หัวข้อ: << ร้ายซ่อนรัก >>

[jamlovenami]

อิย๊าาาาาาาาาาาาาาาาา ฟินอ๊ะ =,.=

คึกคึก ในที่สุดคู่โอบกับคำปันก็ได้(เป็นแฟน)กันสักที อร๊ายยยยยยย 

แง่ะ เหลือแต่คู่ พ่อปากแข็ง ปะทะ หื่นกระทืบช้าง(ห๊ะ?! - - เริ่มเพลียกับตัวเองนิสๆ)

อุ๊บบบ เราลืมน้องร่าน เอ๊ย! แรด เอ้ย! กานต์ เอ้ย! ถูกแล้ว!!

หึหึ เค้าเรียกว่ามักมากจนได้ผัวเลวสมใจ ชิมิ ว๊ายยย ไม่เอา น้องหมัยแรงๆ  (ไม่ทันละ แกแรงเรียบร้อยแล้วล่ะ)

เอิ่ม ขอจบบทพากย์เอราวัณ เอ้ย บทพล่ามของคนอ่านเพียงเท่านี้ ........ สวัสดีค่ะ!

[B52]

ในที่สุดก็เสร็จคำปันจนได้

[Nus@nT@R@]

สุขุมนุ่มลึก สมเป็นคำปัน อิอิ

[HISY]

แหม่ คู่นี้เขาพัฒนาไวจริงๆ
รีบๆตามให้ทันนะโมกข์

[lizzii]

ถูกใจแม่ยกมากคู่นี้

[kosmos]

อร้ายยยย เอฟซีคำปัน
ต่อไปก็รอลุ้นคุณโมกข์
รอดูฤทธิ์ของกานต์กับลิลลี่ อุ่ยยย

ปล.เนื้อเรื่องอาจจะเหมือนละครทั่วไป แต่ชอบมากค่ะ

[toshika]

 

เขิลล์มากกกกกกกกกกกกกก  โอยคำปันน่ารักอ่ะ

[BeeRY]

คู่นี้เค้าสมเหตุสมผล แต่อีกคู่รอจนเหงือกแห้งแล้วอ่ะ

[tanuki]

 

[Ra poo]

เมื่อไหร่พัทธ์จะเป็นของโมกข์มั้งอ่ะ

[ํKiMoJi]

 
คำปันเป็นของโอบ แล้วเมื่อไหร่ครูพัทธ์จะเป็นของโมกข์ล่ะ 

[ormn]

  :pighaun:เลือดจะหมดตัว

[PoPuAr]

ไม่อายผีสางเทวดาเลยนะคู่นี้ ร้อนแรงซาบซ่านท่ามกลางธรรมชาติและขุนเขา 55555555

ไม่เสียแรงที่อุตส่าห์ตามจีบ ตามง้อ ในที่สุดคำปันก็ได้กินน้องโอบสมใจอยาก

เหลือก็แต่คุณโมกข์  ปล่อยให้คำปันน้ำหน้าไปแบบนี้ ไม่ไหวนะ เสียชื่่อหนุ่มเจ้าเหล์หมด อิอิ

[qq_oo]

โอบกับคำปันแซงหน้าไปแล้วน่ะ

[๐๐ตะวัน๐๐]

คู่นี้ไวไฟสุดๆอ่ะ 

[warin]

 

[April❤]

โหยยยคู่นี้
มาแรงแซงคู่อื่นไปไกล5555

[Belove]

                               ร้ายซ่อนรัก

                                บทที่ 24


“พ่อเลี้ยงน่าจะไปดูลาดเลาสักหน่อย”

พ่อเลี้ยงโมกข์ยืนคุยกับนายธง คนงานอาวุโสในไร่ด้วยสีหน้าเคร่งเครียด

“คืนก่อนที่ผมอยู่เวรเฝ้าไร่ ผมขี่ม้าไปใกล้ๆ แถวลำธาร ได้ยินเสียงแปลกๆ ก็เลยลองซุ่มดู เห็นพวกคนที่ไม่

คุ้นหน้าทะยอยเดินเลาะริมธารมาจากภูเขา พอรวมๆ กันแล้ว ทั้งคืนก็นับได้เยอะอยู่ ตรงแถวนั้นรั้วรอบขอบ

ชิดเรายังไม่ดีพอเสียด้วย ไอ้ครั้นจะบุกไปถามเลยผมก็กลัวจะเป็นกระต่ายตื่นตูม”

“ดีแล้วที่ยังไม่ผลีผลาม”

โมกข์กล่าวกับนายธง

“ผมกลัวว่าพวกมันอาจจะไหวตัวทันถ้ามันเป็นพวกคิดไม่ซื่อจริงๆ เอาอย่างนี้ เดี๋ยวคืนนี้ผมจะเกณฑ์

คนงานฝืมือดีไปลองดูลาดเลาอย่างที่ลุงธงบอก ถ้าเป็นไอ้พวกขนยา ผมไม่ปล่อยไว้แน่”

สิ่งที่โมกข์ต้องค้นหาความจริงทำให้เขาและลูกน้องอีกกว่าสิบชีวิตต้องมากระจายตัวซุ่มเงียบอยู่ตามใต้

ต้นไม้รกครึ้ม ตั้งแต่หัวค่ำจนพระจันทร์เกือบตรงหัว แต่ก็ไม่เกิดอะไรขึ้นมันดูเหมือนปกติจนเขาแทบถอดใจ

โมกข์เกือบจะออกคำสั่งให้ลูกน้องเดินทางกลับแล้ว ถ้าเขาจะไม่ชะงักไปเพราะสายตาที่คุ้นชินในความมืด

มองเห็นการเคลื่อนไหวอยู่ในตำแหน่งที่ไกลออกไปในที่โล่งริมลำธาร สิ่งมีชีวิตบางอย่างเคลื่อนไหวด้วยการ

เดินเท้าจากลงมาจากยอดดอยสูง หลุดออกมาจากป่าครึ้ม เดินลัดเลาะลำธารไปเรื่อยๆ ผ่านจุดที่เขาแอบ

ซุ่มลงไปสู่ทางลาดลงเขาเบื้องล่าง กลุ่มคนเหล่านั้นมีเพียงไม่กี่คนที่เกาะกลุ่มเดินอย่างเงียบเชียบจนแทบ

ได้ยินเสียงของลมหายใจและเสียงก้าวย่างกระทบพื้นดินแข็ง

โมกข์ก้มหัวต่ำเงยหน้ามองด้วยดวงตาคมราวกับเจ้าป่า แม้จะอยู่ในความมืดเขาก็มองเห็นอย่างชัดเจนว่า

คนที่เดินผ่านไปไม่ใช่คนคุ้นหน้า เพียงแต่เขายังไม่รู้วัตถุประสงค์เท่านั้นที่ทำให้คิ้วเข้มต้องขมวดอย่างสงสัย

“เฮ้ย!”

โมกข์ใจหายเมื่อได้ยินเสียงอุทานด้วยความตกใจของลูกน้องคนหนึ่งที่เสียหลัก เขาเพ่งมองกลุ่มคนที่ชะงัก

งันอยู่ริมลำธาร แล้วก็ต้องเบิกตากว้างเมื่อเห็นแสงสว่างวาบเป็นจุดเล็ก ก่อนที่มันจะพุ่งตรงมาทางจุดที่เขา

ซุ่มอยู่

เปรี้ยง!!





เพล้ง!

พัทธ์สะดุ้งสุดตัวจนท่อนแขนกวาดไปชนแก้วน้ำที่ตั้งอยู่มุมหนึ่งของโต๊ะร่วงไปแตกกระจายเป็นเศษละเอียด

ชิ้นเล็กชิ้นน้อยอยู่บนพื้นห้อง ก่อนที่ร่างสูงจะลุกพรวดขึ้นยืนด้วยความตกใจกับเสียงดังเป็นชุดจากอีกด้าน

หนึ่งของไร่ มันทำให้หน้าขาวยิ่งเผือดลงเมื่อเสียงที่ดังยังไม่ยอมหยุด

อาจารย์หนุ่มผวาไปกระชากประตูห้องให้เปิดออกแล้วก้าวยาวๆ ไปที่ประตูห้องข้างเคียง ฝ่ามือเรียวเคาะ

ดังๆ แล้วตะโกนเรียกคนที่เขาคิดว่าอยู่ข้างใน

“โมกข์ โมกข์ คุณอยู่หรือเปล่า นั่นเสียงอะไร มันเหมือนเสียงปืน ปืนใช่ไหม”

พัทธ์ตระหนกกับความคิดของตน เมื่อยิ่งตกใจเขายิ่งทุบประตูแรงขึ้นไปอีก

“โมกข์ เปิดประตูหน่อย”

ประตูหนาด้านหน้าไม่ขยับเขยื้อน พัทธ์ละล้าละลังก่อนที่จะตัดสินใจวิ่งลงไปที่ชั้นล่างของตัวบ้าน เพื่อที่จะ

พบกับความว่างเปล่าของบ้านทั้งหลังจนเขาใจเสีย

พัทธ์ก้าวยาวๆ ออกมาจนพ้นตัวบ้าน หัวใจที่เต็มไปด้วยความตื่นกลัวชื้นขึ้นมาเล็กน้อย เมื่อเห็นคำปันเดิน

ไปมาอยู่ที่สวนหน้าบ้าน ใบหน้าที่เต็มไปด้วยความห่วงใยฉายชัดอยู่บนหน้าลูกน้องคนสนิทของพ่อเลี้ยง

โมกข์เมื่อเขาหันมาสบตากับบุคคลสำคัญของเจ้านาย

“คำปัน”

พัทธ์ตะโกนเมื่อวิ่งมาหยุดยืนอยู่ใกล้ สีหน้ามีแต่ความวิตกอย่างเห็นได้ชัด

“เกิดอะไรขึ้น เมื่อกี้เสียงอะไร โมกข์ล่ะ เขาไปไหน”

คำปันเอื้อมมือมาวางที่แขนพัทธ์เพื่อลดความกังวล แต่ดูเหมือนจะไม่ได้ผลเมื่อพัทธ์ยังสะดุ้งทุกครั้งที่เสียง

ดังนั้นเกิดขึ้น แม้ว่ามันจะทิ้งระยะความถี่ลงไปแล้ว

“ใจเย็นก่อนครับอาจารย์ ผมเองก็ยังบอกอะไรไม่ได้ แต่อาจารย์อย่าเพิ่งตกใจเลย พ่อเลี้ยงเป็นคนเก่งไม่มี

ทางพลาดอยู่แล้ว”

“หมายความว่ายังไง”

พัทธ์ขยับแว่นสายตาเมื่อมันเลื่อนตามเหงื่อที่ผุดออกมาทั้งที่อากาศเย็นยะเยือก

“นี่มันเรื่องอะไรถึงต้องมีพลาด หรือไม่พลาด บอกฉันมาเดี๋ยวนี้”

คำปันทำหน้าลำบากใจกับการคาดคั้นของพัทธ์ แต่อาจารย์หนุ่มก็ไม่สน เขายึดแขนคำปันไม่ให้หนีหายไป

ไหน แล้วยิงสายตาที่เต็มไปด้วยคำถามจ้องตรงเข้ามา จนคำปันต้องถอนหายใจ

“พ่อเลี้ยงรู้มาว่ามีคนนอกลักลอบเดินผ่านที่ดินตรงปลายไร่น่ะครับ พ่อเลี้ยงเลยพาคนไปซุ่มสังเกตการ

แต่เสียงปืนที่ได้ยินนี่ผมก็ไม่รู้เหมือนกันว่าเกิดอะไรขึ้น”

“แล้วทำไม นายถึงไม่ไปกับเขาล่ะ นายเป็นคนที่ฝีมือดีที่สุดแล้วในบรรดาลูกน้องของโมกข์ไม่ใช่หรือ ทำไม

ถึงไม่ไปคุ้มครองเจ้านาย”

พัทธ์ละล่ำละลักถาม ความเป็นห่วงเอ่อล้นจนจุกแน่นอย่างไม่รู้ตัว จมูกโด่งเปลี่ยนเป็นสีแดงเรื่อเมื่อมันร้อน

ชื้น ลามไปถึงดวงตาที่ร้อนผ่าวไปหมด

“พ่อเลี้ยงให้ผมคอยดูแลอาจารย์ครับ”

คำตอบของคำปันทำให้พัทธ์เงียบลง เมื่อข้อสงสัยกระจ่าง เหลือไว้แต่ความกระวนกระวาย เสียงปืนที่ดังมา

จากด้านหนึ่งของไร่มนัญชัยเงียบลงไปแล้ว แต่ผู้เป็นเจ้าของก็ยังไม่ปรากฎตัว

เวลาช่างยาวนานในความรู้สึก พัทธ์ได้แต่เดินเหมือนหนูติดจั่นจนผิดวิสัยคนเงียบช่างคิดของเขา คำปันไม่

สามารถช่วยเหลืออะไร ได้แต่ถอนหายใจแล้วยืนนิ่งอยู่ใกล้ๆ 

ถ้าเกิดอันตรายกับโมกข์ เขาจะเสียใจแค่ไหนในเมื่อตลอดมาพัทธ์ไม่เคยทำตัวดีกับโมกข์เลยแม้แต่นิดเดียว

อาจารย์หนุ่มรำพึงรำพันอยู่ในใจกลับไปกลับมา ถ้าไม่นับเรื่องกานต์แล้วโมกข์ทำทุกอย่างให้เขา ทั้งเรื่อง

งานและเรื่องส่วนตัว แต่พัทธ์เองที่เป็นฝ่ายตั้งแง่และปฏิเสธหัวใจของตัวเองมาตลอด





กลับมาเสียทีเถอะโมกข์

พัทธ์มองไปที่ถนนดินลูกรังที่ตัดลึกเข้าไปในไร่กว้างเบื้องหน้า แสงจันทร์ที่ส่องแสงให้ความสว่างนวลยาม

ราตรีทำให้ถนนเส้นนั้นยิ่งวังเวงเมื่อมองไป  ก่อนที่พัทธ์จะตกใจเมื่อรู้สึกถึงหยาดน้ำใสอุ่นที่ไหลรินลงมาจาก

ดวงตาของตัวเองผ่านร่องแก้ม จนต้องดึงแว่นขึ้นเพื่อเช็ดมัน

กลับมาเสียที เพื่อที่ผมจะได้บอกคุณว่า…



แสงจุดเล็กๆ ที่เกิดขึ้นไกลออกไปท่ามกลางความมืด ทำให้ทั้งคำปันและพัทธ์มองพร้อมกันอย่างตื่นเต้น

เมื่อรู้ว่ามันเป็นแสงไฟหน้ารถ ที่กำลังขับตรงมาทางบ้านไม้บนเนินหลังนี้ พัทธ์ชะเง้อมองไม่อยู่สุข จนรถจี๊ป

คันเก่าของไร่ขับใกล้เข้ามาจนได้ยินเสียงเครื่องยนต์ ก่อนที่จะมาจอดนิ่งอยู่ที่หน้าทางขึ้นเนิน เสียง

เครื่องยนต์นิ่งสนิท แล้วร่างสูงใหญ่คุ้นตาจะกระโดดลงมาจากรถ คำปันรีบวิ่งเข้าไปหา

“เกิดอะไรขึ้นครับ ยิงกันสนั่นขนาดนั้นมีใครเป็นอะไรไหมพ่อเลี้ยง”

โมกข์ถอนหายใจ

“บุญเรืองถูกยิงเข้าที่ไหล่ แผลลึกแต่ส่งไปที่โรงพยาบาลแล้ว ที่เหลือก็ไม่มีใครเป็นอะไร เอ็งไปพักเถอะ แล้ว

เดี๋ยวตอนเช้าค่อยไปเยี่ยมไอ้เรืองกัน”

คำปันพยักหน้ารับคำ เมื่อเห็นว่าเจ้านายปลอดภัย รอยยิ้มทะเล้นก็ผุดขึ้นมา

“อาจารย์พัทธ์เขาเป็นห่วงมากเลย สงสัยเรื่องร้ายจะกลายเป็นดีแล้วล่ะครับ เจ้านาย”

โมกข์ยกหลังมือขึ้นเขกไปที่กลางกระหม่อมอย่างหมั่นไส้เมื่อคำปันเดินหัวเราะผ่านเขาไปเพื่อคว้า

มอเตอร์ไซค์ขี่กลับบ้าน  ก่อนที่เขาจะหยุดยืนสบตากับพัทธ์ที่อยู่ไม่ไกลจากจุดนั้น

พัทธ์มองร่างสูงที่ยืนอยู่ไม่ไกลจากเขา มองเลือดที่เปื้อนเป็นวงใหญ่อยู่ที่ไหล่ด้านหนึ่งของเสื้อเชิตสีเข้ม

กลมกลืนกับความมืด ดวงตาคู่คมที่ปกติจะพราวระยับเวลาที่มาคลอเคลียอยู่ใกล้ตอนนี้กลับหมองลง เต็ม

ไปด้วยความอ่อนระโหย

“พัทธ์”

โมกข์เรียกชื่อเบาๆ แค่นั้นก็เพียงพอแล้วที่จะทำให้พัทธ์วิ่งถลาเข้าไปกอดร่างกำยำนั้นจนแน่น กลิ่นคาว

เลือดยังฟุ้งอยู่ในจมูกเมื่ออยู่แนบชิด แต่นั้นยิ่งทำให้พัทธ์ยิ่งโอบกอดจนโมกข์หายใจเกือบไม่ออก โมกข์ได้

แต่ถอนหายใจแล้วยกมือขึ้นลูบไปที่ผมนุ่มของพัทธ์อย่างแผ่วเบา

“คุณอย่าทำให้ผมตกใจอีกนะ”

พัทธ์เอ่ยเสียงอู้อี้เมื่อซุกหน้าเข้ากับบ่ากว้างของโมกข์

“ผมไม่เป็นอะไรแล้ว”

เสียงนุ่มลึก อบอุ่นเป็นพิเศษลอยวนอยู่ข้างหูจนพัทธ์ขอบตาชื้นขึ้นมาอีกครั้ง

“ผมรักคุณ”

คำพูดสั้นๆ อุบอิบอยู่ตรงบ่าทำให้โมกข์กลับเป็นฝ่ายเบิกตากว้าง แล้วนิ่งเป็นหุ่นขี้ผึ้งก่อนที่รอยยิ้มจะเกิด

ขึ้นมาอย่างภาคภูมิ โมกข์ใช้มือดันไหล่ของพัทธ์ให้หลุดออกจากการก้มหน้าไปซบที่บ่า เขาวางมือกระชับที่

ต้นแขนของพัทธ์

“คุณพูดอะไรนะ”

“แก่แล้วเลยหูตึงหรือไง ผมบอกว่า ผมรักคุณ…”

เสียงของพัทธ์หายไปเมื่อโมกข์ปิดปากของพัทธ์ไว้ด้วยริมฝีปากของเขา แค่นี้ก็เพียงพอแล้วกับสิ่งที่โมกข์

ต้องการมาตลอด หัวใจของคนที่เขารัก

พัทธ์สั่นไปหมดกับจูบของโมกข์ที่อ่อนหวานกว่าทุกครั้ง มันกระชากสติที่มีเพียงน้อยนิดจนแทบไม่เหลือของ

เขาให้ยิ่งกระเจิดกระเจิง ขาทั้งสองข้างหมดเรี่ยวแรงจนต้องยกแขนคล้องไปรอบคอแล้วเหนี่ยวไว้เป็นหลัก

ยึด พัทธ์คงร่วงไปกองกับพื้นถ้าโมกข์ไม่ได้โอบกอดไปทั้งลำตัว

พัทธ์ไม่รู้ตัวเลยว่าโมกข์ยกตัวเขาขึ้นในท่าที่กอดรัดกันอยู่จนพัทธ์ลอยติดไปกับตัว แล้วเดินเข้าไปในบ้าน

ตอนไหนเพราะปลายลิ้นที่เกี่ยวกระหวัดรัดแน่นไม่เปิดโอกาสให้เขาได้คิด จนสติของพัทธ์กลับคืนมาอีกทีก็

ตอนที่ได้ยินเสียงโมกข์ใช้เท้าดันประตูห้องของเขาให้ปิดลงแล้ววางร่างของพัทธ์ไปบนที่นอนกว้าง ก่อนที่จะ

ยอมปล่อยเรียวปากนุ่มที่ถูกระดมจูบจนแดงเรื่อ เพื่อที่จะเปลี่ยนเป้าหมายไปซุกที่ซอกคอเนียนนุ่ม

พัทธ์ผวาเมื่อมือร้อนผ่าววางลงที่ขอบเอวแล้วซุกเข้าไปใต้ชายเสื้อนอน มือนั้นลูบไล้ขึ้นไปจนชายเสื้อเลิกสูง

เผยให้เห็นเนื้อแน่นเนียนขาว  โมกข์คำรามเบาๆ อย่างถูกใจพลางขยับตัวมาทาบทับไว้ ต้นขาแข็งแกร่งA

เบียดแนบอยู่กับสะโพกจนพัทธ์ดิ้นไม่หลุด เมื่อโมกข์ก้มหน้าลงไปใช้จมูกซุกไซ้ลงตรงยอดอกสีสวยของเขา

“โมกข์”

พัทธ์อุทานเมื่อเขาร้อนวูบสลับหนาวเยือกไปทั้งตัวกับสัมผัสที่มีมากกว่าครั้งไหนๆ จากจมูกโด่งที่สูดเอา

กลิ่นหอมจากยอดบัวงามบนแผงอกที่เกร็งตัวสู้ โมกข์เลื่อนหน้าไปใช้ปากเม้มแล้วดึงขึ้นจนยอดบัวเม็ดงาม

ยิ่งแข็งเป็นไต ก่อนที่เขาจะเปิดปากแล้วใช้ปลายลิ้นแตะลงไปอย่างหยอกเย้าเป็นการทักทาย

แค่นี้พัทธ์เองก็สะท้านไปทั้งตัว เขาบิดจนหลังแอ่น ห่อปากสูดลมเข้าไปเมื่อปลายลิ้นนั้นไล้ไปจนทั่ว

ลานเนื้อสีอ่อนตกเป็นของโมกข์ เขาแทบจะกลืนกินมันเข้าไปเมื่อทั้งขบ เม้ม ดูด เค้น สลับกันอยู่สองข้าง

“โอ โมกข์”

พัทธ์พยายามจะดึงสติกลับคืนมาแต่มันก็ยากสิ้นดี โมกข์ทำให้เขาเคลิ้มไปกับสัมผัสจนแทบลืมวิธีการ

หายใจ แล้วยิ่งร่างแกร่งทิ้งน้ำหนักตัวให้ร่างกายยิ่งถูไถ พัทธ์ถึงกับสะดุ้งเมื่อรู้สึกถึงส่วนที่แข็งขืนของโมกข์ที่

บดเบียดลงมาอยู่ตรงต้นขาของเขาเป็นการร้องขอ แม้ว่าจะเป็นการรู้สึกผ่านกางเกงยีนส์เนื้อหนา แต่แค่นี้

พัทธ์ก็รู้ว่าพายุแห่งความเสน่หากำลังสาดซัดเข้าหาเขาอย่างยากที่จะรั้งไว้




/////////////////// TBC ///////////////////////////////////




จะทำได้ไหม ทำได้หรือเปล่า จะทำได้ไหม ทำได้หรือเปล่า 555555555

[Nus@nT@R@]

เง้อ.....คาดว่าจารย์พัทธ์เบรคโมกข์จนหัวคะมำ 5555

[ammchun]

  

บอกรักโมกข์แล้วววววว ดีใจอ่ะ
แต่มาเสียใจตอนโดนตัดฉับนี่ล่ะ  ใจร้ายยย

[rule]

อดอีกรอบ?

[Mancha KHIRI]

ซักทีเถอะน่า 

[fannan]

งานนี้ไม่น่ารอด


คงจะได้ทำนะ



รอตอนต่อไป

[FFS_Yaoi]

  ว้ากกกกกกกกกกกก   ค้างงงงงโครตๆๆ 

[toshika]

ผมรักคุณ 

[lizzii]

ตามคู่โน้นไปติดๆ เลยงานนี้

[HISY]

ค้างงงง 

[B52]

เห็นกรรไกรวิ่งตัดหน้าชับ

[TanyaPuech]

ค้างเลย

[์ำNeFuji]

รีบมาต่อเร็วๆนะ อยากรู้แล้ว