หัวข้อ: << ร้ายซ่อนรัก >>

[little_munoi]

เฮ้ยย สงสารกานต์
แดนแม่ม แช่งให้ตกเครื่องบินตายยยยย
อิเลววว!!!!

[fannan]

นั่นไงกรรมมันเครมเร็ว



ตื่นมาพัทธ์จะเป็นไงละเนี่ย

[Ipatza]

ก็สมควรนะ -*-

[PoPuAr]

กานต์โดนเข้าแล้ว 
สะใจเป็นบ้าา ฮะฮ่าฮ่า

ส่วนพัทธ์ก็รีบๆลืมรักเก่านะ เพราะรักครั้งใหม่ครั้งสุดท้ายกำลังมา อรั๊ยยย

คุณโมกข์สู้ๆนะ อย่าเพิ่งยอมแพ้ ทำเค้าเอาไว้เยอะ อีกเดี๋ยวพัทธ์ก็ใจอ่อนแล้ว

[๐๐ตะวัน๐๐]

กรรมตามทันจริง ๆ

[BeeRY]

เพิ่งเข้ามาอ่าน สนุกมากค่ะ อย่างกับดูละครหลังข่าวอยู่เลย 
ถึงจะไมชอบนิสัยกานต์ แต่ก็น่าสงสารที่โดนถ่ายคลิป ถ้ามันหลุดไป อนาคตก็ดับเลย แต่ถ้าไม่หลุด ฝรั่งนั่นก็กัดไม่ปล่อยแหงๆ ตายทั้งเป็น
สำหรับโมกข์ คงต้องรับศึกหนักอีกนาน พัทธ์โกรธสิบชาติไม่หายก็ไม่แปลกอ่ะ ทำกับเขาไว้ตั้งขนาดนั้น รักลงก็บ้าแล้ว ต้องตื้อให้ใจอ่อนให้ได้นะ

[GhostWr!ter]

เข้ามาส่องนิยาย..อยากบอกว่า..สนุกนะ
เป็นเนื้อเรื่องที่แปลกตรงที่พระเอกรู้สึกผิดเร็วมาก
ปกติที่อ่านจะชอบเจอพระเอกซาดิสต์ นายเอกคิดผิดที่ไปหลงรัก ประมาณนั้นอ่ะ
พอมาเจอเรื่องนี้เลยรู้สึกว่่า..เออ! คนเจ้าเล่ห์เจ้าแผนการก็รู้สึกผิดคิดอยากจะเป็นสุภาพบุรุษเพื่อนายเอก
ช่างทุ่มเทและน่าหลงรักซะนี่ ลุ้นๆ ยังไงก็ขอเป็นกำลังใจให้คนเขียนแต่งต่อไปนะจ๊ะ
เอาใจช่วยทุกคู่ ทั้ง (โมกข์-พัทธ์,คำปัน-โอบ) แอบสงสารนู๋กานต์นิดๆ แต่คิดๆไป He แรงเหมือนกันนะ หุหุ
 

[saruwatari_guy]

สงสารกานต์เลบ.....

[mooping-7]

สงสารกานต์อะ

[zombi]

น่าเห็นใจเกือบทุกคนยกเว้น คุณโมกข์

[Belove]

                              ร้ายซ่อนรัก

                               บทที่ 14


พัทธ์ปรือตาขึ้นมาแล้วก็ต้องหลับตาลงไปใหม่พร้อมกับใช้ปลายนิ้วนวดขมับเพื่อคลายความปวดศีรษะจาก

อาการแฮงค์เหล้า

เมื่อฝืนลืมตาได้ มือก็คว้านาฬิกาปลุกบนหัวเตียงมาดูเวลาแล้วจึงค่อยๆ ลุกขึ้นมานั่ง ตั้งคำถามในใจว่าเขา

มานอนอยู่บนเตียงได้อย่างไรในเมื่อที่จำได้ล่าสุดคือ เขานั่งดื่มเหล้าอยู่คนเดียวในห้องโถง

ก้มลงมองสภาพตัวเองก็ยิ่งแปลกใจหนักเมื่อเห็นว่าเปลี่ยนเป็นชุดนอนเรียบร้อย ทั้งที่เขายังไม่ได้อาบน้ำ

เปลี่ยนเสื้อผ้าเมื่อตอนที่กลับเข้ามา

พัทธ์คว้าแว่นสายตามาใส่ก่อนที่เขาจะหันไปมองข้างตัวที่ว่างเปล่าแล้วก็ต้องถอนหายใจ ความเงียบเหงา

อ้างว้างมาเยือนจิตใจเมื่อนึกขึ้นได้ว่า เขาเพิ่งจะตัดรอนและออกปากไล่กานต์ไปจากชีวิตเมื่อวานนี้

และตั้งแต่บัดนี้เป็นต้นไปจะไม่มีใครอยู่เคียงข้างเขาอีกแล้ว

ไม่สิ…จะต้องอยู่ให้ได้ อยู่ให้เหมือนเมื่อก่อนที่ยังไม่รู้จักกานต์ ตอนนั้นเขาก็อยู่ได้ เพียงแค่ตอนนี้เขาต้อง

ทำใจกับการเลิกราให้เร็วที่สุด พัทธ์ไม่ชอบการทำตัวเป็นคนอ่อนแอแม้ว่าภายในใจจะโศกเศร้าแค่ไหนก็

ตาม

เขาลุกจากที่นอนแล้วเดินออกไปที่ห้องโถงเมื่อยังเช้าเกินกว่าที่จะแต่งตัวไปทำงาน กะเวลาไว้ว่าจะออกไป

เก็บภาชนะที่ทิ้งไว้แล้วค่อยอาบน้ำ แต่ความคิดก็ต้องสะดุดลงเมื่อพัทธ์มัวแต่ตะลึงมองร่างสูงใหญ่ที่นอน

คุดคู้อยู่บนโซฟาของเขาแถมยังกรนเบาๆ บอกให้รู้ว่ายังหลับสนิท

พัทธ์อ้าปากค้าง เขากำลังทบทวนเหตุการณ์แต่ก็นึกไม่ออกว่าโมกข์มานอนหลับอยู่ในบ้านของเขาได้

อย่างไร แถมโมกข์ยังใส่แค่เสื้อกล้ามกับกางเกงบอกเซอร์เท่านั้น นี่มันเกิดอะไรขึ้น

แต่ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น พัทธ์ก็ไม่อยากเห็นหน้าโมกข์ เขายังโกรธกับการกระทำที่หยามเกียรติลูกผู้ชาย

ด้วยกัน  โมกข์เหยียบย่ำศักดิ์ศรีของเขาจนแทบไม่เหลือ ไอร้อนแห่งความคุกรุ่นระอุจนต้องก้าวยาวๆ เข้าไป

กระชากแขนของโมกข์ให้ลุกขึ้นมาอย่างรวดเร็ว

“เฮ้ย”

โมกข์ผวา ประสบการณ์ชีวิตสอนให้เขาตื่นตัวคอยระวังกับคนที่บุกเข้ามาปองร้าย ครั้งนี้ก็เช่นกัน โมกข์

ลุกพรึ่บทั้งที่ตายังไม่ลืมแล้วตรงเข้าล็อคคอพัทธ์ด้วยสัญชาตญาณโดยแท้

เมื่อสติกลับคืนมาพัทธ์เองกลับเป็นฝ่ายตกใจ เมื่อลำคอของเขาถูกล็อคไว้ด้วยท่อนแขนแกร่งของโมกข์ที่ยืน

ชิดอยู่ด้านหลัง ลมหายใจอุ่นเป่ารดลงมาที่หลังคอมันทำให้เขาขนลุกซู่

“โอ๊ะ อาจารย์ จะปลุกก็เบามือหน่อยสิครับ ปลุกรุนแรงแบบนี้ใจหายหมด”

โมกข์ทำลายความเงียบด้วยคำพูดกึ่งหยอกล้อ เรียกเลือดสูบฉีดขึ้นหน้าของพัทธ์อีกรอบ เขาตั้งศอกแล้ว

แทงไปด้านหลังกระแทกเข้าที่ท้องของโมกข์จนร้องอุบ แต่ถึงกระนั้นโมกข์ก็ยังไม่ยอมคลายท่อนแขนที่ยึด

ลำคอของพัทธ์

“ปล่อยผมได้แล้ว”

พัทธ์ตวาดเสียงขุ่น โมกข์เลยต้องยอมคลายท่อนแขน จมูกโด่งลอบสูดกลิ่นที่ลำคออย่างเสียดายก่อนที่จะ

เบี่ยงตัวออกมาช้าๆ

“เข้ามาในบ้านของผมได้ยังไง อ้อ ไม่ต้องตอบ ออกไปได้แล้ว”

พัทธ์ออกปากไล่เสียงดังลั่นเมื่อหันกลับมาเผชิญหน้า โมกข์หน้าเจื่อนลงเมื่อเขาพยายามอธิบาย

“พัทธ์ อย่าเพิ่งไล่ได้ไหม ฟังก่อน ผมเป็นห่วงเลยตามมาเมื่อคืนนี้ เห็นคุณดื่มจนเมาผมก็เลย…”

“ออกไป”

พัทธ์ตัดบทยกมือชี้ไปที่ประตู

“โธ่เอ๊ย พัทธ์ ผมบอกแล้วไงว่า…เฮ้ย อย่า…”

โมกข์ตาเหลือกเมื่อเห็นพัทธ์คว้าสิ่งของใกล้มือแล้วขว้างมาทางเขา แจกันใบเล็กบนโต๊ะลอยละลิ่วตรงมา

โมกข์หลบวูบ แต่พอหันกลับมาก็เจอหมอนอิงปะทะเต็มหน้า

ร่างใหญ่สบถลั่นแล้ววิ่งหนีออกไปทางประตู พัทธ์ก้าวยาวๆ ตามไป เขาคว้ารองเท้าที่วางหน้าบ้านได้ข้าง

หนึ่ง อาจารย์หนุ่มก็ออกแรงขว้างออกไป

โมกข์เห็นแล้ว รองเท้าบินได้ตรงมาทางใบหน้าของเขาพอดิบพอดี โมกข์เบี่ยงหน้าหนี รองเท้าข้างนั้นจึง

เฉียดกกหูข้ามบ่าของเขาไปชนกับประตูรั้วด้านหลังเสียงดังลั่น

“พัทธ์หยุดก่อนได้ไหม”

เขาตะโกนประท้วง แต่ก็ห้ามไม่ได้เมื่อพัทธ์คว้ารองเท้าข้างที่เหลือแล้วขว้างมันมากระแทกเข้าที่ลิ้นปี่ของ

โมกข์จนจุก

เสียงทะเลาะกันดังมิใช่น้อย เรียกความสนใจจากชาวบ้านละแวกใกล้เคียงให้โผล่หน้ามาดูกันสลอน

เพราะเป็นช่วงเช้าที่คนยังไม่ได้ออกไปทำงานผู้คนเลยหนาแน่นเป็นพิเศษ

โมกข์ตัดสินใจพุ่งเข้าชาร์ตร่างของพัทธ์ แบกร่างสูงผอมนั้นขึ้นบ่ากลับเข้าไปในบ้าน แม้ว่าพัทธ์จะออกแรง

ทุบแผ่นหลังแต่ดูเหมือนร่างยักษ์นั่นจะไม่สะดุ้งสะเทือนเอาเสียเลย

โมกข์แบกพัทธ์มาจนถึงโซฟา เขาทรุดตัวลงนั่งและดึงตัวพัทธ์มาไว้บนตัก

“ปล่อยกู”

พัทธ์น็อตหลุด เขาตะโกนใส่หน้าพลางดิ้นขลุกขลักจนโมกข์ต้องยกขาข้างหนึ่งมาคร่อมขาของพัทธ์และยึด

มือทั้งสองของพัทธ์ไม่ให้ลงมือกับเขาอีก

“คุณก็พูดกับผมดีๆสิ อย่าโวยวาย ผมจะได้ปล่อยคุณ”

โมกข์พูดอย่างเหลืออด จุกจากโดนแทงศอกแล้วยังซ้ำที่เดิมด้วยรองเท้าหนังคู่หนาอีก ฤทธิ์เดชอาจารย์พัทธ์

ไม่น้อยเลยจริงๆ

“กูไม่คุยกับคนอย่างมึง ไอ้…”

เสียงนั้นขาดหาย ดวงตาภายใต้แว่นบางใสเบิกกว้าง

ในขณะที่พัทธ์กำลังอ้าปากจะด่าโมกข์ เขากลับประกบปากลงมาอย่างรวดเร็วพร้อมกับฉกปลายลิ้นลงมา

ทันที เมื่อปลายลิ้นร้อนแตะกันพัทธ์ก็สะดุ้ง

มันเหมือนมีกระแสไฟฟ้าแล่นปราดตั้งแต่หัวจรดเท้า พัทธ์ต้องกลั้นหายใจเมื่อโมกข์หมุนลิ้นวนอยู่ในช่อง

ปาก เรียวปากของเขาถูกริมฝีปากของโมกข์ทาบแน่นจนแทบไม่มีช่องว่างเหลืออยู่ให้เขาออกเสียงตะโกน

ประท้วงได้เลย

เมื่อเห็นพัทธ์นอนตัวแข็งอย่างตื่นตะลึงกับจูบของเขาอยู่บนตักหมดแรงที่จะต่อสู้ โมกข์จึงค่อยเก็บลิ้นมา

อย่างอ้อยอิ่ง ริมฝีปากที่บดเบียดแนบแน่นค่อยๆ คลายออก แต่โมกข์ก็ยังไม่ปล่อยให้เป็นอิสระ เขาเม้มปาก

ลงกับริมฝีปากแดงตัดกับไรหนวดสีเขียวจางที่คางอย่างติดใจ แวะวนไปทั้งด้านล่างและด้านบนก่อนที่เขา

จะเงยหน้าขึ้นอย่างเสียดาย

ดวงตาพราวระยับจ้องมองหน้าขาวที่เปลี่ยนเป็นแดงเรื่อแล้วขู่สัมทับ

“เอาสิ ด่าอีกจะจูบอีก”

พัทธ์มองหน้าโมกข์ตาเขียว แล้วดิ้นรนจนพาตัวออกห่างจากตักโมกข์ หนีมานั่งอยู่บนสตูลตัวเล็กอีกตัว

จูบของโมกข์ช่างมีอิทธิพลอะไรเช่นนี้

พัทธ์สูดหายใจเข้าปอดลึกๆ เพื่อให้หัวใจที่เต้นเร็วแรงกลับไปทำงานเป็นปกติ เรี่ยวแรงของเขาสูญหาย

เหมือนถูกกระชากวิญญาณออกไปจากร่าง พัทธ์ยอมรับกับตัวเองว่าเขากลัว พัทธ์กลัวโมกข์

ทางที่ดีเขาควรจะอยู่ห่างจากโมกข์ให้มากที่สุด แต่พัทธ์ไม่รู้ว่าจะทำได้หรือไม่ ก็ดูอย่างตอนนี้ที่โมกข์มานั่ง

อยู่ในบ้านของเขาหน้าตาเฉย

“ผมขอโทษ ขอโทษรอบที่ล้านแปด จะให้ขอโทษไปถึงรอบที่ล้านเก้าก็ได้ถ้ามันจะทำให้คุณหายโกรธ”

โมกข์พูดจริงจัง สีหน้านั้นบอกพัทธ์ว่าเขาไม่ได้โกหก

“ผมเป็นห่วงคุณมากนะ ถึงได้ตามมาที่บ้านคุณ เห็นคุณหวดเหล้าจนหน้าแดงตาแดงไปหมดก็ยิ่งเป็นห่วง

มากขึ้น แต่คุณไม่แยแสความห่วงใยของผมเลย ซ้ำยังอ้วกใส่ผมอีก”

ต้นประโยคจริงจังเปลี่ยนเป็นออกแนวแดกดันตรงปลายประโยค จุดรอยขำขันในดวงตาหลังกรอบแว่นได้

แม้ใบหน้าจะยังรักษาระดับความบึ้งตึงไว้

“ผมเนี่ยนะ อ้วกรดคุณ”

พัทธ์เลิกคิ้วถามอย่างสะใจ โมกข์ค้อนขวับ

“ใช่เซ่ จะใครอีกถ้าไม่ใช่คุณ คุณคิดว่าที่ผมต้องมานอนหนาวเพราะเหลือเสื้อผ้าไอ้ที่มันไม่เปื้อนอยู่แค่นี้น่ะ

เพราะใครล่ะ แต่ก็ดีอยู่อย่าง เพราะผมเห็นคุณหลับไปในสภาพนั้นไม่ไหว เลยจัดการเช็ดตัวให้คุณ”

โมกข์หัวเราะอย่างเป็นต่อ พัทธ์ใจหายเขาก้มมองสภาพตัวเองอีกครั้ง

“ไอ้คนฉวยโอกาส”

เขาด่าอย่างรวดเร็ว ใบหน้าร้อนวูบด้วยความอับอาย

“โธ่คุณ ผมไม่ได้ทำอะไรคุณหรอก ไม่อยากรังแกคนเมา  ก็…แค่มองนิดหน่อยเอง ถือว่าเป็นรางวัลที่ผมเช็ด

ตัวให้คุณก็แล้วกันนะ”

พัทธ์ก้มหน้านิ่งจนโมกข์เริ่มหวั่น และเมื่อเงยหน้าขึ้นมาอีกทีก็ปล่อยคำพูดทำร้ายจิตใจของโมกข์

“ผมบอกคุณว่า ให้คุณไปให้พ้นจากชีวิตของผม คุณจำไม่ได้หรือ ผมพูดจริงนะ”

“จำได้ แต่ไม่ไป”

โมกข์ตอบหน้าตาเฉย พลางดึงมือข้างหนึ่งของพัทธ์มากุมไว้

“ที่ผมบอกคุณว่าผมสำนึกผิดน่ะผมพูดจริง เรื่องที่ผมชอบคุณนั่นก็เรื่องจริง ผมจะอยู่ชดใช้ให้คุณจนคุณ

พอใจและยกโทษให้ผม”

“งานการไม่มีทำหรือไง”

พัทธ์ประชดพลางดึงมือออกจากการเกาะกุมแต่ไม่สำเร็จ จนต้องปล่อยให้โมกข์กุมไว้แถมยังใช้นิ้วขีดเขียน

เล่นบนฝ่ามือ

“มี แต่ง้อคุณสำคัญกว่า ที่บริษัทก็ให้ไอ้ปราบทำไป ที่ไร่ลูกน้องก็เยอะแยะ”

โมกข์ยักไหล่อย่างไม่แคร์จนพัทธ์มองอย่างหมั่นไส้

“หน้าด้าน”

พัทธ์บริภาษรุนแรงแต่คนโดนด่ายิ้มร่า

“ใช่ ผมน่ะหน้าด้านกว่าที่คุณคิดอีก ผมจะหน้าด้านตื้อคุณอยู่อย่างนี้แหละ ความอดทนของผมสูงอยู่แล้ว

ส่วนคุณจะอดทนให้ผมตื๊อได้แค่ไหน”

โมกข์ยกหลังมือของพัทธ์ขึ้นมาแล้วกดริมฝีปากลงไป

“มาพิสูจน์ความอดทนกันสักยกไหมล่ะ อาจารย์พัทธ์”





กานต์ขยับตัวช้าๆ ความเจ็บปวดร้าวระบมเกิดขึ้นไปทั่วตัว เมื่อมองเห็นร่างกายตัวเองเขาก็อยากจะตะโกน

ให้ลั่นอย่างเจ็บใจแต่ก็ไม่มีแรง

เนื้อตัวของเขาเต็มไปด้วยร่องรอย บางจุดถึงกับเป็นแผลเลือดซิบ ไม่ต้องพูดถึงความบอบช้ำที่ช่องทางและ

สะโพก มันเจ็บจนเขาแทบขยับไม่ได้

ชายหนุ่มซมซานไปหยิบโทรศัพท์มือถือในกระเป๋ากางเกงที่กองอยู่กลางห้องแล้วโทรไปลาป่วย สภาพเช่นนี้

แค่จะไปห้องน้ำที่อยู่ตรงหน้าก็ยังยากลำบาก แต่กานต์ก็ต้องไป

ใช้น้ำอุ่นรดไปทั่วตัวเพื่อช่วยผ่อนคลายกล้ามเนื้อ เขาล้วงล้างเข้าไปในทางนั้น เจ็บจนน้ำตาไหลปนกับ

สายน้ำ เจ็บตัวไม่เท่าไหร่แต่เจ็บที่ใจนั้นยิ่งกว่าที่ต้องตกเป็นเบี้ยล่างของไอ้ฝรั่งตาน้ำข้าว

เมื่อออกมาจากห้องน้ำ เขาก็ต้องสะดุ้งเมื่อเห็นแดนนั่งอยู่ที่เก้าอี้มุมห้อง กำลังยิ้มอย่างชอบใจเมื่อก้มลง

มองที่โทรศัพท์ในมือ

“ไฮ ฮันนี่ ตื่นแล้วหรือ ผมไปทานอาหารเช้ามาสั่งอาหารมาให้คุณด้วยนะ เดี๋ยวคงขึ้นมาส่ง คุณมาดูอะไรนี่

สิ”

เขากวักมือเรียก กานต์ส่ายหน้าปฎิเสธ แล้วก็ต้องถอยหลังกรูดเมื่อแดนก้าวมากระชากแขนลากให้เขาเดิน

ตาม ก่อนที่จะผลักลงไปบนเก้าอี้

“โอ๊ย เจ็บนะโว้ย”

กานต์ร้องลั่นเมื่อก้นกระแทกลงกับเก้าอี้ แดนไม่สนใจเขากดปุ่มเพลย์ที่คลิปนั่นแล้ววางโทรศัพท์ลงไปบน

โต๊ะ เพื่อให้กานต์มองเห็น

ดวงตาของกานต์เบิ่งโพลงเมื่อเห็นภาพตัวเอง น้ำตาไหลลงมาด้วยความอัดอั้นก่อนที่จะใช้มือปัดโทรศัพท์

จนร่วงไปกับพื้นแล้วฟุบหน้าร้องไห้กับโต๊ะ

“สัส ไอ้แดน กูจะฆ่ามึง”

กานต์ตะโกนแล้วผุดลุกจากเก้าอี้ แต่แล้วเขาก็ต้องตกใจเมื่อแดนฟาดหลังมือมาใส่หน้าจนชาดิกไปทั้งแถบ

“อยากจะฆ่าก็มาสิ ถ้าไม่กลัวจะถูกฆ่าซะก่อน”

เสียงอำมหิตออกมาจากปากของแดนเป็นภาษาไทยแทบจะไม่มีเพี้ยน ทำให้กานต์ตะลึงจนอ้าปากค้าง

“นะ นี่ มึง พูดไทยได้”

“ใช่ และที่คุณด่าผมเสียหาย ผมก็เข้าใจทุกครั้งนะ เบบี้”

แดนควักบุหรี่ขึ้นมาจุดสูบ

“คุณคิดว่าผมเป็นใครล่ะ ฝรั่งขี้นกตกอับที่หลงมาเที่ยวเมืองไทยงั้นสิ งั้นผมจะแนะนำตัวให้คุณรู้จักอีกครั้ง”

ดวงตาสีน้ำข้าวหันมามองหน้ากานต์

“ผมคือ แดเนียล เคลตั้น เจ้าของ ดีเค คอนสทรัคชั่น”

กานต์กรอกตาไปมาเมื่อรู้สึกคุ้นหู  ดีเค คอนสทรัคชั่น บริษัทรับเหมาก่อสร้างที่กำลังมาแรงอยู่ในขณะนี้

กานต์เคยอ่านเจอในนิตยสารธุรกิจ

“มึงจะเป็นใครกูไม่สน แต่อย่ามายุ่งกับกู”

กานต์เสียงแข็งใส่ แดเนียลใช้มือบีบคางของกานต์จนหน้าเบี้ยว

“ตอนแรกผมก็ไม่อยากจะยุ่งกับคุณหรอกนะ เบบี้ แต่บังเอิญว่าผมเห็นคุณระเริงรักอย่างเมามันท่ามกลาง

บรรยากาศโรแมนติกกับไอ้โมกข์เพื่อนเก่าแก่ของผม มันก็เลยทำให้ผมสนใจคุณไม่น้อยเลยล่ะ”

แดเนียลยิ้มเหี้ยม

“ผมสนใจทุกเรื่องที่เกี่ยวข้องกับไอ้โมกข์และไอ้ปราบ ไม่อย่างนั้นผมจะเสียเวลามานั่งให้คุณด่าเล่นทำไม”

แดเนียลฉุดต้นแขนของกานต์จนลอยขึ้นมา แล้วผลักจนถลาไปนอนคว่ำกับพื้นห้อง เขาตามมานั่งคร่อมอยู่

บนสะโพกของกานต์ ลูบไล้มือไปตามแผ่นหลังที่มีแต่รอยแผล

“แต่พอได้ลองทำรักกับคุณตลอดทั้งคืน ผมติดใจคุณมากเลยนะ ก็อย่างที่คุณเห็นในคลิปที่ผมถ่ายนั่น

แหละ คุณช่างยั่วยวน เซ็กซี่ เร้าใจ จนอยากได้คุณขึ้นมาจริงๆเสียแล้ว”

กานต์ร้องลั่นเมื่อแดเนียลสอดนิ้วเข้าไปในช่องทางบอบช้ำ

“กูไม่อยู่กับมึง กูเกลียดมึง ไอ้แดน”

กานต์ตะโกนโหยหวนเมื่อแดเนียลชักนิ้วอย่างรุนแรง เขาดิ้นหนีแต่แดเนียลก็กดบ่าเขาไว้จนดิ้นไม่หลุด

“ไม่เคยมีใครปฏิเสธผมได้หรอก เบบี้ ถ้าคุณหนีผมสำหรับคุณขั้นแรกก็แค่ส่งคลิปลงเน็ตเหมือนที่ผมส่งคลิป

คุณกับไอ้ชายชู้ของคุณไปให้ผัวเก่าคุณดู”

กานต์อ้าปากค้าง หันหน้ามาสบตากับดวงตาสีน้ำข้าว

“นี่ ทั้งหมดเป็นเพราะมึง”

กานต์กัดฟันด้วยความแค้น แดเนียลคีบบุหรี่อัดควันเข้าปอด

“นี่ก็แค่ส่วนหนึ่งเท่านั้นแหละ เบบี้ ที่ผัวคนนี้ของคุณจะทำเพื่อแย่งทุกอย่างมาจากไอ้โมกข์”

แดเนียลพ่นควันออกจากปาก แล้วจี้บุหรี่ลงไปบนแผ่นหลังเปลือยเปล่าของกานต์

[suck_love]

แอบสงสารกานต์นิดนึงแฮะ
เจอแบบนี้ก็เลวร้ายไป 

ส่วนอ.ก็ยอมๆพ่อเลี้ยงเถอะค่ะ คนอ่านจะได้ฟินน -,,-

[waza]

คึ คึ อาจารย์โดนจูบแล้ว โมกข์พยายามเข้าเดี๋ยวเค้าก็ใจอ่อนเองแหละ

[BeeRY]

กานต์เจอคนโฉดเข้าซะแล้ว น่าสงสารจัง
ส่วนโมกข์เจอจุดอ่อนอาจารย์แล้ว ดื้อมากก็จับจุ๊บซะเลย

[fannan]

ชักสงสารแดนรุนแรงอะ


รออ่านตอนต่อไปค้าบ

[ppoi]

...พูดได้คำเดียวว่า ซวย นะกานต์... อินี่แลจะโฉดชั่วถ่อยสถุัลอย่างรุนแรง สองคนนี้คงจับคู่ไม่ได้... เพราะอิแดนคงใช้กานต์จนเยินแล้วส่งขายนอกประเทศต่อซะมากกว่า...

ณ จุดนี้ ควรรีบไปเล่าสู่ทุกเรื่อง ขอความช่วยเหลือจากโมกข์ ก่อนที่จะลุกลามใหญ่โต... แต่กรณีนี้ไม่มีทางเกิดขึ้น... เพราะเรื่องจะไปต่อไม่ได้... กร้ากกกกกก

เอาเป็นว่าอย่าให้ต้องโดนทารุณกรรมจนเกินไปละกัน... คือกานต์มันนิสัยไม่ดี แต่มันก็ไม่ได้โฉดถ่อยจนควรโดนอะไรหนักๆอ่ะ ที่โดนนี่ก็คือซวยขั้นสุดแล้ว ต้องขอบคุณกานต์ด้วยซ้ำ ไม่งั้นพัทธ์ไม่มีทางแลโมกข์อ่ะ ส่วนเรื่องกานต์กะโมกข์... ตบมือข้างเดียวไม่ดัง กานต์แรดเกิน แต่ก็เป็นไปตามเกมส์โมกข์ล่ะนะ...

[๐๐ตะวัน๐๐]

แดนนี่เลวได้อีกน่ะ

[Mancha KHIRI]

อยากจะสงสารกานต์นะแต่ก็แบบ... สมควรละค่ะพ่อคู๊ณ อย่างนี้ค่อยเป็นมวยถูกรุ่นกันหน่อย ครึๆๆๆ

โมกข์ก็ง้อๆ เข้า เดี๋ยวพัทธ์ก็ใจอ่อนเองล่ะเน๊าะ ดื้อนักก็เล่นบทตบจูบอีกบ่อยๆ ก็ได้ ชอบบบบบบ~
 

[mooping-7]

คุณโมกข์ เจอของจริงเข้าแแล้ว

สงสารกานต์จริงๆๆ เดเนียลเลวมากกกก

[Ipatza]

ซวยแท้
สมดีดีคนเลวก้คู่คนเลว

[pornumpai-ka]

สมน้ำหน้า

 

[Nus@nT@R@]

ซวยไปกานต์

[วัวพันปี]

เท่าที่จำได้ ไอ้แด..นี่ขี้เหร่ หัวล้าน อ้วนลงพุง ใช่ไหม
ไม่ได้หล่อล่ำดหดดิบเถื่อนนินา  สงสารกานต์ นิสนุง

[lizzii]

กานต์ไม่น่าเจออะไรเลวร้ายขนาดนี้เลย เห้อ

[Palmpalm]

อยากจะสงสาร แต่ถือว่าสมควรแล้ว

แดนเลวเข้ากับกานต์ดี

[Maytbb]

แดนมันรวยขนาดนั้น ทำไมมันไม่เอาเงินไปทำศัลกรรมที่เกาหลีบ้าง แล้วก็เอาไปส่งตัวเองเข้าโรงเรียนดัดสันดานให้เป็นคนดีบ้าง
ที่ทำอย่างนั้นกับกานต์ก็ว่ากานต์สมควรโดนนะ แต่ที่เอาบุหรี่จี้หลังนี่มันก็เกินไป จิตวิปริตรึเปล่าอิแดน  ไม่หล่อแล้วยังเลวอีก   

[Moose]

โมกข์ ตื้อเท่านั้นที่ครองโลก หน้ามึนเข้าให้ เหมือนอาจารย์จะเริ่มใจอ่อนที่ละนิดแล้วนะ อิอิ

[PoPuAr]

กร๊ากกกกกก เออๆ เห็นด้วยกับคอมเม้นท์ข้างบน แดนเปิดตัวว่ารวยขนาดนั้น ควรไปทำศัลยกรรมที่เกาหลีมาก่อนนะ
จะได้ดูหล่อๆเถื่อนๆ เหมาะสมกับบทนี้หน่อย ด้วยรูปลักษณ์ที่กานต์อธิบายไว้ตั้งแต่ต้น มันจิ้นไม่ค่อยออกน่ะ 
กานต์ตกเป็นเหยื่ออย่างสมบูรณ์แล้ว แอบสงสารนะบางที แต่ก็เออน่า สมควรโดนแล้ว 

วร๊ายยยยยยยยย อาจารย์พัทธ์โดนคุณโมกข์ขโมยจูบไปแล้วรึนั่น 

[little_munoi]

 :katai3:โมกข์มุ้งมิ้งอ่ะ
น่ารักดี ฮ่าๆ
สงสารกานต์จุง
บางทีชีวิตมันก็เศร้าหว่ะกานต์
 

[AGALIGO]

ถึงจะไม่ชอบความสำส่อนของกานต์
แต่เจอแบบนี้ก็แอบสงสารเหมือนกันนะ
แต่จะโทษใครได้เพราะเธอทำตัวของเธอเอง

+ 1 + เป็ดจ้า