หัวข้อ: [เรื่องสั้น]พี่ฮะ...ผมหนาว :ตอนพิเศษ: พี่ครับ...ผมร้อน (จบ)

[mox2224]

ข้อตกลงในการเข้ามาในเล้าเป็ดนะครับ กรุณาอ่านทุกคนนะครับ
เล้าแห่งนี้เป็นที่ที่คนชื่นชอบนิยาย boy's love หรือชายรักชาย หากใครหลงมาแล้วไม่ชอบ
กรุณากดกากบาทสีแดงมุมด้านขวาบนออกไปด้วยนะครับ


ติดตามกฏเพิ่มเติมที่กระทู้นี้บ่อยๆ เมื่อมีการแก้ไขกฏจะแก้ไขที่กระทู้นี้นะครับ
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0

ประกาศทั่วไปติดตามอัพเดทกันที่นี่
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=2160.0

ประกาศ กฎที่อื่นมีไว้แหก แต่ห้ามมาแหกที่นี่

1.ห้ามมิให้ละเมิดสิทธิส่วนตัวของคนแต่งและบุคคลในเรื่องทั้งหมด

2.ห้ามมิให้โพสต์ข้อความ รูปภาพ ใช้ลายเซ็นหรือรุปส่วนตัวหรือสื่อใดๆที่ก่อให้เกิดความขัดแย้ง ไม่แสดงความเคารพ, หมิ่นประมาท,
หยาบคาย, เป็นที่รังเกียจ, ไม่เหมาะสม,ติดเรท x,ทำให้กระทู้กลายพันธ์,ไม่เกี่ยวพันกับนิยายที่ลง
หรืออื่นๆที่ขัดต่อกฎหมาย,ห้ามโพสกระทู้ที่จะสร้างประเด็นความขัดแย้ง  ในเรื่อง การเมือง ศาสนา พระมหากษัตริย์
และสถาบันต่าง ๆ  รวมถึงกระทู้ที่จะสร้างความแตกแยก  ชวนวิวาท ของสมาชิกภายในเวปบอร์ด

3.การนำเรื่อง ข้อความ รูปภาพมาโพส หรือนำข้อความใดๆไปโพสที่อื่นๆ กรุณาพยายามติดต่อเจ้าของเรื่องเท่าที่จะทำได้หรือแจ้งมายังบอร์ดนี้ก่อนนะครับ  เนื่องจากเจ้าของเรื่องบางครั้งไม่ต้องการให้คนที่ไม่ได้ชื่นชอบนิยายชายรักชายเข้ามารับรู้  ลิขสิทธิ์ทั้งหมดเป็นของเจ้าของคนที่ทำขึ้นและเวปแห่งนี้นะครับ

4.ห้ามแจกเบอร์ แลกเมล บอกเมล แลก msn บนบอร์ด โดยเฉพาะการบอกเบอร์ หรือเมลของคนอื่นโดยที่เจ้าของไม่ยินยอมให้ส่งหรือติดต่อกันทางพีเอ็มจะปลอดภัยกว่าแล้วเมื่อมีการติดต่อสื่อสารกันให้พึงระวังถึงความปลอดภัย ความไม่น่าไว้ใจของผุ้คนทุกคนแม้จะมีชื่อเสียงในบอร์ดเป็นเรื่องส่วนตัวของแต่ละคนไป เพื่อลดความขัดแย้งภายในเล้า จึงไม่สนับสนุนให้มีการจีบกันในบอร์ดนะครับ

5.ห้ามจั่วหัวกระทู้ว่าเป็น “เรื่องเล่า” นักเขียนทุกคนอย่าโกหกคนอ่านว่าเป็นเรื่องจริงในกรณีแต่งเติมเพิ่มแม้แต่นิดเดียวให้ชี้แจงว่าเป็นเรื่องแต่งแม้จะแต่งเพิ่มขึ้นแค่ไม่ถึง 10 % ก็ตาม

6.การพูดคุยโต้ตอบระหว่างคนเขียนและคนอ่านนอกเรื่องนิยาย  ทำได้  แต่อย่าให้มากนัก เช่น คนเขียนโพสนิยายหนึ่งตอน ก็ควรตอบเพียงคอมเม้นต์เดียวก็พอแล้ว  โดยสามารถใช้ปุ่ม Insearch qoute  ได้    ถ้าจะพูดคุยกันมากขึ้นแนะนำให้ไปตั้งกระทู้ใหม่ที่ห้องพูดคุยทั่วไป และลงลิงค์จากนิยายไปยังกระทู้พูดคุยกับแฟนคลับนิยายในรีพลายแรกด้วยนะครับ เพราะการที่คนเขียนและแฟนคลับพูดคุยกันมากทำให้หานิยายที่จะอ่านยาก ไม่เจอ ลำบากกับคนที่ไม่ได้เข้ามาตามอ่านทุกวัน

7. การกดบวกให้เป็ดเหลือง
      7.1 นิยาย 1 ตอน  จะให้ขึ้น Top list แค่ 1 Reply เท่านั้น ถ้าขึ้นเกิน จะลบคะแนนออก เหลือเฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด
      7.2 นิยาย 1 เรื่อง จะให้ขึ้น Top list ไม่เกิน 3 Reply ถ้าเกิน จะลบคะแนนออก ให้เหลือ เฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด ลงมาตามลำดับ
      7.3 Post ในห้องอื่น ๆ ก็จะใช้ หลักการเดียวกันนี้ เช่นกัน ยกเว้น
            - 1 Reply ที่เกินมานั้น โมทั้งหลาย พิจารณาดูแล้วว่า ไม่เป็นการปั่นโหวต และเป็น Reply ที่น่าสนใจและเป็นที่ชื่นชอบจริง ๆ

8.Administrator และ moderator ของ forum นี้ มีสิทธิ์อ่าน, ลบ หรือแก้ไขทุกข้อความ. และ administrator, moderator หรือ webmaster ไม่สามารถรับผิดชอบต่อข้อความที่คุณได้แสดงความคิดเห็น (ยกเว้นว่าพวกเขาจะเป็นผู้โพสต์เอง).

9.คุณยินยอมให้ข้อมูลทุกอย่างของคุณถูกเก็บไว้ในฐานข้อมูล. ซึ่งข้อมูลเหล่านี้จะไม่ถูกเปิดเผยต่อผู้อื่นโดยไม่ได้รับการยินยอมจากคุณ .Webmaster, administrator และ moderator ไม่สามารถรับผิดชอบต่อการถูกเจาะข้อมูล แล้วนำไปสร้างความเดือดร้อนต่างๆ

10.ห้ามลงประกาศลิงค์โปรโมทเวป  โฆษณา หรือโปรโมทในเชิงธุรกิจใดๆ ทุกชนิด ลงได้เฉพาะในห้องซื้อขาย ในเมื่อแนะนำเวปอื่นที่บอร์ดเรา ก็ช่วยแนะนำบอร์ดเราโดยลงลิงค์บอร์ดเรา เวป http://www.thaiboyslove.com  ในบอร์ดที่ท่านแนะนำมาให้เราด้วย  เมื่อจำเป็นต้องแนะนำลิงค์ให้ส่งลิงค์กันทาง personal message หรือพีเอ็มแทนนะครับจะสะดวกกว่า ส่วนในกรณีอยากแนะนำสิ่งดีๆให้เพื่อนๆได้อ่านจริงๆนั้นพยายามลงให้ห้องซื้อขายซะ หรือถ้าม๊อดเดอเรเตอร์จะพิจารณาเป็นกรณีๆไป ถ้ารู้สึกว่าไม่ได้โปรโมทเวป แต่อยากแนะนำสิ่งดีๆให้เพื่อนด้วยใจจริงจะให้กระทู้นั้นคงอยู่ต่อไป

11.บอร์ดนิยายที่โพสจนจบแล้วมีไว้สำหรับนิยายที่โพสในบอร์ด boy's love จนจบแล้วเท่านั้น จึงจะถูกย้ายมาเก็บไว้ที่นี่ หาอ่านนิยายที่จบแล้ว หรือคนเขียนไม่ได้เขียนต่อ แต่โดยนัยแล้วถือว่าพล็อตเรื่องโดยรวมสมควรแก่การจบแล้ว หากนักเขียนท่านใดได้พิมพ์เล่มกับสำนักพิมพ์ ต้องการลบเรือ่งบางส่วนออก โดยเฉพาะไคลแม๊ก หรือตอนจบที่สำคัญ ให้แจ้ง moderator ย้ายนิยายของท่านสู่ห้องนิยายไม่จบ เพื่อที่หากระยะเวลาเกินหกเดือนแล้ว เราจะได้ทำการลบทิ้ง หรือท่านจะลบนิยายดังกล่าวทิ้งเสียก็ได้ เนื่องจากบอร์ดนี้เก็บเฉพาะนิยายที่จบแล้ว

บอร์ดนิยายที่ยังไม่มาต่อจนจบไว้สำหรับ
นิยายที่คนเขียนไม่ได้มาต่อนาน หายไปโดยไม่มีเหตุผลสมควร ไม่ได้แจ้งไว้หรือแจ้งแล้วก็ไม่มาต่อ 3 เดือน จะย้ายมาเก็บในนี้เมื่อครบหกเดือนจะทำการลบทิ้ง ส่วนเรื่องไหนที่จะต่อก็ต่อในนี้จนกว่าจะจบ แล้วถึงจะทำการย้ายไปสู่บอร์ดนิยายจบแล้วต่อไป

12.ห้ามนำเรื่องพิพาทต่างๆมาเคลียร์กันในบอร์ด

13.ผู้โพสนิยาย และเขียนนิยายกรุณาโพสให้จบ ตรวจสอบคำผิดก่อนนำมาลงด้วยครับ

14.ส่วนคนอ่านทุกท่าน เวลาอ่านนิยาย เรื่องที่คนเขียนเขียน  ก็ไม่ต้องไปอินมากนะครับ ให้เก็บเอาสิ่งดีๆ ประสบการณ์ ข้อคิดดีๆไปนะครับ

15. การนำรูปภาพ บทความ ฯลฯ มาลงในเวปบอร์ด  ควรจะให้เครดิตกับ... 
(1) ผู้ที่เป็นต้นตอเจ้าของบทความหรือรูปภาพนั้นๆ
(2) เวปไซต์ต้นตอที่อ้างอิงถึง

16.นิยายเรื่องไหนที่คิดว่าเมื่อมีการรวมเล่มขายแล้วจะลบเนื้อเรื่องไม่ว่าบางส่วนหรือทั้งหมดออก กรุณาอย่าเอามาลงที่นี่ หรือสำหรับผู้ที่ขอนิยายจากนักเขียนอื่นมาลง ต้องมั่นใจว่าเรื่องนั้นจะไม่มีการลบเนื้อเรื่องไม่ว่าบางส่วนหรือทั้งหมดออกเมื่อมีการรวมเล่มขาย อนึ่ง เล้าไม่ได้ห้ามให้มีการรวมเล่มแต่อย่างใด สามารถรวมเล่มขายกันได้ แต่อยากให้เคารพกฎของเล้าด้วย เล้าเปิดโอกาสให้ทุกคน จะทำมาหากิน หรืออะไรก็ตามแต่ขอความร่วมมือด้วย เผื่อที่ทุกคนจะได้อยู่อย่างมีความสุข

17.ห้ามแจ้งที่หัวกระทู้เกี่ยวกับการจองหรือจัดพิมพ์หนังสือ แต่อนุโลมให้ขึ้นหัวกระทู้ว่า “แจ้งข่าวหน้า...” และลงลิงค์ที่ได้ตั้งเอาไว้ในแล้วในห้องซื้อขายลงในกระทู้นิยายแทน  ถ้านักเขียนต้องการประชาสัมพันธ์เกี่ยวกับการจอง หรือจัดพิมพ์หนังสือของตนเองผ่านกระทู้นิยายของตนเอง  นิยายเรื่องดังกล่าวจะต้องลงเนื้อหาจนจบก่อน (ไม่รวมตอนพิเศษ) จึงจะทำการประชาสัมพันธ์ในกระทู้นิยายได้ (ศึกษากฏการซื้อขายของเล้่าก่อน ด้วยนะคะ)

เวปไซต์แห่งนี้เป็นเวปไซต์ส่วนบุคคลที่ได้รับความคุ้มครองจากกฏหมายภายในและระหว่างประเทศ การเข้าถึงข้อมูลใดๆบนเวปไซต์แห่งนี้โดยไม่ได้รับความยินยอมจากผู้ให้บริการ ถือว่าเป็นความผิดร้ายแรง

ข้อความใดๆก็ตามบนเวปไซต์แห่งนี้ เกิดจาการเขียนโดยสมาชิก และตีพิมพ์แบบอัตโนมัติ ผู้ดูแลเวปไซต์แห่งนี้ไม่จำเป็นต้องเห็นด้วย และไม่รับผิดชอบต่อข้อความใดๆ  โปรดใช้วิจารณญาณของท่านที่เข้าชม และ/หรือ ท่านผู้ปกครองในการให้ลูกหลานเข้าชม

---------------------------------------

direction.

นิยายเรื่องนี้เป็นเรื่องที่แต่งขึ้นตามจินตนาการของผู้แต่ง ตัวละครเป็นคนที่สมมติขึ้นมา
มิได้เกี่ยวข้องกับเหตุการณ์จริงหรือบุคคลใด หากกระทบใครขออภัยมา ณ ที่นี้ด้วย
 
---------------------------------------

[mox2224]

พี่ฮะ...ผมหนาว
Nemo wrote.

หนาวจัง.......
"อะ..."
หนาว....
"อื้อ...."
หนาวมาก.......
"หนะ...หนาว...อึก"
มือเรียวกระชับผ้าห่มให้แน่นขึ้นแต่ก็ไม่ได้ช่วยให้เด็กหนุ่มหายหนาวได้เลย
"หนาวจัง....." หนาวจับใจ....
เมื่อจิตใจสัมผัสถึงความหนาวเหน็บ น้ำใสๆก็ร่วงเผาะ น้ำตาไหลออกมามากขึ้นเรื่อยๆจนเด็กหนุ่มเผลอหลับไปในที่สุด...

"เฮ้ยมึง เอาการบ้านมาลอกหน่อยเด้ะ"
"กิจวัตรประจำวันทุกเช้าเลยนะมึงจะจบม.6อยู่แล้วเนี่ย"
"โห่ ก็เมื่อคืนกูดอทหนักไปหน่อย สรุปมึงจะให้กูลอกมั้ย บ่นอย่างกับเป็นพ่อ"
"เออๆ เอาไป แบบนี้ไม่น่าให้ลอกเลยว่ะ"
บทสนทนาของชายหนุ่มวัยรุ่นสองคนเกิดขึ้นเป็นประจำทุกวันจนเป็นที่ชินหูของเพื่อนร่วมห้อง
'นะ' ชายหนุ่มอายุ18 หน้าตาหล่อเหลา รูปร่างกำยำ ความสูง182 ที่ได้จากการเป็นนักกีฬาบาสของโรงเรียนทำให้มีแต่คนสนใจ นะกำลังรู้สึกเอือมระอาเพื่อนสนิทของตัวเองที่เอาแต่ลอกการบ้านเค้าได้ทุกวี่วัน ไม่คิดจะทำอะไรเอง เอะอะก็ลอกตลอด

"ขอโทษนะคะ พี่นะ คือเพื่อนหนูเขามีเรื่องอยากคุยกับพี่น่ะค่ะ"
ก่อนที่เขาจะได้บ่นเพื่อนสนิทต่อ ก็มีรุ่นน้องผู้หญิงในโรงเรียนคนหนึ่งขัดขึ้นมาเสียก่อน
"ไหนอะครับ เพื่อนน้องอะ?"
"ตรงนั้นอะค่ะ ที่มัดโบว์สีชมพู"
น้องผู้หญิงคนเดิมชี้ไปแถวๆหน้าห้องเด็กม.5
"ขอโทษนะครับน้อง เพื่อนพี่มันมีแฟนแล้ว"
'พีนัท' ที่นั่งลอกการบ้านอย่างตั้งใจพูดขึ้นมาทั้งที่สายตายังจดจ่อกับสมุดการบ้าน
"ตามนั้นนะครับน้อง"
นะ ยิ้มให้รุ่นน้องอย่างอ่อนโยน ก่อนที่จะหันไปสนใจอย่างอื่น รุ่นน้องผู้หญิงที่เข้ามาจึงเดินหน้าเสียไปหาเพื่อนที่รออยู่

            หลายคนอาจคิดว่าทำไมนะไม่ให้โอกาสฝ่ายที่เข้ามาหาเขาเลย มันไม่ใช่ครั้งแรก... ที่มีคนมาชอบพอในตัวนะ เรื่องแบบนี้เกิดขึ้นเป็นประจำเกือบทุกวัน ทำไงได้ ก็นะน่ะเป็นนักกีฬาของโรงเรียน หน้าตาหล่อสุดๆ แถมยังมีชื่อเสียงโด่งดังในโรงเรียนเพราะเป็นถึงลูกเจ้าของห้างสรรพสินค้าชื่อดัง จึงไม่แปลกที่ใครๆก็ให้ความสนใจ โดยเฉพาะสาวๆที่เข้ามาไม่ขาด แต่เขายังไม่คิดจะมีใครตอนนี้ มีแต่พีนัท ที่คอยเป็นเพื่อนไปไหนมาไหนด้วย
"เสน่ห์นี่แรงไม่มีลดหดหายเลยนะ คุณชายนะ"
"อะไรของมึง"
"แหม ก็เห็นสาวเข้ามาไม่ขาดสาย คนธรรมดาๆอย่างกูก็อิจฉาบ้างไม่ได้ไง้? แล้วก็นะ มึงจะทำตัวหล่อเลือกได้ไปถึงไหนวะเนี่ย กูไม่เคยเห็นมึงสนใจใครเลยนะเว้ย"
"ไม่รู้ดิ มันยังไม่เจอนี่หว่า จะให้กูทำไง"
"หระ...หรือว่ามึง... แอบชอบกูใช่มั้ยวะ?"
"ไอ้เชี่ยพี มึงใช้ไส้ติ่งคิดรึไงสัส ถัาให้กูชอบมึงให้กูไปชอบหมาข้างบ้านมึงยังดีกว่าเหอะ"
"มึงชอบไอ้ปลาวาฬเหรอวะ แต่มันเป็นตัวผู้นะเว่ย แถมยังมีเมียแล้ว..."
"พี!! มึงคิดไปไหนวะเนี่ย กูแค่เปรียบเปรยเฉยๆ ใครมันจะไปแอบชอบหมาวะไอ้นี่นิ่"
"อ้าว กูนึกว่ามึงชอบแบบแปลกๆ"
แปลกเกินไปปะวะ ชอบหมาเนี่ยแหม้คิดได้นะ...
"ลอกให้เสร็จไปเลยมึง เอาแต่พูดไรไร้สาระ"
"ก็กูอยากรู้ว่าเมื่อไหร่กูจะไม่ต้องคอยกันท่าสาวที่เข้ามาปิ๊งมึงสักที รีบหาเมียได้แล้วมึง"
"หุบปากได้แล้วเชี่ยพี หนวกหูว่ะ"
นะยกหูฟังขึ้นมาเสียบฟังแล้วหันหน้าไปทางอื่น
............

"เฮ้ย วันนี้มึงกลับยังไงวะ"
"ไม่รู้ดิ เหมือนพี่ข้างบ้านจะมารับนะ"
"พี่ข้างบ้านมึง ใครวะ"
"เจ้าของหมาข้างบ้านกูอะแหละ นั่น มาพอดีเลย กูไปก่อนนะ เจอกัน"
นะนั่งมองเพื่อนสนิทที่คว้ากระเป๋าแล้วกระโดดโหยงเหยงไปขึ้นรถยนต์ที่ค่อนข้างมีราคา คนขับหันมามองหน้าเขาแวบนึง ก่อนจะขับรถออกไป
~ครืด ครืดดดด~
โทรศัพท์ในกระเป๋าสั่นขึ้น นะหยิบขึ้นมาดูหน้าจอขึ้นเป็นสายโทรเข้ามีชื่อของผู้โทรเข้าสั้นๆว่า 'แม่'
"ฮัลโหล"
'ฮัลโหลนะ ตอนนี้แม่อยู่ที่โรมนะครับ พอดีพ่อเค้ามาดูงาน แม่เลยตามมา วันนี้ให้ลุงนพไปรับนะลูก'
"ครับแม่"
'นะ'
"ครับแม่"
'แม่ฝากน้องหน่อยสิลูก  ลูกเพื่อนพ่อที่เขาเพิ่งเสียยกครอบครัวน่ะครับลูก น้องต้องอยู่บ้านกับพี่เลี้ยง แม่สงสารเลยจะรับมาอยู่กับเรา นะโอเคใช่มั้ยครับ'
"ครับ"
'ถ้างั้นเดี๋ยวระหว่างกลับบ้านให้ไปรับน้องเลย แม่บอกคนขับรถไปแล้วล่ะ งั้นแม่ไปแล้วนะ ดูแลน้องดีๆนะครับ มีอะไรก็โทรหาแม่นะ'
"ครับแม่ สวัสดีครับ"
วางสายปุ๊บ รถประจำบ้านเค้าก็ขับเข้ามาเทียบพอดี นะหยิบกระเป๋าขึ้นมาถือแล้วเปิดประตูเข้าไปนั่ง
"วันนี้เรียนสนุกมั้ยครับคุณหนู"
"เอาอีกแล้วลุง นะบอกให้เรียกนะเฉยๆไงครับ มาเรียกอะไรคุณหนงคุณหนู นะโตแล้วนะครับ"
"ขอโทษทีครับ คุณนะเป็นยังไงบ้างครับวันนี้"
"ก็เหมือนทุกวันครับ เบื่อๆ"
"เดี๋ยวก็ไม่เบื่อแล้วล่ะครับ เลี้ยงน้อง"
สิ้นคำพูดของมานพ คนขับรถประจำบ้าน บรรยากาศรอบข้างก็เงียบลง นะไม่ได้เป็นคนไม่ชอบเด็ก เขาเป็นคนสุภาพ มนุษยสัมพันธ์ดีเข้าได้กับทุกเพศทุกวัย แต่ครั้งนี้เขารู้สึกแปลกๆ กลัวว่าแม่จะหาคู่ให้เขาอีกแล้วสิน่า เขาเพิ่งอยู่ม.6เอง ไม่เข้าใจแม่เลยจริงๆ
"เห็นเขาบอกว่าเด็กที่เรากำลังจะไปรับเนี่ย น่าสงสารมากเลยนะครับ พ่อแม่เกิดประสบอุบัติเหตุเสียชีวิตเมื่ออาทิตย์ที่แล้ว เป็นลูกคนเดียวเหมือนคุณนะเลยนะครับ โชคดีที่พ่อแม่เหลือสมบัติไว้ให้มากมาย       
คุณอัคนีเพื่อนคุณพ่อคุณนะน่ะครับ ที่เป็นนักธุรกิจ แล้วภรรยาท่านก็ทำธุรกิจอสังหาริมทรัพย์ แต่ผมว่านะสมบัติมากมายแค่ไหนก็ไม่สามารถเยียวยาจิตใจเด็กคนนั้นได้หรอกครับ"
"..." นะนั่งฟังคนขับรถเล่าเรื่องเด็กที่กำลังจะกลายมาเป็นน้องเขาเงียบๆ
"ถึงพอดีเลยครับ บ้านหลังนี้"
นะหันกลับมามองบ้านหลังที่คนขับรถชี้
บ้านหลังใหญ่ ไม่สิ คฤหาสถ์ใหญ่พอๆกับบ้านเขาเลยล่ะ เพียงแต่ต่างกันที่ บรรยากาศความโศกเศร้าของบ้านหลังนี้ยังหลงเหลืออยู่อย่างเต็มเปี่ยม ไม่เหมือนกับบ้านเขาที่มีแต่ความอบอุ่น เขาเห็นแม่บ้านยืนถือกระเป๋าอยู่ตรงประตูทางเข้าบ้าน ข้างๆมีเด็กผู้ชายตัวเล็กกว่าเขาไม่มากยืนอยู่ ลุงมานพ คนขับรถของเขาเดินลงไปคุยอะไรนิดหน่อยกับแม่บ้านคนนั้น ทันใดนั้นเด็กผู้ชายคนข้างๆแม่บ้าน ก็ปล่อยโฮออกมา นะจึงเปิดประตูออกไปดูสถานการณ์ว่าเกิดอะไรขึ้น
"คุณหนูคะ ไปอยู่กับพี่ชายนะคะ ที่นี่ไม่มีใครเป็นเพื่อนคุณหนูได้เท่าคนอายุใกล้เคียงกันหรอกค่ะ นะคะ"
แม่บ้านอ้อนวอนเด็กคนนั้น ส่วนเด็กคนนั้นก็เอาแต่ก้มหน้าร้องไห้



ผมทนไม่ไหวจึงคว้าข้อมือเจ้าเด็กขี้แย พร้อมกับคว้ากระเป๋าที่แม่บ้านถือ ไม่อยากเสียเวลา เอาแต่อ้อนวอนกันเดี๋ยวก็ไม่ได้กลับบ้านสักที บังคับเลยจะได้จบๆ ลุงนพคุยอะไรกับแม่บ้านคนนั้นนิดหน่อย แล้วเดินมาขึ้นขับรถ
"คุณนะครับ แม่บ้านบอกว่าฝากดูแลน้องเขาด้วยนะครับ เธอบอกให้ดูแลอย่างใกล้ชิดน่ะครับ เพราะเด็กคนนี้สภาพจิตใจยังไม่ปกติ"
ผมหันไปมองเด็กที่ตอนนี้ร้องไห้จนหลับไปแล้ว หน้าใสมีแต่คราบน้ำตา ขนตายาวเป็นแพ จมูกรั้น ริมฝีปากบางชมพูเป็นกระจับ หน้าหวานชะมัดเด็กนี่ ดูท่าทางจะเด็กกว่าเขาหลายปี น่าจะประมาณประถมปลายได้

"ถึงแล้วครับ น้องยังไม่ตื่นเลยเหรอครับ งั้นเดี๋ยวผมอุ้มให้นะครับ"
"ไม่เป็นไรครับลุง เดี๋ยวผมอุ้มเอง ลุงไปทำอย่างอื่นเถอะ"
"ครับคุณนะ เดี๋ยวผมยกกระเป๋าตามไปครับ"
ผมค่อยอุ้มเด็กนี่ขึ้น ตัวเบาชะมัด แถมยังบางอย่างกับผู้หญิง พอเดินเข้าบ้านไป ป้านวลที่เป็นหัวหน้าแม่บ้านก็เดินออกมาดู มาถามไถ่อะไรมากมาย ไม่ได้สนใจผมที่แบกเด็กนี่เลยว่าเมื่อยแค่ไหน
"แล้วให้น้องนอนห้องไหนครับ?"
"ก็นอนห้องคุณนะสิคะ คุณผู้หญิงบอกให้คุณนะดูแลน้องดีๆ"
"งั้นผมพาน้องไปไว้ที่ห้องก่อนนะครับ"
"ค่ะ เดี๋ยวป้าให้เด็กเตรียมอุปกรณ์ของคุณหนูตัวน้อยนี่ให้นะคะ"
"ขอบคุณครับ"

ผมค่อยๆวางเด็กนี่ลงบนเตียงอย่างเบามือ แต่จู่ๆเด็กนี่ก็ลืมตาขึ้นมา เมื่อเห็นผมก็ทำหน้าตกใจ เมื่อมองไปรอบข้างก็ยิ่งทำหน้าหวาดกลัว น้ำตาคลอ
"นายเป็นใครน่ะ พาเรามาทำอะไรที่นี่... ปล่อยนะ!!!" เด็กนี่โวยวายแล้วพยายามดิ้นออกจากอ้อมแขนผม
"เงียบนะ ไม่งั้นจะจับมัดขึงไว้กับเตียง"
สิ้นเสียงผม ไอ้เด็กหน้าหวานนี่ก็หุบปาก หยุดดิ้นไปเลย
"ฉันชื่อนะ จะมาเป็นพี่ชายของนาย ฉันก็ไม่ได้เต็มใจเหมือนกับนายนั่นแหละ แต่พอดีพ่อนายเป็นเพื่อนพ่อฉัน ครอบครัวฉันจึงรับนายมาเลี้ยง"
เด็กนี่พอได้ยินคำว่าพ่อก็น้ำตาคลอขึ้นมา
"โทษทีไม่ได้ตั้งใจทำให้เสียใจ นายชื่ออะไร อายุเท่าไร?"
"ชะ..ชื่อ วินเทอร์ อายุ ส...สิบห้า.."
"อืม ฉันชื่อนะ อายุสิบแปด"
เด็กนี่อายุไม่ห่างจากผมเท่าไรแต่หน้าดูเด็กอย่างกับอยู่ประถม ไม่บอกไม่รู้เลยนะเนี่ย
"..."
"นายอยากได้อะไรก็บอกนะ ฉันขอทำการบ้านก่อน"
วินเทอร์มองสำรวจรอบห้องผมสักพักก็ค่อยๆขยับตัวนั่งในท่าที่สบายมากขึ้น
"อยากอาบน้ำมั้ย เสื้อผ้านายอยู่ทางนั้น ส่วนอุปกรณ์อาบน้ำก็ใช้ของฉันไปก่อน เดี๋ยวพวกผ้าเช็ดตัวแม่บ้านจะเอามาให้"
"...." วินเทอร์ค่อยๆลุกขึ้นยืน แล้วเดินไปเปิดกระเป๋าหยิบเสื้อผ้าออกมา
"พูดบ้างก็ไม่มีใครว่าเป็นบ้าหรอกนะ"
"!!!"
ผมรู้สึกรำคาญชะมัดที่เด็กนี่เอาแต่เงียบ ทำตัวเกร็งๆ ก็เข้าใจนะว่าอยู่ในช่วงทำใจ แต่มันอดไม่ได้จริงๆ หมั่นไส้ชะมัด
"อะ...เอ่อ..ขอโทษฮะ"
เจ้าเด็กวินเทอร์พึมพำแล้วเข้าห้องน้ำไปอย่างรวดเร็ว

ผ่านไป30นาที
เด็กนั่นจะเข้าห้องน้ำนานไปหน่อยมั้ย แค่อาบน้ำทำไมนานขนาดนี้ เสียงน้ำจากฝักบัวยังดังอยู่ ชักจะแปลกๆแล้ว ผมกระวนกระวายอยู่ครู่หนึ่ง ทนไม่ไหวจึงเคาะประตูห้องน้ำ
'ก๊อก ก๊อก ก๊อก'
"วินเทอร์ เฮ้ อาบน้ำเสร็จรึยัง"
'ก๊อก ก๊อก ก๊อก ก๊อก ก๊อก'
"วินเทอร์!!! ได้ยินมั้ย?!?"
ไม่มีเสียงตอบรับ ท่าไม่ดีแล้ว ผมหยิบกุญแจห้องน้ำมาไขประตู แล้วก็ต้องตกใจกับภาพตรงหน้า ร่างบางของวินเทอร์นั่งขดตัวอยู่ใต้ฝักบัว ผิวขาวเนียนนั่นแดงไปหมดคงเป็นเพราะโดนน้ำอุ่นนานไป
"เฮ้ ไหวมั้ย"
ผมเดินเข้าไปปิดน้ำ แล้วสะกิดเด็กวินเทอร์ที่กอดเข่าสะอึกสะอื้น ดูท่าสติคงลอยไปไหนต่อไหน
"นี่ ฉันอุ้มนะ"
ผมค่อยๆช้อนตัวของเด็กนี่ขึ้น เอาผ้าเช็ดตัวมาพันไว้ แล้วพามานั่งบนเตียง
"ฮึก...อึก..."
เสียงสะอื้นเริ่มดังขึ้นอีกครั้ง
"นี่ เช็ดตัวก่อนนะ"
ผมเอาผ้ามาเช็ดตัวให้เด็กวินเทอร์
"อึก...ฮะ...ฮึก..."
"อะเสื้อผ้า เอาไปใส่ซะ เสร็จแล้วบอก"
ผมยื่นเสื้อผ้าที่หยิบติดมือมาจากในห้องน้ำส่งให้ แล้วยืนหันหลัง
ผ่านไปสักพักก็รู้สึกถึงมือเล็กที่มาสะกิดจึงหันหลังไป พบกับวินเทอร์ที่ใส่ชุดนอนลายเด็กน้อย ผมเปียกลู่ฟูไม่เป็นทรง
"มา เดี๋ยวเช็ดผมให้"
"...."
วินเทอร์เลิกสะอึกสะอื้นแล้ว แต่นั่งก้มหน้าให้ผมเช็ดผมอย่างเงียบๆ
"ระ..เรียก...ผมว่า...วิน..ก็ได้ฮะ"
"อือ เรียกฉันว่าพี่นะ ก็ได้"
"พี่..พี่นะ"
เด็กวินเทอร์เรียกผมแล้วค่อยๆยิ้มบาง
"เดี๋ยวพี่ไปอาบน้ำก่อน อยู่ตรงนี้เฉยๆไม่ต้องคิดจะทำอะไรเลยนะ"
ผมขยี้หัววินเบาๆก่อนจะคว้าผ้าเช็ดตัวกับชุดนอนสีน้ำเงินเข้มเข้าห้องน้ำ

"จะกินอะไรเดี๋ยวพี่ให้แม่บ้านทำขึ้นมาให้"
ผมถามวินหลังจากอาบน้ำเสร็จ
"เอ่อ...แล้วแต่สะดวกฮะ"
"บอกมาสักอย่าง"
"เอาเหมือนพี่นะก็ได้ฮะ"
"ผัดผักโอเค งั้นเดี๋ยวพี่ไปบอก..."
"ไข่เจียวหมูสับ! เอาไข่เจียวหมูสับฮะ.."
หึ เด็กหนอเด็ก
"โอเค ไข่เจียวหมูสับ รอพี่อยู่นี่ก่อนนะ อย่าคิดทำอะไรล่ะ อยู่เฉยๆ สัญญานะ"
"สัญญาฮะ"
...............
หลังจากกินข้าวจนอิ่มแล้ว หนังท้องตึงหนังตาก็หย่อน ดูท่าเด็กวินก็คงง่วงไม่ต่างจากผม
"ง่วงแล้วใช่มั้ย งั้นพี่ปิดไฟละนะ"
"ครับผม"
ผมเอื้อมมือไปปิดไฟ ทั้งห้องตกอยู่ในความมืด ผมค่อยๆหลับตาลงแล้วจมสู่ห้วงนิทรา....

"..อื้อ...อึก"
เสียงหนึ่งดังขึ้นท่ามกลางความมืดมิดในห้องนอน ผมลืมตาขึ้น มองไปรอบกายจนสายตามาหยุดอยู่ที่น้องวินเทอร์ที่หันหลังให้ผมดูท่าจะถีบผ้าห่มออกหมด นอนขดตัวหนาวสั่น ผมพลิกตัวน้องขึ้นมาก็พบว่าใบหน้าใสนั้นเต็มไปด้วยเหงื่อและน้ำตาที่ยังคงไหลออกมาไม่หยุด
"ฮึก...อือ.."
"วินเทอร์"
ผมเขย่าตัวน้องเบาๆแต่ก็ดูท่าว่าจะตื่นยาก
"ฮือ...พ่อฮะ..แม่..ฮะ"
"..."
"ยะ..อย่า.."
"วินเทอร์"
ผมเอื้อมมือไปเช็ดเหงื่อเช็ดน้ำตาให้น้อง
"อย่า..ทิ้ง....ผะ..ผม..ไป.."
มือบางเอื้อมมาคว้าตัวผมไว้ แล้วซุกหน้าลงกับแผงอก ตอนนี้ผมตกอยู่ในอ้อมแขนเด็กอายุ15 ที่น่าสงสารคนนี้เข้าแล้วล่ะครับ ผมค่อยๆเอาแขนโอบรอบเอวน้องแล้วกอดเอาไว้ ก่อนที่จะหลับไปอีกครั้ง...

เสียงนกร้องขานสดใสในยามเช้าดังเล็ดลอดเข้ามาในห้องนอน แสงแดดส่องหน้าทำให้ผมลืมตาตื่น รู้สึกถึงท่อนแขนเรียวที่พาดบนลำตัว วินเทอร์นอนซุกแผงอกของผม หน้าตาดูมีความสุขกว่าเมื่อวานมาก ผมขยับตัวลุกเบาๆ เพราะไม่อยากให้น้องตื่น
"อื้อ..."
ไม่ทันแล้วล่ะครับ เด็กนี่รู้สึกตัวง่ายชะมัด น้องลืมตาตื่นแล้วบิดตัวไปมาในผ้าห่ม
ผมมองดูนาฬิกา ตอนนี้ก็เก้าโมงแล้วล่ะครับ โชคดีที่วันนี้เป็นวันเสาร์

"ตื่นแล้วเหรอ ไปล้างหน้าแปรงฟันไป แล้วเดี๋ยวลงไปกินข้าวกัน"
ผมบอกกับวินเทอร์ที่ตอนนี้ผมยุ่งเหยิง กระพริบตากลมโตปริบปริบ ก่อนจะลุกขึ้นเดินมึนๆเข้าห้องน้ำไป

...........
หลังกินข้าวเสร็จผมก็มานั่งเล่นบนโซฟากับน้องในห้องนั่งเล่น ตอนนี้น้องกำลังจดจ่ออยู่กับการ์ตูนอะไรสักอย่างในทีวีครับส่วนผมก็นั่งอ่านหนังสือไปมองน้องไป
"พี่ชายฮะ"
ตกใจครับ จู่ๆน้องก็หันขวับมา ผมที่จ้องน้องอยู่ก็ยกหนังสือมาปิดแก้เก้อ
"มีอะไร"
"ผมรู้สึกแปลกๆอะครับ"
"แปลกยังไง?"
"ไม่รู้สิครับ มันแปลกๆบอกไม่ถูกน่ะครับ"
"ยังไงล่ะ ที่ว่าแปลกน่ะ"
"ก็มัน...หวิวๆแปลกๆน่ะครับ"
"อืม..."
"ผมเป็นอะไรหรือเปล่าครับ"
"ก็ไม่หรอก นายคงเริ่มโตน่ะ"
"หรอฮะ"
"อื้อ"
"พี่ก็เคยเป็นเหมือนกันใช่มั้ยฮะ"
"อืมมม"
"แล้วๆๆๆ"
"นี่ ดูการ์ตูนก็ดูไปสิ พี่จะอ่านหนังสือ"
"..."
น้องเงียบไป แล้วก็หันไปดูการ์ตูนต่อ ผมมองน้องก็เห็นทำหน้าเศร้าๆ
"นี่"
"..."
"วินเทอร์"
"..."
"งอนพี่เหรอ"
"เปล่า.."
"งอนจริงๆใช่มั้ย"
"ไม่ใช่ฮะ"
ผมเขยิบตัวไปใกล้ๆน้อง น้องก็พยายามขยับหนี ผมเลยขยับชิดจนน้องขยับต่อไปไหนไม่ได้
"งอนพี่เหรอครับ"
ผมยื่นหน้าไปใกล้ๆวินเทอร์ เจ้าเด็กน้อยทำหน้ามุ่ยแก้มตุ่ย แต่ก็ยังน่ารักอยู่ดี แก้มชมพูซะขนาดนั้น
เจ้าเด็กหน้าหวานหันหน้าหนีผมไปแล้วครับ
"ดีกันนะ"
ผมยื่นนิ้วก้อยไปหน้าวินเทอร์ที่หันออกนอกโซฟา
"..."
"ดีกันเถอะ ขอโทษที่ไม่สนใจ"
"ฮะ"
น้องหันมาเกี่ยวก้อยกับผม แล้วยิ้มหวาน เออ บทจะคืนดีก็ง่ายไปนะ
"อยากกินอะไรมั้ยจะพาไปกิน"
"กินฮะ กินไอติมๆๆ"
"งั้นเดี๋ยวพี่ไปสั่งแม่บ้านให้ เอารสอะไรล่ะ"
"เอา... ทุกรสเลย ได้ไหมอ่า?"
น้องพูดก่อนจะเอียงคอทำตาแป๋วกระพริบตาปริบปริบ
"โอเค งั้นเดี๋ยวบอกแม่บ้านให้นะ"
"รักพี่ชายที่สุดเลยฮะ"
จุ้บ!
สัมผัสนุ่มนิ่มที่ข้างแก้มเกิดขึ้นก่อนจะผละออกอย่างรวดเร็ว
"นี่! ใครสอนให้ทำอย่างนี้ฮะ"
"ก็..ปกติผมก็ทำกับคนในครอบครัวนี่ฮะ"
"อย่าไปทำกับใครเชียว"
"ฮะ ก็ผมมีพี่ชายคนเดียวนี่นา"
รอยยิ้มหวานถูกประดับอยู่บนใบหน้าของวินเทอร์ ไม่รู้ทำไม ผมถึงไม่สามารถละสายตาจากรอยยิ้มนี่ได้เลย...

(tobecontinue)

เรื่องนี้เราเคยลงครั้งนึงแล้วค่า คราวนี้เอามาลงใหม่
ฝากตัวด้วยนะ เรื่องนี้แต่งเป็นเรื่องแรก สามารถติชมได้เลยน้า เราจะได้นำไปปรับปรุง
ขอบคุณที่เข้ามาอ่านนักเขียนสมัครเล่นคนนี้นะคะ : )

[Pakbung Mazo]

ตอนอ่านรู้สึกว่าเนื้อเรื่องคุ้นมาก แต่พอมาเห็นช่วงทอร์คชัดเลย คราวนี้มาลงให้จบนะคะจะรอติดตามให้กำลังใจ

[daboo]

คุ้นๆ  เหมือนเคยอ่านที่ไหนสักที่   

แต่รู้สึกเหมือนมาต่อไม่จบ

[MK]

คำผิดนะ  กิจวัตร  เน้ออออออออ

แล้วตรงประโยคที่ว่า "พูดบ้างก็ไม่มีใครว่าเป็นใบ้หรอกนะ"  มันฟังดูแปลกๆอ่ะ บอกไม่ถูก

 


เป็นกำลังใจให้เรื่องใหม่ 

  สงสารวินอ่ะ  เป็นกำลังใจให้หนูวินด้วย 

#พี่นะ อย่ารังแกน้องวินนะ

[IsDeer]

  รอพี่นะมาทำให้หายหนาว

[cher7343]

น่ารักมากค่ะ
ชอบๆ 
เนื้อเรื่องมีดราม่าไม่เห็นไร
แต่อย่าให้พี่นะร้ายกับน้องละกันนะ 

[PJansam]

นั่นสิ จำได้ว่าเคยอ่านแล้ว (จำได้จากฉากไข่เจียว)555

[mox2224]

คำผิดนะ  กิจวัตร  เน้ออออออออ

แล้วตรงประโยคที่ว่า "พูดบ้างก็ไม่มีใครว่าเป็นใบ้หรอกนะ"  มันฟังดูแปลกๆอ่ะ บอกไม่ถูก

แก้ให้แล้วนะจ๊า ดีใจที่ทุกคนจำกันได้น้า
อยากบอกกับคนที่เข้ามาอ่านว่าช่วยคอมเม้นต์บ้างก็ดีน้า เราเข้าใจนะเพราะเราก็เคยเป็นนักอ่านเงา
แต่นักเขียนทุกคนก็อยากได้คอมเม้นต์เป็นกำลังใจนะจ๊า คอมเม้นต์ดีไม่ดีไม่ว่าเลย

[daboo]

หว๋า  นึกว่าเข้ามาต่อ


ดีใจเก้อเลย

[mox2224]

พี่ฮะ ผมหนาว(ต่อ)

ผมนั่งมองเด็กกินไอติมมาได้สักพักแล้วล่ะครับ พอไอติมมาก็ไม่พูดไม่จา ตักจ้วงๆเข้าปากจนตอนนี้ปากเลอะไปด้วยคราบไอศกรีมหลากรส เห็นแล้วมันน่าชิมจริงๆ
~ก้าบ ก้าบ ก้าบ โทรศัพท์มาครับ รับผมหน่อยนะคร้าบ~
เสียงโทรศัพท์ผมดังขึ้น น้องหันมามองด้วยสีหน้าฉงน วันหลังจะไม่ให้ไอ้พีนัทยุ่งกับโทรศัพท์อีกเลยถ้ามันจะเปลี่ยนเสียงริงโทนทำลายมาดขรึมของผมซะขนาดนี้
"ฮัลโหล"
'ฮัลโหล พี่นะ'
เสียงผู้ชายครับ
"ครับ นี่ใครครับ"
'เอ่อ ผมมินนะครับ'
"มินไหนครับ"
'มิน รุ่นน้องที่โรงเรียนพี่นะอะครับ'
"ขอโทษนะ พี่ไม่รู้จักน้องจริงๆ"
'พี่นะจำผมไม่ได้เหรอครับ มินที่เคยสัมภาษณ์พี่  ชมรมหนังสือพิมพ์น่ะครับ'
มินไหนวะ... อ๋อ
"น้องมินที่ใส่แว่นใช่มั้ยครับ"
'ใช่แล้วครับ! ดีใจจังที่พี่นะจำมินได้'
"เอ่อครับ แล้วมินโทรมานี่มีอะไรให้พี่ช่วยรึเปล่า"
'คือ ก็ไม่มี...แต่จริงๆก็มีแหละครับ'
"ตกลงมีอะไรก็บอกพี่มาสิครับ"
'คือเพื่อนมินน่ะครับ มันชอบพี่พีนัท อยากให้พี่นะช่วยเป็นพ่อสื่อให้หน่อย'
ได้ยินเสียงโวยวายแทรกเข้ามาจากปลายสาย
"พี่ก็ช่วยได้แค่แนะนำนะครับ แต่ยังไงให้ไอ้พีมันตัดสินใจของมันเองดีกว่าพี่ไม่ค่อยชอบยุ่งความรักของเพื่อนเท่าไร"
'เอ่อ ครับ..'
"ว่าแต่เพื่อนน้องนี่คนไหนครับ"
'คนที่ชื่อ...เปปเปอร์อะครับ'
คราวนี้เสียงโวยวายจากคนที่คาดว่าจะอยู่ข้างๆน้องมินดังขึ้นกว่าเดิม ที่สำคัญเสียงแมนมาก คงไม่พ้นผู้ชายครับ
"อือ จะให้ช่วยเมื่อไรก็บอกได้นะ"
'เอ่อคือ พี่นะครับ'
"หือ?"
'พอดีว่า เพื่อนผมมันอยากเลี้ยงข้าวพี่ตอบแทนที่พี่จะช่วยมันน่ะครับ'
"ไม่เป็นไรๆ พี่ก็ยังไม่ได้ช่วยสักหน่อย"
'ไม่เอาครับๆ มันเกรงใจ เจอกันสี่โมงเสาร์หน้า ร้านอาหารญี่ปุ่นตรงพลาซ่าหน้าหมู่บ้านพี่นะนะครับ สวัสดีครับ'
พอพูดเสร็จศัพท์ยังไม่ทันได้ปฏิเสธปลายสายก็วางไปอย่างรวดเร็ว

"ใครเหรอฮะ?"
"รุ่นน้องน่ะ"
"รุ่นน้องจริงหรอครับ"
"ก็ใช่น่ะสิ ทำไมถามเซ้าซี้จังฮึ"
"อ่าแล้วเขาโทรมาทำไมหรอครับ"
"ก็เขาชวนไปกินข้าว เขาบอกว่าจะเลี้ยงตอบแทนที่พี่จะช่วยคุยกับเพื่อนพี่ให้"
"คุยเรื่องอะไรเหรอครับ"
"ไม่ใช่เรื่องของเด็กอย่างนายหรอกน่า"
ผมตอบเด็กที่กินไอติมจนหมด เปื้อนเต็มปากไปถึงแก้ม หยิบกระดาษมาบรรจงเช็ด เจ้าเด็กน้อยทำหน้ามู่เมื่อโดนบ่น
"งั้นขอผมไปด้วยนะ"
"อือก็กะจะให้ไปด้วยอยู่แล้ว"
"จริงอะ ดีจังเลย"
"ไปด้วยก็ทำตัวดีๆ อย่าดื้อล่ะ เข้าใจมั้ยหืม"
"คร้าบคร้าบ"

ผ่านมาหนึ่งอาทิตย์ สภาพจิตใจวินเทอร์ดีขึ้น ดูร่าเริง แต่ตอนนี้ผมติดน้องจนขาดไม่ได้เลยล่ะครับ วันนี้วันเสาร์ผมเพิ่งจอดรถเสร็จก็จูงมือเด็กตรงไปที่ร้านอาหารญี่ปุ่นซึ่งมีร้านเดียวจึงหาไม่ยาก
"พี่นะ สวัสดีครับ"
น้องมิน รุ่นน้องชมรมหนังสือพิมพ์ ตัวผอมๆ ขาวๆ สูงกำลังดี สวมแว่นกรอบหนาสีดำ ยกมือไหว้ผม
"หวัดดีๆ ไม่ต้องไหว้ก็ได้ ว่าแต่ แล้วเพื่อนมินล่ะ"
"พอดีมันไม่ว่างน่ะครับ"
"อ้าว"
"เข้าไปในร้านกันเถอะครับ"
มินเอื้อมมือมาดึงข้อมือผม
หมับ!
มือของวินเทอร์โผล่มาจากไหนไม่รู้ ดึงมือมินออกจากมือผมซะงั้น
"เอ้ะ เด็กนี่ใครครับ มากับพี่นะเหรอ?"
"อือ น้องพี่เอง"
"อ่อ อ้าว สวัสดีครับน้อง..ชื่ออะไรเอ่ย?พี่ชื่อมินนะครับ"
"วินเทอร์ครับ"
"วินเทอร์ กับ นะ ชื่อไม่ได้คล้ายกันเลยเป็นพี่น้องกันจริงเหรอครับเนี่ย"
"ชื่อไม่คล้ายกันแล้วเป็นพี่น้องกันไม่ได้รึไง ผมมีพี่นะเป็นครอบครัวคนเดียวนะ อย่ามาพูดดี"
"วิน ทำไมพูดอย่างนี้ เขาเป็นรุ่นพี่เราตั้ง2ปีนะ"
"นั่นน่ะสิครับพี่นะ มินก็ถามปกตินะ ทำไมน้องพี่นะพูดงี้กับมินอะคร้าบ"
"วิน ขอโทษพี่เขาซะ"
"..."
เด็กดื้อไม่ตอบแต่ทำเป็นไม่สนใจหันหน้าไปทางอื่น
"วินเทอร์"
"ขอโทษ!"
"พี่ขอโทษด้วยนะมินที่น้องพี่พูดจาไม่ดี เขายังเด็กกว่าเรา ยังไม่รู้ควรพูดกับเราอย่างไร ไปกินข้าวกันเถอะ"
"ครับ ^___^"

"พี่นะจะกินอะไรก็สั่งเลยครับ ผมเลี้ยงไม่อั้น!"
"?"
"หมายถึง เปปเปอร์มันเลี้ยงไม่อั้นน่ะครับ"
"ฮึ"
เสียงฮึดฮัดดังขึ้นจากเจ้าเด็กดื้อที่ทำหน้ามู่ทู่ แก้มตุ่ย ตกลงวันนี้จะงอนผมทั้งวันเลยมั้ง อยากงอนนักใช่มั้ยทำโทษซะให้เข็ด
"อืมม งั้นพี่เอาข้าวหน้าเทมปุระกุ้งละกันครับ"
ผมหันไปสั่งกับพนักงานที่รอรับออเดอร์ ตานี่มองเจ้าเด็กน้อยตาวาว ไอ้โรคจิตนี่เด็กก็ไม่เว้นนะ ส่วนวินเทอร์ก็ทำหน้าหวานแก้มชมพูอยู่ได้ ปากก็เผยอยั่ว มันน่าจับตีก้นจริงๆ เขามองอยู่แทบจะกลืนกินแล้วยังไม่ระวังตัว
"ผมเอาซูชิแซลมอน แซลมอนโรล แซลมอนซาชิมิ ข้าวหน้าปลาแซลมอนครับ"
น้องมินสั่งที นี่ทุกคนเงิบทีเดียวครับ เห็นตัวผอมๆไม่คิดว่าจะกินเยอะขนาดนี้
"แล้ว..."
น้องมินอ้าปากจะถามเจ้าเด็กจอมยั่ว
"แล้วอีกท่านล่ะครับ"
ไอ้พนักงานนี่ก็เสือกจะคุยกับเด็กผมให้ได้
"แค่นี้พอแล้วครับ เขาไม่หิวหรอก"
ผมเอ่ยขัดวินเทอร์ที่กำลังจะสั่ง น้องหันมาค้อนผมขวับ แล้วทำปากแบะหันออกไปนอกกระจกฝั่งที่น้องนั่ง ตอนนี้ผมนั่งโต๊ะติดกระจกหน้าร้านน่ะครับ
พออาหารมาผมก็กินไม่พูดไม่จา น้องมินที่จับจ้องอยู่แต่กับอาหารที่วางอยู่ตรงหน้า ดูเป็นเด็กน้อยขึ้นมาทันที ส่วนเด็กจริงๆก็นั่งเงียบหันออกไปมองนอกหน้าต่างครับ ผมไม่สนหรอกนะ งอนก็งอนไปไม่ง้อหรอก อยากทำตัวยั่วคนอื่นทำไม
"ขอทางด้วยครับ ผมจะไปเข้าห้องน้ำ"
เด็กวินเทอร์พูดขึ้นมาครับ แต่ไม่มองหน้าผม ผมขยับตัวลุกขึ้นให้น้องเดิน น้องก็เดินออกไปเงียบๆไม่พูดไม่จา ผมเห็นไอ้พนักงานคนที่มารับออเดอร์มองตามน้องด้วยสายตาหื่นๆแล้วทำท่าจะลุกตามน้องไป ก็น้องใส่กางเกงขาสั้นโชว์ขาขาวๆขนาดนั้น อย่าว่าแต่พนักงานเลยครับ เดินไปไหนใครก็มอง
"พี่ขอตามไปดูน้องก่อนนะครับ ขอโทษนะที่มาตามนัดแล้วไม่ได้อยู่กิน เดี๋ยวพี่จะรีบกลับมาหานะ"
ผมหันไปบอกน้องมินที่เคี้ยวแซลมอนหน้าเหวอ แล้วเดินตามน้องไปทางห้องน้ำอย่างรวดเร็ว

พอเข้ามาในห้องน้ำก็เห็นน้องยืนมองกระจกครับ ไม่ได้เข้าห้องน้ำอย่างที่บอก
"ถ้าไม่ได้เข้าห้องน้ำก็กลับร้าน"
ผมบอกกับน้องแล้วทำท่าจะเดินออก แต่น้องคว้าแขนผมเอาไว้ แล้วโถมตัวเข้ามาซุกอกผม แขนทั้งสองข้างก็โอบรอบตัวผมไว้
"พี่นะ..."
น้องเรียกชื่อผม รู้สึกได้ถึงความเปียกชื้นบริเวณแผงอก น้องร้องไห้...
"พี่นะผมขอโทษนะฮะ"
"ปล่อย"
"พี่นะ ฮึก ผมขอโทษจริงๆฮะ"
"บอกว่าปล่อย"
"ไม่ฮะ"
อ้อมแขนของน้องรัดผมแน่น
"วินเทอร์!"
"ผมสัญญาฮะว่าจะทำตัวดีๆ ไม่ดื้อไม่ซนฮะ อย่าทิ้งผมไปนะฮะ อย่าทิ้งผม ฮึก เหมือนพ่อกับแม่เลยนะฮะ...."
ผมก้มลงมองใบหน้าน้อง ขนตางอนๆเต็มไปด้วยหยาดน้ำตาใส เพราะหน้าน้องกับเสียงสะอื้นที่ดังไม่ขาดและคำที่บอกซ้ำไปมาว่าอย่าทิ้งผมไป มันทำให้ใจผมอ่อนมากขึ้นกว่าเดิมอีก ผมจึงเอื้อมมือไปกอดน้องเอาไว้
"พี่จะไม่ทิ้งเราไปไหนหรอกรู้มั้ยตัวดี"
"ฮึก ฮืออออ"
พอผมพูดจบน้องก็ร้องไห้หนักกว่าเก่า
"เฮ้ๆๆเป็นอะไรเนี่ย พี่บอกว่าพี่จะอยู่กับนายไปตลอดนะ"
"ฮึก ก็ผม.. ผม ดีใจนี่ฮะ โฮ"
เด็กน้อยร้องไห้จ้า อ้อมแขนที่รัดแน่นก็รัดแน่นขึ้นกว่าเดิม
"อื้อ รัดแน่นไปแล้วนะ พี่หายใจไม่ออกแล้ว ไปล้างหน้าแล้วกลับร้านกันได้แล้วครับ"
น้องคลายอ้อมกอดแล้วเดินไปล้างหน้าอย่างง่ายดาย

พอผมกับวินเทอร์กลับมาถึงร้านก็พอว่าน้องมินนั้น... กินทุกอย่างบนโต๊ะไม่เหลือเลยล่ะครับ ไม่น่าเชื่อว่าตัวเล็กๆผอมๆแบบนี้จะกินอาหารเยอะขนาดนี้ ผมยืนอึ้งอยู่กับวินเทอร์ น้องมินก็ขอโทษใหญ่ที่กินอาหารหมดแล้วบอกให้ผมกับน้องสั่งอาหารใหม่เพราะยังไงเขาก็เป็นคนนัดผมมาเลี้ยง แต่ผมไม่อยากให้น้องจ่ายมากกว่านี้เพราะดูแล้วแค่บนโต๊ะก็ราคาไม่น้อยเลย ผมจึงปฏิเสธไป แล้วเราก็แยกย้ายกันออกมา ตอนนี้ผมก็กลับมาถึงที่บ้านแล้วครับ เจ้าตัวดีที่ร้องไห้หนักพอขึ้นรถปุ๊บก็หลับสนิทเลยครับ

พอมาถึงบ้านเจ้าตัวดีก็สะลึมสะลือครับไม่ยอมลุกจากรถ ผมก็เลยต้องอุ้มอีกแล้วสิน่า ผมอุ้มน้องเข้าไปในบ้าน พอถึงห้องรับแขกก็เจอกับผู้หญิงที่ผมคุ้นเคย
"แม่ กลับมาเมื่อไรครับ"
"เพิ่งกลับมาเนี่ยลูก ไปไหนมาหืม"
"พาน้องไปทานข้าวมาครับ"
"น้องหลับซะแล้วเหรอลูก ขอแม่ดูหน้าน้องใกล้ๆหน่อยสิ"
"ครับ"
ผมอุ้มวินเทอร์ไปใกล้ๆแม่
"อ๊าย หน้าตาน่ารักอะไรขนาดนี้ ดูสิ หวานอย่างกับผู้หญิง นะต้องดูแลน้องดีๆนะลูก พาน้องขึ้นไปนอนเถอะไป"
"ครับแม่"

ผมวางวินเทอร์ลงบนเตียงแล้วเขย่าตัวน้องเบาๆ น้องครางแบบไม่พอใจ
"วินเทอร์ ไปอาบน้ำครับ"
"อื้อออ"
"จะไปดีๆ หรือจะให้ลงโทษ"
วินเทอร์ปรือตาขึ้นมา
"จะลงโทษก็ลงโทษมาสิครับ"
!!
น้องเลิกเสื้อขึ้นเห็นหน้าท้องเนียนเรียบ ขาเรียวๆก็ยกขึ้นมาอย่างยั่วยวน นี่ไปทำอะไรมากันแน่
"ปะ..ไปอาบน้ำ อย่าให้พี่ดุ!"
"คร้าบคร้าบ"
แล้วไอ้ตัวเล็กก็ลุกเดินไปห้องน้ำ ..ทำไมน้องทำตัวแปลกตั้งแต่ในห้องน้ำแล้ว
สักพักผมก็ได้ยินเสียงแปลกๆออกมาจากห้องน้ำ ผมลองเอาหูแนบประตู
"อ๊ะ อ๊ะ อ๊ะ..อึก"
เมื่อได้ยินชัดๆจนรู้ว่าคนตัวเล็กในห้องน้ำกำลังทำอะไร หน้าของผมก็ร้อนขึ้นมาทันที
"อ๊า อ๊ะ อื้อ อ๊ะะ"
"..."
"อื้อออ อื๊ออ พี่นะ...อ๊า"
ตอนนี้ไม่ใช่แค่หน้าแล้วครับที่ร้อน แต่อะไรต่อมิอะไรมันก็ร้อนไปหมดจนปวดหนึบ ตั้งแต่ได้ยินชื่อที่น้องหลุดครางออกมา ภาพในห้องน้ำผุดขึ้นมาในมโนภาพอย่างอดไม่ได้ นี่แค่เสียงกำเดาผมก็จะกระฉูดให้ได้แล้ว ถ้าทนฟังต่อไปอย่างอื่นคงกระฉูดด้วยเป็นแน่ ทนไม่ไหวแล้ว!!
ผมเดินออกมาสงบอารมณ์ ถ้าฟังต่อไปคงแย่แน่ๆครับ น้องยังเด็ก ไอ้นะ ท่องไว้
ฟึบ
ประตูห้องน้ำเปิดออก เผยให้เห็นร่างบางในชุดเสื้อกล้ามบางๆสีขาว ดูเหมือนน้องจะเช็ดตัวไม่ค่อยแห้ง ตุ่มไตสีชมพูมันจึงนูนชัดออกมาให้เห็น ส่วนกางเกงก็เป็นแบบขาสั้นสีดำจะหลุดแหล่มิหลุดแหล่ นี่จะยั่วผมรึไงกัน!
"พี่นะฮะ นอนกันเถอะฮะ"
น้องโผเข้ามากอดผม อะไรต่อมิอะไรที่มันร้อนอยู่แนบชิดกับอะไรต่อมิอะไรของน้องแบบสุดจะทน อ๊ากกกก ทนไม่ไหวจริงๆแล้วโว้ยครับ!!

(Tobecontinue)

รักคนอ่านค่ะ ฮิฮิ

[daboo]

รอติดตามต่อน๊า

[Pakbung Mazo]

โอ้ยยยย วินเทอร์ยั่วขนาดนี้พี่นะจะทนได้นานขนาดไหนเนี่ย

[greenapple]

เด็กมันยั่ว อิอิ
+1+เป็ด ค่ะ

[IsDeer]

  สงสัยคืนนี้จะเสร็จพี่นะ

[MK]

น้องเปิดทางให้แล้วนะนะ  จัดเลย 

[cher7343]

วินเทอร์ 

[mox2224]

ผมผลักน้องลงบนเตียง
"อะ..อื้อ"
ผมค่อยบรรจงจูบน้อง มือก็สอดเข้าไปใต้เสื้อบาง ค่อยๆลูบหน้าท้องเนียนจนถึงยอดอกน้องที่ตอนนี้แข็งเป็นไตรอให้ผมสัมผัส ผมลูบวนอยู่กับหน้าอกทั้งสองข้าง แล้วสะกิดเบาๆ
"อ๊ะ อื๊อ"
น้องครางเสียงหวาน ผมถอดเสื้อน้องออก เผยให้เห็นยอดอกสีหวานกับอกขาวเนียน ผมไม่รอช้า ครอบครองยอดอกของน้องด้วยปากของผมเอง
"พ..พี่นะ...อ๊ะ"
มือผมเลื้อยลงไปจนถึงขอบกางเกงตัวน้อย จับดึงลงอย่างง่ายดาย เผยให้เห็นชั้นในสีขาวบาง กับบางสิ่งที่กำลังแข็งตัวอยู่ภายใน เช่นเดียวกับผมที่ตอนนี้ผงกหัวออกมารอแล้ว
 น้องชายตามามองผมด้วยใบหน้าแดงก่ำ เมื่อมือน้อยๆปลดกระดุมเสื้อผมออกเรียบร้อยแล้ว จึงค่อยๆปลดกางเกงผมออก เผยให้เห็นเจ้าน้องชายผมที่ตอนนี้ขยายใหญ่รอการปลดปล่อยอย่างเต็มที่
ทั้งผมและเจ้าตัวเล็กดึงปราการสุดท้ายของอีกฝ่ายออกพร้อมกัน ตอนนี้ร่างบางขาวเนียนแสนเย้ายวนก็ได้ประจักษ์สู่สายตาของผมแล้วล่ะครับ ผมก้มลงใช้ปากกับของน้องโดยที่น้องก็ให้ความร่วมมืออย่างดี ผมขบเม้มที่ส่วนปลายก่อนจะรูดรั้งเข้าออก น้องสวนสะโพกเข้ากับปากผมอย่างเร่าร้อน
"อ๊ะ ..ผม..จะถึงแล้ว.."
"อ๊าาา!!"
ผมเร่งจังหวะจนรู้สึกถึงหยาดน้ำอุ่นที่แตกในปาก ผมถอนริมฝีปากออกมา ใช้นิ้วปาดน้ำขาวขุ่นก่อนจะหันไปสนใจกับช่องทางสีหวาน
"อ้ะ ..อือ..เจ็บ"
ผมสอดนิ้วเข้าไปตามด้วยนิ้วที่สองแล้วเพิ่มจำนวนขึ้นเรื่อยๆจนถึงสี่นิ้ว น้องเงยหน้ามามองด้วยใบหน้าน้ำตาคลอ ผมก้มหน้าลงไปจูบ และใช้มือกับส่วนกลางลำตัวของน้อง เพื่อให้น้องผ่อนคลาย ผมชักนิ้วเข้าออกจนรู้สึกถึงการขยายตัวของช่องทาง แต่ก็ยังคงตอดรัดได้ดี
"อ๊ะ..ไม่เอา..อื้อออ"
"ไม่ต้องกลัวนะครับ.."
น้องน้ำตาไหลพรากเมื่อสิ่งที่แทรกเข้าไปในช่องทางรักนั้นไม่ใช่แค่นิ้วอีกต่อไปแต่เป็นแกนกลางขนาดใหญ่ที่ขยายตัวรอปลดปล่อยของผมแทน
"เจ็บ..ฮึก..อื่อ"
แรงตอดรัดอย่างแรงทำให้ผมรู้สึกดีจนอยากจะกระแทกเข้าไปแรงๆ แต่ก็ทำได้แค่ค่อยๆขยับแล้วหยุดไปเรื่อยๆด้วยเหตุที่กลัวน้องเจ็บ ผมก้มลงจูบซับน้ำตา จนน้องเงยหน้าขึ้นมายิ้มบาง
"อื้อ อ๊า .."
ผมเริ่มขยับตัวเมื่อทุกอย่างดูเหมือนจะเข้าที่ ช่องทางของน้องตอดรัดอย่างรุนแรงเป็นการตอบรับที่ดีจนผมต้องขยับตัวเป็นจังหวะ น้องที่ดูจะไม่เจ็บแล้วก็สวนสะโพกมาอย่างยั่วยวน
"อ๊ะ พี่นะ.. อ้ะ เสียวฮะ"
"อื้อ"
"อ๊ะ อ๊ะ อื๊อ"
"อ่าห์ ดีมากครับ"
"อ่ะ อ่ะ อ๊ะ"
เสียงเนื้อกระทบกันเร็วและแรงขึ้นเรื่อย บ่งบอกถึงอารมณ์ตอนนี้ที่อะไรก็ฉุดไม่อยู่
"อ๊ะ พี่นะ..อื้อ ผะ..ผม อ๊า"
"อ่ะห์ อ่ะห์"
"อ๊ะ อ๊ะ อ๊ะ อ๊ะห์ ..อื้อ.. อ๊ะ.  อ๊ะ อ๊ะ..อ๊าาา!!!"
ผมรู้สึกถึงหยาดน้ำอุ่นของน้องที่พวยพุ่งมากระทบหน้าท้องทั้งที่ไม่ได้มีใครสัมผัสส่วนนั้นของน้องสักเพียงนิด
"อื้อ แน่นดีจัง อ่ะห์"
"อื้ออ"
"อ่าห์ วิน.. พี่จะแตกแล้ว"
"อ๊ะ อ๊ะ .."
"อ่าาห์!!"
ผมเร่งจังหวะกระแทกตัวไม่ยั้ง จนร่างกายกระตุกเกร็งปลดปล่อยหยาดน้ำขาวขุ่นเต็มช่องทางรักของน้อง ถึงจะเสร็จแล้วแต่ผมก็ยังไม่ถอนออกมา กดแช่เอาไว้แล้วยกตัวน้องขึ้นมาโอบกอดไว้
"พี่รักวินนะ"
"อื้อ ผมก็รักพี่นะฮะ"

    อุณหภูมิตอนนี้ หนาวเหน็บมากเพียงใดแค่ได้ความอบอุ่นจากร่างกายอีกฝ่าย ความหนาวก็หายไปโดยไม่รับรู้ถึงเลยสักนิด
"พี่ฮะ...ผมหนาว อ๊ะ"
"ไม่หนาวหรอก ก็มีพี่อยู่ข้างๆจะหนาวได้ไง หืม"
"อื้อออ"
...... แล้วยกที่เท่าไรไม่รู้ก็ดำเนินต่อไปอย่างไม่รู้จักเหน็ดเหนื่อย

ENDless.

โฮกกก อย่างสั้นจริงๆ เป็นเรื่องสั้นเรื่องแรกที่นีโม่ส์แต่ง และเป็นNCครั้งแรก คือมันแต่งยากมากฮรือออ ถ้าไม่สนุกก็ขออภัยด้วยนะคะ เรื่องนี้เคยลงมาแล้วรอบนึงนะ อันนี้คือเอามารีไรท์แล้ว ควรปรับปรุงก็บอกได้ค่า

[aoihimeko]

น้องวินมันช่างน่ารัก แบบนี้พี่นะก็อดใจไม่ไหวอะดิ คึๆ  โดยรวมแล้วถ้าเป็นเรื่องสั้นเขียนแบบนี้ก็โอเคอยู่นะ แต่อยากให้ยืดไปอีกสักตอนสองตอนจัง

[greenapple]

อิอิ น่ารักดี

[cher7343]

มันได้อยู่ 

[IsDeer]

  อุ้ย หื่น
นี่คือ การทำให้หายหนาวเหรอ เหอๆ
ชื่อเรื่องปูมาเพื่อ NC สินะ ฮ่าฮ่าฮ่า

[Bear Company]

  วิธีคลายหนาว

[maykiz]

กำเดาไหลพรากกกกกกกก

[pogpax]

จบแบบ   

[Meen_Emp]

วินเทอร์คงหายหนาวแล้วหล่ะ
น่าจะร้อนระอุด้วยซ้ำ ^^

[saruttaya]

จบแล้วเหรอออ   

[HanATarO]

มาแบบสั้นจริงๆ เรื่องนี้

แต่ก็ทำเอาเลือดแทบหมดตัวเลย

[zuu_zaa]

 

[gunnk16]