หัวข้อ: @@โดย Luk {สงครามทะเลทราย..ศึกเทพมหาธาตุ} @@ 1/3/57 # P.64...END++++

[taroni]

หลากหลายอารมณ์ ทั้งรบทั้งรัก 

[AnimajuS]

 

[Hummer]

เป็นตอนที่เลือดกำเดากระฉูด บรรยายได้สละสลวยมากครับ
สำคัญคือเห็นภาพสุดๆ ติดตามตอนต่อไปอย่างเหนียวหนึบ

[ณ ที่เดิม™]

กำเดาพุ่งเรียบร้อย   

[bun]

อย่างนี้ต้องฉลอง
รอวันอภิเสกสมรสนะ
ว่าแต่กลกะลานี่จะเสร็จองค์ชายธรณินด้วยหรือเปล่า

[MeepadA]

อิอิ องค์ชายจะต่อรอบสองมั๊ยพะยะค่ะ 

[loveview]

มาปูเสื่อคอยท่าไว้ก่อนค้าาา  ฮิฮิ

[fannan]

ผักตบเสียเอกราชจนได้



ท่านปิตุลาร้ายกาจจริงๆ



รออ่านตอนต่อไปค้าบ

[autoclick]

  มากางเต้นรอเลยนะ 

[luxilove]

สงครามทะเลทราย..ศึกเทพมหาธาตุ
Part 13...องค์ชายธรณิณ



ณ ท้องทะเลทรายเวิ้งว้างยามรัตติกาลดึกสงัด
กลับมีหนึ่งบุรุษคืบคลานร่างเข้าใกล้กระโจมพักทหาร สังเกตสัญลักษณ์ย่อมมิใช่พวกแม่ทัพนายกอง
กระโจมใหญ่ตั้งห่างกันลักษณะทแยงเป็นสามเหลี่ยม มีการเว้นระยะพอสมควร
ปัญหาใหญ่สำหรับเขาคือไม่อาจล่วงรู้ว่า กระโจมใดเป็นของผู้นำกองทัพ ‘พระปิตุลา’

ความมืดช่วยให้เขาสามารถเร้นกายกลมกลืนกับสภาพแวดล้อม ชุดที่สวมใส่อำพรางได้อย่างดี
มีเพียงนัยน์ตาคมวาวคอยสอดส่องอย่างระมัดระวัง ระหว่างคลืบคลานกายเข้าไปใกล้
มีหน่วยทหารลาดตระเวนเดินตรวจตราอย่างแข็งขัน ถือว่าเวฬุวรรณฝึกวินัยทหารได้ดีเยี่ยม
เป็นที่น่าชื่นชมนัก สร้างความลำบากให้แขกไม่ได้รับเชิญอย่างเขามากพอทีเดียว
กว่าจะลักลอบเข้ามายังกระโจมที่อยู่ใกล้สุด จำต้องทิ้งม้าคู่กายยังเนินทรายห่างเป็นกิโล
เกรงเสียงฝีเท้าม้าจักทำให้ข้าศึกไหวตัวเสียก่อน

ถึงแม้ไม่รู้เป็นกระโจมของผู้ใด ก็ต้องแอบตรวจสอบจนกว่าเขาจะค้นพบเป้าหมาย ภารกิจครั้งนี้ตัดสินใจแล้ว
หากไม่ได้ในสิ่งที่ต้องการจักยอมพลีชีพไปกับการนี้ โดยไม่คิดมีชีวิตหวนคืนไตรคานอีก ไม่ว่ายังไงก็แล้วแต่
เขาต้องได้ยาถอนพิษเบญจมาศดำ กลับไปช่วยชีวิตขององค์ชายวายุภักษ์ ผู้ช่วยชีวิตเขาให้จงได้
มิอาจยอมให้พระองค์สิ้นพระชนม์แน่

“อ๊ะ..อ้าหห์..ซี้ดด!!..อ้าหห์..องค์ชาย..อ้าหห์!” เสียงครวญครางดังให้ได้ยิน หลังแนบใบหูกับกระโจม
โดยนอนอยู่ในท่าหมอบราบกับพื้น กำบังกายทางด้านหลังกระโจม ซึ่งอาศัยความมืดช่วยได้มาก
เพราะแสงคบเพลิงไม่ได้สาดส่องมาทางด้านนี้

แต่สิ่งที่ได้ยินกลับทำให้ชะงักนิ่ง วัยขนาดนี้เขาย่อมแยกแยะได้ว่า เสียงที่เล็ดลอดเกิดจากสาเหตุใด
เพียงแต่มีคำถามในใจใยเสียงขานเรียกมิใช่สตรี ถึงแม้มิอยู่ในภาวะปกติ ยังพอจับสำเนียงได้ว่าเป็นบุรุษ
กลับขานเรียกนามผู้ร่วมประกอบกามกิจว่าองค์ชาย หรือจักเป็นองค์ชายธรณิณ มกุฎราชกุมารแห่งเวฬุวรรณเสียแล้ว
เช่นนั้นองค์ชายผู้นี้ใยมิเสน่หาต่อบุรุษ มิน่าหลังการประลองจบอีกฝ่ายถึงได้ขย้ำบั้นท้ายเขาด้วยท่าทางหยาบโลนจาบจ้วง
องครักษ์หนุ่มถึงกับหนาวสันหลัง เมื่อล่วงรู้ความลับโดยบังเอิญ ก่อนเปลี่ยนเป้าหมายไปยังกระโจมถัดไป
เมื่อแน่ใจกระโจมหลังนี้มิใช่ที่พำนักของพระปิตุลาแน่  กลับเป็นของมกุฎราชกุมารผู้เสพกามกับบุรุษแทน

อยู่ๆ ร่างกายขยับเขยื้อนไม่ได้ เขาพยายามฮึดสู้แต่กลับล้มเหลว เหมือนร่างกายไม่ฟังคำสั่งของเขา
นอนตัวแข็งทื่อกลอกตาไปมา ครุ่นคิดหาวิธีแก้ไขจนหัวหมุน ลองใช้มนตราเข้าสู้ยังคงไม่ได้ผลอันใด
เหมือนถูกควบคุมด้วยสิ่งที่มองไม่เห็นที่อธิบายไม่ได้ ระหว่างกำลังหาทางเอาตัวรอดจากสถานการณ์เลวร้าย
บุคคลซึ่งไม่อยากเจอมากที่สุด กลับส่งเสียงทักทายเหมือนดังรู้จักคุ้นเคยเขาเป็นอย่างดี

“เยี่ยงไรล่ะเจ้า..คิดถึงข้าจนทนไม่ไหว ตามมาถึงนี่”
พระสุรเสียงทุ้มห้าวแฝงแววหยอกล้อ แต่คงไว้ซึ่งอำนาจของผู้ถือไพ่เหนือกว่า

“เป็นท่าน!!” แม้เขาจะรู้สึกประหวั่นพรั่นพรึงอยู่ไม่น้อยทีเดียว สภาพตอนนี้ดังถูกพันธนาการด้วยเชือกล่องหน
หารู้ไม่ว่าเป็นพลังอำนาจของเทพมหาธาตุธรณี ที่ใช้ตรึงร่างเขาไม่ให้เคลื่อนไหว

“ย่อมเป็นข้าจักเป็นผู้ใดได้ ในเมื่อเจ้าลักลอบเข้ามายังกระโจมข้า ดีใจหรือไร ถึงได้เบิกตาโตเยี่ยงนั้น”
เจ้าถิ่นทรงวางวรองค์ผ่อนคลายดูไม่อนาทรแต่อย่างใด ประหนึ่งกำลังเสด็จชมสวนอยู่กระนั้น

พระองค์หาได้แปลกพระทัย ที่เห็นผู้บุกรุกอำพรางกายเสียมิดชิด โผล่ให้เห็นเพียงดวงตาคม
กระนั้นวินาทีพบหน้าทรงทราบในทันที แขกที่มิได้รับเชิญในยามวิกาล คือองครักษ์รูปงามของยุพราชไตรคาน 
พระองค์จดจำดวงตาซึ่งจ้องประหนึ่งคมดาบ พร้อมจักประหัตประหารพระวรกายให้แหลกละเอียดไปในพริบตาได้แจ่มชัดนัก
ผู้ถูกพระดำรัสยั่วโทสะกลับหุบปากนิ่ง เขาไม่ถนัดใช้วาจาโต้ตอบ นั่นไม่ใช่อุปนิสัยของเขา
จึงเลือกที่จะใช้การเงียบแทนการเอ่ยวาจาใด

การที่ได้พบกับองค์ชายธรณิณ ซึ่งคิดว่ากำลังปฏิบัติกามกิจกับข้าราชบริพารหนุ่มในกระโจม
ทรงประทับยืนแย้มสรวลกวนโทสะ เปล่งวาจาด้วยถ้อยคำหวังให้ผู้รับฟังโมโห
คล้ายจักชื่นชอบที่ได้เห็นผู้อื่นระเบิดโทสะเสียเต็มประดา กลกะลาจึงเพียงแต่ส่งสายตาเขม็งดุ
หากสายตาของเขาเปลี่ยนเป็นอาวุธมีคมได้ ปานนี้คงทะลุทะลวงร่างกำยำสูงใหญ่ของบุคคลตรงหน้า
ที่ทรงประทับยืนค้ำหัวเขาเป็นรูพรุนไปแล้วกระมัง

“ฮะฮ่าๆๆ..ไม่ต้องด่าทอทางสายตาเช่นนั้น ข้าหารู้สึกกลัวเจ้าไม่ กลับทำให้สำราญใจนัก
ว่าแต่เจ้ายังมิได้ตอบคำถาม คิดถึงข้าหรือไรจึงได้แอบลักลอบติดตามมาถึงนี่ ระยะทางใช่จักใกล้
ห่างไกลไตรคานถึง 1 ใน 3 ของเส้นทางกลับเวฬุวรรณ เจ้าใยมิต้องควบม้าโดยมิอาจพักกระมังเล่ากว่าจะมาถึงเพลานี้
กลับน่าขำทำตัวลับล่อ เป็นพวกวิตถารแอบมองผู้อื่นเสพสังวาสเสียเช่นนั้นหืม..องครักษ์ผู้จงรักภักดี
ถ้าเจ้าชมชอบก็บอกมา ข้าย่อมไม่ใจดำเพิกเฉยดอก ข้าองค์ชายธรณิณแห่งเวฬุวรรณนคร
ยินดีเผื่อแผ่มอบความสุขให้เจ้าด้วย อย่ามัวเสียเวลาอยู่เลย..ข้าจักนำเจ้าเข้ากระโจมเสียเอง..ฮะฮ่าๆ”
เสียงหัวเราะพระอารมณ์ดีของพระองค์ ทำเอากลกะลาที่ไม่อาจสรรหาวาจาโต้เถียง ได้แต่กัดกรามใช้สายตาอาฆาต
บุคคลที่เห็นเขาเป็นสิ่งบันเทิงใจไปเสียแล้ว  เขาจ้องอีกฝ่ายปานจะกินเลือดกินเนื้อให้ได้ นึกแค้นใจที่แก้ไขอันใดไม่ได้..

“คึคึ! รู้หรือไม่จ้องมองข้าเช่นนี้ กลับทำให้ข้าใคร่ทดสอบ ยามเจ้าครวญครางใต้ร่าง
จักให้ความรู้สึกเยี่ยงไรกันหนอ องครักษ์อันดับหนึ่งแห่งไตรคานข้าจักเป็นผู้สยบเจ้า จนมิสามารถลืมความทรงจำนี้ 
เจ้าจักโทษข้าไม่ได้ดอก เป็นเจ้าเองรนหาที่” พระดำรัสทิ้งท้าย ก่อนร่างของกลกะลาจะถูกยกลอย
ด้วยมวลเม็ดทรายที่ดันกายเขาขึ้นจากพื้น ประหนึ่งเป็นแคร่นอนชนิดพิเศษ นำเข้าไปในกระโจม
มิเห็นทหารสักคนเข้ามาวุ่นวายไต่ถาม กลกะลาได้แต่ตื่นตกใจ แต่ไม่ยอมออกอาการให้อีกฝ่ายรู้
ว่าเขาหวาดหวั่นแค่ไหน ที่ตกเป็นเชลยองค์ชายธรณิณ บุรุษผู้โด่งดังเป็นที่รู้จักในด้านความโหดร้ายทารุณต่อเชลยศึก..
เขาตกอยู่ในฐานะนั้นไปแล้วเช่นกัน

“องค์ชาย..” เสียงบุรุษหนุ่มติดจะนุ่มนวล ขานพระนามบุคคลที่ดำเนินเข้ามาในกระโจม

“หมดธุระเจ้าแล้ว อ้อ! เจ้าสวมบทบาทได้เยี่ยมยอด มิทำให้ข้าผิดหวัง ไว้จักตบรางวัลให้ทีหลัง
 เจ้าออกไปก่อน บอกทหารยามด้านนอกห้ามมิให้ผู้ใดรบกวนข้าเป็นอันขาด มิเช่นนั้นศีรษะจักไม่อยู่บนบ่ารู้หรือไม่”
พระบัญชากร้าว ทรงหมายความตามรับสั่ง มหาดเล็กผู้ถวายงานรับใช้ส่วนพระองค์ รีบค้อมศีรษะทำความเคารพ
ด้วยยังรู้สึกงุนงงไม่หาย ใยถึงรับสั่งให้เขาครวญครางทำเสียงเช่นนั้นด้วย
ทั้งที่พระองค์มิได้กระทำอันใดเลย..แต่มิได้สอบถามเอาคำตอบ เพราะมิบังอาจกระทำการดังกล่าว

“พะยะค่ะ..กระหม่อมน้อมรับพระบัญชา” ถวายความเคารพก่อนจะพาตัวเองออกจากกระโจม
หางตาแอบชำเลืองบุรุษชุดดำอำพรางกายที่ลอยคว้างกลางกระโจม แม้จะมีความสงสัยมากหลายแต่ก็หุบปากนิ่งแทน

“ดูเจ้าคงแปลกใจ ถึงได้คิ้วชนกันเยี่ยงนั้น” พระองค์ทรงรับสั่งถามองค์รักษ์หนุ่ม ที่ควบคุมด้วยพลังเทพมหาธาตุ
โดยมิหวังเอาคำตอบอันใด ขณะผายพระหัตถ์โบกเบาๆ ร่างในชุดดำซึ่งลอยคว้าง ค่อยเคลื่อนไปยังเตียงบรรทม
ก่อนเม็ดทรายเหล่านั้นจะพลันกระจายหายวับไปในอากาศ เหมือนกับไม่มีตัวตนมาก่อน
กลกะลาเริ่มกลับมาขยับร่างได้อีกครั้ง เขาพรวดพราดลุกจากเตียงตั้งท่าเตรียมพร้อม
เจ้าของกระโจมกลับไม่มีทีท่าต่ออาการระมัดระวังตัวของแขกพิเศษ ทรงหย่อนพระโสณีประทับนั่งยังพระเก้าอี้
รินชาใส่ถ้วยสองใบค่อยยกจิบด้วยพระอารมณ์สุนทรี ค่อยผายพระหัตถ์เชื้อเชิญอีกฝ่าย เหมือนเป็นเรื่องปกติ
กลกะลายังคงไม่ขยับ เขาจ้องการกระทำองค์ชายนิ่ง

“ปลดผ้าคลุมหน้าเจ้าเถอะ จิบชาเป็นเพื่อนข้าหน่อย ยืนขาแข็งเช่นนั้นถือว่าไม่ให้เกียรติเจ้าบ้าน
มารยาทขั้นพื้นฐานชาวไตรคานมิพร่ำสอนลูกหลานให้จดจำหรือไร” พระดำรัสจงใจแดกดันองครักษ์หนุ่มได้ผล
เมื่อพระองค์หยิบยกมารยาทเผ่าพันธุ์ กลกะลาไม่สามารถทนให้ผู้ใดหยามหมิ่นดูแคลนพวกพ้องของตนได้

“ชาวไตรคานหาได้ไร้มารยาท ต้องขออภัยที่ข้ามิได้กระทำ เป็นเพราะระหว่างเรามิใช่มิตรสหายที่พึงปฏิบัติต่อกัน
ขอทรงอย่าได้นำผู้คนไตรคานมาหยามเกียรติ หากพระองค์ประสงค์จักตำหนิ ให้ตำหนิข้าผู้เดียว
ผู้อื่นมิได้เกี่ยวข้องแต่ประการใด”

“หึหึ! ไม่ผิดอย่างที่ข้าคิดไว้ เรื่องของตนไม่ยักใส่ใจ กลับห่วงใยเรื่องราวผู้อื่น กระทั่งชีวิตเจ้าก็ไม่หวงแหน
บุคคลเช่นเจ้าข้าควรยกย่องหรือสมควรประณามว่าโง่เขลาดีหนอ” พระองค์แย้มสรวล
ทรงดูดีนักหากไม่ติดว่าอยู่ในฐานะศัตรู กลกะลาใคร่ชื่นชมจากใจ

มกุฎราชกุมารผู้นี้มีรูปโฉมงดงามสมคำร่ำลือ น่าเห็นใจอิสตรีที่ต้องพลีพรหมจรรย์
ขอเพียงแค่ได้ถวายรับใช้บุรุษซึ่งงดงามดั่งเทวา ใยมิต่างยุพราชนายเหนือหัว ผู้กุมหัวใจหญิงงามในแผ่นดิน
องค์ชายวายุภักษ์พร้อมมีหญิงงามถวายพรหมจรรย์ให้พระองค์ บุรุษผู้เป็นที่หมายปองของกุลธิดาทั้งหลายเหล่านั้น
พวกเขาช่างเกิดมาด้วยสวรรค์ประทานแล้ว

“เจ้าจ้องข้าใย อย่าต้องเอ่ยเป็นหนสอง ปลดผ้าคลุมหน้าเจ้าเสีย แล้วมานั่งจิบชาเป็นเพื่อนข้าเดี๋ยวนี้”
คราวนี้เป็นการออกคำสั่ง มากกว่าเชื้อเชิญตามมารยาท กลกะลาเห็นสายพระเนตรที่จ้องตน มิแสดงอันใดว่า
พระองค์รับสั่งเพียงแค่นึกสนุกอีกต่อไป ดูจริงจังและมิอาจขัดพระทัยแล้ว
เขาซึ่งไม่อยู่ในฐานะต่อรอง จำต้องยอมปลดผ้าคลุมหน้าออกให้ เผยใบหน้าหล่อเหลาหมดจด
คิ้วเรียวเฉียงดวงตาคมเข้ม จมูกโด่งแหลมรับกับวงหน้ารูปไข่ ริมฝีปากหยักสวย แม้จักมีผิวเข้มแต่ก็ไม่ถึงกับดำคล้ำนัก
โดยรวมถือเป็นบุรุษที่หล่อเหลา กว่าบุคคลปกติอยู่พอสมควร

“ข้าชมชอบยิ่ง หึหึ!” พระองค์รับสั่งลอยๆ หัวเราะปิดท้ายอย่างพอพระทัย
ด้วยประโยคที่แฝงความหมายกำกวม ให้คนฟังรู้สึกพรั่นพรึง

“ข้ามิใช่บัญเฑาะว์..มิฝักใฝ่ให้บุรุษใดมาชมชอบ” ถือเป็นครั้งแรก ที่กลกะลายอมเอ่ยวาจาโต้เถียง

“ฮะฮ่าๆ..เจ้ากลัวอันใด แม้นมิใช่บัญเฑาะว์ใช่จักไม่สามารถเสพสังวาสกับบุรุษ ที่เจ้าแอบฟังนอกกระโจมอยู่นานสองนาน
น่าจะเก็บข้อมูลได้บ้างแล้ว มหาดเล็กข้ามิใช่บัญเฑาะว์ยังสามารถให้ข้าสังวาสไม่ยิ่งหย่อนไปกว่าอิสตรี หึหึ!”
พระดำรัสที่กล่าวมาฟังดูหาได้ฝืนพระทัย กลับเอื้อนเอ่ยประหนึ่งเป็นเรื่องปกติวิสัย กลกะลาได้แต่จ้องตาขวางไปให้แทน

“นั่นเป็นเรื่องของพระองค์ ข้าไม่ขอวิจารณ์ ท่านจักกระทำเยี่ยงไรร่วมกันล้วนมิเกี่ยวกับข้า
อย่าได้บอกเล่าข้ามิใคร่ต้องการรู้” องครักษ์หนุ่มตัดบทดื้อๆ หลังรู้ตัวกำลังสร้างความขบขันให้อีกฝ่าย
สังเกตสีพระพักตร์ที่สะกดกลั้น มิให้ขบขันเขาก็พอรู้ การที่พระองค์ทรงกระทำเยี่ยงนี้ ทำให้เขาหน้าร้อนผ่าวขึ้นมาแล้ว..

“แน่ใจว่าเจ้าไม่มีส่วนเกี่ยวข้อง ทำไมเห็นมหาดเล็กของข้าอยู่ในกระโจม ถึงได้แสดงสีหน้าสงสัย
มานั่งคุยกันเถอะกลกะลา..ข้าไม่ทำอันใดเจ้าดอก” พระองค์แย้มสรวลสำราญพระทัย
เมื่อเห็นหน้าหล่อซับสีโลหิต แดงปลั่งไปแล้วทั้งหน้า
การเชื้อเชิญหนนี้ กลกะลายอมมานั่งเก้าอี้ตรงข้าม เพื่อมิให้ดูไร้มารยาท
เผลอเปิดโอกาสให้อีกฝ่ายตำหนิติเตียน เผ่าพันธุ์พวกพ้องได้อีก จึงยอมลดทิฐินั่งลงสนทนาตามที่ได้รับเกียรติ

“จิบชาสิ..หาดื่มไม่ง่ายดอก ชารสชาติดีเยี่ยงนี้ย่อมมีในเวฬุวรรณ
เจ้าลองชิมดูเถอะ..ไม่มียาพิษนอกจากยาเสน่ห์..คึคึ!” พระองค์ยังคงแย้มสรวลสุขสันต์หรรษา
เชื้อเชิญประหนึ่งพูดคุยกับพระสหาย หาใช่เป็นศัตรูซึ่งหมายเอาชีวิตพระองค์แต่ประการใด

“ใยมิพันธนาการข้า ในเมื่อทรงจับได้แล้ว” กลกะลายังไม่ยกชาจิบตามที่อีกฝ่ายเชิญชวน
กลับตั้งคำถามในเรื่องที่เขาสงสัยคลางแคลงใจ

“เจ้าประสงค์ให้เราพันธนาการเช่นนั้น” พระองค์ไม่ตอบ กลับเป็นฝ่ายรับสั่งถามเขาเฉย

“นั่นมิใช่ถูกต้องหรือไร สำหรับเชลยที่ถูกจับ” เขากล่าวตามจริง

“ย่อมถูกต้องในการปฏิบัติต่อเชลย แต่มิใช่เจ้า ซึ่งเป็นแขกพิเศษ เลิกพูดเรื่องเชลยและการพันธนาการเถิด
 สิ่งที่ข้าจักพันธนาการเจ้าไว้นั้น เจ้าย่อมมิอาจสลัดให้หลุดได้ มิมีเชือกใดผูกมัดหัวใจผู้อื่นเว้นเชือกเสน่หา 
ซึ่งข้าจักพันธนาการเจ้าไว้ตลอดกาล”

“แค่กๆๆ..ท่านกล่าวกระไรแล้ว” กลกะลาถึงกับเผลอสำลักน้ำชาที่ยกจิบ
เพื่อหาทางเบนสายตาหนีการจ้องมองของคนตรงหน้า
ทรงทอดสายพระเนตรแฝงความหมายมาให้ ซึ่งเขาไม่กล้ามองสบด้วย

“ใยต้องให้ข้าแปลความ นี่มิชัดเจนกระนั้นหรือ เยี่ยงนั้นเจ้าคงต้องรอการพิสูจน์ สักครู่ย่อมรู้คำตอบด้วยตนเอง”
พระองค์แย้มสรวลดูมีเลศนัย กลกะลาเริ่มจับเค้าลางบางอย่าง ค่อยเหลือบมองน้ำชาในถ้วย
สลับพระพักตร์คมคายหล่อเหลาตรงหน้า

“นี่ท่าน..วางยาข้า” เขาเริ่มรู้สึกมีอาการประหลาด ร้อนรุ่มยังช่วงกลางลำตัว
อาวุธประจำกายเริ่มขยายพอง ความต้องการบำบัดกำหนัดพลันบังเกิด อย่างไม่สมควรเป็นอย่างยิ่ง

“หึหึ! เจ้าไม่ระวังเอง ผู้ใดใช้ให้เชื่อใจบุคคลที่เจ้าหวังลอบทำร้าย ข้ามิได้ตระบัดสัตย์อันใด
ข้าบอกมิได้วางยาพิษ แต่มิได้รับปากเสียหน่อยว่ามิใช้ยาปลุกกำหนัด จากนี้เป็นเจ้าจักร้องขอให้ข้าเสพสังวาส
เพื่อช่วยให้หลุดพ้นความทรมานอันหอมหวานเสียเอง..ฮะฮ่าๆ” กลกะลาลุกจากเก้าอี้ ด้วยอาการมึนงงพร่าพราย
ประคองร่างทรงตัวได้ลำบาก เหมือนอ่อนเปลี้ยเพลียแรงไปเสียหมด สำคัญความต้องการทางเพศกลับทะยานเพิ่มขึ้นสูง

“ข้าไม่คิดขัตติยราชนิกูลของเวฬุวรรณ ล้วนเก่งแต่ลอบทำร้ายผู้อื่น ไม่เว้นกระทั่งผู้เป็นบิดา
มาถึงโอรสใยมิต่าง น่าละอายนักหากข้าเกิดเป็นพสกนิกรใต้บารมี ยังจักกล้าสู้หน้าผู้ใดในแผ่นดินได้อีก”
เป็นครั้งแรก ที่เขาสามารถผรุสวาท ด้วยถ้อยคำตัดพ้อหยามหมิ่น ทั้งที่ไม่สันทัดต่อการใช้วาจาเป็นอาวุธ
แต่ไม่รู้แรงผลักดันใดถึงทำให้บุรุษผู้ที่ไร้ความสามารถด้านถ้อยคำ กลับเปล่งวาจาดุจคมดาบออกมาเยี่ยงนี้

“เหอะ!..ไตรคานมีตัวดีอันใด เจ้าถึงกล้าต่อว่าข้า ใยพวกเจ้าเองมิเก่งกาจใช้เล่ห์เพทุบาย
สิ่งที่ข้ากระทำล้วนหลีกเลี่ยงการใช้กำลังหาญหัก แม้นข้าจักสามารถขืนใจเจ้าโดยไม่ยากเย็น
นี่เป็นเพราะข้าเห็นใจเจ้าดอกจึงได้ใช้ยาปลุกกำหนัด ย่อมทำให้เจ้ามีความสุขไปด้วย
ควรจักสำนึกในความกรุณาที่ข้ามอบให้ กลับต่อว่าเสียเช่นนั้น ที่ทำให้ข้าข้องใจเหตุใดเจ้ากล่าวร้ายเสด็จพ่อข้าด้วยเล่า”
องค์ชายธรณิณรู้สึกเคืองพระทัยนัก ทั้งที่เดิมทีพระองค์ใคร่ได้ฟังถ้อยคำถากถางหยามเหยียด
จากองครักษ์แสนพยศผู้นี้ พอได้รับฟังจริงกลับรู้สึกเดือดดาลยิ่ง ที่อีกฝ่ายกล่าวหาพระองค์เก่งแต่ลอบทำร้าย
มิกล้าสู้กันซึ่งหน้า หนำซ้ำยังพาดพิงถึงพระบิดาเสียอีก

“ท่านไม่รู้หรือแกล้งไม่รู้กันแน่ พระปิตุลาทรงลอบวางยาพิษต่อองค์ชายข้า พิษเบญจมาศดำอันชั่วร้าย
มิใช่พระบิดาท่านยังจักมีผู้ใดอีกที่สามารถกระทำได้เล่า เยี่ยงนั้นต่อให้ข้ามีสามเศียรหกกร
 ก็มิเสนอหน้ามาเจอท่านเป็นอันขาด ผู้ใดอยากพบหน้าท่านหรือ” องค์ชายธรณิณพอได้ฟังประโยคนี้
พลันรู้สึกพระทัยวูบไหว ผิดหวังอย่างไม่ทราบสาเหตุ ทั้งที่รู้ว่าพระองค์มิใช่เป้าหมายที่อีกฝ่ายต้องการ
กระนั้นพอรับฟังจากผู้ที่แรงทรงกายกำลังร่อยหรอ ก็ให้รู้สึกเกินทานทนได้เสียเช่นนั้น

ต่อด้านล่าง

[luxilove]

-  2  -



“ที่แท้เป้าหมายของเจ้าคือเสด็จพ่อ ไม่เพราะข้าใช้ธรณีธาตุสร้างอาณาเขตรอบค่ายพักแรม
ป่านนี้เจ้าคงมิมีชีวิตรอดทำปากดีเยี่ยงนี้หรอก เดิมทีจักเป็นชลธารใช้มหาธาตุอัคคีสร้างเกราะคุ้มกัน
ขืนนางจับได้ว่าเจ้าลักลอบเข้ามา ยังจักมีโอกาสมาต่อว่ากล่าวหาข้าอีกหรือ”
สิ่งนี้ล้วนสัจจริง เดิมทีองค์หญิงชลธารอาสาวางเกราะอัคคีธาตุป้องกันเขตพำนักทั้งหมด
แต่พระองค์ขันอาสารับผิดชอบในส่วนนี้ โดยยกอ้างองค์หญิงชลธารได้เรียกวารีธาตุ
สร้างแหล่งน้ำให้กับกองทัพไว้ใช้แล้ว พระองค์ควรจักดูแลด้านความปลอดภัยเสียเอง

นับตั้งแต่วินาทีที่กลกะลาเหยียบย่างเข้ามายังผืนทราย ซึ่งทรงกำกับด้วยมหาธาตุธรณี
ก็ทรงรับรู้แล้วมีผู้บุกรุก ก่อนจับตาดูพฤติกรรมไม่กระโตกกระตากให้ผู้ใดรู้
กระทั่งแน่ใจว่าเป้าหมายคือผู้ที่พระองค์แอบพึงพระทัย เมื่อครั้งที่ได้ประลองฝีมือด้วย
จึงสร้างสถานการณ์รับสั่งมหาดเล็กส่งเสียงครวญครางประหนึ่งปฏิบัติกามกิจ โดยแท้จริงมิได้กระทำอันใด

ส่วนพระองค์ทรงลอบขำ กับอาการของผู้ที่แอบฟัง ทำสีหน้าตื่นตะลึงปนเขินอาย
ผ่านแววตาที่โผล่ให้เห็นเพียงส่วนเดียว ก่อนที่พระองค์จะเผยวรองค์
พันธนาการอีกฝ่ายหลังเตรียมเคลื่อนกายย้ายจุด ขืนมิทำเช่นนี้กลกะลาคงกลายเป็นเชลยสมใจอยาก

“หึ!..เช่นนั้นข้าควรขอบพระทัยท่านสิ ที่ทรงกรุณากักขัง ซ้ำวางยาปลุกกำหนัด
ขอบพระทัยฝ่าบาทที่ทรงกรุณาข้าน้อย” กลกะลากลับทำให้องค์ชายธรณิณทั้งมีโทสะทั้งขบขัน
ดันค้อมศีรษะเปล่งวาจาดุจบัญเฑาะว์ ที่มีใจรักอยากเป็นอิสตรีได้น่าทุเรศทุรังยิ่งนัก
กระนั้นพระองค์กลับฝืนเกร็งพระกราม มิให้เผลอแย้มสรวลหัวเราะเอาไว้อย่างสุดฝืน

“เจ้าใยประชดข้าเยี่ยงนี้ แม้นใจมิเคารพก็อย่าได้กระทำ พูดถึงเรื่องเสด็จพ่อ
เจ้าแน่ใจว่าทรงวางยาพิษเบญจมาศดำองค์ชายเจ้ากระนั้น” พระองค์หันเหเบนความสนใจ
เพื่อดึงเวลาให้ฤทธิ์ยาปลุกกำหนัดสำแดงผลให้มากกว่าเดิม

“ข้ามิใช่พวกปลิ้นปล้อนเยี่ยงใครบางคน ที่ข้ากล้ามาถึงนี่มิหวังจักมีชีวิตรอดกลับไตรคาน
หากท่านย่ำยีข่มเหงให้ไร้ศักดิ์ศรีแล้ว ข้าพร้อมสละชีพยอมตาย เพียงแต่ผิดหวังที่มิอาจช่วยชีวิตผู้มีพระคุณก็เท่านั้น
สิ่งเดียวที่ข้ามิอาจสู่ปรโลก ให้วิญญาณพบความสงบ คงเพราะภารกิจข้าล้มเหลว”

“เจ้าพูดเสียจนข้ารู้สึกหดหู่ตาม เช่นนั้นเรามาทำการแลกเปลี่ยนดีหรือไม่ มิเพียงเจ้าไม่ต้องตาย
 องค์ชายเจ้ารอดชีวิต ข้าเองก็สมหวัง มีแต่คนสมประสงค์ เจ้าเห็นด้วยหรือไม่”
พระองค์ทรงใช้น้ำเย็นเข้าลูบ แทนการหักหาญเอาแต่ได้ หลังเห็นแววตาเด็ดเดี่ยว พร้อมกระทำตามที่ลั่นวาจาไว้
เช่นนั้นแล้วพระองค์กลับรู้พระทัยวรองค์ดีว่า มิอาจทนเห็นคนผู้นี้กระทำอัตวินิบากกรรมตกตายไปต่อหน้า
แค่นึกภาพก็ให้พระทัยเศร้าโศก อย่างที่มิเคยทรงรู้สึกต่อการตายของผู้ใดเยี่ยงนี้มาก่อน

“ท่านจักแลกเปลี่ยนอันใด ในเมื่อข้ามิมีสิ่งใดมอบให้”
กลกะลาเริ่มลดน้ำเสียงแดกดันให้ฟังดูสงบลง ไต่ถามองค์ชายธรณิณอย่างใคร่รู้

“เอาเป็นว่าเจ้ามีสิ่งที่ข้าต้องการ สักครู่เจ้ามิอาจต้านทานฤทธิ์ของยาปลุกกำหนัดที่ขึ้นชื่อได้อีกต่อไป
ร่างกายเจ้าคือสิ่งที่ข้าใคร่ลิ้มลองนัก หากแม้นเจ้ารับปากไม่ปลิดชีพตนเอง ข้าจักให้ยาถอนพิษเบญจมาศดำ
เพื่อที่เจ้าจักได้นำไปช่วยชีวิตองค์ชายวายุภักษ์ เยี่ยงนี้มิต้องมีผู้ใดเดินทางสู่ปรโลก ข้ากล่าวถูกต้องหรือไม่
 เจ้าจักยอมรับเงื่อนไขหรือปฏิเสธก็สุดแต่เจ้าเถิด ข้าขอให้ไตร่ตรองด้วยสติและเหตุผล
มากกว่าเอาอารมณ์ทิฐิเป็นที่ตั้ง เดิมทีเจ้าพร้อมสละชีวิตเพื่อยาถอนพิษ แต่ครั้งนี้เจ้ามิต้องถึงกับสละชีวิต
ช่วยองค์ชายเจ้าได้ ใยต้องคิดให้มากความ สำคัญเจ้ามิต้องลำบากใจดอก ข้ารู้ว่าเจ้ากำลังพยายามฝืนทน
ต่อต้านฤทธิ์ของยาปลุกกำหนัดไว้อย่างลำบากยิ่ง ขืนเจ้ายังดื้อรั้น ลมปราณในร่างจักสลาย หัวใจจักหยุดทำงาน
โลหิตในสมองจักแตกกระจายในที่สุด ฟังข้ากลกะลา ข้ามีใจปฏิพัทธิ์ในตัวเจ้าถึงได้กระทำเยี่ยงนี้
 เจ้ากับข้ามาสร้างความทรงจำร่วมกันเถิด ย่อมดีกว่าเราทั้งคู่จักบาดหมางเป็นอริศัตรู”
สุรเสียงทุ้มนุ่มอ่อนโยนปลุกปลอบ เหมือนกับลอยแว่วมาแต่ไกล แต่ดันมีอิทธิพลส่งผลต่อจิตใจองครักษ์หนุ่มยิ่งนัก
แม้นว่าเขามิได้ตกปากรับคำด้วยวาจา กระนั้นใบหน้ากลับพยักรับ ค่อยทรุดฮวบไม่มีแรงทรงกาย
ฝ่ายที่รอจังหวะไม่ปล่อยให้ร่างเขากระแทกพื้น ทรงทะยานเข้ารวบกอดไว้เต็มอ้อมพระกร
พร้อมกับกระซิบวาจาหวานแว่วริมใบหูแดงซ่าน

“ข้าจักทำให้เจ้าจดจำมิรู้ลืม ระหว่างสังวาสกับบุรุษ หาด้อยกว่าอิสสตรีแต่อย่างใด
อาจนำพาความสุขสมให้เจ้าได้ยิ่งกว่า จนมิอาจไม่คิดคำนึงถึงข้าอีกต่อไป องครักษ์ที่ข้าปรารถนา”
นั่นคือประโยคสุดท้ายก่อนที่โอษฐ์หนา จักประกบจูบดื่มด่ำวาบหวามตามมาติดๆ

สติที่พร่าเลือนแต่กลับแยกแยะได้ดี ว่าเขากำลังทำอะไรอยู่นั้น  กลับไม่อาจปฏิเสธอารมณ์กำหนัด
ที่ต้องการปลดปล่อยจนมิอาจขัดขืน ต่อการกระทำที่เริ่มต้นขึ้น ตรงข้ามเขากับโอนอ่อนให้ความร่วมมือเสียดิบดี
อนุสติที่มีแม้จะไม่ขาดผึงหรือดับมืด แต่ก็มิหลงเหลือเพียงพอที่จะต่อต้าน ด้วยอำนาจฝ่ายต่ำของตัณหา
มีมากมายเกินกว่าเขาจักสะกดกลั้นไว้ได้อีก เสียงที่พอจะเปล่งออกจากปากที่ถูกครอบครองอยู่ตอนนี้
จึงกลายเป็นเสียงครางต่ำในลำคอ บ่งบอกถึงความพึงพอใจในรสรักที่กำลังเริ่มต้น

“อืม..อื้ออออ!!” องค์ชายธรณิณทรงนำร่างหนั่นแน่นของคนในอ้อมพระกร กลับมาเอนนอนยังเตียงบรรทม
ก่อนจะล้มวรองค์ตามลงไปทาบทับ โดยมิได้หยุดจูบ ต่างฝ่ายต่างมัวเมาในสัมผัสดูดดื่ม
 
แม้นพระองค์จะทรงรู้ว่า ส่วนสำคัญคือฤทธิ์ยาปลุกกำหนัด ทำให้คนใต้ร่างต้องการพระองค์มากเช่นนี้
กลับมิได้รู้สึกละอายพระทัย ยังไงเสีย พระองค์ก็ต้องทำให้อีกฝ่ายตกเป็นของพระองค์อยู่ดี
มิมีสิ่งใดในแผ่นดินนี้ที่พระองค์อยากครอบครองแล้วไม่ได้ หากสิ่งนั้นมาอยู่ในอุ้งหัตถ์ก็อย่าหวังจักหลุดรอดออกไปง่ายดาย

ร่างเปลือยเปล่าไร้อาภรณ์ห่อหุ้ม ดูกำยำไล่เลี่ยมิแตกต่าง ถือเป็นคนแรกที่เป็นบุรุษสมบุรุษ
แถมมีฝีมือเข้าขั้นองครักษ์เอกในแผ่นดิน ซึ่งพระองค์ปรารถนาครองครองยิ่งนัก
แม้นว่าจักทรงมีประสบการณ์สังวาสกับบุรุษ แต่ที่ผ่านมาล้วนมีรูปร่างหาได้ดุจชายชาตรีอันใด
ออกคล้ายคลึงอิสตรีอยู่หลายส่วน แตกต่างจากบุรุษในอ้อมพระกรผู้นี้ไปไกลโข
กระนั้นกลับปลุกเร้าความต้องการ ให้ทรงใคร่ครอบครองในความรู้สึกพระองค์นัก
พานตื่นเต้นเร้าพระทัยเสียยิ่งกว่า การเสพสังวาสครั้งไหน ไม่ว่าจะอิสตรีหรือบุรุษก็ว่าได้
คนผู้นี้เหมือนเป็นผู้ที่พระองค์รอคอยมานานนักหนา..

“อื้มม..ซี้ดดด!!...อ้าหหห์” เสียงครวญครางดังประสาน ประหนึ่งสัตว์ได้รับบาดเจ็บ
ถ้าหากฟังให้ชัด..กลับกระตุ้นอารมณ์พิศวาสให้คุโชนทะยานลิ่ว ในไม่ช้าร่างที่เป็นฝ่ายรองรับ
ถึงกับสะดุ้งเฮือกใบหน้าเหยเก เจ็บปวดถึงขั้นกายกำยำสั่นระริก เมื่อถูกรุกล้ำในส่วนเร้นลับด้วยดัชนี

“อึก..อืมมม..” เขาพยายามขยับหนี แต่ไม่สามารถต้านแรงกดทับของร่างใหญ่กำยำที่ตรึงไว้ไม่ให้ถดถอย
ระดมจุมพิตฝากรอยกุหลาบยังผิวกายตามซอกคอลาดไหล่ ราวนมกระทั่งตุ่มไตแข็ง
เพื่อเบนความสนใจมิให้ต่อต้านดัชนี ที่กำลังดันเข้าถอยออกอย่างต่อเนื่อง

“ชู่ววว!!..อืมมมม” นั้นคือเสียงห้ามปราบแกมปลอบ จนทำให้ช่องทางเริ่มรับการสอดขยายขึ้นกว่าเดิม
กระทั่งพรักพร้อมที่จะรองรับวัตถุขนาดเขื่อง ที่แตกต่างใหญ่ยาวกว่าหลายเท่า

“เจ้าเป็นของข้าแล้ว..กลกะลา” พระดำรัสหวาน ให้สัญญาณในการล่วงล้ำด้วยท่อนลึงค์ขนาดใหญ่
 บัดนี้กดลึกจมดิ่งเข้าสู่กายแกร่งที่ถดหนีเกร็งต้าน การรุกล้ำตามธรรมชาติซึ่งบังเกิดขึ้นเอง

“อ้าหห์..เจ็บ...ไม่ไหว..ข้าเจ็บ!” แม้จะมีความต้องการสูง
แต่ความเจ็บปวดที่สอดแทรกโหดร้ายนัก ประหนึ่งแยกกายเขาเป็นหลายส่วน
เสียงปริแตกของแก้วหูลั่นเปรี๊ยะ! พร้อมหยดน้ำตาที่เกลือกกลิ้งออกมาทางหางตา
เมื่อแบกรับความเจ็บปวดแสนทรมานไว้เต็มกลืน

“รับข้าเข้าไป..เจ้าอย่าได้เกร็งต้าน สูดหายใจให้ยาว เยี่ยงนั้นจักช่วยเจ้าเปิดรับข้าไว้ได้
ไม่ต้องเจ็บปวดมากนัก” ทรงดำรัสปลอบสุรเสียงแหบพร่า ด้วยพระอารมณ์ที่ทรงสะกดกลั้นพระอาการเสียว
ซึ่งวิ่งลิ่วพุ่งสูงยันพระเศียร แทบทำให้องค์ชายผู้ควบคุมภารกิจครั้งนี้ ถึงกับหยัดเกร็งวรองค์จนเส้นโลหิตโปน
พระพักตร์หล่อเหลาเหยเก ประหนึ่งทรมานไม่ต่างกับอีกฝ่าย เพียงแต่พระองค์หาได้เจ็บปวดเยี่ยงนั้น

“อ้าหห์..ซี้ดดด!!..เจ้ารัดข้าแน่นไปแล้ว ขออภัยที่ข้ามิอาจนิ่งรอได้
มิเช่นนั้นจักไม่สามารถนำพาเจ้าสู่วิมานฝั่งฝันเสียแล้ว..อึ๊บ!”

“อร๊าก!!” เสียงกรีดร้อง เมื่อบั้นพระโสณีกระแทกเต็มแรง โจนจ้วงจมมิดไม่เหลือพื้นที่ว่าง
สองร่างสอดประสาน ส่งผลให้ช่องทางลับปริแยก กลิ่นคาวเลือดตามมา
กระนั้นผู้กรีดร้องเจ็บปวดปานร่างถูกฉีกกระชากในคราเดียว ก็สามารถรับองค์ชายธรณิณเข้าไปสำเร็จ

เสียงกัดพระกรามกรอดด้วยพระอาการซ่านเสียว ค่อยประทานจูบหวานปลุกปลอบช่วยปิดกลั้นเสียงกรีดร้อง
ให้กลืนหายไปในลำคอของกลกะลาแทน จากนั้นเสียงครวญครางค่อยดังขึ้นมาอีกครั้ง

สอดรับจังหวะขยับสาวบั้นพระโสณี ยังผลให้หนั่นเนื้อกระทบกันเป็นซุ่มเสียงที่น่าละอายนัก
แต่มิอาจปฏิเสธได้ว่านี่คือเสียงปกติของสังวาส

“ตับๆๆ!!..พั่บๆๆๆ!!..อ้าหห์..โอววว!!..ซี้ดดด!!..อืมมม!” ภายในกระโจมหลังใหญ่ไร้แสงคบเพลิงส่องสว่าง
เจ้าของพลันประสงค์ให้ดูมืดมิด ประกอบกามกิจต่อเนื่องหนแล้วหนเล่า อย่างเปรมปรีดิ์พระทัยนัก

ผู้ร่วมภารกิจภายใต้อำนาจฤทธิ์ยาปลุกกำหนัด มีหรือจะต่อต้านเมื่อการเสพสังวาส
คือการลดทอนความทรมาน หลังผ่านพ้นนาทีวิกฤต เขาก็ได้ประสบความหฤหรรษ์ในบทรักเร่าร้อน
 กระทั่งหมดแรงผล็อยหลับลงไปในอ้อมพระกรแข็งแกร่ง ที่กระชับมั่นมิให้ร่างกำยำออกห่าง
ทรงหายพระทัยหนัก ค่อยผ่อนปรนเบาบางเข้าสู่ห้วงนิทรายามใกล้รุ่ง

ทรงเสียพระกำลังไปกับการสังวาสมากโข ด้วยนำพาคนในอ้อมพระกรสู่ฝั่งฝันไปหลายหน
คาดว่าดวงตะวันคล้อยบ่าย พระองค์คงมิอาจตื่นบรรทมแน่ โชคเข้าข้างเมื่อตารางเดินทัพ คือยามสายมิใช่เร่งด่วน
ย่อมมิเกิดปัญหา หากพระองค์จักทรงตื่นบรรทมสายกว่าปกติ..เพียงแต่การนี้ย่อมสร้างความฉงนให้ผู้นำกองทัพมิใช่น้อย
ที่พระโอรสซึ่งคุ้นเคยพระนิสัยดี กลับกระทำให้พระองค์แปลกพระทัย รอให้ถึงเพลานั้น คงมีอันใดให้ติดตามกันต่อ
การนี้องค์ชายผู้เชื่อมั่นในพระทัยสูง จักทำเยี่ยงไรทั้งที่ได้ให้สัจจะว่า จักมอบยาถอนพิษให้แก่คนข้างพระวรกายไปแล้ว..?


มาอัพตามนัดค่ะ  เจอกันวันจันทร์นะคะ
ขอบคุณที่ติดตามให้กำลังใจกันเสมอมา

ปล.หนังสือที่แจ้งไว้เมื่อตอนที่แล้ว หมดแล้วนะคะ ไม่มีเหลือแล้วค่ะ ขอบคุณทุกท่านที่ถามไถ่และต้องการนะคะ
ตอนนี้ไม่มีแล้วค่ะ

 

[pornumpai-ka]

 

 

[nemesis]

รอวันจันทร์เลยหรอ ขอวันเสาร์ได้มัยอ่าาาา

[yunchun]

  จนได้แล้วมั้ยละพ่อองครักษ์

[shockoBB]

สองคู่ฟินสุดๆ 

[Onosaka]

สนุกมากค่ะ หวังว่าองค์ชายจะไม่ทำให้กลกะลาผิดหวังนะ

[maemix]

เรียบร้อยเสร็จเจ้าชายดินไปซะแล้วท่านองครักข์
จะได้ยาถอนพิษกลับไปไหม
องค์ชายดินคงไม่ยอมปล่อยไปง่ายๆแน่

[Mancha KHIRI]

ว่าแล้วว่าต้องไม่รอดพ่อกลกะลาเอ๋ย จนได้นะคะ คริๆๆๆ

[Palmpalm]

ไม่รอดจริงด้วยกลกะลาของช้านนนนน

[patee]

  

[nongrak]

ว่าแล้วถ้ากลกะลาไปเอายาถอนพิษต้องถูกองค์ชายบ้านั่นจับปล้ำแน่
แล้วยังงี้จะกลับไปไตรคานได้อย่างไร

[วัวพันปี]

คู่นี้ดราม่า

[took-ta_naka]

   ตายสนิท  ว่าแล้วว่ากลกะลาต้องโดนเจ้าชายธรณี      

 ส่วนพวกเราจะทำอะไรได้     ก็ทำได้แค่     อย่างสงบก็เท่านั้นเอง   

   +  1  รอตอนต่อไปคะ                 









   เมื่อไหร่จะถึงวันจันทร์  จะลงแดงแล้วนะ     

[NOoTuNE]

 

ปลาบบบปลื้มสองคู่ติดกันน อิอิ ไม่รู้ใครเสร็จใครกันแน่นะ ในไม่ช้าฝั่งไตรคานคงมีคนช่วยเพิ่มอีกคนนน

[Ta_ii]

และกลกะลาก้ได้สามีกับเค้าด้วยอีกคน คึคึ  

[route rover]

โธ่ .. กลกระลา .. เสียซิงซะละ 

[แมวอัดกระป๋อง]

โอ้ยยยยยยย ตัวซีด

เจอเข้าไป สองคู่ติดๆ ตายๆๆๆๆ

ทั้งที่คาดไว้แล้วว่าพ่อกลกะลาโดนแน่ๆ ยังโดน แดมเมจส์เข้าไปเต็มๆ

แม้ไม่ค่อย หวานละมุนเท่าคู่ผักตบ แต่ก็ออกแนวแซบไปอีกแบบ

แต่องค์ชายดินหายบาดเจ็บแล้วหรือใช้พลังธาตุได้ แถมยังออกกำลังในกระโจมหลายยกจนเกือบเช้า พ่อจะแข็งแรงเกิ๊นนนนนนไปแล้ว


รอวันจันทร์แทบไม่ไหว

[MiSS-U]

  เร่าร้อนไมีแพ้คู่หลัก

อยากจะรู้ว่าองค์ชายธรณินจะชนะใจกลกะลายังไง ไม่น่าจะง่าย

ตอนหน้าผักตบกะวายุภักดิ์จะมามั้ยน้อ

อยากอ่านหลังคืนวิวาห์อ่ะ ว่าวายุภักดิ์จะดูแลผักตบดีแค่ไหน 

บวกเป็ด

[๐๐ตะวัน๐๐]

กลกะลาโดนซะแล้ว

[My_Rain]

ร้อนแรงดีจุง