หัวข้อ: "Can I...?" (แคน ไอ...?) Special Part [06.07.15] P.19

[NUTSANAN]

หมั่นไส้อีพี่แมนอย่างจริงจัง น่าตบกะโหลกมาก สันดานจริงๆ
นัทเอาคืนให้สาสมเลยนะ

[becrazie]

ชอบประสุดท้ายของนัทอ่ะ

[B52]

เจ็บ มันเจ็บมากเลย

[wi_OoO_wi]

นัทเหมือนจะไม่ดื้อนะ

นางดื้อเงียบจ้าาาาาา 

มังกือเอ๊ยย แกไม่รอดหรอก เคยได้ยินมั้ย แพ้ความดีอ้ะ 

[Niinuii]

 

[cowinsend]

ชอบประโยคสุดท้ายของนัทจริงไรจริง

รอตอนต่อไปค่ะ แอบหมั่นไส้พี่แมนสุดขีด

[elieanna]

สนุกมากๆค่ะรอตอนต่อไป

[killerofcao]

ต้องให้สูญเสียก่อนถึงจถสำนึกรึจ๊ะ

[killerofcao]

ถ้าเสียไปอย่ามาเสียใจนะ

[๐๐ตะวัน๐๐]

“มึงนั่นแหละกวนตีน..”

ประโยคนี่โดนมากอ่ะนัท

[myd3ar]

มกรนี่เด็กสุดๆ เรียกร้องความสนใจ

[Wereena]

อิอิ ลุ้นๆ

[pae666]

ตอนที่ 14





ณัฐวีร์ตื่นมาอีกทีตอนบ่ายแก่ๆแล้ว เสียงข้างนอกได้ยินเข้ามาเบามากซึ่งเป็นข้อดีที่ทำให้เด็กหนุ่มได้พักผ่อนอย่างสบายโดยไม่มีใครปลุกให้ตื่น..นอกจากท้องที่ร้องโครกๆ นี่เอง
เขาทานข้าวเช้าจากโรงแรมที่พักก่อนไปรับกลุ่มมาใหม่ พอกลับมาก็หลับเป็นตาย ดังนั้นอาหารยามเที่ยงจึงเป็นอาหารที่ยังไม่ตกถึงท้องจนบ่ายสามเข้าไปแล้ว

เด็กหนุ่มลุกออกมาจากห้อง ทันทีที่เปิดประตู เสียงหัวเราะและเสียงโทรทัศน์ที่เปิดแช่ทิ้งไว้ก็ดังลั่น แสดงให้เห็นว่าห้องนั้นกันเสียงได้ดีพอสมควรเลย

“น้องนัท..” เสียงขึ้นจมูกแบบพวกคอทองแดงร้องทักขึ้น “นอนอิ่มแล้วเหรอ มากินเหล้ากับพวกพี่ป้อดนี่มะ”
ณัฐวีร์ได้แต่ยิ้มตอบแล้วเลี่ยงไปที่ครัว เขามองหาน้ำเปล่าดื่มไปอึกใหญ่ สายตาชำเลืองมองที่วงเหล้าซึ่งมีแค่อาหารแห้งๆ อย่างพวกถั่ว มันฝรั่งทอด ข้าวเกรียบกุ้งเท่านั้นเอง แบบนี้มันคงทำให้เขาอิ่มไม่ได้แน่
ดังนั้น เด็กหนุ่มจึงตัดสินใจเดินเข้าไปหยิบกระเป๋าเงินและมือถือเพื่อลงไปหาซื้ออาหารมาทำให้ท้องหยุดร้อง จริงๆ เขาเป็นพวกทานอะไรก็ได้ แต่ถ้าหิวขึ้นมาแค่ถั่ว มันฝรั่งทอดมันเอาไม่อยู่แน่

“จะไปไหน?”
เสียงถามนั้นดังมาจากข้างหลังขณะที่เขากำลังเปลี่ยนเสื้อเป็นตัวใหม่เพื่อจะลงไปซื้ออาหาร มกรเข้ามาในห้องและเปิดประตูค้างไว้แบบนั้น ทำให้ตอนเขาหันตัวไปมองข้างนอกจึงเห็นเพื่อนกลุ่มนั้นหันมองเข้ามาทั้งกลุ่มแล้ว
เด็กหนุ่มดึงเสื้อยืดลงคลุมขี้ก้างอกของตัวเอง..เขาอายเพราะรูปร่างก็ไม่ได้ดีอะไรขนาดนั้น แถมผิวก็ขาวซีดไม่น่ามอง

“ผม..” ณัฐวีร์ดีดลูกคิดรางแก้วอีกครั้ง
การจะบอกว่าลงไปหาอะไรใส่ท้อง คงดูไม่ดีนัก.. เดี๋ยวอีกฝ่ายก็จะหาเรื่องทะเลาะเอาได้..

“ผมเห็นกับแกล้มมันเหลือน้อย เดี๋ยวพวกพี่จะต้องลำบากลงไปซื้อ ผมก็เลยว่าจะลงไปเดินดูมาเพิ่ม ..พวกพี่อยากทานอะไรกันเป็นพิเศษไหมครับ” ประโยคหลังเด็กหนุ่มเดินเลี่ยงออกมาถามคนด้านนอก เล่นเอาทุกคนตบมือกันใหญ่

“ดีเลยๆ อยากกินไส้กรอกเซเว่น กินๆไปถั่วนี่มันเค็มเกิน อยากได้อะไรคาวๆมากินบ้าง” ชายปังตอผู้คลั่งไคล้อาหารไร้สาระเป็นคนออกปากก่อนคนแรก เหล้าขวดใหญ่หมดไปแล้วค่อนขวด ปริมาณการกินของคน 4 คนก็คงจะกดกันมาตั้งแต่ก่อนเที่ยงล่ะมั้งนั่น
แล้วทุกคนก็ร้องสั่งของที่อยากได้จนต้องเอากระดาษมาจดกันเลยทีเดียว

“เดี๋ยวพี่ไปเป็นเพื่อน..” แชร์ลุกขึ้นทำท่าทางปัดกางเกง แต่ณัฐวีร์รีบปฏิเสธทันที

“ไม่เป็นไรพี่ เดี๋ยวผมซื้อขึ้นมาให้ไปเซเว่นหน้าปากซอยแค่นี้เอง”

“ถือยังไงไหว ของตั้งเยอะ”

“แต่พี่จะถือไหวเหรอเมาหน้าแดงขนาดนี้” ณัฐวีร์ว่าพลางมองหน้าอีกฝ่ายพร้อมหัวเราะเบาๆ เล่นเอาคนโดนว่ายกมือขึ้นลูบท้ายทอยตัวเองด้วยใบหน้าแดงก่ำกว่าเดิม

“ไม่เมาหรอก..นิดหน่อยเอง”

“ให้มันไปคนเดียวนั่นแหละ..” กลายเป็นมกรสยบความต้องการของแชร์เสียเอง เขาเดินเข้ามาดึงร่างเพื่อนรักให้ลงนั่งในวงเหล้าตำแหน่งเดิม

“โธ่ ไปช่วยน้องจะเป็นไรไป”

“มึงไม่ต้องพูด แดกเข้าไป!” มกรตวัดเสียงพร้อมกับเอาแก้วเหล้ามายัดใส่มืออีกฝ่าย แล้วได้แต่ชำเลืองมองร่างผอมแกรนนั้นเดินไปที่ประตูห้องจนลับร่าง







***
หน้าเซเว่นมีร้านก๊วยเตี๋ยวหมูและขนมจีนน้ำเงี้ยว ข้าวซอย ทำให้ณัฐวีร์ถลาไปโซ้ยเสียหนึ่งชามโตด้วยความรวดเร็ว และตรงนั้นยังมีพวกส้มตำ ข้าวเหนียวไก่ย่าง ไส้อั่ว น้ำพริกหนุ่มพร้อมแคปหมูด้วย ทำให้เขาเลือกที่จะซื้อของพวกนั้นขึ้นไปเสริมจากที่ทุกคนสั่ง
อีกอย่าง ถ้าเขาขึ้นไปแล้วจะทำอะไรนั่นก็เป็นเรื่องที่น่าคิดอยู่เหมือนกัน เพราะทุกคนเขากินเหล้า จะให้ปิดห้องอยู่คนเดียวเงียบๆ ก็ดูจะไม่สนุกสักเท่าไรนัก ดังนั้น ทางที่ดีคือเขาก็ต้องร่วมวงด้วยนั่นแหละ กินสักแก้วสองแก้วพอกรึ่มๆ กินกับเยอะๆ นั่งคุยเล่น..คิดว่านั่งคุยกับพวกหมามันไปก็แล้วกัน

ไม่ใช่ว่าเขาไม่แค้นคนพวกนี้.. พอพวกมันเข้ามาก็ทำให้ชีวิตเขาปั่นป่วนไปหมด... แต่ความแค้นหล่อเลี้ยงคนให้ดำรงอยู่ไม่ได้.. ความสุขต่างหากที่จะหล่อเลี้ยงให้เขายืนอยู่ในโลกที่โหดร้ายนี้ต่อไปได้
ดังนั้น.. ทำอย่างไรจึงจะมีความสุขเล่า..
ก็คงได้แต่อยู่และใช้ชีวิตกับพวกมันอย่างอดทน มองพวกนั้นให้เป็นผัก ปลา หมาแมว แล้วมีความสุขอย่างที่จะทำได้ให้มากที่สุด

“ป้าจ๋า เดี๋ยวผมมาเอานะ”
เขาร้องบอกก่อนจะเดินตรงไปที่เซเว่นแล้วซื้อของตามที่จดกระดาษมาหลายรายการ บางอย่างเขาก็ไม่ซื้อเยอะ เพราะมีอาหารอื่นไปบ้างแล้ว อย่างพวกไส้กรอก ไก่เทอริยากิสำเร็จรูป แต่ถ้าเป็นพวกน้ำแข็ง น้ำอัดลม เขาก็ซื้อไปให้เต็มตะกร้าเลยทีเดียว
เด็กหนุ่มกำลังต่อคิวเข้าไปจ่ายเงินอยู่พอดี ก็บังเอิญว่าคนที่ต่อท้ายอยู่ชะโงกหน้ามามองเขาทำให้ต้องเหลียวไปมองเช่นกัน

“เจอกันอีกแล้วนะครับน้อง”
ครั้งแรก.. ณัฐวีร์งงว่าอีกฝ่ายคือใคร แต่เมื่อเขายิ้มให้ถึงนึกได้ว่าเคยเจอกันที่ไหน

“พี่มังกี้ใช่ไหมครับ”

“เอ่อ..” อีกฝ่ายหัวเราะยกใหญ่ “พี่ชื่อโมครับไม่ใช่มังกี้”

“ขอโทษที่ตั้งชื่อแบบนั้นให้ครับ” ณัฐวีร์หัวเราะกับตัวเองเก้อๆ ก็นึกออกว่าเจอกันที่หน้ามังกี้เลยเรียกมังกี้ซะเลย

“พักอยู่แถวนี้เหรอครับ”

“ใช่ครับ ตึกอยู่ด้านในนี่เอง”

“ของพี่อยู่ฝั่งตรงข้ามโน่น บ้านเพื่อนมันเปิดให้ฉลองกัน นี่เลยมาถล่มมันสักหน่อย โชคดีจังที่ได้เจอกันอีก พี่ยังไม่รู้ชื่อน้องเลย”

“นัทครับ..” อย่างน้อยช่วงกลางวันแบบนี้ณัฐวีร์ก็คิดว่ามันน่าจะปลอดภัยกับตัวเขาอยู่หรอก แค่บอกชื่อคงไม่ทำให้เสียหาย
จังหวะพอดีกับที่ณัฐวีร์ได้คิวจ่ายค่าสินค้า ทำให้เขาขอตัวจากอีกฝ่าย และเมื่อจ่ายชำระเสร็จ ของก็เต็มสองมือเลยทีเดียว

“ผมไปก่อนนะพี่โม” เด็กหนุ่มหันไปยิ้มให้

“แล้วพบกันอีกนะครับ”
ณัฐวีร์ไม่ได้ตอบรับอะไร เขาแค่ยิ้มแล้วเดินจากมา พลางกำลังรู้สึกลังเลว่าเขาบ้าหอบซื้อของเกินไปหรือเปล่า เพราะแค่พวกของในเซเว่นก็เต็มสองมือแล้ว นี่จะเอามือที่ไหนไปถือส้มตำ สงสัยต้องไปบอกป้าคนขายว่าจะลงมาเอาอีกหนท่าจะดี ขืนแบกไปทั้งหมดเขาต้องกระดูกเคลื่อนอีกแน่

เด็กหนุ่มก้มหน้าก้มตาเดินผ่านผู้ชายตัวโตที่ยืนสูบบุหรี่อยู่หน้าร้าน แล้วก็ต้องชะงักเมื่ออีกฝ่ายดีดก้นบุหรี่ลอยผ่านหน้าไปหวือ
“เอ้ย!”
เขาร้องอย่างตกใจกะจะหันไปด่าอยู่แล้ว ก็พอดีที่อีกฝ่ายตะคอกกลับมาดังลั่น “มึงลงมาเดินอ่อยใครหรือไงมันถึงได้ช้าแบบนี้!”
ณัฐวีร์สะท้านตัวเยือกเมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายเป็นใคร ก็แน่ล่ะ..นั่นหมาจ่าฝูงเลยนะ ..แถมมันยืนแยกเขี้ยวขู่พร้อมจะกัดแล้วนั่น..

“เปล่าครับ นี่ก็กำลังรีบจะไปเอาของอีกร้านที่สั่งไว้ ช้าหน่อยเพราะคนเยอะครับ”
มกรทำหน้าหงุดหงิดใส่พลางชำเลืองมองเข้าไปในเซเว่นแว่บหนึ่ง แล้วจึงค่อยยื่นมือมาช่วยถือของ

“ผมถือได้..” ณัฐวีร์รีบบอกเพราะกลัวอีกฝ่ายจะหงุดหงิด

“ถ้ากูจะถือ มึงก็ขัดใจกูไม่ได้!”
สุดท้ายอีกฝ่ายก็แย่งไปถือไว้จนหมด ..แล้วณัฐวีร์ก็เลยได้แต่บอกว่า “ตามใจครับ”
เด็กหนุ่มเดินนำไปที่ร้านซึ่งเขาสั่งอาหารไว้แล้วรับของมา ก็ดีที่มีคนลงมาช่วยถือของหนักๆไป เขาเลยถือแต่พวกอาหารซึ่งเบากว่ามาก

“มึงซื้ออะไรเยอะแยะ..” มกรกวาดตามองของเต็มสองมือขณะเดินเข้าไปยังคอนโดที่พักพร้อมกัน

“ก็อาหารเย็นพวกพี่ล่ะครับ”

“ให้พวกมันออกมาหากินกันเองก็ได้”

“เมาขนาดนั้นจะลุกมาไหวยังไง”

“กูยังเดินมาได้”

“งั้นพี่จะหากินเองเย็นนี้ใช่ไหมครับ พวกนี้เดี๋ยวผมกินกับพี่ๆ เขาเองก็ได้”
มกรเม้มปากเป็นเส้นตรงทันที การทำหน้าถูกขัดใจแบบนั้นทำให้ณัฐวีร์นึกสนุกขึ้นมา..นิดนึง

“พวกมันดูแลตัวเองได้ มึงไม่ต้องไปประเคนอะไรพวกมันขนาดนั้นหรอก”

“ไม่ได้ประเคนครับ ของพวกนี้ซื้อไปผมก็กินด้วย แต่กินคนเดียวมันไม่อร่อย ก็ต้องแบ่งๆกัน อีกอย่าง พวกพี่เขานั่งดื่มกันมาจนหน้าแดงขนาดนั้น ผมว่าคงไม่มีแรงลงมาหาอะไรเป็นมื้อเย็นกันหรอก” ณัฐวีร์ยิ้มบางๆ “เอาแบบนี้แล้วกันครับ ถ้าพี่คิดว่าอาหารพวกนี้มันไม่ดีพอเดี๋ยวผมทานกับพี่ปังตอก็ได้ พี่เขาน่าจะชอบ”

“อย่ามาเสือกรู้ดี มีอะไรก็กินไปตามนั้นแหละ เรื่องมาก” มกรบ่นอุบอิบ

“ผมไม่ได้เรื่องมาก ซื้อให้เพราะหวังดีครับ” หวังดีของตัวเองนะ..กลัวไม่มีอะไรกิน

“เออๆ กดลิฟท์ด้วย ของหนักชิบหายแม่งไม่ลงมาช่วยกันถือเลย ไอ้สัตว์พวกนี้”
ณัฐวีร์ได้แต่ก้มหน้ายิ้มแล้วใช้มือข้างดีเกร็งยกขึ้นกดลิฟท์

“มึงก็เลิกยิ้มเรี่ยราดได้แล้ว เดินไปไหนก็ยิ้มอย่างกะคนบ้า กลัวไม่มีใครมองหรือไง”

“เปล่าครับ..” ณัฐวีร์เมินไปทางอื่น ให้อีกฝ่ายบ่นไปคนเดียว

“แล้วทีหลังไม่ต้องให้กูรอนานแบบนี้นะ หมดบุหรี่ไปตั้งสองตัว”

“ผมไม่รู้ว่าพี่มารอ ก็มัวเดินซื้อของให้พวกพี่อยู่นั่นแหละ”

“กูเห็นมึงยืนคุยกับคนอื่น..”

“ผมก็ไม่รู้จัก เขามาถามทาง” ณัฐวีร์ตอบเบี่ยงไปเรื่องอื่น ขืนถ้าบอกความจริงเดี๋ยวก็เรื่องยาวอีก

“ถามทางกับมึงเนี่ยนะ..หน้าตาไม่ได้เป็นคนเหนือเล้ย”

“ก็ไม่รู้ เขาถามผมก็บอกไม่รู้ เขาก็เลิกถามไป”

“เลิกถามยังไง กูเห็นคุยกันอยู่ตั้งนาน”

“นี่พี่มายืนนานแค่ไหนแล้ว” ถามพลางเดินเข้าไปในลิฟท์

“ก็บอกบุหรี่สองตัว..”

“ผมไม่สูบบุหรี่ ไม่รู้หรอกว่าตัวนึงมันใช้เวลาขนาดไหน แต่บอกไว้เลยว่าผมคุยกับเขาแค่สามประโยค ไม่รู้จัก ไม่ใช่ครับ หวัดดีครับ แค่นี้ ถ้าไม่เชื่อก็ไปขอกล้องวงจรปิดเซเว่นดูเอาแล้วกัน...” ณัฐวีร์ว่าแล้วก็เอนตัวพิงผนังลิฟท์อย่างนึกฉิวๆขึ้นมาบ้างแล้ว จะซักให้ขาวเลยหรือไงก็ไม่รู้

“ก็กูอุตส่าห์เดินลงไปรับ..ให้ยืนรออยู่ได้” อีกฝ่ายยังบ่นไม่เลิก
แต่ประโยคนั้นทำให้ณัฐวีร์ใจเต้นกระตุกแบบแปลกๆขึ้นมาทันที ..ลงไปรับ.. นี่หิมะจะตกหน้าสงกรานต์หรือเปล่าวะเนี่ย

“โทรศัพท์ก็มีไม่โทรบอกล่ะครับ..” เขาเสียงอ่อนลงนิดหน่อย อย่างน้อยก็ต้องขอบคุณที่อีกฝ่ายเดินลงไป ไม่งั้นเขาต้องมีรอบสองแน่ๆ

“กูว่าแล้ว..ตอนกูทำดีไม่มีใครชอบสักคน” มกรบ่นก่อนจะก้าวออกจากลิฟท์ในชั้นที่พัก แล้วก็เดินตึงตังไปจนถึงหน้าห้อง ไม่รอให้ใครเดินตามไปเปิดให้เจ้าตัวก็ยันประตูโครมๆเล่นเอาคนข้างในต้องรีบแล่นมาเปิดเสียเอง

“เบาหน่อยพ่อมึง” เจ้าของห้องร้องเป็นเจ๊กถูกเชือด ประตูไม้สักบานนึงไม่ถูก ถึงจะทนทานทายาด แต่ก็ไม่ใช่จะไม่ถนอมมันเลย

“เอ้ารับไป!” มกรส่งถุงของให้อีกฝ่ายถือแล้วเดินเข้าไปนั่งลงที่วงเหล้า ปล่อยให้ใครต่อใครมองหน้ากันเลิ่กลั่ก
ณัฐวีร์เองก็มองชายคนนั้น..




หรือหมามันอยากได้อะไรเป็นรางวัลในการทำดีวะ..??
***



TBC

[pae666]

กลับมาแล้วค๊าบบบบบ บบบบบ
โดนคนเขียนลากมาอัพ >,<

ขอโทษที่ทิ้งไปนานเลยค่ะ มาต่อให้แล้วนะค๊าาา าา #คนเขียนจะกินหัวเอา 55555

คหสต. น้องนัทนี่ชอบต่อปากต่อคำอิพี่แม้นศรีจริงๆ ระวังจะโดนเห๊อะ !! 

..ทักทายกันพอหอมปากหอมแก้ม เจอกันใหม่เมื่อโดนทวงนะคะ 55555 #คนอ่านตบ!!

[sunshinesunrise]

ก็เป็นซะอย่างเนี่ยยย... ใครจะไปเข้าใจแกวะ ไอ้แมนนนนนนน 

[fuku]

พัฒนาการทางความคิดเท่าเด็ก 5ขวบ (-__-"
กรรมของโม

[lizzii]

เห้อออ
มกรเอ้ย

[killerofcao]

หมา............
กร๊าก หมาหวงก้าง

[insomniac]

EQ ต่ำเตี้ยเรี่ยดินจริงๆ
น้องณัฐจะซวยไปอีกกี่ตอนเนี่ย

[wi_OoO_wi]

ตามอ่านทุกที่เลย 

[● MaYa~Boy ●]

มกรเริ่มชอบแล้วสิ

[B52]

 

[BeeRY]

ทวงตอนนี้เลยได้ไหมคะ เพิ่งเข้ามาอ่าน แต่สนุกมากกก
สงสัยว่าเราจะชอบพระเอกโรคจิต
เวลาน้องนัทเอาคืนคงแสบน่าดู พี่แชร์แอบคิดไรกะน้องป่ะเนี่ย
แบบรู้สึกผิดก่อนแล้วก็หวั่นไหวมากขึ้น
รออ่านตอนต่อไปนะคะ มาเร็วๆน้าาาาา พลีสสสสส

[▲TEACHCHY▼]

เอาคืนเลย คิดถึงน้องนัทแล้วค่ะคนเขียน ทวงๆๆ

[๐๐ตะวัน๐๐]

ดูๆทำตัวเข้า นี่ทำดีแล้วเหรอ

[pae666]

แอร๊ยยย ดีใจมีคนคิดถึงแม้นศรีด้วยอ่ะ 5555

ช่วงนี้งานรุมเร้ามากเลยค่ะ วันนี้หลังเลิกงาน จะมาลงตอน15 ให้นะคะ รอเค้าหน่อยน๊าาาา าาา 

[Wereena]

^
^^
^^^
 

จิ้มจึกๆ  จะนอนรอเลยค่ะ อิอิ

[pae666]

ตอนที่ 15




สามทุ่มกว่า...เอ๊ะ หรือจะห้าทุ่มล่ะหว่า ทำไมเข็มสั้นกับเข็มยาวมันเท่ากันไปหมดก็ไม่รู้
ณัฐวีร์หรี่ตาปรือๆของตัวเองขึ้นมองนาฬิกาที่แขวนผนัง ..ครั้นเมื่อเห็นว่ายังไงก็คงดูไม่รู้เรื่องก็เลยส่ายหัวแล้วนั่งคอตกต่อไป หูได้ยินเสียงหัวเราะปนกับเสียงเพลงชัดเจน แต่เขาจับใจความไม่ได้ว่าใคร ทำอะไร อยู่ตรงไหน.. เขาคงดื่มมากเกินไป.. ว่าแล้วเด็กหนุ่มก็ยกแก้วตัวเองขึ้นดื่มอีกอึกใหญ่

“นัทกินเก่งเน้อะ ไม่นึกว่าจะนั่งเป็นเพื่อนกันได้..น้าน..นานขนาดเน้” ป้อดที่นั่งอยู่ฝั่งตรงข้ามหัวเราะ แต่เป็นเสียงหัวเราะที่ไกลออกไปทุกทีสำหรับณัฐวีร์

เด็กหนุ่มยกแก้วขึ้นดื่มอีกหลายอึกจนมันหมดเขาจึงได้ปล่อยให้มันกลิ้งออกไปจากมือ..
หมดแล้วนะ..อย่ามาบังคับให้กินอีกนะเว้ย

เขาปาดหลังมือเช็ดปากตัวเอง แล้วรู้สึกเหมือนตัวกำลังจะเอียง พยายามฝืนให้ตรงแล้วแต่เหมือนโลกมันจะหมุนติ้วๆ โคลงไปโคลงมา
“เฮ้ๆ”
เสียงร้องของใครก็ไม่รู้ดังขึ้น..เขาหัวเราะเบาๆ แขนข้างหนึ่งถูกจับดึงไว้ เขาหันไปมองทั้งที่ยังหัวเราะ

“พี่...” ณัฐวีร์หรี่ตามองพลางยกมือข้างที่ว่างขึ้นมาลูบมืออีกฝ่ายที่จับแขนเขาไว้เหมือนลูบหัวหมาให้รางวัลมัน.. “...แช้..อึ้ก!”

“เมากลิ้งเลย.. นั่งดีๆ”

“นัท..” เด็กหนุ่มเหลียวไปทางห้องพักของตัวเอง คิดถึงเตียงนอน อยากเข้าไปนอน และพยายามจะรั้งตัวออกจากโซฟานิ่มที่พิงอยู่

“ไอ้แมนไปเข้าห้องน้ำ เดี๋ยวก็มา นั่งอยู่นี่ล่ะ”

“ไม่!” ได้ยินชื่อแล้วมันขึ้น “ไปไกลๆเลย...”
เด็กหนุ่มพยายามดึงแขนออกจากมืออีกฝ่าย แมนเมินที่ไหน ไม่ต้องมายุ่งเลยนะ ไม่อยากได้ยินกระทั่งชื่อ ไม่อยากอยู่ใกล้ๆมัน ไอ้คนขาดความอบอุ่นจากครอบครัว ที่บ้านไม่ให้ความร้ากกกกกกกก

“โอเคๆ พี่จะปล่อยเรา แต่นั่งอยู่นี่ล่ะลุกไปก็เดินไม่ไหว” ความที่เข้าใจไปว่าณัฐวีร์อยากให้ปล่อยมือ อยากให้ไปอยู่ไกลๆ แชร์จึงพยายามประคองร่างน้องให้กลับมาตั้งตรง ใบหน้าขาวที่แดงเรื่อเพราะฤทธิ์เหล้าเปื้อนไปด้วยรอยยิ้มกระเรี่ยกระราด ดวงตายิบหยีปรือมอง อาการสะอึกทำให้ร่างที่อยู่ในมือสั่น

“พี่..แชร์”
เด็กหนุ่มเรียกชื่อพลางยิ้มหวาน มือที่ตกอยู่ข้างตัวคว้าเอาข้อมืออีกฝ่ายไว้เมื่อมันกำลังจะผละออกไป

“หืม?..” เล่นเอาคนถูกดึงไว้ลุกไปไม่ได้เหมือนกัน
..เขากำลังหมกมุ่น และดูจะหมกมุ่นเกินไป ช่วงนี้เขามักวนเวียนดูภาพในคลิปที่มกรถ่ายผ่านเว็บแคมและเขาตั้งอัดไว้.. เสียงร้องโอดโอยโหยหวนทำให้หลายครั้งที่เขาร้องไห้ด้วยความสงสาร และเฝ้าตำหนิตัวเอง ถ้าเขาไม่เริ่มมันขึ้นมาเด็กคนนี้ก็จะไม่ถูกทำร้ายอย่างทารุณแบบนั้น

แขนที่หัก เป็นเพราะเจ้าตัวพยายามใช้มือดันหน้าและขัดขืนอีกฝ่าย หากแต่เพื่อนของเขามันแรงเยอะ ยิ่งมันขาดสติแรงมันยิ่งใส่เกินร้อย มือที่ยันหน้ามันจึงเกะกะเกินไปจนมันดันลงกับพื้นเตียงแล้วใช้มือตัวเองนั่นแหละทุบ ทุบ และทุบ เด็กคนนี้กรีดร้องก้อง

“ยอมแล้วพี่..ผมยอมแล้ว”
เสียงนั้นยังคงบาดอยู่ในหู หลายครั้งที่ดูคลิปมาถึงตรงนี้แล้วเขาต้องหยุดมองภาพ ได้ยินแค่เสียงก็ปวดหัวใจขึ้นมาหนึบ ความทารุณถูกเริ่มขึ้นก็เพราะเขาเอง ยิ่งมาเจอตัวยิ่งรู้สึกสงสารและชังความเลวของตัวเองนัก

“นัท..ง่วง..”
เจ้าตัวพึมพำแล้วเหมือนคอจะหงายไปด้านหลัง ทำให้แชร์ต้องดึงตัวเองกลับมามองเวลาปัจจุบัน..คนที่นั่งเอนตาปรืออยู่ตรงนี้
คอขาวๆทำให้เขานึกไปถึงภาพเมื่อกลางวัน.. เจ้าตัวกำลังเปลี่ยนเสื้อ.. แผ่นหลังนั้นดูเนียนตา ทว่าแผงอกกลับเต็มไปด้วยร่องรอยฝากรัก...หรืออาจจะแค่..ใคร่

นึกมาถึงตรงนี้จังหวะการเต้นของหัวใจที่บีบรัดทำให้แชร์หลับตาลง..ความรู้สึกปวดร้าวแบบนี้เขาไม่เคยรู้จักมัน คงเป็นความรู้สึกผิดที่เขาทำให้เด็กคนนี้ต้องเดินเข้ามาสู่เส้นทางลำบากเช่นนี้ ..ตั้งแต่นี้พี่สัญญานะนัท.. พี่จะดูแลนาย จะพยายามช่วยเหลืออย่างสุดความสามารถ
แชร์ใช้มือตัวเองประคองเอาศีรษะที่เอียงกะเท่เร่ให้เอนซบลงมาตรงอก โดยมีเสียงเพื่อนสองคนของตัวเองหัวเราะกับเรื่องตลกงี่เง่าที่พวกมันเล่าให้กันฟัง เขาจัดท่าของตัวเองและพยายามจะใช้กำลังที่ลดน้อยลงเพราะฤทธิ์สุราดึงเอาร่างของเด็กหนุ่มเข้ามาไว้ในอ้อมแขน ตั้งใจจะอุ้มเข้าไปนอนในห้องให้ได้ นัทจะได้สบายตัว

“มึงจะทำอะไรวะ..”
เสียงถามทำให้แชร์เหลียวกลับไปมองและพบร่างสูงใหญ่ของใครบางคนยืนค้ำหัวเขาอยู่

“เอาน้องมันเข้าไปนอนสิ หลับไปแล้วเนี่ย”

มกรชำเลืองลงมองแล้วพยักหน้า “...มึงปล่อยมันไว้แบบนั้นแหละ อยากนอนก็ให้มันนอนตรงนี้ไป เสือกแดกจนเมาเอง มึงไม่ต้องไปสนมัน”
ว่าแล้วมือใหญ่ก็ดึงไหล่เพื่อนจนต้องยอมปล่อยร่างนั้นออกจากอก ณัฐวีร์ปรือตาขึ้นมองพลางหัวเราะอย่างไร้สติแล้วเอนตัวพิงโซฟาคอหงายไปอีกหน

มกรทรุดตัวลงนั่งข้างเด็กหนุ่มซึ่งเป็นที่ประจำ ในขณะที่แชร์ถอยไปนั่งข้างป้อด..
ตรงที่พวกเขานั่งนั้นเป็นพื้นปาเก้ มีโซฟายาวเป็นเหมือนพนักพิง พอเอาโต๊ะเล็กเข้าชุดกันแอบไว้ด้านหนึ่ง การนั่งกินเหล้ากับพื้นก็รื่นเริงและดูสบายๆ มากขึ้น
นั่งคุยกันไปได้เพียงครู่เดียว ณัฐวีร์ก็เอนร่วงลงไปนอนกับพื้นโดยหันปลายเท้าที่คู้งอมาทางมกร และหัวหันไปทางตู้โชว์

“สัตว์นี่ เดี๋ยวตีนก็มาถีบกู..”
มกรบ่นก่อนจะรั้งแขนอีกฝ่ายให้ลุกขึ้น

“ไม่..กินแล้ว.. จะนอน” เด็กหนุ่มงอแงพยายามปัดมือที่แขน

“มึงอยู่นิ่งๆ สิวะ!” ตะคอกไปแล้วก็บังคับเอาร่างนั้นให้หมุนเท้าไปทางอื่นจนได้ “นอนแบบนี้อยากให้กูเอามึงโชว์ใครหรือไง”
ความเมาทำให้มกรเค้นเสียงเหมือนจะเยาะหยันใครบางคนออกมา แล้วก็ตีสะโพกของณัฐวีร์ไปเบาๆ พลางปลายตามองเพื่อนตนเอง.. แน่ล่ะว่าแชร์ก็ไม่ได้หันหน้าไปทางอื่น เพราะเขานั่งอยู่ฝั่งตรงข้าม จึงเห็นทุกอย่างที่อีกฝ่ายทำ

มกรแสยะยิ้ม ดึงเอาศีรษะของณัฐวีร์มาวางลงบนตักของตัวเอง และด้วยความหมั่นไส้หรืออะไรก็สุดจะเดา เขาใช้ปลายนิ้วลูบแก้มแดงๆนั่นเล่นอย่างแสดงความเป็นเจ้าของเต็มที่

“...ป..”

“หืม?..” มกรต้องเอียงหูลงไปฟังเมื่ออีกฝ่ายพึมพำอะไรที่เขาจับใจความไม่ได้ออกมา เสียงเพลงดังทำให้เขาไม่ค่อยได้ยินเสียงในคอนั่น
มือยังคงเกลี่ยอยู่ตรงแก้มและคล้ายจะลูบเลยไปที่ริมฝีปากชมพูจัดนั่นกระตุ้นให้พูดเร็วขึ้น
เด็กหนุ่มเอื้อมมือมาจับมืออีกฝ่ายที่กำลังกวนใจการนอนเอาไว้ ก่อนจะดึงมากอดหมับ แล้วพึมพำแผ่วเบาจนคนด้านบนต้องเอนตัวลงไปฟังต่ำมากขึ้น “ป๊า.. อย่าแกล้งนัทสิ”

“โธ่ ไอ้เด็กเวร..กูใช่พ่อมึงเรอะ” มกรหัวเราะออกมาเบาๆแล้วเงยหน้าขึ้นจังหวะพอดีกับที่ประสานสายตาเพื่อนรัก
ในภาพที่เห็น.. แชร์กำลังสับสน ..นั่นเพื่อนของเขาหยอกล้อเด็กคนนั้น ลูบแก้มเหมือนลูบขนแมว แล้วยังก้มลงหอมแก้มนั้นอย่างน่าอิจฉา..
อิจฉางั้นหรือ?

ไม่หรอก เขาคงแค่แปลกตาที่เพื่อนรู้จักแสดงความห่วงใยคนอื่นขนาดนั้นล่ะมั้ง แชร์ส่ายหัวเหมือนต้องการจะสลัดความคิดคำนึงออก แล้วจึงหันไปหัวเราะกับเรื่องขำขันของปังตอ แล้วชนแก้วต่อจนกว่าใครคนใดจะหมดแรงร่วงกันไปก่อนนั่นแหละถือว่าหมดเกม เสียเดิมพัน..
หลับก่อน..มึงจ่าย ใครหลับ..มึงแพ้

ชีวิตพวกเขาก็สร้างความตื่นเต้นด้วยการพนันกันแบบนี้แหละ
แต่รับรองว่าเขาจะไม่เอาชีวิตใครมาเป็นเดิมพันกันอีกแล้ว..






ไม่มีวันอีก!


TBC.

[pae666]

ขอโทษที่มาลงให้ช้านะคะ เพิ่งถึงบ้านค่ะ แหะๆ

เอาล่ะ... คุยไม่เก่งเหมือนเดิม คิดเห็นยังไง เม้นได้เรื่อยๆนะคะ #คนแต่งชอบแอบมาอ่านค่ะ 5555 

ใครอยากอยากให้เพื่อนมอส (คนแต่ง) มีตอนพิเศษวันแห่งความรัก ลองไปอ้อนกันดูนะคะ ..เราอ้อนไม่สำเร็จ 5555

ไปถล่มได้เลยค่ะ ---> พิกัด https://www.facebook.com/pages/Morse/120230658164895?fref=ts

#ทิ้งละเบิด 

[NUTSANAN]

อ่านตอนนี้แล้วอยากจะตะโกนให้ก้องฟ้าว่า อีพี่แมนนมันมีคู่แข่งแล้วว้อยย ยยยยย
หึหึหึ
พี่แชร์ เอาให้หนักๆเลยนะให้มันรู้ตัวว่าน้องนัทสำคัญแค่ไหน มันจะได้ไม่ทำเลวๆๆอีกกก