▓▒░ อุบัติรักเร็วเกินเหตุ ░▒▓ ตอนที่ 12
ผมเมา...ความเมาทำให้เราฝัน
ในความฝันนั้นมันเหมือนจริงจนเคลิ้ม
ตอนที่ยังกึ่งมีสติและเพิ่งเริ่มเข้าสู่ห้วงแห่งความเมาใหม่ๆ ผมลืมไปซะสนิทใจเลยว่ากำลังบาดเจ็บอยู่จากโครงการเพิ่มความแมนให้ตัวเอง
แต่พอเมาเต็มคราบแล้ว ผมโคตรปวดแปลบตามเนื้อตัวจนเหมือนมันจะระเบิดออกมาเป็นเสี่ยงๆซะให้ได้ แอลกอฮอลล์ทำให้ความบอบช้ำภายในตัวกลายเป็นความเจ็บปวดที่ชัดเจน
สิ่งเดียวที่ดูเหมือนมันจะทำให้ความเจ็บปวดบรรเทาเบาบางลงก็คือการแตะต้องอย่างนุ่มนวลทนุถนอม มันทำให้ผมดื่มด่ำและลุ่มหลงกับรสสัมผัสนั้น แม้บางครั้งความซ่านกระสันของมันจะทำให้ผมทรมานจนอยากจะต่อต้าน แต่ในความต้องการลึกๆอยากให้รสสัมผัสนั่นทำซ้ำแบบนั้นไปนานๆ
มันเป็นความอบอุ่นวาบหวามเป็นครั้งแรกในชีวิตหนุ่ม มันเป็นรสสัมผัสที่รับรู้ได้ว่าไม่ใช่ความใคร่แต่มันจะต้องมาจากความรู้สึกอะไรสักอย่าง อาจจะเป็นความห่วงใยของใครคนนั้น
ผมตื่นขึ้นมาด้วยความรู้สึกเพ้อๆ
ที่นี่ไม่ใช่บ้านของใครไม่ว่าจะเป็นบ้านผมหรือบ้านหรรษา ไม่ใช่อพาร์ทเม้นต์ที่มันเช่าอยู่ ไม่ใช่โรงแรม เพราะโรงแรมคงไม่มีเสียงหัวเราะใสๆมาจากบุคคลที่สามเป็นแน่
แต่พอเห็นคนๆนั้นชัดๆแล้วก็พอจะรู้ว่านี่คือห้องใคร
ผมรีบหลบหน้าเข้ามาทำใจในห้องอีกครั้ง สูดหายใจเข้าปอดลึกแล้วปล่อยมันออกมาแบบหนักหน่วงและยาวนาน
ถามตัวเองกับอากาศว่า ‘กูจะทำหน้ายังไงวะ’
คนหนึ่งก็เป็นสามีทางพฤตินัยและเป็นแฟนในที่สาธารณะ
ส่วนอีกคน....เธอคือนางฟ้าที่ผมพร่ำเพ้อเข้าไปจีบเมื่อคืนที่ผ่านมา
นางฟ้าของผมคือเมียเก่าของหรรษา
ไอ้ห่านี่แม่งเกิดมาเป็นเจ้ากรรมนายเวรผมแบบเจาะจงกันมาตั้งแต่นรกเลยสินะ ถึงได้ลงล็อคกันแบบไม่ผิดฝาผิดตัวอย่างนี้
ผมค่อยๆแง้มประตูออกไปอีกครั้ง ค่อยๆเอาส่วนข้างๆของลำตัวยื่นออกไปในที่ที่สองคนนั้นนั่งคุยกันอยู่ พยายามถ่วงเวลาให้นานเท่านาน
แต่มันจะยื้อได้สักแค่ไหนกันเชียว?
ผมโกรธตัวเองที่ทำเป็นขี้ขลาดตาขาวเลยพรวดพราดออกมาจนหรรษากับเพอชี่หันมามองแบบงงๆ เอียงคอมองราวกับจะให้แน่ใจว่าผมไม่ได้เมาค้างหรือละเมอ
“ตื่นแล้วเหรอ” เพอชี่เป็นคนเปิดปากถาม ส่วนหรรษานั่งไขว่ห้างมองผมหน้านิ่ง หนวดเครามันเขียวครึ้มและหนากว่าเดิมจนเหมือนคนป่า
ก่อนมานี่ มันหนีไปรับจ๊อบวางระเบิดที่ใต้มาเปล่าวะ ลุคให้มากๆ ผมหลบตาที่เห็นมันจ้องมาแบบดุๆ
คือมันอยากให้ผมตอบคำถามเมียเก่ามันอะนะ แต่ว่าผมมัวแต่กลัวมันอยู่ไง เลยแยกแยะความสำคัญก่อนหลังของอะไรไม่ได้
แต่การที่กูเดินออกมาจากห้องได้ไกลขนาดนี้ ยังต้องถามอีกเหรอว่าตื่นแล้วหรือยัง
“ตื่นแล้วครับ” ผมตอบ ยิ้มให้เพอชี่ไปทีนึง
เพอชี่ยิ้มรับได้อ่อนโยนมาก มากจนใจจะละลาย มันมีความอบอุ่นแอบแฝงอยู่ในรอยยิ้มนั้น มีความเป็นมิตรและดูเธอเอ็นดูผม
แต่ถ้าเธอเอ็นดูผมนี่มันทำให้ผมรู้สึกไม่แมนเลยนะ
ผมเลยยิ้มเจื่อนๆให้ แบบว่าความมั่นใจในตัวเองหายไปหมดเลย
“กินอะไรรองท้องก่อนสิเมต มีโจ๊ก มีน้ำเต้าหู้ มีปาท่องโก๋ด้วยนะเลือกเอาเลย ตามสบายนะ อร่อยทุกอย่างเลยเพอชี่เลือกมาแล้ว”
ผมพยักหน้ารับยิ้มๆ ไม่มีหรอกนะที่ผมจะเกรงใจแล้วไม่กล้ากินอะไรสักอย่าง แต่สำหรับเมตตาแล้ว ผมรื้อหมดทุกถุงที่วางอยู่บนโต๊ะกินข้าว หยิบปาท่องโก๋เข้าปากชิม มันอร่อยนะ เนื้อแป้งนิ่ม รสชาติโอเคไม่มีกลิ่นน้ำมันค้างคืนให้รู้สึกหืน แต่น้ำมันก็ทำให้ผมเลี่ยนจนผะอืดผะอม ความอยากอาหารลดลงแบบทิ้งด่ิงลงเหวเลย
ผมทำหน้าปุเลี่ยนๆจนเพอชี่ต้องลุกจากโซฟาเข้ามาหา
“เมาค้างแน่เลย เป็นงี้แหละ ค่อยๆกินนะเดี๋ยวก็ดีขึ้น”
เธอตบหลังผมเบาๆอย่างปลอบใจ ผมได้แต่พยักหน้ารับแบบพูดไม่ออกบอกไม่ถูก มันไม่ได้อยากจะยัดเอาอะไรลงท้องแล้วตอนนี้ แต่พอมองหน้าเพอชี่ที่เหมือนจะลุ้นๆผมอยู่ก็เลยลองหยิบถุงน้ำเต้าหู้ที่ไม่มีเครื่องมาเทใส่แก้ว เพอชี่ช่วยเอาโจ๊กที่อยู่ใกล้มือเธอมากกว่าผมใส่ชามให้
ส่วนหรรษาไม่ทำห่าอะไรเลย ไม่พูดไม่จา นั่งอยู่ที่เดิมทั้งๆที่ก่อนผมออกมาจากห้องผมได้ยินเสียงหัวเราะของมันดังลั่นห้อง นึกว่ามันอารมณ์ดีแล้วซะอีก แล้วไม่รู้แม่งโกรธอะไรผม ผมเองก็จำไม่ได้ว่าเมื่อคืนเมาแล้วเรื้อนอะไรไปบ้าง กะว่าจะไม่กินให้เมาหรอก แต่ผมก็มั่นใจในตัวเองเกินไป ยังมือใหม่อยู่เลยคอนโทรลตัวเองไม่ได้อย่างที่ต้องการ
“ขาช้ำน่ากลัวมากเลยเมต ไปทำอะไรมาอะ”
เพอชี่มองขาทั้งสองข้างของผมแล้วทำหน้าสยอง จริงๆแล้วขาผมมันก็น่ากลัวจริงๆแหละ มันถูกกระแทกซ้ำๆกันเลยช้ำหนักขนาดนี้ แต่นี่มันทุเลาลงบ้างแล้วนะ ไม่งั้นมันจะช้ำแดงไปทั้งขา แต่ขาข้างขวาข้างที่ถนัดจะช้ำเยอะหน่อย
“ซ้อมมวยครับ”
ทำไมเวลาไม่เมานี่ผมดูหงอยเหงาและหงอๆจังเลยวะ
ฮึ่ย!! ขัดใจกับตัวเองจัง
“ฮะ ซ้อมมวยเนี่ยนะ จะไปต่อยกับใคร”
เพอชี่หัวเราะขำ ผมเองก็รู้แหละว่ามันไม่ได้เหมาะกับบุคลิคอย่างผมหรอกไอ้ต่อยมวยเนี่ย แต่ทำไงได้อะ!!
“ไว้เอาตัวรอดเวลาไปเจออริกับหรรษาครับ”
คราวนี้เพอชี่หัวเราะปากกว้างเลย ส่วนหรรษามันก็ทำหน้านิ่งๆแบบเดิม ไม่หือไม่อือไม่พูดอะไร เป็นใบ้ชั่วขณะ
“ต่อยไอ้พวกนักเรียนนักเลงมือเปล่าอะนะเมต สองมือเปล่าจะรับมือกับมีดกับปืนได้ไง”
“กะว่าจะฝึกป้องกันตัวเองก่อนแล้วค่อยฝึกต่อสู้น่ะ เพิ่งเริ่มได้อาทิตย์เดียวเอง”
ผมบอกเสียงอ่อย เอาช้อนคนโจ๊กในชามตรงหน้าไปมาอย่างทำใจ ถ้าไม่ติดว่าเพอชี่เป็นคนแกะแล้วยื่นมาให้ตรงหน้านะ ผมจะไม่แตะอะไรที่เละๆเหมือนอ้วกอย่างโจ๊กนี่เลย ยิ่งตอนที่ไข่แดงแตกนะ กลิ่นคาวเตะจมูกจนของที่ยังตกค้างอยู่แล่นขึ้นมาต่อแถวกันที่คอหอย
พอยกช้อนขึ้นจะจ่อเข้าปาก กลั้นหายใจแล้วด้วยแต่หรรษาแม่งเดินมาตีป๊าบเข้าให้
คือผมไม่ถนัดละครใบ้ไง เลยไม่รู้ว่าแม่งจะสื่อสารอะไร
มันยื่นแก้วน้ำส้มเย็นจัดมาให้ผม
“กินนี่ก่อน เดี๋ยวอ้วก”
ปลื้มปริ่มน้ำตาจะไหล หรรษาพูดได้แล้วเว้ย
ผมกรอกน้ำส้มที่เย็นจัดเข้าปากตั้งใจว่าจะพบกับความสดชื่นแต่ไม่รู้ว่านี่คือส้มหรือมะนาวพันธุ์ใหม่กันแน่ เพราะมันเปรี้ยวมาก เปรี้ยวข้ามจากความสดชื่นจนดีดเป็นม้าเลย
ถ้าเป็นกระทิงนี่ไล่ขวิดหรรษาไส้ไหลไปแล้วนะเนี่ย
“ต่อไปก็กินโจ๊กได้แล้ว”
“กูไม่กงไม่กินแล้วเหี้ย แกล้งกู นิสัย”
คือผมเหมือนเด็กที่งอแงขี้โวยวายมากเลยนะ เหมือนเป็นคนเอาแต่ใจตัวเอง แต่ไม่รู้สิ มันเหมือนกับว่าผมคาดหวัง พอไม่สมดั่งหวังแล้วก็แสดงออกด้วยการโวยวาย
ผมคิดว่าที่มันเอาน้ำส้มให้เพราะมันเป็นห่วงแล้วก็ดูแล แต่ผมคิดผิด อันที่จริงผมก็เข้าข้างตัวเองเกินไป คนอย่างหรรษาน่ะเหรอจะทำอะไรแบบนั้น
พอผิดหวังแล้วก็รู้สึกว่าอยากอยู่คนเดียวสักพัก อยากสงบจิตใจตัวเองให้เป็นเมตตาคนเดิม ผมรู้สึกว่าตอนนี้ผมกำลังถูกครอบงำด้วยอะไรสักอย่าง
ผมขอตัวไปอาบน้ำแล้วเดินจากมาเงียบๆ
พอน้ำไหลแล้วผมก็ร้องไห้ออกมา แม้แต่อยู่กับตัวเองผมยังไม่อยากจะเสียฟอร์มเลย
ผมพาลคิดไปว่าตอนนี้ผมทำอะไรอยู่วะ
มูลเหตุจำเป็นที่ต้องอยู่แบบนี้มันคืออะไร
มันไม่มีความจำเป็นที่ผมกับหรรษาจะต้องมาคบกัน
ถ้ามองอย่างเป็นกลาง ไม่เอาความรู้สึกของตัวเองมาเกี่ยว
ผมว่าหรรษาควรมีอิสระอย่างที่มันเคยมีนะ
ผมจะคุยเรื่องนี้กับแม่เอง ให้ได้กลับถึงบ้านก่อนเถอะ
เสียงทุบประตูรัวๆทำให้ผมลนลานปิดน้ำจากฝักบัวแล้วเอาผ้ามาพันตัวไว้ลวกๆ แต่พอนึกได้ว่ามีเพอชี่อยู่อีกคนแบบนี้ก็ตัดสินใจใส่เสื้อผ้าทั้งๆที่ยังไม่ได้เช็ดตัว
“เป็นเหี้ยอะไร เข้ามาทำไมตั้งนาน”
หรรษาตะคอกใส่ผม กระชากแขนแล้วหมุนตัวผมไปมาเหมือนสำรวจอะไรอย่างที่มันชอบทำเป็นประจำ ผมไม่ต่อต้านขัดขืน ยืนนิ่งๆจนกว่ามันจะคลายมือมันออก
เจ็บฉิบหายเลย หรรษาแรงเยอะมาก ผมกัดปากจนเลือดคาวคลุ้งไปหมด อยากจะด่ามันกลับแต่ไม่รู้จะด่าอะไร
ทำไมมันยอมเป็นแฟนกับผมแล้วยังปั่นหัวผมวะ หรือว่าต้องการให้ผมกับแม่ตายใจจะได้ไม่เรียกร้องอะไรให้มันรำคาญ
“อาบน้ำเฉยๆ เผื่อจะกลับบ้านจะได้ไม่เสียเวลาอาบอีก”
ผมพยายามรักษามารยาทเพราะเกรงใจเพอชี่ที่มองผมกับหรรษาแบบตื่นๆ
“อาบน้ำอะไรกูได้ยินเสียงน้ำกระทบพื้นยาวเลย ไม่เห็นเหมือนเสียงคนกำลังอาบน้ำ”
นี่มันสังเกตหรือว่ามันจับผิดจะหาเรื่องผมวะ
“กูจะไปรู้เหรอ ว่าอาบน้ำต้องมีเสียงยังไงบ้าง”
“แล้วนี่เป็นบ้าอะไร เมาค้างแล้วเพี้ยนเหรอ จะกินข้าวอยู่ดีๆก็เดินมาอาบน้ำ”
“กูจะเป็นเหี้ยเป็นบ้าอะไรก็ช่างกูเถอะหรรษาแกล้งทำหูหนวกตาบอดไม่เห็นกูในสายตาเลยก็ได้ ไม่ต้องสนใจหรอกว่ากูเป็นเหี้ยอะไร กูเองก็รำคาญตัวเองไม่แพ้มึงหรอกเว้ย”
ผมรู้สึกว่าควบคุมอารมณ์ตัวเองไม่ได้ มันเหมือนคนฟิวส์ขาด ผมตะโกนใส่หน้ามันแล้วถลาไปต่อยกำแพงระบายความอึดอัดใจ
เจ็บหนึบแต่ไม่ปวด มันด้านชาแต่ทว่าเลือดไหลซิบๆทุกข้อนิ้ว
ผมสับสนตัวเองจนจะระเบิดอยู่แล้ว ทำไมมันเป็นๆหายๆวะความรู้สึกนี้ เกลียดตัวเองเป็นบ้าเลย อยากไปให้พ้นๆจากหรรษาขึ้นมาไม่รู้ว่าเพราะอะไร ทั้งๆที่ก่อนหน้านี้ผมคิดถึงมันนะ คิดถึงมากด้วย อยากเจอ อยากคุยกับมัน อยากต่อปากต่อคำ อยากกวนตีน แต่ตอนนี้ ผมอยากอยู่คนเดียว อยากหาคำตอบให้ตัวเอง อยากหาทางออกกับเรื่องนี้
ปั่นป่วนไปหมดเลย ไม่ว่าจะเป็นความรู้สึกหรือท้องไส้
ผมหุนหันออกมาจากห้องนั้นแม้ไม่รู้ว่าผมขึ้นมาโดยวิธีไหน พอลงลิฟท์มาก็เห็นคนรูดการ์ดออกไปจากตึกพอดีเลยเดินตามเขาออกไป ผมเดินไปตามทางเรื่อยๆ ไม่ได้สนใจด้วยซ้ำว่าที่นี่คือที่ไหน ตอนนี้ในใจผมว่างเปล่า แต่ท้องยังปั่นป่วนจนคลื่นไส้
มีคนมากระชากเสื้อผมอย่างแรง
พอหันไปจะเอาตัวรอด ผมเห็นหรรษายืนทำหน้ายักษ์ใส่ผมอยู่ มือข้างนึงมันเงื้อขึ้นตั้งท่าต่อยผมแน่ถ้าผมยังคิดหนีหน้ามันอีก
ผมเองก็กึ่งเกรงๆมันกึ่งๆสู้ จริงๆคือใจสู้แล้วยืนนิ่งๆให้มันต่อยน่ะนะ ไม่ใช่ว่าจะแลกหมัดกับมันหรอก ผมไม่กล้าอะ
“แล้วมึงมายุ่งกับชีวิตกูทำไมอะ มึงนั่นแหละไอ้เมตที่ทำให้กูต้องเข้ามายุ่งเกี่ยวกับมึง เสือกไสไล่ส่งกูอะคิดดีแล้วเหรอ ถ้ากูไปจริงๆจะมาว่ากูไม่รับผิดชอบไม่ได้นะมึง มึงเลือกเอง”
“เออ”
ผมอยากพูดอะไรมากกว่านี้ แต่ตอนนี้ผมสู้มวลสารในร่างกายที่มันตีย้อนขึ้นมาไม่ได้จริงๆ
“แต่กูไม่ยอม ไอ้เชี่ยเมต จะมาปั่นหัวกูแบบนี้ไม่ได้นะ”
งั้นกูอ้วกใส่เลยแล้วกัน อุตส่าห์หนีออกมาแล้วยังตามมาหมาบ้าใส่ ผมโก่งคออ้วกสุดแรง ตรงข้างทางที่มีถนนหลายเลนใหญ่ๆ ข้างทางเป็นป่าหญ้า แดดแรงมากเลย ผมอ้วกหมดไส้หมดพุงจนทรุดลงตรงนั้น ไม่สนเลยว่าฝุ่นจะคลุ้งและสกปรกขนาดไหน หรรษารีบเข้ามาคว้าผมให้ลุกขึ้น
ตั้งใจจะปัดมือมันทิ้งนะ แต่สัญชาตญาณกลับคว้าแขนมันเอาไว้เป็นที่ยึดและพยายามทรงตัวให้มั่นคงมากที่สุด
“ขอบใจ”
เหมือนมันเป็นประโยคนำทางให้อ้วกพุ่งผ่านหน้าออกมาอีกครั้ง คราวนี้มันกลับใช้แขนข้างเดียวรั้งตัวผมเอาไม่ให้เข่าทรุดลงไปอีก มันลูบหลังให้ผมอ้วก อ้วกจนไม่มีอะไรออกมา อ้วกจนหมดไส้หมดพุงจริงๆ เหมือนมันมั่นใจแล้วว่าผมไม่มีอะไรจะออกมาแล้ว มันก็กึ่งลากกึ่งจูงผมออกมาตามทาง คราวนี้แหละที่ผมฝืนตัวต่อต้านมัน ทำตัวเป็นแรงเสียดทานให้มันต้องออกแรงมากขึ้น
ยิ่งคิดถึงความอบอุ่นอ่อนหวานในฝันของตัวเองเมื่อคืนยิ่งเพิ่มน้ำหนักจนมันเองก็สู้ความดื้อด้านของผมไม่ไหว มันปล่อยมือจนก้นผมจ้ำอ้าวกับพื้นไหล่ทางแข็งๆ ฝุ่นฟุ้งเข้าจมูกแล้วผมก็ไอ ทรมานทรกรรมจริงๆเลย
“หายบ้าหรือยังอะ” มันถามเสียงห้วน
“มึงนั่นแหละไอ้หมาบ้า” ตะโกนด่ากลับไปไม่ยอมแพ้
“บ้าทั้งคู่นั่นแหละ” ทำไมมันยอมรับง่ายๆวะ หรือว่ามันมั่นใจแล้วว่าผมหมดแรงสู้แล้วแน่ๆ สภาพผมตอนนี้ไม่ต้องส่องกระจกก็รู้ว่าอยู่ในสภาพไหน
มันเดินเข้ามาหาผมอีกครั้ง ผมผวาแต่สู้แรงมันไม่ไหวแล้ว จะทำอะไรก็ทำเหอะ ผมอยากล้มตัวลงนอนตลอดเวลาเลย ไร้เรี่ยวแรง
คิดดูสิ ผมถ่อสังขารตัวเองมาไกลมากนะ หอบความน้อยใจตากแดดเดินทำมิวสิคมาได้ตั้งไกล หรรษาเสือกตามไปลากผมกลับมาที่เดิม
ผมเหนื่อยหน่าย อีกอย่างผมเองก็ไม่เข้าใจว่าทำไมอารมณ์ของตัวเองถึงได้ปรี๊ดขึ้นมาหลังจากรู้สึกว่าน้อยใจแบบไม่มีปี่ไม่มีขลุ่ยได้
มันรวดเร็วไม่ต่างอะไรกับการกระพริบตาเลยนะ
เพอชี่มองหรรษาลากผมเข้ามาในห้องอย่างเอาใจช่วย แต่เป็นการช่วยให้กำลังใจอยู่ห่างๆ เพราะเหมือนเธอเองก็กลัวหรรษาอยู่มาก ไม่กล้าเข้ามาแทรกแซงทั้งๆที่เพอชี่เห็นสภาพผมแล้วเหมือนเธอจะร้องไห้ออกมาด้วยซ้ำ ผมฝืนยิ้มไปให้ บอกเธอว่ายังไหวอยู่
มันลากผมไปสิ้นสุดที่ห้องน้ำ วักน้ำจากอ่างล้างหน้ามาลูบหน้าลูบตาให้ผมก่อนจะดันหลังผมให้เข้ามาใกล้อ่างมากขึ้น บังคับให้ผมก้มหน้าลงต่ำกว่าเดิม พอได้ท่าที่มันถนัดคราวนี้มันก็เปิดน้ำแล้วล้างหน้าให้ผมไม่สนใจเลยว่ามันจะเข้าจมูกเข้าตาผมจนจะสำลักอยู่แล้ว
ผมเข้าใจว่ามันกำลังช่วย แต่ด้วยแรงของมันและความกระด้างของคนธรรพ์อย่างมันเลยออกมาเหมือนกำลังพยายามกดหัวผมให้จมน้ำเพื่อฆ่าอย่างทรมานมากกว่า
“ปอออกไปก่อนนะ หรรษาว่าอาบน้ำให้แม่งเลยดีกว่า”
แม่งที่ไหนของมึงวะ มันกูชัดๆเลย
“ถอดเสื้อดิ” มั่นสั่ง ผมเฉย
“ไม่ถอดกูฉีกนะ ชอบความรุนแรงเหรอ”
แหมะ!! แค่มันขู่นะ ทั้งเสื้อทั้งกางเกงปลิวออกจากตัวเหมือนเสกได้อะ ผมลนลานปลดกระดุมมือสั่นแต่ก็ทำเวลาได้รวดเร็วเป็นที่น่าพอใจ
“ถ้าแดกแล้วเมา เมาแล้วบ้าแบบนี้ อย่าให้รู้ให้เห็นว่าแดกอีกนะ กูจะตามไปพังวงเหล้ามึงให้พินาศ พินาศทั้งร้านเหล้าที่มึงไปนั่นแหละ”
เห็นมะ!! บอกแล้วว่าเด็กช่างชอบใช้กำลังข่มขู่
“กูไม่ได้เมาแล้วบ้านะไอ้เหี้ย กูสร่างแล้ว แต่มึงนั่นแหละ”
ผมระเบิดออกมา ไม่รู้ทำไมถึงต้องแก้ต่างว่าไม่ได้เป็นเพราะเหล้า สงสัยกลัวจะเป็นอย่างที่มันขู่จริงๆ กลัวไม่ได้กินเหล้าอีก เดี๋ยวคอแข็งสู้มันไม่ได้ก็จะเข้าสังคมมันได้ยากขึ้นไปอีก
เอ๊ะ!! นี่ดูเหมือนผมพยายามในสิ่งที่ไม่ค่อยจำเป็นเพื่อมันสองสิ่งแล้วนะ พอคิดได้อย่างนี้แล้วน้ำตาก็ไหลออกมา แล้วผมก็นะ ทนทรมานอยู่ได้ทั้งนาน มาบ่อน้ำตาแตกเอาตอนนี้ เรียกว่าตายตอนจบสินะ
“กูทำไม” มันถาม
“กูเมาจะตายห่าอยู่แล้ว มึงยังแกล้งให้กูกินน้ำส้มเปรี้ยวไส้จะขาดอีก”
“กูแกล้งที่ไหน มึงจะอ้วกใส่หน้าปอตั้งแต่ชิมปาท่องโก๋แล้วไม่ใช่รึไง กูช่วยให้มึงดีขึ้นนะ มึงกินแล้วหายเมาเลยไม่ใช่เหรอ”
“เออสิแม่ง สร่างเมาแล้วมาน้อยใจมึงแทนไงไอ้หรรษา ไอ้บ้า เหี้ยๆๆๆๆๆๆๆๆๆ”
“ออกมาทั้งสวนแล้วมั้ง ไม่ว่ากูจะเหี้ยจนใส่ไม้ยมกไม่พอขนาดไหน แต่กูก็ได้ชื่อว่าเป็นแฟนเป็นผัวมึงนะเมต แล้วกูไม่มีสิทธิ์โกรธมึงเลยรึไง ทำตัวดีๆให้กูภูมิใจได้ 7 วัน ดีแตกไม่เท่าไหร่ กินเหล้าไม่เท่าไหร่ แต่เสือกเรื้อนแล้วจีบหญิงนี่กูรับไม่ไหวนะ ถ้าผู้หญิงคนนั้นไม่ใช่ปอ แล้วถ้าเค้าเล่นด้วยจะเกิดอะไรขึ้น จะวุ่นวายแค่ไหน มึงคิดดูสิ ขนาดกูเอากับผู้ชาย กะเอามันไม่คิดอะไร สุดท้ายเป็นไง ความเท่าเทียมกันของคนทำให้กูต้องมารับผิดชอบมึง ในทางกลับกันถ้ามึงหิ้วผู้หญิงไปนอนด้วย ความหัวถั่วของมึงเกิดพลาดแล้วเค้าท้องขึ้นมาด้วยความตั้งใจหรือไม่ตั้งใจก็ตาม มึงว่าอะไรจะเกิดขึ้น กูปากเปียกปากแฉะขนาดนี้ กูมีสิทธิ์โกรธมึงได้หรือยังวะไอ้หัวถั่ว”
ผมมองหน้ามันอย่างตะลึง รู้สึกว่าตัวเองไม่ได้กระพริบตาเลยสักครั้ง ม่านตาเกร็งเหมือนถูกไม้ค้ำเอาไว้ แต่ผมกลับกลืนน้ำลายเหนียวๆให้ลงคอได้แม้จะยากเย็นมากก็ตาม
มันโกรธผมจริงๆด้วย!
ในขณะที่ผมน้อยใจได้ปัญญาอ่อนมาก กับอีแค่น้ำส้มเปรี้ยวแสบไส้ที่เย็นจัด แถมดับอาการเมาค้างได้ชะงัดนักอีก
คราวนี้ผมเงียบสนิทเลย ไม่เถียงไม่หือไม่อือ นั่งตัวสั่นเพราะเปียกน้ำแถมยังอยู่ในสภาพนุ่งกางเกงในตัวเดียว
อันที่จริงบรรยากาศตอนนี้มันควรต้องมาสยิวกิ้วกันหรือเปล่าวะ มันใช่ทำเลที่ควรจะมาดราม่าใส่กันเหรอ
“กูขอโทษ” ผมพูดเสียงอ่อยเรียกคะแนนสงสาร
คุณนายกาญจนาสอนผมว่าการขอโทษไม่เกี่ยวกับศักดิ์ของลูกผู้ชายแต่อย่างใด ถ้าตัวเองสำนึกได้ว่าทำผิดแล้วขอโทษ ต่อให้ต้องพูดคำนี้ไปอีกนับร้อยนับพันครั้ง แต่ถ้ามันเกิดจากการสำนึกได้จริงๆก็ไม่ได้เสียหายอะไร และผู้ชายก็สามารถพูดบ่อยๆได้ไม่ต่างจากผู้หญิง ไม่ต้องกลัวเสียฟอร์ม
“ผลุนผลันออกไปเล่นเอากูตกใจหมด ที่แท้ก็น้อยใจน้ำส้มเปรี้ยวเกิน ไอ้บ้าเอ้ย มึงมันยังเด็กฉิบหายเลยเมต มึงยังสะอาดมากเลย กูเข้าใจแล้วว่าทำไมแม่มึงถึงอยากให้มึงสกปรกบ้าง”
มึงเข้าใจก็ดีแล้วหรรษา เพราะกูยังไม่เข้าใจ แต่ก็อยากจะให้ใครเข้าใจแม่บ้าง ไม่งั้นแม่ก็จะพยายามให้คนอื่นเข้าใจตัวเองด้วยการทำสิ่งประหลาดขึ้นเรื่อยๆ
ที่ไม่เถียงมันต่อเพราะเทียบเรื่องที่มันโกรธผมกับเรื่องที่ผมโกรธมันแล้ว ผมปัญญาอ่อนมากจริงๆ
“กูเองก็ขอโทษเหมือนกันที่ไม่บอกมึงก่อนว่ามันเปรี้ยวมาก อันที่จริงตอนคั้นไว้ก็ไม่ได้ชิมหรอก กลัวกินหมดแล้วมึงไม่ได้กิน แต่ถ้ารู้ว่าเปรี้ยวจนมึงบ้าบอได้ขนาดนี้แล้ว กูกินแม่งให้หมดซะก็ดี อุตส่าห์ไปเดินหาตั้งนานกว่าจะเจอร้านที่มีส้มขาย”
พูดซะอยากยื่นรางวัลพระเอกตุ๊กตาทองให้เลย
“อืม”
พอมันง้อดีๆแล้วก็รู้สึกสดชื่นนะ บ้าบอกระโชกโฮกฮากลากถูเป็นจำเลยรักกันอยู่นาน ดีนะที่มันไม่ตบจูบผมกลางถนน มันคงได้กลิ่นเรอเหม็นเปรี้ยวจากปากผมแหละมั้ง มันคงอยากทำอย่างที่ผมคิดนั่นแหละ
“อาบน้ำเถอะ มึงคงเตะกระสอบทรายจนด้านชาสินะ เลยไม่รู้ว่าตอนทรุดตัวลงไปอ้วกข้างทางอะ มึงเข่าถลอก”
“โอ๊ย จริงด้วยว่ะ แสบเลย เชี่ยเอ้ย โคตรแสบเลยหรรษามึงจะเอาฝักบัวจ่อหัวเข่ากูทำเดือยอะไรเนี่ย”
“ถ้ากูไม่พูด ป่านนี้ฟอกสบู่รอบที่ห้าเสร็จไปแล้วมั้ง พอบอกว่ามีแผลนี่สำออยขึ้นมาทันทีเลยนะมึง ก็มันมีแต่ดินแต่ทรายสกปรก กูล้างแผลให้สะอาดๆ แผลเผลอเต็มตัวนี่สินสอดลดตามความเสื่อมสภาพนะกูบอกไว้ก่อน”
“มึงจะมาขอกูจริงๆเหรอ”
“ก็ถ้าแม่มึงเรียกร้อง”
“ขึ้นอยู่กับแม่กูหรอกเหรอ”
ใจห่อเหี่ยวเลย มันเหมือนลูกโป่งโดนเจาะลมเลย
“งี่เง่า มึงอยากแต่งงานเหรอ”
“ไม่รู้ดิ”
ผมไม่ได้คิดไปถึงขั้นนั้นหรอกแต่พอมันได้คำตอบทำนองว่าถ้าหรรษาจะทำนั่นเพราะแม่ผมบอกให้ทำ ไม่ใช่ความตั้งใจของมันจริงๆแล้วก็หดหู่ขึ้นมาซะงั้น
“เมียหรือลูกวะเนี่ยเมต กูต้องมาคอยอาบน้ำให้มึงกี่ครั้งแล้ว”
“มึงอาบของมึงเองนะ กูอาบเองก็ได้หรอก”
“สภาพมึงนะเมต ไม่ได้คู่ควรกับกูเลยขอบอก”
“จ้า พ่อยอดชาย พ่อนายแบบ หล่อโฮก หยิ่งดีนักแล้วไงล่ะ ได้แฟนขี้เหร่ สะใจกูจริงๆ”
“มึงยอมด่าตัวเองเพื่อให้ได้สะใจกูเนี่ยนะเมต”
“เออ กูรู้แล้วไม่ต้องย้ำ เมื่อกี้ไม่ทันจะคิด เมื่อไหร่จะเสร็จอะหรรษา กูหนาว เพอชี่ไม่ติดเครื่องทำน้ำอุ่นเหรอวะ”
ผมในสภาพกางเกงในตัวเองกำลังขนพองเป็นหนังไก่ ตอนนี้ผมนั่งยองๆกอดอกตัวเองเอาไว้แก้หนาว พอเงยหน้ามองหรรษาเท่านั้นแหละ มันเปลือยเปล่าตอนไหน
มันแก้ผ้าได้ไวมากเสมอเลยนะเนี่ย!!
“มองอะไร เดี๋ยวกูเอาไข่ฟาดหน้าแม่งมองอยู่ได้ ถ้ามันโกรธแล้วตัวใหญ่ขึ้นมาเมื่อไหร่มึงแตกคาห้องน้ำแน่เมต”
“ไข่หรือไม้กระบองวะถึงได้ฟาดกูหัวแตกได้” ขู่อะไรยังกับผมเป็นเด็กอนุบาล
“กูหมายถึงหัวซะที่ไหนเล่า”
“แล้วมึงหมายถึงอะไรอะ”
“น้ำ...แตก ไม่เชื่อก็ลองดูดิ” เน้นย้ำเต็มปากเต็มคำชัดเจน
“ไม่เอาหรอก”
ผมกอดอกตัวเองแน่นกว่าเดิม หลบหน้าหนีอาย แม่งหรรษาหน้าด้านเกินไปนะผมว่า
“กูพูดเล่น อาบน้ำให้หมาเจ้าของมักจะตัวเปียกด้วยเสมอแหละ มึงไม่เคยเลี้ยงหมาเหรอ”
“มึงบ้าป่าวหรรษา กูจะมาเลี้ยงตัวเองได้ไง”
“เออเนอะ มึงหนาวรอไปก่อน กูรดตัวแป๊บเดียว ไหนๆก็เปียกแล้ว”
ขณะที่หรรษาอาบน้ำ ผมก็ลอบมองมัน ไม่เคยเห็นตอนมันเกร็งแขนตอนที่ตัวเปลือยเปล่าแบบนี้เลยนะ กล้ามเป็นลูกๆท่าจะแข็งโป๊กเลย มองดูแขนตัวเองที่ต่อยทั้งเป้าทั้งกระสอบทรายแล้วยังเหี่ยวแห้งไร้มัดกล้ามเท่าเดิม หน้าท้องหรรษาเป็นริ้วๆยังกะลอนคลื่น ที่สำคัญมันมีเส้นนำทางดกดำวิ่งจากเบื้องล่างมาชนสะดือ
ผมเผลอกลืนน้ำลายหนืดเหนียว ส่ายหัวแรงๆสลัดความคิดชวนสยิวที่ท้องน้อย ‘หากใครได้เสพสมแห่งกามารมณ์ ความลุ่มหลงจะทำให้กระตุ้นความต้องการไม่มีสิ้นสุด’ บทพิสูจน์มันอยู่ตรงนี้เอง
เซ็กส์ก็เหมือนยาเสพย์ติดคิดว่าลองแล้วไม่ติดแต่พอรู้ตัวอีกทีกลับขาดมันไม่ได้ซะแล้ว!!
“มองอะไร หรือมึงรอกูจนแข็งตายไปแล้ว”
สะดุ้งเลย!! มันมายืนตรงหน้าผมเมื่อไหร่ แล้วที่แน่ๆคือกำลังเหม่อ ไม่ได้ตั้งใจมอง ผมดีดตัวลุกขึ้น เตรียมตัวตามมันออกจากห้องน้ำ หรรษายืนรั้งอยู่ข้างหลังมาคว้ามือผมไว้ มันไม่รอให้ผมได้ถามอะไรมันก็เอามือผมไปตะปบแหมะอยู่ตรงนั้น
“มันไม่ยอมว่ะเมต มันขู่ไม่ยอมลงเลย มึงทำให้มันสงบหน่อยได้มั้ย อายเจ้าของบ้านถ้าเราจะออกไปทั้งอย่างนี้นะมึง”
มันหว่านล้อมเสียงพร่า ผมเองก็รู้สึกว่าตรงนั้นของมันร้อนและดิ้นตามจังหวะหัวใจดังตุบๆ
“กูต้องทำยังไงอะ” ผมถามเสียงสั่นพร่าแทบไม่เป็นคำเช่นกัน
“กูสอนให้”
ไม่รู้มันสอนให้ผมปราบพยศอีท่าไหน เล่นซะกรามค้างเลย ผมลอบมองหน้ามันแต่แล้วก็ต้องรีบหลบตา หรรษาตาหยาดเยิ้มซะจนผมอยากมุดแผ่นดินหนี มันมองผมนิ่งๆแต่กลับยิ่งทำให้ผมอาย แล้วพอมันตวัดลิ้นเลียรอบปากตัวเองนี่ผมเข่าอ่อนเลย นึกถึงตอนที่มันใช้ปากสอนผมแล้วเสียวซ่านจนในหัวขาวโพลนไปหมด
“ออกจากห้องน้ำได้แล้วมั้งหรรษา ป่านนี้เพอชี่น่าจะรอจนหลับแล้ว”
“อืม จะออกไปเดี๋ยวนี้ล่ะ อีกนิดเดียว มึงเป็นผู้ชายที่น่ารักสำหรับกูนะเมต ไม่ต้องแมนเพื่อกูมากก็ได้ กูสงสารมึงมากเลยรู้มั้ย”
มันพูดแค่นั้น แล้วดึงผมเข้าไปกอดเอาไว้ บดจูบจนไม่มีช่องว่างให้จ้าวเอาอากาศหายใจ มันบังคับให้ผมแลกลมหายใจกับมันอยู่นาน ก่อนที่ความซาบซ่านจะนำพาเราให้ไปถึงจุดแห่งความต้องการอีกครั้ง ผมได้ยินเสียงครึมครางราวสัตว์กระหายที่กำลังตัดใจของหรรษาเสียดลึกและทุ้มต่ำกังวาลอยู่ในคอ
ก่อนที่เราจะผละออกมาแล้วเตรียมตัวออกไปจากสถานที่ดูดวิญญาณแห่งนี้
ผมกับหรรษาตรวจสอบความเรียบร้อยให้ตัวเองเป็นอย่างดีแล้วผลักประตูห้องน้ำออกมา
ถ้าไม่เห็นว่าเพอชี่กระโดดออกไปจากประตูห้องน้ำแล้วทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้ ผมก็ลืมไปเลยนะว่าที่นี่ไม่ใช่อพาร์ทเม้นท์หรือโรงแรม และคงลืมไปซะสนิทใจเลยว่าพวกเราเป็นผู้อาศัยและคนที่เอาหูแนบประตูห้องน้ำจนเป็นรอยหลักฐานชัดเจนนั้นซุ่มแอบฟังอยู่นานคือเจ้าของพื้นที่
“เพอชี่ไม่เห็นอะไรเลยนะเมต”
ไม่เห็นอะไรเลยนี่ผมเชื่อสนิทใจ
“แต่ได้ยินชัดทุกเสียงครางเท่านั้นเอง”
ไอ้ประโยคหลังนี่สิที่ย้ำชัดว่าสำหรับเพอชี่ ผมหมดสิ้นแล้วซึ่งความเป็นชายมาดแมน
ไม่น่าหลงกลไปกับหรรษาเลย
กว่าไอ้ที่มันขู่ในอยู่เป้ากางเกงจะสงบลงได้
เพอชี่ใจแตกไปถึงไหนแล้วก็ไม่รู้
หรรษา!! ไอ้บ้ากาม!!
หัวข้อ: ▓▒░ อุบัติรักเร็วเกินเหตุ ░▒▓By TRomance ตอนพิเศษสั้นๆวาเลนไทน์ P.78 [15.02.58] (อ่าน 730727 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก