-
ข้อตกลงในการเข้ามาในเล้าเป็ดนะครับ กรุณาอ่านทุกคนนะครับ
เล้าแห่งนี้เป็นที่ที่คนชื่นชอบนิยาย boy's love หรือชายรักชาย หากใครหลงมาแล้วไม่ชอบ
กรุณากดกากบาทสีแดงมุมด้านขวาบนออกไปด้วยนะครับ
สรุปข้อสำคัญดังนี้
1.ห้ามมิให้ละเมิดสิทธิส่วนตัวของคนแต่งและบุคคลในเรื่องทั้งหมด
2.ห้าม มิให้โพสต์ข้อความ รูปภาพ ใช้ลายเซ็นหรือรุปส่วนตัวหรือสื่อใดๆที่ก่อให้เกิดความขัดแย้ง ไม่แสดงความเคารพ, หมิ่นประมาท, หยาบคาย, เป็นที่รังเกียจ, ไม่เหมาะสม,ติดเรท x,ทำให้กระทู้กลายพันธ์,ไม่เกี่ยวพันกับนิยายที่ลง หรืออื่นๆที่ขัดต่อกฎหมาย,ห้ามโพสกระทู้ที่จะสร้างประเด็นความขัดแย้ง ในเรื่อง การเมือง ศาสนา พระมหากษัตริย์ และสถาบันต่าง ๆ รวมถึงกระทู้ที่จะสร้างความแตกแยก ชวนวิวาท ของสมาชิกภายในเวปบอร์ด
3.การนำเรื่อง ข้อความ รูปภาพมาโพส หรือนำข้อความใดๆไปโพสที่นี่หรือที่อื่นๆ กรุณาพยายามติดต่อขออนุญาตเจ้าของเรื่องก่อนนะครับ
4.ห้ามแจกเบอร์ แลกเมล บอกเมล แลก msn บนบอร์ด
โดยเฉพาะการบอกเบอร์ หรือเมลของคนอื่นโดยที่เจ้าของไม่ยินยอม
5.ขอ ให้นักเขียนทุกคนอย่าโกหกคนอ่านว่าเป็นเรื่องจริงในกรณีแต่งเติมเพิ่มแม้แต่ นิดเดียว ถ้าเป็นเรื่องจริงก็ให้บอกว่าเรื่องจริง ถ้าเป็นเรื่องแต่งให้บอกว่าเรื่องแต่ง ให้ชี้แจงว่าเป็นเรื่องแต่งแม้จะแต่งเพิ่มขึ้นแค่ไม่ถึง 10 % ก็ตามเพราะมีคนมากกมายทะเลาะเสียความรู้สึกเพราะเรื่องนี้มามากแล้ว
6.อย่า พูดคุย ทักทาย นักเขียน คนอ่่านโดยรีพลายดังกล่าวไม่เกี่ยวพันกับนิยายให้มากนัก เช่น คนเขียนโพสนิยายหนึ่งตอน ก็ควรคอมเม้นต์สักคอมเม้นต์เีดียวก็เพียงพอแล้ว ถ้าจะพูดคุยกันมากขึ้นแนะนำให้ไปตั้งกระทู้ใหม่ที่ห้องพูดคุยทั่วไป และทำลิงค์โยงมายังนิยาย และให้นักเขียนทุกคนทำลิงค์จากนิยายไปยังกระทู้พูดคุยเกี่ยวกับแฟนคลับนิยาย ในรีพลายแรกด้วยนะครับ เพราะการที่คนเขียนและแฟนคลับพูดคุยกันมากทำให้หานิยายที่จะอ่านยาก ไม่เจอ ลำบากกับคนที่ไม่ได้เข้ามาตามอ่านทุกวัน
7. การกดบวกให้เป็ดเหลือง
7.1 นิยาย 1 ตอน จะให้ขึ้น Top list แค่ 1 Reply เท่านั้น ถ้าขึ้นเกิน จะลบคะแนนออก เหลือเฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด
7.2 นิยาย 1 เรื่อง จะให้ขึ้น Top list ไม่เกิน 3 Reply ถ้าเกิน จะลบคะแนนออก ให้เหลือ เฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด ลงมาตามลำดับ
7.3 Post ในห้องอื่น ๆ ก็จะใช้ หลักการเดียวกันนี้ เช่นกัน ยกเว้น
- 1 Reply ที่เกินมานั้น โมทั้งหลาย พิจารณาดูแล้วว่า ไม่เป็นการปั่นโหวต และเป็น Reply ที่น่าสนใจและเป็นที่ชื่นชอบจริง ๆ
เวปไซต์ แห่งนี้เป็นเวปไซต์ส่วนบุคคลที่ได้รับความคุ้มครองจากกฏหมายภายในและระหว่าง ประเทศ การเข้าถึงข้อมูลใดๆบนเวปไซต์แห่งนี้โดยไม่ได้รับความยินยอมจากผู้ให้บริการ ถือว่าเป็นความผิดร้ายแรง
ข้อความใดๆก็ตามบนเวปไซต์แห่งนี้ เกิดจาการเขียนโดยสมาชิก และตีพิมพ์แบบอัตโนมัติ ผู้ดูแลเวปไซต์แห่งนี้ไม่จำเป็นต้องเห็นด้วย และไม่รับผิดชอบต่อข้อความใดๆ โปรดใช้วิจารณญาณของท่านที่เข้าชม และ/หรือ ท่านผู้ปกครองในการให้ลูกหลานเข้าชม
กรุณาอ่านเพิ่มเติมที่นี่
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0
_________________________________________________________________________
โย่ว.....สวัสดีอีกครั้งค่ะ :m9:
นิยายเรื่องนี้จบไปได้ครบปีแล้วเนอะ
แต่คนเขียนยังรู้สึกผูกพันกับมันอยู่เลย...เหมือนว่ามันยังไม่จบดีOrz
ทั้งยังมีคอมเมนท์ของคนอ่านเพิ่มขึ้นมาเรื่อยๆโดยที่ไม่ได้คาดคิดว่าจะมี
ตกใจและปลื้มใจมากๆค่ะ :sad4:
เราอยากจะรีไรท์นิยายเรื่องนี้ใหม่ทั้งหมด
โดยแก้ไขคำผิด ลดหรือเพิ่มบางตอนหรือบางประโยคเพื่อทำให้เนื้อเรื่องประหลาดน้อยลง
และจัดการลงนิยายแต่ละตอนตามลำดับ ไม่โดดข้ามไปมาเหมือนตอนแรกTT
ได้แต่หวัง....หวัง.....และหวังว่ามันคงจะอ่านได้เข้าใจง่ายมากขึ้น 555
[แต่เดิมมี 15 ตอนจบแต่ rewrite แล้วโผล่มาเป็น 16 ตอน :a5:]
เพราะฉะนั้นแล้วฝากตัวใหม่อีกครั้งค้าบบบบบ
:pig4: :pig4:
ปล. พึ่งจะทำเพจด้วยค่ะ สดๆร้อนๆ เอาไว้อัพเดทนิยายกับเรื่องสั้นประหลาดๆในอนาคต
เข้าไปชมกันได้เน้อ ZEARET17 FB PAGE (https://www.facebook.com/zearet17)
_________________________________________________________________________
สารบัญ [rewrite]
#1 รองเท้านายซินหายไป (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=39952.2)
#2 เมื่อนายซินเป็นเกย์? (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=39952.15)
#3 และเจ้าชายก็เป็นเกย์? (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=39952.35)
#4 รองเท้าแก้วผิดเบอร์ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=39952.53)
#5 รถฟักทองสองล้อ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=39952.76)
#6 ปราสาทของเจ้าชาย (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=39952.78)
#7 เจ้าชายผู้เสียสละ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=39952.93)
#8 บัตรเชิญงานเต้นรำ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=39952.114)
#9 พี่เลี้ยงใจร้าย (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=39952.132)
#10 ขอโทษนะ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=39952.155)
#11 อีกครั้ง (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=39952.192)
#12 แฟน? (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=39952.211)
#13 My Prince (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=39952.244)
#14 ไม่เห็นร้อนเลย (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=39952.274)
#15 เหนื่อย... (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=39952.311)
#16 ความสุข [END] (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=39952.345)
#SP พรปีใหม่ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=39952.376)
#SP Christmas (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=39952.412)
#SP ลอยกระทง (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=39952.440)
#[side story] หากท้องฟ้าไม่ได้เป็นสีเดิม intro (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=39952.525)
#[side story] หากท้องฟ้าไม่ได้เป็นสีเดิม 1 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=39952.545)
#[side story] หากท้องฟ้าไม่ได้เป็นสีเดิม 2 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=39952.555)
#[side story] หากท้องฟ้าไม่ได้เป็นสีเดิม 3 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=39952.570)
#[side story] หากท้องฟ้าไม่ได้เป็นสีเดิม 4 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=39952.584)
#[side story] หากท้องฟ้าไม่ได้เป็นสีเดิม 5[END] (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=39952.600)
_________________________________________________________________________
-
ดูท่านายซินจะไม่ใช่นางซิน(เอ๊ะ)
เจ้าชายก็คงจะเป็นเจ้าหญิง(ถูก)สินะ
กร๊๊ดดดดดด หนุ่มแว่นปี6 กับ นายซิน สมการคงเป็น ซินเจ้าชาย สินะ สินะ สินะ
//เจิมๆๆๆ
-
#1 รองเท้านายซินหายไป
"ซิน ไปกินข้าวโว้ย"
"อือ"
เจ้าของชื่อที่หลับเอาหน้าผากโขกโต๊ะม้าหินอ่อนตอบด้วยน้ำเสียงงัวเงีย มันชื่อซิน ซินที่ไม่ได้มาจากคำว่าบาป แต่มาจากซินเดอเรลา เหตุเพราะแม่มันเป็นแฟนพันธุ์แท้นิยายปรัมปราของวอลท์ ดิสนีย์ พอๆกับพี่ชายมันที่ชื่อ ’ ไวท์ ’ ไวท์ที่มาจากสโนว์ไวท์นั่นเอง
"นอนซะหมดมาดเลยมึง"
เพื่อนอีกคนที่กำลังเก็บกระเป๋าว่าพลางส่ายหน้าน้อยๆอย่างเหนื่อยใจ‘ ซิน ’ เป็นชายหนุ่มอายุ 20 ปีบริบูรณ์ หน้าตาหล่อเหลาเกินเลเวลความหล่อปกติ แต่ที่เป็นจุดขายของมันคือมันเป็นมือเบสของวงร็อคฮาร์ดคอร์ที่วัยรุ่นไทยส่วนใหญ่รู้จัก พูดง่ายๆคือมันดัง บางคนชอบสับสนชื่อมันกับพี่ซินนักร้องหนุ่มสวยอีกค่าย แต่บอกได้เลยว่าหน้าตาและบุคลิกต่างกันดั่งหน้ามือกับหลังตีน พี่ซินคนนั้นสวยแต่ไอ้ซินเรามันหล่อ หล่อแบบเถื่อนๆ พี่เขาผมยาวหยักเป็นคลื่น มันหัวสกินเฮด หน้าพี่เขาสวยแต่หน้ามันห่างไกลคำว่าสวยเป็นล้านไมล์ ตัวพี่เขาเพรียวสูงไอ้ซินของชาวร็อคมันก็สูงแต่เพรียวนี่ก็เห็นๆกันอยู่ว่าไม่! สรุปแล้วเขาเป็นคนละคนกัน ได้โปรดอย่าสับสนกับนายซินเลย
เห็นว่าเมื่อคืนนายซินมีเล่นคอนเสริตในเทศกาลดนตรีที่เขาใหญ่หลังจากแหกขี้ตามาสอบแลปโปรแกรมมิ่งไปในยามเช้าของวันนี้เสร็จแล้วมันก็สลบเหมือด บอกไปรึยังว่านายซินสุดเท่ห์เป็นนิสิตปีสามคณะไอที สาขาไอที ที่มีแต่พวกบ้าการ์ตูน เกมส์ สมาร์ทโฟน คอมพิวเตอร์แล้วก็ใส่แว่นหนาๆนั่นแหละ
"เฮ้ย! ไปกินข้าว กินเสร็จจะได้กลับบ้าน"
เพื่อนที่เก็บกระเป๋าเสร็จแล้วว่า นายซินส่งเสียงอืออาในลำคอเป็นอันรับรู้ก่อนจะงัดหัวตัวเองขึ้นมาจากพื้นโต๊ะที่เย็นสบาย ตาเรียวสีเข้มชั้นเดียวกระพริบตาไล่ความง่วง แต่คิ้วที่มีจิวสีเงินติดอยู่ตรงปลายยังขมวดเป็นปม บ่งบอกว่ามันยังตื่นไม่เต็มตา ปลายจมูกโด่งกับหน้าผากเป็นรอยแดงเพราะฟุบอยู่กับโต๊ะนานร่วมสองชั่วโมง ริมฝีปากบางเฉียบหาวปากกว้างเพราะความง่วง แขนซ้ายที่สักรูปกราฟฟิคหัวกะโหลกตั่งแต่ต้นแขนจนถึงข้อมือยกขึ้นสุดความสูงเพื่อบิดขี้เกียจ ก่อนจะเดินตามไอ้บิ๊กกับไอ้ออมเพื่อนยากออกไปหาอะไรกิน ด้วยสภาพสะโหลสะเหลสุดๆผู้คนแถวนั้นที่กำลังจับจ้องพ่อคนดัง ต่างพึมพำเป็นเสียงเดียวกันว่า งัวเงียแต่ก็ยังเท่ห์!
"เมื่อเช้าแม่งจะยากไปไหน ลูปกี่ลูปวะนั่น"
ออมเป็นผู้ชายพุงพลุ้ยแว่นหนาบ้าการ์ตูนที่ซินยอมรับว่าคุยภาษาคนธรรมดารู้เรื่องที่สุดในสาขา กำลังบ่นเรื่องข้อสอบแลปเมื่อเช้าพลางแทะไก่ทอดในจานไปด้วย
"กูใส่ไปสาม รันติด แต่ซินแทกซ์แดงเถือก เออเรอร์เต็ม"
ไอ้ตี๋แว่นที่ชื่อบิ๊กพูดบ้าง
"สองลูปก็เอาอยู่แล้ว เอ็กซ์เทนเมดธอดอื่นเอา"
ซินที่พูดไปหาวไปไขความกระจ่างแก่เพื่อนทั้งสอง
"อัจฉริยะไปแล้วมึง นอนก็ไม่ได้นอน เอาเวลาไหนไปทบทวนวะ"
บิ๊กว่าพลางโซ้ยข้าวหมูอบเข้าปาก นายซินไม่ตอบแต่ยักไหล่กวนตีน ไอ้ออมจึงเอ่ยปาก
"ยังไงมันก็ไม่ได้เต็มหรอก อาจารย์เสือแกหักคะแนนระเบียบมันเรียบร้อยแล้ว"
นายซินที่มาสอบด้วยเสื้อ เนคไท และกางเกงแสล็คถูกระเบียบ แต่โดนเบรกด้วยรองเท้าแตะหูหนีบจากห้องน้ำหอไอ้ออม เพราะมันกลับมาจากเขาใหญ่ด้วยสภาพรองเท้าข้างเดียวในยามเช้าแถมรองเท้าผ้าใบไอ้ออมก็เล็กกว่ามันสี่เบอร์ พี่ซินของน้องๆ จึงไปสอบด้วยแตะหนีบช้างดาวแบบยัดจนปวดง่ามนิ้ว แต่ถึงอย่างไรก็ยังเท่ห์อยู่ดี
"สเตฟานมินท์มึงไปไหน"
บิ๊กถามถึงรองเท้าคู่โปรดที่เพื่อนมันเห็นเห่อนักหนา ใส่ยังไม่ทันถึงอาทิตย์ก็ไปเสียแล้ว
"ข้างนึงอยู่ห้องกู แต่อีกข้างเจ้าชายเก็บไปตอนเที่ยงคืนเมื่อวานนี้"
ไอ้ออมชี้แจงเสร็จก็ขำก๊าก ทิ้งให้บิ๊กทำหน้าตางงๆ ไอ้อ้วนออมจึงเริ่มเล่าให้เพื่อนฟังต่อ
"ก็เมื่อคืนไอ้ซินมันเล่นเสร็จก็ลงไปหาอะไรกินแล้วเขาดันตีกัน มันก็เลยวิ่งหลบแต่อนิจจาน้องสเตฟานมันเสียสละรอเจ้าชายที่ทางช้างเผือกข้างนึง"
พอพูดจบไอ้สองแว่นก็ประสานเสียงกันหัวเราะ ซินเคยบอกไปหรือยังว่าเขาเกลียดพวกเด็กแว่น โดยเฉพาะไอ้แว่นสองตัวนี้ แต่ที่เซ็งที่สุดคือน้องสเตฟานมาหายไป ไอ้ซินโคลงหัวไปมาแล้วจึงโซ้ยข้าวต่อ อันที่จริงที่เขาเล่าให้ไอ้ออมฟังเมื่อเช้าก็ไม่ผิด แต่เขาเรียกว่าเล่าไม่ละเอียด เรื่องจริงมันเป็นแบบนี้
เมื่อคืน
นายซินเล่นสดที่เวทีในร่มเสร็จตอนสี่ทุ่ม แต่กว่าจะหลุดฝูงชนที่กรูเข้ามาขอถ่ายรูปก็เกือบห้าทุ่ม พวกพี่ๆในวงก็เริ่มปาร์ตี้กันแถวห้องแต่งตัวหลังเวที แต่เขาขอบายเพราะพรุ่งนี้มีสอบ เหตุเกิดเพราะรถตู้ที่เขานั่งมาจะกลับก็ต่อเมื่อขนอุปกรณ์ของวงเสร็จ แล้วบังเอิญว่าไอ้วงที่จะขึ้นต่อดันยืมกลองสแนร์ของวงเขาไป พี่ฟ้ามือกลองควบตำแหน่งหัวหน้าวงเลยอยู่รอด้วย เมื่อหัวหน้าวงไม่กลับแล้วจะมีใครกล้ากลับวะ เขาแอบเห็นว่าไอ้มือกลองอีกวงที่ยืมสแนร์ไปก็ใส่แว่น พับผ่า! ไอ้พวกหน้าแว่นทำเสียเวลาสุดๆ
เขาที่ยังไม่ได้กินอะไรตั่งแต่ตอนเย็นเดินเลี่ยงออกมาหาอะไรเข้าท้องที่ซุ้มของกินแถวๆลานดนตรีแจ๊ส ซึ่งเวลานี้คนน้อยเพราะกำลังเมามันส์กับดนตรีวงดังทั้งนั้น นายซินสั่งผัดไทมาสองกล่อง นั่งกินไปกระดิกตีนไปด้วยความหิวแต่ยังกินได้ไม่ถึงสองคำโต๊ะเก้าอี้แถวนั้นก็ล้มครืนอย่างกับสึนามิเข้า เขารีบคว้าผัดไทอีกกล่องแล้วตั้งท่าจะวิ่งไปหาที่หลบ แต่ไอ้ที่หนักกว่าเก้าอี้ก็ปลิวมาทับเขาแทน
"ตุ้บ"
มันเป็นเสียงกล่องผัดไทที่ปลิวหวือไปแล้วกระแทกพื้นแตกกระจาย ซินนอนคว่ำเอาหน้าจูบพื้นหญ้ารู้สึกหนักไปทั้งหลัง มีไอ้บ้าที่ไหนมาทับก็ไม่รู้
"ไอ้สัส อย่ามายุ่งกับเมียกู!"
"ยุ่งอะไรกูไม่รู้จักเมียมึงด้วยซ้ำ มึงอย่าเมาแล้วพาล!"
"ไม่รู้จัก แต่มึงจับนมเมียกู!"
"เมียมึงตอแหล กูจะจับทำไมในเมื่อกูเป็นเกย์!"
คำประกาศิตที่นายซินมั่นใจแล้วว่าดังมาจากคนที่นั่งทับหลังเขาอยู่ดังขึ้น ทั้งบริเวณเงียบกันเป็นเป่าสากก่อนจะมีเสียงฮึกฮักดังมา
"ฮึก ไม่จริงพี่ มันตอแหล มันจับนมหนู"
"เอ้า เวรละกู"
คนที่ถูกหาว่าเป็นเกย์ตอแหลผุดลุกพร้อมเหลียวซ้ายขวาหาอาวุธแต่หามีไม่ พอเหลือบเห็นคอนเวิร์สคู่เน่าของตนจึงถอดออกทั้งสองข้างก่อนจะปาไปที่พี่หมีหวงเมียเพื่อถ่วงเวลาให้พี่แกสาวเท้าเข้ามาถึงช้าลง ถึงจะไม่เจ็บมากแต่ก็เหม็นใช้ได้ล่ะวะ แต่เมื่อประจักษ์แล้วว่าคอนเวิร์สเบอร์ 42 สองข้างไม่ได้ผล ไอ้หนุ่มจึงถอดไนกี้สเตฟานเบอร์ 46 ของคนที่มันนั่งทับอยู่ปาออกไปด้วย นายซินที่พึ่งเรียกสติกลับมาได้ พลิกตัวกลับมาอีกทีก็เห็นไนกี้ตัวเองไปแปะอยู่บนหน้าคนร่างหมีเสียแล้ว
"เฮ้ย!"
ไอ้ซินอุทานได้คำเดียว คนที่พึ่งลุกออกออกจากตัวก็กระชากคอเสื้อให้ลุกวิ่งตาม แม้จะงงแต่เมื่อเห็นพี่หมีหน้าตาเหี้ยมบีบน้องสเตฟานจนหมดสภาพแล้วถลึงตามาที่เขา ถึงไอ้ซินไม่ได้ปาแต่ของกลางนั่นมันก็ของเขาชัดๆนายซินวิ่งกระหืดกระหอบมาพร้อมกับอีกร่างที่ลากเขามาด้วย โชคดีที่ทั้งบริเวณเป็นพื้นหญ้าไม่อย่างนั้นกรวดคงแทงทะลุถุงเท้าขึ้นมาจิ้มหนังเท้าที่บางกว่าหนังหน้าแน่ๆ เสียงโหวกเหวกโวยวายดังมาจากข้างหลังพวกเขา คนต้นเรื่องเห็นท่าไม่ดีจึงลากข้อมือเจ้าของไนกี้สเตฟานวิ่งเข้าไปยังลานคอนเสริตเคป๊อบที่คนเป็นหนอน สาวๆที่กำลังกรี้ดกร้าดโอ้ปป้าอยู่ไม่ได้สนใจพวกเขานัก เจ้าของคอนเวิร์สใช้ความหล่อที่คิดว่าตัวเองมีให้เกิดประโยชน์ เพื่อขอมุดเจ้าไปข้างใน
"ขอทางหน่อยครับ ขอหลบคนหน่อยนะ"
สาวๆเพียงแต่บ่นงึมงำว่าอย่าแทรกแต่สายตาก็ไม่ได้ละจากโอ้ปป้ามาทางไอ้หล่อสองคนแม้แต่น้อย พวกเขามุดจนมาถึงข้างอีกฝั่งที่ติดกับลำธาร โชคดีที่เวทีนี้เป็นเวทีมุมสุด ทางเข้าจึงมีทางเดียวคืออีกด้านเท่านั้น เดาว่าไอ้คุณพี่หมีคงไม่มุดตามมาอย่างแน่นอน ทั้งคู่ยืนก้มหน้าก้มตาหอบอยู่ที่ข้างลำธาร เสื้อกล้ามตัวบางโคร่งสีขาวสกรีนลายเจ้าพ่อเมทัลร็อคแห่งแดนลุงแซมของนายซินดูเหมือนผ้าขี้ริ้วไม่มีผิด เพราะมันทั้งเปียกทั้งเลอะเทอะด้วยท่าสไลด์ลงพื้นเมื่อไม่กี่นาทีที่ผ่านมา ซินสะบัดข้อมืออีกคนออกทันที ความเหนื่อยและความโกรธทำให้เขาพาลอีกคน ทั้งๆที่ตัวเองซอยเท้าเยี่ยงนักวิ่งโอลิมปิกตามไอ้หนุ่มตรงหน้ามาแท้ๆ
“ลากกูมาทำไม กูไม่เกี่ยว”
“ถ้ามึงมัวแต่นอนบื้ออยู่ไอ้ยักษ์นั่นก็กระทืบมึงสิ!”
“กูไม่กะ...”
พอเริ่มมีแรงกะจะเงยหน้าขึ้นมาตวาดไว้เวรนี่ให้เต็มตาหลังจากวิ่งตามหลังมันแบบหน้ามืดตามัวมาในยามกลางดึกที่ทัศนวิสัยแย่สุดๆ แต่พอได้เพ่งเต็มตาซินถึงกับอ้าปากหวอ ไอ้นี่เนี่ยนะที่ไปจับนมเมียพี่เบิ้ม เด็กม.ปลายตัวซีดๆผมรองทรง เนิร์ดแว่นหน้าเรียบร้อยแบบจืดสนิท ดูยังไงก็อนาคตหมอหรือไม่ก็นักวิชาการชัดๆ จะมีแต่รอยแตกที่มุมปากกับตีนเปล่าที่พอยืนยันได้ว่าคนที่ก่อปัญหาเป็นไอ้เด็กเวรนี่จริงๆ
“ไอ้เหี้ยนั่นมันไม่สนหรอกว่ามึงเป็นใครหรอก มันเมา!”
อีกคนพูดไปเอามือโบกให้ตัวเองไป นายซินสบถให้กับความซวยของตัวเองก่อนจะเดินหันหลังกลับเพื่อบุกดงสาวๆกลับถิ่น แต่อีกคนกลับคว้าไหล่ไว้
“รออีกหน่อยสิวะ ไอ้พวกนั้นพวกมันเยอะ”
“แล้วไปจับนมเมียมันทำไมไอ้เด็กเวร!”
ซินสบถแล้วเอามือสแครชหัวสกินเฮดตัวเองอย่างหมดปัญญา ถึงไม่ใช่ซุปตาร์แบบพวกดาราแต่ถ้ามีข่าวต่อยตีละก็ สารวัติที่บ้านต้องเล่นเขาแน่ มีพ่อเป็นตำรวจใช่จะดี ว่างๆพี่แกอาจจะจับใส่กุญแจมือแล้วกักบริเวณดัดสันดานเขาก็ได้ เพราะมีพ่อแบบนั้นแหละเขาถึงไม่กระทืบไอ้เด็กห่านี่ตั้งแต่แรก
“เด็กป้ามึงสิ กูรุ่นพี่มึง!”
“?!”
“กูเป็นเรียนหมอปีหก ม.เดียวกับมึง”
ไอ้แว่นว่าอย่างรำคาญพลางทรุดตัวลงนั่งบนพื้นหญ้าข้างลำธาร ซินไม่ได้ซักไซ้ต่อ มันไม่เคยคิดหรอกว่าตัวมันเองดัง เพียงแต่ถ้าได้ทำหน้าที่สำคัญๆอย่างตัวแทนชั้นปีเพื่อถ่ายโปสเตอร์มหาวิทยาลัยบ้าง ออกไปรับรางวัลเพื่อเป็นหน้าเป็นตาคณะบ้าง ออกทีวีโปรโมทเพลงบ้างแล้ว ในจำนวนนิสิตห้าพันกว่าก็ต้องมีคนจำมันได้สักนิดแน่นอน
“แล้วไปจับนมเขาทำไม”
นายซินนั่งลงใกล้ๆรุ่นพี่ที่ว่า ด้วยเคารพระบบอาวุโสอยู่มากเสียงที่ถามจึงอ่อนลงจนเหมือนเป็นคนละคนกับที่ตวาดตอนต้น แต่ก็ยังไม่ยอมเรียกว่าพี่อยู่ดี
“กูไม่ได้จับ ก็เต้นๆอยู่กับเพื่อน แม่งก็เมาๆกันทั้งกลุ่มกูทั้งกลุ่มไอ้ยักษ์นั่น เมียมันก็เต้นอยู่ข้างๆเอาคัพดีมาเบียดแขนกู กูก็คิดว่ามันฟรีสิ กูก็กึ่มๆ ก็เลยวัดชีพจรไปนิดหน่อย”
“ไหนบอกไม่ได้จับ”
ซินเค้นรุ่นพี่หน้าเด็กที่หน้าแดงนิดหน่อยพลางเกาหัวแก้เก้อ ที่เขาเห็นตาแดงๆตอนแรกไม่ใช่เพราะวิ่งแล้วเหนื่อยแต่มันพึ่งจะสร่างเมาต่างหาก
“กูไม่ได้จับ กูเอาหน้าซุก”
“....”
มีเพียงเสียงพูดคุยเบาๆของคู่รักหลายคู่ในบริเวณนั้นที่ช่วยทำลายความเงียบของรุ่นพี่รุ่นน้องที่พึ่งรู้จักกันในค่ำคืนแห่งความซวย ซินตบหน้าผากตัวเองดัง ’ป๊าป’ แล้วไถลลงไปนอนหงายมองท้องฟ้าอย่างคนหมดคำพูด คนเป็นหมอวัดชีพจรกันแบบนี้เหรอวะ?
“ก็นั่นแหละพอซุกได้สักพัก สาวคัพดีก็ยังหัวเราะพออกพอใจกูก็เร่งเครื่องเลย เมาด้วยกะเล่นหนังสดหน้าเวทีแต่พอไอ้ยักษ์เดินมาคว้าตัวไปปุ๊บ เธอก็ตะโกนปั้บว่ากูจับนม เรื่องเลยยาวเลย”
ฟังแล้วดูดีสุดๆ ไม่ได้จับแต่ซุก! ไอ้ซินถอนหายใจแล้วลุกขึ้นถอดเสื้อกล้ามตัวโครตบางที่ชุ่มเหงื่อออกจากตัวเพราะเมื่อนอนแนบกับหญ้าแล้วมันคันพิลึก เป็นเวลาเดียวกับเสียงกรี้ดโอปป้าหยุดลงแต่มีเสียงโวยวายที่คุ้นหูดังขึ้น
“พวกมันไปไหนวะ ตรงลำธารมีไหม?”
เสียงไอ้ยักษ์แน่นอน ซินที่เหนื่อยสะสมตั้งแต่เล่นคอนเสริตเมื่อหลายชั่วโมงก่อนตวัดตามองไอ้เจ้าของเรื่องแบบกูยอมตาย กูไม่วิ่งแล้ว คนตรงหน้าทำหน้าตาเลิ่กลั่กก่อนจะดันตัวเข้ามานั่งที่หน้าขานายซินแล้วถอดเสื้อคลุมลายสก็อต ออกเหลือเพียงเสื้อยืดสีขาว พร้อมกับเบียดตัวที่เล็กกว่าเพื่อก้มหน้าซุกอกอีกคน
“เฮ้ย!”
วันนี้ซินมันคงมีฤกษ์ให้อุทานแค่คำนี้คำเดียว
“เงียบ! กอดกูเร็วๆก้มหัวลงด้วย”
ทำอย่างกับมันมีทางเลือกนัก ซินก้มลงจนจมูกโด่งชิดกับซอกคอของอีกคน เขาได้กลิ่นแอลกอฮอล์ผสมกับกลิ่นเหงื่ออ่อนๆ เสียงโหวกเหวกเมื่อครู่ไม่ชัดเท่ากับเสียงลมหายใจหนักๆและไอร้อนๆที่เป่าบนอกเปลือยของมัน เมื่อได้ยินฝีเท้าเข้ามาใกล้มากขึ้นทุกที มือของไอ้เกรียนที่ดันแผ่นอกเขาไว้ตอนต้นเปลี่ยนเป็นตวัดแล้วโอบแผ่นหลังกว้างของซินไว้เพื่อดันให้ตัวเองเข้ามาชิดจนแก้มที่ร้อนเพราะฤทธิ์แอลกอฮอล์กับกรอบแว่นเหลี่ยมแนบกับแผ่นอกหนา แขนหนาของมือเบสอย่างนายซินกระชับอ้อมกอดให้แน่นขึ้น ดูไกลๆแล้วพวกเขาดูเหมือนแค่คู่รักที่นั่งกอดกันในมุมมืดเหมือนคู่อื่นๆในบริเวณนั้น ติดจะอีโรติกตรงที่นายซินของเรามันไม่ได้ใส่เสื้อแถมกอดอีกคนจมอก คนกลุ่มพี่เบิ้มทำแค่เมียงมองอยู่ห่างๆ เพราะทางนั้นก็ไม่คิดเหมือนกันว่าพวกมันจะมุดหนีกันได้ไกลขนาดนี้
“ไปยัง”
เสียงอู้อี้ตรงอกถามเบาๆ ซินเหลือบตาขึ้นไปมองว่าทุกอย่างเรียบร้อยแล้วก็ผลักไอ้หมอแคระออกจากตัวจนกระเด็น คุณรุ่นพี่ที่เป็นคนเข้ามาคลุกวงในเองบ่นงุบงิบ
“เบาๆก็ได้มึง เหม็นเหงื่อฉิบหายอย่างกับกูอยากจะกอดนักนี่”
พ่อมือเบสหงุดหงิดกับท่าทีคนข้างหน้าจนสมองตื้อจนคิดคำด่าไม่ออก จะเหวี่ยงหมัดก็ผิดจรรยาบรรณที่พ่อสอนมา จึงทำได้แค่นั่งนิ่งๆหายใจเข้าออกเพื่อระบายความโกรธแล้วลุกขึ้นเดินกลับถิ่นด้วยสภาพเอาเสื้อพาดบ่าใส่รองเท้าข้างเดียว แล้วเดินอ้อมหลังเวทีใช้บัตรศิลปินฝ่าดงการ์ดโอ้ปป้าทั้งหลายเพื่อขอกลับไปที่ชุมชนคนร็อคอย่างไม่กลัวตายเพราะเพลียแล้วก็ง่วงเกินทน พอกลับมาถึงก็เป็นเวลาเดียวกับเจ้เอมี่ผู้จัดการวงเรียกรวมเพื่อกลับพอดี มันมาถึงหอไอ้ออมตอนหกโมงสี่สิบห้า นายซินจึงทำได้แค่เปลี่ยนชุดที่เตรียมมาจากบ้านแล้วกวักน้ำล้างหน้าก่อนจะวิ่งไปสอบตอนเจ็ดโมงทั้งๆที่น้ำยังไม่ได้อาบ รองเท้าก็ลากออกมาจากห้องน้ำไอ้ออมนั่นแหละ
************************************
“ระวังนะเว้ย เดี๋ยวมีเจ้าชายเอารองเท้ามาให้สวม”
เออ...ล้อกันเข้าไป แต่วางใจได้เพราะไอ้แว่นสองตัวอย่างอ้วนออมและตี๋บิ๊กไม่ได้อยู่ในแบล็กลิสต์แว่นมหาภัยของนายซินแล้ว ไม่รู้คุณหมอแว่นปีหกผู้วัดชีพจรโดยการเอาหน้าซุกนมคนอื่นจะดีใจกับตำแหน่งที่ได้มาใหม่รึเปล่า แต่ฝ่ายไอ้ซินได้แต่นั่งดูดน้ำอัดลมอย่างเอาเป็นเอาตายด้วยความเซ็ง เซ็งกับเรื่องราววุ่นวายที่พอนึกถึงแล้วก็เหนื่อยใจ ได้แต่ภาวนาว่าขออย่าให้เจอกับไอ้หมอแว่นคนนั้นอีกเลย
“พี่ซินคะ ขอถ่ายรูปด้วยได้ไหมคะ”
กลับมาสู่เรื่องธรรมดาประจำวัน ตี๋บิ๊กผายมือเป็นทำนองว่าเชิญทำหน้าที่ครับ ตัวเขาเองยิ้มให้กับรุ่นน้องทั้งกลุ่มแบบง่วงๆก่อนจะให้น้องถ่ายรูป เมื่อน้องหมุนเวียนกันถ่ายเสร็จนายซินคิดว่าน่าจะได้สามอัลบั้มพอดี
“เอาลงแอ็ปฯก่อนนะ หน้าพี่โทรม”
เขาหยอกไปด้วยท่าทางเป็นกันเอง น้องๆที่เกร็งในตอนแรกจึงส่งเสียงแซวกันอย่างสนุกสนาน ก่อนจะขอตัวไปเตรียมตัวสอบในรอบบ่าย
ที่จริงแล้ว ซินหรือนายเอกภพไม่ได้ชอบการเป็นจุดศูนย์กลางเสียเท่าไหร่ เขาชอบทำงานที่ต้องอยู่คนเดียวอย่างการเรียนเอกโปรแกรมมิ่งที่ต้องคุยกับจอคอมพิวเตอร์ ชอบการมีเพื่อนในคณะที่ทุกคนมีโลกส่วนตัวสูงเหมือนกัน ชอบการคิดมากกว่าการพูด ชอบการเล่นดนตรีที่แม้จะอยู่ต่อหน้าคนมากมายแต่เอาจริงๆแล้วก็ใช้สมาธิของตนเล่น เพียงแต่เขารู้จักวางตัวเองให้เรียบ ให้ตัวเองไม่อึดอัดจนเกินไป เหมือนซินเดอเรล่าที่ทำงานหลังเงียบๆหลังบ้าน แต่มีเพื่อนเป็นตั้งแต่หนู นก กระรอก ยันนางฟ้า พูดง่ายๆคือถ้าทั้งหมดเป็นสีดำ ซินจะเป็นสีเทาที่ทุกคนตระหนักว่ามีตัวตน แต่มันจะไม่ใช่สีขาวที่โดดเด่นจนแสบตา ไอ้ออมผู้มืดยิ่งกว่าสีดำเคยให้ฉายามันว่า ซินผู้รักษาสมดุลแห่งโลกคู่ขนาน
“ซิน นี่มึงหรือเปล่า”
ไอ้โอมที่นั่งจิ้มสมาร์ทโฟนอยู่ข้างๆหันมาถาม รูปบนหน้าจอหกนิ้วแสดงภาพคนสองคนที่กอดกันกลมเย้ยจันทร์ ประกอบด้วยมุมด้านข้างและด้านหลังจากโซเชี่ยลเน็ตเวิร์ค มียอดคนไลค์หลายหมื่นคอมเมนท์หลายพันในเวลาไม่ถึงวัน และคำอธิบายสั้นๆว่า ‘คุณคิดว่านี่ใคร?’ ความจริงแล้วภาพมันเบลอและมืดจนจับลักษณะของคนในภาพไม่ได้เลย จะยกเว้นแต่รอยสักหัวกะโหลกที่แขนซ้ายกับรอยสักปีกขนาดใหญ่ทั่วทั้งหลังที่กลายเป็นเอกลักษณ์ของนายซินไปแล้ว มันอ้างไม่ขึ้นแน่ว่า ‘มันบังเอิญเหมือน’ ถึงสื่อใหญ่จะไม่เล่นข่าวแต่เชื่อเถอะว่าสื่ออย่างโซเชียลน่ากลัวกว่าเห็นๆ นายซินถอนหายใจให้กับภาพและเจ้าของมือที่โอบแผ่นหลังของเขาจนบังรอยสักรูปปีกได้เกือบครึ่ง ดูท่าความสมดุลแห่งโลกคู่ขนานของนายซินจะจบสิ้นลงเพราะคนๆนั้นเสียแล้ว
“ตัดต่อเหรอวะ”
บิ๊กถามพี่ซินของน้องๆที่นั่งทำหน้านิ่งแบบเบื่อโลก
“แสงเป๊ะ นอยซ์เป็นจุดๆองศาเป๊ะขนาดนี้มันตัดต่อตรงไหนวะ”
เพื่อนออมช่วยแก้ตัวให้เป็นอย่างดี ทีหลังมึงไม่ต้องก็ได้นะไอ้อ้วนออม
“มึงมีแฟนแล้วเหรอวะ”
ออมถามอย่างจริงจัง เพราะมันคบกับไอ้ซินมาตั้งแต่ประถม ถ้าไอ้ซินมีแฟนไอ้ออมก็ต้องระแคะระคายบ้างอยู่แล้ว
“เปล่า”
“แล้วมึงกอดใครวะนั่น”
เจ้าของหัวข้อสนทนาหลับตาแล้วส่ายหน้าไปมาอย่างปลงตก ก่อนจะตอบคำถามเพื่อน
“เจ้าชาย”
คำตอบแบบขอไปทีของไอ้ซินทำเอาเพื่อนทั้งสองมองหน้ากันแล้วถอนหายใจอย่างปลงตกเช่นกัน
__________________________________________________________________________________________
TBC.
-
โอ้ยซินเป็นเกย์แบบบอร์นทูบีเลยหรอ 5555555555555555555
ตลกคุณหมอไม่รู้เรื่องรู้ราวไรเลย
-
5555+ กร๊ากกกก
อ่านแล้วขำ ตอนแรกคิดว่าซินแกล้งเหมือนกัน แต่อ้าว เป็นจริงเรอะ!!
งั้นพี่หมอถ้ายังตามไปคืนรองเท้าแก้ว ถ้านายซินถูกใจขึ้นมาระวังนะหมอ 555+
//รอๆตอนต่อไป
-
โอ้ยเราชอบบบบ
ทำไมถึงคิดว่าคุณหมอถึงเกรียนกว่านุ้งซินเล่า 5555555555555555
แย่ล่ะ นายซินนี้ก็ตรงตามสเต็ปทุกอย่างเลยโกหกไม่เป็น เป็นที่รักของทุกคน โฮ่ววว แต่ทรงผมกับรอยสักนั้นดูไม่ค่อยเข้ายังไม่ไงไม่รู้แหะ 555555555555555
มาต่อเร็วๆน้าาาา :katai3:
-
คู่นี้ฮา555
-
สนุกดีอ่ะ ชอบซินจัง
-
อ่านแล้วมันติด อ่านสนุกค่ะ :L2:
-
o13 สนุกดีคับ แล้วใครจะรับจะรุกอ่ะ :hao7:
-
น่าสนใจมาก ตอนเห็นชื่อเรื่องก็สนใจอิตรงคำว่าฮาร์ดคอร์อ่ะ
นั่งนึกอยู่ว่านางซินเวอร์ชั่นนี้จะถกประโปรงถืออาก้าใส่ยิงเจ้าชายรึเปล่าน้อ ฮ่าๆๆ อันนี้ก็เวอร์
โอ้ สรุปว่าแอบพลิกล็อค น้องซินเราดันถึกล่ำแมนกว่าเจ้าชายซะงั้น เฮ้ย ชอบบบบอ่ะ
ตกลงพี่หมอบีมแกจะเป็นเจ้าชายหรือเป็นแค่มหาดเล็กกันนะ
เพิ่งมานึกได้เหมือนกันว่าในการ์ตูนดิสนีย์ที่ดูตอนเด็กๆอ่ะ มหาดเล็กเป็นคนเอารองเท้าไปให้นางซินลองสวมถึงบ้าน
ส่วนเจ้าชายก็รอเอกเขนกอยู่แต่ในปราสาทโน่นแน่ะ มิได้มาตามหาสาวเจ้าด้วยตัวเอง
รอตอนต่อไปนะคะ อยากรู้แล้วว่าเค้าจะลงเอยกันยังไงนะ พี่บีมตื้อต่อไปสู้ๆ ฮ่าาาา
-
สนุกค่ะ รอตอนต่อไป
ดูสิเจ้าชายหมอบีมจะทำไงให้นายซินของเรารับรองเท้า :laugh:
:L2: :กอด1: :pig4: :L2:
-
เข้ามาเพราะชื่อเรื่อง น่าติดตามดี :L1: :pig4:
-
o13 o13
-
มาตามเรื่องใหม่จ้า ชอบ ๆ ซินน่ารักอ่ะ ซื่อ ๆ ดี แถมเป็นเมะซะด้วย
ส่วนหมอแว่นบีม ตกลงจะเป็นเจ้าชาย หรือ มหาดเล็ก กันแน่ล่ะ
แต่ซินของเราเค้ายกให้เป็นเจ้าชายแล้วไม่ใช่เหรอจ้ะ
เจ้าชายหมอบีม นิสัยตรงข้ามกับ ซินของเราเลยนะเนี่ย
ว่าแต่หมอบีม จองน้องใบปลิวไว้จริงอ่ะ เจ้าชู้ เพี้ยน แล้วยังเป็นโลลิค่อนด้วยเรอะ
แต่ หมอบีมแสบอย่างนี้ อยากให้เป็นฝ่ายมาหลงรัก นายซินคนซื่อของเราก่อนจริงเลย
อ้อ ๆ ชอบคุณพ่อนายซินจังเลย เป็นคุณพ่อที่น่ารักมากมายจริง ๆ :กอด1:
ขอบคุณคนเขียนจ้า :L2: :L1:
-
#2 เมื่อนายซินเป็นเกย์?
ตอนเย็นของวันแห่งโซเชียลวินาศ ซินโบกแทกซี่มาที่สตูดิโอของค่ายเพลงเล็กๆ ไอ้เต้เด็กเกรียนลูกเจ้าของสตูดิโอเอ่ยทักทายต่างไปจากทุกที
“เมื่อคืนพี่กอดใครวะ”
ทั้งๆที่ปกติจะเป็น ‘พี่ซิน สวัสดีครับ’ แล้วไหว้งามๆ เพราะในบรรดารุ่นพี่ทั้งหมดไอ้เต้จะเคารพซินเป็นที่สุดเป็นเพราะซินมันค่อนข้างนิ่งไม่กวนตีนไร้สาระเหมือนรุ่นพี่คนอื่นๆ
“...”
ไอ้เต้ได้เพียงจุดไข่ปลาเป็นคำตอบ จะว่าไปนายซินของเรายังไม่ได้เตรียมคำตอบให้เจ้เอม่า ผู้จัดการวงสุดโฉดเลยนี่หว่า
“คุณน้องซินค่ะ เมื่อคืนว้อทแฮปเพ่นคะ?”
พึ่งนึกถึงอยู่หยกๆ เจ้แก่พ่นภาษาพ่อกับภาษาแม่อย่างละครึ่งประโยค พลางเดินโขยกเขยกด้วยส้นสูงปรี๊ดห้านิ้วออกมาหานายซินที่ยืนอึ้งแดกตอบคำถามไอ้เต้ไม่ได้อยู่ตรงโซฟารับแขก ตายยากสุดๆเลยเอม่า!!!
เสียงแปดหลอดของเจ้เอม่าทำให้พี่ฟ้ามือกลอง เอเดนนักร้องนำ และพี่พายมือกีตาร์รวมถึงพวกรุ่นพี่ในสตูดิโอไม่เว้นป้าแม่บ้านทยอยเดินออกมารับสารแห่งความจริง ถ้าเรื่องนี้เกิดกับไอ้พี่พายเจ้าพ่อข่าวฉาวคงไม่มีใครสนใจ แต่นี่มันเกิดขึ้นกับนายซินผู้บริสุทธิ์ราวซินเดอเรล่า ประเด็นนี้เลยต้องการคำอธิบาย ซินที่ไม่รู้จะทำยังไงกับชีวิตถอนหายใจเฮือกใหญ่ก่อนจะค่อยๆเล่าความจริงทั้งหมดแบบเฉื่อยๆเรียบเรียงประโยคและลำดับเหตุการณ์แบบผิดๆถูกตามตามประสาคนพูดไม่ค่อยเก่ง แต่พวกพี่ๆดันหัวเราะกันท้องคัดท้องแข็งตั้งแต่ต้นเรื่องยันท้ายเรื่อง
“ห่า...อย่างกับละครตอนเย็น”
พี่พายมือกีตาร์เสนอความคิดต่อเรื่องราวของนายซิน แต่แน่นอนว่าทุกคนเชื่อเรื่องที่มันเล่าเพราะซินมันเป็นเด็กดีไว้ใจได้โกหกตลบตะแลงไม่เป็นเหมือนไอ้พาย พี่ๆอีกหลายคนบอกว่าเรื่องมันเหมือนคืนของซินเดอเรลาชัดๆ ทำเอาไอ้ซินมันก้มหน้าก้มตาถอนหายใจอีกเฮือก
“เรื่องมันก็อธิบายยากจริงแหละ จะให้บอกคนอื่นว่าไงวะ”
พี่ผู้ชายคนนึงที่ยืนฟังแบบปกติชนที่สุดว่า
“เงียบๆไปเถอะ น้องมันไม่มีอะไรเดี๋ยวข่าวก็เงียบไปเอง”
ถึงเจ้เอม่าจะลุคเปรี้ยวปรี๊ด ด่าทีแสบไส้ แต่เวลามีปัญหาหรือทำการทำงานจริงๆป้าแกก็เวิร์คกิ้งวูแมนคนนึงเลยทีเดียว พอได้ข้อสรุปแบบนั้นพี่ๆก็ค่อยๆแยกย้ายไปทำงานต่อพลางบ่นงึมงำว่า ‘สงสารน้องมันบ้างล่ะ’ ‘ภาพพจน์น้องซินเสียหมด’ บ้างล่ะ
พอมรสุมมิดเทอมย่างกรายผ่านไปเสร็จก็เป็นช่วงเดียวกับที่นายซินไม่มีทัวร์คอนเสริต หลังเรียนเสร็จซินมันจึงว่างพอที่จะให้เวลากับเพื่อน ซึ่งนั่นก็คือการนอนฟังเพลงเอาหน้าแนบโต๊ะม้าหินอ่อนในคณะแบบที่ชอบทำ ไอ้บิ๊กกับไอ้ออมกำลังเล่นเกมส์บนเครื่องพีเอชพีแบบเมามันส์ เอาเถอะ...แค่นั่งโต๊ะเดียวกันพวกโลกส่วนตัวสูงมันก็ถือว่าได้ใช้เวลาร่วมกันแล้ว ระหว่างที่กำลังเคลิ้มๆจะไปเฝ้าพระอินทร์ก็มีคนกระชากโลกส่วนตัวของนายซินออก ซึ่งนั่นก็คือการบังอาจดึงหูฟังมันออกจากหูนั่นเอง ตอนแรกนายซินคิดว่าเป็นไอ้อ้วนแว่นออมที่ซินมันเคยเตือนด้วยสายตาพิฆาตว่ามึงอย่าทำแบบนี้อีก แต่พอเหลือบมองจริงๆดันเป็นอีกแว่นนึงที่ไม่ได้คิดว่าจะเจออีกในชาตินี้ วันนี้ไอ้แว่นคนนั้นมันมาด้วยชุดนักศึกษาเรียบร้อยเหมาะกับหน้าตาแต่ไม่เหมาะกับนิสัยเสียเท่าไหร่ ไอ้หมอแว่นโรคจิต!!!
“โย่ว...โทษทีนะ ที่หายไปเป็นเดือนเลย”
ซินเข่นเขี้ยวในใจว่ากูไม่ใช่เด็กฮิป แล้วกูก็ไม่อยากเจอมึงอีก เขาเหลือบมองไปทางไอ้แว่นอีกคู่ที่เสียสละโลกส่วนตัวแล้วมองหน้ากันเลิ่กลั่กอย่างต้องการคำตอบ
“เอานี่มาคืน”
ไอ้คุณแว่นหน้าเด็กชูถุงบางอย่างขึ้นมา ถุงของร้านสปอร์ตแวร์ที่นายซินมันชอบ ว่าแล้วก็ล้วงกล่องข้างในออกมา นั่นมันกล่องรองเท้าแบล็คสเตฟานมินท์! ไอ้ออมอ้าปากพะงาบๆได้ใจความว่า เจ้าชาย...นี่มันเจ้าชายชัดๆ
“ไปนะ”
นอกจากพี่แกจะมาแบบไม่ให้ซุ่มให้เสียงแล้วพี่แกก็จากไปอย่างรวดเร็วเหมือนกัน
“ใครวะซิน”
บิ๊กที่นั่งนิ่งๆเหมือนจะได้สติคนแรกเอ่ยถามเพื่อน ซินที่เริ่มประมวลผลสมองได้แล้วคว้าถุงกับกล่องวิ่งตามอีกร่างที่เดินไปไกลลิบๆ
“เฮ้ย!”
ซินที่ในชีวิตพูดเป็นอยู่ไม่กี่คำตะโกนเรียกคนข้างหน้า ชายหมอโรคจิตหันมาเลิกคิ้วก่อนจะหยุดยืนนิ่งๆกลางลานกว้างแดดเปรี้ยงเมื่ออีกคนวิ่งมาถึงตัว
“นี่อะไร”
ซินใช้ตาชั้นเดียวของมันชายตาไปที่ถุงที่ชูไว้
“รองเท้าไง สีเป๊ะ เบอร์นี่เอามือคลำๆกะๆเอา คิดว่าน่าจะเป๊ะ”
ไอ้หมอแว่นพูดไปทำท่าทางคลำๆไป พลางนึกถึงคืนวันนั้นที่ฉวยรองเท้าชาวบ้านปาใส่ชายร่างหมี
“ไม่เอา...เอาคืนไปเถอะ”
ซินไม่ไม่ชอบรับของจากคนอื่นไม่ว่าจะเป็นแฟนคลับหรือใครก็ตาม เพราะมันกลัวจะเป็นแอปเปิ้ลอาบยาพิษ!? ที่จริงมันเป็นนัยยะว่านายซินไม่อยากรบกวน มันเกรงใจ ส่วนใหญ่แฟนๆของมันรู้กันทั้งนั้น แต่สำหรับเคสวันนี้มันกำลังหมายความว่ามันไม่อยากจะปฏิสัมพันธ์กับคนผู้นี้ต่อไปในภายภาคหน้าต่างหาก ถึงจะรับแล้วเลิกแล้วต่อกันแต่ถ้าใส่หรือมองเห็นไอ้รองเท้าคู่นี้อีกก็คงนึกถึงแต่ค่ำคืนอันพิลึกกึกกือ ลามมาถึงมรสุมโซเชียลที่มีคนเมสเสจมาถามความจริงอีกนับพัน จนต้องเลิกเล่นเสียดื้อๆ
“คืนได้ไง กูซื้อมาให้มึง”
หมอหน้าเด็กพูดพลางดันแว่นที่ชื้นเหงื่อขึ้น พอได้มองหน้าจริงๆในวันลากลางวันยามบ่ายแล้ว พึ่งจะรู้ว่าไอ้หมอประหลาดมันขาวจนสะท้อนแสงแบบพวกคนไทยเชื้อสายจีน ตาสองชั้นใต้กรอบแว่นกลมบ๊อก ใบหน้าเกลี้ยงเกลาเมื่อรวมกับชุดนิสิตแบบถูกระเบียบแล้ว ใครจะไปคิดว่ามันจะปากเสีย แถมเป็นจอมก่อเรื่องเสียด้วย
“ไม่เอา”
ถึงซินมันจะเมาแดดแต่มันก็ยืนยันเจตนารมณ์ชัดเจน
“มึงต้องเอา เอาคืนมากูก็ใส่ไม่ได้ ตีนมึงยาวอย่างกับเรือ”
เอาของมาคืนเขาไอ้หมอแว่นก็ยังปากดี ถ้ามันพูดดีๆไอ้ซินก็คงไม่เอามันติดแบล็กลิสต์แว่นมหาภัยไว้แน่นอน ตั้งแต่เกิดเรื่องมาซินจอมเถรตรงมันต้องการแค่คำเดียวคือคำว่า 'ขอโทษ' ซึ่งไอ้แว่นนี่ยังไม่เอ่ยออกมาสักครั้งแถมไม่มีท่าทีสำนึกผิดต่อเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นอีกต่างหาก นั่นเป็นเหตุผลว่าทำไมซินมันทั้งเซ็งทั้งหงุดหงิดเวลานึกถึงคนๆนี้ ถ้าเหตุผลเพราะไอ้หมอแว่นเป็นรุ่นพี่แล้วจึงไม่ขอโทษ เขาคิดว่ามันไม่เกี่ยว ถ้าอย่างนั้นแล้วเขาก็คงมีเหตุผลให้ไม่เคารพคนแบบนี้เหมือนกัน
“Trrrrrrrrrrrr”
ขอบคุณเสียงโทรศัพท์ที่ช่วยทำลายบรรยากาศอันร้อนระอุของคนทั้งสอง
“อยู่ไอที มาทำธุระกำลังกลับ”
เพราะอากาศร้อนว่าที่คุณหมอที่กำลังคุยโทรศัพท์จึงดึงข้อมือของอีกคนให้เดินมาหลบแดดตรงต้นไม้ที่อยู่ไม่ไกลนัก นายซินที่เกลียดการสกินชิพท์กับคนที่ไม่รู้จักสะบัดข้อมือออกทันที หมอแว่นเบิกตากว้างอย่างประหลาดใจ
“เดี๋ยวกูโทรกลับ”
ไอ้หมอหื่นพูดเสียงเรียบก่อนจะเงยหน้าสบตาด้วยแววตายียวนกับพ่อมือเบสคนดัง
“หรือมึงนึกว่ากูเป็นเกย์อย่างที่กูพูดวันนั้นวะ กูแค่หาทางรอดเองน่า”
เสียงพูดยียวนกลั้วหัวเราะน่ากระทืบของไอ้แว่นข้างหน้าทำให้ไอ้ซินยิ้มที่มุมปากหน่อยๆ แล้วพึมพำกับตัวเองว่า ใจเย็นซินมึงใจเย็น
“แล้วที่มึงพาลไม่รับของเพราะมึงนึกว่ากูติดใจมึงเหรอ ฮ่าๆๆคิดมาก”
ไอ้หมอกวนตีนหัวเราะพลางเอื้อมมือตบไหล่อีกคนแรงๆสองสามครั้ง นายซินสุดเทห์ที่กำลังเดือดปุดๆกับมารยาทคนตรงหน้าปัดมือขาวออกอย่างรำคาญ
“เฮ้ย! กูไม่ได้เป็นเกย์เว้ย รับไปเถอะ”
หมอพูดด้วยท่าทางถือดีพลางยักไหล่ทำหน้าทำตากวนตีนเป็นที่สุด
“มึงไม่เป็นแต่กูเป็น กูไม่เอา!”
นายซินวางถุงลงบนพื้นดังตุ๊บ ก่อนจะหันหลังเดินกลับด้วยท่าทางเซ็งจิต ทิ้งให้หมอแว่นกวนตีนยืนอ้าปากค้างเพราะคำพูดเมื่อครู่
“มึงไม่ได้เป็น แต่กูเป็น กูเป็น กูเป็น กูเป็น..."
คำประกาศิตที่ดังแอคโค่ออกมาจากคนข้างหน้าทำเอานายบีม หรือไอ้หมอแว่นโรคจิตที่อีกคนกล่าวหา ยืนเอ๋อมองแผ่นหลังกว้างนั่นห่างออกไปจนลับสายตา โชคดีที่ในเวลานั้นไม่มีคนเดินผ่านไปมาตรงที่พวกมันยืนอยู่
'โกรธอะไรของมันวะ' นั่นเป็นสิ่งแว่นบีมคิดพลางก้มลงเก็บถุงรองเท้าที่อุตส่าห์ดั้นด้นหาซื้อมาคืน แล้วเดินกลับไปที่จอดรถ
บีม หรือว่าที่นายแพทย์พัชรพงศ์ เป็นพวกไม่ละเอียดอ่อนทางด้านความรู้สึกอย่างรุนแรง มันไม่ค่อยสนใจความรู้สึกคนอื่นนัก คิดเองเออเองเป็นที่หนึ่ง เห็นอย่างไรก็คิดแบบนั้นโดยไม่ตรอง ไม่เคยคิดว่าแฟนคนที่แล้วที่เลิกกันเพราะข้อเสียข้อนี้ของตัวเอง เพราะตอนบอกเลิกสาวเจ้าดันบอกว่า 'เราเหนื่อยที่ต้องวิ่งตามบีม....เราขออยู่คนเดียวสักพักนะ' แล้วหมอบีมก็จัดให้ตามคำขอ โดยไม่ได้คิดเลยว่าเธออยากให้ใส่ใจเธอบ้าง รั้งเธอสักนิด หมอแว่นเองก็คงไม้ได้นั่งซึมอกหักเองเป็นเดือน เพราะคิดว่า ‘เธออยากอยู่คนเดียว’ เข้าทำนองหักอกคนอื่นแล้วมานั่งอกหักเอง แต่ที่น่ากลัวคือตัวมันเองไม่รู้ตัวว่าตนเป็นคนแบบนั้น เวลามีคนมาตำหนิถึงข้อเสียก็มักจะสวนกลับไปด้วยคำว่า 'งั้นเหรอวะ' แล้วไม่เอากลับมาคิดต่อให้เหนื่อย แค่ฟังแล้วก็ปล่อยผ่าน ว่าไปแล้วคนแบบแว่นบีมไม่น่าจะมาเรียนในสายงานที่จะต้องดูแลชีวิตผู้อื่นแบบนี้ได้ แต่มันเป็นพวกมุ่งมั่นเกินคาด ข้อดีของมันคือมันเก่ง กล้าตัดสินใจ ทำให้มันเป็นศิษย์รักของคณาจารย์ทั้งหลายที่ชอบคนมุ่งมั่นไฟแรง และเป็นที่พึ่งให้เพื่อนๆยามคับขัน เช่นเดียวกับเพื่อนโจ้ที่โทรจิกตั้งแต่บ่ายเพราะหาคนไปแลกเวรดึก บีมที่ออกจากเวรเมื่อเช้าแล้วรีบไปพบอาจารย์ก่อนจะเอารองเท้าที่เคยปามาคืนเจ้าของก็ตอบรับง่ายๆ ทั้งๆที่ตนยังไม่ได้นอนด้วยซ้ำ
“ขอบใจเว้ย พอดีวันนี้วันเกิดแฟนแล้วกูลืมว่ะ”
เพื่อนโจ้กล่าวแล้วรีบจรลีหายไป บีมเบ้หน้าใส่พลางด่ามันตามหลัง
“มีความรับผิดชอบฉิบหายเลยมึง ไอ้ล้าน”
เพราะบีมแอบเห็นว่าพ่อและปู่ของไอ้โจ้ผมเหลือแค่ข้างกระหม่อมยามแก่ ฉะนั้นมันเลยฟันธงลงไปว่าไอ้โจ้มิสามารถอยู่เหนือพันธุกรรมได้แน่ๆ ว่าที่หมอบีมเดินหิ้วถุงรองเท้าเดินเข้าไปในห้องพักแพทย์ ก่อนจะนึกขึ้นมาได้ว่า ‘กูถือมาทำไมวะ’ พี่พยาบาลสาวสวยก็ทักเสียก่อน
“น้องหมอบีม พึ่งซื้อรองเท้าใหม่เหรอคะ”
มันเหลือบมองถุงสปอร์ตแวร์นิดหน่อยก่อนจะตอบ
“ของเพื่อนครับพี่ พอดีมันเป็นเกย์มันเลยไม่เอา”
“อะ...อะไรนะคะ?”
เธอดูฉงนกับคำตอบของหมอเพี้ยนเล็กน้อย
“ไอ้บีม ทางนี้”
เป็นเวลาเดียวกับเสียงของเพื่อนของมันดังขึ้น บีมเลยได้แต่โค้งน้อยๆให้พยาบาลสาวรุ่นพี่ก่อนจะเดินไปหาเพื่อนที่ห้องอาหาร
“หิ้วอะไรมาวะ”
เอ้ เพื่อนว่าที่หมอปี 6 ถามพลางพยักพเยิดมาที่ถุงที่บีมวางแหมะลงข้างตัวก่อนจะนั่งลงตรงข้ามเพื่อนตน
“สนีกเกอร์”
“ห๊ะ...ช็อคโกแลตเหี้ยอะไรกล่องใหญ่จังวะ”
ใครว่าหมอเขาฉลาดล่ะ ไอคิวนี่ดีแต่อีคิวบีมให้ไอ้เอ้ติดลบ
“ช็อคโกแลตป้ามึงสิ”
บีมพูดพลางฉกแก้วกาแฟเย็นของเพื่อนมาดูด
“เออ กูก็ว่าอยู่ว่ามันถุงเหมือนรองเท้า”
“เอ้ มึงรู้จักซินที่เป็นมือเบสไหมวะ”
หมอถามว่าที่แพทย์สาวที่แลดูเถื่อนเกินความเป็นผู้หญิง
“ซินไหนวะ? ปีสาม?”
“เออ นั่นแหละ”
“ก็พอรู้ว่าน้องเทห์มาก มึงถามทำไม”
ว่าที่แพทย์หญิงเหล่ตามองเพื่อนของตนที่เอ่ยถึงบุคคลที่สาม
“กูได้ยินข่าวลือมาว่ามันเป็น...”
หมอหันมองซ้ายขวาท่าทางลุกลิกก่อนจะโน้มหน้าเข้าไปกระซิบใกล้ๆหูเพื่อนตน
“เป็นเกย์”
ไอ้บีมกระซิบอย่างเบา
“ห๋า...น้องซินเป็นเกย์!?”
แต่ไอ้เอ้อุทานอย่างดัง
“เบาสิเอ้”
แว่นบีมถลึงตาปรามเพื่อน เอ้ค่อยๆคลายฝ่ามือสองข้างปิดปากไว้ออก ก่อนจะโน้มตัวมากระซิบกระซาบกับอีกคน
“มึงไปได้ยินมาจากไหน”
แว่นอึกอัก แต่ด้วยเพราะไม่เคยมีความลับกับเพื่อนเอ้และเพื่อนโจ้จึงเอามือป้องปากกระซิบกระซาบ
“มันบอกกูเอง”
เอ้อ้าปากกว้างกว่าเดิมสามเท่า
“คุณหมอตลกจัง ทำอะไรกันคะ”
คุณป้าแม่บ้านที่จำทั้งคู่ได้ เดินผ่านมาแล้วเอ่ยถามเมื่อเห็นคนทั้งคู่กระซิบกระซาบกันด้วยท่าทางเป็นที่ขบขันของคนทั้งห้องอาหาร เอ้ที่พึ่งนึกได้ว่าตัวเองกำลังยืนโก่งตูดเอาหน้าซุกกับขี้หูไอ้บีมแลดูเว่อร์ไป จึงดันตัวเพื่อนนั่งลงแล้วคุยกันด้วยท่าทางเหมือนคนปกติ
“ทำไมน้องมันถึงว่างั้นวะ”
“มึงจำวันที่เราอยู่ที่เขาใหญ่ได้ไหม....”
หมอบีมที่เล่าเรื่องด้วยท่าทางเหมือนกระต่ายตื่นตูมทำเอาเพื่อนเอ้ขำจนไอโขลก
“ดูก็รู้ว่าน้องมันโกหก”
“ยังไงวะ”
ว่าแต่เขา อีคิวแว่นบีมก็ไม่ด้อยไปกว่าคนตรงหน้าเท่าไหร่เลย
“ก็เขารำคาญมึงไง โกรธด้วย”
“ทำไมต้องรำคาญวะ แล้วจะโกรธทำไม ”
“นี่มึงไม่รู้ตัวเหรอบีม?”
แล้วแว่นบีมก็ปล่อยให้เพื่อนบ่นแบบเข้าหูซ้ายทะลุหูขวาอย่างเคยก่อนจะนั่งเหม่อคิดเองเออเองว่าไอ้ซินมันต้องโกหกแน่ๆ
...ซะเมื่อไหร่ละ...
ซินมันโกหกเป็นที่ไหนกันเล่า! แม้เรื่องนี้จะเป็นเรื่องที่ไม่น่าเชื่อสำหรับคนอื่น แต่ครอบครัวอันประกอบด้วย พ่อ แม่ และพี่ชายของมันก็รู้เรื่องนี้ดีอยู่แล้ว เพราะตอนเด็กชายซินอายุ 12 ปีบริบูรณ์ พี่ชายมันอยู่ม.ปลายพอดี และสิ่งที่วัยรุ่นชายสะสมกันก็มีอยู่ไม่กี่อย่าง หนึ่งในนั้นก็คือหนังอย่างว่า ไอ้ไวท์มีเว็บหนังอย่างว่าตุนไว้เป็นร้อยแหล่งแต่อ้างพ่อว่าเป็นข้อมูลทำรายงาน วันนึงเด็กชายซินแอบด้อมๆมองๆพี่ที่นั่งหายใจฟืดฟาดอยู่หน้าคอมพิวเตอร์ ไอ้ไวท์มันอายไม่เป็นอยู่แล้ว มันคิดว่ายังไงน้องชายก็จะต้องตกเป็นแฟนคลับมาเรีย โอซาวะเข้าซักวัน จึงบอกให้น้องลากเก้าอี้มานั่งดูด้วยกันแต่มีข้อแม้ว่าห้ามบอกพ่อ เด็กชายซินผู้ตื่นเต้นกับโลกใบใหม่ทำตกลงอย่างว่าง่าย ตัวละครชายหญิงทำการแสดงจนจวนจะจบ พี่ชายมันนั่งหน้าดำหน้าแดงจนเลือดกำเดาแทบกระฉูดแล้วรีบลุกไปห้องน้ำ เด็กชายซินมองตามพี่ด้วยใบหน้างงงวย ก่อนจะหันมาพิจารณาหนังที่ว่า 'เด็ด' ของพี่มัน ตาลุงอ้วนพุงพลุ้ยกับสาวสวยที่กำลังนัวเนียกันไม่ได้ทำให้เด็กชายจรรโลงใจแม้แต่น้อย มันจึงขยับไปนั่งแทนที่พี่ชายแล้วเปลี่ยนหมวดหมู่ของหนังไปเรื่อยๆ จนไปถึงคำว่า 'เกย์' ภาพสองหนุ่มยุโรปที่เปลือยอกทำเอาเด็กชายใจกระตุกวูบ เด็กชายซินแลซ้ายแลขวาก่อนจะตัดสินใจกดเข้าไป แล้วปล่อยให้ตัวเองนั่งพิจารณาหนังที่เลือกอีกนายโข ร่างกายที่นิ่งมาก่อนหน้านี้กลับมีปฏิกิริยากับหนุ่มน้อยหน้าใสหัวนมชมพูตรงหน้า นั่นถือว่าเป็นการเดบิวต์เปิดโลกของนายซินเลยทีเดียว
"มึงทำอะไร"
เสียงต่ำๆของไอ้ไวท์ดังมาจากข้างหลังน้องชาย
“เปล่า”
“เปล่าอะไร! มึงดูอะไร!”
“ซินเปล่า...”
พี่ชายที่แอบดูปฏิกิริยาของน้องชายมาตั้งแต่ต้นกำมือแน่นอย่างอดทน แต่แล้วก็ทำไม่ได้
“มึงเป็นเกย์เหรอซิน มึงเป็นเหรอ!?”
“อะไรพี่ไวท์ ซินไม่รู้เรื่อง”
เด็กชายละล่ำละลักตอบ แต่ตาชั้นเดียวนั่นแดงก่ำ
“มึงไม่ต้องมาโกหกเลย มึงเป็นเหรอ ห๋า!!! ”
อารามตกใจกับเสียงตวาดเด็กชายซินจึงผุดลุก แล้ววิ่งออกไปจากห้องด้วยใบหน้าแดงก่ำ พี่ชายมองจอที่ค้างไว้อย่างตกตะลึง ก่อนจะออกมาพบว่าน้องกำลังร้องไห้อยู่กับพ่อที่โซฟา
"พ่อ....."
ไอ้ไวท์เสียงอ่อยเมื่อเห็นพ่อตวัดหางตามามอง แล้วถ้อยคำที่เล่าถึงความรู้สึกทั้งหมดก็พรั่งพรูออกมาจากเด็กชายซิน พร้อมกับเสียงสะอึกสะอื้น คนเป็นพ่อได้แต่ลูบหัวเด็กชายที่พร่ำแต่ขอโทษแล้วถามพ่อด้วยใบหน้ารื้นน้ำตาว่า 'ซินแปลกหรือพ่อ' คนเป็นพ่อได้แต่พึมพำว่า ‘ไม่เป็นไร’ อยู่ซ้ำๆ ช่วงปีแรกๆพ่อก็ตกใจอยู่มากแต่ช่วงหลังๆมานี่พี่แกชักจะวนเวียนมาถามนายซินบ่อยๆว่าเมื่อไหร่จะพาแฟนมาหา หรือไม่ก็ถามว่าให้รับเขยหรือสะใภ้ ดังเช่นวันนี้...
"ซิน...นั่นแฟนเอ็งเร๊อะ?"
ถึงจะไม่เอ่ยถึงบุคคลที่สามซินก็พอรู้ว่าหมายถึงใคร
"เปล่าครับ"
"เฮ้ย...ไปกอดลูกชายชาวบ้านชาวช่องมั่วๆได้ไง พ่อเคยบอกแล้วว่าเอ็งต้องให้เกียรติเขานะ ถึงจะเป็นผู้ชายด้วยกันก็เถอะ"
ตาลุงที่นั่งแขม่วพุงหลาม เพราะเครื่องแบบแสนรัดเอ่ยบอกลูกชาย นายซินที่พูดน้อยเป็นทุนเดิม มองพ่อยิ้มๆถึงความใส่ใจของลุงแก่ที่พยายามเข้าใจลูกมาตลอด ซินรีเพลย์เรื่องเป็นรอบที่สองอย่างเมาคำพูด ปฏิกิริยาสารวัติธงเหมือนพวกพี่ที่ที่ทำงานเป๊ะ นั่นคือหัวเราะอย่างลืมตายเลยทีเดียว
"เอ็งก็โง่ให้ไอ้หนุ่มนั่นลากไปนะ"
“ฮัดชิ้ว!!!”
ไอ้หนุ่มที่ว่าจามแล้วจามอีกจนเพื่อนต้องยกชามก๋วยเตี๋ยวออกเพราะกลัวน้ำลายมันตกลงไป
“พี่หมอเป็นไข้หวัดนกสายพันธุ์ใหม่เหรอคะ”
น้องใบหลิวลูกสาวเจ้าหน้าที่ห้องอาหารที่คุ้นเคยกันเดินตากลมแป๋วมาถาม มือขวาถือตุ๊กตาหัวโตที่ดูยังไงก็น่ากลัว ส่วนมือซ้ายถือหนังสือนิทานระบายสี
“เปล่าค่ะ พี่หมอบีมเป็นโรคแรด”
ปากคอน้องใบหลิวเราะร้ายก็เพราะเจ้เอ้นี่แหละ แว่นบีมถลึงตาให้เพื่อนก่อนจะอุ้มสาวน้อยขึ้นมานั่งตัก
“ถืออะไรมาครับ”
“อ่านให้ฟังหน่อยนะคะ แม่บอกว่าถ้าได้ฟังแล้วจะฝันดี”
มีหรือหมอบ้าที่จองสาวน้อยแก้มป่องอายุห่างกันเกือบสองรอบเป็นเจ้าสาวไว้ก่อนจะปฏิเสธ เป็นทำนองว่าเอาใจเจ้าสาวในอนาคตไว้ก่อนไง
“กาลครั้งหนึ่งนานมาแล้ว...”
หมอเอ้ส่ายหน้าให้กับความเสื่อมของเพื่อน แล้วตั้งใจโซ้ยก๋วยเตี๋ยวแต่ก็ต้องมาสำลักเพราะเสียงตะโกนที่ดังลั่นของเพื่อนตนเอง
“มหาดเล็ก!”
น้องใบหลิวสะดุ้งน้อยๆ ก่อนจะพูดเจื้อยแจ้ว
“ใช่ๆ มหาดเล็กจะเอารองท้าแก้วไปให้ซินเดอเรล่า แล้วก็จะใส่พอดีด้วยนะ”
“ใช่ๆ มหาดเล็ก”
แว่นเหม่อไปอีกรอบแต่หมายมั่นปั้นมือไว้ว่าต้องเอารองเท้าแก้วไปคืนซินเดอเรลาให้ได้!!
__________________________________________________________________
TBC.
-
ชัวรรรรรรรรรรรรรรร์
พี่บีมเซย์เยสเลย ทั้งหล่อทั้งดังแถมยังเป็นเกย์ โหยยยยยยยยยหายากนะพี่
-
:katai3:จากเจ้าชายก็ปลอมตัวเป็นมหาดเล็กเหรอหมอบีม
-
อะหึยยย ค้างงงง
ตกลงจะเป็นอย่างไรต่อไป....
แล้วตกลง..รองเท้า...ถ้าไม่เอาเราขอ//ผิด
-
ถามตรงมากน้องซิน
สนุกๆชอบมาก
รอตอนต่อไปค้าบ
-
สนุกจังเลย หมอเพี้ยนกับเจ้าหญิงถึก :m20:
ชอบซินอ่ะ เท่มากกกก เอาใจเค้าไปเลย :o8:
แต่ซินคงจะมีเจ้าของเป็นหมอเพี้ยนในเวลาอันใกล้นี้แหละ หมอบีมเพี้ยนจริงๆนะ :jul3:
-
ซินถามได้ตรงประเด็นยิ่งกว่าวู้ดดี้เกิดมาคุยอีกวุ้ย :laugh:
รอดูคำตอบเจ้าชายเพี้ยน :hao7:
:L2: :กอด1: :pig4: :L2:
-
กรี๊ดดดดดดดด กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดด :z3:
-
ซินเดอเรลล่ารุกเจ้าชาย อ้ากกกกกก
ขอบจังค่าเรื่องนี้ฮาดี
-
กีสสสสสสสส
มาต่อเร็วๆ นะ รออยู่
:hao7: :z3: :hao7: :z3: :z3: :hao7:
-
:mew1:มันน่ารักอะเรื่องนี้ ^^
-
ชอบเรื่องนี้อ่ะ แม่งฮา..
-
ดูเหมือนบทมันจะสลับกันนะคะ 555
เจ้าชายคงจะโดนซินเดอเรล่ากดแทนแน่ๆ แุถมซินเดอเรล่ายังหนีเจ้าชายอีก
หมอบีมนี่ตลกจริงๆค่ะ สงสัยเรียนหนักจนเพี้ยน 555
ชอบผู้ชายแบดบอยแบบน้องซิน นึกภาพหมอเอ้ตอนคุยกะน้องซินออกเลยค่ะ 5555
มาต่อไวๆนะคะ ชอบบบบ ><
-
พี่หมอบีม คิดว่าจะเป็นมหาดเล็กซะเอง ที่แท้เที่ยวมาจับชาวบ้านเค้าให้เป็นมหาดเล็กให้ตัวเองซะงั้น
พี่หมอบีม พยายามมากเลยนะ กับการตามคืนรองเท้านายซินเนี่ย มากเกินคนปรกติเลยอ่ะ :laugh:
แต่นายซินของเรา ก็พยายามมากเหมือนกัน ที่จะไม่รับรองเท้าคืน สรุปว่าสองคนนี้ดื้อพอกัน
น้องปลา(ที่เป็นแมว) ฮาอ่ะ ตั้งชื่อได้สมเป็นพี่หมอเพี้ยนจริง ๆ ซินหล่อแล้วยังรักสัตว์อีก
และแล้ว ในที่สุดพี่หมอบีม ก็แพ้รอยยิ้มละลายใจของนายซินจนได้ เย้ ๆ สม ๆ ปิ๊งซินของเราแล้วอ่ะดิ :m3:
ถามมาได้ ตัวเองเป็นเกย์มั้ย ถามได้สมเป็นพี่หมอบีมเลยนะ แต่สรุปนะพี่หมอ จะบอกได้ว่าเป็นไม่เป็น
แค่ตอบคำถามนายซินไปซะ ถ้าพี่ตอบว่า "ใช่" แค่นั้นแหละ ได้คำตอบทันทีพี่หมอ พี่เป็นชัวร์ร์ร์ร์
แหม๊ ดีใจ หลงนายซินเข้าไปเยอะ ๆ เลยนะพี่หมอบีม จะได้หายซ่าส์ซะที :laugh3:
ชอบ ๆ รอตอนต่อไปจ้า ขอบคุณค่ะ :L1:
-
อร๊ากกก ฮาคู่นี้จนเมื่อยแก้มไปหมดแค่รองเท้าคู่เดียวเนี่ยนะ :m20:
แต่ดูๆไปก็น่ารักดื้อทั้งคู่ อิอิ รอลุ้นเขาจะรักกันไง
ขอบคุณคนเขียนที่ขยันอัพเราก็ขยันอ่าน :L2: :pig4:
-
น่าสนุกดีน้าาา แต่ขอจิ้มไว้ก่อน เสร็จงานแล้วจะมาอ่านตอนล่าสุด แหะๆๆๆ
-
ท่าจะมันอีกคนซึนอีกคนมึน
ปล.กินเหล้ามันขมกินนมดีกั่ววววว
-
สนุกอะะะะ เข้ามาสมัครเป็นแฟนคลับซินเดอเรล่ากะเจ้าชายบีม :-[
-
อร๊างงงง สนุก 55555555 :katai2-1: :katai2-1:
-
พี่หมอบีมมาหลงรักน้องซินคนซื่อหรือป่าว
พี่หมอบีมชอบทำไรเพี้ยนๆ แต่ฮาดี
-
#3 และเจ้าชายก็เป็นเกย์?
“อ่ะ กูให้”
ในคาบเรียนตอนเช้าวันนึงแว่นอ้วนออมยื่นของบางอย่างให้เพื่อน พ่อคนดังเลิกคิ้วก่อนจะเพ่งดูของที่ว่าชัดๆ
"ไปเอามาจากไหน"
"กะ...กูซื้อมาให้เป็นของขวัญวันเกิดมึง
"กูเกิดกลางปี"
ไอ้ออมเอ็งมันโกหกได้แย่สุดๆเลยให้ตาย นี่มันพึ่งจะต้นปี
"กูก็เห็นมึงชอบไง เห็นว่ามันหายไปด้วยเลยซื้อให้"
ตาเรียวชั้นเดียวเหล่มองเพื่อนอย่างไม่วางใจ ก่อนจะรับมาง่ายๆ พร้อมกับเปิดกล่องที่ว่า
"นี่มันเบอร์ 48 กูใส่เบอร์ 46"
เท่านั้นเองอ้วนออมผู้ทราบถึงมวลความโกรธของเพื่อนจึงสารภาพแบบไม่หมดเปลือก
"พี่เขาให้เอามาให้" เสียงมึงอ่อยมากเลยออม
"แล้วทำไมมึงต้องทำ"
"ก็กูเป็นมหาดเล็ก"
"!?"
แผนมหาดเล็กของไอ้บีมโรคจิตไม่ใช่ใครอื่นแต่เป็นแว่นออมผู้โชคร้ายนี่เอง เมื่อเช้าอ้วนออมตะเกียกตะกายลุกขึ้นมาเปิดประตูให้ใครสักคนตอนหกโมงเช้า ตอนแรกคิดว่าเป็นไอ้ซินเพื่อนยากที่ชอบมาขออาศัยอาบน้ำหรือนอนแหมะก่อนไปเรียนยามเช้าหลังจากกลับมาจากทัวร์ต่างจังหวัด แต่วันนี้กลับเป็นใครบางคนที่ไม่คุ้นตา
"ออมใช่ไหม?"
กำลังจะบอกว่าเคาะผิดห้องอยู่แล้วเชียวคนตรงหน้าดันโพล่งชื่อออกมาก่อน
"อ่า ใช่"
แว่นออมมองอีกแว่นอย่างงงวย พี่ยามปล่อยให้เด็กม.ปลายเข้ามาได้ไงวะ
"โย่ว....สบายดีไหม"
ไอ้ประโยคนี้มันคุ้นๆนะ เหมือนอ้วนออมเคยได้ยินที่ไหนซักที่เมื่อเดือนที่แล้ว พอพิจารณาใบหน้าคนข้างหน้าดีๆแล้ว มันถึงกับผงะนี่มันเจ้าชายสเตฟานชัดๆ เกิดการออสโมซิสชื่อระหว่างพระเอกนิทานปรัมปราและรุ่นรองเท้าเล็กน้อย
"น้องมีอะไรหรือเปล่า"
ออมพูดเบาๆเพราะมันยังไม่ได้แปรงฟัน
"กูเป็นรุ่นพี่มึง"
รุ่นพี่ที่ว่าแทรกตัวเข้ามาในห้องนอนของอ้วนแว่นอย่างถือวิสาสะ ก่อนจะนั่งลงบนเก้าอี้เพียงตัวเดียวในห้อง
"เอ่อ...คือ"
เป็นใครเขาก็งงกับท่าทีของหมอเพี้ยนกันทั้งนั้น
"กูมีเรื่องขอร้อง"
เอาเถอะการขอร้องพร้อมกับการนั่งไขว่ห้างกระดิกตีนคงเป็นคำขอร้องที่พิลึกน่าดู
"อ่า...ครับ"
“มึงกินข้าวยัง?"
นั่นไม่ใช่คำขอร้องแต่อย่างใด ‘คงกินแล้วมั้ง ตอนหกโมงเนี่ย แถวบ้านกูเรียกพึ่งตื่น’ ไอ้อ้วนลอบด่าในใจก่อนจะตอบกลับไปเบาๆว่า
"ยังครับ"
"งั้นไปอาบน้ำจะพาไปกินข้าว กูมีเรื่องจะคุยด้วย"
ออมจำใจต้องทำตามเพราะท่าทางเจ้าชายคนนี้ค่อนข้างเอาแต่ใจเลยทีเดียว และโลเคชั่นการฟังคำขอร้องคือตลาดเช้าไม่ใกล้ไม่ไกลกับหอนั่นเอง
"พี่ถึงกับต้องซื้อรองเท้ามาคืนเลยเหรอ"
อ้วนออมเอ่ยถามเมื่อพวกเขากำลังรอต้มเลือดหมูจากอาแปะเจ้าของร้านอยู่
"ก็กูทำของมันหาย"
จะอย่างไรหมอแว่นก็ไม่บอกว่าตนเป็นต้นเหตุความซวยทั้งหมดอยู่ดี มันไม่รู้ตัวด้วยซ้ำว่าทำชาวบ้านเดือดร้อน แว่นออมเอียงคอเล็กน้อยอย่างสงสัย ก็ซินมันบอกว่าเขาตีกันแล้วมันวิ่งหนีรองเท้าถึงหลุดไม่ใช่รึ? หรือไอ้ซินมันเล่าไม่หมด?เพราะคนอย่างนายซินโกหกกับเขาเป็นที่ไหนกัน แต่จนแล้วจนรอดมันก็กลืนก้อนสงสัยลงคอไป
"ทำไมพี่ไม่เอาไปคืนมันเอง"
หมอบ้าจะบอกว่า ‘เพื่อนน้องคิดว่าพี่เป็นเกย์มันเลยไม่ยอมรับของจากพี่' ก็กระไรอยู่เอาเป็นว่าตอนนี้ฝั่งญาตินายซินและเจ้าชายกำลังเจรจาแบบประเมินกำลังสินสอด...ประเมินกำลังคู่ต่อสู้อยู่ ทำให้บรรยากาศพูดคุยกันดูตะกุกตะกักเพราะต่างฝ่ายต่างกำลังคิดก่อนพูดแบบที่ไม่เคยทำมาก่อนในชีวิต
"เพื่อนน้องไม่ยอมรับ"
"ไอ้ซินมันไม่ค่อยชอบรับของจากใครหรอกพี่"
"ของฟรีเลยนะเว้ย"
ปากหมอมันน่าจูบด้วยสันมือจริงๆให้ตายเถอะ อ้วนออมพยักหน้าน้อยๆแบบตอบรับว่าต่อให้ตัวพี่ฟรีๆมันก็ไม่เอา ในตอนนั้นต้มเลือดหมูชามใหญ่ก็มาเสริฟพอดีอ้วนออมไม่พูดอะไรต่อนอกจากโซ้ยแล้วนั่งพิจารณาคนตรงหน้าไป พอมองจริงๆคนๆนี้กลับดูมีคุณวุฒิมากกว่าตนแม้จะติดกวนตีนหน่อยก็ตาม คงเป็นเพราะรูปร่างที่ไม่เหมือนเขาที่อ้วนหรือไอ้ซินที่ตัวหนาปึ๊กจึงทำให้ไม่ชินตาตากระมัง แต่แขนดูเล็กๆแบนๆเหมือนพวกเด็กแว่นติดเกมส์ม.ปลายตรงข้ามบ้านไม่มีผิด แขน...เหมือนอ้วนออมจะนึกอะไรออกมันดึงสมาร์ทโฟนออกมาจากกระเป๋า แสร้งเป็นเล่นเกมส์เรื่อยเปื่อยแล้วรื้อภาพที่มันเซฟไว้ พร้อมนำภาพที่ผ่านการคำนวนสี แสง ที่แท้จริงออกมาจากโฟลเดอร์ลับ ท่าทางสาวตัวสูงผมสั้นผิวขาวที่ไอ้ออมมันมโนว่าได้กอดซุกนมไอ้ซินคนดังจะไม่ใช่อย่างที่คิดเสียแล้ว ในภาพถึงแม้จะเห็นแค่ไรผมฝั่งขวาและแขนของคนที่ถูกกอดไว้ก็ตาม แว่นอ้วนมั่นใจว่าความต่างของสีตรงหูนั่นมันขาแว่นชัดๆ เป็นเวลาเดียวกับที่คนตรงหน้ายกแขนขวาขึ้นดูนาฬิกา ไทม์เม็กซ์สีกรมท่า เป๊ะกว่านี้ไม่มีอีกแล้ว! พี่ซินของน้องๆกอดผู้ชายเลยเว้ยเฮ้ย ออมกระยิ่มกระย่องอยากผู้กำความลับของมนุษย์ชาติไว้ ตอนแรกมันกะจะไม่ขอยุ่งกับมิสชั่นรองเท้าแก้วสีดำมินท์ แต่คิดไปคิดมาความสนุกมันน่าติดตามยิ่งกว่าเกมส์ไตรมาสแรกของปีนี้เสียอีก มันจึงตอบรับกลายๆ ว่า
"ผมจะพยายามนะพี่"
พอได้คุยกันจริงๆระหว่างที่หมอเพี้ยนลงทุนบึ่งรถกลับมาส่งรุ่นน้องที่คณะเพื่อเรียนในตอนเช้า รุ่นพี่ที่ไอ้ออมนึกรังเกียจเมื่อไม่กี่ชั่วโมงที่แล้วกลับคุยง่ายกว่าที่คิด จะว่ายังไงดี...บางทีพี่แกก็คงไม่รู้ตัวเหมือนกันว่าทำสันดานถ่อยๆอันตรงข้ามกับหน้าตาออกมาบ่อยๆ เจ้าตัวคงไม่ได้ใส่ใจด้วยซ้ำ ไหนจะนิสัยย้ำคิดย้ำทำที่คอยเตือนแต่ให้เขาเอาของส่งให้ไอ้ซินเพื่อนยากอีก พอไตร่ถามว่าทำไมพี่แกถึงตามหามันเจอพี่แกก็บอกง่ายๆว่าไล่ถามเด็กที่คณะมันมาสองสามวันแล้ว ออมมันนับถือในความพยายามของเจ้าชายคนนี้เหลือเกิน แต่ที่มากกว่านั้นคือมันต้องรู้ให้ได้ว่าพี่คนนี้เป็นอะไรกับเพื่อนของตนกันแน่ ระหว่างนายซินที่แม้ง้างปากมันก็ไม่ยอมพูดอะไรสักคำไอ้อ้วนออมจึงเลือกที่จะสืบจากเจ้าชายเพี้ยนๆคนนี้แทน
"เอาไปคืน"
นายซินบอกเพื่อนที่กำลังก้มหน้าก้มตาอย่างสำนึกผิดแบบจอมปลอมอยู่
"ทำไมวะ"
"กูไม่เอา"
“แต่...”
แค่ไอ้ซินมันชายหางตามองไอ้ออมก็ขนลุกพรึ่บพรั่บ แลดูว่าถ้ามันยังตื้ออยู่อย่างนี้พ่อคนที่สองต้องยกตีนขึ้นมาแนบหน้าแน่ มันจึงยุติแผนการในวันแรกแล้วโทรรายงานผลรุ่นพี่หน้ามึน รุ่นพี่ที่ว่าพึ่งจบจากการตรวจเคสไข้เลือดออกของเด็กหกขวบต้องรีบตาลีตาเหลือกวิ่งมารับโทรศัพท์ที่ห้องพัก พอได้ความว่าฝ่ายซินเดอเรลาไม่ยอมสวมรองเท้า...เอาเป็นว่าไม่ยอมรับเสียด้วยซ้ำมันจึงต้องคิดแผนใหม่ แผนใหม่ก็คือการเสนอหน้าเอาของไปยัดเยียดให้ในวันพุธที่นายซินมีเรียนเช้าไม่รบกวนการเข้างานของตน ส่วนวันอื่นก็ให้อ้วนออมทำหน้าที่ให้ รางวัลคือการเลี้ยงข้าวตอนโคตรเช้านั่นเอง แผนเอ็งช่างสร้างสรรค์จริงนะคุณหมอ
หมอเพี้ยนมันถือคติว่าน้ำหยดลงหินทุกวันมันยังกร่อนไฉนใจคนเล่า ก็ว่าไปนั่น...แค่วันพุธแรกที่หมอเพี้ยนเสนอหน้าไปยืนดักหน้าคณะ ไอ้ซินก็ใจอ่อนยวบอ่อนแบบเหนื่อยใจสุดๆ เมื่อใจอ่อนแล้วไอ้ซินจึงตีเบลอเดินอ้อมเข้าหลังคณะแทน แผนหมอบีมเลยเจ๊งไม่เป็นท่าไปอีกวัน นายซินจะดีใจไหมนะที่ได้มาอยู่ในสารระบบของว่าที่นายแพทย์บีมที่สกิลการเอาใจใส่จิตใจมนุษย์ติดลบ แต่มุ่งมั่นคิดแผนจะคืนรองเท้าเยี่ยงการอ่านหนังสือสอบทำแลปเลยทีเดียว วันนี้ก็เป็นอีกวันที่บัมมันใช้แผนมหาดเล็กดำเนินการ
"อ่ะ....พี่เขาให้เอามาให้"
อ้วนออมก็ยังทำหน้าที่เช่นเดิม
"กูไม่เอา "
ซินก็ยังตอบเช่นเดิมเหมือนกัน
"เอาอย่างนี้นะ...ถ้ามึงไม่อยากได้มึงเอาไปคืนเองเพราะไม่อย่างนั้นเขาจะเอามายัดเยียดผ่านกูอีก กูไม่อยากยุ่ง"
ทีอย่างนี้มึงลื่นไหลเชียวไอ้แว่นออม ปากบอกไม่อยากยุ่งแต่ตามันวาวระยับอย่างคนเจออัลกอลึทึ่มยากๆแล้วกำลังจะแก้ออกยังไงอย่างนั้น นายซินที่ดูหัวเสียยอมพยักหน้าอย่างจำใจเพียงเพราะไม่อยากให้เพื่อนยุ่งวุ่นวายกับเรื่องของตน
"งั้นเอามานี่"
ไอ้ซินดึงถุงต้นเรื่องมาไว้ในมือ
"มึงยอมรับแล้วสินะ"
ไอ้ออมเหยียดยิ้มอย่างคนรู้ทัน
"กูจะเอาไปคืนเอง"
ถามว่านานไหมที่แผนดำเนินมาจนไอ้ซินมันทนไม่ได้ ตอบได้ว่าแค่ถัดมาจากวันพุธที่ซินมันหลบหน้าหมอเพี้ยนเดินเข้าหลังคณะนั่นแหละ เรียกได้ว่าน้ำยังหยดไม่กี่หยดหินทั้งไม่กร่อนแถมเริ่มรำคาญกับการสะกิดเสียแล้ว
"ใครคะพี่"
หมอเอ้เดินออกมาหาอะไรกินตอนเย็นก็พบแผ่นหลังของใครบางคนที่ดูคุ้นตากำลังคุยกับพยาบาลเวรอยู่
"น้องเขาบอกว่ามาพบหมอบีมค่ะ"
"บีมมันออกเวรไปแล้ว"
เมื่อได้ฟังดังนั้น ร่างสูงจึงหันหลังกลับมาตามเสียง
"อะ...อ้าว น้องซิน"
แพทย์หญิงเถื่อนเห็นแล้วแทบเข่าอ่อน ผู้ชายลุคแบดกายส์นี่สุดยอด! จากคำบอกเล่าอันตะกุกตะกักและใบหน้าแดงแจ๋ของหมอหญิงเถื่อนเอ้ นายซินก็ทราบความว่าไอ้หมอโรคจิตพึ่งจะเดินไปที่ลานจอดรถเพื่อบึ่งกลับหอ หลังจากที่สอบถามว่าลานจอดรถอยู่ที่ไหน ซินมันก็ไหว้ขอบคุณเอ้งามๆก่อนจะสาวเท้าให้ทันไอ้แว่นเพี้ยนอีกคน ปล่อยให้เจ้เอ้ยืนมองตามหลังด้วยสายตากระลิ้มกระเหลี่ยจนซินหวิดจะเสียตัวทางสายตาอยู่รอมร่อ ลานจอดรถที่ว่าหาไม่ยากนัก มันเห็นใครบางคนที่ดูคุ้นตากำลังก้มๆเงยๆปลดล็อคกุญแจที่ติดอยู่กับล้อรถจักรยานยนต์สีส้มแปร๊ด ไม่ทันไรก็วาดขาขึ้นคร่อมก่อนจะสตาร์ทรถพร้อมจะทะยานสู่หอพักด้านหลังโรงพยาบาลหากไม่มีซินเดอเรลายักษ์มายืนจังก้าขวางทางอยู่ก่อน
“ผมเอาของมาคืน”
มันใช่การทักทายของคนปกติหรือ? หมอเพี้ยนทำหน้าเหรอหราก่อนจะเอามือสองข้างไถหัวทุยๆของตนอย่างหมดความคิดพร้อมแหกปาก
“โอ้ย มันใช่เวลาไหม!”
“...”
“มึงหลบไปก่อน กูรีบ”
“ผมเอาของมาคืน”
นายซินยื่นของที่ว่าให้หมอเพี้ยนที่บิดแฮนด์เร่งเครื่องอย่างคล้ายจะขู่ว่า กูหยียบมึงแน่ถ้ามึงไม่หลบ
“ไม่รับคืนโว้ยยยย หลีกไป”
ถ้าไอ้บีมด้านอย่างไอ้ซินก็เรียกว่าดื้อ เรื่องอะไรจะยอมให้เป้าหมายที่ถ่อมาหาหนีไปดื้อๆวะ อย่างน้อยก็ต้องคืนของให้เรียบร้อยแล้วก็ทำสัญญาการไม่ต้องพบเจอกันตลอดชีวิตก่อนสิซินมันถึงจะโล่งใจ นายซินมันไม่ตอบแต่วางถุงที่ว่าไว้ที่ตระกร้าหน้ารถแทนก่อนจะยกมือไหว้แล้วเดินออกไปแค่นั้นก็ทำเอาไอ้หมอฉุนกึก! กล้าดียังไงถึงไม่รับสินน้ำใจฟรีๆของคนที่ดั้นด้นไปซื้อหามาให้วะ! หมอเพี้ยนวาดขาลงจากรถคนเล็กแล้วใช้เท้าตบขาตั้งดัง ‘ปึ๊ก’ …เจ็บไหมละนั่น
“กูไม่รับคืนเอาไปเลยนะ!”
หมอโรคจิตตะโกนตามหลังไอ้ซินที่ยังเดินห่างออกไปเพียงไม่กี่ก้าว
“ผมว่าเรามาคุยกันดีๆได้ไหมพี่”
ความอดทนของคนหน้านิ่งเริ่มจะหมดลงแล้ว มันถึงยื่นการประณีประนอมเข้าไว้ก่อน ต่อให้เป็นถึงเจ้าชายก็เจ้าชายเถอะ ซินเดอเรลามันอุตสาห์เอารองเท้ามาคืนดีๆแล้วถ้ายังหน้าด้านกวนตีนเกินลิมิตอารมณ์ของมันแล้วดีไม่ดีมันจะปาใส่หน้าคืนด้วยซ้ำ
“Trrrrrrrrrr”
ขอบคุณเสียงโทรศัพท์อีกครั้งที่ช่วยเบรกเรื่องราวมาคุของนิยายปรัมปราเรื่องนี้
“กูกำลังไปบอกไอ้ปลามันอั้นไว้ก่อน”
หมอรับโทรศัพท์ด้วยจิตงุดเงี้ยวพอวางโทรศัพท์ปุ๊บพี่แกก็รีบกระโจนขึ้นรถปั๊บ
“มึงอยากคืนรองเท้ากากๆนี่ใช่ไหม”
ปากหมอมันน่าตบด้วยเข่าและศอกเสียจริง
“ครับ”
อีกคนตอบรับอย่างข่มใจ
“งั้นมึงขึ้นมา”
พี่แกไม่พูดเปล่าแต่ดึงแขนนายซินให้รีบกระโดดขึ้นคร่อมมอเตอร์ไซค์คันจิ๋ว แม้นายซินจะงงอยู่บ้างมันก็ยอมขึ้นมาด้วยแต่โดยดี และไม่ลืมที่จะสะบัดแขนออกจากมือของอีกคนแทบจะในทันที หมอเพี้ยนบรรทุกใครซักคนที่ไอ้โจ้ไม่เคยเห็นมาก่อนมาที่ด้านหลังของหอพักก่อนจะรีบวิ่งกระหืดกระหอบมาที่ชั้นห้าของตึก โดยมีคนข้างหลังวิ่งตามมาติดๆ
“ไอ้ปลาเป็นไงบ้างวะ”
“ปลอดภัยแล้ว กูไปเข้าเวรก่อนนะ”
วันนี้ไอ้โจ้มันรีบจึงยังไม่มีเวลาซักไซร้ไล่เลียงถึงคนที่ยืนหอบแดกอยู่ข้างหลัง ทำได้แค่มองแล้วยกมือรับไหว้พ่อคนดังที่มารยาทงามก่อนจะคว้าเอากุญแจรถจากมือเพื่อนแล้วรีบวิ่งออกไป
“ปลาพี่เป็นอะไร”
ก็ว่าจะถามว่า ‘ปลามึงออกลูกเป็นแมวรึไงไอ้โรคจิตถึงลากกูมาด้วย!?’ มันก็คงไม่ค่อยเพราะเท่าไหร่ ซินถึงจำใจเรียกพี่เพราะเกรงใจในวัยวุฒิและอาชีพของคนข้างๆ
“ปลา พ่อกลับมาแล้วลูก”
หมอเพี้ยนไม่ตอบแต่ถอดรองเท้าแล้วเดินไปที่ระเบียงของห้องแทน
“เมี้ยวววววววววว”
ให้มันได้อย่างนี้สิ…ไอ้ซินถอนหายใจเฮือกกับเซนส์การตั้งชื่อสุดประหลาดของไอ้หมอโรคจิต มันมองดูแมวสีขาวลายน้ำตาลตัวปุ้มปุ้ยตากลมบ๊อก ที่รอบๆข้างมีลูกแมวพึ่งเกิดอยู่ห้าตัว คนเป็นเจ้าของนั่งขัดสมาธิลูบหัวเกาคางปลาที่เป็นแมว แล้วพูดอยู่ซ้ำๆว่า ‘เก่งๆ เด็กดีๆ’ ซินไม่รู้ว่าเวลานี้ควรจะทำอะไรดีนอกเสียจากนั่งยองๆลงข้างๆหมอเพี้ยนแล้วมองหน้าไอ้ปลาแบบขออนุญาตจับ ไอ้ปลาจ้องตาแป๋วแล้วเลียมือซินอย่างออดอ้อน
“ไอ้ปลาไหงมึงทรยศพ่อวะ ทีตอนแรกเอ็งข่วนพ่อตั้งหลายแผล”
ซินไม่ได้ใส่ใจเสียงบ่นหงุงหงิงกวนประสาท มันลูบหัวเกาคางเกาคอไอ้ปลาอย่างหมั่นเขี้ยวลูกเหมียวน้อยขนาดเท่าฝ่ามือตะเกียกตะกายดูดนมแม่อย่างน่าชัง
“หึ หึ”
เสียงหัวเราะน้อยๆของมันดังอยู่ในคอ พลางทอดสายตาอันอบอุ่นมองเจ้าเหมียวน้อยทั้งหลายพร้อมกับยิ้มจนลักยิ้มที่แก้มสองข้างบุ๋มลงไป เพียงแค่เห็นรอยยิ้มน้อยๆทอดความเอ็นดูและอบอุ่นออกมาก็ทำเอาคนที่บ่นไอ้ปลาในตอนแรกหุบปากฉับ ละสายตาจากคนข้างๆมาเป็นก้มหน้าก้มตาแทน หากซินมันจะสังเกตสักนิดมันคงเห็นหูแดงๆของหมอเพี้ยนเป็นแน่
"ซิน..."
เป็นครั้งแรกที่ซินได้ยินคนข้างๆเรียกชื่อตน พอหันไปมองกลับพบว่าเจ้าของเสียงก้มหน้าชิดอกท่าทางดูค่อนข้างแปลกประหลาด
"ครับ?"
คนสุภาพ อย่างไรก็สุภาพอยู่ดี มันเลิกคิ้วที่มีจิวสีวาวแปะอยู่มองคนข้างๆ
"มึงว่ากูเป็นเกย์ไหมวะ"
"หือ?"
คราวนี้ไอ้ซินงงจริงจัง แม้คนข้างหน้าจะบ้า ขี้ตื้อ ประสาท น่าโมโหหรือโรคจิตแค่ไหน ซินก็ไม่เคยนึกว่าพี่แกจะเพี้ยนไปในทางนี้ มันเปลี่ยนจากนั่งยองๆเป็นขัดสมาธิหันหน้าเข้าหาอีกคนแล้วใช้มือแตะไหล่คนที่นั่งก้มหน้างุดอยู่เบาๆ อย่างเห็นใจในความบ้า
"อย่าแตะ!!"
ทำเป็นตวาดทีกระชากแขนคนอื่นเอ็งไม่เคยคิดเลยไอ้หมอเพี้ยน
"ตอบกูมาก่อนว่ากูเป็นเกย์เหรอ?"
เวร...ใครจะไปรู้กับเอ็งวะ ไอ้ซินถดมือเข้าหาตัวแล้วจับจ้องอีกคนอย่างพินิจ
"ทำไมพี่ถึงคิดว่าตัวเองเป็นเกย์ล่ะ?"
"กูไม่ได้คิดเว้ย!!!"
พี่แกสะบัดหน้าขึ้นมาตวาด ทำให้ซินเห็นใบหน้าแดงแจ๋ชัดเจนมันทำแค่ยิ้มบางๆแล้วหันกลับไปเกาคอไอ้ปลาดังเดิมอย่างหมดคำพูด แต่ใครคนนั้นกลับดูอยากได้คำตอบมากมายเหลือเกิน
"ตอบมาก่อนเลยมึง"
ซินลอบถอนหายใจก่อนจะตอบคำถามประหลาดๆนั่นพร้อมๆกับการเงยหน้าสบตาอีกคนด้วยคำตอบอันแปลกประหลาดเช่นเดียวกัน
"แล้วพี่ชอบผมหรือไงล่ะ?"
_________________________________________________________________________________
TBC.
-
สนุกมากเลยคะ
มาต่อบ่อยๆนะค่ะ
เป็นกำลังใจให้ค่า
-
เอาแล้วๆ ลุ้นๆๆ
-
เออเว้ยชักใจอ่อน
รออ่านตอนต่อไปค้าบ
-
ซินใจอ่อนแล้วล่ะสิ :z1:
พี่หมอบีมก็ไม่ได้แย่เท่าไหร่นะ ลองดูๆ (ลองอะไรล่ะ :jul3:)
-
ซินเริ่มใจอ่อนแล้ว
-
ผิดที่เบอร์รองเท้าใช่ป่าว อิอิ
-
:katai4: :katai4:
-
ฮาอ่ะ
ใครบางคนเริ่มใจอ่อนแล้วสิเนี่ย ลุ้นๆ :hao4:
:pig4: :pig4: :pig4:
-
ซินใจอ่อนแล้ว เอ๊ะ รึอ่อนมาตั้งนานแล้วหว่า?
ว่าแต่หมอบีมต้องไปซื้อรองเท้ามาใหม่ใช่ไหมเนี๊ยซินถึงจะยอมรับอะ :laugh:
:L2: :กอด1: :pig4: :L2:
-
คิคิใจอ่อนแล้วววววววววว
หมอแว่นปกป้องซินด้วยอ่า
-
สนุกดีค่ะ แต่เพิ่งมาอ่าน
โอ๊ะ!! พี่หมอแว่นบีมเป็นพวกซึนหรือเนี่ย แต่น่ารักเนอะมีโกรธแทนกันด้วย ซินยอมรับรองเท้าแล้ว แต่ถ้าพี่หมอแว่นจะคืนคงต้องซื้อรองเท้าใหม่อีกคู่แน่ ตอนหลังแอบนอยด์แหะ
พี่หมอแว่นบีมค่ะ เหมือนพี่จะเคะแตกขึ้นทุกที ว่าแต่เรื่องนี้ใครจะกดใครล่ะ :hao6:
-
โอ้ เจ้าชาย ๆ ค่อยสมเป็นเจ้าชายแล้ว ปกป้องนายซินสุดหล่อของเราด้วย เย้ ๆ
แหม๊ แต่มันยังไม่สะใจเลย ยังหมั่นไส้ยัยป้าแอ๊บแบ้วนั่นอยู่อ่ะ มีตาหามีแววไม่
มาว่านายซินสุดเท่ห์ของเราได้ไง ชิชิ :m16: แต่พี่หมอบีม ตอนนี้น่ารักที่สุดเลย
น่ารักจนให้อภัยปากเสีย ๆ ตอนต้นได้เลยเนี่ย น่ารักจนนายซินของเราใจเริ่มอ่อนแล้ววว :m3:
แต่ปิดท้ายให้มีหวังอย่างนี้ พี่หมอคงไม่ปากเสียทำให้ซินโมโหเหมือนตอนที่แล้วอีกนะ
เจอด่าพ่อเข้าไป เป็นใครก็รับไม่ได้นะพี่หมอ ถึงจะไม่ได้ตั้งใจก็เหอะ แถมคุณพ่อออกจะน่ารัก
ในเมื่อนายซินให้โอกาสอีกครั้ง ก็ช่วยรักษา ๆ ไว้หน่อยเน้อ คนอ่านอยากฟินเต็มทนแล้วจ้า
เจ้าชายหมอบีม ถึงจะเพี้ยนไปนิด บ้าไปหน่อย ปากเสียมาก ๆ แต่นิสัยไม่ได้เลวร้ายนะเนี่ย
เรียกว่าเป็นพวกแสดงความรู้สึกจริง ๆ ไม่เก่งใช่มั้ย แต่คงไม่ต้องกังวล เพราะนายซิน
ที่แสนอ่อนโยนของเรา ต้องรับรู้ความรู้สึกจริง ๆ พี่หมอได้แน่ ๆ รอลุ้น ๆ
รอตอนต่อไปจ้า ขอบคุณคนเขียนนะคะ :mew1:
ปล. ชักสนใจพี่ฟ้ากับเอเดนอ่ะ คู่นี้มีอะไร ๆ รึเปล่าน้า
-
ลั้นล้าาาา.... รองเท้าแก้วก็ไม่มี แต่หารองเท้าเบอร์46ให้ได้นะ สู้ๆ
-
สนุกจัง
-
เบอร์ 46 นะหมอ ส่งไปเปลี่ยนก่อนเอามาให้น้องซินดิ :katai2-1:
-
อร็าาาาาาาาาาาาาา
เขินนนน :ling1:
-
ที่แท้ที่น้องซินไม่รับรองเท้าเพราะว่า....
มันใหญ่เกิดไปใช่ไหม
-
#4 รองเท้าแก้วผิดเบอร์
เขาว่ากันว่าคนที่เงียบมีข้อดีกว่าคนที่พูดคือ คนจำพวกเขานี้มีโอกาสได้คิด สังเกตบรรยากาศรอบข้างและจับความรู้สึกของสิ่งต่างๆได้มากกว่าคนปกติ จะว่าไปก็คงเหมือนกับสัตว์บางชนิดที่สายตาฟ่าฟางแต่การดมกลิ่นและการได้ยินดีเยี่ยม แม้ซินไม่ได้ลักษณะใกล้เคียงกับตัวสล็อธแต่มันก็พอจะมองปฎิกิริยาของหมอเพี้ยนออกอยู่บ้าง มันไม่ได้คิดจริงหรอกว่าบีมจะชอบมัน เพียงแต่มันคิดว่าหมอคงกำลังเรียกร้องความสนใจ เหมือนเด็กที่ทำผิดแล้วไม่ยอมขอโทษ แต่กลับอวดเก่ง แล้วใช้วาจาเสียๆกลบเกลื่อนการกระทำ มันเริ่มสังเกตตั้งแต่ที่หมอยืนจังก้าคะยั้นคะยอให้มันรับรองเท้าเพียงคู่เดียว แตะตัวมันอย่างคนรู้จักกันมานาน พร้อมใช้ปากเสียๆแทนคำพูดลื่นหู
เมื่อวานนี้เพียงแค่มันให้คำตอบรวนๆที่ว่า
"แล้วพี่ชอบผมหรือไงล่ะ?"
ปฏิกิริยาแว่นบีมกลับรุนแรงกว่าที่มันคาดไว้มากโข
"พ่อมึงสิ!!!"
นั่นคือคำตอบที่ว่า เอาเป็นว่ามันทำให้นายซินเคืองสุดๆ จะปากเสียด่าหรือทำอะไรมันก็ได้มันยอม ขอแค่อย่างยุ่งกับบุพการีก็พอ ถ้าถามว่าหมอบีมในสายตาไอ้ซินเป็นอย่างไร จากที่แย่อยู่แล้วตอนนี้ถือว่าติดลบร้อย ในตอนนั้นไอ้ซินกลับมาตีหน้านิ่งตามเดิม แล้วรีบลุกพรวดพราดออกมาจากห้องของคนๆนั้น ก่อนที่ขีดจำกัดจะทะลุ แล้วเผลอประเคนกำปั้นหนักๆลงบนกรอบแว่นเหลี่ยม
คล้อยหลังไปเพียงไม่กี่วินาที ไอ้เพี้ยนสะดุ้งเล็กน้อยตอนที่อีกคนลุกออกไป กลับมานั่งก้มหน้าก้มตา เอามือสองข้างยีหัวอย่างคนเสียสติ แล้วพึมพำกับเจ้าเหมียวที่ตนสถาปณาเป็นลูก
"ไอ้ปลา...พ่อทำอะไรอยู่กันแน่วะ"
แน่นอนว่าคนที่พอรู้ว่าหมอโรคจิตกำลังทำอะไรอยู่ไม่ใช่ตัวมันเองที่ความรู้สึกช้าอย่างแน่นอน แต่เป็นเพื่อนโจ้ที่อยู่ด้วยกันมาตลอดเกือบหกปีต่างหาก หมอโจ้สังเกตว่าเพื่อนของตนเริ่มเพี้ยนมาเมื่อสองเดือนที่แล้ว มันนั่งซึมๆมึนๆมาตั้งแต่วันที่ไปดูคอนเสิร์ตด้วยกัน ตอนแรกโจ้คิดว่ามันคงโดนพี่ยักษ์ซัดสักหมัดสองหมัดเพราะความหมั่นไส้ แต่พอตามหากันเจอกลับพบว่ามันนั่งยิ้มแป้นสบายดีอยู่ข้างลำธาร แต่เป็นยิ้มแหยๆ ราวกับคนที่รู้สึกผิดกับสิ่งที่เกิดขึ้น แต่ก็ตามฟอร์ม มันไม่เอ่ยคำว่าขอโทษออกมาแต่อย่างใด โจ้ที่ชินกับนิสัยของมันก็ไม่ได้พูดอะไรออกไปแม้แต่เอ้ที่เห็นว่ามันแสร้งทำตัวสนุกบ้าบอก็คิดเหมือนกันว่ามันคงรู้สึกเสียใจที่เป็นจอมก่อเรื่อง ทำให้พวกเพื่อนที่นานๆว่างมาเที่ยวเสียบรรยากาศจึงไม่ได้คาดคั้นว่ามันไปเจออะไรมาบ้าง พอกลับมาถึงหอก็เห็นมันเป็นเด็กติดคอมฯอยู่เกือบอาทิตย์ พอโจ้ลองถาม มันก็บอกแค่ว่ากำลังดูรองเท้า หลังจากนั้นไม่ถึงเดือนก็มีพัสดุสินค้ายี่ห้อหนึ่งมาจากต่างประเทศ โจ้ที่เป็นผู้เซ็นต์รับในตอนนั้นแอบฉงนกับราคาสินค้าที่มากเกินควรแต่ดูเหมือนเพื่อนมันจะดีใจอยู่ไม่น้อยที่เห็นสินค้าชิ้นนั้น แต่หมอโจ้กลับไม่เคยเห็นมันใส่รองเท้าคู่ที่ว่าเลย
"กูไปหาอาจารย์นะ"
หมอเพี้ยนยิ้มร่า ก่อนจะคว้าถุงผ้าที่อิมพอร์ตมาจากนอกพลางฮัมเพลงอย่างคนอารมณ์ดีแล้วเดินออกจากห้องคล้ายคนเสียสติ ช่วงหลังเขาเห็นมันกระตือรือร้นกับการตื่นโคตรเช้าแล้วหิ้วถุงรองเท้าแพงหูฉี่เพื่อไปทำอะไรบางอย่าง แต่โจ้ก็ไม่ได้ถามอะไรออกไปตามเคย ยกเว้นแต่ที่เขาได้ยินมันคุยโทรศัพท์กับใครซักคนในทำนองว่า ‘ของที่มันฝากเอาไปให้...อีกคนรับแล้วหรือยัง’ และหน้ามันจะจ๋อยทุกครั้งที่วางสายไป แค่นั้นหมอโจ้ก็รู้แล้วว่ามันกำลัง ‘ขอโทษ’ ใครซักคนในแบบของมันอยู่ และได้แต่หวังว่าเขาคนนั้นจะเห็นในความพยายามบ้าๆของมัน
วันเสาร์แห่งชาติแต่ไอ้ซินพึ่งเรียนเสร็จตอนเที่ยงแวะมาหาพี่ฟ้ากับเอเดนที่นัดไว้ตอนบ่ายพร้อมกับลากไอ้ออมมาด้วย เหตุเพราะดนตรีเพลงใหม่ของวงที่จะเอาไปเล่นเปิดตัวที่งานเทศกาลดนตรีแถบยุโรปเสร็จแล้ว สถานที่ไม่ใช่ที่อื่นไกลแต่เป็นตลาดนัดที่ร้อนเป็นอันดับหนึ่งของโลก นั่นเป็นคำบอกเล่าจากไอ้ออม เอาใหม่...ตลาดนัดที่ใหญ่ที่สุดในโลกจตุจักรนั่นเอง เหตุที่ต้องลากไอ้ออมมามันมีเหตุผลอยู่
"เหวอ...กลองพี่เปิดแฉจนเหมือนร็อคญี่ปุ่นเลยแม่งไม่เข้ากับไลน์กีตาร์ของเอเดนว่ะพี่"
แค่พี่มือกลองให้ฟังดนตรีแค่ท่อนแรก ผู้เสพดนตรีตั้งแต่เคป๊อปขาสวยยันเมทัลใต้ดินอย่างไอ้ออมก็เริ่มองค์ลง เขาเรียกว่าเอามันมาวิจารณ์ในฐานะผู้บริโภค ไอ้พี่ฟ้าที่ช่วงนี้แอบเสพวงร็อคญี่ปุ่นอย่างบ้าคลั่ง เกาคอแก้เก้อเพราะน้องมันดันรู้ทัน พวกศิลปินมักชอบใส่อารมณ์ตัวเองลงในงานเสมอ ถ้าเป็นงานเดี่ยวคงไม่แปลกแต่นี่มันหมายถึงหน้าตาและทิศทางของวงด้วย
"กีตาร์เอเดนผมว่ามันเก่าไป เหมือนพวกกีตาร์ฮีโร่ยุค 90"
เป็นฝรั่งหัวทองที่นั่งสลดอีกราย และอะไรอีกมากมายที่อ้วนออมพูดและติติงจนชักจะมีความรู้เกินการเป็นตัวละครในนิยายปรัมปราเสียแล้ว
"เป็นไรวะ"
เป็นฟ้าที่ทักเมื่อเห็นว่านายซินนั่งนิ่งๆเหมือนคนสติหลุดมาตั้งแต่ต้น
"เปล่าพี่"
คำปฏิเสธอันเรียบเฉยของมันใช้ได้กับทุกคนยกเว้นพ่อมัน และท่านหัวหน้าวงคนนี้
"บอกกูมาเลย ไม่อย่างนั้นมึงอย่าหวังว่ามึงจะได้เห็นเนื้อเพลงใหม่"
"เฮ้ย เสร็จแล้วเหรอ?"
ปลายประโยคมันหันไปถามฝรั่งรุ่นน้องสุดในวง ผู้ที่รับหน้าที่เป็นคนเขียนคำร้อง
“ครับ”
ฝรั่งหัวทองตอบรับด้วยคำควบกล้ำชัดเจน
“ทีนี้ก็บอกกูมา ว่ามีเรื่องอะไร”
“เบื่อๆครับพี่...ผมหมายถึงเบื่อคน”
กว่าจะตอบปลายประโยคได้ก็ต้องเจอสายตากดดันจากท่านหัวหน้าวงก่อน
"มึงก็อย่าไปยุ่งกับเขาสิ ถ้าจะแย่ขนาดนั้น"
"แต่ผมรู้ว่ามันไม่ใช่นิสันดานหรอก แค่การแสดงออกแย่ๆ"
ซินตอบอย่างรวดเร็วพร้อมกับถอนหายใจ
"มีปกป้องด้วย มึงหมายถึงใครวะ...นี่มึงมีแฟนแล้วเหรอ?"
"เขาตามจีบไอ้ซินอยู่พี่"
อ้วนออมแทรกขึ้นมา ทำเอาเอเดนที่นั่งเงียบๆอยู่ถึงกับหูผึ่งเอาจริงๆคือแอบพนันกับไอ้พี่ฟ้าไว้ว่า ผู้ชายอย่างไอ้ซินจะขึ้นคานหรือมีคนสอยลงเพราะทั้งคู่นึกภาพไม่ออกว่านายซินมันจะไปจีบคนอื่นก่อนยังไง
"มึงก็พูดไป"
ไอ้ซินบอกปัดก่อนจะขอตัวไปเข้าห้องน้ำเพราะกลัวงานงอก พอเจ้าของหัวข้อลุกจากวงสนทนาไปไม่ต้องบอกก็รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น เอเดนที่พึ่งเรียนพุทธศาสนสุภาษิตมาให้คำจำกัดความของสถานการณ์นี้ว่า 'ผู้ที่ไม่ถูกนินทาไม่มีในโลก'
"ไอ้ซินมันเป็นอะไรของมันวะ"
เขาเรียกคำพูดนี้ว่าการโปรยหัวเรื่อง
"คนที่ตามตื้อแม่งเป็นคนเดียวกับในรูปด้วยนะพี่"
แต่ไอ้ออมไม่เล่นตามแผนมันขายความลับเพื่อนแบบง่ายๆแบบไม่ต้องเกริ่นแม้แต่น้อย
"น่ารักไหม"
และผู้ที่พนันว่าซินจะโดยสอยลงจากคานอย่างเอเดน ก็ถามอย่างไม่อ้อมค้อมเช่นกัน
"สำหรับผู้หญิงส่วนใหญ่ก็...น่ารักดีนะ"
แว่นอ้วนหมายถึงหน้าตาหมอบีมสำหรับผู้หญิงส่วนใหญ่คงมองว่าน่ารักมากกว่าหล่อ ไม่ได้หมายความว่าหมอบีมน่ารักกว่าผู้หญิงส่วนใหญ่อย่างที่ไอ้นักร้องของวงเข้าใจ
“แต่ผมไม่เข้าใจก็คนในรูปมัน...ช่างมันเถอะ”
อ้วนออมจะพูดต่อว่าเป็นผู้ชายแต่กลัวว่าความลับที่มันกุมไว้คนเดียวจะรั่วไหล มันดูดน้ำมะพร้าวไปด้วยทำหน้ากระหยิ่มอย่างผู้กำความลับทั้งหมดของเพื่อนรักไปด้วย ไอ้พี่ฟ้ามองดูกริยานั้นด้วยความระอาถ้านับข้อมูลที่ออมให้มาว่าคนในรูปมาตื้อนายซินมือเบสของวง คนที่กำความลับทั้งหมดของตัวเอกของนิยายเรื่องนี้ไม่ใช่มหาดเล็กแต่เป็นนางฟ้าหรือไอ้ฟ้าหัวหน้าวงคนนี้ต่างหาก! ไอ้ออมไม่ต้องเอื้อนเอ่ยออกมาด้วยซ้ำว่าคนที่ไอ้ซินมันกอดจนจมอกลักษณะเป็นเช่นไร ไอ้ฟ้าก็พนันได้ว่าเป็นผู้ชายร้อยเปอร์เซ็น เพราะสิ่งที่อ้วนแว่นไม่เข้าใจไอ้มือกลองอย่างไอ้พี่ฟ้าเข้าใจแจ่มแจ้ง คงเพราะ...พี่ฟ้ากับไอ้ซินมันเป็นพวกรสนิยมเดียวกันละมั้ง ผีย่อมเห็นผีโว้ย! เอเดนผู้เอาหนังยางมัดจุดผมตรงหน้าผากอย่างน่ารักส่ายหัวอย่างเหนื่อใจให้กับไอ้บ้าทั้งสองที่ทำหน้าตาของผู้เหนือกว่าราวกับคนบ้าเพราะอากาศร้อนเป็นเหตุ
หมอเพี้ยนที่มีความเชื่อว่าความบังเอิญไม่มีในโลกกำลังคิดว่าจะทำยังไงดีให้อีกคนเห็นว่าเป็นความบังเอิญ ในเมื่อมันก็กำลังมายืนร้อนเหงื่อหยดติ๋งอยู่ที่ตลาดนัดที่โคตรร้อนเหมือนกัน ไอ้หมอโรคจิตได้แต่ท่องให้ขึ้นใจว่า ‘กูมาซื้อหญ้าขนให้ไอ้ปลาและหลานทั้งหลาย ไม่ได้มาทำอะไรเลย’ เมื่อเช้าหมอที่พึ่งรู้ว่าตัวเองมีวันหยุดในรอบสองเดือนต่อสายถึงไอ้ออมแต่เช้าเพื่อดูลาดเลา ได้ความว่าวันนี้มีเรียนแลปแล้วตอนบ่ายจะแวะไปจตุจักร อ้วนออมที่พอรู้อยู่แล้วว่าแผนมหาดเล็กของพี่แกล่มไม่เป็นท่าได้แต่สงสัยว่าไอ้รุ่นพี่บ้ามันจะทำอย่างไรต่อไป รุ่นพี่ที่ว่าทำเสียงเนือยๆก่อนจะบอกว่า ‘กูก็จะไปซื้อหญ้าออแกนิกให้ลูกกูเหมือนกัน’ แม้ไอ้รุ่นพี่จะเหลือบไปเห็นถุงหญ้าขนาดยักษ์ที่มีอยู่ก็ตามมันใหญ่ขนาดถ้าปลูกหมดถุงไอ้ปลากับลูกคงมีทุ่งสะวันน่าส่วนตัวไว้วิ่งเล่นเลยทีเดียว อ้วนออมที่กำลังจะสถาปนาตนเป็นทาสแมวพอรู้ว่าหมอเพี้ยนเลี้ยงเจ้าเหมียวอยู่ก็ขอฝากตัวเป็นศิษย์ทันที นั่นเป็นเหตุว่าทำไมแว่นออมและแว่นบีมคุยกันได้เรื่อยๆแม้จะไม่ใช่เรื่องพ่อคนดังอย่างไอ้ซินก็ตาม
แม้ตลาดที่นี่จะใหญ่เป็นอันดับหนึ่งของโลกแต่หมอบีมเมื่อวัยมัธยมมันเป็นเจ้าถิ่นเดินมันทุกอาทิตย์...เดินแม่นยิ่งกว่าแผนที่ตรงประชาสัมพันธ์เสียอีก ฉะนั้นไอ้การจะหาร้านที่นั่งเต๊ะจุ๊ยคุยงานได้ก็ไม่ใช่เรื่องยาก ยิ่งคู่ปรับมันพร้อมพรรคพวกเป็นพวกที่เป็นที่จับจ้องของเหล่าวัยรุ่นอยู่แล้วเรื่องอย่างนี้หมูมาก หมอที่เดินลับๆล่อที่ร้านตรงข้ามร้านของเป้าหมายมาร่วมครึ่งชั่วโมง พอเห็นว่านายซินลุกออกจากโต๊ะแล้วเดินออกไปอีกทางหมอก็สาวเท้าตามทันที แต่ดูเหมือนไม่ใช่หมอคนเดียวที่เดินตามพ่อคนดัง เพราะบีมแว่นแอบเห็นว่ามีวัยรุ่นหลายๆคนก็สาวเท้าตามไอ้ซินเช่นกันแต่ไม่มีใครกล้าเรียกมือเบสที่โคตรเท่ห์สักคน ด้วยเพราะวันนี้หน้านิ่งๆของนายซินแผ่รังสีความไม่เป็นมิตรออกมา ต้นเหตุก็เพราะไว้แว่นตัวขาวที่เดินต่อส้นตามหลังเยี่ยงแฟนคลับตัวยงนั่นแหละ เอ็งเดินใกล้เกินไปไหมบีมห่างไม่ถึงเมตรด้วยซ้ำ
“มีอะไร”
นายซินเบรกกะทันหันพร้อมๆกับการหมุนตัวมาเผชิญหน้ากับไอ้เพี้ยนน่ารำคาญ ทำให้ไอ้รุ่นพี่บ้าที่เบรกไม่ทันเอาหน้าผากแนบกับคางอีกคนดัง ‘ป๊อก!!!’โอย...อายแทนเอ็งว่ะหมอ หมอก้มหน้าชิดอกเอามือลูบหัวตัวเองป้อยๆ เจ็บที่หัวแต่แดงลามไปทั่วหน้าและหูเลยทีเดียว
“มาทำอะไร”
ไอ้ซินถามอีกคนอย่างเวทนาในอาการ
“มาซื้อหญ้าให้ไอ้ปลา บะ...บังเอิญจังนะ”
โถ...หมดคำพูดเลยหมอ
“พี่ตามผมมาทำไม”
เสียงไอ้ซินเย็นฉียบราวกับน้ำแข็งที่เทือกเขาอาร์กติค ทำเอาหลายๆคนที่แอบๆเนียนเดินตามสะดุ้งกันเป็นแถว มือแสร้งจับเสื้อผ้าที่ขายอยู่ที่ร้านใกล้ๆอย่างสนใจแต่หูผึ่งรอฟังพี่ซินสุดเท่ห์ดราม่ากับแฟนคลับแว่น โดยหารู้ไม่ว่าไอ้แว่นเป็นมากกว่านั้น...เป็นคนที่ไอ้ซินมันเบื่อขี้หน้ายังไงล่ะ
“กูมาซื้อของให้ไอ้ปลา แล้วเห็นว่ามึงเดินอยู่เลยตามมา”
ไอ้เพี้ยนไม่กล้าบอกแน่ๆว่า ‘กูเป็นสโตรกเกอร์ตามมึงมาตั้งนานแล้ว’
“แล้ว? ”
“แล้วก็เอารองเท้ามาให้ด้วย”
บังเอิญมากเอ็ง...เอารองเท้ามาด้วยเนี่ยนะ
“พี่กำลังทำอะไรอยู่!?”
นั่นเป็นคำถามที่หมอถามตัวเองมาเกือบสองเดือนแล้วเหมือนกัน แม้มันจะเพี้ยน ความรู้สึกช้าหรืออะไรก็ตามแต่ที่มันมาตามอยู่ทุกวี่ทุกวันมันแค่หวังให้คนตรงหน้าคุยกับมันดีๆ เหมือนกับว่ามันเป็นคนๆนึงที่ได้รับการยกโทษจากความผิดในวันนั้นแล้ว ไม่ต้องพูดดีกับมันก็ได้แค่อย่ามองมันนิ่งๆแล้วทำเสียงเย็นยะเยือกแบบไม่พอใจตลอดเวลาก็พอ แต่ก็โทษใครไม่ได้เพราะหมอก็รู้ตัวดีว่ามันทำตัวไม่ดีเองแต่ถ้าจะให้พูดว่า ‘เพื่อขอให้มึงยกโทษให้ยังไงล่ะ’ หรือ ‘ขอโทษนะ’ ไอ้เพี้ยนมันก็ขอบายดีกว่าบางทีอีโก้ที่สูงเกินไปก็ทำให้ตัวหมอบีมเองปวดตับอยู่เหมือนกัน
"อะไรคะลูก?"
ขอบคุณท่านป้าปากแดงใส่มินิสเกิร์ต ที่ดึงสติไอ้แว่นเพี้ยนขึ้นมาจากความหม่นหมอง
"หนูอยากถ่ายรูปกับพี่ซิน"
เป็นเด็กสาวที่จูงกึ่งลากแม่ตัวเองเข้ามาในวงสนทนาของหนุ่มทั้งสอง
"ใครคะ"
"นักดนตรีค่ะ"
ป้าชายตามองมายังคนทั้งคู่ที่ดูท่าทางกลืนไม่เข้าคายไม่ออกกับสถานการณ์ตรงหน้า
“คนไหนคะ”
เธอถามลูกสาวพลางจ้องมายังหนุ่มแว่นพลางยิ้มหวาน ลูกสาวเธอทำท่าเอียงอายก่อนจะชี้นิ้วเรียวสวยมาที่อีกคนข้างๆหมอเพี้ยนฉับพลันดวงหน้าและแววตาคนเป็นแม่ก็เปลี่ยนไปในทันที ไอ้เพี้ยนรู้สึกว่าตัวเองมุมปากกระตุกเล็กน้อย
"เนี่ยนะนักดนตรี เด็กสมัยนี้เป็นอะไรกันไปหมด ทำตัวตามค่านิยมผิดๆหน้าตาก็ดีแต่สักอะไรเยอะแยะ เจาะปากเจาะคิ้วอย่างกับพวกกุ๊ยติดยา"
หมอหันมองคนข้างๆที่หน้าซีดเผือดและกำหมัดอย่างกำลังอดทน...เหมือนที่ทนไอ้หมอบ้าเองมาโดยตลอด แต่หมอบ้าไม่เคยทนครับ!
"แล้วป้าล่ะครับ แก่แล้วแต่งตัวอย่างกับเด็กม.ต้น นั่นปากทาอุทัยทิพย์หรือกินเลือดสดมา"
พอพูดจบไอ้บ้าก็ลากแขนอีกคนออกมาอย่างไม่รอฟังคำปรามาสต่อ คนที่โกรธจนตาแดงก่ำไม่ใช่คนที่โดนว่าแต่เป็นอีกคนที่ยืนจับแขนไอ้ซินไว้แน่น หลายคนที่อยู่บริเวณนั้นจับจ้องมายังพวกมันที่ยืนอยู่ในตรอกขายเสื้อผ้าแคบๆ จนกลายเป็นเหมือนไทยมุงขนาดย่อม
"พี่..."
ซินเรียกเบาๆ เพราะเห็นว่าอีกคนกำลังปรับระดับการหายใจให้เป็นปกติอยู่
"ลืมไป...ไม่ชอบนี่นะ"
อีกคนว่าพร้อมกับปล่อยแขนไอ้ซินที่ตนยืนบีบมาตั้งนาน ก่อนจะสูดลมหายใจเฮือกใหญ่เอามือขวาถอดแว่นทรงเหลี่ยมออกแล้วใช้อีกมือขยี้ตากลมๆอย่างไม่กลัวว่ามันจะช้ำ หมอเพี้ยนก้มหน้าก้มตาเอ่ยคำบางคำออกมาอย่างเบาหวิวก่อนที่จะเดินออกจากบริเวณนั้นอย่างรวดเร็ว
"ไม่มากวนอีกแล้วล่ะ"
บีมเดินก้มหน้าก้มตาแหวกฝูงชนออกมา เขารู้สึกปวดหนึบตรงอกโชคดีที่เรียนหมอมามันถึงไม่ได้เพี้ยนพอที่จะคิดว่าตัวเองเป็นโรคหัวใจ มันคิดว่านี่เหมือนกับตอนอกหักมากกว่า
"เดี๋ยว!"
สิ่งที่มาพร้อมกับเสียงคือมือหนาที่คว้าไหล่เขาไว้หมอไม่กล้าหันไปมองเพราะรู้อยู่แล้วว่าเจ้าของเสียงเป็นใคร เสียงทุ้มติดเย็นชาเมื่อมากระซิบอยู่ข้างๆใบหู กลับฟังดูอบอุ่นเสียจนดวงหน้ามันร้อนขึ้นมาเฉยๆ
"ถ้าคราวหน้าจะเอารองเท้ามาคืน ผมไม่เคยบอกพี่เหรอว่าผมใส่เบอร์ 46"
_____________________________________________________________________________________
TBC.
-
ในที่สุดก็มีเวลา
อยากตอบคอมเมนท์มากที่สุดครับ แฮ่ :hao6:
________________________________________________________
@วัวพันปี
ผมเห็นดิสเพลย์คุณเมานมอยู่นะ........หลอกกันไม่ได้ผลหรอก :hao3:
@Lonelyนู๋โรนลี่
ถ้าคุณใส่รองเท้าที่ยาวอย่างเรือเยี่ยงนั้นได้ ผมก็จะส่งให้ เอาที่อยู่มา #ผิด
@Palmpalm
ขอบคุณที่อุตสาห์ชอบมันครับ
@QueenPedGabGab
กีซซซซซซซซ มาต่อแล้วนะมาอ่านเลย (บังคับ 555)
@melody
น่ารักกับเกรียนนี่มันเหมือนกันไหมครับ :hao4:
@MJirawan
ขอบคุณที่ชอบครับ ตามมาเสพดราม่าต่อเลย.... :hao7:
@pipraely
คุณต้องแอบเป็นสาวถึกเหมือนเจ๊เอ๋แน่ๆ o22
ขอบคุณที่อ่านมันฮะ
@ReiSei
รวบกอดแฟนคลับคนใหม่ :กอด1:
@phana_qbz
ขอบคุณมากฮะ
@maemix
ขอบคุณมากๆครับ ซาบซึ้ง :hao5: :hao5:
@fannan
ใจอ่อนตรงหนาย......มันแค่สงสารหรอก :hao3:
@BeeRY
หมอมันแย่กว่าที่คุณคิด จริงจริ๊งงงง (เสียงสูง)
@Palmpalm
ผิดที่ไอ้บีมเป็นคนให้นั่นแหละ....... :mew5:
@nevergoodbye
คุณรู้ได้ไงว่าผมปั่นขนาดนั้น - - :katai4: :katai4:
@greenapple
ฮากับปัญญาอ่อนมันคล้ายๆกันนะว่ามั้ย :ruready
@kongxinya
มันสมเพชในความพยายามต่างหาก :laugh:
@quiicheh.
เง้อ......ในที่สุดก็เห็นความดีของหมอสินะ
หมอมันปกป้องเต็มกำลังปากมันเลยหล่ะ
@De_cimo
ซึน <---- เป็นคำที่ผมไม่พิมพ์แต่พยายามสื่อมาโดยตลอด :laugh:
เคะ <---- ใครจะไปรู้....บางทีซินมันอาจจะให้กดก็ได้
@TIKA_n
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
ผมตอบแทนสุดยอดคอมเมนท์ของคุณด้วยอะไรไปมากกว่าคำขอบคุณไม่ได้เลย
ซาบซึ้งจริงจัง
(เปล่ากวนตีนด้วยอีโมจริงๆนะ :hao5:)
@spy4869
บางทีซินมันก็เรื่องมาก กะอีแค่รองเท้า เบอร์อะไรก็ใส่ๆไปเถอะ!? :เฮ้อ:
@cattydoggy
ขอบคุณค้าบบบบ :pig4: :pig4: :pig4:
@route rover
ติงหรือเรือก็ไม่รู้ โคตรยาว 555
@dragonassist
อ้ากกกกกกกก ดีใจมีคนเขิน :o8:
@bun
ไม่รับเพราะรำคาญมากกว่าฮะ :เฮ้อ:
@The prince
ซินโดนด่าว่ากุ๊ยเรารับมิได้ แต่หมอโดนด่าว่ากุ๊ยนี่แม่มสะใจดีจริงๆ :laugh:
-
อ่านตอนพิเศษแล้ว... แล้วคิดในใจว่าจะเศร้าไหมเนี่ย!!
-
แง่งงงงงงงงงงงง ค้างมากค่ะ
ตอนนี้ต่อภาคพิเศษก่อนได้มั้ยค่ะ ส่วนภาคปกติขอถัดไปอีกที
อ่านตอนนี้แล้วสงสารหมอสุดพลัง เป็นภาวะยื้อแล้วหลอกตัวเองไม่ยอมเผชิญหน้าความจริงที่กดดันมาก
สะเทือนใจแต่ก็สะใจคนอ่านมาก
-
เอ่อ ปลา นี่ตัวผู้หรือตัวเมียคะ ? ตอนที่ 3 เข้าใจว่า ปลาคลอดลูกแมวนะคะ แต่ตอนพิเศษ ปลากลายเป็นลูกชายของบีม แล้วบีมเป็นปู่ของฉลามซึ่งเป็นลูกปลา ซะงั้น ถ้าปลาเป็นตัวเมีย ควรเป็นลูกสาวแล้ว บีมเป็นตาของฉลามนะคะ แต่ถ้าปลาเป็นตัวผู้ ตอนที่ 3 ก็ควรจะกล่าวถึง
แฟนของปลาซักหน่อยนะคะ
-
ชอบตอนพิเศษ มาต่อให้จบนะ อย่าปล่อยค้าง กำลังอิน
ทั้งสองคนต่างเดินตามความฝัน เวลาทำให้คนสองคนต้องห่างกัน
แต่ใจไม่ห่าง ถ้าได้กลับมาอยู่ด้วยกันคงดี
-
อ่า ช่างเป็นตอนพิเศษที่ :ling1:
มาต่อไวๆนะมันค้างมากอะ ซินนนนนนนนนนน :m16:
:L2: :กอด1: :pig4: :L2:
-
ตอนพิเศษ ค้างมาก หน่วงอึนอึนดี
ซินเดอเรลล่าต้องคู่กับเจ้าชายเท่านั้น
ที่ซินต้องควงผู้หญิงต้องมีเหตุแน่
ก็ซินเป็นเกย์รู้ตัวตั้งแต่อายุสิบสอง(ใช่ป่าว)
จะหน้ามืดเอาตอนจะแก่คว้าผู้หญิงมาทำพันธ์
ไม่ใช่แน่นอน
-
แปะไว้ก่อนนะเจ๊อะะะะะะ
เดี๋ยวจะมาฮา
-
:sad4: :sad4: :sad4: :sad4: :sad4: :sad4: :sad4: :sad4: :sad4: :sad4: :sad4: :sad4: :sad4: :sad4: :sad4:
-
@ คนเขียนที่รัก
มันคือสิ่งที่อยากให้เป็นค่ะ 555 =>> :katai4: :katai4: :katai4:
รีบมาต่อด่วนนนนนนน
-
เหวออออออ
ผิดคาดแฮะ :hao4:
เห็นเป็นตอนพิเศษนึกว่าจะฮาาาาา
อยากรู้เสียแล้วสิ
ว่าผู้หญิงคนนั้นเป็นไผ :katai4: :katai4: :katai4:
แอบสงสารหมอบีม
-
มาทิ้งประเด็นเด็ดแบบนี้ เมื่อไรจะมาต่อคะ
-
:sad4: :sad4: :sad4:
สงสารทั้งซินและเจ้าชาย
-
:o12: :o12: :o12:
อย่านะ อย่านะ อย่าบีบคั้นกันไปมากกว่านี้เลยยยยยยยยยย :ling1:
มาต่อเร็วๆเถอะค่าาาาาาาาาาาาาาาาาาาาา :katai1: :katai1: :katai1:
-
ตอนพิเศษนอกจากไม่ฮาแล้วยังทำให้เศร้ามากด้วยค่ะ :hao5:
ระยะทางมันน่ากลัวจริงๆ หมอบีมทนได้ถึงห้าปีก็เก่งมากแล้วอ่ะ :กอด1:
ถามให้รู้เรื่องเลยเถอะ ถ้าซินมีคนอื่นแล้ว หมอจะได้ไม่ต้องรออีก ไม่ต้องยื้อให้เจ็บมากกว่านี้
แต่ก็ยังไม่คิดนะว่าซินจะเปลี่ยนใจ อย่าทำเลย เดี๋ยวจะกลายเป็นคนเลวนะซิน :ling1:
-
ตอนพิเศษนี้ให้ความรู้สึกเหมือนอ่านเรื่องนี้แต่เป็นภาค2 ภาค2ที่ไม่ใช่อยู่ในช่วงจีบ หวานกันเหมือนภาคแรก แต่เป็นภาค2ที่อยู่ในช่วงการใ้ช้ชีวิตด้วยกัน แล้วเกิดการห่างเหินด้วยระยะทาง....และอุปสรรคคือระยะทาง แบบทั้งคู่จะเ็ป็นอย่างไรต่อไป...จะแฮปหรือจะแบดอะไรแบบนี้
ปล.รู้สึกเหมือนอ่านข้าม แบบอ่านหวานๆกันอยู่ดีๆก็กระโดดมาอ่านตอนคบกันแล้วแล้วเหมือนจะเลิกกัน กร๊ากกกก
รออ่่านตอนต่อไป ปล.แอบอยากอ่านภาคพิเศษต่ออะ555
-
5ปี.......สุดยอดเลยคู่นี้
โอ๊ยยยยเพื่อนซินมันนน มันเกย์บอร์นทูบี ยากจะกลับใจ
หมอบีมอย่าพึ่งคิดไปไกล หมอบีมเก่งอะทนได้ไง
-
:hao5:เหมือนอ่านนิยายข้ามหน้า...มาตอนเกือบจบ
อ่านตอนนี้แล้วคนละฟีลกับตอนมึนๆอึนๆเพราะตอนนี้(SP1:ลอยกระทง)หวานๆเศร้าๆ
เราหลงทาง...เพราะงั้น มาเย็บกระทงกันต่อเถอะ ..พลีสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสส
-
ตอนแรกนะ เห็นตอนพิเศษ ก็คิดว่า เราอยากอ่านตอนหลักต่ออ่ะ รออ่านเจ้าชายจีบนายซินอยู่น้า
แต่พออ่าน SP 1 เสร็จแค่นั้นแหละ บอกเลยว่า อย่าเพิ่งเอาตอนหลักมาน้า ขอ SP 2 อย่างด่วนจ้า :ling1:
แหม๊ มันค้างคาใจเหลือเกิน สงสารพี่หมอบีมจังเลย นี่ใช่พี่หมอเพี้ยนโรคจิตคนนั้นจริงป่ะเนี่ย
ที่ชอบมาก ๆ เลย คือ เป็นตอนที่ได้รู้ ว่าอนาคตคู่สมรส สมรัก ของเจ้าชายกับนายซิน เป็นยังไงกันบ้าง
อ่านแล้วรู้สึกดี ที่ทั้งคู่ได้ใช้ชีวิตรักร่วมกัน ได้รับความรัก และการยอมรับจากครอบครัวทั้งสองฝ่าย
อุปสรรคส่วนใหญ่ของชีวิตคู่ชายกับชาย มักเกิดจากการไม่ได้รับการยอมรับจากครอบครัว แต่คู่นี่ไม่ใช่
กลับกลายเป็นว่า สิ่งที่มาทดสอบความรักของพี่หมอบีมกับนายซิน คือ ตัวของทั้งสองคนเองสินะ
ต่างฝ่ายต่างก็ได้ทำตามความฝันของตัวเอง แล้วก็ทำสำเร็จซะด้วย แต่สิ่งที่ต้องใช้แลก ก็คือเวลาที่มีให้กัน
เข้าใจความรู้สึกของพี่หมอบีมนะ ฝ่ายที่ต้องอยู่อย่างเฝ้ารอ ในสถานที่ที่มีแต่ความทรงจำ มันคงเหงาน่าดู
ยิ่งตอนที่สูญเสียน้องปลา พี่หมอบีมกลับไม่มีซินอยู่เคียงข้างในเวลาที่อ่อนแอ อ่านแล้วมันเศร้าจริง ๆ
แต่ยังไง เราก็เชื่อ นายซินของเรา ต้องทำตามคำอธิษฐานที่ขอกับพี่หมอบีมแน่ ๆ ที่ว่าจะมาลอยกระทงด้วยกันทุกปี
แล้วสักวันจะขอพี่หมอแต่งงาน ดังนั้นนะพี่หมอ ไม่ว่าภาพที่เห็นจะ ทำให้คิดไปไกลแค่ไหน แต่ในเมื่อคนที่เรารัก
ก็อยู่ตรงหน้าแล้ว คุยกันให้รู้เรื่องไปเลยสิ อุตส่าห์มาหาถึงที่นี่แล้ว ได้เจอเจ้าตัวแล้วแท้ ๆ เคลียร์กันไปเลย
รอฟังคำอธิบายของซิน ยังไงเราก็เชื่อ ว่าซิน ยังเป็นซินที่แสนซื่อ และรักมั่นคง ไม่มีทางนอกใจเจ้าชายได้หรอก
รอ SP 2 ต่อไปจ้า อยากอ่านเร็ว ๆแล้วอ่ะ คาใจ ๆ ขอบคุณคนเขียนค่ะ :3123:
-
เป็นสเปฯที่หน่วงมาก
ค้างเลย!!!!
-
ค้างงงงงงงงงงงงง
มันอะไร ยังไง หน่วงงงง ขอต่อภาคพิเศษก่อนนะค๊าาา :hao5:
-
ทำไมหัวข้อมัน มีตอนพิเศษตอนที่2แล้ว แต่เนื้อเรื่องยังไม่มี =[]=!
//รอ
-
#5 รถฟักทองสองล้อ
"ไปเจออะไรดีๆมาหรือไง"
ฟ้าถามเมื่อเห็นไอ้ซินมันนั่งยิ้มน้อยๆตั้งแต่กลับมาจากห้องน้ำ คาดว่าต้องไปป๊ะกับอะไรบางอย่างมาแน่บางทีอาจจะเป็นหนุ่มถูกสเป็คที่ยืนฉี่อยู่โถข้างๆก็เป็นได้
"ก็ไม่ได้แย่เกินไปหรอกพี่"
ซินตอบก่อนจะกระดกน้ำมะพร้าวเย็นๆเข้าปาก บางทีไอ้เพี้ยนที่ซินมันเบื่อมาตลอดอาจจะไม่ได้เลวร้ายจนกู่ไม่กลับ ถ้าจำไม่ผิดชั่วครู่แห่งความวุ่นวายนั่นไอ้หมอบ้าเอาตัวเล็กๆของตัวเองมายืนบังด้านหน้ากันนายซินไว้เสียด้วย ท่างทางขู่ฟ่อๆเหมือนแมวหวงของไม่ผิด
"ถ้าคราวหน้าจะเอารองเท้ามาคืน ผมไม่เคยบอกพี่เหรอว่าผมใส่เบอร์ 46"
พอพูดออกไปแบบนั้นไอ้แว่นเพี้ยนก็เบิกตากว้าง แล้วก็ก้มหน้าก้มตาเดินสาวเท้าออกไปซะอย่างนั้น ‘ใจอ่อน’ คงใช้จำกัดการกระทำและคำพูดข้างต้นของไอ้ซินไม่ได้เท่าไหร่ เพราะมันก็ไม่ได้จงเกลียดจงชังอีกคนมาตั้งแต่ไหนแต่ไรอยู่แล้ว ใช้คำว่า ‘ให้โอกาส’ น่าจะเหมาะกว่า นึกได้แบบนั้นก็ทำให้มือเบสยิ้มกับตัวเองอีกรอบ
"เพี้ยนแล้วมึง"
ไอ้ฟ้าว่า
"เพี้ยนนี่คืออะไรเหรอ"
เอเดนที่ภาษาไทยยังไม่แตกฉานเท่าที่ควรเอ่ยปากถาม
"คล้ายๆกับบ้านั่นแหละ"
หัวหน้าวงตอบเสียงนิ่งๆแล้วขยี้หัวหยิกๆของนักร้องนำไปด้วย
"งั้นพี่ฟ้าก็เพี้ยนมาตลอดสินะ"
ฝรั่งผู้เด็กและตัวเล็กแบบทรยศโครโมโซม พูดแล้วหัวเราะเอิ้กอ้ากอยู่คนเดียวแต่พอเห็นคนข้างๆตีหน้านิ่งตวัดหางตามามองปุ๊บ มันก็หุบปากฉับแล้วกลับคำทันที
"เพี้ยนแบบหล่อๆไง"
ลื่นเป็นปลาไหลเลยไอ้ฝรั่งขี้นก!
"ไปเจอสาวที่ไหนมาวะ"
อ้วนออมที่นั่งเงียบมานานมีบทพูดบ้าง...ต่างกับหัวหน้าวงที่หัวเราะลงคออย่างมีเลศนัยไอ้ออมมีตาหามีแววไม่!!!
ไอ้พี่ฟ้ารู้จักกับไอ้ซินครั้งแรกตอนที่มันอายุแค่ 16 ปี พึ่งขึ้นม.ปลายสดๆร้อนๆ ส่วนเขาขึ้นมหาลัยปี 1 พอดี ตอนนั้นนายซินของพวกเรากำลังน่ารักเลย ตอนที่มันมาออดิชั่นท่านหัวหน้าวงตัดสินใจรับมันเข้าวงด้วยเหตุผลส่วนตัวล้วนๆ ฝีมงฝีมือที่มันนำเสนอหาสนใจไม่ เพราะแค่สบตาผู้เชี่ยวชาญเรื่องเพศอย่างไอ้ฟ้าก็ฟันธงฉับ ไอ้พายที่รู้ทันเตือนด้วยความหวังดีมาโดยตลอดหลายปีว่า 'อย่างาบน้องมันนะ กูขี้เกียจหามือเบสใหม่' ตอนแรกไอ้ฟ้าที่แต่ก่อนนิสัยขี้ม่อก็คิดว่าจะงาบมือเบสจริงๆนั่นแหละเพราะตอนนั้นนายซินทั้งขาว ทั้งซื่อ ทั้งน่ารัก พูดจาสุภาพ มีรอยสักที่ต้นแขนเพรียว เรียกได้ว่าเซ็กซี่...ตามแบบฉบับสเป็คไอ้ฟ้ามันเลย แต่ไม่ถึงปีเด็กที่ว่าก็สูงขึ้นเยี่ยงเสาไปฟ้ามีกล้ามเนื้อแน่นบึ๊กขึ้นมาจากไหนไม่รู้ ใบหน้าขาวตี๋ที่เคยน่ารักก็ดูแมนแถมหล่อนำไอ้ฟ้าไปอีก ในที่สุดมันยังไปสักเพิ่มให้เต็มแขนทำให้ห่างไกลจากคำว่าน่ารักหลายขุม ไอ้ฟ้าที่หวังจะจีบน้องถอยกรูดแทบไม่ทันด้วยเกรงว่าจะไม่ได้งาบน้องแต่น้องจะงาบมันแทน! ฟ้ามันชัดเจนในความเป็นชายเหนือชายมาตลอดเพราะอย่างนั้นแล้วมันถึงปล่อยไอ้ซินไว้เป็นเพียงเพื่อนร่วมอุดมการณ์ แค่คิดว่าแต่ก่อนตัวเองจะป้อมือเบสที่นั่งอยู่ตรงข้ามก็ขนลุกด้วยความสยองแล้ว
"สาวไหนของมึง"
นายซินถามไปพลางหยิบขนมเข้าปากพลาง
"ทำเป็นนิ่ง กูเห็นนะที่มึงเดินกับสาวบริหารวันนั้น"
ไอ้ซินได้แต่เงียบแล้วนั่งรำลึกถึงวันนั้น...วันไหนวะ?
ท่าทางของไอ้ซินกับหมอเพี้ยนในวันนั้นต่างกันเหมือนฟ้ากับเหว ตามนิสัยอันฝังรากลึกของไอ้บีมคือคิดไปเองซึ่งอาจจะรวมถึงวิตกจริตในบางที ‘ถ้าคราวหน้าจะเอารองเท้ามาคืน ผมไม่เคยบอกพี่เหรอว่าผมใส่เบอร์ 46’ ประโยคที่พ่อคนดังบอกมัน ยังก้องอยู่ในหูตลอดการเดินทางจากตลาดถึงที่พัก คนที่แบกหญ้าออแกนิกส์ของแมวกลับที่พักได้แต่คิดว่าไอ้ซินต้องโกรธสุดๆแน่ๆไหนจะหน้าด้านเดินตามทำแฟนคลับมันหายไปตั้งคนนึงแถมรองเท้าที่เอาไปให้ยังผิดไซส์อีก ยิ่งคิดไอ้แว่นยิ่งหม่นหมองแทบอยากจะกินหญ้าของไอ้ปลาให้ไปเกิดในท้องแล้วตายให้รู้แล้วรู้รอด มันเดินแบกถุงหญ้าห้ากิโลมาถึงที่พักแล้วถอดรองเท้าออกด้วยสภาพซังกะตาย หมอโจ้ที่เห็นสภาพเพื่อนตั้งแต่แรกเอ่ยทัก
“ไปทำเหี้ยอะไรมา หน้าตาเหมือนคนอกหัก”
“ไปซื้อของไห้ไอ้ปลากับลูก”
มันจะชูถุงหญ้าให้เพื่อนดูแต่พลาดชูถุงรองเท้าขึ้นแทน โจ้หรี่ตามองอย่างจับผิด
“นั่นมันถุงรองเท้า กูถามจริงมึงซื้อรองเท้ามาทำไมเห็นมึงหิ้วไปหิ้วมาจะสองเดือนแล้วนะ”
หมอแว่นมู่หน้าก่อนจะเปลี่ยนเรื่อง เมื่อเห็นเพื่อนนั่งเปิดคอมทำอะไรบางอย่าง
“ยืมคอมสั่งรองเท้าแป๊บนึงนะครับ โจ้เพื่อนรัก”
เอ่อ...ก็เรื่องรองเท้านั่นแหละแต่คนละหัวข้อ มันเดินมาตบไหล่โจ้หนักๆอย่างคนกำลังขออนุญาต ก่อนจะเดินมาเบียดแล้วเปิดหน้าเว็บไซต์เดิมเมื่อสองเดือนก่อนสั่งรองเท้ารุ่นเดิมสีเดิมและราคาแพงเหมือนเดิม ทำเอาโจ้ที่อดใจไม่ถามมานานหมดความอดทน
“มึงสั่งมาทำไมอีก”
ไอ้หมอแว่นจ้องที่จอคอมพิวเตอร์ไม่หันมาสบตาเพื่อน
“คู่เดิมมันใหญ่ไป”
มันตอบไม่เต็มเสียง
“อ๋อ…อันเดิมเบอร์ใหญ่ไป แต่อันที่มึงกำลังสั่งก็ใหญ่เกินไซส์ตีนมึงเหมือนกันนะ”
เพื่อนโจ้พูดเสียงเรียบ อีกเหตุผลที่มันไม่มีความลับกับไอ้โจ้และไอ้เอ้เพราะเวลาสองคนนี้ดุแม่งน่ากลัวกว่าแม่ที่บ้านเสียอีก
“มึงสั่งมาให้ใคร”
ไอ้แว่นเพี้ยนหันมายิ้มเจื่อนแล้วก้มหน้าลงมองพื้นเป็นท่าประจำยามมันอารมณ์ไม่ปกติ
“กูไปทำของคนอื่นหาย”
“ใคร”
โจ้มองเพื่อนตัวเองอย่างระอา ใครที่ทำให้ไอ้แว่นรู้สึกผิดขนาดนี้กันแต่พอลองโยงหลายๆเหตุการณ์ในช่วงสองเดือนได้ เพื่อนโจ้ก็ถอนหายใจเฮือก
“กูไม่รู้หรอกว่ามึงกำลังทำอะไรอยู่กันแน่ แต่ที่มึงเพียรทำไปเขาจะเก็ทมึงไหม กูแนะนำว่ามึงควรจะไปขอโทษให้เป็นเรื่องเป็นราวมึงอย่าทำเรื่องเล็กให้เป็นเรื่องใหญ่เลยบีม”
ไม่กี่ครั้งที่เพื่อนที่อยู่ร่วมกันมาเกือบหกปีจะกล้าพูดถึงนิสัยของมัน เพราะปกติมันเห็นว่ามันเป็นเรื่องส่วนตัวไม่ได้ทำให้ใครเดือดร้อน หรือถ้าหมอโจ้จะเคยเดือดร้อนเพราะนิสัยเพี้ยนๆของมันอยู่บ้าง คนที่ดูความคิดเป็นผู้ใหญ่กว่าอย่างโจ้ก็เลือกที่จะเงียบเพราะคนที่ดูน่าเบื่อในความคิดไอ้ซิน จริงๆแล้วมีข้อดีมากกว่าข้อเสียอยู่มากโข แต่ดูท่าครั้งนี้ข้อดีของแว่นเพี้ยนคงสื่อไม่ถึงคู่อริใหม่ของมันแม้แต่น้อย ไอ้บีมเลยเหมือนคนแพ้ภัยตัวเองเพราะมันเลือกที่จะทำเองแล้วก็มากลุ้มเอง ไอ้โจ้ที่เหมือนพี่ชายของแว่นเพี้ยนนำความข้องใจมาปรึกษาไอ้เอ้ที่เหมือนคู่อริของไอ้เพี้ยนอีกคนหนึ่ง? ในยามพึ่งเลิกงานแต่ดูพ่อหมอจะขึ้นประโยคผิดไปหน่อย
“ช่วงนี้กูว่าไอ้บีมมันทำอย่างกับกำลังจีบใครอยู่ แล้วก็อกหักงั้นแหละ”
“จีบ...เหรอวะ”
เอ้ทวนคำ เท่าที่มันจำได้ไอ้บีมไม่เคยจีบใครก่อน ใครจะมาเป็นแฟนมันต้องเริ่มจีบมันเองเรียกได้ว่าอดทนตั้งแต่เริ่มจีบยันคบกันเลยทีเดียว ตอนปีหนึ่งเอ้ก็เคยชอบมันอยู่พักนึงจีบก็แล้วอ่อยก็แล้วไอ้แว่นบ้าก็ยังไม่รู้ตัว อุตส่าห์จับฉลากให้ได้ทำงานกลุ่มเดียวกันมันก็ยังไม่เห็นถึงความพยายาม แต่เอ้ก็คิดว่าโชคดีแล้วที่คราวนั้นหน้ามืดได้ไม่นาน พอได้มาเป็นเพื่อนมันจริงๆต่อให้มันแก้ผ้าโชว์ซิคแพคสมยอม สาวเปรี้ยวอย่างเอ้ยังทำใจข่มขืนไม่ลง!
“เออ ก็กูเห็นมันซื้อรองเท้าไปให้เขาไม่รับ กลับมาหน้าบูดเป็นตีนแล้วก็มาซื้อคู่ใหม่เห็นบอกคู่เดิมใหญ่ไปยังไงเนี่ยแหละ”
“รองเท้า...เหรอ”
เขาใหญ่ รองเท้า น้องซิน ภาพมโนความคิดของไอ้เอ้ไหลมาเรื่อยๆจนถึง...เกย์ เอ้ที่ยืนนิ่งเมื่อครู่สะดุ้งเฮือกเยี่ยงคนโดนน้ำร้อนราดตีนก่อนจะอุทาน
“เวร!!!”
“อะไรเอ้”
โจ้เห็นเพื่อนท่าทางเพื่อนก็พลอยตระหนกไปด้วย
“มึงรู้จักน้องซินไหม คนที่เป็นนักดนตรี”
คราวนี้ว่าที่แพทย์หญิงเปลี่ยนมาเป็นกระซิบกระซาบแทน โจ้นึกถึงวันที่ไอ้บีมลากใครบางคนมาตอบ
“เอ...ที่ขาวๆ สักที่แขนหน้ามันเกือบจะเหมือนฝรั่งแต่ติดตาตี่ๆยาวๆเหมือนอาแปะนั่นเหรอวะ”
“ไอ้เวร...นั่นเขาเรียกตาเรียว”
มันใช่เวลาแก้ตัวให้ผู้ชายเหรอเอ้!?
“เห็นมาที่ห้องพักรอบนึง มากับไอ้บีมวันที่ไอ้ปลามันคลอดลูก”
ไอ้โจ้ตอบเรียบๆ มีแต่เจ๊เอ้ที่ตาโตเท่าไข่ห่านแล้วอุทานเสียงดังอีกรอบ
“เวร!!!”
“เวรอะไร วันนี้เวรดึกมึงเหรอ”
โจ้ที่เบื่อคำอุทานของสาวข้างหน้าเต็มทนประชดประชัน เจ๊เอ้หันซ้ายขวาหลุกหลิกอย่างคนมีพิรุธก่อนจะโน้มหัวไปชิดหัวอีกคนแล้วกระซิบกระซาบ รู้เลยว่าทำไมพวกมันถึงเป็นเพื่อนกับไอ้แว่นมหาปะลัยได้ ท่าทางพวกมันประหลาดเหมือนกันเป๊ะ
“มึงว่าไอ้บีมมัน เอ่อ...เป็นไปได้ไหม เอ่อ...”
“พูดซะทีสิวะ”
โจ้ที่ตั้งใจฟังเร่งให้มันพูดอย่างรำคาญการอึกอัก
“พี่หมอเอ้แอบจุ๊บพี่หมอโจ้!”
เสียงแหลมของเด็กสาวดังมาแต่ไกล น้องใบหลิวไม่ได้มาแค่คนเดียวแต่จูงมือคนที่เป็นหัวข้อการสนทนาเมื่อครู่มาด้วย
“ทำอะไรกันวะ”
ไอ้แว่นเพี้ยนผู้รักสาวน้อยใบหลิวเยี่ยงเจ้าสาวในอนาคต? อุ้มสาวน้อยขึ้นแนบอกแล้วใช้ผ้าเช็ดหน้าเช็ดเหงื่อเบาๆ
“เปล่า”
ถึงบีมมันจะเพี้ยนแต่ก็ไม่ได้โง่เสียทีเดียว
“พวกมึงมีความลับกับกู”
มันทำหน้าเคืองอย่างน่าถีบ
“พี่หมอพูดไม่เพราะ”
สาวน้อยเอามือที่ถือการ์ตูนเรื่องโปรดขึ้นปิดปากทันทีที่พี่หมอพูดไม่เพราะ ผลก็คือกลายเป็นกำลังเอาหนังสือเล่มหนาฟาดหน้าคนที่อุ้มอยู่
“โธ่...ที่รักครับ”
ไอ้แว่นเอามือถูที่จมูกแดงๆของตน พลางคิดไปด้วยว่าเจ้าสาวในอนาคตคนนี้มือหนักจริงๆก่อนที่มันจะเพี้ยนไปได้มากกว่านั้นเสียงสวรรค์จากห้องฉุกเฉินก็มา
“กูไปดูหน่อยนะ ฝากน้องด้วย”
ข้อดีอีกอย่างของบีมมันคือเป็นพวกที่รักอาชีพยิ่งชีพ ขนาดหมดเวลาทำงานของตนแล้วก็ยังกระตือรือร้นอยู่อีกหมอส่งสาวน้อยใส่มือเพื่อนโจ้ก่อนจะรีบสาวเท้าไปที่ห้องฉุกเฉิน แพทย์เวรที่วิ่งหน้าตั้งมาก่อนตนเมื่อเห็นว่าเคสที่มาคือฝรั่งหน้ามนหัวแตกที่น่าจะให้เขาฝึกมือได้เป็นอย่างดีก็โยนงานมาให้ดื้อๆบางทีหมอว่าฝรั่งคนนี้หน้าคุ้นๆนะ
“พี่ซิน มาพอดีเลยพาไอ้เดนไปหาหมอหน่อย”
"เอเดนเป็นอะไร"
ซินที่พึ่งบึ่งบิ๊กไบค์คันสีดำฝ่าฝนปรอยๆมาที่ห้องสตูดิโอถามไอ้เต้ เมื่อเห็นว่าบรรยากาศกำลังวุ่นวายได้ที่ไอ้เต้ที่อยู่สตูดิโอกับลุงยามสองคนในยามเย็นกำลังสาละวนกับการรื้อกล่องปฐมพยาบาล มีคนกำลังกุมหัวเลือดโชกอยู่
"มันมักง่าย วางกีตาร์พิงผนังพอหันไปอีกทีกีตาร์แม่งกำลังโสลว์ลงพื้นคาดว่าน่าจะคอหัก มันก็เลยรีบถลาไปรับแต่ไม่เอามือรับเอาหัวรับแทน"
"ผมลื่น หัวไปโขกกับเหลี่ยมของตู้แอมป์"
ขอบคุณฝรั่งที่สรุปสถานการณ์ได้เข้าใจมากกว่าไอ้เต้ที่เป็นคนไทยเสียอีก
“เลือดเยอะเลย พี่ฟ้าไปไหน”
พอได้ยินว่าเลือดเยอะฝรั่งก็เบ้หน้า แล้วค่อยๆตอบด้วยท่าทางค่อนข้างน้อยใจ
“พี่ฟ้าบอกว่าฝนตกรถติด ให้นั่งแท็กซี่ไป”
“แล้วไหวไหม”
นายซินถามนักร้องของวงที่เลือดโชกลงมายันกราม
“เวียนหัวเหมือนจะเป็นลม”
“ใส่เสื้อกันฝน เดี๋ยวพี่พาไป ไปแท็กซี่มึงได้เลือดไหลหมดตัวแน่รถติดขนาดนี้”
ไอ้ซินสั่งเบ็ดเสร็จ ก่อนจะยื่นเสื้อกันฝนให้รุ่นน้องเป็นเหตุให้เอเดนต้องมานั่งกุมหัวอยู่ในห้องฉุกเฉินในโรงพยาบาลในมหาลัยของใครบางคน
"พูดไทยได้ไหม"
เอเดนเงยหน้าขึ้นมองคุณหมอผู้สวมแว่นใส่เสื้อกราวและใส่ผ้าปิดปาก หมอแว่นนิ่งไปนิดนึงเมื่อเห็นหน้าฝรั่งหัวหยิก ฝรั่งคิดว่าคงผงะเพราะเลือดของมัน คนเป็นหมอเขาจะตกใจทำไมกะอีแค่เลือด ที่มันตกใจเพราะมันจำเอ็งได้ต่างหากล่ะ...นักร้องของวงซินเดอเรลา
"ครับ"
"มา เดี๋ยวหมอทำแผลให้"
ถึงไอ้บีมมันจะเพี้ยน แต่พอสวมวิญญาณแพทย์มันก็เป็นหมอผู้ปกติคนหนึ่งเลยนะ
"เจ็บไหมครับ"
ฝรั่งถามขณะที่คุณหมอของมันกำลังแหวกผมหยิกฟูของมัน
"ไม่ต้องเย็บครับ ไม่เจ็บหรอก"
เสียงนิ่งๆภายใต้หน้ากากอนามัย ทำให้ไอ้ฝรั่งป่วนอยากเห็นหน้านักเพราะมันเดาว่าต้องหล่อตรงสเป็คมันแน่ๆ
“แต่บริเวณที่เป็นแผลต้องโกนผมนะ”
"อ่า...ครับ ห๋า!"
ฝรั่งที่ล้านิดหน่อยเพราะเสียเลือดแหกปากทันทีที่รู้ว่าผมตัวเองจะแหว่ง ทำเอาอีกคนที่พึ่งไปจอดรถเสร็จต้องโผล่หน้าเข้ามาดูสถานการณ์แต่เมื่อเห็นว่ารุ่นน้องแค่แหกปากตามนิสัยป่วนก็ผละตัวออกจากประตู เป็นช่วงเสี้ยววินาทีเดียวกันกับที่หมอเพี้ยนหันมาพอดี ทั้งคู่ประสานตากันนานแค่ไหนไม่รู้แต่พี่พยาบาลต้องสะกิดว่าที่คุณหมอให้รับอุปกรณ์ทำแผล ไอ้บีมรีบดึงสติกลับมาที่งานทั้งๆที่เมื่อกี้หัวใจแทบวาย ดีที่ใส่หน้ากากอยู่ไม่อย่างนั้นก็ไม่รู้ว่าจะทำหน้าอย่างไรดี จะให้ทักแล้วบอกว่า โย่ว อย่างเคยมันคงไม่กล้าก็อาทิตย์ที่แล้วเล่นก่อความผิดไว้หลายกระทงเลย กอรปกับคำพูดอันเสียดแทงใจของไอ้โจ้ทำให้มันปอดแหกยิ่งกว่าเดิม ผิดกับอีกคนที่นั่งอมยิ้มเพราะตลกตัวเองที่ลืมคิดว่าไอ้แว่นเกรียนกวนเบื้องล่างมันทำงานอยู่ที่นี่ แอบเห็นในมาดคุณหมอแล้วแทบไม่เชื่อตาตัวเองว่าจะเป็นคนเดียวกับที่ตื้อเอารองเท้าไปให้จนเหมือนคนบ้า
"หมออายุเท่าไหร่"
ฝรั่งที่ทำใจกับทรงผมตัวเองได้แล้วจ้องเป๋งมาทางคุณหมอที่ค่อยๆทำแผลอย่างบรรจง
"หมอดูแก่แล้วเหรอ"
"เปล่า..หมอดูเด็ก"
"ความจริงผมเป็นนักศึกษาแพทย์ปีสุดท้ายครับ"
เขาไขข้อข้องใจให้เด็กฝรั่งตรงหน้า
"มิน่าล่ะ ตาหมอดูกลมๆวาวๆ"
"เหมือนอุลตร้าแมนที่ปล่อยแสงนะเหรอ"
เขาพูดไปกลั้วหัวเราะไป
"ไม่สิ...มันต้องพูดว่ายังไงนะผมหมายถึง shining eyes"
ไอ้แว่นยิ้มจนตาหยีกับคำชม แล้วถามต่อ
"แล้วเราอายุเท่าไหร่"
"16"
"ทำไมตัวเล็กจัง จะโตอีกได้ไหมนะ"
มันหมายถึงตัวเล็กเกินไซส์ฝรั่งแต่แน่นอนว่าเด็กที่มันจิ๋วอีกไม่กี่เดือนคงโตแซงหน้าคนล้ออย่างแน่นอน
"เอ๋"
"เอาแคลเซียมไหม"
หมอล้อต่อ ทำให้คนที่เกร็งในตอนแรกกลับมาหัวเราะ เป็นเวลาเดียวกับที่การทำแผลเสร็จเรียบร้อยหมอถอดถุงมือล้างมือแล้วถือโอกาสถอดหน้ากากอนามัยออก ฝรั่งที่นั่งเมาเลือดตอนแรกถึงกับตื่นเต็มตาหน้าตาหมอเป็นแบบที่มันคิดเป๊ะ เรียกได้ว่าถูกตาต้องใจนักร้องเลยทีเดียว ฝรั่งตัวจิ๋วเหม่อไปนานจนไอ้แว่นต้องทัก
"เสร็จแล้วครับ เดินไหวไหม"
"เอ่อ..."
พจนานุกรมในหัวฝรั่งแปรปรวนไปเล็กน้อย
"ครับ?"
ไอ้บีมเลิกคิ้วสงสัยกับท่าทางฝรั่งตรงหน้า
"เดินไม่ไหวครับ"
แต่แน่นอนว่าความตอแหลของฝรั่งไม่มีทางแปรปรวนตามความมึนหัวอย่างแน่นอน!
“เดี๋ยวพี่เข็นออกไปให้แล้วกัน”
ฝรั่งบ้าลืมไปเสียแล้วว่าเขามีอุปกรณ์ที่เรียกว่ารถเข็น หวังจะเกาะเอวไอ้หมอยังเร็วไปอีกสิบปี!
“เอเดน!”
เสียงของผู้มาใหม่ทำให้ฝรั่งหัวแหว่งต้องมู่หน้า วันนี้มันงอนหัวหน้าวงเป็นพิเศษนอกจากจะไล่ให้มันมาโรงพยาบาลเองแล้วยังมาขัดขวางช่วงเวลาแสนหวานที่มันคิดไปเองอีก แต่ก็ได้แค่งอนในใจเพราะแค่ท่านหัวหน้าวงโผล่หน้ามาให้เห็นมันก็แทบจะถลาตัวเข้าไปเกาะเยี่ยงตุ๊กแกแล้ว พอเดินออกมานอกห้องไอ้หมอเพี้ยนก็รีบสาวเท้าออกจากบริเวรหน้าห้องฉุกเฉินเหมือนควายหาย นายซินที่นั่งอยู่เลยได้แค่มองตามอย่างงุนงง...สงสัยวันนี้พี่แกเพี้ยนไปอีกแนวนึงเพราะฝนที่ปรอยอยู่ในช่วงเย็นเปลี่ยนมาจกเหมือนฟ้ารั่ว ไอ้หัวหน้าวงผู้ใจดีจึงพานักร้องคนสำคัญกลับบ้านเหลือแต่มือเบสที่นั่งเฝ้าน้องมอเตอร์ไซค์สุดรักของตัวเองอยู่คนเดียว ท่ามกลางความเงียบยามเย็นที่ไม่น่าพิสมัยเสียเท่าไหร่ มันได้ยินสียงที่คุ้นหูดังอยู่ใกล้ๆ
"น้องใบหลิวอ่านตามพี่นะ"
ไอ้แว่นเพี้ยนกำลังอ่านนิทานให้เด็กสาววัยไม่น่าจะถึงห้าขวบฟัง ที่หน้าปกเขียนว่า ‘ซินเดอเรลา’ นิทานเรื่องโปรดของเด็กคนนี้เลยทีเดียว
"ค่าาาา"
เด็กสาวตากลมขานรับเสียงดังพลางชูมือสองข้างหรา
"พี่หมอบีมหล่อที่สุด"
"เอ๋...ในเรื่องมีพี่หมอด้วยเหรอ?"
ไม่เพียงแต่จะไม่อ่านตาม เด็กสาวยังท้วงอีกต่างหาก
"มีสิ พี่เป็นเจ้าชายไงเห็นไหมนี่ไง"
มันชี้ไปที่เจ้าชายสุดหล่อในเรื่อง ไอ้ซินส่ายหัวกับความบ้าของผู้ชายอายุยี่สิบกว่า
"แต่เจ้าชายไม่ได้ใส่แว่นนะคะ"
อนาถจิตจริงเลยบีม แม้แต่เด็กยังรู้ว่าเจ้าชายไม่ได้สวมแว่น
"งั้นน้องต้นหลิวว่าพี่หมอเหมือนใครคะ"
ผู้มาใหม่เอ่ยถาม เจ๊เอ้อริคนเดิมของไอ้แว่นเพี้ยนนั่นเอง
"เหมือน...เหมือน…เหมือนรถฟักทองค่ะ"
เธอทำท่านึกอยู่หน่อยก่อนจะตอบเต็มเสียง ไอ้เอ้หัวเราะก๊ากอย่างชอบใจเอ้มันออสโมซิสความปากร้ายให้สาวน้อยเสียแล้ว
"เฮ้ย! ได้ไงสาวน้อย"
ไอ้แว่นแย้งอย่างเป็นจริงเป็นจริงกับเด็กวัยไม่ถึงห้าขวบ...น่าอายไหมนั่น ไอ้ซินผู้แอบมองท่าทางบ้าๆของแว่นเพี้ยนหัวเราะน้อยๆ ก่อนจะสบตากับเด็กน้อยอย่างจัง
"พี่คนนั้นเหมือนเจ้าชายมากกว่า"
เด็กน้อยชี้มาหาอีกคนที่นั่งอยู่มุมเสาแต่มองดูพวกมันตั้งแต่ต้น ไอ้เอ้แอบสะดุ้งเพราะคิดว่าตัวเองจะเจอดียามหกโมงเย็น ผิดกับไอ้บีมที่สะดุ้งจริง...ตอนนี้สำหรับไอ้แว่นไอ้หน้าหล่อตรงหน้านี่แหละที่มันไม่อยากเจอที่สุด
"โอ้...น้องซิน"
เจ๊เอ้ปรับโทนเสียงแทบไม่ทันเมื่อเห็นชายในฝันตัวเป็นๆอีกครั้ง
"สวัสดีครับ"
ชายในฝันมันก็ยังมารยาทงามเหมือนเดิม
"มาทำอะไรคะ"
"พอดีรุ่นน้องหัวแตกครับพี่"
"อ้าว แล้วเป็นไงบ้าง"
"ทำแผลแล้วครับ"
เคสฉุกเฉินเมื่อครู่นี่เอง...ไอ้เอ้เหลือบมองเพื่อนที่นั่งตีหน้านิ่งชั่วครู่ มึงไม่เคยเก็บความรู้สึกได้เนียนเลยบีมหน้านิ่งแต่ทำตาหลุกหลิกพิกล
"ฝนตกหนักเลยกลับไม่ได้เหรอ"
“ครับ พอดีผมเอามอ’ไซค์มา”
“เหมือนไอ้บีมเลยไม่รู้จะกลับยังไง วันนี้วันเกิดแม่มันซะด้วยว่าจะกลับบ้านคงอดแล้วล่ะมั้ง”
เจ๊เอ้ชงอย่างเปิดเผย แต่คงใช้ไม่ได้เมื่ออีกคนบื้อส่วนอีกคนก็ซื่อ
“แล้วพี่กลับยังไงครับ”
นายซินถามรุ่นพี่ผู้หญิงอย่างเป็นห่วง เจ๊จีบปากจีบคอแล้วตอบ
“เพื่อนมา...”
“แฟนมันมารับ”
ไอ้บีมก็ช่างแก้ได้สวยงาม เอ้ถลึงตาใส่มันที่ดันตอบความจริงไปเสียได้แล้วแบบนี้เอ้จะม่อชายในฝันได้ยังไงเล่า!!
แต่มานึกๆดูอีกที ผู้หญิงคนเดียวในบทสนททนาก็ตาลุกวาวมันคิดว่าไอ้บีมต้องหวงน้องซินแน่ๆ แต่ไอ้แว่นผู้ที่ไม่ค่อยมีเหตุผลในตัวเองแค่คิดว่าหมั่นไส้เพื่อนเฉยๆ ถ้าไอ้โจ้อยู่คงฟันธงได้ว่าความคิดของใครถูกต้องกันแน่ ขณะที่เจ๊แกกำลังจะหามุกชงต่อ ว่าที่สามีก็เอาราชรถมาเกยเสียแล้วมันจึงได้แต่โบกมือลากลับบ้านไปอย่างช้ำใจ
"ฝนแม่งอย่างกับฟ้ารั่วนะ"
ท่ามกลางความเงียบผู้ที่ทนไม่ได้ก่อนคือคนที่ไม่เคยเงียบเกินห้านาทีอย่างไอ้แว่น
“ทำไมพี่ยังไม่กลับ”
ไอ้ซินนึกถึงหอพักด้านหลังโรงพยาบาลที่ขี่ไอ้แก่ที่มันเคยซ้อนกลับไปเพียงห้านาทีก็ถึง ยอมเปียกยังดีกว่ามานั่งประวิงเวลารอดูฝนที่ไม่รู้เมื่อไหร่จะหยุดตก
“วันนี้กูต้อง...”
Trrrrrrrrrrrrrrrrrrr
ยังพูดไม่ทันจบเสียงริงโทนของไอ้แว่นก็ดังขึ้นอีกแล้ว มันบ่อยจนซินแทบจะร้องเพลงป๊อปงุ้งงิ้งนั่นได้แล้วหมอกดรับแต่เอามือถือไว้ห่างจากหูพอสมควร พออีกฝ่ายทักทายด้วยเสียงที่ดังมากจบมันถึงเอามาแนบหู
“คุณนายแม่คร้าบบบบบ ที่นี่ฝนตกหนักมากอย่าว่าแต่เดินไปป้ายรถเมล์เลยคุณนาย เดินออกไปสองก้าวก็เปียกแล้ว แท็กซี่ยามรถติดก็หามีไม่”
มันหยุดฟังการคร่ำครวญของคุณนายก่อนจะพูดต่อ
“โถ...ยังไงก็ต้องกลับครับ กลับก่อนเที่ยงคืนชัวร์ รักนะครับ”
มันถอนหายใจให้กับโชคชะตาและฝนฟ้าไฟสีแดงที่ถนนบ่งบอกได้ว่าถึงมันจะรีบปานใด คนขับรถก็คงรีบกับมันไม่ได้ อีแก่ที่จอดไว้ตรงลานจอดก็อย่างหวังโดนน้ำทีไรสำออยทุกที
“บ้านพี่อยู่ไหน”
คนข้างๆหันมาถาม ไอ้บีมสะดุ้งเหมือนโดนเหล็กนาบพุงซินสังเกตมาตั้งแต่ต้นแล้วว่าวันนี้พี่แกเพี้ยนไปอีกแนวเหมือนกลัวมันยังไงไม่รู้ พอหมอแว่นตอบไอ้ซินก็พยักหน้าหงึกหงักอย่างเข้าใจ บ้านไอ้เพี้ยนอยู่ปริมณฑลคนละฟากกับที่ทำงาน ต้องนั่งรถประมาณ 3-4 ต่อ ไอ้ซินที่บ้านไกลจากมหาลัยเหมือนกันพอเข้าใจว่าถ้าฝากชีวิตไว้กับระบบขนส่งมวลชนก็คงใช้เวลาไม่ต่ำกว่าสองชั่วโมง แล้วยิ่งฝนตกแบบนี้อีกแต่ถ้าเป็นมอเตอร์ไซค์นะต่อให้เป็นบิ๊กไบค์เรื่องนี้ก็หมูๆ
“กลับกันเถอะ เดี๋ยวผมไปส่งที่รถไฟฟ้า”
เมื่อฝนซาลงจนเกือบหยุด ไอ้ซินก็ดึงหูฟังออกแล้วหันไปหาไอ้เพี้ยนผู้นั่งอยู่ข้างๆ ที่ตลอดเวลาเกือบชั่วโมงพี่แกเอาแต่รับโทรศัพท์จากแม่ด้วยท่าทางวิตกจริต แต่พอมันได้ยินที่ไอ้ซินพูดก็ยิ่งวิตกจริตยิ่งกว่าเดิม เขาเรียกแค้นเก่ายังไม่ทันหายก็เอาบุญคุณมาทับถมเสียแล้ว...สำนวนอะไรกันวะนั่น แต่มันก็พยักหน้าตอบตกลงในที่สุดเพราะเสียงริงโทนที่ดังรอบที่สิบแท้ๆเชียว
นอกจากไอ้แก่แล้วบีมไม่เคยนั่งมอเตอร์ไซค์ที่ราคาเท่ารถยนต์มาก่อนมันพาดขาขึ้นด้วยท่าทางงกๆเงิ่นๆ มันน่าอายตรงที่ตอนขึ้นต้องจับไหล่อีคนไว้ด้วยนั่นสิ เบาะหลังมันจะสูงไปไหนก็ไม่รู้ นั่งทีเหมือนอยู่บนโตเกียวทาวเวอร์...เสียวสุดๆ แถมพื้นที่แคบของเบาะทำให้ตัวมันโน้มจนอกชิดแผ่นหลังของอีกคนขาก็แนบกันสนิทอีก คนที่ชอบผู้ชายด้วยกันอย่างไอ้ซินยังไม่คิดเยอะเท่าไอ้หมอผู้มีความผิดหลายกระทงเลยให้ตาย
รถรายามเกือบสองทุ่มขยับได้บ้างแล้ว ม้าเร็วอย่างไอ้ซินจึงเร่งความเร็วแบบลืมว่าคนข้างหลังไม่เคยนั่งรถสองล้อที่ความเร็วเกินหกสิบกิโลเมตรต่อชั่วโมง หมอที่นั่งให้ลมตีหน้าอยู่นานก้มลงจนหน้าผากร้อนแนบกับไหล่ของอีกคน มือที่วางนิ่งอยู่ตอนแรกเปลี่ยนมาขยุ้มเสื้อบริเวรเอวของไอ้ซิน เรียกว่ากลัวตายจนลืมไปว่าตัวเองกำลังทำอะไรอยู่ นายซินยิ้มเมื่อรับรู้ถึงความร้อนตรงไหล่กับแรงดึงที่เอว บางทีมันก็คิดว่าคนๆนี้ไม่แย่เมื่อทำแผลด้วยสมาธิ เมื่อเงียบหรือว่าง่าย เมื่อพูดเพราะกับเด็กน้อยเมื่อเย็นหรือเมื่อเถียงกับเพื่อนด้วยท่าทางเอาเป็นเอาตาย ต่างกับที่มาเดินกร่างปากเสียอย่างกับคนละคน ในตอนนั้นซินมันรีบเร่งความเร็วเพื่อที่จะพ้นไฟแดงหน้าไปได้ทันเป็นเวลา เป็นช่วงเดียวกันที่คนด้านหลังเอื้อมวงแขนมากอดเอวมันไว้แน่น ไอ้ซินหัวเราะในคอก่อนจะเลยป้ายรถไฟฟ้าไปอย่างจงใจ
...ถ้าถนนโล่งแบบนี้มันคิดว่าคงไปส่งไอ้เพี้ยนได้ทันเวลาคุณนายแม่เป่าเค้กแน่...
_______________________________________________________________________________
TBC.
-
:katai1:
-
#6 ปราสาทของเจ้าชาย
"เฮ้ย!? จะไปไหน"
ไอ้แว่นที่ก้มหน้าก้มตาเอาหัวเหม่งแนบไหล่อีกคนเพราะความกลัว เงยขึ้นมาตะโกนแข่งกับลมเมื่อระยะทางถึงป้ายรถไฟฟ้าไกลกว่าที่คิดไว้
"พี่ต้องรีบกลับเดี๋ยวผมไปส่ง บอกทางมาสิ"
ซินส่งเสียงอู้อี้ออกมาจากหมวกกันน็อคหนาสีดำเมี่ยม
"ไม่ต้องหรอก...มันไกล"
ไอ้เพี้ยนที่นั่งหน้าซีดบอก นายซินเหลือบมองท่าทีคนข้างหลังจากกระจกคงไม่ใช่เพราะไกลอย่างที่ว่าคงเป็นเพราะกลัวเสียมากกว่า
"ขับช้าๆหน่อยได้ไหม"
ยังไม่ทันจะขาดคำคนข้างหลังก็ขอร้องด้วยหน้าตาน่าสงสารแถมมือที่รวบกอดมันไว้ยังสั่นอีก ซินมันจึงผ่อนความเร็วให้หน่อย แต่ก็แค่หน่อยเดียวไอ้เพี้ยนข้างหลังก็ละอ้อมแขนที่เผลอกอดออกเหลือเพียงการเกาะที่เสื้ออีกคนหลวมๆ ทั้งที่เมื่อครู่รัดซะจนพุงคนขับจะปลิ้น
"ช้าอีกได้ไหม"
ไอ้หมอนี่ได้คืบจะเอาศอก
"ขับช้าตำรวจก็ตามทันสิ พี่ไม่ได้ใส่หมวกกันน็อค"
ไอ้ซินได้ยินมาว่าขับเร็วๆแบบนี้ตำรวจไม่ตามแน่นอน เพราะพวกลุงแกขี้เกียจกว่าจะตามทันก็เมื่อมันถึงบ้านนู่น สู้เอาเวลาไปจับแวนซ์ดีกว่าแต่ถ้าเจอกล้องก็อีกเรื่อง อันนี้สารวัตรธงพ่อมันบอกมาเอง
"งั้นมึงก็เอามาให้กูใส่ มึงไม่ต้องใส่ตำรวจจับก็เรื่องของมึง"
อ้าว...ทำไมพูดจาแมวๆแบบนี้ล่ะไอ้แว่น ซินขมวดคิ้วกับคำขอร้องสุดพิสดารของมันแต่ก็ไม่ถือสาเอาความเพราะมันไม่ถือคนบ้าไม่ว่าคนเพี้ยน แต่ยอมรับว่าเคืองอยู่หน่อยเลยบิดแฮนด์เร่งความเร็วขึ้นสูงกว่าเดิม ฝั่งไอ้แว่นนึกอยากจะตบปากตัวเองร้อยทีทำไมเวลาคุยกับไอ้ซินมันไม่เคยพูดดีๆบ้างเลยวะ คิดอย่างหนึ่งแต่พูดอีกอย่างตลอด เมื่ออีกคนเร่งความเร็วขึ้นมันถึงกับลืมกลัวความเร็ว มัวแต่กลัวคนที่มันเกาะอยู่จะเกลียดมันยิ่งกว่าเดิมมากกว่าเรียกได้ว่าสลดตลอดการเดินทางทีเดียว ในที่สุดไอ้แว่นก็มาถึงบ้านด้วยสภาพหน้าชาขาแข็งเพราะลมที่ตีมาตลอดทาง
"อย่าพึ่งลงนะ เดี๋ยวล้ม"
พี่แกฟังที่ไหนกันเล่า! นายซินพึ่งเอี้ยวหน้ามาบอกได้ไม่ทันไรไอ้แว่นก็ลงไปกองพับอยู่บนพื้นถนนหน้าบ้านเรียบร้อยแล้ว
"เฮ้ย!?"
ไอ้ซินที่นั่งยืดขาได้ไม่เท่าไหร่จำต้องรีบลงจากรถพร้อมถอดหมวกกันน็อคออกเพื่อมาช่วยไอ้คนที่นั่งหน้าเบ้ น้ำตาไหลอยู่บนพื้น ผลเพราะความบ้าดีเดือดที่นั่งรถสองล้อความเร็วสูงมาแบบไม่พักตลอดทางเกือบร้อยกิโลในวันที่ลมหลังฝนเย็นจัด เลยทำให้ขาที่ชาตอนต้นปวดไปทั้งกระดูก...กรรมตามสนองเอ็งแล้วไอ้หมอ…
"ลุกได้ไหม"
ไอ้เพี้ยนที่สิ้นฤทธิ์แล้วส่ายหน้าแทนคำตอบ เป็นเวลาเดียวกับคุณนายแม่เปิดประตูรั้วมารับลูกชายด้วยนึกว่าลูกแวนซ์มากับพี่วินหน้าหมู่บ้าน แต่คุณนายแม่ว่าวินคนนี้ชักจะหล่อเกินไปแถมรถก็หรูเกินไปเสียด้วย
"ไอ้บีมลูกแม่! ไปนั่งตรงนั้นทำไม"
คุณนายแม่ที่ไอ้บีมเรียกไม่ได้เป็นคุณนายอย่างที่ว่าหรอก ป้าแกเป็นอาซิ้มเจ้าของหอพักสามที่พร้อมกับรับจ็อบเก็บค่าแชร์แถวนี้ต่างหาก ลักษณะนิสัยเรียกได้ว่าโหดจนลูกชายสุดเกรียนยอมซูฮก
"คุณนาย..."
มันเพรียกเสียงเรียกแม่อย่างน่าสงสารปนน่าสมเพช
"ไปนั่งวัดพื้นทำไม? เอ็งเป็นถึงคุณหมอเลยนะ!"
คงไม่มีข้อห้ามว่าหมอห้ามโง่และมันก็เป็นหมอที่ไม่เจียมสังขารเสียด้วย
"ตายแล้ว...พาใครมาด้วย สวัสดีจ้าพ่อรูปหล่อ"
คุณนายแม่ยกมือรับไหว้อีกคนก่อนจะเอ่ยชมด้วยความตาถึง
"ลุกไหวไหม"
ไอ้ซินถามอีกคน หมอแว่นค่อยๆยันตัวลุกขึ้นแต่ไม่ทันไรก็ลื่นพรืดลงไปอีก ดีที่คุณนายแม่อยู่ใกล้จึงจับแขนไว้ได้ทัน ไอ้ซินรีบเดินมาหิ้วปีกคนที่เดินไม่ไหวคุณนายที่พอจะทราบถึงสถานการณ์ได้แต่บ่นไปตลอดทางเดินเข้าบ้าน
"เอ็งนี่มันทะเล่อทะล่า ประสบการณ์ชีวิตน้อยไปเหรอหมอ คงจะกระโดดพรวดลงมาเลยสินะดีนะขาแข้งไม่หักเอา"
บีมได้แต่กลืนก้อนน้ำตาแล้วบ่นในใจ รีบก็เพราะคุณนายนั่นแหละโทรจิกยิกๆเชียว
“ดูสิเสื้อก็ชุ่มไปหมด ไปเปลี่ยนเสื้อผ้าทั้งคู่เลยนะแล้วค่อยลงมากินข้าว”
คุณนายยังบ่นต่อไปด้วยความเป็นห่วง เธอยังไม่ได้ถามที่มาที่ไปของเด็กหนุ่มหล่อข้างลูกชายแต่เอาไว้ก่อนเถอะ ฝ่าลมฝ่าปรอยฝนมาขนาดนี้เอาไว้ถามตอนกินข้าวก็ได้ ตามจริงคือแว่นไม่อยากให้ไอ้หล่อข้างๆเข้ามาเห็นห้องนอนอันเป็นฐานลับของตนเพราะเขากับมันก็ไม่ได้สนิทอะไรกันขนาดนั้นแม้แต่คนรู้จักก็ยังเรียกได้ไม่เต็มปาก ความสัมพันธ์ของพวกมันคือ เป็นคู่อริที่ซับซ้อน วุ้ย! ยิ่งพูดยิ่งงงแต่จะให้ทำไงได้มันอุตส่าห์ขับรถมาส่งแค่นั้นก็น่าจะมากพอสำหรับกุญแจเข้าห้องเน่าๆของมันแล้ว
"ใส่ได้ไหม"
แว่นยื่นเสื้อยืดที่ตัวใหญ่สุดของตนให้ ไอ้ซินไม่รอช้ารีบถอดเสื้อที่ชุ่มออกด้วยกลัวตัวเองจะเป็นหวัดรับช่วงทัวร์คอนเสิร์ตสิ้นปี ช่วงแผ่นหลังกว้างของมันมีรอยสักรูปปีกขนาดใหญ่ติดอยู่ชั่วพริบตาที่เจ้าของขยับตัวปีกนั่นก็ขยับไปด้วย บีมที่จ้องอยู่ตั้งแต่ต้นให้คำนิยามว่าปีกของเทวดาเอวสอบของพ่อคนดังมีกล้ามเนื้อแต่พอประมาณ เมื่อมันหันหน้ากลับมา เผยให้เห็นลอนซิคแพคแน่นงามๆอย่างคนที่ดูแลตัวเอง ไอ้เพี้ยนที่ยืนตีหน้ายุ่งอยู่ก่อนหน้าเปลี่ยนมาเป็นบ่นหงุงหงิง เมื่อเกิดหมั่นไส้หุ่นสูงใหญ่ของอีกคน...บอกให้ก็ได้ว่าหมอมันแอบใจเต้น...โดยมันให้เหตุผลว่าตัวเองแค่อิจฉาเท่านั้นเอง
"มึงจะอายกูบ้างก็ได้นะ"
มันว่าในท่าทางก้มหน้าชิดอก
"......"
ไอ้ซินกะจะบอกว่า ‘กลัวทำไมก็ผู้ชายเหมือนกัน’ พอนึกได้ว่าตัวเองเคยโพล่งบอกอีกฝ่ายว่าตัวเองเป็นอะไรจึงเลือกที่จะเงียบแล้วรีบสวมเสื้อตัวใหม่เข้าไป หารู้ไม่ว่าอีกคนไม่ได้เชื่อมันเรื่องนั้นตั้งแต่อยู่แล้ว
"หันไป กูจะถอดเสื้อ"
ไอ้แว่นบอกให้อีกคนหันไป ซินก็หันไปตามที่สั่งคือหันไปเจอกระจกพอดี ไอ้ซินกลั้นขำพลางทอดสายมองอีกคนผ่านกระจกบานใหญ่ด้วย มันไม่เคยคิดว่าคนบ้าจะขาวได้ขนาดนี้ขาวจนซีด ไหล่ลาดแคบกว่ามันแต่ก็พอดีตัวขนาดผู้ชายไทยทั่วไป แว่นถอดกางเกงแสล็คด้วยเพราะรู้สึกมันจะชื้นเหมือนกันในตอนนั้นมันรู้สึกเหมือนมีคนจ้องอยู่
"เฮ้ย!?"
หมอแว่นหันมาเจอกับสายตาอีกคนขณะที่ถอดกางเกงได้ครึ่งขา ผลก็คือล้มคะมำท่าเดิมเหมือนตอนตกรถสองล้อเป๊ะ!
"กะ...กูบอกให้หันไป"
"ผมก็หันมาแล้วไง ยังไม่ได้หันกลับไปเลย"
ซินมันก็ทำตามที่แว่นสั่งนะ ว่าแต่...ซินมึงมันก็ซื่อไปนะ...
แว่นอ้าปากพะงาบๆอย่างกับกำลังด่าพ่อคนดังอยู่ ซินหัวเราะแต่หันกลับมายื่นมือไปหวังจะช่วยอีกคนให้ลุกขึ้นแต่ไอ้เพี้ยนนั่นปัดมือทิ้งอย่างจงใจ
"พี่จะอายอะไรขนาดนั้น"
แว่นเงียบแล้วนึกอยู่สักพัก แล้วก้มมองหน้าอกแบนๆของตัวเอง
"เออว่ะ...กูจะอายทำไมวะ"
แว่นก็บอกมันไปเลยสิว่าอายหุ่นอันอ่อนด๋อยของตัวเองหรืออีกนัยหนึ่งคือเอ็งกำลังเขิน ไอ้ซินยืนมองอีกคนที่ใช้สายตาสำรวจร่างกายตัวเองไปด้วย มองหน้ามันไปด้วยมีใครเคยบอกไหมว่าจริงๆแล้วหมอบ้าเป็นคนที่ดูออกง่ายมาก เรียกได้ว่าทุกอย่างสะท้อนออกมาผ่านสีหน้าและการกระทำทั้งหมด แว่นนั่งมองมือและแขนสองข้างของตัวเองที่เคยโอบอีกคนพร้อมกับปีกกลางหลังไว้ชิดตัว แถมวันนี้ยังเผลอกอดเอวหนาเสียแน่นจะว่าไปมันก็น่าอิจฉานะถ้าวัยรุ่นสาวๆ ทั่วไทยรู้ละก็หมอได้กินยำตีนแหงๆ มันคิดไปพลางก็หน้าแดงไปพลางแต่พอจะเหลือบมองหน้าอีกคนก็พบว่านายซินจ้องอยู่แต่ก่อนแล้ว ตาเรียวและใบหน้าหล่อยิ้มกรุ้มกริ่มอย่างหน้าหมั่นไส้
"มึงยิ้มทำไม"
"ผมเปล่า"
"ก็เมื่อกี้กูเห็นมึงยิ้ม"
ซินมันไม่ได้โกหกจริงๆนะ แต่มันจำไม่เห็นได้ว่าเมื่อกี้มีเหตุผลอะไรให้ยิ้มบางทีอาจจะเป็นท่าทางประหลาดและใบหน้าแดงแจ๋ของอีกคนก็ได้
"บีมเสร็จหรือยังลูก"
หมอที่ตั้งท่าจะคาดคั้นมือเบสเป็นอันต้องทิ้งความคิดนั้นเสียเมื่อเสียงแม่ดังมาจากหน้าห้อง
"คุณพ่อเขามาหา"
แว่นยิ้มเยาะที่มุมปาก มันเป็นกิริยาที่ไม่น่ารักเอาเสียเลยแต่มันก็ทำแบบนั้นจริงๆเพราะพ่อผู้นั้นมักจะทำให้บรรยากาศของมันขมุกขมัวอยู่เสมอ
"ได้ยินว่าปีนี้เรียนจบเหรอ"
ชายสูงอายุที่นั่งอยู่ตรงข้ามในโต๊ะอาหารเอ่ยถาม พ่อของมันดูแก่ลงไปมากแต่บรรยากาศรอบข้างก็ยังดู ’เป็นผู้ดี’ อยู่เสมอ
"ครับ"
มันตอบอย่างเรียบร้อยจนเกินปกติ
“เกียรตินิยมที่เธออยากได้ หวังว่าเธอคงจะได้มานะ”
คนเป็นพ่อเหยียดยิ้ม
“ผมกำลังพยายามอยู่ครับ”
คำตอบนั่นทำให้ชายผู้สูงอายุที่สุดหัวเราะเบาๆ
"ไม่น่าเชื่อนะว่าเด็กที่เคยเกเรขนาดนั้นจะได้เป็นหมอ"
ชายผู้นี้พูดโดยไม่ได้สนใจบรรยากาศอันคุกกรุ่น เพียงแต่เขาเห็นเช่นนั้นจริงๆว่าแว่นเป็นเด็กห้องบ๊วยไม่เคยได้เกรดดีๆ แต่ที่มันหัวดีรักแม่มันมากหรือเอาจริงเอาจังเขาไม่เคยมองเห็นแม้สักนิด
"แล้วนี่ใคร"
เขาชายตามายังแขกของบ้านที่นั่งอยู่ข้างลูกชาย
"รุ่นน้องครับ เขาขับรถมาส่ง"
บีมมองมายังนายซินที่นั่งอยู่เงียบๆ ดีที่เสื้อที่มันให้เปลี่ยนเป็นเสื้อแขนยาวปกปิดรอยสักมิเช่นนั้นคนข้างๆมันคงโดนดูถูกอยู่ไม่น้อย มันไม่อยากให้คนอื่นมารับรู้เรื่องมารยาทผู้ดีเยี่ยงละครหลังข่าวนักหรอก
"เรียนหมอ เจาะคิ้วได้ด้วยหรือยังไง?"
"เปล่าครับ เรียนไอที"
นายซินตอบด้วยท่าทางนอบน้อมเป็นปกติ ชายผู้นั้นแค่มองอย่างไม่วางใจแต่แล้วก็ละสายตาไปยังลูกชายของตนแทน
"จบแล้วจะไปทำงานที่ไหน"
"ยังไม่ทราบเหมือนกันครับ"
เป็นใครก็คิดว่าแปลกกับประโยคอันสุภาพที่เอาไว้ตอบพ่อตัวเอง ซินสังเกตอยู่หลายครั้งว่าเวลาเพี้ยนมันอารมณ์ไม่ปกติมันมักจะก้มหน้าลง แต่คราวนี้กลับไม่ใช่เพียงแต่มันเหลือบไปเห็นมือสองข้างของแว่นที่บีบกันแน่นตรงหน้าตัก ...ก้มหน้าไม่ได้เลยเป็นแบบนี้สินะ...
"จะไม่รู้ได้ยังไง หรือจะให้ฉันฝากให้"
"ไม่เป็นไรครับ"
"ยังอวดดีเหมือนเดิมเลยนะเธอ"
ผู้เป็นพ่อปรามาศออกมา เมื่อเห็นว่าเรื่องราวน่าจะไปกันใหญ่คนเป็นแม่จึงเอ่ยตัดบท
"แม่อยากให้กินข้าวกันก่อน แล้วค่อยคุยกันนะคะ"
"ฉันยังคุยกับมันไม่เสร็จ แต่เอาเถอะเอาไว้จบแล้วค่อยคุยก็ได้ตอนนี้หิวแล้วด้วย"
คนเป็นแม่ยิ้มเจื่อนมายังผู้เป็นแขก ซินยิ้มเบาๆตอบกลับเป็นเชิงว่าไม่เป็นไรครับก่อนจะลุกไปช่วยจัดโต๊ะ กับข้าววันนี้เป็นไข่เจียวหอมใหญ่ ผัดพริกแกงหมูสับใส่ข้าวโพดอ่อนและต้มจืดเต้าหู้ไข่ ทั้งหมดเป็นของโปรดของลูกชายคุณนายแม่ เธอเพียงแค่ใช้วันเกิดตัวเองเป็นข้ออ้างการกินข้าวกับลูกชายในรอบหลายเดือนเท่านั้นเอง
"ทานข้าวกันเถอะค่ะ"
แม้แต่คุณนายแม่ก็ดูสุภาพเหลือเกิน ซินแอบคิดว่ามันชอบแบบเหมือนเดิมมากกว่า แต่คุณนายผู้เถื่อนดิบก็ละเอียดอ่อนต่อความรู้สึกลูกชายอยู่เสมอ
“พรุ่งนี้หนูทำงานเช้า รีบกลับไปกับเพื่อนเถอะลูกแต่ค่อยๆกลับกันนะถึงแล้วค่อยโทรมาบอกแม่”
แม่ของแว่นบอกหลังจากมื้อเย็นผ่านพ้นไป เพียงแต่เธอพูดโกหก พรุ่งนี้แว่นไม่ได้มีงานมันยอมทำงานหนักหลายเดือนเพื่อใช้วันพรุ่งนี้มาอยู่กับแม่ของต
“เดี๋ยวพรุ่งนี้แม่จะไปทำบุญกับพ่อ หนูไม่ต้องเป็นห่วงนะ”
เธอกำลังบอกว่า พ่อจะอยู่ค้างที่บ้านและพรุ่งนี้เขาจะอยู่ที่นี่ทั้งวัน ให้มันกลับไปในที่ๆมันสบายใจเสียก่อน หมอเดินเข้ามากอดแม่ของตนพร้อมกับไหว้แนบอกแล้วหันไปไหว้ผู้เป็นพ่อโดยไม่ได้มองตาอย่างที่ควรทำ แต่มันก็รู้อยู่แล้วว่าใครคนนั้นไม่รับไหว้มันแน่นอนก่อนจะเดินไปแตะไหล่ชายหนุ่มที่มาด้วยกัน ไอ้ซินเก็บข้อสงสัยไว้เต็มอกแต่ก็ทำอะไรไม่ได้นอกจากหันไปไหว้ผู้ใหญ่ทั้งสอง แล้วเดินตามรุ่นพี่สมอ้างออกมา
ผู้เป็นพ่อมองตามลูกชายของตนจนลับตา พวกเขาทั้งคู่มีความทรงจำที่ไม่น่าจดจำนักแต่ที่ผู้เป็นพ่อจำได้แม่น คือพวกเขาดื้อเหมือนกันไม่มีผิด พ่อของแว่นรักกับแม่ของแว่นมาตั้งแต่สมัยเรียนพวกเขารักกันจนเรียบจบแล้วก็แต่งงานอาศัยอยู่ที่บ้านหลังใหญ่ด้วยความไม่เห็นด้วยของผู้ใหญ่ฝ่ายพ่อเพราะเห็นว่าผู้หญิงเป็นเพียงลูกคนจีนคนข้าขาย แม้จะรวยก็ตามทีแต่ไม่ได้มีต้นตระกูลที่สวยหรู การแต่งงานของผู้เป็นพ่อครั้งที่สองก็เกิดขึ้นกับลูกสาวของครอบครัวผู้ดีสักคนโดยที่เขาไม่ได้ปฏิเสธเพราะถ้าเขาทำเช่นนั้น คำนำหน้าชื่ออันสวยหรูจากตระกูลจะถูกตัดออกไปแต่พวกเขาไม่ได้หย่ากันทางนิตินัย เขาขอแค่ทะเบียนสมรสที่จะผูกมัดคนที่รักไว้ได้ ลูกชายคนแรกและภรรยาคนแรกจำต้องย้ายออกมาอยู่ที่บ้านเดิมของภรรยาย่านชานเมือง หัวใจที่เจ็บของแม่และลูกวัยสองขวบก็เกินเยียวยา ในตอนนั้นเขาผู้ซึ่งยึดเกียรติและศักดิ์ศรีของวงศ์ตระกูลมาก ขอโอกาสมาเยี่ยมภรรยาและลูกที่เขารักน้อยกว่าศักดิ์ศรีในทุกอาทิตย์ เด็กคนนั้นโตขึ้นทุกครั้งที่เขามาหา และดูจะนิสัยเกรี้ยวกราดมากขึ้นทุกครั้งเขาโทษสิ่งแวดล้อมการเลี้ยงดูและทุกอย่างที่เขาคิดว่าทำให้ลูกชายดื้อกับพ่อได้มากขนาดนี้...แต่เขาไม่เคยโทษตัวเอง ในตอนนั้นเขาได้ตัดไฟตั้งแต่ต้นลมของนิสัยห่ามๆด้วยคำพูดอันแสนเจ็บปวดเกินกว่าเด็กจะเข้าใจ จนทำให้เขากับลูกชายคนแรกตีตัวออกห่างกันเหมือนอยู่คนละโลก ทุกๆครั้งที่พวกเขาเจอกันมักจะเกิดสงครามย่อมๆอยู่เสมอเหตุเพราะเขาไม่อยากให้ลูกชายคนโตเกเรกับเขา หรือทำอะไรที่มันเสื่อมเสียนามสกุลเขานัก ในตอนแรกพวกเขาจุดสงครามกันด้วยคำพูดแต่เมื่อเด็กชายเริ่มที่จะโตขึ้นกลับเป็นเขาที่พูดอยู่เพียงฝ่ายเดียวเพราะเด็กคนนั้นเลือกที่จะเงียบ บ่งบอกว่าลูกชายไม่ได้อยากที่จะพูดคุยกับเขาอีกแล้ว มันยิ่งทำให้เขาวุ่นวายและรำคาญใจมากขึ้นและคำพูดเสียดสีก็ยิ่งมากขึ้นด้วยเช่นกัน
*******************************
“คุณนายแม่บีมสอบติดหมอแล้ว ไว้บีมทำงานมีเงินเยอะๆเราย้ายบ้านกันนะ”
เขาได้ยินผู้เป็นลูกในวัยมัธยมปลายพูดในเย็นวันหนึ่ง วันที่เขานึกอยากจะแวะมาเจอหน้าคนทั้งสองเขาประหลาดใจไม่น้อยกับความสำเร็จของลูกชายคนโต
“ว่าแล้วว่าเอ็งต้องติด ลูกคุณนายแม่ยังไงก็เก่ง”
เขารู้มาสักพักแล้วว่าแม่ลูกคู่นี้มักใช้สรรพนามแบบที่เขาไม่ชอบ แต่เขาก็ปล่อยไปเพราะทั้งคู่ไม่เคยพูดให้เขาได้ยิน
“นะแม่นะ”
“นะ....เรื่องอะไรกัน”
“ย้ายบ้านกัน”
“ย้ายทำไมกัน ที่อยู่นี่ก็ดีออกนี่มันบ้านบรรพบุรุษชาวแผ่นดินใหญ่เลยนะไอ้หมอ”
เธอพูดกลั้วหัวเราะ ทั้งที่รู้อยู่เต็มกลืนว่าทำไม
“เอ็งต้องมีเหตุผลสิ”
“บีมอยากอยู่กับแม่แค่สองคน”
ผู้ยืนอยู่หน้าประตูชะงักนิ่งกับคำพูดของลูกชาย
“พอแล้ว...เขาเป็นพ่อนะ”
เธอเข้าใจความรู้สึกเจ็บปวดของลูกดีแต่เธอไม่อยากให้เขาทำอะไรหุนหันพลันแล่น หรือแม้แต่การหนีผู้ให้กำเนิดไปเพราะเพียงว่าเธอเชื่อในกรรม เธอไม่อยากให้สองพ่อลูกต้องทำร้ายใจกันอีกแต่ที่เธอทำได้ก็แค่ประวิงเวลา
“ไม่ต้องมานั่งดราม่าไปอาบน้ำมากินข้าว เอาไว้ได้เกียรตินิยมก่อนค่อยมาคุยกัน”
ชายวัยเกือบห้าสิบรีบหันหลังกลับแล้วจ้ำไปที่รถ ลูกชายคนแรกที่เขาไม่เคยภูมิใจสอบติดหมอและกำลังใช้ความสำเร็จนั่นหนีจากเขา เขาควรจะดีใจหรือไม่นะ
เช่นเดียวกับวันนี้ชายสูงอายุให้คนไปสืบเรื่องลูกชายแล้วพบว่าลูกชายจะกลับมาหาแม่ แล้วมาอยู่กับแม่อีกหนึ่งวันเขาจึงลงทุนรีบกลับจากการไปเยี่ยมลูกชายคนเล็กที่ต่างประเทศเพื่อกลับมาหาลูกชายคนโตเพราะจะพาไปทำบุญในวันพรุ่งนี้ ตั้งแต่ลูกเข้ามหาวิทยาลัยและไปอยู่หอเขาพวกเขาได้เจอกันแทบจะนับครั้งได้ ครั้งล่าสุดเห็นจะเป็นสองปีที่แล้ว วันนี้เขาตั้งใจจะมาคุยดีๆกับลูกชายคนโตแต่เขาคงลืมไปว่าระยะห่างของพวกเขายังเยอะเหลือเกิน ลูกชายคนนี้ดูผอมลงอย่างคนทำงานหนักแต่หน้าตาที่คล้ายเขาเมื่อตอนหนุ่มก็ยังดูดีอยู่เสมอ ลูกชายคนนี้ดูสุภาพกว่าทุกๆครั้งที่เขาเคยเจอไม่พูดจาห้วนๆเช่นเดิม แต่ใช้คำสุภาพจนเหมือนไม่เคยรู้จักกันไม่จ้องเขม็งเช่นเดิม แต่กลับไม่ยอมสบตา ถ้าสบตาเขาเพียงนิดคงเห็นแล้วว่าผู้เป็นพ่อต้องการแค่มาเริ่มต้นใหม่...เท่านั้นเอง
"ขอโทษน้องสิ ฉันบอกให้ขอโทษ"
เสียงชายวัยกลางคนผู้สืบเชื้อสายผู้ดี ตวาดเด็กชายผู้เป็นลูกของเขาเองเด็กคนนั้นวัยประมาณอนุบาลและเด็กคนนั้นคือไอ้หมอเพี้ยนในปัจจุบัน
"ไม่!!!"
มันตวาดกลับคืน คนเป็นพ่อใช้ฝ่ามือใหญ่ฟาดเข้าที่กลางหลังของเด็กน้อยจนเด็กสะอึกเพราะความจุกแน่น เขาไม่ได้ตีเต็มแรง...เพียงแต่มันเป็นแรงผู้ชายเท่านั้นเอง...
"บีม...ลูก"
คนเป็นแม่ปรี่จะเข้ามาห้ามแต่โดนสายตาของสามีหยุดตรึงไว้
"ฉันบอกให้ขอโทษ"
"ผมไม่ขอโทษ!"
"เธอมันไร้มารยาท ผ่าเหล่าผ่ากอ"
เขาชี้หน้าว่าเด็กที่ยืนสะอื้นฮักอยู่ตรงหน้า
"คุณพ่อ...เบสท์อยากกลับบ้าน"
เด็กชายอีกคนที่ยืนอยู่ข้างๆ ดึงชายเสื้อผู้เป็นพ่อเมื่อเขาเริ่มทนต่อบรรยากาศอันอึดอัดไม่ไหวคนเป็นพ่อหันมาลูบหัวคนที่เรียกว่าน้องชายน้อยๆ ก่อนจะอุ้มขึ้นแนบอกแล้วเดินออกไปโดยไม่เหลียวมามองลูกชายอีกคนเพียงนิด และไม่เคยถามแม้แต่น้อยว่ามันเกิดอะไรขึ้นเพราะเบสท์คือผู้ที่ถูกที่สุดเสมอ เรื่องราวมันเกิดขึ้นเพราะในตอนนั้นไอ้เด็กบีมกำลังใช้พรวนพลาสติกพรวนดินต้นไม้ของแม่อยู่ที่ข้างบ้าน เพราะแม่บอกว่าถ้าต้นไม้โตเมื่อไหร่มันจะได้ลองกินเงาะลูกมีขนสีแดงสดๆจากต้นสักพักรถวอลโว่คันยาวก็มาจอดหน้าบ้าน มันรีบวิ่งออกไปหาผู้ที่มาใหม่ผู้ที่มันเรียกว่า ‘พ่อ’ แต่แล้วเท้าเล็กๆก็ต้องชะงักเมื่อนึกได้ว่าตัวเองเลอะมากกว่าที่จะเข้าไปหา ’พ่อ’ พ่อผู้หล่อเหลา พ่อผู้ร่ำรวยและที่สำคัญพ่อเป็นผู้ดี มันไม่เคยเข้าใจถึงคำว่าผู้ดีสักทีแต่พ่อผู้นั้นมักจะพูดเสมอว่ามันเป็นลูกผู้ดี
มันเดินกลับมาพรวนดินเช่นเดิมด้วยใบหน้าหม่นหมอง ไม่นานนักก็มีเด็กชายอายุไล่เลี่ยกับมันมายืนยิ้มน้อยๆอยู่ข้างหน้ากระถางต้นไม้ คนๆนั้นชื่อน้องเบสท์เป็นลูกชายของพ่อเหมือนกันแต่ที่ไม่เหมือนคือน้องเบสท์ได้อยู่บ้านหลังใหญ่ ได้นั่งรถคันยาวและที่สำคัญคือได้นอนกับพ่อทุกคืน พ่ออุ้มน้องเบสท์เกือบจะทุกครั้งที่มันเห็นพวกเขาอยู่ด้วยกัน
"ทำอะไรเหรอ"
"พรวนดิน"
"นี่ต้นอะไร"
เด็กชายตรงหน้าเอื้อมมือมาจับยอดต้นไม้ของแม่ มันโกรธอย่างไร้เหตุผลแต่ถ้าเป็นผู้ใหญ่จะสามารถดูออกได้ง่ายว่าเด็กมีตะกอนของความอิจฉาอยู่เป็นทุนเดิม ฉะนั้นแล้วของเพียงไม่กี่สิ่งบนโลกที่เป็นของมันก็อย่าได้ไปยุ่ง แต่พ่อบอกเสมอว่าพ่อเกลียดเด็กที่ไร้เหตุผลและงอแง มันจึงทำๆได้แค่เงียบและก้มหน้าพรวนดินต่อไป
"ถามไม่เห็นตอบเลย"
เด็กคนนั้นติดจะพลาดไปหน่อยเมื่อดึงยอดตนไม้ที่มันรักติดมือไป มือเล็กๆที่ถือพรวนพลาสติกอยู่จึงฟาดเข้าเต็มแรงเด็กบนหัวของอีกคน เพียงแค่ชั่วเสียงแผดจ้าของน้องชาย คนเป็นพ่อก็รีบเดินออกมาจากบ้านและเหตุการณ์ก็เป็นอย่างที่เด็กอย่างมันจะคิดได้ มันเป็นเด็กที่ดื้อเสมอในสายตาพ่อไม่เป็นผู้ดีในสายตาพ่อแต่เป็นพ่อผู้ที่ไม่เคยอุ้มมันแม้เพียงครั้ง...เหตุการณ์นั้นทำให้มันเกลียดคำว่าขอโทษเป็นที่สุด...
หมอยืนเหม่อจนอีกคนต้องแตะไหล่แล้วตบเบาะหลังของรถสองล้อคันใหญ่
“ความจริงแม่กูจะลาด้วยคำว่า เอ็งกลับดีๆนะอย่าไปทำเรื่องประหลาดให้ชาวบ้านชาวช่องเขาเบื่อล่ะ”
มันโพล่งล้อเลียนแม่ของตัวเองด้วยความรัก ซินยิ้มน้อยๆก่อนจะตอบ
“ผมก็ชอบแบบนั้นมากกว่า”
ไอ้แว่นกระโดดคร่อมมอเตอร์ไซค์คันใหญ่ที่บัดนี้มันเลิกกลัวแล้ว แต่ก็ยังอดไม่ได้ที่จะเอื้อมมือไปกอดอีกคนเมื่อขีดความเร็วมันทะลุเกินร้อยและสมองคิดแต่เรื่องเมื่อครู่ที่จากมา...เรื่องของผู้เป็นพ่อ แต่นายซินมันก็ขับรถเร็วจนหน้าหมอตึงเหมือนฉีดโบทอกซ์มา ตอนขาไปแว่นว่ามันหนาวนะแต่ขากลับมันกลับอุ่นแปลกๆ จะไม่อุ่นได้ยังไงเล่าก็ขาไปมันมีแจ็คเก็ตกันระหว่างทั้งคู่อยู่แต่ขากลับมีแค่เสื้อตัวบางๆกั้น แล้วพี่เล่นกอดซะเนื้อแนบเนื้อแถมเอาหน้าไปซุกคอเปลือยๆของมือเบสอีก
“เฮ้ย!?”
แว่นที่ได้สติจำไม่เห็นได้ว่ากอดคนตรงหน้าไปตั้งแต่เมื่อไหร่ มันผละมือออกอย่างเร็วนั่นทำให้ตัวมันโงนเงนเหมือนจะลงไปวัดพื้นอีกรอบแต่คราวนี้คงเลี้ยงไม่โตนะหมอ ไอ้ซินรีบลดความเร็วแล้วใช้มือซ้ายปล่อยแฮนด์เพื่อดึงแขนไอ้บ้าที่นั่งโงนเงนไว้พลางตะโกนอย่างเหลืออด
“ทำอะไรของพี่วะ! จู่ๆก็ปล่อยมืออยากตายหรือไง!”
“.....”
การได้เห็นไอ้เพี้ยนโรคจิตทำหน้าสลด ถือเป็นความสำเร็จในชีวิตไอ้ซินได้เลย ก่อนที่จะถึงหอพักแว่นในไม่กี่กิโลเมตรในเวลาตี 1 ฝนก็สาดลงมาเหมือนฟ้ารั่วเสื้อผ้าที่พึ่งเปลี่ยนมาเปียกไปหมดกระทั่งกางเกงชั้นใน
“พ่องเอ้ย...หนาวสัส”
คงไม่ต้องบอกว่าใครจะสบถได้ไพเราะถึงเพียงนี้ หมอแว่นค่อยๆวาดขาลงจากบิ๊กไบค์ก่อนจะก้าวขึ้นบันไดหอพัก ฝนยังตกอยู่และคนที่รับส่งมันก็ยังนั่งอยู่บนพาหนะเช่นเดิม
“ซิน...”
มันเรียกชื่อไอ้คนที่นั่งเปียกลู่เหมือนหมาป่าตัวบักเอ๊กตกน้ำ ไอ้ซินหันมองแบบไม่เชื่อสายตานักปากบางๆของพ่อมือเบสซีดจนเกือบม่วง ทำให้ไอ้ตัวต้นเรื่องของวันนี้กลืนน้ำลายลงคออย่างยากลำบาก
“เอารถเข้ามาจอดข้างในแล้วขึ้นไปข้างบนเถอะ”
ไอ้แว่นชวนผู้ชายขึ้นห้อง! และผู้ชายคนนั้นเป็นถึงชายในฝันของสาวหลายร้อยคน...น่าอิจฉาไอ้หมอเพี้ยนสุดๆ...
แว่นเดินขึ้นมาชั้นห้าด้วยความยากลำบาก พร้อมกับอีกคนที่เดินมาด้วยสภาพหน้าซีดไม่ต่างกัน มันไขกุญแจห้องด้านหน้าและห้องของตัวเองอย่างเบามือเพื่อไม่ให้รบกวนรูมเมทที่นอนอยู่ในห้องส่วนตัวเล็กๆอีกห้องที่กั้นไว้เพื่อความเป็นส่วนตัว
“ไปอาบน้ำไป”
หมอยื่นผ้าเช็ดตัวให้อีกหนุ่มที่ยืนงงงวยอยู่ไม่น้อย ดูเหมือนคู่ข้าวใหม่ปลามันไม่มีผิด...คิดไปนั่น นายซินทำตามอย่างว่าง่าย หลังจากจัดการตัวเองเสร็จมันจึงหยิบของๆตนพร้อมกุญแจรถก่อนตั้งใจจะเอ่ยบางอย่างกับไอ้หมอบ้าที่พึ่งอาบน้ำเสร็จ ไอ้แว่นคนนั้นไม่ได้สวมแว่นอย่างเคยตารูปเม็ดแอลมอนด์กลมๆสีน้ำตาลเข้มและใบหน้าปราศจากเครื่องปิดบังที่มันไม่เคยเห็นดึงดูดสายตาอยู่ไม่น้อย แต่มันก็คิดแค่ว่าหมอบ้าดูดีและดูเป็นผู้ใหญ่กว่าที่คิด...ใส่แว่นแล้วดูเด็กลงว่างั้น เอ๊ะ!?แล้วเมื่อกี้ซินมันจะพูดอะไรวะ
“ฝนยังตกอยู่เลย มึงกลับไม่ได้หรอกค้างแม่งที่นี่แหละ”
ไอ้เพี้ยนเห็นอีกคนหยิบกุญแจรถจึงปรามไว้ก่อน อย่างน้อยวันนี้ไอ้ซินก็เป็นผู้มีพระคุณของมัน มันไม่ใจร้ายขนาดที่จะปล่อยให้กลับไปทั้งๆอย่างนี้หรอก แค่นั้นจริงจริ๊งงงงงงง
“แต่ว่าผม...”
ซินมันเกรงใจตามประสาคนดี หมอโบกมือไปมาอย่างไม่ให้ถือสา แว่นที่ดูเงียบและซึมมากว่าเดิมตั้งแต่ที่บ้านทำให้กริยาอาการแม้กระทั่งการพูดเหมือนคนทั่วไปเป๊ะ คงเพราะปกติมันคงล้นเกินไป
“ไม่ต้องเกรงใจ มึงนอนในห้องน้ำก็ได้”
พึ่งจะชมไปแหมบๆ ความล้นก็กลับมาอีกครั้ง...เพลียจิต
ไอ้ซินถอนหายใจอย่างปลงตกมันเหนื่อยเกินกว่าที่จะต่อล้อต่อเถียง แต่ปกติซินก็ไม่เคยทำอยู่แล้วยกเว้นว่ามันจะเหลืออดจ
“กูล้อเล่น นอนบนเตียงนั่นแหละ”
ไอ้แว่นชวนผู้ชายขึ้นเตียง! อยากปลุกไอ้โจ้มาดูจริงๆ
“แล้วพี่ล่ะ”
ซินมันถามประสาซื่อ
“ก็นอนบนเตียงไง ในห้องแค่เตียงก็เต็มพื้นที่แล้วหรือมึงจะให้กูไปนอนห้องข้างนอกที่เอาไว้ถอดรองเท้ากับวางโต๊ะทำงาน เอ๊ะ!หรือในตู้เย็นไม่งั้นก็นอนตรงระเบียงตรงบ้านไอ้ปลา!”
หมอหยุดพูดเพราะหายใจไม่ทัน ไอ้ซินยิ้มจนตาหยีเมื่อเห็นท่าทางอธิบายอย่างเอาเป็นเอาตาย...แล้วทำไมหมอต้องหน้าแดงด้วยวะ
“ยิ้มเหี้ยอะไร จะนอนไม่นอน”
หมอตบปุลงพื้นที่ข้างๆตัวของเตียงขนาดหกฟุต...เชิญชวนนะนั่น...
“นอนครับนอน”
มันตอบทั้งๆที่อดยิ้มขำไม่ได้
“เดี๋ยว!”
พอคนหล่อจะล้มตัวนอนพี่แกก็ดันห้ามอีก...จะเอายังไงกันแน่วะ หมอมันทำอะไรกุกกักอยู่สักครู่ก่อนจะยื่นเม็ดยาและขวดน้ำมาให้ทั้งๆที่ก้มหน้าหูแดงคอแดง
“กินซะ เดี๋ยวพรุ่งนี้จะไม่สบาย”
มันแค่ห่วงในฐานะหมอ แค่นั้นจริงๆนะ
______________________________________________________________________________
TBC.
-
:กอด1:
-
หมอบีม i love you!!!!
น่ารัก น่ารัด อย่างใครจะทิ้งลงล่ะจ๊ะ!!!!
-
พอหายหน่วงก็หวานเลยนะ ชอบตอนนี้จัง
ซินกับเจ้าชายบีมแฮปปี้วันลอยกระทง
-
งืออออ หมอบีมอดทนมากอะ ซินเองก็ยังใจเดียว
มันทั้งซึ้งทั้งเศร้าทั้งอุ่นทั้งเหงาในคราวเดียวเลยนะเนี่ย :hao5:
-
หมอบีมน่าร้ากอ่า ตอนปัจจุบันก็รักกันเร็วๆนะ
อยากเห็นหมอบีมลุคนี่บ่อยๆ555555555555555
-
ลอยกระทงปีนี้คงมีความสุขทั้งสองคนเนอะ :impress2:
ทั้งสุข เศร้า เหงา ซึ้ง ครบตามที่บอกเลยค่ะ :hao5:
แต่ว่าตอนหลักยังไม่ญาติดีกันเลยนะนั่น :laugh:
-
:impress2:
-
น่ารักเบา ๆ อ่ะ นึกว่าจะเศร้าซะแล้ว
เรื่องใครจะอยู่ตำแหน่งไหน จะเมะ จะเคะ หรือสลับ ไม่สำคัญค่ะ คริคริ เค้าอ่านได้หมด
จะรอตอนต่อไปนะคะ
-
รอตอนต่อไปจร้า
-
ไม่ต้องเว้นไปกี่วันเลยยย
ลงต่อเลยเดี๋ยวนี้55555+
โอย อย่างน้อยก็ยังประคองกันต่อไปได้T_T
ไม่เป็นไรหน่า มันไม่มีอุปสรรคครอบครัว แต่มีอุปสรรคของคนสองคนเองเสียอย่างนั้น เฮ้อ...
ขอตอนต่อไปปปป
-
บีมซิน อร๊ากกกกกก น่าร้ากกก
-
อ่า นึกว่าจะเศร้าซะแล้ว :katai2-1:
มันก็จริงเนาะชีวิตจริงมันไม่มีคำว่าจบบริบูรณ์สำหรับความรัก
ทุกอย่างมันขึ้นอยู่ที่ตัวเราต่างหากว่าจะประคับประคองจับมือกันและกันไปได้ถึงไหน :L2:
ขอบคุณสำหรับตอนพิเศษรอตอนต่อไปค่ะ :L2: :กอด1: :pig4: :L2:
-
น่ารักโครตๆเลยอ่ะ >< เขินเลย
-
เห็นมั้ย ซินของเรา ก็ยังเป็นซินคนเดิม ที่ซื่อสัตย์ต่อเจ้าชายตลอดเวลา ปลื้มใจจริงเลย
ซินชัดเจนแต่แรกแล้วแท้ ๆ มีแต่ยัยเกรต้า นี่แหละ ด้านมาก ๆ คิดจะแย่งของ ๆ คนอื่น
แล้วยังไม่เชื่ออีกว่าซินเป็นเกย์ แต่ที่แปลกใจกว่า พี่หมอบีม จนถึงทุกวันนี้ ก็ยังไม่เชื่อว่าซินเป็นเกย์
ไม่น่าถึงได้คิดมากกับข่าวของซินกับยัยผู้หญิงคนนี้มากมาย เพราะงี้เอง โธ่ พี่หมอบีมมมม :heaven
เข้าใจในอารมณ์เหวี่ยงของพี่หมอบีมนะ ระเบิดซะ แต่อาละวาดอย่างนี้สิดี ดีกว่าหนีกลับไปเงียบ ๆ
อย่างนี้จะได้เคลียร์กันไปเลย ไม่ค้างคาใจ แล้วก็นับถือความใจเย็นของซินด้วย โดนด่าทั้งที่ไม่ได้นอกใจ
ก็ยังใจเย็นได้ แถมเข้าใจพี่หมอบีมอย่างดีเลย อย่างนี้สินะถึงจะทำให้รักกันได้ตลอดรอดฝั่ง
พอเข้าใจกันแล้ว ก็ได้ใช้เวลาด้วยกันอย่างโรแมนติกเลยอ่ะ :o8: แล้วสุดท้าย ลอยกระทง ได้ลอยกระทงด้วย
แถมเป็นกระทงที่ไม่เหมือนใครซะอีก กระทงขนมปังฝรั่งเศส แหม่ น่าประทับใจออกนะพี่หมอบีม
แล้วถึงยังไม่ได้ขอแต่งงาน ตามที่สัญญาไว้ แต่นายซินก็ได้จองเจ้าชายด้วยแหวนหมั้นไว้แล้วน้า :m1:
งานนี้สำเร็จได้ ต้องขอบคุณคุณพ่อที่น่ารักที่ให้ตั๋วพี่หมอบีมมา และคุณแม่ที่น่ารักที่ให้แหวนไว้เพื่อหมั้นพี่หมอบีม
ที่สำคัญ ทั้งสองคน ต้องขอบคุณความพยายามของกันและกัน ที่ทำและอดทน ทุกอย่างเพื่อให้คนที่ตนรัก มีความสุข
แหม ได้อ่านตอนพิเศษ อนาคตที่รักกันชื่นมื่นขนาดนี้ แม้จะมีอุปสรรคเข้ามาเป็นระยะ ๆ ก็เถอะ
ทำให้อ่านตอนหลักได้แบบสบายใจเต็มที่ ถึงตอนหลักจะมีดราม่าเข้ามาเท่าไหร่ก็ไม่หวั่น
เพราะยังไงคู่นี้ก็แฮ้ปปี้เอ็นดิ้งอยู่ดี งั้นก็รอตอนหลักต่อไปดีกว่าเนอะ ขอบคุณคนเขียนค่ะ :L1:
-
#7 เจ้าชายผู้เสียสละ
เช้าของวันแห่งโลกาวินาศในความคิดมัน ไอ้แว่นที่ไม่ได้ใส่แว่นตื่นเช้ามาเพราะเสียงฝนกระหน่ำและความอุ่นที่มากกว่าปกติ
“หือ...?”
มันตาโตเล็กน้อยเมื่อพบว่ามันกำลังเอาขาก่ายขาของอีกคนที่นอนแหมะอยู่ข้างกันออก มันพันกันยุ่งจนแยกไม่ออกว่าขาใครเป็นขาใครแถมยังมีลมร้อนๆเป่าอยู่บนหน้าผากอีก พอเงยหน้าขึ้นไปแล้วก็ เหวอ...ใกล้สุดๆหมอที่ตาโตเท่าไข่ห่านค่อยๆกระดึ๊บตัวออกห่าง ทำให้ไอ้หน้าหล่อส่งเสียงอืออาในลำคออย่างรำคาญเมื่อมันพยายามดึงขาตัวเองออกมันจึงยื้อตัวออกมาได้แค่นั้น ก่อนจะลอบถอนหายใจไอ้บีมมันมีเหตุผลที่ทำแบบนั้น ข้อแรกคือมันไม่อยากกวนผู้มีพระคุณที่พึ่งได้นอนไม่ถึงแปดชั่วโมงเพราะมันไม่ดีต่อร่างกาย...ว่าไปนั่น ข้อที่สองคือมันไม่อยากให้คนข้างๆตื่นมาเห็นสภาพขาเยี่ยงหนวดปลาหมึกและหูแดงๆของมัน...รู้ไปถึงไหนอายไปถึงนั่น... ใบหน้าของคนหล่อแม้ยามหลับก็หล่อ หมอที่แม้ไม่สวมแว่นแต่ด้วยระยะห่างไม่มากนักมันจึงมองเห็นแม้กระทั่งขนคิ้วเรียงหนาของอีกคน เพียงแค่คืนเดียวที่ผ่านอะไรมาด้วยกัน ได้นอนด้วยกัน? มันรู้สึกว่ารู้จักและสนิทกับคนตรงหน้ามากขึ้นแต่ไม่รู้ว่าคนที่แกล้งหลับอยู่จะคิดเหมือนมันไหม...
การมานอนต่างถิ่นแค่เสียงฝนเปาะแรกแม้จะล้าไปทั่วตัวไอ้ซินก็ตื่นเต็มตาแล้ว แต่มันไม่ได้ตื่นเพราะเสียงฝนหรอกมันตื่นเพราะมีปลาหมึกบางตัวเอาหนวดมาก่ายเอวและมือฟาดกกหูนายซินอย่างคิดว่ามันเป็นหมอนข้าง ซินค่อยๆลืมตาขึ้นพร้อมกับอีกคนที่ซุกตัวเข้ามาเสียใกล้มันนอนมองหน้าตายามสิ้นฤทธิ์ของคนเพี้ยนปากหมาอยู่สักพัก ไอ้คนนั้นก็ค่อยๆขยับตัวยุกยิกก่อนที่ซินจะปิดเปลือกตารอดูปฏิกิริยาของปลาหมึกตัวนั้น ตอนแรกไอ้ซินมันคิดว่าไอ้แว่นเพี้ยนจะลุกขึ้นมาโวยวายอย่างที่ควรเป็น แต่เปล่า ไอ้คนนั้นเพียงแค่ขยับตัวออก ที่สำคัญคือมันได้ยินเสียงหัวใจของไอ้แว่นดังมากดังจนเหมือนจะเด้งออกมา มันจึงขยับตัวนิดหน่อยเพื่อให้อีกคนขยับตัวออกเพราะมันกลัวหมอจะหัวใจวายตาย
"ไอ้บีม เมื่อคืนมึงกลับมาเหรอวะ"
เสียงจากข้างนอกเกือบทำให้หมอเพี้ยนสะดุ้งเฮือกเพราะตกใจ
“ไอ้บีม”
ก่อนที่โจ้เพื่อนยากจะตะโกนจนคนทั้งตึกตื่น มันจึงเสนอหน้าไปเปิดประตูแล้วค่อยๆแทรกตัวออกไปเยี่ยงคนกำลังซ่อนเมียน้อยไว้แล้วกลัวสามีเห็นนั่นทำให้ไอ้โจ้หรี่ตามองอย่างจับผิด
"เออ...วะ...ว่าไง"
แว่นก็ช่างทำตัวให้ดูไร้พิรุธเสียจริง
“อ๋อ ก็กูได้ยินว่าวันนี้มึงจะไปอยู่กับแม่ทำไมกลับมาได้วะ ”
“วันนี้มึงทำงานเหรอวะ”
หมอตอบไม่ตรงคำถามก่อนจะเดินชิวไปที่ตู้เย็นแล้วเปิดหาน้ำดื่ม ทำเป็นไม่สนใจเสียงไต่ถามของเพื่อนที่เหมือนบุพการีคนที่สอง ไอ้โจ้ส่ายหน้าเพราะปลงกับเพื่อนของตนแล้วคว้ากระเป๋าเตรียมตัวไปทำงาน ไอ้เพี้ยนแอบโล่งใจและภาวนาให้เพื่อนรักรีบจรลีไปทำงานให้เร็วที่สุด แต่ทว่าแว่นลืมอะไรไปซักอย่าง...
"มึงมากับใครวะ"
โจ้ยืนนิ่งอยู่ตรงประตูหน้าห้อง มีเสียงคำรามของฟ้าและบรรยากาศขมุกขมัวเป็นฉากหลัง
"มะ...มากับใครที่ไหน ไม่มีๆ"
ไอ้แว่นปฏิเสธตามเสต็ป ก็ไม่เข้าใจว่าทำไมมันต้องทำตัวลับๆล่อๆ ก็แค่บอกไปว่าพาผู้ชายมานอนที่ห้องเรื่องก็จบ...ง่ายจะตายไป...
"แล้วนี่รองเท้าใคร"
หมอโจ้ชี้ไปที่รองเท้าแก้ว แว่นหมายถึงรองเท้าผ้าใบสีดำที่ยังชุ่มเพราะฝน รองท้าสีดำคู่ยาวที่มันไม่เคยเห็น เป็นเวลาเดียวกับแสงแปลาปลาบและเสียงผ่าเปรี้ยงของฟ้าฝน
"พรวด!"
แว่นที่กระดกน้ำแร่ขวดละเจ็ดบาทอยู่ สำลักออกมาทั้งปากและจมูกทำเอาพื้นเปียกเป็นวงกว้าง
"ไอ้บีม! ซกมกฉิบหาย"
โจ้มอบคำแทนความเป็นห่วงแต่สายตามันฟ้องว่า ‘กูต้องการความจริง เดี๋ยวนี้!’
"มีอะไรหรือเปล่าครับ?"
แล้วเจ้าของรองเท้าแก้วก็เดินทะเล่อทะล่าออกมา ไอ้โจ้อึ้งแดกแทบจะสิ้นสติพอๆกับไอ้เพี้ยนที่ยืนตาโตเป็นไข่ห่านอยู่ข้างตู้เย็น
“พี่หวัดดีครับ”
ไอ้ซินผู้มารยาทดีไหว้รุ่นพี่อีกคนที่มันเคยเห็นเมื่อครั้งก่อน รุ่นพี่คนนั้นยกมือรับไหว้ท่าทางแข็งๆเหมือนหุ่นยนต์ก่อนจะชี้มือมาที่เพื่อนตนอย่างคาดโทษแล้วผลักประตูออกไปอย่างเร่งรีบ โจ้ว่าเรื่องนี้ต้องขยายให้หายคับข้องใจ พ่อมือเบสที่ยืนมองประตูสลับกับอีกคน
"ตะ...ตื่นแล้วเหรอ"
คนที่ยืนนิ่งอยู่หน้าตู้เย็นยิ้มแหยแล้วถาม ถ้ายังไม่ตื่นแล้วเขาจะเดินออกมาได้เหรอเอ็งก็ถามอะไรเพี้ยนๆนะแว่นแถมหน้าตาก็ดูส่อพิรุธอีก
"ผมอยากเข้าห้องน้ำ"
ซินบอกความต้องการของมัน
"โอ้ ตะ...ตามสบายเลยนะ"
ดูมันพูดจาเข้า นายซินเดินออกมาจากห้องน้ำด้วยสภาพผ้าขนหนูผืนเดียวไอ้แว่นจึงขับไล่ให้มันรีบไปใส่เสื้อผ้าก่อนที่จะเอาซ้อมจิ้มกล้ามเพราะอิจฉา มือเบสหายไปสักพักก็กลับออกมาเห็นอีกคนกำลังนั่งรื้อตู้เย็นกุกกักจนหน้าแทบจะทิ่มเข้าไปในช่องใส่ผัก
"กินอะไรได้บ้าง"
เจ้าของห้องหันมาถาม ซินกวาดสายตามองให้ทั่วก่อนจะตอบ
"ทุกอย่าง ยกเว้นนมวัวครับ"
หมอพยักหน้ารับแต่ก็มิวายปากดี
"แล้วไหงมึงสูงอย่างกับเสาสัญญาณสามจีว่ะ"
มันบ่นแล้วลุกขึ้นยืนเต็มความสูง ซินมองหระหม่อมของไอ้เพี้ยนที่อยู่ตรงคางมันพอดี
"กรรมพันธุ์ครับ"
มันตอบด้วยน้ำเสียงปกติแต่คนไม่ปกติกลับคิดว่ามันอวดดี
"กูจะฟ้องคุณนายแม่ว่า มึงหาว่าแม่กูเตี้ย"
ไอ้ซินมันยิ้มกว้างให้กับท่าทางกวนตีนที่แต่ก่อนมันไม่อยากจะยุ่งแต่ตอนนี้มันกลับรู้สึกขบขันแทน ไอ้เตี้ยที่เตรียมจะด่าต่อจึงทำแค่ย่นจมูกแล้วเดินไปที่ครัวจิ๋วอันได้แก่ไมโครเวฟและอ่างล้างจาน ก่อนจะแว้บไปให้ข้าวไอ้ปลาที่นอนถ่างให้ลูกดดูดนมอย่างสุขีพอมีลูกแล้วก็ไม่ค่อยมากวนพ่อมันเสียเท่าไหร่
"พี่ทำอาหารเป็นด้วยเหรอ"
นายซินถามเมื่อเห็นไอ้แว่นหยิบนั่นนี่อย่างคล่องแคล่ว
"สมัยนี้เขามีนวัตกรรมที่เรียกว่าอาหารสำเร็จรูป"
คนที่อ้างนวัตกรรมดังกล่าวทำแค่เทน้ำร้อนใส่โจ๊กซองเวฟไส้กรอกอาหารเช้าก็พร้อมทานแล้ว ซินนั่งกินเงียบๆแต่คอยเงยหน้าลอบมองอีกคนอยู่เป็นระยะ ซึ่งถ้าจังหวะไม่ดีมันมักจะเจอตากลมๆใต้กรอบแว่นมองอยู่ก่อนแล้วแต่เจ้าของแว่นกลับรีบหลบตาลงเสียนี่ ซินมันจึงได้เห็นแค่หูแดงๆของอีกคนแทน
“เฮ้ย!เมื่อคืนมีบอลนัดชิง ทำไมมึงไม่เตือนกูเนี่ย”
แว่นที่กำลังล้างจานในอ่างรีบขยับมือให้ไวพร้อมกับเหลือบมองนาฬิกาเป็นระยะ
“ครับ?”
บีมมันชอบคิดไปเองว่าผู้ชายทุกคนต้องดูบอล เผื่อไอ้ซินไว้คนนึงเถอะอะไรคือล้ำหน้ามันยังไม่ค่อยเข้าใจเลย
“ดูรีรันก็ได้วะ แต่กูว่ามันไม่ค่อยได้อารมณ์มึงว่างั้นป่ะ?”
นายซินว่าจะแย้ง แต่พอเห็นสีหน้าอีกคนมันก็เงียบเพราะไม่อยากทำลายความตั้งใจก่อนจะเดินมานั่งบนเบาะนั่งข้างๆไอ้แว่นที่นั่งจ้องช่องกีฬา
“แมตซ์นี้นะมึง ฝั่งเสื้อเขียวแม่งอย่างแจ่มแต่มึงเห็นนั่นไหม”
ซินมองตามนิ้วมือยาวที่ชี้อยู่บนจอ จะว่าเห็นก็เห็นนะแต่ก็ยังไม่เข้าใจอยู่ดี
"กุว่าฟอร์มมันต่างกัน มึงดูช่างภาพดิเอียงไปถ่ายฝั่งยิงของทีมนั้นเฉยเลย"
"…"
บีมได้กลับมาแค่ความเงียบมันจึงละสายตาจากจอแล้วหันมาถาม
“หรือมึงไม่ดูบอล”
“ผมดูไม่เป็น....”
เมื่อคำตอบมันแย่กว่าคิด แว่นจึงเดินไปหยิบคลังดีวีดีของมันกับไอ้โจ้มาให้อีกคนเลือกดูทีวีต่อสายเคเบิลบนชั้นห้ายามฝนตกหนักก็ไม่ใช่ความคิดที่ดีนักหรอก
"นั่นหนังสนุกนะมึง เรื่องโปรดกูเลยกูดูทุกครั้งที่เข้าเวรไม่ต่ำกว่า 20 รอบ”
แว่นโอ้อวดถึงหนังที่นายซินกำลังพิจารณาปกอยู่
“จริงเหรอพี่”
ซินถามว่าสนุกจริงไหม แต่คนขี้โม้กลับคิดไปอีกทาง
“จริงสิวะ แต่ดูแบบเป็นท่อนๆนะโดนโทรตามก่อนทุกที "
แถได้หล่อที่สุดเลยเอ็ง
"เหนื่อยสินะพี่"
บางทีซินมันก็แอบเข็ดขยาดกับอาชีพอันไร้เวลาเป็นของตัวเอง แต่หมายความว่าคนที่ทำงานเช่นนี้ต้องมีความรับผิดชอบสุดๆ
"ไม่สักนิด ได้ช่วยคนอื่นเท่ห์จะตายไป"
ด้วยคำตอบที่จริงใจกับการยอมไม่ดูบอลแล้วหาหนังมาให้มันดู นายซินหาข้อดีของไอ้หมอแว่นโรคจิตได้ข้อแรกนั่นคือ 'ไอ้แว่นเป็นคนเสียสละ' พวกมันนั่งดูหนังที่ไอ้แว่นว่าสนุกจวบจนเกือบเที่ยง ไส้กรอกกับโจ๊กก็ไม่อยู่ท้องเสียแล้ว
"กินอาหารแช่แข็งได้ป่ะวะ"
"ได้ครับ"
"เอาอะไร"
ซินมองอาหารสองกล่องในมือหมอ
"ข้าวผัดก็ได้พี่"
"มึงไม่ชอบกินสปาเกตตี้เหรอ..."
นายซินผู้แสนซื่อดูไอ้บีมออกอย่างง่ายดาย มันรู้ว่าพี่แกกำลังหมายความว่า ’กูอยากกินข้าวผัด’ ต่างหาก แต่มันก็ตอบความจริงของตัวเองออกไป
"ไม่ครับ"
“เออนะ ข้าวผัดนะ”
ซินยิ้มขำกับใบหน้าติดเสียดายของพี่แก แต่นั่นทำให้รู้ว่า...ไอ้เพี้ยนมีความเสียสละมากกว่ามัน บรรยากาศการกินข้าวเหมือนเมื่อเช้าไม่มีผิดแต่ไอ้ซินจะถือว่าการเห็นพวงแก้มกับหูแดงๆถือว่าเป็นจังหวะดีๆแทนก็แล้วกัน
“พี่เล่นกีตาร์ด้วยเหรอ”
เพราะพายุฝนที่เทกระหน่ำจนถนนเกือบทุกสายในกรุงเทพมีน้ำเอ่อล้น นายซินผู้ติดแหง็กจึงทำได้แค่มองสำรวจไปทั่วห้องของรุ่นพี่กำมะลอจนเหลือบไปเห็นอคูสติคกีตาร์ตัวหนึ่งอยู่ในซอกระเบียง
"กีตาร์ไอ้โจ้มันเอาไว้เล่นตอนจีบแฟน พอจีบติดแล้วก็เลิก"
"ลองเล่นได้ไหมครับ"
"เล่นเป็นด้วยเหรอวะ"
บีมมันไม่ได้มีเจตนาดูถูก เพียงแต่มันเคยแค่เห็นนายซินเล่นเบสแถมเป็นการเห็นในทีวีเสียด้วย
"พื้นฐานมันเหมือนกัน ผมก็เล่นกีตาร์มาก่อนเล่นเบส"
หมอที่ไม่ค่อยเข้าใจวงการดนตรีเสียเท่าไหร่ เดินไปรื้อโต๊ะได้หนังสือเพลงมาเล่ม ก่อนจะเปิดหาเพลงที่ตัวเองรู้จัก เห็นแบบนี้งานปีใหม่ของโรงเรียนประถมมันเป็นเซียนคาราโอเกะเลยนะ
"กูขอพี่เสกสิบสี่อีกครั้ง เอาวงนี้ด้วย"
มันจิ้มนั่นนี่วุ่นวาย นายซินลอบมองหน้าขาวๆก่อนจะยิ้มขำ
"เก่านะพี่"
หมอที่กระตือรือร้นอยู่เมื่อครู่ หันขวับขึ้นมาพร้อมกับแยกเขี้ยว
"กูห่างจากมึงไม่กี่ปีเองนะ มึงเกิดปีอะไร"
ซินตอบแบบเนิบนาบตามสไตล์มัน หมอยกนิ้วขึ้นมานับก่อนจะขมวดคิ้วยุ่ง
"สี่ปีเลยเหรอวะเนี่ย เดี๋ยวนะแล้วเดือนอะไรวันไหน"
“29 ธันวาครับ”
“เชี่ยยยยยย สิ้นปีเลยเหรองั้นก็ห่างเกือบห้าปีเลยดิ”
ผู้แก่กว่าหลุดอุทานออกมาอย่างหยาบคาย ไอ้ซินหัวเราะก๊ากกับท่าทางจ๋อยสนิทของแว่น ไอ้แว่นชะงักกับการหัวเราะจนตาปิดของพ่อคนดัง...ก็มันพึ่งเคยเห็นนี่หว่า ถึงหลังๆนายซินจะยิ้มบ่อยขึ้นแต่ปกติคนข้างๆตีหน้านิ่งใส่มันอย่างเดียว มันเขิน...เออ! ยอมรับก็ได้ว่าเขินมันถึงได้ก้มหน้าก้มตาเปิดหนังสือเพลงไปมานี่ไงเล่า
"เพลงของพี่เสก สิบสี่อีกครั้งจัดมากูจะร้อง"
"เธอทำให้ฉันรู้สึกเหมือนตอนสิบสี่ ตอนที่ฉันมีเมียคนแรกลึกๆข้างในมันแผ่นดินไหวแปลกๆ เธอรู้ม้ายยยยยฉันเหมือนสิบสี่อีกคร้างงงงง"
หมอร้องเพลงได้เพี้ยนมาก เพี้ยนทั้งเนื้อร้องเพี้ยนทั้งคีย์แต่ซินแอบคิดว่าบางทีคงเพี้ยนเหมือนเจ้าตัวยังไงอย่างนั้น นายซินเริ่มมาดหลุดกับความบ้าบอของเจ้าของห้อง มันจึงซื่อตรงกับความรู้สึกของตัวเองโดยการหัวเราะไปด้วยพยายามดีดกีตาร์ให้ทำนองเข้ากับอีกคนไปด้วย
“หัวเราะเหี้ยไร กูอุตส่าห์ตั้งใจร้อง ”
คนร้องเมื่อครู่ทำหน้าตาหงิกงออย่างไม่พอใจ แต่ริมฝีปากกลับยิ้ม...ยิ้มเพราะเห็นคนเล่นกีตาร์หัวเราะ และดูท่าจะหัวเราะไม่หยุดด้วย
“ถ้ามึงคิดว่ามึงร้องดีกว่า มึงก็ร้องสิ”
ไอ้หมอถลึงตาใส่พร้อมท้าทาย
“ผมร้องไม่เพราะ แต่ผมร้องไม่เพี้ยนครับ”
มันยิ้มกว้างจนเห็นฟันหน้าครบทุกซี่ หมอแทบจะยกมือบังตาเพราะความเปล่งประกายแต่พอนึกได้ว่าพ่อคนดังกำลังล้อมันอยู่มันจึงยัดหนังสือเพลงให้
“มึงอย่ามาโม้ ร้องให้ฟังก่อนเถอะ”
“นั่นมันหนังสือเพลงรุ่นเก่าพี่ ผมร้องไม่เป็นหรอกเกิดไม่ทัน”
โอ้...เดี๋ยวนี้ซินเดอเรลาชักจะปีกกล้าขาแข็งกล้าประชดเจ้าชายผู้แก่กว่าและเตี้ยกว่าด้วย ก่อนที่ไอ้เจ้าชายจะได้ฟาดงวงฟาดงาคืนมันก็เริ่มเล่นเพลงที่ตัวเองพอจะร้องได้ เสียงมันไม่ได้เพราะอย่างที่มันว่าก็แค่พอฟังได้แต่ที่ทำให้หมอนั่งนิ่งเป็นเพราะเพลงที่มันร้องต่างหาก
" I can't live in here for another day
Darkness has kept the light concealed
Grim as ever……“
“มึงชอบเพลงน่ากลัวแบบนี้เหรอวะ”
หมอตีหน้ายุ่งเอ่ยขัดท่วงทำนองที่กำลังได้อารมณ์ของคนร็อค ซินยิ้มที่มุมปากก่อนจะพูดยาวที่สุดเท่าที่มันเคยพูดกับไอ้แว่นเพี้ยน
“ผมชอบเพลงร็อค ผมชอบการสัก ผมชอบขับรถเร็วๆแต่ไม่ได้ทำเพราะคิดว่ามันเท่ห์หรือน่ากลัวอะไรหรอก ผมทำก็เพราะชอบ ก็แค่ชอบ...”
หมอเบิกตากว้างแล้วรีบแก้ตัวเป็นพัลวัน
“ปะ...เปล่านะ กูไม่ได้หมายความว่าอย่างนั้น ”
ซินคือคนที่ลุคภายนอกดูน่ากลัวสำหรับหลายๆคน แต่นิสัยจริงๆกลับเงียบแม้จะโดนหมอมันกวนตีนหรือโดนคนอื่นสร้างความวุ่นวายให้ก็ตาม อีกทั้งใจเย็นและสุภาพทุกอย่างดูตรงข้ามกับลุคหล่อร้ายของมือเบส และดูเหมือนผู้คนส่วนใหญ่ก็มักจะมองคนแต่ภายนอกเสียด้วย แต่แว่นมันเชื่อสุดใจว่านายซินนิสัยดี ดีมากกว่ามันที่ต่งตัวเรียบร้อยหน้าตาดูเรียบร้อยและผู้คนนับถือในหน้าที่การงานเสียอีก
“กูไม่เคยคิดว่ามึงเป็นคนไม่ดีเลยนะ”
หมอก้มหน้าชิดอกแล้วโพล่งออกมาแผ่วเบา ไอ้ซินยิ้มเบาๆก่อนจะตอบกลับด้วยน้ำเสียงแจ่มชัด
“ผมรู้ตั้งนานแล้ว”
รู้มาตั้งแต่ที่ไอ้คนเพี้ยนกวนตีนกางแขนผอมๆปกป้องมันจากป้าที่จตุจักรแล้ว เมื่อได้ยินดังนั้นไอ้แว่นที่ก้มหน้านิ่งก็เงยหน้าขึ้นมาอย่างไวซินยิ้มล้อใบหน้าแดงแจ๋ของหมอแว่นจึงกลบเกลื่อนด้วยท่าทีปากดีเหมือนเดิม
“งั้นมึงเล่นไปเลยนะ กูขอสักสิบเพลงเอาให้แม่งดาร์คจนกูฟังแล้วฝันร้ายเลย...หัวเราะทำเหี้ยอะไร! หยุดเลยนะมึง”
“ฮ่าๆแล้วทำไมพี่ต้องหน้าแดง?”
“หุบปาก!!!”
-
"กรี๊ดดดดดดด แม่หัวใจจะวายคืบหน้าเร็วไปแล้วนะเนี่ย"
โจ้นำความมาบอกว่าที่แพทย์หญิงเอ้ที่เอาแต่กรี๊ด คราวนี้มันหวังว่าจะได้ข้อมูลเป็นชิ้นเป็นอันบ้าง
"อะไรของมึงวะเอ้"
เอ้มองซ้ายมองขวาแล้วลากเพื่อนเข้าไปที่ซอกล็อกเกอร์ ก่อนจะกระซิบด้วยเสียงที่ได้ยินไปถึงห้องจ่ายยา
"คือว่านะ เมื่อวานกูนั่งรถติดแหง็กเกือบชั่วโมงอยู่กับว่าที่สามีที่แยกนรก มึงรู้ไหมกูเห็นใคร"
เจ๊แกเล่าด้วยน้ำเสียงตื่นเต้นแต่ไอ้โจ้เหนื่อยใจ
"เล่ามาให้จบเถอะ"
"เขาสองคนซ้อนบิ๊กไบค์คันโคตรเท่ห์ นอกจากนั้นนะมึงอ้ายยยยยยยย"
"มึงเลิกกรี๊ด แล้วเล่าให้จบได้ไหมว่าเขาที่มึงว่าคือใครครับงานกูรออยู่"
นางส่ายหน้าละเหี่ยใจกับจินตนาการของเพื่อนชายที่ไม่สูงพอจะเข้าใจสิ่งที่เจ๊แกพูด
"ไอ้บีมเว้ย ไอ้บีมแม่งกอดน้องซินกลมดิ๊กเลยมึงแบบแทบจะสิงร่าง กูบอกให้แฟนขับตามนะมึงแต่แม่งไม่ทันน้องซินบิดเร็วมาก"
ท่อนหลังเธอบ่นอุบอิบอย่างคนเสียดายสุดหัวใจ
"เดี๋ยวนะ แล้วมึงแน่ใจได้ไงว่าเป็นสองคนนั้น"
โจ้ที่พยายามเข้าใจแต่ไม่เข้าใจ เอ่ยถามเพื่อนแบบตะกุกตะกัก
“โอ้ยมึง เมื่อวานน้องมันเอารถมอไซค์มารับไอ้บีมถึงนี่เลยนะเห็นบอกจะกลับไปงานวันเกิดแม่ด้วยกัน อะไรทำนองนี้แหละ”
นางตอกไข่ใส่สีเสียเรียบร้อย เพราะเริ่มมั่นใจอะไรหลายๆอย่างแล้ว เซนส์ผู้หญิงน่ากลัวมากขอบอก
“เมื่อเช้ามึงไม่เห็นบิ๊กไบค์ที่ตึกรึไง"
เธอแหย่ต่อ ไอ้หมอโจ้ทำหน้าครุ่นคิด
“บิ๊กไบค์สีดำที่จอดใต้หอ เออว่ะ”
"นั่นแหละๆ”
เจ้เอ๊ปล่อยให้โจ้เพื่อนยากประมวลผลเหตุการณ์ทั้งหมดเอง แต่ตัวนางเองเดินโฉบออกมาหาอะไรเข้าท้องอย่างสบายใจ
*******************************
เพลงร็อคน่ากลัวของนายซินไม่ได้ทำให้หมอแว่นฝันร้ายแต่กลับทำให้ฝันดี มันหลับไปตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้ตื่นมาตอนบ่ายแก่ก็พบว่าฝนหยุดตกแล้ว แต่นั่นไม่ได้ทำให้มันประหลาดใจเท่ากับเจอคนนอนกอดกีตาร์เยี่ยงเมียอยู่ข้างๆ ถ้ามันถ่ายรูปเอาไปโพสต์ในโซเชี่ยลเน็ตเวิร์ก คนคงกดไลค์กันคีย์บอร์ดแทบพังทั้งๆที่เมื่อวานมันรู้สึกแย่มาก แต่วันนี้มันกลับรู้สึกปรอดโปร่งดั่งฟ้าหลังฝนเหมือนตอนนี้ มันลุกไปหาไอ้ปลาที่ตั้งแต่มีลูกก็เมินมันอย่างเห็นได้ชัด ไม่นานนักนายซินก็เดินขยี้ตาหาวหวอดเดินมาหา ไอ้ปลาที่นอนนิ่งอยู่เมื่อครู่ลุกขึ้นมาคลอเคลียกับผู้มาใหม่
“ไอ้ปลา ทำไมเอ็งเมินพ่อวะ”
นั่นแว่นกำลังเสียใจจริงๆนะ นายซินหัวเราะกับท่าทางของแว่น...หัวเราะอีกแล้ว...
“พี่ตั้งชื่อยัง?”
มันถามถึงลูกเหมียววัยเดือนเศษ
"ตัวนี้ชื่อ ดอลลี่ ขาวล้วนเอาไทยๆหน่อยชื่อไอ้กระพง"
ซินเคยได้ยินมาว่าปลาดอลลี่ที่กินๆกันคือปลากระพงน้ำจืดนี่เอง ไม่ได้เกี่ยวกับปลาสีฟ้าเหลืองขี้ลืมเลยแม้แต่นิด แต่มันก็ไม่ได้พูดออกไปเพราะเห็นแววตาเป็นประกายของรุ่นพี่หน้าแว่น
"ตัวนี้ชื่อวาฬ ลายน้ำตาลชื่อนีโม่ สีเทาชื่อ...หางนกยูง แม่งยาวไป เอาชื่ออะไรดีวะ"
"ฉลาม"
ซินช่วยเมื่อเผ็นอีกคนจนหนทางแม้ชื่อแมวจะประหลาดเกินไปก็ตามที
"เฮ้ย! แจ่มมากไอ้น้อง"
มันใช้มือตบไหล่คนที่นั่งยองๆอยู่ข้างๆ
"เอางี้ไหม กูจะยอมยกไอ้ฉลามให้มึงก็ได้แต่มึงต้องดูแลมันให้ดีๆนะ"
"ไม่เอาครับ"
ซินปฏิเสธอย่างตรงไปตรงมา มีแต่หมอที่จ๋อยสนิทเพราะคิดว่าอีกคนคงไม่อยากได้อะไรจากมัน คิดเองเออเองอีกแล้ว
"ผมอยู่ไม่ค่อยติดที่ เดี๋ยวมันจะเหงา"
นายซินทอดสายตามองลูกเหมียวน่ารักน่าชัง
"เออ...เนอะ"
มันยิ้ม แล้วแตะไหล่อีกคนพร้อมกับเดินนำเข้ามาที่ห้องนอนก่อนจะยื่นกุญแจรถให้อีกคน
"วันนี้มึงไม่มีเรียนเหรอ"
แต่คำถามของแว่นติดจะแปลกไปหน่อย
"วันนี้วันอาทิตย์ครับ"
"แล้วมึงไม่กลับบ้านหรือไงเล่า"
มันแยกเขี้ยวใส่อีกคน
"อ่า..."
จะว่าไปซินก็ลืมไปว่าฝนหยุดตกแล้ว ลืมไปแล้วด้วยว่าต้องกลับบ้าน
"กะ....กูไม่ได้ไล่นะ ตะ...แต่ว่าเดี๋ยวเย็นแล้วรถจะติด"
หมอก้มหน้าลงคงเพราะประหม่า
"ครับ"
"เดี๋ยวเอารองเท้าไปให้นะ"
และเป็นไปดังคาด พวงแก้มนั่นแดงขึ้นเรื่อยๆ
"ครับ"
"เอ่อ..."
"ขับรถกลับดีๆนะ"
"ครับ?"
คราวนี้คำตอบรับกลับกลายเป็นคำถามเพราะนายซินไม่เชื่อหูตัวเองเท่าไหร่
"กูหมายความว่ามึงไม่ต้องบิดเร็วมากก็ได้ คือ...มึงมันขับรถได้น่ากลัวเหี้ยๆ"
เกือบจะดีแล้วแว่น ถ้าเอ็งไม่ตกม้าตายเพราะท้ายประโยค มีการเงยหน้าขึ้นมาย้ำด้วยนะนั่น นายซินเคยคิดว่าการบิดรถความเร็วสูงต้านลมเย็นๆคือความสุขอย่างหนึ่งของมันแต่ครั้งนี้มันว่าค่อยๆขับไปก็ไม่ได้แย่นักหรอก ‘ขับรถกลับดีๆ’ ไงไม่เคยได้ยินกันเหรอ!?
*******************************
"กลับไปแล้วหรือไง?"
โจ้บิดฟีโน่คันที่มันคิดว่างามสวนกับบิ๊คไบค์คันทะมึนเมื่อครู่ ถามเพื่อนของตนที่นั่งเล่นกับสมุนสัตว์น้ำของมันเมื่อเข้ามาถึงห้อง
"ใคร?"
แว่นทำเป็นไขสือ
"ไอ้บีม!"
หมอโจ้ตวาด
"อะไรวะ!"
หมอบีมก็ตวาดคืน เอาสิ...ใครจะทำให้ห้องข้างๆขึ้นมาด่าได้ก่อน
"มึงรู้จักกับมือเบสวงนั้นได้ไง"
โจ้เปิดประเด็นแบบตรงแด่ว
"รุ่นน้องมันมาค้างด้วยเฉยๆฝนตก"
บีมก็ตอบอย่างตรงแด่วเช่นกัน
"สนิทกันขนาดนั้นเลย?"
“…”
เมื่อได้จุดไข่ปลามาเป็นคำตอบมันจึงซักต่อ
"กูถามจริง...พวกมึงคบกันเหรอ"
โจ้เห็นหน้าตาโง่เง่าของเพื่อนจึงอธิบายต่อ
“กูหมายถึงแบบแฟน”
"เฮ้ย! มึงจะบ้าหรือไง"
คนที่บ้าคือคนที่ทำอะไรลับๆล่อๆตั้งแต่แรกต่างหากล่ะหมอ
"ก็น้องมันไปส่งบ้านเฉยๆ"
มันก้มหน้างุดตอบ ไอ้โจ้เหยียดยิ้มอย่างคนรู้ทัน
"เหรอ แล้วทำไมเมื่อเช้ามึงต้องลุกลี้ลุกลนขนาดนั้นทำอย่างกับมึง...ไม่บริสุทธิ์ใจ...."
มันก้มหน้ายิ้มแหยๆอย่างคนหาทางออกไม่ได้เพราะพ่อและแม่คนที่สองอย่างโจ้อ่านเกมส์มันออกเสียแล้ว
เห็นบื้อๆแบบนี้หมอเพี้ยนก็รู้ตัวนะว่า
...เวลาเริ่มตกหลุมรักมันเป็นยังไง...
________________________________________________________________________________________
TBC.
-
:-[ :-[ กลับเข้าสู่สเตทตอนจีบกัน น่าร๊ากกก
หมอบีมนี่ ซื่ออะไรขนาดน๊าน เขาเปิดโอกาสให้ต่างหากกก รุกเร็วว
-
ซินพาเจ้าชายขี่บิกไบต์ไปส่งบ้าน :laugh:
อะนะ ยุคนี้เปลี่ยนกันไล่ล่าจะมีรถฟักทองกับรอเจ้าชายอยู่เฉยๆได้ไง
เดี๋ยวพลาด สู้เค้านะซิน พี่หมอบีมช่างเป็นขวัญใจ'เด็ก'ตัวจริง
-
สนุกมากค่ะ อ่านไปยิ้มไป
แต่ตอนพิเศษอ่านแล้วร้องไห้เลย
ซึ้งกับความรักของทั้งคู่
ยกนิ้วให้คนเขียนเลย o13
-
เจ้าชายรุกเร็วซินเปิดโอกาสให้ล่ะ o18
แต่อดฮาไม่ได้ตรงที่ซินยุค2556 ต้องซิ่งมอไซต์ไปส่งเจ้าชายนี่แหละ :laugh:
:L2: :กอด1: :pig4: :L2:
-
ซินพาหมอบีมซ้อนท้ายเป็นสก๊อยส์
มีกอดเอวด้วย ถึงจะด้วยความกลัวก็เถอะ แต่ฉัน ฟิน
-
ซินเดอเรลล่าไปส่งเจ้าชาย o18
-
น้องซิน น่ารักฝุดๆ :-[
-
หมอบีมน่ารักอ่ะ
ซินเริ่มสนใจเขาแล้วชิมิ คริคริ
-
ซินไปส่งหมอบีมด้วยยยยยยยยยย
ดูท่าหมอบีมจะชอบซินก่อนละม้างงงงง
-
เฮ้ออออ ตอนนี้เริ่มมีลุ้นแล้วนะ :katai2-1:
-
รักกันไวๆนะ เขินแทนหมอบีม :hao6:
-
เห็นด้วยค่ะที่บอกว่าซินหล่อ อิอิ :o8:
หมอบีมกเท่มากเหมือนกันนะตอนนี้ เอเดนคงต้องหลุมรักแล้วแน่เลย :-[
แต่ขำเอเดนมาก ฝรั่งก็สำออยเป็นด้วยอะ :m20:
-
เพิ่งเข้ามาอ่านเรื่องนี้ :hao7: :hao7:
ติดใจชื่อพระเอก นายซินแว๊บแรกทำให้นึกถึงพี่ซินหน้าสวยกันเลยที่เดียว ฮ่าๆๆๆๆๆๆ
นายเอกอย่างพี่หมอบีมดูกวนๆน่ารัก
ตอนพิเศษทำเอาเกือบน้ำตาไหล สงสารพี่หมอที่ต้องรออย่างเดียวดาย
สิ่งสุดท้ายสตั้นรูปโปรไฟล์ นาโอะ ขา~ แอร๊ย เจร็อคสินะ :mew1: :mew1: :mew1:
จะรอติดตามนะคะ ชอบเรื่องนี้จังคะ
-
โอยย เขิน เขิน เขิน
น่ารักมากกกก
แบบว่า...พอเจอคุณนายแม่ หวังว่าคุณนายแม่จะถูกอกถูกใจลูกเขยนะ55
-
:o8:
-
น่ารัก :o8:
ขอบคุณตอนพิเศษทำเราน้ำตาซึม
:L2: :L1: :pig4:
-
น่ารัก><
-
ซินของเรา เริ่มเป็นฝ่ายคิดถึงพี่หมอบีมบ้างแล้ว ยิ้มระรื่นเชียวน้า
ฮาพี่ฟ้าอ่ะ เคยหวังจะงาบซินน้อยผู้น่ารักด้วย ตอนนี้ดันกลายเป็นซินล่ำบึ้กเข้าให้
งาบไม่ไหวเลยใช่มะ :laugh: ดีแล้ว ๆ ไปงาบเอเดนต่อเถอะพี่ ซินเค้ามีคนจองแล้วจ้า
แต่พี่หมอบีม ไหงเป็นงั้นล่ะ เข้าใจมั้ย ๆ ว่าซินเค้าให้โอกาส ถึงได้บอกเบอร์รองเท้ากับพี่
ไม่ได้โกรธที่พี่เอารองเท้ามาให้ผิดเบอร์ พี่หมอบีมเข้าใจเป็นอย่างนั้นไปได้ไงเนี่ย :heaven
ถ้าพี่หมอบีม เป็นคนที่เข้าใจอะไรยากมาก พี่เอ้นี่ก็ประเภทเข้าใจอะไร ๆได้ง่ายมาก ๆ
เอาเรื่องนั่นนี่มาปะติดปะต่อ จนเข้าใจเองจนได้นะ เก่งจริง ๆ
เอเดนบาดเจ็บ ทำไมพี่ฟ้าเย็นชาจัง ปล่อยให้น้องไปหาหมอเองได้ไง ดีนะที่พึ่งซินได้
ทำให้ซินได้เจอพี่หมอบีมในอีกเวอร์ชั่น ถึงดูเพี้ยนเหมือนเดิม แต่ความมุ่งมั่นและรักเด็ก ก็ดูดีใช่ม่า
ซินหล่อแล้วยังใจดี ซิ่งบิ๊กไบด์ไปส่งเจ้าชายซะด้วย แถมบิ๊กไบด์ ก็ชวนฟินจริงเลย แนบชิดซะ
พี่หมอกอดเอวซะแน่นเลยอ่ะ :o8: ไม่ทันไร เจ้าชายจะได้เปิดตัวลูกเขย กับคุณแม่แล้วนะเนี่ย
แหม ไปบ้านพี่หมอครั้งแรก ยังได้เป็นงานวันเกิด(ว่าที่) แม่ยายพอดีซะด้วย ก้าวหน้าจริง ๆ
นิสัยน่ารัก ๆ ของซิน คงถูกใจคุณแม่ยายน่าดูนะเนี่ย อิอิ :impress2:
แล้วตกลงเอเดน ปิ๊งพี่หมอบีมแบบไหนนะ เพราะดูแล้วก็ท่าทางติดพี่ฟ้าหนึบเลยนะเนี่ย
รอตอนต่อไปจ้า ขอบคุณคนเขียนค่ะ :L1:
-
อร๊ายยย รู้สึกดีใจแทนพี่หมอบีมอ่ะ
พี่หมอรุกเลย สู้ๆนะ
-
#8 บัตรเชิญงานเต้นรำ
สองอาทิตย์ที่ผ่านมาตั้งแต่บีมเริ่มรู้ตัวว่ามันคงชอบมือเบส หรือเรียกได้ว่าสับสนทางเพศมาสักระยะมันก็นำความไปถวายไอ้โจ้ที่เปรียบดังพระราชาและราชินีในคืนวันหนึ่ง ด้วยเหตุผลว่าโจ้ลงเรียนวิชาจิตวิทยาเยอะกว่ามัน
"กะ...กูควรจะทำไงดีวะ"
เป็นครั้งแรกก็ว่าได้ที่มันรู้ตัวก่อนที่จะให้ชาวบ้านชาวช่องต้องมาบอกว่า 'เฮ้ย! กูว่ามึงชอบมือเบสแล้วล่ะ' แต่กระนั้นมันก็ยังไม่รู้จะจัดการความรู้สึกตัวเองยังไง
"กูไม่ถือหรอกถ้ามึงจะเป็นเกย์เพราะแค่เป็นมึงก็ประหลาดพออยู่แล้ว"
เพื่อนที่เหมือนพ่อพูดไปพลางเล่นกับแมวไปพลาง คำตอบนั่นไม่ได้ทำให้หมอเพี้ยนโล่งใจแม้แต่น้อย
"ไม่ใช่เรื่องนั้น กูถามว่าควรจะทำยังไงดี"
เอาจริงๆคือเป็นเกย์หรือเปล่ามันยังไม่ทันคิดแต่พอรู้ตัวว่ามันชอบนายซินมันก็ชักจะกระวนกระวายจนทำตัวไม่ถูก
"ทำอะไรล่ะวะ"
"กูไม่ค่อยแน่ใจในตัวเองว่ะ"
"ว่ามึงเป็นเกย์หรือเปล่า"
ไอ้โจ้ก็วกเข้าแต่เรื่องเดิมๆ
"ว่ากูจะทำยังไงต่อไปดี"
ไอ้นี่ก็อธิบายไม่เคลียร์
"ไอ้ห่า กูจะรู้กับมึงไหม!?"
ในที่สุดระเบิดก็ลงกับไอ้โจ้ที่ยังนอนผวามาหลายคืนเพราะนึกไม่ถึงว่าเพื่อนจะมีซัมติงรองกับมือเบสผู้หล่อเหลา
"ไอ้เหี้ยโจ้เพื่อนรัก กูไม่รู้จะทำยังไงจริงๆนะมึง"
โจ้มองไปที่เพื่อนที่นั่งยองๆเอามือลูบคอไอ้ปลาอยู่ตรงข้าม เมื่อผู้ชายนิสัยเสียมานั่งก้มหน้าสลดไอ้โจ้ก็อดสงสารอยู่ไม่ได้มันจึงสูดหายใจเข้าลึกๆก่อนจะเริ่มไต่สวน
"มึงชอบน้องคนนั้น?"
มันถามอีกครั้งเพื่อให้แน่ใจ
"กะ...กู...เอ่อ"
เสียงของไอ้แว่นตะกุกตะกักไปชั่วครู่พร้อมกับใบหูที่แดงจนเหมือนมันร้อน
"คงงั้น..."
มันอ้อมแอ้มตอบออกมาในที่สุด แม้ไอ้โจ้จะพอเดาออกอยู่แล้วแต่พอได้ยินจริงๆกลับอึ้งแดกไปพักใหญ่ก่อนจะป้อนคำถามต่อไป
"มึงเป็นเกย์หรือเปล่า"
เพื่อนผู้น่าสงสารชำเลืองมองมันอยู่ปราดนึงก่อนจะก้มหน้าลงตามเดิม
"กูไม่รู้..."
แว่นขยี้หัวอย่างคนสติหลุดจนโจ้อดสงสัยไม่ได้
"มึงไปชอบน้องมันได้ไงวะ ปกติเห็นไม่สนใจใครก่อน"
"เพราะมันใจดีมั้ง...กูอธิบายไม่ถูก"
แว่นก้มหน้าลงมากกว่าเดิม ทำเป็นเกาพุงให้แมวแต่หน้าคอและหูแดงเหมือนเส้นเลือดฝอยแตก เอาเถอะ...โจ้ก็เปรียบเทียบได้โหดสมกับอนาคตหมอของมัน
“เวลากูมองหน้ามันแล้วกูไม่เป็นตัวของตัวเองเลยว่ะ หรือเพราะแม่งหล่อไปวะกูอยากเกิดมาหน้าตาแบบนั้นด้วยดิ”
“มึงชอบน้องมันหรือชอบหน้าน้องมันกันแน่?”
เพื่อนโจ้เริ่มเหนื่อยกับไอ้บ้าที่พูดจาวกไปวนมา
“ไม่ได้ชอบแค่หน้านะ เวลามันยิ้มกับหัวเราะกูก็ชอบ”
แว่นทำหน้าเหมือนอมตะปูไว้พลางตอบไปด้วย
“มึงไม่ได้คิดไปเองใช่ไหม”
ไอ้โจ้ถามอย่างจริงจัง ไอ้เพี้ยนเงยหน้าขึ้นมาเบะปากเหมือนจะร้องไห้ไอ้โจ้จึงโบกมือไปมาเป็นทำนองว่า ‘มึงไม่ต้องตอบหรอก’ เพราะยังไงก็คงคิดไปเองอยู่แล้วไม่อย่างนั้นจะชอบได้ยังไง
"ขอกูสูดหายใจแปปนะ"
เพื่อนโจ้ขอทำให้ครู่หนึ่งก่อนจะเสนอทางเลือกให้
"กูให้มึงสามทางเลือก ข้อแรก ตัดใจซะทุกอย่างก็จะจบมึงจะได้ไม่ต้องวุ่นวายใจ"
แว่นมองหน้าเพื่อนผู้เป็นที่ปรึกษาที่ดีมาโดยตลอด พลางครุ่นคิดไปด้วย
"สอง มึงเอารองเท้าไปคืนน้องมันแล้วก็หาทางจีบต่อไป"
"เฮ้ย!? จีบเหี้ยอะไร"
แว่นร้องเสียงหลงเพราะคำแนะนำข้อสอง
"งั้นก็ข้อสาม มึงก็เอารองเท้าไปคืนแล้วกลับมาใช้ชีวิตตามเดิมของมึงซะ ซักวันมึงก็คงลืมไปเอง"
แว่นจ้องตาเพื่อนนิ่ง ลืมงั้นเหรอวะ
ลืม.......ลืมคนที่ช่วยมันจากฝ่าตีนไอ้ยักษ์
ลืม.......คนที่สะกดกั้นอารมณ์กับคำพูดกวนตีนของมันได้
ลืม.....คนที่แม้ไม่ได้พูดอะไรแค่ทอดยิ้มอ่อนโยนให้มันก็รู้สึกสบายใจ
ลืม.....คนที่ยอมให้มันกอดหลายๆครั้งแม้จะเกลียดการสกินชิพท์
ลืม.....คนที่ช่วยพามันฝ่าฝนไปส่งบ้าน
ลืม.....คนที่เล่นกีตาร์ให้มันร้องเพลง
ลืม.....คนที่หัวเราะปากกว้างแต่ก็ยังหล่อ ถึงเหตุผลจะบ้าบอไปนิดแต่เพี้ยนก็มั่นใจได้ว่า
"กูลืมไม่ได้หรอกว่ะ"
"งั้นมึงจะมาทำตัวอกหักตั้งแต่ยังไม่เริ่มจีบทำไมวะ"
"ก็กู...จีบไม่เป็น..."
ไอ้โจ้เพื่อนยากตบหน้าผากตัวเองดัง’ผัวะ’อย่างละเหี่ยใจ ไอ้โจ้ผู้จะมีเมียเป็นตัวเป็นตนต้องมาสอนเพื่อนจีบผู้ชาย มิหนำซ้ำดูท่าเพื่อนจะไปเป็นเมียเขาอีก...ว่าแต่เจ้าตัวมันคิดถึงจุดนี้หรือยังวะ หรือว่ามันคิดว่าเป็นป๊อปปี้เลิฟใสๆ โจ้ล่ะกลุ้ม! และเมื่อกลุ้มแล้วคงต้องหาตัวช่วย
"ทำอะไรวะ"
แว่นเพี้ยนถามเมื่อเพื่อนยากสไลด์หน้าจอโทรศัพท์มือถือเพื่อโทรหาใครบางคน
"โทรหาเอ้"
"เฮ้ย! กูยังไม่อยากให้เอ้รู้"
แว่นตาลีตาเหลือก
"มันรู้ก่อนมึงอีก"
เมื่อเพื่อนตอบด้วยเสียงเรียบๆ อย่างกับทุกอย่างคือเรื่องธรรมดาแว่นจึงทำได้เพียงนั่งยิ้มแหยๆอย่างคนเพี้ยน ไอ้เพื่อนสองตัวนี่มันรู้ทุกอย่างก่อนที่เจ้าตัวจะรู้เสียอีก
"เอ้มาที่ห้องหน่อย มีเรื่องให้ช่วย"
เพื่อนโจ้เริ่มบทสนทนาเมื่อปลายสายกดรับ
"กูไม่ว่าง มีนัดกินข้าวกับสามี"
"กูจะคุยเรื่องน้องซิน"
"ไม่แดกแม่งละข้าว เดี๋ยวกูไปนะคะ"
เพราะเหตุนั้นเองนางจึงรีบให้ว่าที่สามีมาส่งถึงที่พักเพื่อนโดยหอบเสบียงมาด้วย และใล่ให้ว่าที่สามีกลับไป...เจริญดีแท้...
“นี่กูให้พี่เขากลับไปก่อนเลยนะ บอกว่าเพื่อนกำลังถูกพิษรักเล่นงาน”
นางยักคิ้วให้หนุ่มๆเจ้าของห้องก่อนจะวางลาบ ไก่ย่าง และอะไรอีกมากมายลงบนโต๊ะกินข้าวขนาดย่อม โดยเหลือบมองไอ้แว่นที่ทำหน้ากลืนไม่เข้าคายไม่ออกอยู่เป็นระยะ
“เป็นนิมิตหมายอันดีเลยนะ ที่ไอ้บีมมันหัดชอบคนอื่นก่อน”
เจ๊เปิดประเด็นโดยไม่ให้เสียเวลา
“และก็เป็นผู้ชาย”
เอาจริงๆคือไอ้โจ้ยังสงสัยและเคืองอยู่ไม่น้อยที่เพื่อนเปลี่ยนรสนิยมทางเพศจากหน้ามือเป็นหลังตีน...ก็มันไม่เคยนึกมาก่อนนี่หว่า
“หล่อ เป็นที่รู้จัก สุภาพ นิสัยดีเป็นกูกูก็เอา”
โจ้ถอนหายใจเฮือกใหญ่กับวาจาของเพื่อนสาว
“เอาล่ะ ต่อไปหม่อมแม่จะมาช่วยเจ้าชายวางแผนชิงหัวใจซินเดอเรลาเอง”
นางพูดพร้อมกับใช้ฟันเรียงสวยฉีกน่องไก่อย่างน่าสยดสยอง ภายใต้สายตาของไอ้แว่นที่นั่งหน้าบอกบุญไม่รับแต่พวงแก้มแดงจัด
*********************************
“โย่ว”
ไอ้แว่นพยามแทบกระอักเลือดที่จะหาเวลาว่างมาดักรอผู้ชายที่ม้าหินอ่อนของคณะไอทียามเย็น มันยิ้มแหยๆยกมือทักทายอ้วนออมเพื่อนแว่นอีกคนและนายซินที่เดินมาพอดี ความบังเอิญมันไม่ได้มีในโลกหรอกทุกอย่างมันถามอ้วนออมมาตั้งแต่รู้ว่าวันไหนในอาทิตย์ที่ตัวเองไม่มีเวรดึกแล้ว ซึ่งทุกขั้นตอนเวลาและกระบวนการทุกอย่างก็อยู่ในแผนของเจ๊เอ้
“อ้าวพี่”
ไอ้ออมทักทายได้เนียนเหมือนคนไม่รู้มาก่อน ปล่อยให้ไอ้บิ๊กตัวผอมทำหน้างงกับสถานการณ์ประหลาด นายซินผู้เป็นเป้าหมายของวันนี้ยิ้มให้น้อยๆก่อนจะยกมือไหว้ แค่ยิ้มเดียวก็ทำเอาหมอเพี้ยนหน้าร้อนเหมือนเอาเหล็กนาบมันนึกว่าพ่อคนดังจะเดินขมวดคิ้วตีหน้านิ่งอย่างเคยเสียอีก
“พอดีกูเอาชุดมาคืน”
มันยื่นชุดที่ไอ้ซินเคยไปค้างมาให้ บทนี้มันท่องอยู่เกือบอาทิตย์ได้ตอนพูดจึงไม่ค่อยตะกุกตะกักนักแต่ก็เร็วปรื๋อจนเกือบฟังไม่ทัน
“ขอโทษครับ ผมยังไม่มีเวลาเอาชุดพี่ไปคืน”
“มะ...ไม่เป็นไร”
ไอ้แว่นปัดมือเป็นพัลวัน เพราะบทนี้ไม่ได้ท่องมาก็เลยเป็นอย่างที่เห็น...ให้ตายเถอะไอ้ออมและไอ้บิ๊กผู้ไม่รู้เรื่องชุดได้แต่มองหน้ากันด้วยความงงงวย
“ช่วงนี้ผมมีซ้อมตอนเย็น เดี๋ยวพรุ่งนี้ตอนเช้าผมรีบเอาไปให้นะ”
นายซินพูดด้วยความเกรงอกเกรงใจ
“ว่างแล้วค่อยเอามาคืนก็ได้ กูไม่ได้ใช้หรอก”
แว่นรีบตอบจนดูเหมือนรนทุกอากัปกิริยาตกอยู่ในสายตาของบางคน
“มันว่างหลังปีใหม่โน้นแหละพี่”
อ้วนออมตอบให้เพื่อน ทำเอาใจหมอร่วงไปอยู่ตาตุ่มมันลืมไปได้ยังไงว่าไม่ใช่แค่มันที่ยุ่ง อย่าว่าแต่จีบติดอย่างที่ไอ้เอ้บอกเลยแค่อยากทำความรู้จักดีๆเป็นเพื่อนกันอย่างที่มันหวังไว้ก็ยากสุดๆ เพราะเวลาของมันสองคนยุ่งวุ่นวายพอกัน
“ผมมีซ้อมวง”
ซินอธิบายเหตุผล ไอ้เพี้ยนที่เคยหน้าทะเล้นปั้นยิ้มแบบฝืนๆมาให้แล้วพยักหน้าอย่างเข้าอกเข้าใจแว่นกระชับมือขวาที่ถือถึงรองเท้าคู่ใหม่ไว้ก่อนจะยื่นไปให้อีกคนอย่างที่ซ้อมมากับเจ๊เอ้ ‘แลกกับเบอร์มึงนะเว้ย’ นั่นเป็นบทที่มันหลับหูหลับตาท่องมา แต่เอาจริงๆมันก็พูดได้แค่
“เบอร์ใหม่รอนานไปนิดนะ”
เบอร์โทรกับเบอร์รองเท้าความหมายช่างต่างกันเยอะ หมอลอบถอนหายใจอย่างเหนื่อยหน่ายกับตัวเอง การที่จะทำความรู้จักกับใครอีกคนนี่มันเหนื่อยใจกว่าที่คิดแฮะ ต้องนับถือแฟนคนก่อนๆของมันเลยทีเดียวที่ตื้อจนมันยอมเป็นแฟนด้วยได้
“ขอบคุณมากครับ”
ยิ่งอีกคนรับของไปง่ายๆมันก็ยิ่งใจแป้ว เพราะเหมือนกับคงไม่มีเรื่องไหนแล้วที่มันจะตามมาวุ่นวายคนข้างหน้าได้อีก
“คืนนี้พี่ไม่ทำงานเหรอ”
ซินถามไอ้เพี้ยนที่ยืนคอตก แว่นพยักหน้าแล้วยิ้มให้ก่อนจะหันหลังแล้วโบกมือลาทั้งแบบนั้น จะไม่ว่างได้ไง เขาแพลนกันเป็นอาทิตย์เว้ย
“ไปดูผมซ้อมไหม”
ไม่ใช่แค่แว่นที่ตกใจกับคำชวนจนชะงักกึก อ้วนออมแล้วแว่นบิ๊กก็ตกใจเสียจนตาโตเป็นไข่ห่าน
ไอ้บีมชี้นิ้วเข้าหาตัวเองเป็นทำนองว่า ‘มึงชวนกูเหรอ’ ซินยิ้มขำกับหน้าตาเหรอหราของอีกคน ก่อนจะพยักหน้าตอบรับ
“ห๊ะ!?”
นั่นเป็นเสียงของไอ้แห้งบิ๊กที่เรียกสติอีกสองแว่นที่ไปคนละกู่ ไอ้ออมกำลังงงกับตรรกะและข้อมูลที่ตัวเองเคยสรุปไว้ก่อนหน้าดูหลุกหลิกพอๆกับหมอแว่นที่ไม่เชื่อหูตัวเอง ไอ้เพี้ยนรีบพยักหน้ารัวๆอย่างกลัวคนชวนจะเปลี่ยนใจกริยาประหลาดนั่นทำให้ไอ้ซินหลุดขำพรืดออกมา ผู้ไม่เคยเห็นไอ้ซินมาดหลุดมาก่อนอย่างไอ้แว่นแห้งบิ๊กถึงกับขมวดคิ้วด้วยความไม่เข้าใจ
“ไปนะ”
ซินบอกลาเพื่อนด้วยคำพูดง่ายๆเป็นเรื่องปกติ จะไม่ปกติตรงที่มันเดินไปแตะไหล่รุ่นพี่ที่หน้าตากวนตีนเหมือนเด็กมัธยมปลายเบาๆแล้วเดินนำไปที่ลานจอดรถนั่นแหละ ไอ้ออมหันซ้ายหันขวาก่อนจะโบกมือลาอีกแว่นที่กำลังจะกลับบ้านเหมือนกัน นายซินขึ้นคร่อมพาหนะคู่ใจอย่างชำนาญก่อนปลดหมวกกันน็อคอันใหญ่ออกมา มันนึกอะไรอยู่ครู่นึงก่อนจะยื่นหมวกกันน็อคให้ไอ้แว่นที่ยืนบื้ออยู่ข้างรถ
“พี่ใส่ดีกว่า”
มันไม่พูดเปล่าแต่สวมหมวกให้รุ่นพี่ที่ยังยืนเลิกคิ้วสงสัยอยู่
“เฮ้ย! มึงไม่ใส่รึไงเล่า”
ไอ้เพี้ยนโวยวายพร้อมกับทำท่าจะถอดหมวกใบใหญ่ออก ไอ้ซินจับด้านบนของหมวกไว้เพื่อไม่ให้อีกคนถอดออกได้ ใจจริงมันอยากจะตบลงบนหมวกด้วยซ้ำ...โทษฐานหมั่นเขี้ยวหนะนะ
“ขึ้นมาเถอะ เดี๋ยวผมสาย”
แว่นยอมทำอย่างว่าง่าย เพราะถ้าให้มันดื้อดึงถอดหมวกกันน็อคออกพ่อคนดังต้องเห็นหน้าร้อนๆเหมือนเตาถ่านแดงแจ๋ของมันแน่
ทุกอากัปกิริยาของพวกมันอยู่ในสายตาใครหลายคน ทั้งการสวมหมวกให้ที่ดูอย่างไรก็ประหลาดเพราะความรู้สึกอิจฉา ทั้งรอยยิ้มขี้เล่นของนายซินผู้เป็นเสือยิ้มยาก ทั้งการที่หมอแว่นเกาะไหล่มือเบสเพื่อขึ้นบิ๊กไบค์คันสุดหวงอย่างกับเป็นเรื่องธรรมดา และการที่นายซินปล่อยให้อีกคนกอดเอวไว้ก่อนที่จะขี่รถลับสายตาไปด้วยความเร็วสูง ใครบางคนในนั้นได้แค่แค่นยิ้มแล้วเดินกลืนตามฝูงชนออกไป
********************************
วันนี้ไอ้ซินมาแปลก รถสองล้อคันสุดหวงบรรทุกใครบางคนมาด้วย ไอ้เต้ที่ยืนรดน้ำต้นดอกไม้อยู่หน้าสตูดิโอเพ่งมองจนตาแทบจะถลน
"ใครมากับไอ้ซินวะ"
ไอ้พี่พายยื่นหน้าเข้ามาถามไอ้เต้ คนที่ยืนจ้องอยู่สะดุ้งเฮือก
"พี่พาย! ผมตกใจหมด"
"ใครวะ"
ไอ้พายไม่ได้สนใจรุ่นน้องแต่พยักเพยิดไปทางคนอีกคู่ที่กำลังจอดรถไว้ตรงลานด้านหน้าสตูดิโอ
"ไม่รู้ว่ะพี่ น้องชายพี่ซินเขามั้ง"
ไอ้เต้เดาจากการคาดคะเนทางสายตา
"เออ...นั่นใครวะ"
ไอ้พี่พายรับไหว้มือเบสก่อนจะส่งสายตาไปที่คนที่กำลังเดินตามมา แว่นยิ้มให้เบาๆเพราะทำหน้าไม่ถูก
"รุ่นพี่ที่ม."
ไอ้ซินมันนึกชื่อหมอแว่นอยู่หน่อย น่าสงสารไอ้บีมจริงๆแม้แต่ชื่อนายซินก็แทบนึกไม่ออก
"หมอบีมครับ"
ไอ้แว่นถึงกับหันขวับไปหาคนพูดด้วยความแปลกใจ จริงๆซินไม่ได้ลืมหรอกเพียงแต่มันไม่เคยเรียกเลยกระดากปากพิกล
"เช้ดดดดดดด เรียนหมอด้วย"
ไอ้เต้อุทานอย่างสบประมาท ที่จริงมันนึกว่าจะได้เพื่อนวัยเดียวกันมาเย้วที่สตูดิโอเสียอีก
"นี่พี่พาย มือกีตาร์วงผม"
นายซินแนะนำไอ้พายให้คนมาใหม่ แว่นผู้เงอะงะยกมือไหว้มือกีตาร์พอๆกับไอ้พายที่ยืนกร่างรับไหว้ด้วยความเหนือกว่า ไอ้ซินยิ้มก่อนจะแก้ความเข้าใจผิด
"พี่พายต้องไหว้หมอ พี่บีมเขาแก่กว่าพี่"
"เวร"
ไอ้พายสบถพลางยกมือขึ้นมาไหว้ปะหลกด้วยความขวยเขิน ต้องสมน้ำหน้าไอ้เพี้ยนเพราะไอ้โจ้อุตส่าห์เตือนแล้วว่าอย่าใส่เสื้อลายสก็อตกับสกินนี่รัดขามา มันเหมือนเด็กแวนซ์มันก็ไม่เชื่อ แว่นที่หน้าตา(ปัญญา)อ่อนเหมือนเด็กม.ปลายต้องโบกมือในเชิงว่าไม่เป็นไร
"เฮ้ย!"
ผู้ที่มาทำลายบรรยากาศประหลาด คือเด็กฝรั่งที่เดินง่วงออกมาจากห้องซ้อมมันวิ่งเต็มความเร็วมาหาใครบางคน
"คุณหมอ!"
คนในฝันของเอเดนอยู่ตรงหน้าแล้วมันแอบคิดว่าจะลองหกสูงให้มือเดาะเล่นจะได้ไปนั่งมองหน้าหมออีก แต่นี่มันพรหมลิขิตชัดๆ หมอแว่นมาหาถึงที่ มันถือวิสาสะจับแขนเขาแล้วโวยวาย
"หมอจริงด้วย หมอมาได้ไง"
แถมลามไปที่มือแล้วเขย่าๆ อีกหลายรอบ
"เอเดน พี่ฟ้าล่ะ?"
เอเดนทำหน้ายู่ มันแอบเบื่อไอ้ซินอยู่หน่อย เวลาไม่พอใจอะไรก็ถามถึงแต่พี่ฟ้าแถมวันนี้มีสายตาพิฆาตแถมมาด้วย ถามว่าฝรั่งกลัวไหม...ขอตอบว่าไม่!!!
"หมอมาทำอะไรเหรอ"
"พี่มาดูเราซ้อม"
มันเอ่ยถึงจุดมุ่งหมายจริงๆที่ถูกชวนมา
"Oh God Really!? เข้าไปข้างในกันเถอะ"
เด็กฝรั่งผู้สร้างโลกส่วนตัวลากคุณหมอหลุนๆไปข้างใน ไอ้ซินถอนหายใจเฮือกใหญ่ก่อนจะเดินตามเข้าไป ไม่รู้ว่ามันคิดถูกหรือผิดที่พามาด้วยก็แค่เห็นหน้าตาเหมือนเด็กถูกทิ้งก็เลยชวนมา...แค่นั้นเอง แล้วอีกอย่างการที่ได้พูดคุยกันมากขึ้นจากวันนั้นคงเรียกได้ว่าพวกมันเป็นรุ่นพี่รุ่นน้องหรือคนรู้จักกันได้สนิทปาก ถ้าหมอรู้มันคงจะดีใจน่าดู ซินแนะนำไอ้เพี้ยนให้ทุกคนรู้จักอย่างที่เคยพูด หลายๆคนแปลกใจกับหน้าตาและท่าทางเด็กกว่าอายุและอาชีพมีแต่ไอ้ฟ้าที่เริ่มประมวลผลสมองและยิ้มเยาะในใจอย่างผู้รอบรู้...นี่มันแกรนด์โอเพนนิ่งว่าที่เจ้าชายชัดๆ...
พวกมันเริ่มซ้อมตอนเกือบสองทุ่มเพราะมัวแต่เซ็ตนั่นนี่ที่หมอไม่เข้าใจ ไอ้เต้เล่าให้ฟังว่าเพลงนี้เป็นเพลงที่จะนำไปเป็นเพลงประกอบภาพยนตร์ฟอร์มยักษ์ตอนปิดเรื่อง แว่นที่ไม่ค่อยเข้าใจถึงความสำคัญก็พอรู้ว่าเพลงนี้จะต้องได้เปิดในคลื่นวิทยุทั่วโลกทั้งเนื้อร้องก็เป็นภาษาอังกฤษหมด เพราะหนุ่มๆร็อควงนี้กำลังจะบินข้ามน้ำข้ามทะเลไปเซ็นสัญญากันที่ยุโรป อธิบายตามตรงแบบไม่ได้อวยมันคิดว่าเพลงนี้เพราะและติดหูมาก เป็นเพลงร็อคเสียงเครื่องดนตรีและเสียงร้องแน่นๆแต่ฟังแล้วเมโลดี้สวย คำร้องของเด็กฝรั่งสำเนียงก็ชัดเจนยังไงก็ขายได้แน่ๆ ไอ้บีมที่ฟังเพลงป๊อบและลูกทุ่งมาตลอดชีวิตไม่ได้อวยจริงๆนะ...เชื่อมันหน่อยเถอะ ยิ่งเมื่อรวมกับองค์ประกอบทางศิลปินหมอให้ผ่านรวด! มือกลองก็ดูท่าดี มือกีตาร์ก็พลิ้ว นักร้องก็หน้าตาเยี่ยงบอยแบนด์อังกฤษโดยเฉพาะมือเบสที่ยืนหน้านิ่งๆ แต่หันมายิ้มให้เป็นพักๆถ้าเป็นสาวๆคงนอนตายกันเกลื่อนด้วยความฟิน ซึ่งไอ้แว่นได้แต่นั่งถลึงตาใส่เพราะหมั่นไส้ในความเท่ห์ที่ตัวเองไม่มีแต่ก็อดยอมรับไม่ได้ว่ามันหน้าร้อนวูบๆอยู่หน่อย แต่เพราะวันนี้อากาศหนาวกว่าปกติหรืออย่างไรไม่รู้ นักร้องร้องเพลงได้เพี้ยนเสียจนพี่โปรดิวเซอร์ต้องให้หยุดซ้อมและเรียกไปคุย มันให้เหตุผลแค่ว่า...มันไม่มีสมาธิเพราะคุณหมอมองอยู่ แค่นั้นก็ได้เสียงโห่ฮาจากบรรดาคนรอบข้าง ไอ้พี่ฟ้าถึงกับกุมขมับแล้วโบกกบาลมันไปสองทีแต่ฝรั่งที่กำลังเห่อคุณหมอก็ยังยิ้มร่าไม่สะทกสะท้านแม้แต่น้อย ไอ้ตัวต้นเรื่องอย่างแว่นหัวเราะแหะๆแบบอยากจะสารภาพเหลือเกินว่าพี่แกฟังไม่ออกแต่น้อยว่ามันเพี้ยน เพราะมองแต่มือเบสจนไอ้ซินแทบจะสึก
“ทีหลังไม่ต้องมาแล้วนะพี่ นักร้องผมร้องไม่ได้”
เป็นเสียงจากไอ้พายผู้กวนส้น ความจริงหมอน่าจะโกรธนะ แต่ทว่า....
“ก็คนมันหล่อ”
ดูไอ้แว่นกับไอ้พายจะเข้ากันได้ง่ายเหลือเกิน เหตุผลคงเพราะพวกมันห่ามเหมือนกัน เจ้เอมมี่ปรบมือเรียกทุกคนเพื่อให้หยุดซ้อมและพาไปเลี้ยงมื้อดึกตอนเกือบห้าทุ่ม แว่นผู้ความเกรงใจน้อยนิดเดินตามต้อยๆไปหน้าปากซอยเพราะหิวเหมือนกัน ไอ้ฟ้าเห็นทางสะดวกจึงเดินเนียนมาข้างๆหนุ่มแว่นเพื่อเปิดฉากการทักทาย
“พี่เรียนหมอเหรอ”
“ครับ”
แว่นตอบพลางมองตามหลังนายซินที่เดินคุยกับพี่โปรดิวเซอร์ข้างหน้า ไอ้ฟ้าลอบมองแล้วก็เก็บข้อมูลไว้ในใจ ‘พี่มาได้ไง’ หรือ ‘รู้จักกับซินได้ยังไง’ มันเป็นคำถามที่คนธรรมดาเขาถามกันแต่กับนางฟ้าหรือไอ้พี่ฟ้ามันเหนือกว่านั้น
“อากาศมันเริ่มเย็นๆแล้วนะพี่”
มันถูแขนตัวเองไปมา
“ผมนึกถึงงานเทศการที่เขาใหญ่เลย ขนาดหน้าร้อนแม่งยังหนาว พี่ได้ไปไหมตอนสามเดือนที่แล้ววงพวกผมก็ขึ้น”
“อ๋อ ไปๆแต่ผมดูเวทีแดนซ์ต่างประเทศ เสียดายไม่ได้ไปดูพวกคุณ”
เพราะมันเป็นตัวเอกนิยายปรัมปราไง พี่แกถึงคิดไม่ค่อยทัน
“แดนซ์ที่ติดกับเวทีแจ๊ส ที่เขาตีกันเหรอพี่”
แว่นหัวเราะหึๆเพราะเป็นคนต้นเรื่อง แต่ก็ตอบจนไอ้ฟ้ากระจ่างทุกข้อสงสัยอยู่ดี
“ใช่ครับ ดีที่ซินช่วยไว้ก่อน”
เพราะมันไม่รู้นี่หว่าว่าไอ้ซินผู้ซื่อเล่าเหตุการณ์แม้กระทั่งการกอดที่แสนอับอายให้ชาวบ้านชาวช่องฟังหมด ไอ้ฟ้าที่ได้ข้อมูลจนครบแล้วกำลังจะหาวิธีล้วงข้อมูลของวันนี้ที่นายซินให้นั่งรถมาด้วยง่ายๆแต่มีมารที่เป็นฝรั่งมาขัดเสียก่อน
“คุณหมอ”
เอเดนไม่เดินเปล่าแต่ใช้แขนสองข้างแหวกตัวไอ้พี่ฟ้าออกจากคุณหมอของมันแล้วเดินแทรกกลาง
“คุณหมอมากับพี่ซินได้ไง”
ถือว่ามารตัวนี้มีคุณอยู่ไม่น้อย ไอ้แว่นผู้ป๊อปปูล่าร์ชั่วขณะยังไม่ได้ตอบอะไรนายซินก็เดินร่นมาข้างหลังพร้อมกับใบหน้าไล่แขกสองคนที่เกาะแกะคนที่มันพามาด้วย
“รำคาญป่ะพี่”
มันถามเรียบๆตามสไตล์แต่ทำเอาคนที่เดินมาเป็นปกติตอนต้นแทบจะขาขวิดกัน...แว่นท่าจะเป็นเอามาก...
“ปะ...เปล่า น้องมันน่ารักดี”
ฝรั่งยิ้มเยาะพลางเดินขนาบข้างไอ้แว่นแต่คนละข้างกับนายซิน
“โทษทีนะพี่ดึกจนได้ เพราะวันนี้เอเดนมันเพี้ยนเลยซ้อมนานหน่อย”
ซินยิ้มอ่อนๆให้แว่นเพี้ยนที่อุตส่าห์นั่งนิ่งๆดูมันซ้อมมาหลายชั่วโมง
“ทำไมให้กูมาด้วยวะ”
แว่นก้มหน้าต่ำไม่มองทางแล้วเดินเหตุเพราะมันเขินล้วนๆ ถ้ามันใจกล้าเหลือบมองพ่อมือเบสสักนิดคงเห็นว่าอีกคนเกาคอแก้เก้อเพราะเขินเหมือนกัน เอ็งพลาดแล้วบีม!
“ผมกำลังเห่อเพลงมั้ง”
ไอ้ซินโกหก! เป็นไม่กี่ครั้งในชีวิตที่มันโกหกแต่ตอนนี้มันขอไว้ก่อนเพราะมันก็ไม่แน่ใจเหมือนกัน ฝรั่งที่เดินอยู่ข้างๆเหมือนไม่มีตัวตนในสายตาคนสองคนแม้แต่น้อย เอเดนจิ๊ปากแบบไม่พอใจแต่ก่อนที่จะได้พูดอะไร นางฟ้า....หมายถึงไอ้ฟ้าก็มาลากตัวไปซะก่อน
“ผมจะนั่งข้างๆหมอออออออ”
มันโหยหวนเมื่อไอ้พี่ฟ้าลากไปนั่งตรงข้ามกับหมอแว่น
“มึงก็นั่งตรงข้ามพี่หมอไง จะได้เห็นชัดๆ”
ไอ้เต้ผู้ซึ่งฉลาดอยู่นิดหน่อยเสนอทางเลือกให้ ซึ่งเด็กฝรั่งก็ยอมแต่โดยดี
หัวข้อการสนทนาในร้านข้าวต้มเที่ยงคืนวันนี้ไม่ใช่เรื่องเพลงใหม่ แต่เป็นเรื่องผู้มาใหม่ต่างหาก อย่างเช่นว่า
“พี่อายุยี่สิบห้าจริงดิ”
“รู้จักกันได้ยังไงวะ”
หรือไม่ก็
“ทำไงให้ไอ้ซินยอมให้ซ้อนรถคะ พี่ขอซ้อนนิดหน่อยมันปฏิเสธตลอด”
เจเอมมี่พูดพลางถลึงตาใส่มือเบสที่นั่งเงียบแว่นได้แต่ยิ้มแหะๆมองนายซินที่จ้วงข้าวเข้าปากอย่างเรียบร้อย แต่ไม่ได้สนใจคำถามใด...เขาเรียกตีมึนไว้ก่อน จะมีแต่ไอ้ฟ้าที่นั่งเงียบอย่างผู้กำความลับของโลกแล้วคอยสังเกตพฤติกรรมเล็กน้อยๆอย่างเช่น
“เผ็ดเหรอ จมูกแดงหมดแล้ว”
ว่าแล้วนายซินก็ส่งทิชชู่ให้ หมอหันไปฉีกยิ้มให้ก่อนจะรับทิชชู่มาด้วยไปหน้าที่แดงกว่าเดิม
แล้วมารอย่างเด็กฝรั่งก็จะแยกเขี้ยวขู่นายซินที่นั่งกินเงียบๆแต่ดูกวนตีนพิกล การกินข้าวมื้อดึกผ่านไปด้วยความเฮฮา หมอแว่นเข้ากับทุกคนได้ดีจนเหมือนไม่ได้เจอกันครั้งแรก ไอ้ซินยิ้มกับภาพที่แว่นโดนเจ๊เอมม่าขอถ่ายรูปแล้วติ๊ต่างว่าได้แฟนเป็นหมอแต่โดนเอเดนไหว้ขอร้องเพราะไม่ให้ถ่าย พอๆกับพี่ๆโปรดิวซอร์และไอ้พายที่บ่นตลอดว่าแพ้ทางเพราะอาชีพการงาน ไม่รู้ทำไมมันถึงรู้สึกสนุกและยิ้มได้บ่อยๆเพราะไอ้แว่นเพี้ยนโรคจิตในตำนานก็ไม่รู้ ในที่สุดนายซินก็หาข้อดีข้อที่สองของหมอแว่นนอกจากความเสียสละได้ นั่นก็คือ...ไอ้แว่นเป็นคนสนุกสนาน...
_______________________________________________________________________________________
ต่อหน้า 5
-
:z13: :z13:
-
เจ้าชายลูกผู้ดีจริงๆด้วย
จะมีวันเริ่มใหม่กับพ่อไหมคะ
-
:mew2:
-
ตอนนี้บีมน่าสงสารอ่ะ โดนซินแกล้งงงงง ไหนจะพ่ออีกกกก :mew6: :mew6:
-
พอมีปมเรื่องครอบครัวแล้วเริ่มอ่อนไหว เราจะไม่ทนนะคะ ขอร้องไห้ก่อน :o12:
ถ้ามันได้จำฝังใจแล้วล่ะก็ ยากค่ะที่จะเริ่มต้นใหม่ ไม่รู้จะมีวันนั้นไหม แต่ก็อยากให้คุณพ่อกับบีมเข้าใจกันก่อนที่ฝ่ายหนึ่งฝ่ายใดจะจากไปชั่วนิรันดร์นะคะ :mew4:
เรื่องกรรมเวร เชื่อไว้บ้างก็ดีเนอะ เหมือนที่คุณนายแม่บอกอ่ะ ยังไงอีกฝ่ายก็คือพ่อ คนที่ให้ชีวิตมานะคะ
นั่นๆ ดราม่าเรื่องครอบครัว บอกเลยเราจะไม่ทน (อีกรอบ) :sad4:
-
กำแพงบีมสูงค่ะ คงต้องใช้เวลา
ตอนนี้หมอบีมก็พักพิงกับซินไปก่อนนะ
จะได้รักกันไวไว เห้ยมะช่ายยยยยยยย...
-
ขากลับนายซินวาดขาคร่อมรถคันสุดที่รักแล้วก็ยังส่งหมวกกันน็อคสีดำปลาบให้อีกคนอยู่ดี แต่คราวนี้ไอ้เพี้ยนอดสงสัยไม่ได้จึงไม่ยอมใส่
“ทำไมมึงไม่ใส่วะ”
นายซินยิ้มกว้างให้แล้วยื่นบางอย่างให้ดู นั่นเป็นรูปที่แชร์ในโซเชี่ยลเน็ตเวิรค์รูปนายซินที่ขับรถอยู่และมันซ้อนท้าย รูปนั้นเห็นใบหน้านายซินชัดเจนมีแต่มันที่มีหมวกกันน็อคปิดไว้
“มึงก็ใส่สิ กูไม่เป็นไรหรอก”
แว่นก็ยังอดสงสัยไม่ได้อยู่ดี แค่นายซินใส่คนเดียวก็คงทำอะไรไม่ได้แล้ว
“เขาจำรถกับทะเบียนรถผมได้”
คำตอบสั้นๆแต่ทำเอาทุกอย่างเคลียร์ แว่นยืนก้มหน้านิ่งแล้วเอ่ยออกมาเบาๆ
“กูทำให้มึงเดือดร้อนอีกแล้ว”
แม้จะรู้สึกผิดเพียงไหนแว่นก็ยังละคำขอโทษไว้ในใจอยู่ดี ไอ้ซินหัวเราะกับท่าทางสลดของหมอก่อนจะเอื้อมมือมาขยี้หัวทุยอย่างลืมว่าอีกคนเป็นรุ่นพี่ ไอ้บีมเบิกตากว้างเพราะตกใจนายซินจึงรีบลดมือลง
“โทษทีพี่”
มันยกมือยีหัวสกินเฮดของตัวเองแก้เก้อ คนเป็นพี่ก้มหน้างุดแล้วสะบัดหน้าไปมาอย่างไม่ถือสาเพราะตอนนี้มันเขินจนตัวจะสุกแล้ว พวกมันนิ่งอยู่นานจนได้ยินเสียงแตรรถไอ้ฟี่ฟ้าที่บีบไล่เพราะขวางทางซินจึงหยิบหมวกกันน็อคที่แว่นถืออยู่สวมให้ แว่นหน้าแดงซะจนมันขำพรืดออกมาโดยไม่ได้ตั้งใจอีกคนจึงโวยวาย
“หัวเราะทำเหี้ยอะไร”
“ผมเปล่า”
“ก็เมื่อกี้มึงหัวเราะ”
“กลับกันเถอะ”
มันตบเบาะข้างหลังให้อีกคน หมอแว่นแยกเขี้ยวก่อนจะเกาะไหล่แล้วพาดขาขึ้นคร่อมม้าเหล็ก และเกาะเอวอีกคนไว้อย่างคุ้นเคย โดยไม่ได้สนใจว่าคนขับจะขับเร็วแค่ไหน น่าอายนิดหน่อยที่ต้องบอกว่ามันชินแล้ว
************************************
"พี่สาวทั้งสองและแม่เลี้ยงของซินเดอเรลาได้ขังเธอไว้ในห้องหลังบ้าน"
"ทำไมใจร้ายจังคะ"
สาวน้อยที่นั่งอยู่บนตักของไอ้เพี้ยนถามแบบนี้ทุกรอบที่มันอ่านถึงตอนนี้
"เพราะเป็นคนไม่ดียังไงละคะ"
และมันก็ตอบแบบนี้ทุกรอบเช่นกัน
"ว่าไงพ่อเจ้าชาย วันนี้เวรดึกมึงเหรอ"
"อือ มึงด้วยเหรอ"
ไอ้เอ้ที่พึ่งเดินมาในห้องอาหารพยักหน้าแบบซังกะตายก่อนที่จะเดินมาหอมแก้มน้องต้นหลิวสาวน้อยผู้เป็นยาใจในมื้อเย็นของค่ำคืนหฤโหด ชีวิตการเป็น Extern หรือนักศึกษาแพทย์ปีสุดท้ายของพวกมันไม่ได้ว่างนักหรอก เพียงแต่ไอ้บีมมันเป็นคนที่ไม่เคยบ่นว่ายุ่ง ไม่มีเวลา หรือแม้แต่เหนื่อย ชีวิตที่แสนวุ่นวายของอาชีพนี้จึงไม่มีผลกับคนที่เพี้ยนๆเกินๆอย่างมันมากนะจะเรียกได้ว่าเกิดมาเพื่อสิ่งนี้เลยก็ได้
"จีบน้องซินติดแล้วดิ"
และดูไอ้เอ้จะเกิดมาเพื่อสิ่งนี้เหมือนกัน หมอแว่นสำลักน้ำลายตัวเองอย่างกับมันมีพิษ
"อะ...เอาอะไรมาพูด"
"ซิน...ซินเดอเรลาเหรอคะ"
เด็กหญิงตัวเล็กถามอย่างตื่นเต้น
"ค่า ใช่แล้ว พี่หมอบีมกำลังจีบอยู่"
สาวน้อยมีท่าทางลิงโลด แต่สักพักก็ถามอีก
"อะไรคือจีบคะ"
เอ้ปาดเหงื่อด้วยความเหนื่อยใจ จะให้มาอธิบายเรื่องแบบนี้กับเด็กคงจะยากพิลึก
"เอ...ก็เหมือนตอนที่เอาบัตรเชิญงานเต้นรำไปให้ซินเดอเรลา ก่อนที่จะเต้นรำยังไงล่ะคะ"
พอดีกับที่มันเหลือบเห็นหนังสือนิทานในมือเพื่อนพอดี
"เจ้าชายอยากเจอซินเดอเรลาสินะคะ"
"ค่า"
เอ้ตอบพลางสูบหัวสาวน้อยวัยกระเตาะ
"แล้วพี่หมอเอาบัตรเต้นรำไปให้หรือยังคะ"
สาวน้อยชำเลืองมองหน้าของพี่หมอหนุ่มที่เป็นผู้อ่านนิทานที่ดีเกือบทุกเย็น
"พี่หมอกำลังจะเอารองเท้าไปให้แล้วค่ะ"
เจ๊เอ้พูดแทนแล้วมองหน้าเพื่อนที่อ้าปากพะงาบๆแต่ไม่หลุดอะไรออกมาสักคำ
"นั่นมันตอนจบนะคะ"
พอได้ยินสาวเจ้าในอนาคตพูดเช่นนั้นมันถึงกับนั่งนิ่ง แสดงว่าที่มันเอารองเท้าไปยัดเยียดคืนคือมันลัดขั้นตอนอย่างนั้นสินะ แล้วนิยายปรัมปราเรื่องนี้ก็จบแบบจี๊ดๆยังไงไม่รู้ เจ้าชายหลงรักซินเดอเรลาเอารองเท้าไปคืนแล้วก็จบ...เวรกรรม
"แล้วพี่สาวกับแม่เลี้ยงใจร้ายละคะ"
เออ...ที่น้องต้นหลิวพูดมันก็ถูกเอ้เหลือบมองเพื่อนเพี้ยนที่นั่งทำหน้ายุ่งอยู่
"เดี๋ยวก็คงมามั้งคะ"
นางพูดแล้วดูดกาแฟในแก้วของไอ้แว่นต่อไป
______________________________________________________________________________
TBC.
-
5555 กลับมาอ่านจนจบตอนแล้วค่าาาาาา :mew1:
-
จนตอนอยู่แล้ว
เพราะว่ายังวนเวียนอยู่ในนี้ :laugh3: :laugh3: :laugh3: :laugh3: :laugh3: :laugh3:
-
สงสารคุณหมอ เรื่องดราม่าในครอบครัวมันเป็นอะไรที่หาทางออกยากมาก :hao5:
แต่กระนั้นก็เถิด เราฟินคุณหมอกะซินเดอเรลล่าจนหยุดไม่อยู่ :hao7: :impress2: โอม ความสัมพันธ์คืบหน้า ๆ
-
ฮือ สงสารหมอเพี้ยน :sad4:
-
หมอชีวิตเศร้าแท้
น้องซินปลอบหน่อยสิ
-
ซินของเรา เริ่มพอจะเข้าใจกับนิสัยเพี้ยน ๆ ปากเสีย ๆ ของพี่หมอบีมแล้วสินะ
ถึงจะยังมีเคือง ๆ อยู่บ้าง แต่ก็ไม่มากเหมือนเดิม แต่พี่หมอบีมเนี่ยสิ
จะเลิกปากเสียกับนายซินได้มั้ยน้อ พอเค้าโกรธตัวเองก็ต้องมาจ๋อยซะเอง น่าสงสาร
คุณนายแม่พี่หมอบีม ตลกดี น่ารักจังเลย ท่าทางถูกใจ(ว่าที่) ลูกเขยมากเลยนะเนี่ย
แต่พี่หมอบีมที่เพี้ยน ๆ อย่างนี้ ไม่คิดว่าจะมีปัญหาครอบครัวเลยนะเนี่ย แต่ก็เข้าใจพี่หมอบีมนะ
สิ่งที่คุณพ่อทำกับคุณแม่และพี่หมอบีม เป็นเรา เราก็คงทำใจรับไม่ได้ และเสียใจมาก ๆ
คุณพ่ออยากจะเริ่มต้นใหม่กับลูก แต่การแสดงออกอย่างนั้นกับลูกมันคงยากนะ
แต่อ่านแล้วรู้สึกว่า นิสัยพี่หมอบีมที่ปากพูดออกมา ไม่ตรงกับใจคิดนี่ เอามาจากคุณพ่อแท้ ๆ เลย
แล้วจากการรักษาหน้าตาของคุณพ่อ คู่นี้กว่าจะสมหวังได้ คงผ่านด่านคุณพ่อจะกระอักแน่ ๆ
สุดท้ายฟ้าฝนเป็นใจให้นายซิน ได้ค้างห้องหอกับพี่หมอบีม แถมนอนเตียงเดียวกันซะอีกแน่ะ
แล้วอย่างนี้จะนอนหลับกันลงรึเปล่าล่ะเนี่ย รอฉากฟิน ๆ ตอนตื่นนอน (จะมีมั้ยอ่ะ)
รอตอนต่อไปจ้า ขอบคุณค่ะ :L2:
-
สนุก ๆๆๆ
มาต่อไว ๆ รอยู่
ตอนพิเศษพาทแรกทำเอาน้ำตาซึมเลย ดราม่ามาก :hao5:
ตอนคบกันคงจะหวานสุดเลย :z2: :z2:
-
ก็กลับมาอ่านต่ออยู่นะฮะ :hao7:
พอมาอ่านอีกตอนนี่ดีใจแทนเลยถ้าบีมจะตัดขาดกับพ่อเนี่ย (บาปไหมเนี่ย :mew5:)
ไม่ชอบคุณพ่อผู้ดีแล้ว ไร้เหตุผลที่สุด สงสารบีมที่โดนตบหลังด้วยอ่ะ :hao5:
รอตอนใหม่ค่ะ เราลุ้นว่าจะมีอะไรเกิดขึ้นกับพ่อมือเบสและหมอเพี้ยนที่ได้นอนเตียงเดียวกัน :haun4:
-
หมอบีมจอมเพี้ยนมีปมเรื่องพ่อด้วยแหะ
บางทีที่หมอมันเป็นแบบนี้ก็น่าจะมาจากเรื่องนี้ด้วย
ซินติดฝนได้นอนค้างที่ห้องหมอเพี้ยนด้วย
จะมีอะไรเกิดขึ้นบ้างนะ
-
ชีวิตหมอช่างดราม่าจริง ๆ
ซินต้องคอยเป็นกำลังให้หมอนะ
-
#9 พี่เลี้ยงใจร้าย
วันนี้แว่นไม่ได้มาที่หน้าคณะไอทีเพื่อรอไอ้ซินหรอกนะแต่มันลงทุนนั่งแท็กซี่หอบเอาหลานเหมียวที่หลับปุ๋ยมาให้ไอ้ออมที่อยากรับเลี้ยงต่างหาก เพราะฉะนั้นการได้มาเจอไอ้ซินวันนี้เขาเรียกผลพลอยได้ มันยิ้มแฉ่งรู้และสึกบริสุทธิ์ใจสุดๆที่จะเดินเข้าไปที่ลานโต๊ะม้าหินอ่อน ก่อนจะล้วงมือถือออกมาเพื่อกดโทรหาอ้วนออมว่านั่งอยู่มุมไหน เพราะวันนี้คนขวักไขว่เกินปกติ แต่บังเอิญว่าสบตากับน้องแว่นตัวแห้งเพื่อนของซินและออมที่เงยหน้าขึ้นมาจากจอเกมส์ในมือพอดี มันจึงสาวท้าวเข้าไปอย่างเริงร่าหวังจะเซย์ไฮ แต่เป็นน้องคนนั้นที่สร้างบทสนทนาขึ้นมาก่อน
"พี่คนที่ชอบมาหามึงเขาเป็นคนทำรองเท้ามึงหายเหรอ"
แว่นตัวแห้งพูดกับนายซินและออมที่นั่งหันหลังให้ผู้มาใหม่ หมอหยุดชะงักห่างจากโต๊ะประมาณห้าเมตรทั้งๆที่วันนี้เสียงรอบข้างดังแต่กลับได้ยินคำถามนั่นชัดเจน
"อือ"
รวมทั้งคำตอบเบาๆของคนที่นั่งหันหลังให้ด้วย
"ได้คืนแล้ว?"
บิ๊กพูดคุยเหมือนปกติ ไม่ได้สนใจเครื่องหมายคำถามบนหน้าผากของรุ่นพี่แว่นแม้แต่น้อย
"อือ...ใช่"
นายซินก็ตอบเนือยๆตามปกติ
"แล้วเขามายุ่งอะไรกับมึงอีกวะ"
แต่ออมคิดว่าวันนี้บิ๊กชักจะถามมากเกินไปแล้ว นายซินขมวดคิ้วให้กับคำถามนั้นแต่มันก็ตอบไปตามจริง
"ไม่รู้"
มันไม่รู้หรอกว่าไอ้เพี้ยนต้องการอะไร แต่ถ้าให้มันเดา...มันยังไม่อยากคิดเข้าข้างตัวเองนัก เพราะคนๆนั้นปกติก็ประหลาดอยู่แล้ว
"กูรำคาญแทนมึงนะ"
ซินและออมมองหน้าเพื่อนนิ่งอย่างไม่เข้าใจ คนพูดก็เลยละล่ำละลักอธิบายต่อ
"ก็แม่งวุ่นวายไป กะอีแค่รองเท้าคู่เดียวก็รู้ว่ามึงไม่อยากได้แค่ขอโทษมาก็จบ"
ปลายประโยคน้องแว่นตัวแห้งเหลือบมองพี่แว่นที่ยืนหน้าซีดอยู่ไม่ใกล้ไม่ไกล
"ก็จริง"
นายซินตอบในที่สุด หมอมันวุ่นวายชอบยัดเยียดรองเท้าให้แล้วก็ไม่ยอมขอโทษด้วย
"เขาหวังอะไรจากมึงรึเปล่า"
บิ๊กถามต่อและยังคงถามไปเล่นเกมส์ไปอย่างกับเป็นเรื่องปกติ
"หวัง?"
เสียงซินดังกว่าปกติเล็กน้อย มันขมวดคิ้วยุ่งจนแทบจะพันกัน
"เออ...เป็นพวกชอบเกาะคนดังเพื่อตัวเองจะได้ดังไง"
"มึงก็พูดเกินไปนะ"
ออมที่เงียบมานานเอ่ยในที่สุด แต่บิ๊กก็ไม่ได้สนใจและไล่ถามคำถามน่าเบื่อกับมือเบสต่อ
"แล้วมึงรู้หรือไงว่าทำไมเขาต้องเข้ามาจุ้นจ้านกับมึง"
"ไม่รู้"
ซินก็ยังนิ่งตอบเช่นเดิม แต่ถ้าบิ๊กเงยหน้ามามองเพื่อนก็จะเห็นแววตาของความไม่พอใจฉายอยู่และสายตาที่ว่าคนที่ยืนถือกรงแมวอยู่ข้างหลังก็ไม่ได้เห็นเช่นกัน
"มึงเลิกทำตัวใจดีไปทั่วเถอะซิน ถ้าเขาทำให้มึงรำคาญก็ไม่เห็นต้องเกรงใจ"
ไอ้เพี้ยนกำมือแน่นพร้อมกลืนน้ำลายอย่างลำบาก ปกติมันเป็นคนใจร้อนแต่ครั้งนี้มันทำเพียงแค่กดปุ่มที่ค้างไว้ในมือถือตอนแรก และปุ่มนั้นต่อสายถึงออม...
“Trrrrrrrrrrrrrr”
"โย่ว"
แต่พี่แกทักทายก่อนที่ไอ้อ้วนออมจะรับสายเสียอีก คนทั้งโต๊ะเพ่งสายตามาที่ผู้มาใหม่ซินและออมมีหน้าตาเหมือนคนเห็นผี แต่คนพูดเยอะอย่าบิ๊กก็แค่ยักไหล่และเล่นเกมส์ต่อ
"ไอ้ออม น้องเหมียวมาแล้ว"
มันชูกรงน้องเหมียวให้ไอ้ออม รายนั้นแค่เห็นแมวก็ปรับสีหน้าซีดๆกลับมาได้แล้ว
"ไอ้เสือลูกพ่อ"
มันถลาออกจากโต๊ะมารับลูกที่ขอกับหมอมาตั้งแต่แผนมหาดเล็กมหาปะลัยแล้ว
"มันสปีชีส์ปลาเถอะมึง มึงอย่ามามั่ว"
ออมมองคนพูดด้วยความรู้สึกกระอักกระอ่วน ก็พี่แกยิ้มแต่หน้าเหมือนโดนเหยียบตีนแว่นดุไอ้ออมโดยไม่ชายตาไปมองสองคนที่อยู่ตรงโต๊ะเพียงนิด นายซินของเราหน้ายุ่งจนแทบหมดหล่อแล้ว
"เฮ้ย กูไปก่อนนะต้องเอาไอ้เสือสองตัวไปทดลองเข้าถ้ำจริง"
ออมรีบตัดบทเพราะมันสัมผัสได้ว่าบรรยากาศเริ่มมาคุขึ้นเรื่อยๆ
"ทางนี้พี่"
ออมฉวยกรงมาจากมือของแว่น แต่คนที่ยืนปั้นหน้าร่าเริงอยู่ไม่ยอมปล่อยมือมันจึงคว้าข้อมือคนถือแทน
"เดี๋ยว!"
คนที่นั่งหน้ายุ่งเรียกจนเหมือนตะโกน ไอ้ออมหันกลับมามองเพื่อนตนอย่างตกใจผิดกับไอ้เพี้ยนที่แค่หยุดนิ่งแต่ไม่เอี้ยวตัวหันกลับมามองแม้แต่น้อย
"คืนนี้พี่ว่างไหม เอเดนมันอยากเจอ"
นั่นคือสิ่งที่นายซินกลั่นออกมาจากหัวได้ในตอนนี้
"มีเข้าเวร เดี๋ยวก็กลับแล้ว"
แว่นตอบเบาๆ มันรู้สึกว่าชาไปทั้งตัว
"พี่..."
เสียงนายซินอ่อนลง ไอ้ออมที่เห็นสีหน้าแย่ๆของรุ่นพี่ถลึงตามองเพื่อนแบบมีความหมายว่า ‘มึงพอเถอะ’
ออมที่ยังคาใจเรื่องความสัมพันธ์ประหลาดของสองคนพอจะรู้ว่าเวลานี้ควรจะทำอย่างไร มันจับแขนของรุ่นพี่ก่อนจะเดินนำออกมาที่ลานจอดรถ
"ถึงผมจะอ้วนไปนิดแต่ไอ้นินจาเขียวของผมแม่งรับน้ำหนักแมวสอง คนสองได้สบาย"
มันพูดถึงม้าเหล็กคู่ใจของมันที่เคยขี่ไปท่องทั่วไทยกับไอ้ซินมาแล้ว ที่ออมคบกับซินได้นานนอกจากจะเรียนอนุบาล ประถมถึงม.ปลายที่เดียวกันแล้ว ความชอบเป็นอีกเหตุหลัก...พวกมันชอบอะไรเหมือนๆกัน ไม่ว่าจะเป็นรถสองล้อ ชอบดนตรี หรือแม้แต่ชอบที่อย่เงียบๆเหมือนกัน
"อย่างมึงเขาไม่เรียกอ้วนหรอก เขาเรียกอวบๆกอดอุ่นเทรนด์สาวๆเลยนะมึง"
รุ่นพี่แว่นยิ้มให้
"กราบขอบพระคุณพี่มากครับ ถ้าพี่เป็นหมอศัลยกรรมนะผมยอมให้พี่เจื๋อนพุงให้เลย"
ไอ้ออมยอมต่อมุข ถึงจะรู้ว่าในตอนนี้แม่งฝืดสิ้นดีแต่เห็นพี่แกพยายามแล้วมันถึงไม่อยากทำลายความพยายามนั่น
"กูกลับเองดีกว่า ดูแลหลานกูให้ดีนะ ถ้ากูมาสุ่มตรวจแล้วเจอพวกแม่งไม่สบายใจแค่นิดเดียวกูจะมาขอคืน"
พี่แกพูดเหมือนตัวเองเป็นสรรพากร ก่อนจะเดินจากไปด้วยการโบกมือทั้งหันหลังเป็นท่าประจำไอ้ออมมองกรงแมวแล้วพึมพำ ‘ที่ไม่สบายใจตอนนี้ผมว่าพี่ต่างหาก’
*****************************
หนึ่งในสถานที่การเล่นคอนเสิรต์ที่นายซินไม่ชอบคือการเล่นในผับที่ไม่ใช่ร็อคผับเพื่อวงดนตรีโดยเฉพาะ เพราะมันต้องทนตบเบสเพลงแดนซ์ให้วัยรุ่นที่ขอมาอย่างเหนื่อยใจ ความรู้สึกคงเหมือนถูกพรากออกจากจุดยืนที่มั่น คนที่สนุกที่สุดตอนนี้คือไอ้พี่พายผู้เป็นลีดกีตาร์ สถานที่อโคจรขอให้บอกเถอะ! พี่แกตั้งใจเล่นกว่าที่ไหนๆแน่นอน ทุกครั้งที่ผ่านมาไอ้ซินยังคงพอทนแต่วันนี้มันรู้ตัวว่าไม่มีสมาธิเท่าที่ควร ในช่วงที่มันเหม่อมันเห็นบางคนที่คุ้นตาผู้ชายคนนั้นค่อนข้างผอมแม้มืดก็ยังดูขาวเกินปกติที่สำคัญคือสวมแว่น มันนึกถึงไอ้เพี้ยนแว่นที่ตั้งชื่อแมวได้ประหลาดในทันที แต่ก็ต้องสะบัดหน้าไล่ความคิดบ้าๆออกไป เพราะยังไงไอ้แว่นนั่นก็ไม่เหมาะกับสถานที่แบบนี้แม้แต่น้อย มันยังจำสีหน้าของหมอเมื่อหลายวันก่อนได้ดีหมอที่ปกติก็ซีดอยู่แล้ววันนั้นเหมือนเลือดพี่แกคงหมดตัว ไหนจะไม่ยอมหันกลับมาสบตามันอีกวันนั้นไอ้ออมโทรมาบอกทีหลังว่า...หน้าพี่แม่งเศร้าจับจิตเลยทีเดียว เพราะเห็นมือเบสยืนนิ่งไอ้พี่พายจึงเดินมาใช้ตีนสะกิด ซินหันรีหันขวางก็พบว่าตัวเองกำลังเล่นเบสได้เพี้ยนเป็นที่สุด พอได้สติมันจึงตั้งชื่อกระบวนการความคิดตัวเองก่อนหน้านี้ว่า...ความรู้สึกผิด แม้มันจะรู้ดีว่าไม่ใช่แค่นั้นก็ตาม
"วันนี้มึงเป็นอะไรวะ เล่นผิดอื้อเอเดนแม่งแทบจะร้องผิดคีย์"
"เหม่อว่ะพี่"
ซินตอบไอ้พี่พายที่กำลังเก็บอุปกรณ์ต่างๆลงกล่อง พายเลิกคิ้วมองน้องอย่าแปลกใจ
“มึงเนี่ยนะเหม่อ”
“ไม่รู้แหละ แต่พี่ซินทำผมเกือบจะต้องดำน้ำ”
นักร้องบ่นกระปอดกระแปด เดี๋ยวนี้ฝรั่งเริ่มใช้สำนวนไทยได้ดีขึ้นแล้ว
“แล้วที่ฝากชวนไปตั้งนานแล้วทำไมคุณหมอยังไม่เห็นมา”
คราวนี้ฝรั่งเดินมาถามเสียใกล้ เห็นหน้าตามีความหวังของน้องแล้วซินก็ไม่อยากดับฝันแต่ความจริงมันก็ค้ำคออยู่
“คงไม่มาแล้วมั้ง”
แค่คำเดียวเด็กฝรั่งแทบจะบีบคอคนพูดโทษฐานพูดทำลายความฝันมัน พอๆกับไอ้พี่ฟ้าที่แปลกใจอยู่พอตัว
"ทำไมวะ"
พี่ฟ้าถาม พอเห็นหน้าแย่ๆของน้องแล้วจึงโบกมือไล่อย่างไม่ขอฟังคำตอบก่อนจะเดินไปบอกเจ๊เอมม่าผู้จัดการวงว่าวันนี้จะอยู่ต่อเพราะเจ้าของผับที่พอรู้จักกันชวนไว้ เอมม่าเห็นว่าไม่น่าจะมีปัญหาอะไรจึงพาทุกคนกลับรวมทั้งฝรั่งที่นั่งงอลหน้าดำหน้าแดงทั้งเรื่องหมอและเรื่องหัวหน้าวงหนีเที่ยวด้วย
*****************************
ไอ้ฟ้านั่งใช้นิ้วคนเหล้าอยู่ที่บาร์เครื่องดื่ม มันเริ่มจะมึนเล็กน้อยผิดกับพี่ที่เป็นเจ้าของผับรายนั้นเดินไปเข้าห้องน้ำตัวยังตรงแด่วอยู่เลย
“มาคนเดียวเหรอครับ”
ฟ้ารู้ว่าเสียงที่ดังมาจากข้างหลังต้องถามตนอย่างแน่นอนมันจึงตอบไปโดยเร็วเพราะไม่อยากเสวนากับคนที่ไม่รู้จักนัก
"เปล่า"
“ผมนั่งด้วยคนนะ”
ไอ้ฟ้าหันกลับไปมองคนถามด้วยใบหน้าที่ติดจะหงุดหงิด แต่เมื่อเห็นแล้วมันจึงต้องผายมือให้นั่งโดยง่ายเด็กผู้ชายคนข้างๆถือว่าใจกล้าไม่น้อยที่กล้ามาทักผู้ชายด้วยกันในผับปกติ ฟ้าหรี่ตามองคนข้างๆอย่างนึกไม่ออกว่าเคยเจอที่ไหน แต่เด็กคนนี้ตรงสเป็คมันทุกอย่างซึ่งบางทีที่ดูคุ้นตาอาจจะเป็นเพราะทุกคนที่มันเคยคบมีรูปร่างละลักษณะแบบนี้แทบทั้งหมด เด็กคนนี้มีใบหน้าใสหมดจดลำตัวบางหรือที่คนทั่วไปเรียกว่าผอมแห้ง และที่มันชอบอย่างที่สุดน่าจะเป็นท่าทางอ้อนแอ้นอย่างเปิดเผยนี่แหละ
“แล้วเพื่อนพี่ล่ะ”
"กลับไปหมดแล้ว"
ฟ้ายกแก้วแอลกอฮอล์สีสวยขึ้นจิบแล้วหันมายิ้ม
"เหงาเลยดิ"
เด็กคนข้างๆยิ้มตอบอย่างมีเลศนัย พี่ที่รู้จักกันพึ่งเดินกลับมาจากห้องน้ำถึงกับต้องผิวปากแซวเมื่อรุ่นน้องคว้าเอวบางของใครไม่รู้ออกไปแล้วหันมาโบกมือลา คุณมือกลองเรียกแท็กซี่เข้าไปที่คอนโดของตัวเอง ถ้าเรียกไอ้พายว่าเสือผู้หญิงก็ต้องเรียกไอ้ฟ้าว่าเสือผู้ชายเหมือนกันเพียงแต่คนละกลุ่มเป้าหมายพวกมันถึงเป็นเพื่อนกันอย่างไม่ต้องกลัวจะแย่งกัน ฟ้าที่ห่างหายไปจากวงการเสือหลายปีเพราะต้องดูแลเด็กฝรั่งนักร้องตัวป่วน สอดมือเข้าไปในเสื้อยืดของอีกคนแล้วประกบปากจูบอีกคนอย่างชำนาญ...เสือก็คือเสือวันยังค่ำ... ผิวเด็กคนนี้เนียนมืออยู่ไม่น้อยมันจึงขบกัดอย่างหมั่นเขี้ยว คนที่มันนอนทับอยู่หัวเราะคิกคักก่อนจะโอบมือรอบคอหนา ทุกอย่างดำเนินไปตามอารมณ์ที่อยากจะให้เป็นจวบจนเกือบเช้า
"เรายังไม่ได้บอกชื่อพี่เลยนะ"
มันก้มลงซุกซอกคอของคนด้านล่าง เด็กคนนั้นเพียงแค่ยิ้มแล้วผละออกก่อนจะเดินเข้าห้องน้ำไป ไม่บ่อยครั้งนักที่ไอ้พี่ฟ้าจะยอมให้หิ้วเด็กเข้าโรงแรมดีๆแบบนี้ แต่ต้องยอมรับว่ามันค่อนข้างถูกใจหน้าตาและลีลาเย้ายวนของเด็กคนนี้มากทีเดียว สักพักเด็กคนนั้นก็เดินออกมาพร้อมกับเสื้อผ้า ฟ้าเดินไปรัดเอวบางไว้แน่นคนในอ้อมกอดถอนหายใจยาวเหยียดก่อนจะพูด
"พี่นี่ไม่ระวังตัวเลยนะ"
"ยังไง"
มันถามพร้อมกับไล้มือไปทั่วเอวเนียน
"พี่ไม่กลัวผมเอาไปปล่อยข่าวหรือไง"
มันหัวเราะในลำคอก่อนจะตอบ
"มือกลองวงร็อคไม่ใช่ดารา กุไม่ขึ้นหรอก"
"แต่ดูข่าวมือเบสสิ"
เด็กคนนั้นจับมือมันออกจากตัวแล้วเริ่มสวมเสื้อผ้า
"ก็นั่นมันแฟนคลับในโซเชียลเยอะ"
ฟ้ายิ้มแต่ก็ยังพยายามดึงเสื้อตัวนั้นออกอีกรอบ เด็กคนนั้นจึงส่งสายตาเขียวปั๊ดมาให้
"บอกพี่มาก่อนว่าเราชื่ออะไร"
ถ้าเป็นปกติไอ้ฟ้าจะไม่ถามแม้เพียงนิด แต่อย่างที่บอกว่าคนนี้เหมือนมันเคยเจอแถมยังถูกใจอยู่ไม่น้อย
"ผมเหรอ...?”
เด็กคนนั้นยิ้มจนแก้มเป็นสีเรื่อก่อนจะตอบคำถามที่ฟ้ามาคิดได้ทีหลังว่าไม่น่าจะถามเลย
“ผมชื่อบิ๊กครับ"
ฟ้านึกออกในทันทีว่าเจอกับเด็กคนนี้ที่ไหน บิ๊กที่สวมแว่นหนาตัวผอมซีด บิ๊กที่เขาเคยเห็นอยู่หนึ่งถึงสองครั้งเมื่อนานมาแล้ว บิ๊กที่เป็นเพื่อนกับซินและออมถ้ามันมองเห็นหน้าตัวเองคงรู้ได้ว่าใบหน้าหล่อเหลาของมันขาวซีดและบิดเบี้ยวเหมือนคนเห็นผี บิ๊กหัวเราะเหมือนขำเสียเต็มประดา
“อะไรกัน แค่ผมถอดแว่นแล้วแต่งตัวนี่พี่ถึงกับจำไม่ได้เลยเหรอ”
จะว่าไปบิ๊กตอนที่อยู่กับซินและตอนนี้ต่างกันอย่างกับเป็ดและหงส์เลยทีเดียว บิ๊กวางมือบนไหล่หนาที่ยังเปล่าเปลือยอยู่ไอ้พี่ฟ้าปัดมือนั่นออกทันที
"ไม่เห็นต้องตกใจขนาดนั้นเลย"
บิ๊กหัวเราะก่อนจะชักมือออกแล้วทิ้งตัวนั่งลงบนเตียง แล้วคว้าเกมส์ในกระเป๋าออกมาเล่นต่อนี่ถึงสมกับเป็นเพื่อนไอ้ออมอยู่หน่อย
"น้องต้องการอะไร"
ไอ้ฟ้าถามอย่างลำบาก คนที่เล่นเกมส์อยู่ยิ้มก่อนจะตอบคำถาม
"ผมเนี่ยนะอยากได้อะไรจากพี่ ก็แค่อารมณ์มันพาไปน่า ก็แค่ถูกสเป็คเลยอยากทำด้วย”
บิ๊กเดาะลิ้นก่อนจะพูดต่อ
“ที่ผมอยากได้จริงๆคือจากซินต่างหาก เอาไว้พี่ช่วยเชียร์ผมด้วยแล้วกันนะ"
ปลายประโยคเด็กคนนั้นหันมายิ้มกว้างให้อย่างน่ารัก ไอ้ฟ้ากลืนน้ำลายอย่างยากลำบาก...ดูท่าเจ้าชายของนายซินจะมีปัญหาเสียแล้วสิ
-
“โย่ว กูไปนอนก่อนนะเพื่อนโจ้”
โจ้ที่กำลังจะไปเข้าเวร มองเพื่อนที่เหมือนซอมบี้เข้าไปทุกที ไอ้บีมมันขอแลกเวรสามคืนติดกับเพื่อนๆพร้อมกับตอนเช้าที่ทำงานต่อและโต้เถียงกับอาจารย์อย่างสนุกสนานเช่นเคย แต่เอ้และมันผู้ประพันธ์งานจีบนายซินอยู่มองเห็นถึงความปกติตั้งแต่วันที่มันลัลล้าจนหน้าหมั่นไส้และบอกเพื่อนๆว่า “เย็นนี้กูจะเอาแมวไปให้เพื่อนซินมัน กูไม่ได้ไปหาไอ้ซินนะ” จะบอกทำไม...ขุดหลุมฝังตัวเองชัดๆ และหลังจากวันนี้กลับมามันก็ทำตัวร่าเริงเกินเหตุจนไอ้เอ้อดที่จะถามไม่ได้ว่าเกิดอะไรขึ้นซึ่งพ่อเจ้าชายก็ตอบมาทั้งที่หน้าชื่นอกตรมว่า
“เขาคงรำคาญกูแล้วมั้ง”
ไอเอ้ถึงกับกุมขมับด้วยความกลุ้มใจแทนเพื่อน ไอ้โจ้เปิดประตูออกกำลังจะไปทำงานก็เจอกับตัวต้นเหตุความทุกข์ใจของเพื่อนที่ยืนทำท่าเหมือนจะเคาะประตูอยู่รอมร่อ
"เออ....หวัดดี"
มันว่าแต่ไม่ยกมือรับไหว้พ่อคนดัง มันทำท่าอย่างกับพระราชาหวงเจ้าชายทั้งๆที่ไอ้แว่นก็ผู้ชายปากหมากวนตีนผู้ทำความเดือดร้อนให้ผู้อื่นคนหนึ่งนี่เอง
"ผมมาหาหมอบีม"
แหนะ...เดี๋ยวนี้เขามีพัฒนาการเรียกชื่อ ไอ้โจ้เบ้ปากเหมือนนางอิจฉาแต่ก็ยอมหลีกทางให้มือเบสเข้ามาในห้อง
"มันหลับอยู่ในห้อง มันเข้าเวรกลางคืนมาสามวันแล้ว"
ในที่สุดพ่อตา? ก็ยอมบอกนายซินดีๆด้วยเพราะเห็นว่าไอ้ซินมันเป็นคนดีคนหนึ่งอย่างที่หลายๆคนบอกและคนที่ทำตัวน่ารำคาญคงเป็นเพื่อนมันจริงๆ
"ผมขอเข้าไปนะครับ"
ไอ้โจ้ถลึงตามองนายซินที่บังอาจจะบุกรุกห้องเจ้าชายแต่ก็ให้กุญแจสำรองมา ซินจึงไขประตูเข้าไปโดยง่าย เรื่องมารยาทที่มันเคยมีไอ้ซินบอกได้เลยว่าใช้กับไอ้หมอเพี้ยนคนนี้ไม่ได้เท่าไหร่ วันนี้มันก็แค่อยากมาแก้ความเข้าใจผิด มันยอมรับว่ามันก็พูดตรงอย่างที่คิดและก็มีบางอย่างที่คิดแต่ไม่ได้พูดออกมาด้วย มันไม่รู้หรอกว่าคนที่นอนแผ่หรากำลังทำอะไรอยู่แต่ด้วยเซนส์ซื่อๆของมัน มันเชื่อว่าไอ้เพี้ยนไม่ได้ตั้งใจมาก่อความวุ่นวายอย่างที่เพื่อนมันพูด อาจจะวุ่นวายใจอยู่หน่อยตรงชอบก้มหน้าก้มตาบ่นอะไรไม่ได้ศัพท์แล้วทำแก้มแดงๆนั่นแหละ ถึงจะดึงดันขอเข้าห้องมาเพราะอารมณ์ร้อนรนแต่หน้านิ่งแต่พอเห็นท่าทางนอนแบบลืมตายของอีกคนมันก็ไม่กล้าปลุกอยู่ดี ไอ้หมอนอนแผ่ได้น่าเกลียดเป็นที่สุดนอนหลับทั้งชุดทำงานนั่นแหละ ไหนจะสภาพหัวยุ่งกับใต้ตาดำเหมือนแพนด้าอีกมันคงง่วงจัดเสียจนลืมถอดแว่นกรอบเหลี่ยมออกจากหน้าด้วย ไอ้ซินผู้ซื่อก็ทำได้แค่ล้วงมือถือมาเสียบหูฟังเพื่อฟังเพลงแล้วนั่งลงบนพื้นที่ว่างบนเตียงรออีกคนตื่น ไอ้โจ้ที่กำลังจะไปเข้าเวรดึกเหลือบมาเห็นสภาพในห้องที่เปิดแง้มไว้ก็ได้แต่ปลงตก...แล้วชาติไหนมันจะคืบหน้ากันวะ ว่าแล้วมันจึงส่งไอ้ปลาและลูกสามตัวที่เหลือเข้าไปเป็นคิวปิด ซึ่งก็ง่ายไอ้ปลาและลูกสมุนกระโดดหยองขึ้นบนเตียงอย่างคุ้นเคยก่อนจะเดินย่ำและกระโดดทับอกเจ้าของมันอย่างเมามันส์ ไอ้แว่นที่ยังไม่ลืมตาปัดมือเป็นพัลวัน
"ไอ้ปลา เดี๋ยวพ่อจับย่างนะมึง"
พี่แกบ่นเพราะนึกว่าไอ้โจ้ส่งลูกมาป่วนอย่างที่ทำเป็นประจำ แต่ก็ยังไม่ลืมตามาดูว่าไอ้ปลากำลังอ้อนนายซินแต่ไอ้ฉลามและพี่น้องต่างหากที่กำลังปะทุษร้ายตามันอยู่
"ไอ้ปลาาาาาาา"
หมอแว่นลุกพรวดพราดขึ้นมาเพราะอารมณ์หงุดหงิดแต่ก็ยังมีสติที่จะประคองเจ้าเหมียวทั้งหลายไว้เพราะกลัวพวกมันจะกระเด็นตกจากเตียง
"ปลาอยู่นี่ต่างห่าง...เนอะ"
"!!!"
แว่นเบิกตากว้าง มันหายง่วงเป็นปลิดทิ้ง เมื่อเห็นใครบางคนยกขาหน้าของไอ้ปลาขึ้นทำเหมือนกำลังยกมือให้ น่ารักทั้งคนทั้งแมว…แต่มันถอยกรูดจนหลังชิดกับหัวเตียงและใบหน้าก็ติดจะบึ้งตึงเสียด้วย
"มะ...มาได้ไง"
มันละล่ำละลักถาม
"ผมมาขอโทษ"
หมอขมวดคิ้ว พร้อมกับกอดไอ้เหมียวสามตัวไว้
"แล้วก็ขอโทษแทนเพื่อนผมด้วยมันไม่ได้ตั้งใจ"
หมอแค่นยิ้มอย่างปวดใจ เออ....โคตรไม่ได้ตั้งใจเลยตอกกันซะหน้าหงาย แต่จะว่าอะไรได้ที่เขาพูดมามันก็มีส่วนถูก
"ช่างมันเถอะ เนอะไอ้หลาม"
ชื่อแมวรุ่นหลานของมันชักจะเพี้ยนจากปลาฉลามเป็นงูหลามเสียแล้ว หรือบางทีอาจะหมายถึงข้าวหลามตัด ช่างไอ้บีมมันเถอะ
"แต่ผมไม่ได้คิดแบบนั้นหรอกนะ"
แว่นทำหน้ายุ่ง คิดเรื่องอะไรล่ะ มันเยอะไปหมดทั้งยุ่งวุ่นวาย จุ้นจ้าน น่ารำคาญหรือแม้แต่อยากเกาะดัง ถ้าแว่นเป็นผู้หญิงคงมีร้องไห้และกรี๊ดสักรอบสองรอบแต่ด้วยเพราะเป็นมันอยากร้องก็ร้องไม่ออก จะกรี๊ดก็กรี๊ดไม่เป็นไม่เคยทำ เลยได้แต่ก้มหน้าก้มตาทำงานไปด้วยร่าเริงไปด้วยเซ็งไปด้วย
"กูทำตัวกูเองทั้งนั้นแหละ"
มันตอบเบาๆแล้วค่อยๆปล่อยไอ้หลานเหมียวลงข้างเตียง เพราะไอ้เด็กพวกนี้เริ่มงอแงด้วยการข่วนแล้ว
"แต่ผมก็ยังไม่รู้ว่าที่พี่ทำ พี่ทำเพื่ออะไร"
นายซินผู้ที่ทั้งซื่อและตรงถามคำถามที่แว่นยังไม่ทันได้เตรียมใจตอบ ไอ้เพี้ยนใช้มือลูบหน้าอย่างแรงจนน่ากลัวว่าแว่นและจมูกพี่แกจะติดมือออกมาด้วย ก่อนจะถอนหายใจหนักๆสามวันที่ผ่านมามันคิดอยู่ตลอดว่ากำลังหวังอะไรกันแน่? ที่ตัวเองกำลังทำมันดีแล้วหรือไง? ซึ่งมันได้คำตอบมาด้วยตัวเองแล้ว แต่ทว่าคำตอบที่มันได้มามันอยากจะโยนทิ้งแล้วเผาทิ้งเสีย
มันชอบนายซิน ชอบมากกว่าที่ตัวเองคิดไว้เสียอีก มันอยากคุยอยากเจอกับซินอย่างไม่ต้องมีข้ออ้างนั่นคือที่มันหวัง แต่ที่มันกำลังทำอยู่...มันไม่ดีสักนิด ไล่ตามเขาทั้งๆที่เขารำคาญแต่เพราะเขาเป็นคนใจดีมันถึงได้คิดเข้าข้างตัวเองง่ายๆว่าก็คงไม่เป็นไร ดังนั้นคำตอบของคำถามที่ว่า'ทำเพื่ออะไร'คงมีเหตุผลเดียว
"กูทำเพื่อตัวกูเองไง"
ซินขมวดคิ้วกับคำตอบที่ไม่กระจ่าง แต่พอนึกดีๆแล้วมันก็ยิ้มน้อยๆอย่างเข้าใจลักษณะนิสัยอันประหลาดของคนตรงหน้า ไอ้แว่นเห็นอีกคนยิ้มก็พาลใจสั่นไม่รู้อีกคนมีอิทธิพลกับหมอมากแค่ไหน แต่แค่เขายิ้มแว่นก็ห้ามตัวเองไม่ให้หน้าแดงไม่ได้แล้ว
"นี่ มึงคิดว่ากูเป็นเกย์หรือเปล่า"
มันก้มหน้าแล้วถามเบาๆ นั่นเป็นคำถามที่ไอ้โจ้ชอบตั้งกับมันและหลายวันมานี้มันก็ถามตัวเองเหมือนกัน เห็นผู้ชายตัวควายๆยิ้มแล้วหน้าแดงเอย เขินเอย ไม่เป็นเกย์แล้วจะเป็นอะไรไปได้วะ นายซินยิ้มกับคำถามบ้าบอ
"พี่ชอบผมหรือไงล่ะ"
แล้วถามเช่นเดิมที่เคยถามเมื่อตอนมาห้องนี้ครั้งแรก แต่คราวนั้นมันถามเพราะรวนเล่นไม่เหมือนกับครั้งนี้ที่ตั้งใจถามจริงๆ ไอ้เพี้ยนขยี้หัวทุยๆของตัวเองอย่างบ้าคลั่งก่อนจะล้มตัวลงบนเตียงแล้วนอนตะแคงหันหลังให้มือเบส มันสูดหายใจเข้าเต็มปอดก่อนจะตอบคำถามนั่น
"ถ้าใช่...แล้วมึงจะทำไม"
ซินได้ยินเสียงสั่นๆอย่างเอาเรื่องมาจากอีกคน มันคิดว่าดีแล้วที่ไอ้เพี้ยนหันหลังให้เพราะว่าตัวมันเองก็ปั้นหน้าไม่ถูกเหมือนกัน จะผิดไหมที่มันจะคิดว่าไอ้เพี้ยนนี่...น่ารักดี ถึงมันจะเคยแอบคิดมาเหมือนกันว่าไอ้เพี้ยนชอบมันแต่พอเจอจริงๆกับรู้สึกดีใจเสียจนตัวเองแปลกใจ แต่คนเพี้ยนก็ยังคิดไปเองได้อย่างสม่ำเสมอ ไอ้ซินเล่นนั่งเงียบเป็นคนดีรักษาน้ำใจแบบนี้บอกปฏิเสธมาเลยยังง่ายกว่า...หมอคิดไปโน่น มันทั้งคู่นั่งเงียบนานเกินกว่าลิมิตของคนบ้าอย่างหมอบีม มันจึงเป็นฝ่ายเอ่ยออกมาก่อน
"กลับไปเถอะ กูเหนื่อย"
มันโคตรเหนื่อยใจเลยให้ตายให้มาสารภาพว่าชอบพร้อมๆกับทำใจว่าคงจะอกหักเนี่ยนะ และเมื่อได้ยินเสียงฝีเท้าย่ำออกไป แค่นั้นแหละมันรู้แล้วว่า...อกหักชัวร์ ทำไมนิยายปรัมปราเรื่องนี้มันจบแบดแอนดิ้งวะถ้าน้องใบหลิวรู้นี่คงกระโดดงับหูไอ้เอ้เจ้าแม่บทประพันธ์แน่นอน หมอที่ยังไม่กล้าพลิกตัวกลับมาหาความจริงทิ้งแขนลงข้างตัว มีไอ้เหมียวฉลามและพวกพ้องเดินมาเลียมือ
"หลามหลานกูน่าฟัดจังเลย มาให้จุ๊บทีดิ๊ไอ้ดอลลี่กับนีโม่ด้วยมะ"
มันใช้มือช้อนแมวพันธุ์ปลาขึ้นมาหาตัวเอง ก่อนที่ทั้งเสียงคนและแมวจะดังผสมปนเปกันไปทั่วห้อง
"เมี้ยวววววว อ้ากกก อย่าข่วนคอกันสิไอ้พวกแสบ"
ซินที่ยืนอยู่ตรงหน้าประตูมองเจ้าของห้องฟัดกับแมวอยู่บนเตียง มันหาข้อดีข้อที่สามของหมอได้ในทันที ข้อที่สามคือ ...หมอน่ารัก...เพียงแต่ข้อดีข้อนี้ยังไม่มีเหตุผลรองรับเท่านั้นเอง ไอ้เพี้ยนที่พลิกตัวไปมาเพราะแมวนิ่งงันไป เมื่อพบว่าอีกคนยังยืนอยู่หน้าห้องไม่ไปไหน
"จ้องทำเหี้ยอะไร กูบอกให้กลับไปไง"
ซินเห็นสีหน้าของหมอแว่นเพราะตัวเองแล้วก็อดยิ้มไม่ได้ ตากลมนั่นแดงก่ำเชียว
"ยิ้มทำไม"
ขอโทษที่มันเห็นท่าทางขู่ฟ่อๆเหมือนไอ้ฉลามแล้วอดยิ้มไม่ได้
"มึงเพี้ยนเหรอ"
แว่นที่กำลังคิดว่ามือเบสกำลังล้อเล่นกับความรู้สึกตน โมโหจนหน้าดำหน้าแดงไอ้ซินหลุดขำพรืดอีกคนจึงเด้งตัวลุกขึ้นแล้วตวาด
"สนุกนักรึไง ไอ้สัส!"
นายซินพึ่งรู้วันนี้ว่าทั้งน่าแกล้งแต่ก็น่าสงสารมันเป็นยังไง มันยิ้มแล้วก็ตอบไปอย่างใจคิด
"ก็พี่น่ารัก"
โอเค ไอ้บีมที่โมโหอยู่แพ้ราบคาบ มันใช้มือขยุ้มผ้าปูเตียงอย่างเจ็บแค้นแต่หมดทางสู้ทั้งตาจมูกและหน้าแดงไปหมดแล้วนั่น
"น่ารักเหี้ยอะไร ตลกนักหรือไงล่ะ!"
มันตวาดอีกรอบ ไอ้ซินเห็นท่าไม่ดีจึงรีบหุบยิ้มแล้วยกมือสองข้างขึ้นเพื่อขอสงบศึกไม่อย่างนั้นคงได้วางมวยกันแน่ ยังไงคนที่มันเห็นว่าน่ารักก็ผู้ชายหน้าเด็กแต่นิสัยห่ามคนนึงนี่เอง มันทั้งคู่เงียบไปพักใหญ่แต่คราวนี้คนที่ทนความเงียบไม่ได้คือมือเบสผู้ใจเย็น
"คืนนี้ไปดูผมอัดเพลงนะ มีโปรดิวเซอร์ของค่ายที่ยุโรปมาอัดให้"
มันชวนโดยไม่ถามว่าคืนนี้ว่างหรือเปล่า เพราะก็เห็นๆอยู่ว่าอีกคนพึ่งกลับมานอนแต่หมอที่ไม่ได้นอนเต็มอิ่มมาหลายคืน จะง่วงหรือเปล่ามันไม่อยากถามเพราะตอนนี้อยากทำให้อีกคนอารมณ์ดีขึ้นมากกว่า จะได้ไม่ต้องไปโหมงานจัดการอารมณ์ตัวเองอีก ถึงแม้จะเป็นเพราะมันก็เถอะ แต่คนที่ตีหน้ายุ่งอยู่บนเตียงกลับคิดแค่ว่านายซินมันแค่ 'เห่อเพลง' อย่างเคย
"ไปด้วยกันนะครับ"
คนที่แสนใจเย็นใช้ไม้ตายความสุภาพเข้าข่มคนเลือดร้อน ถามว่าใช้ได้ไหม อีกคนมันแพ้ทางนี้อยู่แล้วนี่ไม่อย่างนั้นมันจะชอบนายซินรึไง
"เอเดนมันอยากเจอพี่ด้วย"
และนั่นก็เป็นอีกเหตุผลที่คนตรงหน้าชอบเอามาอ้าง แต่ก็ทำให้มันยอมลุกขึ้นจากเตียงทั้งๆที่ยังเคืองอยู่นั่น หมอลุกขึ้นอาบน้ำอาบท่าโดยมีอีกคนนั่งรออยู่ที่ด้านนอกกับลูกหลานแมวของมัน
"อย่าหลับนะ เดี๋ยวร่วง"
ไอ้ซินส่งหมวกกันน็อคให้อีกคนพลางกำชับ แว่นมองหมวกสีดำที่มีสองอันอย่างไม่เข้าใจแต่เมื่ออีกคนสตาร์ทรถแล้วมันจึงปีนขึ้นไปโดยไม่ได้ถามอะไร ถามว่าคราวนี้กอดเอวไหม? ก็ไอ้ซินมันเล่นบิดเกือบร้อยสี่สิบไม่กอดไอ้หมอก็คงปลิวเป็นปุ๋ยต้นไม้อยู่แถวนั้นแหละ
"คุณหมอออออ"
เด็กฝรั่งตาถลนเมื่อเห็นว่ามีชายในฝันโผล่มา เพราะคิดว่าคงไม่ได้เจออีกคราวนี้มันจึงไม่เหนียมอายแล้ว แต่ที่ผ่านมาเขาเรียกว่าอายเหรอวะ!?ฝรั่งหัวหยิกอาศัยความเป็นเด็กวิ่งเข้ามากอดลวนลามเลยทีเดียว
"พี่ฟ้าล่ะ"
ทำไมเดาแล้วไม่ถูกวะ เอเดนเบ้หน้าแล้วบ่นพึมพำทวนคำไอ้ซิน
"Where's P'Fah blah blah blah"
มันแยกเขี้ยวให้แล้วลากคุณหมอเข้าไปที่ห้องอัด พร้อมกับแนะนำว่าหมอเป็นแฟนในอนาคตมัน ทำเอาโปรดิวซ์เซอร์ชาวยุโรปหัวเราะก๊าก แล้วก็บอกว่า
“ถ้าดังแล้วยูอย่าเอาไปพูดข้างนอกนะ เดี๋ยวแฟนคลับหายหมด”
ไอ้ซินถอนหายใจเฮือกใหญ่ บางทีมันก็อยากจะหามีดมาเฉาะฝรั่งเหมือนกัน
"มันคงชอบของมันจริงๆนะนั่น"
ไอ้พายบุ้ยไปทางนักร้องนำก่อนจะพูดต่อ
"ช่วงนี้มันหงุดหงิดผิดปกติ มันเห็นไอ้ฟ้าไปคั่วชายอื่น ทำให้มันไปเกาะแกะไม่ได้"
ไอ้เต้ที่นั่งปรับเอฟเฟ็คกีตาร์อยู่ยักไหล่ก่อนจะอธิบายแทน
"เลยมาเกาะหมอบีมแทน"
"ไม่ใช่เหตุผลเลยนั่น"
ซินบ่นก่อนจะเดินไปหยิบเบสคู่ใจมาเซ็ตเสียง เห็นสภาพไอ้เพี้ยนแล้วรู้สึกเหมือนพาหมอมาให้คนไข้เก่าลวนลามยังไงอย่างนั้นแต่พอเห็นว่าไอ้แว่นหัวเราะบ้าๆได้แล้วมันก็โล่งใจ
“ไหนบอกคงไม่มาแล้วไง”
หัวหน้าวงถามแล้วยิ้มอย่างมีเลศนัย ไอ้ซินได้แค่ยิ้มตอบอย่างคนอารมณ์ดีจนไอ้เต้นึกสงสัย
“ผมถามจริงนะพี่ พี่ซินกับพี่หมอเป็นอะไรกันวะ”
“ไม่ได้เป็นอะไร”
ซินตอบนิ่งๆของมันตามเดิม แต่มีไอ้พี่พายช่วยขยายความให้นิดหน่อย
“มีแววพัฒนานะกูว่า”
ผู้ที่ชื่นชมและยกยอมือเบสเป็นไอดอลอย่างไอ้เต้เกือบจะพลาดปล่อยเอฟเฟ็คกีตาร์ก้อนละหลายหมื่นตกพื้น มันถามแทบจะไม่ได้ศัพท์
“พะ...พี่ซิน...ปะ...เป็น...เหมือนพี่ฟ้าเร๊อะ!”
ไอ้ฟ้าแคะขี้หูอย่างรำคาญเสียงตะโกน ก่อนจะโบกหัวลูกชายเจ้าสตูดิโอไปหน
“เป็นเกย์เหมือนกูแล้วมันยังไงวะ!”
*****************
ซินชอบการทำงานของทีมงานจากยุโรปเพราะไม่จำเป็นต้องตะบี้ตะบันอัดเพลงทั้งคืนเหมือนค่ายที่ไทย เขาเรียกว่าทำงานทีละน้อยแบบให้มีคุณภาพ มันเดินออกมาหาไอ้แว่นเมื่ออัดส่วนของตัวเองเสร็จพอดีกับคิวต่อไปเป็นของเอเดนพอดี ฝรั่งมองมือเบสเหมือนจงอางหวงไข่แต่ก็ยอมเดินเข้าไปโดยดี
“ง่วงไหมครับ”
มันถามคนที่นั่งตาปรืออยู่
“แต่เมื่อกี้ก็ดูอยู่นะ”
แว่นบอกว่ากูตั้งใจดูมึงอัดอยู่นะ แม้กูจะง่วงก็เถอะ ซินหัวเราะแล้วนั่งลงข้างๆแว่นหันมามองอย่างตื่นๆแล้วก็ก้มหน้าลงไปหน้าแดงตามสเต็ปเดิม
“แล้วหิวไหม”
คราวนี้ถึงคราวที่ไอ้เพี้ยนจะตอบอย่างจริงจังว่า
“หิวสิ ยังไม่ได้กินอะไรตั้งแต่บ่าย”
อยากจะต่อว่ามัวแต่นอยด์เลยลืมหิวก็ว่าได้ ซินเหลือบมองนาฬิกาที่เกือบจะสี่ทุ่มก่อนจะขอตัวพาคุณหมอคนเดียวในห้องไปหาอะไรกินแล้วแวะไปส่งทำเอาเอเดนโวยวายออกมาเสียจนไมค์แทบแตก
“Damnnnn อย่าเอาคุณหมอไปนะเว้ยไอ้พี่ซินไอเบื่อยูมาก!”
ความจริงมันอยากบอกว่า กูเบื่อมึง อะไรทำนองนั้น แต่พี่ฟ้าเคยบอกว่ามันไม่เพราะมันจึงเลี่ยงใช้คำอื่นแทน...เพลีย
ซินพาอีกคนแวนซ์มาแถวหน้าปากซอยของสตูดิโอที่ที่มีของกินมากมายให้เลือก แว่นบ่นหงุงหงิงระหว่างถอดหมวกกันน็อคว่ากูแดกช้างได้ทั้งตัวแล้วไอ้ซินหัวเราะแล้วจึงรีบถอดหมวกกันน็อคให้พี่แกเพราะถอดไม่ออกเสียที
“พี่จะกินอะไร”
แว่นกวาดตามองร้านรวงต่างๆแล้วบอก
“ผัดไท”
“แต่ผมอยากกินโจ๊ก”
ซินแกล้งพูดเพราะจำได้ว่าเจ้าชายของมันเสียสละอยู่แล้ว ของใครนะ....?
“อือ กินโจ๊กกัน”
ซินกลั้นขำไม่อยู่ มันหัวเราะจนน้ำตาไหลก็หน้าคุณหมอมองร้านผัดไทตาละห้อยอย่างกับเสียดายซะเต็มประดา
“หัวเราะเหี้ยอะไร”
คุณหมอท่านเริ่มโมโหหิวแล้ว ไอ้ซินยิ้มแล้วเดินนำอีกคนไปร้านผัดไท
“ร้านโจ๊กอยู่ฝั่งนี้”
เพี้ยนผู้เสียสละเตือนนายซินด้วยความหวังดี ไอ้ซินหันมาคว้าข้อมือคนที่เงอะงะอยู่ก่อนจะตอบ
“ผมอยากกินผัดไทแล้ว”
ไม่รู้ว่าซินผู้แสนดีกลายเป็นคนขี้แกล้งตั้งแต่เมื่อไหร่...เอวัง...
“กูเดินเองได้
แว่นรีบสะบัดมือเหมือนโดนน้ำร้อนลวก ไอ้ซินเบิกตากว้างเพราะตัวเองก็ลืมตัวไปเหมือนกัน มันมองแว่นที่ก้มหน้าทำหน้าแดงก่อนจะเอ่ยไปแบบไร้สติ แต่ก็ยังพูดอย่างที่ใจคิด
“ทีไอ้ออมยังจับได้”
“!? …”
แว่นเบิกตากว้างทั้งๆที่หน้าแดงกว่าสีเส้นผัดไทเสียอีก ไอ้ซินแม่งพลังการทำลายล้างสูงมากแค่พูดนิ่งๆคุณหมอก็แทบจะลงไปนอนดิ้นตายได้ เมื่อรู้ตัวว่าตัวเองพูดอะไรออกไปมันจึงทำได้แค่ถูหัวเกรียนๆของตัวเองแก้เก้อแล้วเดินนำรุ่นพี่ที่ยืนช็อคอยู่ไปที่ร้านผัดไทย การกินข้าวครั้งที่สองของพวกมันเหมือนครั้งแรกไม่มีผิดคือต่างคนต่างกินแล้วเหลือบมองกันเป็นระยะ เพียงแต่ครั้งนี้คนที่หน้าแดงอย่างไอ้แว่นดูตื่นตูมมากเกินเหตุ
“อองเอี้ยอะไอ”
คนที่ผัดไทยเต็มปากถามคนที่นั่งอยู่ตรงข้ามที่ดันบังเอิญเงยหน้ามาสบตาพอดี ทีตัวเองลอบมองไอ้ซินมันยังไม่เห็นว่าอะไรเลย
“ผมไม่ได้มองเหี้ย”
ไอ้นี่สกิลการกวนตีนก็ชักจะหนักข้อขึ้นทุกวัน แต่มันก็เป็นกับหมอผู้มารยาททรามคนเดียวนะกับคนอื่นนายซินก็ยังนิ่งตีมึนของมันเหมือนเดิม
“นี่มึงด่ากูเหรอ”
ไอ้ซินยิ้มแล้วส่ายหัว ก่อนจะก้มหน้าก้มตากินมื้อดึกต่อไป
“แม่ง...”
หมอไม่สบถเปล่าแต่บังอาจเอาส้อมมาจิ้มกุ้งของท่านมือเบสด้วย ทำไมต้องแก้แค้นด้วยการฉกของกินวะไอ้ซินก็ยอมให้เขาจิ้มไปโดยง่ายเพราะมันเห็นแก่หน้าแดงๆของหมอหรอกนะ
“พี่อย่าหลับนะ เดี๋ยวตก”
ซินกำชับหมออีกครั้งก่อนจะกลับแต่ดูท่าคนที่พยักหน้าทั้งๆที่หนังท้องตึงหนังตาหย่อนจะไม่ไหวเสียแล้ว ซินถอนหายใจจเบาๆก่อนจะวาดขาขึ้นคร่อมบิ๊กไบค์คู่ใจ เมื่อรู้สึกถึงแรงยวบด้านหลังแล้ววงแขนที่โอบรอบมันถึงสตาร์ทรถ ให้สารภาพก็ได้ว่าไอ้ซินยิ้มทุกครั้งแหละที่หมอกอดมัน แต่คราวนี้ขับไปสักพักแรงกอดก็เริ่มคลายออกมึงจึงต้องรีบจอดรถแล้วหันไปถามใหม่
“พี่ไหวไหม?”
แว่นพยักหน้าตามฟอร์ม ไอ้ซินจึงเอี้ยวตัวไปยกกระจกหน้าของหมวกกันน็อคขึ้น
“ให้ลมตีหน้าจะได้ไม่ง่วง”
บีมยิ้มขอบคุณ ไอ้ซินที่ยังไม่เคยเห็นหมอยิ้มดีๆถึงกับนิ่ง ก่อนจะหันหน้ากลับมาออกรถตามเดิมแต่คราวนี้มันจำต้องละมือซ้ายมาจับที่แขนอีกคนไว้ด้วยเหตุเพราะกลัวอีกคนลงไปนอนวัดพื้นถนน ไอ้แว่นที่รู้ว่าอีกคนจับแขนอยู่หายง่วงขึ้นมาหน่อยเพราะความเขินแต่ก็ก้มหน้างุดกับหลังของคนที่ทำให้เขินนั่นแหละ
“ค่อยๆลงนะ เดี๋ยวล้ม”
สารถีผู้ใจดีเป็นห่วงผู้โดยสารจนถึงตอนสุดท้าย แว่นค่อยๆเกาะไหล่อีกคนแล้วปีนลง
“โอย...ขาแทบจะเป็นตระคริว”
แล้วก็บ่นเหมือนคนแก่ ไอ้ซินยิ้มขำก่อนจะยกกระจกหมวกกันน็อคตัวเองขึ้นแว่นที่ทำท่าเหมือนกำลังจะถอดหมวกออกจำต้องละมือเมื่ออีกคนบอก
“ไม่ต้องคืนหรอก”
“ทำไมวะ”
อันนี้พี่แกไม่เข้าใจจริงจัง ไอ้ซินกระแอมนิดหน่อยก่อนจะตอบ
"ผมเอามาเผื่อ ครั้งหน้าก็ต้องใช้"
"ครั้งหน้า?"
หมอทำตาโตๆ แต่แล้วก็ต้องก้มหน้าลงเพราะหน้าร้อนจนเกินไป
"ครับ"
ไอ้ซินตอบพลางยิ้ม แว่นส่งเสียงที่ฟังอย่างยากลำบากว่า
“กลับดีๆนะ”
ใจจริงไอ้ซินก็อยากจะหัวเราะนะ แต่มันกลับทำได้แค่ยิ้มกว้างแล้วก้มหน้าเอาหมวกกันน็อคใบหนาของมันไปโขกกับหมวกของอีกคน แว่นเงยหน้ามามองด้วยความตกใจส่งผลให้หน้าของพวกมันอยู่ห่างกันแค่คืบ
“ฝันดีครับ”
ว่าแล้วนายซินก็ยิ้มให้บางๆก่อนจะผละตัวแล้วขับรถออกไป แว่นได้แต่อ้าปากพะงาบๆแล้วเข่นเขี้ยวในใจว่า
“แล้วกูจะนอนหลับไหม ไอ้ห่า!”
_____________________________________________________________________________________
TBC.
-
แหม กอดกันกลม
-
น้องซินดูจะเอ็นดูหมอบีมขึ้นมาบ้างแล้วน๊า
มีนิมิตหมายอันดี :-[
-
เอาอีก ๆ โมเมนต์หมอเขิน อิอิ :hao6:
-
หมอบีมน่ารักดี ออกเพี้ยนๆๆหน่อย :mew1:
-
ซินเริ่มเปิดใจให้หมอบีมจอมเพี้ยนแล้ว
หมอบีมเขินซินบ่อยนะ ชอบที่เวลาเขินแล้วหูจะแดง 55
-
เขินอ๊ะ >______________<
ไม่ได้รุกไรเลยนะแต่เขิน
หมอบีมน่ารักจัง
-
สงสารหมอบีมเรื่องครอบครัว :hao5:
แต่เอาน่าถึงหมอบีมจะโตมาแล้วเพี้ยนแต่ก็เพี้ยนได้น่ารักน่าเอ็นดูนะ? พูดไปเขินไป :-[
ว่าเเต่น้องซินเริ่มเห็นความน่ารักที่แอบซ่อนลึกๆ?ในความเพี้ยนแล้วซิท่า :m12:
:L2: :กอด1: :pig4: :L2:
-
ตอนที่ 6-7
:L2:เข้าใจและเห็นใจหมอเรื่องครอบครัว
คงเพราะเหตุนี้สินะทำให้หมอมุมานะเรื่องการเรียน
จากเด็กเกเรจนกลายมาเป็นนักศึกษาแพทย์
แต่อยากให้หมอปรับความเข้าใจกับพ่อนะ
ก่อนที่ทุกอย่างจะสายเกิน
ชีวิตคนเรามันสั้น
เราไม่รู้พรุ่งนี้จะเกิดอะไรขึ้นกับเรา
ยังไงพ่อคือผู้ให้กำเนิดเรามา
คนทั้งโลกเขาไม่ใช่ญาติหมอยังอยากช่วยเหลือชีวิตเขา
แสดงว่าจิตใจหมองดงามมาก
อีกไม่กี่วันก็จะเป็นวันพ่อแล้ว
เป็นกำลังใจให้หมอบีมนะ :3123:
กับซินดูเหมือนกำลังไปได้ดี
หมอน่ารักนะเวลาเขินซินอ่ะ :o8:
-
คืบหน้าแล้ว เรื่องนี้น่ารักมากอ่ะ
-
กลายเป็นเจ้าชายท้ายครัวซะนี่
ดีนะที่มีแรงฮึด แต่พี่หมอขี้อายเนอะ
-
เริ่มจะกิ๊วก๊าวกันละ
:hao7:
-
อ่านไปแล้วไม่อยากให้จบตอนเลย
มีต่ออีกไหมมมม
ติดงะ.....อยากอ่านต่ออออ >W<
-
หมอบีมเค้าน่ารักนะ งุงิ :o8:
มีขงมเขินกับผู้ชายด้วยอ่ะ :m20:
เอ้า ถือป้ายไฟเชียร์กันต่อไป :m4:
-
หมอน่ารักอ่ะ กรี๊ดกร๊าด
:-[
-
:hao7: :hao7: :hao7:
หมอน่าร๊ากกกกกกกกกกก
แอบหลงรักน้องซิน :impress2:
-
:impress2:
-
ซินเริ่มซนใจบีมแล้ว :mew1:
-
อ่านทันแล้ว กิสสสสส
อิหมอบีมรู้ตัวก่อนอีกว่าชอบเขา
แอบเห็นว่าบีมมีปมติดพ่อนะเนี่ย
ท่าทางภายนอกของซินที่มีลุคผู้ดี
หน่อยๆ คำพูดคำจาน่าจะใกล้เคียง
พ่อบีมนะ (ยกเว้นรอยสัก) คงทำให้
บีมหวั่นไหวพอสมควรสินะ
:hao5: :hao5:
-
กิ้ว กิ้ว คนนั่งอ่านเขินตามเลยทีเดียว
-
:mew1:
สนุกมากค่ะ มาติดตามด้วยคน
-
ฉากฟิน ๆ บนที่นอนมาแล้ววว :m3: ฮุฮุ กอดก่ายกันเข้าไป จ้องหน้าตอนหลับกันเข้าไป :-[
แถมใกล้ซะ ทำเอาพี่หมอบีมใจเต้นระทึกเลยสิ ยิ่งหลงเสน่ห์หน้าหล่อ ๆ ของนายซินเข้าไปใหญ่
ได้ใช้เวลาร่วมกัน ถึงจะเพิ่งช่วงสั้น ๆ แต่ก็ทำให้พี่หมอบีมรู้สึกดีจากเรื่องพ่อขึ้นมาเยอะเลยนะ
นายซินสุดหล่อ ก็ยังมีเสน่ห์กับน้องปลา มากกว่าพี่หมอเพี้ยนอยู่ดี ชอบชื่อลูก ๆ ของน้องปลาจัง
สมแล้วที่เป็นลูกของน้องปลาเนอะ โดยเฉพาะน้องฉลาม เป็นชื่อที่นายซินตั้งให้ซะด้วยนะเนี่ย
โดนเพื่อนโจ้จับได้ซะแล้ว ว่ารู้สึกยังไงกับนายซิน ดันทำตัวมีพิรุธให้เค้าสงสัยเองนะพี่หมอ
แต่ยังดี ที่นอกจากเพื่อนโจ้จะรู้แล้ว พี่หมอบีมเองก็รู้ใจตัวเองเหมือนกัน ว่ากำลังอินเลิฟฟฟ
พี่หมอบีม ตกหลุมรักนายซินของเราไปเต็ม ๆ ขนาดนี้แล้ว แล้วฝั่งนายซินล่ะ รู้สึกยังไงบ้างน้อ
รอตอนต่อไปจ้า ขอบคุณคนเขียนนะคะ :3123:
-
#10 ขอโทษนะ
หลายวันที่ผ่านมาหมอบีมที่พี่ๆเรียกกันขับไอ้แก่สองล้อมาที่โรงพยาบาลพร้อมกับสวมหมวกกันน็อคสีดำมันปลาบสุดเท่ห์ที่แม้แต่ลุงรปภ.และพี่วินเสื้อส้มหน้าโรงพยาบาลยังแซวเพราะความทึ่ง
“หมวกจ๊าบนะหมอ”
“หมอจะซื้อมอ’ไซค์ ใหม่เหรอเลยถอยหมวกออกมาก่อน”
ก็ว่ากันไปต่างๆนานา แต่ที่ทุกคนเห็นพ้องต้องกันคือไอ้แก่กับหมวกมันไม่เข้ากันเสียเท่าไหร่เอาเป็นว่าเป็นเรื่องโจ๊กประจำโรงพยาบาลในช่วงนี้ทีเดียว
“พัชรพงศ์คุณไปได้หมวกกันน็อคมาจากไหน”
แม้แต่อาจารย์หมอยังเอ่ยปากถามเมื่อเห็นแว่นกำลังสวมหมวกที่ลานจอดรถเพื่อกลับหอพัก
“มีคนให้มาครับ”
มันพูดเองก็ยืนบิดเขินเองจนคนเป็นอาจารย์ต้องออกปากไล่ให้กลับไปพักผ่อน เพี้ยนเข้าไปทุกวันแล้วนั่น มันบิดรถกลับที่พักด้วยความชื่นมื่นกับคำว่า ‘ครั้งหน้า’ ของซินเดอเรลาแต่ทว่าพอลองนับวันที่ตัวเองมัวแต่ขลุกอยู่ที่โรงพยาบาลนี่ก็ผ่านสี่สิบกว่าวัน เกือบสองเดือนแล้วที่ไม่ได้เจอ
“เวรเอ้ย”
พอพี่แกพึ่งนึกได้ก็สบถแล้วบิดรถด้วยความอารมณ์เสียแทน แต่ไอ้แก่ผู้ไม่ค่อยพรรคดีก็ประท้วงด้วยการดับลงดื้อๆ หมอสบถได้หยาบคายยิ่งกว่าเมื่อกี้ตบขาตั้งแล้วยืนกอดอกด้วยความเซ็ง ดีนะที่เป็นถนนในมหาวิทยาลัยถ้าเป็นทางหลวงป่านนี้โดนรถบรรทุกเหยียบแบนทั้งคนและรถแล้ว
“เดี๋ยวกูไปถอยบิ๊กไบค์มาเลยแม่ง”
แว่นบ่นหงุงหงิงทั้งๆที่ไม่ถอดหมวกกันน็อคนั่นแหละ รู้ว่ามันถอดยากก็ยังใส่มาอีก ระหว่างที่กำลังจะโทรเรียกโจ้เพื่อนยากผู้ซ่อมได้ทั้งคนและรถ บิ๊กไบค์คันโตสีดำที่คุ้นตาก็เกยเทียบไอ้แก่ของแว่น นายซินลอบขำคนที่ยืนจังก้าใส่หมวกกันน็อคโคตรเท่ห์อยู่หน่อยก่อนจะปรับสีหน้าให้เป็นปกติแล้วเปิดกระจกหมวกขึ้นแต่มันก็ยังไม่วายยิ้มออกมาอยู่ดี แว่นก็พอรู้อยู่นะว่าเจ้าของรถเป็นใครแต่พอเขาเปิดหน้ายิ้มๆมามันก็อดที่จะอึ้งไม่ได้ นายซินที่เห็นหมอนิ่งไปจอดรถเทียบกับฟุตบาทแล้วเดินลงมาถาม
“รถพี่เป็นอะไร”
“ไม่รู้”
ก็ไม่รู้ทำไมพี่แกไม่ยอมเปิดหมวกคุยกัน นายซินจึงเดินไปถอดให้ด้วยความเคยชินแต่คราวนี้กลับโดนมือหนักๆฟาดเข้าที่แขน
“ถอดเองได้”
แว่นเปิดกระจกแล้วถลึงตาใส่ ไอ้ซินเดาได้ว่าพี่แกคงเขินก็เลยยอมให้พี่แกถอดเองด้วยความยากลำบาก
“เครื่องมันเย็นมั้งเลยดับ”
เพี้ยนพูดเมื่อเห็นอีกคนกำลังดึงสายนั่นนี่ของไอ้แก่มัน
“คงเพราะรถมันเก่ามากแล้วมั้งครับ”
แว่นมู่หน้าเพราะรู้ข้อนั้นดีอยู่แล้ว นายซินใจดีจะเป็นผู้ลากไปให้แต่แว่นไม่เห็นด้วยเพราะขนาดรถมันต่างกันมาก เกิดเอาตีนไปแตะแล้วลากเหมือนปกติไม่รถไอ้ซินเป็นรอยก็มันกับไอ้แก่ที่ต้องถลาลงคลองมันจึงจอดรถไว้ที่ลานจอดรถแถวนั้นแทน
“เออ...แล้วมึงมาทำไมวะ”
แว่นแกล้งถามให้ตัวเองเขินเล่น นายซินที่มองออกอมยิ้มกับท่าทางสงสัยที่ไม่ค่อยเนียนนัก
“ไปดูเอ็มวีที่อัดวันนั้นกันนะครับ”
ไอ้ซินชวนซื่อๆ ไอ้หมอพยักหน้าแบบคิดไม่ซื่อกลับไปอย่างรวดเร็ว เล่นตัวนิดนึงก็ไม่ได้
“พี่สวมหมวกที่ผมให้ทุกวันเลยเหรอ”
มันเหมือนคำถามยิงแสกหน้า แว่นแทบจะลงไปนอนตายด้วยความอาย...พึ่งจะสำนึกได้นะเอ็ง
“ปะ...เปล่า กะ...ก็ มึงหายไปไหนตั้งนาน”
ไอ้ซินยิ้มเมื่อเห็นอีกคนก้มหน้าลงไปชิดอก มันมัวแต่ยุ่งกับงานจนแทบไม่ได้นอนแต่เชื่อได้ว่ามันไม่ได้ลืมไอ้เพี้ยนแว่นแน่ เหตุเพราะไอ้เด็กฝรั่งถามถึงอยู่ได้ทุกวี่ทุกวัน หรือนั่นอาจจะเป็นแค่ข้ออ้าง
“พี่ชอบผมพี่ก็ต้องตามจีบผมสิ”
มันพูดนิ่งๆอย่างเคย แว่นเงยหน้ามาถลึงตาใส่ก่อนจะตอบอ้อมแอ้ม
“กะ...กูไม่มีเวลา”
มีแบบนี้ด้วย ไอ้ซินหัวเราะก๊ากจนคนรอบข้างหันมามองด้วยความสงสัย พี่แกจึงเงื้อมหมัดขึ้นพร้อมกับแยกเขี้ยวอย่างที่คิดว่ามันน่ากลัว ไอ้ซินยิ้มขำแล้วยกมือขึ้นขอยอมแพ้แต่ก็ยังมิวายแหย่ต่อ
“นี่พี่ไม่มีเวลาให้ตั้งแต่เริ่มจีบเลยเหรอ”
เอ่อ...นายซินดูพูดมากขึ้นจนแว่นอดสงสัยไม่ได้
“ทำไมวันนี้มึงพูดมากจังวะ”
นายซินนิ่งไปเหมือนคนพึ่งนึกได้ก่อนจะตอบ
“คงพราะไม่ได้เจอนานมั้ง”
โถ...พ่อคุณ นี่มันยังไม่รู้ตัวอีกว่าเขาเรียกว่า คิดถึง ไอ้ซินเดินนิ่งตีมึนเหมือนเดิมแล้ววาดขาคร่อมม้าเหล็กคู่ใจ หมอได้แต่เกาหัวแกรกๆอย่างไม่เข้าใจนักแล้วเดินตามเขาต้อยๆ
*******************************
“คุณหมอออออออออออ”
ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าใคร เอเดนถลามาที่หมอแว่นทันทีแว่นแอบขมวดคิ้วกับความสูงและร่างกายของเด็กฝรั่ง มันจำได้ว่าสองสามเดือนที่แล้วตัวเอเดนยังไม่บึ๊กขนาดนี้ แต่ก่อนเหมือนโดนเด็กโตกอดแต่ตอนนี้ตอนนี้เหมือนโดนลวนลามยังไงไม่รู้ มันจึงส่งยิ้มแหยๆไปที่ผู้ปกครองของเด็กฝรั่งฟ้านั่งยิ้มอยู่กับเพื่อนของซินอีกสองคนนั่นคือออมและบิ๊ก
“เอเดนมานี่”
ฟ้ากวักมือเรียก แต่ฝรั่งมันฟังที่ไหนมิหนำซ้ำมันยังกอดคุณหมอแน่นกว่าเดิมอีก
“วันนั้นผมเห็นเพื่อนพี่ซินอยู่กับพี่ฟ้า ถึงไม่ใส่แว่นผมก็จำได้”
เด็กฝรั่งพูดเบาจนเหมือนกระซิบ ไอ้เพี้ยนยิ้มเพราะรู้ว่าเด็กข้างหน้ากำลังน้อยใจพี่ฟ้าของตัวเองที่เห็นเอเดนเข้ามาติดหนึบเกาะหมอเป็นตังเม แต่เห็นแบบนี้คำที่ฝรั่งพูดส่วนมากถึงมักจะขึ้นต้นด้วยคำว่าพี่ฟ้าอยู่เสมอ
“ไปข้างในกันนะ”
คนเด็กกว่าดึงมือคุณหมอเข้าไปข้างในสตูดิโออย่างรวดเร็ว แว่นจึงได้แค่หันไปรับไหว้ออมกับฟ้าและสบตากับใครคนนั้นน้อยๆ
“ผมไม่ชอบเพื่อนพี่ซินเลย”
เอเดนเปรยออกมาเหมือนครั้งที่แล้วในโปรแกรมแชทออนไลน์ เด็กฝรั่งขอแลกเบอร์แว่นตั้งแต่ครั้งที่สองที่เจอกัน จะมีแต่แว่นที่จนป่านนี้ก็ยังไม่กล้าแลกเบอร์กับคนที่ตัวเองตามจีบอยู่เสียที...มึงมันช้ามากเลยแว่น
“เราหวงพี่ฟ้าหนะสิ”
ทีเรื่องคนอื่นนี่หมอรู้ดีนัก เอเดนเม้มปากก่อนจะสบถเป็นภาษาบ้านเกิดด้วยถ้อยคำติดจะหยาบคายจนหมอต้องตบเบาๆที่ไหล่
“ถ้าเราจะไม่ชอบเขาเพียงเพราะเขาเป็นแฟนของพี่เรามันไม่ใช่นะ เราต้องมีเหตุผลมากกว่านั้น”
“ไม่ใช่แฟน!”
แว่นหัวเราะกับท่าทางของเด็กฝรั่งพร้อมกับนั่งลงบนโซฟาตัวยาวแล้วคลายกระดุมเสื้อเชิ้ตออก มันก็ใจง่ายตามนายซินมาโดยไม่ได้เข้าไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าแม้แต่น้อยจึงส่งผลให้วันนี้มันดูเป็นผู้ใหญ่เกินปกติเสียจนเจ้เอมม่าต้องทัก
“ต้าย...วันนี้คุณหมอลุคเหมือนหนุ่มออฟฟิตมากค่า”
แว่นจะถือว่านั่นเป็นคำชมก็แล้วกัน มันยกมือไหว้เจ้เอมม่าก่อนจะมานั่งฟังเด็กฝรั่งบ่นไปเนียนซบตัวเองไป
“เอเดน”
ฟ้าเดินมาส่งสายตาดุเด็กที่เริ่มทำตัวรุ่มร่าม แต่เอเดนไม่ได้ยี่หระมันยักไหล่และคว้าแขนหมอมากอดไว้แน่น ไอ้เพี้ยนที่รู้สึกเหมือนเป็นความร้าวฉานของครอบครัวชาวบ้านขอปลีกตัวออกไปเข้าห้องน้ำ แต่บางทีมันคิดว่าตัวเองอยู่ข้างในคงจะดีกว่าถ้าให้มาเจอกับคนที่ไม่ค่อยอยากเจอ เพี้ยนผู้เลือดร้อนที่ยืนล้างมืออยู่มันไม่ได้กลัวสายตาจิกๆของเด็กคนนั้นนักหรอกเพียงแต่มันทำตัวไม่ถูกเท่านั้นเอง เพราะอย่างน้อยเด็กคนนั้นก็เป็นเพื่อนของคนที่มันชอบ...พูดว่าชอบได้เต็มปากเลยทีเดียว
“คุณมาทำอะไร”
บีมมองท่าทางยืนเดาะลิ้นเอาขาไขว้กันอยู่หน้าประตูดูไม่เข้ากับลักษณะการแต่งตัวและแว่นหนาของเด็กคนนี้เสียเท่าไหร่ บิ๊กเหลือบมองคนที่อายุเยอะกว่าตน หมอแว่นยืนล้างมือนิ่งก่อนจะตอบ
“ผมมาดูเอ็มวีเพลง”
หมอไม่ค่อยชอบสงครามประสาท มันชอบใช้อารมณ์และหมัดเสียมากกว่าแต่คราวนี้มันต้องคิดให้มากหน่อย เพราะเหตุการณ์ความวุ่นวายต่างๆที่เกิดขึ้นส่วนมากก็เพราะจากมัน พี่แกแค่อยากปรับปรุงตัวเองให้ดีขึ้นอย่างน้อยจะได้ไม่โดนเด็กเมื่อวานซืนมาถากถางให้เจ็บใจมากกว่าเดิม
“คุณกำลังทำอะไรอยู่กันแน่”
เด็กคนนั้นถอดแว่นหนาออกก่อนจะใช้มือสางผมขึ้นนั่นส่งผลให้เค้าโครงหน้าจืดนั่นเปลี่ยนไปโดยสิ้นเชิง ไอ้เพี้ยนยืนทึ่งกับท่าทางเหยียดยิ้มของคนตรงหน้า
“ผมมีอะไรให้ดู”
หมอขมวดคิ้วแต่ก็ยอมรับสมาร์ทโฟนของคนตรงหน้ามา อาจจะเป็นเพราะมันโลว์เทค มันยุ่ง มันไม่มีเวลาแม้แต่จะโทรกลับหาแม่หรือตอบแชทเด็กฝรั่งด้วยซ้ำมันจึงไม่รู้ว่าเรื่องบางเรื่องมาไกลได้ขนาดนี้ มันเพ่งมองรูปของมันและนายซินเริ่มตั้งแต่รูปกอดกันกลมกลางเขาใหญ่จนถึงรูปที่พวกมันนั่งรถด้วยกัน ถอดหมวกกันน็อคให้กันหรือแม้แต่นั่งกินข้าวด้วยกันในเว็บบอร์ดแห่งหนึ่ง มันพอจะเข้าใจบางอย่างแต่ก็ทำใจดีสู้เสือถามออกไป
“แล้วยังไง”
บิ๊กมองหน้าตาซีดเซียวของคนถามแล้วก็กรอกตาด้วยความเหลือเชื่อ บางทีคนๆนี้อาจจะเพี้ยนมากกว่าที่ไอ้ออมบอกก็ได้
“ก็ไอ้ซินโดนข่าวว่าเป็นเกย์ไงน่าภูมิใจไหมนั่น คุณอาจจะคิดว่ามันเล็กน้อยแต่เห็นแบบนี้แฟนคลับมันเยอะนะ ไหนจะต้องไปทัวร์ต่างประเทศอีกแฟนคงไม่ปลื้มเท่าไหร่มั้ง”
บิ๊กหยักไหล่แล้วอธิบายให้คนที่ยืนตีหน้ายุ่งฟัง แล้วสาธยายต่อเมื่อเห็นอีกคนไม่ได้เอ่ยอะไรออกมา
“อ้อ...แต่สมัยนี้ในเมืองไทยมันเปิดเผยแล้วนี่ ไม่ต้องห่วงเดี๋ยวคงมีแฟนเพจพร้อมแฟนคลับอีกกลุ่มโผล่มา มาตามไอ้ซินผู้รักสันโดษ แต่ไม่ได้ชอบเพลงฮาร์ดคอร์ที่ฟังโคตรยากของมัน แล้วไหนจะที่บ้านมันอีกพ่อแม่งคงภูมิใจน่าดูนะที่มีผู้ชายมาติด แถมผู้ชายคนนั้นทำตัวน่ารำคาญฉิบหาย ตื้ออยู่ได้ ถามเขาสักคำไหมว่าเต็มใจให้ตามหรือเปล่า แล้วก็....”
คนปากพล่อยยังไม่พูดไม่จบ ผู้ที่ตั้งใจจะทำตัวใจเย็นก็จำต้องกลืนน้ำลายตัวเอง มันเหยียดยิ้มแล้วย่างสามขุมมาหาคนที่ตัวบางกว่าหน่อย หมอผู้เลือดร้อนใช้มือซ้ายคว้าคนเสื้ออีกคนจนบิ๊กถลาตามแรงดึง ไอ้เพี้ยนใช้นิ้วชี้จิ้มจนแทบจะชิดกับคิ้วของอีกคน ก่อนจะแยกเขี้ยวแบบอันธพาลแบบที่พ่อมันเคยว่า
“มึงหุบปากเลยนะ ถ้าพูดออกมาอีกคำเดียวกูซัดมึงแน่!”
หมอแว่นกัดฟันพูดแล้วเดินหัวฟัดหัวเหวี่ยงออกมาจากห้องน้ำ ไอ้ฟ้าที่พยายามจับตาดูคู่นอนชั่วคราวอยู่ได้ยินทุกอย่างถึงกับกลืนน้ำลายอย่างยากลำบาก เมื่อเห็นหน้าโหดเหี้ยมแบบไม่เข้ากับหน้าตาของคนเป็นหมอ ไอ้ออมและเด็กฝรั่งที่พึ่งเดินมาชะงักกับท่าทางของหมอแล้วถามคำถามที่ไม่น่าจะถาม
“มีอะไรวะพี่”
“ไม่มีอะไร ก็แค่เซ็งๆ”
พี่แกยักไหล่อย่างไม่ยี่หระ ไอ้ออมจำท่าทางนี่ได้ดี ท่าทางอวดดีเหมือนตอนแรกที่เจอกันไม่มีผิด ตอนนั้นหน้าหมอกวนตีนจนมันอยากจะประเคนตีนบานๆตัวเองให้สักทีสองที มันหันไปหาไอ้พี่ฟ้าอย่างต้องการคำตอบเป็นเวลาเดียวกับที่แว่นหันไปเห็นว่ามีอีกคนยืนอยู่ มันยิ้มให้ฟ้าแล้วบอกบางอย่างที่เบาแต่ชัดเจน
“เก็บเมียมึงดีๆด้วยนะ ทีหลังกูไม่เอาไว้หรอก”
...ทำเอาไอ้ฟ้าถึงกับมุมปากกระตุกเลยทีเดียว
ถ้าถามถึงนิสัยจริงๆของแว่นผู้เพี้ยนสุดกู่ อาจจะบอกได้ว่ามันไม่ได้ดีเหมือนเจ้าชายสักนิด มันเคยเป็นอันธพาลมาก่อนหรืออาจจะเป็นอยู่ก็ได้ มันห่าม ใจร้อนชอบหาเรื่องใส่ตัวเองรวมทั้งคนรอบข้าง ปากเสีย มันทำอะไรไม่ค่อยคิดถึงความรู้สึกคนอื่น ชอบคิดเอาเองแม้จะมาตั้งใจปรับปรุงตัวตั้งแต่เริ่มเรียนมหาวิทยาลัย แต่สันดานมันก็เป็นของมันแบบนี้ มีหลายเรื่องที่ทำให้มันเสียใจภายหลังหลายต่อหลายครั้งมันจึงพยายามลบคำสบประมาทของพ่อ ทำตัวรื่นเริงเมื่ออยู่กับเพื่อนจนบางทีดูสุดกู่เสียจนเพี้ยน แต่ทุกอย่างที่มันทำก็เพียงเพื่อไม่อยากให้คนอื่นมาเดือดร้อนกับมันเท่านั้นเอง
“พี่...ไปไหน”
ซินเดอเรลานางเอกผู้ใสซื่อเดินออกมาจากห้องอุปกรณ์ที่มันไปขลุกตัวเก็บสายแจ็ค นายซินเห็นหน้ากวนเบื้องล่างของหมอแล้วก็ได้แต่งงว่าพี่แกไปเพี้ยนมาจากไหน มันมองตามหมอที่คว้ามือเพื่อนออมด้วยท่าทางเร่งรีบแล้วพากันขับนินจาคาวาซากิสีเขียวกันออกไปด้วยความรวดเร็ว พอหันไปเจอเอเดนที่เดินออกมามันจึงหันไปมองอย่างต้องการคำตอบ
“ก็เพราะยูมันทำตัวนิ่งใสซื่อซะจนน่าหมั่นไส้ยังไงล่ะโบร มหาดเล็กเลยพาเจ้าชายกลับไปแล้ว”
-
ออมรู้จักกับบิ๊กตอนปีหนึ่ง ครั้งแรกออมไม่อยากเข้าใกล้นักเพราะอีกฝ่ายเป็นหนุ่มน้อยหน้าหวานท่าทางเจ้าสำอาง มันไม่ได้รังเกียจเรื่องเพศแต่วันคิดว่าคนมืดมนแบบมันไม่น่าจะเข้ากับคนสังคมจัดแบบนั้นได้ แต่แล้วก็ต้องนับถือน้ำใจของเพื่อนคนนี้ที่ลงทุนปรับตัวมาคบกับพวกโลกส่วนตัวสูงอย่างมัน หรือบางทีอาจจะพูดได้ว่าพยายามเพื่อจะเข้าใกล้ไอ้ซินเพื่อนของมันอีกทอดต่างหากแต่จะว่าอะไรได้ บิ๊กไม่เคยรุ่มร่าม บิ๊กเป็นเพื่อนที่ช่วยเหลือเพื่อนเป็นอย่างดี บิ๊กเป็นอีกคนที่คุยกับไอ้อ้วนแว่นอย่างมันอย่างไม่ตะขิดตะขวงใจ และบิ๊กก็เป็นคนที่คอยกันผู้คนที่เข้าหานายซินในทุกรูปแบบ
...แม้ไอ้ซินจะไม่เคยรู้ก็ตาม...
“มีเรื่องอะไรกันวะพี่”
ออมถามเมื่อจอดรถเทียบกับฟุตบาทเพราะคนข้างหลังบอกให้จอด คือมันงงตั้งแต่คว้าตัวมันออกมาแล้วบอกให้ไปส่งแล้ว
“ไม่มีอะไร ขอบใจมากกูกลับล่ะ”
พี่แกวาดขาลงจากรถอย่างรวดเร็วจนตัวเซก่อนจะค่อยๆเดินไปสะบัดตีนไปป้ายรถเมล์ด้านหน้า บางทีออมก็คิดว่าพี่แกอินดี้เกินไปมันจึงลงจากรถแล้วเดินไปคว้าแขนพี่แกไว้ ก็ข้อมูลที่มันใด้มาตั้งแต่คราวก่อนยังไม่ครบนี่หว่า
“คุยกันก่อนนะพี่”
บีมเลิกคิ้วให้กับคำขอร้องที่ดูยังไงก็เหมือนสั่ง
“พี่รู้จักกับไอ้ซินตอนไปเขาใหญ่ ผมเข้าใจถูกไหม”
หมอพยักหน้าให้อย่างเหนื่อยหน่าย
“แล้วทำไมพี่ต้องกอดกับมัน”
“มีเรื่องนิดหน่อย มันช่วยกูไว้เฉยๆ”
ปลายประโยคเสียงหมอแผ่วเมื่อนึกถึงใบหน้าตกใจของมือเบสเมื่อตอนออกมา
“แล้วพี่กับมันทำไมอยู่ด้วยกันบ่อยจัง”
ออมถามถึงคำถามที่มันไม่เข้าใจมาตั้งแต่แรก
“ก็กูชอบมัน”
หมอแว่นผู้อารมณ์ยังเดือดปุดๆอยู่ตอบโดยไม่หยี่หระ เวลาอารมณ์นักเลงขึ้นนี่ความอายมันหายไปไหนหมดก็ไม่รู้ ไอ้ออมตบหน้าผากตัวเองอย่างคนหมดคำพูด
“เวร...”
มันสบถออกมาเมื่อรุ่นพี่สะบัดแขนออก ออมพอจะนึกสถานการณ์ในห้องน้ำออกมันเห็นบิ๊กขอตัวไปเข้าห้องน้ำตามหลังที่รุ่นพี่เดินเข้าไป แต่ก็นึกไม่ถึงว่าบิ๊กผู้อยู่เบื้องหลังความโสดของเพื่อนตนจะลงมือได้รวดเร็วเช่นนี้
“พอแล้วใช่ไหม กูจะกลับ”
“เดี๋ยวผมไปส่ง”
แว่นหัวเราะเสียงดังเหมือนพวกโรคจิตเพี้ยนๆ
“พวกมึงนี่เป็นคนดีกันจังนะ”
ไอ้ออมขมวดคิ้วให้กับท่าทางของพี่แก
“พี่นี่ก็ประหลาดจังนะอยู่กับไอ้ซินเป็นอีกแบบ อยู่กับคนอื่นเป็นอีกแบบ”
ออมนึกถึงวันที่พี่แกโดนตอกหน้าต่อหน้าไอ้ซิน วันนั้นคุณหมอแว่นหน้าเสียตาแดงเหมือนคนเสียใจเต็มประดา แต่ดูวันนี้สิไม่พาลมาซัดพี่ฟ้าที่อยู่ข้างนอกก็บุญแล้ว แว่นเบ้หน้าให้กับคำวิจารณ์ก่อนจะเอ่ย
“กูเกลียดที่สุดก็เวลามีคนมาบอกว่ากูเป็นคนยังไงเนี่ยแหละ ”
หมอกรอกตาก่อนจะพูดต่อ
“แต่กูยอมยกให้มึงคนนึง เพราะมึงเลี้ยงหลานกูอยู่”
ออมหัวเราะ เพราะจะอย่างไรพี่แกก็ยังไม่ลืมห่วงแมวตัวเอง
“ไม่เป็นไร...ผมว่าพี่ห่ามๆก็ดูเท่ห์ดีนะ”
หมอส่งเสียงในลำคออย่างคนไม่พอใจในคำพูดของคนตรงหน้า สักพักรถสองล้อคันใหญ่อีกคันจะมาเทียบจอดใกล้ๆพอดี
“เกิดอะไรขึ้นวะ ที่สตูแม่งดูวุ่นวายไปหมด”
ซินเดินมาถามออมแต่ออมพยักเพยิดให้ถามอีกคนที่ยืนปั้นหน้าไม่ถูกแทน เห็นหน้าไอ้ซินทีไรหมอมันใจสั่นทุกที
“...”
ไอ้ซินได้มาแค่ความเงียบแล้วก็ใบหน้าก้มงุดอีกแล้ว มันจึงเดินไปใกล้ๆจับแขนแว่นแล้วสวมหมวกกันน็อคอีกอันให้ก่อนจะพาอีกคนทะยานออกสู่ถนนใหญ่ไป ไอ้ออมยิ้มภาพตรงหน้ามันว่าคนนี้บิ๊กท่าจะกันท่าไม่อยู่หรอก เพราะดูท่าทางซินเดอเรลาเป็นคนทอดสะพานอ่อยเสียเอง
“ไปไหนวะ”
แว่นถามแข่งกับเสียงลมเพราะไอ้ซินพาออกนอกเส้นทาง ซินแอบแปลกใจอยู่ไม่น้อยที่วันนี้ไอ้เพี้ยนแค่จับเสื้อมันไว้หลวมๆ แม้มันจะบิดเสียเร็ว
“กูถามว่าไปไหน”
และก็ตามมาด้วยเสียงตะโกนในที่สุด ซินมันพอจะรู้ว่าแว่นอารมณ์ไม่ดีตั้งแต่ตอนแรกที่เห็นแล้วก็พอพี่แกเห็นมันก็รีบก้มหน้างุดเชียว ตาพี่ก็แดงซะ แต่มันก็เลือกที่จะไม่ตอบก่อนจะพาอีกคนมาที่ตลาดกลางคืนไม่ใกล้ไม่ไกล
“พากูกลับ”
แว่นพูดทั้งๆที่ไม่ยอมลงจากรถทำให้อีกคนขยับตัวไม่ได้นอกจากจะเอี้ยวตัวมาบอกด้วยความใจเย็น
“ลงไปกินข้าวกัน”
“งั้นกูกลับเอง”
เมื่อเห็นอีกคนไม่ฟังแว่นจึงพรวดพราดลงมาจากบิ๊กไบค์ แม้ขาจะเป็นเหน็บไปซีกนึงก็ตามผลก็คือเกือบจะล้มหัวคะมำดีที่ไอ้ซินคว้าแขนไว้ก่อน
“ค่อยๆลง ผมก็เคยบอกแล้ว”
มันเอ่ยติดเสียงจะเข้มอยู่หน่อย ตอนนั้นเองที่บีมได้ยินเสียงรอบข้างตัวที่ชี้ชวนให้ดูพี่ซินของน้องๆ มันเหลือบมองหน้าไอ้ซินที่โผล่ออกมาจากหมวกกันน็อคเพียงนิดแต่มันก็รู้ว่าใบหน้าติดจะไม่ชอบใจกับการเป็นเป้าสายตานัก
“ก็เพราะกูไงล่ะ”
บีมเอ่ยออกมาเบาๆพลางก้มหน้านิ่ง
“ครับ?”
ซินถามเพราะได้ยินอะไรบางอย่างที่ตัวมันเองไม่เข้าใจนัก คนข้างหน้าถอนหายใจเฮือกใหญ่แล้วถอดหมวกกันน็อคออกอย่างง่ายดายทั้งๆที่ปกติแก้กันแทบตายยังไม่ออก ส่งให้ซินเห็นใบหน้าเหนื่อยอ่อนของอีกคนชัดเจน ตากลมของคนข้างหน้าแดงก่ำ ปากอิ่มนั่นเม้มแน่นจนเป็นสีเลือด ก่อนจะค่อยๆเผยอช้าๆแล้วเอ่ยคำที่มันเคยอยากได้ยินออกมา
“ขอโทษนะ”
“...”
บอกได้ไหมว่าตอนนี้ไอ้ซินไม่อยากได้ยินคำนี้เสียเท่าไหร่
“ขอโทษที่วุ่นวาย ขอโทษเรื่องรองเท้าด้วย ขอโทษทุกอย่างนั่นแหละ ที่สตูวุ่นวายมึงวุ่นวายก็เพราะกูไงล่ะ”
ซินมองอีกคนอย่างไม่เข้าใจ มันส่ายหน้าช้าๆให้คำขอโทษที่อีกคนให้มาอย่างจริงใจ
“อ่ะ...คืน”
หมอยื่นหมวกคราวก่อนที่มันให้คืน มันรับคืนอย่างไม่เข้าใจ
“มึงคงโล่งเลยดิ ”
ใช่...ไอ้ซินมันรู้สึกเหมือนไอ้ที่ตื้อหนักอกอยู่โล่งไปและพาลจะหายไปเสียด้วย
“ไม่กวนแล้ว บาย”
แว่นยิ้มให้แบบเพี้ยนๆ แล้วเดินออกไปท่ามกลางผู้คน ไอ้ซินผู้รู้สึกวูบโหวงได้แต่ภาวนาว่าเรื่องบ้าบอที่มันยังไม่เข้าใจคงเกิดขึ้นเพราะการคิดไปเองของคนเพี้ยนๆเพียงคนเดียว ไม่ใช่เพราะคนอื่นยื่นความเข้าใจผิดมาให้
_________________________________________________________________________
TBC.
-
รู้ใจตัวเองแล้วสิหมอบีม อิอิ :o8:
-
ไหนๆๆๆๆๆ :ling1: :ling1:
-
ตอนนี้ก็สนุกอีกแล้วค่ะ เกิดอยากอ่านพี่ฟ้ากะน้องเอเดนขึ้นมาตะหงิดๆ 555+ :hao7:
แม่เลี้ยงใจร้ายกะพี่สาวเนี่ย คงไม่ใช่ของเจ้าชายหรอกมั้ง? o18
-
กำ อย่ามาเลยตัวร้ายนั่นนะ :hao7:
ว่าแต่หมอก็เขินบ่อยเกิ๊น-..- :-[
-
กิสๆๆๆ มันน่ารักมากเลยอ้าา :-[ :-[ //กัดผ้าเช็ดหน้า
ซินเดอเรลล่าใจอ่อนกะเจ้าชายบีมแล้วใช่ไหม อยากได้โมเม้นท์สองคนนี้เยอะ ๆ คนนึงซึนเนียน คนนึงซึนไม่เนียน 555
ทิ้งท้ายซะเหมือนเตรียมเปิดตัวมาม่าชามใหม่ :a5: ไม่เอามาม่าแบบตอนพิเศษแล้วนะ มันปวดจิตปวดใจมาก :hao5:
-
หมอเขินบ่อยเดี๋ยวน้องก็รู้หรอก หรือรู้แล้วนะ!?!
-
เจ้าชายทำให้ซินหลุดมาดหลายครั้งแล้ว
มีเขินกันด้วย
แล้วใครนะที่แอบมองทั้งคู่อยู่
-
:hao6: :hao6:
แอร๊ยยยยยย เค้าเขิลกันด้วย คึคึ
-
สนุกมากค่ะ เป็นกำลังใจให้ ^^v
-
ก็ไม่รู้สินะ ชอบเอเดนเด็กฝรั่งอ่ะ น่ารักออก :o8:
แต่หมอเพี้ยนกับแม่นางซินนั้นต้องชอบอยู่แล้ว เวลาหมอเขินมุ้งมิ้งมาก :o8:
-
เริ่มมีมุมน่ารัก ๆ นะนี่ :mew3:
-
ชอบโมเม้นสองคนนี้จังอยากให้อยู่ด้วยกันบ่อยๆ
หมอบีม25จริงดิ โหยยยยยยยยยยยยแสดงว่าหน้าเด็กมาก
เอเดนไม่ได้กินหร๊อกนี่ของซินเค้า
-
ตอนท้ายฮานะ
ตัวร้ายอย่ามาเลย
ปล.น้องซินน่ารักเกินไป จนอยากจะเข้าไปฟัดเลยอ่า
-
เอเดน กับนางฟ้า :mew1:
หมอบีม กับ นายซิน
อยากให้หมอโจ้มีคู่มั้งอ่ะ :hao3:
-
ว่าที่เจ้าชายน่ารักมากอ่ะ
-
เอเดนอย่าพยายามเลยลูกนั่นเจ้าชายของซินเค้า o18
คู่นี้นี่น่ารักจริงๆ มีเขินกันด้วย (คนอ่นเขินด้วยคน :o8: )
รอตอนต่อไปค่ะ :L2: :กอด1: :pig4: :L2:
-
น่ารักๆๆๆ แต่งเก่งมากเลยค่า ชอบๆ
ยิ่งตอนสเปนี่เล่นเอาน้ำตาคลอเลย อ่านแล้วอินสุดๆ
รอตอนต่อไปจ้าา
-
หมอแว่นน่ารักจุงง
-
เอเดน กับนางฟ้า :mew1:
หมอบีม กับ นายซิน
อยากให้หมอโจ้มีคู่มั้งอ่ะ :hao3:
เย้ยยยยยยยยย งอกมาจากไหนเนี่ย แล้วทรัพยากรณ์ผู้ชายบนโลกมันจะเหลือเร๊อะ!!!
//สารภาพดีกว่าว่าขี้เกียจหาคู่ให้มัน :beat:
// ถ้าsweetจัง จับคู่มาให้ก็น่าสน :hao7: :hao7: แต่ขอโจ้สาวๆนะ :hao3:
-
เพิ่งได้แวะเข้ามาอ่านค่ะ
ที่จริงเล็งเรื่องนี้ตั้งแต่ลงตอนหนึ่ง ตอนสอง
แต่เพิ่งได้มีโอกาศแวะเข้ามาอ่าน
ฟินกว่าคิดอีกนะคะ
น้องซินแบบ @$%$%^% น่าร๊อคอ้ะ
ชอบปู้ชายแบบนี้
รอตอนต่อไปแบบใจจดจ่อนะคะ
ปล. แหมโจ้นี่ขอใ้สาวๆหรอก๊ะ
แอบมโนเพ้อเบาๆว่า "โจ้พาย" ครุคริ
:hao6: :hao6:
-
พอยอมรับใจตัวเองได้แล้ว ว่าตกหลุมรักนายซินคนซื่อเข้าอย่างจัง
ก็ถึงเวลา ลงมือจีบอย่างจริงจังซะที ดีจริง ๆ ที่มีเพื่อนโจ้กับเพื่อนเอ้ให้คำปรึกษา
และแล้วในที่สุดรองเท้าตัวต้นเรื่อง ก็ได้ส่งคืนให้นายซินถูกต้องตามเบอร์ได้ซะที
แถมคราวนี้ ยังมีพัฒนาการที่ดี ๆ ระหว่างสองคนนี้แล้วสินะ ที่ได้ใจนายซินของเราที่สุด
คงจะเป็นท่าทางที่แสดงออกชัดเจนของพี่หมอบีมนั่นแหละ ว่ารู้สึกยังไงกับนายซิน
พี่หมอทำตัวน่ารักซะจนทำนายซินหลุดมาดเลยนะเนี่ย แถมได้สิทธิพิเศษ พาไปดูซ้อมด้วย
อย่างกับพาแฟนไปเปิดตัวเลย ฮาน้องเอเดน ที่ปลื้มพี่หมอบีมมากมายเนี่ย แล้วพี่นางฟ้าล่ะจ้ะ
สรุปตอนนี้ พี่หมอบีมสอบผ่านฉลุย เพราะเข้ากันได้อย่างดีเยี่ยมกับวงของซิน แค่นี้ก็ทำคะแนนเยอะแล้ว
ที่สำคัญ เริ่มทำให้นายซินของเราเขินเอา ๆ หลายรอบแล้วนะเนี่ย เสียดายที่พี่หมอไม่ได้รู้เนี่ยสิ เฮ้อ
เริ่มอยู่ด้วยกันอย่างเป็นธรรมชาติทั้งคู่แล้วนะเนี่ย โดยเฉพาะพี่หมอบีม ชินกับกับกอดเอวนายซินซะแล้ว :o8:
ว่าแต่ ใครที่ยืนดูสองคนนี้หนุงหนิง(?) กันในมหาวิทยาลัยอ่ะ แค่นยิ้มใส่อีกต่างหาก จะมาทำอะไรรึเปล่าเนี่ย
อย่าบอกนะว่า พี่สาวกับแม่เลี้ยงใจร้าย จะปรากฎตัวแล้วอ่ะ แงงง :ling3:
รอตอนต่อไปจ้า ขอบคุณนะคะ :กอด1:
เอเดน กับนางฟ้า :mew1:
หมอบีม กับ นายซิน
อยากให้หมอโจ้มีคู่มั้งอ่ะ :hao3:
เห็นด้วย ๆ อยากให้พี่หมอโจ้มีคู่ พี่พาย มือกีตาร์ว่างอยู่มั้ย เจ้าพ่อข่าวฉาวอย่างพี่พาย คงจะกะล่อนน่าดู
เจอดุ ๆ จับผิดเก่ง ๆ แบบพี่หมอโจ้ ก็น่าจะสมน้ำสมเนื้อดีเหมือนกันนะ (แหะ จิ้นเล่น ๆ อย่าว่ากันนะ)
-
หมออย่ายอมแพ้ดิ
ตื้อมาตั้งนมนาน
อดทนอีกนิด :hao3:
-
สวัสดีวันพ่อฮะ
วันพ่อปีนี้ขอให้ทุกท่านมีความสุขมากๆ //ไม่เกี่ยว!!! :beat:
เข้าเรื่องเลยดีกว่า
เหตุเพราะไม่มีสเปวันพ่อ ปะ....ปกติต้องมีไหม? :m29:
[จิ้มที่ภาพเพื่อดูภาพใหญ่ฮะ]
(http://fc05.deviantart.net/fs71/i/2013/339/f/4/screenshot_2013_12_04_11_06_07_by_zearet17-d6wsutj.png)
อย่ามองนะ !!!
ก็มันหวงของมันเนอะ o17
แล้วถ้าไอ้ซินผมยาว?
(http://fc03.deviantart.net/fs71/i/2013/339/e/6/screenshot_2013_12_04_11_05_37_by_zearet17-d6wsuyj.png)
สุดท้ายแล้วแว่นอยากมาฝากเนื้อฝากตัว
(http://fc00.deviantart.net/fs71/i/2013/339/5/7/screenshot_2013_12_05_17_13_13_by_zearet17-d6wsu38.png)
ที่ต้องเรียกว่าแฟนอาร์ตทั้งๆที่ตัวเองวาดเองก็เพราะเชื่อว่าแต่ละคนมีอิมเมจของตัวละครที่แตกต่างกัน หวังว่าโพสต์นี้จะไม่ทำให้จินตนาการของพวกคุณเปลี่ยนไป
ปล.โปรดอย่าถามถึงการลงสีที่ไม่มีเวลา :try2:
ปล.2 เอาลายน้ำดิเวี่ยนออกยังไง...
*ดิท
อะ....อะไรคือโจ้พาย o2
-
:impress2:
-
อร๊ายยย น่ารักอ่ะ โดยเฉพาะรูปแรก
ส่วนซินรูปสอง น่ากระโดดกัดคอ ฮ่าๆๆ
-
คนเขียนวาดเก่งจังเลย ชอบ ๆ ตามนั้นแหละ ๆ อิมเมจที่คิดไว้ก็ประมาณนี้เลย
ซินหล่อจริงน้อ :o8: พี่หมอเพี้ยนบีม ขี้หวงใช่ได้เลย มีแฟนหล่อก็ต้องทำใจสิจ้ะ
คนอื่นเค้าก็ได้แต่มองแหละน่าพี่หมอบีม ตัวเองได้เป็นเจ้าของทั้งตัวและหัวใจแล้ว กลัวอะไร
ฮารูปน้องปลา กลัวไม่รู้ว่าน้องแมวที่ชื่อปลาเหรอจ้ะ แปะหรากลางหน้าผากเชียว :pigha2:
รอตอนต่อไปจ้า ขอบคุณคนเขียนนะคะ
ปล. ไม่โจ้พายก็ได้ งั้นเป็น พายโจ้ แทนละกัน เนอะ :z1:
-
เอาลายน้ำออกก็ต้องไปตั้งค่าตรงภาพ แล้วติ๊กออก ตรงลายน้ำอะ...//บอกไม่ถูก555
จินตนาการนายซินตรงข้ามที่เราคิดไปเลยทีเดียว แต่หมอน่ารักกกก
-
หมออายุ 25 แล้วหรอนี่โห แก่อ่ะ
555
-
ซินดูหล่อแบบเถื่อนๆกว่าที่คิดนะคะ :z1:
หมอแลดูตัวเล็กบอบบาง มุ้งมิ้งมากอ่ะ :o8:
-
ภาพโอเคนะชอบ สวดยอดดดด :heaven
ว่าแต่ลายมืออ่ะ คนเขียนเรียนแพทย์เปล่า :hao4:
-
ภาพโอเคนะชอบ สวดยอดดดด :heaven
ว่าแต่ลายมืออ่ะ คนเขียนเรียนแพทย์เปล่า :hao4:
กร้ากกกกกกกกกกกกกกก
หัวเราะจนข้าวพุ่ง :m30:
ไม่ได้เรียนหมอแต่ลายมือผมแม่มแย่จริงๆฮะ :m23:
ขอบคุณที่ชอบรูปนะแจ้ ♥
-
ดูจากรูปแล้วหมอบีมยี่สิบห้าจริงรึ แต่ก็เป็นเจ้าชายที่ดูบอบบางและน่าทะนุถนอมมากอะ :-[
เหมาะแล้วนี่จะคู่กับนายซินเวอร์ชั่นนี้ :hao3:
:pig4:
-
เอเดน กับนางฟ้า :mew1:
หมอบีม กับ นายซิน
อยากให้หมอโจ้มีคู่มั้งอ่ะ :hao3:
เค้าขอหนับหนุนข้อความนี้ด้วยอีกคน :interest: :interest:
-
ตอนแรกเข้ามาดูเพราะชื่อนิยาย
แต่ตอนนี้เข้าทฝมาตามเพราะอยากเห็นนายซินกดเจ้าชาย ...ฮิ้วววว!!!
ปล.ผมก็ไม่ชอบตอนจบที่มันเขียนว่าจบบริบูรณ์เหมือนกันครับ
เพราะชีวิตเรามันไม่ได้จบแค่การได้ครองคู่อยู่ด้วยกันอย่างมีความสุขชั่วนิรันด์แน่ๆ
มันยังคงต้องมีเรื่องราวหลังจากนั้นอีกมากมายอย่างแน่นอน
ปล.2 ผมว่าพายกับเต้นี่มีหวังอยู่นะ ส่วนโจ้...ยกให้สาวเอ้ดีไหม คู่นี้ถ้าอยู่ด้วยกันคงบ้านแตกทุกวัน แต่ก็ท่าจะเข้ากันได้ดีแบบแปลกๆ ฮ่าๆๆ
ปล.3 รอติดตามตอนต่อไปนะคร้าบบบบ o13
-
น้องซินของฉัน ค่อยๆคืบหน้าทีละนิด
หมอบีม รีบๆจีบน้องไวๆนะคะ :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
#11 อีกครั้ง
"กรี๊ดดดดดดดดดดดดด"
นั่นเป็นเสียงของเด็กวัยอนุบาลที่กรี๊ดไปดิ้นพราดไปเพราะอยากได้ของเล่น ด้วยเพราะรำคาญหรือเอ็นดูคนเป็นแม่ถึงยอมซื้อชุดของเล่นเจ้าหญิงราคาแพงให้ ใจจริงตอนนี้แว่นก็อยากกรี๊ดเหมือนกันเผื่อไอ้ที่หนักอยู่ในใจจะหลุดออกหรือเรื่องราวทั้งหมดทั้งมวลจะได้ดั่งใจบ้าง เพราะลักษณะนิสัยอันสุดกู่ของมันถึงทำให้ตัวเองเจ็บปวดอยู่หลายครั้งและทุกครั้งมันจะมาสำนึกได้ทีหลังเสมอ คุณหมอตีหน้ายุ่งเดินฝูงชนล้นหลามตามล็อคที่เขาจัดสรรค์ไว้ค้าขายยามกลางคืนสินค้าส่วนใหญ่เป็นอาหารและเสื้อผ้า แต่มันไม่ได้มีอารมณ์ที่จะพิจารณาสิ่งของนั้นแม้แต่น้อย มันเอาแต่เดินแล้วเรียบเรียงความคิดทั้งหมดของตัวเอง
"กูทำอะไรอยู่กันแน่วะ"
นั่นคือสิ่งที่มันพอนึกออกในตอนนี้ ไอ้เพี้ยนเดินเลี้ยวไปที่ร้านขายน้ำหยิบน้ำเปล่ามาขวดแล้วถามทางคุณป้าคนขายเพื่อหาทางกลับที่พัก คุณป้าแถมน้ำส้มทดลองขายมาให้อีกแก้วก่อนจะชวนคุย
"หนูนี่แต่งตัวเรียบร้อยดีนะ เรียนอยู่ชั้นไหนแล้ว"
มันทอดยิ้มให้ป้า
"ต้นปีหน้าก็จบแล้วครับ"
"ว้าย...ป้านึกว่าอยู่ม.6 เหมือนลูกป้า รายนั้นนะวันๆเอาแต่เล่นกีตาร์ เจาะหู เจาะคิ้ว แถมร่ำๆว่าจะไปสักอีกบอกว่าสาวชอบไม่รู้ว่ามันคิดอะไรของมันอยู่"
แว่นนึกถึงใบหน้าของอีกคนที่คงบึ่งรถกลับไปแล้ว
"ที่ทำคงเพราะเขาชอบมั้งครับ มันไม่ได้ไม่ดีหรอก"
คงเพราะแค่ ชอบ มันถึงยอมตามอีกคนมาง่ายๆ
แค่เพราะชอบ มันถึงทำอะไรไปโดยไม่คิดและแม้แต่ยอมให้ตัวเองโดนว่าทั้งๆที่ไม่ใช่วิสัย
"ลูกป้ามันก็น่าจะชอบเหมือนหนูบ้างนะ"
แว่นหัวเราะแล้วกล่าวขอบคุณ ป้าที่ยืนทำหน้าเบื่อลูกอยู่
"ผมว่าบางทีก็อยากจะลองสักดูเหมือนกัน เผื่อจะมีคนมาชอบบ้าง..."
มันทิ้งท้ายให้ป้าคนนั้นก่อนจะเดินออกมาเพื่อหาทางกลับ ความชอบของคนเรามันเกิดขึ้นง่ายแต่กลับลบออกอยากเสมอ ถามว่าการที่เพื่อนของคนที่ชอบมาระรานจะทำให้เราเลิกชอบเขาได้ไหมคำตอบคือไม่ แต่เราจะผิดหวังแทน ผิดหวังทั้งๆที่ชอบนั่นแหละ ผิดหวังที่คนๆนั้นไม่ได้ยืนอยู่ข้างตนแล้วเห็นอย่างที่ตนเห็นผิดหวังที่คนๆนั้นไม่ได้รู้อะไรเลย และสุดท้ายก็พาลเกลียดตัวเองที่หวังอะไรมากมายเสียขนาดนั้น
"กรี๊ดดดดดดดดดด"
แว่นถอนหายใจเฮือกกับเสียงนั่นแล้วบ่นพึมพำ
"กูก็อยากกรี๊ดเหมือนกันนะ"
"นั่นพี่ซินแหละมึง"
"ไหนๆ"
เพี้ยนได้ยินสองสาววัยม.ต้นที่เดินอยู่ข้างหน้าชี้ไม้ชี้มือมาด้านหลังเขาที่ผู้คนแออัด มันกำลังจะหันกลับไปแต่ไม่เร็วเท่ากับมือของใครบางคนที่กระชากจนตัวมันไหวไปด้านหลัง
"พี่"
บีมจำเสียงทุ้มเย็นๆนั่นได้ดี มันรีบสะบัดตัวออกแล้วแหวกฝูงชนออกมาไม่ใช่เพราะมันโกรธหรืองี่เง่าแต่อย่างใด แต่เพราะตรงที่มันยืนอยู่มีมวลชนจำนวนมากยืนล้อมอยู่และวัยรุ่นเหล่านั้นย่อมรู้จักมือเบสสุดหล่อเป็นอย่างดี คงไม่ดีแน่ทีจะให้เห็นว่าคนที่นั่งซ้อนหลังบิ๊กไบค์ของนายซินจริงๆแล้วเป็นแค่ผู้ชายนิสัยเสียคนหนึ่ง ตอนนี้มันคิดเพียงแค่นั้นเอง พอเห็นว่าตัวเองสาวเท้าออกมาได้ไกลพอควรแล้วแว่นจึงปรับการเดินให้เป็นปกติ
"Trrrrrr"
พร้อมกันกับเสียงโทรศัพท์ดังขึ้น หมอจ้องหน้าจอเพราะมันเห็นว่าเป็นเบอร์ที่ไม่รู้จักแต่ก็กดรับแต่โดยดี
"สวัส..."
"ยืนอยู่ตรงไหน หยุดอยู่ตรงนั้นเลยนะ!"
มันยังทักทายไม่เสร็จด้วยซ้ำแต่เสียงที่แทรกมาก็ออกคำสั่งเสียก่อน ฟังไม่ผิดหรอกไอ้ซินมันสั่งเสียงติดจะดุด้วยซ้ำ แว่นขมวดคิ้วแล้วกรอกเสียงกลับไป
"ทะ...ทำไม"
"ช่วยอธิบายผมที ผมไม่เข้าใจ"
เสียงดุเมื่อครู่เปลี่ยนเป็นกำลังอ้อนขออย่างสุภาพ ซึ่งหมอมันแพ้เสียด้วย
“เจอกันที่ลานจอดรถ”
แว่นบอกแล้วกดตัดสายก่อนจะหมุนตัวเดินไปฝั่งลานจอดรถที่ตอนนี้มืดสนิท เพี้ยนเดินมาถึงก่อนมันนั่งลงขอบของที่กั้นกลางใกล้รถสองล้อคันใหญ่ที่มันคุ้นเคย มันนั่งคิดอะไรสะระตะ ครั้งที่แล้วก็เป็นแบบนี้โดนเพื่อนเขาว่าก็โกรธแล้วก็บอกตัวเองว่าไม่อยากจะยุ่งกับเขาอีกแล้ว เพียงแค่นายซินแค่พูดอะไรอยู่สองสามคำมันก็ลืมความคิดตอนต้นไปเสียสนิท มันทำหน้าแหยอย่างเบื่อความใจอ่อนของตัวเอง
“ขอโทษ ผมมาช้า”
นายซินโผล่มาจากด้านหลัง ไอ้เพี้ยนตกใจจนแทบจะเอาหน้าจูบพื้นมันลูบอกตัวเองอย่างกำลังเรียกขวัญ ถึงจะหล่อแต่โผล่มาแบบนี้เป็นใครก็ตกใจวะ! นายซินหอบเล็กน้อยขณะนั่งลงข้างๆไอ้แว่นบีมส่งขวดน้ำที่ถือไว้ให้ ปกติอีกคนต้องปฏิเสธหัวชนฝาแต่นายซินกลับหยิบขวดน้ำที่เหลือเพียงครึ่งไปหมุนแล้วกรอกลงคอเหมือนเป็นเรื่องปกติ แว่นใจเต้นทั้งๆที่เป็นเรื่องเล็กน้อย มันสามารถให้ของโดยที่อีกคนไม่ปฏิเสธได้ นั่งข้างๆกันอย่างปกติได้ทั้งๆที่ไม่เคยคิดว่าจะเป็นไปได้
“วิ่งหนีแฟนคลับมาสิมึง”
“อ่า...ครับ”
และก็มีบางอย่างที่ปกติสำหรับซิน แต่ไม่เคยเกิดขึ้นกับแว่นมันไม่เข้าใจวิถีของคนดังหรอก เพียงแต่มันรู้ว่าคงไม่ได้ง่ายที่จะใช้ชีวิตนัก เพี้ยนนั่งเงยหน้ามองท้องฟ้าทั้งๆที่ไม่มีดาว น่าแปลกที่วันนี้นายซินเป็นผู้ทำลายความเงียบก่อน
“ผมอยากรู้ว่าเกิดอะไรขึ้น”
น้ำเสียงนั่นเรียบง่ายจนแว่นเผลอหัวเราะในลำคอ ตัวเองเดือดแทบตายแต่อีกฝ่ายกลับไม่รู้อะไรเลยแต่ก็สมกับเป็นนายซินดี ถ้าเกิดนายซินเหลี่ยมจัดหมอก็คงชอบไม่ลง
“มีปัญหากับเพื่อนมึงนิดหน่อย”
มันแค่นยิ้มแล้วตอบ
“บิ๊ก?”
เสียงนั่นฟังดูสงสัยแต่ไม่ได้ตระหนกแม้แต่น้อย แว่นก้มหน้าลงเป็นท่าประจำ ซินยิ้มให้กับท่าทางนั่นและพูดต่อ
“ผมพอจะรู้แล้วหละ”
แว่นเงยหน้าขึ้นมามองอย่างรวดเร็ว มันเห็นเพียงใบหน้ายิ้มแบบที่มันชอบเพราะหน้าตาหมอคงมีแต่คำถามซินมันจึงอธิบายต่อ
“มีคนมาบอกผมไว้ก่อนว่าบิ๊กจะต้องมีปัญหากับพี่”
ซินยังจำวันที่ไอ้พี่ฟ้าทำตัวลับๆล่อมาบอกมันได้ พี่แกพูดแค่ว่าไม่อยากให้มันกับหมอมีปัญหากัน ปัญหาของไอ้หมอแว่นไม่ได้อยู่ที่ผู้ชายที่ชื่อบิ๊กแต่อยู่ที่คำพูดของคนๆนั้นต่างหากต่อให้ไม่ใช่บิ๊กพูด...มันก็คงเจ็บไม่ต่างกัน...
“แต่ผมก็ยังไม่รู้อยู่ดีว่าคุยอะไรกัน”
หมอก้มหน้าลงแล้วสูดหายใจเฮือก ก่อนจะเงยหน้าขึ้นมาเพื่อจบปัญหา
"เอาง่ายๆ คงไม่ต้องเจอกันอีกแล้วก็ได้ ขอโทษนะ”
เพื่อจบปัญหาที่มันก่อเอง ดิ้นรนเอง
"แต่พี่บอกว่าพี่ชอบผม"
มันถามอย่างซื่อๆและเรียบๆ
"ใครเขาพูดกันที่แบบนี้วะ ไอ้บ้านี่"
หมอเพี้ยนหันหน้าล่อกแล่กแล้วเอามือสองข้างอุดปากมันไว้จนฝ่ามือกระแทกกับฟันคม
"อุ๊บ"
"ขะ...ขอโทษ"
ถ้าวันนี้หมอจะขอโทษพร่ำเพรื่อแล้วทำหน้าหงอยแบบนี้ซินอยากให้กลับไปปากดีเหมือนเดิมดีกว่า
"..."
แว่นเงียบ ก่อนจะละมือออก
"หมายความว่าไง ผมไม่เข้าใจ"
บางทีไอ้ซื่อนี่ก็ทำให้พี่แว่นทำตัวไม่ถูกแต่มันก็ยังทำหน้าไม่เข้าใจอยู่ดี แว่นถอนหายใจอย่างอ่อนใจก่อนจะถาม
"มึงเดือดร้อนเพราะกูใช่ไหม"
"ก็ใช่"
ทั้งๆที่เคยคิดคำตอบไว้แล้วแต่พอได้ยินจริงๆมันก็ปวดใจอยู่ดี แว่นกลั้นใจถามต่อ
"มึงรำคาญกูใช่ไหม"
"..."
หมอได้แค่ความเงียบและใบหน้ายุ่งหล่อเหลาเป็นคำตอบ มันจึงกลืนน้ำลายก่อนจะพูด
"นั่นไง...พอแล้ว"
แว่นก้มหน้าลงอย่างเคยแล้วลุกขึ้น นายซินคว้าข้อมือขาวไว้แล้วพูดอะไรบางอย่าง
"ที่ถามมาแต่ก่อนมันก็ใช่ แต่...”
มันเว้นว่างไปสักพักก่อนจะพูดต่อ
“ตอนนี้ผมไม่ได้คิดแบบนั้นนะ"
นายซินพูดด้วยน้ำเสียงเรียบๆ
“แล้วมึงคิดอะไรอยู่ก็พูดออกมาสิ”
บีมเริ่มเหนื่อยกับท่าทีเรียบเฉยของอีกคน มันชอบที่ซินเฉยและซื่อแต่ไม่ใช่แบบนี้
“ผมไม่ได้รำคาญพี่แล้ว”
มันก็ตอบตามตรงเช่นเดิม หมอหัวเราะเบาๆแล้วใช้อีกมือลูบหน้าตัวเอง มันแอบผิดหวังที่คำตอบนั่นไม่ช่วยให้ใจที่หายหนักอึ้งเบาขึ้นเพียงนิด ถ้าเพียงจะให้มาปลอบใจกันตามมารยาทแบบนี้มันไม่เอาด้วยหรอก
“ไปส่งกูได้ไหม...กูกวนเป็นครั้งสุดท้าย”
“พี่...”
ซินมันกำลังขอร้องอีกครั้งแต่ครั้งนี้เพี้ยนเตรียมใจไว้แล้ว ถ้ามันฟังนายซินอีกมันจะใจอ่อนอีกรอบมันไม่อยากจะเจ็บอีก การที่มันกลั้นใจบอกความรู้สึกไปแต่กลับได้รับมาเพียงความใจดีอันเป็นปกติมันไม่อยากได้ แม้ไม่ได้ตะบี้ตะบันจีบน้องซินอย่างที่เพื่อนมันหวัง แต่แค่ไล่ตามความรู้สึกมันก็เหนื่อยแล้ว
“กลับกันเถอะ”
ถ้าจะบอกว่าหมอมันยอมแพ้ง่ายก็คงใช่ แค่ลองวัดระยะห่างของมันกับคนข้างๆด้วยความเหมาะสมและอะไรทั้งหมดทั้งมวลแล้วมันยอมแพ้ดีกว่าคติตื๊อเท่านั้นที่จะครองโลกของเพื่อนเอ้มันใช้ไม่ลงกับคนที่ซื่อและใจดีขนาดนี้หรอก ปล่อยเขากลับไปอยู่กับชีวิตเดิมๆเขาดีกว่า จะได้ไม่ต้องมาวุ่นวายใจกับมัน กับข่าวลือ กับการบาดหมางของเพื่อน ซินผู้นิ่งเฉยหมุ่นคิ้วกับกิริยาของหมอแต่ก็ลุกขึ้นมาแต่โดยดี
มีใครบางคนเคยบอกไว้ว่านอกจากคนที่เงียบจะมีโอกาสได้คิดเยอะแล้วยังมักจะรู้ความเคลื่อนไหวรอบตัวได้ไวและคนจำพวกนี้ส่วนใหญ่จะกำลังปิดกั้นตัวเองจากอะไรบางอย่าง ซินพอจะรู้ว่าบิ๊กคิดยังไงกับตนมาตั้งแต่ตอนแรกแล้ว เพียงแต่มันไม่ได้พูดและอีกคนก็ไม่กล้าปีนข้ามอันหนาทึบมาเอง ถ้าเพียงบิ๊กกล้าปีนมาซินพูดอย่างไม่อายปากว่ามันก็กล้าที่จะรอรับอยู่อีกฝั่งเช่นกัน เพียงแต่บิ๊กคนนั้นชอบที่จะชื่นชมสวนดอกไม้นอกกำแพงที่เปรียบเสมือนความใจดีของมันมากกว่า มันเข้าใจความรู้สึกของคนที่มันยกตำแหน่งให้เป็นเพื่อนดีเลยทีเดียว ไอ้ออมยังเคยเปรยว่าบิ๊กคงกลัวจะตกมาเจ็บ คงเหมือนคนตรงหน้ามันตอนนี้คนๆนี้มาได้ไกลมากกว่าบิ๊ก แต่ดูท่าจะถูกบิ๊กผู้เฝ้าสวนขัดขาเอาจึงล่าถอยทั้งๆมันยอมให้เข้ามาวิ่งเล่นข้างในกำแพงแล้วแท้ๆ
“กลับกันครับ”
นายซินเหยียดยิ้มกับตัวเองภายใต้หมวกกันน็อคสีทึบหมอไม่ได้กอดเอวหนาอย่างเคย ท่ามกลางรถรายามค่ำคืน ความคิดของพวกมันกำลังสวนกันไปคนละทิศละทาง ซินผู้อุตส่าห์ยอมให้อีกคนเข้ามาใกล้เกินไปกำลังหัวเสียที่อีกคนกำลังตีตัวออกห่าง รวมทั้งหัวเสียกับตัวเองที่ยอมให้แว่นเพี้ยนเข้ามามีอิทธิพลมากเกินไป บีมผู้อุตส่าห์ชอบคนอื่นก่อนเป็นครั้งแรกกำลังกลัวว่าตนเองจะสร้างความเดือดร้อนให้อีกคนอย่างที่เพื่อนเขาว่า เหนือสิ่งอื่นใดมันกำลังเหนื่อยและน้อยใจที่จะต้องวิ่งตามนายซินของหลายๆคน ทั้งๆที่คนนั้นยังทำตัวได้เป็นปกติจะว่าไปแล้วมันก็คงเป็นเหมือนแฟนคลับคนนึงที่คนๆนั้นไม่วิ่งหนีกระมัง
-
ในชีวิตของนายซินผู้โลกส่วนตัวสูงลิ่วไม่เคยยอมให้คนอื่นเข้าใกล้ขนาดนี้ ถ้าเปรียบนายซินเป็นตัวเอกผู้น่าสงสารเรียบร้อยและมุดตัวอยู่หลังบ้าน ไอ้หมอห่ามก็คงเหมือนเจ้าชายป่าเถื่อนที่เข้ามาย่ำดอกไม้หน้าบ้านที่มันปลูกไว้แถมยังเตะกำแพงหนาของมันเสียจนเป็นรู นายซินถึงจำใจยอมให้อีกคนเข้ามามีส่วนความทรงจำในชีวิตมัน การที่ไอ้แว่นเพี้ยนมาบอกว่าชอบความจริงนายซินก็แอบดีใจอยู่ไม่น้อย แต่พอมันมานึกจริงๆกลับหาเหตุผลของความชอบนั้นไม่ได้ หมออาจจะแค่พอใจที่มันใจเย็นไม่เคยโต้ตอบแม้จะโกรธอาจจะเหมือนคนอื่นๆที่พอมันใจดีด้วยแล้วก็ทึกทักเองว่าความประทับใจนั่นคือความชอบ หรืออาจจะแค่ชอบมันในฐานะรุ่นน้องผู้นิ่งเฉยต่อความบ้าคนนึงก็ได้ ถ้าเลือกได้นายซินไม่ได้อยากเป็นสิ่งที่เขาเรียกว่าเกย์ เพราะคำๆนั้นทำให้มันเป็นเด็กเก็บตัวเงียบทั้งๆที่เคยร่าเริง บางทีที่มันชอบเพลงฮาร์ดคอร์ การสัก หรือการเจาะ ก็คงเป็นเพราะผลของคำนั้นเช่นกัน ที่มันเลือกจะเงียบและสุภาพเพราะมันไม่อยากทำตัวเองให้เป็นปัญหามากกว่าที่เป็นอยู่ ภายใต้ความใจดีและกำแพงหนาของมันซินก็รอใครสักคนที่จะเข้าใจมันเหมือนกันแล้วถ้าบอกว่าซินไม่ได้คิดอะไรกับแว่นเลยก็คงเป็นเรื่องโกหก เพราะไม่มีทางเสียหรอกที่คนที่ชอบผู้ชายเต็มร้อยเปอร์เซนต์แบบมันจะปล่อยให้คนที่เข้ามาลอดสายตาไปได้...ก็นั่นมันธรรมชาติของมนุษย์นี่ บางทีมันอาจจะยอมให้หมอมุดรั้วเข้ามามากเกินไปแล้วก็ได้ เจ้าชายที่นิสัยเสียในตอนแรกจึงค่อยๆเผยข้อดีและด้านต่างๆทีละนิด จากตอนแรกที่นายซินแอบรำคาญหมอแว่นอยู่ก็กลับกลายเป็นให้เขาสร้างความวุ่นวายให้เพียงเพราะท่าทีที่เปลี่ยนไปในทิศทางที่ดีขึ้นของคนๆนั้นเอง ถ้าจะบอกว่ามันสนใจไอ้บีมแล้วก็คงไม่ผิดนัก ความจำใจในตอนแรกกลับกลายเป็นความพึงใจไปเสียแล้ว แต่ทว่าความพึงใจของมันคือมันไม่เคยเคารพแว่นในฐานะรุ่นพี่ยกเว้นสรรพนามที่เรียก ไม่เคยมองว่าไอ้แว่นเป็นหมอผู้มีความรู้ เพียงแต่มันมองหมอในฐานะผู้ชายคนนึงที่เข้ามาทำให้มันยิ้มและหัวเราะได้อย่างลืมตัว
ก่อนที่จะถึงหอพักที่มันเวียนมาหลายครั้ง นายซินตัดสินหักเลี้ยวรถคันคู่ใจไปยังสวนสาธารณะที่อยู่ใกล้กัน ความใจเย็นของมันกำลังจะถูกนำมาใช้เป็นครั้งสุดท้าย มือเบสจอดรถในสวนที่มีแสงสว่างเพราะแสงไฟเพียงไม่กี่ดวง คนข้างหลังค่อยๆวาดขาลงอย่างเคยชิน หมอถอดหมวกสีดำมันปลาบคืนให้อีกคนแต่นายซินคว้าข้อมือของอีกคนไว้แทน
“ฟังผมก่อนนะ”
มันพยายามบังคับเสียงให้เรียบอย่างเคย ทั้งๆที่ตัวเองวุ่นวายใจอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน เจ้าของกรอบแว่นเหลี่ยมมองหน้ามันอย่างชั่งใจก่อนจะพยักหน้าน้อยๆ ซินพิจารณาหน้าตายามสงสัยของคนตรงหน้า
“ผมว่า...บางทีผมก็อาจจะชอบพี่อยู่เหมือนกัน”
มันโพล่งออกไปในที่สุด ข้อเสียของคนที่พูดไม่เก่งคือมักจะประหม่าและพูดอะไรได้ไม่ถูกเวลานัก หมอมองคนที่นั่งอยู่บนรถให้เต็มตา มันหัวเราะให้กับคำพูดเรียบๆนั่นก่อนจะเอ่ยบางอย่างออกมา
“โกหกน่า”
ซินผู้ไม่เคยโกหกต่อความรู้สึกตัวเองจับจ้องใบหน้ากลืนไม่เข้าคายไม่ออกนิ่งก่อนจะพูดต่อ
“แต่...”
แว่นแอบอมยิ้มกับข้อแม้ที่อีกคนกำลังจะเอ่ย คนตรงหน้าที่เพียงยิ้มก็ทำให้มันชอบได้แต่กลับการสารภาพว่าชอบเมื่อครู่ไม่ได้ซึมลงไปในใจมันเพียงนิด จะเป็นเพราะอะไรได้ถ้าไม่ใช่ข้ออ้างเพื่ออะไรบางอย่าง
“ผมว่าความชอบเราไม่เหมือนกัน”
นั่นไงล่ะ หมอหัวเราะแล้วบิดข้อมือออกแต่มือที่ใหญ่กว่ากลับบีบแน่นกว่าเดิม
“ปล่อย...กูจะกลับ”
แว่นพูดเรียบๆแต่ก็รู้ว่ากำลังอารมณ์เสีย
“คิดจะเข้ามาก็มา แล้วคิดจะไปก็ไปเนี่ยนะ”
“อะไรของมึง”
หมอพยายามบิดมือตัวเองออก
“ฟังกันหน่อยไม่ได้หรือไง”
ความใจเย็นของนายซินเริ่มหมดไปแล้ว
“ฟังเหี้ยอะไร! มึงจะอ้างอะไรอีก”
และเพี้ยนก็กำลังสุมไฟโทสะให้มากขึ้น ซินยิ้มให้หมอแต่มันกลับเกลียดรอยยิ้มนี้อย่างไม่เคยเป็นมาก่อน
“ไม่คิดว่ามันง่ายไปหน่อยหรือไง”
หมอเบิกตากว้างเพราะคำพูดของอีกคน มือเบสไม่ได้กระโชกโฮกฮากเพียงแต่พูดได้เรียบเช่นเดิมแต่น่ากลัวมากกว่าเดิมหลายเท่าตัว
“พี่ลืมไปเหรอว่าตัวเองก็เป็นผู้ชายเหมือนผม”
แว่นขมวดคิ้วกับการพูดมากเกินปกติของมือเบสและแต่ละคำที่พูดพูดด้วยอารมณ์ที่ขมุกขมัวจนสังเกตได้ชัด
“อะ...อะไร”
บอกให้ก็ได้ว่าบีมมันกำกลัวนายซินอย่างสุดใจ
“ที่บอกว่าชอบผมนี่เล่นตลกหรือไง แต่เอาเถอะ...ผมก็สนุก”
มันมองอีกคนตั้งแต่หัวจรดเท้าและส่งสายตาเจ็บใจอย่างเห็นได้ชัด แว่นดึงแขนออกมาอย่างตระหนกก่อนจะหมุนตัวหันหลังให้แล้วเดินออกไปทั้งๆที่ในหัวตัวเองยังเต็มไปด้วยคำถาม คนตัวสูงเดินตามแล้วรั้งเอวอีกคนเข้ามาหาตัวก่อนจะดึงแว่นกรอบเหลี่ยมออก ใครคนนั้นกำลังจะโวยวายแต่ไม่ทันเมื่ออีกคนโน้มหน้าลงจรดริมฝีปากนุ่มทันทีคนที่ดิ้นอยู่เมื่อครู่นิ่งงันเบิกตากว้างเหมือนถูกสาป นายซินผละหน้าออกมามองใบหน้าตื่นตระหนกนั่นอยู่หน่อยเดียวก่อนจะบดเบียดลงไปใหม่มันตะโบมกลีบปากนุ่มจนอีกคนเผลอเผยอริมฝีปากเพราะตกใจ คนตัวสูงจึงรั้งท้ายทอยอีกคนให้องศาเหมาะสำหรับการสอดลิ้นหนาเข้าไป เพียงแค่ลิ้นอุ่นแต่ที่ริมฝีปากร้อนด้านใน หมอก็ผลักตัวอีกคนออกแล้วก้มหน้างุด
"ไปตายซะ!!!"
เสียงนั้นสั่นแต่ก็ชัดเจน ซินกระตุกยิ้มมุมปาก
"ไหนว่าชอบ ใครกันแน่ที่โกหก"
หมอเบิกตากว้าง แม้มันจะสายตาสั้นมันกลับเห็นใบหน้าหล่อเหลาของอีกคนได้อย่างชัดเจนใบหน้าที่มันชอบเปื้อนเปรอะไปด้วยความโกรธและผิดหวัง แต่ตอนนี้คนที่รู้สึกผิดหวังมากกว่าคือมัน!
“ไอ้ห่า! มึงจะดูถูกกูเกินไปแล้ว”
เสียงของบีมเกรี้ยวกราดจนนายซินต้องถอยห่างออกมาแต่ก็ไม่ทันความเร็วของหมัดฮุกขวาที่ซัดเข้าที่กรามข้างขวาเต็มเหนี่ยวก่อนที่นายซินจะเซล้มลงบนพื้นคอนกรีต มันยังตั้งหลักไม่ได้อีกคนก็ถลาลงมานั่งคร่อมแล้วกระชากคอเสื้อมันขึ้น นายซินไม่ได้ปัดป้องหรือหลบแต่อย่างใดมันมองใบหน้าขาวและดวงตาที่แดงก่ำเหมือนคนโกรธจนขาดสติ ริมฝีปากที่มันจาบจ้วงถูกฟันเม้มไว้แน่นจนห้อเลือดอย่างกำลังอดทนเป็นที่สุด ก่อนที่เจ้าของใบหน้านั้นจะก้มหน้าลงแล้วเอ่ยออกมาอย่างสั่นเครือ
“มึงไม่รู้หรอกว่าเห็นกูบ้าอย่างนี้กูก็คิดเป็น แยกแยะได้ ”
ซินคงไม่รู้หรอกว่าไอ้การที่ต้องฉุกคิดอยู่เกือบตลอดเวลาว่าตัวเองคงชอบผู้ชายไปแล้ว...มันไม่ได้ง่ายเลย...
ไม่ได้ง่าย ที่จะทำตัวเองให้รื่นเริงขณะที่ยังหวาดกลัวความรู้สึกตัวเอง
ไม่ได้ง่าย ที่จะห้ามตัวเองไม่ให้เผลอไผลไปกับความใจดีของคนตรงหน้าที่มันก็รู้ว่าเขาคงมีให้กับทุกคน
ไม่ได้ง่าย ที่จะกอดเอวอีกคนโดยซ่อนความดีใจไว้ได้
ไม่ได้ง่าย ที่จะหน้าด้านเดินตามเขาขณะที่รู้ว่าบางทีเขาคงรำคาญ
ไม่ได้ง่าย ที่จะไม่คิดน้อยใจเพียงเพราะเพื่อนของเขามาตอกย้ำความรู้สึกทุกอย่างที่มันก็พอจะรู้อยู่แล้ว เพียงแต่ยัดมันไว้ลึกสุดใจแล้วเดินหน้าทำตามหัวใจตัวเองเท่านั้นเอง หมอเงยหน้าสูดหายใจเข้าให้ลึกก่อนจะพูดบางคำที่เคยคิดว่าจะต้องพูดแต่ไม่เคยอยากจะพูดเพียงเพราะมันเจ็บใจ
“ถ้ามึงจะไล่กูไปไกลๆ ก็ไม่ต้องมาใช้เหตุผลนี้หรอก”
มือที่กำคอเสื้อของนายซินอยู่ขยุ้มแน่นขึ้นแต่เสียงที่พูดต่อกลับเบาลง
“แค่เลิกอ่อยกู...แล้วจะไปไหนก็ไป”
ก่อนที่แว่นจะปล่อยมือแล้วลุกออกไป นายซินเห็นน้ำตาที่รื้นอยู่เพียงแต่ใครคนนั้นอดทนไม่ให้มันไหลลงมา แผ่นหลังที่เคยพอดีกับตัวของอีกคนที่เดินออกไปดูเล็กลงถนัดตาก่อนที่จะเหลือเพียงความมืดมิดโอบล้อมกายไว้ นายซินยันตัวลุกขึ้นแล้วออกวิ่งตามอีกคนอย่างไม่รู้ตัวว่าข้อศอกที่กระแทกกับพื้นเป็นแผลถลอกจนเลือดโชก
“เดี๋ยว...!!!”
เป็นไม่กี่ครั้งในชีวิตที่มันตะโกนเสียงดัง
“พี่!!!”
เป็นไม่กี่ครั้งในชีวิตที่มันวิ่งเต็มฝีเท้า
“พี่...เดี๋ยว!!!”
เป็นไม่กี่ครั้งที่มันยอมปีนกำแพงของตัวเองเพียงเพื่อเจ้าชายที่ไม่ได้เรื่องคนหนึ่ง
“บีม!!!”
ได้ผล...แว่นจอมยุ่งหยุดเดินและหันมาเพื่อที่จะสบถอะไรสักอย่างตามวิสัย แต่ติดที่นายซินรวบกอดไว้ทั้งตัว
“ขอโทษ”
“........ผมขอโทษ”
มันกระซิบกับอีกคนที่ยืนตัวสั่นเทาด้วยความโกรธ
“มึงจะเอาอีกหมัดหรือไง!!!”
ดวงตากลมสีเข้มที่ปราศจากแว่นรื้นไปด้วยน้ำตาของผู้ชายคนนึง สติที่นายซินได้กลับมามันมากพอที่จะทำให้รู้สึกผิดจนแทบจะร้องไห้เช่นเดียวกัน มันพึ่งรู้ว่าตัวเองคงจะชอบคนข้างหน้ามากกว่าที่คิดมากโข เพียงแค่ใครคนนั้นบอกว่าจะเดินจากไปมันก็สติหลุดแค่ไอ้แว่นเพี้ยนร้องไห้มันก็แทบจะร้องตาม ซินกดหัวอีกคนให้จมอกแล้วลูบแผ่นหลังนั่นเบาๆ
“ผมว่าเราคงต้องคุยกันใหม่หมดเลยมั้ง”
แต่ครั้งนี้ไอ้ซินสัญญาว่ามันจะมีสติมากกว่าเดิม จะใจเย็นให้ได้อย่างที่อีกคนชอบขอโอกาสมันแค่อีกครั้งเดียว...
___________________________________________________________________________
TBC.
-
น่ารักกกก :o8:
ชอบเวลาคู่นี้อยู่ด้วยกัน
แหม มีการหยอดทิ้งด้วยยยย :heave
:L2: :pig4:
-
บิ๊กนี่เองนางอิจฉา โห่
เอาใจเชียร์นางซินสุดหล่อและเจ้าชายเพี้ยนต่อไป ^^
-
หมอบีมละลายรึยังเนี่ย~
:hao6: :hao6:
ซินก้ขยันทำให้หมอบีมเขินเนอะ
:mew3: :mew3:
-
เอาบิ๊กไปเก็บบบบ !!!
-
อ้าววว ...ไหงนางฟ้าเสร็จพี่เลี้ยงที่หวังจะงาบนายซิน(วงจรช่างซับซ้อน)ซะแล้วหล่ะ
แล้วงี้ต่อไปนางฟ้าจะสำแดงเดชได้เต็มสตรีมเหรอออ
ปล.ชอบตอนซินกับหมออยู่ด้วยกันจริงๆ ดาเมจความหวานทะลุจอ ฮ่าๆๆ
-
ตบนังบิ๊ก :z6: :z6: :z6: :z6: :z6:
-
:-[ :-[ :-[ :-[ :-[ อย่าว่าแต่หมอบีมจะหลับลงไหมเลย
เราอ่านตอนนี้ทำให้นอนไม่หลับ กระสับกระส่าย อยากอ่านต่อ กี๊สสสสสสสสส
พี่หมอก็น่ารัก แต่น้องซินน่ารักกว่า มาหยอดฝันดีไว้อีก อุ๊ยยย เขิลล์ง่ะ
ปล.บิ๊กนี่นิสับไม่ดีนะ มาชอบซินของพี่หมอ เด๋วให้ไอ่หลามกัดเลยแมร่งงงงง :katai1: :katai1: :katai1:
-
:katai1: :katai1: :katai1:
บิ๊กเลวไปนะ แต่ไม่ห่วงซิน ห่วงแต่อิหมอบีมอ่ะดิ
-
อร๊าาากก ฟิน!! :z1: อร๊าาากกก น่ารักอ่ะ!! :z3: ชอบบบบ ชอบการบรรยายของคุณคนเขียนมากเลยค่ะ อ่านไปแบบไหลลื่นปรื้ดๆ555 ชอบมาก ขอมาลงชื่อติตามเรื่องนี้ด้วยคนค่ะ :o8:
-
ซินทำไรหมอบีมอ่ะ คืนนี้จะนอนหลับฝันดีได้ไหม
สงสัยจะนอนตาค้างทั้งหมอบีมทั้งซินแน่ๆ
อิบิ๊กมันร้ายว่ะ มันจะงาบซินของหมอบีมมมมมม
-
ฟินอ่ะ น่ารักกกกกก :hao5:
เอาบิ๊กออกไปปปปป :z3:
-
บอกตามตรงเขินมากแล้วก็เศร้าตอนที่คิดว่านายซินจะปฏิเสธ แหม่ คุณหมอคิดไปเองหมดเลยอะบู่ๆๆ
อยากเลี้ยงแมวมั่งอะ
อยากนั่งซ้อนหลังนายซินบ้างเหมือนกัน อิจฉาหมอบีมจริงๆ
ส่วนพายโจ้โจ้พาย เราไม่ได้โฟกัสหรือสนใจเลย ยังไงจะสมการไหนก็ได้5555
-
มารผจญความรักของซินกะพี่หมอมาแล้วววว ฮือออ
เอาไปเก็บที ไม่เอานะ
เป็นแฟนกันไวไวเถอะน้าาาา
-
คุณหมอชอบคิดไปเองอ่ะ5555555555555555
โอ๊ยเขินวันเขินคืนค่า ซินมันนิ่งๆแต่นี่แบบบบอร้ากกกกกกก
ต่อไปคงมีคนแว๊นมอไซค์มาสั่งละม้างหมอบีม
เอ้ะๆแต่เค้าอยากอ่านคู่พี่ฟ้าด้วยนะกิกิ
-
ไม่เลี่ยนหรอกค่ะ หวานกำลังดี ชอบที่ซินทำให้หมอเขินได้ตลอด น่ารักมาก แอร๊ยๆๆ :o8:
เพื่อนชายนายบิ๊ก ดูร้ายๆยังไงชอบกล เริ่มไม่ชอบแล้วนะ :m16:
เอเดนยังน่ารักเหมือนเดิม :man1:
-
หมอบีมอย่ายอมแพ้หาช่องหยอดนางซินสุดหล่อกลับไปบ้างเลย :impress2:
มาผจญโผล่มาล่ะวุ้ยยยย เจ้าชายได้ได้ยอมแพ้สู้ต่อไปเพื่อนางซินสุดหล่อออออ o18
:L2: :กอด1: :pig4: :L2:
-
ตัวร้ายโผล่มาแล้ว ไอ้เจ้าบิ๊ก :m31: หนอย เป็นคนเดียวกับที่ยืนมองสองหนุ่มด้วยความอิจฉานั่นด้วยสินะ ชิชิ
ไอ้ที่มันน่ากลัวก็เพราะ ดันมาแบบแอบแฝงความร้ายกายไว้ด้วยการทำตัวเป็นเพื่อนนายซินเนี่ยแหละ ฮี่ย ๆๆ :katai1:
เคยคิดอยู่เหมือนกันนะ ว่านายซินมีเพื่อนสนิทสองคน แต่ดูเหมือนเพื่อนออมจะเด่นมากกว่า อีกคนไม่ค่อยมีบทบาทเลย
ที่ไหนได้ จะมาเป็นมารความรักของเจ้าชายกับนายซินซะงั้น งั้นปล่อยให้เป็นตัวจืดจางต่อไปซะยังดีกว่านะเนี่ย
พี่ฟ้ารู้แล้วก็น่าจะเตือนซินหน่อยนะ แต่อย่างนายซินคนซื่อนี่จะเชื่อมั้ยว่าเพื่อนสนิท คิดไม่ซื่อกับตัวเอง
แถมคิดร้าย ๆ กับความรักที่เพิ่งจะก่อกับเจ้าชายด้วย ไอ่เจ้าบิ๊กนี่ก็ประหลาด ถ้าชอบนายซินจริง ๆ
ตอนปรกติก็ไม่เห็นทำอะไรเลยนิ พอเห็นนายซินเริ่มมีใจให้พี่หมอ ก็คิดจะแย่งงั้นเหรอ โรคจิตรึเปล่าห้ะ!
ดีที่นายซินของเราตามมาง้อพี่หมอ ดีกว่าปล่อยให้เวลาผ่านไปจนต่อกันไม่ติด แหม่ มีความจริงใจซะอย่างเนาะ
พี่หมอปากเสียแค่ไหน ก็แพ้คำถามซื่อ ๆ ของซินอยู่ดี และแล้วในที่สุดก็ยอมสารภาพออกมาซะที ว่าชอบนายซิน :o8:
พี่หมอเลือดร้อน ช่างเข้ากันได้ดี๊ดีกับนายซินที่แสนใจเย็น ดีแล้วที่ปรับความเข้าใจกันได้ เพราะงั้นไอ่ตัวร้ายไปไกล ๆ เลย
เอ้ะ รู้สึกคอมเม้นต์ตอนนี้ จะหมดไปกับการด่าเจ้าแว่นบิ๊กตัวร้ายซะเยอะเลยอ่ะ แหม ก็มันเกลียดคนแบบนี้อ่ะ หึ :m16:
ก็รู้อ่ะนะ ว่าต้องมีตัวมาเพื่อพิสูจน์รักแท้ของทั้งคู่ แต่หวังว่าจะไม่ทำให้พี่หมอบีมเจ็บมากนะ สงสารพี่หมออ่ะ
นายซินก็อย่าซื่อจนทำให้พี่หมอเสียใจนะ ฮึ่ย ๆ เครียดล่วงหน้าซะแล้วเราหนอเรา รอตอนต่อไปนะจ้ะ ขอบคุณค่า :กอด1:
ปล. ยังคงเชียร์ พายโจ้ โจ้พาย ต่อไป ฮุฮุ :mew1:
-
#12 แฟน?
ท่ามกลางความเงียบงันและบรรยากาศที่กดดันน้อยลงกว่าเมื่อครู่ นายซินปรับสติกลับมาได้เต็มร้อยแล้วแต่คนที่ชอบคิดอะไรเองยังโกรธอยู่ โกรธมากเสียด้วย
“ปล่อยกู!”
หมอตวาดพร้อมๆกับดันตัวออกทั้งๆที่สะอื้นฮัก อีกคนจากที่กอดแผ่นหลังไว้เปลี่ยนเป็นกระชับเอวของมันให้เข้าไปใกล้เสียจนตัวชิดกัน
“มึงอย่ามาทำแบบนี้นะ!”
เพราะคดีลักจูบเก่ายังไม่เคลียร์แว่นจึงโกรธจนแทบจะฆ่าคนได้ คนข้างหน้าใช้มือข้างที่ไม่ถนัดลูบแผ่นหลังเบาๆอย่างปลอบประโลม
“ไอ้เหี้ยนี่!”
คราวนี้พี่แกโถมแรงทั้งตัวเพื่อดันอีกคนให้เซแล้วยัดหมัดเข้าที่เดิม นายซินเซตามแรงต่อยเล็กน้อยแต่ไม่ได้ล้มลงไปอย่างเคย มันปล่อยให้คนที่ตัวเล็กว่าซัดได้ตามใจอยู่สองสามหมัด หมอที่เริ่มใจเย็นขึ้นแล้วใช้หลังมือปาดน้ำตาที่ยังไหลอยู่ออกลวกๆส่งผลให้ตาของมันแดงทั้งลูกตาและบวมทั้งตา แต่ที่สำคัญกว่านั้นคือเพราะไม่ได้สวมแว่นมันจึงมองไม่เห็นใบหน้าสำนึกผิดของอีกคน
“ฟังผมก่อนนะ...”
นายซินบอกเบาก่อนจะเดินเข้ามาแตะที่มือที่ยังกำอยู่แน่นของอีกคน แว่นก้มหน้าและค่อยๆปรับลมหายใจให้เข้าที่รู้สึกโล่งไปเยอะเพราะต่อยเขาเสียเต็มแรง
“กูให้อีกครั้งเดียว”
บีมพูดด้วยเสียงเสียงแหบพร่า อีกคนมองใบหน้าขาวก่อนจะสูดหายใจและพูดอะไรตรงไปตรงมาเช่นเคย
“ผมไม่เคยโกหก ผมชอบบีมจริงๆ”
คุณหมอขมวดคิ้วแน่นอย่างสงสัยอยู่หลายเรื่อง อีกคนใช้มืออุ่นเลื่อนเข้ามาจับมือที่เริ่มคลายออกแล้ว
“มึงเรียกชื่อกูสองครั้งแล้วนะวันนี้”
คนที่ยังงงอยู่เอ่ยปากถามทั้งๆที่ก้มหน้าก่อนที่บีมจะเดือดขึ้นอีกครั้ง ได้เวลาที่มือเบสควรต้องอธิบายเสียที
“เพราะผมไม่ได้ชอบบีมที่เป็นรุ่นพี่หรือคุณหมอ”
มันเว้นสูดหายใจแล้วพูดต่อ
“ผมชอบบีมแบบที่อยากจะลองคบกันดู”
คนพูดไม่เก่งบีบมืออีกคนแน่น
“ผมหมายถึง...เป็นคนรักกัน...”
แว่นเงยหน้าขวับขึ้นมองอีกคนมันไม่อยากจะเชื่อจริงๆที่คราวนี้คำพูดของคนข้างหน้ากลับซึมลงในใจได้อย่างน่าประหลาด ใบหน้าหล่อเหลาทอดสายตาอบอุ่นอย่างที่มันชอบมาให้ก่อนจะอธิบายต่อ
“แต่ผมไม่แน่ใจว่าเราคิดเหมือนกันไหม”
นายซินใช้นิ้วโป้งเกลี่ยหลังมือขาวนั่นเบาๆ หมออ้าปากจะพูดอะไรบางคำแต่ก็หุบปากไปก่อนจะก้มหน้าลงแล้วพูดทั้งๆที่ใบหูแดงจัด
“ไปทำแผลก่อนเถอะ”
แว่นกระตุกมืออีกคนเบาๆนายซินยิ้มให้กับท่าทางของแว่น เพราะข้อศอกที่เจ็บทำให้มันขับรถได้ไม่ถนัดนักแต่ระยะทางที่ไม่ไกลและรถไม่เยอะทำให้คนทั้งคู่มาถึงที่พักบางคนอย่างปลอดภัยจากอุบัติเหตุ แต่ไม่ปลอดภัยจากสายตาของเพื่อนโจ้ที่วันนี้ไม่มีเข้าเวรอันหฤโหด หมอโจ้แปลกใจเมื่อเห็นสภาพเพื่อนที่ตาแดงก่ำไม่ได้สวมแว่น แต่ก็ไม่ได้พูดอะไรเพราะเพียงเห็นสภาพสะบักสะบอมของอีกคน มันถึงกับกลืนน้ำลายลงคออย่างยากลำบาก...โดนฤทธิ์หมัดของไอ้บีมเข้าแน่นอน
หมอเดินนำแขกเข้ามาที่ห้องนอนแล้วออกไปหาอุปกรณ์การทำแผลอยู่ครู่เดียว ก่อนจะกลับเข้ามาพร้อมด้วยกล่องอุปกรณ์ขนาดกระทัดรัด เพราะไม่มีแว่นมันจึงเกือบเผลอเหยียบไอ้ปลาและพรรคพวกที่มาออกันเต็มห้องเพี้ยนนั่งลงตรงหน้าอีกคนแล้วค่อยๆทำแผลที่แก้มฝั่งขวาอย่างคล่องแคล่วแต่ก็ระมัดระวัง ไอ้ซินนั่งมองหน้ายุ่งๆของหมอก่อนจะหยิบแว่นกรอบเหลี่ยมที่บังอาจกระชากออกมาคืนให้ มันพับเก็บไว้ในกระเป๋าด้านหน้าเสื้อเชิ้ตตัวใหญ่ เพี้ยนเงยหน้ามองแล้วหยิบมาใส่โดยไม่ได้พูดอะไรเพียงแต่มันกำลังรู้สึกว่าตัวเองทำเกินไปหน่อย กรามคมสันกลายเป็นเริ่มกลายเป็นสีเขียวช้ำรวมถึงมุมปากบวมแดงและแตก
“ถอดเสื้อสิ”
หมอสั่งเมื่อเห็นรอยบนไหปลาร้าและคาดว่าคงมีอีกหลายจนตรงช่วงหน้าอก...ก็มันซัดเองนี่หว่า แว่นมองหน้าอีกคนที่ยังนิ่งอยู่คนตรงหน้ายิ้มแล้วส่ายหน้าเบาๆพร้อมกับยกข้อศอกฝั่งที่เป็นแผลให้เห็นซึ่งมันเริ่มตึงและปวดมากแล้ว แว่นเบิกตากว้างเมื่อพึ่งสังเกตเห็นแผลและเลือดที่แห้งกรังอยู่บนเสื้อเชิ้ตที่ถูกพับแขนขึ้น นั่นทำให้มันยิ่งรู้สึกผิด...มารู้สึกเสียใจก็ต่อเมื่อทำลงไปแล้วเป็นนิสัยส่วนตัวมันเลยล่ะ หมอขยับตัวมาให้ใกล้ยิ่งกว่าเก่าแล้วค่อยๆใช้มือที่สั่นเทาปลดกระดุมเสื้อตัวยาวออก นายซินยิ้มให้กับท่าทางก้มหน้าก้มตาตั้งใจแกะกระดุมของอีกคน มันคิดว่าถึงจะเจ็บ...แต่ก็คุ้ม
“ขอโทษ”
หมอค้างมือไว้ที่กระดุมเสื้อเม็ดกลางลำตัวแล้วเอ่ยขอโทษอีกครั้ง นายซินใช้มือข้างที่ไม่เจ็บขยี้ผมของอีกคนเบาๆอย่างหมั่นเขี้ยว มันหมายมั่นปั้นมือว่าอยากจะตบหัวทุยนี่สักรอบสองรอบเหมือนกันแต่พอเห็นหน้าแล้วกลับทำไม่ลงเสียที
“วันนี้บีมขอโทษผมหลายรอบแล้วนะ”
มันขยับมือลงมาแล้วลูบที่ท้ายทอยอุ่นเบาๆ อีกคนได้ทีบ่นพึมพำ
“เมื่อไหร่จะเลิกเรียกแบบนั้นวะ”
มือเบสยิ้มขำกับการไม่ลดราวาศอกของอีกคน
“แล้วผมควรจะเรียกว่าอะไรดีครับ...เจ้าชาย...”
หมอเงยหน้าขึ้นมามองอีกคนอย่างเหลือเชื่อ นายซินคนนั้นเพียงแค่ยิ้มกว้างให้อย่างเคย หมอก้มหน้าลงที่หน้าอกเขียวช้ำของอกเช่นเคยก่อนจะพูดสิ่งที่คั่งค้างอยู่ในใจ
“เป็นกูจะดีเหรอวะ....”
ไอ้ซินยิ้มกว้างพร้อมโน้มคออีกคนเข้ามาประชิดตัวแล้วกอดไว้ด้วยมือข้างเดียว คนในอ้อมกอดยังคงพึมพำต่อ
“กูมันน่ารำคาญนะ”
ไอ้ซินโคลงหัวอีกคนไปมา
“ผมไม่เห็นรำคาญเลย”
มันพูดกลั้วขำ แว่นสบถอยู่หน่อยได้ใจความประมาณว่า ‘ไอ้โกหก’ แต่ก็พูดต่อ
“อยู่กับกูแล้วมึงจะต้องโดนข่าวแปลกๆนะ”
ซินมันพอจะรู้แล้วว่าเพื่อนของตนพูดอะไรกับคนตรงหน้าบ้าง
“เต็มใจครับ”
เหลือแต่มันที่ต้องสร้างความมั่นใจให้ตัวเองบ้าง
“ผมเป็นผู้ชายนะ…”
สุดท้ายแว่นก็เงยหน้ามามองคนพูด มันขมวดคิ้วแน่นก่อนจะคำรามในคอ
“เดี๋ยวก็โดนอีกหมัดหรอกมึง”
แล้วพี่แกก็ก้มหน้างุดลงดังเดิมก่อนจะบ่นเบาๆ
“รู้อยู่แล้วน่า มึงคงเป็นผู้หญิงมั้ง....ตัวอย่างกับตึก”
นายซินยิ้มกว้างที่สุดเท่าที่เคยจำได้ในช่วงหลายปี มันผละตัวออกเพราะอยากจะมองหน้าแดงๆของอีกคนแต่อีกคนกลับก้มหน้าแล้วทำเนียนแกะกระดุมต่อเสียอย่างนั้น มันจึงฉวยแว่นเหลี่ยมออกซึ่งนั่นได้ผลหมอเงยหน้าขึ้นทันที
“หน้าแดงเกินไปแล้วนั่น”
ไอ้ซินพูดตรงเช่นเคยแต่ครั้งนี้แว่นกลับรู้สึกว่าคนข้างหน้ากำลังกวนตีน มันจึงแกล้งกดแผลตรงไห้ปลาร้าเบาๆคนป่วยผู้โดนแกล้งถึงกับร้องโอดโอยไปด้วยหัวเราะไปด้วย
“ขำตายไปเลยมึง”
พี่แกว่าก่อนจะยกอุปกรณ์ไปเก็บ การทำแผลให้นายซินผู้เคยใสซื่อ...เน้นว่าเคยใสซื่อ...ไม่ได้ง่ายนัก เพราะไอ้หน้าหล่อกลับคอยแต่จะจ้องหน้ามู่ทู่ของมันแล้วหัวเราะไปแตะไหล่แตะหัวมันตลอดการพยาบาล ไหนตอนแรกๆหมอแตะแล้วหวงตัวอย่างกับผู้หญิง เท่าที่แว่นเคยเรียนทฤษฏีจิตวิทยามาเขาเรียกปรากฏการณ์ของไอ้ซินว่า...ความวางใจ มันถึงยอมให้ไอ้คนเข้าถึงยากทำตามใจเพราะสุดท้ายแล้วก็เป็นตัวมันที่...สุขใจ...เสียเอง
คุณหมอแว่นไม่ยอมให้คนไข้อาบน้ำเพราะเกรงว่าทุกอย่างที่พยาบาลไปจะเปล่าประโยชน์ คนไข้ที่พึ่งอาบน้ำมาก่อนไปที่สตูดิโอยอมรับแต่โดยดี มือเบสเดินตามเจ้าของห้องออกมากินข้าวกล่องสำเร็จรูปเช่นเดิมที่โต๊ะตัวเดิมแล้วก็กินไปมองหน้ากันไปเหมือนทุกที เพียงแต่ครั้งนี้กลับเป็นนายซินที่ต้องพูดบางคำแทน
“มองทำไมครับ”
แว่นหน้าร้อนฉ่า ก่อนจะถีบขาอีกคนไปเบาๆนายซินหัวเราะร่าจนน่าต่อยสักทีสองที นอกจากจะไม่ให้อาบน้ำแล้วคุณหมอยังไม่อนุญาติให้ขับรถกลับบ้านเพราะกลัวอุบัติเหตุ นายซินที่เคยรถล้มไปหลายครั้งฟันธงได้ว่าไม่มีครั้งไหนที่เจ็บเทียบเท่าหมัดของหมอเลย
“นอนฝั่งเดิมของมึงไปนะ”
พี่แกว่าแล้วยื่นยาให้สองสามเม็ดมือเบสไม่รู้หรอกว่ายาอะไรแต่ก็รับมาโยนเข้าปากแล้วดื่มน้ำตาม คงเป็นเพราะมัน...ไว้ใจ...คนข้างหน้าแล้ว ไม่นานอีกคนก็ขอตัวไปอาบน้ำสักพักก็รีบรี่ออกมาจากห้องน้ำเพราะได้ยินโทรศัพท์เครื่องที่วางไว้บนเตียงแผดเสียงจ้าหมอรับโทรศัพท์ด้วยสภาพหัวเปียกและมีแค่ผ้าเช็ดตัวพันที่เอว
“ครับเอเดน”
ไอ้ซินตีหน้ายุ่งทันทีที่รู้ว่าเป็นใครที่โทรมา
“ไม่เป็นไรครับ พี่อยู่ที่พักแล้ว”
คนที่คุยโทรศัพท์อยู่จ้องคนที่นอนเอนอยู่บนเตียง นายซินค่อยๆพยุงตัวลุกขึ้นแล้วขยับมาหาอีกคนก่อนจะพูดบางคำที่ทำร้ายจิตใจปลายสายเป็นอย่างมาก
“พี่อยู่กับบีมที่ห้อง นายวางไปได้แล้วเอเดน”
หมอได้ยินเสียงสบถอยู่หลายคำก่อนที่เด็กฝรั่งคนนั้นจะวางสายไป คนที่หน้านิ่งแต่ทำร้ายจิตใจคนอื่นขยับกลับไปนอนที่ตนเองอย่างเคยแล้วทำเนียนเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น เพี้ยนเบิกตามองอย่างเหลือเชื่อแต่เมื่อเห็นใบหน้าเหนื่อยล้าของอีกคนมันจึงไม่ได้พูดอะไรออกไป ขณะที่นายซินกำลังจะหลับมันรู้สึกได้ว่าบริเวณข้างๆยวบลงและมีกลิ่นหอมของสบู่อ่อนๆลอยมาแตะจมูก มือเบสจึงตะแคงตัวไปหาอีกคนหมอนอนจ้องมันเขม็งภายใต้แสงสลัว นายซินหัวเราะน้อยๆก่อนจะมือข้างที่ไม่เจ็บมาแตะที่มือของอีกคน
“ขอโทษนะ...”
ไอ้ซินสงสัยว่าวันนี้คำขอโทษที่หมออมพะนำไว้ทั้งชีวิตคงจะรั่ว มันยิ้มให้ก่อนจะตอบ
“ไม่เป็นไรครับ”
ใครคนนั้นหงายมือแล้วจับมือของมันไว้แน่น
“มึงว่ากูเป็นเกย์ไหมวะ”
และแล้วคำถามโลกแตกก็วนมาอีกรอบ สามครั้งที่ซินมาที่ห้องนี้แล้วก็ต้องตอบคำถามนี้ทุกครั้ง เพียงแต่มันไม่เคยเบื่อที่จะตอบ
“ถ้าบีมคบกับผม...บีมก็คงเป็นเกย์จริงๆนั่นแหละ”
หมอตีหน้ายุ่งก่อนจะเกาหัวสองสามที นายซินมองท่าทางนั่นแล้วยิ้มทั้งๆตาปรือปรอยใกล้จะปิดเต็มทน
“งั้นเหรอวะ”
คนข้างๆใช้แขนดันตัวขึ้นแล้วโน้มใบหน้าที่ปราศจากแว่นเข้ามาใกล้ นายซินที่ยังตั้งตัวไม่ทันรับรู้ถึงความนุ่มที่กดตรงมุมปากข้างที่ไม่เจ็บเบาๆแค่เสี้ยววินาทีใครคนนั้นก็ผละออกแล้วก็พึมพำ
“หายกัน”
มันได้ยินเสียงอวดดีนั่นแว่วๆก่อนที่ตัวเองจะเผลอหลับไปเพราะฤทธิ์ยาและความเมื่อยล้า คืนนั้น...นายซินฝันดีกว่าทุกคืน...
-
ท่ามกลางบรรยากาศสลัวในตอนเช้ามืดหมอสะดุ้งตื่นขึ้นมาเพราะฝันประหลาดๆที่ไม่น่าจะเกิดขึ้นจริง แต่ไออุ่นของคนข้างๆทำให้รู้ว่าเรื่องราวทั้งหมดคือความจริง แว่นลุกขึ้นลูบหน้าตัวเองเพื่อเรียกสติแล้วหันไปมองอีกคนที่มีผ้าพันแผลตรงข้อศอกรวมถึงแก้มขวา มุมปาก บริเวณไหล่และหน้าอกเริ่มกลายเป็นสีม่วงช้ำ หมอรู้สึกผิดที่เมื่อคืนพวกมันวางมวยกันอีกรอบเพราะความเลือดร้อนของแว่น คนเพี้ยนอย่างมันจ้องใบหน้าหล่อเหลานั่นแล้วแทบจะทึ้งหัวตัวเองเพราะไม่คิดว่าทุกอย่างจะเป็นความจริง มันค่อยๆลุกขึ้นอย่างกลัวว่าคนข้างๆจะตื่น แต่ก็ไม่ทันการเพราะคนๆนั้นลืมตาขึ้นมาเสียแล้ว
“วันนี้ทำงานเหรอครับ”
เพี้ยนพยักหน้าแทนคำตอบ
“เป็นไงบ้าง”
มันถามด้วยความเป็นห่วง แต่คนตอบกลับยิ้มร่าแล้วตอบด้วยความกวนโอ้ย
“เจ็บเหมือนโดนรถบรรทุกทับ”
หมออยากจะซัดอีกสักหมัด นายซินผู้น่ารักของมันหายไปแล้ว แว่นยู่หน้าแล้วถลึงตาใส่คนที่นอนอยู่จึงหัวเราะออกมาแว่นมันไม่รู้หรอกว่าที่นายซินแหย่มันเพราะชอบเห็นมันเวลาทำหน้าตาประหลาดๆมือเบสคิดว่าแบบนั้นมัน...น่ารักดี
เอาเป็นว่าพวกมันก็เพี้ยนทั้งคู่นั่นแหละ
“วันนี้มีเรียนไหม”
นายซินพยักหน้าน้อยๆ
“ลาป่วยซะ เดี๋ยวไปโรงพยาบาลเอาไปรับรองแพทย์”
“แต่...”
“ไม่ต้องไป!”
แล้วพี่แกจะถามทำไมไม่รู้ นายซินยิ้มขำแล้วกวักมือให้อีกคนขยับเข้ามาใกล้แว่นผู้เพี้ยนและอีคิวต่ำทำหน้าสงสัยและขยับเข้าไปหาโดยง่าย อีกคนจึงใช้แขนซ้ายข้างที่ไม่เจ็บและถนัดคว้าเอวอีกคนเข้าไปหาตัวคนที่ถือมีดผ่าตัดจะสู้อะไรคนแบกเบสหลายกิโลได้ หมอผู้เสียหลักแทบจะโถมลงไปทับอีกคนทั้งตัวแต่ยังดีที่ใช้มือสองข้างค้ำไว้ทันเวลา ไม่เช่นนั้นอีกคนคงต้องช้ำทั้งตัวแน่
“ไอ้ซิน!”
พี่แกแยกเขี้ยวใส่ นายซินกรอกตาไปมาแล้วบ่นบ้าง
“บีมพูดไม่เพราะเลย”
หมออ้าปากพะงาบๆเหมือนจะเถียงแต่เถียงไม่ออก ไม่ใช่ว่าบีมไม่ชอบที่นายซินเป็นแบบนี้เพียงแต่...มันไม่ดีต่อหัวใจ
“ปล่อย”
มันบอกคนมือปลาหมึก คนที่แก้มเขียวไปข้างนึงไม่ได้เจียมสังขารแต่มันกลับค่อยๆรั้งตัวอีกคนให้เข้ามาชิดยิ่งกว่าเดิมจนมันมันสามารถใช้จมูกโด่งสูดเอากลิ่นของอีกคนผ่านแก้มแดงๆได้ หน้าหมอเหวอจนมือเบสหัวเราะร่า
“ไอ้เหี้ยซิน!”
พอได้สติแล้วพี่แกก็รีบขืนตัวออกก่อนจะมานั่งก้มหน้างุดอยู่ข้างๆ
“คบกันแล้ว ทำได้”
คนมือไวตอบอย่างเรียบๆซื่อๆ แว่นอยากจะโบกไปอีกรอบแต่ทำได้แค่ถลึงตาใส่
“อย่าทำแบบนี้อีกนะ”
เพี้ยนเสหน้าหลบตาเรียวของอีกคนแล้วบ่นหงุงหงิง
“เดี๋ยวกูหัวใจวายตาย”
เอาเป็นว่าไอ้ซินหัวเราะจนปวดแผลเลยแหละ
หลังจากมหกรรมเขินแห่งชาติ แว่นกำชับให้อีกคนอาบน้ำอย่างระมัดระวังก่อนจะเดินออกมาหาอะไรลงท้องพร้อมกับเจอพ่อคนที่สองที่ห้องข้างนอก พ่อผู้นี้ถามได้ตรงเสียจนปวดใจ
“แฟนมึงเป็นไงบ้าง”
แว่นแทบอยากกระโดดถีบคนถามเพราะความอาย แต่ก็ต้องทำเนียนไม่รู้ไม่ชี้
“แฟน!? แฟนอะไร”
โจ้กรอกตาแล้วชี้ไปที่ห้องที่มีใครบางคนอยู่
“ผนังมันบาง”
ไอ้บีมแทบอยากจะเอากาแฟร้อนที่ถือไว้ในมือราดหัวตัวเอง แต่ก็ต้องยืนนิ่งตอบกลับเหมือนมันไม่ได้เขิน
“แล้วพูดตอนไหนวะว่าเป็นแฟนกัน”
ไอ้โจ้เบ้หน้าเพราะหมั่นไส้ก่อนจะฉกกาแฟในมือเพื่อนของตนไป แล้วยกยิ้มอย่างกวนตีน
“เอาเถอะ...กูคงคิดไปเองมั้ง แต่ตาบวมเชียวนะมึง”
มันล้อเพื่อนที่พยายามไม่แสดงความอายออกมา ทำไมโจ้จะไม่รู้กันเล่า!
“เทรนด์ถุงใต้ตาพระเอกนิยายเกาหลี”
ไอ้แว่นตอบพลางยักไหล่ หมอโจ้หัวเราะเสียงดังก่อนจะค่อนขอดคืน
“นิยายป่าเถื่อนสิมึง แฟนมึงสะบักสะบอมเชียว”
คราวนี้หมอแว่นถลึงตาใส่เพื่อนพร้อมกำใบหน้าแดงจัดแล้วโวยวายเสียงดัง
“ไอ้เหี้ยนี่ ยังไม่เลิกเรียกแบบนั้นอีก”
โจ้เอาตัวพิงผนังแล้วเกาคางเจ้าเหมียวตัวน้อยที่วนเวียนอยู่ใกล้ๆ
“แล้วจะให้กูเรียกว่าอะไรวะ นางซินเหรอ เนอะไอ้นีโม่...เนอะ”
แว่นผู้หน้าร้อนจนแทบจะสุกบ่นพึมพำออกมาในที่สุด
“เรียกว่า...เจ้าหญิง ก็คงได้มั้ง”
“เพี้ยนสัสๆ”
เพื่อนโจ้บ่นเสียงดังก่อนจะหัวเราะด้วยท่าทางละเหี่ยใจ
*************************************
คืนก่อนหน้า
เด็กฝรั่งผู้เดือดเนื้อร้อนใจเพราะท่าทางคุณหมอเดินวนไปมาจนพี่ๆเวียนหัว สุดท้ายแล้วมันก็หยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมานั่งฟังสัญญาณรอสายจนเกือบถอดใจ แต่กลับได้ยินเสียงที่คุ้นเคยดังขึ้นก่อน
“ครับเอเดน”
“คุณหมออออออออ”
เด็กฝรั่งกรีดร้องแล้วหันไปแยกเขี้ยวให้ไอ้พี่ฟ้าที่อยู่ข้างๆ เพราะหัวหน้าวงพาเพื่อนพี่ซินมาหมอถึงต้องเป็นแบบนี้ไงเล่า!
“คุณหมออยู่ไหน ผมเป็นห่วง”
มันอ้อนอย่างเคย
“ไม่เป็นไรครับ พี่อยู่ที่พักแล้ว”
“ให้ผมไปหานะ ผมไม่อยากให้คุณหมออยู่คนเดียว”
มันเสนอตัวอย่างจงใจเมื่อเห็นไอ้พี่ออมกลับมาแล้ว และดูท่าคุณหมอจะต้องกลับไปคิดมากคนเดียว แต่ทุกอย่างกลับไม่เป็นอย่างที่เอเดนคิดเมื่อมีเสียงใครอีกคนโพล่งออกมา
“พี่อยู่กับบีมที่ห้อง นายวางไปได้แล้วเอเดน”
เด็กฝรั่งจำเสียงนิ่งแต่อวดดีนั่นได้ดี มันไม่ค่อยชอบพวกทำตัวลึกลับอย่างนายซินเท่าไหร่ทำมาเป็นเงียบแต่จริงๆแล้วสมองกำลังประมวลผลอะไรก็ไม่รู้ เอเดนถึงค่อนข้างสนิทกับซินน้อยที่สุดในบรรดาพี่ๆทุกคน คนที่เด็กที่สุดเบ้หน้าแล้วหันไปค้อนพี่ใหญ่สุดก่อนจะวางสาย ไอ้พี่ฟ้าเดินมาหวังจะลูบหัวหยิกที่สูงเลยไหล่มันมาหน่อยแล้ว แต่เด็กฝรั่งกลับปัดมือนั่นทิ้งแล้วเดินหนี วันนี้มันอะไรนักหนา...อุตส่าห์เป็นวันที่จะได้ดูเอ็มวีเพลงแท้ๆเพื่อนพี่ซินที่ชื่อบิ๊กมาสตูดิโอทั้งๆปกติไม่เคยเห็นหน้าค่าตามาก่อนแถมมาวันเดียวกับหมอสุดที่รักมันอีก แล้วไม่รู้อีท่าไหนหายนะถึงมาเยือน มันเดินหน้ายุ่งเข้าไปหยิบกระเป๋าก่อนจะไหว้ลาทุกคนแล้วเดินออกมาข้างนอกเพื่อจะกลับบ้าน
“เฮ้ย....ทำไมกลับเร็ว”
ไอ้พายที่นั่งจูนกีตาร์อยู่ถามขึ้น เด็กฝรั่งตอบโดยใช้คำศัพท์แสลงแบบที่มันชอบ
“เซ็ง!”
ฟ้าเดินมาใกล้แล้วยื่นของบางอย่างให้
“อ่ะกุญแจ....พี่คงกลับดึก ”
เด็กฝรั่งชายตาไปที่คนชื่อบิ๊กแล้วกระแทกเสียงใส่หัวหน้าวง
“It up to you ,bro!”
ฟ้าผู้มีกฎในบ้านว่าอยู่ในเมืองไทยห้ามพูดภาษาอังกฤษเอ่ยห้าม
“เอเดน...พี่บอกแล้วว่าอย่า”
เด็กฝรั่งมู่หน้าแล้วแล้วเอ่ยอีกอย่าง
“Ahhhhh naruhodo ”
“ภาษาอื่นก็ห้าม!!!”
ไอ้พายถึงกับส่ายหน้าด้วยความอิดหนาระอาใจ
“แม่ง...น่ารามคานจุงเบย”
“พูดให้มันถูกๆหน่อยเถอะ”
พี่ฟ้าก็ถอนหายใจอย่างเหนื่อยอกเหนื่อยใจไม่แพ้กัน คนที่เด็กที่สุดมองหน้าท่านหัวหน้าวงทำหน้ายักษ์แล้วประกาศสงคราม
“สักวันเถอะพี่ฟ้า สักวันเถอะ...เราจะได้เห็นดีกัน!”
แล้วมันก็โบกแท็กซี่ลับตาไป ไอ้ฟ้าถอนหายใจเป็นรอบที่ร้อยในวันนี้...เพลีย
_____________________________________________________________________
TBC.
-
อ๊ากกกกก . . :serius2: :serius2:
-
แอร๊ยยยยยยยยย เวลาอยู่กับซินเดอเรลล่าว่าน่ารักแล้ว แต่เวลาของขึ้นเป็นโหมดอันธพาลนี่สุดจะเท่อ้ะ :-[ บิ๊กนี่ก็ปากเสียตลอดศก จัดการมันเลยหมอ :z6:
ไม่น่าเชื่อว่า ซินของเราจะซื่อขนาดนี้ เรื่องบางเรื่องเขารู้กันทั้งวงแล้ว นายไม่ระแคะระคายเลยหรือ เีดี๋ยวเจ้าชายถอดใจไม่รู้นะ มันยิ่งคิดมาก ขี้น้อยใจอยู่ด้วย :impress3:
-
จะผิดมั๊ยถ้าเราจะหลงรักเจ้าชายเวอร์ชั่นนักเลง แหมมม เท่ห์มากเลยคะ :-[
ส่วนหนูซินก็นะ ใสซื่อซะ รีบๆรู้เรื่องนะคะจะได้รีบไปง้อเจ้าชาย
-
ฮว้ากกกก ค้างๆๆๆ อยากรู้เป็นงัยต่อ
เนื่้อเรื่องน่ารักมากเลยนะ อ่านต่ได้เรื่อยๆไม่เบื่อเลย เขียนเป็นเรื่องแรกรึเปล่า
สำนวนดีนะ ชอบคาแรกเตอร์ตัวเอกมากทั้งสองคนเลย
พยายามเข้านะ
-
สนุกมากกกกกกกกก
มาต่อไวๆนะ
-
จะเป็นแฟนหมอเหมือนต้องหลุดมาจากโลกที่3อะ
พี่แกอินดี้เกิน
-
:m16: :m16:
อิบิ๊กร้ายนักนะยะ....แอบมาจิกกัดหมอบีมเหรอ!!!
ก็ดีน้องซินจะได้รู้ใจตัวเองซะที
แต่หมอบีมโคตรเท่เลยอ่ะ :-[ :-[
-
นายซินจัดการเพื่อนตัวเองเลยนะ
ทำพี่หมอชั้นแบบนี้ แกตายยยยยย
:3125:
-
มึนไปเลยใช่ไหมซิน
ตอนนี้หมอบีมอย่างเท่
รอให้ซินมันเคลียร์เองดีกว่า
แล้วมาง้อหมอบีมด่วน
-
อิบิ๊กโครตแรด ร้ายมากก อย่าทำอะไรเกินคำว่าเพื่อนที่ซินมันมอบให้
ส่วนน้องหมอบีมของพี่ บอกเลยว่านี่คือนิสัยมนุษย์ เราว่าเป็นปกติที่เราจะทำตัวแปลกกับคนที่เรารักเสมอ ไม่ว่าพ่อแม่ หรือคนรัก
เช่นน้องบีม ที่มีพฤติกรรม ต่อ พ่อ และ ซิน ไม่เหมือนกันต่างจากคนอื่น แต่ทั้งสองคนคืคนที่ซินต้องการความรักจากเค้า
-
:katai1: :katai1: :katai1: ซินมันก็ไม่ชัดเจนให้หมออ่ะ :z6:
-
เหมือนถูกผลักตกจากที่สูงยังไงไม่รู้อ่ะ สงสารหมอ :mew6:
อ่านไปก็เบลอไปเหมือนกับซินเด๊ะเลย เกิดอะไรขึ้นกับหมอ เหตุการณ์มันเร็วมาก ตั้งตัวไม่ทัน อย่าหยุดชอบซินเลยนะเจ้าชาย :z3:
นังบิ๊ก (จิกหัวเรียกเลย) อยากโดน :z6: และ :beat: เหรอ เดี๋ยวได้เสียทั้งเพื่อนทั้งสามี (?) ที่ทำงานกับเพื่อนหรอกเธอ
แต่พี่ฟ้าไม่คู่กับเอเดนเหรอ เอเดนน่ารักออก (ชมทุกตอนที่ออก :laugh:)
-
ซึมเลยอะ T_T//ปาดน้ำตา :hao5:
นายซินจะมึนอีกนานไหมห๊าาา ทำไมไม่รั้งงงง
แงงงงง เสียใจ
-
คราวนี้ซินของเราคงจะชัดเจนได้ซะที o18
-
:serius2: จบตอนแบบนี้มันค้างงงงงง
มาต่อไวไวเลยยยยยยยยย :katai4:
pleaseeeeeeeeee :call:
-
เป็นเรื่องที่สุดยอดมากเรื่องหนึ่งเลย
ถ่ายทอดอารมณ์ความรู้สึกออกมาเป็นตัวหนังสือได้ดีมาก
เราชอบตอนพิเศษ.....ลอยกระทง
ขอบคุณนะจ๊ะ
-
อ่านแล้วติดงอมแงมเลยค่ะ
แต่อยากบอกว่า ชอบพี่หมอตอนนี้ที่สุด เท่ห์อ่ะ
ส่วนนาย ซิน ก็เลิกใสซื่อได้แล้วมั้ง เดี๋ยวเสียพี่หมอไปนะ อิอิ
-
ชอบเวลาที่หมออยู่กับซิน
หมอจะขี้อายเขิน ดูน่ารักดี :o8:
แต่พอหมอมาอยู่ในโหมดอันธพาล อร๊ากกกกกก เท่โคตรรรรรรรรรรร
ฮาอ่ะ ไม่นึกว่าหมอบีมจะมีมุมนี้ด้วย :mew1:
(หมอจะโหดกับใครก็ได้นะยกเว้นกับคุณพ่อนะแจ๊ะะ)
:L2: :L2: :L2:
คนเขียนน่ารักมากกกก
ขอบคุณมาก มาต่อตรงเวลาไม่ต้องรอนาน
ขอบคุณอีกครั้งที่เข้าใจคนอ่านค่ะ
:mew1: :pig4: :pig4:
-
สารภาพเลยว่ากดคลิกมาอ่านเรื่องนี้เพราะกำลังทำงานที่มี ธีมซินเดอเรลล่าอยู่ (ประมานว่ากดไปงั้นๆ)
เมื่ออ่านจบตอนที่ 1 กรีสสสสสสสสสส :-[ :-[
เมื่อไหร่จะมาต่อคร้าาา รอคอยอยู่ค่ะ!!! :impress2:
ขออนุญาตชมนิดนึงคร่ะ เรื่องนี้สมจริงสมจังกับกรณีไม่ได้เป็น"เกย์"มาก่อนอย่างคุณหมอบีมมากเลย แล้วก้อลบความน่าเบื่อแบบที่นายเอกต้องหวาน น่าร้าก น่ากอด น่า... อะไรแบบนี้ไปเลย ให้อารมณ์ที่น่าติมตามดีมากๆด้วย แต่อาจมีการขัดใจคนอ่านบ้างนิดนุงที่พระเอกเราไม่รุกเอาซะเร้ย แต่นั่นถือเป็นจุดเด่นของเรื่องเลยใช่ป่าวคะ สมชื่อซินเดอเรลล่ามากๆอ่า
ชอบจังเลยยยยย :impress2:
-
สงสารหมอบีมวะ อะไรวะ :sad5:
อีคุณบิ๊ก อย่ามายุ่ง จุ้นจ้านได้ไหม ! คนเค้าไม่เอามึงก็อย่ามายุ่ง !
นายซินอ่อยให้หมอเพี้ยนคนเดียวเว้ย !! :o211: :o211:
ปล.ชอบหมอบีมเวอร์ชั่นนักเลงจัง เท่ห์เฟ่อออ... :give2:
-
บิ๊ก ปู มากๆ เลยนะ
-
ทำไมเจ้าชายยอมแพ้ง่ายขนาดนี้
นี่ขนาดเจ้าหญิงมาง้อยังไม่สนใจเลย
-
รออยู่นะคร้าบบบบบบบบบบบบบบบบบ :impress2:
-
ซินต้องโหดหน่อยดิ่ แบบห้ามไม่ให้หมอไปไรงี้
-
ไอ่เจ้าบิ๊ก ถามมาได้พี่หมอกำลังทำอะไร แกต่างหาก กำลังทำอะไรห้ะ :angry2: เกลียดเ้จ้าคนนี้จริง ๆ
ด้านมาก ๆ มาว่าพี่หมอบีม ไม่รู้รึไงว่านายซินเค้าเต็มใจให้พี่หมอตามจีบอ่ะ ปากเสีย มันน่า :beat:
แล้วทำอย่างนี้มานานแล้ว คอยกันทุกคนที่เข้าหานายซิน เพื่อนออมยังรู้ แต่นายซินคนซื่อนี่สิ เฮ้อ :เฮ้อ:
แต่ตกลงทำไปเพื่ออะไร ตัวเองต้องการอะไรจากซินกันแน่ ถ้าชอบ แล้วคอยกันคนอื่น แต่ตัวเองก็ไม่เห็นทำอะไรนิ
พี่ฟ้าก็อีกคน เมื่อไหร่จะเลิกยุ่งกับเจ้านั่น แล้วมาสนใจเอเดนซะที มีตาหามีแววไม่ ระวังแล้วจะเสียใจทีหลัง ชิ
ส่วนพี่หมอบีม เท่ห์ที่สุด :o8: นักเลงอย่างนี้แหละชอบมาก ไม่ใช่ติ๋ม ๆ ที่จะยอมโดนรังแก
เข้าใจพี่หมอที่จะคิดมาก แต่ก็อยากให้คิดด้วย ว่าถ้านายซินรำคาญพี่ จะพาพี่ไปนั่นมานี่ทำไม
ถ้าพี่หมอจะตัดใจ ถ้าพี่หมอไม่มาให้เจอ ก็ถึงเวลาที่นายซินจะเลิกใสซื่อเกิ๊นซะทีนะ รู้ใจตัวเองซะที
แล้วก็เป็นฝ่ายไปตามจีบพี่หมอซะบ้าง ไม่ใช่จะรอให้เค้ามาจีบตัวเองฝ่ายเดียว รู้มั้ย ไม่งั้นก็ไม่พัฒนาซะที
พี่หมอกับนายซิน คงปรับความเ้ข้าใจกันไม่ค่อยยากเท่าไหร่ แต่ไอ่บิ๊กเนี่ยสิ หาใครมาจัดการเอาไปเก็บทีได้มั้ย
รอตอนต่อไปจ้า นายซินจะฉลาดแล้วใช่มั้ย ค่อยยังชั่วหน่อย
ขอบคุณคนเขียนจ้า :3123:
-
บิ๊ก :katai1: :z6:
ซินจ๋า ไปเอาเจ้าชายกลับมานะตัวเอง
-
ชอบเจ้าชายบีมจังเลย จะเพี้ยนก็ได้ จะฮาก็ดี แถมดราม่าได้สุด ๆ ด้วย
ไม่แปลกเลยที่ใครได้อยู่ใกล้แล้วจะชอบ ยกเว้นคนที่หมายปองสิ่งเดียวกันคนนั้น
นางซินของเราก็ไปเรื่อย ๆ แต่ก็พัฒนาขึ้นเยอะ จนคนรอบข้างมองออกนั่นแหละ
พึ่งได้อ่านค่ะ สนุกมาก
-
เอา(อิ)น้ิองบิ๊กไปเก็บด่วนนนน
-
อ้ากกกกก อกตาแปะจะแตก :serius2:
อยากจับบิ้กกดส้วมซึมจริงๆ
ชอบคำหมอบีมมากเลย
' เก็บเมียมึงไว้ดีๆด้วยนพ ทีหลังกูไม่เอาไว้หรอก'
ไม่ต้องเอามันไว้ จับยัดส้วมไปเลยยยยยย!!! :angry2:
ปล.รอ รอ รอ ตอนต่อไปอยูนะครับ
-
“ก็กูชอบมัน”
หมอบีมลูกผู้ชายตัวจริง o13
-
:L2:
สนุกมาก รอตอนต่อไปอยู่นะ
-
#13 My Prince
หลังจากค่ำคืนอันชุลมุนแค่ไม่กี่วัน ทุกคนก็นัดกันมาพูดคุยจุดเชื่อมต่อของวงที่จะเซ็นสัญญากับค่ายต่างประเทศที่สตูดิโอดังเดิม นายซินบิดรถคู่ใจมาจากบ้านก่อนที่จะเห็นว่ามีรถออมจอดอยู่ก่อนและไอ้ออมไม่ได้มาคนเดียว แต่มากับเพื่อนแว่นอีกคน...บิ๊ก...
"เฮ้ย หน้าพี่เป็นอะไร!!!"
ไอ้เต้ถามพลางเดินมาส่องเหมือนมันเป็นตัวประหลาด เจ้เอมมี่เหลือบมองใบหน้าเชียวช้ำที่จางลงหน่อยอย่างไม่ค่อยเชื่อสายตาตัวเองแต่พอเห็นแผลตกสะเก็ดยาวที่ข้อศอกแล้วป้าแกก็กรี้ดร้อง
"น้องซินไปรถล้มมาใช่ไหม ดีนะที่อัดเพลงเสร็จแล้ว ไม่อย่างนั้นจะหาฉันใครมาตบเบสแทน!"
นายซินโบกมือปฏิเสธข้อสันนิษฐานของผู้จัดการวง เนื่องจากทุกสายตามีจุดรวมอยู่ที่มือเบส ซินจึงกระแอมแก้เก้อแล้วไขข้อข้องใจอย่างตรงไปตรงมา
"เอ่อ...ผมโดนหมอบีมต่อย"
"เฮ้ย!?"
ทุกคนตกใจและประหลาดใจกับคำตอบเป็นอย่างมาก มีแค่บิ๊กที่นั่งกระตุกมุมปากยิ้มเยาะ
"เวร!!!"
ไอ้พี่พายเดินมาดูแผลใกล้ๆ แล้วถามต่อ
"ต่อยกัน? พี่เขาไซส์แค่นั้นไม่น่วมไปแล้วเหรอวะ"
"ไม่ได้สวนสักหมัดสิมึง"
เป็นไอ้ฟ้าที่ตอบแทน ซินยิ้มเพราะหัวหน้าวงดันรู้ทันแต่ทุกคนยังสงสัยเรื่องราวประหลาดของมือเบสผู้เงียบเชียบและเรียบร้อย
"ทำไมเขาต่อยมึงได้วะ มีเรื่องอะไรกัน"
ไอ้พายถามนายซินที่อมยิ้มประหลาด เกิดมาร้อยวันพันปีพึ่งจะเห็น ไอ้ซินจึงทำการอธิบายที่เฉยและตรงไปตรงมาตามเดิม
"ผมโมโห เอ่อ...เลยเผลอ เอ่อ...ดึงมาจูบ ก็เลยเป็นแบบนี้"
เป็นคำตอบที่คริสตัลเคลียร์ เรียกได้ว่าพวกที่งงกับสถานการณ์วันนั้นจับต้นชนปลายถูกหมดแล้วไอ้ออมและไอ้ฟ้าถอนหายใจกับคำตอบแบบผ่ากลางปล้องของไอ้พวกไม่ค่อยพูด พวกที่นึกไม่ถึงได้แต่นั่งอ้าปากค้างเหมือนเจอสัตว์ประหลาดแห่งเทือกเขาแอลป์ จะมีแต่สองหนุ่มเอเดนและบิ๊กที่มีใบหน้าไม่สบอารมณ์อย่างชัดเจน เด็กฝรั่งชูนิ้วกลางให้อย่างเปิดเผยแต่อีกหนุ่มเหลือบมามองด้วยหางตาแล้วก็เดินออกจากห้องไป
บิ๊กใช้ลำตัวบางท่อนบนพิงกับผนังข้างสตูดิโอ ก่อนจะควักบุหรี่รสมินท์ขึ้นมาสูบอย่างไม่สบายอารมณ์นัก วันนี้มันมาที่นี่ก็เพราะไอ้ออมชวนมาดูเอ็มวีเพลงที่คราวที่แล้วพลาดไป เอาความเป็นจริงเถอะ...บิ๊กมาเพราะอยากเห็นหน้าไอ้ซินที่มันชอบ แค่เห็นคนๆนั้นบิดรถมาจอดมันก็แทบจะถลาเข้าไปหาแล้วทักทายเป็นปกติเหมือนทุกที แค่รู้ว่าเจ้าของใบหน้ายิ้มใจดีโดนใครทำร้ายมามันก็โกรธแทนแทบตาย แต่แล้วยังไงล่ะ...กับดักที่วางไว้ไม่ได้ผลสักนิด มันใช้ตากลมโตที่เคยมีหลายคนบอกว่าน่ารัก มองท้องฟ้ายามค่ำคืนที่ไม่มีดาว ความจริงดาวมันก็ยังอยู่ที่เดิม...เพียงแต่มองไม่เห็นเท่านั้นเอง...
"มึงเคยมองเห็นกูบ้างไหม"
ร่างบางเอ่ยถามคนที่เดินมาหยุดอยู่ข้างๆบิ๊กรู้ว่าซินรู้ว่ามันคิดอย่างไรมาตลอด เพียงแต่นายซินไม่เคยแม้จะมองมาด้วยซ้ำ บิ๊กถอดแว่นสายตาจอมปลอมนั่นออกแล้วเพ่งมายังอีกคน ไม่มีการหลบตาอย่างที่ใครบางคนทำ แม้คนๆนั้นจะก้มหน้าก้มตาพูดจากวนตีนทำตัวน่ารำคาญก็ยังอยู่ในสายตามือเบสเสมอ ไม่เหมือนมันทั้งๆที่อยู่ข้างหน้าพยายามทำทุกอย่างแท้ๆนายซินกลับไม่เคยจะมอง ซินมองตรงมายังคนที่ตนเรียกว่าเพื่อนก่อนจะตอบตามความเป็นจริง
"เคยสิ"
แต่ตอนนั้นมันทำได้แค่มอง แค่มองจริงๆบิ๊กเบิกตากว้างอย่างประหลาดใจก่อนจะพร่ำอยู่แค่คำๆเดียว
"ทำไมวะ ทำไมวะซิน ทำไม..."
เสียงเพื่อนคนนั้นเริ่มสั่น บิ๊กทิ้งมวนบุหรี่ลงพื้นอย่างไม่ใยดีแม้จะพึ่งจุดก็ตาม
"มันสายไปแล้ว"
ตาเรียวของนายซินยังทอดสายตามองอีกคนอย่างแน่วแน่ ยอมรับเลยก็ได้ว่าตอนนั้นมันขี้ขลาดแม้จะรู้ว่าอีกคนรออยู่ก็ตาม มันขี้ขลาดนานเสียจนความรู้สึกเกินเพื่อนหมดไปแล้ว บิ๊กผู้ได้แต่รอก็คงขี้ขลาดไม่แพ้กันคนตรงหน้าน้ำตาไหลอย่างห้ามไม่ได้
"ทำไมมึงทำแบบนี้วะ ที่กูนั่งเงียบมึงนึกว่ากูชอบนักรึไง ที่กูเงียบก็เพราะมึงชอบ ที่กูยอมฟังเพลงฮาร์ดคอก็เพราะมึงชอบ ยอมทำตัวเรียบร้อยก็เพราะมึงชอบ”
ใบหน้าที่ติดจะน่ารักกว่าผู้ชายทั่วไปเต็มไปด้วยคราบน้ำตา มือเบสเอ่ยเพียงเบาๆ
“เป็นตัวของตัวเองเถอะบิ๊ก”
“ทำไมมึงไม่บอกกูล่ะว่ามึงชอบคนวุ่นวาย! กูทำให้ได้! จะให้กูทำตัวเพี้ยนๆหรือทำตัวน่ารำคาญเหมือนไอ้เหี้ยนั่น กูทำให้มึงได้หมด”
ร่างเล็กตรงหน้าเริ่มโวยวายอย่างไม่ฟังเหตุผล ความจริงซินไม่ได้ชอบคนน่ารำคาญ แต่ที่มันชอบหมอเพราะข้อดีอย่างอื่นที่คนอื่นไม่รู้แล้วจะบอกให้อีกอย่างก็ได้ว่า...
"บีมไม่ได้น่ารำคาญ หรือวุ่นวายหรอกนะ"
นายซินบอกคนตรงหน้าตามความคิดตอนนี้ของตนจะว่ามันไม่พอใจก็ได้ที่เพื่อนใช้สรรพนามแบบนั้นกับเจ้าชายแว่นของมัน บิ๊กเหยียดยิ้มมองท่าทางจริงจังในคำพูดของคนตรงหน้าดวงตาที่เรียบเฉยของนายซินมีแวววูบไหวน้อยๆตอนพูดถึงอีกคน
"ที่มึงกล้าเล่นด้วยเพราะแค่มันเอ่ยปากว่าชอบมึงก่อนอย่างนั้นสินะ"
บิ๊กที่พอรู้อะไรอยู่บ้างเอ่ยถาม ซินรู้สึกเหมือนถูกตบหน้า...ดูถูกความชอบ บิ๊กกำลังดูถูกความชอบที่จริงใจของมัน เหมือนตอนมันพูดกับหมอไม่มีผิด ถึงแม้มันจะกล้าตอบรับความรู้สึกของแว่นเพี้ยนเพราะใครคนนั้นเป็นคนกล้าที่จะก้าวผ่านกำแพงหนามาก่อน แต่ไม่ใช่มันไม่รู้สึกอะไรเลยและมันมั่นใจว่าความรู้สึกของมันไม่แพ้ความรู้สึกของคนๆนั้นอย่างแน่นอน
"กูชอบบีม"
ซินผู้ไม่ยอมให้ความโมโหมาครอบงำตัวเองตอบอย่างเรียบง่าย แต่ชัดเจนในตัวเอง ร่างเล็กผอมแห้งตรงหน้าของนายซินแค่นยิ้ม
"มึงโกหก"
ฉับพลันบิ๊กโน้มคอของอีกมาใกล้เสียจนใบหน้าชิดกัน มันเพ่งมองใบหน้าหล่อเหลาที่มันชอบมาตลอด ตาเรียวดูตกใจไม่น้อยกับท่าทางของเพื่อน แต่ไม่ทันที่ประมวลผลสมอง...เพื่อนก็ใช้ริมฝีปากนิ่มบดเบียดเข้ามา นายซินผลักไหล่เล็กออกทันที มันใช้หลังมือเช็ดริมฝีปากเบาๆก่อนจะพูดอะไรบางอย่าง ที่บิ๊กไม่ได้อยากจะฟังเพียงนิด
"กูไม่เคยโกหกกับ...เพื่อน"
บิ๊กหัวเราะ หัวเราะทั้งน้ำตากับคำว่าเพื่อนที่มันไม่เคยอยากได้ ทั้งๆที่ทำขนาดนี้คนตรงหน้ายังไม่มีท่าทางยินดียินร้ายแม้แต่น้อย มันนึกภาพไม่ออกจริงๆว่าทำไมคนๆนั้นถึงทำให้คนตรงหน้าโกรธได้ ถ้าจะบอกว่าบิ๊กยอมแพ้ก็คงไม่จริงนัก...เพราะถึงแข่งไปมันก็คงไม่มีทางชนะอยู่แล้ว ถึงมันจะกล้าทำตัวแย่ขัดขวางทุกคนที่จะเข้าไปเหยีบภายในกำแพงนั่น แต่มันไม่ใจกล้าพอที่จะชะโงกหน้าเข้าไปด้วยซ้ำ ซินมองมองคนที่เดินออกไปด้วยความรู้สึกที่หลากหลาย เพื่อนคนนั้นท่าทางแย่เต็มทนแต่ที่แน่ๆมันไม่ได้อยากคว้าเอวเข้ามาจูบแล้วรั้งไว้อย่างที่ทำกับไอ้บีมอย่างแน่นอน
"ออม...ไปส่งเพื่อนหน่อย"
มันต่อสายถึงเพื่อนอีกคนที่วางใจเพราะตัวมันเองทำอะไรเกินไปมากกว่านี้ไม่ได้อยู่แล้ว แต่ถ้าจะให้มันเมินเฉยก็คงไม่ใช่วิสัย เพราะเสียอย่างไรพวกเขาก็เป็นเพื่อนกันมาโดยตลอดหลายปี มือเบสนั่งยองๆมองท้องฟ้ามืดที่ไม่มีดาวอยู่นานด้วยความไม่สบายใจก่อนจะต่อสายหาอีกคน
"โย่ว วอทซั่บ ฮู อาร์ ยู้"
แว่นรับโทรศัพท์ได้เพี้ยนและฮาทุกครั้ง
"โทรมามี'ไร"
ปลายสายคงความกวนตีนได้สม่ำเสมอ จะบอกว่าช่วงอาทิตย์แรกเป็นช่วงโปรโมชั่นของพวกมันสองคนก็ว่าได้ แม้จะคุยกันนานไม่ได้เพราะการงานของเพี้ยนผู้ความรับผิดชอบสูงลิ่วคอยขัดขวางอยู่ แต่สายเรียกเข้าและโทรออกของแต่ละวันรวมกันไม่ต่ำกว่าสิบสายแน่นอน ...พวกมันบ้าพอกัน...
"บีมทำอะไรอยู่"
"อินอ้าว อำอังจะเอ้าเอร"
เคี้ยวไปคุยไป...มารยาทหมอช่างงามมาก
“พูดไปกินไปเดี๋ยวก็ติดคอ”
ไอ้ซินพูดพึ่งจะจบ ปลายสายก็ไอค่อกแค่กแล้วตะโกนหาน้ำพลางบ่นไปด้วยว่า ‘มึงแช่งกู’ เป็นระยะ
“ทำไมเสียงฟังดูไม่รื่นเริง เป็นอะไรหรือเปล่า”
แว่นถามอีกคน ปกติเสียงรื่นเริงของไอ้คนเรียบร้อยมันก็เรียบอยู่แล้วแต่วันนี้ฟังดูเรียบเสียจนติดจะเย็นชา นายซินยิ้มพร้อมกับหลับตาแล้วถอนหายใจเฮือก...มันคิดว่าตัวเองเลือกเจ้าชายถูกคนแล้วจริงๆ...
“ผมพึ่งคุยกับบิ๊กเสร็จ”
แค่คำตอบเดียว ปลายสายถึงกับเงียบไปพักใหญ่เพื่อที่จะหาคำพูดช่วยคลี่คลายสถานการณ์กระอักกระอ่วนนี้ได้
“ไม่โดนกระทืบใช่ไหม”
ไอ้ซินที่กำลังมึนๆถึงกับขำพรืด ก่อนจะตอบตามจริง
“ไม่มีใครเขาเถื่อนแบบนั้นหรอก”
แว่นย่นจมูก มันอยากจะถียงเหลือเกินว่าก็กูนี่ไง!
“แต่ผมโดนจูบ”
ปลายสายเงียบไปนานกว่าเดิมหลายเท่า นายซินได้ยินเสียงหายใจอยู่สองสามครั้งก่อนที่หมอจะส่งเสียงเหี้ยมกลับมา
“รอกูออกเวรก่อนเถอะ มึงโดนกูอีกหมัดแน่”
นายซินหัวเราะจนตัวงอ มันอยากจะเห็นหน้าแว่นตอนนี้จริงๆไอ้แว่นผู้กำลังจะเดือดจ้วงข้าวเข้าปากคำใหญ่ๆแล้วกลืนไอ้ก้อนหึงลงคอไปก่อนจะสนทนาต่อด้วยความกวนตีนเฉกเช่นเดิม
"โทรมาบ่อยๆนี่ คิดถึงพี่สินะไอ้น้อง"
ไอ้ซินขำกับความปากกล้าของอีกคน อยากจะรู้นักว่าถ้าอยู่ต่อหน้าจะกล้าพูดแบบนี้ไหมมันจึงตอบด้วยเสียงเรียบๆว่า
"ครับ...คิดถึงครับ"
ไอ้ซินได้ยินเสียงแกร๊ง!!!ที่ปลายสาย เหมือนกับว่า....
'ไอ้บีม! มึงกินยังไงให้ช้อนร่วง'
ถ้าจำไม่ผิดเสียงผู้หญิงเมื่อครู่คือเจ๊เอ้
"เพราะมึงเลยซิน!"
เสียงแว่นโวยวายจากปลายสายก่อนจะวางไป ไอ้ซินหัวเราะจนน้ำตาแทบไหลมือเบสมองหน้าจอที่ยังสว่างโล่ 'ไอ้แว่นโรคจิต' คือชื่อของหมอที่มันบันทึกไว้ตอนได้เบอร์มาจากไอ้ออม นายซินเปิดหน้าต่างแก้ไขชื่อนั้นแล้วบันทึกคำว่า 'My Prince' ลงไปแทน
-
ถามว่าหลังจากช่วงโปรโมชั่นของหมอเพี้ยนกับพ่อมือเบสเป็นอย่างไรจะหลายสัปดาห์หรือผ่านไปหลายเดือนแล้ว หมอก็ยังไปทำงานเหมือนเดิม ไอ้ซินก็ยังไปเรียนพร้อมกับไปสตูดิโอด้วยเช่นเดิมแต่ทุกวันที่แว่นไม่ได้เข้าเวร นายซินก็จะขับรถสองล้อคู่ใจมารับเพื่อไปกินข้าว พากลับบ้านไปหาคุณนายแม่หรือไม่ก็พาไปให้เอเดนแทะเล็มเล่นที่ห้องซ้อมจนเพี้ยนมันสนิทกับพี่ทุกคนมากกว่ามือเบสที่ไม่ค่อยจะพูดเสียแล้ว แต่วันนี้นายซินกลับพาขับรถออกนอกเส้นทาง
"ไปไหน"
หมอตะโกนฝ่าเสียงลมเพื่อถาม นายซินทำแค่ลดมือที่จับแฮนด์อยู่มาลูบมือเย็นที่กอดตนไว้แล้วบิดต่อไป โดยไม่ได้ตอบคำถามนั่น ไอ้ซินจอดรถที่หน้าบ้านเดี่ยวหลังหนึ่งย่านชานเมือง ข้างในบ้านเปิดไฟสว่างมีเสียงพูดคุยกันเล็กน้อย แว่นมองหน้าคนที่กำลังถอดหมวกกันน็อคให้ตนอย่างเบามือ ซึ่งใครคนนั้นทำแค่ทอดยิ้มอย่างเคยแต่คราวนี้เพี้ยนไม่หลงยิ้มพิฆาตของนายซินแน่
"ที่นี่ที่ไหน"
มันถามอย่างคาดโทษ
"ยังอยู่ในกรุงเทพแต่ถ้าหลุดแยกตรงหน้าไปจะเป็นสมุทรปราการ"
เป็นคำตอบที่ยาวมากสำหรับนายซินแต่ไม่ได้ใจความแม้แต่น้อย ไอ้บีมย่นจมูกแล้วถามต่อ
"กูหมายถึงพามาที่บ้านหลังนี้ทำไม"
คราวนี้หมอมันแกล้งโง่ เพราะเอาจริงๆแล้วมันแอบคิดว่าที่นี่เป็นบ้านไอ้ซิน
"บ้านผม"
นั่นไง ชัดเลย!ไอ้แว่นทำหน้าเหรอหราจนนายซินต้องดึงมือขาวๆนั่นให้เดินตามเข้าไปในบ้านหลังขนาดกลาง เพี้ยนที่พึ่งได้สติรีบยื้อตัวไว้แล้วระล่ำละลัก
"ดะ...เดี๋ยวนะ"
มันกลืนน้ำลายอย่างยากลำบาก ไอ้ซินผู้คบกับแว่นแล้วสกิลขี้แกล้งเพิ่มเป็นเท่าตัวหัวเราะเบาๆแล้วแกล้งเลิกคิ้วถาม
"มีอะไรครับ?"
หมอยิ้มหน้าแหยก่อนจะอ้อนวอนขอทำใจ
"ซินครับ"
ซินยิ้มกับคำพูดเพราะๆที่จะได้ยินเวลาคนตรงหน้าขอร้องอะไรสักอย่าง ซึ่งมันชอบเวลาแบบนี้เป็นพิเศษ
"ครับ?"
แต่มันก็ยังแกล้งตีมึนต่อไป
"คือกู...."
แว่นระล่ำระลัก แล้วพยายามยื้อมือของตนออกจากอีกคน
“ถ้าบีมดึงออก ผมรวบทั้งตัวเลยนะ”
นอกจากสกิลการแกล้งจะมากขึ้น นายซินยังชอบขู่แว่นด้วย ไอ้บีมเบะหน้าเรียกความสงสารแต่ไม่ทันการเพราะคนที่หมอเพี้ยนไม่อยากเจอมากที่สุดเดินฉับๆมายืนอยู่ตรงหน้าแล้ว
"อ้าวซิน พ่อก็ว่าได้ยินเสียงรถเอ็งเข้าบ้านสิมา"
คนเป็นพ่อบอกลูกชายก่อนจะหันมาหาไอ้ตัวขาวที่ยืนบิดมือออกจากลูกชายตัวเองอยู่
"สวัสดีครับ"
พอบิดมือออกได้มันก็รีบไหว้ประหลก คนเป็นพ่อรับไหว้อย่างงงๆแต่พอจะเข้าใจอะไรบ้างแล้ว
“ป่ะ เข้าบ้าน”
ชายสูงอายุเรียกลูกและแขกเข้าไปในบ้านอย่างเป็นกันเอง ไอ้แว่นแปลกใจเล็กน้อยกับท่าทางนั่นแล้วหันมาขอความช่วยเหลือกับอีกคน
"ซิน...."
คราวนี้เพี้ยนทำหน้าเหมือนจะร้องไห้จริงๆ ไอ้ซินเลยลูบหัวเบาๆ
“ไม่มีอะไรหรอก...เชื่อผมนะ”
จะว่าเชื่อก็เชื่อ แต่แว่นก็อดกลัวไม่ได้เมื่อกี้คนเป็นพ่อเล่นออกมาพร้อมเครื่องแบบตำรวจครบชุด ถ้าเกิดเขาไม่พอใจที่ผู้ชายเพี้ยนๆมาขอเป็นลูกเขยล่ะ จะไม่เอาน้องปืนสีเมื่อมเป่าแล้วเอาไปถ่วงคลองหน้าบ้านหรือ...มันคิดไปนู่น...
นอกจากยังไม่ได้เตรียมใจเรื่องพ่อแล้ว แม่และคนในครอบครัวยังนั่งกันอยู่ที่โต๊ะครบองค์ประชุม แว่นไม่เคยอยากตายขนาดนี้มาก่อนในชีวิต เอาเป็นว่าตอนนี้มันหลับหูหลับตาไหว้ทุกคนก่อนก็แล้วกัน
"สวัสดีจ๊ะ"
คนเป็นแม่รับไหว้แล้วหันไปทางพ่อซึ่งรายนั้นเอาแต่ยักคิ้วลูกเดียว แต่ก็พอจะรู้แล้วว่าทำไมวันนี้ลูกชายถึงกลับบ้านมาพร้อมกับแขกอีกคน นายซินเดินมานั่งข้างๆพ่อแล้วให้อีกคนนั่งลงข้างตน แว่นเหงื่อชื้นไปทั้งตัวเลยทีเดียว นายซินเริ่มแนะนำคนทั้งหมดให้หมอรู้จัก
"นี่พ่อ แม่ แล้วก็พี่ชายผมกับพี่สะใภ้”
ซึ่งหมอผู้ทำตัวไม่ถูกเริ่มไหว้วนลูปใหม่อีกรอบ
“สวัสดีครับ”
“พี่ไวท์อายุเท่ากันกับบีม นี่บีมครับ"
"เฮ้ย!!!"
ไอ้ไวท์ที่เชื่อมั่นว่าหน้าตัวเองไม่ได้ล้ำหันไปหาเมียที่อยู่ข้างๆ ซึ่งเมียมันส่ายหน้าด้วยความปลงตก คนเป็นแม่ก็แปลกใจไม่แพ้กันเลยเอ่ยถามที่มาที่ไป
"อ้าว แม่นึกว่าเป็นรุ่นน้องซินทำงานที่ไหนหล่ะเรา"
"เรียนหมอปีสุดท้ายแล้วครับ"
คำตอบสั่นๆของว่าที่หมอทำเอาทุกคนเลิกคิ้วแล้วมองกันเลิ่กลั่ก ไอ้ไวท์หันมาทางไอ้ซินแล้วขมุบขมิบปากเป็นทำนองว่า
"ร้ายนะมึง"
ซึ่งมือเบสก็แค่ยักคิ้วกวนตีนกลับไปให้
"กินข้าวกันก่อนลูก มาปุบปับกันดีที่แม่เตรียมของไว้เยอะ"
คุณแม่ดึงลูกสะใภ้ที่นั่งอึ้งอยู่เข้าครัวไป แว่นนั่งตัวลีบจนแทบจะสิงเข้าไปกับเก้าอี้นายซินนั่งมองท่าทางนั่นจะว่าสงสารก็ใช่เอ็นดูก็ใช่
"ยังไงกันวะ ทำไมไม่บอกพ่อเอ็งสักคำ"
พ่อหันมากระซิบกระซาบกับลูกชายคนโปรด ก็พอรู้มาจากช่าวหลายเดือนแล้วว่าลูกชายตัวเองไม่โสดแต่ก็คิดว่ามันเป็นเรื่องเข้าใจผิด
"ผมรอให้แน่ใจก่อน"
คนเป็นพ่อส่งเสียงอืมในลำคอ ก่อนจะพูดบางอย่างที่ทำให้นายซินยิ้มหน้าบาน
"ตาเอ็งถึงเหมือนพ่อเลยนะเนี่ย"
"ยายหนูดูอยู่นั่น มายกนี่ออกไปก่อน"
คนเป็นแม่ตีแขนสะใภ้ที่ยังแอบส่องแขกอยู่
"แม่ดูสิ ซินมัน......"
เธอผู้รู้ว่าน้องสามีผู้มีรสนิยมแบบใด กำลังตื่นเต้นแต่พอเห็นแม่สามียิ้มกว้างพร้อมน้ำตาเธอก็ถึงกับพูดไม่ออก
"แม่..."
"หายห่วงสักที แม่นึกว่ามันจะปิดกั้นตัวเองเสียอีกเห็นแบบนี้ก็สบายใจ"
สะใภ้เดินเข้าไปกอดคุณแม่ยายที่แสนใจกว้าง พร้อมกับคลี่คลายบรรยากาศนั่น
"แฟนมันน่ารักด้วยนะแม่ แต่ตอนแรกหนูนึกว่ามันไปคว้าเด็กมัธยมมา"
คนเป็นแม่ขำพรืดแล้วเขกหัวลูกสะใภ้ตัวดีไปที ก่อนจะช่วยกันลำเลียงอาหารค่ำออกมา
******************
บรรยากาศการรับประทานอาหารของครอบครัวนี้ผ่านไปด้วยดี มีแต่แว่นคนเดียวที่ยังคาใจ...ทำไมพวกเขาไม่สงสัยอะไรกันเลย ดูท่าความคาใจของแว่นจะถูกคลายเพราะมันได้ยินนายซินบอกว่าพ่อเรียกไปหาที่ห้องนั่งเล่น แว่นที่ละเลียดข้าวเข้าไปอยากจะอ๊อกออกมา เพราะมันชักจะกดดันตัวเองเกินไปเสียแล้ว นายซินที่เห็นท่าไม่ดีเดินมาแตะไหล่เบาๆแล้วใช้มือลูบท้ายทอยอย่างคนกำลังปลอบใจ
“ค้างนี่กันนะ พ่อไม่อยากให้ขับรถดึก”
ชายแก่พุงพลุ้ยนั่งดูข่าวอยู่ที่โซฟาบอกสองหนุ่มที่พึ่งเดินเข้ามา
“มา นั่งลงข้างล่าง”
คนเป็นพ่อบอกให้นั่งลงข้างล่าง ไอ้เพี้ยนก็ยอมนั่งลงแต่โดยดีเมื่อหันไปมองคนข้างๆคนๆนั้นก็ทำแค่ยิ้มกลับมา ชายแก่วางมือที่ผ่านอะไรมามากมายบนหัวของหนุ่มทั้งสอง หมอที่เคยบวชจำได้ว่านั่นคือบทสวดให้พรจนกระทั่งการให้พรนั่นจบลง แว่นผู้ทนความอึดอัดได้ไม่นานกำลังจะเอ่ยปากถามชายแก่
“คือ...ผม”
คนที่นั่งอยู่บนโซฟามองเด็กแว่นที่ปั้นหน้าไม่ถูก สารวัตรธงลูบหัวทุยของลูกชายคนใหม่เบาๆแล้วยิ้มให้
“รักกันดีๆนะ”
หมอรู้แล้วว่ารอยยิ้มกว้างแสนใจดีของนายซินถอดแบบมาจากใคร แค่คำพูดเดียวจากที่เคยอึดอัดและไม่เข้าใจอะไรสักอย่างตอนนี้มันเข้าใจหมดแล้ว น้ำตาที่ไม่รู้มาจากไหนไหลออกมาเหมือนน้ำตก จะว่าแว่นตุ๊ดก็ได้...วันนี้มันยอมให้วันนึง...ชายแก่หัวเราะเบาๆแล้วพูดปลอบ
“มาเป็นลูกบ้านนี้เอ็งต้องอดทนนะเว้ย ไอ้ซินมันดื้อเงียบ”
แว่นที่พูดอะไรไม่ออกสักคำเอาแต่พยักหน้าลูกเดียว คนเป็นพ่อขำพรืดแล้วขอตัวไปอาบน้ำเพราะกลัวลูกสะใภ้จะเป่าปี่ยิ่งกว่าเดิม ว่าแต่แว่นมันรู้หรือยังวะว่าตัวเองเข้ามาเป็นลูกสะใภ้ไม่ใช่ลูกเขยอย่างที่คิดเอาเอง นายซินขยับมาหาคนที่นั่งเขื่อนแตกอยู่แล้วดึงเข้าไปกอด แว่นเอาหน้าผากโขกหัวอีกคนดังป๊อก! แล้วโวยวาย
“ไม่ยอมบอกกูก่อนวะ ไอ้บ้า”
“เซอร์ไพรส์ไง”
แว่นถลึงตาแดงๆใส่ก่อนที่จะยอมซบหน้ากับบ่ากว้างให้เขาลูบหัวลูบหางนิ่งๆแล้วคิดสะระตะไปเรื่อย...ถ้าที่บ้านมันเป็นแบบนี้บ้างก็คงดี...
*********************************
“ให้กูนอนฝั่งไหน”
เพี้ยนที่อาบน้ำเสร็จแล้วถามอีกคนที่นอนอ่านหนังสืออยู่นายซินแผ่ตัวให้เต็มเตียงหกฟุตแล้วตบที่อกตัวเอง แว่นแยกเขี้ยวใส่แล้วเอาหมอนข้างตีพุงที่มีแต่กล้ามท้องหนักๆ จะบอกให้ว่าถึงจะคบกันมานานหลายเดือน ถึงไอ้ซินจะไปนอนที่ห้องแว่นหลายต่อหลายครั้งจนนับไม่ถ้วน พวกมันก็ทำแค่ตกลงกันว่าจะนอนฝั่งไหน กระซิบให้ก็ได้ว่าอาจจะมีจูบเบาๆแต่นั่นไม่สมเป็นวัยรุ่นวัยเจริญพันธุ์เพียงนิด! เป็นเพราะไอ้ซินมันขี้ขลาดและถึงแว่นมันจะเริ่มจีบเขาก่อน เรื่องนี้มันขอทำหน้าบางติดเอาไว้ก่อนแต่ครั้งนี้มือเบสคงต้องทำอะไรสักอย่างแล้ว เพราะดูจากท่าทางระวังตัวแจของไอ้เพี้ยน...ซินมันคงอกแตกตายก่อน... ดูจากคืนนี้สิพี่แกถึงกับไปรื้อเสื้อโค้ทขนเป็ดต้านหิมะของมันออกมาใส่นอนเลยทีเดียว
“หนาวขนาดนั้นเลย”
มือเบสแกล้งแหย่..และได้ผลแว่นชะงักกึกแล้วหน้าแดงเหมือนโดนไฟนาบ
“กะ....ก็มึงเปิดแอร์เย็น”
นายซินยิ้มกับท่าทางก้มหน้าก้มตาหน้าแดงหูแดงของอีกคน ก่อนจะดึงแขนให้นั่งลงบนเตียงเพี้ยนก็ยังไม่เงยหน้ามามอง พี่แกก้มหน้างุดแล้วจัดผ้าห่มเตรียมเข้านอน ไอ้ซินขำก๊ากกับท่านอนขดหันหลังให้
“หัวเราะทำไม”
แว่นผู้กลัวการสบตายังกล้าส่งเสียงอวดดีมาให้ นายซินเลิกคิ้วแล้ววางหนังสือไว้ที่โต๊ะก่อนจะเอื้อมมือไปปิดไฟแล้วถือวิสาสะขยับมาชิดอีกคนที่ทำตัวเหมือนหมีจำศีล มันใช้แขนสอดเข้าไปที่ตัวของอีกคนก่อนจะค่อยๆปลดกระดุมเสื้อโค้ทตัวหนาแล้วถอดออกให้เหลือแค่ชุดนอนพร้อมจุ๊บที่หลังคอเบาๆ แว่นผู้ทำตัวไม่ถูกอยากจะฮาราคีรีคว้านท้องตัวเองให้ตายเพราะความเขิน นายซินรั้งไหล่ของคนที่นอนตะแคงอยู่ลงเพื่อจะได้มองหน้าชัดๆถึงจะปิดไฟแล้วพระจันทร์ในคืนเดือนหงายก็ยังเป็นผู้ช่วยได้ดี
ถึงแว่นจะถอดแว่นแล้วก็ยังยอมแพ้ต่อการสบตากับตาเรียวของอีกคนอยู่ดี คนที่คร่อมอยู่ข้างบนจ้องมันนิ่งแล้วโน้มหน้าเข้ามาจนริมฝีปากบางนั่นแนบชิด มือเบสค่อยๆจุ๊บที่ริมฝีปากนุ่มเบาๆก่อนจะขบเม้มจนมันแดงก่ำ แล้วกวาดลิ้นหนาลงไป แว่นผู้ยังตั้งรับไม่ได้ทำได้แค่ครางเบาๆในลำคอแล้วเกาะไหล่อีกคนไว้แน่นนายซินดูดดันเอาความหวานนั่นอยู่จนแทบจะหายใจไม่ออกก่อนจะละออกมาแล้วทำซ้ำอีกหลายๆรอบจนมันพอใจที่จะถอนใบหน้าออกมาเพื่อมองผลงานตน คนที่อยู่ข้างล่างหอบหายใจหนักริมฝีปากนิ่มบวมเจ่อ ดวงตาฉ่ำเยิ้มอย่างคนที่พึงพอใจกับรสสัมผัส ซินยิ้มให้ก่อนจะแหวกสาบเสื้อเพื่อซุกหน้าเข้าไปตรงซอกคอพร้อมกับใช้มือสองข้างร่นเสื้อนอนขึ้นไปจนเห็นหน้าท้องและอกขาว พวกมันทั้งคู่ไม่เคยมาไกลขนาดนี้มาก่อน หมอใจเต้นแรงจนเหมือนมันจะทะลุออกมาซึ่งก็ไม่ได้ต่างจากอีกคนเลย ซินที่ใจเต้นเสียจนปวดอกค่อยๆเม้มคอขาวจนเป็นรอยประปราย แล้วยันตัวขึ้นมาปลดกระดุมเสื้อนอนของอีกคน หน้าไอ้แว่นกำลังยั่วอย่างบอกไม่ถูก...มันจึงก้มลงไปงับริมฝีปากล่างเบาๆก่อนจะเริ่มบทจูบอีกครั้ง นายซินเบียดตัวเข้าไปเสียชิดกับอีกคนเสียจนร้อน มือที่สาสะวนอยู่ที่อกขาวตอนแรกเปลี่ยนเป็นไล้ตามแนวกระดูกสันหลังแทน บทจูบที่เริ่มโหมแรงขึ้นของคนทั้งคู่เป็นเวลาเดียวกับที่นายซินค่อยๆแหวกผ่านกางเกงใส่นอนขอบยางยืดเข้าไปขยุ้มสะโพกสอบ เพียงแค่นั้นแว่นก็สะดุ้งเฮือกแล้วก็ถีบ ถูกแล้ว...มันยกเท้าถีบบั้นเอวของอีกคนเต็มแรง ซินผู้อารมณ์ค้างหงุดหงิดอย่างเห็นได้ชัด ไอ้แว่นมันไม่ได้ตั้งใจหรอกแต่ตีนมันกระตุกเอง เพี้ยนผู้รู้สึกผิดอย่างสุดหัวใจลุกขึ้นมาแตะมืออีกคนเบาๆ
“ขอเวลาหน่อยสิวะ”
ไอ้ซินมองพี่แกอย่างคาดโทษ จะครึ่งปีแล้วมันยังไม่พออีกเหรอวะ
“อีกแค่ไหนล่ะ”
นายซินตัดพ้ออย่างน้อยใจและหัวเสียเป็นที่สุด!!!
“ขอเรียนจบก่อน...นะครับ”
มึงอ้อนได้ไม่เป็นเวร่ำเวลาเลยพับผ่าสิ!!! นี่พี่แกคิดว่าตัวเองเป็นเด็กผู้หญิงใสซื่อวัยสิบแปดหรือไงวะ ไอ้ซินสูดหายใจเข้าให้ลึกที่สุดในชีวิต แล้วเอ่ยออกมาเรียบๆแต่น่าขนลุกสำหรับหมอ
“อีกสองเดือน”
ไอ้ซินผู้ความอดทนเป็นเลิศชูสองนิ้วให้เต็มตาก่อนจะลุกเข้าห้องน้ำไป แว่นอยากจะขอต่อเหลือเกินว่า
‘ขอเรียนเฉพาะทางต่ออีกสองสามปีได้ไหม’
_________________________________________________________________________
TBC.
-
ลุ้นๆๆๆ
:mew3: :mew3:
-
:mew1:
-
สองคนนี้มันคุยกันยังไงเนี่ยถึงได้
คิดไปคนละทาง
หวังว่าคราวนี้ซินกับหมอบีมคงคุยกันรู้เรื่อง
เห็นหมอบีมร้องไห้แล้วสงสารอ่ะ
-
เป็นตอนที่เจ๋งมาก ลำดับความสับสนทางอารมณ์ของทั้ง 2 ฝ่ายที่สวนทางกันไปมาทำให้ลุ้นกันทุกบรรทัดเลยว่า
ประโยคข้างหน้าจะมีอะไรพลิกเรื่องราวเลยรึเปล่า
มันสมจริงมากตรงที่ต่างฝ่ายก็สับสนกับเรื่องที่เกิด วัดจากนิสัยของทั้งคู่ที่ซับซ้อนมากๆ
การจะเปิดใจคุยกันให้รู้เรื่องเป็นไปได้ยากมาก จนแทบจะบอกว่าเป็นไปไม่ได้ด้วยซ้ำ
บาดแผลวัยเด็กส่งผลกับนิสัยการแสดงออกของทั้งสองคนเนียนมาก และส่งต่อมาให้เนื้อเรื่องตอนนี้ได้เจ๋งสุดๆ เลย
เปรียบเทียบเรื่องกำแพง กับสวนดอกไม้ได้เยี่ยมเลยค่ะ
มุกคนเฝ้าสวนนี่ก็แจ่ม XD
แอบสะใจเล็กๆ กับมดแดงแฝงพวงมะม่วงตัวนั้น ที่อดชิมมะม่วงซะเหอะ
ซินจ๊ะ เป็นเจ้าหญิงแต่ก็ต้องกล้าบอกรักนะ เจ้าชายตามมาสวมรองเท้าให้ถึงที่แล้ว
ก็ต้องกล้าออกจากสวนดอกไม้ เพื่อเดินทางไปกับเจ้าชายซะที
-
:mew1:ยิ่งอ่านยิ่งชอบหมอบีม
-
เหมือนคุยเรื่องเดียวกัน แต่คนละเรื่องเดียวกัน (?)
ตั้งสติหน่อยหนุ่มๆๆ ค่อยๆคุยกันนะคะ :sad4:
-
:hao7: :hao7: :hao7:
ชอบฉากบรรยาย
สิ่งที่สองคนคิดในตอนนี้มากเลย
โดนใจหลายประโยค
หมอใจเย็นดิใกล้จะสมหวังและเนี้ยยย
-
o22 o22
ไรอ่ะ....จะจบแล้วเหรอ
ตอนนี้ยอกตรงๆ ค่อนข้างงงกับทั้งสองคนมาก
คือ...จะพูดอะไร ทำไมไม่พูดให้เคลียร์ ค้างไว้
ให้อีกคนคิดเอง ส่วนคนคิดก็คอยแต่จะคิดใน
แง่ร้ายอย่างเดียว แล้วก็โมโหเอง น้อยใจเองซะงั้น
:serius2:
-
รู้สึกดีที่บิ๊กไม่กล้าข้ามกำแพงมา(เป็นยามเฝ้าสวนต่อไปเถอะ :hao7:)
ไม่งั้นนายซินคงโดนเก็บไว้แต่หลัวคฤหาสน์ ไม่มีโอกาศได้พบเจ้าชายแน่ๆ
(รู้สึกตัวเองแอนตี้บิ๊กพิกล :beat: )
แต่ตอนนี้ก็เคลียร์ความรู้สึกของทั้งสองคนไปได้หลายเปราะแล้ว รอการเจรจาของซินเดอเรลล่าตอนต่อไป
ปล. พอรู้ว่าเรื่องนี้ใกล้จบแล้วใจหายเลย
ปล.ปล. ถ้าทำเป็นซีรี่ย์เทพนิยายกริมคงจะดี 555
ปล.ปล.ปล. ขอบคุณสำหรับฉากเซอร์วิสของเจ้าชายกับนายซิน ♥
-
อ้ากกกกก....อยากอ่านอีกกกก :serius2:
เคลียร์ทางนี้เสร็จไปจัดการเพื่อนตัวเองด้วยนะซิน
ทำพี่หมอชั้นสติแตก
:beat:
-
มันเป็นอารมณ์สับสน ของคนนึงที่ชอบผู้ชายแต่ต้องเก็บกดทางอารมณ์ มีคนเข้ามาชอบก็อยากจะมั่นใจว่าเค้ามาชอบผู้ชายจริงๆ พยายามจริงให้มันได้มั่นใจว่าพอมันเปิดใจของมันออกไปมันจะไม่เจ็บและผิดหวังเพราะมันผิดหวังในสิ่งที่มันเป็นอยู่แล้ว (ซิึ่งไอ้ซินมันคิดโครตมากไม่มีใครว่ามัน แต่มันเสือกลงโทษตัวเอง)
ส่วนอิหมอก็มือใหม่หัดรัก แค่การจะต้องมาชอบผู้ชายก็ยากแล้วแถมต้องมาชอบผู้ชายแบบซินซึ่งตอนแรกด้วยสันดานที่ไม่ดีของหมอก็ไปทำเขาไว้เยอะ เลยเหมือนเป็นชนักติดหลัง เวลาทำอะไรไปก็เลยเหมือนมีชนักมาคอยทิ่มตอกย้ำมันอยู่เสมอ ไม่กล้าจะคิดไปไกลเข้าข้างตัวเองว่ามันดีขึ้น แล้วยิ่งมาโดนเพื่อนสนิทคิดไม่ซื่อใจป๊อดแบบบิ๊กมาตอกย้ำ ยิ่งเหมือนเอาน้ำเกลือไปสาดแผลมันเลยทำให้มันทนเจ็บไม่ไหว
สรุป คือพวกมึงเปิดอกคุยกันก็จบโว้ยยยยยยยยยยยยยย :angry2: :angry2:
:laugh: แต่อย่างว่าวัยรุ่นมันก็ต้องเรียนรู้เพื่อที่จะได้เติบโต
ปล.อย่ารีบจบดิ แต่ถ้าจบขอร้องเลยนะคะ ว่าขอภาคต่อหลังจากนี้ตอนที่เค้าโตเป็นผู้ใหญ่เต็มตัว ชอบมากจริงๆ อยากอ่านคู่นี้ไปจนเค้าโตกว่านี้ ขอบคุณค่ะ :mew1:
-
มึนกะสองคนที่มันคิดกันไปคนละทาง :z3: :hao3: แต่ชอบบนะ ที่ซินเริ่มทำอะไรชัดเจนมากขึ้น กลัวเสียหมอไปละซี้ :hao3:
-
อารมณ์คนก็ประมาณนี้แหละ และยิ่งเป็นของคนเพี้ยน ๆ ด้วยแล้ว มันยากที่จะเข้าใจ แม้แต่ตัวเองก็เหอะ
คุยกันแล้วก็ให้เคลียร์ทุกประเด็นนะ อย่าคิดเองเออเอง อย่าคิดแทน
และก็อย่าอมพะนำไว้ คิดแล้วไม่พูด ใครเขาจะเข้าใจ
-
น่ารักๆๆ น่าร๊ากกกกกกกกกกกกกกกที่สุดดดดดด
^^b
-
ไม่ต้องปีน ทุบกำแพงแม่มเลย เจ้าชาย กะ น้องซินจะได้เข้าใจกันซักที
-
ง่ะ :z3:
รีบทุบกำแพงแล้วคุยกันเลยดีกว่า :mew2:
:L2: :กอด1: :pig4: :L2:
-
ถ้ารักกันลองคุยกันดีๆ
แต่ถ้าไม่คุยกัน :เฮ้อ:
เราจะไประเบิดกำแพงให้
:z6:
ฟิ้วววววววว เกิบใครลอย
No.46 ของน้องซินหรือของคนเขียน
-
ถ้ารักกันลองคุยกันดีๆ
แต่ถ้าไม่คุยกัน :เฮ้อ:
เราจะไประเบิดกำแพงให้
:z6:
ฟิ้วววววววว เกิบใครลอย
No.46 ของน้องซินหรือของคนเขียน
มานั่งคิดๆดูเบอร์ 46 นั่นมันเท้าคนหรือเรือแจววะ ยาวไปนะ :laugh:
ใครจะกล้าปาใส่คุณแอปเปิ้ลเขียวกันเล่า (ยังไม่เลิกเปลี่ยนชื่อเล่นให้ :o8:)
ไอ้ซินมันไม่ใจร้ายปานนั้นหรอก :กอด1: :กอด1:
-
อ่านได้ไม่เบื่อเลยอ่ะ สนุกมาก
ชอบน้องซินตอนดุๆนะ ดูเซ็กซี่
พยายามเข้านะ คนเขียน^^
-
ถ้าภาษาพูดมันคุยกันไม่ค่อยรู้เรื่อง ก็ใช้ภาษากายคุยกันเลยค่ะ :laugh:
-
อ่านไปลุ้นไปว่าจะเคลียร์รู้เรื่องไหม
สุดท้ายก็รู้เรื่องเนอะ แต่แอบรุนแรงไปน๊าา น้องซินได้แผลเต็มเบย หมอบีมต้องรักษาดีๆนะ อุอิ
-
พ่อหนุ่มทั้งสองคนเอ๊ยย เวลาจะคุยอะไรกันก็อย่าเพิ่งไปคิดถึงตัวแปรอะไรมากมาย ปล่อยที่เหลือทิ้งไปก่อน เอาไว้แค่พวกเอ็งสองคนพอ.. เคลียร์ที่นี่เสร็จแล้วก็อย่าลืมไปยืนยันสถานะกันบนเตียงด้วยล่ะ หึหึ
:z1: :katai4: :katai4: :katai4: :katai4: :katai4:
-
กว่าจะเข้าใจนะคู่นี้
โอ้ยยยยยยยยยหมอร้องไห้เลยซินนนนนนนแม่งแกกกกก!
-
มันก็ยังไม่เคลียร์อยู่ดีอะ
ถึงต่างฝ่ายต่างมีใจก็เถอะ :katai1:
-
“ผมว่าเราคงต้องคุยกันใหม่หมดเลยมั้ง” เนี่ยแหละที่ต้องการจ้ะ ทั้งคุณเจ้าชาย ทั้งนายซินเลย :heaven
สงบสติอารมณ์กันหน่อย ทำใจร่ม ๆ กว่านี้กันหน่อย แล้วที่สำคัญ อย่าใช้กำลังกันเล้ยขอร้องเถอะจ้า
แหม่ คนที่อยากให้ถูกพี่หมอบีมซัดคือไอ่เจ้าบิ๊กต่างหาก กลายเป็นนายซินโดนไปเต็ม ๆ โถ ๆ
แต่ก็นะ เพราะปากพาไปด้วยนั่นแหละ ทั้งที่ปรกติใจเย็นกว่านี้ พอเป็นเรื่องของพี่หมอบีมก็เลยสติแตกสินะ
ยิ่งพูดกันต่อไปโดยใช้อารมณ์เป็นใหญ่ แถมเข้าใจความรู้สึกของอีกฝ่ายแบบผิด ๆ มันจะคุยกันรู้เรื่องมั้ย
ยังดีที่นายซิน สงบสติอารมณ์ทัน คิดได้ก่อนจะสายเกินไป โอกาสที่ได้มาอีกครั้ง ใช้ให้คุ้มหน่อยนะ
พูดกันให้เคลียร์ ๆ ชัด ๆ อย่าคลุมเครือ อย่าตัดบทกัน เอาให้เข้าใจตรงกัน จริง ๆ ซะทีเถอะนะ คนอ่านลุ้นจะแย่อยู่แล้ว :katai1:
........................................................................................
จะจบไม่เกินสิบห้าตอนเหรอคะเนี่ย ทำไมสั้นจัง นี่ตอนที่สิบเอ็ดแล้วน้า ยังไม่ได้เป็นแฟนกันเลยอ่ะ
อย่างนี้ก็คงไม่ต้องหวังลุ้นคู่ พายโจ้ แล้วสินะ แต่ไม่เป็นไรค่ะ ยังไงก็เคารพการตัดสินใจของคนเขียนค่ะ
รอตอนต่อไปนะจ้ะ ขอบคุณค่า :3123:
-
:heaven :m31: :m31: :pig4: :pig4: :pig4:
-
กำลังบ่นในใจว่า ซินเดอเรลล่ารอให้คนอื่นเข้ามาในสวนแต่ตัวเองไม่คิดจะลงจากหอคอยลงมาหาคนอื่นเลยหรือไง น้องซินก็จัดเข้าให้ o13 ชอบที่บอกว่าปีนกำแพงตัวเอง ฮ่าๆ
หมอบีมก็ฟัง ๆ เขามั่งน่อ เอะอะก็หาว่าเขารำคาญ คิดแต่จะไปให้ไกล ๆ ดูดวงตาสิ หน้าต่างของหัวใจ ซินของเจ้าชายคิดอะไรอยู่ :-[ อยากเห็นบีมตอนเขิน ๆ ทำอะไรไม่ถูกเวลาอยู่กับซินแล้วน๊า
-
น่าจับ บิ๊ก มา ตบ ๆ สามที :beat:
น้องซิน ก็ ซึน หมอบีม ก็ มึน :z3:
ติดตามมมมจร้าาาาาาาาาาาาาาา :hao7:
-
#14 ไม่เห็นร้อนเลย
หมอผู้เพี้ยนและบ้าบอมีข้อดีอยู่อย่างคือมันเสียสละและกระตือรือร้นเป็นที่สุด ในชีวิตนี้มันคงไม่ได้สร้างความเดือดร้อนให้ใครไปมากกว่านายซินอีกแล้ว ก็พี่แกเล่นรับเวรแทนเพื่อนบางคนที่ไม่ค่อยมีความรับผิดชอบเสียจนตัวเองไม่มีเวลาแม้แต่จะรับโทรศัพท์เจ้าหญิงหัวเกรียน หรือแม้แต่ไม่มีเวลานอน วันนี้ตอนเช้าซินได้รับโทรศัพท์จากรุ่นพี่โจ้ว่าแว่นมันไม่ได้นอนมาคืนที่สามแล้วและท่าทางจะมีคืนที่สี่ถ้าไม่มีใครห้ามมันบ้าง มือเบสจึงจัดการต่อสายถึงไอ้บ้าคนนั้นอยู่เกือบสิบสายไอ้แว่นถึงส่งเสียงตอบรับกลับมา
“โย่ว! ไอ้น้อง”
เสียงแว่นยังคงรื่นเริงเช่นเดิม นายซินผู้ไม่ชอบคำว่าน้องเป็นพิเศษขมวดคิ้วแต่เลี่ยงไปเข้าประเด็นที่ต้องการแทน เพราะไม่อย่างนั้นคงมีโต้กันยาวเรื่องอายุและอะไรต่างๆนาๆเหมือนทุกที
“คืนนี้ผมจะไปหา”
ปลายสายเงียบไปก่อนจะแย้งออกมา
“แต่...”
มือเบสถอนหายใจเฮือกกับข้ออ้างของหมอผู้ขยันและไฟแรง นายซินไม่ได้จะใช้เล่ห์เหลี่ยมอะไรหลอกล่อมันก็แค่พูดความจริงออกไปเท่านั้นเอง
“ผมคิดถึง”
และมันก็ได้ผลแว่นแค่ส่งเสียงอืมเบาๆตอบกลับมา นายซินจึงหยิบเสื้อผ้าอีกสองชุดลงในเป้ที่เต็มไปด้วยหนังสือเรียนก่อนจะบิดรถคู่ใจคันเดิมออกมาจากบ้าน ตกเย็นเวลาเลิกงานปุ๊บคุณเจ้าชายก็เห็นรถฟักทองคันสีดำมันปลาบจอดอยู่ที่ลานจอดรถข้างโรงพยาบาลพร้อมกับสารถีที่นั่งหน้ายุ่งอ่านหนังสืออยู่ แว่นเดินไปหยุดอยู่ตรงหน้าแล้วถือวิสาสะดึงหูฟังที่อีกคนฟังอยู่ออก เห็นไอ้ออมเคยบอกว่ามือเบสจะหัวเสียกับการโดนกระชากโลกส่วนตัวออกเป็นอย่างมาก แต่ไม่เห็นจะจริง...ซินก็แค่เงยหน้ามาแล้วส่งยิ้มให้ก็เท่านั้น...
มีคนเคยบอกว่าเมื่อเราอยู่กับใครมากๆหรือชอบใครเข้ามากๆแล้ว สิ่งที่คนๆนั้นเป็นอยู่จะมีอิทธิพลกับพฤติกรรมเราไม่ทางใดก็ทางหนึ่ง ยกตัวอย่างเช่นไอ้แว่นพูดเพราะมากขึ้น ใจเย็นมากขึ้นและก็เป็นผู้ใหญ่มากขึ้นกว่าเดิมโขโดยที่มีใครหลายคนบอกแต่ตัวมันกลับไม่รู้ตัวเพียงนิด เช่นเดียวกับนายซินที่รู้จักพูดมากขึ้น ยิ้มมากขึ้น หัวเราะมากขึ้น และกวนตีนมากขึ้นเสียจนไอ้เต้อยากจะเลิกนับถือพี่ซินไอดอลของมัน
“ฟังอะไรอยู่”
แว่นเอาหูฟังที่ดึงออกมาเสียบเข้ากับหูขวาของตนเอง เสียงเพลงที่ไอ้ซินฟังสบายหูกว่าที่คิดแต่ก็เศร้าเฉือดเฉือนหัวใจเช่นเดิม แว่นเคยถามเหมือนกันว่าทำไมถึงชอบฟังเพลงความหมายติดลบเช่นนี้ นายซินได้แค่ส่งยิ้มให้แล้วบอกว่า
‘ผมกำลังสร้างกำแพง’ แว่นจึงเอากำปั้นซัดเข้าที่ไหล่แล้วบ่นเป็นวรรคเป็นเวร ‘แค่นี้กูก็ปีนจนหืดขึ้นคอแล้ว’
ซึ่งนายซินได้ให้คำตอบต่อมาว่า ‘กำแพงของเราไง’ คำตอบนั่นทำเอาไอ้แว่นไปไม่ถูกเลยทีเดียว
สิ่งหนึ่งที่ไอ้บีมเปลี่ยนไปจนโจ้ออกปากทักคือมันฟังเพลงฮาร์ดคอร์แหกปากเสียงไอ้เอเดนได้เฉยมาก โดยเฉพาะเสียงเบสนี่พี่แกจับจังหวะได้เป๊ะถึงขนาดดูเบสคัฟเวอร์แล้วบอกได้เลยว่าคนไหนเล่นได้เหมือนไม่เหมือนนายซิน...ก็ไม่ค่อยจะหลงแฟนเท่าไหร่หรอก
“ไปกินข้าวกันที่ไหนดีครับ”
ซินเอ่ยปากถามคนที่หน้านิ่วคิ้วขมวดฟังเพลงอย่างกำลังแปลภาษาสากลเป็นไทยในสมอง แต่ก็มีกะจิตกะใจจะเงยหน้าขึ้นมาตอบ
“ที่หอ”
มือเบสยิ้มให้กับคำตอบ ก่อนจะแย้ง
“ผมเบื่ออาหารกล่อง”
แว่นแยกเขี้ยวให้คนที่ไม่รับรู้ถึงความอร่อยของอาหารแช่แข็ง ยิ่งตอนดึกๆนะกะเพราไข่ดาวเวฟร้อนๆนี่แหละที่ช่วยชุบชีวิตได้ แต่เหนือไปยิ่งกว่านั้นเรื่องของกินมันมักจะตามใจคนเลี้ยงเสมอ ทุกครั้งเลยก็ว่าได้ที่พวกมันกินข้าวด้วยกันนายซินจะไม่ให้หมอควักสักแดงเดียว ยิ่งอ้างเหตุผลของวัยวุฒิแล้วละก็มือเบสผู้เงียบเชียบจะเย็นชาได้น่ากลัวเป็นที่สุดเป็นนัยว่ามันอยากจะดูแลเท่าที่มันจะทำได้นั่นแหละ
“แล้วอยากจะกินอะไร”
คนถูกถามนั่งนิ่งอย่างนึกอยู่สักพัก ก่อนจะส่งสายตาโลมเลียเปิดเผยมองคนถามแว่นที่พอจะเข้าใจความหมายของสายตานั่น หน้าแดงแจ๋แล้วยกนิ้วชี้ขึ้นคาดโทษ
“เดี๋ยวโดนอัด”
นอกจากนายซินจะกวนตีนขึ้นนิดหน่อยแล้วบอกไปหรือยังว่าความหื่นของมันก็เพิ่มขึ้นด้วย
“ไปกินที่ห้างใกล้ๆนี่ดีกว่า จะซื้อปูอัดให้ไอ้หลามกับไอ้ปลา”
แว่นพูดถึงไอ้เหมียวที่เหลือเพียงสองตัวเพราะนีโม่กับดอลลี่มีคนมารับไปเลี้ยงแล้ว มันเดินไปหยิบหมวกกันน็อคที่อีกคนให้ไว้ตรงที่ไอ้แก่สองล้อจอดก่อนจะวาดขาคร่อมพาหนะที่คุ้นเคยออกไป จะว่าแว่นลืมไปก็ได้ว่าเจ้าชายที่มันยึดไว้เป็นของตัวเองยังมีอีกหลายพันหลายหมื่นคนที่รู้จัก โดยเฉพาะห้างสรรพสินค้ายามช่วงเวลาเลิกเรียนของวัยรุ่น พี่ซินของหลายๆคนถูกจ้องตาเป็นมัน นั่นรวมถึงแว่นมันต้องตกเป็นเป้าสายตาด้วยเหมือนกัน
“ไปกินข้าวก่อนนะค่อยไปซื้อของให้พวกไอ้เหมียว”
แว่นเอ่ยหลังจากเงียบมานาน ในสถานการณ์แบบนี้มันไม่กล้าพูดอะไรออกมามาก
“รับทราบครับ”
นายซินตอบรับคนข้างๆที่ทำหน้ากลืนไม่เข้าคายไม่ออก จะว่าไปแล้วพี่แกก็ชอบนอยด์เรื่องแฟนคลับของนายซินเป็นเรื่องระดับชาติอยู่แล้ว มือเบสยิ้มให้คนที่หน้ายุ่งเดินจ้ำอ้าวมันจึงยกมือไปวางบนไหล่ลาดอย่างเนียนๆ
“ทำอะไร”
หมอหันมากัดฟันถาม นายซินทำหน้าตาไม่รู้ไม่ชี้ก่อนจะตอบ
“วางมือไงครับ”
เพี้ยนแทบอยากจะเอี้ยวคอมากัดมือที่ว่า พี่แกตีหน้ายุ่งยิ่งกว่าเดิมเสียอีก
“วางเฉยๆ แต่ที่จริงผมอยากโอบนะ”
แว่นถลึงตาใส่คนที่พูดไปยิ้มไปแต่ไอ้บีมฟันธงได้ว่าเห็นท่าทางแบบนี้พ่อคนเรียบร้อยทำจริงแน่นอน มันจึงเสเปลี่ยนเรื่อง
“กินอะไรดี”
ซึ่งแว่นได้แค่สายตาและความเงียบมาเป็นคำตอบมันจึงแยกเขี้ยวดักคออีกคนไว้ก่อน
“อย่าเล่นมุขซ้ำนะ”
นายซินขำคนที่พูดดักคอคนอื่นแต่หน้าแดงเสียเอง
“ผมเปล่า แค่นึกยังไม่ออก”
มันพูดจริงๆ แว่นกวาดสายตาให้ทั่วบริเวณของชั้นอาหารก่อนจะโพล่งออกมา
“ยำแซ่บ!”
ไอ้ซินส่ายหน้าหวือแล้วรีบแก้
“ผมอยากกินอาหารญี่ปุ่น”
เรื่องเอาแต่ใจที่เห็นได้ชัดของนายซินคือเรื่องการกิน ไม่ว่าจะเป็นอาหารกล่อง ข้าวแกงข้างทางหรือในร้านอาหาร พ่อมือเบสจะเลือกเยอะเป็นพิเศษ ซึ่งเรื่องนี้แม่ของมันก็เคยเปรยกับแว่นมาเหมือนกัน หมอผู้เสียสละอมยิ้มกับท่าทางเอาแต่ใจที่นานๆได้เห็นครั้งแล้วเดินนำเข้าไปในร้านอาหารญี่ปุ่นที่มือเบสมากินจนแทบจะจำสูตรทอดหมูของทางร้านได้ พอคนทานอาหารอิ่มแว่นก็ออกเดินหาอาหารแมวในซูเปอร์มาร์เก็ตซึ่งมีนายซินเข็นรถตามหลัง เพี้ยนอยากจะเอาโทรศัพท์ขึ้นมาถ่ายรูปแล้วแชร์ให้คนบนโลกเห็นเหลือเกินว่าผู้ชายตัวโตๆหน้าตาหล่อเหลาเวลาเข็นรถตามหลังเหมือนแม่บ้านนี่มันฮาขนาดไหน ถ้ามีผ้ากันเปื้อนกับผ้าโพกหัวนี่มันซินเดอเรลาชัดๆถึงแม้รูปร่างหน้าตาจะดูฮาร์ดคอร์ไปหน่อยแต่พอยิ้มแล้วก็พอให้อภัยได้
“เดินเร็วสิครับน้อง”
แว่นหันมาแหย่คนที่เดินตามหลังมา นายซินอยากจะตบกบาลอีกคนเบาๆด้วยความรักแต่มันทำได้แค่ขมวดคิ้วแล้วแกล้งเอารถเข็นเบียดพ่อเจ้าชายไปตลอดทาง หมอหัวเราะบ้าบอแล้วเดินตุปัดตุเป๋ไปชนใครบางคน ชายสูงอายุคนนั้นจะหันมาต่อว่าคนที่เดินไม่ระวัง แต่เพียงเห็นหน้าซีดเซียวของเด็กหนุ่มที่ไม่ได้เจอนานเขาก็เปลี่ยนเป็นนิ่งเงียบ…ลูกชายของเขาเอง...
“ขอโทษครับ”
คนเป็นพ่อแปลกใจถึงที่สุด ลูกชายคนโตของตนพูดขอโทษได้ง่ายดายขนาดนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่กัน
“เธอมาทำอะไร”
พ่อผู้นั้นถามด้วยความอยากรู้และห่วงใยที่อีกคนไม่เคยจะรับรู้ได้เพียงเพราะ...มันอยู่ลึกเกินไป...
“ผมมาซื้อของครับ”
ลูกชายเขาพูดจบแล้วก็หันไปด้านหลังซึ่งชักนำสายตาของเขาให้ไปพบกับเด็กหนุ่มอีกคน คนที่เคยเจอเมื่อหลายเดือนก่อน
“คุณพ่อ ทำอะไรอยู่ครับ”
เสียงทุ้มของหนุ่มอีกคนเรียกสายตาของทุกคนให้มองไปตรงนั้น นายซินแอบแปลกใจกับใบหน้าที่ถอดแบบไอ้แว่นออกมาอย่างกับแกะ เพียงแต่คนๆนั้นมีรูปร่างที่สูงใหญ่กว่าน่าจะเพราะการออกกำลังกาย นายซินเดินมาหาคนข้างกายที่มีใบหน้าซีดเผือด มันแตะไหล่เรียกหมอผู้พึ่งจะได้สติไหว้ขอโทษชายคนนั้นอีกครั้งแล้วหันหลังกลับพร้อมกับดึงแขนนายซินออกมา
“ขอตัวก่อนนะครับ”
“พี่บีม นั่นพี่บีมใช่ไหม”
เป็นเสียงของหนึ่งหนุ่มที่ดังมาจากข้างหลัง ใครคนนั้นคือน้องชายต่างแม่ของแว่น...น้องเบสท์ มันจำได้ในครั้งแรกที่เห็นแม้จะไม่ได้เจอกันมานานเกือบยี่สิบปี เพี้ยนก้มหน้านิ่งแล้วเดินออกไปโดยไม่ได้หันหลังกลับไปมองแต่กลับมีอีกเสียงเรียกไว้ก่อน
“น้องเรียกทำไมเธอไม่หันมา”
ไอ้บีมแค่นยิ้มอย่างสมเพชตัวเอง คนเป็นพ่อคนนั้นไม่ได้อยากจะแนะนำมันที่ดูแย่กว่าไปทุกด้านให้น้องรู้จักเสียด้วยซ้ำแต่ยังกล้าให้ลูกรักตัวเองมานับมันเป็นพี่อีก มันหันไปมองหน้าน้องชายของตนพลางคิดว่าพ่อคนนั้นเขาจะรู้สึกแย่ไหมนะที่ลูกชายคนโปรดดันโตมาหน้าตาเหมือนมันอย่างกับแกะ
“พี่บีมจริงด้วย”
คนเป็นน้องชายเดินเข้ามาใกล้ เขามองหน้าไอ้แว่นแล้วบ่นพึมพำ
“ถ้าผมใส่แว่นนี่เราแฝดกันชัดๆเลยนะ”
น้องชายคนนั้นหัวเราะได้สดใสเสมอ มันยิ้มให้คนเป็นน้องแล้วเอ่ยถามด้วยความยากลำบากเพราะมีสายตาของคนเป็นพ่อมองอยู่
“เป็นไงบ้าง”
น้องชายของมันยิ้มกว้างก่อนจะตอบ
“สบายดีครับ แล้วพี่เป็นยังไงบ้าง”
แว่นมองหน้าคนเป็นน้องชายอย่างไม่เข้าใจนัก
“สบายดีครับ”
พี่ชายพูดแล้วยิ้มน้อยๆอย่างกำลังฝืนใจ คนเป็นพ่อไม่ชอบใจสีหน้าของลูกชายคนโตเสียเหลือเกินมันเหมือนกับหมอกำลังสะกิดแผลใจคนเป็นพ่ออีกครา พ่อกำลังคิดว่าเด็กคนนั้นไม่ได้ยอมรับในตัวพ่อหรือน้องชายเพียงนิด นายซินเห็นท่าทางไม่ดีของแว่นทำให้มันใจไม่ดีเอาเสียเลย ครั้งแรกที่เห็นมันยังเป็นคนนอก แต่ตอนนี้เจ้าชายเป็นของมันแล้ว... มันควรจะทำอะไรบ้าง…
“บีมครับ”
แต่เพราะนิสัยส่วนตัวของมันก็ทำได้แค่เรียกและแตะไหล่เบาๆให้คนที่ยืนเงียบอยู่ได้พูดอะไรบ้าง หมอหันมายิ้มให้คนข้างๆอย่างจะกำลังบอกว่าไม่เป็นไร แต่มีอีกเสียงแทรกเข้ามาเสียก่อน
“พี่น้องเขากำลังคุยกันอยู่ เธอช่วยมีมารยาทหน่อย”
พ่อผู้นั้นกำลังไม่ชอบใจที่เด็กผู้ชายคนหนึ่งเรียกรอยยิ้มของลูกชายตัวเองได้ ไม่พอใจที่เด็กท่าทางเหมือนกุ๊ยในความคิดของตนมายุ่งกับลูกชาย
“พี่มาทำอะไร”
น้องชายเอ่ยเพื่อทำลายบรรยากาศ หมอมองเด็กหนุ่มที่ปฏิบัติตัวได้เป็นธรรมชาติจนเกินไป
“ผมมาซื้ออาหารให้แมวครับ”
เพียงแค่ถ้อยคำสรรพนามที่บ่งบอกความเหินห่าง ชายที่สูงอายุที่สุดถึงกับต้องเอ่ยปากเสียงดุ
“เธออย่ามาพูดจาแบบนี้ใส่น้องนะ!”
ลำพังแค่ลูกชายทำตัวเหินห่างกับตนคนเป็นพ่อก็รู้สึกแย่พออยู่แล้ว ลูกชายคนโตที่แสนดื้อยังมาทำตัวบ้าๆแบบนี้กับน้องชายในสายเลือดอีก คนเป็นพ่อที่เห็นใบหน้าก้มต่ำของลูกชายก็ได้รู้ว่าตัวเอง...ทำพลาดไปอีกแล้ว...
นายซินผู้ไม่เคยเข้าใกล้ความกดดันขนาดนี้ในชีวิตปิดปากเงียบสนิทแต่อดรนทนไม่ไหวจนต้องดึงมือขาวๆออกมาจากที่ตรงนั้น โดยไม่ได้สนใจรถเข็นที่จอดอยู่ด้วยซ้ำแต่นั่นยิ่งเพิ่มแรงโมโหให้คนเป็นพ่อ
“เธอมีสิทธิ์อะไรมาดึงลูกฉันออกไป”
ถ้าเป็นเมื่อหลายปีก่อนแว่นอาจจะหันไปเถียงกันให้เจ็บไปข้างแล้วค่อยเดินออกไป แต่มันรู้แล้วว่าไอ้ความดื้อรั้นนั่นไม่ได้ช่วยอะไรเพราะมันไม่เคยเข้าใจว่าผู้เป็นพ่อต้องการอะไรจากตน มันจึงเลือกที่จะเงียบมาตั้งแต่เข้ามหาวิทยาลัย แต่เหตุการณ์ครั้งนี้ก็ทำให้มันรู้ว่าความเงียบก็ไม่ได้ช่วยอะไรเหมือนกัน แว่นหันหน้าไปหาคนเป็นพ่อแล้วไหว้ก่อนจะขอตัวกลับ ซึ่งความนอบน้อมนั่นก็คงไม่ได้ช่วยอะไรเช่นครั้งก่อน
“เห็นฉันอย่างกับเห็นผี แล้วจะรีบกลับไปกับเด็กเหลือขอแบบนั้นสินะ”
ไอ้ซินยอมรับเลยว่านอกจากไอ้แว่นแล้วพ่อของแว่นเป็นคนที่สามารถที่ทำให้มันรู้สึกโกรธได้ แต่มันรู้ว่าคนที่บีบมือมันอยู่ก็คงรู้สึกแย่ไม่แพ้กัน
“ถ้าจะเลือกคบเพื่อนก็ควรเลือกให้มันดีหน่อย เอาคนแบบนั้นมาเป็นเพื่อนเธอถึงได้ย่ำอยู่กับที่”
ชายแก่ผู้นั้นยืนกอดอกพูดนิ่ง ผู้เป็นน้องทำได้แค่เงียบและมองมาทางพี่ชายที่เหมือนจะยืนไม่อยู่จนอีกคนต้องโอบไหล่ไว้ แว่นรู้สึกอ่อนแอกว่าทุกครั้งที่ผ่านมาในชีวิตเหตุผลแรกคงเพราะขีดจำกัดมันได้หมดลงแล้ว และเหตุผลสำคัญที่สองคือ ...เพราะมันมีที่ให้พึ่งพิงพอที่จะแสดงความอ่อนแออกมาแล้ว แต่ท่าทางแบบนั้นของลูกชายคนโตยิ่งทำให้ทุกอย่างดูแย่ขึ้นไปอีก
“ปล่อยมือจากลูกฉันซะ!”
จะบอกให้ก็ได้ว่าทุกครั้งที่คนเป็นพ่อเห็นข่าวบัดสีของเด็กคนข้างหน้ากับลูกชายตนตามอินเตอร์เน็ตหรือหนังสือที่แม่บ้านสรรหามาให้ดูเขาแทบอยากจะกระชากลูกชายออกมาจากเด็กคนตรงหน้าจนแทบบ้า แต่ก็ทำได้แค่บอกตัวเองว่ามันคงเป็นเรื่องเข้าใจผิด ลูกเขาคงเลือกคบเพื่อแย่ๆอย่างเคย แต่คราวนี้เขาเห็นจริงๆว่าข่าวนั่นมีมูลความจริงอยู่เต็มร้อย ไม่มีเพื่อนที่ไหนเขามองตากันจับมือหรือโอบไหล่กันแบบนั้นแน่ นายซินมองพ่อผู้โกรธเกรี้ยว มันไม่อยากให้แว่นมีปัญหามากไปกว่านี้ แต่ถ้าจะให้มันปล่อยมือตามคำสั่งนั่นมันก็คงทำไม่ได้ เพราะไหล่ของอีกคนสั่นเสียจนกลัวว่าถ้าปล่อยไปเจ้าชายของมันจะหายไป
“ฉันบอกให้ปล่อย!”
พ่อผู้นั้นย่างเข้ามาดึงไหล่ลูกชายออก แว่นไม่ได้ขืนตัวมันปล่อยตัวไปตามแรงของชายแก่ มือที่เกาะอยู่บนไหล่มันดูเหี่ยวย่นไปตามกาลเวลา แต่ความทรงจำแย่ๆทั้งหลายกลับไม่ได้หายไปด้วย หมอทำได้แค่ก้มหน้าและพูดอะไรเพียงบางเบา
“ปล่อยผมไปเถอะ...ผมขอร้อง...”
แล้วมันก็คว้ามืออีกคนเดินออกไป น้องชายผู้ทราบถึงความสัมพันธ์มึนตึงของพ่อและผู้เป็นพี่พยายามทำตัวให้ปกติเป็นที่สุดโดยการพาพ่อที่ยืนนิ่งเงียบเสียจนน่ากลัวกลับไปที่รถ ไม่มีใครรู้หรอกว่าการที่รู้ว่าตัวเองมีพี่ชายแสนเท่ห์ในความคิดคนนึงเป็นไอดอลแต่ไม่มีโอกาสที่จะได้พบเป็นอย่างไร เพราะแม่ของเบสท์เองห้ามมาเจอพี่ตั้งแต่มีเรื่องกันตอนเด็ก น้องชายไม่เคยโกรธพี่ชายแม้เพียงครั้งเดียว ทุกๆครั้งที่พ่อกลับมาจากบ้านพี่บีมของมัน พ่อมักจะเข้าไปขลุกตัวอยู่ในห้องทำงานเงียบๆมันในตอนเด็กจะเข้าไปแอบถามทุกครั้งว่าพี่เขาเป็นอย่างไรบ้าง พี่ชายที่เป็นแชมป์ฟุตบอลตอนประถม พี่ชายที่มีเรื่องกับเด็กช่างตอนมัธยม พี่ชายที่อาละวาดเสียจนคุณพ่อกลับมาปวดหัวได้ สิ่งสุดท้ายที่มันรู้ก่อนไปเรียนต่อคือพี่ชายเป็นหมอ ทุกอย่างที่มันรู้ก็ล้วนมาจากพ่อผู้นี้เอง เวลาที่พ่อพูดถึงพี่พ่อมักจะทำเสียงเหมือนเหนื่อยเต็มทนทั้งๆที่ยิ้มไปด้วยเล่าไปด้วยอย่างภูมิใจกับวีรกรรมลูกชายอย่างเต็มอก เบสท์ผู้ที่ทำได้แค่นั่งมองทุกอย่างดูออกว่าสาเหตุของความมึนตึงของทั้งคู่มาจากนิสัยดื้อรั้นและเรียกร้องความสนใจที่เหมือนกัน พี่ชายผู้ที่รู้สึกเหมือนโดนทอดทิ้งเรียกร้องความสนใจโดยการทำตัวแย่ๆลามไปถึงการทำตัวห่างเหินอย่างเห็นได้ชัด ส่วนผู้เป็นพ่อก็เรียกร้องความสนใจโดยการดุด่าเพราะเชื่อว่าการที่ทำให้ลูกเชื่อฟังและกลัวตัวเองได้เป็นการเรียกความมั่นใจของความเป็นพ่ออีกทางหนึ่ง แต่ผลที่ออกมากลับแย่สุดๆและดูท่าทุกอย่างจะแย่ยิ่งขึ้นเมื่อพ่อที่นั่งเงียบมานานบอกให้เบสท์เลี้ยวรถไปที่บ้านหลังเล็กย่านชานเมือง บ้านที่คุณนายแม่ของพี่ชายอาศัยอยู่ พ่อเล่าเรื่องข่าวลูกชายที่มีความสัมพันธ์กับเด็กผู้ชายอีกคนให้แม่ผู้แสนใจดีและเท่ห์ในสายตาเบสท์ได้ฟัง แม่ผู้นั้นทำได้แค่เงียบและไม่พูดอะไรนอกเสียจากบอกว่า แม่เคยเห็นเด็กผู้ชายหัวเกรียนคนนั้นอยู่บ่อยเพราะเขามักจะมาส่งลูกชายเกือบทุกครั้งที่มีวันหยุด ในที่สุดพ่อก็ขุดหลักฐานออกมาให้เห็นผ่านอุปกรณ์ไอทีเครื่องที่เก็บรูปต่างๆไว้มากมาย รวมถึงรูปถ่ายที่เป็นข่าวของลูกชายตนกับเด็กคนนั้น...
ที่พ่อทำเพียงเพราะอยากจะดึงพี่ชายออกมาจากเด็กคนนั้นที่รูปลักษณ์ภายนอกดูไม่เป็นผู้ดีแต่พ่อลืมไปว่ากำลังดึงหัวใจของใครมาด้วย และเบสท์เองก็ทำได้แค่มองอีกแล้ว…
-
คืนวันนี้คุณนายแม่โทรมาหาลูกชายด้วยน้ำเสียงที่นิ่งกว่าที่เคย แม่บอกว่าพรุ่งนี้อยากจะเจอมันพร้อมกับเจ้าหญิงของมัน แว่นนอนไม่หลับทั้งคืนและพลอยทำให้อีกคนนอนไม่หลับด้วย นายซินลูบแก้มตอบแบบผู้ชายอย่างเบามือ แว่นยกมือขึ้นมาจับมือใหญ่ไว้แล้วมองใบหน้าหล่อเหลานั่นนิ่งมันพอจะเดาออกว่าพ่อผู้นั้นไปพูดอะไรบ้างเพราะรู้มันถึงไม่สบายใจเอาเสียเลย
“ไม่ได้นอนมากี่วันแล้ว”
นายซินโอบอีกคนเข้ามาชิดตัวแล้วค่อยถาม เจ้าชายของมันผอมลงจนเห็นได้ชัด
“ก็นอนทุกวัน”
มือเบสขมวดคิ้วกับคำโกหกแต่มันรู้ว่านั่นคือการโกหกเพื่อทำให้มันสบายใจ...แต่มันกลับไม่เคยสบายใจเลย
“เรื่องวันนี้ผมขอโทษนะ ที่อยู่ๆก็ดึงตัวออกมา”
นายซินรู้สึกผิดต่อเรื่องเมื่อเย็นแต่มันก็ไม่รู้จริงๆว่าตอนนั้นตัวเองต้องทำอย่างไร แว่นส่ายหน้าน้อยๆก่อนจะซุกตัวเข้ากับอกอีกคน นายซินกระชับอ้อมกอดให้แน่นแล้วใช้มือลูบหลังอุ่นเบาๆซ้ำๆจนคนในอ้อมกอดเข้าสู่ห้วงนิทรา มันไม่รู้หรอกว่าพรุ่งนี้อะไรจะเกิดขึ้น เรื่องราวจะบานปลายไปแค่ไหน แต่ที่มันจะทำคือมันจะไม่ทำให้อีกคนเดือดร้อนเพราะมันเด็ดขาด เมื่อเวลานัดมาถึงบีมรู้ดีว่าที่เห็นเจ้าหญิงของมันนิ่งเงียบแบบนั้นความจริงในใจคงกระวนกระวายอยู่ไม่น้อย ท่ามกลางลมเย็นที่พัดผ่านไปในขณะที่มันขับรถคันเดิม...นายซินรู้สึกว่ากำลังถูกเจ้าชายกอดแน่นกว่าเคย...
ลางสังหรณ์ของนายซินมันจะตรงเสมอนอกจากแม่ของแว่นแล้วพ่อของแว่นและน้องชายก็อยู่กันครบ มันไหว้ทุกคนอย่างเคยแต่ไม่มีใครสักคนที่จะรับไหว้มัน ท่ามกลางความเงียบและอึดอัดนายซินไม่ได้รู้สึกกลัวอะไรมากไปกว่าสิ่งที่จะทำให้คนที่นั่งอยู่ข้างๆเดือดร้อน มันพยายามทำตัวให้นิ่งที่สุดเพราะมันไม่อยากให้เจ้าชายของมันหวาดกลัวกับสิ่งที่กำลังจะเกิดขึ้น
“บอกฉันมาว่าพวกเธอเป็นอะไรกัน”
เป็นพ่อที่เปิดประเด็นขึ้นมาก่อนคุณนายแม่ทำแค่มองพวกมันนิ่งอย่างไม่รู้ว่ากำลังคิดอะไรอยู่ แว่นเม้มปากแน่นแต่ไม่พูดอะไรสักคำ นายซินอยากจะดึงคนข้างๆมากอดแรงๆแต่ในสถานการณ์ตอนนี้ แม้แต่จะมองหน้ากันพวกมันยังทำไม่ได้
“ตอบมา!!!”
เสียงพ่อผู้นั้นดังขึ้นมากกว่าเดิมจนกลายเป็นเสียงตวาด แว่นสะดุ้งและก้มหน้าลงไปนายซินยังนั่งตัวตรงและตอบคำถามนั่นอย่างสุภาพ
“ผมรักบีมครับ”
มันเชื่อว่าการโกหกไม่เคยได้อะไรที่ดีกลับมา แต่คำว่ารักที่มันเก็บไว้ให้อีกคนถูกเอามาใช้ในยามที่เหมาะควรแล้วหรือคนเป็นพ่อยิ้มเยาะกับคำตอบนั่น
“เลิกคบกับเขาซะ อนาคตเธอยังอีกไกล”
ประโยคนั้นชายสูงอายุหันมาบอกลูกชายตน เขาตรงไปตรงมาเสียจนลูกชายคนเล็กรู้สึกแปลกใจ แต่กับความรู้สึกอื่นของพ่อกลับไม่เคยบอกมันตรงๆกับพี่เลยเพียงครั้ง ครั้งนี้เบสท์รู้ว่าพ่อเป็นห่วงพี่ชายมากกว่าทุกครั้งและกำลังทำลายความรู้สึกพี่มากกว่าทุกครั้งด้วย พี่ชายคนนั้นเงยหน้าที่เคร่งเครียดขึ้นมา ตาของแว่นแดงจนน่ากลัวแต่พี่ก็ไม่ได้พูดอะไรเช่นเคย
“เธอต้องเลิกกับเขา!!!”
พ่อผู้นั้นยื่นคำขาดนายซินเหลือบมองอีกคนที่มองไปข้างหน้านิ่งนัยน์ตาของหมอสะท้อนคนเป็นแม่เพียงคนเดียว นั่นยิ่งทำให้พ่อโกรธมากขึ้น
“เธอบอกให้ลูกเลิกกับเด็กนั่นซะ”
นายซินกำมือแน่นอย่างไม่รู้ตัว เพราะมันรู้ดีอยู่แล้วว่าถ้าเพียงแม่ผู้แสนดีนั่นพูดออกมาแค่คำเดียวกำแพงของพวกมันทั้งคู่จะทลายลง
“ถือว่าทำเพื่อแม่นะ”
และแล้วในที่สุด...แม้จะฟังเพลงที่เศร้าอีกมากแค่ไหนก็คงไม่เทียบเท่าความรู้สึกตอนนี้อยู่ดี เสียงคุณนายแม่สั่น แว่นที่รักแม่มากกว่าตัวเอ็งหลายล้านเท่ายื่นคำขาดทั้งๆที่เสียงตัวเองก็สั่นไม่แพ้กัน
“ครับ ผมจะเลิก ”
นายซินรู้สึกเหมือนตัวเองกำลังดูละครฉากหนึ่งแต่เป็นละครที่มันมีส่วนร่วม มันรู้สึกจุกจนพูดไม่ออก มันเข้าใจเจ้าชายของมันดีเป็นที่สุด แว่นรักแม่เหมือนที่มันรักพ่อกับแม่มัน ถ้าครอบครัวมันต้องการอย่างที่ครอบครัวนี้ต้องการมันก็คงทำเช่นเดียวกัน...มันคงเลิกกับแว่น แต่ทำไมมันกลับรู้สึกว่าถ้าทำแบบนั้นมันคงเป็นคนที่ไม่มีความสุขเสียเองถ้าครอบครัวมีความสุขแล้วมันควรต้องมีความสุขสิ...ไม่เท่าเทียมกันเอาเสียเลย นายซินมองคนข้างๆที่นั่งก้มหน้านิ่งก่อนจะไหว้ลาผู้ใหญ่โดยที่เขาไม่ได้เหลือบมอง มันเลือกที่จะเดินออกมาเงียบๆทั้งที่วูบโหวงอย่างไม่เชื่อตนเองว่าทุกอย่างเมื่อครู่คือความจริง จนกระทั่งมันเดินมาถึงรถคันเดิมเมื่อไหร่ไม่รู้ มันอยากขอให้ครั้งนี้เป็นการโกหกของแว่นอีกครั้งก็ได้...ครั้งนี้มันจะยอมเชื่อ
“เดี๋ยว!!!”
แว่นตะโกนเสียงดัง นายซินไม่กล้าหันไปมองหน้าอีกคนเสียด้วยซ้ำเพราะมันอยากรีบบิดรถฝ่าลมออกไปแล้วตื่นขึ้นมาบนเตียงที่มันกอดอีกคนไว้ ขอให้ทุกอย่างเป็นแค่ฝันในฝันนั้นอีกคนส่งเสียงแผ่วเบามาให้
“ซินอย่าขับรถเร็วนะ บีมขอร้อง”
ขอร้องด้วยเรียกแทนตัวเองด้วยชื่ออย่างนั้นหรือ...นายซินหันกลับไปมองคนที่กำลังแกล้งทำตัวให้เข้มแข็ง แต่สีหน้ากลับแย่และดวงตาแดงก่ำ แว่นคงไม่อยากให้คนเป็นแม่เห็นน้ำตาของมัน นายซินที่เจ็บจนพูดอะไรไม่ออกค่อยๆถอยตัวออกมาจากที่ตรงนั้น หมอลุกก้มหน้าต่ำแล้วดึงชายเสื้อของอีกคนไว้แน่นไว้ก่อนจะพูดคำบางคำที่มันนึกไม่ถึง
“รักนะครับ”
นายซินไม่เคยคิดว่าหมอจะขี้โกงขนาดนี้มาก่อนเลย มันฝืนยิ้มให้อีกคนในที่สุด รู้ไหมว่ามันภูมิใจแค่ไหนที่มันทำให้ผู้ชายเพี้ยนๆร้องไห้ได้อีกรอบ มือเบสดึงหมวกกันน็อคอีกอันที่อีกคนสวมประจำ มันบรรจงสวมให้อีกคนอย่างเบามือ อย่างน้อยน้ำตาที่เพี้ยนไม่อยากให้แม่เห็นก็คงจะไหลต่อไปใต้หมวกใบนี้...
“รักบีม”
นั่นคือคำสุดท้ายที่นายซินอยากจะพูดออกไป แว่นเบิกตากว้างก่อนจะจับท่อนแขนอีกคนไว้แน่น มือของแว่นสั่นจนน่ากลัว นายซินทำได้เพียงยิ้มให้อย่างเคยแต่ครั้งนี้ต่างจากทุกครั้ง เพราะมันเป็น...รอยยิ้มเปื้อนน้ำตา...
“ทำ...ไมวะ”
เสียงแหบแห้งของคนตรงหน้าดังออกมาอย่างขาดห้วง นายซินหยิบหมวกกันน็อคอีกใบที่มีลักษณะเหมือนกันทุกประการขึ้นสวมแล้วสตาร์ทรถออกไปในที่สุด แว่นมองตามแผ่นหลังที่คุ้นเคยจนลับสายตาไป มันนั่งยองๆลงบนพื้นอย่างไม่ได้ใส่ใจว่าประตูบ้านยังเปิดอยู่ ไม่ได้ใส่ใจว่าคนที่เดินผ่านไปมาจะว่าอย่างไรกับไอ้บ้าที่นั่งสวมหมวกกันน็อค มันแค่นั่งลงและก้มหน้าให้ชิดกับอกตัวเองที่สุด ปล่อยให้มือสองข้างขยุ้มกางเกงตัวเองอย่างช่วยไม่ได้และปล่อยให้เวลาหมุนไปเรื่อยๆพร้อมกับน้ำตาที่ไม่ไหลออกมาสักหยด...แต่หัวใจกลับเต้นหนึบจนมันต้องกัดฟันไว้เพราะมันปวดจนเกินไป
“บีม...บีมลูก”
ไม่ใช่ว่ามันไม่อยากขานรับที่แม่เรียก แต่แว่นรู้สึกว่ากรามตัวเองหนักและน้ำลายมันเหนียวเกินกว่าที่จะขยับปากได้ แต่ถึงพูดไปก็คงช่วยอะไรไม่ได้อยู่แล้ว...
“...”
“เข้าไปข้างใน ข้างนอกแดดมันแรง”
“...”
ทำไมมันถึงไม่เห็นรู้สึกเลยว่ามันร้อนเลยนะ...
_____________________________________________________________________________________
TBC.
-
:กอด1:
คบกันแบ๊ววววววว o13 :mew1:
-
เขาเปิดใจให้กันแล้ว แต่กว่าจะคุยกันรู้เรื่อง เจ็บตัวก่อน
หมอบีมเป็นเจ้าชายที่โหดมาก ทำร้ายร่างกายซินสะช้ำหมดเลย
คู่นี้มันเพี้ยนพอกัน ซินมันชอบกวนให้บีมของขึ้น
-
อยากจะกรีดร้องง :impress2:
แหม่ บทจะหวานกันนี่ ละลายเลย กริ๊บกริ๊วมาก
มาต่อไวๆ นะ ชอบเรื่องนี้มว๊ากกกก^^
-
กอดคนเขียนคืน :กอด1:
เพิ่งกลับจากค่ายก็ได้อ่านเจ้าชายบีมเลิฟๆกับนายซินซะแล้ว :impress2:
น่ารักอ่ะ อยากอ่านเขาหวานๆกันอีก :o8:
-
:L2:
-
เอเดนอาละวาดพีฟ้าหนักๆ
-
แย่ หมอกับซินเป็นแฟนกันแล้วววววว
สนใจเอเดนฟ้าเป็นอย่างมาก อยากอ่านจริงๆเลย
ส่วนอีกคู่เราไม่ได้เมนไว้เลย...//ประมาณไม่ได้อยู่ในสายตา//หนีย์
-
o22 เจ้าชาย.......โหหดไปนะไอ่เจ้าชายเพี้ยน
แต่น่ารัก...ให้อภัยได้ :hao7:
อยากจะ :z6: บิ๊กสักทีสองที ......ฝากเอเดนไปละกันนะ o18
-
:hao7:
ใกล้จะได้อ่านตอนหวาน ๆ และ
-
โถ ๆ ต่อยเองต้องมานั่งทำแผลเอง
แต่คนเจ็บก็คงคิดว่าคุ้มแหละ ได้แฟนมาทั้งคน
-
คู่เจ้าหญิงเจ้าชายเค้าน่ารักกันจริง
อยากจะเสกให้บิ๊กหายไปจากเรื่อง ฮ่าๆๆๆๆ
เอเดนอาละวาดหนักๆเลยจ้า
-
เกลียดบิ๊กอ่ะ แงๆๆๆ(?)
-
รู้ใจกันแล้วก็รักกันให้มาก ๆ นะ
-
โหหหหห ไอ้พี่ฟ้ายังไปต่อกะนังบิ้กเหรอเนี้ย แบนนนนนนนนนนน
-
แปะไว้ก่อนน้าาาาา
คืนนี้หลับฝันดีค่ะ
:L1: :pig4:
-
เขียนคู่ไหนมาก็อ่านทุกคู่ ชอบทุกคู่เลย
หมอโจ้จะมีคู่แล้ว :pig3:
ตอนนี้หมอบีมน่ารักอ่ะ นายทนได้ไงนายซิน :z1:
-
:beat: :beat:
ขอโบกกะโหลกมันคนละที ก่อน เห็นไหมแค่มันคุยกันดีๆก็จบ ปร้าหล่ะเพลี้ยเพลีย ไอ้พวกเพี้ยนทั้งคู่ แต่แลดูแล้ว อินังหมอบีมคงเสร็จเจ้าหญิงซินในไม่ช้านี้ เพราะเจ้าหญิงเค้ามือไวมากแล้วอิหมอบีมก็พอเค้าสู่โหมดห้วงรัก ก็อ่อนย้วย เป็นขี้ผึ้งลนไฟ ไม่เหลือคาบตอนมันโกรธเลย ยอมเจ้าหญิงตอดตลอดดดด :hao6:
วู้ววววววว ดีใจที่ยังมีมาเรื่อยยยยยยๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
-
เจ้าชายเจ้าหญิงนี่เค้าน่ารักนะ ดูมุ้งมิ๊งแบบโฉดๆ โหดๆ
ใครก็ได้เอาอิบิ๊กไปเก็บที รำคาญ เบื่อมัน
น้องเอเดน จัดการอิบิ๊กทีสิคะ เอาพี่ฟ้ากลับมาครอบครองเร็ว 555555555 :hao7: :hao7: :hao7:
-
:-[ :-[ ทำไมวันนี้นายซินน่ารักจังเลยยย
เอเดนอาละวาดพี่ฟ้าหนัก ๆ เลย หมั่นไส้บิ๊ก พาลไปถึงพี่ฟ้าด้วย ฮึ
-
เอเดนน่ารักแง้ะ ._.
โอ้ยยยยยยยยเรียนแพทย์ได้เป็นหมอเรียนอะไรหนอได้เป็นแฟนนางซิน ขยันทำบีมเขินอยู่ได้
-
คนเขียนจะทำให้คนอ่านเป็นเบาหวาน
ปล.รู้สึกคันทีน แยากกระโดดถีบไอ้พี่ฟ้า (สาธุ!! ภาวนาขอให้โดนเด็กกดเข้าสักวัน)
ปล.2 ทำไมแค่ได้ยินชื่อบิ้กก็หงุดหงิดแล้วฟระ กระโดดถีบแม่...งงงง
-
กว่าจะคบกันได้
ซินช้ำไปทั้งตัวเลย 5555555
-
กรีดร้อง...อร๊ายยยยยยย....เค้าคบกันแล้ววววว
ชอบเวลาหมอเขินมากอ่ะ น่ารัก ส่วนนายซินนี่มือไวนะยะ
เดี๋ยวหมอช็อคตายล่ะแย่เลย
:laugh:
อ้อ ส่วนนังบิ๊กเอามันไปเก็บ :beat:
:กอด1: คนเขียน
-
หวานซะ :impress2:
ทำเราแทบละลาย
ชอบน้องซินตอนนี้มากกกก
น่ารักที่สุด
อยากยลโฉมเจ้าหญิงง่ะ :mc4:
ทำไงดี
จัดคิวให้วงเจ้าหญิงมาเล่นคอนเสิร์ต
แถวบ้านนอกตจว.บ้างจิ
จะไม่ลืมพระคุณเรยยยยย
:L2: :mew1:
-
ติด!!!!!ติดเรื่องนี้งอมแงม ถ้าจะน่ารักแบบนี้นะหมอ ยืมมาเล่นที่บ้านหน่อยดิ
(โดน ซินตบ!!!!)
-
หมอบีมเขินแล้วเถื่อนอ่ะ...ชอบ
:o8:
-
แย่ หมอกับซินเป็นแฟนกันแล้วววววว
สนใจเอเดนฟ้าเป็นอย่างมาก อยากอ่านจริงๆเลย
ส่วนอีกคู่เราไม่ได้เมนไว้เลย...//ประมาณไม่ได้อยู่ในสายตา//หนีย์
หนีไปไหน กลับมานี่!!! //กอดขาแล้วร่ำไห้ :dont2:
-
ยิ่งอ่านยิ่งติด ตอนนี้จากที่เพื่อนไม่ติดนิยายวาย ทำให้มันติดนิยายวายได้เพราะเรื่องนี้ 555555 สะใจ!
:a2:
ชอบหมอตอนเถื่อนๆจัง เท่ห์สลัด!! :-[
-
ดีใจเป็นแฟนกันแล้ว
ฮาเอเดน กวนพี่ฟ้าได้โล่อ่ะ
-
เจ้าหญิงๆๆๆ 555
ชอบ เอเดน อ่าาา น่ารักจัง ^^
-
พี่หมอบีม โมโหทีน่ากลัวจริง ซินสุดหล่อของเราน่วมไปหมดแล้ว :mew4:
แต่แลกกับการได้แฟนเป็นคุณหมอเพี้ยน ๆ แต่น่ารักมาทั้งคน มันก็คุ้มเกินคุ้มเนอะซินเนอะ อิอิ
อย่างนี้สิถึงจะน่ารัก คิดอะไร รู้สึกยังไง ก็พูดออกไปตรง ๆ ชอบก็บอกว่าชอบ อยากเป็นแฟนก็ขอคบ ก็แค่เนี้ย
พออารมณ์เย็นลง ก็เริ่มรู้สึกผิดสินะพี่หมอบีม ทำที่รักซะเยินขนาดนั้น คราวหลังก็ยั้ง ๆ มือบ้างนะจ้ะพี่หมอ
ในที่สุดก็เป็นแฟนกันแล้ววววว :m1: เรียกชื่อกันเพราะ ๆ นี่น่ารักจังเลย แต่จะให้พี่หมอโจ้เรียกคุณแฟนว่าเจ้าหญิงจริงอ่ะ :laugh:
พี่ฟ้า เมื่อไหร่จะเลิกยุ่งกับไอ่เจ้าบิ๊กซะทีน้า ไม่เห็นความน่ารักของเอเดนซะบ้างเลย ระวังเหอะจะเสียใจ
เอเดน น่ารักจัง ยิ่งเวลาพูดไทยแบบเพี้ยน ๆ เนี่ย แถมยังอุตส่าห์ต่อท้ายด้วย จุงเบย อีกนะ :pigha2:
แล้วท้าทายพี่ฟ้าไปเนี่ย จะทำอะไรพี่ฟ้า จะจับพี่ฟ้ากดเหรอจ้ะเอเดน อิอิ แต่จริง ๆ นะ คู่นี้ อ่านไปอ่านมา
ทำไมรู้สึกตะหงิด ๆ เหมือนพี่ฟ้าจะถูกเอเดนจับกดเข้าซักวันยังไงไม่รู้ (รึเราเพ้อเจ้อไปเอง)
รอตอนต่อไปจ้า ค่อยยังชั่วหน่อย คิดว่าสิบห้าตอนจะจบซะแล้ว อย่างนี้ ขอคู่รักคู่เพี้ยน เจ้าชายบีมกับเจ้าหญิงซิน
มาปล่อยความหวานโชว์เยอะ ๆ หน่อยน้า ลุ้นเอเดนน้อยจับพี่ฟ้ากดด้วย ฮุฮุ แล้วก็ที่รอคอย พายโจ้ โจ้พาย
จะมาแบบไหน จะลงเอยกันได้ยังไงน้อ ท่าจะมันส์นะเนี่ย รอติดตามจ้า
ขอบคุณคนเขียนนะคะ :L1:
-
คิดถึง o18
จะจบแร๊วววว
อย่าแกล้งกันน้าาาาาา :z2:
รออยู่
:L2: :L2: :L2:
:pig4:
-
เรื่องนี้น่ารักดีมาขออ่านด้วยคนล
รอตอนต่อไปจ๊ะ
-
เข้ามาติดตามจ้า เพราะคำว่า Hardcore Cinderella จริง ๆ
-
รอซินกับเจ้าชายอยู่นะ
:katai4: :katai4:
-
#15 เหนื่อย
“ใจนะโจ้”
หมอหันไปขอบคุณเพื่อนที่เป็นธุระมาส่งให้แม้จะรู้ว่าจริงๆแล้วเพื่อนมันไม่ได้มาส่งฟรีๆ ที่โจ้ต้องลำบากลำบนมาส่งก็เพราะแว่นย้ายกลับมาอยู่บ้านได้เกือบเดือนแล้วด้วยเหตุผลหลายอย่าง แต่มันเองก็รู้ว่าจริงๆแล้วเป็นเพราะอะไร
“ไร้สาระ กูจะมากินข้าวฟรี”
แว่นส่ายหน้าให้กับความงกของเพื่อนแต่ก็ไม่ได้ต่อล้อต่อเถียงออกไปตามวิสัยปกติ ซึ่งโจ้ก็รู้เหตุผลที่เพื่อนตัวเองเป็นแบบนี้ดี มันเดินตามเพื่อนแว่นเข้าไปในบ้านเจอคุณนายแม่กำลังง่วนกับการจัดโต๊ะพร้อมกับใครสองคนที่มันไม่เคยเห็นหน้า หนึ่งในนั่นหน้าตาเหมือนไอ้แว่นเพื่อนตนไม่มีผิด ถ้าให้เดานี่คงเป็นพ่อกับน้องชายที่โจ้เคยได้ยินไอ้บีมเล่าให้ฟังแค่ครั้งเดียวตอนที่เมาหนักตั้งแต่หลายปีที่แล้ว ตอนนั้นเป็นครั้งแรกที่โจ้เห็นเพื่อนตัวเองร้องไห้...
“อ้าวโจ้ มากับบีมเหรอลูก”
แม่เอ่ยทักเมื่อเห็นแขกที่ไม่ได้เห็นมานาน
“สวัสดีครับ”
“จ้า นั่นพ่อกับน้องเบสท์”
เธอแนะนำชายอีกสองคนที่นั่งอยู่ก่อนให้เพื่อนของลูกชาย โจ้พยักหน้ารับและหันไปไหว้ตามมารยาทที่ควรทำ
“สวัสดีครับ”
สองคนนั้นมองมันอย่างกำลังพิจารณา โดยเฉพาะคนเป็นพ่อเรียกได้ว่ามองตั้งแต่หัวจรดตีน เหมือนชายแก่กำลังจะพุดอะไรบางอย่างออกมาแต่โชคดีที่คนเป็นแม่แนะนำตัวเขาให้ก่อน
“เพื่อนที่คณะค่ะคุณ คบกันมาตั้งแต่ปีหนึ่ง”
พ่อคนนั้นนิ่งไปอีกพักเดียวก่อนจะคลี่ยิ้มน้อยๆออกมาได้อย่างกำลังพึงใจอะไรสักอย่างพลางเอ่ยบางคำออกมา
“ลูกคุณไพศาลสินะ”
ถ้าโจ้จำไม่ผิดนั่นชื่อพ่อมันเองนี่หว่า ปกติเรียกแต่ป๊า...สมองมันเลยรวนไปนิดหน่อย
“อ่า...ครับ”
“เรียนจบแล้วจะไปรับช่วงต่อโรงพยาบาลที่บ้านเลยไหมเรา”
เพื่อนโจ้นิ่งไปอีกพักใหญ่ มันกำลังคิดว่า...ลุงคนนี้น่ากลัวเป็นบ้า
“ครับ”
“ให้มันได้แบนี้สิ ได้ดั่งใจจริงๆ”
คนเป็นพ่อปรายตาไปหาลูกชายคนโตที่กำลังรินน้ำใส่แก้ว น้องเบสท์พอจะรู้ว่าจริงๆแล้วพ่อก็แค่อยากเริ่มบทสนทนาด้วย ไม่ได้ตั้งใจประชดประชันแต่อย่างใด ส่วนไอ้โจ้กำลังประเมินพฤติกรรมของพ่อลูกคู่นี้อยู่ในใจ
“มากินข้าวกันก่อน”
คนเป็นแม่เรียกเมื่อเห็นว่าบรรยากาศเริ่มจะแย่ลง ตลอดเกือบเดือนที่ผ่านมา ไม่มีวันไหนเลยที่สองพ่อลูกจะคุยกันดีๆอย่างที่เธอหวังมาตลอด หรือบางทีเธออาจจะหวังมากไปก็ได้...
“ผมไม่หิวครับ”
แว่นตอบปัดพลางยกแก้วน้ำของตัวเองไปเก็บ น้ำเสียงมันราบเรียบอย่างที่ไม่เคยได้ยินมาก่อน
“บีม...”
แม่เรียกเสียงอ่อยเมื่อมองเห็นแผ่นหลังที่เล็กลงทุกวัน ใบหน้าที่เคยสดใสดูไม่เหมือนเคย เธอกำลังให้เหตุผลว่าเพราะช่วงนี้เป็นช่วงสอบและใกล้จบ แต่จริงๆแล้วเธอรู้ดีว่าเป็นเพราะอะไร...และทุกๆคน ณ.ที่นี้ก็รู้ดีว่าเป็นเพราะอะไร
“ขอโทษครับแม่ ผมเหนื่อยมากจริงๆ”
แว่นรวบหนังสือที่วางไว้บนโต๊ะก่อนจะไหว้แม่อีกครั้งแล้วเดินขึ้นไปข้างบน เหมือนพ่อและแม่กำลังจะพูดอะไรบางอย่างแต่เป็นโจ้ที่พูดออกมาก่อน
“มันเข้าเวรมาสองคืนครับ เมื่อกี้ในรถผมให้มันกินแซนวิชมาแล้วให้มันไปพักก่อนดีกว่า”
คนพูดหันมายิ้มกว้างให้ชายแก่หน้าดุ เรื่องเข้าหน้ากับผู้ใหญ่ไฮโซเป็นเรื่องถนัดไอ้โจ้อยู่แล้ว มันนี่เซียนตั้งแต่เด็กเรื่องตีสองหน้าเข้างานสังคมอะไรนี่
“บีมมันเป็นยังไงบ้างโจ้”
แม่เริ่มบทสนทนาเมื่อทุกคนยกเว้นลูกชายของตนพร้อมหน้าอยู่บนโต๊ะอาหาร เป็นโต๊ะอาหารที่มีแต่ของโปรดลูกชายเธอเอง คนถูกถามตักนู่นนี่วุ่นวายแต่ก็ตอบไปด้วย
“ถ้าเมื่อก่อนก็มีความสุขดี แต่ตอนนี้ผมว่าไม่ แม่พอจะรู้ไหมครับว่าเกิดอะไรขึ้น?”
มันตอบด้วยท่าทางสบายๆแล้วหันไปหาพ่อที แม่ที น้องชายของแว่นทีเหมือนอยากรู้เหตุผลเสียเต็มประดา
“ฉันมีเรื่องจะถามเธอ”
ในที่สุดคนเป็นพ่อก็เริ่มพูดอะไรออกมา โจ้ซดน้ำซุปกระดูกหมูพลางตั้งใจฟังไปด้วย...ท่าทางมันน่าหมั่นไส้จริงๆนะ
“ครับ?”
“เธอรู้เรื่องสองคนนั้นไหม”
หมอโจ้ทำท่าคิดอยู่สักพักทั้งๆที่รู้อยู่เต็มอก
“พอรู้ครับ”
ความจริงโจ้น่าจะพูดว่ารู้ดีเลยน่าจะเหมาะกว่า มันนี่แหละเป็นคนยุให้แว่นจีบไอ้น้องซินเอง
“เธอเป็นเพื่อนกันยังไงถึงปล่อยให้เพื่อนกลายเป็นแบบนั้น”
เพื่อนโจ้ลอบยิ้มในใจเพราะคำถามที่ได้รับมาไม่ต่างจากที่คิดไว้เลย ดีที่มันลองคิดคำตอบไว้ก่อนหน้านี้แล้ว มันเงยหน้ามองพ่อของเพื่อนให้เต็มตาก่อนจะเริ่มตอบด้วยท่าทางเป็นธรรมชาติ
“ตอนแรกผมไม่เห็นด้วยหรอกนะ แต่บีมมันไม่ค่อยดูแลตัวเอง ทำงานไม่ค่อยพัก กินแต่อาหารแช่แข็ง อืม...”
หมอทำท่าเหมือนนึกอยู่หน่อยเพื่อดูปฏิกิริยาของครอบครัวไอ้เพื่อนยาก แล้วค่อยพูดต่อ
“ขี้ใจร้อน เหมือนคนเก็บกดอะไรไว้ตลอดเวลาดูล้นๆ แต่พอมีน้องคนนั้นเหมือนมันเปลี่ยนไปเยอะครับ ผมเห็นมันมีความสุขก็เลยไม่ได้ห้ามอะไร”
พูดเสร็จโจ้ก็ตักข้าวเข้าปากราวกับเรื่องทุกอย่างมันปกติและสามารถทำได้ง่ายดาย เพียงแต่พ่อผู้นั้นกลับดูหัวเสียขึ้นมานิดหน่อย มันต้องพยายามตอบให้ดูไม่เหมือนสั่งสอนผู้ใหญ่หัวดื้อมากกว่านี้สินะ...
“เด็กสมัยนี้เป็นอะไรกันไปหมด ถ้าคุณไพศาลรู้เข้าว่าเธอมีเพื่อนแบบนี้เขาจะว่ายังไง”
คำพูดของคนเป็นพ่อคนนี้แลดูราบเรียบแต่แฝงความเย้ยหยันเอาไว้มากทีเดียว
“พ่อผมรู้อยู่แล้วครับ ผมเคยเอาไปปรึกษาพ่อด้วยซ้ำ”
หมออดไม่ได้ที่จะแอบกระแทกเสียงนิดๆเหมือนกัน
“แล้วเขาว่าไง”
น้ำเสียงนั่นบ่งบอกว่าอยากรู้อย่างชัดเจน ให้โจ้เดาคนตรงหน้านี้คงเป็นคนที่ถือหน้าตาเป็นใหญ่ เจ้ายศเจ้าอย่าง และสนใจแค่ว่าคนอื่นจะมองตัวเองยังไง
“พ่อผมบอกว่า...แค่เพื่อนมีความสุขก็ดีแล้ว”
พ่อมันพูดแบบนั้นจริงๆ โจ้ตักข้าวเข้าปากอีกคำพลางมองชายแก่ตรงหน้า หมอแปลกใจอยู่มากที่ใครคนนั้นเพียงแต่ก้มหน้าลงกับจานตัวเองและไม่ได้ถามอะไรต่อ
******************************
“ฉันได้ยินว่าเธอจะไปใช้ทุนที่โรงพยาบาลชุมชนแออัด?”
แว่นที่กำลังก้มๆเงยๆหาของอยู่ในห้องนั่งเล่นเงียบไปสักครู่ ก่อนจะตอบออกมา
“อ่า...ครับ”
วันนี้มันกะจะกลับบ้านให้เร็วหน่อยเพื่ออ่านเท็กซ์บุ๊คที่อ่านยังไงก็ไม่เข้าหัว แต่มันกะเวลาผิดไปหน่อยเพราะน้องเบสท์กับคุณนายแม่ออกไปซื้อของข้างนอกกัน เหลือให้พ่อคนนั้นอยู่กับมันเพียงแค่สองคน แว่นว่าแปลกที่ตัวเองสามารถหยิบจับของหรือแม้แต่ตอบคำถามคนเป็นพ่อได้แม้มันจะเกร็งมากก็ตาม เพราะอะไรรู้ไหม...แว่นว่าไม่มีอะไรแย่ไปกว่าวันนั้นแล้ว วันที่มันปล่อยให้คนๆนึงเดินออกไป
“จงใจจะหนีฉันใช่ไหม”
“เปล่าครับ”
ถึงแว่นจะอยากหนีไปแต่ความจริงแล้วเป็นเพราะไม่มีใครเลือกที่นั่นต่างหาก...หมอจึงอาสาไปเพื่อให้เพื่อนคนอื่นได้ที่ดีกว่านั้น แล้วหมอเพี้ยนก็เหนื่อยเกินไปที่จะไปวิ่งเต้นหาโรงพยาบาลใกล้บ้านด้วย
“หรือไม่เธอก็อยากไปหาไอ้เด็กนั่น”
หมอดึงกล่องปากกาออกมาจากด้านในของตู้บริเวณนั้นโดยไม่ได้ตอบคำถามข้างต้น แต่แล้วคำถามที่ไม่ต่างกันนักก็ถูกส่งออกมา
“พวกเธอไปรู้จักกันได้ยังไง”
แว่นปัดฝุ่นออกจากกล่องปากกาเล็กน้อยก่อนจะหันมาตอบชายอีกคน
“มันไม่สำคัญแล้วครับ”
“อย่ามายอกย้อน!”
เหมือนมันเห็นอารมณ์ของพ่อเป็นแบบนี้อยู่ปกติ มันพึ่งนึกได้ไม่นานว่าบางทีมันควรจะชินได้แล้ว...แต่ก็ยังทำไม่ได้เสียที มันจะเป็นแบบนี้ไปอีกนานแค่ไหนกันนะ...
“เจอกันที่เขาใหญ่ เขาช่วยผมไว้ตอนโดนกระทืบ”
“แล้วเขามายุ่งกับเธออีกทำไม”
ไม่รู้ทำไมชายคนตรงหน้าถึงอยากรู้อะไรนักหนา ทั้งๆที่แว่นว่าคนๆนี้น่าจะสืบมาหมดแล้วด้วยซ้ำ
“ผมไปยุ่งกับเขาก่อนเอง”
มันแอบยิ้มให้ตัวเองแค่ครู่เดียวเมื่อนึกถึงหน้าไอ้หล่อ เพราะถ้าเป็นซินก็คงตอบไม่ต่างกัน...แว่นว่าบางทีโกหกไปก็ช่วยอะไรไม่ได้
“อย่ามาประชดฉัน!”
แต่กลับกลายเป็นว่าการพูดความจริงกลายเป็นคำประชดประชันไปเสียแล้ว มันนั่งลงที่เก้าอี้นุ่มตรงข้ามกับคนเป็นพ่อ ทั้งๆที่คิดว่าตัวเองนิ่งแล้วแต่มือที่กำแน่นจนเล็บจิกกับฝ่ามือของตัวเองกำลังบอกว่า มันยังไม่ชินเสียที...
“แล้วแค่จะร่วมโต๊ะกับฉันแต่ละวันมันจะตายหรือไง”
เป็นครั้งแรกที่มันกล้ามองคนเป็นพ่ออย่างเต็มตา พ่อคนนั้นโรยราไปเยอะ พ่อคนนั้นไม่ได้ดูดีเหมือนแต่ก่อน เหมือนกับมันที่ไม่ใช่เด็กแล้ว...เรื่องราวของพ่อกับมันจะเป็นแบบนี้ไปอีกนานแค่ไหนกัน มันอ้าปากตอบอย่างกำลังบังคับเสียงไม่ให้สั่น
“ผมกินมาจากโรงพยาบาลแล้ว”
“อย่ามาโกหก ฉันให้คนจับตาดูเธอมาทั้งวัน!”
บางทีมันควรจะถึงเวลาแล้วที่ควรจะพูดอะไรออกไปเสียที แว่นเคยดิดว่าจะพูดมันออกไปหลายครั้ง เพียงแต่ที่มันไม่กล้าพูดเพราะมันยังหวัง...หวังว่ามันกับพ่อจะปรับความเข้าใจกันได้และเป็นพ่อลูกกันเหมือนคนอื่นจริงๆ แม้ว่ามันจะไม่ได้ชอบพ่อคนนี้นักแต่ก็ปฏิเสธมันไม่ได้ว่ามันไม่ได้อยากตัดขาดความสัมพันธุ์อันระหองระแหง เพราะในส่วนลึกจากใจจริงๆพ่อของมันก็มีแค่เขาคนเดียวเท่านั้น มันก็แค่อยากจะมีครอบครัวที่สมบูรณ์บ้าง...แต่เรื่องบางเรื่องมันสะสมมานานจนตะกอนมันกัดกินหัวใจไป ถึงไม่ใช่เพราะเรื่องนายซินก็ตาม สักวันมันก็ต้องพูดออกไปอยู่ดี แว่นสูดหายใจเข้าไปให้ลึกที่สุดก่อนจะเริ่มพูด
“ผมไม่รู้จริงๆว่าที่ผมดื้อ นิสัยไม่ดี หรือที่ทำให้คุณไม่พอใจมันมีอะไรบ้าง...”
หมอพยายามหยัดหลังให้ตรงแต่มันก็ทำไม่ได้ มันทำได้แค่ห่อไหล่อย่างคนหมดหนทาง อย่างเดียวที่มันพอจะทำได้ในตอนนี้คือพูดให้เสียงดังมากที่สุดแม้เสียงที่หลุดออกมาจะเบามากก็ตาม...
“ผมขอโทษครับ”
มันขอโทษออกมาจากก้นบึ้งของหัวใจตัวเอง นั่นเป็นสิ่งเดียวที่มันสามารถทำได้ หมอค่อยๆเค้นเสียงออกมาจากลำคอที่แห้งผาก
“ผมไม่รู้จริงๆว่าควรทำยังไงต่อไป ผมไม่ค่อยเชื่อเรื่องชาติที่แล้วหรือชาติหน้าเท่าไหร่”
ในที่สุดมันก็ก้มหน้าลงกับอกตัวเองแบบที่ทำเป็นประจำ หมอปล่อยให้มือสองข้างกำแน่นโดยไม่ได้ใส่ใจว่าฝ่ามือสองข้างนั้นจะเป็นแผล พร้อมกับปล่อยให้น้ำตาไหลลงบนแว่นจนพร่ามัว
“แต่ผมเหนื่อยจริงๆ”
เสียงมันขาดห้วงไป หมอรู้สึกว่าตัวเองตัวเล็กลงมาก...เหมือนกับว่าในโลกนี้ตัวเองไม่เหลืออะไรอีกแล้ว เหมือนปล่อยให้ความสัมพันธ์เล็กๆของตนกับพ่อหลุดลอยไป มันเสียดายที่ตัวมันเองไม่สามารถซ่อมความสัมพันธ์ผุพังนั่นได้...แต่มันเหนื่อยเกินไปจริงๆ แว่นมองฝ่ามือตัวเองที่เต็มไปด้วยแผลของเล็บ ก้มมองอยู่นานราวกับว่ารอยแผลใหม่ๆและรอยแผลเป็นเก่าๆพวกนั้นจะหายไป มันยกมือที่สั่นเทาสองข้างขึ้นมาไหว้ชายตรงหน้าแม้มือที่ประนมขึ้นมารูปร่างจะบิดเบี้ยวไปก็ตาม แต่ตอนนี้มันทำได้แค่นี้จริงๆ หมอไม่ได้ยินเสียงตัวเองด้วยซ้ำตอนที่พูดบางอย่างออกมา
.
.
.
“อะไรที่ผมล่วงเกินคุณไป อโหสิกรรมให้ผมนะครับ ผมขอร้อง...”
มันรู้แค่ว่าตัวเองกำลังสะอื้นหนัก รู้แค่ว่าน้ำตามันไหลแบบที่ไม่เคยไหลมาก่อนในชีวิต มันหวังว่าคนตรงหน้าจะพูดอะไรกับมันบ้างจะรับรู้ความรู้สึกของมันบ้าง แต่เขาก็ไม่ได้พูดอะไรออกมา...และหลังม่านน้ำตาที่พร่ามัวของตัวเองมันก็ไม่รู้ว่าการที่น้ำตาของคนตรงข้ามไหลมันหมายความว่ายังไง หรือบางทีมันอาจจะแค่ตาฝาดไป
***************************************
“ไอ้หมอ”
แม่เดินขึ้นมาเรียกลูกชายเมื่อเห็นว่าลูกมาถึงบ้านเร็วกว่าปกติ เธอเปิดประตูเข้ามาในห้องพบวีดีโอเพลงร็อคสากลที่ถูกเปิดดังจนก้องทั่วทั้งห้อง แม่ยืนอยู่อย่างนั้นจวบจนเพลงใกล้จบคนในห้องน้ำก็ไม่มีวี่แววว่าจะออกมา เธอใช้สายตาสำรวจห้องของลูกชายที่รกอยู่หน่อยตามประสาผู้ชาย บนหัวเตียงมีหมวกกันน็อคใบโตสีดำขลับวางอยู่ เธอพอจะรู้มาบ้างว่าหมวกใบนั้นราคาแพงกว่าค่าแชร์ยี่สิบเดือนของเธอ เพลงจบแล้วแต่เสียงที่ดังออกมาจากคอมพิวเตอร์ที่เปิดค้างไว้ดึงดูดให้เธอเดินเข้าไปหา...มันไม่ใช่เสียงเพลงเหมือนที่ผ่านมา
“ฉลามมม อย่ากัดตาเอ็งสิ”
แว่นผู้พยายามแหย่ลูกแมวน้อยถูกงับเอาที่มือจนร้องโวยวายเหมือนคนบ้า ไม่ทันไรก็มีอีกเสียงนึงที่แม่จำได้ดีพูดขึ้นมาก่อน
“ฉลามกัดแรงๆเลย”
เธอเดาว่าคงเป็นเด็กคนนั้นที่เป็นคนถ่ายวีดีโอนี้ขึ้นมา
“โว๊ะ! เดี๋ยวมึงโดนกูอัด”
แว่นผู้กำลังนั่งขัดสมาธิเล่นกับลูกแมวเงยหน้าขึ้นมาหากล้อง
“เดี๋ยวอัดคืนเลยแว่น”
พอโดนว่าคืนแบบนั้น แว่นที่นั่งมองกล้องอยู่ก็แยกเขี้ยวแล้วกระโจนใส่คนถือกล้องแทบจะทันที
“เมื่อกี้มึงพูดกับใคร!? ปีกกล้าขาแข็งเหรอ ห๋า...”
เธอได้ยินเสียงตุบตับ พร้อมกับหัวเราะดังก้องออกมา
“โอ๊ย...ผมขอโทษ ฮ่าๆๆ”
“สมน้ำหน้า”
ไอ้หมอว่าอย่างนั้นก่อนจะกลับไปเล่นกับลูกแมวต่อ มันก้มหน้าก้มตาลูบหัวลูบหางลูกแมวจนน่ารำคาญ แม่เห็นมือใหญ่ที่มีรอยสักอยู่ตรงข้อมือวางบนหัวของลูกชายตัวเองแล้วลูบไปมา ไม่ทันไรเจ้าของกลุ่มผมสีเข้มก็เงยหน้าขึ้นมาแล้วแยกเขี้ยวใส่อีกรอบ
“นี่คนไม่ใช่แมว”
“อ้าว...ผมนึกว่าขนแมว”
“ไอ้มั่ว...”
แว่นยิ้มกว้างจนตาปิดให้ใครอีกคนที่อยู่หลังกล้อง วีดีโอนั้นจบไปแล้วแต่คนเป็นแม่ยืนนิ่งแล้วคิดทบทวนบางอย่างไปด้วยอย่างวุ่นวายใจ ไม่ทันไรเสียงของลูกชายก็แทรกออกมาอีกรอบ
“วันนี้นะครับเรามาพบกับมือกีตาร์ที่หล่อที่สุดในห้องนี้ครับ ซินอย่ามาบังกล้องดิ”
ในวีดีโอนั้นลูกชายเธอกำลังนั่งอุ้มกีตาร์ตัวใหญ่ราวกับกำลังจะเล่นมัน เธอรู้ว่าลูกชายเธอไม่ได้มีความสามารถด้านนั้นแม้แต่นิด
“นี่คอร์ด F ใช่ไหม”
แว่นหันไปถามคนข้างๆ เด็กหนุ่มอีกคนพยักหน้ารับแล้วจับมือของไอ้หมอที่วางทาบอยู่บนคอร์ดให้ถูกตำแหน่ง
“เอานิ้วชี้กดสายหกแน่นๆ เดี๋ยวเสียงมันบอด”
ลูกชายเธอทำตามอย่างว่าง่ายก่อนจะส่งเสียงประท้วงออกมา
“ซิน...นิ้วกูสั้นไป”
เพียงแค่นั้นเด็กหนุ่มอีกคนก็หัวเราะจนตาหยี ก่อนจะบอกออกมาใหม่
“บีมลองขยับข้อมือขึ้นมาสูงๆดู”
“เอาแล้วนะ ซินหลบออกไปจากกล้องเร็วๆ”
แว่นออกปากไล่อีกคนให้หลบออกไปจากกล้องด้วยกลัวว่าตัวเองจะไม่ใช่คนที่หล่อที่สุดในเฟรม แม่ยืนยิ้มมองความตั้งใจบางอย่างของมัน แล้วก็ได้แต่ยิ้มเมื่อลูกชายเธอพูดบางอย่างออกมา
“เพลงนี้ผมมอบให้แก่คุณนายแม่ครับ เอาล่ะเริ่ม!”
เธอมองท่าทางเก้ๆกังๆของไอ้หมอแล้วหลุดหัวเราะออกมา แต่ก็ตั้งใจฟังสิ่งที่แว่นกำลังจะบอก
“ความรักของเธอ…มีมากกว่าใคร เธอ..”
ตากลมบ๊อกของลูกชายตัวเองจ้องที่กล้องนิ่งๆแล้วก็หันไปหาอีกคนที่อยู่นอกเฟรม
“บีมครับ ตรงนั้นต้องเปลี่ยนเป็นคอร์ด Em”
“มือมันแข็งอ่ะซิน กูเปลี่ยนไม่ได้”
แว่นเบะปากท่าทางหน้าสงสาร เธอหลุดหัวเราะออกมาพร้อมๆกับเสียงของเด็กอีกคนในวีดีโอ แม่ยืนมองวีดีโอที่เล่นจบจนกลายเป็นวีดีโอเพลงสากลเพลงใหม่อีกรอบ ที่จริงเรื่องพวกมันสองคนแม่ระแคะระคายตั้งแต่เห็นรูปลูกตัวเองกอดกับผู้ชายตอนที่ไปเขาใหญ่จากหนังสือดาราที่ร้านเสริมสวยเมื่อปีที่แล้ว มาจับต้นชนปลายถูกเพราะอีกคนมาส่งถึงบ้านนั่นแหละ เอาเป็นว่าอาซิ่มแกรู้ก่อนที่พวกมันจะรู้ตัวเสียอีก แต่ไม่ใช่ว่าป้าแกจะเป็นสาววายรับได้ในทันทีคุณนายแม่แกพึ่งตั้งแต่จิตแพทย์ยันหมอดูท้ายหมู่บ้านเลยทีเดียว กว่าจะเริ่มทำใจได้ก็ไม่กี่เดือนที่ผ่านมานี่เอง เพราะอะไรรู้ไหม...แม่เห็นไอ้หมอของเธอยิ้มได้มีความสุขที่สุดเท่าที่เคยเห็นมาในชีวิต ซึ่งพอมานั่งนึกดูแล้วรอยยิ้มกว้างอบอุ่นแบบนั้นมาจากเด็กหัวเกรียนที่แวะมารับมาส่งบ่อยๆนี่เอง ก็จริงอยู่ว่าเธอออกปากให้พวกเขาเลิกกันไปแต่นั่นเป็นเพียงเพราะเธออยากจะดูอะไรหลายๆอย่าง คนที่เคยล้มเหลวในความรักเพราะคนอื่นขัดขวางอย่างเธอเข้าใจลูกในตอนนี้ดีทีเดียว เมื่อแว่นมันทำเพื่อแม่ได้ขนาดนี้แล้วเธอเคยทำอะไรให้ลูกได้บ้าง...
-
“อ้าว...แม่”
แว่นที่พึ่งเดินออกมาจากห้องน้ำและสวมเพียงกางเกงขายาวเอ่ยทัก เธอมองลูกชายที่ผอมจนเกินควรก่อนจะถามไถ่
“ช่วงนี้เป็นไงบ้าง?”
“ใกล้จบแล้วครับ”
“เอ็งคิดว่าแม่ถามถึงเรื่องนั้นเหรอหมอ?”
นางนั่งลงบนเตียงของลูกชาย แว่นเดินไปปิดเพลงส่งผลให้ทั้งห้องเงียบงัน คนเป็นแม่ถอนหายใจหนักๆแล้วมองหน้าลูกชายไม่วางตา
“ถ้าเหนื่อยก็บอกแม่บ้าง แม่ยังเป็นแม่อยู่หรือเปล่า”
เอาจริงๆเธอไม่ได้สนใจนักว่าลูกชายจะเป็นอะไร แต่เธอน้อยใจมากกว่าที่ลูกไม่ยอมบอกอะไรเลย มันเหมือนกับว่าลูกกำลังมองข้ามเธอไป
“ผมกลัวแม่เสียใจ ผมไม่รู้จะทำยังไงจริงๆ”
แว่นนั่งลงบนพื้นแล้วเอาหน้าซบกับตักคุณนายแม่ของมัน เธอลูบผมลูกชายเพียงคนเดียวซ้ำไปมา อีกไม่กี่วันไอ้หมอของเธอก็จะเรียนจบแล้วแต่เธอกลับรู้สึกว่าลูกพึ่งจะห้าขวบเท่านั้นเอง
“ถามคำเดียว เอ็งไปยุ่งกับไอ้น้องซินก่อนจริงๆเหรอวะ”
แว่นเงยหน้ามามองแม่ระคนตกใจ มันอ้าปากหวอแต่ไวเท่าความคิดหน้ามันก็แดงขึ้นเรื่อยๆจนคุณนายแม่อดขำไม่ได้
“ไอ้หล่อนั่นมันเสน่ห์แรงขนาดนั้นเลย”
มันเป็นคำถามที่ไม่ต้องการคำตอบและแว่นก็รู้ดีมันจึงซุกหน้าลงที่ตักแม่อย่างเคย
“แล้วถามอีกคำ”
หมอเพี้ยนบ่นอู้อี้ว่า ‘ไหนแม่บอกคำเดียวไง’ แต่ก็ปล่อยให้ถามอยู่ดี
“ทำไมถึงรักเขา”
มันยิ้มให้ตัวเองเล็กน้อยก่อนจะตอบแม่ไปอย่างชัดเจน
“ไม่รู้ครับ”
ไม่รู้ เป็นคำเดียวกับที่แม่ของแว่นเคยบอกคุณยายเมื่อท่านถามว่าทำไมต้องเลือกพ่อของหมอบีม เธอก็ไม่ค่อยรู้นักหรอกว่ามันจะเกิดอะไรบ้าง เหมาะสมกันหรือเปล่า เธอรู้แค่ว่าเธอรัก...และตอนนี้เธอรู้ว่าควรจะทำอะไรบ้างได้แล้ว
***********************************
หลังจากทัวร์ไหว้พระกันตอนเช้าเสร็จแม่ก็บอกที่อยู่น้องเบสท์ให้ขับรถให้โดยอ้างว่าจะมาหาเพื่อน ผู้เป็นพ่อนั่งอ่านหนังสือพิมพ์ไปเรื่อยๆอย่างไม่ได้สนใจนัก จนกระทั่งรถคันยาววิ่งเข้ามาจอดที่หน้าบ้านเดี่ยวหลังหนึ่งแถบชานเมือง พ่อจึงวางหนังสือพิมพ์แล้วลงจากรถเพื่อมองไปรอบๆ บ้านหลังนี้เป็นบ้านไม้สีขาวขนาดไม่เล็กไม่ใหญ่ ด้านหน้ามีสวนกล้วยย่อมๆปลูกไว้ ในเวลานั้นผู้หญิงรุ่นราวคราวเดียวกับเขาก็เดินออกมา เขาคิดว่าน่าจะเป็นเพื่อนของภรรยาอย่างที่บอก แต่เขาก็คิดผิด...
“สวัสดีจ้า มาหาใครคะ?”
ผู้หญิงคนตรงหน้าเอ่ยทักทาย ด้วยผมตรงประบ่าและรอยยิ้มทำให้เธอดูใจดี
“มาหาพ่อแม่น้องซินค่ะ”
เขาเบิกตากว้างพอๆกับผู้หญิงคนที่ยืนอยู่อีกฝั่งของรั้ว ผู้หญิงคนนั้นชี้มือเข้าหาตัวเอง พร้อมกับเขาที่หันไปถามคนข้างๆ
“มาที่นี่ทำไม”
ภรรยาของเขาก็แค่ยิ้ม แต่เขารู้ดีวาเมื่อไหร่ที่เธอยิ้มแบบนี้เขาไม่สามารถที่จะปฏิเสธอะไรได้แน่นอน และเขาก็เหนื่อยที่จะปฏิเสธแล้ว บางทีเขาก็ควรที่จะทำอะไรบ้าง...
“น้องซินอยู่ไหมคะ”
เธอเอ่ยถามผู้หญิงอีกคนที่อีกฝั่งของรั้ว ผู้หญิงคนนั้นดูงุนงงแต่ก็ตอบแต่โดยดี
“ไม่อยู่ค่ะ ไปทัวร์ต่างจังหวัด”
“ฉันเป็นแม่บีม น้องซินเป็นยังไงบ้าง”
พอภรรยาเขาพูดไปแบบนั้นอีกคนก็มีท่าทีแข็งกร้าวขึ้นอย่างเห็นได้ชัด เขาบีบมือภรรยาแน่น รู้สึกแย่...ด้วยไม่อยากให้คนบ้านนี้นึกเกลียดลูกชายของตัวเองที่พาเด็กอีกคนเป็นไปในทางนั้น หากแต่เขาไม่รู้ว่าเขาคิดผิดมาโดยตลอด พร้อมกันนั้นภรรยาเขาถึงอ้อนวอนเธอคนนั้นอีกครั้ง
“ขอโทษนะคะ แต่ฉันอยากมาคุยด้วย”
ผู้หญิงที่น่าจะเป็นแม่ของเด็กชายอีกคนเดินนำเขาและภรรยาเข้าไปในห้องนั่งเล่นที่มีตาแก่วัยน่าจะมากกว่าเขาอยู่ห้าถึงสิบปีกันนั่งเช็ดปืนอยู่ นับด้วยสายตาคร่าวๆ ปืนทั้งหมดนั่นมีมากกว่าสามสิบกระบอก
“พ่อซินเขาค่ะ”
เธอบอกด้วยน้ำเสียงไม่ต้อนรับขับสู้นัก ชายคนนั้นหยิบจับปืนพลางมองมาทางพวกเขาด้วยแววตาไม่เป็นมิตร
“นี่พ่อแม่หมอบีมนะพ่อ”
เธอแนะนำให้เล็กน้อยก่อนจะเดินออกจากห้องไป ชายคนตรงหน้าพยักหน้ารับไหว้ภรรยาเขาอย่างเดาอารมณ์ไม่ออก
“ฉันอยากมาคุยด้วยค่ะ”
เธอพูดออกไปในอย่างที่เธออยากพูด เขาได้แต่บีบมือภรรยาตัวเองแน่นกว่าเดิม
“ว่ามาเลยครับ ผมฟังอยู่”
ใครคนนั้นตอบรับพลางเช็ดถูปืนพวกนั้นไปด้วยราวกับไม่ได้ใส่ใจกับการมาของพวกเขานัก หรือไม่ก็รู้อยู่แล้วว่าพวกเขาต้องมาในสักวันหนึ่ง ภรรยาเขาเหมือนอยากจะพูดอะไรบางอย่างแต่เป็นเขาเองที่ทนไม่ได้จึงถามออกไปก่อน
“คุณรู้เรื่องลูกคุณทั้งหมดไหม?”
ผู้ชายตรงหน้ายิ้มกลั้วหัวเราะแล้วใช้นัยตาไม่เป็นมิตรจ้องที่เขานิ่ง
“รู้สิ ถามอะไรแปลกๆ ว่าแต่คุณเถอะ...เคยรู้อะไรเกี่ยวกับลูกบ้าง?”
เขานิ่งไปอย่างกับว่าคำถามนั่นเขาไม่สามารถตอบมันได้โดยสิ้นเชิง หลังจากวันที่ลูกชายคนโตขออโหสิกรรมให้ เขาก็ไม่กล้าพูดอะไรกับลูกอีกแม้แต่คำเดียว เหมือนมันเป็นหนามที่คอยตำหัวใจเขาอยู่ตลอดเวลา อะไรคือสิ่งที่ลูกชายผู้ดื้อรั้นกลัวและยอมถอยไปจนมุม...คำตอบคือตัวเขาเอง ดูเหมือนเขาจะปล่อยให้เวลาล่วงเลยนานเกินไป ผู้ชายคนตรงหน้าถึงเริ่มพูดใหม่อีกครั้ง
“ไอ้ซินเริ่มสักตอนอายุ15 สักรูปเถาไม้ตรงไหล่ก่อนเลย ผมนี่เลือกลายให้มันเอง มันชอบเงียบแล้วเอาแต่ใจ ยิ่งเรื่องเครื่องดนตรีกับเรื่องของกินนี่เรื่องมากสุดๆ ถ้าไม่ได้ดั่งใจนี่ไม่กิน ส่วนเบสตัวแรกของมันนะ อื้อหือ...แพงลากเลือด แต่ผมจำที่มันบอกได้ว่ามันจะคืนค่าเบสผมร้อยเท่าตอนนี้ได้มาพันเท่าละ ตัดสินใจถูกจริงๆที่ให้มันยืมเงินซื้อเบส”
ผู้ชายคนนั้นหัวเราะปากกว้างเมื่อร่ายยาวถึงลูกชายของตน การพูดครั้งนี้ของคนตรงหน้าดูผ่อนคลายลงมันก็เหมือนกับเขาที่เวลาเล่าเรื่องพี่ให้น้องเบสท์ฟัง แต่เขากลับรู้สึกว่ามันมีบางอย่างที่ต่างออกไป บางอย่างที่เขาไม่เคยได้สัมผัส...บางทีอาจจะเป็นความเป็นพ่อที่ควรจะเป็นก็ได้
“แล้วคุณเห็นหน้ามันไหม...หล่อเหมือนผมตอนหนุ่มๆเลย เล่นดนตรีก็เก่ง พูดจาก็เพราะ สาวๆนี่ติดตรึมเห็นว่าจะได้ไปโกอินเตอร์ด้วยนะ ซินมันบอกว่าเซนต์สัญญาแล้วที่อเมริกาหรือที่ไหนเนี่ยแหละ มันเท่ห์เหมือนพ่อมันไม่มีผิด”
ผู้ชายคนนั้นวางปืนในมือลงแล้วเงยหน้าขึ้นมามองพวกเขาก่อนจะพูดด้วยท่าทางจริงจัง
“เรื่องไอ้ซินคบกับหมอบีมนี่ผมรู้ตั้งแต่แรกแล้ว ไอ้หมอมันห่ามแต่นิสัยดี...ก็เหมือนได้ลูกชายเพิ่มมาอีกคน”
เขานั่งนิ่งไปราวกับว่าทุกอย่างที่เล่ามามันไม่ใช่เรื่องจริง คนที่นี่รู้ทุกอย่างดีอยู่แล้ว...หรือจะเป็นเขาเองที่ทำทุกอย่างพลาดไป...นี่เขาทำพลาดไปกี่ครั้งแล้วนะ
“ขอโทษด้วยนะคะที่บีมชอบมารบกวน”
ภรรยาเขาเอ่ยขึ้นมาพร้อมกับบีบมือเขาแน่น บางทีเธอคงเข้าใจทุกอย่างมากกว่าเขา อาจจะเป็นเพราะเธอรู้จักลูกจริงๆก็ได้ ไม่เหมือนเขาที่คิดว่าตนเองรู้แต่ไม่ได้รู้อะไรเลย...
“รบกวนอะไร นี่ผมขาดลูกมือช่วยเช็ดปืนไปเลย สองอันนี้ของหมอบีมนะ”
ชายตรงหน้าชี้มือไปที่ปืนไม้สีขาวและสีน้ำตาลอย่างละกระบอก ก่อนจะพูดต่อด้วยท่าทางที่อ่อนลงไป
“แกว่าจะมาเอาแต่ยังไม่เห็นกลับมาซะที”
เสียงของชายคนตรงหน้าเศร้าสร้อยลงอย่างชัดเจน
“จะให้เอาไปทำอะไร”
เป็นเขาที่อดถามไม่ได้ ชายคนนั้นเบิกตานิดหน่อยแล้วค่อยๆบอกแต่ชัดเจนในน้ำเสียง
“ยิงหัวนัดเดียวกระจุยเลยคุณ”
ใครคนนั้นว่าพลางหัวเราะ ซึ่งเขาไม่ได้ตลกไปด้วย ผู้ชายคนตรงหน้ายิ้มให้เขาเล็กน้อยก่อนจะพูดต่อด้วยท่าทางสบาย
“ผมสะสมเพราะชอบแต่ให้ไปแล้วจะไปทำอะไรก็ช่างเขา หมอมันร่ำๆอยู่ว่าจะแอบเอาของผมไปขาย ขายหมดนี่ผมได้ตังค์ซื้อบ้านอีกยี่สิบหลัง”
ผู้ชายคนนั้นพูดถึงลูกชายเขาอย่างกับว่ารู้จักกันดี...น่าจะดีมากกว่าเขาด้วยซ้ำไป เขาเหลือบมองไปรอบๆห้องสีขาวโพลนเห็นใบประกาศการยิงปืนรวมถึงรูปถ่ายต่างๆถึงได้รู้ว่าคนตรงหน้าเป็นตำรวจ นั่นเป็นเหตุผลว่าทำไมถึงพูดจาได้น่าเชื่อถือ ชักจูงและน่ากลัวไปในเวลาเดียวกัน
“คุณไม่ว่าอะไรเหรอคะ ถ้าพวกเขา”
พ่อของเด็กคนนั้นเอนตัวลงกับเบาะนุ่มพลางกวาดสายตามองของสะสมของตัวเองก่อนจะพูดบางอย่างที่ไม่ได้เกี่ยวกับคำถามนักออกมา
“ผมเป็นตำรวจสายบู้ ผมเข้าใกล้ความตายบ่อย...แล้วผมก็ทำให้คนตายบ่อยด้วย”
ท้ายประโยคนั่นพ่อของนายซินยิ้มแห้งๆ ปล่อยให้ทุกอย่างนิ่งเงียบอยู่พักนึงแล้วถึงเริ่มพูดต่อ
“ทุกๆครั้งที่ผมเสี่ยงผมจะคิดถึงครอบครัวคิดถึงลูก และทุกๆครั้งผมจะเสียดายถ้าผมทำให้เขามีความสุขไม่ได้”
เสียงนั่นเงียบลงอีกครั้งราวกับเพียงเพื่อให้สองคนที่นั่งฟังอยู่ได้มีเวลาคิดตามบ้าง
“แค่มันมีความสุขผมก็ตายตาหลับแล้ว หมดห่วง...ชีวิตคนมันไม่ยาวนักหรอก แก่ๆอย่างผมอย่างคุณจะอยู่อีกกี่วันกัน ยังมาทำให้ลูกหลานปวดหัวอีก”
ท้ายประโยคนั่นกลั้วหัวเราะไปด้วย เขาพอจะนึกออกว่ารอยยิ้มจนตาปิดนี่เขาเคยเห็นที่ไหน จากเด็กคนนั้นและส่งมาถึงลูกชายเขา แม้ลูกจะไม่เคยยิ้มให้เขาก็ตามที
“แล้วไอ้หมอเป็นไงบ้าง ไม่โหมงานจนผอมแล้วเหรอลูกผมอุตส่าห์ขุนอยู่เป็นปี”
แต่บางทีก็น่าหมั่นไส้ที่คนๆนี้รู้ทุกอย่างราวกับเป็นผู้คุมเกมส์ แต่เขาไม่คิดจะเล่นเกมส์แบบนี้อีกแล้ว เขาสงสารตัวเอง สงสารลูก... เขาอยากจะมีความสุขบ้างก็เท่านั้นเอง
“ก็...ค่ะ”
ภรรยาเขาตอบกลับไปอย่างเสียไม่ได้ ในตอนเดียวกันพ่อของเด็กชายอีกคนก็เอ่ยทักคนที่พึ่งเดินเข้ามา
“อ้าวหมอ มานี่”
ลูกชายของเขาดูเหนื่อยแต่ก็ยิ้มให้ชายคนตรงหน้า และหันมาไหว้เขาซึ่งเขาไม่ได้ยกมือรับไหว้เหมือนทุกที ลูกชายคนนั้นนั่งลงที่ตรงข้ามเขาด้วยท่าทางเกร็งอย่างเห็นได้ชัด หรือจริงๆแล้วลูกชายเขาเป็นแบบนี้ทุกครั้งกันนะ
“หายไปนานเลยเอ็ง ลืมหน้าที่หรือไง”
ชายคนนั้นเอ่ยทักซึ่งหมอหัวเราะน้อยๆก่อนจะตอบ
“ผมอู้นิดหน่อยเอง”
ชายคนนั้นทำหน้าตาไม่ค่อยพอใจอยู่พักเดียวก่อนจะชี้มือไปที่ลูกชายคนเล็กของเขา
“นั่นแฝดเอ็งเหรอ”
หมอรีบปัดมือเป็นพัลวันก่อนจะตอบ
“น้องชายผม น้องเบสท์”
เขาสังเกตุมาหลายครั้งแล้วว่าเมื่อใดที่พี่น้องเขาคุยกันเขาจะเป็นธรรมชาติ ราวกับว่าระยะเวลายี่สิบปีที่ผ่านไปไม่ได้ทำให้พวกเขาห่างกันเลย จะมีแต่เขากับลูกชายคนโตที่ไม่สามารถเข้าหน้ากันได้เสียที เขารู้แล้วว่ามันคงเป็นเพราะตัวเขาเอง... เขาไม่ได้อยากจะทำพลาดอีกแล้ว
“พ่อว่าไอ้ซินน่าจะชอบแบบคนน้องมากกว่านะ”
หมอยู่หน้าเมื่อชายคนนั้นดูท่าจะชอบน้องชายตนมากกว่า แต่ก็ตบมุขไปตามเรื่องตามราว
“พ่อพูดแบบนี้เอาปืนมายิงผมเลยดีกว่า”
เขาพึ่งสังเกตุอีกคราว่าลูกชายคนโตเขาเป็นคนที่ร่าเริง...ยกเว้นแต่เมื่ออยู่กับเขา ลูกชายคนนั้นเรียกคนตรงหน้าว่าพ่อได้อย่างกับมันเป็นเรื่องธรรมดา แต่ลูกไม่เคยเรียกเขาแบบนั้น แต่จะว่าอะไรได้เขาเองก็ไม่เคยเรียกชื่อลูกเหมือนกัน...
ชายคนนั้นนั่งตัวตรงแล้วหันไปหาลูกชายคนโตของเขาแล้วพูดออกมาอย่างจริงจัง
“หมอ มีอะไรจะพูดไหม”
วันนี้ลูกชายเขามองเขาเต็มตาอีกครั้งโดยไม่ได้ร้องไห้
“ผมขอโทษครับ...”
น้ำเสียงนั่นชัดเจนกว่าวันนั้นเยอะ แต่เขาก็รู้ว่าความตั้งใจไม่ได้ต่างกัน
“แม่ก็ขอโทษนะ”
ภรรยาเขาเอ่ยออกไปในที่สุดทั้งๆที่เธอไม่ต้องพูดแบบนั้นเลยด้วยซ้ำ เป็นเขาต่างหากที่ต้องพูดอะไรออกไปเสียที
“ฉันขอโทษ...”
น้องเบสท์ที่ยืนนิ่งมาตั้งแต่ต้นคิดว่าความสัมพันธ์ของลูกชายกับพ่อคงต้องให้เหตุการณ์นี้เป็นจุดเริ่มต้นใหม่ และเวลาคือตัวช่วยเยียวยาต่อไป แต่คงจะไม่ยากเกินไปแล้ว...
*****************************
“มาทำไม”
นายซินถามคนที่เคาะประตูห้องตัวเองเป็นทำนองเพลงลอยกระทงในคืนวันที่มันพึ่งกลับจากต่างจังหวัด ตอนแรกมันกะว่าจะออกมาด่าเพราะคิดว่าเป็นเด็กเกรียนที่ไหนหลุดมา แต่ไอ้แว่นคนนี้ก็คงเกรียนไม่ต่างกัน
“มีเจ้าหญิงขี้แงอยู่แถวนี้เลยมาปลอบ”
ซินทำหน้านิ่งๆแล้วเดินนำเข้ามาในห้องแต่ก็ไม่ได้พูดอะไรไป เช่นเดียวกันกับไอ้เพี้ยนที่มองเหมือนจะพูดอะไรบางอย่างแต่ก็เทคตัวเขามากอดหมับ นายซินมองลูกพี่ของไอ้ฉลามกับไอ้ปลาที่ซุกหัวทุยๆของตัวเองเข้ากับไหล่ของมัน
“คิดถึง”
แว่นพูดอู้อี้อยู่กับคอของอีกคน ซินก้มลงว่าจะกดจมูกเข้ากับข้างแก้มของอีกคนแต่แล้วก็ไม่ได้ทำ ได้แต่ยืนนิ่งๆแล้วพูดบางอย่างออกไป
“ทิ้งผมแล้วไม่ใช่เหรอ”
พูดแค่นั้นอีกคนก็ผละออกทันที ซินเห็นใบหน้าตื่นตระหนกของอีกคนอย่างชัดเจน ตากลมของหมอเริ่มแดงและมือคู่นั้นเริ่มกำเข้าหากัน...จนกลัวว่าถ้ากำเข้าไปแน่นกว่านั้นคงได้แผล
“ขอโทษ...”
ไอ้หมอก้มหน้าแล้วพูดออกมาเบาๆ มือเบสที่สกิลการแกล้งเพิ่มขึ้นเป็นเท่าตัวว่าจะแกล้งแว่นต่อไปอีกหน่อยแต่ก็ทำไม่ลง มันรีบคว้าตัวคนข้างหน้ามากอดไว้แน่นอย่างกับกำลังจะบอกว่าเป็นมันเองที่ คิดถึง มากกว่า
“ผมทำอะไรไม่ได้เลย ขอโทษนะ”
ในที่สุดพ่อคนหล่อก็เลิกแกล้งเขาเสียที แว่นส่ายหน้าไปมาแต่ยังไม่ยอมเอาหน้าออกจากซอกคอชาวบ้านชาวช่อง มันยิ้มให้ตัวเองสักพักก่อนจะตอบออกไป
“แซนวิชอร่อยดีนะ”
ความจริงไม่ใช่แค่แซนวิชหรอก ตลอดเดือนที่พวกมันห่างกันไปคุณเจ้าหญิงเล่นโทรสั่งอาหารเช้า กลางวัน เย็นให้ไปส่งที่โรงพยาบาลทุกวัน เริ่มตั้งแต่แซนวิชยันหูฉลามเดลิเวอรี แรกๆแว่นก็งงคิดว่าไอ้เพื่อนโจ้เลี้ยงแก้อกหักแต่มานึกขึ้นได้ว่าไม่มีทาง...ไอ้โจ้มันงกจะตาย
“แล้วทำไมถึงก้างอีกแล้วเนี่ย”
นายซินไล้มือไปตามแผ่นหลังของหมอบ้า แว่นดึงตัวออกเล็กน้อยแต่มือเบสก็กอดเข้ามาใหม่
“เอ้มันแย่งกิน”
แว่นโทษเพื่อนทั้งๆที่ความจริงแล้วตัวเองเครียดจนกินไม่ลงต่างหาก
“แล้วกล้ามคุณเจ้าหญิงหายไปไหนแล้ว”
“บีมหัวเหม็น”
“ไปทัวร์มาเหนื่อยไหม”
“แล้วคุณเจ้าชายสอบเป็นไงบ้าง”
“ไอ้ซิน อย่าเลื้อย!”
พวกมันคุยกันสะเปะสะปะไปคนละทิศละทาง แต่ก็แปลกที่ทั้งหมดนั่นสามารถเข้าใจกันได้เอง มีอะไรมากมายที่พวกมันทั้งคู่จะพูดกันเช่น คิดจะไปจากกันจริงๆเหรอ? หรืออะไรทำนองนั้นแต่กลับไม่พูดออกไป เพราะต่างคนต่างก็รู้ว่าไม่มีทาง...ไม่รู้ว่าคนทั้งคู่ไปเอาความคิดแบบนั้นมาจากไหน อาจจะเป็นเพราะต่างฝ่ายต่างเชื่อใจมากก็ได้ ตอนนี้พวกมันจึงทำเพียงยืนกอดกันแน่นๆอยู่อย่างนั้น จนกระทั่งนายซินมือปลาหมึกกอดอีกคนหนุบหนับแล้วก็ถามไปด้วย
“จบแล้วสินะ”
“อือ”
แว่นตอบเป็นเวลาเดียวกับที่ใครอีกคนวางมือไว้บนเอวแค่หลวมๆ หมอมองหน้าคนข้างหน้าอย่างกับว่าไม่ได้เห็นมานานแต่ก็ทำได้ไม่เท่าไหร่มันก็เขินจนต้องก้มหน้าลงไปชิดอกตัวเองอยู่ดี
“ผมขอทวงสัญญานะ”
ไอ้หมอนึกอยู่สักพักว่าสัญญาอะไร แต่ก็ไม่ทันเวลาเพราะอีกคนยื่นหน้าเข้ามาใกล้แล้วก็ฉวยแว่นของมันออกไปเสียแล้ว
“เฮ้ยยยยยย”
มันร้องได้แค่นั้นริมฝีปากบางก็จรดลงมาที่ตรงจมูกของมันก่อนจะทาบลงที่ปาก หมอเขินจนตัวจะสุกแต่ก็ปล่อยให้อีกคนทำตามใจ เขาว่ากันว่าจูบที่สุดยอดต้องหลับตาแต่แว่นขอเถียง!!! มาลองลืมตามองไอ้หล่อจูบนี่ก็ทำเอาแทบจะตายเหมือนกัน ยิ่งคนข้างหน้าลืมตาเอาตาคมๆมาสบตาด้วยแว่นแทบจะละลายติดกับอกมัน
“อื้อ..”
หมอบ้าดันอีกคนออก นายซินก็ผละออกไปง่ายๆ แต่แค่ครู่เดียวก็ยื่นหน้าเข้ามาใหม่ ซินอ้าปากงับริมฝีปากล่างของแว่นก่อนจะดูดแรงๆแก้หมั่นเขี้ยวแล้วค่อยประกบปากลงไปใหม่ แต่แค่ไม่นานก็ต้องจำใจผละออกเมื่ออีกคนเริ่มประเคนกำปั้นให้ มันมองหน้าไอ้เพี้ยนที่บัดนี้ไร้ทางสู้อย่างสิ้นเชิง แว่นหอบอย่างกับคนวิ่งหลายร้อยเมตร ใบหน้าที่เคยขาวซีดซับสีเลือดโดยเฉพาะริมฝีปากที่แดงจัด...มันน่างับอีกทีจริงๆ แต่แค่โน้มหน้าเข้าไปอีกรอบไอ้หล่อก็โดนฝ่ามือแปะเข้าที่แก้มทั้งสองข้าง
“ใจเย็นสิวะ”
ซินว่ามันก็ไม่ได้ใจร้อนนะ แค่รู้สึกว่ามันลนลานกว่าปกตินิดเดียวเอง แต่เป็นนิดเดียวที่ไอ้หมอแทบจะตาย...เวลาเห็นคนนิ่งๆหลุดนี่มันทำร้ายหัวใจจริงๆ เมื่อไม่ให้จูบซินมันก็จัดการฟัดแก้ม ใบหู ซอกคอขาวๆจนอีกคนละลายติดไปกับเตียงเรียบร้อย มือเบสหัวเราะเมื่อเห็นอีกคนแยกเขี้ยวให้ ก่อนจะดึงแว่นที่ตัวอ่อนเหมือนโดนขี้ผึ้งลนขึ้นมาจากเตียงแล้วจัดแจงให้อีกคนนั่งลงบนตักหันหน้าเข้าหาตัวเองโดยที่ตัวมันเองนั่งพิงหัวเตียงท่าทางสบาย
“ตลอดเดือนกูคิดมาตลอดเลยนะว่ากูเป็นเกย์จริงไหม”
ไอ้คำถามเกย์ไม่เกย์วนมาเป็นรอบที่ร้อย นายซินหัวเราะในลำคอเมื่อเห็นอีกคนดูเก้กังราวกับไม่รู้จะวางมือไว้ตรงไหน มันเลยจับฝ่ามือสองข้างมาจูบหนักๆแล้ววางไว้ที่ไหล่ตัวเอง แว่นมองการกระทำทั้งหมดของคนข้างหน้าก่อนจะพูดออกมาอีกครั้ง
“กูเป็นเพราะมึงนี่แหละ”
ริมฝีปากบางนั่นผุดยิ้มขึ้นราวกับกำลังพอใจ หมอเสหน้าออกไปข้างๆเมื่ออีกคนยื่นหน้าเข้ามาหาเลยกลายเป็นว่ามือเบสต้องซุกลงที่ซอกคอของมันแทนพร้อมกับเริ่มไล้มือเข้าไปในเสื้อเชิ้ตที่แว่นใส่ทำงานทั้งวัน ไม่นานนักเสื้อตัวนั้นก็ลงไปนอนกองที่พื้น ผิวของแว่นขาวจนเวลาขบกัดหรือเผลอใช้มือขยำจะขึ้นรอยสีแดงๆเต็มไปหมด นายซินที่แพ้ผู้ชายลักษณะนี้ถึงกับหื่นขึ้นตา หลังจากกัดคนอื่นไปทั้งตัวแล้วพ่อคนหล่อวนขึ้นมาจูบอีกรอบก่อนจะถอดเสื้อยืดตัวใหญ่ของตัวเองออก
“ซิน เดี๋ยวพ่อแม่...”
ไอ้หล่อที่หื่นมากในตอนนี้กอดอีกคนที่เปลือยท่อนบนเหมือนกันเข้าหาตัวแน่นก่อนจะจูบเล็มที่สันกรามของแว่นพร้อมกับตอบไปด้วย
“ห้องผมมันห้องเก็บเสียง”
อันข้อนั้นไอ้หมอมันรู้อยู่แล้วแต่ก็...
“ซิน เดี๋ยว...”
คนที่โดนเดี๋ยวเป็นรอบที่สองใช้ตาเรียวๆมองไอ้หมอที่บัดนี้โดนลวนลามจนแดงไปทั้งตัวก่อนจะพูด
“สงสารผมบ้างนะครับ”
แว่นมองใบหน้าคมๆที่ชื้นผุดพรายอยู่เต็มพื้นที่ ริมฝีปากบางสีแดงจัดขบเม้ม ดวงตาคมนั่นจับจ้องใบหน้าของแว่นอยู่ไม่วางตา...เพียงแค่นั้นแว่นก็ยอมให้เขาลวนลามต่อ มือใหญ่ของนายซินจับอยู่ตรงสะโพกของหมอก่อนจะค่อยๆไล้มาข้างหน้าเพื่อปลดตะขอกางเกงสแล็คของอีกคนออก แว่นผู้ปกติหน้าด้านแต่ตอนแบบนี้หน้าบางเกินไปหลับตาปี๋ซุกหน้าเข้ากับไหล่อีกคนแทน
“บีมครับ...”
อีกคนเรียกแล้วจูบอีกครั้ง...และอีกครั้ง ราวกับกำลังสูบวิญญาณอีกคนก็ไม่ปาน นายซินลำบากเล็กน้อยที่ต้องถอดกางเกงอีกคนที่นั่งทับอยู่บนตักจึงทำแค่เพียงรูดซิปนั่นลง คุณมือเบสไล้มือมาตั้งแต่ริมฝีปากของอีกคนจนมาถึงยอดอกสีสดลามไปถึงชั้นในสีขาวที่บัดนี้ชุ่มจนเป็นวงกว้าง เพียงซินล้วงมือเข้าไปในนั้นอีกคนก็สะดุ้งเฮือก แว่นเหลือบมองอีกคนหวาดๆ ใครคนนั้นจับมือมันไปวางที่บางอย่างที่พองจนดันกางเกงผ้าบางออกมา
“นะครับ...”
หมอบ้าไม่ได้ตอบอะไรเพียงแต่ไล้มือเขาไปในนั้นแล้วจัดการใช้อีกมือดึงกางเกงที่เกะกะของอีกคนลง
ในมวลอากาศที่เย็นจัดเพราะเครื่องปรับอากาศ หมอกลับรู้สึกว่าริมฝีปากที่เกี่ยวกระหวัดกันอยู่และฝ่ามือของคนทั้งสองที่รูดรั้งความปรารถนาให้กันกลับร้อนระอุจนเหงื่อซึมออกมาราวกับอาบน้ำ ไม่นานนักอีกคนก็ถอนใบหน้าออก นัยตาเรียวที่วาววับจ้องมาที่ตัวหมอราวกับว่าเป็นของกิน... นายซินซุกหน้าลงบนคอของแว่น ปลายจมูกโด่งคลอเคลียอยู่กับซอกคอพร้อมกับส่งเสียงครางต่ำๆไม่นานนักฟันขาวก็กัดลงที่ตรงซอกคอตรงนั้นแรงๆก่อนที่ร่างกายจะกระตุกพร้อมกัน หมอที่กำลังหายใจหอบรัวซบหน้าลงบนไหล่ของอีกคนเช่นกัน ในเวลาแค่ชั่วครู่นายซินดันตัวหมอลงพร้อมถอดกางเกงตัวตัวมันและอีกคนให้เป็นชีเปลือยแล้วแทรกตัวเองลงมา ก่อนที่อีกคนจะพูดอะไรคนที่อยู่ข้างบนเอื้อมมือไปหยิบของจากโต๊ะข้างเตียง เจลสีใสที่หมอรู้ดีว่าคืออะไรถูกเทลงบนปลายนิ้วของอีกคนจนกระทั่งปลายนิ้วเข็งแร็งนั่น...
“ซิน...เจ็บ”
หมอผู้ซ่อนใบหน้าตัวเองไว้ใต้ฝ่ามือสองข้างประท้วงออกมา นายซินก้มลงไปจูบเบาๆที่หลังมือของอีกคน จนในที่สุดใครคนนั้นยอมเปิดหน้าให้เห็นแต่ก็ยังหลับตาปี๋ มือเบสหัวเราะในลำคออย่างถูกใจก่อนจะก้มลงไปจูบเปลือกตาสองข้างนั่นเบาๆ
“บีมมองผมนะ...”
ใครคนนั้นใช้ตาที่แดงก่ำมองเข้ามาในตาของมัน
“อย่าเกร็งนะครับ มันไม่เจ็บหรอก...เชื่อผมนะ”
แว่นมองตาเรียวของอีกคนนิ่งอย่างกับว่าแค่คำพูดนั่นจะช่วยให้หายเจ็บจริงๆ พร้อมกันนั้นนิ้วมือของอีกคนก็สอดแทรกเข้ามาอีกครั้ง...และอีกครั้งซ้ำๆ ความเย็นจากเจลสีใสทำเอาหมอผวาอยู่สองถึงสามรอบ ซึ่งเมื่อมองจากหน้าตาพึงพอใจและรอยยิ้มมุมปากของอีกคนแล้วหมอก็พอรู้ว่าความรู้สึกแปลกๆในร่างกายที่เกิดขึ้นอาจจะไม่ใช่แค่ความเย็นจากเจลเสียแล้ว...
ในหระว่างที่ริมฝีปากอิ่มของของหมอถูกนายซินขบและแลบเลียอยู่ซ้ำๆ เรียวขาของคนที่อยู่ด้านล่างก็ถูกแยกออกให้กว้างกว่าเดิม นายซินค่อยๆกดบางสิ่งลงในตัวของอีกคน มันกดเสียงครางต่ำไว้ในลำคอเมื่อการสอดแทรกไปถึงสุดทาง ซินไม่รู้ว่าเล็บของอีกคนที่จิกบนบ่าเจ็บแค่ไหน ไม่ได้รู้ว่าตัวเองทำหน้าตายังไงออกไปในตอนนี้ มันรู้แต่เพียงว่าสัญชาตญาณของมันในยามนี้...อยาก...จนน่ากลัว
หมอผู้หายใจได้ไม่ทั่วท้องนักเมื่อรับบางสิ่งในตัว...มันคับแน่นและจุกเสียดในเวลาเดียวกัน แว่นค่อยๆกวาดมองใบหน้าอีกคนที่หยุดนิ่งอยู่อย่างนั้น เพียงไม่นานหมอก็ต้องเบือนหน้าหลบตาเมื่อใครคนนั้นเริ่มขยับตัวจากเชื่องช้าจนค่อยๆเร็วขึ้นเรื่อยๆ เม็ดเหงื่อจากร่างกายคนข้างบนหยดลงบนร่างกายมันหยดแล้วหยดเล่า แขนข้างที่มีรอยสักอยู่เต็มลูบหน้าผากมันเบาๆก่อนที่เจ้าของแขนข้างนั้นจะก้มลงมาใช้ลิ้นแลบเลียยอดอกสองข้างของมัน หมอหลุดเสียงครางอย่างช่วยไม่ได้ อาจจะเป็นเพราะมันไม่เคยสังเกตุหรือไม่รอยสักตรงหลังใบหูนั่นอีกคนคงพึ่งไปสักมา มันจึงเผลอใช้มือลูบรอยนั้นอยู่ซ้ำๆรอยสักที่เป็นชื่อจริงของมันเอง... บีมพอเข้าใจเอ้ขึ้นมานิดหน่อยว่าทำไมผู้ชายลุคแบดกายส์ถึงทำร้ายใจได้มากมายนัก...
“ไอ้บ้า...”
แว่นโพล่งออกมาไม่เต็มเสียงเพราะมัวแต่หลุดเสียงน่าอายออกมา ใครคนนั้นหัวเราะเล็กน้อยก่อนจะสบตามันนิ่ง...แล้วก็ทำแค่ยิ้มกว้างให้ ก่อนจะเลื่อนใบหน้าลงมาจูบพร้อมกับแรงขยับที่มากขึ้น หมอบิดกายและพยายามผลักอีกคนนออกเมื่อแรงอารมณ์ของตัวเองกำลังใกล้ถึงจุดสิ้นสุด แต่ไอ้หล่อกลับตรึงมือของหมอไว้ด้วยมือของตัวเองแล้วขยับตัวเองให้เร็วขึ้นอีกจนร่างของอีกคนกระตุกหลายๆครั้งเป็นเวลาเดียวกับที่นายซินก้มลงกัดที่แผลเก่าของอีกคนพร้อมกับปลดปล่อยอารมณ์ความต้องการของตัวเองลงไปในร่างของคนด้านล่างโดยไม่ยอมปล่อยมือของอีกคนออกมาด้วยซ้ำ... แว่นผู้หายใจไม่ทันนอนหอบให้อีกคนนอนทับอยู่นิ่งๆจนเมื่อสติกลับมาสมบูรณ์แล้วถึงรู้สึกเจ็บที่คอของตนเอง แว่นตวัดตามองไอ้หมาบ้าหน้าหล่อที่ยิ้มจนตาหยีอยู่ตรงหน้า แต่กลับเหมือนมันไม่รู้จักไอ้หื่นขี้แกล้งคนนี้แม้แต่น้อย
“นี่ใครวะ คายไอ้ซินออกมานะเว้ย”
แว่นจับไหล่ไอ้คนข้างหน้าเขย่าแก้เจ็บและแก้เขิน บอกไว้เลยว่าเมื่อกี้ที่โดนกัด...มันโกรธไม่ลงแม้แต่น้อย มันแพ้ไอ้ซินจริงๆให้ตายเถอะ! เพราะนายซินคงรู้สึกผิดอยู่ไม่น้อยเลยจับอีกคนฟัดทั้งตัวอีกรอบ? แว่นเลยทั้งเตะทั้งถีบแบบไม่ค่อยมีแรงดูวุ่นวายไปหมด
“ฮ่าๆ”
นายซินหัวเราะร่าเมื่อจับแว่นให้อยู่นิ่งๆได้ ใช้กำลังกับไอ้หมอเพี้ยนไร้ทางสู้นี่ความถนัดพิเศษของไอ้หล่อเลยทีเดียว
“มองทำไม”
แว่นถามเมื่ออีกคนเอาแต่มองมันไม่วางตา รวมถึงมองรอยกัดที่เริ่มแดงบนซอกคอด้วย
“รู้ไหม ผมมีความสุขจนจะตายอยู่แล้ว”
หมอแยกเขี้ยวให้ทั้งที่หน้าแดงก่อนจะพูดบ้าง
“วันนี้มึงเป็นอะไรวะ ดูแปลกๆ”
แว่นจะบอกว่าหื่นแปลกๆ แต่ก็ไม่ได้พูดออกไป ส่วนนายซินก็ตอบแบบหน้ามึนๆเช่นเดิม
“ทดเวลาที่หายไปไง”
พอว่าเสร็จก็กดจูบลงกับซอกคอของหมอที่ตัวเองกัดไว้พร้อมกับใช้ลิ้นร้อนๆแลบเลียไปด้วย หมออ้าปากค้างกว้างอย่างนึกเหตุผลจะด่าไม่ออก ก่อนอีกคนจะรวบตัวเข้าไปกอดทั้งตัว
“บีมเป็นโรคหัวใจเหรอ”
ไอ้หล่อแซวเมื่อเสียงหัวใจอีกคนดังจนกลับเสียงเครื่องปรับอากาศในห้อง โดยไม่ได้สำนึกว่าเป็นเพราะมันตัวเอง
“กูจะหัวใจวายตายแล้ว เต้นจังไอ้หัวใจเหี้ยนี่...”
ว่าแล้วพี่แกก็ซุกลงไปตรงอกชาวบ้านชาวช่องแล้วไม่ยอมเงยหน้าขึ้นมาอีกเลย แต่ก็พาลส่งเสียงออกมาอีกเมื่ออีกคนยังไม่มีวี่แววว่าจะหยุดหัวเราะ
“มึงก็หยุดขำสักที”
นายซินพยายามแล้วนะแต่มันทำไม่ได้ ก็หมอมันจี้เองนี่หว่า
____________________________________________________________________
TBC.
-
ชอบบบบบบบบบบบบบบบบบอ่ะ
-
น่ารักอ่ะตอนนี้
บ้านซินน่ารักทุกคนเลย
-
อุกรี๊ดดดด
ทนได้ไงเนี่ย อร็อค ตายสนิท ฟินนะ แต่ไม่สุด :o12:
:z3: :sad4: :fire:
ทำเราค้าง มาต่อเร็วๆเลยนะ 5555 :haun4:
-
5555555555555555555555
โอ๊ย ครึ่งแรกเครียด แต่ครึ่งหลังขำเกิ๊นนน
ป๊าม๊าน่ารักจัง แต่ก็นะ รู้ว่าลูกชอบแนวไหนมานาน แค่พาแฟนมาบ้านไม่ใช่เรื่องแปลก แต่เปิดตัวสุดแรงมากเลย
ไม้เดียวจบว่าสะใภ้
แต่หมอบีมหน้าเด็กมากเลยสิเนี่ย ขนาดว่ามองเป็นเด็กมัธยม เวลาใส่เสื้อกาวน์คงดูน่ารักมาก อิอิ
-
หาไม้มาช่วยสอยนายซิน สงสัยค้างน่าดู :z1:
หมอบีมทำใจเร็วหน่อยนะ
ครอยครัวซินน่ารักดี ยอมรับในสื่งที่ลูกเป็น o13
-
ฮิ้วๆๆๆ ซินค้างเลยยยยย
แต่คนอ่านก้ค้างนะ 55555
:katai1: :katai1: :katai1: :katai1: :katai1:
-
:ling1:อ๊ากกกกกกก อีกนิดเดียวเอง!!!!
:laugh: ไม่ค่อยหื่นเลย เอิ๊บส์!!!
-
แง้แว่นอ่ะ ยอมๆซินเหอะ
สงสารซินอ่าาา
-
ครอบครัวน่ารักดีนะ เข้าใจลูก
บีมเกือบได้เป็นสะใภ้เต็มตัวแล้ว
ไม่น่าถีบซินเลย ทำซินค้าง
น่าสงสารจังเลย
-
สงสารซินมากอ่ะตอนนี้ :m20:
หมออย่าให้ซินรอนานนะ เดี๋ยวโดนหนักกว่าเก่าอีก จะหาว่าไม่เตือน :laugh:
มีความสุขอะ ที่บ้านซินก็น่ารักทุกคนเลย หมอบีมมีความสุขมากๆนะ อวยพรล่วงหน้า :impress2:
-
บอกเลยยยยยโครตสงสารซินนนนน :angry2: :angry2: ไอ้หมอบ้า ทำตรูอารมณ์ค้างไปด้วย
ซินครบสองเดือนเมื่อไหร่จัดหรัดจัดเต็ม ฟ้าเหลืองแผ่นดินสะเทือนไปเลยลูก
คึคึ
ว่าแต่ขอ :beat: ตบกะบาลไอ้ซินอีกที คือไม่รู้คุณมึงจะทำตัวมีปัญหาทำไม คือพ่อแม่พี่ รักมึงมาก ไอ้เด็กบ้าาาา
-
บร๊ะ
จะวันนี้ หรือวันไหน ปลายทางมันก็เหมือนกันนะหมอ
ดังนั้นนนนน :haun4:
-
บ้านน้องซินน่ารักทั้งบ้านเลย
พี่หมอเกือบโดนกินละ ฮ่าๆๆๆ
-
ฮ่าๆๆๆๆ บีมยังฮาเหมือนเดิมและก็ยังน่ารักเหมือนเดิม
ดีใจนะที่ซินจบเรื่องของบิ๊กได้ มิเช่นนั้นแล้วคงยุ่งกว่านี้
รอตอนต่อไปค่ะ เอ๊ะหรือตอนหน้าจะเป็นสองเดือนต่อจากนี้ หุหุ
-
หึหึหึ
อีกไม่นาน
คนอ่านรอได้ ก๊ากกกกกกกกกกกกกก :hao7: :hao7:
-
พี่หมอป๊อดว่ะๆๆๆๆแบร่ๆๆๆๆ
อีกสองเดือนโดนจัดหนักแน่
-
o9 o9
หมอบีมขอเวลานานไปป่ะ...อกจะแตกแทนน้องซิน
-
จะว่าไปบิ๊กก็น่าสงสารนะ รักแล้วมัวแต่เก็บเงียบ เลยต้องซดแห้ว ทำใจแล้วเดินหน้าหาคนใหม่ดีกว่า
หมอบีมยังเพี้ยนไม่หยุด ซินชอบของแปลก
เธอผู้รู้ว่าน้องเขยผู้มีรสนิยมแบบใด กำลังตื่นเต้น แต่พอเห็นแม่ยายยิ้มกว้างพร้อมน้ำตาเธอก็ถึงกับพูดไม่ออก
ตรงนี้ต้องเป็นน้องสามี และแม่สามีจ้ะ
จะเรียกน้องเขย ก็ต่อเมื่อ คนนั้นเป็นสามีของน้องสาว
จะเรียกแม่ยาย ก็ต่อเมื่อ คนนั้นเป็นแม่ของภรรยา
-
เพี้ยนเครียด เพี้ยนฮา เพี้ยนน่ารัก
-
แบบนี้มันต้องจับมัดขึงติดเตียงแล้วซิน
ไอ้หมอ ตรีนกระตุ้กได้ไม่รู้เวล่ำเวลาจริงๆ
-
หมอยังคงเกรียนๆรั่วๆเหมือนเดิม555555
-
อีก 2 เดือน ฮัดช่า....สู้ว้อยนายซิน
:hao7:
-
:heaven บีม น่ารักมากๆๅๆๆ ที่สุดในโลกนี้
-
จะว่าไปบิ๊กก็น่าสงสารนะ รักแล้วมัวแต่เก็บเงียบ เลยต้องซดแห้ว ทำใจแล้วเดินหน้าหาคนใหม่ดีกว่า
หมอบีมยังเพี้ยนไม่หยุด ซินชอบของแปลก
เธอผู้รู้ว่าน้องเขยผู้มีรสนิยมแบบใด กำลังตื่นเต้น แต่พอเห็นแม่ยายยิ้มกว้างพร้อมน้ำตาเธอก็ถึงกับพูดไม่ออก
ตรงนี้ต้องเป็นน้องสามี และแม่สามีจ้ะ
จะเรียกน้องเขย ก็ต่อเมื่อ คนนั้นเป็นสามีของน้องสาว
จะเรียกแม่ยาย ก็ต่อเมื่อ คนนั้นเป็นแม่ของภรรยา
เฮือก.........จริงด้วย!!!
แก้แล้วค้าบ o1
ขอบคุณคุณมะลูละเป็นอย่างสูง (อย่าบอกนะว่าอ่านชื่อผิดอีก :m29:)
มีประโยคไหนที่เห็นว่ามันเพี้ยนๆ ทักท้วงได้ฮะ
กอด :กอด1:
คิดถึง o18
จะจบแร๊วววว
อย่าแกล้งกันน้าาาาาา :z2:
รออยู่
:L2: :L2: :L2:
:pig4:
ใครแกล้งคุณแอปเปิ้ลเขียว.....ไหน บอกมา!!!
เดี๋ยวเราไปจัดการให้ :fire:
ปล.เราลงช้าไปวันนึงแหละ o1 o1 o1
-
บีมจะต่อจนเรียนเฉพาะทางจบเลยเหรอ
กว่าจะถึงวันนั้นซินคงอกแตกตายพอดี
-
ทำค้างนะคนเขียนนน
โธ่ๆๆ จะได้กันแล้วเชียว ฟฟฟฟฟ
ตกลงพี่ไวท์แกมีแฟนเป็นผู้หญิงสินะ(เสียดายนิดๆ//เอ๊ะ)
-
อย่างฮาเลย ชอบมากเลยจ้า
จะรอติดตามต่อไปอย่างเหนียวแน่น~~~~*
-
5555555555 น้องแว่น ฟินกำลังได้ที่ละ มาชะงักกะลูกถีบนี่ละ
-
หมอนี่นะ o22
ทั้งโหด ฮา น่ารัก o18
ทำเอาหมั่นไส้ไม่ลง
แอบสงสารซิน :monkeysad:
:L2: :pig4:
-
เค้าพากันเข้าบ้านแล้ว อิอิ
-
อ่านรวดเดียว คือชอบอ่ะ ชอบมากกกก
หมอบีมก็มึน ซินก็ซื่อ แต่พอเปลี่ยนโหมดดาร์คนิดหื่นหน่อย โอ๊ยยยย โคตรละลายกับซินเลย
เคยแทนหมอบีมที่ถูกทำให้เขิน พอบอกก้มหน้าชิดอก นี่ก็ทำตามตลอดที่อ่าน สรุป คือดีมากจริงๆ
ปล.นี่จิ้นฟ้าเอเดนนะ ไม่รู้สิอยากให้เอเดนเคะ 5555555555 :hao6: :hao7:
-
น้องซิน คนซื่อ ใครถามอะไรก็ตอบไปตรง ๆ หมดเลย สมเป็นนายซินของเรา ตรงไปตรงมาดี
บิ๊ก ก็มีส่วนที่น่าสงสารเหมือนกัน รักซินมากจริง ๆ แต่ความประพฤติ กับวิธีที่ใช้มันแย่ไปหน่อย
แต่ยังไงนายซิน ก็ยังเห็นบิ๊กเป็นเพื่อนอยู่ กลับตัว กลับใจ แล้วเป็นเพื่อนที่ดีเหมือนเพื่อนออมจะดีกว่านะ
ฮานายซิน 'ไอ้แว่นโรคจิต' ช่างกล้าใช้นักนะ แหม๊ อยากให้พี่หมอบีมเห็นก่อนเปลี่ยนชื่อจริง ๆ
นายซินใช้คำว่า 'My Prince' แล้วพี่หมอบีมใช้คำว่าอะไรอ่ะ 'My Princess' รึเปล่า :-[
พี่หมอบีม ได้เปิดตัวเป็นสะใภ้เต็มตัวแล้ว :m3: ครอบครัวนายซินน่ารักมาก ๆ โดยเฉพาะคุณพ่อ
เรื่องบนเตียง อ่านไป กำลังเคลิ้ม กำลังลุ้น กำลังฟินแล้วเชียว เจอคำว่า ถีบ เข้าไป ฮามากอ่ะ :pigha2: โถ นายซิน
พี่หมอบีม บอกรักด้วยลำแข้งตลอด ๆ เลยนะ แหม แต่ก็เข้าใจหรอก คนมันไม่เคยนิ รู้ว่า ต้องค่อยเป็นค่อยไป
แต่ค่อยเป็นค่อยไปยังไง ขนาดเรียนจบแถมต่ออีกสองสามปี มันก็นานไปหน่อยนะพี่หมอบีม เห็นใจซินเขาหน่อย
สรุปว่า สองเดือน ตามคำขาดนายซินใช่ป่ะเนี่ย รอ ๆ ๆ อีกสองเดือน ทำใจนะพี่หมอบีม อิอิ :z1:
รอตอนต่อไปนะจ้ะ ขอบคุณคนเขียนค่ะ :L1:
-
#16 ความสุข
“พ่อ!!! เดี๋ยวววววววววววว”
เสียงไอ้แว่นผู้มีเลือดสีแดงฉานอาบไปทั่วหน้าดังไปทั่วโรงพยาบาล เมื่อพ่อผู้นั้นง้างหมัดเพื่อที่จะซัดกับลูกเขยอีกหมัด...หมายถึงเจ้าหญิงหัวเกรียนน่ะนะ แว่นกำลังกอดเอวผู้เป็นพ่อไว้แน่น พอๆกับเพื่อนโจ้และน้องชายที่ปรี่มากั้นผู้ชายสองคนออกจากกัน
เรื่องราวทั้งหมดมันเกิดขึ้นหลังจากวันที่สารวัตรธงทำความเข้าใจกับพ่อของมันได้แล้ว ผลก็คือคุณพ่อผู้นั้นยอมเข้าใจ แต่ยอมเข้าใจกับยอมรับมันต่างกันโข... พ่อของแว่นลงทุนปลดเกษียณตัวเองจากบ้านหลังใหญ่พร้อมทั้งหอบผ้าหอบผ่อนมาปักหลักอยู่ที่บ้านกับคุณนายแม่อย่างถาวร ปากก็ว่าจะมาดูแลลูกแต่การกระทำของคุณพ่อคือมากีดกันชัดๆ กีที่แว่นยังได้รับอนุญาตให้กลับมาอยู่หอพักอีกครั้ง แต่จะมีราชรถสี่ล้อจากบ้านมารับกลับบ้านทุกวันที่หยุด ซึ่งนั่นหมายความว่าโอกาสที่จะได้เจอกับนายซินมีเพียงวันที่เข้าเวร...แล้วจะให้เอาเวลาไหนไปอยู่ด้วยกันวะ... แต่ไอ้หมอเพี้ยนที่เป็นผู้ใหญ่ขึ้นมาหน่อยก็เริ่มเข้าใจปฏิกิริยาปากไม่ตรงกับใจของพ่อขึ้นมาบ้าง พอเห็นลุงแก่ๆที่พยายามเดินเข้ามาทำความสนิทสนมด้วยคำพูดที่ว่า
“พ่อว่า...อะ...เอ็ง...ควรจะ โว้ย!!!”
แล้วพ่อผู้นั้นก็เดินหนีไป แว่นก็รู้แล้วว่าเขากำลังพยายาม...มันจึงพยายามที่จะเข้าหาและเข้าใจเขาบ้าง ถ้าถามว่าพ่อลูกเขาเฮฮาปาร์ตี้ด้วยกันได้หรือยัง น้องเบสท์ผู้เฝ้าดูเหตุการณ์ตลอดมาบอกได้เลยว่าคงต้องใช้เวลาอีกมาก เพราะพ่อลูกคู่นี้ดื้อเหมือนกันไม่มีผิด เช่นอุบัติเหตุที่ทำให้พี่ชายเลือดอาบหน้านี่ก็เกิดจากความดื้อเช่นกัน
เมื่อเช้าไอ้แว่นมีเคสด่วนจึงรีบดิ่งออกมาจากบ้านด้วยไอ้แก่สองล้อที่เอากลับไปจอดไว้ตั้งแต่หลายเดือนที่แล้ว ผู้เป็นพ่อที่พึ่งจะตื่นห้ามไม่ให้ไปแต่ครั้นจะให้คนขับรถไปส่ง ไอ้รถคันยาวคันงามก็กำลังป่วยอยู่ในศูนย์เช่นกัน พอแว่นจะต่อสายถึงสารถีสุดหล่อที่ไม่ได้เจอกันเกือบเดือนก็ต้องลดมือลงจากโทรศัพท์มือถือ เพราะมองเห็นสีหน้าแย่ๆของพ่อตน จนแล้วจนรอดทางเดียวที่จะทำให้แว่นไปถึงโรงพยาบาลในยามเกือบหกโมงเช้าจากชานเมืองที่ไร้ซึ่งแท็กซี่ได้ก็คงไม่พ้นไอ้แก่อยู่ดี แว่นรีบไหว้ลาคนเป็นพ่อแล้วบิดไอ้แก่หน้าตั้งมาถึงโรงพยาบาลได้อย่างปลอดภัยเพราะถนนโล่งแถมได้ทรงผมตั้งๆแบบชาวร็อคมาด้วย แต่พอขากลับนี่สิไม่รู้พี่แกทำอีท่าไหนถึงไถลตัวออกจากรถแล้วเอาหัวไปโหม่งกับขอบฟุตบาทได้ โชคดีที่รถบริเวณนั้นขับไม่เร็วนัก มิเช่นนั้นแว่นคงโดนล้อใหญ่ๆเหยียบซ้ำเป็นแน่ คุณหมอผู้ที่พึ่งออกจากโรงพยาบาลได้ไม่นานกลับมาอีกครั้งในฐานะผู้ป่วยอุบัติเหตุฉุกเฉิน พี่ๆกู้ภัยก็ใจดีเหลือเกินที่โทรเรียกทุกคนในรายชื่อโทรศัพท์ให้ ผลก็คือทำให้ทุกฝ่ายมาเจอกันโดนไม่ได้นัดหมาย...เวรแท้ๆ
นายซินที่ได้รับโทรศัพท์จากเบอร์เจ้าชายแต่เป็นเสียงลุงที่ไหนไม่รู้รีบวิ่งออกมาจากห้องเรียนแลปที่กำลังมีสอบย่อยสำคัญอย่างไม่ฟังเสียงอาจารย์ที่ตะโกนไล่หลังมา พอๆกับพ่อ แม่ และน้องชายที่รีบฝ่าไฟแดงทุกแยกมาจากชานเมือง จะว่าโชคดีหรือโชคร้ายก็ไม่รู้ที่นายซินมาถึงก่อนเพราะอยู่ใกล้กว่า มันรีบวิ่งเข้าไปในห้องฉุกเฉินที่มีบางคนนอนทำหน้ายุ่งๆอยู่ แค่เห็นเลือดที่อาบเสื้อเชิ้ตสีขาวชุ่มนายซินผู้นิ่งเงียบก็แทบตะโกนออกมาไม่เป็นภาษาคน มันกำลังจะจับตัวอีกคนมากอดแต่หมอโจ้ผู้ที่กำลังเย็บแผลด้วยสีหน้าแย่ไม่ต่างกันยกมือห้ามไว้
“ไม่เป็นไรๆ”
แว่นที่นอนอยู่ยิ้มแล้วโบกมือไปมาให้เจ้าหญิงสุดหล่อ นายซินเห็นหัวที่เป็นแผลแตกกว้างแล้วแทบจะเป่าปี่แทน ไหนจะแผลถลอกปอกเปิกทั่วแผ่นหลังขาวนั่นอีก ไม่รวมถึงมือและแขนที่เป็นแผลเต็มไปหมด
“ไม่เป็นไรได้ไง!!!”
โอ้...แว่นอ้าปากหวอเพราะพึ่งเคยเห็นพ่อคนหล่อตวาด ก่อนจะยิ้มตาหยีแล้วบีบมืออีกคนเบาๆ
“เขาเรียกกรรมตามสนอง”
มันว่าเสียงแผ่วๆ นายซินเบิกตาเรียวๆนั่นกว้างแล้วตวาดอีกรอบ
“ยังจะมาพูดแบบนี้อีก!”
มันค่อยๆปรับลมหายใจเมื่อเห็นพยาบาลและคุณหมอสะดุ้งกันเป็นแถว ก่อนจะเอ่ยด้วยน้ำเสียงราบเรียบแต่ส่งผลให้บรรยากาศดูกดดันอย่างเห็นได้ชัด
“ผมเคยบอกแล้วใช่ไหม ว่าอย่าขับไอ้แก่ออกถนนใหญ่”
นายซินมองแก้มข้างซ้ายของแว่นที่ถลอกเป็นปื้นแล้วถอนหายใจอีกรอบ
“ก็...”
แว่นกระอึกกระอัก ส่งผลให้อีกคนยิงคำถามต่อมาอย่างอดรนทนไม่ไหว
“แล้วหมวกกันน็อคที่ให้ไว้ไปไหน”
หน้าซีดๆของไอ้เพี้ยนสลดลงยิ่งกว่าเดิม มันยิ้มแหยก่อนจะตอบ
“ลืม...เมื่อเช้ารีบ”
คำตอบนั่นทำให้นายซินต้องตวาดอีกรอบ
“ถ้ารีบทำให้ไม่ให้ผมไปรับ!”
หมอย่นจมูกแล้วยิ้มพลางลูบมืออีกคนที่วางไว้ข้างเตียงไปด้วย
“ต่อยมึงไว้เยอะไง กรรมแม่งติดจรวด”
ตั้งแต่รู้จักกับไอ้แว่นเพี้ยนนี่มานายซินถอนหายใจเป็นล้านรอบได้แล้ว มันหลับตาสูดหายใจให้เต็มปอดแล้วอดไม่ได้ที่จะโบกหัวทุยๆข้างที่ไม่เจ็บนั่นไปเบาๆ อย่างไม่สะเทือนเส้นผมแม้แต่น้อย
“เธอทำอะไรลูกฉัน!”
แล้วไฉนท่านคุณพ่อถึงมาได้เวลานักก็ไม่รู้ เป็นอย่างที่เห็น...คนเป็นพ่อปรี่เข้ามาซัดอีกคนด้วยความเดือดดาล จนตัวสูงๆของนายซินถลาไปอีกทาง แว่นที่เป็นผู้ป่วยรีบกระโดดลงจากเตียงอย่างลืมตัว
“พ่อ!!! เดี๋ยวววววววววววว”
นั่นคือเหตุการณ์ในปัจจุบัน มันกอดเอวคนเป็นพ่อไว้แน่น หน้านายซินยังตกใจกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเร็วเกินไป
“มึงทำแบบนี้ได้ไง!!!”
พ่อผู้นั้นพูดจาหยาบคายเสียแล้ว แม่ที่ยังยืนนิ่งระอากับนิสัยของพ่อลูกที่เหมือนกันไม่มีผิด นายซินที่ยังไม่เข้าใจว่าทำไมตัวเองถึงถูกต่อยยังมีบางเรื่องที่ค้างคาใจ
“คุณปล่อยให้บีมออกมาแบบนั้นได้ยังไง ถ้าจะดูแลทำไมไม่ทำให้ดีกว่านี้”
บางทีคนเงียบๆที่น็อตหลุดก็อาจจะปากเสียมากกว่าคนที่โมโหแล้วหยาบคายก็ได้
“ไอ้เด็กเวร!!!”
พ่อผู้นั้นตะกายตัวออกจากอ้อมกอดลูก เพื่อจะไปฟัดกับนายซินที่ยืนหน้ายักษ์อยู่ตรงมุมห้อง
“แกร๊ง!!!”
คุณหมอเจ้าของไข้ที่ยืนนิ่งปล่อยบางอย่างลงถาดเหล็กอย่างเหลืออด แล้วกล่าวด้วยน้ำเสียงเฉียบคม
“ไปรอด้านนอกด้วยครับ”
เพื่อนโจ้ที่เป็นลูกมืออยู่กรอกตาให้อย่างอิดหนาระอาใจก่อนจะไปลากคนป่วยที่เพี้ยนขึ้นเตียงเพื่อทำแผลต่อ
“ถ้าหัวกูเป็นรอยแผลเป็นแสดงว่ามึงเย็บไม่สวย”
ไอ้แว่นที่หน้าซีดเพราะเสียเลือดบ้าเยอะกล่าวกับเพื่อน
“เหี้ย...”
แม้จะมีหน้ากากอนามัยไอ้แว่นก็ได้ยินชัดว่าเพื่อนตัวเองสบถว่าอะไร บรรยากาศในห้องฉุกเฉินดูผ่อนคลายกว่าบรรยากาศมาคุด้านนอกอยู่เยอะ นายซินที่เริ่มใจเย็นไหว้คนเป็นแม่และพ่อ ซึ่งผู้เป็นพ่อเมินอย่างเห็นได้ชัด มันนั่งลงบนเก้าอี้สีฟ้าที่เรียงกันเป็นแถบตรงหน้าห้อง มือไอ้แว่นที่จับมือมันยังมีรอยเลือดอยู่เลย นายซินพึ่งรู้ว่าการนั่งก้มหน้าอย่างที่อีกคนชอบทำมันช่วยปกปิดความรู้สึกหลายๆอย่างได้ดีทีเดียว มันนั่งบีบมือตัวเองไปมาแล้วก้มหน้าอยู่อย่างนั้น
“บีมมันไม่เป็นไรหรอกลูก”
คนเป็นแม่เห็นท่าทางบางอย่างที่คุ้นตาจึงเดินเข้ามานั่งข้างๆ ท่าทางของเด็กคนนี้เหมือนลูกตัวเองยามไม่สบายใจ และเธอก็คิดว่านั่นเป็นเพราะเด็กสองคนนี้ผูกพันธุ์กันมากกว่าที่คิดจึงได้รับอิทธิพลของกันและกันมา เช่นเดียวกับลูกชายเธอที่แม้จะบ้าไปบ้างแต่ก็เป็นผู้ใหญ่ขึ้นอย่างเห็นได้ชัด หมอของคุณนายแม่รู้แล้วว่าเวลาไหนควรเงียบ เวลาไหนควรพูด หรือแม้แต่ทำตัวอย่างไรถึงจะเป็นที่รัก เธอเอื้อมมือไปจับมือใหญ่ของอีกคนที่บีบกันแน่น
“แต่ก่อนมันบ้าจะตาย ซี่โครงหักยังเคยมีมาแล้ว”
เธอพูดด้วยน้ำเสียงขี้เล่นเช่นเดิม นายซินผู้แค่เห็นหน้าซีดๆของไอ้แว่นก็แทบอยากจะเป็นลม เอ่ยบางคำออกมาเสียงมันพร่าอย่างคนที่กำลังอดกลั้นเป็นอย่างมาก
“ผมขอโทษครับ”
คนเป็นแม่เลิกคิ้วให้กับคำขอโทษนั่น ก่อนจะละมือออกจากมือหนามาลูบหัวลูกชายคนใหม่แทน
“ขอโทษอะไร”
นายซินเงียบไปสักพัก ก่อนจะได้ยินเสียงฝีเท้าหนักๆที่เดินเข้ามาใกล้มันจึงเอ่ยออกมา
“ขอโทษที่พูดไม่ดี”
คุณนายแม่เงยหน้ามองหน้าคนเป็นพ่อที่ใบหน้าเต็มไปด้วยความรู้สึกหลากหลาย
“ถ้าจะขอโทษก็เงยหน้าขึ้นมาดีๆ”
เสียงทุ้มๆของชายแก่เอ่ยออกมาเพียงแค่นั้น ก่อนที่บางสิ่งอย่างจะดำเนินต่อไป เบสท์ผู้นั่งเงียบมองเหตุการณ์อึมครึมที่ผ่านมาหลายเดือนพอจะรู้แล้วว่าทางออกของทุกสิ่งกำลังขยายกว้างออกแล้ว ทางออกนั้นทอประกายสดใสเสียด้วย
“รบกวนญาติช่วยเซ็นเอกสารด้วยค่ะ”
พยาบาลสาวเดือนออกมาพบญาติของหมอแว่น เมื่อเห็นว่าคุณหมอจัดการกับบาดแผลทุกอย่างด้านในเสร็จแล้ว คนเป็นแม่ลุกแล้วเดินไปจัดการกับเรื่องต่างๆให้เรียบร้อย โจ้โผล่หน้ามาเห็นไอ้หล่ที่นั่งหน้าแย่อยู่ มันจึงกวักมือเรียกให้เข้าไปด้านใน
“ซิน หยิบแว่นให้หน่อย”
พอรู้ว่าใครมาไอ้เพี้ยนก็ใช้ทันที นายซินเดินไปใกล้ๆแล้วหยิบแว่นที่เบี้ยวและแตกนิดหน่อยส่งให้ ไอ้เพี้ยนที่เป็นมัมมี่ท่อนบนมองตาเรียวๆที่ช้ำอย่างเห็นได้ชัด
“ร้องไห้เหรอวะ”
มันถามคนที่ยืนจังก้าอยู่ตรงหน้า นายซินนั่งยองๆลงข้างเตียงเหมือนคนไม่มีแรงแล้วจับมือขาวไว้ประคองที่หน้าตัวเองก่อนจะถอนหายใจเสียงดัง
“เฮ้อ...”
นายซินกดจูบฝ่ามือที่ได้กลิ่นเลือดจางๆ แล้วบอกด้วยเสียงที่เบา
“ทีหลังอย่าทำแบบนี้อีกนะ ผมใจไม่ดี”
แว่นมองหัวเกรียนที่โผล่พ้นข้างเตียงขึ้นมาหน่อยพลางยิ้มแล้วกดปลายนิ้วชี้ที่แก้มอีกคนแรงๆ ก่อนจะส่งเสียงกวนประสาทออกมา
“คิดถึงกูอ่ะดิ”
นายซินหยัดตัวขึ้นมายืนโดยกุมมือที่เย็นนั่นแน่น
“มันใช่เวลาไหมครับ”
แว่นเบ้หน้าแล้วบ่นอุบอิบ
“มึงไม่โทรหากูเลย ไม่มาหากูด้วย มึงแม่งใจร้าย”
อันนี้แว่นมันพูดจริง หลายเดือนที่ผ่านมาพวกมันได้เจอกันน้อยลงมากกอรปกับนายซินมีงานที่ต่างจังหวัดบ่อย จะมีโผล่หน้ามาหาบ้างบางวันที่รู้ว่าแว่นอยู่เวร แต่ไอ้การคุยโทรศัพท์ของพวกที่เวลาไม่ตรงกันเป็นไปได้ยาก เพราะแว่นก็ชอบยัดโทรศัพท์ทิ้งไว้ในห้องพักนายซินก็ไม่ใช่เด็กที่ชอบเล่นมือถือเสียด้วย โปรแกรมแชทนั่นฝันไปเถอะ แว่นมองหน้าหล่อที่เริ่มจะหมดหล่อของอีกคนแล้วบ่นต่อ
“รู้ไหมที่กูล้มไปนี่ก็ความผิดมึงเลยนะ เพราะมึงให้แต่กูซ้อนไงกูเลยไม่ชิน”
นายซินยิ้มอ่อนๆให้แล้วลูบมือนั่นเบาๆพร้อมกับตอบรับ จะบอกว่ามันเสยท้ายจนแว่นล้มทั้งๆที่ไม่อยู่ในเหตุการณ์มันก็ยอมหมดแล้วตอนนี้
“ครับๆ”
แว่นหรุบตาลงต่ำแล้วพูดบางอย่างออกมา
“ที่จริงคือกูเหม่อ...เพราะมึงจริงๆนะ”
“ครับ”
นายซินใช้มือที่ว่างตบที่หน้าผากอีกคนเบาๆไม่รู้มันจะดีใจหรือเสียใจดีที่ไอ้แว่นมันเพี้ยนได้ขนาดนี้
“ทำร้ายอีกแล้ว เดี๋ยวให้พ่อซัดอีกหมัดหรอกมึง”
แว่นมองมุมปากที่ช้ำไปนิดหน่อย ยังถือว่าพ่อผู้นั้นยังคงยั้งมืออยู่แน่นอน นายซินมองหน้าซีดๆของคนรักแล้วถามบางอย่าง
“ที่ตีไปนี่เจ็บหรือไง”
แว่นส่ายหน้าพร้อมคำตอบ
“เปล่า”
“แต่ผมเจ็บนะ....”
คำตอบและสีหน้าของมือเบสทำให้แว่นใจกระตุกอย่างช่วยไม่ได้ มันบีบมือใหญ่ให้แน่นขึ้นก่อนจะสร้างความมั่นใจที่จะไม่ทำให้อีกคนเจ็บอีก
“เออ...คราวหลังจะไม่ทำอีก สัญญาด้วยเกียรติลูกเสือสำรองเลย”
นายซินขมวดคิ้วให้กับคำสัญญาแบบเด็กประถม ก่อนจะหัวเราะจนตาเรียวนั่นหยี
“พวกมึงลืมกูอีกแล้ว”
พระราชาโจ้...บรรยากาศกำลังดีอยู่แล้วเชียว ขัดทำไมวะ! แว่นหันไปถลึงตาใส่เพื่อนที่พยักพเยิดไปทางชายแก่ที่ยืนมองอยู่หน้าห้อง
“แต่อย่าลืมเขาล่ะ”
ผู้เป็นพ่อยืนมองเหตุการณ์ทุกอย่างตั้งแต่ที่เด็กอีกคนปรี่เขาไปหาลูกชายตัวเอง เขาพยายามที่จะกันพวกมันสองคนออกจากกกัน พยายามที่จะเข้าใจลูกตัวเองพร้อมๆกับพยายามที่จะแก้ตัวกับการกระทำทั้งหมด แต่รู้ไหม...หลายเดือนที่ผ่านมาไม่มีวันใดเลยที่ลูกชายจะหัวเราะให้กับเขาเช่นนั้น เด็กคนนั้นทำให้ลูกชายเขาเป็นผู้ใหญ่มากขึ้น ทำให้ลูกชายเขาคิดถึงได้ และที่สำคัญทำให้ลูกชายเขามีความสุขได้ ในฐานะที่เป็นผู้ชายเพียงแค่มองเขาก็รู้แล้วว่าเด็กหัวเกกรียนตัวสูงนั่นเป็นห่วงลูกชายเขาแค่ไหน เขาเป็นผู้ใหญ่พอที่จะรู้ว่าไม่ได้แพ้เด็กอีกคนแม้แต่น้อย เขาเพียงแต่วิ่งมาผิดทางเท่านั้นเอง ถ้าจะกลับไปวิ่งอีกทางที่มันไม่ขรุขระ ไม่ทำร้ายใจใคร เขาแค่หวังว่าว่ามันก็คงไม่สายเกินไป แม่มองพ่อที่ยืนนิ่งอยู่ปราดเดียวก่อนจะตัดสินใจดึงแขนให้เดินตามเข้ามาในห้องสีขาว
“เจ็บไหมไอ้หมอ”
แม่ถามลูกชายของตนที่จวนจะมีงานมีการทำแล้วก็ยังสร้างเรื่องไม่หยุดหย่อน
“คุณนายแม่ฟาดเจ็บกว่าเยอะ”
มันว่าแล้วหัวเราะแหะๆ แม่จึงเอ็ดไป
“ยังจะมาพูดแบบนั้นอีก”
ก่อนที่เธอจะสะกิดให้พ่อพูดอะไรบ้าง
“จะ...เจ็บไหมลูก”
ผู้เป็นพ่อเห็นลูกชายยิ้มกว้างให้ด้วยแววตาสุกใสพลางส่ายหน้าอย่างเอาเป็นเอาตาย บางที...ทางออกของผู้เป็นพ่อก็คงกำลังขยายออกเช่นกัน...
-
:z13: :z13: :z13:
-
“แล้วเจ้าหญิงกับเจ้าชายก็อยู่ด้วยอย่างมีความสุข”
แว่นที่มีเจ้าหญิงตัวน้อยๆนั่งอยู่บนตักอ่านตอนจบของนิทานเรื่องนี้เป็นรอบที่ร้อย
“เย้!!! ”
แล้วสาวน้อยก็ยกไม้ยกมือร้องดีใจเป็นรอบที่ร้อยเช่นกัน เพียงแต่ครั้งนี้มาแปลก เธอช้อนตาขึ้นมามองคางพี่หมอแล้วถามอะไรบางอย่าง
“แต่พี่หมอคะ”
“ครับ!?”
“พวกเขาจะทะเลาะกันเหมือนในละครไหมคะ”
แว่นหันไปทางเพื่อนสองคนที่ตั้งใจฟังอยู่เช่นกัน หมอโจ้และหมอเอ้มองมันนิ่ง มันจึงก้มไปจูบที่กระหม่อมเล็กๆแล้วตอบ
“คงต้องทะเลาะกันบ้างละครับ”
เด็กตัวน้อยปีนตัวพี่หมอขึ้นมานั่งที่โต๊ะแล้วหันมาจ้องหน้ามันแทน
“แล้วเขาจะยังมีความสุขเหรอคะ”
เธอเอียงคอถามอย่างน่ารักน่าชัง
“อือ แล้วมึงจะมีความสุขตลอดไปไหม”
โจ้ที่นั่งใช้หลอดคนกาแฟเย็นอยู่นานถามบ้าง
“ใช่ๆ มึงมีความสุขไหม”
ไม่เว้นแม้แต่เพื่อนสาวจอมป่วน คำถามของทั้งสามคนจริงจังอยู่ไม่น้อย แม้เป้าหมายที่ถามจะต่างกันแต่ไม่ว่าจะอย่างไรก็ต้องการคำตอบที่จริงจังไม่แพ้กัน
“มีสิ”
แว่นยิ้มตอบพลางยืดแก้มสาวน้อยที่ตอนนี้มันถอดใจยอมยกให้คนอื่น เพราะมันมีเจ้าหญิงของตัวเองแล้ว...
“ดีจังเนอะพี่หมอเอ้”
น้องต้นหลิวหันมาหาพวก ซึ่งเจ๊เอ้ยิ้มแล้วตอบรับ
“เนอะ”
เป็นเวลาเดียวกับที่เธอหันไปเห็นอีกคนไกลๆ ถึงจะเห็นไกลๆเอ้ว่ามันก็ยังหล่อนะนั่น
“ซินเดอเรลามานู่นแล้ว”
เพราะเอ้พูดแบบนั้นน้องต้นหลิวถึงต้องย้ำอีกครั้ง
“นั่นไม่ใช่เจ้าชายเหรอคะ”
แว่นหัวเราะให้กับความจำอันดีของเด็ก แม้จะผ่านมาเกือบปีเธอก็ยังยืนยันว่าไอ้มือเบสหัวเกรียนนั่นคือเจ้าชาย
“เจ้าชายคือพี่ต่างหาก”
แว่นเถียง
“แต่พี่หมอบีมจะก้มลงจูบซินเดอเรลาได้ยังไงคะ ซินเดอเรลาตัวใหญ่ไป”
เจ๊เอ้กรอกตาแล้วเบ้ปากพลางหันไปหาอีกหนึ่งหนุ่มที่กลั้นขำแทบตาย นี่มันไม่ได้มองแค่ด้านกายภาพนะเพราะไม่ว่าจะด้านไหนเพื่อนของพวกมันก็ดูท่าจะเสียเปรียบทางนางซินเกือบทั้งหมดอยู่ดี แว่นที่นั่งมองกิริยาเพื่อนอยู่ถลึงตาแล้วแยกเขี้ยวให้
“พี่หมอหน้าแดงเหมือนมะเขือเทศเลย”
ช่างมันเถอะสาวน้อย คนเพี้ยนมันก็เป็นแบบนั้นเป็นธรรมดา
“ทำไมหน้าแดงครับ”
นายซินที่พึ่งจะเดินมาถึงโต๊ะอาหารยามเลิกงานไหว้พี่ๆแล้วนั่งลงข้างแว่น ก่อนจะวางมือบนหน้าผากนั่น
“แดงขึ้นอีกแล้ว”
สาวน้อยอ้าปากแล้วร้องเสียงดังเมื่อเห็นพี่หมอของตัวเองหน้าแดงเข้าไปอีก แถมเริ่มจะก้มหน้าก้มตาอยู่ไม่เป็นสุข ท่ามกลางสายตาล้อเลียนของเพื่อนที่กลั้นขำกันแทบตาย
“คุณแม่บอกว่าต้องจุมพิตถึงจะฟื้น!!!”
...แว่นว่าน้องแกคงจำมาผิดเรื่องแล้วล่ะ...
__________________________________________________________________________________
THE END...
-
แง่ง รำคาญพ่อเล็กๆนะ เอาจริงๆ เราว่าพ่อจะปรับท่าทีไม่ได้เร็วขนาดนี้หรอก
แต่ก็ดีใจที่เป็นแค่ละครลองใจ แว่นเพี้ยนเป็นเด็กดีเกินกว่าจะเสียใจซ้ำซากจากครอบครัวนะ
-
:sad4: เศร้า มากที่สุด ตอนแรกเราอ่าน ยังขำ ๆ พอเจอ บีมเศร้ม เราก็เศร้ามากๆ 1+
-
จะทำเราร้องไห้อยู่แล้วอ่า แต่คุณแม่มาเบรกอารมณ์เราหัวทิ่มเลย
ตกใจมากนึกว่าจะมาม่าหม้อใหญ่ซะแล้ว ได้รักกันแล้วน้า ตอนหน้าขอหวานๆ ฮ่าๆๆ
-
:sad4: ร้องไห้เลยอ่ะ
ขอให้ความสัมพันธ์ของบีมกับพ่อดีขึ้นนะคะ
:กอด1: :mew1:
-
โหหห ยังช็อกอยู่ ปรับอารมณ์ไม่ทัน ทำไมพ่อกะแม่บีมเล่นอะไรอย่างนี้ โกรธธธ จะร้องไห้แล้วนะ :sad4:
-
ตอนแรกอ่านไป คิดว่าจะเลิกกันจริงๆซะอีก
:hao5: :hao5: :hao5:
-
ฟู่วววววววววววววววว์
-
คุณพ่อผู้ดีคงจะกลัวปืนคุณพ่อตำรวจอยู่ไม่น้อยนะนั่น :laugh:
น้องเบสท์ก็เป็นเด็กดีนะ ถ้าพ่อกับพี่ชายทลายกำแพงของแต่ละคนได้ คงจะดีไม่น้อย :impress2:
สรุปว่าราบรื่นทั้งสองฝั่ง แม้จะต้องเสียน้ำตาไปบ้างแต่ก็คุ้มเนอะ
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด คุณหลอกดาววววน้ำตาอิฉันท่วมไปแล้วค่ะ ตั้งแต่เจอพ่อที่ห้างงงง
ขอบคุณคุณพ่อค่ะ :hao5:
-
สงสารหมอบีมจัง หวังว่าความสัมพันธ์ในครอบครัวคงดีขึ้น
แอบดีใจเรื่องซินกับหมอบีม ที่คบกันได้แล้ว
-
ดีใจที่ทุกอย่างจบลงด้วยดี
แต่แอบเสียน้ำตาไปกับซิน
-
:really2:
อิคุณพ่อซับซ้อนไปหน่อยนะ...ห่วงก็บอกบีมไปตรงๆ เลยดิ
-
โอยยยยย คิดว่าเรื่องมันจะมาม่าซะแร้ววววว :hao5:
ขอบคุณค่ะ พ่อน้องซิน~~~~~~!!! :m18:
-
:hao5: :hao5:
รักแม่มากเลย หมอบีม เจ้าหญิงเสียใจเลยย
รอตอนต่อไปนะครัชช ! o13
-
โหห เศร้าเลยอ่ะ
แต่ดีใจกับทั้งคู่ด้วยนะ ที่พ่อแม่ยอมรับแล้ว อิอิ
-
คนเขียนขี้แกล้ง
ถ้าจบไม่สวย พ่อแม่บีมโดนถล่มยับแน่ รับรอง
-
จริงถ้าอยู่ตรงนั้นคงร้องไห้อย่างเดียวอะ
กรี๊ดซินนนนนนนนนน
บีมเป็นคนดีมากๆ
-
ได้เข้ามาอ่านเรื่องนี้ก่อนจะถึงตอนจบพอดี อยากบอกว่ารักเรื่องนี้มากกกกกกกกกกกกกกกกกค่ะ
เราอ่านแล้วอารมณ์ดีสุดๆเลย ขำจนปวดท้อง ฮาความเพี้ยนของหมอบีมและความซื่อของน้องซิน
ไม่รู้จะอธิบายความชอบยังไง แต่นับว่าเป็นหนึ่งในเรื่องดีๆที่เราได้อ่านในปีนี้เลยค่ะ
อ้อ แล้วก็ตอนพิเศษวันลอยกระทง เราอ่านไปพร้อมฟังเพลง Here without you ไปด้วย
อินสุดๆ แถมได้เพลงเพราะๆมาฟังเพิ่มอีกเพลง
ยังไงก็จะติดตามเจ้าชายและซินเดอเรลล่าไปจนจบ
แล้วก็จะติดตามตอนพิเศษและเรื่องของคู่อื่นๆต่อไปด้วยค่า :กอด1:
-
:L2:
แกล้งกันนี่นาาาาาาา
ลำพังฮาหมอบีมก็เมื่อยแก้มจะแย่ :pigha2:
มานั่งฮาคนเขียนอีก
ปวดแก้มไปหมดแล้วเนี่ย
:mc4:
ดีใจกับหมอบีมน้องซิน
ที่ผู้ใหญ่ทั้ง2ฝ่ายรับรู้
อยากรู้ตอนหน้าจะหวานขนาดไหน
:L1: :pig4:
-
อ่านไปปวดหนึบที่ตรงหัวใจไป
หนอย คนเขียน ทำร้ายกันได้ลงคอนะ :ling1:
-
อ่านตอนนี้เรียกน้ำตาได้มากมาย ไหลไม่หยุดเลย
แต่มันก็โล่ง เพราะพ่อเข้าใจแล้ว โอ๊ยยยยยยยย ดีใจ :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
เดี๋ยวววว เดี๋ยวๆๆๆ สตอปสักครู่ปรับอารมณ์ไม่ทัน
น้ำตากำลังจะไหลเชียว สูบขึ้นแทบไม่ทัน อารมณ์เปลี่ยนเร็วมากเลยคุณพ่อ
-
กราบแทบเท้าพ่อของนายซิน
ขอบคุณค่าาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาา
-
ซึ้ง!!!!!!
นี่ถ้าพ่อแม่ไม่เข้าใจนะ มันจะแซดมากกกกก
-
พี่หมอบีม จะเป็นคุณหมอไฟแรง ผู้เสียสละมันก็ดี แต่ก็ต้องมีขีดจำกัดบ้างนะพี่หมอ
เล่นโหมงานแทนคนอื่นจนตัวเองไม่ได้พักผ่อน ถ้าหมอป่วยซะเอง แล้วใครจะรักษาคนไข้ล่ะ
พี่หมอโจ้ จับจุดเพื่อนได้ชะงัดจริง ๆ จะหยุดพี่หมอบีม ก็ต้องยกหน้าที่ให้นายซินสุดที่รักเท่านั้นแหละ
คำว่า "คิดถึง" ของเจ้าหญิง ช่างมีอิทธิพลต่อเจ้าชายเพี้ยนยิ่งนัก :o8: กำลังเดทกันหนุงหนิงน่ารักเชียว
เจอคุณพ่อพี่หมอเข้า เปลี่ยนอารมณ์แทบไม่ทัน คุณพ่อก็ยังคงแสดงออก ตรงข้ามกับความรู้สึกจริง ๆ เหมือนเดิม
แต่อะไรก็ไม่น่าโมโหเท่า มาว่าซินสุดเท่ห์ของเราเป็นเด็กเหลือขอนี่แหละ ชิ :m16:
ส่วนน้องเบสท์ เป็นน้องที่น่ารักมาก มีความคิดเป็นผู้ใหญ่ เข้าใจอะไร ๆได้ลึกซึ้ง ที่สำคัญ รักพี่ชายคนนี้จริง ๆ
บรรยากาศ ในบ้านคุณนายแม่ เครียด กดดัน อึดอัดไปด้วยมาก ๆ ยิ่งตอนที่พี่หมอยอมเลิกกับนายซินนะ ฮือ :monkeysad:
แหม กำลังเศร้า อินจัดตามอยู่ดี ๆ คุณนายแม่ออกมาเฉลยที อะไรเนี่ย โดนหลอก คุณพ่อคนนั้นของพี่หมอ เล่นละครเรอะ :o
งานนี้ สุขสันต์ชื่นมื่นได้ ต้องยกความดีให้ทุกคนที่รักพี่หมอบีมและนายซิน ทั้งคุณนายแม่ ที่ช่วยพูดให้คุณพ่อยอมรับ
น้องเบสท์ ผู้คอยช่วยประสานงาน และสำคัญที่สุด คือ คุณพ่อธงผู้น่ารักของนายซิน ผู้ที่เข้าใจหัวอกคนเป็นพ่อด้วยกันดี
แถมเป็นถึงคุณสารวัตร มีส่วนเยอะเลยที่ทำให้คุณพ่อพี่หมอ ยอมรับว่าที่ลูกเขย Hardcore คนนี้ได้
ทั้งสองครอบครัว ยอมรับกันอย่างเป็นทางการแล้ว เจ้าชายกับนายซินของเรา คงหวานได้เต็มซะทีน้า
รอตอนต่อไปจ้า ขอบคุณคนเขียนค่ะ :กอด1:
-
:z13:จิ้มไว้ หมอบีมฮามาก 555
-
:กอด1:
-
:L2:
คิดถึงน้องซินหมอบีม
:mew1:
-
#พรปีใหม่ [special]
ถ้าถามว่าเจ้าหญิงกับเจ้าชายที่อยู่ด้วยกันอย่างมีความสุขแล้วเคยทะเลาะกันบ้างไหม ขอตอบว่า...จะเหลือเหรอ! และทุกๆครั้งมักจะเกิดจากเรื่องเวลาเสมอ เช่นการทะเลาะกันคราวนี้ นายซินผู้ไม่ได้เห็นหน้ามึนๆของไอ้แว่นมาจะสองอาทิตย์ช่วงปลายปีเพราะแว่นบ้าเข้าเวรและมันมีทัวร์คอนเสิร์ตควบกับสอบ ทำให้รู้สึกหงุดหงิดใจอยู่ไม่น้อย ขณะที่กำลังจะเปิดประตูบ้านที่มันซื้อให้เป็นของขวัญของคนทั้งคู่ออกเพื่อดิ่งไปสอบวิชาหลักในปีการศึกษาสุดท้ายในชีวิตรั้วมหาวิทยาลัย...แม้มันจะเรียนช้ากว่าเพื่อนคนอื่นไปตั้งปีครึ่งเพราะงานของตัวเองก็ตาม ในตอนนั้นมันเห็นใครบางคนกำลังก้มหน้าก้มตาล้วงเงินเหรียญจ่ายให้พี่วินเสื้อส้มแล้วเดินสะโหลสะเหลเปิดประตูรั้วเข้ามา ก่อนจะสะดุดอะไรซักอย่างเช่นปลายเท้าตัวเองแล้วนั่งปุลงบนหญ้านุ่ม
...นั่นมันเหนื่อยหรือเมาวะ...
นายซินเดินไปฉุดแขนคนเพี้ยนขึ้น เพราะตอนเช้าน้ำค้างและหมอกยังลงอยู่ ขืนนั่งบื้ออยู่มีหวังได้เป็นหวัดแน่ พอลุกขึ้นได้ไอ้หมอก็ยิ้มเผล่ นายซินจึงถอนหายใจแล้วลูบหัวที่ชื้นเพราะหมอกก่อนจะเอ่ยด้วยน้ำเสียงนิ่งๆเช่นเดิม
"ทำไมไม่บอกให้ผมไปรับ"
"ก็..."
แว่นกระอึกกระอักแล้วเดินหลบเข้าบ้านไป อีกคนจึงถอนหายใจพรืดแล้วเดินตามเข้าไปในบ้าน
"เรียนกี่โมง"
ไอ้แว่นถอดเสื้อคลุมออกแล้วเดินนำไปที่ห้องนอนก่อนจะรื้อของกุกกักเตรียมตัวจะอาบน้ำนอน
"มีสอบตอนสิบเอ็ดโมง"
แว่นเอี้ยวหน้ามามองคนที่นั่งปุลงบนเตียงสลับกับมองนาฬิกาบนข้อมือที่เป็นของขวัญจากเจ้าหญิง...จะว่าไปที่แว่นโดนข่าวลือในที่ทำงานว่ามีสาวใหญ่เลี้ยงและซื้อของประเคนก็คงไม่ใช่เรื่องโกหกเสียทั้งหมด เพียงแต่สาวใหญ่คนนี้หล่อเท่านั้นเอง
"นี่พึ่งจะแปดโมง?"
แว่นหันไปถามอีกคน
"ว่าจะไปนั่งติวกับเพื่อนก่อน"
อีกคนตอบแล้วทิ้งตัวลงบนที่นอนที่นอนคนเดียวมาหลายคืน หมอเดินเข้ามาใกล้เหมือนจะพูดอะไรบางอย่างแต่ก็ผละตัวออกไป นายซินจึงดึงข้อมือนั่นไว้
"บีมผอมลงอีกแล้วนะ"
แว่นก้มลงมองกางเกงตัวเองที่หลวมไปนิดพลางพยักหน้าหงึกหงักแล้วตอบด้วยท่าทีสบายๆ
"ช่างเถอะน่า..."
แต่นายซินกลับไม่พอใจ คนที่นอนแผ่อยู่ลูบข้อมือที่บางลงอีก
"ช่างได้ไงครับ นี่ไม่ได้นอนมากี่วันแล้ว"
"ก็พึ่งเข้าเวรเมื่อคืน ซินเถอะ...พึ่งจะกลับมาเหมือนกันไม่ใช่เหรอ"
แว่นกำลังโกหกในท่าทางก้มหน้าอย่างเคย
"ผมกลับมาตั้งแต่อาทิตย์ที่แล้ว"
นายซินขมวดคิ้วแล้วดึงให้อีกคนลงมานั่งบนเตียง แว่นเม้มปากแน่นตอนที่มือหนาคว้าเข้าที่เอว
"ทำไมชอบโกหก"
แว่นขมวดคิ้ว...มันกำลังเริ่มหงุดหงิดเพราะมันไม่ชอบให้ใครมาบอกว่าตัวเองเป็นแบบนั้นแบบนี้ โดยเฉพาะคนที่รู้จักมันดีอยู่แล้ว
"ชอบโกหก?"
แว่นทวนคำพร้อมกับหันหน้ามาหาอีกคนแล้วจ้องเขม็ง มันไม่ใช่คนขี้โกหกเสียหน่อย! มันก็แค่ไม่อยากทำให้ไม่สบายใจ นายซินถอนหายใจเฮือกกับท่าทางของแว่นแล้วยันตัวขึ้นมาจ้องอีกคนนิ่งเช่นกัน
"บีมไม่ได้นอนมาสี่คืนแล้วนะ"
สิ่งที่แว่นเกลียดรองมาจากการมาพร่ำว่ามันเป็นแบบนั้นแบบนี้ก็คือการโดนบอกในสิ่งที่มันก็รู้ตัวอยู่แล้ว
"แล้วไง"
หมอขืนตัวออกจากมืออุ่นแล้วลุงมายืนจังก้าหน้ายุ่งมอง...แค่ไม่ได้นอนเต็มอิ่มสี่คืนมันคงไม่ได้หนักหนาอะไรนักหรอก ในเมื่อมันก็เห็นว่านายซินเล่นคอนเสิร์ตดึกๆดื่นๆหมือนกัน
"แล้วไงเหรอครับ?"
นายซินทวนคำแล้วเดินเข้ามาใกล้ เพี้ยนปัดมือที่กำลังจะเอื้อมมาแตะที่มือออก ทำให้คุณเจ้าหญิงไม่พอใจกับปฏิกิริยานั่นนัก นายซินรู้ว่าแว่นไม่ค่อยชอบให้มาเป็นห่วงเพราะแว่นมันก็มีศักดิ์ศรีความเพี้ยนของมันเหมือนกัน มันไม่ใช่สาวน้อยบอบบางน่าทะนุถนอม มันจึงฮึดฮัดทุกครั้งที่คุณเจ้าหญิงเข้ามาพูดนั่นนี่
"หักโหมเกินไป เดี๋ยวจะไม่สบายนะครับ"
นายซินบอกคนที่รู้มาตั้งนานแล้วว่าทั้งหัวรั้นดื้อและบ้างานเป็นที่สุด แว่นเม้มปากแล้วเถียงคืน
"แล้วที่ออกไปตะลอนทัวร์พึ่งกลับมา แล้วมาบ่นนี่คืออะไร"
แว่นเริ่มพาล...ทีนายซินไม่กลับบ้านวันสองวันมันยังไม่เห็นว่าอะไรสักคำ มือเบสลุกยืนหลับตานิ่งก่อนจะสูดหายใจเข้าให้ลึก เพื่อไม่ให้สติแตกไปกับความรั้นของคนตรงหน้า
"ผมไม่เหมือนบีม"
แว่นที่ได้ยินดังนั้นเหยียดยิ้ม มันรู้ว่านายซินก็ทำงานหนักไม่แพ้กัน แต่ก็ยังมิวายมาทำตัวห่วงคนอื่น ซึ่งนั่นทำให้มันไม่ค่อยชอบใจนัก
"ก็ดีแล้วนี่ที่ไม่เหมือนกัน"
หมอยักไหล่แล้วก้าวออกไปจากพื้นที่ตรงนั้น มันไม่ชอบคำนี้เลยให้ตายเถอะ
"บีมครับ..."
นายซินเรียกเสียงต่ำ ก่อนจะพูดอะไรอีกหลายคำ
"หัดดูแลตัวเองบ้างเถอะ โหมงานแบบนี้ถ้าพ่อแม่รู้.."
แว่นหันมาจ้องอีกคนนิ่ง มันเห็นแววตาของอีกคนแล้วยิ่งจากจะเดินออกไปให้พ้นๆ สิ่งเดียวของมือเบสที่แว่นไม่ชอบเท่าไหร่ก็คือนายซินมักจะห่วงมันมากกว่าตัวเองเสมอ ทำตัวให้แข็งแกร่งกว่าเสมอ ปกป้องมันอยู่เสมอ ซึ่งนั่นไม่ใช่เรื่องที่ดี เพราะทุกครั้งที่มีทัวร์ต่างจังหวัดไอ้บ้าตรงหน้ามักจะรีบขับรถกลับมาก่อนรถตู้ของวงในตอนกลางดึกเพียงเพราะอยากกลับมาหามันให้เร็วเพื่อที่จะทำตัวเป็นแฟนที่ดีไปรับ ไปส่ง ซึ่งแว่นก็เคยเตือนไปหลายครั้งแล้วว่ามันอันตราย คนตรงหน้าก็แค่ยิ้มกว้างแล้วก็ไม่พูดอะไรอยู่ดี มันถึงชอบที่จะเข้าเวรนานๆในช่วงที่นายซินมีเล่นคอนเสิร์ต แล้วค่อยโทรบอกว่าไม่กลับเพื่อไม่ให้อีกคนถ่อขับรถมารับหรือขับรถมาจากที่ไกลๆเพื่อมาหา แว่นโบกมือไปมาแล้วบอกด้วยท่าทางเบี่อหน่าย
"อย่าเอาพ่อแม่มาอ้าง จะไปสอบก็ไป...จะนอน"
เพี้ยนผู้กำลังพาลไปเรื่อยปัดมือไล่ นายซินคิดว่าคราวนี้คงปล่อยไว้แบบนี้ไม่ได้ เพราะเหตุการณ์ทำงานบ้าระห่ำของหมอเกิดขึ้นเกือบทุกเดือน ไอ้ขยันนายซินมันเข้าใจแต่ตั้งแต่จบแล้วมาทำงานใช้ทุนแว่นผู้แสนขยันของมันขยันเพิ่มอีกเป็นเท่าตัว และตัวบางลงอีกเกือบเท่าตัวจนคนกอดใจหาย
"ฟังผมก่อนเถอะ"
แว่นหันขวับ
"กูไม่ฟังตรงไหน! มึงนั่นแหละที่ไม่เคยฟัง"
แว่นเริ่มขึ้นคำหยาบที่อีกคนไม่ชอบ นายซินดึงมือนั่นเบาๆแล้วค่อยพูด
"ผมเข้าใจว่าบีมชอบทำงาน แต่บางทีมันก็มากเกินไป"
"ทีมึงทำงานล่ะ"
แว่นเถียง
"บีม..."
นายซินกดเสียงต่ำ มันเห็นว่านั่นไม่ได้เกี่ยวกันสักนิดที่มันทัวร์มันก็ไม่ได้หักโหมขนาดนั้น มันรู้ลิมิตตัวเองดี ไม่ได้ทำงานจนโทรมเหมือนคนตรงหน้า แต่มันไม่รู้หรอกว่าแว่นที่เพี้ยนสุดกู่มันมีเหตุผลของมัน และคนเพี้ยนๆก็มักจะอธิบายด้วยเหตุผลไม่เป็นเสมอ
"อะไรของมึง!! พอเห็นหน้าก็มาบอกนั่นนี่ ยุ่งอะไรนักหนาวะ"
ท่าทางเหวี่ยงหน้ายุ่งของแว่นทำเอานายซินฉุนได้เหมือนกัน มือเบสดึงมือขาวนั่นแน่น
"ผมจะเลิกยุ่งเลย...ถ้าบีมไม่ทำตัวให้เป็นห่วง"
นายซินผู้กำลังหัวเสียจับจ้องใบหน้าอีกคนนิ่ง ใครคนนั้นผลักอกหนาให้ห่างจากตัวแล้วพูดอะไรบางอย่างที่คนฟังไม่ชอบใจเอาเสียเลย
"ทีมึงล่ะ!!"
"ผมทำอะไร!?"
มือเบสขมวดคิ้วแน่น แว่นดึงมือออกแต่อีกคนกลับตรึงไว้แน่น
"มึงเอาเวลาไปห่วงตัวเองก่อนเถอะ"
นายซินมองท่าทางเอาเรื่องของคนเพี้ยน ก่อนจะส่งเสียงกลับไป มันไม่ได้ตวาดไม่ได้ตะคอก แต่แว่นรู้ว่าเสียงนั่นไม่ได้เรียบอย่างปกติ
"อย่าพูดแบบนี้อีกนะ"
และแว่นเกลียดน้ำเสียงแบบนี้เป็นที่สุด”
"เป็นเด็กเป็นเล็กจะไปรู้อะไรวะ!"
เอาแล้วไง...นายซินยืนหน้านิ่งอยู่ชั่วอึดใจ ก่อนจะปล่อยมือแล้วรีบฉวยกระเป๋าที่เต็มไปด้วยหนังสือเรียนบึ่งรถออกจากบ้านไป นายซินไม่ชอบให้คนรักเห็นตัวเองเป็นเด็กซึ่งนั่นแว่นเองก็รู้ดี แต่ด้วยสถานการณ์มาคุเมื่อครู่ทำให้แว่นผู้มีสันดานพูดไม่ทันคิดโพล่งออกไปอย่างเหลืออด คนที่ยืนควบคุมอารมณ์ไม่ได้เดินเข้าห้องน้ำไปแล้วขยี้หัวตัวเองอย่างบ้าคลั่ง จากไอ้การห่วงกันไปมากลับกลายเป็นการทะเลาะกันแบบนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้ แต่ทุกอย่างมันย่อมมีเหตุผลเสมอ การที่ช่วงนี้แว่นทำงานแลกเวรหักโหมวุ่นวายกว่า ปกติทั้งๆที่ปกติก็หักโหมกว่าคนอื่นอยู่แล้ว นอกจากจะไม่อยากให้นายซินขับรถไปมาในช่วงสิ้นปีแล้วยังมีอีกเหตุผล เพียงเพราะมันอยากจะหยุดปีใหม่ไปเคาท์ดาวน์กับไอ้เด็กตาเรียวดุคนนั้นเอง...ก็แค่พูดเหตุผลและควาเป็นห่วงออกเรื่องราวคงไม่บานปลายมาขนาดนี้
"เป็นอะไรวะบีม"
เพื่อนที่ทำงานอยู่ด้วยกันเอ่ยถามเมื่อเห็นไอ้แว่นถอนหายใจอยู่หลายรอบ
"เจ้าหญิงงอล"
มันตอบแบบบ้าๆ เมื่อนึกถึงใบหน้าอีกคนที่นิ่งเหมือนรูปปั้นแถมไม่พูดอะไรสักคำมาสามวันแล้ว แว่นเคยบอกไปหรือยังว่าไอ้หล่อแม่งง้อยากมาก...แถมชอบทำหน้าดุๆอีก เพื่อนคนนั้นนั่งนึกถึงข่าวลือสาวใหญ่อยู่สักพักก่อนจะถามต่อ
"หมายถึงแฟน?"
แว่นพยักหน้าแทนคำตอบ ที่มันบอกว่านายซินเด็กนั่นมันพูดจริง เพราะซินเกิดทีหลังมันไง ส่วนเหตุผลที่นายซินงอลหน้านิ่งก็เพราะมันๆไม่อยากให้มองมันเป็นเด็กเพียงเพราะแค่วัยวุฒิ
...มันอยากเป็นที่พึ่งให้แว่นมากกว่านี้
...อยากดูแลให้ดีมากกว่านี้
...อยากทำให้เจ้าชายของมันมีความสุขยิ่งกว่านี้
และที่สำคัญคือมันเป็นห่วงคุณเจ้าชายมากกว่าตัวไอ้คุณเพี้ยนเองเสียอีก ซึ่งนั้นเพี้ยนมันก็รู้ดี แล้วจะบอกก็ได้ว่าที่นายซินอยากจะทำทั้งหมดนั่นมันก็อยากทำเหมือนกัน มันไม่มีความสุขหรอกที่ต้องคอยรับความเป็นห่วงเป็นใยนั่นอยู่ฝ่ายเดียว
"สิ้นปีไปไหนวะ"
คุณเพื่อนที่เป็นหนี้ความขยันของแว่นถามเพราะตัวเองก็เป็นอีกคนที่ยอมแลกเวรเพราะเห็นใจเพื่อนที่คอยช่วยเหลือมาตลอด
"น่าจะเขาใหญ่"
มันพูดถึงการออกแกงค์ทัวร์ของชมรมบิ๊กไบค์ที่นายซินเคยไปทุกสิ้นปี แต่หลังจากมาคบกับคนเพี้ยนอย่างมันกิจกรรมนั้นก็เป็นอันยกเลิกมาสองปีแล้ว และคนๆนั้นก็ไม่ได้พูดถึงสักคำ เอาแต่ยิ้มทำหน้าหล่อน่าหมั่นไส้! แต่คราวนี้ที่แว่นรู้สึกผิดเพราะมาได้สติทีหลังว่าพูดแรงไปนั่นเอง
"ไปกับแฟน?"
เพื่อนถามอีกรอบเมื่อเห็นไอ้แว่นทำหน้าแหยๆอีกครา
"อือ"
มันตอบแล้วเอาคางเกยที่โต๊ะตัวยาวอย่างเหนื่อยอกเหนื่อยใจ จนเพื่อนอดถามไม่ได้
"แล้วจะง้อทันไหมวะ"
"ทันสิ"
แว่นผู้กำลังแพ้ภัยเพราะปากตัวเองตอบไม่เต็มเสียงพลางกดโทรศัพท์ไปหาเพื่อนตัวอ้วนของคุณเจ้าหญิง ก่อนจะลงทุนโบกแท็กซี่จากโรงพยาบาลที่อยู่เกือบหลุดขอบปริมณฑลข้ามไปฝั่งเมืองหลวงเพื่อตามง้ออีกคนถึงที่เพราะอดรนทนไม่ไหวถ้าจะให้ไปเจอกันที่บ้านแล้วทำตัวมึนๆ...ถ้าขืนเป็นแบบนั้นสงครามน้ำแข็งของนายซินคงไม่จบทันวันที่ 31 เป็นแน่ แว่นยืนหันรีหันขวางๆให้ชาวบ้านนินทาอยู่สักพักก็เห็นไอ้คนหน้านิ่งเดินออกมาจากตึก ได้ยินไอ้ออมบอกว่าวันนี้สอบเสร็จเป็นวันสุดท้าย แต่เท่าที่เห็นนายซินกลับไม่ได้ดูดีใจหรือรื่นเริงสักนิด
"โย่ว"
แว่นเดินไปหยุดหน้าพ่อมือเบสที่เป็นที่จับจ้องของหลายคนทั่วลานม้าหินอ่อน แต่คนดังกลับมองแค่ไอ้แว่นหน้าตากวนตีนแค่คนเดียวด้วยท่าทางนิ่งๆ แต่แว่นขอเข้าข้างตัวเองว่าไอ้ตาเรียวนิ่งนั่นคือคุณเจ้าหญิงกำลังดีใจที่มันมาหา
"วันนี้หยุดหรือไง"
เวลางอนคุณเจ้าหญิงมักจะพูดอะไรออกมาได้ปวดหัวใจเป็นที่สุด แว่นก้มหน้าบ่นพึมพำแต่ฟังไม่ได้ศัพท์
"ครับ?"
จนนายซินต้องถามซ้ำ
"ได้หยุดสามวัน"
นั่นทำให้อีกคนงงเข้าไปใหญ่ นี่แว่นอุตส่าห์วางแผนแลกเวรเก็บแต้มวุ่นวายมาตั้งแต่สองเดือนที่แล้วเลยนะ อีกคนมันก็ยังทำหน้านิ่งเหมือนเดิม
"อยากไปเที่ยวปีใหม่ไม่ใช่ไง?"
เพี้ยนเงยหน้ามองอีกคน นายซินที่พอจะเรียบเรียงทุกอย่างในหัวได้ถอนหายใจให้กับการแสดงออกที่ไม่ดีแต่ไหนแต่ไรของคนตรงหน้า มันเอื้อมมือไปลูบที่ไหล่อีกคนโดยไม่ได้สนใจสายตาของคนในบริเวณนั้น ก่อนจะเอ่ยถาม
"ใครบอกครับ"
แว่นหันขวับไปมองไอ้คนที่ยืนยิ้มอยู่ข้างหลัง นั่นทำให้นายซินหันไปด้วย...ไอ้ออมเคยบอกรึยังว่าสายตาไอ้ซินเวลามองนิ่งๆนี่มันน่ากลัวเป็นที่สุด
"เฮ้ย! กูแค่ส่งรูปก่อนหน้านี้ให้ดูเองนะ"
รูปการทัวร์ของขบวนชมรมบิ๊กไบค์ในช่วงสิ้นปี พร้อมกับคำบรรยายข้างล่างว่า...ไอ้ซินมันอยากไปมาก นั่นเป็นต้นเหตุความวุ่นวายของแว่นในช่วงนี้นั่นเอง จะบอกว่านายซินหายโกรธก็คงไม่ใช่แต่เห็นหน้าหงอยๆของไอ้หมอแล้วก็ใจอ่อนทุกที
"กลับบ้านกัน"
นายซินเอ่ยพลางดึงแขนไอ้หมอเพี้ยนให้ออกเดิน
"ครับ"
แว่นฉีกยิ้มกว้างให้แล้วเดินตามเขาต้อยๆ...ก็บอกแล้วว่าง้อทัน ก่อนการออกเที่ยวหน้าที่ของการเตรียมอุปกรณ์ต่างๆนาๆล้วนตกเป็นของนายซินแทบทั้งสิ้น ปกติแล้วมันขับคนเดียวคงไม่มีอะไรน่าห่วงนัก แค่กระเป๋าเป้ใบเดียวก็เอาอยู่ แต่นี่มีไอ้แว่นป่วนไปด้วยมันจึงต้องทำทุกอย่างให้ถี่ถ้วนและรัดกุมเป็นพิเศษ เพราะขืนเอาของไปมากเกินไปรถสองล้อคงรับน้ำหนักไม่ไหวพอที่จะบิดขึ้นเขา
"เอาผ้าห่มหนาๆไปด้วย"
แว่นเดินลากผ้าห่มผืนหนามาให้ นายซินยิ้มขำแล้วชี้ไปทางถุงนอนที่ม้วนขดไว้
"แค่นั้นมันอุ่นเหรอวะ"
แว่นที่สวมเสื้อของนายซินเสมือนเป็นของตัวเอง...กางเกงบอลนั่นก็ด้วย มันยืนมู่หน้ามองถุงนอนสองอันเล็กๆ
"เขาใหญ่ไม่ได้หนาวขนาดนั้น"
นายซินยิ้มให้คนที่ผอมจนซูบแล้วเลือกของใช้ที่จำเป็นลงเป้ใบใหญ่ต่อ แว่นผู้จินตนาการถึงอุทยานแห่งชาติที่เหมือนถิ่นทุรกันดานตามประสาคนไม่เคยไปแย้ง
"แต่..."
"ถ้าหนาวกอดผมก็ได้"
ไอ้หมอถลึงตาใส่คนหยอดแล้วลากผ้าห่มกลับไปเก็บที่เดิมก่อนจะเดินมาวุ่นวายอีกรอบ
"มาม่า?"
นายซินพูดถึงบะหมี่กึ่งสำเร็จรูปของโปรดของไอ้แว่นที่ถูกแบกขึ้นมาวางข้างๆเป็นลัง
"ไม่ต้องเอาไปครับ อุทยานมีขายอยู่แล้ว"
มันบอกคนที่นั่งลงข้างๆทำท่าจะยัดของกินกันตายลงกระเป๋า
"มีของขายด้วย?"
นายซินยิ้มขำแล้วค่อยตอบ
"ครับ เรื่องของกินไม่ต้องเป็นห่วง"
ไอ้แว่นนั่งกรอกตาไปมาแล้วพึมพำ
"เหรอวะ..."
ก่อนจะหยิบกาน้ำร้อนอันเล็กแต่หนักมากขึ้นมา
"แล้วนี่...."
นายซินหัวเราะในลำคอก่อนจะตอบ
"ไม่มีที่ให้เสียบปลั๊กครับ"
"แล้ว...."
มือเบสนั่งจ้องคนข้างๆ จะว่าหมอตื่นเต้นก็คงใช่กังวลก็คงใช่หรือเพี้ยนก็คงใช่อีกนั่นแหละ คงจะไม่ผิดนักถ้านายซินจะชอบแว่นที่มันเพี้ยนๆแบบนี้ บางทีมันก็...น่ารักดี…
“เดี๋ยวผมทำเองนะครับ”
เมื่อได้ยินแบบนั้นแว่นก็เริ่มขมวดคิ้วอีกคราด้วยความไม่พอใจ เพราะไอ้ซินชอบทำตัวผูกขาดการดูแลแบบนี้ยังไงเล่า
แว่นเม้มปากแล้วทำท่าจะลุกขึ้น นายซินยิ้มแล้วส่ายหน้าน้อยๆก่อนจะดึงชายเสื้อยืดที่อีกคนยึดไปใส่แล้วบอกอะไรบางอย่าง
“ผมจัดของให้ แต่บีมต้องเป็นคนขับนะ”
ไอ้แว่นหันมาเบิกตากว้าง ม้าเหล็กสีดำเมื่อมที่มันขอนายซินขับมาตลอดสองปีจะได้ขับก็ครั้งนี้แหละ! หมอทำตาวาวแล้วยักคิ้วให้อย่างกวนตีนก่อนจะจูบแก้มเจ้าของรถไปที นายซินหัวเราะร่วนพลางมองคนที่ยกลังบะหมี่ไปเก็บอย่างลืมไปแล้วว่ากำลังโกรธ
ต่อด้านล่าง
-
:a5: ห๊ะ!!!หมดแล้วหรอ? :o12:
-
และแล้วเจ้าหญิงก็มาช่วยเจ้าชายให้รอดพ้นตัวร้าย
แต่รู้สึกว่ามันจบตอนห้วนไปนิด มีต่ออีกไหม
-
หมดแล้วหรือเรามาปาดหว่า :katai5: :katai5: :katai5:
-
ตอนเช้าของวันสิ้นปีแต่อาจจะเป็นวันสิ้นโลกของนายซินเพราะไอ้แว่นขับรถได้น่ากลัวมาก นึกถึงวันที่ซ้อนไปดูไอ้ปลาคลอดลูกได้เลย นายซินต้องคอยบีบเอวของอีกคนเพื่อเตือนเป็นระยะว่านี่ไม่ใช่รถจักรยานเสือหมอบถึงจะพลิ้วได้ขนาดนั้น กว่าจะมาถึงปั้มน้ำมันที่นัดกับพวกพี่ๆคอเดียวกันได้คุณเจ้าหญิงก็อายุสั้นลงไปหลายปี นายซินที่ตัวใหญ่กว่าคนขับวาดขาลงแล้วถอดหมวกกันน็อคให้ตัวเองและอีกคนที่นั่งภูมิอกภูมิใจอยู่บนรถ นายซินมองอีกคนที่ค่อยๆถอดถุงมือหนังกันลมออก มือที่ชื้นไปด้วยเหงื่อของอีกคนมีร่องรอยของบางอย่างอยู่
"ไม่แสบเหรอครับ"
นายซินผู้ไม่ชอบความวุ่นวายแต่คิดผิดที่มาชอบคนวุ่นวาย ล้วงบางอย่างออกมาจากกระเป๋า แต่เดิมมันไม่ใช่คนเจ้าสำอางแต่เพราะไอ้แว่นผู้มีสกิลการเอาใจใส่ตัวเองและคนอื่นติดลบไม่เคยรู้เลยว่าตัวเองผิวแห้งจนลอกเลือดสาดในหน้าหนาวและคงจะแย่กว่านี้ถ้าไปเจออากาศที่เย็นบนถนนนอกเมือง เพราะเช่นนั้นทำให้คุณเจ้าหญิงต้องทำทุกอย่างที่ไม่เคยทำในชีวิต อย่างโลชั่นที่ไปไหว้วานเจ้เอมม่าให้ช่วยเลือกซื้อก็เป็นอีกอย่าง
"เอามือมานี่"
นายซินบอกเมื่อเห็นอีกคนยังนั่งงง
"น้องชายเหรอวะ"
พี่ๆหลายคนที่พึ่งมาถึงเอ่ยถามเมื่อเห็นพ่อคนดังที่หวงรถเหมือนหวงลูกสาวพาใครบางคนมาด้วย แถมยังวุ่นวายทานั่นนี่ให้อีก
"แฟนครับ"
นายซินหันไปตอบพวกรุ่นพี่และรุ่นลุงในชมรมทั้งๆที่สาละวนพลิกมืออีกคนไปมาอยู่นั่นแหละ หนักแน่นจริงพ่อคุณ...พวกลุงหนวดตกใจแทบสิ้นสติแล้ว... นายซินขำคนที่นั่งก้มหน้าหน้าแดง แล้วเปลี่ยนไปทาโลชั่นให้มืออีกข้าง มือของแว่นร้อนจนนายซินอดไม่ได้ที่จะเอามานาบกับแก้มเย็นของตัวเอง ไอ้แว่นได้ทีเลยบิดแก้มตอบไปทีจนผู้ชายที่นั่งคร่อมรถสองล้ออยู่ข้างๆคิ้วกระตุกพร้อมกับส่งเสียงล้อเลียน
"กูเลี่ยน"
บอกไปรึยังว่าไอ้อ้วนออมก็มากับเขาด้วย
นายซินเริ่มอยากจะคืนคำที่บอกว่าให้ไอ้หมอขับเสียแล้ว ถึงจะขับอยู่ในขบวนแต่มันกลัวว่าคนขับจะเผลอหลับไปเหมือนหลายๆทีที่นั่งซ้อน อยากจะบอกว่าแว่นหวิดจะลงไปวัดพื้นถนนหลายรอบแล้ว และโชคคงเข้าข้างเมื่อไอ้แว่นบอกอยากขอเปลี่ยนเพราะเริ่มแสบมือที่ลอกแตก ในที่สุดแว่นก็รู้ว่าไอ้การนั่งกอดอีกคนแน่นๆแล้วมองบรรยากาศสวยๆบนถนนที่ตัดผ่านภูเขานี่มันมีความสุขกว่าเยอะ เพราะต้นไม้ที่อุดมสมบูรณ์จึงทำให้อากาศแถบนี้หนาวเย็นกว่าปกติมากโข แว่นวางคางตัวเองไว้ที่ไหล่ขวาของอีกคนแล้วทอดสายตามองพระอาทิตย์ยามบ่ายแก่ๆที่เป็นสีส้มอมแดง ตัดกับพื้นถนนสีครึ้มและต้นไม้สีเขียว สายลมเย็นทำให้แว่นอดใจไม่ไหวที่จะเปิดหระจกหมวกของตัวเองขึ้นแล้วยอมให้ลมตีจนปากซีด ก่อนจะหัวเราะก๊ากออกมาเพราะรู้สึกเหมือนหน้าตึงจนแทบขยับกล้ามเนื้อไม่ได้ นายซินยิ้มให้ผ่านหมวกสีทึบและกระจกมองหลัง มันชอบรถสองล้อเพราะมันรู้สึกเหมือนตัวเองเป็นอิสระเมื่อได้บินผ่านลมเย็นๆและธรรมชาติ ชอบการมาเที่ยวกับพวกพี่ๆที่เฮฮาและชอบอะไรคล้ายๆกัน แต่ปีนี้มันชอบขึ้นมาอีกอย่าง
...มันชอบให้เจ้าชายอยู่กับมันตอนที่มันมีความสุขแบบนี้....
“ยิ้มทำไม”
แว่นถามเมื่อเห็นอีกคนยิ้มไม่หุบตั้งแต่ตอนมาถึงที่อุทยานแล้ว
“ผมมีความสุข”
แว่นย่นจมูกแล้วลากเป้เข้าไปในเตนท์ลายนกอินทรีอันใหญ่ ก่อนจะไปนั่งกอดเข่าหน้าแดงอยู่คนเดียวข้างใน ไอ้คำพูดตรงไปตรงมาของอีกคนยังมีอิทธิพลอยู่ทุกทีสิน่า
*****************************
พอตกค่ำกิจกรรมรอบกองไฟก็เริ่มขึ้น ความจริงก็ไม่ได้เป็นแบบนั้นหรอกแต่คำนิยามของไอ้แว่นออกจะแปลกไปหน่อยเท่านั้นเอง ตรงลานหญ้าเขียวกว้างข้างๆล้อมรอบไปด้วยขุนเขาและสายน้ำจากน้ำตกและผู้คนจากทั่วโลกที่หลงใหลธรรมชาติ ไอ้แว่นนั่งอยู่บนเก้าอี้พับอันเล็กสูดหายใจเอาอากาศบริสุทธิ์เข้าให้เต็มปอดพลางจับจ้องเสี้ยวหน้าคมคายของอีกคนยามหัวเราะจิบแอลกอฮอล์แกล้มไปกับมุขของพวกพี่ๆลุงๆหรือพูดถึงเรื่องมอเตอร์ไซค์ที่แว่นไม่ค่อยจะรู้เรื่อง คนๆนั้นยิ้มจนตาเรียวหยีและดูพูดเยอะกว่าทุกครั้งที่มันเคยเห็นมา...เจ้าชายชอบที่อีกคนมีความสุขแบบนี้ที่สุด... แต่ก็อดไม่ได้ที่จะมีข้อกังขาว่าทำไมเวลาอยู่กับแว่นนายซินไม่เห็นพูดมากแบบนี้บ้างวะ แต่นึกไปนึกมาก็ต้องยอม เพราะเวลาคนข้างๆมีเหตุต้องพูดมากทีไรก็หนีไม่พ้นการทะเลาะกันทุกที เอาเป็นว่ายังยิ้มแบบนี้ให้ได้แว่นก็พอใจแล้ว...มักน้อยจริงเอ็ง
“แฟนเอ็งนี่อยู่ม.อะไรแล้ว”
คุณลุงหัวหน้าแกงค์อดถามไม่ได้เมื่อได้ยินเสียงรบเร้าจากความอยากรู้อยากเห็นของหลายคนในกลุ่ม ด้วยไม่คิดว่าน้องซินของพี่ๆลุงๆจะเลี้ยงต้อย
“ทำงานแล้วครับ”
แว่นที่นั่งเงียบมานานยิ้มแล้วตอบ ความจริงมันก็เขินอยู่ไม่น้อยด้วยเพราะไม่คิดว่านายซินจะแนะนำมันได้บ้าขนาดนั้น เหล่าชายฉกรรจ์และแม่บ้านที่ติดสอยห้อยตามกันมาส่งเสียงแปลกใจกันเกือบทุกคนยกเว้นไอ้ออมที่นั่งเขี่ยเตาไฟไปมา
“เป็นรุ่นพี่ผมกับไอ้ซินสี่ปี”
ด้วยคำบอกเล่าของไอ้ออมทำให้บทสนทนาพุ่งตรงมาที่ไอ้แว่นคนเดียว นายซินขยับตัวเพื่อหยิบของในเตาย่างมาวางในจานคนข้างๆจนเต็มแล้วบังคับให้กิน แว่นตอบคำถามไปด้วยเคี้ยวอาหารเย็นไปด้วยอย่างรื่นเริง และก็แอบเคืองอีกคนไปด้วยที่ยอมให้กระดกแค่โคล่าแก้ติดคอ...นี่มันพ่อหรือผัววะ!!! บางทีแว่นเองก็แก้นิสัยหยาบคาบไม่หายเสียที...เอวัง
“หนาวเหี้ย...ไหนบอกเขาใหญ่ไม่หนาวไง”
ไอ้แว่นที่พึ่งไปอาบน้ำกลับมาบ่นกระปอดกระแปด นายซินรวบคนที่นั่งปากสั่นอยู่ในเตนท์เข้ามากอด
“ไม่หนาวแล้ว”
พลางลอบมองใบหูแดงๆ ไปด้วย
“บีมอาบน้ำเร็วมาก”
แว่นกอดอีกคนตอบก่อนจะซุกจมูกลงไปที่คออีกคนพลางบ่นไปด้วย
“อาบทำไมนาน แค่นี้ก็ขาวแล้ว”
นายซินหัวเราะให้กับคำตอบ มันเห็นไอ้เพี้ยนรื้อนั่นนี่ตอนเกือบเที่ยงคืนบอกจะไปอาบน้ำบ้าง คุณมือเบสจึงนั่งรื้อถุงนอนเตรียมไว้ให้กางถุงนอนยังไม่เสร็จมันก็เห็นเจ้าชายแว่นรูปซิบเตนท์แล้วพุ่งตัวเข้ามาอย่างเร็ว
“ขาวสกปรก”
นายซินว่าพลางจูบที่ไหล่ขาวที่อีกคนอ้าง
“ตรงนี้แอบเค็มด้วย”
ไอ้หมอบิดพุงอีกคนไปทีด้วยความหมั่นไส้ พวกมันกอดกันนิ่งๆอยู่นานจนได้ยินเสียงโห่ร้องต้อนรับปีใหม่พร้อมกับเสียงพลุอึกทึกจนกลัวว่าเสือในป่าจะวิ่งออกมาเล่นด้วย
“ออกไปดูพลุไหมครับ”
นายซินถามอีกคนที่นั่งนิ่ง
“ม่ายยยยย หนาววววว”
แว่นลากเสียงยาวแล้วดันตัวเองเข้ามาชิดอีกคนมากขึ้น ก่อนจะพูดเพราะเพื่ออะไรบางอย่าง
“ซินครับ”
คนฟังเลิกคิ้วน้อยๆก่อนจะตอบพลางลูบหลังอีกคนไปด้วย
“ครับ?”
“ต่อไปนี้เวลาไปทำงานไม่ต้องขับรถกลับมาก่อนแล้วนะ ไปกลับกับพวกเอเดนนั่นแหละ”
นายซินขมวดคิ้วแน่นแต่ก็ไม่ได้พูดอะไร
“เป็นห่วง...”
แม้คำนั้นจะเบาแค่ไหนเมื่อเทียบกับเสียงข้างนอกแต่นายซินกลับได้ยินชัดเจน
“ครับ”
คนเด็กกว่าตอบรับเพราะเข้าใจทุกอย่างดีแล้ว แว่นพึมพำว่า ‘นี่เป็นของขวัญปีใหม่นะเว้ย’ หรืออะไรทำนองนั้น ซึ่งของขวัญปีใหม่นายซินก็อยากได้เหมือนกัน
“ผมขออย่างเดียว ขอให้บีมเลิกทำงานเกินโควต้าตัวเอง”
แว่นสูดหายใจให้ลึกก่อนจะกลั้นใจตอบ
“คร้าบบบ คุณเจ้าหญิง”
จะว่าไปนายซินก็ลืมว่ามีอีกอย่างที่อยากได้
“เลิกบอกว่าผมเด็กด้วย”
แว่นแยกเขี้ยวแล้วต่อความยาวสาวความยืด
“ไหนบอกข้อเดียว งั้นซินก็ต้องเลิกทำตัวเป็นห่วงจู้จี้เหมือนพ่อด้วย”
นายซินยิ้มกว้างแล้วตอบ
“เพราะว่าคุณเจ้าชายชอบบอกว่าผมเด็กไงครับ”
นายซินยักคิ้วให้พลางไล้มือเข้าไปในเสื้อตัวหนาแล้วลูบหน้าอกแบนที่เนียนมือ ทำเอาไอ้หมอผละตัวออกแล้วปัดเป็นพัลวัน
"ไม่มีเด็กที่ไหนเขาหื่นขนาดนี้หรอกเว้ยยยย"
แว่นโวยวายพลางขืนตัวออก ก่อนจะยักคิ้วเลียนแบบแล้วพูดทั้งๆที่หน้าแดงนั่นแหละ
"แต่ช่างเถอะ บังเอิญป๋าชอบเด็กอยู่แล้ว"
นั่นทำเอานายซินหัวเราะเสียงดังจนกลบเสียงด้านนอกเลยทีเดียว
“สวัสดีปีใหม่ครับป๋า”
คนหล่อส่งเสียงล้อเลียนแล้วไหว้แนบไหล่บาง แว่นจึงตบรางวัลเป็นการทุบที่ไหล่ไอ้เด็กบ้าไปหน
“เออ! สวัสดีปีใหม่อีหนูถึก”
______________________________________________________________________
END.
-
บางทีเจ้าหญิงมันก็สมควรที่จะฮาร์ดคอร์
เพราะเจ้าชายมันมึนไปนะ
-
นายซินหัวเราะเสียงต่ำก่อนจะสาละวนกับการถอดกางเกงตัวเองแล้วเดินไปหยิบอะไรสักอย่างในกระเป๋าแล้วเดินกลับมาทั้งๆที่ใส่สปอร์ตบาร์แนบเนื้อตัวเดียว >> เก๊าว่าน่าจะเป็นเกงในตัวเดียวมากกว่านะ ซินใส่เสื้อในด้วยเหรอ
เพิ่ม
เออเนาะ เรื่องนี้ยกให้ซินเลย เป็นตอนหวานๆ ขำๆ หื่นๆ อ่านแล้วชื่นใจฉลองเทศกาลมากค่ะ
เบรคเรื่องครอบครัวแว่นไปก่อน
สุขสันต์วันคริสต์มาสนะคะ^^
-
:hao6: :hao6: :hao6:
ฮาาาาา ในที่สุดก็ได้อ่านฉากเจ้าหญิงรุกเจ้าชาย คึคึ
สรุปเรื่องนี้สงสารซินที่สุดที่ต้องมามีเวรกรรมหลงรักไอ้แว่นบ๊องตื้น แต่เจือกมีเสน่ห์อย่างคาดไม่ถึง :laugh:
-
:-[
-
ทำไมใคร ๆ ก็ชอบของแปลก อ้อ เพราะพี่แกหน้าเด็กแถมเป็นมิตรกับทุกคนนี่เอง
-
ฟินๆๆๆๆ โอ้ยย เลือดลมมันพลุ้งพล่าน เดือดล้านองศา :pighaun:
หึงกันได้อิ๊อ๊ะๆมาก ไร้คำบรรยาย 5555 แต่ชอบนะฮ้าาาา
-
เมาเบียร์ :-[
-
บีมเอ้ยบีม ทำไมถึงได้ซื่ออออออออออออออจนบื้อขนาดนี้
สงสารซินเหมือนกันนะ
แต่ดีละที่เข้าใจกัน ขอให้มีความสุขวันคริสมาสจ้า
-
ชอบบบบบบ น้องซินได้ใจมาก
แว่นก็มึนเหลือเกิน แอบสงสารซินได้หึงกันตลอด ฮ่าๆๆๆ
-
ตอนสิบสี่อ่านแล้วร้องไห้เลยอ่า ฮือ
เจอซีนครอบครัวแล้วมันอินตลอดเลย TT^TT
คุณพ่อน้องบีมแอบซึนนะคะ
เป็นกำลังใจให้เจ้าชายกะน้องซินค่ะ
อีดิท
อ่านสเปตามแล้วปรับอารมณ์ไม่ทันเลยทีเดียว เหอ เหอ
เมอรรี่คริสต์มาสย้อนหลังค๊า
-
สุขสันต์วันคริสมาศ เย้ๆๆๆ อ่านตอนพิเศษแล้วกระชุ่มกระชวย พักเรื่องดราม่าครอบครัวไว้ก่อนดีกว่าเนอะ :heaven
-
หมอบีมความรู้สึกช้าจังงง 5555
:mew1: :mew1:
-
ชอบหมอจริงๆเลย :impress2:
-
เจ้าชายหมอบีมเก่งทุกเรื่องจริงๆ แม้กระทั่งเรื่องบนเตียง แบบยั่วเก่งนะ แต่คงไม่รู้ตัวอ่ะ :laugh:
-
:L2: :L2: :L2:
ขอบคุณสำหรับตอนพิเศษค่ะ
:really2:
เมาหมอบีม
ยิ่งอ่านยิ่งรัก :heaven
อยากบิดแก้มเล่นหลายๆที
(ถ้าน้องซินอนุญาต)คึคึ
-
พอดีผมหวง
เป้นไงล้าเป็นไงงงงงงงงงง
หวานทั้งตอนจริงและตอนพิเศษเลยคู่นี้ ;_________;
-
เจ้าหญิงเวอร์ชั่นฮาร์ดคอร์โดนใจสุดๆ กี๊สสสสสสสสสสส
น่าย๊ากกกกกกกก :mew1: :mew1: :mew1: :mew1:
-
เห็นเพี้ยนๆ หมอบีมก็เป็นงานเหมือนกันนะจ๊ะ :hao3:
-
ตอนพิเศษ ภาคอนาคตอีกแล้ว เท่ากับเป็นช่วงหลังจากปัจจุบัน แต่เป็นช่วงก่อนตอนลอยกระทงเนอะ
โธ่ พี่หมอบีม หน้าสงสาร ต้องมานั่งรอทั้งที่หนาวแสนหนาว แต่ก็เล่นมาเซอร์ไพรส์ไม่บอกไม่กล่าวนิ
ฮาที่คุณการ์ด บอกว่าอายุพี่หมอไม่ถึงเข้าไม่ได้เนี่ยแหละ โถ ๆ กี่ปีหน้าก็ยังอ่อนไม่เปลี่ยนจริง ๆ
“Actually ,He’s my bf” แหม เขิน :-[ ชัดเจนดีจริง ๆ เจ้าหญิงของเรา น่ารักที่สุดเลย
เจอกันปุ๊บ ก็หวานใส่กันปั๊บเลยน้า แต่ก็อย่างว่า คนรักที่ไม่ค่อยมีเวลาได้เจอกัน คงทรมานน่าดู
พี่หมอบีม เสน่ห์แรงใช่ย่อยเลยน้า ไม่ทันไร มีนักร้องดังมาตามจีบซะแล้ว จีบแบบจริง ๆ จัง ๆ ซะด้วย
เข้าใจความรู้สึกของนายซินนะ นาน ๆ ได้เจอกันที ก็ดันมีมารมาขวางความสุขซะได้ แล้วพี่หมอดันผิดนัด
ซ้ำมาเจอภาพบาดตาบาดใจเข้าให้อีก ไม่แปลกที่จะหึงจนน็อตหลุด ครั้งนี้เราไม่เข้าข้างพี่หมอบีมนะ
ยังดีที่พี่หมอยอมรับว่าตัวเองผิดจริง ๆ และก็ยังดี ที่นายซิน ก็เข้าใจนิสัยเพี้ยน ๆ ของพี่หมอดีที่สุด
กว่าจะรู้ตัว ว่าทำให้นายซินหึงนี่ เกือบไปแล้วนะพี่หมอ เกือบได้มีดราม่าต้อนรับคริสต์มาสซะแล้ว
ชอบเวลานายซินหึงแฮะ คนเงียบ ๆ นิ่ง ๆ พอหึงขึ้นมาที มันโหดดีจริง ๆ แต่อย่างว่าล่ะนะ
จะเอาคนที่เพี้ยนและกวนประสาทได้ตลอด ๆ อย่างพี่หมอบีมอยู่ ก็ต้องแบบนายซินนี่เท่านั้นแหละ
ฮุฮุ และแล้ว วิธีคืนดีกันที่ดีที่สุด ก็คือ การปรับความเข้าใจกันบนเตียง นี่สินะ แหม่ เกือบทั้งคืนเลยเชียว :m3:
สุดท้าย ก็ต้องแสดงหลักฐานโชว์ให้ดูโจ้ง ๆ กันไปเลยสินะ ว่าพี่หมอที่น่ารักนะ ของใคร แมททิวคงเอ๋อไปเลย
ส่วนเอเดน ถึงจะตัวโตขึ้นเยอะมาก ๆ แต่ก็ยังน่ารักอยู่ดีล่ะนะ แล้วกับพี่ฟ้านี่ ตกลงยังไงกันบ้างน้อ รอลุ้นต่อไป
จบตอนพิเศษ ก็กลับไปรอตอนปรกติต่อล่ะน้า ขอบคุณคนเขียนนะคะ :L2:
-
ประทับใจเรื่องนี้มากเลยค่ะ
เกินๆขาดๆกันไปบ้าง แต่ก็เข้ากันได้ดี o13
เป็นกำลังใจให้นะคะ :)
-
อ่านถึงหน้า7 แล้ว
-
เจ้าหญิงเราแบบ..อืม...หึงบ่อยๆนะชอบ
เจ้าชายก็มึนเกิ๊น
ตอนก่อนพิเศษ ก็ทำเราเสียน้ำตา คิดว่าพ่อแม่นายบีมไม่ยอมรับเสียแล้ว
ส่วนน้องหมอบีมเราชอบจัง มีคู่ให้น้องเขาไหมนักเขียนนน>W<
-
คิดถึงหมอบีมน้องซิน :impress2:
อย่าเพิ่งจบจิ(บังคับ)
เขียนไปเรื่อยๆ
ได้เยอะๆค่อยรวมเล่ม
พูดจากใจจริงนะ
:mew1: :mew1: :mew1:
Merry Christmas & Happy New Year
ขอให้คนเขียนมีสุขภาพแข็งแรง
หล่อ รวย ฉลาด สมปรารถนา
ปล.อืมมม อัจฉริยะเขียนนิยายในห้องสอบ
:L2: :L1: :pig4:
-
สนุกมากกกกกกกก เป็นกำลังใจให้นักเขียน
จบเรื่องนี้ ขอให้มีผลงานออกมาเรื่อยๆนะคะ จะรอติดตาม
แต่ตอนนี้รักซินเดอเรลล่ากับเจ้าชายที่สุด
-
น่ารักเกินไปแล้ววววววววววว เขินอ่ะ >///<
-
อ่านรวดเดียวววว
โอ้ย !! เป็นนิยายที่น่ารักมากกก หลงรักซินมากกกกกก
อยากได้ผชแบบซินนนน หมอบีมก็น่ารักเพี้ยนๆดี5555
ตอนพิเศษแรกเรียกน้ำตามากซินใจร้ายมาก
ตอนพิเศษล่าสุดน่ารักเรียกเลือดดี 55555
-
น่ารักฝุดๆๆ
:mew1:
-
คุณพ่อของบีม นี่ทำโหดนะ
ยังจะมาแกล้งลูกชายอีก
ส่วนคุณพ่อของซินนี่เจ๋งจริงๆ
-
เป็นไงล่ะพ่อคุณคลำหาทางกลับไม่เจอเลยอ่ะดิ :katai3:
-
:haun4: หมอบีมจะน่ารักไปไหนอ่ะ
-
สวัสดีปีใหม่จ้า
รอซินกับเจ้าชายหมอบีมอยู่นะ
-
#THE F*CKIN’ NIGHT BEFORE X’MAS[special]
แว่นก้มลงอ่านแผนการทัวร์ของวงใครบางคนสลับกับแผ่นป้ายบนบอร์ดของผับแห่งหนึ่งในแคลิฟอร์เนีย มันล่องใต้มาเพราะช่วงวันคริสมาสเป็นวันหยุดของทางมหาลัยในที่มันเรียนและทำงานวิจัยอยู่ ความจริงเขาก็หยุดกันทั้งอเมริกาและยุโรป จะมีแต่ไอ้วงบ้านี่แหละที่แม้แต่คืนอีฟแบบนี้ยังมีงาน ที่สำคัญกว่านั้นแว่นผู้เป็นถึงเจ้าชายของมือเบสไม่มีบัตรเข้าคอนเสิร์ตของคืนนี้ มันแบกเป้ใบโตยืนมองหน้าการ์ดที่เฝ้าประตูให้เขาระแวงอยู่สักพัก ก่อนจะทิ้งตัวลงบนขั้นบันไดด้านหน้าผับ การ์ดตัวบึ๊กสองสามคนเหล่มองแว่นอย่างไม่วางใจจวบจนจะชั่วโมงแว่นก็ทำแค่หยิบเพลงขึ้นมาฟัง แล้วก็เดินไปหยอดกาแฟร้อนมาดื่มแล้วก็นั่งลงที่เดิมพร้อมกับกระเป๋าเป้ใบโต จนการ์ดต้องเอ่ยถาม
“คุณมาทำอะไร”
แว่นเหลือบขึ้นมองคนถาม
“มารอขอลายเซ็นต์”
มันตอบอย่างเซ็งจิต ถ้ามันเจอมือเบสนะ มันจะขอลายเซ็นต์ก่อนแล้วค่อยกระโดดงับคอแก้เซ็ง แต่จะโทษใครได้ก็พี่แกเล่นมาเองแบบไม่บอกใครแบบนี้ หน้าผับมีขั้นบันไดให้นั่งก็บุญหัวแล้ว
“มาจากไหน”
คุณการ์ดยังไม่วางใจเด็กหนุ่มเอเชียที่นั่งขัดสมาธิอยู่นัก จากประสบการณ์บอกได้ว่าแฟนคลับวงร็อคบ้าๆมันเยอะ แต่เชื่อเถอะว่าไม่มีใครเพี้ยนเท่าไอ้แว่นที่นั่งเต๊ะจุ๊ยอยู่ตรงนี้แน่
“ซีที”
ฝรั่งสามมองหน้ากันอย่างสื่อความหมายไม่ได้ นี่ไอ้แว่นเล่นข้ามรัฐไกลเหมือนข้ามโลกมาเพื่อขอลายเซนต์เนี่ยนะ
“ถึงอยากจะเข้าอายุยังไม่ถึงนายก็เข้าไม่ได้”
พวกการ์ดบอกอย่างหวังดีแต่ก็หัวเราะคิกคักไปด้วย แว่นเชื่อว่าตัวเองอายุเท่าๆหรืออาจจะมากกว่าไอ้บึ๊กสามคนนี้ควักบางอย่างให้ดู นอกจากเอกสารนั่นจะบ่งบอกอายุแล้วยังลามไปถึงจุดประสงค์ของการที่มาแกร่วอยู่ในประเทศแห่งสีรีภาพนี่ด้วย พี่บึ๊กสามคนจ้องกระดาษนั่นจนแทบจะทะลุ
“เพราะอย่างนี้ฉันถึงอยากมีแฟนเป็นคนเอเชียนไงวะ”
บึ๊กหนึ่งหันไปคุยกับบึ๊กสอง แต่พี่บึ๊กที่สามยังจ้องหน้าไอ้แว่นนิ่งก่อนจะโพล่งออกมา
“ผมชอบมือชาตอนหน้าร้อนมาก หมอคิดว่ามันแปลกหรือเปล่า”
และแล้วบทสนทนาก็ลากยาวว่าด้วยเรื่องโรคภัยไข้เจ็บรวมไปจนถึงอายุอันเฉียดสามสิบแต่หน้าเหมือนสิบแปดของไอ้แว่น กว่างานจะเลิกพวกมันแทบจะกลายเป็นพี่น้องร่วมสาบานกันแล้ว
“เดี๋ยวตอนศิลปินออกมาผมจะกันคนให้หมออยู่ข้างหน้านะ หมอขอลายเซนต์ได้เลย”
แว่นผู้ทำตัวสนิทกับเขาไปทั่วเห็นข้อดีของหน้าตาปัญญาอ่อนและการงานอันยุ่งยากของตัวเองแล้ว มันกระชับเป้ให้แน่น
“กรี๊ดดดดดดดดด”
นั่นไง...หายนะตรงทางเดินมาแล้ว! เพราะวันนี้เป็นการทัวร์รวมของศิลปินสี่วงแฟนคลับถึงเยอะเป็นพิเศษ วงของเจ้าหญิงของมันพึ่งจะเข้ามาได้แค่สองปีแต่มีทัวร์กับเขาแล้ว แว่นผู้ไม่หลงเจ้าหญิงเลยก็ฟันธงว่าน่าจะดังพอตัว คนที่มันเห็นหัวหยิกมาแต่ไกลคือเอเดนที่ตอนนี้ตัวบึ๊กพอๆกับพี่คนอื่นแล้ว ข้างหลังเป็นพ่อมือเบสที่ขยับไปทางใดวัยรุ่นหญิงก็กรี๊ดกันคอแตก
“ซิน!!!”
แว่นตะโกนเรียกอย่างสุดเสียงแต่พ่อสุดหล่อที่กระแดะใส่แว่นกันแดดตอนกลางคืนก็ยังไม่หันมา เพราะอะไรนะเหรอ
“กรี๊ดดดดดดดดดด ซิน ไอ เลิฟ ยู”
เพราะแม้แต่ไอ้เด็กวัยรุ่นผมฟ้าหน้าตาน่ารักข้างๆที่อยู่ข้างๆตะโกนได้ดังกว่าหมอ อีกคนยังไม่มีวี่แววจะหันมา น้องๆการ์ดที่ไม่สามารถช่วยมันได้มากกว่านี้ส่งสายตามาให้แค่ หมอ!!!ยูอย่ายอมแพ้นะ แว่นผู้เพี้ยนเป็นที่สุดขมวดคิ้วแล้วเรียกด้วยน้ำเสียงเอาเรื่อง
“ไอ้คุณเจ้าหญิง! ถ้าไม่หันมา...กูจะกลับ!!!”
ไม่ใช่แค่ไอ้ซินแต่เป็นทุกคนที่อยู่ในบริเวณนั้นหันมาหมด ตั้งแต่ศิลปินวงอื่น การ์ด และแฟนคลับที่อยู่รอบข้าง นายซินเบิกตาแล้วถอดแว่นเพื่อมองให้แน่ใจก่อนจะยิ้มกว้าง หน้าไอ้แว่นที่ไม่ได้เห็นมาเกือบสองเดือนหลังจากวันหยุดที่ตรงกันท่าทางกำลังจะอารมณ์เสียซะด้วย ถึงแว่นไม่ได้ตัวเล็กเลยก็ตามแต่เมื่อเทียบกับไซส์มาตรฐานอเมริกันแล้วหมอมันก็ดูจิ๋วไปอยู่ดี นายซินจึงรีบก้าวมาดึงแขนคนที่โดนเบียดจนแบนแล้วบอกพี่การ์ดที่ทำหน้างงว่า
“He’s my brother”
ฝรั่งที่ปรึกษาเรื่องมือชานิ่งไปเล็กน้อยเพราะไม่เห็นไอ้คนมารอจะบอกอะไรสักคำ หน้าการ์ดตัวโตยุ่งพอๆกับไอ้แว่นที่ดูจะไม่พอใจกับคำว่าน้องชายเสียเท่าไหร่ นายซินก็เลยขยายความให้เบาๆแต่ชัดเจน
“Actually ,He’s my bf”
แค่นั้นฝรั่งตัวโตก็ผายมือให้ไอ้แว่นที่ลงทุนแบกกระเป๋าใบโตมาจากทางตะวันออกของอเมริกาเดินตามมือเบสไปขึ้นรถบัสโดยง่าย...เอวัง
“คุณหมอออออออออออ”
แต่ก่อนไอ้บีมยอมรับว่าเด็กฝรั่งนี่น่ารักแต่ตอนนี้ไอ้ผู้ชายตัวโตที่กอดหนึบนี่…มันเป็นใครวะ
“เอเดน…”
เสียงมือเบสคำรามเสียงต่ำแต่น่ากลัว
“ก็ผมไม่ได้เจอคุณหมอตั้งเกือบสองปีแล้วนะ”
และเป็นสองปีที่การเจริญเติบโตของเด็กฝรั่งช่างน่ากลัว ก็น่าเห็นใจมันอยู่หรอกเพราะปกติแล้วไอ้ซินจะบินไปหาแว่นอย่างเดียว มันไม่เคยให้อีกคนมาหา เด็กฝรั่งจึงเป็นอย่างที่เห็น แต่จะให้ยืนมองฝรั่งตัวโตกอดกับคนรักของตัวเองนายซินก็ยอมไม่ได้อยู่ดี
“เอเดน…”
ต้องขอบคุณท่านหัวหน้าวงเป็นอย่างสูงที่มาช่วยไว้ นายซินรีบดึงแขนอีกคนไปที่กลางรถบัสคันใหญ่ ถ้านั่งแถวนี้คงไม่มีใครเดินเข้ามา มันรวบกอดอีกคนไว้แน่นจนแว่นโวยวาย
“ดะ...เดี๋ยวสิวะ”
แต่มือเบสผู้หล่อเหลาไม่ได้สนใจ...ก็มันคิดถึงของมัน...
“ทำไมมาได้ครับ”
พอเอาแขนหนาๆรัดอีกคนจะกระดูกแทบจะบี้สมใจแล้ว มันถึงผละตัวออกมาหน่อย
“วันหยุด เฮ้ย!?”
นายซินผู้ถามแต่ไม่ต้องการคำตอบกดจูบหนักๆที่ริมฝีปากแล้วพึมพำเบาๆ
“กาแฟ?”
“อือ พึ่งดื่มมา”
ไอ้แว่นผลักอกอีกคนออกแล้วก็บ่นหงุงหงิงตามประสา ตั้งแต่เข้าวงการมานับวันนายซินก็ยิ่งเปลี่ยนไป จะว่ายังไงดีถึงมันจะเงียบของมันเหมือนเดิมแต่แว่นรู้สึกว่าคุณเจ้าหญิงมัน เจ้าเล่ห์ขึ้นแปลกๆ ถึงเนื้อถึงตัวมากขึ้น ทั้งๆที่แต่ก่อนแก้ผ้าให้ท่ามันยังต้องขออนุญาตก่อน...นั่นแว่นก็ว่าเกินไป นายซินขยี้ผมที่ชื้นเพราะอากาศเย็นหนักๆก่อนจะเอ่ยถาม
“ที่ไหนครับ”
“หน้าผับ”
พูดแล้วก็เซ็ง ดีนะที่มีเพื่อนคุยไม่งั้นไอ้คนข้างหน้าคงโดนระเบิดลงแน่ มือเบสมองหน้ายุ่งๆก่อนจะยิ้มกว้างแล้วถามต่อ
“มาถึงกี่โมงครับ”
“สองทุ่ม...รอจนสนิทกับการ์ดแล้ว”
นายซินหัวเราะก๊ากอย่างกลั้นไม่อยู่ หมอแยกเขี้ยวใส่ นี่ไอ้แว่นอุตส่าห์นั่งเครื่องมาเกือบวันแถมนั่งรอตั้ง5 ชั่วโมงเลยนะ ยังมีหน้ามาหัวเราะอีก มือเบสเห็นหน้าหงอยของอีกคนจึงหยุดขำอย่างยากลำบากแล้วทำการลวนลามอีกรอบโดยการสอดมือเข้าไปแตะที่เอวก่อนจะโน้มหน้าเข้าไปใกล้ แต่ก็ต้องรีบดันตัวออกเพราะมีคนมาตามเนื่องจากรถบัสขับมาถึงโรงแรมที่อยู่ใกล้กันแล้ว ไอ้แว่นที่เห็นหน้าตาเสียดายของอีกคนยิ้มเยาะแล้วยักคิ้วให้อย่างกวนตีน โดยไม่กลัวว่าเขาจะทบต้นทบดอก!
เพราะวันนี้เป็นวันอีฟจึงมีปาร์ตี้ ความจริงไอ้นักร้องค่ายพิลึกนี่มันก็ปาร์ตี้กันทุกคืนนั่นแหละ แต่วันนี้พอจะพิเศษหน่อยตรงที่มีการอัดเทปแบ็คเสต็จสั้นๆช่วงวันอีฟของคอนเสิร์ต ตอนแรกนายซินนั่งดุเอเดนที่แตะนั่นนี่ของคนที่มันคิดถึงจนไอ้มือเบสแทบจะฟาดไปด้วยกระป๋องรูทเบียร์สักสองสามรอบ ก่อนที่เจ้เอมม่าจะเรียกวงฮาร์ดคอร์บ้าบอไปถ่ายเป็นคิวสุดท้ายแว่นจึงได้นั่งสบายตัวเอนตัวกับโซฟานุ่มๆ แต่ก็ไม่นานนักหรอก
“ได้ยินว่านายเป็นพี่น้องของซินเหรอ”
แว่นจำได้ว่าไอ้หมอนี่เป็นศิลปินอีกวงและในโปสเตอร์หน้าของไอ้หัวปัดเป๋นี่ใหญ่สุด เพราะน่าจะดังที่สุดนั่นเอง
“ใช่ครับ”
แว่นตอบอย่างสุภาพ เป็นการสานสัมพันธ์เผื่ออนาคตของเจ้าหญิงตัวของเองล้วนๆ
“ไม่รู้สิ ถึงฉันจะดูความแตกต่างของคนเอเชียไม่ค่อยออกแต่ฉันว่าพวกนายดูไม่คล้ายกัน”
ก็นี่มันพี่น้องท้องติดกัน...คิดเองไอ้แว่นก็ขนลุกเอง จนต้องยิ้มแหยแล้วตอบคำถาม
“มีคนบอกไว้เหมือนกันครับ”
ฝรั่งหัวปัดเป๋ถือวิสาสะนั่งลงที่ข้างไอ้แว่น แล้วพยักพเยิดไปทางกล้องตัวใหญ่สี่ตัวที่เอเดนกำลังพยายามหันหน้าตัวเองให้ถูกมุม
“น่าเบื่อเนอะ”
พ่อคนดังว่า ไอ้หมอได้แต่มองหน้าด้วยความไม่เข้าใจเขาจึงอธิบายต่อ
“ฉันชอบเล่นดนตรีนะ ชอบให้คนชอบเพลงของฉัน แต่....”
พี่แกเว้นคำไว้แล้วยักไหล่ แว่นยิ้มให้แล้วเอ่ยออกไป
“ผมว่าผมพอจะเข้าใจนะ”
เพราะมันก็ชอบให้เจ้าหญิงเล่นดนตรี ชอบให้มีคนชอบผลงานของคนที่นั่งหน้านิ่งอยู่ไกลเยอะๆ แต่ไม่ค่อยชอบใจที่เจ้าหญิงของมันมีคนตามกันเป็นพรวนแบบนี้ พี่หัวปัดเป๋ผู้เกรียนแห่งตะวันตกเมื่อเจอไอ้เพี้ยนผู้ซี้กับเขาไปทั่วของไทยแลนด์แล้วรู้สึกถูกใจอย่างบอกไม่ถูก พวกมันคุยได้บ้าบอไปในทางเดียวกันตั้งแต่เรื่องอาหารของวันนี้ที่ไม่อร่อยจนถึงเรื่องการปล่อยกระสวนอวกาศของรัสเซียเมื่อเกือบร้อยปีที่แล้ว เรียกได้ว่าเข้ากันได้เป็นปี่เป็นขลุ่ย จนคุณเจ้าหญิงหันมาเหล่อยู่หลายรอบ
“ดื่มไหม”
พี่หัวปัดเป๋ที่มาทราบชื่อทีหลังว่าแมทธิว ยื่นกระป๋องแอลกอฮอล์ยี่ห้อหนึ่งมาให้ แว่นไม่ใช่เด็กใสซื่อแต่ภาระหน้าที่ตั้งแต่ตอนเรียนยันทำงานของมันไม่ได้เอื้ออำนวยให้ดื่มเอาเสียเลย
“อ่า...ครับ”
แต่ก็รับมาง่ายๆเสียอย่างนั้น
“เฮ้ย! ใครให้กรอกรวดเดียวแบบนั่นเล่า”
แมทธิวดูท่าทางตกใจไม่น้อยกับความบ้าระห่ำของอีกคน แต่พอเห็นตาสีน้ำตาลกลมเบิกมองอย่างกวนตีนพร้อมยักคิ้วให้พี่แกก็ขำพรืด
“นายนี่มัน....ฮ่าๆๆ”
แต่ไม่ขำเปล่าพี่แกใช้มือใหญ่โคลงหัวทุยของหมอไปด้วยอย่างเอ็นดู ซึ่งนายซินผู้ที่เหล่อยู่นานดูออกว่าความเอ็นดูนั่นไม่ใช่อย่างน้องชายแน่ๆ
“ไม่อร่อย”
แว่นเงยหน้ามองอีกคนแล้วบ่น
“ถ้าจะอร่อยต้องค่อยๆจิบ”
จากจิบเดียวกลายเป็นกระป๋องและหลายกระป๋องในที่สุด ไอ้แว่นคอพับคออ่อนไปแล้วแต่พี่แมทยังนั่งนั่งจิบได้เรื่อยๆพร้อมทั้งนั่งมองคนที่ถูกตาต้องใจไปด้วย จะว่าไปพี่แกก็ประทับใจตั้งแต่เสียงเรียกของภาษาถิ่นของแว่นแล้ว ได้ยินเสียงตอนแรกนึกว่าเป็นผู้ชายร่างหมีอย่างไอ้พวกวงรุ่นน้องเสียอีก แต่พอหันไปกลับเป็นเด็กเอเชียใส่แว่นหน้าตาเอาเรื่องตัวมาตรฐานเอเชียแค่คนเดียว
“แบบนั้นแหละเด็กดี”
พี่แกบอกอีกคนที่กำลังกรอกเบียร์อีกกระป๋องเข้าปาก แต่แว่นหันหน้าแดงๆมาจ้องเขม็งแล้วโวยวาย
“ผมไม่ใช่เด็ก!!!”
พี่แมทหัวปัดเป๋หัวเราะให้ท่าทางแบบนั้นแล้วเอ่ยบอก
“นายไม่ใช่เด็กหรอก”
ขณะที่กำลังขยับตัวไปใกล้เพื่อให้อีกคนเบียดได้ พ่อ...เอ้ย คนที่น่าจะเป็นพี่ชายก็เดินหน้าบูดมา ที่หายไปนานก็เพราะมัวแต่มองไอ้คุณจ้าชายจนโดนสั่งเทคบ่อยๆนั่นแหละ ที่ไอ้ซินเคยได้ยินมาว่าแมทธิวเป็นเสือไบนี่ท่าจะจริง มันเลือกที่จะไม่มองหน้ารุ่นพี่ในค่ายเพราะไม่ค่อยชอบเป็นการส่วนตัว ขนาดมันยังไม่เคยให้แว่นดื่มแบบนี้เลย...ไอ้ซินมันจะรู้ไหมนะว่าที่มันกำลังมึนอยู่เขาเรียกว่า ‘หึง’
“บีมครับ”
มันตบแก้มที่แดงไปด้วยแอลกอฮอล์ของอีกคนเบาๆ ใครคนนั้นค่อยๆเบิกเปลือกตาที่หนักอึ้งขึ้น
“ซินเหรอ”
พอเห็นหน้าเขาไอ้แว่นก็กอดเอวหนึบ แล้วก็โวยวาย
“แม่ง...หายไปไหนตั้งนาน คิดถึง”
ท้ายประโยคมีการช้อนหน้าขึ้นมามองด้วย...เอากับมันสิ นายซินเอามือลูบที่หน้าผากร้อนของอีกคนแล้วขมวดคิ้วแน่น
“ขอโทษครับ เขาเมาแล้ว”
ต้องขอบคุณไอ้แมทธิวคนต้นเรื่องมากที่อุตส่าห์ขยายความให้ ซินหันไปขออนุญาตแล้วหิ้วปีกอีกคนกลับห้องนอนไป ท่ามกลางสายตาเสียดายของนักร้องคนดังอย่างไอ้แมทธิว...มันมอมของมันมาตั้งนาน โดนคุณพี่ชายหิ้วไปเสียอย่างนั้น
“พี่ชาย มาให้กูกอดทีดิ๊”
นั่นไง...ปกติก็เพี้ยนพอตัวอยู่แล้ว นี่ผสมแอลกอฮอล์ลงไปอีกคงเพี้ยนกำลังสิบเหมือนตอนที่เขาใหญ่แหง นายซินถอดเสื้อตัวหนาและเสื้อยืดข้างในออกแล้วเดินมาหาอีกคนที่ข้างเตียง แว่นกอดหมับแล้วเอาแก้มร้อนๆซุกพุงที่เต็มไปด้วยกล้ามเนื้อของอีกคน
“อืม...อุ่นจัง”
นายซินลูบหัวทุยนั่นแล้วเอ่ยถาม
“ดื่มทำไมครับ”
คนเมาช้อนตาขึ้นมามองเล็กน้อยแล้วเลื่อนมือลงมาเกาะไว้ที่ขอบกางเกงด้านหลังของนายซินก่อนจะก้มลงไปจุ๊บท้องน้อยที่แบนราบมันเบาๆ มือเบสดึงตัวออกแทบไม่ทัน...นี่พี่แกทำอะไรวะ! นายซินตกใจจนแทบสติหลุดเลยทีเดียว
“บีมครับ...”
ไอ้ซินคำรามเสียงนิ่งแต่ต่ำจนน่าขนลุก แต่แว่นผู้ไม่มีสติตั้งแต่ต้นไม่ได้สนใจ มันลุกขึ้นทั้งๆที่เซแล้วเขย่งตัวเล็กน้อยเพื่อประกบปากกับอีกคน นายซินเบิกตาโพลงกับกิริยาประหลาดของคนด้านหน้า ทั้งๆที่ปกติแตะหน่อยก็ก้มหน้าก้มตาแล้วบ่นเป็นวรรคเป็นเวรแท้ๆ แต่คุณเจ้าหญิงก็มีปฏิกิริยาตอบกลับที่ไวเหมือนกัน
“อื้อ”
แว่นครางเบาๆแล้วละหน้าออกเพราะหายใจไม่ทัน ก่อนซุกหน้าเข้ากับไหล่อีกคนแทน นายซินถอนหายใจเฮือกแล้วจูบเบาๆที่ขมับ ทั้งอากาศที่เย็น กลิ่นเหงื่อและแอลกอฮอล์ทำให้มันนึกถึงวันแรกที่เจอกันไม่มีผิด วันนั้นแว่นก็เมาแล้วเพี้ยนแบบนี้เลย นายซินยิ้มแล้วค่อยๆปล่อยตัวอีกคนที่ทำท่าเหมือนจะหลับลงที่เตียง ท่าทางที่หาได้ยากแบบนี้ของหมอดูน่ารักชะมัด หรือบางทีมันควรจะขอบคุณแมทธิวดี....
-
(ต่อ)
เอาเป็นว่าวันนี้ไอ้ซินขอเปลี่ยนคำพูด! วันนี้เป็นวันคริสมาส เป็นวันพักทัวร์ยาวก่อนปีใหม่ และเป็นวันที่ไอ้ฝรั่งรุ่นพี่เดินหน้าจีบเจ้าชายของมันอย่างชัดเจนด้วย
“ทำไม่แมทต้องเกาะคุณหมอหนึบแบบนั้นวะพี่ซิน”
คนที่เดือดร้อนนอกจากจะเป็นคุณเจ้าหญิงแล้วยังเพิ่มไอ้เด็กฝรั่งหัวหยิกมาอีกหนึ่ง เอเดนนั่งหน้าหงิกอยู่ข้างนายซินที่เข้าไปแทรกบทสนทนาเรื่องชีววิทยาของแต่ละไฟลั่มของไอ้สองคนนั่นไม่ได้ เด็กฝรั่งไม่ยักกะเคยรู้ว่าไอ้นักร้องอีกวงเรียนจบวิทย์มา...
ถ้าถามถึงความน่ารักของหมอ เอเดนอาจจะให้เต็มร้อย เอาเถอะ...ก็นั่นสเป็คมัน...ไอดอลมัน นายซินอาจจะให้แค่ 30 เปอร์เซ็นเพราะมันชอบแว่นที่เรื่องอื่นด้วย ส่วนไอ้พี่พายและผู้ชายบนโลกอีกเก้าสิบเก้าจุดเก้าเก้าคงให้ติดลบเพราะแว่นมีดีก็แค่ขาว ถ้าไม่บอกว่าเป็นหมอก็คงเหมือนซาลารี่แมนแถวกลางกรุงที่โหนราวรถไฟฟ้ายามเช้านั่นแหละ แต่ไอ้คนที่เป็น0.01บนโลกนี่รวมถึงแมทธิว นักร้องวงเมทัลที่กำลังดังและเป็นวงนำทัวร์อยู่ในตอนนี้ กำลังเดินหน้าจีบน้องชายไอ้ซินอย่างเปิดเผย...ก็คนมันกำลังหลง แค่ไอ้แว่นยิ้มตาหยีพี่แกก็แทบจะกระชากแว่นเหลี่ยมออกแล้วจุ๊บแรงๆ เอเดนผู้เป็นฝรั่งเต็มลูกเข้าใจเหตุผลนี้ดี ด้วยสังคมแบบที่มันอยู่ชอบอะไรก็ต้องคว้าไว้เพราะโอกาสมันมีน้อย ยิ่งไอ้แมทผมเป๋รู้ว่าคุณน้องชายมาหาพี่ชายแค่ช่วงวันหยุดและจะกลับไปเรียนต่อพี่แกยิ่งต้องรีบทำคะแนนมัดใจไว้...ใจของไอ้แว่นที่มีเจ้าหญิงยืนหน้ามึนกำอยู่ก่อนหน้าแล้วหนะนะ ไม่ใช่แค่ช่วงเช้าจะเที่ยง บ่าย หรือเย็นพี่แมทธิวก็เกาะน้องแว่นที่จริงๆแก่กว่าหลายปีเป็นตังเม เกาะจนแว่นผู้ความรู้สึกช้ายิ่งกว่าเต่าพึ่งมานึกเอะใจ แต่ด้วยความถูกคอมันก็ปล่อยไอ้ที่สงสัยอยู่ทิ้งไป
นายซินจอมอดทนผู้เข้าใกล้แฟนตัวเองไม่เกินสิบนาทีก็โดนกันออกนั่งหน้านิ่งอยู่ที่ร้านอาหารใกล้โรงแรม มันปล่อยให้แว่นเปลี่ยนเสื้อผ้าแล้วตัวเองมานั่งสั่งอาหารรอ ความจริงมันไม่ได้รู้สึกพิเศษกับวันคริสมาสนัก แต่พอเห็นบรรยากาศของวันคริสมาสจริงๆของประเทศที่มีวันนี้เป็นงานเทศกาลใหญ่กลับรู้สึกดีกับบรรยากาศอบอุ่นของครอบครัว จนเผลอยิ้มแหย่เด็กชายวัยอนุบาลที่อยู่โต๊ะข้างๆไปหน แต่จนแล้วจนรอดอีกคนก็ยังไม่โผล่มา นายซินผู้ใจเย็นเป็นที่หนึ่งเริ่มกระวนกระวายใจจนต้องเรียกพนักงานเช็คบิลทั้งๆที่ยังไม่ได้ทานอะไรสักคำก่อนจะรีบสาวเท้ามาเพื่อพบว่าคนที่รออยู่กำลังถูกรุ่นพี่นักร้องในค่ายกอดตัวกลม นายซินผู้ซึ่งน็อตหลุดจนร่วงกราวเดินเข้าไปกระชากแขนอีกคนเข้ามาหาตัวทันที ก่อนจะลู่ถูลู่ถังคุณเจ้าชายเข้ามาในห้องแล้วเหวี่ยงแว่นเหมือนเป็นลูกอะไรสักอย่างที่กลมๆลงบนเตียง
“ทำอะไรกัน!!!”
มันตะโกนอย่างหมดความอดทน ไอ้ที่แมทธิวเข้ามาเซ้าซี้เข้ามาเกาะหนึบเพราะเหตุผลอะไรก็ตามมันเข้าใจดี แต่เพราะมันไว้ใจ มันให้เกียรติหมอ มันรู้ว่าคนของมันไม่คิดอะไรถึงจะหวงมากแต่มันก็ยอมถ้าแว่นจะหาเรื่องคุยวิชาการห่าเหวที่มันไม่เข้าใจแล้วหัวเราะได้ แต่นี่อะไร...ไม่ยอมไปตามนัดแล้วถึงกับยอมให้คนอื่นเขากอดง่ายๆเนี่ยนะ แว่นผู้ไม่ได้เห็นนายซินน็อตหลุดมานาน รู้ดีว่าตัวเองผิดเรื่องที่ไม่ไปตามนัด...มันคิดได้แค่เรื่องเดียวนั่นแหละ
“ก็แมทมันอยากไปด้วยก็เลยรอ...”
แว่นตอบเสียงอ่อย ตอนที่มันอาบน้ำเสร็จก็ออกมาเจอเพื่อนใหม่กำลังยืนยิ้มอยู่หน้าห้อง ดูท่าจะเมามาจากห้องอื่นด้วย เมื่อรู้ว่าแว่นกำลังจะออกไปกินข้าวก็ขอไปด้วยแต่ขออาบน้ำสักพัก แว่นเข้าใจว่ามันคงไม่ดีเพราะดูท่าเจ้าหญิงของมันอยากอยู่ตามลำพังแต่ก็ไม่ได้ปฏิเสธออกไป เพราะเกรงใจกับคำว่า ‘Please’ ของรุ่นพี่นายซิน แต่พอเพื่อนใหม่ทำธุระส่วนตัวเสร็จกลับไม่ยอมให้มันไปง่ายๆและแว่นก็ไม่ได้ปฏิเสธเหมือนเดิม แมทที่ดูยังเมาอยู่เล็กน้อยเริ่มพูดอะไรที่มันไม่เข้าใจ พอแว่นเริ่มไม่ไหวกับคนเมาแล้วจึงขอตัวอีกรอบแต่ก็โดนฝรั่งตัวใหญ่กอดไว้เสียแน่น จนนายซินมาเห็นนั่นแหละ
“แต่คุณนัดกับผมไว้!!!”
เอาแล้วไง...แว่นผู้ที่ไม่เคยเห็นอีกคนโกรธขนาดนี้มาก่อนในชีวิตกลืนน้ำลายอย่างยากลำบาก เพราะบางทีความใจดีและใจเย็นที่มือเบสให้มาทำให้มันลืมนึกถึงอะไรเช่นนี้ เลยเผลอทำตัวลอยชายบ่อยๆ เพราะนายซินโกรธมากที่สุดก็แค่โบกกบาลมันเบาๆแล้วถอนหายใจเฮือกแค่นั้นเอง แต่ครั้งนี้แว่นว่าหนักกว่าทุกครั้งแน่นอน ไอ้เพี้ยนค่อยๆเอื้อมมือไปแตะที่ข้อศอกอีกคนอย่างรู้สึกผิดสุดใจ และก็เป็นอย่างที่คาด นายซินรีบชักแขนออกเหมือนตอนแรกๆที่รู้จักกันไม่ผิด แว่นรู้เลยว่าเพราะคนข้างหน้ากำลัง...ไม่ไว้ใจ
“ขอโทษครับ”
แว่นผู้หน้าเหลือแค่สองนิ้วก้มหน้าแล้วบอกเบาๆแต่ชัดเจนเพราะบรรยากาศในห้องเงียบจนน่ากลัว
“ตามใจคุณเถอะ”
แว่นผู้ห่างหายจากการร้องไห้ไปหลายปีแทบจะเป่าปี่เหมือนเด็กที่ไม่ได้ของขวัญจากซานต้า แต่ต้องมาดูหน้าซานต้าตัวนี้เสียก่อน แว่นเห็นใบหน้านิ่งแบบติดลบล้านแล้วอยากจะคว้านท้องตัวเองตาย แถมวาจารูปโคตรสุภาพนั่นอีก ทุกอย่างทำให้มันมาสำนึกทีหลังอีกครั้ง...ถ้าเป็นมันต้องนั่งรอแล้วกลับมาเห็นเจ้าหญิงกำลังกอดคนอื่นอยู่นี่มีกระโดดก้านคอแบบบัวขาวแน่ๆ หมอเงยหน้าสบตาอีกคนอย่างกล้าๆกลัวๆแต่พอเห็นตาเรียวที่มีแววเสียใจท่วมอกมันก็รีบเดินไปกอดแน่นเป็นลูกหมีโคอาล่า เพราะรู้ว่าคำขอโทษคงช่วงอะไรไม่ได้มันจึงรีบอธิบายอย่างกลัวว่าถ้าช้าไปกว่านี้คุณเจ้าหญิงจะสะบัดมันทิ้งหรือบ่นคำพูดเสียดแทงใจออกมาอีก นายซินค่อยๆสูดหายใจเข้าออก เพราะมันรู้จักนิสัยเพี้ยนๆของคนตรงหน้าอยู่แล้วจึงทำได้แค่ปลง พ่อมันยังเคยบอกว่าหมอแน่จริงที่ทำให้คนเย็นเยี่ยงน้ำแข็งบนเบสแคมป์เอบีซีที่เนปาลอย่างมันเดือดได้
"ทำไมต้องไปทำตัวสนิทกับคนอื่นง่ายขนาดนั้น"
นายซินเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงที่อ่อนลงกว่าเดิมหน่อยเดียว แว่นจึงยังเกาะหนึบอยู่เหมือนเดิม
"คือ..."
อันนี้แว่นผู้รื่นเริงก็ตอบไม่ได้ อย่างไอ้ออมหรือเพื่อนของนายซินหลายคนแว่นก็เข้าได้เป็นปี่เป็นขลุ่ยจะต่างอะไรกับแมทธิวเล่า
"ทำไมไม่รู้จักระวังตัวบ้าง อย่างเอเดนก็ทีนึงแล้ว"
"ซิน...."
แว่นเงยหน้าอีกคนที่แววตาอ่อนลงแล้ว แต่มันก็ยังรู้สึกผิดอยู่ดี
"เขาต้องการอะไรบีมรู้ไหมครับ"
คราวนี้แว่นส่ายหน้าอย่างจริงใจ อีกคนจึงสบถแบบที่เห็นได้ยาก
"แม่ง!!!"
พอมานึกดูดีๆแล้วทุกเรื่องที่นายซินถาม ทั้งเรื่องเอเดน เรื่องแมทธิว ทุกอย่างนั่นดูเหมือน...
"นี่อย่าบอกนะว่าหึง"
เอากับมัน...ไอ้แว่นมันพึ่งจะนึกออกว่าเขาหึง อีกคนถอนหายใจเฮือกแล้วตอบเสียงเข้ม
"ใช่!!! ผมหึง หึงมากด้วย"
แว่นยิ้มแหยอย่างนึกไม่ถึงแล้วบ่นหงุงหงิงพลางเอามือบิดจมูกโด่งของคนขี้หึงไปด้วย
"เขาก็เฮฮากันแบบเพื่อน"
คนที่คิดเองเออเองมันคิดได้แค่นี้แหละ ไอ้บีมมันไม่เข้าใจหรอกว่าเขากำลังจีบหรือแม้แต่เขากำลังลวนลาม มันไม่ได้ซื่อแต่มันรับสารเรื่องความรู้สึกได้ไม่ค่อยดี จะยกเว้นแต่สารนิ่งใต้น้ำของคนข้างหน้านี่แหละที่ถึงจะเงียบมันก็แปลความรู้สึกออก
"เพื่อน!?"
นายซินถามย้ำ ความรู้สึกหึงแบบทะลุตากำลังจะกลับมา แว่นยิ้มเผล่ก่อนจะเงยหน้าแล้วจูบที่ไรหนวดสาก...มันกำลังอ้อน อย่างรู้สึกผิดและกวนตีนภายในเวลาเดียวกัน
"ก็เออไง"
นายซินที่จำท่าทางพันแข้งพันขานี่ได้ยิ้มออกมาอย่างเพลียๆ มันแพ้ไอ้แว่นนี่ทุกทีสิน่า
"ให้เขาแตะไปทั่วเนี่ยนะ"
คุณเจ้าหญิงแกล้งสอดมือเข้าไปในเสื้ออีกคน แว่นเบิกตากว้างแล้วก้มหน้างุดแต่ก็ต่อปากต่อคำต่อ เพราะมันรู้ว่าวันนี้ตัวเองผิดจริงๆ
"ไร้สาระน่า ก็ผู้ชายเหมือนกัน"
"ไร้สาระ!?"
นายซินขมวดคิ้วแน่นแล้วมองคนที่ก้มหน้าอยู่กับอก มันหึงแบบมีสติสุดๆ...และดูท่าไม่เสียใจทีหลังแน่ถ้าทำแบบนี้ลงไป
“อื้อ”
คุณเจ้าหญิงโถมตัวเองลงไปบนเตียงจนทับไอ้แว่นไปทั้งตัวแล้วระดมจูบตั้งแต่ปากเสียๆนั่นลามมาถึงซอกคอ ไหปลาร้า และกวาดมือไปทั่วหน้าอกราบเรียบเนียนมือก่อนจะดึงเสื้อยืดตัวหนาออก ด้วยอากาศที่หนาวจนเกินปกติ แว่นที่เปลือยท่อนบนถึงกับผวาแล้วมู่หน้า นายซินยิ้มขำกับท่าทางของอีกคนก่อนจะถอดเสื้อขนยาวของตัวเองแล้วเอาแผ่นอกเปลือยของตนทาบทับลงบนตัวอีกคน แว่นอยากจะบอกเหลือเกินว่าตอนนี้มันเริ่มจะร้อนเสียแล้ว....
นายซินกดจูบที่ปากหนักๆก่อนจะส่งลิ้นลงไปชิมความหวานที่ไม่รู้เบื่อ ซึ่งอีกคนก็ให้ความร่วมมือเป็นอย่างดี มือเบสให้ลิ้นสากกวาดต้อนแล้วดูดดันเสียจนอีกคนแทบจะขาดใจ แล้วจึงใช้ริมฝีปากบางขบเบาๆที่ริมฝีปากล่างอีกคนอย่างหมั่นเขี้ยว แว่นที่พอจะรู้ว่าอีกคนแกล้งมันจึงดันไหล่หนาออกเบาๆก่อนจะพลิกตัวขึ้นไปอยู่ด้านบนแล้วก้มลงมาจูบหนักๆแทนอย่างเอาใจ นายซินหัวเราะในลำคอแล้วรั้งคออีกคนไม่ให้ผละริมฝีปากออก แว่นผู้ความสามารถด้านนี้ไม่เท่าไอ้คนที่อยู่ข้างล่างเอากำปั้นทุบที่ไหล่ขวาเพราะมันเริ่มหายใจไม่ออกแล้ว นายซินปล่อยคออีกคนแล้วหัวเราะเบาๆกับสายตาเอาเรื่อง
“เห็นว่ายอมนี่ได้ใจเกินไปนะ”
แว่นแยกเขี้ยวแล้วบ่น นายซินเบิกตาเรียวแล้วพูดเบาๆ
“ผมยังไม่หายโกรธนะ”
คราวนี้เป็นไอ้แว่นที่ถอนหายใจแทน ว่าแต่ไอ้วิธิง้อมันเปลี่ยนมาเป็นเรื่องลามกแบบนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่วะ...นายซินยิ้มกว้างให้แล้วไล้มือที่เอวอีกคน แว่นหน้าแดงแจ๋ก่อนจะหยัดตัวขึ้นปลดกระดุมกางเกงตัวเองทั้งๆที่คร่อมอีกคนอยู่นั่นแหละ มือขาวนั่นค่อยๆรูดกางเกงยีนส์สีเช้มลงจากสะโพก ถึงแว่นจะคิดว่าอีกคนคงชินแล้วแต่นายซินเมื่อเห็นผิวขาวๆของอีกคนแล้วกลับไม่เคยห้ามตัวเองไม่ให้ใจสั่นได้เสียที ไอ้แว่นจอมลีลาค่อยๆถอดสกินนี่รัดขาออกอย่างยากลำบาก และนั่นก็ไม่ทันใจคุณเจ้าหญิงเสียด้วย นายซินรวบตัวอีกคนมาแล้วจัดการดึงออกให้อย่างรวดเร็ว...ก็เพราะถอดให้แบบนี้เป็นเรื่องประจำ แว่นหน้าเหวอไปหน่อยแต่ก็เงยหน้ารับรสจูบอีกรอบพลางควานมือไปปลดกางเกงให้อีกคน นายซินครางต่ำในลำคอเมื่อไอ้ที่หมอจับมันไม่ใช่ขอบกางเกง
“เอาคืนหรือไง”
นายซินถอนจูบออกมาแล้วกระซิบที่หลังหูเบาๆ ก่อนจะแอบฝากรอยไว้หน่อย
“ใช่”
แว่นตอบพลางหดคอหนีไปด้วยพร้อมกับงับที่ไหล่อีกคนจนเป็นรอยไปด้วย นายซินหัวเราะเสียงต่ำก่อนจะสาละวนกับการถอดกางเกงตัวเองแล้วเดินไปหยิบอะไรสักอย่างในกระเป๋าแล้วเดินกลับมาทั้งๆที่ใส่ชั้นในแนบเนื้อตัวเดียว เอาเป็นว่าไอ้แว่นเอื้อมมือไปปิดไฟบนหัวเตียงอย่างเร็ว...มันไม่กล้ามองนั่นเอง แสงไฟที่ลอดมาจากข้างนอกทำให้มันรู้ว่า
“คริสมาสนี่หว่า”
ไอ้บีมความรู้สึกช้ามากที่สุด นายซินโถมตัวลงทับทั้งตัวแล้วค่อยบอก
“เมรี่ คริสมาสครับ”
“เฮ้ย...”
ก็คุณเจ้าหญิงเล่นบอกไปด้วยถอดชั้นในชาวบ้านชาวช่องไปด้วยแว่นก็เลยอุทานเสียงดังอย่างที่เห็น นายซินยิ้มให้คุณหมอที่อายุจะสามสิบแต่หน้าตาและนิสัยเหมือนเด็กเกรียนข้างบ้าน ก่อนจะระดมจูบไปทั่วด้วยความรักและคิดถึง ที่มันหึงมากก็เพราะมันคิดถึงมากนั่นเอง ขนาดมันยังนานๆได้เจอที ไอ้พี่แมทเป็นใครไม่รู้มาแย่งเวลาไปเสียเยอะ แถมยังมากอดเจ้าชายของมันอีก นายซินนวดเฟ้นต้นขาและสะโพกสอบของอีกคนอย่างหนักหน่วงด้วยแรงปรารถนาก่อนจะค่อยๆใช้มือหนาที่ชุ่มไปด้วยเจลเย็นป้ายลงบนช่องทางแคบของอีกคน หมอสะดุ้งเฮือกแล้วทำตาโตๆ นายซินยิ้มให้แล้วก้มลงไปปิดจูบเป็นรอบที่หลายสิบ ก่อนจะค่อยๆดันตัวเองเข้ามาพร้อมกับครางต่ำในลำคอ เหงื่อแว่นผุดพรายขึ้นตามหน้าผากแคบ นายซินใช้มือข้างนึงยกสะโพกสอบเข้ารับการสอดใส่ และใช้อีกมือประคองใบหน้ารั้นของอีกคนก่อนจะพรมจูบไปทั่วหน้า
"สุดยอด..."
เสียงแหบพร่าของอีกคนดังออกมา แว่นใช้สองมือปิดริมฝีปากบางที่พูดคำน่าอายของคนที่คร่อมอยู่ด้านบน ใครคนนั่นขมวดคิ้วแน่นอย่างไม่พอใจ แล้วแลบเลียฝ่ามือขาวเบาๆ ส่งผลให้คนที่อยู่ข้างล่างแดงไปทั้งตัวด้วยความขวยเขิน มือเบสใช้มือข้างที่ถนัดแกะมือของอีกคนออกไปวางที่ต้นคอแทน
"เอาไว้ตรงนี้ดีกว่านะครับ"
เวลาเดียวที่บีมเกลียดคนๆนี้คือ...เจ้าหญิงมันหื่นได้ทำร้ายหัวใจมาก แว่นไม่กล้ามองตาเรียวที่จับจ้องอยู่อย่างรู้ความหมาย ไม่กล้ามองกล้ามเนื้อที่เรียงตัวสวย ไม่กล้าแตะผิวกายที่ร้อนระอุและไม่กล้าแม้แต่จะห้าม เพียงเพราะเหลือบไปเห็นใบหน้าหล่อเหลานั่นกำลังพึงพอใจเป็นอย่างมาก มันไม่เคยรู้สึกว่าตัวเองเป็นเกย์เหมือนที่อีกคนบอกขนาดนี้มาก่อนเลย
นายซินมองคนที่เสหน้าหลบสายตา ใครคนนั้นขมวดคิ้วแน่นมันจึงประคองใบหน้านั่นให้ตรงแล้วจูบที่หว่างคิ้วไปที ปากสีแดงช้ำเพราะจูบเมื่อก่อนหน้าไปทีพร้อมกับเริ่มขยับตัวเบาๆ ความคับแน่นและความร้อนภายในตัวของอีกคนทำให้มันหลุดครางในลำคออย่างช่วยไม่ได้ ไม่ต่างจากอีกคนที่กำลังหอบหายใจหนักเสียจนยอดอกกระเพื่อมไปมา นายซินผู้ทนปฎิกิริยาน่ารักไม่ค่อยได้ โน้มตัวลงไปขบเม้มหนักๆพร้อมกับเพิ่มความหนักหน่วงของการขยับสะโพก ร่างกายของแว่นกระตุกอย่างไม่ฟังเจ้าของ มันคว้าคอหนาของอีกคนไว้แน่น ความแข็งขืนที่เสียดอยู่กลางลำตัว ไม่ว่ากี่ครั้ง...มันก็ยังไม่ชินกับความร้อนนั่นเสียที...
นายซินรวบแผ่นหลังของอีกคนขึ้นมากอดแล้วพลิกตัวไปนั่งพิงหัวเตียง คนที่นั่งอยู่บนตักผวาแล้วกอดมือเบสไว้แน่น นายซินก้มลงจูบซอกคอเนียน แล้วไล้มือลงไปวางบนสะโพก หมอที่รู้ว่าควรจะทำอย่างไรค่อยๆขยับตัวขึ้นลงอย่างรู้งาน พลางเหลือบมองเสี้ยวหน้าของอีกคนที่กำลังฟัดกับคอของตนอยู่ เหงื่อของอีกคนผุดพรายตรงไรผม แว่นเผลอตัวเอี้ยวหน้าไปจูบตรงนั้น ทำให้อีกคนหยุดการกระทำอื่นแล้วผละหน้าออกมาจ้องหน้าแว่นแทน องศาแบบนี้ถึงแว่นจะก้มหน้าอีกคนที่ถูกนั่งทับอยู่ก็มองเห็นได้อย่างง่ายดาย
"อย่าไปใกล้แมทธิวอีกนะ ผมไม่ชอบ "
นายซินกดจูบที่แก้มหมอก่อนจะไล้จมูกไปกดตรงกกหูของอีกคนที่แดงแจ๋ แล้วกระซิบเบาๆ
"นะครับ"
เมื่อเห็นว่าอีกคนไม่ตอบ แถมยังขยับไม่ได้ดั่งใจอีก คุณเจ้าหญิงที่หื่นขึ้นตาจึงขยับสะโพกสวนขึ้นไป ทำเอาแว่นกดเสียงครางไว้ในคอแล้วรีบตอบ
"อึ่ก ขะ...เข้าใจแล้ว"
นายซินระบายยิ้มกว้างให้ก่อนจะกัดปากแดงช้ำนั่นไปหน แล้วจัดการฝังรอยจูบไว้ทั้งตัวของอีกคน การจัดการทั้งหมดนั่นกินเวลาเกือบทั้งคืน ...ให้มันรู้บ้างว่านี่ของใคร!!!
*****************************************
"คุณหมอออออออออ"
เอเดนปรี่มาหาคนในฝันของมันเมื่อเห็นเขาเดินลงมาที่ตรงโถง มันกอดอีกคนโดยไม่สนใจสายตาของคนในโรงแรม รวมถึงคุณเจ้าหญิงที่เดินตามหลังมาด้วย แต่พอจะแอบลวนลามโดยการสูดกลิ่นตรงคอขาวของหมอมันก็เหลือบไปเห็นอะไรบางอย่าง
"คิสมาร์ก?"
ว่าแล้วเชียว.....เด็กฝรั่งแอบคิดว่าวันนี้คุณหมอแว่นมีฟีโรโมนแบบเจ้าสาวหลังคืนเข้าหอเป๊ะ และดูท่าคุณเจ้าบ่าวจะกำลังหวงสุดๆด้วย
"โอ้ว"
ไอ้เด็กหัวหยิกอุทานเมื่อมือเบสคว้าเอวของคุณหมอไปกอดไว้แนบตัว แล้วพูดอะไรบางอย่างด้วยใบหน้านิ่งๆแต่เจ็บปวดเป็นที่สุด
"ต่อไปนายห้ามทำแบบนี้อีก"
คราวนี้เอเดนคิดว่าไอ้พี่ซินมันเอาจริง เด็กฝรั่งเบะหน้าก่อนจะเดินเอาร่างใหญ่ของมันไปอีกทาง
"พี่ฟ้า ผมโดนพี่ซินแกล้ง!!!"
เอเดนยังทำใจกับการพรากคุณหมอไปไม่ได้จริงๆ...เพลียกับมันจริงๆ...
"ทีหลังก็ผลักบ้าง"
คุณมือเบสถอนหายใจเฮือกแล้วบอกคนที่มันกอดเอวไว้แน่น
"ก็นั่นเด็ก"
แว่นเงยหน้ามาบอกอย่างซื่อๆ นายซินเลยได้ถอนหายใจไปอีกเฮือก
"ไม่เด็กแล้วครับ"
ให้ยืนมองคนที่คุณกอดมาทั้งคืนโดนเด็กหนุ่มที่กำลังโตเต็มวัยกอดหนึบดูสิ ถ้าเป็นคุณหน้าคงไม่นิ่งเหมือนไอ้มือเบสแน่
"ก็นั่นน้อง"
แว่นยังเถียงอย่างคิดไม่ถึงความรู้สึกของอีกคน นายซินเอาสันมือสับที่หัวคนหัวรั้นเบาๆ
"ผมก็น้อง"
พ่อคนหล่อยักคิ้วให้ พอเหลือบไปเห็แมทธิวที่เดินยิ้มร่ามามันก็พูดบางคำที่แม้แต่ไอ้แว่นยังกล้าแค่จะคิดแต่ไม่กล้าพูด
"น้องท้องติดกัน"
เวร! ไอ้แว่นอึ้งจนลืมยกมือปิดปากบางๆนั่น เป็นเวลาเดียวกับที่จอมปัญหาสาวเท้ามาถึงตัว
"บีม เมื่อคืนเป็นยังไงบ้าง"
อยากจะบอกเหลือเกินว่าเพราะเอ็งนี่แหละ เลยทำให้เจ้าหญิงผู้เรียบร้อยของข้าอารมณ์เสียเป็นหมีกินผึ้ง นายซินก็ยังทำหน้านิ่งๆเหมือนเดิม แล้วก็กอดเอวอีกคนไว้แนบตัวแน่นเหมือนเดิม ไอ้แมทที่เมาแล้วจำวีรกรรมตัวเองไม่ได้ยิ้มให้แว่นแล้วถาม
"ฝันดีไหม"
แว่นแค่นยิ้มแล้วพึมพำในใจว่า กูยังไม่ได้นอนเลย... มันเหลือบไปมองคนข้างๆที่ตีหน้านิ่งแต่หมอรู้ว่าคุณเจ้าหญิงกำลังเดือดปุดเลยทีเดียว
"จะว่าอะไรไหมถ้าฉันจะชวนน้องชายนายกินข้าวเช้าไปด้วย"
บางทีฝรั่งก็โง่หน้ามืดตามัว มันยิ้มกระลิ้มกระเหลี่ยคุณน้องชายที่ว่า ไอ้หมอยิ้มแหยแล้วหันไปมองอีกคน
"คงไม่ได้ครับ"
นายซินตอบแล้วถอนหายใจเฮือก ก่อนจะก้มไปหอมแก้มคนข้างกาย แล้วชี้ให้ดูรอยแดงประปรายบนคอ
"พอดีผมหวง"
"อ่า...ตามสบาย"
มือเบสได้ยินเสียงบ่นที่ออกอากาศไม่ได้ไปตามทางก่อนจะก้มลงหอมแก้มอีกคนอีกฟอด แว่นว่าบางทีซินเดอเรลาก็ฮาร์ดคอร์เกินไป...
____________________________________________________________________________________________________
END.
-
มาจิ้มตอนใหม่ :hao3:
********************
ชอบอ่ะ อีหนูถึก หมอบีมช่างคิด~ :o8:
-
ต่างคนต่างก็รักมาก แต่ไม่ค่อยพูดกัน กว่าจะหวานกันที แม่ยกเหนื่อยลุ้นมากฮ่ะ เสียวไส้ที่ทะเลาะกันทุกที :ling3:
แต่ยังไงก็สวัสดีปีใหม่นะคะ :mc4:
-
:hao7:
มันหวานสะเหลือออออเกิน
-
ห่วงใยกันก็พูดกันดี ๆ ก็ได้ ไม่เห็นต้องทะเลาะให้หงุดหงิดใจเลย
ก็ยังดีที่มีคนยอมง้อ แล้วอีกคนก็โกรธไม่นาน
แต่จะว่าไปสองคนนี้เขาก็เจอกันครั้งแรกที่เขาใหญ่นี่นา
สวัสดีปีใหม่ ๒๕๕๗ จ้า
-
รักกันจริงต้องทะเลาะไอ้เรื่องเทือกๆนี้แหละ 555 แล้วมันก็จะทำให้ความรักยิ่ง แน่นแฟ้นน
สวัสดีปีใหม่คนเขียนด้วยค่ะ พรอันใดที่คนเขียนอวยพรมาจงย้อนกลับไปบังเกิดกับคนเขียนเช่นกันค่ัะ NHY 2014 ค่ะ
-
ป๋ากับหนูถึก >.<
-
ก่อนจะหว๊าน~~~~!!!! กันตอนท้ายเนี่ยยย :o8:
ก้อต้องทะเลาะกันก่อนใช่ป่ะ :laugh: :laugh:
-
อีหนูถึก >///<
-
:mew1:
หวานเวอร์
แอบอิจฉา อิอิ
-
HNY 2014 จ้า
-
หวานชื่นใจรับปีใหม่เลย :man1:
สวัสดีปีใหม่ค่า
-
รักกันมากทะเลาะกันเรื่องเล็กๆนี่บอกได้เลยนะว่าแคร์กันมากแค่ไหน
โอ้ยยยยยยยยยยยยชอบบบบบบบบ
ตลกเวลาคนถามว่าบีมอยู่ม.ไร555555555555555555555555
-
ป๋ากะอิหนู :laugh:
สวัสดีปีใหม่จ้า :3123:
-
สวัสดีปีใหม่จ้า
คุณป๋ากับหนูถึก
-
กรี๊ดน่ารักกก
อ่านรวดเดียวเลยค่ะตั้งแต่เมื่อวาน สนุกมาก :hao7:
-
คู่นี้มันน่ารักมุงมื้ง ชอบเวลาเค้าอยู่ด้วยกัน เหมือนจะไม่หวาน แต่มันหวานเวอร์
-
ดีแล้ว ทะเลาะกันบ่อยๆ เขาว่าลูกดกนะจ๊ะ 555+
-
หนูถึก น่าร๊ากกกกกกกกกกกก :mew1: :mew1:
-
เขิน ไปกะเค้าด้วย คริคริ
-
สวัสดีปีใหม่คุณป๋าและอีหนูถึกด้วยอีกคนนะคะ :mew1:
-
ชีวิตคู่ก็อย่างนี้แหละนะ อยู่ด้วยกัน มีทะเลาะกันบ้างก็เรื่องธรรมดา(ถึงคู่นี้จะบ่อยไปซักหน่อย)
เวลาไม่ตรงกัน นาน ๆ เจอกันที แทนที่จะได้สวีทหวานแหวว ดันมาทะเลาะกันซะได้น้า
เหตุผลจริง ๆ ที่ทำให้ต้องมาทะเลาะกัน ก็เพราะต่างฝ่าย ต่างห่วงคนที่ตัวเองรักมาก ๆ แหละนะ
แต่ก็เพราะใช้อารมณ์ผสมความเพี้ยนส่วนตัวของพี่หมอบีมมากไปหน่อย มันก็เลยเป็นเรื่อง
พี่หมอบีม ที่โมโหทีก็อาละวาดซะบ้านแตก แต่ไม่น่ากลัวเท่านายซินที่โกรธที เย็นชาเป็นน้ำแข็งเลย
ดีนะพี่หมอ ที่รู้ตัวว่าตัวเองก็ผิด ยอมเป็นฝ่ายไปง้อคุณเจ้าหญิงก่อน ขืนต้องโกรธกันข้ามปีนี่ ไม่ดีเลยนะ
ตอนจัดกระเป๋าน่ารัก มุ้งมิ้ง ๆ ดีจัง ซินของเราละเอียดรอบคอบดีมาก พี่หมอก็มาวุ่นวายแบบน่ารักดี
แหม ๆ แล้วชอบมาว่านายซินเด็กนะพี่หมอบีม ถึงอายุจะใช่ แต่นิสัยนี่ไม่ใช่เลยนะจ้ะ เราอ่านทีไร
นายซินของเรา ให้อารมณ์แบบพี่ชายที่แสนจะใจดี อ่อนโยน ใจเย็น มีความคิดเป็นผู้ใหญ่
ที่สำคัญ เข้าใจนิสัยเพี้ยน ๆ ของพี่หมอบีมดีที่สุด จับจุดพี่หมอได้ซะอยู่หมัด ถึงพี่หมอบีม จะไม่ชอบ
ที่นายซินผูกขาดนิสัยชอบดูแลก็เถอะนะ แต่ดูแล้ว ยังไง ๆ พี่หมอก็จำเป็นต้องมีนายซินคอยดูแลจริง ๆนะ
ไปเดทกันที่เขาใหญ่ เพื่อเคาท์ดาวน์แล้ว ยังได้โอกาสรำลึกความหลังครั้งแรกที่เจอกันด้วยรึเปล่าจ้ะเนี่ย
"ของขวัญปีใหม่" ที่ให้กันและกันอย่างนี้ดีจัง เหมือนเป็นคำสัญญา ที่จะดูแลตัวเอง เพื่อคนเรารักเลย :o8:
สวัสดีปีใหม่คุณป๋าเพี้ยน กับอีหนูถึก ด้วยจ้า ขอให้รักกันมากขึ้น ๆ ๆ ไม่มีสิ้นสุดเลยนะ
สุขสันต์วันปีใหม่คนเขียนด้วยจ้ะ ขอให้มีความสุขกาย สุขใจ สุขภาพแข็งแรง รวย ๆ เฮง ๆ ตลอดปี ตลอดไปนะคะ
ขอบคุณค่ะ :L1:
-
น่าย้ากกกกกกกกกก
คู่นี้อ่านแล้วมันก๊าวใจดีแท้ :-[ :o8:
-
:กอด1:
-
น่ารักกันจิงๆ :-[
-
เห็นชื่อเรื่องแล้วแอบคิดว่านาง(นาย)ซินต้องโดนโขกสับเป็นแน่ แต่แล้ว...มันไม่ช่ายยยย~ เอาเป็นว่าอ่านแล้วติดงอมแงมเลย
-
น่ารัก มุ้งมิ้งมากกกกก แบบอ่านแล้วชอบภาษาสำนวนจริงๆตั้งแต่เข้ามาอ่านตอนแรกละ
คิดไม่ผิดที่กดเข้ามาอ่านตอนนั้น
หมอบีมน่ารักกกกกก เสียดายไม่มีเซอร์วิสต่อ
ขำหมอเพี้ยนจริงๆ ฮาอะ ป๋าขาาาาาาา
อีหนูถึกก็ฮาก๊ากเลย เจ้าหญิงถึกทน เจ้าชายบอบบาง อืม...ใช้ได้55
-
# ลอยกระทง [special]
ไม่รู้ว่ากี่ปีแล้วที่พวกเขาอยู่เคียงข้างกัน ได้ทำเรื่องบ้าๆ ผ่านกระแสเวลาทั้งสุขและเศร้า หัวเราะกับเรื่องไร้สาระ และ...ได้ลอยกระทงด้วยกัน ปีนี้ดูเหมือนหมอบีมจะไม่มีหวังนั้นเสียแล้ว เพราะได้ข่าวว่าอีกคนที่อยู่ไกลคนละโพ้นทะเล กำลังอยู่ในช่วงทัวร์คอนเสิร์ตอัลบั้มในยุโรป หมอที่พึ่งสะสางงานวิจัยชิ้นใหญ่ที่ใช้เวลาเกือบสามปีเสร็จ เขาพอใจกับงานชิ้นที่ทุ่มเทแรงกายและใจลงไปอย่างสุดความสามารถ คนตัวขาวที่ซีดกว่าเดิมเพราะไม่ได้ออกแดดเกือบสามเดือนนั่งมองจอโทรศัพท์ที่มีรูปบางคนกำลังฉีกยิ้มกว้างเป็นภาพพื้นหลัง เกือบครึ่งปีแล้วที่ไม่ได้เจอกัน การเจอครั้งที่แล้วก็เป็นเพียง...มือเบสของวงดนตรีดังเอาอัลบั้มใหม่มาให้ฟังเท่านั้นเอง...
“นี่เซ็นต์เองเลยนะ”
คนที่อยู่ในจุดเกือบสูงสุดของความฝัน ยื่นแผ่นซีดีอันมีหน้าปกเป็นรูปตัวเองมาให้ เขาหัวเราะให้กับภาพหน้าปกพลางค่อนขอด
“คิดได้ไงวะ เอาซินเดอเรลามาขึ้นปก”
คนที่ถูกว่ายักคิ้วซ้าย ก่อนจะตอบ
“ซินหล่อสุดแล้วในวง หรือบีมว่ามีใครหล่อกว่า”
“มีสิ”
พอได้ยินดังนั้น คนที่อวดอ้างว่าตัวเองหล่อที่สุดเป็นอันต้องหุบยิ้มลง
“ใคร!!!”
คนๆนั้นว่าพลางบีบแขนเขาแน่น เขาหัวเราะอย่างอดไม่ได้กับท่าทางของอีกคนที่ดูเดือดดาลจนเกินพอดี
"กูไง....ก็กูหล่อกว่า คิดไปถึงไหนวะ"
“อย่าให้รู้นะ...ไม่งั้นบินมาปลิดชีพมันแน่"
นานเท่าไหร่ที่เขาคนนั้นพูดได้เยอะขนาดนี้
“ขอโทษๆ ล้อเล่นน่า..."
และนานเท่าไหร่แล้วที่เขาเอ่ยคำขอโทษออกมาได้อย่างง่ายดาย
เขาละสายตาจากโทรศัพท์มามองหนังสือกอซซิบที่เขาซื้อเพียงเพราะมีรูปใครบางคนอยู่บนหน้าปก ใครคนนั้นไม่ได้ไว้ผมสกินเฮดแบบที่ชินตาอีกแล้ว ใบหน้าที่เคยเกลี้ยงเกลาถูกแทนที่ด้วยหนวดเคราสีเข้ม มือของคนๆนั้นกำลังโอบเอวของสาวบางคนที่เขาไม่ได้รู้จัก...และไม่มีสิทธิ์จะรู้จักแม้แต่น้อย ใครคนนั้นกำลังยิ้ม ยิ้มแบบที่เคยยิ้มให้เขา
มีใครบางคนเคยบอกว่าความห่างเหินมันจะน่ากลัวก็ต่อเมื่อชินชากับมันแล้ว พวกเขาเคยโทรคุยกันในทุกวัน แปรเปลี่ยนเป็นทุกสัปดาห์ และทุกเดือนในที่สุด ข้ออ้างของเหตุการณ์เช่นนี้คือ เวลา ความสะดวก และอะไรต่อมิอะไรมากมายที่พวกเขาทั้งคู่สรรหามาเพื่อแก้ตัวให้กับความอ่อนแอของตนเอง แต่เขาก็ตอบไม่ได้ว่าถ้าเพียงเขาหรือใครคนนั้นล้มเลิกความฝัน...พวกเขาจะเป็นอย่างไร จะยังมีความสุขดีหรือไม่ เพราะความสุขของเขาทั้งคู่คือการรักษาความฝันของตนและเห็นอีกคนมีความสุขกับสิ่งที่ทำอยู่ เสียแต่ว่าสิ่งที่พวกเขากำลังทำมันช่างต่างกันเหลือเกิน...เหมือนคู่ขนานที่บรรจบกันไม่ติด ทำได้เพียงเดินไปเคียงข้างกัน แต่บางทีเขาก็อยากจะหยุดพักหรือเลี้ยวเข้าไปหาอีกสิ่งที่ยืนอยู่ข้างๆบ้าง แม้จะเริ่มเคยชินกับความห่างเหินอันแสนว่างเปล่า แต่เขาก็ปฏิเสธไม่ได้ว่ายังอยากจะอยู่ด้วยกันเหมือนเดิมเหลือเกิน...คิดถึง… คงเป็นคำสั้นๆ ที่อธิบายความรู้สึกทั้งหมดในตอนนี้ของเขาได้ บีมที่ปัจจุบันดำรงตำแหน่งผู้ช่วยศาสตราจารย์ในองค์กรณ์เพื่อเพื่อนมนุษย์แห่งหนึ่ง ยืนถือหนังสือเล่มที่พอนึกแล้วไม่น่าซื้อมา อยู่ที่หน้าต่างห้องทำงานพลางทอดสายตามองรถรายามเย็น จนเมื่อแม่บ้านมาขออนุญาตล็อคห้องเขาจึงหยิบสูทและกระเป๋าเพื่อมุ่งหน้ากลับที่ๆเขาเรียกว่า...บ้าน...'ของขวัญวันลอยกระทง บ้านของเราไง' เป็นใครอีกคนที่เคยบอกไว้เมื่อหลายปีก่อน หมอจอดรถไว้ในโรงรถของบ้านเดี่ยวสองชั้นหลังเล็กสีครีม ก่อนจะเดินมาที่โซฟาเบื่อเอนตัวลงอย่างเหนื่อยหน่าย...เหนื่อยกับใจตัวเอง เขายกมือสองข้างขึ้นเหนือตัวราวกับกำลังจะคว้าบางอย่างที่อยู่ในอากาศหรือราวกับจะคว้าอีกคนมาไว้กับตัว ซึ่งทั้งสองสิ่ง...เขารู้ดีว่าไม่มีทางเป็นไปได้
หลังจากเหนื่อยมาทั้งวัน เขาจึงปิดเปลือกตาแล้วนำตัวเองให้จมลงไปในนิทรา ในนิทรานั้นเขาฝัน...ฝันถึงเหตุการณ์ที่เคยเกิดขึ้นมาก่อน
'บีม...ตื่นไปลอยกระทงกัน'
เสียงคุ้นหูดังขึ้น เขาค่อยๆเปิดเปลือกตาก่อนจะพบว่าคนที่คิดถึงใช้ตาเรียวฉายมาที่เขา นัยตาสีเข้มสะท้อนเขาอยู่ในนั้น ในมือเรียวยาวถือหนังสือดนตรีเล่มโปรด
'ปวดขาสินะถึงปลุก'
เขาว่าพลางขยี้ตา อีกคนวางหนังสือก่อนจะโน้มหน้าเข้ามาจุมพิตที่ริมฝีปากเบาๆ
'อือ...ปวดขาสุดๆ ลุกได้แล้ว'
'โกหกหน่อยก็ได้'
เขาว่าพลางพลิกตัวให้ใบหน้าหันไปทางลำตัวของอีกคน ก่อนจะกัดเข้าที่หน้าท้องอันอุดมไปด้วยกล้ามเนื้อผ่านเสื้อยืดเนื้อนิ่มด้วยความหมั่นเขี้ยว
'เฮ้ย!!'
คนตัวโตกว่าสะดุ้งโหยง แต่ก็ยังมีสติพอที่จะไม่ลุกพรวดพราดเพราะเกรงจะทำให้อีกคนตกจากโซฟาไป
'บีมครับ...'
คนๆนั้นคำรามเสียงต่ำในคออย่างคาดโทษ
'อะไรครับ'
เขาส่งเสียงท้าทายออกไป พร้อมกับเอื้อมมือกอดเอวหนาแล้วใช้นิ้วจี้เบาๆ เพียงแค่นั้นก็ทำให้อีกคนดิ้นเป็นเจ้าเข้า
… ความเป็นห่วงของคนๆนั้นสูญสิ้นทันที...
'ตุ้บ'
เขาตกปุลงข้างโซฟา เพราะด้านล่างมีพรมปูไว้เขาถึงไม่รู้สึกเจ็บเสียเท่าไหร่ แต่เจ็บใจที่บางคนกำลังหัวเราะเยาะเย้ย
'เจ็บไหม'
ใครบางคนที่ว่ายื่นมือขวามาให้ เขาปัดมันทิ้งก่อนจะโวยวาย
'ทำอย่างนี้เหรอ...จำไว้เลยนะ'
'ครับ จะจำครับ'
อีกคนยิ้มเผล่อย่างน่าหมั่นไส้ ก่อนจะพูดต่อ
'อย่าโกรธน่า...เดี๋ยวไม่เลี้ยงกระทงขนมปังนะ'
'คนเว้ย!!! ไม่ใช่ปลา!!!'
'เมี้ยว...'
เสียงบุคคลที่สามดังขึ้น ซึ่งนั่นคือแมวเหมียวที่ชื่อปลานั่นเอง
'พ่อไม่ได้เรียกเราสักหน่อย'
เขาที่นั่งอยู่บนพรมเอ่ยบอกสัตว์เลี้ยงที่รักดังลูก ก่อนจะเอื้อมมือลูบหัวมันเบาๆ
'ปลา...มานี่มา'
แค่เพียงได้ยินเสียงทุ้มของคนๆนั้น เจ้าลูกของเขาก็กึ่งวิ่งกึ่งกระโดดไปบนโซฟา คนตัวสูงฉีกริมฝีปากบางยิ้มร่าก่อนจะกอดเจ้าปลาไว้เต็มแขน ซึ่งมันก็ตอบรับด้วยการเลียเบาๆที่มือ บางทีเขาก็อิจฉาคนตรงหน้าเสียเหลือเกิน อิจฉาที่ได้รับความรัก หรือแม้แต่อิจฉาที่แย่งความรักของเขาทั้งหมดไปเก็บไว้แต่เพียงผู้เดียว
'ขี้โกง'
เขาโพล่งออกไปในที่สุด คนๆนั้นหัวเราะเบาๆ ก่อนจะถดตัวลงมานั่งตรงหน้า แล้วใช้หน้าผากแนบลงบนหน้าผากของเขาส่งผลให้จมูกโด่งเรียวชิดกับปลายจมูกเขาพอดี แม้จะไม่ได้สวมแว่นเขาก็สามารถมองเห็นแพขนตายาวสีดำสนิทได้ชัด เขาจึงใช้สองอุ้งมือประคองใบหน้าหล่อเหลานั้นไว้ แล้วเอ่ยแผ่วเบา
'รู้ไหม...ทั้งหมดนี่เป็นของกู'
แล้วก็ใช้ปลายนิ้วไล้เบาๆไปที่ทุกส่วนของใบหน้า คนๆนั้นหลับตาลงเมื่อเขาใช้นิ้วโป้งสัมผัสที่เปลือกตา
'ตานี่ก็ด้วย'
'จมูกด้วย'
ริมฝีปากบางงับที่มือเขาเบาๆเป็นเชิงหยอกล้อ
'ปากนี่ด้วย'
คนๆนั้นฉีกยิ้มกว้างเสียจนตาเรียวแทบจะปิด แล้วเอ่ยล้อเลียน
'ใครกันแน่ครับที่ขี้โกง'
ก่อนจะผละออกแล้วฉุดมือเขาให้ลุกตาม
'ไปลอยกระทงด้วยกันนะ'
เสียงทุ้มเอ่ยบอกอีกครั้งพร้อมกับกระชับมือเขาให้เดินตาม ท่ามกลางความมืด ผู้คนจำนวนมหาศาลและบรรยากาศพร่ามัวสีเทา เขามองเห็นแค่แผ่นหลังของคนที่รัก แม้เสียงจอแจจะน่ารำคาญเพียงใด เขาก็ได้ยืนเพียงเสียงของใครคนนั้นที่จำได้แม่น
'อธิษฐานสิ'
คนตัวสูงยื่นกระทงที่ทำจากขนมปังให้ เขารับมาจรดที่หัวก่อนจะส่งมันคืนให้อีกคนทำบ้าง
"ผมอธิษฐานว่า'
เขาใช้มือของตนปิดริมฝีปากบางเฉียบนั่นไว้ก่อนที่คนข้างๆจะโพล่งคำอธิฐานออกมา
'ใครเขาบอกกันเล่า เดี๋ยวไม่เป็นจริงหรอก'
เขาคนนั้นจับข้อมือเขาไว้ แล้วจุมพิตฝ่ามือนั่น ทำให้เขารีบชักมือออกคล้ายกับถูกของร้อน
'ความจริงผมต้องขอกับบีม '
คนข้างๆมองตรงมาที่เขา ก่อนจะเอื้อนเอ่ย
'มาลอยกระทงด้วยกันทุกปีนะ'
เขายิ้มให้กับท่าทางเก้กังของอีกคน ใครคนนั้นเอามือลูบท้ายทอย ใบหน้าหล่อเหลาดูขัดเขินอย่างไม่ชินตา
' แล้วสักวัน...เรามาแต่งงานกันนะ'
เขาหัวเราะ...หัวเราะอย่างบ้าคลั่ง แต่อีกคนกลับขยับเข้ามาใกล้ก่อนจะประคองหน้าเขาไว้แล้วใช้นิ้วโป้งเกลี่ยที่แก้มเบาๆ
'อย่างร้องไห้สิ'
A hundred days have made me older
Since the last time that I saw your pretty face
เขาคิดถึงใบหน้าหล่อเหลาเฉยชาที่ยามยิ้มแล้วอบอุ่น...อันเป็นของเขาแต่เพียงผู้เดียว
A thousand lies have made me colder
And I don't think I can look at this the same
แต่บัดนี้เขาไม่แน่ใจว่าเขาจะสามารถมองมันและทนต่อความเฉยชา และรอยยิ้มที่ไม่ใช่เพียงของเขาได้หรือไม่
But all the miles that separate
Disappear now when I'm dreaming of your face
แม้จะห่างไกล แต่เมื่อใดที่อยู่ในฝัน เขามั่นใจได้ว่าใบหน้าอันคุ้นเคยจะเป็นเพียงของเขา
I'm here without you, baby
But you're still on my lonely mind
เพราะแม้จะไกลห่างแค่ไหน...กลิ่นไอของคนๆนั้นยังอบอวนอยู่รอบตัว
I think about you, baby
And I dream about you all the time
เพราะไม่ว่าจะฝันกี่ครั้ง...เขาก็ยังฝันถึงคนผู้เป็นที่รัก
And tonight it's only you and me
ฝันที่มีแค่เขาและคนผู้เป็นที่รัก
-
(ต่อ)
"เมี้ยวววววววว"
เสียงของสัตว์เลี้ยงและน้ำหนักที่ถาโถมบนตัวทำให้เขาลืมตาตื่นภายใต้ความมืดในค่ำคืน แพขนตาที่เปียกทำให้เขาลูบหน้าตัวเองเพื่อเรียกสติ...เขาร้องไห้ แม้แต่ความฝันคนๆนั้นก็มีอิทธิพลกับใจเขาเหลือเกิน
"ฉลาม....เอ็งมานั่งทับตาทำไม ตัวอย่างกับวัว"
เขาว่าเจ้าเหมียวที่นั่งทับอยู่กลางลำตัว ฉลามเป็นลูกของไอ้ปลาลูกสาวของเขาเอง ปลาเสียไปเมื่อปีก่อน...และคนๆนั้นไม่ได้อยู่เคียงข้างเขาในเวลาแสนเศร้า...เขาไม่กล้าพอที่จะบอกเพราะคนที่รักคนนั้นกำลังวุ่นวายกับการทำอัลบั้ม ไม่อยากรบกวน เป็นอีกเหตุผลที่เขาใช้ทำร้ายตัวเอง
"อาบีมคะ"
"อาบีมไม่อยู่หรอก"
"อยู่สิ เค้าเห็นรถ"
เขาเดินมาเปิดประตูให้เด็กชายและหญิงคู่หนึ่ง ทั้งคู่เป็นลูกของพี่ชายคนๆนั้น
"ว้ายยยย"
เด็กสาวตะโกนอย่างตกใจเมื่อเห็นว่าใครมาเปิดประตู
"อาบีมทำไมไม่เปิดไฟ ตกใจหมดเลย"
เด็กสาวเบ้หน้า...เขาลูบหัวเธอแผ่วเบา
"ขอโทษครับ อาหลับครับ"
"อาซินบอกว่าถ้านอนตอนค่ำจะทำให้ปวดหัว"
เขายิ้มให้กับเด็กชายผู้พูด.....คนๆนั้นเป็นฮีโร่ของเด็กทั้งสอง แม้จะย่างก้าวไปที่แห่งใดหรือทำสิ่งใด...คนผู้นั้นก็อยู่ในใจเขา
"คุณปู่กับคุณย่าให้มาเรียกไปทานข้าวค่ะ"
เขายิ้มและขอตัวเข้าไปล้างหน้าล้างตาก่อนจะเดินตามเด็กทั้งสองไปอีกที่ ที่อยู่ไม่ไกลนักเพราะคนๆนั้นให้เหตุผลว่า
'ผมอยากอยู่กับคนที่รักทั้งคู่'
****************************************
"ช่วงนี้เป็นไงบ้างลูก"
ผู้เป็นแม่เอ่ยถามพลางจัดจาน ซึ่งเธอปฏิเสธความช่วยเหลือจากเขาเพราะเธอบอกว่าอยากให้เขานั่งทานอย่างอร่อยเพียงอย่างเดียว
"งานวิจัยเสร็จแล้วครับ ช่วงนี้คงรับบรรยายไปเรื่อยๆ รอเสนองานต้นปีหน้า"
เขาตอบเธอที่ยิ้มให้อย่างใจดี...เธอทำให้เขานึกถึงแม่ที่อยู่ชานเมือง ที่บ่นว่าอยากจะมาร่วมวงสนทนากับเธอคนนี้แม้ทั้งคู่จะพบปะกันเกือบทุกอาทิตย์อยู่แล้วก็ตาม
"เออ....เอ็งก็ให้ว่างบ้าง พ่อเห็นทำงานแล้วปวดหัวแทน"
ชายผู้ที่เป็นนายตำรวจเก่าพูดบ้าง ชายผู้นั่นตบที่เก้าอี้ตัวข้างๆเพื่อให้เขานั่งลงตรงนั้น...ที่ๆใครบางคนเคยนั่ง...
“ของโปรดทั้งนั้นเลยนะลูก แมเตรียมไว้ให้”
เขากล่าวขอบคุณ ก่อนจะหันไปโค้งให้ผู้มาใหม่
"ไอ้ซินเป็นไงบ้าง"
ผู้ที่มีใบหน้าคล้ายกับคนๆนั้น เอ่ยถาม
"ไวท์!"
คู่ชิวิตของเจ้าของชื่อเอ่ยปราม เขายิ้มและบอกเธอว่าไม่เป็นไร
"ยุ่งกับการเล่นคอนเสิร์ตครับ"
เขาตอบและยิ้มให้ทุกคนที่นั่งอยู่
“ตอนหนูไปหา...หนูเห็นอาบีมตาแดง”
สาวน้อยที่พอเข้าใจอะไรบางอย่างเอ่ยบางอย่างออกมาอย่างเถรตรง ผู้คนที่นี่เป็นแบบนี้เสมอ
"บีม...ห้าปีแล้วนะ แม่ว่าลูกควรจะให้โอกาสตัวเองบ้างนะ หนูไม่ต้องมารอซินแบบนี้ก็ได้"
สองปีที่พวกเขาอยู่ในบ้านหลังเล็กๆด้วยกันตอนที่บีมยังใช้ทุนอยู่ในเมืองไทย...ได้เป็นครอบครัวเดียวกัน ก่อนที่ความฝันของทั้งคู่จะพรากพวกเขาออกจากกัน...เขาเลือกที่จะรับทุนเรียนต่อเพื่อทำงานวิจัยให้องค์กรช่วยเหลือเพื่อนมนุษย์ของโลกในอเมริกา ในเวลาเดียวกันกับที่อีกคนที่ตามฝันโดยการเซนสัญญาการเป็นศิลปินให้กับบริษัทยักษ์ใหญ่ในอเมริกา พวกเขาเทียวไปเทียวมาหากันในระยะเวลาเกือบสามปีที่อยู่ภายในอเมริกา...แต่เพียงเมื่อเขาเรียนจบเขากลับมาอยู่ในโลกเต็มไปด้วยความทรงจำ แต่อีกคนกำลังโลดเล่นอยู่ในอีกโลก...โลกแห่งแสงสี นั่นเป็นโลกเขานึกภาพไม่ออก และไม่รู้ว่าโลกของใครคนนั้นจะยังมีเขาในความทรงจำบ้างไหม
"อือ...คุณครูบอกว่าเราต้องให้โอกาสตัวเองนะอา"
เด็กสาวเอ่ยต่อท่ามกลางความเงียบงัน ทุกคนที่นี้รู้ทุกอย่างดี...ทุกคนรู้ถึงความสัมพันธ์อันห่างเหิน รู้ถึงชื่อเสียงอันเป็นที่มาสู่ข่าวลือมากมายของอีกคน
"บ๊ะ...มาพูดแบบนี้ได้ไง ขืนพวกเอ็งเลิกกันพ่อจะตัดพ่อตัดลูกมันทั้งคู่"
หรือรู้แม้กระทั่งความรู้สึก....ว่าเขาผูกพันธุ์กับที่แห่งนี้และผู้คนที่นี้เสียจนไม่อยากไปไหน
"ที่เรียกมาวันนี้ไม่ใช่แค่กินข้าวหรอก ปู่มีของขวัญหลังเกษียนให้ทุกคน"
ชายผู้ที่อาวุโสที่สุดเอ่ยต่อ ชายผู้นั้นยื่นซองสีขาวให้และบอกให้เขารีบเปิด พลางพ่นพึมพำว่าเดี๋ยวไม่ทันการ เขาไหว้ขอบคุณแล้วเปิดมัน มันเป็นตั๋วเครื่องบินพร้อมใบจองโรงแรม เพื่อไปพบอีกคนที่โลกอีกใบ เขานั่งนิ่งงัน บางทีเขาควรจะให้โอกาสตนเองเรียกคืนหัวใจสักครึ่งของตนเองคืนมาบ้าง หัวใจที่ใครบางคนเอาไปทั้งหมด เขาจะไม่เพียงขอมันกลับมาแต่จะขอของอีกคนกลับมาอีกครึ่ง...ให้ความรักมันเต็มเหมือนเดิมเสียที
แต่บางทีเขาคนนั้นอาจจะไม่เหลือหัวใจให้เขาแม้เพียงเสี้ยวให้เขาแล้วก็ได้ หรือแม้แต่หัวใจทั้งดวงของเขาเอง...อีกคนอาจจะทิ้งไว้ที่ไหนสักที่ก็เป็นได้ คนๆนั้นไม่ได้ผิด เขาก็ไม่ได้ผิด ระยะห่างต่างหากที่ผิด ความจริงที่แสนโหดร้ายคือพวกเขาไม่น่าจะดื้อดึงกันตั้งแต่แรกแล้ว...ภาพที่เขาเห็นที่หน้าโรงแรมไม่ใช่มุมกล้อง ข่าวลือหรืออะไรทั้งสิ้น เขาเห็นด้วยตา คนนั้นกำลังยืนให้สาวที่เคยเห็นในข่าวกอด คนที่เคยเกลียดการสัมผัส...เป็นคนๆเดียวที่เคยพูดว่ายกอ้อมกอดให้เขาคนเดียว ซินเดอเรลาของเขาคนนั้นเอง
********************
ซินเห็นใครบางคนที่หน้าโรงแรม คนๆนั้นดูคุ้นตา ลักษณะเหมือนใครบางคนที่เขารัก เพียงแต่ใครคนนั้นท่าทางกระฉับกระเฉงมากกว่านี้ ผิวที่ขาวไม่ได้ซีดเผือดขนาดนี้ แต่แววตาที่ปราศจากแว่นช่างเหมือนกันเหลือเกิน แต่เขาคิดว่าบางทีเขาคงเหนื่อยเกินไปเหมือนทุกที
ในค่ำคืนแห่งความหนาวเย็นยามใกล้สิ้นปี เขาเอนกายอยู่บนนกยักษ์ลำใหญ่ที่มุ่งหน้าสู่เมืองต่อไปที่อยู่ในลิสต์ทัวร์คอนเสิร์ต ที่นั่นมีผู้คนจำนวนหลายพันที่ตั้งตาคอยวันนี้ แต่เขากลับคิดถึงแค่อีกคนที่ตั้งตาคอยเขาอย่างไม่รู้ว่าวันไหนจะได้พบกันอีก
คนๆนั้นรับโทรศัพท์หรือวีดีโอคอลได้แปลกอย่างประหลาดเสมอ
‘รองเท้าหายหรือคิดถึงผมครับคุณซินเดอเรลา ถึงโทรมา’
ทุกๆครั้งเขาจะหัวเราะและตอบว่า
‘ซินคิดถึงปลา’
‘ปลาที่ไหน ที่นี่มีแค่แมว เป็นเด็กเป็นเล็กหัดมีกิ๊กเหรอ ห๊ะ!!!’
คนๆนั้นมักจะโมโหได้น่ารักเสมอ แม้เพียงได้ยินเสียงเขาก็นึกแววตาและท่าทางออก แต่ไม่รู้ว่าเมื่อไหร่ที่บทสนทนามันเหลือเพียงแค่คำทักทาย และรอยยิ้มที่เหน็ดเหนื่อยของอีกคน ดังเช่นครั้งนั้น
‘ครับ’
เสียงปลายสายฟังดูงัวเงีย เขาลืมไปครั้งว่าที่ๆใครคนนั้นอยู่ไม่ใช่ตอนบ่ายสองเช่นเขา เพียงแต่การไม่ได้ติดต่อกันเกือบเดือนทำให้เขารู้สึกคิดถึงแทบบ้าหรือบางทีอาจจะรู้สึกผิดอย่างร้ายแรง เขารู้ดีว่าระยะเวลาในการเดินสายโปรโมทอัลบั้มมีเพียงแค่ฝ่ายเขาเท่านั้นที่สามารถติดต่อกลับไปได้ ใครบางคนไม่สามารถต่อสายข้ามประเทศโดยที่ไม่รู้ว่าเขาอยู่ที่ไหนในโลกหรือกำลังทำอะไรอยู่ได้แน่ เพียงแต่เขายุ่ง...หรือแค่บางทีอาจจะยังพยายามไม่พอ
‘ซินนะครับ’
เขาเอ่ยทักทายพลางทิ้งตัวลงบนโซฟาในสถานีวิทยุแห่งหนึ่งในยุโรปเหนือ เสียงจอแจของผู้คนรอบข้างทำให้อีกคนเอ่ยถาม
‘ครับ เหนื่อยไหม ตอนนี้คุยได้เหรอ’
เขาเกลียดบทสนทนาแบบนี้ พอๆกับเกลียดที่ตัวเองไม่อยากได้ยินเสียงไร้ชีวิตชีวาของอีกคนที่อยู่คนละฟากฟ้า อาจจะเป็นอีกเหตุผล...หรือข้ออ้างก็ได้ มันเหมือนคนที่เขารักกำลังเหนื่อย แต่ยอมฝืนตัวเองเพื่อไม่ให้เขาคิดมากและมุ่งหน้าทำตามความฝันต่อไป...ความฝันที่คนๆนั้นไม่ได้ร่วมเดินทางมาด้วย
ตอนที่บีมไปเรียนต่อ เขาก็เลือกที่จะเซนสัญญาผูกมัดตัวเองอย่างทะนงตนว่าพวกเขากำลังมุ่งสู่ความสำเร็จของชีวิตเหมือนกัน ใครคนนั้นโทรมาหาเขาที่บ้านพักทุกเช้า เหมือนกับที่เขาใช้วีดีโอคอลติดต่อกลับไปทุกคืน แม้จะคิดถึง เขาก็สามารถบินไปหาได้เพียงไม่กี่ชั่วโมง แต่เมื่อใครคนนั้นต้องกลับไปทำงานที่บ้านเกิดเป็นช่วงเวลาเดียวกับที่คำว่าชื่อเสียงย่างกรายเข้ามาเยือน ทุกอย่างก็เปลี่ยนไป
‘กำลังรอสัมภาษณ์’
เพียงพูดได้แค่นั้นเสียงของทีมงานก็ส่งเสียงเรียกให้เข้าไปทำงานต่อ เขาบีบโทรศัพท์เครื่องบางแน่นและหลับตาพร้อมกับค่อยๆผ่อนลมหายใจก่อนจะทิ้งเวลาให้เงียบงันยาวนานอย่างไร้คำพูดปลอบประโลม แต่มีบางคำที่ใครคนนั้นเอ่ยออกมา เสียงนั้นแหบและแผ่วเบา เขาไม่ได้โง่…คนๆนั้นกำลังสะอื้น...แม้แต่ร้องไห้ก็ยังต้องอดทน เพียงเพราะเพื่อเขาเท่านั้น
‘ซิน...ฝันดีนะ’
คำอวยพรเช่นนั้น...คงใช้ไม่ได้กับคนเช่นเขาเพราะตั้งแต่นั้นมาเขาไม่เคยหลับตาลงแล้วฝันดีแม้เพียงครั้งเดียว...
________________________________________________________________________________
ต่อหน้า 16
-
:mew1: :mew1: :mew1:
-
อะแฮ่ม...ยังไงก็ขอตอนพิเศษบ้างไรบ้างพอให้หายคิดถึงเจ้าชายเพี้ยนกับเจ้าหญิงถึกบ้างนะ ชอบจริงคู่นี้ รอพายโจ้คับ ส่วนพี่ฟ้านี่จะเป็นฟ้าเอเดน หรือเอเดนฟ้าก็รอลุ้นกันไป แต่อยากให้เป็นเอเดนฟ้าซะมากกว่านะ~~ :hao3:
-
:sad4: :sad4: :sad4: :o12: :o12:
จบแล้วหลอ
ยังอินอยู่เลย
ขอตอนพิเศษอีกนะ
-
จบแล้ววววววว
น่าจะให้เจ้าชายจุ๊บนางซินตอนจบด้วย
รอคู่หมอโจ้กับพาย
-
จบแล้ว ชอบเรื่องนี้จริง ๆ นะเนี่ย :-[
-
จบ จบ จบ
ไรอะมะยอมมมมมมม
ยังไงก็ขอตอนพิเศษด้วยนะ
ซินน่ารัก หมอบีมก็เพี้ยนซะ 5555
-
:กอด1: :กอด1:
-
เรื่องนี้เจ้าหญิงต้องดูแลเจ้าชาย เพราะเจ้าชายซนมากและเพี้ยนมากนั่นเอง
-
ขอสกรีมยาวๆๆๆๆๆๆ อยากได้มากกว่านี้้้ :katai4:
น่ารักกันจริง ชอบพ่อหมอบีมอ่ะ o18
-
ขอฮาก่อนนะ :pigha2:
อยากจะบ้าตายอ่านแล้วฮาไม่หยุดอ่ะ
ขอบคุณคนเขียนที่เขียนเรื่องน่ารักๆ
ถ้าไม่นับตอนพิเศษลอยกระทงน่ะนะ
เรื่องนี้ฮาทั้งเรื่องจริงๆ
เราชอบตัวละครทั้งหมดนะ น่ารักมากกก
หมอบีมน้องซินคู่นี้น่ารัก บรรยายไ่ม่ถูกเหมือนกัน
บอกได้คำเดียวว่าอิจฉาความรักคู่นี้ที่ซู๊ดดด
สุดท้ายหมอบีมก็เข้าใจกับคุณพ่อ
ขอบคุณที่ไม่ดราม่าค่ะ
ขอบคุณคนเขียนที่มาอัพให้สม่ำเสมอค่ะ
:กอด1: คนเขียน ไม่ต้องแน่นเดี๋ยวหายใจไม่ออก
(กลัว ซอ วอ ยอ อดอ่านนิยายพอดี)
:L2: :L1: :pig4:
-
ชอบมากกกกกกกกกกกกกกกกก
เป็นนิยายเบาๆ อ่านแล้วยิ้ม แต่พอคนเขียนอยากให้ร้องไห้ก็ร้องไห้จริงๆ
จบแล้วแต่ขอให้มีตอนพิเศษไปเรื่อยๆได้ไหม
-
จุดพลุ แฮปปี้เอ็นมากกกกก :mc4:
ติดตามผลงานต่อไปค่ะ กอด :กอด1: :L2: :pig4:
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด จบแล้วอ่า น่ารักมาก ทั้งแว่นทั้งนางซิน
น้องหลิวแบบมึนนะหนู อิอิ จุมพิตแล้วจะฟื้น ฮ่าๆผิดเรื่องเหมือนแว่นมันว่าเลย
ในที่สุดคู่พายโจ้ก็จะคลอด แอบลุ้นเหมือนกันขอร้องนะคะ หมอโจ้ต้องรับ พายต้องรุก เพื่อไม่ให้เสียชื่อคาสโนว่า อยากเห็นพ่อคนเจ้าชู้สิ้นลายกลัวเมีย เจ้าชู้แบบพายต้องเจอปราบ ส่วนหมอโจ้ผู้เป็นเพื่อนรักของเพี้ยนแว่น ต้องชะตาเดียวกันจะได้มิเสียเปรียบ
เอเดนกับพี่ฟ้า เอเดนน่าจะรุกเนอะ เด็กฝรั่งมันโตเร็ว ตัวใหญ่ ชอบอ้อนพี่ฟ้าด้วย คิดภาพออกเลยเหมือนลูกหมาตัวโต น่าจะมุ้งมิ้งน่ารักดี
ยังไงก็จะรออ่านนะค่ะ
-
:pig4: ขอบคุณมากจริงๆๆ 1+ ชอบ เจ้าชายบีม กะ นางซิน มากอ่ะ
-
จบแล้วววววววว
o13 o13 o13 o13 o13 o13
:mew1: :mew1: :mew1:
-
:pig4:
อ่านแล้วยิ้มอย่างมีความสุข(ไม่เอาอย่าไปนึกถึงตอนเศร้า)
รอคู่ต่อไปค่ะ
-
จบซะแระ อยากให้มีต่ออีกจังเลย..............
-
จบแล้ววว :katai2-1: :katai2-1:
ขอบคุณมากค่ะสนุกมากเลย ดีใจที่ได้ลองแวะเ้ข้ามาอ่านเรื่องแล้วไม่ผิดหวัง เป็นเรื่องธรรมดาที่ไม่ธรรมดาที่สอดแทรกแง่คิดของนิสัยมนุษย์จริงๆ รอตามต่อคู่อื่นนะคะ แล้วก็หวังว่าจะได้อ่านตอนพิเศษคู่นี้อีกหลายๆตอน เพราะ คุณคนเขียนนั่นแหละที่ผิดเอง เพราะเขียนตอนพิเศษหลังจากนี้ไว้ แล้วทำให้อยากอ่านต่อมากว่า มันเกิดอะไรขึ้นบ้าง เรียนจบแล้วยังไง ซื้อบ้านอยู่ด้วยกันตอนไหน ต่างคนต่างทำงานเป็นยังไง คุณทำให้เราอยากเองนะคะ 5555 จะรอด้วยความหวังค่ะ (ไม่กดดันเลยค่ะ) :m26: :interest: o18
-
จบซะแล้ว นางซินกับเจ้าชายเวอร์ชั่นนี้ถึงจะฮาร์ดคอร์บ้างไรบ้าง แต่น่ารักนะอ่านแล้วยิ้มตลอด~
-
ขอบคุณสำหรับนิยายสนุกๆมากค่ะ ชอบทุกตัวละครเลยยยยยยยย
โอ้ยโจ้จะมีคู่55555555555555555
-
เอ้ย ตกใจเข้ามาบอก ตอนจบแล้ว
ตัดจบอ๊ะป่าวง่ะ เค้าอยากอ่านต่อออออออ :ling1:
-
เอ้ย ตกใจเข้ามาบอก ตอนจบแล้ว
ตัดจบอ๊ะป่าวง่ะ เค้าอยากอ่านต่อออออออ :ling1:
^
^
ไม่จร้า...คนเขียนบอกแล้วว่ามีแค่ 15 ตอน #มาตอบแทน :เฮ้อ:
-
อ้าววววว จบแร้วซะงั้น
><
แต่ก้อสนุกจร้า ดีแร้วที่ Happy ending
เจ้าหญิงและเจ้าชายมีความสุขตลอดไป 555+
-
อ่านตอนที่7 หน้า5 จบแล้ว พรุ่งนี้มาอ่านต่อ
-
เขียนสนุกมากกกกกกก ชอบค่ะ แต่ตอนพิเศษแต่ละตอนหน่วงชะมัด อยากอ่านตอนอยู่ด้วยกันแล้วจังเลย
-
จบแล้วเหรอ รอตอนพิเศษ อิอิ
:impress2:
-
สนุกมากๆ เลยค้าาาาาาา ^^
-
อ้าว ? คุณพ่อ ? เราก็นึกว่ายอมรับลูกเขยสุดหล่อคนนี้ ได้ตั้งแต่ตอนที่แล้วนู้นซะอีกนะ โธ่
กลายเป็นลงทุนย้ายบ้านมา เพื่อกีดกันนายซินของเราโดยเฉพาะซะงั้นอ่ะ
แต่ก็ดี ตรงที่ทำให้มีโอกาสได้ปรับตัวเข้าหากันมากขึ้นระหว่างพ่อลูกหัวดื้อคู่นี้แหละนะ
พี่หมอบีม ถึงจะโชคร้ายต้องเจ็บตัวเลือดอาบ แต่ก็โชคดีที่ไม่เป็นอันตรายถึงชีวิตนะ
ที่สำคัญ พี่หมอบีม ไม่ยอมสวมหมวกกันน็อค!! :m16: หน้าตีมาก ๆ สมแล้วที่ซินจะโกรธ
คุณพ่อก็นะ ตั้งนานไม่มา ดันมาตอนนายซินลงโทษเจ้าชายอย่างเบาะ ๆ ซะได้
แต่แหม่ หลุดมาดที คุณพ่อนี่ก็คือพี่หมอบีมในอนาคตดี ๆ นี่เองใช่มั้ยเนี่ย เหมือนกันเด้ะๆ :laugh:
ซินของเราก็ปากดีใช่ย่อยจริง ๆ เฮ้อ ค่อยยังชั่ว ที่พอระงับอารมณ์ได้ ก็พูดขอโทษคุณพ่อซะ
ยังไงก็เป็นเด็ก พูดจาไม่ดีกับผู้ใหญ่ ก็มีแต่จะทำให้ตัวเองดูไม่ดีไปด้วยนะจ้ะ ยังดีที่คุณพ่อเข้าใจ
และแล้วในที่สุด คุณพ่อ ก็เปิดใจยอมรับลูกเขยคนนี้ได้ซะที คุณพ่อรับรู้ได้แล้วสินะ
ว่าความรักของทั้งสองคน ไม่ใช่สิ่งฉาบฉวยอย่างที่คุณพ่อเข้าใจในตอนแรก แค่มีนายซินอยู่ด้วย
ก็ทำให้ลูกชายที่คุณพ่อรัก มีความสุขท่วมท้นหัวใจแล้วนะจ้ะ ที่สำคัญ นอกจากเป็นฝ่ายเปิดใจแล้ว
คุณพ่อเอง ก็ได้รับการเปิดใจยอมรับ จากลูกชายเพี้ยน ๆ คนนี้มากขึ้นแล้วเช่นกัน เรื่องน่ายินดีทั้งนั้น
ถึงจะต้องเจ็บตัว ก็ถือว่าฟาดเคราะห์เนอะพี่หมอบีม เรื่องร้าย ๆ ผ่านไป เรื่องดี ๆ ก็จะตามอย่างนี้แหละ
แฮปปี้ เอนดิ้ง เย้ ๆ :m3: ขอบคุณคนเขียนมาก ๆ ค่า :กอด1:
...............................................................
ปล.1 รอน้องเอเดนกับพี่นางฟ้า สุขสมหวังอีกหนึ่งคู่อยู่นะจ้ะ น้องเอเดนต้องปราบพี่ฟ้าให้อยู่หมัด ให้เลิกเจ้าชู้ซะทีนะ
ปล.2 คู่พายโจ้ ไม่เฮฮาปาจิงโกะหรือไร้สติแบบไอ้แว่นแน่นอน หมายความว่า คู่นี้จะดราม่าหรือจ้ะเนี่ย แงงง
แต่ถึงจะดราม่ายังไง ตอนจบก็ขอ แฮปปี้ เอนดิ้ง เหมือนเจ้าชายกับนายซินเถอะน้าาา :impress:
เป็นกำลังใจให้คนเขียนต่อไปจ้า ขอบคุณอีกครั้งค่ะ :pig4:
-
ชอบเรื่องนี้มาก มาถึงตอนจบซะแล้ว ขนตอนพิเศษมาให้อ่านกันบ้างนะคะ
แอบเห็นคู่พายโจ้ จะมาม่าหรอเนี่ยคู่นี้อ่า จะรออ่านนะคะ
ส่วนคู่พี่ฟ้ากะน้องเอเดนเค้าก็รออยู่ ให้เอเดนจัดการพี่ฟ้าให้เด็ดขาดไปเลย ฮ่าๆๆ
-
ก๊าก เรื่องนี้แฮปปี้เอนดิ้งเพราะน้องต้นหลิวนะ
ขโมยซีนได้น่ารักมาก
ขอบคุณที่แต่งเรื่องน่ารัก ๆ ให้อ่านนะคะ
รอตอนพิเศษหวาน ๆ น้า
-
จบแล้วหรอออ อยากอ่านอีกเยอะๆจังเลยค่ะ
เป็นนิยายที่น่ารักมากเลย>__<
รอติดตามผลงานนะคะ♥
-
#SP ลอยกระทง (ต่อ)
I woke up today in London
As the plane was touching down
เขาตื่นเพราะเสียงล้อของนกยักษ์ลำใหญ่ครูดกับผิวรันเวย์ของเมืองใหญ่
If this keeps me away much longer
I don’t know what I will do
มันอยู่ไกลจากบ้านเกิดที่เขารัก...... และคนๆนั้นที่เขารัก
You’ve got to understand it’s a hard life
That I’m going through
เขาได้แค่หวังว่าคนๆนั้นจะเข้าใจสิ่งที่เขาเป็น
พอๆกับหวังว่าจะรอเขากลับไปและทอดยิ้มสดใสให้อย่างเคย
When the night falls in around me
I don’t think I’ll make it through
แต่เมื่อใดที่รัตติกาลที่เหงาจนเจ็บขั้วหัวใจย่างกรายเข้ามา
I’ll use your light to guide the way
Cause all I think about is you
แค่นึกถึงใครนั้น ก็ทำให้เขาอยากจะก้าวต่อไป...อย่างน้อยก็เพื่อกลับไปโอบกอดคนๆนั้นได้เต็มภาคภูมิ
ที่นี่ก็เหมือนทุกที่ที่ผ่านมา มีแฟนคลับจำนวนหนึ่งมาเฝ้ารอรับ เขายิ้มให้กับสื่อและแฟนคลับจำนวนมาก ยิ้มที่มีใครบางคนยึดเป็นเจ้าของแต่เพียงเป็นผู้เดียว เขากลับใช้มันกับคนที่รักเขา..แต่เชื่อได้ว่าไม่เท่ากับเสี้ยวรักของคนๆนั้นแน่ ภายในห้องรับรองมีสื่อท้องถิ่นจำนวนหนึ่งมานั่งรออยู่ ทุกคนกล่าวทักทายกันตามทำเนียมก่อนจะเริ่มบทสัมภาษณ์ หน้าที่การตอบส่วนใหญ่เป็นของนักร้องนำผู้เป็นหน้าตาของวง และเผื่อแผ่มาถึงเขาบ้างบางครา
“คุณมีข่าวกับเกรต้า ดาราสาวของเยอรมัน นั่นคือเรื่องจริงไหมครับ”
เขาเกลียดการตอบเรื่องที่ไม่ใช่เรื่องงานที่สุด แต่ก็ทำได้แค่เงียบแล้วขอคำถามต่อไป
“ได้ข่าวว่าอัลบั้มนี้คุณได้ขึ้นปกคนเดียว รู้สึกอย่างไรบ้าง”
“ไม่รู้สิ แต่มีเจ้าชายเคยบอกผมว่าเหมือนมีซินเดอเรลามาอยู่บนปก”
ทุกคนในห้องหัวเราะกับมุกตลก แต่เขากลับแค่ยิ้ม...ยิ้มให้กับคำพูดของเจ้าชายคนนั้น
“ฉันเคยได้ยินว่าคุณชอบประเพณีช่วงสิ้นปีของบ้านเกิดคุณมาก ถึงกับบอกว่าจะกลับไปทุกปีเลย”
เขาแอบชื่นชมนักข่าวสาวคนนี้ที่ทำการบ้านได้ดีเยี่ยมถึงการอ้างบทสัมภาษณ์ของเขาเมื่อหลายปีก่อน
“ครับ...วันลอยกระทง ”
เขาตอบด้วยเสียงที่เบากว่าเก่า และยิ้มตามเพื่อฝังความรู้สึกเจ็บปวดเอาไว้ภายในอก
“แต่ช่วงสิ้นปีได้ยินมาว่าคุณไม่ว่างมาตลอดห้าปีแล้วนะ”
มือเบสสูดหายใจหนักหน่วงก่อนจะตอบ
“ครับ ผมคิดถึง มากเลยล่ะครับ”
คิดถึงบางคนที่เพี้ยนได้อย่างสม่ำเสมอ...ชอบคิดไปเองได้อย่างสม่ำเสมอ...สดใสได้สม่ำเสมอ และเหนือกว่าสิ่งใด คือทำให้เขารักได้อย่างสม่ำเสมอ
ครั้งนี้พวกเขาได้พักในโรงแรมที่สามารถมองเห็นแม่น้ำและชิงช้าสวรรค์วงใหญ่ได้ องค์ประกอบเหล่านั้นยิ่งทำให้เขาคิดถึงวันในอดีตมากขึ้น เพราะความฝัน ความทะนงตน ความกลัวว่าเขาจะอยู่ต่ำกว่าอีกคนทำให้เขามายืนอยู่ในที่แห่งนี้ เขามีความสุขดี...แต่ก็เพียงเสี้ยวเดียว เช่นเดียวกับการใช้ชีวิตไปเรื่อยๆแล้วไม่ได้วิ่งมาในที่ตรงนี้เขาคิดว่าก็คงมีความสุขดี...แต่ก็คงเสียดายโอกาสเป็นแน่ ในที่สุดเขาก็รู้ว่าตัวเองขี้โกงอย่างที่คนๆนั้นบอกจริงด้วย แต่จะให้เอาคนที่ทำงานเพื่อเพื่อนมนุษย์มาเป็นของตนแต่เพียงผู้เดียว...เขาไม่ได้เห็นแก่ตัวขนาดนั้น
“ไอ้ซิน”
เขาเดินไปเปิดประตูให้ผู้จัดการวง เธอใช้นิ้วหัวแม่มือชี้ไปที่ด้านหลัง นั่นบ่งบอกว่าใครบางคนกำลังมา
“สวัสดีมิสเอม่า”
ผู้มาใหม่ทักทายผู้จัดการวง ก่อนจะใช้มือเรียวสองข้างแตะที่สะโพกเขาเพื่อทักทายโดยการใช้แก้มสีนวลสัมผัสที่แก้มเขาอย่างแผ่วเบา มันเป็นการทักทายธรรมดาที่เขาไม่ได้คิดอะไร หากจะไม่ธรรมดาตรงที่คนด้านหน้าหวังผลไว้ด้วย
“ไปที่ฮอลล์ตอนนี้เลยนะ”
เขารู้ว่าเอมม่าไม่ได้มีธุระอะไรเป็นพิเศษ เพียงแต่เธอมาช่วยเขา เพื่อไม่ให้ต้องอยู่หรือเดินกับกับดาราสาวแค่ลำพัง เขาเดินตามผู้จัดการเพื่อขึ้นรถไปที่ฮอลล์ เขาเห็นใครบางคนที่หน้าโรงแรม คนๆนั้นดูคุ้นตา ลักษณะเหมือนใครบางคนที่เขารักเพียงแต่ใครคนนั้นท่าทางกระฉับกระเฉงมากกว่านี้ ผิวที่ขาวไม่ได้ซีดเผือดขนาดนี้ แต่แววตาที่ปราศจากแว่นช่างเหมือนกันเหลือเกิน...แต่เขาคิดว่าบางทีเขาคงเหนื่อยเกินไปเหมือนทุกที
เขาออกจากโรงแรมมาที่ฮอลล์เพื่อพูดคุยเรื่องที่เกี่ยวกับงานวันพรุ่งนี้ เธอคนที่เดินควงแขนหรือจับมือเขาให้แนบกับเอวคอดของเธอมาตั้งแต่ต้นนั่งลงข้างๆเขา เธอเป็นคนเดียวกับที่เป็นข่าวกับเขาในช่วงนี้ ปกติแล้วในวงการดนตรีร็อคอันไม่ใช่เหล่าเซเลบชื่อดัง เขาจะมีแฟนสักสองคน ลูกสักหกคนหรือแม้แต่ประกาศตนว่าเป็นเกย์ก็คงไม่มีสื่อไหนสนใจ ยกเว้นแฟนคลับแค่กลุ่มเดียว แต่ทว่าคนที่เขาเป็นข่าวด้วยคือ..เกรต้า เครเลอร์ ดาราสาวชื่อดังชาวอารยัน ที่เร็วๆนี้จะมีผลงานกับฝั่งฮอลิวูด ที่สำคัญกว่านั้นเธอคือลูกสาวของของประธานบริหารของเทศกาลดนตรีดังสี่งานที่มีคนชมหลายล้านในยุโรปและอเมริกา และค่ายที่เขาเซ็นสัญญาด้วยเป็นหนึ่งในค่ายที่อยู่ใต้อิทธิพลของพ่อเธอ เธอมาถูกใจเขาตอนงานประกาศรางวัลทางดนตรีเมื่อสองปีที่แล้ว เพียงเพราะหน้าตาและความสุภาพที่เธอไม่เคยเจอ เขาชัดเจนตั้งแต่ทีแรกว่าเขามีคนที่รักแล้ว แต่เธอเป็นสาวสมัยใหม่ที่มีความมั่นใจสูง ว่าได้ว่าเธอจีบเดินหน้าจีบเขาอย่างเป็นทางการทั้งๆที่รู้อยู่แล้ว เขาที่ตั้งใจจะบอกปัดตั้งแต่การร่วมดินเนอร์ครั้งแรก ก็ต้องเงียบไปเพราะเธอขอคิวมาทางผู้ใหญ่อย่างเรียบร้อย แน่นอนว่าผู้จัดการมือทองและเพื่อนร่วมวงทุกอย่างและไม่พอใจเป็นอย่างมาก แต่เขาทำเช่นเดิมคือยิ้มและบอกทุกคนว่าไม่เป็นไร แต่โชคดีที่เธอไม่ได้ขอให้เขาพาขึ้นเตียง หรือป่าวประกาศบอกสื่อ คนมั่นใจอย่างเธอคงต้องการแย่งมาให้ได้ก่อนเหมือนกัน ถึงจะได้กล้าพูดได้เต็มปาก
"รับรองไม่มีปัญหากับแฟนมึงแน่"
เป็นหัวหน้าวงที่บอกเขาหลังจากรู้ข่าวพลางกลั้วหัวเราะ เขาแค่นยิ้ม แต่พอนึกถึงใบหน้าเอาเรื่องบางคนจึงต้องพูดออกไป
"บีมไม่รู้หรอกพี่ ว่าผมชอบไม่ได้ชอบผู้หญิง"
"ห๊ะ!?"
นักร้องนำที่นั่งอยู่ข้างๆอุทานแล้วทำหน้าฉงน ก่อนจะเอ่ยต่อ
"พี่ไม่เคยบอกเหรอ"
มือเบสทำท่านึกอยู่หน่อยก่อนจะตอบ
"เคย...แต่บีมเขาไม่เชื่อ"
"ก็ดูไม่น่าเชื่อ"
เช่นเดียวกับ เกรต้า เครเลอร์ เธอหัวเราะทุกครั้งที่เห็นเขาบอกปัดการเดทหรือพูดอะไรในทำนองนี้ แล้วก็บอกว่าเธอชอบคนเอเชียเพราะความสุภาพและมีมุขตลกที่น่ารัก
อาจจะเป็นเพราะวันนี้เขาเหม่อมากไป ทำให้หัวหน้าวงต้องหันมาถาม
“เป็นไรซิน”
“เหมือนผมจะเห็นบีมที่หน้าโรงแรมพี่”
คำตอบของเขาทำเอาสมาชิกและทีมงานที่ฟังภาษาไทยออกมองหน้ากันอย่างประหลาดใจ
“แล้วใช่ไหม”
ใครบางคนเอ่ยถาม
“ไม่ใช่หรอกพี่ ผมเห็นไกลๆเลยอาจจะตาฝาด”
“ถึงขีดจำกัดแล้วมั้งมึง”
พี่ทีมงานสองสามคนที่ร่วมหัวจมท้ายกันมาตั้งแต่ต้นพูดเหมือนกันในทำนองนี้ พายยิ้มกว้างให้สาวเยอรมันที่นั่งมึนงงกับบทสนทนาก่อนจะตบไหล่เขาเบาๆ เขาขอตัวเดินออกมาข้างนอก ที่นี่ไม่เหมือนบ้านเกิดของเขา ที่นั่นสี่ทุ่มครึ่งท้องฟ้ามืดสนิท ค่ำคืนอันเย็นสบายช่วงสิ้นปีคนบางคนจะชอบเปิดหน้าต่างนอน พออากาศเย็นมากๆก็มักจะถีบผ้าห่มตัวเองออกแล้วมาซุกที่ผ้าห่มเขาแทน
‘อะไรกันครับเจ้าชาย’
เขาหัวเราะแต่ก็ยอมอ้าแขนให้กว้างเพื่อรับอีกคนเข้ามาในอ้อมกอด
‘หนาวเนอะ’
เสียงของใครคนนั้นอู้อี้อยู่ตรงอกเขา
‘ไม่หรอก อุ่นจะตาย’
เขากระชับอ้อมกอดให้แน่นขึ้นแล้วค่อยๆจมลงไปในห้วงนิทรา ในที่ๆมีคนนั้นเขามักจะฝันดีอยู่เสมอ
เมื่อมันหายไป...เขาจึงโหยหาอย่างบอกไม่ถูก
การแสดงสดที่เมืองใหญ่เป็นไปดังคาด บัตรขายหมด ผู้คนเต็มฮอลล์ เขากำลังสนุกกับดนตรีที่ตนเองมีส่วนในการช่วยสรรค์สร้าง ก่อนเพลงสุดท้ายจะจบลง ไปทั้งฮอลล์ถูกเปิดขึ้น เขาเห็นใครบางคนยืนอยู่ตรงกลางของฮอลล์ชั้นสอง ใครคนนั้นแลดูคุ้นตาเหลือเกิน นักร้องนำถึงกับหันขวับเมื่อได้ยินเสียงเบสที่เพี้ยนไป โชคดีที่เป็นท่อนท้ายที่สุดของเพลง มือเบสขมวดคิ้วนิดหน่อยก่อนจะเพ่งไปบริเวณนั้นอีกรอบ...เอาอีกแล้ว เขาเหนื่อยเกินไปอีกแล้ว แต่ครั้งนี้มันหนักหนาจนกระทบกับการทำงานของทุกคน
เมื่อการแสดงจบพวกเขาทั้งหมดต้องออกเดินทางทันทีเพื่อมุ่งไปอีกเมืองให้ถึงในพรุ่งนี้เช้า ทุกคนในวงต้องเดินผ่านผู้คนจำนวนมากเพื่อขึ้นรถกลับอย่างช่วยไม่ได้ บ้างหยุดเซ็นชื่อ บ้างหยุดถ่ายรูป เขาเองก็เช่นกัน...ในขณะที่เขากำลังเซนชื่อใส่โปสเตอร์วงให้กับแฟนคลับกลุ่มหนึ่ง ทั้งหมดชูนิ้วชี้และนิ้วก้อยอันเป็นสัญลักษณ์ของเพลงร็อคแทนคำขอบคุณ แต่มีใครบางคนด้านหลังปาปากกาเมจิกด้ามหนามาใส่ที่หัวเขา ใครคนนั้นจงใจที่จะตรึงสายตาเขาไว้อย่างแฟนคลับหลายคน ใครคนนั้นเป็นเอเชียนที่หาได้ยากที่นี่ มีจมูกโด่งรั้น ผมยาวประบ่าถูกรวบลวกๆไว้ข้างหลังเผยให้เห็นนัยน์ตาสีน้ำตาล และสีผิวที่ขาวซีดอันคุ้นตาเพียงแต่ไม่ได้สวมแว่น เขาถอดแว่นกันแสงสีทึบของตัวออกเพื่ออยากมองให้แน่ใจ หลังจากนั้นคนที่ว่าก็ชูนิ้วกลางให้เขาก่อนจะเดินลับออกไป...เขากระโดดผ่านการ์ดรักษาความปลอดภัยตัวหนา โดยไม่ได้ฟังเสียงที่ตะโกนเรียกจากใคร ทั้งสลัดตัวเองให้หลุดจากแฟนคลับจำนวนมาก โชคดีที่ทุกคนเห็นใจในแววตาตระหนกและท่าทางรีบร้อนของเขา แม้จะนานไปหน่อยก็ตามที...
"บีมมมมม!!!"
เขาตะโกนเสียงดังและวิ่งเร็วเช่นนี้แค่ไม่กี่ครั้งในขีวิต แผ่นหลังอันคุ้นเคยชะงักเล็กน้อยก่อนที่ขาเรียวยาวจะก้าวต่อไปด้วยความเร็วที่มากกว่าเดิม
"เดี๋ยว!!! บีม!!!"
ยิ่งเขาเข้าใกล้มากเท่าไหร่ คนตรงหน้ายิ่งตีตัวออกห่างมากขึ้น แต่ครั้งนี้เขาสัญญาว่าจะดึงระยะห่างบ้าๆนั่น ให้เข้ามาใกล้ให้ได้ เขาหยุดเรียกคนๆนั้นแต่รวบรวมแรงที่มีวิ่งไปจนกระทั่งคว้าไหล่ใครคนนั้นไว้ได้ แค่เห็นเห็นเสี้ยวหน้าขาวที่เคยจับประคองไว้ ท่อนแขนแข็งแรงสองข้างก็เปลี่ยนเป็นโอบรัดอีกคนไว้แน่น เขาซุกหน้าลงกับต้นคอของอีกคน พลางพึมพำอย่างคนใกล้ขาดสติ
"อย่าพึ่งหันมานะ ขอร้อง"
เขากำลังทำท่าทางน่าเกลียด...อย่างเช่นยิ้มกว้างและน้ำตาไหลไปด้วยในเวลาเดียวกัน
"ทำรองเท้าหายเหรอ"
คนๆนั้นเอ่ยออกมาในที่สุด เขาสูดเอากลิ่นหอมติดจมูกก่อนจะตอบด้วยเสียงที่อู้อี้
"คิดถึงบีม"
"โกหก"
คนๆนั้นก้มหน้าต่ำเป็นท่าทางประจำยามที่อารมณ์ไม่ปกติ เขากระชับอ้อมแขนให้แน่นขึ้นเพราะรู้สึกได้ว่าถ้าปล่อยมัน คนๆนี้คงได้หายไปอีกแน่
"คิดถึง..."
"มึงหยุดพูดซะทีเถอะ!!!"
เขาผงะไปกับคำหยาบที่ไม่ได้ยินมาจากปากคนตรงหน้ามานานจนจำไม่ได้...ความอดทนมนุษย์ย่อมมีขีดจำกัดเสมอ
"มึงล้อกูเล่นหรือไง เอาสิ...จะทิ้งก็ทิ้งกูแม่งเลย แล้วมึงอยากจะไปที่ไหนก็ไป"
อีกคนแค่ก้มหน้าชิดออกแล้วพูดแผ่วเบาแต่สั่นเครือ ไม่ได้กระโชกโฮกฮากอย่างที่ควรทำด้วยซ้ำ เขาผิดเอง....งี่เง่าเอง ไม่พยายามเอง ถ้าอีกคนจะใช้สิ่งเหล่านี้เพื่อไปจากกัน เขาคงว่าอะไรไม่ได้ เสียแต่ว่าเขาคงจะไม่ปล่อยมือให้ไปหรอก
"กูคงขี้โกงอย่างที่ว่าแหละ แต่มึงไม่ใช่ของกูแล้วซิน สบายใจได้"
เขาเคยคิดเล่นๆว่าถ้าโดนคนตรงหน้าบอกเลิกจะเจ็บเพียงไหน แค่ลองคิดดูก็ทำให้ตัวเองยิ้มแหยแล้ววิตกจริตไปทั้งวัน พอได้มาฟังจริงๆถึงรู้ว่าอานุภาพมันทำให้ใจแทบขาดได้เลยทีเดียว
"ผมเป็นของบีม"
แต่แน่นอนว่าเขาไม่ยอมแพ้
"ไม่ใช่แล้ว มึงเป็นของคนอื่น"
คนๆนี้ไม่ใช่คนหูเบา แต่ถ้าลองได้อยู่คนเดียว แล้วเห็นข่าวบางอย่างทุกวันก็คงทำให้คิดไปเองได้เหมือนกัน
"ใคร"
เขายิ้มแล้วใช้มือสองข้างซุกเจ้าไปที่แก้มที่ชื้นไปด้วยน้ำตา
"เหมาะกับมึงแล้วแหละ"
อย่างที่คิดเสียด้วย...ลำพังแค่เหงาหรือน้อยใจ คนตรงหน้าไม่มีทางมาตามป่วนแบบนี้แน่
"ฮ่าๆๆๆๆ"
เขาก็หัวเราะเสียงดังไม่กี่ครั้งในชีวิตหรอก
"เงียบ! หัวเราะหาป้ามึงเหรอ!"
แต่ทำให้ให้คนโมโหเงยหน้าขึ้นมามองอย่างหาเรื่อง
"ยังเหมือนเดิมจริงๆด้วย"
เขาจ้องมองดวงหน้าที่ดูต่างใบจากเดิม ตอนนี้ไม่มีแว่นใสมาบังตาใสน้ำตาลใส แก้มตอบลงมาก และผิวก็ขาวซีดจนเห็นรอยแดงชัดตรงที่ฝ่ามือเขาทาบทับ แต่ที่ยังเหมือนเดิมคือนิสัย...ที่เขาโง่เองที่คิดว่าคนตรงหน้าจะเปลี่ยนไป...
"ไอ้เหี้ย..."
"ชู่ว...ฟังนะเจ้าชาย"
เขาใช้นิ้วโป้งสองข้างแตะที่ริมฝีปากอิ่มไว้ ก่อนจะพูดต่อ
"ผมไม่ได้เป็นอะไรกับใครทั้งนั้น ผมเป็นของเจ้าชายคนเดียว ผมเคยบอกไปแล้วนะว่าผมไม่ได้ชอบผู้หญิง..."
เขายิ้มอ่อนๆให้ คนตรงหน้าขมวดคิ้วแล้วทำตาล่อกแล่ก
"มึง...คนเรามันเปลี่ยนได้นะ"
เขาหัวเราะในลำคอให้กับท่าทางคนตรงหน้า
"เกย์นะบีม ไม่ใช่รองเท้า แล้วซินก็ชอบแค่ผู้ชายที่เป็นเจ้าชายด้วย ตำแหน่งอื่นมันจะ..."
ยังพูดไม่ทันจบ ตากลมๆก็ มีน้ำตาคลอหน่วยอีกรอบ คนๆนั้นดึงหน้าตัวเองออก แล้วใช้หัวโหม่งเข้าทีอกคนสูงกว่าไปเต็มรัก
"โอ๊ะ..."
เขาเซถลาจนแผ่นหลังไปติดกับแผงกั้นแม่น้ำ กลางเมืองใหญ่ ก่อนที่ใครคนนั้นจะตามมากอดหมับ เขาหัวเราะและลูบหัวอีกคนอย่างหมั่นเขี้ยว
"แม่ง..."
เสียงสบถดังอยู่ที่ไหล่ขวา เขาวาดมือกอดตอบ พวกเขาทั้งคู่ยืนอยู่นานเท่าไหร่ไม่ทราบได้ แต่ก็นานพอที่จะทำให้สติที่หายไปในตอนแรกกลับมาได้ เขาใช้มือที่ลูบหัวเย็นชื้นของคนนั้น แล้วสางผมนุ่มยาวเกือบประบ่าที่รวบไว้ตอนต้นออกพลางผละตัวออกเล็กน้อย พร้อมกับดึงหมวกไหมพรมของตนออกเพื่อสวมให้อีกคน แล้วดึงให้มันครอบทั้งหูและคิ้ว ก่อนจะดึงแว่นกันสีทึบบนปกเสื้อสวมให้อีกอัน
"กลับเถอะ"
เขากระชับเอวของอีกคนด้วยมือข้างที่ถนัดก่อนจะมุ่งหน้าไปยังที่ๆพึ่งจากมา
เมื่อเห็นว่ารถศิลปินที่รักยังไม่กลับทั้งมือเบสยังทำตัวแปลกประหลาดแฟนคลับส่วนใหญ่จึงยังคงยืนปักหลักรอภายในลานจอดรถของฮอลล์ เขาที่คุ้นชินกับสถานที่แห่งนี้อยู่บ้าง เดินอ้อมไปอีกทางแต่กลับเจอผู้คนที่ไม่อยากเจอมากที่สุด ...นักข่าว... เป็นช่วงเวลาเดียวกับที่คนข้างกายหยุดชะงัก คำถามและแสงแฟลชมากมายถูกส่งมาในทันที เขาแสร้งไม่ได้ยิน พร้อมกับดึงตัวของคนข้างๆเข้ามาใกล้แล้วพาเดินเข้าไปในห้องแต่งตัวศิลปินให้เร็วที่สุด
"ไปไหนม..."
คำถามของผู้จัดการถูกกลืนลงคอเมื่อเห็นมาเขาพาอีกใครมาด้วย เพียงแค่เห็นรูปร่างและปลายคางเธอก็รู้แล้วว่าเป็นใคร
"กรี๊ด...น้องบีม"
"ขอโทษด้วยครับที่มากวน"
คนข้างๆเขาถอดแว่นออกแล้วยกมือไหว้
"ว้าย...นักข่าวเห็นหรือยังคะ"
เธอจีบปากจีบคอพูดอย่างคนที่กำลังรู้สึกสนุกเสียเต็มประดา
"ได้ภาพไปเพียบเลยพี่"
เป็นพายที่เดินตามหลังมาเป็นผู้เอ่ยตอบ เธอกับผู้มาใหม่หัวอย่างสะใจพลางตะโกนอย่างไม่เกรงใจทีมงานว่า
'ฮ่าๆๆๆๆ ดังระเบิด ได้ย้ายค่ายแน่มึงไอ้พาย'
และ
'ย้ายซะที กูล่ะเบื่อพวกอิทธิพลครอบกบาลเนี่ย'
โชคดีที่ทั้งหมดนั่นเป็นภาษาไทย ผู้จัดการสาวพาวงและคนรักของเขากลับมาที่รถโดยปลอดภัยจากนักข่าว แต่ดูท่าคนที่จะไม่ปลอดภัยคือเขานี่เอง
"พี่บีม เปลี่ยนไปเยอะเลยนะ"
เอเดนเริ่มการตีซี้โดยการปีนมานั่งเบาะคู่ตรงหน้าพวกเขาในรถบัสคันใหญ่ แล้วขะโงกหน้ามาหา
"ครับ"
คนข้างๆเขาตอบรับอย่างสุภาพ นักร้องของวงเอื้อมมือออกมาให้จับทักทาย เป็นเขาเองที่ปัดมันทิ้ง
"กลับไปนอนพักเสียงเถอะ"
เขาเอ่ยอย่างระอา ทำไมไอ้เด็กที่เคยเรียบร้อยน่ารักถึงมาถูกใจคนๆนี้กัน
"ผมยาวขึ้นด้วย คุณหมอไว้ผมยาวได้ด้วยเหรอ"
คนพูดไม่ได้ว่าเปล่าแต่เอื้อมมือมาจับปอยผมนุ่มที่กลี่ยอยู่บนแก้มเสียด้วย
"ตอนนี้พี่...."
คนข้างเขายังพูดไม่ทันจบ เขาก็ตัดรำคาญเสียก่อน
"พี่ฟ้าไปไหน"
พอได้ยินยินดังนั้นนักร้องก็มู่หน้า
"หลับแล้ว"
"งั้นก็กลับไปนอน"
เขาบอกเสียงดุ...แต่เด็กคนนี้เป็นคนเดียวที่ไม่เคยกลัวท่าทีเขา
"พอไม่ใส่แว่นแล้ว พี่บีมดูดีขึ้นเยอะเลยนะ ผมหมายถึงน่ารักน่ะ"
เขาชักจะรำคาญไอ้ฝรั่งปากมากเสียแล้ว
"เอเดน...กลับไปที่ดิมเลย บีมเขาเหนื่อย"
"โถ่...หวงก้าง"
คนที่ถูกดุเดินกลับไปพลางบ่นพลาง เพราะอย่างไรก็รู้อยู่เต็มอกว่ามือเบสของวงอยากจะดึงเวลาที่หายไปของตัวเองกลับมา
"ง่วงไหม"
คนข้างๆส่ายหน้าเป็นคำตอบ
"หิวไหม หรือหนาวหรือเปล่า"
คนๆนั้นส่ายหน้าเช่นเดิม
"ซิน....ถีบกูที"
"เฮ้ย!?"
ไม่ว่าจะกี่ครั้งเขาก็หยุดประหลาดใจกับคนๆนี้ไม่ได้เสียที
"รู้สึกเหมือนฝันว่ะ"
ในบรรยากาศสลัวนอกหน้าต่างคือทุ่งหญ้ากว้างใหญ่ อากาศที่เย็น...แต่เพราะไออุ่นคนข้างๆทำให้ไม่รู้สึกหนาวเพียงนิด เขาก้มลงจูบคนข้างๆ ใช้มือรั้งท้ายทอยอุ่นขึ้นรับสัมผัสที่คิดถึงเสียจนแทบร้องไห้อีกครา ความหวาน...ร้อน....และนุ่มปะปนกันจนแทบหลอมละลาย นี่คงเหมือนฝันของคนๆนั้น คนที่รอเขาอยู่ตลอดแต่เขาเชื่อว่านี่ไม่ใช่ฝัน เพราะเขาสาบานเลยว่าไม่เคยฝันดีเช่นนี้มาก่อน...
รถบัสข้ามพรมแดนมาตอนเช้าของอีกวัน ทั้งหมดหยุดพักที่โรงแรมติดทะเลสาบแห่งหนึ่ง วันนี้พวกเขาได้พัก ก่อนที่พรุ่งนี้ต้องขึ้นซ้อมและแสดงในวันถัดไป เช้านี้หนังสือซุบซิบหัวเยอรมันเป็นไปอย่างที่คาด คนรักเขาที่สวมแว่นและหมวกปิดหน้าปิดตาได้ขึ้นปกจนได้ เขาหอมแก้มคนข้างๆหนักๆเพื่อปลุกให้ตื่น ใครคนนั้นมุ่ยหน้าพลางลูบแก้มตัวเองที่แดงเป็นปื้น
"เจ็บ"
คงเป็นเพราะหนวดเขานั่นเอง เขาลูบคางอย่างครุ่นคิด
"ไม่ต้องโกนหรอก แบบนี้จะได้ไม่ต้องไปหอมใครอีก"
ท่าก้มหน้าชิดอกแต่ใบหูแดงก่ำเป็นท่าทางประจำที่ทำให้เขาหัวเราะอยู่ประจำเช่นกัน
"แล้วผมนี่ตัดดีไหม เอาเกรียนๆเหมือนเดิมเลย"
เขาแหย่ต่อ
"จะไปรู้เหรอ"
ใครคนนั้นพึมพำแล้วหันหน้าไปอีกทาง
"ตื่นเถอะ...ไปลอยกระทงกันนะครับ"
คนๆนั้นหันขวับกลับมาในทันที ก่อนจะทำหน้าเข่นเขี้ยว
"ยังกล้าพูดอีกนะ"
เขาโน้มตัวลงไปหอมแก้มขาวทั้งสองข้างอีกหลายต่อหลายครั้ง จนเขามั่นใจแล้วว่าใบหน้าที่แดงจัดนั่น ไม่ได้เป็นเพราะหนวดเขา
"โอ้ย...พอแล้วๆ จะลอยได้ไงวะ ไม่มีกระทง แล้วนี่มันตอนเช้าด้วย"
“ลอยตอนนี้แหละดีแล้วยังไงที่นี่ก็ไม่มืดหรอก ตอนกลางคืนค่อยเอาไว้ทำอย่างอื่น”
หน้าของคนๆนั้นที่แดงอยู่แล้วแดงขึ้นไปอีก
“ซินครับ นี่มันขนมปังฝรั่งเศส?”
คนข้างๆหันมาถามเขา เมื่อเห็นถุงที่เขาอ้างว่าเป็นกระทง
“กระทงขนมปัง”
เขาอมยิ้มพลางตั้งใจตอบ
“ยาวๆเนี่ยนะ”
คนๆนั้นทำหน้าตาเหลือเชื่อ เขาใช้ขนมปังอันยาวเขี่ยที่แก้มขาวเบาๆ คนตรงหน้าใช้อีกอันฟาดที่หัวเขา เขาจึงดึงมือคนข้างหน้ามาเพื่อจุมพิต ใครคนนั้นหน้าแดงเหมือนอากาศร้อนเต็มทีทั้งๆที่ตอนนี้พวกเขานั่งอยู่ข้างทะเลสาบที่เย็นจนจะกลายเป็นน้ำแข็งอยู่รอมร่อ
“อธิษฐานสิ”
ภายใต้ท้องฟ้าสีคราม พื้นน้ำที่ทอดยาวและขุนเขาอันเงียบสงบ พวกเขานั่งยองๆอยู่บนสะพานไม้ที่ยื่นออกไปในทะเลสาปกว้าง เขายื่นขนัมปังอันที่ถืออยู่ให้อีกคน ใครคนนั้นอธิษฐานเสียงดัง
“ผมขอให้ซินเดอเรลาของผมมีความสุขในการทำงานที่เขารักทุกวัน ร่างกายแข็งแรง หล่อแบบนี้ไปนานๆ ส่วนเรื่องดังผมแล้วแต่เจ้าทะเลสาปล็อกเนสส์เลยครับ ขอให้ข่าวอย่าเยอะเป็นพอ ผมปวดหัว”
เขาหัวเราะให้กับคำขอนั่น ก่อนจะเปลี่ยนเป็นยิ้มเศร้าเมื่อเห็นอีกคนก้มหน้าชิดอกแล้วอธิษฐานต่อ
“สุดท้ายแล้ว เมื่อไหร่ที่เขาเหนื่อยแล้ว บอกให้เขากลับมาหาผมนะ...ผมรออยู่ ”
เขาสอดมือผ่านผมกึ่งยาวเข้าไปประคองที่แก้มขาวแล้วใช้นิ้วหัวแม่มือปาดน้ำตาเม็ดเล็กๆ ก่อนจะอธิษฐานบ้าง
“ผมขอให้เจ้าชายของผมมีความสุขมากๆ เขาทำงานหนักเพื่อช่วยเหลือผู้คน ผมรักที่เขาเป็นแบบนี้”
เขายิ้มและพูดต่อ
“หลายปีที่แล้วผมพูดอะไรไว้แต่ผมทำไม่ได้ และครั้งนี้ผมคงไม่กล้าพูดอะไรที่ทำไม่ได้อีก แต่ที่ผมทำได้อย่างเดียวตอนนี้คือ ผมรักเขามากครับ...รักมากจริงๆ ผมมั่นใจกว่าทุกอย่างที่ผมเคยพูดไป ส่วนเรื่องแต่งงานครั้งนี้ขอหมั้นกันไว้ก่อนนะ เขาจะได้รอผม ”
เขาหยิบแหวนอันที่แม่สวมไว้ให้ก่อนจากบ้านมาเมื่อหลายปีที่แล้ว แม่ผู้น่ารักของเขาบอกไว้ว่า
“เอาไว้ให้หมอบีมนะ”
เขาสวมมันให้คนตรงหน้า คนๆนั้นร้องไห้หนักยิ่งกว่าเดิม
“ไอ้ขี้โกง”
คนๆนั้นปาขนมปังอันยาวใส่หัวเขา เขาหัวเราะให้กับท่าทางเอาเรื่องของคนพูด ไม่กี่วันพวกเขาก็จะได้จากกันอีกครั้ง แต่เขามั่นใจได้ว่าครั้งนี้ความรักของพวกเขาจะยังคงอยู่ เขาจะประคองมันไว้ให้ดีที่สุด เขาจะไม่ท้อ
...แม้พรุ่งนี้จะมีเรื่องอะไรเขาก็จะไม่สนใจ เขาจะเดินหน้าต่อไปอย่างเข้มแข็ง
แล้วสักวัน วันที่พวกเขามีความสุขทุกวันก็จะมาถึง
...ขอให้เนสซีคอยาวแห่งทะเลสาบล็อกเนสส์เป็นพยานด้วย...
_____________________________________________________________________
END.
-
:z13:
-
คิดถึงแว่นนนนนนน
แว่นกะน้องซินยังน่ารักเหมือนเดิมเลยยย
-
คู่นี้มันน่ารักอะไรอย่างงี้ :-[
-
สวัสดีวันเด็ก หมอบีมก็ถูกเด็กกินอีกแล้ว :z1:
-
เสียรู้ให้เด็กซะแล้ว
เด็กก็แก่แดดเกินไป ฮ่าๆๆๆ
-
วันเด็กนี่มันดีจริงๆ :impress2: :impress2: :impress2:
-
แหม น่าจะมีต่อจากนั้น :z1:
-
อิน้องซิน...เด็กดื้อ!!!!!! :m25:
-
ตาม ใจ เด็ก
จัดไปตามนั้น หมอบีม :impress2:
-
อ๊ายยยยยยยย น่ารักอ๊ะ
ทำไมมุ้งมิ้งได้ขนาดนี้
จะละลายแล้ววววว
:hao7: :hao7: :hao7:
-
อิอิ คิคิ มุมิมุมิ
แหมๆ น่าจะยาวอีกนีดดดดด
-
มีผัวเด็กต้องหมั่นตรวจเช้คร่างกายนะแว่นเพี้ยน
อิอิ แหม่ต่ออีกนิดก็ไม่ได้ อยากจะรู้ว่าคุณหมอเค้าดูเอ็น เอ้ยยย เอ็นดู (เด็ก)ซินน้อยดีเปล่า ไม่ได้หื่นนะบอกเลยยย
-
'วันที่ถูกเด็กกิน'เหมาะกับตอนนี้มากๆเลยเนอะ หมอบีมตามใจเด็กจนถูกเด็กกิน ฮ่ะๆ
-
เด็กน่ารักนิหมอ :mew1:
:กอด1: :L1: :pig4:
-
สุขต์สันวันเด็กนะเจ้าหญิงซิน
เจ้าหญิงเป็นเด็กโข่งที่เจ้าเล่ห์มาก
สุดท้ายเจ้าชายบีเลยเสร็จเจ้าหญิงซิน 555
-
หมอบีมมมมมมมมมมมมมม
ทำใจนะ มีแฟนเด็กก็เงี้ยยยยย
-
เรื่องนี้นางซินโดนท่านพ่ของเจ้าชายกีดกันหรอคะเนี๊ย
แต่ฮาตอนที่บอกว่าเวลาเจ้าชายจะจูบกับซิน คิดภาพตามแล้วอดขำไม่ไหวจริงนะ :laugh: :laugh:
-
วันเด็กตามใจเด็ก ถูแล้วจ้ะหมออออ o18
-
ไหนบอกไม่ชอบให้เรียกเด็กไง
ทีงี้ล่ะให้ตามใจเด็ก 5555
-
แหม่ มาแอบให้จิ้นต่อเองอีกแล้วนะ :hao7: :hao7:
-
:pig4: ขอบคุณสำหรับตอนพิเศษนะค่ะ
หมอบีมยังสุดโต่งเหมือนเดิม :z1:
รออ่านเรื่องของหมอโจ้
-
วันเด็กทั้งที ผู้ใหญ่ต้องตามใจเด็กอยู่แล้วเนอะ อิอิ :haun4:
-
คนเขียนหื่น แกล้งหมอ!!!!
อยากอ่านพายโจ้นะ
-
:-[
-
เพิ่งอ่านจบ อยากบอกว่าสนุกมากกกกกกกกกกกกก
ชอบมากจริงๆ ค่ะ เราโอเคกับนิสัยของซินและบีมนะ คือทั้งคู่มีข้อดี ข้อเสีย กันทั้งคู่ แต่เมื่อมารักกันก็พร้อมปรับปรุงให้ความรักดำเนินต่อไปได้ด้วยดี
ชอบความรักแบบนี้ ที่ประทับใจในตัวตน ไม่ใจร้อน ไม่บุ่มบ่าม รอจนแน่ใจ และมารักกัน
ขอบคุณจากใจสำหรับนิยายที่ทำให้มีความสุขมากค่ะ และจะติดตามพายโจ้ด้วยใจจดจ่อนะคะ
:mew1:
-
อ่านไปก็อมยิ้มไป จะผ่านไปกี่ปี พี่หมอบีมก็ยังเพี้ยนได้น่ารัก น่าฟัดตลอด ๆ จริงนะ
ส่วนคุณเจ้าหญิง ก็ยังรับมือกับความเพี้ยนของพี่หมอได้อย่างสบาย ๆ เช่นเคย
อยากไปเที่ยว ไม่ต้องอ้างวันเด็ก คุณสารถีส่วนตัวก็พาไปทุกที่อยู่แล้วน่าพี่หมอบีม
มีแฟนเด็ก ก็ต้องตามใจเด็ก ยิ่งวันสำคัญของเด็กอย่างนี้ เด็กอยากได้อะไร ก็ต้องยอมรู้มั้ย
ถึงจะอยู่ด้วยกันมานานหลายปีแล้ว แต่พี่หมอบีมที่เขินอาย เงอะงะกับเรื่องอย่างว่า
เลยให้ความรู้สึกเหมือนคืนเข้าหอ คืนแรกเลยอ่ะ :-[
ในที่สุด เด็กน้อยนายซิน ก็ได้เป็นเด็กอีกหนึ่งคน ที่สุขสมหวังในวันเด็ก
'อย่างเต็มอิ่ม' เลยสินะ อิอิ :impress2:
ส่วนพี่หมอบีม ก็คงจะจดจำได้แม่นยำ ไม่มีลืม ว่าการอยากเที่ยว วัน(ถูก)เด็ก(กิน)
เด็กที่ว่า มันทำให้รู้สึกประทับใจ จนลืมไม่ลงซะขนาดไหน เนอะ :z1:
.........................................................
ขอบคุณสำหรับตอนพิเศษจ้ะ เป็นกำลังใจให้ เรื่องโปรเจค
และเรื่องพายโจ้ด้วยน้า :กอด1:
-
อ่านคุ่นี้ทีไรยิ้มได้ทุกที แว่นบีม กะเจ้าหญิง น่ารัก
คิดถึงงงงงงงงงงงงง :mew1: :mew1: :mew1:
-
555555555
-
วันเด็กก็ต้องตามใจเด็กสิ หุหุ :hao7:
-
หมอก็ยังไม่ทันเด็กอยู่ดีป้ะ5555555555555555555
โธ่วันของเด็กอ่ะเนอะ
-
:L2:
ไม่ได้เข้าเล้ามาหลายวัน
แอบคิดถึงน้องซินหมอบีมด้วยล่ะ
ขอบคุณสำหรับตอนพิเศษตามใจเด็กนะคะ
น่ารักมากมาย
ไม่ว่าจะเป็นตอนพิเศษไม่พิเศษ
อ่านแล้วเรียกรอยยิ้มเสียงหัวเราะได้เสมอ
วันเด็กก็ผ่านไปแล้ว
จะมีวันอะไรอีกน้าาา ถึงจะได้อ่านตอนพิเศษอีก
อยากอ้อนคนเขียนแต่อ้อนไม่เปนนนน อิอิ
(กลัวตรีนนนนคนเขียนอ่ะ)
:pig4: :pig4: :pig4:
-
ทำไปๆ เดี๋ยวก็ชิน อิอิ
:hao6:
-
อ่านจบแล้ว น่ารักมากเวลาบีมอยู่กับซิน แต่เวลาเขินนี่พูดจาไม่เพราะเลย คุณหมออะไรเนี่ย 5555
-
:o8: เด็กมันน่ารักจริง ๆ
-
แหม วันเด็กมันดีอย่างนี้นี่เอง
ได้ทีเอาใหญ่เลยนะพ่อซินเดอเรลล่า
ฮืออออออออออออ พี่หมอบีมน่ารักมากเลยค่ะ
เค้าเป็นน้องซินก็อยากรังแก คนอะไรน่าแกล้ง 55555 :hao6:
-
o22
-
ค้างไว้นาน เพิ่งมาอ่านนน
ใจหายที่มันจบแล้วกับตอนพิเศษที่ทำค้าง!!
แต่คุณหมอยังน่ารักและกวนส้นอยู่เหมือนเดิม
น่ารักจริงๆนะคู่นี้ ชอบมากอะ
ขอบคุณที่แต่งมาให้อ่านนะ♥
-
ต่อไปเป็นนิยายรายเดือนสิเนอะ คนเขียน
แม่นบ่ ข้อยเว้าแม่นบ่ :hao3:
-
คิดถึงคนอ่านมากกกกก(จั่วหัวแล้วโดนกระทืบ :z6:)
วันนี้ไม่ได้กลับมาพร้อมนิยายอย่างที่ทุกคนอยากให้เป็น(มีใครรออยู่เหรอ?T_T) เนื่องจากมรสุมโปรเจค สอบ และหาที่สหกิจศึกษา ยังไม่ไปไหน เราจึงกลับมาพร้อมกับ Art !!! แต่ไม่ได้อู้งานและนิยายมาปาดรูปนะฮะ รูปนี่ก็เป็นส่วนหนึ่งในการออกแบบตัวละครโปรเจคอภิมหาคะแนนเหมือนกัน :katai1: สารภาพว่าตอนคิดโปรเจคข้าพเจ้าก็คิดถึงตัวละครในนิยายนี่แหละแจ้ :o8: จึงเอาพวกมันบางส่วนมาฝาก (เพราะทั้งหมดยังไม่เสร็จนั่นเอง :sad4:)
ส่วนนิยายยอมรับว่าเขียนไปเกินครึ่งเนื้อเรื่องแล้ว แต่ยังไม่เอามาลง :beat:
เพราะว่ายังไม่ได้ตรวจทานคำผิด หรือแม้แต่ความสมเหตุสมผลที่ไม่ค่อยจะมี= =
รวมถึงช่วงนี้คงหาเวลาเขียนตอนต่อไปไม่ได้แน่นอน
กระผมผู้อยากลงนิยายให้อ่านอย่างต่อเนื่องแบบสามสี่วันครั้งเช่นเดิม จึงยังไม่กล้าแปะลงไปจ้ะ
ปล.ไม่มีอะไรจะแก้ตัวฮะ :sad4:
ปล2. :กอด1: :กอด1: :กอด1: กอดคนอ่านให้จุก!!!
แปะรูปสำนึกผิด
พี่ซินเล่นเบสแต่ต้องเป็นกีตาร์เพราะตอนวาดเบลอมาก - -"
[จิ้มที่ภาพเพื่อดูภาพใหญ่ฮะ]
(http://th06.deviantart.net/fs71/PRE/i/2014/036/d/2/cinn_a_by_zearet17-d75751m.jpg)
และตัวเอกเรื่องต่อไปผู้อาศัยหน้ากระดาษชาวบ้าน เด็กฝรั่งตาเขียวที่โตแล้ว!!!
[จิ้มที่ภาพเพื่อดูภาพใหญ่ฮะ]
(http://th02.deviantart.net/fs70/PRE/i/2014/036/c/5/fah_b_by_zearet17-d757875.jpg)
//ก็ยังเอาลายน้ำออกไม่เป็นอยู่ดี Orz
-
o13 o13 o13 รอ
-
:mc4: :L2: :pig4:
-
สู้ๆฮะ :L2:
-
รอจ้า สู้ๆ :L2:
-
สู้สู้นะคับ
-
สวยจัง
รอนะจ้ะ สู้ๆเน้ออออออออออ
-
นายซิน เท่ห์จังเลย :o8: พี่หมอบีมถึงได้ ยิ่งรัก ยิ่งหลง ยิ่งหวง ขึ้นทุกวัน ๆ สิน่า
เอเดน ยิ่งโตยิ่งหล่อ :impress2: ตามคุณพี่นายซินไปติด ๆ แล้วนะ ตัวโตขนาดนี้
เลิกกอดรัดพี่หมอบีมได้แล้ว พี่หมอตัวนิดเดียวเอง ที่สำคัญ คุณสามีเขาหวงนะจ้ะ
ว่าแต่ เอเดน เป็นตัวเอกเรื่องต่อไป งั้นเอเดนกับพี่ฟ้า ก็มาก่อนสินะ ต่อด้วยคู่พายโจ้ ใช่มั้ยจ้ะ :m18:
แต่คู่ไหนมาก่อนก็ได้ ไม่เป็นไร เพราะชอบหมดเลย
เป็นกำลังใจให้คนเขียนในทุก ๆ เรื่องนะคะ ขอบคุณมากค่ะ :mew1:
ปล. ชักอยากเห็น พี่ฟ้า พี่พาย พี่โจ้ ด้วยแล้วอ่ะ แหะ ๆ :m13:
-
รอจ้า สู้ๆน่ะ
-
เพิ่งได้มาอ่านเรื่องนี้ เปิดเรื่องได้ดึงดูดความสนใจเรามากเลย ชอบบบบบบ
แว่นโคตรเพี้ยนอ่เ เป็นหมอได้ไง เหมือนมี 2 บุคลิกเลย 555
ชอบเวลาซินหึง ชอบเอเดนนะ เวลามาคลอเคลียหมอบีม
ชอบฉากที่บีมต่อยซิน 55 เราซาดิสไหม ?
-
ขอบคุณมากคะ
-
หล่ออออ
เอาลายน้ำออกก็ติ๊กตรงช่อง "Add watermark" ออก นะ
(เวลาลงรูปนะ มันจะมีให้เลือกว่าจะใส่ไม่ใส่ // นักเขียนก็เข้าไป edit ภาพแล้วติ๊กออกได้จ้า ส่วนแอบไปส่องมา มันขึ้นห้ามดูหมดเลย...ต้องมานั่งกดดู จริงๆตอนลงมันจะมีช่อง yes no อะ ให้กด no ไปก็ได้(มันกรณีภาพเรทนะ..//ไอเราก็นึกภาพเรท 555)
-
คนเขียนใจร้ายยย o22
ทำแบบนี้ได้ไงเล่า
เจ้าหญิงต้องคู่กะเจ้าชายจิ
คิดถึงหมอบีมมมมมม
น่าจะวาดคู่กันเนอะ
:z6:จะโดนแบบนี้มั้ยเนี่ยย
คนเขียนบอกงานเยอะแล้วยังจะเรื่องมากอีก คึคึ
ขอบคุณน้าาาาที่ยังไม่ทิ้งกัน
งานเยอะอย่าลืมดูแลสุขภาพบ้างเน้อ
ปล.น้องซินเท่มาก
ชอบทั้งสองภาพเรยยย
ฝีมือเจงเจงงงงงง
:mew1:
ปล.2แอบคิดถึงหมอบีมน้องซิน :กอด1:
-
หากท้องฟ้าไม่ได้เป็นสีเดิม
_______________________________________________________________________________________________
INTRO
#ทำไม
“พี่ฟ้าครับ”
“หือ?”
“ทำไมพี่ฟ้าไม่กินผักชี”
เด็กฝรั่งหัวทองถามชายหนุ่มอีกคนที่กำลังนั่งตั้งใจโซ้ยข้าวมันไก่ที่ซื้อมาในตอนเช้าของวันที่เร่งรีบ พี่ฟ้าที่อายุห่างจากมันห้าถึงหกปีต้องรีบไปทำงานที่สตูดิโอพอๆกับมันที่ต้องรีบไปโรงเรียนแต่ก็ไม่ได้ใส่ใจกับการกินข้าวเช้าเท่าที่ควร
“มันไม่อร่อย”
อีกคนตอบพลางหยิบมือถือขึ้นมาสไลด์หน้าจอเป็นปกติ นัยน์ตาสีฟ้าสว่างของ 'พี่ฟ้า' มองหน้าจอที่เลื่อนขึ้นลงทั้งๆที่ป้อนข้าวคำใหญ่เข้าปากตัวเอง ทุกอากัปกิริยานั้นอยู่ในสายตาของเด็กฝรั่งตลอดเวลา หรืออาจจะเรียกอีกอย่างได้ว่าจ้องอย่าให้คลาดสายตา!
“ทำไมพี่ฟ้าถึงให้เขาใส่มันมาด้วยล่ะ”
คนโดนถามละสายตาออกหน้าหน้าจอโทรศัพท์มือถือ เปลี่ยนเป็นจ้องหน้ามันด้วยตาสีฟ้านั่นก่อนจะตอบทำถามของเจ้าหนูจำไมที่ตอนนี้ตัวโตเป็นตึกแล้ว
“ก็ใส่ให้เห็นว่าใส่ไง”
คนเด็กกว่ามุ่ยหน้าที่ไร้ซึ่งความน่ารักในวัยแตกหนุ่มแล้วบ่นอุบพลางยักไหล่
“พี่ฟ้าขาดมันไม่ได้แต่พี่ฟ้าก็ไม่ได้กินมัน”
ฟ้าเคี้ยวข้าวคำใหญ่แล้วพยักหน้าหงึกหงักเพราะเบื่อที่จะต้องตอบคำถาม เด็กฝรั่งหัวทองที่จะมีอายุเต็มสิบแปดปีในวันนี้ตัดพ้อด้วยคำที่ฟังอย่างไรก็ไม่น่าจะเข้ากับ ‘ผักชี’ เสียเท่าไหร่
“ทำไมโหดร้ายจังนะ”
เอเดนจ้องตาสีฟ้าอีกคนที่มันเกลียดนักหนาแล้วถามใหม่อีกรอบ
“แล้วทำไมไม่ตัดขาดมันไปล่ะ”
“ตัดขาด?”
ฟ้าขมวดคิ้วแล้วถามซ้ำ ทุกวันเด็กฝรั่งจะต้องถามคำถาม ‘ทำไม’ อยู่บ่อยครั้ง ยิ่งพอเริ่มแตกฉานภาษาไทยคำถามก็เริ่มพิลึกขึ้นทุกวัน ยิ่งรวมกับหน้าตาคมอย่างชาวตะวันตกร้อยเปอร์เซ็นต์คำถามแต่ละคำถามยิ่งฟังดูตลกกันเข้าไปใหญ่
“ใช่ๆ ทำไมพี่ฟ้าไม่บอกตัดขาดมันไปเลย”
ฟ้าหัวเราะกับคำศัพท์บ้าบอของเด็กบ้าตรงหน้าก่อนจะถามกลับ
“หรือนายหมายถึง...เขี่ยทิ้ง?”
เอเดนที่กระตือรือร้นถามมาตั้งแต่ต้นสลดลงทันทีที่ได้ยินคำศัพท์ใหม่ จนฟ้าต้องถามคำถาม ‘ทำไม’ บ้าง
“แล้วทำไมนายไม่กินข้าวสักที”
“แล้วทำไมพี่ฟ้าต้องโหดร้ายถึงขนาดต้องเขี่ยมันทิ้งล่ะ!!!”
ฟ้ากรอกตาแล้วถอนหายใจเฮือกกับการเถียงคำไม่ตกฟากทั้งไม่ยอมกินข้าวของคนเด็กกว่า งานก็เยอะ ตื่นมายังจะต้องมาเจอเด็กคำถามเยอะแบบนี้อีก จนถึงตอนนี้แล้วฟ้ายังไม่เข้าใจเลยว่าตัวมันเองโหดร้ายกับผักชีตรงไหน…เพลียจริงๆ...
“แล้วพี่ควรทำยังไงดี”
เพื่อให้จบบทสนทนาที่เริ่มไร้สาระ ฟ้าจึงเสนอทางเลือกให้คุณนักร้องที่หน้าตาเหมือนจะหล่อ แต่จริงๆแล้วนิสัยเด็กแบบกู่ไม่กลับ
“กินมันสิ...นะครับ...นะ”
ฟ้าจ้องกลับไปที่อีกคนที่มีนัยน์ตาสีฟ้าใสเช่นเดียวกันกับตน ก่อนจะจิ้มใบผักชีข้างจานเข้าปาก ก็แค่ไม่อยากกิน ...แต่ก็ไม่ใช่กินไม่ได้...
ฟ้ามองหน้าไอ้เด็กจอมเรื่องมากเป็นทำนองว่า ‘กูกินแล้วนะ’ แล้วชี้ไปอีกจานที่เม็ดข้าวยังไม่พร่องไปสักนิด
“yes!”
ไอ้เด็กตรงข้ามยิ้มตาหยีแล้วยอมก้มหน้าก้มตากินข้าวพลางอมยิ้มไปด้วย แต่ก็มิวายเงยหน้ามาถามอีกครั้ง
“แล้วทำไมพี่ฟ้าไม่กินผมซะที”
คนถูกถามเลิกคิ้ว แต่ก็ไม่ได้แปลกใจกับคำถามสองแง่สองง่ามที่ได้ฟังทุกวันสักเท่าไหร่ เลยไม่ได้ใส่ใจที่จะละสายตาจากจอโทรทัศน์ที่กำลังฉายข่าวกีฬายามเช้ากลับไปมองคนถาม
“หรือพี่ฟ้าจะเขี่ยผมทิ้ง”
เด็กฝรั่งถามอีกรอบแล้วทำหน้าตาน่าสงสาร ...มารยาเสียไม่มี... แต่จะมีประโยชน์อะไรเมื่ออีกคนเขาไม่ได้มอง ได้แต่โบกไม้โบกมือแล้วดูข่าวต่อ
“รีบกินข้าวเถอะ”
เอเดนแอบส่งเสียง ‘จิ๊’ ในลำคออย่างช่วยไม่ได้ เพราะเซ็งที่พี่ฟ้าลืมสัญญา ...สัญญาว่าเมื่อไหร่ที่มันโตเป็นผู้ใหญ่พี่ฟ้าจะยอมตอบรับความรู้สึกของมันเสียที…
เอเดนหัวทองจำไม่ได้ว่ารักพี่ฟ้าตั้งแต่เมื่อไหร่ แต่จำได้ว่าพอมันรวบรวมความกล้าสารภาพรักเมื่อหลายปีก่อน พี่ฟ้าก็แค่หัวเราะเสียงนุ่มทำหน้าตาหล่อๆแล้วบอกว่า ...รอโตก่อนแล้วกันเนอะ ... ถ้าฟ้าจะคิดสักนิดทฤษฎีผักชีตอนต้นก็คงไม่ต่างจากชีวิตเด็กฝรั่งหัวทองที่นั่งหน้ามุ่ยอยู่นัก เข้าทำนองว่าวางไว้ให้เห็นเฉยๆก็พอ …แต่ก็ไม่ได้อยากจะกิน… นั่นหนะเจ็บปวดชะมัด!!!
“ทำไมพี่ฟ้าไม่ตัดขาดผมไปเลยล่ะ”
คราวนี้มันถามด้วยเสียงที่เบากว่าเดิมเยอะ อีกคนที่ตายังมองหน้าจอสี่เหลี่ยมอยู่พ่นลมออกจากจมูกพร้อมยิ้มขำก่อนจะตอบด้วยท่าทีที่ไม่ได้ตกใจกับคำถามน้อยใจนัก
“ก็นายเป็นน้องพี่ไง ตัดทิ้งได้ที่ไหนล่ะ”
เด็กฝรั่งนั่งมองเสี้ยวหน้าของ ‘พี่ชาย’ ที่จริงต้องเรียกว่า ‘ลูกพี่ลูกน้อง’ ถึงจะถูก ด้วยความรู้สึกไม่สบอารมณ์ เพราะมันเองไม่ได้ชอบการเป็นน้องชายของคนตรงหน้าหรอก ถ้าเลือกได้ขอไม่เป็นญาติกันเลยดีกว่าเลยดีกว่า อยากจะเป็นอย่างอื่นมากกว่า!!!
“ทำไมพี่ฟ้า....”
“จะสายแล้วเอเดน รีบกินข้าวซะ”
ยังพูดไม่ทันจะจบคนเป็นพี่ก็ส่งเสียงปรามมาก่อน ไอ้เด็กตัวโตเบ้หน้าแล้วเปลี่ยนสิ่งที่จะพูดแทน
“Fah, I love you”
ผลลัพท์ของการสารภาพรักอันเป็นกิจวัตรประจำวันคือเป้าหมายยังนิ่งและจดจ่อกับข่าวฟุตบอลลาลีก้าเช่นเดิม มันเลยเอาส้อมจิ้มเนื้อไก่เข้าปากแล้วเคี้ยวอย่างสุดเซ็ง แต่ก็ไม่ได้หมดกำลังใจในการบอกรักที่ทำอยู่เป็นนิจ
“Fah, Tiamo”
แม้เด็กฝรั่งจะเปลี่ยนภาษาแล้วคนตรงหน้าก็ไม่มีวี่แววที่จะสนใจเพียงนิด ...น่าสงสารจริงๆ...
“Fah , koi wo suru”
คราวนี้ได้ผล!!! พี่ฟ้าหันกลับมามองหน้าระรื่นของเอเดนหัวทองแล้วคุยด้วยโดยไม่ได้เปลี่ยนเรื่องในรอบหลายเดือนทีเดียว
“นั่นภาษาอะไร?”
ดะ....เดี๋ยวนะ!!! เอเดนว่าพี่ฟ้าคงจะไม่เข้าใจไอ้ที่มันอยากจะสื่อสักเท่าไหร่ ฝรั่งตัวบักควายยิ้มได้ไม่เต็มปากก่อนจะกัดฟันตอบพร้อมค้อนประหลับประเหลือก
“ก็ภาษาญี่ปุ่นไง”
“เห็นวันก่อนไม่ใช่คำนี้”
มันอาจจะดีใจที่พี่ฟ้าจำได้ จนต้องรีบตอบด้วยท่าทางดีอกดีใจ อย่างกับหมาแลบลิ้นแล้ววิ่งวนรอบขาเจ้าของด้วยสายตาพราวระยับ
“วันก่อนแบบชอบมาก นี่แบบให้หัวใจไปเลยไง”
มันตอบอย่างกระตือรือร้น ถ้ากระโดดกอดได้ทำไปแล้วนะนั่น
“อ่อ....”
คนพี่ตอบรับราวกับช่วงบอกรักประจำวันเป็นช่วงฝึกภาษาประจำวัน ก่อนจะหันหน้าไปดูข่าวต่อ ฝรั่งที่พึ่งจะได้ใจไปกลับมาสลดอีกรอบเมื่อพี่ฟ้าที่รักก็แค่สงสัยเท่านั้น...น่าน้อยใจสุดๆ... ว่าแล้วก็จัดไปอีกสักรอบ
“Fah,Saranghae”
“อยู่เมืองไทยก็ต้องพูดภาษาไทย”
ฝรั่งขมวดคิ้วแน่น เป็นอีกรอบที่เอเดนมันรู้สึกว่าพี่ฟ้าไม่เคยจะตอบตรงคำถาม มันจิ้มผักชีในจานตัวเองเข้าปากบ้างแล้วว่าใหม่ คราวนี้ภาษาไทยล้วนๆ
“เอเดนรักฟ้า...”
ให้ตายเถอะ พูดเองก็เขินหน้าแดงเอง แต่พี่ฟ้าก็ไม่เคยพอใจเสียที
“พี่เป็นพี่นาย จะมาเรียกชื่อเฉยๆได้ไง”
เอาเข้าไป...คนละเรื่องตลอด มันเบ้หน้าอีกครั้ง ระดับเอเดนที่ยอมให้พี่ฟ้าทุกอย่างว่าอะไรมันว่าตามหมดแหละ
“เอาใหม่ก็ได้...ผมรักพี่ฟ้านะ”
เด็กฝรั่งจัดประโยคตามคำขอให้อย่างไร้ที่ติ พร้อมกับเอื้อมมือหนาไปแตะมืออีกคนที่วางอยู่ด้วยเบาๆพลางทำหน้าตากะลิ้มกะเหลี่ยอย่างปิดไม่มิด
“เอเดน...พี่บอกให้รีบกินข้าว”
คนที่ถูกบอกรักเป็นรอบที่ห้าของวัน หรือรอบที่พันของปีชักมือออก ทั้งหงุดหงิดเล็กๆอย่างเริ่มรำคาญ เอเดนยิ้มแหยเมื่อเห็นว่าดีไม่ดีรีโมทในมือของฟี่ฟ้าอาจจะลอยใส่กบาลตัวเองก็เป็นได้ แต่มันก็ยังมิวายหยอดต่อ แค่ขอให้ได้หยอดชีวิตฝรั่งก็มีความสุขแล้ว...
“ผมรักพี่ฟ้าไง...”
“กูบอกให้กินข้าว!!!”
โอเค....พอแล้ว.....แพ้ก็ได้ มันยกมือขึ้นขอสงบศึกเพราะถ้าเมื่อใดที่พี่ฟ้าที่รักของมันเริ่มขึ้นคำหยาบนั่นแสดงว่าชีวิตฝรั่งตัวใหญ่บิ๊กเริ่มจะไม่ปลอดภัยแล้ว มันบ่นอุบอิบเป็นภาษาที่หกหรือเจ็ดที่ฟ้าไม่เข้าใจ แล้วเริ่มกินข้าวแบบตั้งใจเสียที ฟ้านั่งมองคิ้วหนาที่ชนกันเป็นเขื่อนแล้วยิ้มขำ พึ่งเข้าใจคำว่าโตแต่ตัวจริงๆเพราะไอ้เด็กตรงหน้าแท้ๆเชียว
“วันนี้วันเกิดผม”
น้องหมา ...ที่จริงต้องเรียกว่าน้องชายที่รู้ว่ามีคนจ้องอยู่พูดแล้วส่งสายตาน่าสงสารมาให้ มิน่าล่ะ...วันนี้ฟ้าถึงรู้สึกว่ามันพิรี้พิไรอ้อนน่ารำคาญมากกว่าปกติ
“ตอนเย็นจะกินอะไรล่ะ... พี่เลี้ยงเอง”
“อะไรก็ได้เหรอ”
หงอยได้ไม่เท่าไหร่ก็กลับมาระริกระรี้เหมือนเดิม อย่างกับลืมไปแล้วว่าเคยงอลเรื่องอะไรมาก่อน ถือว่าเป็นข้อดีของเอเดนเลยทีเดียว ถ้ามันมีหางฟ้าว่าคงสะบัดจนพื้นสะอาดแล้วนะนั่น
“อืม”
คนเป็นพี่ตอบรับ ฝรั่งยิ้มกว้างแล้วแอบเนียนจับมือเขา
“กินพี่ฟ้า”
ฟ้าขมวดคิ้วแน่นกับคำพูดสองแง่สองง่ามที่ปกติพอรับได้ แต่ถ้ามาพร้อมการแตะนู่นนี่เป็นอีกเรื่อง ฟ้าถามกลับด้วยน้ำเสียงปกติแต่มวลความเหี้ยมมีมากยิ่งกว่าตอนบัวขาวเตะก้านคอน็อคคู่ต่อสู้เสียอีก
“พูดอะไรนะ.....”
เอเดนผู้ทนความกดดันไม่ค่อยได้รีบชักมือกลับแต่ไม่ทันอีกคนที่คว้าข้อมือมันไว้แน่นเมื่อไม่ได้คำตอบ
“กูถามว่าพูดว่าอะไร!!!”
“ผะ...ผมหมายถึงกินอะไรก็ได้ที่พี่ฟ้าอยากกิน”
ฝรั่งหัวทองแอบใช้อีกมือปาดเหงื่อตรงไรผมสีอ่อน ก่อนจะรีบลุกขึ้นจากโต๊ะเก็บจานของตัวเองแล้วปรี่เข้าไปห้องน้ำเพื่อทำภารกิจส่วนตัวในยามเช้าให้เสร็จสรรพด้วยท่าทางเหมือนหมาหงอย หรืออาจจะเรียกอีกอย่างว่าท่าทางประจำก็ได้
แต่เชื่อเถอะอีกเดี๋ยวก็ลืม...
.
.
.
“ทำไมเราไม่กอดลากันก่อนออกจากบ้านนะ”
เห็นไหมล่ะ.... ขนาดก้มหน้าก้มตาผูกเชือกรองเท้าแล้วก็ยังปากดี ฟ้าแอบเตะขามันไปหน และก็ตามสเต็ป ฝรั่งตัวใหญ่ใจเด็กหันมาค้อนทำหน้าตาน้อยใจอย่างกับผู้หญิง
“รีบไปเรียน เดี๋ยวก็สายหรอก”
เมื่อไม่ได้กอดเด็กฝรั่งเลยจะส่งจูบไปให้แทน แต่จูบของมันไม่ใช่แปะมือแล้วส่งเหมือนของเล่นแบบนั้นแน่นอน มันต้องปากชนปาก!! มันอาศัยจังหวะที่เขามัวแต่ก้มหารองเท้าและเผลอ ยื่นหน้าเข้าไปใกล้
.
.
.
.
แต่แค่เฉียดแก้มเขาไป พี่ฟ้าก็หันมาถลึงตาใส่แล้วฟาดมือผลัวะลงบนกบาลทองๆของมันอย่างแรงจนกลัวว่าจะบุบลงไป
“ไอ้เด็กเหี้ยนี่!!! กูบอกให้รีบไปเรียน!!!”
“คะ...ครับ”
ฝรั่งเดินคอตกแล้วออกจากบ้านไปอย่างน่าสงสาร พร้อมกับคำถาม ‘ทำไม’ อีกครั้ง
ทำไมมันต้องแพ้พี่ฟ้าอยู่เรื่อยเลยวะ!!!
TBC<3
___________________________________________________________________
ทำไมต้องทำไม ทำไม ทำไม พอเถอะ :z6:
กราบสวัสดีมิตรรักแฟนเพลงทุกคนจ้า กลับมาแล้ว!!!!
หนีงานกลับมาด้วยนะเออ 555
คิดถึงคนอ่านมากกกกกกกกกก
หายไปจมกองปลายภาคเดือนเดียวเหมือนหายไปเป็นชาติ ="=
กราบขอประทานอภัยมาด้วยครับTT
พอกลับมาลงใหม่แล้วตื่นเต้นเหมือนลงตอนแรกใหม่เลย
(กลัวไม่มีคนอ่านTT)
สุดท้ายแล้ว ฝากเนื้อฝากตัวกับนิยายรอบใหม่ด้วยครับ
(มาเป็นรอบๆ ฮาาาาา)
กอดคนอ่านแน่นที่สุด :กอด1:
#ไหนว่าจะลงพายโจ้ก่อน :z6:
#เรื่องนั่นแม่มเครียดพอๆกับสอบเลยจ้ะ :เฮ้อ:
-
อ๊าย น้องเอเดนน่ารักอ่ะ
-
พี่ฟ้าก้ไม่ใจอ่อนเล้ยยยย
:mew1: :mew1: :mew1: :mew1:
-
:laugh:
-
แลดูท่าจะยากนะเอเดน :mew5:
พี่ฟ้าเป็นรับใช่ไหมอ่ะ โห่!!!!!!!
-
น้องเอเดนนนนน พี่เทใจให้นาย
คือตอนแรกคิดมาตลอดว่าพี่ฟ้าเหมาะกับการรุกมาก แต่ตอนนี้เปลี่ยนใจละ ฮ่าๆๆๆ พี่ฟ้าจงเป็นรับไปซะ
-
ทำไมเรารู้สึกว่าถ้าเอเดนยืนยันที่จะกินฟ้าตอนที่โดนฟ้าถามย้ำ พี่ฟ้าคงยอมให้กินอ่ะ แต่เอเดนดันฝ่อก่อนไง...เลยอด!! :laugh:
-
พี่ฟ้าก็ยอมๆๆๆเด็กไปเถอะ จะได้เป็นอมตะ :z1:
-
พี่ฟ้าโหดอ่ะ เอเดนหงอเลย
-
พี่ฟ้าโหดมากอ่ะ ทำมึนตลอด
เอเดนพยายามน่าดูอ่ะ สู้ต่อไปน่ะ :laugh:
-
เอเดน่ารักสุดๆ :z2:
-
อั๊ยยยยย๊ะ :hao4:
มาได้ไงอ่ะ ไม่อยากจะเชื่อเรยยย :hao5:
โหย เกือบสลบแน่ะไม่อยากจะเชื่ออออออ
เซอร์ไพรส์มากาาาาาคนเขียน
ทำใจมาพักนึงล่ะ
คิดว่าคนเขียนคงหาเวลามาเขียนต่อไม่ได้
ขอบคุณมากกกกกก :L2:
ที่ยังไม่ทิ้งกัน
คิดถึงหมอบีมน้องซินที่สุด :mew1:
ตอนนี้ยังไม่ได้อ่าน
มัวแต่ตื่นเต้น ตกใจ ยิ่งกว่าโดนผีหลอกเสียอีก
เดี๋ยวจะกลับมาใหม่นะคะ
:กอด1: คนเขียนเช่นกัน
:pig4:
:mc4: ปอลอ น้องเอเดนน่าร๊ากกกกกก
พี่ฟ้าใจแข็งเกินไปล่ะ
ถ้าเป็นเราละลายไปนานแล้วเนี่ยยย อิอิ
(น้องเอเดนน่ารักไม่แพ้หมอบีมนิ)
-
เฮเดนสู้ๆนะ ไม่ว่าจะได้กินหรือถูกกินก็เถอะ
-
เค้าแฟนคลับเอเดนนะ :impress2:
-
ทำไมน้ออออ ทำไม
ทำไมพี่ฟ้าโหดจุงเบยยยย TT^TT
-
พี่ฟ้า~ อย่าใจร้ายกับน้องสิ คิดถึงคู่นี้ฝุดๆ
-
คิดถึงเด็กฝรั่งงงงงงงงงง :mew1:
พี่ฟ้าใจร้ายจัง 55555555
แต่รู้สึกเอเดนอ้อนมืออ้อนตรีนมาก
ว่าแต่ว่า.. นี่เอเดนฟ้า หรือ ฟ้าเอเดนนะ -.,-
-
ทำไม ๆ ๆ คู่นี้ถึงน่ารักเยี่ยงนี้ :o8: ชอบ ๆ ในที่สุด พี่ฟ้ากับน้องเอเดนก็มาแล้ว เย้
เพิ่งรู้ว่าเค้าเป็นญาติกันนะเนี่ย แถมพี่ฟ้า ก็ตาสีฟ้าซะด้วย คิดว่าพี่ฟ้าไทยแท้มาตลอดเลยนะ
เอเดน น่ารักมากเลย ช่างพูด ช่างถาม นี่ขนาดไม่ค่อยคล่องภาษาไทยนะ
ยังสามารถพูด จนโยงเข้ามาเรื่องตัวเองกับพี่ฟ้าได้ ช่างเปรียบเปรยตัวเองกับผักชีได้นะ :laugh:
หลงรักพี่ฟ้ามาเนิ่นนานโดยไม่ทันรู้ตัว แถมสารภาพรักไปแล้วด้วย สุดยอดมากเลยเอเดน
ถึงพี่ฟ้าจะหลีก ๆ เลี่ยง ๆ ทำเมิน ๆ ไม่สนใจ เห็นเราเป็นเด็ก แต่ห้ามละความพยายามเด็ดขาดเลยนะ
ต้องพิสูจน์ให้พี่ฟ้าเห็น ว่าถึงจะเด็ก แต่เด็กอย่างเอเดน ก็รักใครรักจริง ไม่ใช่แค่อารมณ์ชั่ววูบนะ
ชอบจังเลย ที่เอเดนหมั่นบอกรักพี่ฟ้า แถมบอกหลายภาษาด้วย คิดได้ไงอ่ะ แต่อย่างพี่ฟ้าว่า
อยู่เมืองไทย ก็ต้องพูดภาษาไทย หรือความจริงพี่ฟ้า แค่อยากฟังคำบอกรักเป็นภาษาไทยอ่ะจ้ะ
พี่ฟ้า โหดใช้ได้เลยนะเนี่ย แต่เราชอบจัง แล้วก็เหมาะกันดีออกนะ เพราะถึงพี่ฟ้าจะโหดขนาดนี้
เอเดน ก็แค่หูลู่หางลู่ไปแวบนึง แล้วก็เด้งกลับมาเริงร่าได้เหมือนเดิมละ ชอบนิสัยนี้ของเอเดนมากเลย
แล้วตกลงว่า เอเดน อยากเป็นฝ่ายถูกกิน หรืออยากเป็นฝ่ายได้กินพี่ฟ้ากันแน่ คงไม่ใช่ ได้ทั้งสองอย่างนะ
เราเชียร์ ให้พี่ฟ้าถูกกินอยู่นะ :impress2: พี่ฟ้าเคยแต่กินคนอื่นมาตลอด ลองเป็นฝ่ายถูกเด็กกินบ้าง
อาจได้พบโลกใหม่ ที่สดใสกว่าเดิมก็ได้นะพี่ฟ้า อิอิ :z1: แล้วหุ่นอย่างเอเดน ถ้าเป็นฝ่ายรับนี่คง... :m29:
ที่สำคัญ ที่ฟ้าให้ความรู้สึก แบบเคะราชินีมากเลยอ่ะ ชอบ ๆ เชียร์เอเดนเอาชนะพี่ฟ้าให้ได้ จะได้กินซะที ฮุฮุ
รอตอนต่อไปจ้า ขอบคุณคนเขียนนะคะ :กอด1:
ปล. เอเดน เด็กหัวทอง ตัวโต ๆ นี่ ให้ความรู้สึกเหมือน โกลเด้น รีทรีฟเวอร์ ขนสีทองที่แสนร่าเริงเลยเนอะ
-
พี่ฟ้าโหดแท้
ตกลงใครกินใครล่ะเนี่ย :hao7:
-
เข้ามาส่องงง
เผื่อเจอหมอบีม
เอร๊ยยยย น้องเอเดน
o22
-
หากท้องฟ้าไม่ได้เป็นสีเดิม
______________________________________________________________________________________________
# ตอนที่ 2
ใครบางคนกำลังฝัน... และคนๆนั้นก็รู้ตัวดีทีเดียว ในฝันนั้นเจ้าตัวกำลังทำอะไรบางอย่างที่ไม่ได้สาระและไม่น่าสนใจ เพราะจุดรวมสายตาอยู่ที่ใครอีกคน
"พี่ฟ้า"
เอเดนเรียกอีกคนที่นั่งอยู่ใกล้ๆกัน พี่ฟ้ากำลังจูนสายกีตาร์ตัวแรกให้เด็กฝรั่ง ถ้าจำไม่ผิดตอนนั้นตัวมันเองน่าจะอายุประมาณสิบสองถึงสิบสามปี
"พี่ฟ้าค้าบ"
เพราะอีกคนไม่สนใจเด็กอย่างมันที่ตะโกนปาวๆอยู่ข้างๆ เด็กหัวหยิกสีบรอนซ์จึงเรียกอีกรอบด้วยเสียงที่ดังกว่าเดิม ซึ่งนั่นน่ารำคาญชะมัด
"พี่ฟ้า!!"
"อะไร?"
เสียงทุ้มถามทั้งๆที่ก้มหน้าก้มตาไม่เหลือบขึ้นมามองด้วยซ้ำ มันยู่หน้าให้เขาแล้วชี้ถาม
"What's this?"
เขาตวัดสายตาขึ้นมามองเด็กที่พึ่งจะหัดเรียนภาษาไทยด้วยสายตาไม่พอใจ แต่จะเอาอะไรมาก...ตอนนั้นตัวมันเองยังแยกกอไก่กับขอไข่ไม่ออกด้วยซ้ำ
"นี่มันเรียกว่าอะไร..... เอ่อ...ครับ?"
มือเรียวเล็กชี้ไปที่กีตาร์ตัวใหญ่
"กีตาร์ไง"
ฟ้าตอบแล้วก้มหน้าลงดังเดิม เด็กตัวป่วนส่ายหน้าแล้วถามใหม่
"Nope ,I mean this color?"
"สี?"
มันพึมพำเล็กๆได้ใจความว่า ‘นี่เรียกว่าสี...สินะ’
"ใช่ๆ กีตาร์สีอะไร"
ก่อนจะถามต่อ และก็ได้คำตอบที่งงงวยกลับมาอีกครั้ง
"สีฟ้า"
'ฟ้า' ในความคิดของเด็กฝรั่งคือท้องฟ้าอันยิ่งใหญ่ หรือไม่ก็คือผู้ชายคนที่นั่งอยู่ตรงหน้าเท่านั้น
"Like your name?"
มันถามออกไปอย่างใคร่รู้ แต่เขากลับตอบด้วยน้ำเสียงเนือยๆ
"อือ"
"Like your beautiful eyes"
คราวนี้ใบหน้าของเด็กหนุ่มอายุสิบแปดมองตรงมายังคนถาม นัยน์ตาสีฟ้าสว่างของพี่ฟ้าเป็นสิ่งเดียวที่มันจำได้แม่นตั้งแต่แรกเห็น ถึงจะเกลียดแต่ไม่สามารถละสายตาออกจากมันได้เพียงเสี้ยววินาที พี่ฟ้าขมวดคิ้วแน่นแล้วถามเหมือนโกรธ แต่เอเดนก็รู้ดีว่าเขาไม่ได้โกรธ
"นายพูดถึงอะไร"
มันมองลึกลงไปยังดวงตานั่น ดวงตาสีฟ้าทีเหมือนท้องฟ้ายามสดใสสะท้อนใบหน้าเด็กชายตัวเพรียวบางจ้อยและใบหน้าที่มีนัยน์ตาสีฟ้าใสเฉกเช่นเดียวกัน
.
..
...
"ผมชอบพี่ฟ้า"
ถึงมันจะเกลียดสีตานั่นแต่ก็ไม่ได้เกลียดเจ้าของมันเสียหน่อย เอเดนออกจะชอบมากเสียด้วยซ้ำ
"บางทีนายอาจจะหมายถึงชอบสีฟ้า..."
เขาพูดแล้วก้มหน้าลงทำสิ่งที่ค้างไว้ต่อ
ตอนนั้นเด็กชายตัวเล็กได้แต่ปฏิเสธในใจว่า'Nope...that mean you' แล้วมองดูกลุ่มผมตรงหนานุ่มสีเข้มที่ขยับไปมา ก่อนจะโผตัวเข้าไปกอดไว้แน่น
"อะไรของนาย"
พี่ฟ้าถามพลางเงยหน้าขึ้นมามอง มันซุกจมูกกับซอกคออุ่นแล้วบ่นพึมพำ
"ผมขาดความอบอุ่น"
เขาหัวเราะแล้วพูดเช่นกัน
" ทีคำแบบนี้ดันพูดชัด"
ก็เพราะคำพูดแบบนี้ไอ้เด็กหัวหยิกฝึกเอาไว้อ้อนพี่ฟ้าของมันโดยเฉพาะไงล่ะ
"ปล่อยเถอะ เดี๋ยวสายกีตาร์เพี้ยน"
มันส่ายหน้ายุกยิกแล้วกอดเขาแน่นกว่าเดิม
"เอเดน..."
ฟ้าเรียกเสียงเบาอย่างต้องการทำตอบ
"If tomorrow blue sky has changed"
พี่ฟ้าดูแปลกใจกับคำพูดของเด็กเรื่องมากอยู่ไม่น้อย
"อะไรกัน?"
“If tomorrow you’re not the same ”
เขาถอนหายใจเฮือกแล้วบ่นพึมพำ ก่อนจะกอดไอ้เด็กเพ้อเจ้อไว้แน่น
"พูดอะไรของนาย..."
.
..
...
“ไอ้เด็น”
“ไอ้เด็นแม่มึงมอง”
“เอเดน ตื่น”
“ไอ้เอเดนหัวเหลือง อาจารย์มองอยู่!!!”
ฝรั่งตัวบักเอ๊กสะลึมสะลือ ค่อยๆเปิดเปลือกตาแล้วกวาดสายตาไปทั่วห้องแล้วก็พบว่าตัวเองกำลังเป็นจุดสนใจเพราะอาจารย์แม่ที่รักกำลังจ้องจะกินหัวมันอยู่ มันรีบไหว้ประลกขอโทษแล้วยืดตัวขึ้นนั่งเหมือนคนปกติหลังจากฟุ่บหลับไปนาน
“ครูได้ยินว่าช่วงนี้เธอไม่ได้มีทัวร์คอนเสิร์ต”
อาจารย์แม่วัยเกือบหกสิบเดินเข้ามาถามอย่างอิดหนาระอาใจบวกกับเห็นใจพ่อคนดัง มันยิ้มหวานประจบแบบมืออาชีพแล้วค่อยตอบอย่างสุภาพ
“ช่วงนี้มีอัดเพลงตอนดึกครับ”
“อย่าหักโหมนักล่ะ เดี๋ยวเรียนไม่ทันเพื่อน”
เธอว่าแล้วสั่งให้เลิกคาบง่ายๆ มาเจอฝรั่งพูดไทยฉะฉานแถมกริยาก็น่ารัก ผู้ใหญ่ที่ไหนจะไม่รักไม่เอ็นดู มีแต่พี่ฟ้านั่นแหละ …ยอมให้กินก็แล้ว ขอกินก็แล้วยังทำตัวใจร้ายอยู่ได้!!!… แต่พอนึกถึงหน้าเหวี่ยงโหดเมื่อเช้าตอนที่ส่งจูบพลาดไปเฉียดแก้มนิดๆอย่าว่าแต่ฝ่ามืออรหันต์เลย เอเดนว่าต่อให้โดนไม้หน้าสามฟาดก็คุ้มวะ
“ยิ้มอะไรวะ หรืออัลบั้มหน้าทางค่ายเขาปลดมึงออก”
คนกำลังยิ้มอารมณ์ดีๆพวกไอ้เพื่อนเวรก็เดินเข้ามาทำให้เสียบรรยากาศ ฝรั่งโบกมือไล่ให้พ้นๆไป
“Not your business bro”
พอพูดแค่นั้นพวกมันสามสี่ตัวก็ถือวิสาสะมานั่งที่โต๊ะเสียเลยอย่างนั้น แถมยังมีหน้ามาสั่งอีก
“ภาษาไทยเถอะ กูง่อยภาษาพ่อมึง”
เอเดนผู้ไม่เอาพิมเสนไปแลกกับเกลือ ยักคิ้วให้ผองเพื่อนพลางตอบ
“กูอารมณ์ดี”
“ฟันน้องลูกไม้แล้วว่างั้น”
มันหันขวับไปทางคนถามทันที น้องลูกไม้ที่ว่าคือสาวน้อยโรงเรียนข้างๆที่ควงกันเล่นๆเป็นไม้กันหมา อย่าว่าแต่ทำอะไรแบบที่เพื่อนมันว่าเลย จับมือกันยังไม่เคย
“เชี่ย!! กูยังไม่ทันทำอะไรเลย...อย่าพูดอีกนะ น้องเขาเสียหาย”
“หรือมึงภูมิใจที่ไว้ทรงผมบ้าๆได้อยู่คนเดียว”
เพื่อนพูดถึงผมบรอนซ์ยาวประบ่าที่เจ้าตัวไปยืดให้มันตรง เพราะเกลียดที่มีใครบางคนเรียกว่าไอ้เด็กหัวหยิก
…คนที่คุณก็รู้ว่าใคร...
“ทรงผมขัดใจเมีย”
มันตอบพลางยักไหล่อย่างกวนตีน ก็เพราะพี่ฟ้าเล่นบ่นเป็นอาทิตย์เรื่องสารเคมีในผมและอะไรไม่รู้อีกมากมายจนมันแทบจะไปโกนหัวทิ้งถ้าพี่แกไม่ห้ามเอาไว้ก่อน
“มึงมีเมียแล้ว?”
สามในสี่ถามขึ้นพร้อมกันอย่างไม่ได้นัดหมาย เรื่องสอดรู้สอดเห็นนี่ขอให้บอกเถอะ...
“กูมีของกูตั้งนานแล้ว”
เอเดนตอบแล้วเก็บของที่ไม่ค่อยมีอะไรลงกระเป๋าหนังใบแบนอย่างสบายอกสบายใจ ส่งผลให้เพื่อนๆประเคนหมัดให้คนละตุ้บสองตุ้บ พร้อมกับข้อกังขา
“ใครวะ”
ฝรั่งหัวทองกรอกตาเหมือนนึกคำตอบอยู่หน่อย ก่อนจะตอบด้วยประโยคอันน่าสมเพช
“มึงจะรู้ได้ไง เจ้าตัวเขายังไม่รู้ตัวเลย”
ฝรั่งตัวโตแต่สมองเด็กตอบฉะฉานโดยไม่สนใจสีหน้าเวทนาของเพื่อนๆ ที่หัวเราะกล้ำกลืนราวกับคำตอบของมันเรื่องตลก นั่นทำให้เอเดนฉุนอยู่ไม่น้อย
“แอบรักเขาว่างั้น”
“เออ!!!”
มันตอบแล้วฟาดกระเป๋าลงบนโต๊ะอย่างอารมณ์เสีย ซึ่งนั่นยิ่งทำให้พวกเพื่อนๆแตกฮือแต่ก็สนุกกันยิ่งขึ้น
“มึงนี่ตัวโตแต่ปัญญาอ่อนชิบหาย ถ้ากูหน้าตาแบบมึงกูลุยจีบไปตั้งนานแล้ว”
เอเดนมองหน้าคนพูดก่อนจะตอบตาขวาง
“จีบอยู่”
จีบทุกวัน บอกรักทุกวัน ลวนลามอยู่ทุกวันเขายังไม่เห็นจะสนใจมันเลย
“เขาไม่เอา”
หนึ่งในเพื่อนตัวแสบโพล่งออกมาเป็นแล้วมองหน้าถามความเห็น ไอ้เด็กหัวทองเลยกระแทกเสียงใส่เป็นคำตอบ
“เออ!!!”
กริยาปัญญาอ่อนของฝรั่งตัวโตทำให้เพื่อนทั้งกลุ่มขำก๊าก แล้วตบไหล่มันเพื่อปลอบใจ
“ผู้หญิงสวยๆสมัยนี้เขามีทางเลือกเว้ย”
เด็กฝรั่งนั่งกระติกเท้าพลางคิดไปด้วย พี่ฟ้าตาสวย จมูกสวย ริมฝีปากสวย มือสวย รูปร่างสวย ผิวสวย...แต่มันไม่ได้หมายความว่ารูปร่างหน้าตาพี่ฟ้าสวยเหมือนผู้หญิงหรอก มันต่างกันเยอะ ฝรั่งปัญญาอ่อนก็แค่อธิบายไม่ได้ว่าพี่ฟ้าทูนหัวของมันสวยแบบไหน
“มึงก็ลองถามเพื่อนเขาดิว่าสเป็คยังไง เผื่อไม่ชอบฝรั่งมึงจะได้ไปตายแล้วเกิดใหม่"
บางทีการกวนตีนฝรั่งคงเป็นเรื่องสนุกของเด็กม.ปลายแถวนี้ก็เป็นได้
“เกิดใหม่เป็นมังคุดเหรอ....”
เออ...เอาฮากันเข้าไป ไอ้เพื่อนเวรอีกตัวก็ขยันตบมุขกันเหลือเกิน ฝรั่งที่กลายเป็นมังคุดนั่งครุ่นคิดอย่างตั้งใจยิ่งกว่าตอนสอบภาษาไทยเสียอีก
“เขาชอบผู้ชาย”
ใช่...เอเดนแพล่มแล้วก็พยักหน้าไปด้วย โชคดีชะมัดที่มันเกิดมาเป็นผู้ชาย พวกเพื่อนตัวดีนั่งตั้งใจฟังนางในฝันของฝรั่งคนดัง
“ตัวเล็กๆบางๆ หน้าตาน่ารัก”
พอพูดจบมันก็ซบหน้าลงกับมือตัวเอง โชคดีโชคร้ายวะนั่นที่ดันเป็นผู้ชายแต่ตัวอย่างกับตึกใบหยกสอง
“ชอบผู้ชายหรือเกย์วะนั่น ผู้หญิงสมัยนี้แม่งน่ากลัว”
หนึ่งในสี่ทำหน้าตาสยดสยองพลางลูบแขนตัวเองเมื่อนึกถึงสาวๆสมัยนี้ที่คลั่งไคล้ผู้ชายหน้าสวยตัวบาง
“เขาชอบเกย์ ชอบแบบเกย์ควีน ยิ่งออกสาวๆเขายิ่งชอบ เขาเคยบอกกูว่า”
มันสูดหายใจแล้วมองสีหน้าลุ้นๆของเพื่อนก่อนจะพูดต่อ
“เวลาขยำตูดแล้วร้องเสียงแรดๆแม่งสุดยอด...”
ฝรั่งเลียนแบบคำพูดที่พี่ชายเคยพูดทุกอย่าง มันนั่งมองหน้าเพื่อนปริบๆพลางทำหน้าแหยเกไปด้วย ซึ่งนั่นก็ไม่ได้ต่างจากพวกเพื่อนมันที่ตาโตเท่าไข่ห่านเลย เอาเป็นว่าต่างฝ่ายต่างพูดไม่ออกเหมือนกัน ...น่าสงสารเกินไปแล้วเอเดน...
แต่วันนี้มันจะทำให้พี่ฟ้าปลี่ยนสเป็คให้ได้ !!! สัญญาด้วยหัวทองๆเลย!!!
-
(ต่อ)
“พี่ฟ้าครับ”
เด็กหัวทองผู้ยืนนิ่งอยู่ที่ชานบ้านมาตั้งแต่บ่ายแก่ๆ คิดแล้วคิดอีกเรื่องทวงสัญญารักของตัวเองในวันเกิด เพราะอากาศที่ร้อนอบอ้าวทำให้มันงุ่นง่านเหมือนลูกหมายังไม่ได้วัคซีน พี่ฟ้าที่กำลังนั่งดูทีวีอยู่หันมามองแล้วเลิกคิ้วมองก่อนจะหันกลับไปตามเดิม มันขยับตัวก่อนจะไปนั่งแหมะข้างเขา
“วันนี้ผมโตแล้วนะ”
อันนี้บอกใครก็เชื่อ ตัวใหญ่จนนั่งทีโซฟายุบ... ฟ้าหันมามองไอ้เด็กที่เหมือนลูกหมากำลังทวงสัญญาในวันเกิดก่อนจะถาม
“รู้ได้ยังไงว่าตัวเองโตแล้ว”
เอเดนทำหน้าพิลึกอยู่สักพักก่อนจะตอบด้วยคำตอบที่ไร้น้ำหนักแต่มั่นอกมั่นใจ
“ผมอายุสิบแปด”
พี่ฟ้าเลิกคิ้วมองแล้วถามอีกรอบ
“แล้วยังไง?”
มันก็คิดอีกรอบแล้วค่อยตอบ
“ผมสูง 185 เซ็น น้ำหนัก 75 กิโลกรัม”
“แล้ว?”
คราวนี้ฟ้าถามแล้วหันมามองอีกคนให้เต็มตาอย่างต้องการรู้ความต้องการที่แท้จริงของอีกคน เอเดนสูดหายใจเข้าลึก มือใหญ่ของมันบีบกันจนห่อเลือดก่อนจะตอบด้วยคำพูดที่พูดเป็นประจำแต่ครั้งนี้กลับพูดยากกว่าปกติมากโข
“ผมรักพี่ฟ้า”
คนเป็นพี่ยิ้มแล้ววางมือบนหัวทองๆแล้วขยี้เบาๆ ก่อนจะพูดบ้าง
“นั่นไง นายยังไม่โตสักหน่อย”
เอเดนมองผ่านเสี้ยวหน้าของอีกคนไปยังหน้าต่างอย่างจงใจ วันนี้ท้องฟ้าก็ยังสดใสเช่นเดิมแม้จะเกือบย่ำเย็นแล้วก็ตาม...
.
..
…
เอเดนเริ่มมาใช้ชีวิตอยู่บ้านหลังเล็กอบอุ่นหลังนี้กับพี่ฟ้าตั้งแต่หกปีที่แล้ว ตอนที่จบประถมพอดี เหตุเพราะมันคือเอเดน เฮอร์เนอร์ ลูกชายเพียงคนเดียวของเจ้าพ่อเจ้าของร็อคผับหลายสาขาทั่วโลกอย่าง แซม เฮอร์เนอร์ ผู้เด่นและดังสุดกู่ในลอสแองเจลิส มันมีบ้านหลังใหญ่อยู่ในเขตอสังหาริมทรัพย์ที่แพงที่สุดอย่างเบอเวอร์รี่ฮิลล์ มีจากัวร์คันยาวเป็นของขวัญวันเกิดตอนสิบขวบ มีอาจารย์สอนภาษาส่วนตัว เรียนในโรงเรียนหรูและแพงที่สุดในรัฐ พักร้อนที่โรงแรมเจ็ดดาวทั่วโลกทุกวันหยุด จิบไวน์ขวดละหลายพันเหรียญแล้วบ้วนทิ้งเพราะมันเด็กเกินกว่าที่จะเข้าใจความเลิศรสของมัน ทุกอย่างที่ตบแต่งอยู่บนตัวเด็กแคระแกรนล้วนมีมูลค่าสูงทั้งนั้น เพราะทุกอย่างที่มันมีคือสิ่งที่เด็กทุกคนแถวนั้นอยากมี ช่วยไม่ได้ที่มันจะเหลิงกับสิ่งเช่นนั้น แต่กลับมีบางคนไม่พอใจนัก...แม่ของมันเอง... เธอเป็นผู้หญิงที่เอเดนทั้งรักและเทิดทูนเพราะเธอสวยกว่าใคร เธอเป็นลูกสาวเจ้าของธุรกิจร้านอาหารก่อนจะมาพบกับแซมและมีเด็กฝรั่งปัญญาอ่อนขึ้นมา เธอเป็นชาวไอริชผู้มีผมสีบรอนซ์และดวงตาสีฟ้าจัด และลักษณะพันธุกรรมนั่นก็ตกทอดมาถึงมันเช่นกัน คนเป็นแม่มีแฝดพี่อยู่คนหนึ่ง ที่น่าตาเหมือนกันอย่างกับแกะ แต่คุณป้าของมันกลับมีรสนิยมแปลกๆอย่างเช่นชอบคนเอเชียและแต่งงานกับชายหนุ่มคนไทย ... ถูกแล้ว พี่ฟ้าคือลูกของคุณป้ารสนิยมแปลกคนนั้น ...พวกมันเป็นลูกพี่ลูกน้องกันโดยกำเนิด...
แม่ที่ไม่พอใจในลักษณะนิสัยขี้โอ่ในวัยสิบสองของมัน ส่งมันมาอยู่กับพี่ชายที่เคยเจออยู่ไม่กี่ครั้งที่ประเทศกำลังพัฒนา เรื่องราวไม่ได้ดราม่าอย่างที่คิด เพราะเอเดนจำพี่ชายคนนั้นได้ดีและประทับใจเขามากทีเดียว
ในงานวันเกิดของเอเดน เฮอร์เนอร์ ตอนสิบขวบ มันกำลังตื่นตาตื่นใจกับรถคันใหม่ที่ได้มาแต่ยังไม่รู้ว่าควรจะขับมันแบบไหน ท่ามกลางเพื่อนๆที่ล้อมรอบมันเห็นเด็กผู้ชายวัยรุ่นราวสิบห้าถึงสิบหกปีนั่งอยู่ที่มุมของร้านสาขาหกของพ่อที่วันนี้ปิดเพื่องานเลี้ยงของมันโดยเฉพาะ เขานั่งเฉยและไม่ได้สนใจอะไรแม้แต่น้อย นั่นทำให้เจ้าของงานวันนี้คิ้วกระตุกอย่างไม่พอใจ เด็กผู้เป็นจุดศูนย์กลางแห่งความสนใจอย่างมันเวลาถูกเมินแล้วรู้สึกรับไม่ได้ชอบกล
"Hi yellow"
นอกจากจะขี้โอ่และเอาแต่ใจแล้ว มารยาทและคำพูดของมันก็ยังแย่เป็นที่หนึ่ง ความสนุกอย่างนึงของพวกเด็กคนรวยก็คือการดูถูกคนที่ด้อยหรือต่างจากตน ในตอนนั้นพี่ฟ้าที่ตัวสูงกว่าอยู่หลายฟุตนั่งหันข้างให้มันเพื่อกดเกมส์ที่ติดอยู่ในมือ เขาค่อยๆละสายตาออกมาจาจอเกมส์และปรายตามาทางเด็กฝรั่งตัวเล็ก นั่นทำให้มันรู้ว่า...
"Blue eyes?"
คนที่มีลักษณะเหมือนคนเอเชียทุกประการยกเว้นสีของนัยน์ตาหน้าบึ้งอยู่หน่อยก่อนจะยิ้มเยาะแล้วพูดบางอย่างออกมา
“Yep, Blue eyes like you.”
อา.....ใช่ เขามีตาสีฟ้าเหมือนมันเป๊ะ แต่รูปร่างท่าทางและใบหน้ากลับเหมือนคนเอเชี่ยนเสียทั้งหมด นั่นทำให้มันดูแปลกตา สะดุดตา หรืออาจจะเรียกได้ว่าต้องตา เขาลุกขึ้นมาจากเก้าอี้ตัวมนก่อนจะยื่นของบางอย่างมาให้
“Happy Birthday , white dirty pig”
วินาทีที่เด็กตัวเล็กประสานสายตากับเขาแล้วเขาเดินจากไป มันขยับตัวไม่ได้ราวกับโกรธเสียเต็มประดา แต่เอาจริงๆแล้วมันพึ่งมานึกได้ว่านั่นอาจจะเรียกว่าอาการ...ตกหลุมรัก...ก็ได้ เอเดนมารู้ทีหลังว่าเขาเป็นลูกชายของคุณป้าที่มาเที่ยวพักร้อนช่วงปิดเทอม น่าแปลกที่เขาเลือกที่จะอยู่ที่ประเทศไทยคนเดียวหลังจากคุณย่าเสียชีวิต แต่ให้พ่อกับแม่ทำงานอยู่ในลอสแองเจลิสดังเดิม โดยไม่สนใจที่จะมาอยู่ที่นี่เสียด้วยซ้ำ
มันทดชื่อ ‘ฟ้า’ ไว้ในใจตลอดระยะเวลาสองปีที่ทำตัวเป็นคุณหนูล้างผลาญ ก่อนที่จะโดนแม่อัปเปหิออกมาจะความสะดวกสบายเกินไปนั่น ยอมรับว่าตอนแรกการปรับตัวมันไม่ใช่เรื่องสนุก แม้มันจะเป็นเด็กแก่แดดอย่างไร เด็กก็ยังเป็นเด็กอยู่วันยังค่ำ แต่ตอนนี้มันกลับเป็นคนบอกแม่ไปหลายรอบแล้วว่า ...มันจะอยู่กับพี่ฟ้า... ถ้าจะให้เอเดนผู้เอาแต่ใจกลับบ้าน ทุกคนที่นั่นจะต้องเปลี่ยนใจพี่ฟ้าให้ได้ก่อนแล้วค่อยมาบอกมัน เรียกง่ายๆว่าถ้าพี่ฟ้าอยู่ที่ไหนเอเดนจะอยู่ที่นั่น ไม่มีพี่ฟ้าที่มันยอมตายดีกว่า... มีคนเคยบอกว่าลูกเป็ดจะเดินตามบางสิ่งเมื่อเห็นว่ามันสะบัดตูดคล้ายแม่ ตรรกะนี้คงใช้ได้กับเอเดนที่มองพี่ฟ้าเป็นไอดอลเช่นกัน ถ้าคุณจะบอกว่าความคิดของมันยังเด็ก.....ใช่ เอเดนมันรู้ตัวเองดีทีเดียว
.
..
...
“เอเดน”
“เอเดน!!”
“ไอ้เด็กหัวหยิก!!!”
“คะ...ครับ!!”
มันละล่ำละลักตอบเมื่อคนเป็นพี่ตวาดเสียงดัง
“เหม่ออะไร ซ้อมได้แล้ว อย่าทำตัวเหมือนไอ้พาย หัดมีสติอย่างพี่ซินเขาบ้าง”
มันเบ้หน้าเมื่อเอะอะพี่ฟ้าที่รักผู้เป็นหัวหน้าวงดนตรีที่สังกัดอยู่ดุ ยิ่งกว่านั้นยังชอบเปรียบเทียบมันกับพี่ซินมือเบสผู้สุขุมอีกต่างหาก เอาจริงๆคือมันนิสัยเด็กจนพาลเกลียดผู้ชายคนนึงมาจนถึงทุกวันนี้ ...ผู้ชายที่พี่ฟ้าเคยชอบ... คงจะดีกว่านี้ถ้าเอเดนมันไม่ได้รู้ว่าพี่ฟ้าชอบพี่ซินผู้แสนดีมาก่อน แค่คิดเด็กฝรั่งผู้ต้องทำงานในวันเกิดตัวเองหลังการสารภาพรักที่ล้มเหลวอีกรอบยิ่งหงุดหงิดเข้าไปใหญ่
“ทำตัวเหมือนกูนี่คือยังไงวะ”
พายเจ้าของชื่อผู้โดนแอบอ้างในด้านลบเถียงขึ้นมา ซึ่งพี่ฟ้าก็ตัดรำคาญโดยการปัดไม้กลองไปมาแล้วเริ่มต้นจังหวะดนตรีใหม่
“เอเดนพี่บอกให้ท่อนนี้ขึ้นด้วยบีแฟลตอย่างที่ซินบอก ไม่อย่างนั้นนายจะร้องยาก”
ฝรั่งหัวทองผู้พะว้าพะวงถึงสัญญาอันล้มเหลวตอนอายุสิบแปด กำลังไร้สมาธิสุดๆ ทำให้สติในการร้องเพลงแทบไม่เหลือ แต่ก็ยังมิวายหันมาเถียงคนเป็นพี่ชายโดยศักดิ์ด้วยอาการที่เรียกว่า...พาล...
“ขึ้นด้วยบีก็ไม่เห็นเป็นอะไรเลย”
“แต่เสียงจะแกว่ง”
ฟ้าตอบด้วยเหตุผล แต่เด็กมันไม่มีเหตุผลเสียอย่าง
“นั่นเป็นเพราะพี่ซินขึ้นบีแฟลตไง ถ้าขึ้นอิโทรบีตั้งแต่ต้นเพลงก็ไม่แกว่งหรอก”
ปลายประโยคมันหันไปว่ามือเบสที่ขอเปลี่ยนคีย์เล่น ซึ่งเขาก็ได้แค่ยิ้มเหนื่อยใจเพราะชินกับการฟาดงวงฟาดงาของเด็กอย่างมัน มีแต่ฟ้าที่จับอาการหงุดหงิดที่มากเกินไปของน้องได้จนต้องเดินลงมาจากที่นั่งแล้วเอาไม้กลองฟาดหัวมันเบาๆแล้วว่าไปอีกหน
“ไอ้ลูกหมานี่”
มือเบสผู้แค่สบตากับนักร้องก็แทบจะตายเพราะรังสีอำมหิต ยกเบสออกจาบ่าแล้วขอตัวออกไปพักโดยมีพี่ฟ้าเดินเกาะไหล่ตามออกไป จะมีแต่เอเดนที่ยืนนิ่งจ้องแผ่นหลังเขาแทบไม่วางตา
“อะไรของเอ็งวะ...วันนี้ทำไมพาลคนอื่นเขาไปทั่ว”
พายที่กำลังเก็บกีตาร์หันมาถาม เด็กหน้ายุ่ง
“พี่ซินตัวใหญ่เป็นบ้าทั้งที่แต่ก่อนเคยน่ารักแท้ๆ”
มันว่าแล้วนั่งแหมะลงบนพื้นพรหม
“นี่มึงด่าตัวเองอยู่หรือเปล่า”
เอเดนค้อนพี่พายวงใหญ่ ตัวโตแล้วจะทำไมวะ ก็แค่สูงเกือบร้อยเก้าสิบ ตัวใหญ่อย่างชาติพันธ์ ถ้าไม่หลงตัวเองมันว่ามันเท่ห์กว่าไอ้พี่ซินเยอะเลย แม้พี่พายจะเบะปากตอนที่มันเคยพูดแบบนั้นก็เถอะ แต่ฝรั่งก็ยืนยันได้ว่าตัวมันเองหล่อที่สุดในโรงเรียนก็แล้วกัน!!!
“ไอ้เต้มานี่ มึงเอากระเป๋าใส่เอฟเฟ็คก้อนสีดำกูไปไหน”
พายทักเด็กลูกเจ้าของสตูดิโอด้วยคำถามพลางมองหน้าไอ้ฟ้าเพื่อนของตนที่เดินเข้ามาใหม่ ฟ้ามองไอ้เด็กที่นั่งอยู่บนพื้นอย่างอ่านสายตาไม่ออก
“ผมไม่ได้เอาไป”
เต้ผู้กำลังม้วนสายแจ๊คตอบแล้วเหลือบมองฝรั่งเต็มลูกอยู่พักเดียว แต่แค่สบตาเท่านั้นแหละ...
“F*ck you Tae”
เด็กฝรั่งผู้พาลทุกอย่างบนโลกเที่ยวแจกนิ้วกลางให้เขาไปทั่ว คนเป็นพี่ผู้ที่ไม่ชอบให้น้องชายพ่นคำหยาบออกมาว่าจะเดินมาเพ่นกบาลสักทีสองที ถ้าไม่ได้ยินสิ่งที่เต้พูดเสียก่อน
“ไอ้ห่านี่ อารมณ์เสียมาลงกูทุกที ขอให้น้องลูกไม้มึงเป็นกระเทยแปลงเพศ”
“ใคร”
ฟ้าถามเด็กเต้ที่อยู่ม.ปลายที่เดียวกับเด็กฝรั่งตัวป่วน
“เด็กไอ้เดนมัน”
คนตอบก็ตอบแบบง่ายๆ ทำให้คนถูกเข้าใจผิดอารมณ์เสียเข้าไปอีก
“มีแฟนตั้งแต่เมื่อไหร่”
“สนใจผมด้วยหรือไง”
มันตอบแล้วลุกขึ้นยืนทำหน้าเป็นตูด ซึ่งพี่ฟ้าก็เริ่มรำคาญกับท่าทางของมันเสียแล้ว
“เอเดน”
เขากดเสียงลงต่ำอย่างที่ทำยามปรามมันเป็นประจำ และเด็กหัวทองก็ประชดประชัดเป็นประจำเช่นกัน
“Everything in this galaxy is my fault!!!”
ก่อนจะสาวเท้าออกมาด้วยหน้าตาบูดบึ้ง ตอนที่เด็กกว่านี้มันก็ดูน่ารัก แต่ตอนนี้ฟ้าเห็นแล้วอยากจะตบกะโหลกสักทีสองที
.
..
...
“วันนี้เป็นอะไร”
เอเดนมองหน้าคนถามอย่างอยากจะบอกว่า ...ยังต้องถามอีกเหรอ... มันเดินนำหน้าเข้าไปในตัวบ้านยามดึก ได้ยินเสียงพี่ฟ้าตามหลังมา
“เอเดนครับ...ร้องไห้ทำไม”
มันรีบหันขวับไปแก้ตัว
“ผมไม่ได้ร้อง!!!”
“อ้าว....งั้นเหรอ”
เมื่อเห็นท่าทางยิ้มแย้มของเขาจึงทำให้รู้ว่าพี่ฟ้าก็คงง้อสำเร็จเป็นรอบที่ล้าน ถึงครั้งนี้จะมันงอลมากก็เถอะ ...ไม่เคยชนะได้จริงๆ ให้ตายเถอะ... มันเลยแยกเขี้ยวให้เขาเห็นว่าหายโกรธแล้ว เพราะถึงงอลต่อพี่ฟ้าก็คงไม่ง้อแน่นอน
“สุขสันต์วันเกิดนะ”
คนเป็นพี่บอกง่ายๆ เพราะทุกๆปีก็เป็นแบบนี้
“ของขวัญล่ะ”
มีปีนี้ที่เอเดนกล้าแบมือขอของขวัญ ...ของขวัญที่พี่ฟ้าให้ไม่ได้...
“พี่ไม่มีตังค์ขนาดพ่อนายหรอกนะ”
ฟ้าพูดถึงของที่ส่งบรรณาการมาถึงเมืองไทย เป็นนาฬิกาอะไรสักอย่างที่แพงหูฉี่จนเอเดนเองก็ไม่กล้าใส่ วันเกิดปีนี้เอเดนอยากได้อย่างเดียว...
“ขอนิดเดียว”
มันว่าแล้วขยับตัวเข้ามาใกล้
“อะไร”
พี่ฟ้ายืนนิ่งอย่างไว้เชิง
“ผมขอกอดนิดเดียวนะครับ”
เด็กตัวโตกระพริบตาปริบๆมองอย่างน่าสงสาร
“ไม่!!!”
ฟ้าปฏิเสธเสียงแข็ง นั่นทำเอาเอเดนเบ้หน้าคมๆจนเกือบจะใกล้คำว่าปัญญาอ่อน
“โธ่.....ทีตอนเด็กๆยังกอดได้เลย”
เพราะพี่ฟ้าไม่ได้จะเอะอะกอดได้เหมือนแต่ก่อนอีกแล้ว แต่เป็นเอะอะถีบเอะอะถีบแทน มันเลยต้องอ้อนให้น่าสงสารที่สุดในโลก
“นะพี่ฟ้า นะครับ ... นะ ห้านาทีพอ”
คนเด็กว่าเดินวนรอบตัวฟ้าอย่างกับลูกหมา เพื่อเห็นแก่ความผิดหวังอันยิ่งใหญ่ในวันนี้ฟ้าจึงยอมให้หน่อยนึง
“นาทีเดียว”
ซึ่งนั่นไม่พอต่อความมักมาก?....ของเด็กอีกคนแน่นอน
“สามเถอะ พลีส...”
“เต็มที่เลยสองนาที”
พี่ฟ้ายังพูดไม่จบดีเด็กเรื่องมากก็กอดหมับเข้าแน่น แล้วซบหัวลงบนบ่าอีกคนพร้อมกับพึมพำ
“ครับๆสองนาทีครับ”
ท่ามกลางความเงียบสงัดของกลางดึก มันกระชับกอดและสูดเอากลิ่นน้ำหอมที่คุ้นชินเข้าเต็มปอด พี่ฟ้าตัวเล็กไปเพราะว่ามันตัวใหญ่ขึ้น แผ่นหลังของพี่ฟ้าบางลงเมื่อมันโตขึ้น เอวของพี่ฟ้าเหมาะมือมากขึ้นเพราะมือมันใหญ่พอที่จะจับไว้ได้มั่น แก้มของพี่ฟ้าดูเล็กลงเมื่อเทียบกับแก้มของมันที่แนบไว้ ความอุ่นของพี่ฟ้าดูจะน้อยลงเพราะคนที่ทำให้มวลอากาศรอบกายอุ่นขึ้นกลายเป็นมันเสียเอง นานแค่ไหนแล้วที่ไม่ได้กอดพี่ฟ้าแบบนี้ จะพูดให้ถูกคือมันไม่เคยรวบกอดพี่ฟ้าได้เต็มวงแขนเลยต่างหาก เพราะครั้งสุดท้ายที่กอดตัวมันเลยเอวพี่ฟ้ามานิดเดียวเท่านั้น แม้จะรูปร่างต่างกันแต่มีไม่มีใครที่ไม่เชื่อว่าพวกมันเป็นพี่น้องกัน เหตุเพราะใบหน้าที่คล้ายกันและดวงตาสีฟ้าสุกใสเช่นกัน และสิ่งที่แตกต่างกันอย่างเห็นได้ชัดในตอนนี้ก็คือเสียงหัวใจของพี่ฟ้าที่เต้นเป็นจังหวะสม่ำเสมอ ราบเรียบ... ต่างจากมันที่เหมือนหัวใจจะทะลุอกออกมา ความแตกต่างที่ทำให้รู้ว่าพี่ฟ้าของมันยังเป็นเหมือนเดิม
เมินเฉยได้เก่งเช่นเดิม...
ใจดีเหมือนเดิม…
เป็นพี่ชายที่มันไม่อยากให้เป็นเช่นเดิม...
และที่สำคัญคือ
...ยังไม่ได้รักมันเหมือนเดิม...
พอคิดได้เช่นนั้นเด็กหัวทองก็อดหมั่นไส้นิดๆไม่ได้ จนต้องไล้ปลายจมูกโด่งไปที่ต้นคอขาวแล้วกดลงไปแรงๆ ก่อนที่อีกคนจะสะดุ้งและผลักมันออก มันจึงฝากรอยไว้นิดหน่อย....
“โอ้ย!!! ใครใช้ให้กัด!!!”
ปลายประโยคคนเป็นพี่หันมาถลึงตาใส่น้องพร้อมกับประเคนฝ่าเท้าอรหันต์เข้าที่หน้าแข้ง
“นั่นเขาเรียกคิสมาร์ก”
เอเดนตอบพร้อมยิ้มกว้าง
“ไอ้เด็กเหี้ยหัวหยิก!!!”
เมื่อคำหยาบคายถูกพ่นออกมา ฝรั่งผู้ขายาวเป็นทุนเดิมรีบสาวเท้าออกจากบริเวณนั้นแล้วผลุบเข้าห้องนอนโดยไว ก่อนที่มันจะโดนไม้เบสบอลฟาดกบาลเอา
ถึงจะเจ็บใจไปนิด แต่เอาน่า....อย่างน้อยปีนี้ก็ได้กำไร
TBC.
_____________________________________________________________________________________________
สวัสดีตอนดึก(อีกแล้ว)ครับ
ถ้าเราเป็นฟ้าเราจะไม่ทน!!! ไม่ได้จะกินเด็กมันนะ....จะกระทืบมันแทน
เอเดนเป็นเด็กที่อ้อนมืออ้อนตีนมาก :z6:
ขอบคุณที่อ่านแล้วยิ้มไปกับมันแจ้ ขอบคุณจริงๆ :กอด1:
ฝันดีพี่ฟ้ารอบเตียง (เขียนเองอวยเอง 555)
-
ถึงขนาดเอาหัวเป็นประกันแล้วก็จับพี่ฟ้ากดเลยเหอะเอเดน :hao3:
-
พี่ฟ้าใจแข็งมากก! สงสารเอเดน
-
สงสารน้องเด็น ถ้าเป็นพี่ พี่จะไม่ทน จับกดไปละลูก 55555
เบื่อพี่ฟ้า ชิชะ
-
แงงงงงงงงงง น่ารักมากกกกกกกกกกกกกกก
เอเดนตลก ยิ่งโตก็ยิ่งอ้อนมืออ้อนตีนขึ้นนะลูก
พี่ฟ้าเหนื่อยมั้ยกับการรับมือเด็กฝรั่งตัวยักษ์ ??? 55555555
:-[
เป็นของขวัญวันเกิดที่คุ้มค่าดีเนอะ เอาน่าเอเดน ตื้อเท่านั้นที่ครองโลก
ทำให้พี่ฟ้าเปลี่ยนสเปกมาชอบผู้ชายตัวใหญ่ๆ ถึกๆ ควายๆ ให้ได้ดีกว่า
เผื่อของขวัญวันเกิดปีหน้าจะได้มากกว่าทำคิสมาร์ก กร้ากกกกกกกกกก
:hao7:
-
ทำไม...อ่านแล้วเรารู้สึกว่ามันฮามากกก
โอ๊ย นั่งขำจนปวดท้องไปหมด
:pigha2:
โหหห น้องเอเดนจ๊ะ
ยิ่งโต ยิ่งน่ารักทั้งแสบทั้งกวน
จะแซงหน้าพี่หมอบีมไปแล้วนะเนี่ย :hao6:
พี่ฟ้านี่ก็เนอะ
ยอมๆน้องมันบ้างก็ด้ายยยย
:mew1:
-
สู้ต่อไปนะเอเดน~
-
พี่ฟ้าแกมีเหตุผล ว่าเป็นลูกพี่ลูกน้องกันหรือเปล่า จึงไม่แล น้องตัวเองเลยยย
-
พี่ฟ้า โหดกับเอเดนตั้งแต่ตัวน้อย ๆ ยันตัวโต ๆ เชียว ชอบที่พี่ฟ้าเป็นเคะราชินีมากเลย แต่บางที
ก็สงสารเอเดนเหมือนกันนะเนี่ย รักฝังใจยาวนานมาตั้งหลายปี แสดงความรักกับพี่ฟ้าตลอด ๆ
สารภาพรักไม่รู้กี่รอบ ทั้งออดอ้อนสารพัด พี่ฟ้าก็ยังไม่สนใจ เห็นเอเดนเป็นแค่น้อง เป็นเด็กน้อย
อยู่วันยังค่ำ น่าน้อยใจแทนเอเดนนะ แต่ก็ยังดี ที่พี่ฟ้ายอมง้อบ้าง เวลาีที่ทำให้เอเดนโกรธ หรือน้อยใจ
และ แค่พี่ฟ้ายอมง้อนิดเดียว เอเดนก็หายโกรธง่าย ๆ ชอบมากเลย เอเดนที่เป็นแบบนี้ :o8:
ถึงบางทีจะกวนประสาทไปบ้าง โดยเฉพาะเวลางอนพี่ฟ้า แล้วพาลใครต่อใครไปทั่วก็เถอะนะ
คิดว่าที่เอเดน ไม่ค่อยกินเส้นกับนายซิน เพราะหวงพี่หมอบีมมาตลอดเลยนะเนี่ย ที่แท้สาเหตุหลัก
จากที่รู้ว่า พี่ฟ้าเคยปิ๊งนายซิน สมัยยังละอ่อน ตัวน้อย ๆ นี่เอง งานเข้านายซินไม่รู้ตัวซะงั้น
ชอบมุมน่ารัก ๆ ที่เอเดนทำเพื่อพี่ฟ้าจังเลย ทั้งฝึกคำภาษาไทย ไว้สำหรับอ้อนพี่ฟ้าโดยเฉพาะ
โดยเฉพาะ ยอมยืดผม เพราะผมหยิก เป็นทรงผมขัดใจเมีย ฮาอ่ะ :pigha2: คิดได้ไงเนี่ย
รู้สึกเวลาอยู่ลับหลังพี่ฟ้านี่ จะปากเก่งเหลือเกินนะเอเดน อยากให้พี่ฟ้ามาได้ยินนักเชียว
แต่ตอนนี้ ก็ไม่ต้องสงสัยแล้วสิ ว่าฝ่ายไหน จะเป็นฝ่ายกิน หรือถูกกิน เอเดนเล่นยกตำแหน่งเมีย
ให้พี่ฟ้าไว้เรียบร้อย แต่ฮาอ่ะ มีการบอกเพื่อนอีกนะ ว่าเจ้าตัวยังไม่รู้เลย ว่าเป็นว่าที่เมียเอเดน โถ ๆ
ในที่สุด ก็ได้ของขวัญวันเกิดจากพี่ฟ้า เป็นอ้อมกอดอุ่น ๆ บวกของแถม เป็นคิสมาร์กซะด้วย :m3:
แสบจริงนะเอเดน เดี๋ยวต่อไปก็อดได้กอดอีกแน่ ๆ แต่ก็ดีใจกับเอเดนด้วย ไม่ได้จูบ ได้ทำคิสมาร์กก็ยังดีเนอะ
แสบแค่ไหน ก็ยังน่ารักอยู่ดี เอาใจช่วย เอเดน ทำให้พี่ฟ้ายอมเปลี่ยนสเป็คให้ได้เร็ว ๆ รอว่าเมื่อไหร่
หัวใจของพี่ฟ้า จะเต้นเป็นจังหวะเดียวกับเอเดนซะทีนะ อยากเห็นพี่ฟ้าถูกกิน ฮุฮุ :z1:
รอตอนต่อไปจ้า ขอบคุณคนเขียนนะคะ :L1:
-
หากท้องฟ้าไม่ได้เป็นสีเดิม
______________________________________________________________________________________________
# ตอนที่ 2
ฟ้าจำได้ว่ากอดไอ้ตัวยุ่งครั้งล่าสุดเมื่อกว่าสองปีที่แล้ว ตอนนั้นเอเดนยังน่ารัก...น่ารักเหมือนน้องชายที่แสนดีคนนึง แต่กับความรู้สึกคราวนี้ฟ้าทราบดีว่ามันต่างจากครั้งที่แล้วๆมากนัก การตกอยู่ในอ้อมกอดแห่งความปรารถนาที่ไม่มีวันเป็นจริง มันปวดหัวใจจนหน่วงจนลืมหายใจไปนานทีเดียว ทั้งๆที่รู้ว่าเอเดนคือน้องชาย แต่กลับจำไม่ได้ว่าเมื่อไหร่กันที่นึกภาพน้องชายคนเดิมไม่ออก... จำไม่ได้ว่าดวงตาของตนสะท้อนใบหน้าคมสันของอีกคนแล้วรู้สึกเหมือนเป็นคนอื่นตั้งแต่เมื่อไหร่
..และในที่สุดก็ลืมไปเสียแล้วว่าการที่กอดน้องชายด้วยความบริสุทธิ์ใจต้องทำอย่างไร..
ท่ามกลางมวลอากาศที่แสนจะอึดอัด ฟ้าระงับอารมณ์พลุ่งพล่านของตัวเองด้วยการกัดริมฝีปากตัวเองแน่นเสียจนมันช้ำ เมื่อปลายจมูกโด่งของเด็กตัวโตไล้มายังข้างแก้มและซอกคอยิ่งทำให้การรั้งแขนตัวเองไว้ให้นิ่งโดยไม่โอบกอดแผ่นหลังที่ใหญ่กว่าเล็กน้อยยากยิ่งขึ้นไปอีกโข พี่ชายที่แสนดีแทบจะส่งเสียงน่าอายออกมาในยามที่ริมฝีปากและลิ้นชื้นจรดลงบนลำคอขาว บางทีฟ้าก็อยากจะขอบคุณเอเดนที่เปลี่ยนการกระทำเช่นนั้นเป็นการขบกัดแทน
“โอ้ย!!! ใครใช้ให้กัด!!!”
ฟ้าผลักอีกคนออกพลางนึกขอบคุณปฏิกิริยาอัตโนมัติของร่างกายอีกอย่างที่ช่วยอำพรางบางสิ่งของตนเองไว้ได้
“นั่นเขาเรียกคิสมาร์ก”
เอเดนตอบพร้อมกับยิ้มกว้างจนเห็นเขี้ยวแหลม ฟ้ามองดูรอยยิ้มใสซื่อของน้องชายแล้วได้แต่ซ่อนความรู้สึกผิดภายในใจและแสดงออกด้วยท่าทีที่ตรงกันข้ามอย่างสิ้นเชิง
“ไอ้เด็กเหี้ยหัวหยิก!!!”
แค่เสียงเหี้ยมๆและคำผรุสวาทที่เอเดนกลัวก็ทำให้ช่วงเวลานั้นผ่านไปได้ด้วยดี เมื่อเด็กตัวโตผลุบหายเข้าไปในห้องข้างๆคนเป็นพี่ชายถึงกับนั่งยองๆลงกับพื้นด้วยความรู้สึกตื่นเต้นและแย่ปนเปกันไป เขานั่งก้มหน้าลงกับเข่าทั้งใบหน้าแดงจัดและหัวใจที่เต้นแรง
...บางทีคนที่น่าสงสารอาจจะไม่ใช่เอเดนก็ได้...
ฟ้าต้องใช้เวลาเกือบสิบนาทีในการย้ายตัวเองเข้ามาในห้องข้างๆกันที่ห่างจากจุดเกิดเหตุไม่เกินเมตร คำว่า"คิสมาร์ก" ยังกังวานอยู่ในหัวจนเผลอมือไปแตะที่คอตนหลายต่อหลายครั้ง แม้กระทั่งตอนอาบน้ำเขายังใช้เวลานานกว่าปกติไปมากกว่าเท่า โชคดีที่เสียงโทรศัพท์มือถือดังขึ้นจนทำให้สติกลับมาได้เกือบครบถ้วน แต่พอเหลือบเห็นชื่อคนโทรเข้าฟ้าชักไม่มั่นใจแล้วว่าสติที่พึ่งจะกลับมาลอยหายไปไกลอีกแค่ไหน
“โทรหาพี่ทำไม”
เขากรอกเสียงที่เป็นปกติลงไป
“พี่ฟ้า...ผมฝันร้าย”
เสียงทุ้มต่ำที่ได้ฟังทุกวันดังอ้อนมาตามสาย จะบอกให้ก็ได้ว่าที่ฟ้าไม่เคยโกรธน้องชายตัวโตได้นานก็เพราะความใจอ่อนของเขาเอง ซึ่งความใจอ่อนเช่นนี้กำลังจะฆ่าเขาทางอ้อม...
“เป็นเพราะนายเข้าไปนอนเลยโดยไม่อาบน้ำไง”
เขาว่าพลางเดินพาร่างที่สวมแค่ผ้าขนหนูท่อนล่างไปที่ตู้เสื้อผ้าใบใหญ่
“ผมอาบแล้วนะ!!! ตัวยังหอมอยู่เลย ไม่เชื่อลองมาดมดูได้”
เขาแอบยิ้มให้กับเสียงของปลายสายที่ฉอเลาะจนน่าตบกบาลพลางมองนาฬิกาที่เดินเลยเวลานอนตอนเที่ยงคืนมาเกือบสามชั่วโมง วันนี้เขาคงอาบน้ำไปนานมากว่าเท่านึงที่ตนเองคิดไว้ก่อนหน้า แต่เชื่อไหมว่าอย่างเอเดนไม่เคยอ้อนเพราะไร้ของตอบแทน
“พูดมาเลย นายต้องการอะไร”
ฟ้าใช้ไหล่และการเอียงคอช่วยในการพยุงโทรศัพท์มือถือไว้แล้วหาเสื้อผ้าใส่นอนในตู้ที่รกรุงรัง
“ผมได้ยินเสียงน้ำดังนานมาก....ทำไมพี่ฟ้ายังไม่นอน”
มือที่กำลังรื้อของของฟ้าชะงักงันราวกับตัวเองกำลังกลัวอะไรบางอย่าง
“พี่ฟ้านอนไม่หลับเพราะฝันร้ายใช่ไหม? มานอนกับผมสิ!”
ฟ้าหลับตาและสะบัดหน้าเพื่อบอกกับตัวเองว่าเอเดนก็แค่โทรมาอ้อนอย่างเคย และเชื่อไหม...มันก็ได้ผลเสียทุกครั้ง...
.
..
...
ในวันที่อากาศร้อนจัดสมกับเป็นเมืองไทย ใครบางคนบนเตียงกว้างเปิดเปลือกตาขึ้นแล้วมองทอดออกไปยังหน้าต่างที่ฉายภาพท้องฟ้าสีครามยามเช้า ตาสีสดใสของใครคนนั้นหลุบต่ำลงมองคนข้างๆ
"อรุณสวัสดิ์ครับ"
มันขยับตัวแล้วจูบเบาๆที่เปลือกตาเขา เอเดนได้แต่หวังว่าคนที่มันกำลังปล้นจูบจะไม่ตื่นมาเจอกับเหตุการณ์ที่มันทำเป็นประจำเช่นนี้ เพราะไม่อย่างนั้นบ้านหลังเล็กคงได้กลายเป็นสนามรบเป็นแน่ ก่อนที่เจ้าตัวจะบิดขี้เกียจแล้วลุกขึ้นจากเตียงเบาๆเพื่อออกไปด้านนอก ซึ่งการกระทำของมันก็เป็นแค่การหลอกตัวเองไปวันๆว่าเขาคงไม่รู้ เช่นเดียวกับอีกคนที่รู้มาตั้งแต่ครั้งแรกแต่ก็แกล้งทำเป็นไม่ใส่ใจ
"เอเดน"
เสียงเรียกเบาๆจากด้านหลังทำให้เด็กฝรั่งสะดุ้งเฮือกเหมือนคนที่ทำความผิดระดับประหารชีวิต มันหันกลับไปมองหน้าอีกคนด้วยความตระหนก ซึ่งฟ้าอดไม่ได้ที่จะกลั้นหัวเราะเสียจนสุดกำลัง
"พะ...พี่ฟ้าตื่นตั้งแต่เมื่อไหร่"
เจ้าของชื่อมองหน้าเด็กตัวอย่างกับตึกตรงหน้าที่ทำท่าทางหลุกหลิก ก่อนจะตอบ
"พึ่งตื่น"
คำตอบนั่นทำให้ฝรั่งตาสีฟ้าโล่งใจเหมือนยกภูเขาออกจากอก แต่ก็ยังไม่เข้าใจอยู่ดีว่าพี่ฟ้าที่รักของมันเรียกทำไม
"พี่ฟ้าเรียกทำไม"
มันถามพลางมองไปที่พี่ชายแล้วก้าวถอยหลังเพื่อจะเดินออกจากห้องด้วยความเคยชิน
"หัวนาย!!"
คนที่นอนอยู่บนเตียงตะโกนเสียงดัง เด็กฝรั่งแอบฉงน แต่ก็คิดว่าคงพูดถึงทรงผมตัวเอง
“เท่ห์ละสิ”
มันยักคิ้วให้อีกคน แต่ฟ้ากลับตะโกนตอบด้วยประโยคเดิมอีกรอบ
"หัวนาย!!"
"หัวผม?"
เด็กหัวทองย้ำอีกครั้งอย่างไม่เข้าใจท่าทีตกใจของอีกคนนัก มันว่าเวลาที่พี่ฟ้าตกใจก็ดูน่ารักไปอีกแบบ...แต่....เฮ้ย!!
'โป๊ก!!!"
"เหี้ย!!"
และในที่สุดเจ้าของทรงผมสุดเทห์ที่คิดไปเอง ก็ค้นพบสัจธรรมว่าพี่ฟ้าของมันไม่ได้สนใจทรงผมมันแม้แต่น้อย
"เอเดน!!!"
อีกคนเสียงดังแล้วรีบลุกกุลีกุจอเดินเข้ามาหาไอ้คนที่เจ็บหัวแต่นั่งน้อยใจคลำหัวตัวเองป้อยๆอยู่ก่อนหน้า แล้วว่าอย่างไม่ค่อยพอใจ
"พี่จะเตือนนายแล้วว่าให้ระวังกรอบประตู"
เด็กฝรั่งยู่หน้าแต่แอบเนียนแตะมือของอีกคนที่ลูบหัวอยู่เบาๆ มันอุ่นและทำให้รู้สึกดีสุดๆ ถ้าเป็นไปได้อยากจะรวบเจ้าของมือเข้ามากอดให้หายเจ็บด้วยซ้ำ แต่คนที่ถูกลวนลามแบบรู้ตัวก็ยังบ่นต่อตามประสา
"โตแต่ตัวจริงๆ"
พอพูดจบก็กดตรงที่มันโนแรงๆ นั่นทำให้เด็กที่ตีเนียนถึงกับน้ำตาเล็ดแล้วโวยวาย
"ผมเจ็บนะ!!!"
คนที่มีดวงตาสีฟ้าหัวเราะตาหยีแล้วเดินออกจากห้องไป
"ทีหลังก้มหัวลงหน่อยแล้วกัน"
ฟ้าเดินเลยอีกคนออกไปด้านนอกแล้วเหลือบมองขอบประตูเจ้าปัญหา
ตั้งแต่เมื่อไหร่กันนะที่ไอ้เด็กอีกคนมันต้องค้อมตัวลงยามเดินผ่านประตูห้องนี้
เมื่อไหร่ที่ทำได้แค่เพียงมองแผ่นหลังกว้างๆแล้วต้องคอยบอกกับตัวเองว่าอย่าเข้าไปใกล้
เพราะถ้าใกล้เกินไปแล้วมันอาจจะทำให้บางสิ่งเปลี่ยนไป …
“Fah, I love you”
ในที่สุดบรรยากาศที่น่าจะปกติก็เริ่มขึ้น เอเดนยืนกุมหัวดูปฏิกิริยาอีกคนหลังจากบอกรักแสนโรแมนติกออกไปในยามเช้า พี่ฟ้าอ้าปากกว้างหาวหวอดด้วยท่าทางที่ดูแล้วหมดซึ่งความหล่อเหมือนคนนอนไม่พอก่อนจะตอบ
“เอากาแฟไหม?”
ซึ่งนั่นก็เรียกว่าการตอบแบบปกติเช่นกัน
.
..
...
หลายอาทิตย์ให้หลังพี่ฟ้ายังทำตัวเป็นปกติ แต่ที่แปลกไปคือวันนี้พี่ฟ้ากลับดึกมากกว่าปกติ เห็นว่าเพื่อนมารับไปสังสรรค์กับเพื่อนเก่าตอนมัธยมที่เอเดนเคยทำความรู้จักไว้ก่อนหน้า เด็กฝรั่งนั่งรอที่โซฟาเหมือนทุกครั้งแต่แปลกไปที่ครั้งนี้มันดันผล็อยหลับไประหว่างการรอ และตื่นมาอีกครั้งเพราะเสียงฝนและเสียงโทรทัศน์ในยามเช้าที่มืดครึ้ม
...วันนั้นพี่ฟ้าไม่ได้กลับบ้าน....
เพราะเสียงฟ้าผ่าทำให้เอเดนต้องลุกไปปิดโทรทัศน์และควานหาโทรศัพท์เพื่อต่อสายไปหาใครอีกคนที่เคยอยู่ด้วยกันทุกเช้า มันโทรไปเกือบจะเป็นสายที่ยีสิบถึงได้ยินเสียงตอบกลับมา
...แต่เสียงนั่นกลับไม่คุ้นเคย...
“ฟ้าหลับอยู่ครับ”
เสียงผู้ชายที่ฟังดูแล้วแหลมเล็กเกินความเป็นจริงทำให้เด็กตัวโตใช้เวลาประมวลผลอยู่นานกว่าจะถามคำถามที่แทบจะเปล่งเสียงไม่ออกกลับไป
“นั่นใคร”
เอเดนจะสบายใจมากกว่านี้ถ้าไม่เลือกที่จะถามคำถามเช่นนี้ตั้งแต่ทีแรก
“เพื่อนครับ”
เชื่อเถอะว่าไม่มีคำโกหกใดเลยที่ดูออกง่ายเช่นนี้ เพื่อนพี่ฟ้าไม่ใครที่พูดเพราะขนาดนี้ ถ้าเป็นเพื่อนพี่ฟ้าอย่างที่อ้างน่าจะปลุกให้ขึ้นมารับโทรศัพท์เองอย่างที่ควรจะทำ
“ชื่ออะไร!?”
จากเสียงที่หาดห้วงเมื่อต้นกลับกลายเป็นกร้าวแข็งจนตัวเองยังแปลกใจ ยิ่งเมื่อได้ยินเพียงความเงียบและการกระอึกกระอักเป็นคำตอบเสียงนั่นก็ตะโกนออกไปดังจนกลบเสียงฝนด้านนอกได้
“กูถามว่ามึงชื่ออะไร!!!”
.
..
...
เอเดนรู้ตัวดีว่ามันยังเด็กแต่ถึงกระนั้นก็รู้ว่าพี่ชายควรต้องมีเวลาเป็นของตัวเองบ้าง ที่ผ่านมาไม่ใช่ว่ามันไม่รู้ แต่เป็นเพราะพี่ฟ้าถนอมน้ำใจมันไว้ตลอด พี่ฟ้าไม่เคยไปค้างที่อื่น พี่ฟ้าไม่เคยใช้ใครรับโทรศัพท์ของตัวเอง พี่ฟ้าไม่เคยพาคนอื่นเข้าบ้าน ไม่เคยชัดเจนกับใคร ถ้าจะพูดอีกอย่างคือพี่ฟ้าแค่พยายามทำตัวให้เป็นตัวอย่างที่ดีของน้อง เพราะรู้ว่าเพศที่ตัวเองเป็นอาจจะเป็นหนึ่งในสาเหตุที่ทำให้น้องชายเปลี่ยนไป หรือไม่ว่าพี่ฟ้าจะชอบผู้หญิงก็ไม่ได้หมายความว่าพี่ฟ้าจะพาผู้หญิงเข้าบ้านได้ ไปค้างข้างนอกกับผู้หญิงได้ เพราะนอกจากตัวเองและสังคมแล้ว น้องชายเพียงคนเดียวก็เป็นความรับผิดชอบอีกอย่างที่พี่ชายไม่เคยคิดที่จะละเลย หรือทำตัวให้เป็นแบบอย่างที่ไม่ดี
เอเดนมองไปนอกหน้าต่างบานใหญ่พร้อมกับฟังเสียงสัญญาณโทรศัพท์ที่ถูกตัดไป
วันนี้ท้องฟ้าไม่สดใสเหมือนเคย ...เช่นเดียวกับพี่ฟ้าที่อาจจะเปลี่ยนไปแล้วก็เป็นได้....
TBC.
______________________________________________________________________________________
กราบสวัสดีมิตรรักครับ :3123:
วันนี้มาสั้นเพราะจบท่อนหลังมิลง
เอาจริงๆคือมันเข้าข่าย incest เนอะว่ามั้ย
//เอ็งพึ่งรู้เร๊อะ!!! :z6:
ไอ้เด็กพวกนี้มันถึงเข้าใจกันยากเป็นพิเศษ :-[
อากาศเริ่มร้อนมากแล้ว ดูแลสุขภาพกันดีๆนะฮะ
กอดคนอ่าน :กอด1: :กอด1:
-
ฮาไม่ค่อยออก :hao3:
สงสารน้องเอเดน
พี่ฟ้าไปทำอะไรที่ไหนกับใครเนี่ย
อยากรู้แฮะ :z3:
ขอบคุณที่มาต่อให้ค่ะ
คนเขียนรักษาสุขภาพเช่นกันนะคะ
:L2: :pig4:
-
สงสารเอเดนอ่ะ
ฟ้าทำไรอยู่เนี่ย
-
ไม่นะ
ไม่อยากทำผิด ก็ไปลงที่คนอื่นแทนหรอ
โอวว ดราม่าเล็กๆหรือเปล่าาา
เพิ่งสอบไฟนอลเสร็จ ได้มาอ่านถือว่าดีจริงๆที่เข้ามา
รอรอรอ
ชอบคู่นีี้เข้าอีกคู่เสียแล้วสิ
ส่วนอีกคู่ที่คนแต่งจะแต่ง เราก็รอนะ(ถึงจะไม่ได้จิ้นคู่นั้น แต่เชื่อว่าถ้าเขียนมาต้องสนุกและลุ้นแน่ๆ)
>W<♥
-
เข้าข่ายดราม่า...ฮาไม่ออก
-
ไม่รู้จะสงสารใคร ระหว่างเอเดรนกับพี่ฟ้า :mew4:
-
สงสารเอเดนก็สงสาร แต่สงสารพี่ฟ้ามากกว่า :o12:
-
ชอบ incest
คิดถึงหมอบีม
เอเดนน่ารัก คราวนี้ พี่ฟ้าจิเป็นฝ่ายถุกกอดแทนใช่ม่ะ ?เอเดน กดเลยๆๆ
-
เริ่มจะดราม่าซะแล้วสิ :mew6: พี่ฟ้า คิดมาก กว่าที่เราคาดนะเนี่ย
ที่ทำเย็นชา เฉยชา ไม่สนใจเอเดน ไม่ใช่เพราะไม่แคร์ แต่เพราะแคร์มาก ๆ
พี่ฟ้าถึงต้องแสดงออกกับเอเดนอย่างนี้ เข้าใจและเห็นใจเอเดน ที่รักพี่ฟ้ามาก ๆ
แต่ก็เข้าใจและเห็นใจพี่ฟ้าด้วย ถ้าพี่ฟ้า ไม่คิดอะไรกับเอเดนจริง ๆ อย่างที่เอเดนคิด
เรื่องมันก็คงจะง่ายกว่านี้ แต่เพราะใจพี่ฟ้า ก็รู้สึกกับเอเดนไม่ต่างกัน
แต่ความเป็นพี่น้อง คือ สิ่งคอยย้ำเตือน ให้พี่ฟ้า ต้องหักห้ามใจตัวเองเอาไว้
การที่ต้องใจแข็ง แล้วทำให้เอเดนต้องเจ็บปวด ใจของพี่ฟ้า ก็เจ็บปวดไม่ต่างกันหรอก
คู่นี้จะลงเอยกันได้ยังไงน้า
เรื่องพี่ฟ้ากับเอเดน ยังเริ่มจะดราม่า และน่าจะดราม่ายิ่งขึ้นไปอีก ขนาดนี้
แล้วพี่โจ้กับพี่พาย จะยิ่งดราม่าขนาดไหนเนี่ย :heaven ดราม่าแค่ไหนไม่ว่า
ขออย่างเดียว ให้จบแบบแฮปปี้ ๆ ทั้งสองคู่เป็นพอนะจ้ะ :impress:
รอตอนต่อไปจ้า ขอบคุณคนเขียนนะคะ :กอด1:
-
เอเดนนน ไอ เลิฟ ยู!!! :impress2:
-
:L2:
-
ง่าา พี่ฟ้ากำลังทำอะไรเนี้ยยย
ใจตรงกัน แต่ต้องห้ามความรู้สึกสินะ
-
พี่ฟ้าอ่า สงสารเอเดน :o12:
-
สั้นอ่ะ สั้นไป เอาอีก!!!!
-
น้องเอเดน :mew1:
-
หากท้องฟ้าไม่ได้เป็นสีเดิม
______________________________________________________________________________________________
# ตอนที่ 3
ฝนในตอนเช้าเริ่มซาลงแล้ว นั่นทำให้ฝรั่งที่นั่งนิ่งมานานขยับตัวสูงใหญ่เพื่อเดินไปหยิบเศษซากโทรศัพท์มือถือที่ปาออกไปกลับมาแล้วประกอบขึ้นใหม่ก่อนจะต่อสายไปที่เบอร์เดิม เอเดนโทรอยู่มากถึงสิบครั้ง ร้อยครั้ง หรืออาจจะถึงพันครั้งในเวลาทั้งวัน... แต่ที่แน่ๆเด็กเอาแต่ใจปาโทรศัพท์ลงพื้นไปไม่ต่ำกว่าห้ารอบแน่นอน
“เป็นอะไร?”
ไม่บ่อยครั้งนักที่ซินผู้เงียบขรึมจะเอ่ยถามเด็กหน้ายุ่งอย่างเอเดนก่อน ด้วยเพราะรู้ดีว่าเด็กมันไม่ค่อยอยากจะเสวนาด้วย แต่วันนี้เอเดนกลับแปลกไปกว่าอย่างเคย เพราะไม่ใช่แค่ไม่อยากคุยกับนายซิน แต่เอเดนไม่อยากคุยกับทุกคนที่สตูดิโอ จนต้องหลบออกมานั่งรับลมร้อนๆตอนดึกที่สวนแถวนั้น ทำเอานายซินผู้เป็นห่วงท่าทีของเด็กตัวโตอดไม่ได้ที่จะเดินตามออกมาพร้อมกับสายตาเป็นห่วงของทุกคน
“วันนี้พี่ฟ้าไปไหน?”
นี่อาจจะเป็นคำถามธรรมดาที่สะเทือนใจเด็กฝรั่งที่สุดในรอบสิบแปดปีก็เป็นได้
“พี่ซิน...”
และก็เป็นเพียงไม่กี่ครั้งที่นักร้องยอมเรียกพ่อมือเบสด้วยความเป็นมิตรเสียจนคนถึงเรียกแอบขมวดคิ้วจนเสียลุคไปทีเดียว
“มีอะไร”
คนที่ใจเย็นเป็นทุนเดิมนั่งลงบนพื้นหญ้าข้างๆเด็กตาสีฟ้าที่ทำหน้าเบื่อโลกเหมือนอยากจะปล่อยโฮออกมาเต็มแก่
“พี่ซิน...พี่ฟ้าไปไหน...”
คำถามนั่นทำให้เกิดความเงียบชั่วขณะ ไม่เคยมีครั้งใดเลยที่เอเดนจะถามเช่นนี้ออกมาเพราะปกติแล้วต้องเป็นคนตอบคำถามนี้เสมอ มันสูดหายใจเข้าให้ลึกแล้วเล่าต่อ
“เมื่อวานพี่ฟ้าออกไปเลี้ยงรุ่นกับเพื่อนสมัยมัธยม แต่เมื่อเช้าเขาไม่กลับบ้าน ผมโทรไปแล้ว...มีอีกคนรับ บอกว่าพี่ฟ้าหลับอยู่ แต่นี่มันดึกแล้วนะ”
เสียงสั่นเครือพร้อมกับท่าทางนั่งกุมขมับของฝรั่งตัวโตทำให้นายซินหวั่นใจอยู่ไม่น้อย
“เดี๋ยวพี่โทรให้อีกรอบ”
ซินมองเอเดนที่แปลกไปมากกว่าทุกที เรื่องที่เอเดนชอบพี่ฟ้าทุกคนดูออก เพียงแต่ไม่มีใครพูดก็เท่านั้น เพราะสถานภาพของพวกมันทั้งสองไม่ใช่เรื่องตลกที่จะเอามาล้อกันได้ นายซินที่นั่งฟังเสียงรอสายอยู่นานพลางเหลือบมองอีกคนเป็นระยะ การที่พี่ฟ้าจะไปนอนกับคนอื่นอย่างที่เอเดนคิดซินก็ไม่ได้เห็นว่ามันจะแปลก เพียงแต่พี่ฟ้าเลือกที่จะจัดการเวลาให้น้องชายมากกว่า เช่นเดียวกับการที่เอเดนจะหึงก็คงไม่ใช่เรื่องแปลกเช่นกัน แต่ สถานการณ์คราวนี้ไม่ได้ใกล้เคียงกับคำว่าหึงแม้แต่น้อยเพราะมันรู้ดีว่าเอเดนกำลัง ...เป็นห่วง... เสียมากกว่า
“ฟ้าลืมมือถือไว้ครับ พึ่งกลับบ้านไปเมื่อกี้”
เสียงอู้อี้ดังออกมาจากการเปิดสปีกเกอร์โฟนทำเอาเอเดนหันขวับ เด็กฝรั่งตัวโตรีบจ้ำออกไปโดยเร็วจนลืมที่จะขอบคุณคนที่เป็นธุระให้ ท่ามกลางความดีใจระคนเป็นห่วงที่ท่วมท้นเอเดนนึกได้ทันทีในครานั้นว่า ผู้ชายเสียงแหลมเล็กคนนั้นเลือกที่รับโทรศัพท์ที่ไม่ใช่เบอร์ของมัน... และนั่นทำให้มวลความโกรธของเอเดนมากขึ้นเป็นเท่าตัว เด็กตัวโตก้าวเท้าได้เร็วกว่ารถที่กำลังติดแหง็กในตอนเกือบสองทุ่ม มันเดินจากสตูดิโอกลับบ้านระยะทางเกือบห้ากิโลเมตรในเวลาไม่ถึงสิบนาที ภายใต้ใบหน้าขี้เล่นที่นิ่งงันนั้น ความคิดทั้งหลายกำลังตีกันยุ่งเสียจนทำเอาน้ำตาซึมออกมาหลายรอบอย่างช่วยไม่ได้
...หรือบางทีสิ่งที่เก็บไว้อาจจะทะลักทะลายออกมาแล้วก็ได้...
.
..
...
“เปียกเป็นลูกหมาเลย”
เอเดนเห็นคนที่รอมาทั้งวัน หรืออาจจะทั้งชีวิต... ยืนรออยู่ที่หน้าบ้าน ฝรั่งตัวโตจ้ำอ้าวมาถึงที่หน้าบ้านตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้ มันไม่รู้ตัวด้วยซ้ำว่าตัวเองเดินตากฝนกลับมา...
“Don’t touch me”
ที่รู้ในตอนนี้เอเดนปัดมือคนเป็นพี่ทิ้งอย่างไม่ใยดี เมื่อเขากำลังจะเอื้อมมาจับที่หัวอย่างที่เคยทำ แต่เมื่อเห็นสีหน้าถอดสีของพี่ฟ้าเพียงเสี้ยววินาที ความรู้สึกผิดก็ไหลย้อนเข้ามาที่ตัวเอง บางทีเอเดนก็เกลียดตัวเองเหมือนกัน เกลียดตัวเองที่ไม่เคยเกลียดคนตรงหน้าลงเสียที
“เอเดน...”
ท่ามกลางบรรยากาศสลัวและฝนเม็ดใหญ่เอเดนที่หัวหมุนจนไม่มีสติว่าตัวเองกำลังทำอะไรอยู่รวบพี่ฟ้าเข้ามากอดทั้งตัว เพราะความเอาแต่ใจมันจึงไม่ได้สนใจว่าเขาอาจจะเปียกไปด้วย หรือแม้แต่ไม่ได้สนใจว่าเขาอยากจะกอดมันเองหรือเปล่า รู้แต่เพียงว่าเอเดนโล่งใจ... โล่งใจจริงๆ ที่อย่างน้อยพี่ฟ้าก็กลับมาอย่างปลอดภัย พอใบหน้าของตัวเองจรดกับแก้มของอีกคนมันถึงได้รู้ตัวว่าตัวเองตัวเย็นแค่ไหน หนาวแค่ไหน หรือเหนื่อยมากเท่าไหร่...
“ไปอาบน้ำเถอะ เดี๋ยวไม่สบาย พี่ซื้อข้าวมาฝากด้วย”
มันลอบมองใบหน้าใจดีอย่างเก่าก่อนจะพูดบางอย่างที่เคยพูดเป็นประจำ
“ผมรักพี่ฟ้านะ”
พี่ฟ้าคนนั้นยืนนิ่งอยู่เช่นเดิม มันจึงถามซ้ำ ทั้งๆที่รู้ว่าคงไม่ได้อะไรกลับมา
“รักพี่ฟ้า พี่ฟ้าได้ยินผมไหม”
แม้เสียงเม็ดฝนจะดังแค่ไหน ก็คงสู้เสียงกระซิบเบาๆที่ข้างหูไม่ได้ ถ้าเพียงใครคนนั้นตั้งใจฟัง
“พี่ฟ้ารู้ไหม ผมรักพี่ฟ้าจริงๆนะ”
วงแขนกว้างกระชับอ้อมกอดแน่นยิ่งกว่าเดิม เพราะเอาแต่ใจ เพราะนิสัยเด็ก หรือเพราะอะไรก็ตามทำให้เอเดนไม่เข้าใจเลยว่าทำไมมันต้องรักพี่ฟ้า แต่ถึงเลือกที่จะไม่รักได้เอนเดนก็คงไม่ทำ...
“เอเดนรักฟ้า ระ..”
คำบอกรักอันแสนน่ารำคาญของมันคงเป็นสิ่งเดียวในตอนนี้ที่เอเดนทำให้ตัวเองได้
“พอเถอะ พี่ได้ยินแล้ว”
เสียงทุ้มดังมาจากคนข้างๆ พร้อมกับฝ่ามืออุ่นที่ขยับขึ้นมาลูบแผ่นหลังกว้างอันเต็มไปด้วยกล้ามเนื้อ เด็กตัวใหญ่สูดหายใจเข้าให้ลึกแล้วถอนอ้อมกอดออกมาอย่างที่ไม่เคยคิดว่าตนจะทำ เอเดนผละตัวออกมาแล้วยิ้มพร้อมกับส่ายหน้าเบาๆ ยิ้มแบบที่เห็นก็รู้ว่าคงเหนื่อยมากแล้ว....
“ไม่จริงเลย พี่ฟ้าไม่เคยได้ยินเลยต่างหาก”
ฟ้ายืนนิ่งอยู่กับที่ราวกับการกอดเมื่อครู่นั้นทำให้มีบางอย่างที่เปลี่ยนไป บางทีน้องชายของเขาคงจะเริ่มโตแล้วก็เป็นได้...
สาบานได้ว่าตลอดระยะเวลาหลายปีที่อยู่ด้วยกันมาฟ้าไม่เคยที่จะคิดจะรักน้องชายนอกจากฐานะพี่ชายที่แสนดีแม้แต่น้อย แต่เมื่อสองปีที่แล้ววันที่เอเดนในวัยแตกหนุ่มเดินมากอดอ้อนอย่างเคยแล้วบอกว่ารักเขา เขาได้แค่ยิ้มให้แล้วตอบแบ่งรับแบ่งสู้ไปโดยไม่ได้คิดอะไรทั้งสิ้น และเมื่อน้องชายเริ่มเปลี่ยนแปลงไปทีละน้อยเขาที่ยืนอยู่อย่างมั่นคงก็เริ่มที่จะสั่นคลอนทีละน้อยเช่นกัน มันไม่ได้สนุกนักหรอกกับการต้องมาฟังคำบอกรัก คำถามทำไม หรือแม้แต่โดนกอดหรือจงใจแตะตัวอยู่ในทุกวัน แต่เพราะฟ้ารู้ดีว่าเอเดนก็แค่หลง เห็นตัวเองเป็นเหมือนไอดอล เอเดนปลื้มที่เขาเป็นพี่ชายแสนดี หรืออาจจะแค่เข้าใจผิดไปกับความรู้สึกชั่วครู่ของตนเอง แล้วในไม่ช้าจะโตพร้อมกับตื่นขึ้นมาพบความจริงว่าบางสิ่งมันไม่มีทางที่จะเป็นไปได้ ฟ้าหวังให้เป็นเช่นนั้นมาตลอด และน้องชายเขาก็น่าจะเหนื่อยเสียแล้ว...
ทั้งๆที่น่าจะดีใจกับสัญญารที่ดีคุณพี่ชายกลับยืนเคว้งเหมือนกับเรื่องราวที่วาดฝันไว้ไม่ได้เป็นอย่างที่ฝัน คำว่า ‘พี่ฟ้าไม่เคยได้ยินเลย’ ยังก้องอยู่ในหัวเหมือนเสียงของฝน ฟ้าเข้าใจคำว่าได้ยินของเอเดนดีเลยทีเดียว และเขาก็ยืนยันคำเดิมว่า
...เขาได้ยินแล้วจริงๆ...
“ฟ้า” เป็นชายหนุ่มอายุ 24 ปี หัวหน้าวงร็อคมีที่ชื่อในวงการเพลง เขาเป็นลูกครึ่งไทย – อเมริกันที่มีใบหน้าและรูปร่างเหมือนพ่อที่เป็นชาวเอเชียทุกประการ ยกเว้นก็แต่ตาสีฟ้าใสที่ได้แม่มาเต็มๆ ฟ้าเติบโตมากับคุณยายที่บ้านในเมืองไทยในระหว่างที่พ่อกับแม่ก่อร่างสร้างตัวอยู่ที่ต่างประเทศ ฟ้าเป็นเด็กว่านอนสอนง่ายแต่เดิม เขาเป็นคนมีความรับผิดชอบสูง เป็นสุภาพบุรุษ มีความคิดเป็นผู้ใหญ่เกินตัว แม้ฟ้าเองจะชอบผู้ชายด้วยกันคุณย่าผู้เข้าใจโลกก็ทำได้แค่ยิ้มรับในสิ่งที่เขาเป็น เพราะเหนือกว่าสิ่งอื่นใดฟ้าเป็นคนดีมากกว่าคนที่เรียกตัวเองว่าปกติหลายเท่าตัว ทั้งแววตาสีฟ้าใสที่คอยล่อลวงผู้อื่นให้ยินยอมก็มีเสน่ห์อย่างน่าประหลาด คุณย่าเคยบอกว่าไม่มีใครเลยที่ได้อยู่ใกล้ฟ้าแล้วจะไม่หลงรัก ...เอเดนก็คงเป็นหนึ่งในนั้น....
“เอเดนไปอาบน้ำมากินข้าวกัน”
คนเป็นพี่ชายเดินเข้าไปเรียกเด็กที่ทำตัวทะมึนในห้องนอนที่แสนจะรกรุงรังไปด้วยเสื้อผ้าและของใช้ตามประสาเด็กวัยรุ่นบ้าบอคนหนึ่ง เขาเดินไปหยิบแจ็คเก็ทหนังขึ้นจากพื้นแล้วพิจมองอยู่ชั่วครู่
“นายโตขึ้นมากแล้วนะเอเดน”
คนที่นอนถอดเสื้อถอดกางเกงเหลือแต่บ็อกเซอร์ฟุ่บหน้าทั้งๆที่ตัวเปียกส่งเสียงอู้อี้ออกมา พี่ฟ้าก็เป็นเสียอย่างนี้ ถ้าพี่ฟ้าเลือกที่จะเดินเข้าห้องตัวเองไปแล้วการเมินเฉยเอเดนไปเสียบ้างเด็กที่เอาแต่ใจและหลงตัวเองก็คงไม่ได้รักฝังจิตฝังใจขนาดนั้น
“หมายความว่าไง”
ฟ้าเดินมานั่งลงข้างๆเตียงของเด็กตัวยักษ์ แล้วพูดอะไรบางอย่างที่ทำให้คนที่ยังมึนตึงอยู่ลุกขึ้นมาจากเตียงได้
“นายเริ่มโตพอที่พี่จะไม่ต้องดูแลแล้ว”
ดวงตาสีฟ้าเช่นเดียวกับคนพูดสั่นระริก พร้อมกับคิ้วดกหนาที่ขมวดจนชิดกัน
“อะ...อะไร”
“นายควรจะมีชีวิตเป็นของตัวเองได้แล้ว เช่นเดียวกับพี่...”
ถ้าหมายถึงการที่พี่ฟ้าออกไปนอนกับคนอื่น แล้วเรียกว่ามีชีวิตเป็นของตัวเอง ... เอเดนไม่มีทางเห็นด้วยเด็ดขาด
มันรู้ว่าเพื่อนคนเมื่อคืนคงไม่ใช่แค่เพื่อนปกติ แต่คงเป็นเพื่อนที่มีความสัมพันธ์ทางกายอย่างเคย มันรู้มาตลอดว่าพี่ฟ้ามีเพื่อนแบบที่ว่าอยู่มากมายจนนับไม่ถ้วน แต่ใครจะสนในเมื่อทุกวันพี่ฟ้ายังต้องใช้เวลาส่วนใหญ่ให้กับมัน ต้องมาฟังมันอ้อน ต้องนอนหลับที่บ้านหลังเดียวกัน เด็กที่โตมาด้วยสภาพแวดล้อมอย่างเอเดนเข้าใจดี มันทำใจไม่ให้หึงไปมากกว่าที่เป็นอยู่ได้ ทำตัวรื่นเริงปกติได้ บอกรักเช่นเคยได้ แต่ถ้าการที่พี่ฟ้าหายไปเมื่อวานคือการบอกให้มันเตรียมตัวทำใจการห่างกันไปตลอดกาลละก็... เอเดนยังทำไม่ได้แน่นอน
“หึ...ถ้าผมโตแล้วเป็นแบบนี้ผมไม่อยากโตหรอก”
ฟ้าพึ่งสังเกตได้ว่าเสียงของน้องชายต่ำได้ถึงเพียงนี้ได้เลยหรือ.. เขามองริมฝีปากหยักบางที่ขยับอย่างยากลำบาก
“พอผมบอกโตพี่ฟ้าก็บอกผมยังเด็ก แล้วทีแบบนี้มาบอกว่าผมโตแล้ว พี่ฟ้าต้องการอะไร”
แผ่นอกร้อนของคนเป็นน้องเบียดเข้าหาเขาอย่างจงใจ ไม่ทันที่จะได้ขยับตัวออก มือหนาก็กดไหล่เขาไว้เสียก่อน ฟ้าพยายามสั่งให้ตัวเองเลิกรนราน เลิกตื่นเต้น หรือแม้แต่เลิกกลัวท่าทีแบบนั้นให้ได้...แม้จะยากมากก็ตามที...
“พี่ว่าจะไปหาคอนโดอยู่”
สิ้นเสียงของพี่ชาย เอเดนหัวเราะก้องไปกับเสียงฝนและเสียงฟ้าในยามพายุ
“ฮ่าๆ ตลกน่า ใครจะอยากฟัง ”
และก็หุบปากฉับอย่างกับพึ่งจะจำได้ว่าเรื่องราวมันไม่ได้ตลกเลย
“อย่ามาล้อผมเล่นนะ!!!”
“เอเดน”
คนเป็นพี่ร้องเรียกเมื่อเห็นน้องชายเปลี่ยนไปอย่างเห็นได้ชัด
“นายดื่มมารึไง”
เอเดนที่ไม่เคยได้รับอนุญาตให้ดื่มแอลกอฮอล์ ยักไหล่แล้วโถมตัวเข้าหาพี่ชายทั้งตัว ปกติแล้วมันจะได้กำปั้นพิฆาตและคำด่าทอมาเป็นของตอบแทน ครั้งนี้ก็ไม่ต่าง เพียงแต่เอเดนเลือกที่จะเป็นฝ่ายเมินเฉยปฏิกิริยาเหล่านั้นบ้าง ตอนนี้มันไม่สนใจแล้วว่าพี่ฟ้าจะเกลียดมันหรือเปล่า โกรธแค่ไหน เพราะเอเดนเหนื่อยที่จะคิดแล้ว มันทำทุกอย่างที่อยากจะทำ เอเดนมองหน้าคนเป็นพี่ด้วยสายตากร้าว มันบดจูบลงไปบนริมฝีบากของคนที่รักอย่างจงใจ แม้เขาจะปิดริมฝีปากไว้ได้สนิทและดิ้นรนแค่ไหน เด็กที่มีแรงมากกว่าหน่อยโถมแรงทั้งหมดกดตัวคนข้างล่างไว้โดยไม่ฟังแม้แต่คำขอร้องของคนเป็นพี่ ฝรั่งตะโบมจบและดูดดุนริมฝีปากนิ่มตรงหน้า ลิ้นหนาค่อยๆแซะปากที่ปิดสนิทเข้าไป พอเขาเผลอแค่นิดคนอยู่ข้างบนก็ประกบลิ้นลงไปในโพรงปากอีกคน แม้จะโดนกัดลิ้นมันก็ทำแค่ถอนหน้าออกมาแล้วประกบลงไปใหม่ เอเดนกำลังคลั่งฟ้ารู้ดีทีเดียว ฟ้าคงรู้ด้วยซ้ำว่าในที่สุดน้องชายก็ไม่ได้ดื่มสิ่งที่ห้ามเข้าไปแม้เพียงสักอึก เขาที่ดิ้นและต่อต้านไปเมื่อครู่นิ่งงันลงเพราะรู้ว่าการกระทำเช่นนั้นคงใช้ไม่ได้ผล หรือถ้าไม่ให้โกหกตัวเองอาจจะเรียกว่าเขาก็ยินดีกับการสัมผัสนั้นก็เป็นได้ ฟ้าใจอ่อนลงอีกแล้ว...
“ถึงไม่ได้รักผมก็ไม่เห็นต้องทำท่าทางรังเกียจแบบนั้นเลย”
เด็กที่อยู่ข้างบนถอนริมฝีปากออกแล้วเท้าแขนมองเขาที่นิ่งไปอย่างที่รู้ว่าแววตาแบบนั้นคือกำลังน้อยใจเป็นที่สุด
“ใช่...ผมมันตัวโตเทอะทะ ไม่ได้น่ารักอย่างที่พี่ฟ้าชอบ”
เขามองริมฝีปากบางขยับขึ้นลงอย่างตะกุกตะกัก เพราะทุกอย่างที่อยากจะพูดกำลังล้นออกมา
“ผมมันเอาแต่ใจ นิสัยก็เด็ก”
แววตาหมองเมื่อครู่ถูกแทนที่ด้วยบางสิ่งที่รื้นขึ้นเต็มหน่วยตา
“แล้วอะไรอีกนะ อา...ใช่ ผมเป็นน้องพี่ฟ้าไง”
หลังประโยคนั้นจบลง น้ำตาเม็ดเล็กก็หยดลงบนแก้มของอีกคน ...เอเดนกำลังร้องไห้...
“แล้วจะให้ผมทำยังไงวะ... ต้องให้ทำยังไงพี่ฟ้าถึงรักจะผมบ้าง”
ฟ้าที่ไม่เคยเห็นน้องชายร้องไห้มาก่อน เผลอตัวใช้นิ้วไปปาดใต้ตาของคนที่คร่อมอยู่ด้านบน เอเดนยิ้มเศร้า มันจับมือของอีกคนไว้ราวกับกลัวว่าเขาที่เคยรู้จักจะหายไป ฟ้าที่กำลังสับสนกับการกระทำของตัวเองค่อยๆยกตัวไปจูบที่ข้างแก้มอีกคนอย่างเผลอไผล ...ฟ้ากำลังพลาดอย่างใหญ่หลวง... การยับยั้งชั่งใจที่เริ่มทยอยหายไปเป็นผลให้เขาตอบรับจูบที่อ่อนหวานและร้อนแรงอยู่สามถึงสี่ครั้ง ตัวที่เย็นเฉียบของคนเป็นน้องเมื่อต้นร้อนรุ่มขึ้นเพราะอ้อมกอดและแรงเสียดทานของคนทั้งสอง ไม่นานนักเสื้อยืดที่อยู่ติดตัวของพี่ฟ้าก็ถูกถอดออกไป เด็กตัวใหญ่ทำทุกอย่างราวกับฝันไป มันกัดไหล่อีกคนให้หายหมั่นเขี้ยวแล้วค่อยกลับมาจูบใหม่เป็นรอบที่สิบ เอเดนไม่ได้สนใจเสียงฝน เสียงฟ้าผ่า หรือแม้แต่เสียงโทรศัพท์บ้านที่แผดจ้าอยู่ข้างเตียง มันตักตวงทุกอย่างที่เคยอยากได้ด้วยร่างกายสูงใหญ่ของตน แม้สายตาจะพร่ามัวมันก็เห็นสีหน้าบิดเบี้ยวยามเขินอายของคนข้างล่างได้เป็นอย่างดี ทั้งที่รู้ว่าสิ่งที่กำลังเกิดขึ้นมันไม่ดีแต่ฟ้ากลับไม่เหลือแรงที่จะห้าม เขากำลังปล่อยทุกอย่างให้เป็นอย่างที่มันควรจะเป็น ถ้าหากไม่ได้ยินเสียงฝากข้อความเสียก่อน
“ฟ้า”
เขาหยุดฟังเสียงที่คุ้นหูอยู่พักนึง
"นี่แม่เองนะ... พาน้องไปไหนกัน..............”
เสียงพูดภาษาไทยฉะฉานของแม่ที่ฝึกมานานทำเอาลูกชายสะดุ้งแล้วผลักน้องชายที่ถามถึงออกเต็มแรง ต่างจากเอเดนที่ตกใจจนเผลอตัวเข้ามากอดอีกคนไว้แน่นแทน ใบหน้ายามซีดเผือดของพี่ชายน่าสงสารจนเอเดนอดไม่ได้ที่จะกอดให้แน่นกว่าเดิม ฟ้านั่งนิ่งอยู่ครู่ใหญ่และค่อยๆดันตัวออกมาในที่สุด เขาเอื้อมหยิบเสื้อยืดของตัวเองที่พื้น แล้วลูบทรงผมที่ยุ่งเหยิงด้วยท่าทางสับสน
“เอเดน...”
เสียงแหบแห้งของพี่ฟ้าทำเอาเอเดนใจหายวูบ มันส่ายหน้าเป็นพัลวันเพื่อไม่ให้เขาพูดสิ่งที่อยากจะพูดออกมา
“พี่ว่า....”
“ชู่ว...”
ฝรั่งเอามือใหญ่ไปปิดปากคนเป็นพี่ชายไว้แล้วส่ายหน้าไปมาพร้อมกับน้ำตาที่เอ่อขึ้นมาอีกรอบ ฟ้าจับแขนน้องชายออกแล้วมองใบหน้ากังวลข้างหน้าให้เต็มตา บางทีเวลาที่สมควรจะฟังก็คงมาถึงแล้ว
“เราแยกกันอยู่เถอะ”
TBC.
____________________________________________________________________
แว๊บมายามบ่ายๆ เป็นครั้งแรกในชีวิต :L2: :L2:
อยากรู้จริงๆว่าเอเดนมันใช้มือถือยี่ห้ออะไร
จะไปสอยมาบ้าง ทนเหลือเกิน ถถถถถ
ปล. สงสารฟ้ามากเบย ป้าเข้าใจลูก :sad4:
ปล.ขอบคุณคนอ่านครับจริงๆ กราบบบบบบบบบบ :กอด1: :กอด1:
-
อืมม เรื่องมันเศร้า :sad4:
สงสารใครดีเอเดน..พี่ฟ้า
มีน้องซินโผล่มานิดนุง
ยังดีแฮะ
(คิดถึงหมอบีม)
ขอบคุณคนเขียนมากค่ะ
:L1: :pig4:
-
:sad4: :o12:
เค้าสงสารน้องเด็น...งืออออ
ปล. :mew1: ให้คนเขียนค่ะ ชอบแนวการเล่าเรื่องของเรื่องนี้มากค่ะ
-
คนแต่งทำร้ายยยยยยยยยยยยยยยย
แงงงงงง
แล้วตกลงไปถึงขั้นไหนกันแล้วนะ..///ภาษาสวยจนไม่แน่ใจเราจินตนาการนำนิยายหรือเปล่า555
อดใจไม่ไหวเลยวาดมาให้
(http://upic.me/ts/i/jz/14032014-.jpg)
-
ไม่คิดว่าเรื่องของเอเดนที่ดูบ้าๆบอๆมันจะเศร้าได้ขนาดนี้
เด็กยักษ์น่าสงสารเป็นที่สุด
:sad4: :o12:
-
คนแต่งทำร้ายยยยยยยยยยยยยยยย
แงงงงงง
แล้วตกลงไปถึงขั้นไหนกันแล้วนะ..///ภาษาสวยจนไม่แน่ใจเราจินตนาการนำนิยายหรือเปล่า555
อดใจไม่ไหวเลยวาดมาให้
(http://upic.me/ts/i/jz/14032014-.jpg)
ขอโทษค่ะ ขอมาอีกรอบ บวกและเป็ดให้คุณ lonelyนู๋โรนลี่ และคุณkeinoo ค่ะ
-
ฮือออออ เศร้าจัง :monkeysad: สงสารทั้งสองคนเลย
ทั้งที่ต่างฝ่ายต่างรักกันมากขนาดนั้น ทั้งที่ก็ใจตรงกันแล้วแท้ ๆ
แต่ความเป็นพี่น้อง ก็เป็นอุปสรรคใหญ่ที่สุดในความรักของทั้งคู่อยู่ดี
สงสารเอเดนมาก ๆ แต่ก็สงสารและเข้าใจพี่ฟ้าด้วยเหมือนกัน
แล้วตอนนี้ พี่ฟ้าขอแยกกันอยู่ซะแล้ว เอเดนจะทำยังไงล่ะ
อยู่ด้วยกันก็ต้องทนทรมานใจ แต่แยกกันอยู่ ก็ต้องเจ็บปวดใจกันอยู่ดี
คนเขียน เขียนได้ดีมากเลยค่ะ อ่านแล้ว รู้สึกตามอารมณ์ของพี่ฟ้ากับเอเดนได้เลย
ทั้งที่รักมาก แต่จะเดินหน้าต่อไปก็ทำไม่ได้ แต่จะให้เลิกรัก ก็ทำไม่ได้ยิ่งกว่า
ทางออกที่หาไม่เจอ ให้ความรู้สึกทั้งอึดอัด อึมครึม หน่วง ๆ เศร้า ๆ ทรมานใจจัง
ความรักของพี่ฟ้ากับเอเดน จะสุขสมหวังยังไง ยังนึกไม่ออก พี่ฟ้าไม่กล้ารับเอเดน
เพราะความเป็นพี่น้อง แล้วถ้าคนในครอบครัวของทั้งคู่ สามารถยอมรับเรื่องนี้ได้
พี่ฟ้าจะยอมทำตามหัวใจตัวเอง แล้วรับความรักของเอเดนมั้ยนะ
เอาใจช่วยพี่ฟ้า น้องเอเดน และคนเขียนนะคะ ขอบคุณมากค่ะ :L1:
-
หน่วงจิต...
-
โอ้ยยย ทำไมเศร้าอ่ะ แงงงงงงงงงงงงงงง
สงสารเด็กฝรั่ง สงสารพี่ฟ้า จริงๆ แล้วก็หวั่นไหวกับน้องอยู่นี่นา..
ได้ยินเสียงคุณแม่แล้วเดาว่าพี่ฟ้าต้องกำลังกังวลเรื่องที่เป็นพี่น้องกันอยู่แน่ๆ
โอ้ยยยยยยยยย ปวดใจ พี่ฟ้าจะแยกกันอยู่กับน้องไม่กลัวเอเดนมันร้องไห้น้ำตาท่วมห้องทุกวันหรอ?
เด็กฝรั่งตัวโตแต่ขี้แงมาก โอ้ยยย มาลูกมา อยากกอดปลอบจริงๆ ถึงจะตัวโต ถึงจะแรงเยอะกว่าพี่ฟ้า
แต่ยังไงเอเดนก็ยังเป็นเด็กอยู่ดี แต่เราว่าความรู้สึกที่เอเดนมีให้พี่ฟ้ามันไม่เด็กนะ ฮือออออออออออ
ก่อนจบตอนที่คุณแม่โทรมาเราจะร้องตรงที่พี่ฟ้าพลักน้องออกนี่แหละ
อย่าแยกกันอยู่เลยนะ :hao5:
-
พี่ฟ้าน่าสงสารที่สุด อยากพรากผู้เยาว์แต่ไม่กล้านี่มัน :o12: น่าสงสารจริงนะ
-
:hao4:
คนเขียนหายยยย
คืนนี้หลับฝันดีค่ะ o22
-
ตายๆๆๆ incest แบบนี้ ชอบบบ ยิ่งเคะแก่กว่ายิ่งชอบบบ
เอเดน อ้อนเยอะๆ
-
:ling2: :ling2:
-
เป็นเรื่องที่ทำใจลำบากจริงๆล่ะน่ะ
สงสารทั้งคู่เลย หน่วงจริงๆ
-
หากท้องฟ้าไม่ได้เป็นสีเดิม
______________________________________________________________________________________________
# ตอนที่ 2
ฟ้าวิ่งตากฝนมายังบางที่ที่ไม่ได้ไกลนัก...
เขาโผล่มาหาเพื่อนเพียงคนเดียวอย่างพายในตอนดึกในระหว่างที่ฝนตกอย่างบ้าคลั่ง พายผู้เกลียดกลัวความเหงากำลังโอ้โลมสาวสวยหน้าตาดีคนหนึ่งในห้องของตัวเอง มันเดินออกมาเปิดประตูด้วยท่าทางงงงวย ผมสีดำขลับของฟ้าเปียกลู่ลงแนบกับใบหน้าขาวซีด มีเพียงนัยน์ตาแดงก่ำที่บอกให้รู้ว่ามีเหตุการณ์ที่ไม่ปกติเกิดขึ้น เจ้าของห้องลูบหัวเพื่อนรักที่ยืนนิ่งเบาๆ ก่อนที่คนตรงหน้าจะซบหน้าที่แสนน่าสมเพชในความคิดตนลงบนบ่าอีกคน นั่นทำให้สาวน้อยที่ยืนอยู่ด้านหลังคว้าเสื้อผ้าและผละออกไปโดยง่าย
ฟ้าเป็นคนมีความรับผิดชอบ เป็นผู้ใหญ่ แต่นั่นไม่ใชเหตุผลว่าเขาจะไม่เคยอ่อนแอ การใช้ชีวิตเพียงลำพังตั้งแต่ที่คุณย่าเสียไปมันไม่ใช่เรื่องยากนักแต่ก็มิใช่เรื่องที่ง่ายนักเช่นกัน เขาผ่านวัยรุ่นที่แสนสนุกและเจ็บปวดในคราเดียวกันมาด้วยตนเอง สิ่งนั้นทำให้เขาเติบโตมาโดยจิตสำนึกและตรรกะของตนเองที่บางทีก็ตึงเสียจนเกินไป พายคว้ากระป๋องเบียร์ออกมาจากตู้เย็นแล้วนั่งมองเพื่อนของตนที่ทำตัวเหมือนไร้วิญญาณ
“ทะเลาะกับเอเดนมารึไง”
เจ้าของห้องถามออกมาตรงๆตามความรู้สึกและลางสังหรณ์ที่คิดว่าใช่
“....อืม”
เสียงแหบขาดห้วงตอบเบาๆอย่างไร้หนทาง พายนั่งมองใบหน้าซีดเผือดของเพื่อนตนก่อนจะถามต่อ
“มันปล้ำมึงรึไง”
อย่างที่บอกว่าคนภายนอกดูความสัมพันธ์ประหลาดของพี่น้องกำมะลอคู่นี้ออกเป็นอย่างดี มีเพียงเจ้าตัวเท่านั้นที่พยายามปิดเงียบไม่แสดงพิรุธออกมา นั่นทำให้คนถูกถามถึงกับจิกนิ้วลงบนโซฟาและกัดปากตัวเองเสียช้ำ พายลอบมองท่าทีของเพื่อนก่อนจะส่ายหน้าด้วยความละอาใจ
“ฟ้า...กูว่าบางทีมึงก็คิดเยอะเกินไปนะ”
เพราะถ้าเป็นมันที่ไม่เคยคิดอะไรมากเกินความต้องการของตัวเองเรื่องราวแบบนี้ก็คงไม่เกิดขึ้น มันคงปล่อยทุกอย่างให้เป็นไปตามความรู้สึก ต่างกับฟ้าที่ตรึกตรองทุกอย่างวนเวียนไปมาราวกับคนบ้า เพราะเสียอย่างไรแล้วทางออกที่กำลังหาก็ไม่มีอยู่ดี คนคิดเยอะสูดหายใจเข้าให้เต็มปอดเพื่อเรียกสติที่มีน้อยนิดกลับมา
“มึงฟังนะ... กุกับเอเดนเป็นพี่น้องกัน”
เสียงในตอนสุดท้ายขาดห้วงไป พายนั่งลงข้างๆคนพูดแล้วมองใบหน้าที่สับสนนั่น เขาเว้นเงียบไปนานกว่าจะพูดออกมาแต่ละประโยคได้
“มันยังเด็ก... มันทำอะไรไม่ค่อยคิด”
พายวางกระป๋องเบียร์ลงที่พื้นก่อนจะถดตัวเพื่อลางต้นคอบนพนักพิง มันหลับตาลงแล้วพูดทุกอย่างที่เคยเห็น
“มึงก็แค่กลัวว่ามันจะทิ้งมึง”
“มึงหมายความว่าไง!!!”
คนที่นั่งอยู่ข้างๆตวาดขึ้นมาอย่างไม่ได้ตั้งใจ พายยิ้มทั้งๆที่หลับตาก่อนจะพูดต่อ
“คนที่เด็กคือมึงต่างหาก มึงก็แค่กำลังหนี แต่ไหนไปทางไหนมึงก็หนีไม่ได้”
“มึงพูดอะไร!!!”
คนที่ถูกว่าเด็กดูเหมือนจะโกรธเสียแล้ว และคนว่าก็ยังพูดทุกอย่างราวกับเป็นเรื่องง่ายๆ
“เอเดนมันรักมึง”
คนที่คิดว่าไม่มีใครรู้สิ่งนี้ขมวดคิ้วหนาเป็นปม
“มันก็แค่เข้าใจผิด มันก็แค่หลง”
เขาตอบพลางครุ่นคิด ท่าทางเครียดนั่นทำให้ดูน่าสงสาร แต่ใช้ไม่ได้กับเพื่อนสนิทที่รู้สึกรำคาญความสัมพันธ์ที่ไร้ความคืบหน้าของพวกตาสีฟ้า
“หรือไม่อย่างนั้นมึงก็คงแค่เข้าใจผิด หรือหลง”
คนฟังส่งสายตาแดงก่ำถามอย่างไม่เข้าใจ
.
..
...
“มึงก็รักมันเหมือนกันนี่”
แม้ไม่ลืมตาพายก็เดาได้ว่าคนข้างๆคงทำหน้าเครียดจนแทบจะตายได้แล้ว และก็เป็นอย่างที่คาด ใบหน้าคมดูเครียดมากกว่าตอนที่ทำเพลงเสียอีก พายดึงตัวเองให้ลุกขึ้นมานั่งตัวตรงก่อนจะบีบไหล่ที่สั่นเทาไว้
“ฟังกูนะฟ้า อาจจะแปลกที่คนไม่เคยรักใครอย่างกูมาบอกมึง แต่มันรักมึงและมึงก็รักมัน มึงยังจะเอาอะไรอีกวะ....”
คนที่กำลังสับสนรู้สึกโกรธกับคำพุดพล่อยๆจนหันมาตวาด
“มึงฟังกูนะ กูกับมันเป็นญาติกัน มันเป็นผู้ชาย ที่สำคัญคือมันเป็นน้องกู มึงได้ยินไหมพาย มันผิด!!!”
คนที่โดรตวาดใส่ก็ไม่ใช่คนที่ใจเย็นพอที่จะมานั่งปลอบใจหรือหาทางออกที่สวยหรูให้เช่นกัน
“ถ้าอย่างนั้นพวกมึงก็เลิกรักกันสิ”
คนพูดยิ้มเยาะ นั่นยิ่งทำให้คนโกรธยิ่งโกรธมากขึ้น
“มันไม่ง่ายขนาดนั้นหรอก!!!”
คนฟังตวาดกลับบ้าง
“ในชีวิตมึงมันก็ยากทุกอย่างแหละไอ้สัส!! รักก็ยาก เป็นพี่น้องกันก็ยาก เป็นผู้ชายด้วยกันก็ลำบาก เป็นญาติกันก็ยาก มึงจะเอายังไง มึงจะให้เอเดนมันตายแล้วเกิดใหม่โดยไม่ใช่น้องมึงดีไหม!!!”
“ไอ้เหี้ยพาย!!”
“มึงเคยถามเอเดนมันบ้างไหม ว่ามันรักมึงง่ายๆหรือเปล่า ที่มันอ้อนมึงทุกวันมันทำแบบไม่คิดหรือเปล่า หรือที่มึงเป็นพี่มันนี่เอเดนมันลืมไปเหรอ!!! ”
“ไอ้พาย!!!”
จนในที่สุดก็ไม่รู้ว่าใครคือคนที่เดือดร้อน หรือใครกันแน่ที่ควรจะโกรธ
“หรือมึงวาดฝันไว้ยังไง? ถอยออกมาแล้วให้เอเดนมันเจอคนอื่นที่ไม่ใช่มึง? แล้วมึงก็ยอมทุกข์ฝ่ายเดียว!?”
คนที่ตะโกนจนตัวโยน มองตาสีฟ้าวูบไหวราวกับกำลังตรึกตรองอะไรบางอย่าง พายรู้ว่าไอ้ฟ้าก็แค่ต้องการความมั่นใจ ซึ่งน่าจะคล้ายๆกับคำว่าขู่และบังคับ...
“แต่เมื่อไหร่กว่าที่มึงและมันจะมีความสุข รอแก่กันก่อนเหรอ หรือรอใครคนใดคนนึงตายมึงถึงจะยอมรับ!?”
คนพูดๆพลางลากเพื่อนหลุนๆออกมาที่ลานจอดรถ
“กลับบ้านมึงซะ”
“ก...กู”
พายมองสีหน้ากระอักกระอ่วนของเพื่อนตน แล้วเอาไม้อ่อนเข้าข่มบ้าง
“หรือมึงไม่ห่วงน้องมัน ป่านนี้จมน้ำตาตัวเองตายไปแล้วมั้ง”
มันพูดติดตลกแต่คนฟังกลับไม่รู้สึกสนุกสักนิด ฟ้ายอมขึ้นไปนั่งบนเบาะข้างคนขับโดยง่ายเพราะโกหกตัวเองไม่ได้ว่าที่จริงแล้วก็ห่วงเอเดนอยู่ไม่น้อย เพราะฝนตกหนักคนตีนผีอย่างพายจึงเหยียบคันเร่งได้เพียงน้อยนิดเท่านั้น ฟ้าที่เงียบตั้งแต่ขึ้นรถนั่งคิดถึงคำพูดของเพื่อนที่ดังก้องอยู่ในหัว แม้มันจะไม่ได้ถูกหรือสวยหรูแต่พายก็พูดถูกทุกอย่าง เขากำลังหนี หนีจากความรู้สึกตัวเอง เขาไม่ได้โง่พอที่จะไม่รู้ว่าไอ้เด็กตัวโตรักเขาขนาดไหน ฟ้าแค่ไม่อย่างให้สิ่งที่ผิดทำนองครองธรรมเกิดขึ้นกับน้องชายและครอบครัวของเขา แต่จะให้เอเดนหรือตัวเขาเลิกรักในทันทีก็คงทำได้ยาก เพราะต่างฝ่ายก็ต่างอาทรกันและกันอยู่มาก ในที่สุดเขาก็แค่กลัว กลัวว่าหากเอเดนโตขึ้นแล้วคิดได้ว่าจะเลิกรักพี่ชายอย่างเขา เขาที่ทำใจให้ยอมรับรักแบบผิดๆจะมีหน้าอยู่ได้อย่างไร
“ถ้าเป็นมึงล่ะพาย...”
เขาเอ่ยปากถามคนที่ขวานขวายหาความสุขอยู่ในทุกวินาทีอย่างพาย พายเป็นคนที่ทำตามความรู้สึกตนเองโดยไม่ค่อยคิด กระทำทุกอย่างราวกับเป็นเรื่องง่ายดาย แววตาที่ตั้งใจกับการขับรถยังคงไม่ขยับไปไหน มีเพียงคำตอบที่เปล่งออกมาเท่านั้น
“ถ้ากูเป็นเอเดนกูคงจับล่ามแล้วกดไปตั้งนานแล้ว”
จบประโยคพลางกลั้วหัวเราะนั้นทำให้คนที่จะโดนจับกดถลึงตาแล้วโบกกบาลเพื่อนตัวเองไปที พายยิ้มแล้วพูดใหม่
“กูก็คงแค่รักต่อไป ถ้าหมดรักก็เลิกแค่นั้นแหละ”
“แต่มันผิด...”
เสียงของท่านหัวหน้าวงที่เคยเข้มแข็งฟังดูอ่อยลงอย่างเห็นได้ชัด ถ้าคนที่ไม่สนิทกับฟ้ามักจะคิดว่าเขาเป็นแค่ผู้ชายคนหนึ่ง เป็นพี่ชายคนหนึ่ง ที่เป็นผู้ใหญ่ มีความรับผิดชอบ หากแต่ไม่รู้ว่าฟ้ามีความละเอียดอ่อนมากเสียจนน่าประหลาด
“อะไรผิดๆวะ กูไม่รู้จัก”
คำตอบนั่นทำให้คนข้างๆยิ้มออก บางทีถ้าฟ้าลองไม่ทำความรู้จักกับความผิดเหมือนพายเสียบ้างก็คงดี...
.
..
...
เมื่อหลายชั่วโมงที่แล้วเอเดนลอบมองพี่ชายเดินออกไปจากบ้านด้วยความหงุดหงิดใจ แต่ก็ทำได้เพียงสะกดกลั้นอารมณ์ที่พลุ่งพล่านเมื่อเห็นว่าพี่ฟ้าดูเครียดมากเกินไป หากมันทำเช่นนั้นแล้วละก็......ทุกอย่างคงจะต้องแย่ลงกว่าเดิมเป็นแน่ เด็กตัวใหญ่เดินไปเดินมาเหมือนหมีกินผึ้ง เรื่องเมื่อครู่ที่รวดเร็วจนเหมือนฝันทำให้มันเข้าใจอะไรหลายๆอย่าง เช่นการที่พี่ฟ้าไม่ได้รังเกียจมัน หรือแม้แต่เอาจริงๆแล้วพี่ชายคนนั้นก็ไม่ได้มองมันเป็นน้องชายอย่างที่มันคิด ทั้งๆที่พึ่งจะดีใจได้ไม่ถึงห้านาที ความผิดหวังระรอกที่ล้านก็พุ่งเข้ามาอีกครั้ง เอเดนยังได้กลิ่นน้ำหอมอ่อนๆของคนเป็นพี่รอบๆกายตน สัมผัสร้อนที่ผ่านมากำลังเย็นลงอย่างน่าเสียดาย มันนั่งลงบนโซฟาตัวยาวแล้วใช้มือขยี้ตาตัวเองอย่างแรงเผื่อว่าไอ้น้ำตาจะหยุดไหลได้บ้างแต่ในเมื่อมันไม่สำเร็จ มันจึงทำได้แค่ปล่อยให้น้ำตาไหลไปเรื่อยๆพร้อมกับสายฝนที่ตกถึงยามเช้า นี่เป็นครั้งที่สองที่พี่ฟ้าหายไปตอนกลางคืน...
“พี่ฟ้า!!!”
เด็กฝรั่งผุดลุกจากโซฟาเมื่อได้ยินเสียงลูกบิดประตูจากหน้าบ้าน มันรีบเสียจนสะดุดขาตัวเองแล้วล้มลงตรงใกล้ๆประตู เป็นเวลาเดียวกับที่อีกคนเปิดประตูเข้ามาพอดี
“พะ...พี่ฟ้า”
ฟ้าไม่รู้จะขำหรือสมเพชดี เพราะไอ้เด็กนี่นอนแปะอยู่บนพื้นแถมยังน้ำตาไหลพรากอีก
“นายล้มเสียงอย่างกับฟ้าถล่ม”
เขายื่นมือไปให้ นั่นทำให้เด็กตัวโตร้องไห้หนักกว่าเดิม มันก้มหน้าหล่อๆลงบนพรมเช็ดเท้าแล้วถามด้วยเสียงที่เบาหวิว
“ผมจับได้จริงๆเหรอ...”
ฟ้ารู้ว่าความหมายที่เด็กบ้าตรงหน้าต้องการจะสื่อคืออะไร คนเป็นพี่นั่งยองๆลงกับพื้นแล้วลูบหัวสีทองอย่างเบามือแล้วตอบด้วยเสียงที่เบาไม่ต่างกัน
“ค่อยๆจับก็แล้วกันนะ”
ฝรั่งที่เอาจมูกไถกับพรมที่พื้นเงยหน้าแล้วเบิกตากว้างอย่างไม่เชื่อหูตัวเอง เชื่อไหมว่าเอเดนผู้เอาแต่ใจและมั่นใจในตนเองเป็นล้นพ้น ไม่เคยจินตนาการถึงวันที่ทุกอย่างเป็นอย่างที่ฝันมาก่อน และก้ไม่เคยมั่นใจเลยว่าสิ่งที่หวังไว้จะเป็นจริง เพราะเอเดนรู้จักพี่ฟ้าดี แต่นั่นมันเมื่อก่อน
เด็กฝรั่งแตะมือผู้เป็นพี่ชายเบาๆ ก่อนจะโถมเข้าไปกอดเอวอีกคนไว้ทั้งตัว
“ผมรักพี่ฟ้า”
เป็นครั้งแรกที่ฟ้าปล่อยให้คำว่ารักไหลผ่านหูเข้าไปยังหัวใจอย่างที่ควรจะเป็น เขาก้มลงจูบหน้าผากอีกคนแล้วกอดไว้
หรือบางทีฟ้าอาจจะเปลี่ยนไปแล้ว
...ดังเช่นท้องฟ้าที่ไร้เมฆในยามเช้า...
TBC.
___________________________________________________________________________________
กราบแนบตักคนอ่านครับ o1
ไอ้พายนี่เป็นที่ปรึกษาที่ไม่ดีเลย พับเผื่อยสิ!!!
มีหน้าที่ไหนไปตะคอกเขาคืน =''=
ตอนหน้าเรื่องของพวกตัวแถมก็น่าจะจบแล้วฮะ
ที่เมืองไทยได้ยินว่าร้อนมากกกกกก
ดูแลสุขภาพกันด้วยค่ะ
กอด :กอด1: :กอด1:
-
โหววววว หายไปซะนาน
จำเนื้อเรื่องไม่ค่อยได้อ่ะ :really2:
ขอกลับไปอ่านทวนของเก่าก่อนนะ 555 o22
(ขอบคุณที่มาต่อให้ค่ะ) :L2:
-
คนแต่งทำร้ายยยยยยยยยยยยยยยย
แงงงงงง
แล้วตกลงไปถึงขั้นไหนกันแล้วนะ..///ภาษาสวยจนไม่แน่ใจเราจินตนาการนำนิยายหรือเปล่า555
อดใจไม่ไหวเลยวาดมาให้
(http://upic.me/ts/i/jz/14032014-.jpg)
อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
จะบอกว่าพึ่งเห็นค่ะ ตอนเห็นแว่บแรกเผลอหลุดกรี๊ดจนลุงข้างๆมองเลย555
มันใช่เลย ฟีลมันใช่!!!
ลายเส้นน่ารักมาก ชอบ T///T
ขอบคุณมากค้าบบบบ ดีใจแทนเอเดนจริงๆ
มันยังไม่สยึมกึ๋ยกันนะ555 กลับมาก่อนโรนลี่!!!
เอาไว้ตอนไหนมีฉาก nc แล้ววาดใหม่นะ //ข้าพเจ้าโลภ :z6:
-
ว้ายยย!!!คุณคนเขียนว่าน้องเด็นเป็นตัวแถมได้เช่นไร
คร้าาาา?!! :serius2: ไม่ย๊อมมมม!!
ขอบคุณที่มาต่อค่ะ แต่แอบเสียดายที่น้องเด็นไม่ได้ยินคำแนะนำของเพ่พาย
:hao6: อะหุ อะหุ
ปล. ถึงคุณ greenapple ขอบคุณคร่ะ (เค้าบวกคืนให้แระ) :mew1:
-
อย่าบอกว่าจบแล้วนะ เพิ่งจะเลิกหน่วงเิอง :katai4:
-
คือ อยากจะกราบขอบคุณพี่พายงามๆ อย่างพี่ฟ้าต้องเจอแบบนี้แหละ
พี่ฟ้าบอกรักน้องมั่งดิ ให้น้องบอกอย่างเดียว ที่จริงตัวก็รักน้อง ปล่อยให้น้องร้องไห้ตลอด
เอเดนจับกดโลดเลยลูก ฮ่าๆๆๆ
-
แหม ที่ปรึกษาอย่างพายช่างดีแท้(ประชด) ฮ่ะๆ
-
พี่พายนี่เจ๋งจริงๆ o13
-
เหมือนมาปรึกษาถูกคน พายแค่พูดในสิ่งที่ฟ้าคิดอยู่แล้ว แต่ข่มใจไว้ว่ามันคงเป็นไปไม่ได้ พอโดนตอกย่ำไปตรงๆ คงรู้สึกมั่นใจมากขึ้นนน
จริงๆฟ้าถ้ายอมรับตั้งแต่เอเดนยังตัวน้อยอยู่คงได้กดไปแระ ตอนนี้คงต้องยอมโดนกดสินะ 55555555555
-
หวานๆๆ กันสักที เอเดนสู้ๆ
-
พี่พาย สมเป็นเพื่อนรักของพี่ฟ้าจริง ๆ มองออกหมดทุกอย่างเลย
ทั้งที่ดูเหมือนเป็นคนไม่ค่อยใส่ใจอะไรในชีวิต ไม่ค่อยแคร์ใครเท่าไหร่
แต่ความจริงห่วงพี่ฟ้ากับเอเดนมากเลยสินะ คำพูดที่พี่พายพูดใส่พี่ฟ้า
ถึงจะดูรุนแรง แต่ทั้งหมด มันก็คือความจริง ที่พี่ฟ้าปฏิเสธไม่ได้อยู่ดี
แม้ตอนนี้จะยังมองไม่เห็นทางออก แม้จะยังไม่รู้ว่าอนาคตจะเกิดอะไรขึ้น
แต่พี่ฟ้าที่เลิกหนี ปลดปล่อยใจตัวเองมากขึ้น และพร้อมจะจับมือเอเดนไว้
เพื่อเผชิญกับปัญหาไปด้วยกัน แค่นี้ก็ถือเป็นการเริ่มต้นที่ดีแล้ว ที่สำคัญที่สุด
คำว่า "รัก" ของเอเดน ได้ส่งไปถึงหัวใจของพี่ฟ้าได้จริง ๆ ซะที ดีใจจัง :m1:
เป็นกำลังใจให้พี่ฟ้า เอเดน และคนเขียนต่อไป รอตอนหน้าจ้ะ
แต่ตอนหน้าจะจบคู่นี้แล้วเหรอ เร็วจัง ยังไม่ทันได้หวานกันเท่าไหร่เลยอ่ะ :m17:
รอตอนต่อไปจ้า ขอบคุณคนเขียนนะคะ :กอด1:
-
เราชอบพี่พาย เราชอบพี่พาย ทำไมเราชอบพี่พาย
เราจะรอพายโจ้นะคะ แงงงงงงงง :hao5:
ดีใจกับเอเดนที่ความรู้สึกส่งไปถึงพี่ฟ้าของมันได้สักที
เด็กฝรั่งขี้แงเลิกร้องไห้ได้แล้วนะ พี่ฟ้ากลับมาหาแล้ว
เมื่อกี้ไม่ได้หายไปไหน แต่ไปหาที่ปรึกษาแย่ๆ (?) มา 55555555
เราชอบผู้ชายตรงๆ คิดอะไรก็ทำอย่างพี่พายจังเลยค่ะ แต่ในพายโจ้จะเป็นแบบนี้รึเปล่านะ?
เห็นคนเขียนบอกว่าเรื่องนั้นดราม่าซะด้วยสิ แอร๊ยยยยยยยย เค้าชอบดราม่าาาาาา 555555
อบอุ่นมากตอนพี่ฟ้ายื่นมือไปให้เอเดน สงสารเด็กฝรั่งตอนถามว่าจับได้หรอ มันแบบ โฮกกกกกก
เด็กฝรั่งอยากได้อะไรป้ายกให้หมดเลยลูกกกกกกกกกกกกกกก :hao5: (เอเดน/จะเอาพี่ฟ้า)
ชอบที่พี่ฟ้าจูบหน้าผากน้อง ชอบที่กอดน้องไว้ ถ้ารักกันแล้วเข้าใจกัน ยังไงอุปสรรคของการ
เป็นผู้ชาย เป็นพี่ชาย เป็นน้องชาย ก็คงจะผ่านไปด้วยกันได้ล่ะเนอะ อย่าเลิกรักกันเลย :'))
-
พี่พายเริ่ดมากอ่ะ :mew1:
-
เมื่อไหร่จะมาาาา
-
:L2:
-
บอกเลยถ้าไม่ได้พาย พี่ฟ้าคงหนีไปแน่
แล้วนักเขียนบอกว่าเป็นตัวแถมได้อย่างไร ไม่ยอมมมมม
แล้วต่อจากนี้...มันก็คือ...บทอัศจรรย์ใช่ไหมจ้า?//ทำหน้าใสซื่อ//โดนโบรก
ว่าแต่มีคู่ต่อจากนี้ไหมอะ
พูดถึงเจอพ่อพายอย่างนี้ก็อดอยากให้พ่อพายมีคู่บ้างอะไรบ้าง //แย่จริง
ปล.ดีใจที่นักเขียนชอบนะ อิอิ เอ้ายังไม่ถึงขั้นนั้นหรอ แย่จริง5555
ปล2.ก็จำไม่ได้ว่าหน้าตาแต่ละคนเป็นอย่างไร ก็มั่วมา//โดนนักเขียนเสย555
นี่คือภาพที่เรานึกออกตอนอ่าน ถ้าไม่ตรงกับที่เขียนขออภัย >/\<
(http://upic.me/ts/i/q7/18042014-.jpg)
-
หากท้องฟ้าไม่ได้เป็นสีเดิม
______________________________________________________________________________________________
# ตอนจบ
“ทำไมพี่ฟ้าไม่ใส่เสื้อที่ผมซื้อให้ล่ะ”
เจ้าของชื่อเหลือบมองอีกคนที่นั่งอยู่บนเตียงเพียงปราดเดียวก่อนจะหันกลับมาตั้งใจกับการเลือกเสื้อในตู้ต่อ
“ทำไมล่ะพี่ฟ้า”
ฟ้าหันไปมองเสื้อคอกลมแขนสั้นสีฟ้าสว่างที่แขวนไว้ข้างกันก่อนจะทำเป็นไม่สนใจเสียงที่ดังอยู่ด้านหลังแล้วหยิบเสื้อแขนกุดสีดำลายวงตนตรีร็อคที่มีจำนวนถึงสามส่วนสี่ในตู้ออกมาสวมแทน แต่ยังไม่ทันจะดึงชายเสื้อลงมาพ้นช่วงเอวมือหนาใหญ่ของไอ้เด็กโข่งก็ถลกมันขึ้นไปใหม่แถมยังเนียนลูบตาม
ลำตัวชาวบ้านชาวช่องเขาด้วย
“เฮ้ย! เอเดน!”
คุณมือกลองดึงมือคุณนักร้องออกพลางส่งสายตาพิฆาตให้ เด็กก็แค่ทำหน้าหงอยๆแล้วก็เข้ามาอ้อนตีนต่อ
“หรือพี่ฟ้าจะไม่ชอบเสื้อสีนี้”
ถึงเสื้อผ้าจำพวกใหญ่ของคุณหัวหน้าวงจะมีแค่สีขาว เทา และดำ ก็ไม่ได้ทำให้ฟ้ารังเกียจหรือเขินอายที่จะใส่เสื้อสีอื่นแน่นอน
“หรือพี่ฟ้าจะเกลียดผม”
คนเป็นพี่มองไอ้เด็กหัวหยิกที่กำลังพันแข้งพันหาพร้อมทำหน้าตาน่าสงสาร...มารยาจริงๆ...
“ก็แค่ไม่อยากใส่”
เขาพูดแล้วรีบถดตัวหนี แต่ไอ้เด็กเวรก็ยังเกาะหนึบไม่เปลี่ยนแถมสำออยน้ำตายังรื้นไปเต็มขอบตา ถ้าหากฟ้าขัดใจอีกแค่ครั้งเดียวมันเป่าปี่แน่นอน
“ทำไมล่ะพี่ฟ้า!!!”
มีการมาบีบน้ำตาและส่งเสียงดังใส่ด้วย
“ก็มันเสื้อคู่!!!”
ฟ้ามองไปที่เสื้อของอีกคนใส่อยู่สลับกับตัวที่แขวนไว้ข้างๆ เสื้อสองตัวนั้นมีสีและรูปทรงเดียวกันเว้นแต่ลายสกรีนตัวใหญ่บนอกที่ว่า “แฟนฝรั่ง” กับ
“ฝรั่ง” ไม่ต้องเดาก็รู้ว่าฟ้าต้องใส่ตัวไหน
“ผมก็แค่อยากใส่กับพี่ฟ้า”
พูดแล้วก็ค่อยๆคลายมืออออกจากเอวเขาแล้วสูดน้ำมูกสะอึกสะอื้น อายุก็เยอะแล้ว ตัวก็โตห่างกันไปหลายขุม มันคงคิดว่ามันน่ารักตาย... ฟ้ามองท่าทางหงอยๆของไอ้ลูกหมาที่บัดนี้หูลู่หางตกแล้วก็อดสมเพชมันไม่ได้จนต้องฝืนใจตัวเอง
“เออ!!! ใส่แล้วๆ แต่ใส่แค่ในบ้านนะ แม่ง...”
เขาฟาดกบาลมันไปหนพร้อมกับขมวดคิ้วแล้วถอนหายใจแรงๆ
“Thanks, my love”
มีการยิ้มปากกว้างแล้วพูดอีก คนเป็นพี่ถลึงตาใส่แล้วจะถีบมันอีกทีเอเดนถึงยอมถอยร่นออกไปนั่งยิ้มระรื่นอยู่ที่เดิม ตั้งแต่เหตุการณ์น้ำตาแตกคราวขอเขาเป็นแฟน?ไอ้ฝรั่งหัวหยิกนี่ก็ขยันผลิตต่อมน้ำตาเหลือเกิน อ้อนเหลือเกิน คอยตามติดเป็นลูกหมา คอยแตะ จูบ ลูบ คลำ และอะไรอีกมากมายที่ไม่สามารถอธิบายออกอากาศได้ ที่บอกให้ค่อยๆแตะนี่ไม่ได้ฝังเข้าสมองส่วนไหนของมันเลย ไหนจะคอยสรรหาคำหวานๆมาเรียก หาเสื้อคู่มาให้ใส่ หาดอกไม้มาให้ทุกเย็น ฟ้าผู้เป็นท่านเทพแห่งการจีบหนุ่มอยากจะบอกเหลือเกินว่าที่มันทำทั้งหมดนั่นมัน...เสี่ยว... แต่พอเห็นหน้าตาระริกระรี้ของหมาฝรั่งแล้วก็แพ้ทางใจอ่อนจนได้ ใจอ่อนจนเสียเด็ก และบางทีก็ใจอ่อนเสียจนทำร้ายตัวเองเลยทีเดียว
.
..
...
ในวันหนึ่ง ซักวัน...วันไหนไม่รู้จำไม่ได้เพราะมันนานมาหลายปี แต่คือวันที่เป็นต้นเหตุให้ฟ้าแพ้ทางฝรั่งตัวควายมาโดยตลอด วันนั้นเอเดนลูกหมาฝรั่งนั่งเฝ้าที่รักของมันเป็นปกติ แต่ในใจกลับคิดอยู่แต่เรื่องเดียว แม้มันจะได้แตะ จูบ ลูบ และคลำที่รักของตัวเองมาหลายทีด้วยความไม่ค่อยจะเต็มใจจากอีกฝ่ายด้วยความหน้าด้านอยู่เป็นนิจ แต่เอาจริงๆกลับไม่เคยจับกดพี่ฟ้าได้จริงๆซะที เพราะฉะนั้นมันจึงไปขอคำปรึกษาจากเสือผู้หญิงตัวฉกาจอย่างคุณพี่พาย หลังจากพูดตะกุกตะกักวกวนอ้อมโลกอยู่นานสองนาน ก็ได้ทริคเด็ดมาว่า
1. ควรจะทำตัวให้มีเสน่ห์ แบบสุขุมนุ่มลึกอะไรเทือกๆนั้น
2. นิ่งเข้าไว้อย่ากระโตกกระตากเดี๋ยวไก่ตื่น
3. ...นัวเนียเอาให้เคลิ้มแล้วก็จัดเลย...
มันจึงมานั่งปั้นจิ้มปั้นเจ๋ออยู่ในห้องทำงานของฟ้า ผู้ที่กำลังยุ่งหัวหมุนกับการทำรายงานชิ้นสุดท้ายของชีวิตการเรียน โดยที่ไม่ได้ใส่ใจฝรั่งขี้เก๊กที่นั่งเต๊ะท่านิ่งมาเกือบสามชั่วโมง เอเดนผู้สถาปนาตัวเองเป็นนายกองกำลังวางแผนรบคงลืมไปกำลังเล่นอยู่กับพี่ฟ้าผู้กดผู้ชายมายจนนับไม่ถ้วน เปรียบแล้วพี่ฟ้าคงคงเป็น ....ท่านแม่ทัพ.... กระมัง
“เอเดน กลับไปนอนไป”
“หือ?”
มันทำตาปรือปรอยมองอีกคนที่มายืนจังก้าอยู่ตรงหน้าตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้ จะมากดเขาแต่กลับนั่งสัปหงก...น่าสมเพชจริงๆ...
“ดึกแล้ว ไปอาบน้ำนอนเถอะ”
“ไม่เอาครับ”
มันยืนยันหนักแน่นอย่างที่ดูรู้ว่ามีนัยยะแน่นอน ฟ้าล้มตัวลงนอนข้างๆแล้วถาม
“แล้วจะเอายังไง”
มันทำตาล่อกแล่กพร้อมกับกลืนคำว่า “เอาพี่ฟ้า” ไว้ในลำคอ เอเดนเหลือบมองคนข้างตัวด้วยแววตาลุ้นระทึก หัวใจเต้นแทบจะหลุดออกมาทั้งๆที่บอก
ตัวเองว่าให้สงบเข้าไว้ ตาสีฟ้าสดของอีกคนยังมองท่าทางประหลาดที่มันคิดเองว่าสุขุมแล้วไม่วางตา
“จะทำอะไร...”
อุตสาห์ว่าจะไม่กระโตกกระตากจนไก่ตื่น แต่ที่ไหนได้เล่นนอนคร่อมทับเขาไปทั้งตัวอย่างไว ...ดูยังไงก็หมาบ้านผู้หิวโหยชัดๆ!!!...
“ห๊ะ!? ผมจะทำอะไร”
คนที่บังอาจขึ้นไปคร่อมชาวบ้านชาวช่องถามแบบไม่รู้ตัวพลางหันล่อกแล่กมองตัวเอง ไหนวะสุขุม? ไหนวะนิ่งๆ? พอรู้ตัวเอเดนแทบอยากจะกัดลิ้นตัวเองตาย
“หน้าแดงจังวะ”
พี่ฟ้าว่าแล้วลูบแก้มที่ชื้นนิดเพราะเหงื่อของมัน เอเดนสะดุ้งไปนิดหน่อย... เอาวะข้ามไปข้อสามเลยก็ได้!!!
“พี่ฟ้า...อยากจูบ”
ฟ้ามองหน้าหมาฝรั่งตัวใหญ่ ถ้าเด็กมันจะอ้อนขนาดนี้ ฟ้าก็จัดให้ได้ เห็นว่ามันนั่งถ่างตารอทำงานเสร็จหรอกเลยให้กำลังใจเสียหน่อย ถือว่าเป็นค่าเฝ้ายามแล้วกัน...
“อื้อ”
เขาโน้มคออีกฝ่ายเข้ามาใกล้จนริมฝีปากชิดกัน เอเดนเงอะงะในตอนแรกแต่ไม่นานนักก็เปลี่ยนมานำเกมส์ มันดูดดุนริมฝีปากอีกคนเสียงดังเหมือนกับ
หิวโหยเสียเต็มประดา ริมฝีปากบางๆของพี่ฟ้าเผยอขึ้นเพราะแรงกัดเบาๆ เขาครางต่ำในลำคอในต้อนที่ลิ้นร้อนชอนไชไปทั่ว เอเดนเก่งกว่าที่คิด... ในห้องนอนขนาดใหญ่สองร่างที่ขนาดไล่เลี่ยกันกำลังกอดรัดบนเตียงทำให้อุณหภูมิของห้องสูงกว่าปกติ เครื่องปรับอากาศที่เปิดเสียเย็นฉ่ำในตอนแรกไม่ได้ช่วยอะไรเลย ในเมื่อคนทั้งคู่กำลังหอบหนักพร้อมกับหยดเหงื่อที่ชุ่มเต็มหลัง เอเดนประกบปากเข้าหาอีกคนอีกครั้งและอีกครั้ง เมื่อเห็นว่าลิ้นหวานๆนั้นยังเต็มใจที่จะให้ดูดชิม
“สุดยอด”
มันครางออกมาแผ่วเบาและจ้องมองสายตาสีฟ้าที่กำลังวูบไหวอย่างกับพายุในท้องทะเล ...พี่ฟ้ากำลังสนุก... ฟ้ายิ้มหวานและยื้อตัวขึ้นขบริมฝีปากล่าง
ออกมาเบาๆจนคนทนที่อยู่ด้านบนส่งเสียงประท้วงเขาจึงละออกอย่างเสียดาย เขากดสะโพกอีกคนให้ชิดกับสะโพกตน ฟ้ายอมรับว่าจูบครั้งนี้รู้สึกดี แต่ไม่เท่าที่เอเดนคิดแน่นอน
“ไอ้อ่อน”
ฟ้าว่าแล้วยิ้มน้อยๆ ไอ้อ่อนที่เขาว่าหอบจะเป็นจะตายอยู่ข้างบนตะกายตัวจะลุกขึ้น แต่พี่ฟ้าก็แกล้งดันสะโพกตัวเองขึ้นและใช้มือกดเอวอีกคนลง ส่วนที่โป่งนูนอย่างหนอนของฝรั่งตัวควายบางคนจึงเสียดสีกับร่างกายอีกคนฝ่ายเนื้อผ้า แค่จูบที่ก็ทำให้ไม่ไหวเสียขนาดนี้ คนที่เคลิ้มแล้วโดนจัดก็คงไม่พ้นไอ้คนที่อยู่ข้างบนแน่นอน
“พี่ฟ้าแม่งเซ็กซี่สัส”
แต่ดูท่าฝรั่งผู้สติล่องลอยคงจำแผนตัวเองไม่ได้แล้ว มันรีบซุกหน้าลงกับซอกคออีกคนเพราะพายุอารมณ์ที่พัดโหมจนตัวเองแทบจะละลาย ฟ้าเมินเฉยกับคำพูดคำจาไม่เพราะนั่น เพราะยอมรับว่าตัวเองในยามนี้ก็ควบคุมร่างกายและคำพูดจาได้ยากเหมือนกัน เอเดนใช้ริมฝีปากที่เจ่อและแดงช้ำของตนฝังจูบเข้าไปบนซอกคอขาว ไล่มาถึงไหปลาร้า พลางใช้มือลูบไล้หน้าท้องแข็งเรียบไปด้วย เนื้อผิวแน่นตึงและชื้นน้อยๆทำให้ฝรั่งผู้เสียการควบคุมเผลอเค้นอย่างมันมือ ไม่ต่างจากอีกคนที่กำลังฝังรอยฟันไว้บนหัวไหล่หนาสีขาวและเผลอจิกนิ้วลงไปแผ่นหลังยามที่ต้องการระบายอารมณ์เสียวกระสัน
“อ๊ะ..... ฟ้า....”
คนทั้งคู่เหมือนไฟที่กำลังเล่นกับไฟไม่มีผิด...
“เรียกว่าอะไรนะ”
เสียงแหบพร่ากระซิบถามอยู่ข้างหูพร้อมกับแลบเลียที่ติ่งหูเพื่อหยอกเย้า เอเดนครางซี้ด ก่อนจะดันตัวขึ้นจรดจมูกลงบนแก้มอีกคน
“ที่รักยั่วมากกกก”
เอเดนถอดเสื้อยืดอีกคนออกอย่างระมัดระวังแต่กระชากเสื้อตัวเองออกอย่างกับมันทำให้ไม่ทันใจ มันหยอกล้อยอดอกที่แข็งเป็นไตด้วยริมลิ้นและดูดมันด้วยริมฝีปาก ส่วนโป่งนูนที่เสียดสีกันอยู่ทำให้คนทั้งคู่ครางอืออาในลำคออย่างช่วยไม่ได้
ในระหว่างที่สติกำลังกระเจิงฝรั่งตัวใหญ่ถูกอีกคนจับพลิกมาอยู่ด้านล่าง มันเอียงหน้ารับริมฝีปากของอีกคนที่จรดลงตรงลำคอพร้อมกับป่ายแปะมือไปทั่วลำตัวของอีกคน มือใหญ่สอดเข้าไปใต้กางเกงยางยืดผ้าหนาและชั้นในของอีกคนภายในคราวเดียว ขณะที่กำลังอ้าปากรับจูบของผู้มากประสบการณ์ด้านบน มันก็วาดนิ้วเข้าไปตรงร่องอุ่นชื้นและค่อยๆกดอย่างไม่หักห้ามใจ...
“เฮ้ย!!!”
ฟ้าดันตัวลุกขึ้นอย่างไวพลางดึงมือใหญ่ของเด็กโข่งออกจากก้นตัวเองด้วยความไวแสง
“?”
เอเดนผู้กำลังมัวเมาในรสกามารมณ์เอียงคอมองอย่างประมวลผลไม่ทัน เหมือนเป็นวินโดว์แปดเครื่องกำลังร้อนแล้วถูกดาวน์เกรดมาเป็นวินโดว์มีเลยทีเดียว
“ทำอะไร!!?”
ฟ้าที่ตีหน้ายุ่งถามอีกครั้ง แรงหอบน้อยๆของพี่ฟ้ายังไม่หายไปหน่อย จะมีแต่สีหน้าและปฏิกิริยาเท่านั้นที่เปลี่ยนไปอย่างเห็นได้ชัด
“?”
“ย...อย่าบอกนะว่า ม..มึงคิดแบบนี้กับกูมาโดยตลอด”
เขาถามในขณะที่หอบจนตัวโยน เอเดนประมวลผลสมองได้ทันทีหลังจากประโยคคำถามนี้ แต่ก็ยังไม่ได้เข้าใจทั้งหมดอยู่ดี
“ละ...แล้วพี่ฟ้าก็จะทำแบบนั้นกับผมเหมือนกันเหรอ?”
ทำ....อย่าว่าทำเลย ถึงฟ้าจะปฏิเสธไม่ได้ว่าตกหลุมพรางเด็กมาตั้งนานแต่แค่คิดว่าตัวเองได้เข้ามาใกล้กับเอเดนขนาดนี้ยังไม่เคย เพราะละอายเกินกว่าจะคิด ถ้าถึงขนาดให้จินตนาการว่าไอ้ฝรั่งตัวควายนอนอ้าขาให้แล้วละก็..... อึ่ก...คิดแล้วก็จะขย้อนมื้อเย็นออกมา อุบาทฉิบหาย!!! ฟ้าทำหน้าเหมือนจะคายของเสียปล่อยให้เด็กนั่งอ้าปากหวอ
“กลับไปนอนไป”
“เดี๋ยวนะ ..ที่รักครับ”
“กูบอกให้กลับไป!!!”
ว่าแล้วเอเดนก็จรลีหายออกไปจากห้อง ไม่สิ...ความจริงมันเดินเมาๆออกมาอย่างไร้วิญญาณ ดูเหมือนฝรั่งจะเจอตอเข้าอย่างจัง!!! ตอใหญ่เสียด้วย แค่คิดก็ทำให้น้ำตาพาลจะไหล เรื่องแบบนี้จะเอาไปปรึกษาใครเขาได้วะเนี่ย!!!
-
สงครามเย็นกลับมาอีกครั้ง! หลายเดือนแล้วที่เพื่อนๆพี่ๆในสตูดิโอไม่ได้เห็นบรรยากาศมาคุระหว่างพี่น้องตาสีฟ้า อันที่จริงมาคุคือคุณหัวหน้าวงคนเดียว ไอ้คุณนักร้องแถวบ้านเรียกหงอย...
“ไปทะเลาะอะไรกันมา”
ปกติมือเบสคือผู้ที่เงียบเชียบเรียบร้อยเป็นที่สุด แต่ว่าวันนี้โดนวานจากทุกคนให้เดินตามเอเดนออกมาไกล่เกลี่ยเพราะไม่อย่างนั้นงานไม่เดินแน่นอน ซินอยากให้มีกฎห้ามรักกันในค่ายจังเว้ย... เอเดนเดินทอดน่องออกมาเพราะพี่ซินบอกว่ามีเรื่องจะคุยด้วย อาทิตย์ที่ผ่านมานี้มันแทบจะไม่ได้คุยกับใครเลยนอกจากความคิดตัวเองเลย หน้าพี่ฟ้าก็ไม่กล้ามอง ได้แต่เหลือบๆ ว่าทำงานหามรุ่งหามค่ำ แค่เห็นว่าไม่ได้ป่วยมันก็วางใจ อยากจะเข้าไปนวดและอ้อนมืออ้อนตีนใจจะขาด แต่ที่รักกลับไม่ยอมเหลือบมองกันบ้างเลย
“มีอะไรก็ปรึกษาพี่ได้”
เอเดนส่ายหน้าให้พี่ซินแทนคำตอบแต่ก็ฉุกคิดขึ้นมาได้ ไอ้พี่ซินไง....ใช่เลย เจ้าพ่อเกย์ต้องช่วยอะไรมันได้แน่นอน!!!
“พี่ซิน มีเรื่องอะไรจะถาม”
มือเบสมองหน้าน้องนุ่งที่ไม่ค่อยเคารพตัวเองด้วยแววตาเอ็นดู เพราะบางทีเอเดนมันก็คือเด็ก ซินถึงไม่ได้เก็บการกระทำที่ไม่ค่อยดีมาใส่ใจมากนัก
“ว่ามาสิ”
“พ...พี่เคยอยู่ข้างล่างมั้ย อ่อก”
ไอ้เด็กนักร้องละล่ำละลักถามพลางไอค่อกแค่กไปด้วย นี่มันประหม่าจนกลืนน้ำลายผิดรูเลยเหรอวะ!!!
“เคยดิ”
ซินผู้ซื่อตรงตอบง่ายๆ มันเห็นเด็กฝรั่งทำตาโตเท่าไข่ห่าน
“พึ่งขึ้นมาจากลานจอดรถ นายจะเอาอะไรหรือเปล่า?”
แต่พอตอบคำถามให้ชัดเจนเอเดนกลับทำหน้าเหมือนจะร้องไห้เสียอย่างนั้น ไม่นานนักมันก็สูดหายใจเข้าปอดใหม่แล้วค่อยถาม
“ผ...ผมหมายถึงเวลาพี่มีอะไรกับ เอ่อ..กับแฟน พี่เคยอยู่ล่างข้างหรือเปล่า อึก..”
และก็ยังสำลักน้ำลายตัวเองอยู่ดี มือเบสผู้ตอบทุกอย่างตามความเป็นจริงเก้อเขินไปบ้างเพราะคำถาม แต่เพราะเห็นว่าน้องคงเดือดร้อนจริงๆมันถึงยอมตอ
บทั้งๆที่เกาหัวสกินเฮดตัวเองไปมาอย่างเหนียมอาย
“เคยสิ”
เอเดนอ้าปากหวอ... ถึงจะเคยคิดมาบ้างว่าสุดหล่อของวงเป็นเกย์แบบบอร์นทูบีต้องผ่านอะไรเช่นนั้นมาบ้าง แต่เอาจริงพอได้ยินกลับรู้สึกแย่ เวียนหัวเหมือนจะเป็นลม...
“แต่ก็นานๆครั้งนะ ”
ตัวควายๆกล้ามๆมีรอยสักแบบนี้เนี่ยนะ!? แต่มันก็ต้องกลั้นใจถาม เคยอ่านเจอตามอินเตอร์เน็ตเจอบ้างเหมือนกันที่เขาบอกว่าไม่ไม่รุกแท้และรับถาวร ...เกย์ฝึกภาคปฏิบัติรู้สึกเพลียมากในตอนนี้...
“พี่ยอมด้วยเหรอ”
เอาจริงๆเอเดนศึกษาเรื่องนี้มานานพอสมควร ดูหนังแนวนี้ก็มาก? เห็นว่ากล้ามๆนอนอยู่ข้างล่างก็เยอะ แต่ทำไมยังทำใจไม่ได้ไม่รู้ ยิ่งคนข้างหน้าด้วยนะ...
“นานๆขึ้นขย่มให้พี่ก็ยอมอยู่แล้ว จริงๆอยากให้มีบ่อยๆมากกว่า”
กูว่าแล้ว...
“นี่คือจะอวด? I HATE YOU BRO!!!”
เอเดนเบะปากแล้วบ่นเสียงดังฟังชัด คนแม่งยิ่งกลุ้มๆอยู่!!!
วันนี้ฝรั่งเต็มลูกกลับมาบ้านด้วยสภาพที่ห่อเหี่ยวเป็นสามเท่าของเมื่อวานที่ห่อเหี่ยวมาก เพราะฝรั่งครึ่งลูกอย่างพี่ฟ้าฝากบอกคนอื่นมาว่า ...วันนี้กลับไปคนเดียวนะ จะไปกินข้าวกับพาย... เอเดนยอมรับได้เต็มปากว่ามันเครียดมากกับสถานการณ์ที่กำลังเผชิญอยู่ เคยคิดแบบเด็กๆว่าเซ็กส์ไม่ใช่เรื่องสำคัญในชีวิต เพราะกว่าที่จะรักพี่ฟ้าได้อย่างใจต้องรอมานานเท่าไหร่ เป็นไปได้ยากเท่าไหร่ เพราะฉะนั้นเรื่องนั้นเป็นเรื่องรองลงไป แต่เอาเข้าจริงเพราะเรื่องนี้แหละที่ทำให้คู่รักหลายคู่ต้องเลิกกันไป แต่จะมีใครเป็นปัญหาศึกชนช้างแบบมันบ้างวะ!!? เอเดนทิ้งตัวลงบนโซฟาแล้วหลับตาลงทั้งคิดเรื่องที่วกวนในหัวไปด้วย เพราะกดดัน เพราะโดนโกรธ เพราะรู้ว่าตลอดมาพี่ฟ้าไม่เคยให้ใครมาก่อน เพราะพี่ฟ้าไม่คุยด้วย และเพราะพี่ฟ้าอีกมากมาย ในที่สุดน้ำตาก็ไหล ไหลแบบไม่ได้สะอึกสะอื้นแต่เอเดนรู้ว่านี่ก็คือการร้องไห้อยู่ดี
มันเผลอหลับไปและตื่นมาด้วยเสียงทีวีที่ตัวเองไม่ได้เปิด ฝรั่งตัวโตขยี้ตาสองสามครั้งแล้วมองไปที่ปลายโซฟาตัวเดียวกัน
“ทำไมไม่ไปนอนในห้อง”
นับเป็นคำถามแรกในรอบอาทิตย์ที่เปล่งออกมาจากปากคนตรงหน้า เอเดนยังไม่ทันจะตอบอะไรอีกคนก็ดันขามันลงและขยับเข้ามาเสียใกล้
“ผะ...ผม”
ฟ้าถือวิสาสะเอาลำตัวครึ่งบนมาพิงอกหนาไว้ เอเดนเกร็งจนเผลอกำมือไว้แน่น มันพยายามสงบจิตใจโดยการมองข้ามหัวอีกคนไปที่จอสี่เหลี่ยม ตอนนี้เสียงดนตรีในจอที่หนักหน่วงทำเอาใจมันเต้นจนรู้สึกหอบ
“ฝนตกว่ะ วิ่งฝ่าฝนมาโคตรเหนื่อย”
เขาเบียดตัวลงพิงเต็มลำตัว เอเดนที่สมองกำลังเบลอ พึ่งสังเกตได้ว่าพี่ฟ้าเปียกจนชุ่ม เสื้อแขนกุดสีขาวแนบไปกับลำตัวแข็งแรงอย่างคนออกกำลังกาย ผมสีเข้มที่ไม่ยาวมากนักเปียกจนลู่ไปกับใบหน้าขาว แต่ที่ชัดเจนในตอนนี้คือกลิ่นแอลกอฮอล์จางๆที่ติดอยู่ที่กายของอีกคน
“หนาวไหม ไปเปลี่ยนเสื้อผ้าไหมครับ?”
เอเดนค่อยๆเรียบเรียงคำพูดเพื่อบอกอีกคนทั้งๆที่ตัวเองนั่งตัวแข็งเป็นหิน พยายามห้ามสัมผัสของตัวเองแทบตายทั้งๆที่ขมับของอยู่คนอยู่ติดกับคางตัวเองแท้ๆ ไหนจะลูกชายที่กำลังปวดหนึบๆนั่นอีก ...ฝรั่งอยากจะกัดลิ้นตายเหลือเกินตอนนี้... มันกำลังภาวนาให้พี่ฟ้าตั้งใจดูคอนเสิร์ตในจอทีวีตอนดึกและอย่าเงยหน้าหรือหันหน้ามามองมันเป็นอันเด็ดขาด คนที่อยู่บนอกขยุกขยิกก่อนจะนิ่งไปสักพักให้มันพักหายใจ แต่ไม่นานมือที่อยู่นิ่งของอีกคนก็ค่อยเอื้อมมาจับมือของมันไว้
“เกร็งทำไม?”
ยังภาวนาได้ไม่ถึงไหนพระเจ้าก็เมินเสียแล้ว พี่ฟ้าเงยหน้ามามองด้วยสีหน้าล้อเลียน ริมฝีปากอยู่เพียงใต้คางของเอเดนเท่านั้น มันมองสายตาสีฟ้าใสและริมฝีปากยิ้มที่กำลังยิ้มน้อยๆอย่างรู้ความหมาย เด็กฝรั่งจึงทำเป็นเมินหน้าออกทางอื่นแทน แต่แค่สะบัดหน้าออกสัมผัสของความชื้นก็ถูกจรดลงบนสันกรามใกล้กับกกหู เอเดนรู้สึกชาวาบไปทั้งตัวเพียงแต่หันกลับมาริมฝีปากของอีกคนก็จูบเข้าที่ปากของมันแทน ด้วยท่าทางของพี่ฟ้าที่ไม่ถนัดนักการจูบแบบแหงนหน้าจึงทำได้เพียงแค่แตะและผละออกเท่านั้น
“ทำไมนายทำหน้าแบบนั้น”
ฟ้าถามเด็กที่ทำหน้าตาเหมือนเครียดจนหน้าแดงก่ำ ...เอเดนก็แค่กำลังพยายามอดกลั้น... เมื่อไม่ได้ดั่งใจพี่ฟ้าผู้ไม่เคยเอาแต่ใจแต่ยามเอาแต่ใจช่างน่ากลัวผละตัวออกเพียงครู่ก่อนจะวาดเข่านั่งคร่อมที่ขาของฝรั่งตัวใหญ่แล้วหันหน้าเข้าหาแทน นั่นทำเอาเอเดนเบิกตากว้างร้องเสียงหลง
“อย่านะเว้ย”
พี่ฟ้าขยับยุกยิกและเอ่ยปราม
“นายพูดไม่เพราะ”
ท่านหัวหน้าวงเอ็ดไปเบาๆ ก่อนจะยื่นหน้าเข้ามาใกล้เสียจนปลายจมูกโด่งชิดกัน ทำให้เห็นสายตาที่ร้อนรนของเด็กตัวใหญ่ตรงหน้าได้ชัด เอเดนผลักไหล่อีกคนออกด้วยท่าทางงุ่นง่านเป็นหมีกินผึ้ง
“พี่ฟ้า!!! อย่าเข้ามาใกล้!!!”
“เดี๋ยวนี้มีตะคอกด้วยเว้ย พัฒนา”
คนอายุเยอะกว่าว่าแล้วเอื้อมมือไปคว้าคออีกคนเข้ามาใกล้ ทำให้จมูกตัวเองฝังเข้าที่แก้มของคุณนักร้องที่ตอนนี้ร้องเสียงหลงเลยทีเดียว
“ที่รัก...พอเถอะครับ”
มันว่าเสียงอ่อยพลางดันอีกคนออก แต่พี่ฟ้ายามนี้ฟังที่ไหน พี่แกเบียดตัวเข้ามาชิดแล้วกระซิบทั้งๆที่ปากจะชิดกันรอมร่ออยู่แล้ว
“อยากจูบว่ะ”
รู้สึกประโยคนี้จะคุ้นๆ แค่สิ้นเสียงลงริมฝีปากนุ่มและความชื้นแฉะก็เข้าครอบครองปากของตน คนมากประสบการณ์กดจูบลงย้ำๆและแลบเลียริมฝีปากหนาบนล่างอย่างกับมันเอร็ดอร่อยนักหนา เพราะไอ้เด็กโข่งยังปิดปากแน่นเขาจึงขบที่ริมฝีปากล่างเบาๆอย่างอยอกล้อและประกบปากเข้าไปอีกครั้งเมื่อเห็นว่าริมฝีปากที่บวมหน่อยๆเผยอขึ้น เอเดนครางต่ำในลำคออย่างกระสัน พี่ฟ้าโคตรเซ็กซี่ โคตรยั่ว เอเดนแกล้งดึงหน้าออกหน่อยใบหน้าดูดีของอีกคนก็ตามมาไม่ห่าง
“แม่ง...”
มันครางออกมาได้แค่นั้นก่อนที่ตัวเองจะเป็นฝั่งรุกไล่เข้าหาอีกคนแทน ริมฝีปากอิ่มแดงของพี่ฟ้าบวมเจ่อเมื่อมันดูดดุนเสียจนช้ำพร้อมกับจับหัวอีกคนให้เอียงเข้ากับองศาของตน มวลความร้อนระอุตัดกับร่างกายของอีกคนที่เย็นเฉียบเอเดนลูบไล้ร่างกายฝ่ายผ้าที่เปียกชื้น ฟีโรโมนของทั้งคู่กระจายไปทั่วห้องนั่งเล่น เอเดนแอบกัดลิ้นอีกคนเบาๆยามที่มันกวาดต้อนเข้ามาในโพรงปากตน ก่อนจะกลับไปทำแบบเดียวกันคืนบ้าง ฟ้าหัวเราะลงลำคอก่อนจะเอาคืนบ้าง
“ถอดให้ที”
เขาถอนจูบออกมาและมองต่ำไปที่กางเกงขายาวที่เปียกแนบกับตัว เพราะคนตรงหน้าแท้ๆทำให้เอเดนเปียกไปด้วยอย่างช่วยไม่ได้ เอเดนส่ายหน้าแม้จะรู้ว่าฟ้าสั่งให้ถอดอะไร มันมองพี่ฟ้าที่ถลกเสื้อผ่านหัวออกไป ลำตัวที่ขาวซีดในยามนี้สะท้อนกับแสงไฟนวลตา เอเดนไล่มองตั้งแต่ลำคอขาวต่ำลงมายังอกแน่นตึงและยอดอกสีเข้ม มันเผลอตัวลูบหน้าท้องที่เป็นลอนน้อยๆ มือของคนที่นั่งคร่อมอยู่จับมือหนาของคนตัวใหญ่กว่าไปวางที่ขอบกางเกง แล้วขอร้องด้วยท่าทางที่เอเดนอยากจะตายเสียให้ได้
“มันเปียก ถอดให้หน่อยนะครับ”
เออ... เอเดนยอม!!! กางเกงพอดีตัวที่ค่อยๆถอดออกอย่างทุลักทุเลทำให้เอเดนมีเวลาสังเกตอย่างอื่นมากโข ต่ำกว่าลอนท้องที่แข็งแรงนั้นคือหน้าท้องที่แบนเรียบ รูบร่างทรงตัววีของมันเป็นจุดนำสายตาให้ต่ำลงมายังสะดือ และขอบของชั้นในตัวสีขาวที่บัดนี้เปียกชุ่มมองเห็นได้ถึงไหนต่อไหน
“นี่ด้วย”
เอเดนจำไม่ได้ว่าโน้มตัวลงไปพรมจูบต้นขาด้านในที่เรียบเนียนตั้งแต่เมื่อไหร่ มารู้ตัวอีกทีเมื่อมือของตัวเองกำลังรูดรั้งชั้นในสีขาวของอีกคนลงจาสะโพก และสมองมันก็เอ๋อไปอีกรอบ
“อ้าว...เวร ร้องทำไมวะนั่น ฮ่าๆๆๆ”
เด็กตัวโตเงยหน้ามองแววตาสีฟ้าสุกใสของอีกคนก่อนจะรวบร่างที่เกือบเปลือยเข้ามากอด มันบ่นอู้อี้กับหน้าท้องแบนราบของที่รักมัน
“ยอมแล้ว”
เอเดนฝังจูบที่ใต้สะดือหน ก่อนจะพูดไปด้วยน้ำตาไหลไปด้วยอย่างห้ามไม่ได้
“ผมยอมแล้วจริงๆ ยอมหมดเลย ช่างมันเถอะ...”
เด็กฝรั่งไม่เคยเจอสถานการณ์ที่กดดันบัดซบขนาดนี้มาก่อน มันทั้งอึดอัด ทั้งกระสัน ทั้งอะไรก็ไม่รู้ จะว่าหื่นจนยอมทุกอย่างก็ว่าได้ ...น่าสงสารจริงๆ...
“ยอมอะไร?”
ฟ้าถามพลางจับหน้าเด็กออกจากหน้าท้องตัวเอง เอเดนตาแดงก่ำเงยหน้าขึ้นมามอง
“แค่กับพี่ฟ้าคนเดียวนะครับ....”
คนแก่กว่าว่าจะไม่หัวเราะแล้วเชียว แต่แม่งก็อดไม่ได้
“ฮ่าๆๆ... รับทราบครับ”
บางทีฟ้าว่าเอเดนก็หลอกง่ายจนเกินไป....
ฟ้าก้มลงจูบซับน้ำตาคนที่เมื่อนานแสนนานนั้นเคยคิดว่าเป็นน้องชายที่น่ารัก เอเดนไล้มือวนอยู่ตรงช่วงเอวของเขาอย่างหนักหน่วง เขาโน้มตัวลงถอดเสื้อให้เด็กตัวจ้อยในอดีต ยอมรับก็ได้ว่าในเวลานี้เอเดนตัวใหญ่กว่าฟ้าอยู่หลายนิ้ว กล้ามเนื้อภายใต้ร่างกายแข็งแรงที่ไม่ได้รับการออกกำลังกายไม่ได้สวยงามอย่างเช่นของเขา แต่ก็ไม่ได้มีจุดใดที่ไม่น่ามอง ฟ้าลากนิ้วลงบนอกกว้างต่ำลงไปยังเอวหนาแข็งแรง และถึงตรงกลางลำตัวในที่สุด เขาค่อยๆรูดรั้งท่อนเอ็นที่อยู่ในมือด้วยความแผ่วเบา ต่างจากอีกคนที่รูดรั้งของเขาอย่างเอาอกเอาใจ ฟ้าเอื้อมตัวไปหยิบบางอย่างในกระเป๋าข้างๆ หลอดเจลสีใสถูกบีบลงบนปลายนิ้วของเอเดนในปริมาณที่ค่อนข้างมาก ระหว่างที่เด็กตัวใหญ่จับต้นชนปลายไม่ถูก เขาจับมือหนาและอบอุ่นนั่นมาจ่อที่บั้นท้ายของตนเอง...
เพราะประสบการณ์ทำให้เขารู้ว่าควรต้องทำอย่างไรกับคู่นอนเพื่อไม่ให้เจ็บ ต้องทำอย่างไรถึงจะรู้สึกดี เพียงแต่นี่เป็นครั้งแรกที่ฟ้าต้องใช้เทคนิคที่เคยใช้กับคนอื่นด้วยตัวเอง และเพราะฤทธิ์เบียร์อีกสามกระป๋องที่ทำให้เขากล้า ...ทั้งหมดเป็นเพราะเขาขี้ใจอ่อนไง...
“ที่รักเมา?”
ไอ้เด็กเวรพึ่งจะมานึกได้ว่าเขาดื่มมา
“ดื่มไปนิดเดียว”
ฟ้ากำลังโกหก!!! เอเดนมีคำถาม "ทำไม" มากมายอยู่ในหัว แต่แน่นอนว่าเมื่อได้ยินคำตอบ ในตอนนี้ไม่ใช่เวลาที่จะทำเรื่องไร้สาระพรรคนั้นแล้ว มันเงย
หน้าจูบริมฝีปากที่บวมเจ่อไม่แพ้กับของตนแล้วคว้าหลอดเจลสีใสมาไว้ในมือ ฝรั่งผู้ตัวสูงกว่าหน่อยลนลานจนปัดสิ่งของที่ตั้งอยู่บริเวณข้างๆระเนระนาดไปหมด
"ใจเย็นน่า"
มันได้เย็นเสียงเบาๆมาจากคนข้างบน ในแววตาสีฟ้าบ่งบอกความตระหนกไว้ไม่แพ้กัน เอเดนรู้แล้วว่าตัวเองทำให้พี่ฟ้าไม่มั่นใจ แต่แม้พี่ฟ้าไม่มั่นใจก็ยังยอมให้ทำตามใจ ถ้าไม่ให้คิดเข้าข้างว่าพี่ฟ้ารัก...ก็คงคิดเป็นอย่างอื่นไม่ได้
"อือ..."
เสียงนั่นดังขึ้นเมื่อเจลใสถูกปาดและกดลงไปยังร่องชื้น เอเดนกลืนน้ำลายอึกใหญ่เมื่อพบว่าข้างในทั้งบีบรัดและร้อนแค่ไหน มันค่อยๆขยับมืออย่างเบามือ
“โอเคมั้ยครับ”
ฟ้าไม่ได้ตอบคำถามข้างต้นแต่กลับดึงคนถามขึ้นมาจูบแทน การโอ้โลมกินเวลานานพอตัว แต่นั่นก็ไม่เป็นอุปสรรคสำหรับเอเดนที่ดูตั้งใจจนน่าขัน มันอุ้มคนรักที่ตัวขนาดไม่ได้ต่างกันมากเข้ามาในห้องนอนในอยู่ห่างกันอย่างกับว่าไม่ได้หนักหนาอะไร ฟ้าถูกจูบรนไปทั้งตัวซ้ำแล้วซ้ำเล่า ในเวลาเดียวกับที่แท่งร้อนขนาดใหญ่จ่อลงบนช่องทางอ่อนนุ่ม เรียวขาของคนอายุมากกว่าถูกแยกกว้างและเกี่ยวพันไว้ที่เอวหนาของอีกคนในเวลาต่อมา เอเดนเฝ้าย้ำจูบริมฝีปากแดงๆนั่นก่อนจะค่อยๆดันตัวเข้าไป เสียงครางและหอบหนักดังวนรวมกันจนแยกไม่ออก
“อา...ที่รักครับ”
เสียงแหบต่ำคำรามออกมาเมื่อกดตัวเองลงไปในตัวอีกคนมากกว่าครึ่ง ความร้อนและแรงบีบรัดของอีกคนมีมากจนรู้สึกเหมือนกับถูกโยนลงจากเครื่องบิน มันเสียววูบเหมือนกำลังจะตาย แต่กลับมีความสุขมากจนประหลาด เอเดนกดตัวเองลงไปจนสุดพร้อมกับมองหน้าอีกคนไว้ ฟ้าจิกต้นคนอีกคนไว้เสียแน่น พร้อมกับพยายามตักตวงเอาอากาศเข้าไปทางปากจนหอบโยน ชักเริ่มจะเข้าใจความพยายามของคู่นอนที่ผ่านๆมาของตัวเองบ้างแล้ว...
เอเดนค่อยๆขยับตัวอย่างลำบากเพราะใจจริงอยากจะกระแทกกระทั้นเข้าไปจนสุด ในที่สุดมันก็เข้าใจคำว่าค่อยๆแตะขึ้นมาบ้าง แต่ก็ตามนิสัยเดิม เพียงแค่ค่อยๆดูท่าจะไม่พอถึงได้กระแทกกระทั้นจนอีกคนตัวโยน
“อ๊ะ...อืม”
ยิ่งพอได้ยินเสียงครางหวานหูก็ยิ่งเอาแต่ใจตัวเองมากขึ้น มันขยับเข้าออกอย่างรวดเร็วพร้อมๆกับรูดรั้งของอีกคนไปด้วย จนในที่สุดก็ทนความดื้อรั้นและพยายามของตัวเองไม่ไหว
“รักฟ้านะครับ”
สิ้นเสียงต่ำพร่า ตัวของคนข้างบนก็กระตุกและปล่อยของเหลวร้อนเต็มช่องทางด้านในร่างกายของคนรัก เป็นเวลาเดียวกับที่ฟ้าปลดปล่อยทุกอย่างออกมาเช่นกัน... เอเดนกอดกกร่างกายที่ชื้นไปด้วยเหงื่อของอีกคนเข้าแนบอกและพึมพำว่ารักอยู่อย่างนั้นจนกระทั่งหลับไป
เอนเดนเคยเห็นเพื่อนตัวเองบอกเลิกกับแฟนที่อ้างว่ารักกันมากหลังจากได้นอนด้วยกันเพียงครั้ง มันเข้าใจดีคิดว่าไม่น่าจะทำได้ยากนัก ...จนได้มาเจอกับตัวเอง... พี่ฟ้าที่นอนหลับในอ้อมกอดฝรั่งตัวควายยามนี้ช่างดูมีเสน่ห์ ไม่รู้สิ.. เอเดนว่าพี่ฟ้าดูเทห์มากกว่าเมื่อวานล้านเท่า ดูน่าดึงดูดกว่าเมื่อวาน พูดได้กระทั่งว่าดูน่ารัก... ไม่รู้ทำไมแต่เอเดนว่ารู้สึกรักมากกว่าเมื่อวาน ในเวลานี้จึงไม่เข้าใจเพื่อนของคนของตนเอาเสียเลย
.
..
...
..... ฟ้าตื่นในตอนดึกมาด้วยสภาพเหมือนเมื่อตอนบ่ายใส่เสื้อคู่ไปปีนเทือกเขาแอลป์มา แต่ความจริงก็แค่นั่งกินข้าวเที่ยงและโดนเด็กอ้อนจนได้เรื่องก็เท่านั้น เพราะสามยกที่ผ่านมาทำเอาทั้งเหนื่อยและเพลียจนยกหัวไม่ขึ้น มีอีกคนมองอยู่ก่อนอย่างหน้าหมั่นไส้ แถมตอนหลับยังฝันไปถึงค่ำคืนอันบัดซบซึ่งเป็นจุดเปลี่ยนของตัวเองอีก ...ใจอ่อนจนเสียเรื่อง...
"รู้มั้ยว่าผมแอบทำแบบนี้มานานแล้วนะ"
มันจูบที่เปลือกตาอีกคนเบาๆ ฟ้าทำหน้ายุ่ง แม้อยากจะบอกมันว่าความแตกตั้งแต่สิบปีที่แล้วก็กลัวมันเสียฟอร์ม จึงเงียบไว้เสีย ไม่รู้ว่านานเท่าไหร่แล้วที่กล้าเปิดใจกัน แต่กับบางเรื่องความลับก็ยังเป็นความลับ เอเดนที่โตจนย่างจะยี่สิบห้าในปีนี้สาบานเป็นรอบที่ล้านว่าความรักของมันจะถูกฝังไปพร้อมมันเท่านั้น บางทีการบอกทุกอย่างกับโลกไม่ใช่เรื่องที่สมควรจะทำ มันขอรับผิดชอบและแบกทุกอย่างไว้ใต้บ่ามันเอง และเอเดนที่เป็นผู้ใหญ่ในยามนี้พิสูจน์ให้เห็นแล้วว่า ฟ้าคิดถูกว่าเด็กตัวโตคนนี้ไม่ได้รักเพราะหลง ไม่ได้เข้าใจผิด กาลเวลาที่หมุนไปทำให้ความคิดบางอย่างในตัวเองและสำหรับคนอื่นเปลี่ยนไปเช่นกัน
"ทำไมพี่ฟ้าเซกซี่จังนะ"
จะมีแต่วาจากวนตีนและโลมเลียชาวบ้านชาวช่องเนี่ยแหละที่ไอ้เด็กเวรไม่เคยเปลี่ยน
"อย่า..."
ฟ้าปัดมือมันออกจากลำตัวตนเอง
"ทำไมจะไม่ได้ละคับ ที่รัก"
“ไอ้ลูกหมา"
เขาบิดมือมันไปอย่างหมั่นไส้ แต่มันก็ยังมิวายก้มลงมาจูบแทน
"ทำไมทำหน้าแบบนั้นครับ"
ไม่ได้จูบเปล่าแต่กลับคว้าลูกชายคนไปเล่นอีกต่างหาก
"ไอ้เหี้ย!! ใครใช้ให้มึงจับตรงนั้น"
และเหตุการณ์เหมือนเดจาวูพร้อมกับคำถามทำไมก็ยังเหมือนเดิม
"ทำไมที่รักพูดไม่เพราะครับ"
"เอา-มือ-ออก!!!"
"ทำไมกันล่ะ?"
“เหนื่อยแล้ว!!!”
“ทำไมเหนื่อยแล้ว”
“เพราะมึงไง ไอ้เด็กเหี้ย!!!”
“ทำไมล่ะครับ”
.
.
.
“ออกไปนอนนอกห้อง เดี๋ยว - นี้ - !!!”
THE END
___________________________________________________________________________________________
ห๋า? จบแล้ววววววว? จบแบบพี่ฟ้าร้อนแรง รู้สึกพี่ฟ้าสาวขึ้น XD
ขอโทษที่เว้นระยะไปนานด้วยใจจริงค่ะ
เป็นเพราะจัดสรรเวลางานกับเวลาอื่นๆตัวเองได้ไม่ดีเลยค่ะ
น้อมรับความผิดทั้งหมดด้วยตัวเองค่ะ
เพราะซัมเมอร์ที่วุ่นวาย เรื่องตอนพิเศษของเรื่องนี้ไม่มีค่ะ เกรงว่าทุกคนรอไม่ไหวแน่นอนค่ะTT
ขอบคุณคนอ่านมากจริงๆสำหรับทุกอย่างที่ผ่านมาค่ะ
ขอบคุณทุกคอมเมนต์ เป็นกำลังใจที่ช่วยได้มากกกก 555
ขอบคุณการส่งการแสจิตเรียกหลังไมค์แม้จะตอบช้ามากTT
ขอบคุณสำหรับแฟนอาร์ตที่น่ารักมาก ขออนุญาตโรนรี่เซพเก็บเป็นความทรงจำที่ดีค้าบ
กอด :กอด1: :กอด1:
-
อ่าาาาา ในที่สุดก็มา
ยังไม่ได้อ่านนะ
แวะมาทักทายก่อน
ขอบคุณที่มาต่อตอนจบให้ค่ะ
:mew1:
-
โฮกกกกกกกกกกก จบแล้วหรออออ :hao5:
โอ้ยยย เด็กฝรั่งขี้แง ยังไงก็เป็นเด็กฝรั่งขี้แงอยู่วันยังค่ำน่ะนะ
น่ารักกกก 55555555555 ตลกตอนน้องไปถามพ่อซินเดอเรลล่า แหมว่าแล้วเชียว
มันก็ต้องให้คุณหมอเพี้ยนออนทอปซี้ >,< ว่าแต่โตจนอายุย่างจะยี่สิบห้ามาป่านนี้
พี่ฟ้าเคยออนทอปให้เอเดนหรือยัง ? กร้ากกกกกกกกกกกก (พี่ฟ้า : :z6: )
ขอบคุณมากนะคะ ที่เขียนเรื่องนี้มาให้อ่านกัน โฮ แอบคิดอยู่เหมือนกันว่าทำไมหายไปไหนนาน
ขอบคุณที่มาต่อให้จนจบค่ะ ชอบเด็กฝรั่งขี้แงกับพี่ฟ้า พอๆ กับพ่อซินเดอเรลล่ากับหมอเพี้ยน
ยังรอพายโจ้อยู่นะคะ 5555555555555555 สู้ๆ ค่ะ
:mew1:
-
ในที่สุดพี่ฟ้าก็ใจอ่อน ก็เพราะรักมากนี่ละนะ แถมเด็กฝรั่งก็ช่างอ้อนอีกต่างหาก
-
ในที่สุดฟ้าก็ไม่ได้เป็นสีเดิม... ขอบคุณคนเขียนค่ะ
-
จบแล้ว !!
อะไรกันที่บอกว่าจบแล้ว
ล้อเล่นสินะ//ซับ
ปล.ไม่มีปัญหาจ้า เซฟเก็บตามสบาย (ปล2.โรนลี่ เน้อ)
ตั้งแต่จำได้ว่าหานิยายอ่านในเล้า เจอเรื่องนี้ และเม้นเป้นคนแรก//???
ก็อดใจหายไม่ได้ว่ามันจบแล้ว? อย่างนั้นหรอ? รู้สึกมันรวดเร็ว
ขอบอกเลยว่า อยากให้ต่ออีกคู่หนึ่งอะ พายโจ้ ปะ? (หรือโจ้พาย จำสมการไม่ได้ แต่คิดว่าต้องสนุกไม่แพ้กัน)
ชอบตั้งแต่สำนวนการแต่ง (ถึงแม้หลายๆหนจะอ่านแล้วมึน อึน งง สับสน ตกลงยังหรือไม่?5555 แต่ก็ชอบจริงๆนะ)
ถึงนักเขียนบอกไม่มีเวลาแล้ว แต่เราอยากให้ลองคิดอีกที มาต่ออีกหน่อยนะ แบบว่าจะช้าแค่ไหน ก็รอได้
ขอแค่เขียนมาให้เราฟินก็พอ//ข่มขู่ ฟ่อฟ่อ
รักนะจุ๊ฟๆ♥
-
สะดุดกับตอนจบ กดเข้ามาแทบไม่ทัน 555
แอบคิดภาพตามพี่ฟ้า ให้เด็กฝรั่งอยู่ข้างล่าง น่ากลัวมากกก ขนลุกเลย
คู่นี้ก็น่ารัก สุดท้ายพี่ฟ้าก็ยอมเด็กหละน้าาาา
-
จบซะแล้วเหรอ แงงง :mew6: คงคิดถึงเด็กโข่งหัวทองตาฟ้า น่าดูแน่ ๆ เลยเนี่ย
ยังคงออดอ้อนได้น่ารัก น่าหมั่นไส้ตลอด ๆ อ่ะ เอเดน แหม เราก็ว่า พี่ฟ้าจะอะไรนักหนา
กับแค่ยอมใส่เสื้อที่เอเดนซื้อให้ก็หมดเรื่อง ที่ไหนได้ เสื้อคู่ แถมสกรีนคำได้ใจ แฟนฝรั่ง :impress2:
สมควรละ ที่พี่ฟ้าจะไม่กล้าใส่ไปนอกบ้านอ่ะ แต่แค่นี้ เอเดนก็ดีใจตัวลอยแล้วเนอะ
พี่ฟ้า ยอมรับด้วยความเต็มใจแล้วสิ ว่าตัวเอง เป็นแฟนฝรั่งโข่งตัวโต ๆ คนนี้เนี่ย
ก่อนจะได้เป็นคนรักกันได้อย่างนี้ คิดแล้วว่าทั้งคู่ต้องมีปัญหาเรื่องสถานะบนเตียงแน่นอน
ถือเป็นเรื่องสำคัญที่สุดเชียวนะ ศึกช้างชนช้าง :pigha2: เอเดนก็ช่างคิดได้เนาะ
น่าเห็นใจพี่ฟ้านะ เป็นฝ่ายรุกมาตลอด จู่ ๆ ต้องมาเปลี่ยนสถานะตัวเอง ก็ต้องทำใจยากเป็นธรรมดา
แต่สุดท้าย ก็เพราะรักมากมาย ที่มีให้เอเดนนั่นแหละ พี่ฟ้าถึงได้ยอม ถึงต้องซดเบียร์ย้อมใจก่อนก็เถอะ
ในที่สุด ก็ผ่านค่ำคืนอันเร่าร้อน ได้เป็นที่รักของกันและกัน แบบเต็มรูปจนได้ :m1: ต้องนับถือพี่ฟ้าเลยนะเนี่ย
ไม่ว่าเวลาจะผ่านไปนานเท่าไหร่ เอเดนก็ยังเป็นเอเดน ที่ช่างซักช่างสงสัยได้ตลอด ๆ ออดอ้อนได้ตลอด
แต่ถึงจะน่าหมั่นไส้ไปบ้าง แต่การแสดงความรักที่มีต่อพี่ฟ้า ก็ยังคงน่ารักเสมอไม่เสื่อมคลายแหละนะ
..................................................................................................
ในที่สุด ก็สุขสมหวังกันไปอีกหนึ่งคู่ละ ขอบคุณคนเขียนมาก ๆ ค่ะ สำหรับเรื่องที่น่ารัก ๆ เรื่องนี้
รอผลงานเรื่องต่อ ๆ ไปของคนเขียนนะคะ เป็นกำลังใจให้เสมอค่ะ
ขอบคุณมากค่ะ :L1:
-
เรารักเรื่องนี้มากเลยค่ะ เข้ามาอ่าน3รอบเเล้ว
จะบอกว่ารักเจ้าชายกับน้องซินมาก อ่านแล้วมีความสุขอะ
คนเขียนแต่งสนุกมากเลยค่ะ ชอบการเล่าเรื่องมาก
จะติดตามอ่านคู่อื่นต่อนะคะ มีตอนพิเศษของซินบีมบ้างก็ดีน้า o13
-
สบายดีป่ะ o22
คิดถึงหมอบีมน้องซิน :mew1:
-
ชริชระ...พี่ฟ้าสุดเท่ห์เสร็จมันจนได้...จริงๆเค้าเชียร์ฟ้ากดเอเดน... :hao7:
ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆ เรื่องนี้ค่ะ :pig4:
งือ..จบซะแร้วว :hao5:
-
ในที่สุดฝรั่งก็สมหวัง
-
ชอบเรื่องนี้มากจนไม่อยากให้จบ โดยเฉพาะคู่รองที่ลุ้นแทบตาย
รอผลงานใหม่นะคะ
-
o13
-
เห็นแล้วขัดใจจริงๆ อดไม่ได้ที่ต้องมาโพสบอกก่อนอ่าน
"เจ้าชายและนายซินเดเรล่า" << อยากจะบอกว่าชื่อน่ะค่ะ
เขียนแบบนี้นะ "ซินเดอเรลล่า" ค่ะ
อ่านตรงตัวเลยนะคะ คุณตกตัวสะกดลงท้าย อ,ล ไปนะคะ " der = เดอ , rel = เรล " ค่ะ อ่านตามภาษาอังกฤษ
-
น่ารักจังเลย ดราม่าแป๊บๆก็มาฮาต่อ :กอด1:
-
อ๊าวววว น้องบิ๊ก ทำไมเป็นคนแบบนี้ล่ะคะ :angry2:
น้องซินนี่ก็.....แอร๊ยยยยยยยยยย ถ้ามโนว่าตัวเองเป็นพี่หมอบีมคงได้ระเบิดตัวแตกโบ้มๆ
กลางทุ่งข้าวสาลีอเนกประสงค์ไปนับรอบไม่ถ้วน :-[
-
พี่หมอบีมเวอร์ชั่นเถื่อนกลับมาแล้ว :katai2-1:
ถึงจะมาแบบมาๆดับๆนี่ก็ชอบค่ะ ดูเป็นเจ้าช๊ายเจ้าชายสมชื่อ 55555555555
น้องซินนี่ก็วันนี้อาจจะโหลดดิ้งอยู่สินะคะ ช้านิดนึง ไม่เป็นไรค่ะพี่ให้อภัย
น้องบิ๊ก.... หึหึ :z6:
-
น้องเอเดนนี่น่าปราบมากค่ะ...ให้พี่ฟ้าปราบนะ 55555555 :hao3:
อ่านไปก็จะกัดหมอนแทะเสาบ้านไปแล้วค่ะ เขินๆๆๆ น้องซินคนบ้าาาาา :impress2:
คือแบบ หยุดมโนไม่ได้เลยว่าตัวเองเป็นพี่หมอบีมแล้วจะฟินแค่ไหน ฮอลลลล :heaven
สุดท้ายนี้คงต้องขอบคุณน้องบิ๊กผู้เร่งปฏิกิริยาค่ะ ปรบมือให้นางค่ะ :laugh:
-
ขอบคุณค่ะ เรื่องสนุกมาก ชอบทั้งสองคู่เลย :mew1:
-
พอมาอ่านเรื่องของเอเดนแล้ว เลยพอเข้าใจว่าทำไมชอบเข้าไปนัวเนียนหมอบีมนัก อยากแกล้งซินสินะ
แล้วพี่ฟ้าของตัวเองไม่ยอมให้กอดมาก เพราะกลัวจะเผลอไผลไปนี่เอง
-
สนุกมากเลยค่า ฮามากมาย แต่บทจะซึ้ง เศร้า หรือหวานก็กระชากอารมณ์สุดๆ เหมือนกัน
ขอบคุณมากค่าสำหรับนิยายสนุกๆ
-
น่ารักมากกกก ทั้งสองคู่เลย พี่ฟ้าเอเดน
เจ้าชายหมอบีมเจ้าหญิงนายซินเดอเรลล่า
จะรออ่านคู่โจ้พายต่อน้า
ขอบคุณค้าาาา
-
สนุกมากค่ะ o13
-
โอ๋ยยยยย
เข้ามาอ่านแบบสองวันนันสต๊อป (ฮา)
สนุกมากแบบอยากลาก ก.ไก่ ให้ยาวๆเลยทีเดียว (ฮา)
ประทับใจมากค่ะ ฉากถวายตัว เอ้ย ฉากตอนเคลียร์กะท่านพ่อขอเจ้าชายทำเอาน้ำตาไหลเลย :hao5:
ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆนะคะ เจ๋งมาก สุดยอดเลย :L2:
ปล(จุด)ไอเลิฟยูเอเดน :hao7:
-
น่ารักทั้ง2คู่เลย
แรกๆก็แอบสงสารหมอบีมบ้าง
แต่พอเรื่อยๆก็สงสารเลย
เพราะจากเด็กใสซื่อเป็นหื่นร้อยเล่ห์
จะกดๆตลอด มีหึงหวงด้วยอ่ะ
ชอบตอนพิเศษคริสต์มาสที่สุดเลย
แอบร้อนแรงเบาๆ 5555555
-
ชอบ
-
:mew1: :mew1:
น่ารักมากมายยย
-
:กอด1:
-
o22
:mew1: :mew1:
-
สนุกมากเลย แต่งเก่ง นับถือๆ นี่เป็นนิยายรอบเดือนที่อ่านจบได้ 555
-
เพิ่งได้มาอ่าน สนุกอ่ะ ตอนที่เศร้าๆก็ทำเอาเราน้ำตาไหล
ชอบความเอ๋อ ความมึนของบีมจัง น่ารักน่าแกล้งเป็นที่สุด ยิ่งตอนหน้ามึนเอารองเท้าไปคืนนี่อย่างฮา แต่พอเรื่องครอบครัวนี่น่าปกป้องดูแลมากกอ่ะ
ส่วนนายซิน แค่ตัวหนังสือก็รู้สึกถึงความหล่อออออ แบบนายเท่มาก! ชอบที่คอยปกป้องดูแลบีมตลอด ถึงจะเด็กกว่าแต่ก็ดูเป็นผู้ใหญ่นะ
ชอบที่รักบีมคนเดียว คิดถึงบีมคนเดียวตลอด มั่นคงมากๆ
-
หวานๆ ซึ้งๆ :pig4: :pig4:
-
สนุกมากกกกกกกกก สนุกมากครับ
ชอบคาแรกเตอร์ของซินกับหมอบีมมาก
อ่านเพลิน สนุกมากครับ
ขอบคุณคนแต่งจริงๆครับ
อ่านง่าย สนุก ขอแนะนำคนอื่นๆต่อเลยละ
-
:-[ อุว๊ะ ชอบอ่ะ
ขอเม้าหมอก่อนนะคะ ตอนแรกๆแอบหมั่นไส้เหลืิอเกิน แต่พอเจ้าตัวตัดพ้อเรื่องคืนรองเท้าให้นายซินเท่านั้นแหละ อะเหื้ออ เหมือนคิวปิดยิงลูกซอง(?)ทะลุกลางใจ
:hao6: เคะแบบนี้สเป็กแม่เลยค่ะลูกขาา
ฝ่ายเด็กทองกับพี่ฟ้า บอกตามตรงว่าตงิดสถานะของสองคนนี้มาตั้งแต่เอเดนมันโตตามยีนส์ เอ๊ะ :confuse: หรือมันจะเป็นเคะถึก? ไม่น่าๆ o16 แล้วมามั่นใจสุดๆตอนเด็กทองงอนที่พี่ฟ้าไปยุ่งกับบิ๊กคุง เอาละวะ งานนี้ :hao6: โคหนุ่มตะก่ายแดกหญ้าอ่อนอีกแล้วว :z1:
ส่วนเรื่องพ่อหมอเพื่อนหมอ(?) กับที่ปรึกษาพาย มันยังไม่โคจรมาเจอกันอ่ะ ไม่มีอะไรจะนินทา เอ๊ย เม้า แต่งานนี้มีลางว่า หมอเคะชัวร์!...มั้ง
รอติดตามค่ะ :L2:
-
ชอบเรื่องนี้ยัง
คนแต่งอายุเท่าไหร่คะ
ที่ถามแบบนี้เพราะดูมีความรู้หลากหลายมาก
ไม่งั้นคงอยากทีเดียวที่จะจับ เด็กไอทีกับเด็กแพทย์โคจรมาเจอกัน
แถมมีความรู้เรื่องดนตรีด้วย
ทำการบ้านมาพอตัวเชียวค่ะ
อ่านถึงตอนที่หกยิ่งชอบ คนแต่งไม่ทิ้งประเด็นครอบครัว ดรามม่า
นิยายหลายเรื่องเลยที่ข้ามตรงจุดนี้ไป ไม่พูดถึง
ตรงนี้วางเรื่องได้ดีมาก
จุดที่เราสับสนคือการแทนตัวเองของตัวละครในเรื่องนะ
บางทีเราก็ต้องหยุดคิด ว่าท่อนนี้ใครกำลังเล่าเรื่อง ดำเนินเรื่องอยู่
แต่ภาษาและคำที่ใช้บรรยายดีมากค่ะ
:กอด1:
-
:กอด1: ในที่สุดพี่ฟ้าก็เสร็จเด็กน้อยจนได้
-
มีคนแนะนำมาเลยตามมาอ่านค่ะ อ่านไปได้ 4 ตอนแล้ว น่าสนุกค่ะ ซิน กับหมอบีมขี้มึนอิอิ
-
เมื่อคืนนั่งอ่านจนจบเลยค่ะ ชอบมาก สนุกอ่ะ เวลาหน่วงนี้น้ำตาซึมเลยค่ะ
หมอเพี้ยน กับหนุ่มเทห์และผองเพื่อน
ขอบคุณที่แต่งนิยายสนุกๆมาให้อ่านนะค่ะ
-
ตามลายแทงชาวบ้านมาอ่านจนจบ สารภาพตามตรง ไม่ถนัดกับนิยายที่เขียนบทพูดแบบไม่รู้ว่าใครพูด
ในบางประโยคถ้าคลุมเครือละเกิน แต่โดยรวมเป็นนิยายที่สนุกดีนะ เราชอบ o13
ถึงจะมาเจอช้าไปหน่อย แต่ก็ยังดีกวาไม่เจอ เนอะๆ ขอบคุณสำหรับนิยายสนุกๆเรื่องนี้ค่ะ :katai2-1:
-
เรื่องของคุณชายกับเจ้าหญิงนี่อย่างฮาอ่า ที่ฮาคือหมายถึงทางฝั่งคุณชายนะ 55555 ทางฝั่งเจ้าหญิงนี่ออกแนวนิ่งเกิ๊น แต่พออะไรลงตัวละนะ ไม่นิ่งละ แถมหื่นอีกต่างหาก
พี่ฟ้ากับเดนนี่เกือบโศกละ แต่ในที่สุดก็ดี ต้องขอบคุณพายนะ ด่าได้ดี5555
-
เจ้าหญิงกับเจ้าชายน่ารักกกกก 55555+
ขอบคุณสำหรับนิยาย สนุกๆ ตลก ซึ้ง ดราม่าาา ครบรสจริงๆนะ
-
:pig4:ขอบคุณสำหรับนิยายค่ะ พลาดเรื่องนี้ได้ไงนี่ ต้องบอกว่าพลาดแรงด้วย
เนื้อเรื่องสนุกค่ะ คำบรรยายรื่นไหลดีแม้จะมีบางคำผิดหรือบางช่วงอ่านแล้วประโยคจะแปลกๆไปนิด
แต่ความน่ารักของตัวละครไม่ด้อยลงเลย อ่านแล้วต้องบอกว่าฟีลกู๊ด
ชอบหมอบีมอ่ะชอบความมึนซึน และความกวน..ที่น่ารัก o13 o13
อ่านจบเมื่อวานเพิ่งมีโอกาสเม้นท์วันนี้คนแต่งก็แจ้งว่ารีไรท์ ไม่เป็นไรอ่านใหม่ได้ค่ะ
เป็นกำลังใจให้คนแต่งนะคะ :L2:
-
อ่านอีกรอบก็สนุก o13
-
หลงรักเจ้าชายมากมาย หมอบีมมันเท่ได้ใจจริง เอาใจกันไปเลย
นิยายสนุกมากครับ ภาษาก็อ่านได้ลื่นไหล ขอบคุณนักเขียนมากๆ
ครับที่เขียนนิยายสนุกๆ มาให้อ่าน
:pig4:
-
อ่านรวดเดียวจนจบเลอ... มันน่าจะมีพาร์ทของพี่ฟ้ากับหมอบีมมาปรึกษากันเรื่องความหื่นของเอเดนและซินนะ.... คงจะฮาน่าดู 5555555 เรื่องนี้สนุกมาก แอบหน่วงดี ชอบหมอเถื่อนเพี้ยน
-
สนุกมากค่ะ..อ่านง่ายๆไม่ดราม่ามากมายชอบหมอแว่นทั้งรั่วทั้งกวนมือเบสก็เท่ห์ซ้าาาาาา
ส่วนเอเดนกับพี่ฟ้าคู้นี้ก็น่ารักไม่แพ้กันฝรั่งน้อยขี้อ้อน..
-
หมอบีมนี่นิสัยมาจากจินตนาการใช่ปะ ทำไมมันคล้ายเพื่อนเลยอะหรือเรียนหมอมันเครียดจนเพี้ยนก็ไม่รู้ 555
-
สนุกมากๆเลยค่ะ น่ารักที่สุด :-[
-
ชอบบบบ เรื่องนี้สนุกมาก
อ่านต่อเนื่องได้เรื่อยๆเลย ได้อารมณ์มาก :katai2-1: :katai2-1:
-
ThankS
-
พึ่งเคยอ่านเรื่องนี้ น่ารักดีจ้า 55555555
-
o13 ชอบเรื่องนี้จัง ตอนแรกจิ้มไว้ก่อนยังไม่ได้เข้ามาอ่าน
แต่พอได้อ่านก็หยุดไม่ได้ ชอบเจ้าชายบีมเวลาเถื่อนๆ แบบน่ารัก
ทำเอาน่ยซินปวดหัวกับความล้นๆ อ่านไปแอบด่าครอบครัวของหมอ
ไปพ่อไม่เข้าใจลูกกว่าจะลงตัวทำเอาลุ้นแทบตาย มากันที่ตอนพิเศษ ความรัก
ของนายซินมั่นคงมากถึงเวลาจะผ่านไปแอบห่วงใจตอนลอยกระทง
คิดว่าจะมีดราม่ากันซะแล้วคุณหมอบีมก็น่ารักอุตส่าบินตามมา
เซอร์ไพร์เองเลยดีนะที่รีบเคลียร์ มาถึงอีกคู่นี่กะหน่วงเกิน
กว่าพี่ฟ้าจะเปิดใจ เรื่องนี้พายเป็นพระอกเลยชี้แนะดีมาก
ถ้าไม่ได้พาย ฟ้ากับเอเดนก็ยังหน่วงกันไม่เลิก ขอบคุณค่าอ่านรวดเดียวจบ
-
ขอบคุณค่ะ :mew1: สนุกมากค่ะ o13
-
สนุกๆๆๆๆ :mew3: จะมีพิเศษอีกไม๊ ชอบๆๆ
-
กลับมาอ่านรอบรีใหม่ o13 :กอด1: :L2: :pig4:
-
:sad4:สนุกมากค่ะยอมรับเลยยยยยยยยยยยยยย
ตอนแรกไม่กล้าเข้ามาอ่านเพราะกลัวจะเป็นพล็อตเคะตัวน้อยถูกแม่เลี้ยงใจร้าย
พอผ่านบทแรกไปเท่านั้นแหละคุณเอ๋ยยยยย หลงรักนายซินหัวปักหัวปำคะมำคว่ำ
เขียนดีมาก น่ารักมาก คิดได้ยังไง วงร็อคกับหมอน่ารัก เป็นเคมีที่กิ๊วก๊าวมากค่ะ
แอบเจ็บใจตรงที่ special หลังๆนี่นายซินใจร้ายกับหมอบีมเหลือเกิน น่าจะพาไปอยุ๋ด้วยกันบ่อยๆ
ไม่ใช่ทิ้งให้อยู่ไทย มันเศร้าไปค่ะ ดูแบบ รักไม่มากพอ เซนส์ซิทีฟกับรักทางไกลค่ะบอกตรงๆ
แต่ทั้งเรื่องก็ยังน่ารักไม่คลายค่ะ ชอบมากๆ ที่หลังๆนายซินดูโตขึ้น ชอบที่หมอบีมเขินคงเส้นคงวากับนายซิน
ดูแล้วแพ้ทางกันทั้งคู่ น่ารักกกกกกก ชอบแมวชื่อปลา ตระกูลนี้ชอบหมดเลยยย
ขอบคุณนะคะที่แต่งเรื่องราวน่ารักๆมาให้อ่าน ชอบวิธีการโยงตัวละคร เปรียบเทียบนู่นนี่ สนุกไม่น่าเบื่อเลย
อ่านรวดเดียวจบเลยค่ะ
อยากอ่านเรื่องอื่นๆของคนเขียนอีกนะคะ จะติดตามมม :hao5:
-
พี่หมอเพี้ยนน่ารักกกกกก นายซินก็น่ารัก งื้ออออออ
แต่คู่เอเดนฟ้านี่มาแรงแซงทางโค้งมาก สงสารเอเดนน
ตอนแรกนึกว่าจะเศร้า ยังดีที่พี่ฟ้ายอมรับใจตัวเองทันเวลา
เพิ่งได้เข้ามาอ่านเรื่องนี้ ช้าไปรึป่าวเนี้ย ฮ่าาาา
ขอบคุณสำหรับนิยายน่ารักๆค่ะ
:katai2-1: :กอด1: :L2:
-
ฮ๊าาาา จบซักทีสนุกมากค่ะ
เกลียดบิ๊กเบาๆ โกรธคุณพ่อพี่หมอแรงๆ
พี่บีมไม่ช้ำใจตายก็ดีแค่ไหนแล้ว
ถึงกับน้ำตาซึม พี่บีมร้องไห้แล้วเค้าก็เจ็บ
ดีใจที่ในที่สุดก็รักกันกลับมาคืนดีกันได้
ชอบมากค่ะ น่ารักมาก ชอบผู้ชายแบบซินด้วย อรั้ยยยยย
อยากเป็นเจ้าชาย 55555555
ขอบคุณสำหรับนิยายสนุกๆนะคะ
ขอบคุณมากค่ะ
:3123: o13
-
สนุกมากกกกกกกกกกก
ตอนแรกๆนี่ฮามากๆค่ะ
พอถึงตอนเศร้านะ...เค้าร้องตามจนตาบวมอ่ะ ฮึก :hao5:
จะตามอ่านเรื่องต่อๆไปนะค่ะ ขอบคุณคนแต่งม๊รกมากกกกกก :mew1:
:pig4:
-
ตามมาอ่านจากนิยายแนะนำ
ตกลงซินเดอเรล่า แฮปปี้เอนดิ้งใช่มั้ย
-
หมอบีมฮาแต่น่ารัก น่าหยิกค่อด
นายซิน เราชอบนายว่ะ
มีรอยสัก รักร็อค เล่นดนตรี แถมหล่อโฮก
ถูกใจมว้ากกกกก
:hao7:
บวกและเป็ดขอบคุณสำหรับนิยายดีๆ
-
สนุกมากค่ะ หมอบีม นายซิน มันหวานอบอุ่นมีความสุขมาก และทำให้ซึ้งร้องไห้น้ำตาไหล
ทั้งคู่เป็นส่วนที่ช่วยเติมเต็มกันและกัน แม้จะห่างกันแต่ก็ยังรักกัน ประทับใจเรื่องนี้มาก
ขอบคุณที่แต่งนิยายดีๆให้อ่านนะคะ
-
อ่านมาหลายเรื่องในช่วงนี้ นี่เป็นเรื่องที่สองที่คิดว่า...ถ้ารวมเล่มเมื่อไหร่จะซื้อทันที
สนุกมากค่ะ ภาษาดี ตัวละครน่ารัก ทุกๆอย่าง เราชอบมากค่ะ
สู้ๆ
-
สนุกมากค่ะ
น่าซินน่ารักอ่ะ แบบวุ้ย! หมั่นเขี้ยว (จับปล้ำแม่มเลย) *ใครพิมพ์ในวงเล็บ?*
ตอนดราม่าครอบครัวน้ำตาไหลเลย แอบเช็ดเงียบๆ เดี่ยวพ่อแม่เห็น (ฮ่าๆๆ) ตอนนี้คือสงสารบีมมากอ่ะ
ขอบคุณมากค่ะ ขอตอนพิเศษเพิ่มได้ไหมม
เราชอบที่พระนายเป็นเซเลป อิอิ :heaven
-
น่าร้ากกกกกทุกคู่เยยยยย เป็นไปได้ อยากอ่านเรื่องของพาย เอิ้กๆ แลดูจะดราม่าเบา คิกๆ :mew1:
-
อ่านกี่ทีก็สนุก :impress2:
-
แวะมาอ่าน รอบ 2 เพราะ ไม่มีไรอ่าน
คิดถึงเรื่องนี้ การเขียนของคนแต่ง
คิดถึงหมอบีม นายซิน และเอเดน 555
-
:กอด1:
-
นึกว่าเดนแอบชอบหมอนะ....สุดท้ายแอบมาแซ่บกับคนแถวนี้นี่เอง
-
ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆค่ะ :pig4:
เรื่องน่ารักมาก เป็นนายซินที่ได้กดเจ้าชาย555
อ่านมาถึงตอนของเอเดนฟ้าก็ชอบเลย
เคะแบบพี่ฟ้านี่แหละ แบบว่าโดนอ่ะ :impress2:
-
ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆ นะคะ :กอด1: :pig4:
-
สนุกครบรสจริงๆค่ะ
เจ้าชายของซินเดอเรลล่าเพี้ยนได้ใจจริงๆ
ซินเดอเรลล่าก็ฮาร์ดคอร์สมชื่อเรื่อง 5555
แต่พี่ฟ้ากับเอเดนกว่าจะสมหวังนี่แอบน้ำตาตก
หน่วงเลยอ่าาา สงสารเอเดนนะ แต่พออ่านไปก็รู้เลย
ว่าพี่ฟ้าก็ทรมานใจไม่แพ้กัน รักแต่ต้องแสดงออกว่าไม่รักเนี่ย
-
สนุกกกก ชอบหมอบีมจัง :hao7:
-
o13 o13 o13 o13
-
:hao7: o13 สนุกมากคะ
-
:o8: ฟินจังเลย อร๊ายยยยยยย
สนุกและน่ารักมากกกกกกก.. ยิ่งตอนพิเศษยิ่งน่ารัก
เอเดนหูตูบ :man1:
-
ตอนแรกที่อ่านนี่ลุ้นมากว่านางซินนางจะหลงเจ้าชายเพี้ยนซักที
แต่พอรักกันแล้วก็น่ารักกันดีนะคะ ชอบๆๆ
ตัวละครหลายๆตัวก็น่ารัก มีสีสัน การบรรยายแบบกวนๆนี่ก็สนุกดี(มีไอค่อนซูฮกมั้ยเนี้ย? อ่อ หาไม่เจอ -..-)
แต่เหมือนเราจะมาอ่านช้าไป คนเขียนรีไรต์ใช่ม้า
เห็นชื่อตอนกับคอมเม้นไม่ค่อยตรงกัน ฮืออออ
เสียดายจุง
เรื่องของพี่ฟ้าเดี๋ยวอ่านจบมาเม้นอีกรอบนะจ้ะ
-
อ๊ากกก อ่านตอนหลักจบแล้ว
น่ารักมากกกกกกกก เรื่องดำเนินไปไม่ช้า แล้วก็ไม่เร็วมาก ถึงบางตอนจะตัดฉับๆไปหน่อย แต่ก็มีกลับมาอธิบายทีหลัง
สนุกมากค่าาา :katai2-1: :katai2-1:
-
อ่านรวดเดียวจบ สนุกมากคะ ชอบซินกับบีม และเอเดนกับฟ้ามาก
น่ารักมาก ขอบคุณมากนะคะ :mew1: :mew1:
-
น่ารักกกกกก ชอบบบบ :-[
-
โย่ววววว สวัสดีทุกคนค่ะ :L2: :L2:
แวะมาบอกว่าไอ้แว่นมีเล่มเป็นของตัวเองแล้วนะ พิมพ์กับทางไร้กรอบค่ะ
ในเล่มมีตอนปกติที่ลงในเว็บ พร้อมด้วยตอนพิเศษสามตอนยาวเฟื้อยยยย ยาวไปไหน
ความหนา 386 หน้า ราคา 390 บาท เล่มเดียวจบค่ะ
เจอกันงานมหกรรมหนังสือระดับชาติ ครั้งที่ 20 วันที่ 21 ตุลาคม – 1 พฤศจิกายน 2558 @ ศูนย์การประชุมแห่งชาติสิริกิติ์ค่ะ
แต่ถ้าใครไม่สะดวกไป สามารถเข้าไปสอบถามทางเพจของไร้กรอบได้ค่ะ
ขอบคุณที่ชอบมันนะคะ :]]]
ด้านล่างเป็นรูปปกม่วง พร้อมกุหลาบศีลธรรมค่ะ ฮาาาา
(http://img08.deviantart.net/0773/i/2015/287/7/b/12068547_976364212420325_3159055227867839163_o_by_zearet17-d9d2gxa.jpg)
-
อ่านพี่ฟ้ากะหมาฝรั่งจบยิ่งชอบค่ะ
ชอบคนเขียน :mew1:
ความรักของคู่นี้แรกๆดูหน่วงๆ
เอเดนก็เจ็บมาเยอะ
ดีจังที่พี่ฟ้ายอมรับใจตัวเองซะที
:
-
อ่านจบสนใจรวมเล่ม แต่พอมาออกกับไร้กรอบแอบเบรกเอียดเลย พอดีมีคดีกับสนพ.
-
สนุกมาก.....จะไปสอยมาเก็บแน่นอนค่า o13
-
เพื่อนักเขียนมาเห็น
มาแชร์ความรู้สึกของคนสั่งนิยายครับ ประทับใจเจ้าชายกับนายซินเห็นมีรวมเล่มก็อุดหนุนซะหน่อย
เจอพิมพ์กับไร้กรอบ นี้บอกตรงโคตรตกใจ เพราะเคยสั่งนิยายจากเค้า เค้าตกออเดอร์ผมไปร่วม 6 เดือนตามทาวงยิกๆ
แต่ก็คิดว่าเอ่อมันคงไม่ได้ผิดพลาดอะไรบ่อยนักหรอก ก็เลยกดสั่งพร้อมกับ XY ของโอซากะด้วยเลย
ก่อนสั่งก็เช็คนะว่าของมีชัวร์ ไม่ต้องรอยอดพิมพ์ ไม่ใช่ฟรีออเดอร์ ได้รับคำยืนยันก็โอนเงินสบายใจได้ของแน่ๆ
โอนไปประมาณ 22/10/2015 สักพักก็มีเมล์ตอบกลับมาต้องรอของนิดหน่อย 30/10 ส่งแน่ๆ
30/10/2015 ก็ไม่มีแจ้งความคืบหน้าว่าส่งแล้ว แต่เราก็นะคงเพิ่งส่ง รออีก 2 อาทิตย์ละกัน ไม่รีบ
แต่สุดท้ายไม่มีอะไรมาจนประมาณ 12/11/2015 นานเกินแล้วเลยส่งเมล์ไปถามหา พร้อมโพสที่หน้าเพจ
หน้าเพจมีการเคลื่อนไหวเรื่องไปออกบูธงาน มีโพสตอบกลับว่าอยู่ระหว่างทยอยส่ง
จนปัจจุบันคือ 1/1/2016 ไม่เห็นหนังสือสักเล่ม ไม่มีการตอบเมล์กลับมาแจ้งว่าเกิดอะไรขึ้น
ตอนนี้ก็ไปโพสตามหาที่หน้าเพจแล้ว แต่บอกเลยว่าไม่คาดหวังอะไรแล้ว ที่ตั้งกระทู้ไม่ได้จะมาหาคนกดดัน
แต่อยากให้นักเขียนทุกท่านที่จะรวมเล่มผ่านสำนักพิมพ์คิดเยอะๆ สนพ.ที่ตีพิมพ์แนวYเยอะมาก
เฮอร์มิท นาบู หนึ่งเดียว เรนนี่ไนท์ หรือจะเอเวอรี่ของแจ่มใสที่เพิ่งตัวไป สมัยนี้ตัวเลือกเยอะครับ
หรือลองปรึกษาทางเล้าก็เห็นมีบริการเรื่องการรวมเล่มอยู่ หากสำนักพิมพ์ไม่ดี ยอดขายท่านก็อาจจะไม่ดี ได้เงินน้อยไปอีก
ขอฝากไว้พิจารณาด้วยครับ
-
ซินน่สรักมากอ่ะ หมอก็เกรียน จริงๆนาะแต่ชอบมากเลยอ่ะ ชอบก็บอกว่าชอบไม่กักอะไร จีบก็จีบเลย ซินน่ารักมากอ่ะใจเย็นด้วยอ่ะ
-
ขอบคุณค่ะ เรื่องนี้สนุกมาก
เปิดเรื่องมาขำๆ แต่พอตอนเศร้านี่น้ำตาไหลไม่หยุดเลย
แบบว่าร้องไห้จนปวดหัวอ่ะ 555
ชอบทั้งสองคู่เลยค่ะ
แต่ว่าคู่โจ้พาย? รึพายโจ้? นี่เราตลกตัวเองมากอ่ะ
คือเห็นชื่อตัวละครแล้วคุ้นมากๆอ่ะ นึกๆๆๆว่ามันตรงกะเรื่องไหนน๊าาา
นึกไปนึกมา อ้าว ก็เรากำลังตามอ่านหมอโหดอยู่นี่หว่า จะไม่คุ้นได้ไง 555
ตลกตัวเองอ่ะ คือเราไม่ได้จำชื่อนักเขียนไง ที่แท้เราไปอ่านโจ้พายก่อนนี่เอง ^^
-
o13 o13 o13
-
โอยยยย น่ารักมากกกกกกกก
อ่านแล้วแบบยิ้มตลอด แว่นกวนกับซินขี้แกล้ง เข้าหนูจำไมเอเดนกับพี่ฟ้าก็น่ารัก
ขอบคุณค่ะ
-
:z13:
-
555 ที่สุดพี่ฟ้าเสียท่าเด็กจนได้
-
ชอบมากกกกกกกก
ดีใจที่ได้คลิกเข้ามาอ่าน
นิยายที่ทำให้ไม่ยอมหลับยอมนอนนี่ดีต่อใจจริงๆ
อิมเมจของเก๊า
(http://www.uppic.org/image-EE73_56D4CD8B.jpg)
ขอตอนพิเศษซินบีมอีกเถอะนะค้าา *-*
-
สนุกมากเลยค่ะ เป็นความรักที่น่ารักมากเลย แล้วยังร้องไห้ตามไปหลายตอนเลย
-
พูดได้คำเดียวว่าเรื่องนี้น่ารักจริงๆคะ
ร้องไห้หนักมาก
ไม่ค่อยมีนิยายที่อ่านแล้วสะเทือนอารมณ์แบบนี้มานานแล้ว
ปลื้มคะ โดยเฉพาะซีนที่บีมโดนบังคับให้เลิกกับป๋าซิน
แบบว่า....ร้องจนแสบตาอะ
ทำไมๆๆๆๆๆๆ เริ่มจะเป็นแบบเอเดนไงชอบกล
ตัวละครทุกตัวดูมีคาแรคเตอร์เป็นของตัวเอง
แอบอยากอ่าน โจ้&พาย ต่อคะ งงว่าสองคนจะมาเจอกันได้อย่างไร
แล้วใครบนใครล่าง เอ้ย!ไม่ใช่ 555+
ชอบนะคะ สนุกมากๆเลย กอดกันๆ :mew1:
-
:o8: :o8 :o8: :o8 :o8: :o8 :o8: :o8 :o8: :o8 :o8: :o8 :o8: :o8 :o8: :o8:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
นี่เจอโจ้พายก่อนเรื่องนี้
พออ่านเรื่องนู้นนจบก้มาอ่านนี่ต่อ
สนุกมากกกกกกกแบบคู่หลักคู่รองคนละฟิลกันเลยยอะ
เจ้าชายแว่นกับนายซินนี่แบบน่ารักมุ้งมิ้ง
นายซินขี้แกล้ง นิ่งๆ ซื่อๆ คือดีงามมากก
แอบขำตอนที่นางรุว่าเปนเกย์แล้วร้องไห้ซบอกพ่อเพราะพี่เสียงดังใส่
หมอบีมก้กวนนนซะ ขี้ตื้อมากกด้วย แถมยังขี้งอนขี้หึง
แต่ก้อดทนมากกกอะ ตอนพิเศษลอยกระทงคือแบบร้องไห้อะ
สงสารมากกตอนหมอบีมบรรยาย 5ปีเลยนะไม่ได้เจอกัน แต่คือมั่นคงมากจริงๆ
ที่มั่นคงขนาดนั่นต้องรักมากขนาดไหนอะ
พอเปลี่ยนมาเปนซินบรรยายก้รุเลยว่าทรมานพอกัน
แต่แอบรุสึกว่าหมอบีมทรมานกว่า
คนที่รอการติดต่อโดยที่ทำไรไม่ได้เลย
แถมยังต้องมารับข่าวว่าแฟนตัวเองเปนข่าวกะคนนู้นคนนี้ทุกวันงี้
ไม่รักจริง ไม่มั่นคงจริง คงเลิกกันไปแล้วด้วยเวลาที่นานขนาดนั้น
มากพอที่จะสร้างช่องว่างระยะห่างระหว่างกัน
ในขณะที่ซินไล่ตามความฝันและเฝ้าคิดถึงแต่ไม่มีเวลาติดต่อ
กับอีกคนที่เป้าหมายในชีวิตสำเร็จแล้ว ทำแค่ใช้ชีวิตประจำวันกันเฝ้ารอการติดต่อ
สงสารหมอจริงๆอะ แต่พอซินเจอหมอละน้ำตาไหลนี่ยิ้มมเลย คือน่ารักมาก รุสึกว่าเค้ารักกันจริงๆอะ
ชอบมากกกกจริงๆ อบอุ่นมากก
คู่พี่ฟ้ากับเอเดน ก้น่ารักแบบหน่วงๆนิดหน่อย
ถ้าไม่รุว่าพี่ห้าคิดไรอยุเหมือนคนอ่านอะ
เอเดนอดทนมากเลยนะ ถ้าไม่ใช่อดทนก้คงรักมากแบบขาดไม่ได้เลยยอมทน
บอกรักก้แล้ว อ้อนขอก้แล้ว พยายามหาช่องเองก้แล้ว ดราม่าก้แล้ว พี่แกก้ยังเฉย
ต้องรักขนาดไหนถึงยอมทนขนาดนี้
พอมาพาร์ทพี่ฟ้าก้เข้าใจนางนะ ด้วยความเปนพี่ ความเป็นหัวหน้าวง
ทำให้มีความเปนผู้นำสูง ต้องคิดให้เยอะ ต้องละเอียด ต้องรอบคอบ ผลได้ผลเสียต้องคิดไปให้ได้ก่อนที่จะทำอะไรไป
พี่แกคงคิดมาแล้ว คิดวนๆไปซ้ำๆ ว่าจะปล่อยให้เปนอบบนี้คงไม่ดี ทั้งไม่อยากปิดอนาคตน้อง ทั้งกลัวน้องมันทิ้ง
แต่บางเรื่องหัวใจก้สำคัญกว่าสมอง ดีใจที่คู่นี้จบแฮปปี้
ดีใจที่พี่ฟ้ายอมลดกำแพงที่เรียกว่าเหตุผลลง และยอมให้หัวใจนำทางซะที
เอเดนคงต้องขอบคุณพายที่ทำให้พี่ฟ้าคิดได้ ไม่งั้นคงเตลิดไปไกล
สุดท้ายพี่ฟ้าก้ยังคงเปนพี่ที่เสียสละและขี้ใจอ่อนกับหมาฝรั่งอยุดี
ใจอ่อนจนยอมน้องมันไปหมดทุกเรื่องจนโดนจับกินเลย5555555
นี่ว่าถ้าพี่แกจะขอสลับทำคืนบ้าง เอเดนก้คงยอมนะน้องมันก้รักพี่มากอะ
ตอนแรกทำท่าจะยอมแล้วด้วยซ้ำ ลองขอดูอาจจะได้ก้ได้นะ555555
ยาวมากกกกอะ
ขอบคุณค่าาาา
-
สนุกกกกกมากกกก อ่านแบบข้ามวันข้ามคืนเลย 55555 ขอบคุณนะจ้าาา
-
ชอบดราม่าปมเรื่องพ่อของบีมจัง อยากให้ขยายความตรงนี้เยอะ ๆ ชอบ
:katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
เพิ่งเข้ามาอ่าน สนุกมากๆเลยค่ะ
ถึงแม้ว่าจะเสียน้ำตา ตอนที่ทั้งคู่ห่างกันก็เถอะ
ขอบคุณสำหรับนิยายดีที่สนุกมากๆนะค่ะ
-
เมาเจ้าชายผู้ใจดี และเมาซินเดอเรล่าผู้ฮาร์ดคอร์ น่ารัก น่าหลง สนุกสนาน ดีกับใจมากมาย
-
ตอนนี้ อ่านแล้วหน่วงหัวใจ มั่กมัก สุดท้าย น้ำตาคลอเลย นึกว่าจะไม่ แฮปปี้เอนด์ดิ้งซะแล้ว รักนะ เจ้าชายหมอบีมกับซินเดอเรลล่าเจ้าเสน่ห์
-
นายซินกับเจ้าชาย ชอบมากค่ะ ฮาๆ ดีเรื่องบุคลิกทั้ง2คน
ตอนพิเศษนี่หน่วงได้อีก แบบโอ๊ย แต่จบได้ซึ้ง ชอบค่ะ
เอเดนกับฟ้า นี่ก็รู้สึกว่าพี่ฟ้าเซ็กซี่จริงๆ นะ อธิบายไม่ถูก
แมนๆ เท่ๆ แต่เซ็กซี่สุดๆ ชอบเช่นกันค่ะ
ขอบคุณสำหรับเรื่องสนุกๆ แบบนี้นะคะ
-
2ตอนแรกขุ่นแม่ก็ปลื้มปริ่มแล้วค๊าา โดยเฉพาะซินน้อย? น่าร๊ากอ่ะคะลูก แหมๆโกหกไม่เป็นช่างใสๆแท้ :-[ :impress2:
-
อินังบิ๊กนี่ เห็นเงียบๆแต่ความแรดนี่เพียบนะค๊าา :m16:
-
เสียน้ำตากับเรื่องของหมอบีมกะซินเยอะมากกกกกกก
ตามมาด้วยเสียน้ำตาไปพร้อมๆกะเอเดน ฮือออออออ
ปล.เรื่องหลักฟ้าดูสาวขึ้นมากกกก อิอิ
ไม่อยากให้จบเลย จริงๆนะ ฮืออออ :sad4:
-
ชอบเรื่องนี้มากๆ ทำให้เราได้ยิ้มตาม ได้ร้องไห้ตามหมอบีม ร้องไห้ตั้งแต่ตอนที่หมอบีมบอกว่าจะหยุด งือออออ :hao5: เสียน้ำตาเยอะมาก ชอบประเด็นหลักของเรื่องนี้ที่ทุกคนทำตามความฝันของตัวเองควบคู่ไปกับการดูแลความรัก ได้ข้อคิดมาหลายอย่างเลย แถมยังมาสงสารฝรั่งเอเดนในตอนพิเศษอีก เป็นกำลังใจให้คนเขียนนะคะ :pig4:
-
อ่านจบรอบที่สาม ชอบหมอบีมมากค่ะ เป็นคาแลกเตอร์ ที่กึ่งๆดี ฉากตอนน้องเบสท์เป็นคนบรรยาย น้ำตาที่ไหลพรากเลยค่ะ เศร้ามาก ชอบซินนะคะ คือซินเป็นมีความอดทนมาก ในขณะที่บีมหัวร้อน ซินชัดเจนดีค่ะ แม้จะขัดใจเป็นช่วงช่วง แต่ตอนบีมทะเลาะกับคุณพ่อมันหน่วงมากค่ะ เราชอบ55555555 หรือตอนที่ซินบรรยายถึงตอนที่คุณแม่บอกให้ซินกับบีมเลิกกัน หูย น้ำตาแตกอีก เอเดนน่ารักดีค่ะ พี่ฟ้าด้วย ชอบออมอีกคนนึงค่ะ เป็นมหาดที่ช่วยเหลือดีมากๆ ดูน่าแกล้ง และสงสารบิ๊กนะ ตอนแรก ซินคงเปิดใจแหละ แต่บิ๊กคงไม่สู้ นางซินเลยเสร็จเจ้าชายเราไปซะงั้น
อีกอย่างคือ คนเขียนทำบรรทัดติดๆกันเยอะๆ แล้วเราอ่านมันตาลาย จับใจความไม่ค่อยได้ อยากให้แยกบรรทัดมากกว่านี้ อิอิ
สุดท้ายยย ชอบทุกตัวละครเลยค่ะ เป็นนิยายที่สนุกมากเรื่องนึงเลยค่ะ ขอบคุณที่แต่งนิยายดีๆมานะคะ จุ๊บบ :กอด1:
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
เฮ้ยๆๆๆ เรื่องนี้น่ารักมาก ทำไมไม่เคยอ่านนิ พลาด พลาดอย่างแรง
-
ซึนทั้งคู่เลยค่ะ ทั้งหมอบีม ทั้งน้องซิน
-
o13 o13 o13 o13 o13
-
สนุกมากๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
เราอ่านเรื่องพายโจ้ก่อน แล้วรู้ว่ามีเรื่องนี้เลยตามมาอ่าน
บีมเพี้ยนมากกก ส่วนซินนี่ พูดเพราะสุดๆอ่ะ น่าร้ากกกก ชอบๆๆๆ ตอนsp ลอยกระทง อย่างเศร้าอ่ะ
แต่ดีใจที่สุดท้ายก็เคลียร์แล้วกลับมาเหมือนเดิม
ส่วนเอเดน อ้อนตีนมากจ้าาา
พี่ฟ้า ตามใจมากๆเลย น่าร้ากกกก
ขอบคุณที่เขียนนิยายดีๆ มาให้อ่านกันนะคะ
-
o13 สนุกค่ะ หมอบีมเกรียนและน่ารัก
-
โอ้ย อ่านรวดเดียวจบเลย
สนุกมาก ไม่อยากให้จบเลย
ชอบทั้งสองคู่เลย ทั้งหมอบีมและน้องซิน
และเอเดนน่ารักดี เจอพี่ฟ้าข่มตลอดดด 55555+
-
อ่านไปรักไป :pig4: :pig4:
-
งื้อออ ชอบ ขอยคุณสำหรับนิยายดีๆนะคะ
-
สนุกมาก ชอบที่สุดจ้า :pig3:
-
เอ้ยยยย เรื่องนี้ก็สนุกกกก
ความโหด ที่ทุกคนมีเหมือนแค่เอามาบดบังความใจดี ขี้ใจอ่อนของตัวเองทั้งนั้น น่ารักกันมากเลย
เป็นแฟนคลับวงนี้ละค่ะ ว่าแต่ชื่อวงคืออะไร เหมือนชื่อไม่โผล่ออกมาเลอะ :hao7:
-
อ่านโจ้พายจบไปนานมาก ๆ แล้ว แต่ลิสต์เรื่องนี้เก็บไว้ก่อน
ตอนแรกหลงซินมาก แต่ตอนที่ซินทิ้งให้บีมรอ ไม่โอเคอะ ทรมานกันขนาดนั้น...ไม่ไหวจริง ๆ
บีมน่ารัก เป็นผู้ใหญ่ ซื่อตรงกับความรู้สึกในแบบของตน
คู่รอง...น่ารัก ตอนแรกนึกว่าน้องจะโดนพี่กด...ที่ไหนได้...
เรื่องนี้ดีมากครับ แอบอ่านรีพรายแล้วก็สงสัยในเวอร์ชั่นก่อนรีไรท์ คงนุกมากๆ แน่เลย
:pig4:
-
ขอบจังคะ o13
-
สวัสดีค่ะอ่านวันเดียวจบเลย ติดใจตั้งแต่ชื่อเรื่องแล้ว ชอบมากๆเลยค่ะตอนที่ขำก็หัวเราะจนปวดท้องตอนที่ซึ้งก็ทำให้น้ำตาซึมได้เลย ขอบคุณสำหรับงานเขียนสนุกๆแบบนี้นะคะจะติดตามผลงานของคุณต่อไปค่ะ
-
คิดถึงหมอบีมมากเลย วันนี้ว่างๆเลยกลับมาอ่านอีกรอบ เรื่องนี้ทำให้ตาบวมได้ตลอดเลยล่ะค่ะ555 ดราม่าครอบครัวรุนแรงกับใจมากจริงๆ ชอบเรื่องนี้มากเลยค่ะ ขอบคุณที่แต่งเรื่องดีๆมาให้อ่านนะคะ :L1:
-
:hao5: ครบทุกรสจริงๆ เสียน้ำตาเรื่องพ่อบีมไปเยอะเลย ยิ่งตอนพิเศษตอนสุดท้ายนะ โอ้ยยยย เจ็บสุดๆ เป็นเราคงทนไม่ได้แน่
-
ขอบคุณมากๆนะคะ สนุกมากอ่านแล้วอ่านอีกหลายๆรอบเลยค่ะ
-
สนุกมากๆ มันเป็นความต่างที่ลงตัว ซินบีมคือดีมาก อ่านแล้วหยุดไม่ได้ จบแล้วก็อยากอ่านอีก พาร์ทเอเดนฟ้าคือฮา ตลกเอเดนไอ้หมาจอมหืน ตัวโตๆแต่ซนๆหงอยอมๆพี่เขา 55555
ขอบคุณนักเขียน :pig4: :pig4: :pig4:
-
เหมือนเราเคยอ่านเรื่องนี้เมื่อนานมาแล้ว
แล้วนี่กลับมาอ่านใหม่ ก็สนุกเหมือนเดิม
ชอบหมอบีมเพี้ยนเสมอต้นเสมอปลาย 55555+
-
:mew1: สนุกมากกก
-
o13 o13 o13
-
อ่านจบแล่วววว สนุกมากค่ะ ทั้งฮาทั้งเศร้าครยรสทั้งสองคู่เลย o13
ปล.แต่เราดันเผลอไปอ่านเรื่องพาย+โจ้ก่อน เลยรู้เลย อ่านผิดลำดับชีวิตเปลี่ยน 55555555
-
สงสารหมอบีมอ่ะ โดนทิ้งอยู่คนเดียวตั้ง5ปี แถมพอตอนได้เจอยังต้องเป็นคนบินไปหาเองอีก ซินไม่พยายามอะไรเลย
-
บีมน่าสงสารมาก มีพ่อก็ห่วย แม่ที่หวังจะพึ่งได้ ก็ตามพ่อไปหมด เป็นพ่อประสาอะไรลำเอียงสุด ๆ ความสุขของลูกแท้ ๆ ยังจะห้าม อย่ามาอ้างหวังดีเลย เห็นแก่หน้าตัวเองทั้งนั้น มีพ่อแบบนี้ เป็นลูกกำพร้าดีกว่า อ่านแล้วแบบ ทั้งสงสารทั้งหงุดหงิดกับหมอบีมมาก ต้องเจ็บปวดขนาดไหนถึงต้องใหญ่อโหสิกรรมให้กัน แต่ดีแล้วจะได้ไม่ต้องเกิดมาเจอกับคนแบบนี้อีก