หัวข้อ: Re: Brother Next Door แจ้งรวมเล่ม Home The Series P.17

[malula]

ตามมาเชียร์เรื่องใหม่

[tay028643904]

เจอกันน่ารัก 5555555555
ประทับใจในเเรกเจอ
รอน้ะค้าบบบบบบ

[ExecutioneR]

ตอนที่ 2


โรงเรียนเอกชนแห่งนี้ได้ชื่อว่ามีค่าเทอมที่ค่อนข้างแพง คนนอกมักพูดกันว่าแค่มีเงินก็เข้ามาเรียนได้แล้ว ซึ่งก็อาจจะจริงส่วนหนึ่ง แต่ผมก็พอได้ยินมาเหมือนกันว่าคุณภาพการเรียนการสอนเขาก็โอเคอยู่ นี่ถ้าหากว่าเกรดเฉลี่ยรวมจากตอน ม. ต้น ของผมไม่ถึงเลขสาม และเมื่อเทอมที่แล้วผมได้ต่ำว่า 2.5 ผมก็คงไม่ได้เข้ามาเรียนหรอกมั้ง หรือต่อให้เข้าได้ แม่ก็อาจจะต้องจ่ายเงินมากขึ้นอีกเท่าไหร่ก็ไม่รู้ และถ้าเป็นแบบนั้น ย่าก็คงไม่ยอมแน่ๆ

ผมยืนมองตัวเองในกระจกแล้วก็ถอนหายใจเบาๆ จากนั้นก็พยายามยิ้มให้กับตัวเอง ที่จริงผมว่าผมก็หน้าตาไม่เลวหรอกนะ สิ่งที่ผมชอบมากที่สุดในตัวเองก็คงจะเป็นดวงตาคู่นี้ล่ะมั้ง เวลาผมโกรธ มันจะดูน่ากลัวมาก แต่ถ้าเวลาผมยิ้ม มันก็จะยิ้มตามผมไปด้วย ผมมองสำรวจร่างกายของตัวเอง กล้ามเนื้อที่ได้มาจากการเล่นกีฬาและการต่อยตีสารพัดแลดูสมส่วนสำหรับคนสูงแค่ 165 อย่างผม ถึงผมจะไม่ใช่คนผิวขาวอะไรมากมาย แต่ก็ไม่ใช่คนผิวคล้ำกรำแดด เห็นผมอย่างนี้แต่ผมก็แอบสำอางนะเว้ย ผมว่าผิวของผมค่อนข้างเรียบเนียนกว่าผู้หญิงหลายๆ คนด้วยซ้ำไป สีผิวก็สม่ำเสมอ ไม่มีรอยแผลสักจุด เว้นก็แต่บริเวณหัวเข่าข้างขวาเท่านั้น...

ผมถอนหายใจออกมาอีกครั้ง

ผมกำลังจะเริ่มต้นชีวิตใหม่ เพื่อนใหม่ สังคมใหม่ เลิกต่อยตี เลิกเกเร ตั้งใจเรียนให้แม่ ไม่ทำให้แม่ต้องเสียใจอีกแล้ว แผลเป็นขนาดใหญ่บนหัวเข่านี้คือสิ่งเตือนใจที่ตอกย้ำให้ผมยึดมั่นในคำสัญญาที่ให้ไว้กับแม่ ว่าผมจะเป็นลูกที่ดีและต้องทำให้แม่ภูมิใจให้ได้สักครั้งในชีวิต

ก็อย่างที่บอกว่าผมเคยเกเรมาก่อน ตั้งแต่ประถม ผมคือหัวโจกของกลุ่มเด็กเกรเรของโรงเรียนและละแวกบ้าน แต่ที่จริงผมก็ไม่รู้หรอกว่าไอ้พวกนั้นมันมาจากไหน และผมกลายไปเป็นหัวหน้าของพวกมันตั้งแต่เมื่อไหร่ มันตามผมมาเอง มาสนิทชิดเชื้อกับผมเอง ผมไม่เคยตั้งใจที่จะเป็นแบบนั้นเลย ผมแค่ไม่เคยยอมใครเวลาที่มีปัญหา หากต้องต่อย ผมก็ต่อย หากต้องเตะ ผมถีบ ถ้ามีคนมาหาเรื่อง ผมสู้ไม่ถอย และผมก็มักจะชนะด้วย แต่ผมไม่เคยไปหาเรื่องใครก่อนเลยนะ ในทางกลับกัน ถ้าหากใครดีกับผม ผมก็จะดีตอบ แถมยังดีมากๆ ด้วย คิดไปคิดมา บางทีนั่นอาจจะเป็นเหตุผลที่ทำให้ผมคบกับไอ้พวกนั้นได้ล่ะมั้ง

เมื่อตอนอยู่ ม. 2 แม่จับผมไปเรียนพิเศษเพราะอยากให้ผมสนใจเรียนมากขึ้น มีเพื่อนที่ดีๆ และเลิกใช้เวลากับเพื่อนๆ เกเรเหล่านั้น ซึ่งผมก็ไปเรียนตามที่แม่ต้องการ พยายามทำให้แม่สบายใจ ผมน่ะไม่ได้มีปัญหาอะไรกับการเรียนอยู่แล้ว อาจจะฟังดูแปลกนะ แต่ก็อย่างที่บอกว่าผมไม่เคยตั้งใจจะทำตัวเหลวไหลสักนิด ผมยังไม่รู้เลยว่าทำไมปัญหามันถึงได้ชอบวิ่งเข้ามาหาผมนัก และประเด็นคือผมก็ไม่ชอบหนีปัญหาไง

นอกจากนั้น ถึงจะตัวเล็ก ด้วยส่วนสูงแค่นี้ แต่ผมกลับเป็นคนเสียงดัง หน้าดุ แรงเยอะ แถมเก่งเรื่องต่อยตีขนาดที่แม้แต่เด็กมัธยมปลายที่เคยมาหาเรื่องยังต้องยอมไปตามๆ กัน คราวนี้พอมันปากต่อปากออกไป คนดีๆ ก็เลยพาลกลัวผมไปกันหมดโดยปริยาย ชื่อเสียงด้านไม่ดีก็เริ่มแพร่ออกไปมากขึ้น เรื่องเล็กที่ผมเคยทำก็ดันถูกเสริมเติมแต่งจนแม่งโอเวอร์ ส่วนไอ้คนเหี้ยๆ ที่อยากมีเรื่องกับผมกลับเพิ่มขึ้นเร็วยิ่งกว่าเสียอีก จนในที่สุด เมื่อปีก่อน ตอนที่ผมกำลังขี่รถกลับจากเล่นฟุตบอลกับเพื่อนๆ ผมก็โดนนักเรียนกลุ่มหนึ่งที่ผมไม่คุ้นหน้า ขี่รถมอเตอร์ไซค์ตามผม ตีกรอบล้อมผม บีบจนรถของผมล้มลง และจากนั้นก็รุมกระทืบผม ผมที่บาดเจ็บจากแผลตอนรถล้มไม่สามารถสู้พวกมันที่มากกว่า 10 คนได้ โดยเฉพาะไอ้เวรตะไลคนหนึ่งที่มันออกคำสั่งให้เพื่อนๆ ของมันตรึงผมเอาไว้ และใช้ไม้หน้าสามหวดเข้าที่หัวเข่าของผมหลายทีจนกระดูกแตกยับ เมื่อพวกมันสาแก่ใจดีแล้ว ผมก็ถูกทิ้งให้นอนจมกองเลือดอยู่ข้างถนนแบบนั้น

ผมต้องรักษาตัวในโรงพยาบาลอยู่นาน และเดินไม่ได้ไปหลายเดือน แต่ความเจ็บปวดทางกายที่ผมได้รับ มันเทียบไม่ได้เลยกับการต้องเห็นน้ำตาของแม่ในตอนที่ผมฟื้นขึ้นมา ดังนั้นผมจึงสัญญากับแม่ว่าจะเลิกทำตัวเกเร เลิกมีเรื่องวิวาท และสัญญากับตัวเองว่าจะไม่ทำให้แม่ต้องร้องไห้อีกเด็ดขาด

เสียงนาฬิกาปลุกจากโทรศัพท์มือถือที่ดังขึ้นปลุกผมจากภวังค์ ผมจึงรีบหยิบมันขึ้นมาจากโต๊ะรับแขก คว้ากระเป๋านักเรียนขึ้นจากพื้นห้อง เดินไปสวมรองเท้าและเดินออกจากห้องไป แต่ตลอดทางขณะที่กำลังเดินลงลิฟต์ไปจนถึงเดินออกจากคอนโด ผมก็ไม่ลืมที่จะมองหาเด็กคนนั้นที่ผมยังไม่รู้ชื่อเลยด้วยซ้ำไปด้วย

โรงเรียนใหม่ของผมอยู่ห่างจากคอนโดที่ผมอยู่แค่เพียงห้าป้ายรถเมล์เท่านั้น ถ้าเดินก็คงราวๆ ครึ่งชั่วโมงถึง 40 นาทีมั้ง ไม่รู้สิ ยังไม่เคยเดินว่ะ แต่ถ้านั่งมอเตอร์ไซค์รับจ้างก็ 2-3 นาทีเท่านั้น เพราะฉะนั้นผมจะเดินทำไมให้เสียเวลาแถมยังปวดหัวเข่า ในขณะที่เสียเงินแค่ 20 บาทแต่ประหยัดเวลาไปได้อีกตั้งเยอะ

ผมอุตส่าห์ตื่นเต้นและกังวลอยู่ตั้งหลายวันว่าการเรียนวันแรกของผมจะเป็นยังไงบ้าง ไหนจะการที่ผมมาเรียนช้ากว่าคนอื่นไปตั้งหนึ่งเทอมเต็มๆ และยังสังคมที่เปลี่ยนไปอีก ในตอนแรกผมก็อดคิดไม่ได้ว่าเด็กกรุงเทพฯ มันจะมองดูถูกผมว่าผมมาจากต่างจังหวัดหรือเปล่า แต่ปรากฏว่าไม่เป็นอย่างที่ผมเคยคิดสักนิดเดียว อาจจะเพราะทุกคนเป็นผู้ชายเหมือนกันล่ะมั้ง ถึงได้เข้ากันง่าย และผมก็ลืมคิดไปว่า ถ้าหากผมไม่มีเงินก็คงจะมาเรียนที่นี่ไม่ได้ เพราะฉะนั้นผมจะมาจากจังหวัดไหน หน้าตายังไง เคยทำอะไรมา ก็คงไม่เกี่ยวอยู่แล้ว ตราบเท่าที่ผมมีเงิน

แต่พูดแบบนั้นก็อาจจะฟังดูใจร้ายกับพวกมันเกินไป เพราะว่าเด็กนักเรียนในห้องของผมส่วนมากก็ดูเป็นมิตรดี และดูไม่มีใครจะใส่ใจว่าผมมีเงินแค่ไหนหรือเคยเป็นยังไงมาแม้แต่นิดเดียว

“เฮ้ย ไอ้ก้อง แผลที่เข่าไปโดนอะไรมาวะ” ไอ้เอิร์ธ เพื่อนใหม่ของผมถามขึ้นในตอนพักกลางวัน ขณะที่เรากำลังนั่งกินข้าวด้วยกันอยู่

“มอ’ไซล้มว่ะ” ผมโกหก

“เจ็บป่าววะ”

“ไม่เจ็บมั้ง สัส มึงก็ถามได้ ไอ้ควาย” ไอ้บอม เด็กอีกคนตอบแทนผม

“มึงเล่นกีฬารึเปล่าวะ ไอ้ก้อง” เด็กอีกคนที่ชื่อภูมิ ถามขึ้นบ้าง

“เคยเล่นบอลว่ะ แต่ตอนนี้กูวิ่งไม่ได้เหมือนเดิมแล้ว” ผมตอบพร้อมรอยยิ้ม

“โห เซ็งเย่เลยว่ะ ฟุตบอลนี่กีฬาประจำชาติของโรงเรียนเราเลยนะเว้ย” ไอ้เอิร์ธพูดด้วยน้ำเสียงแสดงความเสียดาย “เออ ว่าแต่ทำไมมึงถึงย้ายมาที่ กทม. วะ”

“ก็ไม่ทำไมอะ แม่กูเค้าแค่อยากให้กูมาเรียนที่นี่เฉยๆ ก็วางแผนกันไว้ตั้งนานแล้ว แค่นั้นแหละ” คราวนี้ผมพูดความจริงครึ่ง โกหกไปอีกครึ่ง

“แล้วนี่มึงพักอยู่กับใครวะ” ไอ้ภูมิถาม

“คนเดียว ที่คอนโดตรงซอยใกล้ๆ เนี่ย”

“เหยดเข้ งั้นแบบนี้พวกกูก็ไปเที่ยวได้อะดิ!” พอไอ้เอิร์ธพูดจบ คนอื่นๆ ก็เฮขึ้นทันที ทั้งที่ผมยังไม่ทันจะได้ตอบตกลงสักคำ

ถึงจะรู้สึกแปลกๆ อยู่บ้างที่ได้มานั่งคุยกับคนอื่นแบบปกติๆ อย่างนี้ โดยที่ไม่มีใครรู้สึกกลัวหรือรังเกียจผมเลย แต่มันก็ไม่เลวเหมือนกันนะ เพราะดูท่าทางว่าผมคงจะเริ่มต้นมีชีวิตใหม่ได้จริงๆ จังๆ สักที

ในขณะที่คนอื่นๆ เริ่มคุยกันถึงเรื่องวิชาเรียนในช่วงบ่ายที่กำลังจะมาถึง จู่ๆ ผมที่กำลังจะตักข้าวเข้าปาก ก็ถูกกระแทกเข้าจากทางด้านหลังอย่างแรง ทำให้ช้อนที่ถืออยู่กระเด็นหลุดออกจากมือ ข้าวและกับที่ตักขึ้นมาก็หกลงบนเสื้อและกางเกง

“โอ๊ะ ขอโทษทีว่ะ” คนที่เดินชนผมพูดขึ้น แต่น้ำเสียงไม่ฟังดูเหมือนว่ามันจะรู้สึกแบบนั้นจริงๆ สักเท่าไหร่นัก

เสียงพูดคุยจากเพื่อนๆ ข้างตัวผมเงียบลงทันที ส่วนผมก็หันกลับไปมองไอ้คนที่ยืนอยู่ข้างหลังผมด้วยความรู้สึกที่เริ่มคุกรุ่นขึ้นเล็กน้อยเพราะน้ำเสียงกวนส้นตีนของมันนั่นแหละ

“อะไร ก็ขอโทษแล้วไง หรือจะเอาวะ” อีกฝ่ายพูดขึ้น

ผมมองหน้าของมันและกำหมัดแน่น นี่ถ้าเป็นเมื่อก่อนผมคงกระโจนเข้าคว้าคอมันไปแล้ว แต่ไม่ได้ๆ ผมจะทำแบบนั้นอีกไม่ได้

“เออ ไม่เป็นไร กูยกโทษให้” ผมตอบกลับไป

ไอ้คนที่เดินชนผมหันไปมองหน้าเพื่อนอีกสองคนของมันที่ยืนอยู่ข้างหลัง ก่อนจะหันกลับมาหาผมอีกครั้ง “มึงคิดว่ามึงเก๋าเหรอวะ ไอ้บ้านนอก!”

เหยดเข้! กูอยากจะเหวี่ยงหมัดเสยเข้าปลายคางแม่งแทนคำตอบจริงๆ!

แต่แทนที่จะทำแบบนั้น ผมเลือกที่จะยิ้มตอบกลับไปแทน จากนั้นก็ลุกขึ้นยืน ยกจานข้าวของตัวเองขึ้นจากโต๊ะ และเดินไปวางมันลงที่เก็บภาชนะ ก่อนจะเดินออกจากโรงอาหารโดยมีเพื่อนคนอื่นวิ่งตามมาติดๆ

“ไอ้ก้อง! รอก่อนเว้ย!”

ผมเดินไปเปิดก๊อกน้ำที่อยู่ข้างนอกโรงอาหารแล้วเริ่มล้างคราบเปื้อนบนเสื้อกับกางเกงของตัวเอง มือแม่งก็สั่นเพราะความโมโหไม่ยอมหยุด

“มึงอย่าไปสนใจมันเลยนะเว้ย ไอ้ก้อง” ไอ้ภูมิพูดขึ้น

“ไอ้เหี้ยนั่นมันใครวะ” ผมหันไปถามมัน และเมื่อไอ้ภูมิเห็นหน้าผม มันก็ดูผงะไปเล็กน้อย

“ไอ้เชี่ยวี อยู่ห้องสาม แม่งกวนตีนจะตาย แต่ถ้ามึงอยู่ห่างๆ มันไว้ก็ไม่มีปัญหาหรอก” ไอ้เอิ์รธเป็นคนตอบ แต่มันเองก็มีสีหน้าและน้ำเสียงเกรงๆ ผมเหมือนกัน

ผมถอนหายใจ และพยายามผ่อนคลายลง “แต่คนนึงที่ยืนอยู่กับมันด้วยก็อยู่ห้องเราไม่ใช่เหรอวะ”

“ไอ้เชี่ยข้าวอะดิ ก็งั้นแหละว่ะ แม่งก็สันดานหนังตีนแบบนั้นแหละ” ไอ้บอมถอนหายใจ “โรงเรียนเราแม่งจะเหี้ยลงทุกทีๆ แล้วนะเนี่ย”

“ทำไมวะ” ผมสงสัย

“ก็โรงเรียนเราแม่งรับเด็กเข้ามาทุกปี ทุกระดับชั้นน่ะ เข้ามากลางปีแบบมึงก็เยอะ บางทีเข้ามากลางเทอมยังมีเลย คือแค่มีเงินก็เข้าได้แล้วไง ยิ่งช่วงหลังๆ นี้แม่งยิ่งแย่เข้าไปใหญ่ เพราะงั้นเด็กบางคนที่ย้ายเข้ามา บางทีแม่งก็พวกเด็กที่เคยมีปัญหาจากโรงเรียนเก่าหรืออะไรแบบนั้นแหละว่ะ” ไอ้เอิร์ธอธิบาย “อย่างไอ้เชี่ยวีน่ะ มันย้ายเข้ามาเมื่อตอน ม. 3 เพราะเคยมีเรื่องต่อยตีกับรุ่นพี่ที่โรงเรียนเดิม กูได้ยินมาแบบนั้นนะ”

“อ่ออ... เหรอวะ” ผมพยักหน้าเบาๆ แบบนี้ผมยิ่งให้พวกมันรู้ไม่ได้เลยนะเนี่ยว่าผมก็แทบไม่ได้ต่างไปเท่าไหร่

“แต่อาจารย์อัคแกก็กำราบไอ้พวกเด็กเกเรๆ ไปได้หลายคนเหมือนกันนะเว้ย”

“ใครนะ ไอ้ภูมิ” ผมถาม

“อาจารย์อัค มึงคงยังไม่เคยเจอมั้ง เป็นอาจารย์สอนเคมีแต่แม่งโหดหยั่งเหี้ยเลย เลยได้ควบตำแหน่งรองฝ่ายปกครองไปด้วย ขนาดเด็กโรงเรียนอื่นยังเคยได้ยินชื่อเสียงเลยนะเว้ย มึงคิดดู แม่งจัดการเด็กเกเร หนีเรียน สูบบุหรี่ หรือเหี้ยอะไรพวกนั้นซะอยู่หมัดอะ เมื่อปีที่แล้ว เด็ก ม. 4 มันเคยมีเรื่องกับเด็กอีกโรงเรียนนึง แล้ววันนึงพวกแม่งก็ยกพวกมาล้อมเด็กของเราที่ร้านข้าวแถวเนี้ย ก็ได้อาจารย์อัคนี่แหละ แม่งฝ่าวงนักเรียนที่มาล้อมโรงเรียนเราเข้าไปเคลียร์เองเลย”

ผมฟังสิ่งที่ไอ้เอิร์ธเล่าแล้วก็อดคิดถึงอาจารย์ฝ่ายปกครองที่โรงเรียนเก่าของผมไม่ได้ รายนั้นนี่อย่าว่าแต่ไปลุยกับนักเรียนหรือนักเลงจากโรงเรียนอื่นเลย แค่ผมคนเดียวยังกำราบไม่อยู่เลยด้วยซ้ำ แต่เรื่องนี้ก็พูดออกไปไม่ได้อีกเหมือนกัน

“โรงเรียนที่มึงว่าคือโรงเรียนอะไรวะ”

“ส.ค. อยู่ไม่ไกลจากโรงเรียนเรานี่แหละ มึงดูถ้าเจอไอ้พวกหน้าเหี้ยๆ แล้วชื่อย่อโรงเรียนนี้เมื่อไหร่ก็เลี่ยงๆ ไว้แล้วกัน” ไอ้บอมเตือนผม

“ส.ค. ย่อมาจากอะไรวะ”

“ก็สันแคมไง ไอ้สัตว์ ถามได้” ไอ้เอิร์ธตอบ

“เฮ่ยย สันครวย รึเปล่า” ไอ้บอมพูดขึ้นอีกคน

“อ้าว ไม่ใช่ สากแคม เหรอวะ” ไอ้ภูมิก็เอาด้วยอีกคน จากนั้นมันก็หัวเราะและหันไปตีมือกับคนอื่น ส่วนผมก็ยังไม่รู้อยู่ดีว่าจริงๆ แล้วไอ้โรงเรียนที่ชื่อย่อว่า ส.ค. เนี่ย มันคือโรงเรียนอะไรกันแน่

หลังจากนั้นเราก็กลับไปเข้าเรียนต่อในคาบบ่าย กว่าจะหมดวันก็ทำเอาผมหมดแรงไปพอสมควร แต่ยังไม่ทันที่ผมจะทันได้เก็บกระเป๋ากลับบ้าน เสียงประกาศก็ดังขึ้นว่าต้องการตัวของผมที่ห้องฝ่ายปกครอง ทำเอาเพื่อนๆ ในห้องหันมามองผมเป็นตาเดียวกัน

“มึงไปทำเหี้ยอะไรไว้วะ ไอ้ก้อง มาวันแรกก็โดนเรียนซะแล้ว” เพื่อนคนหนึ่งในห้องตะโกนถามผมขึ้น ทำให้คนอื่นๆ หัวเราะออกมาพร้อมๆ กัน

“กูยังไม่ได้ทำเหี้ยอะไรทั้งนั้นแหละ” ผมตอบก่อนจะถามพวกมันว่าห้องปกครองไปทางไหน จากนั้นก็รีบเก็บกระเป๋าและเดินออกจากห้องเรียน

เมื่อไปถึงยังห้องปกครอง ผมก็ถูกสั่งให้เดินไปนั่งรอในห้องเล็กๆ ข้างในอยู่ครู่หนึ่ง จากนั้นอาจารย์ผู้หญิงคนหนึ่งก็เดินเข้ามาพบผม ผมมารู้ทีหลังว่าเธอเป็นอาจารย์ที่ปรึกษาของผม ชื่อว่า อาจารย์กาญกนก เราจึงนั่งคุยกันพักหนึ่งโดยไม่ได้มีเนื้อหาอะไรสำคัญเป็นพิเศษ อาจารย์แกก็แค่ถามว่าเพื่อนๆ เป็นอย่างไร คิดยังไงกับการเรียน โรงเรียน สัพเพเหระว่ากันไป แต่อีกไม่นานถัดมา ประตูห้องก็ถูกเปิดออกและมีผู้ชายคนหนึ่งเดินเข้ามาในห้อง เมื่อผมเงยขึ้นไปมองหน้าของเขา ผมก็ถึงกับต้องอ้าปากค้างทันที

“ศุภวิชญ์ นี่อาจารย์อัครวินท์ เป็นรองฝ่ายปกครองและเป็นอาจารย์สอนเคมีด้วย ถ้าครูจำไม่ผิด เธอจะได้เรียนกับอาจารย์เค้าพรุ่งนี้ใช่มั้ย”

“ห.. หา ครับ อะไรนะครับ” ผมหันกลับมาหาอาจารย์ที่ปรึกษาของผมอีกครั้ง

“ครูถามว่าพรุ่งนี้เธอมีเรียนเคมีใช่มั้ย ได้ตารางสอนแล้วใช่รึเปล่า”

“อ๋อครับ น่าจะใช่นะครับ ผมยังจำไม่ได้หรอก ใครจะไปจำได้หมดภายในวันเดียวล่ะครับ” ผมตอบพลางหันไปหยิบกระเป๋านักเรียนของตัวเองโดยไม่ได้รู้สึกตัวเลยว่าใช้คำพูดอะไรออกไป

อาจารย์กนกส่งเสียงจิ๊ปากพร้อมกับขมวดคิ้วเข้าหากันอย่างไม่พอใจ จากนั้นก็เริ่มพูดต่อ “ไม่ต้องหาแล้ว เธอจัดการตัวเองให้ดีๆ แล้วกัน เรื่องที่ครูอยากจะรู้ก็คุยกับเธอหมดแล้ว แต่อาจารย์อัครวินท์เค้ามีเรื่องอยากจะคุยกับเธอต่ออีกหน่อยนะ”

“เป็นยังไงบ้างครับ ศุภวิชญ์ มาเรียนวันแรก” เจ้าของเสียงทุ่มต่ำนั้นถามขึ้นในขณะที่อาจารย์กนกกำลังลุกขึ้นยืน หลังจากที่อาจารย์กนกเดินออกไปแล้ว เขาก็นั่งลงบนเก้าอี้ฝั่งตรงข้ามกับผม “เมื่อคืนนอนดึกมั้ยครับ... เพื่อนบ้านชั้น 15”

ผมอ้าปากออกจะพูด แต่ก็ไม่รู้จะพูดอะไรออกไปดี

เฮ้ยยย!!

[xeruoh]

ว้ายยยยยยยยยยยยย
ครูกับนักเรียน -/-

เริ่ดดด !!

รอติดตามตอนต่อไปค่ะ !!!
 

[lizzii]

เห้ยยยยยยยยยย

สนุกละคราวนี้ หึหึ

[Donaldye]

เฮ้ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย!!!!!!!!!!!!!!!1

[winnie_the_far]

แง่ววววววววววววววววววววววววววววววว ชายลึกลับกลับกลายเป็นอาจารย์ กริ๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด

[malula]

เฮ้ย...พี่คนนั้นเป็นฝ่ายปกครองเชียว

[zeaza]

แอบเดาไว้นิดนึงด้วยว่าต้องเป็นครูแน่ๆเลย

[heroza]

หนุ่มชั้น17 เป็นอาจารย์ที่โรงเรียน!!!! 

จะเป็นยังไงต่อไปๆ ครู+นักเรียน

[Redz]

กรี๊ดดด ครูนักเรียนหรออ แอร๊ยยย รออ่านตอนต่อไป และรออ่าน เพื่อนใหม่ 

[WASAWATTE]

คุณพระ!!

[❁INDY_FAMILY❁]

อ่านตอนแรกคิดว่าก้องอ่ะ
เมะชัวร์ๆๆๆ
แต่ตอนนี้มั่นใจแล้วว่าน้องก้อง
เคะแน่นอน เหอๆๆ

ครูกับลูกศิษย์
แถมพี่แกโหดขนาดนั้น
ทำไมเปิดตัวมาตอนแรก
จมตรีนขนาดนั้นแหละคะ

[drasil]

พี่อัค แก่กว่าที่คิดนะเนี่ย

[netkung]

OMG !!! 

[karatop]

สนุกๆๆ อ่ะ รอตอนต่อไปนะครับ ^^

[TIKA_n]

เดาถูกด้วย คุณพระเอก อาจารย์ฝ่ายปกครองจริง ๆ ด้วย ^^
โห อาจารย์กับลูกศิษย์ แล้วจะดราม่ามั้ยเนี่ย แต่แสดงว่าอาจารย์อัค
หน้าเด็กมากเลยนะ น้องก้องถึงขนาดคิดว่าเป็นนักเรียนด้วยกันได้เนี่ย
แถมยังโหดสุด ๆ ขนาดปราบเด็กเกเรมานักต่อนัก แสดงว่า ฝีมือดีมากแน่ ๆ
วันนั้น น้องก้องเข้าไปช่วยซะก่อน เลยยังไม่ทันให้อ.อัค ได้แสดงฝีมือสินะ
น้องก้อง ตัวเล็กมาก ๆ สูง 165  แต่ไหงถึงต่อยตีเก่ง แรงเยอะ ไม่สมตัวเลย
เรื่องร้ายแรงในอดีต จนทำให้เข่าใช้งานได้ไม่ดีจนถึงปัจจุบันเลย น่าสงสาร
ถึงจะอยากเริ่มต้นชีวิตใหม่ แต่เหมือนจะมีแต่คนคอยเข้าขัดขวางไม่หยุดหย่อน
ทั้งในและนอกโรงเรียน และคาดว่า โรงเรียคู่อริ ส.ค.ต้องมามีปัญหากับน้องก้องแน่ ๆ
อยู่ที่ว่าน้องก้อง จะอดทน เพื่อให้เรียนที่นี่ได้ตลอดรอดฝั่ง ไม่มีปัญหาได้แค่ไหน
อ.อัค ของเรา คงต้องให้ความช่วยเหลือน้องก้อง เพื่อให้เรียนที่นี่ได้อย่างปรกติสุขสินะ
รอตอนต่อไปนะคะ ขอบคุณมากค่ะ   

[♠DekDoy♠]

ที่ไม่ยอใบอกตอนแรกว่าอยู่ชั้นไหนเพราะเป็นอาจารย์สินะ อาจารย์หน้าเด็กนะเนี่ย อิอิ

[whynotme]

ว๊าว!!! เป็นไปตามคาด .. ถูกใจเลยทีนี้  555 สนุกแน่ ๆ 
รออย่างตั้งใจ อิอิอิ 

[sine_saki]

เด็กนักเลงเก่ากับอาจารย์ฝ่ายปกครองช่างเข้าคู่กันดีจริงๆ
รอลุ้นตอนหน้าค่ะ

[josephine]

ไหงหน้าอาจารย์อ่อนซะ  หรือว่ากลางคืนมันมืด
ตอนแรกก็ยังคิดว่าเป็นแค่เรื่อง มอปลาย
ตอนนี้เลยมีลุ้น  ชอบ ๆๆๆ ค่ะ

[=นีรนาคา=]

อาจารย์!!!

กะแล้วเชียวแล้วไอ้เมื่อวานคือไรอ่ะ ฮ่าาาาา

[Fujoshi]

รอค่ะๆๆๆๆๆ

[sang som]

ว๊ายยย!!อาจารย์กับนักเรียน

[maemix]

ถึงกับตกใจเลยเหรอก้อง พี่อัคเป็นครูฝ่ายปกครองด้วย
คงโหดไม่เบา  เตรียมใจไว้ให้ดี คงมีเรื่องสนุกๆเกิดขึ้นแน่นอน

[blanchet]

55555นั่นไง ว่าแล้วเชียว
แบบนี้ก็ได้เจอกันเกือบทุกวันเลยสิคริๆ
ยิ่งอยู่คอนโดเดียวกันด้วย โอ้ยยน่าลุ้นจริงๆคู่นี้ รักต้องห้าม555
รอจ้าาา

[Rafael]

วุ้ยยย
เอาละ ครูกับนักเรียนนน

[Ramika]

ว้าย บัดสีบัดเถลิง

มาต่อเร็วๆ ล่ะ

[ExecutioneR]

ถ้ากระแสดี คนเม้นเยอะๆ แบบ กัปตันกับแอร์บัส จะลงให้วันละตอนเลยเอาปะล่ะ 5555

[❁INDY_FAMILY❁]

เอา ลงเยอะๆวันละหลายๆตอนก็ได้