หัวข้อ: ▓▒░ อุบัติรักเร็วเกินเหตุ ░▒▓By TRomance ตอนพิเศษสั้นๆวาเลนไทน์ P.78 [15.02.58]

[Ningg.Destiny]

หรรษาจะรับผิดชอบน้องเมตแล้วล่ะสิ
ติดใจความซื่อของน้องเมทใช่มั้ยละะะะะะะ อิอิ

[.hnk]

หรรษาวางแผนอะไรอยู่ ?

ชอบอ่ะที่เป๋งไปประคองละพูด ยังแพ้ท้องอยู่ไหม ลูกดิ้นรึเปล่า
แหม่เป็นวิธีเอาตัวรอดที่น่ารักมากเถอะ 555555555

[uknowvry]

งงตามไปด้วยเลยทีเดียว

[nnA]

 

[Seiki]

▓▒░ อุบัติรักเร็วเกินเหตุ ░▒▓ By TRomance ตอนที่ 5

เมตตาน่ะเหรอต้องการคนดูแล

เท่าที่หรรษาเห็นมันก็ดูแลตัวเองได้ แม่หมอนั่นอาจจะเข้าใจอะไรผิดไปรึเปล่า คนอย่างหรรษาไม่ได้ดีพอที่จะดูแลใครได้หรอก แม้แต่ตัวเองยังเอาไม่รอดเลย
แต่ถ้ามันอยากลองหรรษาก็จะจัดให้ จะได้รู้ว่าใครกันแน่ที่ต้องดูแลใคร ใครทนได้ก็ทนไปละกัน หรรษาคิดเงียบๆอยู่คนเดียว อารมณ์หงุดหงิดที่เกิดขึ้นไม่ได้มาจากที่ต้องรอเมตตานานหลายชั่วโมง แต่เหมือนความหงุดหงิดนี้หรรษาจะสร้างมันขึ้นมาด้วยการปรามาสอีกฝ่ายของตัวเอง
“เรียนเสร็จแล้ว รอนานมั้ย” เมตตาถามขึ้นมาเบาๆ จริงๆแล้วมันคงแค่กระซิบกับตัวเองแต่หรรษาเสือกได้ยิน มันถือโค้กกระป๋องมาให้กระป๋องนึง คงจะเป็นความบังเอิญที่โค้กกระป๋องนั้นสกรีนว่า
‘ส่งโค้กใหสามี’
หรรษามองหน้าคนตรงหน้าอย่างค้นหาพิรุธบนใบหน้ามัน หาจริตมารยา หาสิ่งที่จะยืนยันกับหรรษาว่าเมตตากำลังเล่นละครหลอกจับตัวเองอยู่ แต่สิ่งที่ตอบกลับมาคือมันทำหน้าเหนื่อยหน่าย พยักเพยิดให้หรรษารับกระป๋องนั้นมาเร็วๆ
“รีบรับสักทีดิ กูเย็นมือจะแย่อยู่แล้ว” หรรษารับโค้กกระป๋องนั้นมาแล้ว มันสะบัดมืออย่างกับว่าหิ้วกระสอบข้าวสารด้วยมือขางเดียวงั้นแหละ
“แล้วกูต้องซื้อกระป๋องที่สกรีนว่าส่งให้ภรรยาคืนมึงมั้ย”กวนตีนมันไปงั้น ขืนมันตอบว่าต้องการหรรษาก็ไม่ทำให้หรอก
“สกรีนภรรยาอะไรของมึง” หรรษายื่นข้างกระป๋องให้มันดู เหมือนมันจะนิ่งไปแล้วเลือดก็ฉาบหน้ามันขึ้นมาแดงแจ๋ มันกำลังบอกหรรษาว่าอาย
“กูไม่ได้มองด้วยซ้ำว่ามันมีอะไรแบบนี้ด้วย”
“เออ ไปกันเถอะ เด็กมหาลัยนี่แม่งเห็นกูเป็นสัตว์มาจัดแสดงหรือไงวะ มองกันจังเลยเนี่ย”หงุดหงิดมากไม่ชอบเลยที่จะเป็นเป้าสายตาของใคร พาลอยากจะเดินไปต่อยเบ้าตาแม่งเรียงตัว พวกหรรษาไม่เห็นเป็นแบบนี้เลย หากไม่รู้จักกันก็จะต่างคนต่างอยู่ ไม่ใช่ยุ่งเรื่องชาวบ้านเหมือนอย่างที่หรรษาเจออยู่ตอนนี้ ไม่ชอบแบบนี้เลยจริงๆ
“ไปไหนอะ”
“ไปหาข้าวกิน ไปตรงเลียบทางด่วน แล้วก็ไปปี้กัน เป็นไง เด็ดไปเลยมั้ยโปรแกรมวันนี้” นี่พูดด้วยอารมณ์หงุดหงิดผสมอยากแกล้งมันด้วย
“มีปี้กันด้วยเหรอ”เมตตากลืนน้ำลายอึกใหญ่
“เออดิ ผัวกันเมียกันเค้าต้องทำกันอย่างนี้แหละ ถ้าเอากันเป็นครั้งคราวเค้าเรียกซื้อบริการทางเพศ” หรรษาหยั่งเชิง เห็นมันหน้าเสียไปนิดนึงก่อนจะพยักหน้าให้แล้วก็เดินนำหน้า
“เดี๋ยวก่อนดิ” หรรษาเรียกเอาไว้ พอมันหันมาเขาก็โยนเสื้อช็อปให้
มันรับไว้ด้วยสัญชาตญาณแต่มองหรรษาแบบงงๆ
“ฝากไว้ด้วย”
“เออ” ได้ยินมันบ่นอุบอิบ แต่เขาจับใจความไม่ได้ มันพับเสื้อช็อปเขาแล้วยัดเข้าไปในเป้สีสันสดใส กำลังฮิตเลยเป้ยี่ห้อนี้ แต่หรรษาไม่เคยคิดจะสนใจ เขาไม่ค่อยชอบพกพาอะไรติดตัวเลยสักย่าง
หรรษาเลือกที่จะรอรถเมล์ร้อนคันที่อ้อมโลกมากที่สุดหลังจากยืนรอมาสักพักแล้ว แน่ใจว่าเมตตานั่งรถเมล์ไม่เป็น มันไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเป้าหมายที่เรากำลังจะไปมีรถเมล์ผ่านหน้าไปไม่รู้กี่สายต่อกี่สายแล้ว มีทั้งทางตรงทางอ้อมและทางเร่งด่วน แต่มันก็ยังเฉย ไม่ออกความคิดเห็นแต่ก็ไม่บ่น หรรษาเห็นเหงื่อมันเริ่มผุดซึมเต็มหน้าผาก มันก็เริ่มเกานู่นเกานี่ไปตามตัว ลูบตัวไปมาเหมือนกำลังเป็นอะไรสักอย่างแต่มันก็ไม่บ่นนะ หรรษาคิดว่าคงเป็นเพราะฝุ่นควันผสมกับเหงื่อมันเลยคัน สิ่งเดียวที่พอจะจับอาการว่ามันไม่ปกติคือมันจะนิ่วหน้าและะหน้างอตลอดเวลา ก็สงสารมันนะ แต่นี่หรรษาก็รับผืดชอบในฐานะที่ไปเสยตูดเปิดบริสุทธิ์มันแล้ว
“เป็นอะไรทำหน้าเป็นตูด โกรธที่กูไม่เอาราชรถไปเกยมึงเหรอ เพื่อนมึงมองกูกันใหญ่ สงสัยคงเอาไปนินทากันสนุกปากแล้วล่ะว่ามึงตาต่ำมาเลือกกู” จริงๆไม่ได้รู้สึกอะไรตามที่พูดหรอก แค่อยากลองใจมันดูว่ามันจะตอบว่ายังไง ทำตัวร้ายๆใส่มัน อยากให้มันรู้ซะบ้างว่า หรรษาไม่ใช่แมลงที่บินผ่านหน้ากบที่เพิ่งออกจากกะลาแล้วตวัดลิ้นคว้าไว้หรอกนะ มันไม่ง่ายขนาดนั้น คำว่าหนทางของชีวิตไม่มีคำว่าง่าย ยิ่งการจับใครสักคนด้วยพันธนาการยิ่งยาก โดยเฉพาะพันธนาการนั้นชื่อว่าหรรษา
“ใครจะนินทาอะไรก็ช่างมันเถอะนะ หรรษา กว่ารถจะมากว่าจะไปถึงที่ที่มึงจะไปอะ นานมั้ยวะ กูหิวไส้จะขาดแล้วเนี่ย หาไรกินกันก่อนได้มั้ย นะ หิวมากแล้วจริงๆ”
มันทำหน้าละห้อย น่าสงสารนะ ไม่อยากคิดว่ามันจะมารยาออดอ้อนหรอก หรรษาคิดว่ามันหิวจริงๆ ไม่มีอะไรสำคัญไปกว่าการกินอีกแล้วสำหรับเมตตา
เมตตาพูดด้วยสีหน้าแบบว่าจริงจังมาก คือไอ้ที่เห็นมันน่านิ่วคิ้วขมวดนี่ไม่ใช่เพราะมันไม่สบายเนื้อสบายตัวกับสิ่งแวดล้อมรอบๆข้างนะ แต่เพราะมันหิว ตอนแรกหรรษาอยากจะแกล้งมันต่อ แต่เป็นเพราะเขาเองก็เริ่มจะหิวแล้วเหมือนกัน หรรษาพยายามเฟ้นหาร้านที่คิดว่ามันคงจะโวยวายแน่ๆถ้าพาไปตอนหิวโซแบบนี้อย่างร้านอาหารป่า กะว่ามีของกินตรงหน้าเต็มที่เลยแต่มันกินไม่ได้ ตั้งใจจริงๆว่าจะพบกับความสะใจ
แต่หรรษามองเมตตาผิดไป ผิดไปมาก มากจริงๆ
“เอาเนื้อเก้งผัดเผ็ดครับ กบทอดกระเทียมพริกไทย ไข่กิ้งก่าต้มยำ เอาน้ำข้นนะครับ หรรษาเอาอะไรอีกดีอะ”มันมองเมนูอย่างละลานตาเลยไม่เห็นว่าหรรษากลืนน้ำลายได้ยากลำบากแค่ไหน
“ไม่เอาแล้ว” เท่าที่มันสั่งก็รู้สึกผะอืดผะอมเต็มที
“เหรอ แต่กูสั่งไปสามอย่างเองนะ เอาอีกอย่างนึงก็แล้วกัน
“อะไรวะ” คาดหวังว่ามันจะสั่งอาหารป่าแบบเบสิคๆอย่างเช่นแกงคั่วหอยขม หรือต้มส้มปลาม้า หมูป่าผัดเผ็ดก็พอกินได้เอ้า แต่นี่มันอะไรกัน
“หนูนาย่างน้ำจิ้มแจ่วครับพี่” ไอ้เชี่ยนี่มันถูกเลี้ยงมาแบบคุณชายได้ไงวะครับ
หรรษาไม่กินสักอย่างที่มันสั่งมา แต่ว่ามันกินอย่างเอร็ดอร่อยมาก ท้องเลยประท้วงร้องโครกครากจนต้องเรียกพนักงานมาสั่งอะไรง่ายๆสักอย่างสองอย่างเพื่อประทังชีวิตตัวเอง
หรรษาสั่งแค่่ไก่นาทอดเกลือกับต้มยำปลาคังมาประทังชีวิต แต่เสียงของคนที่ก้มหน้าก้มตากินไม่สนสิ่งใดในโลกก็เหมือนรอเวลาที่หรรษาสั่งเสร็จแล้วมันกะเสียบสั่งเพิ่มอยู่แล้ว พอพนักงานจะหันหลังให้ มันก็ตะโกนสั่งแบบไม่ปรึกษากันเลย
“ไข่เจียวไข่มดแดงด้วยนะครับพี่ อร่อยดีเนอะหรรษาร้านนี้ มึงรู้จักที่นี่ได้ไงอะ” มันหันหน้ามาชวนเขาคุยชนิดที่ว่าไม่สังเกตหนังหน้าคนถูกถามเลยว่าอยู่ในอารมณ์ไหน
“มึงจะรู้ไปทำไมอะ”
“ก็เห็นว่าอร่อยดีไง ไม่ค่อยเจอร้านอาหารป่าดีๆแบบนี้ ไม่ไกลจากมหาลัยกูด้วย แต่กูไม่เคยรู้เลยว่ามีร้านนี้”
“เมียคนแรกพามากิน” หรรษาบอกตามความจริง แต่ไม่ได้ขยายความเพิ่มว่าทำไมแฟนคนแรกถึงได้พามาที่ร้านนี้
“แล้วกูเป็นคนที่เท่าไหร่เหรอ”
“นับแบบไหนล่ะ ถ้านับแบบแค่หลับนอนด้วยกันนิ้วมือนิ้วตีนก็มีไม่พอนับหรอก แต่ถ้านับที่กูรักก็สองคน เป็นผู้หญิงคนนึงเป็นผู้ชายคนนึง ตอนนี้เมียเก่าที่เคยเป็นผู้ชายก็เฉาะจนกลายเป็นผู้หญิงไปแล้ว มึงถามทำไมเหรอ”
ตอนที่มันถามนี่บอกเลยว่าคิ้วหรรษากระตุกไปข้างนึง ปกติถ้ามีคนที่คบกันอยู่คนไหนถามแบบนี้ก็ไม่พ้นว่าคงจะมีมุมงี่เง่าที่หาเรื่องเขาทะเลาะ แต่เมตตากลับมาแบบหักมุม
“กูถามไว้เป็นข้อมูลจะได้ทำยอดให้เท่าทันกับมึงอะ” ดูเหมือนจะดราม่านะ แต่หน้ามันไม่บอกเลยว่าอยู่ในอารมณ์ไหนกันแน่ หรรษาขมวดคิ้วมุ่น
“มึงจะมีผัวให้เท่ากับที่กูมีเมียอะเหรอ” ถามออกไปตรงๆตามนิสัยบ้าระห่ำของตัวเองออกไปเลย
มันไม่ตอบ ยังคงก้มหน้าลงไปกินข้าวในจานของมัน หยิบน่องกบมาจิ้มซอสแล้วยื่นมาตรงหน้าเหมือนจะเอาใจ ง้อ หรือตัดบทไม่ต่อความยาวด้วยเรื่องนี้ก็ไม่รู้
แต่กูกำลังหงุดหงิดมากเลยครับ หรรษาบอกกับตัวเอง
หรรษากินทีหลังมันแต่ก็อิ่มก่อนมันไปนานแล้ว เมตตาไม่ใช่คนอ้วน ออกจะผอมเกินไปด้วยซ้ำ พูดง่ายๆว่าหุ่นอย่างนี้ถ้าอยู่ด้วยกันแล้วไปเจอพวกรุมตีกันอยู่ที่ไหนนะ มันวิ่งหนีไม่ทันหรอก เผลอเป็นเป้านิ่งให้ไอ้พวกนั้นยำตีนซะก็ไม่รู้ และถ้าเมตตาคิดจะคบกับเขาก็ไม่วายต้องเจอเรื่องพวกนี้แน่ๆ ไม่ว่าจะโดยตั้งใจหรือแค่มีเรื่องกันเพราะสีเสื้อไม่เหมือนก็ตาม ซึ่งไม่รู้เหมือนกันว่าคุณนายแม่ของเมตตาจะรู้มั้ยว่าส่งลูกชายเข้ามาอยู่ในฝูงเสือ
พรหมจารีย์ทางหูรูดตูดนี่มันสำคัญขนาดนี้เลยเหรอ
หรือว่าแม่ของหมอนี่จะหัวโบราณ แต่ถ้าหัวโบราณจริงน่าจะช็อคไปตั้งแต่รู้ว่าลูกตัวเองนอนกับผู้ชายแล้ว ไม่ใช่รับได้กับเรื่องนั้นแต่รับไม่ได้ที่ชิงสุกกันก่อนห่ามแบบนี้ จริงๆจะเรียกว่าชิงสุกก็ไม่่ได้อีกแหละ เพราะเขากับเมตตายังไม่เคยเริ่มคบกันเลยด้วยซ้ำ ไอ้ที่เป็นอยู่นี่ก็เรียกได้ว่าคลุมถุงชนเหมือนกันนะ
งงกับแม่ลูกคู่นี้จนไม่อยากจะหาเหตุผลแล้วจริงๆ
ค่าอาหารมาพันกว่าบาท แม่งกินอย่างกับเพิ่งมาจากสงคราม
“หรรษาจ่ายค่าข้าวด้วยดิ กูไม่มีตังค์” หรรษาส่ายหน้าควานหาเงินให้พนักงานไปแบบเซ็งๆ
“ถ้ามึงกินแบบนี้นะเมต บรรลัยแน่ๆ ใครจะไปเลี้ยงมึงไหววะ”
“แม่กูไง เห็นตัวเล็กๆแบบนั้นแม่เลี้ยงกูมาคนเดียวนะ”
“แล้วพ่อมึงไปไหนอะ”
“มีเมียใหม่ไปแล้ว ย่าหาให้” อา...เป็นเรื่องส่วนตัวของมันเรื่องแรกที่หรรษารู้เลยนะเนี่ย
“แล้วมึงมีพี่น้องมั้ย”
“มีพี่ชายกับพี่สาวอย่างละคนแต่ไม่สนิทกันนะ เค้าอยู่กับพ่อกับย่า ก็เจอกันบ้างเวลาที่บ้านโน้นมีงานอะ”
“ทำไมเค้าถึงไม่เอามึงไปอยู่ด้วยล่ะ พ่อกับย่ามึงน่ะเค้าเป็นคนจีนใช่มะ” ถ้ารูปการณ์ออกมาแบบนี้ก็เดาได้ไม่ยากนะว่าน่าจะเป็นครอบครัวของคนจีน ไม่ได้เหมารวมคนจีนทุกครอบครัวนะ แต่เท่าที่เจอมายังไม่มีเป็นอย่างอื่นเลยพอจะเดาได้
“อืม”
“เค้าก็น่าจะเลือกหลานชายไปอยู่ด้วยสิ สืบทอดวงศ์ตระกูลได้นี่ น่าจะยกพี่สาวมึงให้อยู่กับแม่มากกว่า”
“ก็กูเกิดมาตัวเล็ก ขี้โรค ดูไม่สมบูรณ์มั้งเค้าเลยยกให้แม่”
นี่คงจะเป็นเหตุผลนึงที่ทำให้สองแม่ลูกรักกันมากและสนิทกันเหมือนเพื่อนแต่ก็เคารพยำเกรงกันในฐานะแม่อย่างที่หรรษาได้เห็นสินะ เพราะเมตตาโต้ตอบกับแม่ได้ลื่นไหลมากแต่ก็เชื่อฟังคำสั่งแม่อย่างเคร่งครัดเหมือนกัน จากภายนอกดูเหมือนว่าเมตตาไม่ได้ตั้งการความรับผิดชอบเรื่องคืนนั้นแต่ที่หมอนั่นกล้าบุกมาพบเขาก็เพราะขัดคำสั่งแม่ไม่ได้มากกว่า แต่ว่าหรรษาไม่ใช่คนที่มองโลกในแง่ดีขนาดนั้น โลกอยู่ยากขึ้นทุกวัน ผู้คนก็มีความสลับซับซ้อนจนหรรษาตามไม่ทันเหมือนกัน
“โห คุณนายกาญจนานี่ของเค้าดีจริงว่ะ พูดถึงปุ๊บ โทรมาหาปั๊บเลย รับสิหรรษา” มันยื่นโทรศัพท์มาตรงหน้า หรรษาถอยหนี
“รับเองสิ แม่มึงนะไม่ใช่แม่กู” เขาโวยวายจนมันมองค้อนก่อนจะเลื่อนรับซะเอง
“ครับแม่” มันขานรับแต่ต่อจากนั้นมันกลับยื่นโทรศัพท์มาประกบแหมะที่หูหรรษาแบบไม่ทันได้ตั้งตัว
“ไอ้เมต ไอ้ตัวดี ตอนนี้แกอยู่ไหนหา วันนี้ไม่ได้อนุญาตให้ออกไปใจแตกนะเว้ย เดี๋ยวก็มีตัวสำรองโผล่มาให้ต้องเรียกหาความรับผิดชอบอีกหรอก” เสียงตามสายบ่นกราดซะจนหันโทรศัพท์หนีแทบไม่ทัน เขาหันไปมองหน้าเมตตาอย่างอาฆาต มันทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้แต่คิดเหรอว่าหรรษาจะไม่รู้ว่ามันแอบอมยิ้มน่ะ
“ผมเองครับ หรรษา” เขาตอบกลับไป แม่ของเมตตาเงียบไปแป๊บนึง
“อ้าว อยู่กับหรรษาหรอกเหรอ ไปเจอกันได้ยังไงล่ะ”เสียงซอฟลงสามคีย์
“ผมไปหามันที่มหาลัยครับ”
“มีไปรับกันด้วยเหรอ น่ารักจังเลยน้า ว่าแต่จะพามันมาส่งบ้านเมื่อไหร่อะ นี่ดึกมากแล้วนะ” แม่มันพยายามทำเสียงให้ปกติแต่หรรษาก็จับได้ว่าตอนที่เค้าแนะนำตัวว่าคือหรรษาได้ยินแม่หลุดกรี๊ดออกมานิดนึงด้วยซ้ำ
“เดี๋ยวก็กลับแล้วครับ” ตอบหน้านิ่งเสียงขรึม
“ฝากดูมันด้วยนะ มันเดินทางไม่เก่งหรอก เดี๋ยวหลงขึ้นมาจะยุ่ง”
“แต่กว่าจะถึงบ้านคงดึกมาก คุณแม่จะรอเปิดประตูไหวเหรอครับ ผมพามันไปนอนที่ห้องผมก็ได้นะ”
ใจดีด้วยสุดๆเลย ไม่ตายใจให้มันรู้กันไปสิ ใช่จะหาหรรษาโหมดนี้ได้ง่ายๆนะ อยากรู้ด้วยว่าแม่มันจะตอบว่ายังไง
“ไม่ดีหรอกมั้ง จะไปนอนค้างอ้างแรมกันได้ยังไง ให้รับผิดชอบนะ ไม่ใช้ให้ลากกันไปซ้ำรอยรัก”
“ไม่บุบสลายหรอกครับ” มีอะไรกันไปครั้งนึงแล้ว ครั้งต่อๆไปไม่น่าจะใช่เรื่องแปลกแล้วนะ
“ติดใจไอ้เมตมันเหรอ”
“ก็คุณแม่ต้องการให้ผมรับผิดชอบไม่ใช่เหรอครับ หรือว่าไม่ต้องแล้ว”
“แล้วไหวมั้ยล่ะ”
“ก็หืดขึ้นคอล่ะครับ แค่มื้อแรกมันก็ผลาญผมไปเป็นพันแล้ว นี่มันคิดว่ามันมีผัวไฮโซเหรอครับ”
จริงๆอยากถามว่า มันคิดจะจับผัวไฮโซเหรอครับ มองเห็นความไฮโซส่วนไหนในตัวผมเหรอครับ แต่หรรษาคิดว่ามันก็ตรงเกินไปจนไก่อาจจะตื่นได้ เลยโพล่งออกไปแค่นั้น
“เดี๋ยวแม่ช่วยหารให้ครึ่งนึงนะ มันงอแงมั้ย” แม่เสนอ
“งอแงยังไงครับ”
“มันบ่นมั้ย บ่นร้อนบ่นเมื่อยบ่นอะไรหรือเปล่า” ไม่รู้ที่ถามนี่เพราะห่วงลูกตัวเองหรือกลัวหรรษาหลุดมือกระทืบเมตตาก็ไม่รู้
“ลูกแม่มันงอแงเรื่องหิวอย่างเดียวเลยครับ”
“นี่มึงฟ้องแม่เลยเหรอ”
มันตะโกนเข้ามาในโทรศัพท์ มือก็แย่งโทรจากหูหรรษาไปคุยเอง ทีอย่างนี้ล่ะทำเป็นอยากคุยกับแม่ขึ้นมา เมื่อกี้ยังโยนมาให้เป็นภาระหรรษาอยู่หยกๆ
“งอแงอะไรกันล่ะครับแม่ ก็เมตหิวอะ มันจะพาไปไหนไม่รู้ รอรถเมลล์ตั้งนานสองนาน เมื่อยไม่เท่าไหร่หรอกแม่ แต่หิวนี่ทรมาน เมตเลยให้มันพามากินข้าวไง ทีนี้มันอร่อยเมตเลยกินเยอะไปหน่อยแค่นั้นเอง ครับ แม่อนุญาตให้เมตไปค้างกับมันเหรอ ทำไมอะ แม่ไม่กลัวเมตจะเผลอมีอะไรกับมันอีกเหรอ ถ้าเมตไม่เมาเมตดูแลตัวเองได้หรอกครับแม่ ครับๆ”
“แม่บอกว่าให้นอนกับมึงได้อะ” มันวางสายแล้วหันมาบอกหรรษาที่กำลังยื่นหน้ามองหารถเมล์ ตอนที่นั่งมาร้านนี้หรรษาพอรู้ว่าต้องนั่งสายอะไรมา แต่พอต้องกลับห้องนี่สิ หรรษาไม่รู้ว่าต้องเลือกนั่งคันไหน ปกติก็ใช้แต่รถส่วนตัว พอต้องมาลุยเองแบบนี้ก็เหนื่อยพอใช้เลยเหมือนกัน
“ทำไมถึงยอมง่ายๆอะ เมื่อกี้ยังโวยวายอยู่เลย” ถ้านี่เรียกว่าสองแม่ลูกวางแผนกันไว้แล้ว หรรษาบอกได้คำเดียวเลยว่าไม่เนียน
“เค้าเพิ่งนึกขึ้นได้ว่าต้องไปธุระกับเพื่อนเค้าอะ”
“เออๆ กูเริ่มจะเข้าใจแล้วว่าทำไมแม่มึงถึงเรียกหาความรับผิดชอบ”
“ทำไมอะ”
“ต้องการผลักภาระไง” คิดว่ามันจะต้องโกรธแน่ๆที่เขาพูดแรงขนาดนี้
“ก็จริง ตอนที่กูอยู่คนเดียวแม่แทบจะไม่นอนค้างคืนที่ไหนเลย”
“แล้วจะทำเสียงเศร้ากระทันหันทำไมเนี่ย ไปแท็กซี่แล้วกัน” ขี้เกียจรอแล้ว เมื่อย ร้อน อยากอาบน้ำ
“อ้าวทำไมล่ะ เมื่อกี้มึงยังพากูลำบากเลยนะ ทำไมถึงนึกเห็นใจให้กูได้สบายขึ้นมากระทันหันอะ”
“กูจำไม่ได้ว่าต้องนั่งสายไหน อีกอย่างดึกๆอย่างนี้ถ้านั่งผิดเส้นทางแล้วเจออริขึ้นมากูไม่สะดวกที่จะรับมืออะ”
“หมายถึงโรงเรียนฝ่ายตรงข้ามอะเหรอ มึงมีปัญหากับวิทยาลัยไหนบ้างอะ”
“มีกับทุกมุมเมืองนั่นแหละ อย่าถามเยอะได้ป่าว ช่วยกูเรียกแท็กซี่ดิ๊”
กว่าจะโบกแท็กซี่ได้ เส้นเลียบทางด่วนก็แบบนี้ แท็กซี่ชอบไปออกันอยู่ตามร้านเหล้าตามศูนย์การค้า ระหว่างทางที่หรรษายืนเรียกจึงไม่ค่อยมีรถที่เข้าซ้ายเพื่อจอดรับสักเท่าไหร่
แกล้งคนนี่เหนื่อยจนแทบจะหมดแรง
กว่าจะมาถึงห้องก็แทบสลบ
ห้องที่หรรษาเช่าไว้ไม่ได้เริดหรูไฮโซอะไรมากนักหรอก ก็แค่อพาร์ทเม้นท์ธรรมดาทั่วๆไปที่ไม่ค่อยวุ่นวายเท่านั้นเอง หรรษาไม่ได้เกลียดกลัวความวุ่นวาย เพียงแต่เขาต้องการที่เงียบๆเพื่อเก็บตัวจากอริทุกทิศทางทั้งที่โดยตั้งใจและไม่ตั้งใจต่างหาก และอีกอย่าง ที่นี่มีไว้สำหรับหาความุขส่วนตัวชั่วครั้งชั่วคราวเท่านั้น
เมตตาก็ไม่ต่างกัน
มันจะคิดยังไงหรรษาไม่สนใจ รู้แต่ว่าทำตามความต้องการของแม่มันแล้วในเมื่ออยากให้สานต่อความสัมพันธ์ก็จะทำ อยากให้ดูแลเมตตาให้ก็จะดูแล ก็แม่มันไม่ได้บอกให้หรรษารักนี่นา มาตรฐานของอันธพาลอย่างเขาก็มีแค่นี้แหละ
“กูไปอาบน้ำก่อนนะ” หรรษาบอกคนที่ค่อยๆหย่อนก้นนั่งบนโซฟาแล้วกวาดตามองไปมารอบๆห้องอย่างหวั่นๆ
“สำรวจอะไร รำลึกถึงความหลังอันดูดดื่มของคืนนั้นเหรอ”
“ป่าว มึงจะไปอาบน้ำแล้วเหรอ”
“เออดิ ร้อนจะตายห่าอยู่แล้ว เหงื่อเต็มตัว ใครจะไปหลับตาลงได้วะ”
“แล้วกูล่ะ”
“เรื่องของมึงสิ มึงโตแล้วนี่ แล้วมึงก็ไม่ได้เมา คงร้องให้กูอาบน้ำให้ไม่ได้หรอกนะ นอกเสียจากว่าต้องการอย่างอื่นก็พอไหว”
“กูต้องถามมึงมากกว่านะว่ามึงต้องการอะไร”มันพึมพำ
“อะไรนะ” ได้ยินไม่ค่อยถนัด
“ไม่มีอะไร”
“ก็ดี”
ในเมื่อมันตัดบทหรรษาก็ไม่อยากจะสนใจ เดินเข้าห้องน้ำไปแบบไม่สนใจว่าเมตตาจะเคว้งคว้างมากแค่ไหน เรื่องของมันสิ โตๆกันแล้วนี่ แล้วมันจะได้รู้ด้วยว่าหรรษาก็เป็นแค่คนๆหนึ่ง ไม่ได้เป็นคนดี เป็นแค่คนธรรมดาที่พบเจอได้ทั่วไป ไม่ใช่ความหวังของใครก็เท่านั้น
เสียงข้อความว่ามีไลน์เข้ามาดังเตือนอยู่หลายครั้ง หรรษาได้ยินแล้ว แต่เหมือนคนที่อยู่นอกห้องน้ำจะตื่นเต้น เพราะเขาได้ยินมันวิ่งมาหยุดที่หน้าห้องน้ำ เคาะและตะโกนเรียกเขาเป็นลำดับต่อมา
“หรรษา เสร็จยัง มีไลน์เข้ามา”
“ช่างมันดิ วางไว้ที่เดิมแหละ เดี๋ยวกูออกไปดูเอง” อย่าบอกนะว่ามันไม่เคยเล่น
“หรรษากูไม่ได้แอบดูนะ แต่มันเด้งขึ้นมาที่หน้าจออะ กูเห็นเลยต้องรีบมาบอกมึงว่า คนที่ไลน์มาชื่อแอน เขาต้องการความช่วยเหลือด่วน”
“อะไรนะ” หรรษาเปิดประตูห้องน้ำออกมาทันที ไม่ได้สนใจเลยว่าไม่ได้อยู่คนเดียว และคนที่รออยู่หน้าห้องน้ำจะช็อคตาตั้งแค่ไหน เพราะข้อความทางไลน์มันสำคัญกว่านั้น โดยเฉพาะคนที่ไลน์เข้ามา
“กูบอกแล้วว่าสำคัญ ว่าแต่แอนคือใครเหรอ”
“แฟนคนแรกของกู เมียคนแรกอะ”
“เหรอ”มันตอบรับเสียงเบาหวิว
แต่หรรษาไม่มีเวลาจะมาสนใจ เขาคว้ากางเกงชั้นในและยีนส์ตัวเก่งมาใส่ลวกๆ
“หาเสื้อให้กูตัวดิ๊เมต” ใช้ให้มันช่วยหาของด้วยความร้อนรน ไม่สนใจว่ามันเพิ่งถูกใช้ให้หาของส่วนตัวเป็นครั้งแรก
“เสื้อแบบไหนอะ”
“แบบไหนก็เอามาเถอะน่า เร็วๆเข้า”
หรรษากำลังร้อนใจ แอนบอกว่ากำลังต้องการความช่วยเหลือ คงไม่พ้นแฟนขี้หึงที่กำลังคบกันอยู่ที่ระแวงแอนจนตบตีอยู่บ่อยครั้ง ตอนที่คบกันและมีปัญหากันจนต้องเลิกเป็นเพราะแอนไม่ชอบวิถีชีวิตเด็กช่างอย่างหรรษา ไม่ชอบความเสี่ยง ไม่ชอบการใช้กำลัง อีกอย่าง เด็กช่างหรือเด็กเทคนิคเทคโนฯมันไม่โก้ไม่เท่เหมือนควงเด็กมหาลัย แอนเลยเลิกกับหรรษาไปตั้งแต่ตอนนั้น เขาจำได้ว่าเสียใจมาก เหมือนจะบ้าซะให้ได้ แต่เมื่อเวลาผ่านไปก็ทำใจได้ เข้าสู่สภาวะปกติ แต่ความรักความห่วงใยที่มีในตัวแอนยังคงอยู่ แม้หรรษาจะคบคนอื่นต่อมาแต่ก็จะไปหาแอนทุกครั้งที่แอนต้องการความช่วยเหลือเสมอ
ครั้งนี้ก็เหมือนกัน
แอนคงทำอะไรที่ไปสะกิดต่อมหึงของไอ้เขื่อนแฟนใหม่ที่ขี้หึงเหมือนหมาบ้าขึ้นมาอีกละสิ แล้วมันคงไม่พ้นกระทืบแอนแบบทุกครั้ง แม้หรรษาอยากจะดึงแอนกลับมาแค่ไหน แต่แอนเลือกแล้วว่าแอนรักใคร แม้คนที่แอนรักจะเรียกได้ว่าเลวยิ่งกว่าหรรษาและชั่วข้ามหน้าข้ามตาเขาไปมาก แต่แอนก็ยังรัก ส่วนเขาทำได้ก็แค่เป็นเงาอยู่ห่างๆ เข้าไปดูแลและปลอบใจบ้างยามที่แอนต้องการ
“จะออกไปช่วยแอนเหรอ”
“อือ” หรรษาหยิบมีดยาวสปาต้าที่เหน็บอยู่หลังตู้รองเท้าตรงหน้าประตูห้องขึ้นมาเช็ค หันไปมองใครอีกคนที่ยืนอยู่ข้างๆ เมตตาหน้าซีดเหมือนกระดาษ เหงื่อชื้นไปทั้งหน้าจนลูกผมกลาหน้าผากเปียกลู่ หมอนี่กำลังกลัวสินะ หรรษายกยิ้มมุมปากเมื่ออีกฝ่ายกำลังได้สัมผัสความเป็นจริงของตัวเองขึ้นมาทีละน้อย
“ถ้าเช้าแล้วกูไม่กลับเข้ามา มึงจะกลับไปก่อนได้เลยนะ”
“อืม แล้ว”
“แล้วอะไร กูรีบ อยากได้อะไรก็รื้อๆค้นๆเอาแล้วกัน มีของไม่เยอะมากหรอก กูขนมาเท่าที่ต้องใช้ ถ้ามึงหาอะไรไม่เจอก็เท่ากับว่ากูไม่ได้ใช้สิ่งนั้นเข้าใจมั้ย”
“เข้าใจ”มันพูดเสียงขาดๆหายๆ
“มีอะไรอีกมั้ย กูไปแล้วนะ” ตอนนี้ในใจกังวลแปลกๆ อยากไปให้ถึงที่หมายให้เร็วที่สุด
“หรรษา เดี๋ยวก่อน กูมี”
“มีอะไรอีก รีบๆถามรีีบๆพูดมา”
“มีอะไรจะบอกมึงแต่ว่า....”
“แต่ว่าอะไรอีก กูยิ่งรีบๆอยู่”
“มึงอย่าโกรธกูนะ”
“เออ จะโกรธก็เพราะมึงมัวแต่อึกอักติดอ่างอยู่เนี่ยล่ะ”
“กูแค่อยากจะบอกว่า ระวังตัวเองด้วยนะ อย่าใจร้อนมาก กูเป็นห่วง”
“เออ เดี๋ยวกูก็มา อ้อ กุญแกห้องก็อยู่ในห้องนั่นแหละ กูจำไม่ได้แล้วว่าวางไว้ตรงไหน ถ้าออกไปก่อนก็ฝากไว้ที่ออฟฟิศข้างล่าง”
“กูรอมึงกลับมาก่อนก็ได้”
“แล้วแต่มึงนะเมต โตแล้วหัดตัดสินใจอะไรด้วยความรู้สึกของตัวเองบ้าง กูไปแล้ว”
“พระคุ้มครองนะหรรษา”



โปรดติดตามตอนต่อไป

[ppoi]

^
^
^
  จึ้กๆๆ แล้วไปอ่านนนนนนนนนนนนน

 

[ppoi]

อ่านจบแระ... เร็วจังงิ

หรรษาไม่มีปิ๊งกะความมึนของน้องเมตมั่งเลยหรอ เอาแต่ระแวงกลัวถูกจับอยู่ได้ (มั่นมาก ตัวเองมีดีขนาดนั้น?? ฮาาา)

เค้ารออ่านต่อนะตัว 

[myprincess]

อึดอัดแปลกๆๆเว้ย หงุดหงิดได้ไม่เต็มที่อีก  น้องเมตจะนอนหลับไหมคืนนี้

[Poes]

หรรษา มันจะคิดฟังที่เมตพูดห่วงบ้างมั้ยนั้น 

[SenzaAmore]

น้องเมตเอ้ยยย แม่เลี้ยงมาดีนะเนี่ย5555
แทนที่หรรษาจะได้แกล้งน้องเมต เป็นไงล่ะ กรรมติดจรวด แทบจะไม่ได้กินข้าวเลย

ยิ่งอ่านยิ่งรู้สึกว่าน้องเมตกับแม่น่ารักอ้ะ
ทำไมเมตพูดส่งหรรษาเหมือนจะออกไปรบยังงั้นล่ะ555

มาต่อเร็วๆน้าา +1

[ปลายด้ามเงิน]

  เมตตาเป็นห่วงนะหรรษา    ขออย่างเดียวอย่าดราม่านะคร้า

[nutty2554]

ติดเรื่องนี้อีกแล้วสินะ



   กรี๊ดดด พอติดแล้วรู้สึกว่าแต่ละตอนมันสั้น  ยังไ่ม่หนำใจเลยยย

ชอบจังเลยค่ะ  หรรษาดูดุๆ โหด ๆ ใจร้อน แต่แอบใจอ่อนเบาๆ
เอาเขามาทรมาน อ่านไปอ่านมาทำไมกลายเป็นอยากให้รู้จักไลฟ์สไตล์ตัวเองไปได้หว่า
เมตน่ารัก จากตอนแรกเหมือนนิ่ง ๆ จริงๆ แล้วกวนเนอะ แอบขี้วีนนิด ๆ คุณหนูหน่อยๆ
แต่น่าสนใจมากค่ะ   ไม่รู้เราติดใจอะไรมากกว่ากัน  ระหว่างเมตกับหรรษา
ที่แน่ๆ อ่านแล้วรู้สึกไปว่าเมตรู้จักหรรษามาก่อนจะลากกันออกจากผับไปในคืนนั้น ^^

[YouandMe]

มาแสดงตัวก่อนอ่าน 

[toou]

หรรษาใรร้ายแท้ล่าาาาาาาาาา
 

[becrazie]

เมตเค้าห่วงหรรษานะ

ได้ยินที่เค้าพูดมั้ยเนี่ยยยยย

[pippo_pippo]

  :call:ไม่อยากให้หรรษาไปเลย...น่าเป็นห่วง
น้องเมตคงกลัวแน่ ๆๆ เลย...
รีบมาต่อนะคะ..อยากรู้ตอนต่อไปจริงๆ

[cho_co_late]

อ่านแล้วอึดอัด หงุดหงิดกับหรรษามันจริงๆ 
เมตน่ารักอ่ะ มีเป็นห่วงด้วย
เฮ้อออ ต่อไปจะมีปัญหาประเด็นผู้หญิงที่ชื่อแอนคนนี้ขึ้นมารึเปล่านี่สิ 

[bun]

หรรษาคิดว่าเมษจะจับตัวเอง
แล้วเมษละคิดยังไง แต่ที่แน่ ๆ มีเป็นห่วงหรรษาด้วย

[†คุณเขียด]

น้องเมตออกจะมึนแล้วน่ารักขนาดนี้

ทำไมหรรษาถึงยังไม่ยอมรักยอมหลงเมียคนนี้อีกคะ

น้องเมตน่ารังจัง

[carmel]

รู้สึกว่า เดี๋ยวซักพักหรรษาจะละเลยความรู้สึกของเมตยังไงไม่รู้
คนอย่างเมต ต้องมีอะไรมากกว่านี้แน่ๆ

[.hnk]

ย่าห์ เมตชิลมากอ่ะ ?

บอกว่าเป็นห่วงล่ะ หุยยยย อะไรนี่
แอบมีใจแล้วรึเปล่า ?

รอนะคะ

[bobby_bear]

สงสารน้องเมต เมตคงแอบมีใจไปบ้างแล้วล่ะ
แต่หรรษานี่อย่างว่าแหละ ครอบครัวนี้มาด้วยอะไรไม่รู้ ยังไงก็ต้องหาทางระวังตัว
กลายเป็นว่าแอบทำร้ายเมตเบา ๆ ซะงั้นน่ะ

[muiko]

เมต เปนห่วงแบบนี้
หรรษาจะมีใจอ่อน มารักเมตมั้ย

[iammz]

งือออออ~~ หรรษาไปช่วยเมียเก่า

 

เมตตาจะรอหรรษากลับมามั๊ยนี่

++++++++++++++

ขอบคุณนะคะ +1 ^^

[nnA]

 

[คุณชายลูกหมู]

ขอคู่แข็งมาให้ หรรษารู้ใจตัวเองบ้างเถอะ

[NOoTuNE]

ชักเริ่มไม่ปลื้มหรรษา ตามีใจมีก็หัดแหกดูซะมั่งว่าเมตมันเป็นคนยังไง เอาแต่ตัวเองเป็นที่ตั้ง ถ้าไม่อยากรับผิดชอบก็ไม่ต้องรับเค้าไม่ได้เอามีดไปจี้คอแก ถ้าจะรับแล้วต้องมาทำให้เมตมันต้องเสียใจมันใช่เรื่องไหม อย่าเอาอคติมาบัง แล้วที่ทำไปใช่เมตมันไม่รับรู้อะไร อย่าให้มันมากไปนะอิหรรษา 

[ทั่วหล้า]

คุณพระคุ้มครองนะหรรษา

[mooping-7]

  น้องเมตน่ารักมากกกกอะ เหมาะกะหรรษาดี จะได้ลดความเลวลงมั่ง 555

[fc_fic]