หัวข้อ: ▓▒░ อุบัติรักเร็วเกินเหตุ ░▒▓By TRomance ตอนพิเศษสั้นๆวาเลนไทน์ P.78 [15.02.58]

[skynotebook]

กรี๊ดๆๆ น้องเมตเหมือนภรรยารอคุณสามีกลับบ้านเลย เป็นห่วงหรรษาใช่ม่ะ

[krit24]

เมตน่ารักอ่ะ หรรษายังไม่เห็นความน่ารักของเมตหรือไง ทำไมคิดอะไรแง่ร้ายจัง

[jinjin283]

อ่า หรรษาจะเป็นไรไหมคะ
น้องเมตเราเอ๋อๆนะเนี่ย

[ReiSei]

ยิ่งอ่านยิ่งชอบเมต มึนได้อีก น่ารักได้อีกนะเออ 
และยิ่งสงสัยว่า หรรษามันหล่อขนาดไหน ทำไมมันมั่นใจในตัวเองได้ขนาดนี้ 5555 
ขาโหดแท้  คิดดีแล้วเหรอเมต  แต่รุสึกว่าเมตจะไม่แคร์นะว่าเข้ามายุ่งกับหรรษาแล้วมันอันตรายอะ  แหม คิดอีกก็อยากจะฟัดสักที น้องเมตตต 

[fannan]

รีบร้อนขนาดนั้น


รออ่านตอนต่อไปคร้าบ

[princessrain]

อุแหม่. คู่นี้เค้าน่ารักกันแบบมึนๆ
รอตอนต่อไปนะก้ะ

[่patsaporn]

กลุ้มใจพระเอก  เถื่อนก็เท่านั้น ปากร้ายก็เท่านี้ ขี้แกล้งอีก
รีบวิ่งไปช่วยอดีตเมียทิ้งเมตเฉยเลยอ่ะ ยิ่งอ่านก็ยิ่งรักเมตนะ เธอน่ารัก ดูแบบซึน ๆ มึน ๆ
แต่ก็เป็นคนง่าย ๆ นะ ฮาตอนกินแกงป่า สั่งระเบิดจ้า คนพามากินไม่ได้เฉยเลย กร๊ากกกๆๆๆ
รอวันหรรษารักเมต แล้วเมตมึนใส่บ้าง จะขำให้ ยิ่งน่ารัก ๆ ขอให้มีคนมาจีบเยอะ
เค้ารักคุณนายกาญจนา เธอน่ารักมาก 555

ขอบคุณค่ะ สนุกอ่ะ มาต่อบ่อย ๆ นะคะ

[pipoo]

จะรอตอนที่หรรษาขาดเมตไม่ได้นะพูดแบบนี้หมั่นไส้

[taroni]

น้องเมตเป็นห่วงหรรษาด้วย 

[seaz]

น้องเมตนะน้องเมต จะไหวไหมเนี่ย

[monoo]

 

[Ali$a฿eth]

เหมือนแม่หญิงส่งผัวออกเรือนไปรบ 55555

[Yunatsu]

พระคงคุ้มครองหรรษาอะ แต่…..
แอนอาจจะตามมาทำให้เมตตาเสียใจ

[coraline]

หงุดหงิด......ไปช่วยเมียเก่าแล้วทิ้งเมียใหม่ไว้...น่าตบจริงๆผู้ชายแบบนี้

[nightsza]

พาเมตมาค้างด้วย แล้วทิ้งไปหาแฟนเก่าอย่างนี้ใช้ได้ทีไหนกัน

[กีกิ]

  กรี๊ดดด เมตน่ารัก ส่วนคุณแม่ก็ได้ใจจริงๆ
หนูเมตเหมือนจะตกหลุมรักหรรษาเข้าแล้วนะ
ส่วนอีตาหรรษานี่สิ อย่ามาทำเมตของเค้าเสียใจเด็ดขาดเลย
แต่รีบออกไปหาแฟนเก่าแล้วทิ้งเมตไว้แบบนี้ รู้สึกหน่วงๆใจแทนเมตยังไงไม่รู้

[Wordslinger]

ดิฉันคิดว่าเมตตากำลังเริ่มตกหลุมรักหรรษาจริงๆ จังๆ แล้วละ ส่วนอีตาหรรษาก็กำลังอยู่ในอาการระแวงว่าเมตตาหวังจะจับตัวเอง ก็เลยไม่ได้มีเวลาคิดตริตรองว่าอาการหลายอย่างของเมตตามันกำลังเริ่มจะเป็นสีชมพู แต่ตอนท้ายๆ นี่รู้สึกเห็นใจเมตตามากเลยนะ รู้สึกว่าคุณเด็กช่างแกทิ้งๆ ขว้างๆ ไอ้การสนใจแฟนคนแรกมากๆ นี่ก็เข้าใจนะ แต่หมั่นไซ้หมั่นไส้ล่ะ

อยากให้ถึงคราวที่หรรษาต้องง้อและเป็นฝ่ายตามเมตตาบ้างจัง ^_^

[m_pop91]

เศร้าจัง

[sunshinesunrise]

ชอบคาแรกเตอร์ของตัวละครมากค่ะ... แปลกๆ แต่ก็มีเหตุผลและจุดยืนของตัวเอง

[coraline]

เรื่องนี้สาววายเยอะนะคะ...แม่ของเมตเป็นน่า..

[B52]

น้องเมตๆ ความคิดแต่ละอย่าง...

[marine893]

โธ่ เมตน่าสงสาร แม่อุตส่าห์ให้มาอยู่กับหรรษา จะได้ไม่ต้องอยู่คนเดียว แต่หรรษาก็ทิ้งเมตไว้คนเดียวอยู่ดี เฮ้อออ

[pannixz]

โถ่เมต เหมือนจะโดนหรรษาหลอกกินได้ง่ายๆ 

[kongxinya]

มาตามเรื่องนี้ด้วยคนค่ะ

สงสารน้องเมต หรรษาสักวันนายจะรู้สึก 

[YMP]

 
ปล. เมตจะเก็บแต้มให้เท่าหรรษาจริงรึ? 

[wi_OoO_wi]

ใช้ความบ้าเข้าสู้หรรษา น่ารักกกกกกก

[Iam_ferin]

งื้อ อ่านแล้วรุ้สึกสงสารเมตตาจัง ตอนที่หรรษาจะออกไปช่วยแอน อ่านแล้วมันรู้สึกจี๊ดๆที่หัวใจ 

[Ningg.Destiny]

ตอนน้องเมตส่งโค้กให้สามีแอบฮาอยู่นะ
แต่ตอนโดนหรรษาพาไปลำบากนี่สงสารเลย
แล้วบอกจะพาเค้ามานอนห้องแต่ทิ้งขว้างแบบนี้ได้ไง
อยู่ๆก็จะออกไปช่วยแฟนเก่า ทิ้งเมตตาไว้คนเดียวซะงั้นนะ

[Monkey D lufy]

หรรษาระวังตัวด้วยนะ

เมตตาก็สู้ๆนะ  น่ารักจริงๆ ห่วงกินมากกว่าเรื่องร้อน  อิอิ

[Seiki]

▓▒░ อุบัติรักเร็วเกินเหตุ ░▒▓ By TRomance ตอนที่ 6

‘กูมาทำอะไรที่นี่วะ’
ผมถามตัวเองไปมาอย่างงงๆ
‘เอายังไงดีวะกู’
ผมถามตัวเองอีกครั้ง ทบทวนอะไรหลายๆอย่างแล้วก็จับใจความได้ว่าหรรษามาหาผมที่มหาลัย รอรับมาด้วยกัน หลังจากนั้นผมงอแงไปกินข้าวแล้วก็มาสิ้นสุดของวันด้วยการเดินตามมันมาที่ห้องนี้
ตามมาง่ายๆ แบบมีสติ แบบไม่เมา
ยิ่งกว่าใจง่ายโดยสมบูรณ์แบบอีกนะมึงไอ้เมต
ผ่านเรื่องใจง่ายเรื่องนั้นไปก่อนเถอะ เอาเรื่องที่เพิ่งผ่านไปเมื่อกี้ดีกว่า พยายามทวนความทรงจำตัวเองก็เพื่อเรียกสติให้กลับมา
แต่กูว่ามึงเรียกขวัญให้ตัวเองก่อนดีกว่ามั้งไอ้เมต!!
ตอนที่หรรษาหุนหันพลันแล่นออกไปหาแฟนเก่า ดูท่าทางมันโกรธมาก มากจนน่ากลัว มีดดาบอันยาวนั้นผมก็เพิ่งรู้ว่ามันพกพาไปไหนมาไหนได้ง่ายๆ หรรษาแค่หยิบติดมือออกไปเอง เพิ่งรู้จักกันแต่ก็รู้สึกเป็นห่วงมันนะ คงเป็นเพราะท่าทางของมันที่รีบออกไปนั้นดูน่าเป็นห่วงละมั้ง ผมไม่เคยต้องอยู่ร่วมในเหตุการณ์ระทึกขวัญขนาดนี้มาก่อนเลย
ทำอะไรไม่ถูก เลยได้แต่เรียกมันเอาไว้แบบกล้าๆกลัวๆ
กว่าจะง้างปากตัวเองอวยพรมันออกไปได้
ดีนะที่มันไม่เตะผมอัดกำแพงด้วยความรำคาญซะก่อน
กวาดตามองไปรอบๆ ห้องหรรษาไม่ได้กว้างมากมายอะไร ไม่มีห้องแยก มีเตียงอยู่ตรงกลาง มีมุมล้างจานมุมทานข้าวนิดหน่อย ที่เหลือเป็นตู้บิวท์อินตลอดแนวกำแพง สภาพห้องก็เหมือนห้องพักรายเดือนทั่วๆไป แต่ทำไมผมมองไปทางไหนก็ดูเคว้งคว้างจังวะ ไม่คุ้นเคยและไม่คุ้นชินเลยจริงๆนะ
นี่แม่อยากให้ผมเป็นแฟนกับหรรษาจริงๆน่ะเหรอ แล้วตอนนี้ผมอยู่ในสถานะไหนของมันวะ ไอ้บ้านั่นมันก็ไม่ได้บอกซะด้วยสิ ชอบทำตัวเข้าใจยาก
ช่างแม่ง!!
อยากโทรหาแม่ แต่โทรไปตอนนี้คุณนายกาญจนาต้องซักฟอกจนขาวแน่ๆเลยและผมก็ไม่รู้ว่าจะโดนแม่เทศนากลับมายาวแค่ไหนเลยพับความคิดที่จะโทรหาแม่ไว้ดีกว่า
อาบน้ำ...น่าจะเป็นทางออกที่ดีที่สุด เย็นกายเย็นใจเผื่อคิดอะไรดีๆได้บ้าง
ผมพยายามรื้อตู้เสื้อผ้าของมันอย่างเบามือ ไม่ได้กลัวเสื้อผ้าจะเจ็บ แต่กลัวโดนเจ้าของเสื้อผ้าด่ามากกว่า หยิบผ้าขนหนูสะอาดมาได้หนึ่งผืนและกางเกงบอลเก่าๆของมันมา เสื้อยืดใส่นอนก็หยิบตัวบนสุดที่มันวางไว้นั่นแหละ ไม่อยากรื้อของมันมาก กลัวเจอถุงยางอนามัย!!
นี่ผมคิดอะไรอยู่วะ ไม่สิ ต้องถามตัวเองว่าคิดแบบนี้ได้ยังไงดีกว่า
ปล่อยตัวเองอยู่ท่ามกลางสายน้ำเย็นจัดอยู่นานจนตัวซีด สิ่งที่คิดก็ไม่พ้นเรื่องของหรรษากับผู้หญิงที่ชื่อแอนคนนั้น ดูเหมือนการเป็นคนที่หรรษารักจะโชคดีจังเลยนะ ดูหรรษาห่วงใยเอาใจใส่ดีมาก ทั้งๆที่ผู้หญิงคนนั้นมีแฟนใหม่ไปแล้วก็ยังตามดูแลกันอยู่
บอกไม่ถูกเหมือนกันว่าผมรู้สึกยังไงกับเหตุการณ์นี้ อาจเป็นเพราะว่าเรื่องของผมกับมันยังไม่ชัดเจน ถึงแม่จะยื่นคำขาดให้มันรับผิดชอบ แม้มันเองก็ชอบพูดว่ากำลังรับผิดชอบผมอย่างที่แม่ต้องการ แต่ยังไม่มีคำไหนสักคำที่มันบอกว่าเต็มใจที่จะรับผิดชอบผมตรงนี้ ระยะเวลาสั้นๆที่เราได้เจอกันมันทำให้ผมประทับใจในบางเรื่อง แต่ก็หวาดกลัวในหลายๆเรื่อง ผมกับมันแทบจะไม่ได้เรียนรู้อะไรซึ่งกันและกันเลย ดูเหมือนทุกอย่างถูกมัดมือชกให้เกิดขึ้นทั้งนั้น
ผมออกมานอนกลิ้งไปมาบนที่นอนแล้วก็ยังไม่มีทีท่าว่าจะหลับ พลิกไปพลิกมาจนเหนื่อยแล้วก็ยังไม่มีทีท่าว่าจะง่วง แหงนมองนาฬิกาก็ดึกมากแล้ว หรรษาจะเป็นไงบ้างก็ไม่รู้ เบอร์โทรศัพท์ก็ไม่มี ผมลุกออกไปยืนรับลมที่ระเบียงฆ่าเวลาแล้วตาก็ยังไม่ปรือ
เอาไงดีวะ
หรือว่าจะหานมอุ่นๆสักแก้วดี ห้องหรรษามีไมโครเวฟหนึ่งเครื่องถ้วน คงจะพอช่วยได้ แต่พอเปิดตู้เย็นดูของข้างในก็ต้องถอนหายใจเฮือกใหญ่ในทันที
ตู้เย็นทั้งตู้มีน้ำแช่อยู่ครึ่งค่อนขวด ไม่มีของประทังชีวิตอื่นใดที่มีประโยชน์เลย ชั้นวางของมีแต่เบียร์วางเรียงกันจนลายตาไปหมด มีทั้งแบบขวดและแบบกระป๋อง
‘นี่กูตั้งใจมาหานมกินนะหรรษา แต่ว่าห้องมึงไม่มีห่าอะไรเลยนอกจากสิ่งนี้ กูขออนุญาตนะ อย่าด่ากูล่ะ’
ผมพูดกับตู้เย็นแทนเจ้าของห้อง คว้าเบียร์กระป๋องมาจิบแค่พอให้รู้สึกเคลิ้ม เบียร์เย็นๆพอเป็นวุ้น จิบนิดๆรู้สึกหวาน ดื่มเพลินๆกระป๋องที่สองสามสี่ติดมือมาตอนไหนก็ไม่รู้ แต่เท่าที่รู้ตัวเองอีกทีก็เหมือนโลกกำลังหมุน ฝ้าเพดานเหวี่ยงราวกับใบของพัดลม ทุกอย่างหมุนติ้ว และนั่นคือสัญญาณที่ทำให้ผมต้องแสดงความเคารพรักต่อชักโครกจนหมดไส้หมดพุง
หลังจากนั้นก็ปวดหัว พอปวดหัวแล้วก็รู้สึกอยากนอน
บรรลุวัตถุประสงค์ที่อยากข่มตานอนแบบทรมานสุดๆ
แค่รู้สึกว่าอยากจะนอนแผ่นหลังก็หงายตึงลงบนพื้นแข็งๆ อากาศเย็นกำลังพอดี ผมก็เหมือนจะหลับตาลงได้ ระหว่างที่ครึ่งหลับครึ่งตื่นได้ยินเหมือนใครถีบประตูแรงๆหลายครั้ง ก่อนที่ในกึ่งความฝันนั้นจะรู้สึกเหมือนว่าประตูพังครืนลงมา
ผมสะดุ้งตื่น!!
หรรษากลับมาแล้ว
และมันไม่ได้มาคนเดียว ในอ้อมแขนยังมีผู้หญิงตัวเล็กๆคนหนึ่งตามแขนขาที่โผล่พ้นเสื้อผ้าออกมามีรอยฟกช้ำ ผมยาวดำขลับสยายลงมาเกือบถึงพื้น ร่างเล็กบอบบางน่าทนุถนอม
“มึงจะมองกูอีกนานมั้ยเมต หลีกไปดิ๊”
มันตะคอกผมตั้งแต่ประโยคแรก  ความตกใจทำให้กระโดดหลบโดยอัตโนมัติทั้งๆที่ยังไม่สร่างเมาเลยสักนิด
“คนนี้เหรอแอน” ผมกระซิบกับตัวเอง
“มึงบ่นอะไรของมึง” มันถามเสียงดัง มันได้ยินด้วยเหรอวะ นี่แค่กระซิบหรือแค่คิดในใจด้วยซ้ำไปนะ หรรษานี่แม่งเล่นของแน่ๆ มันคงเลี้ยงกุมารไว้ในห้องชัวร์เลย
“ให้กูช่วยอะไรมั้ย” กระตือรือล้นที่จะมีน้ำใจทั้งๆที่รู้สึกตัวกำลังโงนเงนเหมือนเรือวิ่งฝ่าคลื่นลมกลางทะเล
อยากทำตัวหล่ออย่างที่หรรษากำลังทำบ้างอะ!! ผมงอแงกับตัวเอง
ผมเห็นมันวางผู้หญิงคนนั้นลงบนเตียง ลุกขึ้นมายืนมองด้วยสายตากร้าวก่อนจะอ่อนแสงลงจนดูอ่อนโยนและห่วงใยจนรู้สึกได้ หรือไม่ผมก็เมาจนมโนไปว่ามันดูโรแมนติกนั่นแหละนะ แต่สุดท้ายมันก็ถอนหายใจยืดยาวก่อนจะหันมาทางผม
ไอ้เสียงถอนหายใจนั่นคงมีสาเหตุมาจากผมสินะ
“มึงช่วยตัวเองให้รอดก่อนเหอะ เหม็นหึ่งเลย นั่นไงกูว่าแล้ว กระป๋องเบียร์เกลื่อนห้องเลย  ติดใจแอลกอฮอลล์แล้วสิมึง ใจแตกจริงๆ” มันด่าหรือว่ามันดูถูกด้วยวะเนี่ย รู้สึกมึนๆ
“นอนไม่หลับน่ะ เดี๋ยวกูเก็บให้นะ อย่าบ่นนักดิ ตีนกาจะเท่าตีนพญาอินทรีย์แล้วมึง”  ผมกวนตีนมันกลับ นี่คิดว่าจะมีแต่คุณนายกาญจนาเสียอีกนะที่ขี้บ่น
“ตีนกาห่าไรก็ไม่สนหรอก ไปนอนเลยไป ไอ้เชี่ย เมาอย่างกับหมา” ไม่เห็นต่างอะไรกับตอนโดนแม่ด่าเลย สงสัยดวงชะตาจะถูกโฉลกกับเสียงบ่นเสียงด่าแน่ๆเลย เมตตาเกิดมาเพื่อสิ่งนี้ ฮูเร!!!
“แล้วคนที่มึงพาเค้ามาด้วยล่ะ”
“เดี๋ยวกูจัดการเองแหละน่ะ แล้วนี่มึงอ้วกมาด้วยใช่มั้ย”
“เฮ้ย มึงรู้ได้ไงอะ กูอ้วกไปตั้งนานแล้วนะ”
เจอมันจับได้นี่เหมือนจะเมาน้อยลงไปนิดนึงเลยนะ หน้าตาและน้ำเสียงมันน่ากลัวโคตรๆ ผมว่าผมยืนประจันหน้ากับหรรษานะ แต่ผมก็พอรู้ว่าตัวเองสั่นขนาดไหน
“หนึ่งกลิ่นมันฟ้อง สองมึงอ้วกเปื้อนเสื้ออะ”
“ห๊ะ” ผมก้มมองเสื้อของมันที่ตัวเองกำลังใส่อยู่ ยังมีรอยเปียกชื้นเป็นทางอยู่เลย ด้วยความมึนและเมาเลยไม่ได้กลิ่น แต่ตอนที่นอนอยู่นั้นก็รู้สึกแหละว่าเย็นจัดบริเวณหน้าอกขนาดไหน
“อ้าวๆ นั่นมึงจะทำอะไรอีกไอ้เมต วุ่นวายจริงๆเลย มานี่”
มันยึดข้อมือผมเอาไว้ ตอนที่ผมถอดเสื้ออย่างทุกลักทุเล ไอ้เสื้อบ้านี่ก็เสือกมาถอดยากเอาตอนนี้ อาจเป็นเพราะผมลนลานเกินไป กลัวมันรำคาญตาเลยกะเดินไปถอดต่อในห้องน้ำ ก็ถูกมันรั้งเอาไว้ซะก่อน
“จะไปเปลี่ยนเสื้ออะ” ผมพูดค่อยๆแบบคนกำลังสำนึกผิดน่ะ
“คืนนี้มึงคงเปลี่ยนได้หรอกนะ เสื้อม้วนพันกันขนาดนี้ แม่งวันเหี้ยไรของกูวะเนี่ย เมียเก่าถูกผัวใหม่ซ้อม เมียใหม่เมาแล้วช่วยตัวเองไม่ได้ ปีชงหรือไงวะเนี่ยกู” มันบ่นเสียงเข้ม แต่มือก็ค่อยๆแกะเสื้อที่พันกันให้หลุดออกมาแล้วถอดออกทางหัวให้ผม
“อาบน้ำอีกรอบไหวปะเนี่ย” ปั้นหน้าดุตลอดเวลามันไม่เหนื่อยหรือไงวะ
“ไหวเซ่ะ” แหมะ เสียงยานคางเชียวกู
ผมเห็นมันเบ้หน้าใส่ราวกับไม่เชื่อ เลยจัดการอาบน้ำโชว์แม่มเลย สะใจดี เวลาเมานี่ทำให้คนเรากล้าทำอะไรหลายๆอย่างนะ ไม่มีหรอกยางอายอะไรนั่นน่ะ ผมไม่ได้คิดถึงมันเลยนะ ตอนเรียน รด.ก็แก้ผ้าอาบน้ำรวมกันหลายๆคน ไม่เห็นต้องคิดมากอะไรเลย มีเหมือนๆกัน
ผมเลยอาบน้ำไม่ปิดประตู
“ปิดประตูด้วยสิวะ อุจาดตา น้ำกระเด็นออกมาเปียกในห้องนะมึง กูจะให้มึงเช็ดทั้งๆที่เมาจนจะเดินสี่ขานั่นแหละ”
“ทีตอนนั้นกูก็เมามึงยังเอากูได้เลยอะไม่เห็นบ่นอย่างนี้” ผมโวยวาย
ชิชะ!! วันนี้ทำเป็นรังเกียจกันนะ เพราะมีเมียเก่ามาด้วยสินะ เมื่อกี้เห็นห่มผ้าให้กัน รักกันห่วงกันแล้วเลิกกันทำมะเดื่ออะไรวะ
“กูเนี่ยเมียใหม่หรรษานะเว้ย” ผมตะโกนออกมาอย่างท้าทายและลืมตัวจนเกือบต่อยหน้าตัวเองเมื่อหรรษาตอบกลับมา
“มึงพูดอะไรของมึงวะ เมาแล้วบ้าเหรอ”
มันผลักประตูห้องน้ำให้อ้าซ่ามากขึ้น ผมสะดุ้งตกใจจนหันหน้ามาประชันกับมันทั้งๆที่เนื้อตัวยังเปลือยเปล่าและเปียกน้ำโชก
จะปิดก็ไม่ทันแล้ว สายตามันมองที่กลางลำตัวผม
“กูขอโทษ” ผมหงอเลย ไม่คิดว่ามันจะสนใจ ผมว่าผมไม่ได้ตะโกนเสียงดังอะไรนะ มันหูไวเองต่างหาก
มันเดินกลับออกไปแบบโกรธๆ ได้ยินมันลากผ้ามาถูกพื้นเพราะน้ำกระเด็นออกไปตอนที่มันผลักประตูเข้ามา
ต่อปากต่อคำและออกแอคชั่นกับมันมากไปจนลมตีย้อนของเก่าให้ออกมาอีกครั้ง คราวนี้ผมต้องออกแรงโก่งคออ้วกหนักมากเพราะเหมือนมันปั่นป่วนอยู่ลึกๆ ปวดซี่โครงไปหมดทั้งสองข้างเลย อีกอย่างผมพยายามอุดปากไม่ให้มันรู้ว่าผมอ้วกด้วย ต้องแปรงฟันล้างปากใหม่อีกครั้ง คราวนี้ทั้งเหนื่อยทั้งเพลียจนหมดแรง
ผมเดินออกมาจากห้องน้ำเงียบๆ เห็นมันแกะห่อผ้านวมผืนใหม่ออกมาปูที่พื้น ผมยืนมองนิ่งๆ พยายามประคับประคองสารร่างให้มั่นคงมากที่สุดจนกว่าจะได้ล้มตัวนอน
“มึงนอนนี่แล้วกัน”
“อืม” ผมรับคำแบบเจียมเนื้อเจียมตัว ตอนนี้จะต้องใกล้รุ่งแล้วแน่ๆ ดูมันหน้าตาอิดโรยไปเหมือนกัน คงจะเหนื่อยและเพลียมาก ผมเองก็ช่วยอะไรไม่ได้ ตัวเองยังเอาไม่รอดเลย
ค่อยๆล้มตัวลงนอนจนจวนจะหลับก็รู้สึกว่ามีคนล้มตัวนอนอยู่ข้างๆ เนื้อเย็นที่เพิ่งอาบน้ำมาหมาดๆโดนต้นแขนจนสะดุ้งตื่นเต็มตาอีกครั้ง
“อ๊ะ หรรษา ทำไมนอนตรงนี้อะ” ผมคิดว่ามันจะนอนบนเตียงกับแอนด้วยซ้ำ ไม่คิดว่ามันจะนอนลงข้างๆผม
มันไม่ตอบ แต่ดึงผมให้เข้าใกล้ตัวมันมากกว่าเดิม จัดผ้านวมผืนเล็กให้ห่มมิดทั้งสองคนและมันทำให้เราเหมือนกำลังนอนซ้อนกันและเหมือนมันกำลังกอดผม
เผลอดิ้นไปครั้งนึง แต่พอนึกได้ว่าครั้งนึงก็เคยมากกว่ากอดไปตั้งเยอะแล้วไม่รู้จะเล่นตัวไปทำไมอีก มันคงสร้างภาพให้ผมดูดีขึ้นมาไม่ได้แล้วล่ะ หรรษารู้แล้วว่าผมเป็นยังไง
“ไม่ขึ้นไปนอนบนเตียงเหรอ เหรอที่อีกตั้งกว้าง” ผมถามมัน
“ไม่เอาอะ เดี๋ยวแอนนอนไม่สบาย” อ๋อ...เป็นห่วงแอน
แล้วกูล่ะ แม่งนอนตะแคงเกร็งตัวจนตะคริวจะจับอัมพาตจะแดกอยู่แล้วเนี่ย
“แต่บนนั้นมีผ้านวมผืนใหญ่นะ มาแย่งกะกูอยู่ได้ เดี๋ยวพอเหม็นเบียร์จากตัวกูมึงก็บ่นอีก”
“กูบอกว่าไม่ก็คือไม่ ทำไมมึงมีปัญหาเยอะจังวะ มึงเอาเบียร์กูมากินนี่ยังไม่ชำระความเลยนะ กะอีแค่กูมาแบ่งผ้าห่มมึงนิดเดียวทำเป็นบ่นนะ ใจแคบจริงๆเลยนะมึงเนี่ย” มันบ่นยาวเลย
“กูก็แค่เสนอแนวทางที่สบายกว่าให้มึง อยากลงมานอนหลังขดหลังแข็งกับกูก็ตามใจ”
“นี่อ้วกจนหมดไส้หมดพุงเลยใช่มะ หน้าท้องแบนราบเชียวนะมึง”
มันสอดมือเข้ามาทางใต้เสื้อ ลูบเบาๆที่หน้าท้องของผม รู้สึกหวิวๆวาบๆยังไงก็ไม่รู้ ผมเกร็งหน้าท้องสู้มือมัน
“วันนี้กูเหนื่อยจนสายตัวจะขาดอยู่แล้ว ไม่ทำอะไรมึงหรอกน่า” ปากว่าแต่มือก็ยังลูบนะ กล้ามท้องกูกระตุกจนจะเป็นก้อนมะเร็งแล้วเนี่ย
“ถ้ามึงคิดจะทำอะไรอีกก็เกินไปละ ไม่ได้อยู่กันสองต่อสองนะเว้ย”
“ต่อให้คนมุงกันจนเหมือนมาดูละครเวทีีกูก็กล้าทำ ไม่ได้เกี่ยวกับมีคนอื่นหรือไม่มีหรอก”
“แต่กูไม่กล้า”
“มึงอายเป็นด้วยเหรอฮะเมต”
คราวนี้ผมไม่ตอบมันบ้าง พยายามนอนนิ่งๆข่มตาให้หลับ วันนี้เป็นอีกหนึ่งวันที่ทำให้ชีวิตผมเปลี่ยน จากที่เคยนอนอยู่ที่บ้านของตัวเอง คนรอบตัวมีแต่เพื่อนและแม่ แต่ตอนนี้ผมนอนอยู่กับใครอีกคนที่ไม่ใช่เพื่อน แต่ผมก็บอกตัวเองไม่ได้ว่าเราเป็นอะไรกัน
เสียงทุบประตูรัวๆกับเสียงนกแข่งกันร้องของวันใหม่ปลุกให้ผมตื่นทั้งๆที่หัวหนักอึ้งและยังไม่ใช่เวลาที่ควรต้องตื่น คนที่ควรจะนอนเป็นตายอย่างหรรษากลับดีดตัวลุกขึ้นเหมือนติดสปริง
“ใครมาเหรอหรรษา” ผมถามออกไปทั้งๆที่ยังงัวเงียและปวดหัวมาก
“เดี๋ยวก็รู้”
ดูน่ากลัวยังไงก็ไม่รู้แฮะ!!
‘กูบอกมึงกี่ครั้งแล้วว่าอย่ามายุ่งกับลูกกู’
‘แอนเป็นคนเรียกให้ผมไปหานะ’
‘แล้วมึงก็มาแสดงว่ามึงยังตัดลูกกูไม่ขาด มึงยังรักแอนอยู่ใช่มะไอ้หรรษา กูบอกจนไม่รู้จะบอกเด็กเหลือขออย่างมึงยังไงแล้วว่ามึงมันไม่คู่ควรกับลูกกูเลย ลูกกูกูจัดการเองได้’
‘มันไม่เกี่ยวกับว่ายังรักหรือไม่รักหรอก มันสำคัญที่ว่าลูกคุณหวังพึ่งผมในยามเดือดร้อนมากกว่าคุณต่างหาก’
‘มึงมันปากดีนักนะไอ้เด็กไม่สิ้นกลิ่นน้ำนม ลูกกูอยู่ไหน กูจะเอาลูกกูกลับไป’
‘นอนอยู่บนเตียงข้างใน’
‘นี่มึงทำอะไรของกูห๊ะ ไอ้หรรษา มึงมันก็แค่ลูกเจ้าของโรงเรียนกระจอกๆที่ไม่รู้จะเจ๊งวันไหนเพราะเด็กมันเอาแต่ยกพวกตีกันนั่นแหละวะ’
‘แล้วยังไง คนดีที่คุณเลือกให้คบลูกสาวคุณได้น่ะมันทำร้ายอะไรลูกคุณบ้าง ทีอย่างนี้ทำไมไม่โวยวาย ทำไมไม่ไปเล่นงานมันล่ะ แอนจะตายเพราะไอ้เหี้ยนั่นวันไหนก็ไม่รู้ ยังห่วงแต่เรื่องของตัวเองอยู่ได้ ส่งลูกไปให้เค้าต้มยำทำแกงอย่างนี้น่ะเหรอที่เรียกว่ารักลูก’
‘มึงมันเกินกว่าก้าวร้าวไปไกลแล้วไอ้หรรษา ต่อไปนี้อย่าไปยุ่งกับแอนอีกนะ เรื่องของคนสองคนที่เขาคบกันมึงอย่าเสือกเข้าไปยุ่ง แอนเค้าจัดการได้ เดี๋ยวพออารมณ์เย็นลงแล้วเค้าก็กลับมาคบกันใหม่เองนั่นแหละ’
‘ผมก็ไม่อยากเข้าไปแส่เรื่องผัวเมียของใครหรอก แต่เวลาแอนถูกทำร้ายมีใครกล้าเข้าไปง้างตีนไอเหี้ยนั่นบ้างนอกจากผม ถ้าผมไม่เข้าไปแอนจะอยู่ให้ไอ้เหี้ยนั่นกระทืบซ้ำไปซ้ำมาได้นานเท่านี้มั้ย น่วมตายไปนานแล้ว’
‘อ๋อนี่มึงลำเลิกบุญคุณที่ช่วยแอนไว้เหรอไอ้เด็กเหี้ย’
‘พวกมึงไปเอาแอนออกมา เดี๋ยวไอ้หรรษากูจะสั่งสอนมันเอง ไอ้เด็กไม่สิ้นกลิ่นน้ำนม ถุ้ย’
หัวผมหนักอึ้งแต่หูได้ยินเสียงคนคุยกันชัดเจน
พวกเขาคุยกันเหมือนไม่มีผมและผู้หญิงอีกคนอยู่ในห้องนี้
พยายามยันตัวเองให้ลุกขึ้นมาแต่ก็รู้ดีว่าตัวผมยังคงนอนอยู่ที่เดิม ไอเย็นของพื้นกระเบื้องฝ่าผืนผ้าที่ปูนอนขึ้นมาจนเริ่มปวดกระดูกแล้ว
ต่อจากนั้นผมได้ยินเสียงผู้หญิงหวีดร้อง
เสียงแอน
‘ปล่อยนะ ไม่ไป หรรษาช่วยด้วย พ่อ แอนจะอยู่ที่นี่ บอกให้เค้าปล่อยแอนเดี๋ยวนี้นะพ่อ’
ผมเองก็พยายามดิ้นรนให้หลุดพ้นจากสภาวะที่เหมือนเครื่องยนต์ที่น็อคไปแล้วพยายามสตาร์ทเครื่องใหม่ซ้ำๆ
เสียงของความรุนแรง เสียงของคนที่กำลังถูกทำร้ายร่างกายกระหน่ำเข้ามาซ้ำๆในหู สุดท้ายผมก็ดีดตัวลุกขึ้นได้เหมือนคนหลุดจากผีอำ
‘หรรษา............ไม่นะ’
ผมตะโกนออกไปสุดเสียง มันแผดลั่นไปทั้งชั้นที่พวกเราอยู่
ผู้ชายคนนั้นอายุรุ่นราวคราวพ่อพวกเราแล้ว ในมือคนนั้นกำอาวุธปืนสีดำมะเมื่อมอยู่ เขาเงื้อมือขึ้นสุดแขนก่อนจะฟาดลงมาบนใบหน้าของหรรษาพร้อมกับเสียงร้องห้ามของผม
“ไอ้เด็กหน้าจืดที่อยู่ในห้องมึงนั่นใครวะ อย่าบอกว่ามึงชวนมันมาทำระยำกับลูกสาวกู”
“ไม่ต้องรู้หรอกว่าใคร ไม่เกี่ยวอะไรกับแอน อย่ายุ่ง” หรรษาเกรี้ยวกราดตอบออกไป กรามขบกันแน่นจนเป็นสันนูน มุมปากมีเลือดสดๆไหลออกมาตลอดเวลา แต่หรรษายังคงยืนตัวตรงสง่า มือสองข้างกำเข้าหากันแน่นจนเส้นเลือดปูดโปน
“ถ้ามึงไม่มายุ่งกับลูกกูก่อน กูไม่สนใจมึงหรอกไอ้เด็กเหี้ย” มือข้างที่กำปืนของผู้ชายคนนั้นฟาดลงบนหน้าหรรษาอีกข้างจนแตกเลือด
ผมทนมองภาพนี้ไม่ไหวแล้ว มันโหดร้ายและป่าเถื่อนจนเกินไป
“คำก็เหี้ยสองคำก็เหี้ยแล้วผู้ใหญ่ที่ยกพวกมาหาเรื่องเด็กถึงที่คงเป็นคนดีที่ชี้หน้าคนอื่นว่าเลวสินะครับไอ้ผู้ใหญ่เฮ็งซวย”
ผมตะโกนออกไปอย่างอัดอั้น ไม่รู้เหมือนกันว่าเก็บกดมาจากไหนนักหนา ตะโกนเสร็จผมก็ไออย่างหนักและรู้สึกเจ็บแล้วก็คันในคอ
“เมตตา หยุด” หรรษาร้องห้ามเสียงเข้ม
“แต่เค้าทำร้ายมึง ทำไมมึงไม่สู้วะ” ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมผมถึงกล้าได้ขนาดนี้
“อย่าลืมคำพูดกูแล้วกัน อย่ายุ่งกับลูกกูอีกกูเอามึงถึงตายแน่ แส่นัก”
ไอ้ผู้ใหญ่คนนั้นเตะหรรษาเข้ามาในห้องแล้วปิดประตูใส่ดังปัง ผมสะดุ้งโหยงก่อนจะถลาไปหาหรรษาที่นั่งห่อตัวอยู่ตรงประตูห้องอย่างเจ็บปวด ท่าทางมันฟ้องว่าหรรษาเจ็บปวด มันเม้มปากแน่น ไม่มีแม้เสียงร้องออกมาเลยว่ามันกำลังย่ำแย่แค่ไหน
“ทำไมมึงไม่สู้มันวะ ให้มันทำร้ายอยู่ได้” ผมว่า พยายามพยุงมันให้ขึ้นมานั่งบนเตียงอย่างทุกลักทุเล สภาพหน้าของหรรษาไม่เหลือเค้าความหล่อเหลาอยู่เลย เละจนดูไม่จืด ท่าจะเจ็บมากแต่มันก็ไม่ปริปากร้อง ได้แต่นั่งนิ่งๆ มีนิ่วหน้าและเบี่ยงหนีบ้างเวลาที่ผมแตะไปโดนที่เจ็บของมัน
“มันมีปืนไม่เห็นเหรอ กูก็รักตัวกลัวตาย ไม่ใช่มึง ระวังมันจะให้ลูกน้องตามไปกระทืบปากที่มหาลัยนะ” ขนาดเจ็บไปทั้งหน้าแต่เวลาจะด่าผมนี่พูดได้ยาวเชียว
“เจ็บมากมั้ย” ผมถามเสียงอ่อย หน้ามันตอนนี้เหมือนนักมวยแพ้น็อคที่สลบคาเวทีเลย
“ไม่เจ็บมั้ง ที่มึงเห็นนี่กูแต่งหน้าเพื่อการแสดง”
ปากมันไม่น่าได้รับความห่วงใยจากใครเลยครับแม่ง!!!
ถ้าพ่อของแอนไม่เอาลูกน้องมาด้วย ถ้าผู้ใหญ่คนนั้นไม่พกปืนเอาไว้ในมือ ผมเชื่อว่าหรรษาสู้ได้ และผมคิดว่าครั้งนี้หรรษาคงยอมให้อีกฝ่ายทำร้ายแต่โดยดีโดยไม่คิดจะโต้ตอบกับพ่อของอดีตคนรักเลยมั้ง
หรรษาคงรักแอนมากจนยอมได้ทุกสิ่ง แต่พอคิดแบบนี้ผมเองที่รู้สึกจุกจนแน่นไปทั้งอกเลย ไม่เข้าใจจริงๆ
“ไปหาหมอมั้ยหรรษา” ผมเสนอ
“ไม่” มันยังคงนั่งนิ่งๆ แต่ผมว่าตามันน่ากลัวโคตรๆ
ไม่กล้าเซ้าซี้เลยกู!! กลัวมันมาลงกับผมแล้วแบนคาตีนมัน
“เสียใจมากมั้ยที่พ่อเค้ามาตามเอาตัวแอนไป” ไม่รู้ทำไมผมถึงได้รู้สึกเห็นใจมันขึ้นมา
“ไม่หรอก เป็นแบบนี้ได้ก็ดี”
อ้าว...อารมณ์ไหนของมันวะ?
นี่สินะที่เค้าเรียกว่าอารมณ์ของเด็กช่าง รักใครรักจริงแล้วก็อ่อนไหวง่ายๆกับเรื่องละเอียดอ่อนพวกนี้ ผมเองก็ไม่เข้าใจหรอก ได้ยินเค้าว่ากันมาอีกที
“กูนึกว่ามึงจะกลับไปแล้วซะอีก” จู่ๆมันก็พูดขึ้นมาอย่างกับว่าไม่อยากให้ผมอยู่งั้นแหละ ทั้งๆที่มันบอกเองนะว่าอยู่ได้
“มึงไม่พอใจที่เหรอที่ไปรับตัวแฟนเก่ามาแล้วเจอกูอยู่ที่นี่”
“เปล่า กูแค่พามาค้างคืนเดียวแล้วจะพาไปพักที่บ้านกูอยู่แล้วล่ะ”
“บ้านมึงเหรอ” เออ ผมไม่เคยรู้เลยแฮะว่ามันมีบ้าน คิดว่าที่นี่ซะอีกคือบ้านของมัน
“เออ แต่ก็อย่างที่มึงเห็นแหละ พ่อเขาก็ตามตัวลูกสาวเขาเหมือนกัน”
“มึงรักเค้ามากเลยใช้มั้ยหรรษา” ผมปวดปร่าในอกแปลกๆนะตอนที่ถามแบบนี้
“มันไม่ได้เกี่ยวกับรักหรือไม่รักหรอก กูเบื่อที่จะอธิบายเรื่องนี้จริง แค่เค้าต้องการความช่วยเหลือ แล้วเค้าก็เลือกที่จะขอความช่วยเหลือจากกูก็แค่นั้น”
“ไม่เห็นเข้าใจที่มึงพูดเลย เฮ้ย เลือดไม่เห็นจะหยุดเลยอะ” ผมเห็นมันเอาหลังมือปาดเลือดเป็นพักๆ แต่นี่มันก็ปาดจนมืออาบเลือดแล้วไม่มีทีท่าว่าเลือดจะหยุดไหล
“เลือดชั่วกูเยอะมากมั้ง”
“กูเอาผ้ามาเช็ดให้นะ”
“อืม” มันอนุญาตด้วยว่ะ พอคิดว่าต้องมาเป็นพยาบาลจำเป็นนี่ประหม่าเลย
ผมได้ผ้าขนหนูของมันนั่นแหละมาซับเลือดให้ ชุบน้ำหมาดๆเช็ดเลือดที่เริ่มแห้งแล้วออกไป ตอนนี้หน้ามันบวมเป่งราวกับคนที่อยู่ตรงหน้าผมไม่ใช่หรรษาเลยอะ เหมือนแมนนี่ ปาเกียว ตอนต่อยกับบัวขาวเลย
มันคว้าข้อมือผมเอาไว้ เรามองหน้าหยั่งเชิงกันอยู่ แต่มันไม่รู้หรอกว่าผมสตั้นกลั้นหายใจไปแล้ว เหมือนบรรยากาศมันจะวิ๊งๆ
แต่
“เอามือหรือตีนทำเนี่ย เจ็บฉิบหาย”
ผมโยนผ้าทิ้งเลยครับ ทำดีไม่ได้ดีก็อย่าทำมันเลย แม่ง ให้มันย่อยสลายกลายเป็นปุ๋ยไปเองแหละดีแล้ว คนอุตส่าห์เป็นห่วง หวังดี
อยู่ๆมันก็หลุดขำออกมาอย่างกับคนบ้า สงสัยพิษรักขึ้นสมองจนคลุ้มคลั่งมั้ง
“งอนเป็นเหมือนกันเหรอมึง” มันถามยิ้มๆ
อ้าว!! กูก็คนนะ มีความรู้สึกเหมือนกัน
แต่ผมแค่ถลึงตาใส่มันนะ ไม่ได้พูดออกไปหรอก
“แล้วหายเมาแล้วเหรอ หลับอย่างกับตาย ฟื้นขึ้นมาแล้วไม่แฮงค์เลยนี่”
เออว่ะ!! ผมหายเมาสนิทเลย แทบไม่เหมือนคนที่ผ่านการกินเบียร์จนอ้วกเลยด้วยซ้ำ
ผมสร่างตอนไหนวะ
ตอนที่เห็นหรรษาโดนตบหน้าด้วยมือที่กำปืนเอาไว้แน่นละมั้ง
“ทำไมพ่อแอนต้องทำกับมึงขนาดนี้ด้วย”
“แค้นฝั่งหุ่นละมั้ง กูเปิดซิงลูกสาวเค้านี่”
ทำไมหรรษาโชคดีจังวะ ได้เปิดซิงคนนู้นคนนี้ แม้กระทั่งกับผมก็ยังเสียซิงให้มันแบบง่ายดาย แบบเปิดใจอยากรู้อยากลองซะด้วยสิ
“แต่กูเห็นว่าแอนเป็นคนไลน์มาตามให้มึงไปหานะ”
“ก็ตามนั้น” ผมอดคิดไม่ได้ว่าบางทีแอนก็เห็นแก่ตัว แต่ไม่แน่เค้าอาจจะรอเวลากลับมาคบกันอยู่แล้วก็ได้ เพราะหรรษาเองก็เต็มใจออกไปหาแอน
“วันนี้มึงมีเรียนไม่ใช่เหรอ” มันชวนคุย ไม่สังวรณ์ตัวเองเลยว่าควรอยู่นิ่งๆให้ร่างกายได้มีเวลาซ่อมแซมตัวเองบ้าง ชวนคุยอยู่ได้
“อื้อ มีเรียนบ่าย”
“นี่ก็จะเที่ยงแล้วนี่”
“ไม่ไปหรอก”
“ทำไมอะ”
“ก็มึงเจ็บตัวอยู่อะ กูไปก็เรียนไม่รู้เรื่องหรอก”
“อย่ามาทำเป็นห่วงกูเลยน่า”
“เห็นตำตาซะขนาดนี้กูใจจืดใจดำไม่ได้หรอก”
“ขี้เกียจก็บอกมาเถอะ”
“เปล่าสักหน่อย”
เชื่อมั้ย!!
สุดท้ายผมกับมันก็ต่อปากต่อคำกันไปอย่างนั้นจนมันเผลอล้มตัวลงนอนแล้วผล็อยหลับไปเอง
ไอ้หรรษามันอึดเกินกว่าจะเรียกว่าคนนะ มันเจ็บขนาดนั้น ไม่เห็นมันจะกินยาเลย ในขณะที่ผมแค่ตัวร้อนนิดหน่อย คุณนายกาญจนาก็ยัดยาให้แล้ว
ผมแอบถ่ายสภาพหนังหน้าของมันตอนนี้เอาไว้
ดึงผ้าขึ้นมาห่มให้มันแล้วก็ซุกตัวเองลงไปนอนใกล้ๆและก็เผลอหลับไปเหมือนกัน
หลับไปทั้งๆที่ยังไม่รู้อยู่ดีแหละว่า
กูมาทำอะไรที่นี่(วะ)


โปรดติดตามตอนต่อไป

คุยเล่นกันได้ที่ TRomance's Fanpage นะคะ
ขอบคุณทุกๆคนมากค่ะ