หัวข้อ: - - OMG! โคตรเศร้า..รักเขาผมต้องทน - - ตอนที่12 (40%) P.5 >Up.13/04/14<

[tuktik_narak]

ข้อตกลงในการเข้ามาในเล้าเป็ดนะครับ กรุณาอ่านทุกคนนะครับ
เล้าแห่งนี้เป็นที่ที่คนชื่นชอบนิยาย boy's love หรือชายรักชาย หากใครหลงมาแล้วไม่ชอบ
กรุณากดกากบาทสีแดงมุมด้านขวาบนออกไปด้วยนะครับ

สรุปข้อสำคัญดังนี้



1.ห้ามมิให้ละเมิดสิทธิส่วนตัวของคนแต่งและบุคคลในเรื่องทั้งหมด

2.ห้ามมิให้โพสต์ข้อความ รูปภาพ ใช้ลายเซ็นหรือรุปส่วนตัวหรือสื่อใดๆที่ก่อให้เกิดความขัดแย้ง ไม่แสดงความเคารพ, หมิ่นประมาท, หยาบคาย, เป็นที่รังเกียจ, ไม่เหมาะสม,ติดเรท x,ทำให้กระทู้กลายพันธ์,ไม่เกี่ยวพันกับนิยายที่ลง หรืออื่นๆที่ขัดต่อกฎหมาย, ห้ามโพสกระทู้ที่จะสร้างประเด็นความขัดแย้งสร้างความแตกแยก  ชวนวิวาท ของสมาชิกเล้าฯ ในเรื่องการเมือง เชื้อชาติ  เผ่าพันธุ์  ศาสนา และสถาบันต่าง ๆ  รวมถึงการตั้งชื่อเรื่องด้วยคำหยาบ คำไม่สุภาพ  ล่อแหลม และชี้เป้าให้เล้าฯ ถูกเพ่งเล็ง จากทางราชการ

3.การนำเรื่อง ข้อความ รูปภาพมาโพส หรือนำข้อความใดๆไปโพสที่นี่หรือที่อื่นๆ กรุณาพยายามติดต่อขออนุญาตเจ้าของเรื่องก่อนนะครับ

4.ห้ามแจกเบอร์ แลกเมล บอกเมล แลก msn บนบอร์ด โดยเฉพาะการบอกเบอร์ หรือเมลของคนอื่นโดยที่เจ้าตัวไม่ยินยอม

5.ขอให้นักเขียนทุกคนอย่าโกหกคนอ่านว่าเป็นเรื่องจริงในกรณีแต่งเติมเพิ่มแม้แต่นิดเดียว ถ้าเป็นเรื่องจริงก็ให้บอกว่าเรื่องจริง ถ้าเป็นเรื่องแต่งให้บอกว่าเรื่องแต่ง  ให้ชี้แจงว่าเป็นเรื่องแต่งแม้จะแต่งเพิ่มขึ้นแค่ไม่ถึง 10 % ก็ตามเพราะมีคนมากกมายทะเลาะเสียความรู้สึกเพราะเรื่องนี้มามากแล้ว

6. การพูดคุยโต้ตอบระหว่างคนเขียนและคนอ่านนอกเรื่องนิยาย  ทำได้  แต่อย่าให้มากนัก เช่น คนเขียนโพสนิยายหนึ่งตอน ก็ควรตอบเพียงคอมเม้นต์เดียวก็พอแล้ว  โดยสามารถใช้ปุ่ม Insearch qoute  ได้    ถ้าจะพูดคุยกันมากขึ้นแนะนำให้ไปตั้งกระทู้ใหม่ที่ห้องพูดคุยทั่วไป และลงลิงค์จากนิยายไปยังกระทู้พูดคุยกับแฟนคลับนิยายในรีพลายแรกด้วยนะครับ เพราะการที่คนเขียนและแฟนคลับพูดคุยกันมากทำให้หานิยายที่จะอ่านยาก ไม่เจอ ลำบากกับคนที่ไม่ได้เข้ามาตามอ่านทุกวัน

7. การกดบวกให้เป็ดเหลือง
      7.1 นิยาย 1 ตอน  จะให้ขึ้น Top list แค่ 1 Reply เท่านั้น ถ้าขึ้นเกิน จะลบคะแนนออก เหลือเฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด
      7.2 นิยาย 1 เรื่อง จะให้ขึ้น Top list ไม่เกิน 3 Reply ถ้าเกิน จะลบคะแนนออก ให้เหลือ เฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด ลงมาตามลำดับ
      7.3 Post ในห้องอื่น ๆ ก็จะใช้ หลักการเดียวกันนี้ เช่นกัน ยกเว้น
            - 1 Reply ที่เกินมานั้น โมฯทั้งหลาย พิจารณาดูแล้วว่า ไม่เป็นการปั่นโหวต และเป็น Reply ที่น่าสนใจและเป็นที่ชื่นชอบจริง ๆ


เวปไซต์แห่งนี้เป็นเวปไซต์ส่วนบุคคลที่ได้รับความคุ้มครองจากกฏหมายภายในและระหว่างประเทศ
การเข้าถึงข้อมูลใดๆบนเวปไซต์แห่งนี้โดยไม่ได้รับความยินยอมจากผู้ให้บริการ ถือว่าเป็นความผิดร้ายแรง

ข้อความใดๆก็ตามบนเวปไซต์แห่งนี้ เกิดจาการเขียนโดยสมาชิก และตีพิมพ์แบบอัตโนมัติ ผู้ดูแลเวปไซต์แห่งนี้ไม่จำเป็นต้องเห็นด้วย และไม่รับผิดชอบต่อข้อความใดๆ  โปรดใช้วิจารณญาณของท่านที่เข้าชม และ/หรือ ท่านผู้ปกครองในการให้ลูกหลานเข้าชม

กรุณาอ่านเพิ่มเติมที่นี่
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0

[tuktik_narak]

V
V
V
V
V

Intro



เพื่อนสนิทผมบอกว่าผมน่ะมันโง่! โง่ที่รักไอ้ผู้ชายคนนั้นอยู่ได้ตั้งนมนาน

   คบกันมา5ปี แต่ผมกะเขากลับบอกใครไม่ได้สักคน นอกจากเพื่อนผมคนเดียวเท่านั้นที่รู้

   เพราะชื่อเสียงและหน้าตาทางสังคมของเขาที่ทำให้ผมต้องทน ทน ทน

   ทนยิ่งกว่าควาย

   สุดท้ายที่เจ็บกว่าคือรู้ข่าวว่าเขากำลังจะแต่งงานกับคนที่พ่อแม่หาให้ เหมาะสมยิ่งกว่ากิ่งทองใบหยก

   แต่ผมน่ะหรือที่จะมีสิทธิ์เรียกร้องอะไรจากเขา

   “เรื่องนี้เดี๋ยวกูจัดการเอง มึงอยู่เฉยๆไว้”

   เจอมันพูดแบบนี้ถ้าคุณเป็นผมจะทำยังไง แม้กระทั่งคำว่า”รัก”เขายังไม่เคยพูดให้ผมได้ยินเลยสักครั้ง

   ผมไม่ใช่นางเอกที่เรียบร้อยแบบพจมาน ผมไม่ใช่คุณหญิงแย้มที่ใจกว้างให้ผัวมีได้หลายเมียเมื่อรู้ว่าเรามีลูกไม่ได้แบบในนางทาส(?)

   แต่ที่ผมยอม มีแค่เหตุผลเดียว คือ

   “ผมรักพี่ รักมากและคงขาดพี่ไปไม่ได้”

   ผมจึงได้แต่ทน ถึงแม้จะไม่เต็มใจ แต่ในเมื่อผมผิดเองที่เกิดมาเป็นผู้ชาย แล้วผมจะโทษใคร?



นักเขียนขอเม้าาาาา

หลังจากได้ฤกษ์ก็เลยมาเปิด OMG! เรื่องที่2

อย่างที่บอกชุดนี้เป็นไตรภาค ต่อจากหมดกัน

ก็เป็น OMG! โคตรเศร้า..รักเขาผมต้องทน

ใช่แล้วค่ะเรื่องนี้เป็นเรื่องราวของพี่เวอร์มุธกับเพทาย

แต่มันคงไม่ฮาหรือเกรียนเหมือนพี่เขียนกับเหนือแน่ๆ

อาจจะไม่ดราม่ามากแต่ขอฝากไว้ด้วยนะคะ

อ้อๆๆ ขอแนะนำตัวอีกทีเผื่อคนที่ไม่รู้จัก

นักเขียนชื่อแนนนะคะ เข้าไปพูดคุยกันได้ที่

https://www.facebook.com/nanznnyaoi

 

[liza sarin]

มาเจิมเรื่องใหม่ค่ะ 

[na-au]

  ช่วงนี้ปวดเอว  คนแก่ตามมาอ่านแล้วจ้า

 

[sukaz]

รู้ฉันรู้ว่ามันเป็นความผิดฉัน
รู้ทั้งรู้ว่ามันรุนแรงมากมาย
ที่ทำให้ใครหลายคน
เผชิญกับวันเลวร้าย
ไม่มีอะไร
จะพอชดใช้ได้เลย

เวลามันไม่ย้อนคืน
ให้ฉันได้แก้ตัวใหม่
และไม่มีทางใดให้เธอได้ย้อนคืนมา

อยากบอกกับเธอเหลือเกิน ว่าฉันเสียใจ
อยู่ตรงนี้ ก็ทุกข์ใจทุกๆ คืนวัน
อยากฝากถ้อยคำนี้ไป ให้เธอรับฟัง
โปรดเถอะนะอย่าโกรธฉันนาน
อยากให้เธอยกโทษให้กัน
อยากให้รู้ไม่เคยตั้งใจทำร้ายเธอเลย

ฉันไม่คิดให้มันลงเอยแบบนี้
ฉันไม่คิดอยากทำให้ใครร้าวราน
ที่ใครต่อใครหลายคน
ไม่ยอมยกโทษให้ฉัน
ก็พอเข้าใจ
ไม่เคยจะโทษใครเลย

เวลามันไม่ย้อนคืน
ให้ฉันได้แก้ตัวใหม่
และไม่มีทางใดให้เธอได้ย้อนคืนมา

อยากบอกกับเธอเหลือเกิน ว่าฉันเสียใจ
อยู่ตรงนี้ ก็ทุกข์ใจทุกๆ คืนวัน
อยากฝากถ้อยคำนี้ไป ให้เธอรับฟัง
โปรดเถอะนะอย่าโกรธฉันนาน
อยากให้เธอยกโทษให้กัน
อยากให้รู้ไม่เคยตั้งใจทำร้ายเธอเลย

เวลามันไม่ย้อนคืน
ให้ฉันได้แก้ตัวใหม่
และไม่มีทางใดให้เธอได้ย้อนคืนมา

อยากบอกกับเธอเหลือเกิน ว่าฉันเสียใจ
อยู่ตรงนี้ ก็ทุกข์ใจทุกๆ คืนวัน
อยากฝากถ้อยคำนี้ไป ให้เธอรับฟัง
โปรดเถอะนะอย่าโกรธฉันนาน
อยากให้เธอยกโทษให้กัน
อยากให้รู้ไม่เคยตั้งใจทำร้ายเธอเลย

อยากให้รู้ไม่เคยตั้งใจทำร้ายเธอเลย
...อ้างอิง http://sz4m.com/t6617

[hembetaro]

 

กะแล้ว  พี่เวอร์มุธต้องมีคู่  แต่สงสารนายเอกจุง

 

ปูเล 1  ไตรภาค  อีกภาคนึงขอเป็นอิพี่ว็อดก้านะ  ขอให้เป็นเคะแบบ SM ไปเรย

ปูเล 2   # เก็บกดมาจากน้องเหนืออ่าา

 

[tuktik_narak]

ตอนที่1

เพทาย

ชีวิตคนเราไม่ง่ายเลยที่เราจะอาศัยอยู่ได้โดยปราศจากความเครียด และมันไม่ง่ายเลยที่จะไม่ปราถนาหาสิ่งมาดับความเครียด ผมเป็นคนหนึ่งที่ชีวิตด้วยการมีความสุขครึ่งนึงและความทุกข์อีกครึ่งนึง แต่ผมพยายามที่จะไม่แสดงออกให้คนอื่นรู้มากนักว่าผมมีเรื่องอะไรในใจ


   หมับ

   แรงกอดรัดจากคนที่นอนอยู่ด้านข้างทำให้ผมยิ้ม ในหัวสมองหลงลืมเรื่องที่คิดไปหมดอย่างสิ้นเชิง นี่ก็เป็นความสุขของผม สัมผัสที่นุ่มนวล กลิ่นกายที่คุ้นเคย ถึงแม้ว่าสิ่งเหล่านี้จะไม่ได้เป็นของผมตลอดไปก็เถอะ

   “ทำไมตื่นเช้า”เสียงเข้มถามขึ้น ผมเกร็งตัวนิดๆเมื่อปลายจมูกกดลงบนลาดไหล่ ยังไงๆก็ไม่ชินกับสัมผัสที่วาบหวามนี้

   “ยังไม่ได้นอนต่างหาก”ผมตอบก่อนจะหมุนตัวหันไปเผชิญหน้ากับคนที่เป็นเจ้าของหัวใจของผม

   “ไปเที่ยวกันไหม”ผมขมวดคิ้ว ปกติตั้งแต่คบกันมาไม่เคยเลยที่อีกฝ่ายจะชวนผมไปเที่ยวก่อน จะมีแต่ผมที่งอแงอยากจะไป แต่ด้วยเวลาและหน้าที่การงานของอีกฝ่ายก็เลยทำให้ผมต้องชวดอยู่บ่อยๆ

   “ดูทำหน้า ไม่อยากไปกับพี่หรือ”ถามจบพร้อมกับริมฝีปากอุ่นประทับเข้าที่หน้าผากของผม ชอบจัง สัมผัสที่ไม่ได้เหมือนตอนมีเซ็ก แต่เป็นสัมผัสที่บ่งบอกว่ารัก

   “ว่างหรอ ผมไม่ไปก็ได้นะ”

   “ว่าง อยากพาเมียไปเที่ยว”ขอหน้าแดงก่อนห้านาที ผมมุดอกอีกฝ่ายปกปิดความเขิน ทำไมชอบพูดจาแบบนี้วะ

   “เพทาย”เขาเรียกชื่อผมเสียงนุ่ม จนผมต้องยอมเงยหน้าขึ้นมา ดวงตาคมกริบสบเข้ากับตากลมโตของผม ไม่ว่าจะผ่านมานานเท่าไหร่ ผมก็รู้สึกว่าแพ้ให้กับสายตาคู่นี้อยู่ตลอด

   “อื้ม”ผมครางรับ

   “รักพี่ไหม”เขาถามเสียงอ้อน ไม่บ่อยนักหรอกนะที่ผู้ชายคนนี้จะทำตัวแบบนี้ต่อหน้าผม ยิ่งต่อหน้าคนอื่นยิ่งไม่เคยหลุดมาดอาจารย์ผู้แสนเย็นชาเลย ทุกอย่างต้องเนี๊ยบ ทุกอย่างต้องเป๊ะ แต่นี้ก็ทำให้ผมยิ้ม รู้สึกดีที่ผมได้เป็นคนที่เห็นด้านอื่นๆของคนที่ผมรัก

   ด้านที่คนอื่นไม่มีวันได้เห็น

   “ผมรักพี่มากนะ พี่มุธ”ผมบอกเสียงดังฟังชัด เขามักจะถามผมเสมอว่าผมรักเขาไหม จริงๆแล้วเขาไม่น่าถามด้วยซ้ำว่าผมรักเขาไหมเขาน่าจะถามผมว่าผมรักเขามากเท่าไหนน่าจะดีกว่า

   “แล้วพี่รักผมไหม”ผมถามเขาบ้าง ในใจนี่เต้นตึกตักๆเหมือนกลองตี

   “นอนกันดีกว่า”

   ผมหน้าเศร้าลงไปนิดหนึ่งแต่ก็พยายามฝืนยิ้มเอาไว้ เขาเลี่ยง เลี่ยงที่จะไม่บอกว่ารักผมหรือเปล่า และมันก็เป็นแบบนี้ทุกครั้งตั้งแต่เราคบกันมา

พี่มุธไม่เคยบอกว่ารักผมสักครั้ง บางครั้งการกระทำกับคำพูดก็ควรมีความสำคัญเท่ากันๆ ต่อให้พี่มันแสดงออกว่ารักผมมากเท่าไหร่ แต่พี่มันไม่เคยพูดให้ผมได้ยินเลย ความมั่นใจมันก็สั่นคลอนลงทุกทีๆ

“อื้อ”ผมครางเสียงสั่นเครือ

ผมมุดหน้าลงไปกับอกพี่มันเพื่อปิดบังร่องรอยน้ำตา ทำไม? ผมไม่เข้าใจว่าทำไมแค่คำว่ารักพี่มันถึงบอกผมไม่ได้ ห้าปีเชียวนะ ตลอดห้าปีผมไม่เคยได้ยินเลย แล้วผมก็ไม่กล้าพอที่จะโวยวายและเรียกร้องอะไรจากพี่มันให้เยอะแยะด้วย

ผมกลัว

กลัวว่าถ้าผมทำตัวน่ารำคาญแล้วพี่มันจะทิ้งผมไป ผมทนไม่ได้ ผมอยู่ไม่ได้แน่ๆถ้าถึงวันที่พี่มันต้องไปมีคนอื่น

ขนาดว่าผมกับพี่มันคบกัน ไม่มีใครเลยที่รู้เรื่องนี้ ขนาดว่าผมสนิทกับวิสกี้น้องชายของเขาวิสกี้มันก็ยังไม่รู้เรื่อง จะมีก็แต่ไอ้ซันเพื่อนสนิทของผมที่รู้เรื่องนี้ เวลาที่ผมเสียใจ น้อยใจก็มีมันนี่แหละที่คอยรับฟังผม

“ถึงพี่ไม่พูด ทายก็น่าจะรู้นะ”พี่มันบอกผม ในขณะที่ผมกำลังซ่อนรอยน้ำตา

จะว่าไปแค่นี้ก็พอแล้วนี่ ถึงแม้ว่าห้าปีพี่มันจะไม่เคยบอกรัก แต่พี่มันก็ไม่เคยมีคนอื่นเลยนะ ผมคิดว่าผมเชื่อใจพี่มุธได้ แล้วผมจะต้องกังวลทำไม

“ครับ”ผมรับคำก่อนที่ผมกับพี่มันจะหลับไปด้วยความเพลียอีกครั้ง

.

.

.



ผมตื่นแต่เช้าเพื่อเตรียมเสื้อผ้าใส่กระเป๋า เมื่อคืนหลังจากที่พี่มุธชวนผมไปเที่ยวพักผ่อน ผมก็ยังคิดอยู่เลยนะว่าพี่มันจะแกล้งๆเล่นหรือเปล่า แต่พอตื่นเช้ามาพี่มันก็ปลุกบอกให้ผมรีบไปอาบน้ำ จะได้รีบไป

ผมก็งงๆนะแต่พอตั้งสติได้ก็รีบวิ่งปรู๊ดเข้าห้องน้ำทันที ไม่ใช่อะไรนะเดี๋ยวพี่มุธเปลี่ยนใจผมก็แห้วแดกอีก

ผมเก็บของใส่กระเป๋าเรียบร้อย กระเป๋าเสื้อผ้าสองใบพร้อมทั้งของใช้ส่วนตัวอีกเล็กน้อย สำรวจอีกครั้งจนแน่ใจว่าไม่ขาดอะไรจึงเดินไปปลุกคนที่ยังนอนอยู่ให้ลุกขึ้นไปอาบน้ำ

“พี่มุธ ตื่นได้แล้ว”ผมก้มลงไปกระซิบเบาๆที่ข้างหู พี่มันยุกยิกไปมาก่อนจะค่อยๆเปิดเปลือกตาขึ้น

จุ๊บ

พี่มันยื่นปากมาประกบกับริมฝีปากผมเบาๆก่อนจะผละออกไป ผมยิ้มมีความสุข รู้สึกอยากให้เวลามันหยุดอยู่ตรงนี้นานๆ

เวลาที่มีแค่เราสองคน

“สิบนาที รับรองเสร็จ”พี่มันว่ายิ้มๆแล้วกูเดินหยิบผ้าเช็ดตัวหายเข้าไปในห้องน้ำทันที

ผมหิ้วของออกมาวางไว้ข้างนอก เข้าครัวไปชงกาแฟแล้วก็ปิ๊งขนมปังสองแผ่น เพื่อให้คนในห้องได้ทานรองท้องก่อนจะต้องขับรถไปไกล

ทริปวันนี้เห็นพี่มุธบอกว่าจะพาไปพัทยา เพราะมันไม่ไกลมากไปกันสองวันหนึ่งคืน เพราะว่าวันหยุดพี่มันมีน้อย แค่นี้ก็พอแล้ว จริงๆต่อให้พี่มันบอกว่ามีเวลาแค่วันเดียว หรือแค่ไม่กี่ชั่วโมง ผมก็พอใจมากๆแล้ว

“หอมจัง”พี่มันเดินออกมาจากห้องก่อนจะตรงมาที่โต๊ะกินข้าว

“แน่นอน ก็ผมทำนิ”ผมบอกกลับยิ้มๆ พี่มันส่ายหน้าไปมาขำๆ

ผมมองพี่มันกินของที่ผมทำด้วยความสุข ผมยิ้มจนเหมือนคนบ้าแต่พี่มันไม่เห็นหรอก ทำไมกันนะผมรู้สึกว่าเวลาที่เรียบง่ายแบบนี้ก็เป็นเวลาที่ผมมีความสุขที่สุดแล้ว จริงๆไม่ต้องไปถึงพัทยาก็ได้นะ อยู่ด้วยกันสองคนที่ไหนก็ได้ผมก็โอเค

“เราล่ะกินรึยัง”พี่มุธถามผม

“ไม่หิวนี่นา”จริงๆผมดื่มนมรองท้องไปแล้วแก้วนึง มันติดเป็นนิสัยไม่ค่อยชอบกินอะไรตอนเช้า

“จริงๆเลยนะ ผอมจนจะไม่มีแรงเดินอยู่แล้ว”พี่มันว่าไม่จริงจัง ผมทำหน้าบู้ใส่ พี่มันหัวเราะเบาๆก่อนจะลุกขึ้นยืน เป็นอันว่าการกินเสร็จแล้วและก็พร้อมที่จะเดินทางกัน

ผมนั่งเลือกเพลงอยู่บนรถอย่างอารมณ์ดี บางทีหันไปมองคนขับเราก็จะส่งยิ้มให้กันบ้าง ผมมีความสุขมากๆ แค่ได้ยิ้ม ได้หัวเราะ ได้อยู่ด้วยกัน ผมก็พอใจแล้วนะ

“ฟังแผ่นนี้นะ”ผมบอก พี่มุธพยักหน้าน้อยๆเป็นเชิงอนุญาต

เพลงสากลฟังสบายๆสไตล์ที่ผมชอบขับกล่อมเบาๆ ผมยิ้มกว้างอย่างบอกไม่ถูก

“หิวไหม”พี่มุธถามขึ้นระหว่างทางไปพัทยา

ผมหันมองหน้าพี่มันนิดๆ แล้วก็พยักหน้าจนคอเกือบหลุด เกือบลืมไปเลยว่าเมื่อเช้ากินแค่นมแก้วเดียว จะว่าไปตอนนี้ท้องก็เริ่มส่งเสียงประท้วงซะแล้ว

“ทนอีกนิดได้ไหม เดี๋ยวพาไปกินอาหารทะเล”พี่มันหันมาถาม ผมยิ้มตอบ ได้อยู่แล้วเพราะผมชอบกินปูที่สุด ><

ถึงจะบอกว่าให้รอก่อนก็เถอะ ตอนนี้ผมก็มาเข้าเซเว่นซื้อของกินรองท้องก่อนอยู่ดี เพราะพี่มุธนั่นแหละที่เป็นคนแวะเข้าปั๊มเพื่อให้ผมมาเลือกซื้อขนม

ผมเลือกขนมปังไปสองสามอย่าง แล้วก็น้ำเปล่าหนึ่งขวดไม่อยากกินเยอะครับ เดี๋ยวผมจะกินปูไม่คุ้ม

“ทำไมซื้อน้อยจัง”พี่มันถามตอนเห็นถุงขนมในมือ ผมยิ้มแหยๆ

เมื่อกี้พี่มุธไม่ได้เข้าไปกับผมหรอกครับ เขานั่งรออยู่บนรถ แต่ก็ดีแล้วเพราะพนักงานที่นี่หน้าตาสวยทั้งนั้นเลย ผมหวงผมไม่อยากให้ใครเห็นสุดหล่อของผม คึคึ

“จะถึงรึยัง”ผมชะเง้อชะแง้มองถนนข้างหน้า ปากก็ถามตลอดว่าถึงหรือยังๆ ถามตั้งแต่เข้าเขตชลบุรี จนตอนนี้ผ่านมาเป็นชั่วโมงแล้วก็ยังถามอยู่ ก็แหมคนมันตื่นเต้นนี่นา

“อีกแปปเดียว หึหึ”พี่มันขำๆ ผมก็หัวเราะตาม

เย้ๆๆๆๆๆๆๆ

ตอนนี้ถึงแล้ว พัทยาผมนี่ตื่นเต้นโคตรๆ อยากวิ่งบนชายหาดจะแย่ ผมกระดี๊กระด๊าจนพี่มุธต้องบอกว่าถ้ายังไม่รีบเอาของขึ้นไปเก็บ จะเอาผมไปปล่อยไว้กับปูลมในทะเล บวู อะไรอ่ะ เชอะๆ

“สวยเนอะ”ผมบอกตอนเดินเข้ามาในห้องพัก รีสอร์ทที่นี่รู้สึกว่าจะเป็นคนรู้จักกันกับี่มุธด้วย เลยมีห้องว่างพร้อมเสมอ ห้องสวยมาก ราคาเป็นกันเอง มองออกไปด้านนอกเห็นวิวโคตรแจ่ม

“อื้ม สวย”

“ไปกินปูกันได้รึยัง”ผมหันมาถาม

พีมุธยืนเปลี่ยนเสื้อผ้าอยู่หน้าตู้เสื้อผ้า ตอนแรกพี่แกมาแบบจัดเต็มมากครับ เสื้อเชิ้ตใส่ในกางเกงสแล็คสีดำ รองเท้าหนังหัวแหลม แต่จะพูดว่าก็ไม่ได้พี่แกบอกว่าถ้าไม่แต่งแบบนี้ออกจากบ้าน พี่แกจะไม่มั่นใจ โคตรเว่อร์เลยอ่ะ

“ไปครับ”พี่มันเปลี่ยนเสร็จพอดีก็เดินมาจูงมือผมให้ออกไปกินปูกัน

พี่มันพาผมเดินลัดเลาะๆ จนไปเจอร้านอาหารทะเลร้านหนึ่ง ไม่ใหญ่มากแต่คนแน่นเอี๊ยด เข้าไปถึงตอนกแรกก็เกือบจะได้นั่งรอ แต่พอดีว่ามีโต๊ะนึงเขาเช็คบิลพอดี ก็เลยได้นั่งเลย

ผมสั่งปูนึ่งมาสามโล มีประมาณหกตัว เพราะปูตัวใหญ่มากๆ ผมนี่ยิ้มหน้าบาน ของโปรดๆ ผมชอบมันมากกว่ากุ้งอีกนะ เพราะว่ากุ้งหากินได้บ่อยแต่ปูนี่ต้องมาถึงถิ่นทะเล มันถึงจะสะใจ

“ปูตัวโตๆ แกะให้หน่อย”ผมหยิบปูมาตัวหนึ่งยื่นไปใส่ไว้ในจานพี่มุธ

“โตแล้วแกะเอง”แต่เหมือนว่าพี่มันจะแข็งข้อนะวันนี้ เพราะว่าพี่มันตักปูมาคืนใส่จานผม แถมยังทำหน้าตายไม่ยอมแกะให้อีกต่างหาก

“แกะไม่เป็นนี่ นะๆ แกะให้หน่อยนะๆ”ผมเปลี่ยนเสียงอ้อน ยังไงก็ต้องยอมแกะให้แน่ๆ

“ไม่เอา แกะเอง”ทำไมคราวนี้พี่มันใจแข็งจัง ผมนี่เริ่มหน้างอละปกติผมยอมทำให้ทุกอย่างแต่ปู มันก็รู้ว่าผมแกะไม่เป็น ผมไม่เคยแกะเลยด้วยซ้ำ ทุกครั้งจะเป็นพี่มันคอยแกะเอาเนื้อมาวางใส่จานผมตลอด แต่ทำไมคราวนี้มันถึงต่อต้านผม

“ไม่กินแล้ว”ผมวางช้อนเสียงดัง จะร้องไห้แล้ว ทำไมไม่ตามใจผมบ้าง แค่แกะปูทำไมถึงทำให้ผมไม่ได้ หรือว่าไม่รักผมเหมือนแต่ก่อนแล้ว ใช่สิ อะไรๆมันก็เปลี่ยนไปแล้วสินะ

“อย่างอแงน่า”พี่มันว่าเสียงหน่ายๆ ผมหันหน้าหนีกอดอกหลังตรง ความอยากอาหารหายไปเสียดื้อๆ ลำพังแค่คิดว่าพี่มันไม่รักผมก็พอทนอยู่แล้ว นี่ยังมาเริ่มมีอาการว่าไม่สนใจกันอีกแบบนี้ จะให้ผมคิดยังไง

“ไม่รักผมจริงๆสินะ”ผมพูดเยาะเย้ยตัวเอง ทั้งเรื่องปูเรื่องแสนแปดเรื่องมันทำให้ผมคิดมาก เสียใจ จนบางครั้งก็ชอบเผลองี่เง่า แต่ถ้าไม่ใช่เพราะรักแล้วผมจะเป็นแบบนี้ทำไม ใช่ไหม?

“เฮ้อ ที่อยากให้แกะเอง ก็เผื่อเอาไว้ถ้าวันนึงพี่ไม่อยู่แล้วใครจะแกะให้เรากิน พี่ไม่ได้อยุ่กับเราได้ตลอดเวลาหรอกนะ”พี่มันเอื้อมมือมาจับหน้าผมให้หันไปมองตา ก่อนจะพูดด้วยเสียงจริงจัง

“ละ แล้วพี่จะไปไหนล่ะ”ผมถามเสียงเครือ ทำไมพูดแบบนี้ พี่มันจะไปไหน

“ไม่ได้ไปไหน แค่พูดเผื่อไว้ ถ้าวันนึงเราเกิดไม่ได้อยู่ด้วยกัน”พี่มันตอกย้ำความคิดมากของผมให้เพิ่มพูนขึ้น

ถ้าผมแปลความหมายในประโยคนั้นไม่ผิด พี่มันคงตั้งใจจะบอกว่า ยังไงซะวันนึงเราก็ต้องเลิกกันแบบนั้น ใช่ไหม?

“พี่จะทิ้งผมเหรอ”ผมถามสิ่งที่ใจคิด รู้สึกตัวอีกทีก็ตอนที่น้ำอุ่นๆไหลออกจากตา

“ทำไมคิดอย่างนั้น”

“ก็พี่พูดเหมือน ฮึก ว่าเราจะไม่ได้อยู่ด้วยกันตลอดไป”

ผมยังจำได้ดี วันแรกที่เราคบกัน พี่มันเคยบอกว่า เราจะอยู่ด้วยกันตลอดไป เพราะผมรักมาก ผมเชื่อ ผมยอม ให้ผมทำยังไงก็ได้เพียงแค่ให้ผมกับพี่มุธรักกันแบบนี้ต่อไปเรื่อยๆ ยอมแม้กระทั่งปิดบังคนรอบข้าง ไม่ให้ใครรู้ในความสัมพันธ์

ซันเคยถามว่า คบกันรักกัน แต่บอกใครไม่ได้ มันเหมือนคนรักกันตรงไหน มันไม่ต่างอะไรกับการเป็นชู้คนอื่น ผมไม่ได้ตอบ เพราะไม่รู้จะตอบว่ายังไง แต่คำตอบในใจของผมก็คือ

ผมรักผู้ชายคนนี้

ก็แค่รัก

“คิดไปไกลแล้ว พี่หมายถึงวันนึงเพทายอาจจะได้ไปทำงานในที่ไกลๆ พี่อาจจะต้องไปเรียนต่อ อะไรแบบนี้ ยังไม่ได้พูดสักคำว่าจะเลิก”พี่มันเดินมานั่งเก้าอี้ตัวข้างๆผมก่อนจะดึงหัวผมให้ไปซบกับอกของพี่มัน

โชคดีที่โต๊ะของเราค่อนข้างอยู่ในมุมอับ แต่จริงๆคนที่มาก็เป็นฝรั่งซะส่วนใหญ่ จึงไม่ค่อยเป็นเรื่องแปลกที่จะเห็นผู้ชายสองคนกอดกันในร้านอาหาร

“สัญญาสิ ว่าจะไม่ทิ้งผม พี่มุธสัญญาสิ”ผมเงยหน้ามองพี่มันทั้งน้ำตา เขย่าเสื้อพี่มันอย่างขอร้อง

“สัญญาครับ จุ๊บ”พี่มุธยังพูดหนักแน่นเสมอ มันกดจูบหน้าผากของผมหนึ่งทีก่อนจะยิ้มให้

ผมยิ้มกว้างรีบเช็ดน้ำตา ไม่อยากทำตัวให้พี่มันรำคาญไปมากกว่านี้ ผมรู้ว่าพี่มุธก็เหนื่อย ทั้งเรื่องงานที่มหา’ลัย แล้วไหนจะเรื่องงานที่บ้านอีก แต่ผมเป็นแฟนผมก็มีมุมที่อยากเรียกร้องความสนใจบ้างเหมือนกัน

“รีบกินสิ ปูจะกลับคืนร่างอยู่แล้ว”พี่มันพูดติดตลกเพื่ออยากสร้างบรรยากาศให้ครึกครื้นกว่าเดิม

“ครับ”

ผมกลับมานั่งตัวตรง รู้สึกดีขึ้นกว่าตอนแรก อย่างที่บอกผมไม่อยากทำตัวให้มีปัญหา เป็นไปได้ผมอยากเป็นแฟนที่น่ารัก ไม่อยากสร้างความลำบากอะไรให้พี่มันเลยสักอย่าง

“เดี๋ยวพี่ทำให้ เอามานี่มา”พี่มันพูดตอนเห็นผมกำลังพยายามงัดกระดองปูออกด้วยท่าทางน่าตลก

“มะ ไม่เป็นไร ผมจะพยายามทำเอง”ผมหันไปบอกพี่มัน ใบหน้าผมยิ้มแต่ในใจไม่ได้ยิ้มตามไปด้วย ผมไม่ได้อยากทำหรอก ก็ผมแกะไม่เป็นนี่ แต่ผมกลัวพี่มันจะหงุดหงิดที่ผมเอาแต่เรียกร้องตลอดเวลา

“แล้วทำได้ไหม”

“ต้องทำให้ได้สิ เผื่อไม่มีพี่ ใครจะแกะให้ผมกิน”ผมบอกเสียงแอบสั่นเล็กๆ แต่ผมก็ยังพยายามจะส่งยิ้มไปให้พี่มันเพื่อบอกว่าผมไม่เป็นอะไร

“เอามาพี่แกะให้ เดี๋ยววันหลังจะสอนแกะนะ”พี่มันพูดเสียงนุ่ม เป็นเสียงที่ผมชอบฟังที่สุด เสียงที่ผมได้ฟังทีไรจะรู้สึกสบายตัว

“เอางั้นหรอ”ถามอีกครั้งเพื่อความแน่ใจ

“ครับ”พี่มันยิ้มนิดๆแต่โคตรหล่อ ผมก็ยิ้มตอบกลับไปอัตโนมัติ เราสองคนยิ้มให้กัน ถึงไม่ต้องพูดแต่ก็รู้สึกได้ถึงความรู้สึกที่มอบให้กันผ่านดวงตา

เพียงแต่ว่าความรู้สึกเหล่านั้นพี่มุธไม่เคยถ่ายทอดผ่านตัวอักษรหรือน้ำเสียงเลยก็เท่านั้น

หลังจากกินปูเสร็จพี่มุธก็พาผมมาเดินเล่นที่ชายหาด พวกเราอยู่กันที่พัทยาเหนือ ผมก็ไม่ค่อยรู้เรื่องอะไรหรอก พี่มุธพามาก็ใจง่ายตามเขามาเท่านั้นแหละ อิอิ


“ชอบไหม”คนข้างตัวหันมาถามผมด้วยรอยยิ้ม หล่อจริงๆ

“มากๆ ผมอยากอยู่แบบนี้ต่อไปเรื่อยๆ”ผมบอก มองพี่มันด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความรัก

ผมไม่เคยคิดเลยว่าชีวิตนี้จะรักใครได้มากขนาดนี้ ไม่เคยคิดเลยจริงๆ จนกระทั่งห้าปีก่อน ตอนนั้นผมอยู่ประมาณม.ห้าจะขึ้นม.หกได้มั้ง ผมถึงได้รู้จักคำว่ารัก

ผมเจอพี่มุธครั้งแรกที่สถาบันสอนพิเศษ ผมเรียนกับเพื่อนอยู่แถวๆพญาไท แต่มันมีอยู่อาทิตย์นึงที่พี่คนที่สอนวิชาคณิตเขาไม่สบายมาสอนไม่ได้ก็เลยให้เพื่อนมาสอนแทน ตอนผมเห็นครั้งแรกผมก็ละสายตาจากพี่มุธไม่ได้เลย ใช่ครับ พี่มุธเป็นคนมาสอนแทนเพื่อน อาทิตย์นั้นผมจำได้ว่าผมเรียนไม่รู้เรื่องเลย ผมเอาแต่มองหน้าพี่มัน จนเพื่อนต้องสะกิดเรียกสติอยู่หลายครั้ง


ผมไม่ใช่เกย์ แต่ทำไมไม่รู้ถึงสนใจผู้ชาย จริงๆผมสนใจพี่มุธแค่คนเดียวมากกว่า จนเรียนจบคลาส พี่มันก็กลับไป ตอนนั้นผมใจแป้วมากเลยเพียงแค่คิดว่าจะไม่ได้เจอกันอีกแล้ว อย่างที่บอกว่าพี่มุธมาสอนแทนแค่อาทิตย์เดียว แถมตลอดเวลาที่เรียนพี่มันไม่สนใจผมเลยสักนิด

ผมนั่งซึมอยู่หลายวันจนอาทิตย์ถัดมา พี่เบิ้ม พี่ที่สอนคณิตผมก็กลับมาสอนเป็นปกติทั้งๆที่ผมภาวนาให้พี่มันไม่สบาย ฮ่าๆๆ โคตรเลว แต่ผมคิดแบบนั้นจริงๆนะ

“เพทายๆ มีพี่คนนึงฝากไอ้นี่มาให้เราอ่ะ”

ตอนนั้นผมจำได้ว่าผมงงโคตรๆ ใครฝากวะปกติก็มีคนเอาขนมมาให้อ่ะนะแบบพิศวาสอะไรเงี้ย แต่ไม่มีใครเป็นความลับขนาดนี้มาก่อน ตอนแรกผมกะจะทิ้งซะด้วยซ้ำแต่ชื่อผู้ส่งที่อยู่เขียนหัวกระดาษทำให้ผมต้องเปิดออกอ่าน

From Vermouth

ตึกตัก ตึกตัก

“ไอ้เชี่ย พี่เวอร์มุธ”ผมตื่นเต้นโคตรๆ พี่มันเขียนจดหมายมาหาผมครับ เพราะตอนนั้นแบบไม่รู้เบอร์ไม่มีเฟส ไม่มีอะไรใดๆทั้งสิ้น เนื้อหาก็ไม่มีอะไรมาก พี่มันนัดผมไปดูหนังวันถัดไปสิบโมงแค่นั้น

ตอนแรกผมก็กะจะเล่นตัวอ่ะนะ แต่ไม่เอาอ่ะเล่นมากๆเดี่ยวหลุดมือ

เดทแรกของผมพี่มันไม่พูดอะไรเลย จนผมใจแป้วคิดในใจว่าที่พี่มันนัดมาเที่ยวคงเป็นเพราะเอ็นดูเหมือนน้องชายหรือเปล่าจนตอนที่พี่มันไปส่งมันถึงได้พูดขึ้น

“เป็นแฟนกันไหม”

ผมนั่งหน้าแดง ตกใจนิดๆที่พี่มันก็ชอบผมเหมือนกัน

“ฮะ อะไรนะครับ”ผมแกล้งตกใจ แต่จริงๆในใจนี่ตกลงเรียบร้อยละ

“จะจีบตั้งแต่เมื่อวานแล้ว แต่พอดีมีนักเรียนอยู่เยอะเลยไม่กล้าแสดงตัว”พี่มันพูดนิ่งๆ เหมือนไม่เขินไม่อายอะไรสักนิด ผิดกับผมหูแดงลามยันไส้อ่อน

“จะ จริงเหรอ”

“อื้ม ตกลงจะคบไหม”พี่มันถามได้ห่ามมาก แต่ผมชอบอ่ะ ><

“อะ อื้ม”

ผมจำได้ว่าหลังจากที่ตอบตกลงผมก็โดนพี่มันจูบแบบมาราธอนเกือบสามนาที ผมเหมือนตายแล้วเกิดใหม่มากๆอ่ะ

สองปีถัดมาผมเสียตัวให้พี่มันครั้งแรก ตอนที่ผมขึ้นปีหนึ่งจะขึ้นปีสอง ไม่อยากจะเล่าเลย ว่าได้กันครั้งแรกในมหา’ลัยนั้นแหละ ในห้องทำงานพี่มันเลย ผมตั้งสอบเข้าที่นี่เพราะพี่มันเป็นอาจารย์อยู่ ตอนแรกก็ตื่นเต้นกลัวมีคนเปิดประตูเข้ามาเห็น แต่สุดท้ายก็ไม่มีใครมาแล้วผมก็เสร็จไปตามระเบียบ

“’ถ้างั้นถ้าว่างพี่จะพามาใหม่ ดีไหม?”พี่มุธถามผม ผมหน้ายู่ลงนิดหน่อย

“เปล่า ผมอยากอยู่แบบนี้ตลอดไปคืออยากอยู่กับพี่ตลอดไปที่ไหนก็ได้ผมไม่ซีเรียสหรอก”ผมบอกยิ้มๆ พี่มันรวบตัวผมเข้าไปกอด

พี่มุธจูบที่หน้าผากผมหนึ่งทีเบาๆ ผมหลับตาพริ้มกอดเอวพี่มันแน่น รู้สึกดีจัง การที่ได้อยู่กับคนที่เรารักมันดีแบบนี้นี่เอง

“ครับ พี่จะทำทุกอย่างเพื่อให้เราได้อยู่ด้วยกันตลอดไป”พี่มันพูด ผมสนอะไรทั้งนั้นแค่พี่มันพูดว่าจะไม่ทิ้งผมไปก็พอแล้ว

“ผมรักพี่นะ รักมาก และผมก็คงอยู่ไม่ได้ถ้าขาดพี่”ผมบอก

ประโยคนี้ผมพูดเกือบจะทุกวัน ผมอยากให้พี่มันรู้ว่าผมรักพี่มุธมากแค่ไหน รักมากกว่าชีวิตของผมซะอีก

“อย่าลืมรักตัวเองนะเพทาย สัญญาสิ”ผมยิ้มพยักหน้าเป็นคำสัญญา

ผมไม่รู้ว่าวันพรุ่งนี้จะเกิดอะไรขึ้น แต่ผมคิดว่าแค่วันนี้เรามีความสุขกับคนที่เรารักก็น่าจะพอแล้ว ส่วนวันข้างหน้าก็คือวันข้างหน้าเอาไว้ให้ปัญหามาแล้วเราค่อยช่วยๆกันแก้ไขอีกทีจะดีกว่า

นอกซะจากว่าปัญหาข้างหน้ามันจะยิ่งใหญ่จนทำให้ผมหมดแรงสู้ก็เถอะ




นักเขียนขอเม้า

ฝากนิยายเรื่องนี้ของแนนด้วยนะคะ

OMG! โคตรเศร้า..รักเขาผมต้องทน

ภาคต่อจาก

OMG! หมดกัน..มันเอาผมเป็นเมีย

http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=37996.0

เข้าไปพูดคุยกันในเพจ NanZnn

https://www.facebook.com/nanznnyaoi

 

[♠DekDoy♠]

นายเอกที่ทน ทน และ ทน ไม่ค่อยชอบอ่ะนะ แต่ก็จะติดตามต่อค่ะ อยากรู้ว่าจะทนได้นานแค่ไหน

[ทั่วหล้า]

เย้ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ    เวอร์มุธ x เพทาย ลงเล้าเป็ดแล้ว!ชอบเรื่องนี้มากกกกกกก!ดราม่าหนัก แต่ให้แง่คิดในความรักแบบชายรักชายดี ชอบ!ปลื้มมม!!!!!! จะติดตามรออ่านไปเรื่อยๆครับ!

[Aomampapeln]

พี่มุธนี่น่าจะเป็นเจ้าชายน้ำแข็งได้เลยนะเนี่ย^^"สงสัยจะต้องเตรียมผ้าเช็ดหน้าไว้ซะก่อนล่ะมั้งเยือนจะมีดราม่าอยู่ไม่น้อยเหอะๆๆ
ติดตามเรื่องนี้ด้วยคนเจ้าค่ะ

[hembetaro]

 

สงสารเพทายมว๊ากกกกอ่ะ...เรื่องนี้

[snowboxs]

เรื่องนี้ออกแนวมาม่านิด ๆ
แต่เล่นเอาน้ำซึม สงสารเพทายจัง

[liza sarin]

 สงสารเพทาย

[na-au]

   คนแก่สงสารหลานเพทายจังเลย

 

[bulldog17]

จะทนได้นานแค่ไหน

ไม่เพทายก็คนอ่านจะตายกันไปข้างนึง

[sukaz]

เทอทำฉันหน่วงงงงงงงง

 

[tuktik_narak]

ตอนที่2

   มาหาพวกไอ้เหนือที่คณะวิศวะ ไม่มีอะไรทำก็เลยชวนไอ้ซันมา ใจจริงอยากมาหาอาจารย์ที่อยู่คณะนี้มากกว่า ฮ่าๆๆ

   “หิวข้าวไหมมึง”ไอ้ซันมันถาม ผมส่ายหัว ถึงหิวก็ไม่กิน เพราะวันนี้มีนัดจะไปกินข้าวกับใครบางคน

   “หึ ไม่ใช่ว่ารอใครอยู่หรือไง”นั่น เสือกรู้ดี

   “แน่สิ ฮ่าๆ”ผมตอบอย่างอารมณ์ดี เลยไม่ทันได้สังเกตว่าเมื่อกี้ไอ้ซันมันทำหน้ายังไง

   “ถามจริง อึดอัดบ้างไหมที่คบกันแต่ต้องหลบๆซ่อนๆ”

   ผมมองหน้าคนถาม ตั้งแต่เป็นเพื่อนกันมาคำถามนี้หลุดออกจากปากมันนับครั้งไม่ถ้วนแล้ว

   “ก็ตอบไปหลายครั้งแล้วว่าไม่เลยสักนิด”

   “เฮ้อ กูยังอึดอัดแทนเลย”มันบ่น ผมยิ้มยกมือขึ้นไปบีบๆไหล่มันอย่างเอาใจ

   “เอาน่า อย่างน้อยกูกับเขาก็คบกันมาตั้งห้าปี แถมยังไม่เคยมีข่าวชู้สาวด้วยนะเว้ย”ผมบอก ก็จริงอย่างที่ผมพูดนั่นแหละ อย่างน้อยพี่มุธมันก็ไม่ใช่คนเจ้าชู้ แต่ก็ใช่ว่าจะไม่มีนะก็ตัวเขาออกจะหล่อขนาดนั้นเป็นธรรมดาที่จะต้องมีผู้หญิงมาให้ท่า แต่เราคบกันด้วยความเชื่อใจไง

   “ช่างเหอะ พวกไอ้เหนือมันมาพอดี”ผมกลับมาทำหน้าตาปกติ พอดีกับพวกไอ้เหนือทั้งสี่คนมันเดินมา

   “ว่าไงพี่ ลมอะไรหอบมาคร๊าบบบบ”ไอ้น้องแพะมันทักขึ้นมา ยกมือไหว้กันตามประสา พวกผมก็ยิ้มๆ

   จะว่าไปพวกผมก็สนิทกับพวกมันพอสมควร ผมกับซันเป็นเพื่อนกันมาตั้งแต่ม.ต้น แต่เรียนกันคนละโรงเรียน ส่วนพวกไอ้น้องเหนือกับวิสกี้เป็นน้องโรงเรียนไอ้ซัน เออ โลกมันก็กลมจริงๆนะ กลมถึงขนาดที่ว่า พี่มุธเป็นพี่ชายของวิสกี้ และยังเป็นลูกพี่ลูกน้องกับไอ้เหนืออีก

   ทุกครั้งที่ผมเห็นวิสกี้ความรู้สึกผิดจะตีใจผมจนจุกไปหมด มันเป็นความรู้สึกของคนที่แอบอยู่ในมุมมืด กลัวไปหมดทุกอย่างว่าถ้าวันนึง วิสกี้กับเหนือรู้ขึ้นมาว่าพี่ชายที่รักของพวกเขามีแฟนแล้ว พวกน้องๆจะว่ายังไง

   อาจจะรับได้

   และก็อาจจะรับไม่ได้

   ซึ่งถ้าเป็นอย่างหลังผมบอกได้เลยว่าผม ก็คงตัดสินใจลำบาก

   “กูหิวข้าวน่ะ แต่ไม่มีเพื่อนไปกิน”พอไอ้ห่าซันพูดจบ ทุกคนก็หันมามองผม จะบอกได้อย่างไรเล่าว่ากูมีนัดแล้วน่ะ><

   “พี่ทายล่ะ ทำไมไม่ไปกินเป็นเพื่อนพี่ซัน”วิสกี้มันว่า ผมสะดุ้งนิดๆอย่างคนมีความผิดติดตัว แต่ก็พยายามที่จะทำหน้าให้เป็นปกตินะ

   “เอ่อ”ไม่รู้จะพูดยังไง เหมือนว่ายังคิดคำตอบไม่ทัน

   ผมมองหน้าวิสกี้ น้องมันทำหน้านิ่งๆ ไม่ได้หยิ่งนะแต่คือหน้ามันจะแบบไม่ค่อยยิ้มอ่ะ แต่ยิ่งเป็นแบบนี้ผมก็ยิ่งกลัวดิ เพราะอ่านความรู้สึกน้องมันไม่ออก

   “มันแดกมาแล้วอ่ะดิ หนีพี่ไปกินกับสาวๆมา”เป็นอีกครั้งที่ไอ้ซันเป็นคนตอบแทนให้ผม

   “พี่ทายแม่งงงง”ผมเห็นวิสกี้มันยิ้มนิดๆ จริงๆน้องมันก็คงไม่รู้เรื่องอะไรหรอก มีแต่ผมที่ประหม่าเอง กลัวไปหมดว่าจะถูกจับได้น่ะ

   “ไปหาข้าวแดกกันดีกว่า”ไอ้ซันพูดขึ้น ทุกคนพยักหน้ารับแล้วพวกผมก็ยกโขยงกันไปร้านข้าวหลังมหา’ลัย

   ผมเดินไปกับพวกมันด้วย ยังไม่ถึงเวลาที่นัดกันไว้กับพี่มุธ ถึงไม่ได้ไปกินก็ได้ไปนั่งคุยกันก็ยังดี

   อย่างน้อยก็ไปเพื่อปกปิดความผิดตัวเอง ผมพยายามแล้วที่จะทำตัวให้เป็นปกติ ผมพยายามจริงๆ


   .

   .

   “พวกพี่กลับยังไงกัน”ไอ้ดินถามขึ้นหลังจากที่พวกผมทานข้าวกันเสร็จเรียบร้อย

   ซันหันมามองผมเหมือนรู้กัน ผมมองพวกมันตาใส ไม่อยากหลบสายตาเดี๋ยวจะหาว่ามีพิรุธ

   “เดี๋ยวพี่ไปส่งไอ้ทายเอง วันนี้มันมากับพี่น่ะ”

   “อ่อๆ งั้นพวกผมกลับก่อนนะ”

   “อื้ม”
   “ไปส่งกูที่หน้าตึกวิศวะนะ”ผมบอกมันตอนเดินขึ้นมานั่งบนรถแล้วเรียบร้อย วันนี้ไอ้ซันมันเอารถมา ซึ่งปกติแล้วมันจะไม่ค่อยขับมาเรียนหรอก บอกว่าเกะกะหาที่จอดรถยาก

   “ได้ทีแล้วใช้กูใหญ่เลยนะ”มันว่าขำๆ ผมยิ้มอย่างเดียว ฮ่าๆ

   “กลับถึงบ้านแล้วช่วยบอกกูด้วยนะครับคุณเพทาย”มันบอกตอนที่ผมลงจากรถ

   “เออ รู้แล้วน่าแต่คงดึกๆล่ะมั้ง ไม่รู้ว่าพี่มุธเขาจะพาไปไหน”ผมพูดพลางทำหน้านึกตาม อยากรู้จริงๆว่าเขาจะมีเซอร์ไพรส์อะไร คึคึ

   “เออๆ ไปละ”ผมโบกมือให้มัน มองตามรถมันไปจนลับสายตา ผมยิ้มอย่างมีความสุขเดินมานั่งที่ม้าหินอ่อนตัวหนึ่งเพื่อรอเวลาที่ใครบางคนจะมารับพาไปกินข้าวข้างนอก

   ผมมองแหวนเกลี้ยงๆในมือลูบมันไปมาเบาๆอย่างมีความสุข ชีวิตผมถึงแม้ว่าทุกข์จะเยอะไปสักหน่อยแต่ก็ใช่ว่าเรื่องสุขมันจะไม่มี

   เมื่อปีก่อนพี่มุธให้แหวนวงนี้กับผม เป็นแหวนเงินธรรมดาราคาไม่กี่ร้อย แต่ผมก็ไม่เคยถอดมันออกเลย พี่มุธก็มีนะแต่พี่แกจะใส่เฉพาะเวลาที่เราอยู่ด้วยกัน เพราะไม่อย่างนั้นจะเสี่ยงต่อการโดนคนรู้จักจับได้แล้วมันก็จะไม่ดีแน่ๆถ้าพวกไอ้เหนือมันเห็นแล้วเกิดนึกได้ว่าเหมือนกับของผม

   18.45น.

   ก้มมองนาฬิกาตัวเอง อีกประมาณไม่เกินครึ่งชั่วโมงพี่มุธก็คงจะมา วันนี้แกเลิกสอนค่อนข้างมืด แต่ไม่เป็นไรผมรอได้ มืดๆนี่แหละดีคนอื่นๆจะได้ไม่สังเกตุเห็นด้วยว่าผมกับพี่มันขึ้นรถไปพร้อมกัน

   RRRrrrrr

   ผมคว้าดทรศัพท์มากดรับแทบจะไม่ทัน ยิ้มไปไกลละแค่เห็นชื่อคนที่โทรเข้ามา

   “ฮัลโหล พี่อยู่ไหน”ผมถาม ไม่ต้องพิธีรีตองให้มากความ

   “เพทายตอนนี้อยู่กับใคร”พี่มันถามผม ผมขมวดคิ้วใจเต้นจังหวะแปลกๆ ลางสังหรณ์บางอย่างทำให้ผมเริ่มไม่สบายใจ

   “พี่มุธ พี่อยู่ไหน”ผมถาม เสียงเริ่มสั่นคบกันมาห้าปีทำไมจะไม่รู้ว่า ถ้ามุธถามผมแบบนี้ ถามด้วยน้ำเสียงแบบนี้แสดงว่าพี่มันจะมาตามนัดไม่ได้!!

   “พี่ขอโทษนะ แม่พี่เรียกตัวพี่ด่วน”

   ผมร้องไห้ทันที อะไรกันแล้วทำไมถึงไม่บอกผมก่อนหน้านี้ล่ะ ทำไม!

   “แล้วทำไมพี่ไม่บอกผมล่ะ”ไม่อยากเลย ไม่อยากให้อีกฝ่ายได้ยินว่าผมกำลังร้องไห้ ผมไม่ตะโกนไม่โวยวาย เพราะผมเริ่มชาชินเสียแล้ว

   “เพทายตอนนี้อยู่ไหน อยู่ที่มหา’ลัยหรือเปล่า”ผมยิ้มทั้งน้ำตาก่อนจะถามพี่มันกลับไป

   “ทำไม พี่จะมารับผมไปส่งคอนโดเหรอ”ผมคาดหวังจะให้พี่มันตอบว่าใช่ แต่....

   “เปล่า พี่จะให้ซันมันมารับ”

   ฮึก เจ็บ ผมเจ็บ

   “พี่มาไม่ได้แล้วทำไมพี่ถึงไม่บอกผมแต่แรก”ผมบอกเสียงเรียบ ความสุขที่มีมาตั้งแต่ตอนเย็นถูกทำลายด้วยความทุกข์เพียงไม่กี่นาที

   ทุกข์จากความเจ็บ ที่เกิดจากคนที่เรารักมากที่สุด
   
   “มันกะทันหัน สรุปตอนนี้อยู่ไหน”พี่มันพูดเหมือนไม่ใส่ใจ กะทันหันอย่างนั้นเหรอ พี่มันพูดง่ายๆแบบนั้นเลยเหรอ

   “แล้วนัดเราล่ะ”รู้นะว่าถ้าตื้อพี่มันไปแล้วคำตอบที่ได้ก็คงไม่เปลี่ยนแปลงจากครั้งก่อนๆที่เคยประสบมา แต่ก็ยังอยากจะได้ยิน บางทีผมอาจจะเคยชินกับความเจ็บแบบนี้ไปแล้วก็ได้

   เจ็บเยอะๆ ผมชอบ ฮึกๆ ฮืออ ผมชอบบ

   “อย่าไร้สาระนะเพทาย เอาอย่างนี้เดี๋ยวพี่ให้ซันไปรับ ส่วนนัดวันนี้ขอเลื่อนออกไปก่อน วันนี้พี่รีบมากจริงๆ”

   “ไร้ สะ สาระเหรอ โอเคครับ ตอนนี้ผมอยู่กับซันพอดี มันเพิ่งเลิกเรียนเลยแวะมาหาผมน่ะ เดี๋ยวผมกลับไปรอที่ห้องนะ”สุดท้ายก็เป็นผมที่อ่อนแอ ไม่กล้าโวยวายเรียกร้องสิทธ์ของตนเอง

   ก็รู้แก่ใจว่าถึงร้องยังไง พี่มันก็ต้องไปทำธุระของที่บ้านมากกว่าจะเลือกมาทำธุระกับผมอยู่ดี

   สุดท้ายผมก็ต้องทำตัวเป็นแฟนที่น่ารักเข้าใจพี่มันทุกอย่าง ทำตัวไม่งี่เง่า ทั้งๆที่ในใจผมไม่เคยทำได้อย่างที่แสดงออกมาเลย ไม่เลยสักนิด

   “โอเค แค่นี้นะ”

   ติ๊ด ติ๊ด ติ๊ด

   ผมนั่งฟังเสียงสัญญาณนานหลายวินาที ก่อนมันจะตัดแล้วเงียบลงไป อีกแล้ว อีกครั้งแล้วที่พี่มันผิดสัญญา แล้วก็จบด้วยคำว่าผมงี่เง่าไร้สาระ ผมเจ็บกับคำนี้เหลือเกิน แต่เพราะอะไรไม่รู้นะที่ผมกลับชอบฟัง หรือผมจะกลายเป้นคนดรคจิตไปแล้ว

   “พี่ทำกับผมแบบนี้ได้ยังไง ฮือๆ”ผมนั่งร้องไห้อยู่ตรงนั้น ไม่อยากให้ซันขับรถมารับ เดี๋ยวมันจะพลอยโกรธพี่มุธไปด้วย ผมไม่เคยนั่งรถโดยสารหรือรถแท็กซี่คนเดียว แล้วตอนนี้ผมจะกลับบ้านยังไง

   ผมนั่งอยู่ตรงนั้น นั่งอยู่คนเดียวในที่มืดๆ รอบๆบริเวณเงียบสนิทผิดกับเมื่อเย็นๆที่ยังมีนักศึกษานั่งจอแจ แต่ตอนนี้กลับเหลือผมเพียงคนเดียว



นักเขียนขอเม้า

ถ้าเป็นไปได้ขอให้คอมเม้นเกิน30แล้วขึ้นหน้าใหม่นะคะ

จะมาลงตอนต่อไปให้ มันเยอะเกินแล้วหน้ามันอืดอ่ะจ้าา


 

แฟนเพจ

https://www.facebook.com/nanznnyaoi

[Aomampapeln]

เริ่มไม่ชอบพี่มุธขึ้นมานิดๆ
สงสารทายอ่ะT^TT

[snowboxs]

เฮ้ออออ สงสารเพทายจัง แต่เชื่อว่าสักวัน เพทายจะทำใจปล่อยความรู้สึกตัวเองไปได้
หึหึ ถ้าถึงเวลานั้นเมื่อไรจะสมหน้าพี่มุธเลยคอยดู กะอีแค่โทรบอกว่ามาไม่ได้ ตั้งแต่ตัวเองต้องไปธุระ
แค่นี้ยังลืม ยังทำไม่ได้เลย แล้วถ้าระหว่างที่เพทายรอ แล้วมันเกิดเหตุอะไรขึ้นมา พี่มุธจะรู้สึกอะไรบ้างมั้ย

[liza sarin]

 

[na-au]

คนแก่โคตรเซ็งหลานอาจารย์จริง ๆ

 

[Maytbb]

    

[Damon]

ช่วยแต่งให้ตอนจบนายเอกไม่คู่กับใครเลยนะคะ สะใจดี หึๆ
มุธไม่สมควรได้รับความรับและภักดีจากทายสักนิดเดียว

[nevergoodbye]

 

[tuek]

ตามมาอ่านอีกเรื่อง
สงสารเพทายจริงๆ

[zelesz]

เป็นเมียพี่ต้องอดทน

[ทั่วหล้า]

พี่มุธเป็นคนรักที่แย่มาก! ไม่รู้หรือไงว่าทายเสียใจ!

[sukaz]

 

[tuktik_narak]

พี่มุธเป็นคนรักที่แย่มาก! ไม่รู้หรือไงว่าทายเสียใจ!

ต่อๆไปพระเอกก็น่าสงสารน้าาาา T^T

[tuktik_narak]

กะแล้ว  พี่เวอร์มุธต้องมีคู่  แต่สงสารนายเอกจุง

 

ปูเล 1  ไตรภาค  อีกภาคนึงขอเป็นอิพี่ว็อดก้านะ  ขอให้เป็นเคะแบบ SM ไปเรย

ปูเล 2   # เก็บกดมาจากน้องเหนืออ่าา

 

ทำไมถึงเชียร์ให้พี่วอดก้าเป็นเคะล่ะ 55555555555555