Special V
(คิด)
เฮ้อ...
“หืม แรมเป็นอะไรหรอครับ”
“เปล่าครับ...แค่เพลียๆ”
“งานเยอะหรอ”
“นิดหน่อยครับ”
“มีอะไรให้คิดช่วยไหมครับ?”
“ไม่ครับ ลำพังแค่งานของคิดก็เยอะมากอยู่แล้ว ไม่ต้องห่วงผมหรอกครับ”
คนเก่งของผมยิ้มน้อยๆมาให้เหมือนทุกที ติดที่ครั้งนี้เขาดูจะเพลียมากอย่างที่ว่าจริงๆ
ครับ..ตอนนี้พวกผมเรียนจบแล้ว ทีสิสที่ว่าหนักหนาแล้วเทียบไม่ได้เลยกับงานจริง ผมเข้ามาทำงานในบริษัทแรมทันทีที่เรียนจบเพราะคุณแม่ของแรมอยากให้มาช่วยน่ะครับ เห็นว่าถ้าแรมคนเดียวมาคุมนี่น่าจะไม่ไหว(ซึ่งผมก็เห็นด้วยกับคุณแม่นะ แรมน่ะซื่อจะตายได้โดนเขาหลอกง่ายๆบริษัทล่มพอดี) และก็อีกเหตุผลหนึ่งก็คือผมอยากเข้าทำงานที่นี่อยู่แล้วด้วย
อยากตอบแทนคุณพ่อคุณแม่แรมที่ยอมรับในตัวผมและให้เข้ามาเป็นส่วนหนึ่งของครอบครัว
และอยากอยู่กับแรม ด้วยกัน
ผมมาฝึกงานที่นี่ตอนปีสี่ครับ อ.เป็นคนแนะนำมา ซึ่งผมมารู้ทีหลังว่าคุณแม่แรมเป็นคนยื่นเอกสารขอผมไปฝึกงานให้กับอ.เองเลยล่ะครับ จริงๆมันก็ไม่ได้ตรงตัวขนาดกำกับว่าเป็นชื่อผม แต่คุณแม่แรมเขียนแค่ว่า’ต้องการนักศึกษาสถาปัตยกรรมศาสตร์ ภาควิชาสถาปัตยกรรมหลักผู้ที่มีเกรดเฉลี่ยมากกว่า3.75ตลอดสี่ปี เข้าร่วมการฝึกงานกับบริษัท KP…’ ประมาณนี้แหละครับ และเผอิญว่าคนๆนั้นมีแค่ผมคนเดียวทั้งภาควิชานี้
เอาเข้าจริงก็มีคนที่ได้เกรดเฉลี่ยมากผมอยู่เหมือนกันนะครับ แต่ถ้านับรวมสี่ปีนี่มีแค่ผมคนเดียวที่รักษาเกรดไม่ให้ร่วงไปกว่า 3.75 น่ะครับ พอไปแอบถามมาก็ได้เรื่องว่าคุณแม่แรมอยากให้ผมมาฝึกงานที่นี่จริงๆ
“แม่น่ะ อยากให้เราช่วยดูตาแรมให้หน่อย แม่รู้ว่าหนูคิดเก่ง สามารถรับมือกับงานพวกนี้ได้แน่ๆ แต่ตาแรมเขาไม่...เขาซื่อเกินไปในโลกวงการธุรกิจนี้ แม่เลยอยากให้หนูคิดมาช่วยเป็นหูเป็นตาให้หน่อยจะได้ไหมจ้ะ”
แน่นอนว่าผมตกลงรับคำอย่างไม่เสียเวลาคิดให้มากเลย
แต่แรมไม่ได้ฝึกงานที่บริษัทบ้านเขาหรอกครับ เขาได้ไปฝึกต่างจังหวัด(ช่วงนั้นผมก็คิดถึงเขามากๆเลย) และพอจบมาแม่แรมก็ไม่ได้ให้เขาขึ้นรับตำแหน่งผู้บริหารทันทีหรอกครับ
ผมใช้เวลาสองปีในการไต่เต้าขึ้นมาเป็นรองผู้บริหาร ส่วนแรมให้เวลาเกือบสามปีในการทำตัวให้พนักงานทุกคนยอมรับและก้าวขึ้นมาเป็นผู้บริหารรับต่อช่วงจากคุณพ่อคุณแม่
ถือว่าเป็นเวลาที่สั้นมากๆ ผมไม่แน่ใจว่าอาจเป็นเพราะเส้นสายด้วยล่ะมั้งครับทำให้ระยะเวลาในการไต่เต้ามันจึงสั้นขนาดนี้ แต่ทั้งผมทั้งแรมก็ทำให้พนักงานทุกคนได้เห็นแล้วว่าพวกผมสามารถรับผิดชอบงานส่วนนี้ได้จริงๆ
“อืออออ” แรมส่งเสียงครางพลางบิดขี้เกียจ ผมเห็นเขานั่งจ้องคอมพิวเตอร์มาตั้งแต่เช้าแล้วพร้อมกับเอกสารเป็นปึกข้างๆ ไม่แปลกถ้าเขาจะเพลีย
แล้วผมก็คิดว่าให้เขาพักหน่อยก็น่าจะดี
“แรมพักหน่อยไหม”
“หือ ไม่เป็นไรหรอกครับ เดี๋ยวก็จะเสร็จแล้ว”
“ก็เห็นพูดแบบนี้มาตั้งแต่เที่ยง ตอนนี้บ่ายสามแล้วยังไม่เห็นจะเสร็จสักที” ผมแอบแขวะเขาเบาๆ ผมรู้ว่าแรมพยายามอย่างหนักกับหน้าที่ตรงนี้ มันยากมากจริงๆที่ให้คนซื่อๆบื้อๆอย่างเขามาดูแลงานทั้งหมดเนี่ย ถึงเขาจะทำได้ดีพอสมควรก็เถอะ แต่คนเราย่อมมีขีดจำกัดของตัวเอง จริงไหมครับ
“แหะๆ...ครั้งนี้จะเสร็จจริงๆแล้วครับคิด”
“แรมพักหน่อยเถอะ เอางี้...มานอนนี่มา” ผมว่าพลางตกตักตัวเองปุ จริงๆแล้วผมมีโต๊ะทำงานอยู่ข้างเขาแหละครับ แต่ด้วยความที่ห้องเป็นห้องใหญ่ เลยมีโซฟาไว้รองรับด้วย และตอนนี้ผมก็ย้ายมานั่งทำงานที่โซฟาแทน เปลี่ยนบรรยากาศ
“หึหึ เอาจริงหรอครับ”
“จริงสิ มานี่มา ทำงานมากเกินไปแล้ว” ผมว่าพลางส่งสายตาดุๆไปให้เขา ไม่อยากให้เขาฝืนน่ะครับ จนแล้วจนรอดแรมก็ยิ้มบางๆมาให้พร้อมกับยอมเดินมาหาผมแต่โดยดี
ผมขยับตัวเล็กน้อยเพื่อให้แรมได้นอนหนุนตักได้สะดวกๆ ทันทีที่แรมเอาหัวมาวางบนตักผมปุ๊ป ผมก็ได้สังเกตหน้าเขาชัดๆ แรมมีท่าทีที่เหนื่อยอ่อนมาก เหมือนเขาพยายามโหมงานหนัก เดาว่าต้องแอบทำงานตอนผมหลับแน่ๆเลย
ผมลูบหัวเขาเบาๆ
“อือออ”
“หลับเถอะครับแรม เหนื่อยก็พักหน่อยนะไม่เป็นไรหรอก”
“งั้นอีกสิบห้านาทีคิดปลุกผมด้วยนะครับ”
“อือ หลับเถอะไม่ต้องห่วง”
“....”
ผมลูบหัวเขาเบาๆ แรมปรือตาเล็กน้อยก่อนหลับไป ผมไม่ค่อยได้เห็นด้านนี้ของเขาเท่าไหร่นักและก็อยากที่จะเป็นคนเดียวที่ได้เห็นด้านนี้ของแรม
ผมนั่งทำงานไปเรื่อยๆ คิดถึงอะไรหลายๆอย่างที่ผมกับเขาผ่านร่วมกันมา คิดแล้วก็อดยิ้มไม่ได้ครับ ผมรักเขามากจริงๆนะ
พลางคิดไปถึงน้องเมที่ตอนนี้ไม่มีข่าวคราวอะไรเลย หลังจากที่รู้ว่าน้องท้อง แต่ก็ไม่ได้มีข่าวว่าน้องเมมีลูก ผมไม่กล้าคิดต่อว่าเป็นเพราะอะไรแต่ก็ถือเป็นเรื่องน่าเศร้าอยู่เหมือนกัน หลังจากนั้นอีกสองสามปีข่าวเรื่องบริษัทพ่อผมล้มละลายก็ดังขึ้นมา ผมนึกสงสารเขาอยู่ไม่มากก็น้อย อย่างน้อยเขาก็เป็นคนเลี้ยงผมมาถึงทุกวันนี้น่ะครับ ผมแอบโอนเงินไปให้น้องเมอยู่บ่อยๆถึงแม้จะไม่ได้รับการติดต่อกลับมาเลยสักครั้งก็ตาม
จนกระทั่งแรมจับได้นั่นแหละครับผมถึงยอมเลิก แต่แรมเองก็ใช่ว่าจะโหดหินขนาดนั้นหรอกครับ เขาให้ผมโอนเงินให้น้อยลงกว่านี้พร้อมทั้งสอนอะไรให้ผมอีกมาก อย่างที่เขาว่าถ้าผมโอนเงินให้แบบนี้ไปเรื่อยๆ พวกเขาก็ไม่สำนึกหรอกครับ ได้อยู่ดีกินดีเหมือนปกติทั้งๆที่ทำตัวเลวร้ายมามาก พวกเขาก็จะทำตัวเลวร้ายแบบนี้ต่อไปเพราะยังไม่เคยเจอกับความทุกข์จริงๆสักที
ถึงจะไม่อยากยอมรับแต่ว่าพอผมเลิกโอนเงินให้พ่อผมก็ติดต่อกลับมาทันที แต่ก็ถูกคุณแม่แรมเป็นคนจัดการเรื่องนี้ให้น่ะครับ ผมยังใจอ่อนอยู่และนั่นทำให้คุณแม่แรมต้องเดือดร้อน
หลังจากนั้นผมก็ไม่ได้รับการติดต่อใดๆจากครอบครัวผมอีกเลย ก็หวังว่าพวกเขาจะยังอยู่ดีกันนะ
พอคิดไปถึงเรื่องเพื่อน ทั้งเปอร์และนันเองก็ดูจะรักกันดีทั้งๆที่เคยตีกันแทบตาย แต่ผมก็เห็นนะว่านันมันเริ่มเปลี่ยนไปบ้างถึงจะเล็กน้อยก็เถอะ มันเริ่มใส่ใจคนรอบข้างมากขึ้นซึ่งนั่นก็เป็นเรื่องดีครับ ส่วนเปอร์ก็ตามนันต้อยๆ เห็นแล้วตลกดี
คนอื่นๆเองก็มีงานทำกันสุขสบายดี นานๆทีพวกผมก็นัดออกมาเจอกันเป็นครั้งคราว คิดแล้วก็ใจหายครับ ยังนึกว่าเมื่อวานเป็นนักศึกษาอยู่เลย แต่เราก็ต้องหมุนตามโลกไป
เขาบอกว่าการที่เรามานั่งคิดถึงอดีตแสดงว่าเริ่มแก่แล้วท่าจะจริงสิครับเนี่ย ตอนนี้ผมก็ปาไป26แล้วนะครับ กาลเวลาช่างโหดร้ายจริงๆ
เวลาผ่านไปจนกระทั่งเกือบสี่โมงผมก็ขยับขาเล็กน้อยเพราะเหน็บเริ่มจะกินครับ ทนนั่งแบบนี้มาได้ขนาดนี้นี่เพื่อแรมเลยนะ แต่พอผมขยับแต่นิดเดียวแรมก็ลืมตาตื่นขึ้นมาแล้วล่ะครับ แต่ดูท่าทางเขายังงัวเงียๆอยู่เลยผมเลยลูบหัวเขาหวังให้เขาพักอีกสักหน่อย(15นาทีของเขาไม่มีความหมายสำหรับผมหรอก แค่15นาทีมันจะไปได้พักอะไรเล่า)
“อือ...”
“แรมพักอีกหน่อยก็ได้นะครับ”
“ครับ..”
แรมรับคำแต่โดยดี ดูท่าจะอ่อนล้ามากๆเลยสิคุณผู้บริหาร ผมกำลังจะลูบหัวเขาอีกครั้งแต่ก็มีมือคว้ามือผมไปไว้ก่อน แรมจับมือผมก่อนก้มลงประกบปากกับปลายนิ้วทีละนิ้วๆ...ทำอย่างนี้ผมก็เขินแย่น่ะสิ! ผมนั่งตัวแข็งให้แรมพรมจูบทั่วมือผมจนเขาพอใจ ผมก็นึกว่าเขาจะปล่อยแต่ที่ไหนได้แรมกลับสอดนิ้วเขาเข้ามาประสานมือผมไว้อย่างแนบแน่น เจ้าของใบหน้าอ่อนโยนแหงนหน้าขึ้นมามองผมพลางอมยิ้มหวาน
“......”
ผมพูดไม่ออก แรมไม่ค่อยจะทำแบบนี้กับผมเท่าไหร่ ไอ้อาการแบบนี้เขาเรียกว่าอ้อนใช่ไหมครับ แรมกำลังอ้อนผม โอ้ย เขาน่ารักเป็นบ้า ถึงแม้จะดูขัดๆกับหน้าตาที่ยิ่งโตก็ยิ่งหล่อของเขาก็เถอะ แต่ต้องบอกว่าเขาน่ารักจริงๆ
แรมพลิกตัวซุกหน้าเขาเข้ากับท้องของผม เล่นเอาผมจั๊กจี้หน่อยๆจนต้องส่งเสียงท้วง แรมเอามืออีกข้างที่ไม่ได้จับมือผมโอบเอวผมไว้ ลมหายใจอุ่นๆของเขาเป่ารดลงที่หน้าท้อง ไหนจะมือที่ประสานกันแน่นนี้อีก ผมแทบจะละลายอยู่แล้ว ทำไมเขาอ้อนได้น่ารักนักล่ะ ทีผมทำไม่เห็นจะเป็นแบบนี้เลย ไอ้นันยังด่าผมอยู่บ่อยๆว่าน่ารำคาญ
ผมผละออกจากงาน ใช้มืออีกข้างลูบหลังลูบหัวเขาเบาๆ ค่อยๆไล่ลามไปจนถึงใบหน้าของเขา ผมสะดุดกึกเมื่อแรมเอียงหน้าเข้าหาฝ่ามือผม ผมลูบไปทางไหนเขาก็เอนศีรษะไปทางนั้น ฮือออออ น่ารัก!!! เหมือนแมวตัวใหญ่เลยๆอ๊ากกก
ผมหยิกแก้มเขาอย่างหมั่นเขี้ยว แรมยังไม่ทันได้ลืมตาได้ดีผมก็ก้มลงไปจูบเขา เหมือนแมวตัวโตจะตกใจไม่น้อยแต่ก็ยอมอยู่นิ่งๆให้ผมเล่นกับปากเขาแต่โดยดี ผมจูบเขาอีกครั้งก่อนเลียริมฝีปากเขาทิ้งท้าย และพอลืมตามามองแรมก็อมยิ้มใส่ผมใหญ่เชียว
“ฮึ่ม ทำไมทำตัวน่ารักฮะ”
“...ใครครับ? ไม่มีใครน่ารักเท่าคิดแล้วนะ”
“ไอ้แมวยักษ์”
ผมตอบกลับพร้อมหยิกแก้มเขาอย่างหมั่นเขี้ยว ใครใช้ให้เอาหน้าหล่อๆมาอมยิ้มหวานๆแบบนั้นเล่า!! ตั้งแต่แรมเข้าบริษัทมาเขาก็ดูดีขึ้นมาก เพราะถูกคุณแม่สั่งให้ไปตัดผมรกๆนี่ออก อีกทั้งบุคลิกการแต่งตัวเขาก็ดูดีขึ้น และพอใบหน้าหล่อๆนั้นเปิดเผยต่อที่สาธารณะนี่ตอนเขาเข้ามาใหม่ๆนี่สาวๆตามจีบเป็นพรวน คิดดูสิว่าเขาป็อปมากแค่ไหน หล่อมากแค่ไหน และตอนนี้เขาก็ใช้หน้าหล่อๆนั่นมาทำร้ายหัวใจผมเสียโครมใหญ่
“น่า...
รัก”
แรมปล่อยมือที่โอบเอวผมไว้ก่อนยกขึ้นมาลูบแก้วผมเบาๆ พูดคำสั้นๆที่ทำให้หน้าผมระเบิดบรึ้ม! ใครกันแน่ที่น่ารัก
ดูท่าเย็นนี้ได้กลับบ้านช้ากันแน่ๆครับ
____________________________________________
สุขสันต์วันครบรอบนิยายเรื่องนี้ค่ะ
แต่งมาครบหนึ่งปีแล้วฮือออ
เลยเอาตอนพิเศษเล็กๆน้อยๆมาฝากค่ะ ทุกๆคนโตกันหมดแล้วววว
ต่อไปก็คงให้เด็กๆเขาได้เดินต่อกันเองบ้างละล่ะ
คิดว่าคงไม่ได้มาแต่งตอนพิเศษต่อแล้วล่ะค่ะ
(แต่ถ้ายังคิดถึงเราอาจจะได้เจอกันอีก อิอิ)
จริงๆยังมีอีกประเด็นที่เรายังไม่เฉลยว่าทำไมแรมถึงคิดว่าตัวเองไม่หล่อ... ถ้าว่างๆและมีเวลาจะหยิบมาเขียนนะคะ
การที่เรื่องนี้เดินทางมาได้จนถึงตอนนี้ต้องขอขอบคุณทุกคนจริงๆค่ะ ฮือออ รักทุกคนมากกกก
รวบมากอดดดดดดด
อยากขอบคุณทุกคอมเม้นท์ทุกการติชมและทุกการติดตามากๆค่ะที่ทำให้นิยายเรื่องนี้มาถึงตอนนี้
จริงๆเราก็ไม่อยากหยุดเขียน
แต่งานเลี้ยงต้องมีวันเลิกรา
อยากขอบคุณทุกคนจากใจจริง
ขอบคุณที่ติดตามนิยายเรื่องนี้นะคะ...
รักทุกคนนน
ปล. อยากสอบถามเรื่องการรวมเล่มค่ะ เห็นมีหลายคอมเม้นเริ่มถามมาบ้าง คือตอนนี้ยังไม่ได้ตัดสินใจว่าจะรวมเล่มดีไหม เลยอยากมาถามคนอ่านที่น่ารักทุกคนก่อน
ซึ่งถ้ามีคนสนใจเยอะเราอาจจะเปิดรวมเล่มค่ะ(ย้ำนะคะว่าอาจจะ55)
อยากจะสร้างโพลแต่สร้างไม่เป็น รอหาวิธีแปปนึงนะคะ5555 หรือใครรู้ช่วยแจ้งหน่อยนะคะ T^T
โพสตอบก็ได้นะ
ทำโพลในเล้าไม่เป็นจริงๆค่ะ
รบกวนกรอกแบบสอบถามในลิ้งค์
https://docs.google.com/forms/d/1Fld_0zCvi4ADzzEcDmw54IOea_cQP9epyKbMKh-a5tc/edit?hl=en
แทนนะคะ ขอบคุณมากค่ะ
ขอบคุณทุกคนที่ติดตามมาถึงตอนนี้จริงๆค่ะ
__________________________________
ตอบคอมเม้นค่ะ
Peung002 เป็นการทบทวนหนังสือที่ชวนเลือดหมดตัวจริงๆ5555 //ขอบคุณที่ติดตามนะคะ เสียใจที่ต้องบอกว่าตอนนี้(อาจจะ)เป็นตอนพิเศษตอนสุดท้ายแล้ว
warin ขอบคุณสำหรับการติดตามค่ะ
TheWanFah หนามยอกต้องเอาหนามบ่ง นันว่าเจ้าเล่ห์แล้วต้องเจอเปอร์เจ้าเล่ห์กว่า5555
PharS แอร้ยยย อยากให้ติวทุกวัน แต่นันคงไม่ยอมมม
GintoniC เผอิญว่าติวแบบนี้นันเขาทำข้อสอบได้ก็เลย...
mystery Y เลือดหมดตัวเยยยยย
Infinity 888 โฮฮฮ เปิดหนังสือไปด้วยค่ะตอนเขียนตอนนี้ กลัวจะไม่เนียน55555555555
B52 ติวแบบค้ากำไรเกินควร
gayraygirl เสร็จเปอร์เลยย
mild-dy สมใจเปอร์ล่ะ -..- 555555
ขอบคุณทุกคอมเม้น
ขอบคุณทุกการติดตามมากจริงๆค่ะะะ
_______________________________________
หัวข้อ: ▆ ▇ █ Maybe….I’ll try?-เล่นของสูง- แปะแฟนเพจ -23.3.2016 p.54 █ ▇ ▆ (อ่าน 606665 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก