39-2 บทส่งท้ายโดยโซดา...
บทส่งท้ายโดยโซดา...
กำปั้นก็คือกำปั้น... ตอนที่ผมพามันไปพบกับมิโซเระ บรรยากาศก็ค่อนข้างตึงเครียด กำปั้นนั่งลงโดยเลียนแบบท่านั่งทับขาของผม มันแนะนำตัวเป็นภาษาญี่ปุ่น แล้วหยิบกล่องขนาดฝ่ามือส่งให้มิโซเระ ผมก็สงสัยว่าไอ้กล่องนั่นเป็นอะไร หรือว่า...
"เฮ้ย โซดา สินสอดภาษาญี่ปุ่นพูดว่ายังไง บอกมาเร็ว"
กำปั้นหันมากระซิบถามหน้าตาเลิ่กลั่ก ผมตกใจไม่คิดว่าที่คุยกันในโทรศัพท์มันจะทำจริง
“ [สินสอด?] ”
“ [เอ๋? ... สินสอดเหรอ] ”
มิโยเระรีบแกะกล่องเปิดออก พบเป็นทองคำแท่งสีทองอร่ามตาก็ถึงกับอึ้ง มีใครที่ไหนเจอกันครั้งแรกก็ให้สินสอดกันบ้าง... ผมรู้สึกอายมาก แต่ก็ใจเต้นด้วย เพราะไอ้กำปั้นเล่นนั่งเอามือกดลงบนตักจ้องหน้ามิโซเระแบบเขม็งมาก ๆ เพื่อยืนยันว่ามันจริงจัง
“ [ฉันคงรับไว้ไม่ได้ โปรดรับคืนไปเถอะ] ”
มิโซเระเก็บทองใส่กล่องตามเดิมแล้ววางบนพื้นเสื่อก่อนจะดันส่งคืนให้กำปั้น กำปั้นมันก็ขยับขึ้นหน้าแล้วเอามือยันกลับไป
“ [ได้โปรดรับไว้เถอะครับ แล้วผมจะหามาให้อีก] ”
“ [ฉันรับไว้ไม่ได้จริง ๆ ค่ะ] ”
มิโซเระดันกลับ ชนกับมือกำปั้นที่ส่งแรงดันไปข้างหน้า ทั้งสองก็เลยยันกันไปยันกันมา...
"...."
ผมพูดไม่ออก เพราะลำพังกำปั้นน่ะไม่เท่าไหร่ แต่มิโซเระซังนี่ซิเส้นเลือดปูดแล้ว...
“ [ได้โปรดรับไว้เถอะครับ!!] ”
กำปั้นดันส่งกลับไปอีกครั้ง พร้อมทั้งก้มหัวจรดพื้นเสื่อ มือทั้งสองข้างของมันกำเป็นหมัดกดแนบลงกับเสื่อเช่นกัน... มิโซเระซังถอนหายใจเหมือนจะยอมแพ้ เธอเลื่อนกล่องไปไว้ข้างตัว
“ [เป็นคนที่ดื้อด้านจริง ๆ เลยนะ โซดะคุง] ”
“ [อา..ครับ ต้องขอโทษด้วยนะครับ] ”
ผมเกาหัว โค้งศีรษะให้มิโซเระซังด้วยความเก้อเขิน เธอยกยิ้มอ่อนใจ
“ [ถ้าจะให้ฉันรับของสิ่งนี่ เธอต้องพิสูจน์ให้เห็นก่อนว่าเธอเป็นคนที่เหมาะสม] ”
ผมแปลข้อความของมิโซเระให้กำปั้นฟัง มันผงกหัวว่าเข้าใจ
“ [แต่ว่าเธอน่ะ ทำกับโซดะคุงของฉันไว้เจ็บแสบมากเลยนะ คิดว่าจะชดเชยให้ยังไงรึ] ”
สายตาคมกริบของมิโซเระจ้องไปที่กำปั้นย้ำชัดว่าจะเอาเรื่อง ผมขมวดคิ้ว คิดจะทักท้วงเธอ จึงยังไม่ได้แปลความให้กำปั้นฟัง เหมือนมิโซเระจะรู้ว่าผมจะคัดค้าน เธอปรายตามองผมแล้วชักสายตากลับไปจ้องหน้ากำปั้นเหมือนเดิม ผมจึงจำต้องแปลให้กำปั้นฟัง
".................."
"ขอมีด"
"เอ๋? จะทำอะไรน่ะ"
ผมตกใจกับคำขอของกำปั้นมาก ๆ แต่ดูเหมือน ณ ที่นี้มีผมเพียงคนเดียวที่ลนลาน
“ [ขอมีดครับ] ”
มิโซเระดึงมีดสั้นที่เหน็บไว้ในผ้าคาดเอวไว้วางบนพื้นแล้วเลื่อนส่งให้ กำปั้นเอื้อมมือไปหยิบขึ้นมา ตอนมันชักมีดออกจากฝัก ประกายเหล็กกล้าที่คมกริบทำเอาผมกลืนน้ำลายลงคอด้วยความกังวล มันยกมีดขึ้น มืออีกข้างก็กำผมตัวเองแน่นแล้วใช้มีดในมือตัดเฉือนจนขาดออก...
กำปั้นมันนิ่งมาก มันตัดเส้นผมตัวเองต่อไปเรื่อย ๆ โดยไม่สนว่าจะมีจะเว้าแหว่งเช่นไร มันแค่ใช้มือจับผมไว้แล้วเฉือน จับได้ตรงไหนก็เฉือนตรงนั้น เส้นผมปอยแล้วปอยเล่าล่วงลงกับพื้นเสื่อและบนเสื้อผ้าของมัน จนกระทั่งทั้งหัวไม่มีเส้นผมดี ๆ หลงเหลืออยู่ มันก็ถอดเสื้อออก ใช้เสื้อเช็ดใบมีดจนเงาวับแล้วพลิกจับตรงใบส่งส่วนด้ามมีดคืนให้มิโซเระ
"เชิญครับ"
เพราะมันไม่รู้ว่าจะพูดเป็นภาษาญี่ปุ่นได้ยังไง มันจึงพูดเป็นภาษาไทย มิโซเระรับมีดแล้วลุกขึ้นเดินไปหามัน เธอกำด้านมีดแบบกลับข้าง สันมีดแนบไปตามข้อมือ ส่วนด้านคมจ่อที่ข้างคอ จ่อชิดขนาดที่ว่าแค่มันกลืนน้ำลายลงคอก็เสียเลือดแล้ว แต่ถึงอย่างนั้นมันก็ยังนั่งนิ่งมองตรงไปข้างหน้า ไม่หลับตา ไม่กะพริบตา
มิโซเระปาดมีดเบา ๆ เห็นเป็นรอยเลือดยาว ๆ ที่ลำคอของมัน
“ [มิโซเระซัง... แม่ อย่าทำเขา ขอร้องละ] ”
ผมก้มหัวลงโขกพื้นอย่างแรง อย่าทำอะไรกำปั้น อย่าทำมัน... กับฮาโกยะผมยอมเสียตัว กับทาเคดะผมใช้ความตายมาขู่ แต่กับมิโซเระผมทำอะไรไม่ได้นอกจากขอร้อง ผมรู้ว่าการฆ่าคนเป็นเรื่องง่ายสำหรับเธอ เธอสั่งฆ่าคนที่ทำร้ายผมให้ตายอย่างเลือดเย็น ...คนเป็น ๆ ถูกจับยัดถังเหล็กเทปูนใส่จนเต็มแล้วเอาไปทิ้งทะเล.. นั่นคือโทษสำหรับคนที่ทำร้ายผมครั้งหนึ่ง แต่กับกำปั้น นอกจากมันจะเคยทำร้ายผมก่อนหน้านี้แล้ว มันยังเป็นหนึ่งในสาเหตุให้ผมเจ็บตัวเพราะฮาโกยะอีกหน แล้วยังมีผลกระทบจากการเลื่อนเวลาถ่ายหนังอีก ...ผมไม่น่าพามันมาที่นี่เลย บางทีผมควรส่งมันกลับไทยไปพร้อมกับคนชื่อเบนซ์
...ทำไมผมโง่แบบนี้นะ...
มิโซเระยื่นมือไปแตะที่ปากแผล แล้วพลิกมือขึ้นขยี้ถูเลือดที่ติดอยู่ตรงปลายนิ้ว
“ [เธอน่ะ นั่งดูตอนที่โซดะคุงถูกข่มขืน... ดูอยู่ตลอดเลยใช่มั้ย] ”
จู่ ๆ มิโซเระก็ยืนตรง เอามือกุมมีดไว้ที่ด้านหน้าลำตัวด้วยท่าทางสุภาพเรียบร้อย เธอโน้มตัวลงนิด ๆ จ้องมองกำปั้นด้วยสายตาเฉียบคม ผมจำต้องแปลทุกคำพูดให้กำปั้นฟังด้วยน้ำเสียงแหบแห้ง...
"ใช่ ผมมองอยู่ มองอยู่ทุกวินาที"
มิโซเระดึงผ้าเช็ดหน้าที่เหน็บไว้ในโอบิคาดเอวออกมาบรรจงเช็ดใบมีดจนสะอาด จากนั้นก็เสียบมีดเก็บใส่ฝักแล้วเสียบกลับไว้ที่เอวตามเดิม เธอหมุนตัวเดินกลับไปที่เคยนั่ง ย่อตัวลงเก็บกล่องใส่ทองของกำปั้นขึ้นมาก่อนจะเดินไปที่ประตู
“ [จงอยู่ในสภาพนี้ไปอีก 7 วัน ห้ามสวมหมวก ห้ามโกนผม ห้ามสวมหน้ากากและแว่น] ”
พูดจบมิโซเระก็เดินออกไปพร้อมปิดประตูตามหลัง เธอไม่รอฟังผมแปลข้อความด้วยซ้ำ พอประตูปิดสนิท ผมรีบคลานเข่าเข้าไปหากำปั้น มันหันมายิ้มให้แล้วเป่าปากโล่งอก ท่าทางมันเหมือนคนหมดแรง เอามือลูบหัวอัปลักษณ์แล้วส่ายหน้าไปมา
"เจ๊ของมึงอย่างโหดอ่ะ นึกว่าจะถูกฆ่าตายซะแล้ว..."
ท่าทางแหย ๆ ของมันช่างแตกต่างกับท่าทางขึงขังจริงจังตอนอยู่ต่อหน้ามิโซเระแบบลิบลับ ผมเข้าไปใกล้แล้วกำหมัดชกตัวมันหลายที ตอนแรกมันก็ยอมให้ชก แต่พอเริ่มเจ็บก็เริ่มหลบเบี่ยงตัวหนีเป็นพัลวัน
"ไอ้บ้า ทำไมต้องขอมีด อยากตายนักหรือไง อย่าเห็นว่าเป็นผู้หญิงแล้วจะอ่อนโยนใจดีนะ เธอน่ะเป็นถึงหัวหน้าแก๊งโออิดะเลยนะ"
"โอ้ย ๆ รู้แล้ว ๆ กูผิดไปแล้ว อยะ อย่าทุบอีกเลย อูยย"
"ไม่ได้ทำแรงขนาดนั้นซะหน่อย"
"ฮะ ฮะ"
กำปั้นดึงผมลงไปนอนกอดแล้วกลิ้งไปมาอยู่บนพื้น จนสุดท้ายเป็นผมที่ทอดตัวส่วนใหญ่อยู่บนร่างของมัน เอาหน้าฝังลงที่คอ จูบแผลที่เริ่มแห้งเบา ๆ แล้วยกตัวท่อนบนขึ้นเพื่อมองหน้ามันให้ชัด ๆ โดยเฉพาะบนหัวที่เว้าแหว่งจนดูน่าเกลียด... แต่ถึงจะดูน่าเกลียดยังไง ผมกลับไม่นึกรังเกียจมันเลย ตรงข้าม ผมรู้สึกว่ามัน...หล่อมาก... ยิ่งมันยักยิ้มกวนตีนให้ ยิ่งรู้สึกคันใจยุบยิบ อยากจับกลืนลงท้อง...
"มาจูบที..."
กำปั้นจับท้ายทอยผมแล้วโน้มลงต่ำ ตอนที่ริมฝีปากเราแตะสัมผัสกัน ผมเหยียดยิ้มด้วยความสุขใจ แล้วเราก็ละเลียดจูบกันอย่างหยอกเย้า
"นี่โซดา...."
"อืมม...."
"กลับ...บ้านเรานะ... มึง...จบเรื่องที่นี่แล้วใช่มั้ย... กูมารับมึงกลับบ้านแล้ว..."
...มารับกลับบ้าน...
ผมผงกหัวโหม่งหน้ามันเบา ๆ รู้สึกร้อนผ่าวอัดแน่นจนล้นใจ...
"อืม... กลับบ้านกัน..."
---จบจ้า---
Talk :
จบแล้วววววจ้า แต่ว่า จุ๊ๆๆ อย่าเอ็ดไป ยังไม่อยากย้ายไปอีกห้อง อย่างน้อยก็ภายในปีนี้อ่ะนะ
เผื่อว่าจะมีข่าวอะไรมาแจ้งกันนะ อีกอย่างคือจะมีตอนพิเศษให้ 2 ตอนนะ
- คำทำนายของฟิก
- อดีตอันดำมืดของโซดา
** ยังไม่ใช่ชื่อตอนจริงๆ อ่ะนะ
** หนึ่งในคำขอจากเม้นท์ตอนที่แล้วจะอยู่ในตอนพิเศษด้วยจ้า
** สำหรับหลายท่านที่เคยขอให้มีตอนที่กำปั้นถ่ายเอวีกับโซดา ต้องขออภัยด้วยที่คงไม่มีตอนแนวนี้ เพราะด้วยเนื้อเรื่องและลักษณะนิสัยของกำปั้น ถึงหมีดำจะยอมรับอาชีพแนวนี้แต่หมีไม่ขอมีส่วนร่วมจ้า
แต่ว่าคงต้องขอให้รอนิดนึง เพราะยังบ่ได้เริ่มเลยจ้า แฮ่ๆ ยังไงก็จะพยายามให้ได้สักตอนภายในปีนี้ละนะ
ว่าแต่ใครอ่านมาจนถึงตอนนี้ ใครเคยต๊ะไว้ว่าจบแล้วจะเม้น คนเขียนรออ่านอยู่เน้อ
พบกันอีกทีปีนี้แน่นอนจ้า
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
