Part 16
ลมพัดใบมะม่วงโบกสะบัดไปมา...ผมนั่งมองคนที่กำลังชี้ไม้ชี้มือตรงเนื้อที่ดินว่างๆ...ในเนื้อที่ของชาวบ้านแถว ๆ นั้น...ตอนนี้คุณโต้กับคุณโอกำลังส่องกล้องดูเนื้อที่ที่กำลังจะกว้านซื้อ...โดยมีการนัดหมายตกลงซื้อขายเที่ยงวันนี้
...ผมอยู่บ้านนั้นมา 2 วันแล้ว...และวันนี้เจ้าสัวศรันย์ก็กลับไปตั้งแต่เช้า ข้าวของของผมถูกย้ายเข้าไปในห้องของคนที่ผมไม่อยากเข้าใกล้มากที่สุด...และห้องที่ผมนอนเมื่อคืนก็ถูกแทนที่ด้วยของคุณอาทิตย์..
“..ใช่สิ..คุณเป็นเมียผมไงซอ คุณเป็นเมียผม!...เหตุผลมันพอที่จะมีสิทธิในตัวคุณไหม!!”แค่นึกถึงมันก็ทำให้ความวุ่นวายวิ่งวนเข้ามาในหัวใจ...ผมนั่งอยู่บนรถฮัมเมอร์คันใหญ่ที่จอดใต้ต้นมะม่วง...นั่งรอคนที่เข้าไปดูที่กันอยู่...นับจากวันนั้น วันที่ได้ยินคำที่ผมไม่เคยคิดถึงมันเลย...ทุกอย่างก็ดูเหมือนจะเปลี่ยนไป...พูดอะไรไม่อออกได้แต่นิ่งไป...มีแต่คำว่า..ไม่เข้าใจ...ความหมายของคำ ๆ นั้นมันคืออะไร....มันสำคัญหรือแค่ตำแหน่งที่รั้งผมไว้ให้ทรมาน...คนที่พูดก็ดูเหมือนว่าจากวันนั้นก็ไม่ได้กวนใจอะไรผมอีก..ทำเหมือนว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้น...แต่ก็ยังยืนยันคำเดียวว่าผมจะต้องนอนห้องเดียวกับเขา...
“....................” ก้าวลงจากรถหลังจากที่รู้สึกว่าผมต้องนั่งรออีกนาน...กอดซองเอกสารที่เป็นเช็คที่เซ็นต์แล้ว...พร้อมกับสัญญาการซื้อขายลงจากรถด้วย ดอกชบาสีแดงสดที่ปลูกไว้เป็นรั้วกั้นเขตระหว่างถนนลูกรังแดงกับพื้นที่สวนกำลังเบ่งบานมีผีเสื้อบินวนอยู่สองตัว...รู้สึกสงบใจได้ทุกครั้งที่ได้อยู่กับธรรมชาติ นั่นเป็นอีกเหตุผลที่ผมไม่อยากจะเข้าไปอยู่ในเมือง...
“ร้อนนะครับ”
“พี่ชัช..” ยื่นมือไปรับหมวกแก๊ปสีดำที่พี่ชัชถือมาให้...คงจะตามมาทีหลังเพราะเมื่อเช้าเห็นออกไปไหนแต่เช้า...หันไปมองด้านหลังก็เห็นมีรถกระบะกลางใหม่กลางเก่าวิ่งมาจอดที่บริเวณทางเข้าสวนสองคัน..
“เจ้าของสวนครับ คุณโอให้ผมไปตามมา เพื่ออยากสอบถามซื้อพื้นที่เพิ่มเติมอีก..”
“ซื้อเพิ่มเหรอครับ”
“ครับ...” พยักหน้าเข้าใจ มิน่าถึงได้ส่องกล้องกันไม่เสร็จซักที...จะกว้านซื้อไปทำไมเยอะแยะนะ ทั้งที่ตัวเองก็ไม่ค่อยได้ดูแลอะไรมากมาย..หรือต้องการจะประกาศเรื่องกำลังทรัพย์...แต่มันก็คงไม่ใช่เรื่องอะไรของผม...
ผมกับพี่ชัชเดินกลับไปที่รถ คุณโอกับคุณโต้เดินกลับมาพร้อมกับทักทายเจ้าของที่...ก่อนจะพากันเดินไปดูที่ที่ทั้งสองคนส่อง ๆ มอง ๆ ก่อนหน้านี้ ผมขึ้นไปนั่งบนรถเหมือนเดิม โดยมีพี่ชัชยืนอยู่แถว ๆ รถด้วย...
“พี่ชัชครับ...ทำไมต้องซื้อไปเยอะขนาดนี้ด้วย..”
“คงมีแพลนทำอะไรซักอย่างครับ...คุณโอเป็นคนที่ชอบธรรมชาติมาก...เห็นว่าอยากจะทำสวนไม้ดอก..ซึ่งปกติก็ไม่เคยเห็นสนใจไม้ดอก แต่ว่าคงอยากจะทำเปลี่ยนบรรยากาศ..”
“.....................” สวนดอกไม้...คนอย่างนี้มีจิตใจอยากจะชอบอะไรแบบนี้...ไม่อยากจะเชื่อนอกเหนือจากการสร้างภาพ..
ลมพัดเย็น ๆ พัดเข้าผ่านหน้าต่างรถที่เปิดกระจกไว้ เอนหัวพิงพนักก่อนจะหลับตาลง...เพราะแสงแดดที่จ้าทำให้อยากจะแค่พักสายตา แต่รู้สึกว่าพอเอนหลังแล้วมันก็รู้สึกเคลิ้ม ๆ เหมือนกัน...คงเพราะช่วงนี้นอนไม่ค่อยหลับด้วย...
“ซอ...ซอ...”
“..อืม..” รู้สึกตัวเพราะแรงเขย่าที่แขนลืมตาขึ้นมาก็ถึงรู้ว่ารถกำลังวิ่งอยู่...คุณโต้เป็นคนขับ แล้วอีกคน....
“จะถึงที่นัดแล้ว เตรียมเอกสารได้แล้ว”
“....ครับ....” รีบขยับตัวออก เพราะเสียงทุ้มคุ้นหู ดังอยู่เหนือหัวผมเอง...ตื่นเต็มตาถึงรู้ว่าผมตื่นภายในอ้อมกอดของคนที่นั่งข้างกัน...เผลอหลับไป และหลับลึกแบบไม่รู้ตัว...ขยับออกมานั่งห่าง ๆ โดยที่อีกคนก็ไม่พูดอะไร...พร้อมกับหยิบเอกสารที่ก่อนหน้านี้กอดไว้ แต่ตอนนี้วางอยู่บนเบาะ..บรรยากาศในรถดูเครียด ๆ ชอบกล...
หลังจากที่เจอเจ้าของสวนที่ร้านอาหารในตลาด ก็จัดการธุระกันเรียบร้อย...แม้กระทั่งตอนนี้ผมก็รู้สึกว่าบรรยากาศในรถรู้สึกอึดอัด รวมถึงพี่ชัชที่เงียบไป...
“ซอ เราคงต้องกลับบ้านวันนี้”
“....................” สีหน้าคนที่พูดจริงจังซะจนผมไม่กล้าถามและไม่กล้าขัด...แต่ก็หันมองหน้าคนที่นั่งข้างกัน...อย่างน้อย ๆ ผมก็ควรจะรู้ใช่ไหมว่าเกิดอะไรขึ้นทำไมบรรยากาศมันแปลกไป และรีบร้อนจะต้องกลับบ้านขนาดนั้น...
“คุณพ่อถูกรอบยิง”
“เจ้าสัว! แล้วท่านเป็นยังไงบ้างครับ!”
“...ไม่เป็นอะไร คราวนี้ไม่รู้ว่าพวกไหน...สายยืนยันว่าไม่ใช่ฝั่งของพ่อคุณ..” ตกใจเมื่อฟังคำบอกเล่า...ยกมือขึ้นจับหัวใจตัวเอง..ถึงจะไม่เป็นอะไรแต่ผมก็ไม่อยากได้ยินข่าวแบบนี้...เจ้าสัวเป็นคนดี...แต่อย่างว่าแวดวงนี้ศัตรูยิ่งกว่าหนอน...ถึงจะไม่ใช่ฝ่ายคุณพ่อก็คงมีอีกหลายฝ่ายที่จ้องจะโค่นตระกูลที่เพียบพร้อมทั้งอำนาจและทรัพย์สิน...
******************************************************
ใช้เวลาไม่ถึงครึ่งวันตอนนี้ผมกับบัวก็มายืนอยู่หน้าบ้านหลังเดิมที่พึ่งจะกลับไปเมื่อไม่กี่วัน...น้าบานชื่นจะอยู่บ้านดูแลบ้านและรอผมกลับไปทุกอาทิตย์ แกแก่แล้วไม่อยากนั่งรถไปมา...กระเป๋าผมถูกเก็บขึ้นไปไว้ชั้นบน.....พอมาถึงบัวก็ไปทักทายเพื่อน ๆ พร้อมกับของฝากเป็นผลไม้สด ๆ จากสวน...
“เจ้าสัวครับ”
“มาจริง ๆ ด้วย...เดินทางเหนื่อยไหม..”
“ ไม่ครับ ซอไม่เหนื่อย เจ้าสัวเป็นยังไงบ้าง...” ผมโผเข้าหาอ้อมกอดคนที่อ้ารอก่อนจะถามไถ่อาการ...เพราะความอบอุ่นที่อีกคนมอบให้ทำให้ผมรู้สึกสนิทใจและกล้าที่จะถึงเนื้อถึงตัว...อุ่นใจและรู้สึกปลอดภัยทุกครั้งที่อยู่ใกล้ๆ ทำให้รู้สึกว่าผมยังมีญาติผู้ใหญ่ที่ห่วงใยอยู่อีกคน...
“ไม่เป็นอะไร ฉันไม่เป็นอะไร ไอ้เสือมันคงจะพูดอะไรให้เธอตกใจใช่ไหม...บอกไปแล้วว่าไม่เป็นอะไร...แล้วไปไหนซะล่ะ..”
“คุณโอคุยโทรศัพท์อยู่ด้านนอกครับ...ซอดีใจจังที่ท่านไม่เป็นอะไร..” ผมยิ้มให้คนที่ลูบหัวผมอยู่...ไม่รู้ว่าความรู้สึกเป็นห่วงและกลัวจะสูญเสียคนๆ นี้มาจากไหนมากมาย...
“ฉันน่ะตายยาก...ยังอยากกับเธอไปอีกนาน ๆ จริงไหม..”
“ครับ เจ้าสัวต้องอยู่กับซอไปนาน ๆ “ โอบกอดคนมีอายุอีกรอบ...รู้สึกโล่งใจที่เห็นแบบนี้...คงเป็นเรื่องธรรมดาไปแล้วสำหรับเจ้าสัวกับเรื่องพวกนี้ มีเพียงผมคนเดียวที่เป็นกังวล เร่งเวลาให้ถึงบ้านนี้เร็ว ๆ
“ คุณพ่อครับ “
“ ว่าไงไอ้เสือ พูดอะไรให้น้องตกอกตกใจขนาดนี้ฮะ พ่อบอกแล้วไงไม่เป็นไร..”
“..ไม่หนิครับกระต่ายก็ตื่นตูมอย่างนี้เป็นเรื่องธรรมดา..แล้วคุณพ่อไม่เป็นอะไรแน่นะครับ...”
“ ไม่เป็นอะไร ไม่ต้องห่วง พ่อแกตายยาก” ผมยังกอดเจ้าสัวอยู่ แต่สายตาก็อดที่จะทอดมองคนที่บอกว่าผมเป็นกระต่ายตื่นตูมแบบเคือง ๆ ไม่ได้..ก็บรรยากาศมันน่าคิด...พาลให้ผมไม่สบายใจ...
“ ผมพอจะเดาได้นะครับ แต่ยังต้องหาข้อมูลมากกว่านี้..”
“..พวกไหน...”
“ แกงค์คชสารแดง”
“ พวกที่แกไปสั่งสอนตอนครั้งที่พวกมันเข้ามามีเรื่องที่ผับเรา”
“ ครับ...คงจะเสียหน้าไม่น้อย...พวกมดแมง”
“แกอย่าประมาท พวกนี้มันไม่แน่จริงไม่กล้ามาหาเรื่องเราในถิ่นของเราหรอก...จำไว้โอ ความประมาทเป็นบ่อเกิดของการขาดสติ และความตาย”
“ ผมทราบครับคุณพ่อ..” เจ้าสัวยังกอดผมให้ซบกับอกกว้างอยู่ในขณะที่คุย ...การอวดเบ่ง และวางกล้ามเพื่อแสดงว่าตัวเองก็มีตัวตนอยู่...และเพื่อแสดงศักยภาพว่าตนก็มีดี...
“แล้วเรื่องซอ แกจัดการรึยัง”
“เรียบร้อยแล้วครับ ”
“ เรียนต่อ!” ผมยกตัวขึ้นพร้อมกับมองหน้าสองพ่อลูกสลับกัน ผมได้ยินไม่ผิด ทั้งสองคนพูดเรื่องการเรียนของผม....
“ใช่ ฉันให้โอติดต่อเรื่องเรียนต่อของเธอต่อจากที่เธอเรียนค้างไว้...ปี 2 แล้วไม่ใช่เหรอ ยังไงก็เรียนต่อให้จบ...แต่ไม่ต้องกลัวนะ ฉันจะให้คนไปเรียนเป็นเพื่อน..”
“แต่ซอ ยัง...”
“ คำว่าพร้อมเรามีเสมอ ถ้าเธอเปิดใจยอมรับ และทำทุกอย่างให้มันเป็นเรื่องธรรมดาของชีวิต..”
“ เข้ามาสิ พิง” ผมเงยหน้ามองคนที่กำลังเดินเข้ามา...ชายหนุ่มรูปร่างสูงโปร่ง แต่ไม่สูงขนาดคุณโอ...คนที่เดินเข้ามาใหม่โค้งให้เจ้าสัวกับคุณโอรวมทั้งผมด้วย ก่อนใบหน้าติดสวยจะส่งยิ้มมาอย่างเป็นมิตร...ใครกัน..
“ นี่คือพักพิง จะไปเรียนเป็นเพื่อนเธอ และคอยดูแลเธอตอนไปเรียน พิงจะคอยปกป้องและช่วยเหลือเธอทุกอย่าง...จะเป็นเหมือนเงา ฉะนั้นไม่ต้องกลัว..”
“..ครับ.แต่จริง ๆ แล้วไม่น่าจะทำให้ซอขนาดนี้...” ผมรับคำก่อนจะเงยหน้ามองคนแปลกหน้า....รูปร่างถึงจะสูงใหญ่กว่าผม แต่ก็ไม่น่าจะบู๊ได้ถ้าหากเกิดอะไรขึ้น แต่เมื่อเจ้าสัวการันตีก็น่าจะมีดีไม่น้อย...พักพิงส่งยิ้มมาให้ผมจนต้องยิ้มตอบ..
ผมกับพี่พิงเดินอยู่ในสวนหน้าบ้าน...สวนขนาดกว้างกินพื้นที่บ้านกว่าครึ่ง...ลมพัดเย็น ๆ ก็รู้สึกสดชื่นได้เหมือนกัน...พี่พักพิง หรือพี่พิง อายุมากกว่าผม 2 ปีเรียนจบเรียบร้อยแล้ว ...แต่แน่นอนทุกอย่างเจ้าสัวจัดการให้ได้เข้าเรียนกับผม...พี่พิงอยู่กับเจ้าสัวมาตั้งแต่เด็ก เป็นลูกของแม่บ้านรุ่นแรก ๆ ที่ตอนนี้เสียไปแล้ว..เลยอยู่รับใช้เจ้าสัวกับคุณโอมาจนถึงทุกวันนี้...เป็นคนพูดน้อยแต่ก็มีเหตุผล...ผมถือน้ำกระเจี๊ยบเย็นๆ ที่บัวเอามาให้เดินจิบมาเรื่อย ๆ ...ตอนนี้บัวกำลังสนุกอยู่กับการได้คุยกับเพื่อน เธอบอกว่าเพื่อนเธอรู้หมดแล้วว่าเธอเป็นแค่คนดูแลผม แต่ทุกคนก็ยังทำตัวเหมือนเดิม เพราะถือว่าบัวเป็นแขกคนนึง...ดีใจที่เห็นเธอมีความสุข...ไม่ต้องมายึดติดห่วงแต่ผม...
“พี่พิง ไม่ลำบากเหรอครับที่ต้องมาดูแลซอ”
“ไม่หรอกครับ มันเป็นหน้าที่ แล้วพี่ก็คิดว่ามันไม่หนักหนาอะไร สิ่งไหนที่ทำได้เพื่อเจ้าสัวกับคุณโอพี่ก็จะทำ..” พี่พิงพูดแล้วยิ้มให้ ตอนแรกสรรพนามดูห่างเหิน ผมกับคุณ ตอนหลังผมให้เปลี่ยนเพราะยังไงก็ต้องไปเรียนด้วยกัน อยู่ด้วยกัน เรียกสนิท ๆ กันได้จะได้คุ้นเคยเร็ว ๆ
“แต่มะรืนแล้ว...ซออดที่จะตื่นเต้นไม่ได้...ปกติก็เรียนอยู่แต่บ้าน..”
“ไม่ต้องกังวลหรอกครับ เราแค่ไปเรียน ทำเหมือนอยู่บ้านเพียงแค่อาจจะมีข้อจำกัดอะไรเพิ่มขึ้น มีคนเยอะขึ้นและต้องระวังตัวมากขึ้น เจ้าสัวคงคิดไว้แล้วตั้งแต่ที่เจอซอ ถึงได้โอกาสช่วงใกล้เปิดเทอมใหม่อย่างนี้ให้เข้าเรียนตามปกติ...” ไม่คิดว่ากะทันหัน
...มาถึงก็ได้ไปเรียนเลย..รู้สึกตื่นเต้นและกลัวนิด ๆ ว่าผมจะทำและตามคนอื่นที่เขาเรียนปกติไม่ทัน...
“ ถ้ามีอะไรพี่พิงบอกซอได้เลยนะครับ “
“ ครับไม่ต้องห่วง พี่จะดูแลซอให้ดีที่สุด สมกับที่คุณโอวางใจให้พี่ดูแลสิ่งที่สำคัญของบ้านนี้”
“.......................” ถึงจะค้านในใจเรื่องสิ่งสำคัญของบ้านนี้ที่พี่พิงพูด แต่ก็อดยิ้มกับความตั้งใจของอีกคนไม่ได้...ผมคงต้องเริ่มใช้ชีวิตแบบคนทั่วไปแล้วสินะ...แต่เรื่องค่าเล่าเรียนที่เจ้าสัวจะจัดการให้ ก็คงต้องไปคุยใหม่...ยังไงผมก็ยังเป็นคนอื่นอยู่ดี แค่ทำให้ขนาดนี้ก็ถือว่าช่วยเหลือและเป็นบุญคุณมากแล้ว...
*******************************************************
ความวุ่นวายรอบ ๆ ตัวทำให้ผมต้องสูดลมหายใจเข้าปอดอย่างเต็มที่ ก่อนจะก้าวลงจากรถที่พี่พิงเป็นคนขับมา...จากวันนั้นผมยังไม่เห็นหน้าคุณโอเลย แต่ก็ไม่กล้าถามใครว่าไปไหน...คิดว่าตัวเองในใจที่ไม่เห็นก็ควรจะเป็นเรื่องที่ดี จะไปนึกถึงทำไม จนกระทั่งวันนี้ที่ต้องมาเรียนแต่เช้า ก็ยังไม่เจอ...มีเพียงเจ้าสัวที่เดินมาส่งผมหน้าบ้านเพื่อขึ้นรถ...แต่ตอนนี้หน้าที่ของผมคือต้องเรียนเลยตัดความคิดต่างๆ ที่สับสนในหัวใจออกให้หมด...
“ ตึกสังคมอยู่ฝั่งนั้นครับ” คณะสังคมศาสตร์ฯ.... เป็นคณะที่ผมเลือกเรียนตั้งแต่เรียนอยู่บ้าน...นักศึกษาเดินกันขวักไขว่...และตัวผมเริ่มอึดอัดกับสายตาที่มองมา...คงจะหลากหลายความคิด...แต่ก็ช่างเถอะ.... พี่พิงทั้งนิ่งและไม่สนใจ ...ผมก็ควรจะทำอย่างนั้น..อย่างน้อย ๆ ก็ลดช่องว่างเวลาที่พี่พิงจะดูแลผมลงบ้าง ดูแลตัวเอง ทำตัวเองให้เข้มแข็ง และพร้อมเผชิญกับสิ่งที่เข้ามาใหม่ ๆ แบบที่ไม่เคยเจอ...
“เหลืออีกครึ่งชั่วโมง ไปทานข้าวกันก่อนเถอะครับ เมื่อเช้าบัวบอกว่าทานแต่นม”
“ ครับ” เดินตามพี่พิงที่ดูเหมือนว่าจะรู้จักสถานที่นี้ดี คงจะมาสำรวจหรือไม่ก็หาข้อมูลมาไม่น้อยเพื่อความสะดวกของผม...ตอนนี้พวกเราอยู่ในฐานะเพื่อนที่สนิทกันมาก...และมันก็เป็นอย่างนั้นจริงๆ พี่พิงเป็นคนใจดี...แต่ก็มีระเบียบและไม่เคยละเลยอะไรเลย ตลอดเวลาสองวันที่อยู่ด้วยกันทำให้ผมรู้ว่า ..วางใจผู้ชายคนนี้ได้....
“พี่พิง...ซอจะกินไข่เจียว...”
“..งั้นเอาเหมือนกัน เอาข้าวไข่เจียวสองจานครับ..” ยิ้มให้คนที่สั่งข้าวให้ผม และหันมองไปรอบ ๆ มีนักศึกษานั่งกินกันอยู่เกือบทุกโต๊ะ คุยกันเสียงดังเซ็งแซ่....ก็ไม่มีอะไรน่ากลัวนี่นา....ทำเป็นเมินและไม่สนสายตาช่างสงสัยของใคร...อาจจะเป็นเพราะพวกผมเข้าเรียนกลางเทอมคงจะแปลกหน้า แต่นักศึกษาตั้งเยอะแยะ จะเคยเห็นกันหมดได้ยังไง...อยากมองก็มองไป..ทำเป็นไม่เห็นละกัน
“ซออยู่ตรงนี้รอข้าวนะ พี่จะไปซื้อน้ำ”
“ครับพี่พิง” รับคำก่อนจะยืนรอข้าวอยู่ตรงนั้น แม่ค้ายิ้มให้ผมก่อนจะยื่นข้าวมาให้ก่อนจานนึง....ผมก็จัดใส่ถาดที่วางอยู่หน้าร้าน...หอมน่ากินจัง แต่ถ้าให้ทายต้องไม่อร่อยของน้าบานชื่นแน่...
“ ข้าวไข่เจียวสองจานครับ “
“ จ้ารอเดี๋ยวนะ” แม่ค้าขานรับคนที่มายืนสั่งข้าวอยู่ด้านหลังผม...กินเหมือนกันเลย...หรือว่าข้าวไข่เจียวที่นี่จะอร่อย...
“ ...จิ!...เปื้อนเลย...” ผมบ่นเบา ๆ เมื่อซุ่มซ่ามทำซอสพริกเปื้อนมือ ...ไข่เจียวก็ต้องกับซอสพริกถึงจะอร่อย...
“ ...ระวังเสื้อด้วย..”
“ เอ่อ.. ขอบคุณครับไม่เป็นไร....” ผมถอยหนีคนที่ยื่นผ้าเช็ดหน้ามา..ก่อนจะวางแหมะลงบนมือผมที่มีซอสพริกเปื้อนอยู่...
“ ไม่ต้องหรอก เปื้อนแล้วก็เช็ดไป แล้วก็ไม่ต้องซักมาคืน...เพราะไม่ใช้แล้ว...“
“ คะ ครับ ขอบคุณ.. “ ท่าทางนิ่ง ๆ และเหตุการณ์ทำให้นึกถึงใครอีกคน...ที่ไม่เจอกันสองวันแล้ว...ร่างสูงในชุดชอปสีกรม...มีสัญลักษณ์เกียร์เฟืองตรงหน้าอก...มองผมด้วยท่าทีเฉย ๆ เมื่อให้แล้วก็ไม่ขัดผมเอาผ้าเช็ดหน้าเช็ดซอสพริกออก พอดีกับที่ข้าวอีกจานของผมได้พอดี...
“พี่พิง มาพอดี ได้แล้วครับ....”
“เป็นอะไรครับ...” ดูเหมือนว่าพี่พิงก็คงจะมองผมอยู่ เลยถามเมื่อมาถึง ตาเรียวตวัดมองคนที่ยังยืนนิ่งๆ รอข้าวตัวเอง...
“ซอสพริกเลอะมือซอ แล้วเขาเอาผ้ามาให้เช็ดครับ...”
“งั้นไปเถอะครับ ใกล้เวลาคาบแรกแล้ว” พยักหน้ารับ ก่อนจะเดินไปนั่งตรงโต๊ะที่คนพึ่งจะลุกออกไปพอดี....พวกเราลงมือทานข้าวพร้อมกับวิจารณ์ไข่เจียวกันนิดหน่อย ว่ามันเค็ม...พอพูดถึงเค็ม ผมก็เลยเล่าเรื่องที่ทำไข่เจียวให้คุณโอกินไม่ได้...มาเล่าตอนนี้กลายเป็นเรื่องขำขันไปซะแล้ว..ทั้งที่สถานการณ์ระหว่างผมกับคุณโอยังคลุมเครือระหว่างดีกับไม่ดี แต่ผมก็ยังพูดถึงได้อย่างสนุกปาก คงเพราะอยู่กับพี่พิง ที่ดูเป็นคนเปิดเผยและคุยด้วยแล้วไม่เครียด...
“ซอ โทรศัพท์”
“ของซอ..ครับ..” ผมแปลกใจที่จู่ ๆ พี่พิงก็ยื่นโทรศัพท์ให้แล้วบอกว่ามีคนอยากพูดสายกับผม หรือว่าเป็นเจ้าสัว...
/ ทำอะไรอยู่ /
“ ....กิน......ข้าวครับ....... “ จู่ ๆ หัวใจก็เต้นแรง เมื่อได้ยินเสียงจากปลายสาย...รู้ทันทีว่าใคร...ใช้ช้อนเขี่ยไข่เจียวไปมาก่อนจะตั้งใจฟังคนที่เงียบไป...ผมคงจะบ้าไปแล้ว ที่รู้สึกว่า...อยากได้ยินเสียงมากกว่านี้...
/ อีกสองวันผมถึงจะกลับ...อยากได้อะไรรึเปล่า /
“...แล้ว..อยู่ไหนครับ...” ไม่ได้อยากรู้.... แต่ก็ถามไปอย่างนั้นแหละ....เดี๋ยวไม่มีเรื่องคุย...
/ อังกฤษ....งานด่วนก็เลยไม่ได้บอก...เรียนวันแรกเป็นยังไงบ้าง../
“ ยังไม่ได้เรียน เลยครับ...แต่ใกล้เวลาแล้ว..” ถามดี ตอบดีกว่าปกติเกินไปรึเปล่าพวกผม...ดูแล้วอีกฝ่ายก็ไม่รู้จะพูดอะไรเหมือนกันเพราะช่องว่างเวลาเงียบมันมีบ่อย...
/..ซอ.../
“ ครับ...” หัวใจดันเต้นแรงกว่าเดิม เมื่อได้ยินเสียงทุ้ม ๆ นั่นเรียกชื่อผม....แต่ก็กลัวคำที่พูดออกมาเหมือนกัน จะกวนประสาทหรือข่มขู่อะไรอีกรึเปล่า...
/ เปล่า...ไม่มีอะไร แล้วจะซื้อของไปฝาก...อย่าซนจนเป็นเรื่องล่ะ...แค่นี้นะ.../
“.....................” ผมมองหน้าจอที่อีกฝ่ายวางสายไปแล้ว...ใครจะซนกัน...ผมโตแล้วนะ...พูดเหมือนผมเป็นภาระอีกแล้ว...แต่ก็แปลกที่ไม่ได้รู้สึกไม่พอใจอะไรมากมาย...ส่งยิ้มและคืนโทรศัพท์ให้พี่พิง...
“ ของซอนั่นแหละ นี่ของพี่..”
“ของซอ...ทำไม..”
“ คุณโอฝากพี่ไว้ก่อนไป แล้วบอกว่าเอาให้ซอตอนคุณโอโทรมาหา...เก็บแล้วทานข้าวเถอะครับ..” ผมมองโทรศัพท์ยี่ห้อแพงในมือ ก่อนจะมองหน้าพี่พิง...แต่ก็หย่อนลงกระเป๋าแล้วรีบกินข้าวต่อ...ไม่งั้นคงสายแน่ ๆ...
พวกผมสองคนเดินออกจากโรงอาหาร เพื่อที่จะขึ้นเรียน สถานที่ไม่ต้องหายากเพราะพี่พิงรู้หมดแล้ว...เดินผ่านม้าหินอ่อนข้าง ๆ โรงอาหารก็เห็นนักศึกษาชอปสีกรมเหมือนกับคนที่ให้ผ้าเช็ดหน้ากว่าสิบคนนั่งคุยกันอยู่.....ก่อนจะเงยหน้ามามองผมกับพี่พิงพร้อมกันทันทีพี่พวกผมเดินผ่าน...พี่พิงแตะแขนผมให้รีบเดินตาม...แต่สายตาก็ยังเห็นหนึ่งในกลุ่มนั้นยกมือขึ้นทำท่าเหมือนปืนแล้วเล็งมาที่ผม.. พร้อมกับรอยยกยิ้มที่มุมปาก....
“ เรียนอย่างนี้เข้าใจยากจัง..”
“ ถือว่าดีแล้วครับ กับคนที่ไม่ชินกับบรรยากาศคลาสเรียน...ไม่เข้าใจตรงไหนรึเปล่า..”
“..อืมนิดหน่อย ไว้ซอจะเลคเชอร์แล้วถามพี่พิงทีเดียวเลย...” เสียงบาสกระทบพื้นดังอย่างต่อเนื่อง เพราะพวกผมมีเรียนตอนบ่ายอีกตัวเลยนั่งรอทบทวนบทเรียนกันอยู่ข้างๆ โรงยิมของทางมหาลัย...
กรี๊ดดดด!!!
“..........................” เงยหน้ามองตามเสียงกรี๊ดในโรงยิม คงจะมีการแข่งบาสละมั้ง เพราะคนเริ่มทยอยเดินเข้าไปมุง...รับน้ำเปล่าที่พี่พิงซื้อให้ก่อนมานั่งมาดื่ม...อากาศค่อนข้างอบอ้าวพอสมควรสำหรับผม...
“คงมีแข่งบาส ไปดูกันไหม..”
“ครับ” ในกรณีนี้ผมคงต้องไปกับพี่พิง เพราะพี่พิงเป็นคนที่ชอบกีฬามาก...และเคยรู้ว่าเจ้าตัวเป็นนักบาสของมหาลัยมา
ก่อน...ไปดูฆ่าเวลาก่อนเรียนคาบต่อไป...
กรี๊ดดดด พี่ฟอยยยย!!!!
กรี๊ดดดด พี่โฟนนน!!!
“ ไม่คิดว่าจะได้เห็นสองพี่น้องนี่แข่งบาสกัน...แค่ได้เห็นหน้าก็ฟินตายแล้ว...หล่อทั้งพี่ทั้งน้องกูเลือกเชียร์ไม่ถูกเลยอ่ะ!!”
“.............................” เสียงกรี๊ดทำให้ผมเริ่มจะไม่สนุก พี่พิงพาผมลัดเลาะหลังนักเรียนหญิงที่ยืนมุงอยู่ข้างสนาม ก่อนจะพาขึ้นไปนั่งบนแสตนด์ที่ว่างอยู่.....คนเยอะจัง...
“คิดว่าแข่งกันจริงจัง”
“.............................” ดูเหมือนว่าพี่พิงจะผิดหวังที่กลางสนามเป็นแค่กลุ่มนักศึกษาใส่เสื้อยืดกับกางเกงนักศึกษาเหมือนกับแข่งกันเล่นๆ มากกว่า..แต่ต้องขมวดคิ้ว เพราะสองคนที่อยู่ในสนาม ถ้าผมจำไม่ผิด คนนึงเป็นเจ้าของผ้าเช็ดหน้าที่ผมม้วนใส่กระเป๋าไปแล้ว และอีกคนเป็นคนที่ยกมือเล็งเป็นปืนใส่ผม....แต่จะว่าไปก็หน้าตาคล้าย ๆ กัน คงจะเป็นคู่พี่น้องที่พวกผู้หญิงพูดถึงกัน...เพราะทุกครั้งที่ทั้งสองคนครองบอลเสียงกรี๊ดจะดังกระหึ่มจนเริ่มจะปวดหู....
ปี๊ดดดด!!!
“ฝืมือใช้ได้เหมือนกัน”
“.........................” หันไปยิ้มให้คนบ้ากีฬา ที่เริ่มวิจารณ์คนเล่นในสนาม...สกอร์สูสีกันอยู่...หลังจากกรรมการจำเป็นเป่านักหวีดหมดเวลาครึ่งแรก...
“พี่โฟนขา!! / พี่ฟอยย!! น้ำค่ะ!!”
“......................” นักกีฬาทั้งสองทีมที่เดินไปฝั่งตรงข้ามกับที่พวกผมนั่ง เพราะมีน้ำและกลุ่มเพื่อนทั้งสองทีมนั่งรออยู่....เสียงคนเชียร์ยังดัง ร้องเรียกชื่อกันไม่หยุด...
“.....................”
“......................” กำลังจะหันไปชวนพี่พิงคุย ระหว่างรอดูครึ่งหลัง แต่สายตาพี่พิงกลับจ้องไปตรงหน้า ผมไม่แน่ใจว่าโฟกัสตรงไหนระหว่างนักกีฬาทั้งสองทีม...
...ที่พี่พิงมอง ก็คงเพราะรู้สึกได้เหมือนผม ว่ามีบางคนในทั้งสองทีม กำลังมองมาที่เราอยู่...ทั้งเจ้าของผ้าเช็ดหน้าและเจ้าของปืนมือ...แต่ทำไมต้องพี่พิงต้องจ้องเขม็งขนาดนั้น หรือรู้จักกัน...
/ เขาบอกว่าทั้งสองคนแข่งกันเองเพราะแย่งหญิงว่ะ...แต่ใครวะ กูอยากเห็นหน้าจริงๆ..ที่ทำให้สองพี่น้องสุดหล่อ พ่อรวยแห่งตระกูล ปุญไพรคชสาร แข่งกันเองขนาดนี้ /
“ ซอ “
“ ครับพี่พิง..” รีบหันหาพี่พิงที่เรียกชื่อผม หลังจากที่ฟังพวกที่นั่งอยู่คุยกันเกี่ยวกับเรื่องสองพี่น้องนั่น...
“ ห้ามเข้าไปยุ่งกับพวกนี้เด็ดขาด...”
“พวกไหนครับ” ชะโงกหน้าเข้าไปใกล้พี่พิงเพราะเสียงที่ดังอย่างต่อเนื่อง พอจับใจความได้แต่ก็ไม่เข้าใจว่าพวกไหนที่พี่พิงสั่งห้าม...
“ สองพี่น้อง ปุญไพรคชสาร “
***
มาแล้วค่ะ ป่วยจนได้กับอากาศร้อนแปลก ๆ ปวดหัวมากค่ะ ตอนนี้ถึงได้ใช้เวลาแต่งตั้งสองวัน...ขอประทานอภัยอย่างสูงที่ทำให้หลายคนต้องรอ แต่ก็ต้องขอบคุณที่รอเน้อ...เรื่องราวชักจะวุ่นวาย น้องซอก็เริ่มเข้าสู่วังวนของคุณโอแล้ว เอาใจช่วยน้องด้วยนะคะ
หัวข้อ: >>เชลยหงส์ กรงพยัคฆ์ << The End~ ความสุขของคนรักกัน _ 03/01/2557 P.52 (อ่าน 604060 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก