ตอน 17 แทน โปรด
ติ๊ดๆๆๆ
ผมแทบจะปาโทรศัพท์ของไอ้โปรดทิ้งทุกครั้งที่มีเสียงสัญญาณเตือนดัง ตั้งแต่วันที่มันไปค้างกับผมแล้วมีใครก็ไม่รู้ส่งข้อความมาคราวนั้นผมก็จัดการยึดโทรศัพท์มันมาไว้กับตัว ทีแรกก็งอแงอยู่หรอกพอผมเอาโทรศัพท์ผมให้ใช้เท่านั้นแหล่ะ ยิ้มซะแก้มแทบ
แตกไม่รู้เหมือนกันว่ามันเป็นอะไร
“นี่ยังไม่เอาโทรศัพท์ไปคืน น้องโปรดอีกเหรอวะ” ไอ้เพื่อนรักของผมเอ่ยถาม
“ยัง กูยังจัดการไอ้เด็กนี่ไม่ได้เลย แมร่งหน้าด้านชะมัด” ผมบอกบอกตรงๆว่าไม่สบอารมณ์อย่างแรง เพราะหลังจากที่เอาโทรศัพท์มันมาได้สักพักก็เพิ่งจะรู้ว่า น้องชายข้างบ้านของผม เสน่ห์แรงไม่เบา เพราะทั้ง ไลน์เอย เฟซบุ๊ค เอย ทั้งข้อความ มีคนทักมันเพียบส่วนใหญ่เป็นผู้ชายซะด้วยสิ จะบ้าตาย อย่างไอ้โปรดเนี่ยนะจะมีคนมาชอบเยอะขนาดนี้ งอแง งี่เง่า ง้องแง้ง หาความน่ารักไม่เจอเลยสักนิด
“เหอะ มึงคิดอะไรกับน้องเขา หรือเปล่าวะ”
“เออกูคิด คิดว่าทำยังไง จะถีบมันไปไกลๆกูสักที ชอบมา งี่เง่า ใส่กูตลอดเลยเนี่ย”
“โถ่ เรื่องแบบนี้ง่ายนิดเดียว”
“ทำยังไงวะ” ผมเลิกคิ้วถาม
“ก็ให้น้องโปรดมีแฟนซะสิ อย่างคนที่โทรมาบ่อยๆน่ะ ถ้าเขาไม่ชอบเขาคงไม่ตื้อขนาดนี้หรอกมั้ง” ไอ้ไม้ออกความเห็น
“ไม่มีทาง!!” ผมตะโกนลั่น บอกไม่ถูกว่าทำไมถึงไม่ชอบความคิดเห็นของมันสักนิด พอคิดถึงเรื่องโทรศัพท์ทีไร มันอารมณ์เสียทุกที
“เออ กูไปแล้วนะ โรงเรียนไอ้โปรดจะเลิกแล้ว มึงกลับคนเดียวได้ใช่ไหม หรือเพื่อนจะมารับเหมือนเดิม” ผมถามอีกคนเมื่อ เหลือบมองว่าใกล้จะถึงเวลาเลิกเรียนของไอ้ตัวป่วนแล้ว
“คงมารับมั้ง มึงไปเถอะกูไม่ใช่เด็กสามขวบนะ จะได้กลับคนเดียวไม่ได้ แต่ระวังไปช้าน้องโปรดจะกลับกับคนอื่นก่อนนะเว้ย”
“เออกูไปล่ะ” ผมบอกลาเพื่อนรักก่อนจะขับรถไปรับไอ้ตัวยุ่งที่โรงเรียน อย่าถามว่าทำไมไม่เอา นินจา ลูกรักมา เพราะคุณนายเธอไม่ยอมให้ลูกรักอย่างไอ้โปรดซ้อนมอเตอร์ไซต์ ครับ กลัวว่าจะอันตราย ดูเอาเถอะ แม่ผมรักมันยิ่งกว่าลูกแท้ๆอีก
ผมจอดรถหน้าโรงเรียนมัธยมชื่อดัง ท่ามกลางสายตาของสาวน้อยมัธยมที่มองผมอย่างสนใจ แหงล่ะครับ คนมันหล่อ จะไปไหนคนก็ต้องสนใจเป็นธรรมดา
“ไอ้พี่แทน!!” ไอ้โปรดเรียกเสียงดังจนผมเกือบสะดุ้งก่อนที่กระเป๋านักเรียนใบสวยจะฟาดลงบนหลังผมอย่างแรง
“เฮ้ย อะไรของมึงเนี่ย จู่ๆมาฟาดกูทำไมวะ” ผมแหวลั่น นี่เจ็บนะครับ ไม่ใช่ไม่เจ็บ ถึงมันจะตัวเล็กแต่มันก็ผู้ชาย ฟาดมาขนาดนี้หลังผมคงแดงหมดแล้วมั้ง
“แล้วมายืนเก๊กอะไรอยู่ตรงนี้ล่ะ โปรดจะกลับบ้าน!”
ดูมันครับ ไม่มีขอโทษสักคำมาถึงก็ตะคอกเอาๆ ไอ้นี่อารมณ์แปรปรวนยิ่งกว่าคุณนายเสียอีก
“เออๆ งั้นก็ขึ้นรถสิ” ผมบอกแต่ก่อนที่ ไอ้ตัวเล็กนี่จะขึ้นรถเสียงของใครบางคนก็เรียกซะก่อน
“โปรด!!”
“อ้าว ธันวา มีอะไรเหรอ” ไอ้โปรดตอบพลางยิ้มหวาน เฮ้ย ทีผมล่ะฟาดเอาๆ พอแฟนมาล่ะยิ้มหวานเชียวนะมึง เว้ย!! แล้วนี่ผม
หงุดหงิดอะไรเนี่ย
“เราว่าจะมาถาม ช่วงนี้เราโทรหาโปรดไม่ติดเลย ทักไลน์ ไปก็ไม่ตอบ เป็นอะไรหรือเปล่า เราเป็นห่วง” ผมมองไอ้เด็กที่ชื่อ ธันวา ตั้งแต่หัวจรดเท้า เหอะ หน้าตาก็งั้นๆ แถมยังจืดอย่างกับน้ำเปล่า บอกเลยว่าผมหล่อกว่ามาก เติม ก ไก่ ไปสัก หลายล้านตัวเลยด้วยซ้ำ
“อ้อ คือว่า..”
“โปรดบอกว่าอยากกลับบ้านไม่ใช่เหรอ ขึ้นรถสิ!”ผมแหวลั่น พลางยัดไอ้โปรดเข้าไปในรถก่อนจะจ้องหน้าไอ้เด็กธันวาอย่างเอาเรื่อง เด็กนั่นผงะนิดหน่อยคงเพราะ เสื้อช๊อปกับตราสถาบันที่เด่นหราอยู่บนหน้าอกล่ะมั้งครับ
“กูเตือน มึงไว้เลยนะไอ้หน้าอ่อน เลิกโทรหาน้องกูซะ ก่อนที่กูจะหมดความอดทน มึงคงรู้นะว่า เด็กเทคนิค M พูดจริงทำจริงเสมอ” ผมบอกก่อนจะตบอกมันเบาๆสามที
“คะ ครับ” ไอ้หน้าอ่อนนั้นตอบ สีหน้าซีดลงอย่างเห็นได้ชัด เหอะ เจอแค่นี้ก็กลัวจนซีด ยังคิดจะมาจีบไอ้โปรดอีก นี่แค่ผมนะ ถ้าเจอเฮียเปรมพี่ชายจริงๆของไอ้โปรดล่ะก็ มันตายตั้งแต่คิดจะจีบแล้ว จะว่าไปเฮียเปรมคือหนึ่งในสองตำนานที่ยังมีชีวิตของโรงเรียนผมก็ว่าได้ สมัยที่เฮียเปรม กับเฮียติณ ยังเรียนอยู่ไม่เคยมีใครล้มได้เลยสักครั้งเรียกว่าแข็งแกร่งจนแทบจะไม่มีใครกล้าท้าสู้เลยล่ะ แต่ตอนนี้เหมือนทั้งสองคนจะวางมือไปแล้วมั้งครับเพราะหลังจากเรียนจบเฮียติณก็ไปทำงานกับที่บ้านโดยพ่วงเพื่อนสนิทอย่างเฮียเปรมไปเป็นผู้ช่วย นี่ก็ไปฮ่องกงกันหลายเดือนแล้วยังไม่มีท่าทีว่าจะกลับมาเลย เอ๊ะ แล้วผมเวิ่นเว้อ เรื่องนี้ทำไมครับ เอาเป็นว่าเรื่องพวกเฮียเอาไว้ก่อน มาจัดการกับไอ้ตัวเล็กที่นั่งหน้างอเป็นม้าหมากรุกอยู่ข้างๆนี่ก่อนจะดีกว่าครับ
“เป็นอะไรวะ หรือโกรธที่กูไม่ให้คุยกับแฟน” ผมถาม แต่อีกคนก็เอาแต่กอดอกนั่งนิ่ง
“เออ นิ่งให้ได้ตลอดนะ!!” ผมแหวลั่น ก่อนจะตั้งหน้าตั้งตาขับรถกลับบ้านทันที
เหอะ หงุดหงิดเว้ย!!
จนแล้วจนรอดผมกับไอ้โปรดก็ไม่ได้คุยกันจนถึงบ้าน หลังจากที่จอดรถมันก็เดินปึงปังเข้าบ้านผมไปทันที ย้ำนะครับว่าบ้านผม ไอ้นี่มันนิสัยเสียครับ เวลาโกรธผมทีไรมันฟ้องแม่ผมทุกที
“แทนไท!!” เสียงหนึ่งเรียกขึ้นก่อนที่คุณนายอรพินจะยืนมองผมด้วยสีหน้าโกรธจัด
“ครับแม่”
“ไปทำอะไรน้องอีกห่ะ แม่บอกแล้วใช่ไหมว่าเป็นพี่ต้องดูแลน้อง”
“คราวนี้มันฟ้องอะไรแม่อีกล่ะ”
“โอ้ย แม่เจ็บๆๆๆ ปล่อยก่อน!!” ผมร้องลั่นเพราะคุณนายไม่ได้ด่าเฉยๆนิครับเล่นบิดพุงผมเนื้อแทบหลุด
“ไม่ได้ดั่งใจเลยลูกคนนี้ ไปขอโทษน้องเลยนะ ทำน้องร้องไห้แล้วยังทำหน้าตาไม่รู้ไม่ชี้อีก”
“ครับๆ ผมจะไปเดี๋ยวนี้ล่ะครับ” ผมรับคำก่อนจะเดินขึ้นชั้นสอง ก่อนจะเปิดประตูห้องที่คุ้นเคยแล้วพบกับก้อนกลมๆม้วนในผ้าห่มอีกแล้ว เออ เอาเข้าไป งอนทีไรมันม้วนเป็นดักแด้ทุกทีเลย ผมได้แต่ส่ายหน้าก่อนจะนั่งลงบนเตียง
“โปรดออกมาคุยกันสิ”
เงียบ ไม่มีแม้แต่การเคลื่อนไหว
“ไอ้โปรด บอกว่าออกมาคุยกัน เร็วๆ อย่าให้โมโหนะเว้ย!!” ผมบอกเสียงเข้ม
“พี่แทนแมร่งใจร้าย!! เอะอะก็ตะคอก” มันว่าทั้งๆที่ยังไม่ยอมโผล่หน้าออกมา
“บอกกี่ครั้งแล้วว่าไม่ให้พูดไม่เพราะ ”
“เหอะ จะไปไหนก็ไปเลย”
“คิดว่ากูอยากมานักนิ นี่มันห้องกูนะครับ ไอ้คุณโปรด” ดักแด้ตัวใหญ่เงียบไปสักพัก ผมเดาว่ามันคงหาเรื่องมาเถียงไม่ได้
“ฮึก ใช่สิ โปรดมันน่ารำคาญนิ ชอบมายุ่งมาวุ่นวายกับพี่แทน ฮึกๆๆ ฮื้อๆๆ”
เฮ้ย!! ความซวยมาเยือนแล้วไหมล่ะไอ้แทน ถ้าคุณนายมาเห็นว่าลูกรักร้องไห้เป็นเผาเต่าแบบนี้ วันนี้ผมตายแน่ๆ
“เฮ้ย ไม่เอาไม่ร้องดิ ไหนมาคุยกันก่อน กูเคยบอกหรือไงว่ารำคาญมึง” ผมว่าก่อนจะออกแรงกระชากผ้าห่มออกจากดักแด้ตัว
ใหญ่
“ก็พูดทุกครั้งที่มานั่นแหล่ะ ฮึก ฮื้อ” ไอ้เด็กข้างบ้านพูดไปสะอื้นไป ผมรีบดึงมันเข้ามากอดก่อนจะโยกเบาๆเหมือนกล่อมเด็ก
“โอ๋ๆ อย่าร้องดิวะ ผู้ชายที่ไหนเขาร้องไห้เป็นเด็กๆ บ้างห่ะ” ผมบอกพลางลูบผมสีน้ำตาลอ่อนนั่นเบาๆ ผมกับไอ้โปรดรู้จักกันมาตั้งแต่จำความได้เพราะบ้านอยู่ข้างกัน แถมยังอายุไม่ห่างกันมากไม่เหมือนเฮียเปรมที่ห่างจากไอ้โปรด 8 ปี เลยไม่ค่อยสนิทกันนักตั้งแต่เด็กจนโตไอ้โปรดมักจะเกาะผมเป็นลูกลิงตลอดจนบางทีก็เผลอคิดว่ามันเป็นน้องชายแท้ๆไปแล้ว
“โปรดไม่ใช่เด็กนะ” เถียงคำไม่ตกฟากจริงๆไอ้เด็กนี่ ผมส่ายหน้าก่อนจะตีเข้าที่ปากมันเบาๆด้วยความหมั่นไส้
“ไม่ใช่เด็กก็หยุดร้องได้แล้ว เร็วๆ เดี๋ยวกูพาไปกินไอติมเอาป่าว”
“เหอะ อย่าคิดว่าจะเอาของกินมาล่อนะ”
“หรือจะไม่เอา” ผมแกล้งถาม คิดว่าคนอย่างไอ้โปรดมันจะปฎิเสธของกินเหรอครับ ไม่มีทาง
“เอาดิ สัญญาแล้วนะ ว่าจะพาไปกิน”
“สัญญาดิ เคยผิดสัญญาด้วยเหรอ”
“เคย บ่อยด้วย” มันบ่นแต่ก็หยุดร้องไปแล้ว ผมพรูลมหายใจอย่างเหนื่อยอ่อน อยู่กับไอ้โปรดพลังงานชีวิตมันหดสั้นลงจริงๆ แต่มันกลับมีความสุขแปลกๆแหะ
“หยุดแล้วก็เช็ด น้ำตา แล้วบอกพี่ชายคนนี้สิว่า มึงโกรธอะไรกูครับ” ครับ นี่คือเรื่องที่ค้างคาใจผมอยู่ คือ ผมคิดว่า ไม่ได้ทำอะไรเลยสักอย่างจู่ๆมันก็ฟาดเอาๆ เสร็จแล้วก็ไม่ยอมคุยกับผมซะอย่างนั้น
“เออใช่ พี่แทนเอาโทรศัพท์โปรดคืนมาเลยนะ” มันบอกเสียงเข้มก่อนจะแบมือขอโทรศัพท์คืน
“ทำไม”
“ก็โปรดต้องใช้ไง”
“จะเอาไว้คุยกับไอ้เด็ก ธันวา หน้าจืด นั่นหรือไง” เหอะ พูดถึงมันแล้วก็หงุดหงิดขึ้นมาอีกแล้ว
“เปล่าสักหน่อย พี่แทนนั่นแหล่ะ เอาโทรศัพท์มาให้โปรดใช้ จะติดต่อกับสาวๆในสต๊อกยังไง” มันว่าก่อนจะหน้างออย่างเห็นได้
ชัด
“นี่มึงโกรธกูเรื่องนี้เหรอ”
“ใช่! มันรำคาญรู้ไหมว่าวันๆนึงมีผู้หญิง โทรหาพี่แทนกี่สาย ไลน์มากี่ข้อความ นะห่ะ!!”
“มึงก็ต้องทำใจนะครับ กูหล่อไง สาวๆเลยติด ฮ่าๆๆ”
“แต่โปรดไม่ชอบ!!”
“ไม่ชอบ??” ผมเลิกคิ้วถาม
“พี่แทนเป็น ของโปรด แล้วโปรดก็ไม่อนุญาตให้ใครมาเอาไปด้วย!!” ไอ้โปรดแหวลั่น
“เฮ้ยๆ อะไรของมึงเนี่ย ว่าแต่ ของมึงก็ใช่ย่อยนิ วันๆกูแทบไม่ต้องทำอะไรเลย นอกจากรับโทรศัพท์” อย่าบอกมันนะครับว่าผม
ไม่เคยรับสายใครเลย
“ไม่รู้ล่ะ ถ้าพี่แทนมีแฟนได้ โปรดก็จะมีเหมือนกัน เหอะ!!”
“เฮ้ย!! ได้ไงวะ มึงเพิ่งอายุเท่าไหร่เอง จะมีแฟนได้ไง กูไม่อนุญาต” ผมตะคอกกลับ รู้สึกหงุดหงิดในใจแปลกๆอีกแล้ว ไม่ชอบ
ไม่อยากได้ยินคำนี้เลยให้ตายสิ
“เออๆ กูยอมแล้ว มึงจะลบเบอร์ บล็อกไลน์ จะทำอะไรก็ทำไปเถอะ แต่กูไม่อนุญาตให้มึงมีแฟนตกลงตามนี้นะ” ในที่สุดผมก็เป็น
ฝ่ายยอมก่อน แต่มีเหรอผมจะเสียเปรียบฝ่ายเดียว มันลบเบอร์ กิ๊กผมได้ ผมก็ทำได้เหมือนกัน
“ดีมาก อย่างนี้ค่อยคุยกันได้หน่อย พี่แทนน่ารักที่สุดเลย” ผมยิ้มร่า แหม ตามใจเข้าหน่อยทำเป็นอ้อนนะ
“เออ หายโกรธแล้วก็กลับไปได้แล้ว เร็วๆเลย”
“ไม่เอาอ่ะ คืนนี้โปรดจะค้างทีนี้ บอกคุณป้าไว้แล้วด้วย” ครับ แล้วคิดว่าผมจะสามารถปฏิเสธคุณคนโปรดได้เหรอครับ ยิ่งนานวันทำไมรู้สึกว่าตัวเองตกเป็นเบี้ยล่างไอ้เด็กข้างบ้านนี้ ก็ไม่รู้นะครับ หรือ ชีวิต ยอดชายนายแทนไท ต้องมีลูกลิงติดสอยห้อยตามไปจนแต่งงานเนี่ย
.......................................TBC....................................
เอาแทนโปรดมาเบรกอารมณ์สักหน่อย ก่อนจะเข้าสู่
ดราม่า ช่วงหลัง
ปอลอ เรื่องนี้ มีเงิบ และ น้ำเน่ามาก ให้เติม กไก่ ไป ล้านตัว
น้้ำเน่าจริงๆ
ปอลอ 2 ขอบคุณที่รอคอย และ ติดตามมาตลอดค่ะ
เค้ารู้ว่าเรื่องนี้ มัน ทั้งหน่วง ทั้งอึดอัด ทั้งดราม่า
ขอบคุณจริงๆที่ยังไม่ทิ้งกันไปไหน
หัวข้อ: ซีรีย์ เล่ห์/ร้อย/รัก By Pita : รักวุ่นๆกรุ่นกาแฟ :กลกามเทพ จบ P13 24/2/58 (อ่าน 99188 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก