หัวข้อ: ▓▒░ อุบัติรักเร็วเกินเหตุ ░▒▓By TRomance ตอนพิเศษสั้นๆวาเลนไทน์ P.78 [15.02.58]

[Irishmmm]

อร๊ายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
น้องหัวถั่วจะน่ารักไปไหน อยากฟัดหลายๆ ที
 

เมตตาน่ารักเกินไป กลัวเพทายมาเจอแล้วจะหลงน้องจนมาก่อศึกกับหรรษา
เค้ากลัวจะดราม่า จะศึกอะไรก็ได้ แต่ขอไม่ดราม่าน้ำตาท่วมนะคะ ฮ่าๆๆๆๆ
ถ้าจะให้ดี เป็นศึกรักหรรษากับน้องถั่วก็จะดีมากเลยค่ะ กรี้ดดดด 

[nightsza]

หวงชัดเจนเต็มปากเต็มคำเลยนะหรรษา ดีใจที่สองคนรักกัน รักกันนานๆนะ จะกี่เพทายก็ไม่หวั่น อย่าไปกลัวววว

[NewYearzz]

สั้นๆเลยนะ ตอนนี้ปลื้มปริ่มสุดๆอ่ะ! 

[littlesong]

น่ารักจังสุดๆเลยค่ะตอนนี้ หวานมากกกกกก

[iammz]

ถึงขนาดโทรไปปรึกษาแฟนเก่าเรื่องเมต
เมตมีอิทธิพลในหัวใจหรรษามาก ๆๆๆ
น่าร๊ากก ^^

[benzdekba]

 

[YounIn]

น่ารักอ่ะ หวานใส่กันอีก อิอิอิ

ชอบเพอชี่ ผัวเก่าโทรมาาา 555555555555

[||toxic-love||]

กูหวง !! จบนะหัวถั่ว 5555

[seaz]

ช่วยกันดูแลความรักให้ดีนะ

[Poseidon]

แวะมารอ อิอิ

[aoihimeko]

ยังไม่มาหรอเขารอหนูเมตอยู่นะ 

[nopkar]

จะน่ารักกันไปไหนเนี่ยยยย 

[hotladyanyavee]

เพิ่งมาอ่านน้องเมต หรรษาน่ารักอะ

[Seiki]

▓▒░ อุบัติรักเร็วเกินเหตุ ░▒▓ ตอนที่ 19

ผมนั่งยิ้มทั้งวันและดูเหมือนจะภูมิใจมากที่หรรษาพูดออกมาเต็มปากเต็มคำว่ารักผมแล้ว แม้จะพูดกับเพอชี่ก็เถอะ การถูกร่วมกักบริเวณครั้งนี้ไม่ได้ดูแย่หรือน่าเบื่อมากมายอะไรเลย ผมออกจะรู้สึกสุขใจเสียด้วยซ้ำ ไม่ได้น้อยเนื้อต่ำใจเลยที่เกิดมาเป็นผู้ชายทั้งทีต้องไปเป็นเมียผู้ชายด้วยกัน
แต่หรรษาสิ มันเสือกทำหน้าบูดเป็นตูดทั้งวัน ไม่รู้อารมณ์เสียมาจากไหน เดินสวนกับผมในบ้านทีไรมันหลบหน้าหลบตาและเดินหนีตลอด
“อะไรกันวะ ได้กูแล้วจะไม่รับผิดชอบกูไม่ได้นะเว้ย”
ผมแกล้งแซวมันเล่นไปงั้นเอง
“กวนตีนกูนักนะ กูพลาดทีเดียวเอง”
แล้วมันก็เดินหนีผมไปอีกครั้ง
พอต้องอยู่คนเดียวผมก็มีคนให้คิดถึงแค่คนเดียวคือคุณนายกาญจนา ป่านนี้แม่จะเป็นไงบ้างนะ
“แหม ฮันนีมูนกันเปรมเชียวนะ ไม่คิดจะร้องหาบ้าน หาช่องหาโรงร่ำโรงเรียนบ้างเหรอไอ้เมต”
“แม่เป็นคนบอกให้ผมอยู่กับหรรษาเองนะ”
“เออว่ะ งั้นแค่นี้นะ หุ้นกำลังผันผวน แม่ขอไปลุ้นก่อน”
“หุ้นหรือหวยอะแม่ ทำไมต้องลุ้น”
“หุ้นสิหุ้น ตอนนี้ลุ้นสองตัวล่างกันอยู่”
“แต่ศัพท์แบบนี้มันคุ้นๆนะแม่ สองตัวล่างสองตัวบน สามตัวหมุนห้าครั้งหรือเปล่าครับแม่”
“ภาษาหุ้นก็มีแบบนี้เว้ย แกอย่าขัดดิวะ ถ้าราคาแม่ปิดหน่วยไม่ดีนะ แม่จะเรียกค่าเลี้ยงดูแกจากหรรษาให้หนักเลย”
“ไม่ใช่มันขอคืนพร้อมเรียกค่าเสียหายและค่าเสียเวลาเหรอแม่”
“เออว่ะ แกยิ่งไม่ทำประโยชน์ใดๆแถมก่อให้เกิดโทษอีก เค้าจะต้องเรียกค่าเสียหายหนักแน่ๆเลย ทำไงดีอะ”
ใจหายแวบเลยที่แม่ทำน้ำเสียงตกใจจริงจัง
“แม่ก็ เมตเป็นลูกแม่นะ แม่ต้องเข้าข้างเมตมั่งดิแม่”
“แม่ก็พูดเล่นไปงั้นเอง แล้วอยู่กันยังไงบ้างล่ะ หรรษามันเครียดมั้ย”
“เวลามันอยู่คนเดียวก็มีเหม่อๆบ้างอะแม่ ทำไมเหรอ”
“อย่างว่าอะนะ คนเคยมีอิสระอยากทำอะไรก็ทำ พอโดนจำกัดที่อยู่แบบนี้คงเซ็ง แม่เข้าใจพ่อรูปหล่อของแม่ดี”
“แล้วแม่เข้าใจเมตบ้างมั้ยเนี่ย”
“น้อยใจรึไง”
“เพิ่งรู้จักกันได้ไม่นานทำไมดูเข้าอกเข้าใจกันจัง”
“จากประสบการณ์ของแม่คนที่มีลูกมาแล้วสามคนมั้ง แม่วางได้ยังอะ”
“ยัง แม่......เมตมีอะไรจะบอกอะ”
คราวนี้กลายเป็นผมเองที่บิดตัวไปมาเพราะอายที่จะบอกกับแม่ แต่เพราะเราเคยมีกันแค่สองคน เคยบอก เคยคุยกันทุกเรื่อง ความสุขอันยิ่งใหญ่ในครั้งนี้ก็ไม่อยากให้แม่พลาดที่จะรับรู้ แต่พอจะบอกขึ้นมาจริงๆแล้วมันก็รู้สึกกระดากปาก ผมยังจำตอนที่แม่ไล่ให้ไปตามหรรษามารับผิดชอบตอนแรกได้ แม่โกรธราวกับฟืนไฟจะไหม้บ้าน ตอนนั้นผมเองไม่คิดอะไรเลย ไม่แม้แต่จะคิด เพราะฉะนั้นเรื่องที่ดำเนินมาจนถึงวันนี้ได้ เป็นเรื่องที่เหนือความคาดหมายของผมจริงๆ
“เมตเขียนเรียงความอยู่เหรอ ไหนว่ามีอะไรจะเล่าก็อย่าลีลาสิ”
“แม่จะว่าอะไรมั้ยถ้าเมตจะบอกว่า หรรษามันบอกว่ารักเมตอะแม่”
“หาาาาาาาาา อะไรนะ”
แม่หามาซะหูแทบแตก ผมไม่รู้จะยกหูหนีโทรศัพท์ดี หรือยกโทรศัพท์ออกจากหูดี แต่รู้ว่าถ้าทนฟังเสียงแม่กรี๊ดอยู่อย่างนี้หูผมต้องดับแน่ๆ
“มันว่ามันรักผมแล้วแม่”
เป็นไรไม่รู้ ทำไมผมต้องมาตะโกนแข่งกับเสียงแม่เมื่อกี้ด้วยเนี่ย มันเลยกลายเป็นว่าเสียงก้องไปทั่วเลยทีนี้
กลัวหรรษาจะได้ยินเหมือนกันนะ
แต่ก็ช่างแม่ง หรรษามันไม่อยู่แถวนี้หรอก มันอะตั้งใจหลบหน้าผมเลยแหละ
“หรรษาพูดเหรอ คนห่ามๆอย่างนั้นบทจะหวานขึ้นมามันคงคุกเข่าแล้วบอกแกด้วยสายตาหวานซึ้งเลยสิ ใช่มะ”
“ไม่ใช่เลยแม่ ไม่เหมือนในละครอย่างที่แม่ว่ามาเลย”
“แล้วบอกรักกันยังไงวะ ไม่มีความโรแมนติกสักนิดเลยนี่ลูกบอกรักกันอีท่าไหน”
“กว่าจะจบก็หลายท่าอะแม่”
“บัดสีละไอ้เมต”
“หรรษาไม่ได้บอกต่อหน้าเมตหรอก แต่มันพูดกับแฟนเก่าคนที่สองของมันอะ เมตแอบได้ยินแต่ก็ฟินอยู่นะแม่ เนี่ยแม่งเดินหนีหน้าทั้งวันเลย ไม่รู้จะเสียฟอร์มอะไรนักหนา เสือกตะโกนคุยกันเองช่วยไม่ได้”
“โหยยย แม่ก็จินตนาการไปซะไกลเลยนะไอ้ลูกบ้า เสียเวลาลุ้นหุ้นหมดเลย ไว้ถ้ามันคุกเข่าขอแต่งงานค่อยมาบอกได้มั้ยล่ะ”
“งั้นรอไปเถอะแม่ จะมีวันนั้นมั้ยล่ะ ที่เป็นอยู่ทุกวันนี้เพราะเรายัดเยียดมันนะแม่ มันไม่เขี่ยทิ้งก็ดีเท่าไหร่แล้ว”
“ถ้าหรรษาทิ้งไปลูกจะเสียใจมากมั้ยเมต”
“ไม่รู้หรอกแม่ว่าจะเสียใจแค่ไหน แต่ใจคงหายมากเลยแหละถ้าไม่มีมัน”
“บางทีหรรษาก็อาจจะรู้สึกไม่ต่างจากลูกหรอกนะ”
“อยู่ๆมาถามให้ใจหายแล้วลูบหลังด้วยการปลอบใจเนี่ยนะแม่”
“คนที่รวบรวมพรรคพวกและอาวุธครบมือเพื่อจะไปตีกับคนอื่นอะนะเมต ไม่มีใครอยู่นิ่งๆได้หลายวันโดยไม่อาละวาดได้หรอก แต่ทำไมหรรษาทำได้ล่ะ แล้วสาเหตุหลักๆของเรื่องนี้เกิดจากอะไรและเพราะใครเมตไม่อยากรู้บ้างเหรอ”
“ก็อยากรู้ แต่ไม่กล้าถามสะกิดใจมันอะ กลัวมันบ้าขึ้นมาแล้วจะหนีออกจากบ้าน”
“ไม่หรอก ตราบใดที่เมตยังอยู่ใกล้ๆหรรษาแม่เชื่อว่าหรรษาจะไม่บ้าดีเดือดอะไรอย่างที่ลูกกลัวว่ามันจะเกิดหรอก ก่อนที่แม่จะให้เมตหยุดเรียนอยู่กับหรรษา แม่ตัดสินใจดีแล้วน่า”
“ถ้าเกิดเมตไม่มาถูกขังกับมันด้วย แม่จะบอกว่าหรรษามันจะไปตีกับไอ้พวกนั้นเหรอ”
“ก็ไม่แน่ ตัวผันแปรมันอยู่ที่ตัวแกคนเดียวไอ้เมต ถ้าแกอยู่ที่ไหนที่ไม่ใช่ที่ที่หรรษาเรียกว่าที่ปลอดภัย ที่นั่นจะลุกเป็นไฟแน่นอน”
“แม่พูดราวกับว่าผมสำคัญกับหรรษายิ่งกว่าชีวิตและอนาคตของมันอีกนะ ไม่เห็นมันจะแสดงออกมาให้รู้สึกอย่างนั้นเลยแม่ คนหยาบกระด้างอย่างมันเนี่ยนะ”
“แล้วแกชอบคนปากหวานที่สวีทปัญญาอ่อนกับแฟนไปวันๆเหรอวะ”
“ไม่รู้สิแม่ ก็เมตไม่เคยเจอคนอย่างนั้นนี่ เมตจะรู้ได้ไงว่าชอบมั้ย”
“ลูกคิดว่าจะเปลี่ยนใจจากหรรษาได้ง่ายๆงั้นเหรอ”
เชื่อมั้ย? ผมวางสายจากแม่ไปซะดื้อๆทั้งๆที่ยังไม่ตอบคำถามนี้กับแม่เลย เพราะผมเองก็ไม่รู้ว่าอนาคตสำหรับผมกับหรรษาจะเป็นยังไงต่อไป จะมีใครที่ทำให้ผมหวั่นไหวมากกว่าหรรษาหรือเปล่า อย่างที่รู้ๆกันอยู่ ผมกับหรรษาเราไม่ได้เริ่มต้นมาจากความรักตั้งแต่แรก แม้ตอนนี้ผมรู้ดีว่าผมรักมัน และมันก็เพิ่งทำให้ผมรู้ว่ามันเองก็มีใจให้ผม สิ่งเดียวที่ผมยังไม่รู้ก็คือ
ผมจะมั่นคงกับมันแค่ไหนกันนะ?
แล้วถ้าผมเป็นอีกคนที่เปลี่ยนใจไปจากหรรษาเหมือนอย่างแอนหรือเพอชี่ หรรษาจะเป็นยังไง
จริงๆแล้วความราบรื่นในรักของเราอยู่ที่ผมหรือหรรษากันแน่?
แต่แม่บอกว่าที่หรรษาสงบเสงี่ยมกับการถูกกักบริเวณในครั้งนี้เพราะมีผมอยู่
ผมเนี่ยนะที่ทำให้คนใจร้อนอย่างมันเยือกเย็นลงได้ขนาดนี้
เป็นผมจริงๆเหรอวะ.....ใช่จริงอะ
ไม่มั่นใจเลยจริงๆ
ในระหว่างที่หรรษาได้ทำการหลบหน้าผมอยู่ ผมรู้สึกเหงามากจริงๆนะ ทั้งๆที่การอยู่ใกล้ๆกัน แต่ไม่ได้พูดคุยอะไรกัน มันก็น่าจะเหงาเหมือนๆกัน แต่ผมกลับไม่รู้สึกอย่างนั้นเลย ไม่เหงาเหมือนตอนนี้ที่ต้องเดินในบ้านหลังใหญ่แค่คนเดียว

มีต่อค่ะ
V
V
V

[Seiki]

ผมเดินเล่นเรื่อยเปื่อยมาจนถึงบ้านหลังเล็กๆที่อยู่ในสวนหลังบ้าน เป็นครั้งแรกที่ผมเดินมาเจอบ้านหลังนี้ เป็นบ้านที่สร้างขึ้นมาเหมือนบ้านพักอากาศหลังเล็กๆ สงบดี แต่สร้างในบริเวณบ้านแบบนี้คงจะเป็นบ้านพักตากอากาศอย่างที่คิดไว้ไม่ได้หรอก
ลองเดินเข้าไปดูใกล้ๆ และสำรวจไปรอบๆ มันเป็นที่อยู่อาศัยจริงๆ บ้านทั้งหลังรายล้อมไปด้วยกระจกมองเห็นทะลุปรุโปร่งไปถึงด้านใน ไม่มีการกั้นห้องใดๆทั้งสิ้นเพราะมองเห็นเตียงนอนอยู่กลางบ้าน มีโต๊ะทำงานและมีของสะสมและอุปกรณ์งานอดิเรกต่างๆ จัดไว้เป็นโซนๆในพื้นที่เดียวกัน
“นี่มันบ้านใครวะ ทำไมมาปลูกอยู่ในบ้านหรรษาได้ หรือว่าบุกรุก ใช่เลย แม่งบุกรุกเข้ามาแน่ๆ ต้องไปฟ้อง ต้องไปฟ้องหรรษา”
“ไม่ต้องรีบหรอก กูมาอยู่ให้มึงฟ้องตรงนี้แล้ว”
มันมองมาที่ผมหน้าดุๆ
“บ้านใครก็ไม่รู้อะมึง”
ได้โอกาสก็ฟ้องเอาหน้าเลย แต่มันก็ยังไม่เลิกทำหน้าดุเลยอะ
“ไม่ใช่บ้านซะหน่อย”
“ไม่ใช่บ้านได้ไง เนี่ย มีประตูมีหน้าต่าง มีหลังคาด้วย มองยังไงก็บ้านชัดๆ”
“มันชื่อว่าโลกส่วนตัวเว้ย”
“ของใครอะ”
“ของกูเอง”
“ของมึงเนี่ยนะ”
“เออ เมื่อก่อนทะเลาะกับพ่อบ่อย ก็หนีมาเนี่ยแหละ”
“แล้วตอนนี้ล่ะ ก็เห็นมันยังสะอาดอยู่เลยนะ”
“มีคนมาทำความสะอาด แต่กูไม่ได้มาอยู่มานอนแล้ว”
“เสียดายอะ สงบดี”
“มึงชอบเหรอ”
“ก็ชอบ แต่ถ้าให้อยู่ กูไม่อยู่หรอก กลัวผี”
“เมื่อก่อนกูอยู่แล้วก็นอนที่นี่คนเดียว พ่อเค้าชอบนอนที่วิทยาลัยประจำเลย ที่นี่เคยเป็นที่พักของคนสนิทคุณย่าน่ะ พอไม่มีคุณย่าแล้วเขาก็เก็บเอาไว้ กูเลยมายึดแล้วทำเป็นโลกส่วนตัว จริงๆตั้งใจจะหนีออกจากบ้านแหละเวลาทะเลาะกับพ่อ แต่ตอนนั้นกูกลัวพ่อตามหาไม่เจอเลยหนีมาอยู่ที่นี่ ไม่ไกลดี ถ้าพ่อตามหาก็หาเจอ”
“จะหนีทำแปะก๊วยอะไรวะ มึงก็ไม่ได้ตั้งใจหนีออกจากบ้านนี่หว่า”
“เออดิ กูแค่เรียกร้องความสนใจเว้ย”
“มึงตลกอะหรรษา”
“นั่นมันตอนเด็กๆ เมื่อก่อนกูต่อต้านพ่อที่ไม่มีเวลาให้กูแล้วเอาไปทุ่มเทให้กับวิทยาลัยเด็กเหลือขออะ แต่พอวันนึงกูได้เข้าไป กูก็รู้แล้วว่าทำไมพ่อถึงต้องใช้เวลาอยู่ที่นั่นมากกว่ามาอยู่กับกู”
“ทำไมอะ”
“ก็ตีกันอย่างที่มึงรู้แหละ มีเรื่องกันไม่เว้นแต่ละวัน สถาบันมึงสีไม่เหมือนกูแม่งก็ซัดกันแล้ว ทั้งๆที่ไม่รู้หรอกว่าโกรธกันมาแต่ชาติปางไหน พ่อเค้าอยากลบอาถรรพ์เรื่องนี้มั้ง”
“แล้วจะเป็นไปได้มั้ยล่ะ”
“ไม่รู้สิ ทุกวันนี้ก็ยังตีกันอยู่”
“เออเนอะ มึงเองก็เพิ่งจะยกพวกไปตีกับไอ้เพทายอยู่เลย”
“กับไอ้เหี้ยนั่นกูกะตัวต่อตัว”
“แล้วทำไมถึงได้รวบรวมคนได้เยอะขนาดนั้นอะ อาวุธอีก”
“ก็ถ้าเด็กในวิทยาลัยรู้ก็ไปช่วยๆกันอะ มันเป็นธรรมเนียมปฏิบัติ มึงไม่เข้าใจหรอก กูก็ไม่รู้จะอธิบายยังไง”
“งั้นแสดงว่าที่มึงยอมพ่อ เพราะมึงไม่อยากให้เด็กในวิทยาลัยมึงไปลุยกับไอ้พวกนั้นอะเหรอ แสดงว่าถ้าตัวต่อตัวได้มึงก็พร้อมอะดิ”
“ก็ถ้าไอ้เพทายยังงี่เง่าทำอะไรแผลงๆอยู่ละก็ กูไม่ปล่อยมันไว้แน่ แต่จะไม่ให้ใครต้องมาเดือดร้อนเพราะเรื่องส่วนตัวของกูหรอก”
“อย่างนี้นี่เอง กูคิดว่ามึงยอมถูกกักบริเวณเพื่อให้เรื่องมันซาลงแล้วก็จบซะอีก”
“ทุกอย่างกูไม่เคยเริ่มก่อนเลยเมต กูก็อยู่ของกูอย่างนี้ แต่แม่งโชคดีไง เรื่องวิ่งมาหากูเองตลอดๆ”
“เพราะมึงดูเก่ง เป็นที่ยอมรับของคนในวิทยาลัยหรือเปล่า อริมึงเลยอิจฉา หมั่นไส้อะ”
“กูมีเหี้ยอะไรให้อิจฉา ถามจริงเหอะ กูไม่เหมือนคนอื่นตรงไหน กูก็เคยผิดหวัง เคยร้องไห้ เคยเสียใจเสียแฟน ไม่มีอะไรที่เรียกได้ว่าวิเศษณ์กว่าพวกมันเลยสักอย่าง”
“มึงใจเย็นๆนะ”
“กูเลยจะบอกมึงว่า อย่างที่แม่มึงบอกอะถูกแล้วเมต กูอยู่สงบๆได้เพราะมึงอยู่ด้วย เพราะมีมึงอยู่ในสายตากู กูเลยอยู่ที่ไหนก็ได้ เพราะถ้าพ่อกักกูไว้คนเดียวแล้วมึงยังใช้ชีวิตตามปกติอยู่ล่ะก็ กูแหกรั้วออกไปตั้งแต่วันที่พ่อกักกูไว้แล้ว”
“เพราะกูจริงๆนะเหรอวะ กูจริงๆเนี่ยนะ”
“มึงเข้าใจอะไรยากจังวะ ก็จริงน่ะสิ”
“นี่เรียกว่าการบอกรักได้มั้ยวะ”
“ทำไมอะ”
“กูจะได้อัดคลิปไปอวดแม่ไง”
“ถ้าไม่ใช่คนหัวถั่วอย่างมึงคงคิดไม่ได้นะเมต จะกลับบ้านได้ยังอะ”
“เข้าไปดูโลกส่วนตัวมึงหน่อยไม่ได้เหรอ อยากรู้จักในทุกๆช่วงเวลาที่มึงเป็นอะ อยากรู้จักมึงมากกว่านี้ ได้ปะ”
“นี่เรียกว่าอ้อนใช่มั้ย”
“ใช่ก็ได้ นะๆๆ”
“เออ เปิดประตูเข้าไปดิ ที่นี่ไม่เคยล็อค”
“มึงไม่กลัวใครเข้ามาวุ่นวายกับข้าวของมึงเหรอ”
“กูไม่เคยหวงของ ยกเว้นไม่ใช่สิ่งของ ไง งงอะดิ”
“เออ กูโง่ ไม่เข้าใจมึงหรอก”
“กูอธิบายไม่เก่ง”
“ไม่ต้องอธิบายหรอก เดี๋ยวกูก็เข้าใจของกูเองนั่นแหละ”
หรรษาเลิกเซ้าซี้แล้วเปิดประตูนำผมเข้ามาใน ‘โลกส่วนตัว’ ของมัน
โลกใบนี้ทำให้ผมทึ่ง อึ้ง จนต้องกลืนน้ำลายเอื้อกใหญ่
มันเป็นห้องที่มีอาวุธครบทุกอย่างอยู่รวมกับจักรเย็บผ้าอย่างสามัคคีและดูไม่น่าจะอยู่ในพื้นที่ของผู้ชายหยาบกระด้างอย่างหรรษาได้ มันคงเห็นผมยืนมองจักรเย็บผ้าอยู่นานคงกลัวว่าผมจะมองหาเลขเด็ดละมั้ง มันเลยเอ่ยตัดความเงียบขึ้นมาจนผมต้องหันกลับไปมองหน้ามันแบบอึ้งกว่าเดิม
“ของแม่น่ะ”
“แม่มึง”
“อืม”
ผมลูบฝุ่นบางๆที่เกาะอยู่บนจักรเย็บผ้าเก่าตรงหน้าอย่างรู้สึกเหมือนกับจะเข้าใจหรรษามากขึ้น
ตอนเด็กๆ มันคงเหงามากเลยสินะ มันคงเป็นเด็กที่เหงาแบบไร้ความหวังเพราะมันเป็นลูกชายคนเดียว
เหมือนผม!!
แต่ผมเป็นเด็กที่เหงาแบบมีความหวัง ผมหวังว่าครอบครัวเราจะกลับมาปกติเหมือนคนอื่น ผมหวังว่าเราสามคนพี่น้องจะกลมเกลียวและผูกพันกันเหมือนพี่น้องทั่วไปบ้าง หวังว่าจะมีพี่เป็นเพื่อนเล่น
แต่ก็ไม่มี....ไม่มีความหวังสำหรับเด็กที่เกิดมาไร้โหงวเฮ้งอย่างผม นอกจากแม่แล้วก็ไม่เห็นจะมีใครต้องการ เด็กตัวเล็กๆแคะเกร็นผิวขาวซีด จะเป็นเด็กผู้หญิงก็ไม่ใช่เด็กผู้ชายก็ไม่เชิง ลักษณะแบบนี้ในครอบครัวคนจีนที่อยู่กันเป็นครอบครัวใหญ่ที่มีผู้นำเป็นผู้หญิงอย่างครอบครัวผมแล้ว ผมแทบจะคล้ายๆกับฝุ่นในอากาศ ที่จะมีก็แค่ดูดกำจัดออกไป ไม่มีก็ไม่เห็นจะมีอะไรเปลี่ยนแปลง ผมเป็นคนเดียวที่เลือกใช้นามสกุลแม่
“เงียบไปทำไมวะ อย่าบอกนะว่าคิดจะมาแพ้ฝุ่นเอาตอนนี้”
ผมส่ายหน้า ยกหลังมือปาดน้ำตาโดยไม่รู้ตัว
“ไปดูตรงอื่นกันเหอะ อารมณ์ไหนของมึงวะ”
มันพึมพำเบาๆไม่จริงจังนัก มือหนาของมันกำรอบแขนผม ลากไปยังกองสมบัติกองอื่นๆของมัน
ของเล่นเด็กผู้หญิง
คราวนี้น้ำตาผมหยุดชะงัดราวกับลืมจ่ายค่าน้ำประปา มองหน้ามันตาเบิกโพลง
อย่าบอกนะว่าหรรษาเล่นของเล่นพวกนี้
“มองอะไร ของแอนเว้ย”
ผมก้าวขาออกมาจากตรงนั้นโดยไม่เสียเวลาหยิบของชิ้นไหนขึ้นมาพิจารณาเลยสักชิ้น หรรษาหัวเราะลั่นห้อง ไม่รู้เป็นเหี้ยอะไรของมัน ผมหงุดหงิดเลยเตะตุ๊กตาของเล่นรูปเด็กผู้หญิงหัวหยอยๆน่าเกลียดมากกว่าน่ารักด้วยอารมณ์ชั่ววูบ เพิ่งฉุกใจกลัวว่ามันจะโกรธก็ต่อเมื่อตุ๊กตาตัวนั้นกระเด็นไปกระทบกับขาโต๊ะแล้วกระจายเกลื่อนพื้น
หน้าผมซีดเผือด แม้จะไม่ชอบใจกับสิ่งที่หรรษาเก็บไว้ แต่ก็ไม่ได้ตั้งใจจะทำลายข้าวของของมันจริงจังนักหรอก
“กู กูขอโทษนะ ไม่ได้ตั้งใจ”
“ไม่เป็นไรหรอก กูบอกแล้วไงว่าไม่ใช่คนหวงของ แต่ถึงไม่หวงแต่ก็ไม่ทำลาย ก่อนเป็นแฟนกันแอนเป็นเพื่อนเล่นกูตอนเด็กมาก่อน ของที่เก็บไว้ก็เป็นของเล่นของเพื่อน ไม่ได้มีผลทางจิตใจจนแตะไม่ได้หรอก แต่ที่มึงใส่อารมณ์ลงไปนี่เพราะอะไรอะ”
ผมนิ่งอึ้งไปพักใหญ่ อันที่จริงผมไม่ได้มีนิสัยแบบนี้หรอก จำได้ว่าไม่ค่อยได้อิจฉาใครนอกจากพี่ชายกับพี่สาวของตัวเองที่มีแต่ความสะดวกสบาย แต่มันก็เป็นความอิจฉากันคนละแบบกับที่ทำเมื่อกี้
“กูจะเป็นตุ๊ดมั้ยวะ ที่รู้สึกว่าอิจฉาผู้หญิงอย่างแอน”
“ตราบใดที่มึงไม่ไปเฉาะแล้วแต่งหญิง มึงก็ไม่ตุ๊ดหรอก แต่มึงจะอิจฉาแอนทำไม”
“ไม่รู้สิ ในห้องนี้มีแต่ความทรงจำของมึงเต็มไปหมดเลย แล้วหนึ่งในนั้นก็ดันเป็นของๆแอน กูเลยอารมณ์ชั่ววูบอะ”
“มันคือที่ระลึกที่กูเก็บไว้ช่วยจำถึงชีวิตที่ผ่านมาของตัวเอง ห้องนี้ตั้งแต่คบเป็นแฟนกับแอน แอนไม่เคยมาเลยสักครั้ง”
ผมมองหน้ามันอีกครั้ง คราวนี้หน้าผากย่นและคิ้วขมวดเข้าหากันโดยอัตโนมัติ
“ถ้าที่นี่จะมีของๆแอนเก็บไว้ มันก็เป็นของเล่นสมัยเด็กๆตอนที่พ่อกูกับพ่อแอนเป็นเพื่อนสนิทกัน แล้วแอนก็มาเล่นกับกูบ่อยๆก็แค่นั้น มันเป็นของที่ระลึกที่เกี่ยวกับเพื่อนไม่เกี่ยวอะไรกับแฟนเลย อย่างน้อยกูก็รู้ว่าตอนเด็กๆกูก็มีเพื่อนกับเขาเหมือนกันนะ แม้ว่ากูจะเล่นหนังสติ๊ก ยิงนกตกปลา แต่กูก็มีเพื่อนเล่นเป็นผู้หญิง ที่ดูของเล่นแล้วไม่น่าจะเล่นด้วยกันได้เลย นั่นคือความผูกพันแรกของกูกับแอน นี่ก็อาจจะเป็นเหตุผลหนึ่งที่กูยอมช่วยเหลือแอนเสมอในทุกๆครั้ง แม้ว่าเราจะเลิกกันไปแล้ว แต่สิ่งหนึ่งที่กูเชื่อว่ามันจะยังคงอยู่เหมือนเดิมคือมิตรภาพของเพื่อน”
ผมซึ้ง!! จริงๆแล้วหรรษาเป็นคนอ่อนไหวนะ อ่อนไหวเหมือนผมไม่มีผิด เพียงแต่ผมดูอ่อนแอ แต่หรรษาเป็นคนเข้มแข็งกว่า เป็นผู้นำกว่าจะเอาตัวรอดในสังคมได้มากกว่าผม
ผมที่ไม่เคยคิดว่าจะมีคนโชคร้ายเหมือนตัวเอง
และผมถูกเลี้ยงดูมาในแบบที่ถูกสปอยล์จนไม่รู้ว่าในโลกนี้มีเรื่องราวมากมายแลัวมีอันตรายอยู่รอบๆตัวเอง
ผมคิดแต่โหยหาอิสระ อยากสนุกสนาน อยากมีเพื่อน อยากปาร์ตี้ อยากทำอะไรก็ได้ตามใจตัวเอง เพราะผมต้องการมีชีวิตเป็นของตัวเอง อยากประชดอาม่า ประชดพ่อแม่พี่น้องตามคำครหาที่เค้ายัดเยียดให้
นึกใจหายเมื่อรู้สึกว่า ผมจะเป็นแบบไหนนะ ถ้าวันนั้นไม่เมาจนเดินตามหลังไอ้ป่าเถื่อนที่แสนจะระยำในสายตาคนนี้
ผมจะโชคดีอย่างที่ได้เจอหรรษาในชีวิตได้สักกี่ครั้งเชียว?
ในเมื่อในโลกนี้ไม่มีอะไรแน่นอน
ผมเดินเข้าไปประชิดตัวหรรษา คว้าท่อนแขนมันเอาไว้ ต้องใช้ความพยายามอย่างมากมายที่จะเขย่งตัวขึ้นไปประทับรอยจูบที่แก้มของมัน ก่อนจะมายืนมองพื้นนิ่งๆอย่างขวยเขิน
“หัวถั่วอย่างมึงสังเคราะห์วิตามินอะไรเข้าไปอีกล่ะ อยู่ๆถึงได้นึกครึ้มหอมแก้มกู”
“ไม่รู้สิ กูแค่รู้สึกว่ากูรักมึงจัง”
มันมองผมเหมือนไม่ไว้ใจ ไม่เชื่อสายตา แล้วคงไม่คิดว่าในห้องที่อบอวลไปด้วยของสะสมของมันและฝุ่นละอองคละคลุ้งอยู่แบบนี้ผมจะมีมุมโรแมนติกขึ้นมาดื้อๆ
หรรษายกยิ้มมุมปากได้เจ้าเล่ห์และน่าหวาดระแวงที่สุด
“มึงอยากเป็นส่วนหนึ่งของความทรงจำของกูในห้องนี้มั้ยล่ะ”
ผมเข้าใจสิ่งที่มันพูดทันทีที่มันกวาดตาไปหาเตียงที่คลุมผ้าเอาไว้
“ไม่อะ ที่นี่มีแต่ฝุ่น กูคงคัน แล้วถ้าฝุ่นเกาะไอ้ติมมึงเข้าไปในช่องฟรีซกูล่ะหรรษา แล้วเวลาที่ไอติมมึงละลาย ฝุ่นละอองและเชื้อโรคไม่ตามไอติมของมึงเข้าไปในช่องฟรีซกูเหรอ”
“อธิบายซะไอติมกูละลายตั้งแต่ไม่เปิดประตูช่องฟรีซเลยนะ งั้นกลับบ้านกันเหอะ เดี๋ยวพ่อกับแม่มึงคงเข้ามาอะ ก่อนที่กูจะมาตามมึงเค้าโทรมาบอก เรื่องน่าจะจบแล้ว”
“พ่อมึงเคลียร์ให้เหรอ”
“เปล่า ไอ้เพทายโดนจับซะก่อน พกพาอาวุธในที่สาธารณะอะ พ่อกูไม่ได้ทำอะไรเลย ที่เค้าปล่อยเกาะกูกับมึงไว้หลายวันเพราะเค้าพาแม่มึงไปเที่ยวกระบี่กันมา”
“อะไรนะ ที่เงียบๆกันไปนี่ไม่ใช่เพราะเครียดเรื่องที่พวกมึงจะตีกันหรอกเหรอ เงียบเพราะไปเที่ยวเนี่ยนะ ถึงว่า แม่โทรมานี่รีบจะวางสาย ที่แท้แอบไปสวีทกันนี่เอง ใจร้ายอะ”
“แล้วอยู่กับกูมึงไม่มีความสุขเหรอ”
“ก็มี” ผมพูดเสียงอ่อย
“แล้วถ้าพ่อกับแม่เค้าจะไปมีความสุขกันบ้างจะเป็นไรไปวะ ถ้ามึงอยากจะเที่ยวอะไปเมื่อไหร่ก็ได้ หรือมึงยังหวงแม่ไว้ให้พ่อมึงอยู่วะ”
“เปล่าหรอก กูแค่ไม่ชินนี่หว่า แม่เค้าปิดใจมานานจนกูมองภาพแม่มีใครสักคนไม่ออก พอมีเข้าจริงๆมันก็เหลือเชื่อ แม่กูแกร่ง แต่เค้าแกร่งเพราะต้องดูแลกูแค่คนเดียว เค้าตัวคนเดียวต้องเป็นให้กูตั้งสามอย่าง มึงคิดดูสิหรรษา แม่กูต้องเป็นทั้งพ่อ ทั้งแม่ ทั้งเพื่อนให้กูในคนแค่คนเดียว ไม่เคยเลยสักครั้งที่เขาจะอ่อนแอให้กูเห็น ไม่มีแม้แต่น้ำตาในวันที่กูบอกว่าไปนอนกับผู้ชายมาโดยไม่คิดอะไรทั้งๆที่เค้าเฝ้าถนอมเลี้ยงดูกูมาอย่างดี มันแย่เนอะที่กูเองเห็นแก่ตัวได้โคตรน่าเกลียดเลย”
หรรษาคล้องแขนกับต้นคอผมแล้วลากเข้าไปชิดกับตัวมัน ลูบหัวผมเล่นเหมือนหมาที่เลี้ยงเอาไว้ โยกคลอนเบาๆอย่างแสนรัก(?)
“บางทีกูก็อยากให้มึงเป็นถั่วที่ไม่งอกอยู่อย่างนี้นะ เพราะถ้ามึงเป็นถั่วที่มีธาตุอาหารครบถ้วนเมื่อไหร่แล้วมึงจะเปลี่ยนไป”
“มึงเสียดายเหรอถ้ากูจะฉลาดขึ้น”
“เปล่า กูกลัว กลัวว่าวันนั้นกูจะกลับไปเป็นหรรษาคนเดิมที่ใครๆก็ไม่อยากเข้าหาอีกน่ะ เป็นคนเด่นคนดังในทางที่ชั่วๆก็ไม่ได้น่าภูมิใจสำหรับวงศ์ตระกูลสักเท่าไหร่หรอก บางทีที่พ่อกูเหนื่อยยากสร้างวิทยาลัยขึ้นมาอาจพังลงเพราะความไม่น่าเชื่อถือของกูก็ได้”
“ลึกๆแล้วมึงเป็นคนดีนะเว้ย”
“แต่คนส่วนใหญ่ไม่ค่อยรักคนดีหรอกมึง”
“กูไง กูรักมึง กูรักคนดีไง”
“มึงมันถั่ว ใช่คนที่ไหนเล่า”
“เออ จำไว้ กูเสน่ห์แรงขึ้นมาเมื่อไหร่แล้วมึงจะหนาว”
“กูจะไม่วู่วามเลยถ้าจะมีคนมาหลงเสน่ห์มึงจริงๆ มันสมศักดิ์ดีอยู่นะถ้าใครจะได้หัวใจมึงไป แต่กูคงไม่ทนหรอกนะถ้าจะมีคนเข้ามาใช้มึงเป็นแค่เครื่องมือเพื่อความสะใจ เพื่อการแข่งขันอย่างอื่นนอกเหนือจากความรัก”
“ไม่มีใครหน้ามืดหรอกมึง กูคงไม่ยัดเยียดตัวเองให้ใครบ่อยๆหรอก”
“ก็ขอให้เป็นจริงอย่างที่มึงว่าเหอะ”
ความสุขกระจายวิ๊งๆไปทั่วบริเวณเลยนะ เพียงแค่เราสองคนยิ้มให้กัน มันเป็นรสชาติความหวานในอารมณ์แบบแปลกๆ ผมตื่นเต้นกับรักแรกของตัวเองจนใจฟูฟ่องคับอก และมันทำให้คนที่ไม่เคยพบเจออุปสรรคทางความรักมาก่อนอย่างผม ‘หลงระเริง’ ไปชั่วขณะ
เวลาที่พ่อหรรษากับแม่ผมกลับมาควรจะเป็นเวลาแห่งการฉลอง เรื่องที่ดูเหมือนจะเลวร้ายถูกปัดเป่าไปอย่างง่ายดาย
ถ้าไม่มีใครที่คุ้นตานั่งร้องไห้อยู่กลางห้อง
แอนท้อง!!!
แอนท้องในขณะที่เพทายถูกตัดสินให้ติดคุกโดยไม่ลงอาญาเพราะว่าพกพาอาวุธในที่สาธารณะและเป็นแกนนำที่จะก่อรื่องวุ่นวาย
แอนพร่ำพรรณาบอกว่าที่เพทายเป็นแบบนั้นเพราะมีต้นเหตุมาจากหรรษา หรรษาทำให้เพทายอารมณ์ชั่ววูบ
นี่มันอะไรกัน!!
ผมมองแอนที่ยังคงนั่งร้องไห้สลับกับหรรษาที่ตอนนี้ผมรู้เลยว่ามันกำลังโกรธมาก มือหนาของมันกำเข้าหากันแน่นทั้งสองข้าง
 “ถ้าวันนั้นไอ้เพทายไม่ถูกจับแล้วมันเอาปืนมากราดยิงหรรษาได้แอนจะนั่งหัวเราะชอบใจไม่ต้องมานั่งร้องไห้อยู่แบบนี้ใช่ปะ แต่นี่เพราะมันถูกตำรวจจับได้ แอนเลยมานั่งร้องไห้โทษกันอยู่แบบนี้”
“ก็แล้วมันจริงมั้ยล่ะ ถ้าไม่ใช่เพราะหรรษา เพราะแฟนใหม่หรรษาคนนี้ เพทายก็ไม่ต้องทำอะไรงี่เง่าๆจนต้องมาโดนจับแบบนี้หรอก แล้วพ่อแอนก็ไม่ยอมยุ่งกับเรื่องนี้แล้วด้วย เพราะไอ้บ้าหน้าจืดเมตตานี่แท้ๆเลย”
โห....คราวนี้ผมขึ้นเลยอะ แม่นางฟ้าหน้างิ้วด่าผมว่าไอ้บ้าหน้าจืด แม่ง ถ้าไม่ใช่ผู้หญิงนะ กูจะเตะให้กระเด็นเลย
“แอน จะเป็นแม่คนอยู่แล้ว ยังแยกแยะไม่ออกอีกเหรออะไรถูกอะไรผิด ถ้าแอนเห็นว่าบ้านเราเป็นที่ระบายอารมณ์ให้แอนสบายใจขึ้นก็นะ ตามสบายเลย แต่ถ้าแอนยังฝังใจอยู่ว่าเป็นความผิดของหรรษาในทุกๆเรื่อง แอนก็อย่าลืมสิว่า ตั้งแต่เลิกกันไป คนที่วิ่งมาให้ช่วยเหลือให้แอนระบายความระยำของผัวใหม่แอนก็คือแอนทั้งนั้น โตแล้ว หยุดดิ้นพล่านแบบนี้ได้แล้วแอน ให้ลูกเกิดมาเป็นคนดีกลบเกลื่อนความเลวของพ่อมันเถอะ”
“ถ้าหรรษาเห็นแก่ลูกแอนจริง หรรษาช่วยเพทายสิ ช่วยให้ลูกแอนมีพ่อสิ”
“ช่วยยังไง หรรษาไม่ได้เป็นคู่กรณีกับมันนะแอน มันอยู่ในวงการนี้มาตั้งนาน มันจะควายขนาดที่ไม่รู้เลยเหรอว่าวงกระจายแล้วต้องซ่อนอาวุธไว้ตรงไหน เพทายมันรู้ มันรู้ว่าต้องกระจายอาวุธยังไง แต่ที่มันยังเก็บเอาไว้กับตัวเพราะมันยังตั้งใจจะมาทำร้ายหรรษาอยู่ไงล่ะแอน ถ้าพ่อหรรษาไม่เอาหรรษากับเมตมาไว้ที่บ้านนี่ บางทีสุดที่รักของแอนอาจโดนข้อหาตั้งใจฆ่าคนตายก็ได้นะ”
ผมตัวสั่นทำอะไรไม่ถูกเลย ไม่เคยเห็นหรรษาเกรี้ยวกราดจนตัวสั่นแบบนี้มาก่อน หรรษาทนอยู่กับมิตรภาพของคำว่าเพื่อนในขณะที่อีกคนมองไม่เห็นค่ามานานเกินไปแล้ว
“แอนจะร้องไห้ก็ร้องไป หรรษาจะไม่ยุ่งวุ่นวายใจกับเรื่องนี้อีกแล้ว จะด่ายังไงก็ช่าง พอกันทีเถอะ ทางใครทางมันเหอะแบบนี้ ไม่มีอะไรดีขึ้นมาเลยจริงๆ”
คราวนี้ผมเห็นแอนเบิกตาโพลง ก่อนจะหลบตาต่ำเพราะมั่นใจกับแววตาเด็ดเดี่ยวที่ไม่เคยมีมาก่อนของหรรษาว่ามันทำอย่างที่ปากพูดแน่ๆ แอนคงไม่คิดว่าจะมีวันนี้ขึ้นมา
นี่เป็นครั้งแรกที่ผมเห็นหรรษาใจแข็งกับแอน ที่ผ่านมาผมเห็นหรรษาแคร์แอนทุกครั้ง ห่วงใยและเอาใจใส่ตามใจกันจนผมรู้สึกว่าการเป็นแฟนอย่างออกหน้าออกตาของหรรษาไม่ได้มีความหมายอะไรเลย คนที่หรรษาแคร์ต่างหากคือคนที่น่าภูมิใจ
เมื่อหรรษาเดินขึ้นข้างบน พ่อมันกับแม่ผมก็เดินตามขึ้นไป ผมยืนอยู่ในห้องรับแขกนี่พร้อมกับใครอีกคนที่ผมไม่เคยคิดชอบเลย แต่ไม่ชอบไม่ได้แปลว่าไม่สงสารนะ อย่าลืมสิว่าผมเป็นลูกที่เสมือนว่าไม่มีพ่อคนนึงเหมือนกัน
“เธอ” ผมไม่อยากเรียกชื่อแอน
แอนเงยหน้าขึ้นมามองผม หน่วยตาเธอแข็งกระด้างขึ้นมาต่อต้านผมอย่างเห็นได้ชัด นี่คือนิสัยส่วนที่ไม่ดีของแอนที่เพอชี่เคยบอกไว้ แต่ผมเลือกที่จะมองข้ามมันไปก่อน
“ถ้าจะช่วยเพทายต้องทำไงมั่งอะ”
แอนตวัดหางตามองผม คอเธอแข็งและตั้งตรง
“ทำไม” แอนถาม
“เผื่อช่วยได้ก็จะช่วย”
“เอาเงินยัดสิ เงินทำได้ทุกอย่างแม้กระทั่งคนที่ศาลตัดสินไปแล้ว”
“เท่าไหร่”
“ไม่รู้”
“ไปถามมาสิว่าต้องใช้เงินเท่าไหร่”
“คนอย่างนายมีเงินมากนักหรือไง หรือว่าทำให้หรรษาหลงจนจะเรียกเงินจากหรรษาเท่าไหร่ก็ได้แล้ว”
“แล้วเธอล่ะแอน เธอคิดว่าหรรษารวยขนาดไหนเหรอ เธอคิดว่าเงินมันคือทุกสิ่งทุกอย่างที่บันดาลสุขให้เธอได้หรือไง เธอมั่นใจมั้ยล่ะว่าถ้าใช้เงินซื้ออิสระภาพของแฟนเธอออกมาแล้วเธอจะมีความสุข”
“ยุ่ง นั่นมันเรื่องของฉัน ถ้าไม่ใช่เพราะนาย หรรษาก็ไม่ตัดเยื่อใยชั้นแบบนี้ เขาต้องช่วยเหลือชั้น แต่เพราะหลงนาย เพทายก็อีกคน แค่เพราะหึงชั้น อยากแก้แค้นหรรษา เลยเลือกที่จะมาคว้านายเพื่อให้ชั้นเสียใจ ให้หรรษาเสียหน้า”
“ในสายตาทุกคนฉันหน้าโง่ขนาดนั้นเลย ฉันอาจจะโง่กว่าเธอนะแอน แต่ฉันไม่ตาบอดพอที่จะมองไม่เห็นว่าเพทายไม่ได้รักเธอเลย เธอติดใจแค่ลมปากหวานๆของมันเองเหรอ เพราะถ้าจะให้เทียบกันเรื่องต่อเรื่องแล้ว หรรษาดีกว่าทุกทางใช่มั้ยล่ะ แค่หรรษาไม่ได้หวานใส่เธอเหมือนเพทาย”
“คนที่ไม่รู้อะไรอย่ามาทำเป็นรู้ดี หรรษาน่ะเป็นพวกเด็กช่างที่ยกพวกตีกับอริไปวันๆเท่านั้นแหละ”
“แล้วเพทายไม่ใช่รึไง ดีแล้วที่เธอหยุดความสัมพันธ์ระหว่างแฟนกับหรรษาไปได้น่ะ เพราะเค้าคู่ควรกับใครก็ได้ที่ไม่ใช่แบบเธอนะแอน”
“นายก็หลงรสรักของหรรษาสินะ ก็หรรษาอะนอนกับใครไปทั่วแล้วจะเก่งเรื่องอย่างว่าก็ไม่แปลกหรอก แต่ที่หรรษาแปลกคือหรรษานอนกับใครก็ได้ แม้กระทั่งผู้ชายกระโหลกกะลาอย่างนายไง รู้มั้ย แทนที่หรรษาจะหาได้ดีกว่าชั้น เขากลับไปคว้ากะเทยที่ไหนไม่รู้มาออกหน้าออกตาว่าเป็นเมีย มักง่ายดีมั้ยล่ะ ใครก็ได้ไม่เลือกเลย”
“ก็แปลกดีนะ คนที่เธอเคยรักและคนที่เธอหวังพึ่งพาเค้าทุกครั้งที่ตกที่นั่งลำบากอย่างหรรษา แค่เขาขัดใจเธอแค่ครั้งเดียว เธอกลับด่าและดูถูกเขาแบบนี้ ฉันไม่ใช่ผู้ดีอย่างเธอหรอกนะแอน แต่ฉันรักและให้เกียรติแฟนตัวเองตลอดเวลาว่ะ ร้องไห้ให้บันเทิงนะ ถ้าอยากให้ช่วยก็เลิกด่าผัวฉันซักทีแล้วจะช่วย”
ผมไม่รอหรอกคำตอบนะ ไม่จำเป็นอีกแล้วที่จะต้องเซ้าซี้แอนอีก ตั้งใจทิ้งเธอไว้คนเดียวให้ได้คิด แม้ในอกตอนนี้จะยังเดือดเป็นแมกม่าอยู่ ผมรู้เลยว่าหรรษาเป็นคนที่อดทนมาก มากจนผมทึ่งเลยล่ะที่ทนแอนได้นานขนาดนี้ และถ้าแอนอยากให้ช่วยเพทายจริงๆผมก็จะช่วย ถือว่าเห็นแก่เด็กที่อยู่ในท้องแอน ถือว่าทำบุญให้กับเด็กตาดำๆสักคนหนึ่ง
ผมเดินขึ้นมาข้างบนก็ไม่คิดหรอกว่าหรรษาจะยืนกอดอกพิงผนังรอผมอยู่ที่บันไดขั้นบนสุดอย่างนั้น มันมีสีหน้าราบเรียบจนเดาความรู้สึกนึกคิดของมันไม่ถูก หน้าที่แหงนเงยมองฝ้าเพดานของมันค่อยๆลดต่ำลงมาหาผม
“คิดดีแล้วเหรอที่จะช่วยแอน กูอุตส่าห์ตัดใจจบปัญหาด้วยการไม่ยุ่งด้วยแล้ว ทำไมมึงถึงจะช่วยอีก มึงกับปอเคยคิดจะให้กูเลิกยุ่งเกี่ยวกับแอนไม่ใช่รึไง”
“กูไม่ได้ช่วยแอนหรอก กูแค่ช่วยเด็ก แล้วที่กูทำก็แค่อยากเขี่ยพวกเขาให้หลุดไปจากวงโคจรของเราสักที”
“เดี๋ยวนะ อย่าบอกนะว่ามึงวางแผนเอาไว้แล้ว”
“อืม ก็ถ้าเพทายออกมาจากคุกได้ เขาจะได้ใช้ชีวิตครอบครัวของพวกเขาเองไง เลิกยุ่งกับมึงสักที”
“กูเชื่อนะเมตว่ามึงคิดดีทำดี แต่นี่ไม่ใช่นิยายนะมึงที่มันจะแฮปปี้เอนดิ้ง มึงคิดเหรอว่าระหว่างแอนกับเพทายคือความรัก มึงมั่นใจเหรอว่าเพทายมันจะกลับใจเป็นคนดี”
“แต่เขามีลูกกันแล้วนะมึง ให้โอกาสเขาสิ เผื่อเด็กจะเป็นเทวดามาทำให้คนคู่นี้ได้สติกับเค้ามั่ง”
“ว่าแต่กูเป็นคนดี วันนี้มึงเองก็ดูหล่อเลยเถอะไอ้หัวถั่ว”
“กูทำดีเพื่อผัวเว้ย เค้ารณรงค์กันอยู่ มึงไม่ดูทีวีหรือไง”
“แต่กูคลับคล้ายคลับคลาว่าไม่ใช่นะ”
“มึงก็มีมุมที่หัวถั่วเหมือนกันนั่นแหละหรรษาว่าแต่กู แค่นี้มึงก็ไม่เข้าใจกู”
“กูเข้าใจในสิ่งที่มึงทำอยู่่ มึงก็รู้ว่ากูพยายามเข้าใจในความเป็นมึงมาโดยตลอดแหละเมต”
“มันจะต้องจบลงด้วยดี เชื่อกูสิหรรษา”
“แล้วถ้าไม่ล่ะ”
“กูก็จะรบเคียงบ่าเคียงไหล่มึงไง แต่มึงก็หัดลับคมอาวุธในโลกส่วนตัวของมึงบ้างนะ สนึมเขรอะเชียว อริคงไม่ตายเพราะคมมีดคมดาบหรอก น่าจะตายเพราะบาดทะยักมากกว่า”
“นั่นเป็นของที่กูยึดมาจากที่ไปตีกับเค้ามาแล้วชนะเว้ย สุดท้ายมันก็อยู่ในสภาพที่มึงเห็น ของที่เคยอันตราย สุดท้ายวันนึงมันก็กลายเป็นแค่เศษเหล็กที่ไร้ค่า มึงว่ามะ”
“อืม ก็จริง”
“ไม่มีอะไรยืดเยื้อยาวนานไปตลอดกาลหรอก เรื่องนี้ก็เหมือนกัน สักวันนึงมันจะต้องจบ แต่จะจบแบบไหนเท่านั้นที่เราไม่รู้ เพราะมันเป็นเรื่องในอนาคต”
“รวมถึงกูด้วยหรือเปล่าหรรษา”
“กูเคยบอกมึงแล้วนะว่าคนที่ไม่เคยเปลี่ยนใจคือกู”
 


โปรดติดตามตอนต่อไป

สวัสดีค่ะ ขอโทษนะคะที่ลงช้ากว่าที่รับปากเอาไว้ วันนี้คงคุยอะไรได้ไม่มาก ยกยอดไปคราวหน้านะคะ มีธุระด่วนต้องไปจัดการจ้า ขอบคุณคนอ่านทุกคนด้วยนะคะ
ขอบคุณมากๆค่ะ //TRomance

[skipkiss]

เจิมก่อน ค่อยอ่าน อิอิ เมตตาที่รัก จุ๊บๆ

[Kalamall]

  ผู้หญิงแบบแอนนี้แบบ คือเอาติ่งสมองสวนไหนคิด สุดๆอ่ะ

หรรษา  ตำแหน่งผู้ชายแสนร้ายน่ากอดประจำปีนี้ ยกให้เลย (เมตบอก อย่ามา! )

[qq_oo]

ถ้าช่วยได้ หวังว่าเพทายคงกลับตัวได้น่ะ สงสารเด็ก แต่แอนนี่ไม่สำนึกเลยน่ะ ดีแต่โทษคนอื่น
รอๆๆๆตอนต่อไปจ้า สนุกมากๆๆๆ

[Nus@nT@R@]

หวานใส่กันแบบแปลกๆนะคู่นี้ 55555
ปล.(นัง)แอนเทื่อไรจะเลิกโง่!

[่patsaporn]

หรรษาน่ารักทำเป็นหลบเมต เขินสินะ น้องเมตก็น่ารัก โทรไปเม้าท์ให้แม่ฟัง 555
ชอบตอนเมตจุ๊บแก้มหรรษา บทเธอจะซึ้งขึ้นมา หัวถั่วน่ารัก
แอนนี่มันงี่เง่าสุดๆๆ ไปเลยนะ เป็นคนที่แย่ เห็นแก่ตัวมากๆ
สองคนนี้ยังจะช่วย สาธุ ขอให้เธอหายไปจากชีวิตจริงๆ เถิด

ขอบคุณค่ะ

[insomniac]

เม้นท์ไม่ถูก
เป็นเรื่องที่ผูกความสัมพันธ์ของตัวละครไว้ลึกมาก
มันไม่ได้ซับซ้อนมากนะ แต่ในความรู้สึกที่ถ่ายทอดออกมามันกินใจ

[wiwari]

ยัยแอนนี่ยังคิดไม่ได้อีกนะ สงสารเด็ดที่จะเกิดมาเป็นลูกจริงๆ 

[becrazie]

ยัยแอน!!!!

[Rafael]

ชะนีแอนก่อเรื่องไม่เว้นแต่ละวันเลยนะคะ
มันน่าปล่อยให้ร้องไห้ให้ตายอยู่ตรงนั้นจริงๆเลยสิน่าาา

[Moose]

เมตจะไปช่วยคนแบบนั้นทำม้ายยยยยยยยยยยย เดี๋ยวมันก็แว้งมากัดเราอีก

[zojikarn]

แอน ฉันแบบเพลียกับเธอมากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก

[double9JH]

หวานกันอยุ่ดีๆ ก้มีอะไรมาแทรกซะงั้นนนน งือออออ
 

[.hnk]

อยากจะกรี๊ดดังๆ ชอบมาก ชอบมากค่ะ
แต่มาขัดตรงนังแอนนี่แหละ โอ๊ยยิ่งอ่านยิ่งเกลียด
ไม่เคยเจอตัวละครตัวไหนที่ทำให้รู้สึกเหมือนแอนเลยจริงๆ
นางเป็นผู้หญิงที่แบบ ... สุดยอดเหอะ นางก็เกินไปนะ
หน้ามืดตามัว อย่าวิ่งแจ้นกลับมาหาหรรษาให้เห็นอีกนะ รับไม่ได้ ไม่ชอบแกเลยย่ะ ! - -*

คำพูดทิ้งท้ายของหรรษา อั๊ยย่ะ เค้าเขินนนน -//////////-

รอจ้า
 

[rujaya]

เมตไปช่วยแอนกะเพทาย มันจะแว้งกัดทีหลังหรือป่าว

แอนเป็นผู้หญิงที่น่าเบื่อสุดๆ 

[jinjin283]

ไม่ชอบแอนเลย
เหมือนคนไม่รู้จักคิด มาโทษหรรษาได้ไงเนี่ย
อ่านแล้วหมั่นใส้มากมายเลยคะ