หัวข้อ: ||*Hardcore Cinderella*||เจ้าชายและนายซิน [ประกาศรวมเล่ม หน้า 23 :D]

[TIKA_n]

ตัวร้ายโผล่มาแล้ว ไอ้เจ้าบิ๊ก  หนอย เป็นคนเดียวกับที่ยืนมองสองหนุ่มด้วยความอิจฉานั่นด้วยสินะ ชิชิ
ไอ้ที่มันน่ากลัวก็เพราะ ดันมาแบบแอบแฝงความร้ายกายไว้ด้วยการทำตัวเป็นเพื่อนนายซินเนี่ยแหละ ฮี่ย ๆๆ
เคยคิดอยู่เหมือนกันนะ ว่านายซินมีเพื่อนสนิทสองคน แต่ดูเหมือนเพื่อนออมจะเด่นมากกว่า อีกคนไม่ค่อยมีบทบาทเลย
ที่ไหนได้ จะมาเป็นมารความรักของเจ้าชายกับนายซินซะงั้น งั้นปล่อยให้เป็นตัวจืดจางต่อไปซะยังดีกว่านะเนี่ย
พี่ฟ้ารู้แล้วก็น่าจะเตือนซินหน่อยนะ แต่อย่างนายซินคนซื่อนี่จะเชื่อมั้ยว่าเพื่อนสนิท คิดไม่ซื่อกับตัวเอง
แถมคิดร้าย ๆ กับความรักที่เพิ่งจะก่อกับเจ้าชายด้วย ไอ่เจ้าบิ๊กนี่ก็ประหลาด ถ้าชอบนายซินจริง ๆ
ตอนปรกติก็ไม่เห็นทำอะไรเลยนิ พอเห็นนายซินเริ่มมีใจให้พี่หมอ ก็คิดจะแย่งงั้นเหรอ โรคจิตรึเปล่าห้ะ!

ดีที่นายซินของเราตามมาง้อพี่หมอ ดีกว่าปล่อยให้เวลาผ่านไปจนต่อกันไม่ติด แหม่ มีความจริงใจซะอย่างเนาะ
พี่หมอปากเสียแค่ไหน ก็แพ้คำถามซื่อ ๆ ของซินอยู่ดี และแล้วในที่สุดก็ยอมสารภาพออกมาซะที ว่าชอบนายซิน
พี่หมอเลือดร้อน ช่างเข้ากันได้ดี๊ดีกับนายซินที่แสนใจเย็น ดีแล้วที่ปรับความเข้าใจกันได้ เพราะงั้นไอ่ตัวร้ายไปไกล ๆ เลย

เอ้ะ รู้สึกคอมเม้นต์ตอนนี้ จะหมดไปกับการด่าเจ้าแว่นบิ๊กตัวร้ายซะเยอะเลยอ่ะ แหม ก็มันเกลียดคนแบบนี้อ่ะ หึ 
ก็รู้อ่ะนะ ว่าต้องมีตัวมาเพื่อพิสูจน์รักแท้ของทั้งคู่ แต่หวังว่าจะไม่ทำให้พี่หมอบีมเจ็บมากนะ สงสารพี่หมออ่ะ
นายซินก็อย่าซื่อจนทำให้พี่หมอเสียใจนะ  ฮึ่ย ๆ เครียดล่วงหน้าซะแล้วเราหนอเรา รอตอนต่อไปนะจ้ะ ขอบคุณค่า 
ปล. ยังคงเชียร์ พายโจ้ โจ้พาย ต่อไป ฮุฮุ   

[zearet17]

#12 แฟน?

ท่ามกลางความเงียบงันและบรรยากาศที่กดดันน้อยลงกว่าเมื่อครู่ นายซินปรับสติกลับมาได้เต็มร้อยแล้วแต่คนที่ชอบคิดอะไรเองยังโกรธอยู่ โกรธมากเสียด้วย

“ปล่อยกู!”

หมอตวาดพร้อมๆกับดันตัวออกทั้งๆที่สะอื้นฮัก อีกคนจากที่กอดแผ่นหลังไว้เปลี่ยนเป็นกระชับเอวของมันให้เข้าไปใกล้เสียจนตัวชิดกัน 

“มึงอย่ามาทำแบบนี้นะ!”

เพราะคดีลักจูบเก่ายังไม่เคลียร์แว่นจึงโกรธจนแทบจะฆ่าคนได้ คนข้างหน้าใช้มือข้างที่ไม่ถนัดลูบแผ่นหลังเบาๆอย่างปลอบประโลม 

“ไอ้เหี้ยนี่!”

คราวนี้พี่แกโถมแรงทั้งตัวเพื่อดันอีกคนให้เซแล้วยัดหมัดเข้าที่เดิม นายซินเซตามแรงต่อยเล็กน้อยแต่ไม่ได้ล้มลงไปอย่างเคย มันปล่อยให้คนที่ตัวเล็กว่าซัดได้ตามใจอยู่สองสามหมัด หมอที่เริ่มใจเย็นขึ้นแล้วใช้หลังมือปาดน้ำตาที่ยังไหลอยู่ออกลวกๆส่งผลให้ตาของมันแดงทั้งลูกตาและบวมทั้งตา แต่ที่สำคัญกว่านั้นคือเพราะไม่ได้สวมแว่นมันจึงมองไม่เห็นใบหน้าสำนึกผิดของอีกคน

“ฟังผมก่อนนะ...”

นายซินบอกเบาก่อนจะเดินเข้ามาแตะที่มือที่ยังกำอยู่แน่นของอีกคน แว่นก้มหน้าและค่อยๆปรับลมหายใจให้เข้าที่รู้สึกโล่งไปเยอะเพราะต่อยเขาเสียเต็มแรง

“กูให้อีกครั้งเดียว”

บีมพูดด้วยเสียงเสียงแหบพร่า อีกคนมองใบหน้าขาวก่อนจะสูดหายใจและพูดอะไรตรงไปตรงมาเช่นเคย

“ผมไม่เคยโกหก ผมชอบบีมจริงๆ”

คุณหมอขมวดคิ้วแน่นอย่างสงสัยอยู่หลายเรื่อง อีกคนใช้มืออุ่นเลื่อนเข้ามาจับมือที่เริ่มคลายออกแล้ว

“มึงเรียกชื่อกูสองครั้งแล้วนะวันนี้”

คนที่ยังงงอยู่เอ่ยปากถามทั้งๆที่ก้มหน้าก่อนที่บีมจะเดือดขึ้นอีกครั้ง ได้เวลาที่มือเบสควรต้องอธิบายเสียที

“เพราะผมไม่ได้ชอบบีมที่เป็นรุ่นพี่หรือคุณหมอ”

มันเว้นสูดหายใจแล้วพูดต่อ

“ผมชอบบีมแบบที่อยากจะลองคบกันดู”

คนพูดไม่เก่งบีบมืออีกคนแน่น

“ผมหมายถึง...เป็นคนรักกัน...”

แว่นเงยหน้าขวับขึ้นมองอีกคนมันไม่อยากจะเชื่อจริงๆที่คราวนี้คำพูดของคนข้างหน้ากลับซึมลงในใจได้อย่างน่าประหลาด ใบหน้าหล่อเหลาทอดสายตาอบอุ่นอย่างที่มันชอบมาให้ก่อนจะอธิบายต่อ

“แต่ผมไม่แน่ใจว่าเราคิดเหมือนกันไหม”

นายซินใช้นิ้วโป้งเกลี่ยหลังมือขาวนั่นเบาๆ หมออ้าปากจะพูดอะไรบางคำแต่ก็หุบปากไปก่อนจะก้มหน้าลงแล้วพูดทั้งๆที่ใบหูแดงจัด

“ไปทำแผลก่อนเถอะ”

แว่นกระตุกมืออีกคนเบาๆนายซินยิ้มให้กับท่าทางของแว่น เพราะข้อศอกที่เจ็บทำให้มันขับรถได้ไม่ถนัดนักแต่ระยะทางที่ไม่ไกลและรถไม่เยอะทำให้คนทั้งคู่มาถึงที่พักบางคนอย่างปลอดภัยจากอุบัติเหตุ แต่ไม่ปลอดภัยจากสายตาของเพื่อนโจ้ที่วันนี้ไม่มีเข้าเวรอันหฤโหด หมอโจ้แปลกใจเมื่อเห็นสภาพเพื่อนที่ตาแดงก่ำไม่ได้สวมแว่น แต่ก็ไม่ได้พูดอะไรเพราะเพียงเห็นสภาพสะบักสะบอมของอีกคน มันถึงกับกลืนน้ำลายลงคออย่างยากลำบาก...โดนฤทธิ์หมัดของไอ้บีมเข้าแน่นอน


    หมอเดินนำแขกเข้ามาที่ห้องนอนแล้วออกไปหาอุปกรณ์การทำแผลอยู่ครู่เดียว ก่อนจะกลับเข้ามาพร้อมด้วยกล่องอุปกรณ์ขนาดกระทัดรัด เพราะไม่มีแว่นมันจึงเกือบเผลอเหยียบไอ้ปลาและพรรคพวกที่มาออกันเต็มห้องเพี้ยนนั่งลงตรงหน้าอีกคนแล้วค่อยๆทำแผลที่แก้มฝั่งขวาอย่างคล่องแคล่วแต่ก็ระมัดระวัง ไอ้ซินนั่งมองหน้ายุ่งๆของหมอก่อนจะหยิบแว่นกรอบเหลี่ยมที่บังอาจกระชากออกมาคืนให้ มันพับเก็บไว้ในกระเป๋าด้านหน้าเสื้อเชิ้ตตัวใหญ่ เพี้ยนเงยหน้ามองแล้วหยิบมาใส่โดยไม่ได้พูดอะไรเพียงแต่มันกำลังรู้สึกว่าตัวเองทำเกินไปหน่อย กรามคมสันกลายเป็นเริ่มกลายเป็นสีเขียวช้ำรวมถึงมุมปากบวมแดงและแตก

“ถอดเสื้อสิ”

หมอสั่งเมื่อเห็นรอยบนไหปลาร้าและคาดว่าคงมีอีกหลายจนตรงช่วงหน้าอก...ก็มันซัดเองนี่หว่า แว่นมองหน้าอีกคนที่ยังนิ่งอยู่คนตรงหน้ายิ้มแล้วส่ายหน้าเบาๆพร้อมกับยกข้อศอกฝั่งที่เป็นแผลให้เห็นซึ่งมันเริ่มตึงและปวดมากแล้ว แว่นเบิกตากว้างเมื่อพึ่งสังเกตเห็นแผลและเลือดที่แห้งกรังอยู่บนเสื้อเชิ้ตที่ถูกพับแขนขึ้น นั่นทำให้มันยิ่งรู้สึกผิด...มารู้สึกเสียใจก็ต่อเมื่อทำลงไปแล้วเป็นนิสัยส่วนตัวมันเลยล่ะ หมอขยับตัวมาให้ใกล้ยิ่งกว่าเก่าแล้วค่อยๆใช้มือที่สั่นเทาปลดกระดุมเสื้อตัวยาวออก นายซินยิ้มให้กับท่าทางก้มหน้าก้มตาตั้งใจแกะกระดุมของอีกคน มันคิดว่าถึงจะเจ็บ...แต่ก็คุ้ม

“ขอโทษ”

หมอค้างมือไว้ที่กระดุมเสื้อเม็ดกลางลำตัวแล้วเอ่ยขอโทษอีกครั้ง นายซินใช้มือข้างที่ไม่เจ็บขยี้ผมของอีกคนเบาๆอย่างหมั่นเขี้ยว มันหมายมั่นปั้นมือว่าอยากจะตบหัวทุยนี่สักรอบสองรอบเหมือนกันแต่พอเห็นหน้าแล้วกลับทำไม่ลงเสียที

“วันนี้บีมขอโทษผมหลายรอบแล้วนะ”

มันขยับมือลงมาแล้วลูบที่ท้ายทอยอุ่นเบาๆ อีกคนได้ทีบ่นพึมพำ

“เมื่อไหร่จะเลิกเรียกแบบนั้นวะ”

มือเบสยิ้มขำกับการไม่ลดราวาศอกของอีกคน

“แล้วผมควรจะเรียกว่าอะไรดีครับ...เจ้าชาย...”

หมอเงยหน้าขึ้นมามองอีกคนอย่างเหลือเชื่อ นายซินคนนั้นเพียงแค่ยิ้มกว้างให้อย่างเคย หมอก้มหน้าลงที่หน้าอกเขียวช้ำของอกเช่นเคยก่อนจะพูดสิ่งที่คั่งค้างอยู่ในใจ

“เป็นกูจะดีเหรอวะ....”

ไอ้ซินยิ้มกว้างพร้อมโน้มคออีกคนเข้ามาประชิดตัวแล้วกอดไว้ด้วยมือข้างเดียว คนในอ้อมกอดยังคงพึมพำต่อ

“กูมันน่ารำคาญนะ”

ไอ้ซินโคลงหัวอีกคนไปมา

“ผมไม่เห็นรำคาญเลย”

มันพูดกลั้วขำ แว่นสบถอยู่หน่อยได้ใจความประมาณว่า ‘ไอ้โกหก’ แต่ก็พูดต่อ

“อยู่กับกูแล้วมึงจะต้องโดนข่าวแปลกๆนะ”

ซินมันพอจะรู้แล้วว่าเพื่อนของตนพูดอะไรกับคนตรงหน้าบ้าง 

“เต็มใจครับ”

เหลือแต่มันที่ต้องสร้างความมั่นใจให้ตัวเองบ้าง 

“ผมเป็นผู้ชายนะ…”

สุดท้ายแว่นก็เงยหน้ามามองคนพูด มันขมวดคิ้วแน่นก่อนจะคำรามในคอ

“เดี๋ยวก็โดนอีกหมัดหรอกมึง”

แล้วพี่แกก็ก้มหน้างุดลงดังเดิมก่อนจะบ่นเบาๆ

“รู้อยู่แล้วน่า มึงคงเป็นผู้หญิงมั้ง....ตัวอย่างกับตึก”

นายซินยิ้มกว้างที่สุดเท่าที่เคยจำได้ในช่วงหลายปี มันผละตัวออกเพราะอยากจะมองหน้าแดงๆของอีกคนแต่อีกคนกลับก้มหน้าแล้วทำเนียนแกะกระดุมต่อเสียอย่างนั้น มันจึงฉวยแว่นเหลี่ยมออกซึ่งนั่นได้ผลหมอเงยหน้าขึ้นทันที

“หน้าแดงเกินไปแล้วนั่น”

ไอ้ซินพูดตรงเช่นเคยแต่ครั้งนี้แว่นกลับรู้สึกว่าคนข้างหน้ากำลังกวนตีน มันจึงแกล้งกดแผลตรงไห้ปลาร้าเบาๆคนป่วยผู้โดนแกล้งถึงกับร้องโอดโอยไปด้วยหัวเราะไปด้วย

“ขำตายไปเลยมึง”

พี่แกว่าก่อนจะยกอุปกรณ์ไปเก็บ การทำแผลให้นายซินผู้เคยใสซื่อ...เน้นว่าเคยใสซื่อ...ไม่ได้ง่ายนัก เพราะไอ้หน้าหล่อกลับคอยแต่จะจ้องหน้ามู่ทู่ของมันแล้วหัวเราะไปแตะไหล่แตะหัวมันตลอดการพยาบาล ไหนตอนแรกๆหมอแตะแล้วหวงตัวอย่างกับผู้หญิง เท่าที่แว่นเคยเรียนทฤษฏีจิตวิทยามาเขาเรียกปรากฏการณ์ของไอ้ซินว่า...ความวางใจ มันถึงยอมให้ไอ้คนเข้าถึงยากทำตามใจเพราะสุดท้ายแล้วก็เป็นตัวมันที่...สุขใจ...เสียเอง

   คุณหมอแว่นไม่ยอมให้คนไข้อาบน้ำเพราะเกรงว่าทุกอย่างที่พยาบาลไปจะเปล่าประโยชน์ คนไข้ที่พึ่งอาบน้ำมาก่อนไปที่สตูดิโอยอมรับแต่โดยดี มือเบสเดินตามเจ้าของห้องออกมากินข้าวกล่องสำเร็จรูปเช่นเดิมที่โต๊ะตัวเดิมแล้วก็กินไปมองหน้ากันไปเหมือนทุกที เพียงแต่ครั้งนี้กลับเป็นนายซินที่ต้องพูดบางคำแทน

“มองทำไมครับ”

แว่นหน้าร้อนฉ่า ก่อนจะถีบขาอีกคนไปเบาๆนายซินหัวเราะร่าจนน่าต่อยสักทีสองที นอกจากจะไม่ให้อาบน้ำแล้วคุณหมอยังไม่อนุญาติให้ขับรถกลับบ้านเพราะกลัวอุบัติเหตุ นายซินที่เคยรถล้มไปหลายครั้งฟันธงได้ว่าไม่มีครั้งไหนที่เจ็บเทียบเท่าหมัดของหมอเลย

“นอนฝั่งเดิมของมึงไปนะ”

พี่แกว่าแล้วยื่นยาให้สองสามเม็ดมือเบสไม่รู้หรอกว่ายาอะไรแต่ก็รับมาโยนเข้าปากแล้วดื่มน้ำตาม คงเป็นเพราะมัน...ไว้ใจ...คนข้างหน้าแล้ว ไม่นานอีกคนก็ขอตัวไปอาบน้ำสักพักก็รีบรี่ออกมาจากห้องน้ำเพราะได้ยินโทรศัพท์เครื่องที่วางไว้บนเตียงแผดเสียงจ้าหมอรับโทรศัพท์ด้วยสภาพหัวเปียกและมีแค่ผ้าเช็ดตัวพันที่เอว

“ครับเอเดน”

ไอ้ซินตีหน้ายุ่งทันทีที่รู้ว่าเป็นใครที่โทรมา

“ไม่เป็นไรครับ พี่อยู่ที่พักแล้ว”

คนที่คุยโทรศัพท์อยู่จ้องคนที่นอนเอนอยู่บนเตียง นายซินค่อยๆพยุงตัวลุกขึ้นแล้วขยับมาหาอีกคนก่อนจะพูดบางคำที่ทำร้ายจิตใจปลายสายเป็นอย่างมาก

“พี่อยู่กับบีมที่ห้อง นายวางไปได้แล้วเอเดน”

หมอได้ยินเสียงสบถอยู่หลายคำก่อนที่เด็กฝรั่งคนนั้นจะวางสายไป คนที่หน้านิ่งแต่ทำร้ายจิตใจคนอื่นขยับกลับไปนอนที่ตนเองอย่างเคยแล้วทำเนียนเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น เพี้ยนเบิกตามองอย่างเหลือเชื่อแต่เมื่อเห็นใบหน้าเหนื่อยล้าของอีกคนมันจึงไม่ได้พูดอะไรออกไป  ขณะที่นายซินกำลังจะหลับมันรู้สึกได้ว่าบริเวณข้างๆยวบลงและมีกลิ่นหอมของสบู่อ่อนๆลอยมาแตะจมูก มือเบสจึงตะแคงตัวไปหาอีกคนหมอนอนจ้องมันเขม็งภายใต้แสงสลัว นายซินหัวเราะน้อยๆก่อนจะมือข้างที่ไม่เจ็บมาแตะที่มือของอีกคน

 “ขอโทษนะ...”

ไอ้ซินสงสัยว่าวันนี้คำขอโทษที่หมออมพะนำไว้ทั้งชีวิตคงจะรั่ว มันยิ้มให้ก่อนจะตอบ

“ไม่เป็นไรครับ”

ใครคนนั้นหงายมือแล้วจับมือของมันไว้แน่น

“มึงว่ากูเป็นเกย์ไหมวะ”

และแล้วคำถามโลกแตกก็วนมาอีกรอบ สามครั้งที่ซินมาที่ห้องนี้แล้วก็ต้องตอบคำถามนี้ทุกครั้ง เพียงแต่มันไม่เคยเบื่อที่จะตอบ

“ถ้าบีมคบกับผม...บีมก็คงเป็นเกย์จริงๆนั่นแหละ”

หมอตีหน้ายุ่งก่อนจะเกาหัวสองสามที นายซินมองท่าทางนั่นแล้วยิ้มทั้งๆตาปรือปรอยใกล้จะปิดเต็มทน

“งั้นเหรอวะ”

คนข้างๆใช้แขนดันตัวขึ้นแล้วโน้มใบหน้าที่ปราศจากแว่นเข้ามาใกล้ นายซินที่ยังตั้งตัวไม่ทันรับรู้ถึงความนุ่มที่กดตรงมุมปากข้างที่ไม่เจ็บเบาๆแค่เสี้ยววินาทีใครคนนั้นก็ผละออกแล้วก็พึมพำ

 “หายกัน”

มันได้ยินเสียงอวดดีนั่นแว่วๆก่อนที่ตัวเองจะเผลอหลับไปเพราะฤทธิ์ยาและความเมื่อยล้า คืนนั้น...นายซินฝันดีกว่าทุกคืน...

[zearet17]

ท่ามกลางบรรยากาศสลัวในตอนเช้ามืดหมอสะดุ้งตื่นขึ้นมาเพราะฝันประหลาดๆที่ไม่น่าจะเกิดขึ้นจริง แต่ไออุ่นของคนข้างๆทำให้รู้ว่าเรื่องราวทั้งหมดคือความจริง แว่นลุกขึ้นลูบหน้าตัวเองเพื่อเรียกสติแล้วหันไปมองอีกคนที่มีผ้าพันแผลตรงข้อศอกรวมถึงแก้มขวา มุมปาก บริเวณไหล่และหน้าอกเริ่มกลายเป็นสีม่วงช้ำ หมอรู้สึกผิดที่เมื่อคืนพวกมันวางมวยกันอีกรอบเพราะความเลือดร้อนของแว่น คนเพี้ยนอย่างมันจ้องใบหน้าหล่อเหลานั่นแล้วแทบจะทึ้งหัวตัวเองเพราะไม่คิดว่าทุกอย่างจะเป็นความจริง มันค่อยๆลุกขึ้นอย่างกลัวว่าคนข้างๆจะตื่น แต่ก็ไม่ทันการเพราะคนๆนั้นลืมตาขึ้นมาเสียแล้ว

“วันนี้ทำงานเหรอครับ”

เพี้ยนพยักหน้าแทนคำตอบ

“เป็นไงบ้าง”

มันถามด้วยความเป็นห่วง แต่คนตอบกลับยิ้มร่าแล้วตอบด้วยความกวนโอ้ย

“เจ็บเหมือนโดนรถบรรทุกทับ”

หมออยากจะซัดอีกสักหมัด นายซินผู้น่ารักของมันหายไปแล้ว แว่นยู่หน้าแล้วถลึงตาใส่คนที่นอนอยู่จึงหัวเราะออกมาแว่นมันไม่รู้หรอกว่าที่นายซินแหย่มันเพราะชอบเห็นมันเวลาทำหน้าตาประหลาดๆมือเบสคิดว่าแบบนั้นมัน...น่ารักดี

เอาเป็นว่าพวกมันก็เพี้ยนทั้งคู่นั่นแหละ

“วันนี้มีเรียนไหม”

นายซินพยักหน้าน้อยๆ

“ลาป่วยซะ  เดี๋ยวไปโรงพยาบาลเอาไปรับรองแพทย์”

“แต่...”

“ไม่ต้องไป!”

แล้วพี่แกจะถามทำไมไม่รู้ นายซินยิ้มขำแล้วกวักมือให้อีกคนขยับเข้ามาใกล้แว่นผู้เพี้ยนและอีคิวต่ำทำหน้าสงสัยและขยับเข้าไปหาโดยง่าย อีกคนจึงใช้แขนซ้ายข้างที่ไม่เจ็บและถนัดคว้าเอวอีกคนเข้าไปหาตัวคนที่ถือมีดผ่าตัดจะสู้อะไรคนแบกเบสหลายกิโลได้ หมอผู้เสียหลักแทบจะโถมลงไปทับอีกคนทั้งตัวแต่ยังดีที่ใช้มือสองข้างค้ำไว้ทันเวลา ไม่เช่นนั้นอีกคนคงต้องช้ำทั้งตัวแน่

“ไอ้ซิน!”

พี่แกแยกเขี้ยวใส่ นายซินกรอกตาไปมาแล้วบ่นบ้าง

“บีมพูดไม่เพราะเลย”

หมออ้าปากพะงาบๆเหมือนจะเถียงแต่เถียงไม่ออก ไม่ใช่ว่าบีมไม่ชอบที่นายซินเป็นแบบนี้เพียงแต่...มันไม่ดีต่อหัวใจ

“ปล่อย”

มันบอกคนมือปลาหมึก คนที่แก้มเขียวไปข้างนึงไม่ได้เจียมสังขารแต่มันกลับค่อยๆรั้งตัวอีกคนให้เข้ามาชิดยิ่งกว่าเดิมจนมันมันสามารถใช้จมูกโด่งสูดเอากลิ่นของอีกคนผ่านแก้มแดงๆได้ หน้าหมอเหวอจนมือเบสหัวเราะร่า

“ไอ้เหี้ยซิน!”

พอได้สติแล้วพี่แกก็รีบขืนตัวออกก่อนจะมานั่งก้มหน้างุดอยู่ข้างๆ

“คบกันแล้ว ทำได้”

คนมือไวตอบอย่างเรียบๆซื่อๆ แว่นอยากจะโบกไปอีกรอบแต่ทำได้แค่ถลึงตาใส่

“อย่าทำแบบนี้อีกนะ”

เพี้ยนเสหน้าหลบตาเรียวของอีกคนแล้วบ่นหงุงหงิง

“เดี๋ยวกูหัวใจวายตาย”

เอาเป็นว่าไอ้ซินหัวเราะจนปวดแผลเลยแหละ


หลังจากมหกรรมเขินแห่งชาติ แว่นกำชับให้อีกคนอาบน้ำอย่างระมัดระวังก่อนจะเดินออกมาหาอะไรลงท้องพร้อมกับเจอพ่อคนที่สองที่ห้องข้างนอก พ่อผู้นี้ถามได้ตรงเสียจนปวดใจ

“แฟนมึงเป็นไงบ้าง”

แว่นแทบอยากกระโดดถีบคนถามเพราะความอาย แต่ก็ต้องทำเนียนไม่รู้ไม่ชี้

“แฟน!? แฟนอะไร”

โจ้กรอกตาแล้วชี้ไปที่ห้องที่มีใครบางคนอยู่

“ผนังมันบาง”

ไอ้บีมแทบอยากจะเอากาแฟร้อนที่ถือไว้ในมือราดหัวตัวเอง แต่ก็ต้องยืนนิ่งตอบกลับเหมือนมันไม่ได้เขิน

“แล้วพูดตอนไหนวะว่าเป็นแฟนกัน”

ไอ้โจ้เบ้หน้าเพราะหมั่นไส้ก่อนจะฉกกาแฟในมือเพื่อนของตนไป แล้วยกยิ้มอย่างกวนตีน

“เอาเถอะ...กูคงคิดไปเองมั้ง แต่ตาบวมเชียวนะมึง”

มันล้อเพื่อนที่พยายามไม่แสดงความอายออกมา ทำไมโจ้จะไม่รู้กันเล่า!

“เทรนด์ถุงใต้ตาพระเอกนิยายเกาหลี”

ไอ้แว่นตอบพลางยักไหล่ หมอโจ้หัวเราะเสียงดังก่อนจะค่อนขอดคืน

“นิยายป่าเถื่อนสิมึง  แฟนมึงสะบักสะบอมเชียว”

คราวนี้หมอแว่นถลึงตาใส่เพื่อนพร้อมกำใบหน้าแดงจัดแล้วโวยวายเสียงดัง

“ไอ้เหี้ยนี่  ยังไม่เลิกเรียกแบบนั้นอีก”

โจ้เอาตัวพิงผนังแล้วเกาคางเจ้าเหมียวตัวน้อยที่วนเวียนอยู่ใกล้ๆ

“แล้วจะให้กูเรียกว่าอะไรวะ นางซินเหรอ เนอะไอ้นีโม่...เนอะ”

แว่นผู้หน้าร้อนจนแทบจะสุกบ่นพึมพำออกมาในที่สุด

“เรียกว่า...เจ้าหญิง ก็คงได้มั้ง”

“เพี้ยนสัสๆ”

เพื่อนโจ้บ่นเสียงดังก่อนจะหัวเราะด้วยท่าทางละเหี่ยใจ

*************************************

คืนก่อนหน้า

เด็กฝรั่งผู้เดือดเนื้อร้อนใจเพราะท่าทางคุณหมอเดินวนไปมาจนพี่ๆเวียนหัว สุดท้ายแล้วมันก็หยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมานั่งฟังสัญญาณรอสายจนเกือบถอดใจ แต่กลับได้ยินเสียงที่คุ้นเคยดังขึ้นก่อน

“ครับเอเดน”

“คุณหมออออออออ”

เด็กฝรั่งกรีดร้องแล้วหันไปแยกเขี้ยวให้ไอ้พี่ฟ้าที่อยู่ข้างๆ เพราะหัวหน้าวงพาเพื่อนพี่ซินมาหมอถึงต้องเป็นแบบนี้ไงเล่า!

“คุณหมออยู่ไหน ผมเป็นห่วง”

มันอ้อนอย่างเคย

“ไม่เป็นไรครับ พี่อยู่ที่พักแล้ว”

“ให้ผมไปหานะ ผมไม่อยากให้คุณหมออยู่คนเดียว”

มันเสนอตัวอย่างจงใจเมื่อเห็นไอ้พี่ออมกลับมาแล้ว และดูท่าคุณหมอจะต้องกลับไปคิดมากคนเดียว แต่ทุกอย่างกลับไม่เป็นอย่างที่เอเดนคิดเมื่อมีเสียงใครอีกคนโพล่งออกมา

 “พี่อยู่กับบีมที่ห้อง  นายวางไปได้แล้วเอเดน”

เด็กฝรั่งจำเสียงนิ่งแต่อวดดีนั่นได้ดี มันไม่ค่อยชอบพวกทำตัวลึกลับอย่างนายซินเท่าไหร่ทำมาเป็นเงียบแต่จริงๆแล้วสมองกำลังประมวลผลอะไรก็ไม่รู้ เอเดนถึงค่อนข้างสนิทกับซินน้อยที่สุดในบรรดาพี่ๆทุกคน คนที่เด็กที่สุดเบ้หน้าแล้วหันไปค้อนพี่ใหญ่สุดก่อนจะวางสาย ไอ้พี่ฟ้าเดินมาหวังจะลูบหัวหยิกที่สูงเลยไหล่มันมาหน่อยแล้ว แต่เด็กฝรั่งกลับปัดมือนั่นทิ้งแล้วเดินหนี วันนี้มันอะไรนักหนา...อุตส่าห์เป็นวันที่จะได้ดูเอ็มวีเพลงแท้ๆเพื่อนพี่ซินที่ชื่อบิ๊กมาสตูดิโอทั้งๆปกติไม่เคยเห็นหน้าค่าตามาก่อนแถมมาวันเดียวกับหมอสุดที่รักมันอีก แล้วไม่รู้อีท่าไหนหายนะถึงมาเยือน มันเดินหน้ายุ่งเข้าไปหยิบกระเป๋าก่อนจะไหว้ลาทุกคนแล้วเดินออกมาข้างนอกเพื่อจะกลับบ้าน

“เฮ้ย....ทำไมกลับเร็ว”

ไอ้พายที่นั่งจูนกีตาร์อยู่ถามขึ้น เด็กฝรั่งตอบโดยใช้คำศัพท์แสลงแบบที่มันชอบ

“เซ็ง!”

ฟ้าเดินมาใกล้แล้วยื่นของบางอย่างให้

“อ่ะกุญแจ....พี่คงกลับดึก ”

เด็กฝรั่งชายตาไปที่คนชื่อบิ๊กแล้วกระแทกเสียงใส่หัวหน้าวง

“It up to you ,bro!”

ฟ้าผู้มีกฎในบ้านว่าอยู่ในเมืองไทยห้ามพูดภาษาอังกฤษเอ่ยห้าม

“เอเดน...พี่บอกแล้วว่าอย่า”

เด็กฝรั่งมู่หน้าแล้วแล้วเอ่ยอีกอย่าง

“Ahhhhh naruhodo ”

“ภาษาอื่นก็ห้าม!!!”

ไอ้พายถึงกับส่ายหน้าด้วยความอิดหนาระอาใจ

“แม่ง...น่ารามคานจุงเบย”

“พูดให้มันถูกๆหน่อยเถอะ”

พี่ฟ้าก็ถอนหายใจอย่างเหนื่อยอกเหนื่อยใจไม่แพ้กัน คนที่เด็กที่สุดมองหน้าท่านหัวหน้าวงทำหน้ายักษ์แล้วประกาศสงคราม

“สักวันเถอะพี่ฟ้า  สักวันเถอะ...เราจะได้เห็นดีกัน!”

แล้วมันก็โบกแท็กซี่ลับตาไป ไอ้ฟ้าถอนหายใจเป็นรอบที่ร้อยในวันนี้...เพลีย



_____________________________________________________________________

TBC.

[double9JH]

อ๊ากกกกก . . 

[ReiSei]

แอร๊ยยยยยยยยย  เวลาอยู่กับซินเดอเรลล่าว่าน่ารักแล้ว  แต่เวลาของขึ้นเป็นโหมดอันธพาลนี่สุดจะเท่อ้ะ       บิ๊กนี่ก็ปากเสียตลอดศก จัดการมันเลยหมอ 
ไม่น่าเชื่อว่า ซินของเราจะซื่อขนาดนี้ เรื่องบางเรื่องเขารู้กันทั้งวงแล้ว นายไม่ระแคะระคายเลยหรือ เีดี๋ยวเจ้าชายถอดใจไม่รู้นะ มันยิ่งคิดมาก ขี้น้อยใจอยู่ด้วย   

[พิรุณสีเงิน]

จะผิดมั๊ยถ้าเราจะหลงรักเจ้าชายเวอร์ชั่นนักเลง แหมมม  เท่ห์มากเลยคะ   

ส่วนหนูซินก็นะ ใสซื่อซะ รีบๆรู้เรื่องนะคะจะได้รีบไปง้อเจ้าชาย

[beautjang]

ฮว้ากกกก ค้างๆๆๆ อยากรู้เป็นงัยต่อ

เนื่้อเรื่องน่ารักมากเลยนะ อ่านต่ได้เรื่อยๆไม่เบื่อเลย เขียนเป็นเรื่องแรกรึเปล่า

สำนวนดีนะ ชอบคาแรกเตอร์ตัวเอกมากทั้งสองคนเลย

พยายามเข้านะ

[AiiSoul]

สนุกมากกกกกกกกก
มาต่อไวๆนะ

[quiicheh.]

จะเป็นแฟนหมอเหมือนต้องหลุดมาจากโลกที่3อะ
พี่แกอินดี้เกิน

[hembetaro]

 

อิบิ๊กร้ายนักนะยะ....แอบมาจิกกัดหมอบีมเหรอ!!!

ก็ดีน้องซินจะได้รู้ใจตัวเองซะที

แต่หมอบีมโคตรเท่เลยอ่ะ   

[แป้งข้าวหมาก]

นายซินจัดการเพื่อนตัวเองเลยนะ
ทำพี่หมอชั้นแบบนี้ แกตายยยยยย
 

[maemix]

มึนไปเลยใช่ไหมซิน
ตอนนี้หมอบีมอย่างเท่ 
รอให้ซินมันเคลียร์เองดีกว่า
แล้วมาง้อหมอบีมด่วน

[NOoTuNE]

อิบิ๊กโครตแรด ร้ายมากก อย่าทำอะไรเกินคำว่าเพื่อนที่ซินมันมอบให้

ส่วนน้องหมอบีมของพี่ บอกเลยว่านี่คือนิสัยมนุษย์ เราว่าเป็นปกติที่เราจะทำตัวแปลกกับคนที่เรารักเสมอ ไม่ว่าพ่อแม่ หรือคนรัก

เช่นน้องบีม ที่มีพฤติกรรม ต่อ พ่อ และ ซิน ไม่เหมือนกันต่างจากคนอื่น แต่ทั้งสองคนคืคนที่ซินต้องการความรักจากเค้า

[Wereena]

  ซินมันก็ไม่ชัดเจนให้หมออ่ะ

[BeeRY]

เหมือนถูกผลักตกจากที่สูงยังไงไม่รู้อ่ะ สงสารหมอ
อ่านไปก็เบลอไปเหมือนกับซินเด๊ะเลย เกิดอะไรขึ้นกับหมอ เหตุการณ์มันเร็วมาก ตั้งตัวไม่ทัน อย่าหยุดชอบซินเลยนะเจ้าชาย
นังบิ๊ก (จิกหัวเรียกเลย) อยากโดน และ  เหรอ เดี๋ยวได้เสียทั้งเพื่อนทั้งสามี (?) ที่ทำงานกับเพื่อนหรอกเธอ
แต่พี่ฟ้าไม่คู่กับเอเดนเหรอ เอเดนน่ารักออก (ชมทุกตอนที่ออก )

[Lonelyนู๋โรนลี่]

ซึมเลยอะ T_T//ปาดน้ำตา
นายซินจะมึนอีกนานไหมห๊าาา ทำไมไม่รั้งงงง
แงงงงง เสียใจ

[kongxinya]

คราวนี้ซินของเราคงจะชัดเจนได้ซะที 

[becrazie]

  จบตอนแบบนี้มันค้างงงงงง

มาต่อไวไวเลยยยยยยยยย

pleaseeeeeeeeee

[kissme]

เป็นเรื่องที่สุดยอดมากเรื่องหนึ่งเลย
ถ่ายทอดอารมณ์ความรู้สึกออกมาเป็นตัวหนังสือได้ดีมาก
เราชอบตอนพิเศษ.....ลอยกระทง
ขอบคุณนะจ๊ะ

[gneuhp]

อ่านแล้วติดงอมแงมเลยค่ะ
แต่อยากบอกว่า ชอบพี่หมอตอนนี้ที่สุด เท่ห์อ่ะ
ส่วนนาย ซิน ก็เลิกใสซื่อได้แล้วมั้ง เดี๋ยวเสียพี่หมอไปนะ อิอิ

[greenapple]

ชอบเวลาที่หมออยู่กับซิน
หมอจะขี้อายเขิน ดูน่ารักดี
แต่พอหมอมาอยู่ในโหมดอันธพาล อร๊ากกกกกก เท่โคตรรรรรรรรรรร
ฮาอ่ะ ไม่นึกว่าหมอบีมจะมีมุมนี้ด้วย 
(หมอจะโหดกับใครก็ได้นะยกเว้นกับคุณพ่อนะแจ๊ะะ)

   
คนเขียนน่ารักมากกกก
ขอบคุณมาก มาต่อตรงเวลาไม่ต้องรอนาน
ขอบคุณอีกครั้งที่เข้าใจคนอ่านค่ะ
 

[keinoo]

สารภาพเลยว่ากดคลิกมาอ่านเรื่องนี้เพราะกำลังทำงานที่มี ธีมซินเดอเรลล่าอยู่ (ประมานว่ากดไปงั้นๆ)
เมื่ออ่านจบตอนที่ 1  กรีสสสสสสสสสส 
เมื่อไหร่จะมาต่อคร้าาา รอคอยอยู่ค่ะ!!!
ขออนุญาตชมนิดนึงคร่ะ เรื่องนี้สมจริงสมจังกับกรณีไม่ได้เป็น"เกย์"มาก่อนอย่างคุณหมอบีมมากเลย แล้วก้อลบความน่าเบื่อแบบที่นายเอกต้องหวาน น่าร้าก น่ากอด น่า... อะไรแบบนี้ไปเลย ให้อารมณ์ที่น่าติมตามดีมากๆด้วย แต่อาจมีการขัดใจคนอ่านบ้างนิดนุงที่พระเอกเราไม่รุกเอาซะเร้ย แต่นั่นถือเป็นจุดเด่นของเรื่องเลยใช่ป่าวคะ สมชื่อซินเดอเรลล่ามากๆอ่า
ชอบจังเลยยยยย

[Cappello]

สงสารหมอบีมวะ อะไรวะ   

อีคุณบิ๊ก อย่ามายุ่ง จุ้นจ้านได้ไหม ! คนเค้าไม่เอามึงก็อย่ามายุ่ง !
นายซินอ่อยให้หมอเพี้ยนคนเดียวเว้ย !! 
ปล.ชอบหมอบีมเวอร์ชั่นนักเลงจัง เท่ห์เฟ่อออ...

[Takarajung_TK]

บิ๊ก ปู มากๆ เลยนะ

[bun]

ทำไมเจ้าชายยอมแพ้ง่ายขนาดนี้
นี่ขนาดเจ้าหญิงมาง้อยังไม่สนใจเลย

[plumarch]

รออยู่นะคร้าบบบบบบบบบบบบบบบบบ   

[kms]

ซินต้องโหดหน่อยดิ่ แบบห้ามไม่ให้หมอไปไรงี้

[TIKA_n]

ไอ่เจ้าบิ๊ก ถามมาได้พี่หมอกำลังทำอะไร แกต่างหาก กำลังทำอะไรห้ะ  เกลียดเ้จ้าคนนี้จริง ๆ
ด้านมาก ๆ มาว่าพี่หมอบีม ไม่รู้รึไงว่านายซินเค้าเต็มใจให้พี่หมอตามจีบอ่ะ ปากเสีย มันน่า 
แล้วทำอย่างนี้มานานแล้ว คอยกันทุกคนที่เข้าหานายซิน เพื่อนออมยังรู้ แต่นายซินคนซื่อนี่สิ เฮ้อ
แต่ตกลงทำไปเพื่ออะไร ตัวเองต้องการอะไรจากซินกันแน่ ถ้าชอบ แล้วคอยกันคนอื่น แต่ตัวเองก็ไม่เห็นทำอะไรนิ
พี่ฟ้าก็อีกคน เมื่อไหร่จะเลิกยุ่งกับเจ้านั่น แล้วมาสนใจเอเดนซะที มีตาหามีแววไม่  ระวังแล้วจะเสียใจทีหลัง ชิ
ส่วนพี่หมอบีม เท่ห์ที่สุด  นักเลงอย่างนี้แหละชอบมาก ไม่ใช่ติ๋ม ๆ ที่จะยอมโดนรังแก
เข้าใจพี่หมอที่จะคิดมาก แต่ก็อยากให้คิดด้วย ว่าถ้านายซินรำคาญพี่ จะพาพี่ไปนั่นมานี่ทำไม
ถ้าพี่หมอจะตัดใจ ถ้าพี่หมอไม่มาให้เจอ ก็ถึงเวลาที่นายซินจะเลิกใสซื่อเกิ๊นซะทีนะ รู้ใจตัวเองซะที
แล้วก็เป็นฝ่ายไปตามจีบพี่หมอซะบ้าง ไม่ใช่จะรอให้เค้ามาจีบตัวเองฝ่ายเดียว รู้มั้ย ไม่งั้นก็ไม่พัฒนาซะที
พี่หมอกับนายซิน คงปรับความเ้ข้าใจกันไม่ค่อยยากเท่าไหร่ แต่ไอ่บิ๊กเนี่ยสิ หาใครมาจัดการเอาไปเก็บทีได้มั้ย
รอตอนต่อไปจ้า นายซินจะฉลาดแล้วใช่มั้ย ค่อยยังชั่วหน่อย
ขอบคุณคนเขียนจ้า 

[qilarsy39]

บิ๊ก
ซินจ๋า ไปเอาเจ้าชายกลับมานะตัวเอง

[malula]

ชอบเจ้าชายบีมจังเลย จะเพี้ยนก็ได้ จะฮาก็ดี แถมดราม่าได้สุด ๆ ด้วย
ไม่แปลกเลยที่ใครได้อยู่ใกล้แล้วจะชอบ ยกเว้นคนที่หมายปองสิ่งเดียวกันคนนั้น
นางซินของเราก็ไปเรื่อย ๆ แต่ก็พัฒนาขึ้นเยอะ จนคนรอบข้างมองออกนั่นแหละ
พึ่งได้อ่านค่ะ สนุกมาก