หัวข้อ: ♠ Special happiness 13(End) Happy family♠ [up 25/12/14]

[nekko]

เชียร์พี่ธันเต็มที่   ค่อยๆๆเนียนไปเน้อ


 

[quiicheh.]

วันเด็กแล้วเอาเด็กมาล่อลวง ว้ายยยยยยยยยพี่ธันคนหื่น55555555555555555

[Nus@nT@R@]

พี่ธันหื่น 5555

[♠DekDoy♠]

พี่ธันบอกน้องไปเล้ยยยย น้องจะได้เลิกกับแฟน

[Wordslinger]

น้องปอไม่รู้เสียแล้วว่ากำลังใช้ชีวิตอยู่กับจอมโจรยั่วสวาท แหม...ถ้าน้องมันแก่แดดกว่านี้ คงได้ไปถึงไหนต่อไหนกันแล้วสินะพี่ธันว์ อดเปรี้ยวไว้กินหวานดีกว่า รอให้สุกอย่ากินตอนห่าม เดี๋ยวท้องเสียนะคะ

...แต่ชอบพี่ธันว์มากค่ะ โดยเฉพาะตอน "หึง" โอย...แทบลงไปกรี๊ดกับพื้น 

[jinjin283]

พี่ธันหื่นนนะเนี่ย กะจะพรากผู้เยาว์ตลอดเลยปะเนี่ย

[donutnoi]

รอวันวาเลนไทน์   

[rule]

วางแผนให้เด็กติด

[Lily teddy]

พี่ธันน้องปอน่ารักมากกกกกเลยค่ะ อ่านไปยิ้มไปหน้าแดงหมดละ
เขินไปกะน้องปอจะรู้ไม่เนี่ยว่าถูกพี่ธันที่แสนดีคิดไม่ซื่อไปถึงไหน ๆ แย้ว
ได้อ่านรวด 2 ตอนแล้วอยากอ่านต่อเร็ว ๆ จังค่ะ ต่อไปเป็นวันพิเศษอาไรน๊า 
รอติดตาม และบวก บวก เป็นกำลังใจให้ผู้เขียนนะคะ   

[schneesturm_fubuki]

เมะปกติเค้าจะนิยมหึงโหดกันนะคะ พี่ธันเราแหวกแนว เป็นเซะเมะคนแรกที่ "หึงหื่น" แอร๊ยยยย!!! ชอบบบบ

[ไอ้หัวแห้ว]

พี่ธันพรากผู้เยาว์!!!


หื่นมากกกกกกกกกก!!!

[่patsaporn]

ก็เด็กมันกรุบกรอบน่ากินหวานไปทั้งตัว อั๊ยยยยย หื่นตามพี่ธันไปค่ะจุดนี้
แหม่ ก็เข้าใจ แกเลี้ยงดู ดูแล ถนอมรักของแกมา ส่วนน้องปอขอบอกว่าเธอน่ารักไม่ทน
ไม่น่าทน ปล้ำเลยพี่ 555 ชอบตรงพี่ธันขี้หึงมากกกกกกกกกก แพ้ค่ะแพ้จุดนี้

ขอบคุณค่ะ

[๐๐ตะวัน๐๐]

  พี่ธันหลอกเด็กอ่ะ

[EoBen]

อร๊ายยย น่ารักมากก พี่ธันเลี้ยงต้อย

[hembetaro]

ฮึ้บ ฮึ้บ...แวะมาดัน พรุ่งนี้วัน valentine นะจ๊ะ   

[-west-]

03 วาเลนไทน์


“ป่าน พี่ชายข้างบ้านแกไม่มีแฟนเหรอ?”
 
 
เสียงหวาน ๆ ของผู้หญิงที่มีออร่าสีชมพูถามพลางละลายเนยลงไปในหม้อ ผมไม่ได้อยู่ในบทสนทนาแต่กำลังเช็ดแบบพิมพ์รูปหัวใจสำหรับทำช็อกโกแลตวันวาเลนไทน์ของพี่สาวในครัวเลยได้ยินไปด้วย
 
คนขี้สงสัยที่ถามเมื่อครู่ชื่อพี่ษา เป็นเพื่อนสมัยเรียนปริญญาตรีของพี่ป่าน ไม่ได้มาที่บ้านบ่อยแต่ก็ไม่ได้แปลกหน้าสำหรับผม มาทีไรก็ถามถึงไอ้พี่ธันตลอด ไม่รู้ติดอกติดใจอะไรนัก ทั้ง ๆ ที่ตัวเองก็มีแฟนอยู่เป็นตัวเป็นตนแถมยังคบกันมาตั้งนานแล้วด้วยซ้ำ
 
 
“ไม่มีมั้ง ไม่รู้อะ ถามไอ้ปอสิ รายนั้นเขาสนิทกัน”
 
ผมสะดุ้งตอนพี่ป่านโยนมาให้ พี่ษาเหลือบมองผมยิ้มหวาน แก้มสีชมพูเกินพอดีแทบปริตอนหันมามอง เห็นแล้วขนลุก “ปอก็ด้วย ไม่มีแฟนเหรอ?”
 
“ไอ้ปออะนะจะมี เนิร์ดอย่างนี้ใครเชาจะเอา” พี่ป่านดูถูกผมมากไปแล้ว ต่อให้ตอนนี้ผมโสดก็ไม่ได้หมายความว่าไม่มีใครเอานะครับ ก่อนหน้านี้มีแฟนที่คบหากันมานานอยู่ แต่ไม่รู้ว่าเมื่อไรเหมือนกันที่เฟิร์นเปลี่ยนไป ที่จริงปัญหามันเริ่มจากผมต่างหากที่เรียนหนักจนไม่มีเวลาให้
 เฟิร์นเป็นคนขี้งอแงตามปกติธรรมดาของผู้หญิงครับ ไม่ได้มากไปหรือน้อยไปจนน่ารำคาญ แต่พอดีว่าช่วงสองสัปดาห์ก่อนทะเลาะกันทุกวัน ไม่ได้มีสาระอะไรหรอก ส่วนมากก็เป็นเรื่องที่ผมออกไปช็อปปิ้งด้วยไม่ได้ ผมเข้าใจนะว่าคนเป็นแฟนกันก็อยากอยู่ด้วยกันเป็นธรรมดา แต่ผมเหนื่อยนี่ครับ เลิกเรียนก็เย็นย่ำอยากกลับมานอนเท้งเต้งที่บ้าน ทำตัวสบาย ๆ ให้หัวมันโล่ง หลังจากปีใหม่ผมตกอยู่ในสภาวะเครียด ไม่ใช่ว่าไม่รู้ว่าเรื่องอะไรแต่เป็นเรื่องที่ปรึกษาแฟนตัวเองไม่ได้เลยค่อนข้างเก็บตัวและจมอยู่กับตัวเองเป็นพิเศษ สุดท้ายฝ่ายหญิงเลยจบประเด็นด้วยคำพูดที่ว่า “เราว่าปอยังไม่พร้อมมีแฟนหรอก เลิกกันเถอะ” ทำเอาผมช็อกซีนีม่าไปสองวันเต็ม ๆ มีดื่มเหล้าจนไม่ได้สติไปโผล่คอนโดอินทรีย์อยู่วันนึง จำไม่ได้ว่ากลับจากร้านเหล้ายังไง แล้วก็ไม่รู้ด้วยว่าไอ้เจ้าของห้องไปไหน ที่แน่ ๆ คือพอลืมตาได้ก็รีบกลับบ้านเลย พ่อกับแม่ไม่มีใครว่าหรอกครับเรื่องค้างข้างนอก แต่ไอ้คนไม่พอใจหนัก ๆ เลยคือคนที่เป็นเรื่องเครียดให้ผมหนักยิ่งกว่าเลิกกับแฟนสด ๆ ร้อน ๆ เสียอีก
 
ไม่รู้สิ ผมบอกไปหรือยังว่าผมชอบจูบของพี่ธันมากครับ แต่ผมมองหน้าพี่เขาไม่ถูก ถึงแม้จะไม่ได้ตอบรับหรือปฏิเสธคำถามที่ผมถามไปว่าเขาเป็นเกย์หรือเปล่าแต่การกระทำก็ชัดเจน พี่น้องที่ไหนเขาจูบกันวะ แต่คนที่ยังไม่มั่นใจอะผมต่างหาก ผมไม่เคยตั้งใจจะเป็นเกย์นี่ครับ มัน.. เหนือความคาดหมายไปเยอะมาก ผมไม่ได้ชอบผู้ชายมาก่อน ไม่เคยมองในแง่พิศวาสเลยสักคน ต่อให้เป็นอินทรีที่ดีแสนดีจนประสบพบเรื่องเด็กในสังกัดนัดตบกันหลังโรงเรียนจนคุ้นเคยมาใกล้ชิดก็ไม่มีสักเสี้ยววินาทีที่หวั่นไหว
อินเป็นเกย์รุกประเภทมือไวใจเร็วในระดับหนึ่ง เขารอใครไม่ค่อยได้ สนใจก็แสดงออกชัดเจนไปเลย ไม่เกิน 3 วันรอฟังข่าวร้ายของคนที่ถูกจีบได้ ดังนั้นกับผมที่หน้าตาหล่อเหลากระชากใจก็เป็นอีกคนที่อินจะชอบมาแต๊ะอั๋งบ่อย ๆ
สมัย ม.ต้นผมไม่รู้เรื่องหรอกครับ แต่พอรู้ว่าเขามีแฟนเป็นผู้ชายก็ระวังตัวมากขึ้น แต่กว่าจะรู้เดียงสาอินก็เลิกจีบผมไปนานมากแล้ว เขาบอกว่าผมน่ะจืดชืด มีดีแค่หน้าตาส่วนอย่างอื่นน่าเบื่อยิ่งกว่าวุ้นกรอบ (อินไม่ชอบทานวุ้นกรอบครับ เป็นขนมที่เขาเกลียดที่สุดในโลกเลยก็ว่าได้) เพราะงั้นผมเลยคิดมาตลอดว่าตัวเองไม่มีวันชอบผู้ชายแน่ ๆ


แต่ชอบจูบของผู้ชาย… คือมัน… ไม่รู้จะเถียงยังไงน่ะครับ นอกเสียจากผมคงเป็นเกย์จริง ๆ แปลกตรงที่ผมก็ยังชอบผู้หญิงอยู่นะครับ กับเฟิร์นน่ะผมก็ยังกล้าใช้คำว่ารัก วันที่เลิกกันก็ยังมีความรู้สึกเสียใจอยู่ แต่ที่ยอมลดระดับไปดื่มเหล้าร้านกะหลั่วๆ ของพี่ตุ้ยญาติอินทรีให้เมาเสียหมานั่นที่จริงแล้วเพราะกลุ้มเรื่องพี่ธันมากกว่า แต่ใครจะไปรู้ ว่าเรื่องที่จะทำให้ผมเครียดจนอยากฉีด TZ (ยาสลบในสัตว์) เกินขนาดให้ตัวเองหลับตายห่าไปเลยมันจะเกิดขึ้นหลังจากคืนนั้น
 
พี่ธันไม่ชอบอิน ผมรู้ นั่นเป็นสาเหตุที่ผมต้องแจ้นกลับมา แต่สุดท้ายก็ไม่รอดอยู่ดี ไม่ใช่เพราะผมไม่แอบเข้าบ้านตัวเองเงียบ ๆ นะ แต่ไอ้ 5 หมาของพี่ธันต่างหากที่ทำให้ผมถูกแววตาเย็น ๆ จ้องเชือดเฉือนแบบไม่แน่ใจว่าผมกำลังถูกฆ่าหั่นศพทางสายตาหรือเปล่า
 
 

“อยู่คนเดียวแบบนี้ไม่เหงาเหรอน้องปอ” เพื่อนพี่สาวถามแหวกม่านความคิด ผมไม่เงยหน้าแต่ตอบอีกฝ่ายอย่างไม่ใส่ใจนัก
 
“ก็ไม่นะครับ แค่เรียนก็ไม่มีเวลามานั่งเหงาแล้ว”
 
ที่จริงไม่ใช่เรื่องเรียนหรอกที่ทำให้ผมไม่เหงา ก่อนหน้านี้ผมไม่เหงาเพราะมีทั้งแฟนทั้งพี่ธันต่างหาก


แต่ว่า... พักหลังมานี้มันไม่เหมือนเดิมแล้ว




เบื่อว่ะครับ
 
 
“นั่นสินะ หมอปอมีทั้งเพื่อน มีทั้งครอบครัว ไหนจะมีเรื่องเรียนให้คิดอยู่คงไม่เหงาอยู่แล้ว แต่พี่ว่าพี่ธันต้องเหงาแน่ ๆ เลย ผู้ชายอายุสามสิบกว่า ๆ เนี่ยบางคนเขาก็แต่งงานแต่งการกันไปแล้วนี่เนอะ หรือไม่ก็เป็นพวกรักสนุกแต่ไม่ผูกพัน จะบอกว่าไม่เหงา ไม่อยากมีเซ็กส์น่ะไม่มีทาง”
 
ผมเหลือบตาขึ้นมองพี่ษา พี่ป่านเองก็เหมือนกัน “เธอ พูดจาเหมือนอยากไปช่วยแก้เหงาให้พี่เขาชอบกล หล่อนมีแฟนแล้วไม่ใช่เหรอ”
 
“ฉันไม่ถือหรอก ได้นอนกับพี่ธันออกจะกำไรชีวิต”
 
กำไรบ้าอะไรวะ กับตาแก่ตัณหากลับอย่างนี้เนี่ยนะ พี่ษาแม่งบ้าไปแล้ว
 
 
“งั้นวันนี้ก็เอาช็อกโกแลตที่ทำไปให้พี่ธันสิ ของขวัญวันวาเลนไทน์ ช่วงนี้เห็นเงียบ ๆ ไปเหมือนกัน ไม่รู้ว่ามีแฟนหรือเปล่า ไอ้ปอก็เล่นเกมกับป้อนไม่ยอมไปเป็นสายให้เลย”
 
พี่ษายิ้มเขิน เทผงโกโก้ใส่หม้อ ยุ่งยากจะตายชัก ผมล่ะไม่เช้าใจว่าทำไมต้องทำกินเอง ซื้อเอาถูกกว่าง่ายกว่าตั้งเยอะ แต่อยากทำก็ทำไปเถอะ ให้ผมมาคอยเช็ดคอยล้างให้ก็ไม่ได้ว่าอะไร มันไม่ได้เหลือบ่ากว่าแรง
 
 
“เดี๋ยวผมเอาไปให้พี่ธันเอง พี่ธันบอกให้ไปช่วยหาเห็บหมา”
 
พี่ษาหันไปยิ้มเจ้าเล่ห์กับพี่ป่านขณะที่ผมหน้าหงิกสุดชีวิต ว้าโว้ยยย ไม่ได้อยากเจอหน้าเลยแต่ไม่รู้ทำไมถึงปล่อยพี่ธันอยู่กับพี่ษาไม่ได้
เขาเป็นเกย์ไง… ผมแค่… ไม่อยากให้เพื่อนพี่สาวถูกเกย์หลอกเฉยๆหรอกครับ
ไอ้ปอเอ๊ยย เหตุผลที่คิดมาได้ โคตรน่ารังเกียจเลย เฮ้อออ




 
นานมากแค่ไหนแล้วที่ผมไม่ได้เหยียบเข้ามาในบ้านหลังนี้

นานจนไม่รู้ว่าทนได้ยังไงที่ต้องทำเป็นไม่เห็นหลังคาบ้านพี่ธันในสายตา ไม่ลอบมองลงมาจากชั้นที่เป็นห้องนอนว่าพี่ธันทำอะไรอยู่ ผมกับเขาสนิทมาตั้งแต่ยังเล็ก แต่ก็ไม่เคยมีครั้งไหนที่ต้องห่างเหินกันขนาดนี้เลย
 

เพราะจูบ..

เพราะพี่ธันจูบผมนั่นแหละ ผมถึงไม่กล้าสู้หน้า แต่ถ้าให้เลือกระหว่างหลบไปแล้วเปิดเป็นโอกาสของพี่ษาผมก็ไม่ยอมเหมือนกัน
ผมกลัว ถ้าพี่ธันเห็นใครสำคัญมากกว่าผมขึ้นมา...

นั่นคงเป็นเหตุผลที่ว่า.. ทำไมพี่ธันถึงไม่อยากให้ผมมีใคร
 

เสียงเห่าของห้าหมาในบ้านดังระงม ฟังดูแล้วเสียงมาจากชั้นสอง ประตูรั้วไม่ได้ล็อคเอาไว้ผมเลยใช้มือเลื่อนเปิดง่ายๆ  รถพี่ธันจอดนิ่งสนิทในที่ของมัน แต่ประตูบ้านกลับมีรองเท้าของผู้หญิงถอดอยู่คู่กับแตะตราช้างดาว พี่ธันไม่เคยพาใครมาบ้าน โดยเฉพาะผู้หญิง นั่นกำลังทำให้ผมหงุดหงิด ฟุ้งซ่าน มือข้างหนึ่งถือกล่องช็อกโกแลตที่(พี่ป่านกับพี่ษา)ทำเองไว้ ส่วนอีกข้างก็ผลักประตูบานใหญ่เข้าไปอย่างถือวิสาสะ เป็นผู้หญิงจริง ๆ ครับ แต่ก็มีเพื่อนผู้ชายนั่งอยู่ด้วยบนโซฟาตัวใกล้ ๆ กัน
 
 
“พี่ป่านให้เอาขนมมาให้”
 
ผมชิงพูดก่อนจะมีใครถาม เพื่อนผู้ชายนั่นชื่อพี่กรณ์ ผมเคยเจอโดยบังเอิญตอนออกไปข้างนอกกับพี่ธัน แต่ผู้หญิงนี่ไม่เคยเห็น แต่งตัวดี หน้าตาดีจัดเลยล่ะ
 
 
“อ้าว น้องแว่นนี่เอง เอาอะไรมาให้พี่ธันครับ”
 
“ช็อกโกแลตของพี่สาวครับ”
 
“เหรอ นั่งคุยกันก่อนสิ” พี่กรณ์ชวน ผมไม่ชอบตาเป็นประกายวาววับแบบนั้นของเพื่อนพี่ธันแต่ก็ไม่แสดงออกมากเพราะกลัวเสียมารยาท พี่ธันเองก็เหมือนกัน ตอนแรกที่เห็นหน้าผมยังไม่ดูหงุดหงิดเท่าที่พี่กรณ์ชวนผมคุยเลยด้วยซ้ำ
 
 
“เอาไปเก็บในครัวแล้วกลับไปก่อน”
 
“เฮ้ย จะรีบไปไหนล่ะ น้องแว่นมีนัดหรือยังครับวันนี้”
 
“ปอครับ” แว่นพ่อมึงสิครับ “ผมชื่อปอ”
 
พี่กรณ์ยิ้มพราว พยักหน้ารับรู้ แต่คนหงุดหงิดกลับเป็นเจ้าของบ้านที่นั่งติดกับพี่สาวคนสวยซึ่งผมใม่คุ้นหน้า แฟนพี่ธันหรือเปล่า? ช่วงที่เราไม่คุยกัน มีใครที่พี่ธันให้ความสำคัญมากกว่าผมไหม?
 
 
“พี่ชื่อมี่ เป็นเพื่อนที่ออฟฟิศเก่าธัน” คนที่ตกเป็นเป้าสายตาผมแนะนำตัวผมเลยต้องยกมือไหว้อีกครั้ง พี่มี่เป็นคนยิ้มสวย ยิ้มยั่วยวนนั่นไม่ใช่แค่เพราะรูปหน้ากับริมฝีปากที่รับกันพอดีเกินไป แต่เสื้อรัดรูปคอกว้างที่เผยให้เห็นสัดส่วนชัดเจนนั่นเป็นอีกหนึ่งองค์ประกอบที่ทำให้ผมละสายตาไปไม่ได้ คัพดีแน่ ๆ ใหญ่ขนาดนั้นใช้สองมือผมปิดยังไม่มิดเลยด้วยซ้ำ
 
 
“ปอ เอาช็อกโกแลตไปไว้ในครัวแล้วกลับบ้านไป”
 
พี่ธันไม่แค่พูดแต่ลุกขึ้นจากโซฟามาจับผมพลิกตัวก่อนรุนหลังออกให้ห่างเพื่อน ๆ มือใหญ่เลื่อนมาจับที่ข้อศอกผมแน่นกว่าปกติ แต่สายตาคมนั่นไม่ก้มลงมองเลยสักนิด ดวงตาของพี่ธันแน่นิ่ง ทอดยาว แสดงออกถึงอารมณ์ที่เดือดพล่านอยู่ข้างใน อะไรกัน แค่ผมโผล่มาให้เห็นหน้าก็โกรธกันขนาดนี้แล้วเหรอ
 
 
“ผมขอโทษ ไม่รู้ว่าพี่มีแขก”
 
เสียงของผมคงเบาไปอีกฝ่ายเลยไม่ได้ยิน พี่ธันเม้มปากแน่นก่อนปล่อยเมื่อพาผมเข้ามาในครัว ปล่อยให้ผมรื้อตู้เย็นเพื่อหาช่องว่างสำหรับใส่ช็อกโกแลตวาเลนไทน์ให้โดยไม่ชวนคุยเหมือนอย่างเคย
 
คงไม่มีแล้วแหละ พี่ชายที่ใจดีของผม
ไม่รู้ทำไมพอคิดแบบนี้หัวใจมันก็เจ็บจี๊ดขึ้นมาเลย
 
 
“อย่าเอาให้หมากินนะครับ ช็อกโกแลตมีส่วนประกอบของสารจำพวกเดียวกับคาเฟอีน จะไปกระตุ้นให้หัวใจเต้นเร็ว เหงื่อออกมาก อาจถึงขั้นเป็นพิษได้จะทำให้เกิดอาการอาเจียน ท้องเสีย หายใจถี่ ฉี่บ่อย กระวนกระวาย และตายได้”
 
“ใครจะเอาให้หมากิน”
 
“พี่ธันนั่นแหละครับ ชอบเอาของคนไปให้หมา แล้วก็เอาของหมามากินเอง” ผมเห็นหลายรอบแล้วแหละแต่ไม่อยากพูดมากกว่า “อย่าลืมนะครับ”
 
“อืม...รู้แล้ว”
 
“งั้นผมกลับเลยนะครับ” คนไม่อยากให้อยู่ ผมก็ไม่รู้จะทู่ซี้ไปทำไม แต่พี่ธันไม่ปล่อยผมไปอย่างที่ออกปากไล่ถึงสองครั้ง กลับยื่นแขนมายันประตูตู้เย็น กั้นเป็นคอกเล็กๆไม่ให้ผมขยับไปไหน
 
 
“...ไปเล่นกับหมาหน่อยไหม? พี่เอามันเก็บไว้ข้างบน มี่กับกรณ์กลัวน่ะ”
 
“ไหนว่าให้ผมกลับบ้าน”
 
“ไม่ต้องกลับก็ได้ แต่รออยู่ข้างบน พี่ไม่ชอบให้กรณ์มันมองเราเท่าไร” ผมกำลังจะอ้าปากพูด แต่เสียงดุของพี่ชายก็กลบมาก่อน “แล้วก็ไม่ชอบให้ปอมองนมมี่ด้วย”
 
ผ..ผมก็แค่มองเฉย ๆ ไม่ได้คิดอกุศลอะไรเสียหน่อย ตอนนั้นความรู้สึกกลัวว่าพี่ธันจะชอบทรงโตมันกลบความทะลึ่งในแบบของผู้ชายออกไปหมด แต่ถึงอยากจะเถียง ผมก็ยังมีสติมากพอที่จะไม่เผยไต๋ออกไปจนหมด
ขืนบอกพี่ธันไปแบบนั้น เดี๋ยวเขาก็หาว่าผมหึงกันพอดี..
 
 
“ขึ้นไปรอข้างบน” พี่ธันย้ำ แต่ผมยังลังเลอยู่อีกฝ่ายถึงถามต่อ  “หรือยังโกรธพี่อยู่?”
 
 
ผมเงียบไป พี่ธันก็เงียบ เราอาศัยการสื่อสารผ่านลมหายใจหนักๆ สายตาที่จ้องประสานกันจนผมต้องหลบก่อนทั้งที่ไม่ใช่คนผิด ผมแพ้ แพ้เสมอกับคน ๆ นี้ พี่ชายที่สำคัญมากกว่าคนไหน
ผมเข้าใจมาตลอดว่าที่ไม่สนิทกับพี่ป่านเพราะเราคนละเพศกัน แต่เอาเข้าจริงผมกับป้อนที่เป็นผู้ชายเหมือนกัน วัยไล่เลี่ยกันก็ไม่ได้ถูกคอกันเท่าไร มันมีอะไรมากกว่านั้น ผมไม่อยากจะยอมรับหรอก แต่ที่จริงผมเองก็รู้
ผมคง...เป็นเกย์ไปแล้วแน่ ๆ
 
 

“เฮ้ย เห็นหายมาตั้งนาน นึกว่าไปไหน นี่น้องปอมอายุเท่าไรแล้วนะ”
 
“ผมชื่อปอครับ” พี่กรณ์แหวกม่านของบรรยากาศมาคุเข้ามาในห้องครัวเล็ก ๆ เขาน่าจะมีปัญหาเรื่องการจำชื่อของผม พอแก้ไปอย่างนั้นอีกฝ่ายก็หัวเราะเหอะแก้เก้อ “อายุ 20 แล้ว”
 
“งี้ก็เข้าร้านเหล้าได้ดิ” วันมาฆะคงเปิดแต่ร้านเหล้าเถื่อน ๆ น่ะครับ แต่พูดแบบนี้นัดเวลาเลยดีกว่า แต่ออร่าสีหม่น ๆ ของเจ้าบ้านที่เริ่มฉุนขาดก็ทำให้ผมเงียบปากไว้ ที่บอกว่าไม่ชอบให้พี่กรณ์มองผมคงเป็นเรื่องจริง น้อยครั้งมากที่ผมจะเห็นพี่ธันหงุดหงิดได้ขนาดนี้ แต่ทุกครั้งที่เป็นก็จะเกิดจากคนที่มาสนิทสนมกับผมเกินกว่าเหตุทั้งนั้น
 
 
“ไม่ไป น้องยังเด็กอยู่เลย”
 
“ไม่เอาน่า วันนี้ใครโสดเขาก็ปล่อยผีกันหมดนั่นแหละ”
 
ผมเงยหน้าขึ้นมองพี่ธัน ไม่แน่ใจว่าอีกฝ่ายไปไหม ความคิดหนึ่งที่ผุดแทรกขึ้นมาในหัวคือถ้าไปเที่ยวกับเพื่อนแล้ว พี่ธันจะพาใครกลับมาแก้เหงาตามประสาชายโสดอายุสามสิบกว่าหรือเปล่า?
 
 
“ผม...” ไปด้วย
 
คำพูดนั้นถูกกลบเพราะเสียงพี่ชายข้างบ้านดังกว่า แววตาดุกับสำเนียงเหี้ยมเกรียมราวคนป่าเอ่นลั่น พี่กรณ์ก้มลงไปชักดิ้นชักงอกับพื้นเมื่อได้ยินประโยคนั้นจากปากเพื่อนตัวเอง
 
 
“กูกับปอจะไปเวียนเทียน วันนี้วันมาฆบูชา มึงกับมี่ไปกันเองเหอะ”
 
ยกนี้..พี่ธันวินว่ะครับ


 


พี่กรณ์กับพี่มี่ถูกไล่กลับไปแล้ว ส่วนผมนั่งเล่นอยู่กับหมาบนชั้นสองของบ้าน เกือบ ๆ เดือนครึ่งแล้วที่ผมกับพี่ธันไม่คุยกันเลย มันยาวนานมากในความรู้สึกของผม นานจนเหมือนกับลืมไปแล้วว่าตัวเองควรวางตัวกับอีกฝ่ายยังไง ผมนอนอยู่บนเตียงของพี่ธัน เตียงขนาดใหญ่แต่เวลามาค้างทีไรก็ซุกเข้ากอดพี่ชายจนแทบจะฝังร่างเข้าสิงเกือบทุกครั้ง กอดของพี่ธันอุ่น ลมหายใจของพี่ธันหอม กล้ามเนื้อของพี่ธันแข็งแกร่งไปทุกสัดส่วน ไม่เหมือนกับผมที่ผอมกะหร่องเหมือนคนขาดสาร

พี่ธันอายุ 33 แล้ว โคตรแก่เลย แต่ยังทำตัวเป็นเด็ก ๆ ผมเห็นการ์ตูนกองมหึมาวางอยู่ข้างเตียง เมื่อก่อนมันเคยวางสงบนิ่งอยู่บนตู้มาหลายปี จำไม่ได้ว่าครั้งสุดท้ายที่พี่ธันรื้อมาอ่านมันตั้งแต่เมื่อไร พี่ธันมักจะอ่านหนังสือตอนที่นอนไม่หลับ อ่านจนเช้าแล้วก็ปล่อยมันระเกะระกะ ช่วงไหนที่รู้สึกดีขึ้นถึงลุกมาเก็บบ้านที ที่บ้านนี้พี่ธันไม่ให้ใครมาดูแล เป็นคนรดน้ำต้นไม้ จัดสวน รีดผ้า เก็บกวาดเองทั้งหมดเพราะปกติก็ไม่ได้ทำงานประจำอยู่แล้ว พี่ธันมีเวลาว่างทั้งวันยกเว้นช่วงที่ราคาหุ้นผันผวนมากจะไม่ทำอะไรนอกจากนั่งเฝ้าหน้าจอคอมพิวเตอร์ดูเส้นกราฟที่เดี๋ยวขึ้นเดี๋ยวลงคิ้วขมวดจนเป็นปม
 
ผมค่อยๆ ลุกขึ้นมาหยิบหนังสือของพี่ธันขึ้นมาเก็บใส่ชั้น บางเล่มมีรอยฟันหมาแทะจนพรุนแบบที่จับไม่ได้ว่าตัวไหนก่อเรื่อง กวาดตามองไอ้ห้าตัวโปรดทำหน้าหงิมตาใสกันทั้งนั้น จะใส่ความว่าพี่ธันกัดหนังสือเองก็ประหลาดไปหน่อย ที่ยุบจนยุ่ยนี่รอยเขี้ยวหมาชัด ๆ
 
 
“ไม่ต้องเก็บหรอก กองไว้นั่นแหละ”
 
เจ้าของบ้านบอกหลังจากรถหรูที่จอดเทียบกำแพงด้านนอกหายไปแล้ว ผมเงยหน้าขึ้นมองพี่ธันแต่ไม่ได้พูดอะไร ไม่รู้สิ ผมควรจะบอกยังไง ควรจะทำตัวยังไงหลังจากที่เราจูบกันไปวันนั้น
 
พี่ธันไม่ใช่จูบแรกของผมหรอก… แต่กลับเป็นผมเองที่กำลังรู้สึกเหมือนสาวน้อยที่เพิ่งโดนพรากบริสุทธิ์ไป มองหน้าพี่ธันทีไรใจผมจะขาด มันบีบรัดแน่นจนแทบคุมตัวเองไม่ไหว
 
 
“พี่บอกไม่ต้องเก็บไง”
 
“ไม่เป็นไรครับ”
 
“ปอ.. มาคุยกันก่อน”
 
ผมไม่ชอบเสียงห้วนสั้นของอีกฝ่าย เพราะมันมีอำนาจบังคับให้ผมสมยอมได้ พี่ธันดึงข้อมือผมไปนั่งบนเตียง ส่วนตัวเองคุกเข่าอยู่ที่พื้น ตาคมจับจ้องใบหน้าผม กวาดมองจนรอบก่อนยกมือขึ้นลูบข้างแก้มเบา ๆ ให้ผมเบือนหน้าหนี
 
 
“ไม่คิดถึงพี่บ้างเหรอ?”
 
คิดถึงสิ
ใครจะไปพูด ผมเอาแต่หลบตา ไม่น่ามาหาพี่ธันเลย “วันนั้น ปอไปนอนที่ไหนมา”
 
“วะ...วันไหนครับ”

“วันที่กลับมาตอนเช้า”
 
ผมรู้แหละว่าวันไหน แต่คิดว่าพี่ธันจะลืมแล้วเสียอีก “คอนโดเพื่อน”

“เพื่อนคนไหน”
 
“อ....อินครับ” สิ้นเสียง พี่ธันก็ปล่อยลมหายใจหนัก ๆ ออกมาดัง พี่ธันลุกขึ้นยืนเต็มความสูง จับหมอนที่วางอยู่ใกล้มือข้นมาได้ก็ปาลงพื้นด้วยความหงุดหงิด "!”
 
ผมสะดุ้งถอยร่นไปอีกทาง หน้าตาพี่ธันดุดันจนผมกลัว “ไม่รู้หรือไงว่ามันเป็นเกย์!”
 
“ท...ทราบครับ”
 
“ทำอะไรกับมันบ้าง” ผมสะดุ้ง น้ำเสียงอีกฝ่ายกดต่ำ เต็มไปด้วยโทสะ ผมเม้มปากเข้าหากันแน่นแต่กลับทำให้พี่ธันหงุดหงิดมากขึ้น “พี่ถาม!”
 
“ไม่ได้ทำอะไร...ผม...แค่ไปกินเหล้า แล้วก็ไปนอนที่คอนโดมัน แต่ อินไม่ได้อยู่ค้างด้วยนะพี่ธัน มันไปนอนที่อื่น”
 
“แล้วปอรู้ได้ยังไงว่าตอนที่หลับมันไม่ได้ทำอะไร ทำไมทำตัวแบบนี้วะ!”
 
ต้นแขนทั้งสองข้างโดนบีบแน่น พี่ธันจับผมเขย่าจนหัวสั่นหัวคลอน ผมรู้ว่าพี่ธันเป็นห่วง.. ผมรู้
 
 
“ไม่ต้องร้องไห้! ทำอะไรทำไมไม่คิด! อ้อ… หรือคิดแล้ว รู้นี่ว่ามันเป็นเกย์ ก็ยังทำตัวไปสนิทสนมด้วย ชอบมันใช่ไหมกับมันถึงไม่รังเกียจ แต่กับพี่….”
 
แววตาแข็งกร้าวของอีกฝ่ายวูบไหว ดวงตาสีเข้มหม่นแสงลงก่อนปล่อยผมแล้วเบือนหน้าหนี มือหยาบเสยผมหน้าตัวเองมาทางด้านหลังแล้วกำทึ้งแน่น ผมไม่รู้จะทำยังไงกับความรู้สึกของพี่ธันตอนนี้ ได้แต่เอาหลังมือปาดน้ำตาตัวเองที่ไหลไม่หยุดลวกๆ
 
 
“พี่เข้าใจแล้ว… กลับบ้านไปเถอะ…”
 
“พี่ธัน”
 

พี่ไม่เข้าใจอะไรเลยต่างหาก..
 


ผมรู้ แต่ไม่กล้าจะอธิบาย ผมไม่เคยทะเลาะกับพีชายคนสนิทรุนแรงขนาดนี้ ไม่สิ เราไม่เคยทะเลาะกันเลยสักนิดด้วยซ้ำ ผมเม้มปากเข้าหากันแน่นกว่าเก่า พี่ธันเดินไปที่หน้าต่างไกลจากผมมากไปอีก บรรดาสัตว์เลี้ยงทั้งหลายพากันมุดหัวหลบใต้โต๊ะเพราะเสียงที่ดังจนคิดว่าบ้านผมเองก็คงได้ยิน
 
 
“ผมขอโทษ… ผมไม่ได้รังเกียจพี่”

“ปอไม่ต้องพูดหรอก กลับบ้านซะ”
 
“ผมไม่กลับ” พี่ธันหันหน้ากลับมา พอดีกับผมที่เดินไปกอดอีดฝ่ายไว้ทั้งตัว ถึงจะถูกแกะมือออก ถูกพี่ธันผลักไสแต่ผมก็ไม่ปล่อย ผมไม่กล้าปล่อย อยากให้รู้ว่าผมไม่ได้รังเกียจ
ต่อให้พี๋ธันไม่ได้คิดกับผมแบบพี่น้อง แต่ผมก็ไม่เคยรังเกียจ
 
 
“ปอ…..”
 
“ผมขอโทษ จะไม่ทำอีกแล้ว อย่าโกรธ”

.

“ไม่ทำอีกแล้ว ไม่ทำให้พี่เป็นห่วงอีกแล้ว ผมสัญญา.... “
 
 
.
.
“อย่าโกรธผม…”


พี่ธันโกรธ ไม่ใช่เรื่องสนุกเลย

ในสายตาผมแล้วพี่ธันเป็นคนสบาย ๆ ไม่มีอารมณ์ดาร์กเท่าไร เขาโตเป็นผู้ใหญ่ ใจเย็น อารมณ์ดี รักสัตว์ หล่อแล้วก็บ้านรวยเป็นสเป๊กในฝันของสาว ๆ ได้แบบไม่ต้องลงทุนลงแรงจีบผมไม่เคยเห็นพี่ธันหงุดหงิด และบทเรียนครั้งนี้ก็ทำเอาผมเข็ดหลาบไปอีกนานเลยว่าจะไม่ทำให้พี่ธันโมโหอีก
พี่ธันตอนฟิวส์ขาด น่ากลัวชะมัดยาก

แต่ท้ายที่สุดแล้วพี่ธันก็สงบลง ผมเอาแต่ร้องไห้แล้วก็กอดอีกฝ่ายไว้ ไม่นานมือหยาบก็กอดผมกลับ แขนใหญ่กอดผมแน่นจนแทบจมหายไปกับอกอุ่น ๆ เสียงทุ้มต่ำของพี่ธันกระซิบว่าอย่าทำให้พี่เสียใจได้ไหม ซ้ำ ๆ

เราเหมือนเป็นแฟนกันเลย...

ถึงแบบนั้นผมก็ยังไม่มั่นใจมากพอจะพูดมันออกมา ริมฝีปากหยุ่นของพี่ธันจูบที่ขวัญเหนือหัวผมก่อนไล่ลงมากกหู จูบซับน้ำตาที่ข้างแก้ม เรามีข้อแลกเปลี่ยนกันเล็ก ๆ น้อย ๆ ว่าผมจะหยุดร้องไห้ถ้าพี่ธันหายโกรธเรื่องเลยจบได้ด้วยดี ผมย้ำเป็นรอบที่ล้านว่าระหว่างผมกับอินทรีไม่ได้มีอะไรมากเกินไปกว่าคำว่าเพื่อน พี่ธันเชื่อผม แต่ไม่เคยเชื่อใจเพื่อนสนิทของผม





“เรียนก็เรียนกันคนละที่ จะติดต่อมันอีกทำไม”

คนตัวใหญ่พูดขณะเดินวนไหลตามคลื่นฝูงพุทธศาสนิกชน วันนี้ตรงกับวันมาฆบูชาพอดี หลังจากดีกันแล้วผมก็ตกลงกันว่าจะมาทำบุญสงบจิตสงบใจโดยการเวียนเทียนรอบโบสถ์ของวัดใกล้บ้านตามที่บอกเพื่อน ๆ ไว้ ผมน่ะสงบลงแล้ว แต่ดูเหมือนคนชวนจะไม่ได้ใจเย็นลงสักนิดเมื่อพูดถึงอินทรี


“แล้ววันนั้นไปกินเหล้าทำไมให้มันเมา”

พี่ธันถามเสียงขรม สรุปพิธีกรรมทางศาสนานี่ช่วยขัดเกลาบ้างหรือเปล่าไม่รู้ คนเยอะ เดินเบียดกันเต็มไปหมดพี่ชายข้างบ้านผมก็ยิ่งหงุดหงิด บางคนที่เดินอยู่ใกล้ๆต้องเหลือบตามองพี่ธันเพราะจากน้ำเสียงแล้วหวิดจะมีฆาตรกรรมกลางวัดให้ได้


“เอาไว้ค่อยคุยกันหลังจากเสร็จพิธีดีไหมครับ?”

“งั้นก็กลับ”

“พี่ธัน” โตแต่ตัวหรือไง ผมขมวดคิ้วเล็กน้อยพอให้อีกฝ่ายรู้ว่าไม่ควร เจ้าของชื่อพยักหน้ายอมแพ้ “เรามาทำบุญกันนะครับ”
ผมพูดแค่นั้นอีกฝ่ายก็พยักหน้าส่ง ๆ กระทั่งจบพิธีกรรมก็แยกออกมาเดินในส่วนชองงานที่ทางวัดจัด ในกรุงเทพยังมีครับที่จัดงานเหมือนสมัยก่อน ปาลูกโป่ง เล่นรถดัมป์ ชิงช้าสวรรค์ แต่เลยวัยที่ผมจะสนใจอะไรพรรค์นี้แล้วก็เลยซื้อของกินกับชมบรรยากาศของงานโดยรอบเฉย ๆ มือของผมกับพี่ธันแกว่งไกว และไม่นานผู้ชายวัยสามสิบกลางก็คว้าไปจับหน้านิ่ง


“จำได้หรือเปล่าที่ผมบอกว่ามีแฟน”

ชายหนุ่มเลิกคิ้วขึ้น ครั้งก่อนที่บอกไม่ได้เชื่อจริง ๆ สินะถึงได้ไม่รู้ร้อนรู้หนาวอะไรด้วย ผมถอนหายใจหน่าย แต่ยังปรับเสียงให้ราบเรียบเหมือนเดิม “ผมมีแฟนเป็นผู้หญิง คบกันมาหลายปีแล้ว แต่เพิ่งเลิกกันไป วันนั้นแหละที่ไปดื่มเหล้าจนเมา”
ปลายรองเท้าแตะราคาถูกชะงัก พี่ธันก้มหน้าลงมามองผม


“ขอโทษที่ทำให้เป็นห่วง”

พี่ธันไม่ได้ดุผม สายตาคู่นั้นทอดมองมาด้วยความรู้สึกหลากหลาย ผมอ่านไม่ออก รู้แค่ว่าไม่กล้าสบตาด้วยนาน ๆ


“แล้วตอนนี้...ปอโอเคหรือยัง”

ผมพยักหน้า พร้อมกันกับพี่ธันดึงผมไปกอดไว้ “ขอโทษว่า แทนที่จะได้อยู่ด้วยเวลาที่หมอแย่ กลายเป็นให้คนอื่นทำคะแนนเฉยเลย”
ก่อนหน้านี้ผมแค่รู้สึก ดีขึ้น แต่พอได้อยู่ในอ้อมแขนของพี่ชายข้างบ้านมันวิเศษกว่านั้น เหมือนกับผมไม่เคยเจ็บ ราวกับผมไม่เคยเสียใจ

“ขอโทษ...”
พี่ธันกระซิบเสียงกระด้าง แต่เต็มไปด้วยความอ่อนโยน ผมยกมือขึ้นกอดตอบแต่ได้ไม่นานอีกฝ่ายก็ดันไหล่ผมให้ถอย


“อยู่ในวัดเฮ้ย”

“พี่กอดผมก่อนนะ”

คนอายุมากกว่าหัวเราะร่วน ดีดหน้าผากผมเหมือนที่ชอบทำ “งั้นกลับบ้านเหอะ อยากกอดมากกว่านี้”

“พี่ธันอย่าพูดอะไรชวนขนลุกได้ปะ” พูดพลางลูบแขนตัวเองไปด้วย อีกฝ่ายไม่ได้มีทีท่าว่าจะสลดหันมาฉีกยิ้มพราวสเน่ห์ให้ราวกับหวังว่าผมจะเป็นเหยื่อสาวผู้ใสซื่อที่จะหลงกล ฝันไปเถอะครับ คนอย่างหมอปอไม่ถูกหลอกง่าย ๆ หรอกนะ


“ยิ้มมากตีนกาขึ้น”

“เลยต้องกินเด็กไง จะได้ไม่ตายเร็ว” ผมตวัดตามองค้อน “นี่จะจีบผมใช่ไหมเนี่ย?”
พี่ธันไม่ตอบ แต่ยังอมยิ้ม “คืนนี้ค้างที่บ้านพี่นะ”

“อันตรายออก”

“พี่ไม่ทำร้ายปอ เราก็รู้”

ผมแกล้งปัดมือที่ยื่นมายีหัวออก แต่ไม่สามารถกลั้นยิ้มได้ ผมสบายใจ เวลาที่เราอยู่ด้วยกันอย่างนี้ เวลาที่ไม่ได้มีเรื่องอะไรหมองใจกัน

“ค้างก็ได้หรอก คิดถึงหมา” พี่ชายข้างบ้านหัวเราะร่วน

“พี่ว่าหมาก็คงคิดถึงหมอปอเหมือนกัน”

สาบานสิว่าแค่หมา ไม่มีทางแน่ ๆ สายตาพี่ธันฟ้องอย่างนั้น
เจ้าของหมาต่างหาก พูดมาเหอะน่า ไหนๆก็หยอดกันมาขนาดนี้แล้ว พี่ธันก็....






ทะด่าาาา
ลงนิยายแก้เซ็งดีกว่า
สวัสดีวันมาฆบูชาและวาเลนไทน์ค่ะ เรื่องน่าเศร้าสำหรับเราปีนี้ไม่ใช่เพราะแม่มไม่มีคู่เหมือนพวกที่มีแฟนแล้วแท็กโชว์หวานกันในเฟสเพราะแม่มชินแล้ว แต่นั่นแหละ เป็นมนุษย์ซวย กำลังเบื่อ ๆ เซ็ง ๆ เต็มที่กับความเอ๋อแหลกของตัวเอง
แต่ยังไงก็ขอให้เป็นวันที่ดีของคนอ่านนะคะ
สุดท้าย ใครเจอcoach wallet (อายุ6วัน) จำชื่อรุ่นไม่ได้เพราะเดินเข้าไปหยิบในร้านมาเลยหล่นอยู่ช่วยติดต่อเราด้วยนะคะ เงินเอาไปเหอะ ขอเอกสารข้างในพอ เพิ่งทำบัตรปชช. ใบขับชี่ เครดิตการ์ดมา สงสารเราเถอะ เรื่องมันน่าเศร้ากว่าครองคานวันมาฆะอีก //มึงมาหาอะไรในเล้าเนี่ยยยย 
ขอโทษค่ะ สติแตกแล้ว 555
เจอกัน21/03ค่ะ วันกวีนิพนธ์สากล
ขอบคุณที่เข้ามาอ่านค่ะ

[hembetaro]

จิ้ม!!!

************************

น่าสงสารทำบุญวันพระหญ่ายยยยยยย

แก้คำผิดนี้ดส์นุง..............

เหนือบ่ากว่าแรง  >>  เหลือบ่ากว่าแรง
คนลุก  >>  ขนลุก

ฮรืออออออ...วันวาเลนไทน์ดันมาชนวันพระเลยไม่มีช็อตหึงหื่นของพี่ธันเลย 

น้องปอรอดตัวไป  พี่ธันเลยอด  คนรออ่านก็อดด้วย   

[anntonies]

เจออีกทีนี่ไกล๊ไกลลลลลลลลลลล อัพตามเทศกาลใช่มั้ยย
ชอบเวลาหมอปอบรรยายอะไรเกี่ยวกับหมาจัง ดูมีความรู้ดีเเฮะ

ปล.พี่เวสต์ ผูกพันธ์เขียนผิดนะง่อ ต้องเขียนว่าผูกพันนะฮ้า

[♠DekDoy♠]

ขอให้เจอไว ๆ ไม่มีอะไรสูญหายนะคะ

[Snowermyhae]

มีอินทรีย์โผล่มาอวดความมุ้งมิ้งด้วย อย่างน่ารัก

เอ๊ะ รู้สึกจะเม้นผิดเรื่อง 

เพิ่งรู้ว่าอินทรีย์เคยจีบหมอปอ แต่อย่างหมอนี่เก็บไว้ให้พี่ธันคนเดียวเถอะ 


ขอให้หาเจอไวๆนะคะ 

[seaz]

พี่ธันก็บอกน้องปอไปตรงๆ เลยสิครับ รอนานเดี๋ยวก็โดนปาดไปก่อนหรอก

[เจ้าหญิงขี้ลืม]

happy valentine นะคะคุณนักเขียน 
แอบเชียร์ให้จีบคุณหมอสำเร็จนะคะ

[mukmaoY]

หวานละมุนละไม(?)

[hembetaro]

ลืมเปลี่ยนวันที่นะจ๊ะ...วันนี้เบลอจริง...สงสัยเพื่อนแท็กภาพหวานมาเยอะ 

[kokoro]

สวัสดีวันมาฆบูชา และสุขสันต์วันวาเลนไทน์นะคะ
ขอให้ได้ของคืนในเร็ววัน

[lizzii]

พี่ธันชอบเอาของหมามากินเรอะ 555
ปล.ขอให้คนแต่งได้เอกสารคืนนะคะ

[malula]

เลี้ยงต้อยมาตั้งนานพี่ธันก็เลยโมโหมากไปหน่อยกลัวคนอื่นมาคาบไปซะก่อน
ตอนนี้น้องปอก็ยี่สิบแล้วแถมโสดด้วย จีบเป็นทางการได้แล้วพี่ธัน
คนแก่หึงโหด เด็กน้อยหงอไปเลย

[fc_fic]

 

[Dark_Noah]

เห็นชื่ออินทรีย์เยอะๆ แล้วอยากอ่านตอนพิเศษวาเลนไทน์คู่นั้นบ้าง
น่าจะออกมาป่ะกันบ้าง ทั้งพี่ยูทั้งอิน พี่ธันจะได้เลิกหึงอินสักที รายนั้นเขามีคนที่ชอบแล้ว 

[nekko]

น้องโสดแบบนี้พี่ธันจีบแบเต็มๆๆไปเลย

ขอให้ได้ของคืนนะคะ