สวัสดีค่ะทุกคน ไม่เจอกันนานเลยคิดถึงแม้นกันไม๊คะ :hao7:
วันนี้เอาตอนพิเศษของพี่แม้นกับน้องนัทมาฝากค่ะ #จริงๆได้มาหลายวันแล้วแต่เพิ่งว่างลง 555
ป่ะ.. อ่านพร้อมกัน :hao7:
.
.
.
.
.
.
.
Can I..?
เป็นฉันได้ไหมที่ในหัวใจนั้น
Special Part
เช้าในวันที่เร่งรีบอย่างวันจันทร์ของทุกสัปดาห์ ปริมาณรถในถนนไม่รู้ว่ามีมากกว่าเดิมหรือมีเท่าเดิม แต่ณัฐวีร์มักพบว่าตนเองจะติดอยู่บนถนนมากกว่าวันอื่นๆเสมอ
ซึ่งเช้านี้ก็เช่นกัน..
เขายกนาฬิกาข้อมือขึ้นดู พอเห็นว่าไม่น่าจะทันเข้าเรียนแล้วก็ได้แต่ทำหน้าเซ็ง คาบแรกเริ่มตั้งแต่ 8.30 น. นี่จะ 8.00 น.แล้วเขายังไม่เขยิบไปพ้นเอ็มควอเทียเลย เด็กหนุ่มได้แต่ถอนใจเบาๆก่อนจะทอดตามองไปที่ท้ายรถเบื้องหน้า.. ยาวไป ยาวไปอีก.. เหอะ ไฟเขียว แต่ไม่กระดิกสักมิล
ณัฐวีร์ส่ายหน้าแล้วหันไปเปิดเพลงในรถแทน เขาเลือกเอาแผ่นเพลงที่ฟังสบายเพื่อให้คลายความเครียดจากการจราจร ปกติแล้วจะใส่ไว้ประมาณสี่แผ่นเพื่อสับเปลี่ยนหมุนเวียนฟัง แต่เปลี่ยนไปเปลี่ยนมาอยู่สองสามเพลงก็ยังไม่เป็นที่ถูกใจเสียที ทำให้เขาได้แต่ยอมแพ้ ปล่อยให้เครื่องเสียงในรถเล่นเพลงที่กดล่าสุดไปตามเรื่องตามราว
หลายครั้งหลายหนที่มอเตอร์ไซค์ลัดเลาะเข้ามาใกล้รถแล้วเสียงสัญญาณเตือนจะร้องขึ้น จนณัฐวีร์ชินกับเสียงเหล่านั้นแล้ว รอให้รถขยับด้วยการเคาะปลายนิ้วเรียวยาวไปบนพวงมาลัย
รถยังไม่ขยับ.. แต่โทรศัพท์ที่วางอยู่ตรงเบาะข้างคนขับขยับและส่งเสียงเรียกเข้าดังขึ้น
เสียงพิเศษที่ณัฐวีร์ตั้งเป็นเสียงเรียกเข้า.. ฟังแล้วเขาก็ยิ้มแล้วเบี่ยงมือไปกดรับสายที่พวงมาลัยรถ
แน่นอนว่าเสียงเรียกข้าวของพี่แมนนั้น เจ้าตัวไม่เคยได้ยินหรอกว่าเป็นเพราะอะไร เพราะเวลาพี่แมนโทรมาก็คือจะอยู่ห่างออกไปไกลจนไม่ได้ยินเสียงทุกที
"ครับ พี่แมน" เขากรอกเสียงลงไปแล้วรอฟังเสียงนุ่มๆจากปลายสายตอบกลับมา
"อยู่ไหนแล้วนัท.."
"แถวหน้าเอ็มครับ พี่แมนล่ะอยู่ถึงไหนแล้ว เมื่อคืนก็คุยกันจนดึกเลย ตื่นไหวไหมเนี่ย"
เสียงหัวเราะจากปลายสายดังเบาๆ "ตื่นไม่ไหวจะมาขุดจากเตียงไหม"
ณัฐวีร์ส่ายหน้าให้กับเสียงหัวเราะที่ดังก้องไปในห้องโดยสาร "เดี๋ยวส่งมะม่วงไปช่วยฉุด"
"ใจดีจัง.. แต่เก็บมะม่วงไว้บ่มที่บ้านเถอะ ตอนนี้พี่อยู่ที่ทำงานแล้วครับ"
"ไปถึงเช้าจัง ยังไม่แปดโมงเลยนะครับ" ณัฐวีร์พูดแล้วทำตาโต
"พี่ชินแล้วน่ะ ตอนอยู่ที่ญี่ปุ่นก็ต้องตื่นเช้าหน่อย เพราะไม่อยากไปเบียดช่วงเร่งด่วนกับเขา"
"เมื่อคืนก็นอนดึก" ณัฐวีร์เอ่ยอย่างห่วงๆ เพราะกว่าจะออกจากร้านไปก็เกือบห้าทุ่ม ถึงบ้านเที่ยงคืน ไหนจะอาบน้ำทำอะไรส่วนตัวอีกกว่าจะได้นอน
"เมื่อเช้าพี่ไม่ได้ขับรถเองครับ มากับแม่ ก็ได้พักไปนิดนึง"
"อ้าว แล้วรถไปไหนล่ะครับ"
"เมื่อเช้าเหมือนจะรวนนิดหน่อยน่ะ สตาร์ทไม่ติด ตอนแรกว่าจะเอารถอีกคันนึงออก แต่เห็นว่าวันนี้ไม่ได้ไปไหน แล้วก็..อยากเจอแฟนครับ" เสียงตอนท้ายประโยคติดลูกอ้อนมาเยอะเลยทีเดียว ทำให้คนฟังถึงกับหน้าร้อน
"งั้นตอนเย็นนัทไปรับที่ทำงานนะครับ แล้วกลับคอนโดกัน"
ปลายสายคงหน้าบานยิ้มกว้างไปแล้วมั้ง เพราะเสียงตอบรับกลับมานี่ระรื่นเหมือนกระดี่ได้น้ำสุดๆ
พวกเขาคุยกันต่ออีกเล็กน้อยก่อนจะตัดการสื่อสารระหว่างกัน ทำให้ณัฐวีร์กลับมาจ่อมอยู่บนถนนลำพังอีกครั้ง
แต่คราวนี้การรอคอยไม่ได้น่าเบื่ออีกแล้ว เพราะพี่แมนโทรเข้ามาจุดฉนวนความคิดให้เลือกเพลงมาฟังจนได้
ณัฐวีร์กดเพลงนั้นขึ้นมาฟังไปตลอดการเดินทาง ฟังวนซ้ำๆ ร้องได้และจดจำได้อย่างแม่นยำ
เพราะมันเป็นเพลงของพวกเขาเอง..
......
พอตกเย็นเด็กหนุ่มก็ออกจากคณะแล้วขับรถมาที่ทำงานของมกรที่ตั้งอยู่บนตึกสูงบริเวณสาทร ด้วยความที่เขาเข้านอกออกในเป็นประจำ จึงมีบัตรพนักงานเป็นของตัวเอง พอจอดรถเรียบร้อยก็เอาบัตรแขวนแล้วเดินเข้าตึกได้เลย ไม่ต้องแลกบัตรที่ประชาสัมพันธ์คนสวยอีก
ความเป็นลูก..เอ่อ ลูกสะใภ้ของเจ้าของบริษัท.. ไม่อาจทำให้เขาละเลยกฎระเบียบ หรืออยู่เหนือกว่าพนักงานคนอื่น ขนาดมกรยังต้องห้อยบัตรพนักงานเลย ดังนั้นเขาก็ไม่อาจทำตัวเหนือกฎเกณฑ์ได้
ลิฟต์ตัวในสุดเป็นลิฟต์ของผู้บริหาร มีรปภ.ยืนอำนวยความสะดวกอยู่ด้วย ส่วนคนที่จะใช้ลิฟต์นี้ได้ก็จะมีแค่ลูกค้าและผู้หลักผู้ใหญ่ที่มาติดต่อกับบริษัทเท่านั้น
"สวัสดีครับคุณณัฐวีร์" รปภ.เดินตรงเข้ามาทำความเคารพเมื่อเห็นว่าเด็กหนุ่มไม่ได้เดินเข้าไปที่ลิฟต์ตัวใน ทำเพียงยืนรอลิฟต์พนักงานอยู่ด้านนอก
"สวัสดีครับ" คนถูกทักผงกศีรษะให้ รปภ.คนนี้เขาคุ้นเคยกันเป็นอย่างดี ปกติถ้ามาพร้อมคุณมนธิชา หรือมกร เขาก็จะได้เห็นหน้าและยิ้มให้รปภ.คนนี้เป็นประจำ
"ไม่ขึ้นลิฟต์ตัวในหรือครับ ผมเปิดให้ครับ"
"ไม่เป็นไรดีกว่าครับ" เด็กหนุ่มรีบโบกมือ "ผมไปลิฟต์ธรรมดานี่แหละ เผื่อตัวนั้นจะมีลูกค้าหรือมีผู้ใหญ่ใช้งาน"
เด็กหนุ่มยิ้มให้ความหวังดีนั้น เขาเดาว่ารปภ.คงอยากอำนวยความสะดวกให้ แต่เพราะเขาไม่ได้รีบ และไม่ได้มากับผู้บริหาร เขาก็ไม่ควรจะต้องไปใช้ลิฟต์ตัวในให้เปลืองไฟ
จังหวะนั้นพอดีกับที่ลิฟต์ตัวแรกเปิดออก เขาจึงเอ่ยขอตัวแล้วเดินเข้า ลิฟต์หยุดเป็นระยะ พนักงานบางคนที่พอจะคุ้นๆหน้าเขาก็ยิ้มให้เป็นเชิงทักทาย แต่ไม่มีใครกล้าพูดด้วยสักคน แลดูเกร็งๆกันไปหมด ..จริงๆนี่อาจเป็นเหตุผลหนึ่งที่ต้องมีลิฟต์ผู้บริหารกับลิฟต์พนักงานล่ะมั้ง
ขนาดเขาไม่ใช่ผู้บริหาร เป็นแค่คนใกล้ชิด พนักงานที่เจอยังยืนกันเสียตัวลีบ.. ถ้ามกร หรือผู้หลักผู้ใหญ่ท่านอื่นมาอยู่ในลิฟต์ด้วย มีหวัง พนักงานพวกนี้คงลงไปนั่งพับเพียบแน่ๆ
..ไม่นาน ณัฐวีร์ก็เดินเข้าไปในห้องทำงานของมกร
"คุณแม่ไม่อยู่หรือครับ พี่แอมก็ไม่เห็น" ณัฐวีร์ร้องถามขณะเดินเข้าไปใกล้ชายหนุ่มที่เงยหน้ายิ้มกว้างส่งมา
"ออกไปประชุมข้างนอกกับท่านรองนายกน่ะ เห็นว่ามีโปรเจกของรัฐบาลให้ช่วยเรื่องการส่งออก" ชายหนุ่มพูดไปสายตาก็จับจ้องแฟนหนุ่มไปด้วย ณัฐวีร์กำลังเดินเอากระเป๋าไปวางลงตรงเก้าอี้ที่อยู่ด้านหน้าโต๊ะทำงาน และทำท่าจะนั่งลงตรงนั้นเลย ทำให้มกรต้องรีบเรียก "เดี๋ยวสิครับ"
ชายหนุ่มยื่นมือออกไปหา ทำให้อีกฝ่ายยิ้มเขินๆนิดหน่อยแล้วค่อยวางมือลงไป มกรดึงน้องให้เดินอ้อมโต๊ะทำงานไปหาเขาจนได้ พอไปยืนอยู่ตรงกลางหว่างขาที่อ้าออกแล้ว มือของณัฐวีร์ก็ถูกจับให้วางลงบนไหล่หนา ส่วนมือของอีกฝ่ายก็ยึดสะโพกเขาไว้เป็นตัวประกันไม่ให้หนีไปไหน
"ไม่ได้เจอกันแป๊บเดียว ทำไมหล่อจังครับ" คนพูดเงยหน้าขึ้นมองณัฐวีร์ที่หัวเราะด้วยความเขิน
"พี่แมนอย่ามาหยอดกันแบบนี้สิครับ" มือของคนเขินก็เสยไปที่ท้ายทอยอีกฝ่าย ลูบเล่นแก้เขิน
"ไม่ได้หยอด พี่พูดจริงๆ ดูสิ เมียพี่หล่อไปยันพุงเลย" ว่าแล้วเจ้าตัวก็ซบเข้าไปแล้วอ้อมแขนกอดช่วงเอวไว้เสียแน่น
"ไม่เอาแล้วพี่แมน เดี๋ยวพี่แม่บ้านมาเห็นนะครับ" ถึงแม้ผู้ใหญ่จะไม่มีใครอยู่ แต่พี่แม่บ้านก็ยังเดินไปเดินมาแถวนี้นี่เอง
"หล่อไม่พอ หอมด้วย"
นี่ก็ยังไม่เลิก แถมนอกจากซบพุงแล้วยังละมือมาแหวกกระดุมเสื้อเอาจมูกซุกเนื้อพุงอีกต่างหาก ถึงจะไม่ค่อยมีพุงนิ่มๆให้ซบ แต่เจ้าตัวก็ยังเกลี่ยจมูกกับผิวเนื้อเนียนขาวนั่นเล่น
"โอ๊ย พอแล้ว!" ณัฐวีร์ร้องแล้วถอยฉากออกมา โดยเอามือยันหัวไหล่ฝ่ายนั้นไว้แล้วโน้มตัวเอาหน้ามาเสมอกับคนนั่ง
พอลดใบหน้าลงมาเท่ากัน มกรก็หัวเราะร่วน เพราะณัฐวีร์นั้นหน้าแดงก่ำไปหมดเลย ไม่รู้เพราะเขินหรือจั๊กจี้พุง
"ถ้ายังจะแกล้งอย่างนี้อีกเดี๋ยวจะโดนลงโทษนะครับ.."
"ยอม..ยอมให้ทำโทษเลย" ชายหนุ่มเอนตัวพิงพนักวางมือลงไปกับเท้าแขนทำหน้ากระหยิ่มอย่างคนที่รู้ดีว่าการลงโทษของณัฐวีร์จะเป็นอย่างไร
เด็กหนุ่มโน้มใบหน้าลงไปหาทำให้อีกฝ่ายหลับตารอรับโทษทัณฑ์
..แต่ถ้าคิดว่าจะเหมือนเดิม..ก็ออกจะคิดผิดไปนิด.. ประมาทณัฐวีร์ไปเยอะ
ปลายนิ้วเรียวขาวหยิกแก้มทั้งสองข้างของคนที่หลับตาพริ้มรอจูบจากเขา จับได้แล้วก็ยืดๆๆ
"โอ๊ยๆๆ พอแล้ว พอแล้ว.. เจ็บแล้วครับเจ็บ"
"นี่แน่ะๆ อย่าทำอะไรรุ่มร่ามเข้าใจไหมครับ..นี่มันที่ทำงาน ประตูก็ยังไม่ได้ปิด"
มกรพยักหน้าน้ำตาปริ่ม ปากนี่เบะจนพูดไม่ได้ไปแล้ว เห็นแบบนั้นณัฐวีร์ก็หัวเราะร่วนแล้วปล่อยออกเดินหนีไปนั่งเก้าอี้ฝั่งตรงข้ามทันที
ท่าทางลูบแก้มป้อยๆของมกรทำให้เด็กหนุ่มหัวเราะชอบใจ ยิ่งแก้มแดงๆ น้ำตารื้นขอบตาแบบนั้น น่าเก็บภาพไว้ชะมัด
คิดแบบนั้นณัฐวีร์ก็หันไปหยิบกระเป๋าหนังแบบเชสท์แบ็กใบเล็กของตัวเองขึ้นมาแล้วเริ่มต้นหาโทรศัพท์
แต่..พลิกคว่ำตะแคงหงายยังไงก็หาไม่เจอ
"อ้าวๆ อะไรล่ะนั่น" มกรทักอย่างงงๆเมื่อเห็นเด็กหนุ่มลุกขึ้นหมุนหาของไปรอบตัว ก้มดูใต้เก้าอี้ตบกางเกงตัวเองก็ไม่มี
ณัฐวีร์เงยหน้าขึ้นมาทำตาเหมือนจะร้องไห้ "โทรศัพท์นัทไปไหนไม่รู้"
"อ้าว..คิดดีๆ ไปทำตกไว้ไหนหรือเปล่า.." มกรถามแล้วรีบลุกมาช่วยเดินหา
"ไม่นะ เมื่อตอนก่อนออกจากมหา’ลัยนัทยังใช้คุยเรื่องงานกับเพื่อนอยู่เลย" เด็กหนุ่มบอกแล้วทำหน้าเสีย "ไม่รู้จะตกตอนเดินมาที่รถหรือเปล่า ตอนนั้นนัทถือหนังสือกับชีทเรียนพะรุงพะรัง ก็เลยไม่ได้สนใจโทรศัพท์"
"ลองโทรเข้าดูไหม?"
มกรทำท่าจะเดินกลับไปหยิบโทรศัพท์ตัวเองที่วางอยู่บนโต๊ะ แต่ณัฐวีร์เร็วกว่า เขาก้าวไปที่โทรศัพท์พื้นฐานบนโต๊ะทำงานแล้วกดโทรออกทันที
เครื่องนั้นเป็นเครื่องที่เพิ่งซื้อมา ใช้ยังไม่ถึงครึ่งปีเลย แต่เพราะเป็นเครื่องที่เขาได้ใช้เมื่อแต่งงานกับมกรแล้ว ในเครื่องจึงมีความทรงจำมากมายที่เซฟเก็บไว้ในนั้น บางคลิป บางรูปก็ยังไม่ได้แบ็คอัพด้วย ถ้าหายไปเขาต้องร้องไห้แน่ๆ
เสียงเรียกเข้าไม่มีคนรับสาย มันดังอยู่อย่างนั้นสิบกว่าครั้งแล้วก็ตัดไป เด็กหนุ่มพยายามโทรเข้าไปอีกหนโดยมีมกรเดินวนช่วยดูให้ทั้งในและนอกห้อง แต่สุดท้ายทั้งคู่ก็คว้าน้ำเหลว ไม่ได้ยินเสียงโทรศัพท์สักแอะ
"เป็นไง" ชายหนุ่มเอ่ยถามเมื่อณัฐวีร์ทรุดตัวลงนั่งอย่างหมดแรง
"ไม่มีคนรับ.. คงมีคนเอาไปแล้วล่ะครับ" เด็กหนุ่มเอ่ยด้วยความเสียดาย เขานั่งตาแดงๆทำให้มกรวางมือลงบนบ่าเล็กแล้วบีบเบาๆอย่างให้กำลังใจ
ชายหนุ่มรู้ว่าณัฐวีร์เพิ่งซื้อโทรศัพท์นั้นมา รูปพวกเขา รูปครอบครัว และอะไรอีกมากมาย ดังนั้น การจะบอกง่ายๆว่า "เดี๋ยวซื้อให้ใหม่" จึงไม่ควรพูดตอนนี้เป็นอย่างยิ่ง
มกรโอบอีกฝ่ายเข้ามาใกล้ ไหล่ของณัฐวีร์อิงอยู่ตรงสะโพกของคนตัวสูง การยืนอยู่ของมกรจึงไม่ได้เห็นใบหน้านั้นชัดเจนนัก รู้แต่ว่าอีกฝ่ายดูหงอยไปเลย เห็นอย่างนี้แล้วรู้สึกสงสารขึ้นมาจับใจ
"เอาแบบนี้ดีไหม.." มกรว่าแล้วทรุดตัวลงนั่งยองๆ จะได้มองหน้าน้องถนัดๆ "เราลงไปดูที่รถกันอีกทีเผื่อตกอยู่ที่รถ"
ณัฐวีร์พยักหน้ารับแล้วรีบลุกขึ้นทันที เขาดึงกุญแจรถออกมาแล้วนำไปที่ลิฟต์ คราวนี้ลิฟต์ผู้บริหารถูกเรียกใช้แล้วเพราะเขาต้องการความเร่งด่วนจริงๆ
ลงไปถึงรถ เปิดประตูได้ มกรก็ลองโทรเข้าทันที แล้วเสียงเพลงแผ่วๆก็ดังขึ้นจากเบาะหลัง
มันเป็นเสียงทุ้มนุ่มของใครคนหนึ่ง.. คนที่ชื่อมกร
"ฉันขอมอบชีวิต ทั้งหมดไว้ โดยไม่มีวันทวงกลับคืน"
เขาอัดแล้วส่งให้ณัฐวีร์ทางโปรแกรมไลน์ ส่งไว้ให้นานแล้วและก็ไม่คิดว่าณัฐวีร์จะใช้มันเป็นเสียงเรียกเข้า
"เจอแล้วๆ" เจ้าของเครื่องร้องด้วยความดีใจจนลืมไปว่า เสียงเรียกเข้าที่ตัวเองตั้งไว้แล้วไม่อยากให้อีกคนได้ยิน มันดังจนคนร้องเพลงไว้เขินจนหน้าแดง
เด็กหนุ่มคุ้ยกองหนังสือก็พบว่าโทรศัพท์ซุกอยู่ในกองของที่เขาเอาวางไว้ที่เบาะหลังนั่นแหละ เขาหยิบขึ้นมาตอนที่มกรวางสายไปแล้ว พอถอยตัวออกมาจากรถเพื่อโชว์ว่าเจอจริงๆ ก็เห็นอีกฝ่ายยืนหน้าแดงหูแดงอยู่ด้วย..เล่นเอาณัฐวีร์งงไปเลย
"พี่แมน...เป็นอะไรครับ?" เด็กหนุ่มโบกมือถือไปมาแล้วยิ้มกว้าง "เจอแล้วนา อยู่หลังรถ"
มกรทำปากขมุบขมิบ "ก็เพราะเจอนี่แหละ.."
"อะไรนะครับ?" ณัฐวีร์ทวนถาม พอเห็นอีกฝ่ายเมินหน้าแดงๆไม่พูดอะไรเลย เขาถึงเพิ่งเข้าใจ มองหน้าพี่แมนสลับโทรศัพท์ไปด้วย
"เขินเรื่องเสียงเรียกเข้าหรือครับ" ไม่ใช่แค่ฝ่ายนั้นที่เขิน ทางณัฐวีร์เองก็เขิน แต่ดูจะน้อยกว่า เขาจัดการล็อกรถ เก็บโทรศัพท์เข้ากระเป๋ากางเกงแล้วเอื้อมมือมากุมมืออีกฝ่ายไว้
"นัทโดนล้อจนหายเขินแล้วครับ ป๊ากับแม่ชมว่าพี่แมนเสียงดีด้วย ปีหน้าจะพาไปประกวดเดอะว๊อยซ์ เพราะอายุปูนนี้คงไป AF ไม่ไหวแล้ว ถึงหน้าจะหล่อใช้ได้ แต่.."
"พอเถอะครับ จะเอาให้พี่สุกเลยหรือไง หน้าร้อนไปหมดแล้วเนี่ย" มกรหน้าแดงก่ำยกมืออีกข้างขึ้นปิดหน้า
ณัฐวีร์หัวเราะแล้วเดินตามคนจูงมือไปขึ้นลิฟต์
ระหว่างทาง.. ด้วยความทะลึ่งทะเล้นของเด็กผู้ชาย ณัฐวีร์ก็เลยกระซิบบอก "พรุ่งนี้อาจารย์ยกเลิกคลาสเช้าครับ ..คืนนี้ก็เลยว่าจะค้างที่คอนโด" เด็กหนุ่มทำตาพราวขณะมองอีกฝ่ายที่มองตอบกลับมา "นัทก็ว่าจะให้เอาจนสุขเลยนะครับ.. หรือพี่แมนไม่อยาก?"
มกรหันหน้าแดงๆกลับมาหรี่ตาลงอย่างเจ้าเล่ห์ทันที "งั้นคืนนี้กลับไปทานข้าวที่ร้านใต้คอนโดก็พอ? จะได้มีเวลาเยอะๆ"
ณัฐวีร์หัวเราะร่วน แล้วหันหน้าไปจุ๊บลงบนไหล่ของคนที่ยืนข้างๆกันอย่างมีความสุข
…เวลาของคนสองคน มันเพิ่งจะเริ่มขึ้นเท่านั้น..
....
Fin