พยับที่ ๑๕
คุณหลวงนพเทพอัครากำลังอยู่ในภาวะลำบากใจอย่างยิ่ง
พ่อทีป์เอาแต่ร้องไห้มาสองสามวันแล้ว...แถมยังกำจี้ที่เขาไม่รู้ว่าพ่อทีป์ได้มาจากที่ใดอยู่อย่างนั้นไม่ยอมปล่อย
ข้าวปลาก็แตะเพียงแค่นิดเดียวเท่านั้นเอง...
นี่พ่อทีป์ของเขาเป็นกระไรไปนะ
“พ่อทีป์กินข้าวเสียหน่อยนะ พี่เป็นห่วง”
“คุณหลวง ผมอยากกลับบ้าน”นภทีป์พูดแผ่วเบา น้ำตาที่แห้งไปแล้วไหลลงมาซ้ำรอยเก่า คุณหลวงได้แต่มองอย่างร้าวราน เขาไม่อยากให้พ่อทีป์ไป แลก็ไม่อยากให้พ่อทีป์เศร้าโศกเยี่ยงนี้ ไม่อยากให้พ่อทีป์ตรอมใจ
“อยู่ที่นี่ก็เป็นบ้าน อยู่กับพี่อย่างไรเล่า”คุณหลวงกุมมือนภทีป์ไว้แผ่วเบา ตอนนี้พ่อทีป์ช่างเหมือนตุ๊กตากระเบื้องเคลือบเหลือเกิน... ลางทีหากเขาแตะต้องแรงเกินไปเสียหน่อย ตุ๊กตาตัวนี้อาจจะแตกลงมาเป็นเสี่ยงๆ...
“ผมคิดถึงบ้าน”นภทีป์ส่ายหัวไปมา น้ำตายังคงไหลนองอยู่อย่างนั้น คุณหลวงนพเทพอัคราได้แต่มองร่องรอยนั้นอย่างราวรานใจ
พ่อทีป์...
อยากไปจากฉันถึงเพียงนั้นเชียวหรือ...
“อยู่กับพี่พ่อทีป์ไม่มีความสุขสักนิดเลยหรือ?”น้ำเสียงตัดพ้อทำให้นภทีป์สะดุดใจแล้วเงยหน้าขึ้นมามองคนตัวโตที่นั่งอยู่ตรงหน้า ดวงตาคมเพียงมีเพียงความเศร้าโศก...
“ไม่ใช่...แต่ผมคิดถึงบ้าน”
“อยู่กับพี่นะ อย่าไปไหน”คุณหลวงเอ่ยคำแล้วรวบคนตัวบางกว่ามาไว้ในอ้อมอก พ่อทีป์ของพี่...อย่าจากไปไหนไกลเลย
“อย่าทิ้งผมไปนะ”
“พี่จักทิ้งได้อย่างไร พ่อทีป์บอบบางถึงเพียงนี้ หากในโลกนี้ไม่มีใครยืนข้างพ่อทีป์ ขอให้พ่อทีป์จำไว้ให้มั่นว่าพ่อทีป์ยังมีพี่อยู่ตรงนี้”
“สัญญานะ”
“ด้วยเกียรติของพี่คุณหลวงนพเทพอัครา”คุณหลวงกระซิบตอบคำแล้วจรดริมฝีปากลงบนหน้าผากนภทีป์ที่น้ำตายังไม่หยุดไหล ริมฝีปากรูปกระจับสวยไล้ลงมาที่เปลือกตา แก้มนวลที่มีน้ำตาไหลนองถูกดูดซับแล้วซับอีก สุดท้ายก็มาจรดลงที่ริมฝีปากสั่นระริกของนภทีป์
“ชอบหรือไม่?”คุณหลวงกระซิบถามข้างหูขาวแล้วไล้ลิ้นลงบนใบหูเล็กๆนั่น
“อือ..ชะ..ชอบขอรับ”นภทีป์ขานรับแผ่วเบา แต่ฝ่ามือกลับพยายามดันอกคนตัวโตออกจากตัว ก็ยังไม่อยากเสียตัวตอนนี้นี่นา...
“ชอบแล้วไยผลักไส?”
“ผม...อ๊า...คุณหลวงไม่เอา”นภทีป์ขัดขืนเมื่อคุณหลวงไล้มือหนาไปตามแผ่นหลังแล้วหยุดอยู่ตรงสะโพก กางเกงแพรของเขาถูกปลดจนแทบหลุดจากเอวเสียให้ได้
“หึหึ ไม่เอาก็ไม่เอา เลิกเศร้าเถิดพ่อทีป์ อยู่กับพี่เสียที่นี่เถิดนะ อย่าไปจากพี่เลย...”
“ขอรับ”นภทีป์รับคำหน้าแดงก่ำ คุณหลวงยันตัวไปนอนข้างๆแล้วรวบคนตัวบางกว่าไปกอดไว้เสียแทบมิด กลัวเหลือเกิน ว่าคนในอ้อมกอดนี่จักเลือนหายไปกับตา...
“รับข้าวได้แล้วหรือพ่อทีป์ ผอมเหลือเกินแล้วลูก แม่เป็นห่วงเสียแทบแย่ พ่อนพว่าเอาแต่ร่ำไห้มิใคร่รับทานหรือ เป็นกระไรลูก ไหนมาใกล้ๆแม่ให้แม่ดูที”
“ขอรับ”นภทีป์คลานเข่าเข้าไปหาคุณหญิงแขไขที่นั่งแต้อยู่ตรงหน้า คุณหญิงลูบหลังลูบไหล่เสียยกใหญ่ด้วยความอาดูร พ่อหนุ่มตรงหน้าเป็นคนที่ลูกนางรัก แลเป็นคนที่นางเอ็นดูหนักหนา จักมิให้ห่วงใยอาทรเลยได้อย่างไร
“ซูบไปหนักหนาเทียวพ่อ แม่เตรียมสำรับไว้ให้มากเทียว พ่อทีป์มานั่งนี่เถิด ไปอีแย้มไปยกสำรับมาเสีย”
เพียงชั่วครู่บรรดาบ่าวก็เริ่มชักแถวสำรับขึ้นมาบนเรือน วันนี้คุณหญิงเตรียมอาหารไว้มากมายดังว่าทั้งยำใหญ่ ข้าวตังกับแกง ต้มยำ ปลาทอดตัวเหลืองกรอบน่าทานก็วางเรียงรายอยู่ตรงหน้า นภทีป์ที่แทบไม่ได้กินอะไรเลยมาเสียนานท้องร้องโครกครากเพราะกลิ่นยวนใจของอาหารตรงหน้าเลยทีเดียว
“กินเยอะๆนะลูก ผ่ายผอมไปจักไม่งาม”
“อ้วนไปก็ไม่งามเยี่ยงกันขอรับคุณแม่”นภทีป์ตอบแผ่วเบา พลางเปิดข้าวกับยำเข้าปาก จริงๆเขายังไม่หายคิดถึงบ้านหรอก แต่ที่นี่ก็มีคนรักเขาเหมือนกัน บางทีมันอาจจะไม่แย่นักก็ได้ (ละมั้ง)
“ผอมเยี่ยงนี้ กินเข้าไปมากๆเถิดพ่อทีป์กระเดี๋ยวผอมเป็นไม้เสียบผีประไร”
“ผมไม่ผอมขนาดนั้นสักหน่อย”
“ผู้ใหญ่สอนเขาให้ฟังไม่ได้ให้เถียง กินเข้ามากๆ”คุณหลวงบิข้าวตังสีเหลืองนวลไปจิ้มแกงข้นให้นภทีป์เสียแผ่นใหญ่ ทำเอาคนได้รับความหวังดีได้แต่เบ้หน้า ผู้ใหญ่อะไรกัน รังแกเด็กเห็นๆ
แถมยังคิดจะกินเด็กอีกต่างหาก!!
“แก่กว่าผมกี่ปีกันเชียว”
“แน้ พ่อทีป์อย่าเถียงพี่เขาเยี่ยงนี่ซีลูก ไม่งามเลย”
“ขอรับ”นภทีป์ได้แต่รับคำหน้าจ๋อย แต่ไม่วายหันไปค้อนใส่คุณหลวงเสียวงใหญ่ เชอะ! เป็นผู้ใหญ่ตายแหละ ตาคุณหลวงขี้เก็ก ขี้เก็กอย่างเดียวไม่พอยังจะหื่นอีก!!
“หึหึ”
“ขำอะไรของคุณหลวงน่ะ”
“พี่ใคร่หัวร่อมิได้หรือจ้ะ”
“ไม่ได้!!”
“เอ่าๆ มัวแต่เถียงกันอยู่นั่นเชียวลูก รีบกินเสียเถิด กระเดี๋ยวพ่อนพต้องเข้ากรมมิใช่หรือ พ่อทีป์กินเข้าเยอะๆหนาลูก อิ่มแล้วจักได้ไปเอนหลังต่อเสียป่วยไข้อยู่นั่งตากลมนานๆมิใคร่ดีดอก”
“ขอรับคุณแม่/ครับคุณแม่”
หมอกควันหนาๆนี่คืออะไรกัน...ผมจำได้ว่าผมเข้ามาเอนหลังตามคำสั่งปนเป็นห่วงของคุณแม่...แล้วจู่ๆผมมาโผล่ที่นี่ได้ยังไง
หมอกนี่มันหมอกพิษหรือยังไงกันวะ
อึดอัดจนแทบจะหายใจไม่ออก ทรมานเหมือนจะตาย....
หรือผมจะตายขึ้นมาจริงๆ??
“โยมหาได้ตายดอก เพียงแต่มีสิ่งที่ผูกพันกับกำลังประหวัดดึงโยมอยู่เนืองๆ”
“หลวงพ่อ??”นี่หลวงพ่อที่เคยดูดวงให้ผมนี่นา...แล้วอะไรที่บอกว่าประหวัดดึงอยู่เนืองๆ ไม่เข้าใจเลยเว้ย!
“มิต้องเป็นห่วงไป กระเดี๋ยวลางทีโยมอาจจักรู้ได้ว่าสิ่งใดประหวัดดึงโยม โยมหาหยั่งรู้ได้ดอกว่าความรักจากบิดรมารดานั้นมากมายถึงเพียงไหน”
“หลวงพ่อหมายความว่าผมจะได้กลับไปหาพ่อกับแม่หรือขอรับ?”ผมอยากกลับบ้านแต่ผมไม่อยากจากคุณหลวงไปเลย...
“มิได้ดอก อาตมาเคยบอกโยมแล้วอย่างไรเล่าว่าโยมไม่ได้กลับไปในที่ที่จากมาดอก หากแต่นั่นหมายถึงกายหยาบของโยมเท่านั้นเอง หากตอนนี้โยมมีโอกาสจักไป...”
“ด้วยกายทิพย์นี่หรือขอรับ”
“ถูกแล้วไปด้วยกายทิพย์นี่แล หากถ้าโยมกลับมามิทันในเจ็ดราตรีนี่ละก็ กายหยาบของโยมก็จะดับเสียในครานี้เช่นกัน”
“เจ็ดวันนั่นเหลือเฟือมิใช่หรือขอรับ?”
“เวลาของสองภพย่อมสั้นยาวไม่เท่ากัน...หากโยมมิได้ระลึกว่าโยมต้องกลับมาแล้วละก็ โยมจักต้องสูญเสียกายหยาบไปตราบสิ้นกาล”
“ถ้าหากกระผมไม่ไป?”
“โยมย่อมจักมิได้เห็นพ่อแม่ของโยมอีกตราบสิ้นกาลนานเยี่ยงกัน”
“เช่นนั้นผมจักนึกรู้ได้อย่างไรขอรับ ว่าจวนเพลาที่ต้องกลับมาแล้ว”
“ขึ้นอยู่กับความประหวัดถึงของคนทางนี้ แลดวงใจของโยมเอง ว่าใครจักกลับมาที่นี่ฤาไม่”
“ถ้าหากไม่มีสิ่งที่ว่ามาเล่าขอรับ กระผมจักทำอย่างไรได้อีก”
“ยอมรับว่าจักมิได้ตื่นขึ้นมาอย่างไรเล่า เอ้า ยังอยากจักไปอยู่หรือไม่”
“อยากขอรับ”
“เช่นนั้นจงหลับตาเสีย”
“ขอรับ”
คุณหลวงขอรับ คิดถึงผมให้มากๆนะ ผมอยากกลับมา กลับมายิ้มให้คุณหลวง มองตาคุณหลวง...เพราะอย่างนั้น คิดถึงผมให้มากๆนะครับ อีกแค่เจ็ดวัน อย่าลืมผม...
รักผมให้มากพอด้วยเถอะครับ
ผมอยากกลับมาเจอคุณ
อยากตื่นจากฝันมาเห็นคุณเป็นคนแรก...
ขอร้องนะครับ
“กระไรหนาขอรับคุณแม่ พ่อทีป์มิยอมตื่นหรือขอรับ?”
“ใช่จ้ะลูก แม่ให้พ่อทีป์ไปเอนหลังหลังจากที่กินข้าวกัน และไม่รู้ด้วยเหตุใดพ่อทีป์จึงไม่ตื่นมาอีกเลย นี่ก็ค่อนวันแล้ว แม่ให้บ่าวเข้าไปดู มันว่าพ่อทีป์หลับอยู่อย่างนั้น มันไม่กล้าจับโดนตัว แต่บ่าวมันว่าเห็ฯพ่อทีป์ยังหายใจหนาลูก”
“อย่างนั้นหรือขอรับ บ่าวเรียกปลุกก็มิตื่นเลยหรือขอรับ”
“มิตื่น แลมิได้รู้ตัวเลยแลลูก พ่อนพรีบเข้าไปดูพ่อทีป์เถิด แม่จักเข้าไปด้วยเยี่ยงกัน”
“ขอรับ”คุณหลวงสาวเท้ายาวๆไปทางเรือนของตน รีบร้อนเข้าห้องจนแทบจะเหยียบธรณีประตูเสียให้ได้ เมื่อเดินพ้นฉากไม้ เขาก็เห็นอีกคนนอนราบอยู่บนเตียง ใบหน้านั้นยังปลั่งด้วยสีเลือด มิได้ซีดเซียวอย่างที่เข้ากลัว หน้าอกราบเรียบยังสะท้อนแผ่วเบา...
เขาถอนใจแล้วนั่งลงข้างๆเตียงนั่น
“พ่อทีป์จ้ะ กระไรยังไม่ตื่น เพลียมากหรือ”
นภทีป์ไม่ได้ตอบ ลมหายใจมิได้สะดุดเลยแม้แต่น้อย ยังมีลมหายใจ แต่ราบเรียบเหลือเกิน...ราวกับมีร่างกาย มีหัวใจ แต่ไร้วิญญาณกระนั้น
“พ่อทีป์ พ่อทีป์ ใยเจ้าไม่ตอบพี่”คุณหลวงยื่นมือไปเขย่าร่างสูงโปร่งที่บอบบางกว่าตรงหน้า หากนภทีป์ยังคงนอนนิ่ง
“อ้ายคง ไปตามหมอมาบัดเดี๋ยวนี้ ข้ากับลูกจักรออยู่ที่นี้”คุณหญิงตะโกนสั่งบ่าวที่รออยู่หน้าห้องเสียงอื้ออึง หากเสียงดังถึงเพียงนั้น นภทีป์ก็ยังไม่รู้สึกตัว
นางได้แต่ภาวนาให้พ่อทีป์ตื่นขึ้นมาไวๆ หากหนุ่มน้อยนั่นไม่ตื่นขึ้นมาชั่วกาลแล้วไซร้ ลูกชายของนางคงจักอยู่มิได้ ฤาไม่ ก็หลับไปชั่วนิรันดรเยี่ยงกัน
“พ่อทีป์ กระไรไม่ตอบพี่จ้ะ โกรธกระไรพี่หรือ ตื่นมาเถิด ตื่นมาหาพี่”
“พ่อนพ กระเดี๋ยวพ่อทีป์ก็ตื่นแลลูก คนหลับธรรมดาจักเป็นกระไรไปได้เยี่ยงไร พ่อนพไปอาบน้ำผลัดผ้าก่อนดีหรือไม่ ส่วนพ่อทีป์กระเดี๋ยวแม่จักแลให้ หนาลูก ไปอาบน้ำอาบท่าเสียก่อน จักได้สดชื่นมีแก่ใจคิด”
“แต่ว่า...”
“เชื่อแม่เถิดหนาลูก มิเหนียวเนื้อเหนียวตัวหรือ ทำงานเหนื่อยมาทั้งวัน ไปเถิดลูก พ่อทีป์มิเป็นกระไรดอก เชื่อแม่หนา”
“ขอรับ คุณแม่ขอรับ หากพ่อทีป์รู้ตัวขึ้นมาคุณแม่ต้องให้บ่าวไปตามลูกนะขอรับ”
“เอาเถิดๆ หากพ่อทีป์ตื่นแม่จักให้บ่าวมันไปตาม ไปอาบน้ำเถิดหนาลูก”
“ขอรับ”
“คุณแม่ขอรับ สองวันแล้วกระไรพ่อทีป์ยังมิตื่นอีกเล่าขอรับ”
“หมอก็บอกแล้วอย่างไรเล่าลูกว่าพ่อทีป์เพียงแค่หลับไปเท่านั้น เราทำได้เพียงรอเท่านั้นแลลูก จักทำกระไรได้ พ่อนพได้นอนแล้วฤาไม่ลูก”
“ยังมิได้หลับเต็มตาดอกขอรับคุณแม่ กระผมมิใคร่นอน กระผมเป็นห่วงพ่อทีป์ กลัวจักสะดุ้งตื่นขึ้นมา”
“เอาเถิดๆ มิใคร่นอนก็ต้องนอนบ้างหนา กระเดี๋ยววันนี้แม่จักลงครัว ทำกับข้าวมาให้ พ่อนพต้องกินเสียให้มากๆ จักได้มีแรงดูแลพ่อทีป์ หากใคร่นอนต้องนอนหนาลูก หากพ่อทีป์ตื่นขึ้นมาเห็นพ่อนพเจ็บไข้ พ่อทีป์จักต้องมิชอบใจแน่”
“ขอรับคุณแม่”
“พ่อทีป์จ้ะ ใยมิตื่นขึ้นมาหาพี่หืม”คุณหลวงพึมพำเมื่อคุณหญิงออกไป ร่างสูงใหญ่เอนตัวลงข้างๆนภทีป์ แล้วโอบกอดไว้แผ่วเบา
ยามนี้พ่อทีป์ช่างบอบบางเหลือเกิน จนกลัวจักแตกหักเสียคามือเขาในยามนี้
“พ่อทีป์ ตื่นเถิดอย่าให้พี่คอยอีกเลย”
“คุณแม่ ได้ยินผมไหมครับ”นภทีป์ยืนอยู่ในบ้านของตัวเอง ตอนเขาลืมตาขึ้นมาอีกครั้ง เขาก็อยู่ในโลกของเขา ที่บ้านที่เขาเติบโตมา ไม่ใช่บ้านทรงไทยที่ไปซื้อใหม่ บ้านที่เคยของเป็นของคุณหลวงนพเทพอัครา...
“ตาทีป์ไปอยู่ที่ไหนลูก ทำไมไม่กลับมาหาแม่”คุณหญิงท่านทูตได้แต่พึมพำถึงลูกชายคนเล็ก เธอรู้ข่าวจากธาม ลูกชายคนโต ว่านภทีป์ลูกชายคนเล็กของเธอหายไป เธอรีบกลับมาก่อนสามีของเธอ ตอนนั้นทั้งเธอและสามีพยายามตามหาลูกชายทุกวิถีทาง แต่ก็ไม่เจอ
จนเกือบจะครบขวบปีนี้ เธอก็ยังไม่ได้เจอแม้เพียงขนสักเส้นของลูกชายคนเล็ก
“คุณแม่ครับ”
“ตาทีป์ ตาทีป์เหรอลูก”
“คุณแม่ คุณแม่ได้ยินเสียงผมมั้ยครับ”ร่างโปร่งแสงมีน้ำตาเปรอะหน้าออกมาช้าๆ...เขาอยากกอดแม่แบบที่เคยทำ อยากบอกแม่ว่าเขาคิดถึงแม่แค่ไหน
“คุณ คุณ เป็นอะไรน่ะ ร้องไห้ทำไม?”ร่างสูงแต่ดูล่ำสันกว่าลูกชายเดินเข้ามาในห้อง เขาลาพักร้อนอยู่สักพักเพื่อตามหาลูกชายแต่เมื่อหาไม่เจอสุดท้ายจึงต้องหยุด และดูแลจิตใจของภรรยาให้เข้มแข็งขึ้นมาแทน
“ฉันได้ยินเสียงลูกค่ะ”ยิ่งเล่าให้สามีคู่ชีวิตฟัง น้ำตายิ่งไหลพราก เธอคิดถึงลูกชายคนเล็กของเธอ นภทีป์เด็กตัวน้อยๆที่เธอเลี้ยงดูมาอย่างดี เธอยังจำวันแรกที่ลูกเกิดได้ดี เด็กน้อยหน้าตาน่ารัก แทบไม่ร้องโยเยเลยสักนิด เด็กน้อยยิ่งเติบโตยิ่งน่ารักจนเธอไม่อยากให้ลูกเธอจากไปไหนไกล ไม่อยากให้ไปอยู่หอ ไม่อยากให้แต่งงาน ไม่อยากให้ไปทำงานไกลๆ เธอเป็นห่วง ลูกชายของเธอเป็นคนดี เธอกลัวเขาจะถูกรังแก ถูกหลอกลวง...
หากบัดนี้ลูกเธอหายไม่ไหนก็ไม่อาจรู้ได้เลย ไม่มีแม้แต่ร่างเหลือให้พ่อแม่ทำศพ...
“คุณคงคิดถึงเขามากไป เราก็ทำศพปลอมไปแล้วนะคุณ เขาตายไปแล้ว หรืออย่างน้อยเขาก็ตายจากเราไปแล้ว คุณตัดใจเสียเถอะนะ เขาไปอยู่ในที่ที่เขาควรอยู่แล้วแหละคุณ”
“คุณพ่อ คุณแม่ผมยังไม่ตายได้ยินมั้ยครับ”นภทีป์ตะโกนก้อง แต่กลับไม่มีใครได้ยินเลยแม้แต่น้อย...ในโลกใบนี้เขาได้ตายไปแล้ว ตายไปจากทุกคน คุณพ่อ คุณแม่ พี่ธาม ไอ่ตฤณ จริงสิ...พี่ชายของเขาอาจจะมองเห็นเขาได้ก็ได้ แค่เพียงนึกถึงพี่ชายเพียงคนเดียวของเขา ร่างโปร่งใสก็เหมือนถูกเหวี่ยงไปเหวี่ยงมา รู้ตัวอีกทีเขาก็อยู่ที่บ้านทรงไทยที่เขาซื้อไว้เพราะชอบหลังนั้นเสียแล้ว
บ้าน...ที่เป็นจุดเริ่มต้นของเรื่องราวทุกอย่าง...
“ธามๆ พี่ธาม”เขาตะโกนเรียกเมื่อเห็นพี่ชายเดินออกมาจากห้องฝั่งตรงข้ามกับหอนอนตัวเอง แต่ก็เหมือนเดิมไม่มีใครได้ยินเสียงของเขาเลย
เขาคงตายไปจากภพนี้แล้วจริงๆ...
“ตฤณๆ มึงได้ยินกูมั้ย โอ้ย แม่ง!!”ร่างสูงโปร่งโวยวายเมื่อพยายามเรียกใครไปก็ไม่มีใครได้ยินเขาอยู่ดี แล้วจะให้เขากลับมาที่ภพนี้ทำไม
“ถูกแล้วไปด้วยกายทิพย์นี่แล หากถ้าโยมกลับมามิทันในเจ็ดราตรีนี่ละก็ กายหยาบของโยมก็จะดับเสียในครานี้เช่นกัน”
“เจ็ดวันนั่นเหลือเฟือมิใช่หรือขอรับ?”
“เวลาของสองภพย่อมสั้นยาวไม่เท่ากัน...หากโยมมิได้ระลึกว่าโยมต้องกลับมาแล้วละก็ โยมจักต้องสูญเสียกายหยาบไปตราบสิ้นกาล”
จู่ๆร่างโปรงใสก็สะดุ้งสุดตัว ใจประหวัดถึงใครอีกคน...
เจ็ดวันหรือ?? นี่มันผ่านมากี่วันแล้ว???
แล้วเขาจะกลับไปได้อย่างไรกัน...
จักกลับไปมองหน้าคนตาคมนั่นได้อย่างไรกัน...
...........................................
ต้องขอโทษคนอ่านที่หายหัวไปนานมากๆสำหรับตอนนี้ -3- เนื่องจากคนเขียนติดงานคณะ 55
จริงๆก็ไม่ขนาดนั้นหรอก แต่เปิดเทอมแล้วรีพอร์ทหมาศาลขึ้นเรื่อยๆ มีเปเปอร์มาให้แปลด้วยนะเอออ
แต่มาต่อให้แล้วน้าา ตอนนี้อาจจะดูซึนๆ อึนๆ มึนๆ (เนื่องจากคนเขียนมันมึนๆแต่ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
