..
..
ทางด้านแฟนธอมกับเจอรัลด์ที่เห็นสีหน้าของริวก่อนหน้านั้นเข้าพอดี ก็ทำให้ทั้งคู่พอจะคาดเดาได้ถึงความกังวลที่หนุ่มญี่ปุ่นเป็นอยู่
“ถึงจะบอกว่าไม่ต้องคิดมาก แต่เจอแบบนี้มันก็อดไม่ได้ที่จะต้องคิดอยู่ดีนั่นล่ะนะครับ”
เจอรัลด์เปรยอย่างนึกเห็นใจ ซึ่งแฟนธอมก็พยักหน้ารับรู้ค่อย ๆ ก่อนจะเหลือบมองคนข้างกาย แล้วก็ต้องรีบหลบตาเมื่อเจอรัลด์หันมาทางตนพอดี
“มีอะไรหรือครับคุณแฟนธอม”
“เอ่อ...เปล่า”
แฟนธอมรีบปฏิเสธ แต่ก็ดูเหมือนว่าเจอรัลด์นั้นจะไม่เชื่อคำพูดนั้นเอาเสียเลย ทำให้ชายหนุ่มจำต้องยอมบอกออกไปตามตรง
“ฉันก็แค่คิดว่า ถ้าเกิดฉันเป็นแบบกีรติบ้าง...นายจะทำอย่างไรน่ะ”
พอบอกจบคนพูดก็เบือนหน้าไปอีกทางด้วยความอาย และนั่นทำให้เจอรัลด์อมยิ้ม ชายหนุ่มอยากจะกอดอีกฝ่ายแล้วจับถอดหน้ากากหอมแก้มทั้งสองข้างเสียให้หนำใจ แต่ขืนทำแบบนั้นกลางหมู่บ้าน เขาคงโดนแฟนธอมเล่นงานปางตายเป็นแน่
“ถ้าผมอยู่ในฐานะเดียวกับคุณริว... แล้วทางบ้านของคุณแฟนธอมไม่ยอมรับ ผมก็คงไปฉุดคุณหนีมาอยู่ด้วยกัน หรือไม่ก็หาทางบีบบังคับยึดประเทศคุณมาปกครองเสียเอง จะได้ไม่มีใครขัดขวางเราได้ยังไงล่ะครับ”
เจอรัลด์ตอบพร้อมยิ้มหวาน ทว่าคนฟังนั้นถึงกับเงียบกริบ ก่อนจะหลุดถอนหายใจออกมาแผ่วเบา
“ฉันว่าดีแล้วที่ริวไม่เหมือนนาย...ไม่อย่างนั้นกีรติคงน่าสงสารแย่”
แฟนธอมพึมพำอย่างเอือมระอา แต่ลึก ๆ ในใจแล้วก็รู้สึกยินดีที่เจอรัลด์เห็นเพียงเขาเท่านั้นที่สำคัญที่สุดสำหรับชายหนุ่ม
“เอ๋...คุณแฟนธอมไม่ชอบแบบนั้นหรือครับ...เอ หรือจะให้ผมแปลงเพศเป็นหญิงแทน... ถ้าคุณต้องการผมก็ทำได้อยู่หรอกนะครับ แต่ก็ยังเสียดาย ที่จะไม่ได้เป็นฝ่ายจับคุณกดก็เท่านั้น...โอ๊ย!!”
เสียงตะโกนด้วยความเจ็บของเจอรัลด์ทำให้พวกชาวหมู่บ้านที่กำลังจับกลุ่มคุยกันหันขวับมาทางทั้งคู่ และได้เห็นเจอรัลด์ลงไปนั่งก้นจ้ำเบ้ากับพื้นถนนมือกุมคางเอาไว้อย่างมึนงง เมื่อแฟนธอมเห็นสายตาของคนอื่นที่ย้ายมามองเขา ชายหนุ่มจึงกระแทกเสียงห้วนขึ้นดัง ๆ บอกกับทุกคน
“ก็แค่จัดการคนปากเสียให้รู้จักจำว่าอะไรควรพูดอะไรไม่ควรพูด ก็เท่านั้นเองล่ะครับ! ไม่ใช่เรื่องใหญ่โตอะไรนักหรอก!”
บอกจบแฟนธอมก็เดินดุ่ม ๆ กลับไปสำนักงานหมู่บ้านแทน เพราะลองคนในหมู่บ้านออกมาจับกลุ่มยืนคุยกันด้านนอกแบบนี้ เขาก็คงไม่ต้องเฝ้ายามแทนกีรติต่อแล้ว
“เดี๋ยวก่อนครับคุณแฟนธอม! รอผมด้วย!”
เจอรัลด์ที่หายมึนหลังจากโดนหมัดเสยคาง รีบวิ่งตามไป ส่วนคนอื่น ๆ ขมวดคิ้วยุ่งอย่างนึกแปลกใจ แต่พอเห็นพวกกีรติตามมาสมทบ พร้อมกับชายในสูทดำอีกสองคน พวกเขาก็หันมาให้ความสนใจกับทางด้านนี้แทน
“สรุปว่าคืนนี้โนอาจะค้างที่ห้องผมนะครับ เอ่อ...แต่สองคนนี้ เขาจะค้างด้วย ทีแรกเขาบอกว่านอนในรถก็ได้ แต่ผมเห็นว่าไม่ค่อยเหมาะนัก ...ถ้าบ้านใครพอจะมีห้องว่าง ผมอยากฝากทั้งคู่ให้ค้างสักคืน พวกเขาฟังและพูดภาษาไทยได้นิดหน่อย แต่ใช้ภาษาอังกฤษได้ดีน่ะครับ”
แต่ละคนหันมาปรึกษากัน ซึ่งลีก็เป็นคนแรกที่เสนอตัว
“ถ้าอย่างนั้นนอนบ้านฉันก็ได้นะ ถ้าไม่รังเกียจความรกของบ้านน่ะ!”
กีรติแย้มยิ้มอย่างยินดี และเตรียมจะเอ่ยขอบคุณ หากแต่ก็มีเสียงขัดขึ้นมาเสียก่อน
“อย่าเลยกี บ้านหมอนี่ไม่ใช่แค่รกธรรมดานา แต่อภิมหารกเลยทีเดียว นอกจากนั้นยังวางของอันตรายไว้เกลื่อนกลาด ระเบิดมือเอย ดินปืนเอย ฉันละกลัวมันจะระเบิดแล้วไฟไหม้ลามมาแถวบ้านฉันสักวันจริง ๆ”
สกล ชายวัยกลางคนไม้เบื่อไม้เมากับหนุ่มจีนเปรยขัดขึ้นด้วยสีหน้าเอือมระอา และไม่เพียงแต่เจ้าตัวเท่านั้น คนอื่น ๆ ต่างพยักหน้าหงึกหงักเห็นด้วยกันแทบทั้งสิ้น
“ท่านคีโอขอรับ พวกผมนอนในรถ หรือในห้องรับแขกของสำนักงานหมู่บ้านที่ท่านอาศัยอยู่ก็ได้ขอรับ”
หนึ่งในบอดี้การ์ดของโนอาบอกกับกีรติด้วยภาษาลาซาอย่างเกรงใจ เพราะแม้จะฟังไม่เข้าใจทั้งหมด แต่ก็ดูเหมือนว่าบ้านของผู้ชายที่ดูคล้ายชาวจีนคนนั้น จะไม่สะดวกให้เขากับเพื่อนค้างในคืนนี้นัก ซึ่งกีรติก็มีสีหน้าลังเล เพราะห้องรับแขกก็มีโซฟายาวเพียงแค่ตัวเดียวเสียด้วย ทว่ายังไม่ทันที่จะมีใครเสนอตัวต่อจากลี เสียงจากลำโพงป้อมยามก็ดังขัดขึ้นเสียก่อน
“ผมขออนุญาตเสนอความเห็นสักหน่อยได้ไหมครับ!”
เสียงของอเล็กซ์ทำให้แต่ละคนหันไปมอง ส่วนบอดี้การ์ดทั้งสองต่างเข้าใจไปเองว่าเสียงนั้นน่าจะดังมาจากสมาชิกคนใดคนหนึ่งของในหมู่บ้าน พูดผ่านไมค์ขยายเสียงออกมานั่นเอง
“อะไรหรือครับคุณอเล็กซ์”
อเล็กซ์เงียบไปชั่วครู่ แล้วจึงตัดสินใจตอบกลับมาเป็นภาษาอังกฤษเพื่อให้คนของโนอาฟังออกด้วย ทำเอาปีศาจบางตนที่ร้างลาการใช้ภาษาอังกฤษมานานต้องขมวดคิ้วยุ่ง ร้อนถึงคนที่รู้ภาษาก็ต้องกระซิบแปลอธิบายให้เพื่อนบ้านเข้าใจแทน
“ผมมั่นใจว่า แทบทุกคนที่นี่เต็มใจให้พวกคุณค้างคืนกับเขา แต่ก็นั่นล่ะครับ นอกจากคุณลีที่เป็นมนุษย์เพียงไม่กี่คนแล้ว คนอื่น ๆ ก็เป็นพวกชอบเผลอลืมตัวแสดงร่างจริงอยู่บ่อย ๆ ผมเกรงจะเกิดกรณีหนึ่งในพวกคุณลุกเข้ามาห้องน้ำดึก ๆ ดื่น ๆ แล้วจ๊ะเอ๋กันเข้า... คราวนี้ล่ะครับ คงไม่ต้องหลับต้องนอนกันต่อแล้วล่ะ”
กีรติพอได้ฟังก็หลุดยิ้มเจื่อน ๆ เพราะเขายังไม่ได้อธิบายถึงเรื่องสมาชิกในหมู่บ้านให้คนของเขาได้รับรู้เลยสักนิด ทว่ายังไม่ทันได้พูดอะไร โนอาก็หันไปบอกกับบอดี้การ์ดทั้งคู่เสียก่อน
“ทุกคนในหมู่บ้านนี้มีหลากหลายเผ่าพันธุ์น่ะ อืม...ถ้าจะให้อธิบายง่าย ๆ ก็คือ เป็นแฟนตาซีวิลเลจยังไงล่ะ!”
ชายทั้งสองกลืนน้ำลายลงคอ แม้จะยังไม่ค่อยเข้าใจนัก หากแต่ถ้าผู้เป็นเจ้านายรับได้ พวกเขาก็คงจำต้องยอมรับแบบงง ๆ ไปก่อนอยู่ดี
“เข้าใจแล้วขอรับ...คิดว่านะขอรับ”
หนึ่งในนั้นพึมพำตอบ ซึ่งโนอาก็พยักหน้ารับรู้อย่างพอใจ แล้วจึงหันไปทางพี่ชายของเขา
“เรียบร้อยแล้วล่ะคี อืม...ส่วนเรื่องที่พัก ถ้าคีไม่อยากให้พวกเขานอนในรถ เราไปขอยืมหมอนกับผ้าห่มของบ้านอื่น แล้วนอนรวมกันที่ห้องคีก็ได้มั้ง”
โนอาบอกอย่างไม่คิดถือสาว่าอีกฝ่ายเป็นลูกน้อง ทำให้กีรติอมยิ้มแล้วพยักหน้าเห็นด้วย ทว่าบอดี้การ์ดทั้งสองนั้นสะดุ้งโหยง เพราะถึงแม้จะได้รับอนุญาตก็ตาม แต่พวกเขาก็ไม่กล้าอยู่ดี
“เฮ้! ไม่ต้องถึงขนาดนั้นก็ได้ ถึงพวกฉันจะชอบเผลอตัว แต่ส่วนใหญ่ก็จะระวังล่ะนะ อ๊ะ...เอางี้ไหมล่ะ ถ้ายังไงก็นอนบ้านริวกับเรนก็ได้ สองคนนั่นยังไงก็เป็นมนุษย์เหมือน ๆ กันด้วย”
สกลลองเสนอดูบ้าง ซึ่งแต่ละคนก็เห็นดีเห็นงามด้วย ทว่าลีที่โดนอีกฝ่ายขัดในทีแรก ก็รีบแย้งกลับไปเช่นเดียวกัน
“บ้านสองคนนั้นน่ะหรือ เผลอ ๆ จะยิ่งแย่กว่าบ้านฉันอีก ลำพังสองพี่น้องนั่นไม่เท่าไรหรอก แต่เจ้างูยักษ์กับเจ้าจิ้งจอกขาวนั่นไว้ใจได้เมื่อไหร่ บางคืนก็ดันลุกมาตีกันกลางดึกเสียอย่างนั้น เสียงดังลั่นข้ามซอยมาถึงบ้านฉันเลยทีเดียวล่ะนะ”
พอลีพูดจบหลายคนก็ชะงัก เพราะสิ่งที่ชายหนุ่มพูดนั้นมันเป็นเรื่องจริงนั่นเอง
“สรุปว่าทุกคนในหมู่บ้านนี้ยินดีต้อนรับให้พวกคุณค้างบ้านเขา เพียงแต่ด้วยเหตุจำเป็น จึงทำให้พวกเขาไม่กล้าจะให้คุณค้างด้วย เพราะฉะนั้นอย่าเข้าใจผิดนะครับ”
อเล็กซ์สรุปเป็นภาษาอังกฤษปิดท้าย เมื่อเห็นคนของโนอาทั้งสองเริ่มมีสีหน้ากังวลแกมเกรงใจให้เห็นอีกครั้ง
“ก็บอกแล้วไงว่านอนรวมกันที่ห้องก็ได้ เนอะคี”
โนอายังยืนยันความเห็นเดิม ซึ่งกีรติก็พยักหน้าหงึกหงักอย่างเห็นดีด้วย
“นั่นสิ แป๊บ ๆ ก็เช้าแล้ว แถมในห้องก็มีแอร์ ไม่ต้องกลัวยุงกัดด้วย อ๊ะ! ถ้านอนพื้นลำบาก ทั้งสองคนจะนอนบนเตียงแทนก็ได้”
กีรติบอกแล้วยิ้มหวาน แต่นั่นก็ทำให้ชายสองคนยิ้มตอบไม่ออก ส่วนโนอาก็รีบโพล่งขัดขึ้นทันที
“ถ้าคีนอนพื้น ผมขอนอนด้วยคนนะ!”
“หือ...ก็ได้นี่”
กีรติบอกอย่างไม่คิดมากอะไร ส่วนบอดี้การ์ดทั้งสองเริ่มหันหน้าปรึกษากัน ว่าพวกตนจะอยู่อารักขาเจ้าชายทั้งสองต่อ หรือจะกลับไปนอนโรงแรมเพื่อตัดปัญหาลำบากใจทั้งหมดนี่ดี ทว่าคุยกันยังไม่ทันไร เสียงเนือย ๆ จากใครบางคนก็ดังโพล่งขึ้นขัดมาเสียก่อน
“อ้าว ๆ ไหงมามุงกันอยู่แถวนี้ล่ะ ฉันดูทีวีเห็นถ่ายทอดสดถูกตัดไปตั้งแต่ตอนพวกกีออกมาเดินเที่ยวหมู่บ้าน ก็เลยตั้งใจจะออกมาแจมสักหน่อย ...แล้วนี่คุยอะไรกัน ทำหน้าเครียดเชียว มีอะไรให้ฉันช่วยไหมนั่น”
แต่ละคนพอได้ยินน้ำเสียงอันคุ้นเคยนั่นก็ต่างรีบหันขวับไปเป็นตาเดียว ทางด้านปัณณ์นั้นเมื่อเห็นสายตาตกใจกึ่งไม่ไว้วางใจของแต่ละคนที่มองมายังตน ชายหนุ่มก็ขมวดคิ้วยุ่งอย่างไม่ค่อยจะสบอารมณ์นัก
“อะไร...สายตาแบบนั้นมันหมายความว่ายังไง เหมือนว่าไม่อยากให้ฉันมีส่วนร่วมด้วยเลยนะ!”
บรรดาคนฟังพากันสะดุ้งโหยง และก่อนจะมีใครพูดแก้ตัว คนตัวสูงใหญ่ที่เดินมาด้วยกันกับปัณณ์ ก็ถอนหายใจยาว แล้วใช้แขนข้างหนึ่งล็อกคออีกฝ่ายรั้งห่างออกมาเสียก่อน
“เอาน่า ๆ ยังไม่มีใครพูดอะไรสักคน อย่าเพิ่งคิดแง่ลบไปเองเลย วันนี้มีงานเลี้ยงแท้ ๆ นา อย่าอารมณ์เสียสิ เดี๋ยวงานก็กร่อยก่อนหรอก”
ปัณณ์เหลือบมองคนที่ห้ามตน แล้วทำเสียงในลำคออย่างไม่สบอารมณ์เท่าใด แต่ก็ยอมอยู่นิ่งเฉยไม่อาละวาดต่อ จนแต่ละคนพากันนึกทึ่ง ยกเว้นบางคนที่รู้จักไกรสรและปัณณ์มานานแล้ว ก็ไม่ค่อยจะแปลกใจเท่าใด เพราะแม้คำพูดของไกรสรจะไม่สามารถทำให้ปัณณ์สงบและยอมรับในทันทีได้เท่ากับเจ้าของที่ดินรุ่นแรกก็ตาม ทว่าพ่อค้ากับข้าวคนนี้ก็เป็นอีกคนที่ปัณณ์ยอมลงให้มากกว่าใครในหมู่บ้านมีสุขนี่
“แล้วตกลงพวกนายมีปัญหาอะไรกันหรือเปล่าน่ะ”
ไกรสรถามชาวหมู่บ้านแต่ละคน ซึ่งกีรติก็เป็นฝ่ายเล่าให้พ่อค้ากับข้าวฟังแทน
“พวกเขากำลังหาบ้านพักให้คนของโนอาครับ แต่ดูเหมือนว่าแต่ละบ้านจะไม่สะดวก เอ่อ...คือจริง ๆ ก็สะดวกให้พักหรอกครับ แต่พวกเขาเกรงว่าอาจจะทำให้สองคนนี้ตกใจเข้าให้ก็ได้ ผมก็เลยตั้งใจจะให้ทุกคนมานอนค้างห้องเดียวกันให้หมดน่ะครับ”
ไกรสรรับฟังคำอธิบายของอีกฝ่ายอย่างพอจะเข้าใจ และพอเหลือบไปมองคนของโนอาทั้งคู่ ก็พอจะแน่ใจว่าสองคนนั้นคงไม่กล้านอนร่วมห้องกับเจ้าชายทั้งสองอย่างแน่นอน
“อะไรกัน เรื่องแค่นี้ก็แก้ปัญหากันไม่ได้ ก็ไหน ๆ จะมีงานเลี้ยงอยู่แล้ว ก็ตั้งแคมป์กางเต็นท์นอนกันไปเลยก็สิ้นเรื่อง เรื่องยุงไม่ต้องเป็นห่วง เดี๋ยวฉันเอาต้นไม้กินแมลงที่บ้านมาตั้งไว้ให้ก็ได้...”
“เอิ่ม...คือที่บ้านฉันมีเครื่องไล่ยุงที่เจอรัลด์สร้างให้อยู่ ฉันว่าน่าจะสะดวกกว่าให้นายยกต้นไม้กินคน เอ๊ย! กินแมลงนั่นมาเยอะ กระถางมันหนักมากไม่ใช่หรือไง”
เพื่อนบ้านที่อยู่ซอยเดียวกัน และรู้ซึ้งถึงเจ้าต้นไม้พันธุ์ประหลาดที่ปัณณ์เป็นคนปลูกดีรีบห้าม ซึ่งคนอื่น ๆ ที่เคยเห็นฤทธิ์เจ้าต้นไม้ตัวแสบมาก่อนก็ต่างพยักหน้าเห็นดีด้วย ส่วนรายที่ไม่เคยเจอก็พากันออกอาการสนอกสนใจให้เห็น โดยเฉพาะโนอากับกีรติ ที่เตรียมจะอ้าปากถาม ทว่าก็ถูกคนบางคนที่ตาไว พูดดักเปลี่ยนเรื่องขึ้นเสียก่อน
“อ๊ะ! ลี! ร้านนายมีเต็นท์ใหญ่ ๆ เก็บไว้ใช่ไหม มีหลายหลังหรือเปล่า ขอยืมด้วยแล้วกัน เพราะคืนนี้ฉันว่าจะออกมานอนชมดาวนอกบ้านเปลี่ยนบรรยากาศบ้างเหมือนกันน่ะ เดี๋ยวพวกฟูกหมอนอะไรนั่น พวกฉันขนมาเองได้!”
ลีนิ่งคิดทบทวน แล้วจึงพยักหน้ารับรู้ต่อคำขอของอีกฝ่าย
“ได้สิ ฉันมีเต็นท์ขนาด สิบคนนอน อยู่สองสามหลังน่ะ สั่งมาติดไว้อย่างนั้นล่ะ เอาไปใช้ได้ตามสบายเลย”
ลีบอกพร้อมยิ้มกว้าง ก่อนจะชะงักเมื่อได้ยินเสียงไกรสรกำลังบ่นปัณณ์เรื่องต้นไม้ที่เจ้าตัวปลูกไว้
“ฉันนึกว่านายเผามันทิ้งไปแล้วเสียอีก คราวก่อนมันก็เกือบจับบุรุษไปรษณีย์ที่มาส่งจดหมายในหมู่บ้านกินไปหนแล้วไม่ใช่หรือไง!”
ปัณณ์ยักไหล่นิด ๆ แล้วจึงเปรยตอบกลับไปคล้ายไม่ใส่ใจมากนัก
“มันก็แค่แหย่เล่นนิด ๆ หน่อย ๆ ฉันปลูกต้นไม้กินแมลงนะ ไม่ใช่ต้นไม้กินคน มันจะไปกินคนได้ยังไงกัน อีกอย่างตอนนี้ฉันก็ทำให้มันย่อส่วนลงเหลือต้นนิดเดียว แล้วเลี้ยงด้วยเนื้อหมูวันละชิ้นแทน แค่นั้นมันก็อิ่มจนไม่ต้องไปหาอะไรกินเพิ่มแล้วล่ะ”
คนอื่นที่ได้ยินพากันทำตาปริบ ๆ โดยเฉพาะคนที่พยายามเปลี่ยนเรื่องคุย ถึงกับลอบถอนหายใจ เมื่อความพยายามของตนไร้ประโยชน์อย่างสิ้นเชิง
“หือ...มองอะไรกัน อยากเห็นหนูเดซี่ของฉันขนาดนั้นเลยหรือ”
ปัณณ์หันมาถามแต่ละคนที่กำลังจ้องมองมายังเขา และคำถามนั้นก็ทำเอาคนที่ไม่เคยเห็นต้นไม้ที่ว่ามาก่อนพากันขมวดคิ้วยกใหญ่
“หนูเดซี่?”
“ใช่แล้ว! ต้นไม้กินแมลงที่แสนจะน่ารักของฉันยังไงล่ะ.. อ๊ะ! จะทำอะไรน่ะไกร! ปล่อยฉันสิ ไอ้พ่อค้างี่เง่านี่!”
พ่อมดหนุ่มหลุดโวยวายเมื่อจู่ ๆ ก็ถูกคนที่ยืนใกล้ใช้แขนคล้องคอลากเขาให้ออกห่างจากผู้คนอีกรอบ
“ฉันก็จะไปเช็คว่านายเก็บเจ้าต้นไม้อันตรายของนายนั่นดีขนาดไหนน่ะสิ อ้อ! ฝากพวกนายจัดการเรื่องงานเลี้ยงด้วยนะ ไปเอาของเหลือที่รถของฉันไปทำก็ได้ ฉันเลี้ยงเอง ถึงไม่มากมายอะไรนักก็เถอะ!”
ไกรสรบอกกับคนอื่น ๆ แล้วลากปัณณ์กลับบ้านพักอีกฝ่ายพร้อมกับเขา ทั้งนี้ก็เพื่อความปลอดภัยในตัวของชาวหมู่บ้านที่เริ่มอยากรู้อยากเห็นเกี่ยวกับเรื่องต้นไม้กินแมลงที่ปัณณ์เลี้ยงไว้นั่นเอง
“ว้า! น่าเสียดายจัง ผมก็อยากเห็นต้นไม้กินคนเหมือนกันนะ ...ถ้ายังไงคืนนี้เราลองขอให้เขาเอามาให้ดูด้วยดีไหมคี!”
โนอาหันมาบอกกับพี่ชายด้วยสีหน้ากระตือรือร้น ซึ่งกีรติก็ยิ้มเจื่อน ๆ ตอบ เพราะดูจากปฏิกิริยาของคนที่คอยห้าม เขาก็ค่อนข้างมั่นใจว่าเจ้าต้นไม้ของปัณณ์นั้น คงจะอันตรายไม่น้อยทีเดียว
“อ๊ะ...เอ๋? แล้วคุณริวไปไหนล่ะครับ...อ้าว พวกคุณเรนกับคุณชิโระแล้วก็คุณคุไรก็ไม่อยู่ด้วยแฮะ”
กีรติที่เพิ่งจะสังเกตเห็นว่าพวกริวหายไป เอ่ยถามคนแถวนั้นอย่างแปลกใจ
“อ้อ! เห็นว่าจะขอกลับไปพักผ่อนก่อนจะถึงงานเลี้ยงน่ะ”
เจ้าตัวบอกกับกีรติแล้วจึงหันไปทางคนอื่น ๆ ที่ยังคงยืนออกันอยู่
“อืม...ถ้าอย่างนั้นพวกเราก็เตรียมแบ่งงานกันแต่เนิ่น ๆ ดีกว่า ดาหลาเป็นฝ่ายอาหารนะ แล้วเดี๋ยวจะหาลูกมือเพิ่มให้”
“ได้เลยจ้ะ! งั้นฉันโทรไปบอกให้ที่รักของฉันกลับไวหน่อยดีกว่า จะได้มาช่วยกันอีกแรง”
ดาหลารับคำพร้อมยิ้มหวาน แล้วรีบหยิบมือถือโทรไปหาภูผาทันที และนั่นก็ทำให้มีใครบางคนนึกขึ้นได้ว่า พวกเขายังขาดสมาชิกคนสำคัญไปอีกราย
“เฮ้! มีใครโทรไปบอกคุณเวธน์หรือยังน่ะ!”
“คุณกรกฎคงโทรไปเรียบร้อยแล้วล่ะ ...อ้าว! พูดยังไม่ทันขาดคำ นั่นรถคุณเวธน์สินะ”
ลีบอกอย่างอารมณ์ดีเมื่อเห็นรถยนต์สีดำคุ้นตา เลี้ยวเข้ามาจอดในเขตหมู่บ้าน แต่แล้วหนุ่มจีนก็ต้องชะงักเล็กน้อย เมื่อกีรติเอ่ยขัดขึ้นเบา ๆ
“เอ่อ...ผมขอตัวไปหาคุณริวสักครู่ได้ไหมครับ เดี๋ยวจะรีบกลับมาช่วยทางนี้ทีหลัง”
“ตามสบาย ๆ ยังมีเวลาเตรียมงานอีกเยอะ ไหนจะต้องรอพวกคนที่ไปทำงานกลับมาก่อนอีกด้วยล่ะนะ”
ลีตอบพร้อมยิ้มกว้างอย่างไม่ถือสา ซึ่งกีรติก็พยักหน้าพร้อมกล่าวขอบคุณ และเดินตรงดิ่งไปบ้านริวทันที ส่วนทางด้านโนอานั้นไม่ได้ตามกีรติไป เพราะมัวแต่ตื่นเต้นเรื่องการเตรียมงานเลี้ยง และที่สำคัญเขาก็เริ่มไว้ใจในตัวริว จนสามารถปล่อยให้อีกฝ่ายอยู่กับพี่ชายของตนได้อย่างวางใจบ้างแล้ว
ทางด้านบอดี้การ์ดทั้งสองของโนอา เมื่อเห็นว่าแต่ละคนเริ่มแยกย้ายกันไปทำงาน พวกเขาจึงอาสาตัวช่วยเหลือทุกคนบ้างเช่นกัน ซึ่งภาษาไทยที่พวกเขาใช้ แม้จะฟังไม่ค่อยชัดแต่ก็ยังพอฟังออกอยู่บ้าง
“ได้เลยครับ! งั้นพวกคุณไปช่วยผมขนเต็นท์นอนของพวกคุณดีกว่า เดี๋ยวผมแถมถุงนอนให้ด้วยเลยแล้วกัน!”
ลีตอบรับด้วยน้ำเสียงดังร่าเริง แต่ก็มีบางคนขัดแทรกขึ้นมา
“แค่นั้นจะนอนสบายอะไร เดี๋ยวฉันขนฟูกหมอนแล้วก็ผ้าห่มมาเพิ่มให้ด้วยดีกว่า”
“งั้นผมช่วยขนด้วยคนนะครับ!”
โนอารีบอาสาตัวเอง แต่ก็ทำให้หนึ่งในบอดี้การ์ดทั้งสองรีบแย้งขัดขึ้นอย่างตกใจ
“อ๊ะ! ท่านโนอา เดี๋ยวผมทำให้...”
ยังไม่ทันที่อีกฝ่ายจะพูดจบดี โนอาก็เอ่ยขัดขึ้นมาด้วยสีหน้าเคร่งขรึมจริงจังเสียก่อน
“ที่นี่ไม่ใช่ลาซา เพราะฉะนั้นทุกคนก็ถือว่าเท่าเทียมกันหมด ...เข้าใจนะ”
“...ขอรับ”
ชายทั้งสองจำต้องรับคำอย่างช่วยไม่ได้ ซึ่งโนอาก็ยิ้มแย้มอย่างพึงพอใจ แล้วจึงตามไปช่วยขนฟูกจากบ้านหลังหนึ่ง ส่วนคนติดตามของเขาก็แยกไปช่วยลีขนเต็นท์เช่นเดียวกัน
อีกด้านหนึ่งที่บ้านของหนุ่มญี่ปุ่นเองนั้น ทั้งเรน ชิโระและคุไรต่างก็พากันยืนห่าง ๆ เฝ้ามองคนที่นั่งเหม่อลอยอยู่ตามลำพังในห้องรับแขก ซึ่งก่อนหน้านั้นพอพวกเขาซักถามอะไรออกไป ริวก็ยิ้มเศร้า ๆ แล้วปฏิเสธไม่ยอมบอก จากนั้นก็เอ่ยปากขออยู่คนเดียวเงียบ ๆ ทำให้ทั้งสามไม่กล้าที่จะเซ้าซี้ให้ชายหนุ่มต้องแสดงสีหน้าลำบากใจไปกว่านี้
“หือ...เสียงกดออด ใครมาน่ะ”
เรนพึมพำแล้วเดินออกไปดูที่หน้าบ้าน ก่อนจะชะงักเมื่อเห็นกีรติยืนรออยู่
“เชิญครับคุณกีรติ มาหาพี่หรือครับ”
เรนเปิดประตูรั้วต้อนรับ ซึ่งกีรติก็ยิ้มน้อย ๆ ก่อนเอ่ยตอบ
“ใช่ครับ...พอดีได้ยินว่าพวกคุณขอตัวมาพักผ่อนก่อน ผมก็เลยแวะมาดูน่ะครับ...เอ่อ คือจริง ๆ ก็เป็นห่วงน่ะครับ กลัวว่าจะมีใครไม่สบายอะไรด้วยหรือเปล่า”
ท้ายประโยคกีรติอ้อมแอ้มตอบด้วยสีหน้าขัดเขินเล็กน้อย และนั่นจึงทำให้เรนอมยิ้มอย่างเอ็นดู จากนั้นเขาจึงเชื้อเชิญคนที่ยืนอยู่นอกรั้วเข้าไปในบ้าน แล้วบอกกับอีกฝ่ายตามตรง
“อันที่จริงตอนนี้พวกผมเองก็กำลังกังวลอยู่เหมือนกัน เพราะพี่ริวเขาจู่ ๆ ก็ดูแปลกไปน่ะครับ”
“เอ๋? เกิดอะไรขึ้นหรือครับ”
เรนหันมามองคนถาม แล้วจึงถอนหายใจเบา ๆ ก่อนจะฝืนยิ้มให้คนข้างกายตน
“ไว้คุณกีรติลองไปถามดูเองดีกว่าครับ ... บางทีพี่อาจจะยอมเล่าให้คุณฟังก็ได้”
กีรติชะงักเล็กน้อย แต่ก็ยังคงพยักหน้ารับรู้ตามมา เพราะเชื่อว่าริวคงมีปัญหาจริง ๆ ไม่เช่นนั้นเรนคงจะไม่แสดงสีหน้าเช่นนี้ให้เขาเห็นแน่
และเมื่อกีรติเดินตามเรนไปจนถึงห้องรับแขก ชายหนุ่มก็ต้องขมวดคิ้วน้อย ๆ เมื่อเห็นริวนั่งเหม่ออยู่ในห้องที่ค่อนข้างมืด เพราะเจ้าของห้องนั้นจัดการปิดผ้าม่านบานประตูกระจกผืนใหญ่ จนทำให้แสงจากหน้าบ้านไม่ส่องผ่านเข้ามา มิหนำซ้ำยังไม่ยอมเปิดไฟในห้องอีกต่างหาก
“เอ่อ...คุณริวครับ”
กีรติเรียกชื่ออีกฝ่าย ซึ่งก็ทำให้ร่างนั้นชะงักแล้วหันมามองคนเรียกอย่างตกใจ
“กี...มาได้ยังไงน่ะ”
“คือผมเห็นว่าคุณริวไม่อยู่ เลยแวะมาหาน่ะครับ เอ่อ...คือผมเป็นห่วงว่าคุณอาจจะไม่สบาย... อ๊ะ! แล้วก็ตั้งใจว่าจะชวนคุณไปช่วยคุณดาหลาเตรียมอาหารสำหรับงานเลี้ยงคืนนี้ด้วยน่ะครับ!”
ประโยคหลัง ๆ นั้นกีรติรีบแก้ตัวตามมา เพราะรู้สึกเขินที่จะบอกว่า จริง ๆ แล้วที่มาหาก็เพราะเป็นห่วงริวเพียงเท่านั้น
“ขอบคุณที่เป็นห่วง ผมไม่เป็นอะไรมากหรอก...ก็แค่รู้สึกเพลียนิดหน่อยเท่านั้น อืม...ส่วนเรื่องเตรียมอาหาร เดี๋ยวสักพักผมจะตามไปช่วยทีหลังนะ”
ริวยิ้มน้อย ๆ ตอบ ทว่าเป็นรอยยิ้มที่ดูไม่สดชื่นเอาเสียเลย และนั่นจึงทำให้กีรติต้องขมวดคิ้วยุ่ง เขายืนนิ่งอยู่ชั่วครู่ ก่อนจะตัดสินใจเดินเข้าไปหา พลางนั่งคุกเข่าลงข้าง ๆ อีกฝ่าย
“มีอะไรเกิดขึ้นหรือครับคุณริว ...เล่าให้ผมฟังได้ไหม”
ริวชะงักเล็กน้อย แล้วจึงประสานสายตาของตนสบกับนัยน์ตาสีดำที่แฝงความห่วงใยคู่นั้น ทว่าเมื่อหวนคิดถึงเรื่องที่เขาเป็นกังวล ชายหนุ่มจึงค่อย ๆ หลุบตาลง พลางตอบกลับไปเสียงแผ่ว
“ไม่มีอะไรมากหรอก...ผมก็แค่กำลังคิดถึงในสิ่งที่ผมลืมคิดไปก็เท่านั้นเอง”
กีรติมองริวอย่างแปลกใจ ซึ่งริวก็เม้มปากน้อย ๆ สักพักเขาจึงยันกายลุกขึ้นยืน พร้อมบอกกับคนตรงหน้า
“ผมว่าผมไปช่วยคุณดาหลาเตรียมอาหารสำหรับงานเลี้ยงตอนนี้เลยดีกว่านะ”
“คุณริว...”
กีรติพึมพำเรียกชื่อของอีกฝ่ายด้วยความรู้สึกสับสน เพราะทันได้สังเกตเห็นแววตาเจ็บปวดของริวก่อนที่จะลุกไป แผ่นหลังที่ดูอมทุกข์นั่นทำให้คนมองต้องเม้มปากน้อย ๆ แล้วจึงตัดสินใจแน่วแน่ลุกขึ้นตามไปฉุดข้อมือของชายหนุ่มรั้งเอาไว้เสียก่อน
“อย่าเพิ่งไปครับ!”
ริวหันมามองอย่างตกใจ และพอได้เห็นแววตาจริงจังของอีกฝ่าย เขาก็ต้องหลุดเรียกชื่อของชายหนุ่มร่างเล็กออกมาแผ่วเบา
“กีรติ...”
“คุณริว ...พวกเราเป็นคนรักกันแล้วใช่ไหมครับ...ถ้าอย่างนั้นโปรดบอกผมเถอะครับ ว่าคุณทุกข์ใจอะไรอยู่... ให้ผมได้รับฟังความทุกข์ของคุณ และแบ่งปันมันร่วมกับคุณ...นะครับ”
กีรติบอกกับชายหนุ่มและจ้องตาเจ้าตัวนิ่งโดยไม่หวั่นไหว ทางด้านริวเองนั้นก็จ้องตอบแววตาจริงใจที่มีให้เขาเสมอมาอยู่ครู่ใหญ่ ก่อนจะค่อย ๆ หลับตาลงช้า ๆ และเมื่อเขาลืมตาขึ้นอีกครั้ง ใบหน้าที่เคยหม่นหมองก็เริ่มมีรอยยิ้มที่แจ่มใสกว่าก่อนหน้านั้นให้กีรติได้เห็น
“ขอบใจนะกี ... ผมนี่มันแย่จริง ๆ เอาแต่คิดกลัวไปเองฝ่ายเดียว จนเกือบทำตัวซ้ำรอยเมื่อก่อนอีกจนได้”
ริวบอกพร้อมกับโอบกอดคนตัวเล็กที่ตอนนี้มีสีหน้างุนงงกึ่งโล่งใจยามได้เห็นคนรักกลับมายิ้มได้แบบเดิมอีกครั้ง ส่วนทางด้านเรนที่แอบดูอยู่นอกห้องหลุดยิ้มน้อย ๆ ที่มุมปาก แล้วจึงสะกิดสัตว์อสูรทั้งสองให้ออกไปนอกบ้านเพื่อช่วยคนอื่น ๆ เตรียมงานแทน เพื่อให้ริวกับกีรติได้ปรับความเข้าใจกันต่อ โดยไม่มีคนอื่นรบกวนตามลำพังนั่นเอง
... TBC ...
ฝากข่าวนิดนึง สำหรับคนเคยอ่าน my angel ของปัด เนื่องด้วย
แฟนเพจของปัด ได้ like เลขสวย 500 และใกล้กับวันเกิดของปัดเข้ามาทุกที ดังนั้นปัดจะลงตอนพิเศษของหนูไค ให้อ่าน เฉพาะในแฟนเพจเท่านั้นนะคะ เพื่อเป็นการขอบคุณนักอ่านทุกท่านที่ติดตามกันค่ะ ใครสนใจก็แวะเวียนไปเยี่ยมดูได้นะคะ จะลงตั้งแต่30กย เป็นต้นไปค่ะ(ก็ไม่มากมายหลายหน้าอะไรหรอกค่ะ ราวๆ 30 หน้าเอสี่เท่านั้นเอง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
