ต่อจ้าาาาาาาาาา
เพทาย...พาร์ท
ผมขยับเปิดเปลือกตาได้อย่างยากลำบาก มันรู้สึกหนักอึ้งไปหมดเหมือนคนไม่มีแรงขนาดจะอ้าปากส่งเสียงก็ยังทำไม่ได้ ผมนอนเรียกกำลังและสติของตัวเองอีกครั้งก่อนจะพยายามเปิดตาขึ้นอีกรอบ
สว่าง
ผมกระพริบตาถี่ๆไล่น้ำตาออกไปรู้สึกแสบมากครับอาจจะเป็นเพราะว่าหลับตามานานมั้งเลยยังไม่สู้แสงดี
“นะ น้ำ..”คำแรกที่ผมเรียกร้องมันรู้สึกไปอัตโนมัติพร้อมๆกับร่างกายที่โหยหาน้ำอย่างสุดกำลัง
ผมได้ยินเสียงคนลุกจากโซฟาไม่รู้ว่าใครแรงจะหันไปมองยังไม่มีขยับนิดหน่อยก็เมื่อยเนื้อเมื่อยตัว
ไม่ถึงสิบวิได้มั้งแก้วน้ำพร้อมหลอดดูดก็ยื่นมาตรงหน้าผมผมนอนกินเลยครับมีหลอดมาแล้วนิ ไม่มีแรงจะลุก
อึกอึก
“ขะ ขอบคุณ....พะ..พี่มุธ”ผมเรียกเสียงแผ่วน้ำตาจวนจะไหล แค่เห็นหน้าผู้ชายคนนี้ความอ่อนแอทั้งหมดของผมก็ล้นทะลักแบบว่าถล่มทลายยิ่งเป็นช่วงที่ผมไม่ค่อยสบายนี่ใช่เลย
“ครับ พี่เอง”พี่มันเดินเอาแก้วไปเก็บที่โต๊ะก่อนจะเดินมานั่งที่เก้าอี้ข้างเตียง
“ผม..เป็นอะไร”เสียงโคตรจะน่าเกลียดมันแหบซะผมเองยังฟังไม่รู้เรื่อง
“ไม่ต้องพูดแล้ว ทายไม่สบายพี่เลยพามานอนโรงบาล”ผมพยักหน้าเข้าใจ
พอบอกว่าโรงพยาบาลเออจริงๆด้วยเพิ่งมาสังเกตเห็นสายน้ำเกลือ กับชุดผู้ป่วยสีเขียวอ่อน ไม่ได้ตกใจอะไรนะเพราะโรงบาลสำหรับผมเป็นเหมือนบ้านหลังที่สอง ผมอกับผมจะเป็นเพื่อนกันอยู่แล้ว
“หลับไปนานมากเลยรู้ไหม”เสียงคนข้างตัวผมทำให้ผมต้องหยุดความคิดทุกอย่างแล้วหันไปมอง พี่มุธจับมือผมข้างหนึ่งขึ้นไปจูบ ผมไม่เห็นว่าตอนนี้พี่มุธทำหน้ายังไงเพราะเขาก้มหน้าเอาไว้แต่ที่ผมรับรู้ได้คือ
พี่มุธร้องไห้
“พี่ผิดเอง พี่ผิดเอง”
ผมร้องไห้ทำไมที่รักของผมต้องมานั่งร้องไห้ด้วย ผมไม่โกรธพี่มันแล้ว ผมเองก็ผิดที่ไม่ยอมกลับไปตั้งแต่เย็นนั่งตากฝนอยู่ได้
ร่างกายผมอ่อนแอกว่าคนอื่นๆเป็นสารพัดโรคจนแม่ทำใจตั้งแต่ผมยังไม่สิบขวบด้วยซ้ำว่ายังไงซะผมก็ไม่รอด จนดีหน่อยที่เริ่มเล่นกีฬาเบาๆพวกแบต ปิงปอง อะไรแบบนี้ร่างกายก็เลยเริ่มแข็งแรงขึ้น แต่ถ้าได้เป็นหวัดหรือไม่สบายนะสองอาทิตย์ก็ไม่มีทางหาย
“ไม่ พี่มุธไม่ผิดสักหน่อย”ผมพยายามเอี้ยวตัวไปหาพี่มันเต็มตัว ทำไมต้องโทษตัวเอง
“พี่ผิดเองที่ดูแลเราไม่ได้”ผมส่ายหน้าแต่พี่มันคงไม่เห็น ผมพูดอะไรไม่ออกได้แต่ร้องไห้ไปพร้อมๆกับพี่มัน
ทั้งห้องเงียบกริบไร้เสียงใดๆนอกจากเสียงสะอื้นของเราสองคน ผมไม่เคยเห็นพี่มุธร้องไห้เลยนะครับ ไม่เคยเลย พี่มันเป็นพี่ชายที่ดี เป็นอาจารย์ที่ดี แล้วสำหรับผมพี่มันก็เป็นแฟนที่ดี ไม่ว่ายังไงพี่มันเป็นผู้ชายที่ดีที่สุด
ผมรู้แค่นั้น
“ไม่ผิด ฮืออ พี่มุธไม่ผิด!”ผมขึ้นเสียง จนพี่มันตกใจ
ผมไม่อยากให้ใครโทษตัวเองเพราะผม ไม่มีใครทำอะไรผมนอกจากตัวเอง ถ้าจะผิดก็ผิดที่ผมรักพี่มันมากเกินไป
“ครับ เพทายครับ”ผมดิ้นไปมาบนเตียง รู้สึกเจ็บที่เห็นพี่มันเจ็บ
หมับ!
“อย่าทิ้งผมก็พอ สัญญาสิ ฮืออ ฮึกๆ พี่มุธ ฮืออ”ผมกอดเอวพี่มันแน่น พี่มุธก็ลูบหัวผมกอดผมไว้ในอ้อมกอดที่แสนจะอบอุ่นเหมือนเดิม
“………………..”
“เงียบทำไม พี่มุธ ฮืออออ สัญญาสิ”ผมร้องลั่นไม่สนใจอะไรทั้งนั้น
ผมยิ่งร้องไห้หนักเมื่อเห็นพี่มันเงียบ
“พี่.....”
“พี่มุธ ผมรักพี่มากนะพี่รู้ไหม พี่จะทิ้งผมเหรอ พี่ไม่รักผมเหรอ ฮือออ”ผมเงยหน้ามองพี่มันทั้งน้ำตา
ผมยังกอดเอวพี่มันไว้แน่นครับ กลัว กลัวว่าถ้าปล่อยไปแล้วพี่มันจะไม่กลับมา อะไรไม่รู้ทำให้ผมคิดแบบนั้น แต่ก่อนผมไม่เคยกลัวว่าพี่มันจะทิ้งผมไปถึงแม้จะมีไม่มั่นใจบ้างแต่ไม่เคยรู้สึกเหมือนตัวเองกำลังใจจะขาดแบบนี้
“พี่บอกผมสิ ฮึกๆ ว่าพี่จะไม่ไปไหน”ผมถามอีกครั้ง
“พี่มุธ ฮึกๆ”
“ฟังพี่นะเพทาย”
“ไม่! ไม่ฟัง!”
ผมรู้สึกเหมือนตัวเองกำลังจะเสียสติ ทำไมล่ะพี่มันจะทิ้งผมใช่ไหม ใช่ไหม!!
ผมดิ้นไปมาบนเตียงยกมือปิดหูไม่ยอมรับฟังอะไรทั้งนั้น ผมร้องไห้เหมือนจะขาดใจขนาดว่าพี่มันยังไม่ทิ้งผมผมยังรู้สึกปวดใจได้ขนาดนี้
แล้วถ้าวันนึงพี่มันต้องทิ้งผมไปจริงๆละ
“ผมไม่ฟัง ไม่!! ฮืออ”
“ฟัง เพทายฟังพี่ก่อน”พี่มุธกอดผมไว้ทั้งตัว ผมก้มหน้าซุกเข่ามือยังปิดหูอยู่อย่างนั้น
ผมรู้ว่าพี่มุธคงตกใจในเมื่อผมไม่เคยมีสภาพเหมือนคนจะกลายร่างแบบนี้มาก่อน แต่เป็นเพราะว่าผมรักพี่มันมากเกินไป ผมเสียพี่มันไปไม่ได้
ผมอยู่ไม่ได้
“ไม่ ฮืออ พี่จะทิ้งผม พี่ไม่สัญญากับผม ฮึกๆ”
“ไม่ทิ้งครับไม่ทิ้ง อย่าร้องนะ”
ผมค่อยๆนิ่งลง พี่มันสัญญาแล้วใช่ไหม
“พี่สัญญากับผมแล้วนะ ฮืออ ห้ามทิ้งผมนะ”ผมมองพี่มันน้ำตายังไม่หยุดไหลง่ายๆ พี่มันยิ้มน้อยๆมาให้
เรากอดกันนานเท่าไหร่ไม่ทราบจนพี่มันพูดขึ้นมาเบาๆเหมือนอยากให้ผมตั้งใจฟัง
“ให้รู้ไว้นะเพทาย ทุกสิ่งทุกอย่างที่พี่ทำมันมีเหตุผล ไม่ว่ายังไงพี่ก็ไปรักใครไม่ได้อยู่ดี”
รัก
รักเหรอ
“รักผมเหรอ...อื้ม”
พี่มันก้มลงจูบผมปิดกั้นประโยคทุกอย่างจากปากผมได้อย่างดี ผมหลับตารับสัมผัสนั้นอย่างหวงแหนและโหยหา
“บอกผมหน่อย อื้ม”โดนจูบอีกแล้ว
โอเคผมจะไม่ถาม ไม่ว่ารักของพี่มันจะมีให้ผมจริงหรือเปล่าก็เถอะ ขอแค่พี่มันยังให้ผมอยู่ตรงนี้ ข้างๆกับพี่มันอย่างนี้จะรักไม่รัก จะอยู่ในฐานะอะไรผมก็ยอมหมดนั่นแหละ
TBC_______________
นักเขียนขอเม้าาา
ต่อไปจะอัพให้ทุกวันนะคะ
จะได้ทันเว็บอื่น ขออภัยค่า
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
