล้วจูบอีกครั้ง...แต่ใช้เวลานานกว่าเดิม......
“สุขสันต์วันเกิดครับ”
...จบ...
มันคือวันเกิดข้าวพองนะ เขียนเสร็จแล้วส่งไปให้พ่อคนนั้นเขาดู พอส่งกลับมาทำไมมันเหมือนเป็นวันเกิดเกียไปได้
ตอนหลักในลำดับต่อไปมาวันอาทิตย์นะครับ
.น้ำชากับพี่ไจฟ์ครับ.
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
