เรียนรู้ ที่จะไว้ใจ
สี่ปีแล้วกับคำว่า “ครอบครัว”
แต่เป็นปีแรกสำหรับคำว่า “ปัญหา”
.
.
“วันนี้กลับดึกนะครับ”
อีกแล้ว
กลับดึกอีกแล้ว
“เราไม่ค่อยมีเวลาให้กันเลยนะ”
“ผมงานยุ่งนี่ครับ”
งาน
งานอีกแล้ว
“ผมต้องไปสัมมนาที่ระยองสักอาทิตย์หนึ่งนะครับ”
เขาต้องไปต่างจังหวัดทุกเดือน
.
.
ผมรู้สึกเหมือนเรากำลังห่างกันไปเรื่อยๆ
ห่างกันโดยที่เขาเองก็คงไม่รู้ตัวด้วยซ้ำ
ว่าปล่อยให้ผมต้องเหงามากแค่ไหน
เหมือนเขากำลังเปลี่ยนไป
แบบเดียวกับที่คุณพุฒเคยเปลี่ยน
“นายกำลังทำฉันกลัวรู้ไหม”
กลัวจะกลับไปซ้ำรอยเดิม
กลัวที่จะต้องเจ็บแบบเดิม
.
.
“เอส”
“เอสไม่ว่างรับสาย เดี๋ยวให้เขาโทรกลับนะค่ะ”
มือผมสั่นตอนกดวางสาย
เสียงเลขาของเขา
ผมจำได้
และเลขาจะรับสายแทนเจ้านาย
ก็ไม่แปลก
แต่ทำไมผมถึงได้กลัวแบบนี้
.
.
“มันไม่มีอะไรหรอก”
คิดมากไปเอง
ผมแค่คิดมากไปเอง
ภาวนาให้ผมแค่คิดมากไปเองจริงๆ
Ma-NuD_LaW
สั้นๆ ค้างๆ 
มันแว๊บๆ เข้ามาในหัวหลายวัน แต่ปั่นไม่ออก 
ขอจัดเรียงความคิดอีกนิด (ตอนนี้มั่วไป ขออภัยนะครับ) 
ขอบคุณทุกความเห็น +เป็ดงับ 