ตอนพิเศษ : ครั้งหนึ่งวันนั้น
ผมเป็นคนหนึ่งที่รักคุณด้วยความหวังดี...
ผมชื่อดิน ผมเป็นคนรูปร่างโปร่ง ผิวขาวไม่ใช่เพราะเป็นลูกหลานคนจีนหรอกครับ ผมขาวเหมือนแม่ที่เป็นชาวเหนือ ชีวิตของผมเป็นอะไรที่ธรรมดามาก ผมเรียนโรงเรียนประจำจังหวัด ด้วยความที่ผมเป็นคนหัวดีเรียนเก่ง ผมจึงเข้าไปเรียนได้ง่าย ๆ และที่นั่นชีวิตมัธยมและความรักจริงๆจังๆครั้งแรกของผมเกิดขึ้น ความรักที่ยังคงอยู่จนถึงวันนี้ ....
มัธยมต้น
“ดิน ดินคร้าบบบบ ดิน ๆๆๆๆ” เสียงเล็กเรียกชื่อผมซ้ำ ๆ ผมแกล้งนอนซบหน้าลงกับโต๊ะเรียนไม่ยอมตื่น
“เอ๊ะ ถ้าไม่ตื่น มีนจะไปก่อนแล้วนะ จะไปกินไอติมร้านป้าแขก แล้วจะเดินกลับบ้านก่อนด้วย ไม่ง้อดินแล้วนะ” เสียงเล็กจากคนเดิม น้ำเสียงเริ่มขุ่นมัว แต่ก็ยังน่ารักมากอยู่ดี สำหรับผม มือน้อย ๆ ออกแรงเขย่าแขนผม จนทำท่าจะผละออกไป ผมรีบจับข้อมือคนปลุกไว้แน่น
มีนเพื่อนสนิทของผมเอง เพื่อนรักที่ผมรักมาก
“ตื่นแล้ว ป่ะไปกินติมกันครับ” ผมรีบบอกคนตัวเล็กของผม มีนทำหน้าบึ้ง ก่อนจะย่นจมูกใส่ผม
“แกล้งมีนหรอ ดินแกล้งหลับอ่ะดิ” ผมเอื้อมมือไปบิดจมูกมีนเล่น
“เปล่า หลับจริงๆ ฝันเห็นมีนด้วยนะ” ผมทำหน้าเคร่งหลอกมีน ดูเหมือนเจ้าตัวจะเชื่อซะด้วย
“จริงเหรอ ฝันว่าอะไรล่ะ” น้ำเสียงร่าเริงดีแล้ว
“ฝันว่า...... ว่า.....” ผมแกล้งพูดยืดเยื้อ คนตัวเล็กก็ทำหน้าลุ้นมากขึ้น ฮาดี
“ว่ามีนถูกดินหอมแก้มไง มานี่เลย” ผมทำท่าจะขย้ำตัวเล็ก มีนหัวเราะเสียงใสวิ่งหนีไป เราวิ่งเล่นกันอีกนิดหน่อย ก่อนจะถูกคั่นด้วยเสียงเปิดประตูห้องเรียน
“อะแฮ่ม! แหม๋ ๆ จู๋จี๋กันอยู่ได้นี่รอนานแล้วเจ้าค่ะ เจ้าคุณดิน ไอ้หนูมีน” เสียงหวานแต่แหลมของชมพู่ดังขึ้น ผมกับมีนหันไปมองก่อนจะค่อย ๆ ทำท่าจะเล่นงานชมพู่แทน
“เฮ้ยยยยย อย่าน้า ฮ่าฮ่าฮ่า” วิ่งเลยครับทีนี้เราสามคนก็วิ่งเล่นกันจนเหนื่อย พอเบื่อก็พากันเดินออกจากโรงเรียนที่ตอนนี้มืดสนิท เพราะว่าเย็นมากแล้วเด็กนักเรียนกลับกันหมดแล้วครับ เดินไปกินไอติมร้านป้าแขกหน้าซอยโรงเรียนแล้วก็เดินไปส่งชมพู่ นั่งรถไปส่งมีน แล้วผมก็ค่อยกลับบ้านผม
เราสามคน ผม มีนและชมพู่เป็นเพื่อนรักกลุ่มเดียวกัน อยู่ชมรมเดียวกัน นั่งโต๊ะติดกันสามตัว ส่วนเรื่องที่ผมรักมีนนั้น ตอนนั้นผมยังไม่รู้ตัวหรอกครับ รู้แค่ว่าเป็นห่วงมาก คิดถึงมาก หวังดีมากและมีอีกหลายความรู้สึกที่มันมีมากแบบมากมาก งงไหมครับ ยังครับอย่าเพิ่งงง เพราะตัวผมในอดีตก็งงแบบนี้แหละครับ งงไหม?
มัธยมปลาย
พอขึ้นม.ปลายพวกผมก็ต้องแยกกันเรียนคนละสาย ผมเรียนสายวิทย์ ชมพู่กับมีนเรียนสายศิลป์คำนวณ แต่เรื่องเรียนไม่ใช่ปัญหาของเรา พวกเรายังเจอกันปกติในเวลาพักและเวลากินข้าวรวมถึงเลิกเรียน พักหลัง ๆมานี่มีนโตขึ้นนิดหน่อย นิดเดียวจริงๆ ครับโตขึ้นมาแปดเซนติเมตร แต่ผิวยังขาว หน้ายังหวานเหมือนเดิม ช่วงนี้เริ่มมีผู้ชายเข้ามาจีบตัวเล็กมากขึ้น ผมไม่ได้รู้สึกอะไรเท่าไหร่หรอกครับ เราเป็นเพื่อนกัน ผมยังสงสารที่เจ้าตัวเล็กจีบผู้หญิงไม่เคยติดเลยสักคน มีนคงไม่รู้ว่าตัวเองน่ารักกว่าผู้หญิงบางคนซะอีก ไม่ได้น่ารักแค่หน้าแต่บุคลิกที่อ่อนโยนนุ่มนวล รวมทั้งนิสัยที่เข้มแข็งแต่ไม่ก้าวร้าว รวมถึงความมีน้ำใจที่ให้กับคนรอบข้าง ทำให้คะแนนความนิยมในมีนพุ่งพรวดๆ (ในหมู่ผู้ชายนะ ฮา)
วันนั้นเป็นวันกีฬาสี
บรรยากาศงานกีฬาสีคึกคักครึกครื้น เสียงกลองเชียร์ดังสนั่น สลับกับเสียงนกหวีดของกรรมการ อากาศวันนั้นไม่ค่อยร้อนเท่าไหร่ ออกจะเย็นสบาย เพราะเป็นช่วงต้นฤดูฝน โรงเรียนผมมีอยู่ห้าสี สีม่วง สีฟ้า สีชมพู สีส้มและสีเหลือง ผมเป็นนักบอลของสีฟ้า ชมพู่เป็นแกนนำเชียร์ของสีฟ้า ส่วนมีนเป็นมือแบตมินตันของสีชมพู อยากบอกครับว่ามีนตีแบตเก่งมาก เป็นมือวางอันดับหนึ่งและได้เหรียญทองระดับภูมิภาคมาแล้วด้วย แต่เจ้าตัวปฏิเสธที่จะเป็นนักกีฬาประจำจังหวัดด้วยเหตุผลที่ว่า ‘อยากเล่นเพราะสนุก มีนไม่ชอบการแข่งขันซะหน่อย อยากเล่นเฉยๆ’
ปกติเราสามคนอยู่สีเดียวกันตลอด แต่ว่าปีนี้โดนจับแยก สีที่คะแนนนำตอนนี้คือสีชมพู นำสีของผมเพียงแค่สามคะแนน และสามคะแนนนั้นก็สำคัญมาก ตัดสินกันตรงที่กีฬากลางแจ้ง ซึ่งก็คือ ฟุตบอล ถูกแล้วล่ะครับ ตัดสินแพ้ชนะกันที่ฟุตบอลซึ่งมีทั้งหมดห้าคะแนน ถ้าสีชมพูชนะ ก็จะชนะแบบขาดลอย แต่ถ้าทีมของผมเอาชัยมาให้สีฟ้าได้ ถ้วยรางวัลกีฬาที่หนึ่งก็จะตกเป็นของพวกผม ผมซ้อมหนักมากครับ ธรรมดานิสัยผู้ชายก็ย่อมชอบเอาชนะอยู่ แต่แอบเซ็งนิด ๆ ตรงที่มีนต้องเชียร์สีชมพูสินะ มันเป็นความหงุดหงิดตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้ที่ไม่ชอบให้ตัวเล็กของผมไปเชียร์นักกีฬาคนอื่น มันเหมือนกับว่าถูกแย่งของเล่นประมาณนั้น ตั้งแต่ซ้อมกีฬาสี ผมกับมีนก็ไม่ค่อยได้กลับด้วยกัน ต่างคนต่างซ้อมและทุ่มเทให้กับสีตัวเอง ผมเลยอยู่กับชมพู่สองคน อยู่กับชมพู่ก็สนุกดี
เย็นวันที่สองของงานกีฬาสี พรุ่งนี้ก็แข่งแล้วสินะ ผมยังคงนั่งพักอยู่ข้างสนามแข่งหลังจากซ้อมเสร็จ นั่งคิดอะไรไปเรื่อยเปื่อย
ขณะที่ผมนั่งคิด ๆ ไปเรื่อย มือเล็กก็แตะเข้าที่บ่าผมทางด้านหลัง ผมรับรู้ด้วยสัญชาติญาณว่าเป็นตัวเล็กของผม มือน้อยออกแรงบีบๆนวดๆให้ผม ผมเลยเอนหลังไปเพื่อพิงกับขาของคนที่นั่งบนสแตนด์ชั้นสูงกว่า
“ซ้อมเหนื่อยไหม” มีนเอ่ยถามเสียงเบา
“เหนื่อยสิ รุ่นพี่เขากะเอาเหรียญทองน่ะ มีนทำไมยังไม่กลับ” ผมเอียงหน้าไปหาคนที่นวดไหล่ให้ผมอยู่ ก่อนจะมองค้างเมื่อใบหน้าน่ารักกำลังแย้มยิ้มน้อย ๆให้ผม ด้านหลังเป็นแสงจากดวงอาทิตย์ที่กำลังจะลับขอบฟ้า ตึกตึก ใจผมเต้นไม่เป็นจังหวะขึ้นมาทันที มีนเห็นผมมองค้างก็หัวเราะออกมาก ก่อนจะเอื้อมมือมากดตรงกลางระหว่างคิ้วผม นิ้วเล็กคลึงมันให้ผ่อนคลาย ก่อนจะตอบ
“มีนก็มาหาดินไง วันนี้กลับบ้านกับมีนนะ อยากกินไอติม....” ผมยิ้มกว้าง รู้สึกหน้าร้อนๆ ก่อนจะพยักหน้าตกลง รีบคว้าอุปกรณ์ เปลี่ยนรองเท้าและจูงคนตัวเล็กให้เดินไปทางหน้าประตูโรงเรียนด้วยกัน ทำไมวันนี้ทางเดินถึงยาวกว่าทุกที แล้วทำไมโรงเรียนดูสวยขนาดนี้ ทุกอย่างดูดีไปหมด ไม่เว้นแม้คนข้างๆ
ทำไมวันนี้มีนน่ารักจัง....
ต่ออีก 65%ค่ะ-----------------------------------------
วันกีฬาสีวันสุดท้าย
“หากนักกีฬาพร้อมแล้วก็ขอให้ลงสนามได้เลยนะครับ วันนี้บอลนัดตัดสินระหว่างสีชมพูที่คะแนนนำอยู่ตอนนี้ กับสีฟ้าที่เป็นรองแค่สามแต้ม.....”
เสียงโฆษกประจำสนามดังขึ้น บรรยากาศรอบๆช่างครึกครื้น หลังจากได้ยินเสียงเป่านกหวีดให้ลงสนามผมที่เตรียมพร้อมมาเต็มที่กำลังจะก้าวลงสนาม ก่อนลงหันไปเห็นชมพู่โบกมือไหว ๆ พร้อมกับตะโกนว่าสู้ ๆ ผมยิ้มให้นิด ๆพร้อมกับโบกมือให้ ชมพู่เป็นผู้หญิงที่น่ารัก ไม่อ่อนหวานแต่ก็ไม่แข็งกร้าว รู้จักกาลเทศะและไม่งี่เง่า ผมกำลังจะหันหลังกลับแต่หางตาเหลือบไปเห็นคนที่ยืนข้างๆ ชมพู่ นั่นมันตัวเล็กนี่นา แถมยังเปลี่ยนเสื้อเป็นสีฟ้าแถมยังถือพู่โบกอยู่ไหวๆ ... ทำไมน่ารักอย่างนี้ ยิ่งเห็นยิ่งรู้สึกดี หัวใจผมมันเต้นผิดจังหวะซะแล้ว ผมยิ้มกว้างขึ้นอีกนิดให้คนตัวเล็กที่เริ่มร้องเพลงเชียร์ของสีฟ้า ไปฝึกตอนไหนก็ไม่รู้สินะ ก้าวขาลงไปในสนามพร้อมความมั่นใจเต็มเปี่ยม เสียงนกหวีดเริ่มเกมส์ดังขึ้น จากนั้นสมาธิผมทั้งหมดก็อยู่กับลูกกลมๆ
บรรยากาศในเกมส์เครียดมากจริงๆ ทางสีชมพูมีนักกีฬาบอลตัวจริงของโรงเรียนอยู่ถึงสามคน แต่ทางฝั่งผมก็ไม่แพ้กันเพราะมีผมอยู่ไงครับ ฮ่า ๆ ปิดเครื่องแรกไปด้วยสกอร์ 0-0 เสมอครับ ต้องยอมรับว่ากองหลังเขาแน่นจริงๆ หาจังหวะฝ่าไปยากมากๆ ผมเดินมานั่งพักตรงเก้าอี้สนาม หย่อนก้นลงปุ๊บ ก็มีมือขาวๆ ส่งผ้าเย็นพร้อมกับน้ำมาทันที ผมหันไปยิ้มขอบใจให้มีน ก่อนเจ้าตัวจะนั่งลงพัดให้ผม
“ดินเราว่าฝ่ายนู้น เบอร์ 6 ที่เป็นรุ่นพี่อ่ะ เขาเล่นแรงไปป้ะ มีนว่าดินระวังหน่อยนะ” ตัวเล็กบอกด้วยความเป็นห่วง
“ดินรู้อยู่แล้วแหละมีน เบอร์ 6 นั่นพี่ต๊ะเป็นตัวเกร็ง ขึ้นชื่อเรื่องการเล่นสกปรกแหละ ไม่ต้องห่วงดินหรอก ดินระวังอยู่” ลูบผมคนน่ารักไปได้สักพัก กรรมการก็เรียกลงสนาม
การแข่งครึ่งหลังดูรุนแรงขึ้นอย่างที่มีนบอก จริงๆ ผมก็รู้อยู่นะ เพียงแต่ว่าไม่คิดว่ามันจะรุนแรงขนาดนี้ ผมเลี้ยงลูกหลบเบอร์ สามและเห็นช่องว่างพอดี ผมไม่ลังเลที่จะเตะบอลสุดกำลัง และสุดท้ายบอลกลิ้งเข้าประตูอย่างงดงามโดยที่ผู้รักษาประตูเองก็รับไว้ไม่ทัน
เฮ้!!!
เสียงเฮดังสนั่นมาจากฝั่งผม เพื่อนร่วมทีมหลายคนเดินมาแสดงความยินดี ก่อนที่โค้ชสีชมพูจะขอเวลานอก ผมเดินกลับมาที่ม้านั่งโค้ชผมไม่ได้พูดอะไรมาก เหนื่อยมากครับแต่พอรู้สึกถึงแรงบีบที่ไหล่จากมีนผมก็หายเหนื่อย
ถามจริง ไม่มีใครสังเกตุจริงๆ หรอว่าลีดสีชมพูที่น่ารักมากอย่างมีน เนียนมาอยู่สีผมเพื่อเชียร์ผมเนี่ย
แค่คำว่าเหนื่อยไหม สู้ ๆ นะ จากมีน นายศิลาก็มีกำลังกายและใจขึ้นมาทันที
******************************************************************************************
หายไปนานมากกกกกกกก ขอบคุณที่ยังไม่ลืมกันนะคะ มิยูกิมีปัญหามากมายจริง ๆ เลยทำให้สมองไม่แล่น เนื้อเรื่องอาจ
เปลี่ยนไปจากพล็อตแรก ยังไงก็ฝากด้วยนะคะ ขอโทษจริงๆ ที่มาช้าขนานนี้ กระซิก กระซิก
หัวข้อ: [เรื่องสั้น]แค่หน้าที่หรือด้วยใจ...(ตอน10 เจ็บจนถึงเมื่อไหร่ 100% 4/2/15) (อ่าน 104002 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก