"..."
"เงียบทำไม"
เจ้าตัวเล็กนอนกอดอกพิงหัวเตียงหน้ามุ่ย ผมพูดด้วยก็ไม่ตอบ ไม่มีปฏิกิริยาใดๆทั้งสิ้นนอกจากจะทำปากคว่ำ แก้มป่อง ถ้านี่คืออาการงอน ก็ถือว่าดี เพราะมันน่ารักชะมัดยาก
"วินเทอร์ พี่ถามก็ตอบ อย่าดื้อได้มั้ย"
รอบนี้ไม่เพียงแต่หน้าบึ้งขึ้น มีการสะบัดหน้าใส่ผมหนึ่งที เด็กขี้งอนเอ๊ย
"..."
ไม่แยแสอะไรทั้งนั้น ไม่แม้แต่จะแลตามอง
หลังจากพาน้องไปโรงพยาบาล คุณหมอก็ได้ทำการวินิจฉัยว่าไม่มีส่วนใดแตกหัก มีเพียงแผลที่โดนเศษแก้วแถวนั้นบาดเข้า ไม่ลึกมากแต่โดนเย็บไป5เข็มเพราะแผลเปิดเยอะ ผมแปลกใจเหมือนกันที่เจ้าตัวดีไม่ร้องสักแอะ มีสีหน้าออกบ้างว่าเจ็บแต่ก็กำผ้าปูเตียงสุดฤทธิ์ ที่สำคัญมองผมตาเขม็งเชียว โกรธอะไรนักหนาไม่รู้
"เป็นอะไร ฮึ งอนพี่?"
ผมขยับเข้าไปนั่งบนเตียงตรงที่ว่างข้างๆน้อง โน้มตัวเข้าไปใกล้เจ้าตัว วินเทอร์ถดตัวหนีนิดหน่อยแต่ขยับมากไม่ได้ หมอห้ามเดิน อีกอย่างนึงผมเดาว่ายังเจ็บแผลอยู่ เพราะตอนขยับหนีผมก็มีนิ่วหน้า
"พูดกันหน่อย"
ผมเขยิบเข้าไปใกล้อีก ยิ่งน้องพยายามถอยผมก็ยิ่งรุกหนัก
"..."
"ไม่อยากให้พี่ทำโทษหรอกใช่มั้ย"
ประกายความวูบไหวผุดขึ้นมาในดวงตาใสแวบหนึ่ง น้องทำท่าเหมือนจะพูดอะไรสักอย่างแต่ก็ไม่พูดออกมา
---------------------------------
Peanut's Side
"พี่จะลากผมมาทำไมเนี่ย!"
ผมพยายามสะบัดแขนออกจากพี่ข้างบ้าน แรงเยอะชิบหายเลย แม่ง สะบัดยังไงก็ไม่ออก สะบัดจนเมื่อย แรงจะหมดแล้ว
หลังจากเหตุการณ์หน้าห้องผมก็โดนลากกลับเข้ามาในห้องพักตัวเองอีกครั้งอย่างไม่ทราบสาเหตุ
"เมื่อกี้ทำอะไร"
เสียงแข็งเชียว กลัวแล้ว
"ทำอะไร ผมทำไร ไม่ได้ทำไรสักหน่อย"
"กูเห็นนะมึงมองทะลุเข้าไปขนาดนั้น ถ้าน้องเขาเป็นปลากัดก็ท้องไปแล้ว"
เห็นได้ไงวะ คุยโทรศัพท์กับใครไม่รู้ตั้งนานสองนาน ขี้โม้
"ขี้โม้"
"ว่าใคร"
พี่บัตเตอร์พูดไม่พอเดินก้าวหน้าเข้ามาใกล้ผมเรื่อยๆ แรงบีบที่แขนก็แรงขึ้นอีก ชักจะเจ็บ
"ใครล่ะ คุยโทรศัพท์กับสาวที่ไหนไม่รู้เป็นชาติ มีกระจิตกระใจมาสนเรื่องของคนอื่นด้วยรึไง"
หมั่นไส้มานาน เห็นหันหลังให้ขนาดนั้น มีตาหลังหรือไง ทำเหมือนกับว่าตัวเองเห็นเหตุการณ์ทั้งหมดอย่างนั้นแหละ
"คุยงาน"
"อ๋อ เชื่อจ้า"
"อย่าประชดได้ปะ"
"ไรวะ พอไม่เชื่อก็โกรธ พอบอกว่าเชื่อ หาว่าประชดอีก คนเรา"
"ก็มึงประชด"
"อะๆ ประชดก็ประชด ตามใจพี่เลย"
เขาขยับเข้ามาใกล้กว่าเดิม จะสิงร่างกันเลยรึไง
"น้องเขาเป็นแฟนเพื่อนมึง เข้าใจมั้ย มึงไปมองแบบนั้นมันไม่ถูก"
"ผมมองเฉยๆมั้ยอะ ไม่ได้ทำอะไรสักหน่อย"
"นั่นแหละ มันสมควรมั้ยล่ะ"
ดุเป็นพ่อ ทำเสียงเข้มไม่พอ ไล่ต้อนผมจนขาชนขอบเตียง แต่ไม่ล้มง่ายๆหรอก ขาแข็งแรง!
"แล้วมันทำไมล่ะ แค่มอง"
"แค่มองก็ถือเป็นการคุกคามทางเพศได้แล้ว"
"แล้วพี่มาเดือดร้อนไรกับผม"
ผมทำหน้ายียวนกวนประสาทใส่คนตรงหน้า ยุ่งอะไรนักหนา ทำตัวเป็นผู้ปกครองคอยคุมพฤติกรรมลูกชาย
"กูเป็นรุ่นพี่ แถมแม่มึงก็ฝากฝังให้กูคอยสอดส่องดูแล"
"อ๋อ ถ้าเป็นเพราะแม่บอกก็ไม่ต้องเคร่งก็ได้ แม่พูดไปงั้นแหละ"
"พีนัท!"
"อะไรเล่า อยู่ใกล้กันจนจมูกพี่จะจมเข้ามาในหัวผมแล้ว ตะโกนเพื่อ"
"มึงดื้อ"
"เรื่องปกติ"
ผมยื่นหน้าเข้าใกล้ ก้าวไปข้างหน้าอีกหนึ่งสเต็ป ไอ้พี่บัตเตอร์ถอยกรูดเลย โด่ ไม่แน่จริง
"ขยับมาใกล้ทำไม"
หน้าเหมือนจะแดงขึ้นหน่อยนะนั่น
"เอ้า พี่ต้อนผมก่อน"
ผมพูดแล้วเดินเข้าไปชิดเขา เขาเขยิบหนีเรื่อยๆ แต่หนีไม่รอดหรอก เพราะมันชิดผนังแล้ว
"ไม่จำเป็นต้องต้อนคืนมั้ยล่ะ"
ตัวติดผนังเป็นตุ๊กแกหงายท้องเลยครับ ตลกดี
"จะต้อนคืน ต้องต้อนคืน ทำตัวเป็นพ่อเหรอ หมั่นไส้"
ผมยื่นหน้าเข้าไปใกล้อีก ทีละนิด ทีละนิด แล้วเหตุการณ์ไม่คาดฝันก็เกิดขึ้น
"อื้อ!"
ไอ้พี่บัตเตอร์แม่งฉกปากลงมาจูบผมเฉยเลย ไม่ทันตั้งตัว เอาปากประกบไม่พอ มือข้างนึงยกขึ้นมาประคองหน้า อีกข้างโอบเอวแน่นกักตัวไม่ให้ผมดิ้นหนี
"พี่ทำเหี้ยไรเนี่ย!"
"จูบ"
"ไอ้เหี้ย ก็รู้แล้วมั้ยว่าจูบ แต่ทำทำไม แกล้งกูเหรอ ไม่ขำนะ"
โดนจูบเสร็จหน้านี่ร้อนไปหมด ไม่ใช่เขินนะ โกรธ! แม่ง เห็นผมเอาคืนแล้วยอมไม่ได้จนต้องแกล้งแบบนี้เลยเหรอวะ เกินไปหน่อยมั้ย
"ไม่ได้แกล้ง"
"แล้วทำทำไม"
"อยากทำ"
ตอบง่าย ง่ายมาก ไอสัส
"เหี้ย"
ผมด่ามันก่อนจะขยับตัวหนี ไอ้มือนี่ก็ล็อคจัง แขนมันดันใหญ่ด้วยดิ เล่นกล้ามเข้ายิมทุกวัน ผมไม่ได้ผอมนะแต่ไม่ได้กล้ามโตแบบมัน สู้ไม่ไหว
"ขอโทษ"
มันล็อคตัวผมแน่น มองหน้าผมด้วยหน้าคาสำนึกผิด สำนึกผิดจริงหรือเก๊ไม่รู้ แสดงปะวะ
"ไม่ให้อภัย ปล่อย"
ผมพยายามดิ้นอีกครั้ง
"ไม่ปล่อย"
แต่ก็เหมือนจะไม่สำเร็จ
"ปล่อย ทำเหี้ยอะไร ปล่อยกู๊"
"กูหึงมึง"
"เออเรื่องของมึงเหอะ ปล่อยกู! เอ๊ะ"
อะไรนะ หูผมแว่วไปรึเปล่า
"ปล่อยก็ได้"
แล้วมันก็คลายอ้อมแขนออกทันที ทีอย่างนี้อะปล่อยง่ายจัง ตอนบอกให้ปล่อย ดิ้นแทบตายยังโดนกักขังหน่วงเหนี่ยว
"หึงอะไร เดี๋ยว บัตเตอร์"
พี่บัตเตอร์ทำท่าเหมือนจะเดินออกจากห้อง ผมเลยรีบวิ่งตามไปคว้าแขนมันไว้ ต้องเคลียร์ให้รู้เรื่องก่อน วางระเบิดแล้วจะเดินจากไปทันทีแบบนี้ไม่ได้
"ตามที่บอก"
"ตามอะไรล่ะ บอกแค่นี้จะเข้าใจมั้ย หึงกูอะไร หึงทำไม"
"หึงมึงก็แปลว่าชอบมึงมั้ยล่ะ เข้าใจอะไรยากวะ"
ฮะ เดี๋ยวนะ อะไรชอบๆ ขออีกที
"อะไรนะ"
"หูหนวกรึไง กูชอบมึง! พอใจยัง"
แล้วผมก็ได้เห็นไอ้พี่ชายข้างบ้านร่างยักษ์ในฟิลเตอร์เขินอาย แก้มอมชมพู หลบตา แถมยกมือเกาท้ายทอยแบบเขินๆ โอ้โห อยากยกมือถือขึ้นมาเก็บภาพรัวๆ
"ชอบกู แบบไหน"
"มึง พอเหอะ"
หน้าแดงไปหมด ขอแกล้งหน่อย
"ชอบแบบไหนบอกดิ ไม่งั้นปล้ำนะ"
"เฮ้ย ไม่ได้"
"พี่บัตเตอร์ ชอบพีแบบไหนเหรอครับ พีอยากรู้ ตอบพีหน่อยสิครับ"
ผมยื่นหน้าเข้าไปพร้อมส่งสายตาอ้อนวอน อีกนิดจะเอาคางขึ้นไปอุ๋งบนไหล่มันอยู่แล้ว
"มึง.. เอาหน้าออกไป"
"ไม่ครับ พีอยากรู้นี่นา บอกพีหน่อยสิครับ นะ นะ"
ผมขยับหน้าเข้าไปใกล้อีกจนแทบจะไม่เหลือที่ว่าง ลมหายใจเราสองคนประทะกันเป็นจังหวะ
"แม่งเอ๊ย ทนไม่ไหวแล้วนะ"
ไอ้พี่บัตเตอร์จู่ๆก็เป็นบ้า ยกผมตัวลอยจากพื้น รู้ตัวอีกทีผมก็นอนอยู่บนเตียงโดยมีพี่ข้างบ้านคร่อมอยู่
"บอกแล้วว่าอย่ายั่ว มึงน่ารัก กูจะอดใจไม่ไหว"
มันบอกเสียงกระเส่า ตาคือหวานหยาดเยิ้ม ช่วยด้วย ใครก็ได้พาบัตเตอร์ที่บ่นเสียงแข็งเป็นพ่อคนเมื่อกี้กลับมาที ผมขอล่ะ ใครก็ได้
"ปละ..ปล่อยนะเว้ย อย่าทำไรกูนะ"
"ไม่ได้ มึงยั่วกูแล้ว กูขึ้นแล้ว"
ขึ้นเชี่ยไรวะ อ๊าก ช่วยน้องพีนัทด้วย!
"ขึ้นก็ไปเอาลงสิ มาบอกกูทำไม๊ ฮือ ห้องน้ำอยู่โน่น ไปปป"
ผมชี้โบ๊ชี้เบ๊ไล่ให้มันไป
"ไม่ มีมึงอยู่ตรงนี้จะไปห้องน้ำเพื่ออะไร"
โอ๊ย กลัวแล้วจ้า พ่อจ๋าแม่จ๋าช่วยลูกด้วยยย น้องพีจะเป็นเด็กดี จะไม่ดื้อไม่ซนอีกแล้ว
"พี่ พีกลัวจริงนะ ปล่อยพีไปเหอะ จะร้องไห้แล้ว"
จริงๆคือเยี่ยวจะราดแล้วว้อย กลัว เกิดมายังไม่เคย!
"มึง สักนิดไม่ได้เหรอ"
ยัง ยังมาใช้น้ำเสียงอ้อน ไม่ยอมหรอกโว้ย
"จะให้ผมร้องไห้ก่อนใช่ปะ"
"เออก็ได้ ห้องน้ำก็ห้องน้ำ"
จู่ๆก็ว่าง่ายอีกแล้ว ไบโพลาร์ชัวร์
"เออๆๆ ก็ได้ ผมช่วยก็ได้"
ชิบหายละ หลุดปากพูดอะไรออกไป๊ ตบปากตัวเองเดี๋ยวนี้ไอ้พี
"จริงนะ"
น้ำเสียงกับสายตาวิบวับนี่คืออะไร
"เออ แค่มือนะ"
"กูไม่ได้ฝืนใจมึงใช่มั้ย"
โอ๊ย ยังจะถามอีก ตอนอยากทำแม่งก็จะเอาลูกเดียว พอยอมก็ถามมาก
"ถามมากเดี๋ยวก็ไล่ไปห้องน้ำเลย"
"โอ๋ๆ ไม่ถามแล้วครับ ช่วยพี่นะ"
พี่บัตเตอร์รูดซิบกางเกงลง ตอนแรกผมก็ไม่รู้สึกอะไรเท่าไร แต่พอก้มลงมองเท่านั้นแหละ อื้อหือ ชี้หน้า กูจะต้องจับไอ้สิ่งนี้จริงๆเหรอ ตั้งแต่เกิดมายังไม่เคยจับของคนอื่นมาก่อนเลย โอ๊ย
ผมค่อยๆขยับมือไปสัมผัส เชื่อแล้วว่าขึ้น แข็งจนแทบระเบิดแล้ว แรกสัมผัสผมรู้สึกถึงความร้อน ผิวเนื้อและเส้นเลือดที่ปูดโปน ส่วนหัวมีน้ำใสเยิ้มออกมานิดๆ
พี่บัตเตอร์ประกบจูบลงมาอีกครั้ง แต่เร่าร้อนกว่าครั้งแรกพันล้านเท่า เขาใช้ลิ้นอย่างช่ำชอง มือก็ไล้ไปตามร่างกายของผมจนถึงส่วนล่างที่ไม่รู้ชูชันขึ้นมาตอนไหน พี่บัตเตอร์ล้วงมือเข้าไปในกางเกงสัมผัสกับลูกรักของผมที่ไม่หลับใหลอีกต่อไป
"มีอารมณ์เพราะพี่เหรอ"
เออสิ มีอารมณ์เพราะจิ้งจกบนผนังมั้ง ถามได้
"อือ... อย่าถามมาก"
สมปรารถนา ไม่ถามมาก ไม่พูดอะไรอีกเลยเพราะก้มลงมาจูบอีกแล้ว รสจูบดุดันขึ้นตามจังหวะมือของเราสองคนที่ปรนเปรอให้อีกฝ่ายอย่างไม่มีใครยอมใคร
ร่างของเราเปลือยเปล่าเนื่องจากกลัวว่าอะไรต่อมิอะไรจะไปเปื้อนเสื้อผ้าเข้า พี่บัตเตอร์เร่งมือไวขึ้นในขณะที่มือผมเองก็กอบกำสิ่งนั้นของเขาที่ไม่มีท่าทีจะอ่อนแรง
"อือ... อะ.. พี่ ผมจะ.. อ๊ะ อ่า..."
มืออีกฝ่ายเร่งระดับจนผมถึงจุดสุดยอด ปลดปล่อยออกมาอย่างเต็มที่
"อืม.. อ่ะ.. อ่าห์"
พี่บัตเตอร์ครางเสียงพร่า มือผมไม่ยอมแพ้ ขยับเร่งเต็มที่ จนในที่สุดเขาก็กระตุกเกร็งอย่างแรงก่อนจะแตกออกมาเลอะเต็มหน้าท้องของผม พุ่งอย่างแรงจนเปรอะหน้าอกและคางเกือบจะถึงหน้า นี่พี่ไปอึดอัดจากไหนมา
"เลอะหมดเลย ขอโทษนะ"
พี่บัตเตอร์ทำท่าจะลุกไปเอาทิชชู่มาเช็ดให้ แต่ผมรั้งข้อมือเขาไว้ รูดนิ้วไปตามหยาดหยดบนหน้าท้องก่อนจะ
แผล่บ
แลบลิ้นเลียน้ำของเขาผสมกับของผม
"พีนัท ทำอะไร!"
เขาตะโกนหน้าแดง แต่ผมไม่สนใจ ดึงตัวอีกฝ่ายลงมาประกบจูบให้ลิ้มรสของเราสองคนไปด้วยกัน
"ก็ไม่คาวอย่างที่คิด"
ผมเลียปากหลังจากถอนจูบ
"เดี๋ยวก็ท้องเสีย"
เขาทำหน้ากังวล เออ ท้องไส้เขาไม่ค่อยดีเท่าไร เท่าที่รู้จักมาพี่ชายคนนี้ไม่เคยกินอาหารรสจัดเลยสักครั้ง
"โทษที มันส์ไปหน่อย"
"มันส์อะไร นี่ยังไม่ถึงครึ่งของคำนี้เลย ถ้าจะให้มันส์มันต้อง..."
"ไม่"
"ทำไมอะ ไม่ชอบกูเหรอ"
"ไม่ชอบจะยอมมั้ย คิดหน่อย"
"งั้นแปลว่าชอบ"
"เออ ชอบดิ ชอบมาตั้งนานแล้ว แม่ง"
"กูก็ชอบมึงมาตั้งนานแล้วเหมือนกัน ทำไมไม่รีบบอกวะ"
"ใครจะไปรู้ล่ะวะ ก็เห็นมีเมียเป็นผู้หญิงอะ ใครจะกล้าบอก กลัวโดนต่อย"
"ก็คบไปงั้น ไม่ได้จริงจัง"
"คบทั้งที่ชอบกูด้วยอะนะ สงสารเขาชะมัด"
"ตอนนี้เลิกไปหมดแล้วน่า อดีตทั้งนั้น ไม่ต้องคิดมาก ว่าแต่ เสียดายเนอะ ถ้าบอกกันตั้งนานแล้ว ป่านนี้เราก็คงจะ..."
"คงจะอะไร! เพิ่งบอกชอบอย่าได้ใจนะเว่ย หื่น"
"คงจะคบกันไปแล้ว อะไร คิดอะไร คบกันมันหื่นตรงไหนถามหน่อย ใครกันแน่ที่หื่นล่ะเนี่ย"
พี่บัตเตอร์ทำแววตามีเลศนัยพร้อมยิ้มล้อเลียนผม เออ ให้มันได้อย่างนี้สิ
"หิวข้าวแล้ว!"
ผมดันอีกฝ่ายออกห่างจากที่เกยบนร่างก่อนจะสปริงตัวเองขึ้นจากเตียง ลุกเดินเข้าห้องน้ำเพื่อทำความสะอาดตัว ต้องอาบน้ำอีกรอบแล้วล่ะ
"เดี๋ยว พี่อาบด้วย!"
---------------------------------
"รำคาญผมไม่ใช่เหรอ"
วินเทอร์พูดออกมาทั้งที่สายตายังไม่มองมาทางผม น่าจะงอนที่ผมดุไปตอนนั้น
มันตกใจนี่นา แถมที่สำคัญเป็นห่วงด้วยกลัวว่าน้องจะเป็นอะไรมาก
"เราดื้อ พี่ก็ต้องดุ"
พยายามพูดกล่อมด้วยเสียงที่อ่อนโยนที่สุดเท่าที่จะทำได้ แต่ดูเหมือนอีกฝ่ายยังไม่เข้าใจ หน้างอยิ่งกว่าเก่า แถมมือที่กอดอกก็แน่นขึ้นไปอีก
"ผมเปล่าดื้อ"
"เราดิ้นทั้งที่บาดเจ็บ พี่จะขอดูแผลก็ไม่ให้ดู แบบนี้มันไม่ดื้อตรงไหน"
"..."
น้องหันมามองหน้าผมแวบนึง ก่อนจะหันหนีไป เถียงไม่ออกสินะ
"ทั้งหมดนี่เพราะเป็นห่วง ทำไมต้องงอน"
"ไม่ได้งอน!"
"แต่ไม่ยอมมองหน้ากัน อืม ไม่ได้งอนๆ"
"!!!"
น้องหันมามองหน้าผมทั้งที่หน้ายังบึ้งตึง คิ้วขมวด จ้องตาเขม็งเลย ผมที่เห็นแบบนั้นแทนที่จะเครียดหนักกลับกลายเป็นขำขึ้นมา เขาเคยแสดงอารมณ์แบบนี้ให้เห็นซะที่ไหนล่ะ
โดยไม่ได้คิดอะไร ผมหยิบมือถือขึ้นมา
แชะ!
"พี่นะ ถ่ายทำไม!"
เจ้าคนเจ็บทำท่าจะลุกขึ้นมาแย่งโทรศัพท์ไปจากมือผม
"โอ๊ย"
"วินเทอร์!"
น้องกลับไปนอนท่าเดิม มือกุมแผลที่เท้าแน่น ผมรีบพุ่งตัวไปยังที่ว่างข้างเตียง
"แผลเปิดหรือเปล่า พี่ดูหน่อย"
มือบางที่จับเท้าค่อยๆคลายออก ก่อนจะทำท่าเหมือนอนุญาตให้ผมเข้าไปดู(คิดเองมั้ยไม่รู้) ผมสำรวจบริเวณผ้าก๊อซพันแผลแล้วเห็นว่าไม่มีเลือดซึมออกมาก็วางใจ
"อย่าขยับมาก อยากได้อะไรบอก ไม่ต้องลุกไปทำเองนะ"
ผมเอนตัวลงนอนพิงหัวเตียงข้างๆน้อง น้องไม่ขยับหนี ถือเป็นสัญญาณที่ดี และทำให้ผมรู้ว่าน้ำเสียงอ่อนโยนนี่มันได้ผลแฮะ
"ครับ..."
"ดีมาก ไม่ดื้อแล้วนี่"
วินเทอร์ค้อนขวับหลังผมว่าเขาดื้อ แก้มป่องชมพูระเรื่อ เห็นแล้วอยากฟัดให้จมเขี้ยว
"..ไม่ได้ดื้อสักหน่อย"
"โอเค ไม่ดื้อก็ไม่ดื้อ แต่ห้ามแล้วนะ ให้ผู้ชายคนอื่นมาจับ มายุ่มย่ามเนี่ย"
ผมทำเสียงแข็งใส่น้องโดยไม่รู้ตัว มันเป็นไปเองตามสัญชาตญาณ
"ทีตัวเอง...."
เขาบ่นพึมพำอะไรไม่รู้คนเดียว งุ้งงิ้งๆ เหมือนพูดกับตัวเอง ผมเลยขยับเอาหูเข้าไปใกล้
"ไหนพูดอะไร เล่าให้ฟังด้วยคน"
งั่ม!
"โอ๊ย เจ็บนะ วิน"
เจ้าตัวดีงับหูผมครับ ไม่ได้งับแรงมากหรอก แต่เจ็บอยู่เหมือนกัน แสบนัก คันฟันรึไง เด็กกำลังโตนี่มัน
"สม"
ทำลอยหน้าลอยตาใส่ด้วย แบบนี้มันต้องโดนทำโทษแล้วมั้ง
"อย่านะ พี่นะ อย่า"
ผมยกมือทั้งสองข้างขึ้นเตรียมเข้าชาร์ต
"ร้ายแบบนี้มันต้องโดนจี๋"
น้องรีบดิ้นหนีผม ผมขยับเข้าไปจั๊กจี้เอวน้อง
"โอ๊ย ฮ่าๆๆๆ พี่..นะ! ฮ่าๆๆๆ คิก ปล่อย.. ฮะ ..เดี๋ยวแผลเปิด .. ฮ่าๆๆ"
วินเทอร์ดิ้นพร้อมกับตะโกนให้ผมหยุดเป็นเรื่องเป็นราว ผมขยับนิ้วยุกยิกเป็นครั้งสุดท้ายก่อนจะหยุด กลัวแผลน้องเปิด ลืมไปเลย
"เมื่อกี้พูดอะไร"
"ไม่ได้พูดอะไร"
"เมื่อกี้ได้ยินนะ ที่พึมพำคนเดียวอะ"
"ได้ยินแล้วจะถามอีกทำไม"
ทำหน้าไม่รู้เรื่องรู้ราวนี่เก่งนักล่ะ ตาใสนัก
"ได้ยินแค่ ทีตัวเองล่ะ ต่อมาไม่ได้ยิน"
"ได้ยินแค่ไหนก็เอาแค่นั้นแหละ"
"ไม่ จะเอามากกว่านั้น"
"ไม่ให้"
"อย่าให้ต้องใช้กำลัง"
ผมยกมือสองข้างทำนิ้วยุกยิกเตรียมเข้าชาร์ตอีกครั้ง น้องทำตาโต ก่อนจะพยายามทำหน้าข่มอารมณ์หวั่นใจ
"เอาเลย ถ้าแผลเปิดอย่ามาหาว่าเพราะผมดื้อละกัน"
เล่นยกเรื่องแผลมาแบบนี้ ใครจะไปกล้าล่ะ
"ไม่จั๊กจี้แล้วก็ได้"
น้องหลุดยิ้มดีใจออกมา ยิ้มทีไปทั้งหน้า ตาเตอยิ้มหมด เหมือนโลกสดใสขึ้นมาทันที
"แต่จะทำอย่างอื่นแทน"
"ทำอะ.. อือ!"
ผมขยับตัวเข้าไปแนบชิดน้องก่อนจะประกบปากตัวเองลงบนริมฝีปากอ่อนนุ่ม น้องนิ่งอึ้งไปพักหนึ่งก่อนจะเริ่มทุบหลังผม เรื่องอะไรจะปล่อย แรงอย่างกับหนู หลังผมคงไม่หักง่ายๆ
"อือ.."
หลังจากจูบจนหนำใจแล้วก็ค่อยๆถอนปากออกมา ใบหน้าของคนตรงหน้าแดงระเรื่อ ดวงตาใสฉ่ำเยิ้ม ริมฝีปากเจ่อนิดๆ อืม คงไม่ได้จบแค่จูบแล้วแหละมั้ง
"จะบอกได้ยังว่าบ่นอะไรคนเดียว"
ผมย้ำ ถ้าน้องไม่ตอบคงไม่ทำอะไรอย่างอื่นนอกจากจะปล้ำจูบจนกว่าจะยอม
"ก็... "
"อะไรนะ ได้ยินไม่ชัดเลย"
ผมป้องหู ขยับไปใกล้ๆปากน้อง มองหน้าคนตัวเล็กที่กำลังแดงขึ้นเรื่อยๆ ปากเล็กงองุ้มอีกครั้ง
"ใครให้ส่งยิ้มให้คนอื่นไปทั่วแบบนั้นล่ะ!"
น้องตะโกนใส่หูผม อย่างดัง รู้สึกเหมือนหูจะแตก ว่าแต่ ผมไปส่งยิ้มให้ใครตอนไหนวะ ไม่เห็นจะจำได้
"พี่? พี่ไปส่งยิ้มให้ใครตอนไหน"
"อย่าคิดว่าไม่เห็นนะ ก็พนักงานเสิร์ฟคนน่ารักๆนั่นไง!"
คนไหนวะ.... งงเป็นไก่ตาแตกเลยครับ ผมจำไม่เห็นได้เลย เท่าที่ผมนึกออกผมก็ยิ้มให้ทุกคนเป็นมารยาทปกติ ไม่เคยยิ้มให้ใครเป็นพิเศษ
"จำผิดแล้ว วินเทอร์"
"ไม่ผิด! คนที่ร้านอาหารทะเลนั่นไง ผู้ชายตัวเล็กๆนั่นอะ! ส่งสายตาหวานให้เขาขนาดนั้นยังไม่รู้ตัวอีก"
เป็นชุด ผมไปส่งสายตาหวานตอนไหนเนี่ย น้องคิดเองเออเองชัดๆ
"คิดมากน่า พี่ไม่ได้คิดอะไรสักหน่อย"
"ไม่คิดแล้วยิ้มหวานทำไมเล่า"
"หึงเหรอ"
ผมจับมือน้องขึ้นมากุม เอานิ้วเขี่ยมือเล็กๆเล่น
"จะหึงทำไม!"
"เป็นแฟนกันก็ต้องหึงสิ เหมือนที่พี่หึงไอ้ผู้ชายที่เข้ามายุ่งกับเราไง หวง ไม่อยากให้ใครมาสัมผัส"
ผมดึงน้องเข้ามาซบอยู่ในอ้อมแขน เอนตัวเข้าหาอีกฝ่าย ยกมือลูบผมนุ่มเบาๆ น้องยุกยิกอยู่พักหนึ่งก่อนจะยอมนิ่งอยู่ในอ้อมกอด
"..."
"วินเทอร์ พี่รักเรานะ ถ้าไม่รักคงไม่หึง ไม่หวง ไม่ห่วง ไม่คอยตามดูแลแบบนี้หรอก"
พูดด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน ก้มลงไปเชยคางอีกฝ่ายขึ้นมา ก่อนริมฝีปากจะแนบลงบนหน้าผากมนอย่างแผ่วเบา
"...ผมก็.. รักพี่นะเหมือนกัน"
น้องพูดพึมพำ ไม่ดังมาก แต่มันก็ดังพอที่จะตราตรึงอยู่ในสมองและหัวใจของผม
"ในเมื่อยอมบอกกันแบบนี้ วันนี้พี่ก็จะไม่ทำโทษ ดีมั้ยครับ?"
ผมก้มลงมองหน้าน้องที่มองผมอยู่ก่อนแล้ว ก่อนจะค่อยๆคลายอ้อมกอดออก เตรียมตัวลุกไปหาอย่างอื่นทำ แต่อีกฝ่ายขยับตัวเข้ามาใกล้ รั้งแขนผมไว้ด้วยมือเล็ก ก่อนจะเป็นฝ่ายโอบรอบเอวผมแน่น หัวเล็กซุกลงมาที่ท้องของผม มือแสนซนค่อยๆไต่บริเวณท้องน้อยลงมาถึงหว่างขา
"แต่วินอยากให้พี่นะทำโทษนี่นา"
โอเค ถ้าน้องต้องการแบบนั้น ผมก็ต้องสนองแล้วล่ะ!
---------------------------------
"เที่ยวทะเลรอบนี้สนุกมาก ไว้ไปเที่ยวด้วยกันอีกนะ น้องนะ"
พี่บัตเตอร์ที่ยืนอยู่ข้างๆไอ้พีนัทเอ่ยปากบอกผม ไอ้เพื่อนผมเองก็ยิ้มร่า มีความสุขใหญ่ มาทะเลรอบนี้น่าจะได้แฟนแล้วมั้ง
"ไว้ไปกันอีกนะมึง อยากกินกุ้งอีก"
มันยิ้มตาหยีจนโดนพี่ข้างบ้านสะกิด
"กุ้งแถวนี้ก็มี เดี๋ยวกูพาไป ไม่ต้องไปหรอกทะเล"
ไอ้พีนัทหันไปมองก่อนจะทำหน้ายู่ยี่ ดันคนข้างตัวให้ออกห่าง
"มันไม่เหมือนกันปะ บรรยากาศอะ ไม่รู้เรื่องเลย!"
สองคนนั้นยืนเถียงกันอีกแล้วครับ
"เอาล่ะๆ ถ้าวินเทอร์อยากไปอีกกูจะชวนมึงละกัน เดี๋ยวชวนผ่านไอ้พีนะครับพี่บัตเตอร์"
ผมพูดขัดขึ้นเพื่อยุติสงครามขนาดย่อมของทั้งสองคน
"ตามใจเมีย!/ได้ครับ"
วินเทอร์ได้ยินไอ้พีนัทพูดแบบนั้นก็ทำหน้าเขินออกมา แก้มแดง ก่อนจะก้มหน้าไม่กล้าสบสายตาใคร
"ไม่ต้องเขินหรอกน้องวิน"
แซวแบบนี้ไม่ให้เมีย เอ๊ย แฟนกูเขินได้ไง ไอ้หมาพี
"มึงไม่ต้องเลย นี่แฟนกู"
"เออ รู้แล้ว! ว่ามีแฟน ไม่ต้องอวด ทะเลหวานขนาดนั้น"
น้องก้มหน้างุดๆยิ่งขึ้นไปอีกเพราะไอ้พีนัทไม่ยอมหยุดแซว จนผมต้องเอามือดันตัวมัน โบกมือทำท่าไล่ให้มันกลับไปได้แล้ว
"มึงอะ กลับๆไปได้ละ แซวเยอะ น้องเขินหมด"
"แหม! ห่วงเมีย เอ๊ย แฟนซะเหลือเกินพ่อคุ๊ณ อะๆ กลับก็ได้ เอ็นดูน้องหรอกนะ"
"น้องมีกูเอ็นดูแล้ว มึงน่ะเอ็นดูคนข้างๆเถอะไม่ต้องเผื่อแผ่มาให้คนทางนี้!"
ไอ้พีนัทหันไปมองพี่บัตเตอร์หรือคนข้างๆที่ผมกล่าวถึงก่อนจะทำหน้าแหยงๆ โดนพี่เขาผลักหัวไปหนึ่งที สมน้ำหน้า
"พี่ไปก่อนนะ"
พี่บัตเตอร์เปิดประตูรถ ไอ้พีนัทเองก็เปิดประตูข้างคนขับ
"กลับก่อนนะมึง ไว้เจอกัน บ๊ายบาย"
"หวัดดีครับพี่ เออ บาย ไปไหนก็ไปเลยมึงอะ"
"สวัสดีครับพี่ๆ"
วินเทอร์ยกมือไหว้ส่วนผมก็โบกมือลาทั้งคู่ จนสองคนนั้นเข้าไปนั่งในรถแล้วออกตัวจากไป
"ป้ะ เราเองก็กลับบ้านเรากันเถอะ"
ผมยื่นมือไปตรงหน้าน้อง น้องเงยหน้ามามองผมก่อนจะยิ้ม มือเล็กวางบนฝ่ามือผม เราสองคนกระชับมือกันแน่น เดินไปข้างหน้า ก้าวเท้าเข้าสู่ประตูบ้านของเรา
แต่มีอย่างนึงที่ผมสงสัย ไอ้ประโยคที่พี่บัตเตอร์บอกว่าเที่ยวทะเลสนุกมากเนี่ย มันเที่ยวทะเลตรงไหนวะ เห็นขลุกอยู่แต่ในห้องที่โรงแรม!
(จบ)
..............................
จบแล้วค่า ฮือ
ไม่รู้จะยังมีคนอ่านอยู่มั้ย เพราะเรื่องนี้เราแต่งตั้งแต่สมัยอยู่ม.4 ตอนนั้นเราแต่งเพราะนึกคึกอะไรไม่รู้ พอยุ่งก็เกิดหลงลืมมันไป
มานึกขึ้นได้ตอนนี้ที่อยู่มหาลัยแล้ว เลยเปิดเข้ามาแล้วเห็นคอมเมนต์เก่าๆ คอมเมนต์เมื่อ2-3ปีที่แล้ว จู่ๆก็นึกคิดว่า ยังไงมันก็ยังไม่จบ เราเริ่มมันขึ้นมาแล้วเราควรต่อให้จบ เลยมาต่อจนจบค่ะ ถึงจะไม่มีคนอ่านแต่เราได้แต่งจนจบแล้วก็ดีใจ
ขอบคุณสำหรับทุกคอมเมนต์ ขอบคุณทุกคนอ่าน ขอบคุณมากนะคะ
(สำนวนตอนนี้แย่ขึ้นมาก ยังคิดอยู่เลยว่าทำไมตอนนั้นแต่งเก่งกว่าตอนนี้นะ สงสัยเพราะได้เรียนภาษาไทยทุกวัน (ฮา))
หัวข้อ: [เรื่องสั้น]พี่ฮะ...ผมหนาว :ตอนพิเศษ: พี่ครับ...ผมร้อน (จบ) (อ่าน 27752 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก