หัวข้อ: ❥Close Friend :: เพื่อนสนิท ||เรื่องเล่าระหว่างทาง 8 ||P.45||12-12-59||

[broke-back]

สิ่งที่ฝัน วันข้างหน้า กว่าจะถึง
ดูรัดดึง ยิ่งตึงเครียด เสียดขึ้นสูง
มันยิ่งกว่า ทั้งช้างม้า ชักลากจูง
รอเวลา มาทั้งฝูง แพ้หมดแรง

กรรม!
ติดตามมาตั้งแต่ปางก่อนถึงตอนนี้

เหมือนกับว่าต้องมาชดใช้เวรให้กับเค้ากันนิ
เฮ้ออออออออ

[moujay]

- เปิดจองหนังสือ -


นิยายเรื่อง ❥Close Friend :: เพื่อนสนิท
มีทั้งหมด 2 ส่วนนะคะ ส่วนแรกคือบทหลักมีทั้งหมด 77 ตอน + บทส่งท้าย
และส่วนที่ 2 คือบทสรุปที่เป็นเรื่องเล่าระหว่างของทั้งคู่ มีประมาณ 15 ตอน
ในรูปเล่มจะมีแก๊กการ์ตูนประมาณ 5 ตอน และจะมีโมเม้นต์แคปเจอร์ไลน์ และ SMS ของจริงของพี่มิ้วกับไม้ฉากนิดหน่อย


ของแถมที่รวมกับ Set
- Box Set
- ที่คั่นหนังสือครบตามจำนวนเล่ม
- เข็มกลัดคละลาย 2 อัน (จาก 11 ลาย)
- ถุงผ้าขนาด A4 จำนวน 1 ใบ


ของแถมพิเศษสำหรับ 15 ท่านแรก
- ของขวัญพิเศษจากหนุ่มๆ Closefriends.
ถ้าทราบรายละเอียดแล้วจะมาแจ้งเพิ่มเติมนะ


เปิดจองตั้งแต่วันที่ 6 ตุลาคม 2559 - 6 ธันวาคม 2559
ราคา ❥Close Friend :: เพื่อนสนิท 1 Set = 1400 บาท
ค่าส่ง 150 บาท (ถ้าถูกกว่านี้จะคืนเงินไปกับหนังสือ)


จัดส่งหนังสือเดือนมกราคม (ระยะเวลาในการทำ Box Set อยู่ที่ 20-25 วัน)


สนใจสั่งจองหนังสือ.. กรอกข้อมูลตามแบบฟอร์มที่อยู่ในเพจ
และรออีเมลติดต่อกลับจากเจก่อนนะคะ : )
(ซึ่งจะตอบกลับภายใน 1-2 วัน)

[moujay]

ตัวอย่างปกนิยายเล่ม 1

[moujay]

|| Close Friends Special :: เรื่องเล่าระหว่างทาง 7  ||
 
.................. ปั้นสิบ
 








หลังจากที่ไปส่งน้องเหนือกับไม้ฉากที่เชียงใหม่เรียบร้อยแล้ว ผมอยู่เที่ยวเชียงใหม่กับไม้ฉาก พี่มิ้ว คะน้า  และเลน่อนต่ออีก 3 วัน  ตอนแรกตั้งใจจะอยู่จนกว่าจะเปิดเทอม แต่เพราะโปรเจคกลุ่มรออยู่เลยทำให้รีบกลับเข้ากรุงเทพมาทำงานก่อน  และการดำเนินชีวิตของพวกเราก็กลับเข้าสู่สภาวะปกติ    นั้นคือ...
 
ผมอยู่กรุงเทพ เรียน ทำโปรเจค  ทำขนมขาย
ไม้ฉาก อยู่เชียงใหม่ ทำงาน รับจ้างเข้าเวร  และกำลังหาข้อมูลเรียนต่อปริญญาตรี
ส่วนน้องพิมนั้น กำลังเตรียมพร้อมกับการจะสอบเข้ามหาวิทยาลัย
น้องเหนือ เข้ากันได้ดีกับพี่เลี้ยงที่ม๊าผมหามาให้
 

พวกเรายังคงติดต่อกันทุกวัน .. ไม้ฉากใส่ใจผมขึ้นเยอะ จากเมื่อก่อนที่ชอบหายเงียบไปตามนิสัยที่มันเป็นมาตั้งนานแล้ว มันก็เปลี่ยนไปในทางที่ดีขึ้น เช่น จะไปเข้าเวร ก็โทรมาบอกก่อน หรือจะไปอบรม ไปทำอะไรที่ไหนก็โทรมาบอก ไลน์มารายงานตัว มีส่งรูปมาให้บ้าง  เราสองคนแทบจะไม่ทะเลาะกันเลยครับ  ผมก็ไม่น้อยใจ งอแงแบบเมื่อก่อน ไม้ฉากก็ไม่เฉยชาหรือหายไปแบบก่อน  ส่วนกับทางครอบครัวของไม้ฉากและพิมนั้น ดูเหมือนจะขาดการติดต่อกันไปเลย

 
หลังจากที่พวกเราผ่านช่วงระส่ำระส่ายจากการไม่เข้าใจกันได้นั้น .. ช่วงปีแรกที่เหลือพวกเราก็ผ่านมันไปด้วยความราบรื่น  จนตอนนี้เข้าสู่ช่วงปีสุดท้ายของสัญญาระหว่างไม้ฉากกับพ่อแล้วครับ  แต่ความเข้าใจ หรือความราบรื่นที่มันเคยมี ... มันเริ่มสั่นไหวอีกครั้ง  เพราะผมเอง’
 

 
เดือนที่ 14 (อีกเพียง 10 เดือนสัญญาจะจบลง)
 

                วันนี้ผมก็ไปเรียนปกติ ชีวิตเด็กวิศวะปี 3  ช่างทรมานใจจริงๆครับ  ระหว่างนั่งรออาจารย์เข้ามาสอน
ไม้ฉากก็โทรเข้ามาหาผม
 
“ว่าไงครับคุณตำรวจ”  ผมส่งเสียงทักทายกลับไปอย่างร่าเริง .. ก็เมื่อคืนได้เปิดวีดีโอคอลทิ้งไว้ไงละ
วันนี้เลยสดชื่น และร่าเริงสุดๆ  ร่าเริงจนถึงขั้นโทรไปอวดพี่อุ้มที่กำลังห่อเหี่ยวใจเพราะพู่กันย้ายกลับมาอยู่จานสี และเพิ่ม
เลเวลการหวงน้องตัวเองขั้นสูงสุด  เหมือนกับพี่อุ้มจะบ่นๆว่าไม่ได้คุยกันมาเกือบๆ 1 อาทิตย์แล้ว
 

“เสาร์อาทิตย์นี้ว่างไหม?” ไม้ฉากคงอยู่ที่ทำงานแล้วแน่ๆ เพราะได้ยินเสียงคนเสียงดังเข้ามาในสาย
 

“ไม่ว่างอะ มีนัดทำรายงานที่บ้านแฟรงค์ ทำไมอะ? จะมาหาหรอ? เดี๋ยวเอางานมาทำที่ห้องก็ได้นะ” แค่คิดว่าไม้ฉากจะมาหาก็โคตรตื่นเต้นแล้วละครับ เพราะครั้งล่าสุดที่ไม้ฉากมาหามันก็ผ่านมาตั้ง 2 เดือนแล้ว   ในใจผมนี้คิดไปถึงเมนูอาหารที่อยากจะชวนไม้ฉากไปทานแล้วครับ
 

“คือว่าไม้จะพาพิมไปเยี่ยมพัชนะ เลยโทรมาชวนปั้นไปเที่ยวด้วยกัน เราไม่ได้ไปต่างจังหวัดด้วยกันเลย
ตั้งแต่ทริปกระบี่ครั้งนั้นก็มีเรื่องราวมากมาย ไม่ได้เที่ยวที่ไหนกันเลย”   หื้อออ เที่ยวด้วยกันหรอ? เออจริงด้วย นี้เราไม่ได้ไปเที่ยวมากี่ปีแล้ววะ? มัวแต่ยุ่งกับเรื่องเรียน เรื่องไม้ฉากมาตลอดเลยนี้หว่า
 

“ไปไม่ได้อะดิ ถ้าไม้มากรุงเทพยังพอขนงานมาทำที่คอนโดได้ แต่ไปต่างจังหวัดนี้คงไปไม่ได้อะ”
เสียดาย ... อยากไป ....    ผมได้แต่บอกกับตัวเองในใจ
 

“งั้นถ้ากลับจากโคราชแล้วเดี๋ยวแวะไปหาที่คอนโดนะ”

 
“จริงๆนะเว้ย ห้ามโกหกนะ” ผมรีบถามกลับไปทันที

 
“ครับ.. ไม้ไม่โกหกปั้นหรอกนะ งั้นเดี๋ยวพอเยี่ยมพัชเสร็จแล้วจะไปหานะ เอาแคปหมู น้ำพริกหนุ่มไหม? ที่ไม้ส่งไปให้เมื่อเดือนก่อนคงหมดแล้วใช่ไหม?” ผมบอกแล้ว.. ว่าไม้ฉากมันน่ารัก และมันดีขึ้นกว่าเดิมเยอะเลย  เดี๋ยวนี้มันชอบส่งของมาให้ผม ไม่ว่าจะเป็นโปสการ์ด หรือพวกของกินต่างๆ

 
“หมดแล้วครับ เอาติดมาด้วยก็ได้อยากกิน”

 
“งั้นปั้นตั้งใจเรียนนะครับ เดี๋ยวเสาร์อาทิตย์นี้เจอกัน... รักปั้นนะ”

 
“อื้อออ รักไม้เหมือนกันนะ ตั้งใจทำงานละ... สู้ๆ”

 
“ครับ.. สู้ๆ อีกแค่ 8 เดือนเองจะฟัดให้จมเขี้ยวเลย”
 

“โหยยไอ้หมาบ้าเอ้ย ครั้งก่อนไม่จมเขี้ยวอีกหรอ?” ตอนนี้เริ่มหมั่นไส้มันละครับ ครั้งก่อนที่มันมาหาผม เล่นเอาซะผมลุกไม่ขึ้นเลย   มันมาหาทั้งทีเลยได้แต่นอนเล่น ดูทีวีกันอยู่แต่ในห้อง
 

“ครั้งก่อนนะจมอย่างอื่นมากกว่า คงไม่ต้องบอกนะว่าจมอะไร หึหึ”   ดูมันสิครับ.. ทุกอย่างดีขึ้นหมดและไอ้เรื่องความหื่นก็มากขึ้นตามไปด้วย
 
“บ้าบอว่ะ... ไปทำงานได้แล้ว”
 
“ครับๆ บ๊ายบาย”
หื้อออ.. เสาร์อาทิตย์นี้จะได้เจอกันแล้วเว้ยย.. โอ้ยยย ดีใจวะ !  วันนี้ผมเลยอารมณ์ดี ขนาดโปรเจคโดนอาจารย์ด่าผมยังยิ้มรับเลยครับ โดนพวกไอ้แฟรงค์โบกหัวไปตั้งหลายรอบ  เพราะมันคิดว่าผมหัวเราะเยาะเย้ยพวกมัน... แต่เออมึงลืมหรือครับ ว่าเรากลุ่มเดียวกัน จะเยาะเย้ยทำไมละว่ะ!!!


 
เวลาเดินโคตรไวเลยครับ .. ตอนนี้ก็เป็นเช้าวันเสาร์แล้ว ไม้ฉากโทรมาบอกว่าถ้าเยี่ยมพัชเสร็จไวก็จะมาถึง กทม. เย็นๆ  ไม้ฉากเดินทางออกจากเชียงใหม่ตั้งแต่เมื่อวานเย็น และมาถึงโคราชก็ใกล้เช้าพอดี ทันเวลาที่พิมมาเยี่ยมพัช ซึ่งวันนี้เหมือนมีกิจกรรมอะไรสักอย่างที่เปิดให้เข้าเยี่ยมอย่างใกล้ชิดได้ แบบได้เข้าไปนั่งใกล้ชิด ได้นั่งทานข้าวด้วยกันเลย  ไม้ฉากบอกว่าพิมตื่นเต้นมากๆ เพราะรอบนี้พัชอนุญาตให้พิมเข้าเยี่ยม หลังจากบ่ายเบี่ยงมาหลายต่อหลายครั้ง

 
P a k I n . s :: กำลังจะถึงคิวเข้าไปเยี่ยมพัชแล้วนะ เดี๋ยวออกมาแล้วจะโทรหาครับ
/ แนบรูปตัวเองที่ถ่ายคู่กับน้องเหนือส่งมาให้
 

S I t a n g . p :: อืออ เปลี่ยนผ้าปูที่นอนใหม่ด้วยแหละ
/แนบรูปที่นอนลายคุมะที่เพิ่งซื้อเมื่อวันพฤหัสบดีที่ผ่านมาส่งไปให้

 
P a k I m . s :: ไม่น่ารีบเปลี่ยนเลยอะ เดี๋ยวคืนนี้ก็เปื้อนอีกยังไงก็ต้องเปลี่ยนอีกอยู่ดี
/สติ๊กเกอร์โคนี่ส่งจูบ

 
S I t a n g . p :: ไม่หื่นสักวันจะได้ไหม? คราวนี้อยากออกไปช๊อปปิ้ง ไม่อยากนอนอยู่เฉยๆ

 
P a k I m . s :: ไม่ต้องนอนเฉยๆหรอก เดี๋ยวคราวนี้ให้ทำเองเลย
ยิ่งคุยยิ่งหื่นครับ เพราะฉะนั้นต้องรีบหยุดการหื่นของไอ้หมาป่าไม้ฉากก่อน!
 

S I t a n g . p :: ไหนบอกจะเข้าไปหาพัชละไง ทำไมมีเวลามาหื่นใส่ปั้น
 

P a k I m . s :: กับปั้นนะ จะตอนไหนๆก็มีเวลาให้ทั้งนั้นแหละ .. ไปแล้วนะเดี๋ยวโทรหา รักนะไอ้เมียเตี้ย
 

S I t a n g . p :: ไอ้บ้า!!!!!

 
น้อยครั้งมากครับที่ไม้ฉากจะใช้คำว่า “เมีย” กับผม.. มันก็ดูแปลกๆไหมละ? ผู้ชายด้วยกันทั้งคู่ จะมาให้เป็นเมียได้ไงกัน  มันจะพูดใส่ผมก็เฉพาะตอนที่มันอารมณ์ดีสุดๆนั้นแหละ อย่างเช่น  ตอนที่มันจะมาหา หรือตอนที่อยู่ด้วยกัน  นอกนั้นก็ไม่เคยเรียกครับ
 

กว่าไม้ฉากจะมาถึงกรุงเทพคงค่ำๆนั้นแหละ .. ผมเลยตัดสินใจไปทำงานที่บ้านแฟรงค์ แล้วพอใกล้ๆไม้ฉากจะมาถึงค่อยขอมันเอางานกลับมาทำที่บ้าน
 




“ไปเล่นกับทีชเชอร์ก่อนไหม? อยู่บนห้องกับพี่เจอะ”  แฟรงค์เดินออกมาเปิดประตูรั้วให้ผม ก่อนจะบอกให้ผมขึ้นไปเล่นกับหลานรัก  บ้านผมมาหาทีชเชอร์กันบ่อยครับ เข้าออกบ้านพี่เจจนเหมือนบ้านของตัวเองไปแล้ว
 

“สวัสดีครับพี่เจ” พอผมเดินขึ้นมาบนห้องนอนของทีชเชอร์ ก็เห็นพี่เจเปิดคอมนั่งทำงานอยู่ข้างๆทีชเชอร์ที่กำลังกินนม  และดูท่าทางว่าน่าจะหลับไปในอีกไม่กี่นาทีข้างหน้านี้แน่ๆ
 

“อืมม ตื่นมาตอนตี 4 นะ เลยหมดแรงไว รอให้ตื่นก่อนค่อยฟัดละกันนะ”   พอพี่เจพูดเสร็จก็หันกลับไปทำงานต่อ ... ผมเลยไม่อยากอยู่กวนเจ้าตัวเล็กกับพี่เจ  เลยลงมาหาแฟรงค์ข้างล่าง ซึ่งมันก็กำลังตากผ้าอยู่ครับ  อ่านไม่ผิดหรอก... แฟรงค์กำลังตากผ้า!!

 
“มึงเป็นพ่อบ้านหรอวะ? ทำไมไม่จ้างแม่บ้านมาทำละ”  ตอนนี้แม่ของพี่เจ กับป้าที่เคยดูแลบ้านย้ายไปอยู่บ้านสวนแล้ว   ทั้งบ้านนี้เลยมีแค่พี่เจ กับแฟรงค์ แล้วก็เจ้าหนูทีชเชอร์ที่จะมีพี่เลี้ยงมาแค่ช่วงเช้าและกลับไปในตอนเย็น
งานบ้านทั้งหมดเลยเป็นหน้าที่ของแฟรงค์กับพี่เจ ที่จะต้องช่วยกันทำ
 

“จ้างมาทำงานบ้าน แล้วกูจะเอาเงินไหนซื้อนมให้ลูกละครับ ถามไม่คิดนะมึงเนี้ย” อ้าว.. ถามดีๆโดนด่าซะงั้น

 
“ทำไมวะ? เลี้ยงเด็กคนหนึ่งนี้เสียเงินเยอะหรอ?” เอาจริงๆไม้ฉากก็รับจ้างเข้าเวร แล้วก็ทำงานเยอะเหมือนกันนะ
 

“มีเท่าไหร่ก็ไม่พอหรอก.. ไหนจะค่านม ค่าแพมเพิส ค่าเสื้อผ้า ค่ายา ค่าอาหาร แล้วก็ต้องเตรียมไว้สำหรับตอนจะเข้าเรียนอีก นี้ขนาดว่าม๊ากูจ่ายค่าพี่เลี้ยงให้ แล้วก็แม่พี่เจจ่ายค่าน้ำค่าไฟบ้านแล้วนะ ... เงินเก็บของกูกับพี่เจยังจะไม่พอเลยอะ”  แฟรงค์ตอบออกมาเป็นชุด ก่อนที่มันจะกวักมือเรียกให้ผมเข้าไปหา แล้วยื่นตะกร้าเสื้อผ้าของทีชเชอร์ให้ผม
 

“ช่วยตากผ้าหน่อย.. ลูกกูก็หลานมึงเหมือนกันนะ” หึ...ทีงี้ละเอามาพูดว่าเป็นหลาน ทีขออุ้มขอพาไปเที่ยวข้างนอกหน่อยนี้ด่าจังเลยย!
 

“เออ.. รีบๆตากดิวะจะได้รีบไปทำงาน วันนี้กูกลับไวนะ”

 
“อ้าว มึงไม่อยู่ค้างหรอวะ? นึกว่าจะนั่งทำกันไปเรื่อยๆซะอีก”

 
“ไม่อะ.. ไม้ฉากจะมาหา”
 

“ฮั่นหน๊ออออ.. ไม้ฉากจะมาหา งั้นพรุ่งนี้มึงคงลุกมาทำงานบ้านกูไม่ไหวสินะ ยังไงก็เอางานไปเผื่อเลยละกันนะ”

 
“ลุกไม่ไหวบ้าไรละ .. รีบๆตากเหอะอย่าพูดมาก” ผมหันกลับไปด่าไอ้บ้าแฟรงค์ ก่อนจะรีบตากผ้าแก้เขิน ... ทำไมวะ? แค่แฟนจะมาหาต้องคิดว่าลุกไม่ไหวกันเลยหรอไง?  แต่ไอ้พวกนี้มันรู้ครับ เวลาไม้ฉากมาหาทีไร อีกวันผมจะต้องลาเรียนแล้วพวกมันก็จะคอยเก็บชีทกับจดงานมาให้ผม  สงสัยต้องด่าไม้ฉากซะหน่อยแล้ว.. มากี่รอบๆก็กลายเป็นหมาหื่นทุกที

 
พอตากผ้าเสร็จแล้ว พ่อบ้านใจกล้าแบบไอ้แฟรงค์ก็พาผมออกไปซื้อของที่ซุปเปอร์ใกล้ๆบ้านอีก เพราะพี่เจมีงานเข้ามาเยอะ เลยต้องรีบทำงานให้เสร็จเลยนั่งทำงานไปด้วยและเฝ้าทีชเชอร์ที่กำลังหลับไปด้วย

 
“นี้กูจะได้ทำงานไหม?” ผมหันไปถามแฟรงค์ที่กำลังเคร่งเครียดกับการเลือกซื้อเนื้อหมูอยู่

 
“ทำดิ.. เมื่อคืนพี่เจช่วยกูเขียนงานไปได้เยอะแล้ว เดี๋ยวมึงเอาไปทำ power point เตรียมเสนองานแค่นั้นเอง”

 
“ถ้าแค่นั้นแล้วมึงจะนัดกูมาทำไมครับ ส่งไฟล์ให้กูก็ได้” แฟรงค์หันมายกยิ้มหล่อๆให้ผม ก่อนจะเดินหนีไปเลือกซื้อผักต่อ  โหยยรู้งี้ไปโคราชกับไม้ฉากก็ดีอะ ... ไอ้แฟรงค์ ไอ้คนนิสัยไม่ดี!!

 
ขณะที่รอแฟรงค์ไปเลือกซื้อผลไม้ ผมก็หยิบมือถือขึ้นมาเล่น... และระหว่างที่กำลังเลื่อนดูหน้าฟีดในเฟสบุ๊คอยู่นั้น ก็มีแจ้งเตือนขึ้นมา

 
ภาคิน  ตระกูลไม้  ได้อัพเดทสถานะของเขา
ผมรีบกดเข้าไปดูทันทีครับ  เพราะปกติไม้ฉากมันไม่ค่อยอัพสถานะในเฟสบุ๊คสักเท่าไหร่
 
 
 
ภาคิน  ตระกูลไม้
พาเจ้าเหนือเที่ยวๆ
/ลงรูปน้องเหนือ กับ พิม และรูปที่ถ่ายด้วยกัน 3 คน ซึ่งลงรูปประมาณ 10 รูปได้
               
 
“ครอบครัวสุขสันต์นะครับเพื่อน”
“คุณพ่อหล่อ คุณแม่สวย คุณลูกก็น่ารัก”
“ว้าว ว้าว .. นานๆทีลงภาพครบ 3 คนพ่อแม่ลูกนะครับ”

 
ตอนแรกที่ดูรูปผมก็ไม่คิดอะไรหรอกนะ.. แต่พอมาอ่านคอมเม้นต์แค่นั้นแหละ .. รู้สึกเจ็บแปลกๆ แล้วก็คำถามที่มันควรจะหายไปจากความคิดผมมันก็กลับเข้ามาอีกครั้ง
 
“แล้วผมละ? ผมเป็นใครของคนทั้ง 3 คนนั้น”
 

ผมลังเลอยู่นานว่าควรแสดงความคิดเห็นอะไรลงไปไหม? สุดท้ายก็ทำได้แค่กดไลค์ แล้วรีบเก็บมือถือไว้ในกระเป๋า   
 
ไม่เอานะไอ้ปั้น.. ไม่งอแงนะมึง!
 
 




 
 
 
 
“เนื้อหาที่จะทำรายงานก็มีประมาณนี้แหละ เพราะตอนที่พี่เรียน พี่ก็เลือกหัวข้อนี้เหมือนกัน”   พี่เจนั่งพิมพ์ข้อมูลเพิ่มเติมลงในเอกสารอีกนิดหน่อย ก่อนจะส่งโน้ตบุ๊คมาให้ผมดูเนื้อหาการทำรายงาน

 
“งั้นเดี๋ยวปั้นเอาไปทำ power point เลยละกันนะ พรุ่งนี้เย็นๆจะแวะเอามาให้ดู”   ผมพูดเสร็จก็รีบเสียบแฟรชไดร์ เพื่อบันทึกข้อมูลเอากลับไปทำที่คอนโดต่อ  มองนาฬิกาที่มุมขวาของจอมโน้ตบุ๊คก็เห็นว่ามันหกโมงเย็นแล้ว และท้องฟ้าด้านนอกก็เริ่มมืดแล้วด้วย  ป่านนี้ไม้ฉากคงใกล้มาถึงแล้วละมั้ง?  เพราะมันโทรมาเมื่อตอนสี่โมงเย็นว่ากำลังออกจากโคราช
 

“พรุ่งนี้ถ้ามาไม่ไหวก็ส่งเมลมาก็ได้ครับเพื่อน ไม่ต้องฝืนร่างกายอันบอบช้ำมาหรอก” แฟรงค์ก็ยังแซวผมไม่เลิก จนพี่เจต้องไล่ให้ไปอาบน้ำให้ทีชเชอร์
 

“ถ้าทำแล้วเห็นว่าเนื้อหาควรเพิ่มเติมตรงไหนก็เพิ่มได้เลยนะ เพราะพี่อาจจะพิมพ์ตกหล่นไปบ้าง” พี่เจรับโน้ตบุ๊คไปจากผม ก่อนจะทำการปิดโน้ตบุ๊คและเก็บหนังสือที่กองอยู่บนโต๊ะ  คือ .. สรุปเพื่อนร่วมห้องผมนี้มันไอ้แฟรงค์ หรือพี่เจกันแน่วะ?  พี่เจทำทุกอย่างเลยนะตั้งแต่หาข้อมูล จนพิมพ์งานลงเอกสาร ตอนนี้ก็ยังมาเก็บหนังสือที่กางเอาไว้ตอนหาข้อมูลอีก  ส่วนไอ้แฟรงค์นั้นก็พ่อบ้านใจกล้า หาของกินมาให้พี่เจกิน นั่งกวนข้างๆให้พี่เจด่าตลอด  อยากกมีความสุขแบบนี้บ้างจัง ^^

 
อีกไม่กี่เดือน ผมกับไม้ฉากคงมีเวลาอยู่ด้วยกันแบบนี้บ้างแล้วละเนอะ  ถ้าถามว่าตอนนี้ทำไมไม่ไปหาไม้ฉากที่เชียงใหม่ หรือทำไมต้องอิจฉาคนอื่นในเมื่อตอนนี้พ่อแม่ไม้ฉากก็ไม่ได้มาวุ่นวายอะไรแล้ว ผมไปหาไม้ฉากแล้วจะใกล้ชิดแค่ไหนก็ไม่มีใครด่า  มันก็ทำได้ครับ แต่ถามว่าเหมาะสมไหม? ผมว่ามันก็ไม่เหมาะสมนะ  ยังไงๆตอนนี้ไม้ฉากก็ได้ชื่อว่าเป็นสามีของพิม และมีลูกคือน้องเหนือ  ถ้าการแต่งงานยังดำเนินต่อไปแบบนี้ผมก็ต้องรักษาระยะห่าง และยังต้องวางตัวให้มันอยู่ในขอบเขตที่มันควรอยู่  พื้นที่ของผมมีแค่คอนโดของผมแค่นั้น ... ที่นั้นไม่ว่าผมจะกอด จะหอม จะอ้อนไม้ฉากแค่ไหน
ผมก็ทำได้ เพราะมันคือพื้นที่ของเราทั้งคู่  แต่ถ้าเดินออกมาข้างนอกแล้ว.. ไม้ฉากกับผมเราเป็นแค่เพื่อนกัน
นั้นแหละ... อีกแค่ 8 เดือน มันจะจบลงแล้วทุกๆอย่าง 
พื้นที่ของผมมันจะไม่ใช่แค่ห้องสี่เหลี่ยมเล็กๆนั้นอีกแล้ว...
ทุกๆสิ่งทุกๆอย่าง ทุกๆที่และทุกๆเวลา มันจะคือ ของเรา.
 


 
“ถ้ามาไม่ไหวก็ส่งเมลมาแบบที่แฟรงค์บอกนะ” พี่เจบอกกับผมอีกครั้งตอนที่ผมยกมือไหว้พี่เจที่หน้าบ้าน

 
“มาไหวสิครับ พี่เจก็ไปเชื่ออะไรกับที่แฟรงค์มันบอกละ” ผมแกล้งทำหน้างอนๆใส่พี่เจ

 
“กูเห็นไม้ฉากมาทีไร มึงแทบจะคลานมาเรียน เอาเหอะๆ ด่าไปก็แค่นั้นแหละ กูก็เป็นบ่อย  รีบไปได้แล้ว ป่านนี้ไม้ฉากคงมาถึงคอนโดแล้วละมั้ง”  พี่เจโบกมือไล่ผมอีกครั้ง ก่อนจะปิดประตูรั้วบ้าน แล้วเดินเข้าบ้านไป

 
ผมรีบขับรถกลับไปที่คอนโดทันทีเลยครับ ไม่แวะที่ไหนแล้ว เพราะซื้อของกินที่ไม้ฉากชอบมาไว้เยอะแยะแล้วละ
รีบกลับไปทำกับข้าวรอดีกว่า มันมาถึงคงหิวมากแน่ๆ แต่เอ๊ะ... ลืมถามเลยว่าพิมกับเหนือมาด้วยไหม? ยังไงก็หุงข้าวเผื่อทั้ง 2 คนนั้นด้วยดีกว่า ... แค่คิดก็มีความสุขแล้วครับ อีกไม่กี่นาทีจะได้เจอแล้ว : )
 

[moujay]

ต่อ ///



พอจอดรถเสร็จไม่ทันจะเปิดประตูลงจากรถเลย ไม้ฉากก็โทรเข้ามาหา
 

“ยังไงครับคุณ .. ถึงไหนแล้ว”
 

“ปั้นครับ.. ไม้ไปหาไม่ได้แล้วนะ พรุ่งนี้มีเข้าเวรแทนพี่ที่ทำงานอะ”
มาไม่ได้แล้ว?
 

“ทำไมละ ปฏิเสธพี่เค้าไปสิ เราไม่ได้เจอกัน 2 เดือนแล้วนะเว้ย” ผมเริ่มจะโกรธไม้ฉาก  ทั้งที่นัดกันไว้แล้วแต่พอถึงเวลากลับไม่เป็นตามที่ตกลงไว้
 

“มันมีงานด่วนจริงๆอะปั้น จริงๆนี่ไม่เกิน 1 ชั่วโมงจะไปถึงละนะ แต่ถ้าเข้าไปในตัวกรุงเทพแล้วรถมันติด  ไม้เลยจะออกเส้นนอกไปเลย กว่าจะถึงเชียงใหม่คงเกือบๆเช้า แล้วไม้จะไปทำงานเลยอะ เอาไว้เสาร์อาทิตย์หน้าไม้มาหานะปั้น”
 

“ก็จะมาถึงแล้วไม่ใช่หรอ?  แวะมาเจอกันหน่อยสิ มาพักทานข้าวก่อนแล้วไม้ค่อยเดินทางต่อก็ได้”

 
“ไม้ออกมาเส้นนอกแล้วอะปั้น .. ไม่งอแงนะครับเดี๋ยวเสาร์อาทิตย์หน้าไม้นั่งเครื่องมาหานะ”

 
“ถ้าไม่มาหาวันนี้ ก็ไม่ต้องมาอีกเลย”  ผมขึ้นเสียงกลับไปให้ไม้ฉาก .. อารมณ์ตอนนี้คือโกรธมากๆแล้วละ มันแค่เสี้ยวนาทีจริงๆ แวะมาหาหน่อยไม่ได้เลยหรือไงกัน?
 

“ปั้น.. พูดกันด้วยเหตุผลสิ ไม้ติดงานจริงๆ ไม่ใช่ว่าไม่อยากเจอปั้นซะหน่อย แฟนทั้งคนนะเว้ย ใครๆก็อยากเจอทั้งนั้นแหละ”
 

“แต่ไม้ก็ไม่มาเจอไง”
 

“ปั้นสิบ... ไม้ต้องทำงาน ไม้ไม่ได้มีเงินแบบปั้นนะ ไม้ต้องหาเงินใช้เอง ไหนจะพิม ไหนจะน้องเหนืออีก ถ้าไม้ไม่กลับไปทำงาน  ไม้จะหมุนค่าใช้จ่ายในครอบครัวไม่ได้” 
ครอบครัวงั้นหรอ?   อืมมม อยู่ๆไอ้คอมเม้นต์เมื่อตอนบ่ายก็วนกลับเข้ามาในความคิดผมอีกครั้ง  ผมเงียบไปนานมาก จนไม้ฉากตัดสายแล้วกดโทรเข้ามาหาผมอีกรอบ
 

“เงียบทำไมละปั้น... ไม่โกรธไม้นะ เดี๋ยวอาทิตย์หน้าไม้มาหา เดี๋ยวให้พิมกดจองเครื่องให้เลย”

 
“อะไรๆก็พิม  อะไรๆก็เหนือ   ครอบครัวของไม้ตอนนี้มีแค่พิมกับเหนือ มันไม่ได้มีปั้นในนั้นเลยใช่ไหม?” ผมรู้ว่าผมกำลังงอแง แล้วพาลใส่ไม้ฉากกับพิม

 
“เราเคยคุยกันรู้เรื่องแล้วไม่ใช่หรอ? ที่ผ่านมาไม้ก็พยายามทำตัวให้ดีขึ้นแล้ว ใส่ใจปั้นมากขึ้นแล้วนะ  นี้ไม้ก็อยากมาหาปั้น เตรียมกับข้าวเตรียมขนมมาให้ตั้งเยอะแยะ แต่ไม้ต้องไปทำงาน พี่เค้าเพิ่งโทรมาเมื่อกี้เอง ไม่ใช่ว่าไม้วางแผนไว้ว่าจะไม่ไปหาปั้นซะเมื่อไหร่ละ แล้วเรื่องพิมกับเหนือ .. ปั้นก็เข้าใจแล้วไม่ใช่หรอ? ทำไมวันนี้มาพูดแบบนี้ละ”
 

“งั้นถ้าปั้นพูดอะไรไม่ได้เลย ปั้นก็จะไม่พูดแล้ว” เออ.. ตอนนี้จะมาหาเหตุผลอะไรจากผม ตอบเลยว่าไม่มี  เคยไหมครับ... ที่ตั้งความหวังไว้แล้ว พอมันไม่เป็นดังหวังมันก็รู้สึกผิดหวังมากๆ  ผมเป็นครับ บ่อยด้วย.. และครั้งนี้ก็เหมือนกัน

 
“ไม้ว่าเราคงคุยกันไม่รู้เรื่องแล้วละ ปั้นกำลังโกรธแล้วพาลมากเลยปั้นรู้ไหม เอาไว้ไม้ถึงเชียงใหม่ไม้โทรไปหานะ”

 
“เออ. .. คุยกันไม่รู้เรื่องหรอก กับปั้นนะมันไม่มีทางรู้เรื่องอะไรสักอย่าง!! ไม่ต้องโทรมา ไม่อยากคุย!!! ไปใช้เวลากับครอบครัวสุขสันต์ของไม้เถอะ!!!!!!”
 

พอวางสายจากไม้ฉากเสร็จผมก็กดปิดเครื่องทันที .... นั่งสงบสติอารมณ์ตัวเองอยู่บนรถอีกเกือบครึ่งชั่วโมง
พอคิดว่าตัวเองตั้งสติได้แล้วถึงเดินขึ้นมาบนห้อง .... มองเห็นห้องตัวเองตอนนี้แล้วก็เจ็บ

 

ตุ๊กตาคุมะตัวใหม่ และตัวใหญ่มากๆวางอยู่ข้างๆโซฟาหน้าทีวี
ตั้งใจไว้ว่าจะเอาให้ไม้ฉากไว้นั่งพิงเวลาเล่นเกมส์
ผ้าปูที่นอนในห้องนอนใหญ่ ก็เปลี่ยนใส่ลายคุมะ ทั้งๆที่ปกติจะเป็นสีพื้นๆทั่วไป
แต่ก็เปลี่ยนไว้เพื่ออยากเอาใจไม้ฉาก ... หวังว่ามันมาเห็นห้องนอนมันคงยิ้มดีใจ
ของสดในตู้เย็น  ขนม น้ำอัดลม ผลไม้ต่างๆ ของโปรดของไม้ฉากที่เตรียมซื้อมาใส่ไว้ตั้งแต่เมื่อวาน
เพราะกะว่าจะใช้เวลาด้วยกันให้มากที่สุด ก่อนที่ต่างคนต่างจะไปทำหน้าที่ของตัวเอง....
 
แต่สุดท้ายแล้ว ไม้ฉากก็ไม่มา...
 
 




 เราไม่สำคัญเหมือนครอบครัวของไม้ฉากหรอ?  ทำไมแค่ขับรถมาหาอีกไม่ถึงชั่วโมงเองนะ จะได้เจอกันแล้ว  แค่เจอหน้ากัน แค่กอดกัน แค่ 5 นาที ... อย่างน้อยมันก็ชดเชยความเหงาที่มีได้  อย่างน้อยมันก็ได้ซึมซับความรักต่อกันและเหมือนเพิ่มพลังชีวิต พลังหัวใจได้  ทำไมไม้ฉากไม่มาละ?
 

ผมเดินไปเก็บตุ๊กตาคุมะตัวยักษ์ไปไว้ในห้องนอนเล็ก และเดินเข้าห้องนอนตัวเองไปเปลี่ยนผ้าปูที่นอนเพื่อกลับมาใช้สีฟ้าน้ำทะเลของตัวเองแบบเดิม  ตั้งใจจะเปิดตู้เย็นเพื่อหาอะไรกิน เพราะยังไม่ได้กินข้าวเย็นเลย พอเห็นของในตู้เย็นเท่านั้นแหละ... น้ำตาคลอมาเลยทีเดียว   บอกกับตัวเองเลยว่าคืนนี้อยู่คนเดียวไม่ไหวแน่ๆ เพราะไม่ได้อ่อนแอแบบนี้มาหลายเดือนแล้ว    เลยตัดสินใจใช้เบอร์ห้องโทรหาไนซ์ พ่อดาราสุดฮอต ที่ตอนนี้ตัวติดกับน้องต๊ะ ดาราช่องเดียวกันซะเหลือเกิน

 
“ไนซ์”
 

“ว่าไงมึง ... เสียงหงอยเชียว เดี๋ยวกูจะถึงคอนโดมึงแล้วละ ไอ้ไม้โทรบอกกูแล้วว่าให้ไปหามึง   กินไรยัง? ไอ้ต๊ะมันทำ  ไก่นิวออลีน กับมักกะโรนีมาให้มึงด้วยนะ ยังไงก็โทรบอกพี่ๆข้างล่างไว้ มึงจะได้ไม่ต้องลงมาเปิดประตูให้กู แล้วก็เปิดมือถือด้วยนะครับเพื่อน ... กูโทรหามึงไม่ติดโคตรเครียดเลย .. เข้าใจที่กูพูดไหม?”

 
“อือ เข้าใจ”
 

พอวางสายจากไนซ์ ผมก็ทำตามที่มันสั่งทุกอย่าง แล้วก็นั่งสงบสติอารมณ์ตัวเองเพื่อรอไนซ์กับต๊ะมาหา
ไม้ฉากยังไม่ติดต่อกลับมา คงกำลังขับรถนั้นแหละ ... จริงๆแล้วไม้ฉากไม่ได้ผิดหรอก  เพียงแค่รูปครอบครัวของไม้ฉากมันทำให้ผมคิดมาก .... ก็เท่านั้นเอง
พอไนซ์กับต๊ะมาถึง พวกมันก็รีบลากผมไปนั่งทานข้าว และไม่ได้ถามถึงเรื่องราวที่เกิดขึ้น แต่ผมคิดว่าไม้ฉากคงบอกกับไนซ์มาบ้างแล้วละ  จนเราทานข้าวกันเสร็จแล้ว และพากันมานั่งที่โซฟาหน้าทีวีแล้วนั้นแหละ พวกมันเลยทำหน้าที่เพื่อนที่ดีแสนดีพูดปลอบเรื่องที่ผมทะเลาะกับไม้ฉาก    แต่ผมก็เถียงมันกลับไป เพราะอารมณ์น้อยใจมันยังมีอยู่
 


“พวกมึงเข้าข้างแต่ไม้ฉาก  ทำไมไม่คิดถึงใจคนรอแบบกูบ้างละ”

 
“มึงกำลังฝืนตัวเองอยู่หรือเปล่า? ช่วงเวลาที่มึงรอ มึงไม่มีความสุขงั้นหรอ?” ไนซ์ผลักหัวต๊ะออกจากตักของตัวเอง ก่อนจะขยับมานั่งข้างๆผม

 
“ไม่ได้ฝืน มันก็มีความสุขดี จริงๆแล้วไม่ได้ทะเลาะกันเลย  ไม้มันก็ทำตัวดีขึ้นแล้ว แต่แค่กูไม่ชอบที่ใครๆก็บอกว่า ไม้ฉาก พิม เหนือเป็นครอบครัวสุขสันต์ แล้วกูละ ... กูเป็นแค่คนอื่นหรอ? กูรู้ว่าสังคมตอนนี้เค้ามองว่าพิมกับไม้เป็นผัวเมียกัน มันก็เป็นครอบครัวนั้นแหละ อืออ ไม่รู้ดิวะ กูก็อธิบายไม่ได้เหมือนกันว่ากูรู้สึกยังไง กูแค่ ...... น้อยใจมั้ง?”     น้อยใจ .. ผมคงน้อยใจนั้นแหละ
 

“มึงน้อยใจกับคอมเม้นต์ของคนอื่น กับความคิดของคนอื่น แล้วมึงไม่คิดถึงใจของไม้มันบ้างหรอ? กูไม่ได้เข้าข้างมันหรอกนะ กูรู้ว่ามันก็เห็นแก่ตัวในหลายๆเรื่อง และกูก็สงสารมึงที่มึงมานั่งร้องไห้คนเดียวแบบนี้ กูไม่อยากพูดไม่อยากแนะนำให้มึงเปิดใจให้ใคร เพราะกูรู้ว่ามึงคงไม่ทำ แต่กูอยากให้มึงรับให้ได้กับทุกๆคำพูดที่คนเค้าพูดมา ตอนนี้ถ้ามึงยังรับไม่ได้ แล้ววันที่พิมกับไม้หย่ากัน ... แล้วไม้เปิดตัวมึงต่อสังคมจริงๆ มึงจะรับฟังคำนินทาคำด่าของคนได้หรอวะ?”
 

“ไม้มันจะกล้าเปิดตัวว่าคบกันกูหรอ? กูไม่เคยคิดถึงตอนนั้นวะ กูคิดแค่ว่าวันที่ไม้หย่ากับพิมแล้ว ไม้จะกลับไปกอดพ่อแม่ของไม้ และบอกกับพวกท่านว่า ไม้รักกูเหมือนเดิม ... กูไม่หวังให้ใครต่อใครมาเข้าใจกูกับมันหรอก กูหวังแค่พ่อแม่ของมันจะยอมรับในความรักของพวกกูได้ก็แค่นั้น”  ผมคิดแค่นั้นจริงๆนะ ... ต่อให้ไม้กับพิมหย่ากันแล้วก็ตาม ผมก็ไม่ได้อยากให้ไม้เปิดตัวผมกับสังคมที่ไม้ยืนหรอก เพราะผมเข้าใจว่าคนในสังคมเรามีหลากหลายรูปแบบ บางคนก็เปิดกว้างเรื่องเพศ บางคนก็ยังมีอคติ  แต่ที่ผมหวังคือผมหวังให้พ่อแม่ของไม้ฉากรับในความรักของผมกับไม้ฉากได้ก็แค่นั้น....

 
“ถ้ามึงไม่แคร์คำพูดหรือความคิดใครๆ แล้วตอนนี้ละแค่คอมเม้นต์ใต้รูปแค่นั้นเอง... กลับทำให้มึงกลายเป็นคนคิดมาก คนงอแงแบบนี้นะหรอ?  ถามจริงๆเถอะ ทะเลาะกับไม้ฉากแบบนี้มึงมีความสุขมากหรอวะ? แต่กูคิดว่าไม้มันไม่มีความสุขหรอก ไหนจะงาน ไหนจะหาเงิน ไหนจะคนรักที่งอแงอีก ... อดทนอีกนิดนะมึง หรือถ้ามึงแบกรับความรู้สึกไม่ไหวแล้ว ถอยออกมาเถอะ กูมองมึงกับไม้มาหลายปีแล้วนะ ใจหนึ่งกูก็ภาวนาให้พวกมึงสมหวังกันไวๆ มีความสุขกันไวๆ แต่อีกใจกูก็อยากให้พวกมึงมาเป็นเพียงแค่เพื่อนเหมือนเดิม”

 
“ทำไมวะไนซ์... ทำไมอยากให้กูกับไม้เป็นแค่เพื่อนกันวะ”
 

“รอยยิ้ม... กูอยากเห็นรอยยิ้มของมึงเหมือนเดิม กูอยากได้มึงคนเดิมกลับมา แล้วก็ไม่รู้ดิวะ ... กูอยากให้มึงมีความสุขกับชีวิตวัยรุ่นด้วยมั้ง ทั้งมึงทั้งไม้ฉากเลย  ถ้าพ่อแม่ไม้ฉากไม่โกรธพวกมึง ... บางทีเค้าอาจจะไม่บังคับให้แต่งงานกับพิมก็ได้มั้ง  แต่ไม่ใช่ว่าตอนนี้มันไม่ดีนะ มันก็ดีไง ที่พวกมึงมีความรักจริงๆซะที และกำลังฝ่าฟันให้ไปถึงจุดหมายด้วยกัน แต่มันก็ต้องอดทน และใช้ความพยายามเยอะ... จนทั้งมึงแล้วก็ไม้ ลืมกันไปแล้วมั้งว่าพวกมึงอายุแค่  20 – 21 กันเอง”

 
“ไนซ์ ไปพูดแบบนั้นกับเพื่อนได้ไง” ต๊ะลุกขึ้นมานั่งแทรกกลางระหว่างผมกับไนซ์ ก่อนจะหันไปมองหน้าไนซ์แบบดุๆ
จริงๆไนซ์มันคงพูดถูกนั้นแหละ
 

“ถึงกูจะไม่ได้รู้จักพวกมึงลึกซึ้งอะไรมากนัก แต่เท่าที่สัมผัสได้กูเชื่อในความรักของมึงกับไม้นะ ... กูว่ามีคู่รักไม่กี่คู่หรอกที่จะอดทน และรอจุดหมายปลายทางด้วยกันแบบพวกมึงทั้งคู่ อย่าฟังคำพูดใครมากนักเลย ถ้าสิ่งที่พวกมึงทำอยู่ไม่ได้ไปสร้างความเดือดร้อนให้ใคร มึงก็ทำไปเถอะ แล้วเรื่องที่มึงงอแง และน้อยใจนะมึงไม่ได้ผิดหรอกนะปั้น  เพราะมึงยังเป็นคน.. มึงถึงรู้สึกได้ไง และไม้ฉากเองก็รู้ว่ามึงรู้สึกยังไง มันก็พยายามทำทุกอย่างเพื่อมึงอยู่เหมือนกัน ถึงมึงจะคิดว่ามันทำเพื่อตัวเอง ทำเพื่อพิมหรือเหนือ แต่ลึกๆแล้วที่เป็นแบบนี้ เพราะมันกำลังทำเพื่อมึง”
 

“ทำเพื่อกู?”   ต๊ะมันกำลังจะพูดเรื่องอะไรวะ?  บางทีมันก็เป็นแค่คนกวนตีนคนหนึ่ง บางทีก็เป็นคนเงียบๆขรึมๆ  และวันนี้มันก็เป็นคนที่ดูมีสาระที่สุดเลยครับ  ผมชอบดวงตาของต๊ะ ... มันเหมือนมีแรงดึงดูดอะไรซะอย่างที่ทำให้คนอ่อนแอแบบผมที่เผลอไปจ้องตาสวยๆคู่นั้นกลับมามีความเชื่อมั่นมีพลังอีกครั้ง
 

“ที่มันสู้ทุกวันนี้ไม่ใช่เพื่อรอเวลาให้หมดสัญญากับพ่อมันหรอกหรอ? ไม้มันรักมึงนะ และมันก็อยากให้พ่อแม่ของมันรักมึฃด้วย มันถึงทำตัวเองให้ดีตลอด เพื่อที่ให้พ่อแม่ที่เฝ้ามองดูอยู่ห่างๆเห็นไง ว่ามันกับมึงรักกันจริงๆไม่ได้รักกันแล้วพากันไปเสียหายที่ไหน ... ในขณะที่พวกมึงคิดว่าพ่อแม่ของไม้ หรือป๊าม๊าของมึงไม่ได้สนใจแล้วนั้น จริงๆพวกเค้ากำลังเฝ้าดูการกระทำ การดำเนินชีวิตของพวกมึงอยู่ .... ตอนนี้กูว่าเค้าอาจจะเริ่มเปิดใจให้พวกมึงแล้วก็ได้นะ  อดทนหน่อยนะปั้น ความสุขนะมันไม่ได้มากันง่ายหรอก แต่มันก็ไม่ยากเกินไป เชื่อกูสิ”
คำพูดของไนซ์ และของต๊ะในวันนี้ทำให้ผมคิดอะไรได้มากขึ้นเยอะ .... จริงสินะ จะมีพ่อแม่ที่ไหนกล้าทิ้งลูก และทำร้ายลูกของตัวเองได้ลงคอ ... ช่วงหลังมานี้ทั้งป๊าและม๊าของผมก็เปิดใจและยอมรับได้มากขึ้นแล้ว ส่วนพ่อแม่ของไม้ฉากนั้นผมก็ได้แต่หวังว่าเค้าจะเริ่มเปิดใจให้ความรักของผมกับไม้ฉากด้วยเช่นกัน
 

“พูดเหมือนมึงได้ความสุขมายากซะเหลือเกินเลยนะ” ผมอดที่จะพูดแซวต๊ะไม่ได้ .. ทำไมผมจะมองไม่ออกละครับว่าผู้ชายคนนี้รักเพื่อนของผม
 

“ไม่ได้มาง่ายหรอก.. ผมต้องเสียอะไรไปเยอะกว่าที่ปั้นรู้อีกกว่าจะมายืนตรงนี้ แต่ผมก็คิดว่าผมเลือกไม่ผิดหรอก เพราะความสุขของผมคือการได้อยู่ในทุกๆวันนี้” ต๊ะหันไปสบตากับไนซ์ ก่อนจะส่งยิ้มจางๆกลับมาให้ผม ตอนนี้ไนซ์เองก็เลื่อนมือมาบีบที่หน้าขาของต๊ะเบาๆเหมือนกัน  ผมว่าคู่นี้คงผ่านอะไรมากไม่น้อยไปกว่าคู่ของผมหรอก
 
 



 
นั้นสินะ... ความสุขมันไม่ได้มากันง่ายๆหรอก และมันก็ไม่ได้จะทุกข์เสมอไป
ไม่รู้ว่าไม้ฉากจะให้อภัยคนขี้งอแงคนนี้ไหม
พรุ่งนี้คงต้องตามง้อคุณตำรวจซะหน่อยแล้ว!
 


------------------------------------------------------------

เพราะคิดถึงเลยเอาเรื่องเล่าระหว่างทางมาส่ง : )
จริงๆเรื่องก็ดำเนินไปแบบอืดๆ เรื่อยๆ เบื่อๆ แต่หวังว่าจะทำให้หลายๆคนหายคิดถึง #ไม้ฉากปั้นสิบ นะคะ
ตอนหน้าพัชจะกลับมาแล้วนะ ... มาลองติดตามไปด้วยกันว่าจะเกิดอะไรขึ้นกับคนทั้ง 2 คนนี้อีก
อ่ออ.. ปกนิยายเล่มที่ 1 โพสไปในเพจแล้วนะคะ ตามไปดูกันได้เลย น้องปั้นสิบน่ารักมากก >///////<

[moujay]

เรื่องเล่าระหว่างทาง  8
 ........ปั้นสิบ
 

 
 
แล้ววันหนึ่งเขาจะหายไป
แม้วันนี้จะยังรู้สึก แม้จะยังคิดถึงเขาอยู่ ทุกลมหายใจ……..
 
 
 
เสียงเพลงที่แฟรงค์ร้องออกมาระหว่างรอส่งโปรเจค ทำเอาผมถึงกับหันไปมองหน้ามันทันที
ทำไมผมจะไม่รู้ล่ะว่ามันกำลังร้องเพลงแซะตัวผมอยู่
คือ  ตอนนี้ไม้ฉากหายเงียบไปอีกแล้วครับ จากที่เคยติดต่อมาตลอด
ตั้งแต่ทะเลาะกันวันนั้นไม้ฉากก็เงียบหายไม่ติดต่อมาอีกเลย  ผมโทรไปหาก็ติดต่อไม่ได้
ครั้นพอโทรไปหาน้องพิม.. น้องพิมก็บอกว่าตัวเองเข้ามานอนหอเพื่อนได้หลายวันแล้วเพราะมีเรียนเสริมก่อนสอบเข้ามหาวิทยาลัย T^T
แล้วพอผมไปทำงานที่บ้านพี่เจ ก็เลยเอาไปปรึกษาพี่เจว่าผมควรทำไงดี... คำตอบของพี่เจไม่ต่างจากไนซ์กับต๊ะสักเท่าไหร่
แต่ไอ้แฟรงค์กับไอ้แบงค์ล่ะตัวดีเลย... ยุยงให้ผมมีแฟนใหม่
หื้อออ ถ้ากูบอกให้มึงเลิกกับแฟนมึงบ้าง.. มึงจะเลิกปะละ? ไอ้บ้าเอ้ยยยย!!!!

 
“ร้องเพลงอื่นไม่ได้ไงวะ มึงร้องเฉพาะท่อนนี้มาตั้งแต่เช้าแล้วนะ” ผมพูดกับไอ้แฟรงค์ แต่มันก็แค่ยักไหล่ใส่ให้ผมก่อนจะร้องท่อนเดิมท่อนนี้ซ้ำๆต่อไป    หื้อออ.. ขอให้พี่เจโกรธแล้วหนีมึงไปไกลๆทีเถอะ!! ผมได้แต่แอบบ่นมันเบาๆ

 
ป่านนี้จะทำอะไรอยู่วะ?

คิดถึงคุณตำรวจจังเลย T^T
 
 


 
เพราะงานที่มีเข้ามาเยอะมากขึ้น บวกกับการเรียนที่หนักขึ้นทำให้ผมลืมที่จะโทรไปง้อไม้ฉาก
จนกระทั่งพี่มิ้วแวะมาหาผมที่คอนโด เพราะต้องมาทำออเดอร์ขนมให้ผมถามขึ้นมา


“ติดต่อไม้ได้ยัง?”
 

“หึ.. ปิดเครื่องตลอดเลย” ผมวางหนังสือในมือลงแล้วหันไปมองพี่มิ้วที่ตอนนี้กำลังแปะสติ๊กเกอร์ลงที่กล่องบรรจุคอนเฟร็ค

 
“แล้วไม่ไปง้อละ?”

 
“กลัวไปแล้วมันไม่ยอมมาเจอนะสิ” ผมเคยคิดจะไปหาไม้ฉากหลายครั้งแล้วนะครับ แต่กลัวว่าไปหาแล้วมันจะเมินใส่
 

“มัวแต่กลัว... เสียเวลามาตั้งเท่าไหร่แล้ววะ? นี้อีกไม่กี่เดือนจะหมดสัญญากับพ่อแล้วนะเว้ย จะจบกันแบบนี้จริงๆงั้นหรอ?”

 
“บ้าป่าวพี่มิ้ว.. สู้มาตั้งเยอะแล้วใครจะยอม” ผมรีบตอบพี่มิ้วกลับไป
ต่อให้ไม้ฉากมันจะงอนผม หรือต่อให้ผมจะงอแงน้อยใจอะไรอีกก็ตาม ผมไม่มีวันปล่อยมือจากไม้ฉากแน่ๆ !!!!
 

“อือแล้วไม่ไปหาละทิ้งเวลาไปเฉยๆทำไม เสียดายเวลาวะ เอาเวลาที่งอนกันไปกอดกันดีกว่า ฟินกว่าเยอะ”
พี่มิ้วพูดจบก็ทำหน้าฟินๆส่งกลับมาให้ผม .. เห็นแล้วอยากเดินเข้าไปหยิกแก้มพี่มิ้วจริงๆ  ทำหน้าฟินได้โคตรเคลิ้มฝันมากๆ 55555+
 

“เอาไงดีอะ? ไปดีไหม? พรุ่งนี้ยกคลาสด้วย” พรุ่งนี้ผมไม่มีเรียนครับ อาจารย์ติดประชุมเลยสั่งยกเลิกคลาสไป
 

“จองตั๋วเลยไหมละ? “ พูดจบพี่มิ้วก็ทิ้งภาระกิจการทำขนม แล้วเดินมานั่งโซฟาข้างๆผม ก่อนจะหยิบมือถือขึ้นมาหาตั๋วเครื่องบินไปเชียงใหม่
 

และเราก็ได้ตั๋วไปเชียงใหม่กันในตอนเย็นวันนั้นเลยครับ เป็นทริปเร่งด่วนอีกแล้ว : )
ผมไปถึงเชียงใหม่เกือบๆสี่ทุ่ม และคนที่มารอรับก็คือคะน้าคนสวยนั้นเอง
 

“ขยันชวนกันทะเลาะจริงๆนะมึงเนี่ย” มารับเฉยๆก็ไม่ใช่คะน้าสิครับ ต้องได้จิกได้กัดซะหน่อย
 

“สีสันชีวิตคู่ไงมึง” ผมก็ตอบกลับมันไป ก่อนจะรีบวิ่งตามคะน้ากับพี่มิ้วไปที่รถ คือ ผู้หญิง 2 คนนี้อ้วนทั้งคู่เลยครับ แต่เดินไวมาก ทำอะไรคล่องตัวไปซะทุกอย่างเลย
 

“เดี๋ยวกูไปส่งที่โรงพักนะ เพราะที่มันโทรหากูล่าสุดอะ มันบอกวันนี้มันออกเวรตอนเที่ยงคืน” คะน้าขับรถไปก็หันมาบอกผมไป จนพี่มิ้วต้องคอยบอกคะน้าให้มองถนนข้างหน้าบ้าง
 

เรามาถึงแม่ริมตอนเกือบๆเที่ยงคืนครับ พอรถมาจอดที่หน้าโรงพักคะน้าก็หันมาไล่ผมให้ลงจากรถทันที

 
“กูมาส่งแล้วนะที่เหลือก็จัดการเอง เดี๋ยวกูพาพี่มิ้วกลับไปนอนกับกูที่หอ เพราะน้องเหนือก็ไปอยู่กับกูที่นั้น  ทางสะดวกละจะง้อกันท่าไหนก็เอาที่พี่ปั้นสบายใจเถอะครับ” ดูคะน้ามันทำเพื่อเพื่อนสิครับ.. โคตรจะซึ้งใจ!!!
 

“ง้อกันท่าไหนอะไรของมึงละ... คิดให้ห่างจากเรื่องใต้สะดือสักนิดเถอะครับพี่คะน้า” ผมยังนั่งอยู่บนรถไม่ยอมลงไปซะที   จนพี่คะน้านั้นแหละครับ ต้องผลักตัวผมให้ลงจากรถ
 

“รีบๆลงไปดิวะ เดี๋ยวมันออกเวรแล้วเดินกลับบ้านพักก่อน มึงจะขอเข้าบ้านไม่ได้นะเว้ย”  ผมหันไปมองนาฬิกาที่หน้าปัดรถแล้วก็เห็นว่ามันเกือบจะเที่ยงคืนแล้ว เลยรีบลงจากรถแล้วไปยืนดักรอไม้ฉากที่หน้าโรงพัก  ส่วนเพื่อนที่แสนดีของผมก็ไม่ได้อยู่รอดูผลงานเลยครับ แค่ผมลงจากรถได้ปุ๊บ มันก็ขับรถออกไปเลย   แล้วถ้ากูง้อมันไม่ได้ละ? ... กูจะนอนที่ไหน T^T
 

ผมยืนรอไม้ฉากไปจนถึงเที่ยงคืนครึ่ง.. ไม้ฉากถึงเดินลงมาจากโรงพัก  ทันทีที่มันเห็นหน้าผม มันก็ส่งยิ้มจางๆมาให้
 

“กว่าจะมาได้เนอะ.. รอตั้งนาน”   หื้ออออ... นี้คือคำทักทายของคนที่งอนกันอยู่งั้นหรอวะ?
 

“หมายความว่าไง” ผมถามมันกลับไป แต่มันก็ไม่ตอบอะไรครับ เดินลากแขนผมให้ตามไปที่บ้านพักซึ่งอยู่ไม่ไกลจากที่ทำงานของมันสักเท่าไหร่
 

                ผมเดินตามไม้ฉากมาเงียบๆ โดยไม่ได้เอ่ยปากถามอะไร เพราะตอนนี้มันดึกมากแล้วแค่เสียงเดินของผมกับไม้ฉากก็ดังก้องไปหมด ฉะนั้นผมควรเงียบๆสงบปากสงบคำไปก่อนจะได้ไม่เป็นการรบกวนเพื่อนบ้าน  พอมาถึงบ้านพัก.. ไม้ฉากก็เดินหายเข้าไปในห้องนอนของตัวเอง ก็ห้องที่คะน้ากับเลน่อนมากั้นให้นั้นแหละครับ ก่อนจะเดินออกมาพร้อมกับผ้าเช็ดตัว 1 ผืน ส่งมาให้ผม
 

“ไปอาบน้ำก่อนเถอะ .. ที่นี้ดึกๆอากาศหนาว” ผมก็รับผ้าเช็ดตัวนั้นมาถือไว้ ก่อนจะเดินไปอาบน้ำตามที่ไม้ฉากบอก
กว่าไม้ฉากจะอาบน้ำเสร็จและเดินเข้ามาในห้องนอนก็ ตี 1.30 เห็นจะได้
 

“นี้.. ทำไมไม่ติดต่อไปเลยละ” ผมถามไม้ฉากทันทีที่มันล้มตัวลงมานอนข้างๆผมบนเตียง
 

“ที่ชาร์ตแบตสายขาด.. ชาร์ตไม่เข้า พิมก็ใช้ยี่ห้ออื่น ไม่มีเวลาเข้าเมืองไปซื้อนะ”   หื้ออ นี้สินะเหตุผลที่ติดต่อไม่ได้ แล้วก็ทำให้ใจหายอยู่ได้ตั้งนาน... ไอ้บ้า!!
 

“รู้ป่ะว่านี้คิดอะไร?” ผมตะแคงตัวหันไปมองหน้ากับไม้ฉาก
 

“รู้สิ” ไม้ฉากตอบกลับมาพร้อมๆกับรอยยิ้มที่มุมปาก
 

“คิดอะไรละ.. ไหนตอบมาสิ”
 

“ไม้ฉากต้องโกรธปั้นแน่ๆ แล้วไม้ฉากก็ลืมปั้นอีกแล้ว ไม่ติดต่อมาแบบนี้ไม่รักกันแล้วใช่ไหม” ไม้ฉากตอบกลับมาพร้อมๆกับยื่นมือมาหยิกแก้มผม
 

“ทำไมจะไม่รู้ละว่าแฟนตัวเองเป็นคนคิดมากแค่ไหน.. แต่ไม่มีเวลาไปซื้อที่ชาร์ตแบตนะ ก็รออยู่ว่าเมื่อไหร่ปั้นจะทนคิดถึงไม้ไม่ไหวแล้วมาหาไม้ที่เชียงใหม่... กว่าจะมาหาไม้ได้ก็ทำให้ไม้ใจหายไปเหมือนกันนะรู้ไหม?”     ไม้ฉากพูดจบก็ดึงผมเข้าไปกอด ก่อนจะสอดแขนเข้ามารองไว้ที่ใต้คอของผม
 

“ก็เกือบจะไม่มาแล้วละ” ตอนนี้จากที่ผมคิดไปซะเยอะ พอได้ยินคำตอบของไม้ฉากมันก็กลับกลายมาเป็นหมั่นไส้แทนแล้วละครับ
 

“ทนคิดถึงไม้ไหวหรอครับ?” คำพูดที่มาพร้อมๆกับรอยจูบอุ่นๆตรงหน้าผาก มันทำให้ใจของผมยิ่งเต้นแรงขึ้นเรื่อยๆ
เคยเป็นกันไหมครับ?
กับการตกหลุมรักคนเดิมๆซ้ำๆ
และใจเต้นแรงกับแฟนตัวเองซ้ำๆแบบนี้
ผมเป็นนะ.. ทุกๆครั้งที่ไม้ฉากกอด หรือไม้ฉากหอม.. ผมจะใจเต้นแรงมากๆ
 

“นอนเถอะ.. พรุ่งนี้ไปหาน้องเหนือกัน” ผมรีบเลื่อนมือไปจับมือปลาหมึกของไม้ฉากที่มันเริ่มจะซุกซนอยู่ตรงสะโพกของผมไว้
 

“นิดหนึ่งไม่ได้หรอ? คิดถึงงะ” ไม้ฉากส่งสายตาอ้อนๆแต่แฝงไปด้วยความหมายกลับมาให้ผม
 

“ไม่ได้.. นี้มันบ้านของไม้กับพิมนะ ทำแบบนั้นไม่ได้” ผมไม่รู้ว่าคุณจะเข้าใจผมไหมนะ.. แต่ผมว่าเราควรจะต้องให้เกียรติกับใบทะเบียนสมรสและหน้าตาของไม้ฉากและพิมหน่อย... บ้านพักข้าราชการที่ผนังห้องติดกันขนาดนี้ แค่เสียงทีวียังเล็ดลอดออกไปให้ข้างๆห้องได้ยินได้ นับประสาอะไรกับเสียงของผมกับไม้ฉากในขณะนั้นละครับ.. มั่นใจไหมว่าคนเค้าจะเข้าใจในสิ่งที่ผมกับไม้ฉากเป็น... รอเวลาไปก่อนก็ได้แค่ไม่กี่เดือนเอง : )
 

“งั้นคราวหน้าไม้บินไปหาเองก็ได้ ที่บ้านของเรา มุมไหนก็ได้เนอะ” หื้อออ ไอ้หื่นเอ้ยยย!!
 

“ครับ” ผมเงยหน้าขึ้นไปจุ๊บที่แก้มของไม้ฉากเบาๆ ก่อนจะขยับตัวเข้าไปให้ชิดกับอกแกร่งของคนที่ผมคิดถึงอย่างสุดหัวใจ
 
 

เราไม่ต้องรีบร้อนอะไรหรอก... เวลาของเรายังมีอีกเยอะ’
 


 
 
เช้าวันต่อมา... ไม้ฉากก็พาผมนั่งรถโดยสารเข้าไปหาคะน้า พี่มิ้ว และน้องเหนือในเมือง
เป็นการนั่งรถโดยสารที่สนุกมาก เพราะเค้าจอดตลอดทางเลยครับ เสียงชาวบ้านทักทายกัน และส่งรอยยิ้มให้กันเป็นภาพที่หาดูได้ไม่ยากในจังหวัดเชียงใหม่
 

“เจ้าเหนือ” ทันทีที่ลงจากรถโดยสารก็เห็นคะน้าอุ้มน้องเหนือมารอรับอยู่แล้ว ผมที่ลงรถโดยสารก่อนไม้ฉากรีบวิ่งเข้าไปอุ้มเจ้าเหนือตัวอ้วนทันที  ไม้ฉากที่จ่ายค่ารถเสร็จแล้วและกำลังเดินตามมาที่รถก็ยื่นมือมาเขี่ยแก้มลูกชายเล่นจนเจ้าเหนือหัวเราะเอิ๊กอ๊ากออกมา
 

“เดี๋ยวไปไหนต่ออ่ะ” ไม้ฉากถามกับคะน้า ระหว่างที่เรากำลังขึ้นรถ วันนี้เลน่อนมีเรียนนะครับเลยไม่ได้มาด้วยกัน
 

“ไปหาพิมน่ะสิ..เห็นบอกว่ามีเซอร์ไพร์ให้พวกเรา นี้ก็นัดเจอกันไว้ที่กาดสวนแก้ว “
 

“เซอร์ไพร์ไรวะ? ไม้รู้เรื่องไหม?” ผมหันไปถามไม้ฉากที่นั่งอยู่ข้างๆผม แต่มันก็ส่ายหน้ากลับมา
 

“สงสัยสอบติดมหาลัยที่ไหนหรือปล่าวเลยอยากเซอร์ไพร์เรา” พี่มิ้วหันกลับมาตอบ
 

“ถ้าเป็นแบบนั้นต้องฉลองนะวันนี้” คะน้าก็ชวนกินตลอดเลยนะ.. ผมบอกไปแล้วใช่ไหมครับว่าคะน้ากลับมาอ้วนอีกแล้วหลังจากน้ำหนักลดไปได้หลายสิบกิโล แต่อ้วนก็น่ารักเหมือนเดิมมม!!
 

พอเรามาถึงกาดสวนแก้ว ก็ตรงไปยังร้าน KFC ซึ่งน้องพิมโทรมาบอกว่านั่งรออยู่ที่ร้านแล้ว
ทันทีที่เราเดินเข้ามาในร้านก็เห็นน้องพิมโบกมือเรียกให้เราเดินเข้าไปหา.. แต่มันน่าแปลกใจที่ข้างๆน้องพิมมีผู้ชายหน้าตาคมเข้มนั่งอยู่ข้างๆด้วย
 

“เหนือ.. มาหาแม่ม่ะ” น้องพิมยื่นมือมาอุ้มน้องเหนือจากไม้ฉาก ก่อนจะหอมแก้มลูกชายตัวน้อยอย่างรักใคร่
 

“พัชหรือปล่าว?” ไม้ฉากเป็นคนพูดขึ้น หลังจากนั่งมองหน้าผู้ชายแปลกหน้าที่นั่งมองน้องพิมเล่นกับน้องเหนือได้สักพัก
 

“ครับ.. ผมพัช” เห้ยยยยยยยยยย!! พัชแฟนพิมออกมาแล้วงั้นหรอ?
 

“ไหนว่าอีกหลายเดือนไงกว่าจะออก” คะน้าเป็นคนถามขึ้นมาครับ ซึ่งน้องพิมก็ส่งยิ้มกลับมาให้พวกผมแบบร่าเริงมาก
เป็นยิ้มที่มันสดใสกว่าทุกครั้งที่เคยเห็นจริงๆ
 

“พัชได้ลดโทษนะคะ เพิ่งมาถึงเชียงใหม่เมื่อเช้านี้เอง    เออ.....พัช นี่พี่คะน้า พี่ปั้นสิบ และพี่มิ้วนะ พี่เค้าคอยช่วยเหลือพิมกับลูกมาตลอดเลย” พิมหันไปบอกกับคนรัก.. ซึ่งพัชก็หันมามองพวกผมด้วยสายตานิ่งๆ ก่อนจะส่งยิ้มกลับมาให้พวกผม
 

“ขอบคุณนะครับ” แต่แปลกนะ.. ผมกลับมองว่ารอยยิ้มของพัชมันไม่น่าไว้ใจเลย
 

เรานั่งคุยกันไปเรื่อยๆ ส่วนมากจะเป็นน้องพิมที่เล่าเรื่องต่างๆให้พัชฟัง มีคะน้า กับพี่มิ้วคอยพูดเสริมบ้างเป็นบางครั้ง ส่วนผมกับไม้ฉากก็นั่งฟังไปเงียบๆ  อาจจะมีพูดเสริมไปบ้างถ้าเรื่องนั้นเป็นเรื่องของพวกผม
 

“แล้วพิมสอบเสร็จเมื่อไหร่” พัชหันไปถามพิม
 

“อีก 2 อาทิตย์ก็ปิดเทอมแล้วล่ะ”
 

“งั้นไปอยู่บ้านกับพัชนะ .. พี่ไม้คงไม่ว่าอะไรนะครับถ้าผมจะพาพิมกับเหนือกลับไปอยู่ที่บ้านผม” ครั้งนี้พัชหันมามองหน้าไม้ฉาก  ซึ่งไม้ฉากกำลังอุ้มเจ้าเหนือที่กำลังงอแงอยู่ จริงๆน้องเหนืออยู่กับพิม แต่พอง่วงนอนก็เลยงอแง พิมจะเอานอนก็ไม่ยอม ร้องแต่จะหาไม้ฉาก จนไม้ฉากต้องเดินเข้าไปอุ้มมาปลอบให้นอน
 

“อืมม ไม่ว่าอะไรหรอก พิมเองก็รอพัชมาตั้งนานแล้วละ เห็นน้องสาวสมหวังแล้วพี่ก็ดีใจด้วย แต่อย่าลืมเรื่องเรียนต่อล่ะ จะไปเรียนที่โน้นก็ได้ ยังไงก็หาข้อมูลเรื่องเรียนมาน่ะพิม” ไม้ฉากส่งยิ้มกลับไปให้ทั้งพิมแล้วพัช
พิมก็ฉีกยิ้มกว้างออกมา ก่อนจะโผลตัวเข้าไปซบกับอกพัช
 

“ร้องไห้เป็นเด็กไปได้” พัชยกมือมาลูบผมของคนรัก ก่อนจะแสร้งดุออกมาเบาๆ แต่หน้าก็เจือไปด้วยรอยยิ้ม
 

ผมมองดูน้องพิมกับพัชแล้วก็รู้สึกดีใจกับน้องพิม.. เพราะสิ่งที่น้องพิมอดทนรอมาตลอด ทำให้วันนี้น้องพิมสามารถยิ้มออกมาจากใจจริงๆซะที และการรอคอยของพิมกับพัชมันจบลงแล้ว ไม่มีใครต้องรอใครอีกแล้ว ... นี้สินะที่เค้าเรียกว่าความสุขที่แท้จริง   ไม้ฉากคงเห็นผมนั่งมองพิมกับพัชแล้วเผลอยิ้มออกมา มันเลยโน้มหน้าลงมากระซิบกับผมที่ข้างหู
 

“อีกไม่กี่เดือน เราสองคนก็จะยิ้มแบบนั้นเหมือนกัน ... รอหน่อยยนะ”
หื้อออออ... ไม่ต้องบอกก็จะรอครับ : )
 
 


ผมเอื้อมมือไปจับมือของไม้ฉากไว้ และไม้ฉากก็กระชับมือนั้นกลับมาให้ผมเช่นกัน
อีกไม่นานแล้วละ.. วันที่พวกเรารอจะมาถึง ‘
 
 


เย็นวันนั้นผมกับพี่มิ้วก็ต้องเดินทางกลับ และพัชก็นั่งเครื่องกลับไปบ้านที่ภาคใต้เช่นกัน
 

“ไม่อยู่ด้วยกันก่อนหรอ?” น้องพิมที่พอทราบว่าพัชจะกลับวันนี้ ก็ทำหน้างอแงขึ้นมาทันที
 

“มันคงไม่สะดวกนะ เอาไว้อีก 2 อาทิตย์พัชขึ้นมารับพิมกับลูกนะ” พัชบอกกับคนรัก ก่อนจะยื่นมือไปอุ้มน้องเหนือจากไม้ฉาก ซึ่งไม้ฉากก็ส่งให้แต่โดยดี
 

“ผมฝากลูกกับเมียผมไว้ก่อนนะครับ อีก 2 อาทิตย์ผมจะมารับทุกๆอย่างที่เป็นของผมคืน”
ในตอนนั้นพวกเราทุกคนไม่ได้ติดใจอะไรกับคำพูดของพัชเลย ... และไม่คิดเลยด้วยซ้ำว่า รอยยิ้มที่พัชส่งมาให้พวกผมนั้นมันแฝงไปด้วยความหมายอะไรหลายๆอย่าง
 

                2 อาทิตย์ต่อมา น้องพิมสอบเสร็จแล้ว และเรียนจบชั้น ม. 6 เป็นที่เรียบร้อยแล้ว  พัชที่เคยบอกว่าจะไปรับที่เชียงใหม่ ก็ขอเปลี่ยนมารอรับที่กรุงเทพแทน .. ซึ่งพวกผมก็ไม่ติดใจอะไร ไม้ฉากก็ยอมมาส่งที่กรุงเทพ แต่ถ้าทำได้มันคงอยากไปส่งน้องพิมกับเจ้าเหนือที่บ้านของพัชด้วยซ้ำไป แต่เพราะยังไม่สนิทกับพัชมากนัก เลยไม่กล้าขอไปส่งเอง
 

“แล้วนี้พัชจะมาถึงกี่โมงอะ” ผมถามกับไม้ฉาก ขณะที่ยืนรอพัชอยู่ที่สนามบินดอนเมือง   ไม้ฉาก พิม และน้องเหนือเพิ่งลงเครื่องตอนสิบโมงเช้า และพัชก็บอกว่าจะมาถึงเวลาไล่เลี่ยกันเลยรอพัชอยู่ที่สนามบินเลย
 

พวกเรานั่งรอกันไปจนเกือบๆเที่ยง พัชก็โทรเข้ามาหาพิม บอกให้พิมกับลูกไปรอที่หัวลำโพง เพราะจะนั่งรถไฟกลับแทน
 

“พี่ออกค่าตั๋วให้เอาไหมพิม.. จะให้เหนือนั่งรถไฟระยะยาวแบบนั้น ลูกจะไม่สบายตัวนะ” ไม้ฉากที่พอได้ยินว่าพัชจะพาพิมกับเหนือนั่งรถไฟกลับก็นึกห่วงขึ้นมาทันที
 

“ไม่เป็นไรหรอกค่ะพี่ไม้ .. น่าจะเป็นรถไฟนอนชั้น 1 นั้นแหละ  พิมไม่อยากขัดใจพัชนะคะ” 
ในเมื่อพิมพูดมาแบบนี้แล้วพวกผมก็ขัดใจอะไรไม่ได้ครับ  เลยขับรถไปส่งพิมกับเหนือที่หัวลำโพง ของใช้ของพิมกับเหนือยังขนไปไม่มากเท่าไหร่ เพราะไม้ฉากบอกว่าให้เดินทางไปถึงก่อน และอะไรเข้าที่เข้าทางแล้วก็ให้ติดต่อมาบอก  แล้วจะส่งตามไปให้   ซึ่งผมก็เห็นด้วยกับสิ่งที่ไม้ฉากบอก  เพราะเดินทางไกลและยังมีเด็กตัวเล็กไปด้วย ถ้ามีของเยอะๆมันจะให้ห่วงหน้าพะวงหลัง
 

พอมาถึงที่หัวลำโพงก็เห็นพัชยืนอยู่กับผู้ชายอีกคน ซึ่งพิมมาบอกทีหลังว่าคนนั้นคือเพื่อนสนิทของพัช
 

“ขอบคุณนะครับที่มาส่งให้ที่นี้ ตอนแรกก็ตั้งใจจะนั่งเครื่องมา แต่เงินพัชไม่พอนะครับ” พัชรับน้องเหนือไปอุ้ม ก่อนจะหันมาบอกกับไม้ฉาก
 

“ไม่เป็นไร ถ้าขาดเหลืออะไรบอกพี่ได้นะพัช... ยังไงพิมก็เป็นน้องสาวพี่ และเหนือก็หลานพี่เหมือนกัน” ไม้ฉากยื่นมือไปตบบ่าของพัชเบาๆ
 

“ผมคงจะต้องยืนด้วยตัวเองซะที จากนี้ไปให้ผมได้ดูแลพิมกับลูกด้วยตัวผมเองดีกว่าครับ คงไม่รบกวนพี่ไม้อีกแล้ว”
 

“คนกันเองนะ ไม่รบกวนหรอก.. ยังไงพี่จะไปเที่ยวหานะ คิดถึงเจ้าเหนือ” พอไม้ฉากพูดจบก็ยื่นมือไปจับแก้มน้องเหนือ  คนเคยเลี้ยงมาตั้งแต่เกิด แล้วนี้จะต้องห่างกันไกลแบบนี้มันก็อดที่จะใจหายไม่ได้
 

“งั้นผมขอตัวก่อนเลยนะครับ” พัชพูดจบก็หันไปบอกให้เพื่อนที่มาด้วยกันช่วยยกกระเป๋า ส่วนพิมก็หันมายกมือไหว้พวกผม
 

“แล้วพิมจะโทรมาหานะพี่ไม้... ฝากพี่ชายของพิมด้วยนะพี่ปั้น” พิมพูดจบก็เดินตามพัชกับลูกเข้าไปในสถานีรถไฟหัวลำโพง
 

 
ผมกับไม้ได้แต่ยืนมองตามหลังของคนทั้งสอง...จนหายลับตาไปกับฝูงชนที่เนืองแน่นในสถานีรถไฟ
 

“ขอให้มีความสุขนะ”
ไม้ฉากพูดขึ้นมาเบาๆ ก่อนจะหันมายิ้มให้ผม....
 

“พิมต้องมีความสุขแน่ๆ และเราก็จะมีความสุขด้วยเหมือนกัน” ผมตอบกลับไป ก่อนที่เราจะยิ้มให้กันอีกครั้ง
 
 

หลังจากนั้นเราต่างใช้ชีวิตในแบบเดิมต่อไปเรื่อยๆ
 


ไม้ฉากกลับไปทำงานที่เชียงใหม่ จะมาหาผมเดือนละ 2 ครั้ง
ผมก็ยังคงเรียนหนัก และสอบย่อยเยอะมากเช่นกัน
ส่วนน้องพิมนั้น.. ไม่ได้ติดต่อมาเลยตั้งแต่ที่ได้คุยกันล่าสุดที่สถานีรถไฟหัวลำโพง
 
 


                และเราทั้งหมดก็ได้แต่หวังว่า... พวกเราจะใช้ชีวิตกันแบบนี้ไปจนหมดสัญญา
                สัญญาที่แลกมาด้วยความรัก ความอดทน และความเชื่อใจ ซึ่งทั้งหมดเหล่านี้พวกเราทำไปเพียงแค่หวังว่า คนที่ขึ้นชื่อว่าเป็นพ่อและแม่ของพวกเราจะเข้าใจถึงความรักที่พวกเรามี  และก็หวังว่าในวันนั้น... พวกท่านจะยอมรับในสิ่งที่ลูกๆของพวกท่านเป็นได้  โดยไม่มีข้อแม้หรือเงื่อนไขใดๆอีก



-------------------------------------------------
ยังคงเดินเรื่องแบบเรื่อยๆเช่นเดิม เพราะมันเป็น "เรื่องเล่าระหว่างทาง"
อีกไม่กี่ตอบก็จบแล้วจ๊ะ : )
มีคำผิดยังไงเจตามแก้ให้น๊าาา
ปล. เรื่องนี้ยังเปิดจองอยู่นะคะ ติดตามได้ที่ทางหน้าเพจ หรือในตอนที่ตั้งไว้เรื่องการจองหนังสือ และรูปแบบปกนะคะ ^^

[Jibbubu]

ลุ้นว่าพ่อแม่ไม้จะรับได้มั้ย แต่ก็อีกนั่นแหล่ะเดายากจริงใจของพ่อแม่ไม้

[♥►MAGNOLIA◄♥]

จะครบสัญญา แต่ไม่เชื่อใจพ่อแม่ไม้ฉาก เลย
พ่อแม่ไม้ฉาก ก็คงฉากหลบ เลี่ยงไปออกทางอื่นอีก
พ่อแม่ไม้ฉาก ขนาดผิดคำพูด ไม่ซื่อสัตย์ยังทำกับลูกมาแล้ว
ไม่คิดกลับว่าเพราะลูกรักตัวเอง ลูกถึงยอม
ถ้าลูกที่หัวแข็ง พ่อแม่ทำอะไรได้มั้ย
เกลียดพ่อแม่ไม้ฉาก แคร์สังคม หน้าตาตัวเอง
สังคมให้เงิน เลี้ยงดูตัวเอง รึก็เปล่า
ไม่คิดถึงความสุขของลูก ทำแล้วมีใครมีความสุขบ้าง
พัช คิดทำอะไรกันแน่ 
ไม่ใช่ทำให้ไม้ฉาก กับปั้น ลำบาก เดือดร้อนนะ กล้วและ
       
 

[anchovy]

รออ่านตอนจบค่า 

[♥►MAGNOLIA◄♥]

เง้อออออออ..............
หายไปหนึ่งปี แล้วนะไรท์
คิดถึง ไม้ฉาก ปั้น จริงๆ 

อีกไม่กี่ตอนจบ รอ นะ
พัช ทำท่าจะสร้างปัญหาให้ไม้ฉาก
คิดว่าระหว่างพิม ไม้ฉาก มีไรกันเหรอ
ถถถถถถถ ไม้ดูแลทั้งลูก ทั้งเมียตัวเองแท้ๆ
แล้ว ไม้ฉาก ปั้น เขารักกัน มีกันและกัน

ทั้งลูก ทั้งเมียตัวเอง นี่แหละ ทำไม้ฉาก กับปั้นวุ่นวายเกือบจะเลิกกัน
ไม้ฉาก ปั้น 
       
 

[lipure]

เข้าใจน่ะว่าไม้ฉากทำเพื่อพ่อแม่ ทำเพื่อเป็นลูกที่ดี

แต่พ่อแม่ที่ดี มันก็ต้องแฟร์กว่านี้ป่ะ นี่หลอกลวง ผิดสัญญากับลูกตัวเองทุกครั้ง แล้วบอกว่ารักลูกๆ

แถมพ่อพระเอก ยังไปตื้บลูกชาวบ้านเขาอีก ส่วนพ่อแม่ปั้นสิบลูกโดนรังแก แต่ไม่มีบทบาทจะช่วยความรักอะไรลูกตัวเองเลย มีแค่บอกไม้ฉากให้เลิกกะลูกตัวเอง

 พระเอกนายเอกเรื่องนี้ไม่ได้อยู่ด้วยกันเลย ตั้งแต่แม่พระเอกรู้ว่าลูกตัวเองเป็นเกย์ ก็จับแยกให้ลูกไปเรียนนายร้อย จนเรียนจบ ฝึกจบ ไปเหนือไปใต้ แต่งงาน

ส่วนคนที่สมหวังกะความรักคือ คืออุ้มรัก ยูโร สรุปคือ สายโหด ฉุด ปล้ำ  ชนะเลิศ!

[mentholss]