...
ถ้าไม่ติดว่าต้องกลับไปบ้านไอ้เปอร์ให้อาหารแมวอย่างที่รับปากกับน้าตั้มไว้ล่ะก็นะ เพราะที่บ้านมันไม่มีใครอยู่เลย ถ้าปกติไอ้เปอร์ไม่ก็น้องปิ๊กม่าจะเป็นคนให้อาหารเจ้าเหมียวสองตัว แต่เพราะครั้งนี้กลับบ้านดึกทั้งคู่ แถมน้าตั้มที่คอยดูแลบ้านมันก็ขอกลับบ้านเร็วเพราะเห็นว่าผมมานอนบ้านมัน ใช้งานได้ไงครับเลยฝากฝังอาหารเจ้าเหมียวที่รักสองตัวให้ผมดูแล
เพราะงั้นจึงช่วยไม่ได้ที่ต้องกลับไปบ้านมันก่อน หยิบอาหารเม็ดตรงหน้าแล้วเทใส่จานอาหารของลูกรักทั้งสอง เปลี่ยนน้ำดื่ม เก็บขี้มันในกระบะทรายอีกหน่อย.. พอตรวจดูแล้วว่าทุกอย่างเรียบร้อยดีก็หมุนตัวกลับหวังจะออกจากบ้านนี้ไปสงบสติตัวเองสักหน่อย
“โอ้ะ อยู่นี่หรอไอ้นัน กินอะไรมารึยัง”
ทำไมมันซวยซ้ำซ้อนอย่างนี้วะ ทำอะไรไม่ได้ดั่งใจเลยให้ตายสิ
“อืม”
“กูซื้อโดนัทมาฝาก”
“ไม่แดก บอกแล้วว่าไม่ต้องซื้ออะไรมาไง”
“เอองั้นกูแดกคนเดียวก็ได้”
“อืม..”
“นัน จะไปไหน”
“กลับบ้าน”
“...แม่เรียกกลับหรอ”
เปล่า
“....ก็คงงั้น”
“มึงเป็นอะไรวะ ยังไม่หายโกรธอีกหรอ”
“เปล่ากู...กูอินดี้อยากอยู่คนเดียว เพราะงั้นไปก่อนนะ”
“ตลกละสัด ถามจริงเป็นอะไร ทำไมทำหน้ายู่”
“...ปิ๊กม่าล่ะ”
“หืม? ถามทำไม”
“ก็ไม่ใช่ว่าไปด้วยกันหรือไง ทำไมน้องไม่กลับมาด้วย”
“อยากเจอหรอ ฮะๆ ไอ้ปิ๊กมันไปค้างบ้านเพื่อนน่ะ ดูดิมีอย่างนี้ที่ไหน ชวนพี่ชายไปดูหนัง พอเสร็จธุระแม่งก็เฉดหัวกูกลับบ้านเฉย ตัวเองไปลั้ลลาต่อบ้านเพื่อน”
“อื่ม”
“...มึงเป็นอะไรวะ”
“กูเปล่านี่”
“ปกติมึงต้องเถียงดิ มึงต้องปกป้องปิ๊กม่าไม่ให้กูด่ามันดิ”
“หรอ”
“....นัน...เป็นอะไรครับ”
“มาครับอะไร สยองสัด”
“แล้วมึงเป็นอะไรล่ะ”
“กูเปล่า กูอินดี้ บอกแล้วไง แล้วเมื่อไหร่จะปล่อยกูไปซะที”
“ตอบกูมาจริงๆก่อนดิ อินดี้ห่าอะไรกูไม่เชื่อหรอก”
“...กู...เฮ้อออ ให้กูอยู่คนเดียวแปปนึงนะไอ้เปอร์”
“งั้นอยู่ที่นี่แหละ”
“มึงฟังภาษาคนไม่รู้เรื่องไง กูบอกอยากอยู่คนเดียว”
“กูก็ให้มึงอยู่คนเดียวแล้วไง มึงอยู่ในห้องกูไปคนเดียว เดี๋ยวกูเฝ้าหน้าห้อง หึหึ”
“ตลกละสัด”
“เป็นอะไรเหอะ ถามจริง”
“ก็บอกว่าเปล่า”
“นัน...บอกกูได้ไหม”
อย่ามาพูดด้วยน้ำเสียงแบบนั้นนะ ผมแพ้มันในรูปแบบนี้ตลอด มันที่ชอบทำเสียงอ่อนหูลู่หางตก ทำเหมือนว่ายอมผมทุกทางแล้วอย่างนั้น ถามจริงเถอะนะเปเปอร์
อดทนมานานแค่ไหนแล้วที่อยู่กับกู
“ปล่อยมือกู”
“ปล่อยมึงก็หนีดิ คุยกันก่อนนะครับ”
“...”
ผมไม่ตอบ ยกมืออีกข้างเสยผมหน้าอย่างรำคาญ ถอนหายใจออกมาเฮือกหนึ่ง มันรู้ว่าทำแบบนี้แล้วผมจะใจอ่อน แน่ล่ะ...ถ้าผมไม่ได้เห็นเหตุการณ์ในวันนี้ผมคงใจอ่อน
“นันเป็นอะไรอ่ะ ยังโกรธเรื่องนั้นอยู่หรอ ผ่านมาตั้งอาทิตย์นึงแล้วนะ........กูขอโทษ ขอโทษครับ ไม่ทำแล้ว... หายโกรธนะ”
“.....”
ผมขบปากตัวเองแน่น
มันเป็นคนดีมากจริงๆ ดีมากจนผมคิดเข้าข้างตัวเองหลายครั้งว่าผมโชคดีแค่ไหนที่มีมันอยู่ข้างๆ จนลืมไปว่าผมไม่ใช่คนโชคดี... เป็นเรื่องที่ดีที่เปเปอร์จะอยู่ข้างๆผมตลอดมาแต่คงไม่ใช่ตลอดไป สักวันหนึ่งมันก็คงต้องแต่งงานมีลูก เป็นหัวหน้าครอบครัว สืบทอดตระกูลและธุรกิจของมันต่อไป ไม่ใช่มาจมปลักกับคนเหี้ยๆอย่างผม
คนอย่างมันคงจะเจอคนที่คู่ควรกับมันได้ไม่นาน
แต่ผมล่ะ...ผมจะหาคนอย่างมันได้อีกที่ไหน
แล้วมันจะเป็นอะไรไป ไม่เห็นเป็นอะไร อย่างน้อยก็น่าจะเป็นเพื่อนกันได้...ล่ะมั้ง
“..สรุปบอกกูได้ยัง”
“พรุ่งนี้จะมาบอก”
“เชื่อก็ควายละ เดี๋ยวมึงก็จะแอบหายตัวไปอีก โผล่มานู่นเดือนหน้า ใช่ป่ะ”
เออ ถูก
“..หึหึ บอกกูหน่อยน้า อยากเสือก อยากรู้ เรื่องของมึงอ่ะ อยากรู้หมดแหล่ะ”
“เหนื่อยไหม?”
“หือ...”
“...ป..เปล่า ปล่อยกูเถอะ พรุ่งนี้สัญญาจะบอกแน่ๆ”
ผมไม่กล้าคิดว่ามันจะเป็นคนที่อยู่ข้างผมได้ตลอดไปอีกแล้ว ยิ่งมองดูมันผมยิ่งรู้ มันแตกต่าง มันเป็นคนดี มุ่งมั่น เอาใจใส่ และก็....ใจดี ยิ่งคิดได้แบบนี้ผมยิ่งไม่กล้าอยู่กับมัน ยิ่งเห็นภาพวันนี้แล้วผมยิ่งรู้สึกตัวเองไม่คู่ควรกับมัน มันไม่ควรมาจมปลักอยู่กับคนอย่างผมจริงๆ
ผมไม่โกรธมันเรื่องนี้หรอก ไม่เลย
ผมโกรธตัวเองที่ทำไมไม่นึกเรื่องนี้ได้เสียตั้งแต่แรก
จะได้ไม่พลาดพลั้ง....
เผลอ
รัก....
“กูไม่ปล่อยนะ ถ้ามึงไม่บอกกูตอนนี้”
“อื่ม....ถ้าอย่างนั้น....
เลิกกันไหม?”
“พูดเหี้ยอะไรมึงเนี่ย!”
“กูพูดจริง”
“ลองพูดคำนั้นออกมาอีกดิ กูตบปากมึงแน่ เป็นเหี้ยอะไรวะ มีอะไรทำไมไม่บอก จะติสท์ก็ให้มันน้อยๆหน่อย กูตามไม่ทัน”
“.....”
“...เฮ้อ..นัน ใจเย็นนะ มีอะไร ไปคุยบนห้องได้ไหม”
“.....”
“มึง...อย่าเงียบดิ กูใจไม่ดีเลย....หรือมึงอำอะไรกูเล่นป่ะเนี่ย”
“.....”
“นัน...”
“เหนื่อยไหม...”
“ครับ?”
“....อยู่กับคนอย่างกู...เหนื่อยไหม?”
“กู...ไม่เข้าใจ”
“...ช่างเถอะ”
ผมพยายามแงะมือมันออก แต่ทำไปได้สักพักมือมันที่จับแขนผมกลับกำแน่นยิ่งขึ้น ไอ้เปอร์ออกแรงกระชากผมเข้าหาตัวมันอย่างง่ายดาย พึ่งรู้สึกว่าตัวเองเป็นคนแรงน้อยก็ตอนมาอยู่กับมันนี่แหละ
“นัน...อย่าทำอย่างนี้”
“......”
“อย่าทำเหมือนจะจากกูไปดิ กูเจ็บแทบบ้าเลยรู้ไหม”
“...ขอโทษ”
“เป็นอะไร เครียดอะไร คิดอะไรอยู่ กังวลอะไรใช่ไหมครับ บอกเปอร์ได้ไหม อย่างน้อยเราก็เป็นแฟนกันอยู่นะครับ”
แต่จะอีกนานแค่ไหน...
ผมปัดความคิดในใจทิ้งลงไปก่อนเลือกที่จะเงียบเป็นคำตอบให้มัน ผม...ยังไม่พร้อมที่จะพูด มันเรียบเรียงไม่ถูก ไม่รู้จะเริ่มตรงไหนก่อนดี...เพราะงั้นถึงอยากกลับไปสงบสติตัวเองแบบที่ต้องไม่มีมันอยู่แถวนั้น
เพื่อที่ผมจะได้ตัดสินใจอะไรๆได้ถูก
“ป่ะ ไปคุยกันบนห้อง อยู่ตรงนี้เดี๋ยวไอ้สองตัวนั้นมากวนมึงอีก”
“.....”
“นันครับ โกรธอะไรก็บอกดิ อย่าเงียบอย่างนี้ได้ไหม กูไม่รู้หรอกว่ามึงกำลังคิดอะไรอยู่ โกรธก็ด่ากูก็ได้ โมโห เหวี่ยงยังไงก็ได้ ตีกูต่อยกูก็ได้ อย่าเงียบแบบนี้สิครับ”
ทำไม...
“กูรักมึงนะ”
ทำไม..
“นัน...”
ทำไม...มันถึงยอมทนอยู่กับคนอย่างผมกันนะ
ผมคงไม่คิดถึงเรื่องนี้เลยถ้าหากไม่ได้เห็นมันอยู่กับผู้หญิงคนอื่น คนที่ผมไม่รู้จัก คนที่มันไม่เคยแนะนำให้ผมรู้จัก คนที่...ดูคู่ควรกับมันมากกว่าคนอย่างผม
ไม่รู้ทำไมผมถึงเกิดความคิดนี้วาบขึ้นมา
ว่า..ถ้าหากมันไม่ได้คบกับผม ชีวิตมันคงจะดีกว่านี้
ไม่ต้องมาอดทนกับอารมณ์ที่ไม่คงที่ของผม
ไม่ต้องคอยเอาเวลามาใส่ใจผม
ไม่ต้องมาดูแลเอาใจใส่ผม
ถ้ามันเอาเวลาทั้งหมดนี้ไปทำอย่างอื่น ป่านนี้ชีวิตมันคงจะดี
“เปอร์ ปล่อยกูก่อน...นะ....แล้วพรุ่งนี้กูจะมาบอก หมดทุกอย่างเลย เพราะงั้นตอนนี้...”
“มึงไปเจออะไรมารึเปล่า ไปเห็นอะไรมาใช่ไหม ทำไมพูดงี้วะ ไม่สมเป็นมึงเลย หรือใครทำอะไรมึง มีคนทำร้ายมึงหรอ ใครวะ บอกกูได้ไม”
“ไม่...ไม่มีอะไรทั้งนั้นแหละ กูแค่....อยากอยู่คนเดียว”
“นัน....อย่าร้องไห้”
“กูเปล่า!!”
“งั้นก็หยุดทำหน้าแบบนั้นสิ ตามึงแดงนะรู้ตัวไหม”
“...กู...”
ใครบอกผมร้องไห้ อย่าไปเชื่อมันนะ ไม่มีน้ำตาห่าเหวอะไรอยู่บนหน้าผมทั้งนั้นแหละ ผมก็แค่...แค่คิดถึงว่าถ้าวันหนึ่งผมต้องอยู่โดยไม่มีมัน ยืนดูมันคบกับคนอื่นมันก็...ก็แค่จุกนิดๆ...
“เฮ้อออ ไอ้หมาดื้อ”
ไอ้เปอร์คว้าผมเข้าไปกอด พลางถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่
เหนื่อยไหม รำคาญไหม หมดความอดทนหรือยังกับคนอย่างกู
ผิดหวังใช่ไหมที่กูไม่ได้เป็นอย่างที่มึงต้องการ
เจอคนที่ดีกว่ากูแล้วใช่ไหม
จะไปจากกูแล้วหรือยัง
ถ้ายัง กูจะไปเอง...
จากกันตอนนี้อาจจะดีกว่า
“นัน...”
“...”
“นันครับ”
“....เปอร์”
“ครับ”
“เลิกกัน”
“บอกแล้วไงว่าห้ามพูด กล้าดียังไงห้ะมาบอกเลิกกู กูคบแล้วไม่เลิกนะเว้ยเพราะงั้นหุบปากไปเลยถ้าจะพูดคำนั้นอีก”
“เลิกกันเถอะ”
“นัน!!”
“ก..กู กู...ไม่ได้ชอบมึงจริงๆว่ะ กูคง..ชอบผู้ชายไม่ได้จริงๆหรอก ขอโทษนะ อย่างน้อยก็เป็นเพื่อนกันได้นะมึง กู...ขอโทษ...”
“.....เจ็บไหม”
“..?”
“ที่พูดออกมาน่ะ เจ็บไหม”
“...ไม่”
“ถ้างั้น...ร้องไห้ทำไมครับ”
“.........”
ตั้งแต่ตอนไหน? ผมคงคิดว่าไอ้เปอร์อำผมเล่นแน่ๆถ้าหากมันไม่ได้เป็นคนปาดไอ้น้ำตาเวรนี่ออกไปจากแก้มของผม มือหนาของมันประคองหน้าผมไว้อย่างแผ่วเบาก่อนก้มลงมา...จูบ
“ไม่พูดอีกแล้วนะคำนั้นน่ะ โคตรเจ็บเลยรู้ไหม”
“.....”
“เป็นอะไรครับ”
“....”
“นัน.... ไม่ร้องไห้นะ เจ็บจนจะเป็นบ้าแล้วเนี่ย อย่าร้องดิ”
“......”
“...เป็นอะไรบอกกูได้ไหมครับ..นะ อย่าเก็บไว้อย่างนี้ดิ มึงพึ่งกูบ้างไม่ได้เลยหรอ?”
“...กู...กลัว...”
“ครับ..”
“กูกลัวนะ มึง...ฮึก กูไม่รู้ว่ะ กูไม่รู้จะอธิบายยังไงแต่มึง...กับกู...ไม่รู้ดิ มัน...ไม่ควร....”
“ไม่ควรอะไรครับ”
“มึงไม่ควรมาอยู่กับกูเลย ไม่ดิ....กูต่างหากที่ไม่ควรอยู่กับมึง”
“....ทำไม? มึงใช้อะไรวัดว่าอะไรควรไม่ควร คำพูดของคนอื่น หรือสิ่งที่มึงเห็น”
“.....”
“กูรักมึงมากนะ”
“...แต่จะนานแค่ไหน”
“นัน กูรักมึงมาเจ็ดแปดปี ตอนนี้ก็ยังรักอยู่ ไม่เคยเลิกรักมึง พยายามเลิกชิบหายแต่ก็ทำไม่ได้ เห็นมึงอยู่กับคนอื่นกูก็เจ็บ เจ็บแม่งอยู่อย่างนั้นซ้ำๆ กูอกหักจากมึงเป็นร้อยๆครั้งแต่กูไม่เคยเลิกรักมึงเลย มึงถามว่านานแค่ไหน กูตอบได้เลยว่า...ตลอดไป”
น้ำตาผมหยุดไหลแล้ว
“.............”
“กู...ทำอะไรลงไปหรือเปล่า กูยังแสดงว่ากูรักมึงไม่พอใช่ไหม ขอโทษนะ”
“ไม่...ไม่ใช่”
“ถ้างั้นแล้วทำไม”
“กูแค่....คิดว่า...มึงกับกูเป็นเพื่อนกันอาจจะดีกว่า มึงคง...มีความสุขกว่าถ้าคบคนอื่น ไม่ต้อง..อดทนกับคนอย่างกู ไม่ต้องมาเหนื่อย...กับคนอย่างกู ไม่ต้อง...”
“แล้วมึงล่ะ นัน...อย่าคิดแทนกู กูมีความสุขที่อยู่กับมึง ตลอดที่อยู่กับมึงมาไม่เคยมีว่าอดทนต้องอยู่กับมึง กูไม่เคยอดทนกูอยู่อย่างมีความสุข กูไม่เคยเหนื่อย ถ้าทำเพื่อคนที่กูรัก เพราะงั้นนัน...กูขอได้ไหม...อย่าคิดอย่างนั้นอีก...”
“.....”
“นี่คือเรื่องที่มึงกังวลงั้นสิ..”
“.....อื่ม”
“หึหึ หมาโง่ อย่าได้ดูถูกความรักของกูนักสิ กูรักมึงมากนะ”
“ถ้างั้น...”
“หืม...”
“ถ้างั้นคนที่มึงอยู่ด้วยตอนบ่าย...ใคร”
“หือ? ก็ปิ๊กม่าไง”
“......”
“เฮ้ยๆ จะดิ้นไปไหนวะ กูก็อยู่กับน้องกูไงไม่เชื่อหรอวะ ให้โทรถามให้ไหม”
“ไม่ต้อง!”
“งั้นให้ทำไงวะ ทำไมมึงไม่เชื่อเนี่ย โอ้ยอย่าดิ้นดิ”
“ปล่อยกูเลยสัด ตอแหลเหี้ยๆ!”
“เห้ย เรื่องอะไรวะ”
“พูดมาซะดี กูคงเชื่อมึงหมดใจถ้ากูไม่ไปเห็นมึงตอนบ่ายนี้มา”
“เห็นอะไร?”
“.....ปล่อยกู”
“เห้ย แล้วมึงเห็นอะไรล่ะวะ กูก็อยู่กับไอ้ปิ๊กตลอด ไม่เชื่อมึงโทรถามมันก็ได้ กูงงสัดแล้วเนี่ยมึงพูดเรื่องอะไร”
“..ฮ...ฮึก”
“เห้ย!! นัน...ไม่เอาดิ”
“โกหกทำไมวะ”
“โกหกเรื่องอะไร? ไม่เอาอย่าร้องดิ”
“งั้นก็พูดมาดิ”
“นัน...กูงงไปหมดแล้วเนี่ย ขอรายละเอียดได้ป่ะวะ”
ไอ้เปอร์พยายามพูดกล่อมให้ผมสงบ แต่ขอเถอะใครมันจะหายง่ายๆวะ เจอภาพนั้นเข้าไปเต็มๆหน้า ต่อหน้ามาบอกรักนู่นนี่ลับหลังไปอยู่กับใครไม่รู้อีก ตลกสัด!
“โอ้ยยไอ้นัน อย่ากัดดิ ใจเย็นดิวะ ตั้งสติ เอางี้กูจะรายงานตั้งแต่แรกนะ กู..โอ้ย...เข่าใส่ทำไมเนี่ย”
ผมโมโหมันเลือดขึ้นหน้า ยกเข่ากระแทกท้องมันไปเต็มรัก มันคลายอ้อมกอดไปพักนึงผมจึงเริ่มผลักมันออก อยู่คนเดียวไปสัด แต่เพราะน้ำ...น้ำตาแม่งเอ่ออยู่เต็มลูกตาทำให้ภาพมันพร่ามัวไปหมด ผมถูกไอ้เปอร์คว้าไว้ได้อีกครั้ง และครั้งนี้มัน...มันอุ้มผม!! เชี่ยยย ตัวกูก็ไม่ใช่เบาๆ อุ้มไปได้ไงวะ มันอุ้มผมก่อนเอามาหย่อนลงบนโซฟาห้องโถง ร่างมันขึ้นคร่อมผมจับแขนผมยึดไว้ไม่ให้ทำร้ายมันอีก
“แฮ่ก แฮ่ก...มึงนี่แม่ง.. ฟังกันก่อนดิวะ กูออกบ้านไปเจอปิ๊กม่าที่ห้างxx ปิ๊กม่ามากับเพื่อนอีกคน กูซื้อหนังรอบห้าโมงสิบ ก่อนหน้านั้นไปเดินเล่นกับปิ๊กม่าละก็เพื่อนมันฆ่าเวลา พอถึงเวลาหนังฉายกูก็ดูหนัง ดูจบก็ออกมาเลย ไอ้ปิ๊กม่ากลับกับเพื่อนมัน ส่วนกูก็ตรงมาหามึงเนี่ย ไงครับ สงสัยตรงไหน”
“เดินกับปิ๊กม่าพ่อมึงดิ กูไม่เห็นปิ๊กม่าสักคน”
“....มึง...เห็นกูงั้นหรอ”
“เออ!”
เห็นด้วยว่ามึงไปกับใคร
“แล้วไมไม่เข้ามาทักวะ...หรือมึง..เห็นกูอยู่กับเพื่อนไอ้ปิ๊ก”
“....”
“ใช่ไหม ใช่แน่ๆ”
“.....”
“มึงหึง”
“พ่อง!”
“หึหึหึหึ มึงหึงว่ะนัน มึงหึงกู ฮ่าๆๆๆๆแม่ง น่ารักชิบหาย”
ใครใช้ให้มึงมาหัวเราะไอสัด ไม่ต้องมาไซร้กูไอ้เหี้ย!
“กูจะกลับบ้าน!!”
“งั้นก็แย่ดิ กูอยากนอนกอดมึงทั้งคืนแล้วเนี่ย”
“กอดแมวมึงไป”
“หึหึ นัน...ฟังกูนะ คนนั้นชื่อน้องฟาง เพื่อนปิ๊กม่าคนที่ปิ๊กม่าไปค้างด้วยก็น้องฟางนั่นแหละ”
แล้วไงวะ อยากรู้จักตายห่า
“ส่วนที่มึงเห็นน่าจะเป็นตอนที่ไอ้ปิ๊กไม่อยู่...ใช่มะ ช่วงบ่ายๆ เออคือว่านะนัน ไอ้ปิ๊กมันไปต่อแถวซื้อตั๋วหนัง ละคนต่อคิวเยอะชิบหาย ปิ๊กเลยบอกว่ามันจะเข้าคิวซื้อให้ ให้กูไปช่วยน้องฟางเลือกของขวัญให้แฟนเพราะกลัวว่าถ้าหนังจบแล้วมันจะดึก เข้าใจไหมครับ กูไปช่วยน้องเขาเลือกของขวัญให้แฟน”
“.................”
แล้วไอ้ที่จับมือถือแขน นั่งกินเค้กเดินกระหนุงกระหนิงนั่นมันห่าอะไรวะ
“หึหึ กูไม่รู้มึงเห็นอะไรบ้างนะ แต่กูคิดกับน้องเขาเหมือนน้องสาวแท้ๆอีกคนนั่นแหละ ทุกอย่างที่กูทำไปกูไม่ได้คิดอะไรเลยจริงๆนะเว้ย”
“.......”
“เลิกหึงยัง”
“ใครหึง ไอสัด!!”
“หึ มึงแม่ง...น่ารัก”
“เอาหน้ามึงออกไปเลยห่า ...กูยังไม่จบนะเว้ย”
“ครับๆ มีอะไรอีกหืม”
“...ก็...มึงโอบไหล่ มึงเช็ดไอติมให้ มึงเดินจับมือด้วย...มึงกล้าพูดว่าคิดแค่น้องสาวอีกหรอวะ”
“น้องสาวจริงๆครับเมีย กูไม่รู้ดิ แต่กับไอ้ปิ๊กกูก็ทำอย่างนี้นะ กูจับมือเพราะกลัวน้องเขาหลงอ่ะ จริงๆนะเมียจ๋า”
“ใครเมียมึง!! แล้ว...ไหนมึงบอกไปดูหนัง ทำไมกูเห็นมึงเดินไปที่ประตูทางออกห้างวะ...”
“หือ? อ๋ออออ ฟางปวดฉี่ แล้วห้องน้ำมันอยู่แถวทางออกนี่หว่า หึ มีอะไรอีกไหมครับ”
....
เสียหน้า
เสียหน้าสัดๆ
สรุปทั้งวันที่ผ่านมาคือ...กูคิดไปเอง??
ไอ่เหี้ย อายไปดิ โคตรอาย อายชิบหาย มโนเหี้ยห่าอะไรไม่รู้เสือกร้องไห้อีกควายเอ้ย
“หึหึหึ โอ้ยยยยมึงแม่งจะน่ารักไปถึงไหนวะ กูหลงมึงชิบหายจะบ้าตายอยู่แล้วเนี่ย”
“เออ ตายห่าไปเลยไป”
“ไม่เอา เดี๋ยวมึงเหงา”
“ไม่เหงาว้อย”
“เดี๋ยวมึงร้องไห้ไม่มีใครเช็ดน้ำตาให้”
“ไอ้...!!”
“หึหึ โอ๋ๆ จุ๊บๆนะ หายนอยด์ยัง โอ๋ๆ เปอร์มีแค่นันนะครับ รักอยู่คนเดียวเนี่ย”
โอ้ยพอแล้ว อายชิบหาย ไม่รู้จะเอาหน้าไปไว้ไหน ไอ้เหี้ยนี่ก็ไม่หยุดแซวกูอีก
พลั่ก
“นันจะไปไหน!”
“นอน!!”
“นอนด้วยสิ”
“นอนกับแมวมึงไป!”
“หึหึหึ ใจร้ายว่ะแม่ง แค่นี้ทำเป็นเขิน”
“ไอ้...เหี้ย!”
“ครับๆ เหี้ยครับ”
“ไม่ต้องตามกูมา สัด!”
“ไม่กลับบ้านละหรอ?”
“หุบปากกกกกกกกก!!!”
ปัง!
“เดี๊ยะเหอะ ปิดประตูใส่หน้ากูหรอ”
“เออแม่ง ไปนอนที่อื่นไป!”
“นี่บ้านกูนะ”
“ใครสน!”
“หึหึ”
ตุบ
“ไอ้เหี้ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย”
“นันแม่งโคตรน่ารัก กูโคตรรัก รักๆๆๆๆๆๆมึงเลยรู้ตัวไหมเนี่ย”
“รู้แล้ว ลุกออกไปจากตัวกูได้แล้ว หนัก!”
“หึหึ กูรักมึงนะ รักชิบหายรักมาก รักมึงจนรักใครไม่ได้อีกแล้ว”
“เวอร์”
“กูพูดจริง”
“......”
“ขอบคุณนะครับ”
“อะไร”
“ที่หึง”
ผัวะ!!
“หึงรุนแรงด้วย หึ”
จุ๊บ
ส..สัด..
“ขอบคุณนะ ที่ทำให้กูรู้ว่าอย่างน้อยมึงก็คิดถึงกู ไม่ได้มีแต่กูที่คิดมากเรื่องมึง”
จุ๊บ
“ขอบคุณนะ ที่ทำให้รู้ว่ามึงเองก็...รักกู ใช่ไหม?”
“มะ-“
จุ๊บ
“ขอบคุณนะครับ ที่อยู่ให้ผมรัก”
จุ๊บ
“ที่รัก”
จุ๊บ
“จะรักตลอดไปเลย...”
จุ๊บ
.
.
.
เออ จะทำอะไรก็ตามใจเถอะ...
__________________________________________
เขาว่าทะเลาะกันบ่อยๆจะลูกดก
ไม่รู้ว่ายังจำกันได้หรือเปล่า นิยายรายเดือนมาแล้วค่า555555
นันกับเปอร์เขารักกันดีน้า ใครยังคิดว่านันไม่รักเปอร์ตอนนี้คงตอบได้บ้างแล้ว
เห็นแค่เปอร์ไปเดินกะคนอื่นยังมโนซะ 555555
ขอบคุณสำหรับทุกการติดตามค่ะ ไม่รู้ว่าลืมกันไปหรือยังแง้งง555
ปล. จริงๆนิยายเรื่องนี้เรื่องหลักก็จบแล้วนะคะเหลือแต่สเปเชี่ยล แต่เราย้ายไปห้องจบไม่เป็น555แงงง
มีใครใจดีพอจะบอกวิธีให้บ้างไหมคะ
_____________________________________
ตอบคอมเม้นค่ะ
NIMME นันโดนลงทัณฑ์ค่ะ5555
B52 เปเปอร์ไม่พลาดดดด
GintoniC กรรมตามสนองค่ะ เจอกับตัวเองมั่ง55555
Elizabeth_TonnY >///< สวีทกันด้วยลำแข้งง55
บ๊ายบายโพ เปเปอร์บอกท่าจะยาก กว่าตัวเองจะได้เอามาเล่นนี่ก็รากเลือด555
shoi_toei เจอชุดใหญ่
Sar2288 เอ่อ..รูปอวตารเรารึเปล่าคะ? คือเพื่อนส่งรูปนี้มาให้บอกฝรั่งหล่อ เราเลยเอามาขึ้นเป็นดิส555 ไม่ได้รู้จักมักจี่อะไรเขาเลย555 ขอโทษนะคะ คุยด้วยไม่ได้เลยแงงงงงง
mystery Y เจอกับตัวเองบ้าง คงจะเข็ด555
Celestia ดีใจที่ชอบนะคะะแง้งงงง //นันขี้แกล้งค่ะ โดนเองบ้างคงจะเข็ดละ5555
yaoisamasang
mousejeed เขินนนนม้วนนน
gayraygirl เปอร์บอก สวรรค์เลย5555555
heartless code โดนเขาเล่นคืนเลย
ขอบคุณทุกคอมเม้นค่ะะะ
__________________________________________
หัวข้อ: ▆ ▇ █ Maybe….I’ll try?-เล่นของสูง- แปะแฟนเพจ -23.3.2016 p.54 █ ▇ ▆ (อ่าน 607583 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก