17
"พี่ว่าน้องออกไปพักดีมั๊ยคะ"
บรรยากาศอึมครึมลอยอวลอยู่ท่ามกลางความกดดันของฟิลด์ผ่าตัด แม้สีหน้าจะถูกบดบังอยู่หลังผ้าปิดปากแต่สายตาที่ส่งมาก็ฉายแววตำหนิชัดเจนจนชายหนุ่มต้องก้มศีรษะเล็กน้อยแล้วถอยออกมา
"ปี4คนอื่นมาเข้าแทนค่ะ"
"คะ...ค่ะ!!"
โชติภัทรดึงชุดผ่าตัดออกจากตัวด้วยการช่วยเหลือของคุณพยาบาลที่ส่งสายตาปลอบใจมาให้ เขาโยนเสื้อสีเขียวใส่ถังก่อนจะเดินออกไปที่ห้องล้างมือ
"เฮ้ยโช อย่าคิดมากนะ" เพื่อนผู้หญิงที่กำลังล้างมือเตรียมเข้าช่วยผ่าตัดหันมาปลอบ
"อืม วันนี้โชพลาดเอง" ชายหนุ่มถอนหายใจ
"พลาดบ้าอะไร แกแค่suctionไม่ถูกใจเจ๊เขาเท่านั้นแหละ แล้วนี่เราเข้าแทนแล้วจะรอดหรือวะ"
"สู้ๆนะไอ ขอโทษจริงๆ วันนี้ไม่มีสมาธิจริงๆ แหละ"
"ขอท่งขอโทษอะไร ไม่เป็นไรน่า เราจะได้เก็บเคสด้วย"
ชายหนุ่มยิ้มให้เพื่อน ก่อนจะเดินกลับออกมาที่ห้องผ่าตัด เพื่อนที่ยืนอยู่รอบๆ จึงเดินมาตบไหล่เป็นเชิงปลอบ ชั่วโมงผ่าตัดที่กดดันผ่านไปได้ด้วยดี สุดท้ายผู้ป่วยก็ถูกเข็นออกไปพร้อมกับอาจารย์เจ้าแม่ที่เดินหายไปทันที ทำเอานักศึกษาพากันลอบถอนหายใจอย่างโล่งอก
"ไปพักไปมึง" พี่แพทย์ประจำบ้านที่เป็นมือสองเมื่อครู่เดินออกมาผลักไหล่เบาๆ
"ผมอยู่เวรวันนี้ครับพี่" คำตอบนั้นทำคนอาวุโสกว่าขมวดคิ้ว
"เฮ้ย น้องคนไหนมาแลกเวรกับมันดิ้" หันไปตะโกนจนเจ้าตัวรีบร้องห้าม
"พี่...ผมอยู่ได้ ไม่ต้องรบกวนคนอื่นหรอก"
"กูรู้ว่ามึงฝืนได้ แต่ถ้างั้นจะมีเพื่อนไว้ทำไมวะ" หันมาดุแล้วก็พยักเพยิดไปทางเพื่อนที่รีบขันอาสา
"จริงด้วยโช มึงไปพักเหอะ แค่แลกเวรเอง กูสบายมาก ไม่ไดไปไหนอยู่แล้ว"
สีหน้าเป็นห่วงทำให้โชติภัทรตัดสินรับน้ำใจแล้วเดินกลับหอด้วยความรู้สึกหนักอึ้ง เมื่อเดินผ่านกระจกใสของร้านค้าเขาก็หันไปมองเงาสะท้อน
ดูไม่ได้สักนิด...
เขาถอนหายใจช้าๆ แล้วกลับขึ้หอพักไปแบบใจลอย
โชติภัทรเคยชอบเพื่อนสนิทของตัวเอง
สมัยเรียนมัธยมปลายเขาเรียนโรงเรียนชายล้วนที่เป็นโรงเรียนประจำ และมีเพื่อนที่สนิทมากอยู่คนหนึ่ง ทั้งเป็นรูมเมทกัน เรียนห้องเดียวกัน ตัวติดกันเป็นคู่หู อยู่ด้วยกันตลอดเวลาจนกลายเป็นความเคยชิน
"เฮ้ยโช" ใบหน้าที่คุ้นเคยมีรอยแห่งความกังวลใจ "กูว่า กูชอบแอร์จริงๆ ว่ะ"
"...แล้วมึงจะบอกกูทำไมวะ"
"เอ้า มึงจะไม่ช่วยกูหรือไง เพื่อนจะเป็นฝั่งเป็นฝา ช่วยกันหน่อยสิวะ"
ตอนนั้น...เขาไม่ได้รู้สึกอะไร
ตอนที่วางแผนช่วยกันสร้างสถานการณ์หรือไปช่วยเลือกซื้อของให้นักเรียนสาวรุ่นน้องต่างโรงเรียนคนนั้น...ก็ยังไม่รู้สึกอะไร
"เชี่ยโช!! สำเร็จแล้วโว้ย! แอร์ยอมคบกับกูแล้ว! แผนมึงแม่งเจ๋งสาดดดดด"
โชติภัทรจำได้ด้วยซ้ำว่าตัวเองดีใจขนาดไหนที่ทำให้เพื่อนสนิทดีใจขนาดนั้น
แต่หลังจากนั้นเขาก็พบแต่ความเหงาจนน่ากลัว
เพื่อนสนิทยังคงเป็นรูมเมท เป็นเพื่อนร่วมห้อง เป็นคู่หู เป็นทุกๆ อย่างเหมือนเดิม...แต่ความรู้สึกของเขาเองที่ไม่เหมือนเดิม
โชติภัทรรู้สึกเหมือนกำลังจะสูญเสียอะไรบางอย่างที่มีค่ามากแต่เขาไม่รู้ว่ามันคืออะไร
จนกระทั่ง...
วันนั้นเป็นคืนวันอาทิตย์ที่ฝนตกหนัก เขากลับมาถึงหอดึกกว่าปกติเนื่องจากรถติด ด้วยว่าไม่มีร่มติดตัวจึงต้องอาศัยเดินหลบๆ ตามกันสาดของตึกมาจากป้ายรถเมล์ โชติภัทรตัดสินใจเดินฝ่าสายฝนในช่วงสุดท้าย โดยที่คิดว่าเมื่อถึงห้องจะรีบอาบน้ำก่อนที่จะไม่สบาย
แต่แล้ว...ก็ต้องยืนชะงักอยู่กลางสายฝน
ภาพของคู่รักที่เดินมาใต้ร่มคันเดียวกันไหลเข้ามาในครรลองสายตา ฝ่ายชายก้มลงไปพูดอะไรสักอย่างก่อนจะกดจมูกลงกับข้างแก้มของเด็กสาว
โชติภัทรได้รู้ว่าตัวเองเป็นเกย์ในวินาทีนั้น
วินาทีเดียวกับที่ได้รู้ว่าอกหักมันเจ็บแค่ไหน
แต่หลังจากความเจ็บเจียนตายก็กลายมาเป็นความหวาดกลัวจนหายใจไม่ออก
กลัวจะถูกคนที่รักรังเกียจ กลัวคนอื่นจะรู้ กลัวตัวเอง กลัวที่จะสนิทกับเพื่อนคนไหนอีก และกลัวไปหมดเสียทุกอย่าง ...และเหนืออื่นใดกลัวจะทำให้พ่อแม่เสียใจ
โชติภัทรเริ่มเก็บตัวมากขึ้น แต่ก็เป็นช่วงประจวบเหมาะกับภาวะใกล้สอบเอนทรานซ์ ทำให้ไม่มีใครรอบตัวมาใส่ใจกับเรื่องเล็กน้อย...แม้กระทั่งเพื่อนสนิทคนนั้น
'พี่มีเรื่องอะไรกันแน่ ผมเป็นน้องก็จริงแต่พี่ก็พูดได้นะ แค่ระบายออกมาก็ยังดี'
วีรภัทรเป็นคนเดียวที่เคยมาคาดคั้นอย่างจริงจัง โชติภัทรไม่เคยบอกอะไร แต่น้องชายก็ย่อมรับรู้ได้ถึงความผิดปกติ...และน่าจะรู้ไปจนถึงสาเหตุ
โชติภัทรไม่ใช่คนดีอะไรมากมาย แต่เพียงตัวเขาคนเดียวก็คงทำให้คนสองคนที่มีพระคุณต้องเสียใจ เขาไม่อยากให้พ่อแม่ใคร หรือผู้หญิงคนไหนเสียใจมากไปกว่านี้
นับจากวันนั้นเขาจึงหยุดคาดหวังกับชีวิต
คณะแพทยศาสตร์ไม่มีประเพณีรับน้อง โชติภัทรจึงมานั่งรอพี่ชายที่คณะวิศวะเนื่องจากเขายังจัดการเรื่องหอไม่เรียบร้อยเลยต้องไป-กลับบ้านอยู่
คนตัวเล็กที่เข้าใจผิดคิดว่าเขาเป็นเพื่อนร่วมคณะมีชื่อว่า กันตธีร์
กันตธีร์เป็นคนจีนชัดเจน ทั้งตาตี่และคางเล็ก ถ้าจะถามว่าหน้าตาดีหรือ...ก็ไม่ขนาดนั้น แต่เป็นคนที่หน้าหวานกว่าผู้ชายทั่วไป
ครั้งแรกที่คนตัวเล็กเข้าใจผิด เขาหาจังหวะที่จะแก้ตัวไม่ทัน
แต่ครั้งต่อมา...เขาตั้งใจ
โชติภัทรรู้สึกเหมือนอยู่ในโลกความฝัน คนตรงหน้าเป็นคนที่ชีวิตนี้อาจจะไม่โคจรมาเจออีกเลยก็ได้ นั่นทำให้เขากล้า...ที่จะปล่อยใจ
วันที่กันตธีร์รู้ความจริง เขาก็แค่ถูกปลุกจากฝัน และเก็บฝันดีชั่วครั้งคราวนั่นเอาไว้เป็นพื้นที่พิเศษในจิตใจ
ชอบหรือ? รักหรือ?
ตอนนั้นเขายังลืมเพื่อนสนิทคนนั้นไม่ได้ด้วยซ้ำ...มันยังสดใหม่เกินไป แต่กันตธีร์คือความสบายใจที่ทำให้เขารู้สึกเหมือนเดินอยู่ใต้ท้องฟ้าที่สดใส
ไม่ได้รัก ไม่ได้ชอบ ไม่ได้อยากครอบครอง...แค่ได้คิดถึงบ้างก็พอ
เวลา 3 ปีที่เขาคอยหลบหลีกคนตัวเล็ก โชติภัทรตั้งใจให้ทุกอย่างเป็นแค่สมบัติเล็กๆ ในหีบลับ เพราะเขาไม่อยากคาดหวังอะไรที่เป็นไปไม่ได้ และถึงเป็นไปได้เขาก็คงเสียใจที่ทำให้ใครอีกคนต้องมาตกนรกด้วยกัน
วันนั้นที่ฝนตกหนัก เขาเห็นคนตัวเล็กยืนอยู่หน้าห้องสมุด เวลาหลายปีทำให้ดูเปลี่ยนไปบ้าง ผมยาวขึ้น ใบหน้าดูเป็นผู้ใหญ่มากขึ้นแต่ก็ยังเป็นคนคนเดิม
อาจจะด้วยระยะเวลาของอีกฝ่ายที่จะอยู่ในรั้วเดียวกันเหลืออีกไม่มาก ในใจของเขาจึงคิดแหกกฏเป็นครั้งแรก คิดแต่ว่าแค่ครั้งนี้...ครั้งเดียว คงไม่เป็นไร
แต่ใครจะคิดว่าอีก2วันถัดมาเขาจะได้รับน้ำเต้าหู้ถุงหนึ่งที่ฝากไว้ใต้หอพัก
น้ำเต้าหู้ถุงนั้นเย็นจนชืดแล้ว แต่กลับอุ่นวาบในหัวใจ
ไม่กล้าแม้แต่จะคิด เพราะรู้ดีว่าอีกฝ่ายไม่ได้คิดอะไร แต่ความรู้สึกพองตัวจนคับในอกก็ห้ามไม่ได้เลยจริงๆ
ไม่เป็นไร ยังไงก็คงไม่ได้เจอกันแล้ว เขายังพยายามคิดเช่นนั้น
แต่เมื่อนัดกับน้องชาย ทั้งที่มือถือแบตหมด ควรจะกลับหอไปชาร์ตก่อน แต่เขาก็เสี่ยงดวงไปที่คณะวิศวะ คิดว่ายังไงก็คงไม่เจอ แต่ก็ไปเพราะคาดหวังจากโอกาสอันน้อยนิด
โชติภัทรรู้สึกขัดแย้งในตัวเองแทบตาย แต่ก็จบลงด้วยการยิ้มให้กันตธีร์ทุกครั้ง สุขจนล้นอกแต่สัญญาณเตือนบางอย่างในหัวก็ดังลั่น
พอได้แล้ว...โชติภัทร
มากกว่านี้จะหยุดไม่ได้แล้วนะ
มันยังไม่ใช่ความรัก มันยังไม่ใช่...และอย่าให้มันเป็น
แต่คนตัวเล็กไม่เคยให้ความร่วมมือ รอยยิ้มกว้างจนตาหยีทำให้เขาลืมสิ่งที่ตั้งใจไปทุกครั้ง
เมื่อเขาเผลอเดินหน้าไปก้าวหนึ่ง กันตธีร์ก็ไม่เคยถอย แต่เมื่อเขาตั้งใจที่จะถอย กันตธีร์ก็เผลอเดินตามมา
ไม่ได้ตั้งใจ ไม่ได้คิดอะไร สมองส่วนเหตุผลรู้ดี ว่ากันตธีร์เป็นคนแบบนั้น ...ความรู้สึกช้าและไม่ละเอียดอ่อน
แต่หัวใจก็เต้นแรงขึ้นทุกที...ทุกที
จนแม้ไม่อยากจะยอมรับหรือให้มันเกิดขึ้น
เขาก็ตกหลุมรัก...อีกครั้ง
ริมฝีปากที่แตะกันอย่างเผลอไผลบดเบียดรับสัมผัสนุ่มนวลที่ถูกป้อน ความรู้สึกแปลกใหม่ดึงดูดให้ความคิดขาวโพลน เผลอตัวคว้าเสื้ออีกฝ่ายเป็นหลักยึดพร้อมฝ่ามืออุ่นที่เข้ามาช้อนต้นคอจนยิ่งแนบชิด
การรุกไล่อย่างอ่อนโยนให้ความรู้สึกหวามหวิวมากเกินกว่าจะตามทัน ความอุ่นร้อนค่อยๆ ดูดซับกลีบเนื้ออ่อนเคล้นคลึงจนเผลอหลุดเสียงครางจากลำคอ ปากบางเผยอออกเปิดทางเชิญชวนให้ล่วงล้ำเข้าไป ก่อนที่ปลายลิ้นที่เข้ามาหยอกเย้าจะทำให้รู้สึกตัว
กันตธีร์ผลักอีกฝ่ายเต็มแรงด้วยความตกใจ อ้อมกอดแข็งแรงคลายปล่อยให้เขาก้าวถอยออกไปคว้าชั้นหนังสือเป็นหลักยึด
เสียงหายใจถี่แรงของทั้งคู่ดังประสานกันในความเงียบ คนตัวเล็กรู้ว่าสายตาของอีกฝ่ายกำลังจ้องตรงมาไม่ละไปไหน...แต่เป็นเขาเองที่ไม่กล้าหันไปสบตา ชายหนุ่มเม้มปากที่ตึงช้ำอย่างไร้คำพูด
โชติภัทรมองท่าทางนั้นแล้วก็ได้แต่เงียบ นึกอยากจะย้อนเวลาไปหยุดสิ่งที่มันเกิดขึ้นเพราะทนเห็นสายตาสับสนของคนตรงหน้าไม่ไหว
แต่เขาเอง...ก็รู้ว่ามันต้องมาถึงจุดนี้ในที่สุด
"ธีร์" คนถูกเรียกสะดุ้งตัว "ธีร์รู้ว่าฉันอยากให้มันเป็นแบบไหน"
ดวงตารีเรียวตวัดมามองอย่างตกใจ
"ถึงเราจะไม่เคยคุยเรื่องนี้ แต่ว่า..."
"อย่าเพิ่งพูด!!!"
เสียงสั่นร้องห้ามขึ้นมา ใบหน้าขาวซับสีเลือดอย่างน่ามองแต่กลับทำให้อีกฝ่ายใจกระตุก
"ถ้า...ถ้าพูดออกมามันจะไม่เหมือนเดิมอีกแล้วนะ"
คนตัวเล็กกอดอกเพื่อหยุดอาการสั่นจนน่าหงุดหงิดของตัวเอง ถึงแม้เพื่อนๆ จะพากันกรอกหูเรื่องผู้ชายตรงหน้ามานับครั้งไม่ถ้วน แต่ไม่มีครั้งไหนเลยที่เขาจะสำนึกจริงๆ ...โชติภัทรยังคาดหวังจากเขามากกว่านี้
รอยสัมผัสอุ่นจนร้อนยังคงติดอยู่ที่กลีบปาก รสชาติของการบดจูบยังคงชัดเจนจนชวนให้หวาดหวั่นใจ
"มากเกินไปหรือ"
เสียงนุ่มถาม กันตธีร์เงยหน้าสบตาเพื่อหาแววของการประชดประชัน...แต่ไม่มีและไม่เคยมีจากสายตาของคนที่มอบให้แต่ความจริงใจเสมอมา
ชายหนุ่มหลบตาวูบ ความรู้สึกประหลาดกลางอกทำให้พยักหน้าช้าๆ แล้วปล่อยให้ความเงียบที่น่าอึดอัดเข้าทับถมจนหายใจไม่ออก
"เข้าใจแล้ว"
รอยยิ้มจางๆ เหมือนทุกครั้งถูกส่งมา ก่อนที่ร่างสูงโปร่งจะหมุนตัวเดินจากไป
เขารู้ว่ามันจะต้องถึงจุดนี้สักวัน
กันตธีร์ไม่ได้เป็นเกย์...ที่ผ่านมาก็คบกับผู้หญิง
แต่เพราะเขาจริงจัง...ดังนั้นต่อให้ย้อนเวลาได้ โชติภัทรก็จะทำแบบเดิม
"เฮ้ย ตายยัง"เนื้อคำกวนตีนแต่น้ำเสียงเป็นห่วงดังขึ้นจากทางปลายเท้าทำให้คนที่นอนหลับตาแต่ไม่หลับเงยหน้าขึ้นมอง เจ้าของเสียงเดินมานั่งที่ขอบเตียงเมื่อเห็นว่าเพื่อนร่วมห้องกลับไปนอนหลับตาอีกรอบ
"ยัง...แค่เกือบ"
คนฟังคำตอบขมวดคิ้วแล้ว ขยับไปชะโงกมองหน้า
"ไหวเปล่าวะ"
"ไม่...แต่ต้องไหว รู้สึกแย่ชะมัดเลยว่ะจี"
"เออ มึงรู้ไหมว่าคนดีเกินไปมันเป็นได้แค่พระรอง"
โชติภัทรหัวเราะหึ จิรัสย์ผู้เป็นรูมเมทจึงส่ายหัวแล้วลุกขึ้น
"คืนนี้กูอยู่เวร...ให้ภิณหรือโยมาอยู่เป็นเพื่อนไหม"
"...ไม่เป็นไร" ปฏิเสธอย่างเกรงใจแต่คนฟังกลับพูดไปอีกเรื่อง
"งั้นอีกสักพัก ภิณไปรับเคสอยู่"
ร่างสูงใหญ่ของเพื่อนร่วมห้องเดินไปคว้าเสื้อกาวน์แล้วเดินออกไป ก่อนจะหันกลับมาพูดเป็นคำสุดท้าย
"พูดจริงๆ กูว่ามึงไม่เหมาะกับบทพระรองว่ะ"
ทิ้งท้ายไว้ปล่อยให้คนที่นอนฟังอยู่หัวเราะขื่น
หนังสือที่วางอยู่ข้างหัวเตียงชวนให้ใจคิดไปถึงเจ้าของรอยยิ้มที่มาพร้อมกับดวงตาเป็นประกาย
"...ธีร์"
เสียงกระซิบแผ่วเบาราวกับต้องการให้ตนเท่านั้นที่ได้ยิน
"ธีร์"
"ธีร์"
"ธีร์"
"ธีร์..."
เรียกเสียให้พอ
เพราะถ้าตื่นจากฝันครั้งนี้
ชื่อนี้คงไม่มีวันได้เรียกอีกแล้ว
TBC
::TALK::
มาแล้วค่าาาาา [ช่วงนี้คนเขียนขยันเน้อออออออออ 5555
] จริงๆ คือเกือบลืมมาต่อ...ช่วงนี้กลับสู่ลูปของความวุ่นวายอีกครั้ง
เอาพระเอกมาอ้อนเรียกคะแนนความสงสาร[?]
สำหรับคนเขียนคิดว่าโชติภัทรก็ไม่ได้เป็นตัวละครที่เพอร์เฟคอะไร เป็นคนธรรมดาคนนึง จากนี้ก็คงจะได้เผยมุมของฝั่งโชมาเรื่อยๆ
ส่วนน้องธีร์...อย่าเพิ่งกรีดร้องเผาพริกเกลือกันนะคะะะะะ
เรื่องนี้เป็นนิยายโทนฟ้าๆ ค่อยๆ ไหลไปเรื่อยๆ อาจจะฟ้าหม่นบ้างสดใสบ้างตามวาระ เอาเป็นว่ายังไงก็จบแบบสดใสนะคะ! ยืนยันหนักแน่น!!
แล้วก็ตอนถัดไป ถ้าเป็นไปได้จะรีบมาต่อนะคะ
คงเป็นวันศุกร์เหมือนเดิม แต่งวดนี้อาจจะขอ2สัปดาห์ (ไม่กล้ารับปากสัปดาห์เดียว แง้ว) แต่จะพยายามนะคะๆๆๆๆ
ขอบคุณคนอ่านทุกคนนะคะ จุ๊ฟ
::comment::
mild-dy - อันนั้นก็จะเร็วไปนิดนึง 555 จะรีบมาต่อนะคะๆๆ
malula - อยากได้เกย์แฮนเมดต้องทำใจมั้งคะ 555555555555
Raiwyn - ไม่แข็งมั้งคะ...ก็ดูน่าจะนุ่มนิ่มดีออก //วิ่งหนี
lune - ก็ประมาณนึงเลยค่ะ //หัวเราะชั่วร้าย
Zelsy - กว่าจะถึงจุดนี้ได้ 5555
[N]€ẃÿ{k}uñĢ - ขอบคุณนะคะะะ ดีใจมากที่ชอบเรื่องนี้ คนเขียนก็หลงรักโชธีร์เหมือนกัน
จะพยายามมาต่อไวๆนะคะ
cher7343 - เป็นนิยายเรื่อยๆอ่ะค่ะ 555
kokoro - ชอบเวลาธีร์โดนแหย่!
(เขียนเองชอบเอง 555)
ตีสี่ - เป็นเช่นนี้เลยค่ะ ดราม่าเบาๆ เอิ้ก
iiam - ขอบคุณนะคะ ดีใจจังชอบ จะพยายามมาไวๆค่ะ!
quiicheh. - หวาย ไม่ให้เขาแก้ตัวหน่อยเหรอคะ 555 ส่วนคู่หลัก...คนเขียนก็อยากตั้งกล้องในห้องสมุดมากจริงๆค่ะ!
jaomaeysadid - เรื่องนี้จบแน่นอนค่าาาาาา จะพยายามมาต่อให้ไวที่สุดเท่าที่ทำได้ค่ะ
ขอบคุณที่ติดตามนะคะ
ขอบคุณทุกกำลังใจ แล้วก็ขอบคุณที่ติดตามกันนะคะ คนเขียนจะปั่นสุดชีวิตแน่นอนค่ะ!!!
รักคนอ่านมากจริงๆ!
หัวข้อ: Under the blue sky ใต้ผืนฟ้าสีคราม :: SP-HNY2016(31/12/58 p.12) +แจ้งข่าวหน้าแรกค่ะ (อ่าน 248677 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก