หัวข้อ: "Can I...?" (แคน ไอ...?) Special Part [06.07.15] P.19

[BeeRY]

ถึงตอนนัทเอาคืนแล้วสินะ แต่นายแมนจะเป็นพระเอกเหรอ ไม่อยากเลย อยากให้อกแตกตายเพราะนัทไม่รักไปเลย
รอภาคต่อค่า

[lizzii]

เห้อออออ

[DoubleBass]

จบสะใจดีจัง รอภาค๒อย่างใจจดใจจ่อจ้า

[powvera]

สงสารน้องนัท          

น้องนัทความจำเสื่อมก็ดีจะได้ไม่ต้องจดจำเรื่องร้าย      

[bun]

คิดว่าจบอย่างนี้ซะอีก ถึงเวลาเอาคืนแมนบ้างแล้ว
เอาให้เจ็บช้ำเลยนะ อย่าได้ใจอ่อนง่าย ๆ นะนัท

[punchnaja]

ทำไมthe endอ่ะ งงง่ะ

[fuku]

โอ๊ยยย สมน้ำหน้าหลายๆ
ถึงปกติเราจะไม่ชอบมุกความจำเสื่อม แต่เรื่องนี้เราเห็นด้วยโคตรๆ

ลืมมันไปเหอะ เรื่องของคนชั่วๆ ทำร้ายเราอ่ะ

[cheyp]

กำลังเข้มข้น
อย่ากอ่านต่อแล้วค่ะ

ดีนะที่นัทความจำเสื่อม ลืมๆพี่แมนไปก็ดีนะ พี่แมนจะเจ็บซะบ้าง ทำร้ายกันนัก

[ReiiHarem]

หลงเข้ามาพร้อมกับตะเกียบ อร๊ากกกกก
คือก็เข้าใจแม้นศรีนะว่าถูกเลี้ยงถูกให้เข้าใจมาว่า ถ้าเลวแล้วจะมีคนรัก
ภาคสอง ไม่อยากให้เอาคืนแม้นศรีมากนัก แต่อยากให้ค่อยๆทำให้แม้นศรีเปลี่ยนไปในทางที่ดีขึ้นดีกว่า
เดี๋ยวตะเกียบไม่พอใช้ หักไปหลายตอนละ อินจนหักคามือ

[sunshinesunrise]

่ยังไม่จบใช่ไหม? อย่าเพิ่งจบเลย ขอให้ไอ้พี่แมน น้ำตาเช็ดหัวเข่ามากกว่านี้อีกหน่อย หึหึ

[zuu_zaa]

 

[wi_OoO_wi]

 
ฉลองจบภาคเเรก 

รอเปิดภาค 2 

ขอแบบเอาคืนเยอะๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ ห้ามคนเเต่งสงสารเเม้นศรี เพราะเป็นบุคคลที่ถูกบันทึกไว้ในเดธโน้ตว่าห้ามสงสาร 
ขอคะแนนสงสารให้พี่แชร์ด้วยนะคะ

ชูป้ายเชียร์พระรอง

แชร์  นัท

[Thanthip]

แบบว่ายังมีตอนพิเศษอีกใช่ไหม

แบบว่าสงสารน้อง

[drasil]

จบค้างคาจังเลย

[Tennyo_Y]

จบแบบค้างจุง เหอๆๆๆ นัทเรา เจ็บตัวตลอด ตั้งแต่อยู่กะพี่แมนศรีนะ

[ioohja]

  อ่านรวดเดียวจบ สนุกมากคะ สงสารพี่แม้นศรี แต่แบบ ก็อยากให้โดนเอาคืนซะมั่ง อ๊ากก มันค้าง งุงิ 

[Niinuii]

 
ขอภาค2ๆๆๆๆ

[loveaaa_somsak]

อ่านรวดเดียวจบเลย

สนุกมากครับ พระเอกชั่วได้ใจ นางเอกน่าสงสารแต่ก็ไม่โง่จนเกินไป

รออ่านภาค 2 พี่แม้นศรีคราวนี้ถึงคราวมึงแล้ว

มาต่อไวๆ นะครับ

[EoBen]

ลืมไปเลย ไม่ต้องจำหรอก ปล่อยให้คนที่แมร่งไม่สำนึกจำไป

เจ็บมานานแล้ว

[pae666]

สวัสดีค่ะมิตรรักแฟนแม้นศรี หรือแฟนน้องนัท หว่า?? 555

กราบสวัสดีอย่างเป็นทางการค่ะ ^__^ 

ขอบคุณทุกคอมเม้นต์ ขอบคุณนักอ่านทุกคนค่ะ

วันนี้ฤกษ์งามยามดี คนแต่งเพิ่งเอาตอนใหม่มาให้ เลยเอามาลงให้อ่านกันต่อนะคะ หวังว่าคงชอบกันน๊าา 

[pae666]

ตอนที่ 20


เสียงร้องเพลงเชียร์ดังเป็นจังหวะ พอให้กลุ่มคนที่กำลังซ้อมเต้นสามารถได้ยินและดำเนินการฝึกได้อย่างไม่สะดุดหยุดลง
“เมื่อกี้ท่าโดมสวยงามมากค่ะหนู สวยงามมาก”
เสียงรุ่นพี่ร้องชื่นชมทำให้เหล่าเชียร์ลีดเดอร์ทั้งชายและหญิงยิ้มรับ น้องๆ ปีหนึ่งกลุ่มนี้ ถูกคัดเลือกขึ้นมาเพื่อเป็นตัวตายตัวแทนให้กับรุ่นพี่ที่กำลังจะเรียนจบกันออกไป ดังนั้น การฝึกซ้อมหลังเลิกเรียน และการแบ่งเวลาเรียนอย่างเหมาะสมจึงเป็นคุณสมบัติที่ตัวแทนเชียร์กลุ่มนี้ต้องมี
แม้ว่าวันนี้จะเป็นวันหยุด แต่ก็มีการซ้อมที่มหาวิทยาลัย น้องๆ ที่ซ้อมกันมาแล้วทั้งวันจึงต่างล้าจากการซ้อม เมื่อมีคำสั่งเลิกซ้อมจึงต่างแยกย้ายกันเก็บข้าวของเตรียมเดินทางกลับบ้าน
“ฮัลโหลสาวน้อย พร้อมจะกลับบ้านกับพี่ไหมจ๊ะ”
เสียงตะโกนจากรถยนต์คันหนึ่งเป็นเสียงที่คุ้นเคยจนคนถูกร้องทักหันไปมองแล้วยิ้มกว้างให้
“รอแป๊บนะนัท.. เก็บจะเสร็จแล้ว”
“ได้จ้า พี่ไม่รีบ” คนขับตอบอย่างนั้นก่อนจะเลื่อนกระจกปิด
หญิงสาวหันกลับไปไหว้ลารุ่นพี่ ยังไม่วายได้รับเสียงแซวเซ็งแซ่
“อะไรกันคู่นี้.. เช้าถึงเย็นถึงเลยนะ”
“สวยๆ อย่างหนู ไม่มารับนี่เดี๋ยวจะโดนเสี่ยคาบไปกินนะคะ” เธอพูดแล้วหัวเราะร่วนก่อนจะโบกมือลาพี่ๆ เชียร์ลีดเดอร์วิ่งไปขึ้นรถ
“เหนื่อยป่าวเธอ..” ณัฐวีร์หันมาเอ่ยทักเมื่อฝ่ายนั้นวิ่งมาถึง
“ไม่เหนื่อยก็บ้าแล้วย่ะ.. หิวน้ำจัง อยากกิน..”
“นี่คร้าบคุณนายแพรว.. น้ำเก๊กฮวยของโปรด”
“แหม รู้ใจจังสุดหล่อ” เธอเอื้อมมือไปดึงแก้มขาวของคนขับก่อนจะรับน้ำมาดื่มอย่างกระหาย
“ไม่รู้ใจแฟนแล้วจะรู้ใจใคร เน้อ..”
“ย่ะ.. แฟนสุดที่รักเลย ไปหาป๊ากัน หิวข้าวจะแย่แล้ว” แพรวร้องเร่งพลางใช้กระดาษทิชชู่ซับเหงื่อบนหน้า
เธอเข้าเรียนที่นี่พร้อมกับณัฐวีร์ และเพราะความหน้าตาดีมาแต่กำเนิด เธอจึงถูกคัดเลือกให้เป็นเชียร์ลีดเดอร์ของมหาวิทยาลัย ส่วนเพื่อนชายคนสนิทของเธอก็มีหน้าที่ไปรับไปส่งตามแต่สะดวก
เพราะเป็นเพื่อนกันมาแต่เด็ก ดังนั้นพวกเธอจึงสนิทกันจนใครๆ ต่างเข้าใจผิดในสถานะของคนทั้งคู่ แล้วต่างฝ่ายต่างก็รู้สึกสนุกจนไม่อยากไปแก้ข่าวอะไรด้วย เล่นๆ กันไปแบบนี้ก็ยังโอเคกันดีอยู่ ไว้เจอใครที่น่าคบหาแล้วเราค่อยเลิกคบกันนะจ๊ะเพื่อนรัก
ณัฐวีร์เรียนอยู่คณะเดียวกันกับแพรว ดังนั้นจึงเกื้อกูลกันทั้งเรื่องเรียนและเรื่องกิจกรรม แพรวสามารถออกลุยแดดได้สบายๆ เห็นสวยแบบนี้แต่เธอไม่ห่วงผิวพรรณ และออกจะถึกอยู่ไม่น้อย
ในขณะที่ณัฐวีร์มีผลกระทบจากอุบัติเหตุครั้งนั้น ทำให้ไม่สามารถอยู่กลางแจ้งและเจออากาศร้อนนานๆ ได้ บ่อยครั้งที่เขาจะหมดสติไปท่ามกลางการรับน้อง แม้จะเป็นการรับน้องธรรมดาไม่ดุเดือดอะไร แต่ด้วยสภาพร่างกายที่ยังไม่สมบูรณ์ ก็ทำให้เขาหมดแรงล้มพับได้ง่ายๆ
ผ่านมาเกือบสองปีแล้ว..แต่เขาก็ยังไม่หายดี
อาการภายนอกไม่เป็นอะไรเท่าไหร่ แต่อาการภายในนี่สิหนัก นอกจากต้องระมัดระวังเรื่องอุณหภูมิไม่ให้ร้อนเกินและไม่ให้เย็นเกิน เขายังต้องระวังเรื่องการทานอาหารด้วย ไม่ทานเนื้อสัตว์หนักๆ เพราะกระเพาะย่อยยาก และต้องทานวิตามินมากขึ้นใส่ใจตัวเองมากขึ้น เขาต้องออกกำลังกายเป็นระยะเพื่อไม่ให้เกิดพังผืดที่แผล บางครั้งก็ต้องไปหาหมอกายภาพเพื่อตรวจเช็กสภาพร่างกายด้วย
แต่ข้อดีของการได้กายภาพอย่างถูกหลัก และได้ออกกำลังกายอยู่เสมอก็คือ ตอนนี้ เขาสูงขึ้นจากเดิม และพอทานวิตามินมากขึ้นก็ยิ่งช่วยเสริมสร้างความฟิตให้กับร่างกาย ทำให้แต่ก่อนที่มีเพียงแค่กระดูก ก็เริ่มมีเนื้อหนังขึ้นมาบ้าง ส่วนหน้าตา หลังจากผ่านศัลยกรรมมาสามครั้ง ตอนนี้ก็ดูเหมือนจะเข้าที่เข้าทางมากขึ้น
ตาที่เคยเล็กหยี หมอต้องกรีดให้กว้างขึ้น เพื่อให้ดูโตขึ้นตามการฉีกขาดของตาด้านขวา ดั้งจมูกที่ยุบไปเพราะถูกกระแทกตอนเอาหน้าฟาดกับพื้น ถูกหมอเอาอุปกรณ์มาเสริมให้โด่งกว่าเดิมเล็กน้อย คางที่ร้าวอยู่ก็ได้หมอช่วยทำให้เนียน
ดังนั้นตอนนี้ ณัฐวีร์จึงมีใบหน้าใหม่ที่ถ้าใครได้เห็นก็ต้องมีเหลียวหลังมอง ใบหน้านั้นเคยทำให้เขาได้รับคัดเลือกเป็นเชียร์ลีดเดอร์เลยด้วยซ้ำ แต่เพราะปัญหาเรื่องสุขภาพจึงต้องขอสละสิทธิ์ไปเสีย
ส่วนอาการความจำเสื่อม.. หมอบอกว่าเป็นภาวะที่เขาปิดกั้นความทรงจำของตนเอง จึงมีผลให้เขาลืมเรื่องราวในช่วงสองเดือนก่อนหน้าจะเกิดอุบัติเหตุไปเสียหมด ..และจนป่านนี้.. เขาก็ยังจำมันไม่ได้ หากแต่..มันไม่ส่งผลอะไรกับการดำรงชีวิตนัก เขายังสามารถเรียนม.หกจนจบและสอบเข้าธรรมศาสตร์ได้ ทำให้เขาไม่ได้สนใจจะรื้อฟื้นความทรงจำนั้นขึ้นมาอีก
และดูเหมือนคนรอบข้างก็จะไม่ได้พยายามช่วยกระตุ้นความทรงจำของเขาด้วย
“แล้ววันนี้มาไหม?” แพรวเอ่ยถาม
“จะเหลือเรอะ.. นั่งคุยอยู่กับแม่อ่ะ ไม่ยอมกลับตั้งแต่บ่ายแล้ว”
“ขนาดรู้ว่ามีแฟนแล้วยังหน้าด้านหน้าทนเนอะคนเรา” สาวน้อยบ่นอุบพลางกัดหลอดไปด้วย “ดีนะฉันยังอยู่เป็นไม้กันหมาให้แก”
“อยู่ไปก่อนแล้วกัน.. ไม่รู้ทางนั้นจะเบื่อหน้าเราเมื่อไหร่.. นี่เทียวไปเทียวมาทุกวันจนทางนี้เซ็งจะแย่แล้ว” ณัฐวีร์บ่นอุบ
การขับรถจากมหาวิทยาลัยไปบ้านในช่วงวันธรรมดานั้นเป็นเรื่องสาหัสเลยทีเดียว แต่เพราะนี่เป็นวันหยุด ทำให้เขาใช้เวลาเพียง 30 นาที เท่านั้นเอง
พอรถเข้าไปจอดในลานจอด ณฐกาก็เดินออกมารับ
“หิวจังเลยค่ะแม่ไก่..”
แพรวนั้นสนิทสนมกับทางบ้านนี้เป็นอย่างดี เธอจึงเป็นเหมือนลูกสาวของบ้านนี้ด้วย ก็เหมือนกับณัฐวีร์ ที่จะไปเป็นลูกชายของบ้านแพรวอยู่รอมร่อ ถึงขนาดแม่ของแพรวเคยเปรยเลยว่า
“ถ้าไม่มีใครขอแพรวแต่งงาน นัทมาเอามันไปเลี้ยงด้วยนะลูก เดี๋ยวแม่แถมสินสอดให้ด้วย” เล่นเอาทั้งบ้านฮากันใหญ่ว่าตกลงสองคนนี้หมั้นหมายกันเป็นที่เรียบร้อยแล้วนะ จะได้ไม่ต้องไปหาใครอีก
แต่ชีวิต...มักไม่มีอะไรแน่นอน.. ละครบทใหม่หลังจากที่อยู่อย่างปกติสุขมาได้เกือบสองปีกำลังจะเปิดฉากขึ้นอีกครั้ง
ทั้งสามคนเดินด้วยกันโดยมีณัฐวีร์รั้งท้าย ในลานจอดรถเขาเห็นรถคันนั้นจอดอยู่ที่เดิม ดังนั้น เขาจึงไม่ได้เอ่ยถามว่ายังอยู่ไหม แต่สิ่งที่ถามก็คือ “แม่จ๋า ทำไมยังไม่ไปอีกล่ะ”
“เห็นว่ามีเรื่องจะคุยกับเราน่ะ รอมาตั้งแต่บ่ายก็อย่าเล่นตัวนักเลย ไปคุยกับพี่เขาให้รู้เรื่องเถอะ..”
“แม่เข้าข้างเขานี่ ป๊ายังบอกเลยว่าไม่ต้องสนใจ”
“ก็ไม่ได้สนใจมาเป็นปีแล้วไม่ใช่เหรอเราน่ะ พี่เขาอุตส่าห์มาเยี่ยมไข้ออกบ่อย ขับรถพาไปโรงพยาบาลก็เคย”
“ไม่ได้ขอสักหน่อย..เนอะ” ตอนสุดท้ายยังหันมาพยักหน้ากับเพื่อนรัก แล้วชวนกันหัวเราะร่วน
“เถอะ ไปคุยกันให้เรียบร้อย เขาจะได้กลับเสียที มานั่งอยู่สามสี่ชั่วโมงแล้ว น่าจะมีอะไรไม่งั้นคงกลับไปนานแล้ว”
“ตามบัญชาครับคุณนาย”
แต่ขณะที่ทั้งหมดกำลังจะผลักประตูเข้าไป รถเบนซ์คันหนึ่งก็แล่นโฉบเข้ามา และเมื่อประตูเปิดออกคนที่ก้าวลงมาก็คือ
“พี่มน..” คุณณฐการ้องทักอย่างยินดี “นี่มาเองเลยหรือคะ”
คนถูกทักยกมือรับไหว้เด็กๆ แล้วจึงเอ่ยตอบ “ใช้ตาคนนั้นคงไม่ได้เรื่อง พี่มาเองน่าจะดีกว่า”
“จริงค่ะ..” คุณณฐกาพยักหน้าพลางปรายตามองลูกชาย
คนใกล้ตัวจะรู้..บทจะดื้อ พ่อคนนี้เขาก็ไม่ใช่ย่อยเหมือนกัน
เจ้าของพื้นที่เชิญแขกที่มาใหม่เข้าไปในร้านแล้วก็พบว่ามีคนชะเง้อคอยืดรออยู่แล้ว
“สวัสดีครับ..” ชายหนุ่มในชุดลำลองยกมือขึ้นไหว้ผู้มาใหม่ “ไม่น่าต้องลำบากมาเองเลยครับ”
“รอให้เราดำเนินการไม่ทันใจป้า..” ว่าแล้วคุณมนธิชาก็นั่งลงข้างกัน “ตกลงยังไงกัน..แชร์”
“รอคุยกับน้องอยู่ครับ”
การประมวลผลจากคำพูดของคนสองคนนี้ไม่ทำให้ณัฐวีร์เข้าใจอะไรมากขึ้น ดังนั้นเขาจึงหย่อนตัวนั่งลงตรงหน้าคุณมนธิชาและเตรียมพร้อมที่จะรับฟังเรื่องราว
“มีธุระคุยกันแบบนี้เดี๋ยวแพรวกลับบ้านก่อนดีกว่า”
ณัฐวีร์หันไปหาทันที “อ้าว..งั้นเรา..”
“ไม่เป็นไร เดินไปไม่ถึง 300 เมตรเราไปเองได้ อยู่คุยธุระเถอะนัท”
“งั้นเราไปส่งหน้าร้าน” แล้วณัฐวีร์ก็หันมาขอตัวกับผู้ใหญ่เล็กน้อยก่อนจะลุกออกจากโต๊ะไปชั่วระยะเวลาหนึ่ง
สายตาของคุณมนธิชามองแผ่นหลังของเด็กสองคนที่เดินเคียงกันไปแล้วหันกลับมามองชายหนุ่มที่นั่งข้างกันอย่างเป็นกังวล..ฝ่ายนั้นเองก็ได้แต่ยิ้มแห้งๆ
“แบบนี้จะดีหรือคะพี่มน?”
“พี่คงต้องลองเสี่ยงดู..”
คุณณฐกายิ้มรับพลางยื่นมือมาบีบมือของรุ่นพี่
พวกเธอมีสถานะเป็นรุ่นพี่รุ่นน้องห่างกันหนึ่งปี แม้ไม่ใช่พี่รหัสโดยตรง แต่ก็เป็นเพื่อนพี่รหัสน้องรหัสในกลุ่มเดียวกัน ดังนั้นจึงสนิทกันพอประมาณ.. ยิ่งเมื่อมีลูกชายสองคนที่เกี่ยวข้องกัน ช่วงหลังมานี้พวกเธอจึงได้พูดคุยกันบ่อยครั้งขึ้นและยิ่งสนิทสนมกันมากขึ้นจนสามารถไหว้วานหรือปรับทุกข์กันได้เลยทีเดียว
หลังจากส่งแพรวเรียบร้อยแล้ว ณัฐวีร์จึงเดินกลับมานั่งลงที่เดิม ..เขาเคยพบเพื่อนของแม่คนนี้มาสองสามครั้งแล้ว ทุกครั้งที่เจอคือเขาอยู่บนเตียงในโรงพยาบาล ครั้งแรกคือตอนที่เจ็บหนักอยู่ที่เชียงใหม่ ครั้งต่อมาคือตอนต้องเข้ารับการผ่าตัดศัลยกรรม
คุณมนธิชาเป็นคนใจดีที่พร้อมให้ความช่วยเหลือแม่เสมอ จนบางครั้งเขาก็แอบสงสัยว่าทำไมคุณมนธิชาต้องออกค่ารักษาให้กับเขาด้วย ลูกหลานก็ไม่ใช่ แค่ลูกเพื่อนรุ่นน้องหนึ่งปีเท่านั้นเอง
แต่พอถามแม่ แม่ก็บอกว่าคุณป้าใจดี อยากช่วยเหลือเพราะเอ็นดูเขา เขาจึงไม่ได้ติดใจซักถามอะไรนัก เรื่องนี้เป็นเรื่องของผู้ใหญ่ ให้ผู้ใหญ่คุยกันไปแล้วกัน
“คุณป้าอยากได้นัทไปช่วยงานน่ะลูก..” แม่เป็นคนเอ่ยขึ้นมาก่อน “แม่เห็นว่านัทใกล้ปิดเทอม ถ้าไปลองฝึกงานกับคุณป้าก็จะได้เอาไปเสริมกับการเรียนของนัทด้วย”
ณัฐวีร์ยิ้มรับคำพูดของมารดา พลางปรายตาไปมองบิดาที่นั่งอยู่หลังเคาน์เตอร์ ป๊าหน้าตาไม่สะเบยมาตั้งแต่เขาเข้ามาในร้านแล้ว ป๊าเป็นคนพูดน้อยต่อยหนัก งานนี้ไม่พูดแต่หน้าตาบอกเลยว่าไม่อยากให้ไปทำ
“นัทยังไงก็ได้ครับ แต่ยังไม่เคยทำงานมาก่อนก็เลยกลัวจะไปทำให้คุณป้าเสียงาน”
“ไม่เป็นไรหรอกนัท ป้ามีคนคอยไกด์ให้นัทด้วย ไปทำงานกับเลขาป้า นัทจะได้มีค่าขนมระหว่างปิดเทอมไง” คุณมนธิชาเอ่ยขึ้นบ้าง
อันที่จริง เรื่องค่าขนมก็อยากได้อยู่นะ ใกล้วันเกิดป๊าแล้ว เขาเลยอยากซื้อของขวัญให้ป๊าด้วย แต่..ความรู้สึกแปลกๆ ที่เกิดขึ้นนี่มันอะไรก็ไม่รู้สิ
“นัทไม่ต้องห่วงนะ พี่จะไปรับไปส่งนัทเอง” คราวนี้คนที่พูดกลายเป็นพี่แชร์ที่นั่งร่วมวงอยู่ด้วย
“นัทก็มีรถนะพี่ ทำไมต้องรอพี่ไปรับไปส่ง” ณัฐวีร์เอ่ยด้วยเสียงหัวเราะ เล่นเอาคนเสนอถึงกับหัวเราะตามและยกมือลูบท้ายทอยตัวเองแก้เก้อ
“ก็นั่นสิ.. ถ้าต้องให้แชร์ไปรับไปส่งป้าให้รถที่บริษัทมารับมาส่งนัทไม่ดีกว่ารึ” คุณมนธิชาพูดด้วยเสียงหัวเราะเช่นกัน ทำให้บรรยากาศดูสดใสขึ้น
มื้ออาหารเย็นผ่านไปพร้อมข้อตกลงที่ว่าณัฐวีร์จะแจ้งไปอีกครั้งเพราะยังหาข้อตกลงไม่ได้..
หลังมื้ออาหารเย็นที่ต่างล่ำลากันแล้วเรียบร้อย ณัฐวีร์กลับไม่เห็นบิดาของเขาอยู่ที่ร้านอาหารด้านล่าง เด็กหนุ่มรู้สึกว่าป๊าเงียบไปกว่าปกติจึงอยากจะคุยกับบิดาเสียหน่อย
เขาเดินขึ้นไปที่ชั้นดาดฟ้าของตึก ..ร้านนี้เป็นอาคารพาณิชย์ตีทะลุกันสี่ห้อง ด้านบนเป็นที่พักของพวกเขา ป๊ากับแม่อยู่ชั้นหนึ่ง ณัฐวีร์อยู่อีกชั้นหนึ่ง อีกสองชั้นที่เหลือถูกปรับพื้นที่เป็นส่วนว่างเปล่าไว้เก็บของสำหรับร้านบ้าง ไว้ใช้สอยสำหรับกิจกรรมครอบครัวบ้าง ส่วนดาดฟ้าถูกดัดแปลงให้เป็นสวนหย่อมย่อมๆ มีส่วนที่ปลูกต้นไม้ของแม่ กับอ่างเลี้ยงปลากัดของป๊า ส่วนของณัฐวีร์เป็นศาลาที่สามารถจุเพื่อนได้เกือบสิบคน
และป๊านั่งอยู่ในศาลานั้น ..


[ต่อด้านล่าง]

[pae666]

คุณวีรชาติทอดสายตามองออกไปยังท้องฟ้าที่มืดทะมึนของราตรี เสียงยวดยานด้านล่างยังดัง ไฟตามบ้านเรือนยังไม่ปิด มันยังแค่หัวค่ำเท่านั้นเอง
“ป๊า..” ณัฐวีร์ร้องเรียกทำให้ร่างนั้นไหวขึ้นมานิดหน่อย คุณวีรชาติหันกลับมายิ้มให้ลูกชายแล้วมองจนเด็กหนุ่มหย่อนตัวนั่งลง
ลูกชายคนนี้คุณวีรชาติรักมาก เขามีลูกเมื่ออายุเกือบสี่สิบปีแล้ว จึงทั้งรักทั้งห่วงลูกคนนี้ พอลูกมาเจ็บหนักจนต้องผ่าตัดไปหลายครั้ง แถมยังต้องมาทำศัลยกรรมยกหน้าใหม่ ทำให้คนเป็นพ่อรู้สึกเจ็บปวดที่ดูแลลูกชายไม่ได้ดีพอ
แม้ว่าพอผ่านเรื่องร้ายๆ ศัลยกรรมเรียบร้อยแล้วหน้าตาจะดีขึ้น การบำรุงด้วยวิตามินต่างๆและออกกำลังกายทำให้ดูมีเนื้อหนังมากขึ้น จนสามารถบอกได้ว่าลักษณะภายนอกนั้นดูดีมาก แต่คุณวีรชาติรู้ดีว่า อุบัติเหตุครั้งนั้นทำให้ลูกชายของเขาสูญเสียตัวตนบางอย่างไป ผลกระทบทางด้านสมองนอกจากจะทำให้ความจำเสื่อมแล้ว ณัฐวีร์ยังมีความผิดปกติทางกระบวนความคิดด้วย เขาตัดสินใจได้ช้าลง และเหมือนจะจดจ่อกับบางอย่างจนคล้ายจะย้ำคิดย้ำทำ บางครั้งอารมณ์ก็ฉุนเฉียวง่ายจนต้องควบคุมด้วยยา และต้องไปหาหมอตามที่สั่งเสมอ
สมอง..ไม่เหมือนเดิมเพราะถูกกระทบกระเทือน แต่ยังดีที่เรียนได้ เพื่อนๆช่วยกันประคับประคองจนมาถึงวันนี้
“ป๊าเป็นอะไร กลุ้มใจเรื่องนัทจะไปทำงานหรือเปล่า?”
“ป๊าก็ห่วงนัทแหละ มีอยู่คนเดียวไม่ห่วงนัทจะห่วงใคร”
“งั้นป๊าไม่อยากให้นัทไปทำงานเหรอ?”
คุณวีรชาติส่ายหน้า “เปล่า ป๊าอยากให้นัทได้ประสบการณ์ แต่ป๊าก็ห่วง”
“ป๊าห่วงอะไรล่ะ”
คุณวีรชาติมองหน้าลูกชายแล้วถอนใจ “ก็ห่วงไปหมด คนแก่ก็แบบนี้ล่ะ มีเรื่องอะไรให้คิดก็คิดมากไปเรื่อย”
“ใครว่าป๊าแก่... ยังหนุ่มอยู่เลย” ณัฐวีร์ยิ้มพร้อมกับจับมือคุณวีรชาติมาบีบนวด “นัทต่างหากที่ห่วงป๊า..เรื่องตึกหาไปถึงไหนแล้วอ่ะป๊า ไม่เจอที่ชอบเลยเหรอ”
“ก็.. มองๆ ไปเรื่อยๆ เรายังมีเวลาอีกตั้งครึ่งปี”
“ครึ่งปีมันแว่บเดียวเอง ไหนจะต้องไปตกแต่ง ไปโฆษณาอีก”
พื้นที่ของตึกนี้กำลังจะถูกเวนคืนนำไปทำสะพานขยายถนน ทำให้ร้านนี้ต้องย้าย แต่การจะย้ายก็ไม่ใช่ง่าย ป๊ากับแม่หาตึกใหม่มาระยะหนึ่งแล้ว แต่เพราะยังไม่ได้ทำเลดีๆ จึงยังไม่ตกลงซื้อเสียที
“มาเรื่องงานของนัทก่อนดีกว่า นัทอยากไปทำกับป้าเขาไหม”
“ไม่รู้สิป๊า นัทอยากทำนะ แต่พอเห็นป๊าเงียบๆ แบบนี้เหมือนป๊าไม่อยากให้นัทไปอ่ะ นัทก็เลยห่วง”
คุณวีรชาติยกมือขึ้นลูบหัวลูกชาย “ก็ป๊าห่วงเรา กลัวจะคิดมาก เราก็รู้ว่าป้าเขาอยากให้เราไปฝึกงานพร้อมลูกของเขา”
นั่นแหละสิ่งที่ณัฐวีร์รู้สึกแปลกๆ มาตลอดการพูดคุย ทำไมต้องให้ไปทำงานด้วยกัน?
เขาจำได้ว่าเจอกับคุณมกรมาสองสามหน ตอนที่ป้าไปเยี่ยมที่โรงพยาบาล และมีครั้งหนึ่งที่ชายคนนั้นแวะมาหาที่ร้าน มาทานข้าว ด้วย.. การเจอกันและทานข้าวร่วมโต๊ะกันไม่ใช่เรื่องแปลก เพราะป๊าก็รู้จักคนเยอะ แม่ก็มีญาติๆ เพื่อนๆมาเยี่ยมไข้เขาแยะ
แต่มันแปลกตอนที่จบมื้ออาหาร เขาถูกแม่คะยั้นคะยอให้ไปส่งฝ่ายนั้นที่รถตามลำพัง
“พี่จะไปอเมริกานะ”
ณัฐวีร์มองหน้าคนพูดอย่างสงสัย จะไปไหนทำไมต้องบอกเขา แต่ก็พยักหน้ารับ “เดินทางปลอดภัยครับ”
“ไปส่งไหม?”
เขากะพริบตาปริบ “เดี๋ยวถามแม่ก่อนครับ”
คนตัวสูงกว่าพยักหน้ารับ แล้วไขประตูรถ “ไม่ถามเหรอว่าพี่ไปทำไม”
ณัฐวีร์ชักจะนึกรำคาญ เด็กหนุ่มก็เลยตอบไปโต้งๆ เลย “ไม่ล่ะครับ มันธุระของพี่ ผมไม่อยากไปซ่อกแซ่ก”
อีกฝ่ายเงียบไป เสียงกุญแจรถดังก้อกแก้กเหมือนจะไขประตูไม่ได้เสียที จนณัฐวีร์รำคาญหนักขึ้นจนเริ่มจะกลายเป็นหงุดหงิด.. ต้องยอมรับว่าตั้งแต่ป่วย เขามีความอดทนต่ำลงมาก
“งั้นผมเข้าบ้านนะครับ”
เขาพูดแล้วก็หันตัวกลับทันที แต่แรงปะทะจากคนด้านหลังทำให้ร่างที่ยังไม่ทันได้ก้าวไปไหนกลายเป็นไร้ทางได้ก้าว
อ้อมแขนของฝ่ายนั้นโอบกอดเข้ามากระชับ ..ใบหน้าซบอยู่กับไหล่ที่ยังมีอาการเจ็บน้อยๆ จนณัฐวีร์ต้องร้อง
“เจ็บนะครับ..ทำอะไรเนี่ย!”
เขาร้องประท้วงทำให้อ้อมแขนนั้นคลายออกกลายเป็นมือที่จับต้นแขนให้เขาหันกลับไปหา “ขอโทษที่ทำให้เจ็บ พี่จะไปปีนึงพี่คงคิดถึงนัทมาก.. นัทไม่ต้องไปส่งพี่ก็ได้ แต่วันนี้ ตอนนี้ ขอให้พี่ได้กอดนัท ขอให้พี่ได้กอดลา..นะ”
แล้วผู้ชายคนนั้นก็ไม่รอฟังคำอนุญาต เขาถูกกอดอยู่ชั่วระยะเวลาหนึ่ง ซึ่งเป็นเวลาที่เขาทั้งฉงนและสงสัยว่าทำไมเขาต้องมายืนให้ผู้ชายคนนี้กอด แล้วคุณมกรก็จากไปพร้อมกับข้อสงสัยที่ยังไม่ได้รับคำตอบของเขา
พอเข้ามาถามแม่ถึงความสนิทสนมของพวกเขา คำตอบที่ได้ก็คือ สนิทกันระดับหนึ่ง แต่พอแม่ทำท่าเหมือนจะพูดต่อ ป๊าก็ลุกเดินหนีไป ทำให้ทุกอย่างยังเป็นคำถามที่ไร้คำตอบอย่างชัดเจน หลังจากนั้นพอเขาจะเอ่ยถามแม่ไก่ แม่ก็จะหลีกเลี่ยงคำตอบไปจนเขาเลือนๆ เรื่องนี้ไปเอง
สาเหตุจากความรู้สึกแปลกๆ ที่ติดอยู่นี้ ทำให้ณัฐวีร์ไม่กล้ารับปากไปทำงานด้วยทันทีที่ได้รับข้อเสนอ แต่นาฬิกาที่เล็งไว้ให้คุณวีรชาติก็ราคาใช่ย่อย เงินเก็บที่มีมันก็พออยู่ แต่มันน่าจะดีถ้าเขาหาของขวัญได้จากน้ำพักน้ำแรงของขาเอง ไม่ใช่เงินเก็บที่มาจากเงินค่าขนมที่พ่อแม่ให้
“เอาแบบนี้นะนัท ป๊าให้นัทตัดสินใจแล้วแต่ว่านัทจะอยากไปทำงานหรือเปล่า นัทไม่ต้องห่วงป๊า แต่ป๊าอยากให้นัทห่วงตัวเองก่อน ถ้าไม่ไหวก็บอกไม่ไหว แม่เขาไม่ว่าหรอก”
“ครับป๊า..” เด็กหนุ่มพยักหน้ารับ
หลังจากพูดคุยกันตามประสาพ่อลูกแล้ว ณัฐวีร์จึงได้ข้อสรุปว่าเขาน่าจะต้องทำงานพิเศษนี้ แม้จะมีคุณมกรทำงานด้วย ก็คงจะไม่มีอะไร ซึ่งเมื่อแจ้งไปว่าจะรับงานและพร้อมเข้าฝึกงานหลังสอบเสร็จ แค่หลังจากนั้นเพียงสองอาทิตย์ก็มีกำหนดการเริ่มงานออกมา
การสอบปลายภาคเป็นเรื่องที่ไม่หนักหนาอะไรนักสำหรับณัฐวีร์ เด็กปีหนึ่งการเรียนยังไม่หินมาก อีกทั้งณัฐวีร์มีเพื่อนอย่างแพรวที่เป็นคนหัวดี จึงไม่ใช่เรื่องยากที่จะสอบผ่านได้

**************

TBC.

[B52]

มาแล้วๆตอนใหม่มาแล้ว รอนานมากกกกกก

[pae666]

สาร์นจากคนแต่งฝากมาค่ะ

เห็นมีหลายคนห่วงเรื่องนัทอยู่กับพี่แม้นที่เป็นโรคจิต

ต้องบอกว่าแม้นเป็นโรคจิตเภทจริง เขามีปัญหาการเข้าสังคมเรื้อรังมาตั้งแต่วัยเด็ก และในภาค 2 นี้ล่ะจะแกะปมออกมาให้เห็นว่าทำไมแม้นถึงมีพฤติกรรมเยี่ยงที่แสดงในภาคแรก (ทั้งเรื่องไม่สามารถควบคุมความรุนแรง ไม่สามารถแสดงความรู้สึกจริงๆออกมา ไม่กล้าทำในเรื่องดีๆ อย่างตอนไม่สบายที่นัทดูแลนั่นก็หวั่นไหวนะ อยากขอบคุณนัทนะ แต่ไม่รู้จะต้องทำตัวอย่างไร)

ถึงแม้ว่าแม้นจะเป็นโรคจิตเภท แต่โรคนี้มีหลายลำดับขั้น ของแม้นแค่ทานยากับได้รับการบำบัดอย่างใกล้ชิดอย่างต่อเนื่อง แม้นก็จะหายได้ ไม่ใช้คนบ้าที่ต้องอยู่โรงพยาบาล (อันนั้นหลุดจากโลกแห่งความเป็นจริง อาจมีผลมาจากการใช้ยาเสพติด ซึ่งเราได้บอกไว้แต่ต้นแล้วว่าเรื่องยา แม้นไม่ยุ่ง)

ดังนั้น.. การไปรักษาทางจิตของแม้น จึงเป็นการไปเยียวยาและคลี่คลายปมที่อยู่ในใจเพื่อให้หลุดจากอดีตของเขา หลุดจากเรื่องที่เขาคาใจ

จะเห็นได้ว่าต้นๆภาค 2 นั้น คนเขียนเริ่มหลุดปมของแม้นมาเรื่อยๆ เขียนในส่วนของแม้นศรีมากขึ้น อย่างตัวคุณตาของแม้น คุณหม่าม๊าที่จะมีบทบาทเยอะขึ้น.. ซึ่งเดี๋ยวอีกสักพัก (ใหญ่ๆ) ก็จะเห็นละว่าแม้นนั้นน่า “สงสาร” จริงๆนะ

[bun]

รับทราบ และจะรออ่านนะ

[mild-dy]

รออ่านนะคะ

[insomniac]

สนุกจังครับ ภาคนี้ท่าทางเกมจะเปลี่ยน
แต่ยังไงก็สงสารนัทอยู่ดี

[saradino1]

  มาติดตามกันต่อ55555

[bun]

นัทกลับมาแล้ว
มกรหายไปคราวนี้กลับมาจะหายจิตหรือเปล่านะ

[Pawaree]

จะรอนะครับ