รุ่นพี่ผม...มัน 'เลว'
...
'...วีดีโอ ...มันมีรูปไอ้ด้วงกว่าง...' .
.
.
หึ! หึ! ฮา!!
ดีใจเหมือนแทบบ้า !! เรื่องบังเอิญที่น่าตลกและน่าสมเพช...
ไม่ทันจะถึงวันด้วยซ้ำ ที่คนอย่างรัตติกรจะทันรู้สึกว่าตัวเองพ่ายแพ้ เพราะแม้จะพยายามแค่ไหน แต่สุดท้ายก็คว้าน้ำเหลว ทั้งเพื่อนมัน ทั้งอาจารย์ที่ปรึกษา หรือแม้แต่ที่บ้าน รัตติกร ตามไอ้ด้วงมันทุกที แต่ก็ไร้ข่าวและวี่แวว ..
.
.
.
จนได้กลับไปบ้านใหญ่นั่นล่ะ ...
รัตติกร ถึงได้รู้ว่า ไอ้ด้วงกว่างมันอยู่ใกล้แค่เอื้อม ...
.
.
.
ทั้งๆ ที่ รัตติกร แทบจะผลิกแผ่นดินหาไอ้แมลงตัวเล็กที่จู่ๆ ก็บินหายไปลับฟ้า ...แต่พอถูกตามกลับมาบ้านอย่างจำนนต่อโชคชะตา..ในระหว่างที่ต้องทนฟังพ่อและพี่ชายบ่นเรื่องไม่เห็นหัวเกือบสามสี่เดือน ไหนจะเรื่องที่ดินที่ทำทัวร์แห่งใหม่ของบริษัท เรื่องราวต่างๆ มันไม่เข้าหัว รัตติกรสักนิด จนความเบื่อเกือบจะทำให้คุณชายคนเล็กแห่งบ้าน รักษารัตน์ เดินออกมาอยู่รอมร่อ ...แต่ก็นั่นล่ะความบังเอิญที่เหมือนโชคชะตาบังคับสั่งมันดูจะไม่เข้าใครออกใคร.. ก็ใครจะไปรู้ ...ใครจะไปรู้ล่ะว่าวีดีโอที่พี่ชายถ่ายมาระหว่างดูสถานณ์ที่ทำทัวร์ ...
.
.
.
มันจะมีภาพไอ้ด้วงกว่างติดมาด้วยแบบเต็มๆ ..
.
.
.
รัตติกรฉีกยิ้มกว้าง...
ความสุขที่ปรากฎบนหน้าเหมือนจะทำให้ควบคุมรอยยิ้มไม่ได้
ในตอนนั้น รัตติกร ไม่ได้ทำอะไรนอกจากหันไปหาพ่อและพี่ชาย พร้อมบอกว่า เขาจะไปดูงานที่แก่งเพกา ด้วยตัวเอง ... 'แก่งเพกา ' ชื่อนี้รัตติกร แทบจะจดมันใส่รอยหยักในสมอง...
.
.
.
ภาพของเด็กหนุ่มใส่เสื้อกล้ามเปียกน้ำแนบลู่ไปทั้งร่าง ...
ภาพของผิวเนื้อสีน้ำผึ้งที่เผยออกมาอย่างไม่ตั้งใจ ยามเจ้าของร่างนั้น ขึ้นมาจากธารน้ำตก...
.
.
.
ไม่ต้องรออะไร ...
ถ้าอยากได้ก็ต้องได้ พี่ชายและพ่อ พยักหน้าให้สายตามุ่งมั่น ต่างคนต่างแปรความหมายของสายตานั้นไปคนละทาง ..และก็ไม่ได้ฟังเสียงใคร รัตติกร กดปิดเครื่องเล่นแล้วคว้าแผ่นซีดีลุกเข้าห้องไปแบบไม่ฟังเสียงเรียกของพ่อและพี่ชาย..
.
.
.
.
...ในห้องส่วนตัวที่ปิดม่านเงียบ ...
มือใหญ่ข้างหนึ่งของรัตติกร เกร็งรั้งรูดรัตติกรน้อยที่ชูคอพองใหญ่จนเผยให้เห็นเส้นเลือดที่เต็นตุบ ...
ส่วนอีกมือ... รัตติกร กดภาพที่เล่นผ่านโน๊ตบุ๊คให้ช้าลง ...
.
.
.
ปลายนิ้วไล้แตะแก้มสีเลือดฝาด...
...ไล้แตะเสื้อกล้ามขนาดพอดีตัวที่รัดลู่แนบร่าง...อยากจะกอดใจจะขาด...อยาก... จูบ ...อยากสัมผัส...อยาก...
.
.
.
ริมฝีปากหนา เอ่ยพร่าเรียกชื่อที่วนเวียนอยู่แต่ในความคิด...
..คิด..คิด...คิด...
.
.
.
คิดถึงเสียงคราง คิดถึงร่างกายที่สั่นเทา...
คิดถึงใบหน้าที่ฉาบบางไปด้วยความปรารถนาและความทรมาน...
.
.
.
แค่คิดแล้วความอยากมันก็ทะยานขึ้นสุงสุดอย่างหยุดไม่ได้ ...
อยาก...
อยาก...
... อยาก..จนหัวใจมันทะยานไปแก่งเพกา แล้วคว้าตัวไอ้ด้วงกว่างมากระทำรักให้หายอยาก ตั้งแต่ตอนนี้ด้วยซ้ำ......