CoMMuNiTY Of ThAiBoYsLoVE

Boy's love => Boy's love story => นิยายที่โพสจนจบแล้ว => ข้อความที่เริ่มโดย: Belove ที่ 20-12-2013 12:54:35

หัวข้อ: << ร้ายซ่อนรัก >>
เริ่มหัวข้อโดย: Belove ที่ 20-12-2013 12:54:35

ข้อตกลงในการเข้ามาในเล้าเป็ดนะครับ กรุณาอ่านทุกคนนะครับ
 เล้าแห่งนี้เป็นที่ที่คนชื่นชอบนิยาย boy's love หรือชายรักชาย หากใครหลงมาแล้วไม่ชอบ
 กรุณากดกากบาทสีแดงมุมด้านขวาบนออกไปด้วยนะครับ
 
 
 ติดตามกฏเพิ่มเติมที่กระทู้นี้บ่อยๆ เมื่อมีการแก้ไขกฏจะแก้ไขที่กระทู้นี้นะครับ
 http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0)
 
 ประกาศทั่วไปติดตามอัพเดทกันที่นี่
 http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=2160.0 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=2160.0)
 
 ประกาศ กฎที่อื่นมีไว้แหก แต่ห้ามมาแหกที่นี่
 
 1.ห้ามมิให้ละเมิดสิทธิส่วนตัวของคนแต่งและบุคคลในเรื่องทั้งหมด
 
 2.ห้ามมิให้โพสต์ข้อความ รูปภาพ ใช้ลายเซ็นหรือรุปส่วนตัวหรือสื่อใดๆที่ก่อให้เกิดความขัดแย้ง ไม่แสดงความเคารพ, หมิ่นประมาท,
 หยาบคาย, เป็นที่รังเกียจ, ไม่เหมาะสม,ติดเรท x,ทำให้กระทู้กลายพันธ์,ไม่เกี่ยวพันกับนิยายที่ลง
 หรืออื่นๆที่ขัดต่อกฎหมาย,ห้ามโพสกระทู้ที่จะสร้างประเด็นความขัดแย้ง  ในเรื่อง การเมือง ศาสนา พระมหากษัตริย์
 และสถาบันต่าง ๆ  รวมถึงกระทู้ที่จะสร้างความแตกแยก  ชวนวิวาท ของสมาชิกภายในเวปบอร์ด
    
 
 3.การนำเรื่อง ข้อความ รูปภาพมาโพส หรือนำข้อความใดๆไปโพสที่อื่นๆ กรุณาพยายามติดต่อเจ้าของเรื่องเท่าที่จะทำได้หรือแจ้งมายังบอร์ดนี้ก่อนนะครับ  เนื่องจากเจ้าของเรื่องบางครั้งไม่ต้องการให้คนที่ไม่ได้ชื่นชอบนิยายชายรักชายเข้ามารับรู้  ลิขสิทธิ์ทั้งหมดเป็นของเจ้าของคนที่ทำขึ้นและเวปแห่งนี้นะครับ
 
 4.ห้ามแจกเบอร์ แลกเมล บอกเมล แลก msn บนบอร์ด โดยเฉพาะการบอกเบอร์ หรือเมลของคนอื่นโดยที่เจ้าของไม่ยินยอมให้ส่งหรือติดต่อกันทางพีเอ็มจะปลอดภัยกว่าแล้วเมื่อมีการติดต่อสื่อสารกันให้พึงระวังถึงความปลอดภัย ความไม่น่าไว้ใจของผุ้คนทุกคนแม้จะมีชื่อเสียงในบอร์ดเป็นเรื่องส่วนตัวของแต่ละคนไป เพื่อลดความขัดแย้งภายในเล้า จึงไม่สนับสนุนให้มีการจีบกันในบอร์ดนะครับ
 
 5.ห้ามจั่วหัวกระทู้ว่าเป็น “เรื่องเล่า” นักเขียนทุกคนอย่าโกหกคนอ่านว่าเป็นเรื่องจริงในกรณีแต่งเติมเพิ่มแม้แต่นิดเดียวให้ชี้แจงว่าเป็นเรื่องแต่งแม้จะแต่งเพิ่มขึ้นแค่ไม่ถึง 10 % ก็ตาม
 
 6.การพูดคุยโต้ตอบระหว่างคนเขียนและคนอ่านนอกเรื่องนิยาย  ทำได้  แต่อย่าให้มากนัก เช่น คนเขียนโพสนิยายหนึ่งตอน ก็ควรตอบเพียงคอมเม้นต์เดียวก็พอแล้ว  โดยสามารถใช้ปุ่ม Insearch qoute  ได้    ถ้าจะพูดคุยกันมากขึ้นแนะนำให้ไปตั้งกระทู้ใหม่ที่ห้องพูดคุยทั่วไป และลงลิงค์จากนิยายไปยังกระทู้พูดคุยกับแฟนคลับนิยายในรีพลายแรกด้วยนะครับ เพราะการที่คนเขียนและแฟนคลับพูดคุยกันมากทำให้หานิยายที่จะอ่านยาก ไม่เจอ ลำบากกับคนที่ไม่ได้เข้ามาตามอ่านทุกวัน
 
 7. การกดบวกให้เป็ดเหลือง
       7.1 นิยาย 1 ตอน  จะให้ขึ้น Top list แค่ 1 Reply เท่านั้น ถ้าขึ้นเกิน จะลบคะแนนออก เหลือเฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด
       7.2 นิยาย 1 เรื่อง จะให้ขึ้น Top list ไม่เกิน 3 Reply ถ้าเกิน จะลบคะแนนออก ให้เหลือ เฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด ลงมาตามลำดับ
       7.3 Post ในห้องอื่น ๆ ก็จะใช้ หลักการเดียวกันนี้ เช่นกัน ยกเว้น
             - 1 Reply ที่เกินมานั้น โมทั้งหลาย พิจารณาดูแล้วว่า ไม่เป็นการปั่นโหวต และเป็น Reply ที่น่าสนใจและเป็นที่ชื่นชอบจริง ๆ
 
 8.Administrator และ moderator ของ forum นี้ มีสิทธิ์อ่าน, ลบ หรือแก้ไขทุกข้อความ. และ administrator, moderator หรือ webmaster ไม่สามารถรับผิดชอบต่อข้อความที่คุณได้แสดงความคิดเห็น (ยกเว้นว่าพวกเขาจะเป็นผู้โพสต์เอง).
 
 9.คุณยินยอมให้ข้อมูลทุกอย่างของคุณถูกเก็บไว้ในฐานข้อมูล. ซึ่งข้อมูลเหล่านี้จะไม่ถูกเปิดเผยต่อผู้อื่นโดยไม่ได้รับการยินยอมจากคุณ .Webmaster, administrator และ moderator ไม่สามารถรับผิดชอบต่อการถูกเจาะข้อมูล แล้วนำไปสร้างความเดือดร้อนต่างๆ
 
 10.ห้ามลงประกาศลิงค์โปรโมทเวป  โฆษณา หรือโปรโมทในเชิงธุรกิจใดๆ ทุกชนิด ลงได้เฉพาะในห้องซื้อขาย ในเมื่อแนะนำเวปอื่นที่บอร์ดเรา ก็ช่วยแนะนำบอร์ดเราโดยลงลิงค์บอร์ดเรา เวปhttp://www.thaiboyslove.com (http://www.thaiboyslove.com/)  ในบอร์ดที่ท่านแนะนำมาให้เราด้วย  เมื่อจำเป็นต้องแนะนำลิงค์ให้ส่งลิงค์กันทาง personal message หรือพีเอ็มแทนนะครับจะสะดวกกว่า ส่วนในกรณีอยากแนะนำสิ่งดีๆให้เพื่อนๆได้อ่านจริงๆนั้นพยายามลงให้ห้องซื้อขายซะ หรือถ้าม๊อดเดอเรเตอร์จะพิจารณาเป็นกรณีๆไป ถ้ารู้สึกว่าไม่ได้โปรโมทเวป แต่อยากแนะนำสิ่งดีๆให้เพื่อนด้วยใจจริงจะให้กระทู้นั้นคงอยู่ต่อไป
 
 11.บอร์ดนิยายที่โพสจนจบแล้วมีไว้สำหรับนิยายที่โพสในบอร์ด boy's love จนจบแล้วเท่านั้น จึงจะถูกย้ายมาเก็บไว้ที่นี่ หาอ่านนิยายที่จบแล้ว หรือคนเขียนไม่ได้เขียนต่อ แต่โดยนัยแล้วถือว่าพล็อตเรื่องโดยรวมสมควรแก่การจบแล้ว หากนักเขียนท่านใดได้พิมพ์เล่มกับสำนักพิมพ์ ต้องการลบเรือ่งบางส่วนออก โดยเฉพาะไคลแม๊ก หรือตอนจบที่สำคัญ ให้แจ้ง moderator ย้ายนิยายของท่านสู่ห้องนิยายไม่จบ เพื่อที่หากระยะเวลาเกินหกเดือนแล้ว เราจะได้ทำการลบทิ้ง หรือท่านจะลบนิยายดังกล่าวทิ้งเสียก็ได้ เนื่องจากบอร์ดนี้เก็บเฉพาะนิยายที่จบแล้ว
 
 บอร์ดนิยายที่ยังไม่มาต่อจนจบไว้สำหรับ
 นิยายที่คนเขียนไม่ได้มาต่อนาน หายไปโดยไม่มีเหตุผลสมควร ไม่ได้แจ้งไว้หรือแจ้งแล้วก็ไม่มาต่อ 3 เดือน จะย้ายมาเก็บในนี้เมื่อครบหกเดือนจะทำการลบทิ้ง ส่วนเรื่องไหนที่จะต่อก็ต่อในนี้จนกว่าจะจบ แล้วถึงจะทำการย้ายไปสู่บอร์ดนิยายจบแล้วต่อไป
 
 12.ห้ามนำเรื่องพิพาทต่างๆมาเคลียร์กันในบอร์ด
 
 13.ผู้โพสนิยาย และเขียนนิยายกรุณาโพสให้จบ ตรวจสอบคำผิดก่อนนำมาลงด้วยครับ
 
 14.ส่วนคนอ่านทุกท่าน เวลาอ่านนิยาย เรื่องที่คนเขียนเขียน  ก็ไม่ต้องไปอินมากนะครับ ให้เก็บเอาสิ่งดีๆ ประสบการณ์ ข้อคิดดีๆไปนะครับ
 
 15. การนำรูปภาพ บทความ ฯลฯ มาลงในเวปบอร์ด  ควรจะให้เครดิตกับ...
 (1) ผู้ที่เป็นต้นตอเจ้าของบทความหรือรูปภาพนั้นๆ
 (2) เวปไซต์ต้นตอที่อ้างอิงถึง
 
 
 16.นิยายเรื่องไหนที่คิดว่าเมื่อมีการรวมเล่มขายแล้วจะลบเนื้อเรื่องไม่ว่าบางส่วนหรือทั้งหมดออก กรุณาอย่าเอามาลงที่นี่ หรือสำหรับผู้ที่ขอนิยายจากนักเขียนอื่นมาลง ต้องมั่นใจว่าเรื่องนั้นจะไม่มีการลบเนื้อเรื่องไม่ว่าบางส่วนหรือทั้งหมดออกเมื่อมีการรวมเล่มขาย อนึ่ง เล้าไม่ได้ห้ามให้มีการรวมเล่มแต่อย่างใด สามารถรวมเล่มขายกันได้ แต่อยากให้เคารพกฎของเล้าด้วย เล้าเปิดโอกาสให้ทุกคน จะทำมาหากิน หรืออะไรก็ตามแต่ขอความร่วมมือด้วย เผื่อที่ทุกคนจะได้อยู่อย่างมีความสุข
 
 17.ห้ามแจ้งที่หัวกระทู้เกี่ยวกับการจองหรือจัดพิมพ์หนังสือ แต่อนุโลมให้ขึ้นหัวกระทู้ว่า “แจ้งข่าวหน้า...” และลงลิงค์ที่ได้ตั้งเอาไว้ในแล้วในห้องซื้อขายลงในกระทู้นิยายแทน  ถ้านักเขียนต้องการประชาสัมพันธ์เกี่ยวกับการจอง หรือจัดพิมพ์หนังสือของตนเองผ่านกระทู้นิยายของตนเอง  นิยายเรื่องดังกล่าวจะต้องลงเนื้อหาจนจบก่อน (ไม่รวมตอนพิเศษ) จึงจะทำการประชาสัมพันธ์ในกระทู้นิยายได้ (ศึกษากฏการซื้อขายของเล้่าก่อน ด้วยนะคะ)
 
 
 เวปไซต์แห่งนี้เป็นเวปไซต์ส่วนบุคคลที่ได้รับความคุ้มครองจากกฏหมายภายในและระหว่างประเทศ การเข้าถึงข้อมูลใดๆบนเวปไซต์แห่งนี้โดยไม่ได้รับความยินยอมจากผู้ให้บริการ ถือว่าเป็นความผิดร้ายแรงข้อความใดๆก็ตามบนเวปไซต์แห่งนี้ เกิดจาการเขียนโดยสมาชิก และตีพิมพ์แบบอัตโนมัติ ผู้ดูแลเวปไซต์แห่งนี้ไม่จำเป็นต้องเห็นด้วย และไม่รับผิดชอบต่อข้อความใดๆ  โปรดใช้วิจารณญาณของท่านที่เข้าชม และ/หรือ ท่านผู้ปกครองในการให้ลูกหลานเข้าชม











คำชี้แจงจากผู้แต่ง

นิยายเรื่องนี้เป็นนิยายเรื่องแรกในชีวิต ถ้าไม่นับการแต่งแฟนฟิค
เป็นนิยายที่ตัวละครมาจากจินตนาการของผู้แต่งอย่างแท้จริง

ขอกำลังใจเยอะๆ ให้ผู้แต่ง สามารถแต่งได้จนจบเรื่องด้วยนะคะ

ขอบคุณค่ะ

Belove



------------------------------------------------------------------






สารบัญ


บทที่ 1 http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=40488.msg2573294#msg2573294 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=40488.msg2573294#msg2573294)

บทที่ 2 http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=40488.msg2575500#msg2575500 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=40488.msg2575500#msg2575500)

บทที่ 3 http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=40488.msg2577149#msg2577149 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=40488.msg2577149#msg2577149)

บทที่ 4 http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=40488.msg2577873#msg2577873 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=40488.msg2577873#msg2577873)

บทที่ 5 http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=40488.msg2580056#msg2580056 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=40488.msg2580056#msg2580056)

บทที่ 6 http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=40488.msg2581490#msg258149 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=40488.msg2581490#msg2581490)

บทที่ 7 http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=40488.msg2583641#msg2583641 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=40488.msg2583641#msg2583641)

บทที่ 8 http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=40488.msg2585297#msg2585297 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=40488.msg2585297#msg2585297)

บทที่ 9 http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=40488.msg2586288#msg2586288 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=40488.msg2586288#msg2586288)

บทที่ 10 http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=40488.msg2588771#msg2588771 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=40488.msg2588771#msg2588771)

บทที่ 11 http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=40488.msg2591696#msg2591696 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=40488.msg2591696#msg2591696)

บทที่ 12 http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=40488.msg2594006#msg2594006 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=40488.msg2594006#msg2594006)

บทที่ 13 http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=40488.msg2596933#msg2596933 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=40488.msg2596933#msg2596933)

บทที่ 14 http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=40488.msg2599695#msg2599695 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=40488.msg2599695#msg2599695)

บทที่ 15 http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=40488.msg2602147#msg2602147 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=40488.msg2602147#msg2602147)

บทที่ 16 http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=40488.msg2605244#msg2605244 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=40488.msg2605244#msg2605244)

บทที่ 17 http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=40488.msg2608331#msg2608331 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=40488.msg2608331#msg2608331)

บทที่ 18 http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=40488.msg2614751#msg2614751 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=40488.msg2614751#msg2614751)

บทที่ 19 http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=40488.msg2619361#msg2619361 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=40488.msg2619361#msg2619361)

บทที่ 20 http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=40488.msg2625361#msg2625361 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=40488.msg2625361#msg2625361)

บทที่ 21 http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=40488.msg2630046#msg2630046 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=40488.msg2630046#msg2630046)

บทที่ 22 http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=40488.msg2634432#msg2634432 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=40488.msg2634432#msg2634432)

บทที่ 23 http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=40488.msg2640711#msg2640711 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=40488.msg2640711#msg2640711)

บทที่ 24 http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=40488.msg2644551#msg2644551 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=40488.msg2644551#msg2644551)

บทที่ 25 http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=40488.msg2647886#msg2647886 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=40488.msg2647886#msg2647886)

บทที่ 26 http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=40488.msg2655326#msg2655326 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=40488.msg2655326#msg2655326)

บทที่ 27 http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=40488.msg2658751#msg2658751 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=40488.msg2658751#msg2658751)

บทที่ 28 http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=40488.msg2664215#msg2664215 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=40488.msg2664215#msg2664215)

บทที่ 29 http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=40488.msg2673542#msg2673542 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=40488.msg2673542#msg2673542)

บทที่ 30 http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=40488.msg2680654#msg2680654 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=40488.msg2680654#msg2680654)

บทที่ 31 http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=40488.msg2691103#msg2691103 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=40488.msg2691103#msg2691103)

บทที่ 32 http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=40488.msg2705001#msg2705001 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=40488.msg2705001#msg2705001)

บทที่ 33 http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=40488.msg2720173#msg2720173 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=40488.msg2720173#msg2720173)

บทที่ 34 http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=40488.msg2729809#msg2729809 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=40488.msg2729809#msg2729809)

บทที่ 35 http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=40488.msg2740498#msg2740498 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=40488.msg2740498#msg2740498)

บทที่ 36 http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=40488.msg2747237#msg2747237 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=40488.msg2747237#msg2747237)

บทที่ 37 http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=40488.msg2762326#msg2762326 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=40488.msg2762326#msg2762326)

บทที่ 38 http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=40488.msg2769939#msg2769939 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=40488.msg2769939#msg2769939)

บทที่ 39 http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=40488.msg2775131#msg2775131 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=40488.msg2775131#msg2775131)

บทที่ 40 http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=40488.msg2780039#msg2780039 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=40488.msg2780039#msg2780039)

บทที่ 41 http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=40488.msg2782881#msg2782881 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=40488.msg2782881#msg2782881)

บทที่ 42 http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=40488.msg2791953#msg2791953 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=40488.msg2791953#msg2791953)

บทส่งท้าย http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=40488.msg2791958#msg2791958 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=40488.msg2791958#msg2791958)

หัวข้อ: Re: ร้ายซ่อนรัก บทที่ 1 (ลงวันแรก 20 ธันวาคม 2556 )
เริ่มหัวข้อโดย: Belove ที่ 20-12-2013 12:59:17

                               ร้ายซ่อนรัก

                                บทที่ 1


“อา...”

เสียงครางกระเส่าของคนที่บิดกายสีหน้าเหยเกอยู่ใต้ร่างยิ่งทำให้เขาฮึกเหิม

แต่แก่นกายที่ฝังลึกอยู่ในร่างนั้นกลับหยุดนิ่งชั่วขณะ จนร่างบางที่แอ่นตัวหลังไม่ติดพื้นต้องผงกหัวขึ้นมอง

“พะ...พี่จะหยุดทำไมตอนนี้”

เสียงสั่นไหวต่อว่าดังขึ้นเมื่อรู้สึกถึงความทรมานเมื่อสรวงสวรรค์ที่อยู่ใกล้แค่เอื้อมถูกรั้งไว้โดยร่างหนาที่เต็ม

ไปด้วยพละกำลัง

“แล้วจะรีบร้อนไปไหนล่ะ”

คนที่เหยียดกายตรงอยู่เบื้องบนถามอย่างสบายอารมณ์ไม่สนใจอาการหอบครางอย่างรัญจวน

ของอีกฝ่ายแม้จะอ้อนวอนด้วยการลูบไล้ฝ่ามือไปที่แผงอกกว้างเต็มไปด้วยมัดกล้ามเนื้อที่แข็งแกร่ง

“ตะ..แต่ว่า ตอนนี้มัน อื้อออ...”

เขาตอกย้ำความทรมานอีกฝ่ายด้วยการหมุนวนสะโพกให้ภายในฝังลึกเข้าไปตรงจุดกระสันเสียหนึ่งรอบ

แล้วก็หยุดอีก จนอีกฝ่ายกำหมัดแน่นแล้วทุบไปที่ต้นแขนด้วยความเคือง

“บ้าที่สุด จะแกล้งกันไปถึงไหน จะทำอะไรก็รีบทำสิ”

ดวงตาคมดุลุกวาบขึ้นมาแวบหนึ่งคิ้วดกเข้มขมวดแน่น มือแกร่งเอื้อมไปบีบปลายคางของคนที่ต่อว่าแล้ว

บีบจนอีกฝ่ายครางด้วยความเจ็บปวดก่อนที่เขาจะก้มหน้าลงไปประกบปากแล้วเม้มไปแรงๆ

คนด้านล่างผวาเฮือกเมื่อลิ้นร้อนสอดลงไปแล้ววาดไปทั่วโพรงปากอย่างรุนแรง ฟันคมกดลงไปที่เหนือริม

ฝีปากจนเห่อช้ำ แต่มันกลับยิ่งกระชากอารมณ์ให้สูงลิบ

แล้วก็เหมือนกระตุกให้ร่วงหล่นลงมาบนพื้นดิน เมื่ออยู่ๆ เขาก็ถอนร่างออกมาจากช่องทางอย่างรวดเร็ว

แล้วผลักให้คนที่นอนตาค้างแผ่หลาไปกับที่นอนนุ่ม

“ไม่นะ พี่ ทำไมทำแบบนี้”

ร่างที่บางกว่าผวามาเกาะที่เอว เมื่อเห็นท่าทีที่ไม่สนใจใยดีทำท่าจะละทิ้งไปทั้งที่กิจกรรมยังไม่สิ้นสุด ไฟ

ภายในยังคุกรุ่นจนลมหายใจติดขัดไปหมด

เจ้าของร่างสูงใหญ่กว่าชายไทยทั่วไปหันมามองด้วยแววตาที่เต็มไปด้วยความมั่นใจ เขาใช้มือที่แข็งแกร่ง

ราวกับคีมใหญ่บีบไปที่ปลายคางนั่นอีกครั้ง

“ฉันไม่ชอบคนปากเสีย และไม่ชอบให้ใครมาออกคำสั่ง เข้าใจไหม”

เสียงกร้าวดังขึ้น ช้า ชัด จนอีกฝ่ายตัวสั่นรีบพยักหน้าหงึกๆ รับ

หน้าคมเข้ม กระตุกยิ้มอย่างพอใจ เขาปล่อยมือจากใบหน้าของอีกฝ่ายแล้วเอื้อมมือไปจับที่เอวบางแล้ว

ยกขึ้น พลิกตัวกลับอย่างง่ายดาย จนอีกฝ่ายอยู่ให้ท่าคุกเข่าใช้มือดันพื้น  เขาจึงกอบเนื้อสะโพกให้ยกขึ้น

“โอ๊ะ!!”

เสียงร้องดังขึ้นจากร่างที่เขาดันตัวเองเข้าไปอีกครั้ง ด้วยส่วนที่ขยายตัวเต็มที่นั้นกินพื้นที่เต็มช่องทาง

เขาจับสะโพกของอีกฝ่ายไว้แน่น พลางสอดมืออีกข้างไปที่รอบเอวแล้วกุมแก่นกลางของอีกฝ่ายไว้ในมือ

ก่อนที่จะเริ่มต้นขยับสะโพกของเขาเข้าออกช้าๆพร้อมกับที่สาวมือที่กอบกุมอีกฝ่ายไปมา

“อวู๊....”

เสียงครางกระเส่าดังขึ้นต่อเนื่อง จากฝ่ายที่ถูกกระทำ เมื่อกล้ามเนื้อตอดรัดจนแทบทรงตัวไม่อยู่ มือที่ดันที่

นอนอยู่หมดแรงจนต้องทิ้งลงแล้วใช้ท่อนแขนรับน้ำหนัก

“พี่โมกข์ ได้โปรดเถอะ...ผมไม่ไหวแล้ว อ๊ะ..อ๊า...”

เจ้าของร่างกายที่แทรกกายอยู่เบื้องหลังที่ถูกระบุชื่อว่า โมกข์ กระตุกยิ้มอย่างพอใจเมื่อช่องทางคับแน่น

ตอดรัดเป็นจังหวะ พร้อมกับที่อีกฝ่ายปลดปล่อยออกมาจนเต็มฝ่ามือของเขา

ใช่สิ ต้องเป็นเขาเท่านั้นที่เป็นฝ่ายคุมเกมส์จนได้รับชัยชนะ คนอย่างเขาไม่มีวันให้ใครมาออกคำสั่งเป็นอัน

ขาด

เพราะเขาคือ โมกข์ มนัญชัย

โมกข์ยกมือที่เต็มไปด้วยผลิตผลจากการกระทำของเขาขึ้นมาแล้วปาดนิ้วหนึ่งไปที่ปลายลิ้น ตวัดลิ้นรับรส

ลงคอ ก่อนที่จะป้ายมันทั้งหมดลงบนแผ่นหลังของร่างที่ยังโก้งโค้งสั่นเทาลมหายใจยังคงขาดช่วงเป็นระยะ

เขายังไม่หยุดแค่นี้ ร่างกายของเขายังแข็งแกร่งเกินกว่าจะหยุดได้

โมกข์ดึงขาของอีกฝ่ายจนลอยขึ้นมา จับมันเกี่ยวไว้ที่รอบเอวจนอีกฝ่ายตัวลอยมีเพียงท่อนแขนที่รับน้ำหนัก

ตัวเองไว้ แล้วร่างแกร่งของโมกข์จึงได้เริ่มต้นอีกครั้ง

เขาจับต้นขาเรียวไว้แน่น ก่อนที่จะดึงตัวเองออกมาจนเกือบสุดทางแล้วดันกลับเข้าไปอย่างรวดเร็ว

เสียงอุทานดังขึ้นอีกครั้ง ตามด้วยเสียงครางครั้งแล้วครั้งเล่า ในทุกครั้งที่โมกข์ดึงต้นขาให้อีกฝ่ายเคลื่อนที่

เข้ามาพร้อมกับที่เขาดันสะโพกของเขากลับเข้าไป จนกระทั่งช่องทางนั้นบีบรัดตัวแน่นอีกครั้ง โมกข์จึงได้

ยอมให้ตัวเองปลดปล่อยออกมา

โมกข์เงยหน้ายิ้มอย่างลำพอง เมื่ออีกฝ่ายหอบตัวโยนพลางพึมพำชื่อของเขาไม่ขาดระยะ ก่อนที่เขาจะดึง

ตัวออกจากช่องทางที่ยังตอดรัดอย่างควบคุมไม่ได้ เขาดึงขาที่เกาะเกี่ยวอยู่รอบเอวทิ้งมันลงบนที่นอนอย่าง

ไม่สนใจอีกฝ่าย

แล้วโมกข์ก็เดินผิวปากหวือ เข้าห้องน้ำอย่างสบายอารมณ์


ร่างสูงเกินมาตรฐานชายไทยและแข็งแรงจากการออกกำลังกายจนเต็มไปด้วยมัดกล้ามเนื้อ ก้าวออกมา

จากห้องนอนด้วยเสื้อเชิตสีเข้มและกางเกงยีนส์เข้ารูปเน้นโครงร่างให้ดูแข็งแกร่งจนเมื่อเดินมาถึงส่วนที่

จัดเป็นห้องนั่งเล่นที่มีโทรทัศน์เครื่องใหญ่ตั้งไว้โมกข์ก็ต้องชะงัก เมื่อคนที่ก้าวเดินตามมาต้อยๆ ผวาเข้า

กอดจากเบื้องหลัง

“พี่โมกข์ไม่ไปกรุงเทพ ไม่ได้หรือ ผมไม่อยากให้พี่ไป”

แววรำคาญปรากฏขึ้นในดวงตาคม โมกข์แกะท่อนแขนที่ยึดเหนี่ยวเขาไว้ออกพลางส่งเสียงดุ

“ไม่เอาน่า โอบ อย่าทำตัวเป็นเด็ก พี่ไปไม่กี่วันก็กลับ”

โอบ หรือ โอบกิจเคลื่อนตัวมาด้านหน้าแล้วกอดร่างหนานั้นไว้อีกครั้ง

“ก็ผมไม่อยากห่างจากพี่โมกข์นี่ ให้ผมไปด้วยได้ไหม”

“โอบ พี่บอกว่าพี่ไปทำงาน ไม่ได้ไปเที่ยวเล่น อย่ามาทำตัวน่ารำคาญเป็นเด็กเล็กอยู่เลย”

เสียงเข้มทำให้โอบกิจชะงัก เขาเหลือบตามองโมกข์อย่างน้อยใจ

โมกข์สูงกว่าเขามาก แม้ว่าเขาจะสูงระดับมาตรฐานชายไทยแต่เมื่อมายืนเทียบกับโมกข์ เขาก็ดูตัวเล็กบอบ

บาง

โอบกิจถอนหายใจเมื่อรู้ตัวว่าตกบ่วงเสน่ห์ของโมกข์เข้าให้แล้ว

ลีลาของโมกข์ช่างเร้าใจ ตั้งแต่ครั้งแรกที่เขาเคยมีความสัมพันธ์ด้วย โมกข์ทำให้เขาได้รู้จักรสชาติใหม่ที่เขา

ไม่เคยพบเจอมาก่อน และเมื่อเจอแล้ว เขาก็ตกหลุมของมันจนไม่อาจถอนตัวโดยเฉพาะ กับโมกข์

เสียงรถยนต์เคลื่อนที่แว่วเข้ามา โมกข์ผลักร่างของโอบกิจให้พ้นจากการกอดรัดแล้วก้าวเดินไปที่ระเบียงที่

อยู่ด้านหน้า

เมื่อก้าวออกมาแล้ว ขุนเขาสลับซับซ้อนก็ปรากฏให้เห็นโดยรอบเมื่อบ้านที่สร้างจากไม้เนื้อหนาของเขาสร้าง

อยู่บนเนินเล็กๆ กลางหุบเขา

เมื่อรถจี๊บคันใหญ่มาจอดนิ่งที่ทางลาดก่อนที่ทางเดินตรงเข้าสู่ตัวบ้าน ชายฉกรรจ์หลายคนที่เป็นลูกน้อง

ของเขาก็โผล่ขึ้นมาขวางทางไว้ พลางส่งสายตามาทางเขาเป็นคำถาม

โมกข์พยักหน้าน้อยๆ เป็นคำอนุญาต บรรดาลูกน้องของเขาจึงได้เปิดทางให้คนที่อยู่ในรถจี๊ปลงมาและเดิน

ฮึดฮัดเข้ามาให้เขตตัวบ้าน

ชายวัยกลางคนเดินตรงเข้ามาอย่างเอาเรื่อง เมื่อเห็นหน้าโมกข์และคนที่มีสีหน้าตกใจเลี่ยงไปยืนอยู่

เบื้องหลังโดยมีโมกข์บังไว้ เขายิ่งหน้าแดงด้วยความโมโห

“พ่อเลี้ยงโมกข์ ทำอย่างนี้ได้ยังไง”

โมกข์ยังยิ้มในสีหน้า พลางเลิกคิ้วอย่างอารมณ์ดี

“อ้าว สวัสดีครับคุณอาทิตย์ ไม่พบกันเสียนาน สบายดีนะครับ”

“ใครจะไปสบายได้”

อาทิตย์ตวาด

“ลูกชายถูกล่อลวงมาทำอะไรทุเรศๆ แบบนี้ คุณคิดว่าผมจะสบายดีไหมล่ะ พ่อเลี้ยง”

โมกข์ยกมือขึ้นกอดอกอย่างไว้ตัว เมื่อเห็นความโมโหจากอาคันตุกะ

“ใครล่อลวงใครมามิทราบครับ คุณอาทิตย์ ใครกันแน่ที่ตามผมมาต้อยๆ ลองถามลูกชายคุณเองดีกว่ามั้ง”

โมกข์ขยับตัวเปิดทางให้จนเห็นโอบกิจที่ยืนตัวสั่นเทา อาทิตย์ตาลุกวาบเขาก้าวเข้าไปตบหน้าลูกชายเสียง

ดังฉาด

“ไอ้ลูกไม่รักดี เป็นผู้ชายดีๆ ไม่ชอบ ริจะเป็นเกย์”

อาทิตย์บริพาษ

“พ่อ อย่าดุโอบเลย โอบรักพี่โมกข์จริงๆ”

โอบกิจน้ำตาร่วงในขณะที่โมกข์ได้แต่ส่ายหัว

รัก ช่างพูดออกมาได้ง่ายดาย เพียงแค่ความสัมพันธ์ไม่กี่ครั้งที่มีโอบกิจก็ช่างตกหลุมรักได้ไม่ยาก

โมกข์ไม่เชื่อเรื่องความรัก มันช่างเป็นสิ่งที่ไร้สาระที่สุดในโลกนี้หากจะบอกว่าเราสามารถทำทุกอย่างให้คน

ที่เรารัก

ชีวิตของเขาเติบโตมาอย่างขาดความรัก เมื่อแม่ทิ้งเขาและพ่อไปตอนที่ครอบครัวกำลังทรุดตัวจาก

เศรษฐกิจที่ย่ำแย่ส่วนพ่อ เมื่อรู้ว่าไร่แห่งนี้ประสบปัญหาที่ไม่อาจแก้ได้และประกอบกับที่แม่จากไป พ่อก็ฆ่า

ตัวตาย

ชีวิตวัยรุ่นของเขาต้องจบลงเมื่อแบกรับความเลวร้ายไว้บนบ่า โมกข์ต้องโตเป็นผู้ใหญ่ในชั่วข้ามคืนเพื่อ

แก้ปัญหา

จนมาถึงวันนี้ วันที่เขาอายุสามสิบต้นๆ เขาสามารถซื้อไร่ของเขากลับคืนมาได้ และกลายเป็นนักธุรกิจรุ่น

ใหม่ไฟแรง ที่ใครๆ ก็พิศวงกับความสามารถและกังขาถึงที่มาของเงินแต่ด้วยรูปร่างหน้าตาที่มีเสน่ห์ดึงดูด

สายตากับรูปร่างสูงใหญ่ คล้ำไปด้วยไอแดดยิ่งทำให้หน้ามองบวกกับความดุที่ขึ้นชื่อ เท่านี้โมกข์ก็

กลายเป็นที่จับตาในฐานะพ่อเลี้ยงคนดังไม่ยาก

ก็แม้แต่โอบกิจ ลูกชายนายอาทิตย์เจ้าของห้างสรรพสินค้าชื่อดังของจังหวัดที่ชื่อว่าเป็นเพลย์บอยวัยรุ่นคน

นี้ ก็ยังมาหลงเสน่ห์ของเขาเข้าเต็มเปา

“เอาเป็นว่าจะเคลียร์อะไรกันก็ตามสบายนะครับ ผมต้องรีบเข้ากรุงเทพ ขอตัวก่อนละกัน”

โมกข์หันหลังเดินออกมาจากตัวบ้าน อย่างไม่สนใจเสียงเรียกของโอบกิจที่ดังมาพร้อมเสียงดุคนเป็นลูกจาก

นายอาทิตย์

หัวข้อ: Re: ร้ายซ่อนรัก บทที่ 1 (ลงวันแรก 20 ธันวาคม 2556 )
เริ่มหัวข้อโดย: Belove ที่ 20-12-2013 14:23:52

แก้ไข นำไปรวมกับกระทู้ที่แล้วค่ะ :mew1:

หัวข้อ: Re: ร้ายซ่อนรัก
เริ่มหัวข้อโดย: blanchet ที่ 20-12-2013 15:47:15

น่าสนๆ หาหนุ่มน้อยสักคนมาสอนความรักให้พ่อเลี้ยงหน่อยเร้ววว

หัวข้อ: Re: ร้ายซ่อนรัก
เริ่มหัวข้อโดย: zombi ที่ 20-12-2013 16:00:34

คนแบบนี้ต้องโดนสั่งสอนสักที

ใจหนึงอยากให้พ่อเลี้ยงถูกรุกบ้าง แต่ดูจากขนาดร่าง
สงสัยประเทศนี้คงหาคนมารุกยาก

หัวข้อ: Re: ร้ายซ่อนรัก
เริ่มหัวข้อโดย: เหนือฟ้ายังมีจักรวาล ที่ 20-12-2013 17:08:35

สนุกค่า มาต่อไวๆน่ะเป็นกำลังใจให้

หัวข้อ: Re: ร้ายซ่อนรัก
เริ่มหัวข้อโดย: Maytbb ที่ 20-12-2013 19:38:58

 :hao6:  มารอต่อ

หัวข้อ: Re: ร้ายซ่อนรัก
เริ่มหัวข้อโดย: haru1111 ที่ 20-12-2013 23:35:23

 :-[ รอจ้า

หัวข้อ: Re: ร้ายซ่อนรัก
เริ่มหัวข้อโดย: kkmm ที่ 21-12-2013 02:36:15

น่าติดตาม
ขอบคุณคับ

หัวข้อ: Re: ร้ายซ่อนรัก
เริ่มหัวข้อโดย: dandelion ที่ 21-12-2013 07:55:35

พระเอกเรื่องนี้เย็นชาเกิน แต่เรื่องบนเตียงนี่ร้อนแรงจริงๆ รอติดตามตอนต่อไปนะจ๊ะ

หัวข้อ: Re: ร้ายซ่อนรัก
เริ่มหัวข้อโดย: sosi ที่ 21-12-2013 10:40:29

ยินดีต้อนรับเรื่องใหม่ 
รอติดตามตอนต่อไป :mew1: :mew1:
น้องโอบจะทำให้โมกรักได้ไหม

หัวข้อ: Re: ร้ายซ่อนรัก บทที่ 2 [ 23/12/2556]
เริ่มหัวข้อโดย: Belove ที่ 23-12-2013 00:55:17

                       ร้ายซ่อนรัก

                        บทที่ 2

โมกข์เดินทอดน่องอยู่ในห้างสรรพสินค้าอย่างสบายอารมณ์

เขาปล่อยให้ลูกน้องคนสนิทที่ตามมาด้วยอีกสองคนให้เดินอยู่ห่างๆ โมกข์ไม่ชอบให้เป็นจุดเด่น แต่ถ้าหากมี

อะไรร้ายแรงเกิดขึ้น ลำพังตัวเขาเองก็เอาตัวรอดได้ไม่ยาก

เดินจนเกือบครบทั่วทุกมุมในห้างดังจนกระหายน้ำ โมกข์จึงตรงมาที่ร้านกาแฟชื่อดัง เมื่อจ่ายเงินและได้รับ

เครื่องดื่มแล้ว เขาจึงเดินมานั่งที่มุมในสุดของร้าน

นานแค่ไหนแล้วที่เขาไม่ได้มาเดินสำรวจความเจริญในเมืองศิวิไลซ์อย่างเมืองหลวง

โมกข์ถามตัวเอง เมื่อเขารู้สึกตัวว่าเขาใช้ชีวิตอยู่ในป่าในดอยนานเกินไปแล้ว

แต่ชีวิตในเมืองก็หาแก่นสารไม่ได้ ซ้ำยังล่องลอยไม่มีจุดหมายอยู่ในความรู้สึก อย่างเช่นตอนนี้เป็นต้น ที่เขา

นั่งทอดสายตามองผู้คนไปเรื่อยๆ

แต่ความเรื่อยๆ ของโมกข์ก็ต้องมาสะดุดลงกับลูกค้าที่ก้าวเข้ามาใหม่ในร้านสองคน

เขาเหลือบสายตามองไม่ให้ผิดสังเกตจนสองคนนั้นมองหาที่นั่ง ก่อนที่จะเดินมานั่งอยู่โต๊ะด้านหน้าไม่ไกล

จากเขา

โมกข์ค่อยๆ พิจารณาทีละคน

สูงพอกัน ร้อยแปดสิบเซ็นเห็นจะได้ คนหนึ่งน่าจะสูงกว่าเล็กน้อย โมกข์คิดว่าเขาน่าจะกะไม่ผิดทั้งสองนั่ง

ข้างมาทางเขา ทำให้โมกข์ได้ลอบมองเสี้ยวหน้าอย่างชัดเจน ใบหน้าเจือรอยยิ้มที่มีแว่นตาบางใสประดับอยู่

ทำให้ลมหายใจของเขาสะดุดได้อย่างประหลาด

คนที่โมกข์ลอบมองพูดน้อยกว่าอีกคนที่มาด้วยกัน หนักไปทางพยักหน้าเออออเสียมากกว่า ผิดกับอีกคนที่

ดูช่างพูด แต่ว่าแม้จะพูดน้อย สายตาที่สื่อให้อีกฝ่ายนั้นกลับฉายชัดถึงความรักที่ท่วมท้น

ถ้าดวงตาที่สื่อผ่านกรอบกระจกนั้นมองมาที่เขา จะรู้สึกดีเพียงไรหนอ

โมกข์รำพึงในใจ

ไวเท่าใจคิด โมกข์หยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมากดถ่ายรูปโดยไม่ให้ผิดสังเกตแล้วส่งรูปไปทาง

แอพลิเคชั่นไลน์ รอจนเห็นสัญลักษณ์ว่าปลายทางมองเห็นภาพแล้ว โมกข์จึงกดโทรออกทันที

“ว่าไงครับนาย”

เสียงกลั้วหัวเราะดังมาจากปลายทาง เรียกรอยยิ้มจากหน้าขรึมได้ไม่ยาก

“อย่ามาทำหัวเราะเหมือนรู้ดีหน่อยเลยสิทธา”

คนที่ถูกเรียกว่านาย ส่งเสียงดุกลับไปไม่จริงจังนัก

“เห็นรูปที่ส่งไปให้หรือยัง ให้เวลาสิบนาทีสืบประวัติมาให้ได้”

“โอ๊ย ตายแล้ว นายครับผมไม่ใช่เอฟบีไอของอเมริกานะครับจะได้ทำงานได้เร็วขนาดนั้น”

เสียงประท้วงดังขึ้นทันทีจากปลายสาย โมกข์ได้แต่ส่ายหน้าด้วยความระอา

สิทธาเป็นนักสืบมือดี รับงานอิสระ แต่ก็ทำงานให้เขากลายๆ โมกข์รู้ดีว่าสิทธาน่าจะเป็นนักสืบที่เก่งที่สุด

ในตอนนี้จากการที่ทำงานให้เขามานาน ทุกอย่างยอดเยี่ยมถ้าไม่ติดว่าทะเล้นเกินไป

“เหลืออีกเก้านาทีนะ”

“น้าย…นาย ใจเย็นเซ่ จะให้สืบคนไหนล่ะ ส่งรูปคู่มาให้ผมนี่”

สิทธายอมจำนนด้วยเสียงอ่อยๆ

“คนใส่แว่น”

โมกข์ตอบสั้นๆ ก่อนที่จะได้ยินเสียงจิ๊จ๊ะจากปลายทาง

“บ๊ะ ทีงี้ทายถูกทีซื้อหวยละไม่แม่น ผมทำงานให้นายจนเดาทางได้ละ”

“เหลืออีกแปดนาที”

“อุ้ยตาย ไปดีกว่างั้น”

สิทธาวางหูแทบจะทันที โมกข์จึงได้เก็บโทรศัพท์แล้วคว้านิตยสารมาอ่านพลางลอบฟังคำสนทนาที่ลอยมา

ให้ได้ยิน




“เมื่อไหร่พัทธ์จะซื้อรถยนต์ล่ะ เราจะได้ขับรถไปเที่ยวต่างจังหวัดกันกานต์อยากไปเที่ยวกับพัทธ์”

“พัทธ์ไม่มีเงินหรอกกานต์ อย่าลืมสิว่าพัทธ์เก็บเงินผ่อนบ้านอยู่”

มือเรียวขยับกรอบแว่นเข้าที่เมื่อมันเลื่อนมาอยู่ที่จมูกโด่งได้รูป ดวงตาคู่สวยมองอีกฝ่ายที่ทำหน้าบึ้งอย่าง

เอ็นดู

กานต์ ชายหนุ่มหน้าเนียนใสทำหน้ากระเง้ากระงอดเมื่อตอบโต้กับอีกฝ่ายที่เป็นคนรัก

“เฮอะ ไอ้บ้านหลังเท่ารูหนูของพัทธ์น่ะหรือ พัทธ์นะพัทธ์ กานต์บอกแล้วว่าให้ซื้อบ้านหลังใหญ่ๆไปเลย”

รอยยิ้มถูกจุดขึ้นมาจนใบหน้าสว่างไสวเมื่อเห็นท่าทีของคนรัก

“ซื้อบ้านหลังใหญ่แล้วใครจะอยู่ ในเมื่อสมาชิกก็มีแค่พัทธ์กับกานต์และแม่อีกคนเดียว”

“ถึงจะมีแค่นี้ พัทธ์ก็ควรจะซื้อให้สมฐานะ พัทธ์เป็นว่าที่ดอกเตอร์นะอีกหน่อยก็ต้องมีคนไปมาหาสู่

เยอะแยะ”

“เอาเถอะน่า”

พัทธ์เอื้อมมือไปกุมมือกานต์อย่างปลอบประโลม

“ตอนนี้เงินเดือนพัทธ์ยังน้อยอยู่ รอให้อีกหน่อยเงินเดือนขึ้นค่อยขยับขยายนะ”



ชื่อพัทธ์

โมกข์เหลือบตาขึ้นมอง ก่อนที่จะคว้าโทรศัพท์มาเมื่อมีสัญญาณเตือน

สิทธาทำงานได้ดีเสมอ โมกข์ยิ้มเมื่อเปิดไลน์ที่ได้รับแล้วก้มหน้าอ่านอย่างสนใจ

พัทธ์ พีรานนท์ อายุ 27 ปี อาจารย์คณะวิศวกรรมมหาวิทยาลัยชื่อดังแห่งหนึ่งของรัฐ ตอนนี้กำลังศึกษา

ปริญญาเอก กำพร้าพ่อมีแม่เลี้ยงดูอยู่เพียงผู้เดียว

สถานะครอบครัว โสด

ปิ๊งป่อง!

สิทธา : นายครับ

คนเป็นลูกน้องส่งไลน์กลับมา

“สถานะโสด แต่คนที่นายส่งรูปคู่มาน่ะ ข่าวว่าเป็นแฟนกันนะครับ ชื่อกานต์เป็นพนักงานออฟฟิศ เปรี้ยวไม่

หยอกนะครับนายคนเนี้ย”

โมกข์ยิ้มกับโทรศัพท์ คาดเดาอุปนิสัยได้ไม่ยากหรอกสำหรับเขา

แผนการบางอย่างผุดขึ้นมาในใจ ดวงตาคู่ดุฉายแววหมายมาดเมื่อเงยหน้าขึ้นมาอีกครั้ง เมื่อส่งตรงไปที่คู่

สนทนาตรงหน้าอย่างตั้งใจ

เป็นกานต์ที่หันหน้ามาสบตาเข้าอย่างจัง จนชายหนุ่มชะงักเมื่อเห็นดวงตาที่พราวระยับคู่นั้น ยิ่งเมื่อมอง

หน้าตาที่คมเข้มแบบผู้ชายแท้ๆ กานต์ก็ลอบกลืนน้ำลาย

“มีอะไรหรือเปล่ากานต์”

พัทธ์ถามเสียงนุ่มแต่ก็ทำให้คนที่ใจไม่อยู่กับตัวสะดุ้งวาบ

“กานต์ว่า ผู้ชายที่อยู่โต๊ะนั้นน่ะแอบมองกานต์อยู่”

พัทธ์ขมวดคิ้วแล้วหันขวับมามองอย่างรวดเร็วสายตาจึงได้ปะทะเข้ากับโมกข์

ให้ตายเถอะ…

พัทธ์สบถอยู่ในใจ

เขาไม่ชอบไอ้แววตาที่เต็มไปด้วยความเชื่อมั่นถือดีคู่นั้น แววตาที่แสดงถึงความยะโสของผู้เป็นเจ้าของ

ยิ่งเมื่อมุมปากคลี่ยิ้มที่ส่งมาให้มันยิ่งทำให้เขาหมั่นไส้จนต้องสะบัดหน้ากลับมา

“ช่างเขาเถอะ เขาจะมองก็เรื่องของเขา พัทธ์ว่าเรากลับกันได้แล้วนะ พัทธ์อยากอาบน้ำพักผ่อนแล้ว”

“เดี๋ยวสิ”

กานต์ท้วงพลางใช้หางตาลอบมอง เมื่อเห็นว่าโมกข์ยังมองอยู่เขาก็ทิ้งหางตาตวัดกลับอย่างไว้เชิง

“ขอกานต์ไปเข้าห้องน้ำก่อน พัทธ์นั่งรอที่นี่นะ”

กานต์ลุกขึ้นยืนแล้วก้าวเดินออกไปช้าๆ ก่อนที่จะยิ้มอย่างสมใจเมื่อเห็นโมกข์ลุกขึ้นยืนแล้วเดินตามหลัง



กานต์ก้าวเข้าไปในห้องน้ำชาย ทุกอย่างดูเหมือนจะเป็นใจเมื่อไม่มีคนใช้บริการแม้แต่คนเดียว นอกจาก

เขาและร่างสูงกำยำที่เดินตามหลังเข้ามา ดวงตาสองคู่สบกันในกระจกอย่างท้าทาย ก่อนที่โมกข์จะฉุดแขน

ให้กานต์เดินตามเข้าไปในห้องน้ำห้องสุดท้ายแล้วลงกลอนอย่างรวดเร็ว

โมกข์ผลักให้ร่างบางของกานต์ยืนชิดพิงข้างฝา มือแกร่งบีบคางให้เงยหน้าขึ้นมา แล้วเขาก็เอียงหน้าลงไป

ประกบปากในทันที

อา…

กานต์แทบสำลักเมื่อโมกข์สอดลิ้นร้อนเข้ามา ลมหายใจร้อนผ่าวเป่ารดจนเขาแทบยืนไม่อยู่

กานต์ต้องเบียดกายเข้ากับร่างที่สูงกว่าเขา สองมือเอื้อมไปโอบรอบคอเป็นที่ยึดเหนี่ยวเพื่อจูบตอบโต้ตาม

อารมณ์ที่กระเจิดกระเจิง

โมกข์สอดมือเข้าไปในกระเป๋ากางเกงผ้าเนื้อบางของกานต์ ใช้ปลายนิ้วแตะไปที่จุดสงวน แม้จะผ่านผ้าแต่

กานต์ก็ถึงกับสะดุ้งกับสัมผัสนั้น จนเมื่อโมกข์ดึงโทรศัพท์ออกมาจากกระเป๋ากางเกงแล้วปล่อยให้ริมฝีปาก

ของเขาเป็นอิสระจากการพัวพันนั่นแหละ กานต์จึงได้มีโอกาสอ้าปากหายใจเข้าปอดอย่างกระหาย

โมกข์กดเบอร์โทรลงไปบนโทรศัพท์ของกานต์  แล้วจึงใช้ปลายนิ้วข้างที่ถือโทรศัพท์ไล้ไปที่ริมฝีปากที่แดง

เห่อนั้น ส่วนอีกมือเขาสอดรั้งไปที่เอวคอดแล้วดึงให้กานต์เข้ามาประชิดกับสะโพกของเขาจนเบียดกันแน่น

“ผมชื่อโมกข์ ยินดีที่ได้รู้จัก”

โมกข์มองด้วยดวงตาที่หวานฉ่ำจนกานต์ลมหายใจขาดห้วงอีกรอบ

“ถ้าคุณยินดีที่จะรู้จักกับผม เบอร์โทรของผมอยู่ในโทรศัพท์ของคุณแล้ว”

โมกข์สอดมือเข้าไปในกระเป๋ากางเกงของกานต์อีกครั้ง คราวนี้เขาจงใจใช้ปลายนิ้วแตะต้องจนกานต์ตัวงอ

ก่อนที่เขาจะเปิดประตูแล้วเดินจากไป

กานต์ทิ้งตัวกับผนังอย่างหมดแรง เมื่อตั้งสติได้เขาก็โผลเผลออกมายืนที่หน้ากระจกก่อนที่จะพบว่าเงาใน

กระจกนั้นสะท้อนภาพผู้ชายหน้าตาดีที่ผมเผ้ายุ่งเหยิง ปากแดงเจ่อ ดวงตาแดงเยิ้มไปด้วยไฟปรารถนา

หัวข้อ: Re: ร้ายซ่อนรัก
เริ่มหัวข้อโดย: pornumpai-ka ที่ 23-12-2013 00:58:56

 :katai5: :katai5: :katai5:

นอนรอตอนต่อไป.......


เขียนชื่อตอนด้วยจิ...  จะได้รู้ว่าอัพแล้ว

หัวข้อ: Re: ร้ายซ่อนรัก บทที่ 2 [ 23/12/2556]
เริ่มหัวข้อโดย: Belove ที่ 23-12-2013 01:01:47

แก้ไข นำไปรวมกับกระทู้ที่แล้วค่ะ  :L2:

หัวข้อ: Re: ร้ายซ่อนรัก
เริ่มหัวข้อโดย: Belove ที่ 23-12-2013 01:06:18

อ้างจาก: pornumpai-ka ที่ 23-12-2013 00:58:56  

:katai5: :katai5: :katai5:

นอนรอตอนต่อไป.......


เขียนชื่อตอนด้วยจิ...  จะได้รู้ว่าอัพแล้ว

ปัญหาคือ เวลาเขียนชื่อตอน ต้องเขียนตรงไหนคะ


พอจะลงนิยาย แล้ว ตรงคำว่า เรื่อง ที่มีคำว่า RE  ใส่ตรงนั้นได้หรือเปล่า


มันจะขึ้นชื่อตอนให้ไหม


เพิ่งเข้ามาที่เล้า วานใครช่วยแนะนำเรื่อง หัวข้อด้วยค่ะ


ขอบคุณค่ะ

หัวข้อ: Re: ร้ายซ่อนรัก
เริ่มหัวข้อโดย: pornumpai-ka ที่ 23-12-2013 01:18:09

ไปที่หัวข้อแรกเลย  ที่ลงข้อตกลงของเล้าอ่ะ.....  จะมีคำว่าแก้ไขอยู่  ให้คลิกเข้าไป  มองไปตรงหัวข้อที่บอกชื่อ  แก้ไขได้เลยจ้า   เสร็จแล้วให้กดตกลง.....  จบ!!!

ก่อนอัพนิยายทุกครั้งต้องเข้าไปเปลี่ยนนะ  มันจะขึ้นบนหน้ากระทู้อัตโนมัติ..... 


สู้ๆ นะ  เค้ารออ่านอยู่จ้าาาาาา  มาต่อเร็วๆ นะ


 :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:

หัวข้อ: Re: ร้ายซ่อนรัก
เริ่มหัวข้อโดย: supermyrainbow ที่ 23-12-2013 01:22:50

 :z6: สงสารพันธ์ เจอสวมเขาแน่

หัวข้อ: Re: ร้ายซ่อนรัก บทที่ 2 (23/12/2556)
เริ่มหัวข้อโดย: Maytbb ที่ 23-12-2013 07:40:34

   :angry2:  โมกข์ร้ายกาจมาก ต้องแย่งมาให้ได้เลยใช่มั้ย   o18  เขาเอาใจช่วยนะตัวเอง 

หัวข้อ: Re: ร้ายซ่อนรัก บทที่ 2 (23/12/2556)
เริ่มหัวข้อโดย: jj_girl ที่ 23-12-2013 09:29:03

จะแยกกานต์ออกมาแล้วค่อยเข้าไปรุกพัทธ์สินะ คริคริ  ร้ายกาจมากกกกกกกก



รอมาต่อนะคะ  สนุกอ่ะ ชอบ    :katai2-1:

หัวข้อ: Re: ร้ายซ่อนรัก บทที่ 2 (23/12/2556)
เริ่มหัวข้อโดย: liza sarin ที่ 23-12-2013 14:39:48

 :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:

หัวข้อ: Re: ร้ายซ่อนรัก บทที่ 2 (23/12/2556)
เริ่มหัวข้อโดย: AGALIGO ที่ 23-12-2013 19:03:09

อยากได้เค้าจนทำได้ทุกอย่าง
ทำให้แฟนเค้าเลิกกันมันบาปนะ

แต่ดูท่าทางกานต์ก็ไม่ใช่คนดีเท่าไหร่---เลิกๆไปซะได้ก็ดี

+ 1 + เป็ดจ้า

หัวข้อ: Re: ร้ายซ่อนรัก บทที่ 2 (23/12/2556)
เริ่มหัวข้อโดย: yanggi ที่ 24-12-2013 04:55:20

กานต์ เป็นรุก หรือรับให้ พัทธ์เนี่ย   ความมั่นใจสูงมากอ่ะ คิดว่าเขามองตัวเอง 
เฮ้ออออ!! ดูจากการพูดจา ทายนิสัยได้เลย  :mew5:

หัวข้อ: Re: ร้ายซ่อนรัก บทที่ 2 (23/12/2556)
เริ่มหัวข้อโดย: Palmpalm ที่ 24-12-2013 09:22:03

โมกข์ร้ายจังอ่ะ แต่เค้าชอบ อิอิ

รอตอนต่อไปจร้า

หัวข้อ: Re: ร้ายซ่อนรัก บทที่ 2 (23/12/2556)
เริ่มหัวข้อโดย: Satang_P ที่ 24-12-2013 21:59:46

 :hao5:

หัวข้อ: Re: ร้ายซ่อนรัก บทที่ 3 (25/12/2556)
เริ่มหัวข้อโดย: Belove ที่ 25-12-2013 00:40:07

                                                                     ร้ายซ่อนรัก

                                                                            บทที่ 3




“พัทธ์ อุ๊บ ตรงนั้นแหละ ตรงนั้น”

ชายหนุ่มผิวขาวจัด จุดเด่นอยู่ที่คิ้วเข้มที่พาดเฉียงอยู่เหนือดวงตาคมคลี่ยิ้มออกมาเมื่อเห็นอีก

ฝ่ายบิดตัวด้วยความเสียวซ่าน

พัทธ์บรรจงครอบริมฝีปากลงไปบนจุดอ่อนไหวที่เขากระชับอยู่ในมือ ใช้ปลายลิ้นดุนเลียส่วน

ยอดที่ผลุบเข้าไปในช่องปาก แล้วเลื่อนมันเข้าไปพรวดเดียวจนไรหนวดสีเขียวเหนือริมฝีปาก

ของเขามาเสียดสีอยู่ที่รอบเนื้ออ่อน ยิ่งทำให้คนถูกกระทำต้องเงยหน้าขึ้นเปล่งเสียงครวญคราง

ไม่ขาดระยะ

เขาเอื้อมหยิบหลอดเจลใสที่หัวเตียงบีบใส่ปลายนิ้ว แล้วจึงป้ายลงที่ช่องทางของอีกฝ่าย นวด

คลึงเบามือจนทางลับเริ่มเปิดกว้าง พัทธ์จึงได้ดันตัวสูงขึ้นจนสะโพกประกบชิดก่อนที่เขาจะดัน

ตัวเองเข้าไปภายในอย่างคุ้นเคย           

“เจ็บไหมกานต์”

เขาก้มลงถามอย่างอาทรพลางก้มหน้าลงดูดเม้มไปที่เม็ดเล็กเหนือแผ่นอก

“โอ้…ไม่เจ็บหรอก พัทธ์ แรงกว่านี้อีกนิดได้ไหม”

คนเบื้องล่างส่งสายตาวอนขอ พัทธ์เลยดันขาของกานต์จนงอชิดสะโพกก่อนที่เขาจะเกร็ง

ท้องน้อยแล้วดันตัวเองเข้าไปจนหมด

“อ๊า…”

เสียงกระเส่าของกานต์ดังขึ้นอย่างพอใจเมื่อพัทธ์เร่งเครื่อง เร็วขึ้น เร็วขึ้น แข่งกับส่วนตอดรัดที่

จังหวะถี่รัว จนเขาและกานต์ระเบิดออกมาพร้อมกัน เขาซบหน้าลงบนอกของกานต์อย่างหมด

แรง

พัทธ์จูบกานต์อย่างรักใคร่ หวงแหนพลางนึกไปถึงครั้งแรกที่เขาได้เจอกานต์

ผ่านไปหนึ่งปีแล้ว ตอนนั้นเขาเพิ่งเริ่มเรียนดอกเตอร์แต่ทางคณะก็ให้โอกาสเขาได้คุมโปรเจ็ก

ใหญ่ที่เขาต้องประสานงานกับบริษัทเครื่องจักรกลแห่งหนึ่ง อาจารย์หนุ่มอย่างพัทธ์จึงได้ก้าว

เดินเข้าไปในบริษัทแห่งนั้นอย่างงงๆ

จนหนุ่มหล่อประจำแผนกประชาสัมพันธ์ของบริษัทอย่างกานต์ออกมาต้อนรับนั่นแหละ พัทธ์จึง

ได้หายเปิ่น แล้วเขาก็ไม่พลาดโอกาสที่จะสานต่อความสัมพันธ์จนตกลงคบกันเป็นแฟนในที่สุด

ไม่ว่าใครจะเตือนว่ากานต์เป็นหนุ่มเจ้าอารมณ์ หรือเป็นคนเจ้าชู้ มันไม่ได้เป็นปัญหากับความ

รักที่เขามีให้ เขายังคงคบกับกานต์ได้อย่างราบรื่นและเขาก็ไม่เห็นว่ากานต์จะเจ้าชู้ตรงไหน ใน

เมื่อกานต์เองก็มีแต่เขาคนเดียว

เขาลูบไล้ผิวเนื้อสีน้ำผึ้งเนียนสวยของกานต์อย่างหลงใหลก่อนที่จะหลับลงข้างกายของกานต์

อย่างอ่อนเพลียจากการเรียนตลอดวัน






เมื่อเห็นคนข้างกายหลับไปแล้วกานต์ก็ถอนหายใจเฮือกใหญ่

ตั้งแต่คบกับพัทธ์กานต์คิดว่าชีวิตของเขามันช่างราบเรียบเสียเหลือเกิน โดยเฉพาะเรื่องบนเตียง

ใช่ว่าพัทธ์จะทำให้เขาไม่มีความสุข เขาเองก็ถึงฝั่งฝันทุกครั้งที่มีเซ็กส์กับพัทธ์ แต่กานต์อยากจะ

มีอะไรที่มันแตกต่างไปจากเดิมบ้าง

ลุกจากที่นอนแล้วเดินอย่างแผ่วเบาไปที่กระจกบานใหญ่ กานต์มองภาพสะท้อนในนั้นอย่างพึง

ใจ

กานต์เป็นชายหนุ่มร่างสูงร้อยแปดสิบที่ร่างกายสมส่วนไร้ไขมันส่วนเกินจากการที่เขานิยมการ

ออกกำลังกาย กล้ามเนื้อหน้าท้องแบนราบมีซิกแพ็คที่พอดีตัว ผิวสีน้ำผึ้งเนียนที่เขาบรรจงขัด

ผิวจนดูงดงามนี่อีกเล่า เช่นนี้หรือที่ใครเห็นแล้วจะไม่หลงใหล ก็แม้แต่อาจารย์หนุ่มอนาคตไกล

อย่างพัทธ์ยังตกบ่วงเสน่ห์ของเขาตั้งแต่แรกเห็น เพียงแค่เขายิ้มเยื้อนสดใสให้พัทธ์ก็ไปไหนไม่

รอด

กานต์ยอมรับว่าพัทธ์เป็นผู้ชายที่ดีที่สุดในชีวิตของเขา แต่บางอย่างความดีอย่างเดียวก็กินไม่ได้

กานต์ยังอยากได้อะไรที่มากไปกว่านั้น

พอคิดมาถึงตรงนี้ในใจกลับคิดไปถึงใครอีกคนที่ได้เจอเมื่อตอนเย็น กานต์จ้องหน้าตัวเองใน

กระจก ยกมือขึ้นมาแตะไปทิ่ริมฝีปากตัวเองก่อนที่ความรู้สึกร้อนวาบจะแล่นไปทั่วตัว ราวกับ

สัมผัสนั้นเพิ่งจะเกิดขึ้นไม่กี่วินาทีที่ผ่านมา

ดวงตาคม ผิวคร้ามแดด กล้ามเนื้อที่แข็งแรงไปทุกส่วนที่กานต์วางมือแตะต้องลอยมาหลอก

หลอนจนเขารู้สึกปั่นป่วนในช่องท้องไปหมด


คุณพระ!!

กานต์สบตาตัวเองในกระจก ดวงตาคู่นั้นแวววับคุโชนไปด้วยไฟปรารถนา กล้ามเนื้อหน้าท้อง

ของเขาบิดเกร็งจนส่วนนั้นขยายขนาดอวดชูชันขึ้นมา

เขาหันไปมองพัทธ์ที่ยังคงหลับสนิทลมหายใจเข้าออกอย่างสม่ำเสมอ ไม่เหมือนเขาที่ลมหายใจ

กำลังขาดห้วงเมื่อใช้มือหนึ่งจับไปที่ส่วนนั้น ส่วนอีกมือกานต์ใช้มันลูบไล้เนื้อตัวของตัวเอง

กานต์ก้าวพรวดเดียวก็ถึงโทรศัพท์ที่วางอยู่บนโต๊ะทำงาน เขามองมันอย่างชั่งใจ

โมกข์ ผู้ชายคนนั้นชื่อโมกข์

คุณทำสำเร็จแล้ว ผมยอมแพ้

กานต์ถอนหายใจเมื่อทรุดตัวลงนั่งที่เก้าอี้ มือหนึ่งกดไปที่โทรศัพท์ โดยที่อีกมือยังวางแนบไปที่

แกนกลางพลางสาวมือตัวเองขึ้นลงอย่างรวดเร็ว

แทบขาดใจในขณะที่รอคนปลายทางรับสาย จนเมื่อได้ยินเสียงตอบรับกลับมา เขาก็พูดด้วย

เสียงสั่นเครือ

“ตกลง คุณโมกข์ คุณชนะ ผมอยากรู้จักคุณ คุณจะเอายังไงก็ว่ามา อ๊ะ…”

กานต์อุทาน ก่อนที่จะรีบปิดโทรศัพท์แล้วเหวี่ยงมันไปบนโต๊ะอย่างไม่สนใจ เมื่ออยู่ๆ น้ำสีขาว

ขุ่นก็ทะลักออกมาเต็มฝ่ามือ


 






โมกข์กดปิดโทรศัพท์แล้วหัวเราะหึในลำคอ

ปลากินเหยื่อแล้วสินะ ปลาตัวนี้ตกง่ายกว่าที่คิด แต่ยังหรอกมันยังง่ายเกินไปถ้าเขาจะดึงมัน

ขึ้นมาจากผิวน้ำในตอนนี้

เขาจะรอจนปลาฮุบเหยื่อของเขาจนเต็มกระพุ้งแก้ม ถึงตอนนั้นแหละเขาจะสาวเชือกอย่างไม่

ปราณี

“พ่อเลี้ยงครับ พรุ่งนี้พ่อเลี้ยงจะกลับไร่หรือยัง”

เสียงลูกน้องคนสนิทดังขึ้นที่หน้าประตู โมกข์จึงได้หันไปตอบอย่างอารมณ์ดี

“ไม่ชอบเมืองหลวงหรือไง คำปัน”

ชายร่างกำยำที่อายุน้อยกว่าเขาไม่เท่าไหร่ก้าวเดินมาหยุดอยู่ต่อหน้าคนเป็นนายพลางเบ้ปาก

ทำสีหน้าเบื่อหน่าย

“ไม่เลยพ่อเลี้ยง ร้อนก็ร้อน รถก็ติดไปไหนลำบาก สู้กลับไปอยู่กว้างๆที่ไร่ก็ไม่ได้”

หน้าเข้มหัวเราะชอบใจเมื่อเห็นท่าทีลูกน้อง ก่อนที่เขาจะตอบให้คำปันตาเหลือก

“คงจะไม่กลับในเร็วๆนี้หรอก กำลังคิดจะมาดูงานไอ้บริษัทที่ถือหุ้นในกรุงเทพเสียหน่อย ก่อนที่

เขาจะอัปเปหิออกจากการเป็นเจ้าของร่วม”

“งั้นผมกลับก่อน ให้ไอ้บุญเหลืออยู่กับนาย”

คำปันต่อรอง แต่เจ้านายกลับส่ายหน้า

“ให้คนอื่นที่เหลือกลับไปทำงานในไร่ แล้วเอ็งอยู่”

คำปันสบถเบาๆ เมื่อหัวเสียเดินออกไปจากห้อง โมกข์หัวเราะกับความล้นของลูกน้องก่อนที่จะ

ยกโทรศัพท์ขึ้นมากดเบอร์ที่คุ้นเคยแล้วโทรออก รอเพียงไม่นานอีกฝั่งก็รับสาย โมกข์ต้องเป็น

ฝ่ายดึงโทรศัพท์ให้ห่างหูเมื่อปลายทางส่งเสียงโวยวายตอบมา

“ว่าไง ไอ้เชี่ยโมกข์ ไอ้ยักษ์ มึงโทรมาทำไมป่านนี้ ค่ำมืดดึกดื่นแล้วไม่รู้จักหลับจักนอน นอนไม่

หลับหรือไง อ้อ..หรือมึงรู้จักแต่ หลับนอน อย่างเดียววะ”

“มึงจะโวยอีกนานไหม ไอ้เพื่อนปราบ”

เขาขัดจังหวะการโวยวายนั่น ก่อนที่จะยาวกว่านี้

ปราบ เป็นคนเดียวที่โมกข์นับเป็นเพื่อนสนิท เขาและปราบร่วมหัวจมท้ายด้วยกันมาตั้งแต่ที่เขา

กลายเป็นกำพร้า จนกลายเป็นเพื่อนที่ตายแทนกันเลยก็ว่าได้

“กูว่าพรุ่งนี้กูจะเข้าไปดูกำไรในบริษัทสักหน่อย ว่ามึงงาบส่วนของกูไปหมดหรือยัง”

“ไอ้ห่ะ”

ปราบด่ามาตามสาย

“ต่อให้กูแดกส่วนของมึงหมด คิดว่าคนอย่างมึงจะรู้งั้นสิ มึงไม่โผล่มาให้กูเห็นนานชาติกว่าแล้ว

ไอ้ยักษ์”

ปราบและโมกข์เปิดบริษัทผลิตเครื่องจักรร่วมกัน ตอนแรกก็เป็นแค่บริษัทเล็กๆ แต่ด้วย

ความสามารถและมันสมองของเพื่อนตายทั้งคู่ บริษัทก็ใหญ่ขึ้นจนติดอันดับในประเทศไทย แต่

พักหลังที่โมกข์กลับไปทุ่มเทแรงให้กับไร่ เขาจึงห่างไปทิ้งให้ปราบดูแลฝ่ายเดียวจนคนเป็นเพื่อน

ต่อว่าอยู่หลายครั้ง

“เออ นี่กูก็มาแล้วไง มึงอย่าบ่นเป็นตาแก่หน่อยเลย”

“แต่กูไม่เชื่อว่ามึงจะกลับมาโดยไม่มีจุดมุ่งหมาย บอกกูมาเดี๋ยวนี้เลยไอ้โมกข์”

โมกข์ถึงกับหัวเราะ เขาไม่เคยปิดบังเพื่อนได้สักที

“มึงนี่นะ ไอ้ปราบ รู้ดีจริง”

แล้วโมกข์ก็เล่าแผนการให้ปราบฟังจนคนเป็นเพื่อนหัวเราะ

“กูว่าแล้ว มึงน่ะ ไม่มีเรื่องอะไรนอกจากไอ้เรื่องใต้สะดือเหนือเข่า”

“แล้วมึงล่ะ ดีแต่ด่า เรื่องมึงกับน้องชายของมึงเถอะ เคลียร์ได้หรือยัง”

ปราบถอนหายใจเฮือกใหญ่ เมื่อโมกข์จี้ถูกจุดเรื่องความสัมพันธ์อันคลุมเครือระหว่างเขากับ

ปมุต ผู้เป็นน้องชายที่ยังไม่ลงตัว

“เออ แหม มึงนะ ไอ้โมกข์ พูดทีกูแม่งจุก มีงจะทำอะไรก็ตามใจมึงเหอะ แค่นี้นะกูจะนอน”

ปราบตัดสายทิ้งง่ายๆ จนโมกข์ขำ ก่อนที่หน้าเข้มจะครุ่นคิดถึงวันพรุ่งนี้

เราจะได้พบกันแล้วสินะ พัทธ์ พีรานนท์

หัวข้อ: Re: ร้ายซ่อนรัก บทที่ 3 มาแล้วค่ะ (25/12/2556)
เริ่มหัวข้อโดย: pornumpai-ka ที่ 25-12-2013 01:09:08

โดนนอกใจแล้วนะ.....อย่างนี้มันต้อง   :beat: :beat:

หัวข้อ: Re: ร้ายซ่อนรัก บทที่ 3 มาแล้วค่ะ (25/12/2556)
เริ่มหัวข้อโดย: Moose ที่ 25-12-2013 04:16:40

กานต์ โลภมากลาภหาย สมมมม  :z6:

รอตอนต่อไปค่า  :L2:  :mew1:

หัวข้อ: Re: ร้ายซ่อนรัก บทที่ 3 มาแล้วค่ะ (25/12/2556)
เริ่มหัวข้อโดย: fannan ที่ 25-12-2013 05:44:48

ไม่ไหวโดนล่อลวงง่ายเหลือเกิน


รออ่านตอนต่อไปค้าบ

หัวข้อ: Re: ร้ายซ่อนรัก บทที่ 3 มาแล้วค่ะ (25/12/2556)
เริ่มหัวข้อโดย: Maytbb ที่ 25-12-2013 08:11:44

เดี๋ยวนี้ดีอย่างเดียวมันไม่พอสินะ   o16

หัวข้อ: Re: ร้ายซ่อนรัก บทที่ 3 มาแล้วค่ะ (25/12/2556)
เริ่มหัวข้อโดย: Palmpalm ที่ 25-12-2013 08:30:06

เอาการต์ออกไปจากชีวิตพัทธ์ซะน่ะโมกข์

หัวข้อ: Re: ร้ายซ่อนรัก บทที่ 3 มาแล้วค่ะ (25/12/2556)
เริ่มหัวข้อโดย: ♥lvl♀‘O’Deal2♥ ที่ 25-12-2013 08:31:15

สาวเชือกแบบว่าเอาของเลอค่าชิ้นสุดท้ายเลยสินะ :hao6:

หัวข้อ: Re
เริ่มหัวข้อโดย: PoppyPrince ที่ 25-12-2013 11:45:54

สนุกมากครับ  มาต่อไวๆนะ รออยู่ครับ :)

หัวข้อ: Re: ร้ายซ่อนรัก บทที่ 3 มาแล้วค่ะ (25/12/2556)
เริ่มหัวข้อโดย: AGALIGO ที่ 25-12-2013 12:10:57

เหยื่อกินเบ็ดแล้วสินะ

รอดูว่าจะเป็นยังไงต่อไป

+ 1 + เป็ดจ้า

หัวข้อ: Re: ร้ายซ่อนรัก บทที่ 3 มาแล้วค่ะ (25/12/2556)
เริ่มหัวข้อโดย: jj_girl ที่ 25-12-2013 12:15:03

นังนุ้งกานต์ติดกับง่ายซะเหลือเกินนะยะ    :beat:


น่าสงสารพัทธ์เป็นสามีเค้าอยู่ดีๆ  ก็จะถูกวางแผนให้กลายไปเป็นเมียซะแระ    :hao7:



โมกข์คะ  ถ้านังปลาหลายใจมันกินเหยื่อเต็มกระพุ้งแก้มแล้ว  ตะหวัดเบ็ดขึ้นแล้วเอานังปลาหลายใจไปตัดหัวทิ้งซะนะคะ

อย่าเก็บมันเอาไว้แล้วกลายเป็นคนจับปลา 2 มือซะเองนะคะ   

หัวข้อ: Re: ร้ายซ่อนรัก บทที่ 3 มาแล้วค่ะ (25/12/2556)
เริ่มหัวข้อโดย: liza sarin ที่ 25-12-2013 15:07:18

พัทธ์ไม่รอดแน่

หัวข้อ: Re: ร้ายซ่อนรัก บทที่ 4 มาแล้วค่ะ (26/12/2556)
เริ่มหัวข้อโดย: Belove ที่ 26-12-2013 01:07:06

                         ร้ายซ่อนรัก

                                                            บทที่ 4




พัทธ์ยกแขนเสื้อเชิตสีนวลเช็ดเหงื่อที่ไรผม แม้ว่าจะอยู่ในช่วงฤดูหนาวแต่เมื่อต้องกึ่งเดินกึ่งวิ่ง

มาด้วยระยะทางที่ไกลพอควร ก็สามารถเรียกเหงื่อได้ไม่น้อย

ชายหนุ่มกำลังคุมนักศึกษาที่ทำงานในโปรเจ็คที่เขาได้รับมอบหมายอยู่ตรงโกดังใหญ่ท้ายคณะ

แต่เขาก็ต้องหยุดงานไว้เมื่อมีเรื่องที่ด่วนมากรออยู่

เขาคลี่ยิ้มออกมาเมื่อนึกถึงเรื่องด่วนที่ว่านั้น คณบดีโทรศัพท์แจ้งให้พัทธ์รู้ว่าโปรเจ็คของเขาที่

ทุนทรัพย์กำลังร่อยหรอนั้นกำลังจะได้ทุนก้อนใหม่ และเจ้าของทุนคนนั้นกำลังนั่งคุยอยู่กับท่าน

คณบดีอยู่ในตอนนี้ นี่คือเรื่องจำเป็นเร่งด่วนที่น่ายินดีเป็นที่สุด

เมื่อมาถึงหน้าห้องคณบดีที่มีเสียงคุยลอดออกมาเบาๆ พัทธ์ยืนหอบอยู่ชั่วครู่ เขาขยับแว่นให้

เข้าที่แล้วสูดหายใจเข้าลึกๆ เพื่อเพิ่มความมั่นใจให้ตนเองแล้วยกมือขึ้นเคาะประตู

เมื่อได้ยินคำสั่งอนุญาตจากเจ้าของห้อง ร่างสูงจึงก้าวเข้าไปหยุดยืนอยู่กลางห้องเบื้องหน้าของ

คณบดีที่กำลังยิ้มอย่างอารมณ์ดี

เฉียงจากคณบดีมีใครบางคนนั่งนิ่ง พัทธ์ยังไม่ทันได้มองท่านคณบดีก็ทักทายเสียก่อน

“พัทธ์มาพอดี วันนี้มีข่าวดีมากเลยรู้ไหม”

“ครับ อาจารย์”

เขาเอ่ยรับ

“อย่างที่ผมโทรบอกคุณนั่นแหละ ผมกำลังคุยกับเจ้าของทุนที่สนใจโปรเจ็คนี้ รู้จักกันไว้สิ

นี่คุณโมกข์ มนัญชัย เจ้าของร่วมของอินไฟไนท์อินดัสเตรียล”

พัทธ์หันขวับไปด้วยความยินดี จนเมื่อสบตากับคนที่หันหน้ามายิ้มให้เขา อาจารย์หนุ่มก็ถึงกับ

ชะงัก

มันเป็นรอยยิ้มที่แปลก พัทธ์บอกตัวเอง ยิ่งเมื่อรวมกับดวงตาสองชั้นที่มีคิ้วหนาพาดอยู่เบื้องบน

ยามที่จ้องมาที่เขา  มันทำให้พัทธ์รู้สึกสะบัดร้อนสะบัดหนาวอย่างบอกไม่ถูก แต่เขาก็ต้องกลั้น

ใจยื่นมือออกไปรอรับการสัมผัสเพื่อทักทาย

“ยินดีที่ได้รู้จักครับคุณโมกข์ ผมพัทธ์ครับ เป็นคนคุมโปรเจ็คนี้”

มือแกร่งยื่นตรงออกมาปลายนิ้วของโมกข์แตะไปที่ปลายนิ้วของพัทธ์แผ่วเบาแล้วลากผ่านฝ่า

มือไปอย่างจงใจก่อนที่จะไปจับมือของพัทธ์ตามธรรมเนียม อุ้งมือนั้นกระชับจนพัทธ์สะท้าน

อา…

มันเหมือนมีไฟฟ้าสถิตแล่นมาจากโมกข์ส่งตรงผ่านมาตั้งแต่ที่ปลายนิ้วสัมผัสกันครั้งแรก

จนเมื่อเขาบีบมือพัทธ์เบาๆ พัทธ์ก็รู้สึกร้อนวูบเหมือนกระแสไฟฟ้าวิ่งผ่านตั้งแต่หัวจรดเท้า

“ยินดีที่รู้จักเช่นกันครับ อาจารย์พัทธ์”

เสียงทุ้มดังขึ้น เรียกสติของพัทธ์กลับมาได้ เขาสะดุ้งในใจก่อนที่จะชักมือกลับมาอย่างรวดเร็ว

“นั่งคุยรายละเอียดกันก่อนเถิด”

ท่านคณบดีกล่าวทำลายความเงียบ พัทธ์จึงได้ลากเก้าอี้อีกตัวมานั่งข้างๆ โมกข์

“คุณโมกข์เห็นรายละเอียดโปรเจ็คที่เราเคยส่งไปให้ที่บริษัท ก็เลยสนใจเพราะอยากจะนำ

งานวิจัยที่ได้ไปใช้กับไร่ของคุณโมกข์ทางภาคเหนือ”

มาถึงตอนนี้พัทธ์พยายามดึงสติทั้งหมดมาอยู่ที่งาน เมื่อควบคุมตัวเองได้พัทธ์ก็ขมวดคิ้ว

“อินไฟไนท์อินดัสเตรียล ถ้าจำไม่ผิดผมเคยไปขอทุนตั้งแต่เมื่อเริ่มโปรเจ็คใหม่ๆ แต่บริษัท

ปฏิเสธมานี่ครับ ตอนนั้นผมเข้าไปคุยกับใครนะ ชื่อปราบหรือไงนี่แหละ แล้วทำไมตอนนี้ถึง

กลับมาให้ทุนได้ล่ะครับ”

“ปราบเป็นเพื่อนผมเอง เราหุ้นกันตั้งบริษัทนี้ขึ้นมาครับ ปราบให้ความเห็นว่าโปรเจ็คที่จะทำมัน

ไม่ค่อยเกี่ยวข้องกับเนื้องานของเราเขาก็เลยปฎิเสธ ส่วนผมช่วงสองปีที่ผ่านมาก็มัวแต่ไปดูแลที่

ไร่เป็นส่วนใหญ่เลยไม่รู้จักงานที่คุณทำอยู่”

โมกข์อธิบายเป็นงานเป็นการ

“ช่วงนี้เคลียร์งานได้ก็เลยกลับมาช่วยงานที่บริษัทก็เลยได้ไปเห็นรายละเอียดของโปรเจ็คที่ปราบ

ยังเก็บไว้ ผมก็สนใจ คิดว่ามันน่าจะเหมาะกับงานที่ไร่ วันนี้ก็เลยแวะมาดูว่าไปถึงไหนแล้ว

เพราะถ้าทุนที่มีไม่พอ ผมอยากจะเสนอตัวเป็นสปอนเซอร์ให้ เป็นทุนของผมส่วนตัวไม่เกี่ยวกับ

อินไฟไนท์อินดัสเตรียล”

อ้อ…รวย

พัทธ์นึกค่อนขอดในใจเมื่อมองแววตาที่เต็มไปด้วยความเชื่อมั่นจนเกือบจะถือดีคู่นั้น

ยิ่งได้มองหน้าชัดๆ เขากลับรู้สึกคุ้นหน้าโมกข์อย่างบอกไม่ถูก แต่พัทธ์จำไม่ได้ว่าเขาเคยพบ

โมกข์ที่ไหน แต่ก็ช่างเถอะ ตอนนี้เขาต้องคิดเรื่องงานก่อน

“แล้วผมต้องทำอย่างไรต่อครับ”

“อาจารย์ก็ประสานงานกับคุณโมกข์ แจกแจงเรื่องการดำเนินงานที่ผ่านมา รวมทั้งผลลัพธ์ที่

เกิดขึ้นแล้ว ถ้าคุณโมกข์เขาเห็นว่ามันดีและเหมาะ คุณโมกข์ก็จะเป็นสปอนเซอร์ให้เราทั้งหมด”


ทั้งหมด

นั่นคือสิ่งที่ทำให้เขาจำเป็นที่จะต้องประสานงานกับผู้ชายหน้าดุคนนี้ พัทธ์ลอบถอนหายใจหนัก

หน่วง





กว่าที่โมกข์จะกลับเข้ามาในบริษัทของเขาและปราบเวลาก็ล่วงไปจนบ่ายจัด

เขาผิวปากหวืออย่างอารมณ์ดี เมื่อเดินผ่านประตูด้านหน้าเข้ามา โมกข์ยกมือขวาขึ้นมองก่อน

ยกมันแตะที่ปลายจมูก

สัมผัสเพียงเล็กน้อยเมื่อช่วงเช้ายังร้อนระอุอยู่ที่ฝ่ามือ โมกข์หัวใจเต้นแรงเหมือนกลับไปเป็น

หนุ่มวัยรุ่นอีกครั้ง ชายหนุ่มจึงได้เดินยิ้มอย่างอารมณ์ดีผ่านแผนกประชาสัมพันธ์เข้าไปภายใน

“คุณโมกข์”

เสียงเรียกทำให้เขาชะงักและหันไปมองต้นเสียงแล้วรอยยิ้มก็ผุดมาอีกครั้ง

“คุณรัตนา โอ้โห ไม่เจอกันนานยังสวยอยู่เลยนะครับ”

โมกข์ทักทายสาวใหญ่หัวหน้าแผนกประชาสัมพันธ์อย่างสนิทสนมอยู่พักใหญ่ ก่อนที่จะขอตัว

เดินเข้าไปภายใน รัตนาจึงได้เดินกลับมาที่เก่า

“พี่รัตนาคุยกับใครหรือครับ”

เสียงนุ่มเอ่ยถาม รัตนาจึงได้นึกขึ้นได้

“อ้าว ลืมแนะนำให้พนักงานใหม่ได้รู้จักเจ้านายอีกคนเลย แหม มัวแต่ดีใจ เขาชื่อโมกข์จ้ะ เป็น

เจ้าของบริษัทร่วมกับคุณปราบ แต่ไม่ค่อยได้มาที่นี่ หายไปทีเป็นปีถึงจะกลับเข้ามา เขาหล่อใช่

ไหมล่ะ กานต์”

ร่างสูงที่ยืนข้างรัตนาไม่ได้ตอบคำถาม กานต์มองตามแผ่นหลังที่ผลุบหายเข้าไปในลิฟท์ด้วย

ดวงตาเป็นประกาย

บทโชคชะตาจะเข้าข้าง อะไรก็เป็นใจไปหมด  มุมปากของกานต์ปรากฎรอยยิ้มให้กับความโชค

ดีของตัวเอง





โมกข์เดินลงมาจากบริษัทเพียงลำพังเมื่อเกือบค่ำ ปราบยังเคลียร์งานไม่เสร็จแต่เขาก็นัดดื่ม

สังสรรค์กันที่บ้านของปราบคืนนี้ ก่อนที่เขาจะไล่โมกข์ให้กลับก่อน

โมกข์ก็เลยต้องมาเดินอยู่คนเดียวเมื่อพนักงานส่วนใหญ่จะกลับกันหมดแล้ว

เดินมาจนเกือบถึงด้านหน้าของบริษัท โมกข์ก็ต้องตกใจเมื่ออยู่ๆ ใครบางคนก็เดินมาจาก

ด้านข้างแล้วชนเข้าที่ไหล่ ไม่ได้ทำให้คนร่างสูงใหญ่อย่างเขาสะเทือนแต่ก็อดไม่ได้ที่จะหันไป

มอง

แล้วโมกข์ก็เลิกคิ้วอย่างประหลาดใจเมื่อเห็นคนที่ยืนทำหน้าตื่นเต้นอยู่ตรงหน้า

“อ้าว คุณโมกข์”

แต่เมื่อเหตุการณ์พาไปโมกข์ก็ต้องเล่นเกมส์ของเขาต่อ เขาคลี่ยิ้มทันที

“พบกันอีกแล้วนะฮะ คุณ…”

“ผมชื่อกานต์”

โมกข์แสร้งทำเป็นยินดีเมื่อกานต์บอกชื่อ ทั้งที่เขารู้อยู่แล้ว

“ทำไมมาอยู่แถวนี้ได้ฮะ”


“ผมทำงานที่แผนกประชาสัมพันธ์ แล้วคุณล่ะมาทำไม”

เป็นเรื่องที่อยู่เหนือความคาดหมาย โมกข์ไม่รู้มาก่อนเลยว่ากานต์ทำงานที่นี่

“ผมมาหาเพื่อนน่ะครับ”

โมกข์ก้าวเข้าไปใกล้กานต์จนเกือบชิด ก่อนที่จะก้มหน้าไปพูดเบาๆ

“เมื่อคืนผมดีใจมากที่คุณโทรมา แต่คุณกลับวางหูไปก่อน ถ้ายังไงวันนี้เราไปหาอะไรทานฉลอง

ความยินดีที่เราได้รู้จักกัน กานต์จะเต็มใจไหมครับ”





กานต์หอบถุงพะรุงพะรังเข้ามาในรั้วบ้านหลังเล็กอย่างหงุดหงิด เขากระแทกของโครมลงบน

โต๊ะหินอ่อนหน้าบ้าน

อยากจะกรีดร้องระบายโทสะแต่ก็ต้องหักห้ามใจไว้ เมื่อย้อนคิดไปถึงเมื่อตอนที่โมกข์พาเขาไป

ดินเนอร์สุดหรู ด้วยรถยุโรปคันใหญ่ที่เขาได้เคยนั่งเป็นครั้งแรกในชีวิต พร้อมกับแวะซื้อของให้

เขามากมายจนกระทั่งโมกข์พาเขากลับมาที่รถแล้วขับออกมาบนท้องถนน

กานต์วาดหวังไว้ว่าด้วยเสน่ห์ที่เขาได้โปรยลงไปตลอดเวลาที่ได้อยู่ด้วยกันสองต่อสอง โมกข์จะ

พาเขาไปจบราตรีอันยาวนานนี้ ในห้องแสนสวยที่ไหนสักห้องหนึ่ง แต่เขากลับพามาในเส้นทาง

ที่คุ้นตา

“เดี๋ยวครับ โมกข์ นี่คุณจะพาผมไปไหน”

กานต์ร้องถาม โมกข์ทำหน้าเหรอ

“อ้าว ก็พากานต์กลับบ้านไง กานต์บอกผมว่าบ้านของกานต์มาทางนี้”

“เอ๊ะ แล้วเราจะไม่ไป…”

กานต์กัดริมฝีปากอย่างขัดใจ ก่อนที่จะเอื้อมมือมาวางที่แผงอกของโมกข์ แล้วเอียงหัวไปซบ

ไหล่กว้าง

“โมกข์น่าจะรู้ว่ากานต์ยังไม่อยากกลับบ้าน”

“ผมก็ยังไม่อยากให้กานต์กลับ แต่ผมมีนัดกับเพื่อนนี่สิ”

โมกข์ถอนหายใจ

มือบนแผงอกละไล่ผ่านเสื้อเชิตลงมาจนถึงเอว ปลายนิ้วของกานต์เขยิบเข้าไปใกล้ซิบกางเกง

เข้าไปทุกที โมกข์ยังนั่งตัวตรงขับรถไม่สั่นไหว

ทนได้ทนไป

กานต์สบถในใจ เมื่อปลายนิ้วปลดกระดุมกางเกงและรูดซิปลงช้าๆ จนเผยให้เห็นส่วนที่อัดแน่น

ดุนดันกางเกงชั้นในออกมา ใจของกานต์ก็แทบขาด

ขนาดของมันช่างใหญ่โตกว่าที่เคยเห็นจนทำให้สติกระเจิดกระเจิง กานต์เอื้อมมือไปแตะต้อง

ผ่านชั้นผ้าแล้วก็ก้มลงไปใช้ลิ้นดุนไปเบาๆตรงส่วนที่นูนที่สุด

รถยุโรปคันโตเลี้ยวขวับเข้าจอดข้างทางตรงจุดที่ไร้แสงไฟทันที โมกข์ดึงตัวกานต์ขึ้นมาก่อนบด

ริมฝีปากลงไปอย่างรุนแรง

กานต์ผวาเฮือกเข้ากอดร่างแข็งแรงนั้นเมื่อมือข้างหนึ่งของโมกข์ตะปบลงมาที่เป้ากางเกงพลาง

บีบ เค้น คลึงผ่านเนื้อผ้า แต่มันกลับสร้างความเสียวซ่านจนเขาต้องบิดกายรับ

มืออีกข้างของโมกข์กดบีบไปที่เม็ดเล็กที่ยอดอกจนมันแข็งเป็นไตดุนผ่านเสื้อเชิตตัวบางออกมา

“อ๊า….”

กานต์ปล่อยเสียงครางกระเส่าลั่นรถเมื่ออยู่ๆ กล้ามเนื้อที่ถูกบีบเค้นปลดปล่อยของเหลวออกมา

จนเขารู้สึกได้ว่ามันเปียกอยู่ในกางเกงชั้นใน เขาหอบตัวโยนหัวใจเต้นจนแทบหลุดออกมา

“วันนี้ผมช่วยกานต์ได้เท่านี้”

ดวงตาพราวระยับส่องแสงแวววาวอยู่ในความมืด

“รับรองว่าคราวหน้าผมจะทำให้กานต์ได้เห็นสวรรค์อย่างแท้จริง วันนี้กานต์กลับบ้านก่อนนะ

ครับ”

กานต์ฝืนตัวหันไปมองนอกกระจกรถจึงได้เห็นว่า โมกข์ขับรถมาจอดหน้าโครงการบ้านจัดสรรค์

พอดี ก่อนที่จะปล่อยให้กานต์หอบข้าวของที่เขาซื้อให้เดินกลับเข้ามานั่งหงุดหงิดอยู่ตรงนี้

รอยชื้นจากผลงานที่เขาปลดปล่อยเมื่อครู่ยังรู้สึกได้อยู่ภายใน กานต์กัดริมฝีปากเมื่อเขายัง

ไม่ได้ในสิ่งที่ต้องการ

หัวข้อ: Re: ร้ายซ่อนรัก บทที่ 4 มาแล้วค่ะ (26/12/2556)
เริ่มหัวข้อโดย: NUTSANAN ที่ 26-12-2013 02:50:45

กานต์นี่แบบ...  :เฮ้อ: สงสารพัทอ่ะบอกเลย เพลียกะนางมากก

หัวข้อ: Re: ร้ายซ่อนรัก บทที่ 4 มาแล้วค่ะ (26/12/2556)
เริ่มหัวข้อโดย: fannan ที่ 26-12-2013 05:55:35

โอ้ยตายๆ


แรงมากอะ



รออ่านตอนต่อไปค้าบ

หัวข้อ: Re
เริ่มหัวข้อโดย: PoppyPrince ที่ 26-12-2013 06:59:43

คนเขียนครับ  รับปากกับเขาหน่อยสิ  ว่าเรื่องนี้จะไม่จบดราม่า ขอจบแบบแฮปปี้ๆนะ  -3-

หัวข้อ: Re: ร้ายซ่อนรัก บทที่ 4 มาแล้วค่ะ (26/12/2556)
เริ่มหัวข้อโดย: pornumpai-ka ที่ 26-12-2013 07:20:14

 :z6: :z6:


จับกระทืบการณ์สักทีสิ

หัวข้อ: Re: ร้ายซ่อนรัก บทที่ 4 มาแล้วค่ะ (26/12/2556)
เริ่มหัวข้อโดย: Maytbb ที่ 26-12-2013 07:51:29

กานต์แรดมากค่ะ   o13  น่าจะตบรางวัลสักที   :beat:

หัวข้อ: Re: ร้ายซ่อนรัก บทที่ 4 มาแล้วค่ะ (26/12/2556)
เริ่มหัวข้อโดย: Palmpalm ที่ 26-12-2013 08:20:11

แรด

หัวข้อ: Re: ร้ายซ่อนรัก บทที่ 4 มาแล้วค่ะ (26/12/2556)
เริ่มหัวข้อโดย: liza sarin ที่ 26-12-2013 11:43:18

คนอะไรวะเนี่ย

หัวข้อ: Re: ร้ายซ่อนรัก บทที่ 4 มาแล้วค่ะ (26/12/2556)
เริ่มหัวข้อโดย: Minnie~Moo ที่ 26-12-2013 12:08:55

อย่างน้อยนางก็ได้ของที่โมกข์ซื้อให้เป็นของขวัญปลอบใจที่ถูกหลอกแย่งผัวละนะ  :laugh:

หัวข้อ: Re: ร้ายซ่อนรัก บทที่ 4 มาแล้วค่ะ (26/12/2556)
เริ่มหัวข้อโดย: maemix ที่ 26-12-2013 14:12:41

หมากให้ขาเดินข้ามไปหาจุดหมาย

หัวข้อ: Re: ร้ายซ่อนรัก บทที่ 4 มาแล้วค่ะ (26/12/2556)
เริ่มหัวข้อโดย: dandelion ที่ 26-12-2013 14:26:56

กานต์นี่แสดงอาการออกนอกหน้าเกินไปแล้ว สงสารพัทธ์ไม่ได้รู้เรื่องรู้ราวอะไรเลย รอตอนต่อไปจร้า

หัวข้อ: Re: ร้ายซ่อนรัก บทที่ 4 มาแล้วค่ะ (26/12/2556)
เริ่มหัวข้อโดย: anuruk97 ที่ 26-12-2013 14:53:29

เลิศ 

หัวข้อ: Re: ร้ายซ่อนรัก บทที่ 4 มาแล้วค่ะ (26/12/2556)
เริ่มหัวข้อโดย: HISY ที่ 26-12-2013 19:54:01

ชอบเรื่องนี้จัง
โมกข์ร้ายมาก

หัวข้อ: Re: ร้ายซ่อนรัก บทที่ 5 มาแล้วค่ะ (29/12/2556)
เริ่มหัวข้อโดย: Belove ที่ 29-12-2013 20:39:26

                        ร้ายซ่อนรัก

                         บทที่ 5


โมกข์เดินเลาะริมสระน้ำสีฟ้าแสนสวยเข้าไปหาคนที่นั่งจิบเหล้าอยู่ที่เก้าอี้ริมสระน้ำ

อย่างอารมณ์ดีโดยมีคำปันลูกน้องคนสนิทเดินตามมาทางด้านหลัง เจ้าของสถานที่ชูแก้วเหล้า

เป็นการทักทายอาคันตุกะตั้งแต่เห็นจากระยะไกล จนเมื่อโมกข์ก้าวมาถึงต่อหน้าเขาก็ยกมือ

ทักทายกับโมกข์อย่างสนิทสนม

โมกข์ยกกำปั้นขึ้นชกต้นแขนคนที่นั่งหน้าแดงจากการนั่งดื่มล่วงหน้ามาแล้ว ปราบเพื่อนรักของ

เขายังหล่อมากเหมือนเดิมแม้ว่าทั้งสองคนจะไม่ได้พบหน้ากันเกือบปี เขามองเพื่อนตั้งแต่หัว

จรดเท้าก็พบแต่ความเนี้ยบทุกกระเบียดนิ้ว ตั้งแต่เสื้อเชิตตัวบางเข้ารูปกับกางเกงผ้าเนื้อดีที่เข้า

กันกับเสื้อสูทเรียบหรูที่แขวนไว้ตรงพนักเก้าอี้ เมื่อเทียบกับโมกข์ ปราบยังเป็นผู้ชายที่สมบูรณ์

แบบอยู่เสมอ

ดูผิวเผินทั้งสองไม่มีอะไรเหมือนกันเลย คนหนึ่งรูปงามหล่อเนี้ยบกับอีกคนที่ดูสมบุกสมบัน แต่

ที่ทั้งคู่มีเหมือนกันนั่นคือ แววตาของนักต่อสู้ แกร่งกล้า ที่ยิ่งเสริมสเน่ห์ให้กับเพื่อนรักที่ยอมตาย

แทนกันได้จนกินกันไม่ลง

โมกข์ทรุดตัวลงนั่งตรงข้ามกับเจ้าของบ้านหลังใหญ่แห่งนี้ ส่วนคำปันลูกน้องคนสนิทเดินเลี่ยง

ไปนั่งอยู่ตรงเก้าอี้ยาวริมสระไม่ไกลออกไปนัก คำปันยกขาขึ้นวางบนเก้าอี้มองแผ่นน้ำสีฟ้า

พร้อมผิวปากอย่างอารมณ์ดี ในบ้านของนายปราบเพื่อนสนิทของเจ้านายย่อมปลอดภัยร้อย

เปอร์เซ็นต์ คำปันรู้ดีเพราะเขาก็ติดตามเจ้านายมาจนคุ้นชิน

“นี่กูนัดมึงหัวค่ำ แต่มึงก็ยังอุตส่าห์มาซะดึกนะ ไอ้โมกข์ ปล่อยให้กูแดกเหล้าอยู่คนเดียวจนจะ

เมาอยู่แล้ว หายหัวไปไหนมามิทราบไอ้เพื่อนเวร”

โมกข์ยิ้มกับคำทักทายของปราบ พลางมองหน้าที่เริ่มแดงก่ำจากแอลกอฮอล์ ก่อนที่จะจัดการ

ผสมเหล้าใส่แก้วใหม่ให้ตัวเองอย่างไม่มีพิธีรีตรอง

“เออ โทษที บังเอิญกูเจอเหยื่ออย่างไม่ได้ตั้งใจเลยแวะอ่อยเหยื่อจนเสียเวลาไปนิด เพิ่งจะรู้

เหมือนกันว่าเหยื่อของกูทำงานที่บริษัทของเรา”

“อ้าว ไอ้โมกข์ นี่มึงริจะเป็นสมภารกินไก่วัดเหรอ เสียการปกครองหมด”

ปราบชี้หน้าเพื่อนแล้วบริภาษอย่างไม่จริงจังนัก ก่อนที่เขาจะหันรีหันขวางแล้วตะโกนเสียงดัง

“มีใครอยู่แถวนี้บ้าง หายหัวไปไหนกันหมด”

สิ้นเสียงเจ้าของบ้านไม่ถึงอึดใจ หญิงกลางคนร่างท้วมก็ก้าวเร็วๆ หน้าตาตื่นเข้ามา

“คะ คุณปราบ ป้าอยู่นี่ค่ะ คุณปราบต้องการอะไรคะ”

ดวงตาคมของปราบจ้องไปที่แม่บ้านพลางออกคำสั่ง

“ไปตามปมุตมาที บอกว่าพี่โมกข์มาแล้ว ให้ปมุตออกมาทักทาย อ้อ! แล้วให้ปมุตยกกับแกล้ม

ออกมาด้วย”

แม่บ้านร่างท้วมมีสีหน้าลำบากใจเมื่อตอบเจ้าของบ้านเสียงอ่อย

“คุณปมุตบ่นว่าปวดหัว ก็เลยขึ้นไปพักผ่อนแล้วค่ะ ส่วนกับแกล้มเดี๋ยวป้าจะไปยกมาให้คุณ

ปราบนะคะ”

ปัง!

ปราบตบโต๊ะเสียงดังจนแม่บ้านร่างท้วมสะดุ้งสุดตัว คำปันยังต้องเหลียวมามอง ส่วนโมกข์ได้

แต่ส่ายหน้าอย่างระอากับความเจ้าอารมณ์ของเพื่อน

“ป้าอ่อนคิดจะขัดคำสั่งฉันเรอะ ฉันบอกให้ปมุตมาที่นี่ก็ต้องมา ต่อให้ไปอยู่ในนรกก็ไปขุดมา”

ปราบตวาดดังลั่นจนป้าอ่อนตัวสั่นก่อนที่จะรีบก้าวออกไปอย่างรวดเร็ว โมกข์เอื้อมมือมาตบบ่า

เตือนสติเพื่อน

“ใจเย็นโว้ยปราบ น้องมันอยากพักผ่อนก็ไม่ต้องตามมาหรอก กูยังอยู่กรุงเทพอีกนาน”

“จริงๆ ไม่เกี่ยวว่ามึงมาหรอกโมกข์ แค่กูอยากให้คนบ้านนี้รู้ว่ากูไม่ชอบให้ใครขัดใจ มา…แดก

เหล้ากับกูดีกว่า คิดถึงมึงมากเลยรู้ไหม”

ปราบชักชวนเพื่อนสนิทดื่มเหล้าราคาแพง จนเวลาผ่านไปพักใหญ่เสียงฝีเท้าที่ไม่มั่นคงก็ดัง

ขึ้นมาช้าๆ

โมกข์และปราบหันไปมองก็เห็นร่างสูงบางเดินยกถาดอาหารเข้ามา โมกข์ยิ้มให้กับคนที่หน้าตา

คล้ายกับปราบเพียงแต่คนที่ก้าวมาใหม่เป็นผู้ชายที่ดูหน้าหวานใสจนคล้ายกับสตรีมากกว่า

จนเมื่อเขาวางถาดอาหารลงบนโต๊ะจึงได้หันมาสบตากับโมกข์ ดวงตาคู่หวานนั้นจึงมีแววยินดี

ฉาบอยู่

“สวัสดีครับพี่โมกข์ ไม่ได้เจอกันนานเลยนะครับ”

“เช่นกัน ปมุต ไม่เจอกันเป็นปียังหล่อเหมือนเดิมนะ”

โมกข์กล่าวตอบด้วยใบหน้าที่เปื้อนยิ้ม ปมุตจึงค่อยมีรอยยิ้มตอบกลับ

“คงสู้พี่โมกข์ไม่ได้หรอกครับ”

“จะยืนค้ำหัว ชมกันไปมาอีกนานไหม นั่งลงสิปมุต”

ปราบที่มีสีหน้าขรึมตั้งแต่ปมุตก้าวเข้ามาขมวดคิ้วเมื่อเห็นท่าทีนั้น พลางเอ่ยขัดคอเสียงขุ่นจน

ปมุตหน้าเสีย เมื่อหันไปสบตาปราบอย่างหวาดๆ

“พี่ปราบครับ ผมปวดหัวจริงๆ สงสัยคงจะแพ้อากาศ ขอตัวไปนอนดีกว่าครับพรุ่งนี้ต้องไป

ทำงานแต่เช้า”

ดวงตาคมของปราบลุกวาบ เขาเอื้อมมือไปกระชากที่แขนจนปมุตเซถลาเข้ามาตามแรงก่อนที่


ปราบจะโอบแขนไปดึงเอวคอดให้ผวามานั่งที่ตักของเขาแล้วตรึงไว้จนปมุตดิ้นไม่หลุด ปราบใช้

มือบีบคางให้หน้าหวานๆ หยุดอยู่ตรงหน้าแล้วเขาก็ก้มหน้าลงไปประกบปากอย่างดุดัน

ปมุตเบิกตากว้าง เขาพยายามผลักไสปราบแต่ก็ไม่สำเร็จซ้ำร้ายปราบยังฉกลิ้นร้อนด้วยรสเหล้า

เข้าไปในโพรงปากของเขาอย่างรวดเร็วแถมยังใช้คมฟันถูไถไปกับเนื้ออ่อนรอบริมฝีปาก ปมุต

เจ็บจนน้ำตาไหลออกมา

“เฮ้ย ไอ้เชี่ยปราบ พอแล้ว น้องมันเจ็บไม่เห็นหรือไง”

โมกข์รีบร้องห้ามเสียงหลง พร้อมๆ กับที่เสียงสะอึกสะอื้นดังขึ้นมาใกล้ๆ

“คุณปราบคะ พอเถอะค่ะ อย่ารังแกปมุตเลย ยังไงปมุตก็เป็นน้องนะคะ”

ปราบถอนริมฝีปากออกมา ดวงตายิ่งโชนแสงเมื่อได้ยิน แต่เมื่อสบตากับดวงตาที่คลอไปด้วย

หยาดน้ำแล้วหยดลงมาไม่ขาดสายและริมฝีปากที่บวมเห่อ ดวงตาของปราบก็อ่อนลงมาแวบ

หนึ่งก่อนที่จะกลับไปคุโชนเหมือนเดิมเมื่อผลักปมุตออกจากตัวจนเซไปกอดกับหญิงวัย

กลางคนที่ยังดูงดงามอ่อนวัยแต่กลับดูเศร้าหมองเมื่อผวารับร่างของปมุตไปกอดแล้วร้องไห้

พร้อมกัน

“หยุดทำร้ายปมุตเสียทีเถอะค่ะ ปมุตไม่รู้เรื่องอะไรด้วย ถ้าคุณจะแก้แค้นก็ลงมาที่ดิฉันคนเดียว

ถ้าทำให้ปมุตเสียใจเลย”

ปราบกระตุกยิ้มเมื่อได้ยินเสียงผู้หญิงมารยาที่แย่งพ่อของเขาไปจากแม่ จนให้กำเนิดน้องชาย

คนละแม่อย่างปมุตออกมา จนทำให้ครอบครัวของเขาบ้านแตกสาแหรกขาด ผู้หญิงคนนี้ชื่อ

รัสมี ผู้หญิงที่เขาไม่มีวันให้อภัยรวมทั้งปมุตที่เขาไม่เคยยอมรับว่าเป็นน้องชาย คนคู่นี้ที่ทำให้

ชีวิตของเขาต้องพังพินาศ

“อ้อ เสียใจเป็น เจ็บเป็นสินะ แค่นี้มันยังน้อยกว่าที่ฉันเจอมาอีกเยอะ ไป ไปให้พ้นหน้าทั้งแม่ทั้ง

ลูก”

ปราบโบกมือไล่ แต่เมื่อรัสมีและปมุตกำลังจะหันหลังกลับเขาก็ผุดลุกขึ้นยืน

“เดี๋ยว”

ปราบก้าวไปที่ปมุตที่มีสีหน้าหวาดกลัวไม่จาง เขาคว้าต้นแขนของปมุตเข้ามาใกล้แล้วกระซิบ


เสียงหนักที่ข้างหู

“ปวดหัวก็ไปกินยาแล้วนอนซะ แล้วอย่าล็อคห้องล่ะ ถ้าคืนนี้ฉันเข้าไปไม่ได้ รู้ใช่ไหมว่าจะเกิด

อะไรขึ้น”

ปราบปล่อยร่างที่สั่นเทาให้เดินกลับเข้าไปในบ้านพร้อมมารดา ก่อนที่เขาจะเดินกลับมาแล้วยก

แก้วเหล้าขึ้นมาจิบเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น โมกข์มองหน้าเพื่อนอย่างระอา

“สะใจไหมล่ะ ไอ้ซาดิสม์ เขากลัวกันทั้งบ้านแล้วมั้ง”

ปราบหัวเราะในลำคอ นั่นเป็นสิ่งที่เขาต้องการอยู่แล้ว เมื่อจุดประสงค์ที่เขาเข้ามาครอบครอง

บ้านหลังนี้ก็คือสิ่งนี้

“อย่าสนใจเลย แดกเหล้าต่อดีกว่า”

ปราบยกขวดเหล้ารินลงในแก้วให้เพื่อน โมกข์จึงยกแก้วขึ้นมาจ่ออยู่ที่ริมฝีปากก่อนที่จะชะงัก

เมื่อเสียงโทรศัพท์มือถือของเขาดังขึ้น เขาดึงมันขึ้นมาดูชื่อของคนที่โทรเข้ามาแล้วก็ถอนหายใจ

“คำปัน”

เมื่อลูกน้องหันหน้ามาโมกข์จึงได้โยนโทรศัพท์ให้ คำปันคว้ารับอย่างแม่นยำแล้วจึงก้มหน้าไปดู

ว่าใครเป็นคนโทรเข้ามา

“พ่อเลี้ยง”

คำปันตาเหลือกเมื่อเงยหน้าขึ้นมองเจ้านายแต่เมื่อเห็นแววตาดุที่บังคับอยู่ในทีทำให้เขาต้องกด

รับแล้วยกขึ้นฟังอย่างขัดไม่ได้

“พี่โมกข์ นี่โอบนะ เมื่อไหร่จะกลับไร่ พี่ไปกรุงเทพนานเกินไปแล้ว”

คำปันถึงกับต้องยกมือให้โทรศัพท์ห่างจากหูเมื่อได้ยินเสียงโวยวายที่ดังมาจากปลายทาง

“นี่คำปัน พ่อเลี้ยงไม่อยู่”

เขาตอบเสียงเนือยๆกลับไป แต่ก็ต้องยกหูให้ห่างเมื่อได้ยินเสียงโต้ตอบกลับมา

“โกหก ฉันรู้นะว่าพี่โมกข์อยู่แถวนั้น เอาโทรศัพท์ไปให้เจ้านายแกเดี๋ยวนี้ ไอ้คำปัน”

“อ๊าวว คุณ มาหาว่าผมโกหกอีก พ่อเลี้ยงก็ต้องมีธุระบ้างสิ ใครเขาจะว่างมาตามตอแยคนอื่น

เหมือนคุณล่ะ”

“ไอ้คำปัน ไอ้บ้า ไอ้ขี้ข้า เรียกนายของแกมาคุยกับฉันเดี๋ยวนี้”

โอบกิจตวาดมาตามสายด้วยความขุ่นเคืองที่ถูกคำปันต่อล้อต่อเถียง เขาคิดถึงโมกข์

ไฟพิสวาสรุมเร้าจนแทบกระอัก โอบกิจเพียรพยายามโทรเข้ามาหลายครั้งแต่โมกข์ก็ไม่รับสาย

พอรับสายก็กลับให้คำปันเป็นคนพูด ทำให้โอบกิจยิ่งโมโห

“นี่คุณ อย่ามาก้าวร้าวใส่ผมนะ”

คำปันชักโมโหขึ้นมาบ้าง

“ผมเป็นลูกน้องพ่อเลี้ยงคนเดียว ผมไม่ใช่ขี้ข้าของคุณที่จะมาขึ้นไอ้ขึ้นอีกับผม อย่ามาพูดกับผม

แบบนี้อีก ไม่งั้นผมไม่ยอมแน่”

“มึงคิดว่ากูกลัวมึงเหรอ ไอ้คำปัน”

โอบกิจตวาดกลับ

“บอกนายมึงด้วย ว่าถ้ายังไม่รีบกลับ กูจะตามไปถึงกรุงเทพแน่”

คำปันถอนหายใจเฮือกเมื่อโอบกิจวางสาย เขาส่ายหน้าแล้วเดินไปหาเจ้านายพลางส่งโทรศัพท์

คืนให้ พร้อมบ่นอุบ

“โอย พ่อเลี้ยง ขี้หูผมร่วงหมดแล้ว ไม่ไหวเลยนะครับเด็กนายคนนี้”

โมกข์ยิ้มเมื่อเห็นสีหน้าลูกน้อง ปราบมองเพื่อนด้วยความทึ่งแล้วปรารภออกมา

“มึงนี่เจ๋งจริงโว้ย ไอ้โมกข์ ตอนเช้าไปทำดีกับคนหนึ่ง เย็นมาก็ไปอ่อยเหยื่อกับอีกคน พอตกดึกก็

มีอีกคนโทรมาจิก”

เมื่อโมกข์ได้ยินก็หลุดหัวเราะออกมา แล้วจึงยกแก้วเหล้ามากระดกจนหมด

“ไม่ถึงขนาดนั้นหรอก มึงก็พูดเกินไป มา…แดกเหล้ากันต่อ”








“กลับดึกจัง แล้วนั่นซื้ออะไรมาเยอะแยะเชียวกานต์”

คนที่กำลังนั่งหงุดหงิดสะดุ้งเมื่อได้ยินเสียงทักจากคนที่อยู่ในบ้าน กานต์ปรับสีหน้าให้เป็นปกติ

แล้วจึงหอบข้าวของไปวางบนเก้าอี้โซฟา

“ไปเที่ยวห้างกับเพื่อนที่ทำงานน่ะพัทธ์ ช่วงนี้มันมีมิดไนท์เซลล์”

กานต์หันไปมองร่างสูงที่ยืนพิงกรอบประตูทางเข้าห้องนอน แล้วถอนหายใจ

พัทธ์จัดว่าเป็นผู้ชายที่หน้าตาดี ด้วยความขาวตลอดทั้งตัวแม้ร่างกายจะไม่ได้เต็มไปด้วยมัด

กล้ามเนื้อจนดูล่ำ แต่มันก็เฟิร์มจากการเล่นกีฬาที่เขาชอบ ดวงตาที่ซ่อนอยู่ภายใต้กรอบใสของ

แว่นยาวรี รับกับคิ้วเป็นระเบียบได้รูปซึ่งเป็นจุดเด่น แต่เขาก็มักจะปิดบังมันไว้ด้วยแว่นสายตา

เสมอ

ยิ่งจมูกโด่งตามธรรมชาตินั้นยิ่งทำให้หน้าขาวดูคมคาย จนกานต์ยอมรับว่าเขาเองก็ติดตาต้อง

ใจตั้งแต่เมื่อเจอกันครั้งแรก และเมื่อพัทธ์มาสานสัมพันธ์กานต์ก็ตอบรับไม่ยาก และด้วยความ

รักที่พัทธ์มีให้ กานต์ก็เกือบจะหยุดใจไว้ที่พัทธ์ หากว่าเขาไม่เจอโมกข์เข้าเสียก่อน

โมกข์มีสเน่ห์ของเพศชายอย่างล้นเหลือ เขาทำให้กานต์ใจสั่นเมื่อได้เข้าใกล้ และอยากจะ

ใกล้ชิดให้มากกว่านี้ ถ้าหากว่าโมกข์จะยอม แต่ตอนนี้เมื่อความต้องการทะยานสูง กานต์ก็ไม่มี

ทางเลือก

พัทธ์ที่เพิ่งออกจากห้องน้ำพันกายท่อนล่างด้วยผ้าเช็ดตัวผืนเดียว หยดน้ำยังเกาะพราวตามเนื้อ

ตัวก็ทำให้เขาตื่นตัวได้ไม่ยาก กานต์เดินเข้าไปโน้มคอพัทธ์เข้ามาแล้วก็จูบ

พัทธ์จูบตอบด้วยความคุ้นชิน กานต์ดันตัวให้พัทธ์ก้าวถอยหลังไปช้าๆ จนไปชิดกับปลายเตียงที่

อยู่ในห้องนอน กานต์จึงผลักให้พัทธ์หงายหลังลงไปโดยที่มีเขาล้มทับตาม

“เดี๋ยวๆ กานต์ คือวันนี้พัทธ์เหนื่อย ทั้งคุมเด็ก แล้วก็ไปคุมแล็ป พัทธ์กลัวจะไม่ไหว”

พัทธ์พูดเสียงอ่อยแต่ก็ห้ามกานต์ไม่ได้

“งั้นพัทธ์ก็นอนเฉยๆ กานต์จัดการเอง”

กานต์เปลื้องผ้าตนเองออกจนหมดแล้วโยนไปอย่างไม่สนใจ ก่อนที่จะเอื้อมมือไปกระตุก


 ผ้าเช็ดตัวของพัทธ์ออกจนร่างเปล่าเปลือยด้วยกันทั้งคู่


 



-------------------------------------------------------------------

                           จบตอนที่ 5

หัวข้อ: Re: ร้ายซ่อนรัก บทที่ 5 มาแล้วค่ะ (29/12/2556)
เริ่มหัวข้อโดย: HISY ที่ 29-12-2013 22:18:51

เมะเรื่องนี้มันร้ายจริงๆ

หัวข้อ: Re: ร้ายซ่อนรัก บทที่ 5 มาแล้วค่ะ (29/12/2556)
เริ่มหัวข้อโดย: pornumpai-ka ที่ 29-12-2013 22:47:00

 :z3: :z3:


พัฒน์เอ้ยยยย  ถูกเขาเห็นเป็นที่ระบาย  เฮ้ออออ :mew5: :mew5:

หัวข้อ: Re: ร้ายซ่อนรัก บทที่ 5 มาแล้วค่ะ (29/12/2556)
เริ่มหัวข้อโดย: jj_girl ที่ 30-12-2013 00:44:09

นังกานต์  แกนี่ ร่....า.....น   ได้โล่จริงๆ

กล้าใช้พัทธ์เป็นเครื่องระบายอารมณ์นะยะ   ชิส์


เอาไปเลยค่ะ รางวัล   "ร่..า..น อวอร์ด"   ภูมิใจมอบให้

(http://www.rumruay.com/img/2b0/092/2b0092a05d6f0b991f5fa7110ebfa65c_2.jpg)

หัวข้อ: Re: ร้ายซ่อนรัก บทที่ 5 มาแล้วค่ะ (29/12/2556)
เริ่มหัวข้อโดย: liza sarin ที่ 30-12-2013 07:39:53

กานต์ร้ายมาก

หัวข้อ: Re: ร้ายซ่อนรัก บทที่ 5 มาแล้วค่ะ (29/12/2556)
เริ่มหัวข้อโดย: Moose ที่ 30-12-2013 08:32:10

อิกานต์นี่มันแรดจริงๆๆๆๆๆๆ อยากให้พัทธ์รู้จริงๆ ว่าลับหลังพัทธ์มันแรดขนาดไหนนนน  :angry2:

รอตอนต่อไปค่ะ  :katai2-1:  :hao7:  :กอด1:

หัวข้อ: Re
เริ่มหัวข้อโดย: PoppyPrince ที่ 30-12-2013 13:02:10

สงสารพัทธ์กับปมุต  :(

หัวข้อ: Re: ร้ายซ่อนรัก บทที่ 5 มาแล้วค่ะ (29/12/2556)
เริ่มหัวข้อโดย: AGALIGO ที่ 30-12-2013 14:17:09

เป็นเพื่อนที่...เหมือนกันทั้งคู่เลย

มิน่าถึงคบกันได้

+ 1 + เป็ดจ้า

หัวข้อ: Re: ร้ายซ่อนรัก บทที่ 5 มาแล้วค่ะ (29/12/2556)
เริ่มหัวข้อโดย: fay 13 ที่ 30-12-2013 18:18:06

 :mew1: :mew1: :mew1:

หัวข้อ: Re: ร้ายซ่อนรัก บทที่ 5 มาแล้วค่ะ (29/12/2556)
เริ่มหัวข้อโดย: viewier ที่ 30-12-2013 20:46:25

ร้ายกาจ

หัวข้อ: Re: ร้ายซ่อนรัก บทที่ 6 มาแล้วค่ะ (31/12/2556) Happy New Year ผู้อ่านนะคะ
เริ่มหัวข้อโดย: Belove ที่ 31-12-2013 21:23:48

                         ร้ายซ่อนรัก

                           บทที่ 6


กานต์มองเนื้อตัวขาวโพลนที่นอนแผ่อยู่บนเตียงนอนนุ่มอย่างพึงใจ พลางเอื้อมมือไปลูบไล้

ตั้งแต่ซอกคอของพัทธ์เป็นเส้นตรงลงมาจนถึงสะดือ ก่อนที่เขาจะก้มหน้าลงไปใช้ปลายลิ้นแตะ

เบาๆ ที่ใต้สะดือนั้น เป็นผลให้พัทธ์ถึงกับห่อตัวด้วยความสยิว

ใครจะว่าอย่างไรก็ช่าง สำหรับกานต์เรื่องเซ็กส์ถือว่าเป็นเรื่องสำคัญในการสร้างความสุนทรีชั้น

เลิศพอๆ กับที่คนเราต้องเสาะหาอาหารหรูอร่อยปาก หรือสรรหาที่เที่ยวที่ถูกใจให้ชีวิตเบิกบาน

ว่าแล้วกานต์ก็ยิ่งเลื่อนตัวลงต่ำจนใบหน้าของเขามาหยุดอยู่ตรงจุดกึ่งกลางลำตัวของพัทธ์ที่เริ่ม

แข็งตัวจนเหยียดกายอวดชูชันหลอกล่อเขาอยู่ เห็นพัทธ์รูปร่างผอมสูงแต่ขนาดตรงนี้ไม่ได้น้อย

ไปด้วยเลย มันสมส่วนพอเหมาะที่กานต์จะคว้ามันไว้แล้วใช้ปลายลิ้นแตะทักทายที่ปลายยอด

ก่อนที่จะลากมาเบาๆ จนถึงโคน

ปลายลิ้นร้อนลากกลับมาแวะเวียนที่ปลายยอดอีกครั้ง คราวนี้กานต์เปลี่ยนเป็นใช้ริมฝีปากเม้ม

ลงไป แล้วรูดลงกลืนแท่งสวรรค์เข้าไปในโพรงปากทีเดียวมิดด้าม

พัทธ์ร้องอู้หลุดเสียงครางออกมา เขาเสยมือเข้าไปในกลุ่มเส้นผมดกดำของคนรัก จิกแน่นเมื่อ

กานต์ยกใบหน้าขึ้นๆ ลงๆ มันกระตุ้นให้เลือดในร่างกายสูบฉีดแล้ววิ่งวนไปเลี้ยงตรงนั้นจนมัน

ขยายขนาดคับแน่นอยู่ในโพรงปากของกานต์

กานต์คลายริมฝีปากออกช้าๆ เผยให้ส่วนสำคัญของพัทธ์โผล่ออกมาอวดกายสีชมพูเรื่ออยู่

กลางอากาศ ก่อนที่เขาจะยืดตัวขึ้นขยับกายขึ้นมานั่งคร่อมอยู่ที่ต้นขาของพัทธ์ กานต์เหนี่ยวมัน

เข้ามาใกล้ จ่อไปที่ช่องทางของเขาแล้วจึงเลื่อนตัวขึ้นจับมันสอดเข้าไปช้าๆ

อา….

กานต์หลับตาลงกลืนน้ำลายลงคอ

เขาเสียววูบจนต้องผ่อนลมหายใจออกเมื่อค่อยๆขยับสะโพกทีละนิดให้พัทธ์ได้แทรกตัวเข้าไป

จนถึงโคน กานต์เหยียดตัวตรงเพื่อให้ช่องทางของเขากลืนเข้าไปจนหมด ก่อนที่เขาจะเริ่มหมุน

วนสะโพกของเขาเป็นวงกลม เบียดมันแนบชิดอยู่กับต้นขาของพัทธ์กานต์ลองขยับตัวขึ้นสูง

แล้วกระแทกตัวลงมาคราหนึ่ง

“อวู๊…”

กานต์หอบหายใจเสียงกระเส่าเมื่อมันกระแทกจุดกระสันเข้าเต็มเปา เขาใช้มือดันแผ่นอกของ

พัทธ์ไว้เป็นหลักเมื่อเขาเริ่มขยับสะโพกขึ้นลงเป็นจังหวะ

พัทธ์เองก็อดครางออกมาไม่ได้เมื่อช่องทางของกานต์ตอดรัดถี่ยิบ เขาต้องช่วยยึดสะโพกของ

กานต์ไม่ให้เซ และยังต้องเกร็งกล้ามเนื้อหน้าท้องไว้ไม่ให้มันระเบิดออกมาก่อนที่คนรักของเขา

จะมีความสุข

กานต์เงยหน้าส่งเสียงครวญครางยาวนาน เมื่อจินตนาการไปว่าผู้ที่กำลังบรรเลงเพลงรักกับเขา


เป็นใครอีกคนหนึ่งเขาจะรู้สึกดีขนาดไหน

ใบหน้าและรูปร่างที่ดึงดูดใจล่องลอยอยู่ในห้วงสำนึก ตอนนี้เขาคนนั้นเปลือยเปล่าไปทุกส่วน

เผยให้เห็นมัดกล้ามเนื้อที่สมบูรณ์แบบ เขาคนนั้นกำลังกอดรัดกานต์จนหายใจแทบไม่ออก

ชิ้นส่วนอันใหญ่โตเสียดแทงเข้ามาในเนื้อพร้อมกับขยับสะโพกรัวเร็ว

“โอ… ดีมาก ดีที่สุด อีกนิดเถอะที่รัก”

กานต์พึมพำออกมา พัทธ์ยิ้มเมื่อได้ยิน เขาขยับสะโพกลงในขณะที่กานต์เลื่อนกายออก และก็

ดันสะโพกเข้าไปสุดแรงเมื่อกานต์เคลื่อนตัวลงต่ำจนเสียงเนื้อกระทบกันดังลั่นเข้ามาในหู

“อ๊ะ…อ๊า”

กานต์แอ่นตัวจนแทบบิดเมื่อกล้ามเนื้อส่วนล่างตอดรัดจนถึงขีดสุด พร้อมกับที่พัทธ์ก็ระเบิด

เปรี๊ยะอยู่ในร่างของกานต์

สมองของพัทธ์ว่างโล่งไปหมดเมื่อกานต์ร่วงผลอยมาซบอยู่ที่แผ่นอกพลางหอบตัวโยน แต่

ความรู้สึกของเขาก็ยังจับได้ถึงอะไรบางอย่างที่แปลกไปเมื่อกานต์พึมพำอย่างสุขสมอยู่ที่ข้างหู

“ผมมีความสุขที่สุดเลย โมกข์”







ร่างสูงของพัทธ์ที่พันท่อนล่างไว้ด้วยผ้าเช็ดตัวผืนเดียวเดินออกมาจากห้องน้ำแล้วมาหยุดยืน

มองร่างเปลือยที่หลับใหลอยู่ใต้กองผ้าห่มอุ่นอย่างครุ่นคิด

แม้จะเหนื่อยจากการทำงานจนแทบจะหลับตั้งแต่เข้าบ้าน แต่เมื่อถึงตอนนี้พัทธ์กลับหลับไม่ลง

จนต้องปล่อยให้กานต์เข้าสู่ห้วงนิทราแต่เพียงผู้เดียว

ไม่ใช่ชื่อเขาแน่ๆ เมื่อตอนที่กานต์หลุดปากออกมา ในประเทศไทยจะมีคนชื่อโมกข์สักกี่คน

เดี๋ยวนะ!!

พัทธ์ย้อนคิดไปถึงร่างสูงใหญ่ที่เขารู้จักวันนี้ คนๆ นั้นก็ชื่อโมกข์

ผู้ชายคนนั้นเป็นเจ้าของร่วมของบริษัทอินไฟไนท์อินดัสเตรียล ….

คิ้วเป็นระเบียบที่พาดเฉียงอยู่เหนือดวงตายาวรีขมวดลง

นั่นไม่ใช่ที่ทำงานของกานต์ที่เขาเคยไปพบตั้งแต่ปีที่แล้วหรอกหรือ

ไม่หรอก มันอาจจะเป็นเรื่องบังเอิญ เขาไม่ควรไม่เชื่อใจคนรัก พัทธ์ส่ายหน้ากับความคิดของ

ตัวเอง ก่อนที่จะเดินไปเก็บเสื้อผ้าของกานต์ที่โยนทิ้งไว้รอบเตียงขึ้นมา

ชะงักเมื่อได้กลิ่นน้ำหอมที่ไม่คุ้นจมูกลอยเข้ามา พัทธ์รีบก้มลงไปดมกลิ่นที่ติดมากับเสื้อผ้าของ

กานต์ มันไม่ใช่น้ำหอมที่เขาใช้แน่นอน

ดวงตาคู่สวยหม่นแสงเมื่อหันไปมองคนที่หลับสนิทอยู่บนเตียง

หวังว่ามันคงจะไม่เป็นอย่างที่เขากังวล พัทธ์ถอนหายใจออกมา









“ตกลงว่าผมจะเป็นสปอนเซอร์ให้โปรเจ็คของคุณ”

พัทธ์ดึงโทรศัพท์มือถือห่างจากหูแล้วมองมันเหมือนจะให้ทะลุไปถึงต้นทาง

ตอนที่รับเขาเห็นเป็นเบอร์ที่ไม่ได้มีบันทึกอยู่ในเครื่อง พัทธ์จึงรับสายเมื่อคิดว่าเป็นเบอร์ของ

พวกที่ขายประกันทางโทรศัพท์ แต่ไม่ได้คิดเลยว่าจะเป็นเบอร์และเสียงของคนที่กวนใจเขาอยู่

ตลอดคืน เขาไม่รู้เลยว่าโมกข์มีเบอร์โทรของเขาตั้งแต่เมื่อไหร่

ซ้ำประโยคแรกที่พูดยังเป็นข่าวที่เขาควรจะยินดีเมื่องานของเข้าคืบหน้า แต่มันกลับสร้างความ

หนักใจให้กับเขามากกว่าในตอนนี้

“ขอบคุณครับ”

พัทธ์ตอบประหยัดถ้อยคำ

“เงื่อนไขมีอยู่ว่าโปรเจ็คของคุณจะต้องผูกพันบริษัทของผม และเมื่อถึงเวลาที่ต้องทดลองงาน

คุณจะต้องไปทดลองที่ไร่ของผม”

“ไร่ของคุณ”

พัทธ์ใจหายวูบ เขาไม่อยากที่จะเข้าใกล้โมกข์มากไปกว่านี้เมื่อรู้สึกถึงพลังงานแปลกๆ ในทุก

ครั้งที่สบตา

“สถานที่ทดลองแถวปริมณฑลก็มีตั้งเยอะ ผมไม่เห็นถึงความจำเป็นที่ต้องไปไกลถึงไร่คุณ มัน

สิ้นเปลืองงบประมาณโดยใช่เหตุ”

พัทธ์พยายามเอาเหตุผลเข้าสู้แต่ก็ต้องถอนหายใจออกมาเมื่อได้ยินเสียงเอาแต่ใจตอบกลับ

“ถ้าเรื่องงบประมาณคุณไม่ต้องกลัว ผมมีให้ไม่จำกัด มันอยู่ที่ว่าคุณอยากจะให้งานของคุณ

เดินหน้าหรือว่าย่ำอยู่กับที่”

พัทธ์อึ้ง จริงอย่างที่โมกข์พูด ถ้าเขาอยากให้งานของเขาเดินหน้า เขาจำเป็นที่จะต้องใช้เงิน

จำนวนมหาศาลจากโมกข์

“ตกลง”

พัทธ์กลั้นใจตอบ

การสื่อสารด้วยโทรศัพท์ไม่มีการเห็นหน้า พัทธ์จึงไม่ได้เห็นใบหน้าที่เจือด้วยรอยยิ้มของโมกข์

เมื่อได้ยินการตอบรับที่เข้าทางของเขา

“ยินดีที่เราได้ร่วมงานกัน อาจารย์พัทธ์ งั้นผมของให้การร่วมงานของเราเริ่มตั้งแต่วันนี้โดยการ

ขอให้คุณมาร่วมงานเปิดตัวผลิตภัณฑ์ใหม่ของอินไฟไนท์อินดัสเตรียลในคืนนี้”

พัทธ์เบิกตากว้าง

ในแวดวงอุตสาหกรรม อินไฟไนท์อินดัสเตรียลถือว่าเป็นบริษัทน้องใหม่มาแรงที่มีจุดเด่นอยู่ตรง

ความแปลกใหม่ของงานแต่ละชิ้น ที่มักจะสร้างความฮือฮาได้ตลอด และพัทธ์ก็รู้ว่างานเปิดตัว

ทุกครั้งเป็นงานใหญ่ชนิดที่ใครๆก็อยากไป

“แต่ผมไม่ได้เกี่ยวข้องกับงานของคุณ”

พัทธ์ปฎิเสธทั้งที่อยากไปใจแทบขาด

“อีกหน่อยก็เกี่ยว เพราะเมื่องานของคุณเสร็จมันก็ต้องมีบริษัทของผมผลิตขึ้นมา ตอนนี้คุณควร

ไปดูงานไว้ก่อน”

ถ้ามีรางวัลเกลี้ยกล่อมคนเป็นเลิศ พัทธ์อยากจะให้โมกข์ได้รางวัลนี้เสียเหลือเกิน

“ผมเตรียมตัวไม่ทันหรอก งานใหญ่ขนาดนี้ แล้วนี่มันก็บ่ายจนเกือบเย็นแล้ว”

พัทธ์ตอบเสียงอ่อย จนได้ยินเสียงหัวเราะแผ่วเบาจากปลายทาง

“คุณไม่ต้องเตรียมอะไรเลยอาจารย์พัทธ์ ผมจัดการให้คุณแล้ว แค่นี้ก่อนนะ พบกันคืนนี้ พัทธ์”

โมกข์วางหูไปแล้ว แต่พัทธ์ยังนั่งงงกับสิ่งที่โมกข์บอก ก่อนที่เสียงเคาะประตูจะดังขึ้นเรียกสติ

ของเขา

ชายร่างกำยำวัยเดียวกับเขาก้าวเข้ามาในห้องเมื่อพัทธ์เอ่ยอนุญาต เจ้าของห้องมองอย่างงงๆ

เมื่อคนที่เข้ามาใหม่หอบของหลายอย่างมายื่นให้เขา

“ผมชื่อคำปัน เป็นคนของพ่อเลี้ยงโมกข์ครับ”

หน้าทะเล้นยิ้มให้เขา

“พ่อเลี้ยงสั่งให้ผมเอาเสื้อผ้าที่คุณจะใส่คืนนี้มาให้ และให้พาคุณไปในงานด้วยครับ”







พัทธ์หยุดยืนอยู่หน้าห้องจัดงานเลี้ยงในโรงแรมห้าดาวกลางย่านธุรกิจของกรุงเทพหลังจากที่

ลงทะเบียนหน้างานเรียบร้อยแล้ว

งานหรูหราใหญ่โตกว่าที่เขาคาดคิด จนเขาประหม่าที่จะเข้าไป แถมมองไปทางไหนก็มีแต่คนที่

ไม่รู้จัก พัทธ์ถอนหายใจเฮือกแล้วหันหลังกลับเตรียมก้าวเดิน

ชะงักเมื่อท่อนแขนถูกรั้งไว้ พัทธ์เอี้ยวตัวกลับไปมองก็ต้องยืนตัวแข็งเมื่อเห็นดวงตาที่พราว

ระยับของโมกข์มองจ้องมา

พัทธ์กัดริมฝีปากด้านในไว้เมื่อไม่อาจละสายตาไปได้ เมื่อได้สบตาในระยะประชิด พัทธ์คิดว่า

เขาตัวสูงแล้วเมื่อเทียบกับมาตรฐานชายไทย แต่ความสูงร้อยแปดสิบห้าของเขาก็ยังน้อยกว่า

คนที่สูงเกือบสองเมตรตรงหน้า จนเขาต้องเงยหน้าขึ้นมอง

ดวงตาคู่ดุในเวลาที่ก้มหน้ามามอง ดูแวววาวเรียกเลือดให้ฉีดเป็นริ้วอยู่บนใบหน้าจนพัทธ์รู้สึก

ร้อนวูบไปหมด ยิ่งเมื่อเขาเอื้อมมือไปแกะมือที่ยึดแขนเขาไว้ ความร้อนก็ยิ่งแผ่ซ่านจนแทบยืน

ไม่อยู่ พัทธ์ปรับสีหน้าไม่ทันจนต้องก้มไปมองที่หน้าอกกว้างของโมกข์แทน

วันนี้โมกข์อยู่ในชุดทักซิโดที่ทำให้ดูแปลกตาเมื่อเขาคุ้นกับชุดปอนๆ ของโมกข์มากกว่า แต่เมื่อ

อยู่ในชุดนี้ยิ่งทำให้โมกข์เต็มไปด้วยเสน่ห์ที่ใครต่อใครก็ต้องเหลียวมอง

“ทำไมไม่เข้าไปในงานล่ะ ผมรอคุณอยู่นะ”

โมกข์เอ่ยถามเสียงนุ่มกว่าที่เขาเคยได้ยิน พัทธ์ยิ่งประหม่าจนวางตัวไม่ถูก

“คือ ผมไม่รู้จักใครก็เลยกะว่าจะออกไปหาที่ยืนด้านนอก”

เจ้าของงานลอบยิ้มอยู่ในสีหน้าเมื่อมองใบหน้าที่ยังแสดงความขัดเขิน

พัทธ์อยู่ในชุดสูทสีดำเนื้อดีที่คลุมเสื้อเชิตสีอ่อนภายใน ที่เขาเป็นคนเลือกเองกับมือและโมกข์คิด

ว่าเขากะขนาดได้ไม่พลาด

แล้วเขายังสั่งให้คำปันพาพัทธ์ไปร้านทำผมเพื่อจัดทรงจนพัทธ์ดูดีกว่าที่เขาคาดไว้มาก ถ้าไม่ติด

ไอ้แว่นกรอบบางที่ยังเด่นอยู่บนใบหน้าปิดบังดวงตาคู่สวยที่เขาชอบมอง

แต่เพียงแค่นี้ ก็ทำให้เขาแทบไม่อยากละสายตาไปจากพัทธ์

“คุณจะกลัวอะไรในเมื่อคุณรู้จักผม”

โมกข์โน้มตัวไปกระซิบแผ่วเบาจนพัทธ์ขนลุกไปหมดทั้งตัว ก่อนที่โมกข์จะรั้งท่อนแขนให้เขาก้าว

ตามเข้าไปในงาน

โมกข์พาเขาตรงเข้าไปหาผู้ชายอีกคนที่กำลังวุ่นวายอยู่กับการรับแขก พัทธ์คุ้นกับใบหน้าหล่อ

เหลาที่อยู่ในชุดสูทสีเทาเรียบหรูนั้น เพราะเคยเข้าไปขอสปอนเซอร์มาก่อน

“ปราบ นี่อาจารย์พัทธ์”

คำแนะนำง่าย สั้น แต่ก็ทำให้ปราบหันมามองอย่างรวดเร็วก่อนที่จะยื่นมือมาทักทาย

“สวัสดีครับอาจารย์ เราเคยเจอกันแล้ว?”

พัทธ์ยิ้มพลางยื่นมือจับทักทายตอบ

“ครับ ผมเคยมาขอทุนจากคุณปราบ แต่ตอนนั้นคุณยังไม่สนใจ”

ปราบหัวเราะ

“นั่นสิครับ คงเพราะตอนนั้นงานอื่นมันยังยุ่งอยู่ แต่ตอนนี้ก็มีคนสนใจและให้ทุนแล้ว ยินดีด้วย

นะครับอาจารย์ที่ได้เป็นหุ้นส่วนกับโมกข์ เพื่อนสนิทของผม”


พัทธ์สะดุดหูกับคำว่าหุ้นส่วนที่ปราบพูดออกมา แต่เขาก็ไม่มีเวลาค้านเมื่อปราบดึงโมกข์ไปอีก

ทางแล้วกระซิบอะไรบางอย่างที่เขาไม่ได้ยิน



“ไอ้แดเนียลมันโผล่หน้ามาด้วย ระวังหน่อยก็แล้วกัน”

โมกข์ชะงัก ใบหน้าขรึมลงทันตาเมื่อหันไปมองตามที่ปราบชี้

ฝรั่งหน้าตาดี ยืนอยู่ไกลออกไปที่มุมห้อง เมื่อเขาหันมาสบตากับโมกข์ก็ยกมือที่คีบก้านแก้ว

เหล้าสีสวยให้เป็นการทักทาย แต่ดวงตาสีฟ้านั่นกลับมองมาด้วยแววเยาะเย้ย ท้าทายอย่างที่

โมกข์ชังหนักหนา

หัวข้อ: Re: ร้ายซ่อนรัก บทที่ 6 มาแล้วค่ะ (31/12/2556) Happy New Year ค่ะ ^^
เริ่มหัวข้อโดย: viewier ที่ 31-12-2013 21:56:39

เสร็จแน่ๆๆๆ :bye2:

หัวข้อ: Re: ร้ายซ่อนรัก บทที่ 6 มาแล้วค่ะ (31/12/2556) Happy New Year ค่ะ ^^
เริ่มหัวข้อโดย: ice-vanilla ที่ 31-12-2013 22:33:08

ตามอ่านจนถึงตอนหกรวดเดียวเลย><

ชอบพัทธ์จัง ดูเป็นผู้ชายจริงจังกับความรักมากๆ

ส่วนโมกข์ก็เดาไม่ถูกเลยว่าที่ทำขนาดนี้เพราะชอบจริงหรือแค่อยากเล่นด้วยเฉยๆ เฮ้อ

หัวข้อ: Re: ร้ายซ่อนรัก บทที่ 6 มาแล้วค่ะ (31/12/2556) Happy New Year ค่ะ ^^
เริ่มหัวข้อโดย: Palmpalm ที่ 31-12-2013 22:52:09

งานนี้ชักน่าลุ้นเข้าไปทุกที

หัวข้อ: Re: ร้ายซ่อนรัก บทที่ 6 มาแล้วค่ะ (31/12/2556) Happy New Year ค่ะ ^^
เริ่มหัวข้อโดย: HISY ที่ 31-12-2013 22:53:10

อะไรๆก็ดูจะเข้าทางโมกข์ไปซะหมด

หัวข้อ: Re: ร้ายซ่อนรัก บทที่ 6 มาแล้วค่ะ (31/12/2556) Happy New Year ค่ะ ^^
เริ่มหัวข้อโดย: pornumpai-ka ที่ 31-12-2013 23:42:17

 :hao6: :hao6: :hao6:


ไม่รอดดดดดดด

หัวข้อ: Re: ร้ายซ่อนรัก บทที่ 6 มาแล้วค่ะ (31/12/2556) Happy New Year ค่ะ ^^
เริ่มหัวข้อโดย: iforgive ที่ 01-01-2014 00:17:02

แต่ละคนแรงๆ ทังนั้น ตามอ่านด้วยคน

หัวข้อ: Re: ร้ายซ่อนรัก บทที่ 6 มาแล้วค่ะ (31/12/2556) Happy New Year ค่ะ ^^
เริ่มหัวข้อโดย: fay 13 ที่ 01-01-2014 00:44:06

 :mew1: :mew1: :mew1:

หัวข้อ: Re: ร้ายซ่อนรัก บทที่ 6 มาแล้วค่ะ (31/12/2556) Happy New Year ค่ะ ^^
เริ่มหัวข้อโดย: Moose ที่ 01-01-2014 00:58:35

สงสารพัทธ์จัง มีแฟนแบบกานต์ แต่เดี๋ยวก็หลุดพ้นแล้วเนอะ  :m15:

รอตอนต่อไปค่าาา

หัวข้อ: Re: ร้ายซ่อนรัก บทที่ 6 มาแล้วค่ะ (31/12/2556) Happy New Year ค่ะ ^^
เริ่มหัวข้อโดย: sweetbasil ที่ 01-01-2014 03:45:43

โมกจะทำให้พัทเห็นธาตุแท้ของกาน
ปรายกับปมุตน่าสนใจ
เมะชนเมะ  :impress2:

หัวข้อ: Re: ร้ายซ่อนรัก บทที่ 6 มาแล้วค่ะ (31/12/2556) Happy New Year ค่ะ ^^
เริ่มหัวข้อโดย: Maytbb ที่ 01-01-2014 07:52:13

 Happy New Year   :กอด1:

หัวข้อ: Re: ร้ายซ่อนรัก บทที่ 6 มาแล้วค่ะ (31/12/2556) Happy New Year ค่ะ ^^
เริ่มหัวข้อโดย: fahzang ที่ 01-01-2014 19:23:54

ติดตามๆๆนะคะ

^^

หัวข้อ: Re: ร้ายซ่อนรัก บทที่ 6 มาแล้วค่ะ (31/12/2556) Happy New Year ค่ะ ^^
เริ่มหัวข้อโดย: becrazie ที่ 01-01-2014 19:27:02

มีอะไรกับแฟนแต่เรียกชื่อคนอื่น :angry2:

หัวข้อ: Re: ร้ายซ่อนรัก บทที่ 6 มาแล้วค่ะ (31/12/2556) Happy New Year ค่ะ ^^
เริ่มหัวข้อโดย: liza sarin ที่ 01-01-2014 20:12:13

ค่อยๆรุกค่ะคุณโมกข์ เดี๋ยวไก่ตื่น

หัวข้อ: Re: ร้ายซ่อนรัก บทที่ 6 มาแล้วค่ะ (31/12/2556) Happy New Year ค่ะ ^^
เริ่มหัวข้อโดย: ่patsaporn ที่ 02-01-2014 00:27:11

เร้าใจมากค่ะ โมกข์นี่มีเสน่ห์มากจริง ๆ นะ ส่วนพัทธ์ก็แบบดูน่าค้นหาเร้าใจเช่นกัน
กานต์ดูแรด 555 ไม่รู้จักพอน่ะ คุณปราบก็รักเขาสินะแต่ปากแข็ง
ส่วนน้องคุณปราบน่าสงสารค่ะ

รอมาต่อนะคะ สนุกมากค่ะ

หัวข้อ: Re: ร้ายซ่อนรัก บทที่ 6 มาแล้วค่ะ (31/12/2556) Happy New Year ค่ะ ^^
เริ่มหัวข้อโดย: fannan ที่ 02-01-2014 01:07:08

โอ้ยๆ เข้มข้นดีจริงๆ


ต้องไปอยู่ไร่ด้วยอีก



รออ่านตอนต่อไปค้าบ

หัวข้อ: Re: ร้ายซ่อนรัก บทที่ 7มาแล้วค่ะ (03/01/2557)
เริ่มหัวข้อโดย: Belove ที่ 03-01-2014 14:58:16

                             

                      ร้ายซ่อนรัก
 
                        บทที่ 7



โมกข์เบือนหน้ากลับมาอย่างไม่คิดที่จะสนใจ

ในประวัติอันถึงลูกถึงคนของเขาและปราบมักจะมีแดเนียลมาเกี่ยวข้องในฐานะตัวป่วนเสมอ

โมกข์รู้ว่าแดเนียลไม่มีปัญญาทำอะไรเขาได้นอกจากสร้างความรำคาญชั่วครั้งชั่วคราว

แต่ในเรื่องการทำงานแล้ว โมกข์เองก็ยอมรับฝีมือของแดเนียลอยู่ไม่น้อย เพราะฝรั่งตาน้ำข้าว

คนนี้ก็มีดีขนาดเทคโอเวอร์บริษัทขนาดกลางแล้วพัฒนามันจนก้าวตามหลังเขาและปราบมา

ติดๆ

ปราบขอตัวไปรับแขกผู้ใหญ่เปิดโอกาสให้เขาอยู่กับพัทธ์ เมื่อพัทธ์เห็นสายตาที่โมกข์มองจ้อง

มา อาจารย์หนุ่มก็รู้สึกเก้อจนวางหน้าไม่ถูก

“มีอะไรหรือเปล่าครับ”

พัทธ์ถามอย่างไม่รู้จะทำลายบรรยากาศเงียบๆ อย่างไร

“กำลังคิดว่า อาจารย์ใส่สูทตัวนี้แล้วดูดีกว่าที่ผมคิด”

คนตัวสูงกว่าก้าวเดินมาใกล้จนห่างกันไม่ถึงฟุตพลางยกมือขึ้นจับขอบเสื้อสูทของอีกฝ่ายดึง

กระชับให้เข้ากับรูปร่าง

“อาจารย์จะไม่ชมคนเลือกให้หน่อยหรือ ที่กะขนาดของอาจารย์ได้พอดีเป๊ะ”

พัทธ์ร้อนทั่วหน้าไปหมดเมื่อได้ยินคำพูดที่ชวนให้คิดต่อของโมกข์

ยิ่งเมื่อยืนใกล้กันขนาดนี้แล้วมันยิ่งทำให้ลมหายใจของเขาสะดุดลงอย่างอัตโนมัติ

เสียงพิธีกรในงานเริ่มขึ้นจากด้านบนเวที พัทธ์เอียงหน้าไปมองหนีการสบตาของโมกข์

“งานจะเริ่มแล้ว ผมว่าผมควรไปหาที่นั่งแล้วล่ะ”

ว่าแล้วพัทธ์ก็หันตัวกลับอย่างรวดเร็วจนปลายเท้าไปสะดุดเข้ากับขอบพรมหนา เขาเสียหลัก

หน้าคะมำไปข้างหน้า

“อุ๊บส์”

ร่างที่ใกล้จะล้มชะงักเมื่อท่อนแขนแกร่งสอดมารั้งเอวทางด้านหน้าช่วยให้พัทธ์ไม่ล้มคว่ำไปกับ

พื้น พัทธ์ถึงกับถอนหายใจโล่งอกที่เขาไม่ได้ปล่อยไก่ไปกับงานใหญ่ระดับนี้

แต่เมื่อสติกลับมาหาตัว ทำให้พัทธ์แทบกัดริมฝีปากเมื่อเห็นสภาพตอนนี้ เขาอยากล้มคะมำไป

กับพื้นมากกว่า เมื่อมีโมกข์มายืนชิดอยู่ด้านข้างค่อนมาทางด้านหน้าแล้วแขนข้างหนึ่งโอบมาที่

รอบเอวของเขากระชับเข้าหาตัวของโมกข์ ใกล้จนรู้สึกถึงลมหายใจอุ่นๆที่เป่ารดลงมาที่ข้างหู

จมูกของพัทธ์ใกล้จนเกือบกระแทกเข้ากับบ่ากว้าง ใกล้จนเขาได้กลิ่นน้ำหอมเย็นๆ โชยเข้าจมูก

คุ้นเหลือเกินกับกลิ่นนี้ พัทธ์บอกไม่ถูกว่าเขาเคยได้กลิ่นที่ไหน เขารู้แต่ว่ามันช่างเหมาะเจาะกับ

โมกข์ มันยิ่งเสริมให้ฮอร์โมนเพศชายของโมกข์แผ่ขยายอาณาจักรเหมือนสิงโตที่กำลังจ้องมอง

เหยื่อ

“ผมไม่เป็นไรแล้ว”

พัทธ์ที่เพิ่งหาเสียงของตัวเองพบพูดเบาๆ ฝ่ามือที่ยึดอยู่ตรงเอวจึงคลายมือลงอย่างอ้อยอิ่ง

พร้อมกับท่อนแขนที่ค่อยๆ เลื่อนห่างอย่างช้าๆ

พัทธ์ผลักให้ร่างของโมกข์ห่างพ้นตัวอย่างรวดเร็ว เขาลอบหายใจเข้าเมื่อรู้สึกทรมานที่กลั้น

หายใจอยู่นานเกิน ลำคอแห้งผากไปหมดเมื่อกลืนน้ำลายลงคอ

เขาสบตาคมคู่นั้นอีกครั้ง ก็เห็นแต่ความขบขันพราวระยับไปหมด ใบหน้าขาวจัดแดงเรื่ออยู่ใน

ความมืดของงาน พัทธ์ฮึดฮัดหันหลังให้แล้วก้าวยาวๆ หนีเข้าไปในเก้าอี้ในแถวลึกๆในที่นั่ง

สำหรับแขกในงาน

ฮึ นี่คงเห็นเขาเป็นตัวตลกสินะ

พัทธ์ค่อนขอดในใจเมื่อคิดถึงสายตาที่มองมาของโมกข์ ดวงตาคู่เดียวที่มองมาแต่ในความรู้สึก

ของเขามันช่างเหมือนดวงตาคู่นั้นก๊อบปี้แล้วเพลทไปวางอยู่รอบตัว

มันทำให้พัทธ์ฟุ้งซ่านจนแทบไม่มีสมาธิกับงานที่เริ่มแล้วเอาเสียเลย






โมกข์เดินออกไปด้านหน้าของงานอย่างอารมณ์ดี

ใบหน้าขาวเนียนที่น่าสัมผัสทำให้เขารู้สึกอยากที่จะดึงพัทธ์เข้ามาอยู่ในอ้อมกอดแล้วฝังจมูกลง

ไปอย่างมันเขี้ยว แต่โมกข์ต้องเตือนตัวเองไว้ให้เย็นลงก่อน

ยิ่งเข้าใกล้โมกข์ก็ยิ่งรู้ว่า ความรู้สึกที่มีให้พัทธ์มันไม่ธรรมดาเหมือนที่เขามีกับคนอื่น แน่นอน

เขาอยากได้พัทธ์ แต่โมกข์ต้องการให้พัทธ์เต็มใจตอบสนอง

ถึงแม้เขาจะรู้มาอีกว่าที่พัทธ์คบกับกานต์นั้น พัทธ์จะเป็นรุก แต่โมกข์เชื่อมั่นว่าพัทธ์ไม่เหมาะ

หรอกที่จะเป็นรุก เขาจะทำให้พัทธ์ยอมรับความจริงข้อนี้ให้ได้

เมื่อเดินมาถึงจุดลงทะเบียน โมกข์มองเห็นกานต์กำลังก้มหน้าลงไปเซ็นชื่อ เขาจึงเดินตรงเข้าไป

ใกล้ จนเมื่อกานต์เงยหน้าขึ้นมาจึงได้เห็นโมกข์ที่ก้มหน้าไปยิ้มให้

กานต์ยืดตัวขึ้นมาพร้อมร้อยยิ้มท้าทาย พลางเดินก้าวออกจากจุดนั้นโดยที่มีโมกข์เดินตาม

“พบกันอีกแล้วนะฮะโมกข์ ไม่นึกว่าจะพบคุณที่งานนี้”

“เพราะผมรู้ว่าจะพบกานต์ที่งานนี้ไงครับ ผมถึงได้มา”

โมกข์ที่เดินตามหลังวาดมือไปแตะที่เอวของกานต์แล้วพาเลี้ยวออกไปอีกทางที่ไม่ใช่ทางเข้า

งาน กานต์เชิดหน้าขึ้นแต่ก็ยอมเดินตามไปทางนั้น

“ผมไม่รู้นะโมกข์ ว่าคุณเป็นใคร ถึงได้มาอยู่ที่บริษัทที่ผมทำงานอยู่บ่อยมาก รวมทั้งงานนี้ด้วย

คุณคงไม่ใช่แค่มาพบเพื่อนใช่ไหม”

โมกข์ที่เดินตามหลังในระยะประชิดยิ้มอย่างสมเพช

เขารู้ว่ากานต์ต้องรู้ว่าเขาเป็นใคร ถึงได้เข้ามาตีสนิท สิทธานักสืบมือดีสืบประวัติของกานต์มา

ให้เขาหมดแล้ว โมกข์รู้ว่าชีวิตของกานต์ไม่ได้ต้องการอะไรมากไปกว่าเงินและเซ็กส์

ช่างเป็นคนรักที่ไม่เหมาะกับพัทธ์แม้แต่นิดเดียว

“ผมเป็นใครมันไม่สำคัญหรอก รู้แค่ว่ากานต์เองก็อยากเจอผม เหมือนที่ผมอยากเจอกานต์ใช่

ไหม”




เมื่อพ้นเขตงานโมกข์ก็เป็นฝ่ายเดินนำแล้วฉุดแขนกานต์ให้ก้าวเดินจนพ้นตัวตึกไปสู่สวนต้นไม้

เล็กๆ ที่จัดไว้ด้านหลังของโรงแรม เขาลากจนพ้นจากแสงไฟเข้าสู่มุมมืดที่มีต้นไม้ใหญ่บังแสง

จนมิดก่อนที่จะผลักให้กานต์ยืนชิดกับต้นไม้

โมกข์กระโจนเข้าหาร่างนั้นดึงหน้าของกานต์มาใกล้แล้วก้มไปจูบอย่างดุดัน

เขานี่แหละจะทำให้กานต์หลุดพ้นไปจากวงจรชีวิตอันแสนดีของพัทธ์ เขาจะไม่ยอมให้พัทธ์ต้อง

จมปลักอยู่กับคนที่เห็นแก่ตัวเองอย่างกานต์

โมกข์คำรามเบาๆ เหมือนราชสีห์ตะปบเหยื่อเมื่อเขาดึงชายเสื้อเชิตของกานต์ออกจากกางเกง

แล้วถอดกระดุมออกทีละเม็ด จนเผยให้เห็นผิวเนียน ยอดอกเม็ดเล็กชูชันอวดสายตาอยู่เบื้อง

หน้า โมกข์ไม่รอช้าที่จะใช้ปากงับลงไปแล้วเม้มไปทั้งลานนมสีเนื้อ

กานต์เม้มปากแน่นเพื่อกลั้นเสียงครางไว้ โมกข์ช่างใช้ปากได้ดีเหลือเชื่อเมื่อปลายลิ้นร้อนกวาด

ไปรอบแผงอกของเขา ยิ่งเมื่อมือของโมกข์คว้าหมับลงที่จุดสงวนกานต์ก็สะดุ้งเฮือก

มือนั้นทำงานได้ดียิ่งกว่าปาก โมกข์ทั้งบีบ ทั้งเค้นผ่านเนื้อผ้าจนกานต์เผลอปล่อยเสียงแผ่วลึก

อยู่ในลำคอ


“โมกข์ อา…ผมจะ…จะไม่ไหวแล้ว อย่าให้ผมต้องขาดใจตายเลย”


เสียงสั่นพริ้วอ้อนวอนขอ ดวงตาของกานต์ฉ่ำไปด้วยแรงปรารถนา โมกข์ดูดพลังของเขาไป

จนขาสั่นแทบยืนไม่อยู่ เขามองใบหน้าคมเข้มตรงหน้าอย่างหลงใหลแม้ว่าโมกข์จะมองเขา

อย่างเยาะหยัน

เถอะนะ ไม่ว่าเขาจะคิดอะไร วินาทีนี้กานต์คิดอะไรไม่ออกแล้ว

โมกข์กระตุกยิ้มที่มุมปาก เขาเวทนาคนที่กำลังตัวสั่นด้วยความอยากในอารมณ์ ก็แค่นี้สำหรับ

กานต์ รับรองว่าเขาจะสนองให้ถึงใจ คิดแล้วโมกข์ก็ปลดตะขอรูดซิปกางเกงของกานต์แล้ว

กระตุกลงไปจนถึงต้นขา แล้วโมกข์จัดการรูดซิปกางเกงของตัวเองด้วย

ทันทีที่ขอบกางเกงเปิดออก กานต์ที่มองจ้องอยู่ถึงกับใจสั่นเมื่อเห็นส่วนที่อัดอยู่ภายในนั้นพอง

ตัวขึ้นมา ยิ่งเมื่อโมกข์ดึงกางเกงชั้นในลงมันก็ยิ่งอวดตัวชูชันให้เขายิ่งสั่นสะท้าน

โมกข์เบียดจนแผ่นหลังของกานต์แนบชิดไปกับต้นไม้ใหญ่ เขาใช้ต้นขาเบียดจนกานต์เปิดทาง

แล้วเขาจึงดันสะโพกแทรกตัวเข้าไปอย่างรวดเร็ว

“โอ๊ะ โมกข์”

กานต์หลุดปากร้องออกมาเมื่อความเจ็บปวดแล่นแปลบ ขนาดของโมกข์ช่างใหญ่โตจนแม้แต่

ช่องทางของเขาที่เคยมีประสบการณ์มาแล้วยังต้องสะดุ้งในครั้งแรกที่โมกข์ใส่เข้ามา แต่เมื่อ

โมกข์ใช้วิธีหมุนวนสะโพกเป็นวงกลม มันก็ผ่อนคลายลงในที่สุด

โมกข์กดริมฝีปากลงไปที่ปากของกานต์ เขาสอดลิ้นลงไปอย่างรวดเร็วกานต์เองก็สนองตอบ

ทันทีเหมือนกัน โมกข์กวาดลิ้นไปทั่วโพรงปากยิ่งทำให้กานต์กระเจิดกระเจิงหนักขึ้นไปอีก โมกข์

ใช้เวลานี้ดันแก่นกายเข้าไปจนสุดตัว

“อื้มมม”

กานต์ส่งเสียงร้องอึกอักอยู่ในลำคอที่ถูกปิดไว้ด้วยปากของโมกข์ เมื่อภายในถูกเสียดสีเข้าที่

จุดสำคัญ ความเสียวสะท้านแล่นวูบเกือบขาดใจ แต่โมกข์ยังไม่หยุดแค่นี้

โมกข์ย่อตัวลงไปเล็กน้อยแล้วดึงขาสองข้างของกานต์จนลอยขึ้นมาให้เกี่ยวไปรอบเอวของเขา

โดยใช้ต้นไม้เป็นหลักให้กานต์ ยิ่งทำให้ภายในกระแทกกระทั้นตอดรัดเบียดแน่นจนกานต์เผลอ

เงยหน้าครางเสียงกระเส่า

กานต์คล้องแขนไปรอบคอโมกข์ สอดนิ้วมือไปกับเส้นผมหนานุ่ม ปลายนิ้วแทบจิกเมื่อโมกข์จับ

สะโพกของเขาขึ้นลงรับกับการบุกทะลวงของโมกข์ ขอบซิปกางเกงของโมกข์เสียดสีอยู่กับถุง

เนื้อ แทนที่จะเจ็บมันกลับยิ่งช่วยให้เสียวซ่านมากขึ้นไปอีก

“อ๊ะ โมกข์”

กานต์ร้องเมื่ออยู่ๆ กล้ามเนื้อก็ตอดรัดถี่ยิบ ของเหลวสีขาวขุ่นพุ่งวาบขึ้นมาจากส่วนของเขาจน

เปรอะเปื้อนไปทั่วแผ่นอก โมกข์ใช้มือจับมันให้ตั้งตรงจนหยาดน้ำพุ่งเข้าสู่ปากของกานต์

กานต์เงยหน้าครางลึก เขาแลบลิ้นออกมาเลียผลผลิตของเขาเข้าไป เขาได้ยินเสียงหัวเราะหึหึ

จากลำคอของโมกข์ ที่มองเขาด้วยสายตาที่แปลไม่ออก

“เหนื่อยหรือยังครับกานต์”

โมกข์ดันสะโพกเข้าไปจนมิด

“ถ้ากานต์ยังไหวผมของอีกยกนะ”

โอ…คนอะไรช่างแข็งแรงเหลือเกิน

กานต์ร้องอยู่ในใจ เมื่อโมกข์ไม่รอคำตอบ สะโพกแกร่งเริ่มต้นอีกครั้งโดยการหมุนควงเป็น

วงกลม ภายในเสียดสีมากขึ้นไปอีก

โมกข์ช่างหาจุดอ่อนของเขาได้อย่างง่ายดาย กานต์สะท้านเฮือกเมื่อโมกข์แกล้งถูไถซ้ำๆ อยู่ตรง

จุดกระสัน ท่อนขาที่ตวัดอยู่รอบเอวของโมกข์รัดแน่นเพราะเจ้าของเกร็งสุดตัว โมกข์ใช้ฟันขบไป

ที่ยอดอกที่พุ่งชูชันของเขา กานต์ยิ่งใช้แขนรัดไปรอบลำคอของโมกข์จนแทบหายใจไม่ออก


“อ๊า…”


กานต์ร้องลั่น กล้ามเนื้อภายในตอดรัดถี่ยิบยิ่งกว่าครั้งที่แล้ว โมกข์ปล่อยตัวเองจนฉีดผลผลิต

อัดแน่นอยู่ในช่องทางของกานต์ ก่อนที่ทั้งสองจะหายใจหอบเป่ารดใส่กัน




 
 --------------------------จบบทที่ 7 ---------------------------------------------------------------





พูดคุยกับผู้แต่ง


สวัสดีค่ะ ^^

ตั้งแต่แต่งมายังไม่เคยได้พูดคุยกันกับคนอ่านเลยเนอะ

เป็นอย่างไรบ้างกับนิยายเรื่องแรกที่ไม่ไช่แฟนฟิค พอใช้ได้ไหมคะ


ขอบคุณสำหรับความเห็นติชมที่มีกันเข้ามา บอกเลยว่าคนแต่งคนนี้

โปรดปรานคอมเมนต์เป็นที่สุด


สำหรับใครที่ถามถึง ปราบกับปมุต คู่พี่น้อง ขอบอกว่าจะไม่มีในเรื่องนี้นะคะ

วางแผนไว้ว่าจะแต่งเป็นเรื่องต่อไปแบบ SM นิดๆ ตั้งชื่อไว้ประมาณ เพลิงพ่าย ทำนองนี้

รออ่านกันได้หลังจากเรื่องนี้เจบค่ะ



สุดท้าย ขอแนะนำตัว ผู้แต่งชื่อ แกล้ม ค่ะ อายุอานามเฉียดหลักสี่แล้ว นับญาติกันได้นะคะ





ขอบคุณอีกครั้งค่ะ
แกล้ม

หัวข้อ: Re: ร้ายซ่อนรัก บทที่ 7 อัพ 50 % (03/01/2557)
เริ่มหัวข้อโดย: MinKKniM ที่ 03-01-2014 15:29:09

เพิ่งได้อ่าน สนุกมาก ขอติดตามด้วยคนนะคะ

ทั้งโมกข์ทั้งกานต์แต่ละคนร้ายๆทั้งนั้น สงสารคนดีๆอย่างพัทธ์ต้องมาเจอแต่คนแบบนี้

หัวข้อ: Re: ร้ายซ่อนรัก บทที่ 7 อัพ 50 % (03/01/2557)
เริ่มหัวข้อโดย: sweetbasil ที่ 03-01-2014 17:14:41

เฮียโมกแกฟันธงแล้วว่าพัทนะไม่เหมาะจะรุกหรอก
แต่พัทเหมาะที่จะลุกมานั่งตักโมกแทน :z1:

หัวข้อ: Re: ร้ายซ่อนรัก บทที่ 7 อัพ 50 % (03/01/2557)
เริ่มหัวข้อโดย: fay 13 ที่ 03-01-2014 18:19:54

 :mew1: :mew1:

หัวข้อ: Re: ร้ายซ่อนรัก บทที่ 7 อัพ 50 % (03/01/2557)
เริ่มหัวข้อโดย: liza sarin ที่ 03-01-2014 18:23:27

พัทธ์เค้าหน่ะรุก ลุกขึ้นมารับ

หัวข้อ: Re: ร้ายซ่อนรัก บทที่ 7 อัพ 50 % (03/01/2557)
เริ่มหัวข้อโดย: HISY ที่ 03-01-2014 18:49:02

กานต์หลงโมกข์ โมกข์หลงพัทธ์และพัทธ์หลงหานต์

หัวข้อ: Re: ร้ายซ่อนรัก บทที่ 7 อัพ 50 % (03/01/2557)
เริ่มหัวข้อโดย: zazoi ที่ 03-01-2014 20:10:41

ทั้งปราบและโมกข์ ร้ายทั้งคู่เลย
ว่าแต่รออ่านทั้งสองคู่อยู่นะคะ ทั้งคู่ปราบและโมกข์เลย

หัวข้อ: Re: ร้ายซ่อนรัก บทที่ 7 อัพ 50 % (03/01/2557)
เริ่มหัวข้อโดย: เหนือฟ้ายังมีจักรวาล ที่ 03-01-2014 20:30:22

อยากอ่านต่อเอิ้กๆ

หัวข้อ: Re: ร้ายซ่อนรัก บทที่ 7 อัพ 50 % (03/01/2557)
เริ่มหัวข้อโดย: toshika ที่ 03-01-2014 20:56:02

ไม่ชอบกานต์เลย นิสัยไม่ดีีี :katai1: :katai1: :katai1: :katai1: :katai1: :katai1:

หัวข้อ: Re: ร้ายซ่อนรัก บทที่ 7 อัพ 50 % (03/01/2557)
เริ่มหัวข้อโดย: PoPuAr ที่ 03-01-2014 21:41:53

ตามมาอ่าน คุณ iforgive แนะนำไว้อีกแล้ว
เรื่องนี้สนุกดีนะ แต่งบรรยายได้ดี
พระเอกร้ายกาจเจ้าเล่ห์มาก
อีกไม่นาน พัทธ์ต้องตกหลุมพลางคุณโมกข์เป็นแน่แท้
ส่วนกานต์ นางแรงอ่ะ นางร่านเนอะ(ขอพูดตรงๆ)
ไม่เหมาะสมและไม่คู่ควรที่จะเป็นคนรักของพัทธ์จริงๆ
และก็เหมือนคุณโมข์บอก พัทธ์เหมาะที่จะเป็นรับมากกว่ารุก คริคริ

หัวข้อ: Re: ร้ายซ่อนรัก บทที่ 7 อัพ 50 % (03/01/2557)
เริ่มหัวข้อโดย: clock_nuchchee ที่ 03-01-2014 23:11:28

 :a5: อีแรด กานต์

หัวข้อ: Re: ร้ายซ่อนรัก บทที่ 7 อัพ 50 % (03/01/2557)
เริ่มหัวข้อโดย: viewier ที่ 04-01-2014 00:11:49

โมกข์เจ้าเล่ห์ เสร็จแน่งานนี้ๆ
กานต์ก้...นะ เปรี้ยวซะไม่มีอะ
รออยู่นาา มาต่ออีก50เปออ :hao7:

หัวข้อ: Re: ร้ายซ่อนรัก บทที่ 7 อัพ 50 % (03/01/2557)
เริ่มหัวข้อโดย: Ipatza ที่ 04-01-2014 00:22:27

สเน่ห์เหรือล้นเหรือเกินนะ

หัวข้อ: Re: ร้ายซ่อนรัก บทที่ 7 อัพครบ 100 % แล้วค่ะ (04/01/2557)
เริ่มหัวข้อโดย: sasaijk ที่ 04-01-2014 05:36:19

ติดตามเลยค่ะ เรื่องนี้ อยากเห็นเวลาเฮียแกรักจิง ๆ จะขนาดไหน แกเล่นไว้ร้ายซะขนาดนี้ :hao6:

หัวข้อ: Re: ร้ายซ่อนรัก บทที่ 7 อัพครบ 100 % แล้วค่ะ (04/01/2557)
เริ่มหัวข้อโดย: HISY ที่ 04-01-2014 07:00:49

เลือดแทบพุ่ง
แต่จะดีกว่านี้ถ้าเป็นโมกข์พัทธ์

หัวข้อ: Re: ร้ายซ่อนรัก บทที่ 7 อัพครบ 100 % แล้วค่ะ (04/01/2557)
เริ่มหัวข้อโดย: Palmpalm ที่ 04-01-2014 08:25:28

โมกข์อิฉันสงสารพัทธ์ที่จะได้แกเป็นฝาละมี

หัวข้อ: Re: ร้ายซ่อนรัก บทที่ 7 อัพครบ 100 % แล้วค่ะ (04/01/2557)
เริ่มหัวข้อโดย: Maytbb ที่ 04-01-2014 08:30:17

อยากให้กานออกไปจากชีวิตพัทไวๆ   :beat:

หัวข้อ: Re: ร้ายซ่อนรัก บทที่ 7 อัพครบ 100 % แล้วค่ะ (04/01/2557)
เริ่มหัวข้อโดย: Minnie~Moo ที่ 04-01-2014 09:10:58

อยากให้โอบตามมาหาโมกข์ที่กรุงเทพแล้วเจอกานต์ คงจะมันส์  :laugh3: :ซูโม่:

แล้วพัทจะได้รู้สันดานเลวๆของกานต์ซะที  :katai2-1:

หัวข้อ: Re: ร้ายซ่อนรัก บทที่ 7 อัพครบ 100 % แล้วค่ะ (04/01/2557)
เริ่มหัวข้อโดย: Brow_Ney ที่ 04-01-2014 09:42:42

ตามมาอ่านจากกระทู้แนะนำนิยาย
รอติดตามค่ะ สนุกดี ^^

หัวข้อ: Re: ร้ายซ่อนรัก บทที่ 7 อัพครบ 100 % แล้วค่ะ (04/01/2557)
เริ่มหัวข้อโดย: maemix ที่ 04-01-2014 10:12:07

โมกข์นี่ร้ายจัง จอมวางแผน

หัวข้อ: Re: ร้ายซ่อนรัก บทที่ 7 อัพครบ 100 % แล้วค่ะ (04/01/2557)
เริ่มหัวข้อโดย: iforgive ที่ 04-01-2014 10:21:13

โมกข์นี่เกินคำบรรยายจริง ๆ ไม่เหมือนพระเอกในนิยายเรื่องไหน ๆ เลย
เหมือนตัวโกงมากกว่า มากเล่ห์เป็นที่สุด วิธีการนี่ร้ายเหลือ
รอวันที่พัทธ์รู้เช่นเห็นชาติกานต์  และไม่อยากให้พัทธ์หลงเสน่ห์โมกข์ง่าย ๆ
อยากเห็นโมกข์กอดขาพัทธ์ อ้อนวอนขอเป็นแฟนซักทีเหอะ ท่าทางจะแซ่บ

หัวข้อ: Re: ร้ายซ่อนรัก บทที่ 7 อัพครบ 100 % แล้วค่ะ (04/01/2557)
เริ่มหัวข้อโดย: liza sarin ที่ 04-01-2014 11:42:56

กานต์ร้ายมาก

หัวข้อ: Re: ร้ายซ่อนรัก บทที่ 7 อัพครบ 100 % แล้วค่ะ (04/01/2557)
เริ่มหัวข้อโดย: PoPuAr ที่ 04-01-2014 13:23:40

สวัสดีค่ะพี่แกล้ม ขอเรียกพี่เนอะ เพราะเราอายุน้อยกว่า อิอิ

ในที่สุดกานต์ก็ได้กินโมกข์สมใจอยาก แต่คิดว่าคงยังไม่อิ่ม คงอยากกินกันอีก
แล้วโมขก์จะดำเนินแผนการต่อไปยังไงน้า ถ้าพัทธ์รู้ความจริงว่ากานต์กับโมกข์มีอะไรกันแล้ว
พัทธ์ก็คงต้องโกรธมากแน่ๆ พอโกรธหน้ามืด ก็ทำอะไรไม่ถูก แล้วก็จะเป็นไปตามแผนของโมกข์  :hao6:

หัวข้อ: Re: ร้ายซ่อนรัก บทที่ 7 อัพครบ 100 % แล้วค่ะ (04/01/2557)
เริ่มหัวข้อโดย: ekonut ที่ 04-01-2014 14:29:15

มาต่อไวๆนะ รอลุ้นอาจารย์พัทธ์กะโมกข์

หัวข้อ: Re: ร้ายซ่อนรัก บทที่ 7 อัพครบ 100 % แล้วค่ะ (04/01/2557)
เริ่มหัวข้อโดย: เหนือฟ้ายังมีจักรวาล ที่ 04-01-2014 14:40:19

ร่วมกันสวมเขาเชียว ถ้าพัทธ์รู้คงเสียใจแทบกระอักเลือดแน่ ปล.อยากอ่านปมุตกับปราบด้วยค่าเป็นกำลังใจให้

หัวข้อ: Re: ร้ายซ่อนรัก บทที่ 7 อัพครบ 100 % แล้วค่ะ (04/01/2557)
เริ่มหัวข้อโดย: April❤ ที่ 04-01-2014 15:42:23

สนุกมากเลยค่าา
โมขก์ดูวางแผนไว้เยอะเนอะ55
สุดท้ายไม่ใช่ต้องมานั่งแก้ทีหลังนะ

หัวข้อ: Re: ร้ายซ่อนรัก บทที่ 7 อัพครบ 100 % แล้วค่ะ (04/01/2557)
เริ่มหัวข้อโดย: fay 13 ที่ 04-01-2014 19:20:56

 :mew1: :mew1: :mew1:

หัวข้อ: Re: ร้ายซ่อนรัก บทที่ 7 อัพครบ 100 % แล้วค่ะ (04/01/2557)
เริ่มหัวข้อโดย: dandelion ที่ 04-01-2014 19:57:02

สมใจกานต์แล้วสินะที่โดนโมกข์กิน โมกข์ก็นะร้ายจริงๆ
อยากให้พัทธ์มาเห็น ว่าแฟนตัวเองจริงๆแล้วเป็นคนยังไง
รอให้โมกข์เปลี่ยนพัทธ์จากรุกมาเป็นรับอยู่นะคะ

รอตอนต่อไปนะคะพี่แกล้ม  :hao6:

หัวข้อ: Re: ร้ายซ่อนรัก บทที่ 7 อัพครบ 100 % แล้วค่ะ (04/01/2557)
เริ่มหัวข้อโดย: MinKKniM ที่ 04-01-2014 20:13:42

อยากให้พัทธ์มาเห็นนิสัยที่แท้จริงของกานต์ เร็วๆจัง   :katai1:

หัวข้อ: Re: ร้ายซ่อนรัก บทที่ 7 อัพครบ 100 % แล้วค่ะ (04/01/2557)
เริ่มหัวข้อโดย: thyme812 ที่ 04-01-2014 21:39:42

ติดตามๆ

หัวข้อ: Re: ร้ายซ่อนรัก บทที่ 7 อัพครบ 100 % แล้วค่ะ (04/01/2557)
เริ่มหัวข้อโดย: lizzii ที่ 04-01-2014 21:50:27

อยากให้ดึงกานต์ออกมาจากพัทธ์เร็วๆๆๆ

หัวข้อ: Re: ร้ายซ่อนรัก บทที่ 7 อัพครบ 100 % แล้วค่ะ (04/01/2557)
เริ่มหัวข้อโดย: ่patsaporn ที่ 04-01-2014 22:33:49

กานต์นี่ค่อนข้างจะแรดนะคะ ชม้ายชายตาเธอดูร้อนแรงตลอด (ขออภัยที่พูดแรง)
หารู้ไม่คนที่เขาเล็งอยู่คือพัทธ์ ถ้ารู้คงอกแตกตายกันไปข้าง
คุณโมกข์นี่เอาแต่ใจไปนะบางที เฮ้อ ไม่อยากคิดถึงตอนได้พัทธ์ไป  :เฮ้อ:
แต่ถ้ารักจริงคนอ่านก็ยอมค่ะ ไม่ใช่แค่อยากได้
เพราะพัทธ์น่ารักมากจริง ๆ

ขอบคุณค่ะ

หัวข้อ: Re: ร้ายซ่อนรัก บทที่ 7 อัพครบ 100 % แล้วค่ะ (04/01/2557)
เริ่มหัวข้อโดย: drasil ที่ 05-01-2014 04:16:04

รอติดตามตอนต่อไปค่า

หัวข้อ: Re: ร้ายซ่อนรัก บทที่ 8 (05/01/2557)
เริ่มหัวข้อโดย: Belove ที่ 05-01-2014 14:45:10

                              ร้ายซ่อนรัก

                               บทที่ 8



พัทธ์กลับมาถึงบ้านจัดสรรหลังน้อยของเขานานแล้วโดยการมาส่งของคำปัน

เขาออกจะโล่งใจที่เมื่อการบรรยายเปิดตัวผลิตภัณฑ์ตัวใหม่จบลงอย่างสวยงามแล้ว เขามองไม่

เห็นโมกข์ คนที่ทำให้เขาไม่มีสมาธิ

พัทธ์คิดไว้ว่าจะกลับบ้านเองแต่เมื่อเดินมาถึงล็อบบี้ของโรงแรมเขาก็เห็นคำปันที่นั่งรออยู่และ

ยืนยันว่าจะไปส่งเขาถึงบ้านจากคำสั่งของเจ้านาย

ดีเหมือนกัน บ้านของเขาอยู่ไกลจากที่นี่ แม้ว่าตอนนี้จะยังไม่ดึกมาก แต่อาจจะลำบากในการ

ต่อรถโดยสาร พัทธ์คิด ก่อนที่จะเดินตามคำปันไปขึ้นรถยนต์ แต่พัทธ์ไม่ยอมไปนั่งด้านหลัง

วางตัวเป็นเจ้านายแม้คำปันจะคะยั้นคะยอแค่ไหน ก็เขาไม่ใช่เจ้านายของคำปันอย่างพ่อเลี้ยง

โมกข์นี่ พัทธ์จึงเปิดประตูรถด้านข้างคนขับไปนั่งคู่กับคำปัน

คำปันเป็นลูกน้องที่ดี เพราะเมื่อพัทธ์ชวนคุณเรื่องเจ้านาย คนเป็นลูกน้องก็ไม่ยอมแง้มพราย

อะไรในเขารู้ นอกจากว่าโมกข์มีไร่ชาและปางไม้อยู่บนดอยสูงทางภาคเหนือ

กลับมาถึงบ้านที่ปิดไฟมืดสนิท พัทธ์นึกแปลกใจที่กานต์ยังมาไม่ถึงบ้าน ก่อนที่จะนึกขึ้นได้ว่า

กานต์ทำงานอยู่ในบริษัทเจ้าของงานเลี้ยงที่เขาเพิ่งกลับมา พัทธ์เลยอาบน้ำเปลี่ยนเป็นชุดนอน

แล้วนั่งหาข้อมูลงานวิจัยของเขาอยู่ที่โต๊ะทำงาน

จนกระทั่งเขาได้ยินเสียงประตูรั้วเลื่อนดังขึ้นมาเมื่อเวลาผ่านไป พัทธ์จึงได้เงยหน้าพร้อมกับบิด

ขี้เกียจ เขาเพิ่งเห็นว่าเวลาล่วงเลยเที่ยงคืนเข้าไปแล้ว กว่าที่กานต์จะเปิดประตูแล้วก้าวเข้ามา

ในบ้าน

พัทธ์ขมวดคิ้วเมื่อเห็นกานต์ กับเสื้อเชิตที่ยับยู่ยี่และผมเผ้าที่ยุ่งเหยิง เพราะโดยปกติกานต์เป็น

คนระวังเรื่องนี้ตลอดเวลา

“แหม ก็กานต์อยู่แผนกต้อนรับนะ ก็ต้องดูดีหน่อยสิ”

กานต์มักจะบอกเขาอย่างนี้ ในเวลาที่เสียเวลาแต่งตัวให้ดูเนี้ยบ

“กลับดึกจังเลยกานต์ ไปไหนมาเหรอ”

พัทธ์ถามขึ้นจากโต๊ะทำงานด้วยน้ำเสียงปกติ แต่สำหรับคนที่เพิ่งมีเรื่องที่ต้องปิดบังอย่างกานต์

ในตอนนี้ก็ถึงกับสะดุ้ง

กานต์ทรุดตัวลงนั่งที่โซฟารับแขกตัวเล็กที่ตั้งอยู่ด้านหนึ่งของห้องโถง หันหลังให้พัทธ์เพราะไม่

กล้าที่จะมองหน้า

“เพิ่งกลับจากทำงานในงานเปิดตัวสินค้าใหม่ไง พัทธ์ลืมแล้วหรือว่าวันนี้บริษัทที่กานต์ทำงาน

เขามีงานเลี้ยงกัน การอยู่แผนกต้อนรับนะ”

มือเรียวที่กำลังจรดแป้นคีย์บอร์ดของคอมพิวเตอร์ชะงักเมื่อได้ยิน

ใช่แล้ว...กานต์ทำงานอยู่ที่อินไฟไนท์อินดัสเตรียล บริษัทเดียวกับที่มีงานเลี้ยงใหญ่ที่เขาเพิ่ง

กลับมานั่นแหละ แต่ว่า...เขาเองก็ไปตั้งแต่งานยังไม่เริ่มและอยู่จนถึงงานจบ เขายังไม่เห็น

แม้แต่เงาของกานต์

แล้วกานต์ไปอยู่ตรงส่วนไหนของงานกันล่ะ

ช่างเถอะ อย่าคิดมาก

พัทธ์เตือนตัวเองไม่ให้ระแวงกับพฤติกรรมของคนรัก เขายึดเรื่องความเชื่อมั่น และความ

ไว้วางใจเป็นหลักในการดำเนินชีวิตคู่อย่างที่แม่ของเขาเคยสอน

เขาลุกขึ้นยืนแล้วเดินตรงมาทรุดตัวนั่งติดกับกานต์ เอื้อมมือไปเกี่ยวเอวของกานต์ให้เข้ามาใกล้

ก่อนฝังจมูกไปที่แก้มของกานต์

“เหนื่อยมากไหมกานต์ อาบน้ำแล้วพัทธ์นวดให้นะ”

เขาพึมพำอย่างอาทร ก่อนที่จะใช้มือประคองใบหน้าของกานต์ให้เอียงมาทางเขาแล้วกดริม

ฝีปากลงไป

กานต์เผยอปากรับอย่างอัตโนมัติให้พัทธ์สอดปลายลิ้นเข้ามา ก็ไม่เลวนักหรอกกับสัมผัสที่

คุ้นเคย แต่เมื่อเทียบกับความเผ็ดร้อนของอาหารอันโอชะที่เพิ่งได้เคยลองลิ้มชิมรสเมื่อไม่นาน

มานี้ อาหารที่เคยกินทุกวันถึงแม้ว่าจะเป็นของชอบก็กลับกลายเป็นอาหารพื้นๆ ไปได้

พัทธ์ลากปลายลิ้นลงมาหยุดนิ่งที่ซอกคอของกานต์ ความรู้สึกชะงักไปเมื่อได้กลิ่นที่คุ้นจมูกอีก

ครั้ง คราวนี้พัทธ์เลยใช้จมูกทำทีเป็นหอมและซุกไซ้อยู่ที่คอของคนรักเพื่อให้มันแน่ชัด

“พัทธ์ พัทธ์ หยุดก่อน”

กานต์ดันตัวพัทธ์ออกห่าง พัทธ์เห็นคนรักมีสีหน้าเบื่อหน่ายขึ้นมาวูบหนึ่งก่อนจะเลือนหายไป

“วันนี้กานต์เหนื่อยมาก ไม่มีอารมณ์ อย่าเพิ่งมายุ่งกับกานต์เลยนะ”

พัทธ์มองกานต์ที่กำลังปลดเนคไทด์ออกจากคอ อะไรคือไม่มีอารมณ์ในเมื่อดวงตาคู่นั้นยังฉ่ำไป

ด้วยน้ำหล่อเลี้ยง ช่างตรงกันข้ามกับที่กานต์บอกว่าเหนื่อย เขาถอนหายใจออกมา แล้วเอื้อม

มือไปช่วยปลดกระดุมเสื้อ

“เอ๊ะ พัทธ์ พูดไม่รู้เรื่องหรือไง กานต์บอกว่าอย่ามายุ่ง”

กานต์ปัดมือพัทธ์ออกจากสาบเสื้ออย่างรวดเร็ว พร้อมกับมองด้วยสีหน้าหงุดหงิดโดยไม่สนใจ

พัทธ์ที่หน้าเสียลงทันที

“พัทธ์แค่จะช่วยกานต์ถอดเสื้อแล้วไปอาบน้ำเอง ไม่ได้จะยุ่ง”

เขาชี้แจงอย่างน้อยใจ จนกานต์ต้องปรับสีหน้าให้เป็นปกติ

“กานต์ขอโทษ กานต์เหนื่อยน่ะ งั้นกานต์ไปอาบน้ำแล้วเข้านอนเลยดีกว่า พัทธ์จะทำงานต่อก็

ทำไปเถอะ”

กานต์ลุกไปแล้ว พัทธ์ได้ยินเสียงสายน้ำฉ่ำเย็นจากฝักบัวกำลังรดไปทั่วตัวของกานต์ ทิ้งไว้

ก็แต่ความร้อนในใจ ความสงสัยในอาการที่เปลี่ยนไปให้พัทธ์ต้องฉุกคิด






กว่าที่พัทธ์จะตามเข้ามาในห้องนอน กานต์ก็หลับสนิทไปนานแล้ว พัทธ์มองไปที่กานต์ด้วยแวว

ตาแห่งความรัก

กว่าหนึ่งปีที่อยู่ด้วยกันมา พัทธ์คิดว่าเขาน่าจะทำให้กานต์รักเขาได้ เขาเฝ้าเอาใจกานต์สารพัด

งานบ้านพัทธ์ก็ไม่เคยให้กานต์แตะ เขาเองเป็นคนลงมือทำทุกส่วน แม้แต่เรื่องบนเตียงพัทธ์ก็

อุตส่าห์เสาะหาข้อมูลแล้วมาปรนเปรอเพื่อไม่ให้คนรักของเขาเบื่อหน่าย แต่ดูเหมือนเขาจะคิด

ผิด

ขออย่าให้เป็นอย่างที่เขาสังหรณ์เลย

พัทธ์ภาวนา ก่อนที่จะเดินไปที่ตะกร้าผ้าใช้แล้วที่วางอยู่มุมห้อง

เขาหยิบเสื้อของกานต์ขึ้นมาแล้วจรดจมูกลงไป

น้ำหอมกลิ่นเย็นบอกถึงความเป็นชายชาตรีลอยกรุ่นอยู่ในสัมผัสรับกลิ่น พัทธ์หลับตาลงปวด

หนึบอยู่ในสมอง

ทุกอย่างมันช่างเป็นไปในทิศทางเดียวกันอย่างน่าสงสัย

เขาเดินมาที่เตียงนอนที่คนรักของเขานอนหลับสนิทอยู่ในผ้าห่มผืนนุ่ม พัทธ์ดึงผ้าห่มออกอย่าง

เบามือ เขาไม่อยากจะทำแบบนี้ เพราะมันเหมือนเขากำลังสงสัยในความซื่อสัตย์ของคนรัก

แต่พัทธ์ก็ต้องการความชัดเจนเช่นกัน

มือเรียวค่อยๆ เลิกเสื้อยืดตัวบางที่กานต์สวมนอนขึ้น เผยให้เห็นเนื้อตัวสีน้ำผึ้งที่เขารักหนักหนา

พัทธ์เลิกมันขึ้นไปจนถึงแผ่นอก หัวใจของพัทธ์ก็เต้นไม่เป็นจังหวะ

รอยแดงเป็นจ้ำ รวมทั้งรอยครูดของฟันปรากฏให้เห็นอยู่แถวยอดอก พัทธ์ปิดมันลงแล้วดึงผ้า

ห่มมาปิดให้จนถึงคอ ก่อนที่เขาจะนอนแผ่อยู่ข้างกานต์อย่างหมดแรง







คำปันนั่งหน้าบึ้งอยู่ที่มุมหนึ่งของห้องรับแขกกว้าง เขาภาวนาให้เจ้านายของเขากลับมาเร็ว  ๆ

เมื่อขับรถไปส่งอาจารย์พัทธ์ที่บ้านแล้ว เขาก็ขับรถกลับมาที่บ้านของพ่อเลี้ยงโมกข์ บ้านหลัง

ใหญ่ในโครงการบ้านจัดสรรที่หรูที่สุดในย่านชานเมืองแห่งนี้

ก่อนจะเห็นว่ามีรถสปอร์ตจอดอยู่ที่หน้าประตูรั้ว

เศษก้นบุหรี่ที่เกลื่อนอยู่ตรงข้างรถทำให้คำปันรู้ว่า เจ้าของรถสวยคันนี้คงมาจอดรออยู่นานแล้ว

ยิ่งเมื่อรู้จากคนดูแลบ้านในภายหลัง สิ่งที่เขาคิดคือความจริง

เจ้าของรถสวยมาจอดรอเจ้านายของเขาตั้งแต่หัวค่ำ เพียรพยายามที่จะกดกริ่งหน้าประตูเรียก

คนภายใน รวมทั้งบีบแตรรถอย่างหงุดหงิด แต่คนดูแลบ้านก็ทำตามหน้าที่ เขาไม่ให้รถคันนี้เข้า

มาตามคำสั่ง เจ้าของรถจึงต้องกลับไปนั่งรออยู่ในรถอย่างหงุดหงิด จนกระทั่งคำปันกลับมานี่

แหละ

คำปันเปิดประตูและยินยอมให้เจ้าของรถขับตามเข้ามา  แล้วก็มาเดินเป็นหนูติดจั่นอยู่ตรง

โซฟารับแขกจนเขาเวียนหัวไปหมด

“เมื่อไหร่เจ้านายแกจะกลับมา คำปัน”

น้ำเสียงหงุดหงิดดังขึ้น ลูกน้องคนสนิทของพ่อเลี้ยงโมกข์เหลือบตามองด้วยความเบื่อหน่าย

“ผมเป็นลูกน้องพ่อเลี้ยงนะครับ ผมจะทราบได้ไงถ้าเจ้านายไม่บอก”

คำปันตอบกลับ ยิ่งทำให้คนที่หงุดหงิดอยู่แล้วตาเขียวปั้ด

“แล้วทำไมถึงไม่ถามเจ้านายแกล่ะ เพราะโง่อย่างนี้แหละถึงได้เป็นแต่ขี้ข้า”

“อ้าว คุณโอบพูดอย่างนี้ก็สวยสิ”

คำปันลุกขึ้นยืนแล้วก้าวตรงเข้าหาชายหนุ่มที่ยืนกอดอกอยู่ตรงหน้าโซฟา

“คนที่ด่าผมได้คือพ่อเลี้ยงคนเดียว คนอื่นผมไม่อนุญาต”

โอบกิจเบ้ปากเมื่อเห็นท่าทีขึงขังของคำปัน

หน้าตาก็ดีอยู่หรอก ขาวตามเชื้อชาติของคนภาคเหนือ เคราแพะที่ไว้รอบปากนั่นก็ดูเพิ่มความ

เข้มของใบหน้าได้อีกนิดหน่อย แต่ดูอย่างไรก็เป็นแค่คนอีกระดับที่โอบกิจไม่คิดจะคบ

“ทำไมจะกูจะด่าไม่ได้ มึงก็รู้ว่ากูเป็นใคร”

โอบกิจมองอย่างท้าทาย เขาเองก่อนที่จะมาลงให้พ่อเลี้ยงโมกข์ก็เป็นหัวโจกแก็งค์ซิ่งชื่อดังมา

ก่อน ด้วยบารมีที่มีบิดาเป็นนักธุรกิจชื่อดังของจังหวัดโอบกิจไม่เคยก้มหัวให้ใคร

“เฮอะ คุณจะเป็นใครผมก็ไม่รู้หรอก”

คำปันตอบโต้เผ็ดร้อน

“ผมก็เห็นคุณเป็นแค่คนที่เดินตามพ่อเลี้ยงต้อยๆ อ้อนวอนรอเวลาให้เขาเสียบก้น”

“สัส...ไอ้ขี้ข้าไอ้คำปัน มึงกล้าด่ากู”

โอบกิจถลาเข้ามายกกำปั้นลุ่นๆ ประเคนเข้าใส่ใบหน้าของคำปันอย่างไม่ทันตั้งตัว คำปันหลบ

โดยสัญชาตญาณ กำปั้นของโอบกิจจึงเฉียดที่จะกระทบหน้าของโอบกิจอย่างฉิวเฉียด แต่ถึง

กระนั้นมันก็แล่นผ่านกกหูจนคำปันมึนหัว

“อ้าว เล่นงี้เลยเหรอ ไอ้คุณโอบ”

คำปันสะบัดหน้าให้หายมึน แล้วส่งเสียงคำราม ก่อนที่จะโผไปผลักให้โอบกิจหงายท้องไปบน

โซฟาตัวใหญ่

เขาตามเข้าไปคร่อมอยู่บนตัวของโอบกิจ ที่ยังไม่หมดพิษสงปล่อยมาอีกหนึ่งหมัดแม้จะเป็น

ฝ่ายเสียเปรียบ คราวนี้เข้าไปที่มุมปากของคำปันเต็มๆ

ดวงตาของคำปันกรุ่นไปด้วยโทสะ เด็กของนายคนนี้พิษสงใช่เล่น ถึงขั้นเรียกเลือดจากปากของ

เขาได้ เขาถ่มเลือดลงพื้นแล้วเป็นฝ่ายปล่อยหมัดฮุคเข้าที่ลิ้นปี่ของโอบกิจจนตัวงอเป็นกุ้ง

คำปันยึดข้อมือของโอบกิจไว้ทั้งสองข้างแล้วตรึงไว้เหนือหัว เขาก้มลงไปเค้นเสียงต่ำอยู่เหนือ

ใบหน้าที่แสดงความเจ็บปวดของโอบกิจ

“ผมไม่ได้เกิดมาให้คนอย่างคุณมาดูถูกนะ ไอ้คุณโอบกิจ”

แล้วคำปันก็กดริมฝีปากลงไปบนปากแดงๆ ที่ชอบหาเรื่องนั่น แม้ว่าใบหน้านั้นจะเอียงซ้ายขวา

หนีแต่คำปันก็ใช้มืออีกข้างบีบคางไว้จนดิ้นไม่หลุด

ปลายลิ้นร้อนฉกวูบลงไป โอบกิจดิ้นขลุกขลักแต่คำปันก็ยังใช้ร่างสูงใหญ่ของเขาทิ้งน้ำหนักตัว

ลงจนโอบกิจขยับไม่ได้ จนต้องปล่อยให้ปลายลิ้นนั้นเกี่ยวกระหวัดอยู่ในช่องปากของเขา

กลิ่นบุหรี่ราคาแพงลอยวนเข้ามาในจมูกพร้อมทั้งรสหวานที่เจืออยู่ในช่องปากทำให้คำปันติดใจ

จากที่บดเบียดอย่างรุนแรงมันจึงกลายเป็นเขาเซาะไซ้ลิ้มรสอันโอชะไปทั่วโพรงปาก

นานเท่าไหร่ไม่รู้ จนกระทั่งเขาได้ยินเสียงเครื่องยนต์อันคุ้นหูของพ่อเลี้ยงโมกข์มาจอดที่หน้า

บ้าน สติจึงได้คืนกลับมาจนเขาสะดุ้งที่การทะเลาะกับโอบกิจมาจบในสภาพนี้

หัวข้อ: Re: ร้ายซ่อนรัก บทที่ 8 ขอบคุณสำหรับทุกความเห็นค่ะ (05/01/2557)
เริ่มหัวข้อโดย: Palmpalm ที่ 05-01-2014 15:31:56

จบตอนซะแล้ว ยังไม่ทันได้ตั้งตัวเลยอ่า

พัทธ์จะทำยังไงต่อในเมื่อรู้อย่านี้แล้ว
คงไม่ปล่อยเฉยไปหรอกน่ะ เลิกไปเลยก็ดี

โอบกิจ & คำปัน เห็นแววตั้งแต่ตอนก่อนแล้ว
คู่กัดคู่ฟัดเหมาะกันดี อิอิ

หัวข้อ: Re: ร้ายซ่อนรัก บทที่ 8 ขอบคุณสำหรับทุกความเห็นค่ะ (05/01/2557)
เริ่มหัวข้อโดย: indy❣zaka ที่ 05-01-2014 15:45:16

โมกข์โคตรมั่ว  กานต์ก็ใช่ย่อย

พัทธ์  ยุ่งกับคนพวกนี้มากๆก็ป้องกันตัวเองหน่อยก็ดีนะ  เพราะระวังเอดส์ ไว้ให้ดีเลยนะคะ   
คนอย่างพัทธ์ ดีเกินกว่าจะไปเกลือกกลั้วกับคนพวกนี้อ่ะ 





ไม่เชียร์ใครเลย   เชียร์ให้กานต์กับโมกข์ได้กันดีกว่า  แล้วตอนจบขอให้เอดส์แดกแม่มทั้งคู่
 :เฮ้อ:

หัวข้อ: Re: ร้ายซ่อนรัก บทที่ 8 ขอบคุณสำหรับทุกความเห็นค่ะ (05/01/2557)
เริ่มหัวข้อโดย: Maytbb ที่ 05-01-2014 16:36:00

 :เฮ้อ:

หัวข้อ: Re: ร้ายซ่อนรัก บทที่ 8 ขอบคุณสำหรับทุกความเห็นค่ะ (05/01/2557)
เริ่มหัวข้อโดย: liza sarin ที่ 05-01-2014 16:45:11

ตัดจบซะค้างเลยค่ะ

หัวข้อ: Re: ร้ายซ่อนรัก บทที่ 8 ขอบคุณสำหรับทุกความเห็นค่ะ (05/01/2557)
เริ่มหัวข้อโดย: pornumpai-ka ที่ 05-01-2014 16:48:09

 :m31: :m31: :m31:


ทำไมถึงทำกับพัฒน์ได้

หัวข้อ: Re: ร้ายซ่อนรัก บทที่ 8 ขอบคุณสำหรับทุกความเห็นค่ะ (05/01/2557)
เริ่มหัวข้อโดย: lizzii ที่ 05-01-2014 17:12:58

ตำปันเจอเนื้อคู่แล้ว ฮ่าๆๆๆๆๆ
ท่าทางคู่นี้คงรุนแรงน่าดู

หัวข้อ: Re: ร้ายซ่อนรัก บทที่ 8 ขอบคุณสำหรับทุกความเห็นค่ะ (05/01/2557)
เริ่มหัวข้อโดย: Nus@nT@R@ ที่ 05-01-2014 17:41:33

รึโอบจะคู่คำปัน 5555

หัวข้อ: Re: ร้ายซ่อนรัก บทที่ 8 ขอบคุณสำหรับทุกความเห็นค่ะ (05/01/2557)
เริ่มหัวข้อโดย: Roman chibi ที่ 05-01-2014 17:44:57

 :katai4: :katai4: :katai4: :katai4: o13 o13 o13 :pig4: :pig4:

หัวข้อ: Re: ร้ายซ่อนรัก บทที่ 8 ขอบคุณสำหรับทุกความเห็นค่ะ (05/01/2557)
เริ่มหัวข้อโดย: PoPuAr ที่ 05-01-2014 17:51:42

ที่จริงเราควรได้เม้นท์ก่อนใคร แต่นึกว่าพี่แกล้มยังอัพไม่เสร็จ กลัวปาดหน้า 5555 ที่ไหนได้ตัดตอนซะดื้อๆ

พัทธ์ก็รู้แล้วว่าเมียตัวเองสำส่อน ไปเอากับผู้ชายอื่นมา แล้วจะทำไงต่อล่ะ พูดออกไปตรงๆ หรือเก็บไว้ในใน

ปล่อยให้กานต์ได้ทำตัวร่านๆแบบนี้ต่อไป  ทำไงได้มีแฟนไม่รู้จักอิ่มไม่รู้จักพอ ถ้าไม่พูดก็คงต้องทนล่ะนะ

หัวข้อ: Re: ร้ายซ่อนรัก บทที่ 8 ขอบคุณสำหรับทุกความเห็นค่ะ (05/01/2557)
เริ่มหัวข้อโดย: ★KVH™★ ที่ 05-01-2014 18:05:10

โห กานต์  :z6:
ขอโทษทีครับ  :z6:  :z6:

หัวข้อ: Re: ร้ายซ่อนรัก บทที่ 8 ขอบคุณสำหรับทุกความเห็นค่ะ (05/01/2557)
เริ่มหัวข้อโดย: MinKKniM ที่ 05-01-2014 18:08:14

พัทธ์ปล่อยกานต์ไปเหอะ คนอย่างกานต์ไม่รู้จักพอ เห็นแก่ตัว ถึงจะรักกานต์ขนาดไหน ทำดีมากเท่าไหร่ เขาก็ไม่เห็นคุณค่าหรอก :m16:

ว่าแล้วว่าต้องคำปันกับโอบกิจ ดูมีประเด็นหลายครั้งแล้ว :mew3:

หัวข้อ: Re: ร้ายซ่อนรัก บทที่ 8 ขอบคุณสำหรับทุกความเห็นค่ะ (05/01/2557)
เริ่มหัวข้อโดย: little_munoi ที่ 05-01-2014 19:09:34

อุต่ะ คู่ใหม่ๆ
เริ่มสงสารพัทธ์เบาๆ
พัทธ์ดีเกินไป จริงๆ

หัวข้อ: Re: ร้ายซ่อนรัก บทที่ 8 ขอบคุณสำหรับทุกความเห็นค่ะ (05/01/2557)
เริ่มหัวข้อโดย: dandelion ที่ 05-01-2014 19:17:57

กำลังอ่านเพลินๆเลยจบตอนซะแล้ว
หวังว่าอีกไม่นานพัทธ์คงจะได้รู้แล้วนะว่ากานต์เป็นคนยังไง
ว่าแต่คำปันกับโอบกิจ คู่นี้น่าลุ้นนะ เอ๊ะยังไงๆ

รอตอนต่อไปนะคะ  o13

หัวข้อ: Re: ร้ายซ่อนรัก บทที่ 8 ขอบคุณสำหรับทุกความเห็นค่ะ (05/01/2557)
เริ่มหัวข้อโดย: ่patsaporn ที่ 05-01-2014 20:43:47

สงสารพัทธ์รักเขาก็ต้องมาเจ็บใจ ส่วนนังกานต์แรดนักเลือกนักมักได้แร่หรือไม่ก็ไม่ได้อะไรเลย
คือถึงไม่ใช่โมกข์ต่อไปชีก็ต้องไปได้คนอื่นอยู่ดีคนแบบนี้ไม่รู้จักพอหรอก
พัทธ์ทำให้ทุกอย่างเลยเนอะ เป็นคนดีมากๆ
คำปัน โอบกิจ คู่ใหม่จ้า

ขอบคุณค่ะ

หัวข้อ: Re: ร้ายซ่อนรัก บทที่ 8 ขอบคุณสำหรับทุกความเห็นค่ะ (05/01/2557)
เริ่มหัวข้อโดย: fannan ที่ 05-01-2014 20:58:41

โอบกับคำปั่นหรือนี่



สงสารพัทธ์ที่คิดไว้มันชัดแล้วละ




เลิกเลยๆๆรออ่านตอนต่อไปค้าบ

หัวข้อ: Re: ร้ายซ่อนรัก บทที่ 8 ขอบคุณสำหรับทุกความเห็นค่ะ (05/01/2557)
เริ่มหัวข้อโดย: fay 13 ที่ 05-01-2014 21:29:14

 :mew1: :mew1: :mew1:

หัวข้อ: Re: ร้ายซ่อนรัก บทที่ 8 ขอบคุณสำหรับทุกความเห็นค่ะ (05/01/2557)
เริ่มหัวข้อโดย: ppoi ที่ 05-01-2014 22:38:18

โมกข์กับกานต์ก็แลจะเหมาะสมกันดีอยู่แล้วนะ  o3

โอบกะคำปันก็เข้าล็อคคู่รอง  o13

ทีนี้ก็เหลือรอคู่ของพัทธ์ซินะ  หึๆ  :teach:

หัวข้อ: Re: ร้ายซ่อนรัก บทที่ 9 (06/01/2557)
เริ่มหัวข้อโดย: Belove ที่ 06-01-2014 14:52:36

                  ร้ายซ่อนรัก


                                             บทที่ 9




นี่เป็นครั้งแรกที่โมกข์รู้สึกกังวลในสิ่งที่เขาไปทำลงไป

ความกังวลที่หาสาเหตุไม่ได้เกิดขึ้นตั้งแต่เมื่อเขาคายพิษอยู่ในช่องทางของกานต์จนหมด แล้วเขาก็ถอนร่าง

ตัวเองออก ก่อนที่จะดึงกางเกงขึ้นมาสวมกลับคืน เดินไปนั่งจุดบุหรี่อัดเข้าปอดอยู่ที่เก้าอี้ยาวในสวนสวยไม่

ไกลจากจุดเกิดเหตุนัก โดยที่ไม่ได้สนใจกานต์ที่ยืนพิงต้นไม้ ตาลอย ขาสั่น น้ำเมือกไหลรินจากช่องทางลับ

ลงสู่ท่อนขาเลยแม้แต่น้อย

กานต์เดินกระปลกกระเปลี้ยตามมานั่งอยู่ข้างๆ ได้ในที่สุด แล้วจึงเอนตัวซบหน้าลงกับบ่าของเขา

“โมกข์ วิเศษที่สุด คุณทำให้ผมหมดแรงเลยรู้ไหม”

กานต์รำพัน

“เราจะพบกันอีกได้ไหม ผมอยากอยู่กับโมกข์ให้นานกว่านี้”

โมกข์เบี่ยงไหล่แล้วลุกขึ้นยืนอย่างรวดเร็ว กานต์ที่ซบอยู่ถึงกับเซเกือบตกเก้าอี้ ร่างสูงเดินไปยืนหันหลังให้

ยกบุหรี่ขึ้นสูบอัดเข้าไปอีกครั้งแล้วทิ้งลงพื้นขยี้มันด้วยปลายเท้าจนแหลก เพื่อระบายความรู้สึกอัดอั้น

โอ๊ย…อยากจะบ้า

โมกข์ตะโกนอยู่ในใจ

ความรู้สึกผิดแล่นมาเกาะกุมอยู่เต็มหัวสมอง โมกข์ไม่เข้าใจเลยว่าทำไมเขาต้องรู้สึกผิดด้วย

ยิ่งเมื่อคิดไปถึงคนที่นั่งฟังการบรรยายอย่างตั้งใจอยู่ในห้องจัดงานเลี้ยงที่เขาเฝ้ายืนมองอยู่เป็นนาน

เขาก็ยิ่งว้าวุ่น

พ่อเลี้ยงเจ้าของไร่ทางภาคเหนือคว้าโทรศัพท์มาโทรหาลูกน้องคนสนิททันทีที่นึกถึงพัทธ์

“อาจารย์ถึงบ้านหรือยังคำปัน …อืม…ดี…งั้นเดี๋ยวเจอกันที่บ้าน”

โมกข์ถอนหายใจโล่งอกที่อย่างน้อย พัทธ์ก็ไม่ได้อยู่บริเวณนี้ ไม่ได้รับรู้อะไรเลวๆ อย่างที่เขาทำ

คุณพระ!!

นี่เขาด่าตัวเองว่าเลวงั้นหรือ

ทั้งที่ตลอดชีวิตของโมกข์ เขาต้องผจญมาอย่างโชกโชนแต่โมกข์ก็ไม่เคยคิดว่าเขาเคยทำอะไรเลวเลย

นอกจากครั้งนี้ เพียงแค่เขามีเซ็กส์กับกานต์ แฟนของคนที่เขากำลังไขว่คว้า โมกข์กลับด่าตัวเองว่าเลว

เขาไม่อยากจะคิดเลยว่าถ้าพัทธ์รู้ เขาคงไม่เหลือความดีอย่างอื่นแน่ๆ

ช่างเถอะ

ปัญหาย่อมมีทางออก ในเมื่อตอนนี้ ปัญหายังมาไม่ถึง เขาก็ไม่ควรกังวลจนเกินไปนัก

โมกข์ชะงักเมื่อกานต์โผมากอดจากด้านหลัง

“ว่าไงล่ะครับโมกข์ เราจะเจอกันอีกเมื่อไหร่  มะรืนนี้ พรุ่งนี้ หรือ คืนนี้”

ร่างสูงแกร่งดึงแขนที่กอดรัดไปทั้งตัวออก เขาถอนหายใจก่อนที่จะหันกลับไปมองสบตากานต์อย่างเฉยชา

“คืนนี้ผมเหนื่อย พรุ่งนี้ไม่ว่าง มะรืนก็ไม่ว่าง”

“ไม่นะ โมกข์”

กานต์พุ่งเข้าไปกอดโมกข์อีกครั้ง

“ผมอยากเจอคุณอีก อยากกอดคุณ อยากให้คุณ เอ่อ…  โมกข์ครับ อย่าทำให้ผมใจเสียสิ”

โมกข์ไม่สนใจน้ำเสียงตัดพ้อ เขายังคงผลักให้กานต์อยู่ห่างการคลอเคลีย ก่อนตัดรอนไม่ไว้หน้า

“ไม่ว่างก็คือไม่ว่าง ถ้าผมอยากเจอคุณผมจะบอกคุณเอง แต่ตอนนี้ผมอยากพักผ่อนแล้ว ถ้าอยากให้ผมไป

ส่งที่บ้านก็ตามมา แต่ถ้าไม่ จะกลับเองก็เชิญ”

แล้วโมกข์ก็เดินดุ่มๆ ออกมาจนกานต์ต้องวิ่งตาม จนเมื่อเขาไปส่งกานต์ที่หน้าทางเข้าหมู่บ้านจัดสรรแล้ว

โมกข์จึงได้ขับรถกลับมาที่บ้านด้วยอารมณ์ขุ่นมัว







เมื่อโมกข์จอดรถแล้วเดินเข้าไปในตัวบ้าน เขาก็ต้องมึนงงกับสภาพที่เห็น

คำปัน ลูกน้องของเขา ยืนหน้าเคร่งอยู่ที่มุมหนึ่ง ปากเจ่อพร้อมรอยเลือดที่เริ่มแห้ง ส่วนคนที่นั่งหน้าบึ้งยก

มือกุมท้อง นั่นคือโอบกิจ

“โอบ มาที่นี่ทำไม แล้วนั่นเป็นอะไรกัน ทั้งคู่เลย”

คำตอบคือความเงียบ โมกข์มองทั้งคู่สลับไปมาแล้วส่ายหน้า ทำท่าจะเดินหนีขึ้นชั้นสอง

“พี่โมกข์”

โอบกิจฝืนความจุกแน่นที่ถูกต่อยตรงลิ้นปี่ ผวาไปกอดโมกข์

“โอบมาเพราะคิดถึง ก็พี่โมกข์มากรุงเทพนานเกินไป โอบโทรหาก็ไม่รับสาย โอบเลยหนีพ่อมาหาพี่นี่แหละ”

โอบกิจซุกหน้าลงกับแผ่นอกของโมกข์

“ให้โอบนอนห้องเดียวกับพี่โมกข์นะ โอบจะ…”

“โอบ”

โมกข์ขัดขวางการรำพันของโอบกิจ เขาดันตัวโอบกิจให้ห่างแล้วพูดอย่างจริงจัง

“พี่ไม่อยากนอนกับโอบแล้ว”

“พี่โมกข์ว่าอะไรนะ”

โอบกิจอุทานเสียงดังพลางเบิกตากว้าง

“โอบทำอะไรผิดพี่โมกข์ถึงตัดรอนขนาดนี้ บอกโอบสิโอบจะได้ปรับปรุง แต่อย่าพูดอย่างนี้นะ โอบรับไม่ได้”

โมกข์ถอนหายใจเมื่อเห็นอาการของโอบกิจ

“โอบไม่ผิด ผิดที่พี่เอง เอาเป็นว่าถ้าโอบอยากอยู่บ้านนี้ก็อยู่ได้ นอนห้องไหนก็ได้บอกให้คำปันจัดการให้ก็

แล้วกัน”

เจ้าของบ้านเดินจากไปแล้ว หลังจากที่พูดให้อาคันตุกะยามค่ำคืนยืนงงเป็นไก่ตาแตก

เสียงหัวเราะดังขึ้นจากเบื้องหลัง คำปันเดินเข้ามายืนอยู่ข้างโอบกิจ แล้วปล่อยเสียงหัวเราะหยัน

“เฮอะ ถ้าเป็นผมนะ ผมจะรีบไปซื้อแชมพูสระผมใหม่ เพราะอะไรรู้ไหม เพราะคุณน่ะ กำลังจะหัวเน่า”

“ไอ้คำปัน ไอ้…”

โอบกิจชี้หน้า แต่คำปันกลับลอยหน้าลอยตาใส่

“อ๊ะๆ อย่านะคุณ อยากโดนจูบอีกรอบหรือไง ถ้าอยากก็ด่าเข้า”

โอบกิจลดระดับมือลงอย่างช้าๆ ดวงตาคุโชนด้วยความแค้น

เอาเถอะ ตอนนี้โมกข์อาจจะอารมณ์เสียมาจากข้างนอก พอพักผ่อนแล้วโมกข์ก็จะกลับมาเป็นโมกข์คนเดิม

ของเขา โอบกิจคนนี้จะไม่ยอมแพ้

หนุ่มนักซิ่งรำพึงในใจก่อนที่จะหันหลังเตรียมเดินไปชั้นสอง

“เดี๋ยว จะไปไหน”

“กูจะไปห้องพี่โมกข์”

โอบกิจสะบัดเสียงใส่

“พ่อเลี้ยงบอกว่าไม่ให้คุณนอนห้องพ่อเลี้ยง หูหนวกหรือไง ขืนเข้าไปก็ได้โดนถีบออกมาพอดี อยากลองตีน

พ่อเลี้ยงก็ลองดู”

“แล้วมึงจะให้กูนอนไหน กูง่วง ขับรถมาตั้งไกลนะโว้ย”

คำปันส่ายหน้าอย่างเบื่อหน่าย ก่อนกวักมือเรียกให้โอบกิจเดินตาม

อนิจจา ชีวิตอันสงบสุขของคำปันคงจบสิ้นลง ตั้งแต่บัดนี้เป็นต้นไป







กานต์ปรือตาขึ้นมาเมื่อรู้สึกถึงแสงสว่างที่ส่องเข้ามาในห้อง เขามองหาคนข้างเตียงแต่ก็เห็นว่ามันว่างโล่ง

ลุกขึ้นออกเดินไปที่ห้องโถงด้านนอกก็เห็นพัทธ์ที่แต่งตัวเสร็จแล้วกำลังนั่งใส่ถุงเท้าอยู่ที่โซฟา

“พัทธ์วันนี้วันเสาร์ไม่ใช่เหรอ จะแต่งตัวออกไปไหน”

กานต์ถามอย่างแปลกใจ

พัทธ์ชะงักมือเล็กน้อย แล้วใส่ถุงเท้าจนเรียบร้อย ก่อนที่จะลุกขึ้นยืน

“โปรเจ็คมันกำลังไปได้สวย พัทธ์จะไปดูหน่อย ถ้าเสร็จช่วงนี้ไปก็จะถึงขั้นทดลองงานแล้ว”

อาจารย์หนุ่มเดินตรงมาหยุดอยู่ที่หน้าคนรัก แล้วมองด้วยสีหน้าเรียบเฉย

“กานต์ เสื้อผ้าชุดที่กานต์ใส่เมื่อคืนพัทธ์ซักให้แล้วนะ”

กานต์นิ่งฟัง แล้วจึงฉุกคิดใจหายวาบ เหลือบตามองดูพัทธ์อย่างกริ่งเกรง ก็เห็นแต่ความว่างเปล่าของ

สายตา

“พัทธ์จะซักทำไม กานต์กะว่าวันนี้กานต์จะซักเอง”

“มันเหม็นคาวกลิ่นอะไรก็ไม่รู้พัทธ์เลยรีบซัก กลัวว่าถ้าทิ้งไว้มันจะส่งกลิ่นเหม็นมากกว่านี้”

ดวงตาที่ว่างเปล่ามีร่องรอยเจ็บช้ำแสดงขึ้นมาวูบหนึ่งก่อนที่จะกลับไปเป็นปกติ

“คงจะเปื้อนอาหารที่กินมาใช่ไหม คราวหน้าก็อย่ากินมูมมามนักสิ คนอื่นจะว่าได้ ว่าเป็นคนตะกละ”

ความเจ็บแล่นจี๊ดเข้ามาตามเส้นเลือด จนกานต์ต้องกัดริมฝีปากเบือนหน้าไปทางอื่น ฟังดูอาจเป็นคำหยอก

ล้อปกติ แต่ใบหน้าจริงจังนั้นไม่ได้บอกว่าล้อเล่น แต่กานต์ก็ทำอะไรไม่ได้นอกจากนิ่งไว้

“กานต์ พัทธ์รักกานต์มากนะ จำที่แม่พัทธ์สอนได้ไหมว่าสิ่งสำคัญที่สุดของความรักคือความซื่อสัตย์ นี่เป็น

สิ่งที่พัทธ์ยึดถือ พัทธ์มาจากครอบครัวที่พ่อมีเมียน้อย ทำให้แม่ต้องเจ็บช้ำ พัทธ์ตั้งใจไว้ว่าถ้าพัทธ์มีความรัก

พัทธ์จะไม่ปันใจทำให้คนที่พัทธ์รักเจ็บเหมือนที่พ่อทำกับแม่”

พัทธ์เอื้อมมือไปดึงใบหน้าของกานต์มาใกล้แล้วจูบแผ่วเบาไปที่หน้าผาก


“อย่าทำให้พัทธ์ต้องเจ็บเหมือนที่พ่อทำกับแม่นะ กานต์”








พัทธ์ปีนขึ้นไปบนโต๊ะสูงระดับศีรษะเพื่อก้มลงตรวจงานเครื่องจักรเพื่อการเกษตรที่เขาเป็นผู้ควบคุมอยู่ใน

โรงงานเล็กๆ ท้ายคณะ มีนักศึกษาอยู่จำนวนหนึ่งที่มาช่วยงาน ยืนกระจายทำงานโดยรอบ

อาจารย์หนุ่มไม่อยากจะยอมรับว่า เขาไม่มีสมาธิเอาเสียเลยในวันนี้ ในขณะที่นั่งดูข้อมูลในคอมพิวเตอร์

เขาก็เหม่อจนเด็กๆ ต้องเรียกชื่อดังๆ ให้สะดุ้งหลายรอบ

“จ๊านนน อาจารย์เป็นอะไรครับ วันนี้ดูเอ๋อนะจารย์”

ลูกศิษย์ห่ามหน่อยก็แซวให้เขารู้สึกหงุดหงิดกับความไม่เป็นตัวของตัวเอง

พัทธ์เรียกสติตัวเองให้อยู่กับงาน เขาใช้สายวัดความยาวส่องลงไปในซอกลึกของเครื่องจักร แต่เขาก็เผลอ

ทำมันหล่นไปจนได้

ฮึดฮัดกับความเผลอไผล แล้วพัทธ์ก็ใช้มือเรียวล้วงลงไปเพื่อหยิบเจ้าสายวัดขึ้นมา แต่แล้วเขาก็ต้องสะดุ้ง

เมื่อปลายแหลมของฟันเฟืองที่มองไม่เห็นบาดไปที่ปลายนิ้วจนเจ็บแปลบ

เมื่อยกมือขึ้นมาดู ก็เห็นบาดแผลเปิดลึกที่ปลายนิ้ว เลือดแดงเข้มไหลรินเป็นทางมาจนถึงข้อมือ

พัทธ์เวียนศีรษะขึ้นมาทันที

เขาไม่ชอบเลือด เขาเกลียดกลิ่นของเลือด เวลาที่เห็นเลือดมันทำให้เขาตื่นเต้น

อย่างเช่นตอนนี้ ที่เขามองเลือดจากปลายนิ้วด้วยสายตาที่พร่าเลือน หูดับจนไม่ได้ยินเสียงเอะอะของ

นักศึกษาที่ตะโกนให้เขาระวัง

ระวังไม่ให้เขาโงนเงนจนพลัดตกจากโต๊ะที่เขายืนอยู่ แต่พัทธ์ก็ไม่รู้สึกตัวลอยละลิ่วลงมาในที่สุด

เขาเพิ่งรู้สึกตัวเมื่อตอนที่ร่างกายสัมผัสแต่ความว่างเปล่าของอากาศ พัทธ์หลับตาแน่น เกร็งตัวรับการ

ร่วงหล่นลงกระแทกพื้น


ตุ้บ!!


ถึงแล้ว พัทธ์รำพึงทั้งที่ยังไม่ลืมตา เขากำลังสำรวจความเจ็บปวดของร่างกายตัวเองว่ามีส่วนไหนที่กระแทก

กับพื้นแข็ง แต่ทำไมเขากลับไม่รู้สึกเจ็บปวดเลยสักนิด พัทธ์จึงค่อยๆ ลืมตาขึ้นมองเหตุการณ์

เขานอนหงายอยู่ อันนี้แน่นอน ท่ามกลางสายตานักศึกษาที่กรูเข้ามามองอย่างห่วงใย แต่เขาไม่ได้นอนบน

พื้นปูนแข็งๆ แน่ เมื่อรู้สึกถึงความหยุ่นตัวเบื้องล่าง

พัทธ์เอี้ยวใบหน้าไปมองสิ่งที่อยู่ภายใต้ตัวเขาแล้วก็ใจหายวาบ เมื่อสิ่งที่กันไม่ให้ร่างของเขากระแทกกับพื้น

ก็คือร่างใหญ่ๆ ของโมกข์นั่นเอง





-------------------------------------------------------------------------------------------


พูดคุยกับคนแต่ง


ชอบมากเลยค่ะ กับความเห็นที่บอกว่าโมกข์เลว

ด้วยจิตที่ผิดปกติ คนแต่งชอบแบดบอยมาก เวลาแต่งพระเอกก็แทบจะเลวกว่าตัวร้ายด้วยซ้ำ

แต่อยากให้อ่านต่อไป ยิ่งพระเอกเลว ผลกรรมมันก็ยิ่งเยอะ นายเอกก็เกลียดขี้หน้า

เรามาคอยดูกัน ว่ากว่าที่โมกข์และพัทธ์จะเข้าใจกัน กว่าที่พัทธ์จะเปลี่ยนนิสัยโมกข์ให้ดีขึ้นมาได้

ต้องใช้ความสามารถแค่ไหน



ป.ล.ยังไง ๆ คนแต่งก็ยืนยันว่า เรื่องนี้พระเอก นายเอกคือ โมกข์และพัทธ์ นะคะ ^^

หัวข้อ: Re: ร้ายซ่อนรัก บทที่ 9 (06/01/2557)
เริ่มหัวข้อโดย: pornumpai-ka ที่ 06-01-2014 15:13:22

 :a5:

 :z6:

 :beat:

อยากจะตะบันหน้าพระเอกจริงๆ  ทีทำละไม่คิด


 :katai1:

หัวข้อ: Re: ร้ายซ่อนรัก บทที่ 9 (06/01/2557)
เริ่มหัวข้อโดย: gneuhp ที่ 06-01-2014 15:32:20

สงสาร พัทธ์ ที่สุดเลยยย
โมกข์ เลวอ่ะ กานต์ ก็ชั่วสุดๆ ชิชิ

หัวข้อ: Re: ร้ายซ่อนรัก บทที่ 9 (06/01/2557)
เริ่มหัวข้อโดย: maemix ที่ 06-01-2014 15:51:06

สงสารพัทธ์จริงๆ
เจอแต่ละคนดีแตกทั้งนั้น
กว่าจะรักกันได้ ไม่รู้ว่าเจ็บอีกเท่าไร

หัวข้อ: Re: ร้ายซ่อนรัก บทที่ 9 (06/01/2557)
เริ่มหัวข้อโดย: Maytbb ที่ 06-01-2014 15:52:08

จะรอดูโมกข์ปรับปรุงตัวเอง    :beat:

หัวข้อ: Re: ร้ายซ่อนรัก บทที่ 9 (06/01/2557)
เริ่มหัวข้อโดย: iforgive ที่ 06-01-2014 16:05:58

คือ พัทธ์ยังจะให้โอกาสกับกานต์อีกเหรอ ใจดีมากไปหรือเปล่า
ส่วนโมกข์ก็เหมือนจะสำนึกผิดเร็วไปนะ ล่อแฟนเขาเสร็จแล้วค่อยคิดได้ขึ้นมาเชียวนะ
มันน่าโบกจริง ๆ ... ส่วนตัวเลยนะ อยากเห็นพัทธ์แข็งกับโมกข์มาก ๆ อย่าไปยอม

หัวข้อ: Re: ร้ายซ่อนรัก บทที่ 9 (06/01/2557)
เริ่มหัวข้อโดย: ppoi ที่ 06-01-2014 16:13:09

อ้าว อิมั่วคั่วไม่เลือกนี่พระเอกหรอกรือ คิดว่าเป็นตัวประกอบมาแย่งน้องแรดร่านไปทั่วแฟนพระเอก (นายเอก) เฉ้ยยย เฉยย...  :confuse:

ฮาาาาา...

จิรอดูตอนมาม่าต้มแซ่บสามหม้อราดลงหัวอิคุณโมกข์ละกานเนาะ กรุบกริบ  :oni1:

หัวข้อ: Re: ร้ายซ่อนรัก บทที่ 9 (06/01/2557)
เริ่มหัวข้อโดย: HISY ที่ 06-01-2014 16:27:03

ทีตอนทำล่ะไม่คิดนะโมกข์
พัทธ์ด่าเจ็บอ่ะ หน้าชาแทน

หัวข้อ: Re: ร้ายซ่อนรัก บทที่ 9 (06/01/2557)
เริ่มหัวข้อโดย: Palmpalm ที่ 06-01-2014 16:50:16

รอวันที่ผลกรรมตามทันโมกข์ หึหึ

หัวข้อ: Re: ร้ายซ่อนรัก บทที่ 9 (06/01/2557)
เริ่มหัวข้อโดย: ekonut ที่ 06-01-2014 17:21:05

น่าติดตาม

หัวข้อ: Re: ร้ายซ่อนรัก บทที่ 9 (06/01/2557)
เริ่มหัวข้อโดย: becrazie ที่ 06-01-2014 17:22:04

ไม่ชอบกานต์ :z6:

หัวข้อ: Re: ร้ายซ่อนรัก บทที่ 9 (06/01/2557)
เริ่มหัวข้อโดย: lizzii ที่ 06-01-2014 19:36:06

เห้ยยยยย ค้างค่ะ
ต่อด่วนๆ เลยน๊าาาาาาาา

ปล.ชอบคำพูดพัทธ์ที่พูดกับกานต์มากๆๆๆๆๆ

หัวข้อ: Re: ร้ายซ่อนรัก บทที่ 9 (06/01/2557)
เริ่มหัวข้อโดย: indy❣zaka ที่ 06-01-2014 19:45:11

เฮ้ย  แอบตกใจจริงๆนะ

โมกข์มันมั่วขนาดนั้น แต่มันไม่เซฟไม่อะไรเลยหรอ
ฉากบรรยายนี่  มันคือ ทำกันสดๆเลยนะนั่น  ไม่มีการใส่ถุงยางเลยอ่ะ


คือมันรอดมาจนถึงตอนนี้ได้ไง  งง

จะบอกว่า ทำกับคนอื่น ใส่หรือป้องกัน  ก็ไม่น่าเชื่ออ่ะ   ขนาดคนที่มันเพิ่งจะเจอกันแหม่บๆ ไม่คิดจริงๆจัง  มันยังสดแบบนี้   เวลาทำกับคนอื่นโมกข์มันก็น่าจะมักง่ายแบบเดียวกัน ไม่น่าจะต่างกันหรอก
แต่คือมันไม่ติดโรคสักโรคเลยหรอ  งงมากๆ

หัวข้อ: Re: ร้ายซ่อนรัก บทที่ 9 (06/01/2557)
เริ่มหัวข้อโดย: Yunatsu ที่ 06-01-2014 20:31:30

โอ้ยยยยยยยยย โมกข์เลวมากกก พัทธ์ก้รู้แล้วว่ากานต์มีชู้ ยิ่งถ้ารู้ว่าเป็นโมกข์นะ   ตายยยยย
พัทธ์ เหวี่ยงให้เต็มที่เลยนะ เอาให้โมกข์หายเลวเลย

หัวข้อ: Re: ร้ายซ่อนรัก บทที่ 9 (06/01/2557)
เริ่มหัวข้อโดย: PoPuAr ที่ 06-01-2014 20:42:46

ทำเสร็จแล้วเพิ่งคิดได้นะคุณโมกข์ ทีก่อนทำละไม่คิด แล้วเป็นไงละ :ling3:

พัทธ์หลอกด่ากานต์ได้อย่างเจ็บแสบมากๆ  :a5:  ที่จริงกานต์สมควรโดนมากกว่านี้อีก

หัวข้อ: Re: ร้ายซ่อนรัก บทที่ 9 (06/01/2557)
เริ่มหัวข้อโดย: zazoi ที่ 06-01-2014 21:41:10

 :angry2: :angry2:

หัวข้อ: Re: ร้ายซ่อนรัก บทที่ 9 (06/01/2557)
เริ่มหัวข้อโดย: PoppyPrince ที่ 06-01-2014 22:35:04

เรื่องนี้ดราม่าแท้  แต่แบบคือชอบอะ  คนแต่งได้สนุกน่าติดตามมากครับ  ชอบโมกข์นะครับ เลวดี 555  ชอบพัทธ์ด้วย แต่ทั้งเรื่องนี้เกลียดกานต์ที่สุด  ขอตอนจบแบบที่กานต์ได้รับในผลกรรมอย่างสุดขีดนะครับ  ส่วนโมกข์กับพัทธ์  เราขอจบแบบหวานๆ  (สองมาตรฐานจริงๆเลยเรา)

หัวข้อ: Re: ร้ายซ่อนรัก บทที่ 9 (06/01/2557)
เริ่มหัวข้อโดย: พี่วันเสาร์ ที่ 06-01-2014 22:39:24

อ่านเรื่องนี้แล้วคิดได้อย่างเดียวคือพระเอกกำลังปลอมตัวเป็นผู้ร้ายอยู่
อ่านไปอ่านมาคงไม่ได้ปลอมตัวเป็นผู้ร้ายแต่เป็นผู้ร้ายจริงๆ
พระเอกเรื่องนี้ทำตัวได้มั่วและสำส่อนมากเลยกว่าจะสำนึกได้คงได้เป็นโรคตายไปก่อนที่จะได้นายเอก

หัวข้อ: Re: ร้ายซ่อนรัก บทที่ 9 (06/01/2557)
เริ่มหัวข้อโดย: fay 13 ที่ 06-01-2014 22:49:17

 :mew1: :mew1: :mew1:

หัวข้อ: Re: ร้ายซ่อนรัก บทที่ 9 (06/01/2557)
เริ่มหัวข้อโดย: liza sarin ที่ 06-01-2014 22:59:23

ตอนที่พัทธ์พูดกับกานต์มันจี๊ดมากเลย

หัวข้อ: Re: ร้ายซ่อนรัก บทที่ 9 (06/01/2557)
เริ่มหัวข้อโดย: Nus@nT@R@ ที่ 06-01-2014 23:02:00

เอ่อ....สงสารพัทธ์

หัวข้อ: Re: ร้ายซ่อนรัก บทที่ 9 (06/01/2557)
เริ่มหัวข้อโดย: aekporamai2 ที่ 06-01-2014 23:23:54

สงสารพัทธ์  การต์ โอบกิจ ต่อให้ผิดแล้วแก้ไขแบบโมกข์ก็ขอให้เริ่มต้นใหม่กับคนอื่นที่ไม่ใช่ทั้งสามคนนี้ด้วยเถิด ....

หัวข้อ: Re: ร้ายซ่อนรัก บทที่ 9 (06/01/2557)
เริ่มหัวข้อโดย: ่patsaporn ที่ 06-01-2014 23:33:29

โมกข์สำนึกผิด นี่ฉันไม่ได้หูฝาด แสดงว่าไม่เลวหรอกนะคนแบบนี้ยังมีจิตคิดได้
ประเด็นคือสงสัยจะชอบพัทธ์เอาจริงจังถึงรู้สึกผิดนัก ที่จริงไม่ต้องก็ได้เพราะนังกานต์มันแฮ่ดไง
วันไนท์แสตนด์นางก็คงไม่แคร์ (นี่ก็ด่าเค้าจริงจัง)

พัทธ์ไม่ใช่คนโง่ รู้แล้วยังจะให้อภัยได้มั้ยนี่สิปัญหา ใจคนอ่านไม่ต้องให้อภัยหรอกนะ สันดานคนเปลี่ยนยากนะ
พัทธ์กับโมกข์เจอกันอีกแว้ว มาในยามคับขันด้วย ขอให้ปิ๊งกันเถิดจะเกิดผล อิอิ

ขอบคุณค่ะ

หัวข้อ: Re: ร้ายซ่อนรัก บทที่ 9 (06/01/2557)
เริ่มหัวข้อโดย: sasaijk ที่ 06-01-2014 23:48:08

สะใจที่ จารย์'พัทธ์ พูดจิง ๆ
รอตอนต่อไปนะค่ะ

หัวข้อ: Re: ร้ายซ่อนรัก บทที่ 9 (06/01/2557)
เริ่มหัวข้อโดย: Moose ที่ 07-01-2014 01:41:41

พัทธ์แซะกานต์ได้เจ็บมากกกกกกกกกกกกกก

หัวข้อ: Re: ร้ายซ่อนรัก บทที่ 9 (06/01/2557)
เริ่มหัวข้อโดย: MinKKniM ที่ 07-01-2014 03:13:27

พัทธ์เตือนกานต์ได้จี๊ดดดดดมาก ถ้ากานต์ยังมีจิตสำนึกคงจะรู้สึกเจ็บแสบบ้างอ่ะนะ

แต่ที่เซอร์ไพรส์คือโมกข์นี่รู้สึกผิดเป็นด้วยเหรอ แสดงว่ายังไม่เกินเยียวยา รอดูพัทธ์ดัดนิสัยโมกข์ให้ได้สักทีเหอะ

หัวข้อ: Re: ร้ายซ่อนรัก บทที่ 9 (06/01/2557)
เริ่มหัวข้อโดย: fannan ที่ 07-01-2014 05:45:21

เข้ามารับตอนไหนเนี่ย



พระเอกมากอะ




รออ่านตอนต่อไปค้าบ

หัวข้อ: Re: ร้ายซ่อนรัก บทที่ 9 (06/01/2557)
เริ่มหัวข้อโดย: Kawaiipanda ที่ 07-01-2014 22:33:01

ชอบเรื่องนี้มากกกก พระเอกเลวได้ใจอ่ะ

หัวข้อ: Re: ร้ายซ่อนรัก บทที่ 9 (06/01/2557)
เริ่มหัวข้อโดย: dandelion ที่ 08-01-2014 07:58:58

พ่อเลี้ยงโมกข์รู้สึกผิดกับเขาเป็นด้วย แหม ตอนทำไม่คิด ดีนะที่พัทธ์ไม่เห็น แต่ยังไงพัทธ์ก็คงรู้อะไรบางอย่างแล้วละ รอตอนต่อไปอยู่นะคะ

หัวข้อ: Re: ร้ายซ่อนรัก บทที่ 10 (08/01/2557)
เริ่มหัวข้อโดย: Belove ที่ 08-01-2014 22:57:57

                             ร้ายซ่อนรัก

                              บทที่ 10



พัทธ์นั่งไขว่ห้างอยู่ที่โต๊ะทำงานทอดสายตาไปที่พลาสเตอร์ยาปิดแผลที่นิ้วอย่างเอาจริงเอาจัง

เขามองเหมือนไม่เคยเห็น เหมือนมันเป็นสิ่งแปลกประหลาดชิ้นเดียวในโลก

“ถ้าคุณจะมองอย่างนั้น ผมกลัวว่านิ้วใหม่ของคุณจะงอกออกมาได้นะ อาจารย์พัทธ์”

ร่างสูงที่ยืนกอดอกพิงผนังโรงงานจ้องมองคนที่นั่งจ้องนิ้วอีกทีโพล่งขึ้นมาอย่างเหลืออดที่ไม่ได้รับความ

สนใจจากคนตรงหน้า

เงียบ ไม่มีปฏิกิริยาตอบรับ

พัทธ์เงียบจนโมกข์ต้องลอบถอนหายใจ แต่ความพยายามของโมกข์ยังมีอย่างต่อเนื่อง

“อาจารย์จะไม่ถามผมสักคำหรือว่าผมมาที่นี่ได้ไง แล้วทำไมผมเหาะไปช่วยอาจารย์ได้”

ได้ผล แม้จะยังอยู่ในความอึมครึมแต่พัทธ์ก็ยังเงยหน้ามามองเขา เพื่อให้เขาต้องตอบออกมาเอง

“คือผมไม่รู้จะทำอะไรในวันหยุด ก็เลยขับรถมาเรื่อยๆ นึกขึ้นมาได้ว่าท่านคณบดีเคยบอกว่าเครื่องทดลอง

ของคุณมันใกล้เสร็จเต็มที ผมก็เลยแวะเข้ามาในนี้ แต่เห็นคุณกับนักศึกษากำลังตั้งอกตั้งใจทำงานก็ไม่

อยากกวน ได้แต่แอบมองอยู่ตรงโน้น…”

โมกข์ชี้ไปทางเก้าอี้หินอ่อนข้างโรงงาน

“…เห็นคุณทำท่าปีนขึ้นไปบนโต๊ะท่าทางไม่มั่นคงนักผมเป็นห่วง แล้วคุณก็พลาดจริงๆ ด้วย ดีนะที่ผม

เป็นแชมป์วิ่งเขย่งก้าวกระโดดมาก่อน เลยพุ่งตัวไปรับคุณไว้ทัน”

โมกข์ฉีกยิ้มกว้าง แต่ยิ้มนั้นก็ค่อยๆ หุบลงเมื่อพัทธ์ไม่ขำมุกตลกของเขา

“ขอบคุณ”

เสียงพึมพำดังขึ้นจากปากของพัทธ์ในที่สุด หัวใจของโมกข์ชื้นขึ้นมาทันที

“แต่ผมจะไม่พลาดอีกแล้ว”

หัวใจของโมกข์แห้งลงอีกครั้งกับคำพูดชวนให้คิด โมกข์ไม่รู้ว่าพัทธ์พูดถึงเรื่องอุบัติเหตุหรือเรื่องอื่นกันแน่

“คุณไม่เป็นอะไรก็ดีแล้ว”

โมกข์ถือโอกาสตัดบท

“งั้นเราไปหาอะไรทานกัน ผมหิวจนไส้กิ่วแล้ว”

พัทธ์เหลือบตามองนาฬิกาที่ข้อมือ เมื่อเห็นว่าตอนนี้เวลาเกือบบ่ายสองแล้วความหิวก็เข้ามาเยือนทันที

นี่เขามัวแต่ทำงานเรื่อยเปื่อยจนลืมเรื่องอาหาร เพียงเพราะกังวลเรื่องผู้ชายตัวใหญ่ข้างหน้างั้นหรือ

เป็นไงเป็นกัน เขาอาจจะเคลียร์กับโมกข์อย่างลูกผู้ชายสำเร็จก็ได้

พัทธ์ถอนหายใจออกมาเฮือกหนึ่ง แล้วลุกขึ้นยืนเดินนำออกไปที่นอกโรงงานโดยมีร่างสูงใหญ่ของโมกข์เดิน

ตาม แต่ก็ต้องชะงักเมื่อเดินออกจากโรงงานได้สักพักท่อนแขนของเขาก็ถูกคว้าไว้ พัทธ์จึงหันไปมองมือที่ยึด

อยู่ไล่ไปเรื่อยจนถึงใบหน้า เจ้าของมือจึงได้คลายออกช้าๆ

“คุณจะเดินไปไหน”

โมกข์ถาม พัทธ์เลิกคิ้วงงๆ

“เดินไปหน้ามหา’ลัยแล้วไปกินข้าวแกงน่ะสิ ถามทำไม”

โมกข์ยกมือขึ้นเกาท้ายทอย พลางชี้ไปที่รถของเขาที่จอดอยู่ไม่ไกล

“โน่น ไปรถผม เบื่อข้าวแกงหน้ามหา’ลัยของคุณบ้างก็ได้นะ เดี๋ยวผมพาคุณไปทานบนห้างดีกว่า ไปเร้ว”

ไม่ต้องรอคำตอบ โมกข์คว้าแขนของพัทธ์ให้ก้าวตามไปอย่างที่รถหรูของเขาอย่างรวดเร็ว เขาเปิดประตู

ด้านข้างคนขับและดันตัวพัทธ์ให้เข้าไปนั่งอย่างงงๆ

เจ้าของรถก้าวยาวๆ ไปที่นั่งฝั่งคนขับอย่างกลัวคนที่ถลำตัวมาด้วยจะเปลี่ยนใจ โมกข์หันไปมองใบหน้าขาว

แต่ครึ้มไปด้วยไรหนวดสีเขียวนั่นอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนที่เขาจะเอี้ยวตัวผ่านหน้าพัทธ์ไปดึงเข็มขัดนิรภัยพาดผ่าน

ตัวพัทธ์มาเหน็บกับที่ล็อค

พัทธ์หายใจไม่ทั่วท้องในวินาทีนั้น แค่เพียงเสี้ยวหน้าคมเขยิบเข้ามาใกล้ตอนคาดเข็มขัดเขาถึงกับสะดุดลม

หายใจของตัวเองจนต้องกลั้นมันไว้ ผู้ชายคนนี้ช่างมีอิทธิพลสูงต่อคนรอบข้างจนเขานึกกลัว

ไม่นานนักโมกข์ก็ขับรถพาพัทธ์มาถึงห้างสรรพสินค้าใกล้กับมหาวิทยาลัย โมกข์เลือกร้านปิ้งย่างไสตล์

เกาหลีร้านหนึ่งพัทธ์ไม่ขัดข้อง ทั้งคู่จึงได้เริ่มกินกันอย่างจริงจัง

“ขอบคุณนะที่มาเป็นเพื่อนผม”

โมกข์พูดขึ้นเมื่อบรรดาเนื้อทั้งหลายที่สั่งมาพร่องไปเกือบหมด

“เห็นคุณตัวผอมๆ กินจุไม่ใช่เล่นนะ”

พัทธ์เหลือบตามองคนพูดหยอกเย้า เขาเลยวางตะเกียบลงจนโมกข์หน้าเสีย

“อ้าวคุณ ผมแซวเล่นอย่างอนสิ”

ยิ่งอยู่ด้วยกันนานขึ้นยิ่งตีสนิท เขาไม่อยากให้ความสนิทสนมกับโมกข์มากไปกว่านี้ เรื่องของกานต์ที่ยังไม่

เคลียร์ยิ่งทำให้เขาไม่อยากที่จะยุ่งกับผู้ชายตรงหน้า

“คุณใช้เงินซื้อผมทำไม”

โมกข์งงเป็นไก่ตาแตกกับคำถามที่โพล่งขึ้นมาอย่างปุบปับจากพัทธ์

“เดี๋ยวนะ นี่คุณกล่าวหาว่าผมซี้อคุณด้วยเงิน หมายความว่ายังไงอาจารย์พัทธ์”

“คุณใช้เงินคุณทุ่มทุนให้โปรเจ็คของผม คุณซื้อเสื้อผ้าราคาแพง คุณพาผมมาเลี้ยงอาหาร ผมถือว่าคุณใช้

เงินซื้อผม”

พัทธ์กล่าวหน้าตาเฉยจนโมกข์ชักเดือดปุดๆ

“ที่ผมช่วยเรื่องเงินกับโปรเจ็คเพราะเห็นว่ามันสามารถใช้ได้จริงและมีประโยชน์กับเกษตรกร ส่วนไอ้เรื่อง

เสื้อผ้าเพราะเห็นว่าชุดมันเหมาะสมกับงานแล้วตัวคุณคงไม่มีเวลาไปหาเอง แล้วอาหารมื้อนี้เพราะผม

อยากกินเอง มีอะไรข้องใจอีกไหมครับท่านอาจารย์”

โมกข์กล่าวยืดยาวด้วยน้ำเสียงประชดประชันจ้องหน้าคนที่ยกแก้วชาเขียวมาดูดน้ำด้วยท่วงท่าปกติ

ดวงตาในกรอบแว่นใสเหลือบมองคนตรงหน้าเมื่อวางแก้วน้ำลงแล้ว

“แล้วคุณเข้ามายุ่งในชีวิตผมทำไม”

โมกข์ชะงักงันกับคำถามนี้ จนเขาต้องกลับมาถามตนเองในใจ

นั่นสิ แล้วเขาไปยุ่งอะไรกับพัทธ์ ทำไมจะต้องแหย่มือเข้าไปในชีวิตของผู้ชายคนนี้

โมกข์เอียงคอยักไหล่

“คงเป็นเพราะผมอยากเอาชนะใจคุณมั้ง”

พัทธ์แค่นหัวเราะ

“อ้อ…คุณมันเป็นพวกชอบเอาชนะ แต่เสียใจนะที่ผมมันพวกไม่ชอบสู้คน ผมไม่ชอบเอาชนะใคร ใจคนผมก็

ไม่อยากได้ โดยเฉพาะอย่างยิ่ง หัวใจของคุณ”

พัทธ์ก้มหน้าลงใช้มือจับหลอดน้ำหมุนวนอยู่ในแก้ว

“อย่าพยายามเข้ามายุ่งในชีวิตของผมมากไปกว่านี้เลย …รวมทั้งคนของผมด้วย”

โมกข์นิ่งอึ้งกับคำพูดของพัทธ์ เขามองใบหน้าเรียบเฉยจริงจังแล้วกลืนน้ำลายลงคออย่างยากเย็น

เห็นเฉยๆ นิ่งๆ อย่างนี้แต่วาจาแต่ละประโยคกลับเชือดเฉือนจนทำให้เขาเจ็บยิ่งกว่าถูกไม้ตีเข้าแสกหน้า

รับมือกับอาจารย์พัทธ์ยากยิ่งกว่าแก็งค์มาเฟียข้ามชาติที่เขาเคยถล่มมาแล้วมากมายนัก

“กลับกันเถอะ”

พัทธ์ขยับตัวลุกขึ้นยืน

“เอาเป็นว่ามื้อนี้ผมเลี้ยงเอง จะได้ไม่ติดค้างบุญคุณของคุณมากไปกว่าเงินทำโปรเจ็คกับชุดสูท”

พูดจบพัทธ์ก็เดินตรงไปจ่ายเงิน โมกข์สะบัดหน้าไล่ความมึนงงก่อนที่จะลุกแล้วก้าวตามไปอย่างหงอยๆ









กานต์เดินทอดน่องอย่างเซ็งๆ

เซ็งกับทุกเรื่อง เซ็งที่พัทธ์พูดเหมือนกับรู้ว่าเขาไปทำอะไรมา เซ็งกับเรื่องที่โทรหาโมกข์แล้วเขาปิดเครื่อง

เซ็งจนอดทนอยู่แต่ในบ้านไม่ไหว ต้องออกมาเดินแก้เซ็งอยู่ในห้างสรรพสินค้า

สายตาสะดุดเข้ากับแผ่นหลังสูงใหญ่ที่แสนคุ้น ดวงตาของกานต์เบิกกว้างด้วยความยินดี

โทรหาทั้งวันไม่ติด แต่กลับมาพบอย่างบังเอิญบนห้างสรรพสินค้า เขาเตรียมพุ่งตัวไปหาโมกข์แต่ก็ต้อง

ชะงัก เมื่อจังหวะที่โมกข์เดินหลบคนมาอีกด้าน จะทำให้กานต์ได้เห็นคนที่เดินเยื้องอยู่ด้านหน้าของโมกข์

ใจหายวาบเมื่อเห็นว่าเป็นพัทธ์ คนที่กานต์ไม่อยากเผชิญหน้าด้วยอย่างที่สุดในตอนนี้ กานต์ไม่เคยรู้มา

ก่อนเลยว่า โมกข์กับพัทธ์รู้จักกัน แล้วนี่พัทธ์จะรู้หรือเปล่าว่าเขากับโมกข์มีอะไรกันแล้ว

กานต์ถอนใจอย่างหงุดหงิดแล้วพาตัวเองออกจากห้างเสียให้รู้แล้วรู้รอด เขากลัวความลับจะไม่เป็น

ความลับอีกต่อไป

“เฮ้…บอย”

กานต์ชะงักเมื่อได้ยินเสียงเรียกเป็นภาษาอังกฤษจากนักท่องเที่ยว ด้วยความที่ทำงานเป็นพนักงาน

ประชาสัมพันธ์ กานต์จึงฝืนยิ้มแล้วหันไปตอบตามสัญชาตญาณ

“ครับ ยินดีครับมีอะไรให้ช่วยครับมิสเตอร์”

“ผมจะขับรถเช่าไปถนนข้าวสาร แต่ดูจากแผนที่แล้วไม่เข้าใจเลย คุณช่วยอธิบายให้ผมได้ไหม”

“จากที่นี่มันไกลกับถนนข้าวสารมาก ผมเกรงว่ามิสเตอร์จะไม่เข้าใจและขับรถหลงทาง”

นักท่องเที่ยวยิ้มแป้นเมื่อได้ยิน

“งั้น ถ้าไม่เป็นการรบกวนเวลาว่างของคุณ จะกรุณานั่งรถไปเป็นเพื่อนกับผมได้ไหม หรือว่าถ้าคุณยังไม่รู้จะ

ทำอะไรในคืนวันหยุดอย่างนี้ ผมจะได้เชิญให้คุณนั่งดื่มเป็นเพื่อน”

กานต์พิจารณานักท่องเที่ยวคนนี้อย่างจริงจัง

เป็นฝรั่งที่ตัวไม่สูงมาก เตี้ยกว่ากานต์เสียด้วยซ้ำ ประมาณจากสายตาแล้วไม่น่าจะเกิน 175 แถมรูปร่างยัง

ตันเป็นมะขามข้อเดียว หน้าตาก็ไม่ถึงกับดีมาก เวลายิ้มจึงได้เห็นว่าฟันหายไปหนึ่งซี่ หัวล้านเถิกเห็นเส้น

ผมแค่ด้านหลัง

น้ำหน้าอย่างนี้ยังคิดจะมาจีบเขา กานต์หัวเราะเยาะในใจ

แต่เมื่อคิดว่าเวลาว่างต่อจากนี้เขาจะไปทำอะไร ในเมื่อเขายังไม่อยากกลับไปเผชิญหน้ากับพัทธ์

“ก็ได้ ผมจะไปถนนข้าวสารกับคุณ”

ฝรั่งตาน้ำข้าวยิ้มแป้น เอื้อมมือมารอจับทักทายกับเขา

“ยินดีอย่างยิ่ง เรียกผมว่าแดนนะครับ”







กานต์เปิดประตูเข้าบ้านมาเกือบเที่ยงคืน ก็เห็นแต่บ้านที่มืดมิด เขารู้ว่าพัทธ์หลับแล้วจึงค่อยๆ ย่องเข้าไปใน

ห้องนอนด้วยไม่อยากให้พัทธ์ตื่น แต่ก็ไม่สำเร็จ

คนประสาทหูไวอย่างพัทธ์ได้ยินเสียงกุกกักเพียงเล็กน้อยก็สะดุ้งตื่น พร้อมกับงัวเงียมอง จนเมื่อเห็นว่าเป็น

กานต์ พัทธ์จึงได้ลอบถอนใจ

“ไปไหนมากานต์ กลับดึกจัง”

“เอ่อ…กานต์ไปข้าวสารกับเพื่อนน่ะพัทธ์ ก็เลยกลับมาดึกกานต์ขอโทษที่ทำให้พัทธ์ตื่น”

พัทธ์ลุกขึ้นมามองหน้ากานต์ในความมืด

เขายังรักกานต์อยู่ แต่ตอนนี้เขายังไม่อยากที่จะพูดอะไรตรงๆ กับกานต์ พัทธ์ยังไม่พร้อม

“เที่ยวมาเหนื่อยๆ ก็อาบน้ำก่อนเถอะ”

พัทธ์ก้าวเดินไปจากตรงนั้น กานต์รีบคว้าแขนไว้

“เดี๋ยว พัทธ์จะไปไหน”

พัทธ์เหลียวมองหน้าของคนรัก ดวงตายังมีแต่ความอัดอั้น

“ไหนๆ ก็ตื่นแล้ว พัทธ์จะออกไปทำงานต่อข้างนอกสักพัก กานต์นอนเถอะ”

เขาก้าวออกไปแล้ว ออกไปโดยไม่มองหน้า กานต์แขนตกไปแนบตัวเพราะรู้ว่าพัทธ์จะไม่เข้ามาในห้องอีก

แล้วก็จริงอย่างที่กานต์คิด เมื่อพัทธ์ออกไปนอนคู้ตัวอยู่ที่โซฟาตัวเล็กตลอดคืน

นี่เป็นคืนแรก ที่พัทธ์และกานต์นอนแยกจากกัน



#แก้คำผิดล่าสุด 9 / 01 / 57
-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

พูดคุยกับคนแต่ง
กรี๊ดดดดด ขุ่นพระ!! :z3:

คนแต่งก็แต่งมันส์จนลืม พออ่านจากคอมเมนท์หลายๆคนแล้วเพิ่งนึกได้

ว่าโมกข์ลืมป้องกัน

สอบถามความเห็นนักอ่านทั้งหลายว่า จะให้กลับไปแต่งเพิ่มไหมคะ

บอกกันได้นะ




ป.ล. ใครทำสารบัญเป็นรบกวนแนะนำหน่อยนะคะ


ขอบคุณค่ะ

หัวข้อ: Re: ร้ายซ่อนรัก บทที่ 10 (08/01/2557)
เริ่มหัวข้อโดย: ppoi ที่ 08-01-2014 23:07:41

^
^
^
 :z13: :z13: :z13: ไปอ่านโลดดดดดดดดดดดดดดด


...ไม่พร้อมจะคุยกะกานต์ ไม่พร้อมจะเลิก... แต่ก็ไม่ไหวจะกลับไปเหมือนเดิมได้แล้วอยู่ดีนิ... if it's gonna be sooner or later...why not now? ยิ่งเลิกเร็ว ยิ่งเริ่มใหม่ได้เร็วนะเทอว์

สะใจกะความเงิบของโมกข์ที่เจอพัทธ์พูดใส่ หึหึ  o3

หัวข้อ: Re: ร้ายซ่อนรัก บทที่ 10 (08/01/2557)
เริ่มหัวข้อโดย: pornumpai-ka ที่ 08-01-2014 23:16:12

ไม่ต้องหรอกกกกก  ไปแต่งตอนต่อไปได้เลย

ได้วันนี้ก็ยิ่งดี  เค้าชอบบบบบบ  รอวันที่พัฒน์โดนซั่มมมมมมมมมม


 :hao6: :hao6:

หัวข้อ: Re: ร้ายซ่อนรัก บทที่ 10 (08/01/2557)
เริ่มหัวข้อโดย: Maytbb ที่ 08-01-2014 23:23:56

ให้โมกข์ป้องกันก็ดีนะ ขุ่นแม่!!   :laugh:  กานต์ท่าจะเยอะ ไม่รู้จะมีเชื้ออะไรสะสมไว้ในตัวบ้าง   :try2:

หัวข้อ: Re: ร้ายซ่อนรัก บทที่ 10 (08/01/2557)
เริ่มหัวข้อโดย: fay 13 ที่ 08-01-2014 23:24:12

 :mew1: :mew1: :mew1:

หัวข้อ: Re: ร้ายซ่อนรัก บทที่ 10 (08/01/2557)
เริ่มหัวข้อโดย: Moose ที่ 08-01-2014 23:28:50

โมกข์ดูประหม่าเวลาอยู่ต่อหน้าพัทธ์ ไปไม่เป็นเลยล่ะสิ 5555555555

หัวข้อ: Re: ร้ายซ่อนรัก บทที่ 10 (08/01/2557)
เริ่มหัวข้อโดย: drasil ที่ 08-01-2014 23:35:25

รอติดตามค่า

หัวข้อ: Re: ร้ายซ่อนรัก บทที่ 10 (08/01/2557)
เริ่มหัวข้อโดย: lizzii ที่ 09-01-2014 00:41:17

สงสารพัทธ์จัง

หัวข้อ: Re: ร้ายซ่อนรัก บทที่ 10 (08/01/2557)
เริ่มหัวข้อโดย: พี่วันเสาร์ ที่ 09-01-2014 00:46:47

สงสารพันธ์ที่โดนแฟนนอกใจ :z3:

หัวข้อ: Re: ร้ายซ่อนรัก บทที่ 10 (08/01/2557)
เริ่มหัวข้อโดย: toshika ที่ 09-01-2014 02:12:11

โมกข ต้องโดนซะบ้าง!!!!!!!!

หัวข้อ: Re: ร้ายซ่อนรัก บทที่ 10 (08/01/2557)
เริ่มหัวข้อโดย: Ipatza ที่ 09-01-2014 02:59:48

อ่า
อ่านตรงนี้รุ้สึกคนแต่งจะ
ใส่ชื่อตัวละครผิดสลับกันบ่อยเน้อ
ยังตอนที่ 6 นี้ก็มีอีก 1 ตรง "ทำอะไรในคืนวันหยุดอย่างนี้ ผมจะได้เชิญให้คุณนั่งดื่มเป็นเพื่อน”
(พัทธ์)พิจารณานักท่องเที่ยวคนนี้อย่างจริงจัง" << ต้องเป็นกานต์ปะครับ บทเก่าๆก็มีแต่จำไม่ได้ละว่าตรงไหนมั้ง
อ่านแล้วงงๆว่าอ่าวตกลงกำลังอธิบายถึงใคร
กานต์แย่มากรีบๆออกไปจากชีวิตสะที

หัวข้อ: Re: ร้ายซ่อนรัก บทที่ 10 (08/01/2557)
เริ่มหัวข้อโดย: PoppyPrince ที่ 09-01-2014 06:20:13

รอตอนต่อไป ชอบพัทธ์ตอนนี้มาก  ตอกให้หน้าหงายทั้งโมกข์ทั้งกานต์เลยหนูพัทธ์

หัวข้อ: Re: ร้ายซ่อนรัก บทที่ 10 (08/01/2557)
เริ่มหัวข้อโดย: Palmpalm ที่ 09-01-2014 06:30:48

เงิบเลยสิโมกข์ สมไปไม่เป็นเลย

หัวข้อ: Re: ร้ายซ่อนรัก บทที่ 10 (08/01/2557)
เริ่มหัวข้อโดย: sweetbasil ที่ 09-01-2014 08:40:59

กานต์ไม่มั่วแต่ทั่วถึงมาก  :angry2:
ต้องอย่างงี้สิพัทธ์ ไม่โง่เหมือนนางเอกหลังข่าวดี o13

หัวข้อ: Re: ร้ายซ่อนรัก บทที่ 10 (08/01/2557)
เริ่มหัวข้อโดย: maemix ที่ 09-01-2014 09:39:10

ตอนที่อ่านโมกข์มีไรกับกานต์ ยังคิดว่าคนอย่างโมกข์ไม่ป้องกันเหรอ
แต่ปล่อยผ่านไป

โมกข์โดนพัทธ์ว่านิ่มๆ สะใจดี

หัวข้อ: Re: ร้ายซ่อนรัก บทที่ 10 (08/01/2557)
เริ่มหัวข้อโดย: gneuhp ที่ 09-01-2014 09:42:22

อ่านตอนนี้แล้วรู้สึกว่า พัทธ์ เป็นเป็นคนที่น่ากลัวที่สุด!!

หัวข้อ: Re: ร้ายซ่อนรัก บทที่ 10 (08/01/2557)
เริ่มหัวข้อโดย: liza sarin ที่ 09-01-2014 10:08:02

 o13 o13 o13

หัวข้อ: Re: ร้ายซ่อนรัก บทที่ 10 (08/01/2557)
เริ่มหัวข้อโดย: iforgive ที่ 09-01-2014 13:05:05

ไม่ต้องไปแก้หรอกค่ะ ... ส่วนโมกข์บอกได้คำว่า .. สมน้ำหน้า

หัวข้อ: Re: ร้ายซ่อนรัก บทที่ 10 (08/01/2557)
เริ่มหัวข้อโดย: PoPuAr ที่ 09-01-2014 20:40:23

ริจะจีบพัทธ์ มันไม่ง่ายไปหรอกคุณโมกข์ คุณเริ่มวิธีมาแบบผิดๆ 

พัทธ์เค้าคงไม่ใจอ่อนง่ายๆหรอก  อิอิ รอวันสมน้ำหน้าคุณโมกข์

ส่วนกานต์ อีกไม่นานนางก็คงไม่เหลือใคร และไม่มีใครเอา  เพราะนางได้ทำร้ายจิตใจคนที่รักนางมากที่สุดไปแล้ว

หัวข้อ: Re: ร้ายซ่อนรัก บทที่ 10 (08/01/2557)
เริ่มหัวข้อโดย: GintoniC ที่ 09-01-2014 21:41:38

จะเป็นไรไหมที่จะถามว่า เมื่อไหร่พัทธ์กะกานต์จะเลิกกัน นอกใจครั้งแรกยังพอให้อภัย แต่ครั้งสองครั้งสามนี่ก็ไม่ไหวน่ะ

หัวข้อ: Re: ร้ายซ่อนรัก บทที่ 10 (08/01/2557)
เริ่มหัวข้อโดย: ่patsaporn ที่ 09-01-2014 23:09:49

คุณโมกข์ดูหงอ ๆ เมื่ออยู่กับพัทธ์ อ่อนให้สินะ แต่คงไม่ตลอดหรอก
พัทธ์ว่าแต่ละคำนี่มีซี้ดดดดดดดดกันไปค่ะ นังกานต์คงไปนอนกับฝรั่งหรืออะไรซักอย่างแน่ ๆ
เลิกกันเร็ว ๆ ไปเล้ย

หัวข้อ: Re: ร้ายซ่อนรัก บทที่ 10 (08/01/2557)
เริ่มหัวข้อโดย: MinKKniM ที่ 10-01-2014 00:06:15

ชอบเวลาโมกข์อยู่กับพัทธ์ ดูเหมือนโมกข์จะเกรงๆพัทธ์ยังไงไม่รู้ น่ารักนะเวลาคนอย่างโมกข์จะเสียศูนย์ต่อหน้าคนอื่นบ้าง :katai3:

แต่กานต์นี่ดิ ชิลล์ไปป่ะ มีคนรักอยู่แล้วนะ ทำไมคิดจะไปไหนอะไรยังไงกับใครช่างง่ายดายจัง ความซื่อสัตย์เนี่ยสะกดเป็นป่ะ :m16:

สนุกอ่ะ อยากอ่านต่อจัง รีบมาต่อนะคะ บวก1 บวกเป็ด แทนคำขอบคุณค่ะ

หัวข้อ: Re: ร้ายซ่อนรัก บทที่ 10 (08/01/2557)
เริ่มหัวข้อโดย: gimini ที่ 10-01-2014 00:39:48

 :monkeysad: :monkeysad: อยากรู้ว่าโมกข์จะทำยังไง ให้จารย์พัธสนใจ ตื่นเต้นๆๆ รออ่านค่าา  :z1:

หัวข้อ: Re: ร้ายซ่อนรัก บทที่ 10 (08/01/2557)
เริ่มหัวข้อโดย: zombi ที่ 11-01-2014 02:16:43

อะไรๆก็เป็นดั่งใจโมกข์เกือบทุกอย่าง
ไหนๆก็จะให้อาจารย์มาช่วยอบรมบ่มนิสัยแล้ว
นอกจากจะทำให้กลายเป็นที่ดีขึ้นแล้ว
อยากให้อาจารย์ยังคงสถานภาพ "รุก" เหมือนเดิม ได้ไหมคะ :mew4:

หัวข้อ: Re: ร้ายซ่อนรัก บทที่ 10 (08/01/2557)
เริ่มหัวข้อโดย: GETIIZ ที่ 11-01-2014 03:44:57

สุดจะทนกับคนอย่างกานต์
เอาจริงๆคนแบบนี้ไม่พร้อมจะหยุดอยู่ที่ใครหรอก
ส่วนพัทธ์เมื่อไหร่จะพร้อม ต่อให้รักขนาดไหนมันก็หปฏิเสธได้หรอก. ว่าความรู้สึกที่เสียไปมันเรีกยกลับคืนมาไม่ได้แล้ว

หัวข้อ: Re: ร้ายซ่อนรัก บทที่ 11 (11/01/2557)
เริ่มหัวข้อโดย: Belove ที่ 11-01-2014 21:15:43

                           ร้ายซ่อนรัก


                              บทที่ 11



โมกข์เอ่ยปากอนุญาตให้เจ้าของเสียงเคาะประตูห้องทำงานของเขาเข้ามาในห้องได้

เพราะความที่นานๆ ทีถึงจะเข้ามาทำงานในบริษัทโดยปล่อยให้ปราบเพื่อนสนิทเป็นผู้ออกหน้าบริหาร

โมกข์จึงไม่มีเลขาหน้าห้องเหมือนปราบ จะมีก็แต่คำปัน ผู้เป็นบอดี้การ์ดนั่งทำหน้าเบื่อหน่ายอยู่หน้าห้อง

หรือไม่ก็เดินไปเดินมาแทน แต่บางทีก็จะมีเลขานุการของปราบเดินมาให้เขาเซ็นต์รับรองงานเป็นครั้งคราว

ครั้งนี้ก็คงจะอีกเช่นกัน

ประตูห้องเปิดออกโมกข์ได้ยินเสียงฝีเท้าก้าวเข้ามาในห้อง แต่กลับไร้คำทักทายจนเขาต้องเงยหน้าขึ้นไป

มอง เมื่อเห็นว่าเป็นใครสีหน้าของโมกข์ก็เปลี่ยนไป เขายกข้อศอกขึ้นตั้งกับโต๊ะใช้มือประสานกันแล้วเท้า

คางลงไปบนมือ

“ไหนคุณบอกว่าคุณไม่รู้ว่าผมเป็นใครมาจากไหน แต่ทำไมคุณถึงขึ้นมาหาผมที่ห้องนี้ถูกล่ะ กานต์”

ร่างสูงหน้าตาคมคายยักไหล่แล้วยิ้มที่มุมปากก่อนที่จะเดินตรงมายังโต๊ะทำงานของโมกข์ ใช้สองมือวางบน

โต๊ะแล้วยื่นหน้ามาใกล้เจ้าของห้อง

“ผมก็ไม่ได้หูหนวกตาบอดนี่ ถึงจะไม่เห็นคุณเดินเข้าเดินออกอยู่ในบริษัท จริงๆแล้วผมก็ไม่อยากเข้ามาหา

คุณในห้องผู้บริหารหรอก ถ้าคุณไม่หลบหน้าผม”

โมกข์เลิกคิ้ว ดวงตาคมกริบจ้องกานต์ด้วยแววตาเกือบจะเป็นสมเพช

“มีความจำเป็นอะไรที่ผมจะต้องหลบหน้าคุณ”

“นั่นสิ ผมก็อยากรู้”

กานต์โต้กลับด้วยเสียงไม่เบาเลย

“ผมไม่เข้าใจ คุณเป็นฝ่ายมาอ่อยให้ผมก้าวเข้าไปหาคุณ แล้วพอผมตกลงปลงใจคุณกลับฉากหลบ ผมขอ

ถามคุณหน่อยเถอะ นี่คุณกะฟันแล้วทิ้งใช่ไหม”

ความรู้สึกของโมกข์สะดุดลงเมื่อฟังคำต่อว่าของกานต์จบ ถ้าจะพูดกันตามจริงก็เป็นอย่างที่กานต์พูดทุก

อย่าง โมกข์จึงได้แต่ถอนหายใจออกมา

“ผมแค่รู้สึกไม่ดีที่ไปยุ่งกับคนมีเจ้าของ”

กานต์เบิกตาขึ้น ย้อนคิดไปถึงเมื่อวันที่เขาเห็นโมกข์และพัทธ์ยืนอยู่ด้วยกัน แสดงว่าทั้งสองรู้จักกันจริงๆ

“คุณไปรู้จักพัทธ์ได้ยังไง”

“บริษัทรับเป็นเจ้าของทุนให้คณะที่อาจารย์พัทธ์กำลังทำโปรเจ็คอยู่ เราจึงได้รู้จักกัน ผมเลยได้รู้ว่าอาจารย์

พัทธ์เป็นคนดีมาก”

กานต์รู้สึกได้ถึงน้ำเสียงที่ชื่นชมพัทธ์ของโมกข์

ใช่ พัทธ์เป็นคนดีมาก กานต์ไม่เคยปฏิเสธเรื่องนี้ แต่คนดีอย่างพัทธ์ยังมัดใจเขาไม่ได้เท่าคนตรงหน้า ที่พบ

เจอกันไม่กี่วันกลับทำให้กานต์รุ่มร้อนด้วยไฟแห่งเสน่หา

กานต์มองหน้าเข้ม แกร่ง เต็มไปด้วยอำนาจที่หยิ่งยะโสตรงหน้าแล้วก็กลืนน้ำลาย เขาเดินอ้อมโต๊ะทำงาน

เข้าไปหาโมกข์ ใช้มือจับพนักพิงสูงของเก้าอี้ที่โมกข์นั่งอยู่ให้หันหลังกับประตูทางเข้า

กานต์ยกมือขึ้นลูบไล้คางสากแล้วก้มลงไปจูบที่ริมฝีปากของโมกข์อย่างหลงใหล

“พัทธ์เป็นคนดีมาก เพราะฉะนั้นคนเลวที่นอกใจพัทธ์อย่างผมจึงไม่คู่ควรกับพัทธ์ คนเลวอย่างเราสองคน

เท่านั้นที่คู่ควรกัน”

กานต์ย่อตัวลงจนใบหน้าอยู่ในระดับเอวของโมกข์ เขาใช้มือไล้ไปตามขอบเข็มขัดก่อนจะไปหยุดลงตรงซิป

“ผมจะเลิกกับพัทธ์ แล้วเรามาคบกันนะโมกข์”

แผนของเขาสำเร็จแล้ว โมกข์บอกตัวเองในใจ แต่ทำไมเขากลับไม่รู้สึกดีใจเลยเมื่อคิดว่าพัทธ์จะเสียใจแค่

ไหนที่กานต์ตัดสินใจอย่างนี้

เสียงเปิดประตูดังขึ้นเบื้องหลัง ทำให้ปลายนิ้วของกานต์ที่เตรียมจะรูดซิปกางเกงของโมกข์ชะงัก

“พี่โมกข์ อยู่ในห้องหรือเปล่า โอบมาหา อยากหลบหน้าดีนักโอบเลยบุกมาซะเลย อ้าว พี่โมกข์ โอ๊ะ!!”

เสียงอุทานดังขึ้นพร้อมกับดวงตาที่เบิกกว้างเกิดขึ้นกับโอบกิจเมื่อก้าวเข้ามาในห้องโดยที่ไม่ได้ส่งสัญญาณ

เตือน ทำให้เขาเห็นภาพที่เขาไม่เคยคิดว่าจะเห็น

ในครั้งแรกที่เห็นแต่ด้านหลังพนักสูงของเก้าอี้ โอบกิจนึกว่าโมกข์ไม่อยู่ในห้องด้วยซ้ำ จนเก้าอี้นั้นขยับและ

คนที่นั่งอยู่หันมามองเขานึกดีใจที่ได้เจอโมกข์ แต่เมื่อเห็นใครอีกคนที่ทำท่าทางแปลกๆ อยู่ในระดับเอวของ

โมกข์มันทำให้โอบกิจฟิวส์ขาด

เขาก้าวพรวดเดียวไปคว้าท่อนแขนของกานต์แล้วลากมาตรงกลางห้อง เงื้อแขนสูงฟาดฝ่ามือลงไปเสียงดัง

ฉาด

โมกข์เองก็ตกใจไม่น้อย เขาลุกพรวดแล้วรีบก้าวเข้าไปดึงตัวโอบกิจไว้

“เฮ้ย โอบ อย่าทำอย่างนี้”

“ไม่ทำได้ไง โอบจะจัดการมันมากกว่านี้อีกที่มันมายุ่งกับพี่”

โอบกิจโวยวายเสียงดังลั่น เรียกสติคืนมาให้กับกานต์ที่ยืนกุมหน้าอย่างตกใจ

เมื่อสติกลับคืนมากานต์ก็เลือดขึ้นหน้า เขาถลาเข้าไปใช้หลังมือฟาดไปที่ใบหน้าของโอบกิจจนหน้าหงาย

โอบกิจตาลุกวาบเมื่อหันหน้ากลับมา เขายกมือชี้หน้ากานต์ด้วยความโมโหสุดขีด

“มึง อย่าอยู่เลย”

แล้วโอบกิจกับกานต์ก็ถลาเข้าหากันโดยที่โมกข์ห้ามไม่ทัน

คำปันวิ่งหน้าตาตื่นเข้ามาในห้อง เมื่อเห็นสภาพที่เกิดขึ้นเขาถึงกับตาเหลือก

“โอย พ่อเลี้ยง ตายห่ะแล้ว”

“ไอ้คำปันมึงหายหัวไปไหนมา”

โมกข์ตะโกนถามด้วยความโมโหที่คำปันไม่ได้เฝ้าอยู่ที่หน้าห้อง

“ผมไปเยี่ยวมาน่ะสิ โอยพ่อเลี้ยง เอาไงดี จะฆ่ากันตายแล้ว”

ลูกน้องตะโกนถาม คนเป็นนายรีบสั่ง

“แยกโอบออกไปก่อน อีกฝั่งกูจัดการเอง”

ไม่ต้องรอให้โมกข์สั่งซ้ำ คำปันกระโดดเข้าไปยึดตัวโอบกิจพร้อมกับที่โมกข์เข้าไปยึดตัวกานต์ไว้ได้

คำปันลากตัวโอบกิจที่ยังไม่ยอมหยุดนิ่งออกไปจากห้องทำงานของโมกข์ ท่ามกลางสายตาของพนักงานที่

มองอย่างตกใจ

“คุณโอบ หยุดเดี๋ยวนี้ หยุดสิโว้ย”

“กูไม่หยุด ปล่อยกูไปจัดการมัน ไอ้คำปัน”



คำปันลากโอบกิจเข้ามาในห้องแยกเล็กๆ สำหรับเตรียมอาหารเบรกจนได้ เขาปิดประตูล็อค แล้วผลักจน

แผ่นหลังของโอบกิจกระแทกเข้ากับประตู ก่อนที่จะตรึงแขนทั้งสองข้างของโอบกิจเอาไว้เหนือหัวแนบกับ

ประตูจนโอบกิจดิ้นไม่หลุด

“คุณโอบ มีสติหน่อย”

เขาเตือนอย่างเหลืออด แต่โอบกิจก็ยังไม่ฟัง

“มึงอย่ามายุ่ง กูจะไปฆ่ามันที่มายุ่งกับพี่โมกข์ มึงถอยไปเดี๋ยวนี้ ไอ้คำปัน ไอ้ขี้ข้า อ๊ะ…”

เสียงด่ากราดของโอบกิจขาดหายไปเมื่อคำปันปิดเสียงนั้นไว้ด้วยปากของเขา โอบกิจพยายามเปิดปากที่จะ

ส่งเสียงแต่กลับเป็นการเปิดทางให้คำปันสอดปลายลิ้นลงไปอย่างง่ายดาย

อีกครั้งที่โอบกิจถูกคำปันจูบ เขาตะโกนห้ามแต่มันกลับเป็นเพียงเสียงอึกอักอยู่ในลำคอเมื่อคำปันครอบ

ครองริมฝีปากของเขาไว้ทั้งหมด โอบกิจคิดอย่างเจ็บใจที่ถูกคนต่ำชั้นอย่างคำปันล่วงเกิน ซ้ำร้าย ร่างกาย

ของเขากลับตอบสนองกับจูบของคำปันอย่างที่เขาห้ามไม่ได้

ยิ่งเมื่อลิ้นร้อนของคำปันหมุนวนเข้าไปใต้ลิ้น โอบกิจก็ยิ่งสะดุ้งเมื่อมันทำให้เขาสะท้านไปทั้งตัวจนแทบหมด

เรี่ยวแรง  ท่อนแขนที่คำปันตรึงไว้กับประตูก็หมดแรงที่จะขัดขืนจนคำปันไม่ต้องรั้งมันไว้อีกแล้ว

ขาของโอบกิจอ่อนไปหมดเมื่อคำปันรั้งเอวของเขาเข้าไปจนเสียดสีกับท่อนขาแข็งๆ โอบกิจมือไม้อ่อนจน

ต้องวางมือไปบนบ่าของคำปันไว้เพื่อเป็นหลักยึด

คำปันยอมถอนปลายลิ้นออกมาเมื่อเห็นว่าโอบกิจหมดพิษสงลงแล้ว แต่เขายังใช้ริมฝีปากเม้มไปตามขอบ

ปากของโอบกิจอย่างติดใจอีกพักใหญ่ กว่าจะยอมคืนอิสระให้โอบกิจ ที่หายใจหอบหนักหน่วง

คำปันสบตากับลูกชายเจ้าของห้างดังด้วยดวงตาวาววับ

“เป็นไงคุณโอบ รสจูบของขี้ข้าอย่างผม พอฟัดพอเหวี่ยงสู้เจ้านายได้ไหม”

“อะ ไอ้คำปัน ไอ้…”

ไม่ทันขาดคำ คำปันก็บดจูบเร่าร้อนลงไปอีก และเมื่อเป็นอิสระคราวนี้โอบกิจก็เงียบกริบ ได้แต่มองคำปัน

ตาเขียว คำปันเห็นแล้วก็หัวเราะชอบใจ

“ต้องอย่างนี้สิ ถึงจะน่ารัก คุณอย่าโวยวายนักเลยไม่มีใครเขาชอบคนโวยวายหรอก”

“กูไม่ได้อยากให้ใครมาชอบ”

โอบกิจเค้นเสียงตอบด้วยความแค้น คำปันยิ้มแล้วรั้งให้เอวของโอบกิจยิ่งกระชับเข้ากับสะโพกของเขา

“ก็ช่วยไม่ได้นะ ผมคิดว่าผมชักชอบคุณซะแล้วแฮะ”

“ไอ้บ้า”

โอบกิจด่า แล้วพยายามดันร่างที่กอดรัดแน่นให้คลายออกแต่ก็ไม่สำเร็จ แต่เขาก็ไม่กล้าทำอะไรมากกว่านี้

เพราะกลัวคำปันจะจูบเขาอีก

“กลับบ้านซะ”

คำปันออกคำสั่ง

“พ่อเลี้ยงน่ะเขาไม่ได้สนใจคุณแล้ว คุณเองก็น่าจะรู้ว่าคุณน่ะเป็นของเล่นของพ่อเลี้ยงมาตั้งแต่แรก คุณควร

จะทำใจ”

คำปันสบตาโอบกิจแล้วพูดอย่างจริงจัง นึกสงสารเจ้าของดวงตาที่ไหววูบสะเทือนใจอยู่ไม่น้อย แต่เขาก็ต้อง

ใช้ยาแรงเพื่อให้โอบกิจรู้สึกตัว

“กลับไป แล้วทำใจให้ลืมพ่อเลี้ยง ถ้าผมกลับไปที่บ้านพ่อเลี้ยงคืนนี้แล้วยังเห็นคุณอยู่ในบ้าน รับรองว่าผม

ปล้ำคุณแน่ คุณก็รู้ว่าผมทำได้”

คำปันปล่อยมือออกจากตัวของโอบกิจที่ยังอึ้ง โอบกิจตัวสั่นเมื่อจับลูกบิดประตูเตรียมเปิดออก

“เดี๋ยว”

คำปันยังรั้งโอบกิจไว้ เขาก้าวเข้าไปกดริมฝีปากลงเร็วๆ ที่ปากของโอบกิจ

“อย่าซิ่งมากนะ รู้ไว้ด้วยว่ามีคนเป็นห่วง”

คำปันพูดทิ้งท้ายให้โอบกิจเดินกลับออกไปอย่างมึนๆ

 


โมกข์ปล่อยมือที่ยึดต้นแขนของกานต์ไว้แล้วมองอย่างไม่พอใจกับพฤติกรรม เขายกนิ้วชี้ไปทางประตูแล้ว

เอ่ยปาก

“ออกไป กลับไปทำงานของคุณ”

“แต่โมกข์ เรื่องของเราล่ะ”

กานต์ที่ยังยกมือกุมซีกหน้าข้างหนึ่งส่งเสียงประท้วง แต่ก็ต้องคอหดเมื่อเจอโมกข์ตวาด

“ผมไม่ชอบให้คุณใช้เวลางานมาพูดเรื่องนี้ ออกไป”

กานต์มองหน้าโมกข์แล้วสบถเบาๆ ก่อนที่จะก้าวออกไปจากห้อง สวนกับปราบที่เดินหน้าตาตื่นเข้ามา

“รถไฟฟ้าของมึงวิ่งข้ามเลนมาชนกันเหรอ ไอ้โมกข์”

โมกข์ถอนหายใจแล้วเดินกลับมานั่งที่เก้าอี้ พลางนวดขมับด้วยปลายนิ้ว

ปราบหัวเราะชอบใจเมื่อเดินมานั่งตรงกันข้ามกับเพื่อน เขาเห็นหน้าตาเหยเกของโมกข์แล้วก็ยิ่งทับถม

“กูเคยบอกแล้วเป็นสมภารอย่าริแดกไก่วัด”

“เออ แล้วไก่วัดของมึงเสือกเป็นไก่ของอาจารย์พัทธ์”

โมกข์กระแทกเสียง ปราบตาโตเมื่อพอจับใจความได้

“งั้น แผนของมึงก็มาถูกทางแล้วนี่ มึงจะกลุ้มอะไร”

“กูก็คิดว่าพัทธ์จะเสียใจแค่ไหน แล้วที่กูทำมานี่มันเลวมากหรือเปล่า”

ปราบมองหน้าคนเป็นเพื่อนเต็มตา โมกข์ดูเครียดจริงๆ อย่างที่ปราบไม่เคยเห็นมาก่อน

“นี่ดูมึงจริงจังกับอาจารย์พัทธ์มากเลยนะ”

โมกข์เงียบ แล้วถอนหายใจยืดยาว

“ตอนแรกกูก็ทำไปเพราะคึกคะนอง แต่พอได้พูดคุยใกล้ชิดกับพัทธ์มากเข้า กูก็รู้สึกว่าพัทธ์เป็นคนที่มีค่า

เกินกว่าที่จะมาเจอกูทำเรื่องเชี่ยๆ อย่างนี้ แต่จะกลับไปแก้ไขมันก็ไม่ทันแล้ว ปราบ กูคิดว่ากูชอบพัทธ์”

โอ … โมกข์กำลังตกหลุมรัก

ปราบ รำพึงในใจเมื่อเห็นสภาพของคนเป็นเพื่อนที่เสียศูนย์ไปเพราะผู้ชายธรรมดาคนหนึ่ง

โมกข์ที่ไม่เคยเชื่อเรื่องความรัก โมกข์ที่หยิ่งทะนง กำลังสูญเสียความเป็นตัวของตัวเองเพราะเขากำลังมี

ความรัก

ปราบอยากให้เพื่อนของเขาสมหวัง แต่ก็ไม่รู้จะยื่นมือไปช่วยอย่างไร ในเมื่อโมกข์ดันก่อเรื่องไว้

เส้นทางรักของโมกข์มันมาผิดทางตั้งแต่โมกข์วางแผนซับซ้อน โดยไม่ได้คาดคะเนว่าตัวเองจะตกลงไปใน

บ่วงเสน่หาเข้าเสียเอง

ปราบได้แต่ถอนหายใจตามเพื่อนแล้วเอื้อมมือไปตบบ่าปลอบโยน

“เรื่องมันยังไม่เกิด มึงก็อย่าเพิ่งตีตนไปก่อนไข้ ทำใจสบายๆไว้ก่อนโว้ย กลุ้มนักคืนนี้ก็ไปกินเหล้าบ้านกูแก้

กลุ้มก็แล้วกัน”
 
 
                          จบบทที่ 11


พูดคุยกับคนแต่ง


ใครรอพ้ทธ์กับกานต์เลิกกัน ใจร่มๆนะคะ เร็วๆนี้เลิกแน่


แต่ใครรอโมกข์กับพัทธ์โอจาบ๊ะกัน รอนานนิดนึง


รอให้โมกข์เอาชนะใจพัทธ์ (ซึ่งดูไม่ง่ายเลย) ก่อนนะคะ

[/size][size=78%]Belove  (แกล้ม)                      [/size]

หัวข้อ: Re: ร้ายซ่อนรัก บทที่ 10 (08/01/2557)
เริ่มหัวข้อโดย: iforgive ที่ 11-01-2014 21:24:40

จ้ะ หวังว่าถ้าพัทธ์รู้ความจริงแล้ว จะเขี่ยกานต์ทิ้งประหนึ่งรองเท้าเก่า ๆ เลยนะ
มิต้องใยดี มิต้องเหลือเยื่อใย มิต้องสงสาร มิต้องอารัมภบท ตัดฉับไปเลยยยยยย

หัวข้อ: Re: ร้ายซ่อนรัก บทที่ 11 (11/01/2557)
เริ่มหัวข้อโดย: Maytbb ที่ 11-01-2014 21:51:28

คู่หลักเขาจะน้อยอกน้อยใจมั้ยน๊อออ  แอบชอบคู่โอบกิจ น่ารักๆดี   :-[

หัวข้อ: Re: ร้ายซ่อนรัก บทที่ 11 (11/01/2557)
เริ่มหัวข้อโดย: pachth ที่ 11-01-2014 22:04:56

รถไฟฟ้าข้ามเลนส์มาชนกัน
ชอบมากเลย

หัวข้อ: Re: ร้ายซ่อนรัก บทที่ 11 (11/01/2557)
เริ่มหัวข้อโดย: PoPuAr ที่ 11-01-2014 22:05:48

อั๊ยยะ ศึกชิงนาย น้องโอบน่าสงสารเนอะ โดนคำปันลวนลามไม่พอ ยังโดนพูดทำร้ายจิตใจอีก
ตัดใจจากโมกข์แล้วมารักกับพี่(คำปัน) เถอะน้อง 55555555555

เป็นไงล่ะคุณโมกข์ ก่อนทำไม่คิดดีนัก พอเกิดจะชอบเค้าขึ้นมาจริงๆ ก็หนักใจแบบนี้แหละ อิอิ
เรียนผูกก็ต้องเรียนแก้นะ :katai3:

หัวข้อ: Re: ร้ายซ่อนรัก บทที่ 11 (11/01/2557)
เริ่มหัวข้อโดย: becrazie ที่ 11-01-2014 22:11:24

คำปันกับโอบกิจดูน่ารักน่าลุ้นดีแท้ :z1:

หัวข้อ: Re: ร้ายซ่อนรัก บทที่ 11 (11/01/2557)
เริ่มหัวข้อโดย: full69 ที่ 11-01-2014 22:12:46

 :katai2-1: :katai2-1:

หัวข้อ: Re: ร้ายซ่อนรัก บทที่ 11 (11/01/2557)
เริ่มหัวข้อโดย: pornumpai-ka ที่ 11-01-2014 22:16:25

ง้าาาาาาาาาาาาาาาาาาาา


ให้พัฒน์จับโมกข์ปล้ำเลย....... :hao6: :hao7:

เอ่อ  คนอ่านเริ่มหื่นแล้ว  555

หัวข้อ: Re: ร้ายซ่อนรัก บทที่ 11 (11/01/2557)
เริ่มหัวข้อโดย: bennnyyy ที่ 11-01-2014 22:19:21

จะผิดไหมคะ ถ้าอยากจะให้คำปันได้โอบกิจเร็วๆ :laugh:

หัวข้อ: Re: ร้ายซ่อนรัก บทที่ 11 (11/01/2557)
เริ่มหัวข้อโดย: lizzii ที่ 11-01-2014 22:21:37

รอคำปันเอาชนะใจโอบ ฮ่าๆ

หัวข้อ: Re: ร้ายซ่อนรัก บทที่ 11 (11/01/2557)
เริ่มหัวข้อโดย: fay 13 ที่ 11-01-2014 22:45:36

 :mew1: :mew1: :mew1:

หัวข้อ: Re: ร้ายซ่อนรัก บทที่ 11 (11/01/2557)
เริ่มหัวข้อโดย: ppoi ที่ 11-01-2014 22:49:13

คิดได้ช้าจังนะโมกข์...  :เฮ้อ:

หัวข้อ: Re: ร้ายซ่อนรัก บทที่ 11 (11/01/2557)
เริ่มหัวข้อโดย: Moose ที่ 11-01-2014 23:04:51

ไม่ต้องวางแผนอะไรแล้วโมข์ จีบกันซึ่งๆ หน้าไปเลยยยยยยยยยย อิอิ

หัวข้อ: Re: ร้ายซ่อนรัก บทที่ 11 (11/01/2557)
เริ่มหัวข้อโดย: indy❣zaka ที่ 11-01-2014 23:08:54

ก่อนจะจีบติด  คิดว่า มันคงได้เป็นเอดส์ตายกันก่อนแน่ๆ   

แถมมันไม่ป้องกันเลยอ่ะ (โมกข์กับกานต์ขนาดคิดจะวันไนท์แสตนมันก็ยังไม่ป้องกัน แล้วกับคนอื่นมันจะป้องกันหรือ)
กานต์มั่ว+โมกข์โคตรมั่ว+คนอื่นๆที่มามั่วกับพวกมันอีก     
เมรุไม่ไกลเกินเอื้อมแล้ว

หัวข้อ: Re: ร้ายซ่อนรัก บทที่ 11 (11/01/2557)
เริ่มหัวข้อโดย: liza sarin ที่ 11-01-2014 23:19:37

 :katai1: :katai1: :katai1:

หัวข้อ: Re: ร้ายซ่อนรัก บทที่ 11 (11/01/2557)
เริ่มหัวข้อโดย: memmory_far ที่ 11-01-2014 23:43:21

เอดส์ 55555

หัวข้อ: Re: ร้ายซ่อนรัก บทที่ 11 (11/01/2557)
เริ่มหัวข้อโดย: little_munoi ที่ 12-01-2014 00:45:48

หน่วงเบาๆ ชั้นชอบนะ

หัวข้อ: Re: ร้ายซ่อนรัก บทที่ 11 (11/01/2557)
เริ่มหัวข้อโดย: Ipatza ที่ 12-01-2014 04:31:14

ใกล้แล้วๆ

หัวข้อ: Re: ร้ายซ่อนรัก บทที่ 11 (11/01/2557)
เริ่มหัวข้อโดย: fannan ที่ 12-01-2014 07:15:59

มาคิดได้ก็ทำไปแล้วนิ


แรงอะตบตีแย่งผู้ชาย



รออ่านตอนต่อไป

หัวข้อ: Re: ร้ายซ่อนรัก บทที่ 11 (11/01/2557)
เริ่มหัวข้อโดย: Palmpalm ที่ 12-01-2014 07:29:07

เพิ่งจะมาคิดได้น่ะพ่อคุณ แต่ดีกว่าไม่ได้คิด

หัวข้อ: Re: ร้ายซ่อนรัก บทที่ 11 (11/01/2557)
เริ่มหัวข้อโดย: kms ที่ 12-01-2014 08:18:10

แง้ๆๆๆ รอข้อสองงงง
อย่านานมากน่ะค๊าาาาา

หัวข้อ: Re: ร้ายซ่อนรัก บทที่ 11 (11/01/2557)
เริ่มหัวข้อโดย: GintoniC ที่ 12-01-2014 08:23:14

สงสารพัทธ์ โมกเอ้ยยย แกเตรียมตัวโดนพัทธ์เกลียดได้เลย และดูท่าจะโกรธเกลียดนานด้วย  :เฮ้อ:

หัวข้อ: Re: ร้ายซ่อนรัก บทที่ 11 (11/01/2557)
เริ่มหัวข้อโดย: singalone ที่ 12-01-2014 08:27:23

งื้อออ เข้มข้นมากกก คำปันน่ารักจัง  :-[

อยากรู้จังว่าโมกข์จะพิชิตใจอาจารย์พัทธ์ได้ยังไง   :katai5:

หัวข้อ: Re: ร้ายซ่อนรัก บทที่ 11 (11/01/2557)
เริ่มหัวข้อโดย: {TN} ที่ 12-01-2014 10:12:48

รีบมาอัพนะคะ
ชอบอาจารย์พัทธ์มากมายค่า

รอคอยอ่านต่อน้า ยังดีที่โมกข์มีความละอายอยู่ในใจ
เชียร์ให้พัทธ์กับกานต์เลิกกันไวๆ แล่วโมกข์ก็ง้อพัทธ์ได้ไวๆน้า ฮุฮุ

หัวข้อ: Re: ร้ายซ่อนรัก บทที่ 11 (11/01/2557)
เริ่มหัวข้อโดย: maemix ที่ 12-01-2014 10:30:47

กานต์ นิสัยเกินเยียวยา

หัวข้อ: Re
เริ่มหัวข้อโดย: PoppyPrince ที่ 12-01-2014 12:21:07

ตอนนี้รู้สึกสงสารโมกข์ขึ้นมานิดๆ  พอสะกิดต่อมสงสาร แต่ร้อยละ 99.99 ยังรู้สึกไม่ชอบอยู่ดี 555

หัวข้อ: Re: ร้ายซ่อนรัก บทที่ 11 (11/01/2557)
เริ่มหัวข้อโดย: AGALIGO ที่ 12-01-2014 16:20:38

คำปันดูเป็นพระเอกสุดๆเลยอ่ะ
ขอตั้งตัวเป็นแฟนคลับคำปันละกัน
จิ้นตามตอนที่โดนคำปันบดจูบ---กรี๊ดๆๆ
รบกวนช่วยมีเลิฟซีนของคำปันด้วยนะคนแต่ง

+ 1 + เป็ดจ้า

หัวข้อ: Re: ร้ายซ่อนรัก บทที่ 11 (11/01/2557)
เริ่มหัวข้อโดย: MinKKniM ที่ 12-01-2014 17:44:05

โมกข์ต้องเปลี่ยนตัวเองอีกเยอะเลย ถ้าจะพิชิตใจอาจารย์พัทธ์

คู่คำปันพัฒนาเร็วมาก คู่โมกข์ต้องรีบตามให้ทันนะ

หัวข้อ: Re: ร้ายซ่อนรัก บทที่ 11 (11/01/2557)
เริ่มหัวข้อโดย: tanuki ที่ 12-01-2014 19:20:55

เพิ่งผ่านมาอ่าน ชอบมากๆเลยครับ 55 :ling1:

หัวข้อ: Re: ร้ายซ่อนรัก บทที่ 12 (14/01/2557)
เริ่มหัวข้อโดย: Belove ที่ 14-01-2014 02:55:36

                    ร้ายซ่อนรัก

                     บทที่ 12




กานต์หงุดหงิดจนกระทั่งเกือบเลิกงาน ซีกแก้มที่ถูกฝ่ามือของโอบกิจยังรู้สึกเจ็บและทิ้งรอยแดงของนิ้วไว้ให้

ดูต่างหน้ายิ่งทำให้เขาโมโหจนไม่อยากกลับบ้านที่มีพัทธ์รออยู่

เขาหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาแล้วกดเบอร์ไปยังปลายทาง

“ฮัลโหล แดน คุณยังอยู่กรุงเทพอยู่ใช่ไหม ที่คุณชวนผมไปเที่ยวคืนนี้ ผมโอเค …ใช่ คุณอย่าถามเซ้าซี้เลย

เจอกันคืนนี้ที่ผับที่คุณนัดไว้นั่นแหละ แค่นี้นะ”

เขาตวาดปลายสาย แล้วใช้มือเสยผมด้วยความฟุ้งซ่าน

รสสัมผัสของโมกข์ยังตราตรึง หลายครั้งที่เขาจินตนาการไปถึงท่วงท่าอันแข็งแกร่ง มือใหญ่วางทาบไปกับ

เนื้อตัว ริมฝีปากร้อนที่บดเบียดลงมานั่นอีกเล่า มันทำให้เขากระสันจนสั่นไปหมดทั้งตัว

โมกข์จะต้องเป็นของเขา กานต์ตั้งปณิธาน
 






น้ำสีอำพันในแก้วถูกกระดกลงไปในคอจนหมดไม่รู้ว่าเป็นแก้วที่เท่าไหร่ ท่ามกลางแสง

ไฟสีสันแสบตาผลัด

กันส่องวูบวาบอยู่ในความมืดสลัว เมื่อกานต์มานั่งที่ผับชื่อดังแห่งนี้เกือบค่อนคืน

กานต์ผสมเหล้าลงในแก้วอีกครั้ง ทั้งหมดอยู่ในสายตาของชายต่างชาติที่ชื่อแดน

“คุณดื่มเยอะไปแล้ว กานต์ วันนี้ดูท่าทางคุณไม่สนุกเลยนะ”

“อย่ามายุ่งกับผม”

แอลกอฮอล์ทำให้กานต์อารมณ์ยิ่งระอุ เขามองแดนด้วยหางตาแล้วหันไปสนใจกับแก้วเหล้าต่อ

“โอ้…เบบี้ ผมต้องยุ่ง ผมเป็นห่วงคุณนะ”

แดนขยับเข้าไปใกล้ จนเข่าของเขาอยู่ชิดกับเข่าของกานต์ มือหนาเอื้อมมาวางบนต้นขาเมื่อแดนส่งตาเชื่อม

ให้กานต์

“รู้ใช่ไหมว่าผมถูกใจคุณตั้งแต่ครั้งแรก คุณเป็นคนน่ารัก แต่วันนี้คุณหงุดหงิด ผมแค่อยากช่วยให้คุณ

อารมณ์ดีขึ้น”

แดนคว้ามือข้างที่ไม่ได้ถือแก้วเหล้าของกานต์มากุมไว้ ถูไถปลายนิ้วของเขาลงไปบนมือนั้นพลางนำมาวาง

ไว้บนตักของเขา

กานต์ชักสีหน้าแล้วดึงมือกลับอย่างรังเกียจ มองแดนกลับด้วยสีหน้าเหยียดหยาม

“ไอ้ฝรั่งขี้นก”

กานต์ตวาด

“นี่มึงคิดจะฟันกูก็ช่วยดูหนังหน้าตัวเองหน่อย สารรูปอย่างนี้คิดเหรอว่ากูจะเอาลง กลับบ้านมึงไป

ทำศัลยกรรมทั้งหนังหน้ากับหนังหัวของมึงด้วยนะ แล้วค่อยเสนอหน้ามาให้กูพิจารณา”

กานต์เดินโซเซกลับไปแล้ว ทิ้งไว้เพียงแดนที่ยังนั่งนิ่งในสิ่งที่กานต์บริภาษ

ดวงตาสีน้ำข้าววาวโรจน์ขึ้นมาวูบหนึ่งก่อนที่จะเลือนหายกลืนไปกับความมืดสลัว

 




พัทธ์นั่งนิ่งอยู่ที่โซฟา ใบหน้าขาวก้มต่ำเมื่อรู้สึกถึงสิ้นหวังในการรอคอย

กานต์ยังไม่กลับบ้าน พัทธ์รู้สึกถึงฟางเส้นสุดท้ายที่จวนเจียนจะขาดอยู่รอมร่อ

ทันทีที่ได้ยินเสียงประตูรั้วเลื่อนเปิดพัทธ์ก็ขยับตัว เขารอจนกระทั่งกานต์ก้าวเข้ามาในบ้าน

กลิ่นเหล้าและบุหรี่ระเหยอยู่รอบตัวของกานต์ ดวงตาแดงก่ำบอกให้รู้ว่ากานต์ดื่มไปไม่น้อยเลย

พัทธ์ลุกจากเก้าอี้แล้วตรงไปยังร่างที่ยืนโซเซ ประคองไว้แล้วถอดเนคไทด์ให้อย่างนุ่มนวลทั้งที่ในหัวใจ

ของพัทธ์กำลังต่อสู้กับความขมขื่นอย่างที่สุด

“ไปล้างหน้าล้างตาก่อนไหมกานต์ จะได้หายเมา”

กานต์มองหน้าพัทธ์แล้วถอนหายใจ

ดีเกินไป ผู้ชายคนนี้ดีจนเขาไม่เคยคิดว่าจะมีคนอย่างนี้ในโลก มันยิ่งทำให้กานต์รู้สึกอึดอัด

“ทำไมพัทธ์ยังไม่นอน ดึกแล้วนะ”

พัทธ์ฝืนยิ้ม

“รอกานต์ พัทธ์กลัวกานต์เป็นอันตราย”

ดวงตาเศร้าของพัทธ์ทำให้กานต์หมดความอดทน

“พัทธ์ อย่าทำให้กานต์รู้สึกผิดมากไปกว่านี้เลย”

ขอบตาของพัทธ์ร้อนชื้น เขาดึงร่างโซเซของกานต์เข้ามากอด

“ถ้ากานต์รู้สึกผิด กานต์ก็ทำในสิ่งที่ถูกต้องสิ อะไรที่ผิดก็เลิกให้หมดแล้วเรามาตั้งต้นกันใหม่”

กานต์สะอึกเมื่อได้ยินคำพูดประโยคนั้น

“นะ กานต์ เริ่มต้นกันใหม่ พัทธ์จะพากานต์ไปตรวจโรค แล้วช่วงนี้เราป้องกันกันก่อนก็ได้ เรากลับมารักกัน

เหมือนเดิมนะ”

กานต์นิ่งงันอยู่ในอ้อมกอดของพัทธ์ ก่อนที่เขาจะค่อยๆ เบี่ยงตัวออกมา

“กานต์ไปอาบน้ำก่อนนะ”

กานต์เดินหนีเข้าไปในห้องนอนแล้วพิงตัวกับประตูอย่างหมดแรง เขาเปิดประตูแง้มดูจึงได้เห็นพัทธ์ที่นั่ง

คุดคู้อยู่บนโซฟาฝังหน้าลงบนฝ่ามือที่วางอยู่เหนือเข่าแล้วร่ำไห้

เขาเองก็เข่าอ่อนจนต้องทรุดตัวนั่งอยู่บนพื้นแล้วร้องไห้ออกมา

“ขอโทษนะพัทธ์ ทุกอย่างมันไม่เหมือนเดิมอีกต่อไปแล้ว”

 




พัทธ์พยายามรวบรวมสมาธิที่แตกซ่านเพื่อทำงานแต่ก็ไม่สำเร็จ

ความสัมพันธ์ที่คลุมเครือกับกานต์จนบัดนี้ยังเคลียร์ไม่ได้ เมื่อกานต์หนีจากการพูดคุยโดยที่ยังตกลงกัน

ไม่ได้ แล้วก็รีบหนีไปทำงานแต่เช้า

สัญญาณเตือนที่โทรศัพท์ดังขึ้นเมื่อมีอีเมล์เข้ามา พัทธ์หยิบมันขึ้นมาเปิดดูแล้วก็ต้องแปลกใจ

ชื่อคนที่ส่งมาไม่คุ้นตา แต่มันก็ไม่ใช่เมล์ขายของหรือไวรัส เขาจึงเปิดดูก็เห็นว่าเป็นไฟล์คลิปวิดีโอพัทธ์จึง

โหลดมันแล้วกดเพลย์

เมื่อภาพในคลิปฉายชัด พัทธ์ก็อ้าปากค้างหน้าขาวแดงก่ำสลับกับซีดลงจนกระทั่งคลิปเกือบสิบนาทีนั่นเล่น

จนจบลงมือทั้งสองข้างก็กำแน่น  เขากัดริมฝีปากจนห้อเลือด ดวงตาร้อนผ่าว เขาผุดลุกแล้วเดินทางไปยัง

จุดหมายอย่างรวดเร็ว

อินไฟไนท์อินดัสเตรียลคือจุดหมายของเขา

พัทธ์พุ่งตัวไปที่แผนกประชาสัมพันธ์แล้วยกมือไหว้หัวหน้างานของกานต์

“อ้าวคุณพัทธ์ มาหากานต์เหรอ”

รัตนาที่รู้จักคู่รักของกานต์เอ่ยทัก แต่รอยยิ้มของเธอเลือนหายเมื่อเห็นใบหน้าที่เต็มไปด้วยโทสะของพัทธ์

“กานต์อยู่ไหนครับพี่รัตนา”

“เอ่อ…กานต์ไม่อยู่จ้ะ พี่ให้เขาไปแจกข่าวที่สำนักพิมพ์ พัทธ์เป็นอะไร ทะเลาะกับกานต์หรือ”

พัทธ์ไม่ตอบ ดวงตาแข็งกร้าวอย่างที่ไม่เคยเป็นมองหน้ารัตนา

“แล้วห้องผู้บริหารที่ชื่อโมกข์ไปทางไหนครับ”

 






เขาก้าวมาแล้ว ก้าวมาอย่างรวดเร็วพลางมองหาห้องที่โมกข์สิงสถิตย์

ไม่ผิดแน่ เขาเห็นคำปันนั่งอยู่หน้าห้อง พัทธ์สืบเท้าเข้าไป

“อ้าว อาจารย์พัทธ์สวัสดีครับ มาหาพ่อเลี้ยงหรือครับ เชิญครับเชิญ”

คำปันยิ้มแป้นเมื่อเห็นเขา พลางเปิดประตูให้อย่างดิบดีให้เขาก้าวเข้าไปในห้อง แล้ววิ่งพรวดเข้าไปหา

เจ้าของห้องที่เงยหน้ามามอง เพื่อที่เขาจะส่งหมัดลุ่นๆ เต็มกำปั้นเข้าที่ปลายคางของโมกข์จนหน้าหงาย

“เฮ้ย อาจารย์ ไหงงี้ล่ะ”

คำปันอุทานแล้ววิ่งมายึดตัวเขาไว้ไม่ให้ก้าวไปลงมือซ้ำ

โมกข์สะบัดหน้าให้หายมึน มุมปากมีหยดเลือดเล็กๆ ไหลออกมา เขายกหลังมือขึ้นเช็ดพลางจ้องไปที่พัทธ์

ด้วยความไม่เข้าใจ ก่อนที่ร่างสูงจะลุกยืนแล้วเดินตรงมายึดท่อนแขนของพัทธ์แทนคำปัน

“คำปัน ออกไปก่อน”

“แต่ พ่อเลี้ยง อาจารย์กำลังเดือดนะ”

“เออ รู้แล้ว บอกให้ไปก็ไปสิ”

คำปันก้าวออกไปอย่างละล้าละลัง ทิ้งไว้ให้โมกข์เผชิญหน้ากับพัทธ์ตามลำพัง

“เกิดอะไรขึ้น”

โมกข์ถามเสียงเครียด พัทธ์สะบัดมือจากการยึดของโมกข์แล้วล้วงโทรศัพท์ขึ้นมาเปิดหน้าคลิปที่โหลดไว้

กระแทกใส่มือโมกข์

โมกข์รับโทรศัพท์มาถือแล้วดูคลิปอย่างงงๆ จนเมื่อคลิปเริ่มฉายดวงตาคมก็เบิกกว้าง

มันเป็นภาพเคลื่อนไหวของคนสองคนที่กำลังร่วมรักอยู่ในความมืดสลัว แต่ในความมืดก็ยังดูออกว่าเป็นเขา

กับกานต์ในคืนนั้น ที่ใต้ต้นไม้ใหญ่

โมกข์ใจหายวาบ เขาละสายตาจากหน้าจอเพื่อจะสบตากับพัทธ์แล้วหน้าของเขาก็หงายไปอีกรอบ เมื่อพัทธ์

ประเคนให้อีกหนึ่งหมัด ก่อนที่พัทธ์จะถลาตามมายึดคอเสื้อของเขา

“คุณมันเลวที่สุด ชาติชั่ว”

พัทธ์ด่าด้วยดวงตาแดงก่ำ ผิดกับโมกข์ที่ตาคมสลดลง

“ผมขอโทษ”

โมกข์กล่าวด้วยความสำนึกผิดจริงๆ แต่ก็ไม่ได้ทำให้พัทธ์เย็นลงได้

"คุณทำอย่างนี้ทำไม โมกข์ คุณทำทำไม”

พัทธ์เค้นเสียงถาม โมกข์อึ้งก่อนที่เขาจะตัดสินใจตอบ

“ผมแค่อยากจะทำให้คุณได้รู้ ว่ากานต์ไม่ใช่คนที่เหมาะสมกับคุณ”

พัทธ์แค่นหัวเราะ

“อ้อ คุณจะบอกว่าคุณใช้ตัวเองเป็นเครื่องมือทำให้กานต์เลิกกับผมเพราะคุณหวังดีงั้นสิ โธ่ ไปตายซะไป”

เขาผลักโมกข์อย่างแรง ถึงแม้ว่าจะไม่ได้ทำให้โมกข์สะเทือนแต่เขาก็หน้าเสีย

โมกข์ตรงเข้ามายึดต้นแขนของพัทธ์ ดันจนไปติดผนังห้อง

“ใจเย็นนะพัทธ์ เข้าใจผมบ้าง ผมเองก็ใช่ว่าจะไม่รู้สึกผิด”

“ถ้ารู้ว่าผิดแล้วจะทำไปทำไมวะ”

พัทธ์ตะโกนใส่หน้าโมกข์ เมื่อดิ้นแล้วไม่หลุดจากแรงยึดของเขา

“เพราะผมชอบคุณน่ะสิ พัทธ์”

โมกข์ตะโกนตอบบ้าง คราวนี้พัทธ์เป็นฝ่ายอึ้ง รอยยิ้มเจ็บปวดผุดขึ้นบนใบหน้า

“คุณชอบผม คุณก็เลยกำจัดคนที่คุณคิดว่าไม่เหมาะกับผมออกไปจากชีวิตผม คุณคงคิดว่าตัวเองเป็นคนที่

เหมาะสม คุณหลงตัวเองมากไปหรือเปล่า”

เสียงประตูห้องเปิดเข้ามาแล้วตัวต้นเหตุก็วิ่งหอบเข้ามาในห้อง

กานต์กลับมาจากข้างนอก รัตนารีบบอกเขาถึงสถานการณ์ทำให้เขาต้องรีบวิ่งมาที่นี่ จนมาเห็นพัทธ์ที่ผลัก

โมกข์อย่างรุนแรงแล้วหันมามองเขาด้วยดวงตาที่เจ็บปวด

ฟางเส้นสุดท้ายขาดลงแล้ว พัทธ์มองกานต์ด้วยม่านน้ำตาเมื่อเขาเดินตรงไปหยุดต่อหน้า

“สิ่งที่พัทธ์ขอกานต์ไว้ แค่ความซื่อสัตย์ สิ่งง่ายๆ กานต์ก็ให้พัทธ์ไม่ได้”

“พัทธ์ ฟังกานต์ก่อน กานต์ขอโทษ”

พัทธ์กัดฟันจนสันกรามนูน มือทั้งสองกำแน่น ไม่รู้ว่าวันนี้เขาฟังคำว่าขอโทษมากี่หน

เขาสูดหายใจเข้าลึกยาว เมื่อตัดสินใจเอ่ยออกมา

“ไปจากชีวิตของผมซะ รวมทั้งคุณด้วย”

เขาหันไปหาโมกข์

“จะไประเริงกันที่ไหนก็ไป แต่ไปให้พ้นชีวิตของผม”

พัทธ์หันกลับมาที่กานต์อีกครั้ง

“ไม่ต้องกลับไปที่บ้าน ของทุกชิ้นของคุณผมจะส่งคืนมาให้คุณเอง ลาก่อนกานต์"

พัทธ์ก้าวออกไปจากห้องแล้ว โมกข์งงงันกับสิ่งที่เกิดขึ้น เขาถอนหายใจแล้วเดินกลับมานั่งที่เก้าอี้ยกมือกุม

ขมับ

กานต์เดินมาหาเขาแล้วพูดในสิ่งที่เขาไม่อยากจะฟัง

“โมกข์ ผมเป็นอิสระแล้ว ทีนี้เราก็คบกันได้ใช่ไหมโมกข์”

“หยุดพล่ามเสียที นี่คุณไม่สลดใจบ้างเลยหรือที่คนรักของคุณกำลังเจ็บปวด หน้าด้านจริงเชียว”

โมกข์ตวาด

“คุณเองก็เลิกมายุ่งกับผมได้แล้ว ผมไม่ได้สนคุณเลยสักนิด”

“หมายความว่าไงโมกข์ ผมไม่ยอมหรอกนะ”

กานต์โวยวาย ก่อนที่จะสะดุ้งสุดตัวเมื่อโมกข์ตบโต๊ะเสียงดังลั่นห้อง

“เอาความจริงเลยนะ ผมไม่สนใจคุณเลยแม้แต่นิดเดียว และตอนนี้ผมกำลังอารมณ์ไม่ดี ออกไปจากห้อง

ก่อนที่ผมจะโมโหมากไปกว่านี้”

น้ำเสียงเด็ดขาดนั่นทำให้กานต์คอตก จนต้องล่าถอยออกไป

โมกข์โมโหจนต้องใช้ท่อนแขนกวาดทุกอย่างบนโต๊ะกระจัดกระจายไปตามพื้น

เขาเจ็บ โมกข์บอกตัวเอง เขารู้สึกเป็นครั้งแรกเสมือนตัวเขาเป็นสิ่งไร้ค่า ความทะนงหายไปหมดเพียงแค่เขา

ถูกพัทธ์ปฎิเสธอย่างสิ้นเยื่อขาดใย

จะมีทางไหนบ้างที่จะทำให้เขาดึงพัทธ์กลับเข้ามาในชีวิตของเขาได้ โมกข์ยกมือกุมขมับอย่างกลัดกลุ้ม




------------------------------------------------------------------




เลิกกันเสียทีนะ พัทธ์ และ กานต์ 5555555

หัวข้อ: Re: ร้ายซ่อนรัก บทที่ 12 (14/01/2557)
เริ่มหัวข้อโดย: Moose ที่ 14-01-2014 03:23:13

จะเข้าหาพัทธ์ด้วยวิธีไหนเนี่ยโมกข์ ยากแน่งานนี้ โมกข์เอ้ยยยยยย 

หัวข้อ: Re: ร้ายซ่อนรัก บทที่ 12 (14/01/2557)
เริ่มหัวข้อโดย: AMINOKOONG ที่ 14-01-2014 06:24:11

กานต์แมร่งโคตรเลวอ่ะ พัทธ์น่าจะต่อยซักหมัดสองหมัดนะ

คือมันยังไม่สะใจอ่ะ ขอภาวนาให้มันเป็นเอดส์และไม่มีใครเอา 5555++ สะใจดี

หัวข้อ: Re: ร้ายซ่อนรัก บทที่ 12 (14/01/2557)
เริ่มหัวข้อโดย: pornumpai-ka ที่ 14-01-2014 06:42:13

หึหึหึ  เย้ๆ  ในที่สุดก็เลิก :mc4:

พัทฒ์ถูกซั่มเร็วๆ นะ :hao6:

หัวข้อ: Re: ร้ายซ่อนรัก บทที่ 12 (14/01/2557)
เริ่มหัวข้อโดย: fay 13 ที่ 14-01-2014 06:58:33

 :mew1: :mew1: :mew1:

หัวข้อ: Re: ร้ายซ่อนรัก บทที่ 12 (14/01/2557)
เริ่มหัวข้อโดย: liza sarin ที่ 14-01-2014 07:00:42

 :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
เลิกกันแล้ว ดีใจจัง

หัวข้อ: Re: ร้ายซ่อนรัก บทที่ 12 (14/01/2557)
เริ่มหัวข้อโดย: Guill ที่ 14-01-2014 08:24:54

โลภนักมักได้แร่

หัวข้อ: Re: ร้ายซ่อนรัก บทที่ 12 (14/01/2557)
เริ่มหัวข้อโดย: Palmpalm ที่ 14-01-2014 08:38:55

เลิกกันซะได้ก็ดี

หัวข้อ: Re: ร้ายซ่อนรัก บทที่ 12 (14/01/2557)
เริ่มหัวข้อโดย: blanchet ที่ 14-01-2014 08:43:24

ดีที่กานต์ออกไปจากชีวิตพัทธ์ซะที
แต่โมกข์ดูท่าจะงานเข้าหนัก

หัวข้อ: Re: ร้ายซ่อนรัก บทที่ 12 (14/01/2557)
เริ่มหัวข้อโดย: gneuhp ที่ 14-01-2014 09:33:56

เค้าเลิกกันแล้วววว ฉลองงงงงง!!!!
แต่โมกข์ คงงานเข้าซะละ จะทำไงหล่ะทีนี้ คงต้องเริ่มจาก คะแนนติดลบเลยมั้งนั่น หึหึ

หัวข้อ: Re: ร้ายซ่อนรัก บทที่ 12 (14/01/2557)
เริ่มหัวข้อโดย: {TN} ที่ 14-01-2014 09:55:46

พัทธ์กานต์เลิกกันแล้ว
แต่โมกข์ท่าทางจะง้อพัทธ์ยากนะเออ

รอมาอัพต่อค่ะ

หัวข้อ: Re: ร้ายซ่อนรัก บทที่ 12 (14/01/2557)
เริ่มหัวข้อโดย: sweetbasil ที่ 14-01-2014 10:10:33

คนล้มแล้วอย่าข้าม แต่กระทืบซ้ำแม่งเลย :z6:
สมน้ำหน้าทั้งโมกก์และกานต์

หัวข้อ: Re: ร้ายซ่อนรัก บทที่ 12 (14/01/2557)
เริ่มหัวข้อโดย: kms ที่ 14-01-2014 10:16:56

ฉุดเลยค่ะพี่โมกข์ 555

หัวข้อ: Re: ร้ายซ่อนรัก บทที่ 12 (14/01/2557)
เริ่มหัวข้อโดย: iforgive ที่ 14-01-2014 10:40:38

ก็สมน้ำหน้าแล้วไง เหอ เหอ
ไปเถิดทั้งคู่ ไปสู่ประตูสวรรค์ ...

หัวข้อ: Re: ร้ายซ่อนรัก บทที่ 12 (14/01/2557)
เริ่มหัวข้อโดย: Mancha KHIRI ที่ 14-01-2014 12:14:41

จะสมน้ำหน้าดีมั้ยน้อ..... ยิ่งกานต์นี่แบบ....สลดสักนิดเป็นป่ะยะ! แฮ่ดจริงอะไรจริง

รีบไปง้อเขาเลยคุณโมกข์ขา ไปเร็วๆ เลยยยยย

หัวข้อ: Re: ร้ายซ่อนรัก บทที่ 12 (14/01/2557)
เริ่มหัวข้อโดย: Yunatsu ที่ 14-01-2014 14:52:36

ใคร...เปนคนถ่ายคลิปปปป

แต่ก้ดีพัทธ์จะได้รู้ซักที
หาทางแก้ปมเอาเองนะโมกข์

หัวข้อ: Re: ร้ายซ่อนรัก บทที่ 12 (14/01/2557)
เริ่มหัวข้อโดย: ๐๐ตะวัน๐๐ ที่ 14-01-2014 15:05:55

เลิกกันได้ก็ดีแล้ว

สงสารพัทธ์จัง

หัวข้อ: Re: ร้ายซ่อนรัก บทที่ 12 (14/01/2557)
เริ่มหัวข้อโดย: full69 ที่ 14-01-2014 15:08:29

งานยากมาละโมก

หัวข้อ: Re: ร้ายซ่อนรัก บทที่ 12 (14/01/2557)
เริ่มหัวข้อโดย: หมูน้อย ที่ 14-01-2014 15:12:10

หวังว่าเรื่องทุกอย่างจะดีขึ้น  อย่างน้อยใครบ้างคนก็รู้จักรัก


ติดตามคะ

หัวข้อ: Re: ร้ายซ่อนรัก บทที่ 12 (14/01/2557)
เริ่มหัวข้อโดย: drasil ที่ 14-01-2014 15:23:41

ตรรกะกานต์ด๔จะแปลกไปหน่อยไหม
ไม่มีเยื่อใยกับพัทธ์เลยเหรอ

หัวข้อ: Re: ร้ายซ่อนรัก บทที่ 12 (14/01/2557)
เริ่มหัวข้อโดย: Queen1001 ที่ 14-01-2014 16:18:17

ใช่! คนอย่างพัทไม่คู่ควรกับคนเลวๆอย่างกานต์รอก
ไปตามทางที่ตนเองปราถนาเถอะ เลิกกันก็ดีแล้ว

รารู้สึกว่าโมกข์เป็นพระเอกที่ไม่ได้ร้ายกาจอะไรนะ
ติดจะใจดีด้วยซ้ำ แค่มีดีกรีสมภารสูงไปหน่อย
ต่อจากนี้ อยู่ที่ตัวโมกข์แช้วนะ ว่าจะทำอย่างไร

หัวข้อ: Re: ร้ายซ่อนรัก บทที่ 12 (14/01/2557)
เริ่มหัวข้อโดย: Maytbb ที่ 14-01-2014 16:44:21

 :hao6:  ถูกใจที่สุด  หมดเวรหมดกรรมแล้วนะพัทธ์

หัวข้อ: Re: ร้ายซ่อนรัก บทที่ 12 (14/01/2557)
เริ่มหัวข้อโดย: GintoniC ที่ 14-01-2014 17:42:14

กรี๊ดดดดด เค้าเลิกกันแล้ว แตวงสารพัทธ์อ่ะ ฮือออออ 7องหาคนปลอบใจแต่ไม่อยากำด่โมกข์แล้วอ่ะ ชั่วพอกันเลยยย

หัวข้อ: Re: ร้ายซ่อนรัก บทที่ 12 (14/01/2557)
เริ่มหัวข้อโดย: lizzii ที่ 14-01-2014 18:10:13

สงสารพัทธ์

หัวข้อ: Re: ร้ายซ่อนรัก บทที่ 12 (14/01/2557)
เริ่มหัวข้อโดย: toshika ที่ 14-01-2014 18:25:29

พัทธ์โมโหขนาดนี้ โมกข์จะรุกจีบยังไงเนี่ย มองไม่เห็นทาง

แต่ก็สู้ๆนะ  :katai2-1:

หัวข้อ: Re: ร้ายซ่อนรัก บทที่ 12 (14/01/2557)
เริ่มหัวข้อโดย: waza ที่ 14-01-2014 19:11:00

ว๊ากกก เพิ่งเข้ามาอ่าน  เรื่องนี้มันส์สะเด็ด สะแด่ว จิงเชียว   

นายเอกได้ใจอิฉันมาก  เด็ดขาด  แต่ก็ไม่แข็งกร้าวเกินไป

พัทธ์ทำให้นึกจิงๆว่าคนดีแบบนี้จะอยู่บนโลกสักกี่คนเชียว

ส่วนอิตาโมกข์สมน้ำหน้าไป   และกานต์ไปสู่สุขติเถอะ   น้องโอบให้คู่กับคำปันแหละดีแล้ว   จะได้ไม่มีปัญหาแย่งโมกข์ ( ปอ.ลอ.  ถ้าโมกข์ไม่รู้จะเข้าหายังไง.......ดักฉุดเลยดีมะ     อุ้ยย >< เผยธาตุแท้ )

หัวข้อ: Re: ร้ายซ่อนรัก บทที่ 12 (14/01/2557)
เริ่มหัวข้อโดย: PoPuAr ที่ 14-01-2014 19:31:13

 :katai2-1: เลิกกันแล้ววุ้ย สงสารพัทธ์จริงๆ แต่ดีแล้ว พัทธ์เป็นคนดี ไม่คู่ควรกับคนเลวๆอย่างกานต์
อิอิ  ส่วนนายโมกข์ งานเข้าแล้วไง โดนพัทธ์เกลียดอย่างหนัก ต่อไปนี้คงจะเข้าหน้าไม่ติด
แล้วจะพิชิตใจ(ว่าที่) คนรัก ยังไงต่อไปดี  รอดูวิธีของโมกข์นะ เอาใจช่วย  o18

อยากรู้เหมือนกัน ใครมันแอบถ่ายคลิปว้าาาา จะไปตบรางวัลให้อย่างงาม  :laugh:

หัวข้อ: Re: ร้ายซ่อนรัก บทที่ 12 (14/01/2557)
เริ่มหัวข้อโดย: Chise ที่ 14-01-2014 19:43:57

อย่าน้อยพันธ์ก็เลิกกับกานต์ได้ซะที
กับโมกข์ คงยากที่พันธ์จะให้อภัย
แต่ก็ยังเอาใจช่วยโมกข์อยู่นะ

หัวข้อ: Re: ร้ายซ่อนรัก บทที่ 12 (14/01/2557)
เริ่มหัวข้อโดย: bennnyyy ที่ 14-01-2014 20:23:23

 :katai1: เครียดแทน

หัวข้อ: Re: ร้ายซ่อนรัก บทที่ 12 (14/01/2557)
เริ่มหัวข้อโดย: frenzy19 ที่ 14-01-2014 20:36:22

ยังไม่เห็น ความเหมาะสม ของพระเอก เล้ยยยยย   ดีแล้วที่พัทธ์เลิกกะกานต์  o13

หัวข้อ: Re: ร้ายซ่อนรัก บทที่ 12 (14/01/2557)
เริ่มหัวข้อโดย: august23 ที่ 14-01-2014 21:35:51

ง่ายมากเลยโมก จับพัทปล้ำ  :hao7:

หัวข้อ: Re: ร้ายซ่อนรัก บทที่ 12 (14/01/2557)
เริ่มหัวข้อโดย: tanuki ที่ 14-01-2014 22:06:05

โมกข์ดูเป็นคนไปไม่ถูกเลยเวลาอยู่กับพัทธ์ ทั้งที่ตอนต้นเรื่องพี่แกเก่งขั้นเทพ ควบคุมทุกอย่างทุกคนได้   :katai5:

หัวข้อ: Re: ร้ายซ่อนรัก บทที่ 12 (14/01/2557)
เริ่มหัวข้อโดย: ppoi ที่ 14-01-2014 22:50:04

ไม่สนกันหน่อยเร้ออออ ว่าใครเป็นคนถ่ายไว้อ่ะ หรือจะเป็นตาอยู่มาฉกพุึงปลา (พัทธ์) ไปกิน  :o

...เด๋วกานต์ต้องโดนอิฝรั่งขี้นกฉุดไปรุมโทรมแน่เบยยยย  :sad3:

หัวข้อ: Re
เริ่มหัวข้อโดย: PoppyPrince ที่ 14-01-2014 23:14:20

เลิกกันสักที พัทธ์-กานต์ #สงสารโมกข์เล็กๆอีกแล้ว

หัวข้อ: Re: ร้ายซ่อนรัก บทที่ 12 (14/01/2557)
เริ่มหัวข้อโดย: GETIIZ ที่ 14-01-2014 23:35:46

เลิกกันสักทีโว้ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
ไปให้พ้นทั้งคู่เลยยยยย
ว่าแต่ใครเป็นคนถ่ายคลิปฟระะ

หัวข้อ: Re: ร้ายซ่อนรัก บทที่ 12 (14/01/2557)
เริ่มหัวข้อโดย: MinKKniM ที่ 15-01-2014 02:21:12

เลิกซะที......จุดพลุรัวววววๆๆๆๆๆ

เหมือนกานต์จะไม่สำนึก ดูนางไม่มีความเสียใจเลย บุญของอ.พัทธ์ที่รอดพ้นจากคนๆนี้ ไปแล้วไปลับไม่ต้องหวังรีเทิร์นนะยะ

เอาละเซ่....ทีนี้ โมกข์จะทำไงต่อไป จะเข้าหาอ.พัทธ์ทางไหน หนทางแลดูมืดมน

หัวข้อ: Re: ร้ายซ่อนรัก บทที่ 12 (14/01/2557)
เริ่มหัวข้อโดย: cheyp ที่ 15-01-2014 11:49:44

บางตอนกานต์ก็เหมือนจะรู้สึกผิดกับสิ่งที่ลงไป แต่ต่อมาก็รู้ว่าเกินเยียวยาจริงๆคนนี้
คนที่น่าสงสารที่สุดก็พัทธ์นี่แหละ รู้สึกว่าพัทเป็นผู้ใหญ่นะ อดทนอดกลั้นได้ดีเชียว กว่าจะระเบิดลงได้ ลุ้นตั้งนาน
ส่วนโมกข์ ก็จะรอดูว่าจะเข้าหาพัทธ์ยังไงต่อ ในเมื่อไปแย่งแฟนเขาเนี่ยยยยยยยยย

หัวข้อ: Re: ร้ายซ่อนรัก บทที่ 12 (14/01/2557)
เริ่มหัวข้อโดย: seaweed ที่ 15-01-2014 22:18:08

เริ่ดมากกกกกกค่ะ ชอบแบบนี้ มาปูเสื่อรอ ^____^

หัวข้อ: Re: ร้ายซ่อนรัก บทที่ 12 (14/01/2557)
เริ่มหัวข้อโดย: tong_pub ที่ 16-01-2014 09:14:38

งานเข้าค่ะคุณโมกข์


 o18 o18 o18 o18


รอตอนต่อปายยยยยย

หัวข้อ: Re: ร้ายซ่อนรัก บทที่ 13 (17/01/2557)
เริ่มหัวข้อโดย: Belove ที่ 17-01-2014 00:56:57

                        ร้ายซ่อนรัก

                         บทที่ 13

“หลังนี้แหละครับ”

คำปันขับรถมาจอดหน้าประตูรั้วเตี้ยๆ ของบ้านจัดสรรหลังเล็กแล้วแจ้งแก่เจ้านาย  โมกข์เปิดประตูแล้วก้าว

ออกจากรถพลางออกคำสั่ง

“เอ็งกลับไปก่อนไม่ต้องห่วงข้า เดี๋ยวข้าจะกลับเอง”

คนเป็นลูกน้องยังไม่วายมองเจ้านายด้วยความห่วงใย

“พ่อเลี้ยงรับมืออาจารย์ไหวเร้อ”

“เดี๋ยวเหอะ มึง”

โมกข์ชี้หน้าคาดโทษ

“กูยิ่งหวั่นๆ อยู่”

คำปันหัวเราะคิกคัก

“โห พ่อเลี้ยงโมกข์อันเลื่องชื่อกลับมาสิ้นลายเพราะอาจารย์พัทธ์ซะแล้ว นี่ขนาดยังไม่สมหวังเลยนะครับ

พ่อเลี้ยง ถ้าตกร่องปล่องชิ้นกัน พ่อเลี้ยงคงหงอน่าดู”

คนเป็นลูกน้องไม่อยู่รอให้เจ้านายด่า คำปันรีบถอยรถยาวออกไปทิ้งให้โมกข์ยืนนิ่งอยู่ที่หน้ารั้ว เขามองส่อง

เข้าไปในบ้านที่ยังมีแสงไฟเปิดสว่างจึงได้เห็นแผ่นหลังของพัทธ์โผล่พ้นขอบหน้าต่างออกมาให้เห็น

โมกข์ขยับเข้าไปใกล้ประตูรั้ว เขาลองขยับมันดูเมื่อเห็นว่าไม่ได้ใส่กุญแจ ชายหนุ่มจึงได้เลื่อนประตูให้เปิด

ออกแล้วก้าวเข้าไปเงียบๆ





พัทธ์มองเหล้าสีเข้มในแก้วที่เขาถืออยู่แล้วกระดกเข้าปาก

เป็นแก้วที่เท่าไหร่เขาก็ไม่ได้นับ ตั้งแต่ที่เขาตั้งต้นดื่มเมื่อซมซานกลับมาถึงบ้าน โดยตั้งความหวังไว้ว่าฤทธิ์

ของแอลกอฮอล์อาจช่วยให้ภาพจากคลิปที่ฝังอยู่ในใจลืมเลือนไปได้บ้าง

แต่มันไม่ได้ผล ภาพเหล่านั้นมันยังแจ่มชัด เขาจำได้แม้กระทั่งเสียงครางของกานต์ในจังหวะเร่งเร้าจนถึงขีด

สุดที่ปลดปล่อย มันบาดลึกจนเจ็บไปทั่วทรวงอก ดวงตาภายใต้แว่นบางแดงก่ำทั้งจากน้ำเมาและรื้นด้วย

น้ำตา

พัทธ์หลับตาลงทิ้งตัวไปกับพนักของโซฟาเมื่อความรู้สึกโหวงเหวงผะอืดผะอมตีวนอยู่ในช่องท้อง จนทำให้

เขาไม่ได้ยินเสียงฝีเท้าที่ก้าวเข้ามาใกล้แล้วทรุดตัวลงนั่งอยู่ข้างๆ

“พัทธ์ คุณเป็นไงบ้าง”

โมกข์มองภาพผู้ชายที่ใช้ขอบโซฟาต่างหมอนเมื่อทิ้งศีรษะลงไปแล้วหลับตาลงด้วยความสำนึกผิด

ความคะนองและความทะนงตนผิดๆ ของเขาได้ทำร้ายจิตใจคนดีคนหนึ่งอย่างร้ายกาจ พัทธ์ทำให้เขารู้ซึ้ง

ถึงคำว่าเสียใจ โมกข์สัญญากับตัวเองว่าเขาจะแก้ไขและแก้ตัวโดยทำทุกอย่างให้พัทธ์ยกโทษให้

ขอเพียงแค่ยกโทษ โมกข์ไม่กล้าคิดไปถึงว่าพัทธ์จะมีใจตอบให้เขาด้วยซ้ำ

“ผมมาขอโทษ ผมเสียใจจริงๆนะ”

เสียงของโมกข์แว่วเข้าไปในหู ปลุกให้พัทธ์ลืมตาช้าๆ เขามองภาพพร่าเลือนผู้ชายตรงหน้า พลางยกมือที่สั่น

ระริกชี้หน้าด้วยความแค้น ก่อนที่มือนั้นจะยกขึ้นปิดปากตัวเองเมื่อรู้สึกถึงอะไรบางอย่างที่พุ่งขึ้นมาจาก

กระเพาะอย่างรวดเร็ว

“เฮ้ย…พัทธ์ อย่าเพิ่ง กลั้นไว้ก่อน”

โมกข์ตาเหลือกเมื่อเห็นอาการของพัทธ์ แต่ก็ห้ามไม่ทันเมื่อของเหลวกลิ่นคาวพุ่งออกจากปากของพัทธ์ส่ง

ตรงเข้าสู่เนื้อตัวของเขาจนกลิ่นคละคลุ้ง ซ้ำร้ายพัทธ์ยังเอนตัวโงนเงนมาซบลงที่บ่าแล้วขย้อนเศษอาหาร

และเหล้าออกมาจนหมดท้อง รินรดเสื้อเชิตลายสก็อตของโมกข์จนทั่วตัว

เมื่อสบายท้องแล้วสติของพัทธ์ก็ดับวูบลง เขาหลับอยู่ในท่านั้นทิ้งให้โมกข์อ้าปากค้างพลางประคองตัวพัทธ์

ไม่ให้ร่วงไปกองกับพื้น

“ให้มันได้อย่างนี้สิ”

โมกข์สบถเบาๆ  เขาหันรีหันขวางจนเห็นประตูห้องอยู่อีกด้านหนึ่งที่เขาเดาว่าน่าจะเป็นห้องนอน โมกข์จึง

ยกแขนข้างหนึ่งของพัทธ์พาดบ่าแล้วลากร่างที่หมดสติด้วยฤทธิ์ของแอลกอฮอล์เข้าไปทิ้งลงให้แผ่หลาที่

เตียงนอนนุ่ม ก่อนที่เขาจะยกมือเท้าเอวมอง

“ผมควรจะทำยังไงกับคุณดี พัทธ์”

โมกข์ถอนหายใจ ก่อนที่จะจัดการกับพัทธ์เขาควรจะจัดการกับตัวเองก่อนดีกว่า เมื่อเนื้อตัวเสื้อผ้าของเขา

เปรอะเปื้อนอาเจียนของพัทธ์เต็มไปหมด ชายหนุ่มถอดเสื้อของตัวเองออกจนเหลือแต่เสื้อกล้ามตัวใน เสร็จ

แล้วจึงได้เดินไปค้นหากะละมังใส่น้ำกับผ้าเช็ดตัวมานั่งอยู่ที่ขอบเตียง

โมกข์ดึงแว่นออกจากใบหน้าของพัทธ์ ใช้ผ้าเช็ดตัวผืนเล็กชุบน้ำบิดจนหมาดเช็ดจนทั่วใบหน้าโดยเฉพาะ

คราบอาเจียนตรงขอบปาก เขาค่อยๆ ปลดกระดุมเสื้อของพัทธ์แล้วถอดมันออกเช็ดตัวให้จนสะอาดเอี่ยม

ก่อนที่จะไปค้นตู้เสื้อผ้าหาชุดนอนมาเปลี่ยนให้

ร่างของพัทธ์เปลือยเปล่าอยู่ต่อหน้า โมกข์กระพริบตาปริบๆ เขากลืนน้ำลายลงคออย่างยากเย็นแล้วรีบใส่

เสื้อผ้าชุดใหม่ให้พัทธ์อย่างรวดเร็ว

เมื่อสบายตัวแล้วลมหายใจของพัทธ์ก็สม่ำเสมอ โมกข์ที่นั่งอยู่ด้านข้างดึงผ้าห่มมาปิดให้จนถึงคอ ก่อนที่จะ

มองอย่างอ่อนโยน ชายหนุ่มอดใจไม่ไหวที่จะก้มลงไปจุมพิตแผ่วเบาที่หน้าผาก

“ผมจะทำให้คุณเป็นคนที่มีความสุขที่สุดในโลกเพื่อแก้ตัวกับความระยำของผม ผมสัญญา”

โมกข์พูดเบาๆ กับร่างที่หลับใหล แล้วจึงลุกขึ้นเดินออกไปด้านนอกเพื่อจัดการซักเสื้อของเขาผึ่งลมไว้ ก่อนที่

จะมาจัดการเช็ดถูพื้นที่เปื้อนอาเจียนของพัทธ์จนเรียบร้อย

โมกข์ปิดปากหาว เขาทิ้งตัวลงที่โซฟา หยิบโทรศัพท์ออกมาเล่นเกมส์อยู่ครู่หนึ่งแล้วจึงผล็อยหลับไป







กานต์นั่งหน้าบึ้งอยู่ที่เคาน์เตอร์บาร์ แก้วเบียร์ยังอยู่ในมือ เขากระดกมันลงคอด้วยความแค้นเคือง

เขาแค้นที่ถูกโมกข์ปฏิเสธอย่างไร้เยื่อใย มากกว่าเรื่องที่ถูกพัทธ์บอกเลิก ถึงแม้จะรู้สึกผิดอยู่บ้าง แต่ไม่ว่าจะ

ช้าหรือเร็ว ไม่ว่าจะมีโมกข์หรือไม่ กานต์รู้ดีว่าเขาและพัทธ์ก็คงไปด้วยกันได้เพียงเท่านี้ นี่คือข้อแก้ตัวที่

กานต์มีให้ตัวเอง

“เฮ้…เบบี้”

เสียงที่ดังใกล้ตัวทำให้กานต์ต้องถอนหายใจอย่างเบื่อหน่าย

“ดูคุณหงุดหงิดอีกแล้วนะ กานต์ มีอะไรให้ผมช่วยไหม”

แดนดึงเก้าอี้ที่ว่างอยู่มานั่งจนชิด กานต์ห่อไหล่ด้วยความรังเกียจ

“มีสิ แดน ช่วยไปไกลๆหน่อยได้ไหม”

แดนหน้าตึงเมื่อได้ยิน เขาดึงท่อนแขนของกานต์มายึดไว้ เมื่อพูดด้วยความไม่พอใจ

“ผมทำอะไรให้คุณเกลียดผมหรือ กานต์ คุณถึงได้ตัดรอนผม”

“แค่คุณอยู่เฉยๆ ผมก็ไม่ชอบหน้าคุณแล้ว แดน ปล่อยผม ผมจะไปห้องน้ำ”

กานต์สะบัดท่อนแขนออกจากการเกาะกุมแล้วเดินเซจากไป จึงไม่ได้เห็นมุมปากที่กระตุกยิ้มพร้อมดวงตาสี

ฟ้าที่ยิ้มเยาะเมื่อดึงขวดแก้วสีชาออกมาจากกระเป๋าเสื้อ

แดนเปิดฝาขวดที่มีแท่งแก้วติดอยู่ เขาบีบจุกยางที่ฝาดูดน้ำจากขวดนั้นแล้วหยดลงไปในแก้วเบียร์ของ

กานต์

ไม่กี่นาทีกานต์ก็เดินโซเซกลับมาแล้วทำท่าจะเดินผ่านเลยไป แดนรีบคว้าแขนไว้

“เดี๋ยวสิ เบบี้จะรีบไปไหน”

“ปล่อย ผมจะกลับแล้ว”

กานต์ตวาด แต่แดนยังรั้งไว้

“เบียร์คุณยังไม่หมดแก้วเลย ชนแก้วกับผมก่อนกลับสิฮันนี่”

กานต์เหลือบตามอง แล้วคว้าแก้วมากระดกจนหมดด้วยความรำคาญ เขาวางแก้วลงแล้วเดินเซออกไปจาก

ผับ

เดินมาตามถนนได้ไม่ถึงห้านาที กานต์ก็ต้องยืนนิ่งเมื่ออยู่ๆ ร่างกายของเขามันร้อนวูบวาบไปหมด มึนหัว

จนต้องยึดเสาไฟฟ้าเป็นหลัก ก่อนที่เขาจะสะดุ้งเมื่อมือเย็น ๆ ของใครบางคนแตะลงที่บั้นเอว

“มายเบบี้ คุณเป็นอะไรหรือเปล่า”

กานต์หันไปมองจึงรู้ว่าเป็นแดน แต่เขากลับไม่มีแรงที่จะตอบโต้เมื่อรู้สึกครั่นเนื้อครั่นตัวคล้ายกับจะเป็นไข้

“เหมือนคุณจะไม่สบายนะกานต์ คุณไปพักที่ห้องของผมดีกว่า”

แดนลากแขนกานต์ให้เดินตามขึ้นไปบนโรงแรมใหญ่ไม่ไกลจากจุดที่ยืนอยู่ กานต์ไม่รู้ว่าทำไมเขาถึงได้

ยินยอมเดินตามคนที่เขารังเกียจไปอย่างง่ายดาย จนกระทั่งแดนดึงแขนให้เขาเข้าไปหยุดยืนอยู่กลางห้อง

แล้วปิดประตูห้องตาม

กานต์สะดุ้งเมื่อเห็นรอยยิ้มแปลกของแดน แต่เขาก็ไม่มีเวลาคิดเมื่ออยู่ๆ ร่างที่ร้อนระอุของเขาจะยิ่งเพิ่ม

อุณหภูมิสูงขึ้นจนแม้แต่แอร์ที่เย็นฉ่ำก็ยังบรรเทาไม่ได้ กานต์ถอดเสื้อผ้าตัวเองออกอย่างรวดเร็วจนเหลือแต่

ตัวเปล่าเปลือย

โอ…ลมหายใจของเขาถี่กระชั้น เกิดอะไรขึ้นเมื่อความต้องการพุ่งพรวดกระทันหัน แก่นกลางยกชูช่ออวดลำ

ตีกับหน้าท้องดังผับ กานต์ใช้มือบีบมันไว้ส่วนอีกมือเขาใช้มันลูบไล้ไปตามร่างกายตัวเอง เขาเงยหน้ามอง

แดนที่ยืนพิงผนังห้องแล้วก็ยิ่งตกใจ

แดนจุดบุหรี่สูบอย่างสบายใจ มือข้างหนึ่งของเขายกโทรศัพท์มือถือขึ้นมาแล้วกดถ่ายคลิปไว้ ภาพที่อยู่ใน

กล้องมือถือมันช่างสวยงามสำหรับเขา

ชายหนุ่มหุ่นเฟิร์มผิวสีน้ำผึ้งล้มตัวลงไปนอนดิ้นเร่าอยู่กลางพื้นห้อง ใบหน้าคมกำลังแสดงถึงความต้องการ

ถึงขีดสุดมือข้างหนึ่งเล่นชักเย่อกับแก่นกลางตัวเองในขณะที่อีกข้างก็บีบเค้นเนื้อตัวอย่างทรมาน

“มึง ไอ้แดน มึงทำอะไรกู”

กานต์กัดฟันถามปนเปเสียงครางของตัวเอง แดนหัวเราะเมื่อได้ยินขณะที่มือก็ยังไม่วางโทรศัพท์ที่ถ่ายภาพ

“พอดีว่าผมเพิ่งได้ของเล่นมาใหม่ เลยเอามาลองกับคุณเป็นคนแรกเลยนะ  คุณรู้จักแมลงวันสเปนไหมล่ะ

ผมได้หัวเชื้อมันมาเชียว”

“สัส มึงจะทำอะไรกู อ๊ะ อ๊า…”

กานต์ตะโกนถาม ก่อนที่ของเหลวสีขาวขุ่นจะพุ่งขึ้นเปรอะท่อนขา เขาหายใจหอบกระชั้นหนักหน่วง แล้วก็

ต้องสะดุ้งเมื่อความต้องการถาโถมมากขึ้นกว่าเดิมเสียอีก

“แล้วคุณอยากให้ผมทำอะไรกับคุณล่ะ กานต์”

แดนสืบเท้ามาใกล้แล้วย่อตัวลง เลิกคิ้วอย่างชอบใจ มือหยาบวางแหมะลงตรงแก่นกายเปียกชื้นเค้นคลึงจน

กานต์กระตุก

ร่างกายที่ร้อนผ่าวเมื่อถูกแตะต้องกลับเย็นวาบ กานต์ส่งเสียงครางอย่างลืมตัว

“ช่วยกูที”

กานต์กัดฟันเค้นเสียงเมื่อเห็นรอยยิ้มเยาะบนใบหน้าที่เขารังเกียจ แดนยืนขึ้นถอดเข็มขัดรัดเอวออกแล้ว

ปลดซิปกางเกงทิ้งลงไปกองกับพื้น

“อยากให้ผมช่วย คุณก็ลองขอผมสิกานต์ บางทีผมอาจจะยอมช่วยคุณก็ได้”

“เชี่ยเอ๊ย”

กานต์สบถรุนแรง แต่ด้วยความทรมานในตอนนี้ทำให้เขาต้องชันเข่าขึ้นมากระชากกางเกงชั้นในของแดนไป

กองอยู่ที่ปลายเท้า

แก่นกายตั้งตรงอยู่ตรงหน้า กานต์คว้ามันไว้ในมือบีบโคนไว้ด้วยปลายนิ้ว ปลายลิ้นของเขาแตะลงที่ส่วน

ปลายแล้วส่งมันเข้าไปในปากอย่างรวดเร็ว

แดนอ้าปากผ่อนลมหายใจ มือข้างหนึ่งจิกเส้นผมของกานต์แล้วบังคับให้เข้าออกอย่างสะใจ ส่วนอีกมือที่ยัง

ถือโทรศัพท์ไว้ โคลสอัพใบหน้าของกานต์ที่กลืนกินส่วนของเขาจนแก้มตอบ

แดนดึงหน้ากานต์ออก เขาดึงตัวกานต์ขึ้นมาแล้วผลักไปที่เตียงกว้างแล้วถลาตามไป เขาจับกานต์นอนคว่ำ

ถ่างขาออกก่อนที่จะดันตัวเข้าไปอย่างรวดเร็ว

แดนใช้ท่อนแขนข้างที่ถือโทรศัพท์ล็อคคอกานต์ให้เงยหน้า

“เอาเลยที่รักยิ้มกับกล้องหน่อย เดี๋ยวผมจะช่วยคุณให้สุดเหวี่ยงไปเลย”

แดนเงยหน้าหัวเราะดังลั่น แล้วก้มลงใช้ฟันกัดกลางหลังของกานต์จนสะดุ้ง สะโพกเคลื่อนไหวถี่เร็วแรงจน

เกิดเสียงดังสนั่น กานต์กรีดร้องเมื่อความรุนแรงนั้นทำลายเนื้อเยื่อรอบช่องทางจนเลือดเริ่มไหลซึม

กล้ามเนื้อช่วงล่างตอดรัดจนตัวเกร็ง เขาปล่อยร่างพังพาบไปกับที่นอนอย่างหมดแรง

แต่หลังจากนั้นไม่กี่นาที ร่างกายของกานต์ก็สั่นด้วยความต้องการอีกครั้ง คราวนี้แดนจับเขาพลิกตัวนอน

หงาย ถูฟันลงกับหน้าอกของเขาจนเป็นรอยแดงเถือก

กานต์น้ำตาซึม แล้วไหลลงเป็นทางกับความเจ็บปวดที่เขาได้รับเมื่อแดนกระแทกตัวเข้ามาในร่างของเขาซ้ำ

แล้วซ้ำเล่าตลอดคืน

หัวข้อ: Re: ร้ายซ่อนรัก บทที่ 13 (17/01/2557)
เริ่มหัวข้อโดย: pornumpai-ka ที่ 17-01-2014 01:14:54

 :hao7:


สมน้ำหน้า  ดาเขาดีนัก

หัวข้อ: Re: ร้ายซ่อนรัก บทที่ 13 (17/01/2557)
เริ่มหัวข้อโดย: blur ที่ 17-01-2014 01:46:10

มีต่ออีกมั้ย ยังไม่สะใจ 5555

หัวข้อ: Re: ร้ายซ่อนรัก บทที่ 13 (17/01/2557)
เริ่มหัวข้อโดย: GETIIZ ที่ 17-01-2014 01:59:34

กานต์ทำตัวเองนะ
ส่วนโมกข์จะทำให้พัทธืเป็นคนที่มีความสุขยังไงงงง ช่วยบอกที นี่ยังมองไม่เห็นทาง
ที่พัทธ์จะยกโทษให้แกเลย :katai1:

หัวข้อ: Re: ร้ายซ่อนรัก บทที่ 13 (17/01/2557)
เริ่มหัวข้อโดย: Moose ที่ 17-01-2014 02:46:05

เฮ้อออออออ สู้ๆ นะโมกข์ เอาใจช่วย ส่วนกานต์ก็น่าสงสารอยู่นะ ไม่รู้คลิปนั้นจะถูกปล่อยว่อนเน็ตหรือเปล่า แต่ทำไงได้เนอะ กานต์ทำตัวเอง ไม่รู้จักพอเอง

หัวข้อ: Re: ร้ายซ่อนรัก บทที่ 13 (17/01/2557)
เริ่มหัวข้อโดย: ppoi ที่ 17-01-2014 03:08:40

....สั้นจุง....  :a5:

555+

เศร้าใจกะกานต์ รู้ว่ามันก็ต้องเป็นงี้แหล่ะ แต่ก็แอบอนาถไม่ได้...  :เฮ้อ:

หัวข้อ: Re: ร้ายซ่อนรัก บทที่ 13 (17/01/2557)
เริ่มหัวข้อโดย: yoyo ที่ 17-01-2014 07:01:14

 แงงงง เราสงสารกานต์ อย่างน้อยก็อย่าให้คลิปนั่นหลุดออกไปเลยค่ะ
คือถ้ากานต์ไม่รักพันต์เลิกกันเราก็เข้าใจนะ โมกข์อาจจะแค่เก่งไปหน่อย เลยทำให้กานต์ติดหนึบได้
อิฝรั่งขี้นกนิสัยไม่ดี เลวมาก

หัวข้อ: Re: ร้ายซ่อนรัก บทที่ 13 (17/01/2557)
เริ่มหัวข้อโดย: Maytbb ที่ 17-01-2014 07:19:00

เหมาะสมกับกานแล้วแหละ   :katai5:

หัวข้อ: Re: ร้ายซ่อนรัก บทที่ 13 (17/01/2557)
เริ่มหัวข้อโดย: Queen1001 ที่ 17-01-2014 08:09:40

พัทธ์ตื่นมา ดราม่าแน่ ไอเสือโมกข์

หัวข้อ: Re: ร้ายซ่อนรัก บทที่ 13 (17/01/2557)
เริ่มหัวข้อโดย: Palmpalm ที่ 17-01-2014 08:23:06

สม เหมาะกับคนอย่างกานต์ดี

หัวข้อ: Re: ร้ายซ่อนรัก บทที่ 13 (17/01/2557)
เริ่มหัวข้อโดย: iforgive ที่ 17-01-2014 09:27:00

สมน้ำหน้าว่ะ ต้องเจอแบบนี้แหละถึงจะหายซ่า

หัวข้อ: Re: ร้ายซ่อนรัก บทที่ 13 (17/01/2557)
เริ่มหัวข้อโดย: lizzii ที่ 17-01-2014 09:38:03

แบบนี้ก็น่าสงสารกานนะ

หัวข้อ: Re: ร้ายซ่อนรัก บทที่ 13 (17/01/2557)
เริ่มหัวข้อโดย: maemix ที่ 17-01-2014 09:54:16

พัทธ์ตื่นมาคงโวยใส่โมกข์แน่
ส่วนกานต์เจ็บหนักเลยคราวนี้
เข็ดหรือยัง

หัวข้อ: Re: ร้ายซ่อนรัก บทที่ 13 (17/01/2557)
เริ่มหัวข้อโดย: ekonut ที่ 17-01-2014 14:38:53

สมน้ำสมเนื้อดีนะ

หัวข้อ: Re: ร้ายซ่อนรัก บทที่ 13 (17/01/2557)
เริ่มหัวข้อโดย: GintoniC ที่ 17-01-2014 15:03:51

เลวเจอเลวก็สมน้ำสมเนื้อกันดีน่ะ  o18

หัวข้อ: Re: ร้ายซ่อนรัก บทที่ 13 (17/01/2557)
เริ่มหัวข้อโดย: gneuhp ที่ 17-01-2014 16:42:07

บอกได้คำเดียวว่า สมควรและนะ กานต์

หัวข้อ: Re: ร้ายซ่อนรัก บทที่ 13 (17/01/2557)
เริ่มหัวข้อโดย: midnightblue ที่ 17-01-2014 16:46:21

โดนขนาดนี้ก็น่าสงสารอยู่นะ

ขออย่าให้กานต์โชคร้ายยิ่งกว่านี้เลย แต่ส่วนตัวคิดว่ากานต์คงยังไม่ยอมหายไปจากชีวิตโมกข์ง่ายๆแน่

หัวข้อ: Re: ร้ายซ่อนรัก บทที่ 13 (17/01/2557)
เริ่มหัวข้อโดย: MinKKniM ที่ 17-01-2014 16:59:46

กรี๊ดดดด อยากเห็นพัทธ์มีความสุขที่สุดในโลกเร็วๆจัง  :mew1:

ส่วนกานต์ ถ้ารู้จักหยุด รู้จักพอ คงไม่ต้องมาเจอเรื่องเลวร้ายแบบนี้หรอก หวังว่านางคงไม่กลับมาวุ่นวายกับพัทธ์อีกนะ

สัมผัสได้ว่ากานต์จะต้องก่อปัญหาให้กับชีวิตพัทธ์ในอนาคตแน่ๆ  :katai1:

หัวข้อ: Re: ร้ายซ่อนรัก บทที่ 13 (17/01/2557)
เริ่มหัวข้อโดย: seaweed ที่ 17-01-2014 20:12:46

ว้ายกรี๊ดดดดดดดดดด ชอบมากคะ รอตอนต่อไป

หัวข้อ: Re: ร้ายซ่อนรัก บทที่ 13 (17/01/2557)
เริ่มหัวข้อโดย: threetanz ที่ 17-01-2014 21:18:00

สวัสดีค่ะ

มาอ่านครั้งแรก :)

อ่านถึงตอนนี้ก็ลุ้นฉาก ... ของโมกข์กับพัทธ์เลย 55 มาต่อไวไวนะคะ

หัวข้อ: Re: ร้ายซ่อนรัก บทที่ 13 (17/01/2557)
เริ่มหัวข้อโดย: fay 13 ที่ 17-01-2014 21:33:38

 :mew1: :mew1: :mew1:

หัวข้อ: Re: ร้ายซ่อนรัก บทที่ 13 (17/01/2557)
เริ่มหัวข้อโดย: loveaaa_somsak ที่ 17-01-2014 23:53:41

จุดจบขอนกานต์ ด้วยแมลงวันสเปน

หัวข้อ: Re: ร้ายซ่อนรัก บทที่ 13 (17/01/2557)
เริ่มหัวข้อโดย: tanuki ที่ 18-01-2014 00:05:58

อ้าว จบตอนรึยังครับ? รึมีต่อ   :katai1:

หัวข้อ: Re: ร้ายซ่อนรัก บทที่ 13 (17/01/2557)
เริ่มหัวข้อโดย: little_munoi ที่ 18-01-2014 00:20:23

เฮ้ยย สงสารกานต์
แดนแม่ม แช่งให้ตกเครื่องบินตายยยยย
อิเลววว!!!!

หัวข้อ: Re: ร้ายซ่อนรัก บทที่ 13 (17/01/2557)
เริ่มหัวข้อโดย: fannan ที่ 18-01-2014 02:56:59

นั่นไงกรรมมันเครมเร็ว



ตื่นมาพัทธ์จะเป็นไงละเนี่ย

หัวข้อ: Re: ร้ายซ่อนรัก บทที่ 13 (17/01/2557)
เริ่มหัวข้อโดย: Ipatza ที่ 18-01-2014 04:15:05

ก็สมควรนะ -*-

หัวข้อ: Re: ร้ายซ่อนรัก บทที่ 13 (17/01/2557)
เริ่มหัวข้อโดย: PoPuAr ที่ 18-01-2014 13:39:13

กานต์โดนเข้าแล้ว  :haun4:
สะใจเป็นบ้าา ฮะฮ่าฮ่า

ส่วนพัทธ์ก็รีบๆลืมรักเก่านะ เพราะรักครั้งใหม่ครั้งสุดท้ายกำลังมา อรั๊ยยย

คุณโมกข์สู้ๆนะ อย่าเพิ่งยอมแพ้ ทำเค้าเอาไว้เยอะ อีกเดี๋ยวพัทธ์ก็ใจอ่อนแล้ว

หัวข้อ: Re: ร้ายซ่อนรัก บทที่ 13 (17/01/2557)
เริ่มหัวข้อโดย: ๐๐ตะวัน๐๐ ที่ 18-01-2014 14:53:05

กรรมตามทันจริง ๆ

หัวข้อ: Re: ร้ายซ่อนรัก บทที่ 13 (17/01/2557)
เริ่มหัวข้อโดย: BeeRY ที่ 18-01-2014 15:35:53

เพิ่งเข้ามาอ่าน สนุกมากค่ะ อย่างกับดูละครหลังข่าวอยู่เลย  o13
ถึงจะไมชอบนิสัยกานต์ แต่ก็น่าสงสารที่โดนถ่ายคลิป ถ้ามันหลุดไป อนาคตก็ดับเลย แต่ถ้าไม่หลุด ฝรั่งนั่นก็กัดไม่ปล่อยแหงๆ ตายทั้งเป็น :เฮ้อ:
สำหรับโมกข์ คงต้องรับศึกหนักอีกนาน พัทธ์โกรธสิบชาติไม่หายก็ไม่แปลกอ่ะ ทำกับเขาไว้ตั้งขนาดนั้น รักลงก็บ้าแล้ว ต้องตื้อให้ใจอ่อนให้ได้นะ :impress2:

หัวข้อ: Re: ร้ายซ่อนรัก บทที่ 13 (17/01/2557)
เริ่มหัวข้อโดย: GhostWr!ter ที่ 18-01-2014 20:34:41

เข้ามาส่องนิยาย..อยากบอกว่า..สนุกนะ
เป็นเนื้อเรื่องที่แปลกตรงที่พระเอกรู้สึกผิดเร็วมาก
ปกติที่อ่านจะชอบเจอพระเอกซาดิสต์ นายเอกคิดผิดที่ไปหลงรัก ประมาณนั้นอ่ะ
พอมาเจอเรื่องนี้เลยรู้สึกว่่า..เออ! คนเจ้าเล่ห์เจ้าแผนการก็รู้สึกผิดคิดอยากจะเป็นสุภาพบุรุษเพื่อนายเอก
ช่างทุ่มเทและน่าหลงรักซะนี่ ลุ้นๆ ยังไงก็ขอเป็นกำลังใจให้คนเขียนแต่งต่อไปนะจ๊ะ
เอาใจช่วยทุกคู่ ทั้ง (โมกข์-พัทธ์,คำปัน-โอบ) แอบสงสารนู๋กานต์นิดๆ แต่คิดๆไป He แรงเหมือนกันนะ หุหุ
 :katai2-1: :katai2-1: :katai3: :katai3:

หัวข้อ: Re: ร้ายซ่อนรัก บทที่ 13 (17/01/2557)
เริ่มหัวข้อโดย: saruwatari_guy ที่ 19-01-2014 01:34:27

สงสารกานต์เลบ.....

หัวข้อ: Re: ร้ายซ่อนรัก บทที่ 13 (17/01/2557)
เริ่มหัวข้อโดย: mooping-7 ที่ 19-01-2014 23:49:12

สงสารกานต์อะ

หัวข้อ: Re: ร้ายซ่อนรัก บทที่ 13 (17/01/2557)
เริ่มหัวข้อโดย: zombi ที่ 20-01-2014 00:28:49

น่าเห็นใจเกือบทุกคนยกเว้น คุณโมกข์

หัวข้อ: Re: ร้ายซ่อนรัก บทที่ 14 (20/01/2557)
เริ่มหัวข้อโดย: Belove ที่ 20-01-2014 03:11:27

                              ร้ายซ่อนรัก

                               บทที่ 14


พัทธ์ปรือตาขึ้นมาแล้วก็ต้องหลับตาลงไปใหม่พร้อมกับใช้ปลายนิ้วนวดขมับเพื่อคลายความปวดศีรษะจาก

อาการแฮงค์เหล้า

เมื่อฝืนลืมตาได้ มือก็คว้านาฬิกาปลุกบนหัวเตียงมาดูเวลาแล้วจึงค่อยๆ ลุกขึ้นมานั่ง ตั้งคำถามในใจว่าเขา

มานอนอยู่บนเตียงได้อย่างไรในเมื่อที่จำได้ล่าสุดคือ เขานั่งดื่มเหล้าอยู่คนเดียวในห้องโถง

ก้มลงมองสภาพตัวเองก็ยิ่งแปลกใจหนักเมื่อเห็นว่าเปลี่ยนเป็นชุดนอนเรียบร้อย ทั้งที่เขายังไม่ได้อาบน้ำ

เปลี่ยนเสื้อผ้าเมื่อตอนที่กลับเข้ามา

พัทธ์คว้าแว่นสายตามาใส่ก่อนที่เขาจะหันไปมองข้างตัวที่ว่างเปล่าแล้วก็ต้องถอนหายใจ ความเงียบเหงา

อ้างว้างมาเยือนจิตใจเมื่อนึกขึ้นได้ว่า เขาเพิ่งจะตัดรอนและออกปากไล่กานต์ไปจากชีวิตเมื่อวานนี้

และตั้งแต่บัดนี้เป็นต้นไปจะไม่มีใครอยู่เคียงข้างเขาอีกแล้ว

ไม่สิ…จะต้องอยู่ให้ได้ อยู่ให้เหมือนเมื่อก่อนที่ยังไม่รู้จักกานต์ ตอนนั้นเขาก็อยู่ได้ เพียงแค่ตอนนี้เขาต้อง

ทำใจกับการเลิกราให้เร็วที่สุด พัทธ์ไม่ชอบการทำตัวเป็นคนอ่อนแอแม้ว่าภายในใจจะโศกเศร้าแค่ไหนก็

ตาม

เขาลุกจากที่นอนแล้วเดินออกไปที่ห้องโถงเมื่อยังเช้าเกินกว่าที่จะแต่งตัวไปทำงาน กะเวลาไว้ว่าจะออกไป

เก็บภาชนะที่ทิ้งไว้แล้วค่อยอาบน้ำ แต่ความคิดก็ต้องสะดุดลงเมื่อพัทธ์มัวแต่ตะลึงมองร่างสูงใหญ่ที่นอน

คุดคู้อยู่บนโซฟาของเขาแถมยังกรนเบาๆ บอกให้รู้ว่ายังหลับสนิท

พัทธ์อ้าปากค้าง เขากำลังทบทวนเหตุการณ์แต่ก็นึกไม่ออกว่าโมกข์มานอนหลับอยู่ในบ้านของเขาได้

อย่างไร แถมโมกข์ยังใส่แค่เสื้อกล้ามกับกางเกงบอกเซอร์เท่านั้น นี่มันเกิดอะไรขึ้น

แต่ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น พัทธ์ก็ไม่อยากเห็นหน้าโมกข์ เขายังโกรธกับการกระทำที่หยามเกียรติลูกผู้ชาย

ด้วยกัน  โมกข์เหยียบย่ำศักดิ์ศรีของเขาจนแทบไม่เหลือ ไอร้อนแห่งความคุกรุ่นระอุจนต้องก้าวยาวๆ เข้าไป

กระชากแขนของโมกข์ให้ลุกขึ้นมาอย่างรวดเร็ว

“เฮ้ย”

โมกข์ผวา ประสบการณ์ชีวิตสอนให้เขาตื่นตัวคอยระวังกับคนที่บุกเข้ามาปองร้าย ครั้งนี้ก็เช่นกัน โมกข์

ลุกพรึ่บทั้งที่ตายังไม่ลืมแล้วตรงเข้าล็อคคอพัทธ์ด้วยสัญชาตญาณโดยแท้

เมื่อสติกลับคืนมาพัทธ์เองกลับเป็นฝ่ายตกใจ เมื่อลำคอของเขาถูกล็อคไว้ด้วยท่อนแขนแกร่งของโมกข์ที่ยืน

ชิดอยู่ด้านหลัง ลมหายใจอุ่นเป่ารดลงมาที่หลังคอมันทำให้เขาขนลุกซู่

“โอ๊ะ อาจารย์ จะปลุกก็เบามือหน่อยสิครับ ปลุกรุนแรงแบบนี้ใจหายหมด”

โมกข์ทำลายความเงียบด้วยคำพูดกึ่งหยอกล้อ เรียกเลือดสูบฉีดขึ้นหน้าของพัทธ์อีกรอบ เขาตั้งศอกแล้ว

แทงไปด้านหลังกระแทกเข้าที่ท้องของโมกข์จนร้องอุบ แต่ถึงกระนั้นโมกข์ก็ยังไม่ยอมคลายท่อนแขนที่ยึด

ลำคอของพัทธ์

“ปล่อยผมได้แล้ว”

พัทธ์ตวาดเสียงขุ่น โมกข์เลยต้องยอมคลายท่อนแขน จมูกโด่งลอบสูดกลิ่นที่ลำคออย่างเสียดายก่อนที่จะ

เบี่ยงตัวออกมาช้าๆ

“เข้ามาในบ้านของผมได้ยังไง อ้อ ไม่ต้องตอบ ออกไปได้แล้ว”

พัทธ์ออกปากไล่เสียงดังลั่นเมื่อหันกลับมาเผชิญหน้า โมกข์หน้าเจื่อนลงเมื่อเขาพยายามอธิบาย

“พัทธ์ อย่าเพิ่งไล่ได้ไหม ฟังก่อน ผมเป็นห่วงเลยตามมาเมื่อคืนนี้ เห็นคุณดื่มจนเมาผมก็เลย…”

“ออกไป”

พัทธ์ตัดบทยกมือชี้ไปที่ประตู

“โธ่เอ๊ย พัทธ์ ผมบอกแล้วไงว่า…เฮ้ย อย่า…”

โมกข์ตาเหลือกเมื่อเห็นพัทธ์คว้าสิ่งของใกล้มือแล้วขว้างมาทางเขา แจกันใบเล็กบนโต๊ะลอยละลิ่วตรงมา

โมกข์หลบวูบ แต่พอหันกลับมาก็เจอหมอนอิงปะทะเต็มหน้า

ร่างใหญ่สบถลั่นแล้ววิ่งหนีออกไปทางประตู พัทธ์ก้าวยาวๆ ตามไป เขาคว้ารองเท้าที่วางหน้าบ้านได้ข้าง

หนึ่ง อาจารย์หนุ่มก็ออกแรงขว้างออกไป

โมกข์เห็นแล้ว รองเท้าบินได้ตรงมาทางใบหน้าของเขาพอดิบพอดี โมกข์เบี่ยงหน้าหนี รองเท้าข้างนั้นจึง

เฉียดกกหูข้ามบ่าของเขาไปชนกับประตูรั้วด้านหลังเสียงดังลั่น

“พัทธ์หยุดก่อนได้ไหม”

เขาตะโกนประท้วง แต่ก็ห้ามไม่ได้เมื่อพัทธ์คว้ารองเท้าข้างที่เหลือแล้วขว้างมันมากระแทกเข้าที่ลิ้นปี่ของ

โมกข์จนจุก

เสียงทะเลาะกันดังมิใช่น้อย เรียกความสนใจจากชาวบ้านละแวกใกล้เคียงให้โผล่หน้ามาดูกันสลอน

เพราะเป็นช่วงเช้าที่คนยังไม่ได้ออกไปทำงานผู้คนเลยหนาแน่นเป็นพิเศษ

โมกข์ตัดสินใจพุ่งเข้าชาร์ตร่างของพัทธ์ แบกร่างสูงผอมนั้นขึ้นบ่ากลับเข้าไปในบ้าน แม้ว่าพัทธ์จะออกแรง

ทุบแผ่นหลังแต่ดูเหมือนร่างยักษ์นั่นจะไม่สะดุ้งสะเทือนเอาเสียเลย

โมกข์แบกพัทธ์มาจนถึงโซฟา เขาทรุดตัวลงนั่งและดึงตัวพัทธ์มาไว้บนตัก

“ปล่อยกู”

พัทธ์น็อตหลุด เขาตะโกนใส่หน้าพลางดิ้นขลุกขลักจนโมกข์ต้องยกขาข้างหนึ่งมาคร่อมขาของพัทธ์และยึด

มือทั้งสองของพัทธ์ไม่ให้ลงมือกับเขาอีก

“คุณก็พูดกับผมดีๆสิ อย่าโวยวาย ผมจะได้ปล่อยคุณ”

โมกข์พูดอย่างเหลืออด จุกจากโดนแทงศอกแล้วยังซ้ำที่เดิมด้วยรองเท้าหนังคู่หนาอีก ฤทธิ์เดชอาจารย์พัทธ์

ไม่น้อยเลยจริงๆ

“กูไม่คุยกับคนอย่างมึง ไอ้…”

เสียงนั้นขาดหาย ดวงตาภายใต้แว่นบางใสเบิกกว้าง

ในขณะที่พัทธ์กำลังอ้าปากจะด่าโมกข์ เขากลับประกบปากลงมาอย่างรวดเร็วพร้อมกับฉกปลายลิ้นลงมา

ทันที เมื่อปลายลิ้นร้อนแตะกันพัทธ์ก็สะดุ้ง

มันเหมือนมีกระแสไฟฟ้าแล่นปราดตั้งแต่หัวจรดเท้า พัทธ์ต้องกลั้นหายใจเมื่อโมกข์หมุนลิ้นวนอยู่ในช่อง

ปาก เรียวปากของเขาถูกริมฝีปากของโมกข์ทาบแน่นจนแทบไม่มีช่องว่างเหลืออยู่ให้เขาออกเสียงตะโกน

ประท้วงได้เลย

เมื่อเห็นพัทธ์นอนตัวแข็งอย่างตื่นตะลึงกับจูบของเขาอยู่บนตักหมดแรงที่จะต่อสู้ โมกข์จึงค่อยเก็บลิ้นมา

อย่างอ้อยอิ่ง ริมฝีปากที่บดเบียดแนบแน่นค่อยๆ คลายออก แต่โมกข์ก็ยังไม่ปล่อยให้เป็นอิสระ เขาเม้มปาก

ลงกับริมฝีปากแดงตัดกับไรหนวดสีเขียวจางที่คางอย่างติดใจ แวะวนไปทั้งด้านล่างและด้านบนก่อนที่เขา

จะเงยหน้าขึ้นอย่างเสียดาย

ดวงตาพราวระยับจ้องมองหน้าขาวที่เปลี่ยนเป็นแดงเรื่อแล้วขู่สัมทับ

“เอาสิ ด่าอีกจะจูบอีก”

พัทธ์มองหน้าโมกข์ตาเขียว แล้วดิ้นรนจนพาตัวออกห่างจากตักโมกข์ หนีมานั่งอยู่บนสตูลตัวเล็กอีกตัว

จูบของโมกข์ช่างมีอิทธิพลอะไรเช่นนี้

พัทธ์สูดหายใจเข้าปอดลึกๆ เพื่อให้หัวใจที่เต้นเร็วแรงกลับไปทำงานเป็นปกติ เรี่ยวแรงของเขาสูญหาย

เหมือนถูกกระชากวิญญาณออกไปจากร่าง พัทธ์ยอมรับกับตัวเองว่าเขากลัว พัทธ์กลัวโมกข์

ทางที่ดีเขาควรจะอยู่ห่างจากโมกข์ให้มากที่สุด แต่พัทธ์ไม่รู้ว่าจะทำได้หรือไม่ ก็ดูอย่างตอนนี้ที่โมกข์มานั่ง

อยู่ในบ้านของเขาหน้าตาเฉย

“ผมขอโทษ ขอโทษรอบที่ล้านแปด จะให้ขอโทษไปถึงรอบที่ล้านเก้าก็ได้ถ้ามันจะทำให้คุณหายโกรธ”

โมกข์พูดจริงจัง สีหน้านั้นบอกพัทธ์ว่าเขาไม่ได้โกหก

“ผมเป็นห่วงคุณมากนะ ถึงได้ตามมาที่บ้านคุณ เห็นคุณหวดเหล้าจนหน้าแดงตาแดงไปหมดก็ยิ่งเป็นห่วง

มากขึ้น แต่คุณไม่แยแสความห่วงใยของผมเลย ซ้ำยังอ้วกใส่ผมอีก”

ต้นประโยคจริงจังเปลี่ยนเป็นออกแนวแดกดันตรงปลายประโยค จุดรอยขำขันในดวงตาหลังกรอบแว่นได้

แม้ใบหน้าจะยังรักษาระดับความบึ้งตึงไว้

“ผมเนี่ยนะ อ้วกรดคุณ”

พัทธ์เลิกคิ้วถามอย่างสะใจ โมกข์ค้อนขวับ

“ใช่เซ่ จะใครอีกถ้าไม่ใช่คุณ คุณคิดว่าที่ผมต้องมานอนหนาวเพราะเหลือเสื้อผ้าไอ้ที่มันไม่เปื้อนอยู่แค่นี้น่ะ

เพราะใครล่ะ แต่ก็ดีอยู่อย่าง เพราะผมเห็นคุณหลับไปในสภาพนั้นไม่ไหว เลยจัดการเช็ดตัวให้คุณ”

โมกข์หัวเราะอย่างเป็นต่อ พัทธ์ใจหายเขาก้มมองสภาพตัวเองอีกครั้ง

“ไอ้คนฉวยโอกาส”

เขาด่าอย่างรวดเร็ว ใบหน้าร้อนวูบด้วยความอับอาย

“โธ่คุณ ผมไม่ได้ทำอะไรคุณหรอก ไม่อยากรังแกคนเมา  ก็…แค่มองนิดหน่อยเอง ถือว่าเป็นรางวัลที่ผมเช็ด

ตัวให้คุณก็แล้วกันนะ”

พัทธ์ก้มหน้านิ่งจนโมกข์เริ่มหวั่น และเมื่อเงยหน้าขึ้นมาอีกทีก็ปล่อยคำพูดทำร้ายจิตใจของโมกข์

“ผมบอกคุณว่า ให้คุณไปให้พ้นจากชีวิตของผม คุณจำไม่ได้หรือ ผมพูดจริงนะ”

“จำได้ แต่ไม่ไป”

โมกข์ตอบหน้าตาเฉย พลางดึงมือข้างหนึ่งของพัทธ์มากุมไว้

“ที่ผมบอกคุณว่าผมสำนึกผิดน่ะผมพูดจริง เรื่องที่ผมชอบคุณนั่นก็เรื่องจริง ผมจะอยู่ชดใช้ให้คุณจนคุณ

พอใจและยกโทษให้ผม”

“งานการไม่มีทำหรือไง”

พัทธ์ประชดพลางดึงมือออกจากการเกาะกุมแต่ไม่สำเร็จ จนต้องปล่อยให้โมกข์กุมไว้แถมยังใช้นิ้วขีดเขียน

เล่นบนฝ่ามือ

“มี แต่ง้อคุณสำคัญกว่า ที่บริษัทก็ให้ไอ้ปราบทำไป ที่ไร่ลูกน้องก็เยอะแยะ”

โมกข์ยักไหล่อย่างไม่แคร์จนพัทธ์มองอย่างหมั่นไส้

“หน้าด้าน”

พัทธ์บริภาษรุนแรงแต่คนโดนด่ายิ้มร่า

“ใช่ ผมน่ะหน้าด้านกว่าที่คุณคิดอีก ผมจะหน้าด้านตื้อคุณอยู่อย่างนี้แหละ ความอดทนของผมสูงอยู่แล้ว

ส่วนคุณจะอดทนให้ผมตื๊อได้แค่ไหน”

โมกข์ยกหลังมือของพัทธ์ขึ้นมาแล้วกดริมฝีปากลงไป

“มาพิสูจน์ความอดทนกันสักยกไหมล่ะ อาจารย์พัทธ์”





กานต์ขยับตัวช้าๆ ความเจ็บปวดร้าวระบมเกิดขึ้นไปทั่วตัว เมื่อมองเห็นร่างกายตัวเองเขาก็อยากจะตะโกน

ให้ลั่นอย่างเจ็บใจแต่ก็ไม่มีแรง

เนื้อตัวของเขาเต็มไปด้วยร่องรอย บางจุดถึงกับเป็นแผลเลือดซิบ ไม่ต้องพูดถึงความบอบช้ำที่ช่องทางและ

สะโพก มันเจ็บจนเขาแทบขยับไม่ได้

ชายหนุ่มซมซานไปหยิบโทรศัพท์มือถือในกระเป๋ากางเกงที่กองอยู่กลางห้องแล้วโทรไปลาป่วย สภาพเช่นนี้

แค่จะไปห้องน้ำที่อยู่ตรงหน้าก็ยังยากลำบาก แต่กานต์ก็ต้องไป

ใช้น้ำอุ่นรดไปทั่วตัวเพื่อช่วยผ่อนคลายกล้ามเนื้อ เขาล้วงล้างเข้าไปในทางนั้น เจ็บจนน้ำตาไหลปนกับ

สายน้ำ เจ็บตัวไม่เท่าไหร่แต่เจ็บที่ใจนั้นยิ่งกว่าที่ต้องตกเป็นเบี้ยล่างของไอ้ฝรั่งตาน้ำข้าว

เมื่อออกมาจากห้องน้ำ เขาก็ต้องสะดุ้งเมื่อเห็นแดนนั่งอยู่ที่เก้าอี้มุมห้อง กำลังยิ้มอย่างชอบใจเมื่อก้มลง

มองที่โทรศัพท์ในมือ

“ไฮ ฮันนี่ ตื่นแล้วหรือ ผมไปทานอาหารเช้ามาสั่งอาหารมาให้คุณด้วยนะ เดี๋ยวคงขึ้นมาส่ง คุณมาดูอะไรนี่

สิ”

เขากวักมือเรียก กานต์ส่ายหน้าปฎิเสธ แล้วก็ต้องถอยหลังกรูดเมื่อแดนก้าวมากระชากแขนลากให้เขาเดิน

ตาม ก่อนที่จะผลักลงไปบนเก้าอี้

“โอ๊ย เจ็บนะโว้ย”

กานต์ร้องลั่นเมื่อก้นกระแทกลงกับเก้าอี้ แดนไม่สนใจเขากดปุ่มเพลย์ที่คลิปนั่นแล้ววางโทรศัพท์ลงไปบน

โต๊ะ เพื่อให้กานต์มองเห็น

ดวงตาของกานต์เบิ่งโพลงเมื่อเห็นภาพตัวเอง น้ำตาไหลลงมาด้วยความอัดอั้นก่อนที่จะใช้มือปัดโทรศัพท์

จนร่วงไปกับพื้นแล้วฟุบหน้าร้องไห้กับโต๊ะ

“สัส ไอ้แดน กูจะฆ่ามึง”

กานต์ตะโกนแล้วผุดลุกจากเก้าอี้ แต่แล้วเขาก็ต้องตกใจเมื่อแดนฟาดหลังมือมาใส่หน้าจนชาดิกไปทั้งแถบ

“อยากจะฆ่าก็มาสิ ถ้าไม่กลัวจะถูกฆ่าซะก่อน”

เสียงอำมหิตออกมาจากปากของแดนเป็นภาษาไทยแทบจะไม่มีเพี้ยน ทำให้กานต์ตะลึงจนอ้าปากค้าง

“นะ นี่ มึง พูดไทยได้”

“ใช่ และที่คุณด่าผมเสียหาย ผมก็เข้าใจทุกครั้งนะ เบบี้”

แดนควักบุหรี่ขึ้นมาจุดสูบ

“คุณคิดว่าผมเป็นใครล่ะ ฝรั่งขี้นกตกอับที่หลงมาเที่ยวเมืองไทยงั้นสิ งั้นผมจะแนะนำตัวให้คุณรู้จักอีกครั้ง”

ดวงตาสีน้ำข้าวหันมามองหน้ากานต์

“ผมคือ แดเนียล เคลตั้น เจ้าของ ดีเค คอนสทรัคชั่น”

กานต์กรอกตาไปมาเมื่อรู้สึกคุ้นหู  ดีเค คอนสทรัคชั่น บริษัทรับเหมาก่อสร้างที่กำลังมาแรงอยู่ในขณะนี้

กานต์เคยอ่านเจอในนิตยสารธุรกิจ

“มึงจะเป็นใครกูไม่สน แต่อย่ามายุ่งกับกู”

กานต์เสียงแข็งใส่ แดเนียลใช้มือบีบคางของกานต์จนหน้าเบี้ยว

“ตอนแรกผมก็ไม่อยากจะยุ่งกับคุณหรอกนะ เบบี้ แต่บังเอิญว่าผมเห็นคุณระเริงรักอย่างเมามันท่ามกลาง

บรรยากาศโรแมนติกกับไอ้โมกข์เพื่อนเก่าแก่ของผม มันก็เลยทำให้ผมสนใจคุณไม่น้อยเลยล่ะ”

แดเนียลยิ้มเหี้ยม

“ผมสนใจทุกเรื่องที่เกี่ยวข้องกับไอ้โมกข์และไอ้ปราบ ไม่อย่างนั้นผมจะเสียเวลามานั่งให้คุณด่าเล่นทำไม”

แดเนียลฉุดต้นแขนของกานต์จนลอยขึ้นมา แล้วผลักจนถลาไปนอนคว่ำกับพื้นห้อง เขาตามมานั่งคร่อมอยู่

บนสะโพกของกานต์ ลูบไล้มือไปตามแผ่นหลังที่มีแต่รอยแผล

“แต่พอได้ลองทำรักกับคุณตลอดทั้งคืน ผมติดใจคุณมากเลยนะ ก็อย่างที่คุณเห็นในคลิปที่ผมถ่ายนั่น

แหละ คุณช่างยั่วยวน เซ็กซี่ เร้าใจ จนอยากได้คุณขึ้นมาจริงๆเสียแล้ว”

กานต์ร้องลั่นเมื่อแดเนียลสอดนิ้วเข้าไปในช่องทางบอบช้ำ

“กูไม่อยู่กับมึง กูเกลียดมึง ไอ้แดน”

กานต์ตะโกนโหยหวนเมื่อแดเนียลชักนิ้วอย่างรุนแรง เขาดิ้นหนีแต่แดเนียลก็กดบ่าเขาไว้จนดิ้นไม่หลุด

“ไม่เคยมีใครปฏิเสธผมได้หรอก เบบี้ ถ้าคุณหนีผมสำหรับคุณขั้นแรกก็แค่ส่งคลิปลงเน็ตเหมือนที่ผมส่งคลิป

คุณกับไอ้ชายชู้ของคุณไปให้ผัวเก่าคุณดู”

กานต์อ้าปากค้าง หันหน้ามาสบตากับดวงตาสีน้ำข้าว

“นี่ ทั้งหมดเป็นเพราะมึง”

กานต์กัดฟันด้วยความแค้น แดเนียลคีบบุหรี่อัดควันเข้าปอด

“นี่ก็แค่ส่วนหนึ่งเท่านั้นแหละ เบบี้ ที่ผัวคนนี้ของคุณจะทำเพื่อแย่งทุกอย่างมาจากไอ้โมกข์”

แดเนียลพ่นควันออกจากปาก แล้วจี้บุหรี่ลงไปบนแผ่นหลังเปลือยเปล่าของกานต์

หัวข้อ: Re: ร้ายซ่อนรัก บทที่ 14 (20/01/2557)
เริ่มหัวข้อโดย: suck_love ที่ 20-01-2014 03:36:43

แอบสงสารกานต์นิดนึงแฮะ
เจอแบบนี้ก็เลวร้ายไป  :mew5:

ส่วนอ.ก็ยอมๆพ่อเลี้ยงเถอะค่ะ คนอ่านจะได้ฟินน -,,-

หัวข้อ: Re: ร้ายซ่อนรัก บทที่ 14 (20/01/2557)
เริ่มหัวข้อโดย: waza ที่ 20-01-2014 04:16:03

คึ คึ อาจารย์โดนจูบแล้ว :impress2: โมกข์พยายามเข้าเดี๋ยวเค้าก็ใจอ่อนเองแหละ

หัวข้อ: Re: ร้ายซ่อนรัก บทที่ 14 (20/01/2557)
เริ่มหัวข้อโดย: BeeRY ที่ 20-01-2014 05:13:41

กานต์เจอคนโฉดเข้าซะแล้ว น่าสงสารจัง :mew6:
ส่วนโมกข์เจอจุดอ่อนอาจารย์แล้ว ดื้อมากก็จับจุ๊บซะเลย :z1:

หัวข้อ: Re: ร้ายซ่อนรัก บทที่ 14 (20/01/2557)
เริ่มหัวข้อโดย: fannan ที่ 20-01-2014 05:42:42

ชักสงสารแดนรุนแรงอะ


รออ่านตอนต่อไปค้าบ

หัวข้อ: Re: ร้ายซ่อนรัก บทที่ 14 (20/01/2557)
เริ่มหัวข้อโดย: ppoi ที่ 20-01-2014 06:02:47

...พูดได้คำเดียวว่า ซวย นะกานต์... อินี่แลจะโฉดชั่วถ่อยสถุัลอย่างรุนแรง สองคนนี้คงจับคู่ไม่ได้... เพราะอิแดนคงใช้กานต์จนเยินแล้วส่งขายนอกประเทศต่อซะมากกว่า...

ณ จุดนี้ ควรรีบไปเล่าสู่ทุกเรื่อง ขอความช่วยเหลือจากโมกข์ ก่อนที่จะลุกลามใหญ่โต... แต่กรณีนี้ไม่มีทางเกิดขึ้น... เพราะเรื่องจะไปต่อไม่ได้... กร้ากกกกกก

เอาเป็นว่าอย่าให้ต้องโดนทารุณกรรมจนเกินไปละกัน... คือกานต์มันนิสัยไม่ดี แต่มันก็ไม่ได้โฉดถ่อยจนควรโดนอะไรหนักๆอ่ะ ที่โดนนี่ก็คือซวยขั้นสุดแล้ว ต้องขอบคุณกานต์ด้วยซ้ำ ไม่งั้นพัทธ์ไม่มีทางแลโมกข์อ่ะ ส่วนเรื่องกานต์กะโมกข์... ตบมือข้างเดียวไม่ดัง กานต์แรดเกิน แต่ก็เป็นไปตามเกมส์โมกข์ล่ะนะ... :เฮ้อ:

หัวข้อ: Re: ร้ายซ่อนรัก บทที่ 14 (20/01/2557)
เริ่มหัวข้อโดย: ๐๐ตะวัน๐๐ ที่ 20-01-2014 06:32:00

แดนนี่เลวได้อีกน่ะ

หัวข้อ: Re: ร้ายซ่อนรัก บทที่ 14 (20/01/2557)
เริ่มหัวข้อโดย: Mancha KHIRI ที่ 20-01-2014 06:47:09

อยากจะสงสารกานต์นะแต่ก็แบบ... สมควรละค่ะพ่อคู๊ณ อย่างนี้ค่อยเป็นมวยถูกรุ่นกันหน่อย ครึๆๆๆ

โมกข์ก็ง้อๆ เข้า เดี๋ยวพัทธ์ก็ใจอ่อนเองล่ะเน๊าะ ดื้อนักก็เล่นบทตบจูบอีกบ่อยๆ ก็ได้ ชอบบบบบบ~
 :impress2:

หัวข้อ: Re: ร้ายซ่อนรัก บทที่ 14 (20/01/2557)
เริ่มหัวข้อโดย: mooping-7 ที่ 20-01-2014 07:11:17

คุณโมกข์ เจอของจริงเข้าแแล้ว

สงสารกานต์จริงๆๆ เดเนียลเลวมากกกก

หัวข้อ: Re: ร้ายซ่อนรัก บทที่ 14 (20/01/2557)
เริ่มหัวข้อโดย: Ipatza ที่ 20-01-2014 07:27:28

ซวยแท้
สมดีดีคนเลวก้คู่คนเลว

หัวข้อ: Re: ร้ายซ่อนรัก บทที่ 14 (20/01/2557)
เริ่มหัวข้อโดย: pornumpai-ka ที่ 20-01-2014 07:46:40

สมน้ำหน้า

 :really2: :really2: :really2:

หัวข้อ: Re: ร้ายซ่อนรัก บทที่ 14 (20/01/2557)
เริ่มหัวข้อโดย: Nus@nT@R@ ที่ 20-01-2014 08:08:34

ซวยไปกานต์

หัวข้อ: Re: ร้ายซ่อนรัก บทที่ 14 (20/01/2557)
เริ่มหัวข้อโดย: วัวพันปี ที่ 20-01-2014 09:46:13

เท่าที่จำได้ ไอ้แด..นี่ขี้เหร่ หัวล้าน อ้วนลงพุง ใช่ไหม
ไม่ได้หล่อล่ำดหดดิบเถื่อนนินา  สงสารกานต์ นิสนุง :z2:

หัวข้อ: Re: ร้ายซ่อนรัก บทที่ 14 (20/01/2557)
เริ่มหัวข้อโดย: lizzii ที่ 20-01-2014 09:57:26

กานต์ไม่น่าเจออะไรเลวร้ายขนาดนี้เลย เห้อ

หัวข้อ: Re: ร้ายซ่อนรัก บทที่ 14 (20/01/2557)
เริ่มหัวข้อโดย: Palmpalm ที่ 20-01-2014 10:39:05

อยากจะสงสาร แต่ถือว่าสมควรแล้ว

แดนเลวเข้ากับกานต์ดี

หัวข้อ: Re: ร้ายซ่อนรัก บทที่ 14 (20/01/2557)
เริ่มหัวข้อโดย: Maytbb ที่ 20-01-2014 11:24:52

แดนมันรวยขนาดนั้น ทำไมมันไม่เอาเงินไปทำศัลกรรมที่เกาหลีบ้าง แล้วก็เอาไปส่งตัวเองเข้าโรงเรียนดัดสันดานให้เป็นคนดีบ้าง
ที่ทำอย่างนั้นกับกานต์ก็ว่ากานต์สมควรโดนนะ แต่ที่เอาบุหรี่จี้หลังนี่มันก็เกินไป จิตวิปริตรึเปล่าอิแดน  ไม่หล่อแล้วยังเลวอีก    :fcuk:

หัวข้อ: Re: ร้ายซ่อนรัก บทที่ 14 (20/01/2557)
เริ่มหัวข้อโดย: Moose ที่ 20-01-2014 11:44:14

โมกข์ ตื้อเท่านั้นที่ครองโลก หน้ามึนเข้าให้ เหมือนอาจารย์จะเริ่มใจอ่อนที่ละนิดแล้วนะ อิอิ

หัวข้อ: Re: ร้ายซ่อนรัก บทที่ 14 (20/01/2557)
เริ่มหัวข้อโดย: PoPuAr ที่ 20-01-2014 12:27:18

กร๊ากกกกกก เออๆ เห็นด้วยกับคอมเม้นท์ข้างบน แดนเปิดตัวว่ารวยขนาดนั้น ควรไปทำศัลยกรรมที่เกาหลีมาก่อนนะ
จะได้ดูหล่อๆเถื่อนๆ เหมาะสมกับบทนี้หน่อย ด้วยรูปลักษณ์ที่กานต์อธิบายไว้ตั้งแต่ต้น มันจิ้นไม่ค่อยออกน่ะ  :mew5:
กานต์ตกเป็นเหยื่ออย่างสมบูรณ์แล้ว แอบสงสารนะบางที แต่ก็เออน่า สมควรโดนแล้ว  o18

วร๊ายยยยยยยยย อาจารย์พัทธ์โดนคุณโมกข์ขโมยจูบไปแล้วรึนั่น  o22

หัวข้อ: Re: ร้ายซ่อนรัก บทที่ 14 (20/01/2557)
เริ่มหัวข้อโดย: little_munoi ที่ 20-01-2014 12:56:25

 :katai3:โมกข์มุ้งมิ้งอ่ะ
น่ารักดี ฮ่าๆ
สงสารกานต์จุง
บางทีชีวิตมันก็เศร้าหว่ะกานต์
 :katai1:

หัวข้อ: Re: ร้ายซ่อนรัก บทที่ 14 (20/01/2557)
เริ่มหัวข้อโดย: AGALIGO ที่ 20-01-2014 14:59:36

ถึงจะไม่ชอบความสำส่อนของกานต์
แต่เจอแบบนี้ก็แอบสงสารเหมือนกันนะ
แต่จะโทษใครได้เพราะเธอทำตัวของเธอเอง

+ 1 + เป็ดจ้า

หัวข้อ: Re: ร้ายซ่อนรัก บทที่ 14 (20/01/2557)
เริ่มหัวข้อโดย: becrazie ที่ 20-01-2014 15:34:26

เป็นไงล่ะกานต์ อยู่กับคนดีๆมันไม่เร้าใจใช่มั้ย

เจออิแดนเข้าไปถึงใจเลยมั้ยล่ะ :angry2:

 :katai1:

หัวข้อ: Re: ร้ายซ่อนรัก บทที่ 14 (20/01/2557)
เริ่มหัวข้อโดย: fc_fic ที่ 20-01-2014 15:42:57

 :mew1: :mew1: :mew1:

หัวข้อ: Re: ร้ายซ่อนรัก บทที่ 14 (20/01/2557)
เริ่มหัวข้อโดย: {TN} ที่ 20-01-2014 16:40:04

รออ่านต่อค่ะ  :katai2-1:

โมกข์น่ารักนะ อุอิ

หัวข้อ: Re: ร้ายซ่อนรัก บทที่ 14 (20/01/2557)
เริ่มหัวข้อโดย: McKnight ที่ 20-01-2014 17:08:32

สุดท้ายแล้ว กานต์กับนายแดน ก็จะคู่กันใช่มั้ยครับ

โมกข์กับอาจารย์พัทธ์ เคมีก็เข้ากั๊นเข้ากันนะ
มันใช่อ่ะครับ น่ารักดี

เพิ่งได้มาอ่านเรื่องนี้ สนุก น่าติดตามมากครับ

หัวข้อ: Re: ร้ายซ่อนรัก บทที่ 14 (20/01/2557)
เริ่มหัวข้อโดย: zuu_zaa ที่ 20-01-2014 19:08:34

เนื้อเรื่องเข้มข้นจริงๆ

หัวข้อ: Re: ร้ายซ่อนรัก บทที่ 14 (20/01/2557)
เริ่มหัวข้อโดย: GETIIZ ที่ 20-01-2014 19:18:36

กานต์ทำตัวเองนะ
โมกข์ถ้าจริงจังและจริงใจกับอาจารย์พัทธ์จริงๆ ก็ง้อต่ไปซะ

หัวข้อ: Re: ร้ายซ่อนรัก บทที่ 14 (20/01/2557)
เริ่มหัวข้อโดย: bennnyyy ที่ 20-01-2014 20:13:29

 :katai1: กานต์แย่แล้ว

หัวข้อ: Re: ร้ายซ่อนรัก บทที่ 14 (20/01/2557)
เริ่มหัวข้อโดย: mild-dy ที่ 20-01-2014 20:18:46

แดนแสนดีมั้ยคะกานต์
5555555

หัวข้อ: Re: ร้ายซ่อนรัก บทที่ 14 (20/01/2557)
เริ่มหัวข้อโดย: liza sarin ที่ 20-01-2014 20:49:15

 :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
แกซวยแล้วกานต์

หัวข้อ: Re: ร้ายซ่อนรัก บทที่ 14 (20/01/2557)
เริ่มหัวข้อโดย: Yunatsu ที่ 20-01-2014 21:10:47

กานต์โครตซวยย แต่.....ก้คงเหมาะสมกันดีมั้ง

หัวข้อ: Re: ร้ายซ่อนรัก บทที่ 14 (20/01/2557)
เริ่มหัวข้อโดย: fay 13 ที่ 20-01-2014 22:36:26

 :mew1: :mew1: :mew1:

หัวข้อ: Re: ร้ายซ่อนรัก บทที่ 14 (20/01/2557)
เริ่มหัวข้อโดย: kms ที่ 21-01-2014 03:28:13

ไม่สงสารกานเลย สมควรแล้ว
แอบสงสารแดเนียลนิดหน่อย เสียเวลาเปล่ามัืยเนี้ยเล่นผิดคน
กานไม่ได้สำคัญอะไรกะโมกเลย

หัวข้อ: Re: ร้ายซ่อนรัก บทที่ 14 (20/01/2557)
เริ่มหัวข้อโดย: MinKKniM ที่ 21-01-2014 15:41:07

โอ้วววว....ไงล่ะกานต์ ชอบคนเลว แดนอ่ะเลวพอป่ะ :mew5:

แล้วถ้าอิตาแดนรู้ว่า คนสำคัญของโมกข์จริงๆคือใคร งานจะเข้าอ.พัทธ์เค้าไหมนี่ :katai1:

หัวข้อ: Re: ร้ายซ่อนรัก บทที่ 14 (20/01/2557)
เริ่มหัวข้อโดย: เจ้าหญิงขี้ลืม ที่ 21-01-2014 20:05:31

รอ รอ รอ

หัวข้อ: Re: ร้ายซ่อนรัก บทที่ 15 (22/01/2557)
เริ่มหัวข้อโดย: Belove ที่ 22-01-2014 21:48:41

                        ร้ายซ่อนรัก

                         บทที่ 15


“สวัสดีครับ สุดหล่อ”

คำปันยิ้มกริ่มเมื่อกรอกเสียงเข้าไปในโทรศัพท์มือถือ

“มีอะไรให้คำปันรับใช้ บอกมาได้เลย”

“ไปตายซะ”

หนุ่มชาวไร่ถึงกับสะอึกเมื่อได้ยินเสียงหมางเมินตอกหน้ากลับมา เขาส่ายหน้าเมื่อจินตนาการถึงหนุ่ม

สำอางค์อีกฝั่งที่คงกำลังมองโทรศัพท์ราวกับจะกินเลือดกินเนื้อ

“ยังตายไม่ได้ฮะ ถ้ายังไม่ได้ปล้ำคุณโอบ ไม่งั้นตายตาไม่หลับ”

คำปันตอบโต้เคล้าเสียงหัวเราะ สนุกดีเหมือนกันที่ได้ต่อล้อต่อเถียงกับโอบกิจหลังจากที่เขาเคยหมั่นไส้

อาการเก๊กไม่เลือกที่ และมักจะเชิดหน้าใส่เขาทุกครั้งที่โอบกิจติดตามพ่อเลี้ยงโมกข์มาที่บ้านไร่

คำปันเข้าใจในความเจ้ายศเจ้าอย่างของโอบกิจ เมื่อเขาเติบโตมากับตระกูลดังในจังหวัดที่คำปันเคยได้ยิน

มาว่าสืบเชื้อสายมาจากสกุลเจ้าครองเมืองในอดีต และในยุคปัจจุบันที่ครอบครัวมีธุรกิจห้างสรรพสินค้า

และอสังหาริมทรัพย์มากมาย โอบกิจที่เป็นลูกคนเล็กย่อมได้รับการพะเน้าพะนอให้กลายเป็นคนเอาแต่ใจ

ไหนเลยจะเหมือนเขาที่เป็นแค่ลูกชาวไร่ชาฐานะยากจน ดีหน่อยที่พ่อเลี้ยงโมกข์เห็นแววเรื่องการเรียนเลย

รับมาทำงานและให้ทุนเรียนต่อจนจบปริญญาตรี แต่คำปันก็ต้องทำงานหาเงินไปด้วยเพราะไม่อยากพึ่งพา

เงินจากพ่อเลี้ยงโมกข์มากนัก

คำปันเลือกเรียนเกษตรเพื่อที่จะกลับมาทำงานด้านพืชไร่เต็มตัว ในขณะที่โอบกิจเข้าศึกษาทางด้านธุรกิจ

ในมหาวิทยาลัยเดียวกันเมื่อคำปันขึ้นปีสาม แม้ว่าทางด้านการเรียนเหมือนจะไม่ได้เกี่ยวข้องกัน แต่คำปันก็

เคยเห็นโอบกิจในฐานะน้องใหม่เนื้อหอมจนประกวดได้ตำแหน่งเดือนมหาวิทยาลัย

ตลอดสองปีที่เหลือในการศึกษา คำปันยังพบเจอพ่อหนุ่มเนื้อหอมคนนี้เสมอและได้ยินข่าวคราวเรื่องรถแข่ง

และเรื่องผู้หญิงอยู่บ่อยครั้ง โอบกิจดูเด่นไม่ว่าจะไปที่ไหน ไม่เหมือนเขาที่เป็นแค่นักศึกษาดาษดื่นไม่เป็นที่

น่าจดจำ

เมื่อคำปันเรียนจบและกลับมาทำงานช่วยพ่อเลี้ยงโมกข์ เป็นทั้งคนดูแลไร่ และบอดี้การ์ดในตัว ความทรง

จำเกี่ยวกับโอบกิจก็เลือนรางหายไป จนเวลาผ่านไปหลายปีคำปันก็ต้องตะลึงเมื่อได้พบกับโอบกิจอีกครั้ง

ในตำแหน่ง “เด็กคนใหม่ของนาย”  โดยที่โอบกิจไม่ได้มีทีท่าจำเขาได้

ใช่สิ…คำปันไม่ได้อยู่ในสายตาใครอยู่แล้ว

คำปันไม่รู้ว่าพ่อเลี้ยงโมกข์มียาดีหรือคาถาวิเศษอันใดที่ปราบโอบกิจจนอยู่หมัด เพราะทุกครั้งที่โอบกิจอยู่

ต่อหน้าเจ้านายของเขา โอบกิจที่เคยโดดเด่นและผยองจะกลับกลายเป็นแมวน้อยนอนหวดจนเขาได้แต่มอง

อย่างสมเพช แต่ความรู้สึกดูหมิ่นเช่นนั้นก็เริ่มแปลงร่างเป็นความสงสารเมื่อเห็นโอบกิจยืนคอตกอยู่หน้า

ห้องเมื่อพ่อเลี้ยงโมกข์ปิดประตูใส่หน้า

โอบกิจไม่เหมาะกับสภาพเช่นนั้น คำปันชอบมองโอบกิจในเวลาที่เป็นตัวของตัวเองมากกว่า เพราะเหตุนี้

แหละมั้งที่ทำให้คำปันกล้าแหย่และต่อล้อต่อเถียงกับโอบกิจในระยะหลัง แถมยังกล้าหาญไปจูบโอบกิจ

เพียงเพราะเขาอยากให้โอบกิจกลับมาเป็นคนผยองอย่างเดิม

นึกถึงจูบนั้น คำปันเผลอยกปลายนิ้วขึ้นแตะริมฝีปากจนรอยยิ้มผุดขึ้นมา

เขาไม่อยากจะเชื่อว่าการที่เขาบดจูบลงไปที่เรียวปากนุ่มนั่นจะทำให้เขารู้สึกดีขึ้นมาได้ขนาดนี้

“สัส ไอ้คำปัน เมื่อไหร่มึงจะเลิกกวนตีนกูสักทีวะ”

เสียงกราดเกรี้ยวที่ดังขึ้นจากโอบกิจเรียกสติกลับคืนมาได้ คำปันเลิกคิ้วเหมือนคนด่านั่งอยู่ต่อหน้า

“อ้าว ยังไม่เลิกหยาบคายอีกคุณโอบนี่ พูดจาอย่างนี้ไม่เหมาะกับหน้าหล่อๆ เลยนะ”

เสียงของอีกฝั่งเงียบหายไปครู่หนึ่งเมื่อเจอคำท้วงติงจากคำปัน ก่อนที่จะพูดขึ้นมาอีกครั้งด้วยน้ำเสียงที่อ่อน

ลง

“เอาโทรศัพท์ไปให้พี่โมกข์คุยกับฉัน”

“พ่อเลี้ยงไม่อยู่ครับ ผมอยู่บ้านคนเดียว”

“แล้วมึง เอ๊ย…นายมีสิทธิ์อะไรมาใช้โทรศัพท์ของพี่โมกข์”

เสียงเริ่มดังขึ้นมาอีกรอบ แต่ดีหน่อยที่ยังไม่หลุดคำหยาบออกมา คำปันยิ้ม

“พ่อเลี้ยงยกให้ผมแล้ว เอาไว้ให้ผมต่อกรกับคุณแทน”

“โอ๊ย…ไอ้ …”

เสียงตะโกนอย่างเหลืออดของโอบกิจแต่กลั้นคำด่าไว้ ทำให้คำปันหลุดเสียงหัวเราะอีกครั้ง

“เดี๋ยว คุณโอบ อย่าเพิ่งวางหูนะ”

คำปันรีบห้ามเมื่อเดาทางของโอบกิจได้

“อะไร”

เสียงห้วนเอ่ยถาม

“คุณโอบเป็นไงมั่ง สบายดีหรือเปล่า ผมเป็นห่วงนะ”

โอบกิจอึ้งกับประโยคที่ไม่คาดคิดว่าจะได้ยินจากคำปัน

ยิ่งคำพูดนั้นลากเสียงปลายประโยคอย่างอ่อนโยน ฟังแล้วรู้ได้ว่ามาจากใจโดยแท้ มันเข้าไปกระแทกในใจ

จนขอบตาร้อนผ่าว ทำไมประโยคเดียวกันนี้จึงไม่ได้ยินจากคนที่โอบกิจต้องการมากที่สุด

“ไม่สบาย ฉันคิดถึงพี่โมกข์”

ไม่รู้ว่าทำไม เขาจึงกล้าตอบคำปันตามความเป็นจริงด้วยน้ำเสียงขื่นขม ทั้งที่คำปันเป็นใครก็ไม่รู้ ไม่เคยอยู่

ในสายตา แต่กลับดึงความในใจของเขาออกมาได้

“คิดถึงคนอื่นก็ได้นะ แต่คุณต้องคิดถึงตัวเองด้วย”

เสียงคำปันเตือนดังแว่วเข้ามาในหู ก่อนที่จะเงียบลงทั้งสองฝ่าย

“คุณโอบ คุณยังจำวันนั้นได้ไหม วันที่ผมจูบคุณ ผมขอโทษนะ”

อยู่ๆ คำปันก็โพล่งขึ้นมาจนโอบกิจสะดุ้ง

“แล้ว…นายจะขุดมันขึ้นมาพูดอีกทำไมวะ”

“ผมแค่จะบอกว่า ผมรู้สึกดีนะ”

คำบอกกล่าวตรงไปตรงมา เรียกเลือดให้สูบฉีดบนใบหน้าของโอบกิจจนร้อนซู่

“อืม…รู้แล้ว วางหูได้หรือยัง เมื่อยแล้ว”

“คุณว่าจูบของผมเป็นไงบ้าง”

“ไอ้…”

“ตอนที่ผมกดปากลงไปแรงๆ คุณเจ็บหรือเปล่า แล้วตอนที่ผมสอดลิ้นเข้าไปในปากฟันผมไปครูดกับลิ้นคุณ

ไหม”

โอย… แล้วทำไมต้องไปจินตนาการตามด้วย  โอบกิจยกมือเสยผมเมื่อความรู้สึกวาบหวามในวันนั้นกลับมา

เยือนอีกครั้ง เขายังจำได้ถึงเรียวปากร้อนที่บดแนบลงมาแล้วส่งปลายลิ้นมาคลุกเคล้าอยู่ในช่องปาก

“กูไม่คุยกับมึงแล้ว คำปัน กูจะวางหู…”

“ถ้าวันนั้นผมลากปากมาหยุดแล้วดูดที่ซอกคอของคุณเบาๆ คงดีนะ…”

ห่ะ…โอบกิจด่าตัวเองเมื่อเผลอคิดตามคำพูดของคำปันจนขนลุกซู่

“ถ้าผมค่อยๆ ปลดกระดุมเสื้อของคุณทีละเม็ด ทีละเม็ดจนหมด แล้ววางมือไปบนลำตัวของคุณ คุณโอบจะ

ด่าผมไหม”

กูด่ามึงอยู่ในใจนี่ไงเล่า โทษฐานทำให้กูร้อนวูบวาบไปทั้งตัว

“คุณโอบยังฟังอยู่ใช่ไหม”

“กูจะวางเดี๋ยวนี้”

โอบกิจกลืนน้ำลายลงคอเมื่อได้ยินเสียงของตัวเองที่ตอบไปสั่นพร่าจนแทบจับความไม่ได้

“อย่าเพิ่งนะ เพราะผมกำลังคิดอยู่ว่า ถ้าผมคุกเข่าลงต่อหน้าคุณแล้วใช้ลิ้นละเลงไปรอบท้องน้อยของคุณ

คุณจะว่ายังไง”

เชี่ย คำปัน มึงอย่าได้พูดต่อเชียว

โอบกิจกัดฟันเมื่ออยู่ๆ ความเสียวสะท้านก็แล่นวูบไปทั่วร่างจนเขาต้องกลั้นหายใจไว้ กำโทรศัพท์ในมือ

จนแน่น

“แล้ว ถ้าผมปลดซิปกางเกง แล้วดึง “เจ้านั่น” ของคุณออกมาแตะลิ้นลงไปเบาๆ…”

โอบกิจขว้างโทรศัพท์ลงไปบนเตียงโดยไม่สนใจที่จะกดวางสาย เขาก้าวพรวดเข้าไปในห้องน้ำเปิดฝักบัวสุด

แรงจนสายน้ำเย็นสาดรดอยู่ทั่วร่างที่ยังมีเสื้อผ้าของเขาจนเปียกปอน ก่อนที่จะดึงแก่นกายที่รัดตึงออกมา

จับอยู่ในมือ

เขาหันหลังพิงข้างฝาภายใต้ละอองน้ำที่ไม่ได้ช่วยลดความร้อนรุ่มของร่างกายได้เลย จนเขาต้องจับสิ่งที่อยู่

ในมือแล้วใช้นิ้วรูดขึ้นรูดลง

จะดีแค่ไหนถ้าตอนนี้โมกข์จะเดินเข้ามาหาร่างอันเปียกปอนแล้วกระชากเสื้อผ้าออกจนพ้นตัว ก่อนที่มือ

แกร่งจะลูบไล้ให้หนาวสะท้านไปทุกส่วน แล้วคว้าจุดสำคัญไปบีบเค้นแทนที่เขาต้องจัดการตัวเองแบบนี้

โอบกิจปล่อยเสียงครางปะปนกับเสียงน้ำไหล

จะดีแค่ไหนถ้าโมกข์จะคุกเข่าลงต่อหน้าแล้วใช้ลิ้นละเลงไปรอบท้องน้อย ลากไล้มาเรื่อยจนมาหยุดที่ตรง

นั้น ปลายลิ้นร้อนๆ แตะต้องที่ส่วนปลายก่อนลากเรื่อยไปถึงโคน

“อ๊า….”

โอบกิจได้ยินเสียงตัวเองลั่นห้อง ลมหายใจกระชั้นเมื่อเห็นจุดสำคัญถูกกลืนกินเข้าไปในปาก ใบหน้าคมก้ม

ต่ำเพื่อให้ทุกส่วนถูกดูดหายเข้าไปจนหมด

โอบกิจจิกปลายเท้ากับพื้นเย็นเยียบ กายบิดเร่า เขาเห็นตัวเองยกมือที่สั่นไหวไปประคองใบหน้านั้นขึ้นมา

ใบหน้าของโมกข์ที่เขารักและฝันถึงทุกวัน

“โอ…ไม่ ไม่ใช่”

เสียงกระเส่าสุดท้ายดังขึ้นก่อนที่ท่อนเนื้อจะคายน้ำเมือกกระเด็นปะปนไปกับสายน้ำ

เขาเห็นใบหน้าที่เงยขึ้นมาสบตากับเขาเป็นหน้าของคำปัน




คำปันไม่เคยคิดเลยว่าเสียงที่ลอดออกมาจากโทรศัพท์ที่เขาเปิดสปีกเกอร์โฟนไว้จะมีอิทธิพลกับร่างกาย

ของเขาขนาดนี้

เสียงนั้นไม่ได้ดังไปกว่าเสียงสายน้ำ แต่มันกลับชัดเจนก้องอยู่ในหัว จนความรู้สึกร้อนวูบวาบในท้องตั้งแต่

พุดคุยกับโอบกิจยิ่งกระจายไปทั่วตัว

ไม่รู้อะไรดลใจให้เขาขุดเรื่องที่ผ่านมาแล้วหลายวันมาเป็นหัวข้อสนทนา แล้วแถมยังพูดไปตามที่สมองกำลัง

ประมวลภาพจนได้เรื่อง

เขารู้ รู้ว่าโอบกิจหายไปทำอะไร เพราะเขาก็กำลังทำอย่างเดียวกันพร้อมๆ กับที่โอบกิจเงียบไปจากการ

สนทนา คำปันก็ถึงกับกระโจนไปบนที่นอนแล้วถูไถร่างเข้ากับหมอนข้าง

มันช่างทรมานกับความอึดอัดรัดรึงจนอยากระบายออก เขาควักมันมาถูไถแนบชิด

จะดีแค่ไหนถ้าหมอนข้างภายใต้ร่างของเขาจะกลายร่างเป็นหน้าหล่อๆ ของโอบกิจ ให้เขาได้ซุกไซ้หาความ

หวานจนทั่วร่าง

จะดีแค่ไหนถ้าเขาจะเปิดช่องทางให้กว้างแล้วดันตัวเองเข้าไปจนมิดด้ามก่อนที่จะขยับสะโพกส่ายเอวเข้า

จังหวะ

คำปันครางลึกในคอผสานกับเสียงที่ลอดออกมาจากโทรศัพท์ เมื่อเขาขยับบั้นเอวอยู่บนหมอนนุ่ม จนเมื่อ

เสียงกระเส่าสุดท้ายจากอีกฝ่ายดังลอดมา เขาก็เคลื่อนที่เร็วรี่ แล้วคำปันก็ต้องกลั้นหายใจ

กล้ามเนื้อเขม็งเกลียวบีบสิ่งที่อึดอัดอยู่ภายในออกมาจนเปียกชุ่มกระจายอยู่บนหมอน คำปันทิ้งตัวไปนอน

หงายแผ่หราหอบกระเส่า

แม้สมองจะขาวโพลนแต่คำปันเห็นหน้าโอบกิจลอยละล่องอยู่บนเพดานที่เขานอนมองอยู่






----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
 
 
 
พูดคุยกับคนแต่ง

บทนี้ขอเอาใจแฟนคลับ คำปันกับโอบกิจ นะคะ เห็นถือป้ายไฟเชียร์อยู่จำนวนไม่น้อยเลย ถูกใจหรือเปล่าติ

ชมกันได้นะคะ :mew3:

เรื่องระหว่างโมกข์กับพัทธ์คงจะงอนง้อกันไปอีกสักพัก ประเด็นคือยังนึกฉาก…ของคู่นี้ไม่ออก ว่าจะแต่ง

แนวหวานซึ้ง หรือจะแนวตบจูบดี เลยลากเรื่องให้ง้อกันอีกสักพัก ใครอยากอ่านแบบไหน หรือเอิ่ม…ท่า

ยังไงลองเสนอมานะคะ เผื่อผู้แต่งถูกใจ :hao6:

ขอบคุณสำหรับทุกความคิดเห็น อ่านบ่อยและชอบมาก รักคนอ่านทุกคนค่ะ

แกล้ม [Belove]

หัวข้อ: Re: ร้ายซ่อนรัก บทที่ 15 (22/01/2557)
เริ่มหัวข้อโดย: lizzii ที่ 22-01-2014 22:13:12

เซกโฟนนนนนนนนนนนนน อั้ยยะ

หัวข้อ: Re: ร้ายซ่อนรัก บทที่ 15 (22/01/2557)
เริ่มหัวข้อโดย: fay 13 ที่ 22-01-2014 22:22:54

 :mew1: :mew1: :mew1: :mew1:

หัวข้อ: Re: ร้ายซ่อนรัก บทที่ 15 (22/01/2557)
เริ่มหัวข้อโดย: GETIIZ ที่ 22-01-2014 22:27:55

โอ้วววววววว
คำปันกับโอบ มันช่างงง แอร๊ยยยยย
ถ้ารักคนที่เค้าไม่เห็นค่าก็เริ่มหันกลับมามองคนที่เค้าแคร์เราได้แล้วโอบ

หัวข้อ: Re: ร้ายซ่อนรัก บทที่ 15 (22/01/2557)
เริ่มหัวข้อโดย: Moose ที่ 22-01-2014 22:31:40

เชียร์คู่นี้ด้วยคนค่ะ ><

หัวข้อ: Re: ร้ายซ่อนรัก บทที่ 15 (22/01/2557)
เริ่มหัวข้อโดย: bennnyyy ที่ 22-01-2014 22:35:27

 :m25: โอบ คำปัน มาอีกบ่อยๆนะ

หัวข้อ: Re: ร้ายซ่อนรัก บทที่ 15 (22/01/2557)
เริ่มหัวข้อโดย: liza sarin ที่ 22-01-2014 22:40:24

 :pighaun: :pighaun: :pighaun:

หัวข้อ: Re: ร้ายซ่อนรัก บทที่ 15 (22/01/2557)
เริ่มหัวข้อโดย: evilbluesky ที่ 22-01-2014 22:41:04

 :katai1: ฟินตามคำปันไปเลย อยากให้คู่กันจริงๆไม่ใช่ต่างคนต่างคิดไปเอง 555

ส่วนคู่ของ โมกข์กับพัทธ์ อยากได้แบบ งอนง้อ แต่พัทธ์ต้องงอลนานๆ

หัวข้อ: Re: ร้ายซ่อนรัก บทที่ 15 (22/01/2557)
เริ่มหัวข้อโดย: ppoi ที่ 22-01-2014 22:43:59

...ชื่อตอน... sex phone...

หัวข้อ: Re: ร้ายซ่อนรัก บทที่ 15 (22/01/2557)
เริ่มหัวข้อโดย: Nus@nT@R@ ที่ 22-01-2014 22:56:00

อ๊ายยยยย คู่นี้ได้ใจมากค่ะ 55555

หัวข้อ: Re: ร้ายซ่อนรัก บทที่ 15 (22/01/2557)
เริ่มหัวข้อโดย: Yunatsu ที่ 22-01-2014 23:00:17

 :haun4: :hao7: :hao7: :hao7:

โอ้ยยย ตายยยย Sex phone กันนน
สวัสดี
ทำดีมากคำปัน
คราวหน้าขอทำจิงนะ
 :hao6: :hao6: :hao6:

หัวข้อ: Re: ร้ายซ่อนรัก บทที่ 15 (22/01/2557)
เริ่มหัวข้อโดย: loveaaa_somsak ที่ 22-01-2014 23:01:20

SEX PHONE

หัวข้อ: Re: ร้ายซ่อนรัก บทที่ 15 (22/01/2557)
เริ่มหัวข้อโดย: PoPuAr ที่ 22-01-2014 23:14:36

จะบ้าตายกับคู่นี้ ถึงขั้นเล่นเซ็กส์โฟนนนนน 555555

ช่างมโนกันล้ำเลิศซะจริง

คู่คุณโมกข์กับพัทธ์ อยากได้ประมาณ ให้โมกข์ลากพัทธ์ไปข่มขืนกระทำชำเรา แล้วค่อยทำดีทีหลัง (โดนพี่แกล้มถีบ555)

หัวข้อ: Re: ร้ายซ่อนรัก บทที่ 15 (22/01/2557)
เริ่มหัวข้อโดย: Mancha KHIRI ที่ 23-01-2014 00:08:56

คำปันกับโอบ กลายเป็ยเซ็กส์โฟนไปเสียอย่างน้านนน เขาว่าเกลียดอะไรมักจะได้อย่างนั้นเสมอนะโอบกิจ เตรียมใจไว้เต๊อะ 555+

หัวข้อ: Re: ร้ายซ่อนรัก บทที่ 15 (22/01/2557)
เริ่มหัวข้อโดย: toshika ที่ 23-01-2014 00:13:58

 :m25: :m25: :m25: :m25: :m25:

เซ็กโฟนนั้นฉันตายยยยยยยยยย

กี๊สสสสสสสสส อิคำปันทะลึ่งอ่ะ แต่คนอ่านชอบนะ5555

มาเชียร์โมกข์ให้จีบพัทธ์ติดไวๆ
กานต์น่าสงสารนะตอนที่แล้ว แต่ทำไงได้ นางทำตัวเองชัดๆ  o22

หัวข้อ: Re: ร้ายซ่อนรัก บทที่ 15 (22/01/2557)
เริ่มหัวข้อโดย: ReiSei ที่ 23-01-2014 00:39:43

กานต์น่าสงสารนะ ดันไปเจอตัวเบ้งเข้าให้  o22
ระดับโมกข์ ถ้าอยากได้ตัวอาจารย์คิดว่าไม่ยาก แต่ถ้าถึงอยากชนะใจแล้วเล่นบทตบจูบ  ไม่มีวันได้ใจเขามาแหง ๆ 
คนดีคิดอะไรเป็นเหตุผล แถมมีปมเรื่องนอกใจขนาดนั้น  แค่เริ่มต้นโมกข์ก็ติดลบไปล้านสามแล้วอะ
ไม่อยากให้พัทธ์ได้กะโมกข์เลยอะ  เสียดายคนดี ๆ  :mew5:  ตอนนี้โมกข์ดูสำนึกผิด แต่รุได้ไงว่าสักพักนิสัยเก่าจะไม่ออก

หัวข้อ: Re: ร้ายซ่อนรัก บทที่ 15 (22/01/2557)
เริ่มหัวข้อโดย: lolata ที่ 23-01-2014 01:40:23

ขอปรานปนุตบ้างได้ไหมอ่ะ เชียคู่นี้มากๆเลยค่ะ

หัวข้อ: Re: ร้ายซ่อนรัก บทที่ 15 (22/01/2557)
เริ่มหัวข้อโดย: BeeRY ที่ 23-01-2014 04:42:32

อีกคู่มัวแต่งอนกัน คู่นี้เค้ามีเซ็กส์....โฟนกันแล้วนะ :haun4:

หัวข้อ: Re: ร้ายซ่อนรัก บทที่ 15 (22/01/2557)
เริ่มหัวข้อโดย: GintoniC ที่ 23-01-2014 05:01:34

อยากให้คู่นี้เลิฟๆ กันเร็วๆ จังอิอิ :hao7:

หัวข้อ: Re: ร้ายซ่อนรัก บทที่ 15 (22/01/2557)
เริ่มหัวข้อโดย: kms ที่ 23-01-2014 05:25:31

โหหห คิดถึงพัทอ่ะ

หัวข้อ: Re: ร้ายซ่อนรัก บทที่ 15 (22/01/2557)
เริ่มหัวข้อโดย: ๐๐ตะวัน๐๐ ที่ 23-01-2014 12:17:02

 :jul1: เซ๊กโฟนกันซะงั้น

หัวข้อ: Re: ร้ายซ่อนรัก บทที่ 15 (22/01/2557)
เริ่มหัวข้อโดย: Maytbb ที่ 23-01-2014 16:38:22

 :m25: 

หัวข้อ: Re: ร้ายซ่อนรัก บทที่ 15 (22/01/2557)
เริ่มหัวข้อโดย: Paii ที่ 23-01-2014 16:51:06

อร๊ายยยยย
นี่มันอะร๊ายยยยย เซ็กโฟนหรือนี่  :pighaun:

อีกคู่นึงเขาไปไกลแล้วนะ
พัทใจอ่อนยังเอ่ย

หัวข้อ: Re: ร้ายซ่อนรัก บทที่ 15 (22/01/2557)
เริ่มหัวข้อโดย: fc_fic ที่ 23-01-2014 17:22:24

 :L1: :mew1: :L1: :mew1:

หัวข้อ: Re: ร้ายซ่อนรัก บทที่ 15 (22/01/2557)
เริ่มหัวข้อโดย: MinKKniM ที่ 24-01-2014 08:23:55

โห...คู่นี้มีความสัมพันธ์แบบก้าวกระโดดมากกกกก 55555

ยังรอดูความสามารถของโมกข์ ว่าจะจัดการพัทธ์ได้ยังไง

หัวข้อ: Re: ร้ายซ่อนรัก บทที่ 16 (26/01/2557)
เริ่มหัวข้อโดย: Belove ที่ 26-01-2014 12:58:39

                          ร้ายซ่อนรัก

                          บทที่ 16


พัทธ์ยอมรับกับตัวเองว่าเขากำลังหลบหน้าโมกข์ มนัญชัย ตั้งแต่ผู้ชายคนนี้ประกาศชัดเจนว่าจะตามตื้อ

พัทธ์จนถึงที่สุด

สมองของเขาส่วนหนึ่งบอกตัวเองว่าเป็นเพราะเขายังโกรธและเหม็นหน้ากับพฤติกรรมที่ผ่านมาของโมกข์

จึงไม่อยากเห็นหน้าหรือเสวนาด้วย แต่อีกด้านหนึ่งของหัวใจพัทธ์ไม่อยากที่จะยอมรับว่าเป็นเพราะเขากลัว

เปล่า…พัทธ์ไม่ได้กลัวโมกข์จะมาทำร้ายหรือรังแกอีก แต่ที่กลัวคือหัวใจของตัวเอง

ยิ่งอยู่ใกล้มากขึ้น เขาก็ยิ่งรู้ซึ้งถึงเสน่ห์ของโมกข์ ความเข้มแข็งสมชาย ความร้อนแรงของสายตายามที่จ้อง

มองมามันทำให้หลายคนหลอมละลายได้ ก็แม้แต่พัทธ์ที่ไม่ใช่ฝ่ายรับยังอดใจแกว่งไม่ได้เมื่อสบตาคู่นั้น

ด้วยเหตุนี้เขาจึงพยายามหลบเลี่ยงเมื่อโมกข์เริ่มปฏิบัติการ “ตื๊อ” โดยการขับรถมารับเขาถึงบ้านในตอนเช้า

วันรุ่งขึ้นเพื่อไปทำงาน แม้ว่าพัทธ์จะทำหน้าเคร่งยืนยันเป็นกระต่ายขาเดียวว่าเขาจะไม่ยอมขึ้นรถไปกับ

โมกข์ แต่ผู้ชายร่างยักษ์กลับบังคับโดยแบกร่างของเขายัดเข้าไปในรถอย่างง่ายดาย แถมยังไปนั่งรอตลอด

ทั้งวันที่เขาทำงานอยู่

อีก 2-3 วันต่อจากนั้น พัทธ์จึงนอนตื่นเช้าขึ้นและรีบออกจากบ้านให้เร็วขึ้นจนโมกข์ขับรถมาเจอแต่บ้านที่

ว่างเปล่า พอตกตอนเย็นพัทธ์ก็อาศัยรถจักรยานยนต์ของลูกศิษย์ให้ขี่มาส่งที่หน้ามหาวิทยาลัยเพื่อเลี่ยง

การเผชิญหน้า

“อาจารย์จะหลบเฮียเขาได้สักกี่วันฮะ”

กลุ่มลูกศิษย์ที่สนิทสนมต่างก็ส่ายหัวเมื่อเห็นอาจารย์ของตนทำอย่างนั้น แล้วก็ต้องมานั่งหาวหวอดอยู่ที่

โกดังฝึกงาน

“ผมว่าอาจารย์ก็ยอมๆ ญาติดีกะเฮียยักษ์เขาไปเหอะ”

อีกคนยุส่งจนเขาต้องชี้หน้าด้วยความเคือง

“นี่แค่เขามานั่งคุยด้วยไม่กี่วัน พวกเอ็งก็แปรพักตร์ไปเข้าข้างเขางั้นเหรอ”

บรรดาลูกศิษย์ส่ายหน้าพรืด แข่งกันยิ้มแหย

“ใครบอกว่าพวกผมจะไปเข้าข้างเฮียยักษ์ พวกผมก็ต้องเข้าข้างอาจารย์สุดที่เลิฟของเราอยู่แล้ว”

เหมือนโมกข์จะรู้แกว พัทธ์ทำอย่างนั้นได้ไม่กี่วัน โมกข์ก็เปลี่ยนวิธีมาเป็นขับรถมานอนรอเขาอยู่หน้าบ้าน

ตั้งแต่ดึก แล้วก็บุกเข้ามานั่งรอในบ้านตั้งแต่ย่ำรุ่งจนเขาหนีไม่ได้ พอตกเย็นพัทธ์ก็ถูกล้อมหน้าล้อมหลังไป

ด้วยพวกลูกศิษย์ทะโมน แล้วพวกนั้นก็พยักเพยิดให้โมกข์มาคว้าตัวเขาขึ้นรถไปร้านอาหารเพื่อกินอาหาร

เย็นก่อนกลับบ้านได้สำเร็จ

ทุกอย่างที่โมกข์ทำ มันทำให้เขารู้ว่าความอดทนของโมกข์สูงจริงอย่างที่เขากล่าว แต่ความอดทนของพัทธ์

กำลังจะหมดลงจนอาจต้องตัดสินใจทำอะไรให้เด็ดขาดลงไป

“ท่านคณบดีแจ้งข่าวกับผมว่าคุณจะขอถอนตัวจากโปรเจ็คที่คุณทำอยู่ แล้วให้อาจารย์คนอื่นมาทำต่อ เป็น

เรื่องจริงใช่ไหม”

โมกข์เอ่ยขึ้นด้วยสีหน้าเคร่งเครียดเมื่อขับรถมาส่งพัทธ์ที่หน้าบ้านในตอนค่ำ จนพัทธ์ต้องหลบตาจาก

สายตาตัดพ้อคู่นั้น

“คุณทำอย่างนั้นเพราะมันใกล้ถึงวันที่จะต้องไปทดลองงานที่ไร่ของผมแล้ว คุณทำเพราะไม่อยากอยู่ใกล้ผม

ใช่ไหมพัทธ์”

“คุณก็เข้าใจอะไรได้เร็วดีนี่”

พัทธ์แต่งเสียงเยาะหยันทั้งที่ใจของเขาอ่อนวูบเมื่อเห็นโมกข์หรุบตาเศร้าลง จนเขาต้องเตือนตัวเองว่า

อย่าได้ใจอ่อนให้ผู้ชายเลวๆ คนนี้เด็ดขาด

โมกข์ถอนหายใจเมื่อหันไปมองซีกหน้าขาวจัดที่นั่งอยู่ข้างๆ แม้แต่หน้าของเขาพัทธ์ก็คงไม่อยากจะมองเมื่อ

พัทธ์นั่งคอตั้งมองตรงไปข้างหน้า โมกข์เห็นแค่ขนตาเป็นแพของดวงตาคู่สวยที่ซ่อนอยู่หลังแว่นบาง

“สิ่งที่คนสำนึกผิดอยากได้มากที่สุด คือโอกาส”

โมกข์ทอดเสียงอย่างท้อแท้

“แต่นี่ แม้แต่โอกาส ผมก็คงจะไม่ได้รับมัน”

โมกข์เปิดประตูก้าวลงจากรถแล้วเดินอ้อมมาเปิดประตูให้พัทธ์ก้าวลงมายืน พัทธ์ใจหายเมื่อเห็นดวงตาที่

เคยมั่นใจเป็นนิจกลับมัวหมอง

“คุณเข้าไปในบ้านแล้วพักผ่อนเถอะ นอนหลับฝันดีนะครับพัทธ์”

โมกข์โน้มตัวมากดริมฝีปากลงไปที่หน้าผากของพัทธ์แผ่วเบาและอ่อนโยน ความอบอุ่นแล่นไปทั่วร่างตั้งแต่

หัวจรดเท้าจนพัทธ์นึกเสียดายที่โมกข์ถอนริมฝีปากออกไป โมกข์สบตากับพัทธ์อีกครั้งก่อนที่จะเดินกลับไป

ที่ฝั่งคนขับแล้วขับรถจากไปในความมืด ทิ้งไว้แต่พัทธ์ที่ยืนว้าวุ่นใจกับสิ่งที่เขาตัดสินใจทำลงไป






เสียงเคาะประตูห้องพักอาจารย์ดังขึ้นแล้วประตูจึงเปิดออกพร้อมกับใครบางคนที่ก้าวเข้ามา สร้างความ

แปลกใจให้แก่พัทธ์เป็นอันมาก

ปราบ เจ้าของอินไฟไนท์อินดัสเตรียลยืนเด่นด้วยท่าทีสง่า เขาก้าวเข้ามาคลี่ยิ้มให้พัทธ์พลางยื่นมือมาจับ

ทักทาย

“สวัสดีครับ อาจารย์พัทธ์”

“ครับ สวัสดีครับคุณปราบ มาหาถึงที่นี่มีอะไรให้รับใช้หรือเปล่าครับ”

“โอ๊ะ …ไม่ครับ ไม่ได้มีเรื่องรบกวนเรื่องงาน แต่มีเรื่องส่วนตัวก็เลยตรงดิ่งมาที่นี่ คงไม่รบกวนเวลาของคุณ

นะครับ”

ปราบพูดเสียงนุ่มแต่มีพลังชัดถ้อยชัดคำตามบุคลิก พัทธ์สบตาจริงจังคู่นั้นพลางนึกเปรียบเทียบกับแววตา

ร้อนแรงตามอารมณ์ของใครอีกคนที่เป็นเพื่อนสนิทแล้วก็คิดว่าช่างแตกต่างจนไม่อยากเชื่อว่าจะเป็นเพื่อน

กันได้

แล้วทำไมเขาจะต้องไปคิดถึงคนนิสัยเสียคนนั้นด้วยเล่า พัทธ์บ่นตัวเองแล้วดึงความสนใจกลับมาหาปราบ

“เรื่องส่วนตัว หวังว่าคงไม่ใช่เรื่องของ…”

พัทธ์เลิกคิ้วถาม ปราบพยักหน้ารับ

“ครับ ก็เรื่องของคนที่คุณก็รู้ว่าใครนั่นแหละ วันนี้ผมมาเป็นฑูตสันติภาพแทนเพื่อนของผม งั้นผมจะไม่

อ้อมค้อมล่ะ อันดับแรกผมอยากให้คุณพัทธ์ดูรูปในซองนี้ก่อน”

ปราบเปิดกระเป๋าเอกสารเนื้อดีออกแล้วดึงซองสีน้ำตาลในนั้นมาส่งให้ พัทธ์รับมาเปิดซองแล้วหยิบรูป

ขนาดโปสการ์ดหลายใบในซองออกมาดู เมื่อเห็นภาพทั้งหมดคิ้วที่พาดเฉียงเหนือดวงตาคู่สวยก็ขมวดแน่น

ก่อนที่จะเงยหน้ามามองปราบแล้วเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงไม่พอใจ

“รูปพวกนี้คืออะไร แล้วคุณเอามาให้ผมดูทำไม”

“ใจเย็นครับคุณพัทธ์ ผมจะอธิบายให้คุณฟัง รูปพวกนี้คือรูปที่นักสืบของโมกข์ไปสืบพฤติกรรมของกานต์

แฟนเก่าของคุณมาได้ ผมทราบมาว่าคุณกับกานต์คบกันได้ราวหนึ่งปีแล้ว แต่รูปนี้…”

ปราบชี้ไปที่รูปหนึ่งในมือพัทธ์

“นักสืบไปหามาได้จากกล้องวงจรปิดในฟิตเนสที่กานต์ไปเล่นเมื่อเจ็ดเดือนก่อน คุณก็เห็นว่าเขากอดจูบอยู่

กับผู้ชายคนอื่นที่ไม่ใช่คุณ ส่วนรูปนี้…”

ปราบชี้ไปทางรูปอีกใบ

“ได้มาจากกล้องวงจรปิดของโรงแรมม่านรูดเมื่อสามเดือนก่อน ที่ถ่ายรถยนต์ที่ขับเข้ามาใช้บริการ คุณจะ

เห็นว่ากานต์นั่งรถเข้าไปกับผู้ชายอีกคนที่ไม่ใช่คุณและไม่ใช่ผู้ชายคนที่เห็นในฟิตเนส รูปพวกนั้นเกิดก่อนที่

คุณและกานต์จะรู้จักโมกข์ด้วยซ้ำไป”

หัวใขของพัทธ์กระตุกด้วยความเจ็บปวดเหมือนถูกมีดกรีดซ้ำที่แผลเก่า มือสั่นไหวโยนรูปพวกนั้นคว่ำลงบน

โต๊ะทำงานเพราะพัทธ์ไม่อยากเห็นมันอีก เขาก้มหน้าลงเพื่อซ่อนรอยเจ็บช้ำของดวงตาแล้วเอ่ยถามปราบ

ด้วยเสียงขุ่นแค้น

“ผมจำเป็นที่ต้องรู้เรื่องพวกนี้ด้วยหรือ”

“จำเป็นมากครับ ผมรู้ว่าคุณเจ็บปวดเมื่อถูกคนรักหักหลัง ทั้งผมและโมกข์เข้าใจอย่างมากด้วย เมื่อโมกข์

พบคุณและเริ่มสนใจคุณ เขาก็เริ่มสืบประวัติจนรู้ว่าคนที่คุณคบอยู่ด้วยไม่ได้จริงใจกับคุณแม้แต่นิดเดียว

เขาก็เลยคิดว่าคุณควรจะเลิกกับกานต์เสียเพื่อไม่ให้คุณถูกหลอกไปมากกว่านี้”

พัทธ์แค่นยิ้มหยัน

“เขาก็เลยใช้ตัวเองเป็นเครื่องมือให้ผมได้รู้งั้นสิ”

ปราบถอนใจ

“จะว่าอย่างนั้นก็ได้ครับ ข้อเสียของเพื่อนผมคือมันเป็นคนบุ่มบ่ามไม่คิดหน้าคิดหลังให้รอบคอบ นึก

อยากจะทำมันก็ลงมือโดยไม่นึกว่าเรื่องมันอาจจะพัวพันยุ่งเหยิง แต่คุณพัทธ์ครับ วิธีการมันอาจจะผิดแต่

ผมอยากให้คุณพัทธ์เข้าใจในเจตนาของโมกข์”

ปราบวิงวอน

“ผมพูดหยาบๆ เลยนะ ต่อให้ไม่มีโมกข์ แฟนของคุณเขาก็ไม่ได้มีคุณแค่คนเดียว เขาพร้อมที่จะมีคนอื่นอีก

หลายคนทั้งที่ยังคบกับคุณอยู่และคุณก็ไม่มีทางรู้ ด้วยความช่ำชองในการสับหลีกของกานต์ โมกข์มันรู้เรื่อง

พวกนี้แต่มันก็เก็บรูปไว้ ไม่ได้เอามาให้คุณเห็นเพราะกลัวว่าคุณจะทำใจไม่ได้ นี่แหละคือความจำเป็นที่ผม

ต้องโขมยรูปพวกนี้มาให้คุณเพราะอยากให้คุณเข้าใจโมกข์”                                           

ปราบอธิบายยาวยืด

“ผมกับโมกข์เป็นเพื่อนสนิทกันมานาน ผมรู้ว่าเพื่อนของผมเป็นคนอ่อนไหวง่าย”

พัทธ์กระพริบตาปริบๆ เมื่อปราบพูดประโยคนี้ เขาเงยหน้ามาสบตาปราบเพื่อขอคำยืนยัน เมื่อคำว่า

อ่อนไหวง่ายมันดูไม่เข้ากับคนร่างยักษ์เอาเสียเลย

“เพื่อนของผมไม่เคยเชื่อเรื่องความรัก เพราะแม่ของโมกข์หนีไปตั้งแต่ยังเด็กและพ่อของมันก็เสียใจจนฆ่า

ตัวตายต่อหน้ามัน จนโมกข์กลายเป็นเด็กกำพร้าพร้อมกับปมปัญหาที่ฝังลึกอยู่ในใจ คุณเป็นคนแรกที่ทำให้

โมกข์เปลี่ยนไป คุณทำให้มันต้องยอมก้มหัวให้ความรัก”

ดวงตาจริงจังของปราบสะท้อนให้พัทธ์รู้ว่าทั้งหมดที่พูดเป็นเรื่องจริง พัทธ์อึ้งเมื่อรู้เรื่องในอดีตของโมกข์

ผู้ชายคนนั้นต้องขมขื่นอยู่กับอดีตที่ปวดร้าวมาตลอดชีวิต ยิ่งปราบเล่าให้ฟังว่าเมื่อเขารู้จักโมกข์ใหม่ๆ

โมกข์นอนผวากับฝันร้ายและตื่นมานอนคุดคู้ร้องไห้เกือบทุกคืน

“โมกข์เปลี่ยนไปในทางที่ดีขึ้นเพราะคุณ ผมดีใจมากรู้ไหม ผมอยากจะขอโอกาสให้เพื่อนผมสักครั้ง ไม่ต้อง

มากมายหรอก แค่เริ่มจากศูนย์ไม่ต้องติดลบอย่างที่เป็นอยู่ก็พอแล้ว”

ปราบลุกขึ้น เขารวบรูปทั้งหมดกลับใส่ซองเอกสารแล้วลุกขึ้นยืนก้าวเดินไปที่ประตูเมื่อเห็นว่าพัทธ์ยังนั่งนิ่ง

ครุ่นคิดในสิ่งที่เขาพยายามอธิบาย

“คนที่ยอมเปลี่ยนแปลงตัวเองเพื่อคุณ ผมเสียดายนะถ้าคุณจะไม่รับเขาไว้พิจารณา”                   

ปราบทิ้งท้ายก่อนก้าวออกจากห้อง





โมกข์ถอนหายใจเป็นรอบที่เท่าไหร่เขาก็จำไม่ได้เมื่อรู้สึกเซ็งกับเรื่องที่เกิดขึ้นในชีวิต

เขาบอกกันว่าทำผิดแค่ครั้งเดียวก็เป็นบาปตราหน้าติดตัวไปจนตาย นี่เป็นครั้งแรกที่โมกข์เข้าใจมันลึกซึ้ง

ก้าวยาวๆ เข้าไปในบริษัท โมกข์เดินแวะทักทายรัตนาที่แผนกประชาสัมพันธ์พร้อมถามถึงกานต์ที่หายหน้า

ไปจากการทำงานตั้งแต่วันที่เกิดเรื่อง

“กานต์ลาป่วยค่ะ หลังจากนั้นก็โทรมาใช้สิทธิ์ลาพักร้อนต่ออีก รวมแล้วหายไปเป็นอาทิตย์ นี่พี่ก็วิ่งวุ่นไป

หมด ขาดมือดีมาช่วยงาน”

รัตนาถอนหายใจอย่างเหน็ดเหนื่อยพลางขอตัวไปทำงานต่อ โมกข์จึงได้เดินไปนั่งอ่านเอกสารอยู่ในห้อง

ทำงาน

เสียงโทรศัพท์มือถือดังขึ้น โมกข์มองชื่อของคนที่โทรเข้าแล้วรีบรับสาย

“สวัสดีครับท่านคณบดี ครับ…ว่าไงนะครับ โอ เป็นเรื่องที่ผมยินดีที่สุดเลยครับ…ไม่เร็วไปหรอกครับ ผม

พร้อมต้อนรับอยู่แล้ว ครับ ได้ครับ ยินดีอย่างยิ่ง สวัสดีครับ”

โมกข์กดปิดโทรศัพท์ด้วยหัวใจที่พองโตกับข่าวดีที่สุดตั้งแต่เกิดเรื่องยุ่งๆขึ้นมา





เมื่อประตูรถคอนเทนเนอร์ที่บรรจุเครื่องจักรทางการเกษตรขนาดใหญ่อยู่ภายในถูกปิดลงก่อนที่คนขับจะ

เริ่มต้นเดินทางนำไปสู่จุดหมาย บรรดาลูกศิษย์ทะโมนทั้งหลายที่ต้องติดตามไปช่วยงานราวสิบคนจึงได้เดิน

จับกลุ่มกันไปที่รถตู้ พัทธ์เดินตามไปติดๆ

“เดี๋ยว จารย์ จะทำไรนี่”

ลูกศิษย์คนนึงกางแขนกันท่าอยู่หน้าประตูทางขึ้นรถ พัทธ์ยืนทำหน้างง

“ก็จะขึ้นรถสิวะ”

“โอ๊ย ม่ายด้าย รถตู้เต็มแล้วครับ แค่พวกผมก็อัดกันแน่นแล้ว จารย์มาอีกคนก็นั่งไม่สบายหรอก”

อีกคนรีบเอ่ยห้าม คราวนี้พัทธ์ท้าวเอวมองอย่างเอาเรื่อง

“ไม่ให้ขึ้นแล้วผมจะไปยังไงครับ ท่านนักศึกษาที่เคารพ นั่งอัดกันไปก็ได้นี่ครับท่าน จะเดือดร้อนอะไรกัน

ครับ”

“แล้วอาจารย์จะมานั่งเบียดให้มันอึดอัดทำไมครับ ในเมื่อคันโน้นยังว่างและรอผู้โดยสารคนสำคัญอย่าง

อาจารย์ไปนั่งให้ชิลๆ”

คนที่ดูเรียบร้อยสุดชี้ไปทางรถยนต์หรูคันใหญ่ที่เจ้าของยืนส่งยิ้มมาให้ พัทธ์เห็นแล้วก็รีบหลบตาหันมาแยก

เขี้ยวใส่ลูกศิษย์

“เอ็งอยากชิลก็ไปนั่งแทนสิ ข้าจะนั่งรถตู้โว้ย”

เมื่ออาจารย์ทำท่าจะก้าวขึ้นรถตู้ บรรดาลูกศิษย์จอมชงทั้งหลายจึงกรูกันยึดตัวไว้ แล้วลากมาส่งหน้ารถหรู

อย่างรวดเร็ว

“พามาส่งแล้วนะเฮีย”

คนที่ดูซ่าสุดกระซิบกับโมกข์

“อย่าลืมมอลต์สกัดบ่มสามสิบปีที่เราตกลงกันไว้นะ”

โมกข์หัวเราะร่า ยื่นมือไปจับกับคนพูด

“ด้วยความยินดี ไปถึงจะจัดหนักให้เลย”

เด็กๆ หัวเราะกันคิกคักแล้วรีบวิ่งไปขึ้นรถตู้ ทิ้งไว้ให้คนเป็นอาจารย์ยืนเงียบอยู่ต่อหน้าเจ้าของทุน

โมกข์มองหน้าพัทธ์แล้วยิ้มให้ รอยยิ้มที่ทำให้พัทธ์แทบสะดุดลมหายใจตัวเองเมื่อเผลอมอง

“ผมดีใจนะที่คุณเปลี่ยนใจกลับมาทำโปรเจ็คนี้ ดีใจที่การเดินทางกลับบ้านครั้งนี้ของผมจะมีคุณร่วมทางไป

ด้วย”

“ผมก็แค่ไม่อยากทิ้งงานกลางคันเท่านั้นแหละ”

พัทธ์รีบออกตัว เมื่อรู้สึกร้อนซู่ไปทั้งหน้ากับสายตาของโมกข์ที่มองมา

“ไม่ว่าจะด้วยเหตุผลอะไร ผมก็ดีใจทั้งนั้นแหละ ขึ้นรถกันดีกว่าจะได้รีบเดินทาง”

โมกข์คว้ามือของพัทธ์ส่งให้เข้านั่งทางตอนหลังแล้วเขาก็ก้าวตามไปนั่งคู่

“ออกรถได้แล้วคำปัน”

คำปันรับคำสั่ง ก่อนที่รถยนต์คันใหญ่จะออกตัวอย่างนุ่มนวล

“ปล่อยมือผมได้แล้ว”

พัทธ์สั่งเสียงเขียวเมื่อมือของเขายังอยู่ในอุ้งมืออุ่นของโมกข์แม้ว่าเขาจะดึงมือออกมาแต่โมกข์ก็ยังไม่ยอม

ปล่อย

“อย่าบ่นหน่อยเลยน่า ขออยู่อย่างนี้สักพักนะ”

แล้วโมกข์ก็หลับตาลงเอนตัวพิงไปกับเบาะนุ่ม ไม่สนใจกับพัทธ์ที่ยังหน้ามุ่ย

ทิวทัศน์สองข้างทางทำให้พัทธ์ตื่นเต้นไปกับการเดินทางครั้งนี้ เขาปล่อยใจให้เพลิดเพลินไปกับมัน เมื่อคิด

แล้วว่าสิ่งที่ตัดสินใจลงไปน่าจะถูกต้อง ความกังวลก็หายไปเกือบหมด ก่อนที่จะรู้สึกง่วงงุนไปกับแอร์เย็นๆ

ภายในรถ เขาพิงศีรษะไปกับเบาะแล้วจึงหลับไปในที่สุด

โมกข์ลืมตาขึ้นมามองภาพนั้นแล้วยิ้ม เขาเอนตัวไปจูบเบาๆที่ไรผมพลางเอื้อมมือมาโน้มตัวของพัทธ์ให้

เอนมาซบลงที่ไหล่ของเขา มือของพัทธ์ยังอยู่ในการเกาะกุมจากมือแกร่ง

“คำปัน ขับรถนิ่มๆ หน่อยนะ อาจารย์พัทธ์หลับอยู่”

คำปันมองภาพนั้นผ่านกระจกมองหลังอย่างสะท้อนใจ เมื่อคิดว่าถ้าใครบางคนที่รออยู่มาเห็นภาพนี้เข้า

ใครคนนั้นจะเสียใจแค่ไหน เขานึกสงสารโอบกิจขึ้นมาครามครัน เขาตัดสินใจเฉียบพลันว่าเขานี่แหละที่จะ

ทำให้โอบกิจเลิกเศร้าโศกจากความผิดหวัง

รถยนต์แล่นเร็วไปตามทาง ตรงไปสู่วิถีชีวิตใหม่ที่รออยู่ เส้นทางที่ไม่มีใครรู้ว่าจะต้องเผชิญกับอะไรบ้างใน

เบื้องหน้านั้น






จบบทที่ 16


By Belove

หัวข้อ: Re: ร้ายซ่อนรัก บทที่ 16 (26/01/2557)
เริ่มหัวข้อโดย: Maytbb ที่ 26-01-2014 13:45:02

ทั้งปราบทั้งลูกศิษย์ช่วยดันขนาดนี้ พัทจะไปไหนรอด   :hao6:

หัวข้อ: Re: ร้ายซ่อนรัก บทที่ 16 (26/01/2557)
เริ่มหัวข้อโดย: maemix ที่ 26-01-2014 14:19:43

ลูกศิษย์ตัวแสบยอมช่วยเฮียโมกข์
แลกของมึนเมา สมควรไหมเนี่ย?

พัทธ์กองหนุนโมกข์เยอะจะรอดไปได้นานแค่ไหน
เหมือนใจอาจารย์สุดหล่อเริ่มหวั่นไหวด้วยแระ

หัวข้อ: Re: ร้ายซ่อนรัก บทที่ 16 (26/01/2557)
เริ่มหัวข้อโดย: liza sarin ที่ 26-01-2014 14:26:14

เชียร์กันออกนอกหน้าเลยนะ

หัวข้อ: Re: ร้ายซ่อนรัก บทที่ 16 (26/01/2557)
เริ่มหัวข้อโดย: BeeRY ที่ 26-01-2014 14:40:53

อุต๊ะ! มีกองหนุนเยอะขนาดนี้ พัทธ์จะหนีไปไหนรอดเคอะ :z1:

หัวข้อ: Re: ร้ายซ่อนรัก บทที่ 16 (26/01/2557)
เริ่มหัวข้อโดย: GETIIZ ที่ 26-01-2014 14:51:38

ขำพวกลูกศิษย์ทะโมนทั้งหลาย เป็นใจให้อาคุณเฮียโมกข์เหลือเกินนน 5555555555555
อดีตโมกข์นี่ยิ่งกว่าขมขื่นนะ แม่ทิ้งไป ซ้ำร้ายพ่อยังมาฆ่าตัวตายต่อหน้า
แค่โตมาเป็นผู้เป็นคนได้ก็ดีจะแย่ละ
สิ่งที่โมกข์ทำผิดไป มันเลวร้ายก็จริง แต่จากนี้ต่อไป โมกข์ต้องพิสูจน์ตัวเองด้วยความจริงใจให้อาจารย์พัทธ์เห็นนะ

หัวข้อ: Re: ร้ายซ่อนรัก บทที่ 16 (26/01/2557)
เริ่มหัวข้อโดย: lizzii ที่ 26-01-2014 15:05:10

ลูกศิษย์ก็เป็นใจกันเหลือเกิน
ส่วนคำปันก็ชัดเจน
แต่เราไม่อยากให้กานเจอเรื่องแย่ๆ ไปกว่านี้แล้วนะ

หัวข้อ: Re: ร้ายซ่อนรัก บทที่ 16 (26/01/2557)
เริ่มหัวข้อโดย: Nus@nT@R@ ที่ 26-01-2014 15:05:43

นักศึกษาแสบจริงๆ เข้าข้างเฮียยักษ์กันหมด อิอิ

หัวข้อ: Re: ร้ายซ่อนรัก บทที่ 16 (26/01/2557)
เริ่มหัวข้อโดย: bvan ที่ 26-01-2014 15:16:11

ค้างงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง :a5:
อยากรู้ว่าพอไปอยู่แล้วจะเป็นไงต่อ.......เค้าใจร้อนอ่ะ :serius2:

หัวข้อ: Re: ร้ายซ่อนรัก บทที่ 16 (26/01/2557)
เริ่มหัวข้อโดย: HISY ที่ 26-01-2014 15:25:26

ลูกศิษย์ดีจริงนะเออ
คำปันเราห่วงโอบกิจสุดอ่ะ

หัวข้อ: Re: ร้ายซ่อนรัก บทที่ 16 (26/01/2557)
เริ่มหัวข้อโดย: waza ที่ 26-01-2014 15:31:39

พัทธ์ จะหนีไปไหนรอดด หึ หึ :hao3:

หัวข้อ: Re: ร้ายซ่อนรัก บทที่ 16 (26/01/2557)
เริ่มหัวข้อโดย: silverspoon ที่ 26-01-2014 15:51:10

ไปช่วยกานต์หน่อยค่ะ (ใจอ่อนซะงั้น)

ชอบให้มันแฮปปี้ทั้งหมด งะ  :mew2:

หัวข้อ: Re: ร้ายซ่อนรัก บทที่ 16 (26/01/2557)
เริ่มหัวข้อโดย: GintoniC ที่ 26-01-2014 16:19:34

ขอให้มีแต้ความสุขนะ

หัวข้อ: Re: ร้ายซ่อนรัก บทที่ 16 (26/01/2557)
เริ่มหัวข้อโดย: bennnyyy ที่ 26-01-2014 17:13:39

ลูกศิษย์น่ารักมาก

หัวข้อ: Re: ร้ายซ่อนรัก บทที่ 16 (26/01/2557)
เริ่มหัวข้อโดย: fannan ที่ 26-01-2014 21:21:19

ลูกศิษย์ร่วมมือขนาดนี้คงจะไม่รอดแน่ๆ


พัทธ์เริ่มใจอ่อนแล้วอะดิรออ่านตอนต่อไปค้าบ

หัวข้อ: Re: ร้ายซ่อนรัก บทที่ 16 (26/01/2557)
เริ่มหัวข้อโดย: toshika ที่ 26-01-2014 22:29:24

มีเพื่อนดี มีแบล้้คอย่างเด้้กๆแบบนี้อาจารยืืไม่รอด หรอกหุๆ

รอติดตามจ้า

หัวข้อ: Re: ร้ายซ่อนรัก บทที่ 16 (26/01/2557)
เริ่มหัวข้อโดย: fay 13 ที่ 26-01-2014 23:04:26

 :mew1: :mew1: :mew1:

หัวข้อ: Re: ร้ายซ่อนรัก บทที่ 16 (26/01/2557)
เริ่มหัวข้อโดย: ppoi ที่ 27-01-2014 00:07:26

ตอนนี้... แอบห่วงกานต์เบาๆ คือกานต์เลวจริงและสมควรได้รับอะไรตอบแทนความเลว แต่น่าจะเป็นครั้งเดียวจบ โดนล่ามไว้ใช่งานเหมือนไม่ใช่คนแบบต่อเนื่องมันโหดไป...

ว่าแต่ว่า... ขนาดเป็นเรื่องก่อนจะรู้จักกันก็ยังหามาได้อีกนะ หรือมีคนตามสืบเรื่องกานต์อยู่แล้วกัน แปลกอยู่นา คือถ้าติดตามแล้วถ่ายรูปในช่วงติดตามสืบอยู่ก็ว่าไปอย่าง แต่เอารูปที่ผ่านมาแล้วเป็นเดือนๆมาได้ไงง่ะ ใครสืบใครถ่าย คือต้องมีคนตามอยู่แล้ว แล้วไปเอารูปมาได้ เพราะกล้องวงจรปิดตามสถานที่ต่างๆอ่ะ ถ้าไม่มีไรเค้าจะรันทับอันเก่าไปเรื่อยๆ เต็มที่ก็สองเดือนได้ ไม่เก็บไว้เพราะมันเปลืองเมม แปลว่าต้องมีคนตามสืบอยู่ก่อนสินะ...

หัวข้อ: Re: ร้ายซ่อนรัก บทที่ 16 (26/01/2557)
เริ่มหัวข้อโดย: Moose ที่ 27-01-2014 00:24:16

ลูกศิษย์อาจารย์พัทธ์แต่คน 55555555555555 ทำตัวดีๆ นะโมกข์ อย่าทำให้อาจารย์เสียใจล่ะ

รอตอนต่อไปค่า

หัวข้อ: Re: ร้ายซ่อนรัก บทที่ 16 (26/01/2557)
เริ่มหัวข้อโดย: Ipatza ที่ 27-01-2014 01:59:05

ไม่แคล้วๆ 555+
เส็ดแน่ๆ

หัวข้อ: Re: ร้ายซ่อนรัก บทที่ 16 (26/01/2557)
เริ่มหัวข้อโดย: McKnight ที่ 27-01-2014 02:13:22

ไปถึงไร่ของโมกข์ อาจารย์พัทธ์จะรอด...มั้ย??
ลุ้นให้ไม่รอดครับ ฮ่าๆ ฮ่าๆ

ส่วนคำปันต่อไปคงไม่ต้องพึ่งโทรศัพท์แล้วสินะ
ชอบคำปันนะ ดูจริงใจแต่ไม่ใสซื่อ?? 

หัวข้อ: Re: ร้ายซ่อนรัก บทที่ 16 (26/01/2557)
เริ่มหัวข้อโดย: loveaaa_somsak ที่ 27-01-2014 02:35:05

สงสารโอบกิจเช่นกัน ขอให้ทั้ง 3 คู่ในเรื่องนี้สมหวัง ครองรักอย่างมีความสุข

หัวข้อ: Re: ร้ายซ่อนรัก บทที่ 16 (26/01/2557)
เริ่มหัวข้อโดย: kms ที่ 27-01-2014 04:01:19

อาจาร์ยยอมๆเหอะน้าาาาา

หัวข้อ: Re: ร้ายซ่อนรัก บทที่ 16 (26/01/2557)
เริ่มหัวข้อโดย: Queen1001 ที่ 27-01-2014 07:30:29

บางทีลูกศิษย์ก็ไม่ได้เข้าข้าง??โมกข์เลยนะ ไม่เลยยยย 5555

โอบกิจควรยอมรับความจริงให้ได้ในข้อนี้
มาก่อนจริง แต่เมื่อไม่รัก ก็คือไม่รัก
คำปันทำให้หน้าที่ด้วยคะ 5555555

หัวข้อ: Re: ร้ายซ่อนรัก บทที่ 16 (26/01/2557)
เริ่มหัวข้อโดย: MinKKniM ที่ 27-01-2014 16:52:32

อรั้ย....สัมผัสได้ถึงความมุ้งมิ้ง... อ.พัทธ์ของเราท่าจะรอดยากกกกก  :mew1:

หัวข้อ: Re: ร้ายซ่อนรัก บทที่ 16 (26/01/2557)
เริ่มหัวข้อโดย: PoPuAr ที่ 27-01-2014 19:39:25

อาจารย์ใจอ่อนแล้ว ใกล้เข้าไปอีกนิด อีกไม่นานก็จะรักกันสักที

นี่คือคาดหวังอะไร (คาดหวังฉากเอ็นซีอยู่น่ะสิ หึหึ)  :hao6:

หัวข้อ: Re: ร้ายซ่อนรัก บทที่ 17 (31/01/2557)
เริ่มหัวข้อโดย: Belove ที่ 29-01-2014 14:38:08

                             ร้ายซ่อนรัก

                              บทที่ 17


กว่าที่รถของโมกข์จะเลี้ยวเข้าสู่ประตูรั้วของไร่ความมืดก็เข้าปกคลุมบรรยากาศโดยรอบจนพัทธ์มองไม่เห็น

อะไรนอกจากดาวบนฟ้าที่เรียงรายกันเป็นแพเมื่อเขาเงยหน้าขึ้นไปมอง

ความหนาวเย็นที่ไม่คุ้นเคยทำให้เขาต้องห่อไหล่แม้จะเตรียมใส่เสื้อกันหนาวมาแล้ว แต่เมื่อเจอกับของจริง

พัทธ์กำลังกังวลใจว่าที่เตรียมมาท่าทางจะช่วยบรรเทาความเย็นยะเยียบไม่ได้เลย

ด้วยสมรรถภาพของรถยนต์คันหรูทำให้คำปันขับรถแซงรถบรรทุกเครื่องจักรและรถตู้ของนักศึกษามานาน

แล้ว โมกข์จึงได้ชักชวนอาคันตุกะคนสำคัญเข้าบ้านแทนที่จะยืนรอ

“ไม่ต้องเป็นห่วงเด็กๆ หรอก อีกสักพักคงมาถึง ผมให้คนงานดูแลเรื่องที่พักรอไว้แล้ว ส่วนเรา...”

โมกข์ส่งสายตาระยิบระยับแข่งกับดาวบนฟ้าจนพัทธ์ร้อนซู่ไปทั้งหน้า

“...ก็เข้าไปหลบหนาวในบ้านกันก่อน”

มือแกร่งถือโอกาสจับที่ศอกของพัทธ์เป็นการบังคับกลายๆ ให้เดินเคียงคู่ไปกับเจ้าของบ้าน จนเมื่อเห็นตัว

บ้านชัดเจน พัทธ์ถึงกับจ้องมองอย่างพึงใจ

บ้านไม้แท้ๆ สองชั้นหลังใหญ่ตั้งอยู่บนเนินลูกเตี้ยๆ  ชั้นล่างปลูกสร้างเล่นระดับกับทางลาด มีเทอเรซกว้าง

อยู่ก่อนถึงประตูทางเข้า เนินดินหน้าบ้านปลูกไม้ดอกเมืองหนาวที่กำลังแข่งกันอวดช่อดอก แม้จะเป็นยาม

ค่ำคืน พัทธ์ก็ยังเห็นว่าสีสันงดงาม ส่วนชั้นสองพัทธ์มองเห็นระเบียงกว้างยื่นออกมา ลึกเข้าไปจากระเบียง

เขาเห็นบานประตูสองบานของห้องที่อยู่ชั้นสอง

“ยินดีต้อนรับสู่บ้านของผม”

เสียงแผ่วเบากระซิบอยู่ที่ข้างหูจนพัทธ์สะดุ้ง ขนที่หลังคอตั้งชันเมื่อรู้สึกได้ถึงลมหายใจอุ่นๆ ที่เป่ารดลงมา

พัทธ์รีบเบี่ยงกายหนีแล้วมองโมกข์ด้วยสายตาที่เหมือนครูกำลังดุนักเรียน

“ใกล้ไปแล้ว เดินห่างๆ หน่อยก็ได้ อยู่จนถึงหน้าบ้านแล้วผมไม่หลงทางไปไหนหรอก”

หน้าดุคลี่ยิ้มอย่างอารมณ์ดี

“คุณไม่หลงก็ดีแล้ว จะได้คอยตามหาผมเวลาผมหลงทาง”

พัทธ์ขมวดคิ้ว

“คุณจะหลงได้ไง ก็นี่มันบ้านของคุณ”

โมกข์หน้าตาสดใสเหมือนหนุ่มวัยรุ่นที่ริจะมีความรักใหม่ๆ

“ทางกลับบ้านน่ะไม่หลงหรอก ผมหมายถึงทางรักของคุณที่ผมกำลังหลงไง”

“โอ๊ย...หมั่นไส้คนหลงทางรัก”

เสียงค่อนขอดดังขึ้นเบื้องหลังจากคำปันที่เดินหิ้วกระเป๋าตามมา

“หวานมากๆ ระวังเป็นเบาหวานนะพ่อเลี้ยง อายุไม่ใช่น้อยๆแล้ว”

พูดจบคำปันก็ไม่รอให้โมกข์เหวี่ยงเท้าประเคนมาให้ เขาวิ่งหนีพลางหัวเราะร่าเข้าไปในตัวบ้านอย่างรวดเร็ว

โมกข์ส่ายหัวอย่างระอาในขณะที่พัทธ์ยิ้มน้อยๆ อยู่ที่มุมปาก

พัทธ์เดินตามโมกข์ผ่านชั้นล่างของตัวบ้านขึ้นไปสู่ชั้นสอง แล้วโมกข์ก็เปิดประตูบานหนึ่งก่อนเดินนำเข้าไป

“ผมให้เด็กจัดห้องนี้ไว้ให้คุณ”

พัทธ์มองไปรอบห้องขนาดกลางมีห้องน้ำอยู่ภายใน เตียงไม้ขนาดห้าฟุตตั้งอยู่กลางห้องมีโต๊ะตัวเล็กพร้อม

เก้าอี้ตั้งอยู่มุมหนึ่ง ตกแต่งด้วยแจกันดอกไม้ตั้งอยู่ ส่วนอีกด้านมีประตูที่เปิดออกสู่ระเบียงที่เขาเห็นจาก

ภายนอก

“แล้วพวกลูกศิษย์ของผมพักกันที่ไหน”

เขาหันมาถามโมกข์

“ผมมีบ้านพักหลังเล็กสร้างไว้อีกหลายหลัง ผมให้เด็กพักที่นั่น”

“ผมควรจะไปพักกับเด็กๆ”

“ให้พวกเด็กๆของคุณเขาพักกันตามประสาวัยรุ่นเถอะ อาจารย์อย่างคุณไปรวมอยู่ด้วยจะหมดสนุกเปล่าๆ

มาทำงานที่นี่ก็ให้พวกเขาพักผ่อนกันไปในตัว และที่สำคัญ...”

โมกข์ก้าวเข้ามาใกล้ ไล้หลังมือไปที่หน้าขาวๆ ของพัทธ์

“คุณก็น่าจะรู้ว่าผมไม่ยอมให้คุณคลาดสายตาหรอกนะ”

พัทธ์หมดคำถามลงทันที เขาควรจะรู้ถึงความดื้อ เอาแต่ใจของโมกข์ตั้งแต่ก่อนตัดสินใจมาที่นี่

“คุณอาบน้ำให้สบายตัวก่อนเถอะ ผมไม่กวนคุณแล้ว”

พัทธ์ตกใจเมื่ออยู่ๆ โมกข์ก็ขโมยจูบที่ริมฝีปาก ก่อนที่จะยิ้มกว้างผิวปากหวือเดินออกไปนอกห้อง พัทธ์ยก

มือขึ้นแตะริมฝีปาก ใจยังสั่นกับการแสดงออกของโมกข์

พัทธ์กำลังกลัวว่าเขาจะไม่ได้กลับเมืองหลวงโดยสวัสดิภาพ





เสียงร้องรำทำเพลงยังคงไม่เลิกราอยู่ตรงลานกว้างต่ำลงไปเบื้องล่างจากตัวบ้านที่โมกข์จัดให้มีงานเลี้ยง

ต้อนรับคณะนักศึกษาแม้ว่าเวลาจะล่วงผ่านวันใหม่ไปแล้ว เปลวไฟจากกองฟืนเริ่มมอด นักศึกษาและ

คนงานส่วนหนึ่งหลับใหลไปแล้ว แต่อีกส่วนก็ยังคอแข็งนั่งล้อมวงกันอยู่

พัทธ์ทอดสายตาไปมองจากระเบียงบ้าน เขาเห็นร่างสูงใหญ่ที่คุ้นตาอยู่ในแจ็คเกตสีเข้มเดินตรงไปที่ลานนั้น

แล้วพูดอะไรบางอย่าง ไม่นานนักทั้งนักศึกษาและคนงานก็พากันลุกขึ้นหิ้วปีกคนที่หลับแยกย้ายกันกลับไป

พักผ่อน จนเหลือแต่คนที่ทำหน้าที่เฝ้าเวรยามอยู่ไม่กี่คน

ร่างสูงเดินกลับมาที่ตัวบ้าน จนเมื่อเดินขึ้นเนินมาโมกข์ก็มองขึ้นมาที่ระเบียง เขายิ้มเมื่อเห็นพัทธ์หลบวูบไป

จากสายตา

พัทธ์ชะโงกหน้าไปมองเมื่อเห็นโมกข์หายไปจากตรงนั้น เขาก็ถอนหายใจโล่งอก การเผชิญหน้าโมกข์เป็นสิ่ง

ที่พัทธ์อยากจะหลีกหนีที่สุดในช่วงนี้

เขาเกาะขอบระเบียงไม้ ทอดสายตามองพระจันทร์ทรงลูกรักบี้ที่ทอแสงนวลอยู่กลางท้องฟ้าหน้าหนาว

พลางกระชับเสื้อที่ใส่อยู่ให้แน่นเข้าไปอีก นานเท่าไหร่แล้วที่เขาไม่เคยได้อยู่ในบรรยากาศแบบนี้ เมื่อแทบ

ตลอดชีวิตพัทธ์ใช้ชีวิตอยู่แต่เมืองหลวง

ความเย็นของอากาศทำให้เขาเป่าปากจนเป็นไอ แล้วอยู่ๆ ความอบอุ่นก็แผ่ซ่านเมื่อรู้สึกได้ถึงผ้าผืนหนาที่

วางลงบนไหล่

“อากาศเย็นมาก คุณควรทำตัวให้อบอุ่น เดี๋ยวจะเดี้ยงเพราะแพ้อากาศก่อนที่ได้ทำงาน”

เสียงทุ้มดังขึ้นด้านหลัง พร้อมอ้อมแขนที่โอบรัดอยู่นอกผืนผ้า แต่พัทธ์กลับรู้สึกว่ามันอบอุ่นยิ่งกว่า

“อยู่แบบนี้สักพักนะ”

โมกข์วางคางลงบนไหล่ของพัทธ์ กระชับอ้อมกอดให้แน่นเข้ามาอีก จนพัทธ์แทบไม่รู้สึกถึงความหนาวเย็น

อีกแล้ว

เป็นเพราะบรรยากาศนั่นแหละ พัทธ์กล่าวโทษ เมื่อโมกข์ดึงเขาให้หันกลับมาสบตา ดวงตาของโมกข์วาววับ

เหมือนมีดาวสะท้อนแสง ก่อนที่พัทธ์จะไม่เห็นอะไรอีกเมื่อโมกข์โน้มหน้ากดริมฝีปากลงมาช้าๆ

ริมฝีปากอุ่นๆ ของโมกข์เรียกร้องจนเขาเผลอเผยอปากรับ โมกข์สอดปลายลิ้นเข้ามาแตะลงบนปลายลิ้น

ของเขาเป็นการทักทาย ก่อนที่จะตวัดเกี่ยวรัดอยู่ในช่องปาก

อา...

มันอบอุ่นจนร้อน มันปลุกเร้าให้พัทธ์จูบตอบเป็นครั้งแรก

ลิ้นซุกซนของโมกข์แวะเวียนไปทำความรู้จักแทบทั่วทุกมุม ก่อนที่เขาจะหยอกล้อล่อหลอกถอนปลายลิ้น

ช้าๆ จนพัทธ์หงุดหงิดและเผลอส่งปลายลิ้นติดตามอย่างหลงกล แล้วคนที่ชำนาญทางกว่าก็บุกจู่โจม

ควบคุมดูดดึงลิ้นเรียวนั้นไว้จนหมด พร้อมกับแขนข้างหนึ่งที่รั้งเอวเข้ามาจนชิดใกล้ส่วนอีกข้างที่ว่าง โมกข์

วางมือแนบท้ายทอยของพัทธ์แล้วบังคับให้เงยหน้าขึ้น จนปลายลิ้นยิ่งกวาดลึกเข้าไปในลำคอ

“อื้อ… อื้มม”

เสียงครางแผ่วลึกดังลอดมาจากลำคอของพัทธ์เมื่อเขาแทบขาดใจกับจูบเร่าร้อน สมองของเขาแทบระเบิด

เหมือนเวลาเผลอกลืนวาซาบิลงคอจนความเผ็ดซ่านไปทั่ว

จูบนั้นคลายลงจนกลายเป็นหยอกล้อ โมกข์และเล็มไปทั่วริมฝีปากนุ่มอีกพักใหญ่ก่อนที่จะยอมปล่อยให้

พัทธ์เป็นอิสระแล้วยืนหายใจหอบโยนหมดแรงจนต้องเกาะยึดโมกข์ไว้เป็นหลัก ดวงตาที่ยังคงซ่อนไว้หลัง

แว่นตากรอบบางใสเลื่อนลอยอยู่อีกพักใหญ่ กว่าที่จะปรับสภาพแล้วกล้ามองหน้าโมกข์ทั้งที่หน้าร้อนซู่

แววตาคู่คมยิ่งระยิบระยับกว่าเมื่อครู่ มือแกร่งเอื้อมไปปัดปอยผมที่ตกลงมาระหน้าผากให้พ้นแล้วเอ่ยถาม

เสียงนุ่ม

“คุณยังคอนเฟิร์มอยู่อีกไหมว่าคุณยังเกลียดผมอยู่”

“ผมเกลียดคุณ”

พัทธ์รีบยืนยันความคิด แต่แล้วเขาก็ต้องตกใจกับเสียงของตัวเองที่มันสั่นพร่าจนแทบจับความไม่ได้ แถมยัง

อยากจะกัดลิ้นตายซะให้รู้แล้วรู้รอดเมื่อได้ยินเสียงหัวเราะเบาๆจากคนตรงหน้า

“อืม…เหรอ ผมก็เพิ่งรู้ว่าคนเกลียดกันเขาจูบตอบกันได้หวานหยดขนาดนี้”

โอย พัทธ์อยากจะบ้า

ปากรั้นเม้มอย่างขัดใจ พัทธ์ออกแรงผลักอกหนาจนโมกข์ต้องยอมปล่อย ก่อนที่พัทธ์จะกระชับผ้าคลุมผืน

หนาแล้วสะบัดหน้าเดินตรงรี่ไปเปิดประตูห้องก้าวยาวๆ เข้าไปด้านในแล้วปิดกระแทกดังปัง!

โมกข์เท้าเอวเงยหน้าหัวเราะ เขาเดินไปที่ประตูนั้นและแน่ใจว่าพัทธ์ยังยืนพิงอยู่ที่หลังประตูอีกด้าน โมกข์

ส่งเสียงดังผ่านบานประตูเข้าไป

“อย่าคิดว่าคุณจะหนีผมพ้นนะพัทธ์ วันนี้ผมให้โอกาสคุณพักผ่อน แต่รับรองว่าในเร็ววันนี้ คุณเสร็จผมแน่”

โมกข์ยิ้มให้กับบานประตูตรงหน้า ก่อนที่จะเดินไปเปิดประตูบานที่อยู่ถัดไปอย่างอารมณ์ดี









“โทรมาทำไม”

โอบกิจตวาดเสียงเข้าโทรศัพท์เมื่อเห็นชื่อปลายทางพลางขมวดคิ้วจนแทบพันกัน ชื่อของคำปันทำให้เขา

หงุดหงิด

หงุดหงิดตั้งแต่วันนั้น วันที่คำปันทำให้เขาพล่านจนต้องวิ่งไปดับอารมณ์ภายใต้สายน้ำ และตั้งแต่วันนั้น

คำปันกลับไม่เคยโทรมาหาเขาอีกเลย โอบกิจหงุดหงิดเมื่อรู้สึกว่าคำปันมีอิทธิพลต่อเขามากเกินไป

“ออกมาหน้าบ้านหน่อยสิครับคุณโอบสุดหล่อ”

“ทำไมฉันต้องออกไปวะ”

“อ้าว ถ้าคุณไม่ออกมาแล้วคุณจะรู้เหรอว่าทำไม”

โอบกิจแทบจะขว้างโทรศัพท์ทิ้งเมื่อเจอเสียงยียวนของคำปัน แต่มันทำให้เขาอยากรู้จนอดไม่ได้ที่จะต้อง

ก้าวเดินจากตัวบ้านผ่านสวนกว้างที่ตกแต่งไว้ด้วยไม้ดอกไม้ประดับงดงามตรงไปที่ประตูรั้ว แล้วเขาก็ต้อง

เบิกตากว้างเมื่อเห็นคำปันยืนพิงมอเตอร์ไซค์ยิ้มเผล่มาให้เขาอยู่ด้านนอก

โอบกิจเปิดประตูรั้วก้าวออกไปพลางมองสอดส่ายหาโมกข์ เมื่อเขารู้ว่าถ้าเห็นคำปันก็แสดงว่าโมกข์ต้อง

กลับมาแล้ว

“พี่โมกข์ล่ะ”

คำปันใจแกว่งเมื่อได้ยินโอบกิจถามถึงพ่อเลี้ยงโมกข์ทั้งที่ยืนอยู่เพียงลำพังกับเขา แต่คำปันต้องปัดความคิด

ไม่ดีนั้นออกไป เพราะรู้ดีว่าโอบกิจยังมีเยื่อใยและรักใคร่ในตัวโมกข์อยู่ จะโทษก็คงต้องโทษตัวเองนั่นแหละ

ที่มัวแต่คิดถึงโอบกิจจนต้องรีบบึ่งมอเตอร์ไซค์คู่ยากลงเขาเข้ามาในเมืองตั้งแต่ตอนสายหลังจากที่ช่วยดุแล

เรื่องเครื่องจักรของทีมอาจารย์พัทธ์เสร็จเรียบร้อย เขาได้แต่ฝืนยิ้มแล้วทำหน้าด้านเดินผ่านโอบกิจเข้าไปใน

เขตบ้านหน้าตาเฉย

“อะไรกันคุณโอบ อยู่กับคนนึงแต่ดันถามถึงอีกคน ผมน้อยใจนะ”

คำปันเดินไปพูดไปจนโอบกิจต้องวิ่งตามหลังมาคว้าแขนไว้

“พี่โมกข์กลับมาแล้วใช่ไหม บอกมานะ”

โอบกิจถามคาดคั้น เขามุ่งความสนใจไปที่โมกข์โดยลืมมองดวงตาที่หม่นวูบลงของคำปัน เมื่อเห็นคำปันไม่

ตอบโอบกิจจึงพุ่งตรงไปที่โรงรถจนคำปันต้องเป็นฝ่ายถลามาคว้าแขนไว้บ้าง

“จะไปไหน”

คำปันเอ่ยถามเสียงเข้ม

“ปล่อย กูจะไปหาพี่โมกข์”

“ไปให้เขาไล่กลับมา ไม่เข็ดหรือไง”

“ไอ้คำปัน”

โอบกิจกำหมัดแน่นเมื่อคำปันเอ่ยคำพูดที่บาดลึกเข้าไปในใจจนเจ็บปวดกับความจริงที่เขาเองก็รู้แต่ไม่

อยากยอมรับ

“ผมขอโทษ แต่ผมอยากให้คุณโอบใจเย็นๆ อย่าเพิ่งวู่วามจู่โจมพ่อเลี้ยงมากแค่นั้นเอง”

น้ำเสียงของคำปันสลดลง ก่อนที่เขาจะฝืนยิ้มทำหน้าสดใสที่เป็นเอกลักษณ์ของเขาแล้วดึงแขนโอบกิจเข้า

มาใกล้

“ว่าแต่ คุณโอบคิดถึงผมเหมือนกับที่ผมคิดถึงคุณโอบหรือเปล่า”

“ใครจะไปคิดถึง ไอ้…”

คำพูดหายวับเมื่อคำปันดึงโอบกิจเข้ามาแล้วจูบอย่างรวดเร็ว

โอบกิจอยากจะเกลียดตัวเองนักที่รู้สึกคุ้นชินไปกับจูบของคำปัน แถมยังมีอารมณ์คล้อยตามเสียอีกเมื่อ

ปลายลิ้นนั้นแทรกผ่านเข้ามา มือที่สมควรจะผลักไสต่อยตีกลับกลายเป็นดึงรั้งคำปันเข้ามาอย่างเผลอไผล

จนคำปันได้ใจยิ่งซุกไซ้หาความหวานจนแทบกระเจิงไปด้วยกันทั้งคู่

เสียงประตูรั้วเปิดออกด้วยรีโมทคอนโทรลทำให้ร่างที่กอดเกยกันอยู่สะดุ้งเฮือก โอบกิจผลักคำปันออกจาก

ตัวแล้วรีบปรับสีหน้าให้ปกติที่สุดเมื่อรถกระบะคันโตของบิดาแล่นเข้ามาหยุดอยู่ไม่ไกล

คำปันยิ้มแย้มยกมือไหว้พลางเอ่ยทักทายอย่างรวดเร็ว

“สวัสดีครับ คุณอาทิตย์ ยินดีที่ได้รู้จักครับ ผมชื่อคำปันเป็นเพื่อนคุณโอบ”

อาทิตย์มองหน้ายิ้มแย้มของคำปันแล้วเหลือบมองหน้าแดงเรื่อของลูกชายเป็นเชิงถาม เห็นโอบกิจพยักหน้า

อย่างขอไปที เขาก็หันไปรับไหว้

“ไม่เคยเห็นหน้าเลยนี่ เพื่อนใหม่หรือไง เรียกพ่อว่าพ่อก็ได้นะ”

คำปันยิ้มแป้น

“ครับผม แล้วนี่คุณพ่อไปซื้อต้นไม้มาหรือครับเต็มหลังรถเลย”

คนมาเยือนเอ่ยถามเมื่อกวาดสายตามองเห็นกล้าไม้วางอยู่หลังกระบะหลายต้น

“ไม้ดอกน่ะ ว่าจะเอามาลงตรงมุมโน้นเพิ่มหน่อย ยังมีที่ว่างเหลือ”

“โอ้โห มีต้นสุพรรณิการ์ด้วย หายากนะครับเนี่ย”

“รู้จักด้วยหรือเราน่ะ”

อาทิตย์เอ่ยถามอย่างแปลกใจปนทึ่ง คำปันยิ้มรับ

“ผมเรียนจบเกษตรมาครับ แล้วที่บ้านก็มีต้นไม้หายากอีกหลายต้นเลย ไว้ผมจะเอามาให้คุณพ่อนะครับ ว่า

แต่ตอนนี้ผมช่วยคุณพ่อขนต้นไม้ลงสวนก่อนดีกว่า ถ้าสายกว่านี้แดดแรงจะเฉาเสียก่อน”

โอบกิจอ้าปากค้างเมื่อเห็นคำปันเดินเคียงคู่ไปกับบิดาแถมยังคุยกันถูกคอด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม จนกลายเป็น

เขาที่ไม่ได้รับความสนใจในที่สุด




/////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////



คุยกับคนแต่ง

กรี๊ดดด คริคริ คิดฉากนั้นของคำปันกับโอบกิจออกแล้ว :laugh:

แต่กับคู่หลักอย่างโมกข์กับพัทธ์เนี่ยสิ ยังคิดไม่ออกเลย ว่าจะ หันหน้า หรือจะหันหลัง จะนอนหรือจะยืน

จะยกขาหรือวางพาด กลุ้มจัง

ใครนึกท่าออกบอกบ้างนะคะ ต่อมหื่นเริ่มหมด เอื๊อกกกก :ling2:

หัวข้อ: Re: ร้ายซ่อนรัก บทที่ 17 (29 /01/2557) 50 % ก่อนนะคะ
เริ่มหัวข้อโดย: fay 13 ที่ 29-01-2014 14:46:36

 :mew1: :mew1: :mew1:

หัวข้อ: Re: ร้ายซ่อนรัก บทที่ 17 (29 /01/2557) 50 % ก่อนนะคะ
เริ่มหัวข้อโดย: lizzii ที่ 29-01-2014 15:42:18

อร๊ายยยย
รออีก 50% ที่เหลืออย่างใจจดใจจ่อ
เสร็จแน่ๆ พัทธ์

หัวข้อ: Re: ร้ายซ่อนรัก บทที่ 17 (29 /01/2557) 50 % ก่อนนะคะ
เริ่มหัวข้อโดย: superkaitun ที่ 29-01-2014 15:46:23

รอ คะรอ :hao5:

หัวข้อ: Re: ร้ายซ่อนรัก บทที่ 17 (29 /01/2557) 50 % ก่อนนะคะ
เริ่มหัวข้อโดย: Minnie~Moo ที่ 29-01-2014 16:02:36

แค่นี้ก็ฟินแล้ว   :z1:

หัวข้อ: Re: ร้ายซ่อนรัก บทที่ 17 (29 /01/2557) 50 % ก่อนนะคะ
เริ่มหัวข้อโดย: Maytbb ที่ 29-01-2014 17:12:08

โมกข์รุกใหญ่เลยนะ   :hao6:

หัวข้อ: Re: ร้ายซ่อนรัก บทที่ 17 (29 /01/2557) 50 % ก่อนนะคะ
เริ่มหัวข้อโดย: GETIIZ ที่ 29-01-2014 17:13:29

กรี้ดดดด
บรรายากาศชวนใจอ่อนมากก
เค้าด๊วฟกันแล้วววววว :hao6:

หัวข้อ: Re: ร้ายซ่อนรัก บทที่ 17 (29 /01/2557) 50 % ก่อนนะคะ
เริ่มหัวข้อโดย: Moose ที่ 29-01-2014 17:13:50

น่ารักจังเลยยยยยยย ><

หัวข้อ: Re
เริ่มหัวข้อโดย: PoppyPrince ที่ 29-01-2014 17:54:06

ค้างอะ  -3-

หัวข้อ: Re: ร้ายซ่อนรัก บทที่ 17 (29 /01/2557) 50 % ก่อนนะคะ
เริ่มหัวข้อโดย: waza ที่ 29-01-2014 18:02:34

โมกข์มือไว ใจเร็ว - - พัทธ์หมดทางหนี หึ หึ หึ

หัวข้อ: Re: ร้ายซ่อนรัก บทที่ 17 (29 /01/2557) 50 % ก่อนนะคะ
เริ่มหัวข้อโดย: BeeRY ที่ 29-01-2014 18:20:34

อาจารย์พัทธ์จะรอดไหมน้าาา :haun4:
บรรยากาศยิ่งเป็นใจอยู่ด้วย :o8:

หัวข้อ: Re: ร้ายซ่อนรัก บทที่ 17 (29 /01/2557) 50 % ก่อนนะคะ
เริ่มหัวข้อโดย: Nus@nT@R@ ที่ 29-01-2014 18:22:49

โทษบรรยากาศล้วนๆ พัทธ์ไม่เต็มใจซะหน่อย อิอิ

หัวข้อ: Re: ร้ายซ่อนรัก บทที่ 17 (29 /01/2557) 50 % ก่อนนะคะ
เริ่มหัวข้อโดย: ๐๐ตะวัน๐๐ ที่ 29-01-2014 18:43:11

ปากหวานไม่เข้ากับหน้าเลยน่ะพ่อเลี้ยง

หัวข้อ: Re: ร้ายซ่อนรัก บทที่ 17 (29 /01/2557) 50 % ก่อนนะคะ
เริ่มหัวข้อโดย: mooping-7 ที่ 29-01-2014 19:02:15

 :z1: บรรยากาศเป็นใจสุดๆ

หัวข้อ: Re: ร้ายซ่อนรัก บทที่ 17 (29 /01/2557) 50 % ก่อนนะคะ
เริ่มหัวข้อโดย: GintoniC ที่ 29-01-2014 19:05:54

รออีก 50% คร่าาาาา

หัวข้อ: Re: ร้ายซ่อนรัก บทที่ 17 (29 /01/2557) 50 % ก่อนนะคะ
เริ่มหัวข้อโดย: ekonut ที่ 29-01-2014 19:40:35

หวานสุดๆ  :-[

หัวข้อ: Re: ร้ายซ่อนรัก บทที่ 17 (29 /01/2557) 50 % ก่อนนะคะ
เริ่มหัวข้อโดย: HISY ที่ 29-01-2014 20:50:12

อะไรก็ดูจะเข้าทางโมกข์ไปซะหมด

หัวข้อ: Re: ร้ายซ่อนรัก บทที่ 17 (29 /01/2557) 50 % ก่อนนะคะ
เริ่มหัวข้อโดย: kms ที่ 29-01-2014 21:39:32

กรี๊ดๆๆๆๆๆๆ ขออีกๆๆๆๆๆๆๆๆค้าาา

หัวข้อ: Re: ร้ายซ่อนรัก บทที่ 17 (29 /01/2557) 50 % ก่อนนะคะ
เริ่มหัวข้อโดย: maemix ที่ 29-01-2014 21:46:21

โมกข์รุกพัทธ์หนักเลย
อ่านตอนนี้แล้ว ฟินมาก

หัวข้อ: Re: ร้ายซ่อนรัก บทที่ 17 (29 /01/2557) 50 % ก่อนนะคะ
เริ่มหัวข้อโดย: smmikie ที่ 29-01-2014 21:48:59

รุกหนักเลยน้า

หัวข้อ: Re: ร้ายซ่อนรัก บทที่ 17 (29 /01/2557) 50 % ก่อนนะคะ
เริ่มหัวข้อโดย: PoPuAr ที่ 29-01-2014 21:52:55

เข้าทางคุณโมกข์เข้าแล้วสิ
งานนี้มีหวังพัทธ์ไม่รอดแน่ หุหุ
 :hao6:

หัวข้อ: Re: ร้ายซ่อนรัก บทที่ 17 (29 /01/2557) 50 % ก่อนนะคะ
เริ่มหัวข้อโดย: liza sarin ที่ 29-01-2014 22:07:31

 :katai4: :katai4: :katai4:
มันค้างอ่ะ

หัวข้อ: Re: ร้ายซ่อนรัก บทที่ 17 (29 /01/2557) 50 % ก่อนนะคะ
เริ่มหัวข้อโดย: DeShiWa ที่ 30-01-2014 21:56:05

ยังอ่านไม่ทันมาเป็นกำลังใจให้ก่อนครับ

หัวข้อ: Re: ร้ายซ่อนรัก บทที่ 17 (29 /01/2557) 50 % ก่อนนะคะ
เริ่มหัวข้อโดย: Yunatsu ที่ 30-01-2014 22:56:37

โอ้ยยยย พ่อเลี้ยงอย่าหวานมาก อย่างที่คำปันบอกนั้นแหละ
ไม่ใช่แค่พ่อเลี้ยงจาเปนเบาหวาน คนอ่านก้ด้วยยยย

หัวข้อ: Re: ร้ายซ่อนรัก บทที่ 17 (29 /01/2557) 50 % ก่อนนะคะ
เริ่มหัวข้อโดย: ammchun ที่ 31-01-2014 01:58:25

รุกหนักมากกกกกกกกกก
แต่พัทธ์อย่าตกหลุมง่ายๆนะคะ
เล่นตัวไว้ก่อนน้า

หัวข้อ: Re: ร้ายซ่อนรัก บทที่ 17 (29 /01/2557) 50 % ก่อนนะคะ
เริ่มหัวข้อโดย: fannan ที่ 31-01-2014 05:29:34

ค้างๆ ไม่รอดแน่บรรยากาศ


เป็นใจขนาดนี้

หัวข้อ: Re: ร้ายซ่อนรัก บทที่ 17 (29 /01/2557) 50 % ก่อนนะคะ
เริ่มหัวข้อโดย: yanggi ที่ 31-01-2014 07:49:26

โอ้ยยยยย  หวานไปรึป่าวววว  อ่ายแล้วรู้สึกฟิน ^^  :mew3:

หัวข้อ: Re: ร้ายซ่อนรัก บทที่ 17 (29 /01/2557) 50 % ก่อนนะคะ
เริ่มหัวข้อโดย: bennnyyy ที่ 31-01-2014 08:42:11

ขอที่เหลือด้วยค่า

หัวข้อ: Re: ร้ายซ่อนรัก บทที่ 17 (31 /01/2557) 100 % ใช้โพสเดิมนะคะ
เริ่มหัวข้อโดย: Belove ที่ 31-01-2014 21:31:50

บทที่ 17  100 % อัพแล้วค่ะ


ขออนุญาตใช้โพสนี้บอกกล่าว แล้วเดี๋ยวจะลบ เพื่อไม่ได้เป็นการฟลัดกระทู้นะคะ



http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=40488.msg2608343#msg2608343

หัวข้อ: Re: ร้ายซ่อนรัก บทที่ 17 (31 /01/2557) 100 % ใช้โพสเดิมนะคะ
เริ่มหัวข้อโดย: lizzii ที่ 31-01-2014 22:46:07

โหยคำปัน เข้าทางพ่อตาเลยนะ

หัวข้อ: Re: ร้ายซ่อนรัก บทที่ 17 (31 /01/2557) 100 % ใช้โพสเดิมนะคะ
เริ่มหัวข้อโดย: liza sarin ที่ 31-01-2014 23:43:58

รอฉากนั้นอยู่
 :hao6: :hao6:

หัวข้อ: Re: ร้ายซ่อนรัก บทที่ 17 (31 /01/2557) 100 % ใช้โพสเดิมนะคะ
เริ่มหัวข้อโดย: Mancha KHIRI ที่ 01-02-2014 00:13:05

โอบกิจพูดไม่เพราะเลย ขี้ตื๊อด้วย เดี๋ยวต้องให้คำปันจูบสั่งสอนบ่อยๆ ซะละ หึหึหึ

หัวข้อ: Re: ร้ายซ่อนรัก บทที่ 17 (31 /01/2557) 100 % ใช้โพสเดิมนะคะ
เริ่มหัวข้อโดย: PoPuAr ที่ 01-02-2014 00:19:46

กรี๊ดด ใกล้จะถึงฉากนั้นที่รอคอยแล้ว
อาจารย์พัทธ์ไม่รอดแล้วแหละงานนี้ คุณโมกข์เค้าช่ำชองขนาดนี้
ตอนหน้ายอมพลีกายแน่  :hao6:
คู่คำปันกับโอบกิจนี่ก็ใช่ย่อยนะ ตีคู่มาเชียว
ยิ่งคำปันเข้าทาง(ว่าที่) พ่อตาแบบนี้ งานนี้ผ่านฉลุย อิอิ

หัวข้อ: Re: ร้ายซ่อนรัก บทที่ 17 (31 /01/2557) 100 % ใช้โพสเดิมนะคะ
เริ่มหัวข้อโดย: andear ที่ 01-02-2014 00:26:33

ท่าทางอาจารย์พัทธ์จะโดนงาบในเร็ววัน   :-[ :-[ :-[


ปล.ท่า 69 ค่ะ เหอๆๆๆ  :haun4: :haun4: :haun4:

หัวข้อ: Re: ร้ายซ่อนรัก บทที่ 17 (31 /01/2557) 100 % ใช้โพสเดิมนะคะ
เริ่มหัวข้อโดย: Yunatsu ที่ 01-02-2014 00:28:56

โอ้ยยย ทั้งคำปัน ทั้งพ่อเลี้ยงขอทุกท่าเลย
อิอิ
คุณอาทิตย์ไม่น่าเข้ามาขัดจังหวะเลย
เสียดายแทนคำปัน เพื่อโอบจะได้หายยยยยยยย ชอบพ่อเลี้ยงซะที อิอิ

หัวข้อ: Re: ร้ายซ่อนรัก บทที่ 17 (31 /01/2557) 100 % ใช้โพสเดิมนะคะ
เริ่มหัวข้อโดย: fay 13 ที่ 01-02-2014 05:42:56

 :mew1: :mew1: :mew1:

หัวข้อ: Re: ร้ายซ่อนรัก บทที่ 17 (31 /01/2557) 100 % ใช้โพสเดิมนะคะ
เริ่มหัวข้อโดย: waza ที่ 01-02-2014 07:06:50

ถ้ามันลำบากก็เอาทุกท่าที่ว่ามาเรยก็ได้เคอะ >< :impress2:

หัวข้อ: Re: ร้ายซ่อนรัก บทที่ 17 (31 /01/2557) 100 % ใช้โพสเดิมนะคะ
เริ่มหัวข้อโดย: Queen1001 ที่ 01-02-2014 08:48:58

ทั้งลูกน้อง ทั้งเจ้านาย ขี้เียนกันทั้งคู่เลยนะ  :hao3:

หัวข้อ: Re: ร้ายซ่อนรัก บทที่ 17 (31 /01/2557) 100 % ใช้โพสเดิมนะคะ
เริ่มหัวข้อโดย: fc_fic ที่ 01-02-2014 09:40:55

 :mew1: :mew1: :mew1:

หัวข้อ: Re: ร้ายซ่อนรัก บทที่ 17 (31 /01/2557) 100 % ใช้โพสเดิมนะคะ
เริ่มหัวข้อโดย: little_munoi ที่ 01-02-2014 09:56:26

อุต่ะ อ่านแลัวฟิน
คำปันสู้ๆ ยกพู่เชียร์คำปัน
เข้าทางพ่อเลยนี่หว่า ได้ลูกแน่คราวนี้ ฮ่าๆๆ
จารย์พัทธ์เนี่ย เผลอไปกับจูบเค้าขนาดนั้น
อีกไม่นานเกินรอใช่ไม๊คะ

หัวข้อ: Re: ร้ายซ่อนรัก บทที่ 17 (31 /01/2557) 100 % ใช้โพสเดิมนะคะ
เริ่มหัวข้อโดย: Moose ที่ 01-02-2014 21:03:59

เชียร์คู่คำปันโอบกิจ น่ารักแบบฮาร์ดคอร์ 5555555 คำปันเข้าทางพ่อนี่หว่าฉลาดมากกกกก อิอิ

หัวข้อ: Re: ร้ายซ่อนรัก บทที่ 17 (31 /01/2557) 100 % ใช้โพสเดิมนะคะ
เริ่มหัวข้อโดย: kinjikung ที่ 01-02-2014 21:25:10

เอาให้ครบค่ะ อย่าให้ขาด ฮ่า ฮ่า พัทธ์ใจอ่อนแล้วซิ

หัวข้อ: Re: ร้ายซ่อนรัก บทที่ 17 (31 /01/2557) 100 % ใช้โพสเดิมนะคะ
เริ่มหัวข้อโดย: kms ที่ 02-02-2014 01:16:15

เชียร์พี่พัทเสียตัวไวไวๆๆ

หัวข้อ: Re: ร้ายซ่อนรัก บทที่ 17 (31 /01/2557) 100 % ใช้โพสเดิมนะคะ
เริ่มหัวข้อโดย: MinKKniM ที่ 02-02-2014 16:52:10

อ.พัทธ์ มีใจให้เขาได้ แต่ห้ามใจอ่อนเด็ดขาดนะ ยื้อไว้ก่อนแบบโมกข์ต้องแกล้งให้รอจนใจขาดตาย

หัวข้อ: Re: ร้ายซ่อนรัก บทที่ 18 (05 / 02 /2557)
เริ่มหัวข้อโดย: Belove ที่ 05-02-2014 12:20:22

                       ร้ายซ่อนรัก

                        บทที่ 18


พัทธ์มองร่างสูงใหญ่ที่กำลังยืนบัญชาการคุมงานกลางแดดอย่างนึกทึ่งอยู่ในใจ                 

เมื่ออยู่ในที่ทางของเขา ท่ามกลางขุนเขาสูงใหญ่ที่โอบล้อม โมกข์เป็นตัวของตัวเองยิ่งกว่าในเมืองหลวง

และมันขับเคลื่อนพลังงานในร่างกายให้โลดแล่น แข็งแกร่ง สง่างาม จนดูเหมือนราชสีห์ที่เหยาะย่างไปทั่ว

พงไพร จังหวะเนิบช้า แต่ทว่ามั่นคงและมีอำนาจล้นเหลือ

เครื่องจักรกลทางการเกษตรถูกลำเลียงออกมาจากรถบรรทุกด้วยแรงงานของคนงานในไร่ นำมาวางตั้งไว้ที่

ลานเล็กๆ ติดกับไซโลที่ใช้เก็บเมล็ดพันธุ์พืช โมกข์คอยกำกับดูแลทุกขั้นตอนและไล่ให้พัทธ์มายืนหลบไอ

แดดอยู่ใต้ต้นไม้ใหญ่ นักศึกษาลูกศิษย์ของเขาก็เข้าไปช่วยด้วย ดูทุกคนจะสนุกสนานกับสถานที่ใหม่และ

งานที่กำลังจะเริ่มต้นได้ในอีกไม่นานนี้ และที่สำคัญทุกคนทำท่าติดใจในอัธยาศัยอันดีของเจ้าของไร่จน

พัทธ์นึกค่อนอยู่ในใจ

พัทธ์สะดุ้งเมื่ออยู่ๆ โมกข์ก็หันขวับมาแล้วคลี่ยิ้มเหมือนจะรู้ว่ามีคนลอบมองอยู่ แล้วขายาวๆ ก็ก้าวตรงมา

จนพัทธ์วางหน้าไม่ถูกเมื่อถูกจับได้

“จ้องกันขนาดนี้ถ้าเป็นปลากัดก็ท้องแล้วนะคุณ”

“ท้องง่ายดายเพราะเป็นปลาสำส่อนหรือเปล่า”

พัทธ์ฝืนความกระดากโต้กลับจนโมกข์ทำคอย่นแล้วหัวเราะหึหึ

ปากคอเราะร้ายนักนะอาจารย์พัทธ์ แถมตีหน้ามึนเวลาพูดกลบเกลื่อนความรู้สึกตัวเอง คงนึกว่าคนอื่นจะ

เดาความคิดไม่ได้ หารู้ไม่ว่าทั้งหมดมันแสดงออกมาทางดวงตายาวรีที่ซ่อนอยู่เบื้องหลังแว่นตากรอบใส

พัทธ์จะรู้หรือเปล่าว่าตอนที่ส่งสายตามองมาเมื่อยามเผลอตัวนั้น มันหวานหยด และเย้ายวน จนโมกข์

เกือบทนไม่ได้ เขาต้องฝืนทนยืนอยู่กลางแดดทั้งที่แสงนั้นมันแผดเผาจนแสบเนื้อตัวแม้ว่าจะเป็นหน้าหนาว

เพียงเพื่ออยากจะให้ความต้องการที่ปะทุขึ้นมาเมื่อเห็นหน้าพัทธ์สงบลงไป

แต่โมกข์ก็อดใจไม่ได้ที่จะเดินมาใกล้ๆ แล้วก็ดูเถอะ พอเห็นใบหน้าถือดีเชิดขึ้นยามตอบโต้ ทั้งที่หน้าขาวนั้น

กลายเป็นสีชมพูเรื่อโมกข์แทบจะห้ามใจไม่ไหว เขาอยากจะจับกดซะตรงนี้เสียด้วยซ้ำ

แต่ก่อนที่เขาจะต่อล้อต่อเถียงเพื่อสร้างเสริมสัมพันธภาพ สายตาของโมกข์ก็เหลือบไปเห็นคนที่เดินออกมา

จากไซโลแล้วตรงมาหาเสียก่อน

“ซู มานี่สิ”

พัทธ์หันขวับไปมองทันทีที่โมกข์อนุญาตให้คนที่ด้อมๆ มองๆ นั้นเข้ามาใกล้ ความเวทนาเกิดขึ้นอยู่ในใจเมื่อ

เห็นร่างที่หน้าตาอัปลักษณ์ไปด้วยรอยแผลเป็นขนาดใหญ่ปกคลุมไปเกินซีกหน้า แขนข้างซ้ายคอกกางไป

ข้างหนึ่งเดินตรงเข้ามาด้วยขาที่ลงน้ำหนักไม่เท่ากัน

ร่างพิกลพิการนั้นยืนยิ้มเผล่มองหน้าโมกข์ ก่อนที่จะหันมามองหน้าเขาแล้วยิ้มเขิน พัทธ์ยิ้มตอบอย่างไม่ถือ

ตัวพลางหันไปมองโมกข์เป็นเชิงถาม

“ซู คนนี้ชื่อพัทธ์เป็นแฟน เอ๊ย เป็นแขกของที่นี่ รู้จักไว้นะ”

คนที่โมกข์เรียกว่า ซู ยิ้มกว้างเห็นฟันเหลืองเต็มปาก ใบหน้าขมุกขมอมพยักหน้าทักทายจนหัวสั่นหัว

คลอน

“สวัสดี ซู”

พัทธ์ยิ้มอย่างเอ็นดูเมื่อเอ่ยทัก ยิ่งทำให้ซูอายม้วนต้วน

“มีอะไรก็ไปทำเถอะซู”

โมกข์เอ่ยปาก ซูยิ้มเขินให้พัทธ์อีกรอบหนึ่งก่อนจะค่อยๆ เดินกลับไปทางไซโล

“ทำไมสภาพของซูถึงเป็นอย่างนี้”

พัทธ์เอ่ยถามอย่างเวทนา โมกข์ส่ายหน้า

“ไม่รู้เหมือนกัน ผมเจอมันตั้งแต่เกือบสิบปีก่อนที่ผมเพิ่งกลับมาที่ไร่นี้ ตอนนั้นซูยังเด็กมาก มันเที่ยวเดิน

ลากขาท่อมๆ ขอทานอยู่ในตลาด พ่อค้าแม่ค้าแถวนั้นเล่าว่าซูเป็นพวกชนกลุ่มน้อยพูดไทยก็ไม่ได้ติดตาม

พ่อแม่หนีข้ามเขตมาที่นี่ แล้วอยู่ๆ มันก็ถูกทำร้ายร่างกายจนเจ็บหนักแต่ก็ไม่ตาย พอมันฟื้นขึ้นมาก็

กลายเป็นเด็กที่ไม่พูดอะไรกับใคร ผมเห็นแล้วก็เวทนาก็เลยพามันมาอาศัยอยู่ในไร่นี่แหละ”

โมกข์เล่ายืดยาวถึงที่มา โดยไม่รู้ว่าความมีน้ำใจของเขากลายเป็นหยดน้ำเล็กๆ ที่เกาะกร่อนทิษฐิในใจของ

พัทธ์ให้เลือนหายไปอย่างช้าๆ

หลายครั้งที่โมกข์ชอบทำตัวบ้าอำนาจ มุทะลุเลือดร้อน แถมยังหลงตัวเอง แต่หลายครั้งอีกเช่นกันที่พัทธ์

มองเห็นความอ่อนโยนแฝงอยู่ในพฤติกรรม หรือว่าโมกข์จะเป็นผู้ชายใจอ่อนอย่างที่ปราบเคยบอกเขาไว้

เพียงแค่พัทธ์จะเปิดใจมองโดยไม่มีอคติ

“เดี๋ยวนะ ซูนี่อายุเท่าไหร่ ผมมองไม่ออก”

“ไอ้ซูอายุน้อยกว่าไอ้เจ้าคำปันไม่เท่าไหร่หรอก ตอนที่ผมเจอมันน่าจะราวๆ สิบสองสิบสามนี่แหละ”

พัทธ์นึกสะท้อนใจในชะตาชีวิต ใครหนอช่างทำร้ายเด็กได้ลงคอ คนโฉดพวกนั้นจะรู้ไหมว่าเมื่อเด็กคนนั้น

เติบโตมาชีวิตจะเลวร้ายเพียงใด หากไม่ได้โมกข์มาช่วยไว้

อ๊ะ…ไม่ได้การ นี่เขากำลังเริ่มมองโมกข์ในแง่ดีเกินไปแล้ว

พัทธ์เตือนตัวเอง หากเป็นอย่างนี้บ่อยเข้าคงไม่แคล้วตกบ่วงสเน่ห์ของคนเจ้าเล่ห์เป็นแน่

“ว่าแต่คุณเถอะ เป็นไงบ้าง”

โมกข์หันมาถามอย่างใส่ใจ

“เมื่อคืนคุณยืนตากน้ำค้างตั้งนาน พอมาวันนี้มายืนตากแดดอีก ถึงมันจะไม่ได้ร้อนจัดเหมือนหน้าร้อนแต่

กับคนที่ไม่คุ้นเคยอย่างคุณ ระวังจะเป็นไข้นะ”

“ผมไม่ใช่เด็กกระหม่อมบางขนาดนั้นหรอกน่า”

พัทธ์ทำเสียงตัดรำคาญ ทั้งที่ในใจของเขามันชุ่มชื่นอย่างประหลาดกับความห่วงใยที่โมกข์มีให้ ยิ่งเมื่อโมกข์

ก้าวมาใกล้แล้วใช้ฝ่ามือประคองใบหน้าของเขาให้เงยขึ้นมาแล้วโมกข์ก็โน้มใบหน้ามาจนหน้าผากแนบชิด

กับหน้าผากของเขา พัทธ์ก็ยิ่งใจสั่น

“ไม่เชื่อหรอก ดูสิ หน้าผากของคุณอุ่นขนาดนี้  กลับเข้าไปในบ้านเถอะงานตอนนี้ไม่มีอะไรน่าเป็นห่วง

พวกเด็กๆ ของคุณก็กำลังสนุกกับการตั้งเครื่อง ไม่ต้องเป็นห่วงหรอกนะ”

เสียงทุ้ม นุ่ม แต่ดูหนักแน่นเด็ดขาดสร้างความเชื่อมั่นให้พัทธ์จนเขาต้องพยักหน้ารับและหมุนตัวกลับไป

ทางบ้านหลังสวยบนเนินเขาอย่างว่าง่าย

“พัทธ์”

อาจารย์หนุ่มชะงักเมื่อโมกข์ยังเรียกรั้งไว้ให้เขาหันกลับมาอีกครั้ง

“เดินระวังตกหลุมนะ”

พัทธ์เลิกคิ้วพลางหันไปมองตามทางก็ไม่เห็นมีหลุมบ่อตรงไหน เขาหันมามองโมกข์เป็นเชิงถามก็เห็นโมกข์

ยิ้มเจ้าเล่ห์

“หลุมรักของผมน่ะ ระวังจะตกลงไป มันตกง่ายแล้วขึ้นยากนะ รู้เปล่า”

พัทธ์ทำหน้าเหวอ ผิวแก้มแดงก่ำ

“บ้า”

โมกข์หัวเราะดังลั่นเมื่อเห็นพัทธ์สะบัดหน้าหนีไปอย่างรวดเร็ว






กล้องส่องทางไกลที่กระชับอยู่ในมือถูกปรับโฟกัสใหม่ให้ภาพการเคลื่อนไหวที่อยู่ไกลออกไปเลื่อนเข้ามาจน

พอจะมองเห็นรายละเอียดแม้ว่าจะไม่ชัดเท่าใจนึก แต่ก็ทำให้ใบหน้าที่มีริ้วรอยจากวัยบึ้งตึงด้วยความไม่

สบอารมณ์ ก่อนที่ผู้เป็นเจ้าของจะสตาร์ทรถจี๊ปแล้วกระชากเกียร์เหยียบคันเร่งจากริมถนนใหญ่หน้า

ทางเข้าไร่มนัญชัยอย่างรวดเร็ว

พ่อเลี้ยงสุชัย เจ้าของไร่ยาสูบไม่ไกลจากไร่มนัญชัยของพ่อเลี้ยงโมกข์เดินหงุดหงิดมากระแทกตัวนั่งบน

โซฟาหรูที่เขาซื้อมาด้วยราคาแพงระยับ เมื่อคิดไม่ตกว่าเขาควรจะทำอย่างไรกับโมกข์ มนัญชัย

ตั้งแต่ตอนที่ทายาทของตระกูลมนัญชัยหายตัวไป ในตอนนั้นที่พ่อเลี้ยงสุชัยยังหนุ่มกว่านี้และเริ่มแผ่ขยาย

อาณาเขต เขาก็เพียรตื้อทนายความประจำตระกูลของโมกข์เพื่อขอซื้อที่ดินที่ติดจำนองกับธนาคาร แต่ไอ้

ทนายความแก่นั่นก็ดันเป็นคนที่รักษาผลประโยชน์ให้กับลูกค้า แม้ว่าเขาจะติดสินบนเท่าใด สุชัยก็ยังไม่ได้

ครอบครองไร่ชาและปางไม้ที่บรรยากาศงดงามที่สุดในแถบนี้ จนกระทั่งโมกข์ มนัญชัยกลับคืนถิ่น

พ่อเลี้ยงสุชัยเคยติดต่อกับโมกข์โดยตรงเพื่อขอตัดพื้นที่ซื้อตรงบริเวณที่ใกล้กับลำห้วยที่ทอดตัวยาวมาจาก

ภูเขาที่กั้นเขตแดนกับประเทศเพื่อนบ้าน แต่โมกข์ก็ปฏิเสธโดยไม่ลังเล ยิ่งสร้างความเกลียดชังให้กับสุชัย

เหลือคณา

เปล่าหรอก พ่อเลี้ยงสุชัยไม่ได้อยากได้ผืนดินแห่งนั้นเท่าที่คนภายนอกคิด จริงๆ แล้วที่ดินของเขาก็มี

มากมายจนบางที่ต้องปล่อยให้รกร้าง แต่ที่เขาอยากได้ที่ดินผืนนั้นเพราะว่าพื้นที่มันเหมาะกับการประกอบ

ธุรกิจอื่นที่สร้างเม็ดเงินให้พ่อเลี้ยงสุชัยมากกว่าการเกษตรหลายสิบเท่า

แม้จะซื้อที่ดินจากโมกข์ไม่ได้ แต่อย่างน้อยเขาก็ควรจะชักชวนให้โมกข์มาทำธุรกิจร่วมกับเขาให้ได้

“พ่อเป็นอะไรคะ นั่งหน้าบึ้งอยู่ได้”

น้ำเสียงเบื่อหน่ายดังขึ้นจากเก้าอี้เบาะนุ่มตัวถัดไปที่เจ้าของเสียงนั่งกรีดนิ้วไล่พลิกหน้านิตยสารชื่อดังอยู่

ก่อนแล้ว เมื่อเห็นผู้เป็นบิดาเดินเข้ามาด้วยสีหน้าหงุดหงิดหญิงสาวที่แต่งหน้าจัดจนไม่แน่ใจว่าสวยด้วย

รูปลักษณ์หรือสวยจากเครื่องสำอางค์จึงเอ่ยถามอย่างเสียไม่ได้

“ก็ถ้าแกไม่มัวแต่นั่งแต่งหน้าเสริมสวย แล้วเอาเวลามาช่วยฉันทำงาน ฉันก็คงไม่หงุดหงิดอย่างนี้หรอก”

นิตยสารในมือถูกปิดลงอย่างแรง เมื่อเจ้าของปลายนิ้วที่แต่งไว้ด้วยสีอะครีลิคเงยหน้าขึ้นมองบิดาอย่าง

หงุดหงิดไม่แพ้กัน

“ก็ถ้าพ่อเอาเวลาที่ด่าลิลลี่มาเล่าเรื่องให้ลิลลี่ฟัง พ่อก็คงจะไม่ต้องหงุดหงิดอย่างนี้หรอก”

สลิลลาหรือลิลลี่ บุตรสาวเพียงคนเดียวของพ่อเลี้ยงสุชัยเถียงกลับอย่างไม่เกรงกลัว คนเป็นพ่อยิ่งหงุดหงิด

หนัก แต่ก็ยอมเล่าเรื่องให้สลิลลารับรู้

เมื่อฟังจบสลิลลานิ่งคิดอยู่ชั่วครู่ ก่อนที่จะคว้าสมาร์ทโฟนรุ่นล่าสุดขึ้นมากดหาข้อมูลของโมกข์ มนัญชัย

สัญญาณอินเตอร์เนตโทรศัพท์หมุนคว้างอยู่พักหนึ่งจึงแสดงผลข้อมูลที่ค้นพบ สลิลานั่งจ้องประวัติเท่าที่หา

ได้และรูปภาพของโมกข์อยู่สักพัก ดวงตาที่วาดอายไลน์เนอร์ไว้จึงวาววับแสดงความหมายมาดออกมา

“ลิลลี่จะช่วยพ่อเอง พ่อจะต้องได้พ่อเลี้ยงโมกข์มาอยู่ในอุ้งมือของพ่อ ลิลลี่รับรอง”






พัทธ์แพ้อากาศอย่างที่โมกข์บอกไว้ไม่มีผิด

เขากลับเข้ามาในบ้านพักเมื่อบ่ายจัดก็เริ่มรู้สึกปวดแถวหน้าผากจนต้องนั่งพักอยู่ที่ห้องรับแขกด้านหน้าอยู่

พักใหญ่อาการก็ยังไม่ดีขึ้น พัทธ์รู้สึกว่าศีรษะของเขาเหมือนมีอะไรหนักๆ มาถ่วงไว้จนคิดอะไรไม่ออกแถม

เนื้อตัวยังเริ่มมีไข้ตัวรุม

ฝืนเดินขึ้นบันไดผลักประตูเข้าไปในห้องตัวเอง ควานหายาลดไข้ที่อาจจะมีติดกระเป๋าอยู่บ้างแต่ก็ไม่พบ

พัทธ์ไม่รู้ว่าตัวเองควรจะทำอย่างไรนอกจากเดินโผลเผลไปทิ้งตัวลงบนเตียงนุ่มแล้วหลับตาลง ก่อนที่จะ

หลับไปเพราะพิษไข้

นานเท่าไหร่ก็ไม่รู้ที่พัทธ์ไม่ได้สติ เขารู้สึกแค่เพียงเบาบางถึงสัมผัสที่หน้าผากและซอกคอ แต่ด้วยความ

ง่วงงุนพัทธ์ไม่อาจฝืนลืมตามองได้แม้ว่าร่างกายจะถูกเขย่าเพื่อปลุกให้ตื่น หรือว่าจะรู้สึกถึงอะไรบางอย่าง

รสขมฝาดที่แตะลงตรงปลายลิ้น พัทธ์ทำได้แค่ดุนมันออกไปจนพ้นริมฝีปาก เขาได้ยินเสียงสบถอย่าง

หงุดหงิดลอยเข้าหู ก่อนที่ไหล่ของเขาจะถูกยกลอยขึ้นมาจากเตียง ขากรรไกรของเขาถูกบีบจนเปิดออก

แล้วอะไรบางอย่างที่นุ่มชื้นประกบทับลงมาพร้อมกับของเหลวรสเดียวกับเมื่อครู่จะไหลรินเข้ามาในลำคอ

ของเขา

พัทธ์สำลักเมื่อกลืนมันลงไปในคอ เขาโหยหาอากาศจนต้องหายใจเข้าแรงๆ ทางปากแต่พัทธ์กลับรู้สึก

เหมือนดูดติดอะไรบางอย่างเข้ามาในโพรงปากด้วย มันนุ่มชื้น อุ่นจนร้อน แปลกที่มันสร้างความวาบหวาม

จนพัทธ์ไม่ยอมที่จะให้สิ่งนั้นถอนตัวไปง่ายๆ

“พัทธ์ ถ้าคุณไม่หยุด ผมจะไม่ไหวแล้วนะ”

เสียงครางต่ำของโมกข์ดังขึ้นทั้งที่ปลายลิ้นยังถูกพัทธ์ครอบครอง เนื้อตัวของเขาสะท้านไปหมดกับความ

ต้องการที่ไม่ได้ปลดปล่อยมาเนิ่นนาน  มือแกร่งอดไม่ได้ที่จะสอดเข้าไปในเสื้อเชิตแล้ววางแนบไปกับ

ร่างกายที่ร้อนระอุไปด้วยพิษไข้ แต่มันยิ่งกระตุ้นเขาจนร่างกายแทบปริแตก

เขาเดินตามหาพัทธ์จนรอบบ้าน จนมาถึงห้องนอนที่ปิดไฟมืด ทันทีที่โมกข์เปิดไฟเขาต้องตกใจเมื่อเห็นพัทธ์

หลับไม่ได้สติหน้าตาแดงก่ำไปหมด โมกข์วางมือไปที่หน้าผากของพัทธ์แล้วก็ต้องสะดุ้งเมื่อมันร้อนราวกับ

ไฟ ยิ่งตรงซอกคอที่พัทธ์เอียงคอหลับก็ยิ่งรุมร้อนจนโมกข์ต้องรีบไปหายาเขาเก็บไว้

“พัทธ์ตื่นมากินยาก่อนนะครับ คนดี”

โมกข์เขย่าตัวรุมนั้นหลายรอบก็ไม่มีทีท่าว่าพัทธ์จะยอมตื่น จนโมกข์เริ่มหงุดหงิดด้วยความเป็นห่วง ซ้ำร้าย

เมื่อเขาลองสอดเม็ดยาเข้าไปในปาก พัทธ์ก็บ้วนทิ้งจนโมกข์เผลอสบถออกมา

ไม่มีวิธีอื่นแล้ว โมกข์จัดแจงละลายยาเม็ดจนกลายเป็นน้ำ เขาใช้แขนข้างหนึ่งโอบประคองไหล่ของพัทธ์

ขึ้นมา อีกมือที่ถือแก้วยาโมกข์กระดกมันเข้าปากตัวเองแล้ววางแก้วลง

มือข้างนั้นบีบคางจนขากรรไกรของพัทธ์เปิดกว้าง โมกข์ไม่รอช้าเขาประกบปากครอบไปบนเรียวปากของ

พัทธ์ ปล่อยให้ยาลดไข้ไหลลงจากปากของเขาไปสู่ลำคอของพัทธ์

สาบานด้วยความสัตย์จริงว่าเขาคิดแค่จะป้อนยาลดไข้ โมกข์ไม่ได้คิดเป็นอื่น ถ้าพัทธ์ไม่ได้สำลักและออก

แรงดูดเมื่อโมกข์เผลอ จนลิ้นของทั้งคู่พัวพันแน่นหนาเกินกว่าที่โมกข์จะยั้งใจไว้ได้

ยิ่งลำแขนของพัทธ์เกาะเกี่ยวไปรอบคออย่างหาที่พึ่ง เนื้อตัวร้อนระอุที่เสียดสีผ่านเสื้อผ้ายิ่งทำให้โมกข์แทบ

คลั่ง

ให้ตายเถอะ โมกข์กำลังชั่งใจว่าเขาควรจะถอดเสื้อผ้าที่ขวางทางอยู่อย่างนุ่มนวลแล้วหาผ้าเช็ดตัวกับน้ำอุ่น

มาเช็ดลดไข้รอเวลาที่พัทธ์ยินยอมพร้อมใจ หรือว่าจะกระชากมันจนขาดวิ่นแล้วปล่อยตัวไปตามอารมณ์ที่

กำลังเขม็งเกลียวปั่นป่วนไปทั่วช่องท้องในตอนนี้




////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////



คุยกับคนแต่ง

เอิ๊กๆๆๆ :hao6:

ถ้าคุณเป็นโมกข์คุณจะเลือกข้อไหน

อันไหนเยอะกว่า จะแต่งอันนั้น

วรั้ยๆๆๆๆๆๆๆ :hao3:


ป.ล.ถ้าพบคำผิดช่วยแจ้งด้วยค่ะ แต่งเสร็จก็รีบลงเลย ยังไม่ได้ตรวจทานละเอียด

หัวข้อ: Re: ร้ายซ่อนรัก บทที่ 18 (05 /02/2557)
เริ่มหัวข้อโดย: maemix ที่ 05-02-2014 12:46:13

เลือกเอาผ้ามาเช็ดตัวเถอะ ทำคะแนนก่อน
อย่าเพิ่งหื่น ไว้พัทธิ์ใจอ่อนเมื่อไรค่อยทบต้นทบดอก

หัวข้อ: Re: ร้ายซ่อนรัก บทที่ 18 (05 /02/2557)
เริ่มหัวข้อโดย: Palmpalm ที่ 05-02-2014 12:54:57

อดทนไว้ก่อนน่ะโมกข์ แค่เช็ดตัวเป็นพอ
ต่อมหื่นเอาไว้คราวหน้า จัดเต็มเอาให้ลุกไม่ขึ้น

หัวข้อ: Re: ร้ายซ่อนรัก บทที่ 18 (05 /02/2557)
เริ่มหัวข้อโดย: ๐๐ตะวัน๐๐ ที่ 05-02-2014 13:09:19

ใจเย็นไว้ อย่าเพิ่งรังแกคนป่วยสิ

หัวข้อ: Re: ร้ายซ่อนรัก บทที่ 18 (05 /02/2557)
เริ่มหัวข้อโดย: ammchun ที่ 05-02-2014 13:10:48

แน่นอนค่ะ ว่าต้องเช็ดตัวเท่านั้น
อย่าดีแตกนะ ทำคะแนนๆปเรื่อยๆก่อนดีกว่าค่ะ

หัวข้อ: Re: ร้ายซ่อนรัก บทที่ 18 (05 /02/2557)
เริ่มหัวข้อโดย: หมูน้อย ที่ 05-02-2014 13:59:25

เช็ดตัวก็พอ ถึงแม้จะอยากให้มากกว่านั้น
แต่รอพร้อมน่าจะดีกว่า  o13

ว่าแต่.....คุณลิลลี่จะมาวุ่นใช่ม่ะ  :m16:

หัวข้อ: Re: ร้ายซ่อนรัก บทที่ 18 (05 /02/2557)
เริ่มหัวข้อโดย: ์ำNeFuji ที่ 05-02-2014 15:31:35

เช็ดตัวเหอะ. เดี๋ยวเจอโกรธอีก

หัวข้อ: Re: ร้ายซ่อนรัก บทที่ 18 (05 /02/2557)
เริ่มหัวข้อโดย: fay 13 ที่ 05-02-2014 15:46:52

 :mew1: :mew1: :mew1:

หัวข้อ: Re: ร้ายซ่อนรัก บทที่ 18 (05 /02/2557)
เริ่มหัวข้อโดย: loveaaa_somsak ที่ 05-02-2014 16:40:05

จัดหนักสักตอน โมกข์ พัทธ์

หัวข้อ: Re: ร้ายซ่อนรัก บทที่ 18 (05 /02/2557)
เริ่มหัวข้อโดย: ekonut ที่ 05-02-2014 16:49:33

นั่นนะสิ เช็ดตัวเถอะเดี๋ยวคะแนนติดลบ มันยิ่งขึ้นยากๆอยู่

หัวข้อ: Re: ร้ายซ่อนรัก บทที่ 18 (05 /02/2557)
เริ่มหัวข้อโดย: waza ที่ 05-02-2014 17:03:15

มันสองจิตสองใจเคอะ  :o8:

หัวข้อ: Re: ร้ายซ่อนรัก บทที่ 18 (05 /02/2557)
เริ่มหัวข้อโดย: liza sarin ที่ 05-02-2014 17:03:43

เช็ดตัวซิคะ

หัวข้อ: Re: ร้ายซ่อนรัก บทที่ 18 (05 /02/2557)
เริ่มหัวข้อโดย: lizzii ที่ 05-02-2014 22:00:56

คึคึ ต้องเลือกข้อ 1 เพื่อหวังผลระยะยาว
แต่เราว่า ถ้าเลือกข้อ 2 ผลระยะยาวก็ไม่ต่างจากข้อ 1 นะ ฮ่าๆ

หัวข้อ: Re: ร้ายซ่อนรัก บทที่ 18 (05 /02/2557)
เริ่มหัวข้อโดย: MaRiTt_TCL ที่ 05-02-2014 22:15:47

555 โมกข์ เราแนะนำให้เช็ดตัวนะ

หัวข้อ: Re: ร้ายซ่อนรัก บทที่ 18 (05 /02/2557)
เริ่มหัวข้อโดย: GETIIZ ที่ 05-02-2014 22:26:19

พาร์ทนี้น่ารักอ่ะ  :katai2-1:
แต่รู้สึกได้ถึงความวุ่ยวายที่กำลังจะเข้ามา

หัวข้อ: Re: ร้ายซ่อนรัก บทที่ 18 (05 /02/2557)
เริ่มหัวข้อโดย: ppoi ที่ 05-02-2014 22:32:09

แนะนำให้...โยนเหรียญ... แล้วแต่โชคชะตาจะพาไป...  :a1:

หัวข้อ: Re: ร้ายซ่อนรัก บทที่ 18 (05 /02/2557)
เริ่มหัวข้อโดย: Nus@nT@R@ ที่ 05-02-2014 22:34:23

พ่อเลี้ยงจะปล้ำคนป่วยป่าว 55555

หัวข้อ: Re: ร้ายซ่อนรัก บทที่ 18 (05 /02/2557)
เริ่มหัวข้อโดย: kms ที่ 05-02-2014 23:54:10

สักทีเถอะค่ะคุณโมกข์

หัวข้อ: Re: ร้ายซ่อนรัก บทที่ 18 (05 /02/2557)
เริ่มหัวข้อโดย: BeeRY ที่ 06-02-2014 05:23:15

อยากให้โมกข์กระชากเสื้ออาจารย์พัทธ์อยู่หรอกนะ :haun4:
แต่ถ้าทำอะไรตอนนี้ คงได้แต่ตัวหัวใจไม่ได้อ่า อย่าทำเลย :z3:

หัวข้อ: Re: ร้ายซ่อนรัก บทที่ 18 (05 /02/2557)
เริ่มหัวข้อโดย: JustWait ที่ 06-02-2014 06:42:26

เช็ดตัวเถอะค่ะ อันหลังนี่ไว้อาจารย์มีสติเป็นฝ่ายยอมเอง เร้าใจกว่านะคะ แอร๊ย :impress2:

หัวข้อ: Re: ร้ายซ่อนรัก บทที่ 19 (10 /02/2557)
เริ่มหัวข้อโดย: Belove ที่ 10-02-2014 01:41:27

                               ร้ายซ่อนรัก

                                บทที่ 19


สิ่งที่โมกข์คิดน่าจะถูกต้องแล้ว

เขาดันไหล่ที่ยังบดเบียดอยู่กับเนื้อตัวของเขาพลางถอนลิ้นออกจากโพรงปากร้อนอย่างยากเย็น แล้ววาง

ร่างอุ่นๆ ให้นอนราบกลับลงไปบนที่นอน  ดึงผ้าห่มมาจนแนบติดกับลำคอ ก่อนที่โมกข์จะลุกขึ้นยืนมองร่าง

นั้นอย่างเสียดาย

ร่างสูงใหญ่ก้าวยาวๆ หายเข้าไปในห้องน้ำที่อยู่มุมหนึ่ง เขาพิงประตูด้วยแผ่นหลัง มือแกร่งรูดซิปกางเกงลง

แล้วจับแท่งร้อนที่อัดนูนอยู่ภายในให้โผล่พ้นออกมาอย่างรวดเร็ว เขาจำเป็นต้องใช้มือของตัวเองเป็นตัว

ช่วยสำหรับงานนี้

ปฏิเสธไม่ได้ว่าความต้องการมันปะทุจนแทบระเบิด เมื่อไม่ได้ปลดปล่อยมาหลายวัน และยิ่งเห็นพัทธ์ใน

สภาพล่อแหลมอีกครั้ง โมกข์ก็แทบจะอดกลั้นไม่ได้ แต่เขาก็ต้องทน         

เขาจับส่วนหนึ่งของร่างกายอย่างคุ้นชินพลางใช้สองมือบีบ เค้น รูด สาว ไม่ต้องพูดถึงจินตนาการเมื่อ

มันแจ่มชัดอยู่อีกฟากของประตูนี่เอง

“อ๊ะ…”

โมกข์อุทานเมื่อรู้สึกถึงการเกร็งกระตุกและเขม็งเกลียวอยู่ในช่องท้อง เขาเงยหน้าใช้ศีรษะดันกับประตูไว้

สูดปากเร่า จนเมื่อแรงกระตุกครั้งสุดท้ายเกิดขึ้นอย่างแรงและยาวนาน ท่อนร้อนก็พ่นลาวาจนเปรอะไปทั้ง

มือ

สูดลมหายใจเข้าออกลึกเร็วอย่างไม่สนใจผลผลิตที่ปล่อยออกมา จนเมื่อระดับการหายใจเริ่มเข้าสู่โหมด

ปกติ ร่างสูงก็เร่งเครื่องกับท่อนเอ็นที่อ่อนปวกเปียกนั้นอีกรอบจนมันตื่นตัว เขาช่วยให้มันได้ปลดปล่อย

อย่างเต็มที่ คายพิษที่อัดแน่นจนเหลือแค่หยาดน้ำใสๆ เนื้อตัวเบาหวิว โมกข์จึงได้พอใจ เมื่อรู้ว่าเขาจะ

อดทนรอพัทธ์ไปได้อีกพักใหญ่

เจ้าของไร่มนัญชัยหยิบกระดาษมาเช็ดต้นขาจนสะอาดแล้วจึงล้างมือที่อ่างน้ำ ก่อนที่เขาจะเงยหน้า

สบตากับตัวเองในกระจก

พ่อเลี้ยงโมกข์ผู้ทะนงในเสน่ห์อันล้นเหลือของตัวเอง คนที่ไม่ว่าใครที่ได้รู้จักก็มักจะยอมพลีกายให้เขาได้เชย

ชมเพียงแค่สบตากลับต้องมาใช้มือระบายอารมณ์ของตัวเอง เพียงเพราะไม่อยากบังคับขืนใจคนเพียงคน

เดียวที่ไม่ยอมทอดกายให้

มันช่างเป็นสุภาพบุรุษเสียเหลือเกิน โมกข์เอ๋ย

เขาค่อนขอดตัวเองพลางมองเงาในกระจกอย่างเยาะหยัน

ถ้าจะจัดการกับพัทธ์จริงๆ ไม่ใช่เรื่องยากสำหรับโมกข์ แถมยังไม่ใช่การขืนใจด้วยเมื่อเขามั่นใจว่าฝีมือใน

เรื่องบนเตียงจะทำให้พัทธ์คล้อยตามและตกเป็นของเขาได้ไม่ยาก แต่จะมีประโยชน์อะไรถ้าสิ่งที่เขาได้มา

จะมีแต่ร่างกายในขณะที่หัวใจอาจถูกปฏิเสธ

โมกข์ทนไม่ได้ เขาต้องการพัทธ์ทั้งตัวและหัวใจ

โมกข์เห็นเงาในกระจกเบิ่งตากว้างเมื่อคิดมาถึงตรงนี้ ตรงที่เขาต้องยอมรับใจตัวเองว่า เขาตกหลุมรัก

อาจารย์หนุ่มอย่างพัทธ์ พีรานนท์ คนที่ไม่น่าจะมีอะไรดึงดูดเขาได้แม้แต่น้อย แต่เขาก็รักไปแล้ว

มันไม่ใช่แค่ชอบอย่างที่เขาคิด ยิ่งได้รู้จักและใกล้ชิด พัทธ์ก็ขโมยหัวใจของเขาไปครองไว้ทั้งดวง และเขาก็ไม่

ต้องการให้พัทธ์เสียใจหรือเจ็บปวดจากเรื่องใดๆ ทั้งสิ้น

โมกข์เรียกมันว่าความรัก ที่เขาไม่เคยเชื่อมัน แต่วันนี้มันวิ่งมาชนเข้าเต็มเปา

หน้าคมสะบัดไปมาขับไล่ความมึนงงแล้วจึงหยิบกะละมังมาเปิดน้ำใส่ลงไป เขาเดินมาที่เตียงกลางห้องวาง

กะละมังไว้ที่โต๊ะข้างเตียง ก่อนจะไปหยิบผ้าขนหนูผืนเล็กมาชุบน้ำ บิดมันจนหมาด เช็ดไปที่ใบหน้า ซอก

คอ เช็ดจากปลายแขนปลายขาเข้าหาหัวใจเพื่อลดไข้ วนเวียนทำอยู่อย่างนี้จนความร้อนจากตัวพัทธ์เริ่ม

คลายลง เขาจึงได้เบาใจ

หน้าคมจ้องมองคนที่หลับสนิทด้วยความห่วงใย เขายกมือขึ้นปัดปอยผมที่ตกมาระหน้าผากแผ่วเบาแล้ว

โน้มตัวไปประทับรอยจูบไว้ ก่อนที่จะทอดตัวยาวนอนตะแคงเคียงข้างเฝ้ามองคนหลับ ตาดุกระพริบเบาๆ

เมื่อความง่วงงุนมาเยือน แล้วโมกข์ก็ผล็อยหลับตามไปในอีกไม่นานนัก








พัทธ์รู้สึกตัวขึ้นมาอีกที ก็เห็นแต่ความมืดมิดรอบตัว เขาไม่รู้ว่าตอนนี้กี่โมงกี่ยามแต่ก็เดาว่าคงดึกสงัดเพราะ

ได้ยินเสียงแมลงกลางคืนส่งเสียงแซ่แซกสอดประสานราวกับมโหรีขับกล่อม

อาการปวดหัวจนแทบระเบิดบรรเทาลง เหลือแค่เพียงปวดตุ้บๆ ตามจังหวะของชีพจร พัทธ์กระพริบตาเรียก

สติแล้วก็ต้องตกใจเมื่อรู้สึกได้ถึงอะไรบางอย่างที่ทิ้งน้ำหนักอยู่ที่ลำตัว เขาปรับสายตาให้เข้ากับความมืด

แล้วจึงเอียงหน้าไปมอง แล้วพัทธ์ก็ต้องตกใจเมื่อเห็นหน้าคมที่หลับสนิทอยู่ใกล้เพียงไม่กี่นิ้ว แถมยังทอด

แขนมากอดก่ายเขาไว้

พัทธ์นิ่งสำรวจร่างกายตัวเอง เมื่อรู้สึกได้ว่ายังปกติทุกส่วนเขาก็ถอนหายใจอย่างโล่งอก และเมื่อเขาผงกหัว

ขึ้นมามองผ่านไหล่ที่ตะแคงขึ้นมาก็เห็นกะละมังน้ำที่ยังวางอยู่บนโต๊ะข้างเตียงไม่ไกลนัก พัทธ์จึงค่อยๆ

รวบรวมความทรงจำอย่างช้าๆ

หน้าร้อนวูบซึ่งไม่เกี่ยวกับไข้ เมื่อเขาจำได้อย่างรางเลือนเหมือนอยู่ในความฝัน ถึงความอบอุ่นจากจุมพิตที่

เขาไขว่คว้าไว้ รสขมฝาดของยาที่ไหลลงคอปะปนกับรสหวานจากปลายลิ้นที่เกี่ยวรัดจนแน่นที่เขาไม่อยาก

ให้จากไปยังคงอบอวลล่องลอยอยู่ในบรรยากาศอันแสนอบอุ่นแม้อากาศภายนอกจะหนาวจัด แต่เมื่อมี

ท่อนแขนหนักวางพาดไปกับตัวอย่างนี้ พัทธ์กลับไม่รู้สึกหนาวเลย             

ลอบถอนหายใจแผ่วเบาเมื่อปฏิเสธไม่ได้ว่า โมกข์เริ่มทำคะแนนดีขึ้นมามากจนเขาตกใจ ถ้าเทียบกับศูนย์

อย่างที่ปราบ เพื่อนสนิทของโมกข์ขอไว้

นอนกอดโมกข์ก็อุ่นดีเหมือนกันนะ

พัทธ์ยิ้ม ก่อนที่จะซุกหน้าไปที่อกอุ่นเบียดกายเข้าไปแนบชิด พลางยกแขนโอบไปที่ตัวของโมกข์แล้วหลับตา

ลง

พัทธ์หลับไปอีกรอบ คราวนี้เขาฝันดีไปจนรุ่งเช้า







เสียงไก่ป่าขันจากป่าเขาที่รายล้อมปลุกให้พัทธ์ตื่นขึ้นมาเมื่อแสงแห่งอรุโณทัยเริ่มมาเยือนที่ขอบฟ้าจนเห็น

เป็นแสงที่ส้มนวลจากทางหน้าต่าง                   

พัทธ์ผงกหัวขึ้นมา สิ่งแรกที่เขามองหาคือร่างสูงที่เขาอาศัยนอนกอดแทนผ้าห่มตลอดทั้งคืน แต่ทั่วทั้งห้อง

กลับมีแต่ความว่างเปล่าจนเขาใจหาย

เขาผวาลุกนั่ง เหลียวมองซ้ำแม้แต่ในห้องน้ำก็ไม่มีวี่แวว พัทธ์ตกใจเมื่อต้องยอมรับว่า โมกข์กลายเป็นสิ่ง

สำคัญเล็กๆ ในชีวิตของเขาเสียแล้ว

เสียงกุกกักดังขึ้นที่ประตูห้องก่อนที่มันจะถูกผลักด้วยฝีมือเจ้าของไร่ที่ยื่นหน้ายิ้มเผล่เข้ามาพร้อมถาด

อาหารที่ส่งกลิ่นหอมฉุยจนกระเพาะอาหารของพัทธ์เริ่มส่งเสียงประท้วง         โมกข์เดินเข้ามาวางถาดลง

บนโต๊ะตัวเล็กที่ตั้งอยู่มุมห้อง ก่อนที่จะเดินมานั่งที่ขอบเตียงพลางยื่นหลังมือมาแตะหน้าผากของพัทธ์

“ตัวไม่ร้อนแล้ว ดีจัง”

“มีมือเป็นปรอทหรือไง ถึงได้รู้”

พัทธ์ข่มความอายโต้กลับเสียงดุ โมกข์ได้แต่เลิกคิ้วยิ้มขำ

“โอ ยิ่งมีแรงโต้กลับอย่างนี้ยิ่งแสดงว่าคุณดีขึ้นแล้วจริงๆ งั้นก็ดีแล้ว ลุกขึ้นมาทานข้าวต้มเหอะ ผมลงทุนทำ

ให้คุณโดยเฉพาะเลยนะ”

พัทธ์สะบัดหน้าใส่เมื่อเห็นดวงตาแวววาวคู่นั้น

“จะกินเข้าไปได้ไง เพิ่งตื่นนอนฟันก็ยังไม่ได้แปรง หน้าก็ยังไม่ได้ล้าง”

พัทธ์ดันหน้าที่ยื่นเข้ามาให้ถอยห่างออกไป เมื่อรู้สึกว่าเนื้อตัวสกปรกเพราะเย็นเมื่อวานก็ยังไม่ได้อาบน้ำ

เขานึกสภาพตัวเองไม่ออก ว่าตอนนี้จะเป็นเช่นไร หน้าตาคงมันเยิ้ม ผมเผ้าคงกระเซิง แถมด้วยกลิ่นปากที่

สะสมตลอดคืน  เขาไม่อยากเผชิญหน้ากับโมกข์ด้วยสภาพนี้ถ้าเลือกได้

แล้วพัทธ์ก็ต้องตกใจเมื่ออยู่ๆ คางเรียวก็ถูกยึดไว้ด้วยปลายนิ้ว ก่อนที่อีกฝ่ายจะประกบปากมาจนแน่นหนา

แถมยังฉกลิ้นเข้ามาอย่างรวดเร็ว พัทธ์พยายามผลักไสแต่กลับถูกโอบรัดไปด้วยท่อนแขนแข็งแรงจนดิ้นไม่

หลุด จนต้องปล่อยให้โมกข์จูบเลยตามเลย

พักใหญ่กว่าโมกข์จะยอมปล่อย ปากอุ่นยังคลอเคลียอยู่แถวติ่งหู

“ปากคุณไม่เห็นจะเหม็นเลย ผมจูบแล้วก็ยังหวานเหมือนเดิมหรือถ้ามันเหม็นจริง ผมก็คงจะทนได้

ส่วนตัว…”

โมกข์ก้มหน้าไปฝังจมูกโด่งลงที่ซอกคอจนพัทธ์สะท้านเยือก

“…ยิ่งหอมจนผมอยากจะกอดไว้ทั้งวันทั้งคืน เหมือนเมื่อคืนที่ผ่านมา”

หน้าขาวจัดแดงซ่าน พัทธ์รู้สึกดีจนไม่อยากที่จะขัดขืน เขาหันไปสบตาคู่นั้น

“ขอบคุณนะที่ดูแล และไม่ล่วงเกินผมเมื่อคืนนี้ ผมดีใจที่คุณไม่ใช่คนฉวยโอกาสทั้งที่คุณก็ทำได้”

โมกข์ยิ้มอยู่ในหน้า มองพัทธ์ด้วยแววตาอ่อนโยน แล้วก้มไปจูบเรียวปากนุ่มนั่นอีกครั้ง

“เฮ้อ…นี่ผมคงเสพติดการจูบคุณไปแล้ว จูบแล้วรู้สึกดีชะมัด”

โมกข์แกล้งบ่นดังๆ หลังจากที่ถอนจุมพิตอย่างอ้อยอิ่ง

"มาเถอะ มาทานข้าวต้มฝีมือของผม นี่ผมได้วิชามาจากเชฟหมี ครัวกากๆ ในยูทูปเลยนะ รับรองคุณจะติด

ใจ แล้วคุณจะได้มีแรงลุยงานโปรเจ็คของคุณไงล่ะ”

พัทธ์ยิ้มกับตัวเอง

รออีกนิดนะโมกข์ รอให้ผมมั่นใจในความรู้สึกของตัวเอง วันนั้นมาถึงเมื่อไหร่ผมพร้อมที่จะเป็นของคุณทั้ง

กายและใจ

พัทธ์รำพึงอยู่ในใจก่อนที่จะลุกจากเตียงแล้วก้าวตามแรงลากของผู้ชายตัวโต








คำปันกลายเป็นแขกประจำของบ้านเมื่อเขาขี่มอเตอร์ไซค์ลงจากเขามาที่นี่แทบทุกวันยามบ่าย

แต่คำปันไม่ใช่แขกของโอบกิจ เมื่อคนที่คำปันมาหากลายเป็นบิดา และทุกครั้งที่มายังมีพันธุ์ไม้แปลกๆ มา

ฝากจนนายอาทิตย์ติดใจแถมยังนั่งคุยกันเรื่องต้นไม้จนมืดค่ำ             

ไอ้ที่หงุดหงิดคือ นายอาทิตย์บังคับให้เขามานั่งฟังเรื่องต้นไม้บ้าบอที่เขาไม่สนใจด้วยทุกครั้ง จนโอบกิจไม่มี

เวลาว่างที่จะชิ่งไปหาโมกข์ที่ไร่ได้เลย เพราะตอนกลางวันโอบกิจก็ต้องไปทำงานที่ห้างสรรพสินค้าเมื่อ

เขากำลังฝึกบริหารงาน

“ถ้าฉันเป็นพี่โมกข์ฉันจะไล่นายออก โทษฐานหนีงานลงเขามาทุกวัน”

โอบกิจชี้หน้าต่อว่าในวันหนึ่งที่ทนไม่ไหว เขารู้สึกเหมือนทั้งนายอาทิตย์และคำปันกำลังร่วมมือกันขัดขวาง

ไม่ให้เขาไปหาโมกข์ ทั้งที่โมกข์กลับจากกรุงเทพได้อาทิตย์กว่า แต่จนบัดนี้โอบกิจยังไม่ได้เห็นแม้แต่เงาจน

แทบจะลงแดง

“คุณโอบทำไม่ได้หรอก”

คำปันท้าทาย

“ผมมันเป็นลูกน้องนัมเบอร์วัน พ่อเลี้ยงโมกข์จะกล้าไล่ผมออกได้ไง แล้วผมก็ไม่ได้อู้งาน ในเมื่องานของผม

เริ่มต้นตั้งแต่เช้าตรู่ที่คุณโอบยังมุดหัวอยู่ในกองผ้าห่มอยู่เลย”

“ไอ้บ้า”

วันนี้นายอาทิตย์ไม่อยู่บ้าน เนื่องจากมีงานเลี้ยงผู้ประกอบการอสังหาริมทรัพย์ คำปันจึงกล้าขึ้นเสียง

“อย่าคิดว่าฉันไม่รู้นะ ว่านายกับพ่อกำลังร่วมมือกันขัดขวางไม่ให้ฉันไปหาพี่โมกข์”

“ถ้าใช่แล้วจะทำไม”

คำปันกอดอกมองโอบกิจด้วยสีหน้าจริงจังอย่างที่ไม่เคยทำมาก่อน

“ทั้งผมและพ่อของคุณต่างหวังดีกับคุณทั้งคู่ ทำไมคุณถึงดื้อด้านไม่เข้าใจอะไรเลยนะ”

“ไอ้คำปัน มึงด่ากู”

กำปั้นลุ่นๆ ส่งตรงเข้าที่ปลายคางของคำปันโดยที่ไม่ทันตั้งตัวจนหน้าสะบัด ก่อนที่จะล้มไปกองกับพื้น

“มึงท้าทายกู ดีล่ะ กูจะทำให้มึงเห็นว่าทั้งมึงและพ่อห้ามกูไม่ได้”

โอบกิจถือโอกาสที่คำปันยังนอนนับดาววิ่งพรวดไปที่โรงรถ เขาสตาร์รถสปอร์ตความเร็วสูงอย่างรวดเร็ว

“คุณโอบ อย่าไปที่ไร่”

คำปันรีบลุกขึ้นยืนตะโกนห้ามทั้งที่ยังไม่หายมึนจากหมัดของโอบกิจ แล้วเขาก็รีบวิ่งตามไปที่มอเตอร์ไซค์

คู่ใจ พลางสตาร์ทรถด้วยเท้า

รถเจ้ากรรมกลับไม่ติดอย่างใจหวัง คำปันออกแรงกดฝ่าเท้าอีกหลายรอบกว่าเครื่องยนต์จะทำงาน แต่เมื่อ

ถึงตอนนั้น โอบกิจก็พุ่งรถออกตัวนำไปแล้ว

“โธ่โว้ย”

คำปันตะโกนอย่างหงุดหงิดเมื่อมองเห็นแต่ท้ายรถ แต่เขาก็ยังไม่ละความพยายาม บิดคันเร่งตามไปในทันที







รถสปอร์ตสมรรถภาพสูงขับเคลื่อนไปบนทางที่คุ้นเคยเพียงไม่นานก็เข้าเขตไร่มนัญชัย เขาขับรถพุ่งปราดไป

ที่ตัวบ้านที่อยู่บนเนินเขา เบรคจนรถสั่น ก่อนที่จะเปิดประตูวิ่งตรงเข้าไปภายในบ้าน พลางมองหาโมกข์

“พี่โมกข์ อยู่ไหน โอบมาหาพี่ คิดถึงพี่จะตายอยู่แล้ว”

โอบกิจตะโกนลั่น  ก่อนที่จะเงียบเสียงลงเมื่อเขาเห็นร่างสูงใหญ่อยู่แวบๆ ส่วนหลังของบ้านที่จัดเป็นครัว

โอบกิจยิ้มกริ่ม เขาก้าวเข้าไปช้าๆ  หวังที่จะโผเข้ากอดให้โมกข์ตกใจ แต่เมื่อก้าวเข้าไปจริงๆ คนที่ตกใจกลับ

กลายเป็นเขา ที่เห็นโมกข์ตระกองกอดใครบางคนที่ยืนอยู่หน้าเตาไฟฟ้าจากทางด้านหลัง

“พี่โมกข์”

โอบกิจตะโกนลั่น อ้าปากค้าง มือเท้าชาตัวแข็งทื่อเมื่อเห็นภาพบาดตา




////////// จบบทที่ 19  /////////////////////////////////////////////////////////////////////////

หัวข้อ: Re: ร้ายซ่อนรัก บทที่ 19 (10 /02/2557)
เริ่มหัวข้อโดย: GintoniC ที่ 10-02-2014 03:11:55

ระเบิดลงแล้ววว  :ling3:

หัวข้อ: Re: ร้ายซ่อนรัก บทที่ 19 (10 /02/2557)
เริ่มหัวข้อโดย: BeeRY ที่ 10-02-2014 05:42:03

พัทธ์อย่างอนโมกข์เรื่องโอบนะ :ling3:
คำปันมาเก็บว่าที่แฟนด่วน เราเชียร์คู่นายนะ  :hao7:

หัวข้อ: Re: ร้ายซ่อนรัก บทที่ 19 (10 /02/2557)
เริ่มหัวข้อโดย: Nus@nT@R@ ที่ 10-02-2014 06:36:17

โดนพัทธ์ตัดคะแนนแน่โมกข์

หัวข้อ: Re: ร้ายซ่อนรัก บทที่ 19 (10 /02/2557)
เริ่มหัวข้อโดย: kinjikung ที่ 10-02-2014 07:16:13

ดื้อไม่เข้าเรื่องโอบกิจเอ๊ยยย เจอฉากบาดตาเลย

หัวข้อ: Re: ร้ายซ่อนรัก บทที่ 19 (10 /02/2557)
เริ่มหัวข้อโดย: Mancha KHIRI ที่ 10-02-2014 09:11:38

รีบมาเอาโอบกิจไปเก็บหน่อยคำปัน เดี๋ยวระเบิดลงแน่ตอนหน้า  :katai1:

หัวข้อ: Re: ร้ายซ่อนรัก บทที่ 19 (10 /02/2557)
เริ่มหัวข้อโดย: เจ้าหญิงขี้ลืม ที่ 10-02-2014 09:22:38

อุ้ย  กลิ่นมาม่ากำลังมา ใครก็ได้เอาน้องโอบไปเก็บที :katai1:

หัวข้อ: Re: ร้ายซ่อนรัก บทที่ 19 (10 /02/2557)
เริ่มหัวข้อโดย: lizzii ที่ 10-02-2014 09:47:15

คำปันรีบบิดรถตามมาเร็วๆ เดี๋ยวระเบิดลง

หัวข้อ: Re: ร้ายซ่อนรัก บทที่ 19 (10 /02/2557)
เริ่มหัวข้อโดย: liza sarin ที่ 10-02-2014 10:13:00

 :m31: :m31: :m31:

หัวข้อ: Re: ร้ายซ่อนรัก บทที่ 19 (10 /02/2557)
เริ่มหัวข้อโดย: MinKKniM ที่ 10-02-2014 16:22:48

โมกข์งานเข้าซะแล้วอุตส่าห์ทำคะแนนได้แล้วนะเนี่ยะ แย่แน่ๆคราวนี้

หัวข้อ: Re: ร้ายซ่อนรัก บทที่ 19 (10 /02/2557)
เริ่มหัวข้อโดย: PoPuAr ที่ 10-02-2014 21:23:27

โหย พัทธ์ใจง่ายจัง แค่ไม่เท่าไรก็เห็นความดีของคุณโมกข์แล้วเหรอเนี่ย
ใจอ่อนง่ายแบบนี้ ไปไหนไม่รอดแน่ๆ อีกไม่นานเสร็จคุณโมกข์
แต่ว่าก่อนที่จะได้กินตับกัน ตัวป่วนมาแล้วนี่สิ เอาไงดีละคุณโมกข์
คะแนนที่อุตส่าห์สั่งสมเอาไว้ มิติดลบเหรองานนี้ อิอิ แก้ปัญหาเรื่องน้องโอบให้ได้ละกัน  :laugh:

หัวข้อ: Re: ร้ายซ่อนรัก บทที่ 19 (10 /02/2557)
เริ่มหัวข้อโดย: Yunatsu ที่ 10-02-2014 23:22:11

โอบอาละวาดแน่นอน คำปันมาเร็วววว มาด่วนๆๆๆๆ
พัทธ์อย่าโกดพ่อเลี้ยงนะ ขอร้อง

หัวข้อ: Re: ร้ายซ่อนรัก บทที่ 19 (10 /02/2557)
เริ่มหัวข้อโดย: ๐๐ตะวัน๐๐ ที่ 10-02-2014 23:28:47

โอ้ยยย หวานได้แปบเดียว

งานเข้าโมกข์อีกแล้วสิ

หัวข้อ: Re: ร้ายซ่อนรัก บทที่ 19 (10 /02/2557)
เริ่มหัวข้อโดย: GETIIZ ที่ 11-02-2014 21:09:37

กำลังจะดีขึ้นอยู่แล้วเชียววววว
อย่ามาทะเลาะกัน ผิดใจกันเพราะเรื่องโอบกิจนะ

หัวข้อ: Re: ร้ายซ่อนรัก บทที่ 20 (16 /02/2557)
เริ่มหัวข้อโดย: Belove ที่ 16-02-2014 23:49:48

                                ร้ายซ่อนรัก

                                 บทที่ 20


“หิวหรือเปล่า ผมเห็นคุณปีนขึ้นปีนลงไอ้เจ้าเครื่องจักรนั่นทั้งวัน”

โมกข์ถามไถ่ด้วยความเป็นห่วงเมื่อพัทธ์กลับเข้ามาในบ้านในตอนบ่ายจัดจนเกือบเย็น

“ยิ่งผอมๆ อยู่ด้วย ผมล่ะกลัวคุณจะปลิวตกลงมาซะให้ได้”

“ผมไม่ได้อ่อนแอจนคุณต้องคอยเป็นห่วงหรอกน่า”

พัทธ์เถียงทั้งที่ในใจกลับรู้สึกชุ่มชื่น ความใส่ใจจากโมกข์ทำให้กำแพงหนาพังทลายลงจนแทบไม่เหลืออีก

แล้ว แต่พัทธ์ก็ยังพยายามรักษาท่าทีเอาไว้อย่างเข้มงวดที่สุด เขาไม่อยากให้ทุกสิ่งดู “ง่าย” เกินไปสำหรับ

โมกข์

“อืม ผมเชื่อล่ะ ว่าคุณไม่ได้อ่อนแอ”

โมกข์เอ่ยปากยอมรับ เมื่อมีอยู่วันหนึ่งที่พัทธ์เดินไปเห็นคนงานกำลังล้อมวงแข่งปาเป้า อาจารย์หนุ่มก็เลย

ร่วมแข่งด้วย และชนะขาดลอย

“ผมเป็นแชมป์ปาเป้าสมัยมัธยม”

พัทธ์บอกเขาในวันนั้น

และเมื่อพัทธ์เห็นโมกข์กับลูกน้องกำลังฝึกซ้อมยิงปืนกับขวดแก้ว คนหุ่นสะโอดสะองก็มาขอแจมด้วยอีก

แถมยังยิงขวดแก้วแตกเกือบทุกใบจนโมกข์นึกขยาดในความแม่น

“ผมเป็นแชมป์ยิงปืนของมหาวิทยาลัย”

ยังเหลือแชมป์อะไรอีกไหม โมกข์นึกค่อนขอด แค่นี้เขาก็เริ่มมองเห็นอนาคตรางๆ หากว่าพัทธ์จะยอมลงเอย

กับเขา

“ว่าแต่คุณหิวหรือยัง ผมน่ะหิวจนไส้กิ่วแล้ว”

พัทธ์เลิกคิ้ว

“แล้วทำไมไม่กินก่อนล่ะ รอทำไม”

“ก็ผมรู้สึกว่าทานข้าวพร้อมกับคุณมันอร่อยดี”

อีกแล้ว พัทธ์ถอนหายใจกับคำพูดหวานเลี่ยนแต่จริงใจของโมกข์ ผู้ชายที่นั่งประสานมือแล้วเอาคางเกยมอง

มาทางเขาตาเชื่อมช่างสรรหาคำพูดมาทำให้พัทธ์อารมณ์ดีได้อย่างไม่น่าเชื่อ

พัทธ์ได้แต่ซ่อนรอยยิ้มไว้เมื่อก้มหน้าหนี

“อาหารที่ป้าแม่บ้านจัดไว้มันเย็นแล้ว เดี๋ยวผมจะอุ่นก่อน คุณรอไหวไหม”

พัทธ์เอ่ยถาม โมกข์คลี่ยิ้ม พลางพยักหน้ารับ

เจ้าของไร่มนัญชัยนั่งมองพัทธ์สาละวนหยิบอาหารไปอุ่นอย่างมีความสุข

โมกข์แทบไม่รู้จักคำนี้มาตั้งแต่เด็ก จนกระทั่งวันนี้มีพัทธ์มาอยู่ภายใต้ชายคาเดียวกัน เขารู้สึกว่าบ้านคือ

บ้านที่อบอุ่น จะดีแค่ไหนถ้ากลับจากงานหนักในไร่แล้วจะมีพัทธ์มาเป็นกำลังใจให้อย่างนี้ทุกวัน

อดไม่ได้ที่จะลุกขึ้นยืนแล้วก้าวเดินไปยังร่างที่ง่วนอยู่หน้าเตาแล้วโอบกอดไว้พลางเกยคางไว้ที่ไหล่

“พัทธ์ ขอบคุณนะ สำหรับโอกาสที่คุณมอบให้ผม มันมีค่ามากเลยรู้ไหม”

โมกข์ดื่มด่ำอยู่กับความสุขจนไม่ได้สนใจเสียงเครื่องยนต์ และเสียงกู่ร้องจากด้านนอกจนกระทั่งสะดุ้งสุดตัว

เมื่อได้ยินเสียงโอบกิจตะโกนลั่นอยู่ใกล้ๆ

“พี่โมกข์”

เจ้าของไร่มนัญชัยหันขวับไปมองพร้อมๆ กับพัทธ์ โมกข์ไม่ได้มีปฏิกิริยาอื่นนอกจากขมวดคิ้วแต่พัทธ์เมื่อ

เห็นสีหน้าและกิริยาของคนที่เพิ่งเคยเห็นเป็นครั้งแรกก็พอเดาได้ เลยเป็นฝ่ายเบี่ยงตัวออกจากอ้อมแขนของ

โมกข์เสียเอง

ดวงตาของโอบกิจลุกวาบด้วยความหึงหวง นี่เองสินะที่เป็นสาเหตุให้คำปันพยายามที่จะขัดขวางไม่ให้เขา

มาที่ไร่ เป็นเพราะโมกข์มีคนอื่น

“มันเป็นใคร พี่โมกข์”

โอบกิจเดินตรงเข้ามาชี้หน้าถามเสียงสั่น

“เป็นเพราะมันใช่ไหมที่ทำให้พี่โมกข์ไม่สนใจโอบ”

“โอบกิจอย่าก้าวร้าว อาจารย์พัทธ์เป็นแขกของพี่”

โมกข์ก้าวมาบังร่างพัทธ์ไว้ ก่อนที่จะพูดเสียงเรียบ ยิ่งกระตุ้นไฟโทสะของโอบกิจให้โหมแรง

“แขกบ้าแขกบออะไรจะมายืนกอดกันขนาดนี้ บอกโอบมาเลยดีกว่าว่ามันเป็นผู้ชายคนใหม่ของพี่”

โอบกิจตวาดลั่น แต่สิ่งที่ได้รับกลับมาคือสายตาเห็นใจของโมกข์เพราะเขารู้ว่าโอบกิจรักเขามากขนาดไหน

“โอบ พี่ขอโทษกับเรื่องที่ผ่านมา โอบจะโกรธเกลียดพี่ก็ได้ แต่พี่ต้องบอกกับโอบว่าพี่ไม่ได้รักโอบ คนที่พี่รัก

คืออาจารย์พัทธ์”

“มะ…ไม่จริง”

ผิวที่ขาวอยู่แล้วยิ่งเผือดซีด โอบกิจอ้าปากค้างมองโมกข์ราวกับไม่เคยเห็น ดวงตาปรากฎหยาดน้ำคลออยู่

เต็มหน่วยก่อนที่มันจะหยดลงมา จนพัทธ์มองอย่างเห็นใจ

“เอ่อ…คุณโอบกิจครับ คือว่า…”

อาจารย์หนุ่มกลืนคำพูดลงคอเมื่อเห็นสายตาของโอบกิจที่จ้องมาอย่างเกลียดชัง

“พี่บอกว่าพี่รักมัน แล้วโอบล่ะ โอบที่ทุ่มเทความรักให้พี่โมกข์ พี่เอาความรักของโอบไปโยนทิ้งลงเหวที่ไหน”

โอบกิจตัดพ้อทั้งน้ำตายิ่งสร้างความลำบากใจให้โมกข์

“โอบไม่มีค่าอะไรเลยใช่ไหม โอบเป็นแค่ทางผ่านของพี่เป็นแค่ของเล่นของพี่อย่างที่ใครๆ เขาบอกกันจริงๆ

ใช่ไหม”

“โอบ พี่ขอโทษ”

โมกข์เตรียมก้าวเข้าไปหาโอบกิจถ้าไม่ติดว่าเจ้าตัวก้าวถอยหลังหนีแล้วยกมือชี้หน้าด้วยความเสียใจระคน

แค้น

หนุ่มน้อยยกหลังมือป้ายน้ำตาก่อนที่จะมองทั้งคู่อย่างเจ็บช้ำแล้วหันหลังกลับวิ่งหนีออกไปโดยไม่สนใจ

เสียงเรียกอย่างห่วงใยจากโมกข์ และไม่สนใจคำปันที่เพิ่งบิดมอเตอร์ไซค์มาถึงหน้าบ้าน

“คุณโอบ”

คำปันทิ้งมอเตอร์ไซค์แล้ววิ่งมาคว้าแขนโอบกิจที่เตรียมเปิดประตูรถเมื่อพอเดาเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นได้

“ปล่อยกู”

โอบกิจตวาดพลางผลักอกคำปัน

“นายมึงมันเลว ระยำพอกันทั้งนายทั้งลูกน้อง”

“ผมห้ามคุณแล้ว แต่คุณก็ดื้อ”

คำปันส่งเสียงดังอย่างเป็นห่วง

โอบกิจไม่สนใจ เขาก้าวขึ้นไปบนรถแล้วปิดประตูอย่างแรงจนสะเทือน ก่อนที่จะเหยียบคันเร่งพุ่งออกไปจน

เกือบจะชนคำปันที่ถลามาที่หน้ารถ โอบกิจเหยียบเบรคกระทันหัน ห่างจากร่างคำปันไม่ถึงนิ้ว

“คุณโอบอย่าใจร้อน”

โอบกิจสบถลั่น เขาถอยรถกลับจังหวะหนึ่งแล้วเหยียบคันเร่งจนพ้นร่างคำปัน รถสปอร์ตหรูจึงได้วิ่งหายไป

ตามทางอย่างรวดเร็ว

“โธ่โว้ย”

คำปันตะโกนอย่างหัวเสียแล้ววิ่งกลับไปที่รถมอเตอร์ไซค์ของตนที่กองอยู่กับพื้น พลางสตาร์ทรถบิดตาม

เห็นแต่เงาของรถ แต่คำปันก็บิดหน้าตั้งด้วยความเป็นห่วง ยิ่งความมืดโรยตัวเข้าปกคลุมทางที่ต้องขับรถลง

เขา คำปันก็ยิ่งนึกเป็นห่วงโอบกิจมากขึ้น







โมกข์มองตามหลังของโอบกิจไปอย่างนึกเป็นห่วง แต่ก็เป็นห่วงพัทธ์ไม่แพ้กันจนละล้าละลังไปหมด

โอบกิจไม่มีความผิด เพียงแค่เขาไม่ได้รักโอบกิจแม้จะเคยมีความสัมพันธ์กันแต่นั่นก็ก่อนที่เขาจะรู้จักกับ

พัทธ์คนที่เอาชนะใจเขาได้ เขานึกเสียใจที่โชคชะตาไม่ได้กำหนดให้เขาได้นึกรักโอบกิจ

แต่ตอนนี้สิ ที่เขาหันไปมองพัทธ์ เขาใจหายเมื่อเห็นพัทธ์หน้าซีด ใช้มือเกาะขอบพนักเก้าอี้ไว้แล้วค่อยๆ ทรุด

ตัวลงนั่งอย่างหมดแรง เขาผวาไปทรุดตัวลงกับพื้นคว้ามือของพัทธ์มากุมไว้พลางพูดละล่ำละลัก

“พัทธ์ ฟังผมก่อนนะ ผมกับโอบกิจเรา…เอ่อ…”

โมกข์อึ้งเมื่อเขาก็นึกคำอธิบายไม่ถูกเหมือนกัน จนบรรยากาศตกอยู่ในความเงียบงัน

พัทธ์ปวดศีรษะกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นจนต้องหลับตาลง หมดเรี่ยวแรงแม้แต่จะดึงมือออกจากการเกาะกุม

ของโมกข์

แม้จะรู้อยู่ว่าโมกข์เป็นคนมีเสน่ห์และต้องเจอเหตุการณ์แบบนี้แน่ๆ หากเขาคิดจะคบกับผู้ชายคนนี้ แต่เมื่อ

ประสบเหตุเข้าจริงๆ พัทธ์ก็ยังทำใจไม่ได้ เป็นเพราะพัทธ์นึกเห็นใจโอบกิจด้วย และเขาอาจจะต้องเห็นใจอีก

หลายคนที่อาจจะมาทวงสิทธิ์เช่นนี้ แล้วเขาจะทานทนได้หรือไม่ พัทธ์ถามใจตัวเอง

เพียงแค่เริ่มเปิดใจ ก็มีอุปสรรคเข้ามาขวางกั้น พัทธ์นึกท้อเสียแล้ว

“บางทีความรักกับความเหมาะสมมันคงจะไปด้วยกันไม่ได้”

พัทธ์กล่าวออกมาด้วยเสียงแหบโหยจนโมกข์ใจหาย

“ผมอาจจะไม่เหมาะที่จะรักกับคุณนะโมกข์”

พัทธ์ฝืนยืนขึ้นแล้วเบี่ยงตัวหนีโมกข์ ก้าวขึ้นสู่ห้องของเขา

“อย่าเพิ่งตามผมมาเลย ขอให้ผมอยู่กับตัวเองก่อนเถอะโมกข์”

เขากล่าวห้ามเมื่อหันหลังให้ร่างสูงใหญ่ที่บัดนี้ยืนไหล่ลู่ด้วยความผิดหวัง






โอบกิจซมซานมาถึงบ้านได้อย่างไรเขาก็ไม่รู้ตัวเองเหมือนกัน เมื่อเขาเดินมานอนแผ่อย่างหมดแรงอยู่บน

เตียงของตัวเองแล้วปล่อยให้น้ำตาไหลจากหางตาจนเปียกปอน

เสียแรงที่เขารักโมกข์ ยอมทิ้งศักดิ์ศรีทั้งหมดยอมเอาตัวเข้าแลกหวังที่จะมัดใจโมกข์ แต่ผู้ชายคนนั้นก็ไม่

เห็นค่าของเขาแม้แต่น้อย

โมกข์ไม่เคยมีเขาอยู่ในหัวใจ โอบกิจร้องไห้กับความจริงข้อนี้

ดีล่ะ แม้โมกข์จะไม่รัก แต่เขาก็จะทำให้โมกข์ต้องจดจำโอบกิจคนนี้ไปตลอดชีวิต

โอบกิจดีดตัวขึ้นไปคว้ามีดคัตเตอร์ที่โต๊ะหนังสือแล้วกลับมานั่งที่ขอบเตียง เขาดันปลายนิ้วจนคมมีดแวววับ

อยู่ระดับสายตา ก่อนที่จะจ่อมันกับข้อมืออีกข้างหนึ่ง

ตัดสินใจชั่ววูบกดน้ำหนักปลายนิ้วข้างที่จับด้ามมีดกรีดลงกับเนื้อหนัง โอบกิจกัดฟันเมื่อความเจ็บปวดซ่าน

ขึ้นมาแล้วโลหิตสีแดงเข้มก็ทะลักออกมาจากข้อมือ

โอบกิจหน้าซีดลงเมื่อเลือดแดงฉานพุ่งทะลักตามจังหวะชีพจรเปรอะเปื้อนผ้าปูที่นอนซึมลงเป็นวงกว้างขึ้น

เรื่อยๆ







คำปันใจไม่อยู่กับเนื้อตัวเมื่อเขาได้แต่ขับรถตามโอบกิจได้แค่ระยะห่าง

เขาเห็นแสงไฟท้ายของรถสปอร์ตเป็นระยะ บางทีก็ขับเร็วจนน่ากลัว บางทีก็ทำท่าจะพุ่งลงข้างทางที่เป็นหุบ

เหว

โอบกิจไม่รับโทรศัพท์ที่คำปันพยายามจะใช้มือเดียวประคองแฮนด์รถ แล้วใช้อีกมือหนึ่งกดโทรออก จนเขา

หมดความพยายามเพราะยิ่งทำอย่างนั้นก็ยิ่งช้า ยิ่งเมื่อมาถึงเขตตัวเมืองคำปันก็ยิ่งต้องเร่งเครื่องตาม

โอบกิจ แต่อย่างน้อยเขาก็เบาใจว่าโอบกิจขับรถตรงไปทางบ้านของตัว

คำปันมองเห็นซอยเข้าบ้านโอบกิจแล้ว จึงได้นึกถึงนายอาทิตย์บิดาของโอบกิจที่เขาเองก็มีเบอร์อยู่ในเครื่อง

คำปันไม่รอช้าดึงโทรศัพท์จากกระเป๋าเสื้อมากดโทรออกแล้วบิดคันเร่งประคองรถด้วยมือข้างเดียว

“ครับคุณพ่อ เกิดเรื่องแล้ว”

เขาเล่าให้อาทิตย์ฟังอย่างย่อที่สุดที่อาทิตย์จะเข้าใจได้แล้วจึงบอกสิ่งที่ต้องการ

“คุณพ่อโทรให้ใครตามเข้าไปดูคุณโอบก่อนเถอะครับ แล้วสั่งให้เปิดประตูรั้วให้ผมเข้าไปในบ้านที ผมจะรีบ

เข้าไปหาคุณโอบให้เร็วที่สุด”

คำปันวางหูเมื่ออาทิตย์เข้าใจอย่างไม่ยากเย็น จนเมื่อถึงประตูรั้วของบ้านหลังใหญ่โอบกิจจึงบิดคันเร่งเข้า

ไปอย่างง่ายดายแล้วแทบจะทิ้งมอเตอร์ไซค์ไว้ที่หน้าบ้าน ก่อนที่จะวิ่งตาเหลือกขึ้นไปที่หน้าห้องส่วนตัวของ

โอบกิจ

ใจไม่ดีเมื่อเห็นบรรดาคนใช้ที่เขาเริ่มคุ้นหน้ายืนออกันหน้าห้อง พยายามทุบประตูเรียกคนข้างใน

“เปิดได้ไหมครับ”

คำปันรีบเอ่ยถามแล้วก็ใจเสียเมื่อทุกคนส่ายหน้า

“มีกุญแจไหมครับ ไขเข้าไปเถอะ”

คำปันใจไม่อยู่กับตัว เมื่อแม่บ้านพยายามหากุญแจจากพวงใหญ่

ทันทีที่เสียงลูกบิดลั่นคลิกคำปันก็ดันประตูเข้าไปเป็นคนแรก ก่อนที่หัวใจจะหล่นวูบเมื่อเห็นสภาพภายใจ

ห้อง


“คุณโอบ”

คำปันผวาไปหาร่างที่นอนจมกองเลือด




////////////////////////////////////////////////

คุยกับคนแต่ง

มีเรื่องสั้นมานำเสนอค่ะ

คนแต่งเปิดเรื่องนี้ไว้เวลาที่อยากระบายความหื่น อิอิ บอกเลย :hao7: :hao7:

แต่เวลาแต่งเรื่องยาวแล้วมันไม่ถึงเวลาหื่นเสียที ก็เลยไปแต่งเรื่องสั้นดีกว่า

ไม่ต้องเสียเวลามาก

อย่างตอนนี้ก็แต่งเรื่องแรก “ห้องแห่งความลับ”  2 ตอนจบ

ฝากติดตามด้วยนะคะ

ขอบคุณค่ะ


X-Theme The series เรื่องสั้นนี้มีไว้ X

http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=40976.0 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=40976.0)

หัวข้อ: Re: ร้ายซ่อนรัก บทที่ 20 (16 /02/2557)
เริ่มหัวข้อโดย: AMINOKOONG ที่ 17-02-2014 00:09:24

เกลียดโมกข์ว่ะ หวังว่าพัฒน์คงไม่ใจอ่อนง่ายๆนะ
ดัดสันดานมันหนักๆเลย ให้มันได้รับรู้ความเจ็บปวด
เหมือนที่โอบได้รับ ยังไงพํฒน์ก็ยังไม่ได้รักโมกข์
น่าจะตัดใจง่ายกว่าโมกข์ที่รักพัฒน์หัวปักหัวปำ
แต่เดาว่าโมกข์คงต้องกลับไปดูแลโอบเพราะสงสารแน่เลย
ตามฉบับนิยายไทย :ling1:

หัวข้อ: Re: ร้ายซ่อนรัก บทที่ 20 (16 /02/2557)
เริ่มหัวข้อโดย: lizzii ที่ 17-02-2014 00:11:29

แอบสงสารโอบเหมือนกันนะ

หัวข้อ: Re: ร้ายซ่อนรัก บทที่ 20 (16 /02/2557)
เริ่มหัวข้อโดย: Yunatsu ที่ 17-02-2014 00:29:51

โอ้ยย สงสารโอบบบ
แต่โอบบบ ถ้าเราไม่รักตัวเองก่อน ไม่มีใครมารักหรอกนะ
แต่โอมม ก้มีคำปันรักแล้วงาย
อิอิ


พ่อเลี้ยงงง รีบไปง้ออาจารย์พัทธ์เร็วววว
เฮ้อออ กำลังจะดีแล้วแท้ๆ

หัวข้อ: Re: ร้ายซ่อนรัก บทที่ 20 (16 /02/2557)
เริ่มหัวข้อโดย: Nus@nT@R@ ที่ 17-02-2014 01:06:11

สวรรค์ล่มเลยโมกข์
โอบน่าสงสารนะ แต่ไม่เป็นไร คำปันช่วยรักษาใจได้แน่ๆ

หัวข้อ: Re: ร้ายซ่อนรัก บทที่ 20 (16 /02/2557)
เริ่มหัวข้อโดย: HISY ที่ 17-02-2014 08:11:42

เรื่องกำลังไปได้สวยเลย ดันเป็นงี้ซะงั้น
แอบสงสารโอบ รอให้คำปันมาดูแล

หัวข้อ: Re: ร้ายซ่อนรัก บทที่ 20 (16 /02/2557)
เริ่มหัวข้อโดย: Mancha KHIRI ที่ 17-02-2014 09:03:34

โอบนี่ก็น่าสงสารจริงๆ นะ... สงสารที่โอบไม่มีสติ รักคนอื่นจนหน้ามืดตามัว คิดอะไรแล้วไม่ไตรตรอง ทำแบบนี้แล้วมันดียังไง จะทำให้โมกข์จำไปจนตายแล้วยังไง? รู้มั้ยว่าตัวเองก็กำลังจะทำให้คนที่รักเสียใจเหมือนกัน ยิ่งเป็นพ่อด้วยแล้วคงเสียใจมากกว่าใครทั้งนั้นแหละ หวังว่าพอผ่านเหตุการณ์นี้ไปแล้วจะทำให้โอบรู้สึกตัวซักทีว่าใครที่รักเรามากที่สุด ใช้สติ ใช้สมองก่อนคิดก่อน อย่าคิดตื้นๆ ผิวเผินแบบนี้อีก...

ส่วนโมกข์กับอาจารย์พัท.... ไปง้อเขาเลยพ่อคนเสน่ห์แรง ไปง้อบัดเดี๋ยวนี้ มันหน่วงจริงๆ  :serius2:

หัวข้อ: Re: ร้ายซ่อนรัก บทที่ 20 (16 /02/2557)
เริ่มหัวข้อโดย: maemix ที่ 17-02-2014 11:34:00

ตอนนี้สงสารโอบ จะเป็นไรมากมั้ย
คำปันช่วยโอบด้วยนะ

ส่วนโมกข์คะแนนนายติดลบจากพัทธ์แล้ว
ความรู้สึกดีๆที่มี มันลดไปเยอะ ทำตัวเอง

คนอย่างพัทธ์ไม่อยากแย่งคนรักใคร คงถอยออกจากโมกข์แน่เลย
เจ็บกันถ้วนหน้า

หัวข้อ: Re: ร้ายซ่อนรัก บทที่ 20 (16 /02/2557)
เริ่มหัวข้อโดย: หมูน้อย ที่ 17-02-2014 11:52:00

คุณโมกข์โดนอดีตกลับมาเล่นงานซะแล้ว
.
.
 :sad11: :sad11:

หัวข้อ: Re: ร้ายซ่อนรัก บทที่ 20 (16 /02/2557)
เริ่มหัวข้อโดย: Minnie~Moo ที่ 17-02-2014 14:29:15

โอบน่าจะรู้ตัวเองตั้งแต่แรกอยู่แล้วนะว่าโมกข์ไม่ได้จริงจัง  :hao4:

 :angry2: ไหนจะมาเจอโมกข์อยู่กับคนอื่นตอนที่มาหาที่กรุงเทพ ยังจะหลอกตัวเองอีก  :serius2:

เฮ้อ  :เฮ้อ: ไม่สงสารพ่อตัวเองเลยนะว่าจะรู้สึกยังไงที่ลูกชายพยายามฆ่าตัวตายเพราะผู้ชายคนอื่นเนี่ยะ :fire:

หัวข้อ: Re: ร้ายซ่อนรัก บทที่ 20 (16 /02/2557)
เริ่มหัวข้อโดย: route rover ที่ 17-02-2014 14:39:20

ยังไม่อยากให้พัฒรักโมกข์ง่ายๆ แบบนี้อ่ะ เหมือนไม่กี่วันเองนะ  :mew4:

หัวข้อ: Re: ร้ายซ่อนรัก บทที่ 20 (16 /02/2557)
เริ่มหัวข้อโดย: yanggi ที่ 17-02-2014 16:52:43

เรื่องมันเกิดขึ้นก่อนเจอกัน โทษโมกข์ฝ่ายเดียวไม่ได้อ่า     โถ่วววววววว  :serius2:

หัวข้อ: Re: ร้ายซ่อนรัก บทที่ 20 (16 /02/2557)
เริ่มหัวข้อโดย: BeeRY ที่ 17-02-2014 17:12:22

โอบทำไมไม่รักตัวเอง ทำแบบนี้มีคนเสียใจเยอะกว่าที่คิดนะ :z3:
อาจารย์พัทธ์อย่าเพิ่งท้อ ว่าที่แฟนเราฮอต ต้องทำใจนิดนึง :hao5:

หัวข้อ: Re: ร้ายซ่อนรัก บทที่ 20 (16 /02/2557)
เริ่มหัวข้อโดย: GETIIZ ที่ 17-02-2014 17:20:30

หันกลับมารักตัวเองเถอะโอบกิจ
โอ้ยยยย ยิ่งโอบทำแบบนี้ อาจารย์พัฒน์ยิ่งตีจากแน่ๆ  :ling1:

หัวข้อ: Re: ร้ายซ่อนรัก บทที่ 20 (16 /02/2557)
เริ่มหัวข้อโดย: liza sarin ที่ 17-02-2014 17:47:39

 :m31: :m31: :m31:

หัวข้อ: Re: ร้ายซ่อนรัก บทที่ 20 (16 /02/2557)
เริ่มหัวข้อโดย: PoPuAr ที่ 17-02-2014 21:06:47

สงสารน้องโอบจริงๆนะตอนนี้ ถึงขั้นประชดรักด้วยการกรีดข้อมือตัวเอง

พัทธ์ก็อยู่ในสถานะลำบากใจ จะรักโมกข์ทั้งทีก็ทำได้ไม่เต็มที่่

โมกข์สิแย่งานนี้ ทำไงดีละ ศึก 2 ด้าน

หัวข้อ: Re: ร้ายซ่อนรัก บทที่ 20 (16 /02/2557)
เริ่มหัวข้อโดย: nutty ที่ 17-02-2014 21:11:50

คิดง่ายไปนะโอบ คนรักเรามีอีกเยอะ
ตุณอาจารย์อย่าเพิ่งท้อ อุปสรรคมีอีกเยอะ
แต่พระเอกเราก้อมีดีให้แย่งกัน 555

หัวข้อ: Re: ร้ายซ่อนรัก บทที่ 20 (16 /02/2557)
เริ่มหัวข้อโดย: indy❣zaka ที่ 17-02-2014 21:45:47

อ่านแล้วลายตาเพราะเครื่องหมายคำพูดค่ะ

แนะนำว่า  อย่าใส่ฟอนต์courierค่ะ (รวมทั้งฟอนต์อื่นๆที่ไม่รองรับภาษาไทยด้วย)  เพราะเครื่องหมายคำพูด  มันจะขึ้นเป็นเส้นทึบ  ซึ่งมันลายตามากๆค่ะ

จะให้ดีเลย  คือ ไม่ต้องกำหนดตัวอักษรเลยค่ะ  ให้มันเป็นค่าdefaultของบอร์ดดีกว่าค่ะ

หัวข้อ: Re: ร้ายซ่อนรัก บทที่ 20 (16 /02/2557)
เริ่มหัวข้อโดย: bulldog17 ที่ 17-02-2014 23:51:42

โอบเอ๋ย....ทำไมไม่รักตัวเองเลย

หัวข้อ: Re: ร้ายซ่อนรัก บทที่ 20 (16 /02/2557)
เริ่มหัวข้อโดย: ณ ที่เดิม™ ที่ 18-02-2014 00:42:09

อ่านไปอ่านมาดันเผลอติดงอมแงม  :katai5:

หัวข้อ: Re: ร้ายซ่อนรัก บทที่ 20 (16 /02/2557)
เริ่มหัวข้อโดย: IRIS ที่ 18-02-2014 02:05:31

ง่ะ ผิดปกติรึป่าววะเนี่ยที่ไม่สงสารโอบ

หัวข้อ: Re: ร้ายซ่อนรัก บทที่ 20 (16 /02/2557)
เริ่มหัวข้อโดย: ๐๐ตะวัน๐๐ ที่ 19-02-2014 09:34:52

ไม่รู้จะสงสารใครดี  ทั้งโอบ ทั้งพัทธ์

หัวข้อ: Re: ร้ายซ่อนรัก บทที่ 20 (16 /02/2557)
เริ่มหัวข้อโดย: sugarcandy ที่ 22-02-2014 17:49:42

สรุปแล้ว พ่อเลี้ยงโมกข์เนี่ยแหละต้นเหตุของปัญหา เมื่อก่อนฟันแล้วทิ้งไปเรื่อย มาเจอคนโดนฟันไม่ยอมโดนทิ้งเอาตอนที่ตัวเองเจอคนที่อยากจริงจังพอดี สมควร

หัวข้อ: ร้ายซ่อนรัก บทที่ 21 (22 /02/2557)
เริ่มหัวข้อโดย: Belove ที่ 22-02-2014 18:13:44

                                                                                    ร้ายซ่อนรัก
                                                                                      บทที่ 21

มอเตอร์ไซค์คันเก่าถูกตั้งขาตั้งจอดไว้อย่างไม่ใยดีโดยเจ้าของมัน ก่อนที่ตัวคนขับขี่จะพุ่งตรงเข้าไปในตัว
บ้านของเจ้านายด้วยใบหน้าที่ย่ำแย่
คำปันตรงรี่มาหาพ่อเลี้ยงโมกข์ที่ยืนจุดบุหรี่สูบดับความเครียดอยู่ตรงเทอเรซ เมื่อเจ้านายกับลูกน้อง
สบตากัน คำปันก็รีบเอ่ยเสียงหนัก
“ผมรักคุณโอบ ถ้าพ่อเลี้ยงดูแลคุณโอบไม่ได้ ผมจะขอเป็นคนดูแลคุณโอบเอง”
โมกข์ยืดตัวตรงมองคำปันเต็มตา เสื้อเชิตลายสก็อตที่เต็มไปด้วยคาวเลือดทำให้โมกข์ใจหาย
“เกิดอะไรขึ้นกับโอบ”
คำปันนิ่งงันเมื่อนึกถึงสภาพของโอบกิจที่นอนจมกองเลือด โลหิตกลิ่นคาวยังพุ่งกระฉูดตามแรงอัดของ
ชีพจรทำให้คำปันต้องหันรีหันขวางมองหาผ้าผืนใหญ่ที่จะไปกดตรงปากแผลเพื่อห้ามเลือด พลางตะโกนให้
คนขับรถของบ้านนำรถยนต์พาโอบกิจไปโรงพยาบาลที่ใกล้ที่สุดโดยที่มีเขาเป็นคนแบกโอบกิจขึ้นรถ
ตัวของโอบกิจก็พอ ๆ กับเขา แต่เมื่ออยู่ในวินาทีคับขัน คำปันกลับยกตัวโอบกิจลอยลิ่วเหมือนอุ้มตุ๊กตาตัว
หนึ่ง คนขับรถประจำบ้านก็เหมือนรู้ใจขับรถเร็วรี่จนมาถึงโรงพยาบาลอย่างรวดเร็ว
แต่ถึงกระนั้น คำปันก็ต้องยืนกระวนกระวายอยู่หน้าห้องฉุกเฉิน จนกระทั่งนายอาทิตย์และบรรดาพี่ๆ ของ
โอบกิจตามมาถึงโรงพยาบาลอย่างตกใจ
คนเป็นบิดากล่าวขอบคุณเสียยกใหญ่ คำปันได้แต่ฝืนยิ้มรับ ก่อนที่ทุกคนจะเงียบลงเมื่อโอบกิจถูกเข็น
ออกมาจากห้องฉุกเฉิน ตามมาด้วยแพทย์ที่ทำการรักษา
ข้อมือที่ถูกกรีดด้วยมีดคัตเตอร์ได้รับการเย็บและพันด้วยผ้าพันแผลจนหนา ข้อมืออีกข้างมีสายน้ำเกลือ
ห้อยระโยงระยาง คำปันใจเสียเมื่อเห็นภาพนั้น แต่เมื่อแพทย์บอกกับนายอาทิตย์ว่าโอบกิจปลอดภัยแต่ต้อง
นอนรอให้เลือดที่โรงพยาบาลเพื่อทดแทนเลือดที่สูญเสียไป เขาก็เบาใจ
เขารอจนส่งโอบกิจเข้าพักในห้องพักของโรงพยาบาลเรียบร้อย อาทิตย์จึงบอกให้เขาไปอาบน้ำล้างตัวที่เต็ม
ไปด้วยเลือด นั่นแหละเขาจึงค่อยมีสติและเห็นว่าตนเองนั้นโทรมแค่ไหน
ตลอดทางที่คำปันขี่มอเตอร์โซค์กลับขึ้นเขา ชายหนุ่มถามความรู้สึกของตัวเองมาตลอดว่าแท้จริงแล้ว เขา
คิดอย่างไรกับโอบกิจ รุ่นน้องในมหาวิทยาลัยเดียวกัน จนมาพบเจอกันในอีกสัมพันธภาพ คำปันจึงได้ตอบ
ตัวเองอย่างไม่ลังเลว่า เขารักโอบกิจและอยากดูแลตลอดไป และแม้ว่าโอบกิจจะเคยมีความสัมพันธ์กับ
โมกข์มาก่อนคำปันก็ไม่สน  ความคิดที่ตกผลึกนั้นทำให้เขาต้องก้าวมาหาผู้เป็นเจ้านายแล้วเล่าเรื่อง
ทั้งหมดให้ฟัง
โมกข์ใจหายเมื่อได้ฟังเรื่องทั้งหมดจากลูกน้อง แม้ว่าเขาจะไม่ได้รักโอบกิจ และความสัมพันธ์ทางกายที่
เกิดขึ้นจะเป็นเพราะความมัวเมาของตัวเองในอดีต แต่โมกข์ก็ต้องยอมรับว่าโอบกิจเป็นคนดี หากโอบกิจจะ
เป็นอะไรไปเพราะเขา โมกข์คงจะมีความรู้สึกผิดติดตัวไปตลอดชีวิต เขามองหน้าคำปันที่รอคำตอบ
“ดูแลโอบกิจให้ดีนะคำปัน รักเขาให้มากๆ ทดแทนที่ฉันให้ความรักกับโอบกิจไม่ได้”
“ด้วยความยินดีครับ พ่อเลี้ยง”
คำปันรับคำเสียงหนักแน่น แล้วก้าวจากไป ทิ้งให้โมกข์อยู่เพียงลำพังกับความโดดเดี่ยวอีกครั้ง เขาแหงน
หน้าขึ้นไปมองบนชั้นสอง ที่โมกข์รู้ว่ามีอีกหนึ่งชีวิตที่ยังมีลมหายใจอยู่ด้วยความรู้สึกที่ไม่ต่างจากเขา
เจ้าของไร่มนัญชัยทำได้แค่เพียงก้าวเดินไปหยุดอยู่ที่หน้าประตูห้องแล้วเคาะเบาๆ
“ผมรู้ว่าคุณยังไม่หลับ ผมแค่จะมาบอกว่า ผมขอโทษ ผมสำนึกผิดแล้วจริงๆ”
ไม่มีคำตอบจากภายในห้อง โมกข์ได้แต่ทอดถอนใจกับบานประตู
“ฝันดีนะพัทธ์”


พัทธ์ยังข่มตาให้หลับไม่ลงแม้ว่าเวลาจะผ่านไปจนดึกสงัด เขาได้แต่พลิกตัวไปมานอนฟังเสียงแมลง
กลางคืนส่งเสียงร้องอยู่ภายนอก
“ผมขอโทษ ผมสำนึกผิดแล้วจริงๆ”
น้ำเสียงแหบโหยที่ดังขึ้นอยู่หน้าประตูเมื่อค่ำ ทำให้พัทธ์จินตนาการถึงใบหน้าคนพูดอย่างชัดเจนแม้จะมี
ประตูขวางไว้ และทำให้เขาต้องถามตัวเองอย่างจริงจังว่าเขาคิดอย่างไรกับโมกข์ มนัญชัย
ถ้าไม่ได้คิดอะไรกับโมกข์อย่างที่ใจหนึ่งบอกตัวเอง แล้วทำไมต้องรู้สึกเสียใจเมื่อมีคนมาทวงคนของเขาคืน
อย่างเมื่อตอนเย็นด้วยเล่า พัทธ์เพียรหาคำตอบมาปฏิเสธใจตัวเอง
ทั้งหมดเป็นสาเหตุที่ทำให้พัทธ์ต้องนอนกระสับกระส่ายเมื่ออีกใจหนึ่งบอกว่า เขากำลังหลงรักโมกข์เข้าเสีย
แล้ว
ยังไม่ทันที่ความคิดจะตกลงกันได้ พัทธ์ก็ต้องสะดุ้งเมื่อได้ยินเสียงร้องเอะอะอย่างเจ็บปวดดังขึ้นจากห้อง
ข้างๆ พัทธ์ผวาลุกขึ้นนั่งตั้งสติ ก่อนที่เขาจะก้าวยาวๆ ไปทุบประตูห้องของโมกข์
“โมกข์ คุณเป็นอะไร เปิดประตูให้ผมเข้าไปหน่อย”
ยิ่งอยู่หน้าห้องเสียงร้องก็ยิ่งดังขึ้นจนความห่วงใยแล่นล้นปรี่ พัทธ์คว้าลูกบิดขยับไปมาจึงรู้ว่าโมกข์ไม่ได้
ล็อคประตูเขาจึงรีบเปิดแล้วก้าวเข้าไปหยุดยืนหน้าเตียงกว้าง
พัทธ์มองภาพที่เห็น ชายร่างสูงใหญ่นอนตัวงอคุดคู้เหมือนเด็กทารกทั้งที่ยังหลับตาแน่น พลางร้องเอะอะไม่
เป็นภาษา เสียงนั้นโหยหวนบาดอารมณ์จนพัทธ์สงสาร เมื่อนึกถึงคำพูดของปราบที่เคยเล่าให้ฟังว่า โมกข์
มักจะนอนฝันร้ายอยู่บ่อยๆ เพิ่งจะมาดีขึ้นเมื่อตอนโต
พัทธ์เดินไปที่เตียงนั้น ทรุดนั่งลงโอบแขนไปกอดร่างที่สั่นเทาไว้อย่างปลอบประโลม
“โมกข์ ตื่นเถอะ”
เสียงร้องนั้นค่อยๆ เงียบลง โมกข์ค่อยๆ ลืมตา เมื่อเห็นว่ามีใครคนหนึ่งกำลังกอดเขาไว้อย่างอ่อนโยน เขาจึง
หลับตาลงอีกครั้ง พลางซุกตัวเข้าหาร่างอันอบอุ่นที่ใช้มือลูบแผ่นหลังของเขาเบาๆ
นานแค่ไหนแล้วที่เขาไม่ได้ฝันร้าย นานแค่ไหนแล้วที่ภาพบิดายกปืนขึ้นจ่อขมับแล้วลั่นไกสังหารตัวเองต่อ
หน้าเด็กที่เพิ่งจะเริ่มโตเข้าสู่วัยรุ่นไม่ได้มาเยือนในฝัน โมกข์นึกว่าตัวเองปล่อยวางอดีตได้แล้ว แต่เปล่าเลย..
ทุกอย่างยังฝังอยู่ในลิ้นชักแห่งความทรงจำและมันพร้อมจะกลายเป็นตัวก่อกวนจิตใจได้ทุกครั้งที่เขา
อ่อนแอ แม้ว่าเขาจะทำตัวให้แข็งแกร่งปกปิดมันไว้
ความรู้สึกกลัวที่จะสูญเสียพัทธ์ รบกวนจิตใจจนรื้อฟื้นปมในอดีตขึ้นมา โมกข์ยกมือขึ้นป้ายน้ำตาที่เปียกชื้น
ก่อนที่จะลงไปคุกเข่ากับพื้นต่อหน้าพัทธ์ โอบกอดไปรอบเอวซุกหน้าลงไปบนตัก
“ผมรักคุณนะพัทธ์ อย่าปล่อยมือจากผม ได้โปรดเถอะ”
พัทธ์น้ำตาซึมตาม เมื่อมองแผ่นหลังของร่างใหญ่แต่ตัว แต่หัวใจเหมือนเด็กขาดความอบอุ่นที่ซุกตัวกอด
เอวเขาไว้  ความสงสารแล่นมาเป็นริ้วอยู่ในหัวใจ มือเรียววางไว้บนแผ่นหลังกว้างแผ่วเบา
แล้วนี่ เขาจะปล่อยมือจากโมกข์ได้อย่างไร พัทธ์ถามใจตัวเอง





คำปันไปที่โรงพยาบาลเมื่อรีบเคลียร์งานจนเสร็จตั้งแต่ตอนสาย โอบกิจยังหลับอยู่ตอนที่เขาก้าวเข้าไปใน
ห้อง เขายกมือไหว้พี่สาวคนหนึ่งของโอบกิจที่เฝ้าน้องชายอยู่ พี่สาวของโอบกิจเมื่อเห็นเขาเข้าไปจึงได้ขอตัว
กลับบ้านไปอาบน้ำและฝากให้เขาเฝ้าโอบกิจต่อ คำปันรับปากแข็งขัน
หน้าขาวเริ่มมีสีเลือดขึ้นบ้างเทียบจากเมื่อวานนี้  คำปันมองสภาพอันอ่อนแอของโอบกิจ เขาโน้มตัวลงไป
จูบเบาๆ ที่หน้าผากเกลี้ยง เอื้อมมือไปจัดสายน้ำเกลือที่ข้อมือให้เรียบร้อย แล้วคว้าเก้าอี้มานั่งอยู่ที่ข้าง
เตียง
เกือบแล้ว เขาเกือบสูญเสียโอบกิจไปหากช้ากว่านี้ไม่กี่ก้าว คำปันมองข้อมือตรงหน้าที่พันผ้าพันแผลไว้
โอบกิจยอมทำร้ายตัวเองเพียงเพื่อให้คนที่รักหันมามอง แต่สำหรับเขา คำปันจะทำทุกอย่างเพื่อให้คนที่
เขารักมีความสุขหากโอบกิจตื่นขึ้นมา
คำปันวางมือทับไปบนข้อมือที่มีผ้าพันแผลแผ่วเบา เขานั่งอยู่ในท่านั้นจนเผลอฟุบหลับไปข้างกายของ
โอบกิจ
ขนยายาวกระพริบช้าๆ เมื่อโอบกิจรู้สึกตัวขึ้นมา เขาขยับตัวเบาๆ รู้สึกเสียวแปลบที่ข้อมือ หน้าขาวซีดหันไป
มอง จึงได้เห็นคำปันที่ฟุบหลับอยู่ใกล้ๆ
เสียงคุ้นหูตะโกนเรียกชื่อของเขาแว่วอยู่ในโสตประสาทเมื่อสติใกล้จะดับวูบลง พร้อมกับร่างที่ผวาเข้ามา
กอด ลอยเข้ามาในหัวเมื่อโอบกิจทบทวนความทรงจำ คนที่ยื้อชีวิตของเขาไว้ได้คือ คำปัน ผู้ชายที่โอบกิจไม่
เคยเห็นค่า แต่เขากลับก้าวเข้ามาในวันที่โอบกิจไม่มีใคร
เพียงแค่โอบกิจขยับตัวคำปันก็สะดุ้งตื่น เขายืนพรวดพร้อมจ้องโอบกิจอย่างสำรวจก่อนที่ดวงตาจะอ่อนแสง
ลง กลับกลายเป็นโอบกิจที่ต้องเบือนสายตาหนีไปอีกทางอย่างคนที่ไม่พร้อมจะสู้หน้า จนคำปันต้องถอน
หายใจออกมา
“เป็นไงบ้าง หิวหรือเปล่า”
คำปันเป็นฝ่ายเอ่ยทำลายความเงียบแต่ก็ยังไม่มีเสียงตอบเมื่อโอบกิจยังไม่ยอมตอบโต้ คำปันได้แต่จับมือ
ข้างที่มีบาดแผลมากุมไว้พลางถามอย่างใส่ใจ
“ยังเจ็บแผลอยู่ไหม ผมจะได้ไปขอยาแก้ปวดมาให้”
โอบกิจหันขวับมาในที่สุด มือข้างที่ถูกเกาะกุมดึงออกมาจากมือของคำปัน แล้วโอบกิจก็ลุกขึ้นนั่งห้อยขาอยู่
บนเตียงคนไข้
“ช่วยฉันไว้ทำไม ทำไมไม่ปล่อยให้ฉันตายๆ ไปซะ”
“คุณโอบ”
คำปันส่งเสียงอย่างเหลืออด
“ทำไมถึงคิดอะไรอย่างนั้น แค่ผิดหวังจากความรักคุณโอบก็คิดทำร้ายร่างกายตัวเอง ทำไมคุณโอบไม่คิดถึง
จิตใจคนที่เขารักคุณบ้าง รู้หรือเปล่าว่าพ่อคุณ พี่ๆ ของคุณเขาตกใจ เสียใจกันแค่ไหน”
“ก็เพราะฉันมันทำตัวเลวๆ แบบนี้ไง ฉันถึงอยากตายซะให้พ้นๆ คนอื่นเขาจะได้ไม่ต้องมาขายขี้หน้าเพราะ
ฉันอีก นายก็เหมือนกัน”
โอบกิจยกมือสั่นเทาชี้หน้าคำปัน
“จะไปไหนก็ไป ไม่ต้องมายุ่งกับคนไร้ค่าอย่างฉัน”
คำปันมองหน้าซีดขาวอย่างโมโห เขาใช้มือทั้งสองข้างจับที่ข้อมือของโอบกิจ แล้วใช้ลำตัวดันจนโอบกิจ
หงายหลังไปบนเตียงแล้วจึงก้มหน้าไปจูบที่ปากซีดเป็นการลงโทษ
ความรู้สึกทั้งรักทั้งเคืองถูกปลดปล่อยไปกับจูบนั้นจนโอบกิจน้ำตาไหล เขาไม่มีแรงที่จะผลักไสต้องปล่อยให้
คำปันทำตามอำเภอใจ ก่อนที่ทั้งคู่จะชะงักเมื่อได้ยินเสียงกุกกักนอกห้อง
คำปันปล่อยให้โอบกิจเป็นอิสระทันก่อนที่ประตูจะถูกเปิด แล้วนายอาทิตย์ผู้เป็นบิดาก้าวเข้ามาในห้อง เขา
มองทั้งคู่อย่างพิจารณาอยู่ครู่หนึ่ง
“คำปัน พ่อขอบใจมากที่ช่วยดูแลน้อง แต่พ่อขอคุยกับโอบก่อนนะ”
คำปันรับคำ เขามองโอบกิจด้วยสายตาตัดพ้อเป็นครั้งสุดท้าย แล้วเดินลิ่วออกไปนอกห้อง
อาทิตย์มองโอบกิจที่ก้มหน้างุดอยู่บนเตียง แล้วจึงเดินเข้าไปใกล้ เขาเอื้อมมือไปวางบนศีรษะลูกชายพลาง
ลูบเบาๆ อย่างอ่อนโยน
“ลูกหล้าของพ่อปลอดภัยแล้ว พ่อดีใจนะ”
โอบกิจได้ยินคำเรียกของบิดาที่หมายถึงลูกคนสุดท้อง ที่นายอาทิตย์มักจะใช้เรียกขานเขาตั้งแต่เด็ก เขาเงย
หน้ามาสบตากับบิดาแล้วก็ปล่อยโฮออกมา
“พ่อ โอบขอโทษ”
โอบกิจกอดผู้เป็นบิดาไว้เหมือนตอนเด็กๆ
“โอบมันทำตัวแย่ ไม่เคยเชื่อฟังพ่อ ก่อเรื่องให้พ่อเสียใจเรื่อยเลย”
อาทิตย์กอดบุตรชายกลับอย่างรักใคร่
“เรื่องที่ผ่านมาก็ปล่อยมันไปเถอะ พ่ออยากให้ลูกหล้าลืมมันไปให้หมดแล้วเริ่มต้นใหม่”
อาทิตย์ดันตัวโอบกิจออกจากตัวแล้วเช็ดน้ำตาให้
“สัญญากับพ่ออย่างเดียวว่าจะไม่คิดสั้นทำร้ายตัวเองอีก”
โอบกิจพยักหน้ารับ
“ส่วนเรื่องความรัก พ่อจะเตือนลูกหล้าอย่างหนึ่ง รักด้วยหัวใจอย่างเดียวไม่ได้ต้องใช้สมองช่วยคิดด้วย
ถ้าลูกหล้าจะชอบผู้ชายด้วยกันแล้วมีความสุขพ่อก็ไม่ห้ามแล้ว อะไรที่ลูกมีความสุขพ่อก็จะยอมรับมันให้
ได้”
“พ่อครับ”
โอบกิจเรียกอย่างตื้นตัน
“แต่คิดให้ดีว่าใครที่เหมาะสมกับลูก ใครที่รักและพร้อมจะดูแลลูกได้ตลอดไป เรื่องฐานะชาติตระกูลไม่ใช่
เรื่องสำคัญ เงินเราก็มีเยอะแล้วใช้จนตายก็ไม่หมด พ่อไม่สนใจเรื่องนั้น”
อาทิตย์ชี้ทางให้โอบกิจ
“พ่อสนแต่ความจริงใจที่เขามีให้ลูกหล้าของพ่อ”
โอบกิจซุกตัวร้องไห้กับบิดาอีกครั้ง แม้จะยินดีที่บิดาเข้าใจ แต่เขาจะบอกบิดาได้อย่างไรว่าเขาเพิ่งตัดรอน
คนที่บิดายอมรับไปเมื่อสักครู่นี้เอง






/////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////




คุยกับคนแต่ง


ใช้ฟอนต์แบบนี้เป็นไงบ้างจ๊ะ


แนะนำติชมกันด้วยนะ

หัวข้อ: Re
เริ่มหัวข้อโดย: PoppyPrince ที่ 22-02-2014 18:40:14

พัทธ์อย่าทิ้งโมกข์นะ

หัวข้อ: Re: ร้ายซ่อนรัก บทที่ 21 (22 /02/2557)
เริ่มหัวข้อโดย: maemix ที่ 22-02-2014 19:00:28

พอโมกซ์เป็นแบบนี้สงสารโมกข์เหมือนกันนะ
อดีตมันเจ็บปวดมาก
ส่วนโอบรักตัวเองให้มาก มองคนที่รักเราบ้าง

หัวข้อ: Re: ร้ายซ่อนรัก บทที่ 21 (22 /02/2557)
เริ่มหัวข้อโดย: bulldog17 ที่ 22-02-2014 19:05:54

น่าสงสารทั้งลูกน้องทั้งเจ้านายเลย T^T

หัวข้อ: Re: ร้ายซ่อนรัก บทที่ 21 (22 /02/2557)
เริ่มหัวข้อโดย: lizzii ที่ 22-02-2014 19:16:20

พ่อโอบบทจะยอมก็ยอมง่ายๆ เลยวุ้ย

ปล.ฟอนต์แบบนี้อ่านในมือถือง่ายดีอะ ตัวใหญ่ดี

หัวข้อ: Re: ร้ายซ่อนรัก บทที่ 21 (22 /02/2557)
เริ่มหัวข้อโดย: fuku ที่ 22-02-2014 19:56:00

ขอฟ้อนท์ดั้งเดิมของเวปดีกว่าค่ะ
มันอ่านง่ายกว่า

อ่านแล้วสงสารกำปั่นจัง

หัวข้อ: Re: ร้ายซ่อนรัก บทที่ 21 (22 /02/2557)
เริ่มหัวข้อโดย: toshika ที่ 22-02-2014 21:02:40

สงสารคำปันนนน   

ทำดียังมาโดนเหวี่ยงอีก

หัวข้อ: Re: ร้ายซ่อนรัก บทที่ 21 (22 /02/2557)
เริ่มหัวข้อโดย: liza sarin ที่ 22-02-2014 21:38:05

ตัวหนังสือใหญ่ดี อ่านง่าย โอบกิจน่าจะลองเปิดใจบ้าง

หัวข้อ: Re: ร้ายซ่อนรัก บทที่ 21 (22 /02/2557)
เริ่มหัวข้อโดย: GETIIZ ที่ 22-02-2014 21:51:07

โมกข์น่าสงสารอ่ะตอนนี้ กลายเป็นเด็กตัวเล็กๆที่กำลังหลงทาง
พัทธ์อย่าทิ้งโมกข์ไปนะ
ส่วนอีกคู่ โอบมองคนที่รักโอบด้วยใจจริงเถอะนะ ยังไม่รักตอนนี้ก็ไม่เป็นไร
แต่อย่ามองข้ามความหวังดีที่คนๆนึงมีให้มาตลอดค่อย ค่อยมองเค้าอย่างเต็มตา เต็มใจทีละนิดก็ได้
เชื่อว่าคำปันมีเวลาให้โอบค่อยๆเปิดใจไปอีกนาน

หัวข้อ: Re: ร้ายซ่อนรัก บทที่ 21 (22 /02/2557)
เริ่มหัวข้อโดย: BeeRY ที่ 22-02-2014 21:51:48

โอบน่าสงสารเชียว อย่าทำร้ายตัวเองไปมากกว่านี้เลย ถ้าเริ่มมีใจให้คำปันบ้างก็อย่าปฏิเสธอีกเลยนะ :sad4:
ส่วนโมกข์ดีใจด้วยที่พัทธ์มีใจเอนเอียงให้แล้ว :o8:

หัวข้อ: Re: ร้ายซ่อนรัก บทที่ 21 (22 /02/2557)
เริ่มหัวข้อโดย: TanyaPuech ที่ 22-02-2014 22:14:54

เรื่องนี้สนุกมากๆ   ติดตามมต่อไป

หัวข้อ: Re: ร้ายซ่อนรัก บทที่ 21 (22 /02/2557)
เริ่มหัวข้อโดย: Nus@nT@R@ ที่ 22-02-2014 22:20:23

โอบหันมามองคำปันนะ นี่แหละคนที่รักโอบจริงๆ

หัวข้อ: Re: ร้ายซ่อนรัก บทที่ 21 (22 /02/2557)
เริ่มหัวข้อโดย: B52 ที่ 22-02-2014 23:40:51

ตัวอักษรใหญ่มาก แบบเก่าดีกว่า
คำปันเขารักจริงเขาไม่ทิ้งไปไหนหรอกเดี๋ยวก็มา

หัวข้อ: Re: ร้ายซ่อนรัก บทที่ 21 (22 /02/2557)
เริ่มหัวข้อโดย: andear ที่ 23-02-2014 00:06:58

โถๆๆ แต่ละคน น่าสงสาร

ปล.ขอแบบเก่าดีกว่านะครัช

หัวข้อ: Re: ร้ายซ่อนรัก บทที่ 21 (22 /02/2557)
เริ่มหัวข้อโดย: miracle22936 ที่ 23-02-2014 00:08:42

แล้วผู้ชายทุกคนในเรื่องก็เป็นเกย์กันหมด .... แปลก ๆ เนาะ ที่ต้องหาคู่ให้กับทุกตัวละคร

หัวข้อ: Re: ร้ายซ่อนรัก บทที่ 21 (22 /02/2557)
เริ่มหัวข้อโดย: PoPuAr ที่ 23-02-2014 00:10:47

เปิดใจให้คำปันเถอนะน้องโอบ ลองมองคนที่รักน้องโอบอย่างจริงใจดูบ้าง แล้วจะไม่ต้องผิดหวังอีก
อยากให้โอบมีความสุขเร็วๆ คู่โน้นก็จะได้มีความสุขเช่นเดียวกัน
ปล.ใช้ฟร้อนของบอร์ดไม่ได้เหรอคะ ขนาดตัวอักษรกำลังพอดี น่าอ่าน อันนี้มันเล็กเกินไปนิดนึง

หัวข้อ: Re: ร้ายซ่อนรัก บทที่ 21 (22 /02/2557)
เริ่มหัวข้อโดย: inspirer_bear ที่ 23-02-2014 06:49:30

โอบแก้ตัวได้น้าา
รออ่านตอนต่อไป

หัวข้อ: Re: ร้ายซ่อนรัก บทที่ 21 (22 /02/2557)
เริ่มหัวข้อโดย: ormn ที่ 23-02-2014 13:21:30

 :mew2: :mew2: :mew2:เข้ามาติดตามด้วยคนจ้าาาาาาาาาาาา :mew1: :mew1: :mew1: :mew1:

หัวข้อ: Re: ร้ายซ่อนรัก บทที่ 21 (22 /02/2557)
เริ่มหัวข้อโดย: YounIn ที่ 23-02-2014 19:56:14

สนุกดี
พระเอกเหมือนจะเจ้าชู้ แต่พอเจอนายเอกของเราเท่านั้นแหละ ถอดเขี้ยวถอดเล็บนอนหมอบเลยก็ว่าได้
นั่นแหละที่จะทำให้นายเอกของเราใจอ่อน อิอิอิ
 :mew1: :mew1:

ต่อๆๆ

หัวข้อ: Re: ร้ายซ่อนรัก บทที่ 21 (22 /02/2557)
เริ่มหัวข้อโดย: ๐๐ตะวัน๐๐ ที่ 25-02-2014 09:07:07

คุณพ่อเข้าใจอะไรง่ายจริงๆ

หัวข้อ: Re: ร้ายซ่อนรัก บทที่ 22 (27 /02/2557)
เริ่มหัวข้อโดย: Belove ที่ 27-02-2014 12:31:03

                     ร้ายซ่อนรัก


                                                 บทที่ 22


โมกข์เดินตรงลิ่วมาหาพัทธ์ที่กำลังคุมนักศึกษาทำงานอยู่ที่ไซโลเมล็ดพันธุ์พืชอย่างขมักเขม้น เมื่อเห็นหน้า

พัทธ์แล้วเจ้าของไร่ก็ถอนหายใจเฮือก จนพัทธ์เลิกคิ้วมองอย่างงงๆ

“เป็นอะไรของคุณอีกล่ะคุณโมกข์”

“ผมกลัวว่าคุณจะทิ้งผมไปแล้ว ก็ตื่นมาไม่เจอคุณนี่”

โมกข์ยิ้มเจื่อนเมื่อตอบ เขากังวลใจว่าพัทธ์อาจจะเบื่อหรือกลัวที่ได้เห็นอีกมุมหนึ่งของเขา

“ไร้สาระ”

พัทธ์ว่า

“งานของผมยังไม่เสร็จผมจะไปไหนได้”

“งั้นก็หมายความว่าถ้างานของคุณเสร็จคุณจะหนีผมไปล่ะสิ”

โมกข์โวยวายจนนักศึกษาหันมามองแล้วหันกลับไปหัวเราะกันคิกคัก พัทธ์หน้าร้อนซู่ เขาลากแขนโมกข์ให้

เดินไกลออกมาจากจุดนั้น

“คุณจะตะโกนให้มันดังข้ามเขาเลยหรือไง ผมบอกคุณแล้วว่าผมจะให้โอกาสคุณ ผมก็ทำตามคำพูด มันอยู่

ที่ความประพฤติของคุณแล้วว่าจะทำตัวยังไง”

“จริงนะ รับรองว่าผมจะทำตัวให้ดี สมกับที่มีคุณคอยคุมความประพฤติ เริ่มจากคืนนี้เลยดีกว่า ผมต้องไป

งานเลี้ยงหอการค้าจังหวัด คุณช่วยไปคุมความประพฤติของผมหน่อยได้ไหม”

แล้วพัทธ์ก็ถูกโมกข์ลากมาด้วยจนได้ แม้ว่าเขาจะพยายามปฏิเสธ แต่โมกข์ก็ใช้ลูกตื้อจนพัทธ์ต้องมายืนอยู่

ในงานเลี้ยงโต๊ะจีนที่มีนักธุรกิจในจังหวัดรวมตัวอยู่มากมาย ซึ่งรวมถึงนายอาทิตย์บิดาของโอบกิจด้วย

เมื่อเห็นหน้าโมกข์นายอาทิตย์ก็ยืนกำหมัดแน่น นี่ถ้าไม่ติดว่าเป็นงานเลี้ยงระดับจังหวัดเขาคงปรี่เข้าไปชก

หน้าโมกข์ให้หายแค้น ที่ทำให้ลูกชายของเขาเสียใจจนคิดสั้น แต่สิ่งที่ทำได้ตอนนี้ก็คือยืนทนมองโมกข์ที่ก้าว

เข้ามาหาด้วยสีหน้าสลด

“ผมขอโทษ”

นั่นคือคำแรกที่หลุดออกมาจากปากผู้ชายร่างสูงใหญ่ตรงหน้าเขา อาทิตย์กัดริมฝีปาก

“แค่น้ำลายของคุณที่พ่นออกมา มันไม่เพียงพอกับเลือดและความรู้สึกของโอบกิจที่เสียไปหรอกนะ”

ความแค้นเคืองพุ่งปรี๊ดจนอยากจะกระโจนไปกระชากคอเสื้อของโมกข์มาแล้วทำร้ายให้สาสม แต่อีกใจหนึ่ง

อาทิตย์ก็อดแปลกใจไม่ได้กับท่าทีอ่อนข้อไร้แววยะโสอย่างที่โมกข์มีมาตลอด

“ผมทราบว่ามันเทียบกันไม่ได้หากโอบกิจเป็นอะไรที่ร้ายแรงมากกว่านี้ แต่ที่ผมบอกคุณได้คือ ผมสำนึกผิด

แล้วจริงๆ”

โมกข์สบตาและพูดอย่างจริงใจ

“ผมยอมรับว่าที่ผ่านมามันเป็นเพราะความโอหังโง่ๆ”

“งั้นคุณก็ยอมรับรักของโอบกิจสิ ลูกชายของผมจะได้ไม่เสียใจไปมากกว่านี้”

อาทิตย์หยั่งเชิงด้วยข้อเสนอที่ตัวเขาเองก็ไม่ต้องการ โมกข์ถอนหายใจเมื่อได้ฟัง

“โอบกิจจะเสียใจมากกว่านี้ในภายหลังถ้ารู้ว่าเขาถูกหลอก ผมไม่อยากโกหก ขอให้โอบกิจได้รู้ความจริง

และเจ็บครั้งเดียวดีกว่า”

อาทิตย์มองเลยไปทางด้านหลัง เขาเห็นพัทธ์ที่ยืนสงบนิ่งห่างออกไปจากการสนทนาระหว่างเขาและโมกข์

ผู้ชายคนนี้เองหรือที่มัดใจพ่อเลี้ยงโมกข์และปราบจนสิ้นพยศ แทบไม่เหลือเค้าความหยิ่งผยองให้เห็น

เหมือนก่อน อาทิตย์นึกถึงภาพของโมกข์ที่เคยมองเขาอย่างไม่มีตัวตน แต่วันนี้โมกข์กลับมายืนพูดกับเขา

ด้วยแววตาที่อาทิตย์ต้องถอนหายใจ

บางทีมันอาจจะเป็นความผิดของเขาส่วนหนึ่ง ที่เลี้ยงลูกมาอย่างทะนุถนอมเอาอกเอาใจเมื่อเห็นว่าขาด

มารดาไปตั้งแต่ยังเล็ก ไม่ว่าอะไรที่บุตรชายต้องการเขาจะหามาให้ทุกอย่าง จนโอบกิจไม่เคยรู้จักความ

ผิดหวังและความพ่ายแพ้ นี่เป็นประสบการณ์แรกในชีวิตของโอบกิจ

แววตาขึ้งเครียดของอาทิตย์อ่อนแสงลง

“เอาเถอะ เรื่องมันก็ผ่านไปแล้ว โอบกิจก็ปลอดภัย หวังว่าเหตุการณ์คราวนี้จะเป็นครั้งเดียวที่เกิดขึ้นในชีวิต

ของลูกชายผม”

ดวงตาคมของพ่อเลี้ยงโมกข์บอกถึงความขอบคุณที่อาทิตย์ยอมให้อภัย รอยยิ้มถูกจุดขึ้นอย่างจริงใจเป็น

ครั้งแรกที่เขามีให้นายอาทิตย์

“คำปันเป็นคนของคุณรึ”

อาทิตย์เป็นฝ่ายตั้งคำถามบ้าง โมกข์รีบรับคำ

“ใช่ครับ คำปันเป็นคนหนุ่มที่ตั้งใจทำงาน เขาดูแลเรื่องการเกษตรและช่วยชาวไร่แถบนั้นได้มาก และถ้าคุณ

อาทิตย์จะกรุณา …คำปันเพิ่งมาบอกว่าเขารักโอบกิจ”

อาทิตย์โบกมือเบาๆ

“คุณไม่ต้องมาโฆษณาให้เด็กคุณมากนักหรอก ผมพอจะมองคนออก นี่ผมก็กรุณาเท่าที่จะกรุณาได้แล้ว

อยู่ที่คนของคุณนั่นแหละว่าจะเอาชนะใจของโอบกิจได้แค่ไหน”

การสนทนาถูกขัดจังหวะให้จบลงเมื่ออาทิตย์ถูกดึงให้ไปนั่งร่วมกลุ่มกับผู้ที่ประกอบการด้านการค้าส่ง

ด้วยกัน โมกข์จึงได้เดินกลับมาหาพัทธ์พร้อมกับยิ้มอย่างปลดปล่อย

“ไอ้คำโบราณที่เขาบอกว่ายกภูเขาออกจากอกนี่มันโล่งอย่างนี้เองเนอะ”

พัทธ์เผลอตัวยิ้มตอบเมื่อเห็นโมกข์มีสีหน้าที่ผ่อนคลายขึ้น แต่ก็ยังไม่ทันได้คุยอะไรมากกว่านั้นเมื่อโมกข์ถูก

เรียกด้วยคนที่เขาไม่รู้จัก จะว่าไปพัทธ์ก็ไม่รู้จักใครสักคนในงานนี้

“อ้าว พ่อเลี้ยงโมกข์ ไม่ได้เจอกันนานเลย”

โมกข์หันไปมองร่างท้วมที่ตามติดมาด้วยหญิงสาวที่แต่งตัวเปรี้ยวจนเข็ดฟัน

“สวัสดีครับพ่อเลี้ยงสุชัย”







พัทธ์เดินคอแข็งหน้าบึ้งเมื่อกลับถึงบ้าน ความจริงก็คือเขาเป็นอย่างนี้ตั้งแต่ในงานเลี้ยงแล้ว

หงุดหงิดอะไรพัทธ์ก็ไม่รู้ รู้แต่มันเริ่มเกิดขึ้นตั้งแต่เมื่อพ่อเลี้ยงสุชัยอะไรนั่นแนะนำบุตรีให้โมกข์รู้จัก

“ลูกสาวครับ เพิ่งเรียนจบจากอเมริกา ชื่อสลิลลาแต่ผมเรียกว่าลิลลี่ อ้าว ลิลลี่มารู้จักพี่เขาสิลูก”

ท่าทียิ้มเยื้อนกับมือที่ส่งให้โมกข์จับทักทายอย่างมีชั้นเชิง ทำให้หัวใจของพัทธ์เต้นในอัตราที่ผิดปกตินับ

จากนั้น และตลอดเวลาในงานเลี้ยงที่สุชัยชักชวนให้โมกข์และพัทธ์นั่งกินเลี้ยงที่โต๊ะเดียวกัน สลิลลาก็ครอง

บทสนทนากับโมกข์ โดยไม่มีใครสนใจเขาที่โมกข์แนะนำว่าเป็นอาจารย์ที่มาทำโปรเจ็คพิเศษเลยแม้แต่น้อย

เขาจะไม่หงุดหงิด ถ้าไม่เห็นโมกข์หันไปยิ้มให้หญิงสาวอยู่บ่อยครั้ง

“คุณเป็นอะไร ทำไมไม่คุยกับผม นั่งคอแข็งมาตลอดทางเลยนะ”

นั่นสิ เขาควรจะหันไปตอบโมกข์ที่เดินตามหลังเข้าบ้านมาติดๆ ว่าอย่างไร

“ผมง่วงนอน”

พัทธ์ตอบอย่างขอไปที แถมยังไม่ยอมหันไปมองหน้าอีกด้วย ยิ่งทำให้โมกข์สงสัยว่าเขาทำอะไรผิดอีกหรือ

เปล่า เขาเลยคว้าแขนพัทธ์ให้หยุดเดินและหันกลับมามองเขา

“คุณทำตัวผิดปกติ ต้องมีเรื่องอะไรที่คุณไม่พอใจ ผมไม่รู้หรอกนะถ้าคุณไม่บอก”

จะบอกได้อย่างไรเล่า ว่าเรื่องที่ไม่พอใจก็คือเรื่องที่คนตรงหน้าหันไปอี๋อ๋อกับสาวที่มาหว่านเสน่ห์ ที่ทำได้

ตอนนี้คือเงียบไว้จะดีที่สุด

“ตามใจ ไม่บอกก็ไม่บอก แต่ก่อนคุณไปนอนผมขอกู๊ดไนท์คิสหน่อยได้ไหม”

โมกข์ยิ้มพร้อมดวงตาพราว เขาดึงแขนเข้าหาตัวแล้วโอบร่างพัทธ์ไว้ในอ้อมแขน พัทธ์ได้แต่ฝืนตัวไว้เอียง

หน้าหนี ยกมือผลักหน้าของโมกข์ที่โน้มมาจนเกือบสัมผัสกัน

“ไม่เอา คุณจะมาจูบผมทำไม อยากจูบก็ไปจูบคนที่เขาแหงนหน้ารอโน่นสิ”

พัทธ์เผลอหลุดคำพูดที่วนเวียนอยู่ในใจ โมกข์ชะงักเขามองเสี้ยวด้านข้างของคนที่ยืนหน้าบึ้งอยู่ในอ้อมกอด

พลางคิดตามคำพูดของพัทธ์ รอยยิ้มจึงยิ่งกว้างเข้าไปอีก เขาเอียงหน้าเข้าไปจนชิดติ่งหูของพัทธ์

“ถ้าคุณไม่บอกว่าเป็นอะไร ผมจะคิดเข้าข้างตัวเองว่าคุณกำลังหึงผมนะพัทธ์”

หึง!

พัทธ์ทวนคำในใจ ก่อนที่เลือดจะวิ่งพล่านไปมาจนหน้าแดงลามไปถึงใบหู

“จะบ้าหรือไง คนอย่างผมนี่นะจะไปหึงคุณ อุ๊บ…”

เสียงโวยวายของพัทธ์ที่เกิดจากอาการ “หลุด” เงียบลงสนิทเมื่อโมกข์ยื้อร่างเข้ามาจนชิดและประกบปากลง

ไปทันทีที่พัทธ์หันมาโวย คำพูดต่อว่าเลยกลายเป็นแค่อึกอักอยู่ในลำคอเมื่อโมกข์ดูดกลืนเสียงไปจนหมด

สิ้น

พัทธ์แทบหยุดหายใจเมื่อจุมพิตนั้นหวานกว่าที่เคย โมกข์หยอกเย้า ล้อเล่น ก่อนเริ่มกลายเป็นร้อนแรง และ

เรียกร้องมากขึ้นเป็นลำดับ หากเป็นอย่างนี้ต่อไปพัทธ์เกรงว่าเขาเองก็อาจจะห้ามใจไม่ได้

แต่ยังไม่ทันที่เขาจะคิดมากไปกว่านั้นโมกข์ก็ค่อยๆ ถอนริมฝีปากออกช้าๆ จนกลายเป็นพัทธ์ที่ใช้เรียวปาก

ตามติดอย่างเผลอไผล

“ถ้าคุณยังไม่หยุด ก็เกรงว่าผมจะฉุดไม่อยู่แล้วนะพัทธ์”

โมกข์พึมพำเสียงสั่น เรียกสติกลับคืน พัทธ์ยืนงงทำตาปริบๆ ก่อนจะเม้มปากหน้าแดงซ่าน

เขากระชากแขนออกจากการเกาะกุมแล้วหันตัวกลับก้าวยาวๆ ขึ้นบันไดตรงไปห้องตัวเองโดยไม่ยอมหัน

กลับมามองโมกข์ที่หัวเราะแล้วตะโกนไล่หลังอย่างชอบใจ

“กู๊ดไนท์ครับพัทธ์ อย่าลืมฝันถึงผมด้วยล่ะ”





โอบกิจรู้สึกหงุดหงิดเมื่อไม่เห็นแม้แต่เงาของคำปันมาหลายวัน ตั้งแต่ที่มีปากเสียงกันที่โรงพยาบาล

จนกระทั่งเขาหายดีแล้วและกลับมาอยู่บ้าน หรือแม้กระทั่งโทรศัพท์มาราวีก็ไม่มีเข้ามาให้ได้ยิน

“เขายุ่งอยู่มั้งเลยไม่ได้มาหา”

บิดาก็มักจะเข้าข้างฝ่ายนั้นจนเกินเหตุ อะไรคือยุ่ง ในเมื่อช่วงก่อนหน้ายังมาได้อยู่ทุกวี่ทุกวัน

โอบกิจคิดอย่างน้อยใจ เขาไม่อยากยอมรับใจตัวเองว่าเขาคิดถึงคนที่ชอบมาตอแยให้เขาอารมณ์เสีย

แต่ความอดทนอันน้อยนิดก็หมดลง โอบกิจห้ามใจตัวเองไม่ได้ที่จะหยิบโทรศัพท์ขึ้นมากดโทรออกไปหาคน

ปากเสีย

การรอคอยให้อีกฝ่ายรับสายแม้จะไม่กี่วินาทีแต่ก็แทบขาดใจ โอบกิจใจชื้นเมื่อได้ยินเสียงคำปันตอบกลับ

“ว่าไงครับคุณโอบกิจ”

“โทรมาถามดูว่าตายหรือยัง”

พูดออกไปแล้วโอบกิจก็อยากจะกัดลิ้นตัวเอง แทนที่จะถามด้วยคำพูดดีๆ เหมือนความรู้สึกที่มีให้ เขาก็ดัน

พูดกวนส้นเท้าปิดบังความอับอายของตัวเอง

ใจหายเมื่ออีกฝ่ายเงียบไป หัวใจยิ่งว้าวุ่นเมื่อได้ยินเสียงคล้ายถอนหายใจของอีกฝั่งแว่วมา

“พ่อเลี้ยงโมกข์ไม่อยู่ ถ้าจะโทรหาผมจะให้เบอร์....”

“ฉันโทรหานายนั่นแหละ”

คราวนี้เลยเงียบกันทั้งสองฝ่าย โอบกิจไม่รู้ว่าเขาควรจะทำตัวอย่างไรให้คำปันกลับมาเป็นคนเดิม

“ผมควรจะดีใจใช่ไหมที่คุณโอบลดตัวลงมาโทรหาผม”

น้ำเสียงตัดพ้อกึ่งเย้ยหยันตัวเองของคำปัน ยิ่งสร้างความหงุดหงิดให้ทวีคูณไปอีก ถ้าคำปันอยู่ใกล้ๆแถวนี้

โอบกิจจะเข้าไปดึงตัวมาถามว่าอะไรทำให้คำปันคิดอย่างนั้น คำปันจะรู้หรือเปล่าว่าเพราะความเอาใจใส่

ของเขานั่นแหละที่ทำให้โอบกิจมองตัวเองอย่างมีค่าอีกครั้ง

“ทำไมต้องลดตัว นายเองก็มีค่าพอที่ฉันจะโทรหา หรือว่านายมองไม่เห็นคุณค่าของตัวนายเอง”

“ผมอาจมีคุณค่า แต่คุณค่าของผมอาจไม่คู่ควรกับคุณ”

โอย...โอบกิจอยากจะบ้าที่อยู่ๆ คำปันก็เพิ่งจะมาคิดตั้งแง่เรื่องนี้ เขาหยุดตัวเองไม่อยู่จนต้องโวยวาย

กลับไป

“ฉันไม่ใช่วัตถุมงคลที่นายตั้งไว้บนหิ้งบูชา แล้วมัวแต่คิดว่าตัวเองไม่อาจเอื้อม หรือว่านายจะรอให้ฉันมี

อิทธิฤทธิ์ลอยจากหิ้งลงมายัดใส่มือนายวะ คำปัน”

จบคำพูดอันเดือดพล่านของเขาปลายทางก็เงียบไปอีก โอบกิจไม่รู้ว่าคำปันคิดอะไรอยู่ จนกระทั่งสายถูก

วางไปอย่างง่ายๆ จนเขางง และเมื่อโทรกลับไปอีกครั้งก็กลายเป็นคำปันปิดเครื่องไปแล้ว

เกิดจะมาพระเอกทำตัวแง่งอนอะไรตอนนี้วะ โอบกิจยิ่งทวีความหงุดหงิดจนอยู่เฉยไม่ได้ เขาลุกขึ้นตรงรี่ไป

ที่รถสปอร์ตของเขาแล้วขับเคลื่อนไปตามทางที่คุ้นเคย หากแต่คราวนี้จุดมุ่งหมายที่ต้องการนั้นเปลี่ยนไป

แล้ว





โมกข์ขับรถกระบะพร้อมกับพัทธ์มาถึงบ้านก่อนหน้าที่โอบกิจจะมาถึงไม่นานนัก โอบกิจถอนหายใจเมื่อเห็น

ทั้งคู่ยืนเคียงข้างกัน ถ้าตัดอคติออกไปก็ดูเหมาะสมกันไม่น้อย โอบกิจนึกยินดีที่เขาไม่ได้รู้สึกร้อนรุ่มเมื่อเห็น

ภาพนั้นอีกแล้ว เขายิ้มกับตัวเองก่อนที่จะเดินเข้าไปหาทั้งคู่

โมกข์ยิ้มให้กับโอบกิจ มันเป็นรอยยิ้มแรกที่เปี่ยมด้วยความบริสุทธิ์ใจ เมื่อโอบกิจเดินเข้ามาใกล้ถึงพัทธ์

เตรียมเดินหลบไปอีกทาง

“เดี๋ยวครับ ก่อนคุณจะไปผมขอพูดกับคุณก่อน”

โอบกิจรั้งไว้

“หากคุณจะรักพี่โมกข์แล้วรู้สึกผิดเพราะผม ขอให้คุณเลิกคิดอย่างนั้น ถ้าจะผิดก็ผิดที่ผมเองที่คิดอะไรไม่

เข้าท่า แต่เรื่องนั้นมันก็ผ่านไปแล้ว”

โอบกิจยิ้มให้พัทธ์

“ขอให้คุณรักกับพี่โมกข์ตามสบายอย่างที่ไม่มีผมเกี่ยวข้อง”

พูดจบโอบกิจก็ลากแขนโมกข์ให้เดินตามมาที่สวนหน้าบ้านเพื่อพูดกันตามลำพัง

“พี่ขอโทษอีกทีนะ”

โมกข์เอ่ยเมื่อยืนอยู่กันสองคน โอบกิจยิ้มรับคำขอโทษนั้น ขนตายาวกระพริบไล่ความชื้นเมื่อรู้สึกถึงเยื่อใย

บางๆ ที่เขายังหลงเหลือกับโมกข์ แต่โอบกิจต้องตัดใจ

“โอบก็ขอโทษที่ทำตัวงี่เง่า แต่ตอนนี้โอบฉลาดขึ้นแล้วล่ะ โอบจะตั้งต้นใหม่กับเอ่อ...พี่โมกข์รู้ใช่ไหม”

“พี่ยินดีด้วย คำปันเป็นคนดี เขากล้าพอที่จะเดินมาหาพี่แล้วบอกว่าเขาขอดูแลโอบไปตลอดชีวิต”

เฮอะ...กล้าพูดกับเจ้านายแต่กลับไม่กล้าพูดกับเขา โอบกิจนึกค่อนอยู่ในใจ

“เราเป็นแฟนกันไม่ได้ แต่เรายังเป็นพี่น้องกันได้อยู่ใช่ไหม”

โอบกิจถาม โมกข์คลี่ยิ้มตอบ

“งั้นขอโอบกอดพี่โมกข์เป็นครั้งสุดท้ายนะ”

โมกข์กางแขนให้โอบกิจโผเข้าหา และซุกตัวอยู่ในอ้อมกอดนั้น โอบกิจอดไม่ได้ที่จะร้องไห้ออกมาแม้ว่าจะ

ตัดใจได้แล้ว โมกข์ได้แต่ลูบหลังปลอบใจ

คนที่เดินขึ้นเนินมาด้วยใบหน้าเหมือนคนอกหักแล้วเห็นภาพนั้นเต็มสองตาจึงได้แต่ยืนอึ้ง ใบหน้ายิ่งเหี่ยว

แห้งลงจนต้องหันหลังกลับ

“คำปัน จะรีบไปไหน”

เขาชะงักเมื่อเจ้านายเรียกไว้ แต่ก็ไม่ยอมหันกลับมามองภาพบาดใจ

โอบกิจสะดุ้งเมื่อได้ยินโมกข์เรียกชื่อคำปัน เขารีบปล่อยแขนที่กอดโมกข์ไว้แล้วหันขวับไปมองก็ได้เห็นแต่

แผ่นหลังเท่านั้น

“ผมจะมาคุยกับพ่อเลี้ยงเรื่องปุ๋ยชีวภาพ แต่ถ้าพ่อเลี้ยงไม่ว่างผมจะมาคุยทีหลัง”

แล้วคำปันก็เดินลิ่วลงเนินไป จนโอบกิจตาเหลือก เขาละล้าละลังจนโมกข์ต้องเตือน

“โอบกิจ ตามคำปันไปสิ”

โอบกิจได้สติ เขาเลยวิ่งตามร่างนั้นจนทัน ก่อนที่เขาจะเดินตามคำปันโดยทิ้งระยะห่างไว้ช่วงหนึ่ง


///////////////////////////////////////////////////




เหอๆ โอบกิจจะง้อคำปันด้วยวิธีไหนดีน้า... :mew4:

หัวข้อ: Re: ร้ายซ่อนรัก บทที่ 22 (27/02/2557)
เริ่มหัวข้อโดย: blanchet ที่ 27-02-2014 12:56:19

ค้างงง โอบรีบตามไปด่วนๆเลย

หัวข้อ: Re: ร้ายซ่อนรัก บทที่ 22 (27/02/2557)
เริ่มหัวข้อโดย: little_munoi ที่ 27-02-2014 13:02:34

อึ่ยย่ะ ยัยชะนีตัวโกงโผล่มาล่ะ
ชิ
โอบง้อคำปันให้ได้นะ

หัวข้อ: Re: ร้ายซ่อนรัก บทที่ 22 (27/02/2557)
เริ่มหัวข้อโดย: maemix ที่ 27-02-2014 13:34:43

ง้อคำปันด่วนเลยโอบ

หัวข้อ: Re: ร้ายซ่อนรัก บทที่ 22 (27/02/2557)
เริ่มหัวข้อโดย: liza sarin ที่ 27-02-2014 14:07:50

เรื่องราวกำลังดี อย่ามีเรื่องร้ายเลย

หัวข้อ: Re: ร้ายซ่อนรัก บทที่ 22 (27/02/2557)
เริ่มหัวข้อโดย: Yunatsu ที่ 27-02-2014 15:14:46

เอาตัวเข้าแลกเลยลูกโอบ อิอิ
เส็ดแล้วจาได้มาเปนพวกอาาจารย์พัทธ์ รบกับอีลิลลี่เน่า

หัวข้อ: Re: ร้ายซ่อนรัก บทที่ 22 (27/02/2557)
เริ่มหัวข้อโดย: B52 ที่ 27-02-2014 15:17:01

ง้ออย่างด่วน

หัวข้อ: Re: ร้ายซ่อนรัก บทที่ 22 (27/02/2557)
เริ่มหัวข้อโดย: หมูน้อย ที่ 27-02-2014 15:22:59

ฮุฮุ  คราวนี้เดินถูกทางสักทีนะคุณโอบ

ตามติด ฉากง้องอน 

หัวข้อ: Re: ร้ายซ่อนรัก บทที่ 22 (27/02/2557)
เริ่มหัวข้อโดย: PoPuAr ที่ 27-02-2014 18:55:29

มีจนได้ซินะ ฉากนี้ คำปันเอ้ย อย่ามาทำเป็นเข้าใจผิด
คิดหรอว่าคนอย่างน้องโอบจะง้อนาย ฮ่าๆๆ
ส่วนพัทธ์เชื่อว่าอีกไม่นาน โดนโมกข์จับกินตลอดตัวแน่  :hao6:

หัวข้อ: Re: ร้ายซ่อนรัก บทที่ 22 (27/02/2557)
เริ่มหัวข้อโดย: BeeRY ที่ 27-02-2014 20:04:52

ก้าวหน้าทุกคู่เลยยยย :impress2:
อีกไม่นานคงมีแต่ความสุข :mew1:

หัวข้อ: Re: ร้ายซ่อนรัก บทที่ 22 (27/02/2557)
เริ่มหัวข้อโดย: GETIIZ ที่ 27-02-2014 22:05:06

ลงตัววววววววววว
ดีแล้วคุณโอบ หันมามองคนที่รักและหวังดีกับคุณโอบมาตลอดเถอะ  o13
แล้วคำปัน เป็นอัลลัยยยย อยู่ๆก็มานอยด์ไปซะเฉยๆๆ

หัวข้อ: Re: ร้ายซ่อนรัก บทที่ 22 (27/02/2557)
เริ่มหัวข้อโดย: Nus@nT@R@ ที่ 27-02-2014 22:10:41

จะง้อคำปันสำเร็จไหมน้อโอบ

หัวข้อ: Re: ร้ายซ่อนรัก บทที่ 22 (27/02/2557)
เริ่มหัวข้อโดย: lizzii ที่ 27-02-2014 23:08:08

สู้ๆ นะโอบ

หัวข้อ: Re: ร้ายซ่อนรัก บทที่ 22 (27/02/2557)
เริ่มหัวข้อโดย: Kanyanat ที่ 28-02-2014 00:23:22

 :impress2: o13

หัวข้อ: Re: ร้ายซ่อนรัก บทที่ 22 (27/02/2557)
เริ่มหัวข้อโดย: ๐๐ตะวัน๐๐ ที่ 28-02-2014 08:38:58

คำปันงอนซะแล้วโอบง้อด่วน

หัวข้อ: Re: ร้ายซ่อนรัก บทที่ 22 (27/02/2557)
เริ่มหัวข้อโดย: TanyaPuech ที่ 28-02-2014 12:26:13

เอาตัวเข้าแลกเลย  อิอิ

หัวข้อ: Re: ร้ายซ่อนรัก บทที่ 22 (27/02/2557)
เริ่มหัวข้อโดย: poohanddew ที่ 04-03-2014 14:46:54

ถึงเวลาที่โอบต้องมาตามง้อคำปันแล้ว

หัวข้อ: Re: ร้ายซ่อนรัก บทที่ 22 (27/02/2557)
เริ่มหัวข้อโดย: inspirer_bear ที่ 04-03-2014 20:51:09

กอดแน่นๆเลยโอบบบ

คำปันนายน้อยใจหรอ หุหุ

หัวข้อ: Re: ร้ายซ่อนรัก บทที่ 23 (06/03/2557)
เริ่มหัวข้อโดย: Belove ที่ 06-03-2014 10:29:12

                       ร้ายซ่อนรัก

                        บทที่ 23


โอบกิจยกแขนขึ้นซับเหงื่อที่หน้าผากเมื่อเดินตามคำปันมาเกือบครึ่งชั่วโมง เขาทั้งคู่เดินกันมาจนกระทั่งถึง

ลำธารเล็กที่ทอดตัวยาวลงมาจากยอดดอยสูงลงสู่แผ่นดินเบื้องล่าง และส่วนหนึ่งของมันไหลผ่านส่วน

ปลายของไร่มนัญชัย

โอบกิจยกมือเท้าเอว มองแผ่นหลังของคนที่ยืนเก๊กอยู่ริมลำธารอย่างหมั่นไส้ โอบกิจรู้ดีว่าคำปันยังเคือง

เรื่องที่เขากรีดข้อมือประชดรัก แถมยังเห็นภาพที่เขากอดกับโมกข์เมื่อครู่นี้อีก แต่ก็ไม่น่าน้อยใจจนถึงขั้น

เดินมาจนเหงื่อไหลไคลย้อยขนาดนี้

“จะเดินไปจนถึงฝั่งโน้นเลยไหม จะได้กลับไปเตรียมเสื้อผ้ากับพาสปอร์ต”

ฝ่ายที่ตัดใจง้อเริ่มต้นด้วยการกล่าวประชดเสียงเขียว ฝ่ายงอนก็ยังยืนนิ่งทอดสายตามองลำธารใสเบื้อง

หน้าเหมือนสนใจเต็มประดาจนโอบกิจชักจะโมโห เขาก้าวลิ่วๆ ไปกระชากแขนให้คำปันหันมาเผชิญหน้า

“เย็บปากไว้หรือไง พูดด้วยก็ไม่ตอบ อย่าคิดว่าพ่อเข้าข้างแล้วจะทำหยิ่งได้นะ”

“ไม่ได้หยิ่ง แต่ขี้เกียจพูดด้วย”

คำปันหน้าง้ำ

“คนเรามันไม่มีค่าให้สนใจ อุตส่าห์ทำดีด้วยก็ยังไม่เคยมอง ก็ดี ข้ามไปฝั่งโน้นเลยดีกว่า ไปหาเมียฝั่งโน้นซะ

เลย อย่างน้อยก็คงมีคนเห็นค่าเรามากกว่าคนฝั่งนี้”

พอเปิดปากพูดได้คำปันก็แขวะยืดยาว

“ก็ที่ยืนขาแข็งมองอยู่นี่ไม่ใช่คนหรือไงวะ”

ฝ่ายง้อชักจะหัวเสียด้วยความไม่เคยง้อคน โอบกิจเท้าเอวมองคำปันอย่างหาเรื่อง

“ถ้าไม่เห็นค่าจะเดินตามเป็นกิโลให้เหนื่อยทำไม แล้วถ้าอยากมีเมียอยู่ฝั่งโน้นก็รีบไปซะให้เร็วๆ แล้วไม่ต้อง

กลับมาให้เห็นหน้าอีกนะ"

โอบกิจเปลี่ยนสภาพกลายเป็นฝ่ายงอนบ้างแล้ว เขาหันหลังให้คำปันก่อนพูดอย่างน้อยใจ

“บอกว่าจะดูแลเราตลอดชีวิต แต่ก็หายหัวไปไม่ยอมไปหา โทรหาก็ไม่รับสาย เนี่ยนะ จะดูแลกัน ดีแต่ปาก

นั่นแหละ เสียเวลาอุตส่าห์มาง้อ ไอ้คำปัน ไอ้บ้าเอ๊ย”

เท้าที่เตรียมจะก้าวกลับทางเดิมชะงัก เมื่อลำตัวถูกรวบไว้ด้วยอ้อมกอดจากคนที่โผเข้าหาจากเบื้องหลัง

คำปันกดริมฝีปากลงไปที่หลังคอเนียนอย่างหนักหน่วงให้สมกับที่เขาคิดถึงมาตลอดหลายวัน

“จะไปไหนคุณโอบ ตามผมมาถึงนี่แล้วผมไม่ให้กลับง่ายๆ หรอกนะ”

โอบกิจพยายามแกะมือเหนียวที่กระชับไปรอบตัวออก แต่คำปันก็กอดไว้แน่นจนดิ้นไม่หลุด

“จะกลับแล้ว ปล่อยโว้ย มาถึงยังไม่ได้คุยอะไรสักคำก็เดินหนี เกลียดนักคนไม่มีเหตุผล”

“มาถึงก็ไปกอดพ่อเลี้ยงแน่นขนาดนั้น จะให้ไปหาเหตุผลจากไหนมาให้ล่ะครับคุณโอบ”

คำปันถอนหายใจพลางเกยคางไว้ที่ไหล่ของโอบกิจที่ยังดิ้นฮึดฮัด

“ผมน่ะ อะไรก็สู้พ่อเลี้ยงไม่ได้สักอย่าง เห็นเข้าอย่างนั้นใครจะทำใจได้”

“ความเชื่อใจ ไว้ใจน่ะ หัดมีไว้บ้าง มัวแต่คิดเล็กคิดน้อยจะคบกันยืดได้ไง”

โอบกิจดุเสียงดัง คำปันได้แต่ลอบยิ้มอยู่ข้างซอกคอขาว

“ตกลงว่าคุณจะคบกับผม ผมเข้าใจถูกแล้วใช่ไหมครับคุณโอบ”

โอบกิจหยุดดิ้น เขายืนคิดตามคำพูดตัวเองและคำพูดของคำปัน ก่อนที่หน้าขาวๆ จะเปลี่ยนเป็นสีแดงแจ๋

ลามไปถึงใบหูที่คำปันกำลังขบอยู่เบาๆ อย่างหมั่นเขี้ยว

คำปันไม่รอคำตอบ เขาเหนี่ยวให้ลำตัวของโอบกิจหันหน้ามาหาแล้วดึงจนมาปะทะอยู่กับแผ่นอกของเขา

มือตุ๊กแกรั้งไปรอบเอวแล้วรั้งเข้าหาจนแนบแน่น ก่อนที่คำปันจะบดริมฝีปากลงไปบนเรียวปากนุ่มอย่างเร่า

ร้อน

โอบกิจสะดุ้ง แม้ว่าจะเคยจูบกับคำปันมาหลายครั้งแต่ไม่มีครั้งไหนที่คำปันเรียกร้องเท่ากับครั้งนี้  ยิ่งคำปัน

ดันตัวเขาให้เดินถอยหลังจนไปชนเข้ากับโขดหินก้อนใหญ่ยักษ์ริมลำธาร ที่บังสายตาคนได้เป็นอย่างดี แล้ว

ล้วงมือเข้าไปในขอบกางเกงยีนส์ โอบกิจก็ยิ่งหอบตัวโยน

“เป็นแฟนกันนะ”

คำปันกระซิบเบาๆ ที่ข้างหู

“อืม”

“อะไรนะ”

“อย่าเยอะว่ะ คำปัน”

คนที่ยังต้องปรับลมหายใจตวาดเบาๆ กลบเกลื่อนความเขินอาย จนคำปันหัวเราะออกมาแล้วกดจูบหนักๆ

ที่ปากแดงเรื่ออีกรอบ

“งั้นขอนะ โอ๊ย…”

คำปันร้องออกมาเมื่อโอบกิจหยิกไปที่พุงอย่างหมั่นไส้

“เมื่อไหร่จะเลิกพูดมากเสียทีวะ จะทำอะไรก็ทำๆ ไปเหอะ”

ถือว่าเป็นคำอนุญาต คำปันดึงเสื้อยืดเนื้อดีผ่านหัวโอบกิจไปอย่างรวดเร็ว แล้วจ้องมองเนื้อตัวขาวเนียน

อย่างตะลึง

หุ่นฟิตเฟิร์มเนื้อเนียนน่าสัมผัสมันช่างเรียกร้องเกินกว่าที่เขาจินตนาการไว้ คำปันยกมือขี้นแตะต้องไปที่เม็ด

เล็กสีชมพูบนอกขาวที่อวดตัวชวนเชิญเขาอยู่ ใช้ปลายนิ้วบีบลงไปเบาๆ ก่อนที่เขาจะโน้มตัวลงไปใช้ลิ้นดูด

อย่างที่เคยอยากทำมาตลอด มือสากลูบไล้ลงไปที่ลำตัวจนถึงกระดุมกางเกงยีนส์ของโอบกิจ เขาปลดมัน

ออกแล้วกระชากมันจนไปกองกับพื้นดิน

โอบกิจร้อนวูบไปทุกแห่งที่มือของคำปันแตะต้อง เมื่อถึงตอนนี้เขาเพิ่งรู้ตัวว่าเขาต้องการคำปันแค่ไหน เขา

จึงไม่รอช้าที่จะปลดกระดุมเสื้อเชิตแขนยาวของคำปันออกจนกระทั่งสาบเสื้อแยกจากกันแล้วเอื้อมมือไป

วางที่หลังเอวดึงตัวคำปันเข้ามาใกล้จนท่อนล่างบดเบียด คำปันฝืนดันตัวออกห่างเพื่อที่จะถอดกางเกงของ

ตัวเองออก






รู้ตัวอีกทีทั้งคู่ก็ยืนเปลือยเปล่าอยู่ท่ามกลางขุนเขาและลำธารเบื้องหน้า ลมหนาวพัดเอื่อยแตะต้องไปตาม

เนื้อตัวจนขนลุก ตาสองคู่มองสบกันก่อนที่จะผวาเข้าหากัน

คำปันสอดลิ้นเข้าไปในช่องปากที่ประกบกันจนไม่มีช่องว่าง โอบกิจเองก็ตอบโต้อย่างไม่ยอมแพ้ มือ

ปลาหมึกแตะต้อง ขยำ บีบเค้นไปตามเนื้อตัวเนียนจนอีกฝ่ายเผลอครางลึกในคอ แอ่นกายแนบไปกับโขด

หินหยาบ พลางโอบกอดไปรอบคอเหนี่ยวรั้งให้ยิ่งชิดใกล้

ลิ้นร้อนเลื่อนลงมาดูดเม้มอยู่ที่คอ โอบกิจผวาเมื่อมือหยาบด้วยการทำงานหนักไปกอบกุมอยู่ที่กลางลำตัว

บีบเบาๆ กระตุ้นปลายก่อนสาวเบาๆ จนมันขยายใหญ่สู้มือ

คำปันคุกเข่าลงจนหน้าอยู่ระดับเดียวกับสะโพกของโอบกิจ เขามองส่วนที่อัดแน่น แข็งขันอยู่ในมืออย่าง

หลงใหล ขนาดของโอบกิจพอเหมาะสมส่วน ชูชันอยู่ท่ามกลางปุยฝ้ายบางเบาเรียกร้องและเชิญชวนให้เขา

ส่งมันเข้าปากแล้วละเลียดชิมช้าๆ

“โอว….”

โอบกิจเผลอครางออกมาเมื่อคำปันกลืนมันเข้าไปจนหมด เขาเกร็งตัวจนโขดหินแทบบาดเมื่อคำปันขยับ

ศีรษะเข้าออกเป็นจังหวะ มือนุ่มเสยเข้าไปในกลุ่มผมสีดำของคำปันแล้วจิกลงอย่างเสียวซ่าน

“อ๊ะ! คำปัน”

โอบกิจสะดุ้งเมื่อกล้ามเนื้อเขม็งเกลียวจนปวดบิด เขาเกร็งกระตุกอยู่ไม่กี่ที ก่อนที่น้ำรักจะพุ่งพรวดออกมา

ฉีดอยู่ในช่องปากที่ยังไม่ยอมคลายออก โอบกิจหอบค้างเมื่อคำปันยังดูดที่ปลายตรงนั้นเหมือนรีดพิษของ

เขาออกจนหมด

คำปันยอมปล่อยเมื่อแกนใหญ่ยอมอ่อนข้อคอพับลง เขายืดตัวขึ้นมากอดโอบกิจไว้ ดวงตาวับวาวด้วย

ความปรารถนา โอบกิจจ้องตอบอย่างไม่ยอมแพ้พลางยกมือขึ้นใช้ปลายนิ้วเช็ดที่มุมปากของคำปันจนหมด

คราบรักของเขา

แล้วคำปันก็จับตัวของโอบกิจให้หันหลังให้เขา หันหน้าเข้าหาก้อนหินยักษ์ ยกมือของโอบกิจให้ดันก้อนหิน

ไว้เป็นหลักยึด ก่อนที่เขาจะจับแยกขาขาวเนียนให้ยืนกว้างออก

“เป็นทีของผมบ้างแล้วนะ”

คำปันกระซิบเสียงกระเส่า เขาเบียดท่อนล่างจนกล้ามเนื้อร้อนถูไถเข้ากับร่องสะโพก โอบกิจหันมาสบตา

ด้วยดวงตาที่ฉ่ำไปด้วยน้ำหล่อเลี้ยง

“ถ้ายังมัวแต่พูด ฉันจะเป็นฝ่ายจับนายกด”

โอบกิจขู่

“ก่อนที่คุณจะจับผมกด ผมขอกดเข้าไปในตัวคุณก่อนก็แล้วกัน”

คำปันไม่กลัวคำขู่ เขาใช้มือกอบเนื้อสะโพกแน่นแหวกทางแล้วแตะปลายกับทางเข้า ยกสะโพกดันตัวขึ้นจน

แกนใหญ่แทรกเข้าไปในช่องทางที่รออยู่แล้ว คำปันต้องหายใจเข้าออกลึกยาวกับการตอดรัดที่เขาไม่เคย

เจอ

“โอ๊ย คุณโอบ มันทำไมตอดจัง”

คนเบื้องหลังส่งเสียงร้องประท้วง จนที่ยืนเบื้องหน้าเกาะก้อนหินแอ่นกายยืนสยิวหลุดหัวเราะออกมาจนได้

“ไอ้บ้าคำปัน นายนี่นะ…เฮ้ย ขยับหน่อยสิ เมื่อยแล้วนะ”

คนเบื้องหน้าส่งเสียงประท้วงบ้าง คำปันเลยยกมือข้างหนึ่งขึ้นโอบรอบเอว แล้วใช้มืออีกข้างกอบกุมเข้าที่

ท่อนเอ็นร้อนของโอบกิจ ค่อยๆขยับสะโพกสอดเสียดแท่งเนื้อของเขาเข้าไปในช่องทางของโอบกิจจนหมด



โอบกิจหลับตาพริ้ม เขาถอนหายใจยาวๆ อย่างเสียวซ่านกับสิ่งที่เติมเต็มเข้ามาในร่างกาย

เนื้อตัวของโอบกิจสั่นสะท้านแทบทุกส่วน ทุกครั้งที่คำปันขยับตัวโยกสะโพกดึงดันอยู่ภายในและยิ่งมือ

หยาบเกาะกุมจับกระชับอยู่ตรงนั้นช่วยกระตุ้นเข้าจังหวะมันกลับยิ่งเร้าอารมณ์ ร่างกายของเขากำลังเดือด

พล่านไปด้วยสิ่งที่คำปันกำลังปฏิบัติ

“คำปัน จะ… จูบฉันหน่อย”

โอบกิจเอียงหน้ามาร้องขอ ลมหายใจร้อนผ่าวของคำปันจึงโน้มไปปิดทับ เขากดปากลงไปบนเรียวปากที่หัน

มาเผยอรับ ลิ้นร้อนสอดลึกควานควักจนโอบกิจยิ่งเคลิ้ม คำปันได้ทีเขากระชับเอวของโอบกิจเข้ามาเบียด

แน่นกันต้นขาแข็งแรงที่ช่วยพยุงตัว กล้ามเนื้อของคำปันเองก็แข็งขืนจนรู้สึกปวดหน่วงที่ท้องน้อยไปหมด

มันถึงเวลาที่เขาต้องปลดปล่อยมันเสียที

คำปันซอยถี่ยิบ เสียงต้นขาตีเข้ากับสะโพกเนื้อหนั่นแน่นดังลั่น

“โอ…คุณโอบของผม”

เขาพึมพำไม่ขาดปาก ช่องทางยิ่งบีบรัดจนคำปันเกร็งไปทั้งตัว โอบกิจเองก็กัดฟันแน่น แขนที่เกาะยึดก้อน

หินก้อนใหญ่สั่นสะท้านตามแรงกระเทือน จนโอบกิจรู้สึกถึงจุดแตกในช่องทางของเขาจนได้

มือที่เกาะกุมท่อนเอ็นของเขาร้อนผ่าว คำปันบีบเค้นบดที่หัวอย่างถนัดถนี่ จนเมื่อคำปันฉีดอัดผลผลิตอยู่ใน

ช่องทาง อยู่ๆ โอบกิจก็สะดุ้งเมื่อกล้ามเนื้อหน้าท้องของเขาเองก็บีบรัด จนพ่นลาวาออกมาคามือคำปันอีก

รอบ

ลมหายใจหอบหนักสอดประสานแทบจะเป็นเสียงเดียวกันเมื่อคำปันซบหน้าลงบนแผ่นหลังเนียนนุ่มอยู่พัก

ใหญ่ ก่อนที่จะถอนตัวออกจากร่างกายของโอบกิจช้าๆ  เขาหมุนตัวโอบกิจให้หันกลับมาสบตาแล้วยิ้มให้

กันอย่างสุขสม โอบกิจเองก็รู้สึกเขินอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน

เขาซุกหน้าลงกับบ่ากว้างของคำปันเพื่อปกปิดสายตาของตัวเอง



ช่างเป็นเซ็กส์ที่สุดยอด


โอบกิจพึมพำทั้งที่ยังเกลือกกลิ้งใบหน้าอยู่กับบ่ากว้างของคำปัน เมื่อมันเป็นความสัมพันธ์ที่คำปันต้องการทำให้เขามีความสุข

ลีลาอาจจะไม่ได้โลดโผนเร้าใจแต่มันเต็มไปด้วยความอบอุ่นจนโอบกิจเต็มตื้นไปกับความรู้สึกนั้น

โอบกิจเลือกทางถูกแล้วและเขาจะไม่มีวันปล่อยให้หลุดมือ

เขายิ้มพร้อมแววตาซุกซน เมื่อเงยหน้าขึ้นมาอีกครั้ง ดวงตาเหมือนเด็กน้อยได้ของรางวัลที่พึงใจ

มันช่างยั่วเย้าให้คำปันเอ็นดูจนต้องยกมือไปบีบจมูกโด่งเบาๆ

“ยิ้มอะไรนักหนาครับ หรือว่าขำผมที่ไม่เป็นประสาซะเลย”

“ใครว่าล่ะ”

โอบกิจยกแขนวางพาดไปที่ลำคอของคำปันแล้วเหนี่ยวเข้ามาใกล้

“ฉันรับรู้ได้ถึงสิ่งที่นายมอบให้ ขอบคุณนะคำปัน ฉันมีความสุขมากเลย”

คำปันยิ้มกว้างที่โอบกิจรับรู้ได้ถึงความรู้สึกของเขา เขาเองก็มีความสุขอย่างที่ไม่เคยมีมาก่อนเช่นกัน

“เดินไหวไหม ผมพาไปล้างตัวนะ”

“ฉันเดินเองได้โว้ย ไม่ต้องโอ๋มาก”

โอบกิจส่งเสียงดัง ก่อนที่จะก้าวเดิน แต่ขาที่ยังสั่นทำให้เขาเซจนคำปันต้องแบกตัวขึ้นบ่า

“คุณโอบล่ะ ชอบอวดเก่ง ผมพูดอะไรก็ไม่เคยเชื่อฟังเลย”

นอกจากดุแล้ว คำปันยังยกมือตีเผียะไปที่บั้นท้ายอย่างหมั่นเขี้ยว แล้วจึงแบกร่างนั้นเดินโทงๆ ลงลำธารใส

เบื้องหน้า

คำปันวักน้ำล้างตัวให้โอบกิจจนหมดจด เขาดึงร่างขาวที่สั่นเบาๆ เพราะความหนาวเย็นเข้ามากอด

“คำปัน”

โอบกิจเรียก

“ครับ ที่รัก มีอะไรครับ”

โอบกิจหน้าแดงกับคำที่คำปันเรียกขาน

“หนอนน้อยของนายมันกลายร่างอีกแล้วว่ะ”

“คุณโอบรู้ได้ไง”

“ก็มันเบียดอยู่ตรงนี้”

โอบกิจคว้าหมับเข้าให้ คำปันสะดุ้งโหยง

“ที่รัก ทำอย่างนี้ไม่ดีนะครับ ต้องรับผิดชอบด้วย”

คำปันหัวเราะ ก่อนที่จะคว้าใบหน้าของโอบกิจเข้ามาจูบแล้วพาดำดิ่งไปใต้สายน้ำไปพร้อมกับเขา

ให้เขาได้บอกรักกันอีกหนท่ามกลางความฉ่ำเย็นของขุนเขาและลำธาร
 








/////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////








ช่างเป็นเลิฟซีนที่ไม่สยิ้วกิ้วเอาซะเลย


คนแต่ง นั่งแต่งไปขำไป 5555


ในที่สุดก็มีวันนี้ วันที่คำปันตกเป็นของโอบกิจ เอ้ย โอบกิจตกเป็นของคำปัน


คริคริ



 :katai3:   :-[

หัวข้อ: Re: ร้ายซ่อนรัก บทที่ 23 (06 /03 /2557)
เริ่มหัวข้อโดย: วัวพันปี ที่ 06-03-2014 10:49:34

ปันโอบ เป็นการร่วมรักกลางธรรมชาติล้วนๆเลยนะ
ละเมียดในอารมณ์มากค่า

หัวข้อ: Re: ร้ายซ่อนรัก บทที่ 23 (06 /03 /2557)
เริ่มหัวข้อโดย: little_munoi ที่ 06-03-2014 14:23:45

อร๊ายยย
อ่านไปขำไป
หร้าแดงด้วยอ่ะ
คือคู่นี้น่ารักนะ
โอบเนี่ย หื่นเหมือนกันเรา
555+

หัวข้อ: Re: ร้ายซ่อนรัก บทที่ 23 (06 /03 /2557)
เริ่มหัวข้อโดย: liza sarin ที่ 06-03-2014 14:42:47

เย้ยฟ้าท้าลมมากเลย

หัวข้อ: Re
เริ่มหัวข้อโดย: PoppyPrince ที่ 06-03-2014 16:40:54

เอร๊ยยย คู่นี้บทจะหวานก็หวานกันซะเหลือกัน ละมุนมากมาย

หัวข้อ: Re: ร้ายซ่อนรัก บทที่ 23 (06 /03 /2557)
เริ่มหัวข้อโดย: NaOYaII ที่ 06-03-2014 16:57:30

ฮ่าๆๆๆ  ชอบๆๆๆๆ

เพิ่งตามอ่านทันนน

ชอบทั้งคู่หลัก คู่รอง 

 :hao7: :hao6:

หัวข้อ: Re: ร้ายซ่อนรัก บทที่ 23 (06 /03 /2557)
เริ่มหัวข้อโดย: jamlovenami ที่ 06-03-2014 19:41:29

อิย๊าาาาาาาาาาาาาาาาา ฟินอ๊ะ =,.=

คึกคึก ในที่สุดคู่โอบกับคำปันก็ได้(เป็นแฟน)กันสักที อร๊ายยยยยยย  :katai2-1:

แง่ะ เหลือแต่คู่ พ่อปากแข็ง ปะทะ หื่นกระทืบช้าง(ห๊ะ?! - - เริ่มเพลียกับตัวเองนิสๆ)

อุ๊บบบ เราลืมน้องร่าน เอ๊ย! แรด เอ้ย! กานต์ เอ้ย! ถูกแล้ว!!

หึหึ เค้าเรียกว่ามักมากจนได้ผัวเลวสมใจ ชิมิ ว๊ายยย ไม่เอา น้องหมัยแรงๆ  :z6: (ไม่ทันละ แกแรงเรียบร้อยแล้วล่ะ)

เอิ่ม ขอจบบทพากย์เอราวัณ เอ้ย บทพล่ามของคนอ่านเพียงเท่านี้ ........ สวัสดีค่ะ!

หัวข้อ: Re: ร้ายซ่อนรัก บทที่ 23 (06 /03 /2557)
เริ่มหัวข้อโดย: B52 ที่ 06-03-2014 20:30:30

ในที่สุดก็เสร็จคำปันจนได้

หัวข้อ: Re: ร้ายซ่อนรัก บทที่ 23 (06 /03 /2557)
เริ่มหัวข้อโดย: Nus@nT@R@ ที่ 06-03-2014 20:49:14

สุขุมนุ่มลึก สมเป็นคำปัน อิอิ :hao6:

หัวข้อ: Re: ร้ายซ่อนรัก บทที่ 23 (06 /03 /2557)
เริ่มหัวข้อโดย: HISY ที่ 06-03-2014 21:16:51

แหม่ คู่นี้เขาพัฒนาไวจริงๆ
รีบๆตามให้ทันนะโมกข์

หัวข้อ: Re: ร้ายซ่อนรัก บทที่ 23 (06 /03 /2557)
เริ่มหัวข้อโดย: lizzii ที่ 06-03-2014 21:58:08

ถูกใจแม่ยกมากคู่นี้

หัวข้อ: Re: ร้ายซ่อนรัก บทที่ 23 (06 /03 /2557)
เริ่มหัวข้อโดย: kosmos ที่ 06-03-2014 23:20:44

อร้ายยยย เอฟซีคำปัน
ต่อไปก็รอลุ้นคุณโมกข์
รอดูฤทธิ์ของกานต์กับลิลลี่ อุ่ยยย

ปล.เนื้อเรื่องอาจจะเหมือนละครทั่วไป แต่ชอบมากค่ะ

หัวข้อ: Re: ร้ายซ่อนรัก บทที่ 23 (06 /03 /2557)
เริ่มหัวข้อโดย: toshika ที่ 06-03-2014 23:28:34

 :o8: :o8: :o8: :o8: :o8:

เขิลล์มากกกกกกกกกกกกกก  โอยคำปันน่ารักอ่ะ

หัวข้อ: Re: ร้ายซ่อนรัก บทที่ 23 (06 /03 /2557)
เริ่มหัวข้อโดย: BeeRY ที่ 06-03-2014 23:30:14

คู่นี้เค้าสมเหตุสมผล แต่อีกคู่รอจนเหงือกแห้งแล้วอ่ะ :z1:

หัวข้อ: Re: ร้ายซ่อนรัก บทที่ 23 (06 /03 /2557)
เริ่มหัวข้อโดย: tanuki ที่ 07-03-2014 00:49:07

 :hao7: :hao7:

หัวข้อ: Re: ร้ายซ่อนรัก บทที่ 23 (06 /03 /2557)
เริ่มหัวข้อโดย: Ra poo ที่ 08-03-2014 03:58:44

เมื่อไหร่พัทธ์จะเป็นของโมกข์มั้งอ่ะ :-[

หัวข้อ: Re: ร้ายซ่อนรัก บทที่ 23 (06 /03 /2557)
เริ่มหัวข้อโดย: ํKiMoJi ที่ 08-03-2014 12:01:04

 :o12: :o12: :o12: :o12: :o12:
คำปันเป็นของโอบ แล้วเมื่อไหร่ครูพัทธ์จะเป็นของโมกข์ล่ะ  :ped149: :ped149:

หัวข้อ: Re: ร้ายซ่อนรัก บทที่ 23 (06 /03 /2557)
เริ่มหัวข้อโดย: ormn ที่ 08-03-2014 12:13:30

 :pighaun: :pighaun: :pighaun: :pighaun:เลือดจะหมดตัว :pighaun: :pighaun: :pighaun: :pighaun:

หัวข้อ: Re: ร้ายซ่อนรัก บทที่ 23 (06 /03 /2557)
เริ่มหัวข้อโดย: PoPuAr ที่ 08-03-2014 12:52:18

ไม่อายผีสางเทวดาเลยนะคู่นี้ ร้อนแรงซาบซ่านท่ามกลางธรรมชาติและขุนเขา 55555555

ไม่เสียแรงที่อุตส่าห์ตามจีบ ตามง้อ ในที่สุดคำปันก็ได้กินน้องโอบสมใจอยาก

เหลือก็แต่คุณโมกข์  ปล่อยให้คำปันน้ำหน้าไปแบบนี้ ไม่ไหวนะ เสียชื่่อหนุ่มเจ้าเหล์หมด อิอิ

หัวข้อ: Re: ร้ายซ่อนรัก บทที่ 23 (06 /03 /2557)
เริ่มหัวข้อโดย: qq_oo ที่ 08-03-2014 16:02:29

โอบกับคำปันแซงหน้าไปแล้วน่ะ

หัวข้อ: Re: ร้ายซ่อนรัก บทที่ 23 (06 /03 /2557)
เริ่มหัวข้อโดย: ๐๐ตะวัน๐๐ ที่ 09-03-2014 02:17:23

คู่นี้ไวไฟสุดๆอ่ะ  :jul1:

หัวข้อ: Re: ร้ายซ่อนรัก บทที่ 23 (06 /03 /2557)
เริ่มหัวข้อโดย: warin ที่ 09-03-2014 16:23:15

 :pig4:

หัวข้อ: Re: ร้ายซ่อนรัก บทที่ 23 (06 /03 /2557)
เริ่มหัวข้อโดย: April❤ ที่ 10-03-2014 02:54:42

โหยยยคู่นี้
มาแรงแซงคู่อื่นไปไกล5555

หัวข้อ: ร้ายซ่อนรัก บทที่ 24 (11 /03 /2557)
เริ่มหัวข้อโดย: Belove ที่ 11-03-2014 00:41:56

                               ร้ายซ่อนรัก

                                บทที่ 24


“พ่อเลี้ยงน่าจะไปดูลาดเลาสักหน่อย”

พ่อเลี้ยงโมกข์ยืนคุยกับนายธง คนงานอาวุโสในไร่ด้วยสีหน้าเคร่งเครียด

“คืนก่อนที่ผมอยู่เวรเฝ้าไร่ ผมขี่ม้าไปใกล้ๆ แถวลำธาร ได้ยินเสียงแปลกๆ ก็เลยลองซุ่มดู เห็นพวกคนที่ไม่

คุ้นหน้าทะยอยเดินเลาะริมธารมาจากภูเขา พอรวมๆ กันแล้ว ทั้งคืนก็นับได้เยอะอยู่ ตรงแถวนั้นรั้วรอบขอบ

ชิดเรายังไม่ดีพอเสียด้วย ไอ้ครั้นจะบุกไปถามเลยผมก็กลัวจะเป็นกระต่ายตื่นตูม”

“ดีแล้วที่ยังไม่ผลีผลาม”

โมกข์กล่าวกับนายธง

“ผมกลัวว่าพวกมันอาจจะไหวตัวทันถ้ามันเป็นพวกคิดไม่ซื่อจริงๆ เอาอย่างนี้ เดี๋ยวคืนนี้ผมจะเกณฑ์

คนงานฝืมือดีไปลองดูลาดเลาอย่างที่ลุงธงบอก ถ้าเป็นไอ้พวกขนยา ผมไม่ปล่อยไว้แน่”

สิ่งที่โมกข์ต้องค้นหาความจริงทำให้เขาและลูกน้องอีกกว่าสิบชีวิตต้องมากระจายตัวซุ่มเงียบอยู่ตามใต้

ต้นไม้รกครึ้ม ตั้งแต่หัวค่ำจนพระจันทร์เกือบตรงหัว แต่ก็ไม่เกิดอะไรขึ้นมันดูเหมือนปกติจนเขาแทบถอดใจ

โมกข์เกือบจะออกคำสั่งให้ลูกน้องเดินทางกลับแล้ว ถ้าเขาจะไม่ชะงักไปเพราะสายตาที่คุ้นชินในความมืด

มองเห็นการเคลื่อนไหวอยู่ในตำแหน่งที่ไกลออกไปในที่โล่งริมลำธาร สิ่งมีชีวิตบางอย่างเคลื่อนไหวด้วยการ

เดินเท้าจากลงมาจากยอดดอยสูง หลุดออกมาจากป่าครึ้ม เดินลัดเลาะลำธารไปเรื่อยๆ ผ่านจุดที่เขาแอบ

ซุ่มลงไปสู่ทางลาดลงเขาเบื้องล่าง กลุ่มคนเหล่านั้นมีเพียงไม่กี่คนที่เกาะกลุ่มเดินอย่างเงียบเชียบจนแทบ

ได้ยินเสียงของลมหายใจและเสียงก้าวย่างกระทบพื้นดินแข็ง

โมกข์ก้มหัวต่ำเงยหน้ามองด้วยดวงตาคมราวกับเจ้าป่า แม้จะอยู่ในความมืดเขาก็มองเห็นอย่างชัดเจนว่า

คนที่เดินผ่านไปไม่ใช่คนคุ้นหน้า เพียงแต่เขายังไม่รู้วัตถุประสงค์เท่านั้นที่ทำให้คิ้วเข้มต้องขมวดอย่างสงสัย

“เฮ้ย!”

โมกข์ใจหายเมื่อได้ยินเสียงอุทานด้วยความตกใจของลูกน้องคนหนึ่งที่เสียหลัก เขาเพ่งมองกลุ่มคนที่ชะงัก

งันอยู่ริมลำธาร แล้วก็ต้องเบิกตากว้างเมื่อเห็นแสงสว่างวาบเป็นจุดเล็ก ก่อนที่มันจะพุ่งตรงมาทางจุดที่เขา

ซุ่มอยู่

เปรี้ยง!!





เพล้ง!

พัทธ์สะดุ้งสุดตัวจนท่อนแขนกวาดไปชนแก้วน้ำที่ตั้งอยู่มุมหนึ่งของโต๊ะร่วงไปแตกกระจายเป็นเศษละเอียด

ชิ้นเล็กชิ้นน้อยอยู่บนพื้นห้อง ก่อนที่ร่างสูงจะลุกพรวดขึ้นยืนด้วยความตกใจกับเสียงดังเป็นชุดจากอีกด้าน

หนึ่งของไร่ มันทำให้หน้าขาวยิ่งเผือดลงเมื่อเสียงที่ดังยังไม่ยอมหยุด

อาจารย์หนุ่มผวาไปกระชากประตูห้องให้เปิดออกแล้วก้าวยาวๆ ไปที่ประตูห้องข้างเคียง ฝ่ามือเรียวเคาะ

ดังๆ แล้วตะโกนเรียกคนที่เขาคิดว่าอยู่ข้างใน

“โมกข์ โมกข์ คุณอยู่หรือเปล่า นั่นเสียงอะไร มันเหมือนเสียงปืน ปืนใช่ไหม”

พัทธ์ตระหนกกับความคิดของตน เมื่อยิ่งตกใจเขายิ่งทุบประตูแรงขึ้นไปอีก

“โมกข์ เปิดประตูหน่อย”

ประตูหนาด้านหน้าไม่ขยับเขยื้อน พัทธ์ละล้าละลังก่อนที่จะตัดสินใจวิ่งลงไปที่ชั้นล่างของตัวบ้าน เพื่อที่จะ

พบกับความว่างเปล่าของบ้านทั้งหลังจนเขาใจเสีย

พัทธ์ก้าวยาวๆ ออกมาจนพ้นตัวบ้าน หัวใจที่เต็มไปด้วยความตื่นกลัวชื้นขึ้นมาเล็กน้อย เมื่อเห็นคำปันเดิน

ไปมาอยู่ที่สวนหน้าบ้าน ใบหน้าที่เต็มไปด้วยความห่วงใยฉายชัดอยู่บนหน้าลูกน้องคนสนิทของพ่อเลี้ยง

โมกข์เมื่อเขาหันมาสบตากับบุคคลสำคัญของเจ้านาย

“คำปัน”

พัทธ์ตะโกนเมื่อวิ่งมาหยุดยืนอยู่ใกล้ สีหน้ามีแต่ความวิตกอย่างเห็นได้ชัด

“เกิดอะไรขึ้น เมื่อกี้เสียงอะไร โมกข์ล่ะ เขาไปไหน”

คำปันเอื้อมมือมาวางที่แขนพัทธ์เพื่อลดความกังวล แต่ดูเหมือนจะไม่ได้ผลเมื่อพัทธ์ยังสะดุ้งทุกครั้งที่เสียง

ดังนั้นเกิดขึ้น แม้ว่ามันจะทิ้งระยะความถี่ลงไปแล้ว

“ใจเย็นก่อนครับอาจารย์ ผมเองก็ยังบอกอะไรไม่ได้ แต่อาจารย์อย่าเพิ่งตกใจเลย พ่อเลี้ยงเป็นคนเก่งไม่มี

ทางพลาดอยู่แล้ว”

“หมายความว่ายังไง”

พัทธ์ขยับแว่นสายตาเมื่อมันเลื่อนตามเหงื่อที่ผุดออกมาทั้งที่อากาศเย็นยะเยือก

“นี่มันเรื่องอะไรถึงต้องมีพลาด หรือไม่พลาด บอกฉันมาเดี๋ยวนี้”

คำปันทำหน้าลำบากใจกับการคาดคั้นของพัทธ์ แต่อาจารย์หนุ่มก็ไม่สน เขายึดแขนคำปันไม่ให้หนีหายไป

ไหน แล้วยิงสายตาที่เต็มไปด้วยคำถามจ้องตรงเข้ามา จนคำปันต้องถอนหายใจ

“พ่อเลี้ยงรู้มาว่ามีคนนอกลักลอบเดินผ่านที่ดินตรงปลายไร่น่ะครับ พ่อเลี้ยงเลยพาคนไปซุ่มสังเกตการ

แต่เสียงปืนที่ได้ยินนี่ผมก็ไม่รู้เหมือนกันว่าเกิดอะไรขึ้น”

“แล้วทำไม นายถึงไม่ไปกับเขาล่ะ นายเป็นคนที่ฝีมือดีที่สุดแล้วในบรรดาลูกน้องของโมกข์ไม่ใช่หรือ ทำไม

ถึงไม่ไปคุ้มครองเจ้านาย”

พัทธ์ละล่ำละลักถาม ความเป็นห่วงเอ่อล้นจนจุกแน่นอย่างไม่รู้ตัว จมูกโด่งเปลี่ยนเป็นสีแดงเรื่อเมื่อมันร้อน

ชื้น ลามไปถึงดวงตาที่ร้อนผ่าวไปหมด

“พ่อเลี้ยงให้ผมคอยดูแลอาจารย์ครับ”

คำตอบของคำปันทำให้พัทธ์เงียบลง เมื่อข้อสงสัยกระจ่าง เหลือไว้แต่ความกระวนกระวาย เสียงปืนที่ดังมา

จากด้านหนึ่งของไร่มนัญชัยเงียบลงไปแล้ว แต่ผู้เป็นเจ้าของก็ยังไม่ปรากฎตัว

เวลาช่างยาวนานในความรู้สึก พัทธ์ได้แต่เดินเหมือนหนูติดจั่นจนผิดวิสัยคนเงียบช่างคิดของเขา คำปันไม่

สามารถช่วยเหลืออะไร ได้แต่ถอนหายใจแล้วยืนนิ่งอยู่ใกล้ๆ 

ถ้าเกิดอันตรายกับโมกข์ เขาจะเสียใจแค่ไหนในเมื่อตลอดมาพัทธ์ไม่เคยทำตัวดีกับโมกข์เลยแม้แต่นิดเดียว

อาจารย์หนุ่มรำพึงรำพันอยู่ในใจกลับไปกลับมา ถ้าไม่นับเรื่องกานต์แล้วโมกข์ทำทุกอย่างให้เขา ทั้งเรื่อง

งานและเรื่องส่วนตัว แต่พัทธ์เองที่เป็นฝ่ายตั้งแง่และปฏิเสธหัวใจของตัวเองมาตลอด





กลับมาเสียทีเถอะโมกข์

พัทธ์มองไปที่ถนนดินลูกรังที่ตัดลึกเข้าไปในไร่กว้างเบื้องหน้า แสงจันทร์ที่ส่องแสงให้ความสว่างนวลยาม

ราตรีทำให้ถนนเส้นนั้นยิ่งวังเวงเมื่อมองไป  ก่อนที่พัทธ์จะตกใจเมื่อรู้สึกถึงหยาดน้ำใสอุ่นที่ไหลรินลงมาจาก

ดวงตาของตัวเองผ่านร่องแก้ม จนต้องดึงแว่นขึ้นเพื่อเช็ดมัน

กลับมาเสียที เพื่อที่ผมจะได้บอกคุณว่า…



แสงจุดเล็กๆ ที่เกิดขึ้นไกลออกไปท่ามกลางความมืด ทำให้ทั้งคำปันและพัทธ์มองพร้อมกันอย่างตื่นเต้น

เมื่อรู้ว่ามันเป็นแสงไฟหน้ารถ ที่กำลังขับตรงมาทางบ้านไม้บนเนินหลังนี้ พัทธ์ชะเง้อมองไม่อยู่สุข จนรถจี๊ป

คันเก่าของไร่ขับใกล้เข้ามาจนได้ยินเสียงเครื่องยนต์ ก่อนที่จะมาจอดนิ่งอยู่ที่หน้าทางขึ้นเนิน เสียง

เครื่องยนต์นิ่งสนิท แล้วร่างสูงใหญ่คุ้นตาจะกระโดดลงมาจากรถ คำปันรีบวิ่งเข้าไปหา

“เกิดอะไรขึ้นครับ ยิงกันสนั่นขนาดนั้นมีใครเป็นอะไรไหมพ่อเลี้ยง”

โมกข์ถอนหายใจ

“บุญเรืองถูกยิงเข้าที่ไหล่ แผลลึกแต่ส่งไปที่โรงพยาบาลแล้ว ที่เหลือก็ไม่มีใครเป็นอะไร เอ็งไปพักเถอะ แล้ว

เดี๋ยวตอนเช้าค่อยไปเยี่ยมไอ้เรืองกัน”

คำปันพยักหน้ารับคำ เมื่อเห็นว่าเจ้านายปลอดภัย รอยยิ้มทะเล้นก็ผุดขึ้นมา

“อาจารย์พัทธ์เขาเป็นห่วงมากเลย สงสัยเรื่องร้ายจะกลายเป็นดีแล้วล่ะครับ เจ้านาย”

โมกข์ยกหลังมือขึ้นเขกไปที่กลางกระหม่อมอย่างหมั่นไส้เมื่อคำปันเดินหัวเราะผ่านเขาไปเพื่อคว้า

มอเตอร์ไซค์ขี่กลับบ้าน  ก่อนที่เขาจะหยุดยืนสบตากับพัทธ์ที่อยู่ไม่ไกลจากจุดนั้น

พัทธ์มองร่างสูงที่ยืนอยู่ไม่ไกลจากเขา มองเลือดที่เปื้อนเป็นวงใหญ่อยู่ที่ไหล่ด้านหนึ่งของเสื้อเชิตสีเข้ม

กลมกลืนกับความมืด ดวงตาคู่คมที่ปกติจะพราวระยับเวลาที่มาคลอเคลียอยู่ใกล้ตอนนี้กลับหมองลง เต็ม

ไปด้วยความอ่อนระโหย

“พัทธ์”

โมกข์เรียกชื่อเบาๆ แค่นั้นก็เพียงพอแล้วที่จะทำให้พัทธ์วิ่งถลาเข้าไปกอดร่างกำยำนั้นจนแน่น กลิ่นคาว

เลือดยังฟุ้งอยู่ในจมูกเมื่ออยู่แนบชิด แต่นั้นยิ่งทำให้พัทธ์ยิ่งโอบกอดจนโมกข์หายใจเกือบไม่ออก โมกข์ได้

แต่ถอนหายใจแล้วยกมือขึ้นลูบไปที่ผมนุ่มของพัทธ์อย่างแผ่วเบา

“คุณอย่าทำให้ผมตกใจอีกนะ”

พัทธ์เอ่ยเสียงอู้อี้เมื่อซุกหน้าเข้ากับบ่ากว้างของโมกข์

“ผมไม่เป็นอะไรแล้ว”

เสียงนุ่มลึก อบอุ่นเป็นพิเศษลอยวนอยู่ข้างหูจนพัทธ์ขอบตาชื้นขึ้นมาอีกครั้ง

“ผมรักคุณ”

คำพูดสั้นๆ อุบอิบอยู่ตรงบ่าทำให้โมกข์กลับเป็นฝ่ายเบิกตากว้าง แล้วนิ่งเป็นหุ่นขี้ผึ้งก่อนที่รอยยิ้มจะเกิด

ขึ้นมาอย่างภาคภูมิ โมกข์ใช้มือดันไหล่ของพัทธ์ให้หลุดออกจากการก้มหน้าไปซบที่บ่า เขาวางมือกระชับที่

ต้นแขนของพัทธ์

“คุณพูดอะไรนะ”

“แก่แล้วเลยหูตึงหรือไง ผมบอกว่า ผมรักคุณ…”

เสียงของพัทธ์หายไปเมื่อโมกข์ปิดปากของพัทธ์ไว้ด้วยริมฝีปากของเขา แค่นี้ก็เพียงพอแล้วกับสิ่งที่โมกข์

ต้องการมาตลอด หัวใจของคนที่เขารัก

พัทธ์สั่นไปหมดกับจูบของโมกข์ที่อ่อนหวานกว่าทุกครั้ง มันกระชากสติที่มีเพียงน้อยนิดจนแทบไม่เหลือของ

เขาให้ยิ่งกระเจิดกระเจิง ขาทั้งสองข้างหมดเรี่ยวแรงจนต้องยกแขนคล้องไปรอบคอแล้วเหนี่ยวไว้เป็นหลัก

ยึด พัทธ์คงร่วงไปกองกับพื้นถ้าโมกข์ไม่ได้โอบกอดไปทั้งลำตัว

พัทธ์ไม่รู้ตัวเลยว่าโมกข์ยกตัวเขาขึ้นในท่าที่กอดรัดกันอยู่จนพัทธ์ลอยติดไปกับตัว แล้วเดินเข้าไปในบ้าน

ตอนไหนเพราะปลายลิ้นที่เกี่ยวกระหวัดรัดแน่นไม่เปิดโอกาสให้เขาได้คิด จนสติของพัทธ์กลับคืนมาอีกทีก็

ตอนที่ได้ยินเสียงโมกข์ใช้เท้าดันประตูห้องของเขาให้ปิดลงแล้ววางร่างของพัทธ์ไปบนที่นอนกว้าง ก่อนที่จะ

ยอมปล่อยเรียวปากนุ่มที่ถูกระดมจูบจนแดงเรื่อ เพื่อที่จะเปลี่ยนเป้าหมายไปซุกที่ซอกคอเนียนนุ่ม

พัทธ์ผวาเมื่อมือร้อนผ่าววางลงที่ขอบเอวแล้วซุกเข้าไปใต้ชายเสื้อนอน มือนั้นลูบไล้ขึ้นไปจนชายเสื้อเลิกสูง

เผยให้เห็นเนื้อแน่นเนียนขาว  โมกข์คำรามเบาๆ อย่างถูกใจพลางขยับตัวมาทาบทับไว้ ต้นขาแข็งแกร่งA

เบียดแนบอยู่กับสะโพกจนพัทธ์ดิ้นไม่หลุด เมื่อโมกข์ก้มหน้าลงไปใช้จมูกซุกไซ้ลงตรงยอดอกสีสวยของเขา

“โมกข์”

พัทธ์อุทานเมื่อเขาร้อนวูบสลับหนาวเยือกไปทั้งตัวกับสัมผัสที่มีมากกว่าครั้งไหนๆ จากจมูกโด่งที่สูดเอา

กลิ่นหอมจากยอดบัวงามบนแผงอกที่เกร็งตัวสู้ โมกข์เลื่อนหน้าไปใช้ปากเม้มแล้วดึงขึ้นจนยอดบัวเม็ดงาม

ยิ่งแข็งเป็นไต ก่อนที่เขาจะเปิดปากแล้วใช้ปลายลิ้นแตะลงไปอย่างหยอกเย้าเป็นการทักทาย

แค่นี้พัทธ์เองก็สะท้านไปทั้งตัว เขาบิดจนหลังแอ่น ห่อปากสูดลมเข้าไปเมื่อปลายลิ้นนั้นไล้ไปจนทั่ว

ลานเนื้อสีอ่อนตกเป็นของโมกข์ เขาแทบจะกลืนกินมันเข้าไปเมื่อทั้งขบ เม้ม ดูด เค้น สลับกันอยู่สองข้าง

“โอ โมกข์”

พัทธ์พยายามจะดึงสติกลับคืนมาแต่มันก็ยากสิ้นดี โมกข์ทำให้เขาเคลิ้มไปกับสัมผัสจนแทบลืมวิธีการ

หายใจ แล้วยิ่งร่างแกร่งทิ้งน้ำหนักตัวให้ร่างกายยิ่งถูไถ พัทธ์ถึงกับสะดุ้งเมื่อรู้สึกถึงส่วนที่แข็งขืนของโมกข์ที่

บดเบียดลงมาอยู่ตรงต้นขาของเขาเป็นการร้องขอ แม้ว่าจะเป็นการรู้สึกผ่านกางเกงยีนส์เนื้อหนา แต่แค่นี้

พัทธ์ก็รู้ว่าพายุแห่งความเสน่หากำลังสาดซัดเข้าหาเขาอย่างยากที่จะรั้งไว้




/////////////////// TBC ///////////////////////////////////




จะทำได้ไหม ทำได้หรือเปล่า จะทำได้ไหม ทำได้หรือเปล่า 555555555

:hao6: :hao6:

หัวข้อ: Re: ร้ายซ่อนรัก บทที่ 24 (11 /03 /2557)
เริ่มหัวข้อโดย: Nus@nT@R@ ที่ 11-03-2014 00:55:35

เง้อ.....คาดว่าจารย์พัทธ์เบรคโมกข์จนหัวคะมำ 5555

หัวข้อ: Re: ร้ายซ่อนรัก บทที่ 24 (11 /03 /2557)
เริ่มหัวข้อโดย: ammchun ที่ 11-03-2014 00:58:04

 :ling1:  :ling1: :katai1: :katai1:

บอกรักโมกข์แล้วววววว ดีใจอ่ะ
แต่มาเสียใจตอนโดนตัดฉับนี่ล่ะ  ใจร้ายยย

หัวข้อ: Re: ร้ายซ่อนรัก บทที่ 24 (11 /03 /2557)
เริ่มหัวข้อโดย: rule ที่ 11-03-2014 03:04:35

อดอีกรอบ?

หัวข้อ: Re: ร้ายซ่อนรัก บทที่ 24 (11 /03 /2557)
เริ่มหัวข้อโดย: Mancha KHIRI ที่ 11-03-2014 03:36:07

ซักทีเถอะน่า  :katai1:

หัวข้อ: Re: ร้ายซ่อนรัก บทที่ 24 (11 /03 /2557)
เริ่มหัวข้อโดย: fannan ที่ 11-03-2014 04:49:56

งานนี้ไม่น่ารอด


คงจะได้ทำนะ



รอตอนต่อไป

หัวข้อ: Re: ร้ายซ่อนรัก บทที่ 24 (11 /03 /2557)
เริ่มหัวข้อโดย: FFS_Yaoi ที่ 11-03-2014 06:43:57

  :m31: ว้ากกกกกกกกกกกก   ค้างงงงงโครตๆๆ  :seng2ped:

หัวข้อ: Re: ร้ายซ่อนรัก บทที่ 24 (11 /03 /2557)
เริ่มหัวข้อโดย: toshika ที่ 11-03-2014 07:30:27

ผมรักคุณ  :hao7: :hao7: :hao7: :hao7:

หัวข้อ: Re: ร้ายซ่อนรัก บทที่ 24 (11 /03 /2557)
เริ่มหัวข้อโดย: lizzii ที่ 11-03-2014 08:49:56

ตามคู่โน้นไปติดๆ เลยงานนี้

หัวข้อ: Re: ร้ายซ่อนรัก บทที่ 24 (11 /03 /2557)
เริ่มหัวข้อโดย: HISY ที่ 11-03-2014 10:08:08

ค้างงงง  :katai1:

หัวข้อ: Re: ร้ายซ่อนรัก บทที่ 24 (11 /03 /2557)
เริ่มหัวข้อโดย: B52 ที่ 11-03-2014 11:34:22

เห็นกรรไกรวิ่งตัดหน้าชับ

หัวข้อ: Re: ร้ายซ่อนรัก บทที่ 24 (11 /03 /2557)
เริ่มหัวข้อโดย: TanyaPuech ที่ 11-03-2014 12:26:30

ค้างเลย

หัวข้อ: Re: ร้ายซ่อนรัก บทที่ 24 (11 /03 /2557)
เริ่มหัวข้อโดย: ์ำNeFuji ที่ 11-03-2014 14:11:04

รีบมาต่อเร็วๆนะ อยากรู้แล้ว

หัวข้อ: Re: ร้ายซ่อนรัก บทที่ 24 (11 /03 /2557)
เริ่มหัวข้อโดย: liza sarin ที่ 11-03-2014 14:51:39

จัดมาเถอะค่ะ

หัวข้อ: Re: ร้ายซ่อนรัก บทที่ 24 (11 /03 /2557)
เริ่มหัวข้อโดย: Minnie~Moo ที่ 11-03-2014 15:32:27

จะได้ทำมั๊ยนั่น :hao6: มีแววว่าจะอดนะพี่โมกข์  :hao7: :hao7:

หัวข้อ: Re: ร้ายซ่อนรัก บทที่ 24 (11 /03 /2557)
เริ่มหัวข้อโดย: saruwatari_guy ที่ 11-03-2014 18:23:13

โอ้ยๆ ตายๆ คุณพัททททท

หัวข้อ: Re: ร้ายซ่อนรัก บทที่ 24 (11 /03 /2557)
เริ่มหัวข้อโดย: omyim_jjj ที่ 11-03-2014 22:40:52

อ๊ากกกกกกกก   ค้าง

หัวข้อ: Re: ร้ายซ่อนรัก บทที่ 24 (11 /03 /2557)
เริ่มหัวข้อโดย: phattarasak ที่ 11-03-2014 23:20:00

ค้างงงงงงงงงงงงง :katai1: :katai1: :katai1: :katai1: :katai1: :katai1:

หัวข้อ: Re: ร้ายซ่อนรัก บทที่ 24 (11 /03 /2557)
เริ่มหัวข้อโดย: MK ที่ 12-03-2014 09:51:14

เพิ่งได้อ่าน  สนุกๆ 

ขอให้โมกข์สมหวังซะทีนะ   :oo1:

หัวข้อ: Re: ร้ายซ่อนรัก บทที่ 24 (11 /03 /2557)
เริ่มหัวข้อโดย: ๐๐ตะวัน๐๐ ที่ 12-03-2014 13:08:38

 :katai1: ค้างงงง มาต่อด่วน

หัวข้อ: Re: ร้ายซ่อนรัก บทที่ 24 (11 /03 /2557)
เริ่มหัวข้อโดย: GETIIZ ที่ 12-03-2014 17:09:24

อร้ายยยยย
กำลังจะถูกกินแล้วววว :hao6: :hao7:

หัวข้อ: Re: ร้ายซ่อนรัก บทที่ 24 (11 /03 /2557)
เริ่มหัวข้อโดย: pachth ที่ 12-03-2014 18:51:24

ค้างมหาศาลลลลลลลลลลลลลลลลลลล

ได้โปรดมาต่อทีเถ้อะ

หัวข้อ: Re: ร้ายซ่อนรัก บทที่ 24 (11 /03 /2557)
เริ่มหัวข้อโดย: jamlovenami ที่ 12-03-2014 21:13:08

อ๊ากกกกกกกกกกกกกกก   :pighaun:

ระ...ระ...ไรต์จ๋าาาาาาา อย่าแกล้งเค้าเล๊ยยยยย

มาต่อเถ่อน๊าาา

หัวข้อ: Re: ร้ายซ่อนรัก บทที่ 24 (11 /03 /2557)
เริ่มหัวข้อโดย: superkaitun ที่ 12-03-2014 23:15:57

 :katai1: :katai1: :katai1:

หัวข้อ: Re: ร้ายซ่อนรัก บทที่ 24 (11 /03 /2557)
เริ่มหัวข้อโดย: Ra poo ที่ 14-03-2014 14:40:11

พัทธ์เสร็จแน่ๆ หึๆ :katai5:

หัวข้อ: Re: ร้ายซ่อนรัก บทที่ 24 (11 /03 /2557)
เริ่มหัวข้อโดย: little_munoi ที่ 14-03-2014 14:55:38

งานนี้ห้ามล่มนะคะ
ช๊อตนี้ขอ...
อยากให้อาจารย์พัทธ์ละลาย 555+

หัวข้อ: Re: ร้ายซ่อนรัก บทที่ 24 (11 /03 /2557)
เริ่มหัวข้อโดย: kasarus ที่ 14-03-2014 18:20:12

เม้นตอนที่แล้วก่อน --> คำปันลากโอบกิจลงไปกินในน้ำ เอิ่ม.....

เม้นตอนนี้ --> เตรียมพบกับการ 'พลิก' บทบาทครั้งสำคัญของอาจารย์พัทธ์

หัวข้อ: ร้ายซ่อนรัก บทที่ 25 (14 /03 /2557)
เริ่มหัวข้อโดย: Belove ที่ 14-03-2014 22:17:15

                       ร้ายซ่อนรัก

                       บทที่ 25




“โมกข์”

พัทธ์ฝืนกลืนน้ำลายลงคออย่างยากเย็นแล้วพยายามดันตัวโมกข์

“คือ…ผมยังไม่พร้อม”

“อะไรคือยังไม่พร้อมอีกล่ะพัทธ์ ในเมื่อร่างกายของคุณก็ตอบสนองจนผมแทบคลั่ง”

โมกข์อู้อี้อยู่กับเนื้อตัวเนียนขาว พัทธ์เองก็แทบจะรั้งใจไม่อยู่แต่เขาก็ฝืนใช้มือประคองใบหน้าคมของโมกข์

ให้เงยสบตา

“ผมไม่เคยเป็นฝ่าย…”

หน้าขาวแดงแจ๋อยู่ในความมืดสลัว โมกข์เข้าใจได้ไม่ยากว่าพัทธ์ยังทำใจไม่ได้ที่จะต้องเป็นฝ่ายรับจากเขา

เจ้าของไร่มนัญชัยถอนหายใจดังเฮือก โมกข์เลื่อนตัวขึ้นไปจูบหนักๆ ที่ปากของพัทธ์อีกครั้งแล้วพลิกกายลง

จากร่างที่แนบชิด ไปนอนหงายแผ่หราอยู่ข้างๆ

“โอย สวรรค์ล่ม”

โมกข์บ่นเสียงดังออกแนวประชดจนพัทธ์เผลอหัวเราะ อาจารย์หนุ่มได้แต่พลิกตัวกลับมายกแขนโอบกอด

ไปรอบตัวหนา

“เถอะน่า ผมขอเวลาทำใจอีกไม่นานหรอก”

โมกข์เอียงหน้ามามองแล้วคลี่ยิ้ม แขนของเขาสอดไปรับลำตัวของพัทธ์เข้ามาในอ้อมกอด

“แค่คุณบอกรัก ผมก็ดีใจแล้ว อย่างน้อยความพยายามที่ทำมาตลอดก็เป็นผล แต่ว่าตอนนี้…ผมขอตัวไป

จัดการตัวเองก่อนนะ ก่อนที่ผมจะอดใจไม่อยู่จัดการคุณไปเสียก่อน”

โมกข์ดึงพัทธ์มาจูบที่หน้าผากก่อนที่เขาจะลุกจากที่นอนตรงเข้าห้องน้ำ เปิดฝักบัวให้สายน้ำเย็นชะล้าง

คราบไคลออกจากเนื้อตัวปราศจากเสื้อผ้า เขาหันหน้าเข้าหาผนังยกมือทั้งสองข้างและหน้าผากดันผนัง

ห้องน้ำพลางถอนหายใจยืดยาว

“ต้องทนให้ได้สิวะ ไอ้โมกข์ มึงรอมาขนาดนี้แล้วอย่าตบะแตก”

เขาพึมพำ

“ก็แค่เล่นกับแม่นางน้อยทั้งห้าอีกไม่กี่ครั้งหรอก”                 

ว่าแล้วโมกข์ก็ใช้แม่นางน้อยจับไปที่ท่อนซุงใหญ่แล้วนวดเฟ้นเบาๆ ก่อนที่จะมีแม่นางน้อยที่ไม่ใช่ของเขา

สอดมือมาจากเบื้องหลังแล้วเกาะกุมทับมาอีกชั้นหนึ่ง

 โมกข์หันไปมองคนที่ยืนอยู่เบื้องหลังแล้วใช้คางเกยมาที่ไหล่ของเขาอย่างแปลกใจ เขาเห็นใบหน้าของพัทธ์

ที่ไร้แว่นตาคู่ชีพยิ้มมาให้ มือทั้งสองของพัทธ์ดึงมือโมกข์ออกแล้วใช้สองมือของเขาเข้าไปกอบกุมแทนที่

“คุณจะทำอะไรของคุณ”

โมกข์เอ่ยถามอย่างแปลกใจ เขาสะดุ้งเบาๆ เมื่อพัทธ์เริ่มบีบนวดที่ส่วนปลาย

“คุณไม่มีทางเล่นกับแม่นางน้อยของคุณได้เก่งเท่าผมหรอก เชื่อสิ”

พัทธ์ตอบด้วยใบหน้าที่เชื่อมั่นในฝืมือพลางเริ่มใช้ปลายนิ้วนวดเฟ้นจนโมกข์เริ่มหายใจเร็ว

กว่าที่จะยอมรับกับตัวเองได้ว่าเขาไม่เคยชอบผู้หญิง พัทธ์ต้องอดทนกับการปิดกั้นตัวเองมานานมาก แต่

ด้วยอารมณ์ที่ต้องการปลดปล่อยเขาต้องรู้จักวิธีจัดการตัวเองให้บรรลุจุดมุ่งหมาย ไม่เหมือนกับโมกข์ที่มี

คนรอให้ปลดปล่อยมากหน้าหลายตาไม่มีความจำเป็นที่เขาต้องช่วยตัวเองเหมือนพัทธ์

ถ้าจะแข่งกันซักผ้าด้วยมือล่ะก็ พัทธ์เชื่อว่ามือของเขามีประสิทธ์ภาพมากกว่า

ว่าแล้วพัทธ์ก็โชว์ฝีมือด้วยการเริ่มยึดท่อนซุงใหญ่ยักษ์ไว้มั่น เขาออกจะตกใจอยู่เหมือนกันเมื่อเห็นมันครั้ง

แรก แล้วพาลจินตนาการอย่างสยองนิดๆ หากเจ้าท่อนซุงที่ว่าจะบุกทะลวงเข้าไปในช่องทางของเขา  แต่มัน

ก็เร้าใจจนมือที่เริ่มสาวขึ้นลงๆ นั้นบีบเฟ้นจนโมกข์ห่อปาก

พัทธ์เก่งจริงอย่างปากว่า โมกข์เงยหน้าครางลึก เขาวางมือทาบทับไปบนมือของพัทธ์แล้วบีบลงไป พัทธ์

ไม่ใช่แค่ดึงรูดไปมาพอแค่ให้เสร็จสมอย่างที่โมกข์ทำให้ตัวเองคราวจำเป็น แต่พัทธ์มีชั้นเชิงทั้งยกทั้งกดลงไป

จนโมกข์แทบคลั่ง เขาเอียงหน้าไปทางพัทธ์มองด้วยแววตาวอนขอและพัทธ์ก็เข้าใจเขาเอียงหน้าไปประกบ

ปากที่สากไปด้วยหนวดที่เริ่มขึ้น โมกข์สอดลิ้นเข้าไปเบียดเคล้า อารมณ์ของเขาเจียนระเบิดกับปฏิบัติการ

จากอุ้งมือคู่นั้น

“อา…”

เสียงครางกระชั้นอยู่ในคอบอกให้รู้ว่าโมกข์ใกล้ถึงสวรรค์ พัทธ์เร่งปลายนิ้วกดบี้ไปที่ปลายท่อนซุงที่ร้อนฉ่า

แม้จะอยู่ภายใต้สายน้ำที่ยังพุ่งฟองละเอียดจนเขาเปียกปอนทั้งชุดนอน ก่อนที่ท่อนซุงนั้นจะกระตุกแล้ว

ปล่อยพิษจนส่วนหนึ่งฉีดรดไปที่ผนัง กับอีกส่วนกองอยู่ในมือที่ยังไม่หยุดบีบเคล้นรีดพิษออกมาจดหมด

เกลี้ยง

กว่าที่มือของพัทธ์จะยอมปล่อยโมกข์ให้เป็นอิสระ ก็จนเจ้าท่อนซุงนั้นหมดฤทธิ์ ยอมคอพับลงไปนั่นแหละ

โมกข์หายใจหอบถี่เมื่อหันตัวกลับมาเผชิญหน้า เขาดึงพัทธ์เข้ามาบดจูบอีกครั้งเป็นการขอบคุณ

“ขอบคุณนะที่ช่วย คุณเก่งจริงๆจนผมไม่อยากจะเชื่อ”

“คนเรามันก็เก่งกันคนละอย่าง”

พัทธ์ยิ้มรับคำชม เนื้อตัวเปียกปอนถูกคนที่ยืนเปลือยใต้สายน้ำดึงเข้าไปกอด

“แล้วเมื่อไหร่คุณจะยอมให้ผมได้โชว์ในสิ่งที่ผมเก่งบ้างล่ะ”             

พัทธ์ทำทีเป็นเหลือบตามองเพดานเพื่อนิ่งคิด ก่อนที่จะสบตาท้าทายคู่นั้น

“คุณต้องไปตรวจเลือดเอดส์ ถ้าผลออกมาเนกาทีฟ ผมถึงจะยอม”

“ผมกลัวเข็ม”

โมกข์ทำหน้าเหมือนเด็กเวลาเห็นเข็มฉีดยา แต่พัทธ์ก็ไม่สนใจ

“เจาะแล้วถ้าเนกาทีฟ อีกสามเดือนคุณต้องไปเจาะซ้ำเพื่อคอนเฟิร์มช่วงระยะฟักตัว”

“นี่คุณเป็นวิศวะหรือเป็นหมอกันแน่พัทธ์”

โมกข์ประท้วง

“ระหว่างรอผลคอนเฟิร์มถ้าจะมีอะไรกันต้องใช้ถุงยางอนามัยด้วย”

พัทธ์ยิ้มเมื่อกล่าวบรรยายสรุปจบลง เขามองหน้าที่เหมือนกลืนยาขมของโมกข์แล้วหัวเราะ อดไม่ได้ที่จะ

เป็นฝ่ายประกบปากลงไปจูบโมกข์

“คุณนี่น้า…พัทธ์”

โมกข์ถอนหายใจ

“เกิดมาเพื่อปราบไอ้โมกข์แท้ๆเลย”

เจ้าของดวงตาคมเอื้อมมือไปปิดน้ำแล้วก้มมองสภาพชุดนอนที่เปียกปอนไปทั้งตัวของพัทธ์ด้วยสายตาโลม

เลีย

“ว่าแต่ตอนนี้คุณเปียกทั้งตัวเลย ให้ผมช่วยเปลี่ยนเสื้อผ้าให้ไหม”

พัทธ์ก้มหน้ามองสภาพตัวเองแล้วหน้าร้อนวูบ

“ไม่ต้องเลยนะ ไม่งั้นไอ้ที่ผมทำให้คุณจะเกิดประโยชน์อะไร ผมเปลี่ยนเองได้”

อาจารย์หนุ่มรีบวิ่งหนีออกไปจากห้องน้ำแล้วก้าวยาวๆ ออกไปจากห้องของโมกข์ไปที่ห้องตัวเองด้วยความ

ขัดเขิน

พัทธ์พิงหลังกับประตูแล้วเผลอยิ้มกับสิ่งที่เกิดขึ้น เขาคงจะตัดสินใจถูกต้องแล้วที่ทำอะไรตามใจตนเองเสีย

บ้าง

“หื่นกามจริงๆ แล้วนี่เราจะรอดไปนานแค่ไหนนะ”

หัวเราะกับตัวเองเบาๆ หันไปกดล็อคประตูแน่นหนาจนเป็นที่พอใจ ก่อนที่จะตรงไปคว้าผ้าเช็ดตัวเดินตรงไป

ที่ห้องน้ำ เปลี่ยนเสื้อผ้าชุดใหม่แล้วมุดตัวเข้ากองผ้าห่มอย่างอารมณ์ดี
 





พัทธ์รู้สึกรำคาญกับสิ่งที่ไต่อยู่ตามใบหน้า เขาขยิกตายุกยิกๆ แล้วยอมตื่นจากนิทราอันแสนสุขเพื่อยกมือ

ไปปัด ก่อนที่จะสะดุ้งเมื่อได้ยินเสียงอุทานเบาๆ

เจ้าของห้องผวาไปมองก็เห็นร่างตะคุ่มคุ้นตากำลังโอบกอดเขาจากด้านหลังแล้วซุกหน้าลงกับกลุ่มผม

ละเอียดของเขา

“โมกข์ คุณเข้ามาในห้องผมได้ไง”

“ผมเรียนวิชาสะเดาะกลอนมาจากขุนแผน”

คนบุกรุกตอบพลางกดริมฝีปากลงที่หลังคอของพัทธ์

“ไหนเราตกลงกันแล้วว่า…”

“ขอแค่นี้เองพัทธ์ ขอให้ผมนอนกอดคุณไว้อย่างนี้ รับรองว่าจะไม่ปล้ำคุณเด็ดขาด”

ได้ยินเสียงอ่อนๆ ทอดยาวนั้นแล้วพัทธ์ก็อดใจอ่อนไม่ได้ ร่างที่ฝืนอยู่ในตอนแรกจึงปล่อยให้แขนแกร่งโอบ

กอดไว้

“แค่นอนกอดนะ”

พัทธ์ย้ำ

แล้วพัทธ์ก็หลับไปอีกครั้งในอ้อมกอดของโมกข์





 
แล้วพัทธ์ก็ลากโมกข์ไปตรวจเลือดตามที่เขาต้องการจนได้ในตอนสายของวันรุ่งขึ้น เมื่อทั้งสองและคำปันไป

เยี่ยมบุญเรืองที่โรงพยาบาลเอกชนชื่อดัง

โมกข์ยอมเสียเงินเพื่อให้ลูกน้องได้รับการรักษาอย่างดีที่สุด เขาทิ้งคำปันไว้ที่ห้องบุญเรือง ก่อนที่จะเดินตาม

พัทธ์ไปที่แผนกผู้ป่วยนอก

โมกข์ร้องเบาๆ สีหน้าเหยเกเมื่อเข็มเล่มเล็กปักเข้าไปในเนื้อ พัทธ์เองก็เจาะด้วยเพื่อเป็นความเสมอภาค ใช้

เวลาไม่นานทั้งคู่ก็ไปนั่งรอผลตรวจอยู่ในห้องนายแพทย์ที่ต้องรายงานผลเลือดให้รับทราบ

เจ้าของไร่มนัญชัยนั่งกระสับกระส่าย เขาเองก็นึกกริ่งเกรงผลที่กำลังจะรู้ในอีกไม่นานเหมือนกัน เพราะที่

ผ่านมาก่อนเจอพัทธ์ เขาก็ผ่านอะไรมามิใช่น้อย แต่เขาก็ไม่ต้องรอนานเมื่อนายแพทย์เจ้าของเคสเดินผลัก

บังตาเข้ามานั่งประจำที่

นายแพทย์เจ้าของเคสก้มหน้าอ่านประวัติในมือ แล้วจึงเงยหน้ามามองสบตาพัทธ์ที่จ้องมองอยู่แล้ว ทั้งคู่ยิ้ม

ให้กันอย่างยินดีและตื่นเต้น

“ไอ้พัทธ์”

“เฮียโชค”

นายแพทย์โชคชัยเรียนจบสถาบันเดียวกับพัทธ์ เคยออกค่ายด้วยกันบ่อยๆ สมัยเป็นนักศึกษา พัทธ์ไม่ได้

พบปะกับรุ่นพี่คนนี้นานจนลืมไปว่า เขามีบ้านเกิดอยู่ที่นี่

โมกข์เหล่มองความสนิทสนมของทั้งคู่ จนเมื่อนายแพทย์โชคชัยหันมาทางเขาก่อนที่จะหันไปมองหน้าพัทธ์

เอ่ยถามด้วยเสียงแปลกใจ

“เอ่อ…แฟนเหรอพัทธ์”

“ครับ ผมเป็นแฟนพัทธ์”

โมกข์เป็นฝ่ายแย่งตอบเสียงเข้มหน้าเข้ม จนพัทธ์ยกศอกขึ้นแทงที่สีข้างพลางมองรุ่นพี่ด้วยหน้าแดงจัด

“ประมาณนั้นแหละเฮีย”

นายแพทย์โชคชัยพยายามรักษาสีหน้าไม่ได้แสดงความแปลกใจออกไป เมื่อตอนนี้เขายังอยู่ในหน้าที่

“อืม…เอ่อ จากผลเลือดก็เป็นปกติดีทั้งคู่ ไม่มีใครเป็นโรคติดต่อทางเพศสัมพันธ์ ผมแนะนำให้สวมคอนด้อม

ทุกครั้ง แล้วอีกสามเดือนมาเจาะอีกรอบ พัทธ์…กูไม่รู้จริงๆนะเนี่ย”             

อดไม่ได้ที่จะเงยหน้ามามองรุ่นน้องด้วยดวงตาสับสน จนพัทธ์ยิ้มบางๆ อย่างเข้าใจ

“กว่าผมจะเข้าใจตัวเองก็นานอยู่นะเฮีย”

โชคชัยมองทั้งโมกข์และพัทธ์สลับกัน ก่อนที่จะถอนหายใจ

“ขอให้มีความสุขกับชีวิตคู่ที่เลือกนะครับ เสียดายที่ยังมีคนไข้รออยู่ไม่มีเวลาคุยด้วย พัทธ์ แล้วโทรหากูนะ”

โชคชัยยื่นนามบัตรให้พัทธ์ แล้วมองเพื่อย้ำให้พัทธ์ติดต่อมาจริงๆ แล้วจึงเดินจากไปทางเดิม

“รู้จักกันนานแล้วเหรอ”

โมกข์ตีหน้าขรึมถาม พัทธ์ที่ลุกเดินนำออกจากห้องพยักหน้าหงึกๆ

“ฮื่อ เรียนที่เดียวกัน”

คนเดินตามแอบทำหน้าบึ้ง

“สนิทกันมากเลยเหรอ”

“ก็มากนะ ไปค่ายอาสาด้วยกันทุกปีเลย”

โมกข์ไม่พูดต่อ แต่เขาตั้งใจไว้แล้วว่าจะพยายามไม่ให้พัทธ์ได้เจอโชคชัยอีก เพราะเขาไม่ไว้ใจดวงตาคู่นั้น

 



ก่อนกลับไร่โมกข์ขับรถมาแวะซื้อของที่ซุปเปอร์สโตร์ชื่อดัง เมื่อได้ของครบตามที่คิดไว้โมกข์เข็นรถไปตรงจุด

ที่วางขายถุงยางอนามัยแล้วพยักเพยิดให้พัทธ์หยิบใส่รถเข็น

“หยิบมาหน่อยสิคุณ ชอบกลิ่นไหนรสไหนก็หยิบมา”

อาจารย์หนุ่มมองค้อน ก่อนที่จะหลับหูหลับตาหยิบมาโยนใส่รถเข็น โมกข์มองตามด้วยตาที่พราวระยับ เขา

หยิบถุงยางกล่องที่พัทธ์หยิบมาคืนที่เดิม แล้วหยิบมาใหม่เป็นแพ็คใหญ่ใส่ลงไปในรถ

พัทธ์ตาโตเมื่อเห็น

“คุณจะบ้าเหรอ หอบไปทำไมเยอะขนาดนี้”

“แล้วคุณคิดว่ากล่องเดียวจะพอหรือ”

โมกข์ก้มหน้าไปกระซิบเบาๆ

“รับรองว่าผมใช้จนหมด ไม่เหลือให้หมดอายุหรอกนะ”

แล้วโมกข์ก็หัวเราะ เมื่อเข็นรถไปจ่ายเงิน

เสียงโทรศัพท์มือถือของโมกข์ดังขึ้น เขาหยิบขึ้นมาดูเมื่อเห็นว่าปลายทางคือ ปราบ เขาก็รีบรับ

“ว่าไง”

“เงียบไปเลยนะมึง”

ปราบทักทายตามสายเสียงเขียว

“ขึ้นสวรรค์หรือลงนรกก็ไม่บอกกูสักคำ”

“ก็กูลืม นี่มึงเป็นเพื่อนนะ ไม่ใช่เมีย อย่ามาทำน้อยใจ แล้วมีอะไรด่วนหรือเปล่า”

“มีสิ”

ปราบปรับเสียงจริงจัง

“บริษัทคู่แข่งเราเปิดตัวเครื่องจักรใหม่ขึ้นมา กูจะไม่โทรหามึงหรอกถ้าไอ้ที่มันเปิดตัวไม่เสือกมาเหมือนแบบ

ที่ฝ่ายผลิตของเรากำลังเร่งเพื่อเปิดตัวไตรมาสหน้า”

โมกข์สีหน้าเครียดเมื่อรู้ข้อมูล

“หมายความว่าแบบของเราหลุดออกไป”

“ใช่ กูคิดว่าเกลือเป็นหนอน และจากสิ่งที่เกิดขึ้นทำให้อินไฟไนท์อินดัสเตรียลของเรา เสียหายเกือบยี่สิบ

ล้าน”









///////////////////////////////////////////////////// TBC //////////////////////////////////////
 


อะไรจะเกิดขึ้นกับโมกข์อีกน้า …………………


 :serius2: :serius2:
 


ป.ล. ผู้แต่งมีเรื่องแนวน่ารักใสๆ อยู่อีกเรื่องที่อยากแนะนำ


สำหรับคนอ่านที่ไม่ชอบแนวผู้ใหญ่เกินไปนะคะ


รักได้ไหม ผู้ชายธรรมดา


http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=40152.0

                                                           

หัวข้อ: Re: ร้ายซ่อนรัก บทที่ 25 (14/03 /2557)
เริ่มหัวข้อโดย: TanyaPuech ที่ 14-03-2014 22:45:45

คู่นี้สู้ๆ

หัวข้อ: Re: ร้ายซ่อนรัก บทที่ 25 (14/03 /2557)
เริ่มหัวข้อโดย: waza ที่ 14-03-2014 22:46:27

คึกๆๆ สงสารโมกข์ไม่น้อย สวรรค์ล่มตล๊อดๆ  :m20:

หัวข้อ: Re: ร้ายซ่อนรัก บทที่ 25 (14/03 /2557)
เริ่มหัวข้อโดย: Nus@nT@R@ ที่ 14-03-2014 22:53:03

อ่าว......โมกข์งานเข้าอีกแล้ว
ว่าแต่....ตอนนี้มันก็มุ้งมิ้งดีนะ อิอิ

หัวข้อ: Re: ร้ายซ่อนรัก บทที่ 25 (14/03 /2557)
เริ่มหัวข้อโดย: liza sarin ที่ 14-03-2014 22:57:57

 :เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ:
ยังดีได้นางทั้งห้าของพัทธ์

หัวข้อ: Re: ร้ายซ่อนรัก บทที่ 25 (14/03 /2557)
เริ่มหัวข้อโดย: Ra poo ที่ 14-03-2014 23:01:52

กรี๊ดดดดดดดดด แฟนเก่าพัทธ์แน่เลย

ใครนะ ลืมชื่อไปแล้ว ชิๆๆๆๆ

หัวข้อ: Re: ร้ายซ่อนรัก บทที่ 25 (14/03 /2557)
เริ่มหัวข้อโดย: kasarus ที่ 14-03-2014 23:09:30

กานต์ล่ะสิที่หอบข้อมูลไปบอกไอ้แดน

หัวข้อ: Re: ร้ายซ่อนรัก บทที่ 25 (14/03 /2557)
เริ่มหัวข้อโดย: lizzii ที่ 14-03-2014 23:09:59

เห้อออออออ ใครทำ แฟนเก่าพัทแน่ๆ

หัวข้อ: Re: ร้ายซ่อนรัก บทที่ 25 (14/03 /2557)
เริ่มหัวข้อโดย: bulldog17 ที่ 14-03-2014 23:10:27

ปิดท้ายด้วยเรื่องเครียด :serius2:

หัวข้อ: Re: ร้ายซ่อนรัก บทที่ 25 (14/03 /2557)
เริ่มหัวข้อโดย: omyim_jjj ที่ 14-03-2014 23:37:48

งานเข้าโมก

หัวข้อ: Re: ร้ายซ่อนรัก บทที่ 25 (14/03 /2557)
เริ่มหัวข้อโดย: April❤ ที่ 15-03-2014 02:12:54

เพิ่งจะหวานกันไปนิดเดียวเองงงงง  :ling1:

หัวข้อ: Re: ร้ายซ่อนรัก บทที่ 25 (14/03 /2557)
เริ่มหัวข้อโดย: ormn ที่ 15-03-2014 10:28:30

 :katai1: :katai1: :katai1: :katai1:เกิดเรื่องอีกแล้ววววววววววววว :z13: :z13: :z13: :z13:

หัวข้อ: Re: ร้ายซ่อนรัก บทที่ 25 (14/03 /2557)
เริ่มหัวข้อโดย: MK ที่ 15-03-2014 11:07:07

หวานๆมาเกือบทั้งตอน   :katai2-1:

ไปตรวจเลือดกันแล้ว นึกว่าจะได้   :oo1:  กันเลย

ที่ไหนได้ มีเรื่องวุ่นวายอีกแล้ว

ช่วยกันแก้ไขปัญหา สู้ๆทั้งสองคน

ปล. คนเขียนก็สู้ๆนะ   :mew1:

หัวข้อ: Re: ร้ายซ่อนรัก บทที่ 25 (14/03 /2557)
เริ่มหัวข้อโดย: fc_fic ที่ 15-03-2014 11:39:57

 :hao6: :hao6: :hao6:

หัวข้อ: Re: ร้ายซ่อนรัก บทที่ 25 (14/03 /2557)
เริ่มหัวข้อโดย: GETIIZ ที่ 15-03-2014 14:22:13

เกลือเป็นหนอน !!!!!! แฟนเก่าพัทท์แน่ๆ  :katai1:

หัวข้อ: Re: ร้ายซ่อนรัก บทที่ 25 (14/03 /2557)
เริ่มหัวข้อโดย: HISY ที่ 15-03-2014 15:00:51

อดเลย  แต่จะตั้งหน้าตั้งตารอคอยวันที่พัทธ์จะโดนเผด็จศึก
แฟนเก่าพัทธ์เป็นหนอนแน่ๆ

หัวข้อ: Re: ร้ายซ่อนรัก บทที่ 25 (14/03 /2557)
เริ่มหัวข้อโดย: shikyu3211 ที่ 15-03-2014 16:02:40

ฝีมือกานต์สินะคราวนี้

หัวข้อ: Re: ร้ายซ่อนรัก บทที่ 25 (14/03 /2557)
เริ่มหัวข้อโดย: maemix ที่ 15-03-2014 18:55:49

อดได้กินตัวแต่ยังดีที่ได้แม่นางทั้งห้ามาทดแทน
จะหวานอีกสักนิดก็ไม่ได้ ปัญหามารอให้แก้แระ
น่าจะเป็นแฟนเก่าพัทธ์ที่เกลือเป็นหนอน

หัวข้อ: Re: ร้ายซ่อนรัก บทที่ 25 (14/03 /2557)
เริ่มหัวข้อโดย: Yunatsu ที่ 15-03-2014 21:16:44

ทนไปนะโมกข์ 3 เดือนเอง 555

 :hao3: :hao3: :hao3: :hao3:

หัวข้อ: Re: ร้ายซ่อนรัก บทที่ 25 (14/03 /2557)
เริ่มหัวข้อโดย: ● MaYa~Boy ● ที่ 15-03-2014 22:47:55

อ่านไปอ่านมาติดซะงั้น

หัวข้อ: Re: ร้ายซ่อนรัก บทที่ 25 (14/03 /2557)
เริ่มหัวข้อโดย: warin ที่ 16-03-2014 14:05:12

 :pig4: :pig4:

หัวข้อ: Re: ร้ายซ่อนรัก บทที่ 25 (14/03 /2557)
เริ่มหัวข้อโดย: PoPuAr ที่ 16-03-2014 14:40:00

 :m31: :m31:

เมื่อไหร่จะได้กันสักทีๆๆๆๆๆๆ

แง่ว...รอมานานแล้วนะ  คนเขียนอะใจร้าย  ไม่ยอมให้คุณโมกข์เผด็จศึกพัทธ์สักที

เนี่ยอยากอ่าน NC จนจะคลั่งตายอยู่แล้ว (มึงหื่นมากกกกกก)

แล้วก็มีเรื่องร้ายๆ มาขัดอีก กานต์ได้ออกโรงแล้วสินะ หลังจากหายตัวไปนาน

หัวข้อ: Re: ร้ายซ่อนรัก บทที่ 25 (14/03 /2557)
เริ่มหัวข้อโดย: B52 ที่ 16-03-2014 15:49:20

ตรวจเลือดเสร็จนึกว่าจะได้เข้าหอ ดันมีเรื่่องอะไรมาอีกก็ไม่รู้

หัวข้อ: ร้ายซ่อนรัก บทที่ 26 (22/03 /2557)
เริ่มหัวข้อโดย: Belove ที่ 22-03-2014 15:31:33

                       ร้ายซ่อนรัก


                                            บทที่ 26


โมกข์ขับรถกลับไร่มนัญชัยด้วยสีหน้าเคร่งเครียดจากสิ่งที่รู้จากปราบ

“มึงคิดว่าใครทำ”

“กูคาดว่าน่าจะเป็นกิ๊กเก่าของมึง”

ปราบตอบตรงกับใจของเขา

“ตั้งแต่เกิดเรื่องกับมึง กานต์ก็หายไปเป็นอาทิตย์แล้วกลับมาทำงานใหม่ ช่วงนั้นกูก็กำลังยุ่งๆ กับเรื่องของกู

เองเลยไม่ได้สนใจ จนกระทั่งเกิดเรื่องนี้กูถึงเพิ่งรู้ว่ากานต์ไปตีสนิทกับฝ่ายออกแบบพักใหญ่ก่อนลาออกไป

เมื่อปลายเดือนที่ผ่านมา”

“มึงหาตัวเจอไหม”

“ยังเลย”

ปราบเองก็มีสุ้มเสียงไม่พอใจนัก

“กูไปตามหาที่อพาร์ตเมนท์ที่ให้ที่อยู่ไว้ก็หาไม่เจอ แต่มึงไม่ต้องห่วง เดี๋ยวกูจัดการเอง”

แม้จะวางใจที่ปราบรับปากแต่โมกข์ก็ยังหนักใจ หากกานต์เป็นคนก่อเรื่องจริงความผิดทั้งหมดควรจะตกอยู่

ที่เขาที่ทำให้เรื่องส่วนตัวลุกลามไปเป็นเรื่องงาน  มันทำให้ชายหนุ่มนึกชังพฤติกรรมในอดีตของตนเองยิ่งนัก

โมกข์เงียบไปตั้งแต่ปิดสายโทรศัพท์จากปราบ หลังจากนั้นท่าทีผ่อนคลายก็หายไปจนพัทธ์สังเกตได้

พัทธ์ไม่รู้ว่าทั้งคู่คุยอะไรกันแต่คงไม่ใช่เรื่องดีเพราะคิ้วดำเข้มที่พาดเหนือดวงตาดุขมวดลงจนแทบผูกกัน

แต่ถึงกระนั้นโมกข์ก็ยังหันมาฝืนยิ้มให้พัทธ์เมื่อเป็นฝ่ายชวนกลับไร่ พัทธ์ได้แต่ลอบมองซีกหน้าคมอย่างนึก

เป็นห่วง

รถกระบะขับเคลื่อนสี่ล้อของโมกข์จอดนิ่งสนิทหน้าทางเดินเข้าบ้านไม้หลังสวย โมกข์เดินจูงมือพัทธ์เข้า

บ้าน โดยมีแม่บ้านและลูกน้องที่ยังทำงานอยู่ช่วยขนของที่จับจ่ายมาลงจากรถ แต่ยังไม่ทันที่จะก้าวเข้าไป

ในตัวบ้าน เจ้าของไร่มนัญชัยก็ต้องหันกลับไปมองที่ถนนเมื่อได้ยินเสียงเครื่องยนต์แปลกหูขับมาจอด

โมกข์มองอย่างแปลกใจเมื่อคนที่ก้าวลงจากรถคือพ่อเลี้ยงสุชัยและสลิลลาผู้เป็นบุตรี ลูกน้องที่เฝ้าทางเข้า

หันมามองเป็นเชิงถามก่อนที่จะผายมือให้ทั้งคู่เดินตรงเข้ามาเมื่อโมกข์พยักหน้าอนุญาต

“ผมจะไปดูเด็กๆ ก่อนว่าเดินเครื่องจักรไปถึงไหนแล้ว”

พัทธ์กล่าวขอตัวจากการสนทนาเมื่อรู้ว่าไม่ใช่เรื่องที่เขาต้องรับรู้ แล้วจึงเดินลัดด้านข้างของตัวบ้านไปทาง

ไซโลเก็บเมล็ดพันธุ์พืช เหลือแต่โมกข์ที่อยู่ต้อนรับอาคันตุกะ

“สวัสดีครับพ่อเลี้ยงสุชัย วันนี้ให้เกียรติมาเยี่ยมถึงที่นี่ ไร่มนัญชัยยินดีต้อนรับครับ สวัสดีครับคุณลิลลี่”

โมกข์ทักทายพลางโปรยยิ้ม สลิลลาถึงกับอึ้งเมื่อเห็นใบหน้าคมเข้มของโมกข์อีกครั้ง เมื่อหล่อนเฝ้าแต่แอบ

เพ้อตั้งแต่เจอพ่อเลี้ยงโมกข์ครั้งแรกเมื่องานเลี้ยงโต๊ะจีน

ก็ดูสิ จะไม่ให้เพ้อได้อย่างไรกับรูปร่างสูง แกร่งไปด้วยกล้ามเนื้อแน่นจนสลิลลาอยากจะเห็นของจริงยามที่

โมกข์เปลือยเปล่าไปทั้งตัวว่าจะเหมือนที่หล่อนจินตนาการไว้หรือไม่ แถมรอยยิ้มที่บาดใจเมื่อสบตา มันทำ

ให้สลิลลาอยากจะโผตัวไปหานัก ถ้าไม่ติดเรื่องมารยาททางสังคม หญิงสาวแอบถอนหายใจด้วยความ

เสียดายก่อนที่จะโปรยยิ้มหวานที่สุดเท่าที่จะทำได้ส่งคืนไปให้โมกข์         

“สวัสดีพ่อเลี้ยงโมกข์ โอ้โฮ ไม่ได้เข้ามาในไร่มนัญชัยเสียนาน ตั้งแต่พ่อของพ่อเลี้ยงยังเป็นคนดูแล ไม่น่าเชื่อ

นะว่าคนหนุ่มอย่างคุณจะขยายเสียใหญ่โตจนผมจำแทบไม่ได้”               

โมกข์แค่ค้อมศีรษะยิ้มรับแล้วจึงเดินนำสองพ่อลูกเข้าไปนั่งที่โซฟารับแขก

“พ่อเลี้ยงมาวันนี้นอกจากจะมาเยี่ยมแล้ว มีอะไรอย่างอื่นหรือเปล่าครับ”

โมกข์ถามเป็นงานเป็นการ

“ก็นิดหน่อยนะ”

พ่อเลี้ยงสุชัยเกริ่นนำทาง

“คือว่าผมน่ะ ซื้อที่ดินติดกับไร่ของคุณไว้ตรงที่ติดกับลำธาร ผมอยากจะขอตัดซื้อที่ตรงช่วงนั้นที่มันอยู่ใน

เขตของคุณจะได้ไหม”

โมกข์หรี่ตามองพลางนิ่งคิด เมื่อที่ดินส่วนที่สุชัยต้องการคือบริเวณที่เพิ่งเกิดเรื่องไปเมื่อคืนที่ผ่านมา แถม

มันยังเป็นแค่ติ่งเล็กๆ ในเขตสุดเขตปลายไร่มนัญชัยเท่านั้น มันต้องมีอะไรมากกว่าที่สุชัยต้องการเพียงแค่

ขยายพื้นที่ เพราะโมกข์เองก็พอได้ยินกิตติศัพท์ของพ่อเลี้ยงสุชัยมาบ้างเหมือนกัน

“ผมไม่คิดจะขายที่ดินแม้แต่ส่วนเดียว”

โมกข์ตัดสินใจตอบกลับเสียงเรียบ

“ผมให้ราคาได้สูงเท่าที่คุณต้องการ”

พ่อเลี้ยงสุชัยยังใจเย็นพอที่จะเสนอราคาเพิ่ม ทั้งที่ในใจเดือดปุดๆ กับสีหน้าที่เหมือนรู้ทันของไอ้

เด็กเมื่อวานซืนตรงหน้า

“แปลกนะครับ ที่ตรงนั้นมันเป็นแค่ติ่งเล็กๆ ที่อยู่ปลายไร่ ผมไม่รู้ว่าพ่อเลี้ยงต้องการมันไปเพื่ออะไร หรือสิ่งที่

ต้องการคือทางผ่านเลาะลำธารลงไปทางเชิงเขากันแน่”

“คุณโมกข์”

“พ่ออย่าเพิ่งใจร้อนสิคะ”

สลิลลาเอ่ยขัดบิดาที่เริ่มอารมณ์ร้อน เจ้าหล่อนคลี่ยิ้มหวานอย่างมั่นใจในดวงหน้าที่ตกแต่งมาจนงดงาม

พลางขยับเข้ามาใกล้และวางมือไปที่หัวเข่าของชายหนุ่ม พร้อมช้อนตาเป็นประกายขึ้นมอง

“เดี๋ยวคุณโมกข์ก็ตกใจแย่ พ่อไม่มีจุดประสงค์แอบแฝงอะไรหรอกค่ะ แค่เราเห็นที่ตรงนั้นสวยดี เพราะมีลำ

ธารไหลผ่าน ก็เลยอยากจะเปิดรีสอร์ทตรงนั้นก็แค่นั้นเอง”

โมกข์ปล่อยให้สลิลลาลูบไล้ที่หัวเข่าแล้วเขยิบมาที่ต้นขาอย่างจงใจ เขามองสบตาเป็นประกายของหญิง

สาวอย่างรู้ทันแต่ก็ไม่ได้คิดจะห้ามปราม เขาอยากจะรู้พิษสงของสองพ่อลูกคู่นี้เหมือนกัน

“หรือว่าคุณโมกข์สนใจที่จะเป็นหุ้นส่วนกับเรามากกว่าที่จะขายที่ดิน ลิลลี่ก็พร้อมที่จะมาดีลกับคุณโมกข์นะ

คะ”

“ขอให้ผมแน่ใจก่อนเถิดครับว่าผมพร้อมที่จะทำรีสอร์ท”

โมกข์ตอบด้วยรอยยิ้มที่ปาก แต่ดวงตาท้าทายจนพ่อเลี้ยงสุชัยยิ่งอารมณ์เสีย

“ถ้าพ่อเลี้ยงกับคุณลิลลี่มีธุระแค่เรื่องนี้เรื่องเดียวผมก็อยากจะขอตัวไปทำงานต่อ”

คำพูดเชิงไล่จากเจ้าของสถานที่พร้อมทั้งลุกขึ้นยืนทำนองส่งแขก ทำให้พ่อเลี้ยงสุชัยผุดลุกอย่างรวดเร็ว

ดวงตาเจ้าเล่ห์หรี่มองด้วยความคุกรุ่น

“ผยองนักระวังตกจากฟ้าแล้วจะเจ็บหนักนะครับพ่อเลี้ยง ผมขอเตือน ลิลลี่กลับได้แล้ว”

พ่อเลี้ยงสุชัยสะบัดหน้าเดินย่ำเท้าออกไปนอกตัวบ้านอย่างฉุนเฉียว สลิลลายังใจเย็นพอที่จะลุกขึ้นยืนแล้ว

ก้าวไปประชิดตัวชายหนุ่มพลางวางมือที่บั้นเอวของเขาอย่างท้าทาย

“อย่าสนใจพ่อเลยค่ะ พ่อก็อารมณ์ร้อนแบบนี้แหละ อย่าลืมนะคะลิลลี่พร้อมจะดีลงานกับคุณแทนพ่อ”

โมกข์ดึงมือหญิงสาวออกจากเอวอย่างสุภาพ รอยยิ้มที่เขามีให้ทำให้สลิลลายิ่งต้องการชายหนุ่มแทบขาด

ใจ แต่ก็ต้องเดินตามเจ้าของบ้านออกมาภายนอกพร้อมกับความวาดหวังในใจ

ยั่วยากอย่างนี้สิที่หล่อนชอบ ถ้าได้ตกเป็นของหล่อนเมื่อไหร่รับรองว่า สลิลลาคนนี้จะไม่ปล่อยให้โงหัว

ขึ้นมาได้

โมกข์เดินมาส่งสลิลลาและพ่อเลี้ยงสุชัยที่เนินหน้าบ้าน พอดีกับที่พัทธ์เดินกลับมาถึงพร้อมกับ ซู หนุ่มน้อย

รูปร่างหน้าตาพิกลพิการที่เดินตามหลัง เมื่อซูมองเห็นพ่อเลี้ยงสุชัยก็ถึงกับเบิกตากว้าง เนื้อตัวสั่นเทาวิ่งไป

หลบอยู่หลังพัทธ์อย่างลนลานจนอาจารย์หนุ่มแปลกใจ

“ถ้าเปลี่ยนใจก็บอกผมได้นะ ผมจ่ายไม่อั้น”

พ่อเลี้ยงสุชัยข่มอารมณ์ได้ก็หันมาพูดส่งท้ายก่อนก้าวขึ้นรถ รอจนสลิลลาทิ้งรอยยิ้มไว้ให้โมกข์ก้าวตามขึ้น

ไป เขาก็เหยียบคันเร่งกระชากรถจากไปอย่างรวดเร็ว เมื่อโมกข์เห็นว่าปลอดภัยจากสายตาสองพ่อลูก เขาก็

รีบหยิบโทรศัพท์ขึ้นมากดหาเบอร์ปลายทาง

“สวัสดีครับพี่ดนัย ผมโมกข์เองครับพี่”

“อ้าว เฮ้ย โมกข์ ไม่ได้คุยกันนานสบายดีหรือเปล่า”

ปลายทางคือ ดนัย นายตำรวจหนุ่มใหญ่ที่ดำรงตำแหน่งผู้กำกับประจำพื้นที่นี้ ที่โมกข์สนิทสนมด้วย

เจ้าของไร่มนัญชัยกล่าวทักทายอีกครู่หนึ่งก่อนที่จะเล่าเหตุการณ์รุนแรงที่เกิดขึ้นเมื่อคืนที่ผ่านมาและเรื่องที่

พ่อเลี้ยงสุชัยมาเยือนถึงถิ่นที่ดนัยฟัง

“กลิ่นไม่ค่อยดีเท่าไหร่หรอก พ่อเลี้ยงคนนี้ เอ็งต้องระวังมากๆ นะโมกข์ นี่พี่ก็กำลังสืบข่าวเรื่องที่ไอ้พ่อเลี้ยง

สุชัยมันกำลังทำอยู่ จริงๆ มันก็ทำมานานแล้วจับมือมันดมไม่ได้สักที ได้ข่าวว่าช่วงนี้มันได้นายทุนใหม่เงิน

หนักมาร่วมกับมันเสียด้วย มันเลยยิ่งเหิมเกริม”

ดนัยกล่าวเตือน

“พ่อเลี้ยงสุชัยมันทำอะไรหรือครับพี่ ขนยาบ้าหรือเปล่า”

โมกข์ถามก่อนที่ดนัยจะตอบมาให้โมกข์ต้องอึ้ง

“พ่อเลี้ยงสุชัย มันค้ามนุษย์”










พ่อเลี้ยงสุชัยกลับมาถึงบ้านอย่างหงุดหงิดที่โมกข์มีท่าทีแข็งกร้าวว่าที่เขาคิดไว้ การเจรจาทำท่าว่าจะไม่

ได้ผล เขาคว้าโทรศัพท์ขึ้นมาโทรหาใครคนหนึ่ง

“มันไม่ยอมขายที่”

เขารีบกรอกเสียงลงไปทันทีที่อีกฝ่ายรับโทรศัพท์ แล้วจึงได้ยินเสียงสบถมาจากฝ่ายนั้น

“ไหนคุณว่าจัดการได้ไง สุชัย แล้วนี่จะทำอย่างไร ตอนนี้ที่แอฟริกากำลังต้องการแรงงานไปผลิตเฮโรอีนนะ

อย่าลืมสิ”

พ่อเลี้ยงสุชัยถอนหายใจแรง ทำไมเขาจะไม่รู้ว่าตลาดแรงงานมนุษย์ตอนนี้กำลังงดงามขนาดไหน เขาถึง

ต้องการที่ดินตรงนั้นเพื่อให้การขนถ่ายคนมาจากประเทศเพื่อนบ้านง่ายขึ้น จะติดก็แต่ไอ้คนโอหังอย่าง

โมกข์ที่เป็นกระดูกชิ้นใหญ่ขวางทางอยู่

“ไม่ต้องห่วงหรอกน่า ผมจะจัดการเรื่องนี้เอง รับรองว่าคุณได้คนตามออเดอร์แน่ๆ มิสเตอร์แดน”

พ่อเลี้ยงสุชัยวางสายอย่างหงุดหงิด นี่ถ้าไอ้มิสเตอร์แดน ฝรั่งตาน้ำข้าวนั่นไม่มีเงินหนาล่ะก็ เขาก็ไม่ยอมลง

ให้หรอก เขาสบถอีกชุดใหญ่ ก่อนที่จะก้าวขึ้นรถขับออกไปยังส่วนของโรงบ่มยาสูบท้ายไร่

ถึงที่หมายคือโรงบ่มเก่าหลังหนึ่งเขาก็กระโจนลงจากรถอย่างรวดเร็ว  โรงบ่มที่ก่ออิฐสีแดงอย่างแข็งแรงนั้น

มีลูกน้องคนสนิทของเขาเฝ้าอยู่ต่างจากโรงบ่มอื่นๆ ที่กระจายตัวอยู่แถวนี้ เมื่อเห็นเจ้านายลูกน้องก็รีบหลีก

ทางให้

พ่อเลี้ยงสุชัยก้าวเข้าไปในโรงบ่มที่ไม่ต่างจากหลังอื่น แต่เมื่อเข้าก้าวไปถึงช่องประตูลับที่สร้างขึ้นเป็นพิเศษ

ก็ทำให้โรงบ่มนี้ผิดแปลกไปเพราะด้านในมีห้องลับซ่อนอยู่ห้องหนึ่ง พ่อเลี้ยงสุชัยรีบก้าวไปแล้วปิดประตูลง

อย่างรวดเร็ว

ภายในห้องลับไม่มีทางออกอื่น  ห้องกว้างจัดแต่งเหมือนเป็นห้องนอนเล็กๆ ที่มีเครื่องอำนวยความสะดวก

ครบครัน มีแม้แต่ห้องน้ำเล็กๆ ที่อยู่มุมหนึ่งของห้อง กลางโถงกว้างมีเตียงใหญ่ตั้งอยู่และที่สำคัญมันมี

สิ่งมีชีวิตตัวผอมเกร็งนั่งสั่นเทาด้วยความหวาดกลัวอยู่ที่พื้นข้างเตียงกว้าง

พ่อเลี้ยงสุชัยมองร่างเล็กนั้นแล้วแลบลิ้นเลียริมฝีปากอย่างกระหาย เขามองเด็กชายวัยไม่เกินประถมปลาย

ที่ถูกพันธนาการไว้ด้วยโซ่ที่ข้อเท้าแล้วก้าวตรงไปกระชากจนร่างนั้นลอยติดมือก่อนที่จะโยนลงไปบนที่นอน

นุ่มโดยไม่สนใจว่าร่างเล็กนั้นจะพูดภาษาด่างด้าวเพื่อขอให้เขาหยุด ดวงตาของเขาเต็มไปด้วยความหื่น

กระหายเมื่อเห็นร่างเปลือยของเด็กชายเต็มตา พ่อเลี้ยงสุชัยถอดเข็มขัดที่เอวออก จับปลายด้านหนึ่งม้วน

เข้าในอุ้งมือ แล้วฟาดปลายของมันเข้ากับร่างเล็กบนเตียงไม่มียั้ง

เด็กชายร้องลั่นเนื้อตัวบิดเบี้ยวด้วยความเจ็บปวด เนื้อบางเพราะขาดสารอาหารแตกยับจนเลือดไหลรินแดง

เต็มผ้าปูยิ่งเร้าอารมณ์จนพ่อเลี้ยงสุชัยกระโจนเข้าหาอย่างรวดเร็ว

ความลับที่เขาต้องสร้างห้องนี้ไว้เพียงเพื่อบำบัดความใคร่ในพฤติกรรมที่ต้องปกปิดมาตั้งแต่ยังหนุ่มของ

พ่อเลี้ยงสุชัย













โมกข์ไม่มีเวลาให้พัทธ์เมื่อเขายุ่งอยู่กับการกั้นเขตของไร่ให้ปลอดภัยมากขึ้น กว่าจะเสร็จก็ค่ำมืดจนพัทธ์

หลับไปแล้ว  แถมบางคืนอาจารย์หนุ่มก็ได้ยินเสียงปืนดังขึ้นจนเขาผวา แต่อย่างน้อยความห่วงใยของพัทธ์

ก็บรรเทาได้บ้างเมื่อในทุกเช้าที่ลืมตาตื่นเขาจะเจอโมกข์นอนหลับอย่างเหนื่อยอ่อนอยู่ข้างกาย เขาได้แต่

แอบหอมที่คางสากก่อนที่จะลุกไปดูแลนักศึกษากับเครื่องจักรต่อ โดยที่ไม่ได้ปลุกให้โมกข์ตื่น พัทธ์ไม่รู้ว่า

เกิดอะไรขึ้นเพราะโมกข์ไม่ได้เล่าให้ฟังแต่ก็พอเดาได้ว่าเรื่องคงร้ายแรงน่าดู

จะมีก็วันนี้ที่โมกข์กลับมาตอนค่ำ เมื่อเขาอุ่นอาหารเย็นอยู่ พัทธ์รู้สึกถึงแขนแกร่งที่โอบมารอบเอวและจูบ

หนักๆ ที่หลังคอ

“คิดถึงจัง ไม่ได้คุยกับคุณหลายวันแล้วนะ”

เสียงนุ่มของโมกข์คลอเคลียอยู่ด้านหลังจนพัทธ์ยิ้มออกมาและหันตัวกลับไปโอบกอดตอบ

โมกข์อดใจไม่อยู่ที่จะจูบเรียวปากแดงด้วยความคิดถึงแม้จะอยู่ชายคาเดียวกันเขาก็ยุ่งจนไม่มีเวลาแสดง

ความรัก พัทธ์จูบตอบอย่างยินดีและเคลิ้มไปกับรสลิ้นจนอาหารในหม้อส่งเสียงฟู่ เขาจึงสะดุ้งและรีบถอน

จูบเพื่อหันมาปิดไฟ

“คุณนี่นะ อาหารเกือบไหม้แน่ะ”

พัทธ์โยนความผิดไปให้โมกข์ที่ยืนยิ้มกริ่มเมื่อโอบเอวพัทธ์มาใกล้

“ไม่เป็นไรหรอก ไม่มีอาหารกิน ผมกินคุณแทนก็ได้ ผมยังไม่ลืมสัญญาของคุณนะ”

อาจารย์หนุ่มได้แต่ยิ้มขัดเขินเมื่อถูกทวงสัญญา แต่แล้วพัทธ์ก็ต้องสะดุ้งเมื่อได้ยินเสียงหวูดเตือนอันตรายที่

ดังขึ้น

โมกข์หน้าเครียด เขาละมือที่กอดเอวพัทธ์แล้วรีบวิ่งออกไปดูเหตุการณ์ พัทธ์รีบวิ่งตามไป จึงได้เห็นความ

โกลาหลเมื่อด้านหนึ่งของไร่มีเปลวเพลิงแดงฉานตัดกับสีดำสนิทของท้องฟ้า

“ไฟไหม้ไซโล”

โมกข์อุทานอย่างตกใจแล้วรีบวิ่งไปทางนั้น พัทธ์วิ่งตามไปด้วย จนเมื่อถึงสถานที่เกิดเหตุเขายิ่งตกใจ

ไซโลเก็บเมล็ดพันธุ์พืชที่ต้องใช้ตลอดทั้งปี กำลังมีเปลวไฟลุกไหม้ ควันไฟสีดำลอยสูงขึ้นไปบนฟ้ายิ่งลม

หนาวพัดโบกยิ่งทำให้ไฟลุกลาม

“คุณอยู่ตรงนี้ อย่าไปไหน”

โมกข์ตะโกนบอกให้เขารออยู่ที่เนินดิน ก่อนวิ่งไปบัญชาการดับไฟ

เปลวไฟลามมาเกือบถึงเครื่องจักรของพัทธ์ เขาเห็นโมกข์สั่งให้คนงานช่วยกันเคลื่อนย้ายมันอย่างทุลักทุเล

จนพ้นเขตลม ก่อนที่โมกข์จะเข้าไปช่วยคนงานที่เหลือดับไฟจากกองซากของไซโล

พัทธ์ไม่รู้ว่าเวลาผ่านไปนานเท่าใดกว่าที่เพลิงจะหยุดโหม เขารีบก้าวตรงไปหาเจ้าของไร่มนัญชัยที่หยุดยืน

มองเศษซากกองไม้ที่ไหม้ไฟจนเหลือแต่เถ้าถ่านตรงหน้า ในขณะที่คนงานที่เหลือก็นั่งพักกระจายตัวกันอยู่

ในบริเวณใกล้เคียง ทุกคนมองไปทางจุดเดียวกันด้วยความโกรธแค้น และเสียใจ

พัทธ์มองโมกข์คนที่ยืนอยู่ตรงหน้า  เนื้อตัวเปรอะเปื้อน แขนสองข้างแดงเห่อไปด้วยไอร้อนจากเปลวเพลิง

แต่เจ้าตัวกลับไม่รู้สึกรู้สา เมื่อใบหน้าที่เต็มไปด้วยเหงื่อไคลเหม่อมองซากที่พังทลายด้วยดวงตาที่แห้งผาก

พัทธ์สงสารจนต้องโอบกอดไปรอบลำตัวแกร่งที่บัดนี้ยืนไหล่ลู่ แล้วใช้มือลูบที่แผ่นหลังเพื่อปลอบโยน

“โมกข์ ไม่เป็นไรนะ ไม่เป็นไร”

กลายเป็นพัทธ์ที่ร้องไห้ออกมาแทนคนที่เขารัก

หัวข้อ: Re: ร้ายซ่อนรัก บทที่ 26 ( 22 /03 /2557)
เริ่มหัวข้อโดย: waza ที่ 22-03-2014 16:22:37

สงสารโมกข์ เกลียดไอ้สุชัย

ค้ามนุษย์ขายยาบ้าไม่พอยังโรคจิตอีก 

สักวันต้องถูกพิพากษา อยากให้โมกข์

แก้แค้น  แต่ใจก็เป็นห่วงว่าคนรอบข้าง

โมกข์จะไม่ปลอดภัย
 :เฮ้อ:

หัวข้อ: Re: ร้ายซ่อนรัก บทที่ 26 ( 22 /03 /2557)
เริ่มหัวข้อโดย: maemix ที่ 22-03-2014 17:11:23

สงสารโมกข์จัง ดีนะที่ยังมีพัทธ์อยู่ข้างๆ
คอยปลอบและให้กำลังใจ สู้ๆต่อไปโมกข์พัทธ์

หัวข้อ: Re: ร้ายซ่อนรัก บทที่ 26 ( 22 /03 /2557)
เริ่มหัวข้อโดย: GETIIZ ที่ 22-03-2014 17:26:10

ไอ้เลวสุชัย  ไม่ได้ตายดีแน่ !!!!
ไอ่ชั่วว ค้ามนุษย์ เลวววววววววววววววววววววววววววววววว :z6: :katai1: :z6:

หัวข้อ: Re: ร้ายซ่อนรัก บทที่ 26 ( 22 /03 /2557)
เริ่มหัวข้อโดย: kasarus ที่ 22-03-2014 17:31:37

เด็กซูก็เคยเป็นเหยื่อของไอ้พ่อเลี้ยงสุ... นั่นด้วยล่ะสิ ขอให้เวรกรรมตามทันเร็วๆ นะ

หัวข้อ: Re: ร้ายซ่อนรัก บทที่ 26 ( 22 /03 /2557)
เริ่มหัวข้อโดย: HISY ที่ 22-03-2014 17:45:31

ไอ้สุชัยมันเลวจริงๆ

หัวข้อ: Re: ร้ายซ่อนรัก บทที่ 26 ( 22 /03 /2557)
เริ่มหัวข้อโดย: PoPuAr ที่ 22-03-2014 18:53:39

ไอ้พ่อเลี้ยงสุชัย เลวเกินมนุษย์มากๆๆๆๆ กรรมจะตามสนองในเร็ววัน

สงสารเด็กที่เป็นเหยื่อ  ซูก็เคยเป็นเหยื่อแน่นอน เพราะออกอาการตื่นกลัวตอนเจอหน้า

มีแต่เรื่องร้ายๆ ไม่ขาดสาย คุณโมกข์กับพัทธ์เลยไม่ได้สวีทกันสักที เฮ้อ......

หัวข้อ: Re: ร้ายซ่อนรัก บทที่ 26 ( 22 /03 /2557)
เริ่มหัวข้อโดย: Viper_Wa ที่ 22-03-2014 18:56:10

 o13 o13 o13 o13 o13 o13 o13

อะไนจะปัญหาเยอะเยี่ยงนี้น้อ  :hao7:

หัวข้อ: Re: ร้ายซ่อนรัก บทที่ 26 ( 22 /03 /2557)
เริ่มหัวข้อโดย: Nus@nT@R@ ที่ 22-03-2014 19:41:14

โห.....มีแต่เรื่องเข้ามาหาพัทธ์

หัวข้อ: Re: ร้ายซ่อนรัก บทที่ 26 ( 22 /03 /2557)
เริ่มหัวข้อโดย: lizzii ที่ 22-03-2014 19:53:39

มิสเตอร์แดนนี่คนเดียวกับบริษัทคู่แข่งโมกข์ใช่ปะ
มันน่านักกกกกกกก แล้วอิตาพ่อเลี้ยงสุชัยกะยัยลิลลี่อีก
ท่าทางคงสร้างปัญหาน่าดู!!

หัวข้อ: Re: ร้ายซ่อนรัก บทที่ 26 ( 22 /03 /2557)
เริ่มหัวข้อโดย: jamlovenami ที่ 22-03-2014 20:17:09

อ๊ากกกกก ไอ้มิสเตอร์แดนแสน-วยนั่น มันมีปัญหาอะไรกับพี่โมกข์ขนาดนั้นล่ะวะนั่น

 :katai1:  แค้นโฟ้ยยยยยยยยยยยยยย ไอเสี่ยสุชัยนั่นก็................

คือแค่เป็นเกย์ก็ใช่ว่าจะรับไม่ได้(ความจริงโครตเต็มใจรับ) แต่........รสนิยมแกนี่ ซาดิสม์และอุบาทสถุนมากกก = =

 :ling2:  ไว้อาลัยแด่เมล็ดพันธุ์ที่เสียไป อาเมน

หัวข้อ: Re: ร้ายซ่อนรัก บทที่ 26 ( 22 /03 /2557)
เริ่มหัวข้อโดย: shikyu3211 ที่ 22-03-2014 21:17:42

แม่งเลวเกินคำบรรยายจริงๆ สงสารเด็กด้วย

หัวข้อ: Re: ร้ายซ่อนรัก บทที่ 26 ( 22 /03 /2557)
เริ่มหัวข้อโดย: omuya ที่ 22-03-2014 22:01:45

 :fire: พวกมันเลวมากกกก

หัวข้อ: Re: ร้ายซ่อนรัก บทที่ 26 ( 22 /03 /2557)
เริ่มหัวข้อโดย: Ra poo ที่ 23-03-2014 01:24:39

เลวเกินคน!

หัวข้อ: Re: ร้ายซ่อนรัก บทที่ 26 ( 22 /03 /2557)
เริ่มหัวข้อโดย: Yunatsu ที่ 23-03-2014 02:13:11

ไอ้พ่อเลี้ยง ชัวร์
สาดดดดดด
 :fire: :fire: :fire: :fire:

หัวข้อ: Re: ร้ายซ่อนรัก บทที่ 26 ( 22 /03 /2557)
เริ่มหัวข้อโดย: toshika ที่ 23-03-2014 06:02:47

สงสารโมกข์ อยากเข้าไปกอด :mew2:

 อิสุชัย อิแดน อิกาน เลวพอกันเลยไปตายซะให้หมดไป๊

หัวข้อ: Re: ร้ายซ่อนรัก บทที่ 26 ( 22 /03 /2557)
เริ่มหัวข้อโดย: liza sarin ที่ 23-03-2014 08:21:31

 :katai1: :katai1: :katai1:

หัวข้อ: Re: ร้ายซ่อนรัก บทที่ 26 ( 22 /03 /2557)
เริ่มหัวข้อโดย: kms ที่ 23-03-2014 08:56:25

โอ้ยยยยย สงสารเด็กมากๆๆๆๆ

หัวข้อ: Re: ร้ายซ่อนรัก บทที่ 26 ( 22 /03 /2557)
เริ่มหัวข้อโดย: B52 ที่ 23-03-2014 15:39:55

เลวจริง

หัวข้อ: Re: ร้ายซ่อนรัก บทที่ 26 ( 22 /03 /2557)
เริ่มหัวข้อโดย: BeeRY ที่ 23-03-2014 16:25:05

คนชั่วๆต้องไม่ได้ลอยนวลนะคะ :m31:

หัวข้อ: ร้ายซ่อนรัก บทที่ 27 ( 25/03 /2557)
เริ่มหัวข้อโดย: Belove ที่ 25-03-2014 23:26:31

                                   ร้ายซ่อนรัก
             
                                                               บทที่ 27




กว่าโมกข์จะกลับเข้ามาในบ้านเวลาก็ผ่านไปเกือบค่อนคืนเพราะต้องอยู่ให้การกับตำรวจที่นำทีมมาโดย

ดนัย สีหน้าของเขาจึงอ่อนล้าอย่างเห็นได้ชัดเมื่อพัทธ์เปิดประตูห้องแล้วก้าวเข้ามาในห้องของโมกข์พร้อม

ด้วยถาดเล็กที่บรรจุว่านหางจรเข้ไว้ พัทธ์มองโมกข์ที่อาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าเรียบร้อยแล้วด้วยความเป็นห่วง

เจ้าของไร่มนัญชัยนั่งอยู่ที่ขอบเตียง มองสบตาพัทธ์ด้วยท่าทีอ่อนระโหย พร้อมกับกุมมือพัทธ์ไว้เมื่อเขาทรุด

ตัวลงนั่งเคียงคู่

“แขนของคุณแดงเห่อเลยนะ คงโดนเปลวไฟไม่รู้ตัว”

พัทธ์ยกแขนของโมกข์มาวางพาดที่ต้นขาของเขาแล้วหยิบว่านหางจรเข้ที่หั่นเป็นชิ้นเล็กๆ ทาไปตามแขน

ของโมกข์อย่างเบามือ โมกข์มองการกระทำอย่างอ่อนโยนนั้นอย่างตื้นตัน

ในวันที่เหนื่อยล้าและอ่อนแอขอแค่มีคนที่รักมาอยู่เคียงข้างคอยเป็นกำลังใจให้กัน เท่านี้ชีวิตของเขาก็ไม่

ต้องการอะไรอีกแล้ว

โมกข์สวมกอดพัทธ์ใช้คางเกยไปที่ไหล่ กำลังที่หดหายเริ่มกลับคืนมาเพราะคนที่อยู่ในอ้อมกอด

“ขอบคุณนะที่ยืนอยู่ข้างผม”

ตาคมปิดลงด้วยความเหนื่อยอ่อน พัทธ์ยกมือขึ้นเกลี่ยปอยผมที่เริ่มยาวตกลงมาระหน้าผากแล้วกดริม

ฝีปากตามลงไป

“นอนได้แล้ว คุณยักษ์ วันนี้คุณเจอกับเรื่องร้ายๆ มามาก พักผ่อนเสีย ไม่อย่างนั้นยักษ์ก็ยักษ์เถอะ ล้มได้

เหมือนกันนะ”

พัทธ์ดันร่างให้โมกข์นอนไปบนที่นอนนุ่ม โมกข์ล้มตัวลงไปอย่างว่าง่าย พัทธ์ดึงผ้าห่มมาห่มให้แล้วจูบที่

เปลือกตาทั้งสองข้าง

“ฝันดีนะโมกข์”




พัทธ์กลับไปนอนกระสับกระส่ายที่ห้องของเขาและเมื่อสะดุ้งตื่นจึงงัวเงียหยิบนาฬิกามาดู

ค่อนแจ้งแล้วแต่ฟ้ายังมืดสนิท ลมหนาวพัดเข้ามาตามรอยแยกของหน้าต่างที่แม้จะปิดไว้ ก็ยังทำให้เขา

หนาวจนต้องห่อไหล่ อาจารย์หนุ่มนึกเป็นห่วงคนที่อยู่ห้องติดกันขึ้นมาทันที

เพียงแค่นึกพัทธ์ก็เด้งตัวจากเตียงแล้วก้าวยาวๆ ผลักประตูเข้าไปในห้องที่เขาเปิดโคมไฟหัวเตียงไว้เพียงแค่

แสงสลัวทิ้งไว้ก่อนออกไปจากห้อง เขาเห็นโมกข์ยังคงปิดตาสนิทแต่ร่างที่นอนขดอยู่ภายใต้ผ้าห่มผืนใหญ่

กลับสั่นสะท้านจนพัทธ์ต้องรีบนั่งลงที่ข้างเตียงและเอื้อมมือไปจับที่ต้นแขน

พัทธ์สะดุ้ง เนื้อตัวของโมกข์ร้อนเหมือนไฟสุม พัทธ์เขย่าตัวปลุกแต่โมกข์ก็ได้แค่ส่งเสียงอืออาไม่ยอมตื่น

อาจารย์หนุ่มได้แต่ละล้าละลังด้วยความเป็นห่วง ก่อนที่จะลุกไปหายาลดไข้และกะละมังใส่น้ำมาวางไว้ที่

ข้างเตียง

“โมกข์กินยาก่อนนะ เดี๋ยวผมจะเช็ดตัวให้”

พัทธ์ช้อนศีรษะโมกข์ขึ้นมาจ่อยาแล้วดันให้หลุดเข้าไปในปากแล้วป้อนน้ำตาม โมกข์ได้แต่สลึมสลือทำตาม

คำสั่ง จนเมื่อกลืนยาลงไปได้เขาก็ทิ้งตัวลงกับหมอนอีกครั้งพลางทำหน้าเหยเก

“ปวดหัว”

“ใช่สิ คุณเป็นไข้นี่ ก็ต้องปวดหัวอยู่แล้ว มา…เช็ดตัวกันก่อน”

พัทธ์พยายามยื้อยุดผ้าห่มออกจากตัวของโมกข์อย่างยากลำบากเพราะอีกฝ่ายดึงไว้ด้วยความหนาวเหน็บ

“อย่าดี้อสิโมกข์”

พัทธ์ดุเหมือนโมกข์เป็นเด็กน้อย จนโมกข์ต้องยอมปล่อยให้พัทธ์ดึงผ้าห่มออกไปจนได้

พยาบาลจำเป็นค่อย ๆ ปลดกระดุมเสื้อชุดนอนของโมกข์ออก ใช้ผ้าขนหนูชุบน้ำบิดจนหมาดแล้วลงมือเช็ด

ให้ตั้งแต่ใบหน้าลงไปตามเนื้อตัวอย่างตั้งใจ พัทธ์เช็ดตัวให้โมกข์อยู่ครู่ใหญ่จนแน่ใจว่าความร้อนน่าจะ

บรรเทาลงแล้ว เขาจึงได้เงยหน้าสบตากับโมกข์ ที่จ้องมองเขาด้วยความรู้สึกทั้งหมดที่โมกข์มีจนพัทธ์ชะงัก

“โมกข์ อย่ามองผมแบบนี้ ได้โปรด…”

พัทธ์ขอร้อง เพราะด้วยแววตาแบบนี้มันทำให้เขาห้ามใจไม่ได้ที่จะโน้มตัวลงไปแล้วประกบริมฝีปากลงกับ

ปากซีดแห้งผากแล้วเป็นฝ่ายสอดลิ้นชื้นลงไปในช่องปากร้อนของโมกข์

ท่อนแขนอุ่นของฝ่ายที่นอนทอดยาวยาวอยู่บนเตียงโอบกอดไปรอบตัวของพัทธ์แล้วดึงเข้ามาจนกระชับกับ

ตัวเมื่อโมกข์ตอบรับจุมพิตจากพัทธ์ ปลายลิ้นบดเคล้าอย่างโหยหาอยู่พักใหญ่กว่าที่โมกข์จะเป็นฝ่ายดันตัว

ของพัทธ์ให้หยุด

“อย่าทำอย่างนี้ ถ้าคุณยังไม่แน่ใจ”

โมกข์เตือนด้วยเสียงแหบโหย

“เพราะถ้ามันเริ่ม คุณน่าจะรู้ว่าผมจะหยุดมันไม่ได้”

“ผมรู้และผมก็มั่นใจ”

พัทธ์ยิ้มเมื่อสบตาคู่นั้น

“ว่าผมไม่ต้องการให้คุณหยุด”

โมกข์มองหน้าพัทธ์อีกครั้ง เขามองเข้าไปในดวงตาที่ปราศจากแว่นใสมาบดบัง มองให้ลึกถึงหัวใจของพัทธ์

“อย่ายอมเพียงเพราะคุณสงสารในยามที่ผมอ่อนแอ ผมไม่ต้องการความเห็นใจ ผมต้องการความรักจาก

คุณ”

พัทธ์มองโมกข์กลับด้วยความรู้สึกที่เอ่อท้นอยู่ในหัวใจ เมื่อถึงตอนนี้เขารู้ตัวแล้วว่าเขารักโมกข์มากขนาด

ไหน เขาอยากยืนเคียงข้างเป็นกำลังใจให้โมกข์ให้ยืนหยัดต่อไปอย่างเข้มแข็ง และ ณ วินาทีนี้เขาพร้อม

แล้วที่จะเป็นของโมกข์ทั้งกายและใจ เขายอมพ่ายแพ้ผู้ชายคนนี้ที่ยึดครองหัวใจของเขาไว้ได้

พัทธ์ใช้ปลายนิ้วลูบไล้ที่คางสากแล้วก้มหน้าลงไปประทับริมฝีปากอีกครั้งแทนคำตอบ ริมฝีปากแห้งเริ่มมี

เลือดฝาดเมื่อโมกข์เป็นฝ่ายตอบรับให้พัทธ์เม้มไล่ไปทีละนิด โมกข์สอดแขนโอบไปรอบเอวของพัทธ์

เหนี่ยวเบาๆ แล้วพลิกตัวเป็นฝ่ายกดให้พัทธ์กลายเป็นคนนอนหงายไปบนที่นอนนุ่มโดยที่มีเขาเบียดทาบอยู่

เบื้องบน

พัทธ์ยกมือขึ้นแตะไปที่กล้ามเนื้อแน่นที่เปลือยเปล่าอยู่ตรงหน้าอย่างกลัวๆ กล้าๆ  หน้าขาวแดงเรื่ออยู่ใน

ความมืดสลัว เมื่อครู่เขามัวแต่กังวลอยู่กับไอร้อนของร่างกายและตั้งใจเช็ดตัวจนไม่ได้ใส่ใจ แต่ตอนนี้

สถานการณ์เปลี่ยนไปแล้ว เขาเพิ่งจะสังเกตชัดๆ ว่าร่างกายของโมกข์สมบูรณ์แบบขนาดไหน

โมกข์ยิ้มอย่างเอ็นดูเมื่อเห็นอาการของพัทธ์  เขากุมมือเรียวข้างนั้นแล้วขยับมาวางแนบไปที่หน้าอกข้างซ้าย

“ร่างกายนี้เป็นของคุณ หัวใจดวงนี้ก็เป็นของคุณ ผมยกทั้งตัวและหัวใจให้คุณหมดเลยนะพัทธ์”

พูดจบโมกข์ก็ก้มหน้าไปจูบปากแดงเรื่อ พัทธ์เผยอปากรับอย่างยินดีให้ปลายลิ้นที่ยังร้อนเข้ามาตวัด

คลุกเคล้าอยู่ในช่องปาก มือแกร่งของโมกข์ล้วงเข้าไปในชายเสื้อยืดที่พัทธ์ใส่นอนพลางวางมือร้อนแนบ

ลำตัว

แค่เริ่มต้นพัทธ์ก็ผวา โมกข์ใช้โอกาสนี้ดึงเสื้อยืดผ่านศีรษะของพัทธ์ออกไปอย่างรวดเร็ว แล้วก้มลงไปเม้ม

ปากที่ซอกคอขาว พลางดูดเบาๆ อย่างติดใจ เนื้อตัวสะอาดหอมกรุ่นไปด้วยกลิ่นอ่อนๆ ของครีมอาบน้ำ

และแป้งเด็กมันเรียกร้องให้เขาอยากดอมดมไปทุกส่วน แล้วโมกข์ก็ทำอย่างนั้นจริงๆ เมื่อเขาลากปากและ

จมูกสูดดมแตะชิมไปตามเนื้อตัวเนียนนุ่ม

โมกข์จับปลายสายมัดเอวของกางเกงเลที่พัทธ์ใส่นอน  กระตุกแค่ทีเดียวเงื่อนก็หลุด กางเกงตัวหลวมถูกดึง

จนพ้นท่อนขา ก่อนที่โมกข์จะจัดการกับอาภรณ์ชิ้นสุดท้ายที่เขาใส่อยู่ออกไปอย่างรวดเร็วเช่นกัน ใช้เวลาไม่

นานนัก เขาก็ได้สัมผัสเนื้อแนบเนื้อเมื่อเขาบดเบียดตัวถูไถไปแทบจะทุกมิลลิเมตร

ฝ่ามือร้อนลูบไล้ไปตามเนื้อตัว ก่อนที่จะไปหยุดอยู่ที่ต้นขาด้านใน พัทธ์สะดุ้งจนแก่นกายชูชัน โมกข์แตะ

ปลายลิ้นลงที่ยอดอกสีสวยอย่างหยอกเย้า ปากเม้มตามลงไปจนมันแข็งเป็นไตหลอกล่อให้เขาทั้งดูดและ

ดุนอย่างถูกใจ

“โอ…”

แค่เริ่มต้นพัทธ์ก็เผลอครางออกมา เขาแอ่นตัวรับริมฝีปากที่ลากไล้ลงไปจนถึงหน้าท้องที่แบนราบ โมกข์วน

ปลายลิ้นกระตุ้นอยู่ที่เนินสามเหลี่ยมจนพัทธ์ต้องกัดฟัน แก่นกายเขาแทบจะชี้หน้าเมื่อโมกข์ยึดมันไว้ในมือ

ก่อนที่ลิ้นร้อนละลากไปแตะอยู่ตรงปลายแล้วดูดเบาๆ

พัทธ์ผวาอีกรอบ ปลายเท้าจิกลงกับที่นอน มือทั้งสองขยุ้มไปที่เส้นผมของโมกข์ พลางแอ่นสะโพกรับเมื่อ

โมกข์ค่อยๆ ขยับดูดกลืนแท่งเนื้ออุ่นเข้าไปทีละนิด ปลายลิ้นในช่องปากหมุนวนอยู่ตรงปลาย แหวกทางจน

แผ่นหนังที่ปิดหุ้มเปิดออกจนปลายลิ้นแตะไปถึงเนื้อใน

เนื้อตัวของพัทธ์สั่นสะท้านไปหมด ตอนที่โมกข์ค่อยๆ ใช้ริมฝีปากรูดท่อนเนื้อขึ้นลง เขาแทบขาดใจเมื่อ

กล้ามเนื้อแถวท้องน้อยบิดเป็นเกลียว พัทธ์หลุดพึมพำไม่เป็นภาษาเมื่อโมกข์เร่งจังหวะ โมกข์ครางอย่าง

พอใจเมื่อเขารู้สึกถึงการกระตุกของท่อนเนื้อในช่องปาก ปลายนิ้วที่ยึดอยู่ตรงโคนบีบเบาๆ เมื่อเขาดึงหน้า

ขึ้นแล้วจับท่อนเนื้อให้ตั้งตรงก่อนที่เขาจะปล่อยนิ้วมือ

“อ๊ะ…”

พัทธ์กระตุกส่วนล่างอีกแค่ครั้งเดียว ผลผลิตของเขาก็พุ่งวาบขึ้นมาเป็นน้ำพุ มันย้อนลงมาเปรอะไปตาม

หน้าขาและหน้าท้อง โมกข์มองอย่างยินดีแล้วจึงก้มหน้าลงไปใช้ปลายลิ้นแตะไล้มันเข้าไปในปากทีละน้อย

จนหมด ในขณะที่พัทธ์ยังเบิกตากว้างหอบลึกหน้าแดงก่ำ ยิ่งเมื่อเห็นโมกข์ดันตัวขึ้นมามองด้วยดวงตา

วาววับก็ยิ่งขัดเขินเมื่อโมกข์จัดการเขาได้แค่ขยับตัวไม่กี่ที

“ชอบไหม”

“ฮึ”

พัทธ์เอียงหน้าหนี  ยังจะมีหน้ามาถามอีก ก็ทั้งที่รู้กันอยู่ว่าเนื้อตัวของเขายังไม่หายสั่นสะท้าน แต่โมกข์ก็

ไม่ได้ปล่อยให้เขาได้หยุดเมื่อมือแกร่งจับข้อเท้าสองข้างของเขาแล้วจับขาตั้งจนส้นเท้าเกือบชิดกับสะโพก

“อ๊ะ อย่าลืมสัญญาที่คุณเคยให้ไว้นะ”

พัทธ์เตือนเมื่อรู้ว่าเวลาที่เขาจะตกเป็นของโมกข์ใกล้มาถึง โมกข์เหลือกตามองเพดานแล้วถอนใจ

“ผมคิดว่าคุณลืมไปแล้วนะเนี่ย”

ร่างแกร่งโน้มตัวไปเปิดลิ้นชักที่หัวเตียงแล้วหยิบของสำคัญออกมา ถือโชว์อยู่ในมือ มันคือถุงยางอนามัย

อย่างที่พัทธ์ย้ำหนักหนาและเจลใสหล่อลื่นหลอดใหม่เอี่ยมที่โมกข์เตรียมไว้เพื่อพัทธ์

พัทธ์เบิกตากว้างอย่างตกตะลึงเมื่อโมกข์ยืดกายทรงตัวด้วยหัวเข่า เขาเพิ่งเห็นเนื้อตัวเปลือยทั้งตัวของโมกข์

เต็มตา ยิ่งเมื่อสายตาไปปะทะกับส่วนที่ขยายตัวอวดชูพองตัวชี้หน้าเจ้าของด้วยแล้ว พัทธ์ถึงกับใจสั่นใน

ขณะที่มองโมกข์ค่อยๆ ใส่ถุงยางอนามัย โมกข์หัวเราะเบาๆ เมื่อก้มลงจูบแลกลิ้นกับพัทธ์อีกครั้ง

“ผมจะทำให้คุณเจ็บน้อยที่สุด พัทธ์”

พึมพำเบาๆ เมื่อโมกข์เริ่มต้นโลมเลียอยู่ที่ยอดอกจนพัทธ์เคลิ้ม ในขณะที่มือบีบเจลใส่ปลายนิ้วแล้วแตะ

ทักทายที่ช่องทางก่อนที่นิ้วจะสอดเข้าไปทักทายเป็นครั้งแรก ปลายนิ้วที่หนึ่งหมุนวนนวดไปรอบช่องทาง

แล้วนิ้วที่สองก็เริ่มแหวกทางตามเข้าไป

พัทธ์เริ่มนิ่วหน้า กล้ามเนื้อตรงนั้นเกร็งตัวต้านจนโมกข์ต้องยิ่งทั้งดูดทั้งขบที่ยอดอกที่แข็งเป็นไตเพื่อกระตุ้น

ให้พัทธ์คล้อยตาม จนกระทั่งเขาสอดนิ้วที่สามเข้าไปจนได้

“โมกข์”

พัทธ์ร้องพลางแอ่นตัวรับเมื่อเขาขยับนิ้วเพื่อเปิดทางให้กว้าง ช่องทางอันบริสุทธิ์ของพัทธ์เองก็ตอดรัด

แม้กระทั่งนิ้วมันทำให้โมกข์อยากที่แทรกตัวเข้าไปเต็มที แต่เขาก็รอจนกระทั่งพัทธ์เองก็ต้องการให้เขาเติม

เต็มเข้าไปเหมือนกัน

“อา..โมกข์ นี่คุณรออะไรอยู่”

พัทธ์ชักเสียงเขียวเมื่อปลายนิ้วของโมกข์วนเวียนกระตุ้นอยู่ด้านใน มันเร่งเร้าจนเขาแทบทนไม่ไหว

“คุณนี่ใจร้อนจริง”

โมกข์ยิ้มกริ่มเมื่อเขายืดลำตัวขึ้นดึงนิ้วออกจากช่องทางแล้วเบียดสะโพกแทรกส่วนหัวเข้าไป

“อ๊า….”

พัทธ์สะดุ้ง ดวงตาเบิกกว้างเมื่อโมกข์แทรกตัวเข้ามาจริงๆ ความเจ็บซ่านขึ้นมาจนเขาขยับสะโพกหนีแต่

โมกข์ก็ใช้มือยึดไว้ พลางก้มลงมาประกบปากแล้วดูดลิ้นพัทธ์ไว้จนร้องไม่ออก

“อย่าเกร็งสิครับคนเก่ง ปล่อยตัวสบายๆ”

โมกข์เตือนเมื่อหยุดนิ่งรอให้พัทธ์คลายความเจ็บปวดลง เขาใช้มือขยำที่หน้าอกของพัทธ์ในขณะที่ปลายลิ้น

ก็ตวัดอยู่ในช่องปากไม่ยอมหยุด แล้วจึงค่อยๆ ขยับสะโพกดันแทรกเข้าไปช้าๆ ต้นขาแกร่งบดเบียดให้พัทธ์

เปิดช่องให้กว้างขึ้นไปอีกเพื่อลดความเจ็บปวด โมกข์ใช้เวลาพักใหญ่กว่าที่จะเข้าไปจนเกือบหมด

“เก่งมากที่รักของผม”

เขากระซิบที่ข้างหูเสียงกระเส่า ช่องทางคับแน่นนั้นรัดตรึงเขาไว้จนโมกข์ก็ต้องสูดลมหายใจเข้าลึกๆ ก่อนที่

เขาจะดึงสะโพกถอยหลังแล้วดันพรวดกลับเข้าไปอีกครั้ง

พัทธ์อยากจะร้องไห้กับความรู้สึกที่ทั้งเจ็บทั้งเสียวซ่าน เขาทั้งอยากจะให้โมกข์ออกไปจากตัว แต่อีกใจหนึ่ง

เขาก็อยากให้โมกข์ขยับตัวกระแทกกระทั้น ยิ่งเมื่อท่อนร้อนหมุนควงอยู่ในช่องทางไปกระทบกับผนัง

ด้านล่าง เขาก็ยิ่งสะดุ้งจนต้องยกขาทั้งสองเกี่ยวรัดไปรอบตัวของโมกข์ มือเรียวกำผ้าปูที่นอนจนแทบฉีก

ขาด

โมกข์ดันตัวเองทรงตัวอยู่บนเข่า สองมือช้อนยกสะโพกแน่นของพัทธ์จนลอยติดขึ้นมาแล้วยึดไว้แน่น

ช่องทางนั้นบีบเค้นจนปวดถ่วง เขาสูดหายใจก่อนที่จะขยับสะโพกดึงแก่นกายออกมาแล้วดันพุ่งเข้าไปใหม่

เป็นจังหวะ

“โอ…โมกข์ “

เสียงครางอย่างกลั้นไม่อยู่ของพัทธ์ยิ่งทำให้โมกข์ได้ใจ เขาเองก็หลุดเสียงอยู่ในลำคอเมื่อกล้ามเนื้อของ

พัทธ์ตอดเน้นไปรอบท่อนเนื้อของเขา

“พัทธ์ โอ มันแน่นเหลือเกิน”

ช่องทางของพัทธ์แฉะชื้นไปหมด มันช่วยให้โมกข์ขยับตัวเร็วขึ้น แรงขึ้น เสียงสะโพกของเขากระแทกกระทั้น

กับต้นขาของพัทธ์ดังลั่น ปะปนกับเสียงหายใจถี่กระชั้นที่สอดประสานพร้อมด้วยเสียงครางที่แทบไม่รู้ว่า

เป็นของใครกันแน่                           

“โมกข์ ผมไม่ไหวแล้ว อ๊ะ…”

พัทธ์เกร็งทั้งตัวเมื่อกล้ามเนื้อบีบตัวถึงขีดสุด มันบีบเป็นจังหวะถี่ยิบก่อนที่จะบีบค้างไว้ โมกข์ขยับสะโพก

รัวเร็วจนมิดด้าม แล้วในที่สุดเขาก็ระเบิดมันจนพุ่งอัดอยู่ในถุงยาง

โมกข์นิ่งอยู่ในท่านั้นพักใหญ่ แล้วจึงหายใจหอบกระชั้นเมื่อทิ้งตัวลงไปซบอยู่บนร่างกายที่ชื้นไปด้วยเหงื่อ

ของพัทธ์

“ผมรักคุณ”

โมกข์พึมพำอยู่กับแผ่นอกเนียนและกอดรัดร่างของพัทธ์ไว้ก่อนหลับตาลง

                                                   

หัวข้อ: Re: ร้ายซ่อนรัก บทที่ 27 ( 25 /03 /2557) เวลาดีใกล้เที่ยงคืน
เริ่มหัวข้อโดย: Ra poo ที่ 26-03-2014 00:11:37

กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด

เค้าได้กันแล้วอ่า  :katai4:

หัวข้อ: Re: ร้ายซ่อนรัก บทที่ 27 ( 25 /03 /2557) เวลาดีใกล้เที่ยงคืน
เริ่มหัวข้อโดย: stickyyrice ที่ 26-03-2014 00:13:00

มันคือเลิศอ่ะ

พัทธ์เสร็จโมกข์ไปล่ะ
เเต่เอ๊ะ! โมกข์นิยังป่วยอยู่ไม่ใช่?
อาการป่วย เเต่อารมณ์หื่นนิ ไม่เข้าใครออกใคร

หัวข้อ: Re: ร้ายซ่อนรัก บทที่ 27 ( 25 /03 /2557) เวลาดีใกล้เที่ยงคืน
เริ่มหัวข้อโดย: shikyu3211 ที่ 26-03-2014 00:21:00

ไข้จะหนักกว่าเดิมมั้ยเนี่ยโมกข์

หัวข้อ: Re: ร้ายซ่อนรัก บทที่ 27 ( 25 /03 /2557) เวลาดีใกล้เที่ยงคืน
เริ่มหัวข้อโดย: Nus@nT@R@ ที่ 26-03-2014 00:38:54

อื้อหือ....ออกกำลังกายให้เหงื่อออก ลดไข้ดีเนอะโมกข์

หัวข้อ: Re: ร้ายซ่อนรัก บทที่ 27 ( 25 /03 /2557) เวลาดีใกล้เที่ยงคืน
เริ่มหัวข้อโดย: ammchun ที่ 26-03-2014 01:53:26

 :pighaun: :pighaun:
เอ่อ โมกข์ แน่ใจนะว่าป่วยอยู่


อร๊ายยยยย และแล้ววันนี้ก็มาถึง

หัวข้อ: Re: ร้ายซ่อนรัก บทที่ 27 ( 25 /03 /2557) เวลาดีใกล้เที่ยงคืน
เริ่มหัวข้อโดย: HISY ที่ 26-03-2014 02:45:47

สาบานว่าป่วยอยู่นะคะ
แรงดีไม่มีตกจริงๆค่าพ่อเลี้ยงโมกข์เรา   :haun4:

หัวข้อ: Re: ร้ายซ่อนรัก บทที่ 27 ( 25 /03 /2557) เวลาดีใกล้เที่ยงคืน
เริ่มหัวข้อโดย: ณ ที่เดิม™ ที่ 26-03-2014 07:17:20

อ๊าก!! เขาได้กันแล้ววววว  :hao6:

หัวข้อ: Re: ร้ายซ่อนรัก บทที่ 27 ( 25 /03 /2557) เวลาดีใกล้เที่ยงคืน
เริ่มหัวข้อโดย: superkaitun ที่ 26-03-2014 08:00:38

 :hao5: :hao5: :hao5: :hao5:เรียบร้อย

หัวข้อ: Re: ร้ายซ่อนรัก บทที่ 27 ( 25 /03 /2557) เวลาดีใกล้เที่ยงคืน
เริ่มหัวข้อโดย: omyim_jjj ที่ 26-03-2014 08:10:04

ดีอ่ะ

หัวข้อ: Re: ร้ายซ่อนรัก บทที่ 27 ( 25 /03 /2557) เวลาดีใกล้เที่ยงคืน
เริ่มหัวข้อโดย: ๐๐ตะวัน๐๐ ที่ 26-03-2014 08:44:09

เค้าได้กันแล้ว  :jul1:

ป่วยอยู่ไม่ใช่เหรอโมกข์

หัวข้อ: Re: ร้ายซ่อนรัก บทที่ 27 ( 25 /03 /2557) เวลาดีใกล้เที่ยงคืน
เริ่มหัวข้อโดย: B52 ที่ 26-03-2014 09:19:17

 :hao3:  ได้ข่าวว่าป่วยอยู่มิใช่รึคุณโมกข์

หัวข้อ: Re: ร้ายซ่อนรัก บทที่ 27 ( 25 /03 /2557) เวลาดีใกล้เที่ยงคืน
เริ่มหัวข้อโดย: maemix ที่ 26-03-2014 11:18:22

ขนาดป่วยยังร้อนแรงมาก
พัทธ์เต็มใจเป็นของโมกข์ด้วย
พัทธ์จะติดไข้โมกข์ไปด้วยไหม

หัวข้อ: Re: ร้ายซ่อนรัก บทที่ 27 ( 25 /03 /2557) เวลาดีใกล้เที่ยงคืน
เริ่มหัวข้อโดย: bulldog17 ที่ 26-03-2014 13:04:34

แอร๊ยยยยยย.....เค้าได้กันแล้วววว~

หัวข้อ: Re: ร้ายซ่อนรัก บทที่ 27 ( 25 /03 /2557) เวลาดีใกล้เที่ยงคืน
เริ่มหัวข้อโดย: liza sarin ที่ 26-03-2014 14:14:52

 :pighaun: :pighaun :pighaun:

หัวข้อ: Re: ร้ายซ่อนรัก บทที่ 27 ( 25 /03 /2557) เวลาดีใกล้เที่ยงคืน
เริ่มหัวข้อโดย: Viper_Wa ที่ 26-03-2014 15:14:57

พระเอกเราป่วยยุชิมิคับ ทำไมมีแรงเย่อว้า  :hao6: :hao6: :hao6:

หัวข้อ: Re: ร้ายซ่อนรัก บทที่ 27 ( 25 /03 /2557) เวลาดีใกล้เที่ยงคืน
เริ่มหัวข้อโดย: punchnaja ที่ 26-03-2014 21:03:52

ขนาดป่วยนะเนี่ยยยยยย

หัวข้อ: Re: ร้ายซ่อนรัก บทที่ 27 ( 25 /03 /2557) เวลาดีใกล้เที่ยงคืน
เริ่มหัวข้อโดย: fay 13 ที่ 26-03-2014 21:14:11

 :mew1: :mew1: :mew1:

หัวข้อ: Re: ร้ายซ่อนรัก บทที่ 27 ( 25 /03 /2557) เวลาดีใกล้เที่ยงคืน
เริ่มหัวข้อโดย: GETIIZ ที่ 26-03-2014 21:38:45

กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
ดูท่าว่าโมกข์จะสร่างไข้ 5555555555555
เขินนนนน  :hao6: :hao7:

หัวข้อ: Re: ร้ายซ่อนรัก บทที่ 27 ( 25 /03 /2557) เวลาดีใกล้เที่ยงคืน
เริ่มหัวข้อโดย: ormn ที่ 26-03-2014 21:50:45

 :katai5: :katai5: :katai5: :katai5: :katai5: :katai5:

หัวข้อ: Re: ร้ายซ่อนรัก บทที่ 27 ( 25 /03 /2557) เวลาดีใกล้เที่ยงคืน
เริ่มหัวข้อโดย: jamlovenami ที่ 26-03-2014 22:04:12

ตอนแรกดูๆแล้วท่าจะป่วยหนัก.........

แต่ยังไม่วายมีแรงลุกขึ้นมาทำ.............

5555 เอาใจช่วย ปวดแสบร้อนกันสุดๆ  :hao7:

หัวข้อ: Re: ร้ายซ่อนรัก บทที่ 27 ( 25 /03 /2557) เวลาดีใกล้เที่ยงคืน
เริ่มหัวข้อโดย: lizzii ที่ 26-03-2014 22:21:36

อร๊ายยยยยยยยยยยยนย

หัวข้อ: Re: ร้ายซ่อนรัก บทที่ 27 ( 25 /03 /2557) เวลาดีใกล้เที่ยงคืน
เริ่มหัวข้อโดย: Inwoสูs ที่ 26-03-2014 23:04:13

กรี๊ดดดดดดดดดดด

จัดหนักจัดเต็ม อย่างกะคนไม่ได้ป่วยแหนะ   :-[

หัวข้อ: Re: ร้ายซ่อนรัก บทที่ 27 ( 25 /03 /2557) เวลาดีใกล้เที่ยงคืน
เริ่มหัวข้อโดย: PoPuAr ที่ 26-03-2014 23:05:02

โอ้ววว ได้กันสักที ลุ้นมาตั้งนาน
แต่เล่นได้กันตอนคุณโมกข์ป่วยนี่นะ เลยอดหลายยก 55555
พัทธ์ยินยอมพร้อมใจมากอะ ไม่ขัดขืนเลยนะ อิอิ

หัวข้อ: Re: ร้ายซ่อนรัก บทที่ 27 ( 25 /03 /2557) เวลาดีใกล้เที่ยงคืน
เริ่มหัวข้อโดย: •♀NoM!_KunG♀• ที่ 28-03-2014 00:42:51

รวดเดียวจบ!! ได้เสียกานซะแร้ว

หัวข้อ: Re: ร้ายซ่อนรัก บทที่ 27 ( 25 /03 /2557) เวลาดีใกล้เที่ยงคืน
เริ่มหัวข้อโดย: rellachulla ที่ 28-03-2014 17:47:16

อ่านได้ 3 ตอนแล้วค่ะพี่แกล้ม
พระเอกหล่อเลวจริงๆ อย่างว่า ชีวิตพระเอกไม่ได้โรยด้วยกลีบกุหลาบ
นิสัยเลยกระด้าง แว๊บไปอ่านต่อ อิอิ

หัวข้อ: ร้ายซ่อนรัก บทที่ 28 ( 01 / 04 /2557)
เริ่มหัวข้อโดย: Belove ที่ 01-04-2014 00:21:24

                        ร้ายซ่อนรัก

                        บทที่ 28


พัทธ์หลับไปนานหลังจากที่ผ่านช่วงเวลาอันสุขสม เมื่อลืมตาตื่นแล้วเห็นแสงแดดจ้าเสียดแทงสายตาจน

ต้องหรี่มองนาฬิกาที่ผนังแล้ว เขาก็ตกใจเมื่อมันเป็นเวลาสายจนเกือบถึงเที่ยง เขากวาดสายตาหาร่างใหญ่

ที่นอนกอดเกยกันไว้ตลอดคืนก็เห็นแต่ความว่างเปล่าข้างตัว แต่ก่อนที่จะคิดอะไรมากกว่านั้นประตูห้องก็

ถูกเปิดออกแล้วคนที่เขากำลังคิดถึงก็ก้าวเข้ามาพร้อมถาดที่บรรจุจานอาหารไว้

โมกข์วางถาดไว้บนโต๊ะตัวเล็กมุมห้องก่อนที่จะก้าวมาทรุดนั่งบนขอบเตียงเคียงข้างพัทธ์แล้วชะโงกไปจูบที่

ปาก พัทธ์รีบปิดปากแล้วผลักหน้าเข้มให้ห่างออกด้วยความกระดาก

“อย่าเพิ่งสิโมกข์ มาจูบอะไรตอนนี้ผมยังไม่ได้แปรงฟันเลยนะ ไม่เหม็นขี้ฟันบ้างหรือไง”

“ก็ยังไม่ได้กลิ่น”

โมกข์ทำจมูกฟุดฟิดอยู่ใกล้ๆ

“ไหนลองมาดมหน่อยซิว่ากลิ่นขี้ฟันมันเป็นยังไง”

ว่าแล้วมือหนาก็คว้าหมับที่สองข้างแก้ม ยึดตรึงไว้ให้เงยหน้าให้ได้องศาก่อนที่เขาจะกดริมฝีปากลงไปพลาง

ลุกล้ำปลายลิ้นอย่างรวดเร็ว  พัทธ์ที่ต่อต้านในช่วงแรกจึงต้องปล่อยให้โมกข์ควานปลายลิ้นอย่างหนำใจ

เพราะรู้ว่าถึงอย่างไรก็คงข้ามไม่ได้

และที่สำคัญเป็นเพราะเขาก็รู้สึกเพลิดเพลินไปกับจูบของโมกข์ด้วยนั่นแหละ พัทธ์ยังกลัวใจตัวเองจะเสพ

ติดจูบอันเร่าร้อนจากโมกข์ด้วยซ้ำ

“หิวหรือยัง ผมยกอาหารมากินพร้อมคุณ”

โมกข์ถามเมื่อยอมปล่อยใบหน้าของเขาให้เป็นอิสระพลางช้อนตัวให้ลุกขึ้นนั่ง เมื่อพัทธ์ได้ยินคำถามก็รู้สึก

ว่าท้องร้องขึ้นมาทันที

“หิวแล้วครับ แต่ขอให้ผมไปอาบน้ำล้างหน้าแปรงฟันก่อนเถอะนะ ตั้งแต่เมื่อคืน ผม เอ่อ…ยังไม่ได้ล้างตัว

เลย”

โมกข์อมยิ้มเมื่อเห็นหน้าเนียนขาวเริ่มมีสีแดงเรื่อมาแต่งแต้ม อดไม่ได้ที่จะโอบกอดพัทธ์ไว้หลวมๆ

“ให้ผมพาไปนะ”

“ไม่ต้องหรอกผมไปเองได้”

พัทธ์รีบบอกแล้วลงมายืนข้างเตียงอย่างรวดเร็ว แต่เมื่อเท้าแตะพื้นพัทธ์จึงเพิ่งรู้ว่าทำไมโมกข์ถึงเสนอตัวพา

ไปห้องน้ำ เพราะเมื่อยืนลงน้ำหนักแล้วความเจ็บแปลบก็วิ่งมาเยือนที่สะโพกอย่างรวดเร็ว ขาทั้งสองข้างสั่น

จนรับน้ำหนักตัวเองไม่ไหว ร่างสูงจึงโงนเงนเซไปมาและคงล้มไปกับพื้นถ้าโมกข์ไม่คว้าตัวที่มีแต่ผ้าเช็ดตัว

พันท่อนล่างไว้แล้วดึงให้ล้มมาบนตักของเขา

“ดื้อไม่เข้าเรื่อง”

โมกข์ส่งเสียงดุ แต่นัยตาพราววิบวับเมื่อจ้องหน้าพัทธ์ในระยะใกล้ จนพัทธ์ต้องเสมองทางอื่น พลาง

ค่อนขอดอยู่ในใจ ว่าเป็นเพราะบทรักเมื่อคืนนั่นแหละที่ทำให้เขาต้องเป็นอย่างนี้

ร่างแกร่งไม่บ่นต่อ โมกข์ช้อนแขนข้างหนึ่งเข้าไปที่หลังและอีกข้างสอดไปใต้เข่าพลางอุ้มพัทธ์อย่างสบายๆ

เดินตรงเข้าห้องน้ำ พัทธ์ผวายกมือคล้องคอโมกข์ไว้เพราะกลัวตก จนกระทั่งโมกข์มาหยุดยืนที่หน้ากระจก

และอ่างล้างหน้าที่เขาเตรียมแปรงสีฟันไว้ให้แล้ว โมกข์ปล่อยให้พัทธ์ยืนพลางประคองจนมั่นใจว่าไม่ล้ม

“คุณแปรงฟันล้างหน้าก่อนนะ ผมจะเปิดน้ำอุ่นใส่อ่างอาบน้ำให้”

“โมกข์ อย่าเลย ผมอาบน้ำฝักบัวนี่ก็ได้ ยุ่งยากเปล่าๆ”

พัทธ์รีบห้าม แต่มีหรือที่โมกข์จะสนใจ ร่างยักษเดินไปเปิดน้ำอุ่นใส่อ่างแล้วใส่เกร็ดสบู่เม็ดหอมลงไปตีจนขึ้น

ฟองพลางนั่งลงที่ขอบอ่างกอดอกมองพัทธ์ที่ยืนเก้ๆ กังๆ อยู่หน้ากระจก

“คุณออกไปก่อน”

พัทธ์สั่ง

“ผมจะช่วยคุณอาบน้ำ”

โมกข์ขัดคำสั่ง

“แล้วคุณจะอยู่ทำบ้าอะไร ผมปวดฉี่โว้ย”

พัทธ์เริ่มโวยจนโมกข์หัวเราะออกมาพลางชี้มือไปที่โถปัสสาวะ

“โถฉี่ก็อยู่ตรงนั้นจะโวยวายเสียงดังทำไม ไปจัดการสิ ผมไม่มองหรอกน่ายกมือปิดตาก็ได้เอ้า”

โมกข์ไม่ยอมไปจริงๆ เขายกมือขึ้นปิดตาจนพัทธ์นึกระอาก่อนเดินกระย่องกระแย่งไปที่โถปัสสาวะแล้วควัก

น้องชายออกมานอกผ้าเช็ดตัว ยืนทำใจอยู่นานกว่าที่จะปลดปล่อยออกมาได้จนหมดแล้วเขาก็หันไปเห็น

โมกข์จ้องมาด้วยดวงตาระยิบระยับในขณะที่เขากำลังสะบัดน้องชายเบาๆ

พัทธ์ยืนตัวแข็งหน้าแดงก่ำกับสายตาโลมเลีย แม้ว่าความสัมพันธ์จะใกล้ชิดแต่เขาก็ยังไม่ชินกับสายตาแบบ

นี้ของโมกข์สักที ร่างกายเจ้ากรรมก็ตอบสนองจนไอ้น้องชายในมือพองตัวจนได้ที่ โมกข์ที่มองอยู่ทนไม่ไหว

เขาลุกขึ้นแล้วก้าวมาดึงผ้าเช็ดตัวออกจากเอวพลางแบกพัทธ์ลงไปวางในอ่างน้ำอย่างรวดเร็ว และที่เร็วกว่า

คือถอดเสื้อผ้าตัวเองออกจนหมดแล้วก้าวตามพัทธ์ลงไปในอ่างจนน้ำกระจาย

“คุณจะลงมาทำไม”

พัทธ์ถามเสียงขุ่นกลบเกลื่อนความอาย เมื่อโมกข์เลื่อนตัวมาใกล้อยู่ในอ่างที่ดูเล็กลงเมื่อต้องบรรจุผู้ชายลง

ไปถึงสองคน

“ก็ถ้าไม่ลงมาด้วย ผมจะช่วยคุณอาบน้ำได้ไงล่ะ”

“คุณไม่สบายอยู่นะ จำไม่ได้หรือไง แล้วยังมีหน้ามาแช่น้ำอีกเหรอ”

พัทธ์ตอบโต้เสียงดังเมื่อเห็นโมกข์ยิ้มกริ่ม

“ร่างกายผมแข็งแรง ฟื้นตัวเร็วจะตาย แล้วเมื่อรุ่งสางได้ออกกำลังกายไป ไข้มันก็หายไปหมดแล้วล่ะ”

โมกข์ตอบหน้าตาเฉยพลางดึงตัวพัทธ์มาใกล้

“น่าคุณ จะมัวเหนียมทำไม ทำเป็นยังไม่เคยเห็นกันไปได้ คุณทั้งลูบทั้งคลำทั้งขยำจนตัวผมจะเละไป

หมดแล้ว ยังจะอายอีก”

โมกข์หัวเราะในลำคอเมื่อเห็นพัทธ์ทำหน้าบึ้งที่ถูกแซว เขาเลยหุบปากแล้วคว้าฟองน้ำนุ่มมาขัดไปตามเนื้อ

ตัวขาวเนียนจนถึงตรงนั้น…

พัทธ์สะดุ้งเมื่อโมกข์คว้าหมับที่น้องชาย ฟองน้ำถูตัวถูกปล่อยให้ลอยละล่องอยู่บนผิวน้ำอย่างไม่สนใจใยดี

เมื่อโมกข์มีจุดสนใจใหม่เสียแล้ว

“อื้ม โมกข์ อย่า..”

พัทธ์เอ่ยห้ามเมื่อส่วนที่พองตัวถูกนวดเคล้นจากมือหยาบ โมกข์รั้งตัวพัทธ์ให้เข้ามาใกล้พลางถอยตัวเองจน

แผ่นหลังพิงกับขอบอ่างด้านหนึ่ง เขาจับเอวของพัทธ์ให้หมุนตัวหันหลังแล้วช้อนตัวให้พัทธ์นั่งอยู่บนตักของ

เขา

แขนแกร่งโอบไปรอบเอวให้พัทธ์เอนหลังมาพิงที่อกกว้างอีกมือประคองที่ใบหน้าให้หันมารับริมฝีปากที่รอ

อยู่แล้ว โมกข์กดลงไปแล้วสอดลิ้นดูดชิมความหวาน กลิ่นรสของยาสีฟันที่พัทธ์เพิ่งแปรงไปยิ่งเรียกร้องให้

เขาคลุกเคล้าลากปลายลิ้นไปจนแทบไม่เหลือพื้นที่ว่างเว้น

“…นะ…”

เขากระซิบเสียงกระเส่าเมื่อเปลี่ยนที่หมายมาขบเม้มที่ติ่งหู พัทธ์ที่ยังหอบหายใจจากจูบเร่าร้อนเอียงหน้า

มองด้วยใบหน้าฉ่ำไปด้วยอารมณ์อย่างที่เจ้าของก็ไม่รู้ตัว

“…นะ อะไรล่ะ…”

“ก็ …นั่นแหละ นะ”

โมกข์จูบหนักๆ ที่ต้นคอแล้วลากริมฝีปากไปที่ไหล่ลาดมือกดอยู่ที่เอวเลื่อนไปกำจุดอ่อนไหวของพัทธ์จน

เจ้าของแอ่นหลังเงยหน้าสูดปากไปกับการกระตุ้น โมกข์ใช้ต้นขาบังคับให้พัทธ์เปิดช่องทางให้กว้างอยู่บน

ตักแล้วอีกมือหนึ่งเขาจับอาวุธที่พร้อมรบมานานแล้วของเขาใส่เข้าไปในช่องทางของพัทธ์

“โมกข์”

พัทธ์ผวา สองมือบีบไปที่ต้นขาแกร่งของโมกข์เพื่อเป็นหลักยึด โมกข์ค่อยๆ ดันตัวเข้าไปพร้อมกับลากปลาย

ลิ้นไปทั่วทั้งแผ่นหลัง           

“ไม่ต้องเกร็งนะครับ พัทธ์ ค่อยๆ ขยับสะโพกตามมา”

โมกข์กอดร่างที่สั่นสะท้านนั่นไว้ในอ้อมแขนเพื่อช่วยเป็นหลักยึด พัทธ์สูดลมหายใจเข้าออกลึกๆ แล้วลอง

ขยับตัวตามที่โมกข์บอก ความรู้สึกเสียวซ่านตามมาเป็นระลอกเมื่อพัทธ์หมุนวนสะโพกบดลงไปพร้อมกับที่

โมกข์ดันตัวเข้ามา และเป็นเพราะอยู่ใต้น้ำจึงทำให้พัทธ์แทบไม่รู้สึกเจ็บปวดเมื่อแท่งเนื้อแทรกเข้ามาเหมือน

ครั้งแรก มันทำให้เขากล้าที่จะขยับตัวตอบโต้มากขึ้น จนโมกข์ถึงกับกลั้นเสียงครางไว้ไม่ได้เมื่อลูกศิษย์เริ่ม

เรียนรู้อย่างรวดเร็ว

“โอว… พัทธ์ คุณนี่เซ็กซี่กว่าที่ผมคิดนะ”

โมกข์พึมพำเสียงกระเส่าเมื่อช่องทางของพัทธ์ตอดรัดในขณะที่เจ้าตัวบดสะโพกเป็นวงกลม กลืนกินแท่ง

เนื้อเข้าไปจนมิด พัทธ์เองก็เกร็งจนเนื้อตัวบิดไปหมดเมื่อโมกข์เริ่มดันสะโพกเสียดแทงเป็นจังหวะพร้อมสาว

มือที่กอบกุมส่วนของเขาไปพร้อมๆกัน

“โอ๊ะ!”

“อ๊ะ!”

เสียงอุทานดังพร้อมกันเมื่อกล้ามเนื้อต่างบีบเค้นจนต้องปลดปล่อยออกมา หยาดรักลอยปะปนอยู่ในน้ำ

พัทธ์เหนื่อยจนต้องพิงหลังไปกับอกกว้าง ในขณะที่โมกข์เองก็หอบถี่จนต้องใช้คางเกยไว้กับไหล่ของพัทธ์

เวลาผ่านไปจนเสียงหายใจกลับมาเป็นปกติ ใบหน้าทั้งสองจึงได้หันมาสบตาและจูบกันอย่างดูดดื่มอีกครั้ง






กว่าที่จะจัดการกับอาหารที่กลายเป็นอาหารกลางวันและแยกย้ายกันไปทำงาน แล้วมาพบกันอีกครั้งเวลาก็

ผ่านไปจนเย็นย่ำ เมื่อโมกข์กับพัทธ์กลับมาที่บ้าน แต่แล้วเจ้าของไร่มนัญชัยก็ต้องแปลกใจเมื่อเห็นรถมินิ

ทรงสวยที่ควรจะขับเคลื่อนอยู่ในตัวเมืองมากกว่าบนภูเขาสูงมาจอดอยู่ที่หน้าทางเข้าบ้าน โดยมีเจ้าของที่

แต่งตัวเปรี้ยวจนเข็ดฟันยืนพิงรถรออย่างหงุดหงิดที่คนงานไม่ยอมให้เจ้าหล่อนไปรอในบ้าน

พัทธ์ที่เดินตามหลังมาติดๆ เห็นแล้ว เขาลอบมองเสี้ยวหน้าคมก็เห็นคิ้วที่ย่นลงอย่างขัดใจ พัทธ์เตรียมเดิน

หลีกไปอีกทาง แต่โมกข์ก็หันมาคว้าแขนไว้

“จะไปไหน”

โมกข์ถามเสียงเข้ม

“คุณสลิลลาอาจจะมีธุระคุยกับคุณที่ไม่เกี่ยวข้องกับผม เดี๋ยวผมเดินอ้อมไปทางหลังบ้านก็ได้”

“ไม่ต้อง คุณกับผมเราไม่มีความลับต่อกัน”

โมกข์พูดแล้วบีบมือเบาๆ เป็นการบังคับให้พัทธ์ต้องเดินไปพร้อมกับเขาจนเผชิญหน้ากับสลิลลาที่เพ่งมอง

อยู่ก่อนแล้ว โมกข์จึงค่อยปล่อยแขนพัทธ์

“สวัสดีค่ะ พ่อเลี้ยง”

สลิลลาเก็บความสงสัยเอาไว้ เมื่อคลี่ยิ้มกว้างเข้าไปเกาะแขนโมกข์ จนแทบจะชนกับพัทธ์ที่ยืนอยู่ใกล้ๆ

“ลิลลี่มารอตั้งนาน แต่ลูกน้องของพ่อเลี้ยงน่ะ ไม่เห็นใจลิลลี่เลย ลิลลี่ขอเข้าไปนั่งรอพ่อเลี้ยงในบ้านก็ไม่ให้

เข้าไป ดูสินะ ขาลิลลี่จะเป็นตะคริวอยู่แล้ว”

“อ้อ หรือฮะ งั้นเชิญเข้ามาในบ้านก่อนเถอะครับ”

โมกข์เดินเข้าบ้านพร้อมลิลลี่ที่เกาะแขนไม่ยอมปล่อย พัทธ์ได้แต่ถอนใจพลางเดินตามเข้าไปช้าๆ จนถึง

เทอเรซ โมกข์จึงเชิญให้สลิลล่านั่งที่ชุดโต๊ะเก้าอี้ทรงเก๋ที่จัดไว้

“มีธุระอะไรหรือเปล่าครับลิลลี่”

โมกข์เอ่ยถามด้วยใบหน้าเรียบเฉย เมื่อทรุดตัวลงนั่งตรงกันข้าม สลิลลาเอื้อมมือมากุมมือเขาไว้พลางเอียง

หน้ายิ้มเก๋

“ลิลลี่จะมาชวนคุณไปดินเนอร์น่ะค่ะ  เพื่อนลิลลี่เปิดร้านอาหารฝรั่งเศสในตัวเมือง แล้ววันนี้แกรนด์โอเพน

นิ่ง ลิลลี่อยากให้คุณไปด้วย อืม…คุณจะชวนเพื่อนคุณไปด้วยก็ได้ คุณอะไรนะ อาจารย์พัทธ์ใช่ไหม”

สลิลลาเหลือบตามามองพัทธ์ที่เพิ่งเดินมาถึงอย่างไม่ใส่ใจ พัทธ์ได้แต่ลอบถอนหายใจแล้วเลี่ยงหายเข้าไป

ทางส่วนครัว

“ลิลลี่คงยังไม่ทราบว่าเมื่อคืนนี้ มีคนวางเพลิงเผาไร่ของผม”

โมกข์บอกเสียงเรียบยิ่งกว่าหน้า ถ้าใครที่สนิทกันจะรู้ว่าเวลานี้แหละที่น่ากลัวที่สุด แต่สลิลลาไม่รู้

“ตายจริง แล้วเสียหายเยอะไหมคะ”

โมกข์มองสีหน้าตกใจอย่างไม่จริงจังนั้น มุมปากกระตุกยิ้ม

“ก็ยังดีที่รู้ตัวเร็วและช่วยกันจนไม่ลุกลาม”

“แล้วพ่อเลี้ยงทราบไหมคะว่าฝีมือใคร”

เจ้าของไร่มนัญชัยมองเห็นแววตาที่เต็มไปด้วยความอยากรู้คำตอบคู่นั้น โทสะก็ยิ่งกรุ่นขึ้นมาจนเขาต้อง

เค้นเสียงตอบ         

“ยังจับมือใครดมไม่ได้ แต่รับรองว่าผมไม่ยอมเป็นฝ่ายถูกกระทำฝ่ายเดียวแน่ๆ”

บทสนทนาถูกขัดขวางด้วยเสียงจักรยานยนต์คันเก่าที่แผดเสียงกระหึ่มเมื่อจอดอยู่ที่หน้าทางเข้า เมื่อเสียง

เงียบลง เจ้าของจึงได้เดินมาพลางจูงมือกับคนรักและเด็กผู้ชายวัยประถมมาด้วยอีกคน

เสียงคุยกระหนุงกระหนิงหยุดลงเมื่อคำปันกับโอบกิจและเด็กชายตัวน้อยที่เป็นหลานชายของคำปันเดิน

ตรงเข้ามา โอบกิจถึงกับชะงักเมื่อเห็นอาคันตุกะของโมกข์ ก่อนที่เขาจะกึ่งยิ้มกึ่งเบ้ปากเป็นการทักทาย

“อ้าว ลิลลี่ กลับจากเมืองนอกแล้วหรือ”

“นึกว่าใคร โอบกิจนี่เอง”

สลิลลามองโอบกิจที่เดินมากับคำปันด้วยสายตาดูหมิ่น หล่อนมองคำปันตั้งแต่หัวจรดเท้า

“เซอร์ไพร้มากนะ ที่เห็นนายแถวนี้ แล้วยังคบเพื่อนระดับรากหญ้าอีก อ้อ…เดี๋ยวนี้นั่งมอเตอร์ไซค์เป็นด้วย

หรือ รถสปอร์ตของนายเก็บไว้ดูเล่นที่บ้านหรือไง”

โอบกิจคว้าแขนคำปันที่ทำท่าฮึดฮัดแล้วมองปรามด้วยสายตา ก่อนที่จะเดินเข้าไปใกล้ทรุดตัวลงนั่งใกล้ชิด

ที่ขอบเก้าอี้ตัวเดียวกับหญิงสาว พลางใช้ปลายนิ้วลากไล้ไปที่ใบหน้าแต่งจนจัดอย่างหยอกเย้า แต่ดวงตา

กลับมองอย่างรู้ทัน

“เราก็แปลกใจเหมือนกันแหละที่เห็นเธอที่นี่ แต่ก็อย่างว่า..ที่ไหนมีผู้ชายสูงแมนแฮนซั่ม ที่นั่นต้องมีสลิลลา

เรายังจำสโลแกนของเธอได้นะลิลลี่”

“ไอ้โอบ”

สลิลลาปัดมือชายหนุ่มออกผลักตัวโอบกิจพ้นจากเก้าอี้ ก่อนที่จะผุดลุกกำมือแน่น มองโอบกิจด้วยดวงตา

โกรธเกรี้ยว

หัวข้อ: Re: ร้ายซ่อนรัก บทที่ 28 ( 01 /04 /2557)
เริ่มหัวข้อโดย: FahFon ที่ 01-04-2014 00:57:30

โมกข์หื่นจริงอะไรจริง =..=

หัวข้อ: Re: ร้ายซ่อนรัก บทที่ 28 ( 01 /04 /2557)
เริ่มหัวข้อโดย: FFS_Yaoi ที่ 01-04-2014 01:09:13

 :pighaun:

หัวข้อ: Re: ร้ายซ่อนรัก บทที่ 28 ( 01 /04 /2557)
เริ่มหัวข้อโดย: Nus@nT@R@ ที่ 01-04-2014 01:14:38

อื้อหือ...คุณพัทธ์เซ็กซี่

หัวข้อ: Re: ร้ายซ่อนรัก บทที่ 28 ( 01 /04 /2557)
เริ่มหัวข้อโดย: Ra poo ที่ 01-04-2014 01:31:15

พอได้แล้วเอาใหญ่เลยนะโมกข์ :katai5:

หัวข้อ: Re: ร้ายซ่อนรัก บทที่ 28 ( 01 /04 /2557)
เริ่มหัวข้อโดย: ammchun ที่ 01-04-2014 01:33:52

ยัยสลิลอะไรนี่น่าเข้าไปตบสั่งสอนจริงๆ

อารมณ์เสีย แต่โอบฮาดีอ่าปากร้ายจริงชอบเลย  ชูป้ายไฟเชียร์โอบ 5555

ครูพัทธ์ฮอตอ่ะ โมกข์หลงแล้วหลงอีก

หัวข้อ: Re: ร้ายซ่อนรัก บทที่ 28 ( 01 /04 /2557)
เริ่มหัวข้อโดย: HISY ที่ 01-04-2014 01:45:40

แบบนี้อาจารย์พัทธ์เราเดี้ยงแน่
ช่างเร่าร้อนเสียนี่กระไร

หัวข้อ: Re: ร้ายซ่อนรัก บทที่ 28 ( 01 /04 /2557)
เริ่มหัวข้อโดย: thaitanoi ที่ 01-04-2014 03:04:25

พอได้กันแล้วก็หวานกันใหญ่เลย แล้วยายลิลลี่นี่จะร้ายมากไหมนะ รอลุ้นกันต่อไป

หัวข้อ: Re: ร้ายซ่อนรัก บทที่ 28 ( 01 /04 /2557)
เริ่มหัวข้อโดย: GintoniC ที่ 01-04-2014 03:34:38

โอบกิจกับชะนีลิลลี่ มวยถูกคู่จริงๆ  :laugh:

หัวข้อ: Re: ร้ายซ่อนรัก บทที่ 28 ( 01 /04 /2557)
เริ่มหัวข้อโดย: B52 ที่ 01-04-2014 04:01:56

อ่า ขาดตอน

หัวข้อ: Re: ร้ายซ่อนรัก บทที่ 28 ( 01 /04 /2557)
เริ่มหัวข้อโดย: maemix ที่ 01-04-2014 06:17:43

มีแถมมื้อเที่ยง อึดกันจริงๆ
หรือคนมันหื่นๆๆๆๆๆๆ

โอบมาได้จังหวะมาก จัดเต็มให้นางหน่อยนะ

หัวข้อ: Re: ร้ายซ่อนรัก บทที่ 28 ( 01 /04 /2557)
เริ่มหัวข้อโดย: ๐๐ตะวัน๐๐ ที่ 01-04-2014 08:54:44

จัดการไปเลยโอบ  :m16:

หัวข้อ: Re: ร้ายซ่อนรัก บทที่ 28 ( 01 /04 /2557)
เริ่มหัวข้อโดย: liza sarin ที่ 01-04-2014 09:00:46

 :pighaun: :pighaun: :pighaun:
โมกข์จ๋า เธอเพิ่งหายไข้

หัวข้อ: Re: ร้ายซ่อนรัก บทที่ 28 ( 01 /04 /2557)
เริ่มหัวข้อโดย: kasarus ที่ 01-04-2014 09:25:19

งานนี้โมกข์กับอาจารย์พัทธ์ไม่ต้องลงมือเอง มีโอบมาช่วยรับมือให้แทน

หัวข้อ: Re: ร้ายซ่อนรัก บทที่ 28 ( 01 /04 /2557)
เริ่มหัวข้อโดย: BeeRY ที่ 01-04-2014 10:07:18

โหยยย กำลังมันเลยอ่า พัทธ์ไม่ต้องออกโรง งานนี้ยกใหโอบเลย ดูจะพอฟัดพอเหวี่ยงกับยัยลิลลี่เลยล่ะ :katai2-1:

หัวข้อ: Re: ร้ายซ่อนรัก บทที่ 28 ( 01 /04 /2557)
เริ่มหัวข้อโดย: •♀NoM!_KunG♀• ที่ 01-04-2014 16:49:15

มีตัวไฟว้กะชะนีละ 555++

หัวข้อ: Re: ร้ายซ่อนรัก บทที่ 28 ( 01 /04 /2557)
เริ่มหัวข้อโดย: PoPuAr ที่ 01-04-2014 22:42:15

ให้ตายเหอะ บทรักในอ่างอาบน้ำ  :hao6: ชอบมากกกกกกกกก ฟินสุดๆๆๆๆๆๆๆ

อาจารย์พัทธ์บทจะร้อนแรง ก็ใช่ย่อยนะ อย่าดูถูกคนเรียบร้อย 55555

แล้วชะนีมาทำไรเนี่ย เสียรมณ์ชะมัด

หัวข้อ: Re: ร้ายซ่อนรัก บทที่ 28 ( 01 /04 /2557)
เริ่มหัวข้อโดย: Viper_Wa ที่ 08-04-2014 17:19:09

จัดไปเลยโอบ ตบมัน  :hao7: :hao7: :hao7: :hao7:

หัวข้อ: Re: ร้ายซ่อนรัก บทที่ 28 ( 01 /04 /2557)
เริ่มหัวข้อโดย: maemix ที่ 08-04-2014 21:05:20

รออยู่นะ 
 :katai4: :katai4:

หัวข้อ: Re: ร้ายซ่อนรัก บทที่ 28 ( 01 /04 /2557)
เริ่มหัวข้อโดย: GETIIZ ที่ 08-04-2014 22:11:59

อยากให้โอบ ตบยัยลิลลี่นั่นให้คว่ำสักที !
ผู้หญิงอะไร น่าไม่อาย :katai1: :z6:

หัวข้อ: Re: ร้ายซ่อนรัก บทที่ 28 ( 01 /04 /2557)
เริ่มหัวข้อโดย: Belove ที่ 09-04-2014 14:28:57

ขออภัยที่ล่าช้า ทั้งเรื่องนี้และ เรื่องสั้น X-theme เรื่องสั้นนี้มีไว้ X

ที่ขาดหาย

ตอนนี้ คนแต่งกำลังเร่งรวมเล่ม Fanfic HKS อยู่ค่ะ

ใกล้จะเสร็จแล้ว ถ้าเคลียร์ได้เมื่อไหร่ จะรีบมาแต่งนะคะ

อย่างเพิ่งลืมกันก่อนนะคะ

 :mew1:

หัวข้อ: Re: ร้ายซ่อนรัก บทที่ 28 ( 01 /04 /2557) ชี้แจงจากผู้แต่ง 9 / 4/ 57
เริ่มหัวข้อโดย: ammchun ที่ 09-04-2014 14:51:25

ค่ะ รอได้ค่ะ ที้้ง 2 เรื่องเลย

หัวข้อ: ร้ายซ่อนรัก บทที่ 29 ( 12 /04 /2557 )
เริ่มหัวข้อโดย: Belove ที่ 12-04-2014 01:43:48

                           ร้ายซ่อนรัก

                            บทที่ 29


สลิลลากลับไปแล้วหลังจากที่ทนคำทักทายจากโอบกิจไม่ไหว เจ้าหล่อนมองโอบกิจอย่างเคียดแค้นพลาง

กระฟัดกระเฟียดกลับไป ส่วนตัวต้นเรื่องอย่างโอบกิจได้แต่แค่นยิ้มตามหลังก่อนที่จะหันมามองโมกข์แล้ว

เอ่ยถามด้วยเสียงขึ้นจมูกอย่างคนไม่ชอบใจ

“ยัยลิลลี่เหี่ยวมาที่นี่ทำไมพี่โมกข์”

“เขามาชวนไปกินข้าว”

“โอ๊ย”

“คุณโอบเป็นอะไร”

คำปันสะดุ้งเมื่ออยู่ๆ โอบกิจก็ร้องเสียงดัง คิ้วโก่งขมวดแทบเป็นปมเมื่อได้ยินคำตอบจากโมกข์

“ไม่ได้เป็นอะไร แค่หมั่นไส้เพื่อนเก่า”

โอบกิจหันมาตอบคนรักพลางหันไปมองหน้าโมกข์

“อย่าได้หลงกลเชียวนะพี่โมกข์ ระวังจะถูกรวบหัวรวบหางกินกลางตลอดตัว แล้วนี่พี่พัทธ์ไปไหน ทำไมไม่

มานั่งเป็นก้างขวางคอ”

หลังจากที่ตกลงปลงใจคบกับคำปันก็กลายเป็นว่าโอบกิจสนิทสนมกับพัทธ์ได้อย่างไม่น่าเชื่อ ยิ่งเมื่อเห็น

สลิลลาโผล่มาที่ไร่มนัญชัย โอบกิจยิ่งเดือดร้อนแทน

เจ้าตัวที่กำลังเป็นที่กล่าวถึงยกถาดอาหารที่ทำอย่างง่ายๆ พร้อมขวดเบียร์และแก้วเหล้ามาวางบนโต๊ะ

อย่างไม่รู้สึกรู้สา พัทธ์เทเบียร์ลงแก้วเสริฟทั่วหน้าพลางหัวเราะเบาๆเมื่อเห็นท่าทีของโอบกิจ

“พี่พัทธ์นะพี่พัทธ์ ยังจะมีอารมณ์มาหัวเราะ เดี๋ยวพี่โมกข์จะถูกยัยลิลลี่เหี่ยวคว้าไปเคี้ยวไม่รู้ตัว”

“ใครจะกล้า”

โมกข์คลี่ยิ้มพลางใช้วงแขนคล้องคอพัทธ์มาหอมแก้มต่อหน้าโอบกิจและคำปัน พลางมองพัทธ์ด้วยดวงตา

เป็นประกาย

“โมกข์ ทำอะไรอย่างนี้ อายน้องเขาบ้าง”

พัทธ์ใช้มือผลักหน้าโมกข์ออกห่าง ผิวขาวเปลี่ยนสีเป็นแดงก่ำเมื่อโมกข์แสดงอาการจนออกนอกหน้า

“นั่นแน่ะ”

คำปันอมยิ้มพลางยักคิ้วหลิ่วตากับเจ้านาย

“แบบนี้แสดงว่าตกร่องปล่องชิ้นกันไปแล้วใช่ไหมครับเนี่ย เจ้านายที่รัก มิน่าล่ะอาจารย์พัทธ์ถึงได้ยกเบียร์

มาให้ฉลอง ฮะๆ มาเลยเจ้านายแก้วแรก กระดกแก้วเปิดงาน”

คำปันยกแก้วเบียร์ขึ้น โมกข์เองก็อารมณ์ดีขึ้นจนยอมเล่นกับลูกน้องด้วยการยกแก้วเบียร์มาชนกับคำปัน

ก่อนที่จะดื่มจนไม่เหลือ โอบกิจเองก็หันมายิ้มให้พัทธ์อย่างจริงใจ

“ยินดีด้วยนะครับพี่พัทธ์ ในที่สุดพี่กับพี่โมกข์ก็ลงเอยกันได้เสียที”

พัทธ์ยิ้มเขิน ก้มหน้าลงมองจานอาหารพลางชักชวนให้ทุกคนเริ่มรับประทาน รวมทั้งเรียกหลานชายของ

คำปันให้มาร่วมวงอาหารด้วย

“ลูกใครล่ะคนนี้”

โมกข์เอ่ยถามคำปันเมื่อมองเด็กชายที่กำลังตักอาหารเข้าปากอย่างเอ็นดู

“ลูกพี่สาวคนโตของผมไงครับพ่อเลี้ยง ชื่อคณิต แต่ผมเรียกมันว่าไอ้นิด กำลังจะจบประถมไอ้นิดมันเรียน

เก่ง นี่มันสอบเข้ามัธยมโรงเรียนในเมืองได้ ผมเพิ่งพาไปมอบตัววันนี้แหละ”

คำปันเล่าประวัติหลานอยากภูมิใจ พอเล่าจบเขาก็นึกอะไรบางอย่างได้

“ผมเจอท่านดนัยด้วยนะพ่อเลี้ยง เลยถามถึงเรื่องไอ้คนที่มันยิงกับเราที่ท้ายไร่วันก่อนโน้น ตอนนี้เริ่ม

คืบหน้าแล้ว มันเป็นพวกต่างด้าวที่เดินทางเป็นกองทัพมดไปตามลำธารเพื่อไปโผล่ที่พื้นราบ แล้วจะมี

นายหน้าพาพวกมันไปขายแรงงานเถื่อน บางคนก็ลักลอบในไทย บางคนก็ส่งออกไปประเทศที่สาม”

โมกข์หน้าเครียดลงเมื่อพูดถึงเรื่องนี้  ไม่ผิดจากที่ผู้กำกับดนัยเคยเกริ่นให้เขาฟังเรื่องค้ามนุษย์ที่ดูจะเข้าเค้า

ไปทุกมุมสำหรับผู้ต้องสงสัยอย่างพ่อเลี้ยงสุชัย มิหนำซ้ำที่ไซโลของเขาไฟไหม้จนสูญเสียทรัพย์สินไปเป็น

ล้านก็น่าจะเป็นฝีมือคนเดียวกันเพราะเขาไม่ยอมร่วมมือ

“ท่านดนัยยังฝากมาบอกอีกว่า คนที่น่าสงสัยมีกลุ่มทุนหนาชักใยอยู่เบื้องหลัง ช่วงนี้ถึงได้ลงจากดอยกัน

มาถี่ยิบ แหล่งข่าวบอกว่าเป็นคนต่างชาติที่มีชื่อสมมติว่าแดน หรือไงนี่แหละครับ”

ชื่อสมมตินั่นสะดุดหูโมกข์จนมือที่เตรียมจะยกแก้วเบียร์ขึ้นดื่มชะงัก คิ้วเข้มขมวดจนแทบจะชนกัน ดวงตา

คมครุ่นคิดความเป็นไปได้ก่อนที่จะตัดสินใจหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมากดโทรออกหาเบอร์ที่คุ้นเคย

“ว่าไงไอ้ยักษ์”

เพื่อนสนิทรับสาย โมกข์จึงเล่าเหตุการณ์ทั้งหมดให้ปราบฟังแล้วถามความเห็น

“มิสเตอร์แดนในโลกนี้มันมีสักกี่ร้อยล้านคนวะปราบ แต่จะมีมิสเตอร์แดนสักกี่คนที่เข้ามาข้องเกี่ยวกับชีวิต

กู”

ปลายทางเงียบลงเหมือนใช้ความคิด ก่อนที่ปราบจะเอ่ยเตือนเสียงเครียด

“โมกข์ มึงต้องระวังตัว ถ้าใช่…มันคงกัดมึงไม่ยอมปล่อยแน่ๆ”

โมกข์กระตุกยิ้ม ดวงตาเหี้ยมเกรียม

“กูคงไม่ยอมให้มันกัดฝ่ายเดียวหรอก ซัดกันมาตั้งแต่เด็กจะเอากันให้ตายก็ลองดู”





“พรุ่งนี้ต้องไปประชุมที่ห้างนะ ทำไมไม่ไปส่งที่บ้าน”

โอบกิจบ่นเสียงดังเมื่อคำปันขี่มอเตอร์ไซค์พามาที่บ้านพักของเขาที่แยกเป็นสัดส่วนจากคนอื่น เพราะโมกข์

จัดให้เป็นพิเศษในฐานะที่คำปันทำงานหลายหน้าที่ คณิตหลับคอพับไปนานแล้วจนเขาต้องแบกขึ้นบ่าพา

ไปนอนที่โซฟา แล้วจึงหันมารวบโอบกิจไปกอดไว้           

“จะไปได้ไง ผมกินเบียร์ไปตั้งหลายแก้ว ขี่มอเตอร์ไซค์ไม่ได้หรอกมันอันตราย คืนนี้คุณโอบก็ค้างที่นี่แหละ

นะ เดี๋ยวพรุ่งนี้จะไปส่งแต่เช้ามืดเลย”

“มารยา”

โอบกิจมองหน้าแดงเรื่อของคำปันอย่างรู้ทัน คนมารยาเลยหัวเราะออกมาพลางซุกหน้าลงไปที่ซอกคออีก

ฝ่ายแล้วสูดลมหายใจแรงๆ

“ยอมรับก็ได้ ก็อยากกอดคุณโอบอย่างนี้นี่ครับ เราไม่ได้จู๋จี๋กันนานแล้วนะ”

คำปันส่งเสียงออดอ้อน โอบกิจเลยผลักตัวออกอย่างหมั่นไส้

“ก็เอาเวลาที่จู๋จี๋กันไปให้พ่อหมดเองนี่หว่า แล้วก็ขนเอาไปให้เข้าสิไอ้กล้วยไม้น่ะ จนมันจะเต็มบ้านไป

หมดแล้ว”

“ก็จีบลูกชายท่านอยู่นี่ครับ ถ้าไม่ให้เข้าทางพ่อ ท่านจะยกลูกชายให้หรือเปล่าล่ะ”             

“โอ๊ย แทบจะประเคนให้แล้วมั้ง ตั้งแต่มีไอ้ดงกล้วยไม้นี่ก็ไม่เคยสนใจอย่างอื่นเลย นายนี่นะทำพ่อฉันเสีย

คน”

โอบกิจยกมือฟาดที่ต้นแขน คำปันแสร้งร้องโอดโอยก่อนที่จะรวบตัวโอบกิจมากอดไว้อีกรอบ

“งั้นผมต้องจัดการให้คุ้มกับค่ากล้วยไม้ใช่ไหมครับคุณโอบ”

คนเจ้าเล่ห์ยิ้มกรุ้มกริ่มพลางลากโอบกิจเข้ามาให้ห้องนอนแล้วผลักให้ล้มลงบนเตียง ก่อนที่จะกระโจนไป

ทาบทับ มือหนาจับล็อคปลายคางนุ่มให้อยู่นิ่งแล้วกดริมฝีปากลงไปบังคับให้อีกฝ่ายเผยอรับ ปลายลิ้นร้อน

ฉกวูบแล้วโลมเลียไปทั่วช่องปาก ในขณะที่มือก็ปลดกระดุมเสื้อเชิตเนื้อดีออกทีละเม็ดจนหมด เผยให้เห็น

เนื้อตัวขาวผ่องอย่างคนที่ดูแลตัวเองเป็นอย่างดี

โอบกิจเองเมื่อถูกกระตุ้นเนื้อตัวก็สั่นเทาไปด้วยความต้องการ มือนุ่มอย่างคนที่ไม่เคยทำงานหนักสอดเข้า

ไปในเสื้อยืดตัวหนาของอีกฝ่ายพลางดึงมันผ่านพ้นหัวอย่างรวดเร็ว เขาดึงกางเกงยืนส์ตัวเก่งของคำปันออก

จนพ้นตัวในขณะที่กางเกงผ้าเนื้อนุ่มของเขาก็ถูกคำปันกำจัดออกไปเช่นกัน

เวลาไม่นานทั้งคู่จึงได้กอดรัดแนบแน่นด้วยเนื้อแนบเนื้อทั่วเรือนร่าง มือสากของคำปันลูบไล้ไปทั่วตัวของ

โอบกิจพลางก้มลงขบเม้มอย่างหิวกระหาย โอบกิจเองก็ร้อนวูบวาบไปทุกจุดที่ถูกสัมผัสจนแทบขาดใจ

“คิดถึงผมไหมคุณโอบ”

คำปันถามเสียงสั่นพร่า

“จะคิดถึงทำไม ก็เจอหน้ากันทุกวัน”

โอบกิจตอบเสียงค่อนขอดทั้งที่ดวงตาหวานไปด้วยน้ำหล่อเลี้ยงเมื่อมองคำปัน

“ผมไม่ได้หมายถึงหน้า ผมหมายถึงตรงนี้”

คำปันคว้ามือโอบกิจไปเกาะกุมแก่นกายของเขา แล้วควบคุมให้โอบกิจบีบคลึงจนมันขยายตัวเต็มฝ่ามือ

“ไอ้บ้าคำปัน”

โอบกิจหน้าแดงแต่ก็ยอมนวดเฟ้นขึ้นลงจนคำปันหอบหายใจกระเส่า เขากลืนน้ำลายลงคอก่อนที่จะก้มตัว

ลงไปดูดดุนที่ยอดอกสีสวยของโอบกิจที่แข็งตัวชูช่อล่อหลอกให้เขาชิมไม่รู้เบื่อ ลำตัวเบื้องล่างกดทับถูไถอยู่

กับแก่นกายของโอบกิจ     จนหนุ่มน้อยเผลอครางลั่นแถมยังแอ่นตัวให้คำปันเชยชมอย่างเผลอไผล

สะโพกหนาของคำปันเบียดลงที่หว่างขาจนโอบกิจต้องแยกกว้าง คำปันใช้ปลายนิ้วมาแตะกับน้ำลายตัวเอง

แล้วค่อยๆ สอดเข้าไปในช่องทางทีละนิ้วพลางหมุนวนจนโอบกิจแทบทะยานขึ้นฟ้า คำปันค่อยๆ ชักนิ้วกลับ

เมื่อเห็นว่าร่างกายของโอบกิจพร้อมแล้ว

คำปันจับโอบกิจให้นอนตะแคงข้างโดยที่มีเขานอนตะแคงซ้อนอยู่เบื้องหลัง

“ท่านี้แล้วกันนะ ผมจะได้กอดคุณโอบให้หายคิดถึง”

คำปันกระซิบเสียงแผ่วอยู่ที่หลังหูพลางงับลงไปเบาๆเมื่อพูดจบแล้วลากเลื้อยริมฝีปากมาที่หลังคอ เขาจับ

ขาที่อยู่ข้างบนของโอบกิจให้ยกสูง วางพาดอยู่บนต้นขาของเขาก่อนที่จะสอดแท่งเนื้อร้อนที่พร้อมรบเข้าไป

ในช่องทางที่เปิดรอ มืออุ่นโอบกระชับเอวเหนี่ยวจนแผ่นหลังของโอบกิจแนบกระชับมาที่ร่างของเขา แล้วจึง

ดันสะโพกสอดใส่เข้าไปทีละน้อย

“อา… คำปัน อื้ม มันเสียวมาก”

โอบกิจกัดฟันรับความเสียวซ่านที่แผ่ออกมา เขาช่วยขยับสะโพกรับส่วนที่อัดแน่นเข้ามาจนเต็มพื้นที่

ร่างกายสั่นสะท้านจนต้องหอบหายใจถี่ยิบไม่ต่างอะไรกับคำปันที่กัดฟันรับความตอดรัดไปรอบแท่งร้อนจน

เขาปวดหนึบไปทั่วท้องน้อย

“ไม่ต่างกันหรอกครับคุณโอบ ตอนนี้คุณโอบก็เล่นงานจนผมขยับแทบไม่ไหว”

คำปันหัวเราะหึหึ พลางเอื้อมมือไปกอบกุมแก่นกายของโอบกิจที่ขยายตัวพุ่งชันแนบท้องน้อยไว้ในมือ

ปลายนิ้วสากลูบไล้สลับกับนวดคลึงจนโอบกิจร้องลั่น

“จะฆ่ากันหรือไง”

โอบกิจหันมาดุเสียงสั่น คำปันเลยได้ทีเอียงหน้าไปประกบปากแลกลิ้นจนโอบกิจเตลิดไปกับรสหวาน

ในขณะที่คำปันค่อยๆ เคลื่อนสะโพกขยับหมุนวนในช่องทางช้าๆ

“อื้มมมม”

โอบกิจจะร้องก็ร้องไม่ออกเมื่อปากถูกปิดไว้เหลือแต่เสียงพึมพำ เนื้อตัวเกร็งไปหมดเมื่อคำปันควงสว่านไป

ชนกับจุดกระสันซ้ำๆ ย้ำๆ แถมจุดสงวนที่ตกอยู่ในมืออีกฝ่ายก็ถูกดึงรั้งไปมา หนุ่มน้อยพยายามส่ายหน้า

เมื่อกล้ามเนื้อบีบรัดถี่ยิบจนหยาดรักสีขาวพุ่งพรวดมาอยู่ในมือของคำปันจนฉ่ำเยิ้ม

“โอ.. คุณโอบ”

แม้จะยังพัวพันอยู่กับปลายลิ้นที่แสนหวาน คำปันก็ยังอดคร่ำครวญไม่ได้ เมื่อกล้ามเนื้อของโอบกิจบีบรัด

จนท่อนเนื้อเขม็งเกรียว เขาย้ายมือเปียกชื้นมากดจับที่เอวของโอบกิจแล้วบังคับสะโพกแน่นยักย้ายรับกับ

สะโพกของเขาที่ขยับแทงลึกเข้าไปสลับกับถอนตัวออกมาจนหมิ่นเหม่แล้วดันเข้าไปใหม่ ต้นขาของเขา

บังคับให้ท่อนขาของโอบกิจยิ่งอ้ากว้างให้เขาสอดลึกเร็วและแรง

“อ๊า…. คำปัน”

โอบกิจแผดเสียงครางดังลั่นมือนุ่มเกี่ยวมาที่ท่อนแขนของโอบกิจจิกจนปลายเล็บฝังเข้าไปในเนื้อ ส่วนอีก

ข้างที่วางแนบไปบนที่นอนกำผ้าปูที่นอนจนแทบขาดเมื่อคำปันบุกรุนแรงจนเขาหัวสั่นหัวคลอน

“อ๊ะ คุณโอบ ผมไม่ไหวแล้ว”

คำปันส่งเสียงครางลึกเมื่อกล้ามเนื้อตอดรักหนักหน่วง เขาขยับตัวเฮือกสุดท้ายก่อนที่กล้ามเนื้อหน้าท้อง

ของเขาจะฉีดพ่นอัดอยู่ในช่องทางรัก ในขณะที่โอบกิจเองก็พ่นลาวาออกมาเป็นรอบที่สองจนไหลเปรอะ

เปื้อนที่นอน

ร่างที่กอดรัดกันจนแน่นนิ่งงันตาค้างไปด้วยกันทั้งคู่ ก่อนที่แข่งกันหอบหายใจถี่ยิบในวินาทีต่อมาที่คำปัน

ซบหน้าลงกับแผ่นหลังที่เปียกชื้นของโอบกิจพลางเอ่ยรำพันคำบอกรักไม่ขาดปาก




----------------------------------------- TBC ---------------------------------------------


ผู้อ่านที่สงสัยความสัมพันธ์ระหว่าง โมกข์ ปราบและ แดเนียล

กรุณาก็บความสงสัยไว้ก่อนนะคะ

คนแต่งจะมาเฉลยในเรื่องถัดไปที่ปราบเป็นพระเอกค่ะ

หัวข้อ: Re: ร้ายซ่อนรัก บทที่ 29 ( 12 / 04 /2557 )
เริ่มหัวข้อโดย: Ra poo ที่ 12-04-2014 01:56:48

อุ่ย อยู่ดีๆก็เสียเลือด  :hao7:

หัวข้อ: Re: ร้ายซ่อนรัก บทที่ 29 ( 12 / 04 /2557 )
เริ่มหัวข้อโดย: ammchun ที่ 12-04-2014 02:33:44

โอบน่ารักมากค่ะเป็นเดือดเป็นร้อนแทนพัฒน์ด้วยอ่ะ :mew1:

คำปันนี่รักและหลงโอบมากๆเลยนะ ดูอบอุ่นดีจัง บทรักก็ดูอบอุ่นแบบร้อนแรงดีนะ :hao7: :hao6:

หัวข้อ: Re: ร้ายซ่อนรัก บทที่ 29 ( 12 / 04 /2557 )
เริ่มหัวข้อโดย: B52 ที่ 12-04-2014 02:44:58

พอหวานกันได้ก็หวานซะ

หัวข้อ: Re: ร้ายซ่อนรัก บทที่ 29 ( 12 / 04 /2557 )
เริ่มหัวข้อโดย: GintoniC ที่ 12-04-2014 02:59:28

 :hao7:

หัวข้อ: Re: ร้ายซ่อนรัก บทที่ 29 ( 12 / 04 /2557 )
เริ่มหัวข้อโดย: HISY ที่ 12-04-2014 07:17:52

 ร้อนแรงเหลือเกิน :haun4:

หัวข้อ: Re: ร้ายซ่อนรัก บทที่ 29 ( 12 / 04 /2557 )
เริ่มหัวข้อโดย: BeeRY ที่ 12-04-2014 08:08:05

ตอนนี้คู่โอบกับคำปันชนะเลิศฮ่ะ :katai2-1:

หัวข้อ: Re: ร้ายซ่อนรัก บทที่ 29 ( 12 / 04 /2557 )
เริ่มหัวข้อโดย: liza sarin ที่ 12-04-2014 08:22:16

หวานซะ รอเปิดเรื่องใหม่จ้า

หัวข้อ: Re: ร้ายซ่อนรัก บทที่ 29 ( 12 / 04 /2557 )
เริ่มหัวข้อโดย: omuya ที่ 12-04-2014 11:14:01

 :katai2-1:

หัวข้อ: Re: ร้ายซ่อนรัก บทที่ 29 ( 12 / 04 /2557 )
เริ่มหัวข้อโดย: PoPuAr ที่ 12-04-2014 13:40:41

คำปันน้องโอบ คู่นี้ก็ร้อนแรงแซงหน้าคู่หลักไปแล้ว

เอาเป็นว่า คุณโมกข์รีบตามมาให้ไวนะ อิอิ  :hao6:

หัวข้อ: Re: ร้ายซ่อนรัก บทที่ 29 ( 12 / 04 /2557 )
เริ่มหัวข้อโดย: maemix ที่ 12-04-2014 15:52:27

 :-[ โมกข์กะพัทธ์ก็หวานออกนอกหน้ามาก
 :-[ คำปันกะโอบก็หวานไม่แพ้กัน แถมหื่น ร้อนแรง โอ๊ย ฟิน

 :angry2: มาอารมณ์เสียตรง อิแดน นี่แหละขัดอารมณ์สวีทโมกข์พัทธ์หมด

หัวข้อ: Re: ร้ายซ่อนรัก บทที่ 29 ( 12 / 04 /2557 )
เริ่มหัวข้อโดย: lizzii ที่ 12-04-2014 17:55:21

คำปันกับโอบนี่มาแรงแซงทางโค้งไปแล้วนะเนี่ย ฮ่าๆๆ

หัวข้อ: Re: ร้ายซ่อนรัก บทที่ 29 ( 12 / 04 /2557 )
เริ่มหัวข้อโดย: mild-dy ที่ 12-04-2014 20:30:33

ลิลลี่ดูท่าจะร้ายไม่เบา ==

หัวข้อ: Re: ร้ายซ่อนรัก บทที่ 29 ( 12 / 04 /2557 )
เริ่มหัวข้อโดย: fay 13 ที่ 13-04-2014 09:33:24

 :hao7:

หัวข้อ: Re: ร้ายซ่อนรัก บทที่ 29 ( 12 / 04 /2557 )
เริ่มหัวข้อโดย: Viper_Wa ที่ 13-04-2014 19:22:40

 :jul1: :jul1: :jul1: :jul1:

มาถึงก็ฉากเรียกเลือดเรย 555 ถึงจะไม่ใช่คู่หลัก แต่ก็แซบเว่อร์ คำปันขี้อ้อนน่าหมั่นไส้ :angry2:

หัวข้อ: Re: ร้ายซ่อนรัก บทที่ 29 ( 12 / 04 /2557 )
เริ่มหัวข้อโดย: armlporsch ที่ 19-04-2014 20:16:56

คุณโอบน่ารักนะ  ดูเหมาะสมกันดีกับคำปันเลย
คำปันรู้จักพูดจาออดอ้อนเอาใจทั้งคุณโอบแล้วก็พ่อตา 

หัวข้อ: Re: ร้ายซ่อนรัก บทที่ 29 ( 12 / 04 /2557 )
เริ่มหัวข้อโดย: maemix ที่ 19-04-2014 21:12:41

รออยู่จ้า
รอคนแต่งว่างจากภาระกิจ
 :katai4: :katai4:

หัวข้อ: ร้ายซ่อนรัก บทที่ 30 ( 20 / 04 /2557 )
เริ่มหัวข้อโดย: Belove ที่ 20-04-2014 12:50:20

                          ร้ายซ่อนรัก

                           บทที่ 30


พ่อเลี้ยงสุชัยขับรถจี๊ปมาจอดอยู่ที่ริมถนนใหญ่แล้วมองเข้าไปยังไร่มนัญชัยที่อยู่เบื้องหน้า เสียงกัดฟันดัง

ลอดออกมาด้วยความโกรธเมื่อเจ้าของไร่กลายเป็นอุปสรรคชิ้นโตสำหรับสิ่งที่ตนกำลังทำอยู่       

นอกจากจะไม่ยอมขายที่หรือให้ความร่วมมือใดๆ โมกข์ มนัญชัย ยังให้ลูกน้องกระจายกำลังกันเฝ้าเวรยาม

และตรวจค้นเกือบทุกจุดในทุกค่ำคืน ทำให้กองทัพมดของเขาทำอะไรไม่ได้ ตอนนี้พ่อเลี้ยงสุชัยกำลังขาด

สินค้าที่จะนำไปจำหน่ายให้มิสเตอร์แดนเข้าขั้นวิกฤต

นี่ถ้าเขาฆ่าโมกข์ได้ง่ายๆ เขาคงสั่งการไปแล้ว

พ่อเลี้ยงสุชัยหงุดหงิดจนต้องควักบุหรี่มาจุดสูบ ก่อนที่จะเหลือบไปเห็นเด็กชายตัวเล็ก ผิวขาวที่ลากจูง

จักรยานคันน้อยเลียบมาตามไหล่ถนน ดวงตาหลุกหลิกวาบขึ้นมาแวบหนึ่งแล้วจึงอ่อนแสงเป็นปกติเมื่อเขา

กระโดดจากรถมาขวางไว้

“ไอ้หนู ทำไมลากจักรยานมาอย่างนั้นล่ะ”

เด็กตัวขาว แก้มยุ้ยเงยหน้าขึ้นยิ้มอย่างไร้เดียงสา

“ยางมันแบนครับลุง ผมจะจูงไปที่ร้านปะยางที่โค้งถนนนู้น”

แขนกลมชี้ไปทางโค้งของถนนที่อยู่ไกลออกไป พ่อเลี้ยงสุชัยซ่อนยิ้มเอาไว้

“โอ้โฮ ไกลนะหนู เอางี้ แบกจักรยานขึ้นรถลุงดีกว่า ลุงจะไปส่งให้”

หน้ากลม เอียงคอครุ่นคิด

“จะดีหรือครับคุณลุง รบกวนคุณลุงหรือเปล่า”

“ไม่ ไม่เลย ลุงกำลังจะขับรถไปทางนั้นพอดี มา…ไปกับลุง”

ไม่รอคำตอบจากเด็กน้อย พ่อเลี้ยงสุชัยกระวีกระวาดยกจักรยานคันน้อยขึ้นไปวางที่ด้านหลังของรถ

แล้วหันไปอุ้มเด็กน้อยมาวางตรงที่นั่งข้างคนขับ ก่อนที่จะลอบยิ้มออกมาเมื่อเดินกลับมาสตาร์ทรถแล้วขับ

ออกไป





โมกข์ลากพัทธ์มาในเมืองจนได้ หลังจากที่พัทธ์ปฏิเสธเพราะกำลังจะเริ่มสรุปงานในโปรเจ็คที่ทำอยู่ แต่ก็ทน

การรบเร้าของโมกข์ไม่ได้จึงต้องยอมติดตามมาในห้างสรรพสินค้าที่บิดาของโอบกิจเป็นเจ้าของอยู่

ห้างสรรพสินค้าที่ใหญ่ที่สุดของจังหวัดกำลังจัดงานแสดงผลิตภัณฑ์สินค้าการเกษตรที่ไร่มนัญชัยมาเปิดบูธ

อยู่ด้วย และวันนี้เป็นวันเปิดงานที่มีผู้ใหญ่ในจังหวัดมาร่วมงานกันอย่างคับคั่งโอบกิจเองยังต้องมาช่วย

บิดาต้อนรับแขกจนหัวหมุน ในขณะที่โมกข์และคำปันก็สาละวนต้อนรับผู้คนที่ทยอยเดินเข้ามาชมสินค้า

อย่างขมักเขม้น

พัทธ์เดินชมสินค้าที่นำมาวางแสดงตามบูทต่างๆ อย่างเพลิดเพลิน จนเดินมาใกล้ถึงบูธของพ่อเลี้ยงสุชัยที่มี

สลิลลายืนกอดอกคุมอยู่ หญิงสาวชะงักเมื่อเห็นพัทธ์ที่กำลังก้มหน้าก้มตาดูผลิตภัณฑ์ต่างๆ ห่างไปไม่ไกล

นัก สลิลลาจึงถือโอกาสพิจารณาอาจารย์หนุ่ม

หากว่ากันตามสายตาอาจารย์มหาวิทยาลัยคนนี้ก็แทบจะไม่มีคุณสมบัติโดดเด่นอะไรเลย รูปร่างสูงผอม

แม้ว่าจะดูเฟิร์มอยู่บ้าง แต่ก็ไม่ได้ถึงกับมีกล้ามเนื้อเป็นมัดจนน่าจับ จะมีที่ดูดีหน่อยก็ตรงผิวขาวที่ดูเนียน

กับหน้าตาตามเทรนด์นิยม สลิลลายักไหล่ อาจเป็นเพราะรูปร่างหน้าตาอย่างพัทธ์ไม่ใช่ผู้ชายในสเป็คของ

หล่อนก็ได้จึงไม่ได้สะดุดตาอะไรมากนัก หากเทียบกับโมกข์ที่ดูเป็นผู้ชายเต็มตัวมากกว่า

นึกถึงโมกข์ สลิลลาก็ต้องขมวดคิ้วอย่างแปลกใจ เมื่อเห็นความสนิทสนมระหว่างโมกข์และพัทธ์ที่ดูจะ

มากกว่าปกติ เมื่อวันที่หล่อนบุกไปที่ไร่มนัญชัยแล้วเห็นทั้งคู่เดินมาด้วยกัน ถ้าตาไม่ฝาดหล่อนเห็นทั้งคู่จับ

มือกันด้วย แต่สลิลลาก็พยายามปัดความรู้สึกแปลกๆ นั่นออกไปด้วยความพึงใจในตัวโมกข์

เหยียดยิ้มอย่างเสียไม่ได้เมื่อสบตากับพัทธ์ ก่อนที่จะเชิดหน้าอย่างไว้ตัว กับคนที่ไม่ได้อยู่ในความสนใจ

สลิลลาไม่เคยให้ค่าในสัมพันธภาพอยู่แล้ว หล่อนไม่สนใจรอยยิ้มที่พัทธ์ส่งให้เตรียมหันตัวกลับแต่ก็ต้อง

ชะงักเมื่อเห็นคนที่ตามมายั่วยวนอยู่ในความฝันเดินตรงมา สลิลลาคลี่ยิ้มเตรียมพุ่งตัวไปหา ถ้าไม่ติดว่า

โมกข์จะหยุดเดินอยู่แค่ข้างๆ พัทธ์แล้วยกมือแตะข้อศอกอย่างห่วงใยออกนอกหน้า ร่างสูง กำยำหนั่นแน่น

ไปด้วยกล้ามเนื้อเอียงหน้าไปกระซิบอะไรบางอย่างกับพัทธ์ ก่อนที่จะยิ้มให้พร้อมดวงตาวาววับแล้วค่อย

เดินจากไป กิริยาทั้งหมดนั่นทำให้สลิลลาตาลุกวาบ

ไม่ใช่ธรรมดาแน่ๆ กับท่าทีของทั้งสองคนเมื่อพัทธ์เองก็มองตอบโมกข์ด้วยแววตาที่อ่อนโยนและคลี่ยิ้ม

น้อยๆอยู่ในหน้าตลอดเวลาที่โมกข์ยืนอยู่ด้วย ทั้งหมดนั่นสร้างความสงสัยและจุดไฟแห่งความริษยาให้

กระพือโหม หญิงสาวอดรนทนไม่ได้จนต้องสืบเท้าก้าวเข้าไปหาพัทธ์ที่ยืนอยู่คนเดียว

“สวัสดีค่ะอาจารย์พัทธ์  เมื่อกี้เห็นคุณโมกข์แวบๆ หายไปไหนแล้วคะ”

สลิลลาฝืนยิ้มทักทายแล้วเริ่มถามตรงประเด็น พัทธ์ยิ้มตอบเป็นปกติเมื่อพูดคุยกับสลิลลา

“สวัสดีครับคุณลิลลี่ โมกข์กลับไปดูแลบูธของเขาแล้วครับ เห็นบอกว่าผู้ใหญ่ที่มาเปิดงานจะเดินมาชม

สินค้าด้วย”

หญิงสาวพยักหน้าน้อยๆ เป็นเชิงรับรู้ ทั้งที่ในใจอยากรู้เรื่องอื่นใจแทบขาด

“อาจารย์พัทธ์ดูจะสนิทกับคุณโมกข์พอสมควรเลยนะคะ ลิลลี่ทราบมาว่าอาจารย์พาเด็กมาทดลองงาน แต่

ไม่ทราบว่าอาจารย์จะสนิทสนมกับเจ้าของไร่ด้วย”

รอยยิ้มที่เจืออยู่บนใบหน้าเริ่มจางลง พัทธ์รู้สึกว่าคำพูดเหล่านั้นดูแปลกชอบกล

“ก็…ครับ”

สลิลลาหรี่ตามอง

“แค่นี้หรือคะ คำตอบของอาจารย์”

คราวนี้พัทธ์หันมาสบตากับสลิลลาตรงๆ ดวงตาที่ซ่อนอยู่หลังแว่นกรอบใสฉายแววขุ่นมัวแต่เขาก็ปรับให้

มันคืนสภาพเดิม

“ผมไม่ทราบว่าควรจะตอบอย่างไรให้คุณลิลลี่พอใจ เพราะผมไม่เข้าใจว่าคุณต้องการอะไรจากคำตอบ”

วงหน้าที่ถูกจัดแต่งจนจำของเดิมไม่ได้ยกเชิดขึ้น ใช้หางตามองชายหนุ่มเชิงท้าทาย

“คุณโมกข์เป็นผู้ชายที่มีเสน่ห์ความเป็นชายล้นเหลือจริงๆนะคะ ทั้งหล่อ ทั้งเซ็กซี่ มันก็ไม่ผิดหรอกค่ะที่จะมี

แต่คนชื่นชมอยากเข้าใกล้ บอกตรงๆนะคะ ว่ารวมทั้งลิลลี่ด้วย”

ปากแดงสดคลี่ยิ้มแต่ดวงตาไม่ได้ยิ้มตามไปด้วย

“ลิลลี่มั่นใจค่ะว่าตัวเองก็มีเสน่ห์พอที่จะมัดใจคุณโมกข์ได้ จากความสนิทพอสมควรที่อาจารย์มีกับคุณ

โมกข์ อาจารย์มีอะไรจะแนะนำลิลลี่ไหมคะ”

คราวนี้เป็นพัทธ์ที่บรรจงยิ้มให้สลิลลา พร้อมด้วยแววตาที่บอกถึงความรู้เท่าทันความคิดของอีกฝ่าย

“ความมั่นใจมีไว้ก็ดีครับ แต่ควรมีให้พอเหมาะเยอะเกินไปก็ดูไม่มีค่า อ้อ..แล้วควรจะศึกษาไว้ก่อนด้วยว่า

อีกฝ่ายเขาชอบความมั่นใจอย่างที่คุณมีหรือเปล่า”




สลิลลาเดินกระแทกเท้าอยู่ที่ชั้นจอดรถในห้างสรรพสินค้าเมื่อพิธีเปิดงานมหกรรมสินค้าจบลง หล่อน

อารมณ์เสียนับตั้งแต่ที่อาจารย์หน้าจืดนั่นค่อนขอดใส่หล่อนแล้วก้มหัวให้เป็นการอำลาก่อนเดินจากไป

ปากจัดไม่ใช่เล่น เห็นหน้าตาจืดๆ อย่างนั้นก็เถอะ ประมาทไม่ได้เด็ดขาดในความคลุมเครือที่มี สลิลลา

เตือนตัวเอง ก่อนที่ดวงตาจะลุกวาบเมื่อเห็นร่างสูงใหญ่กำลังยกของขึ้นท้ายรถกระบะ หญิงมองกวาด

สายตาไม่เห็นผู้คนอยู่ในชั้นนี้ ปากแดงคลี่ยิ้มอย่างถูกใจ

เท้าที่ใส่ส้นสูงก้าวยาวๆ ตรงไปอย่างหมายมาด หล่อนเดินไปหยุดอยู่เบื้องหลัง รอจนกระทั่งโมกข์หันหน้า

มาแล้วกะพริบตาปริบๆ เมื่อมองเห็นหล่อน

“สวัสดีค่ะ คุณโมกข์”

สลิลลายิ้มแย้มทักทายซ่อนความกระหายไว้ภายในอย่างยากลำบาก เมื่อกล้ามเนื้อแน่นแทบจะแทงทะลุ

เสื้อเชิ้ตลายทางออกมาจนปริแตก

โมกข์มองหญิงสาวตรงหน้าด้วยใบหน้าเรียบเฉยก่อนที่จะฝืนยิ้มให้ตามมารยาท

“สวัสดีครับ อยู่ตรงบูทไหนครับทำไมผมไม่เจอคุณลิลลี่เลย”

“ไม่ไกลจากคุณหรอกค่ะ ยังเห็นคุณเดินไปหาอาจารย์พัทธ์อยู่เลย แต่ไม่ยักกะเดินมาถึงบูทของลิลลี่”

“อ้อ..ครับ งั้นผมขอตัวก่อนนะครับ”

สลิลลาขัดใจกับท่าทีที่ไม่ได้ให้ความสนใจแม้แต่สักนิด หล่อนกัดริมฝีปากเมื่อโมกข์หันหลังให้

“โอ๊ย..”

โมกข์หันขวับกลับมาเมื่อได้ยินเสียงร้อง จึงได้เห็นสีหน้าแสดงความเจ็บปวดของหญิงสาว

“คุณลิลลี่เป็นอะไรครับ”

“กำลังจะหมุนตัวแล้วก้าวพลาด ข้อเท้าเลยพลิกน่ะค่ะ ลิลลี่ใส่ส้นสูงมาด้วย ขอลิลลี่เกาะคุณหน่อยนะคะ

ปวดข้อเท้าจัง”

ไม่รอคำตอบสลิลลายกมือข้างหนึ่งขึ้นเกี่ยวแขนแกร่งของโมกข์ ส่วนอีกข้างโอบไปรอบคอแล้วพาอกอิ่ม

เบียดไปแนบเนื้อจนเสียดสี สลิลลาใจเต้นเมื่อรู้สึกถึงอารมณ์ที่ถูกปลุกให้ตื่นจนเนื้อตัวสั่น วินาทีนี้หล่อนไม่

สนว่าโมกข์จะมองหล่อนด้วยสายตาอย่างไร

รั้งลำคอโมกข์ลงมาแล้วหล่อนก็ส่งปากไปประกบ มือลูบไล้ไปตามท่อนแขนอย่างที่อยากจะทำมานาน

หน้าอกหน้าใจถูไถเบียดเสียดยิ่งเร้าอารมณ์จนส่งปลายลิ้นเข้าไปคลุกเคล้าในช่องปากของบุรุษเพศ

ตรงหน้า

กลิ่นเหงื่อปนกลิ่นโคโลญจน์ผู้ชายปะปนเข้าจมูกยิ่งกระตุ้นให้สลิลลายิ่งเบียดกายเข้าใกล้ หล่อนไม่สนว่า

โมกข์จะพยายามดันไหล่หล่อนออกจากการเกี่ยวรัด ด้วยความมีเลือดเนื้อและความเร่าร้อนโมกข์ต้อง

ตอบสนองในไม่ช้าสลิลลามั่นใจก่อนที่จะสะดุ้งเมื่อได้ยินเสียงดังตวาดลั่น

“ทำอะไรกันน่ะ”

โมกข์ได้ทีใช้มือดันตัวสลิลลาออกจากความชิดใกล้ สายตาที่ก้มมองมีแต่ความรังเกียจพลางยกหลังมือขึ้น

ป้ายปาก สลิลลาหันขวับไปทางต้นเสียง ก็เห็นโอบกิจยืนอยู่กับพัทธ์และคำปัน ทุกคนเหล่านั้นมองมาที่

หล่อนเป็นตาเดียว

โอบกิจก้าวพรวดมากระชากไหล่สลิลลาออกแล้วผลักจนไกลจากโมกข์พลางยืนจังก้าขวางไว้ ในขณะที่พัทธ์

มองมาด้วยสายตาเฉยชาจนโมกข์ลอบกลืนน้ำลาย

“เธอทำอะไรพี่โมกข์”

โอบกิจถามเสียงดังลั่น สลิลลาเชิดหน้าอย่างไม่แคร์

“ก็เห็นอยู่ว่าเราจูบกัน”

“สลิลลา”

โมกข์เอ่ยเสียงเข้ม

“อย่าทำให้คนอื่นเข้าใจผมผิด”

“ทำไมคะ เราจูบกันแล้วมันผิดตรงไหน ผู้หญิงกับผู้ชายจูบกันมันก็ไม่ใช่เรื่องเสียหายนี่ นอกจากคุณจะมี

เรื่องที่น่าเสียหายกว่านี้”

ท่าทีที่ปรายตาไปยังพัทธ์ที่ยืนนิ่ง ทำให้โมกข์โมโห เขาทำท่าจะปรี่เข้าไปหาหญิงสาวแต่ช้ากว่าโอบกิจที่ก้าว

ไปผลักไหล่สลิลลา

“เธอมันบ้า ยัยลิลลี่ เก็บกักความร่านของเธอไว้บ้างเถอะ อย่าให้มันโชยมาพร้อมความเน่าของเธอ”

“ไอ้โอบ”

สลิลลาเงื้อมือเตรียมฟาดไปบนใบหน้าของโอบกิจ แต่ช้ากว่าคำปันที่รี่เข้ามายึดแขนหล่อนไว้ทัน จนมือนั้น

ไม่ทันได้สัมผัสหน้าขาวของโอบกิจ

หญิงสาวส่งเสียงกรี๊ดอย่างขัดใจพลางดึงแขนออกจากการเกาะกุม หล่อนมองหน้าทีละคนแล้วเหยียดยิ้ม

“อย่าบอกนะว่าพวกคุณน่ะ มันเป็นพวกชอบไม้ป่าเดียวกัน”

“แล้วมันหนักส่วนไหนของเธอ”

โอบกิจเป็นคนตอบโต้

“ถ้าจะหนักก็ตรงที่ไม่มีใครเขาอยากบรรเทาความร่านของเธอออกให้ละมั้ง”

“ไอ้โอบ ไอ้บ้า ไอ้เกย์ทุเรศ”

คราวนี้หญิงสาวโผเข้ามา คำปันไม่ทันระวังแต่โอบกิจเองก็เร็วพอที่จะผลักจนสลิลลาเซออกไป แล้วเขาจึง

ได้ชี้หน้าด้วยความโมโห

“เป็นเกย์ก็ยังดีกว่าคนแรดอย่างเธอที่ผู้ชายทั้งจังหวัดเขาไม่มีใครเอาแล้ว อย่าให้เราต้องจาระไนพฤติกรรม

ของเธอให้คนอื่นฟังนะ อย่าลืมสิว่าใครเป็นผู้ชายคนแรกของเธอเมื่อตอนมอสาม ที่เธอนอนอ่อยเราอยู่ที่

หลังห้องเรียนตอนที่คนอื่นไปเรียนพละ”

เสียงกรีดร้องโหยหวนดังขึ้นก่อนที่สลิลลาจะกระทืบเท้าด้วยความแค้นใจที่ถูกตอกหน้า หญิงสาวมองหน้า

โอบกิจและโมกข์ด้วยความแค้นแล้วสะบัดหน้าเดินหนีไป ทิ้งไว้แต่บรรยากาศเงียบงัน

“พัทธ์..คือมันไม่ได้มีอะไรอย่างนั้นนะ..คือว่า...”

โมกข์พยายามที่จะอธิบายเมื่อสบตากับพัทธ์ที่ยืนนิ่งสีหน้าเรียบเฉย แต่อยู่ๆ คำพูดก็สะดุดลงเมื่อโมกข์รู้สึก

กลัวใจของพัทธ์ขึ้นมาตงิดๆ

โอบกิจถอนหายใจเฮือกใหญ่แล้วจึงก้าวเข้ามาลูบแขนพัทธ์ เพื่อเป็นกาวใจ

“พี่พัทธ์อย่าโกรธพี่โมกข์เลย ยัยลิลลี่มันแผนเยอะมันทำได้ทุกอย่างเพื่อให้ได้ผู้ชาย”

พัทธ์ไม่พูดอะไรสักคำ เขาเดินผ่านหน้าทุกคนไปเปิดประตูรถที่นั่งข้างคนขับ ปิดประตูดังปัง จนทุกคนสะดุ้ง

โมกข์หันไปมองโอบกิจกับคำปันพลางกลืนน้ำลายเหนียวหนับลงคอ คำปันหัวเราะหึหึเมื่อเห็นสภาพคนเป็น

นาย

“พ่อเลี้ยง ระวังนะครับ ท่าทางจะจุดไฟติดอยู่ล่ะ งานนี้”

โอบกิจฟาดเผียะไปที่ต้นแขนอย่างแรงจนคำปันร้องโอดโอย

“ไม่ได้ให้กำลังใจเจ้านายเลยนะ เดี๋ยวเหอะ พี่โมกข์ ใจเย็นๆ แล้วง้อดีๆ ล่ะ พี่พัทธ์เป็นคนมีเหตุผล ไม่น่าจะ

งอนแรงหรอก”

โมกข์ฝืนยิ้มให้ทั้งสองพลางเดินไปเปิดประตูก้าวขึ้นไปนั่ง เขาเหลือบมองใบหน้าที่ตั้งตรงคอแข็งแล้วถอน

หายใจเฮือกใหญ่ ก่อนที่จะสตาร์ทรถแล้วเดินทางกลับไร่มนัญชัย


---------------------------------------------------- -----------------------------------------------




คนแต่ง เปิดเรื่องใหม่เป็นแนวใสๆ ไว้อีกเรืื่องนึง แต่งไว้นานแล้ว


เป็นแนวความรักจากตระกูลที่เป็นศัตรูกัน ระหว่างตระกูลที่ใช้พลังจิตกับตระกูลที่ใช้เวทมนต์


ใครสนใจคลิกอ่านได้นะคะ แต่รู้สึกเรตติ้งน้อยจัง อาจเป็นเพราะไม่เหมาะกับเล้าเป็ดมั้ง


 :mew2: :ruready




Only Love Is real ให้รักนำทาง


http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=41771.0

หัวข้อ: Re: ร้ายซ่อนรัก บทที่ 30 ( 20 / 04 /2557 )
เริ่มหัวข้อโดย: TanyaPuech ที่ 20-04-2014 13:14:35

 :fire:

หัวข้อ: Re: ร้ายซ่อนรัก บทที่ 30 ( 20 / 04 /2557 )
เริ่มหัวข้อโดย: liza sarin ที่ 20-04-2014 13:35:58

ไอ้พ่อเลี้ยงมันจะหลอดเด็กไปไหนนะ

หัวข้อ: Re: ร้ายซ่อนรัก บทที่ 30 ( 20 / 04 /2557 )
เริ่มหัวข้อโดย: lizzii ที่ 20-04-2014 13:39:23

ยัยลิลลี่เน่าเอ้ยยยยย
สม โดนโอบตอกเข้าให้ 5555

หัวข้อ: Re: ร้ายซ่อนรัก บทที่ 30 ( 20 / 04 /2557 )
เริ่มหัวข้อโดย: kasarus ที่ 20-04-2014 13:42:43

เลวทั้งพ่อทั้งลูก น่าสงสารเด็กที่จูงจักรยานคนนั้น คงจะโดนไอ้พ่อเลี้ยงสุนัขหลอกไปเคลมแล้วล่ะสิ

หัวข้อ: Re: ร้ายซ่อนรัก บทที่ 30 ( 20 / 04 /2557 )
เริ่มหัวข้อโดย: shikyu3211 ที่ 20-04-2014 13:51:29

ง้อพัทให้ได้นะ

หัวข้อ: Re: ร้ายซ่อนรัก บทที่ 30 ( 20 / 04 /2557 )
เริ่มหัวข้อโดย: bulldog17 ที่ 20-04-2014 13:56:23

ลิลลี่เธอ*%#@-*+#&มาก :3125:

ด่าไม่เป็นคำศัพท์เบย555

หัวข้อ: Re: ร้ายซ่อนรัก บทที่ 30 ( 20 / 04 /2557 )
เริ่มหัวข้อโดย: maemix ที่ 20-04-2014 14:00:45

ง้อพัทธ์ด่วนเลยโมก งานเข้าไหมล่ะ

เด็กคนนั้นเป็นไงบ้างนะ

หัวข้อ: Re: ร้ายซ่อนรัก บทที่ 30 ( 20 / 04 /2557 )
เริ่มหัวข้อโดย: Yunatsu ที่ 20-04-2014 14:06:28

โอบบ ฮีโร่ตลอดดเลย
เยี่ยมมากกก o13 o13 o13
ชะนีแบบนี้ต้องตบ แล้วไล่กลับป่าไปซะ ไม่ไหวไม่ไหว

หัวข้อ: Re: ร้ายซ่อนรัก บทที่ 30 ( 20 / 04 /2557 )
เริ่มหัวข้อโดย: B52 ที่ 20-04-2014 14:46:36

ยังมีอีกใช่ไหม อยากเห็นพัทธ์หึงมาต่อเร็วๆน้า

หัวข้อ: Re: ร้ายซ่อนรัก บทที่ 30 ( 20 / 04 /2557 )
เริ่มหัวข้อโดย: iforgive ที่ 20-04-2014 15:16:26

อืมเนาะ ลิลลี่ เธอคือชะนี ชะนี๊ ชะนี
มันน่าโดนจริง ๆ นะแบบนี้น่ะ

หัวข้อ: Re: ร้ายซ่อนรัก บทที่ 30 ( 20 / 04 /2557 )
เริ่มหัวข้อโดย: PoPuAr ที่ 20-04-2014 15:23:50

พัทธ์งอนแล้วนะคุณโมกข์ เพราะยัยชะนีตัวร้ายนั่นแหละ
นางร้ายราคาต่ำ 5555555555555555 

แล้วเด็กคนนั้นละ จะรอดพ้นเงื้อมมือตาเฒ่าใจอุบาทก์ได้มั้ย

หัวข้อ: Re: ร้ายซ่อนรัก บทที่ 30 ( 20 / 04 /2557 )
เริ่มหัวข้อโดย: BeeRY ที่ 20-04-2014 15:39:30

ถ้าไม่หึงหน้ามืดจนเกินไป อาจารย์พัทธ์น่าจะรู้แหละค่ะว่าคุณโมกข์ไม่ได้เริ่มก่อนแน่ๆ :katai1:
ก็รู้เนอะว่ายัยลิลลี่นิสัยไม่ดี เชื่อคนของเรานะคะ (ไม่ค่อยเข้าข้างพระเอกเล้ยยย :laugh:)

หัวข้อ: Re: ร้ายซ่อนรัก บทที่ 30 ( 20 / 04 /2557 )
เริ่มหัวข้อโดย: ammchun ที่ 20-04-2014 16:23:30

พ่อเลี้ยงนี่เลววววได้ใจจริงๆ พอๆกะลูกเลย :angry2: :angry2:

โมกขืเคลียร์ดีๆนะ แต่พัทธ์คงไม่อะไรมากหรอก ไม่น่าจะเป็นคนหูเบา :katai1:

รอตอนต่อไปค่ะ

หัวข้อ: Re: ร้ายซ่อนรัก บทที่ 30 ( 20 / 04 /2557 )
เริ่มหัวข้อโดย: Pieare ที่ 20-04-2014 17:19:08

พั้นธ์ งอนให้หน้กๆๆไปเลย อย่าไปใจอ่อนนะ

ถ้าพ่อเลี้ยงมันจะผลักจริงๆทำไมผู้ชายจะสู้แรงผู้หญิงไม่ได้

ถ้านานกว่่านี้คงเคลิ้มไปเหมือนกันล่ะหว่าา  ถ้าโอบกิจไม่มาก่อนคงถึงไหนต่อไหนล่ะมั้ง

แม่ม หมั้นไส้ เป็นการส่วนตัว

 :m16:

หัวข้อ: Re: ร้ายซ่อนรัก บทที่ 30 ( 20 / 04 /2557 )
เริ่มหัวข้อโดย: fay 13 ที่ 20-04-2014 17:57:10

 :mew1: :mew1: :mew1:

หัวข้อ: Re: ร้ายซ่อนรัก บทที่ 30 ( 20 / 04 /2557 )
เริ่มหัวข้อโดย: Nus@nT@R@ ที่ 20-04-2014 22:03:08

หึหึ งานเข้าโมกข์อย่างจัง 5555

หัวข้อ: Re: ร้ายซ่อนรัก บทที่ 30 ( 20 / 04 /2557 )
เริ่มหัวข้อโดย: armlporsch ที่ 20-04-2014 22:22:52

มันก็น่าจะคิดอยู่หรอกนะว่าทำไมแค่ผู้หญิงตัวเล็กอย่างสลิลลา
โมกข์ถึงสะบัดไม่หลุดยอมปล่อยให้รั้งมาจูบอยู่ได้ตั้งนาน
นี่ถ้าโอบกิจไม่ส่งเสียงดังขัดจังหวะ ไม่รู้ว่าจะเลยเถิดไปถึงไหนกัน
มันก็สมควรแล้วที่พัทธ์จะเกิดอาการงอนขึ้นมา  ลำบากแล้วโมกข์

หัวข้อ: ร้ายซ่อนรัก บทที่ 31 ( 30 / 04 /2557 )
เริ่มหัวข้อโดย: Belove ที่ 30-04-2014 02:06:18

                           ร้ายซ่อนรัก

                            บทที่ 31


ถ้าจะบอกกับพัทธ์ว่าเขาไม่ได้คิดอะไรกับสลิลลาเลยแม้แต่น้อย แต่ที่ไม่ได้ผลักไสผู้หญิงตัวบางๆ ออกไป

เพราะอยากจะดูฤทธิ์เจ้าหล่อนว่าจะมีมากแค่ไหน โมกข์คิดว่าคงไม่ใช่คำแก้ตัวที่ดีนักที่จะใช้กับพัทธ์

เจ้าของไร่มนัญชัยที่ไม่เคยกลัวใครลอบมองเสี้ยวหน้าที่ตั้งตรงตลอดทางกลับจนถึงไร่แล้วก็ต้องถอนหายใจ

เป็นระยะเมื่อภายในรถไม่มีเสียงสนทนา มันเงียบจนได้ยินแม้จะทั่งเสียงลมหายใจของอีกฝ่าย

โมกข์เข้าใจคำที่เพื่อนๆ เคยพูดกันว่า “กลัวเมีย” แล้วว่ามันคืออะไร เมื่อพัทธ์นั่งหน้าบอกบุญไม่รับ

จนกระทั่งเปิดประตูรถแล้วก้าวลงไปโดยที่ไม่ได้รอโมกข์เหมือนเคย มันทำให้เขานึกหวั่นในการง้อให้พัทธ์

หายโกรธ

เขากลืนน้ำลายลงคออีกรอบเมื่อลงจากรถแล้วก้าวยาวๆ ตามพัทธ์เข้าไปในบ้าน ก่อนที่จะโผเข้ากอดพัทธ์

จากด้านหลังเมื่ออีกฝ่ายเตรียมก้าวขึ้นบันไดไปสู่ชั้นสอง

“ผมขอโทษนะ ผมผิดเอง”

นี่คือทางที่ดีที่สุดที่จะง้อพัทธ์ได้ คือยอมรับความผิดไปตรงๆ แล้วรอดูผล  โมกข์กลั้นใจเมื่อพัทธ์

ยืนนิ่งอยู่ในอ้อมกอดพักใหญ่

“รู้ทั้งรู้ว่ากำลังเล่นอยู่กับไฟ แต่คุณก็ยอมให้ไฟมันเผา”

เสียงราบเรียบดังออกมาจากปากพัทธ์ในที่สุด

อาจารย์หนุ่มยอมรับว่าแวบแรกที่เห็นโมกข์ยืนจูบอยู่กับสลิลลา อารมณ์หึงก็พุ่งพรวดเข้าไปในสมอง

จนอยากที่จะปรี่เข้าไปกระชากร่างทั้งสองออกจากกันตั้งแต่ตอนนั้น แต่เมื่อได้นิ่งคิดมาตลอดทาง

กลับไร่แล้วย้อนนึกไปถึงกิริยาท่าทางที่สลิลลามีต่อเขาในงานที่ห้างสรรพสินค้า ถ้าไม่เข้าข้างโมกข์

เขาก็พอรู้ว่าคนเริ่มต้นน่าจะเป็นหญิงสาวที่มีความกระสันในตัวชายหนุ่มอย่างล้นเหลือ

คนผ่านร้อนผ่านหนาวมาโชกโชนอย่างโมกข์ก็น่าจะดูออก  แต่ด้วยนิสัยมั่นใจในตัวเองจนเกินไป

มันอาจจะทำให้โมกข์หลงเข้าไปอยู่ในแผนเล่ห์ของสองพ่อลูกที่ต้องการผลประโยชน์โดยไม่รู้ตัว

กลายเป็นว่าพัทธ์นึกเป็นห่วงโมกข์ขึ้นมาจับใจจนความโกรธจางลง

แต่พัทธ์ก็อดไม่ได้ที่จะเชิดหน้าด้วยความแง่งอนที่ยังเหลืออยู่ เขาฝืนตัวออกจากอ้อมกอด

แม้จะรู้ว่าโมกข์คงไม่ปล่อยเขาไปง่ายๆ

“ปล่อยได้แล้ว ผมจะไปทำงานต่อ”

“ไม่ปล่อย หายโกรธเถอะนะพัทธ์ ในเมื่อหัวใจของผมมีน้ำเย็นอย่างคุณมาทำให้สดชื่นเย็นฉ่ำ

อย่างนี้แล้วไม่มีทางที่ผมจะไปยุ่งกับไฟหรอก”

“ทำเป็นพูดดี”

พัทธ์กระทุ้งศอกใส่ลำตัวของโมกข์จนสะดุ้งแล้วจึงดันตัวออกจากอ้อมกอด หันมาเผชิญหน้าตาขุ่น

“นี่ถ้าไปช้ากว่านี้ คงลากกันไปไหนถึงไหน”

โมกข์ที่ยังยกมือกุมท้องสบตาคนรักพลางยิ้มแหย

“โธ่ คุณก็รู้ว่าผมไม่มีอารมณ์กับผู้หญิง”

“อ๋อ นี่ถ้ามีผู้ชายมาทำอย่างนี้ คุณก็คงจะตามเขาไปงั้นสิ”

เออ... เอาเข้าไปไอ้โมกข์ พูดอะไรก็ผิดหูไปหมด

ร่างสูงใหญ่แทบจะยกมือเกาศีรษะเมื่อการง้อยังไม่ได้ผล เขายังนึกไม่ออกว่าควรจะทำอย่างไรต่อไป

เพื่อให้พัทธ์หายงอนนอกจาก...

เขารวบตัวผอมๆ ของพัทธ์เข้าไว้ในอ้อมกอดอย่างรวดเร็ว แล้วโน้มตัวไปปิดปากคนงอนด้วยปากของเขา

พัทธ์ดิ้นขลุกขลักพยายามจะหันหน้าหนีแต่มีหรือที่จะหลบพ้น มือทั้งสองผลักไหล่หนาแต่ไม่สะเทือนสักนิด

“นี่ โมกข์ อย่าคิดว่าใช้วิธีนี้แล้วผมจะหายโกรธนะ...”

พัทธ์รีบพูดเสียงดุเมื่อโมกข์ยอมปล่อยให้เขาหายใจเฮือกหนึ่ง ก่อนที่เสียงนั้นจะหายไปจากการดูดกลืน

ของโมกข์อีกครั้ง

และครั้งนี้โมกข์ปิดโอกาสทั้งหมดด้วยการสอดลิ้นอันเชี่ยวชาญเข้าไปในโพรงปากของพัทธ์ได้สำเร็จ

พัทธ์นึกอย่างอ่อนใจเมื่อรู้ตัวว่าเสียทีให้โมกข์อีกแล้ว

ลิ้นร้อนตวัดเบียดพลางใช้มือรั้งให้ลำตัวเข้ามาแนบชิด มือเรียวที่ผลักไสอยู่ที่บ่ากว้างเริ่มหมดแรงขยับมา

กำที่ปกเสื้อเชิ้ตเป็นหลักยึด ยิ่งเมื่อมือที่ซนยิ่งกว่าปลาหมึกเริ่มไหลเลื้อยไปตามขอบกางเกงแล้วรูดซิป

ขาทั้งสองของพัทธ์ก็ยิ่งหมดแรงจนต้องปล่อยตัวพิงไปกับร่างสูงในที่สุด

กางเกงร่วงไปกองกับพื้นตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้ และตอนนี้กระดุมเสื้อกำลังถูกปลดทีละเม็ด ทีละเม็ด

โมกข์ดึงมันออกแล้วเหวี่ยงทิ้ง ก่อนที่จะก้มหน้าลงไปแทะโลมยอดอกสีสวย

“อื้มมม โมกข์ คุณนี่มัน...จริงๆเลยนะ”

เสียงครางที่กลั้นไม่อยู่ปะปนมากับเสียงบ่นเมื่อร่างกายถูกปลุกเร้าไปทุกส่วน แล้วพัทธ์ก็ต้องตกใจ

เมื่อร่างเปลือยของตนถูกดันให้นั่งลงบนบันไดขั้นหนึ่ง ส่วนร่างสูงทรุดตัวลงนั่งอยู่ระหว่างขาของเขา

ที่บันไดขั้นต่ำลงไป

“ดะ...เดี๋ยวโมกข์ นี่คุณจะทำอะไรตรงนี้ นี่มันบันไดบ้านนะ”

พัทธ์ร้องเสียงหลงเมื่อจุดอ่อนไหวถูกกอบกุมโดยอุ้งมือของอีกฝ่าย โมกข์เงยหน้าดวงตาพราวระยับ

เมื่อมองกลับมา

“ความรักไม่ใช่แค่เรื่องบนเตียง บันไดเอียงๆ เราก็รักกันได้นะพัทธ์”

พูดจบโมกข์ก็ก้มหน้าลงส่งท่อนเนื้ออุ่นเข้าปาก ลิ้นร้อนที่อยู่ภายในทำงานประสานกับเรียวปากที่เม้มรูด

จนเนื้อตัวของพัทธ์ต้องบิดอย่างเสียวซ่าน สองมือเสยอยู่ในกลุ่มผมดกดำของอีกฝ่ายที่สาละวน

อยู่ตรงกึ่งกลางตัว ท้องน้อยบีบรัดแน่นจนเขากระตุกอยู่ไม่กี่ครั้ง ของเหลวก็พุ่งพรวดออกมา

คาอยู่ในปากของโมกข์

เนื้อตัวของพัทธ์สั่นเทาไปหมด โมกข์ถือโอกาสนี้ถอดเสื้อผ้าตนเองอย่างรวดเร็ว

เขาใช้เสื้อเช็ดมุมปากตัวเองที่ผลิตภัณฑ์ของพัทธ์ยังเลอะอยู่ก่อนที่จะโยนทิ้งแล้ว

ร่างกำยำล้มทับไปบนเนื้อตัวของอีกฝ่ายที่ยังไม่หยุดมึนงงให้เอนตัวไปกับขั้นบันได

แยกขาจนกว้างแล้วจึงแทรกร่างที่พร้อมอยู่นานแล้วเข้าไปอย่างรวดเร็ว

“อ๊ะ...”

พัทธ์สะดุ้ง แต่เสียงร้องก็ไม่มีหลุดลอดเพราะโมกข์ประกบปากลงมา สองมือแกร่งบีบเค้นไปตามเนื้อตัว

เน้นย้ำที่ยอดอกเม็ดเล็กจนมันแข็งเป็นไตชูชันเมื่อเขาใช้นิ้วคีบมันไว้ ท่อนเนื้อค่อยๆ ดันลึกจนสุดทาง

แค่มาถึงตรงนี้พัทธ์ก็แทบจะเด้งแอ่นตัวขึ้นมาจนโมกข์ต้องประคองร่างของเขาไว้ในอ้อมกอดด้วยแขนข้างหนึ่ง

โมกข์ใช้มืออีกข้างจับยึดที่เสาไม้ของบันได เมื่อรู้สึกถึงการบีบรัดไปทั่วท่อนเนื้อ เขายอมถอนริมฝีปากออก

จากโพรงปากหวานของพัทธ์พลางสูดหายใจเข้าไปลึกๆ

“ไปพร้อมกันนะ”

เสียงกระซิบสั่นพร่าดังขึ้นที่ข้างหูของพัทธ์ แท่งร้อนถูกดึงออกมาจนเกือบครึ่งแล้วแทงพรวดเข้าไปย้ำๆ

พัทธ์ผวากอดรัดจนร่างทั้งสองเบียดแน่น แรงกระแทกทำให้แผ่นหลังถูไถกับขั้นบันไดแต่พัทธ์กลับไม่รู้สึก

รู้สาเมื่อร่างกายกำลังตอบรับการบุกโจมตีด้วยการเกร็งไปหมดทั้งตัว

“พัทธ์ มันบีบมาก รู้ไหม”

โมกข์ครางเสียงต่ำเมื่อช่องทางตอดรัดจนเขาปวดท้องน้อย มือที่กำอยู่รอบเสาไม้บีบแน่น ก่อนที่เขาจะเร่ง

จังหวะรัวเร็วจนทุกอย่างระเบิดออก

เขาดึงร่างของพัทธ์มาอยู่ในอ้อมกอด เสียงหอบหายใจของทั้งคู่แข่งกันดังลั่น จนค่อยๆ เบาบางลงเมื่อเวลา

ผ่านไป

“บ้าที่สุด ใครเขาให้ใช้วิธีนี้ง้อกันฮะโมกข์”

เมื่อหายเหนื่อย พัทธ์ก็ส่งเสียงดังลั่นพลางใช้มือทุบไปที่ต้นแขน หน้าขาวแดงเรื่อเมื่อทั้งเหนื่อยทั้งอาย

โมกข์หัวเราะ เขาเกยคางไว้ที่ศีรษะของคนรัก

“ก็ใช้วิธีนี้แหละง้อเร็วที่สุดแล้ว ไม่งั้นโบราณเขาจะบอกหรือ ว่ายิ่งงอนกันยิ่งลูกดก”

“แล้วใครใช้ให้หื่นไม่เว้นแม้แต่ตรงบันไดบ้าน ใครผ่านมาเห็นเข้าจะทำยังไง”

เสียงดุยังดังลั่น โมกข์ส่ายหน้าอย่างระอา

“งั้นผมพาคุณไปที่ห้องก็ได้”

“ก็ปล่อยก่อนสิ อยู่กันท่านี้แล้วจะไปยังไง”

เสียงหัวเราะลอยตามลมมาเข้าหูพัทธ์อีกรอบ ก่อนที่เขาจะต้องตกใจเมื่อโมกข์จับขาสองข้างของเขาให้

เกี่ยวไปรอบเอวแกร่ง แล้วใช้แขนสองข้างช้อนไปที่แผ่นหลังพลางอุ้มพัทธ์ตัวลอยทั้งที่แท่งเนื้อยังแทรกอยู่

ในช่องทางคับเดินขึ้นบันไดไปชั้นสองหน้าตาเฉย

พัทธ์ต้องคล้องแขนโอบรอบคอของโมกข์เพราะกลัวตก ยิ่งเดินขึ้นบันไดจนถึงชั้นสองแล้วก้าวไปตาม

ทางเดิน แท่งเนื้อที่ยังแข็งแรงกระแทกกระทั้นเข้าไปตรงจุดกระสันยิ่งปลุกอารมณ์ให้เตลิดขึ้นมาอีกรอบ จน

พัทธ์ทนไม่ไหวเขาเป็นฝ่ายประกบปากแลกลิ้นกับโมกข์ตั้งแต่ยังไม่ได้ก้าวเข้าไปในห้องนอนด้วยซ้ำ

โมกข์ก้าวเข้าไปทรุดตัวลงนั่งที่ปลายเตียงเงยหน้ารับจุมพิตที่พัทธ์เป็นฝ่ายเริ่ม เขาลูบไปตามเนื้อตัวเนียน

อย่างได้ใจ

“โมกข์ ...ผม...”

พัทธ์ที่ถอนปลายลิ้นออกมาสบตากับโมกข์ด้วยแววตาขัดเขิน ยิ่งเห็นอีกฝ่ายเลิกคิ้วล้อเลียน หน้าของเขาก็

ยิ่งแดงก่ำ

“คุณ ...ทำไมเหรอ”

โมกข์แกล้งถามทั้งที่รู้อยู่แล้วว่าร่างกายของพัทธ์เกิดความต้องการขึ้นมาอีกครั้งแต่เขาก็ยังมิวายอยากจะ

แกล้งเล่น เขาวางมือที่สะโพกของพัทธ์แล้วออกแรงกดพลางดันสะโพกตัวเองเข้าไปให้ลึกอีกหน่อย เท่านี้

พัทธ์ก็ครางลั่น

“โมกข์”

พัทธ์ทุบไปกลางหลัง หน้างอง้ำจนโมกข์ต้องมองด้วยความเอ็นดู

“แต่...ผมไม่ไหวแล้วน่ะสิ”

โมกข์แกล้งตีหน้าตายแล้วทิ้งตัวไปนอนแผ่อยู่บนเตียง

“ผมเปิดโอกาสให้คุณสำเร็จโทษ อยากทำอะไรบนตัวผมก็ทำได้เลย”

คราวนี้เลือดไปเลี้ยงบนใบหน้าลามไปถึงใบหูของพัทธ์เมื่อกลายเป็นว่า เขากำลังนั่งคร่อมอยู่บนกึ่งกลางตัว

ของโมกข์แถมแท่งร้อนก็ยังไม่มีทีท่าจะสงบอย่างที่เจ้าตัวบอกว่าหมดแรงสักนิด แต่ตอนนี้เนื้อตัวของเขา

กำลังอยากที่จะปลดปล่อย พัทธ์จึงหักห้ามความอาย ค่อยๆ ขยับสะโพกบดเบียดหมุนวนอยู่บนร่างของ

โมกข์

อา....

พัทธ์เผลอตัวเงยหน้าครางเสียงดังลั่น ไม่เคยนึกว่าออนท็อปอยู่บนร่างที่แข็งแกร่งของโมกข์มันจะให้

ความรู้สึกเสียวซ่านขนาดนี้ เมื่อยิ่งกดน้ำหนักตัวลงไปแท่งเนื้อก็ยิ่งเสียดแทงล้ำลึกกว่าที่เคย แถมคนที่อยู่

เบื้องล่างเอื้อมมือมาลูบคลำบีบเค้นไปทั่วเนื้อตัวเขาก็ยิ่งสั่นสะท้าน

โมกข์มองพัทธ์อย่างพอใจ เจ้าตัวคงไม่รู้ว่าแท้จริงแล้วตัวเองเป็นคนร้อนแรงในเรื่องบนเตียงแค่ไหน ช่างขัด

กับบุคลิกที่ใจเย็นเป็นน้ำ และเชือดเฉือนยามมีโทสะ โมกข์มีความสุขจนล้นปรี่ทุกครั้งกับพัทธ์

ก็ดูอย่างตอนนี้สิ เนื้อตัวขาวเนียนแอ่นตัว เงยหน้าปล่อยเสียงครางไม่ขาดระยะ ปากอิ่มเม้มแน่น ดวงตา

ปรือไปพร้อมกับสะโพกที่เบียดแน่นหมุนวนจนตัวเขาเองก็แทบจะทนไม่ไหวกับการบีบอัดโดยรอบ

“ที่รัก คุณทำให้ผมแทบคลั่ง”

โมกข์อดปล่อยเสียงครางไม่ได้ เขาใช้มือจับยึดที่สะโพกกลมกลึงแล้วยกขึ้นก่อนที่จะเหนี่ยวลงมาอยาก

รวดเร็วพร้อมกับที่เขาดันสะโพกตัวเองเข้าไปในช่องทางคับแน่น

“โอ..โมกข์”

พัทธ์ร้องลั่นเอนตัวมาซบกับอกกว้างแล้วกอดไว้แน่นเมื่อโมกข์เป็นฝ่ายเร่งจังหวะ เสียงเนื้อกระทบกันดังลั่น

จนกระทั่งหยุดค้างเมื่อทั้งคู่พากันขึ้นสวรรค์ไปอีกรอบ







พัทธ์ค่อยๆ ลืมตาตื่นเมื่อแสงอาทิตย์ยามเช้าทะลุผ่านเข้ามาในห้องพร้อมกับเสียงนกที่แข่งกันร้องเมื่อต่างก็

บินกันไปหากิน

เขาลุกขึ้นมาอย่างเชื่องช้า รู้สึกปวดร้าวไปทั้งตัวโดยเฉพาะช่วงล่างที่ระบมไปหมด เมื่อโมกข์จัดไปไม่รู้กี่ยก

คนหื่นทิ้งระยะให้เขาได้พักไม่นาน ร่างกายก็ถูกปลุกขึ้นมาจนค่อนคืนนั่นแหละ โมกข์จึงยอมปล่อยให้เขา

หลับไปอย่างเหนื่อยอ่อนทั้งที่ร่างกายทั้งสองยังไม่แยกจากกันด้วยซ้ำ

แต่ตอนนี้โมกข์ไม่ได้อยู่บนเตียงแล้ว เมื่อพัทธ์หันไปมองข้างๆ ก็เห็นแต่ความว่างเปล่า พัทธ์จึงค่อยๆ เดิน

อย่างยากลำบากไปทำความสะอาดตัวเองในห้องน้ำเรียกความสดชื่นให้ร่างกาย  และเมื่อเดินออกมาจาก

ห้องน้ำจึงได้เห็นเจ้าของไร่มนัญชัยนั่งยิ้มอยู่ที่เก้าอี้ตัวเล็กที่มุมห้องพร้อมด้วยถาดบรรจุอาหารที่ส่งกลิ่นยั่ว

น้ำลาย

ร่างสูงเดินมาหาเขา ช้อนตัวอุ้มอย่างสบายๆให้มานั่งอยู่บนตักบนเก้าอี้พลางบดจูบทักทาย

“มอนิ่งคิสครับพัทธ์ หลับสบายไหม”

“สบายบ้าอะไร ปวดไปหมดทั้งตัว”

อาจารย์หนุ่มก้มหน้าบ่นอุบอิบ

“ง้อให้หายงอนก็ต้องจัดหนักกันหน่อย ผมว่าคุณงอนบ่อยๆ ก็ดีนะ ผมชอบ อุ๊บ..”

โมกข์ร้องเบาๆ เมื่อพัทธ์หยิกเข้าที่ต้นแขนอย่างหมั่นไส้

“อาหารเช้าครับ นี่ผมจัดมาให้คุณโดยเฉพาะ ทำเองทุกอย่าง”

โมกข์โอ่ พัทธ์จึงได้มองข้าวต้มควันฉุยและกับข้าวบนถาด ก่อนที่จะมาสะดุดตากับสิ่งที่อยู่ในแก้วทรงสูง

“นี่อะไร”

คนทำอาหารยิ้มกว้าง

“ไข่ลวก นี่ผมลวกมาให้คุณแค่ 3 ฟองนะ”

“แล้วคุณล่ะ”

“ผมจัดการไปแล้ว 5 ฟอง ไม่งั้นรับมือคุณไม่ไหวแน่”

“บ้า”

พัทธ์หน้าแดง แต่ก็อ้าปากรับข้าวต้มที่โมกข์ตักส่งเข้าปากจนเกือบหมดชาม

ไข่ลวก 3 ฟองกำลังส่งเข้าปากไปได้ครึ่งทาง ทั้งสองก็ต้องชะงักเมื่อได้ยินเสียงเคาะประตูดังลั่น โมกข์ทำสี

หน้าหงุดหงิดเมื่อถูกขัดจังหวะ

“ใครวะ”

เจ้าของไร่มนัญชัยตะโกนถาม

“คำปันครับ”

เสียงดังไม่แพ้กันส่งมาจากอีกฝั่งของประตู

“ไอ้คำปัน มาขัดจังหวะแต่เช้าเชียว”

พัทธ์วางมือบนบ่ากว้าง

“คำปันอาจจะมีธุระด่วนก็ได้ ไม่งั้นคงไม่กล้ามากวนตอนนี้หรอก ใจเย็นสิโมกข์”

“ถ้าไม่ด่วนจริงจะบีบคอให้ตายคามือเลย”

โมกข์ช้อนตัวพัทธ์ขึ้นแล้ววางลงบนเก้าอี้แทนเขา ก่อนที่จะเดินลิ่วไปเปิดประตู แล้วก็ต้องชะงักเมื่อเห็นสี

หน้าซีดเผือดของลูกน้องคนสนิท

“ไอ้นิดหลานผมครับพ่อเลี้ยง มันหายไปตั้งแต่ตอนเย็นเมื่อวาน จนกระทั่งตอนนี้ยังหากันไม่เจอ”



------------------------------------------ TBC ---------------------------------------------------

คุยกับคนแต่ง

อ๊ากกก ด้วยความหื่น ลืมใส่คอนด้อม

 :sad4: :sad4:



มีเรื่องขอความเห็นจากบรรดานักอ่านที่รักค่ะ

ผู้แต่งอยากจะพาคุณกานต์ที่หายไปนาน ให้กลับมาเป็นอุปสรรคชิ้นสำคัญชิ้นสุดท้ายในการพิสูจน์ความรัก

ของพ่อเลี้ยงโมกข์และอาจารย์พัทธ์

ทีนี้ อยากจะถามความเห็นว่า ควรจะพาคุณกานต์มาในรูปแบบไหน แบบ น่าสงสารแกมหมั่นไส้ หรือแบบ

ร้ายสุดขั้วไปเลยดี

ช่วยคนแต่งเอาบุญหน่อยนะ มีผลต่อการแต่งเรื่องในช่วงปลายใกล้จบมากๆ เลย

ขอบคุณล่วงหน้าค่ะ

:กอด1: :กอด1: :กอด1:

หัวข้อ: Re: ร้ายซ่อนรัก บทที่ 31 ( 30 / 04 /2557 )
เริ่มหัวข้อโดย: ammchun ที่ 30-04-2014 02:46:14

โมกกกกกกกกกกข์หื่นมาก ง้อด้วยวิธีนี้
ตัวเองมีแต่ได้กับได้นะคะ พัทธ์นี่ร้อนแรงใช่เล่น

ส่วนหลานคำปัน กรี๊ดดดดดดดด ไม่อนากจะคิด อิพ่อเลี้ยงแกตายแน่ๆ

ส่วนกานต์จะให้กลับมาอีกหรอคะ? แค่ยัยสลิลลาไรนี่ยังอยูรกโลกอยู่เลยอ่า แต่ถ้าจะให้กลับมาคงต้อยร้ายสุดๆค่ะ

หัวข้อ: Re: ร้ายซ่อนรัก บทที่ 31 ( 30 / 04 /2557 )
เริ่มหัวข้อโดย: Pieare ที่ 30-04-2014 03:28:05

อุปสรรคมาได้เรื่อยๆใช่มั้ยเรื่องนี้

ไม่มาได้มั้ยอ่ะ ไม่อยากกินมาม่าาา T^T

สงสารเด็กป่านี้จะเป็นยังไงก็ไม่รู้ ขอให้ตามช่วยทันทีเถอะ

ถ้ากานต้องมาจริงๆก็มาแบบร้ายๆเลยก็ได้มั้ง พระนาย จะได้ไม่หลงกลความน่าสงสารของมัน


 :katai1:

หัวข้อ: Re: ร้ายซ่อนรัก บทที่ 31 ( 30 / 04 /2557 )
เริ่มหัวข้อโดย: B52 ที่ 30-04-2014 04:00:42

วิธีง้อที่ดีที่สุด  :oo1: ---- เอาแบบร้ายสุดๆไปเลย

หัวข้อ: Re: ร้ายซ่อนรัก บทที่ 31 ( 30 / 04 /2557 )
เริ่มหัวข้อโดย: GintoniC ที่ 30-04-2014 04:38:02

ถ้ากานต์กลับมาต้องแบบน่าสงสารแต่แอบร้ายสุดขั้ว แต่ความจริงมียัยลิลลี่ชะนีป่าคนเดียวก็เหลทอรับแล้วค่ะ  :katai1:

หัวข้อ: Re: ร้ายซ่อนรัก บทที่ 31 ( 30 / 04 /2557 )
เริ่มหัวข้อโดย: Ra poo ที่ 30-04-2014 05:18:38

โถ น้องนิด สงสารอะ จะโดนทำอะไรมั่งเนี่ย

รู้สึกไม่ดีเลยอะ เวลาเกิดเรื่องร้ายๆกับเด็ก ฮือ

ปล.พัทธ์งอนบ่อยๆนะ โมกข์จะไดีเปรมปรีดิ์ อิอิ

หัวข้อ: Re: ร้ายซ่อนรัก บทที่ 31 ( 30 / 04 /2557 )
เริ่มหัวข้อโดย: zazoi ที่ 30-04-2014 06:49:24

ขึ้นอยู่กับว่ากานต์จะสำนึกได้ป่าวว่าทำผิดกับพัทและโมกข์ไว้แค่ไหนนะ

หัวข้อ: Re
เริ่มหัวข้อโดย: PoppyPrince ที่ 30-04-2014 07:11:35

ขอให้กานต์มาแบบร้ายสุดขั้วดีกว่า ถ้ามาแบบน่าสงสารเดี๋ยวพัทธ์หลงกล  มาม่าก็จะชามใหญ่ขึ้น  แค่มียัยลิลลี่ก็ไม่ไหวที่จะหวั่นการมาม่าแล้ววววครับ T T

หัวข้อ: Re: ร้ายซ่อนรัก บทที่ 31 ( 30 / 04 /2557 )
เริ่มหัวข้อโดย: Nus@nT@R@ ที่ 30-04-2014 07:59:42

แหม....ง้อแบบนี้ก็เข้าทางโมกข์ล่ะสิ
น้องนิด.....อย่าเป็นิอะไรนะ

หัวข้อ: Re: ร้ายซ่อนรัก บทที่ 31 ( 30 / 04 /2557 )
เริ่มหัวข้อโดย: BeeRY ที่ 30-04-2014 08:17:19

สงสารน้องนิด อย่าโดนทำอะไรเลย เจ็บปวด :hao5:
ส่วนคุณกานต์ ถ้ามาแบบน่าสงสารเราก็จะใจอ่อนไปด้วยไหมเนี่ย  :katai1:

หัวข้อ: Re: ร้ายซ่อนรัก บทที่ 31 ( 30 / 04 /2557 )
เริ่มหัวข้อโดย: lizzii ที่ 30-04-2014 09:34:02

ง้อกันแบบนี้ ขอเลือดเพิ่มด่วนค่าาา
ว่าแต่อิลุงนั่นจับไอ้นิดไปทำไรเนี่ย
ส่วนกานกลับมาแบบเศร้าแล้วหาคู่ให้ใหม่ได้มั้ย
เรายังสงสารกานอยู่

หัวข้อ: Re: ร้ายซ่อนรัก บทที่ 31 ( 30 / 04 /2557 )
เริ่มหัวข้อโดย: armlporsch ที่ 30-04-2014 13:04:49

พัทธ์โดนโมกข์ง้อจนระบมไปหมดทั้งตัว  แบบนี้สิยิ่งงอนลูกยิ่งดก..
เด้กที่โดนพ่อเลี้ยงสุชัยหลอกไปนั่นหลานของคำปันนั่นเอง
ก็ได้แต่หวังว่าไอ้พ่อเลี้ยงชั่วนั่นยังไม่ได้ทำอะไรเด็กนิดนั่นก่อน

หัวข้อ: Re: ร้ายซ่อนรัก บทที่ 31 ( 30 / 04 /2557 )
เริ่มหัวข้อโดย: liza sarin ที่ 30-04-2014 14:41:45

ร้ายสุดๆไปเลยจ้า

หัวข้อ: Re: ร้ายซ่อนรัก บทที่ 31 ( 30 / 04 /2557 )
เริ่มหัวข้อโดย: kasarus ที่ 30-04-2014 18:32:01

เด็กที่จูงจักรยานอยู่ข้างทางนั่นน่ะเหรอ โมกข์รีบไปจัดการไอ้พ่อเลี้ยงสุนัขเร็วๆ นะ

หัวข้อ: Re: ร้ายซ่อนรัก บทที่ 31 ( 30 / 04 /2557 )
เริ่มหัวข้อโดย: Yunatsu ที่ 01-05-2014 16:40:47

โอ้ยย น้องนิดดดดดดด โดนจับตัวปายงายยยย
แง้ๆๆๆๆๆ

ส่วนกาน ให้กลับมาแบบร้ายละกัน พัทธ์จะได้ตัดใจได้แบบ เด็ดขาด

หัวข้อ: Re: ร้ายซ่อนรัก บทที่ 31 ( 30 / 04 /2557 )
เริ่มหัวข้อโดย: Key ที่ 02-05-2014 05:44:38

  :katai1: อย่าแต่งให้น้องนิดเป็นอะไรเลยนะ ไม่อยากคิดภาพตามเลยอ่ะเดี๋ยวได้ร้องให้ตามแน่ ๆ
 :call: ไม่อยากให้มีอะไรเกิดขึ้นกับเด็กเลย ส่วนกานต์อยากให้มาแบบน่าสงสารแบบสำนึกได้แล้วอ่ะนะ

หัวข้อ: Re: ร้ายซ่อนรัก บทที่ 31 ( 30 / 04 /2557 )
เริ่มหัวข้อโดย: PoPuAr ที่ 02-05-2014 19:46:24

งอนบ่อยๆก็ดีนะอาจารย์
เพราะโมกข์เค้าจะได้หาวิธีง้อแบบไม่เหมือนใคร  :hao6:

เล่นง้อกันซะหมดแรง ต้องโดปไข่คนละหลายฟองกันเชียว

คู่นี้ร้อนแรงกันจริ๊งงงงงงงงง 


ส่วนกานต์ถ้ากลับมา ก็อยากให้ร้ายแบบสุดขั้วสุดติ่งไปเลย  เอาแบบที่คาดคิดไม่ถึงก็ดีเหมือนกัน

หัวข้อ: Re: ร้ายซ่อนรัก บทที่ 31 ( 30 / 04 /2557 )
เริ่มหัวข้อโดย: ormn ที่ 03-05-2014 22:49:12

 :katai1: :katai1: :katai1: :katai1:รออตอนต่อไปปปปปปปปปปปปปปปป :z3: :z3: :z3: :z3: :z3: :z3:

หัวข้อ: Re: ร้ายซ่อนรัก บทที่ 31 ( 30 / 04 /2557 )
เริ่มหัวข้อโดย: GETIIZ ที่ 04-05-2014 14:59:11

ง้่อกันแบบนี้ โมกข์ได้กำไรเห็นๆ
แต่ตอนนี้ห่วงเจ้าหนุนิดที่สุด โอ้ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
ขอเรื่องเถอะ ตอนนี้เรื่องที่ห่วงที่สุดคือหนูนิด  ขอร้องอย่างพึ่งให้ไอ่พ่อเลี้ยงชั่วนั่นมันทำอะไรเด็กเลยยยย :z3: :z3: :z3:
ได้โปรดเถอะ อย่างๆน้อยขอให้ไปช่วยทันก็ยังดี เราทำใจไม่ได้
เด็กเหมือนผ้าขาว ลองได้เติมสีดำเค้าไป มันต้องกลายเป็นตราบาปติดตัวไปตลอดชีวิตเลย
ฮรืออออออ ทำใจไม่ได้จริงๆๆๆๆ  :sad4: :sad4: :sad4: :sad4: :sad4: :sad4:

ส่วนเรื่องกานต์ ใจนึงก็อยากให้กลับมาแบบร้ายๆสุด
แต่ลึกๆเล้วเราว่าทุกคนถ้าจะกลับใจได้  เอาเป็นว่ากลับมาแบบสำนึกผิด  อโหสิกันไป จะได้ไม่มีอะไรติดค้างกัน
ต่างคนต่างอยู่ ต่างมีชีวิตของตัวเองที่ต้องเดินต่อไปข้างหน้า

หัวข้อ: ร้ายซ่อนรัก บทที่ 32 ( 12/ 05 /2557 )
เริ่มหัวข้อโดย: Belove ที่ 12-05-2014 14:41:44

                          ร้ายซ่อนรัก

                                                                  บทที่ 32

เป็นบรรยากาศที่วุ่นวายมากภายในไร่มนัญชัยและบริเวณใกล้เคียงเมื่อทราบข่าว ในสังคมชนบทที่ผู้คน

รู้จักกันแทบทุกหมู่บ้าน การหายตัวไปของเด็กคนหนึ่งจึงกลายเป็นเรื่องโกลาหล

โมกข์แจ้งข่าวให้ผู้กำกับดนัยรับทราบ นายตำรวจเจ้าของพื้นที่ไม่รอช้า รีบส่งกำลังตำรวจส่วนหนึ่งมา

ช่วยเหลือแม้จะยังไม่ครบกำหนด 24 ชั่วโมงที่เด็กชายคณิตหายตัวไป ส่วนเจ้าของไร่มนัญชัยก็เกณฑ์

คนงานซึ่งก็เป็นชาวบ้านแถบนี้ไปช่วยค้นหาอย่างเต็มใจ

พัทธ์เองก็อยากจะไปช่วยแต่โมกข์ห้ามไว้ เขาจึงได้แต่เดินไปคุมนักศึกษาทดลองงานเครื่องจักรขั้นสุดท้าย

อยู่ใกล้กับกองซากไซโลที่ถูกเผา  อาจารย์หนุ่มทำงานได้สักพักก็รู้สึกถึงสัมผัสเบาๆ ที่ท่อนแขนจึงได้หันไป

มองอย่างสงสัย

“ซู นั่นเอง มีอะไรหรือเปล่า”

พัทธ์หันไปยิ้มให้เด็กหนุ่มร่างพิกลพิการอย่างมีเมตตาเมื่อเห็นซูยืนทำหน้าตื่น ซูเอื้อมมือมากุมมือเรียวของ

เขาแล้วพยายามจะเอ่ยปากพูดอย่างยากลำบาก

“จะ ..พา ..ไป..”

พัทธ์ขมวดคิ้ว

“ไปไหนซู”

“ไป...หา...เด็ก..ที่...หาย”

นักศึกษาเริ่มมามุงฟังด้วยความสนใจ พลางไตร่ตรองหน้าเครียด

“ลองไปกันไหมครับอาจารย์ พวกเราก็อยากจะไปช่วยแต่ติดตรงพี่ๆ คนงานห้ามไว้”

“ไม่ได้ เราไม่รู้ว่าซูจะรู้จริงหรือเปล่า และถ้าเป็นเรื่องจริงจะมีอันตรายแค่ไหน อาจารย์ไปเองดีกว่า”

“ไม่ได้ครับ”

นักศึกษาเอ่ยห้ามเซ็งแซ่

“ไปคนเดียวยิ่งอันตราย  พวกเรามีกันหลายคนหากเกิดอันตรายก็น่าจะช่วยเหลือกันได้ พวกผมเองก็ต่อยตี

มาเยอะ ไปด้วยกันดีกว่า”

พัทธ์นิ่งคิดก่อนที่จะพยักหน้าเบาๆ

“อยู่ที่ไร่ก็ไม่มีสมาธิลองไปช่วยเขาก็ไม่เสียหาย แต่พวกเธอต้องสัญญาว่าจะดูแลตัวเองกันให้ดีๆล่ะ

ไปซู ลองนำไปสิถ้าซูรู้ว่านิดอยู่ที่ไหน”







รถกระบะคันเก่าของไร่ถูกพัทธ์หยิบยืมมาโดยไม่ได้บอกใคร ด้านกระบะหลังบรรจุด้วยลูกศิษย์อีกห้าคนที่

ติดสอยห้อยตามกันมาจากกรุงเทพ ส่วนที่นั่งด้านข้างของเขาคือซู หนุ่มร่างพิการที่เนื้อตัวสั่นเทาเพิ่มขึ้น

เรื่อยๆ เมื่อพัทธ์ขับรถใกล้เข้ามาในเขตไร่ยาสูบที่ถูกปล่อยให้รกร้าง หมู่โรงบ่มใบยาเก่าที่ขาดการทะนุบำรุง

ตั้งอยู่อย่างสงบเบื้องหน้า พัทธ์ดับเครื่องรถแล้วหันมามองคนด้านข้างอย่างแปลกใจ

“ซู ทำไมตัวสั่นขนาดนี้ แล้วใช่ที่นี่แน่เหรอ”

ซูพยักหน้าหงึกหงัก พลางชี้มืออันสั่นเทาไปทางโรงบ่มใบยาสูบหลังหนึ่งที่อยู่ไกลออกไป

“ยะ..อยู่ตรงโน้น”

พัทธ์เปิดประตูลงไปพร้อมกับนักศึกษาที่ตามลงมา พัทธ์ยกมือห้ามและทำสัญลักษณ์ให้ทุกคนอยู่ในความ

สงบเงียบ แล้วจึงค่อยๆ เดินนำไปทางเป้าหมาย

ยิ่งใกล้หัวใจของอาจารย์หนุ่มก็ยิ่งเต้นไหวด้วยความตื่นเต้นกับสถานการณ์ที่เขาเองก็เดาไม่ถูก พัทธ์สั่งให้

ลูกศิษย์เดินตามอย่างระมัดระวัง ก่อนที่จะเขาจะยอบตัวลงต่ำเมื่อเห็นชายร่างสูงใหญ่ยืนเฝ้าด้านหน้าโรง

บ่ม ใกล้กันนั้นมีรถจี๊ปจอดหลบอยู่อีกมุมหนึ่ง

“บุกเลยไหมจารย์”

ลูกศิษย์เอ่ยถามอย่างเลือดร้อนพัทธ์รีบยกมือห้าม เขาไม่อยากหุนหันพลันแล่นจนเสียเรื่อง จึงได้แต่ค่อยๆ

นำคืบคลานไปตามพื้นดินไปกระจายตัวหลบตามต้นยาสูบที่สูงเกือบท่วมหัว จนไปหยุดอยู่ใกล้ๆ

แต่ก่อนที่จะได้ทำอะไรมากกว่านั้น หนึ่งในสองที่เฝ้าทางเข้าได้ยินเสียงผิดสังเกตจึงได้ผินหน้ามาทางพวก

เขาอย่างรวดเร็ว

“เฮ้ย ใครวะ”

พัทธ์ใจหายวาบกับใบหน้าถมึงทึงที่ยกปืนลูกซองขึ้นมา เสียงลั่นไกกึกก้องจนเขาและลูกศิษย์ต้องหลบกัน

กระเจิง อาจารย์หนุ่มดึงปืนพกที่โมกข์เคยให้ไว้ขึ้นมาแล้วเล็งพร้อมลั่นไกอย่างรวดเร็ว

ฝีมือนักกีฬายิงปืนยังใช้ได้ เมื่อกระสุนตรงลิ่วไปที่มือจนปืนลูกซองร่วงลงพื้น เท่านั้นเองบรรดาลูกศิษย์

ก็กระโจนเข้าไปประเคนหมัดต่อสู้เสียงดังลั่น

พัทธ์ที่วิ่งตามมารีบมองไปด้านใน เขาได้ยินเสียงกุกกักน่าสงสัย  อาจารย์หนุ่มเห็นเงาคนวิ่งหลบออกมา

จากอีกฝั่งด้านหลัง แต่เขาก็เห็นเพียงแผ่นหลังที่คุ้นตา พัทธ์วิ่งตามไปแต่ก็ไม่ทันเมื่อรถจี๊ปคันนั้นพุ่งตัว

ออกไปอย่างรวดเร็ว

แม้ว่าอีกฝ่ายจะร่างสูงใหญ่แต่เมื่อเจอเด็กวัยรุ่นแรงดีห้ารุมสอง คนเฝ้าทางเลยร่วงไปกองกับพื้น พัทธ์ทำ

สัญญาณมือเรียงลูกศิษย์ ให้ก้าวตามเข้าไปด้านในอย่างระมัดระวัง

เมื่อก้าวเข้าไปด้านในยังไม่มีอะไรสะดุดตา จนคนหนึ่งเห็นทางเข้าเล็กๆ ที่ทะลุไปด้านในเข้าไปอีก จึงได้กวัก

มือกันให้เดินเรียงแถวตามเข้าไป ก่อนที่จะยืนอึ้งไปตามๆ กันกับภาพที่เห็น



เด็กชายตัวน้อยนอนหมดสภาพอยู่กลางเตียงด้วยสภาพน่าอนาถ ร่างเล็กสั่นเทาเปลือยเปล่าเต็มไปด้วย

บาดแผลที่บางแผลก็แห้งช้ำ บางแผลก็ยังมีเลือดไหลรินเป็นทางโดยเฉพาะช่องทางระหว่างขาที่มีแผลปริ

แยกเต็มไปด้วยคราบคาวปนกลิ่นโลหิตชวนคลื่นเหียน ใบหน้าไร้เดียงสาตาลอยมองเพดานอย่างไม่รู้สึก

รู้สา ปากเล็กครางฮือชวนสังเวชจนพัทธ์ต้องถลาเข้าไปช้อนตัวมากอดน้ำตาซึม

“จารย์ หลานพี่คำปันอยู่ตรงนี้”

เสียงดังมาจากซอกหลืบของมุมห้องด้านหนึ่ง ลูกศิษย์อุ้มตัวเด็กชายคณิตที่ร่างกายยังปลอดภัยมายังกลาง

ห้อง แต่แม้เนื้อตัวจะยังไม่มีร่องรอยบาดแผลแต่ดวงตาใสคู่น้อยก็เหลือกโพลงพร้อมกับเนื้อตัวสั่นเทาไม่แพ้

กัน

พัทธ์วางอีกร่างที่ยังอยู่ในอ้อมกอดลงกับที่นอนอย่างนุ่มนวลแล้วหันมารับคณิตมากอดไว้แนบอก ทันทีที่

คณิตมองเห็นพัทธ์ ดวงตาคู่นั้นมีแววจำเขาได้ ก่อนที่เสียงกรีดร้องของคณิตจะดังลั่นพลางผวาเข้ากอดพัทธ์

ทั้งน้ำตา

อาจารย์หนุ่มสั่งให้ลูกศิษย์ช่วยกันอุ้มเด็กชายอีกคนที่ยังหายใจรวยรินให้รีบตามออกมาจากสถานที่ลับ

แห่งนี้ จนถึงด้านนอกจึงได้รู้ว่าคนเฝ้าทางที่ถูกอัดหมอบกระแตอยู่ได้อันตรธานหายไปแล้ว แต่พัทธ์ก็ไม่

สนใจเมื่อยังมีชีวิตที่รอคอยการช่วยเหลืออยู่ ทั้งหมดที่มุ่งตรงมาที่รถกระบะคันเก่าที่มีซูนั่งเฝ้าไว้

พัทธ์รีบควบมันตรงสู่โรงพยาบาลอำเภอที่อยู่ใกล้ที่สุดในตอนนี้อย่างรวดเร็ว





ส่งเด็กชายบาดเจ็บเข้าห้องฉุกเฉิน พร้อมทั้งคณิตที่ยังมีท่าทีหวาดผวาเข้ารับการดูแลจนถึงมือแพทย์ใน

โรงพยาบาลเสร็จพัทธ์ก็รีบโทรศัพท์แจ้งข่าวให้โมกข์ กระวนกระวายอยู่ไม่นานขบวนรถของโมกข์และ

ตำรวจก็ตรงดิ่งมาจอดที่หน้าโรงพยาบาล นำหน้ามาด้วยครอบครัวของคำปันที่กรูมาถามเหตุการณ์

พัทธ์รีบปลอบให้ทุกคนใจเย็นและรู้ว่าคณิตไม่เป็นอะไรมากต่างจากเด็กอีกคนที่เขาหอบหิ้วมาด้วย

เมื่อทุกคนอารมณ์เย็นลงแล้วพัทธ์จึงได้เริ่มต้นเล่าเหตุการณ์ให้โมกข์ และดนัยฟัง

“ทำไมไอ้ซูมันถึงได้รู้จักที่ซ่อนตรงนี้ได้ หรือว่า...โธ่เอ๊ย ไอ้ซู”

โมกข์พึมพำเมื่อพอเดาได้ว่าหนุ่มวัยรุ่นที่พิกลพิการเคยเจอกับเหตุการณ์เดียวกัน ก่อนที่เขาจะไปเจอร่างที่

ได้รับบาดเจ็บนอนอยู่ข้างทางและช่วยเหลือไว้เมื่อหลายปีก่อน

“เลวระยำไม่มีที่ติ นี่มันซาดิสม์ขนาดทำกับเด็กเล็กๆ ได้ขนาดนี้ คงมีเหยื่อของมันอยู่ไม่น้อยแน่”

ดนัยด่าลั่น ก่อนที่เดินไปอีกทางหยิบวิทยุสื่อสารมาสั่งความให้ลูกน้องเข้าไปตรวจสอบพื้นที่

เมื่อได้อยู่กันตามลำพัง โมกข์คว้าสองมือของพัทธ์มากุมไว้สายตาเต็มไปด้วยความห่วงใย แม้น้ำเสียงจะติด

ห้วนด้วยความเป็นห่วงแกมกังวล

“ทำอะไรอย่างนี้ มันเสี่ยงรู้ไหม นี่ถ้าหลบลูกปืนกันไม่พ้นจะเป็นยังไง ห่ามกันไม่เข้าเรื่องทั้งอาจารย์ทั้ง

ลูกศิษย์”

อาจารย์หนุ่มสีหน้าสลดลง จริงอย่างที่โมกข์ต่อว่า หากไม่โชคดีลูกปืนอาจจะฝังอยู่ในร่างของเขาหรือ

นักศึกษาคนใดคนหนึ่งก็เป็นได้

“ผมขอโทษ คราวนี้ผมผิดจริงๆ แหละ นี่ถ้านักศึกษาเป็นอะไรไปผมคงไม่มีหน้าจะไปสู้กับพ่อแม่พวกเขา”

เห็นหน้าคนรักจ๋อยสนิทโมกข์ก็ได้แต่ถอนหายใจ พลางวางมือไปบนบ่าแล้วโอบพัทธ์เข้ามาใกล้ๆ

“ไม่เป็นไรก็ดีแล้ว แต่คุณก็เก่งนะพาเจ้านิดออกมาจนได้ แถมยังช่วยเด็กไว้ได้อีกคนนึง แฟนใครกันน้า..”

หน้าขาวๆ ของพัทธ์เปลี่ยนเป็นสีชมพูเรื่อกับคำชมของโมกข์ แต่ไม่ทันที่จะพูดคุยอะไรมากกว่านั้น ทั้งคู่ก็

ต้องตรงไปหน้าห้องฉุกเฉินเมื่อแพทย์เวรเดินออกมา

“เด็กชายคณิตร่างกายปลอดภัยครับ แต่ยังผวาจนถามอะไรไม่รู้เรื่องผมให้ยานอนหลับให้เขาสงบแล้วคง

ต้องสังเกตอาการต่อว่าตื่นมาแล้วจะเป็นอย่างไร แต่กับเด็กอีกคนที่ถูกทำร้ายน่าสงสารมาก เนื้อตัวเต็มไป

ด้วยแผลผ่านการถูกข่มขืนจนย่อยยับแถมยังขาดสารอาหารอีก ทางเราคงดูไม่ไหวผมจะรีเฟอร์เด็กไปรักษา

ต่อที่โรงพยาบาลจังหวัดตอนนี้เลย”







“คุณต้องช่วยผม”

พ่อเลี้ยงสุชัยตะโกนลั่นผ่านตู้โทรศัพท์สาธารณะ ใบหน้าเคร่งเครียดเมื่อรู้ว่าอะไรจะเกิดขึ้นกับตน

“ทำไมผมต้องช่วยคุณ”

เสียงแปร่งยียวนดังลอดมาจากอีกฝั่ง สุชัยแทบจะเขวี้ยงหูโทรศัพท์ทิ้ง

“เพราะผมทำงานให้คุณ ถ้าคุณไม่ช่วยแล้วผมถูกจับผมจะแฉให้หมดว่าใครเป็นเจ้าของเงินที่ค้าแรงงานต่าง

ด้าว”

“อย่าขู่ผมสุชัย...”

เสียงเหี้ยมตอบกลับมาจนสุชัยต้องลอบกลืนน้ำลาย

“ระวังผมโกรธนะ ถ้าเป็นอย่างนั้นคุณจะไม่เหลือชีวิตไว้หนีตำรวจ”

“แล้วคุณจะให้ผมทำยังไง นี่เดี๋ยวตำรวจมันก็ต้องสืบได้ว่าไอ้ที่ดินตรงนั้นมันเคยเป็นของผม แม้ว่าตอนนี้ผม

จะขายให้คุณไปแล้ว มิสเตอร์แดน”

พ่อเลี้ยงสุชัยจำเป็นต้องลดเสียงจนกลายเป็นวอนขอเมื่อมองแต่หนทางตัน ใครจะล่วงรู้ว่าคนอย่างเขา

ตอนนี้สิ้นไร้ไม้ตอกแล้วทุกสิ่งแม้แต่สลิลลาบุตรสาวก็ยังไม่ทราบเรื่อง

ไม่กี่ปีที่ผ่านมาสุชัยมัวเมาไปกับการพนันในประเทศเพื่อนบ้านจนต้องจำนำจำนองสมบัติทีละชิ้น ไม่ว่าจะ

เป็นที่ดินหรือบ้านที่อยู่อาศัย จนแทบหมดตัวเจ้าของคาสิโนก็หยิบยื่นโอกาสมาให้

“มาทำงานให้ผมสิ ผมยังขาดเอเจนซี่ที่จะหาคนส่งไปทำงานต่างประเทศ”

เขาไม่รู้ว่าเจ้าของน้ำเสียงและเจ้าของเงินที่มีให้เขาคือใคร เมื่อไม่เคยเห็นหน้าและพ่อเลี้ยงสุชัยก็จะเรียก

คนๆ นั้นว่ามิสเตอร์แดน แต่สุชัยจะสนใจกับหน้าตาทำไม ในเมื่อรายได้ที่ผ่านเข้ามาในบัญชีงดงามพอที่จะ

ทำให้เขาไม่ต้องสนใจได้ สุชัยได้เงินจากการค้าแรงงานมนุษย์จากประเทศเพื่อนบ้าน และถ้าครอบครัวไหน

มีเด็กชายที่หน้าตาดี เขาก็จะจัดการพรากมาเพื่อระบายความใคร่ ใครจะนึกว่าจะถูกค้นพบสถานที่ลับที่เขา

สร้างไว้อย่างในวันนี้ที่ทำให้เขาจนตรอก

“ข้ามฝั่งมาซะ แล้วมารับเงินสดที่คาสิโน จากนั้นก็ไสหัวไปให้พ้น”

เสียงเย็นเยียบจากมิสเตอร์แดนออกคำสั่งมาทางโทรศัพท์

“ละ แล้ว ไร่ของผม ลูกสาวของผม”

สุชัยยังเป็นห่วง

“จะห่วงไร่ ห่วงลูกสาว หรือห่วงชีวิตที่ต้องติดคุกตลอดชีวิตก็เลือกเอา”

ประโยคสุดท้ายก่อนวางหูอย่างไม่สนใจอีกต่อไปทำให้พ่อเลี้ยงสุชัยที่ตกอับต้องก้มหน้ารับชะตากรรม






ผิวขาวเผือกพร้อมดวงตาสีน้ำทะเลขุ่นจนคนที่นั่งตัวลีบอยู่ที่มุมห้องต้องผวา แม้ว่าร่างที่ผุดลุกขึ้นมาจะเตี้ย

กว่า แต่ใครจะรู้ว่าคนที่ก้าวมาหาจะแข็งแกร่งและมีอำนาจมากมายอย่างที่กานต์คาดไม่ถึง

จากตอนแรกที่เขาทั้งด่า ทั้งดูถูกจนกระทั่งถูกมอมยาจนย่อยยับแต่แดเนียลกลับไม่ยอมปล่อยเขาไปตาม

ทาง แถมยังบังคับให้กานต์ลาออกจากงานที่อินไฟไนท์อินดัสเตรียลเมื่อแดเนียลได้ในสิ่งที่ต้องการแล้ว

หลังจากนั้นฝรั่งตาน้ำข้าวก็บังคับให้เขามาเป็นนกน้อยอยู่ในกรงทองคำ จะไปไหนแดเนียลไม่ห้ามแต่ต้องมี

คนของแดเนียลตามประกบตลอดเวลา

เวลาแดเนียลอารมณ์ดี เขาก็มักจะปรนเปรอให้กานต์ทั้งเงิน สิ่งของ และเซ็กส์จนถึงใจ แต่ถ้าแดเนียล

หงุดหงิด กานต์ก็จะกลายเป็นที่ระบายอารมณ์จนแทบลุกไม่ขึ้น

กานต์อยู่กับแดเนียลด้วยความหวาดระแวงตลอดเวลา

เหมือนในตอนนี้ที่แดเนียลตรงมาหา กานต์เผลอใช้มือกำพนักเก้าอี้อย่างหวาดกลัว เมื่อร่างหนาใช้มือดึง

หน้าเรียวหวานของเขาขึ้นมาแล้วบดจูบจนปากบวมเห่อ กานต์ห้ามไม่ได้ต้องทนเจ็บจนแดเนียลยอมปล่อย

เอง แล้วยิ้มหยันมาให้

“กานต์ที่รัก สงสัยว่าเราต้องขึ้นไปทางเหนือของประเทศไทยกันสักพักล่ะ นอกจากผมจะพาคุณไปฮันนีมูน

นอกสถานที่ เราจะถือโอกาสนี้ไปเยี่ยมเพื่อนเก่าของเรากันหน่อย”

กานต์ได้แต่สงสัยว่าเพื่อนเก่าของฝรั่งตาน้ำข้าวที่แสนร้ายกาจนี้คือใคร



--------------------------------------- TBC ----------------------------------



จบบทนี้กับความรู้สึกหน่วงๆ ที่ลูกสาววัย 11 ปี ของเพื่อนของคนรู้จักหายไปจากบ้าน

และพบว่ากลายเป็นศพไปแล้วหลังจากหายไป 4 วัน

เกลียดความสูญเสีย เกลียดคนโรคจิตฆ่าได้กระทั่งเด็ก


เกลียดมากกกก

หัวข้อ: Re: ร้ายซ่อนรัก บทที่ 32 ...50 % ..( 12 / 05 /2557 )
เริ่มหัวข้อโดย: fuku ที่ 12-05-2014 14:50:34

โอียยยยยยยย ลุ้นนนนน

หัวข้อ: Re: ร้ายซ่อนรัก บทที่ 32 ...50 % ..( 12 / 05 /2557 )
เริ่มหัวข้อโดย: Ra poo ที่ 12-05-2014 15:13:29

น้องนิดดดด  ฮือออออ

หัวข้อ: Re: ร้ายซ่อนรัก บทที่ 32 ...50 % ..( 12 / 05 /2557 )
เริ่มหัวข้อโดย: bvan ที่ 12-05-2014 16:48:05

อย่ามีใครเป็นไรเลยนะ หัวใจจะวาย..

หัวข้อ: Re: ร้ายซ่อนรัก บทที่ 32 ...100 % ..( 12 / 05 /2557 )
เริ่มหัวข้อโดย: ammchun ที่ 12-05-2014 17:56:01

เกลียดทุกคนที่ทำร้ายเด็กค่ะ ไม่ว่าจะเด็กหรือผู้ใหญ่ ถ้าทำร้ายกัน ก็เกลียดดดดด ทั้งหมด

หัวข้อ: Re: ร้ายซ่อนรัก บทที่ 32 ...100 % ..( 12 / 05 /2557 )
เริ่มหัวข้อโดย: GETIIZ ที่ 12-05-2014 19:52:50

เกลียดการทำร้ายเด็ก หรือแมัแต่คนบริสุทธ์ที่ต้องมาโดนทำร้าย
โชคยังเข้าข้างเจ้านิด แต่กับเด็กคนนั้น และอีกมากมาย!!!
ความตายมันยังน้อยไปเลยกัยคนชั่วๆที่นรกส่งมาเกิดอย่าไอ่สุชัย. มันต้องรับกรรมอย่างสาสม!!!!!

หัวข้อ: Re: ร้ายซ่อนรัก บทที่ 32 ...100 % ..( 12 / 05 /2557 )
เริ่มหัวข้อโดย: PoPuAr ที่ 12-05-2014 20:08:59

พาร์ทนี้สงสารเด็กน้อยมากเลยค่ะ
เด็กบริสุทธิ์คนนึง ต้องมาถูกคนใจร้ายย่ำยีอย่างป่าเถื่อน
สภาพจิตใจก็คงเกินเยียวยา กว่าจะกลับมาใช้ชีวิตได้อย่างปกติ
ไม่รู้ว่าจะต้องใช้เวลานานแค่ไหน

พัทธ์ก็กล้าเกินไปนะ ถ้าเกิดเป็นอะไรขึ้นมา โมกข์ต้องเสียใจมากแน่ๆ

หัวข้อ: Re: ร้ายซ่อนรัก บทที่ 32 ...100 % ..( 12 / 05 /2557 )
เริ่มหัวข้อโดย: BeeRY ที่ 12-05-2014 20:19:26

เด็กน้อยปลอดภัยแล้วนะ :hao5:
ชีวิตใหม่ต้องดีกว่าแน่นอน พยายามมีชีวิตอยู่ต่อไปนะ :sad4:
ส่วนกานต์ หายไปนานจนนึกว่าจะไม่มีบทซะแล้ว กลับมาอีกที ทำเอาสะพรึงไปเลย  :katai1:

หัวข้อ: Re: ร้ายซ่อนรัก บทที่ 32 ...100 % ..( 12 / 05 /2557 )
เริ่มหัวข้อโดย: lizzii ที่ 12-05-2014 20:38:53

เห้ออออออ

หัวข้อ: Re
เริ่มหัวข้อโดย: PoppyPrince ที่ 13-05-2014 19:47:46

อิอิ  เพิ่งเข้ามาอ่านตอนใหม่  กำลังจะมีดราม่าใช่ไหมคนเขียน  งื่อ  ขอเบาๆนะ  ยังไม่พร้อมจะต้มมาม่าเลย  TT

หัวข้อ: Re: ร้ายซ่อนรัก บทที่ 32 ...100 % ..( 12 / 05 /2557 )
เริ่มหัวข้อโดย: Nus@nT@R@ ที่ 13-05-2014 19:55:06

สงสารเด็ก
ไม่รู้มิสเตอร์แดนจะใช้กานต์เพื่อหลอกโมกข์อีกรึป่าว

หัวข้อ: Re: ร้ายซ่อนรัก บทที่ 32 ...100 % ..( 12 / 05 /2557 )
เริ่มหัวข้อโดย: Yunatsu ที่ 13-05-2014 20:47:21

 :ling1: :ling1: :ling1: :ling1:
สงสารเด็ก คนเลวๆพวกนี้ ต้องไม่มีจุดจบที่ดี
แม่งงง
 :angry2: :angry2: :angry2:

หัวข้อ: Re: ร้ายซ่อนรัก บทที่ 32 ...100 % ..( 12 / 05 /2557 )
เริ่มหัวข้อโดย: liza sarin ที่ 13-05-2014 21:25:04

เสียใจกะคนแต่งด้วยค่ะ

หัวข้อ: Re: ร้ายซ่อนรัก บทที่ 32 ...100 % ..( 12 / 05 /2557 )
เริ่มหัวข้อโดย: ekonut ที่ 13-05-2014 22:24:53

เศร้าจริงๆคนที่ทำร้ายเด็กๆได้ลงคออ่ะ

หัวข้อ: Re: ร้ายซ่อนรัก บทที่ 32 ...100 % ..( 12 / 05 /2557 )
เริ่มหัวข้อโดย: ormn ที่ 14-05-2014 11:56:10

 :mew4: :mew4: :mew4: :mew4:ขอแสดงความเสียใจกับพ่อแม่ของเด็กด้วยนะค่ะ :mew4: :mew4: :mew4: :mew4:

หัวข้อ: Re: ร้ายซ่อนรัก บทที่ 32 ...100 % ..( 12 / 05 /2557 )
เริ่มหัวข้อโดย: armlporsch ที่ 14-05-2014 12:15:43

อาจารย์พัทธ์กับลูกศิษย์ลุยไปช่วยเด็กเองเลย
โชคยังดีนะที่ไม่ได้รับอันตรายอะไรกลับมา
ช่วยหนูนิดได้แถมยังได้ช่วยเด็กที่ถูกทารุณอีกคนด้วย
งานนี้ทำเอาโมกข์เครียดไปเลยทีเดียว
แต่มันยังไม่จบแค่นี้ มิสเตอร์แดนยังทำอะไรได้มากกว่านี้

หัวข้อ: Re: ร้ายซ่อนรัก บทที่ 32 ...100 % ..( 12 / 05 /2557 )
เริ่มหัวข้อโดย: mukmaoY ที่ 14-05-2014 16:49:09

เรื่องนี้หื่นมากๆ
ตัวโกงก็ชั่วไม่มีใครเกิน

 :m31:

ชอบค่ะ

หัวข้อ: Re: ร้ายซ่อนรัก บทที่ 32 ...100 % ..( 12 / 05 /2557 )
เริ่มหัวข้อโดย: McKnight ที่ 14-05-2014 20:31:22

เฮ้ออออ อย่างน้อยเด็กชายคณิตก็ปลอดภัยล่ะนะ ดีที่อาจารย์พัทธ์ไปช่วยไว้ได้ทัน
เด็กชายต่างด้าวที่เจ็บปางตายอีกคนก็ขอให้ปลอดภัยเช่นกันนะครับ งื้อออ...สงสาร

โมกข์กับอาจารย์พัทธ์หวานๆหื่นๆกันได้ไม่กี่ตอน จะโชคเลือด?กันอีกแล้ว บู้ระห่ำกันทั้งไร่
เอาใจช่วยให้สู้รบปรบมือกับมิสเตอร์แดนได้ชนะ ล้างบางกันไปให้หมดเลยนะครับ

สำหรับกานต์ ถ้าจะกลับมาเอาคืน ก็เอาแบบแรงสุดขั้วไปเลยครับ มันส์ดี (แอบ SM นะผมเนี่ย 555+)

หัวข้อ: Re: ร้ายซ่อนรัก บทที่ 32 ...100 % ..( 12 / 05 /2557 )
เริ่มหัวข้อโดย: ::UsslaJlwaJ:: ที่ 26-05-2014 14:51:13

สนุกมากเลยค่าาา อ่านรัวๆๆๆ รวดเดียวเลย  ติดตามจ้าาา

หัวข้อ: ร้ายซ่อนรัก บทที่ 33 ( 27 / 05 /2557 )
เริ่มหัวข้อโดย: Belove ที่ 27-05-2014 00:55:29

                             ร้ายซ่อนรัก

                              บทที่ 33


“ที่ดินตรงนั้นเป็นของพ่อเลี้ยงสุชัย”

“ไอ้สัตว์นรก”

เสียงผรุสวาทดังขึ้นจากคำปันทันทีในฐานะเจ้าทุกข์ของเด็กชายคณิตเมื่อได้ฟังคำยืนยันจากผู้กำกับดนัย

คำปันสงสารคณิตเพราะแม้จะผ่านไปหนึ่งวันเต็มๆ แต่คณิตก็ยังคงมีอาการหวาดผวา คำปันอยากจะรู้นัก

ว่าหลานชายของคนได้เห็นภาพอะไรที่มันสะเทือนใจขนาดนั้น

ผู้กำกับดนัยเองก็ไม่ได้นิ่งนอนใจ เรื่องนี้กลายเป็นคดีอุกฉกรรจ์ในพื้นที่ของเขา จนกระทั่งผู้บังคับบัญชา

เรียกเข้ามาให้ข้อมูลในตัวจังหวัด รวมทั้งเชิญโมกข์และคำปันมาด้วย ทั้งสามคนจึงได้นั่งพูดคุยกันอยู่ใน

กองกำกับการตำรวจของภาค

หลังจากที่ให้ปากคำเป็นที่เรียบร้อยดนัยจึงเดินมาส่งโมกข์และคำปันที่รถพร้อมให้ข้อมูลเพิ่มเติม

“แต่พยานบุคคลตอนนี้ก็คงจะมีแต่เด็กต่างด้าวคนนั้นแล้วก็เจ้านิดที่จะชี้ตัวผู้ต้องสงสัยได้”

เสียงวิทยุสื่อสารดังขึ้นดนัยหยิบมันขึ้นมารับและตอบโต้อยู่พักใหญ่ ก่อนที่จะหันมาด้วยสีหน้าที่เคร่งเครียด

ยิ่งกว่าเดิม

“ลูกน้องผมเอาหมายค้นเข้าไปค้นไร่ไอ้สุชัยแล้ว ไม่เจอมันเลย เจอแต่ลูกสาวที่ไม่เคยรู้เรื่องนี้มาก่อน”

เจ้านายและลูกน้องจากไร่มนัญชัยหันมาสบตากันด้วยใบหน้าที่เครียดยิ่งกว่า

“พี่ดนัยหมายถึงไอ้พ่อเลี้ยงสุชัยมันเปิดตูดหนีไปแล้วใช่ไหมครับ”

ดนัยพยักหน้า คิ้วขมวดจนแทบจะผูกกัน

“จากที่ลูกน้องผมไปสอบสวนมา สรุปว่าสมบัติของมันในตอนนี้แทบไม่เหลือติดตัวสักอย่าง ไอ้ที่สงสัยว่ามัน

จะตกอับถึงกับยอมหากินผิดกฎหมายเรื่องแรงงานต่างด้าวก็ยิ่งชัดเจนมากขึ้นไปอีก”             

“งานหนักหน่อยนะครับพี่ดนัย”

โมกข์ยกมือตบต้นแขนดนัยเบาๆ เป็นการให้กำลังใจ ก่อนที่เขาจะรับโทรศัพท์ที่ส่งเสียงร้องขึ้นมา

คิ้วเข้มที่ขมวดตึงอยู่แล้วยิ่งย่นจนแทบชิดเมื่อปลายสายพูดจบ โมกข์ถอนหายใจดังๆ จนดนัยและคำปัน

จ้องมองอย่างสงสัย

“สงสัยว่างานของพี่ดนัยจะงอกอีกแล้วครับ”

“ทำไมล่ะโมกข์”

“ก็พยานปากเอกตอนนี้เหลือแค่เจ้านิดคนเดียวน่ะสิครับ โรงพยาบาลที่เด็กต่างด้าวคนนั้นรักษาตัวอยู่ โทร

มาบอกว่าเด็กทนพิษบาดแผลไม่ไหว เสียชีวิตแล้วเมื่อครู่นี้เอง”







กว่าที่โมกข์จะไปจัดการเป็นธุระเรื่องศพของเด็กไร้ชื่อเสร็จเรียบร้อยเวลาก็ผ่านไปจนเกือบเย็น เขาและ

คำปันจึงได้ขับรถกลับไร่ โมกข์บอกให้คำปันแวะปั๊มน้ำมันที่มีร้านสะดวกซื้อและร้านอาหารเพื่อทำธุระ

ส่วนตัวให้เรียบร้อยเพราะต้องขับรถไปอีกไกล

เมื่อออกมาจากห้องน้ำร่างสูงก็ชะงักเมื่อท่อนแขนถูกเกาะไว้ เขารีบหันขวับไปมองอย่างรวดเร็ว

“โมกข์ โมกข์จริงๆด้วย”

โมกข์แทบจะอ้าปากค้างด้วยความนึกไม่ถึง เมื่อเห็นหน้าคนที่ยึดเหนี่ยวแขนของเขา คนที่เขาไม่นึกว่าจะได้

พบเจอที่นี่

“กานต์”

สีหน้าของกานต์ดีใจจนแทบจะละล่ำละลักพูดพลางเขย่าแขนของเขา

“ดีใจจริงๆ ที่เจอคุณ โมกข์…คุณยกโทษให้ผมแล้วใช่ไหม ผมยังรักคุณเหมือนเดิมนะโมกข์ ให้โอกาสผม

อีกครั้งได้ไหม”

ใบหน้าคมคร้ามไอแดดสีหน้าเฉยเมยจนเกือบจะบึ้งตึง โมกข์พยายามแกะมือที่เกาะกุมแขนของตัวเองออก

“ผมไม่เคยจำได้ว่าให้โอกาสคุณนะกานต์”

เขาเบี่ยงตัวหลบกานต์จนอีกฝ่ายหน้าเสีย ดวงตาแดงก่ำ

“อ้อ!..ได้ข่าวว่าคุณลาออกจากบริษัทของผมในช่วงที่มีการลักลอบนำแบบรุ่นใหม่ไปให้บริษัทคู่แข่งพอดี

ถ้าผมเคลียร์งานที่นี่เสร็จแล้วลงไปจัดการเรื่องนี้ที่กรุงเทพเมื่อไหร่ ผมอาจจะให้โอกาสคุณช่วยมาให้ข้อมูล

เรื่องนี้ก็ได้”

“โมกข์!! นี่คุณ …ยังไงก็เถอะ คุณต้องช่วยเหลือผมนะ ผมกำลังลำบาก…”

เสียงของกานต์กลืนหายไปในลำคอ ใบหน้าซีดเผือดเมื่อเห็นชายร่างสูงใหญ่ที่เขารู้ว่าเป็นคนของแดเนียล

เดินมาใกล้ กานต์ทำท่าหันรีหันขวางแล้วหันมาสบตากับโมกข์อย่างเว้าวอนเป็นครั้งสุดท้ายก่อนที่จะจำใจ

เดินออกห่างจนโมกข์งง แต่เจ้าของไร่มนัญชัยก็ยักไหล่เล็กน้อยอย่างไม่ได้ใส่ใจพลางหมุนตัวเดินกลับไปที่

รถที่คำปันจอดไว้อีกมุมหนึ่ง เขาจึงไม่ได้เห็นกานต์ถูกหิ้วปีกกลับไปที่รถยนต์คันหรูที่จอดอยู่คนละฝั่งของ

ปั๊มน้ำมัน

ร่างของกานต์ถูกผลักเข้าไปในตอนหลังของรถยนต์ที่มีร่างของชายผิวขาวเผือกนั่งสูบบุหรี่รออยู่แล้ว คนของ

เขาขึ้นรถทันทีในตำแหน่งคนขับคนหนึ่งและที่นั่งข้างคนขับคนหนึ่ง รถยุโรปคันโตเคลื่อนที่ออกจากปั๊ม

โดยที่ไม่ต้องรอคำสั่งเจ้านาย

แดเนียลอัดควันบุหรี่อยู่ในรถ สายตามองไปนอกหน้าต่างเหมือนไม่มีกานต์ที่นั่งตัวสั่นเทาเป็นลูกนกอยู่ใน

สายตา แล้วอยู่ๆ เขาก็ใช้มือคว้าหมับที่หลังคอของกานต์กดต่ำลงจนแทบกระแทกกับเข่า ก่อนที่ก้นบุหรี่

ติดไฟจะถูกจี้ไปที่แผ่นหลังของเขา

“อ๊ากกกก แดน กูเจ็บนะ”

กานต์พยายามดิ้นแต่ก็ไม่หลุดเพราะแรงที่แดเนียลกดนั้นมีเยอะกว่า กลิ่นผ้าไหม้ไฟคลุ้งรถแดเนียลจึงได้

ยอมทิ้งก้นบุหรี่แต่ก็ยังกดคอกานต์อยู่ในท่าเดิม

“ลูกน้องของผมเห็นคุณยืนคุยกับผู้ชาย บอกผมทีว่าใคร”

“ก็แค่คนรู้จัก ลูกน้องมึงคิดมากเกินไปแล้ว”

กานต์ไม่กล้าบอกว่าเขาเจอโมกข์ที่นี่ เพราะรู้ดีว่าแดเนียลเกลียดโมกข์แค่ไหนและถ้าขืนบอกความจริงว่า

เขาปรี่เข้าไปหาโมกข์ทันทีที่มองเห็น แดเนียลจะต้องจัดการเขาจนเละแน่ๆ

“จริงรึเบบี้ โอเค เป็นอันว่าผมเชื่อคุณ แต่ว่าคุณจะตอกย้ำความเชื่อให้ผมสักหน่อยจะได้ไหม”

“ไอ้บ้า ลูกน้องมึงนั่งหัวโด่อยู่ข้างหน้า มึงจะให้กูตอกย้ำตอนนี้หรือไง หน้าไม่อาย โอ๊ย!”

กานต์อุทานเมื่อมือที่แข็งราวกับเหล็กบีบคอจนแทบหัก

“กะ…ก็ได้ กูทำแล้ว ปล่อยคอกู”

มือรูดซิปกางเกงอีกฝ่ายลงควักแก่นกายขึ้นมา กานต์จำใจครอบปากลงไป เจ็บทั้งร่างกายที่ถูกทำร้าย เจ็บ

ทั้งใจที่ถูกบังคับแต่ก็ต้องยอมทำเพื่อรักษาชีวิต เรียวปากรูดขึ้นลงจนอีกฝ่ายพ่นน้ำเมือกพุ่งเข้าปากกานต์จึง

ได้รีบคายแท่งร้อนออกพลางยกมือเช็ดปาก เขาเห็นลูกน้องของแดเนียลลอบมองจากทางกระจก นึกเจ็บใจ

ที่ต้องมาเล่นหนังสดโชว์คนอื่น แต่ก็พูดอะไรไม่ออก

“พอใจหรือยัง เชี่ยแดน”

เขากระแทกเสียงใส่ได้ยินเสียงอีกฝ่ายหัวเราะหยันเบาๆ

“ปากของเบบี้ยังทำงานได้เยี่ยมเหมือนเดิม”

แดเนียลยกปลายนิ้วขึ้นเช็ดที่มุมปากของกานต์

“แต่คุณเห็นหรือเปล่า ว่าตรงนี้ของผมมันยังไม่ยอมสงบ สงสัยว่าคุณต้องทำมากกว่านี้”

“ไอ้แดน”

กานต์ร้องเสียงหลงหน้าเรียวหวานซีดเผือดสลับกับแดงเป็นริ้วเมื่อเข้าใจนัยยะที่แดเนียลสื่อออกมา

“นี่มันในรถ”

ดวงตาสีน้ำข้าวลุกวาบยกมือขึ้นบีบคางจนกานต์หน้าเบี้ยว

“แล้วที่เคยไปเอากับไอ้โมกข์ใต้ต้นไม้หน้าอายน้อยกว่านี้เหรอที่รัก”

แดเนียลขุดเรื่องเก่าขึ้นมาตะคอกใส่หน้า แถมยังก้มหน้าไปกัดที่ลานนมของกานต์เมื่อพูดจบจนเขาน้ำตา

ซึม

ไม่มีทางเลือกอื่น กานต์ขยับตัวไปนั่งคร่อมอยู่บนตักของแดเนียล เขารูดซิปปลดกางเกงตัวเองลงทั้งที่

อับอายลูกน้องที่ยังนั่งเงียบอยู่ด้านหน้าของรถเหลือที่จะกล่าว กานต์โหย่งตัวจับแท่งเนื้อที่ยังไม่ยอมสงบจ่อ

อยู่ที่ช่องทางของตนก่อนที่จะกดสะโพกลงให้แท่งเนื้อของแดเนียลสอดลึกเข้าไป

กานต์ค่อยๆ ขยับสะโพกหมุนวนแล้วจึงขยับขึ้นลงเป็นจังหวะ เขาได้ยินเสียงครางของแดเนียลอย่างพอใจ

ในขณะที่ใบหน้าของเขาเต็มไปด้วยน้ำตาแห่งความอัปยศ








เมื่อมาถึงบ้านและมองเห็นคนที่ยืนคอยอยู่โมกข์ก็ตรงเข้าไปกอดร่างนั้นอย่างแนบแน่น มือดึงคางให้พัทธ์

เงยหน้าขึ้นแล้วเขาก็แนบปากลงไป

ความรู้สึกเหน็ดเหนื่อยจากเรื่องที่ต้องจัดการตลอดวันจางลงอย่างรวดเร็วเมื่อได้สอดปลายลิ้นซุกไซ้หา

ความหวานอย่างเพลิดเพลิน โมกข์เข้าใจแล้วว่าการที่มีคนรักอยู่ใกล้ๆ มันทำให้หัวใจของเขาฉ่ำชื่นเพียง

ไหน เขาปรารถนาเหลือเกินที่จะให้พัทธ์ยืนเคียงข้างเขาและอยู่กับเขาตลอดไป

โมกข์ยอมถอนปลายลิ้นอย่างอ้อยอิ่งเมื่ออีกฝ่ายใช้มือผลักลำตัวเบาๆ พลางยกมือบีบจมูกเขาอย่างหมั่นไส้

“พอแล้ว จูบจนแทบจะขาดใจตาย ไม่รู้ไปตายอดตายอยากมาจากไหน”

“เห็นหน้าคุณแล้วมันอดใจไม่ไหวนี่ เหนื่อยมาทั้งวันได้จูบคุณแล้วหายเหนื่อยเป็นปลิดทิ้ง”

“เลี่ยน”

พัทธ์ค่อนแต่อมยิ้มพลางโอบเอวให้โมกข์เดินตามเข้าบ้าน

“เรื่องไปถึงไหนแล้วครับ”

โมกข์ถอนหายใจเฮือกใหญ่ก่อนที่จะเล่าให้พัทธ์ฟัง

“โธ่เอ๊ย สงสารเด็ก”

พัทธ์หน้าเสียเมื่อเดินมาถึงโซฟารับแขก เขาทรุดตัวลงนั่งอย่างเข่าอ่อนเมื่อรู้ชะตากรรมของเด็กที่ได้

ช่วยเหลือไว้ แต่ก็รักษาชีวิตไว้ไม่ได้ โมกข์นั่งลงข้างๆ โอบกอดพัทธ์ไว้อย่างอ่อนโยน

“คิดเสียว่าเด็กหมดกรรมแล้ว ไม่ต้องพิกลพิการอย่างไอ้ซู ตอนนี้ต้องระวังเจ้านิดมากกว่าเพราะมัน

กลายเป็นพยานปากเอกไปแล้ว ผมกลัวไอ้พ่อเลี้ยงชั่วนั่นจะส่งคนมาจัดการมัน เลยสั่งคำปันให้กลับไปดูแล

หลานให้ดี”

“แล้วซูล่ะ ซูจะเป็นพยานได้หรือเปล่า”

พัทธ์ถามอย่างกังวล

“ไอ้ซูมันสติไม่สมประกอบไปแล้ว ผมไม่รู้ว่าถ้าขึ้นศาลจริงๆ แล้วจะมีปัญหาไหม แต่ตอนนี้ภาวนาให้ตำรวจ

จับไอ้ตัวการให้ได้ก่อนดีกว่า แต่ว่าเรื่องนี้ช่างมันก่อนเถอะตอนนี้ผมอยากกอดคุณให้หายเหนื่อยก่อน”

โมกข์ดึงไหล่ของพัทธ์ให้เอนมาซบกับแผ่นอกกว้าง กอดเบาๆในขณะที่อีกมือลูบผมนุ่มช้าๆ เกยคางไว้บน

กระหม่อมของพัทธ์

“อยู่อย่างนี้สักพักนะ”

โมกข์ลอบถอนหายใจแผ่วเบา หนักใจเรื่องพ่อเลี้ยงสุชัยยังไม่เท่าหนักใจเท่าที่เจอกานต์ เมื่อเขาไม่รู้ว่า

กานต์มาที่นี่เพราะอะไร

ความผิดทำอย่างไรก็ไม่มีทางลบเลือนไปได้แม้ว่าจะสำนึกผิดแล้ว โมกข์กำลังกลัวความผิดในอดีตจะย้อน

มาทำให้ความรักของเขาสั่นคลอน

“พัทธ์ครับ”

เสียงอ่อนระโหยดังขึ้นจากโมกข์

“ผมรักคุณนะ”

โมกข์รับรู้การตอบรับจากพัทธ์ด้วยอ้อมกอดที่กระชับลำตัว

“ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นนับจากนี้ขอให้รู้ว่าผมรักคุณ และไม่ว่าจะเกิดอุปสรรคอะไรเราสองคนจะช่วยกันก้าว

ผ่านมันไปให้ได้ สัญญานะ”

เขาก้มหน้าลงไปขอสัญญาในขณะที่พัทธ์ตอบรับคำสัญญานั้นด้วยเรียวปากนุ่มเมื่อโน้มคอโมกข์ลงมา

จุมพิตอย่างอ่อนหวาน




------------------------------- TBC ----------------------------------------



เฮ้อ! พ่อเลี้ยงโมกข์ของเราเต็มไปด้วยเรื่องปวดหัว ทั้งเรื่องในไร่ และเรื่องหัวใจ

นี่ขนาดเจอแค่กานต์นะ นี่ยังไม่รู้นะว่ากานต์กับแดเนียลมาด้วยกัน

ถ้ารู้จะปวดหัวขนาดไหน กลุ้มแทนพ่อเลี้ยงจริงจริ๊งงงงงง


 :katai1: :katai1:






ป.ล.ฝากนิยายพีเรียดสมัยปี 2528 ด้วยนะคะ
แนวต่อสู้กันด้วยพลังจิตและคาถาอาคมค่ะ


Only Love Is Real ให้รักนำทาง
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=41771.0

หัวข้อ: Re: ร้ายซ่อนรัก บทที่ 33 ( 27 / 05 /2557 )
เริ่มหัวข้อโดย: lizzii ที่ 27-05-2014 01:09:48

แดเนียลมาทำอะไรไม่ดีอีกแน่ๆ
เห้ออออออออออ

หัวข้อ: Re: ร้ายซ่อนรัก บทที่ 33 ( 27 / 05 /2557 )
เริ่มหัวข้อโดย: GETIIZ ที่ 27-05-2014 01:39:57

คิดซะว่าหมดเวรหมดกรรมอย่างที่โมกข์ว่าละกัน  สำหรับเด็กผู้เคราะห์ร้ายคนนั้น
ไอ่เจ้าหนูนิดก็ยังผวาอยู่ คำปันดูหลานดีๆนะ

ส่วนกานต์เอาจริงๆแอบสงสารอ่ะ แต่โอ้ยยยย พูดไม่ถูกกกก
คือถ้ากานต์กลับใจได้จริงๆเราจะสงสารได้เต็มร้อยกว่านี้  แต่นี่ก็ไม่รู้ว่ากานต์จะกลับใจได้มั้ย  เห้ออออ
ส่วยไอ่พ่อเลี้ยงสุชัยกับไอ่แดเนียล แกกกก ไอ่ชั่ววววววววววว แกต้องได้รับกรรมอย่างสาสม !!!! :katai1:

พัทธ์กับโมกข์ช่วยเป็นพลังใจให้กันและกันนะ สำหรับเรื่องน่าปวหัวที่จะเกิดขึ้น :mew1:

หัวข้อ: Re: ร้ายซ่อนรัก บทที่ 33 ( 27 / 05 /2557 )
เริ่มหัวข้อโดย: fay 13 ที่ 27-05-2014 06:39:29

 :mew1: :mew1: :mew1:

หัวข้อ: Re: ร้ายซ่อนรัก บทที่ 33 ( 27 / 05 /2557 )
เริ่มหัวข้อโดย: Inwoสูs ที่ 27-05-2014 12:41:46

เอาแล้วๆพ่อเลี้ยงจะทำยังไงละทีนี้ อริมาแพ็คคู่เลย

หัวข้อ: Re: ร้ายซ่อนรัก บทที่ 33 ( 27 / 05 /2557 )
เริ่มหัวข้อโดย: BlueJay ที่ 27-05-2014 15:06:32

กานต์เธอกลับมาพร้อมกับลาสบอส(รึเปล่า?)ของเรื่อง
ถ้าเธอกลับมาขอความเห็นใจเราจะหมั่นไส้เธอ
แต่ถ้าเธอกลับมาเพื่อนทำลายชีวิตคู่ของอ.พัทธ์เราจะเกลียดเธอ
 o18

หัวข้อ: Re: ร้ายซ่อนรัก บทที่ 33 ( 27 / 05 /2557 )
เริ่มหัวข้อโดย: liza sarin ที่ 27-05-2014 15:43:45

  :เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ:

หัวข้อ: Re: ร้ายซ่อนรัก บทที่ 33 ( 27 / 05 /2557 )
เริ่มหัวข้อโดย: ammchun ที่ 27-05-2014 18:37:30

แดเนียลมาถึงหนีเลย ส่วนกานต์ เหมาะสมกับแดเนียลดีนะ หึหึหึ

สงสาเด็ก เมื่อไหร่อิตาพ่อเลี้ยงมันจะเจอพิพากษาซะที

หัวข้อ: Re: ร้ายซ่อนรัก บทที่ 33 ( 27 / 05 /2557 )
เริ่มหัวข้อโดย: BeeRY ที่ 27-05-2014 19:45:23

น้องต่างด้าวไปดีแล้ว ไม่ต้องทรมานแล้วนะ :hao5:
โมกข์สู้ๆ พัทธ์เป็นกำลังใจให้อยู่ :L2:

หัวข้อ: Re: ร้ายซ่อนรัก บทที่ 33 ( 27 / 05 /2557 )
เริ่มหัวข้อโดย: McKnight ที่ 27-05-2014 20:15:29

มาทั้งกานต์ ทั้งแดเนียล   จะรับมือไหวไหมเนี่ย พ่อเลี้ยงโมกข์
สู้ ๆ แล้วกันนะครับ น่าจะไหวอยู่เพราะมีอาจารย์พัทธ์อยู่เคียงข้างอีกทั้งคน
(ถ้ากานต์ไม่กลับมาป่วนความสัมพันธ์ซะก่อนน่ะนะ)

หัวข้อ: Re: ร้ายซ่อนรัก บทที่ 33 ( 27 / 05 /2557 )
เริ่มหัวข้อโดย: GintoniC ที่ 27-05-2014 20:35:39

เรื่องราวอิรุงตุงนังมันจะมาพร้อมกับไอ้แดนเนี้ยแหละ  :katai1:

หัวข้อ: Re: ร้ายซ่อนรัก บทที่ 33 ( 27 / 05 /2557 )
เริ่มหัวข้อโดย: omyim_jjj ที่ 27-05-2014 20:57:26

สู้ๆๆ นะทุกคน

หัวข้อ: Re: ร้ายซ่อนรัก บทที่ 33 ( 27 / 05 /2557 )
เริ่มหัวข้อโดย: ormn ที่ 27-05-2014 22:51:37

 :mew2: :mew2: :mew2: :mew2:พ่อเลี้ยงตูงานเข้าอีกแล้ว :เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ:

หัวข้อ: Re: ร้ายซ่อนรัก บทที่ 33 ( 27 / 05 /2557 )
เริ่มหัวข้อโดย: tae1234 ที่ 27-05-2014 23:37:36

สนุก..ชวนลุ้นติดตามมากครับ

หัวข้อ: Re: ร้ายซ่อนรัก บทที่ 33 ( 27 / 05 /2557 )
เริ่มหัวข้อโดย: B52 ที่ 28-05-2014 01:09:18

ขอให้พวกเลวๆทั้งหลายได้รับผลกรรมที่ได้ทำไว้เร็วเถอะ สาธุ

หัวข้อ: Re: ร้ายซ่อนรัก บทที่ 33 ( 27 / 05 /2557 )
เริ่มหัวข้อโดย: PoPuAr ที่ 29-05-2014 20:49:30

ช่วงนี้มีแต่เรื่องร้ายๆนะ หวังว่าคงจะไม่มีอะไรไม่ดีเกิดขึ้นกับพัทธ์หรอกนะ

แต่ก็ชักจะหวั่นใจพิกล  แดเนียลตัวร้ายมันก็โผล่มาทำการณ์ใหญ่แล้ว 

สำหรับกานต์  นางดูน่าสงสารเหมือนกัน คิดซะว่าเป็นผลกรรมที่ตัวเองก่อขึ้นมา  ก็ต้องยอมรับมัน

หัวข้อ: Re: ร้ายซ่อนรัก บทที่ 33 ( 27 / 05 /2557 )
เริ่มหัวข้อโดย: DraCo_SLa13 ที่ 30-05-2014 11:48:56

กำลังเข้มข้นเลย  ฮือออออ สงสารน้องชาวเขาที่ตายอ่ะ

หัวข้อ: Re: ร้ายซ่อนรัก บทที่ 33 ( 27 / 05 /2557 )
เริ่มหัวข้อโดย: wargroup ที่ 04-06-2014 02:55:29

เอ่อ...ยังอยากตบกานต์อยู่นะ นางดูหวังจะได้พระเอกตลอดๆ
ไม่อยากสงสารด้วย เพราะไม่เห็นนางจะสำนึกห่านอะไรเลย ดูมั่นๆสู้ตายค่ะมาก
กำลังคิดว่า บางทีสิ่งที่แดนกระทำใส่ อาจสนองนีดลึกๆของนางอยู่เหมือนกัน
เป็นแบบเด็กเสี่ยซาดิสม์สไตล์ ต่อปากต่อคำน้ำตาไหล แต่แอบสุขสันต์ สมกันดีออกคู่นี้ ฮิฮิ
ปล. จะรอสะใจตอนหนูกานต์มาเจอว่า โมกข์อินเลิฟอยู่กับพัทธ์ รุกชนรุกเชียวนะ ฮิิฮิ (อีกที)
//นี่ก็วัยเฉียดเลขสี่เหมือนกันค่ะ แถมเป็น HKS มาก่อนเบาๆ จะตามไปอ่านฟิค+เรื่องอื่นๆของคุณแกล้มนะคะ ^^

หัวข้อ: ร้ายซ่อนรัก บทที่ 34 ( 08 / 06 /2557 )
เริ่มหัวข้อโดย: Belove ที่ 08-06-2014 11:36:03

                           ร้ายซ่อนรัก

                           บทที่ 34


“พ่อ นี่พ่อทำอะไรทุเรศๆ อย่างที่ตำรวจมันกล่าวหาหรือเปล่า”

สลิลลาโวยวายใส่โทรศัพท์เมื่อพ่อเลี้ยงสุชัยเสี่ยงโทรเข้ามา

“มันก็แค่คลายเครียด แต่นึกไม่ถึงเลยว่าไอ้อาจารย์หน้าอ่อนนั่นจะตามมาถูก เจ็บใจจริงๆ มันรู้ที่ซ่อนได้ไง

วะ”

“โอ๊ย! พ่อทำอย่างนี้ได้ไง ลิลลี่ไม่นึกเลยว่าพ่อจะมีรสนิยมวิตถารขนาดนี้ แล้วนี่พ่ออยู่ไหนเนี่ย”

พ่อเลี้ยงสุชัยสบถอออกมา ก่อนตอบบุตรสาว

“พ่อจะหลบไปที่ฝั่งโน้น ที่โน่นพอมีคนให้ความช่วยเหลือได้ เราเองก็ดูแลตัวเองดีๆก็แล้วกัน”

พูดจบก็รีบวางหู สลิลลาแทบจะปาโทรศัพท์ทิ้งอย่างหงุดหงิด นี่พ่อจะรู้หรือเปล่าว่าหล่อนตกใจแค่ไหนเมื่อ

ตอนที่ตำรวจบุกเข้ามาพร้อมหมายค้นและแจ้งข้อหากระทำอนาจารและทำร้ายร่างกายเด็ก พอความตกใจ

หายไปก็เหลือแต่ความอับอายจนแทบแทรกแผ่นดินหนี

ยังไม่ทันหายหงุดหงิด คนงานก็วิ่งเข้ามาบอกว่ามีรถยนต์คันใหญ่ขับเข้ามาในไร่และขอพบ คิ้วที่ตกแต่งไว้

จนเรียวโก่งก็ขมวดเข้าหากันอย่างสงสัยจึงได้เอ่ยปากอนุญาต เพียงไม่นานหลังจากนั้นสลิลลาก็ต้องแปลก

ใจเมื่อเห็นฝรั่งผมทองเดินเข้ามาพร้อมกับชายไทยหน้าตาดีแต่บึ้งตึงและคนติดตามที่เป็นฝรั่งคนหนึ่งและ

คนผิวดำอีกคนหนึ่ง ทั้งหมดเดินตรงเข้ามาหยุดอยู่ในห้องรับแขกที่หล่อนนั่งอยู่ก่อนแล้ว

“พวกคุณเป็นใคร”

เจ้าของบ้านถามเป็นภาษาอังกฤษ ฝ่ายผู้มาเยือนยิ้มจนเห็นฟันที่เหยินออกมา และตอบเป็นภาษาไทย

เกือบจะชัดเจน

“มาหาคุณนั่นแหละครับ”

“ฉันจำไม่ได้ว่าเราเคยรู้จักกันมาก่อน”

“ถ้าคุณคือมิสสลิลลา ลูกสาวของพ่อเลี้ยงสุชัยผมก็มาหาถูกคนแล้ว”

สลิลลาหรี่ตามองอย่างไม่ไว้ใจ แต่หล่อนก็จำต้องเชิญให้ฝรั่งตาสีฟ้านั่งลงที่เก้าอี้ตัวตรงข้าม พร้อมกับที่

ผู้ชายหน้าบึ้งก็ทรุดตัวลงนั่งอยู่ที่เก้าอี้เดี่ยวด้านข้าง ส่วนคนติดตามเดินไปยืนวนเวียนอยู่ที่ประตูทางเข้า

สลิลลาไม่ชอบบรรยากาศแบบนี้เอาเสียเลยเมื่อรู้สึกว่ากำลังถูกคุกคามโดยผู้มาเยือนที่หล่อนไม่รู้จัก

“ว่าธุระของคุณมาได้เลย”

“ผมชื่อแดเนียล เครตั้น”

แดเนียลแนะนำตัวง่ายๆ ก่อนที่จะเอี้ยวตัวไปรับเอกสารที่ให้กานต์เป็นคนถือมาแล้วยื่นให้เจ้าของบ้าน

“มิสเตอร์สุชัยไปเล่นการพนันที่บ่อนของผมฝั่งโน้น เขากู้เงินผมไปหลายครั้งและไม่มีเงินมาจ่ายจนต้องนำ

โฉนดที่ดินมาตัดจำนองทีละส่วนจนกระทั่งครบแปลง และตอนนี้มันก็หลุดจำนองเรียบร้อย ผมมาหาคุณ

เพื่อแสดงความเป็นเจ้าของในที่ดินผืนที่คุณกำลังนั่งอยู่นี่แหละ”

“ไม่จริง! แกพูดอะไรของแก”

หญิงสาวผุดลุกขึ้นยืน โยนกระดาษในมือทิ้ง ดวงตาที่ถูกแต่งสารพัดสีมองมาทางแดเนียลอย่างโกรธเกรี้ยว

“ผมพูดว่าตอนนี้เจ้าของไร่ที่แท้จริงคือผม”

แดเนียลที่ยังอารมณ์ดีมองทีท่าที่เต็มไปด้วยโทสะแล้วหัวเราะเบาๆ ยิ่งเป็นการเติมเชื้อไฟให้สลิลลา หล่อน

โกรธจนควันออกหูยกมือชี้หน้าแดเนียลแล้วบริภาษเสียงดังลั่น

“ไอ้ฝรั่งขี้นก แกโกหก หน้าตาก็ทุเรศอยู่แล้วยังจะมาโกหกปลิ้นปล้อนอีก ว้าย!”

สลิลลาร้องอุทานเมื่อแดเนียลกระโจนเข้ามาบีบคอหล่อนไว้ด้วยมือแค่ข้างเดียว หญิงสาวตาเหลือก

ดิ้นพล่านทุรนทุรายยกมือขึ้นพยายามแกะมือของแดเนียลออกแต่ก็ไม่สำเร็จ

“ปล่อยฉัน ปล่อยกู แค่กๆ”

สลิลลาเริ่มหน้าเขียวเพราะหายใจไม่ออก แดเนียลใช้มือที่บีบรอบคอของหล่อนยกจนตัวลอยแล้วผลักลงจน

สลิลลาหงายท้องอยู่บนโต๊ะรับแขกตัวเล็ก หญิงสาวพยายามหันไปมองสบตาผู้ชายหน้าสวยที่ทำหน้าสะดุ้ง

ตกใจ มือไม้ของหล่อนวาดมือเปะปะไปหมด

“ช่วยด้วย ช่วยฉันด้วย”

ใบหน้าตกใจนั่นชะงักงัน ก่อนที่ดวงตาจะหรุบลงแล้วเบือนหน้าหนีไปทางอื่นทำให้สลิลลาหมดความหวัง

หญิงสาวดิ้นรนยกมือเท้าต่อสู้แต่มือหรือที่จะระคายเคืองแรงมหาศาลของแดเนียลได้

“ผมไม่ชอบให้ใครมาชี้หน้าด่า”

แดเนียลทรุดตัวลงนั่งชันเข่า กดตัวทาบทับลงมาบนร่างของสลิลลาตะคอกเสียงต่ำจนสลิลลาสะดุ้ง

แต่หญิงสาวก็ยังกัดฟันไม่ยอมแพ้

“ก็แกมันทุเรศจริงๆ ทั้งหน้าตาทั้งการกระทำ กรี๊ด!!”

หญิงสาวหวีดร้องเมื่อแดเนียลกระชากเสื้อผ้าผืนบางรัดรูปของหล่อนออกจนขาดวิ่นอย่างง่ายดาย มือหนา

ขยำหน้าอกอย่างแรงจนน้ำตาซึม

“ไอ้บ้า แกจะทำอะไร ปล่อยนะ”

สลิลลาดิ้นพล่านตาเหลือกด้วยความหวาดกลัวเมื่อแดเนียลจับหล่อนอ้าขาแล้วสอดนิ้วเข้าไปตรงนั้นอย่าง

รวดเร็ว

“ปล่อย ปล่อยกูนะ ช่วยด้วย ช่วยฉันหน่อยเถอะ”

สลิลลาหันไปวอนขอกานต์ เนื้อตัวบิดเบี้ยวเมื่อถูกชำเราด้วยปลายนิ้ว  กานต์ที่เผลอหันมองกลืนน้ำลาย

เหนียวลงคอแม้จะเห็นใจก็ช่วยเหลืออะไรไม่ได้ เขาส่ายหน้าพลางหันหน้าหนี ปล่อยให้ร่างผอมบางบิดเร่า

อยู่บนโต๊ะรับแขกตัวเล็กและมีร่างหนาของแดเนียลขยับมือรุนแรงอยู่ตรงหว่างขา

“อ๊ะ….ฮือๆ ไอ้บ้า ไอ้ฝรั่งเลว”

สลิลลาครวญคราง สลับกับร้องไห้เมื่อร่างกายกระตุกวาบเกร็งรับปลายนิ้วที่สอดลึก ลมหายใจหอบหนักไป

กับการถูกย่ำยี

“เกลียดฝรั่งนักเหรอ แต่ลูกน้องของผมมันคงจะชอบคุณนะ เอาเป็นว่าผมขอแสดงความเป็นเจ้าของบ้าน

คนใหม่ด้วยการให้ลูกน้องของผมทั้งสองคนมาดูแลคุณก็แล้วกันนะ สลิลลา”

พูดจบแดเนียลก็พยักหน้าให้ลูกน้องที่ยืนมองอย่างกระหายเดินแสยะยิ้มก้าวเข้ามา สลิลลาตาเหลือกเมื่อ

เห็นไอ้คนผิวดำยกมือปาดน้ำลายตรงเข้ามาช้อนตัวหล่อนขึ้นบ่าแล้วเดินออกไปจากห้อง โดยมีไอ้คนตัว

เผือกหัวเราะร่าอย่างชอบใจเดินตามออกมา แม้ว่าสลิลลาจะดิ้นรนก็แทบไม่มีผลอะไรเลย

แดเนียลกลับมาทำหน้าตาเฉยเมยพลางควักผ้าเช็ดหน้าออกมาเช็ดมือแล้วโยนทิ้ง กานต์มองด้วยสีหน้า

รังเกียจ

“ไม่ทำเกินไปหน่อยหรือไง”

“หึงหรือไงครับที่รัก”

“แค่ทุเรศลูกตา”

กานต์ปัดมือข้างนั้นออกจากคางที่แดเนียลยกมาจับ ขยะแขยงเต็มทนจนเก็บความรู้สึกไม่อยู่ แดเนียล

หัวเราะหยันอยู่ในลำคอเขาดึงกานต์ให้ลุกมานั่งอยู่บนตัก พลางใช้ปลายนิ้วเกลี่ยไปตามท่อนแขนของ

กานต์

“ก็แค่สั่งสอนให้รู้สำนึกว่าไม่ควรมาล้อเล่นกับผม แต่อย่าหาว่านินทาผู้หญิงเลยนะ ร่างกายนั้นสู้คุณไม่ได้

เลยนะกานต์”

แดเนียลซุกหน้าลงกับซอกคอของกานต์ จนกานต์ต้องเบี่ยงตัวหนี

“ปล่อยเหอะ ไม่ไหวแล้วว่ะ”

ดวงตาสีฟ้าลุกวาบเมื่อถูกปฏิเสธ เขายกมือบีบกรามให้กานต์เปิดปากก่อนที่จะบดจูบรุนแรงจนกานต์แทบ

สำลัก มือหนาของแดเนียลล้วงเข้าไปในกระเป๋ากางเกงหยิบอะไรบางอย่างออกมา เขาจูบรุนแรงจนกานต์

หายใจไม่ทันแดเนียลจึงได้ยอมปล่อย และเมื่อกานต์กำลังสูดหายใจเข้าปอด แดเนียลก็ใช้สิ่งที่อยู่ในมือจ่อ

เข้าใกล้ใต้จมูกโด่งของกานต์ทันที

“แค่กๆ”

กานต์ทั้งจามทั้งไอเมื่อกลิ่นแปลกๆ ลอยเข้าจมูก เขาปัดมือแดเนียลให้พ้นไปจากใบหน้าพลางตวาดเสียงดัง

“มึงเอาอะไรให้กูดม”

แดเนียลยักไหล่

“ก็เห็นคุณบอกว่าไม่ไหว ผมเลยช่วยคุณนิดหน่อย”

“ไอ้แดน!”

กานต์ตะโกนดังลั่น เขากัดฟันเมื่ออยู่ๆ ก็รู้สึกถึงอัตราการเต้นของหัวใจที่เร็วและแรงจนต้องยกมือไปวาง

ทาบไว้ สมองมึนงงจนแทบสั่งการอะไรไม่ได้

“อะไรวะ กูเป็นอะไร มึงเอาอะไรให้กูดม”

แดเนียลเงยหน้าหัวเราะ มือไม้เริ่มวางเปะปะไปทั่วตัวของกานต์ที่เริ่มแอ่นกายตามมือหนาที่กระตุ้น

“ของเล่นอันใหม่ของคุณไง เขาเรียกว่าป๊อปเปอร์ รับรองว่าคุณมีแรงให้ผมพาขึ้นสวรรค์อีกหลายรอบแน่”

“ฮึ ฮือ ไอ้เชี่ยแดน”

กานต์กัดฟันกลั้นเสียงครางอย่างทรมานเมื่อถูกกระตุ้น เนื้อตัวของเราร้อนวูบสลับหนาวสุดขั้วเหงื่อกาฬ

แตกพลั่กจนต้องถอดเสื้อยืดเนื้อดีออกจากตัวอย่างรวดเร็ว

“มึงจะทำอะไรก็รีบทำสิวะ กู…กู อยาก…แล้ว”

แดนเงยหน้าหัวเราะ เขาผลักกานต์ลงจากตักให้ไปนอนบิดกายไปมาอยู่บนโซฟาหนังภายในบ้าน

พ่อเลี้ยงสุชัย แว่วเสียงกรีดร้องของสลิลลาดังมาจากห้องนอนชั้นสองยิ่งทำให้โสตประสาทของกานต์ต้อง

ทำงานอย่างหนัก เขาส่งสายตาเคียดแค้นไปยังแดนที่หนีไปยืนมองอยู่

“ผมเปลี่ยนใจแล้ว อยากถ่ายคลิปของคุณมากกว่า จำได้ว่าคอลเลคชั่นคลิปของคุณยังไม่มีภาพที่คุณ

ช่วยตัวเองอยู่บนโซฟาเลยนี่นา เอาเลยสิกานต์”

ว่าแล้วแดเนียลก็คว้าโทรศัพท์มือถือราคาแพงขึ้นมากดถ่ายคลิป กานต์สบถอย่างเจ็บใจ แต่ตอนนี้ความ

ทรมานของร่างกายมีมากกว่า จนต้องยอมถอดกางเกงแล้วคว้าแท่งเนื้อร้อนของตนขึ้นมาจัดการ

แดเนียลมองภาพตรงหน้าผ่านจอโทรศัพท์ ปลายลิ้นเลียไปรอบริมฝีปากตัวเองเมื่อเห็นร่างกายสีน้ำผึ้งเนียน

ไปทั้งตัวกำลังเล่นกับตัวเองอย่างเร่าร้อน กานต์ช่างมีเสน่ห์ในเรื่องเซ็กส์ กระตุ้นให้เขากระโจนหาได้ทุกครั้ง

เหมือนอย่างตอนนี้ที่แดเนียลไม่รั้งรอเมื่อเห็นกานต์กระตุกจนน้ำเมือกไหลเปรอะมือ เขาถอดกางเกงแล้วพุ่ง

เข้าทาบทับร่างของกานต์ทันที         

“สัสแดน กูเกลียดมึง”

กานต์ตะโกนลั่นอย่างเจ็บใจในขณะที่อ้าขาเปิดทางให้แดเนียลระบายความใคร่อยู่บนโซฟา













(มีต่ออีกนิดนึงค่ะ)

หัวข้อ: ร้ายซ่อนรัก บทที่ 34 ( 08 / 06 /2557 )
เริ่มหัวข้อโดย: Belove ที่ 08-06-2014 11:38:23

(ต่อกันอีกนิดนะ)






รถสปอร์ตทรงสวยขับมาจอดนิ่งอยู่ที่หน้าบ้านชั้นเดียวหลังเล็กภายในไร่มนัญชัย คนที่นั่งอยู่ในรถทั้งคนขับ

และคนข้างๆ เปิดประตูลงมาแล้วเดินเข้ามาในตัวบ้านพร้อมกัน

บ้านหลังเล็กที่มีเพียงห้องโถงพื้นที่ไม่มากนัก แค่พอวางโทรทัศน์กับโต๊ะตัวเล็กและเก้าอี้เข้าชุดอีกสองตัวไว้

ที่มุมห้อง ติดกันเป็นประตูเข้าไปในห้องนอนที่ไม่ได้กว้างขวางนัก เจ้าของบ้านเดินนำเข้ามาก่อนที่จะทรุด

ตัวลงนั่งบนริมเตียงพลางยกมือลูบหน้าอย่างเหนื่อยล้า

“เลิกคิดมากได้แล้วน่า หลานมันก็ฟื้นแล้ว มัวแต่เครียดเดี๋ยวก็ไม่สบายเองซะหรอก”

คนที่เดินตามมาทรุดตัวลงนั่งข้างๆ คนที่นั่งอยู่ก่อนแล้วจึงคว้ามืออีกฝ่ายขึ้นมากดจูบไปที่กลางฝ่ามือ

“ขอบคุณนะครับคุณโอบที่อยู่ข้างๆผมตลอดเวลาที่เกิดเรื่อง”

“คนเรารักกันก็เห็นใจกันยามลำบากนี่แหละ ไม่รู้หรือไง… แล้วนี่ยิ้มอะไร”

“ก็แค่ดีใจที่ได้ยินคุณโอบบอกรัก”

โอบกิจดึงมือออกมาแล้วซัดเข้าที่สะบักจนคำปันร้องโอย ก่อนที่คำปันจะรวบตัวโอบกิจไว้ในอ้อมกอดพลาง

ผลักให้ล้มลงไปบนที่นอนแล้วจึงโน้มตัวไปกดริมฝีปากนิ่งอยู่ตรงขมับ

“อย่ารุนแรงนักสิครับ เดี๋ยวช้ำในตายคุณโอบก็เป็นม่ายผัวตายตั้งแต่ยังไม่ได้แต่ง”

“ดี ตายเร็วๆ ยิ่งดี เป็นม่ายผัวตายจะได้กลับไปมีเมีย พ่อคงดีใจ”

คำปันหน้าบึ้ง ค้อนขวับ

“อ้อ นี่คิดอย่างนี้ใช่ไหม อย่าได้ฝันไปเลย ถ้าผมตายผมจะเป็นผีมาหลอกเมียคุณโอบวันเข้าหอ

โอ๊ย คุณโอบ… อย่าหยิกซี ผัวนะครับไม่ใช่กระท้อน เดี๋ยวก็ทุบเดี๋ยวก็ตี”

“อยากปากเสียทำไมเล่า ชอบพูดนักไอ้เรื่องตายเนี่ย พูดมากนักจะบีบคอให้ตายไปเลย”

“โอย...แค่นี้ก็กลัวจะแย่แล้วครับ เฮ้อ..ไอ้คำปันเอ๊ย จะมีเมียทั้งทีนอกจากมีเมียเป็นผู้ชายแล้วยังฮาร์ทคอร์

อีกต่างหาก”

คำปันกลัวโอบกิจจนคอหด ซุกหน้าลงกับไหล่ของโอบกิจนิ่งอยู่พักใหญ่

“ขอบคุณนะครับที่รักผม คนที่ไม่มีอะไรเลยแม้แต่บ้านของตัวเอง ไม่มีอะไรที่คู่ควรกับคุณโอบสักอย่าง”

“แต่นายก็มีความรักให้ฉัน”

โอบกิจถอนหายใจ พลิกตัวนอนตะแคงเข้าหาสบตากับคำปัน

 “เมื่อไหร่จะเลิกพูดเรื่องคู่ควร ไม่คู่ควรเสียที”

หากจะถามว่าทำไมโอบกิจถึงยอมหยุดอยู่ที่คำปัน ผู้ชายที่ไม่มีฐานะอะไรเลยเมื่อเทียบกับเขา แถมยังซื่อ

จนดูโง่ในสายตาคนอื่น แต่สิ่งที่โอบกิจยอมหยุดคือความซื่อสัตย์ที่คำปันมี ผู้ชายที่นอนตะแคงกอดก่ายเขา

อยู่ยอมทำทุกอย่างให้เขาโดยไม่มีข้อแม้ นี่คือสิ่งที่โอบกิจไม่เคยพบเจอไม่ว่าจะจากหญิงหรือชายที่มาห้อม

ล้อมรอบตัว

ไหนจะรวมถึงความนอบน้อมที่อยู่ในสันดาน จนพ่อและพี่ๆ ของโอบกิจทุกคนเทคะแนนให้ ตอนนี้คำปัน

เข้านอกออกในบ้านของเขาจนแทบจะกลายเป็นสมาชิกคนหนึ่งอยู่แล้ว พ่อของโอบกิจเองก็ไว้ใจคำปัน

มากกว่าจนเขาแอบนึกหมั่นไส้อยู่ก็บ่อยครั้ง

แล้วอย่างนี้จะให้โอบกิจไปจากคำปันได้อย่างไร

“ฉันเองก็มีแต่นายคนเดียวเท่านั้น ถ้านายไม่หนีไปจากชีวิตฉัน ฉันเองก็คงไม่มีใครเหลือให้รักอีกแล้ว”

“ไม่มีวันนั้นเด็ดขาด”

คำปันรั้งตัวโอบกิจเข้ามาแนบชิดกดริมฝีปากไปที่หน้าผากมนไล่ลงมาจนมาหยุดอยู่ที่เรียวปากแดงอิ่ม

โอบกิจเผยอรับอย่างเต็มใจแถมยังใช้ปลายนิ้วเขี่ยเล่นที่แผงอกแน่น แอบปลดกระดุมเสื้อคำปันออกที

ละเม็ด

“ยั่วจังเลยนะครับคุณโอบ”

คำปันหยอกเย้าเมื่อเลื่อนปากมาซุกไซ้อยู่แถวซอกคอ โอบกิจยิ้มกริ่มเมื่อใช้มือลูบไล้ไปตามลำตัวอีกฝ่าย

กระตุ้นให้คำปันดันร่างเขาให้หงายราบ ก่อนพลิกตัวเองขึ้นมาคร่อมอยู่บนร่างนุ่มมือ

“มีผัวซื่อบื้อถ้าไม่ขยันยั่ว ก็ไม่ส่งการบ้านหรอก”

คำปันสบตาโอบกิจด้วยสายตาวาววับ มือสากจากงานดึงเสื้อยืดราคาแพงผ่านหัวโอบกิจอย่างรวดเร็ว

ตามด้วยกางเกง ก่อนจัดการตัวเองจนเหลือแต่เนื้อตัวเปล่าเปลือยเบียดแนบจนร้อนระอุ

“การบ้านน่ะนานๆส่ง แต่ส่งเมื่อไหร่ถ้าไม่ฟ้าเหลืองเข่าอ่อนก็ไม่ยอมเลิกนะครับคุณโอบ”

“ทำเป็นคุย ใครจะเข่าอ่อนก่อนกันว้า...อ๊ะ!”

โอบกิจแอ่นตัวขึ้นมารับกับปลายลิ้นอีกฝ่ายที่ตรงเข้าครอบลานนมสีสวย แท่งเนื้องามถูกกำจนรอบ มือที่

กร้านจากงานหนักยิ่งทำให้สัมผัสเสียวซ่านเมื่อคำปันค่อยๆ รูดขึ้นลงเบาๆ จนมันพองฟูอยู่ในอุ้งมือ

โอบกิจเองคว้าแก่นกายอีกฝ่ายขึ้นมาใช้ปลายนิ้วกดบี้ไปที่ส่วนปลายจนได้ยินเสียงครางเบาๆ จากคำปัน

ต่างคนต่างช่วยกันรูดรั้งอีกฝ่าย โอบกิจเลื่อนตัวมาครอบครองโพรงปากหวานแลกลิ้นเสียงดังลั่น ก่อนที่

กล้ามเนื้อจะหดรั้งแล้วผลัดกันพ่นน้ำรักใส่มืออีกฝ่าย

“อย่าช้านะคำปัน ถ้าช้าฉันจะเป็นฝ่ายกดนายแทนแล้ว”

ดวงตาแวววาวฉ่ำไปด้วยแรงปรารถนาสบกัน คำปันหัวเราะออกมาจนได้

“เรื่องอะไรผมจะยอมถูกคุณโอบกดล่ะ ไม่มีทาง”

คำปันเลื่อนตัวลงล่างจับขาโอบกิจให้กว้าง ปลายลิ้นร้อนชื้นตรงเข้าสัมผัสช่องทางลับ นิ้วมือค่อยๆ สัมผัส

สอดเข้าไปช้าๆ เปิดทางให้กว้างขึ้น ในขณะที่ลิ้นก็แหย่เข้าไปในทางลับ

โอบกิจสะดุ้งเฮือก สองมือสอดเข้าไปในกลุ่มผมหนาแล้วกำจนแน่น ส่งเสียงครางกระเส่าไม่ขาดช่วง

คำปันเลื่อนตัวขึ้นแท่งเนื้อร้อนสองแท่งถูไถปะทะกันอยู่ตรงท้องน้อย เขากัดฟันรับความกระสันที่พุ่งขึ้นมา

จนแทบทนไม่ไหว แท่งเนื้ออวบใหญ่จึงได้สอดแทรกเข้าไปในสะโพกที่ยกสูงรอรับ

เนื้อตัวเบียดแนบเกือบกลายเป็นเนื้อเดียว ในห้องนอนที่ปราศจากเครื่องปรับอากาศ สองร่างจึงเต็มไปด้วย

เหงื่อชื้นเมื่อคำปันค่อยๆ เร่งจังหวะตามอารมณ์ที่เร่งเร้าขึ้นทุกที

“อา...คำปัน ตรงนั้น แรงอีกได้ไหม อึก โอ..อย่างนั้นแหละ สุดยอดเลย”

มีเมียฮาร์ทคอร์ก็เป็นแบบนี้แหละนะ คำปันซ่อนยิ้มอยู่กับยอดอกที่ชูชัน สะโพกเคลื่อนที่เร็วรี่รู้สึกถึงการ

บีบรัดจากกล้ามเนื้อของโอบกิจจนแทบทนไม่ได้

“ไปพร้อมกันนะครับที่รัก”

เขากระซิบที่ข้างหู โอบกิจพยักหน้ารับพลางขยับสะโพกสอดรับกับการบุกของเขา

“อ๊ะ..”

โอบกิจตาค้างเมื่อกล้ามเนื้อบีบแน่น รู้สึกได้ถึงแรงอัดในช่องทางจากแท่งเนื้อร้อนที่แทรกตัวลึก

เวลาไม่นานแต่โอบกิจก็รู้ว่านี่คือสรวงสวรรค์ที่คำปันจูงมือพาเขาขึ้นมาเยือน สวรรค์ที่สร้างมาให้เขา

ทั้งกายและใจ โอบกิจกอดรัดเนื้อตัวที่เต็มไปด้วยเหงื่ออุ่นๆ แล้วซุกตัวอยู่กับแผงอกล่ำ

“ขอบคุณนะคำปัน ขอบคุณที่รักกัน”


 




--------------------------------------------------------------------------------------- 
   


ไม่ได้เขียนถึงคำปันกับโอบกิจนานแล้ว คิดถึงเนอะ

พี่คำปันนี่ก็ซื่อไป๊ .... ต้องให้น้องโอบเริ่มก่อนตลอดเลย

ถ้าคราวหน้ายังซื่อบื้ออยู่ จะให้โอบกิจเป็นฝ่ายกดจริงๆล่ะนะ คริคริ


 :hao6: :hao6:

หัวข้อ: Re: ร้ายซ่อนรัก บทที่ 34 ( 08/ 06 /2557 )
เริ่มหัวข้อโดย: fay 13 ที่ 08-06-2014 13:37:02

 :mew1: :mew1: :mew1:

หัวข้อ: Re: ร้ายซ่อนรัก บทที่ 34 ( 08/ 06 /2557 )
เริ่มหัวข้อโดย: HISY ที่ 08-06-2014 16:39:45

คู่นี้นานๆมาทีแต่จัดเต็มตลอด

หัวข้อ: Re: ร้ายซ่อนรัก บทที่ 34 ( 08/ 06 /2557 )
เริ่มหัวข้อโดย: Nus@nT@R@ ที่ 08-06-2014 18:37:38

คำปันกับคุณโอบรักกันดีจัง
แต่คู่โมกข์นี่สิ ไม่รู้จะเจออะไรบ้าง

หัวข้อ: Re: ร้ายซ่อนรัก บทที่ 34 ( 08/ 06 /2557 )
เริ่มหัวข้อโดย: ammchun ที่ 08-06-2014 19:37:33

โอ๊ยยย หวานกันมาก คำปันกับโอบกิจ แหม โอบนี่ขยันยั่วดีจริงๆ
ชอบมากกกน่ารักดีค่ะ คิดถึงคู่เอกแล้วววว

หัวข้อ: Re: ร้ายซ่อนรัก บทที่ 34 ( 08/ 06 /2557 )
เริ่มหัวข้อโดย: PoPuAr ที่ 08-06-2014 20:56:00

อืม คำปันโอบกิจ  ฮาร์ทคอจริงๆ ยกให้เป็นคู่รักร้อนแรงประจำเรื่องนี้

สำหรับสลิลลา  สมควรโดนแล้วแหละ กับความร้ายกาจของเจ้าหล่อน

คนชั่วก็ต้องได้รับกรรมชั่วตอบแทน 

แดเนียลนี่ร้ายมากจริงๆ ร้ายแบบน่ากลัวสุดๆ

หัวข้อ: Re: ร้ายซ่อนรัก บทที่ 34 ( 08/ 06 /2557 )
เริ่มหัวข้อโดย: GintoniC ที่ 08-06-2014 21:17:40

เด๋วนี้คุณโอบน่ารักขึ้นเยอะเลยยยยย  :hao3:

หัวข้อ: Re: ร้ายซ่อนรัก บทที่ 34 ( 08/ 06 /2557 )
เริ่มหัวข้อโดย: liza sarin ที่ 08-06-2014 21:27:58

มาเต็ม ตอนแรกเกลียด ตอนนี้หวาน
เกลียดไอ้แดนเว่อร์  :z6: :z6:

หัวข้อ: Re: ร้ายซ่อนรัก บทที่ 34 ( 08/ 06 /2557 )
เริ่มหัวข้อโดย: Jo T^T Pannawit ที่ 20-06-2014 15:40:45

 :hao3: :hao3: :hao3:

หัวข้อ: Re: ร้ายซ่อนรัก บทที่ 34 ( 08/ 06 /2557 )
เริ่มหัวข้อโดย: lizzii ที่ 20-06-2014 16:44:34

รับพาร์ทของแดเนียลไม่ได้จริงๆ

หัวข้อ: ร้ายซ่อนรัก บทที่ 35 ( 20 / 06 /2557 )
เริ่มหัวข้อโดย: Belove ที่ 20-06-2014 20:38:33

                            ร้ายซ่อนรัก

                             บทที่ 35


แสงแดดอ่อนๆ สีเหลืองทองส่องผ่านช่องหน้าต่างเข้ามาในห้องไม่ได้เป็นการรบกวนการนอนหลับของพัทธ์

เท่ากับสัมผัสแผ่วเบาที่คลอเคลียอยู่ตามใบหน้า จนเขาต้องย่นหน้าหนีแต่ดูเหมือนสัมผัสนั้นก็ยังตามตื้อไม่

เลิก

“อื้อ....”

พยายามแล้วที่จะไม่สนใจแต่เจ้าของสัมผัสก็ยังตามวอแวแถมไล่ต่ำลงมาที่ริมฝีปากอิ่ม จนเปลือกตาค่อยๆ

กะพริบเร็วๆ แล้วลืมตาขึ้นมา

“อย่าเพิ่งกวนใจได้ไหมครับ คุณยักษ์ นี่ยังง่วงอยู่เลยนะ”

ส่งเสียงงัวเงียออกไปจนอีกฝ่ายหัวเราะเบาๆ ก่อนที่จะล้มตัวนอนตะแคงเคียงข้างเอื้อมมือวางพาดดึงเอว

อีกฝ่ายเข้ามาในอ้อมกอด

“ก็บอกแล้วว่าอย่านอนดึก มัวแต่ทำรายงานอยู่นั่นเอง”

“ก็ถ้าไม่มีคนมากวนตอนหัวค่ำ ผมก็คงไม่ต้องมาทำงานตอนดึกหรอก”

พัทธ์ส่งเสียงค่อนทั้งที่ยังหลับตา ซุกร่างลอบยิ้มเบียดกอดกับอกกว้าง

เขาต้องเร่งทำรายงานการทดลองที่ใกล้จะเสร็จเต็มที แต่งานก็มาค้างเติ่งเมื่อโมกข์ดึงตัวมาทำรักแทน

ทำงานเสียหลายรอบจนเขาต้องบอกให้หยุดด้วยความเหนื่อยอ่อน ก่อนที่จะลากสังขารมานั่งหน้าแล็ปท็อป

แล้วทำงานต่อ กว่าจะเดินกลับไปยังเตียงนอนก็ดึกสงัดจนอีกฝ่ายหลับสนิทพร้อมเสียงกรนเบาๆ ให้เขา

หมั่นไส้นั่นแหละ

แต่ก็รู้ว่าโมกข์ต้องตื่นตั้งแต่เช้ามืดมากๆ เพื่อไปดูงานในไร่ที่ต้องทำงานกันในตอนเช้า ขณะที่เขายังหลับต่อ

จนเมื่องานดูแลพืชไร่ของโมกข์เสร็จเรียบร้อยในตอนสาย โมกข์จึงได้กลับเข้ามาปลุกเขาตอนนี้

“ก็ถ้าไม่มากวนในหัวใจผมก่อน ก็ไม่ไปกวนตัวหรอกนะ เอ..หรืออยากจะให้ไปกวนคนอื่น โอ๊ย!”

โมกข์ร้องดังลั่นเมื่อต้นแขนถูกหยิกด้วยมือคนที่ยังนอนหลับตา

“อย่าหยิกซี เจ็บนะ แล้วก็ตื่นได้แล้วครับที่รักวันนี้เรานัดกันว่าจะไปรับกระดูกของเด็กคนนั้นไปลอยอังคาร

กันไม่ใช่เหรอ เลิกขี้เซาได้แล้ว”

โมกข์บีบจมูกโด่งอย่างหมั่นเขี้ยว ก่อนที่จะแนบปากตัวเองลงไปบนริมฝีปากอิ่มอีกครั้ง

คราวนี้เขาขบเม้มไล่ไปตามเรียวปากจนอีกฝ่ายครางอือ โมกข์เลยถือโอกาสส่งปลายลิ้นอุ่นเข้าไปในโพรง

ปากพลางตวัดเกี่ยวคลุกเคล้า มือที่โอบรอบตัวดึงให้พัทธ์ยิ่งแนบชิดพลางวางมือไปบนแก่นกายที่โป่งพอง

ตามธรรมชาติของคนตื่นนอนใหม่ๆ อยู่ภายใต้ชุดนอนเนื้อดีเป็นการปลุกให้พัทธ์ “ตื่น”

“โมกข์”

พัทธ์ประท้วงอยู่ในลำคอเมื่อปลายลิ้นของเขาถูกดูดเข้าไปในปากของโมกข์บ้าง ไม่นานนักมือที่วางแนบอยู่

ภายนอกก็เริ่มซุกซนล้วงลึกเข้าไปในขอบกางเกงจนไปกอบกุมส่วนที่ “ตื่น” ไว้ในมือ

“ก็คุณไม่ยอมตื่นเสียที”

โมกข์โยนความผิดไปให้พัทธ์เมื่อไล่ปากและลิ้นลงมาตามลำคอ มือข้างที่ว่างค่อยๆ ปลดกระดุมชุดนอน

ทีละเม็ดจนมันแยกออกจากกันเผยให้เห็นผิวเนื้อขาวนวลที่ซ่อนอยู่ในนั้น

“กะ..ก็ตื่นแล้วไง ปล่อยก่อนนะ”

พัทธ์ปรามเสียงสั่นพร่า มือวางที่ไหล่หนาออกแรงผลักแต่โมกข์กลับเบียดไหล่ผลักพัทธ์จากท่านอนตะแคง

ให้นอนหงายก่อนที่จะยกตัวมาทาบไว้จนแนบสนิท

“รู้แล้วว่าตื่น แต่ผมดันตื่นตามคุณไปด้วยนี่สิ”

โมกข์ก้มหน้าลงไปที่ยอดอกแข็งชัน กระดกลิ้นรัวที่ปลายยอดจนพัทธ์ส่งเสียงครางฮือ แล้วจึงครอบปากไป

เม้มจนเต็มลานนม ก่อนดึงรูดขึ้นมาจนสีผิวของพัทธ์กลายเป็นสีแดงเรื่อโดยรอบ

“อวู้! โมกข์ อะ...อย่าเพิ่งทำตอนนี้ ผมยังไม่ได้เข้าห้องน้ำเลยนะ”

พัทธ์หัวเราะเบาๆ เมื่อเห็นอีกฝ่ายถอนหายใจเฮือก ทำหน้าเซ็งแล้วพลิกตัวไปนอนหงายหลังผึ่งอยู่ข้างๆ

“ไปเลย จะไปไหนก็ไป ไม่งั้นจะจัดการตั้งแต่ยังไม่เข้าห้องน้ำนี่แหละ”

ส่งเสียงประชดพลางหลับตาหน้ายู่อย่างแง่งอนจนพัทธ์อดยิ้มไม่ได้ อาจารย์หนุ่มเลยง้อด้วยจุมพิตหวานไป

อีกรอบ

“คุณน่ะมันหื่นจนเคยตัว นี่เมื่อคืนก็เล่นงานผมจนงานเกือบไม่ได้ทำงาน ยังจะมาอะไรตอนเช้าอีกล่ะ ไม่

ต้องมาทำหน้าอย่างนี้นะ จริงหรือเปล่าล่ะที่พูดมา ไม่เอาละไปอาบน้ำดีกว่า”

พัทธ์ว่าพลางเด้งตัวลุกจากที่นอนเดินเข้าห้องน้ำ โดยที่มีโมกข์ตะแคงตัวขึ้นมาใช้มือรองศีรษะมองตามไป

เพราะรักไงล่ะ ถึงได้ไม่อยากให้ห่างกาย

โมกข์มองตามหลังร่างสูงที่เดินหายเข้าไปในห้องน้ำด้วยดวงตาที่เปี่ยมไปด้วยความรัก

เขารักพัทธ์ เป็นครั้งเดียวในชีวิตที่เขามี และมันจะไม่เกิดขึ้นกับใครอีกแล้ว ในเมื่อเขาได้เพชรน้ำงามมาไว้

ในมือ

เขายกหัวใจให้พัทธ์ไปทั้งดวง แม้แต่ชีวิตที่ไม่เหลือใครในตอนนี้เขาก็พลีให้ได้ถ้าพัทธ์ต้องการ







รถโฟร์วีลขับเคลื่อนสี่ล้อเครื่องยนต์เงียบเบาแล่นเข้ามาจอดในมุมสูงริมทางหลวง

มุมที่จะมองเห็นด้านหน้าของไร่มนัญชัยได้อย่างถนัด

ดวงตาสีน้ำข้าวจ้องมองทางเข้าไร่อย่างสงบอยู่ตามลำพังตรงตำแหน่งคนขับ มันลุกวาบเป็นระยะอย่างคน

ที่กำลังครุ่นคิดอะไรอยู่ในใจตลอดเวลา

แดเนียลปล่อยกานต์ไว้ที่โรงแรมห้าดาวในเมืองหลวงกับบอดี้การ์ดของเขา หลังจากที่เขาปล่อยให้ลูกน้อง

ได้ระเริงความสนุกบนร่างของสลิลลาจนอิ่มหนำอยู่เกือบสองวันที่ไร่ของพ่อเลี้ยงสุชัย ก่อนที่เขาจะยกพวก

กลับไปพักในตัวจังหวัด

แดเนียลไม่ลืมว่าธุระที่เขามาที่นี่คืออะไร

ธุรกิจส่งแรงงานต่างด้าวไปโลกที่สามกำลังงดงามกวาดรายได้เข้ากระเป๋าเป็นจำนวนมหาศาล แต่กลับเริ่ม

ถูกขัดขวางจากเจ้าหน้าที่ตำรวจ พร้อมกับเจ้าของพื้นที่ทางผ่านที่พ่อเลี้ยงสุชัยเจรจาไม่สำเร็จ ชื่อที่ผ่านหู

จากการรายงานของสุชัยทำให้เขาหูผึ่ง

“ชื่ออะไรนะ”

เขาเคยถามสุชัยพลางขมวดคิ้วมุ่น

“มันชื่อไอ้โมกข์ โมกข์ มนัญชัย”

จะมีโมกข์ มนัญชัยอีกสักกี่คนบนโลกนี้ที่เขารู้จัก แดเนียลจำได้ว่าเขาโกรธเกรี้ยวจนต้องไปลงกับร่างกาย

ของกานต์หนักหน่วงแค่ไหนในวันนั้น ก็เล่นเอากานต์ต้องพักฟื้นไปอีกหลายวันเลยทีเดียว

โลกกลมเกินกว่าจะคาดคิด ที่เขาจะต้องมาประลองยุทธกับโมกข์อีกครั้ง ตั้งแต่เคยผิดใจกันตั้งแต่ในวัยหนุ่ม

เลือดร้อน และคราวนี้เขาจะเป็นฝ่ายชนะ

รถกระบะคันใหญ่ขับออกมาจากไร่ แดเนียลรีบปรับเบาะนั่งให้เอนไปด้านหลังพร้อมกับตัวเขา จนเหลือ

เพียงดวงตาสีน้ำข้าวโผล่พ้นกระจกติดฟิล์มมืด แดเนียลคว้ากล้องส่องทางไกลที่วางอยู่บนเบาะด้านข้าง

ขึ้นมาส่องดู ก่อนที่ดวงตาของเขาจะลุกวาบขึ้นมาเมื่อเห็นใบหน้าคนขับ

ไม่ผิดแน่ๆ โมกข์ มนัญชัย เขาจำมันได้ทุกอณู มันกำลังขับรถด้วยใบหน้ายิ้มแย้มและยกมือขึ้นหยอกเอิน

กับคนที่นั่งคู่กันมา

แดเนียลเขม้นมองอย่างแปลกใจ

เขาไม่เคยเห็นโมกข์มีท่าทีแบบนี้กับใครมาก่อน คนๆนี้ ต้องมีความหมายกับศัตรูของเขามาก

แดเนียลขับรถตามไปห่างๆ ไม่ให้เป็นที่ผิดสังเกต จากเส้นทางแล้วเขารู้ได้ว่าโมกข์กำลังจะมุ่งหน้าไปใน

ตัวเมือง เขาเห็นรถกระบะของโมกข์เลี้ยวเข้าปั๊มน้ำมัน เขาจึงเลี้ยวตามเข้าไปช้าๆ ก่อนที่จะไปหยุดรถอยู่ใน

มุมที่ห่างออกไป








“ผมเข้าไปในเซเว่นก่อนนะ คุณอยากได้อะไรไหม”

โมกข์เอ่ยถาม พัทธ์ยิ้มพลางปฏิเสธ ร่างแกร่งจึงได้เดินจากเขาเข้าไปในร้านสะดวกซื้อ ก่อนที่ท่อนแขนของ

เขาจะถูกสะกิด พัทธ์จึงได้หันไปมอง

“เฮลโหล มิสเตอร์ครับ คุณพูดภาษาอังกฤษได้ไหม”

ฝรั่งร่างเล็กกว่าชาวยุโรปทั่วไปใส่แว่นตากันแดดสีดำในสุดสบายๆ ยืนยิ้มให้เขา พัทธ์จึงยิ้มกลับพลาง

ตอบรับคำถาม เขาจึงเห็นฝรั่งคนนั้นยิ้มกว้างอย่างยินดี

“ผมเช่ารถยนต์มาท่องเที่ยวกำลังจะไปที่นี่ แต่ไม่เข้าใจแผนที่ คุณช่วยอธิบายได้ไหม”

แผนที่ทางหลวงถูกกางต่อหน้า พัทธ์เลยอธิบายให้นักท่องเที่ยวเข้าใจเส้นทาง

“ขอบคุณมากจริงๆ นี่ถ้าไม่ได้คุณผมคงหลงทาง เอิ่ม ..ถ้าไม่รบกวน ผมขอถ่ายรูปเซลก้าไปลงพรีวิวเส้นทาง

หน่อยนะครับว่าเจอคนไทยใจดีแนะนำเส้นทางให้”

ไม่รอคำตอบร่างขาวเผือกคว้าโทรศัพท์มือถือขึ้นมาใช้กล้องหน้าถ่ายรูปคู่กับเขา

“ชีส...ขอบคุณในน้ำใจมากครับ”

นักท่องเที่ยวเดินจ้ำอ้าวจากไปแล้ว รออีกแค่อึดใจโมกข์ก็เดินหิ้วของออกมาจากร้านค้า พัทธ์จึงได้ก้าวขึ้น

รถโดยมีโมกข์ขับออกไปจากปั๊มน้ำมัน

แว่นตากันแดดถูกเหวี่ยงลงเบาะด้านข้างอย่างไม่สนใจอีก เมื่อแดเนียลจ้องแต่รูปในโทรศัพท์

เขาส่งมันผ่านทางไลน์ไปให้ลูกน้อง ก่อนที่จะโทรตามไปออกคำสั่งด้วยเสียงเหี้ยม

“หาข้อมูลของคนในรูปให้เร็วที่สุด ว่าเป็นใครแล้วเกี่ยวข้องอะไรกับไอ้โมกข์”

ออกคำสั่งแล้วจึงขับรถตามไปอย่างไม่รีบร้อน สมองยังครุ่นคิดไม่ลดละ พอใกล้จะถึงในตัวเมืองลูกน้องก็

โทรเข้ามา แดเนียลเปิดบลูทูธรับอย่างรวดเร็ว

ลูกน้องรายงานอย่างรวดเร็วไม่แพ้กัน ยิ่งฟังอารมณ์ก็ยิ่งกรุ่นจนต้องหักพวงมาลัยรถเลี้ยวไปจอดข้างทาง

“แดม!”

แดเนียลสบถพลางฟาดฝ่ามือระบายโทสะลงกับพวงมาลัยรถ

เขาคาดการผิด นึกว่ากานต์จะเป็นเครื่องมือสำคัญที่จะทำให้โมกข์เดือดได้

แต่ความจริงแล้วคือไม่ใช่ กานต์เสียอีกที่กลับเป็นเครื่องมือของโมกข์ เป็นสะพานที่ทอดไปสู่คนที่เพื่อนเก่า

ของเขาต้องการ

ฟันเหยินกัดริมฝีปากจนแทบห้อเลือด

ความจริงเขาก็ติดใจร่างกายสมบูรณ์แบบของกานต์อยู่เหมือนกัน กานต์รองรับอารมณ์ของเขาได้ถึงใจสุดๆ

ไม่ว่าเขาจะแรงไปแค่ไหน ร่างกายนั้นก็ทำให้เขาสุขสมได้ทุกท่วงท่า

แม้จะนึกเสียดายอยู่บ้าง แต่ถ้าเพื่อทำลายเพื่อนเก่าก็ไม่มีความจำเป็นที่จะต้องเก็บไว้อีกต่อไป

ดวงตาสีน้ำข้าววาบด้วยเล่ห์ขึ้นมาอีกรอบ

ในเมื่อเคยเป็นสะพานทำให้โมกข์และพัทธ์ได้รักกัน ก็จงเป็นสะพานที่ทำให้มันย่อยยับด้วยก็แล้วกันนะ

เมื่อตัดสินใจได้ แดเนียลจึงยกหูโทรศัพท์ติดต่อลูกน้องอีกครั้ง

“กำลังมีรถกระบะยี่ห้อ…ทะเบียน…ขับเข้าตัวเมือง รีบมาดักรอแล้วขับสะกดรอยไป มันไปหยุดที่ไหนให้รีบ

โทรมาบอก”

สั่งความเสร็จก็กดไปหาอีกเบอร์หนึ่ง

“ฮัลโหล เบบี้ ทำอะไรอยู่ แต่งตัวหล่อๆไว้นะ เดี๋ยวผมจะขับรถไปรับมานั่งรถชมวิวกันหน่อย”

แดเนียลกระตุกยิ้มเหี้ยมเกรียมก่อนที่จะหมุนพวงมาลัยรถออกตัวไปอย่างรวดเร็ว








“แดน คุณจะบ้าหรือไง แดดร้อนเปรี้ยงๆ คิดยังไงพามาเที่ยววัด”

กานต์ตวาดพลางใช้มือโบกพัดใบหน้าที่เริ่มมีเหงื่อไหลเพราะแดดจัดที่ส่อง กานต์ไม่เคยนึกพิสมัยแดดเลย

เขาชอบใช้ชีวิตอยู่ในสถานที่ที่ติดแอร์จนเย็นฉ่ำและเต็มไปด้วยความสะดวกสบายมากกว่า

“ใจเย็นสิที่รัก วัดนี้เป็นวัดที่มีชื่อเสียง ผมก็อยากจะมาเที่ยว”

“ก็มาคนเดียวสิ ลากผมมาด้วยทำไมวะ”

กานต์ยังบ่นไม่เลิกด้วยความหงุดหงิด จึงไม่ได้สังเกตท่าทีผิดปกติที่แดเนียลสบตาเป็นเชิงถามกับลูกน้องที่

เดินตามหลัง

ลูกน้องคนไทยคนหนึ่งที่เป็นคนในพื้นที่จังหวัดนี้คือคนที่แดเนียลเลือกพามาในวันนี้ ส่งสัญญาณให้กับ

แดเนียลโดยที่กานต์ไม่เห็น แดเนียลรับรู้ก่อนหันไปยิ้มให้กับกานต์

“ถ้าคุณไม่อยากไปเที่ยวในวัด งั้นคุณก็ไปรอผมอยู่ตรงริมแม่น้ำหน้าวัดก็ได้ แถวนั้นมีต้นไม้และร้านค้า

พอช่วยคุณหลบร้อนได้หรอก ไปเถอะ”

แดเนียลเดินตรงเข้าไปในวัดพร้อมลูกน้อง กานต์จึงได้เดินเรื่อยเปื่อยไปทางร้านขายของฝาก ก่อนที่จะ

เบิกตากว้างอย่างยินดีเมื่อเห็นร่างที่วนเวียนอยู่ในความต้องการเดินตรงมาทางริมแม่น้ำ

แต่เท้าที่เตรียมจะพุ่งเข้าหาก็ต้องชะงัก เมื่อกานต์เห็นคนที่เดินตามหลังโมกข์มาติดๆ ซ้ำร้าย โมกข์ยังหันไป

มองและยื่นแขนให้เกาะเกี่ยวอย่างอาทร เป็นกิริยาที่กานต์ไม่คาดว่าจะได้เห็นโมกข์ทำกับใคร

กานต์กลืนน้ำลายลงคออย่างยากลำบาก ดวงตาที่ยินดีเริ่มแปรเปลี่ยนเป็นความไม่เข้าใจในเหตุการณ์

เขายืนมองทั้งสองคนก้าวลงไปตามบันไดที่ทอดลงสู่ริมฝั่งน้ำ กานต์ถลาไปยืนมองให้แน่ใจ

ใช่…ใช่แน่ๆ กานต์ตาไม่ฝาด

เป็นไปไม่ได้ที่ทั้งสองคนจะมาด้วยกันได้

คนหนึ่งเป็นแฟนเก่าที่เขาไม่ใยดี กับอีกคนที่เคยมีความสัมพันธ์ด้วยแม้จะเพียงแค่ครั้งเดียวแต่ก็ทำให้เขา

หลงใหลพร่ำเพ้อมาโดยตลอด

กานต์กัดริมฝีปากจนแทบห้อเลือด ความอยากรู้ที่มาพร้อมความสังหรณ์ใจอะไรบางอย่างแย่งกันส่งเสียง

อื้ออึงอยู่ในสมองจนเขาแทบจะรอให้ทั้งสองคนขึ้นจากแม่น้ำมาบนฝั่งไม่ไหว











พัทธ์ถอนหายใจอยู่กับห่อผ้าขาวที่ภายในบรรจุกระดูกป่นของเด็กชายตัวน้อยที่ไม่รู้จักแม้แต่ชื่อ

อุตส่าห์ได้ช่วยไว้แต่ก็ไม่สามารถรั้งจากมือมัจจุราชได้ พัทธ์ได้แต่นึกแผ่เมตตาให้เด็กชายไปเกิดใหม่ให้มี

ชีวิตที่ดีกว่านี้

ด้านหน้าของวัดมีแม่น้ำสายใหญ่ไหลผ่าน มีเรือรับจ้างพายไปกลางแม่น้ำเพื่อโปรยเถ้ากระดูกไปตาม

สายน้ำ พัทธ์นั่งอยู่กลางลำเรือมีโมกข์นั่งอยู่ด้านหลัง

อาจารย์หนุ่มค่อยๆ ปล่อยชายผ้าขาวให้กองกระดูกป่นลอยไปตามผิวน้ำแล้วค่อยๆ จมลงไปจนกระทั่งหมด

นึกสะท้อนใจกับชะตาชีวิตของคน โมกข์วางมือหนาทับลงมาบนมือของเขาเพื่อปลอบใจ พัทธ์หันไปยิ้ม

ขอบคุณ ก่อนที่จะบอกให้คนขับเรือให้บังคับลำเรือเข้าฝั่ง                           

เรือหางยาวแล่นย้อนสายน้ำเทียบท่า โมกข์ก้าวขึ้นไปก่อนแล้วส่งมือมาให้พัทธ์จับเป็นหลักยึดเพื่อก้าวขึ้น

จากเรือ แต่โมกข์ก็ยังไม่ยอมปล่อย เขาจับมือของพัทธ์ให้เดินตามเขาขึ้นฝั่งพลางหันไปยิ้มให้กันเป็นระยะ

ก่อนที่รอยยิ้มของทั้งคู่จะเจื่อนลงเมื่อเห็นคนที่ยืนทำหน้าบึ้งรออยู่

หน้าเข้มของโมกข์เผือดลงเมื่อเห็น ในขณะที่พัทธ์ก็ตกใจไม่น้อยเมื่อประจัญหน้า

“กานต์”

เสียงเรียกแผ่วเบาจนแทบจะหายไปในคอเมื่อพัทธ์สบตาร้อนแรงคู่นั้น กานต์ยิ้มที่เหมือนเบ้ปากใส่เขา

“ว่าไงพัทธ์ ไม่นึกว่าพัทธ์จะมาอยู่ที่นี่ได้ แล้วทำไมมากับโมกข์ได้ล่ะ อุ้ย! มีจับมือจูงมือกันด้วย”

“กานต์ หยุดพูดนะ”

โมกข์เอ่ยห้ามเสียงต่ำเกือบจะเป็นตะคอก มือที่เกาะกุมมือพัทธ์ร้อนไปด้วยไฟโทสะ แต่อะไรก็หยุดกานต์

ไม่ได้เสียแล้ว

“ทำไมล่ะ ก็ผมแปลกใจนี่ที่เห็นคุณมาด้วยกัน คนนึงก็ผัวเก่า คนนึงก็เคยมีเซ็กส์ด้วย ไม่น่ายินดีไปหน่อย

หรือที่ทั้งคู่มายืนกุมมือกันเหมือนมีอะไรกันแล้วอย่างนี้”

กานต์เริ่มเสียงดังด้วยความโมโห และยิ่งพูดพัทธ์ก็ยิ่งหน้าเสียลงทุกที

“กานต์ อย่าเสียงดัง ใจเย็นๆ พัทธ์…เอ่อ…”

“พัทธ์ อย่ามาห้าม”

กานต์กำหมัดแน่น ดวงตาวาวแสง

“ปฏิเสธสิว่าไม่จริง พัทธ์ที่เป็นผัวเก่าของกานต์ กลายมาเป็นเมียของผัวอีกคนของกานต์ พัทธ์ตอบมาสิว่า

กานต์เข้าใจผิด”





----------------------------------------------- TBC -----------------------------

หัวข้อ: Re: ร้ายซ่อนรัก บทที่ 35 ( 20 / 06 /2557 )
เริ่มหัวข้อโดย: ammchun ที่ 20-06-2014 21:03:22

มอบให้กับกานต์และแดเนียลค่ะ :beat: :beat: :beat: :z6: :z6:

ไม่รู้ว่าต่อไปจะเกิดอะไรขึ้นกับโมกข์และพัทธ์บ้าง แต่อยากให้ทั้งสองเชื่อใจกันและกันนะ

หัวข้อ: Re: ร้ายซ่อนรัก บทที่ 35 ( 20 / 06 /2557 )
เริ่มหัวข้อโดย: Nus@nT@R@ ที่ 20-06-2014 21:03:55

นังกานต์!

หัวข้อ: Re: ร้ายซ่อนรัก บทที่ 35 ( 20 / 06 /2557 )
เริ่มหัวข้อโดย: fay 13 ที่ 20-06-2014 21:36:53

 :mew1: :mew1: :mew1:

หัวข้อ: Re: ร้ายซ่อนรัก บทที่ 35 ( 20 / 06 /2557 )
เริ่มหัวข้อโดย: GETIIZ ที่ 20-06-2014 22:05:31

รังเกียจแดเนียลยิ่งกว่าอะไรทั้งสิ้นนน หยี้ !!!!!! :z6: :z6:

หัวข้อ: Re: ร้ายซ่อนรัก บทที่ 35 ( 20 / 06 /2557 )
เริ่มหัวข้อโดย: B52 ที่ 21-06-2014 15:02:13

เมื่อไรจะสำนึกได้นะกานต์

หัวข้อ: Re: ร้ายซ่อนรัก บทที่ 35 ( 20 / 06 /2557 )
เริ่มหัวข้อโดย: ekonut ที่ 21-06-2014 17:03:07

กานต์กะแดนไปอยู่ด้วยกันไกลๆเลย  :m31:

หัวข้อ: Re: ร้ายซ่อนรัก บทที่ 35 ( 20 / 06 /2557 )
เริ่มหัวข้อโดย: Yunatsu ที่ 21-06-2014 18:58:56

 :z6: :z6: :z6: :z6: :z6:

แต่ว่า....พัทธ์รู้เรื่องอยู่แล้วนิ
แล้วพัทธ์ก้น่าจะมีสติพอนะ
กานต์ไม่น่าจะร้ายทั้งโมกข์ด้วย
ถ้าแดนเนี่ลไม่ใช้วิธีสกปรก แต่มันคงใช้อยุ่แล้ว
เหอะ

สู้เค้านะ โมกข์พัทธ์

หัวข้อ: Re: ร้ายซ่อนรัก บทที่ 35 ( 20 / 06 /2557 )
เริ่มหัวข้อโดย: PoPuAr ที่ 21-06-2014 19:02:05

กานต์น่าเบื่อน่ารำคาญเป็นที่สุด (ใครก็ได้ช่วยเอาไปเก็บให้ที)

อิจฉาเค้าอะดิ คนเค้ารักกัน ส่วนตัวเองก็ตกต่ำ ต้องเป็นทาสคนเลวๆ อย่างแดเนียล

หัวข้อ: Re: ร้ายซ่อนรัก บทที่ 35 ( 20 / 06 /2557 )
เริ่มหัวข้อโดย: {TN} ที่ 21-06-2014 19:17:53

กานต์ นางแรงงง
แต่โมกข์พัทธ์ไม่เห็นต้องกลัวอะ ไม่ได้ทำไรผิดเนอะ

หัวข้อ: Re: ร้ายซ่อนรัก บทที่ 35 ( 20 / 06 /2557 )
เริ่มหัวข้อโดย: GintoniC ที่ 21-06-2014 20:05:30

แดลเนียลก็ชั่ว กานต์ก็น่ารังเกียจ เหมาะสมกันยังกับผีเน่ากับโรงผุ น่าจะไปสมสู่คู่กันอยู่ในนรกน่ะ จะมาระรานคนอื่นอีกทำไม  :z6:

หัวข้อ: Re: ร้ายซ่อนรัก บทที่ 35 ( 20 / 06 /2557 )
เริ่มหัวข้อโดย: four4 ที่ 22-06-2014 16:02:14

สนุกๆ อ่านแล้วติดเลย

#อยากอ่านคู่ของปราบ กับน้องชายคนละแม่ อิอิ คงจะได้อารมณ์ละครตบจูบ อร้ายยยยยแค่คิดก็ฟินล่ะ

หัวข้อ: Re: ร้ายซ่อนรัก บทที่ 35 ( 20 / 06 /2557 )
เริ่มหัวข้อโดย: Kanyanat ที่ 22-06-2014 19:31:48

สงสารกานต์หน่อยนึงนะ แต่กานต์ก็ไม่เคยปรับปรุงตัวเลย :เฮ้อ:

หัวข้อ: ร้ายซ่อนรัก บทที่ 36 ( 28 / 06 /2557 )
เริ่มหัวข้อโดย: Belove ที่ 28-06-2014 00:34:02

                             ร้ายซ่อนรัก

                              บทที่ 36


“ปฏิเสธสิว่าไม่จริง พัทธ์ที่เป็นผัวเก่าของกานต์ กลายมาเป็นเมียของผัวอีกคนของกานต์ พัทธ์ตอบมาสิว่า

กานต์เข้าใจผิด โอ๊ย!”

เสียงอุทานดังขึ้นอย่างตกใจเมื่อคอเสี้อถูกกระชากเข้าหาร่างแกร่งที่มองราวกับจะเผาอีกฝ่ายให้มอดไหม้

“ถ้ามึงไม่หยุด กูจะเป็นคนหยุดให้เอง”

“โมกข์ หยาบคายที่สุด คุณพูดอย่างนี้กับผมได้ไง ผมก็เป็นเมียของคุณเหมือนกันนะ”

“มึงไม่เคยเป็นเมียกู ก็แค่สนองความร่านให้มึงหายอยากเท่านั้น”

“โมกข์”

“โมกข์ พอเถอะ อย่ารุนแรงกันเลยนะ ผมขอร้อง”

พัทธ์ที่ยืนนิ่งด้วยความตกใจตั้งแต่เห็นโมกข์ฟิวส์ขาด เพิ่งจะตั้งสติได้ เขาผวาเข้ายึดแขนข้างหนึ่งที่ยังรั้งคอ

เสี้ออีกฝ่ายไว้พลางกล่าวห้ามเสียงสั่น ในขณะที่กานต์มองโมกข์อย่างคับแค้นและโกรธเคือง

กานต์ออกแรงผลักไหล่หนาของโมกข์แล้วตวัดฝ่ามือลอยละลิ่วหวังจะให้ปะทะกับหน้าเข้มสุดแรงเกิด โมกข์

มองเห็นแล้วก็ฉากใบหน้าหนีแก้มสากเลยถูกแค่ปลายนิ้วของกานต์ แต่นั่นก็เพียงพอแล้วที่ทำให้โมกข์

ทะลักจุดเดือด

เขาปรี่เข้าผลักจนร่างสูงเพรียวของกานต์ล้มก้นจ้ำเบ้าอยู่บนพื้นแล้วทำท่าจะเข้าไปซ้ำ พัทธ์รีบก้าวไปขวาง

แล้วกางมือโอบรัดโมกข์ ออกแรงดันจนสุดแรงเพื่อไม่ให้โมกข์เข้าไปทำร้ายกานต์

“โมกข์ หยุด พอแล้ว อย่ามีเรื่องกันเลย”

พัทธ์รีบพูดเสียงดังเตือนสติ จนโมกข์ได้แต่ฮึดฮัดมองคนที่กำลังใช้มือยืนพื้นแล้วลุกขึ้นมายืนพลางมองเขา

อย่างโกรธจัด

“เลว ระยำที่สุด”

กานต์ยกมือสั่นๆชี้หน้าพลางด่าเสียงดัง โมกข์แค่นยิ้มดวงตาคู่ดุมองอย่างสมเพช

“กูไม่เคยบอกว่ากูเป็นคนดี วันนี้บอกกันตรงๆก็ได้ กูไม่ได้พิสวาทมึงเลยสักนิดคนที่กูรักคือพัทธ์ และเตือน

ไว้ตรงนี้เลยว่า ถ้าใครหน้าไหนเข้ามาทำร้ายพัทธ์ กูจะจัดการไม่ให้เหลือ”

“แล้วกูล่ะ”

กานต์น้ำตารื้น กัดฟันมองหน้าโมกข์อย่างเดือดดาลไม่แพ้กัน

“มึงก็เคยเอากูเหมือนกัน อย่าบอกนะว่าที่มึงทำเพราะหลอกกู มึงหลอกล่อให้กูรักมึง ฟันกูเพื่อหาทางเข้าหา

พัทธ์ มึงตอบมาสิว่าไม่ใช่”

“กานต์ ใจเย็นก่อน”

พัทธ์ละล้าละลัง ใจนึกอยากจะเข้าไปปลอบโยนกานต์แต่ก็กลัวโมกข์จะแผลงฤทธิ์

“อย่าเสือก! มึงก็ตัวดี ทำเป็นหน้าใสแล้วก็วิ่งแร่มาให้เขาเอา เป็นตัวผู้อยู่ดีๆ ก็อยากจะเป็นตัวเมีย ถุย!”

โมกข์ทนไม่ไหว เขาพุ่งทะยานเข้าหาแล้วเงื้อกำปั้นขึ้นอย่างรวดเร็ว จุดหมายคือปากโสโครกของกานต์ที่

บังอาจด่าคนที่เขารัก แต่เล้วโมกข์ก็ต้องตกใจเมื่อพัทธ์ถลาเข้ามายืนบังร่างกานต์ โมกข์พยายามยั้งหมัดที่

พุ่งออกไป แต่ก็ทำได้เพียงแค่ผ่อนแรงลงเล็กน้อยแค่นั้นเมื่อมันกระทบซีกหน้าที่เกร็งรอรับของพัทธ์เข้าเต็มๆ

“พัทธ์!”

โมกข์รีบประคองร่างที่เซเพราะเมาหมัดเข้าไว้ในอ้อมกอด พลางใช้มือผลักกานต์ให้ออกห่าง

“ไปให้ไกลๆ ตีนกูก่อนที่จะยั้งไม่อยู่ อย่าให้กูโมโหและทนไม่ได้ทั้งเรื่องส่วนตัวและเรื่องงานที่มึงขโมยผลงาน

เอาไปให้บริษัทอื่น”

พูดจบโมกข์ก็ประคองพัทธ์เดินแยกทางออกไป ทิ้งไว้แต่กานต์ที่ยืนกัดฟันกรอดมองตามหลัง

โดยที่มีดวงตาสีน้ำข้าวมองดูอย่างสาแก่ใจอยู่อีกมุมหนึ่งที่ไกลออกไป









“เจ็บมากไหม”

โมกข์ถามอย่างห่วงใยเมื่อก้าวขึ้นมานั่งคู่กันอยู่ในรถกระบะ เขายกมือไปประคองใบหน้าที่ยังเผือดสีของ

พัทธ์ไว้อย่างกังวล

“ทำอย่างนี้ทำไมพัทธ์ ทำไมต้องห้ามผมด้วย ไอ้หมอนั่นมันด่าคุณสาดเสียเทเสียทำไมต้องปกป้องมัน”

พัทธ์ถอนหาย กระแทกศีรษะด้านหลังลงกับเบาะที่นั่งแล้วหลับตาลง

“กานต์พูดก็มีส่วนถูก มันดูไม่ค่อยดีนักในสายตาของคนอื่นที่ผมมีความสัมพันธ์กับคนที่แฟนเก่าหมาย

ปอง”

“พัทธ์ ทำไมพูดแบบนี้”

โมกข์มองเสี้ยวด้านข้างที่เริ่มมีรอยเขียวช้ำจากหมัดของเขาอย่างตัดพ้อ

“ผมรักคุณ เรารักกัน มันผิดหรือที่เราจะมีความสัมพันธ์ทางกายที่ต่อเนื่องจากความรักของเรา”

เขาเห็นพัทธ์กลั้นน้ำตาเมื่อหันมามองสบตากับเขา

“แต่คนอื่นเขาจะคิดยังไง….”

“คนอื่น คนอื่น คนอื่น … มีแต่คนอื่นในความคิดของคุณ แต่กลับไม่มีผมอยู่ในนั้นเลยใช่ไหม”

โมกข์กลืนน้ำลายลงคออย่างยากเย็นเมื่อหันหน้ามองออกไปที่ถนนเบื้องหน้า พลางสตาร์ทรถแล้วเหยียบ

คันเร่ง

“เมื่อไหร่ที่คุณกำจัดคนอื่นออกไปจากความคิดได้แล้ว ช่วยมาตามผมกลับไปด้วยนะพัทธ์”








กานต์กระแทกตัวลงนั่งบนอาร์มแชร์มุมห้องของโรงแรมห้าดาวที่แดเนียลมาพักอย่างหงุดหงิด

ปลายนิ้วจิกลงกับที่เท้าแขนเพื่อระบายอารมณ์จนเกิดเป็นรอยบุ๋มอยู่ในเนื้อผ้ากำมะหยี่

แดเนียลที่เดินตามเข้ามายกยิ้มที่มุมปากเมื่อเห็นท่าทีของกานต์ สะพานแรกสู่การทำลายล้างเริ่มต้นอย่าง

สวยงาม

ร่างเผือกขาวเดินมาหยุดหน้ากานต์แล้วเอื้อมมือไปคลึงคางบุ๋มเล่นอย่างหยอกเย้า

“เฮ้ ที่รักไปหงุดหงิดอะไรมา หน้าตาเหมือนคนสวรรค์ล่ม”

“แดน ขอร้อง อย่ามายุ่งกับกูตอนนี้ อารมณ์ไม่ดี หงุดหงิดโว้ย”

เขาตะโกนใส่หน้า ยกมือขึ้นปัดมือแดเนียลออก แต่อีกฝ่ายยังยิ้มแย้มผิดวิสัย

“หงุดหงิดที่เจอผัวเก่าสองคนพร้อมกันโดยไม่ได้คาดคิดหรือไงที่รัก”

กานต์เงยหน้ามองแดเนียลอย่างไม่คาดคิด

“รู้ได้ไง หรือว่า…มึงรู้อยู่แล้ว เลยพากูไปงั้นสิ ไอ้แดน มึงนี่มันชั่ว”

กานต์ลุกพรวดขึ้นทำท่าจะทำร้าย แดเนียลเลยจับข้อมือกานต์บิดจนกานต์ร้องลั่น ก่อนที่แดเนียลจะทิ้งตัว

ลงไปนั่งบนอาร์มแชร์แล้วดึงร่างของกานต์ให้หันหลังแล้วนั่งลงบนตักของเขา

แดเนียลโอบรัดลำตัวของกานต์จนแผ่นหลังเบียดทาบอยู่กับแผ่นอกของเขา แดเนียลดึงหน้าให้กานต์หันมา

รับจูบรุนแรง มือหนาตะปบลงไปที่เป้ากางเกงอีกฝ่ายแล้วบีบเค้นไปมา

“อื้ออ ปล่อยกู เชี่ยแดน”

กานต์ด่าลั่นเมื่อแดเนียลไถลฟันลงที่แผ่นหลัง กางเกงถูกรูดซิปก่อนที่จะถูกถลกลงไปกองอยู่ตรงข้อเท้า

ในขณะที่แดเนียลก็รูดซิปกางเกงตัวเองแล้วควักแท่งร้อนออกมาถูไถไปกับร่องสะโพกของกานต์

“ไม่ดีหรือไง ที่ผมทำให้คุณได้รู้ความจริงว่าอะไรเป็นอะไร คุณต้องขอบคุณผมเสียด้วยซ้ำ”

แดเนียลยกสะโพกกานต์ขึ้นแล้วเสียบแท่งเนื้อเข้าไป ใช้มือจับเอวกานต์ให้กดลงมาจนแก่นกายแทงทะลุเข้า

ไปจนกานต์ต้องแอ่นกายด้วยอารมณ์ที่ถูกปลุกเร้า พร้อมกับที่คั่งค้างจากการได้เห็นหน้าโมกข์ กานต์เผลอ

ครางเมื่อบดสะโพกลงไปบนต้นขาของอีกฝ่าย

“อา ที่รัก ลีลาคุณยังเยี่ยมจริงๆ ทำไมนะ ไอ้โมกข์มันถึงได้เมินคุณได้”

แดเนียลครางเสียงแหบพร่า โน้มหน้ากัดเนื้อที่สะบักอีกฝ่ายจนเป็นรอยฟัน กานต์ร้องลั่นมือข้างหนึ่งยันต้น

ขาแดเนียลไว้ ส่วนมืออีกข้างกอบกุมแก่นกายตนเองรูดรั้งขึ้นลง

แดเนียงเกร็งท้องน้อยสวนกลับรับการบดเบียด เสียงหายใจหอบถี่ดังรัวแข่งกัน จนกระทั่งกานต์กดสะโพก

ลงแรงๆ อีกครั้ง เขาก็หลั่งน้ำกามเปรอะเปื้อนมือตัวเอง

แดเนียลใช้มือจับมือข้างนั้นของกานขึ้นมาใช้ลิ้นเลียน้ำเมือกเข้าปากตัวเองจนหมด ก่อนที่เขาจะบีบคางให้

กานต์หันมารับจูบรุนแรงปิดท้าย

“คิดดูสิ เบบี้…”

แดเนียลกระซิบเสียงกระเส่า ในขณะที่กานต์ก็ยังหอบลึก

“เขาทั้งสองมีความสุขกัน ในขณะที่คุณได้อะไรบ้าง คุณต้องมาอยู่กับผมทั้งที่คุณก็ไม่อยาก โอ… ที่รัก

ผมรู้ตัวดี ไอ้โมกข์มันหลอกคุณใช้คุณเป็นเครื่องมือ ในขณะที่แฟนเก่าคุณล่ะ …ปากก็บอกรักคุณนักหนา

และสุดท้ายก็มาแย่งผู้ชายที่คุณอยากได้ ถ้าเป็นผมนะ…”

แดเนียลกัดติ่งหูกานต์ ก่อนที่จะกระซิบเสียงหนักจนสะเทือนไปทั้งหัวใจของกานต์

“ผมจะไม่ยอมให้มันทั้งคู่ได้มีความสุขด้วยกันหรอก หรือคุณว่าไง”










โมกข์ไม่พูดกับเขาแม้กระทั่งตอนนี้ที่กลับมาถึงบ้านนานแล้ว

กลับมาถึงบ้าน โมกข์รอจนพัทธ์เปิดประตูก้าวลงจากรถ โมกข์ก็เหยียบคันเร่งจนรถกระบะแล่นด้วย

ความเร็วสูงหายไปกับฝุ่นควันคลุ้ง ปล่อยให้พัทธ์มองตามหลังและเดินกลับเข้าบ้านเพียงลำพัง

ลำพังแม้ตอนนี้ที่ตะวันลับขอบฟ้าไปนานแล้ว พัทธ์ก็ยังขังตัวเองอยู่กับความมืดในห้อง ทิ้งตัวเองนอนคุดคุ้

อยู่บนเตียงอย่างเดียวดาย

นอนตะแคงซุกตัวอยู่กับที่นอนนุ่มปล่อยให้น้ำตาไหลลงโดยมีที่นอนเป็นสิ่งรองรับ เขาได้ยินเสียงฝีเท้าที่คุ้น

หูก้าวขึ้นมาบนชั้นสอง ฝีเท้านั้นก้าวผ่านห้องเขาเข้าไปอีกห้อง ได้ยินแม้แต่เสียงสายน้ำจากฝักบัวที่ตก

กระทบพื้นกระเบื้อง พัทธ์นอนน้ำตาไหลจนกระทั่งผลอยหลับไปในท่านั้น

รู้สึกตัวอีกที ก็ตอนที่มีผ้าขนหนูอุ่นๆ ประคบมาที่ซีกหน้าช้ำ พัทธ์ค่อยๆ ลืมตาขึ้นมาในแสงสลัวของโคมไฟ

หัวเตียง จึงได้เห็นใบหน้าห่วงใยแกมกังวลของโมกข์ที่ก้มหน้ามาใกล้แล้วถอนหายใจเบาๆ

พัทธ์นอนเงียบๆ ปล่อยให้โมกข์ใช้ผ้าขนหนูวางประคบใบหน้าให้อย่างเบามือ เขาช้อนตามองโมกข์อย่าง

ขอลุแก่โทษ ดวงตาคมที่สบตาตัดพ้ออยู่ในที ก่อนที่โมกข์จะเป็นฝ่ายยอมแพ้ ก้มหน้ามาประทับริมฝีปากลง

บนเรียวปากซีดเย็นของพัทธ์

โมกข์ดึงร่างของพัทธ์ให้ลุกขึ้นนั่ง กดศีรษะให้พัทธ์ซุกอยู่กับแผ่นอกของเขา

“ทำไมเราต้องมาทะเลาะกันเพราะคนอื่นด้วย”

โมกข์พูดเบาๆ พลางลูบผมพัทธ์อย่างอ่อนโยน

“ผมไม่สบายใจเลยรู้ไหม”

น้ำตาที่เหือดแห้งไปแล้ว ไหลรินออกมาอีกครั้งจนเปียกชุ่มชุดนอนของโมกข์ พัทธ์สวมกอดโมกข์ไว้จนแน่น

“ผมขอโทษ”

“อย่าขอโทษเพราะคุณไม่ผิด”

โมกข์เอ่ยห้าม

“มันเป็นเพราะคุณใจดีเกินไป เห็นใจคนอื่นมากเกินไป จนลืมนึกถึงตัวเอง แต่เพราะคุณเป็นแบบนี้ผมถึงได้

รักคุณมากขนาดนี้”

โมกข์จับไหล่ของพัทธ์ออกจากอ้อมกอด เพื่อให้สบตากับเขา ปลายนิ้วกร้านงานหนักลูบไล้เบามือที่ซีกแก้ม

ซ้ำ

“เจ็บมากไหม”

พัทธ์พยักหน้าเบาๆ โมกข์จึงบรรจงแนบริมฝีปากลงไปช้าๆ บนซีกหน้าข้างนั้นเพื่อรับขวัญ

“ไม่เอาแล้วนะ เราจะไม่ทะเลาะกันงอนกันอย่างนี้อีกแล้ว รู้ไหมว่าผมทรมานขนาดไหนที่ไม่ได้พูดกับคุณ

ไม่ได้กอดคุณ ไม่ได้หอมแก้มคุณอย่างนี้”

โมกข์มองตาเป็นทำนองขอคำตอบ พัทธ์จึงคลี่ยิ้มน้อยๆ แทนคำสัญญา

โมกข์มอบจุมพิตหวานเป็นรางวัล เขาสอดลิ้นเข้าไปในเรียวปากที่รอรับอยู่แล้ว พัทธ์ตวัดปลายลิ้นตอบรับ

มือเรียววางอยู่บนไหล่กว้างบีบเบาๆ เมื่อจุมพิตแสนหวานเริ่มเรียกร้องมากขึ้น ขอบเสื้อยืดตัวหลวมของเขา

ถูกมือร้อนล้วงลึก พัทธ์เองก็ไม่ปฎิเสธแถมยังเป็นฝ่ายใช้มือปลดกระดุมชุดนอนของโมกข์ออกทีละเม็ดจน

หมด แล้วเขาก็วางมือทาบไปบนอกกว้าง บีบเค้นเบาๆ ก้มหน้าไปโลมไล้ปลายยอดอกด้วยปลายลิ้นของเขา

“ยั่วจริงๆเลยนะ”

โมกข์หยอกเย้าพลางขบเม้มที่ซอกคอระหง พัทธ์ได้แต่หัวเราะอายๆ

“ขอบไหมล่ะครับ คุณยักษ์”

โมกข์ยิ้มด้วยดวงตาระยิบระยับเมื่อดึงเสื้อยืดที่ขวางทางออก กางเกงบอกเซอร์ของพัทธ์ถูกดึงออกโยนทิ้ง

ก่อนที่เขาจะถอดเสื้อและกางเกงออกจากตัวเองอย่างรวดเร็ว แล้วผลักร่างโปร่งของพัทธ์ให้หงายไปบนที่

นอนนุ่ม

“ขอบมากครับพัทธ์ แต่ถ้าเพิ่มอัตราเร็วของการถอดให้เร็วกว่านี้จะดีมาก”

“หื่น”

โมกข์หัวเราะ เขาเอนตัวทาบทับแนบเนื้อก่อนชิมความหวานจนทั่วร่าง

พัทธ์หอบกระเส่า เขาตักตวงความสุขที่โมกข์ปรนเปรอทั้งลิ้นทั้งนิ้วจากโมกข์จนแทบสำลัก ไม่มีส่วนไหนที่

โมกข์เว้นว่าง เขาแวะสำรวจไปทุกพื้นที่ ก่อนที่เขาจะผสานเนื้อตัวเป็นหนึ่งเดียวกับพัทธ์

“ฮัก ฮัก โมกข์ ตรงนั้น”

โมกข์ควานลึก คับแน่น จนพัทธ์จุกเสียดท้องไปหมด พัทธ์เกร็งหน้าท้องตอบรับขยับสวนเข้าจังหวะ

จนโมกข์เองก็ครางอย่างพอใจ ช่องทางรักของพัทธ์เองก็ตอดรัดสร้างความปั่นปวนให้เขาจนแทบขาดใจ

“ผมรักคุณนะพัทธ์ ผมรักคุณ”

ร่างแกร่งยิ่งเบียดแน่น จนแทบไม่เหลือช่องว่าง โมกข์พร่ำรำพันบอกรักพัทธ์อยู่ตลอดเวลา

เขาค่อยๆ พาพัทธ์ทะยานขึ้นสรวงสวรรค์ ครั้งแล้ว ครั้งเล่า…

จนกระทั่งฟ้าสาง

“ผมเองก็รักคุณ โมกข์ รักคุณ…”

พัทธ์กระซิบบอกรักก่อนหลับตาลงในอ้อมกอดของกันและกัน

หัวข้อ: Re: ร้ายซ่อนรัก บทที่ 36 ( 28 / 06 /2557 )
เริ่มหัวข้อโดย: fay 13 ที่ 28-06-2014 00:48:03

 :mew1: :mew1:

หัวข้อ: Re: ร้ายซ่อนรัก บทที่ 36 ( 28 / 06 /2557 )
เริ่มหัวข้อโดย: saruwatari_guy ที่ 28-06-2014 00:56:00

ขออย่าให้ความใจดีของพัทธ์ ถูกใช้เป็นเครื่องมือมาทำร้ายตัวเองเล้ย ขอให้เข้าใจกันไแบบนี้ไปนานๆนะ

หัวข้อ: Re: ร้ายซ่อนรัก บทที่ 36 ( 28 / 06 /2557 )
เริ่มหัวข้อโดย: Yunatsu ที่ 28-06-2014 01:13:43

โอ้ยยย หวังว่า่าาเรื่องนี้จะทำให้พัทธ์คิดได้ ไม่คิดถึงคนอื่นมากกว่าโมกข์อีก
หรือว่าต้องผนึกกำลังง เอาโอบกิจมาช่วยดีมะ 555

หัวข้อ: Re: ร้ายซ่อนรัก บทที่ 36 ( 28 / 06 /2557 )
เริ่มหัวข้อโดย: GETIIZ ที่ 28-06-2014 01:23:55

ไปค่ะกานต์ ไปลงนรกพร้อมไอแดลเนียลเลยค่ะ
เห็นท่าว่าจะกลับใจไม่ได้แล้ว ความชิงชังความแค้นมันคงฝังรากลึก !!!!!! :katai1: :katai1:

ส่วนพัทกับโมกข์ดีนะ ที่เข้าใจกัน ไม่ปล่อยให้เวลากัดกินความรู้สึกของกันและกันไปนานกว่านี้ :katai3:

หัวข้อ: Re: ร้ายซ่อนรัก บทที่ 36 ( 28 / 06 /2557 )
เริ่มหัวข้อโดย: B52 ที่ 28-06-2014 02:21:39

ทุกสิ่งอย่างที่พวกนั้นจะทำขออย่าให้สำเร็จเลย

หัวข้อ: Re: ร้ายซ่อนรัก บทที่ 36 ( 28 / 06 /2557 )
เริ่มหัวข้อโดย: maemix ที่ 28-06-2014 06:41:29

นี่แค่เริ่มต้น เข้มแข็งไว้นะพัทธ์
ยังคงไม่จบง่ายๆ

พอหายงอนกันแล้ว ก็หื่นใส่กันเลยนะ
แถมบอกรักหวานๆอีก

หัวข้อ: Re: ร้ายซ่อนรัก บทที่ 36 ( 28 / 06 /2557 )
เริ่มหัวข้อโดย: lizzii ที่ 28-06-2014 10:32:20

อย่าใจอ่อนให้กานต์เลยนะพัทธ์
เห้อออออออ

หัวข้อ: Re: ร้ายซ่อนรัก บทที่ 36 ( 28 / 06 /2557 )
เริ่มหัวข้อโดย: ormn ที่ 28-06-2014 12:58:40

 :katai1: :katai1: :katai1: :katai1: :katai1:ไอ้โกงก็โกงซิบหายเลยตู :serius2: :serius2: :serius2:

หัวข้อ: Re: ร้ายซ่อนรัก บทที่ 36 ( 28 / 06 /2557 )
เริ่มหัวข้อโดย: PoPuAr ที่ 28-06-2014 13:17:33

ดีแล้วที่ไม่ทะเลาะกันนาน

พัทธ์ช่างเป็นคนดีเกินไปจริงๆ ดีซะจนคนอื่นมาเอาเปรียบ (ก็โมกข์ไงชอบเอาเปรียบ)

อยากรู้ว่ากานต์จะทำเรื่องให้เลวร้ายยังไง แดเนียลฉลาดมาก ใช้กานต์เป็นเครื่่องมือ

หัวข้อ: Re: ร้ายซ่อนรัก บทที่ 36 ( 28 / 06 /2557 )
เริ่มหัวข้อโดย: HISY ที่ 28-06-2014 14:10:06

เลิกคิดถึงแต่คนอื่นได้แล้วนะพัทธ์
เกลียดอิแดนจริงๆ

หัวข้อ: Re: ร้ายซ่อนรัก บทที่ 36 ( 28 / 06 /2557 )
เริ่มหัวข้อโดย: ammchun ที่ 28-06-2014 16:16:18

พัทธ์ใจดีเกินไปจริงๆอ่ะ กลัวไอ้ 2 ตัวนั้นจะใช้เป็นเครื่องมือน่ะสิ

รอตอนต่อไปค่า :mew1:

หัวข้อ: Re: ร้ายซ่อนรัก บทที่ 36 ( 28 / 06 /2557 )
เริ่มหัวข้อโดย: BlueJay ที่ 28-06-2014 20:18:10

อ.พัทธืใจดีเกินไปแล้ว อย่าใจดีแบบนี้อีกนะ เก้บความใจดีไว้สำหรับคนที่ควรค่าแก่การได้รับดีกว่า
ส่วนกานต์เราบอกนายแล้วถ้านายกลับมาเพื่อทำให้ครอบครัวเขาแตกแยกเราจะเกลียดนาย(อยู่เฉยๆเรายังเกลียดเลย)
เชิญกานต์กับแดเนียลจูงมือกันไปสู่ประตูนรกเลย :z6:

หัวข้อ: Re: ร้ายซ่อนรัก บทที่ 36 ( 28 / 06 /2557 )
เริ่มหัวข้อโดย: GintoniC ที่ 28-06-2014 22:08:20

ตอนนี้ต้องรักและเชื่อใจกันเข้าไว้ แต่กลัวใจพัทธฺ์จริงๆ เกิดมีเหตุการณ์แบบนี้มาบีบอีกกลัวว่าพัทธ์จะผิดใจกับโมกข์


เกลียดกานต์ว่ะ เห็นคนอื่นรักกันก็อิจฉา เกลียดมากที่สุดคือเฮียยยยยยยยแดน เลวจริงๆ  :z6:

หัวข้อ: Re: ร้ายซ่อนรัก บทที่ 36 ( 28 / 06 /2557 )
เริ่มหัวข้อโดย: warin ที่ 29-06-2014 17:07:33

 :กอด1: :pig4:

หัวข้อ: Re: ร้ายซ่อนรัก บทที่ 36 ( 28 / 06 /2557 )
เริ่มหัวข้อโดย: liza sarin ที่ 29-06-2014 21:29:42

เกลียดกานต์

หัวข้อ: Re: ร้ายซ่อนรัก บทที่ 36 ( 28 / 06 /2557 )
เริ่มหัวข้อโดย: V ที่ 03-07-2014 07:58:25

ระแวงกานต์อย่างรุนแรงอ่ะ

จะมาไม้ไหนเนี่ยยยย :angry2:

เครียดเลยยยยยย :katai1:

พัทธ์ต้องเชื่อใจโมกข์มากๆน้าาาา

หัวข้อ: Re: ร้ายซ่อนรัก บทที่ 36 ( 28 / 06 /2557 )
เริ่มหัวข้อโดย: shikyu3211 ที่ 03-07-2014 12:43:29

ตัวร้ายเรื่องนี้มันน่ากลัวกันจริงๆ

หัวข้อ: Re: ร้ายซ่อนรัก บทที่ 36 ( 28 / 06 /2557 )
เริ่มหัวข้อโดย: sweet98 ที่ 07-07-2014 20:42:39

 ขอบอกว่า :pig4:

หัวข้อ: ร้ายซ่อนรัก บทที่ 37 ( 15/ 07 /2557 )
เริ่มหัวข้อโดย: Belove ที่ 15-07-2014 00:15:23

                         ร้ายซ่อนรัก

                          บทที่ 37




สลิลลาเดินถอยหลังกรูดเข้าไปในบ้านตัวเองอย่างตระหนกเมื่อเห็นคนที่มาเยือน

“ออกไป ใครให้พวกแกมา ออกไปนะ”


หญิงสาวเอ่ยปากขับไล่เสียงดังแต่คนที่บุกรุกเข้ามาในบ้านกลับหัวเราะเมื่อเห็นท่าทีของหล่อน

นึกจะกรีดร้องให้คนมาช่วย แต่ใครเล่าจะมา

ตั้งแต่พ่อเลี้ยงสุชัยบิดาหนีคดีทิ้งไว้ให้บุตรสาวต้องอยู่คนเดียว ซ้ำยังมาถูกปู้ยี่ปู้ยำจากไอ้สวะต่างชาติ

สลิลลาก็หมดเรี่ยวแรงที่จะบริหารงานในไร่ จนคนงานพากันหนีหายไปรับจ้างที่อื่นรวมไปถึงคนรับใช้ใน

บ้านที่ลาออกไปเพราะนายจ้างไม่ได้จ่ายค่าจ้าง

หญิงสาวอยู่อย่างโดดเดี่ยวในบ้านและไร่ที่ถูกปล่อยปละละเลยจนพืชไร่เสียหาย สลิลลายังผวาจนไม่ได้ใส่ใจ

ตนเอง หน้าตาที่เคยตกแต่งอย่างงดงามกลับดูทรุดโทรมจนจำแทบไม่ได้เพียงชั่วเวลาไม่นาน

แม้จะไม่ใช่การมีเพศสัมพันธ์ครั้งแรก แต่กับการที่ต้องมีโดยไม่เต็มใจและรุนแรงมันทำให้หล่อนฝันร้ายและ

หวาดกลัว พยายามทำใจจนเกือบจะดีขึ้นแต่ไอ้มารสังคมพวกนั้นดันกลับมาที่นี่ วันนี้อีกครั้ง มันทำให้

สลิลลากลัวจนเนื้อตัวสั่น ดวงตาเบิกกว้างและเตรียมหันหลังเพื่อที่จะวิ่งหนี

“กรี๊ด!!!”

ร้องลั่นเมื่อเส้นผมถูกกระชากและดึงรั้งให้ต้องก้าวตามเข้าไปในห้องโถงของตัวบ้าน ก่อนที่จะถูกเหวี่ยงจน

ต้องไปฟุบอยู่บนพื้นห้อง

“จะรีบไปไหนเล่าคนสวย”

ภาษาไทยสำเนียงแปร่งๆ ดังขึ้นใกล้ๆ สลิลลาสะบัดหน้ามองอย่างเกลียดชัง

“ไอ้สัตว์..โอ๊ย!”

หล่อนร้องออกมาเมื่อเสี้ยวหน้าข้างหนึ่งถูกฟาดอย่างแรงจากมือหนาของแดเนียล

“กูเกลียดมึง”

สลิลลาหันมาตะโกนใส่หน้าชายต่างชาติอย่างแค้นเคือง แดเนียลเลิกคิ้วมอง มุมปากเหยียดยิ้มน่ารังเกียจ

ก่อนที่เขาจะหันไปพยักเพยิดกับลูกน้องหน้าใหม่ทั้งสองคนที่สลิลลาไม่เคยเห็นหน้า

“ไม่ อย่านะ กูกลัวแล้วอย่าทำอะไรกูเลย”

หญิงสาวผวาเมื่อคราวนี้เป็นคนไทยร่างยักษ์หน้าตาน่ากลัว ทั้งคู่แสยะยิ้มก้าวเข้ามากดร่างของหล่อนไว้กับ

พื้นแล้วช่วยกันกระชากเสื้อผ้าจนขาดวิ่น ไม่สนใจกับเสียงอ้อนวอนขอและน้ำตาที่อาบหน้าของหล่อน

“กรี๊ดดดดด....”

หญิงสาวกรีดร้องด้วยความเจ็บปวดเมื่อร่างกายถูกกระทำชำเราซ้ำเติมอีกครั้ง แดเนียลที่ยังอยู่ใกล้ๆกลับ

ยิ้มขำขันพลางยกโทรศัพท์ขึ้นมาถ่ายคลิปเก็บไว้ จนกระทั่งสลิลลาอ่อนระโหยจนแทบขาดใจแดเนียลจึงได้

หยุดถ่ายและทรุดตัวลงไปนั่งเสมอกับใบหน้าที่เต็มไปด้วยความหวาดกลัวและคราบน้ำตา

“คุณไม่ควรจะเกลียดผมนะ สลิลลา”

เจ้าของดวงตาสีน้ำข้าวจุดบุหรี่สูบและพูดขึ้นอย่างใจเย็น ทั้งที่ร่างกายของอีกฝ่ายยังถูกลูกน้องตัวเองย่ำยี

จนบอบช้ำก็ยังไม่เลิกรา

“คุณคิดดูสิ ว่าใครเป็นต้นเหตุของเรื่องนี้กันแน่ ผมเองก็ทำธุรกิจอยู่กับพ่อของคุณดีๆ แต่แล้วใครบางคนก็

กลับมาทำให้พ่อของคุณต้องมีคดีติดตัว ลองคิดดูว่าเป็นใครถ้าไม่ใช่ไอ้โมกข์และอาจารย์พัทธ์เมียของมัน”

แดเนียลพูดเนิบๆ ลอยเข้าโสตประสาทที่กำลังล่องลอยของสลิลลา

“เพราะเมียของไอ้โมกข์แท้ๆ ที่ทำให้ตำรวจรู้ว่าพ่อของคุณทำอะไรไว้ จึงต้องหนีไปกบดานปล่อยให้คุณต้อง

เผชิญชีวิตตามลำพัง และก็ต้องมาเจออะไรอย่างที่กำลังเจออยู่ ถ้าไม่มีพวกนั้นชีวิตคุณก็ยังสวยงามอยู่กับ

เงินทอง ถ้าผมเป็นคุณผมไม่มีทางปล่อยมันไว้”

ควันบุหรี่ลอยวนอยู่ตรงหน้าเมื่อแดเนียลพ่นออกมาใส่หน้าหญิงสาวอย่างอารมณ์ดี ในขณะที่ดวงตาของอีก

ฝ่ายลอยคว้างกับสติที่ใกล้จะหลุดลอยเต็มที

เท่านี้เองคือสิ่งที่เขาต้องทำ

แดเนียลเดินไปทิ้งตัวลงนั่งกลางโซฟานุ่ม ยกขาขึ้นไขว่ห้างสูดควันบุหรี่เข้าปอดมองลูกน้องที่กำลังระบาย

อารมณ์ใคร่อยู่บนเนื้อตัวหญิงสาว

ไม่ต้องทำอะไรอีกแล้วนอกจากรอให้เครื่องมือทั้งหลายอย่างกานต์หรือสลิลลาลงมือกันเองกับสิ่งที่เขาจุด

ไฟขึ้นมา ส่วนตัวเขาก็กลับไปนั่งนับวันรอความหายนะที่กรุงเทพอย่างสบายใจโดยจะทิ้งกานต์ไว้ที่นี่กับ

เครดิตการ์ดสักใบที่เขาลงทุนให้โดยเฉพาะ

คนฉลาดใยต้องลงมือเอง แค่เพียงยืมมือคนอื่นกระทำนอกจากจะไม่เหนื่อยแล้วยังไม่มีเรื่องแปดเปื้อนให้

เสื่อมเสียอีกด้วย

ยิ้มเจ้าเล่ห์ถูกจุดขึ้นที่มุมปาก เมื่อเขาจินตนาการถึงสิ่งที่จะเกิดขึ้นกับโมกข์เพื่อนเก่าของเขา












 
พัทธ์กำลังไตร่ตรองกับสิ่งที่เขากำลังทำอยู่

ชายหนุ่มยืนอยู่กลางล็อบบี้โรงแรมหรูกลางเมืองตามที่นัดไว้กับคนที่เขาไม่คิดว่าจะต้องติดต่อกันอีก

“อยากเจอเพื่อปรับความเข้าใจ อย่างน้อยเราก็น่าจะเป็นเพื่อนกันได้”

น้ำเสียงอ่อนระโหยที่ดังมาทางโทรศัพท์ทำให้เขาใจอ่อนจนได้ จนต้องแอบขโมยรถของโมกข์ขับเข้ามา

ในเมืองตอนที่โมกข์ออกไปธุระกับผู้กำกับดนัย

“พัทธ์”

เสียงเรียกคุ้นหูดังขึ้นเบื้องหลังทำให้เขาต้องหันขวับไปมอง ร่างเพรียวผิวสีแทนที่คุ้นเคยปรากฎกายต่อหน้า

พร้อมรอยยิ้มหวานที่เขาเคยหลงใหลมาแล้ว

“กานต์”

เขาทักตอบอย่างไม่แน่ใจในสถานการณ์  ในขณะที่เจ้าของรอยยิ้มนั้นยกมือมาวางที่แขนของเขาเบาๆ

“ไปคุยกันที่ร้านเบเกอร์รี่มุมนั้นดีกว่า เค้กของเขาอร่อยดี”

อาจารย์หนุ่มเดินตามคนที่เคยรักไปนั่งอยู่มุมหนึ่งของโรงแรมที่จัดเป็นร้านเบเกอร์รี่ ทุกอย่างอยู่ในความ

เงียบจนกระทั่งได้ยินเสียงกานต์

“ขอบานอฟฟี่เค้กกับเอสเปรสโซ่เย็นสองแก้วครับ ไม่ต้องหวานมากนะครับ เอ่อ...กานต์สั่งเผื่อพัทธ์เลยนะ

พัทธ์ชอบบานอฟฟี่เค้กกับเอสเปรสโซ่นี่ใช่ไหม”

คำพูดที่เหมือนจะรื้อฟื้นความหลังทำให้พัทธ์ลอบถอนใจอย่างกระอักกระอ่วน  เขาสบตากับกานต์ตรงๆ

“กานต์มีอะไรจะพูดกับพัทธ์หรือ”

กานต์หรุบตาลงมองมือตนเองที่กุมกันอยู่บนตัก และเมื่อเงยหน้าขึ้นมาอีกครั้งดวงตาเรียวก็กลายเป็น

สีแดงเรื่อ พร้อมกับหยาดน้ำใสที่กลิ้งอยู่ตรงขอบตา

“กานต์แค่อยากจะขอโทษในสิ่งที่ทำกับพัทธ์ เรื่องทั้งหมดมันเป็นเพราะกานต์เองที่ไม่เข้มแข็งพอ จึงได้หลง

ไปกับสิ่งที่มายั่วยวน”

มือเรียวยกมาวางทาบอยู่บนมือของเขา พัทธ์ก้มหน้ามองตามด้วยความหนักใจ

“กานต์เองก็ต้องเจอกับกรรมที่มาตามสนอง เพราะเมื่อทำให้พัทธ์เสียใจแล้ว กานต์เองก็เสียใจไม่น้อยกว่า

กัน และเพราะคราวเคราะห์ทำให้กานต์ต้องเจอวิบากกรรมหลังจากนั้น”

น้ำตาที่คลออยู่หยดผ่านร่องแก้ม กานต์ดึงมือของพัทธ์ไปเช็ดน้ำตาหยดนั้นก่อนที่จะช้อนสายตาขึ้นมองจน

หัวใจของพัทธ์อ่อนยวบ

“เล่าให้พัทธ์ฟังสิ กานต์ไปเจออะไรมา”

เขาอดถามไม่ได้ กานต์คลี่ยิ้มเศร้าให้เขาก่อนเล่าให้ฟัง

“กานต์เสียใจเรื่องที่เกิดขึ้นก็เลยไปดื่มเหล้า โชคร้ายที่ไปพบกับคนไม่ดีมันล่อลวงกานต์ไปเพราะกานต์เมา

ต่อมามันก็ไม่ยอมปล่อยกานต์  กานต์เลยยื่นคำขาดให้มันเลิกผลก็เลยเป็นแบบนี้”

กานต์ใช้มือดึงคอเสื้อยืดโปโลของตัวเองให้เปิดกว้างขึ้นเผยให้เห็นเนื้อใน พัทธ์มองตามไปถึงกับตกใจเมื่อ

เห็นร่องรอยอยู่บนร่างกายของกานต์

“โธ่ กานต์ แล้วจะทำยังไงต่อไปล่ะ”

พัทธ์ตกใจจริงๆ กับสิ่งที่เห็น รอยนั้นเห่อแดงเป็นวงกว้าง บอกให้เขารู้ว่าเป็นการบาดเจ็บที่ยังสดใหม่ จนเขา

นึกเห็นใจในสิ่งที่กานต์ต้องเผชิญ

“กานต์ขอเลิกเด็ดขาดไปแล้วแต่ผลก็เป็นอย่างที่เห็น กานต์คิดว่าคงต้องหนี พัทธ์....”

กานต์ยกมือของพัทธ์มากุมไว้พลางมองด้วยสายตาวอนขอ

“ช่วยกานต์หน่อยได้ไหม พัทธ์ก็รู้ว่ากานต์ตัวคนเดียวไม่มีญาติพี่น้องที่ไหนอีก กานต์ไม่รู้จะหันหน้าไปพึ่ง

ใคร นะ...ได้โปรด นึกเสียว่าช่วยเหลือแฟนเก่าที่เจอความเลวร้ายหลังจากที่เลิกกับพัทธ์ก็แล้วกันนะ”

ภาพที่เห็นกำลังทำให้สมองของโอบกิจหมุนติ้ว

เขาเกือบจะไม่เห็นแล้วถ้าเดินเลยไปขึ้นลิฟท์ แต่บังเอิญว่าผู้จัดการของโรงแรมเรียกเขาไว้โอบกิจหันไป

พูดคุยจึงได้เห็นภาพนั้น

คิ้วเข้มขมวดอย่างสงสัย เขาแสร้งทำเป็นเดินเข้าไปใกล้ไม่ให้ผิดสังเกต

ไม่ผิดแน่ นั่นมันพัทธ์ที่กำลังถูกกุมมือโดยผู้ชายหน้าคมที่เขาคุ้นหน้า สมองของเขาต้องทบทวนอย่างหนัก

ด้วยความสงสัย

บิงโก!

โอบกิจเคยเห็นผู้ชายคนนี้ในครั้งที่ตามไปตื้อโมกข์ที่กรุงเทพเมื่อนานมาแล้ว ยังเคยปะทะคารมจนเกือบจะ

ลงไม้ลงมือกันด้วยซ้ำ

นึกไม่ถึงว่าผู้ชายที่เคยชอบผู้ชายคนเดียวกับเขาจะรู้จักกับพัทธ์ถึงขั้นมานั่งทำตาปรอยใส่แบบนี้ โอบกิจ

สังหรณ์ใจว่ามันอาจจะไม่ชอบมาพากล

อาจจะคิดมากไปเองแต่รู้ข้อมูลไว้ก็ไม่เสียหลาย ก็โรงแรมนี้เป็นหนึ่งในธุรกิจของครอบครัวที่พี่ชายคนหนึ่ง

เป็นผู้ดูแล ไม่ยากที่จะสืบข่าวว่าคนที่มาพักที่โรงแรมนี้เป็นใครมาจากไหน

คิดมากดีกว่าไม่คิดอะไรเลย โอบกิจมีคติประจำใจแบบนี้ เผื่อว่าเกิดเหตุการอะไรที่ไม่คาดฝัน ข้อมูลที่มีอยู่

อาจเป็นประโยขน์ในตอนนี้

ซึ่งรับรองว่าต้องได้ใช้แน่ โอบกิจมั่นใจ











 
โมกข์กระสับกระส่ายเมื่อกลับมาถึงบ้านแล้วไม่เจอพัทธ์

สอบถามคนงานจึงได้รู้ว่าอาจารย์หนุ่มขับรถออกไปข้างนอกตั้งแต่เช้าจนเวลาล่วงเลยไปจนบ่ายแล้ว

พัทธ์ก็ยังไม่กลับมา

ยิ่งสถานการณ์ช่วงนี้ไม่น่าไว้วางใจ นี่ผู้กำกับดนัยก็เรียกเขาไปเตือนว่าอาจจะมีการวางแผนจับกุมการค้า

แรงงานต่างด้าวครั้งใหญ่ ยิ่งทำให้เขานึกเป็นพัทธ์ที่ออกไปข้างนอกคนเดียว

เขม่นตายิกๆ สังหรณ์ใจแปลกๆ จนกระทั่งได้ยินเสียงรถยนต์ขับเข้ามาจอดตรงหน้าทางเดินเข้าบ้าน เขาจึง

รีบก้าวไปหา เมื่อเห็นพัทธ์ก้าวลงจากรถมาก็โล่งใจ แต่แล้วหัวคิ้วก็ต้องขมวดเป็นปมเมื่อเห็นใครบางคนก้าว

ลงมาจากประตูอีกฝั่ง หน้าดุจ้องอย่างเอาเรื่อง

“มาทำไม”

เสียงกร้าวทำให้กานต์หน้าถอดสี พัทธ์รีบก้าวมารั้งแขนของโมกข์ไว้แล้วรีบลากไปที่มุมหนึ่งของสวนหน้า

บ้าน


“โมกข์ครับ อย่าเพิ่งหงุดหงิด ฟังผมก่อนนะ”

พัทธ์เล่าเรื่องที่รู้มาจากานต์ให้โมกข์ฟัง คิ้วเข้มหรี่มองคนรักเล่าเรื่องแฟนเก่าอย่างไม่ไว้ใจ

ไม่ใช่ว่าโมกข์ไม่ไว้ใจพัทธ์เพราะพัทธ์นั้นเป็นคนดีที่หาได้ยาก แต่ที่เขาไม่ไว้ใจคือผู้ชายที่ยืนรออยู่ที่รถนั่น

ต่างหาก

“เชื่อได้หรือ คนอย่างนั้น”

“เนื้อตัวของกานต์เต็มไปด้วยร่องรอยถูกทำร้าย ผมคิดว่ากานต์คงไม่ได้โกหกหรอก”

“แล้วคุณจะช่วยยังไง”

โมกข์ยังสงสัย อีกฝ่ายเลยยิ้มเจื่อน

“ผมก็ย้ายไปนอนห้องคุณ แล้วให้กานต์ไปนอนห้องที่ผมอยู่ไงล่ะ”


 






โมกข์หงุดหงิด แต่ก็ทำอะไรไม่ได้ เขาทำลายความหวังดีที่พัทธ์มีต่อคนอื่นไม่ลง แม้จะรู้ว่าคนที่พัทธ์หวังดี

อาจจะแว้งกัดได้ง่ายๆ

แค่รู้สึกว่าต้องร่วมชายคากับคนอย่างกานต์ โมกข์ก็ยิ่งหงุดหงิดแต่เขาก็ต้องกล้ำกลืนไว้เพราะไม่อยากให้

พัทธ์ไม่สบายใจ สิ่งที่ทำได้ตอนนี้มีแต่ต้องฝืนยิ้มเมื่อก้าวเข้าไปหาพัทธ์ที่นั่งอ่านหนังสืออยู่บนที่นอน

“วันนี้งานเยอะทั้งงานในไร่แล้วก็ต้องขับรถไปคุยกับพี่ดนัย โคตรเมื่อยเลย  นวดให้หน่อยได้ไหมครับ”

โมกข์ยิ้มอบอุ่นเมื่อก้าวไปนั่งใกล้ สอดมือเข้าไปในเอวแล้วดึงพัทธ์ให้เอนตัวเข้ามาอยู่ในอ้อมกอด

พัทธ์คลี่ยิ้มตอบพลางเอนกายซบกับอกกว้าง

“ก็กอดซะแน่นอย่างนี้จะนวดยังไงล่ะครับ”

โมกข์ทำตาเจ้าเล่ห์

“งั้นไม่ต้องนวดละ นาบให้หายเมื่อยกันเลยดีกว่า”

โมกข์ผลักให้พัทธ์พลิกกลับไปนอนราบอยู่บนที่นอน ก่อนที่จะโผเข้าทับ มือแกร่งกอดรัดอีกฝ่ายจนแนบแน่น

ปากร้อนก้มลงไปเชยชิมความหวานจนพัทธ์อ่อนปวกเปียกไปทั้งตัว ใช้เวลาไม่นานพัทธ์ก็ถูกถอดเสื้อผ้า

ออกไปจนหมด

พัทธ์ผวาเมื่อลิ้นร้อนชื้นเริ่มลากไล้ไปตามเนื้อตัว อารมณ์ถูกกระตุ้นจนเผลอครางออกมา แขนสองข้างคล้อง

ไปรอบคอของโมกข์แอ่นอกรับเมื่อเขาก้มลงไปโลมไล้อยู่ตรงแผ่นอก

“อืม...โมกข์ เมื่อไหร่ผมจะชินกับคุณเสียทีนะ”

พัทธ์หลับตาพริ้มเมื่อความต้องการกำลังเร่งขึ้นสูงจนเนื้อตัวร้อนผ่าว ในขณะที่โมกข์ก็ยิ่งเพิ่มดีกรีอย่างฮึก

เหิมเมื่อได้ยินคำพร่ำรำพันออกมาจากพัทธ์

“ไม่!...อย่านะ!”

เสียงตะโกนลั่นและยาวนานดังมาจากข้างห้องสร้างความตกใจจนพัทธ์ผงะ อารมณ์รักใคร่หดหายไปหมด

“โมกข์ ปล่อยก่อน พอก่อน”

พัทธ์ดันร่างของโมกข์ออกไปพลางคว้าเสื้อผ้ามาใส่ โมกข์นิ่งมองแล้วถอนใจอย่างหงุดหงิดและพยายาม

ควบคุมอารมณ์ให้ได้

อาจารย์หนุ่มได้แต่มองอย่างขอลุแก่โทษ เขากดจูบหนักๆ ที่ปากของโมกข์ก่อนที่จะวิ่งออกจากห้องแล้วผลัก

ประตูห้องข้างๆเข้าไป โดยมีโมกข์เดินตามมาด้านหลัง

ภาพของกานต์ทำให้พัทธ์ใจอ่อนด้วยความสงสารเมื่อกานต์นอนตัวงอคุดคู้ ยกมือขึ้นปิดหู พลางตะโกน

ไม่ได้ศัพท์ พัทธ์วางมือไปที่ต้นแขนของกานต์เบาๆ เจ้าตัวสะดุ้งเฮือก ค่อยๆ หันหน้ามาช้าๆ

“พัทธ์ ช่วยกานต์ด้วยนะ กานต์ฝันร้าย กานต์ไม่ไหวแล้วจริงๆ”

….กูต่างหากที่ต้องพูดคำว่าไม่ไหวแล้ว….

โมกข์ยืนพิงกรอบประตูกอดอกกัดฟันมองกานต์โผเข้ากอดและซุกตัวอยู่กับอกของพัทธ์






 
 -------------------------------------------- TBC -------------------------------------------

หัวข้อ: Re: ร้ายซ่อนรัก บทที่ 37 ( 15 / 07 /2557 )
เริ่มหัวข้อโดย: Nus@nT@R@ ที่ 15-07-2014 01:04:01

….กูต่างหากที่ต้องพูดคำว่าไม่ไหวแล้ว….   อ่านประโยคนี้แล้วฮาโมกข์อั 5555

หัวข้อ: Re: ร้ายซ่อนรัก บทที่ 37 ( 15 / 07 /2557 )
เริ่มหัวข้อโดย: BlueJay ที่ 15-07-2014 01:27:22

กานต์...แกมันมารชีวิตคนอื่น!!!
ขอพูดประโยคเดียวกับโมกข์เลย"กูก็ทนไม่ไหวแล้วเหมือนกัน!!!"
 :beat: :z6:

หัวข้อ: Re: ร้ายซ่อนรัก บทที่ 37 ( 15 / 07 /2557 )
เริ่มหัวข้อโดย: HISY ที่ 15-07-2014 02:18:01

มารความสุขมากก :z3:
ต่อไปได้มีเรื่องเข้ามาไม่หยุดแน่

หัวข้อ: Re: ร้ายซ่อนรัก บทที่ 37 ( 15 / 07 /2557 )
เริ่มหัวข้อโดย: fay 13 ที่ 15-07-2014 05:33:21

 :mew1: :mew1:

หัวข้อ: Re: ร้ายซ่อนรัก บทที่ 37 ( 15 / 07 /2557 )
เริ่มหัวข้อโดย: PoPuAr ที่ 15-07-2014 11:52:34

กานต์เริ่มแผนการแล้วสินะ
บ่อนทำลายชีวิตคู่
กลัวแต่พัทธ์จะใจอ่อนจนไม่ทันเกม
ส่วนสลิลลา แม้ดูแล้วจะน่าสงสาร
ถือซะว่าเป็นกรรมของเธอก็แล้วกันนะ

หัวข้อ: Re: ร้ายซ่อนรัก บทที่ 37 ( 15 / 07 /2557 )
เริ่มหัวข้อโดย: Yunatsu ที่ 15-07-2014 12:42:57

 :ling1: :ling1: :ling1:  :ling1: :ling1: :ling1:
โอ้ยยยกานน ความจิงหรือ ตอเนี่ยยย
ไม่เปนไรไม่เปนไร
เด๋วโอบจามาช่วยชิมิ

หัวข้อ: Re: ร้ายซ่อนรัก บทที่ 37 ( 15 / 07 /2557 )
เริ่มหัวข้อโดย: B52 ที่ 15-07-2014 16:16:56

 :z6: สักทีสิ

หัวข้อ: Re: ร้ายซ่อนรัก บทที่ 37 ( 15 / 07 /2557 )
เริ่มหัวข้อโดย: GintoniC ที่ 15-07-2014 18:59:01

พัทธ์ใจอ่อนและใจดี้เกินไป ทำให้กานต์ใช้จุดอ่อนนี้มาป่วน  :เฮ้อ:

หัวข้อ: Re: ร้ายซ่อนรัก บทที่ 37 ( 15 / 07 /2557 )
เริ่มหัวข้อโดย: little_munoi ที่ 15-07-2014 20:59:18

โอ๊ยย ชั้นสงสาสรโมกข์ 555+

หัวข้อ: Re: ร้ายซ่อนรัก บทที่ 37 ( 15 / 07 /2557 )
เริ่มหัวข้อโดย: nokkaling ที่ 16-07-2014 05:39:55

สนุกมาก  :pig4:

หัวข้อ: Re: ร้ายซ่อนรัก บทที่ 37 ( 15 / 07 /2557 )
เริ่มหัวข้อโดย: ammchun ที่ 16-07-2014 09:16:58

ง่ะ พัทธ์ใจดีเกินเหตุอีกแล้วววว พาศัตรูเข้าบ้านเลย อิแดเนียลนี่ก้อเลวจริงอะไรจริง น่ากลัวมากคนแบบนี้

รอตอนต่อไปค่ะ

หัวข้อ: Re: ร้ายซ่อนรัก บทที่ 37 ( 15 / 07 /2557 )
เริ่มหัวข้อโดย: liza sarin ที่ 16-07-2014 13:38:18

 :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:

หัวข้อ: ร้ายซ่อนรัก บทที่ 38 {100%} ( 24/ 07 /2557 23.10 น)
เริ่มหัวข้อโดย: Belove ที่ 23-07-2014 23:58:26

                             ร้ายซ่อนรัก
                             
                              บทที่ 38


ความอดทนของโมกข์หมดลงเมื่อเวลาผ่านไปไม่กี่วัน

เขารู้สึกทึ่งในบทบาทการแสดงอันแนบเนียนของกานต์ ที่สามารถทำให้พัทธ์หลงเชื่อไปได้ อาจจะด้วยความ

เป็นคนใจอ่อน ขี้สงสารหรือจะเป็นเพราะพัทธ์อาจจะยังรู้สึกผิดที่มาตกลงใจใช้ชีวิตคู่กับเขาจนทำให้พัทธ์

ดูไม่ออก

แต่ไม่ใช่กับโมกข์ที่แค่อีกฝ่ายอ้าปากเขาก็รู้ลึกไปถึงลำไส้

กานต์ยังคงใช้เวลาช่วงกลางวันไปขลุกอยู่ในบ้านโดยไม่ทำอะไรนอกจากเปิดโทรทัศน์ดูอย่างสบายใจ

ส่วนกลางคืนก็มาใช้ชีวิตอยู่ที่ห้องเก่าที่พัทธ์เคยใช้ ช่วงหัวค่ำเหตุการณ์ก็ยังสงบแต่พอเขาจะมีช่วงเวลาแห่ง

ความสุขกับพัทธ์ ข้างห้องก็กรีดร้องโหยหวนราวกับรู้เวลา นี่โมกข์ยังคิดไปถึงว่ากานต์อาจจะแอบเจาะรู

แอบดูด้วยซ้ำ

จนถึงวันนี้ โมกข์จะไม่ทน

ปกติกว่าเขาจะเสร็จจากงานในไร่อาจจะเป็นช่วงบ่ายจัด แต่วันนี้เขายอมโดดงานไร่ตัวเองตั้งแต่ตอนสายๆ

เพื่อเข้ามาในบ้าน บ้านของเขาที่มีคนที่เขาไม่ต้องการอาศัยอยู่

พัทธ์คงยังง่วนกับงานและนักศึกษาอยู่ที่ไซโล เป็นโอกาสอันดีที่เขาจะมายืนกอดอกพลางมองคนที่นั่ง

ไขว่ห้างอยู่บนโซฟานุ่มด้วยสายตาไม่พอใจอย่างเปิดเผย

“ไสหัวออกไปได้แล้ว”

เขาเป็นคนเริ่มต้นสงครามประสาทครั้งนี้โดยการเอ่ยปากไล่ตรงๆ

“ไม่ไป”

อีกฝ่ายตอบโต้ด้วยเสียงโอหัง แถมยักไหล่อย่างไม่แคร์

“หน้าด้าน”

“เออ ผมยอมรับ”

กานต์ทิ้งรีโมทแล้วลุกขึ้นยืนเผชิญหน้า แม้จะสูงน้อยกว่าเขาก็ไม่กลัว เมื่อความแค้นบดบังจนมิด

“พัทธ์เป็นคนรับผมเข้าบ้าน  ถ้าคุณอยากให้ผมออกจากบ้านของคุณก็ไปบอกพัทธ์สิ”

นี่แหละเป็นเหตุผลที่โมกข์ไม่นึกอยากจะมีความรัก เพราะความรักจะกลายเป็นจุดอ่อนที่น่ากลัวที่สุด

กานต์ยิ้มเยาะเย้ย

“ทำไมเหรอ การที่ผมขอมาอยู่ด้วยนี่ มันทำให้คุณหมดความสุขหรือไงโมกข์ ก็แค่บอกกันดีๆ”

กานต์สืบเท้าเข้ามาใกล้ ปลายนิ้วปลดกระดุมเสื้อเชิ้ตของตัวเองออกทีละเม็ด ก่อนที่จะดึงสาบเสื้อในเปิด

กว้างเผยให้เห็นเนื้อหนังอยู่ภายในเมื่อก้าวมาถึงโมกข์พอดิบพอดี

กานต์คว้ามือหยาบด้วยงานหนักมาวางบนแผ่นอกตัวเอง

“ถ้าเงี่ยนนัก ผมจัดให้คุณเป็นค่าตอบแทนที่มาอาศัยบ้านคุณก็ได้นะ”

“ทุเรศ!”

โมกข์สบถและสะบัดมือออกจากการเกาะกุมอย่างรังเกียจ ยิ่งทำให้กานต์ขัดเคืองจนปากสั่น

“จะอดทนไปเพื่ออะไรกับไอ้คนจืดชืดอย่างพัทธ์ ทั้งที่ผมพร้อมที่จะปรนเปรอคุณทุกอย่างด้วยร่างกาย

ที่มีเลือดเนื้อ”

กานต์แทบจะกระชากเสื้อตัวเองพลางใช้ฝ่ามือตบลงไปบนแผ่นอกหลายต่อหลายครั้ง

“คุณก็รู้ว่าผมทำได้ ทุกท่าที่คุณอยาก แรงแค่ไหนผมก็พร้อม แต่คุณมันโง่ที่มัวแต่อดทนอยู่กับอาหารไม่มี

รสชาติ”

โมกข์นึกอนาถในความคิดของกานต์อย่างที่สุด เขามองผู้ชายรูปร่างหน้าดีตรงหน้าอย่างขยะแขยง

“ผมเบื่ออาหารเผ็ดร้อน มันทำให้ผมเสาะท้องพาลอ้วกจะแตก บางทีคนเราก็ต้องการอาหารที่ถูก

สุขลักษณะ เพราะมันมีประโยชน์กับชีวิตมากกว่า”

“เหี้ยเอ๊ย!”

กานต์ทนไม่ได้ มือที่กำแน่นเงื้อสูงเตรียมประเคนไปที่ใบหน้าของอีกฝ่าย แต่มีหรือที่โมกข์จะยอม เขายกมือ

ข้างหนึ่งคว้าท่อนแขนของกานต์ไว้ได้ และแค่ออกแรงผลักเบาๆ กานต์ก็เสียหลักหงายหลัง

แค่แวบเดียวในลานสายตา เหมือนฟ้าประทานโอกาสเข้าข้าง กานต์มองเห็นพัทธ์เดินขึ้นเนินตรงมาที่

ทางเข้าบ้าน เขาอาศัยแค่เสี้ยววินาทีกระชากคอเสื้อของโมกข์ให้เสียหลักล้มตามมาติดๆ

และเมื่อพัทธ์ก้าวมาถึงประตูเข้าบ้าน ภาพที่เห็นในทันทีคือร่างสูงใหญ่ของโมกข์กำลังนอนทับอยู่บนร่าง

ของกานต์ที่เสื้อหลุดลุ่ยน้ำตานองหน้าอยู่บนพื้น

“อ๊ะ พัทธ์ อย่าเข้าใจผิดนะ”

สายตาของกานต์มองผ่านไหล่ของโมกข์ที่นอนทับตัวเองอยู่ แล้วส่งเสียงแหบโหยออกมา

โมกข์ตาเหลือก นึกอยากจะบีบคออีกฝ่ายให้แหลกคามือแต่ที่ทำได้ตอนนี้คือรีบเด้งตัวออกจากสภาพ

ล่อแหลมแล้วก้าวตรงมาหาคนรักที่ยืนหน้าซีด

“เชื่อใจผมนะพัทธ์”

เขากัดฟันระงับโทสะส่งสายตาจริงใจไปให้ พัทธ์ที่ยืนนิ่งงันฝืนยิ้มให้ทั้งที่แววตาไม่ได้ยิ้มตามสักนิด

กานต์ที่ลุกขึ้นยืนได้แล้ว รีบก้าวเข้ามาและสอดตัวเองเข้าไประหว่างโมกข์กับพัทธ์คว้ามือพัทธ์มากุมไว้

“พัทธ์ ไม่ได้โกรธกานต์ใช่ไหม กานต์กับคุณโมกข์แค่มีเรื่องเข้าใจผิดกันนิดหน่อย เรา เอ่อ…ไม่ได้มีอะไรเกิน

เลยกันหรอกนะ”

ยิ่งพูดก็ยิ่งดูเหมือนจะยิ่งทำให้เข้าใจไปในทางที่ผิด โมกข์แทบจะฝืนอยู่เฉยไม่ได้ถ้าไม่มีสายตาของพัทธ์ส่ง

มาปรามไว้

“อืม ไม่เป็นไรหรอก ก็อย่าทะเลาะกันบ่อยก็แล้วกัน เอ่อ..ผมลืมเอกสารอยู่บนห้องน่ะ เดี๋ยวรีบไปหยิบก่อน

นะพวกเด็กๆ รออยู่ “

พยายามก้าวขาสั่นๆเดินเข้ามา และมาหยุดเมื่อกำลังจะสวนกับกานต์

ใบหน้าขาวซีดก้มหน้ากัดฟัน ในขณะที่กานต์ยกหลังมือเช็ดน้ำตาทั้งที่ในใจนึกกระหยิ่มที่ดูเหมือนจะสร้าง

รอยแผลไว้ในใจพัทธ์ได้

ไม่มีคำพูดอื่นใดจากพัทธ์ที่เดินตรงขึ้นบันไดไปชั้นสอง แล้วเดินกลับลงมาเพื่อตรงไปยังไซโลอีกครั้ง







“พัทธ์หยุดก่อน”

โมกข์ร้องเรียกเมื่อตามมาทันที่ใต้ต้นไม้ใหญ่ก่อนถึงไซโล เขาก้าวไปที่แผ่นหลังแล้วรวบร่างพัทธ์มากอดไว้

กดคางสากลงบนบ่า

“คุณเคยสัญญาว่าจะไว้ใจผม”

โมกข์พูดเสียงขม

“วันนี้ผมจะทวงสัญญานั้น”

ริมฝีปากสีแดงเรื่อขบเม้มแทบจะเป็นเส้นตรงเมื่อพัทธ์ได้ฟัง

พัทธ์ไม่สบายใจเลยกับสถานการณ์ที่กลายเป็นว่า เขาตกเป็นคนกลางของวังวนแห่งความรักใคร่อันน่า

มึนงง แต่โดยนิสัยแล้วเขาไม่ใช่คนที่จะมาโวยวายความรู้สึกของตัวเองให้ใครฟัง               

พัทธ์แค่ยังไม่แน่ใจอะไรบางอย่าง และเขาต้องการเวลาเป็นเครื่องพิสูจน์

แต่สิ่งที่เขาทำได้ในตอนนี้ก็คือหันกลับไปเผชิญหน้าและยิ้มบางๆให้กับโมกข์

“ผมยังไม่เคยลืมสัญญา จนถึงตอนนี้ก็ยังรักษาสัญญาอยู่”

โมกข์ยิ้มออกมาได้ เขาประคองใบหน้าพัทธ์ไว้แล้วบรรจงจูบลงบนกลีบปากแดงเรื่อ

“ขอบคุณนะพัทธ์ เท่านี้ผมก็สบายใจแล้ว









“ทำไมมึงถึงมาอยู่ที่บ้านพี่โมกข์ได้ ใครอนุญาต”

นั่นคือคำพูดทักทายเมื่อโอบกิจเห็นกานต์ที่บ้านไม้ในตอนบ่ายจัด

เขามาหาคำปันที่ไร่ และเมื่อกลับมาถึงบ้านไม้หลังใหญ่พร้อมโมกข์กับคำปัน โอบกิจเลยประหลาดใจที่เห็น

กานต์นั่งชูคออยู่ในบ้าน

“ไปถามพัทธ์สิ”

แถมยังมาลอยหน้าตอบเหมือนไม่แคร์อะไรเลย มันทำให้โอบกิจรู้สึกหมั่นไส้เป็นอย่างมาก

แต่เขาเองก็เพิ่งรู้ว่า ผู้ชายที่เขาเคยมีเรื่องที่บริษัทของโมกข์นั้น จะรู้จักกับพัทธ์ถึงกับเข้ามาเหยียบในบ้านนี้

ได้

“อ้อ….หวังกับพี่โมกข์ไว้มากพอเขาไม่เอาเลยผิดหวังสินะ”

โอบกิจยิ้มเยาะ

“แล้วก็เลยจะมาทำให้ครอบครัวคนอื่นแตกแยก มึงนี่ทำตัวเหมือนไส้เดือนที่คอยไชดินให้แตกจริงๆเลย”

“คุณโอบ ใจเย็นๆ”

คำปันส่งเสียงเตือนจากวงนอกทั้งที่ในใจแอบเชียร์คนรัก เพราะเขาเองก็หมั่นไส้กานต์อยู่ไม่น้อย นี่เขายังคิด

อยู่ว่าถ้ามีเรื่องกันอีก เขาจะรีบเข้าไปช่วยโอบกิจทันที

“ปากหมา!”

กานต์ทนไม่ได้ เขาผุดลุกถลาเข้ามาเงื้อหมัดใส่โอบกิจแล้วประเคนลงไป โอบกิจสะบัดหน้าหลบแต่ก็ยัง

โดนไปถากๆ ปลุกลูกบ้าที่หายไปนานของเขาขึ้นมาจนตรงปรี่เข้าไปต่อยคืน

ยังดีที่โมกข์เดินมาทัน เขารีบเข้ามาแยกทั้งสองออกอย่างรวดเร็ว

“นี่ไม่ใช่สนามมวย”

เขาตวาดลั่น กานต์มองหน้าทีละคนอย่างแค้นเคืองก่อนที่จะหันหลังเดินขึ้นบันไดกลับเข้าห้อง

“มันมาอยู่บ้านพี่ได้ไง”

โอบกิจยังไม่หายโมโห เขากระแทกตัวไปบนเก้าอี้โซฟายกมือลูบหน้าที่ถูกสันหมัดแล้วส่งเสียงฮึดฮัด

โมกข์ได้แต่ถอนหายใจเพราะไม่รู้ว่าจะเริ่มต้นจากตรงไหน เขาตั้งสติอยู่พักใหญ่ก่อนที่จะเล่าเรื่องทั้งหมดให้

โอบกิจฟัง

“พี่นี่มันเลวจริงๆ”

โอบกิจยกมือชี้หน้าโมกข์เมื่อรับรู้เรื่องทั้งหมด

“ดีนะที่ผมตัดใจจากพี่ได้แล้ว เลยได้มาเจอคนดีๆ อย่างคำปัน ไม่งั้นป่านนี้ผมคงต้องช้ำใจเพราะพี่เหมือน

พี่พัทธ์แน่ๆ”

“มึงอยู่ข้างไหนกันแน่ โอบกิจ”

โมกข์ชักเคือง หวังว่าจะให้ช่วยดันกลับมาถูกด่าเรื่องที่เขาก็ยังเจ็บใจตัวเอง

“ข้างพี่พัทธ์”

โอบกิจตัดสินใจ

“ผมจะยุให้พี่พัทธ์เลิกกับพี่จะได้ไม่ต้องเสียใจอีก”

“ไอ้โอบ”

“คุณโอบ”

เสียงเจ้านายกับลูกน้องเลยประสานกัน เมื่อโอบกิจเลือกข้าง เจ้าตัวเลยหัวเราะออกมา

“เออ ก็ได้ แหมทั้งนายทั้งลูกน้องเข้ากันดีเหลือเกิน ว่าแต่ผมแปลกใจนะที่มัน เอ่อ…ชื่ออะไรนะ ไอ้กานต์

ใช่ไหม มันมาอยู่ที่นี่เพราะไม่กี่วันที่ผ่านมาผมยังเห็นมันอยู่แถวโรงแรมผม เช็คอินอยู่กับฝรั่งด้วยนะ”

โอบกิจนั่งนึกอยู่ครู่หนึ่ง

“ที่ผมค้นประวัติเช็คอิน ฝรั่งนั่นมันชื่อ ชื่ออะไรนะ ติดอยู่ที่ปากนี่แหละ …อ้อ!นึกออกแล้ว ฝรั่งนั่นชื่อ

แดเนียล เครตั้น”

“อะไรนะ! ขออีกทีซิโอบ”

โมกข์เบิกตากว้างเมื่อโอบกิจทวนชื่อซ้ำ

เป็นไปไม่ได้!

เขานึกไม่ออกเลยว่าอดีตเพื่อนเก่าของเขาไปรู้จักกับกานต์ได้อย่างไร

แดเนียล เครตั้น บนโลกนี้อาจจะมีซ้ำกัน แต่จะมีสักกี่แดเนียลที่จงใจเข้ามาก่อกวนอยู่ในเส้นทางชีวิต

ทั้งทางตรงและทางอ้อมของเขา

เรื่องนี้ชักจะมีอะไรไม่ชอบมาพากลเสียแล้ว








“เหนื่อยไหม”

โมกข์ดึงร่างเย็นๆ หลังอาบน้ำของพัทธ์มากอดแล้วกดจูบไปเบาๆ ที่หน้าผาก

กว่าพัทธ์จะกลับก็เกือบมืดแล้ว เพราะงานวิจัยช่วงสุดท้ายกำลังเข้มข้น

“นิดหน่อยครับ”

พัทธ์คลี่ยิ้มตอบก่อนซุกตัวอยู่กับอ้อมแขนอุ่น โมกข์ยังวนเวียนริมฝีปากอยู่แถวไรผมชื้นในขณะที่มือก็ง่วน

อยู่กับการแกะกระดุมชุดนอนของพัทธ์

“โมกข์ ผมเพิ่งจะใส่เสื้อผ้าเสร็จเองนะ คุณก็มาถอดอีกแล้ว”

พัทธ์พูดกลั้วหัวเราะ โมกข์ก็เลยถือโอกาสเบี่ยงตัวขึ้นคร่อมทันที

“นี่ผมไม่ได้ถอดเสื้อผ้าคุณมาหลายวันแล้วนะพัทธ์ อย่าบ่นเลยน่า”

โมกข์ก้มลงซุกไซ้ยอดอกที่แข็งชัน มือใหญ่ลูบไล้ปลุกเร้าไปทั่วตัว จนพัทธ์เองก็ต้องบิดกายรับไฟร้อนที่โมกข์

กำลังจุด

“อื้มมมม โมกข์ ตรงนั้น”

เขาเผลอครางไม่ขาดระยะ เมื่อโมกข์จัดหนัก จัดเต็ม กล้ามเนื้อของเขาต้องทำงานหนักจนแทบขาดใจ






ไฟสวาทที่โมกข์มอบให้มันทำให้พัทธ์ลืมไปชั่วขณะว่าเพียงแค่กำแพงไม้กั้น ยังมีอีกหนึ่งคนที่ใช้ชีวิตอยู่ใน

บ้านนี้

เสียงครวญครางที่ดังลอดมามันทำให้กานต์แค้นแทบคลั่ง

พื้นไม้ที่ดังเอียดอาดเพราะเตียงที่ถูกขย่มจนสะเทือนมาถึงอีกห้องมันทำให้กานต์แทบกระอักเลือดตาย

ทำไมไม่ใช่เขาที่เป็นคนนอนทอดกายให้โมกข์ได้กระแทกกระทั้นจนหนำใจ

มันควรจะเป็นเสียงของเขาที่ครวญครางเพราะรสสวาท

กานต์นั่งนิ่งกำมือจนเล็บจิกอยู่บนเตียงนอนอย่างเดียวดาย

มันทำให้เขาตัดสินใจได้ไม่ยาก

สงสัยว่าเขาจะต้องเร่งแผนให้เร็วขึ้น

เร็วขึ้น

จนเขาอยากจะทำมันซะพรุ่งนี้ด้วยซ้ำไป


---------------------------- TBC ----------------------------

หัวข้อ: Re: ร้ายซ่อนรัก บทที่ 38 {30%} ( 24 / 07 /2557 )
เริ่มหัวข้อโดย: HISY ที่ 24-07-2014 00:18:33

กรี๊ดดด หนักแน่นและเชื่อใจโมกข์ไว้นะพัทธ์

หัวข้อ: Re: ร้ายซ่อนรัก บทที่ 38 {30%} ( 24 / 07 /2557 )
เริ่มหัวข้อโดย: GETIIZ ที่ 24-07-2014 00:37:40

พัทธืหนักแน่นและควรจะเชื่อคนรักตัวเองมากกว่างูผิดที่ตัวเองเป็นคนเชิญเข้าบ้านนะ !!!! :katai1:

หัวข้อ: Re: ร้ายซ่อนรัก บทที่ 38 {30%} ( 24 / 07 /2557 )
เริ่มหัวข้อโดย: Nus@nT@R@ ที่ 24-07-2014 05:21:48

พัทธ์นี่ทำไมถึงไม่รู้ว่ากานต์เป็นคนยีงไง

หัวข้อ: Re: ร้ายซ่อนรัก บทที่ 38 {30%} ( 24 / 07 /2557 )
เริ่มหัวข้อโดย: fay 13 ที่ 24-07-2014 05:38:41

 :mew1: :mew1: :mew1:

หัวข้อ: Re: ร้ายซ่อนรัก บทที่ 38 {30%} ( 24 / 07 /2557 )
เริ่มหัวข้อโดย: ::UsslaJlwaJ:: ที่ 24-07-2014 07:14:26

จะโทษพัทธ์ว่าทำไมไม่รู้ทันอีกานต์ก็ไม่ได้ เพราะตลอดเวลาที่เค้คบกันกานต์ก็ไม่ได้ทำตัวแย่ให้พัทธ์ฝังใจนอกจาดตอนมีอะไรกับโมกข์กข์นี่เนอะะ

หัวข้อ: Re: ร้ายซ่อนรัก บทที่ 38 {30%} ( 24 / 07 /2557 )
เริ่มหัวข้อโดย: PoPuAr ที่ 24-07-2014 15:30:11

ยิ่งกว่านางร้ายละครหลังข่าวอีกนะกานต์

หัวข้อ: Re: ร้ายซ่อนรัก บทที่ 38 {30%} ( 24 / 07 /2557 )
เริ่มหัวข้อโดย: Inwoสูs ที่ 24-07-2014 15:46:36

จัดการเลยพัทธ์ ไม่ใช่จัดการโมกข์นะ

หัวข้อ: Re: ร้ายซ่อนรัก บทที่ 38 {30%} ( 24 / 07 /2557 )
เริ่มหัวข้อโดย: BlueJay ที่ 24-07-2014 17:58:37

ถ้าเกิดพัทธ์เกิดน้อยใจ+หึงจนมโนไปไกลก็ไม่ใช่เรื่องแปลกนะ เพราะก่อนหน้านั้นโมกข์กับกานต์มันก็ทำให้พัทธ์มันเจ็บมาไม่น้อยนี่ พอกลับมาเห็นอะไรแบบนี้ก็คงอดนึกถึงเหตุการณ์เมื่อตอนนู่นไม่ได้ แต่ยังไงก็เข้มแข็งไว้นะอาจารย์อย่าหลงกลไอ้งูพิษนี่ง่ายๆนะ :hao5:

หัวข้อ: Re: ร้ายซ่อนรัก บทที่ 38 {30%} ( 24 / 07 /2557 )
เริ่มหัวข้อโดย: lizzii ที่ 24-07-2014 20:19:52

แย่จริง

หัวข้อ: Re: ร้ายซ่อนรัก บทที่ 38 {30%} ( 24 / 07 /2557 )
เริ่มหัวข้อโดย: Yunatsu ที่ 24-07-2014 20:22:31

โอ้ยย อีกานนนน โอบกิจอยู่ไหน มาช่วยเร็ววว คำปันก้ได้

หัวข้อ: ร้ายซ่อนรัก บทที่ 38 {100%} ( 24 / 07 /2557 23.10 น)
เริ่มหัวข้อโดย: Belove ที่ 24-07-2014 23:12:20

ลงครบ 100% แล้วค่ะ ที่กระทู้เดิมด้านล่างนะคะ


 :mew1: :mew1:

หัวข้อ: Re: ร้ายซ่อนรัก บทที่ 38 {100%} ( 24 / 07 /2557 23.10 น)
เริ่มหัวข้อโดย: HISY ที่ 25-07-2014 00:10:19

โมกข์รู้แบบนี้แล้วรีบหาทางเขี่ยกานต์ไปไกลๆให้เร็วกว่าเดิมได้แล้ว

หัวข้อ: Re: ร้ายซ่อนรัก บทที่ 38 {100%} ( 24 / 07 /2557 23.10 น)
เริ่มหัวข้อโดย: Nus@nT@R@ ที่ 25-07-2014 00:15:37

กานต์ต้องเจอคนแบบโอบนี่แหละ ทันกันดี

หัวข้อ: Re: ร้ายซ่อนรัก บทที่ 38 {100%} ( 24 / 07 /2557 23.10 น)
เริ่มหัวข้อโดย: fay 13 ที่ 25-07-2014 05:28:03

 :mew1: :mew1: :mew1:

หัวข้อ: Re: ร้ายซ่อนรัก บทที่ 38 {100%} ( 24 / 07 /2557 23.10 น)
เริ่มหัวข้อโดย: BeeRY ที่ 25-07-2014 05:52:33

หน้าของกานต์ทำด้วยอะไร ? อาจจะเป็นปูนซีเมนต์ราดยางมะตอยอีกสามชั้น ทั้งหนาทั้งด้านซะไม่มีอ่ะ :angry2:

หัวข้อ: Re: ร้ายซ่อนรัก บทที่ 38 {100%} ( 24 / 07 /2557 23.10 น)
เริ่มหัวข้อโดย: nokkaling ที่ 25-07-2014 06:40:24

 :pig4: :pig4:

หัวข้อ: Re: ร้ายซ่อนรัก บทที่ 38 {100%} ( 24 / 07 /2557 23.10 น)
เริ่มหัวข้อโดย: ammchun ที่ 26-07-2014 02:31:25

ไม่ว่าจะเป็นอย่างไรต่อไป ขอให้พัทธิ์เชื่อใจโมกข์เป็นพอ

หัวข้อ: Re: ร้ายซ่อนรัก บทที่ 38 {100%} ( 24 / 07 /2557 23.10 น)
เริ่มหัวข้อโดย: My_yunho ที่ 26-07-2014 08:50:16

ต้องเชื่อใจกันมากๆๆๆๆนะ

อย่าให้ใครมาทำให้ผิดใจกันได้ๆๆๆ

หัวข้อ: Re: ร้ายซ่อนรัก บทที่ 38 {100%} ( 24 / 07 /2557 23.10 น)
เริ่มหัวข้อโดย: PoPuAr ที่ 26-07-2014 12:57:51

พัทธ์ต้องเชื่อใจคนของตัวเองนะ

ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น ถ้าเชื่อใจกัน อุปสรรค์ทั้งหลายก็จะหายไป

หัวข้อ: ร้ายซ่อนรัก บทที่ 39 ( 30 / 07 /2557 )
เริ่มหัวข้อโดย: Belove ที่ 30-07-2014 22:52:46

                                 
                                  ร้ายซ่อนรัก


                                                               บทที่ 39




พัทธ์ไม่ได้นึกอยากจะขับรถมาในเมืองวันนี้เลยในเมื่องานโปรเจ็คที่ทำอยู่กำลังล้นมือ ถ้าไม่ติดว่ากานต์

ขอร้องแกมอ้อนวอนอย่างหนัก

“เรื่องด่วนจริงๆนะพัทธ์ ทนายความที่กานต์จ้างคดีทำร้ายร่างกายเขานัดไปคุย นี่ถ้าไม่เป็นเรื่องจำเป็น

กานต์ก็ไม่กล้าขอร้องพัทธ์หรอก แค่นี้ก็สร้างปัญหาให้พัทธ์มากพอแล้ว”

สีหน้าสลดที่ก้มต่ำลงทำให้เขาใจอ่อนจนได้

จนกระทั่งเขาต้องขับรถเป็นสารถีให้กานต์จนเข้าเขตในเมืองอย่างในตอนนี้

“นัดทนายไว้ที่ไหนล่ะกานต์”

“ห้าง…”

พัทธ์พยักหน้ารับ ห้างสรรพสินค้าที่ว่าอยู่ไม่ไกลจากจุดนี้เพียงไม่กี่นาทีเขาก็หมุนพวงมาลัยรถยนต์กลางเก่า

กลางใหม่ของโมกข์ที่ยกให้เขาไว้ใช้เข้าสู่ลานจอดรถ

“ไปกับกานต์นะ”

คนรักเก่าเอ่ยปาก แต่พัทธ์ยังอ้ำอึ้งแม้จะเห็นแต่แววตาใสแจ๋ว ความไม่สบายใจแปลกๆ จู่โจมเข้ามาในหัว

“รอในรถไม่ได้หรือ”

เขาคัดค้าน กานต์ถอนหายใจเมื่อเห็นท่าทีของเขา

“กานต์อาจจะใช้เวลาคุยกันนานนะ พัทธ์ไปนั่งรอที่ร้านกาแฟให้เย็นๆ สบายๆ ดีกว่า”

แขนของพัทธ์ถูกดึงให้ออกจากรถแล้วเดินเคียงคู่ไปกับกานต์จนถึงร้านกาแฟในห้าง กานต์กดบ่าให้พัทธ์

ทรุดนั่งบนเก้าอี้ตัวหนึ่ง

“ดื่มอะไรดี อ้อ…ไม่ต้องบอก พัทธ์ดื่มแต่คาปูชิโน่ร้อน กานต์ไม่เคยลืม”

ใบหน้าที่พัทธ์เคยรักคลี่ยิ้มเศร้า เป็นยิ้มที่พัทธ์ไม่เข้าใจว่าทำไมกานต์ต้องยิ้มแบบนั้นในเมื่อความจริงแล้ว

คนที่ทิ้งเขาไปคือกานต์ต่างหาก พัทธ์หน้าเคร่งมองตามหลังกานต์ที่เดินไปสั่งกาแฟ

โทรศัพท์ในกระเป๋ากางเกงสั่นเตือนว่ามีสายเข้า พัทธ์ปิดเสียงมันไว้ตั้งแต่ตอนเช้าเพราะต้องทำงานกับ

เครื่องจักรจึงใช้ระบบสั่นเตือน เขาล้วงมันขึ้นมาดูชื่อที่โชว์หน้าจอ

“ว่าไงครับคุณโอบ”

“ตอนเย็นว่างไหมครับ ว่าจะชวนตั้งโต๊ะปิ้งบาร์บีคิว”

“ไม่แน่ใจเลย ตอนนี้อยู่ในเมืองครับ”

“อ้าว พี่พัทธ์มาในเมืองกับพี่โมกข์หรือ”

“เอ่อ..เปล่า พี่มากับกานต์”

“อะไรนะ!”

โอบกิจส่งเสียงดังลั่นมาจากอีกฝั่งของโทรศัพท์

“มันมีลูกเล่นอะไรอีก ผมไม่ไว้ใจ …เอางี้นะ พี่อยู่ที่ไหน เดี๋ยวผมจะให้คนของผมไปเฝ้าดูลาดเลาไว้เผื่อมี

ปัญหา”

“มันจะไม่วุ่นวายไปเหรอ คุณโอบ อาจจะไม่มีอะไรก็ได้”

พัทธ์นึกเกรงใจแต่อีกฝ่ายยิ่งส่งเสียงดังกลับมา

“ไม่ได้ ผมไม่ไว้ใจแฟนเก่าพี่ เถอะน่า เพื่อความสบายใจ ถ้าเกิดอะไรขึ้นพี่รีบกดโทรหาผม แค่นี้ก่อนนะ

ผมจะรีบติดต่อคนของผมก่อน”

โอบกิจวางสายไปแล้ว พัทธ์เก็บโทรศัพท์ไว้ที่เดิมทันเวลาก่อนที่กานต์จะเดินถือถาดกาแฟเข้ามาวาง

ต่อหน้าเขา

“คาปูชิโน่ร้อนๆ ของพัทธ์ ส่วนแก้วนี้เอสเปรสโซ่เย็นของกานต์”

ใบหน้าคมผิวสีน้ำผึ้งเท้าแขนบนโต๊ะจ้องหน้าพัทธ์

“คิดถึงตอนที่พัทธ์ตามจีบใหม่ๆ ตอนนั้นพัทธ์มานั่งเฝ้าอยู่ที่ร้านกาแฟตรงข้ามบริษัทกินกาแฟจนตาค้างแล้ว

บ่นว่านอนไม่หลับ”

ปลายนิ้วคีบปลายหลอดกาแฟหมุนวนอยู่ในแก้ว ก่อนที่จะยกขึ้นมาแตะที่ปลายลิ้นในขณะที่ดวงตาฉาย

แววเศร้าเมื่อมองมาทางเขา มันทำให้พัทธ์อึดอัดกับการที่แฟนเก่าย้อนระลึกถึงความหลัง พัทธ์ได้แต่เสมอง

แก้วกาแฟของตัวเองแล้วยกมันขึ้นมาจิบช้าๆ

“ถ้ากานต์จะขอโอกาสจากพัทธ์อีกสักครั้ง พัทธ์จะยกโทษให้กานต์ได้ไหม”

พัทธ์ถอนหายใจเมื่อกานต์เอื้อมมือมาวางอยู่บนหลังมือของเขา พัทธ์ค่อยๆ ดึงมือออกช้าๆ

“พัทธ์เลิกถือโทษนานแล้วล่ะ”

“แล้วถ้ากานต์จะขอให้เรากลับไปเป็นเหมือนเดิมล่ะ”

น้ำเสียงมีความหวังกับดวงตาเป็นประกายของกานต์ทำให้พัทธ์รู้สึกยุ่งยากใจอย่างที่สุด

“อย่าลืมว่าตอนนี้พัทธ์คบกับโมกข์อยู่”

“นั่นสินะ”

กานต์ถอนหายใจพรืดทิ้งตัวไปกับพนักเก้าอี้ มุกปากยกยิ้มหยัน

“กานต์ลืมไป ว่ากานต์เป็นคนที่ไม่มีใครต้องการ อ้าว…กาแฟของพัทธ์หมดแล้วนี่ เดี๋ยวกานต์ไปเอาน้ำเปล่า

มาให้นะ”

ปลายนิ้วที่ยกขึ้นกรีดหางตาเมื่อลุกขึ้นยืนแล้วหันหลังเดินไปที่โต๊ะเล็กๆ ที่จัดไว้วางเหยือกน้ำทำให้หัวใจ

ของพัทธ์อ่อนยวบ นี่เขาอาจจะพูดอะไรที่ทำร้ายจิตใจของกานต์เกินไปหรือเปล่า  พัทธ์นึกสงสารกานต์เมื่อ

เห็นอีกฝ่ายเดินไหล่ลู่กลับมา

“ดื่มน้ำก่อนนะ”

“ไม่เห็นทนายของกานต์มาสักที นัดไว้กี่โมงล่ะ”

พัทธ์พูดเมื่อยกแก้วน้ำพลาสติกขึ้นดื่มจนหมดแก้ว

“เดี๋ยวก็มาแล้วล่ะ ไม่นานหรอก นั่นไงมาพอดี”

คิดมากไปหรือเปล่าที่เห็นสายตาคู่นั้นเปลี่ยนเป็นแววสะใจ พัทธ์เอี้ยวตัวไปมอง ทันใดนั้นเขาก็รู้สึกมึนงง

ไปหมด

พัทธ์ขมวดคิ้วเมื่ออยู่ๆ เขาก็รู้สึกว่าศีรษะของเขาหนักจนแทบยกไม่ขึ้น สติสัมปชัญญะเริ่มช้าลงจนแทบ

ประคองตัวเองไม่อยู่ จนต้องยกมือมาบีบขมับแต่ทุกอย่างก็ยังเหมือนเดิม

“แต่เราจะไม่คุยกันที่นี่หรอกนะพัทธ์ เราจะไปหาที่อื่นคุยกัน”

จากสายตาที่เริ่มพร่ามัว เขามองเห็นผู้ชายร่างสูงใหญ่เดินเข้ามาใกล้สอดมือมาที่ใต้รักแร้ของเขาแล้วดึงร่าง

ปวกเปียกของเขาให้ยืนขึ้นพลางประกบไว้ข้างหนึ่ง ส่วนอีกข้างมีกานต์ประกบไว้

จากนั้นพัทธ์ก็รู้ว่าตัวเองก้าวเดิน แต่เดินไปไหนพัทธ์เองก็ไม่รู้ เขากำลังตกอยู่ภายใต้การควบคุมของ

คนสองคนด้านข้าง พัทธ์ได้แต่ก้าวเดินไปด้วยสมองที่ไม่สั่งการ

ร่างของคนทั้งสามเดินออกไปจากห้างสรรพสินค้า ไปขึ้นรถคันอื่นที่ไม่ใช่รถของพัทธ์ แต่ระหว่างทางผู้ชายที่

แต่งตัวคล้ายแมสเซ็นเจอร์คนหนึ่งลอบมองผ่านกระจกใสของห้างก่อนที่จะยกโทรศัพท์ขึ้นมา

“ครับคุณโอบ จริงอย่างที่คิดครับ ได้ครับ…ผมจะรีบตามไป”

รีบวิ่งไปที่มอเตอร์ไซค์ยกหมวกกันน็อคใบใหญ่ขึ้นสวมก่อนที่จะบิดคันเร่งตามรถยนต์ที่ปิดฟิล์มดำไปห่างๆ
 




















กว่าที่ความมึนงงจะหายไปแล้วสติเริ่มกลับมา พัทธ์ไม่รู้ว่าเวลามันผ่านไปนานแค่ไหนและถูกพาตัวมาที่ใด

แต่เมื่อสามารถลืมตาได้เต็มที่ เขาก็พบว่าตัวเองอยู่ในห้องโถงที่มีกระจกใสบุอยู่โดยรอบห้องไม่เว้นแม้แต่

เพดาน

มีเตียงนอนขนาดคิงไซส์ตั้งอยู่ชิดกับผนังห้องด้านหนึ่ง มีโต๊ะเล็กๆ ตั้งอยู่ที่หัวเตียง นอกจากนั้นห้องนี้ก็ไม่มี

อะไรอย่างอื่นอีก นอกจากเขาที่นั่งอยู่บนเก้าอี้ไม้ตัวหนึ่งที่กลางห้อง แขนถูกพาดไปด้านหลังพนักแข็งแล้ว

มัดไว้แน่นหนาแม้ว่าจะพยายามลองฝืนสักเท่าไหร่ก็ไม่หลุด

…กานต์…

เขาน่าจะเชื่อลางสังหรณ์ของตัวเองรวมทั้งความที่เคยใกล้ชิดจนรู้ว่าอีกฝ่ายเป็นคนที่มีนิสัยดื้อดึงดัน

อยากได้อะไรก็ต้องได้มาให้ได้ พัทธ์นึกเจ็บใจที่คิดว่ากานต์จะวางมือจากเขาและโมกข์

แต่เขาไม่นึกว่ากานต์จะใช้วิธีนี้ และก็ยังนึกไม่ออกว่ากานต์จะจับเขามาแล้วทำอะไรต่อไป

ไม่ต้องคิดนาน เมื่อประตูถูกผลักเข้ามาพร้อมกับร่างสูงคุ้นตาที่เขาคุ้นตาและเคยคุ้นใจ

แต่บัดนี้ พัทธ์กลับรู้สึกว่าเขาไม่ได้รู้จักกานต์อย่างแท้จริงเลย

“ต้องการอะไรถึงต้องทำขนาดนี้”

เสียงเข้มอย่างที่ไม่เคยใช้เค้นออกจากลำคออย่างแค้นเคือง จนกานต์ที่ก้าวมายืนค้ำหัวอยู่เบื้องหน้ายิ้ม

เยาะออกมา

“โถ โง่จริงหรือแกล้งโง่กันแน่พัทธ์ ถึงไม่รู้ว่ากานต์อยากแย่งผัวของพัทธ์ที่เคยเป็นผัวของกานต์กลับคืนมา

ไงล่ะ”

“เลว!”

พัทธ์สบถลั่น แต่กานต์กลับหัวเราะอย่างสะใจพลางยกมือขึ้นถูไถที่ใต้คางของพัทธ์แล้วบีบจนหน้าเบี้ยว

“เออ เพิ่งรู้หรือไง ว่ากูเลว แต่เป็นเพราะใครล่ะ ถ้าไม่ใช่เพราะมึงแย่งผัวกู”

กานต์ตะคอกใส่หน้า

“ปล่อยผมไปเถอะ”

พัทธ์พยายามโน้มน้าว แม้จะนึกรังเกียจจนต้องเปลี่ยนสรรพนามที่ใช้

“ทำไปก็ไม่มีประโยชน์ โมกข์เขาไม่ได้เลือกคุณตั้งแต่แรก”

คำพูดประโยคนั้นกระแทกใจกานต์ดังปัง!

ตาเรียวลุกวาบ ความแค้นแล่นเข้ามาในหัวใจจนตัวสั่น

“รักกันนักใช่ไหม กูอยากจะรู้นัก นี่ถ้ามันเห็นเมียอย่างมึงเล่นหนังสดลงเว็บมันจะดิ้นพล่านขนาดไหน”

“จะบ้ารึไง”

พัทธ์ตวาดลั่น แต่อีกฝ่ายไม่ฟังเสียง กานต์จับขาสองข้างของพัทธ์แยกออกจากกันแล้วทรุดตัวนั่งชันเข่าอยู่

ระหว่างขาของพัทธ์

“ไม่ชอบหรือไง กูเคยเป็นเมียมึงนะ ท่าไหนส่วนไหนของมึงมีหรือที่กูจะไม่รู้จัก”

กานต์ยกมือจับหน้าของพัทธ์แล้วกดปากลงไป จูบหนักหน่วงอย่างที่พัทธ์ไม่คาดคิดจนพัทธ์แทบสำลัก

“อย่านะกานต์ อย่าทำอย่างนี้ มันไม่มีอะไรดีขึ้นมาหรอก ผมขอร้อง”

พัทธ์วิงวอน

“ทำไมล่ะ เมียเก่าจะทำให้มีความสุขไม่ชอบหรือไง จำไม่ได้หรือว่ากานต์เคยทำแบบนี้ให้พัทธ์ขึ้นสวรรค์ไป

กี่ครั้ง”

กานต์เยาะ พลางทรุดตัวลงนั่งแล้วเอื้อมมือปลดซิปกางเกงดึงจุดซ่อนเร้นของพัทธ์ออกมาภายนอกช้าๆ

“ไม่นะกานต์”

พัทธ์ตาเหลือกเมื่อกานต์กอบกุมมันไว้ปลายลิ้นแตะลงไป หมุนวนไปโดยรอบก่อนที่จะค่อยๆ เม้มปากครอบ

ใช้ฟันครูดเบาๆ อย่างคุ้นชิน

“อื้ม!!!”

พัทธ์กัดริมฝาก  เขาพยายามดิ้น พยายามสะบัดตัว แต่ยิ่งกลายเป็นตัวเองขยับแทงลึกสวนเข้าไปใน

ช่องปากลึกของอีกฝ่าย แม้ว่าจะพยายามห้ามใจไม่ให้คล้อยตามกับสิ่งที่กานต์กำลังทำอยู่ แต่กล้ามเนื้อ

อัตโนมัติตรงนั้นกลับไม่ทำตามใจเจ้าของเมื่อมันพองตัวคับในช่องปากเชี่ยวชาญที่กำลังรูดเม้มอย่างได้ใจ

“อ๊า….สารเลวที่สุด”

เขาพ่นคำด่าอย่างที่ไม่เคยทำ เมื่อกล้ามเนื้อส่วนนั้นทรยศพุ่งน้ำเมือกเข้าปากกานต์

กานต์คายส่วนนั้นออก ยกปลายนิ้วเช็ดของเหลวที่มุมปากอย่างสะใจ

“คนอ่อนๆ อย่างมึง มันก็แค่นี้แหละ”

กานต์ลุกขึ้นยืนมองพัทธ์อย่างแค้นเคือง

“เรื่องมันเกิดขึ้นเพราะมึง มึงไม่รู้หรอกว่ากูต้องไปเจอเรื่องอะไรมาบ้าง มึงไม่รู้หรอกว่าเพราะมึงกับผัวทำให้

กูต้องเจ็บต้องอายเพราะไอ้คนซาดิสม์ขนาดไหน หึ… กูจะทำให้มึงรู้”

บ้าไปแล้ว…

พัทธ์มองกานต์ที่กำลังสติหลุด เขาเห็นกานต์ล้วงขวดอะไรบางอย่างออกมาจากกระเป๋าเสื้อ

“มาสิ มาถ่ายหนังเอ็กซ์กันสักเรื่องเถอะ ไหนๆ เราก็เคยเป็นผัวเมียกันมาก่อน”

พัทธ์ตาเหลือกเมื่อกานต์ก้าวมาใกล้ เขาดิ้น เขาพยายามจะลุกขึ้นยืน แต่ก็หน้าชาเมื่อฝ่ามือของกานต์ลอย

มาปะทะเต็มมือ

กานต์คว้าใบหน้าของเขา บีบจนกรามค้างแล้วบีบของเหลวจากขวดเล็กๆ ในมือใส่ปากของเขาแล้วบังคับ

ให้เขาปิดปากลงจนน้ำนั่นไหลลงคอ ก่อนที่จะไปยืนกอดอกยิ้มอย่างสะใจเบื้องหน้า

พัทธ์ร้อนวูบไปทั้งลำคอ และหลอดอาหาร ก่อนที่ความร้อนนั่นจะค่อยๆ แผ่ขยายไปตามเนื้อตัว แทรกซึมไป

ทุกอณูขุมขน ร้อนราวกับเส้นเลือดกำลังพลุ่งพล่านด้วยแรงดัน มันเขม็งตึงไปทั้งร่างโดยเฉพาะตรงจุด

อ่อนไหว พัทธ์ปวดร้าวจนต้องกัดปากแน่น

“ไงล่ะที่รัก”

กานต์ยกยิ้มเมื่อก้าวมาชิดตัวอีกครั้ง ปลายนิ้วเกลี่ยไปตามแผ่นอก แค่บนผิวผ้าแต่พัทธ์กลับเย็นเยือกไปทุก

จุดที่ปลายนิ้วลากเลื้อยผ่านไป

นี่มันเกิดอะไรขึ้นกับร่างกายของเขา

พัทธ์กำลังสั่นไปทั้งตัว

มันอึดอัด ทรมาน

เขาต้องการระบายมันออก

และกานต์ก็กำลังเปลื้องผ้าต่อหน้าเขาทีละชิ้น










-----------------------------------------  TBC ---------------------------------

หัวข้อ: Re: ร้ายซ่อนรัก บทที่ 39 ( 30/ 07 /2557)
เริ่มหัวข้อโดย: GETIIZ ที่ 30-07-2014 23:02:47

หวังว่าคนของคุณโอบจะมาช่วยพัทธฺทันนนนนนนนนนนนนนน
พลีสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสส
ไม่งั้นนี่คงอกแตกตายแน่ๆๆ ฮรือออออออออออออออออ
พัทธ์นะพัทธ์ทำไมไม่เคยเชื่อที่คนอื่นเตือนเลย แล้วเห็นไหมว่าสันดารคนมนเปลี่ยนไม่ได้ เลวยังไงก็อย่างงั้น
โอ้ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย  :katai1: :katai1: :katai1:

หัวข้อ: Re: ร้ายซ่อนรัก บทที่ 39 ( 30/ 07 /2557)
เริ่มหัวข้อโดย: Yunatsu ที่ 30-07-2014 23:50:21

ไหนนนนคนของโอบบ
ไม่เห็นเข้ามาช่วยยยย
อะไรรร โมกข์ๆๆๆอยุ่ไหนนน มาเร็ววว
 :ling1: :ling1: :ling1: :ling1:

หัวข้อ: Re: ร้ายซ่อนรัก บทที่ 39 ( 30/ 07 /2557)
เริ่มหัวข้อโดย: HISY ที่ 31-07-2014 00:34:01

โมกข์อยู่หนายย มาให้ว่อง :ling1:

หัวข้อ: Re: ร้ายซ่อนรัก บทที่ 39 ( 30/ 07 /2557)
เริ่มหัวข้อโดย: ammchun ที่ 31-07-2014 00:43:36

คิดเอาไว้ว่าโง่ ต้องโง่แน่ๆ  พัทธิ์นี่แบบ โอ๊ยยยหงุดหงิด คำว่าคนดีกับคนโง่นี่มันมีดส้นบางๆขวางอยู่สินะ ที่จรองน่าจะปล่อยให้โดนบ้างนะ จะได้หูตาสว่างขึ้นบ้าง

ขอโทษนะคะอินไปหน่อย

หัวข้อ: Re: ร้ายซ่อนรัก บทที่ 39 ( 30/ 07 /2557)
เริ่มหัวข้อโดย: nokkaling ที่ 31-07-2014 06:30:25

สารเลว คำนี้เหมาะกับกานต์มาก

หัวข้อ: Re: ร้ายซ่อนรัก บทที่ 39 ( 30/ 07 /2557)
เริ่มหัวข้อโดย: Apple_matinie ที่ 31-07-2014 08:18:44

 :katai4:

หัวข้อ: Re: ร้ายซ่อนรัก บทที่ 39 ( 30/ 07 /2557)
เริ่มหัวข้อโดย: PoPuAr ที่ 31-07-2014 19:48:53

คนคิดดี ทำดี อย่างพัทธ์ ต้องไม่เจออะไรที่เลวร้ายไปกว่านี้หรอก

ตามสูตรละครไทย เดี๋ยวพระเอกก็ตามมาช่วยไว้ทัน

และก็พระเอก(โมกข์) นี่แหละ ที่จะช่วยพัทธ์ให้หายทรมานจากยานรกนั่น  :hao6:

รอดูวันย่อยยับของกานต์ 

หัวข้อ: ร้ายซ่อนรัก บทที่ 40 ( 06/ 08/2557)
เริ่มหัวข้อโดย: Belove ที่ 06-08-2014 13:37:14

                          ร้ายซ่อนรัก

                           บทที่ 40

ร่างกายเปลือยเปล่าสีน้ำผึ้งที่แสนจะคุ้นเคยกำลังยืนอวดตัวอยู่ต่อหน้าเขา

มือที่ถูกพันธนาการไว้อยู่ด้านหลังพนักเก้าอี้กำบีบกันแน่นจนเล็บจิกเข้าไปในเนื้อ กรามบดกันจนได้ยิน

เสียงเล็ดลอดออกมา

พัทธ์กำลังตัวสั่น

ในขณะที่กานต์เดินตรงเข้ามานั่งคร่อมอยู่บนตักของเขา ใบหน้าคมเผยรอยยิ้มเย้ายวนเหมือนอย่างที่เขา

เคยหลงใหล

กานต์โน้มตัวมาชิดปลายนิ้วไล่แกะกระดุมทีละเม็ดจนสาบเสื้อแยกออกจากกันแล้วฝังจมูกลงไปกับซอกคอ

ขบเม้มด้วยปลายฟันก่อนที่จะโลมไล้ตามด้วยปลายลิ้น

“ไม่!”

พัทธ์ตะโกนลั่น

สติสัมปชัญญะของเขายังครบถ้วนแต่ร่างกายของเขากลับไม่รับคำสั่ง เขาพยายามดิ้นหนีแต่กลายเป็น

แก่นกายยิ่งถูไถไปกับร่องสะโพกที่กานต์จงใจกดทับลงมา มันยิ่งมีปฏิกิริยาจนเขาปวดหนึบไปหมด

“ขอร้องเถอะกานต์ อย่าทำแบบนี้เลย”

เสียงแหบโหยสั่นพร่าเหลือเกินเมื่อเอ่ยปากขอร้อง แต่อีกฝ่ายทำเพียงยิ้มเยาะและเอื้อมมือไปด้านหลังเพื่อ

ปลดเชือกที่พันธนาการมือของเขาไว้

กานต์ลุกจากตักไปยืนอวดกายต่อหน้า ตรงจุดนั้นแข็งตัวชี้ขึ้นฟ้า กานต์ใช้มือกอบกุมตัวเองแล้วชักรอก

ยั่วเย้า

“พัทธ์ มาสิ ร่างกายนี้เคยเป็นของพัทธ์มาก่อน มาทำให้กานต์มีความสุขเหมือนที่พัทธ์เคยทำมาแล้ว”

แค่เพียงก้าวไปไม่กี่ก้าวเขาก็จะถึงร่างนั้น แค่เพียงผลักเบาๆให้ร่างนั้นล้มไปนอนทอดกายอยู่บนเตียงกว้าง

เบื้องหลัง พัทธ์สามารถกระโจนเข้าหาก่อนที่จะจัดการให้หายทรมาน มันง่ายมากที่พัทธ์จะทำ

พัทธ์รู้…

และพัทธ์ก็รู้อีกว่านั่นเป็นสิ่งที่กานต์กำลังต้องการเป็นอย่างมาก

นึกเสียใจที่เคยรักคนอย่างนี้ จนถึงวินาทีนี้เขานึกขอบคุณที่โมกข์ดึงเขามาจากคนอย่างกานต์

ตอนนี้พัทธ์ตาสว่าง

และพัทธ์จะไม่ยอมดำเนินตามแผนที่กานต์วางไว้อย่างเด็ดขาด แม้ว่าเขาจะขาดใจตายด้วยความทรมาน

ก็ตาม

“มาสิ ไอ้โง่ จะทนทรมานอยู่ทำไม”

กานต์ตวาดลั่นเมื่อเห็นพัทธ์ลงไปนอนคุดคู้กอดตัวเองอยู่กับพื้น เนื้อตัวของพัทธ์เต็มไปด้วยเหงื่อชื้น

ริมฝีปากเริ่มเห่อแดงจนเลือดซิบจากฟันของตัวเองที่กัดลงมาระงับอารมณ์ใคร่จากฤทธิ์ยานรก

ให้ตายสิ…

กานต์ไม่อยากจะเชื่อว่าจะมีคนห้ามใจตัวเองจากยาปลุกเซ็กส์ที่แดเนียลทิ้งไว้ให้เขาได้ เพราะจาก

ประสบการณ์ที่เขาเจอกับตัวเองมันช่างทรมานสิ้นดีแต่คนอย่างพัทธ์กำลังจะทำอย่างนั้น

“อ๊ากกกก”

พัทธ์ตะโกนลั่น เขาดิ้นพล่านอยู่กับพื้น มือกำหมัดแน่นทุบลงไปที่ต้นขาตัวเองแรงๆโดยไม่ยั้งมือ

อย่างน้อยความเจ็บปวดของร่างกายอาจจะทำให้ความกำหนัดผ่อนคลายลงได้บ้าง

แต่กานต์ไม่ยอม!

ร่างเปลือยเปล่ากระโจนลงไปนอนทับอย่างบ้าคลั่ง เขากระชากเสื้อผ้าของพัทธ์จนขาดกระจายในขณะที่

พัทธ์ก็พยายามผลักไสสุดชีวิต

“ทำกูสิ แทงให้ยับ มึงจะรอช้าทำไม”

เสียงตะโกนอย่างบ้าคลั่งของกานต์ดังลั่นไปทั่วห้องทึบ

ปัง!

แต่เสียงดังที่เกิดขึ้นทีหลังดังกว่า มันทำให้กานต์ตกใจจนต้องยั้งมือและเงยหน้าขึ้นมอง ก่อนที่ดวงตาจะ

เหลือกลานกับสิ่งที่เกิดขึ้นอยู่ตรงหน้า

ภาพเงาของผู้ชายร่างสูงใหญ่ยืนจังก้าอยู่ตรงประตูที่ถูกจัดการเปิดออกอย่างแรงจนไปกระแทกกำแพงห้อง

ทำให้กานต์ใจหายวาบ ใบหน้าถมึงทึงมองมาราวกับอยากจะจับเขาฉีกทิ้งให้เป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อยจนกานต์

หวาดกลัวลนลานลงจากร่างกายที่ยังสั่นเทาของพัทธ์ แต่ก็ไม่ทัน…

แค่เสี้ยววินาทีโมกข์ก็พุ่งเข้ามาราวกับลมบ้าหมู รองเท้าเบอร์ใหญ่กว่ามาตรฐานชายไทยลอยละลิ่วมา

ปะทะที่ปลายคางจนร่างกายเปลือยเปล่ากระเด็นหวือไปกระแทกกับขอบเตียงจนสติดับวูบ

โมกข์หมดความสนใจจากร่างหมดสติที่นอนแผ่หรา เขาก้มลงไปคว้าพัทธ์ที่ยังกัดฟันแน่นมากอดแนบอก

ติดตามมาด้วยโอบกิจและคำปันที่ก้าวเข้ามายืนมองกานต์อย่างโกรธแค้น

ต่อจากนั้นกลุ่มนายตำรวจที่ผู้กำกับดนัยจัดการให้มาช่วยเหลือก็กรูเข้ามาในห้อง ตรงเข้าไปยังร่างเปลือย

ของกานต์ที่เพิ่งโงหัวขึ้นมาสะบัดหน้าเร่าๆ และเมื่อมองเห็นชายในชุดสีกากีกลุ่มใหญ่ กานต์ก็ตาเหลือก

ทันที

“พัทธ์เป็นไงบ้าง”

โมกข์สงสารพัทธ์จับใจ เขาแบกร่างที่ยังไม่หมดฤทธิ์ยาเข้าไปในห้องน้ำ จัดการวางตัวลงบนพื้นห้องแล้ว

เปิดน้ำจากฝักบัวปรับจนเย็นจัดรดจนร่างที่เต็มไปด้วยความต้องการเปียกโชก

จะถือความเป็นคนรักช่วยให้ร่างกายนี้พ้นจากสภาพเลวร้ายก็ได้ แต่โมกข์ไม่อยากฉวยโอกาส เขาได้แต่

กลั้นใจมองภาพพัทธ์ที่นอนเปียกคุดคู้สั่นสะท้านอย่างเจ็บใจที่เกือบจะช้ากว่านี้

ทันทีที่โอบกิจวางสายโทรศัพท์ที่ติดต่อกับพัทธ์ ชายหนุ่มก็รีบโทรหาเขา

“ลงมาจากไร่ก่อนดีกว่านะครับพี่โมกข์ ผมสังหรณ์ใจว่ามันไม่มาดีแน่ ถ้ามันคิดชั่วจริงๆ จะได้จัดการมันทัน

แต่ถ้าไม่มีอะไรอย่างน้อยไปนั่งขัดคอมันก็ยังดี ระหว่างนี้ผมจะให้คนไปเฝ้ามองมันไว้ก่อน”

แทบจะติดปีกบินจากไร่มนัญชัย เขาขับรถอย่างหวาดเสียวคำปันที่นั่งมาด้วยต้องนั่งเกร็งตัวมาตลอดทาง

จนเมื่อเลยครึ่งทางโอบกิจก็ติดต่อมาอีกครั้ง

“มันเลวจริงๆพี่โมกข์ นี่มันหิ้วปีกพี่พัทธ์ไปแล้ว”

มือของโมกข์สั่นด้วยความโกรธจนแทบบังคับรถไม่ได้ เขารีบโทรไปหาผู้กำกับดนัยให้ช่วยเหลือและรีบโทร

ประสานกับโอบกิจว่ากานต์พาพัทธ์ไปที่ไหน

เคราะห์ยังดีที่กานต์ชะล่าใจ เมื่อพาเหยื่อมาที่รีสอร์ทนอกเมืองแห่งหนึ่งซึ่งขึ้นชื่อว่าเป็นแหล่งมัวเมาชั้นยอด

กานต์รั้งรอเวลาจนพัทธ์ตื่นจากฤทธิ์ของยากดประสาทที่ผสมไว้ในน้ำเปล่าแก้วสุดท้ายที่พัทธ์ดื่มเข้าไปจึง

ได้เริ่มลงมือ ซึ่งมันทำให้โมกข์และตำรวจที่ดนัยส่งมาตามมาทัน

“รออีกนิดเถอะ คุณโมกข์ ใจเย็นไว้ บุกไปตอนนี้มันยังไม่ลงมือคุณจะเสียเวลาเปล่า ไหนๆแล้วก็จัดการให้

อยู่หมัดทีเดียวดีกว่า”

เขากัดฟันรออย่างที่ตำรวจแนะนำอยู่ใต้คบไม้ในความมืดยามค่ำ จนกระทั่งได้ยินเสียงโวยวายจากบังกะโล

ทรงสี่เหลี่ยม

“เมื่อไหร่จะบุกเข้าไปครับคุณตำรวจ ผมทนรอไม่ไหวแล้วนะ”

โมกข์เค้นเสียงอย่างเหลืออดเมื่อเขาทนไม่ไหวทั้งหมดจึงบุกเข้าไป ตำรวจจับคนของกานต์ได้ในขณะที่มัน

ยืนอยู่ด้านนอกตรงจุดที่กำแพงด้านนั้นมีรูเจาะเข้าไปเพื่อแอบมองและซ่อนกล้องไว้ถ่ายได้  ในขณะที่เขาก็

จัดการกับประตูที่ไม่แข็งแรงนักและบุกเข้ามาจัดการกับไอ้ตัวต้นเรื่อง

“ไหวไหมพัทธ์”

น้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความห่วงใยทำให้ร่างที่นั่งกอดอกพิงกำแพงเนื้อตัวสั่นพยักหน้าช้าๆ พัทธ์กัดฟันต่อสู้

กับตัวเองอยู่พักใหญ่กว่าที่เลือดในกายจะเย็นลงตามสายน้ำที่ราดรดจนเปียกชุ่มไปทั้งเขาและโมกข์

ในที่สุดพัทธ์ก็เงยหน้าขึ้นมองโมกข์

“ผมดีขึ้นแล้ว”

โมกข์ปิดน้ำก่อนที่จะคว้าผ้าขนหนูมาห่อตัวพัทธ์และกอดไว้แนบอก เขากดคางลงบนกระหม่อมที่เปียกน้ำ

“คุณเก่งมากพัทธ์ที่เอาชนะมันได้”

พัทธ์น้ำตาไหลพลางซุกตัวกับอกแกร่ง

ไม่มีแม้แต่คำต่อว่าให้ระคายใจเมื่อเขาพลาดเดินตามเกมส์ของกานต์ มีเพียงแค่อ้อมกอดที่แสนอบอุ่น

ท่ามกลางความชื้นเย็นของร่างกายในตอนนี้ พัทธ์เต็มตื้นกับน้ำใจของโมกข์

“โมกข์ ผมรักคุณ”







เมื่อโมกข์ประคองพัทธ์ออกมาจากตัวบ้าน ก็พบว่ากานต์ที่ใส่เสื้อผ้าลวกๆ ถูกจับใส่กุญแจมือพร้อมกับคน

ของตัวเองนั่งคอตกอยู่ที่เบาะด้านหลังของรถตำรวจที่เปิดไซเรนวูบวาบและเจ้าของรีสอร์ทที่มายืนหน้าซีด

อยู่ด้วย

ทันทีที่กานต์เห็นพัทธ์เดินออกมา ดวงตาของเขาก็เริ่มมีความหวัง มือที่ถูกใส่กุญแจยึดไว้ด้วยกันเกาะยึดที่

ขอบหน้าต่างรถและพยายามโผล่หน้าออกมาส่งสายตาวิงวอน

“พัทธ์ กานต์ขอโทษ ยกโทษให้กานต์เถอะ กานต์ทำไปเพราะขาดสติกานต์ไม่มีเจตนาจะทำร้ายพัทธ์”

อาจารย์หนุ่มถอนหายใจหนักหน่วง เขาหันไปสบตากับโมกข์เป็นเชิงขออนุญาต แล้วจึงเดินเข้ามาใกล้เมื่อ

โมกข์ยอมปล่อยมือ

“กานต์…”

พัทธ์เอ่ยเสียงเรียบ เขานึกดีใจที่ตัวเองควบคุมอารมณ์ได้ดีกว่าที่คิดไว้

“โดนหลอกครั้งแรกอาจเป็นเพราะความไร้เดียงสา แต่ถ้าปล่อยให้โดนหลอกครั้งที่สองคงเรียกว่าโง่แล้ว

ผมไม่อยากเป็นคนโง่”

กานต์ปล่อยโฮออกมา เขาเริ่มรับรู้ชะตากรรมของตัวเองแล้ว มือที่ถูกยึดไว้ด้วยกุญแจโลหะเย็นๆ ไขว่คว้า

มือของพัทธ์มากุมไว้พลางยกมาแนบแก้มเมื่อคร่ำครวญออกมา

“พัทธ์ได้โปรดเถอะ กานต์สำนึกผิดแล้ว อย่าโกรธอย่าเกลียดกานต์เลย”

มือเย็นเฉียบของพัทธ์ชักกลับออกมาจากการเกาะกุมช้าๆ พัทธ์ก้มตัวลงไปจนใบหน้าเสมออยู่กับใบหน้า

ของกานต์แล้วมองด้วยแววตาที่ปราศจากความอาลัยอาวรณ์

“คุณรู้ไหมว่าอะไรที่มันรุนแรงกว่าความโกรธและเกลียด มันคือความว่างเปล่าไงล่ะกานต์ ตอนนี้คุณได้สิทธิ์

นั้นแล้ว คุณไม่มีค่าไม่มีราคาที่จะอยู่ในสายตาของผมอีกต่อไป ลาก่อนนะ... กานต์”

แผ่นหลังนั้นยืดตรงก่อนที่จะหมุนตัวหันหลังกลับเดินไปหาโมกข์โดยไม่สนใจเสียงเรียกระคนเสียงร่ำไห้ของ

กานต์ พัทธ์รู้สึกได้ถึงเยื่อใยที่สะบั้นลงจนไม่เหลืออะไรอีกต่อไป

โมกข์ยิ้มให้คนรักเมื่อพัทธ์เดินมาถึง มือหยาบจากงานหนักคว้ามือของอีกฝ่ายมากุมไว้อย่างให้กำลังใจ

“ล่อลวง กักขังหน่วงเหนี่ยว ทำร้ายร่างกาย ลักพาตัว กระทำอนาจาร มียาผิดกฏหมายในครอบครอง

เท่าที่ผมนึกออกตอนนี้นะครับ”

นายตำรวจที่เป็นผู้ควบคุมกล่าวกับโมกข์ถึงข้อหาที่กานต์จะได้รับ โมกข์พยักหน้ารับรู้

“คงต้องเพิ่มคดียักยอกทรัพย์ด้วยนะครับ แต่เรื่องมันเกิดขึ้นที่กรุงเทพ”

ปราบเพิ่งส่งข้อมูลที่สืบพบได้เรื่องที่อินไฟไนท์อินดัสเตรียลถูกขโมยแบบไปให้บริษัทคู่แข่งมาให้เขาเมื่อ

วานนี้เอง ว่าคนที่ลงมือทำคือกานต์ ที่ใช้มารยาไปหลอกล่อพนักงานฝ่ายออกแบบแล้วแอบก็อปปี้ไฟล์

นำไปขาย

แต่โมกข์ยังปักใจเชื่อว่ากานต์ไม่ได้คิดเองทำเองแน่ มันต้องมีอะไรมากกว่านั้น

นายตำรวจคุยกับโมกข์ต่ออีกนิดหน่อยก่อนที่จะเดินกลับไปที่รถแล้วขับออกไปพร้อมด้วยกานต์และลูกน้อง

ที่นั่งคอตก โมกข์สบตาและดึงพัทธ์เข้ามากอดและถอนหายใจเมื่อเรื่องเลวร้ายจบลงได้

“เกือบไปแล้ว คนอะไรหน้าด้านที่สุด”

โอบกิจเท้าเอวด่าตามหลังรถตำรวจ พัทธ์ที่เพิ่งรู้จากโมกข์ว่าโอบกิจเป็นคนช่วยไว้คลี่ยิ้มน้อยๆออกมา

“ขอบคุณมากนะโอบ”

โอบกิจหัวเราะลั่น

“ไม่เป็นไรพี่พัทธ์ ผมหมั่นไส้มันมานานแล้ว”

“ไอ้เรื่องทำลายล้างแบบนี้แฟนผมชอบมากครับอาจารย์ โอ๊ย!..แล้วนี่ตีผมทำไมครับ”

คำปันกระโดดหลบฝ่ามือโอบกิจ ก่อนที่จะรวบตัวมากอดพลางลากไปที่รถยนต์คันสวยของโอบกิจที่ขับ

ตามมาทีหลัง

โมกข์โอบไหล่พัทธ์ไว้เมื่อเดินเคียงคู่กันไปที่รถกระบะของโมกข์ เขากดริมฝีปากไปที่ขมับของพัทธ์เป็นการ

ปลอบโยน

“หวังว่าต่อไปนี้ คุณคงจะไม่ใจอ่อนจนเกิดเหตุอีกนะ”

พัทธ์สอดมือไปหลังเอวของโมกข์แล้วเอียงหัวซบไหล่หนา

“ผมขอโทษ ผมไม่นึกว่ากานต์จะทำได้ขนาดนี้”

“แค่คุณปลอดภัยผมก็ดีใจแล้ว แต่ว่าก็ว่าเถอะ ตอนคุณกำลังโดนยาน่ะเซ็กซี่มากเลยรู้เปล่า ผมเกือบอดใจ

ไม่ไหว นี่ถ้าไม่ติดว่ามีตำรวจอยู่กันเป็นฝูงผมจัดการคุณไปแล้ว โอ๊ย..เจ็บ”

โมกข์ร้องประท้วงเมื่อถูกหยิกที่เอว

“ขอบคุณนะที่ทำเพื่อผม”

เสียงอ่อนๆกระซิบข้างหู ทำให้หน้าเข้มยิ้มออกมาได้ โมกข์รีบลากแขนให้พัทธ์ก้าวขึ้นรถโดยเร็ว

“จะรีบไปไหนครับโมกข์”

พัทธ์ถามอย่างสงสัยก่อนที่หน้าขาวๆ จะแดงเรื่อเมื่อโมกข์ตอบคำถามในขณะที่เร่งเครื่องรถขับออกไปอย่าง

รวดเร็ว

“รีบกลับบ้าน ผมจะรีบกลับไปทวงบุญคุณจากคุณไง จะทวงจนถึงฟ้าสางเลย คอยดูนะ”








มีต่ออีกนิด.....

หัวข้อ: ร้ายซ่อนรัก บทที่ 40 ( 06 / 08 /2557)
เริ่มหัวข้อโดย: Belove ที่ 06-08-2014 13:40:30

ต่อกันอีกหน่อย....





เมื่อผ่านเหตุการณ์ร้ายจากกานต์มาได้ทุกอย่างก็เข้าสู่ภาวะปกติ พัทธ์เร่งเวลาทำงานวิจัยจนกระทั่งผ่านไป

เกือบสัปดาห์ ทั้งอาจารย์และนักศึกษาที่หอบกันมาทำงานก็ตะโกนร้องลั่นออกมาพร้อมๆกัน

“ฮูเล่ ยินดีด้วยนะครับ ว่าที่ดอกเตอร์คนใหม่”

นักศึกษากรูกันมาจับมือแสดงความยินดีถ้วนหน้าในขณะที่ว่าที่ดอกเตอร์ยิ้มกว้างอย่างภาคภูมิใจ โดยที่มี

ร่างสูงของโมกข์ยืนมองด้วยความปลาบปลื้มไม่ไกลนัก

“ได้เมียเป็นดอกเตอร์เลยนะพ่อเลี้ยง”

คำปันยิ้มเผล่ยกศอกกระทุ้งสีข้างเจ้านายเบาๆ

“ตาถึงนะเนี่ย”

“เออว่ะ นี่มึงอย่าทะลึ่งให้มากไอ้คำปัน ไป...ไปเตรียมสั่งจัดงานเลี้ยง”

“งานเลี้ยงอะไรครับพ่อเลี้ยง”

คำปันเลิกคิ้วถาม โมกข์เลยให้คำตอบเป็นมะเหงกลงบนกลางกระหม่อมไปหนึ่งที

“งานเลี้ยงฉลองที่กูได้เมียเป็นดอกเตอร์ไง”

คำปันยิ้มทะเล้นทั้งๆ ที่ยังยกมือกุมหัวป้อยๆ

“โอเคๆ งานเลี้ยงจบการศึกษาและงานเลี้ยงฉลองมงคลสมรส เดี๋ยวคำปันจัดให้ คืนนี้ไร่มนัญชัยมีงานใหญ่

ไม่เมาหัวทิ่มน้ำไม่มีทางเลิกรา ไชโย”

คำปันเผ่นไปแล้ว โมกข์ยังยืนมองภาพที่พัทธ์ยิ้มสดชื่นอยู่กับลูกศิษย์

ชีวิตก็มีเพียงเท่านี้สำหรับเด็กกำพร้าที่มีปมอย่างเขา

ขอแค่ใครสักคนที่เข้าใจ โมกข์ไม่ต้องการอะไรมากไปกว่านี้

เจ้าของไร่มนัญชัยถอนหายใจอย่างมีความสุขเมื่อเดินเข้าไปแสดงความยินดีกับพัทธ์









คำปันจัดหนัก จัดเต็มอย่างที่บอกจริงๆเมื่อตอนนี้ไร่มนัญชัยกำลังสนุกกันอย่างเต็มคราบตั้งแต่หัวค่ำ

จนพระจันทร์เคลื่อนมาอยู่กลางหัวก็ยังไม่มีใครยอมเลิก

โมกข์ก็ร่วมวงกับลูกน้องในไร่อย่างไม่ถือตัว พัทธ์เองก็ถูกเชื้อเชิญแกมบังคับให้ดื่มไปหลายแล้วจนหน้า

แดงก่ำไปหมด ยิ่งดึกยิ่งคึกคัก

เวลาล่วงไปจนเลยเที่ยงคืนโมกข์เห็นสมควรแก่เวลาจึงได้สั่งให้ทุกคนไปพักผ่อนแต่ในขณะที่ลูกน้องช่วยกัน

เก็บกวาด อยู่ๆ เสียงกัมปนาทก็แผดดังไปทั่วไร่

เปรี้ยง!!

ทุกคนแตกตื่นมองหน้ากันเลิกลั่ก เป็นเพราะดื่มกันไปไม่น้อยทำให้ความระมัดระวังน้อยลงไปมาก

โมกข์แทบจะหายเมาเมื่อตรงปรี่เข้ามาหาพัทธ์และโอบกิจ

“เข้าไปในบ้าน พาลูกศิษย์ของคุณเข้าไปด้วย จำได้ไหมที่หัวเตียงมีปืนพกอยู่กระบอกหนึ่งเอามาติดตัวไว้

ระวังตัวด้วย”

เขาสั่งความก่อนที่จะนำลูกน้องขึ้นรถไปตรงจุดที่มีแสงสว่างวาบออกมา

พวกไหนกันแน่?

โมกข์สบถเมื่อด้านหลังของไร่ถูกกลุ่มบุคคลลึกลับบุกเข้ามา ซึ่งด้านนั้นเป็นที่พักของบรรดาคนงานที่ไร้ผู้คน

เพราะคนงานไปรวมตัวกันที่ลานงานเลี้ยงจนหมด

แสงเพลิงเผาไหม้บ้านพักลอยละลิ่วแดงฉานขึ้นสู่ท้องฟ้ายามราตรีกาล เสียงเอะอะเอ็ดตะโรดังขึ้นเมื่อ

คนงานส่วนหนึ่งต้องแบ่งไปดับไฟร้อนที่แผดเผา และอีกส่วนก็กำลังตระหนกเมื่อต้องประจันหน้ากับกลุ่มที่

สวมชุดดำปิดปากปิดจมูกจนไม่รู้ว่าเป็นใคร

การต่อสู้เกิดขึ้นในระยะใกล้ อาจเป็นเพราะฤทธิ์ของแอลกอฮอล์ทำให้ลูกน้องของเขาเคลื่อนไหวช้าลงไป

ด้วย จะเหลือก็แต่เขากับคำปันและมือดีอีกไม่กี่คน แต่ก็ทำให้พวกที่บุกเข้ามาต้องร่นถอยไปไม่น้อย

โมกข์วิ่งตามอย่างเจ็บใจจนหลุดเข้าไปในไร่ใบชาของเขา ความสูงของต้นชาทำให้เขามองไม่เห็นใคร

แม้กระทั่งลูกน้อง

เสียงสวบสาบดังขึ้นใกล้ๆ โมกข์ยืนนิ่งก่อนที่เขาจะโผเข้าไปหาใครบางคนที่ปรี่เข้ามาทำร้าย

โมกข์สู้กับอย่างโมโห วินาทีหนึ่งเขากระชากหน้ากากมันออกมาได้ ดวงตาของโมกข์เบิกโพลงอย่าง

เหลือเชื่อ

“ไอ้สุชัย”

โมกข์คำรามลั่น เขาโผเข้าไปกระชากคอเสื้อแล้วผลักพ่อเลี้ยงสุชัยหงายท้องลงไปกับพื้น

ร่างสูงขยับตามไปคร่อมร่าง โมกข์เงื้อหมัดสูงเตรียมประเคนลงบนใบหน้าของสุชัย

ตุ้บ!

เจ้าของไร่มนัญชัยอ้าปากค้างก่อนที่สติจะดับวูบลงเมื่อท่อนไม้แข็งฟาดลงมาตรงท้ายทอยของเขา



--------------------------------------- TBC ----------------------------------

หัวข้อ: Re: ร้ายซ่อนรัก บทที่ 40 ( 06 / 08 /2557)
เริ่มหัวข้อโดย: HISY ที่ 06-08-2014 16:16:32

ค้างงงงงง :katai1:
กานต์ถึงเวลาชดใช้แล้วล่ะนะ

หัวข้อ: Re: ร้ายซ่อนรัก บทที่ 40 ( 06 / 08 /2557)
เริ่มหัวข้อโดย: nokkaling ที่ 06-08-2014 16:24:05

ไม่นะ  โมกข์  :sad4:

หัวข้อ: Re: ร้ายซ่อนรัก บทที่ 40 ( 06 / 08 /2557)
เริ่มหัวข้อโดย: mukmaoY ที่ 06-08-2014 16:24:39

น่ากลัวสุดๆ

หัวข้อ: Re: ร้ายซ่อนรัก บทที่ 40 ( 06 / 08 /2557)
เริ่มหัวข้อโดย: PoPuAr ที่ 06-08-2014 19:06:39

อ้าว โมกข์โดนบ้างเข้าแล้วไง

แย่แล้วล่ะ  หวังว่าคงไม่ร้ายแรงเกินไปนะ

หัวข้อ: Re: ร้ายซ่อนรัก บทที่ 40 ( 06 / 08 /2557)
เริ่มหัวข้อโดย: B52 ที่ 06-08-2014 19:08:30

เป็นเรื่องอีกแล้ว

หัวข้อ: Re: ร้ายซ่อนรัก บทที่ 40 ( 06 / 08 /2557)
เริ่มหัวข้อโดย: lizzii ที่ 06-08-2014 19:21:43

พวกนี้มันแย่จริงๆๆๆ
สู้ๆ นะโมกข์

หัวข้อ: Re: ร้ายซ่อนรัก บทที่ 40 ( 06 / 08 /2557)
เริ่มหัวข้อโดย: fay 13 ที่ 06-08-2014 19:29:17

 :mew1: :mew1: :mew1:

หัวข้อ: Re: ร้ายซ่อนรัก บทที่ 40 ( 06 / 08 /2557)
เริ่มหัวข้อโดย: ammchun ที่ 06-08-2014 19:49:25

อ๊ากกกกกกก ใครมาบังอาจทำร้ายโมกข์เนี่ย แดเนียลรึเปล่านะ ค้างงงอีกละค่าา

หัวข้อ: Re: ร้ายซ่อนรัก บทที่ 40 ( 06 / 08 /2557)
เริ่มหัวข้อโดย: cass-meyz ที่ 09-08-2014 13:45:01

ในที่สุดก็อ่านทันแล้ววววววววว   :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:

แต่กานต์จบแบบไม่ค่อยสะใจเลยอ่าๆๆๆๆๆๆ   :ling1: :ling1:

แล้วก็มาต่อไวๆน้าาา  :mew2: :mew2: :mew2:

หัวข้อ: ร้ายซ่อนรัก บทที่ 41 ( 09 / 08 /2557)
เริ่มหัวข้อโดย: Belove ที่ 09-08-2014 22:42:23

                          ร้ายซ่อนรัก

                           บทที่ 41

เพล้ง!!

อยู่ๆแก้วน้ำที่ถืออยู่ในมือก็ตกลงมากระแทกกับพื้นแตกกระจายไปเสียดื้อๆ มันทำให้พัทธ์หน้าซีดเผือดเมื่อ

หันไปสบตากับโอบกิจที่ยังอาสาอยู่เป็นเพื่อนเขา

เสียงปืนยังดังอยู่เป็นระยะพร้อมกับเสียงไซเรนรถตำรวจที่ผู้กำกับดนัยเจ้าของพื้นที่นำกำลังมาเอง

ดังโหยหวน จนคนได้ยินแทบขาดใจเมื่อต้องนั่งรออยู่ที่บ้านและคาดเดาเหตุการณ์ไม่ถูก

จนเกือบสว่างคำปันกลับมาพร้อมกับดนัยด้วยใบหน้าเคร่งเครียดทั้งคู่เพื่อมาแจ้งข่าวกับพัทธ์

“พ่อเลี้ยงหายตัวไปครับ”

พัทธ์กลั้นหายใจ ใบหน้าที่ขาวอยู่แล้วแทบไม่มีสีเลือดในขณะที่ฟังคำปันเล่าเรื่อง

“พวกมันโพกผ้าปิดหน้าปิดตา แล้วลอบเข้ามาวางเพลิงบ้านพักคนงานตอนที่เรายังมีงานเลี้ยง ก่อนจะทำที

เป็นล่าถอยให้พวกเราตามไป กำลังคนของเราน้อยด้วยเพราะต้องแบ่งคนไปดับไฟ กว่าจะตามพ่อเลี้ยงเข้า

ไปในไร่ชา ก็ไม่พบใครแล้ว”

“ผมสั่งให้ลูกน้องกระจายกำลังตามหาแล้วครับ เจอร่องรอยเดินเท้าหายเข้าไปในป่าด้านหลังไร่ นี่ก็เร่งให้

ออกตามหาด่วนที่สุด”

ผู้กำกับดนัยกล่าวเสียงเข้ม เขาเองก็เป็นห่วงเพื่อนรุ่นน้องมาก อยู่คุยอีกไม่นานนักดนัยก็ขอตัวไปตามหา

โมกข์ ในขณะที่พัทธ์ยังนั่งนิ่งราวกับหุ่น

ข่าววางเพลิงและลักพาตัวเจ้าของไร่มนัญชัยแพร่สะพัดทางสื่ออย่างรวดเร็ว ไม่นานนักปราบเพื่อนสนิท

ของโมกข์ก็โทรศัพท์มาหาพัทธ์พร้อมกับสอบถามอย่างเป็นห่วง

“แล้วคุณล่ะ เป็นไงบ้าง”

ปราบถามไถ่อย่างอาทร

“คงจะกังวลมากสินะ ผมเองก็เป็นห่วงไอ้ยักษ์มาก เอางี้ เดี๋ยวผมจะขึ้นเครื่องบินเที่ยววันนี้ไปที่ไร่ จะไปให้

เร็วที่สุดเท่าที่จะทำได้”

ปราบวางสายไปแล้ว ในขณะที่ไร่มนัญชัยกำลังระส่ำระสาย

ดวงตาของพัทธ์แห้งผาก

เขานึกอยากจะร้องไห้ออกมา แต่เพราะไม่อยากสร้างความลำบากใจให้คนอื่นกังวลอีก น้ำตาจึงไหลย้อน

ท่วมท้นอยู่ในหัวใจ จนถึงวินาทีนี้พัทธ์ยิ่งรู้ว่าเขารักโมกข์มากแค่ไหน

เดินใจลอยขึ้นไปบนชั้นสองของบ้าน เข้าไปนั่งนิ่งอยู่หน้าโต๊ะหมู่บูชา พัทธ์อาราธนาสิ่งศักดิ์สิทธ์ให้ช่วย

คุ้มครองโมกข์

เมื่อได้อยู่คนเดียว ความทุกข์ที่ถาโถมเข้ามาทำให้น้ำตาของเขาไหลลงมาช้าๆ ต่อหน้าพระพุทธรูป

พัทธ์ปล่อยให้มันไหลรินลงมาเรื่อยๆ จนดวงตาแดงก่ำ

สะดุ้งสุดตัวเมื่อเสียงโทรศัพท์มือถือส่งเสียงดังขึ้น พัทธ์รีบล้วงจากกระเป๋ากางเกงขึ้นมา เมื่อเห็นหน้าจอ

แสดงชื่อว่าเป็นโมกข์โทรมา พัทธ์ยิ้มทั้งน้ำตาและรีบกดรับอย่างรวดเร็ว

“โมกข์ คุณเป็นไงบ้าง คุณอยู่ไหน ปลอดภัยหรือเปล่า”

ละล่ำละลักถามด้วยความดีใจ แต่รอยยิ้มบนใบหน้ากลับค่อยๆ หุบลงเมื่อได้ยินเสียงที่ตอบกลับมา

“พ่อเลี้ยงโมกข์ปลอดภัยอยู่ แต่จะปลอดภัยแค่ไหนขึ้นอยู่กับคุณนั่นแหละ”

เสียงนั้นไม่ใช่โมกข์ และเป็นเสียงที่เขาคุ้นหูแต่นึกไม่ออกว่าเป็นเสียงใคร

“คุณเป็นใคร ทำไมถึงใช้โทรศัพท์ของโมกข์ได้”

“ก็เพราะไอ้พ่อเลี้ยงโมกข์มันอยู่กับผมไงล่ะ”

เสียงนั้นตะคอกมาตามคลื่นโทรศัพท์จนพัทธ์สะดุ้ง

“คุณจับโมกข์ไป นี่คุณต้องการอะไร”

“เงินสดสิบล้านแลกกับชีวิตของพ่อเลี้ยงโมกข์ คิดว่าคงสมศักดิ์ศรีนะ หรือคุณว่าไง”

“สิบล้าน”

พัทธ์คราง ริมฝีปากสั่นด้วยความหวั่นใจ

“ผมจะไปหามาจากไหน”

“นั่นเป็นเรื่องของคุณ ผมให้เวลาคุณหนึ่งวันที่จะสรรหาวิธีเสกเงินมาให้ผม แล้วพรุ่งนี้ผมจะโทรมาบอก

สถานที่และเวลาอีกที อ้อ…และหวังเรื่องนี้คงไม่มีตำรวจมาเกี่ยวข้องนะ”

“เดี๋ยว แล้วผมจะมั่นใจได้ไงว่าโมกข์ปลอดภัย”

พัทธ์รีบส่งเสียงถาม เขาได้ยินเสียงแค่นหัวเราะออกมาจากอีกฝั่ง ก่อนที่เขาจะได้ยินเสียงลอดมาให้ได้ยินว่า

ให้โมกข์มาพูดสายกับเขา

“พัทธ์”

เสียงคุ้นหูดังลอดมาทำให้พัทธ์ใจชื้น

“โมกข์ ปลอดภัยใช่ไหม”

“อย่าเอาเงินให้มัน มันคือไอ้..โอ๊ย!!

ยังไม่ทันจะรู้ว่าใครเป็นตัวการโทรศัพท์ก็ถูกตัดสาย หัวใจของพัทธ์ร่วงไปกองอยู่กับพื้น

สิบล้านแลกกับความปลอดภัยของโมกข์

แล้วเขาจะมีปัญญาไปหาเงินมาจากไหน

พัทธ์ไม่มีเงินแต่โมกข์ต้องมี พัทธ์นึกถึงปราบซึ่งเป็นเพื่อนสนิทที่สุดของคนรัก อย่างน้อยปราบก็น่าจะหาเงิน

จำนวนมากในเวลาอันรวดเร็วได้ดีกว่าเขา

ไวเท่าที่สมองคิด พัทธ์รีบโทรศัพท์หาปราบทันที

“ตอนนี้ผมอยู่ที่สนามบิน กำลังจะขึ้นเครื่องเที่ยวสิบโมง เล่นเส้นจนได้ตั๋วมา คุณมีอะไรหรือเปล่า”

พัทธ์รีบเล่าเรื่องให้ฟัง ได้ยินเสียงปราบกัดฟันลอดออกมา

“สิบล้าน เรียกได้หนักถึงใจจริงๆ คุณใจเย็นนะ ไม่น่าเกินบ่ายโมงผมคงถึงไร่ เรื่องเงินไม่เป็นปัญหาหรอก

ปัญหาคือมันจะเล่นอะไรตุกติกหรือเปล่า”                                               

ปราบวางหูไปแล้ว แต่อย่างน้อยโมกข์ก็คลายกังวลเรื่องเงิน ตอนนี้เขาเพียงแต่รอเวลาและภาวนาให้โมกข์

ปลอดภัย








ปราบมาตรงตามเวลาที่เขาคาดการเอาไว้ นี่ถ้าหากไม่ใช่เวลาหน้าสิ่วหน้าขวานพัทธ์คงจะเอ่ยปากไปแล้ว

ว่าเพื่อนของโมกข์ช่างเป็นคนที่ทำอะไรตรงตามแผนที่วางไว้ ซึ่งดูเหมือนจะต่างจากโมกข์ที่ทำตามอารมณ์

มากกว่า

แต่ที่ทำให้พัทธ์และโอบกิจที่ขันอาสามาอยู่เป็นเพื่อนต้องแปลกใจก็คือคนที่ติดสอยห้อยตามปราบมาด้วย

ใครจะนึกว่าจะได้มาเจอนักร้องวัยรุ่นชื่อดังอย่างปมุต อนันตกุล ในไร่บนดอยสูง และในเวลาคับขันเยี่ยงนี้

ชายหนุ่มหน้าหวานที่เป็นที่หมายปองของผู้หญิงทั่วประเทศ ยกมือไหว้พร้อมรอยยิ้มน้อยๆ พลางทรุดตัวลง

นั่งบนโซฟาอย่างไม่ถือตัว

“ไม่ต้องเป็นห่วงครับ คุยธุระกับคุณปราบเถอะ ผมดูแลตัวเองได้”

ปราบเบนสายตาคมมองปมุต แวบหนึ่งมีร่องรอยห่วงใยแต่มันก็กลับคืนมาเป็นแววตาคมปลาบเช่นเดิม

ก่อนที่เขาจะเลิกสนใจปมุตแล้วหันมาสนทนากับพัทธ์

“ผมให้คนไปเตรียมเงินสดแล้ว เย็นๆ คงเรียบร้อย ว่าแต่มันโทรมาอีกไหม”

พัทธ์ส่ายหน้าอย่างเป็นกังวล ปราบถอนหายใจหนักๆ

“คุณบอกใครบ้าง”

“นอกจากคุณแล้ว ยังไม่มีใครรู้เรื่อง”

ปราบพยักหน้ารับรู้  เขาควรพัทธ์พูดคุยอยู่อีกสักพักเพื่อให้พัทธ์สบายใจขึ้น

จนเวลาล่วงไปถึงยามค่ำ พัทธ์จึงได้สะดุ้งเมื่อเสียงโทรศัพท์ของเขาแผดดังขึ้น เขาสบตากับปราบเมื่อชื่อที่

แสดงคือเบอร์ของโมกข์

“เสกเงินมาให้ผมได้หรือยัง”

น้ำเสียงเยาะหยันดังมาจากอีกฝั่ง พัทธ์กำโทรศัพท์แน่น เขาลากแขนปราบให้เดินตามไปยังที่ปลอดผู้คน

แล้วเปิดสปีกเกอร์

“ใกล้จะได้แล้ว ว่าแต่คุณจะให้ผมเอาไปให้ที่ไหน”

“คุณนี่เก่งกว่าที่คิด ฮ่าๆ พรุ่งนี้ก่อนเที่ยงที่ชายป่าด้านทิศใต้ของไร่ แล้วผมจะส่งคนไปรับ อ้อ…และหวังเป็น

อย่างยิ่งว่าจะพบแค่คุณคนเดียว ไม่อย่างนั้นก็อย่าหวังว่าจะมีใครมีลมหายใจกลับออกไปเลย”

เสียงเหี้ยมตัดสายทิ้ง พัทธ์เงยหน้าสบตากับปราบที่ต่างก็เป็นห่วงโมกข์ด้วยกันทั้งคู่










พัทธ์นอนไม่หลับ

และไม่มีใครข่มตาลงได้เมื่อเจ้าของไร่มนัญชัยถูกจับตัวหายไป แม้กระทั่งบัดนี้เจ้าหน้าที่ตำรวจร่วมมือกับ

คนงานในไร่ก็ยังช่วยกันค้นหาอยู่

แต่ไม่มีใครรู้ว่าพัทธ์กับปราบกำลังจะเดินทางไปจ่ายค่าไถ่ให้โมกข์อย่างเงียบๆ

ทั้งคู่อยู่ในรถยนต์คันเก่าของไร่ที่ไม่มีใครใช้แล้ว พัทธ์ขับมันไปพร้อมปราบที่นั่งคู่กันโดยมีกระเป๋าหนังสีดำ

ลูกโตบรรจุเงินสิบล้านอยู่ในนั้น

ปราบยอมจ่าย

ชีวิตเพื่อนสนิทที่ผ่านร้อนผ่านหนาวมาด้วยกันตั้งแต่วัยรุ่นย่อมมีค่ามากกว่าเงิน

เพียงแค่เขานึกกังวลกลัวว่าโจรเรียกค่าไถ่จะเล่นตุกติกหลังจากที่ได้เงินไปแล้ว แต่เขาก็ต้องเสี่ยง

เมื่อถึงสุดแดนของไร่มนัญชัยจนเข้าเขตป่าดิบชื้น พัทธ์เห็นผู้ชายสูงใหญ่โพกผ้าปิดหน้ากับจักรยานยนต์คัน

หนึ่ง เขาทำสัญญาณให้พัทธ์ขับรถตะลุยตามเข้าไปในทางเล็กๆ ในขณะที่ปราบลงไปทรุดตัวนั่งอยู่กับ

พื้นรถเพื่อหลบสายตา

ขับมาไม่นานก็จอดรถลงหน้ากระท่อมหลังเล็กที่สร้างขึ้นอย่างลวกๆ พัทธ์ก้าวลงมาพร้อมถุงใส่เงินใน

ขณะที่ปราบหลบอยู่บนรถ

พัทธ์สูดลมหายใจเข้าปอดเรียกความมั่นใจก่อนที่จะก้าวไปเผชิญหน้าท่ามกลางผู้ชายที่ใช้ผ้าโพกหน้าถึง

สี่คนเท่าที่พัทธ์มองเห็น

ร่างสูงใหญ่ของชายคนหนึ่งก้าวออกมาจากกระท่อม พัทธ์เบิกตากว้างเมื่อเห็น

“พ่อเลี้ยงสุชัย”

ว่าแล้วว่าเขาคุ้นเสียงจากโทรศัพท์ ที่แท้ก็คือสุชัย คนที่มีปัญหาอยู่กับโมกข์นี่เอง

“ไหนล่ะโมกข์”

“ใจเย็นสิครับอาจารย์”

พ่อเลี้ยงสุชัยหัวเราะอย่างได้ใจ

“เอาเงินมาให้ผมนับก่อนดีกว่า”

“ผมจะไม่ให้เงินจนกว่าจะเห็นโมกข์”

พัทธ์ยืนกราน พ่อเลี้ยงสุชัยแค่นยิ้มก่อนที่จะสั่งให้ลูกน้องลากร่างของโมกข์ที่ถูกมัดจนแน่นหนาออกมาจาก

กระท่อม

ดวงตาของพัทธ์และโมกข์สบกัน บอกให้รู้ว่าทั้งคู่ห่วงใยกันแค่ไหน

“ปล่อยโมกข์มาแล้วผมจะโยนกระเป๋าเงินให้ คุณมั่นใจได้ว่าผมไม่เล่นตุกติกแน่”

พัทธ์เป็นฝ่ายเอ่ยข้อเสนอบ้าง สุชัยยักไหล่แล้วใช้มือผลักจนร่างที่ถูกพันธนาการด้วยเชือกหนาเซมาหาพัทธ์

พัทธ์โยนกระเป๋าเงินไปข้างหน้าแล้วใช้มือรับร่างที่เสียหลักของโมกข์ไว้ ลูกน้องคนหนึ่งของสุชัยรีบก้าวมา

คว้ากระเป๋าเงินทันที

“ฆ่ามันซะ”

สุชัยสั่งเสียงเหี้ยม ลูกน้องคนหนึ่งเล็งปลายกระบอกปืนมาทางแผ่นหลังของโมกข์

“ระวัง!!”

พัทธ์เห็นแล้ว ดวงตาของเขาเบิกกว้างก่อนที่จะผลักร่างหนาให้เสียหลักล้มไปด้านข้าง

เปรี้ยง!

“อ๊ากก”

เสียงปืนดังขึ้นพร้อมกับเสียงร้องลั่นของพัทธ์ ก่อนที่คนของคำปันที่ซุ่มอยู่ในป่าจะกรูเข้ามายิงปะทะและ

ต่อสู้กับพวกของสุชัย

“พัทธ์”

โมกข์ตะโกนลั่นเมื่อเห็นพัทธ์ล้มลง ปราบรีบลงจากรถและกระโจนเข้ามาใช้มีดพกตัดเชือกที่พันธนาการ

ออกให้เพื่อนสนิท เมื่อเป็นอิสระโมกข์รีบถลาเข้าไปหาพัทธ์

“ไม่เป็นไรโมกข์ กระสุนถากแขนผมไป”

พัทธ์กัดฟันพูดในขณะที่ยกมือกุมแผลที่หัวไหล่ เคราะห์ดีที่คำปันยิงปืนเข้าไปที่ข้อมือของลูกน้องพ่อเลี้ยง

สุชัยจนกระสุนพลาดเป้า

“อยู่นี่นะ อย่าไปไหน”

โมกข์พูดอย่างเป็นห่วง ก่อนที่จะวิ่งไปช่วยลูกน้องของเขาจัดการกับพวกของพ่อเลี้ยงสุชัย

ลุกน้องของพ่อเลี้ยงสุชัยเริ่มอ่อนแรงลง สุชัยเห็นท่าไม่ดี เขาจึงคว้าไม้ท่อนใหญ่ตรงเข้าไปหาโมกข์ที่กำลัง

จัดการกับลูกน้องคนหนึ่งของเขาแล้วฟาดลงไปที่กลางหลัง

“โอ๊ะ”

โมกข์เสียหลัก และทันใดนั้นสุชัยก็พุ่งเข้ามาล็อคคอของเขาและยกปลายกระบอกปืนจ่อที่ขมับ

“ทุกคนหยุด ไม่หยุดกูยิงไอ้โมกข์สมองไหลแน่ะ”

พัทธ์ใจหายวาบเมื่อเห็นโมกข์ตกอยู่ในสถานะอันตราย





-------------------------------- TBC --------------------------------------



บทหน้าจะจบแล้วนะคะ

ฝากติดตามกันด้วยนะ


 :mew1:

หัวข้อ: Re: ร้ายซ่อนรัก บทที่ 41 ( 09 / 08 /2557)
เริ่มหัวข้อโดย: Yunatsu ที่ 09-08-2014 22:58:39

โอ้ยยยยอีพ่อเลี้ยงไม่เลิกนะ
ต้องตายช่ายมะถึงจะเลิก
ฆ่าแม่งเลยดีกว่าแม่งเอ้ยยยย

หัวข้อ: Re: ร้ายซ่อนรัก บทที่ 41 ( 09 / 08 /2557)
เริ่มหัวข้อโดย: B52 ที่ 09-08-2014 23:09:34

ไม่ตายง่ายจรงๆพ่อเลี้ยงสุชัย

หัวข้อ: Re: ร้ายซ่อนรัก บทที่ 41 ( 09 / 08 /2557)
เริ่มหัวข้อโดย: lizzii ที่ 09-08-2014 23:17:05

โอ้ยยยยยยยยย แบบนี้ต้องสั่งสอนให้หนักอย่าให้รอดไปได้
โมกข์สู้ๆๆ

หัวข้อ: Re: ร้ายซ่อนรัก บทที่ 41 ( 09 / 08 /2557)
เริ่มหัวข้อโดย: ammchun ที่ 10-08-2014 01:58:32

อิตาพ่อเลี้ยงนี่เลวได้เลวดีนะ ตอนแรกแอบคิดว่าเป็นแดเนียล ว่าแต่ แดเนียลหายไปไหนอ่า

หัวข้อ: Re: ร้ายซ่อนรัก บทที่ 41 ( 09 / 08 /2557)
เริ่มหัวข้อโดย: HISY ที่ 10-08-2014 02:20:51

ไอ้พ่อเลี้ยงมันต้องโดนหนักๆสักที

หัวข้อ: Re: ร้ายซ่อนรัก บทที่ 41 ( 09 / 08 /2557)
เริ่มหัวข้อโดย: Nus@nT@R@ ที่ 10-08-2014 12:59:10

ฮึ่ย....อิสุชัยนี่เลวจริงๆ

หัวข้อ: Re: ร้ายซ่อนรัก บทที่ 41 ( 09 / 08 /2557)
เริ่มหัวข้อโดย: Der Adler ที่ 10-08-2014 13:10:05

อยากกระทืบไอ้สุชัยจริงๆๆ

หัวข้อ: Re: ร้ายซ่อนรัก บทที่ 41 ( 09 / 08 /2557)
เริ่มหัวข้อโดย: PoPuAr ที่ 10-08-2014 13:46:28

หมาจนตรอกก็แบบนี้แหละ ไอ้พ่อเลี้ยงสุชัย

แล้วแดเนียลละ หายหน้าหายตาไปเลยนะ

ตอนหน้าก็จบแล้ว ยังไงขอจบแบบหวานๆนะคะ

หัวข้อ: Re: ร้ายซ่อนรัก บทที่ 41 ( 09 / 08 /2557)
เริ่มหัวข้อโดย: nokkaling ที่ 10-08-2014 14:52:52

 :pig4:

หัวข้อ: Re: ร้ายซ่อนรัก บทที่ 41 ( 09 / 08 /2557)
เริ่มหัวข้อโดย: GintoniC ที่ 10-08-2014 16:15:00

ไอ่สุชัยยังไม่น่ากลัวเท่าไอ่แดน(นรก)หรอกบ่องตง  :katai1:

หัวข้อ: ร้ายซ่อนรัก บทที่ 42 ( 19 / 08 /2557) ตอนจบแล้วจ้า..^^
เริ่มหัวข้อโดย: Belove ที่ 19-08-2014 15:14:19

                             ร้ายซ่อนรัก

                              บทที่ 42

รถตำรวจรายล้อมเมื่อดนัยยกกำลังติดตามมา ปืนทุกกระบอกจ้องตรงไปที่สุชัยซึ่งกำลังใช้ปืนจ่อขมับโมกข์

ไว้ด้วยใบหน้าเผือดสี

“กูบอกว่าอย่าบอกตำรวจ เหี้ยเอ๊ย”

สบถอย่างหัวเสีย และเพิ่มแรงกดท่อนแขนที่ล็อคคอโมกข์จนเกือบหายใจไม่ออก

“ใครจะไปเชื่อใจคนอย่างมึง”

คำปันตะโกนตอบโต้

“มึงเองก็สั่งให้คนของมึงฆ่าพ่อเลี้ยงตอนได้เงินเหมือนกัน”

“ใครเข้ามากูยิงไอ้โมกข์ตายห่าแน่”

สุชัยลากคอโมกข์ให้เดินถอยหลังตามตนเองเข้าไปหลังกระท่อม ในขณะที่ตำรวจได้แต่ค่อยๆ ล้อมกรอบตี

วงกว้างอย่างไม่กล้าบุ่มบาม

“เอาไงดีครับ มันลากโมกข์ไปแล้ว”

ปราบเอ่ยถามดนัยด้วยความเป็นห่วงเพื่อน พัทธ์เองก็ยืนหน้าซีดเพราะสูญเสียเลือดจากบาดแผลและกังวล

ที่สุชัยใช้วิธีรุนแรง

“ผมก็ห่วงโมกข์ไม่น้อย ถ้าสุชัยทำเกินกว่าเหตุผมอาจต้องจัดการขั้นเด็ดขาด”

ดนัยพูดเสียงเครียดก่อนที่จะเร่งเดินตามไป

ตำรวจล้อมกรอบอยู่ห่างๆ รอแต่คำสั่งเท่านั้น ดนัยพยายามเกลี้ยกล่อมสุชัย

“วางปืนเถอะพ่อเลี้ยง โทษหนักจะได้เบาลงอย่าทำให้ตัวเองเดือดร้อนไปมากกว่านี้เลย”

“กูไม่วาง”

พ่อเลี้ยงสุชัยเลือดขึ้นหน้าเสียแล้ว ปลายกระบอกปืนกดหนักเข้าไปที่ผิวหนังด้านขมับของโมกข์จนแทบจม

ลึก พัทธ์เห็นแล้วหัวใจแทบร่วง

“ให้มันขอกูสิ ให้ไอ้โมกข์เป็นคนขอกูให้กูปล่อย กูอาจจะใจดีปล่อยมึงไปก็ได้”

น้ำเสียงเยาะเย้ยทำให้โมกข์ถ่มน้ำลายลงพื้น

“กูไม่ร้องขอกับคนอย่างมึงหรอก”

“โมกข์!!”

พัทธ์ตะโกนลั่นจนโมกข์หันมาสบตา

โมกข์มองอย่างกังวล หากจะมีแต่ตัวที่ต้องจาก ใจก็เป็นห่วงพัทธ์จับใจ

“ระวังด้วย”

เขาตะโกนบอก จุดหมายเพื่อจะส่งไปให้ถึงพัทธ์ที่ยืนอยู่หลังสุดของสถานการณ์เลวร้าย

“สัตว์...จะตายอยู่แล้วมึงยังเป็นห่วงคนอื่น มึงนี่มันหน้าหนาจริงๆ”

ราวกับสุชัยจะคลุ้มคลั่งด้วยความเครียด เขาตะโกนส่งเสียงลั่นป่าในขณะที่ทุกคนกำลังกลัวว่าสุชัยจะลั่นไก

ปืนจากมือสั่นๆ นั่น

“ดี รักกันนักกูจะแยกมึงออกจากกัน กูอยากจะรู้นักว่าเมียมึงจะเสียใจแค่ไหนที่มึงตายห่าลงนรก”

แวบเดียวที่โมกข์หันไปสบตากับพัทธ์ แวบเดียวเท่านั้น

โมกข์กลั้นใจยกเท้าขึ้นแล้วกระทืบไปที่เท้าของสุชัยจนสุชัยเสียหลัก


เปรี้ยง!!

เปรี้ยง เปรี้ยง เปรี้ยง


ทุกคนในเหตุการณ์ตกใจกับเสียงปืนที่ดังลั่นในเสี้ยววินาทีที่เกิดขึ้น

มันเร็วจนไม่มีใครคาดคิด

เสียงปืนนัดแรกดังขึ้นจากกระบอกปืนที่ไม่มีใครรู้ มันตรงเข้าสู่กลางหน้าผากของสุชัย เร็วและแรง!!

เสียงปืนนัดที่เหลือเกิดขึ้นจากปืนในมือสุชัยที่ลั่นขึ้นเพราะมืออันสั่นไหวของร่างอันไร้ลมหายใจอย่าง

เฉียบพลัน

“ไอ้โมกข์”

เสียงปราบดังขึ้นเป็นคนแรก เขาโผเข้าหาเพื่อนที่ล้มไปกองกับพื้น

“กูไม่เป็นไร”

โมกข์รีบชิงพูด เขาเบี่ยงร่างพุ่งล้มได้ทันกระสุนจากปืนของสุชัย แต่ใบหน้าก็ยังเต็มไปด้วยความตื่นเต้น

“ใครยิงไอ้สุชัย”

โมกข์มองไปทางพัทธ์ ทุกคนจึงพุ่งสายตาไปทางอาจารย์หนุ่มที่ยืนหน้าซีดเผือด ดวงตาเต็มไปด้วยความ

หวาดกลัว ก่อนที่พัทธ์จะเข่าอ่อนลงไปนั่งกองกับพื้นทั้งที่ปืนพกอันเล็กยังอยู่ในมืออันสั่นเทา

โมกข์รีบลุกขึ้นยืนแล้ววิ่งไปประคองร่างที่สติแตกเพราะความหวาดกลัว

“พัทธ์ ..ไม่มีอะไรแล้ว ใจเย็นๆ”

“ผมฆ่าคนตาย ผมยิงมัน ผมฆ่ามันไปแล้ว...ฮือๆๆ”

กับคนที่ไม่เคยแม้แต่จะทำร้ายกระทั่งแมลงตัวเล็ก เมื่อต้องลั่นไกปืนปลิดชีวิตคนถึงแม้ว่าคนๆนั้นจะเลว

ทรามแค่ไหน พัทธ์ก็กลัว เขารู้สึกผิดจนร้องไห้อยู่กับอกของโมกข์ที่กดหัวให้เขาซุกแนบลงไปเพื่อปลอบโยน

ปราบที่ตามเข้ามามองพัทธ์อย่างนึกทึ่ง

“อาจารย์ยิงปืนแม่นโคตร เจาะกลางหน้าผากพอดิบพอดี”

คำปันยืนอยู่เยื้องไปด้านหลังหัวเราะชอบใจ

“อาจารย์เคยบอกว่าเป็นแชมป์ยิงปืนสมัยเรียนมหาวิทยาลัยนะครับคุณปราบ”

ปราบเท้าเอวหัวเราะลั่น

“เออ..เหมาะๆ สมน้ำหน้าไอ้โมกข์ ไปไหนไม่ได้แล้วมึง โดนยิงกะโหลกแน่”

“มึงจะยืนเห่ากันอีกนานไหม มึงเห็นสภาพเมียกูเป็นแบบนี้ยังมีหน้ามาหัวเราะกันอยู่ได้ ไป...ไปเอารถมา”

คำปันรีบวิ่งอ้าวไปขับรถยนต์คันที่พัทธ์กับปราบขับมา โมกข์อุ้มพัทธ์ขึ้นไปวางอย่างนุ่มนวลอยู่บนเบาะหลัง

“กลับไปรอที่บ้านก่อนนะพัทธ์ แป๊บเดียว เลิกกลัวได้แล้วผมปลอดภัยเพราะฝีมือของคุณ”

โมกข์กดริมฝีปากไปที่ขมับของพัทธ์ก่อนที่จะออกไปเคลียร์เหตุการณ์กับผู้กำกับดนัย เขาสั่งให้คำปันขับรถ

พาพัทธ์ไปทำแผลที่ต้นแขน แล้วพากลับบ้าน

โมกข์กับปราบนั่งรถไปกับดนัย เพื่อพาผู้ต้องหาไปที่โรงพักพร้อมกับศพของสุชัย

สุชัยตายแล้ว ลูกน้องเผ่นหนีกันป่าราบแต่ก็ไม่พ้นถูกตามจับมาจนได้ ให้ปากคำคร่าวๆว่า สุชัยหนีไป

กบดานที่ประเทศเพื่อนบ้านโดยการลอบช่วยเหลือจากสลิลลา สุชัยเก็บความแค้นที่มีต่อโมกข์ไว้ เขาโทษ

ว่าโมกข์คือคนที่ทำให้ชีวิตของเขาพังพินาศ

และไม่กี่วันมานี้ ไม่รู้ว่าสุชัยนำเงินมาจากไหน เขาใช้เงินเหล่านั้นซื้อปืนเถื่อนและจ้างพวกเขามาปล้น

ไร่มนัญชัย แต่ไม่นึกว่าเหตุการณ์จะเลยเถิดมาถึงขั้นนี้

โมกข์ขบกรามกรอด ปราบที่ยืนฟังอยู่ด้วยนิ่งอึ้ง ทั้งสองหันมาสบตากันก่อนที่โมกข์จะเดินหนีไปหามุมสงบ

เพื่อล้วงโทรศัพท์ขึ้นมาค้นหาเบอร์โทรที่เขาไม่เคยคิดจะโทรไป แต่วันนี้โมกข์มีความจำเป็นต้องกดเบอร์นั้น

ดวงตาคมวาวโรจน์ด้วยไฟแห่งโทสะที่แทบระงับไว้ไม่อยู่ในขณะที่รอปลายทางตอบรับ

นานจนเกือบรอไม่ไหว เจ้าของเบอร์ที่โมกข์โทรไปจึงเปิดรับสายแต่มีเพียงความเงียบจากปลายทาง

แต่โมกข์รู้ว่า “มัน” กำลังฟังอยู่

โมกข์กรอกเสียงเข้ม ดุดัน ราวกับ “มัน” จะมายืนฟังอยู่ตรงหน้า

“กูรู้ว่าเรื่องทั้งหมดเป็นเพราะมึง จะไปไหนก็ไปแต่ให้ห่างกูไว้ เพราะถ้ากูเจอมึงอีกครั้งกูจะฆ่ามึง

ไอ้แดน”








โมกข์วุ่นวายอยู่อีกสองสามวันกว่าที่จะจัดการเรื่องทุกอย่างเสร็จสิ้นลง ในขณะที่ความหวาดกลัวของพัทธ์ก็

ลดลงจนเกือบจะปกติ แผลที่แขนก็แห้งจนเหลือเพียงสะเก็ด ระหว่างนี้โอบกิจขันอาสามาอยู่เป็นเพื่อน

ปราบพาปมุตกลับไปแล้ว ก่อนกลับยังไม่วายหยอกล้อทิ้งท้าย

“จากนี้ไปไอ้ยักษ์เพื่อนกูคงไม่กล้าแหยงกับเมีย เพราะเมียโคตรดุ ฮ่าๆ”

โมกข์ส่ายหน้าด้วยความระอาเพื่อน

“มึงว่าแต่กู จัดการเรื่องของมึงกับน้องปมุตคนดังให้ดีเหอะ จะเอาก็เอาซะให้เคลียร์เดี๋ยวหมาคาบไปแดก”

ปราบหน้าหุบ

“มึงก็รู้ว่าไม่มีทางที่กูจะปล่อยปมุตไปไหน ไม่พูดกับมึงแล้ว ปมุต..ไปกันได้แล้ว”

ปราบหันไปทำหน้าเย็นชาเมื่อลากแขนนักร้องวัยรุ่นชื่อดังให้เดินไปขึ้นรถจนปมุตแทบจะยกมือไหว้อำลา

เจ้าของบ้านไม่ทัน

จบสิ้นกันเสียทีกับเรื่องวุ่นวายทั้งหมด โมกข์หวังว่าชีวิตของเขาคงจะสงบสุขขึ้นมาบ้าง

เขายืนถอนหายใจอยู่หน้าบ้านตัวเองในยามพลบค่ำ โอบกิจมองเห็นแล้วจึงเดินมาหาพลางล่ำลา

“โอบไปแล้วนะครับ”

“อ้าว จะรีบไปไหน”

“คิดถึงคำปัน”

โอบกิจพูดหน้าตาเฉย

“ก็พี่โมกข์มัวแต่พาแฟนผมไปธุระโน่นนี่นั่น รู้ไหม ผมไม่ได้จู๋จี๋กันกี่วันแล้ว พี่โมกข์ก็เหมือนกัน รีบไปจู๋จี๋

กับพี่พัทธ์ได้แล้วพี่พัทธ์รออยู่”

โอบกิจยิ้มหวานก่อนเดินผิวปากหวือไปที่รถยนต์คันหรู โมกข์หัวเราะอย่างชอบใจพลางก้าวเดินขึ้นเนินสูง

ไปที่ตัวบ้าน

พัทธ์นั่งยิ้มอยู่ที่เก้าอี้ไม้ตัวเล็กบนเทอเรซก่อนเข้าบ้าน โต๊ะไม้ตัวน้อยเบื้องหน้ามีอาหารอยู่ไม่กี่จานแต่ก็เต็ม

พื้นที่มีแก้วเบียร์วางอยู่พร่องไปเล็กน้อย

“วันนี้ดื่มเบียร์ด้วยหรือ”

โมกข์ก้าวเข้าไปฝังจมูกลงบนหน้าผาก พัทธ์พยักหน้ารับแก้มขาวเจือสีแดงเรื่อ

“โอบชวนดื่มน่ะ แต่ดื่มไปนิดเดียวเอง คุณจะดื่มไหม”

ไม่รอคำตอบ พัทธ์คว้าขวดเบียร์ที่เหลือมาเทใส่แก้วให้โมกข์ที่ดึงเก้าอี้ไม้อีกตัวมานั่งประกบแล้ววางแขน

พาดไหล่พัทธ์ไว้

“คุณเป็นไงบ้าง หายกลัวหรือยัง”

พัทธ์พยักหน้ารับ ถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่เมื่อคิดถึงเหตุการณ์ที่ผ่านมา

“นี่ผมยังงงว่าคำปันกับลูกน้องของคุณแล้วก็ตำรวจรู้เรื่องได้ยังไง เพราะผมไม่ได้บอกใคร”

“คุณลืมไปหรือเปล่าว่าคนที่รู้อีกคนคือไอ้ปราบ ขานั้นน่ะไม่ปล่อยให้อะไรๆ พลาดไปหรอกนะ มันเป็น

เจ้าพ่อวางแผน”

“น้อยกว่าคุณล่ะมั้ง”

“เฮอะ ..ผมน่ะพวกทำตามอารมณ์ อยากได้ก็ดักฉุด”

“แต่กว่าคุณจะฉุดผมมาได้ ก็วางแผนอยู่หลายตลบไม่ใช่เหรอ”

พัทธ์ค่อนขอดแต่กลับเอียงคอซบไหล่หนามองดูพระจันทร์ที่เริ่มปรากฏตัวท่ามกลางท้องฟ้ามืด

“แล้วเป็นไง แผนของผม พาเอาเรื่องร้ายๆมากี่เรื่อง ไม่เอาละ ต่อไปนี้ไม่วางแผนอะไรแล้วถ้าไม่จำเป็น”

โมกข์ถอนหายใจ มือดึงพัทธ์เข้ามาในอ้อมกอด

“ผมต้องกลับกรุงเทพแล้วนะโมกข์”

“ก็กลับไปสิ”

“อาวรณ์กันบ้างสิ”

พัทธ์เบะปากเมื่อได้ยินเสียงปกติสุขจากโมกข์

“อาวรณ์ทำไม เดี๋ยวผมก็ตามไปวอแวให้คุณรำคาญเองแหละ ไปช่วยไอ้ปราบทำงานหน่อยเดี๋ยวมันไล่ออก”

“แล้วงานในไร่ล่ะ”

พัทธ์ยังนึกเป็นห่วงแทนเจ้าของไร่

“ให้ไอ้คำปันทำแทน เดี๋ยวตั้งมันเป็นผู้จัดการไร่เอาเงินเดือนสูงๆ มาล่อ มันไปไหนไม่รอดหรอกเมียมันอยู่

แถวนี้ ไม่เหมือนผมที่เมียอยู่ไกล”

พูดจบมือก็แนบไปที่ท้ายทอยบังคับให้หันมารับจูบหนักหน่วง มืออีกข้างล้วงลึกเข้าไปในเสื้อยืดลูบไล้ไปทั่ว

แผ่นหลังก่อนที่จะโอบรอบเอวแล้วดึงพัทธ์ให้เลื่อนมานั่งทับอยู่บนตักของเขา







มีต่ออีกนิด..........

หัวข้อ: ร้ายซ่อนรัก บทที่ 42 ( 19 / 08 /2557) ตอนจบแล้วจ้า ^^
เริ่มหัวข้อโดย: Belove ที่ 19-08-2014 15:18:17

ต่อกันอีกหน่อย.....




พัทธ์คล้องคอโมกข์ด้วยแขนเสองข้าง เผยอเรียวปากตอบรับปลายลิ้นที่สอดลึกเข้ามา เสื้อยืดถูกดึงผ่าน

ศีรษะไปเมื่อไหร่ก็ไม่รู้ รู้ตัวอีกทีกางเกงยีนส์ตัวเก่งกำลังจะหลุดออกจากสะโพกไปอยู่แทบเท้า

“โมกข์”

พัทธ์ยั้งมือที่กำลังลูบไล้ต้นขา

“นี่มันหน้าบ้าน เดี๋ยวใครมาเห็น”

เสียงห้ามแหบพร่าเพราะกำลังตื่นไปกับการปลุกเร้าจากคนรัก แต่มีหรือที่โมกข์จะสน

“ใครอยากดูก็ปล่อยไปสิ ผัวเมียจะจู๋จี๋กัน โธ่...พัทธ์ครับ ไม่มีใครอยู่แถวนี้หรอกนอกจากพระจันทร์ที่กำลัง

แอบมองเราอยู่”

อู้อี้ตอบโต้เมื่อปลายลิ้นกำลังโลมเลียอยู่ตรงยอดอกให้อีกฝ่ายครางแผ่ว พัทธ์แอ่นกายให้โมกข์ลงลิ้นเปียก

ชุ่ม ก่อนที่โมกข์จะก้มหน้าต่ำลงไปงับจนจุดอ่อนไหวที่พองกายอยู่ตรงหน้า

“อา...โมกข์”

แทบจะดิ้นพล่านด้วยความเสียวซ่านเมื่อโมกข์เขมือบกลืนเข้าไปจนหมด แต่จะดิ้นก็ไม่ได้เพราะตอนนี้พัทธ์

ทรงตัวนอนหงายขวางอยู่บนตักของโมกข์ หากขยับมากก็คงจะร่วงไปนอนกับพื้นแน่ๆ เขาเลยได้แต่กัดฟัน

เด้งเอวตอบรับให้โมกข์กลืนกิน

ส่วนแข็งขันดึงดันใต้กางเกงของโมกข์สัมผัสอยู่ตรงสะโพก พัทธ์กดลงถูไถด้วยนัยน์ตาพราวเรียกเสียง

คำรามลึก ก่อนที่โมกข์จะใช้ท่อนแขนกวาดจานอาหารลงจากโต๊ะตัวน้อยจนเหลือแต่ความว่างเปล่าแล้วอุ้ม

ร่างเปลือยเปล่าไปวางแทน

ร่างสูงผุดลุกถอดเสื้อผ้าโยนทิ้งอย่างไม่สนใจใยดี เหลือเพียงเนื้อที่แนบลงไปกับเนื้อท่ามกลางแสงจันทร์ที่

ทอประกายอยู่บนท้องฟ้าไร้เมฆ

ดันกายพัทธ์ให้สะโพกวางอยู่กลางโต๊ะเล็ก แยกขาจนกว้างแล้วย่อตัวใช้ปลายลิ้นโลมเลียไปรอบช่องทางสี

สวย มือกอบกุมส่วนอ่อนไหวโยกไกวเข้าจังหวะกับลิ้นร้อนที่ซอนลึกเข้าไป เรียกเสียงครางยาวนานจากร่าง

ที่บิดตัวเร่าอยู่บนโต๊ะ

“โมกข์ เสียว เสียวมาก ผมจะไม่ไหวแล้ว อ๊ะ...”

น้ำเมือกขาวพุ่งพรวดไหลเปรอะอยู่ในมือ โมกข์เฟ้นมือรีดน้ำออกจนหมด ก่อนที่เขาจะใช้มันลูบไล้ไปรอบ

ช่องทางเบื้องล่างของพัทธ์ที่เขาปล่อยให้เป็นอิสระชั่วครู่ ร่างสูงเหยียดกายยืนเด่น มือเปียกชื้นน้ำรักจาก

พัทธ์กอบกุมแก่นกายตัวเองจนลื่นมือ แล้วจึงจ่อมันเข้ากับทางรักค่อยๆดันตัวเองเข้าไปทีละน้อย

ช่องทางของพัทธ์ยังตอดรัดถีแน่นเหมือนเช่นเคย โมกข์ผ่อนลมหายใจกับความเสียวซ่านไปรอบแท่งเนื้อ

ที่กดเข้าไปจนสุดโคน

“ทำให้ผมตื่นเต้นอยู่ตลอดเลยนะ ตรงนี้ของคุณ”

“บ้า พูดอะไรอย่างนั้นนะ”

พัทธ์หน้าแดงซ่าน ทั้งเขินทั้งเสียวปนกันมั่วไปหมด นี่ก็กลัวตัวจากโต๊ะจนต้องคล้องแขนไปรอบลำคอ เลย

กลายเป็นชักชวนให้โมกข์ยิ่งโน้มตัวเข้าใกล้ใช้ปากเม้มไปรอบลานนมในขณะที่สะโพกเริ่มดึงดันเข้าออก

ช้าๆ

“โมกข์....อา ตรงนั้น....ย้ำหน่อยได้ไหม”

เสียงครวญราวกับจะขาดใจเมื่อโมกข์แกล้งวนแท่งเนื้อไม่ถูกจุด โมกข์หัวเราะเบาๆ มือจับขาสองข้างให้

เกาะเกี่ยวรอบเอวเหยียดตัวตรง ก่อนกระแทกกล้ามเนื้อด้านล่างเข้าไปสุดแรง

“อ๊า....”

พัทธ์ร้องลั่น เด้งตัวขึ้นเบียดกับอกแกร่ง เขาเป็นฝ่ายครอบปากไปที่ยอดอกที่คล้ำของโมกข์แล้วรัวลิ้นบ้าง

เรียกเสียงครางกระหึ่มจากโมกข์ยกใหญ่

“คุณนี่นะ...”

โมกข์สบถอย่างชอบใจ เขาช้อนมือไปรอบลำตัวของพัทธ์แล้วอุ้มขึ้นมาทั้งที่ยังผสานกายอยู่ด้วยกัน หันมา

วางลงให้นั่งอยู่บนเก้าอี้ไม้เอนตัวพิงพนัก ก่อนจับขาเรียวแยกกว้างดันสะโพกตัวเองให้ยิ่งลึกจนพัทธ์แทบ

หายใจไม่ออก

“โมกข์ อื้มมม เบาหน่อย จุกไปหมดแล้ว”

พัทธ์ครางประท้วง

“ไปด้วยกันนะ ที่รัก”

โมกข์โน้มตัวไปกระซิบเสียงสั่นพร่าใกล้ๆ หู

“ผมรักคุณ พัทธ์”

โมกข์เคลื่อนกายเร็วรี่ เสียงครางระงมปะปนเสียงหอบลึกดังประสานกันยาวนานจนกล้ามเนื้อของพัทธ์

บีบรัดตอดตุ้บๆ

“โอ้...โมกข์ผมรักคุณที่สุด”

พัทธ์เกร็งกายเบียดตัวแนบจนโมกข์เร่งรัวสะโพกก่อนเกร็งค้างฉีดอัดน้ำรักจนล้นทะลัก

เสียงหายใจหอบกระเส่าดังขึ้นอยู่ในความเงียบของบรรยากาศ ดวงตาสองคู่สบกันด้วยความรักอย่าง

ท้วมท้น โมกข์ยกท่อนแขนซับเหงื่อให้พัทธ์ที่รับศึกหนัก

ดึงขาสองข้างให้เกี่ยวไปรอบเอว แล้วช้อนแขนอุ้มพัทธ์ไว้อีกครั้ง

“โมกข์ จะทำอะไรอีก”

พัทธ์ร้องเสียงหลง

“พาคุณไปนอน”

“ก็ถอดออกก่อนสิ”

“ไม่ล่ะ เดี๋ยวไม่ต่อเนื่อง”

โมกข์หัวเราะลั่น ก่อนที่จะก้าวยาวๆ พาร่างที่ยังเกาะเกี่ยวแน่นเดินตรงไปที่บันไดขึ้นชั้นสอง




---------------------- The End ----------------------------

หัวข้อ: ร้ายซ่อนรัก บทส่งท้าย ( 19 / 08 /2557) จบแล้วจริงๆแล้ว ย้ายห้องได้เลยนะคะ ^^
เริ่มหัวข้อโดย: Belove ที่ 19-08-2014 15:23:50

                              ร้ายซ่อนรัก

                              บทส่งท้าย


“ไอ้โอบ ทางนี้”

โอบกิจหันไปมองตามเสียงเรียกของเพื่อนสนิท ก่อนก้าวยาวๆ ไปนั่งบนโซฟานุ่ม

นานเท่าไหร่แล้วที่ไม่ได้ออกมาเที่ยวกับเพื่อนฝูง จนบัดนี้แสงสีละลานตาในผับหรูกลางเมืองกลับทำให้เขา

เวียนหัวอยู่ไม่น้อย

“หายหัวไปเลยนะมึง ตั้งแต่มีผัวเป็นตัวเป็นตน”

เพื่อนคนหนึ่งในกลุ่มล้อเลียน

“มึงก็ลองมีผัวดูสิ แล้วจะติดใจ”

โอบกิจย้อนเพื่อนพลางกระดกแก้วเหล้าที่เพื่อนส่งให้เข้าปาก

“ไอ้ห่านี่ไม่มีหรอกผัว มีแต่เมียเสือกไปเอารุ่นพี่ที่ทำงานเป็นเมีย”

“ข่าวว่ามึงสอบบรรจุเป็นทหาร อย่าบอกนะว่ามีเมียเป็นผู้ชาย”

โอบกิจหัวเราะอย่างชอบใจในขณะที่ต้นเรื่องหน้ามุ่ย

“แล้วนี่พี่คำปันไม่มาด้วยหรือ”

เพื่อนคนหนึ่งที่เคยเป็นเด็กกิจกรรม รู้จักคุ้นเคยกับคำปันเพราะเคยออกค่ายอาสาสมัยเรียนถามถึง โอบกิจ

ส่ายหน้า

“อ่านหนังสือเตรียมสอบป.โท พรุ่งนี้ว่ะ”

เวลาผ่านไปหลายเดือนจากเหตุการณ์ร้ายๆ โมกข์ลงไปทำงานบริหารคู่กับปราบและแต่งตั้งตำแหน่ง

ผู้จัดการไร่ให้คำปันจนเจ้าตัวงานเยอะขึ้นแถมยังขยันอยากจะเรียนต่อ พัทธ์ก็เพิ่งจะเป็นดุษฎีบัณฑิต

ไปเมื่อเดือนที่แล้ว เขาก็ยังไปงานรับปริญญาและเลี้ยงฉลองดอกเตอร์คนใหม่ด้วย

ส่วนตัวโอบกิจก็ทำงานธุรกิจของครอบครัวจนได้รับรางวัลนักธุรกิจท้องถิ่นดีเด่น จึงไม่ค่อยมีเวลามา

สังสรรค์กับเพื่อนฝูง

ทุกอย่างลงตัวจนโอบกิจไม่นึกอยากได้อะไรอีกแล้ว

เขาเฮฮาอยู่เกือบค่อนคืน ก่อนที่จะสายตาจะไปสะดุดอยู่กับผู้หญิงที่แต่งกายยั่วยวนนั่งกอดก่ายอยู่กับ

ผู้ชายแก่หุ่นเสี่ย โอบกิจเพ่งตามองในความมืด

“เอ๊ะ..นั่นมันลิลลี่นี่ มึงช่วยดูทีว่าใช่หรือเปล่า”

เขาหันไปสะกิดเพื่อนให้ช่วยดู เพื่อนของโอบกิจชายตาแลแค่แวบเดียว

“ใช่ ยัยลิลลี่ที่เสียซิงให้มึงตอนม.ต้นนั่นแหละ”

“แล้วทำไม...”

“กลายเป็นเด็กนั่งดริงค์ไปแล้ว ก็ตั้งแต่พ่อตายก็ตกอับ งานการทำไม่เป็นสมบัติก็หมด แล้วติดชีวิตหรูหรา

จมไม่ลง จะมีทางไหนดีกว่าเป็นเด็กเสี่ยเลี้ยงวะ”

โอบกิจอึ้งไปกับชีวิตของสลิลลา

“ตอนแรกก็เป็นเด็กเสี่ย แต่พอเสี่ยเบื่อหาที่พึ่งใหม่ยังไม่ได้เลยมาเป็นเด็กนั่งดริ้งค์อย่างที่เห็น”

อดถอนหายใจออกมาไม่ได้กับชีวิตที่เปลี่ยนผันของคนเรา โอบกิจได้เรียนรู้จากเรื่องที่ผ่านมาว่าจงทำดีที่สุด

กับทุกเรื่องเพราะเราไม่รู้ว่าการเปลี่ยนแปลงจะมาถึงเมื่อไหร่

โทรศัพท์ที่ตั้งเป็นระบบสั่นดังขึ้น โอบกิจรับสาย

“ว่าไง...ยังไม่ดึกสักหน่อย ไม่ได้เมาด้วย...เออ...ก็ได้ ขัดความสนุกจริงเล้ย”

เขาบ่นพึมพำ

“กลับก่อนละ ผัวโทรจิก”

เขาบอกเพื่อนจนได้ยินเสียงยี้รอบวง โอบกิจหัวเราะแล้วจึงเดินออกไปจากสถานบันเทิง

ก่อนออกไป เขายังเดินผ่านโต๊ะที่สลิลลานั่งอยู่ โอบกิจเห็นมืออวบอูมของเสี่ยล้วงลึกเข้าไปถึงไหนต่อไหน

สลิลลาเองยังหันมาสบตากับเขาด้วยแววตาเกลียดชังด้วยซ้ำ

เอาเถอะ...

ชีวิตใครชีวิตมัน

สลิลลาก็ต้องพบกับกรรมของตัวเองที่เคยก่อไว้

โอบกิจหันหน้ากลับ เดินมาที่รถแล้วขับกลับบ้านของเขา

บ้านที่มีคำปันรออยู่ในวันนี้






------------------------------ จบจริงๆ แล้ว ---------------------------------



จบแล้วอย่างปลื้มปริ่ม กับนิยายเรื่องแรกที่ไม่ใช่แฟนฟิค

ขอบคุณคนอ่านที่อ่านกันมาจนถึงบรรทัดนี้


สุดท้ายแล้ว

อยากได้คอมเมนท์จากคนอ่านทั้งที่เมนท์บ่อยๆ และขาซุ่ม

ดีบ้างไม่ดีบ้าง ติชมเป็นกำลังใจให้คนแต่งกันหน่อยนะคะ

พลีสสสสสสสสสส


 :hao5: :hao5: :mew1: :mew1:




ป.ล. มาอีกที ติดตามเรื่องของปราบ ปมุต และที่มาของความเกลียดชังของแดเนียลรวมทั้งจุดจบของคนเลว

ในเรื่องต่อไปที่แพลนไว้แล้ว ชื่อเรื่องว่า เพลิงพ่าย นะคะ

Belove

หัวข้อ: Re: ร้ายซ่อนรัก บทส่งท้าย ( 19 / 08 /2557) จบแล้วจริงๆแล้ว ย้ายห้องได้เลยนะคะ ^^
เริ่มหัวข้อโดย: moredee ที่ 19-08-2014 15:52:59

 :L1:สนุกมีทุกรสชาติเลยค่ะ
มีเรื่องของพี้ปราบกับน้องปมุตไหมคะ

หัวข้อ: Re: ร้ายซ่อนรัก บทส่งท้าย ( 19 / 08 /2557) จบแล้วจริงๆแล้ว ย้ายห้องได้เลยนะคะ ^^
เริ่มหัวข้อโดย: B52 ที่ 19-08-2014 16:00:22

ร้อนแรงมากๆ เอ้าท์ดอร์ด้วย

หัวข้อ: Re: ร้ายซ่อนรัก บทส่งท้าย ( 19 / 08 /2557) จบแล้วจริงๆแล้ว ย้ายห้องได้เลยนะคะ ^^
เริ่มหัวข้อโดย: Nus@nT@R@ ที่ 19-08-2014 16:25:40

ขอบคุณสำหรับนิยายสนุกๆนะคะ
ปล.โมกข์คงไม่กล้าทำให้พัทธ์โกรธหรอกนะ ยิงแม่นซะขนาดนั้น 55555

หัวข้อ: Re: ร้ายซ่อนรัก บทส่งท้าย ( 19 / 08 /2557) จบแล้วจริงๆแล้ว ย้ายห้องได้เลยนะคะ ^^
เริ่มหัวข้อโดย: ammchun ที่ 19-08-2014 17:13:02

ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆนะคะ
รอติดตาม ปราบกับปมุตค่ะ
ดาราซะด้วย น่าติดตาม

หัวข้อ: Re: ร้ายซ่อนรัก บทส่งท้าย ( 19 / 08 /2557) จบแล้วจริงๆแล้ว ย้ายห้องได้เลยนะคะ ^^
เริ่มหัวข้อโดย: titansyui ที่ 19-08-2014 17:33:55

 :pig4:

อ่านรวดเดียวเลย   สนุกมากค่ะ o13    เดี๋ยวขอแว๊บไปอ่านต่อก่อน :katai5:


ปล.  รอติดตามเรื่องใหม่ด้วยคนค่ะ

หัวข้อ: Re: ร้ายซ่อนรัก บทส่งท้าย ( 19 / 08 /2557) จบแล้วจริงๆแล้ว ย้ายห้องได้เลยนะคะ ^^
เริ่มหัวข้อโดย: zazoi ที่ 19-08-2014 18:33:26

เข้ามารอเรื่องของปมุตต่อค่า อิอิ

หัวข้อ: Re: ร้ายซ่อนรัก บทส่งท้าย ( 19 / 08 /2557) จบแล้วจริงๆ ย้ายห้องได้เลยนะคะ ^^
เริ่มหัวข้อโดย: omyim_jjj ที่ 19-08-2014 19:14:38

รอเรื่องใหม่จ้าาา

หัวข้อ: Re: ร้ายซ่อนรัก บทส่งท้าย ( 19 / 08 /2557) จบแล้วจริงๆแล้ว ย้ายห้องได้เลยนะคะ ^^
เริ่มหัวข้อโดย: lizzii ที่ 19-08-2014 19:14:47

แล้วแดนเนียลลอยนวลหรอ เอ๊ะหรือเราอ่านข้ามตอนไหนไปหว่า

หัวข้อ: Re: ร้ายซ่อนรัก บทส่งท้าย ( 19 / 08 /2557) จบแล้วจริงๆ ย้ายห้องได้เลยนะคะ ^^
เริ่มหัวข้อโดย: PoPuAr ที่ 19-08-2014 22:07:00

จบได้ร้อนแรง เลือดทะลักกันเลยทีเดียว 

นับวันพัทธ์ก็ยั่วเก่งขึ้นเรื่อยๆ เพราะได้ครูฝึกดีนี่เอง  :oo1:

ส่วนน้องโอบก็ทำตัวดีวันดีคืน น่ารักมากจริงๆ

ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆนะคะ เดี๋ยวจะตามไปเป็นกำลังใจให้เรื่องใหม่ค่า

หัวข้อ: Re: ร้ายซ่อนรัก บทส่งท้าย ( 19 / 08 /2557) จบแล้วจริงๆ ย้ายห้องได้เลยนะคะ ^^
เริ่มหัวข้อโดย: Yunatsu ที่ 19-08-2014 22:46:42

ต่อภาค2เลยยย ตัวร้ายสุดยังไม่ตาย 5555

หัวข้อ: Re: ร้ายซ่อนรัก บทส่งท้าย ( 19 / 08 /2557) จบแล้วจริงๆ ย้ายห้องได้เลยนะคะ ^^
เริ่มหัวข้อโดย: GETIIZ ที่ 19-08-2014 22:48:02

ขอบคุณสำหรัยนิยายดีๆนะคะ
สุดท้ายแล้ว ทุกคนก็ต่างเลือกเองว่าจะมีชีวิตเป็นยังไง  จะดีหรือร้ายก็อยู่ที่เราเนอะ :katai3:

หัวข้อ: Re: ร้ายซ่อนรัก บทส่งท้าย ( 19 / 08 /2557) จบแล้วจริงๆ ย้ายห้องได้เลยนะคะ ^^
เริ่มหัวข้อโดย: Ice_Iris ที่ 20-08-2014 14:01:14

เต็มอิ่มจริงๆ

อ่านแบบที่เดียวจบ

ปวดตาแต่ก็อ่าน เหอะๆ

อยากเห็นจุดจบของนายแดนจริงๆ

ถ้าอยู่ใกล้ๆจะโบกให้หายเลวเลย

ขอบคุณที่แบ่งปันขอรับ

หัวข้อ: Re: ร้ายซ่อนรัก บทส่งท้าย ( 19 / 08 /2557) จบแล้วจริงๆ ย้ายห้องได้เลยนะคะ ^^
เริ่มหัวข้อโดย: $VAN$ ที่ 20-08-2014 16:44:56

สนุกมากๆเลยจ้า
 :pig4:
บวก1บวกเป็ดจ้า^^

หัวข้อ: Re: ร้ายซ่อนรัก บทส่งท้าย ( 19 / 08 /2557) จบแล้วจริงๆ ย้ายห้องได้เลยนะคะ ^^
เริ่มหัวข้อโดย: Pam_ban ที่ 20-08-2014 21:13:29

 :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1:


เปิดตัวจากการเป็นขาซุ่มมาสักระยะ   :laugh:  อ่านแล้วเพลินดี  เหมือนกำลังดูหนังแนวแอคชัน ดราม่า พีเรียดอยู่  ครบรสมาก  ส่วนฉากกรรมสนองแต่ละคนก็ดูจะหนักหนาสาหัสเหลือเกิน  จนบางทียังนึกว่า  "คนเขียนซาดิสหรือเปล่าวะ"  แต่ก็เป็นเพียงความคิดเล่น ๆ เท่านั้นนะ  อย่าเคืองเค้านะ   :mew3:  โดยเฉพาะตอนที่พ่อเลี้ยงสุรชัยจับเด็กชายต่างแดนไปทรมาน  มันเหมือนเห็นภาพไปด้วยเลยรู้สึกสะเทือนอารมณ์อย่างมาก  จนคิดว่าถ้าเราไปเจอแบบนั้นจริง ๆ คงปวดใจมาก ๆ น่าดู  แต่เป็นเรื่องที่น่าชื่นชมนะคะที่สามารถถ่ายทอดอารมณ์ออกมาได้จนทำให้อ่านแล้วอินไปด้วย


ขอคอมเมนท์นิดนึง...รู้สึกว่าช่วงแรก ๆ nc จะดูเร้าใจน่าตื่นเต้น  แต่พอมาช่วงหลัง ๆ มีบางตอนที่น่าตื่นเต้นแต่ความเร้าใจลดลงนิสนึง  เลยไม่แน่ใจว่าเป็นเพราะคนเขียนเบื่อฉากแบบนี้ หรือว่าคนอ่าน want มากเกินไป   :z6: :laugh:  แต่ยังไงก็ยกให้เป็นนิยายที่สนุกและน่าติดตามอ่านต่อไปนะคะ  พอได้อ่านนิยายแบบไม่ค่อยมีคำผิด แล้วมันสมูทมาก ๆ ไม่รู้สึกตะขิดตะขวงใจ  เลยถือว่าเป็นเสน่ห์ของนิยายเรื่องนั้นไปอีกแบบนะคะ  อยากจะบอกและขอชื่นชมจากใจจริงเลยค่ะ   o13


ยังรอติดตามเรื่องต่อไปนะ  ปราบกับปมุต  (เพิ่งรู้ว่าน้องปมุตเป็นนักร้อง  :3123: :3123: )  :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2:



 :katai3:

หัวข้อ: Re: ร้ายซ่อนรัก บทส่งท้าย ( 19 / 08 /2557) จบแล้วจริงๆ ย้ายห้องได้เลยนะคะ ^^
เริ่มหัวข้อโดย: =นีรนาคา= ที่ 20-08-2014 21:50:13

เพิ่งได้เข้ามาอ่าน
อ่านรวดเดียวจบเลย
สนุกมากเรื่องนี้
รอติดตามผลงานใหม่
ขอบคุณจ้า  :L2:

หัวข้อ: Re: ร้ายซ่อนรัก บทส่งท้าย ( 19 / 08 /2557) จบแล้วจริงๆ ย้ายห้องได้เลยนะคะ ^^
เริ่มหัวข้อโดย: iammz ที่ 21-08-2014 13:52:39

สนุกมากค่ะ ขอบคุณนะคะ

รอเรื่ิองใหม่น๊าาา^^

หัวข้อ: Re: ร้ายซ่อนรัก บทส่งท้าย ( 19 / 08 /2557) จบแล้วจริงๆ ย้ายห้องได้เลยนะคะ ^^
เริ่มหัวข้อโดย: makone ที่ 22-08-2014 23:00:04

สนุกมากๆ เลยค่ะ อย่ากเห็นคนเลวๆ อย่างแดนนิลรับผลกรรมที่ตัวเองก่อจริงๆ  :z6:
ตอนแรกที่กานต์โดนไอ้แดนล่อลวงก็น่าสงสารกานต์ที่ต้องมาเจอเคราะห์กรรมอย่างงี้ :mew6:
 :fire: แต่พอมาตอนหลังนี่น่ากระทืบกานต์มากทำกับคนดีๆ อย่างพัทธ์ลงได้ยังไง
แต่พี่โมกข์ของเรานี่เสน่ห์แรงไม่มีตกจริงๆ ใครเคยได้นี่ติดใจทุกคน  :hao3:
ชอบโอบกับคำปันด้วย  :-[ จะติดตามเรื่องเพลิงพ่ายต่อนะค่ะ อย่ากรู้จุดเริ่มต้นของทั้ง 3 คน โมกข์ ปราบ แดน ว่าเป็นมายังไง รวมถึงจุดจบของคนเลวๆ อย่างแดนด้วย :oo1:

หัวข้อ: Re: ร้ายซ่อนรัก บทส่งท้าย ( 19 / 08 /2557) จบแล้วจริงๆ ย้ายห้องได้เลยนะคะ ^^
เริ่มหัวข้อโดย: - lloJ!จิ้a - ที่ 24-08-2014 09:51:58

อ่านรวดเดียวจบ

ขอบคุณคนเขียนค่ะ  :man1: :man1: :man1:

หัวข้อ: Re: ร้ายซ่อนรัก บทส่งท้าย ( 19 / 08 /2557) จบแล้วจริงๆ ย้ายห้องได้เลยนะคะ ^^
เริ่มหัวข้อโดย: akeins ที่ 24-08-2014 12:15:11

ขอบคุณสำหรับนิยามที่นำมาให้อ่านนะครับ
      และจะตามไปอ่านเรื่องใหม่ครับ
               :pig4: :pig4: :pig4:
                          :mew1: :mew1: :mew1:

หัวข้อ: Re: ร้ายซ่อนรัก บทส่งท้าย ( 19 / 08 /2557) จบแล้วจริงๆ ย้ายห้องได้เลยนะคะ ^^
เริ่มหัวข้อโดย: puchi ที่ 24-08-2014 21:02:54

สนุกค่ะ  อ่านไปลุ้นไป

บทสรุป คนชั่วแดนยังไม่มี  ยังไม่โดนอะไรเลย

อยากอ่านคู่ของปราบ ^___^

หัวข้อ: Re: ร้ายซ่อนรัก บทส่งท้าย ( 19 / 08 /2557) จบแล้วจริงๆ ย้ายห้องได้เลยนะคะ ^^
เริ่มหัวข้อโดย: jj_girl ที่ 25-08-2014 13:13:30

ไม่ได้เข้ามาอ่านเรื่องนี้ซะนานเลย  จบแล้ว แฮปปี้ดี๊ด๊า  อิอิ   :katai2-1:


รอเรื่องใหม่นะคะ  อยากเห็นปราบหงอ  และหวานใส่ปมุตบ้าง   :กอด1:    :pig4:

หัวข้อ: Re: ร้ายซ่อนรัก บทส่งท้าย ( 19 / 08 /2557) จบแล้วจริงๆ ย้ายห้องได้เลยนะคะ ^^
เริ่มหัวข้อโดย: HanATarO ที่ 25-08-2014 17:57:04

ขอบคุณที่เขียนนิยายดีๆ ให้ได้อ่านค่า

หัวข้อ: Re: ร้ายซ่อนรัก บทส่งท้าย ( 19 / 08 /2557) จบแล้วจริงๆ ย้ายห้องได้เลยนะคะ ^^
เริ่มหัวข้อโดย: Game_Game ที่ 27-08-2014 16:58:58

ขอบคุณคับ ชอบมาก แต่สงสารเด็ก จุง อินมาก :pig4:

หัวข้อ: Re: ร้ายซ่อนรัก บทส่งท้าย ( 19 / 08 /2557) จบแล้วจริงๆ ย้ายห้องได้เลยนะคะ ^^
เริ่มหัวข้อโดย: Pam_ban ที่ 27-08-2014 17:37:55

มารอปราบกับปมุต อยากให้เปิดตัวกันซะที   :mc4:

         ที่สำคัญ...รอจุดจบของแดนอยู่  จริง ๆ ตอนแรกก็แค่อยากรู้ว่าเรื่องมันเกิดจากอะไรทำไมถึงได้เกลียดโมกข์กับปราบขนาดนี้  แต่ที่อยากรู้สุด ๆ ตอนนี้เลยคืออิตาแดนนี่จะมีจุดจบยังไง   :m16:  ซึ่งเป็นเรื่องที่ปล่อยไว้ไม่ได้  ต้องลง  (ประชา) ทัณฑ์อย่างสาสม  เอาให้ได้สิบเท่าของเด็กชายต่างแดนที่พ่อเลี้ยงสุรชัยขังไว้  และยี่สิบเท่าของสลิลลาที่โดนลูกน้องแดนกระทำ   :3125:  โกรธมากเลย  ปีนี้ดาวร้ายยอดเยี่ยมไม่ต้องคิดมากเลยว่าจะโหวตให้ใคร   :pigangry2:  ขอเย็นเย็นมาดับร้อนสักโหลสองโหล   o18 


รอเรื่องต่อไปนะคะ


 :katai3:

หัวข้อ: Re: ร้ายซ่อนรัก บทส่งท้าย ( 19 / 08 /2557) จบแล้วจริงๆ ย้ายห้องได้เลยนะคะ ^^
เริ่มหัวข้อโดย: patee ที่ 27-08-2014 19:17:47

อ่านติดต่อกัน2วันจนจบ
สนุกมากค่ะ  อยากให้มีตอนพิเศษ
เพราะคนเลวอย่างไอ้แดน น่าจะโดนลงโทษ
 :mew1:

หัวข้อ: Re: ร้ายซ่อนรัก บทส่งท้าย ( 19 / 08 /2557) จบแล้วจริงๆ ย้ายห้องได้เลยนะคะ ^^
เริ่มหัวข้อโดย: sakiko ที่ 27-08-2014 23:21:54

เพิ่งอ่านเรื่อง นี้ ค่ะ อ่านทีเดียวจบเลย สนุกมากเลย มีทุกอารมย์ จริงๆ

จะติดตาม เรื่อง ต่อๆ ไป นะค่ะ

หัวข้อ: Re: ร้ายซ่อนรัก บทส่งท้าย ( 19 / 08 /2557) จบแล้วจริงๆ ย้ายห้องได้เลยนะคะ ^^
เริ่มหัวข้อโดย: ormn ที่ 28-08-2014 20:56:17

 :mew6: :mew6: :mew6: :mew6:จบแล้วแอบใจหายเหมือนกัน :mew6: :mew6: :mew6:

หัวข้อ: Re: ร้ายซ่อนรัก บทส่งท้าย ( 19 / 08 /2557) จบแล้วจริงๆ ย้ายห้องได้เลยนะคะ ^^
เริ่มหัวข้อโดย: seaz ที่ 29-08-2014 16:41:09

อ่านไป ลุ้นไป
วันนี้หยุดงานพอดี ยกเวลาว่างทั้งวันให้เลย ฮ่าๆ ทุ่มสุดๆ

ขอบคุณสำหรับเรื่องนี้นะครับ

หัวข้อ: Re: ร้ายซ่อนรัก บทส่งท้าย ( 19 / 08 /2557) จบแล้วจริงๆ ย้ายห้องได้เลยนะคะ ^^
เริ่มหัวข้อโดย: saruttaya ที่ 29-08-2014 19:14:01

 :pig4: :pig4: :pig4:

หัวข้อ: แจ้งข่าวเรื่องใหม่ค่ะ ( 29 / 08 / 57 )
เริ่มหัวข้อโดย: Belove ที่ 29-08-2014 19:27:02

ก่อนอื่นผู้แต่งต้องขอขอบคุณผู้อ่านจำนวนมากที่ได้ติดตาม ร้ายซ่อนรัก ผลงานชิ้นแรกที่เป็นนิยายเต็มรูปแบบ


ของผู้แต่งนะคะ ดีใจมาก


ตอนนี้เปิดเรื่องใหม่แล้วค่ะ


เพลิงพ่าย


http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=43444.0


ไปอ่านและติชมกันได้ค่ะ


ติดต่อเมาท์มอยซอยหยวกกับคนแต่งได้ทางทวิตเตอร์ได้อีกหนึ่งช่องทาง


ที่แอคเคาน์ @klam_natamon


ขอบคุณค่ะ

หัวข้อ: Re: ร้ายซ่อนรัก ..แจ้งข่าวนิยายเรื่องใหม่ต่อจากเรื่องนี้ค่ะ ( 29 / 08 /57 )
เริ่มหัวข้อโดย: Pam_ban ที่ 29-08-2014 20:13:38

 :mc4:  ตามไปแน่นอนค่ะ  ที่สำคัญรอคู่ปราบกับปมุดอยู่มากมาย   :katai5:


 :katai3:

หัวข้อ: Re: ร้ายซ่อนรัก ..แจ้งข่าวนิยายเรื่องใหม่ต่อจากเรื่องนี้ค่ะ ( 29 / 08 /57 )
เริ่มหัวข้อโดย: mukmaoY ที่ 05-09-2014 13:24:59

 :heaven

หัวข้อ: Re: ร้ายซ่อนรัก ..แจ้งข่าวนิยายเรื่องใหม่ต่อจากเรื่องนี้ค่ะ ( 29 / 08 /57 )
เริ่มหัวข้อโดย: suck_love ที่ 06-09-2014 14:05:31

ใช้วลาอ่านวันเดียวจบค่ะ 5555555
รอติดตามเรื่องใหม่
ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆนะคะ  :กอด1:

หัวข้อ: Re: ร้ายซ่อนรัก ..แจ้งข่าวนิยายเรื่องใหม่ต่อจากเรื่องนี้ค่ะ ( 29 / 08 /57 )
เริ่มหัวข้อโดย: PoppyPrince ที่ 13-09-2014 23:32:01

จบได้น่ารักมากเลยครับ ชอบคู่คำปันกับโอปกิจสุดๆ มีตอนพิเศษของคู่นี้ออกมาอีกนะครับ

หัวข้อ: Re: ร้ายซ่อนรัก ..แจ้งข่าวนิยายเรื่องใหม่ต่อจากเรื่องนี้ค่ะ ( 29 / 08 /57 )
เริ่มหัวข้อโดย: ╰Äρρłәßәѓѓÿ╮ ที่ 14-09-2014 16:27:05

ก่อนอื่นขอบอกเลยว่าปกติไม่ค่อยชอบคู่รองในนิยายหลายๆเรื่อง มันรู้สึกว่าอ่านแล้วขัดๆยังไงไม่รู้ แต่กับเรื่องนี้เรากลับชอบ รู้สึกตัวละครทุกตัวกำลังเดินอยู่ในเรื่องเดียวกันเวลาเดียวกัน เวลาอ่านแล้วมันไหลลื่น  :hao7: :hao7:

ขอบคุณสำหรับนิยายสนุกๆนะคะ  :pig4: :pig4:
เดี๋ยวจะตามไปอ่านเพลิงพ่าย  :katai5: :katai5: :katai5:

หัวข้อ: Re: ร้ายซ่อนรัก ..แจ้งข่าวนิยายเรื่องใหม่ต่อจากเรื่องนี้ค่ะ ( 29 / 08 /57 )
เริ่มหัวข้อโดย: Monkey D lufy ที่ 14-09-2014 22:05:37

ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆค่ะ

หัวข้อ: Re: ร้ายซ่อนรัก ..แจ้งข่าวนิยายเรื่องใหม่ต่อจากเรื่องนี้ค่ะ ( 29 / 08 /57 )
เริ่มหัวข้อโดย: maru ที่ 15-09-2014 04:25:14

ดีจังนะที่โอบมีคำปัน โมกข์แรก ๆ ก็ร้ายนะเนี่ย กานต์ที่จริงก็น่าสงสารแต่ก็ทำตัวเองส่วนหนึ่ง

หัวข้อ: Re: ร้ายซ่อนรัก ..แจ้งข่าวนิยายเรื่องใหม่ต่อจากเรื่องนี้ค่ะ ( 29 / 08 /57 )
เริ่มหัวข้อโดย: koikoi ที่ 24-09-2014 16:25:43

น่าจะมีคู่ปราบด้วย :pig4:

หัวข้อ: Re: ร้ายซ่อนรัก ..แจ้งข่าวนิยายเรื่องใหม่ต่อจากเรื่องนี้ค่ะ ( 29 / 08 /57 )
เริ่มหัวข้อโดย: N-T ที่ 30-09-2014 06:37:14

แต่งได้ไหลลื่นมากเลย สนุกมากๆ

หัวข้อ: Re: ร้ายซ่อนรัก ..แจ้งข่าวนิยายเรื่องใหม่ต่อจากเรื่องนี้ค่ะ ( 29 / 08 /57 )
เริ่มหัวข้อโดย: Baitaew ที่ 06-10-2014 22:26:19

สนุกมากๆเลยค่า ^O^ ขอบคุณมากๆนะคะสำหรับนิยายดีๆแบบนี้ y^o^y :katai2-1:

หัวข้อ: Re: ร้ายซ่อนรัก ..แจ้งข่าวนิยายเรื่องใหม่ต่อจากเรื่องนี้ค่ะ ( 29 / 08 /57 )
เริ่มหัวข้อโดย: minniez ที่ 01-11-2014 13:38:30

รักรุนแรง  :ling2:เลือดไหลหมดตัว กรรทตามทันแบบรวดเร็ว น่าจะให้แดนได้ชดใช้กรรมด้วย

หัวข้อ: Re: ร้ายซ่อนรัก ..แจ้งข่าวนิยายเรื่องใหม่ต่อจากเรื่องนี้ค่ะ ( 29 / 08 /57 )
เริ่มหัวข้อโดย: Pine_apple ที่ 04-11-2014 15:10:02

 :mew1: สนุกม๊ากกกค่ะ ขอบคุณที่สละเวลามีเขียนให้ได้อ่านกัน  :mc4:

หัวข้อ: Re: ร้ายซ่อนรัก ..แจ้งข่าวนิยายเรื่องใหม่ต่อจากเรื่องนี้ค่ะ ( 29 / 08 /57 )
เริ่มหัวข้อโดย: ekuto ที่ 06-11-2014 15:26:34

อ่านรวดเดียวจบ ใน2วัน เลือดหมดตัว

หัวข้อ: Re: << ร้ายซ่อนรัก >> ( 29 / 08 /57 )
เริ่มหัวข้อโดย: mickeyz.min ที่ 20-11-2014 15:03:32

บลัดดิ้งเลิฟมว๊ากกกกก ชอบอ่ะ สนุกจัง :katai2-1:

หัวข้อ: Re: << ร้ายซ่อนรัก >> ( 29 / 08 /57 )
เริ่มหัวข้อโดย: LadyGreaz ที่ 20-11-2014 15:13:05

ชอบมากๆเลย
โมกนายจะร้ายก็ร้าย จะรักก็โครตรักจริงๆ
สงสารนายเอกมาก แต่ก็ชอบแนวนี้ ก๊ากก
ถึงเรื่องนี้จบแล้วแต่จะตามอ่านเรื่องต่อๆไปของคนเขียนนะคะ

 :mew4: :mew4: :mew4:

หัวข้อ: Re: << ร้ายซ่อนรัก >> ( 29 / 08 /57 )
เริ่มหัวข้อโดย: ToffeE_PrincE ที่ 08-12-2014 21:53:48

สนุกดีครับ :pig4:

 :กอด1:

หัวข้อ: Re: << ร้ายซ่อนรัก >> ( 29 / 08 /57 )
เริ่มหัวข้อโดย: ไอศกรีมละลาย ที่ 16-12-2014 17:30:21

สนุกมากเลย
ต้องไปตามอ่านตอนต่อไป

หัวข้อ: Re: << ร้ายซ่อนรัก >> ( 29 / 08 /57 )
เริ่มหัวข้อโดย: a_n ที่ 18-12-2014 00:03:18

อ่านแล้วชอบมากๆ. สรุปแล้วไม่มีใครซิงเลย 555+++ โมกซ์ได้กำไรสุดๆ ^=^

หัวข้อ: Re: << ร้ายซ่อนรัก >> ( 29 / 08 /57 )
เริ่มหัวข้อโดย: teamkoyza ที่ 21-12-2014 13:21:11

อ่า ฟินกันไปอร๊ายย

หัวข้อ: Re: << ร้ายซ่อนรัก >> ( 29 / 08 /57 )
เริ่มหัวข้อโดย: miniminiXD ที่ 23-12-2014 00:37:37

อ่านสองวันจบ แทบปาดเหงื่อ
ช่วงต้นเรื่องโค_รเกลียดโมกข์เลย
ไปๆมาๆเหมือนความโฉดค่อยๆลดลงเรื่อย เหลือแต่ความหื่น 555
ความจริงถ้าโอบกิจไม่มีความสุขสมหวังขนาดนี้ เราคงยังหมั่นไส้โมกข์อยู่อะ
โดยส่วนตัวคิดว่าโอบน่าสงสารสุด (ไม่นับเด็กๆที่โดนทำร้ายนะ TT^TT)
ไม่ใช่อะไรหรอก เพราะตอนเปิดเรื่องนึกว่าโอบจะได้เป็นนายเอก 555
ส่วนกานต์นี่ หลังๆชีวิตสุดแสนจะรันทน แต่ความน่าสงสารถูกกลบหมดด้วยการกระทำของตัวเอง
ความจริงลิลลี่ก็น่าสงสารนะ เป็นบทตัวร้ายที่แทบไม่มีความสำคัญอะไรเลย
แต่เธอรับเคราะห์ไปเต็มๆจากผลกรรมของพ่อเธอ

หัวข้อ: Re: << ร้ายซ่อนรัก >> ( 29 / 08 /57 )
เริ่มหัวข้อโดย: tempo_oil ที่ 28-12-2014 13:38:54

สนุกค่ะ ขอบคุณที่แต่งนิยายดีๆให้อ่านนะคะ :impress2:

หัวข้อ: Re: << ร้ายซ่อนรัก >> ( 29 / 08 /57 )
เริ่มหัวข้อโดย: ckk ที่ 03-01-2015 12:34:09

อ่านจบแล้วสนุกมากเลยค่ะ o13

หัวข้อ: Re: << ร้ายซ่อนรัก >> ( 29 / 08 /57 )
เริ่มหัวข้อโดย: Baruda ที่ 03-01-2015 22:58:43

 :pig4: :pig4: :pig4:

หัวข้อ: Re: << ร้ายซ่อนรัก >> ( 29 / 08 /57 )
เริ่มหัวข้อโดย: LadySaiKim ที่ 04-01-2015 13:03:17

 :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :heaven :heaven :heaven

หัวข้อ: Re: << ร้ายซ่อนรัก >> ( 29 / 08 /57 )
เริ่มหัวข้อโดย: kawaiineko ที่ 16-01-2015 08:58:52

สนุกมากค่ะอ่านจบแล้ว และจะตามอ่านเรื่องเพลิพ่ายนะจ้ะ :mew1:

หัวข้อ: Re: << ร้ายซ่อนรัก >> ( 29 / 08 /57 )
เริ่มหัวข้อโดย: iNklaNd ที่ 18-01-2015 17:31:21

สนุกมากเลย  :katai2-1:
กว่าจะอ่านจบ ยาวสะใจ
ถึงเรื่องจะยาว แต่ดำเนินเรื่องเร็ว
กระชับดีมาก จะตามไปอ่านต่อกับคู่ของปราบ
 o13 o13 o13

หัวข้อ: Re: << ร้ายซ่อนรัก >> ( 29 / 08 /57 )
เริ่มหัวข้อโดย: Bear Company ที่ 02-02-2015 23:01:56

เรื่องสนุกมาก น่าติดตามทุกตอนเลย ขอบคุณนะคะ  :mew1:

เราอยากรู้จุดจบของนายแดน(นรก) พี่ปราบคงจะตอบเราได้

หัวข้อ: Re: << ร้ายซ่อนรัก >> ( 29 / 08 /57 )
เริ่มหัวข้อโดย: cartoons ที่ 04-02-2015 16:41:23

โอ้ยยยย ชอบบบบบบ สนุกมากกกกก ชอบฝุดๆ คนแต่งเก่งมากเลย น่ารักอ่ะ โรแมนติกจนอิจฉา คึคึ ขอบคุณาำหรับนิยายดีๆนะคะ จะติดตามเรื่องต่อไปค่ะ..
แต่สะเทือนใจเรื่องซูกับเด็กน้อยมากเลย..
รอตอนพอเศษ อิอิ

หัวข้อ: Re: << ร้ายซ่อนรัก >> ( 29 / 08 /57 )
เริ่มหัวข้อโดย: GF_pp ที่ 07-02-2015 16:29:03

สนุกมากกกกกกกกกก.  เต็มอิ่ม ครบทุกรสชาติ.  :mew3:

บอกเลยว่าเรื่องนี้เป็นอีกเรื่องหนึ่งที่ชอบมากๆๆค่ะ.  :impress2:

ขอบคุณสำหรับนิยายสนุกๆๆๆนะคะ.  :pig4:    :pig4:

หัวข้อ: Re: << ร้ายซ่อนรัก >> ( 29 / 08 /57 )
เริ่มหัวข้อโดย: kawoat ที่ 16-02-2015 16:20:39

ขอบใจจ้า แต่จบซะปุบปับ อดฉลองตอนฟินๆ
ของ คุณดร. เลยอ่ะ ฮี่ๆๆๆ

หัวข้อ: Re: << ร้ายซ่อนรัก >> ( 29 / 08 /57 )
เริ่มหัวข้อโดย: Gatjang_naka ที่ 19-02-2015 11:38:35

นี่อ่านเป็นรอบที่2แล้วสนุกมาก ชอบโมกมากชีวิตจริงจะเจอผู้ชายเพอเฟ็คอย่างนี้ไหมน๊า o18

หัวข้อ: << ร้ายซ่อนรัก >> รูปแบบหนังสือนิยายใกล้จะออกแล้วนะ
เริ่มหัวข้อโดย: Belove ที่ 20-02-2015 13:13:55

สวัสดีจ้า


ใครที่ติดตามนิยาย ร้ายซ่อนรัก คงพอรู้ว่า คนแต่งจะรวมเล่มกับ สนพ.Rainy night
ซึ่งใกล้จะเรียบร้อยแล้ว รอพบกับตอนพิเศษที่ Belove แต่งไว้อีกหลายตอนเลย
รออีกไม่นานแล้ว


วันนี้มีตัวSD พ่อเลี้ยงโมกข์กับอาจารย์พัทธ์มาฝากด้วยนะ

[attachment deleted by admin]

หัวข้อ: Re: << ร้ายซ่อนรัก >> รูปแบบหนังสือนิยายใกล้จะออกแล้วจ้า
เริ่มหัวข้อโดย: PPLOVE ที่ 20-02-2015 22:41:42

กานต์ แม่งสารเลวมากๆๆๆๆแย่สุดๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ

หัวข้อ: Re: << ร้ายซ่อนรัก >> รูปแบบหนังสือนิยายใกล้จะออกแล้วจ้า
เริ่มหัวข้อโดย: PPLOVE ที่ 20-02-2015 22:51:53

เกลียดนังกานต์ :katai4: :katai4: :katai4: :katai4: :katai4: :katai4: :katai4:

หัวข้อ: Re: << ร้ายซ่อนรัก >> รูปแบบหนังสือนิยายใกล้จะออกแล้วจ้า
เริ่มหัวข้อโดย: samsung009 ที่ 21-02-2015 19:43:58

 :pig4:

หัวข้อ: Re: << ร้ายซ่อนรัก >> รูปแบบหนังสือนิยายใกล้จะออกแล้วจ้า
เริ่มหัวข้อโดย: starhihi ที่ 24-02-2015 01:36:22

เพิ่งอ่านจบ ไม่อยากให้จบเลย ต้องตามอ่านเรื่องของปราบสินะ

ชอบตัวSD โมกข์กับอาจารย์พัทธ์ น่ารักอ่ะ

หัวข้อ: Re: << ร้ายซ่อนรัก >> รูปแบบหนังสือนิยายใกล้จะออกแล้วจ้า
เริ่มหัวข้อโดย: PPLOVE ที่ 25-02-2015 20:23:59

เรื่องของ ปราบ ชื่อเรื่องอะไรค่ะ อยากอ่านสุดดดดด  :hao7: :hao7: :hao7:

หัวข้อ: Re: << ร้ายซ่อนรัก >> รูปแบบหนังสือนิยายใกล้จะออกแล้วจ้า
เริ่มหัวข้อโดย: เส้นวงกลม ที่ 26-02-2015 21:05:30

อ่านจนจบ เสียเลือดกับเรื่องนึ้เยอะมากกตั้งแต่ต้นจนจบ :pighaun: :jul1:
สนุกมากคะ  :pig4:

หัวข้อ: Re: << ร้ายซ่อนรัก >> รูปแบบหนังสือนิยายใกล้จะออกแล้วจ้า
เริ่มหัวข้อโดย: Belove ที่ 27-02-2015 01:42:53

อ้างจาก: PPLOVE ที่ 25-02-2015 20:23:59  

เรื่องของ ปราบ ชื่อเรื่องอะไรค่ะ อยากอ่านสุดดดดด  :hao7: :hao7: :hao7:

เพลิงพ่ายค่ะ
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=43444.0 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=43444.0)


 :mew1:

หัวข้อ: << ร้ายซ่อนรัก >> อวดปกกันหน่อย 27/02/58
เริ่มหัวข้อโดย: Belove ที่ 27-02-2015 21:30:53

ปกนิยายมาแล้วจ้า มายั่วน้ำลาย คริคริ


สำนักพิมพ์ จะเปิดให้จอง 7 มีนาคม-31 มีนาคมนะคะ


สอบถามรายละเอียดในแฟนเพจเลย ปักหมุดรอไว้แล้ว





[attachment deleted by admin]

หัวข้อ: Re: << ร้ายซ่อนรัก >> อวดปกกันหน่อย 27/02/58
เริ่มหัวข้อโดย: mukmaoY ที่ 27-02-2015 23:35:56

ปกงามมาก

หัวข้อ: Re: << ร้ายซ่อนรัก >> อวดปกกันหน่อย 27/02/58
เริ่มหัวข้อโดย: Ryoooo ที่ 19-03-2015 16:10:05

สนุกคะ ชอบอาจารย์พัทธ์
แต่ว่าอิแดนตัวเลวสุดก็ไม่ได้รับกรรมอะไรเลย แอบเซ็ง
อยากให้มีจุดจบแบบคนอื่นบ้าง

หัวข้อ: << ร้ายซ่อนรัก >> เปิดให้สั่งจองแล้วค่ะ 19/03/58
เริ่มหัวข้อโดย: Belove ที่ 19-03-2015 22:52:41

ขออนุญาตประชาสัมพันธ์


สำนักพิมพ์ Rainy Night เปิด Pre order แล้วนะคะ


อ่านรายละเอียดในลิงค์นี้เลยค่ะ


http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=45852.0

หัวข้อ: Re: << ร้ายซ่อนรัก >> เปิดให้สั่งจองแล้วค่ะ 19/03/58
เริ่มหัวข้อโดย: abc_b ที่ 20-03-2015 19:30:36

ขอบคุณค่า~  :pig4: :L1: :L2:
แล้วจะรีบตามไปอ่านเพลิงพ่ายต่อน้า

หัวข้อ: Re: << ร้ายซ่อนรัก >> เปิดให้สั่งจองแล้วค่ะ 19/03/58
เริ่มหัวข้อโดย: am_am ที่ 28-03-2015 14:35:35

สนุกมากๆ เลยค่ะ เขียนเก่งจังเลยยยย

หัวข้อ: Re: << ร้ายซ่อนรัก >> เปิดให้สั่งจองแล้วค่ะ 19/03/58
เริ่มหัวข้อโดย: AdLy ที่ 28-03-2015 15:37:07

อ่านแล้วอินมาก
เกลียดสุชัยเข้าไส้เข้าพุงมาก
อิแดเนียลก็เลวเหลือหลาย (ไม่อยาดเรียกแดนเลย ทำใจเรียกแดนว่าไอ้ไม่ได้)

โมกข์คือสุดยอดมากแห่งความหื่น 555555 แต่ปากหวานและโรมแมนซ์สุดๆๆๆ

เราชอบการเขียนของคุณนะคะ ภาษาสวยดี อ่านแล้วลุ้นตลอดเลย แม้แต่ฉากบันไดและระเบียง คึคึ ลุ้นว่าจะมีคนมาเห็นไหม 5555

หัวข้อ: Re: << ร้ายซ่อนรัก >> เปิดให้สั่งจองแล้วค่ะ 19/03/58
เริ่มหัวข้อโดย: funland ที่ 28-03-2015 17:13:34

สนุกมากค่ะ ขอบคุณค่ะ แต่ ........ เราต้องตามไปหา ปราบ ก่อน อิอิ

หัวข้อ: Re: << ร้ายซ่อนรัก >> เปิดให้สั่งจองแล้วค่ะ 19/03/58
เริ่มหัวข้อโดย: 111223 ที่ 29-03-2015 13:29:56

อ่านรวดเดียวจบเลย โมกข์เหมือนเสือสิ้นลายจริงๆ
เจออาจารย์พัทธ์เข้าไป ทำไงได้เนอะ คนเรารักจริงหวังแต่ง 555
แต่โมกข์ก็ได้พิสูทธ์แล้วว่ารักอาจารย์จริงๆ
แม้แต่มีโอกาสก็ไม่มีการฝืนใจเลย ทั้งๆที่เป็นแฟนกันแล้วนะ
สุดยอดไปเลย สนุกมาก

หัวข้อ: Re: << ร้ายซ่อนรัก >> เปิดให้สั่งจองแล้วค่ะ 19/03/58
เริ่มหัวข้อโดย: idemonize ที่ 12-04-2015 01:29:54

อ่านรวบเดียวจนจบเลย สนุกมากๆ  :hao3: :hao3:

หัวข้อ: Re: << ร้ายซ่อนรัก >> เปิดให้สั่งจองแล้วค่ะ 19/03/58
เริ่มหัวข้อโดย: Der Adler ที่ 03-05-2015 23:43:35

ได้มาเเล้วน่าาา...ร้ายซ่อนรัก.....มาตั้งแต่เมื่อวาน...ชอบตอนพิเศษที่สุดเลยยย....ตอนแถมนี้เซอร์วิสซะเเบบฟินมากเลยจร้าาาา....^^
อ่านจบปั๊ปขอเลือดเพิ่มด่วนเลยจร้าาา...555
 :hao6: :hao6: o13

ปล.หน้าปก ดูดีมากกกกก.....โดยเฉพาะโมกข์ เจ้าเล่ห์ได้ใจเลยยย....อาจารย์พันธ์ น่าร้ากกกกอ่ะ^0^

หัวข้อ: Re: << ร้ายซ่อนรัก >> เปิดให้สั่งจองแล้วค่ะ 19/03/58
เริ่มหัวข้อโดย: DeShiWa ที่ 04-05-2015 21:32:05

มาตามอ่านจ้า

หัวข้อ: Re: << ร้ายซ่อนรัก >> เปิดให้สั่งจองแล้วค่ะ 19/03/58
เริ่มหัวข้อโดย: cinpetals ที่ 06-06-2015 22:54:34

โอยยยย เรื่องนี้คือดีงาม
พี่โมกของน้องเปิดตัวมาได้แบดกายมากค้าาาาา
แต่สุดท้ายมีแอบเกลียมัวกันเลยทีเดียว 55555
ชอบพัทธ์ คนดีมีเหตุผล ยิงปืนแม่น(เกี่ยว?) อิอิ
ชอบคู่คำปันกับโอบกิจด้วย น้องโอบนางแซ่บอยู่ 5555
เรื่องนี้แฮปปี้เอนดิ้ง เดี๋ยวตามไปอ่านเรื่องเพลิงพ่ายต่อ  :L2:
 

หัวข้อ: Re: << ร้ายซ่อนรัก >> เปิดให้สั่งจองแล้วค่ะ 19/03/58
เริ่มหัวข้อโดย: happy-jigsaw ที่ 07-06-2015 10:30:56

อาจจะคิดแปลกอยู่คนเดียวแต่อยากให้โมกข์ได้กะกานต์นะคะพี่แกล้ม 5555555555555

หัวข้อ: Re: << ร้ายซ่อนรัก >> เปิดให้สั่งจองแล้วค่ะ 19/03/58
เริ่มหัวข้อโดย: happy-jigsaw ที่ 07-06-2015 14:11:42

อุ๊ต๊ะะ พี่คำปันนนนน ชูป้ายไฟอย่างแรง คึคึคึคึ

หัวข้อ: Re: << ร้ายซ่อนรัก >> เปิดให้สั่งจองแล้วค่ะ 19/03/58
เริ่มหัวข้อโดย: domeloly ที่ 19-06-2015 03:49:16

เอิ่ม. ยังไงดีอ่านไม่กี่ตอน. ก็ทำใจอ่านต่อไม่ได้
พระเอกเหี้ยจริง มั่วมากๆ
เป็นนิยายที่.....มากครับ
ขอบคุณครับ บาย

หัวข้อ: Re: << ร้ายซ่อนรัก >> เปิดให้สั่งจองแล้วค่ะ 19/03/58
เริ่มหัวข้อโดย: แ ฝ ง. ที่ 11-07-2015 20:20:43

สนุกมากค่ะ  :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:

ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆ ค่ะ

หัวข้อ: Re: << ร้ายซ่อนรัก >> เปิดให้สั่งจองแล้วค่ะ 19/03/58
เริ่มหัวข้อโดย: twinmonkey0311 ที่ 08-08-2015 15:14:17

 :pig4: :pig4: :pig4:

หัวข้อ: Re: << ร้ายซ่อนรัก >> เปิดให้สั่งจองแล้วค่ะ 19/03/58
เริ่มหัวข้อโดย: fahsai ที่ 09-08-2015 14:55:06

สนุกมากๆค่ะ ขอบคุณนะคะ :กอด1: :pig4:

หัวข้อ: Re: << ร้ายซ่อนรัก >> เปิดให้สั่งจองแล้วค่ะ 19/03/58
เริ่มหัวข้อโดย: nunda ที่ 12-08-2015 19:45:44

ขอบคุณค่ะ
สนุกดี แม้ตอนแรกจะไม่ชอบพระเอกเลย นิสัยไม่ดีอ่ะ อี๋ๆๆ 555

จริงๆไปอ่านพี่ปราบก็น้องป้องมาก่อน ถึงรู้ว่ามีเรื่องนี้ ^^

หัวข้อ: Re: << ร้ายซ่อนรัก >> เปิดให้สั่งจองแล้วค่ะ 19/03/58
เริ่มหัวข้อโดย: SaJung13 ที่ 06-09-2015 05:05:42

เพิ่งได้มาอ่านอย่าว่ากันนะสนุกทุกตอนเลยคะ
อ่านติดกันสามวันรวดเลย สนุกมากๆ

หัวข้อ: Re: << ร้ายซ่อนรัก >> เปิดให้สั่งจองแล้วค่ะ 19/03/58
เริ่มหัวข้อโดย: Poseidon ที่ 25-12-2015 09:45:29

:)

หัวข้อ: Re: << ร้ายซ่อนรัก >> เปิดให้สั่งจองแล้วค่ะ 19/03/58
เริ่มหัวข้อโดย: แมลงมีพิษชนิดหนึ่ง ที่ 24-01-2016 14:48:31

เนื้อเรื่องสนุกดี ตัวละครดูมีมิติ อ่านไปแบบไม่อยากให้จบเลย สนุกมาก

 :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:

หัวข้อ: Re: << ร้ายซ่อนรัก >>
เริ่มหัวข้อโดย: kyoya11 ที่ 04-04-2016 18:40:50

 :pig4:

หัวข้อ: Re: << ร้ายซ่อนรัก >>
เริ่มหัวข้อโดย: risanana ที่ 16-05-2016 21:15:49

เอานังกานต์ไปเก็บที ให้มันหายไปจากชีวิตพัทธเลยนะ :katai1: :katai1:

หัวข้อ: Re: << ร้ายซ่อนรัก >>
เริ่มหัวข้อโดย: Mitnai ที่ 16-05-2016 21:36:45

ตั้งเป้าหมายไว้ว่ากลับจากเข้าค่ายจะปั่นเรื่องของคุณ Belove ให้หมดทุกเรื่อง
เจิมด้วยร้ายซ่อนรักแล้วกัน เดี๋ยวจะกลับมาปั่นปราบกับปมุตต่อ เอิ้ก
ขอบคุณค่ะ ♥

หัวข้อ: Re: << ร้ายซ่อนรัก >>
เริ่มหัวข้อโดย: risanana ที่ 17-05-2016 09:45:23

เราอินกับคู่รอง คำปับ โอบกิจมากกกกก น่ารักมากทั้งคู่ โอบกิจตอนแรกดูนางแรงๆนะคะ แต่นางก็มีความคิดและคิดได้น่ะพอคิดได้แล้วนางน่ารักมากก :katai3: ส่วนคำปันก็ใสๆเน๊อะเอาน่ะทำบ่อยๆเดี๋ยวก็เชี่ยวเอง :hao7:

หัวข้อ: Re: << ร้ายซ่อนรัก >>
เริ่มหัวข้อโดย: risanana ที่ 17-05-2016 10:51:19

พระเอกของเรื่องเราว่ามีความมั่นใจในตัวเองไปหน่อยคิดอะไรน้อยไปมากๆไม่ค่อยรอบคอบเช่นๆยอมให้ชะนีลี่เหี่ยวจูบเพื่อจะดูเชิงบ้าง เอากับกานต์เพื่อให้กานต์ออกจากชีวิตพัทธบ้าง คือแบบว่าเอาจริงๆตามความคิดเราเลยนะเราว่าแต่ละอย่างที่พี่แกคิดและทำนี่ไม่ฉลาดสมกับเป็นพระเอกเอาซะเลย เห็นหลายเรื่องหลายครั้งละไม่มีความเด็ดขาดเอาซะเล้ย คำปันยังน่าชื่นชมมากกว่าอีกนะ :เฮ้อ:ส่วนนายเอกพัทธๆ ทำไมใจอ่อนขี้สงสารเยี่ยงนี้ คือไรห๊ะพัทธ ให้เมียเก่าตัวเองที่เคยมีไรกับผัวคนปัจจุบันของตัวเองมาอยู่ร่วมชายคาด้วย ป๊าดด ดีนะที่มันเป็นนิยายเพราะชีวิตจริงคงไม่มีใครโลกสวยเยี่ยงพัทธ ไงล่ะผลของการใจอ่อนถ้าโอบมันไม่ฉลาดเเละจัดการติดตามเรื่องราวจนให้พระเอกไปช่วยทันจะเกิดไรขึ้นค๊าาพ่อคนดี๊ดี :z3: ตกลงเรื่องนี้คู่รองอย่างคำปันกับโอบกิจชนะใจไปใสๆเลยค๊า คู่นี้ดีงามมากมาย :katai3:

หัวข้อ: Re: << ร้ายซ่อนรัก >>
เริ่มหัวข้อโดย: up2goo ที่ 18-05-2016 10:56:13

 :pig4: :กอด1:

หัวข้อ: Re: << ร้ายซ่อนรัก >>
เริ่มหัวข้อโดย: mickeyz.min ที่ 28-05-2016 10:34:20

สนุกๆ ชอบมว๊ากกก

หัวข้อ: Re: << ร้ายซ่อนรัก >>
เริ่มหัวข้อโดย: Aumy8059yaoi ที่ 31-05-2016 12:23:23

 :pig4: :pig4:

หัวข้อ: Re: << ร้ายซ่อนรัก >>
เริ่มหัวข้อโดย: airicha ที่ 19-06-2016 18:06:21

ชอบพัทช์น่ารักดี
แต่โมกจะหื่นไปไหน  :jul1:
เนื้องเรื่องสนุกค่ะ ชอบ
 :pig4: :pig4:

หัวข้อ: Re: << ร้ายซ่อนรัก >>
เริ่มหัวข้อโดย: เฉาก๊วย ที่ 01-07-2016 21:21:33

 :L2: :pig4:

หัวข้อ: Re: << ร้ายซ่อนรัก >>
เริ่มหัวข้อโดย: ยอดมนุษย์ขนมปัง ที่ 04-08-2016 21:17:16

 :m4:

หัวข้อ: Re: << ร้ายซ่อนรัก >>
เริ่มหัวข้อโดย: The darkness ที่ 23-08-2016 16:21:42

น่าติดตามนะคะ แม้จะหมั่นไส้กานต์ นิดหน่อย หลงตัวเองเค้ามองอีกคนต่างหาก เดี๋ยวก็โดนเขี่ยแน่ๆ

หัวข้อ: Re: << ร้ายซ่อนรัก >>
เริ่มหัวข้อโดย: КίmY ที่ 27-08-2016 11:52:44

สนุกอ่ะ ชอบพี่โมกอย่างหื่น ฮ่าๆๆๆ    :hao6:
 :L2: :pig4: :pig4: :L2:

หัวข้อ: Re: << ร้ายซ่อนรัก >>
เริ่มหัวข้อโดย: Persoulle ที่ 27-09-2016 01:25:31

ชอบมากค่ะ สนุก จัดจ้าน สะใจ 555  o13

หัวข้อ: Re: << ร้ายซ่อนรัก >>
เริ่มหัวข้อโดย: vutloor ที่ 02-10-2016 11:07:20

สรุป คือ แดเนียล คือใครครับ แล้วแค้นอะไรกันมาแต่เด็ก ทำไมผมอ่านแล้วหาไม่เจอ

หัวข้อ: Re: << ร้ายซ่อนรัก >>
เริ่มหัวข้อโดย: Belove ที่ 02-10-2016 13:50:48

อ้างจาก: vutloor ที่ 02-10-2016 11:07:20  

สรุป คือ แดเนียล คือใครครับ แล้วแค้นอะไรกันมาแต่เด็ก ทำไมผมอ่านแล้วหาไม่เจอ

อ่านที่มาของ โมกข์ ปราบ และแดน รวมทั้งบทสรุปใน เพลิงพ่ายค่ะ


 :3123: :3123:

หัวข้อ: Re: << ร้ายซ่อนรัก >>
เริ่มหัวข้อโดย: Legpptk ที่ 21-01-2017 17:44:46

ยังไม่เคลียเรื่อง แดนเลย

หัวข้อ: Re: << ร้ายซ่อนรัก >>
เริ่มหัวข้อโดย: mentholss ที่ 22-02-2017 19:34:00

 :oo1:

หัวข้อ: Re: << ร้ายซ่อนรัก >>
เริ่มหัวข้อโดย: van16 ที่ 24-02-2017 23:26:19

 o13 สนุกค่ะ

หัวข้อ: Re: << ร้ายซ่อนรัก >>
เริ่มหัวข้อโดย: somakimi ที่ 26-02-2017 22:25:33

 :katai2-1: สนุกมากค่ะ เร่าร้อนรุนแรง มีครบทุกรสชาด

หัวข้อ: Re: << ร้ายซ่อนรัก >>
เริ่มหัวข้อโดย: SOMCHAREE ที่ 27-02-2017 22:30:53

จบแล้ว รักเลยเรื่องนี้

หัวข้อ: Re: << ร้ายซ่อนรัก >>
เริ่มหัวข้อโดย: Apple_matinie ที่ 04-03-2017 10:20:08

 :3123:

หัวข้อ: Re: << ร้ายซ่อนรัก >>
เริ่มหัวข้อโดย: Natti ที่ 21-03-2017 13:03:19

 o13 o13 o13

หัวข้อ: Re: << ร้ายซ่อนรัก >>
เริ่มหัวข้อโดย: tear0313 ที่ 02-04-2017 20:23:45

 :pig4: :pig4: :pig4:

หัวข้อ: Re: << ร้ายซ่อนรัก >>
เริ่มหัวข้อโดย: aoihimeko ที่ 18-04-2017 04:37:56

ขอบคุณเรื่องราวดีๆ

ติดตามผลงานตลอด

หัวข้อ: Re: << ร้ายซ่อนรัก >>
เริ่มหัวข้อโดย: areenart1984 ที่ 02-09-2017 02:47:29

 o13 o13 o13

หัวข้อ: Re: << ร้ายซ่อนรัก >>
เริ่มหัวข้อโดย: analogue ที่ 05-10-2017 13:16:53

อ่านจบแล้ว

หัวข้อ: Re: << ร้ายซ่อนรัก >>
เริ่มหัวข้อโดย: Unlimited017 ที่ 08-12-2017 02:52:38

สนุกกก  :oo1: :oo1: :oo1:

หัวข้อ: Re: << ร้ายซ่อนรัก >>
เริ่มหัวข้อโดย: O-RA DUNGPRANG ที่ 16-01-2018 00:26:01

 :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:

หัวข้อ: Re: << ร้ายซ่อนรัก >>
เริ่มหัวข้อโดย: Pramooknoi ที่ 25-01-2018 05:55:18

สนุกดีค่ะ ขอบคุณมากๆ :mew1:

หัวข้อ: Re: << ร้ายซ่อนรัก >>
เริ่มหัวข้อโดย: jomyingg ที่ 31-01-2018 17:45:03

ขอบคุณที่แต่งนิยายสนุกๆออกมาให้อ่านนะคะ  :mew1:

หัวข้อ: Re: << ร้ายซ่อนรัก >>
เริ่มหัวข้อโดย: nunda ที่ 02-02-2018 22:14:39

ต้องบอกว่าที่กลับมาอ่านอีกรอบ เพราะคู่รองคำปันกับโอบกิจนะเนี่ย
คือบอกตรงๆ ไม่ชอบพระเอกอ่ะค่ะ จบ...

หัวข้อ: Re: << ร้ายซ่อนรัก >>
เริ่มหัวข้อโดย: ● MaYa~Boy ● ที่ 03-02-2018 22:56:09

สนุกมากๆ เลยครับ ตอนท้ายๆ นี่ลุ้นหนักมาก

หัวข้อ: Re: << ร้ายซ่อนรัก >>
เริ่มหัวข้อโดย: ที่ปรึกษาไอทีขั้นต้น ที่ 20-02-2018 20:02:36

โมกข์นี่้ร้ายจริงๆ ดีนะที่พัทไม่ถือสาแถมยังหลงรักคนที่ทำร้ายตัวเองได้อีก เฮ้อ

หัวข้อ: Re: << ร้ายซ่อนรัก >>
เริ่มหัวข้อโดย: kkmm ที่ 03-03-2018 15:08:03

คิดถึงนิยายเรื่องนี้จัง

หัวข้อ: Re: << ร้ายซ่อนรัก >>
เริ่มหัวข้อโดย: Psycho ที่ 28-04-2018 10:04:32

 o13

หัวข้อ: Re: << ร้ายซ่อนรัก >>
เริ่มหัวข้อโดย: punthipha ที่ 03-05-2018 14:25:59

อ่านสามวันจบ  :pig4: :pig4:

หัวข้อ: Re: << ร้ายซ่อนรัก >>
เริ่มหัวข้อโดย: sailom_orn ที่ 27-05-2018 16:52:41

 :pighaun: แซ่บมาก

หัวข้อ: Re: << ร้ายซ่อนรัก >>
เริ่มหัวข้อโดย: chanakan2535 ที่ 29-05-2018 00:37:12

คนแบบนี้ต้องโดนสั่งสอนสักที

ใจหนึงอยากให้พ่อเลี้ยงถูกรุกบ้าง แต่ดูจากขนาดร่าง
สงสัยประเทศนี้คงหาคนมารุกยาก
 ดูบอลสด ดูบอลออนไลน์ (https://www.88live.tv)

หัวข้อ: Re: << ร้ายซ่อนรัก >>
เริ่มหัวข้อโดย: AkaneSama ที่ 30-05-2018 00:43:06

พัทธ์ลืมเป็นลมรึเปล่า กลัวเลือดไม่ใช่รึ หรืออดีนารีนมันพุ่งพล่านเลยไม่รู้สึก งง

หัวข้อ: Re: << ร้ายซ่อนรัก >>
เริ่มหัวข้อโดย: Cheese[C]ake ที่ 02-06-2018 00:44:52

เชียร์คำปั่น กับ โอบ อิๆๆ

หัวข้อ: Re: << ร้ายซ่อนรัก >>
เริ่มหัวข้อโดย: Cheese[C]ake ที่ 07-06-2018 18:25:39

กานต์ แค้นผิดคนแล้วนะ แกต้องแค้นแดเนียลสิย่ะ

หัวข้อ: Re: << ร้ายซ่อนรัก >>
เริ่มหัวข้อโดย: Cheese[C]ake ที่ 09-06-2018 18:25:53

ขอบคุณสำหรับนิยายจ้า สนุกมากเลย

หัวข้อ: Re: << ร้ายซ่อนรัก >>
เริ่มหัวข้อโดย: suikajang ที่ 01-08-2018 10:25:42

อ่านจบไปมะคืน ตื่นมาอ่านรักได้ไหม ผู้ชายธรรมดาเสร็จต่อ พอจบ เลยตอบทู้ควบเลย  :katai3:
อ่านรอบนี้เป็นรอบที่ 3 ล่ะ ยังสนุกเหมือนเดิม  o13  จ้า ไปส่องก่อนจะอ่านเรื่องไหนต่อ
 :L1:  :pig4:  :L1:

หัวข้อ: Re: << ร้ายซ่อนรัก >>
เริ่มหัวข้อโดย: duckka ที่ 25-02-2019 08:17:33

 :z2:ติดตามทุกเรื่องของนักเขียนเลยค่ะสนุกๆ

หัวข้อ: Re: << ร้ายซ่อนรัก >>
เริ่มหัวข้อโดย: brookzaa ที่ 22-04-2019 16:17:12

คิดว่าน่าจะเคยอ่านแต่ตามต่อไม่จบ เพราะต้นเรื่องพอจำได้แต่ช่วงหลังมาไม่คลับคล้ายคลับคลาเลย ถือว่าออาบจบละนะ อิอิอ

หัวข้อ: Re: << ร้ายซ่อนรัก >>
เริ่มหัวข้อโดย: YOYA ที่ 24-10-2019 20:46:15

อ่านแล้วชอบมาก สนุกมากคะ o13

หัวข้อ: Re: ร้ายซ่อนรัก บทที่ 31 ( 30 / 04 /2557 )
เริ่มหัวข้อโดย: Musashi ที่ 29-07-2020 08:30:37

อ้างจาก: Belove ที่ 30-04-2014 02:06:18  

แยกขาจนกว้างแล้วจึงแทรกร่างที่พร้อมอยู่นานแล้วเข้าไปอย่างรวดเร็ว

สดไม่ใส่ถุง :ling1: