-9-
วันต่อมาและต่อๆมาผมยังคงไปเรียนตามปกติครับ ถึงแม้ความเขินจะยังคงอยู่กับผมไม่หายไปและทำให้ผมไม่ค่อยกล้ามองหน้าเขาตรงๆก็ตาม ผมก็อยากแอบส่องเขาอยู่ดี แต่ทำไมกันนะ ทั้งๆที่ผมมาดักรอทุกจุดที่คิดชอบมานั่งเล่นบ่อยๆแล้วนี่ แต่ผมกลับไม่เห็นหน้าเขาเลยจนผ่านมาอาทิตย์นึงแล้วครับ ผมเห็นเขาแค่ชั่วโมงปอศอเท่านั้นเองแต่เขาก็นั่งห่างออกไปจากผมมากแม้ว่าจะเลิกคาบแล้วเขาก็ไม่หันมาทักผมอย่างทุกที หรือว่าเขาจะไม่สบาย มีอะไรเกิดขึ้นกับเขารึเปล่านะ อะไรทำให้เขาเปลี่ยนไปขนาดนี้ นั่นเป็นคำถามอยู่ในหัวผมตลอดมา
เขาทำเหมือนมีเรื่องทุกข์ใจอยู่ อ่า...ผมอยากเป็นคนที่เขาสามารถนั่งปรับทุกข์ให้ฟังจัง นี่ผมคิดอะไรที่มันเป็นไปไม่ได้อีกแล้วสินะ
ผมคิดไปเรื่อยเปื่อยก่อนจะเดินออกมาจากที่พักพร้อมกับงานโทรมๆที่ต้องนำไปเสนออาจารย์(เพื่อให้โดนแก้แบบไปเรื่อยๆ) ผมมาถึงคณะก่อนเวลาที่ผมคิดไว้ ผมจัดการนำงานเน่าๆของผมไปไว้บนสตูดิโอก่อนเดินลงมาเพราะไม่มีใครอยู่ และนั่น...
ทำให้ผมเจอคิด!
เขานั่งอยู่ในม้าหินอ่อนที่ทางคณะจัดไว้ อ่า...ผมอยากเดินเข้าไปทักเขาได้อย่างที่เขาทำกับผมบ้างจัง ทำไมผมรู้สึกปอดแหกขนาดนี้นะ ด้วยความขลาดผมเลยแอบสังเกตเขาอยู่ห่างๆเหมือนเดิม คิดนั่งเหม่อไปเรื่อยเปื่อย ดูเขาใจลอยๆ อ่า..คิดครับ มีอะไรปรึกษาผมได้ตลอดนะ ฮือออ ทำไมผมไม่กล้าพูดไปนะ
“เฮ้ยไอ้แรม! มาทำไรตรงนี้วะ!”
เฮือก!!
ผมสะดุ้งเสียงตะโกนเรียกของพี่กวาง พูดเบาๆก็ได้นี่ครับทำไมต้องตะโกนด้วยผมตกใจนะ และนั่น...จะทำให้คิดรู้ตัวด้วย!!
“อ่ะ เอ่อ....เดินเล่นครับ รอเวลาขึ้นสตู...”
“อ่ะหรอ เห็นซุ่มๆนึกว่าหาอะไรอยู่”
“ป...เปล่าครับพี่...แล้วพี่มาทำอะไรหรอครับ”
“มีเรียนตัวคณะอ่ะ เออ ไปก่อนละ”
ผมตอบรับพี่กวางไปก่อนจะหันไปหาดวงใจของผม เราสบตากัน.... และนั่นทำให้คิดสะดุ้งก่อนจะลุกขึ้นพรวดแล้วเดินจ้ำออกไป
เอ้ะ!? อ้าว!? เขาไม่ทักผมอย่างทุกทีอ่ะ แต่ช่วงนี้เขาก็ดูแปลกๆอยู่แล้ว แต่การที่เขาเห็นผมแล้วไม่ทักนั่นทำให้ผมใจแป้วหน่อยๆ...
ไม่สิ ใจแป้วมากๆเลยล่ะ!!
การที่เขาทักผมอยู่บ่อยๆนั่นแทบจะเป็นกิจวัตรไปแล้วล่ะครับ และการที่จู่ๆเขาก็เลิกสนใจผมซะงั้นมันทำให้หดหู่ได้ขนาดหนักไม่น้อย ยิ่งเขาเป็นคนที่ผมรักสุดๆแล้วด้วย นี่เรียกว่าโดนเมินรึเปล่านะ? แต่ดูจากท่าทางของคิดแล้วผู้รู้สึกได้ว่าเขากำลังแปลกไป เหมือนเขาจะครุ่นคิดอะไรอยู่สีหน้าดูเครียดๆ เพราะงั้น ผมจะถือว่าไม่เป็นไรละกัน คนเราจะให้ยิ้มแย้มตลอดไปคงไม่ได้สินะครับ
...
ผมเดินออกจากสตูดิโอหลังตรวจแบบเสร็จด้วยความรู้สึกหมดสิ้นหนทางหดหู่สิ้นหวังและสิ้นสติ ต้นเหตุเพราะการตรวจแบบกับอ.ทุกวันจันทร์-พุธ-ศุกร์ นอกจากผมจะโดนอ.แก้แบบแล้วแก้แบบอีก คอมเม้นของอ.แต่ละครั้งนี่ก็บาดใจเจ็บปวดไม่แพ้กันเลย แต่ดีหน่อยที่ครั้งนี้ผมไม่โดนแก้แบบ แต่โดนด่ายับซะอยากล้มแบบตัวเอง ผมคิดว่าพวกคุณคงรู้เหตุผลที่คณะผมมีชื่อเรื่องการกินเหล้าต่างน้ำแล้วใช่ไหมครับ ก็งานทั้งหนักทั้งเครียดขนาดนี้....
ข้ออ้างน่ะครับ....จริงๆกินเหล้าเพราะอยากผ่อนคลายก็เป็นส่วนหนึ่ง แต่เอาความจริงคืออยากแดกกันมากกว่าครับ วิธีการแก้เครียดไม่จำเป็นต้องมีแอลกอฮอล์เสมอไปหรอกครับ
ผมจึงเลือกที่จะไปเดินผ่อนคลายที่ไหนซักที่แทน ซึ่งส่วนใหญ่มักจะเป็นร้านกาแฟท่าน้ำนั่นแหละครับ ไอ้ตู้กับไอ้โรลตรวจแบบเสร็จแล้วเลยกลับไปก่อน ส่วนไอ้นันยังตรวจไม่เสร็จครับและผมก็ไม่คิดจะรอมันหรอก มันกวนตีน
“อ้ะ แรมมาพอดี ช่วยกูหน่อยดิ” เสียงของเบลล์ เพื่อนร่วมรุ่นสาขาเดียวกับผมเรียกไว้
“ช่วยอะไรหรอ?”
“ก็เนี่ย อ.สันต์เค้าวานให้ไปช่วยยกเอกสารหน่อยอ่ะ ดูท่าจะเยอะ แกเลยบอกให้พาผู้ชายไปช่วยยกด้วย”
“อ่อ ได้ครับๆ”
ผมตอบเบลล์ไปก่อนเจ้าตัวจะพาผมไปยังห้องพักอ. เธอหยิบเอกสารมาให้ผมตั้งหนึ่งก่อนที่เธอจะขนไปอีกตั้งนึงแล้วเดินออกจากห้องไป....ผู้หญิงคณะผมนี่เรื่องถึกไม่แพ้คณะไหนแน่ครับ เบลล์เดินตรงไปยังทางเดินไปสตูดิโออีกครั้ง แม้ผมจะไม่รู้ว่าเบลล์ต้องการให้ผมยกเอกสารพวกนี้ไปที่ไหนก็เถอะ แต่ผมก็ยอมเดินตามเธอไปต้อยๆอยู่ดี
สตูดิโอ 201 สตูดิโอของสาขาสถาปัตย์หลัก!!
ตกใจแทบช็อคแหน่ะครับเมื่อรู้ว่าต้องเข้าไปในสตูดิโอนี้ ก็..ที่นี่เป็นที่ๆคิดเรียนนี่นา แต่ผมว่าเขาคงกลับไปแล้วมั้ง คงไม่บังเอิญขนาดนั้นหรอก นี่ก็เย็นมากแล้วซะด้วย....
…
ความบังเอิญมีจริงครับ.......
ผมเห็นคิดนั่งรอตรวจแบบกับอ.ท่าหนึ่งอยู่ คิดยังไม่สังเกตเห็นผม(หรือเขาตั้งใจไม่สังเกตกันนะ) ผมเดินตามเบลล์ไปหาอ.อีกท่านหนึ่งก่อนนำเอกสารวางลงที่โต๊ะ เหมือนว่างานผมจะจบแล้วล่ะครับแต่อ.คนนี้(ที่ผมไม่รู้จักชื่อ)วานให้ผมนำเอกสารเหล่านี้ไปแจกให้อ.แต่ละกลุ่มในสตูนี้ ซึ่งเบลล์....ชิ่งกลับไปตอนไหนก็ไม่รู้แล้วครับ
ผมเลยต้องทำตามคำร้องขอของอ.คนเดียวอย่างช่วยไม่ได้ สงสัยว่านี่คงเป็นเอกสารประกอบการสอนของถาปัตย์หลักน่ะครับ เขาคงอยากให้อ.ได้รู้ก่อนสินะถึงให้นำมาแจก ส่วนนักศึกษาคงต้องมาหยิบกันเอาเองตามระเบียบ
สถาปัตย์หลักเองก็มีการตรวจแบบไม่ต่างจากสาขาผมครับ และการตรวจแบบนั้นจะแบ่งนักศึกษาเป็นกลุ่มๆตามอ.ประจำสตูที่มีประมาณ9คน ซึ่งหน้าที่ผมตอนนี้ก็คือแจกเอกสารให้อ.ทั้ง9คนในสตูนี้ครับ...และก็ใช่ ผมต้องนำเอกสารไปแจกให้อ.ที่อยู่ประจำกลุ่มคิดด้วย
“ผมว่าตรงนี้มันยังใช้ไม่ได้ มันสื่อความหมายตรงไป น่าจะลองลดทอนความหมายมันลงมาหน่อยนะ มันดู....”
“เอ่อ...อาจารย์ครับ”
“อ่า แต่ผมว่าในจุดนี้น่าสนใจนะ ใช้หน้าต่างเป็นลูกเล่นนับว่าดีทีเดียว ลองปรับดีไซน์ให้มันหน่อยน่าจะโอเคกว่านี้นะ”
“อาจารย์ครับ”
“ตรงนี้นี่ผมไม่แน่ใจว่าโครงสร้างมันจะรับน้ำหนักได้มั้ย โอ้ะ มีอะไรหรือครับ?”
“คือ....รบกวนรับเอกสารหน่อยนะครับ”
“อ้อๆ ขอบใจๆ หือ....อยู่สาขาไหนล่ะ ไม่คุ้นหน้าเลย”
“....ภูมิครับ”
“อ้อ หรอๆ ไอ้ภาสสบายดีมั้ยล่ะ” ท่านคงหมายถึงอ.ประภาสที่สอนอยู่สาขาผมน่ะครับ
“สบายดีครับ..”
“เออ ช่วงนี้ไม่ค่อยเห็นหน้ามันเลย ฝากบอกมันหน่อยล่ะว่าหัดเข้าห้องพักอ.ซะบ้าง คนเขาจะลืมเอา ฮ่าๆๆๆ”
“เอ่อ ครับ..”
อย่าแปลกใจเลย อ.คณะผมพูดจาเป็นกันเองแบบสุดๆอย่างนี้แทบทุกคนแหละครับ อ.ท่านนี้(ผมไม่รู้จักชื่อ ขอโทษนะครับ)หันกลับไปคอมเม้นงานต่อ ผมเองก็หมดหน้าที่แล้วด้วยเพราะอ.เป็นคนสุดท้ายที่ผมแจกเอกสาร เพราะอ.ประจำกลุ่มของคิดน่ะครับทำให้ผมตื่นเต้นไม่กล้าเข้าไปหาเป็นคนแรกๆ
ผมแอบเหลือบมองคิดก่อนไป
อ่ะ.... ถ้าผมไม่ได้คิดเข้าข้างตัวเองดูเหมือนว่าคิดจะมองผมก่อนหน้านี้แล้ว พอผมหันไปสบตากับเขา เขาก็หันหน้าหนีผมแทบจะทันที
...
“เป็นไงล่ะ ได้ทักบ้างยัง?”
“...ยังครับ”
“บร้ะ ก็บอกให้ทักๆ ก็ไม่ทำวุ้ย”
ผมในตอนนี้นั่งกินข้าวในห้างแห่งหนึ่งกับไอ้นันครับ นับว่าเป็นดวงซวยของผมจริงๆที่พอออกมาจากสตูดิโอของสถาปัตย์หลักแล้วมาเจอกับมันที่ตรวจแบบเสร็จพอดีเนี่ย กะว่าจะทิ้งให้อยู่คนเดียวแล้วเชียว....
“โอกาสมีให้มึงทักก็เยอะนา ทักๆไปหน่อยจะเป็นไร เอาแต่หลบหน้าหลบตากันไปทำไม”
“....”
“เขาก็ทักมึงก่อนตั้งหลายครั้งทำไมมึงไม่..”
“นันครับ”
“เหอ...อะไร?”
“ไปรู้อะไรมาครับ” ผมโจมตีใส่เขาซึ่งๆหน้าหลังจากที่เห็นว่านันทำตัวแปลกไป เขาไม่เคยยุยงเรื่องผมกับคิดมากขนาดนี้ นอกเสียจากว่าเขาไปรู้อะไรมา
“..เปล่านี่ กูแค่เห็นว่า..มึงควร..จะ”
“ควรจะอะไรครับ”
“เอ่อ....ควรจะ...อย่าทำหน้าอย่างนั้นดิวะไอ่แรม กูสยองนะเว้ย จ้องกูซะอยากจะฆ่ากูขนาดนี้ มึงเป็นสมุนแจ๊คเดอะริปเปอร์หรือไงวะ...”
“นันครับ อย่าเปลี่ยนเรื่อง”
“บ้ะ..”
“นันครับ..” ผมกดเสียงให้ต่ำลง
“เอ่อ...”
“นัน...”
“...อ่ะ เออๆ เอาตรงๆนะ.........................กูไม่ได้ไปรู้อะไรมาหรอก”
.............
..............
“.....”
“จ..จริงๆนะเว้ยยยย กูแค่อยากให้มึงเป็นฝ่ายทักเขาก่อนดูบ้างแค่นั้นเอง”
“...”
“ง่า.........ไอ้แรม......เชื่อกูเด้....”
“...ครับๆ งั้นมื้อนี้จ่ายใครจ่ายมันนะครับ..”
“เอ้ะ.....ก็ปกติ...”
“ทีแรกผมว่าจะเลี้ยงน่ะครับ แต่อารมณ์ไม่ค่อยดี จ่ายใครจ่ายมันตามปกติละกันนะครับ”
“ไอ้เหี้ยยย อย่าเล่นงี้ดิวะ!!!”
“นันเริ่มก่อนนะครับ” ใครจะไม่อยากให้เลี้ยงบ้างล่ะครับ ก็ร้านที่ผมนั่งกินอยู่นี่มีชื่อว่าร้านฟูจิครับ แน่นอนอาหารค่อนข้างมีราคาสูงเลยทีเดียว และนิสัยของนันนั้นทำไมผมจะไม่รู้ล่ะครับว่ามันขี้เหนียวจะตาย
“มึง....อย่า...มาใช้มุกนี้กับกูนะ!!!”
“....”
“ไอ้เหี้ย ไอ้เหี้ยเอ้ย มึงมันเหี้ยยยยย ต่อจากฟูจิเลี้ยงเซตโต้กูด้วย!”
“...ยอมออกให้ครึ่งหนึ่งละกันครับ เซตโต้น่ะ”
“......ฮึ่ยยย”
“ทีนี้เล่ามาได้รึยังครับ”
“เฮ้อออ... มึงนี่แม่ง เห็นเงียบๆติ๋มๆที่ไหนได้ แม่งร้ายกาจ..”
“นันครับ”
“เออๆ รู้แล้ว กู...กูแค่รู้มาว่าคิดเครียดเรื่องมึงนิดหน่อยน่ะ”
“เครียดเรื่องผม? ทำไมล่ะครับ?”
“เออ กูไม่รู้หรอก กูรู้แค่นี้แหละ...เออๆ ก็ได้วะ อย่ามองกูแบบนั้นสัส กูกลัว ก็...กูได้ยินมาว่าคิดมันกลัวๆมึงหลังจากที่มึงดูแลมันตอนมันเมาอ่ะ ทีนี้มันเลยไม่กล้าทักมึงไง...”
“กลัวผม...ทำไมล่ะครับ?”
“........ก็.......จะว่าไงดีวะ....กูไม่รู้หรอกนะว่าคิดมันไปทำอะไรให้มึงบ้างตอนมันเมา แต่คิดเขา...จำได้หมดแหละ...”
สตั๊นท์เลยครับ.................
“เออ ก็เท่านี้แหละ เท่าที่รู้มันคงไม่ได้เมาน่ารักซักเท่าไหร่ใช่มั้ย คงป่วนน่าดูแล้วมาให้มึงดูแลมัน มันก็คงเกรงใจล่ะมั้ง”
“...”
“กูถึงบอกให้มึงทักเขาบ้างไง เพราะคิดคงจะเกรงมึงไปอีกนานเลย”
“....อย่างนั้น...หรอครับ....”
“เออ กูพูดหมดแล้วจริงๆ เชื่อกูเหอะ”
“ผม.....”
“หือ?”
“ผม..จะเป็นฝ่ายลองทักเขาก่อนดูบ้างครับ”
ถ้านั่นอาจจะทำให้คิดหายกังวลได้ขึ้นมาบ้างล่ะก็...
________________________________________
ยังคงมั่นคงในความสั้นค่ะ 5555555555555555555555 //วิ่งหลบรองเท้าอย่างคล่องแคล่ว..
ค่อยๆขยับเข้าไปทีละนิด
ดูเหมือนว่าคิดเองก็ไม่กล้ารุกซะงั้น แล้วแรมจะเป็นฝ่านรุกก่อนได้ไหมนะ
ความรักของสองคนนี้ค่อยๆคืบคลานอย่างเชื่องช้ามากจนบางทีก็อยากทึ้งหัวตัวเอง
การแต่งให้แรมโง่บริสุทธิ์นี่ปวดหัวจริงๆค่ะ
รออีกนิดนะ เดี๋ยวเขาจะรักกันแล้ว
ขอบคุณสำหรับการติดตามค่า
_______________________________________________-
ตอบเม้นค่ะ
Ploy-ha แง้งง นานๆทีจะมีคนชมคิด 555555
fanglest นั่นสินะ ทำไมแรมบื้อจังงงง
yisren. แรมไม่มีออร่าความเป็นพระเอกก็จริง แต่แรมยืนยันในความเป็นเกย์รุกนะคะ! 55555555
boong086 แรมบื้อค่ะ(...)
hoshinokoe แรมเริ่มจะรุกบ้างแล้วค่ะ อุอุ ตอนใหม่มาแล้วค่า
bulldog17 กรี๊ดดดด ใจเย็นน้า อย่างคิดนี่จับวางยาอย่างเดียวค่ะ(..............)
fuku ดีและบื้อเกินไป สงสารนายเอกของเราจริงๆ
kongxinya นันจะช่วยอะไรบ้างต้องคอยดูค่ะ หุหุ
tsundere ตอนนี้ก็ยังคงไม่คืบหน้าค่ะ55555555 (
orz) นันใช้ริงโทงเพื่อกระตุ้นแรมค่ะ (แต่แรมบื้อ...ไม่รู้เรื่อง) ไม่มีอะไรในก่อไผ่ค่ะ555 //ความสั้นของนิยายเป็นจุดขายค่ะ ....
michiri.sama เรากลัวคนอ่านจะเบื่อเวลาอ่านตัวหนังสือเยอะๆค่ะ เลยรณรงค์ใช้ตัวหนังสือน้อยๆ(....)5555555 //นันรู้ว่าทั้งคิดและแรมชอบกันค่ะ สังเกตในพาร์ทของคิดดีๆนะคะ เขียนบอกไว้แล้วงือ..
PetitDragon จริงรึเปล่าเน้อออ
sang som ใช่ๆ กล้าๆหน่อยยยยย
KhunMay แรมจะเริ่มรุกละค่ะ...
QueenPedGabGab มาต่อแล้วค่ะะะ ขอบคุณมากนะคะะะ
iamnan เดี๋ยวรอนันสั่งยาแปปค่ะ(......)
dekzappp ฮืออออ เป็นคอมเม้นที่เข้าใจหัวอกแรมอย่างจริงจังงง
mystery Y อีกไม่ใกล้ไม่ไกลนี้ค่ะ คริคริ
Jthida ความสั้นเป็นจุดขายของนิยายเราค่ะ55555555555555555555
warin
Fellina มาต่อแล้วค่าาาาา
bun แรมบื้อ ต้องทำใจหน่อยค่ะ 5555
__________________________________________________
ขอบคุณสำหรับทุกคอมเม้นค่ะ
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
